แรงชัง ตอนที่ 5
คุณหลวงนฤบดินทร์กับคุณหญิงแจ่มจันทร์มาหลบมุมคุยกันด้วยความกังวล
“เนื้อนางเปลี่ยนใจไม่ยอมแต่งกับพ่อศักดิ์อย่างนี้ คุณพระจะว่ายังไงก็ไม่รู้นะ แม่แจ่ม นี่ถ้าคุณพระโกรธ แล้วเอาเรื่องที่ฉันยักยอกเงินค่าสัมปทานป่าไม้ไปฟ้องหลวงขึ้นมาล่ะก็ ได้บรรลัยกันล่ะ”
“ก็จะทำยังไงได้ล่ะคะคุณพี่ ในเมื่อลูกไม่ยอมแต่ง เราจะไปบังคับขืนใจลูกให้แต่ง มันก็กระไรอยู่”
คุณหญิงแจ่มจันทร์ว้าวุ่นใจ แล้วนึกอะไรได้
“แต่ดิฉันว่าคุณพระคงไม่กล้าว่าอะไรหรอกค่ะ เพราะตอนนี้ เรากับคุณพระ มันก็เหมือน ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ คุณพระเองก็ได้เงินส่วนแบ่งค่าสัมปทานป่าไม้ไปไม่น้อย ขืนปากโป้งไป ก็มีหวังได้ไปกินข้าวแดงในคุกด้วยกันล่ะ”
“ก็จริง เฮ้อ พ่อศักดิ์ก็เหลือเกิน ช่างก่อเรื่องจริงๆ”
คุณหลวงนฤบดินทร์อ่อนใจกับพฤติกรรมของศักดา
ศักดาตกใจเมื่อรู้เรื่องจากนรอินทร์ ว่าจวนไปสารภาพกับเนื้อนางจนหมดสิ้น
“เฮ้ย บรรลัยแล้วสิ”
“ก็บรรลัยน่ะสิ ฉันถึงรีบมาบอกแกอยู่นี่ไงเล่า จะคิดแก้สถานการณ์ยังไงก็รีบๆ คิดเข้าเถอะวะ เพราะเดี๋ยวแกต้องถูกซักเรื่องนี้แน่ๆ”
ศักดาครุ่นคิดหน้าเครียด เดินกลับขึ้นไปบนเรือน ก็เห็นคุณหลวงนฤบดินทร์กับคุณหญิงแจ่มจันทร์ นั่งอยู่กับพ่อแม่ของเขา ศักดาพยายามทำหน้าปกติ ยกมือไหว้คุณหลวงนฤบดินทร์และคุณหญิงแจ่มจันทร์เหมือนไม่มีอะไร
“วันนี้คุณน้ามาถึงนี่เลย”
“ที่มาก็เพราะมันมีเรื่องน่ะสิ”
ศักดาทำหน้าซื่อ “เรื่องอะไรรึขอรับ”
คุณหลวงนฤบดินทร์เหลือบสบตากับคุณหญิงแจ่มจันทร์แล้วถอนใจอย่างหนักใจ ก่อนจะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ศักดาทำทีเป็นปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่จริงนะขอรับ กระผมไม่เคยคิดทำชั่วช้าแบบนั้นเลย บ่าว 2 คนนั่นมันก็เป็นไทแก่ตัวไปแล้ว แต่พวกมันคงโกรธที่กระผมเคยเฆี่ยนลงโทษพวกมัน พวกมันก็เลยใส่ร้ายกระผมแน่นอน เชื่อกระผมนะขอรับคุณน้าหลวง”
คุณหญิงเด่นหล้าและพระยาสีหราฐมองคุณหลวงนฤบดินทร์อย่างหนักใจ อยากให้คุณหลวงนฤบดินทร์คล้อยตามศักดาเหมือนกัน คุณหลวงนฤบดินทร์และคุณหญิงแจ่มจันทร์สบตากันคล้ายๆ จะปล่อยเรื่องไป ไม่อยากคาดคั้นศักดาให้เป็นเรื่องใหญ่ไปอีก
เวลาต่อมา หลวงนฤบดินทร์และคุณหญิงแจ่มจันทร์เดินคุยกันมาระหว่างกลับบ้าน คุณหญิงแจ่มจันทร์ยังคงสงสัย
“คุณพี่ว่าพ่อศักดิ์ทำจริงๆ หรือเปล่าคะ”
“ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่เปล่าประโยชน์ที่จะคาดคั้นหาคนผิด ไม่อย่างนั้นเรากับคุณพระจะมองหน้ากันไม่ติด แล้วขัดผลประโยชน์กันเสียเปล่าๆ แล้วต่อไปนี้ เนื้อนางจะแต่งงานกับใครก็ให้เขาเลือกเองแล้วกัน”
คุณหลวงนฤบดินทร์บอกภรรยาอย่างอ่อนใจ
พระยาสีหราฐ คุณหญิงเด่นหล้า และศักดาคุยกันอยู่บนเรือน ศักดาฉุนเฉียวมาก
“ฉันไม่ยอมแน่ๆ หากเนื้อนางจะกลับไปหาไอ้โฉ่งฉ่างนั่น แม่ต้องช่วยพูดกับคุณน้าหลวงให้ลูกนะ”
คุณหญิงเด่นหล้าลำบากใจ
“แต่ถ้าเนื้อนางไม่รักลูก แม่ก็สุดปัญญา”
“ไม่ได้ ยังไงเนื้อนางก็ต้องแต่งงานกับลูก”
“หยุดทีเถอะเจ้าศักดิ์ เลิกหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ฉันสักทีได้มั้ย ตัดใจจากเนื้อนางซะ ผู้หญิงทั่วพระนครมีให้เลือกตั้งมากมาย ก็เลือกเอาสักคนสิ หรือว่าอยากให้เรื่องมันไม่จบ แล้วถูกขุดคุ้ยมาให้ฉิบหายกันหมดก็เลือกเอา”
พระยาสีหราฐเดินออกไปด้วยความโมโห คุณหญิงเด่นหล้ามองลูกชายอย่างสงสาร แต่ไม่รู้จะช่วยอย่างไรดี ศักดาเกรี้ยวกราดโมโหมาก
“โธ่เว้ย”
