แรงชัง ตอนที่ 2

แรงชัง ตอนที่ 2

บริเวณเรือนบ่าว บ้านพระยาสีหราฐ จวนเดินมาตามทาง แล้วต้องสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆ มีใครคนหนึ่งโดดพุ่งเข้ามาล็อคตัวจากข้างหลังและปิดปากเธอไว้แน่น

“เงียบนะอีจวน”
จวนหยุดร้องทันที เหลียวไปมองคนที่มาล็อคตัวและปิดปากเธอไว้ แล้วต้องตาโตตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ภาพในอดีตของจวนผุดขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงตอนที่ศักดาตบเธอจนบอบช้ำแล้วลากเธอเข้าไปในห้องนอน จวนน้ำตาไหลออกมาด้วยความหวาดกลัว
“คุณศักดิ์”
จวนแข้งขาอ่อนจนยืนไม่อยู่ต้องทรุดนั่งลงกับพื้น ตัวสั่นงันงก แล้วยกมือไหว้ศักดาปลกๆ
“คุณศักดิ์เจ้าขา จวนขอล่ะเจ้าค่ะ อย่าทำอะไรจวนเลย ตอนนี้จวนมีผัวแล้ว”
“แต่ฉันเป็นผัวคนแรกของแกนะ”
“แต่บ่าวที่สาวกว่าจวนในเรือนยังมีอีกหลายคนนะเจ้าคะ คุณศักดิ์ปล่อยจวนไปเถอะเจ้าค่ะ จวนขอร้อง”
จวนก้มกราบแทบเท้าศักดา ศักดามองชอบใจ ก่อนจะก้มลงไปคว้าข้อมือจวนบีบไว้แน่น
“ฉันจะปล่อยแกไปก็ได้”
จวนยิ้มดีใจทั้งน้ำตา
“แต่แกจะต้องทำอะไรบางอย่างให้ฉันก่อน”
จวนหุบยิ้มทันที หวาดกลัวขึ้นมาอีก ถามเสียงสั่น
“ทำ ทำอะไรหรือเจ้าคะ”
“ที่ฉันจะให้แกทำน่ะมันไม่ยากหรอก แล้วถ้าแกทำสำเร็จ ฉันจะให้เงินแกก้อนหนึ่ง ให้แกออกไปตั้งตัวกับผัว เริ่มต้นชีวิตใหม่ สนใจมั้ยล่ะ”
“คุณศักดิ์จะให้บ่าวทำอะไรเจ้าคะ”
ศักดายิ้มร้าย

ไม้กำลังผ่าฟืนอยู่ จวนวิ่งเข้ามาหา
“พี่ไม้”
“มีอะไรนังจวน”
จวนเหลียวซ้ายแลขวา ดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครแล้ว
“พี่ไม้ เราสองคนผัวเมียมีโอกาสเป็นไท ไม่ต้องเป็นทาสเขาอีกต่อไปแล้ว”
“แกพูดอะไรของแก”
“ถ้าฉันทำงานนี้สำเร็จ คุณศักดิ์จะให้เงินฉันกับพี่ไถ่ตัวจากการเป็นทาส แต่งานนี้ พี่ต้องช่วยฉันด้วย”
“งานอะไร”
จวนเหลียวซ้ายแลขวาดูรอบตัวอีกครั้งให้แน่ใจว่าไม่มีใครมาได้ยิน จึงเริ่มพูดกับไม้ ไม้ตกใจเมื่อได้รู้ว่าจวนจะทำอะไร
“จะดีเหรอนังจวน”
“ดีสิพี่ พี่ไม่อยากเป็นไทรึไง”
“อยาก แต่”
“อย่ามัวแต่ลังเลเลยพี่ นี่เป็นหนทางเดียวที่เราสองผัวเมียจะเป็นไทได้นะ แล้วเราจะได้ออกไปจากบ้านนี้สักที ไปให้ไกลๆ คุณศักดิ์ พี่ก็รู้นี่ว่าคุณศักดิ์เป็นคนยังไง พี่อยากแบ่งเมียใช้กับเขาอยู่อย่างนี้เหรอ”
จวนคับแค้นใจจนน้ำตาปริ่ม ไม้มองหน้าเมียแล้วก็ตัดสินใจ
“เอ้า เป็นไงเป็นกัน แกกับฉันจะได้ออกไปให้พ้นจากเรือนที่มีนายชอบทำตัวอัปรีย์จัญไรทั้งพ่อทั้งลูกนี่สักที”
จวนยิ้มดีใจ

