แรงชัง ตอนที่ 16
ชงชางรีบเดินออกจากห้องนอนมา หอมหยิบผ้ามาคลุมไหล่แล้วเดินตามสามีออกมาอย่างร้อนใจ บ่าวตามมาด้วย
“พี่ชาญอย่าใจร้อนนะคะ เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่โต”
“จะให้พี่ใจเย็นอยู่เฉยได้ยังไง ไหนหอมว่าลูกเข้านอนแต่หัวค่ำแล้วยังไง ทำไมลูกถึงออกไปมีเรื่องอย่างนี้ได้”
หอมก้มหน้าสำนึกผิด ไม่กล้าตอบชงชางตามความจริงว่าหาญนั้นไม่ได้เข้านอนอย่างที่บอก
แต่แอบไปเล่นละครที่งานลอยกระทง ชงชางไม่รอคำตอบเพราะเป็นห่วงหาญจึงหันไปบอกกับบ่าว
“นำทางไป”
“ขอรับ”
บ่าวเดินนำชงชางออกไป หอมจะตามไปด้วย ด้วงก็วิ่งเข้ามาหน้าตื่นๆ ยังไม่รู้เรื่อง
“เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ”
“ด้วง ไปที่งานลอยกระทงให้เร็วที่สุด ไปบอกหาญหรือพี่น้อยว่าคุณชาญกำลังจะไปที่นั่น อย่าให้ความเรื่องที่หาญไปแสดงละครแตกเด็ดขาด เร็ว”
“เจ้าค่ะๆ”
ด้วงรีบออกไป หอมกังวลใจมากเป็นห่วงหาญ แล้วก็เดินออกจากบ้านตามชงชางไปด้วยอีกคน
เวลาเดียวกันนั้น หาญ แก้ว และวัยรุ่น 2 คนยังคงต่อยกันชุลมุน เอื้องฟ้าและน้อยพยายามตะโกนห้าม
“คุณหาญ คุณแก้ว พอเถอะจ้ะ”
“หยุดได้แล้วหาญ”
หาญและแก้วไม่ได้ยินเสียงน้อยและเอื้องฟ้าเลย เพราะไทยมุงยืนส่งเสียงเชียร์ดังกลบหมด เอื้องฟ้าจึงเดินไปหาน้อย
“ทำยังไงดีล่ะจ๊ะ”
น้อยกับเอื้องฟ้าหนักใจไม่รู้จะห้ามอย่างไร
ขณะเดียวกัน บ่าวพาชงชางและหอมเดินจะไปที่งานลอยกระทง ด้วงวิ่งมาอีกทางหนึ่งกำลังจะวิ่งผ่านตัดหน้าชงชางโดยไม่รู้ตัว หอมหันไปเห็นพอดีก็ตกใจรีบร้องเสียง หาทางดึงตัวชงชางและบ่าวชายไว้ก่อน ด้วงได้ยินเสียงร้องก็หันมามองจึงเห็นหอมพยายามโบกมือต่ำๆ เป็นสัญญาณว่าให้รีบวิ่งไป ด้วงก็รีบวิ่งไปทันที ชงชางและบ่าวได้ยินเสียงหอมร้อง ก็หันกลับมาดู
“หอม เป็นอะไร เจองูรึ”
ชงชางก้มลงมองที่พื้นกลัวว่างูจะมากัดหอม หอมรีบบ่ายเบี่ยงไม่อยากให้ชงชางกังวลใจมาก
“เปล่าจ้ะ แค่คางคกเท่านั้น”
“งั้นรีบไปเถอะ ไป”
หอมกังวลใจเดาไม่ถูกว่าด้วงจะไปบอกหาญทันหรือไม่
ชาวบ้านที่มาเดินเที่ยวงานพากันวิ่งไปดูเหตุการณ์ ลำดวนรีบดึงแขนเข้มให้ตามไปด้วย อยากรู้อยากเห็นมาก
“เร็วๆ สิพี่เข้ม เดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี”
“ไม่ต้องไปหรอกลำดวน ไหนสัญญาว่าถ้าพี่พามาเที่ยว ลำดวนก็จะไม่ไปมีเรื่องไงล่ะ”
“หือ แล้วฉันมีเรื่องที่ไหนล่ะ คนอื่นต่างหาก นี่ฉันก็แค่จะไปดูเท่านั้นเองไปเร็ว”
ลำดวนดึงแขนเข้มจะเดินไป ด้วงวิ่งตามหลังเข้ามาจะรีบไปหาหาญ โดยไม่ทันระวังจึงชนเข้ากับเข้มอย่างจัง เข้มตกใจรีบปล่อยมือลำดวนแล้วพยุงด้วงเอาไว้ ลำดวนเห็นก็ไม่พอใจ ปรี่เข้ามาปัดมือเข้มออกจากด้วง
“อ๊าย มายุ่งอะไรกับผัวข้า”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ด้วงจะรีบไป ลำดวนไม่ยอมดึงแขนด้วงเอาไว้
“จะมาให้ท่าผัวเขาแต่ถูกเมียเขาด่าทำเป็นหน้าบางเลยหรือวะ”
“ลำดวนไม่เอาน่า”
ด้วงไม่อยากจะเอาเรื่องเพราะต้องรีบไปบอกหาญ จึงเดินหนี แต่ลำดวนไม่เลิกราถึงกับเดินตามมาดักหน้าด้วง เข้มพยายามห้ามแต่ลำดวนไม่ฟัง
เนื้อนางและศักดาเดินตามหาเอื้องฟ้า แต่ไม่รู้ว่าอยู่ไหนจึงเดินตามพวกชาวบ้านไปด้วย
“ที่งานมีเรื่องกันแบบนี้ไม่รู้ว่าเอื้องฟ้าจะเป็นยังไงบ้าง”
“ถ้าเจอนะพี่จะตีให้ขาแตกเลย อยู่ขายขนมที่ร้านดีๆ ไม่ได้ ต้องหาเรื่องออกไปเที่ยวเล่นให้พ่อแม่เป็นห่วงสิน่า”
เนื้อนางกับศักดารีบเดินตามชาวบ้านไป
ด้วงเดินหนีลำดวนซึ่งตามมาด่าไม่หยุด เข้มห้ามก็ไม่ฟัง
“ลำดวน พี่บอกว่าแล้วก็แล้วกันไง อย่ามีเรื่อง”
“พี่ไม่ต้องมายุ่ง ฉันจะด่ามัน แค่นี้ทนฟังไม่ได้เหรอวะ ทำไม คิดจะเอาผัวคนอื่น หนังหน้าต้องหนาสิวะ ด่าแค่นี้ทำมาเป็นอาย ทำมาเดินหนี ทีวิ่งมาให้ท่าผัวข้าถึงที่ล่ะไม่อายหรือไง แน่จริงก็อย่าหนีสิวะ”
ด้วงหมดความอดทนหันมาเท้าสะเอวใส่ลำดวน
“มา มึงจะเอายังไงว่ามา”
ลำดวนเห็นด้วงเอาจริง ถึงกับผงะ เข้มหมดความอดทนเหมือนกัน จึงกระชากลำดวนไว้
“พอสักทีเถอะลำดวน เลิกไม่ได้ใช่มั้ยนิสัยแบบนี้ งั้นกลับบ้านเลย ไป ไม่ต้องไปมันแล้ว งานลอยกระทงเนี่ย กลับ”
เข้มดึงลำดวนไป ลำดวนพยายามยื้อไว้
