มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 18 อวสาน
ท็อป ปุยฝ้าย สีหน้าซีเรียส ทั้งสองจูงมือแก้มบุ๋มกับยอด มาที่แถวๆ ตีนสะพานในมุมลับตา
"มีอะไร ทำไมต้องลากฉันกับแก้มมาตรงนี้" ยอดถาม
ทั้งสองกระซิบบอก ยอดกับแก้มบุ๋มตกใจ โพล่ง
"ห๊า! มืดค้ายา"
แก้มบุ๋มอุทานเสียงดัง ท็อป ปุยฝ้าย รีบปิดปากทันที
"ชู่ววววว เบาๆ ฉันไม่อยากให้คนอื่นๆ รู้เรื่องนี้ เดี๋ยวจะแตกตื่นตกใจจนทำให้มืดมันรู้ตัว"
ยอดบอก "นึกว่าพ่อจับไปหมดแล้ว"
"แสดงว่ายังมีพ่อค้ายาเจ้าอื่นอีกในตำบลสามัคคีของเรา"
ปุยฝ้ายบอก
"พวกเราจะปล่อยให้เรื่องนี้หายไปกับสายลมไม่ได้ ยาเสพติดและพวกพ่อค้ายานรกต้องไม่มี อยู่ในตำบลของเรา"
ยอดครุ่นคิด
"รีบช่วยกันซ่อมสะพานให้เสร็จ แล้วเราจะตามสืบเรื่องนายมืดกัน"
"ต้องมีใครอยู่เบื้องหลังเด็กวัดอย่างมืด พวกเราต้องช่วยกันจับตัวหัวหน้าขบวนการให้ได้"
ทุกคนพยักหน้าอย่างมุ่งมั่นจะจับตัวการค้ายาเสพติดให้ได้
ตอนเย็น ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป ปุยฝ้าย และทุกคนยืนอยู่กลางสะพานที่ซ่อมเสร็จแล้วด้วยสีหน้าปลื้มปิติยินดี
ทุกคนไยโยโห่ร้องกันอย่างมีความสุข
"ซ่อมเสร็จจนได้ นี่แหละผลงานจากความร่วมแรงร่วมใจของพวกเรา" แก้มบุ๋มบอก
"สะพานนี้พวกเราซ่อมด้วยความรักและความสามัคคี และจะเป็นสะพานเชื่อมความสัมพันธ์ของพวกเราสองหมู่บ้านให้กลับคืนมาเหมือนเดิม"
ทุกคนมีความสุขมากๆ ทั้งสองหมู่บ้านต่างกอดคอกัน จับมือกัน ไม่โกรธไม่เคืองกันอีก
ทุกคน "เย้"
ยอด แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ท็อป ยิ้มอย่างมีความหวังให้แก่กัน
ริมคลอง ละแวกสะพานข้ามคลองขึ้นไป เทวดาแจ่มและสัมภเวสีอัครเดชมองดูทุกคนที่อยู่บนสะพาน
แจ่มร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลด้วยความซาบซึ้ง อัครเดชยืนอยู่ข้างๆ ทั้งสองมองดูสะพานที่ซ่อมเสร็จแล้วด้วยสายตาปลื้มปริ่ม
"ในที่สุด ชาวบ้านทุกคนก็สามัคคีกัน ร่วมมือกันซ่อมสะพานจนสำเร็จจนได้"
"เย้!!! พวกเราไม่ต้องถูกลดชั้นแล้ว อย่างนี้มันต้องฉลอง!"
สัมภเวสีอัครเดชหายตัวไป
"ไปคนเดียวได้ไง...รอด้วยไอ้อัครเดช"
พูดจบเทวดาแจ่มหายวับไป
คืนนั้น ในมุมมืด เข็มมองกรอบรูปครอบครัวด้วยสีหน้าเสียใจ
ยอดกับระเบียบเดินถือถุงอาหารเข้ามาในบ้าน ทั้งสองคนมีสีหน้ามีความสุข
"ถึงจะเหนื่อย แต่ก็สุขใจที่ได้ทำเพื่อชุมชนของเราจริงๆ ว่ามั้ยครับแม่"
"ใช่...แต่แม่เป็นห่วงพ่อ ป่านนี้คงโกรธควันออกหู จมูก ปาก ไปหมดแล้ว"
"ผมเข้าใจครับแม่ เราไปเรียกพ่อมากินข้าวดีกว่า ยิ่งพ่ออารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย ถ้าไม่ชวนเดี๋ยวจะว่ากันอีก"
เพล้ง!!! พลันกรอบรูปครอบครัวที่เข็มโยนมาใส่ตรงหน้ายอดกับระเบียบแตกกระจายเต็มพื้น
เข็มโกรธ
"พวกเอ็งยังเห็นหัวข้าอีกเหรอวะ"
ระเบียบเก็บรูปครอบครัวขึ้นมาด้วยสีหน้าเสียใจ
"ฉันรักและหวังดีกับพี่นะ ที่พวกฉันห้ามพี่เพราะฉันกับลูกเป็นครอบครัวของพี่ ถ้ามีใครทำเรื่องไม่ถูก คนในครอบครัวก็ต้องห้าม"
"ผมรักและเคารพพ่อเสมอ แต่ผมเห็นพ่อทำผิดไม่ได้"
"หึ!!! รักเหรอ ถ้ามีครอบครัวแบบนี้ไม่มีซะดีกว่า"
ระเบียบน้ำตาไหลเสียใจมาก
"ได้! พี่จะเป็นตายร้ายดียังไงฉันก็จะไม่สนแล้ว แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้พี่ไปทำร้ายใครอีก ... ไปยอด ใครไม่กินข้าวก็ปล่อยให้อดตายเราไม่ต้องสน"
ระเบียบจูงมือยอดออกไปด้วยความไม่พอใจ
เข็มมองตามด้วยสีหน้าไม่พอใจเช่นกัน ความโกรธปิดหูปิดตาเขาไปหมดแล้ว
"ข้าจะทำให้ทุกคนรู้ว่า ถ้าขัดคำสั่งข้าจะได้เจอกับอะไร"
ฝ่ายแก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายหน้าจ๋อย มีหงส์ยืนอยู่ข้างๆ จุ่นเดินลงมาจากบนบ้านด้วยสีหน้าโกรธทุกคนมาก
"ทุกคนหักหลังชั้น!!! คนในบ้านนี้ไม่มีใครเชื่อฟังชั้นเลยซักคน นี่ยังเห็นชั้นเป็นพ่อเป็นผัวอยู่รึเปล่า"
"พวกเราไม่เชื่อพี่ เพราะพี่จะให้พวกเราทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง พี่ห้ามพวกเราช่วยชาวบ้านไม่ได้""
แก้มบุ๋มบอก
"พ่อจ๋า พ่อกลับมาช่วยชาวบ้านตอนนี้ยังทันนะจะ"
"หยุดเลย ข้าทำเพื่อชาวบ้านมามากกว่าใครทั้งหมด"
"นั่นมันอดีต แต่ตอนนี้ไม่ใช่เลย ตัวปัญหาคือพี่ พี่คนเดียวเท่านั้น"
"ไปรวมหัวกับไอ้ยอด แล้วยังมีหน้ามาต่อว่าข้า ต่อไปนี้ ข้าขอสั่งห้ามไม่ให้พวกเอ็งช่วยพวกชาวบ้านเด็ดขาด"
"หยุดเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ได้แล้ว ฉันกับลูกจะไม่มีวันยอมทำตามที่พี่บอก ...ไปลูก ไปพักเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"
หงส์เดินนำแก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายขึ้นบ้านไปด้วยสีหน้าที่เอือมระอาจุ่นสุดๆ
จุ่นมองตามด้วยสีหน้าไม่พอใจสุดๆ
"คนอย่างผู้ใหญ่จุ่นฆ่าได้หยามไม่ได้ ในเมื่อห้ามแล้วไม่ฟัง ก็ต้องเห็นดีกัน"
เข็มขนหมอนกับผ้าห่มออกมาวางที่โซฟา ระเบียบมองอย่างสงสัย
"พี่จะนอนตรงนี้ ไม่อยากนอนกับคนใจร้าย"
"ดี...ชั้นจะได้ไม่ต้องทนนอนเห็นหน้าพี่....ชั้นไม่ง้อหรอก"
เข็มทำเป็นล้มตัวลงนอนไม่สนใจ
ระเบียบมองด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วก็เดินขึ้นบ้านไป
พอระเบียบเดินเข้าห้องไปเข็มก็ลุกขึ้นมองว่า ปลอดคนแล้วก็ยิ้มมีแผน
"ถ้ามีข้าอยู่ สะพานต้องไม่มี"
หงส์เดินลงมาดู เห็นจุ่นนั่งตบยุงอยู่คนเดียวในเงามืด
"ปล่อยให้ยุงกัดซะบ้างจะได้รู้สึก"
หงส์เดินกลับขึ้นบ้านไปด้วยสีหน้าไม่สนใจ
จุ่นเปิดไฟฉายส่องหน้าตัวเอง ยิ้มร้ายมีแผน
"ดี ไม่มีคนสนใจยิ่งดี ชั้นจะได้ทำอะไรสะดวกหน่อย"
"เอ้า ชนแก้ว!"
บนสะพานข้ามคลองเทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชกำลังนั่งชนแก้วกันจนเสร็จก็ยกขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ทั้งสองหน้าแดงมากและสีหน้าก็บ่งบอกว่าเมากันสุดๆ
"เฮ้ย เสื้อข้ามันไปอยู่กับเอ็งได้ไงวะ"
"แล้วชุดฉัน ไม่อยู่กับท่านได้ไงเนี่ย"
เข็มเดินเข้ามาแต่ไกลๆ พร้อมกับระเบิดในมือ ทั้งสองเห็นก็ยังไม่รู้ว่าเป็นเข็มเพราะเมามาก
อัครเดชตาลาย)
"มีคนมานะท่าน มากันตั้งเยอะเลย"
"ไหนๆๆ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก หกคน" อัครเดชตีหัวแจ่ม "โอ๊ย! เฮ้ย ข้าเป็นเทวดา ตบหัวได้ยังไงวะ"
" ตัดแว่นใส่ได้แล้วท่าน เกินมาสอง สี่คนชัดๆ"
แจ่มเถียง "หก"
อัครเดชย้ำ "สี่"
แล้วเข็มก็เดินเข้ามาใกล้ ทั้งสองคนเห็นเข็มก็ขยี้ตาแรงๆ อีกครั้ง แล้วก็ตกใจสร่างเมาทันที
"ไอ้เข็ม! / ผู้ใหญ่เข็ม"
"อะไรอยู่ในมือผู้ใหญ่เข็มน่ะ"
"ระเบิด.....เฮ้ยระเบิด...ท่าจะเกิดเรื่องใหญ่แน่นอน"
เข็มเดินมาที่กลางสะพานผ่านเทวดาแจ่มกับสัมภเวสีที่ยืนอยู่
"อย่านะไอ้เข็ม เอ็งอย่าทำลายสะพานนะโว้ย"
เข็มกำลังจะก้มลงวางระเบิด
จุ่นก็ถือระเบิดมาเหมือนกันแต่มาคนละฝั่ง
"เฮ้ย ไอ้จุ่น!" จุ่นว่า
"เอ็งกับข้าก็ไม่ต้องการให้สะพานนี้มีอยู่เหมือนกัน ข้าไม่ให้เอ็งทำคนเดียวแน่ ถ้าจะทำลายสะพาน ข้าก็ต้องเป็นคนทำ" จุ่นบอก
"ข้าจะทำ...เอ๊งไม่ต้องยุ่ง"
"ไอ้บ้าเอ๊ยแย่งกันทำเลว" แจ่มว่า
เป็นจังหวะที่เบี้ยเดินกอดคอกับสนอง มีชาวบ้านเดินมาอีก4 คน ทั้งหมดมีรอยยิ้มที่มีความสุขกันทุกคน แล้วพากันหัวเราะกันอย่างชื่นมื่น
สนองบอก
"อิ่มหนำสำราญ ไม่ได้มีเวลามาดื่มกินแบบนี้ตั้งแต่มีเรื่อง ต้องหาเวลามากินกันแบบนี้บ่อยๆ"
เบี้ยบอก "ทำไมจะไม่ได้วะ ว่าแต่น้ำแดงนี่เมาด้วยเหรอสนอง"
"เปล่า...ชั้นแกล้งเมาให้เข้ากับบรรยากาศการฉลอง"
"ฮ่าๆๆๆ...เสียเวลาทะเลาะกันมาตั้งนาน รู้งี้เป็นเพื่อนกันสนุกดี"
ทั้งสองมองไปที่สะพานเห็นใครยืนดำๆอยู่บนสะพาน
"ใครมาทำอะไรบนสะพาน" สนองว่า
เบี้ยบอก "หรือว่าจะฆ่าตัวตาย"
เบี้ย สนอง ชาวบ้าน รีบวิ่งออกไปด้วยความรีบร้อน
เข็มกับจุ่นอยู่กลางสะพานคนละฝั่งทะเลาะกันจะแย่งกันทำลายสะพาน
"ถ้าเอ็งทำแล้วมีคนรู้เอ็งก็ได้หน้าคนเดียวน่ะซิ" จุ่นว่า
อัครเดชบอก "เฮ้ย...ทำเลวนี่ได้หน้าด้วยเหรอ"
"ไม่ได้...สะพานพังต้องเป็นฝีมือข้า" เข็มบอก
"แย่แล้ว"
เข็มกับจุ่นหยุดเหมือนจะได้ยินแจ่ม
"งั้นเอ็งระเบิดฝั่งของเอ็ง"
"ได้...แล้วข้าก็จะระเบิดฝั่งของข้า" จุ่นว่า
"เฮ้ยคนเลว..สามัคคีกันทำชั่ว"
เข็มกับจุ่นก้มลงเอาระเบิดวางที่สะพาน ต่อสายชนวนเสร็จก็ค้นกระเป๋าหาไฟแช๊ค
เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชมองตามอย่างตื่นตกใจ
แจ่ม อัครเดช "อย่า!"
"เอ็งอย่าทำอะไรชั่วๆ แบบนี้ อย่านะโว้ย" แจ่มบอก
"โธ่เว้ย ใช้พลังไปหมดแล้ว ไม่รู้จะช่วยห้ามยังไง!" อัครเดชบอก
ฝั่งเข็มเบี้ยส่งไฟแช๊คให้ผู้ใหญ่เข็ม ฝั่งจุ่นก็มีสนองส่งไฟแช๊คให้
"เออ... ขอบใจ"
จุ่นเข็มรับไฟแช๊คพร้อมๆกัน แล้วก็นึกได้หันมองไปเห็นเป็นเบี้ยกับสนองเป็นคนส่งไฟแช๊ค
เบี้ย,สนองบอก"พวกเราจับผู้ใหญ่ไว้"
ชาวบ้านช่วยกันจับผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็ม
"จับข้าทำไม ปล่อย!"
"ปล่อยเว้ย ปล่อย!"
"ฉันไม่ยอมให้พ่อผู้ใหญ่ทำลายสะพานของพวกเราเด็ดขาด" เบี้ยบอก
"ใช่!!!หัวเด็ดตีนขาดยังไงชั้นก็ไม่ยอม" สนองว่า
"ปล่อย ข้ากับไอ้จุ่นเป็นคนสร้างสะพานนี้ขึ้นมา และวันนี้ข้ากับไอ้จุ่นจะทำลายมัน!"
จุ่นโวยวาย "ปล่อยข้า ปล่อยสิโว้ย"
เบี้ย,สนองต่างบอก "ไม่ปล่อย"
ชาวบ้านจับผู้ใหญ่ไว้ เบี้ย สนอง หยิบระเบิดไปดึงชนวนออก
จุ่นกับเข็มโดนทุกคนจับล็อกตัว โวยวายเสียงดังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
แจ่มถอนใจโล่งอก
"เกือบไปแล้ว"
แจ่มหันไปมองเห็นอัครเดชเมาหลับไปแล้ว
เวลาต่อมา เบี้ย ชาวบ้าน ช่วยกันลากผู้ใหญ่เข็มที่โวยวายเข้ามาในบ้าน
"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ปล่อย"
"ปล่อยไม่ได้"
ระเบียบกับยอดเดินลงมาจากบนบ้าน มาที่หน้าบ้านมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
"พ่อ"
"เกิดอะไรขึ้น"
ยอดกับระเบียบสงสัยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
เข็มลงนั่งมีเบี้ยยืนคุมเชิงอยู่ ยอดกับระเบียบรีบมาด้วยสีหน้าสงสัย
เบี้ย และชาวบ้านปล่อยเข็มส่งให้ยอดกับระเบียบ เข็มที่ถูกปล่อยก็มองพวกเบี้ยด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"จับพ่อมาทำไม เกิดอะไรขึ้น"
"ดีที่ข้ากับไอ้สนองแล้วก็ชาวบ้านไปเห็นพ่อผู้ใหญ่ก่อน ไม่งั้นพ่อผู้ใหญ่ระเบิดสะพานพังไปแล้ว" เบี้ยบอก
ยอดกับระเบียบมองเข็มด้วยสีหน้าช็อกผิดหวังสุดๆ
เบี้ยส่งระเบิดให้ดู
"พ่อหน้าที่ของผู้ใหญ่คือช่วยเหลือดูแลทุกข์สุขของชาวบ้าน แต่นี่อะไร พ่อทำอะไรลงไป ถ้าพ่อเป็นแบบนี้เลิกคิดฝันเป็นกำนันได้เลย"
"ข้าไม่สนแล้วเว้ย"
ยอดบอก
"ทุกคนช่วยให้ชาวสองฝั่งคลองรักกัน แต่พ่อกลับอยากให้เกลียดกัน นี่ไม่ใช่พ่อผมแล้ว พ่อผมไม่ใช่คนแบบนี้"
" เอ็งก็ไม่ใช่ลูกข้าเหมือนกันไอ้ยอด"
ระเบียบทรุดลงพื้นร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
ยอดเห็นก็ตกใจเข้าไปประคองระเบียบให้ลุกขึ้น
"พ่อผู้ใหญ่ที่ฉันเคยรัก คนนั้นไปไหนแล้ว"
ระเบียบร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร
"ไอ้ผู้ใหญ่เข็มคนเดิมมันตายไปแล้ว ถ้าทุกคนไม่รัก ไม่เคารพข้า ข้าก็ไม่สนใจ แล้วข้าขอประกาศตรงนี้เลยว่า วันนี้ยังทำลายสะพานไม่ได้ วันหน้าข้าก็ต้องทำให้สำเร็จ!"