อ่านต่อหน้า 2

แรงชัง ตอนที่ 2 (ต่อ)

พระยาสีหราฐตะคอกใส่ชาวนาสองผัวเมียอย่างเกรี้ยวกราด คุณหญิงเด่นหล้าก็อยู่ด้วย แต่ยืนมองเฉยๆ ไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย

“ที่ดินตรงนั้น มันต้องเป็นของกู พวกมึงต้องย้ายออกไป เข้าใจมั้ย”
“แต่ที่นั่นเป็นบ้านของกระผมนะขอรับ กระผมอยู่กับมาตั้งแต่ปู่ย่า”
ชาวนาชายพูดยังไม่ทันจบ พระยาสีหราฐก็ถีบเข้าที่กลางอกเปรี้ยง จนกระเด็นไป เมียตกใจ รีบตามเข้าไปประคอง
“พี่”
“แต่กูจะเอา”
“แล้วพวกกระผมจะไปอยู่ที่ไหนล่ะขอรับ”
“มึงจะไปอยู่ที่ไหน ก็เรื่องของมึง แต่ที่ดินตรงนั้น ต้องเป็นของกู”
“กระผมไม่ยอม”
พระยาสีหราฐโกรธจัด หันไปพยักหน้าให้บ่าวชาย 3-4 คน ที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่แล้ว ให้เข้าไปรุมกระทืบชาวนาสองผัวเมียไม่ยั้ง ผัวพยายามจะเอาร่างบังเมียไว้ ไม่ให้เมียถูกกระทืบ ตัวเองเลยรับไปเต็มที่ พระยาสีหราฐมองอย่างเลือดเย็น ในขณะที่คุณหญิงเด่นหล้าถึงกับต้องปิดตาเพราะทนดูไม่ได้ บอกผัวเสียงอ่อยๆ อย่างเกรงกลัว
“พอเถอะค่ะคุณพี่ พวกมันเจ็บจนจะตายอยู่แล้ว”
พระยาสีหราฐไม่สั่งให้หยุดกระทืบ พวกบ่าวก็เลยกระทืบไปไม่หยุด จนกระทั่งชาวนาชายที่ใช้ร่างบังเมียตัวเองเอาไว้แน่นิ่งไป พวกบ่าวจึงหยุดกระทืบ เมียเขย่าร่างผัว
“พี่ พี่”
ร่างชาวนาชายถูกพลิกให้หงายขึ้น เลือดทะลักออกทางปากและจมูก ตาเบิกโพลง และสิ้นใจไปแล้ว เมียเห็นอย่างนั้นก็ร้องไห้โฮ
“พี่”
เมียกอดศพผัวร้องไห้ไม่ได้สติ พระยาสีหราฐเดินเข้าไปจิกหัวชาวนาหญิง
“ถ้าแกยังไม่อยากเป็นอย่างผัวแก ที่ดินตรงนั้นต้องเป็นของกู ได้ยินมั้ย”
ชาวนาหญิงยกมือไหว้พระยาสีหราฐปลกๆ ด้วยความกลัวสุดขีด
“เจ้าค่ะ คุณพระ ท่านอยากได้ก็เอาไปเลยเจ้าค่ะ”
“มันก็แค่นี้แหละ”
พระยาสีหราฐถีบชาวนาหญิงให้ออกไปห่างๆ ก่อนจะเดินขึ้นเรือนไป คุณหญิงเด่นหล้ามองผัว แล้วหันมามองชาวนาหญิงที่ยังกอดศพผัวตัวเองร้องไห้อยู่ อดสงสารไม่ได้ ก็เดินเข้าไปหา แล้วหยิบเงินจำนวนหนึ่งส่งให้
“เอ้า ฉันให้ เอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายขนศพผัวเอ็งกลับบ้านก็แล้วกัน”
ชาวนาหญิงมัวแต่ร้องไห้เสียใจ ไม่สนใจจะรับเงินจากคุณหญิงเด่นหล้าเลย คุณหญิงเลยโยนเงินทิ้งไว้ที่ข้างๆ ตัว แล้วจะรีบเดินตามพระยาสีหราฐขึ้นเรือนไป แต่ไม่ลืมหันมาสั่งพวกบ่าวที่รุมกระทืบชาวนาชายจนตาย
“ลากเอาศพมันออกไปทิ้งนอกบ้านเราด้วย อย่าให้มันมาตายเป็นเสนียดจัญไรในบ้านเรา”
คุณหญิงเด่นหล้ารีบเดินตามพระยาสีหราฐขึ้นเรือนไป พวกบ่าวชายเลยช่วยกันลากร่างไร้วิญญาณของชาวนาออกไป