“ไม่เอาพี่เข้ม ฉันยังไม่กลับ”
ทันใดนั้น ลำดวนก็เห็นบ่าวเดินนำชงชางซึ่งเดินโอบหอมอยู่ไกลๆ
“ชงชาง แล้วนั่นคุณหอมอะไรนั่นนี่ มากับชงชางได้ยังไง”
ลำดวนสงสัย แต่เข้มไม่ปล่อยให้ลำดวนยืนอยู่นานรีบลากตัวไป
“ไป”
“เดี๋ยวสิพี่เข้ม ฉันเจอคนรู้จัก”
เข้มลากลำดวนออกไป ด้วงเห็นว่าชงชางและหอมเดินทางมาถึงแล้ว
“ตายโหงแล้วอีด้วงเอ๊ย”
ด้วงรีบวิ่งออกไปหาหาญอย่างรวดเร็ว ฝ่าไทยมุงเข้ามาเห็นหาญกำลังชกต่อยเนื้อตัวฟกช้ำก็ตกใจ
“ว้าย คุณหนูของบ่าว”
ด้วงจะวิ่งเข้าไปหาหาญแต่ก็ยึกยักๆ เพราะกลัวถูกลูกหลง หันซ้ายหันขวาเห็นน้อยยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งคู่กับเอื้องฟ้า จึงวิ่งไปหาอย่างร้อนใจ
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
น้อยไม่ได้ยินเพราะเสียงไทยมุงดังมาก
“อะไรนะ”
น้อยมองด้วงอย่างงุนงงยังไม่เข้าใจที่ด้วงพูด ด้วงหงุดหงิด ดึงแขนน้อยออกไปจากตรงนั้น เอื้องฟ้างงๆ แล้วตกใจสุดขีด เมื่อเห็นศักดากับเนื้อนางเดินเข้ามา
“พ่อ แม่”
ขณะที่ด้วงลากน้อยออกมา
“อะไรนังด้วง ลากฉันมาทำไม เห็นมั้ยนี่ว่าคุณหาญกำลังมีเรื่อง”
“เห็นเจ้าค่ะ แล้วก็กำลังจะเป็นเรื่องใหญ่ด้วย เพราะคุณชาญกำลังมาที่นี่”
“หะ ตายแล้ว ตายๆๆ ความแตกแน่ๆ พ่อหาญเอ๊ย แล้วทำไมเพิ่งมาบอกฉันตอนนี้”
“ก็ฉันบอกคุณน้อยตรงนั้นคุณน้อยก็ไม่ได้ยินนี่เจ้าคะ”
“ยังจะมายอกย้อนอีก ไปเลย ไปช่วยกันฝ่าวงเข้าไปห้ามคุณหาญ งานนี้เจ็บตัวก็ต้องยอมล่ะ”
น้อยรีบวิ่งไป ด้วงตามไปด้วย
เอื้องฟ้ายังตกใจทำอะไรไม่ถูก ศักดากับเนื้อนางก็เข้ามา ศักดามองไปกลางวงก็เห็นว่ามีผู้ชายวัยรุ่น 4 คนกำลังชกต่อยกัน 2 ใน 4 คนนั้นคือคนที่จะมาลวนลามเอื้องฟ้าก่อนหน้านี้
ศักดาพอจะเดาเหตุการณ์ได้จึงมองเอื้องฟ้าด้วยสายตาดุๆ เป็นเชิงว่าเอื้องฟ้าเป็นตัวก่อเรื่อง แล้วดึงแขนเอื้องฟ้าอย่างแรงจะพาออกไป
“กลับบ้าน”
เอื้องฟ้าพยายามแกะมือศักดาออก
“พ่อ เอื้องเจ็บ”
“พี่ปล่อยลูกก่อนเถอะ”
ศักดาไม่ยอมปล่อย ทั้งยังดึงแขนเอื้องฟ้าแรงๆ จะให้เดินตาม จนไทยมุงบางคนเริ่มหันมามอง หาญกำลังชกกับวัยรุ่น แล้วโดนถีบออกมาจนล้มลง แล้วก็หันไปเห็นเอื้องฟ้า ถูกผู้ชายคนหนึ่งพยายามดึงแขนให้เดินตาม หาญรีบวิ่งไปหาเอื้องฟ้าดึงตัวออกจากผู้ชายคนนั้น โดยที่ไม่ทันมองหน้าว่าคือศักดาพ่อของเอื้องฟ้านั่นเอง
“ปล่อยเอื้องฟ้านะ”
ศักดาหันขวับมาเจอหาญก็โมโห จับมือหาญออกจากแขนเอื้องฟ้าแล้วบิดจนหาญร้องเจ็บ หาญเงยหน้ามองศักดาอย่างเต็มตา แล้วตะลึง
“พ่อเอื้องฟ้า”
ไทยมุงเริ่มหันมามองหาญกับศักดาแทน วัยรุ่นและแก้วก็หยุดต่อยกัน ขณะที่สายเดินวนไปวนมาอย่างกังวลใจอยู่ที่ร้านขายขนม
“จะเป็นยังไงบ้างน้า”
สายถอนหายใจหนักๆ เวลานั้น ศักดาชี้หน้าว่าหาญด้วยความโมโห
“แกมายุ่งอะไรกับลูกสาวฉัน หะ”
ศักดาชกหน้าหาญทีหนึ่งจนหาญเสียหลักเซไป แก้วรีบมาประคองเอาไว้ เนื้อนางกับเอื้องฟ้าตกใจ ศักดาจะเข้าไปชกหาญอีก แต่เนื้อนางรีบดึงศักดาไว้ เอื้องฟ้าก็วิ่งเข้าไปหาหาญ
“อย่าพี่”
“อย่านะพ่อ คุณหาญเขาไม่ได้ทำอะไรเอื้องเลย เขามาช่วยเอื้องจากผู้ชายสองคนนั้นต่างหาก”
เอื้องฟ้าพยักหน้าไปที่วัยรุ่นชาย 2 คนที่ยืนอยู่ ศักดาจะเอาเรื่อง วัยรุ่น 2 คนตกใจกลัว พากันวิ่งหนีไป ศักดาจะตามแต่เนื้อนางดึงเอาไว้อีก เอื้องฟ้ามองหน้าหาญอย่างเป็นห่วง
“คุณหาญเจ็บมากมั้ยเจ้าคะ”
หาญส่ายหน้าไม่เป็นอะไร ยังไม่ทันที่เอื้องฟ้าจะพูดอะไรอีก ศักดาก็เข้ามากระชากแขนเอื้องฟ้า
“กลับบ้าน แล้วแกก็ไม่ต้องมายุ่งกับลูกฉันอีก ไป”
ศักดาพาเอื้องฟ้าออกไป ไทยมุงเริ่มสลายไปคนละทิศคนละทาง หัวหน้าคณะและบ่าวบ้านชงชางที่มาเที่ยวงานก็เข้ามาสมทบกับหาญและแก้วด้วย เนื้อนางจะตามศักดาไปแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าต้องขอบใจหาญจึงหันกลับมาหา แล้วหยิบถุงเงินออกมา เทเงินในนั้นออกดูก็เห็นว่ามีไม่มากเท่าไหร่
“ขอบใจนะที่ช่วยเหลือลูกสาวน้า เอาไปซื้อหยูกยามาทาแผลที่ช้ำนะ”
“ขอบคุณขอรับ แต่กระผมขอไม่รับเงินนี่ กระผมช่วยเอื้องฟ้าด้วยหัวใจ แผลเท่านี้เล็กน้อยมากขอรับ”