เข็มเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่สนใจใคร
ยอดประคองระเบียบ ทั้งสองมองตามเข็มเดินเข้าบ้านไปด้วยสีหน้าเศร้าใจ
สนองยืนอยู่หน้าบันได มีชาวบ้านจับผู้ใหญ่จุ่นไว้ สนองตะโกนเรียก
"แม่หงส์จ๊ะ...ออกมารับผู้ใหญ่จุ่นหน่อยจ้า"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์โผล่อออกมาเห็นจุ่นโดนชาวบ้านจับไว้ก็สงสัย
"เกิดอะไรขึ้นเหรอสนอง"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
จุ่นลงนั่ง มีสนองคุมอยู่ แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์เข้ามาล้อม
"เกิดอะไรขึ้นสนอง"
"พ่อผู้ใหญ่จะระเบิดสะพานจ๊ะ"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ตกใจ
สนองยื่นระเบิด
"นี่จ๊ะหลักฐาน!"
"พ่อ! / พี่"
"ใช่ข้าจะไปพังสะพาน มีอะไรมั้ย"
หงส์เสียใจมาก แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายตะลึงเมื่อรู้ว่าผู้ใหญ่จุ่นทำอะไร
"แม่หงส์ไม่ต้องเป็นห่วงครับ สะพานไม่เสียหายอะไร เพราะพวกเราจับพ่อผู้ใหญ่ได้ก่อนเกิดเรื่อง"
"ทันก็แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละ แต่อย่าคิดว่าข้าจะล้มเลิกง่ายๆ"
หงส์เดินเข้าตบหน้า จุ่นอึ้งตกใจ แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายรีบเข้าไปจับตัวแม่ไว้
"หงส์ตบหน้าพี่ทำไม พี่ทำอะไรผิด"
"ตบเตือนสติพี่ไง พี่รู้ไหมว่าพี่ทำผิด"
"แล้วที่เธอหักหลังชั้นไปเข้าข้างไอ้เข็มล่ะไม่ผิดเหรอ จำคำพูดชั้นไว้นะถึงยังไงชั้นก็จะทำลายสะพานให้ได้"
"งั้นพี่จำคำฉันไว้ ฉันจะไม่ยอมให้พี่ทำตามใจชอบได้อีก"
"แก้มกับชาวบ้านทุกคนก็ไม่ยอมให้พ่อมาทำลายสะพานเหมือนกัน"
"เอาเลย!!! ข้าจะคอยดูว่าพวกเอ็งจะห้ามข้าไปได้ตลอดมั้ย"
จุ่นยืนมองทุกคนอย่างไม่ยอมแพ้ แล้วเดินขึ้นบ้านไป
เช้าวันใหม่ จุ่นนั่งจิบกาแฟด้วยสีหน้าเครียด
"สะพานเพิ่งซ่อมเสร็จ คนคงใช้กันทั้งวันทั้งคืน แล้วเราจะไป ทำลายสะพานยังไงวะเนี่ย"
"ไม่มีทางหรอกจ๊ะ...ตอนนี้มียามเฝ้าสะพานทั้งวันทั้งคืนไม่ให้พ่อผู้ใหญ่ไปทำลาย"
สนองพูดจบเดินไป
"แล้วเอ๊งจะไปไหนไอ้หนอง"
"ไม่บอก"
สนองเดินไป แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย เดินลงมาจะไปข้างนอกโดยไม่ได้สนใจจุ่นที่นั่งอยู่เลย
จุ่นเห็นก็ร้องทักด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"เห็นพ่อเป็นหัวหลักหัวต่อหรือยังไง เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนถึงไม่ยอมบอกกล่าวกัน"
แก้มบุ๋มบอก "แก้มจะไปหายอด"
"ฝ้ายก็จะไปหานายท็อป"
"นี่ยังกล้าไปหาพวกมันอีกเหรอวะ ข้าไม่ให้พวกเอ็งไป"
"พ่อจ๋าชั้นไปหายอดเรื่องสำคัญนะ...เป็นเรื่องของตำบลเรา"
"เออดี...ต่อไปข้าจะได้ไม่เหนื่อย มีลูกสาวทำงานแทน แล้วข้าจะไปคุมซ้อมพวกลูกไทยแทนแกเอง"
"ไม่มีใครมาซ้อมหรอกพ่อ ทุกคนเค้าเอือมระอาพ่อหมดแล้ว" ปุยฝ้ายบอก
"ไป กันเถอะฝ้าย"
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายไม่สนใจจุ่นแล้วพากันเดินออกไปเลย
จุ่นห้ามไม่ได้ ได้แต่มองตามอย่างขัดใจ
"จะไปไหนก็ไป ดี ทิ้งข้าไปกันให้หมด ไปเลยไป"
บริเวณตลาด ตอนเช้า เบี้ย สนอง ต้น หอม สวย ต่าย ดาร์ลิ่ง นาง มิ้น นั่งกันอยู่ มีชาวบ้านดอนกระโทกกับชาวบ้านโคกสำเริงยืนรอบๆ ทุกคนกำลังคุยด้วยสีหน้าตึงเครียด
สนองกับเบี้ยวิ่งเข้ามา ทุกคนที่กำลังคุยกันอยู่ก็หยุดแล้วหันมองไป
"พ่อผู้ใหญ่จุ่นอยู่ที่บ้านแน่นอนจ๊ะ"
เบี้ยบอก "ผู้ใหญ่เข็มก็อยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหนแน่นอนจ้า"
ทั้งหมดหันมาคุยต่อ
สวยบอก "ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็มจะแอบไปทำลายสะพาน"
ต้นบอก "เดชะบุญที่ห้ามไว้ได้"
หอมบอก "ผู้ใหญ่ต้องไม่เลิกราเรื่องพังสะพานง่ายๆ แน่"
นางบอก "พวกเราต้องทำอะไรซักอย่างไม่ให้ผู้ใหญ่มาทำลายสะพานได้อีก"
มิ้นบอก "ปัญหาอยู่ที่ผู้ใหญ่ทั้งสองคน"
สวยบอก "เราต้องจัดการที่ต้นตอ ไม่งั้นเรื่องวุ่นวายมันก็จะไม่หมดไม่สิ้นซักที"
ระเบียบกับหงส์เดินเข้ามาด้วยสีหน้าจริงจัง ทุกคนหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ด้วยสีหน้าตกใจ
ทุกคนเรียก "แม่ระเบียบ แม่หงส์"
ระเบียบกับหงส์พากันเดินเข้ามายืนตรงหน้าทุกคนด้วยสีหน้าจริงจัง
ต้นขอร้อง "แม่ระเบียบ แม่หงส์ อยากห้ามพวกฉันเลยนะ"
หอมบอก "พวกฉันทนผู้ใหญ่ไม่ได้แล้วจริงๆ"
"ฟางเส้นสุดท้ายของพวกฉันมันขาดลงแล้ว" นางบอก
มิ้นบอก "งานนี้ต้องแตกหักกันไปข้าง แม่ทั้งสองคนห้ามพวกฉันไม่ได้หรอก"
"ใครว่าฉันมาห้าม ฉันก็ทนผู้ใหญ่ไม่ได้เหมือนกัน" ระเบียบบอก
"ใช่ ฉันด้วย ฉันจะไม่ยอมให้ผัวฉันสร้างความเดือดร้อนให้ใครอีกแล้ว!" หงส์ว่า
ทุกคนดีใจ "เย้"
"อยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้" หงส์บอก
"มาหาทางจัดการผู้ใหญ่กันเถอะ"
ทุกคนนั่งคุยกัน วุ่นวายไปหมด โดยมีระเบียบกับหงส์เป็นหัวหน้าการประชุม
ในที่สุด ระเบียบกับหงส์พูดอะไรบางอย่างทุกคนยกมือ ถือเป็นการตกลงร่วมกัน
เช้าต่อเนื่องมา ทุกคนปฏิบัติภารกิจ
ท็อปเช่ารถตู้มาแอบในมุมหนึ่งภายในวัด
แก้มบุ๋มคุยโทรศัพท์กับแม่
"แก้มกับน้องก็ไม่ปัญหาค่ะแม่"
ยอดก็โทรศัพท์คุยกับระเบียบ
"เรื่องจัดการแก้ปัญหาพ่อผม ถ้าที่ประชุมว่าไง ก็ตามนั้น ครับแม่"
ยอดหันกลับมา แต่งตัวเป็นผู้หญิง มีท๊อปนั่งเป็นคนขับแต่งตัวเป็นผู้หญิงเหมือนกัน
"ถ้าเรื่องผู้ใหญ่ก็มีคนช่วยจัดการแล้ว พวกเรามาต่อเรื่องมืดกันเถอะ"
ปุยฝ้ายบอก
"นายท็อป ฉันว่าที่นายให้เราทำมันเกินไปนะ ทั้งปลอมตัว ทั้งเช่ารถมาขับแบบนี้"
"มันจำเป็นนะฝ้าย ทำแบบนี้มืดจะได้ไม่สงสัย"
ยอดถาม
"แต่มันต้องปลอมตัวถึงขนาดนี้เลยเหรอวะเพื่อน ฉันจะกล้าเจอหน้าผู้คนได้ไง"
"เอาน่า ผู้คนก็ไม่รู้หรอกว่านายเป็นใคร อย่าคิดมาก"
ยอดหันไปหาแก้มบุ๋มบอก
"ไปได้แล้ว"
"ให้ชั้นไปด้วยนะ"
"ไม่ได้ครับ...บอกแล้วไงถ้าเราอยู่กันสี่คน นายมืดต้องจำได้แน่ว่าเป็นพวกเรา"
แก้มยังไม่อยากไป
ท๊อปหันมองนอกหน้าต่างเห็นมืดขี่รถมอเตอร์ไซค์ผ่านมา
"นายมืดกำลังมาทางนี้"
ทุกคนมองไปทางมืด
มืดขี่มอเตอร์ไซค์ออกจากวัดผ่านหน้ารถตู้ที่ดักซุ่มอยู่ รถ ท๊อปขับตามไป ส่วนแก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายไม่ได้ไปด้วย
รถมอเตอร์ไซค์วิ่งมาที่หน้าโกดัง มืดมองซ้ายมองขวาว่า ไม่มีใครตามมาแล้วก็ขับรถเข้าไปในโกดัง
รถของท๊อปโผล่ออกมาจากอีกมุมหนึ่ง ขับมาช้า จนมาเกือบจะถึงประตูทางเข้ารถจอด
ยอดกับ ท๊อปลงมาจากรถมองไปที่โกดัง
มืดขับมอเตอร์ไซค์เข้ามาในโกดัง แล้วลงจากรถมาหานิกที่กำลังยืนคุมเค ป๊อป และลูกน้องอีกหลายคนกำลังเอาถุงยาเสพติดยัดใส่ในกระสอบปุ๋ย แล้วบรรจุกระสอบปุ๋ยลงที่ท้ายรถกระบะ
ไม่ใกล้ไม่ไกล ยอด ท็อป แอบเข้ามาซุ่มอยู่ในมุมหนึ่ง
ท็อปเอากล้องขึ้นมาถ่ายพวกนิกที่กำลังบรรจุยาเสพติดใส่กระสอบปุ๋ย เห็นนิกแวบไปแวบมา เพราะรถกระบะบัง
ท็อปพยายามโยกตัวถ่ายหลักฐานต่างๆ เก็บไว้
"เฮ้ย นิกนี่เองที่อยู่เบื้องหลังค้ายาเสพติด!"
"ถ้าอย่างงั้นเสี่ยสุชาติต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่ๆ" ยอดบอก
"โธ่เว้ย เก็บภาพนิกไม่ได้เลย โดนบังตลอด"
"ซูมไปที่ยาเสพติด พยายามเก็บหลักฐานให้มากที่สุด ไม่งั้นนิกอาจจะแก้ตัวว่าเราทำหลักฐานปลอมเพื่อกลั่นแกล้งมันก็ได้"
ลูกน้องนิกเดินมา เกือบจะถึงตัวยอดกับท๊อป แต่พอดียอดเห็นรีบดึงท๊อปให้หลบ
ลูกน้องนิกเดินผ่านไป
ยอดกับท๊อปมองหน้ากันแล้วพยักหน้าให้หลบออกไป
นิกควักเงินปึกหนึ่งให้มืด มืดรับด้วยความโลภ เคกับป๊อปก็ยืนอยู่ข้างๆ นิก พลางมองดูเงินด้วยความอิจฉา ลูกน้องคนอื่นก็กำลังเอาถุงยาเสพติดยัดใส่ในกระสอบปุ๋ย แล้วบรรจุกระสอบปุ๋ยลงที่ท้ายรถกระบะต่อไป
"นี่...ค่าตอบแทนของแก"
"ไม่ต้องให้เยอะขนาดนี้ก็ได้ครับ"
ป๊อปบอก "เยอะไปใช่มั้ย งั้นแบ่งให้พวกข้าแล้วกัน"
เคจะเอาเงินมืดมาแบ่ง แต่มืดรีบเก็บเงินในกระเป๋าทันที
"ขอบคุณคุณนิกมากครับ ถ้ามีอะไรให้ผมช่วย เรียกใช้ได้ตลอดเลยนะครับ"
"ช่วงนี้ข่าวสะพัดว่ายาของเราดีมาก คนมาสั่งซื้อจนผลิตแถบไม่ทัน วันนี้ฉันเลยจะให้นายไปส่งอีกสองเจ้า"
"ยาไมใช่น้อยแล้วไอ้มืดก็เพิ่งทำงาน ให้พวกผมไปส่งให้ดีกว่า" เคบอก
"พวกนายต้องไปดูเตรียมงานก่อสร้างห้างกับฉัน ไม่เป็นไรหรอกน่า ไอ้มืดทำได้อยู่แล้ว ใช่มั้ยมืด"
"สำหรับความไว้วางใจที่คุณนิกมีให้ ผมทำได้ทุกอย่างครับขอให้คุณนิกบัญชามา"
นิกหัวเราะชอบใจและพอใจในตัวมืดมาก
กลางวันต่อมา เข็มเดินวนไปวนมาอย่างหงุดหงิดใจ
"หายหัวไปไหนกันหมด ทั้งลูก เมีย ดีจะออกไปจัดการเรื่องให้จบๆ"
เข็มเดินไป ระเบียบเดินมาดักหน้า
"จะไปจัดการเรื่องอะไรเหรอพี่ผู้ใหญ่"
"เรื่องของชั้นแม่เบียบไม่ต้องยุ่ง ถอยไป"
"ไม่ถอย"
"เธอไม่มีสิทธิมาห้ามชั้น"
เบี้ยย่องมาจากด้านหลัง เอาผ้าชุบยาสลบโปะจมูกเข็ม เข็มดิ้นๆ เบี้ยจับล็อกไว้แน่น
"พี่น่ะแหละไม่มีสิทธิ์อยู่ที่นี่แล้ว"
แล้วเข็มก็สลบเหมือดคามือเบี้ย
"ขอโทษนะผู้ใหญ่ ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้"
"พี่เข็ม" ระเบียบน้ำตาคลอ เช็ดน้ำตา "ฉันไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่ในเมื่อตัวปัญหาคือพี่
พี่ก็ต้องเป็นฝ่ายไป"
ทุกคนมองเข็มอย่างเห็นใจ เข็มสลบเหมือดไร้สติ…
จุ่นเดินมาจากที่ซ้อมลิเก
"ไม่มีใครมาซ้อมเลย...คอยดูนะถ้ากลับมาซ้อมลิเกเมื่อไหร่จะไล่ไปให้หมด"
หงส์เดินเข้ามาขวางไว้
"คนที่น่าจะถูกไล่น่าจะเป็นพ่อมากกว่า"
"ใครจะมาไล่ชั้นได้ แม่หงส์เหรอ"
"เปล่า...ชาวบ้านต่างหาก"
"ชาวบ้านจะมาไล่ชั้นได้ยังไงชั้นเป็นผู้ใหญ่บ้านนะ"
"ก็เดี๋ยวนี้พี่ไม่เคยทำหน้าที่ของผู้ใหญ่บ้านเลย"
"มันจะมากไปแล้วนะ"
"แล้วผู้ใหญ่บ้านที่ไหนจะพังสะพานของชาวบ้าน"
"ผู้ใหญ่อย่างข้านี่แหละ"
สนองย่องเข้ามาด้านหลัง เอาผ้าชุบยาสลบมาด้วย
"ชั้นรบกวนด้วยนะ"
จุ่นงง "อะไร"
สนองโปะยาสลบ สักพักจุ่นก็สลบลงอย่างงายดาย
หงส์ สนอง มองจุ่นอย่างนึกสงสาร
"ขอโทษนะจ๊ะพ่อผู้ใหญ่ พวกฉันต้องหยุดผู้ใหญ่จริงๆ"
หงส์สงสาร แต่ต้องแข็งใจ
"ฉันยอมให้พี่นำพาหมู่บ้านเราไปสู่ความตกต่ำไม่ได้อีกแล้ว"
จุ่นสลบหมดสภาพ
มีรถกระบะสองคันจอดคู่กันอยู่หลังตึกแถวร้างที่ไม่มีใครสัญจรไปมา
พ่อค้ายาเปิดให้มืดดูเงินในกระเป๋าเจมส์บอนด์ พ่อค้ายายื่นกระเป๋าเจมส์บอนด์ให้มืด
มืดยิ้มออกมาอย่างพอใจ แล้วมืดก็ส่งสายตาให้ลูกน้องนิกยอมให้พ่อค้ายาอีกคนขนยาเสพติดที่อยู่ในกระสอบปุ๋ยขึ้นรถกระบะอีกคัน
ห่างๆ ไปที่มุมหนึ่ง รถของพวกยอดจอดซุ่มอยู่ ในรถยอดเป็นคนใช้กล้องถ่ายภาพทั้งหมดไว้
"พวกมันเล่นซื้อขายกลางวันแสกๆ เลยเหรอเนี่ย ไม่กลัวกฎหมายเลยนะ" ท็อปบอก
"คนพวกนี้ต้องจับเข้าคุกให้หมด ท็อปนายเก็บภาพได้หมดใช่มั้ย"
"คมชัด ระดับHDยังอาย"
ในจอกล้องถ่ายรูปเป็นภาพเคลื่อนไหว ภาพซูมที่มืด มืดมองมาที่กล้องเหมือนจะเห็น แต่มืดก็หันไป
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 18 อวสาน (ต่อ)
เข็ม กับ จุ่น ถูกวางไว้ที่แคร่หน้ากระท่อมท้ายหมู่บ้าน ทั้งสองคนสลบเหมือด นอนหัวชนกัน มีหงส์ ระเบียบ สนอง เบี้ยยืนมองอยู่
แจ่ม อัครเดช ปรากฏกายขึ้น ที่มุมหนึ่ง