ชงชางกับคนงานในบ้านช่วยกันซ่อมแซมบ้านส่วนที่ไฟไหม้ไปเมื่อคืนวันก่อนอยู่ เฟยหลงยืนดูอยู่ด้วยความเศร้าใจ
“สงสารไอ้ผินมันจริงๆ เคราะห์ร้ายอะไรอย่างนี้”
ชงชางหน้าสลดไปด้วย แล้วเสียงเนื้อนางก็ดังขึ้น
“เถ้าแก่”
ชงชางกับเฟยหลงหันไปมอง เห็นเนื้อนางเดินเข้ามา มีสายตามมาติดๆ
“ฉันเดาเอาว่าที่นี่คงยุ่งจนไม่มีเวลาสนใจเรื่องอาหารการกินกัน ฉันก็เลยเอากับข้าวมาให้จ้ะ”
“ขอบใจคุณหนูมากขอรับ”
เนื้อนางยิ้ม แล้วส่งยิ้มต่อไปให้ชงชางด้วย ชงชางยิ้มดีใจ กำลังใจมาอีกโข สองหนุ่มสาวมองตากันหวานซึ้ง เฟยหลงและสายยิ้มชอบใจ
เวลาต่อมา ชงชางกินข้าวที่เนื้อนางเอามาให้เสร็จ สายนั่งอยู่ไกลๆ ไม่ให้น่าเกลียดว่าอยู่กันตามลำพัง
“ฝีมือทำกับข้าวของคุณเนื้อนางไม่เคยตกเลย”
“ใครว่าฉันทำล่ะ พี่สายต่างหาก”
“อ้าว”
“อย่าไปเชื่อเจ้าค่ะคุณชงชาง คุณหนูทำเองทั้งหมดล่ะเจ้าค่ะ ลุกขึ้นทำแต่มืดทีเดียว”
ชงชางหันไปมองเนื้อนาง เนื้อนางหัวเราะขำที่อำชงชางได้ ชงชางเลยพลอยหัวเราะไปด้วย
ก่อนจะหยุดมองเนื้อนางซึ่งยังหัวเราะขำอยู่ รู้สึกว่าหญิงสาวสวยเหลือเกิน ชงชางเอื้อมไปจับมือเนื้อนางไว้ เนื้อนางหยุดหัวเราะทันที มองชายหนุ่มหน้าตื่นๆ หัวใจเต้นแรง ชงชางจูบหลังมือเนื้อนางเบาๆ แล้วจ้องตาเป็นประกาย เนื้อนางเก้อเขิน สายมองแล้วก็ต้องเสเมินหน้าไปทางอื่น
“คุณเนื้อนางรอให้กระผมซ่อมแซมบ้านให้เสร็จก่อนนะขอรับ กระผมจะให้เตี่ยไปสู่ขอคุณเนื้อนางจากคุณหลวง”
เนื้อนางพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ทำหน้าเก้อๆ เขินๆ ไม่กล้าสบตาชายหนุ่ม
“นะขอรับ”
เนื้อนางยังเขินอยู่ ได้แต่พยักหน้ารับอายๆ
“กระผมขอสัญญาว่า ชั่วชีวิตนี้ กระผมจะมีใจให้แต่คุณเนื้อนางเพียงผู้เดียว”
เนื้อนางยิ้มปลื้มใจ ชงชางอดใจไม่ได้ บรรจงจูบที่หลังมือเนื้อนางอีกครั้ง ระหว่างนั้น จวนกับไม้มาแอบดูชงชางกับเนื้อนางอยู่ไกลๆ ทั้งสองชี้ชวนเหมือนมาดูเป้าหมาย เพื่อกระทำการอะไรบางอย่าง สาย เห็นพุ่มไม้ที่จวนกับไม้ซ่อนตัวอยู่ไหวๆ ผิดปกติ เป็นห่วงกลัวใครมาเห็นชงชางจูบเนื้อนาง เลยรีบเดินไปดู จวนกับไม้เห็นสายเดินตรงมาก็รีบหาที่หลบ แต่ไม่เห็น ก็หน้าตาตื่นตกใจ
สายเดินเร็วๆ มาถึงที่พุ่มไม้ แหวกพุ่มไม้ดู แต่ไม่เจอใคร เลยได้แต่งงๆ นึกว่าตัวเองตาฝาด เดินกลับไป โดยขณะนั้น จวนกับไม้ลงไปนอนซุกตัวเบียดกันอยู่ในหลุมดิน โดยเอาซากใบไม้แห้งปกคลุมตัวอยู่ ทำให้สายมองไม่เห็น พอรู้ว่าสายไปแล้ว สองคนผัวเมียก็คลานออกมา แล้วกลับไปมองชงชางกับเนื้อนางใหม่ ก่อนจะวิ่งหลบออกไป