เนื้อนางยิ้มให้หาญอีกครั้งอย่างจริงใจ รู้สึกเอ็นดูหาญอย่างมากทั้งที่ไม่รู้ว่าหาญนั้นคือลูกของชงชางและหอม แล้วเนื้อนางก็เดินออกไป หาญมองเนื้อนางยิ้มดีใจ คิดว่าคงทำคะแนนกับแม่ของเอื้องฟ้าได้มากพอดู จนแก้วยิ้มแซว
“โห หล่อเลยว่ะ”
แก้วพูดแล้วร้องเจ็บปากที่โดนต่อย หาญมองแก้วหัวเราะได้นิดหนึ่งก็ต้องสูดปากเจ็บเหมือนกัน
“ไป ฉันจะไปแสดงละครแล้ว”
“หน้าช้ำแบบนี้จะไหวเหรอ” หัวหน้าคณะถาม
“ไหวจ้ะครู”
ทั้งหมดก็พากันเดินกลับไปที่คณะละคร
น้อยกับด้วงก็วิ่งเข้ามา จะไปตรงที่มีเรื่องกัน หาญเห็นเข้าก็เรียกทัก
“ป้าน้อย”
น้อยหันมาเห็นหาญหน้าตาบวมช้ำก็ตกใจ
“ว้าย ตาเถร โธ่ หลานฉัน”
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วคุณแม่ล่ะ”
“ว้าย กำลังมา หาญ พ่อชาญกำลังมาลูก”
หาญกับแก้วตกใจมาก ด้วงหันไปสอดส่องมองหาชงชางกับหอม
“ว้าย มาแล้วเจ้าค่ะ”
ด้วงชี้ไป หาญเห็นว่าชงชาง หอมและบ่าวกำลังเดินมาทางนี้ เขาทำอะไรไม่ถูก แก้วได้สติก่อนรีบรีบดึงหาญไป
“ไปเร็วหาญ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ถ้าแกอยู่ชุดนี้แกโดนจับได้แน่”
หาญก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเองก็เห็นว่าใส่ชุดราชประแตนอยู่ ถ้าชงชางมาเห็นความได้แตกจริงๆ เขารีบวิ่งออกไปกับแก้ว หัวหน้าคณะไปด้วย น้อยหันไปบอกบ่าวคนอื่นๆ
“อย่าเอาเรื่องคุณหาญมาเล่นละครไปพูด เข้าใจมั้ย”
บ่าวพยักหน้ารับรู้ ชงชางเดินเข้ามา
“หาญล่ะน้อย”
น้อยอึกอัก ยังไม่ตอบเพราะถ่วงเวลา หอมเห็นด้วงอยู่กับน้อยก็โล่งใจที่รีบมาบอกได้ทันการ
สายนั่งกังวลใจรอฟังข่าวเอื้องฟ้าอยู่ที่ร้านขนม ศักดาพาเอื้องฟ้าเข้ามาถึงร้านแล้วจึงปล่อยแขนลูกสาวอย่างแรงจนเอื้องฟ้าเซ สายต้องเข้ามาประคองไว้ มองแขนที่ช้ำของเอื้องฟ้าอย่างสงสาร
“เจ็บมั้ยเจ้าคะ”
เอื้องฟ้าพยักหน้ารู้สึกเจ็บที่แขนจนน้ำตาแทบไหล เนื้อนางรีบวิ่งตามเข้ามา ศักดาพูดเสียงดัง
“เก็บร้าน ไม่ต้องขายมันแล้ว”
สายอ้าปากจะเถียงศักดา เนื้อนางจึงชิงพูดก่อน พยายามประนีประนอมเพื่อศักดาจะได้ใจเย็นลง
“พี่สาย เก็บร้านเถอะจ้ะ”
สายมองเนื้อนาง ไม่เห็นด้วย แต่พอเห็นแววตาขอร้องของเนื้อนางก็ต้องยอมทำตาม ไม่อย่างนั้นถ้าศักดาโมโหใหญ่โตอาจทำให้เอื้องฟ้าถูกตีได้ ทั้งสามคนช่วยกันเก็บร้าน ศักดายืนเฉยๆ ไม่คิดช่วย ในใจยังโมโหเอื้องฟ้าอยู่
หาญเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่หลังเวทีจนเสร็จ แล้วหันไปบอกหัวหน้าคณะ
“เดี๋ยวกระผมมานะขอรับ”
หาญกับแก้วรีบวิ่งไป ชงชางถามน้อยอย่างร้อนใจเพราะเป็นห่วงหาญ
“ว่ายังไงน้อย หาญล่ะ”
“ลูกอยู่นี่ขอรับคุณพ่อ”
หาญและแก้วเดินเข้ามา ชงชางและหอมหันไปมองหาญก็ตกใจเพราะเนื้อตัวและหน้าตาบอบช้ำมาก ปากก็แตกด้วย แก้วก็เจ็บตัวไม่ต่างกันนัก
“อธิบายให้พ่อฟังทั้งหมดเดี๋ยวนี้หาญ ว่าลูกมามีเรื่องชกต่อยได้ยังไง”
“ลูกเข้ามาช่วยเอื้องฟ้าขอรับ เอื้องฟ้าถูกผู้ชายสองคนนั่นลวนลาม”
“ใครคือเอื้องฟ้า”
“พี่ชาญ อย่าเพิ่งถามลูกมากเลยจ้ะ ให้ลูกกลับไปทำแผลที่บ้านก่อนนะคะ”
“ก็ได้ งั้นกลับกันเดี๋ยวนี้”
“ไม่ได้นะขอรับ”
หาญกับแก้วพูดพร้อมกัน จนชงชางสงสัยแต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรก็มีชาวบ้าน 2 คน เดินเข้ามาหาชงชาง
“สวัสดีครับคุณชาญ”
ชงชางหันไปคุยกับชาวบ้านทำให้หาญได้โอกาสดึงหอมให้ห่างออกมา
“คุณแม่ขอรับ ลูกยังไม่ได้ขึ้นแสดงเลย ยังกลับบ้านไม่ได้ขอรับ”
“ไม่ได้ หาญต้องกลับเดี๋ยวนี้ ลูกมามีเรื่องชกต่อยแบบนี้ คุณพ่อไม่ให้อยู่ต่อแน่”
“โธ่ คุณแม่”
“ไม่เชื่อแม่ก็ตามใจ อยากจะถูกจับได้ว่าแอบหนีมาเล่นละครก็ตามใจ แล้วต่อไปนี้หาญก็คงจะไม่ได้มาที่คณะละครอีกล่ะ”
“ก็ได้ขอรับ งั้นลูกขอไปบอกครูก่อน”
“ให้ด้วงไปบอก เดี๋ยวคุณพ่อเห็นว่าหายตัวไปจะเป็นเรื่องอีก”
หาญยอมจำนนพยักหน้าตกลง นึกเสียดายที่ไม่ได้เล่นละครทั้งที่อุตส่าห์รอเวลานี้มานานหลายปี แก้วเข้ามาตบบ่าหาญอย่างเข้าใจ
ครอบครัวศักดากลับมาถึงบ้าน สายวางตะกร้าขนมอย่างเซ็งๆ ยังขายไม่หมด
“เฮ้อ ขนมยังเหลือเยอะอยู่เลย ไม่น่าจะรีบกลับ”
“แล้วจะอยู่ให้ไอ้ผู้ชายพวกนั้นมันเข้ามาเกี้ยวพาเอื้องฟ้าอีกรึ ไม่รักดีนัก อยู่ที่ร้านขายขนมดีๆ ไม่ได้ต้องหนีออกไปเดินเที่ยว”