"เฮ้ย! หงส์กับระเบียบเอาตัวไอ้สองตัวนี้มาที่กระท่อมทำไม"
แจ่ม อัครเดช มองทุกคนอย่างสงสัย
"ที่พวกชั้นทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะเกลียดพี่ แต่เป็นเพราะพวกชั้นรักพี่ ฉันไม่อยากให้พี่โดนชาวบ้านสาปแช่งมากไปกว่านี้"
"อยู่กันแค่สองคนในนี้ หวังว่าจะทบทวนได้ว่าเรื่องวุ่นวายในหมู่บ้านที่ผ่านมา ว่าปัญหาเกิดขึ้นจากใคร"
"จะกลับมาเข้าใจกันและรักกัน หรือทะเลาะกันจนวันตาย ผู้ใหญ่เลือกเองแล้วกัน"
เบี้ยหยิบกุญแจมือออกมา สนองคล้องที่มือของเข็มกับจุ่นไว้ด้วยกัน แล้วก็เอาอีกอันล๊อกติดกับกระท่อม
"ไปกันได้แล้ว"
ทุกคนเดินกลับไป
อัครเดชกับแจ่มปรากฎตัวใกล้ๆ
"ถ้าฝืนขึ้นมารู้ว่าอยู่ด้วยกันสองคน...จะเป็นยังไงบ้างไม่รู้เลยนะท่านเทวดา"
"สุดแท้แต่เวรแต่กรรมของมันทั้งสองคนแล้วล่ะ"
ทุกคนมองจุ่นกับเข็มนอนอยู่ข้างกัน โดยมีกุญแจมือคล้องมือทั้งสองคนไว้ด้วยกัน…
รถพ่อค้ายาแล่นออกไป มืดกับลูกน้องยืนส่ง
ลูกน้องมืดหันมองไปทางรถของท๊อป
"ทำไมวะ...สงสัยอะไรวะ"
"รถคันที่จอดอยู่นั่น สงสัยเป็นตำรวจรึเปล่า"
"อย่าทำพิรุธ"
มืดทำเป็นเดินกลับไปที่รถ
"แล้วเองไงดีล่ะพี่มืด"
"ไปขึ้นรถ"
มืดขึ้นรถขับออกไป
รถท๊อปจอดอยู่
ท๊อปถาม "มันไปกันแล้วจะตามไปรึเปล่า"
"ไม่ต้องแล้วหลักฐานแค่นี้น่าจะพอ...เดี๋ยวพวกมันจับได้ เราจะไม่ได้อะไรเลย"
"แหม...จะจับได้ยังไงเราปลอมตัวกันมาขนาดนี้แล้ว"
สองคนหัวเราะขำตัวเองกัน รถของมืดวิ่งมาขวางหน้ารถท๊อป ท๊อปกับยอดตกใจ
ข้างรถลูกน้องเอาปืนมาเล๊งที่กระจกรถ มืดลงจากรถ โบกมือให้ทั้งสองคนลงจากรถ
ท๊อปกับยอดมองหน้ากันทำยังไงดี ท๊อปแอบเอามือถือที่ถ่ายมืดไว้ยังไปใต้เบาะ
นอกรถท๊อป
ยอดกับท๊อปลงมาจากรถ มืดตกใจเห็นเป็นหญิง 2 คน
"ไม่ใช่ตำรวจนี่....แล้วพวกเอ็งตามข้ามาทำไม"
ยอด ท็อป ตกใจแต่ก็ไม่ตื่นตูม
ยอดดัดเสียง
"พวกชั้นจะจัดปาร์ตี้ เพื่อนๆบอกว่าพี่มีของ พวกชั้นเห็นพี่ขับรถอยู่ก็เลยตามมาน่ะจ๊ะ"
ท๊อปแอ๊บสาว
"ใช่จ๊ะพี่ พี่เอาปืนลงก่อนนะจ๊ะ"
ท๊อปทำท่าเป็นผู้หญิงรีบเดินไปจับแขนมืดแล้วทำท่าออดอ้อนกับมืด
มืดสะบัดแขนทิ้ง
"ข้าไม่ได้โง่นะเว้ย จะได้เชื่อพวกเอ็งง่ายๆ พวกเอ็งเป็นสายให้ตำรวจใช่มั้ย"
ลูกน้องมืดยกปืนจ่อไปที่ทั้งสองคน สองคนยกมือยอมแพ้ มืดมอง
"ไม่ใช่จริงจ๊ะ"
ยอดไม่ยอมแพ้เข้าไปออเซาะด้วยการใช้อกดันแขนมืด มืดเห็นก็กลืนน้ำลายเฮือกด้วยความพอใจ
"นะพี่นะ ขายให้พวกหนูหน่อยนะจ๊ะ หนูวอนท์จะตายอยู่แล้ว"
ท็อปไม่กล้าเข้าไปเพราะเพิ่งโดนสบัดออกมา
"นะคะพี่รูปหล่อ ถ้าขายให้หนู เดี๋ยวพวกหนูยอมไปเดทด้วย เอาม๊ะ ชอบม๊ะๆ"
มืดสบัดแขนออกจากยอด
"เฮ้ย พวกมึงนึกว่ากูไม่รู้เหรอว่าพวกมึงเป็นใคร"
ยอด ท๊อป ตกใจนิ่งไป คิดว่าโดนจับได้แน่นอนแล้ว
"โลกเราเดี๋ยวนี้มันเป็นอะไรไปหมด...ผู้ชายอยากเป็นผู้หญิง ผู้หญิงอยากเป็นผู้ชาย"
ท๊อป ยอด นิ่งๆๆไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
"กูรู้นะว่าพวกมึง เป็น..." มืดหันไปทางลูกน้อง "เฮ้ย...หันปืนไปทางอื่นเดี๋ยวก็ลั่นไปถูกน้องๆเค้า"
ลูกน้องงง...ยอดกับท๊อปก็งง มืดเดินไปแล้วก็หยุดที่ยอด มืดเอามือลูบหน้ายอด
"แต่พี่ชอบตุ๊ดสวยๆอย่างน้อง"
ท๊อปถอนหายใจโล่งอกที่มืดจำไม่ได้ แต่ยอดตกใจ เจอมือจับตูด
"น้องชื่ออะไรจ๊ะ อยากได้ยาพี่จะขายให้นะ"
มืดควักถุงยาจากในกางเกงออกมา ลูกน้องนิกเห็นก็ตกใจ
"พี่เอาจริงเหรอ ถ้าพวกนี้เป็นตำรวจปลอมตัวมา พวกเราจะแย่นะพี่"
"ถ้าเป็นตำรวจปลอมตัวมาป่านนี้มันบุกเข้ามาแล้ว"
มืดยื่นซองใส่ยาให้ยอด
"พี่มียี่สิบเม็ดพอดี พี่คิดน้องเม็ดละร้อย แต่ถ้ายอมเป็นเมียพี่ ฟรี"
ท็อปรีบหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสองพันบาทให้มืด มืดเก็บเงินไว้ แล้วทำสายตากรุ้มกริ่มให้ยอด
มืดดูนาฬิกาแล้วทำหน้าเสียดาย
"ที่จริงพี่อยากพาน้องไปต่อ แต่พอดีพี่มีงานต้องรีบไปทำ ขอเบอร์หน่อย"
มืดควักมือถือออกมา จะกดบันทึกไว้
"ให้หนูโทรหาพี่ดีกว่า...กลัวพี่โทรไปแม่จะสงสัย...พอดีแม่หวง เพราะหนูโสด..และใจดี...ชอบมีแฟนสีดำ"
มืดยิ้มกดเบอร์มือถือให้ยอดดู ยอดไม่มีปากกา ใช้ท่องจำปากขมุบขมิบ
"ใช้ท่องแบบนี้จะจำได้เหรอ"
"จำได้ซิหนู...เรียนเก่ง"
มืดหอมแก้มยอดแล้วเดินออกไปที่รถด้วยสีหน้าเสียดาย ลูกน้องนิกเดินตามกลับไปติดๆ
ยอด ท็อป ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"นึกว่าจะไม่รอดแล้ว" ท็อปดัดเสียงแล้วนึกขึ้นได้ทำเสียงธรรมดา "นึกว่าจะไม่รอดแล้ว"
"นั่นดิ"
"ดีนะที่มันชอบนาย...พูดแล้วเสียว"
ยอดเอามือจับตูด
"เฮ้ยห้ามพูด...พูดแล้วเสียว"
บนสถานีตำรวจ ตำรวจดูคลิปเหตุการณ์อย่างสนใจ
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายเข้ามาในห้อง ยอดเห็นเดินไปรับ
"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
"ยอดซะอย่าง"
"ทำให้ห่วงได้ทุกอย่าง"
"แล้วนายทำยังไงท๊อปถึงได้หลักฐาน"
"เรื่องมันยาวพรุ่งนี้จะไปหาที่บ้านนะจะคุยยาวๆ"
"จะคุยหรือจะจีบน้องสาวชั้น"
"คิดถูกรึเปล่าเนี่ยมีพี่สะใภ้ฉลาด"
ปุยฝ้ายตีแขนท๊อป
"ใครพี่สะใภ้นาย ชั้นกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย"
ตำรวจมองสองคู่จีบกัน
"จีบกันเสร็จแล้วเชิญทางนี้หน่อยนะยอด"
ยอดกับพวกเดินไป
"อ้อ....แล้วนี่ยาที่เราได้จากนายมืด"
"หลักฐานครบ ไปจับมันเลยครับคุณตำรวจ"
"ไปตอนนี้ก็ได้แต่ตัวคนขายตัวเล็กๆ....ไหนยอดบอกว่าอยากถอนรากถอนโคน"
"ใช่ครับ"
"งั้นต้องวางแผนล่อซื้อ จับยกแก๊ง"
"ได้ครับผมช่วยเต็มที่"
แก้มบุ๋มบอกยอด "มันอันตรายนะยอด"
"แต่ยอดอยากช่วย นะครับคุณตำรวจ"
ตำรวจเครียดมองยอดกับพวกว่าจะทำยังไงดี
ทุกคนมีสีหน้ามุ่งมั่นที่จะจับพวกนิกให้ได้!
ทั้งสี่คนเดินมาด้วยกัน มีถุงใส่เครื่องปลอมตัวมาด้วย
แก้มบุ๋ม
"ทำไมไม่ปล่อยให้พวกตำรวจเค้าจัดการเองล่ะ"
"ใช่..ไม่งั้นก็รอให้พ่อผู้ใหญ่กลับมาก่อน"
"ไม่ทันหรอก...ก็เห็นแล้วว่ายอดโทร.นัดกับมืดแล้วว่าคืนนี้จะไปรับยาจากมัน"
แก้มบุ๋มขวางยอดไว้มองเป็นห่วง
"เหมือนผู้ใหญ่เข็มมากเลยนะ"
ยอดหน้าเสียที่โดนแก้มบุ๋มดุ
"แก้มรู้ว่าแก้มห้ามยอดไม่ได้...ถ้างั้นจะทำอะไรก็อย่าเสี่ยงแล้วกันนะ...แก้มเป็นห่วงยอด"
ยอดจับสองมือของแก้มบุ๋มขึ้นมา
"ผมสัญญาว่าจะไม่เสี่ยงครับ"
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายขี่จักรยานกลับบ้านไป ท๊อปเดินเข้ามาคุย
"ดีแล้วล่ะที่ไม่เสี่ยง"
"ใช่ ชั้นสัญญาว่าจะไม่เสี่ยง...ถ้าไม่จำเป็น"
ยอดตบไหล่ท๊อปแล้วเดินไป
"เฮ้ยไอ้ยอด...เดี๋ยวซิ...แต่มันอันตรายนะที่แกจะไปเป็นนกต่อให้ตำรวจน่ะ"
ท๊อปพูดจบรีบเดินตามไป
จุ่นกับเข็มยังนอนอยู่ที่เดิมมีกุญแจมือติดอยู่ทั้งคู่
"แหม...หลับซะนานเชียว" อัครเดชบอก
แจ่มบอก "สงสัยโดนยาสลบไปเยอะ"
ตอนเย็น สุชาติลงนั่งมีนิกอยู่ข้างๆ
"ว่าไง....มีเรื่องด่วนอะไร"
มืดมองซ้ายมองขวา ดูระแวดระวัง
"ไม่มีใครอยู่หรอกน่า....ทางสะดวก" นิกบอก
"ดีทางสะดวกรถไม่ติด...จะได้ไปกัน" สุชาติบอก
"เดี๋ยวๆครับพ่อ..ไม่ใช่ครับ...ทางสะดวกเป็นสำนวนหมายความว่าสะดวก ปลอดภัย...ไม่ใช่รถไม่ติด"
"เหรอ...งั้นมีอะไรก็ว่ามาอมพะนำอยู่ได้"
นิกตกใจรีบเข้าไปจับปากมืดอ้าออก
"ไหนอยู่ไหน...อมอะไรอยู่เอาออกมา"
"เฮ้ย..ไม่ใช่อมพะนำเป็นสำนวน หมายความว่า นิ่งอึ้งไม่พูดไม่จา"
"อ๋อครับพ่อ"
มืดไม่พูดจาลุกขึ้นเดินออกไป
"อ้าวเฮ้ยจะไปไหน...ไหนบอกมีเรื่องสำคัญจะบอก"
มืดบอก
"ก็ให้พ่อกับลูกเล่นมุกให้พอใจก่อน...เสร็จแล้วโทร.ไปบอกผมนะครับ"
นิกเดินไปลากมืดกลับมา
"เอาๆไม่เล่นแล้วมีเรื่องอะไรว่ามา"
มืดลงนั่งแล้วหันมองสุชาติกับนิกจริงจัง
"ลูกค้าผมได้ยินว่ายาล็อตนี้ของเราดีมาก กลัวจะหมดก่อน เลยอยากจะซื้อตุนไว้มีซัก ....หนึ่งแสนเม็ดครับเสี่ย"
สุชาติกับนิกตกใจ...
สุชาติ,นิกโพล่ง"หนึ่งแสนเม็ด"
"แน่เหรอวะไอ้มืด"
มืดทำสีหน้าเคร่งเครียดคุยกับสุชาติ
"ล้านเปอร์เซ็นต์ครับเสี่ย เค้าเตรียมเงินสดไว้ครับ ผมว่าไว้ใจได้นะเสี่ยลูกค้ารายนี้เป็นเพื่อนของเจ้าที่ผมเพิ่งส่งยาให้วันนี้ด้วย"
สุชาติยิ้มพอใจคำตอบจากมืดมาก
"ไอ้นี่ทำงานได้ไม่เท่าไหร่ หาลูกค้ารายใหญ่ให้อั๊วได้แล้ว ลื๊อทำดีมากมืด เสร็จงาน
นี้อั๊วจะตบรางวัลให้ลื๊ออย่างงามเลย"
สุชาติยิ้มมีความสุข
ต่อมา สองพ่อลูกเดินออกมาส่ง มืดเดินไป
"งานใหญ่แบบนี้นิกไปดูให้ป๊าทีนะ ไอ้มืดยังใหม่กลัวมันจะทำพลาดเดี๋ยวเสียลูกค้า"
"ยินดีครับป๊า นิกออกโรงเองรับรองงานนี้ไม่มีพลาด!"
"ระวังตัวให้มากนะ...งานแบบนี้มันเสี่ยง"
"ไม่ต้องห่วงครับป๊า"
นิก สุชาติ ยิ้มให้กันอย่างสะใจ
เข็มกับจุ่นนอนหลับอยู่ที่แคร่ด้วยกัน มีกุญแจมือคล้องอยู่ที่ข้อมือทั้งคู่ ทำให้ทั้งคู่ผูกติดกัน
พลันเข็มเข้าไปนอนกอดจุ่นเพราะคิดว่าเป็นระเบียบ จุ่นนอนกอดตอบเพราะคิดว่าเป็นหงส์
เข็มหลับตาบอก
"แม่เบียบ... ทำไมแม่ผิวหยาบเป็นข้อศอกหมาแบบนี้ ทาครีมบ้างนะ"
จุ่นหลับตา จับตามตัวเข็ม
"แม่หงส์ ไปเล่นกล้ามที่ไหนมา ทำไมล่ำบึ้กแบบนี้"
แล้วทั้งคู่ก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เข็มกับจุ่นลืมตามองหน้ากัน ใบหน้าใกล้กันมากถึงมากที่สุด
"เฮ้ย"
เข็มกับจุ่นสะดุ้งตัวขึ้นนั่ง จะลุกหนีออกจากกันแต่ก็ไปไม่ได้เพราะกุญแจมือผูกติดกันไว้!แล้วก็ติดกระท่อม
"เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย มาอยู่ในกระท่อมได้ยังไงวะ" เข็มว่า
"ยังจำได้ว่าเมื่อตอนกลางวันยังอยู่ที่บ้านอยู่เลย แล้วใครจับเอ็งกับข้ามาใส่กุญแจมือแล้วทิ้งไว้ที่นี่วะ"
เข็มครุ่นคิด
"แม่เบียบต้องอยู่เบื้องหลังงานนี้แน่ กลับไปข้าต้องจัดการ จับข้ามาอยู่ร่วมกับคนที่ข้าเกลียดที่สุดได้ยังไง"
"ถุย ทำอย่างกับข้าอยากอยู่กับเอ็ง"
จุ่นเดินหนีออกไป ก็ลากเข็มออกไปด้วย
"โอ๊ย จะไปไหน"
"หาทางเอากุญแจมือออกสิวะ ถ้าอยู่ใกล้เอ็งนานกว่านี้ ข้าได้ฆ่าเอ็งแน่ๆ"
"ไม่ต้องมาสั่ง ยังไงข้าก็จะไปอยู่แล้วเว้ย"
เข็มกับจุ่นมองหาทางจะปลดกุญแจมือ
วันใหม่ ตอนกลางคืน รถกระบะสองคันจอดคู่กันอยู่ริมป่า ท้ายรถกระบะมีกระสอบปุ๋ยอยู่ มีมืดกับลูกน้องยืนรออยู่
นิก เค ป๊อป เดินเข้ามาหามืด มืดกับลูกน้องตกใจ
"เฮ้ยคุณนิกมาได้ยังไง"
"ขับรถมา"
"ไม่ใช่หมายถึงมาทำไมครับ"
"ก็มาช่วยเอ๊งไง...พ่อบอกว่าเอ๊งยังใหม่ให้ชั้นมาดูแล"
เคบอก "บอกเค้าหมด"
ป๊อปบอก "ใช่...เสี่ยให้มาคอยคุมกลัวไอ้มืดจะพลาด"
"พวกแกก็เหมือนกันน่ะแหละ...ป๊าให้คอยมาคุมชั้นอีกทีก็ดันขอมาด้วย...บอกว่าไม่มีรถจะมา"
"นั่นดิไอ้ป๊อป...เอ็งนี่โง่ไม่รู้จบ..มาแบบนี้คุณนิกก็รู้ตัวน่ะซิ"
"อ้าวก็พี่เคบอกให้มาบอกคุณนิก"
มืดบอก
"เอาล่ะครับพอได้แล้ว...ตอนนี้ไม่ต้องการรู้ว่าใครโง่กว่าใคร แต่เราต้องรอคนซื้อครับ..นั่นไงมาพอดี"
รถวิ่งเข้ามาจอดข้างๆกลุ่มมืด
"พวกนี้เหรอ" นิกถาม
"น่าจะใช่ครับ"
นิกมองมืดสงสัยที่บอกว่าน่าจะใช่
"ไหนว่ารู้จัก"
"รู้จักครั้งแรก"
นิกตกใจ "เฮ้ย"
ยอดแต่งหญิงเดินลงมาจากรถ มืดเห็นว่าเป็นยอดก็ยิ้มกว้าง
ฝ่ายเข็มกับจุ่นยังอยู่ที่เดิม นั่งตบยุงไป เข็มหันมองจุ่น จุ่นก็มองเข็ม แต่ทั้งสองคนไม่คุยกัน
จุ่นตบหน้าเข็มฉาดใหญ่
"เฮ้ย...ตบกันทำไมเนี่ย"
"เห็นยุงมันกัดแก้มแก"
เข็มไม่พูดตีหน้าผากจุ่นอย่างแรง
"เฮ้ย..."