ศักดาเตะขันน้ำที่วางอยู่ตรงข้างคุณหญิงเด่นหล้าหกกระจายแล้วเดินออกไป คุณหญิงเด่นหล้าตกใจหน้าตื่น
ชงชางนั่งทำบัญชีอยู่ที่บ้าน เนื้อนางเดินเข้ามาหา
“ชงชาง”
ชงชางเงยหน้าขึ้นมา เห็นเนื้อนางยืนยิ้มให้ เขายิ้มตอบดีใจ
“คุณเนื้อนาง มาที่นี่มีอะไรหรือขอรับ”
“ชงชาง ฉันรู้ความจริงหมดแล้วนะ ฉันขอโทษที่หูเบา ไม่ยอมเชื่อในสัจจะที่ชงชางให้ไว้ว่าจะมีฉันคนเดียว ฉันวู่วามไปเอง ชงชางยกโทษให้ฉันนะ”
“ขอรับ แค่คุณเนื้อนางเข้าใจกระผม และยังรู้สึกดีกับกระผมอยู่ ก็พอใจแล้วขอรับ ส่วนเรื่องแต่งงาน”
เนื้อนางยิ้ม ชงชางรู้ทันทีว่าเนื้อนางยอมกลับมาแต่งงานกับเขาแล้ว ชายหนุ่มยิ้มกว้าง จับมือเนื้อนางขึ้นมาจูบ หญิงสาวเขินอาย
บริเวณท่าน้ำเรือนหลวงนฤบดินทร์ ศักดาใช้ดาบฟันต้นไม้อย่างแรงด้วยความโกรธเกรี้ยว นรอินทร์ยืนอยู่ข้างๆ กังวลใจ
“ฉันไม่ยอมให้เนื้อนางเป็นของไอ้โฉ่งฉ่างลูกเจ๊กนั่นเด็ดขาด”
“แล้วแกจะทำยังไง ตอนนี้พ่อแม่ฉันก็เตรียมป่าวประกาศเรื่องหมั้นแล้ว”
“มันต้องมีทางสิ”
ศักดาพยายามคิดหาทางออก แต่ก็คิดไม่ออก จึงหงุดหงิดโมโหขึ้นมาอีก ยกดาบขึ้นมาฟันต้นไม้ เพื่อระบายอารมณ์
ขณะที่ลำดวนเพิ่งกลับมาจากตลาดหิ้วตะกร้าใส่ของเดินมา เห็นศักดาวิ่งฟันต้นไม้ต้นนั้นทีต้นนี้ทีก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเข้าไปหา
“มีอะไรกันหรือเจ้าคะ”
ศักดาตวัดปลายดาบชี้หน้าลำดวน ลำดวนตกใจปล่อยตะกร้าตกพื้น
“ว้าย บ่าวเองเจ้าค่ะ”
ศักดายังยืนถือดาบชี้หน้าลำดวนอยู่อย่างนั้น และจ้องลำดวนตาเขม็ง จนนรอินทร์ต้องกดปลายดาบนั้นลงเอง ศักดาทำท่าหมดแรง ล้มลงนอนแผ่
“มีอะไรทำก็รีบไป อย่าสาระแน”
ลำดวนไม่ยอมไป
“หรือว่าจะเป็นเรื่องคุณเนื้อนาง เมื่อกี้บ่าวออกไปตลาดมา เห็นเขาลือกันว่าคุณเนื้อนางจะแต่งงานกับชงชางแล้ว”
ศักดาโมโหลุกพรวด ลำดวนรู้ทันทีว่าใช่เรื่องนี้แน่ๆ
“นี่แหละน้า มีหนามในอกที่บาดลึกมันก็ทำให้เรากระอักเลือดได้ ของแบบนี้ต้องรีบกำจัดให้เร็ว จะได้ไม่ต้องมานั่งทุกข์ระทมใจ ฝุ่นเข้าตาเรายังเขี่ยได้เลยนะเจ้าคะ”
“ลำดวน ฉันบอกให้ไปไง ไป” นรอินทร์ไล่
“เจ้าค่ะๆ ไปแล้วเจ้าค่ะ”
ลำดวนรีบออกไป นรอินทร์ส่ายหน้ากับคำพูดไม่คิดของลำดวน แต่ศักดากลับคิดอะไรบางอย่างได้ ตาลุกวาว
หลายวันต่อมา เฟยหลงและชงชางคุมคนงานช่วยกันตระเตรียมข้าวของสำหรับใช้ในการไปสู่ขอเนื้อนาง ชงชางยิ้มกับพ่อ ดีใจที่จะได้แต่งงาน
ขณะที่ที่บ้านเนื้อนาง มีชุดแต่งงานแขวนไว้ที่มุมหนึ่ง เนื้อนางนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาจนสายซึ่งนอนอยู่ด้วยต้องลุกขึ้นมาดู
“นอนไม่หลับหรือเจ้าคะคุณหนู”
“ตื่นเต้นน่ะพี่สาย”
“โถ คุณหนูของบ่าว” สายมองอย่างเอ็นดู
คืนเดียวกันนั้น ชงชางก็อยู่ในอาการเดียวกับเนื้อนาง เฟยหลงเดินเข้ามาหา
“เตี่ย”
“นอนไม่หลับรึอาชาง คนกำลังจะแต่งงานก็อย่างนี้ล่ะ”
ชงชางยิ้มดีใจ
“อาชาง สัญญาอะไรกับคุณหนูเนื้อนางและคุณหลวงไว้ก็จำไว้ให้ดีแล้วก็ทำให้ได้นะ วันใดที่คิดจะหมดรักกันก็ขอให้นึกถึงวันนี้ นึกถึงอุปสรรคที่ลื้อกับคุณหนูได้ฝ่าฟันกันมา ถึงเราจะเป็นคนละเชื้อชาติกับคุณหนู แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต่างกันถึงขั้นปรับตัวหากันไม่ได้ รักคุณหนูให้มากนะอาชาง”
“ขอรับเตี่ย”
เฟยหลงยิ้มพอใจ “อั๊วจะออกไปคุยธุระที่เรือนคุณหลวงสักหน่อย ถ้าลื้อง่วงก็นอนไปเลยนะ ไม่ต้องรอเตี่ย”
ชงชางพยักหน้ารับคำ
คืนนั้น ศักดากับนรอินทร์ถือดาบกันคนละด้าม โพกผ้าปิดหน้ามิดชิด ค่อยๆ เดินย่องเข้ามาถึงที่หน้าบ้านเฟยหลง
“มันจะดีเหรอวะไอ้ศักดิ์ ถ้าใครรู้”