ศักดาจะตบเอื้องฟ้าด้วยความโมโห สายรีบเข้ามาห้ามบังเอื้องฟ้าเอาไว้ เนื้อนางก็ดึงศักดาเอาไว้
“อย่าพี่”
“อย่านะเจ้าคะ ถ้าจะทำคุณหนู ทำบ่าวแทนเถอะเจ้าค่ะ”
ศักดาจำต้องลดมือลง แล้วหันมาเอาเรื่องสายแทน
“แกน่ะตัวดีเลย เห็นดีเห็นงามให้เอื้องฟ้าออกไปเที่ยวใช่มั้ย แล้วเป็นยังไง งามหน้ามั้ยล่ะ ผู้ชายสี่คนมีเรื่องชกต่อยกันเพราะลูกสาวฉันคนเดียว”
“เอื้องขอโทษจ้ะที่ทำให้พ่อเป็นห่วง”
“เรื่องมันแล้วก็แล้วกันเถอะพี่ อย่าไปดุด่าลูกเลย”
ศักดาขัดใจ หุนหันออกไป เอื้องฟ้าก้มหน้าสำนึกผิด สายทายาที่แขนให้เอื้องฟ้าซึ่งช้ำจากฝีมือของศักดาทั้งห้านิ้ว เนื้อนางมองลูกอย่างเป็นห่วง
“เป็นยังไงบ้างลูก อย่าโกรธพ่อเขาเลยนะ เขาเป็นห่วงเอื้องฟ้ามาก”
“บ่าวผิดเองเจ้าค่ะที่ปล่อยให้คุณเอื้องฟ้าไปหาคุณหาญ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้”
“หาญ ใครรึ”
สายรู้ตัวว่าหลุดปากพูดออกไปก็หน้าถอดสี มองเอื้องฟ้าอย่างขอโทษ เนื้อนางมองทั้งสองด้วยสายตาคาดคั้น เอื้องฟ้าทำหน้าไม่ถูก
หอมทายาให้หาญ แก้วก็นั่งให้น้อยทายาให้ด้วย
“ไหนว่ามาสิว่า หาญออกไปที่งานลอยกระทงได้ยังไง ไหนบอกพ่อว่าวันนี้จะเข้านอนแต่หัวค่ำ”
หาญอึกอัก น้อยจึงออกรับแทน
“อิฉันเองเจ้าค่ะ อิฉันอยากจะไปเดินเล่นที่งานบ้าง จึงชวนหาญและแก้วไปเป็นเพื่อนด้วย ถ้ามีผู้ชายไปด้วยจะได้อุ่นใจ”
ชงชางมองหอมกับแก้ว ทั้งคู่ก็พยักหน้า เป็นการยืนยัน
“แล้วเด็กผู้หญิงที่ชื่อเอื้องฟ้าล่ะ”
“อ่า”
หาญอึกอัก หันไปมองหอม ให้หอมช่วยอธิบาย หอมยิ้มให้หาญอย่างรู้ทัน
“เป็นลูกแม่ค้าขายขนมที่ตลาดค่ะ เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ฉันเคยพามาที่เรือนก็ตั้งหลายครั้งแต่ก็คลาดกับพี่ทุกที”
“ร้านขายขนมของเอื้องฟ้าก็ร้านที่คุณแม่ซื้อขนมมาทำบุญที่วัดบ่อยๆ ไงขอรับคุณพ่อ แม่ของเอื้องฟ้าทำขนมอร่อย เอื้องฟ้าก็เก่งนะขอรับ ช่วยแม่ทำขนมแล้วยังออกมาขายเองทุกวันอีก งานบ้านงานเรือนก็ใช้ได้นะขอรับคุณพ่อ”
ชงชางและหอมฟังน้ำเสียงชื่นชมเอื้องฟ้าของหาญแล้วก็ยิ้มๆ มองหน้าอย่างรู้กันว่าหาญกำลังมีความรักแน่นอน
คืนนั้น เนื้อนางนั่งหน้าตาเศร้าหมอง คิดถึงเรื่องราวที่ได้คุยกับเอื้องฟ้าและสายก่อนหน้านี้
“คุณหาญคือลูกชายของคุณหอมจ้ะ เป็นเด็กคนเดียวกับที่คุณพ่อเคยสั่งห้ามไม่ให้ไปยุ่ง”
“นี่หมายความว่า เอื้องกับเด็กคนนั้นยุ่งเกี่ยวกันมาตลอด 12 ปี”
เอื้องฟ้าพยักหน้า เนื้อนางอึ้งไป นึกถึงเรื่องระหว่างเธอกับชงชางที่เคยรู้จักสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก เศร้าใจที่ความรักไม่อาจลงเอยกันได้ เนื้อนางกังวลใจ พึมพำออกมา
“เอื้องฟ้าไม่ได้รักเด็กที่ชื่อหาญใช่มั้ยลูก แม่กลัวเหลือเกินว่าลูกจะมีชะตากรรมเหมือนแม่”
เนื้อนางกลุ้มใจมาก
เวลาเดียวกันนั้น หาญคิดถึงเรื่องเอื้องฟ้าแล้วยิ้มโดยไม่รู้ตัว ชงชางเข้ามาหาลูกชายที่ห้อง
“ยังไม่นอนใช่มั้ย งั้นพ่อขอคุยด้วยหน่อย”
“เรื่องอะไรรึขอรับ”
“เอื้องฟ้า หาญกำลังมีความรักใช่มั้ย”
หาญหน้าตื่น “คุณพ่อรู้รึขอรับ คุณพ่อขอรับ ถึงแม้เอื้องฟ้าจะเป็นแค่เด็กสาวชาวบ้านลูกแม่ค้าคนหนึ่ง ฐานะอาจจะเทียบไม่ได้กับเรา แต่เอื้องฟ้าก็เป็นคนดีนะขอรับ ลูกรักเอื้องฟ้า คุณพ่ออย่ากีดกันเราสองคนเลยนะขอรับ”
ชงชางยิ้มให้ “พ่อจะทำอย่างนั้นทำไม การที่เราถูกกีดกันจากคนที่เรารักนั้นเจ็บปวดที่สุด พ่อรู้ดี เพราะฉะนั้นพ่อจะไม่กีดกันลูกกับเอื้องฟ้า”
“จริงหรือขอรับ คุณพ่อไม่ได้รังเกียจเอื้องฟ้านะขอรับ”
“ก็ลูกบอกเองไม่ใช่รึว่าเอื้องฟ้าเป็นคนดี เป็นคนขยัน แล้วพ่อจะตั้งแง่รังเกียจไปทำไม หาญ ฟังพ่อนะลูก ครั้งหนึ่งพ่อก็เคยจน ทำงานค้าขาย และก็เป็นจับกังมาก่อน เรื่องแค่นี้ไม่ได้เป็นปัญหากับพ่อหรอก ขอแค่ลูกกับเอื้องฟ้ารักกันแล้วผู้ใหญ่ฝั่งเราและฝั่งเขาเปิดใจยอมรับก็พอ พ่อมาพูดแค่นี้ หาญพักผ่อนเถอะลูก อ้อ พาเอื้องฟ้ามาพบพ่อด้วยล่ะ พ่ออยากจะเห็นหน้า”
“ขอรับ”
ชงชางเดินออกจากห้องลูกไป หาญกระโดดโลดเต้นทั่วห้องดีใจที่พ่อไม่กีดกันความรักของเขา