"ยุงกันหน้าผากแก"
แล้วทั้งสองคนก็นั่งนิ่งไปเหมือนเดิม
มืดเดินเข้าไปจับตูดยอดเต็มๆ
"เสร็จธุระโทร.หาพี่นะ..จะฉลอง"
เสี่ยเดินลงมาจากอีกประตูมีกระเป๋าใส่เงินมาด้วย ทุกคนตกใจ
"เฮ้ยใคร...หนูมีผัวแล้วเหรอ"
"เปล่าค่ะ...นั่นคือเสี่ยเจ้าของเงิน...เค้าอยากมาดูว่าหนูซื้อจริงรึเปล่า"
นิกรีบเดินเข้าไปหาเสี่ย
"ไหนยา"
"ไหนเงิน"
เสี่ยเอากระเป๋าที่ถือมาเปิดให้ดูเงิน นิกพยักหน้า แล้วชี้ไปที่รถของมืด
"จะนับทีละเม็ดก็ได้นะครับ ว่าครบแสนเม็ดมั้ย ผมมีเวลาให้ทั้งคืน"
"ผมไว้ใจคุณ เฮ้ย...เดี๋ยวทำไมแสนเม็ด...ผมสั่งสองแสนเม็ด"
มืดตกใจ
"งานเข้ากูแล้ว"
นิกขยิบตาส่งซิกให้เค ป๊อบ
เค ป๊อบ ควักปืนออกมาเล็งไปทั่ว
มืดกลัวมากๆ ร้อนตัว บอกความลับ
"เฮ้ย ! คุณนิก อย่ายิงๆ ผมขอโทษ ผมจะไม่ขโมยยาไปขายเองอีกแล้ว อย่าฆ่าผมเลย ผมขอโทษ ไหว้ละ อย่าฆ่าผม ฮือๆๆๆๆ ผมกลัวแล้ว"
ทุกคนอึ้งที่รู้ความจริง
"ไอ้มืด นี่แกหักหลังฉัน แกขโมยยาฉันเหรอ"
"อ้าว คุณนิกไม่รู้เหรอ ถ้าไม่รู้คุณนิกจะยิงผมทำไม"
"เปล่าชั้นไม่ได้จะยิงแก ชั้นส่งซิกให้เคป๊อป เพราะในรถชั้นมียาสำรอง เผื่อว่าแกเอามาขาด ให้ไปเอามาไม่ได้ให้เอาปืนจ่อแบบนี้"
"เอางั้นเหรอครับ"
นิกบอก
"ใช่...แบบนี้ลูกค้าตกใจหมด แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้วชั้นรู้ว่าแกหักหลังชั้น หักหลังพ่อชั้น ชั้นคงเอาแกไว้ไม่ได้แล้ว เค ป๊อป จัดไป."
เค ป๊อบบอก
"จัดให้ครับคุณนิก"
เค ป๊อบ กำลังจะยิงมืด
มืดกลัวมาก
"อย่า อย่าฆ่าฉัน ฉันผิดไปแล้ว อย่าฆ่าฉันเลย"
ยอดบอก "เดี๋ยวค่ะ...ใจเย็นก่อนนะคะ"
"นั่นไงน้องหลงเสน่หพี่ ห้ามพี่นิกไม่ให้ฆ่าพี่...น้องรักพี่แล้วใช่ไหม"
"ไม่ใช่ค่ะ...พวกพี่ช่วยมองรอบๆหน่อยซิคะ"
ทุกคนมองไปรอบตัวเห็นตำรวจยืนถือปืนอยู่ เสี่ยก็มีปืน ท๊อปก็ตามมาด้วย
"นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ วางปืนลงเดี๋ยวนี้"
ทุกคนตกใจ ที่โดนตำรวจหลอกซื้อ
นิก เค ป๊อบ ตกใจรีบหันปลายกระบอกปืนไปที่ตำรวจ
นิกจับตัวมืดล็อกคอไว้แล้วเอาปืนจ่อ
"ตำรวจล่อซื้อยาเราจริงๆ ด้วย" เคบอก
"ถอยไป ถ้าไม่อยากให้ไอ้นี่ตาย ถอยไป"
มืดกลัวจัด
"ช่วยด้วย คุณตำรวจ อย่าปล่อยให้ผมตายนะ ช่วยด้วย"
ทั้งสองฝั่งเล็งปืน คุมเชิง แต่ยังไม่ได้ยิง
"อย่ายิงนะ.....มอบตัวเถอะคุณนิก คุณหนีตำรวจไม่พ้นหรอก"
ยอดตามตำรวจมาพยายามเจรจรากับนิก
"หมดเวลาทำชั่วแล้วนิก! มอบตัวซะ"
ทุกคนตกใจเสียงผู้หญิงเป็นผู้ชาย ยอดถอดวิกออก เอาผ้ามาเช็ดหน้า
นิกแค้น
"ไอ้ยอด! นี่แผนแกเหรอ"
"เปล่า...แผนตำรวจ...แต่ชั้นอยากช่วย"
นิกทำท่าเหมือนจะยิงยอด
"วางปืนแล้วมอบตัวซะโทษหนักจะได้กลายเป็นเบา" ท็อปบอก
นิกแค้นจัดตะโกนลั่น
" โธ่เว้ย ถึงตายคนอย่างไอ้นิกไม่ยอมถูกจับ โว้ย"
นิกยิงใส่ตำรวจทันทีโดยใช้มืดเป็นเกราะกำบัง
ตำรวจหลบเข้าที่กำบังไม่กล้ายิงสวน นิกยิงมั่ว โดน เค ป๊อป ลูกน้องมืด เจ็บไปตามๆกัน
ป๊อปบอก
"ยิงยังไงวะไม่โดนตำรวจเลย"
เคบอก"คุณนิก พวกผมไม่รอดแล้ว หนีไป รีบหนีไป"
นิกรีบไปที่รถโดยมีดำเป็นเกราะกำบัง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.
"อย่ายิง อย่ายิงผม อย่ายิง"
"นิก นายอย่าหนีนะ มอบตัวซะ เชื่อฉัน"
"หุบปาก!" โทรศัพท์ติด.... "ป๊า"
สุชาติคุยโทรศัพท์กับนิกด้วยสีหน้าเครียดสุดขีด เดินเข้ามาในห้องลับ
"ห๊า...ล่อซื้อ...แล้วโทร.มาทำไม เอาๆไม่ต้องกลัวตั้งสติไว้นะลูก อย่ามาบ้าน แล้วก็อย่าให้มันตามมาได้เข้าใจมั้ย แล้วไปเจอป๊าที่เซฟเฮาส์!!! นิกอย่ากลัวนะลูกเรา แค่ค้ายาเป็นแสนเม็ด ยังไงก็ติดคุกไม่กี่วัน"
"ดีครับป๊า...นิกไม่อยากติดคุก ติดไม่กี่วันพอทนได้"
"ใช่ลูกติดไม่กี่วันเค้าก็เอาตัวเราไปประหารแล้ว"
"ป๊า...แง่ๆๆๆ"
สุชาติวางโทรศัพท์ สีหน้าเครียดมากๆ
นิกร้องไห้อยู่ข้างรถ ตำรวจและพวกยอดล้อมอยู่ นิกผลักมืดแล้วขับรถออกไป
ทุกคนพยายามตาม ตำรวจบางส่วนก็จับเค ป๊อป ลูกน้อง
ยอดรีบเข้าไปจับมืดที่กำลังจะหนี ตำรวจเข้ามารวบมืด
"นิกมันหนีไปแล้วครับ" ยอดบอก
"ดีแล้วครับ...ผมมีกำลังซุ่มดักอยู่ครับ พวกนั้นจะตามคุณนิกไปเพื่อจะได้รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี่"
"รอบครอบจริงๆครับ"
"เสียดาย"
"เสียดายที่ไอ้เกือบเป็นเศรษฐีเหรอไอ้มืด"
"เปล่าเสียดายที่แกไม่ได้ได้เป็นแต๋ว...ไม่งั้นละก็ตอนที่ชั้นออกจากคุกจะมา..."
มืดทำท่าจกตูด ยอดสะดุ้งสุดตัว
"เฮ้ย..."
ท๊อปเข้ามา
"ไม่เป็นไรนะ"
"จะเป็นก็เพราะไอ้มืดนี่แหละ"
ท๊อปงงๆว่าเรื่องอะไร
สุชาติยืนโทรศัพท์หาปิ๋ม ยองแอโผล่มาสีหน้าช็อก เสียใจ คาดไม่ถึง
" ป๊ากับพี่นิกค้ายาบ้าเหรอ"
สุชาติอึกอัก แก้ตัว
"ไม่ใช่ ป๊าไม่ได้ค้ายานะ"
"ยองแอสงสัยมาตลอด ถามทีไร ป๊าก็บอกว่าค้ายาฆ่าหญ้า กับ ยาเบื่อหนู ป๊าโกหกยองแอ ฮือๆๆๆ ป๊าค้ายาเสพติดจริงๆ ด้วย ฮือๆๆ ป๊าขายยาทำไม ฮือๆๆ"
สุชาติเสียงดัง
ไอย่าร้อง หยุดร้องเดี๋ยวนี้ แล้วเตรียมตัวหนีก่อน เรื่องอื่นป๊าจะอธิบายให้ฟังนะ"
สุชาติกดโทรศัพท์ต่อ แต่ไม่มีใครรับสาย
"ทำไมนังปิ๋มไม่รับสายวะ โธ่เว้ย"
สุชาติเครียดจัด ยองแอร้องไห้
"ป๊าสอนยองแอตั้งแต่เด็กๆ ว่า ลูกป๊าจะเป็นคนดีหรือคนเลวก็ได้ แต่ห้ามทำอย่างเดียวคือค้ายาเสพติด ฮือๆๆๆ แล้วทำไมพี่นิกกับป๊าถึงทำฮือๆ"
สุชาติลูบหัวปลอบใจ
"เพราะป๊าไม่คิดว่าค้ายามันจะรวยเละเทะแบบนี้ไงลูก พอป๊ารวย ป๊าก็หยุดขายไม่ได้ ยิ่งขายยิ่งรวย"
โทรศัพท์ของสุชาติดังขึ้น สุชาติดูดีใจรีบรับสาย
"ปิ๋มอยู่ไหน...รีบกลับมาเร็ว ตำรวจรู้เรื่องแล้ว"
ปิ๋มนั่งอยู่ในรถมีกระเป๋าเหมือนจะไปเที่ยวอีก แต่ปิ๋มกอดไว้
"ปิ๋มกำลังกลับค่ะ"
"ดีแล้วรีบๆหน่อยนะ...เออแล้วเงินในเซฟยังอยู่รึเปล่า"
ปิ๋มตบกระเป๋าใบที่กอดไว้
"ยังอยู่ค่ะ...แค่นี้นะคะเสี่ย เดี๋ยวเจอกัน"
ปิ๋มอยู่ในรถ นั่งกอดกระเป๋าเงินบอกตัวเอง
"ดีนะที่ไหวตัวทัน...ไม่งั้นคงไม่เหลืออะไรเลย...คิดเหรอว่าชั้นจะอยู่กับแกไปจนตายไอ้แก่เอ้ย"
รถวิ่งเข้ามายังบ้านสุชาติ
"เฮ้ยเร็วดีจังปิ๋ม"
สุชาติรีบออกไป ยองแอตามไป
พ่อลูกเดินมาที่ห้องรับแขก ดีใจนึกว่าเป็นปิ๋ม แต่พอมาถึงหน้าเปลี่ยนเป็นตกใจ
"สวัสดีครับเสี่ย...เรามาจับกุมเสี่ยขอหาค้ายาบ้าครับ"
"ไม่จริงผมไม่ได้ทำ...คุณตำรวจมีหลักฐานอะไรมาจับผม"
"มีคนสงหลักฐานให้เราเพียบเลยครับ"
โทรศัพท์สุชาติดังขึ้น เป็นปิ๋ม สุชาติรับ
"อย่าเพิ่งคุยนะ ตำรวจมาที่บ้าน"
ในรถปิ๋มยิ้มสีหน้ามีความสุขมากๆ
"ปิ๋มจะโทรมาขอบคุณเสี่ย กับลูกเลี้ยง ที่ช่วยกันขายยาเอาเงินมาให้ปิ๋ม"
"หมายความว่ายังไง"
"ก็ตำรวจที่ไปหาเสี่ย ปิ๋มเป็นคนส่งหลักฐานให้เอง อ้อแล้วไม่ต้องเสียเวลาตามหาปิ๋มหรอกนะ บ๊ายบาย ลาก่อนนะคะ อ้อ เกือบลืม จำใส่หัวสมองน้อยๆ ของแกไว้ด้วยว่า ที่ฉันทนอยู่กับแก ก็เพราะเงิน"
ปิ๋มกดวางสาย สุชาติตกใจสุดขีด ยองแอร้องไห้หนักมาก
"เฮ้ย เลิกร้องไห้ซะทียองแอ...คือคุณตำรวจครับผมถูกใส่ร้ายคือปิ๋มเค้า"
"ครับ...ผมส่งคนไปจับเมียเสี่ยแล้วครับ ยังไงก็ไม่รอดครับ เชิญครับ"
"ผมขอเวลาเดี๋ยวนะครับ"
ตำรวจยืนรอ สุชาติหันไปหายองแอ โอบกอด
"อย่าร้องนะลูก ป๊าขอโทษ ป๊าสัญญาว่าป๊าจะหาทางให้เราอยู่อย่างสุขสบายอีกครั้ง ป๊าจะพาครอบครัวเราไปเริ่มต้นชีวิตใหม่"
ยองแอนิ่งมองพ่อกอดพ่อ ตำรวจค่อยพาตัวเสี่ยสุชาติไป
"ป๊า..."
ท่ามกลางบ้านหลังใหญ่ มีแต่ยองแอร้องไห้อยู่คนเดียว
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 18 อวสาน (ต่อ)
เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชยืนอยู่หน้ากระท่อม
"ไอ้สองคนนั่นถูกขังไว้ในกระท่อม ตายรึยังไม่รู้"
"ชั้นว่ายังนะท่านเทวดา...แก่แล้วตายยาก"
แจ่มกับอัครเดชเดินทะลุเข้ากระท่อมไป
ในกระท่อม เข็มกับจุ่นนั่งอยู่ในกระท่อมด้วยท่าทางหัวเสียสุดๆ
"ทำไมข้าต้องทนอยู่ร่วมกับเอ็งด้วยวะ เอ็งรู้ไว้ด้วยนะ ที่ชาวบ้านเกลียดข้าก็เพราะเอ็งคนเดียว" เข็มบอก
"โยนขี้กันนี่หว่า ถ้าไม่ใช่เพราะเอ็งชวนข้าทะเลาะ เรื่องจะกลายเป็นแบบนี้เหรอ"
ทั้งสองต่างผลักอกไปมา ไม่พอใจ
"เอ็งนั่นแหละที่หาเรื่องกับข้าก่อน"
" ไม่ใช่โว้ย เอ็งนั่นแหล่ะไอ้เข็ม"
"ไม่ใช่ เอ็งนั่นแหล่ะ"
" เอ็งนั่นแหละ ไม่ใช่ข้า"
ทั้งสองผลักอกกันจนเกิดอารมณ์โมโห
แจ่มกับอัครเดชยืนมองแล้วส่ายหน้าเอือมๆ
"เฮ้อ"
เข็ม จุ่น นัวเนียกันอยู่ที่พื้นอย่างไม่ยอมแพ้ให้กัน
"ขนาดนี้แล้วยังไม่เลิกทะเลาะกัน ข้าจะทำยังไงกับพวกเอ็งดี"
แก้มบุ๋มนั่งจับมือระเบียบ หงส์กับปุยฝ้ายนั่งจับมือกัน ทุกคนมีหน้าไม่สบายใจ
ระเบียบกับหงส์ดมยาดมทั้งคู่ เบี้ย สนองนั่งไม่ติดที่ ลุกเดินวนไปวนมาบ่อยๆ ด้วยสีหน้าว้าวุ่นใจ
"ข้าจะเป็นลมเพราะพวกเอ็งอยู่ไม่เป็นสุข เดินวนไปเวียนมานี่แหล่ะ"
เบี้ยบอก "ก็ชั้นเป็นห่วง ไม่รู้ว่ายอดจะจับพวกค้ายาได้หรือเปล่า"
"ใช่...ดึกป่านนี้แล้วด้วย พวกเรายังไม่ได้ข่าวเลย" สนองว่า
"ฝ้ายรู้ว่าพวกน้าเป็นห่วงยอดกับท็อป แต่หยุดเดินก่อนได้มั้ย!"