อ่านต่อหน้า 3

แรงชัง ตอนที่ 2 (ต่อ)

เนื้อนางเดินยิ้มๆ เข้ามาในห้องนอน สายรีบตามเข้ามา

“คุณหนูยังไม่ได้บอกสายเลยนะเจ้าคะว่าชงชางพูดอะไรกับคุณหนู คุณหนูถึงได้ยิ้มหน้าบานไม่หุบตลอดทางกลับบ้านมานี่เลย”
เนื้อนางหันไปยิ้มร่าเริงกับสาย แล้ววิ่งไปจับมือสายเขย่าแรงๆ อย่างตื่นเต้นดีใจ
“ชงชางเขาบอกฉันว่า พอเขาซ่อมบ้านเสร็จแล้ว เขาจะให้เถ้าแก่เฟยหลงมาสู่ขอฉันจ้ะ”
“จริงหรือเจ้าคะคุณหนู”
“จริงสิจ๊ะพี่สาย เรื่องแบบนี้ ฉันจะพูดเล่นได้ยังไง”
สายดีใจจนเนื้อเต้นไปด้วย เข้าไปกอดเอวเนื้อนาง
“โอย คุณหนูของบ่าว เห็นเป็นเด็กอยู่เมื่อไม่กี่วัน จะมีคนมาสู่ขอเสียแล้ว บ่าวดีใจจริงๆ เจ้าค่ะ”
เนื้อนางดีใจจนพูดไม่ออก ได้แต่กอดตอบสายแล้วหัวเราะไปด้วยกันอย่างมีความสุข เวลาเดียวกันนั้นที่บ้านเฟยหลง เฟยหลงก็กำลังพูดกับชงชางเรื่องนี้เช่นกัน
“เตี่ยไปสู่ขอคุณหนูเนื้อนางให้ลื้อซะเลยก็ดีเหมือนกัน บ้านเรามีเรื่องทุกข์โศกมามากพอแล้ว”
“ขอบใจเตี่ย ขอบใจ”
ชงชางยิ้มร่า เฟยหลงมองแล้วขำท่าทางของลูกชาย ชงชางฝันถึงวันที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับเนื้อนางแล้วตื่นเต้นดีใจอย่างบอกไม่ถูก