“ไม่มีใครรู้หรอกน่า ก็ถ้าแกไม่พูด ฉันไม่พูด แล้วใครหน้าไหนมันจะไปรู้ล่ะ แกอย่าขี้กลัวไปหน่อยเลยวะ”
นรอินทร์ฟังแล้วก็นิ่งไป ก่อนตัดสินใจพยักหน้าตกลง
“เอ้า เอาไงเอากัน ยังไงฉันก็อยากได้แกเป็นน้องเขยมากกว่าไอ้โฉ่งฉ่างอยู่แล้ว”
ศักดายิ้ม ทั้งสองพากันเดินลัดเลาะไปทางข้างๆ บ้าน ชงชางนอนหลับอยู่บนเตียง ศักดาเกาะขอบหน้าต่างแล้วปีนเข้ามาในห้องนอนของชงชาง นรอินทร์ก็ปีนตามเข้ามาอย่างเงียบกริบ ศักดาเดินเข้ามาหาชงชางแต่ชงชางยังไม่รู้สึกตัว ศักดายกดาบขึ้น หมายจะจ้วงแทงที่หน้าอกของชงชาง
“คนอย่างกู ไม่มีวันยอมแพ้มึงหรอกไอ้โฉ่งฉ่าง”
ศักดาจ้วงแทงลงไปที่ตัวชงชางเต็มแรง แต่เป็นจังหวะเดียวกับที่ชงชางพลิกตัวไปทางหนึ่ง ทำให้ดาบพลาดไปแทงเข้าที่นอนอย่างจัง ชงชางรู้สึกตัวได้รีบเตะเข้าที่ลำตัวของศักดาจนศักดาล้มลงกับที่นอน ชงชางจะวิ่งหนีแต่นรอินทร์เข้ามาเอาด้ามดาบค้ำคอชงชางเอาไว้ ชงชางหายใจไม่ออกพยายามดึงด้ามดาบออก ศักดาตั้งหลักได้ก็รีบดึงดาบออกมาแล้วเข้ามาจะแทงชงชางอีก ชงชางถีบศักดากระเด็น แล้วกลั้นใจยกด้ามดาบของนรอินทร์ที่ค้ำคอเขาอยู่ออกได้ในที่สุด
ชงชางเตะนรอินทร์ล้มไป แล้วจะวิ่งหนี แต่ศักดาไม่ยอมแพ้ลุกขึ้นมาจะฟันชงชาง ชงชางยังหลบได้ แต่ถึงกระนั้นดาบก็ตวัดโดนแขน ชงชางเอามือกุมแขน รีบวิ่งออกจากห้องไป ศักดาและนรอินทร์วิ่งตามไป
ชงชางวิ่งออกมาจากห้อง น้อยวิ่งมาอีกทางอย่างตื่นตระหนก ชงชางหันไปมองด้านหลังเห็นนรอินทร์และศักดาวิ่งมาทางเขา ชงชางรีบวิ่งไปทันที น้อยมองตามไปหน้าตื่น ทำอะไรไม่ถูก
“เฮ้ย อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้ ตามเร็ว” ศักดาตะโกนบอก
ชงชางวิ่งเหลียวซ้ายแลขวาหาทางหนี แล้วเห็นเรือนหลวงนฤบดินทร์อยู่ข้างหน้า สีหน้าดีขึ้น
“เรือนคุณหลวง”
ชงชางรีบวิ่งตรงไปที่นั่นทันที หวังขอความช่วยเหลือ นรอินทร์กับศักดาวิ่งตามมา
“เฮ้ย ไอ้โฉ่งฉ่างมันวิ่งไปทางเรือนแก”
“อย่าให้มันไปถึงเรือนได้ ไม่งั้นเราทั้งคู่บรรลัยแน่”
นรอินทร์รีบวิ่งไปดักหน้าชงชางและยกดาบจะฟันแต่ชงชางไวกว่า ยื้อดาบนั้นไว้ ศักดาเข้ามาทางด้านหลัง ชงชางถีบศักดากระเด็นไป จนผ้าคลุมหน้าหลุด ชงชางถึงกับอึ้ง
“คุณศักดา”
นรอินทร์ได้จังหวะถีบชงชางให้กระเด็นไป ชงชางเบี่ยงตัวหลบได้ นรอินทร์เลยเสียหลักไป ผ้าคลุมหน้าหลุด ชงชางตกใจ
“คุณนรอินทร์”
ทั้งนรอินทร์และศักดาวิ่งไล่ตามชงชางไปอย่างไม่ลดละ ดักหน้าดักหลังชงชางไว้ นรอินทร์พุ่งเข้าไปจะแทงชงชาง ชงชางเอี้ยวตัวหลบไปแล้วเตะนรอินทร์กระเด็นไป ศักดาวิ่งเข้ามาจะแทงชงชางอีก ชงชางจับด้ามดาบยื้อกันไปมา
เฟยหลงนั่งคุยอยู่กับคุณหลวงนฤบดินทร์และคุณหญิงแจ่มจันทร์ สักครู่ก็เริ่มได้ยินเสียงเอะอะข้างล่างก็ตกใจ
“เสียงใครเอะอะอะไร”
คุณหลวงนฤบดินทร์ลุกเดินไปดู คนอื่นๆ ลุกตามไป เนื้อนางเดินออกมาจากห้อง เพราะได้ยินเสียงเอะอะเหมือนกัน สายตามมาด้วย ทั้งสองเดินตามพวกผู้ใหญ่ไป
นรอินทร์ลุกขึ้นมาได้ก็ถือดาบพุ่งเข้ามาหวังจะแทงหลังชงชาง จังหวะเดียวกันนั้นชงชางยื้อดาบจากศักดาเข้ามาได้แล้วเสียหลัก เซไปด้านหลัง นรอินทร์กำลังวิ่งเข้ามาก็ถูกดาบในมือชงชางเสียบแทงทะลุหลังไป นรอินทร์ล้มลงตาค้าง ชงชางและศักดาหันมองนรอินทร์ ตะลึงงัน ทุกคนวิ่งมาจากเรือนหลวงนฤบดินทร์ เห็นดาบในมือชงชางปักที่ท้องนรอินทร์ก็ตกใจสุดขีด คุณหลวงนฤบดินทร์ตกใจร้องลั่น
“นรอินทร์”
ชงชางตกใจ ปล่อยมือจากดาบ ดาบยังปักอยู่ที่ร่างนรอินทร์ขณะที่เขาล้มลง แจ่มจันทร์ช็อค ก่อน