"สองคนนั่นไปกับตำรวจ คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก"
"ใช่ ยอดกับท๊อปต้องปลอดภัย" หงส์บอก
ยังไม่ทันที่เบี้ย สนอง จะนั่ง
ยอดกับท็อปเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ ทุกคนดีใจมาก โดยเฉพาะแก้มบุ๋มกับระเบียบที่รีบไปหายอดทันที ปุยฝ้ายรีบไปหาท็อปโดยมีหงส์เดินมาด้วย
" เป็นยังไงบ้าง"
"ยอดไม่เป็นไร ขอโทษนะที่ทำให้แก้มเป็นห่วง"
ปุยฝ้ายถาม "ไม่เป็นอะไรนะท็อป"
"ถ้าผมยังไม่ได้เป็นแฟนคุณ ผมก็ไม่ยอมเป็นอะไรง่ายๆ หรอกครับ"
"ทั้งคู่ปลอดภัยก็ดีแล้ว ตอนแม่รู้ข่าวเป็นห่วงแทบแย่" หงส์บอก
"แล้วเป็นไง จับพวกค้ายาได้หมดหรือเปล่าลูก"
ยอดเจ็บใจ
"นิกหนีไปได้ครับแม่ แต่เมื่อกี้ทางตำรวจเพิ่งโทร.มาบอกว่าจับเสี่ยสุชาติได้แล้ว แต่ว่ายองแอไม่มีหลักฐานทำความผิด ตำรวจคิดว่าคงไม่รู้เรื่องด้วย"
"แล้วตำรวจก็บอกว่า จับปิ๋มเมียเสี่ยสุชาติได้ด้วยครับ...ยึดเงินสดได้เป็นร้อยล้านเลย" ท็อปบอก
"พวกเสี่ยสุชาติทำชั่วไว้มาก ยังไงก็คนชั่วก็หนีเวรกรรมไม่พ้นหรอก" หงส์บอก
ยอดยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงอนาคตของตำบลสามัคคี ทุกคนมองยอดอย่างแปลกใจ...
"ยิ้มอะไรเหรอยอด"
"ดีใจที่ยาเสพติดจะได้หมดไปจากตำบลสามัคคีสักทีต่อไปนี้ จะได้ไม่มีอุปสรรคอะไรมาทำให้พวกเราชาวตำบลสามัคคีรักกัน"
ทุกๆ คนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
"นอกจากผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็ม" ท็อปบอก
ทุกคนมองหน้ากันอย่างส่งใจไปช่วยเข็มกับจุ่น
สองคนนั่งอยู่ในกระท่อม ไม่ได้คุยกัน
"นี่พวกนั้นกะจะขังเราให้แห้งตายอยู่ในนี้เหรอ" เข็มถาม
"แกพูดกับใคร"
"พูดกับหมามั้ง...ก็พูดกับแกน่ะซิก็เราอยู่กันสองคน"
"นี่ถ้าไอ้แจ่มยังไม่ตายมันก็คงมาช่วยเราแล้ว" จุ่นบอก
"คนตายไปแล้วจะมาช่วยเราได้ยังไง"
"แกนี่ไม่มีจินตนาการเลยนะ...เอาแต่เทคโนโลยี"
"แกก็โบราณเกิน"
ทั้งสองคนเงียบไป แล้วก็มองหน้ากันเพราะรู้ว่า ต่างคนต่างคิดสุดขั้วทั้งสองฝั่ง
จุ่นเป็นคนทำลายความเงียบ
"หิวว่ะ"
"วันนี้คงไม่ได้กินอะไรแล้วล่ะ"
"เออกูก็ว่าอย่างงั้นแหละ"
ทั้งสองเงียบอีกครั้ง แล้วก็มีเสียงคนเปิดประตูกระท่อม เป็นสนองกับเบี้ย ถือปิ่นโตมาด้วย
"ชั้นเอาข้าวกับน้ำมาส่งจ๊ะ" สนองบอก
"นี่จะไม่พวกชั้นกลับไปที่หมู่บ้านจริงๆเหรอ" จุ่นถาม
เบี้ยถาม "แล้วผู้ใหญ่สำนึกผิดรึยังล่ะ"
"เดี๋ยวปัด..." เข็มว่า
เบี้ยหลบ
"ทำชั้นเดี๋ยวไม่มีคนส่งข้าวส่งน้ำนะ"
สนองเดินไปไขกุญแจมือให้สองผู้ใหญ่
"ปล่อยชั้นแล้วไม่กลัวว่าพวกชั้นจะกลับไปเหรอ"
"ไม่จ๊ะ แม่หงส์บอกว่าให้พ่อผู้ใหญ่อยู่ที่นี่ไปก่อน" สนองบอก
เบี้ยจัดสำรับเสร็จ เข็มกับจุ่นเข้านั่งล้อมวงกินข้าว
สนองกับเบี้ยเดินออกไป
"แล้วพวกที่บ้านเค้าไม่อยู่เหรอถึงได้ให้แกมา"
"เค้าไปคุยกับนายอำเภอเรื่องงานประกวดร้องเพลงประจำปี"
จุ่นกับเข็มมองหน้ากัน มีแผนทั้งคู่
ทุกคนกำลังนั่งคุยกันในบ้านนายอำเภอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ผมหวังจริงๆ ว่าการที่จับผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็มให้ไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน จะทำให้สองคนนั้นปรองดองกันได้ แต่คิดแล้วก็น่าเสียดาย ที่ทั้งสองคนจะไม่ได้อยู่ร่วมแข่งขันประชันดนตรีในปีนี้"
"ถึงไม่มีผู้ใหญ่ แต่พวกเราทั้งสองวงก็เข้าร่วมแน่นอน" ระเบียบบอก
"ขอบคุณมากนะจ๊ะ งานนี้พี่เต่าอยากจะจัดงานให้ยิ่งใหญ่กว่าทุกปี เพราะจะได้เงินทำบุญมาทำนุบำรุงศาสนาเยอะๆ และยิ่งถ้าขาดวงฟลายวอเตอร์กับคณะลูกไทยไป งานก็คงหมดสนุกกันพอดี"
เต่าบอก
"ถ้าไม่เป็นการรบกวน ฉันขอฝากทุกคนร่วมประชาสัมพันธ์งานให้คนมาทำบุญกันเยอะๆ ด้วยนะ"
"ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะนายอำเภอ พวกเราตั้งใจช่วยประชาสัมพันธ์ให้อยู่แล้ว" หงส์บอก
ปุยฝ้ายครุ่นคิดแล้วถอนใจ
"ปกติพ่อต้องการให้วงของเราชนะวงผู้ใหญ่เข็ม แต่น่าเสียดายวงของพวกเราทั้งสองวงก็ไม่เคยได้รับรางวัลเลย"
"ไม่น่าเชื่อ วงของฝ้ายกับของยอดเก่งขนาดนั้น" ท็อปว่า
"ทั้งสองวงต่างก็อยากเอาชนะกัน จนลืมไปว่าหัวใจสำคัญของศิลปินคืออะไร"
หงส์บอก
"ศิลปินมีหน้าที่มอบความสุขให้ผู้ชมและผู้ฟัง ด้วยความรักที่มีต่อเสียงดนตรี"
"ปีนี้แก้มไม่อยากให้พวกเราแข่งขันเพื่อเอาชนะกันอีกแล้ว"
ยอดยิ้มอย่างมีแผน
"ถ้าไม่อยากให้แข่งขันกัน งั้นเราก็ต้องชนะพร้อมๆกัน"
ยอดยิ้มให้ทุกคนอย่างมีแผน
ทุกคนมองหน้ายอดด้วยสีหน้าตกใจ
ทุกคนร้อง "ห๊า! รวมวงกัน"
ก้องเกียรติถาม
"เอาจริงเหรอวะยอด วงเรากับคณะลูกไทย คนละแนวเลยนะเว้ย"
องอาจบอก "นั่นดิ...มันจะเป็นไปได้เหรอวะ"
"เคยได้ยินมั้ยดนตรีไร้พรมแดน ไม่ว่าต่างภาษาหรือต่างท่วงทำนอง ขึ้นชื่อว่าเป็นดนตรีก็สามารถบรรเลงร่วมกันได้"
ปุยฝ้ายบอก
"ฉันเห็นด้วยกับพี่ยอด ถ้าวงของเราร่วมมือกัน ชัยชนะก็อยู่แค่เอื้อม"
"พวกเราจะคว้ารางวัลนี้เพื่อพิสูจน์ให้ผู้ใหญ่เข็มและผู้ใหญ่จุ่นรู้ว่าความรักและความสามัคคีคือพลังที่ยิ่งใหญ่"
ก้องเกียรติกับองอาจมองหน้ากัน
"งานนี้ฉันขอแจมด้วยคนนะ" ท็อปบอก
องอาจบอก
"ฉันว่าพวกชาวบ้านเค้าต้องอยากดูวงฟลายวอเตอร์กับคณะลูกไทยแข่งกันมากกว่า"
ก้องเกียรตานับสนุน "ใช่ชั้นก็ว่าแบบนั้น"
"ใช่ชาวบ้านอยากเห็นว่าเมื่อไหร่ วงฟลายวอเตอร์ จะชนะวงลูกไทยซะที"
ก้องเกียรติบอก"แหมไอ้องอาจ...ยังกับวงลูกไทยไม่เคยแพ้วงฟลายวอเตอร์"
"แต่วงลูกไทยชนะวงฟลายวอเตอร์เยอะกว่า"
"พูดแบบนี้ชกกันดีกว่า"
องอาจกับก้องเกียรติลุกขึ้นจะชกกัน แล้วก็หยุดไม่ชกกันหันมองยอด ท๊อป แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ที่นั่งมอง
"เฮ้ยไม่ห้ามเลยเหรอ" องอาจบอก
ก้องเกียรติบอก"นั่นดิ"
"ไม่ห้ามครับ...ปล่อยให้ชกกันจนรู้แพ้รู้ชนะจะได้ไม่ต้องมาทะเลาะกันอีก" ยอดบอก
องอาจ ก้องเกียรติร้อง "เฮ้ย"
แก้มบุ๋มบอก
"ก็น้าสองคนเป็นหัวหน้าของเด็กๆยังทะเลาะกันแล้วจะให้พวกเด็กๆเข้ากันได้ยังไง"
ท๊อปบอก "เหมือนผู้ใหญ่เข็มกับผู้ใหญ่จุ่นไงครับ ทะเลาะกันตลอด"
ปุยฝ้ายบอก "ใช่...แล้วจะให้ลูกบ้านรักกันได้ยังไง"
"คนเราถ้าจะเอาชนะกันอย่างเดียว ยังไงก็ไม่มีวันรักกันได้" ยอดบอก
"ใช่ค่ะ ถ้าน้าสองคนลองหันมามองตัวเองแล้วก็เด็กๆในวง ว่าถ้าเค้าต้องโตมาแบบนี้เค้าจะเป็นคนยังไง"
องอาจ กับ ก้องเกียรตินิ่งไป
"ขอโทษเว้ย"
ก้องเกียรติบอก"ชั้นก็ขอโทษ...แล้วจะเอายังไงกันล่ะ"
"ตอนนี้ต้องอาศัยน้าทั้งสองคน ให้คุมวงซ้อม...แต่คงต้องแยกกันก่อน" ยอดบอก
"ทำไมล่ะ" ก้องเกียรติว่า
"เราต้องเก็บเป็นความลับไม่ให้ใครรู้ เอาไว้เป็นไม้ตายน่ะครับ"
"แล้ววันเล่นจริงมันจะเข้ากันเหรอวะ"
"นั่นก็ขึ้นอยู่กับน้าทั้งสองคนแล้วค่ะ"
องอาจ ก้องเกียรติมองหน้ากันแล้วพยักหน้าตกลง ทั้งสองคนจับมือกันเป็นอันตกลง
"ต้องงี้สิ พวกเราต้องร่วมมือกันถึงจะคว้าชัยชนะมาได้"
ทุกคนยิ้ม
ในกระท่อม เข็มกับจุ่นนั่งอยู่คนละมุมกระท่อม
อัครเดชกับแจ่ม ยืนดูอยู่ไม่ไกล ส่ายหน้าเอือมๆ
"ไอ้เข็ม ไอ้จุ่นเอ๊ย ไม่มีใครเอาเอ็งสองตัวแล้ว"
"ฉันว่าแผนจับตัวผู้ใหญ่มาอยู่ด้วยกัน ท่าจะไม่เวิร์กแล้วนาท่านเทวดา"
แจ่มสีหน้าเครียดๆ พลันเบี้ยกับสนองเดินถือปิ่นโตและกระเป๋าเสื้อผ้าเดินเข้ามา
"กับข้าวมาส่งแล้วจ้า" เบี้ยบอก
สนองบอก "เสื้อผ้าก็มาส่งให้ด้วยจ้า"
จุ่นถาม
"ไอ้หนอง ถ้าเอ็งยังสำนึกในข้าวแดงแกงร้อนที่ข้าชุบเลี้ยงเอ็งมา เอ็งรีบพาข้ากลับบ้านเดี๋ยวนี้"
"ไม่มีใครห้ามพ่อผู้ใหญ่นะ...แต่ชั้นว่าถึงผู้ใหญ่ไปก็ไม่มีใครต้อนรับ"
"ทำไมวะ"
"ก็พวกชาวบ้านน่ะแหละที่ขับไล่พ่อผู้ใหญ่ทั้งสองมาที่นี่" เบี้ยบอก
"ข้าสองคนคือผู้ใหญ่บ้าน ในหมู่บ้านข้าใหญ่ที่สุด พวกเอ็งไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับข้า"
เบี้ยกับสนองสีหน้าจริงจังมากๆ เสียงดัง
"ตาสว่างเสียทีเถอะพ่อผู้ใหญ่ ชาวบ้านรวมตัวกันแบบนี้พ่อผู้ใหญ่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว"
สนองเสียงดัง
"พวกเราทุกคนกำลังมีความสุขกัน พ่อผู้ใหญ่ทั้งสองไม่มีสิทธิ์กลับไปทำลายความสุขของใครอีกแล้ว"
"แต่พวกข้าทำทุกอย่างเพื่อชาวบ้าน" จุ่นบอก
"ใช่ข้าก็ทำทุกอย่างตามกฎหมายไม่เคยผิด"
"แต่พ่อผู้ใหญ่ทะเลาะกัน...จะเอาชนะกันโดยมีชาวบ้านเป็นผู้รักกรรม" เบี้ยบอก
"แล้วก็อ้างความถูกต้อง ชั้นว่าพ่อผู้ใหญ่ผิดทั้งคู่น่ะแหล"
แล้วเบี้ย กับ สนอง ก็ออกไปจากกระท่อม
เข็มกับจุ่นรู้สึกหน้าชาขึ้นมาอย่างรุนแรง
เข็มถามตัวเอง
"นี่ข้ากลายเป็นตัวทำลายความสุขของชาวบ้านจริงๆ เหรอวะเนี่ย"
อัครเดชบอก "ใช่"
จุ่นเสียใจ "ไม่มีใครต้องการข้าแล้วจริงๆ เหรอ"
"ถูก นี่ขนาดคนอย่างไอ้สนองกับเบี้ย มันยังคิดได้เลย" แจ่มบอก
จุ่นกับเข็มมีสีหน้าเครียดๆ แจ่มเข้านั่งระหว่างกลาง
"อย่าปล่อยให้อคติบังตาจนบดบังปัญญาของเอ็งทั้งสองคน ถ้าเอ็งเปิดหูเปิดตายอมรับความจริง ข้าเชื่อว่าเอ็งจะอยากแก้ไขตัวเองให้ดีขึ้น"
จุ่นกับเข็มมีสีหน้าเครียดๆ เมื่อนึกถึงว่าตนเองเป็นตัวปัญหาของชาวบ้าน...