ตอนเช้า เนื้อนาง สายและเอื้องฟ้ากำลังเตรียมขนมออกไปขายที่ตลาด
“วันนี้เอื้องไม่ต้องไปช่วยแม่นะ อยู่บ้านนี่แหละ”
เอื้องฟ้ากับสายมองหน้ากัน ไม่เข้าใจ
“ทำไมล่ะจ๊ะแม่ เอื้องก็ไปช่วยแม่อยู่ทุกวัน”
“นั่นสิเจ้าคะ”
ศักดาเพิ่งตื่นนอนเดินงัวเงียออกมา
“ไม่ต้องไปน่ะดีแล้ว เกิดไอ้พวกผู้ชายพวกนั้นมันมาอีกจะได้ไม่เกิดเรื่อง โดยเฉพาะไอ้คนที่ชื่อหาญ อย่าไปยุ่งกับมันเชียวล่ะ พ่อไม่ชอบหน้ามัน”
“แต่คุณหาญเป็นคนดีนะจ๊ะ”
“เอื้อง พอเถอะ พ่อบอกอะไรก็ทำตาม วันนี้ไม่ต้องไปขายขนมกับแม่ แล้วเรื่องเด็กที่ชื่อหาญแม่ก็สั่งห้ามไปเจอเด็ดขาด”
เอื้องฟ้าอ้าปากจะถาม
“แม่สั่งก็คือสั่ง”
เนื้อนางสั่งเสียงเข้ม ก่อนยกตะกร้าขนมออกไป สายรีบวิ่งตามไป เอื้องฟ้ายืนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงสั่งให้เลิกยุ่งกับหาญ เนื้อนางเดินรีบเร่งจะไปตลาด สายรีบวิ่งตามเข้ามาคุยเรื่องเอื้องฟ้ากับหาญ
“ทำไมห้ามล่ะเจ้าคะคุณเนื้อนาง คุณหนูเอื้องฟ้ากับคุณหาญก็แค่เพื่อนเล่นกันมาแต่เด็กเท่านั้นคุณหอมเธอก็เป็นผู้มีพระคุณต่อเรา ท่านคงไม่รังเกียจคุณหนูเอื้องหรอกเจ้าค่ะ”
“พี่สาย อย่าลืมว่าฉันกับชงชางก็เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กนะพี่ แล้วเป็นยังไง สุดท้ายก็รักกันแต่ลงเอยกันไม่ได้ ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องราวมันย้อนรอยเดิมหรอกนะ”
สายฟังแล้วก็อึ้งไปเถียงไม่ออก เห็นจริงตามที่เนื้อนางว่า จึงได้แต่ปลงๆ
ลำดวนอยู่ในครัวช่วยบ่าวคนอื่นๆ ทำความสะอาดภาชนะอย่างใจลอย สงสัยเรื่องชงชางกับหอมว่าเป็นอะไรกัน ญาติของเข้มก็เดินเข้ามา กลุ้มใจ
“ใครก็ได้ไปตลาดแทนนังเจื้อยที นังนี่มันปวดท้องไปไม่ไหว”
ลำดวนหูผึ่ง “ฉันเองๆ”
ลำดวนรีบวิ่งมาหยิบตะกร้า เข้มผ่าฟืนอยู่รีบเข้ามาแย่งตะกร้าไป
“ไม่ต้องเลยลำดวน เดี๋ยวก็ไปมีเรื่องอีก”
“โอ๊ย ไอ้เข้มเอ๊ย นังลำดวนมันก็อยู่มาอย่างสงบๆ ตั้งหกปีแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรหรอกมั้ง เอ็งกังวลใจไปได้”
ลำดวนยิ้ม พยักหน้ายืนยันคำพูดของญาติเข้ม เข้มยอม
“ก็ได้ แต่ว่าฉันต้องไปด้วย”
ลำดวนหุบยิ้มทันที ถอนใจดังๆ อย่างอึดอัดใจ เธอไปตลาดกับเข้ม มองเข้มอย่างเซ็งๆ ไม่อยากให้ตามมาเท่าไหร่ แล้วทั้งคู่ก็เดินมาหยุดที่ร้านขายปลา ลำดวนคิดบางได้ก็เหล่มองเข้มอย่างชั่งใจ แล้วตัดสินใจชี้ที่กะละมังปลา
“เอาเนี่ยตัวนึง ปลาช่อนด้วย แล้วก็ปลาทับทิม เอาเกล็ดปลาออกด้วยนะ”
ลำดวนเหล่มองเข้มอีกทีก็ไม่เห็นว่าเข้มสงสัยอะไร เธอจึงแกล้งร้อง เอามือกุมท้องยืนตัวงอ จนเข้มตกใจ
“พี่เข้ม ฉันปวดท้องมากเลย พี่รอปลาอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันมา”
ลำดวนยัดตะกร้าใส่มือเข้มแล้ววิ่งออกไป เมื่อไม่เห็นเข้มตามมาก็โล่งใจ เธอหันซ้ายหันขวาหาคนมาถามเรื่องชงชางและหอม จนมาเจอแม่ค้าคนหนึ่งว่างอยู่
“ป้า ถามอะไรหน่อยสิ ป้ารู้จักคุณหอมมั้ย เขาคือใคร”
“เอ๊ะ นังนี่ อยู่ที่นี่มาได้ยังไงถึงไม่รู้จักคุณหอม เมียของคหบดีชาญที่ใหญ่โตในปากน้ำโพนี้”
“เมียคหบดีชาญ ใคร ป้า แล้วป้ารู้จักชงชางมั้ย คนที่อยู่กับคุณหอมน่ะ”
“ไม่รู้จักหรอก บ้านคุณหอมมีบ่าวเยอะแยะฉันจะไปรู้ได้ยังไง”
“เป็นบ่าวเรอะ แต่ไม่น่าใช่นะป้า ชงชางคนนี้แต่งตัวดี ฉันเห็นเขาเดินคู่กับคุณหอม โอบกันด้วยนะป้า ท่าทางจะสนิทสนมกัน”
“งั้นเอ็งคงตาฝาดแล้วล่ะ คนที่จะเดินเคียงข้างคุณหอมแล้วสนิทสนมอย่างที่แกบอกก็มีแต่คุณชาญเท่านั้น จะซื้อมั้ยเนี่ย ไม่ซื้อก็ไปๆ ขี้เกียจพูดแล้ว ไป”
แม่ค้าโบกมือไล่ลำดวน ลำดวนจึงต้องเดินถอยออกมา
“ไม่ได้เรื่องสักที หรือว่าต้องไปดูให้ถึงบ้านเลยวะจะได้รู้ว่าใช่ชงชางจริงหรือเปล่า พี่เข้มดันตามมาด้วยอีก โอ๊ย เอายังไงดี”
ลำดวนเกาหัวอย่างหงุดหงิด
หอมและน้อยช่วยกันเย็บฟูกอยู่ หาญกับแก้วก็เข้ามาหา
“จะไปไหนล่ะหาญ แก้ว”
“ไปหาเอื้องฟ้าขอรับ คุณพ่ออยากพบ”
หอมกับน้อยยิ้มปลื้มใจที่ชงชางนั้นเข้าใจหาญและยอมรับเอื้องฟ้าได้ หาญเข้ามากอดแม่
“ขอบคุณคุณแม่ขอรับที่เมื่อคืนช่วยพูดเรื่องเอื้องฟ้ากับคุณพ่อให้ ป้าน้อยด้วยนะขอรับ”
หอมยิ้มปลื้มใจที่ลูกชายดูมีความสุข