วิ่งเข้าไปกอดร่างนรอินทร์ไว้ เนื้อนางยืนตะลึงมองหน้าชงชางอย่างไม่เข้าใจ ชงชางเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน
“ไอ้ชงชาง มึงฆ่าลูกกูทำไม”
“คุณศักดาและคุณนรอินทร์บุกเข้าไปที่บ้านกระผม หวังจะฆ่ากระผมถึงในบ้าน”
ศักดาเห็นท่าไม่ดี รีบพูดแทรกขึ้นทันที
“ไม่จริงขอรับคุณน้าหลวง ไอ้โฉ่งฉ่างมันมาหาเรื่องพวกกระผมก่อน มันมาเยาะเย้ยที่มันจะได้แต่งงานกับเนื้อนาง พวกกระผมก็ทนไม่ไหวเลยด่ามันไป มันเลยโกรธ ถึงกับคว้าดาบมาฟัน”
“จริงรึไอ้ชงชาง”
ชงชางพูดไม่ออก ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ ศักดาชิงตอบแทน
“จริงขอรับ”
คุณหลวงนฤบดินทร์หันไปมองนรอินทร์ซึ่งนอนตายตาเหลือกค้างอยู่ก็แค้นสุดขีด
“ไอ้ชงชาง มึงฆ่าลูกกู มึงก็ต้องตายตามลูกกูไป มันถึงจะสาสม”
คุณหลวงนฤบดินทร์วิ่งเข้าไปดึงดาบออกจากตัวของนรอินทร์ ท่ามกลางเสียงร้องตกใจของทุกคนแล้วพุ่งเข้าไปหาชงชางซึ่งยังยืนหน้าตาตื่นตกใจอยู่ แล้วยกดาบขึ้นจะฟัน เฟยหลงร้องลั่น
“อย่าคุณหลวง”
คุณหลวงนฤบดินทร์โกรธจนหน้ามืดไม่ได้ยินอะไรแล้ว เงื้อดาบจะแทงชงชางสุดแรง เฟยหลงห่วงลูกชายจนไม่กลัวตาย รีบกระโดดเอาตัวเข้าบังชงชางไว้ ทำให้ถูกฟันเข้าอย่างจัง เฟยหลงสะดุ้งสุดตัว เจ็บปวดจนร้องไม่ออก ตามองมาที่ชงชาง
“เตี่ย”
เฟยหลงตาเหลือกลาน แต่ร้องไม่ออก ชงชางวิ่งเข้าไปประคองร่างพ่อที่ค่อยๆ ล้มลง ร้องไห้เสียใจอย่างมาก
“เตี่ย”
คุณหลวงนฤบดินทร์อึ้งไป ไม่นึกว่าเฟยหลงจะมารับเคราะห์แทนลูกชายอย่างนี้ ศักดาเห็นเป็นโอกาสยุส่ง
“คุณน้าหลวงไม่ต้องไปสงสารมันขอรับ มันฆ่านรอินทร์ คุณน้าหลวงต้องฆ่ามันแก้แค้นให้นรอินทร์นะขอรับ”
คุณหลวงนฤบดินทร์อารมณ์เดือดขึ้นอีกครั้ง ยกดาบขึ้นจะแทงชงชางอีก เนื้อนางรีบเข้ามาขวาง“อย่าค่ะคุณพ่อ”
“ถอยไปเนื้อนาง”
“ไม่”
เนื้อนางหันมาบอกชงชาง
“หนีไป เร็วสิ”
ชงชางละล้าละลังห่วงพ่อ แต่ก็ไม่มีทางเลือกจำต้องปล่อยเฟยหลงตรงนั้น แล้ววิ่งหนีออกไป คุณหลวงนฤบดินทร์วิ่งไล่ตามชงชางไปอย่างเคียดแค้น ศักดาได้ที รีบวิ่งตามชงชางไป เนื้อนางจะตามไปด้วยเพราะเป็นห่วงชงชางแต่คุณหญิงแจ่มจันทร์ดึงเอาไว้
“อย่าไปลูก”
เนื้อนางดิ้นจะไปให้ได้
“อย่าทำอะไรชงชางนะ”
เนื้อนางจะตามไปแต่คุณหญิงแจ่มจันทร์ สายและลำดวนช่วยกันจับเอาไว้ไม่ยอมให้ตามไป
เนื้อนางได้แต่มองตามไปด้วยความเป็นห่วงชงชางอย่างสุดหัวใจ
ชงชางวิ่งหนีเตลิดมา ไม่รู้จะไปไหนก็จะกลับไปที่บ้านตัวเอง แล้วชะงักคิดได้
“ไม่ได้ๆ กลับไปที่บ้านไม่ได้แน่”
ชงชางมองซ้ายมองขวา น้อยวิ่งออกมาจากในบ้าน เห็นสภาพชงชางก็วิ่งเข้ามาดู
“คุณชงชาง เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ”
“เตี่ย เตี่ยตายแล้ว น้อย”
“อะไรนะเจ้าคะ เถ้าแก่ตายแล้วเหรอเจ้าคะ ตายได้ยังไงเจ้าคะ”
ชงชางส่ายหน้า ไม่อยากพูด เหลียวไปมองข้างหลัง เห็นพวกศักดากำลังตามมาไกลๆ
“ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วน้อย เขาต้องตามมาฆ่าฉันแน่ ฉันต้องหนี”
“หนี หนีใครเจ้าคะ”
ชงชางส่ายหน้า ไม่มีเวลาจะพูด เพราะเห็นพวกคุณหลวงและศักดากำลังมา เขามองน้อย นึกเป็นห่วง
“พวกนั้นอาจทำร้ายเจ้าด้วย”
น้อยยังงง ปะติดปะต่อเรื่องไม่ได้ ชงชางไม่รออธิบายอะไร ฉุดมือน้อยวิ่งไปเลย น้อยตกใจ
“คุณชงชางจะลากน้อยไปไหนเจ้าคะ”
ชงชางไม่ยอมเสียเวลาตอบ ลากน้อยวิ่งออกไป ก่อนที่พวกคุณหลวงนฤบดินทร์และศักดาจะวิ่งตามมาทัน ศักดาวิ่งตามไป
“หามันให้เจอ แล้วลากคอมันมาให้คุณหลวงให้ได้”
ชงชางรีบพาน้อยวิ่งไปแอบหลังพุ่มไม้ แล้วแอบมองผ่านพุ่มไม้นั้น เห็นคุณหลวงนฤบดินทร์และศักดานำบ่าวไพร่ออกมาตามหาเขาและกำลังเดินผ่านหน้าเขาไป ชงชางถอนหายใจโล่งอกแล้วจะรีบออกไป น้อยดึงไว้