เข็มนั่งเช็ดผม นุ่งผ้าขาวม้า เพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ จุ่นเปลี่ยนชุดแล้ว
"ได้อาบน้ำนี่มันสบายตัวจริงๆนะ"
เข็มไปที่กองเสื้อผ้าของตัวเอง พยายามหาเสื้อตัวเองแล้วก็หันไปเห็น
"ไอ้จุ่น เอ็งเอาเสื้อข้าไปซ่อนเหรอ"
"ข้าใส่อยู่นี่ไง ขี้งก"
"เฮ้ย เอาคืนมา"
เข็มเดินไปเอาเสื้อคืน
"ยืมใส่ก็ไม่ได้...นิสัยไม่เปลี่ยนเลยนะเอ็ง"
"เออไม่ได้ข้าหวง"
เข็มพูดจบก็เกิดความเงียบที่ทั้งสองอีกครั้ง จุ่นตัดสินใจถอดเสื้อจะคืนให้เข็ม
"ไม่เป็นไรเอ็งใส่แล้วข้าไม่ใส่ต่อแน่...ข้าไม่ใส่เสื้อซ้ำเอ็งแน่ไอ้จุ่น"
"นี่แกจะบอกให้ข้าใส่ได้...ทำไมไม่พูดดีๆวะ"
"แล้วทำไมเอ็งไม่ขอข้าดีๆก่อนใส่วะ"
"ก็ข้ากะว่าจะบอกตอนที่เอ็งอาบน้ำเสร็จกลับมา"
เข็มมองรู้ว่าตัวเองผิดที่ชอบโวยวายก็นิ่งไป
"ใกล้วันประกวดวงดนตรีแล้ว"
"ใช่ ไม่รู้ว่าพวกเด็กๆได้ซ้อมกันบ้างรึเปล่า"
จุ่นกับเข็มมองหน้ากันอยากรู้
แก้มบุ๋มร้องเพลง ปุยฝ้าย องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ ทั้งหมดกำลังซ้อมดนตรี
จุ่นแอบมาใกล้ๆมองไปที่ทุกคน
"ขยันซ้อมอย่างนี้ต้องชนะพวกบ้านไอ้เข็มแน่" จุ่นว่า
สมปดี "เหรอ"
"เออ....เฮ้ย"
จุ่นหันกลับไปเห็นสมปดียืนอยู่ ในมือมีไม้อยู่
"นึกว่าขโมย ที่แท้พ่อผู้ใหญ่"
ทุกคนวิ่งเข้ามาดู
แก้มบุ๋มถาม
"พ่อ...มาทำอะไรที่นี่"
"พ่อก็" จุ่นอ้ำอึ้ง
"พ่อดีกับผู้ใหญ่เข็มแล้วเหรอ" ปุยฝ้ายถาม
"ไม่มีทาง...ไอ้คนเห็นแก่ตัวแบบนั้น...ข้าไม่มีทางญาติดีด้วยหรอก"
"งั้นผู้ใหญ่ก็กลับไปอยู่ที่กระท่อมได้เลยจนกว่าจะสำนึกผิด"
"นี่แกไล่ชั้นเหรอ"
ยิ่งใหญ่บอก "ถึงพวกชั้นไม่ไล่ เดี๋ยวถ้าชาวบ้านเค้ารู้ว่าพ่อผู้ใหญ่มา เค้าก็จะมาไล่เอง"
ชาติชายบอก "ใช่จ๊ะ...ชั้นว่าพ่อผู้ใหญ่กลับไปอยู่ที่กระท่อมเถอะนะ"
พะเยาว์บอก"ดีที่สุดแล้ว"
"เออ...ไม่มีใครต้อนรับข้า...ทั้งๆที่นี่เป็นบ้านข้าเหรอ"
"ใช่ค่ะ พวกเราจะปล่อยพ่อ ก็ต่อเมื่อพ่อสำนึกได้ว่า พ่อทั้งสองคนทำให้ชาวบ้านเดือดร้อน พวกเราถึงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแบบนี้"
ทุกคนไม่มีใครตอบได้แต่จ้องจุ่น
พวกยอด เคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำนั่งคุยกันสนุกสนาน เข็มย่องมาแอบดูเห็นพวกเด็กไม่ซ้อมดนตรี
"ขี้เกียจสุดๆไอ้พวกนี้ แล้วอย่างนี้จะชนะเค้าได้ยังไง"
ก้องเกียรติเดินมาที่กลุ่ม เข็มรีบหลบ
"เฮ้ยๆๆพักกันพอแล้วซ้อมต่อได้แล้ว เรามีเวลาไม่เยอะ"
ทุกคนลุกขึ้นเตรียมที่จะซ้อม
ท๊อปบอก
"เฮ้ยพวกเราผู้ใหญ่เข็มมา"
ยอด เคน หนึ่ง จ๊อบ ลูกน้ำ นัตตี้ถือไม้ตียุง ก้องเกียรติ รีบมาล้อมผู้ใหญ่เข็มตามเสียงของท๊อป
"เฮ้ย อะไรของพวกเอ็ง เอ็งจะทำอะไรข้าวะ"
ลูกน้ำบอก "ไปเลยไป ผู้ใหญ่กลับเข้ากระท่อมไปเลย"
นัตตี้บอก "ไม่งั้นฉันฟาดไม่ยั้งแน่"
"พวกเอ็งจะให้ข้าอยู่แต่ที่กระท่อมไม่ได้นะเว้ย"
เคนถาม "ทำไมจะไม่ได้"
ทุกคนล้อม ผู้ใหญ่เข็มเห็นไม่ได้การ
"งั้นพวกเอ็งก็หลีกทางข้าจะเข้าบ้าน ไป ถอยไป"
"ไม่ถอย"
จ๊อบบอก
"เสียใจด้วยผู้ใหญ่ พวกเราไม่รับคำสั่งจากผู้ใหญ่อีกแล้ว"
"ผู้ใหญ่ลองลิ้มรสความรู้สึกของพวกเราที่ถูกสั่งห้ามไปไหนตามใจชอบดูแล้วกัน แล้วผู้ใหญ่จะเข้าว่าพวกเรารู้สึกอย่างไร" หนึ่งบอก
"ถ้าพวกเอ็งไม่ให้ข้าเข้าไปที่หมู่บ้าน แล้วใครจะดูแลชาวบ้านอย่างพวกเอ็ง ห๊า"
"พวกฉันรับอาสาทำหน้าที่นั้นแทนพวกพ่อเองจ๊ะ" ยอดบอก
"พวกเอ็งรวมหัวกันทำแบบนี้ทำไม จะขังพวกข้าไว้ในกระท่อมไปตลอดเลยหรือไง"
"ใช่"
"แล้วพ่อกับผู้ใหญ่เข็มต้องปรับความเข้าใจกันให้ได้"
ท๊อปบอก
"พูดง่ายๆ ก็คือ ต้องกลับมารักกันอีกครั้ง ไม่งั้นก็อย่างหวังว่าพวกเราจะต้อนรับพวกพ่อผู้ใหญ่กลับมา"
"ไม่มีทาง...ข้าไม่มีทางจะดีไอ้บ้าจุ่น"
"เพื่อความสงบสุขของชาวบ้าน ผู้ใหญ่จะคืนดีกัน ไม่ได้เหรอครับ"
"ไม่!!!ไอ้ยอด ไอ้ลูกทรพี ข้าพ่อเอ็งนะโว้ย"
"ฉันรักพ่อสุดหัวใจ ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะความรักและหวังดี อย่ามองเจตนาฉันผิดไปเลย"
"เอ็งห้ามข้าไม่ได้หรอกไอ้ยอด ข้าไม่มีวันยอมอยู่ในกระท่อม"
เคนบอก "ไอ้ยอดห้ามไม่ได้ แต่พวกเราห้ามได้!"
"พวกเราไม่ต้องการผู้ใหญ่ไม่เอาไหนแบบนี้เข้ามาที่หมู่บ้านของเรา ออกไป"
"ออกไปๆๆ"
นัตตี้บอก "ไปเลย ไป กลับเข้าไปอยู่ในกระท่อมเลย"
เข็มโดนคนในวงกดดันไล่จนต้องเดินหนีกลับไปอย่างยอมแพ้
ยอด ท็อป มองตามด้วยสีหน้าหนักใจ
เข็ม กับจุ่นเดินกลับมาที่กระท่อมด้วยความเศร้า รู้สึกว่าไม่มีใครสนใจ
เข็มเห็นจุ่นนั่งอยู่หน้ากระท่อม ก็แกล้งทำเป็นเก่งเดินเข้าไปว่า
"วงกระจอกๆ ของเอ็งแพ้วงข้าแน่ไอ้จุ่น"
"ไม่มีทางวงของข้าจะต้องชนะโว้ย"
"เอ๊งรู้ได้ไงว่าวงเอ๊งจะชนะ"
"แล้วเอ๊งล่ะรู้ได้ไง"
"ข้าเห็นพวกเด็กๆมันซ้อมกัน"
"ข้าก็เห็นพวกเด็กๆที่บ้านซ้อมเหมือนกัน...ซ้อมหนักมากด้วย"
"แล้วทำไมเอ๊งไม่อยู่ดูเด็กๆซ้อมต่อล่ะ"
"แล้วเอ๊งล่ะกลับมาที่นี่ทำไม...ทำไมไม่อยู่บ้านล่ะ"
เข็มนิ่งไป จุ่นเองก็นิ่งไปแล้วก็เดินเข้ากระท่อม
จุ่นเดินเข้ากระท่อมมานั่ง เข็มเดินตามเข้ามาในกระท่อมแล้วลงนั่งไม่ไกลกันมากนัก
"พวกเด็กมันไล่ข้ามา" เข็มบอก
"ข้าก็โดนไล่มาเหมือนกัน"
"นานแค่ไหนแล้ววะ ที่ข้ากับเอ็งไม่เห็นรอยยิ้มและความสุขของชาวบ้าน"
"ก็ตั้งแต่ที่ไอ้ผู้ใหญ่บ้านเฮงซวยอย่างเอ็ง.......แล้วก็ข้า ทะเลาะกันความสุขของชาวบ้านก็ค่อยๆ หมดลง"
"เราคือตัวปัญหาของหมูบ้านจริงๆ เหรอวะ เพราะความอยากเอาชนะซึ่งกันและกันเราถึงเป็นแบบนี้"
"ข้าจำได้ว่าเราเคยรักแค่ไหน"
"ข้าก็จำได้"
"วันนั้น วันที่ข้ากับเอ็งหลงจากกองร้อย"
ทั้งสองมองหน้ากันแล้วนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต
เข็มกับจุ่นในวัยหนุ่มทั้งสองเป็นทหารกำลังหลงจากกองร้อย เข็มกับจุ่นใส่ชุดทหาร ในปืนถือปืน ทั้งสองกำลังเดินอย่างอ่อนระโหยโรยแรง
จุ่นล้มลง เข็มพยุงให้จุ่นลุกขึ้น เอาน้ำในกระบอกให้ดื่ม
"แข็งใจหน่อยเพื่อน ข้าว่าเดินมุ่งไปทิศเหนือ จะต้องเจอกับกองร้อยของเราแน่"
"ข้าขอโทษ ที่ข้ามัวแต่ตามข้าศึกไปจนพาเอ็งหลงทางไปด้วย" จุ่นบอก
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องโทษตัวเอง ไป เดินต่อ"
สักพักเข็มมองซ้ายมองขวา แล้วทำสีหน้าทรมาน
"ไอ้จุ่นหยุดก่อน ข้าปวดฉี่ว่ะ รอตรงนี้นะเพื่อน เดี๋ยวข้ากลับมา"
เข็มรีบวิ่งหายเข้าไปในป่า จุ่นถือปืนมองระแวดระวัง
มีข้าศึกโผล่มาจากข้างหลังจุ่น แล้วเอาปืนจี้หลังจุ่นไว้ จุ่นกลัวสุดๆ
"ทิ้งปืนซะ มีใครมากับแกอีก บอกข้ามา"
"ข้า...ข้ามาคนเดียว"
"อย่ามาโกหก ตอบมาพวกของแกไปไหน"
ไม่ใกล้ไม่ไกล เข็มที่อยู่หลังต้นไม้ใหญ่ เห็นจุ่นอยู่ในอันตราย
ข้าศึกเตะจุ่นจนล้มลงเพราะไม่ยอมบอกเรื่องเข็ม เข็มมองจุ่นอย่างซึ้งใจ
"ไอ้จุ่น ทำไมต้องยอมเจ็บตัว ทำไมไม่บอกว่าข้ามาด้วย"
มีข้าศึกอีกคนโผล่ออกมาจ่อปืนใส่เข็มอีกคน เข็มจำยอมต้องทิ้งปืนในมือ ข้าศึกพาออกจากที่ซ่อนไปหาจุ่น
"ข้าหาอีกคนเจอแล้ว"
ข้าศึกผลักเข็มไปกองอยู่กับจุ่น ข้าศึกที่ได้รู้ว่าจุ่นโกหกก็เตะทำร้ายจุ่นอีก
"มึง กล้าโกหกกู"
"ไอ้เข็ม ทำไมเอ็งไม่หนีไปซะ"
"แล้วทำไมเอ็งไม่บอกว่าข้ามากับเอ็งด้วย"
"เพราะเอ็งเป็นเพื่อนรักของข้า ข้าจะไม่ยอมให้เอ็งตายเพราะข้าเด็ดขาด"
"ข้าก็ไม่ยอมทิ้งเอ็งเหมือนกัน รอดก็รอดด้วยกัน ตายก็ต้องตายด้วยกัน"
ข้าศึก1"ดีงั้นก็ตายไปซะด้วยกันเลย"
ข้าศึกทั้งสองคนจ้องปืนไปที่เข็มกับจุ่น สองคนมองหน้ากันเหมือนจะสั่งลา แต่แล้วทั้งสองก็ยิ้มออกมา
ข้าศึก2"จะตายแล้วยังยิ้มอีกเหรอ"
ข้าศึกเผลอ จุ่น กับ เข็ม พลิกตัวหลบปืนข้าศึกที่จ่ออยู่ แล้วดึงปืนออกมาจากมือข้าศึกด้วยความชำนาญ
ข้าศึกเห็นท่าไม่ดีวิ่งหนีเข้าป่าไป
จุ่นกับเข็มหัวเราะกันอย่างมีความสุข
เข็ม กับ จุ่น ยังนั่งคุยกัน
"ขอบใจนะเว้ยที่เอ็งยอมเสี่ยงตายให้ข้าหนี"
"ข้าก็ต้องขอบใจเอ็งที่ไม่หนีไป..แต่กลับมาช่วยกัน...ข้าจะไม่มีวันลืมวันนั้น"
"ข้าก็จะไม่ลืมเหมือนกันวันนั้น มันทำให้ข้ารู้จักกับคำว่า...เพื่อนตาย"
เข็มกับจุ่นนั่งมองหน้ากันยิ้มๆจำเรื่องเก่าได้
"แต่ข้าจำไม่ได้ว่าเราทะเลาะกันเรื่องอะไร" เข็มบอก
"แต่ข้าจำได้"
"เรื่องอะไร"
จุ่นกับเข็มทะเลาะกันแล้ว แจ่มเดินแยกไป เข็มกับจุ่นก็แยกไปคนล่ทาง
"ถ้าเอ็งไม่ขี้โม้...วันนั้นเราก็ไม่หลงทาง ไอ้แจ่มก็ไม่ตาย"
"ก็ถ้าเอ็งไม่เอาแต่พูดไอ้แจ่มก็ไม่ตาย"
"ไอ้แจ่มตายเพราะเอ็ง...ยังจะมาโทษคนอื่นอีก"
"ไอ้แจ่มตายเพราะเอ็งต่างหาก...ถ้าไม่เพราะเอ็งชวนข้าทะเลาะไอ้แจ่มก็ไม่ไปตาย"
แจ่มปรากฎตัวขึ้น พร้อมกับอัครเดช
"เฮ้ยหยุด...จะทะเลาะกันอีกเหรอ" แจ่มว่า
"ความเกลียดและความอาฆาตแค้นมันไม่มีอะไรดีเลย" อัครเดชว่า
เข็ม จุ่น มองที่แจ่มแล้วก็ตกใจ
เข็ม/จุ่นโพล่ง "ไอ้แจ่ม"
"เทวดาโว้ย เทวดาแจ่ม ไอ้นี่ ไม่ให้เกียรติกันบ้างเลย"
"ไอ้แจ่ม ไอ้เพื่อนรัก ร้อยวันพันปีไม่เคยโผล่มาให้เห็น" จุ่นว่า
"นี่เอ็งจริงๆ เหรอวะไอ้แจ่ม เอ็งมาได้ยังไง"
"ก็ถ้าจะปรากฏตัวให้เห็นก็ต้องวาระสำคัญจริงๆ อย่างวันนี้ วันที่สองหมู่บ้าน
กำลังจะแตกสลายเพราะเอ็งสองคน"
อัครเดชยิ้มขำๆ
"แล้วไอ้หน้าผีนั่นใคร" จุ่นถาม
"ผมชื่ออัครเดชครับ ไม่ใช่ไอ้หน้าผี ผมหล่อมากแต่โดนระเบิดหน้าเละ"
"แล้วเอ็งสองคนอยากรู้ไหมล่ะว่าข้าตายเพราะอะไร"
จุ่นกับเข็มพยักหน้า
"เรื่องมันเป็นอย่างนี้...วันนั้นหลังจากที่เราทะเลาะกันแล้วแยกทางกัน"
แจ่มตายเพราะอัครเดช
"แต่ก่อนผมหล่อจะตายเห็นไหม"
"นี่ถ้าเอ็งไม่ใช่ผีข้าจะฆ่าเอ็ง" เข็มอก
"ใช่...เห็นแก่ตัวจริง...หลอกพวกเดียวกันเองไปให้ข้าศึก"
"พอแล้วเว้ย...คราวนี้เอ็งสองคนก็รู้แล้วว่าที่ข้าตายไม่ใช่เพราะเอ็ง แต่เพราะไอ้อัครเดชนี่ไง"
เข็มกับจุ่นมองหน้ากันรู้สึกผิด
"ข้าขอโทษที่ข้าทำผิดต่อเอ็งและครอบครัวเอ็ง" เข็มบอก
"ข้าก็ต้องขอโทษเอ็งเหมือนกัน ให้อภัยข้าด้วยนะ" จุ่นบอก
"ไอ้จุ่น เอ็งว่า เอ็งกับข้าจะเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ยวะ เพื่อครอบครัว เพื่อชาวบ้านที่รักของเรา"
"ถ้าเอ็งพร้อม ข้าก็พร้อมเสมอ"
เข็ม จุ่น กอดกันแน่น แล้วจะหันไปกอดแจ่ม แจ่มยกมือห้าม
"ข้ารอวันนี้มายี่สิบกว่าปี ในที่สุดความฝันของข้าก็เป็นความจริง"
จุ่นบอก "จะไม่มีอะไรตัดขาดความเป็นเพื่อนของเราได้อีกแล้ว"
"ใช่....เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป"
ทั้งสามคนกอดคอกันแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุขหัวใจ
อัครเดชยิ้ม
"สองผู้ใหญ่สำนึกผิดแล้ว เย้ๆๆๆ"
อัครเดชมองสามคนกอดคอกันยิ้มมีความสุข
"แฮปปี้เอนดิ้งสุดๆ"
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 18 อวสาน (ต่อ)
ในกระท่อม จุ่นกับเข็มนอนกอดกัน แล้วก็สดุ้งตื่น ทั้งสองลุกขึ้นมองหน้ากัน
"เฮ้ยเมื่อกี้เราฝันเหรอวะเนี่ย"
"ใช่....ฝันว่าไอ้แจ่มมาบอกว่าที่มันตายเพราะอะไร" จุ่นบอก
"เออ...ข้าก็ฝันเหมือนเอ็งเลยว่ะ"
ทั้งสองคนนั่งคิดมองหน้ากันนิ่ง
"เข็ม ข้าขอโทษ"
"ข้าก็ต้องขอโทษเอ็งเหมือนกัน"
"แล้วคราวนี้เราจะทำยังไงชาวบ้านถึงจะเชื่อว่าเราไม่ได้โกรธกันแล้ว"
"มาถามข้าอีกแล้ว...แล้วพอทำผิดก็มาโทษข้า" เข็มว่า
"เออๆ...ไม่ถามก็ได้"
"ข้าล้อเล่น....นั่นดิจะทำยังไงดีวะ"
เข็มกับจุ่นนั่งมองหน้ากันไม่รู้จะทำยังไงที่จะแก้ตัวกับสิ่งที่ทำมา
เช้าวันใหม่ ยองแอเดินที่หน้าเซฟเฮ้าส์ มองว่าไม่มีใครตามแล้วก็เดินเข้าไปข้างใน
ยองแอเปิดประตูเซฟเฮ้าส์เข้ามา
มีนิกนอนอยู่ พอยองแอเข้ามา นิกก็รีบลุกขึ้นดีใจ
"ยองแอ" นิกมองหาสุชาติ "แล้วป๊าไม่มาเหรอ...หรือว่าป๊าส่งยองแอมาแทน"
"ปล่าวยองแอมาเองวันนั้นได้ยินป๊าพูดกับพี่นิกให้มารอที่นี่..ยองแอก็เลยมา"
"อ้าว...แล้วทำไมป๊าไม่มาล่ะ"
"ป๊ามาไม่ได้แล้ว"
"ทำไมอ่ะ"
"ป๊าไม่อยู่"
"นี่ถ้าแกไม่บอกก็กลับไปเลย"
"ก็ได้..ป๊าโดนจับไปแล้ว"
"เออก็แค่นี้แหละ...หา...ป๊าโดนจับ"
"ใช่ก็วันที่พี่นิกโดนพี่ยอดล่อซื้อนั่นแหละ"
"แล้วตำรวจมาจับป๊าได้ยังไง"
"ตำรวจก็ขับรถมาแล้วก็มาขอจับป๊าไป"
"ตลกอีกครั้งเดียว...พี่จะตัดพี่ตัดน้องเลย"
"ก็ได้...ก็แม่ปิ๋มเป็นคนส่งหลักฐานให้ตำรวจมาจับป๊า"
"แม่ปิ๋ม...หักหลังเราเหรอ"
"เปล่าไม่ได้หักหลัง"
นิกมองยองแอโกรธๆ ชี้หน้าว่าอย่าตลก
"ก็ได้...ก็แม่ปิ๋มเอาเงินของป๊าไปหมดเลย แล้วก็ส่งหลักฐานการค้ายาทั้งหมดให้ตำรวจ...แต่ไม่ต้องห่วงนะตำรวจจับแม่ปิ๋มได้แล้ว"
"ไม่ต้องห่วงได้ยังไงล่ะ...ก็เราไม่มีเงินเลย...เพราะพวกตำรวจต้องเก็บเงินไว้เป็นหลักฐานแน่นอน"
"จริงด้วย...แล้วเราจะทำยังไง"
นิกคิดนิดนึงแล้วก็ยิ้มมีแผน
"พี่รู้แล้วว่าจะทำยังไง"
นิกยิ้มร้ายออกมาอย่างมีแผนการ
แก้มบุ๋ม กับ ปุยฝ้าย ขี่จักรยานมาด้วยกัน แล้วก็มีรถตู้จอดขวาง ประตูเปิดออกเป็น นิกกับยองแออยู่ในรถ
"นิก...ยองแอ"
"หนีเร็วพี่แก้ม"
แก้มบุ๋มจะรีบขึ้นรถออกไป แต่ว่านิกยกปืนขึ้น แล้ววิ่งไปขวางรถไว้
"จะทำอะไร"
"เรื่องนี้ยองแอจะไม่ยุ่ง"
นิกหัวเราะ
"ถ้าไม่อยากตาย รีบขึ้นรถมาซะ!"