“งั้นลูกไปรับเอื้องฟ้านะขอรับ”
หอมพยักหน้าอนุญาต หาญจึงรีบออกไปกับแก้ว น้อยมองตามไปแล้วยิ้มขำ
“คนหนุ่มนี่ใจร้อนกันจริงๆ”
หอมยิ้มขำๆ เห็นด้วยกับน้อย
แม่ค้าทำปลาเสร็จแล้วจึงส่งให้เข้มใส่ตะกร้า ลำดวนวิ่งหน้าตื่นๆ เข้ามา
“พี่เข้มๆ ช่วยฉันด้วย”
“เกิดอะไรขึ้น”
“ขโมยจ้ะ มันเอาถุงเงินค่ากับข้าวไปหมดเลย มันไปทางนั้นจ้ะ”
ลำดวนชี้ไม้ชี้มือไป เข้มรีบออกไปอย่างร้อนใจ ลำดวนยิ้มพอใจที่เป็นไปตามแผน ก่อนจะวิ่งตามเข้มไป เข้มวิ่งมาหยุดที่หน้าบ้านชงชาง ลำดวนตามเข้ามา เข้มหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ ก็เห็นว่าบ้านใหญ่โต เขามองลำดวนอย่างแปลกใจ
“ไหนขโมยล่ะลำดวน ขโมยมันมีบ้านใหญ่โตขนาดนี้เลยรึ”
ลำดวนยิ้มเจื่อนๆ ให้เข้ม ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าถูกหลอก ด้วงเดินออกมาจากบ้าน
“ใครน่ะ”
ลำดวนและเข้มหันไปมองแล้วตาโต จำได้ว่าเพิ่งมีเรื่องกันมาเมื่อคืน
“นี่เอ็งกล้าตามมาลุยข้าถึงในบ้านนี่เชียวเหรอวะ ได้ มาเลย”
ด้วงตั้งรับเต็มที่ ลำดวนอึ้งไปพักหนึ่ง
“เอ็งอยู่ที่บ้านนี้รึ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“คุณหอมอยู่ที่นี่รึเปล่า”
ด้วงชะงักไป ไม่แน่ใจว่าลำดวนจะมาไม้ไหน ก่อนจะพาลำดวนและเข้มเข้าบ้านมาอย่างไม่ไว้วางใจ ส่วนเข้มก็พยายามดึงให้ลำดวนกลับแต่ลำดวนไม่ยอม
“ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว ให้ฉันได้ไหว้คุณหอมกับคุณชาญก่อนเถอะพี่”
ลำดวนกับเข้มเดินตามด้วงไป หอมและน้อยยังนั่งเย็บฟูกกันอยู่ หอมหันมามองด้วงซึ่งพาคนเข้ามา แต่น้อยยังก้มหน้าเย็บฟูกอยู่ไม่สนใจอะไร
“มีคนมาขอพบคุณหอมกับคุณชาญเจ้าค่ะ”
“กระผมเข้มขอรับ”
“อิฉันลำดวนเจ้าค่ะ”
น้อยชะงัก รู้สึกคุ้นๆ เสียงจึงเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าเป็นลำดวน
“นังลำดวน”
ลำดวนมองน้อยแล้วตกใจไม่คิดว่าจะมาเจอที่นี่ หอมมองทั้งคู่อย่างงุนงงที่ทั้งคู่รู้จักกัน ชงชางเดินเข้ามา
“ใครมารึหอม”
ลำดวนหันมองตามเสียงก็เห็นว่าชงชางกำลังเดินเข้ามา เธออึ้งไป
“ชงชาง คุณชงชางจริงๆ ด้วย”
ลำดวนเล่าเรื่องที่ผ่านมาให้ชงชางฟัง
“บ่าวออกจากเรือนของคุณหลวงตั้งแต่วันที่คุณหลวงถูกริบเรือนแล้วล่ะเจ้าค่ะ แล้วบ่าวก็ได้เจอพี่เข้ม เราทำการค้าขายในตลาดที่บางปะกงแต่ก็ขายไม่ดี พี่เข้มจึงพาย้ายมาเป็นบ่าวอยู่อีกเรือนเจ้าค่ะ”
“ญาติกระผมทำงานเป็นบ่าวที่นั่นเหมือนกันขอรับ”
“เราสองคนลำบากกันมากเลยนะเจ้าคะคุณชงชาง เอ๊ย คุณชาญ ทำงานทั้งวันแต่ไม่ได้เงินตอบแทนสักแดงเดียว เราสองผัวเมียหาทางตั้งหลักไม่ได้เลยเจ้าค่ะ”
ลำดวนจะเข้าไปเกาะขาชงชางแต่ก็ไม่กล้าเพราะน้อยจ้องตาเขม็งจับผิดอยู่เลยถอยกลับมาตามเดิม
“คุณชาญ คุณหอมเจ้าคะ เมตตาบ่าวกับพี่เข้มเถอะเจ้าค่ะ รับเราสองคนมาเป็นบ่าวที่นี่เถอะนะเจ้าค่ะ”
“ลำดวน”
เข้มปราม แต่ลำดวนไม่สนใจ รีบพูดต่อ
“พี่เข้มเป็นคนขยัน ทำงานได้ทุกอย่างนะเจ้าคะ”
“ผัวแกมันขยันทำงาน แต่แกขยันปากมาก ปากสว่างน่ะสิ คุณชาญอย่ารับมันสองคนนะเจ้าคะ” น้อยท้วง
“ฉันไม่มีความหลังอะไรต่อตระกูลนฤบดินทร์แล้ว ขอให้ฉันอย่าเข้าไปเกี่ยวข้องกับคนบ้านนั้นอีกเลย กลับไปเสียเถอะลำดวน”
“โธ่คุณชาญเจ้าคะ เมตตาเราเถอะเจ้าค่ะ คุณหอมเจ้าคะ เมตตาอิฉันเถอะเจ้าค่ะ”
ลำดวนร้องไห้บีบน้ำตา เข้าไปกอดขาหอม เข้มมองแล้วก็ส่ายหน้าอ่อนใจ หอมมองลำดวนแล้วใจอ่อน
“รับไว้เถอะค่ะพี่ชาญ ถือเสียว่าทำบุญกับคนด้วยกันเอง”
“หอม” น้อยติง ไม่เห็นด้วย
“สองคนนี้พอมีแรงทำงานให้เรา พี่ชาญกำลังมองหาคนมาช่วยหาญทำงานอยู่ไม่ใช่รึคะ ก็รับเข้มเอาไว้ซะเลย เราจ้างเขาให้เขาพอตั้งตัวได้ก็เป็นบุญนะคะ”
“เจ้าค่ะๆ บ่าวสัญญาว่าถ้าพอตั้งตัวได้ก็จะรีบไปจากที่นี่ทันที หากคุณชาญไม่อยากให้อยู่ นะเจ้าคะ”
ชงชางชั่งใจ ไม่อยากรับลำดวนไว้ แต่พอมองหน้าหอม ก็หนักใจ
เข้มและลำดวนเดินออกมาจากบ้านชงชาง ลำดวนอารมณ์ดีเพราะชงชางรับเข้ามาเป็นบ่าวแล้วแต่เข้มเครียด
“ลำดวนมาทำแบบนี้แล้วพี่จะไปบอกญาติยังไงล่ะ”
“พี่ก็บอกไปสิว่าเจอเจ้านายเก่าฉัน ท่านเลยเมตตาให้มาอยู่ด้วย เถอะน่าพี่เข้ม อยู่ที่นั่นเงินก็ไม่ได้ มาทำงานกับคุณชงชาง เอ๊ย คุณชาญ จะได้มีเงินเก็บไว้สร้างตัวบ้าง”