เช้าวันรุ่งขึ้น เฟยหลงรีบไปที่เรือนหลวงนฤบดินทร์ นั่งคุยกับเจ้าของเรือน โดยมีคุณหญิงแจ่มจันทร์อยู่ด้วย บ่าวติดตามเฟยหลงส่งหีบที่ยกมาด้วยให้ เฟยหลงรับแล้วส่งต่อให้คุณหลวงกับคุณหญิง ทั้งสองรับหีบมายิ้มแย้มยินดี ขณะนั้นสายมาแอบฟังอยู่เพื่อจะเอาความไปบอกต่อกับเนื้อนาง ลำดวนก็แอบฟังเรื่องเจ้านายอยู่ด้วยความสอดรู้สอดเห็นเหมือนเช่นเคย
เวลาเดียวกันนั้น เนื้อนางเดินกระวนกระวายรอคอยสายอยู่ในห้อง พอสายเปิดประตูเข้ามา เธอก็รีบเข้าไปเขย่าแขนสายทันที
“เถ้าแก่ว่ายังไงบ้างน่ะพี่สาย”
“เถ้าแก่เฟยหลงก็มาพูดทาบทามคุณหนูให้คุณชงชางจริงๆ นั่นแหละเจ้าค่ะ”
เนื้อนางตื่นเต้นมาก
“แล้วพ่อกับแม่ฉันว่ายังไง”
ขณะที่ชงชางก็มีอาการเดียวกันกับเนื้อนาง คืออยากรู้เรื่องที่เตี่ยไปคุยทาบทามเนื้อนางให้ตน ชงชางตื่นเต้นมาก
“คุณหลวงบอกว่า ยินดี”
ชงชางยิ้มร่า
“จริงเหรอเตี่ย”
เฟยหลงพยักหน้า “แล้วคุณหลวงท่านจะยกที่ดินเปล่าของท่านให้ปลูกเรือนหอ แต่ค่าใช้จ่ายในการปลูกเรือนหอ ทางเราเป็นผู้รับผิดชอบ”
“ฉันรับผิดชอบเองเตี่ย”
เฟยหลงส่ายหน้า มองหน้าลูกชายอย่างรักใคร่
“เตี่ยจะรับผิดชอบเอง ลื้อเป็นลูกคนเดียวของเตี่ย เป็นลูกที่กตัญญู และไม่เคยทำอะไรให้เตี่ยต้องเสียใจหรือผิดหวัง เมื่อลื้อจะแต่งงาน เรือนหอนี้ เตี่ยจะให้ลื้อเป็นของขวัญแต่งงาน”
ชงชางซาบซึ้งใจ น้ำตารื้น ยกมือขึ้นคารวะสูงสุดแก่เฟยหลง เฟยหลงยิ้มปลื้มใจที่มีลูกชายดี ขณะที่เนื้อนาง รับรู้เรื่องการสู่ขอและเรือนหอเช่นเดียวกับชงชางผ่านทางสาย เธอตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ทำหน้าเก้อเขินไปมา สายยิ้มเอ็นดู
“สายไม่อยากจะเชื่อเลย สายเห็นคุณหนูมาตั้งแต่เล็กๆ เผลอแผล็บเดียว โตเป็นสาวถึงขั้นจะแต่งงานออกเรือนได้แล้ว คุณหนูมีความสุขแล้ว อย่าลืมบ่าวคนนี้นะเจ้าคะ”
“ฮื้อ พี่สายก็ ฉันจะทิ้งพี่สายได้ยังไง ไม่ว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหน พี่สายก็จะต้องไปอยู่กับฉันด้วย เข้าใจมั้ย”
สายยิ้มดีใจ
ขณะที่ศักดาอยู่กับนรอินทร์ เขาดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ จนนรอินทร์สงสัย
“นี่แกไม่เดือดร้อนเลยเหรอไงวะ ไอ้เจ๊กโฉ่งฉ่างนั่นมันกำลังจะแต่งงานกับเนื้อนางแล้วนะโว้ย ไหนแกว่าแกอยากเป็นน้องเขยฉัน แต่ฉันไม่เห็นแกทำอะไรเลย”
“ใจเย็นๆ ก่อนสิวะไอ้อินทร์ ฉันรับรองว่าไอ้เจ๊กโฉ่งฉ่างนั่น มันจะไม่มีวันได้แต่งงานกับเนื้อนางหรอก”
“แกแน่ใจรึ”
“ฉันแน่ใจสิ แกคอยดูไปก็แล้วกัน”