“น้อยจะพาคุณชงชางหนีเองเจ้าค่ะ”
ชงชางมองน้อยอย่างขอบคุณ น้อยนำชงชางออกไป ขณะที่คุณหลวงนฤบดินทร์ยืนโมโหที่หาชงชางไม่เจอ บ่าวไพร่เดินตามหากันทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอ ศักดาเดินเข้ามา
“ไม่เจอมันเลยขอรับ”
คุณหลวงนฤบดินทร์เจ็บใจมาก สั่งบ่าวไพร่ให้เผาบ้านเฟยหลง คุณหลวงนฤบดินทร์และศักดา ยืนมองบ่าวไพร่ราดน้ำมันลงไปที่บ้านของเฟยหลง แล้วบ่าวคนหนึ่งก็เอาท่อนไม้ที่ติดไฟมาให้ศักดา ศักดารับมาแล้วส่งให้คุณหลวงนฤบดินทร์
“คุณน้าหลวงขอรับ”
คุณหลวงนฤบดินทร์หันไปรับท่อนไม้ที่ติดไฟนั่นมาด้วยความเคียดแค้น
“มึงฆ่าลูกกู กูก็จะตามล่ามึง จนมึงไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่มีแผ่นดินให้กลบหน้า ไอ้ชงชาง”
คุณหลวงนฤบดินทร์โยนท่อนไฟลงไปที่ตัวบ้านเฟยหลง ไฟติดพรึ่บ เผาบ้านของเฟยหลงทันที
วันรุ่งขึ้น เนื้อนางเดินวนไปวนมา ใจร้อนอยากจะรู้เรื่องชงชางเร็วๆ สายเปิดประตูห้องเข้ามา มองซ้ายมองขวา เมื่อไม่เห็นมีใครจึงรีบปิดประตูลงแล้วมาหาเนื้อนาง
“ชงชางเป็นยังไงบ้างพี่สาย”
“คุณหลวงหาตัวคุณชงชางไม่พบเจ้าค่ะ เลยเผาบ้านคุณชงชางวอดเป็นจุณเลย”
“โธ่ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้นะ แล้วนี่ชงชางจะหนีไปอยู่ที่ไหนเนี่ย” เนื้อนางทุกข์ใจเป็นห่วงชงชางมาก
น้อยพาชงชางลงเรือหนี ชงชางนั่งซึม น้อยมองอย่างเห็นห่วง
“เตี่ยตายแล้ว น้อย”
น้อยพยักหน้ารับเศร้าๆ
“แล้วคุณหลวงก็คงไม่ยอมปล่อยให้ฉันหนีไปได้ง่ายๆ แน่”
น้อยตกใจ แต่ก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว
“เราคงจะกลับไปที่บ้านไม่ได้แล้วนะเจ้าคะคุณชงชาง แต่น้อยมีญาติอยู่ที่หัวเมือง เราหนีไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่นั่นก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะทำยังไงกันต่อไป”
ชงชางพยักหน้ารับอย่างจำยอม
หอม นั่งจัดผักต่างๆ ใส่ตะกร้าเตรียมเอาไปขายที่ตลาด น้อยพาชงชางเข้ามา แล้วร้องเรียก
“หอม หอมอยู่หรือเปล่า”
หอมหันมา พอเห็นน้อยก็ยิ้มดีใจ แต่พอเห็นชงชางก็มองชงชางอย่างพิจารณาไม่ไว้ใจ เห็นว่าเนื้อตัวและเสื้อชงชางเปรอะเปื้อนเลือดเต็มไปหมด ที่แขนมีผ้าพันห้ามเลือดด้วย
“ฉันคงให้เขาอยู่ที่นี่ด้วยไม่ได้หรอกพี่น้อย อันธพาลหรือเปล่า เนื้อตัวมีแต่เลือด”
“บ้า อันธพาลที่ไหน คุณชงชางเขาเป็นนายพี่ เขากำลังเดือดร้อน หอมช่วยพี่หน่อยเถอะ”
หอมมองชงชางอย่างพิจารณา
เนื้อนางกับสายช่วยกันพยุงคุณหญิงแจ่มจันทร์มานั่ง หลังกลับจากวัด คุณหลวงนฤบดินทร์พูดขึ้น
“กูจะยังไม่เผาศพนรอินทร์จนกว่าจะเจอตัวไอ้คนที่ฆ่ามัน แล้วกูก็จะเผามันให้ตายตกตามลูกกูไป”
คุณหญิงแจ่มจันทร์ร้องไห้ออกมาอีก เนื้อนางกลุ้มใจมาก เดินเข้าห้องไปกับสายพลางร้องไห้
“ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นนะพี่สาย ทำไม”
สายส่ายหน้า ไม่รู้จะตอบอย่างไร
“แล้วนี่ชงชางจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
เนื้อนางร้องไห้ออกมาอีก สายได้แต่ปลอบใจ
ชงชางอยู่ที่บ้านหอม เนื้อตัวสะอาดขึ้น เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ นั่งเหม่อลอย หอมยืนมองหนุ่มแปลกหน้าอยู่ไกลๆ น้อยยืนอยู่ด้วยพึมพำอย่างเศร้าใจ
“น่าสงสารคุณชงชางนะ หอม กำลังจะมีความสุขอยู่แล้วเชียว”
น้อยถอนใจเศร้า หอมไม่พูดอะไร แต่มองชงชางอย่างครุ่นคิด
พระยาสีหราฐถอนใจ หลังเพิ่งกลับจากงานสวดศพที่วัด