“ก็จริงของลำดวน มาทำงานที่นี่ พี่อาจจะได้ก้าวหน้า สร้างเนื้อสร้างตัวได้บ้าง คุณชาญ คุณหอมช่างมีเมตตากับเราจริงๆ ต่อไปพี่จะตั้งใจทำงานไม่สร้างความเดือดร้อนให้ท่าน เอ็งด้วยล่ะ อย่าทำตัวมีปัญหา คอยรับใช้คุณหอมให้ดีๆ แล้วอย่ามีเรื่องกับคุณน้อยเด็ดขาด คุณน้อยเธอดูจะไม่ชอบลำดวนอยู่ เข้าใจมั้ย”
“เออน่า รู้แล้ว”
เข้มเดินไป ลำดวนหน้างอใส่เข้มลับหลัง
“มาสั่งมาสอนอยู่ได้ ไอ้ผัวดี ผัวประเสริฐ”
ลำดวนตามเข้มไป ชงชางและน้อยยืนมองทั้งคู่อยู่
“คุณชาญไม่น่ารับมันมาอยู่ด้วยเลยนะเจ้าคะ”
“ช่างเถอะ ฉันตัดสินใจไปแล้ว ทีนี้ก็ขอแรงน้อยช่วยดูหน่อยแล้วกันว่าอย่าให้ลำดวนพูดเรื่องเนื้อนางเด็ดขาด ฉันไม่อยากให้หอมไม่สบายใจ”
“เจ้าค่ะ”
ทั้งคู่ต่างหนักใจ กลัวว่าจะมีปัญหาตามมาทีหลัง
หาญและแก้วเดินเข้าบ้านมา หาญเศร้าๆ ผิดกับตอนที่ออกไปเมื่อเช้า จนหอมแปลกใจ
“หาญ เป็นอะไร แล้วไหนเอื้องฟ้าล่ะลูก”
“เอื้องฟ้าไม่มาขายขนมที่ตลาดขอรับ ไม่รู้ว่าเมื่อวานถูกพ่อตีหรือเปล่า”
น้อยตกใจ “ตายจริง แล้วไปดูที่บ้านหรือยัง”
“เราไม่กล้าหรอกป้าน้อย พ่อของเอื้องฟ้าดุอย่างกับเสือ” แก้วบอก
“คุณแม่ขอรับ ลูกเป็นห่วงเอื้องฟ้า”
“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้แม่จะไปเอง”
หาญยิ้มขอบคุณแม่ แต่ในใจยังเป็นห่วงเอื้องฟ้า ส่วนหอมกังวลเป็นห่วงเอื้องฟ้าจะถูกพ่อตีเหมือนกัน
ชงชาง หาญและแก้วออกมาหน้าบ้าน กล้าเดินเข้ามา บ่าวเดินถือกระเป๋าตามหลังมา ชงชางเห็นกล้าก็ดีใจ
“กำลังจะออกไปรับอยู่พอดีเลยกล้า”
กล้าเดินไปโอบไหล่แก้วอย่างคิดถึง
“ลูกฉันมันไม่ได้ทโมนมากใช่มั้ยชาญ”
“โธ่ พ่อ”
ทุกคนเห็นแก้วหน้างอก็หัวเราะขำแล้วพากันเดินเข้าบ้านไป หอมและน้อยยืนต้อนรับกล้า ลำดวนจัดอาหารที่โต๊ะเสร็จก็เดินเข้ามาหาหอม
“จัดสำรับเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”
หอมพยักหน้ารับรู้ แต่ลำดวนยังไม่ไปไหน
“เอ่อ วันนี้คุณหอมจะไปตลาดรึเจ้าค่ะ บ่าวไปด้วยนะเจ้าคะ”
“ไม่ต้อง อยู่กับฉันที่เรือนนี่แหละ”
น้อยขัดขึ้น หอมแตะแขนน้อยปรามๆ และพูดกับลำดวน
“เอาสิ”
“ขอบคุณนะเจ้าคะ แหม คุณหอมนี่ทั้งงดงาม ทั้งใจดีเสียจริงนะเจ้าคะ ไม่เหมือนกับเจ้านายเก่าของบ่าว ลูกสาวของคุณหลวงน่ะเจ้าค่ะ โอ๊ย รายนั้น”
“ลำดวน” น้อยปราม
“ลำดวน”
เสียงชงชางดังเข้ามา ลำดวนตกใจจึงหุบปากสนิท ทำตัวลีบ ชงชาง หาญ แก้ว และกล้าก็เดินเข้ามา ชงชางมองลำดวนสายตาเฉียบขาด
“ห้ามพูดถึงคนในเรือนนั้นอีก เข้าใจหรือไม่”
“เจ้าค่ะๆ แค่จะพูดถึงคุณเนื้อนาง ทำไมต้องสั่งห้ามด้วย”
ลำดวนรีบออกไป หอมมองท่าทางโมโหของชงชางอย่างสงสัย
กล้าส่งสมุดเล่มหนึ่งให้หาญ หาญเปิดดูเห็นว่าเป็นบทประพันธ์คำร้องก็ดีใจ
“ที่ลุงมาก็เพราะจะนำบทประพันธ์คำร้องของท่านเจ้าคุณมาให้หาญด้วย คราวก่อนที่หาญตามไปเจรจาธุรกิจกับพ่อชาญก็ได้ไปคุยเรื่องละครกับท่านเจ้าคุณไว้ไม่ใช่รึว่าจะอยากจะเล่นละครน่ะ ท่านจึงประพันธ์มาให้เจ้าเรื่องหนึ่ง”
“ฝากกราบขอบคุณท่านเจ้าคุณด้วยนะขอรับลุงกล้า”
“แล้วเป็นยังไงล่ะได้ขึ้นแสดงละครหรือยัง”
“โธ่พ่อ พูดแล้วก็เศร้าใจ หาญมันกำลังจะได้ขึ้นแสดงอยู่แล้วเชียว แต่ดันไปมีเรื่องเพราะช่วยเอื้องฟ้าก่อนน่ะสิ น้าชาญเลยตามไปที่งาน พวกเรากลัวความจะแตกถึงต้องรีบกลับ”
“งั้นสมุดนี้ก็อย่าให้พ่อชาญเห็นเข้าล่ะ”
“ขอรับ”
ชงชางเข้ามา หาญรีบแอบสมุดไว้ด้านหลัง
“คุยอะไรกันรึ”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ถามสารทุกข์สุกดิบเด็กๆ มันเท่านั้น เอ้อ เราเข้าบ้านกันเถอะ เด็กๆ จะได้ไปเที่ยวกัน จะไปตลาดกับหอมไม่ใช่รึ รีบไปสิ”
“ขอรับ”
หาญกับแก้วรับคำแล้วรีบพากันออกไป กล้าเดินโอบไหล่ชงชางเข้าบ้านไป
เนื้อนางและสายนั่งขายขนมอยู่ที่ตลาด แล้วเนื้อนางก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้
“ตายแล้วพี่สาย ฉันให้เอื้องฟ้าทำขนมเพิ่มไว้น่ะจ้ะ มีคนสั่งเอาไว้ให้ไปส่งก่อนเที่ยง ฉันต้องรีบกลับบ้านไปเอาขนมก่อน พี่สายอยู่คนเดียวได้นะจ๊ะ”
“เจ้าค่ะๆ”