นรอินทร์ยังมองหน้าศักดาอย่างสงสัย แต่ศักดายิ้มกริ่ม มั่นใจในแผนร้ายของตัวเอง
 
อ่านต่อหน้า 4

แรงชัง ตอนที่ 2 (ต่อ)

ชงชาง เฟยหลง คุณหลวงนฤบดินทร์ คุณหญิงแจ่มจันทร์ ยืนดูที่ดินว่างเปล่าที่จะใช้ปลูกเป็นเรือนหออยู่ สีหน้าแช่มชื่นกันทุกคน

“ฉันยกที่ดินให้แล้ว อยากจะปลูกบ้านแบบไหน ฉันตามใจผู้อยู่ ชงชางไปตกลงกับแม่เนื้อนางเอาเองนะ”
ชงชางยกมือไหว้ด้วยความเคารพมาก
“กระผมต้องกราบขอบพระคุณคุณหลวงที่เมตตากระผมเป็นอย่างยิ่งขอรับ กระผมสัญญาว่า กระผมจะไม่ทำให้คุณหลวงและคุณหญิงต้องผิดหวังในตัวกระผมเลย”
“แต่ที่สำคัญที่สุด เธอจะต้องไม่ทำให้ลูกสาวฉันผิดหวังในตัวเธอนะชงชาง”
“ขอรับ กระผมสัญญา”
คุณหลวงนฤบดินทร์กับคุณหญิงแจ่มจันทร์มองชงชาง ยิ้มพอใจ เฟยหลงแทรกเข้ามา
“เรื่องฤกษ์แต่ง ถ้ากระผมจะให้หลวงพ่อที่วัดใหญ่ดูให้ คุณหลวงกับคุณหญิงมีความเห็นว่าอย่างไรขอรับ”
“ก็ดี” คุณหญิงแจ่มจันทร์เห็นด้วย
“ถ้าเช่นนั้น กระผมได้ฤกษ์ดีจากหลวงพ่อมาวันไหน กระผมจะรีบแจ้งให้คุณหลวงกับคุณหญิงทราบทันทีเลยนะขอรับ”
คุณหลวงนฤบดินทร์กับคุณหญิงแจ่มจันทร์พยักหน้ารับ ทุกคนชื่นมื่น

ดอกบัวในสระกำลังบานสวยงาม เปรียบเสมือนความรักของชงชางและเนื้อนางที่กำลังมีความสุขและวาดฝันถึงอนาคตร่วมกัน ชงชางมาคุยกับเนื้อนาง โดยมีสายนั่งอยู่ห่างๆ
“ถ้าถามฉัน ฉันอยากได้เรือนหอแบบฝรั่งนะชงชาง เพราะฉันเบื่อบ้านเรือนไทยเต็มที ดูแล้วเชยจะตาย ได้มั้ย ชงชาง”
“กระผมตามใจคุณเนื้อนางทุกอย่างขอรับ กระผมอยากให้คุณเนื้อนางมีความสุขที่สุดในบ้านของเรา”
เนื้อนางยิ้มดีใจ ชอบใจที่คู่รักตามใจทุกอย่าง เธอค่อยๆ เอนหน้าลงซบบ่าชงชาง ชงชางโอบบ่าเนื้อนางไว้ด้วยท่าทางทะนุถนอม สายหันมาเห็นก็ตาโต อดยิ้มดีใจไปกับความสุขของนายไม่ได้