“เฮ้อ มันเกิดเรื่องร้ายแรงอย่างนี้นี้ขึ้นได้ยังไง อยู่ๆ ก็มีศพนอนรอเผาอยู่ถึง 2 ศพด้วยกัน”
“นั่นสิคะคุณพี่ เรือนคุณหลวงกำลังจะเตรียมจัดงานมงคลอยู่แล้วเชียว กลับกลายเป็นต้องจัดงานศพไปได้” คุณหญิงเด่นหล้าเศร้าใจ
ศักดาโทษชงชางทันที “ก็เพราะไอ้เจ๊กโฉ่งฉ่างนั่นคนเดียวแหละขอรับ มันเป็นต้นเหตุของเรื่องร้ายทั้งหมด ทั้งเป็นคนฆ่านรอินทร์ และพ่อมันก็ต้องตายเพราะมัน”
พระยาสีหราฐส่ายหน้าเครียดๆ
“คุณหลวงคงให้คนตามล่าไอ้เจ๊กนั่นจนสุดหล้าฟ้าเขียวทีเดียวล่ะ”
“แต่ไม่ว่ามันจะหนีไปอยู่ที่ใด มันไม่มีวันได้อยู่เป็นสุขแน่”
ศักดาเคียดแค้นชงชางไม่หาย
หอมจัดร้านขายของอยู่ที่ตลาด ชงชางเข้ามาช่วย แต่ท่าทางระแวดระวังตัวเต็มที่เพราะกลัวคนของคุณหลวงนฤบดินทร์จะมาเห็น ชงชางเอาผ้าขึ้นมาพันพรางหน้าไว้มิด เหลือแต่ตา จนหอมแปลกใจ
“ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย พรางเอาไว้แบบนี้เดี๋ยวหายใจไม่ออกกันพอดี”
หอมจะปลดผ้าออกจากหน้าชงชาง ชงชางรีบเอามือมาจับไว้ แล้วก็หันไปเห็นศักดากับบ่าวชื่อมา เดินอยู่ที่ตลาด เกี้ยวพาผู้หญิงไปเรื่อยๆ ชงชางตกใจ หอมมองท่าทางของชงชางก็จะหันไปมองบ้าง แต่ชงชางรีบดึงแขนหอมวิ่งออกไป
“หนีเร็ว”
หอมไม่ทันตั้งตัวทำให้สะดุดกับแคร่ที่วางอยู่จนข้าวของบนแคร่หล่นกระจาย ศักดาได้ยินเสียงเอะอะก็หันมอง เห็นชงชางวิ่งออกไปกับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เห็นหน้าหอมไม่ชัด
“ไอ้โฉ่งฉ่าง”
ชงชางตกใจที่ศักดารู้ตัวและเห็นเขา จึงรีบวิ่งไป ศักดาและมารีบตามไป
“จับมันให้ได้ เร็ว”
พวกศักดาวิ่งตามชงชางไปทันที ชงชางและหอมพากันวิ่งหนีศักดามา มองซ้ายมองขวาหาทางไปต่อ แล้วเจอกระท่อมเล็กหลังหนึ่งที่ซ่อนอยู่หลังต้นไม่ใหญ่ ชงชางรีบดึงมือหอมเข้าไปซ่อนในนั้นทันที ศักดาและมาวิ่งเข้ามา เหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นชงชางแล้ว
“หามันให้เจอ”
“ขอรับ”
มารีบออกไป ศักดายืนโมโหอยู่ตรงนั้น ชงชางและหอมยืนกอดกันตัวลีบแอบมองไปข้างนอกผ่านรูเล็กๆ ในกระท่อม เห็นว่ามาวิ่งกลับเข้าไปพูดกับศักดา
“หาไม่เจอขอรับ”
“โธ่เว้ย”
ศักดาชักดาบฟันต้นไม้ระบายอารมณ์ แล้วเดินออกไป มาตามไป ชงชางกับหอมถอนใจโล่งอก แล้วหอมก็หันไปมองชงชาง สายตาคาดคั้นให้ชายหนุ่มเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ชงชางพูดไม่ออก
หอมกับชงชางกลับมาที่บ้าน เธอกวาดเสื้อผ้าของชงชางมากองไว้บนที่นอน ในขณะที่ชงชางยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก น้อยยืนเกาะขอบประตูมองข้าวของชงชางถูกรื้อออกมาทั้งหมดก็ตกใจ
“หอม เกิดอะไรขึ้น”
หอมลากน้อยมาคุยตามลำพังด้วยความโมโห
“ฉันไม่ให้คุณชงชางอยู่ที่นี่แล้วพี่น้อย ถ้าเขาไม่ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟังว่าทำไมถึงได้มีคนไล่ล่าตามจับตัวจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนถึงขนาดนี้”
“คุณชงชางไม่เล่า แสดงว่ายังไม่อยากให้รู้ ถือว่าพี่ขอนะหอม ให้คุณชงชางอยู่ที่นี่ พี่ยืนยันว่าคุณชงชางเป็นคนดีจริงๆ”
“ไม่”
หอมปฏิเสธจริงจัง น้อยมองกลุ้มใจ
คุณหลวงนฤบดินทร์ คุณหญิงแจ่มจันทร์ และศักดา นั่งคุยกันอยู่
“พ่อศักดิ์น่าจะจับมันมาให้ได้ น้าจะได้ลงโทษมันให้สาสมกับที่มันทำกับนรอินทร์”
“กระผมพยายามแล้วขอรับคุณน้าหลวง แต่มันหายตัวไปไวมาก กระผมว่า ผู้หญิงคนนั้นต้องช่วยเหลือมันอยู่แน่ๆ ขอรับ”
คุณหญิงแจ่มจันทร์หูผึ่งทันที
“ใครรึพ่อศักดิ์”
“ไม่ทราบขอรับ อาจจะเป็นเมียของมัน”
“เพิ่งห่างจากคุณหนูไปไม่เท่าไหร่ ก็มีผู้หญิงอื่นซะแล้ว” ลำดวนแทรกขึ้น