เนื้อนางรีบหยิบตะกร้าขนมเปล่าออกไป ขณะนั้น ลำดวนเดินตามหอมมาที่ตลาด เธอทำท่าเชิ่ดๆ เพราะได้เป็นบ่าวของหอมที่มีคนนับหน้าถือตา พลันลำดวนก็เห็นด้านข้างของเนื้อนางถือตะกร้าเดินผ่านไป เธอมองตามไปจนสุดสายตาแล้วจะวิ่งตามไป เข้มรีบดึงเอาไว้
“จะไปไหนลำดวน”
หอมหันมามอง “อะไรรึ”
“เปล่าขอรับ”
ลำดวนยังชะเง้อคอมองจนหอมแปลกใจคิดว่าลำดวนอยากจะไปดูของใช้ส่วนตัวบ้าง
“ถ้าอยากจะซื้ออะไรก็ไปเถอะ ไม่ต้องตามฉันไปก็ได้”
หอมเดินไป ลำดวนจะเดินตามเนื้อนางไป แต่ถูกเข้มดึงเอาไว้ไม่ให้ไป
“ปล่อยพี่เข้ม ฉันว่าฉันเจอคุณเนื้อนาง”
“เนื้อนางไหน ตาฝาดล่ะมั้งสายตาหาเรื่องตลอดเลยเอ็งนี่”
“นี่ไง พี่ก็ปล่อยฉันสิ ฉันจะได้ไปดูให้แน่ใจ ถ้าเป็นคุณเนื้อนางจริง ฉันจะได้เอาเรื่องไปบอกคุณชาญ”
“หยุดเลยลำดวน เพิ่งมาอยู่บ้านท่านแค่วันเดียวก็จะสร้างเรื่องให้ท่านหนักใจเสียแล้ว พอเลยๆ ดูซิเนี่ยคุณหอมหายไปไหนแล้ว”
เข้มชะเง้อมองหาหอม แต่ไม่ยอมปล่อยมือลำดวน ลำดวนขัดใจ บ่นอุบอิบ ขณะที่หอม หาญ แก้ว และบ่าวเข้ามาที่ร้านขนม สายนั่งขายขนมอยู่คนเดียว หอมเข้าไปทัก
“อยู่คนเดียวรึ เอื้องฟ้าล่ะ”
สายหลบหน้าหลบตา อึกอัก ไม่กล้าตอบว่าเนื้อนางสั่งห้ามไม่ให้มาขายขนมที่ตลาด
“เอื้องถูกพ่อตีหรือเปล่าป้าสาย” หาญถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่าเจ้าค่ะ เปล่า เอ่อ คือพ่อของยายเอื้องกลัวว่าเด็กผู้ชายสองคนนั้นจะมาเกาะแกะยายเอื้องอีก จึงสั่งให้อยู่แต่ในบ้านน่ะเจ้าค่ะ”
“โธ่ น่าสงสารจริง” หอมเห็นใจ
“ป้าสาย ฉันอยากเจอเอื้องฟ้า ป้าสายพาไปหาหน่อยได้มั้ย”
สายอึกอักหนักใจ หอมจึงช่วยพูด
“หาญเขามีเรื่องจะพูดกับเอื้องฟ้า ช่วยหน่อยก็แล้วกันนะสาย หาญเองก็อย่าทำให้สายเดือดร้อนรู้หรือเปล่าลูก รีบพาเอื้องฟ้ากลับบ้าน เฮ้อ เห็นทีแม่คงต้องพูดคุยกับแม่ของเอื้องฟ้าอย่างจริงจังเสียที ไม่อย่างนั้นเอื้องฟ้าก็ต้องแอบออกมาหาหาญอยู่แบบนี้ เอื้องฟ้าเป็นผู้หญิงจะเสียหายได้”
สายหนักใจที่ต้องยอมพาเอื้องฟ้าออกมาเจอหาญ แล้วก็หนักใจที่หอมจะไปคุยกับเนื้อนางเพราะเธอรู้ดีว่าเนื้อนางคงไม่ยอมให้เอื้องฟ้ามาคบกับคนที่สูงศักดิ์กว่าแน่ๆ
หอมและทุกคนกลับมาจากตลาด เธอเล่าให้ชงชางกับกล้าฟังเรื่องของหาญกับเอื้องฟ้า
“หอมไปหาเอื้องฟ้ามาอย่างนั้นรึ แล้วทำไมไม่ชวนพี่ไปด้วย”
“เอ้อ จริงสิ เมื่อกี้แก้วมันก็พูดถึงเอื้องฟ้า ใครกัน” กล้าถาม
“คนรักของหาญ” ชงชางบอกเต็มปาก
“จริงรึ ฉันอยากจะเห็นหน้าเสียแล้วสิ เสียดายที่ฉันต้องเดินทางไปธุระต่อที่บางปะกงพรุ่งนี้ แล้วเลยกลับพระนครเลย”
“ฉันก็อยากจะเห็นเหมือนกัน เห็นหอมเขาว่าบ่อยๆ ว่าสวย กิริยามารยาทเรียบร้อย คงจะคู่ควรกับพ่อหาญได้ จริงมั้ยหอม”
“เจ้าค่ะ”
ทุกคนหัวเราะมีความสุข เมื่อนึกถึงเรื่องราวความรักของหาญและเอื้องฟ้า
เนื้อนางและสายเพิ่งกลับจากตลาด เนื้อนางมองซ้ายมองขวาแต่ไม่เห็นวี่แววของเอื้องฟ้าเลย
“เอื้อง เอื้อง”
สายหน้าเสียที่เพิ่งรู้ว่าเอื้องฟ้ายังไม่กลับ ศักดาเดินเข้ามา
“อะไร ยายเอื้องไปก่อเรื่องอะไรอีก แล้วนี่แม่ตัวดีอยู่ไหน”
ศักดามองหาเอื้องฟ้าแต่ก็ไม่เจอ เนื้อนางเห็นว่าสายหลบตาอึกอัก เดาได้ว่าเอื้องฟ้าคงออกไปพบหาญอีกแน่ๆ เวลาเดียวกันนั้น หาญและแก้วเดินมาส่งเอื้องฟ้าที่แถวบ้านศักดา
“เวลาอยู่ด้วยกันน้อยจังเลยนะเอื้อง ฉันยังไม่ได้คุยกับเอื้องเรื่องของเราเลย”
“ก็มัวแต่ซ้อมละครอยู่ได้” แก้วติง
“เรื่องของเราอะไรหรือจ๊ะ”
“เอาไว้ฉันจะบอก พรุ่งนี้เที่ยง เอื้องไปหาฉันที่ท่าน้ำหลังตลาดนะ”
เอื้องฟ้าไม่มั่นใจว่าจะไปได้
“ไปให้ได้นะเอื้องฟ้า”
“จะพยายามจ้ะ”
สองหนุ่มสาวยิ้มให้กัน
ศักดาเริ่มโมโหถามสายว่าเอื้องฟ้าอยู่ไหน
“เอื้องฟ้าหายตัวไปอีกแล้วเรอะ”
สายอึกอักไม่กล้าตอบ เนื้อนางไม่อยากให้มีเรื่องจึงโกหก
“พี่ศักดิ์ ลูกอยู่ในห้อง ไม่ค่อยสบายน่ะ”
ศักดามองสายอย่างจับผิด
“ไหน ขอดูสิว่าอยู่ในห้องจริงหรือโกหกกันแน่”
ศักดาพรวดพราดเข้าไปด้านในจะไปห้องเอื้องฟ้า เนื้อนางตกใจรีบวิ่งตามไป สายลนลานทำอะไรไม่ถูก
“ทำไงดีๆ โอ๊ย ตายอีกแล้วอีสายเอ๊ย”
สายตัดสินใจวิ่งออกจากบ้านไป
อ่านต่อตอนที่ 17