เฟยหลงมาที่วัด ก้มกราบหลวงพ่ออย่างบรรจง
“กระผมจะมาขอฤกษ์แต่งงานให้อาชางมันหน่อยน่ะขอรับ หลวงพ่อ”
“แต่งกับลูกสาวคุณหลวงนฤบดินทร์ใช่มั้ย”
“ขอรับหลวงพ่อ”
“เอาสิ”
หลวงพ่อหยิบกระดานชนวนมาคำนวณฤกษ์ผานาที
“อาตมาขอเวลาตกฟากของทั้งสองคนนั้นด้วย”
เฟยหลงตอบหลวงพ่อไป และในขณะที่เฟยหลงหาฤกษ์อยู่ ด้านชงชางก็ยังทำงานอย่างขยันขันแข็ง ตรวจนับสินค้าที่เพิ่งส่งมาจากท่าเรืออยู่กับคนงาน ขณะที่ภายในเรือนหลวงนฤบดินทร์ คุณหญิงแจ่มจันทร์กำลังเอาผ้าไทยทาบทับกับตัวเนื้อนาง เพื่อเตรียมจะตัดเป็นชุดแต่งงาน มีสายคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ ลำดวนถูบ้านไป ชะเง้อคอมองมาอย่างสอดรู้เช่นเคย
เฟยหลงบอกวันเดือนปีเกิดของชงชางและเนื้อนางให้หลวงพ่อฟัง หลวงพ่อดูดวงของสองหนุ่มสาวแล้วขมวดคิ้วเครียด มองกระดานชนวน เห็นเลือดสีแดงฉานเลอะเปรอะดวงของชงชางและเนื้อนางที่เขียนอยู่บนกระดาน ซึ่งเป็นภาพในนิมิตของหลวงพ่อนั่นเอง พอหลวงพ่อกระพริบตาถี่ ที่เห็นภาพเลือดเลอะเปรอะบนกระดานก็หายไป กลับเป็นภาพปกติเหมือนเดิม หลวงพ่อนิ่งไป เฟยหลงมองอย่างสงสัย
“มีอะไรหรือขอรับ หลวงพ่อ”
“ดวงเกิดที่โยมเอามานี่ ถูกต้องแน่รึเถ้าแก่”
“ของอาชางน่ะ ถูกต้องแน่ขอรับหลวงพ่อ ส่วนดวงของคุณหนูเนื้อนาง คุณหญิงแจ่มจันทร์ก็เป็นคนให้มาเอง ไม่น่าจะมีอะไรผิดนะขอรับ”
หลวงพ่อนิ่งไป ไม่สบายใจ แต่ไม่อยากบอกเฟยหลง
“แต่อาตมาว่า เถ้าแก่ลองกลับไปตรวจสอบดวงกับคุณหญิงให้แน่ใจอีกทีเถอะ ว่าถูกต้องแน่หรือเปล่า แล้วอาตมาจะหาฤกษ์ให้อีกที”
เฟยหลงฟังที่หลวงพ่อบอกแล้วก็ไม่เข้าใจ จึงได้แต่รับคำอย่างงุนงง
“ขอรับหลวงพ่อ”
เฟยหลงกราบลาหลวงพ่อ หลวงพ่อยังไม่สบายใจอยู่ เด็กวัดมองหน้าหลวงพ่อ
“มีอะไรหรือขอรับ กระผมเห็นหลวงพ่อสีหน้าไม่สบายใจตั้งแต่ตอนผูกดวงแล้ว”
หลวงพ่อพยักหน้าเป็นเชิงว่าใช่
“ก็ดวงของชงชางกับดวงของลูกสาวคุณหลวงนฤบดินทร์ที่เถ้าแก่เฟยหลงเอามาให้อาตมาดู นอกจากเขาจะไม่ใช่เนื้อคู่กันแล้ว ดวงยังเป็นอริต่อกันอย่างรุนแรงอีกด้วย อย่างนี้แล้วเอ็งจะให้อาตมาสบายใจได้ยังไงกันล่ะ”

หลวงพ่อเครียด
 
อ่านต่อตอนที่ 3