คุณหลวงนฤบดินทร์และคุณหญิงแจ่มจันทร์รู้สึกชิงชังชงชางยิ่งขึ้นไปอีก ศักดาก็เช่นกัน จากนั้นลำดวนก็ไปเคาะประตูห้องเนื้อนาง
“คุณเนื้อนางเจ้าคะ คุณหลวงให้มาตามไปพบคุณศักดาเจ้าค่ะ”
เนื้อนางยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง หน้าตาเศร้าสร้อยเพราะคิดถึงชงชาง สายมองเจ้านายด้วยความห่วงใย เสียงเรียกลำดวนดังขึ้นอีก สายจะลุกไปเปิดประตูแต่เนื้อนางห้ามไว้
“ไม่ต้องพี่สาย ฉันไม่อยากพบใคร”
สายจำต้องนั่งลงเหมือนเดิม ลำดวนเคาะประตูอีกครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบรับเหมือนเดิม จึงหยุดเคาะอย่างเบื่อหน่าย
“มีผู้ชายรวยๆ มาหาถึงเรือนกลับไม่ยอมออกมาพบ โง่จริงๆ”
ลำดวนเดินออกไป เนื้อนางยังคงยืนเหม่อคิดถึงชงชาง
น้อยพาชงชางเดินเข้ามาในกระท่อมร้าง
“ไม่แปลกหรอกเจ้าค่ะ ที่พวกนั้นจะหาคุณชงชางไม่เจอ เพราะกระท่อมร้างนี้ปิดตายมานานแล้ว ใครๆ ก็ไม่อยากจะเข้ามา แต่ตอนนี้คุณชงชางก็ทนอยู่ที่นี่ก่อนแล้วกันนะเจ้าคะ ไว้มืดๆ น้อยจะมารับกลับ”
“แต่หอมเขาไม่ยอมให้ฉันอยู่ที่เรือน”
“คุณชงชางไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ น้อยจะช่วยพูดกับหอมเอง”
ชงชางยิ้มขอบคุณ
คุณหญิงเด่นหล้าคุมให้บ่าวสองคนขัดเครื่องเงินอยู่ ศักดาเดินอารมณ์เสียเข้ามา เพราะเนื้อนางไม่ยอมพบหน้า
“อารมณ์เสียอะไรมาล่ะลูก”
ศักดาส่ายหน้าไม่อยากพูดถึง จะเดินกลับห้องไป แต่แล้วก็ชะงักและเดินกลับมาลากบ่าวคนหนึ่งออกไป บ่าวทำท่าไม่ยอมแต่ศักดาก็ชุดกระชากไปจนได้ คุณหญิงเด่นหล้ามองอย่างเศร้าใจ แต่ไม่กล้าพูดอะไร ศักดาระบายอารมณ์ใส่บ่าวผู้เคราะห์ร้าย
“ทำไม ข้ามันไม่ดีตรงไหน ผู้หญิงมันถึงจะไม่ชอบข้า หะ”
บ่าวไม่ตอบแต่พยายามจะหนี ศักดารีบตามไปตะครุบไว้แล้วจับเหวี่ยงลงบนเตียง
เนื้อนางและสายเดินเข้ามาพบคุณหลวงนฤบดินทร์และคุณหญิงแจ่มจันทร์
“พ่อเรียกลูกหรือคะ”
“ทำไมไม่ออกมาพบศักดา”
“เพราะลูกไม่อยากพบ”
“เนื้อนาง ลูกควรลืมชงชางได้แล้ว มันหนีไปมีผู้หญิงใหม่แล้ว”
เนื้อนางตื่นตะลึง คุณหญิงแจ่มจันทร์พยักหน้าเป็นเชิงย้ำว่าจริง เนื้อนางหน้าเสีย
“หยุดคร่ำครวญหาไอ้ชงชางมันได้แล้ว เพราะถึงมันจะกลับมา เจ้าก็จะไม่มีวันได้แต่งงานกับมัน เพราะพ่อจะฆ่ามันให้ตายตกตามนรอินทร์ไป ไอ้มั่น สั่งบ่าวทุกคนออกตามมาไอ้ชงชาง ใครเจอมันก่อน กูจะตกรางวัลให้อย่างงาม”
“พ่อ”
คุณหลวงนฤบดินทร์เคียดแค้นชงชางมาก เนื้อนางร้องไห้ ทุกข์ใจมาก
กลางคืน หอมหลับสนิทอยู่บนที่นอน งูกำลังเลื้อยมาใกล้ๆ เวลาเดียวกันนั้น น้อยและชงชางเดินเขามาในบ้านหอมอย่างเงียบกริบ
“หอมคงหลับไปแล้ว คุณชงชางเข้าไปพักในห้องก่อนเถอะเจ้าค่ะ”
“แล้วถ้าหอมไม่ยอม”
“น้อยจัดการเองเจ้าค่ะ”
ชงชางจะเดินแยกกับน้อยไป แต่ชะงักตกใจเมื่อได้ยินเสียงหอมร้องเสียงดังขึ้นมาอย่างตกใจและเจ็บปวด ชงชางรีบวิ่งไปที่ห้องของหอมทันที น้อยตั้งสติได้ก็รีบตามไป หอมนั่งเอามือกุมข้อเท้าอยู่อย่างเจ็บปวด ชงชางวิ่งเข้ามา
“หอม เกิดอะไรขึ้น”
หอมยังไม่ทันตอบ น้อยก็วิ่งเข้ามาอย่างตกใจ
“ว้าย งู”
ชงชางหันไปมอง เห็นว่างูเลื้อยออกไปนอกห้อง เข้าใจทันทีว่าหอมถูกงูกัด จึงรีบดึงมือหอมที่กุมข้อเท้าออกมาดู มีรอยงูกัดจริงๆ ชงชางหันซ้ายมองขวาแล้วเจอผ้าผืนหนึ่งแขวนอยู่ก็รีบดึงมา มัดผ้าที่ข้อเท้าเหนือรอยงูกัด แล้วชักมีดออกมาจะกรีดตรงแผลที่ถูกงูกัด หอมชักขาหนีทันที
“จะทำอะไรน่ะ”
“เอาพิษออกน่ะสิ”
หอมกลัว แต่ชงชางยึดข้อเท้าหอมไว้มั่น จ้องตา
“เชื่อใจฉัน”