"นิก มอบตัวเถอะ อย่าทำอะไรโง่ๆ แบบนี้เลย"
"นิกไม่ได้ทำเรื่องโง่ๆ หรอกแก้ม แต่นิกทำไปเพราะความรัก นิกจะหนีตำรวจไปอยู่
ต่างประเทศ แล้วแก้มต้องไปกับนิกด้วย เราจะไปสร้างครอบครัวใหม่ด้วยกัน"
ปุยฝ้ายหันหลังจะกลับบ้าน
"งั้นชั้นไม่เกี่ยวนะ...ไปก่อนล่ะ"
"ไปดิ...ชั้นยิงแกแน่ๆ...ชั้นไม่มีอะไรจะเสียแล้ว"
"อย่านะ...เอางี้ปล่อยฝ้ายไปแล้วชั้นจะไปกับนาย"
"ไม่..ไอ้ท๊อปก็มีส่วนให้ชั้นต้องหนีแบบนี้ด้วย ฉันอยากให้ไอ้ท็อปมันเจ็บใจบ้าง ไปขึ้นรถเร็วว"
นิกเอาปืนจ่อบังคับแก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายขึ้นรถไป
รถวิ่งออกไปเหลือแต่จักรยานล้มอยู่ข้างทาง
มอเตอร์ไซค์ของยอดวิ่งมาสวนทางกับรถตู้ ยอดขี่รถมอเตอร์ไซค์มาถึงจักรยานก็หยุดหันมองทางที่รถตู้ไป
"รถแก้มนี่" ท็อปบอก
"ใช่ท่าทางจะมีเรื่องไม่ดีแล้ว...ท๊อปนายขี่จักรยานไปตามพวกเรามาแล้วชั้นจะลองขี่รถตามรถตู้คันนั้นไป...แล้วถ้าได้เรื่องยังไงจะรีบโทร.บอกนะ"
"ได้"
ยอดเร่งรถออกไป ท๊อปรีบคว้าจักรยานขี่ไปทางบ้านเข็ม
ในรถตู้ ปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม นั่งเกร็งเพราะโดนนิกเอาปืนขู่ ขณะที่ นิก ยองแอหันหน้าหนีไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ
นิกสั่งลูกน้อง
"ขับเร็วกว่านี้หน่อย ชั้นนัดพวกที่จะพาเราข้ามฝั่งไว้ ถ้าไปไม่ทัน ต้องรออีกนานเลย"
ปุยฝ้ายบอก
"อย่าพยายามหนีเลยนิก คดียาเสพติดตำรวจไม่ปล่อยง่ายๆ หรอก"
"หุบปากไปเลยไป แก้มกับฝ้ายต้องไปกับนิกด้วย...แก้มจะไม่มีวันได้เจอหน้าไอ้ยอดมันอีก"
โทรศัพท์นิกดังขึ้น นิกวางปืนแล้วรับโทรศัพท์
"เออรู้แล้วกำลังไป...อะไรนะตำรวจเต็มท่าเรือเลย...ไปดักจับชั้น...อ๋อเปล่าตำรวจเค้าไปสัมมนากัน...เฮ้ย...อะไรเนี่ย...ดวงซวยจริง..เออๆข้าจะที่เซฟเฮ้าส์"
แก้มบุ๋มเห็นนิกเผลอก็รีบแย่งปืนนิกทันที ทั้งสองฉุดกระชากกันพยามแย่งปืนให้ได้
ปุยฝ้ายเห็นแก้มบ๋มแย่งปืนนิก ปุยฝ้ายดึงนิกไว้
"แก้มปล่อยเดี๋ยวปืนลั่น ปล่อย"
เหตุการณ์ในรถชุลมุลมากๆ คนขับรถ ตัดสินใจเหยียบเบรก ทุกคนหัวทิ่ม
แก้มบุ๋มได้โอกาส เปิดประตูรถตู้ แก้มบุ๋มดึงปุยฝ้ายวิ่งลงรถมา
แก้มบุ๋มจับมือฝ้ายพาหนี
" ฝ้าย เร็ว รีบวิ่งหนีเร็ว!"
"ช่วยด้วย ช่วยพวกเราด้วย"
นิกลงรถ ยิงปืนขึ้นฟ้า ยองแอตามลงมา เอามืออุดหู
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายหยุดนิ่ง
"ถ้ายังหนีอยู่นิกยิงจริงๆนะ"
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายยกมือแล้วมองรอบๆ มันคือแถวกระท่อม
ไกลออกไป มอเตอร์ไซค์ของยอดวิ่งเข้ามาจอดห่างๆ ยอดรีบหาที่ซ่อน
ลูกน้องนิกวิ่งมาชักปืนคุมแก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายอีกคน
"กลับขึ้นรถมาเดี๋ยวนี้"
นิกเอาปืนขู่ แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายให้กลับขึ้นรถ
ลูกน้องนิกเดินมาสมทบ
ยอดมองเหตุการณ์ไม่รู้จะทำยังไงดี
เข็ม จุ่น ท่าทางตกใจเพราะได้ยินเสียงปืน
"เสียงปืนดังมาจากแถวๆนี้"
"ไปดูดีกว่า"
จุ่นเข็มออกจากกระท่อมไป
แก้มบุ๋มจับมือปุยฝ้าย พูดเบาๆให้ฝ้ายได้ยิน
"พอพี่วิ่งกิวิ่งตามเลยนะ"
"แล้วมันจะไม่ยิงเราเหรอ"
"นิกไม่ยิงพี่แน่นอน"
"มันก็ไม่แน่"
"มันต้องเสี่ยง"
"คุยอะไรกันขึ้นรถมา...ไม่งั้นยิงตับแตก"
ยอดอยู่ไกลเห็นได้จังหวะก็เร่งเครื่องมอเตอร์ไซค์เสียงดัง
นิกกับลูกน้องหันไปมอง แก้มบุ๋มวิ่ง ปุยฝ้ายวิ่งตามไป นิกหันไปเห็น
"อย่าหนีนะแก้ม นิกเริ่มโมโหแล้วนะ หยุด หยุดเดี๋ยวนี้"
นิกเล็งปืนไปทางแก้มบุ๋มกับปุยฝ้าย ยอดรีบเร่งเครื่องมาใส่พวกนิก
"เฮ้ย...อย่ายิง"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้ายที่วิ่งหนีหันไปมอง ปุยฝ้ายสะดุดหกล้ม!
"โอ๊ย"
แก้มบุ๋มเข้าไปประคอง "ฝ้าย"
"พี่แก้ม หนีไป"
"ไม่ พี่ทิ้งเราไม่ได้"
แก้มบุ๋มหันมองเห็นยอดขี่รถใส่นิก นิกเล็งปืนไปทางยอด ยอดตกใจ
"เฮ้ย"
จุ่นเอาไม้ตีมือนิก ปืนกระเด็น ลูกน้องหันไปมองเห็นเข็ม เตะแล้วล๊อกเอาปืนมาได้
ปุยฝ้าย แก้มบุ๋มตะลึง ดีใจ "พ่อ"
นิกช็อก "ผู้ใหญ่จุ่น ผู้ใหญ่เข็ม"
นิกมองตะลึง
นิกกับลูกน้องโดนมัดมือไพล่หลัง ลงนั่ง มียองแอยืนอยู่ข้างๆ
"บอกให้หนีไปก็ไม่เชื่อโดนจับจนได้"
เข็ม จุ่น เดินเข้าไปร่วมกลุ่มกับแก้มบุ๋มและปุยฝ้าย เข็ม จุ่น ยืนขวางสองสาวไว้อย่างปกป้อง
เข็มบอก "ฝ้าย แก้ม ไม่ต้องกลัวนะลูก...เรามาช่วยแล้ว"
แก้มบุ๋มมองเข็มกับจุ่นอย่างอึ้งๆ "พ่อกับผู้ใหญ่เข็มรักกันแล้วเหรอจ๊ะ"
"ใช่ พ่อกับไอ้เข็มกลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้งแล้วลูก"
"แล้วพ่อกับผู้ใหญ่จุ่นรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่" ยอดถาม
"เมื่อวาน....แล้วนี่ทำไมคุณนิกต้องมาจับตัวพวกแกด้วย"
"พวกเราช่วยกันหาหลักฐานให้ตำรวจเรื่องเสี่ยสุชาติค้ายา แล้วยอดก็ปลอมตัวไปล่อซื้อ..."
ปุยฝ้ายบอก
"แต่นายนิกหนีไปได้คนเดียว ก็เลยแค้นพวกเราจะมาลักพาตัวพี่แก้ม"
จุ่นบอก"ชั่วทั้งพ่อทั้งลูก"
"เค้าเรียกว่าชั่วทั้ง..โค-ตะ-ระ...ตระกูลเลย"
"หลงคิดว่าเป็นพ่อพระ ที่แท้เอ็งเป็นพ่อค้ายานรก ชั่วที่สุด" จุ่นว่า
เข็ม จุ่นโพล่ง "ไอ้สารเลว"
เข็มนั่งเล่าเรื่อง ระเบียบเข้าไปกอดเข็มดีใจ มีคนอื่นๆนั่งล้อมอยู่ด้วย
"ไอ้พวกมารสังคมมันต้องเจออย่างนี้"
"ชั้นดีใจนะที่พี่กับยอดไม่เป็นอะไร"
"ก็เกือบจ๊ะแม่"
ก้องเกียรติถาม"เออแล้วนี่ผู้ใหญ่กับผู้ใหญ่จุ่นดีกันแล้วเหรอ"
"เออ"
เคน หนึ่ง จ๊อป เฮลั่นดีใจ
"พอแล้ว... มันเกิดอะไรขึ้นเหรอพี่"
"ก็ไม่มีอะไรเราแค่"
ทุกคนมองว่าเข็มจะว่ายังไง
จุ่นกำลังเล่าเรื่อง
"เราแค่...ได้คุยกันจริงๆ ฟังกันจริง แล้วก็พิจารณาว่าเรื่องที่เราคิดกับเรื่องที่เรารู้มาจากคนอื่นมันจริงรึเปล่า"
"แล้วเรื่องมันจริงรึเปล่าล่ะพ่อ"
"ก็เรื่องที่พ่อคิดว่าไอ้แจ่มตายเพราะไอ้เข็มมันไม่จริงน่ะซิ...ที่จริงเป็นเพราะไอ้อัครเดช"
แก้มบุ๋มถาม "ใครคืออัครเดช"
"มันก็คือคนที่เห็นแก่ตัวจะเอาตัวรอดจับไอ้แจ่มไปให้ข้าศึก"
"แล้วเขาเป็นยังไง"
"สุดท้ายก็ไม่รอดต้องตายกลายเป็นผีหน้าเละ"
"ผู้ใหญ่รู้ได้ยังไงว่าเขาหน้าเละ" องอาจถาม
"ก็ข้าเห็น...เอ้ยข้าคิดว่าต้องเป็นแบบนั้นเพราะว่ามันโดนระเบิดตาย"
ทุกคนหัวเราะ
เข็มยังเล่าต่อ
"แล้วเสี่ยสุชาติรู้ว่าพ่อกับไอ้จุ่นทะเลาะกัน มันก็เลยหาเรื่องเสี้ยมให้พ่อกับไอ้จุ่นยิ่งแตกคอกันอีก มันจะได้ฮุบเอาที่ดินของหมู่บ้านเราสองคนเป็นของมัน"
"แต่สุดท้าย ความดีก็ชนะความชั่ว พวกมันโดนจับยกครัว" ยอดบอก
"ชั้นดีใจนะที่พี่กับพี่จุ่นกลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง" ระเบียบบอก
"คราวนี้สองหมู่บ้านดอกกระโทกกับโคกสำเริงจะกลับมาเฮฮากันอีกครั้ง" ท็อปว่า
"ฉันต้องขอโทษทุกคนด้วยที่สร้างปัญหาให้ตลอด แล้วก็ต้องขอบคุณที่ให้บทเรียนและสอนให้ฉันรู้ว่าความรักชนะทุกสิ่งจริงๆ"
จุ่นขอโทษพวกที่บ้าน
"ฉันรู้ว่าฉันทำผิดกับทุกคนไว้มาก ฉันสองคนพร้อมแล้วที่จะแก้ไขและปรับปรุงตัวใหม่อีกครั้ง ว่าแต่ทุกคนพร้อมจะต้อนรับฉันกับไอ้เข็มกลับเข้าหมู่บ้านอีกครั้งรึเปล่า"
"แหมพวกเรายินดีมากๆเลยผู้ใหญ่" องอาจบอก
หงส์ แก้มบุ๋ม ปุยฝ้ายเข้าไปกอดผู้ใหญ่จุ่น
ทุกคนเข้าไปไหว้ผู้ใหญ่จุ่น ขอขมาที่ทำไป
"จะให้โอกาสฉันหรือไม่ให้ก็สุดแท้แต่การตัดสินใจของทุกคนแล้วล่ะ" เข็มบอกทุกคน
ทุกๆ คนมองหน้ากันอย่างปรึกษา แล้วยิ้มให้กับเข็ม
ก้องเกียรติบอก"กลับมาเป็นผู้ใหญ่บ้านของพวกเราอีกครั้งนะผู้ใหญ่เข็ม"
ระเบียบกับยอดเข้าไปกอดเข็ม พวกคนที่เหลือก็เข้าไปไหว้ขอโทษผู้ใหญ่เข็ม
บรรยากาศงานวัดตอนเย็น ชาวบ้านเดินเที่ยวกันขวักไขว่ และมีขายของตามงาน
บนเวทีมีพิธีกรเดินออกมา ชาวบ้านเริ่มปรบมือ
"ท่านผู้มีเกียติที่เคารพ ถึงเวลาที่ทุกท่านรอคอย คือ งานกระกวดแข่งขันดนตรีประจำปีที่ทุกท่านลอยคอ"
ทุกคนบอก "รอคอย"
"ที่ทุกท่านรอคอยก็กลับมาอีกครั้งแล้ว ทุกท่านจะได้พบกับการแข่งขันประชันดนตรีของวงดนตรีชั้นนำมากมายในแต่ละตำบล แต่จะมีผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่จะคว้าถ้วยรางวัลอันทรงเกียรติของเรา"
พิธีกรผายมือไปที่ข้างเวทีเห็นถ้วยรางวัลตั้งตระหง่านอยู่
"และเพื่อไม่เป็นการเสียเวลาผมขอประกาศเปิดงานประชันดนตรีอย่างเป็นทางการ ณ บัดนี้"
ชาวบ้านไชโยโห่ร้องอย่างสนุกสนาน
ที่หลังเวที ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป ปุยฝ้าย ระเบียบ หงส์ ยืนอยู่หน้าทุกคนในวง
ก้องเกียรติบอก
"เวลาแข่งขันใกล้เข้ามาแล้ว พวกเราพกความมั่นใจมาเต็มร้อยใช่ไหม"
"ใช่"
องอาจบอก
"แล้วทุกคนไม่ได้มาแข่งขันอย่างเดียว แต่ทุกคนมาเพื่อแสดงพลังของความสามัคคีด้วยใช่ไหม"
"ใช่"
ท็อปบอก
"ขอให้พวกเราเล่นดนตรีและร้องรำศิลปะพื้นบ้านของเราให้สนุกที่สุดเลยนะ"
"ไม่ต้องบอกคนอื่นเลยท็อป นายน่ะตัวดี อย่าพลาด"ปุยฝ้ายว่า
"ค๊าบ ที่รัก"
ทุกคนมามองปุยฝ้ายที่ตีท็อปอย่างเขินๆ ด้วยสีหน้าชอบใจ
หงส์บอก
"วันนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเราทั้งสองวงได้มาร่วมแข่งขันเป็นทีมเดียวกัน ถึงเราจะมีเวลาซ้อมร่วมกันไม่นาน แต่แค่ทำให้ได้อย่างที่พวกลูกซ้อมกันมา แม่เชื่อว่าลูกๆ ไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน"
"ส่วนแม่ จะไม่ขออะไรมาก ขอแค่ทุกคนตั้งใจทำด้วยความรักและความสุข ให้มากๆ แม่ก็พอใจแล้ว" ระเบียบบอก
ยอดยืนมือไปข้างหน้า แล้วทุกคนก็ล้อมรอบจับมือกันเป็นวงกลม
"เอาละทุกคน พร้อมแล้วใช่มั้ย"
"พร้อม / เย้"
ทุกคนปล่อยมือจากกันด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
ทุกคนพร้อมเพรียงกันอยู่บนเวที คณะลูกไทยและวงฟลายวอเตอร์อยู่ในชุดลิเก สีหน้ามุ่งมั่น
ยอดจับมือแก้มบุ๋มไว้แน่น ท็อปก็จับมือปุยฝ้ายไว้เช่นกัน
เสียงพิธีกรเรียกให้พวกยอดขึ้นเวที
"เวลาที่ทุกท่านรอคอยก็ได้มาถึงแล้ว เตรียมพบกับวงดนตรีชื่อดังของตำบลสามัคคี ซึ่งวันนี้ขอสามัคคีรวมกันเป็นวงเดียว ขอเชิญรับฟังเสียงดนตรีจาก วงลูกไทยฟลายวอเตอร์ ได้เลยครับท่านW
ทุกคนจับมือรวมพลังกัน
"สู้ตาย"
ชาวบ้านปรบมือ
ทั้งสองวงเริ่มเล่นเพลง “มนต์รักสองฝั่งคลอง” เวอร์ชั่นที่มีเครื่องดนตรีทั้งสองฝั่ง
ชาวบ้านดูชอบอกชอบใจ
บนเวทีสนุกสนามโดยไม่มีใครคิดจะเอาชนะใคร
เข็มกับจุ่นยืนดูการแสดง
เข็มบอก "ข้ามีลางสังหรณ์ว่าวงของเราต้องได้รับรางวัลชนะเลิศแน่ๆ ฮ่าๆๆ"
"ข้าก็รู้แบบนั้นเหมือนกัน"
เข็มกับจุ่นยืนดูดนตรีชื่นชม
พอจบเพลงก็เป็น แก้มบุ๋มร้องลิเกขอบคุณชาวบ้าน
ทุกอย่างจบลงอย่างสวยงาม ชาวบ้านปรบมือชอบใจ
เข็มกับจุ่นยืนอยู่ด้วยกัน
"เอ๊งว่าใครชนะ" เข็มถาม
"ใครชนะก็ช่าง...แต่ข้าว่านี่แหละความสุข"
"ใช่...ความสามัคคี...ความที่ไม่ต้องการเอาชนะกันนี่แหละ..คือชนะ"
เข็ม จุ่น มองไปทางชาวบ้านเห็นทุกคนยิ้มแย้มมีหน้ามีความสุขกันมากๆ
พิธีกรยืนถือผลประกาศอยู่ในมือ บนเวทีมีถ้วยรางวัลตั้งวางอยู่
"สิ้นสุดการรอคอยแล้วนะครับ ผลคะแนนออกมาเป็นเอกฉันท์ครับ และวงที่ชนะเลิศในการแข่งขันประชันดนตรีในครั้งนี้ก็คือ…."
ทุกคนยืนลุ้นกันสุดๆ อยู่ที่มุมหนึ่ง
" คือ…วง"
แก้มบุ๋มกับยอดจับมือกันลุ้น
มีโจรใส่โม่งวิ่งถือกระเป๋าหนีตำรวจมาวิ่งขึ้นมาบนเวที จับตัวพิธีกร ที่ถือใบประกาศไว้ในมือ
ตำรวจวิ่งตามมา
"เฮ้ยหยุดนะ อย่าหนีแกหนีไม่รอด"
แก้มบุ๋ม ยอด ปุยฝ้าย ท๊อปมองหน้ากัน ยืนอยู่ที่เก่า คนอื่นๆหลบมุมไปหมด ยอดขยับจะไป
แก้มบุ๋มดึงไว้
"อย่าไปนะ...เรารอฟังประกาศผลดีกว่า"
"ก็ผมจะไปเอาใบประกาศผลนั่นไง"
ยอดชี้ไปเห็นพิธีการขยำใบประกาศไว้ในมือเพราะความกลัว
"เละอีกแล้ว" ท็อปบอก
"แล้วจะรู้ผลไหมว่าเราจะชนะรึเปล่า" ปุยฝ้ายว่า
โจรผลักพิธีกรกระเด็น แต่มือพิธีกรไปเกี่ยวกระเป๋าทำให้ใบประกาศผลติดที่กระเป๋า โจรวิ่งไป
ยอดทนไม่ได้วิ่งตาม แก้มบุ๋มวิ่งไป ท๊อปตาม ปุยฝ้ายตามไป
ทุกคนมองถอนหายใจแล้ววิ่งตามไป ประมาณว่าไม่อยากตามไป
เข็มจะขยับตามไป จุ่นดึงเข็มไว้
นายอำเภอเต่ากับพรพรรณโผล่มาจากข้างหลัง
"ไม่ต้องไปหรอกปล่อยเด็กมันดีกว่า" จุ่นบอก
"จริงด้วย...เราน่าจะส่งต่องานนี้ให้สองคนนั่นได้แล้วนะ"
วันใหม่ ยอดและแก้มบุ๋มเป็นตัวแทนของทุกคนเอาธูปเทียนแพกราบขอขมาจุ่นกับเข็ม เห็นระเบียบกับหงส์นั่งอยู่ข้างๆ... เข็ม จุ่น รับพานธูปเทียนแพจากยอดและแก้มบุ๋ม
ยอด แก้มบุ๋ม และทุกๆ คนก้มกราบเข็มกับจุ่น
เข็มกับจุ่นนั่งมองทุกคนกราบขอโทษด้วยความยินดีมีเมตตา ระเบียบกับหงส์นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ
ยอดพูดจริงจัง
"ฉันกับแก้มบุ๋มขอเป็นตัวแทนทุกๆ คนกราบขอขมาพ่อกับผู้ใหญ่จุ่น สิ่งใดที่พวกฉันได้เคยประมาทพลาดพลั้ง ล่วงเกินต่อผู้มีพระคุณทั้งสอง ตั้งแต่อดีตชาติ และชาติใดๆ มาก็ตาม ทั้งกายกรรม วจีกรรม และมโนกรรม ทั้งต่อหน้าก็ดี และทั้งที่ลับหลังก็ดี พวกฉันขอ.."
เข็มบอก
"พอๆๆๆ พอแล้ว ฉันให้อภัยทุกคน และขอให้ทุกคนให้อภัยฉันด้วยนะ"
ระเบียบบอก
"พี่เข็ม พี่จุ่น จ๊ะ ตอนนี้พี่ได้ความรัก ความเคารพ และความศรัทธาจากพวกเราแล้ว ที่เหลือพี่ก็ต้องเอาชนะหัวใจชาวบ้านให้ได้นะ"
"ต้องได้สิ พี่จะกลับมาเป็นผู้ใหญ่บ้านคนดีคนเดิมให้ได้" เข็มบอก
หงส์จับมือจุ่นอย่างให้กำลังใจ
"พวกชาวบ้านร้านรวงชื่นชมพี่กับพี่เข็มกันมากที่เป็นฮีโร่จับเสี่ยสุชาติ พี่ไม่ต้องกลัวใครเกลียดนะ แล้วฉันก็เชื่อว่าพี่จะไม่ทำให้ลูกบ้านทุกคนผิดหวังอีก"
"ขอบคุณที่เชื่อใจกัน จะไม่มีใครต้องผิดหวังในตัวพี่อีก"
ทุกคนยิ้มแย้มให้กันสีหน้ามีความสุข
ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป ปุยฝ้าย ยิ้มให้กันอย่างรู้สึกรักและโล่งใจ ที่ปัญหาจบลงด้วยดี
-เข็มกับจุ่นลุกขึ้นแล้วบอกกับทุกคนอย่างตั้งใจจริง
"ต่อแต่นี้ฉันกับไอ้จุ่นเราจะสมานฉันท์กัน และจะช่วยกันพัฒนาตำบลของพวกเรา
ให้รุ่งเรืองยิ่งๆ ขึ้นไป"
จุ่นบอก
"รวมถึงวงของพวกเราด้วย เราจะเป็นมิตรกัน จะร่วมกันพัฒนาและสืบสานศิลปะ
พื้นบ้านและเพลงลูกทุ่งของเราให้คงอยู่ไปจนถึงชั่วลูกชั่วหลานของพวกเรากันต่อไป"
ยอดบอก "ปัญหาทุกอย่างจบลงด้วยดีแล้ว"
"ยังๆ ไม่จบ ยังเหลืออีกเรื่องที่พวกข้ายังไม่ได้จัดการแก้ไขให้เสร็จสิ้น" จุ่นบอก
"เรื่องอะไรเหรอจ๊ะพ่อ" แก้มบุ๋มถาม
เข็มกับจุ่นยิ้มให้กันและกันอย่างมีแผนที่จะทำให้ลูกทั้งสองคนของพวกเขามีความสุขที่สุดในชีวิต
ไเรื่องความรักของท็อปกับปุยฝ้ายไงชั้นอนุญาติให้สองคนคบกันดูใจกัฯไ
"แต่ผมไม่ได้รักปุยฝ้าย"
ทุกคน"อ้าว"
"ไอ้ท็อป นี่แกบ้าไปแล้วเหรอ"
"ไม่ได้บ้า...ผมไม่ได้รักปุยฝ้าย แต่ผมโคตรรักปุยฝ้ายเลย"
ปุยฝ้ายตีท๊อปไปเต็มๆแก้เขิน
ทุกคนหัวเราะ
ท๊อปกับปุยฝ้ายมองหน้ากันดีใจ ปุยฝ้ายเขินๆแต่ท๊อปยิ้มหยุดไม่อยู่
ยอดกับแก้มบุ๋มมองหน้ากัน หงอยๆ เข็มเห็นยิ้ม
"แล้วชั้นก็คุยสู่ขอแก้มให้ยอดแล้ว แล้วไอ้จุ่นมันก็ตอบตกลงแล้วด้วย"
"ใช่พ่ออนุญาติให้ แก้มแต่งงานกับยอดได้"
ยอดกับแก้มบุ๋มก้มลงกราบสองผู้ใหญ่
ยองแอตะโกนมาแต่ไกล
"ไม่ได้ๆๆๆ พี่ยอดกับแก้มจะแต่งงานกันไม่ได้"
"อุตส่าห์โชคดีไม่ติดคุก นี่ยังไม่สำนึก ยังจะมาขัดขวางความสุขของคนอื่นอีก" สนองบอก
"ใครบอกยะ พี่ยอดจะแต่งงานไม่ได้ ถ้ายองแอไม่มาร่วมยินดีด้วย" ยองแอยิ้มให้ยอด
"ยินดีด้วยนะพี่ยอด ดีใจด้วยนะแก้ม รักกันนานๆ นะ"
ยอด แก้มบุ๋ม ขอบคุณยองแอ ทั้งหมดยิ้มให้กันอย่างมีความสุขและสบายใจ
เบี้ยถาม
"ท๊อปเค้าโคตรรักปุยฝ้าย แล้วยอดล่ะรักแก้มบุ๋มขนาดไหน"
" แค่ไหนไม่รู้ แต่รู้แค่ว่าทั้งชีวิตก็ให้แก้มได้"
ทุกคนยิ้มดีใจในความรักของยอด แก้มบุ๋ม ท็อป ปุยฝ้าย
เหมือนเรื่องราวจะจบ แต่เสียงเบรก เอี๊ยด ดังลั่น
มีชาวบ้านถือซองกระดาษเข้า
"นายอำเภอให้เอามาให้ผู้ใหญ่บอกว่ามีปัญหากำลังเลือกตั้งกำนันกันอยู่ครับ"
ท๊อปเดินไปรับซองเปิดอ่าน
"ช่วงที่ผ่านมาเกิดเรื่องวุ่นวายจนไม่ได้มีการคัดเลือกกำนัน แต่พอหลังจากที่ผู้ใหญ่
เข็ม ผู้ใหญ่จุ่น คืนดีกันแล้ว การคัดเลือกผู้ใหญ่บ้านก็เกิดขึ้นวันนี้ แล้วผลก็คือ
ผู้ใหญ่ทั้งสองคน ได้คะแนนเท่ากัน"
ทุกคนอึ้ง "ห๊า เท่ากัน"
"ช่ายครับ… แต่กำนันประจำตำบลมีได้แค่คนเดียว ตอนนี้เหลือแต่ผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็มที่ยังไม่ได้ออกเสียงเพราะติดงานหมั้นลูก จึงมีจดหมายมาว่าผู้ใหญ่สองคนจะตัดสินใจยังไง"
ทุกคนหันมองไปทางเข็มกับจุ่น ว่าทั้งสองคนจะตัดสินใจอย่างไร
เข็มยิ้มแย้ม
"คนที่เหมาะสมจะเป็นกำนันคือ ไอ้จุ่น เพื่อนรักของข้า"
ท๊อปบอก "ถ้างั้นก็สรุปว่าผู้ใหญ่จุ่นจะรับตำแหน่งกำนัน"
จุ่นยิ้มแย้ม
"ไม่ๆ ไอ้เข็มเหมาะสมกว่าข้าเยอะ ข้ามันแก่แล้ว"
"งั้นให้ผู้ใหญ่เข็มเป็นกำนัน"
"ไม่ได้..ให้ไอ้จุ่นมันเป็นเถอะ...มันแก่แล้ว"
"ไม่ๆๆๆ ฉันไม่เป็น ไอ้เข็มเป็นดีแล้ว"
"เฮ้ย ไอ้นี่ พูดไม่รู้เรื่องเหรอวะ ข้าไม่เป็น ข้าให้เอ็งเป็น"
"แต่ข้าก็ไม่อยากเป็น ก็เอ็งเหมาะสมกว่า"
เข็ม จุ่น เริ่มฮึ่มๆ ผลักอกใส่กัน อย่างมีอารมณ์
" เอ็งจะเป็นดีๆ หรือจะเป็นทั้งน้ำตา"
" ข้าไม่เป็น เอ็งนั่นแหล่ะต้องเป็น...ไม่งั้นตาย"
"ตายเป็นตายสิวะ ข้าอยากให้เอ็งเป็น ข้าไม่เป็น"
"ถ้าไม่ยอมเป็นกำนัน เอ็งตายไอ้เข็ม"
จุ่นกับเข็มก็เข้าไปฟัดกันนัวเนีย
ยอด แก้มบุ๋มโพล่ง "พ่อ!"
ท็อปบอก "โอ๊ย ตายแล้ว"
ทุกคนเข้าไปช่วยจับเข็มกับจุ่นให้แยกออกจากกันอย่างทุลักทุเลที่สุด
แจ่มกับอัครเดชยืนมอง สองผู้ใหญ่ทะเลาะกันอยู่ที่ศาล เทวดาแจ่มส่ายหน้า
" อะไรของพวกมันวะ เคยทะเลาะกันเพราะแย่งกันเป็นกำนันมาทีนึงแล้ว แต่ตอนนี้ดันเกี่ยงกันเป็น เฮ้อ ยุ่งอีกแล้วซี!"
"แต่ชั้นว่านะถ้าสองนี่ไม่ทะเลาะกัน ท่านต้องเป็นเทวดาตกงานน่ะซิ"
"ทำไมวะ"
"ก็งานท่านคือทำให้สองนี่ไม่ทะเลาะกันไม่ใช่เหรอ"
"ไอ้นี่...หน้าที่ชั้นคือดูแลทุกคนที่อยู่ในตำบลสามัคคี ให้เป็นไปตามกรรมโว้ย"
"แล้วเมื่อไหร่ข้าจะหมดกรรมซะทีนะ จะได้ไปเกิด"
อัครเดชสีหน้ามีความหวังสุดๆ แจ่มมองสมเพชสุดๆ
"ใครเค้าจะให้แกไปเกิด แกทำข้าตายแกต้องอยู่กับข้าตลอดไป"
"ไม่ ข้าอยากไปเกิดจะได้มีแฟนบ้าง"
"ไม่มีทาง"
"งั้นเผ่น"
อัครเดชหายแว๊บไป
"ทำข้าตายแล้วคิดจะหนีเหรอไอ้หน้าผี ฮ่าๆๆ...ตาม"
แจ่มแว๊บหายไป เหลือภาพศาลเทวดาแจ่ม
ท็อปกอดปุยฝ้ายจากข้างหลัง ทั้งสองมองวิวสวยๆ ในหมู่บ้าน พลางกระซิบข้างหู
"รักที่สุดเลยยัยตัวแสบของผม" ท็อปหอมแก้ม
ปุยฝ้ายเขินมาก
"เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าหรอก ประเจิดประเจ้อ"
"ขอหอมให้ชื่นใจอีกซักจ๊วบนะ ไม่มีคนเห็นหรอกน่า"
พลันอัครเดชยื่นหน้าเข้ามา
"ขอบคุณนะท็อปที่มีรักมั่นคงให้ฝ้ายและไม่เคยนอกใจฝ้ายเลย"
"คุณอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ผมรัก แต่ผมจะรักผู้หญิงคนนี้ จนวันตาย"
"ซึ้งกับเค้าก็เป็นด้วย"
"ซึ้งกับสุดที่รักของผมแค่คนเดียวนี่แหล่ะ"
ท็อปกอดปุยฝ้ายอย่างมีความสุข สุดหัวใจ…
ยอดกับแก้มบุ๋ม กำลังมองที่ป้ายกลางสะพาน แผ่นป้ายเขียนคำว่า “สะพานสามัคคี” พอติดตั้งเสร็จ
"สะพานข้ามคลองนี้จะเชื่อมหัวใจของพวกเราไว้ด้วยกันตลอดไป" ยอดว่า
"เราจะพัฒนาหมู่บ้านของเราถึงแม้เราจะไม่มีตำแหน่งอะไร"
ยอดจับมือแก้มบุ๋มอยู่ที่ราวสะพาน
"ขอบคุณที่ยกชีวิตของแก้มให้ยอดดูแล ยอดสัญญาว่าความรักทั้งหมดที่ยอดมี ยอดจะให้แต่แก้มแค่คนเดียวตลอดไป"
แก้มบุ๋มยิ้มมีความสุขมาก
"ขอบคุณนะที่ยอดไม่เคยยอมแพ้สักครั้ง ยอดทำทุกอย่างให้เราได้รักกันเหมือนที่เคยสัญญากับแก้มไว้จริงๆ"
"ขอไม่รับคำขอบคุณได้มั้ย"
"อ้าว แล้วจะเอาอะไรล่ะ"
ยอดยื่นแก้ม ทำแก้มป่องให้แก้มบุ๋ม
แก้มบุ๋มก็หอมแก้มยอด ทั้งสองคนยิ้มมีความสุขมาก
"รีบกลับบ้านกันเถอะแก้ม ยอดกลัว"
"กลัวอะไรคะ"
"ยอดกลัวว่าจะไม่มีใครเป็นพยานความรักให้เราสองคน ยอดก็เลยคิดว่า ยอดอยากจะมีพยานรักตัวน้อยๆ ไว้ซักคน"
"บ้าเหรอ"
"ไม่บ้าหรอก ยอดคนจริง พูดจริง ต้องทำจริง"
ยอดอุ้มแก้มบุ๋มเดินออกไปเลย แก้มบุ๋มเขินมากมายเลยจ้า…
จบบริบูรณ์...