หอมมองตาชงชางแล้วก็คลายอาการเกร็งกลัวลง ชงชางเอามีดกรีดที่ปากแผลให้กว้างกว่าเดิมนิดหนึ่งก่อนจะก้มลงดูดพิษงูแล้วถ่มออก เขาทำอยู่หลายครั้ง หอมและน้อยตกใจไม่คิดว่าชงชางจะกล้าทำขนาดนี้
“พิษน่าจะหมดแล้ว”
ชงชางจัดการมัดผ้าเหนือแผลอย่างคนรู้งาน หอมมองชายหนุ่ม เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นในใจ จากนั้น หอมก็นอนสลบอยู่ที่เตียง ชงชางและน้อยอยู่ใกล้ๆ มองอย่างโล่งใจ
“ขอบคุณนะเจ้าคะที่ช่วยหอมมัน”
“แค่นี้ยังน้อยไปถ้าเทียบกับบุญคุณที่หอมให้ที่ซุกหัวนอนฉัน น้อยไปนอนเถอะ ฉันจะอยู่ดูแลหอมเอง”
“เจ้าค่ะ ฝากนังหอมด้วยนะเจ้าคะ”
น้อยเดินออกไป ชงชางเดินเข้ามาใกล้ๆ หอม มองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่อย่างผ่อนคลายมากขึ้น
วันรุ่งขึ้น หอมยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง ชงชางนั่งฟุบหลับอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหน ครู่หนึ่งหอมก็เริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆ ลืมตาจะลุกขึ้นแต่สะสุดตากับชงชางที่ยังคงนอนหลับข้างๆ เธอนั่งมองชายหนุ่มอย่างครุ่นคิด สักครู่ชงชางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เห็นหอมรู้สึกตัวตื่น ก็ยิ้มดีใจ
“รู้สึกตัวแล้วรึหอม”
หอมพยักหน้ายิ้มให้ชงชาง ชายหนุ่มแปลกใจ เพราะตั้งแต่เจอหอม เพิ่งเห็นเธอยิ้มเป็นครั้งแรก เป็นภาพแปลกตาสำหรับเขาจริงๆ
คุณหญิงแจ่มจันทร์เดินไปเดินมาอย่างกังวลใจ ลำดวนมองแล้วสงสัย
“เนื้อนางไม่ยอมออกมาพบหน้าศักดาเลย แล้วอย่างนี้จะแต่งงานกันในวันข้างหน้าได้ยังไง”
“คุณหญิงอยากได้คุณศักดามาเป็นเขยหรือเจ้าคะ”
“ก็ยังดีกว่าไอ้ชงชางนั่น”
ลำดวนพยายามคิดหาวิธีช่วยคุณหญิงแจ่มจันทร์ แล้วก็ยิ้มออก
“บ่าวมีวิธีที่จะทำให้คุณหนูเนื้อนางเปลี่ยนใจจากคุณชงชางหันไปหาคุณศักดาเจ้าค่ะ”
คุณหญิงแจ่มจันทร์มองลำดวนอย่างสนใจ ลำดวนยิ้ม รีบเกาะแข้งเกาะขาเจ้านาย
“แต่ถ้าสำเร็จ คุณหญิงอย่าลืมตกรางวัลให้บ่าวนะเจ้าคะ”
คุณหญิงอึ้งไปนิดหนึ่งก่อนจะทำสีหน้าหน่ายๆ แล้วพยักหน้าให้ลำดวน ลำดวนยิ้มพอใจ ขยับไปกระซิบบางอย่างกับคุณหญิงแจ่มจันทร์
เวลาต่อมา คุณหญิงแจ่มจันทร์ เนื้อนาง สาย และลำดวน มาเดินตลาด เนื้อนางเบื่อหน่ายไม่อยากมา
“วันๆ อุดอู้อยู่แต่ในห้อง ออกมาช่วยแม่เลือกเครื่องประดับสวยๆ ดีกว่า ไปดูทางนั้นกันดีกว่านะลูก”
ทั้งหมดเดินตามกันไป
เวลาเดียวกันนั้น หอมเดินมาในตลาด ชงชางเดินถือตะกร้าผักตามมา ยังเป็นห่วงหอมอยู่
“ที่จริงหอมควรจะหยุดพักก่อนนะ ออกมาขายของแบบนี้ ถ้าเจ็บป่วยไปอีกจะแย่”
“ฉันไม่ใช่คนรวย ถ้าไม่ออกมาขายของจะเอาอะไรกิน”
“งั้นวันนี้ฉันจะช่วยหอมขายของจนหมดนะ ตอบแทนที่หอมให้ฉันอาศัยอยู่ที่บ้านหอมต่อไป”
หอมมองชงชาง ยิ้มให้ แล้วเดินไปที่เพิงขายของ ชงชางเดินตามไป สองคนก็ช่วยกันจัดร้าน ขณะเดียวกัน มั่นและบ่าวอีกสองคนก็เดินหาตัวชงชาง
“คุณศักดาบอกว่าเจอไอ้ชงชางอยู่แถวนี้”
ทั้งสามคนจะแยกย้ายกันไปตามหาชงชาง มั่นหันหลังกลับมาก็เจอชงชางและหอมกำลังช่วยกันจัดร้านอยู่ไกลๆ
“นั่น”
บ่าวสองคนวิ่งไป มั่นวิ่งตามไป หอมและชงชางช่วยกันจัดร้านเสร็จพอดี ชงชางเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่ามั่นและบ่าว 2 คน กำลังวิ่งมาทางเขา ชายหนุ่มตกใจปล่อยตะกร้าหลุดมือแล้วหันไปฉุดมือหอมวิ่งหนี
หอมงง มองตามสายตาชงชางไป เห็นมั่นและบ่าว 2 คนวิ่งตรงมาทางเธอและชงชาง จวนจะถึง
“เร็วหอม”
ชงชางรีบฉุดแขนหอมวิ่งไป
“เฮ้ย หยุดนะเว้ย”
มั่นและบ่าวสองคนตามชงชางและหอมไปไม่ลดละ
อ่านต่อตอนที่ 6
