มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 10
นิก เค ป๊อบใส่หน้ากากผี เดินอย่างระแวดระวังมาที่บ่อปลา ทั้งสามคนมองไปรอบๆ เห็นว่าไม่มีคนอยู่แถวนั้น จึงหยิบขวดยาเบื่อหนูที่ซ่อนไว้ในย่ามออกมา
นิกยิ้มร้าย
"คราวก่อนแหล่งทำกินของหมู่บ้านดอนกระโทกถูกทำลาย คราวนี้ก็ถึงคราวของโคกสำเริงบ้าง!!"
"คุณปิ๋มฉลาดจริงๆ ที่คราวนี้ให้เราเล่นงานฝั่งผู้ใหญ่เข็มบ้าง" เคบอก
นิกบอก
"สงครามของสองหมู่บ้านกำลังจะปะทุขึ้นแล้วโว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ พวกเรากลับ"
เค ป๊อป นิก จะเดินหนี แล้วพลันนึกขึ้นได้
เค ป๊อปพร้อมกัน
"แฮ๊!!! กลับทำไมล่ะ ลุยก่อนสิ!"
นิกมองยาเบื่อในมือ เลิ่กหน้ากากผีขึ้น ยิ้มร้าย
"เอายาเบื่อหนูให้ปลาเป็นอาหารดีกว่าเว้ย ฮ่าๆๆ"
แล้วนิก เค ป๊อบ ก็เปิดฝาแล้วเอายาเบื่อหนูเทใส่ลงไปในบ่อปลา!!!
"กินเยอะๆ นะลูกนะ จะได้โตไวๆ แข็งแรงๆ" ป๊อปบอก
นิกยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจ…
เทวดาแจ่มและอัครเดชวิ่งหน้าตั้งมากระจุกหลบอยู่ที่ศาล
"ขวัญเอ๊ยขวัญมา พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย"
"โอ๊ย ขนแขนสแตนด์อัพไปหมดแล้ว น่ากั๊วน่ากลัว อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย เดี๋ยวฉันจะทำบุญกรวดน้ำไปให้"
แจ่มฉุกคิด
"เฮ้ยเดี๋ยว… แล้วเอ็งกับข้าจะกลัวผีทำไมวะ พวกเดียวกันแท้ๆ"
"เออ จริงด้วย!"
"ผีสามตัวนั้นเป็นใครวะข้าไม่คุ้นเลย ถ้ามันเป็นคนที่ตายในตำบลเราข้าก็น่าจะรู้จัก" แจ่มสงสัยครุ่นคิด "ไปเว้ย ตามหาพวกมันกัน ข้าอยากรู้ว่าพวกมันมาทำไม ต้องการอะไร"
เทวดาแจ่ม สัมภเวสีอัครเดช เดินมาแถวๆ ละแวกบ่อปลา ทั้งสองคนมีอาการหอบๆ เหนื่อยๆ
"สงสัยมันไม่อยู่แล้วล่ะท่าน กลับไปพักผ่อนที่ศาลกันดีกว่า"
"สงสัยผีสามตัวนั่น จะเป็นสัมภเวสีเร่ร่อน เสียดาย ถ้าเจอตัวจะได้ส่งดวงวิญญาณให้ไปผุดไปเกิด"
"แล้วทำไมท่านไม่ทำให้ข้าได้ไปผุดไปเกิดบ้างล่ะ"
"ไอ้ผีบาปหน้าอย่างเอ็ง ต้องอยู่ชดใช้กรรมไปอีกนานโว้ย"
"เฮ้อ ชีวิตเศร้า"
พลันแจ่มมองไปทางบ่อปลาก็แปลกใจ
"ดูนั่น เอ็งเห็นอะไรที่บ่อมั้ย ไอ้อัครเดช ไปดูใกล้ๆ กัน"
แจ่ม อัครเดช รีบเดินเข้าไปที่ริมบ่อ
ทั้งสองตกตะลึงสุดขีด ร้องออกมาอย่างตกใจ
"เฮ้ย"
ณ ตำบลสามัคคี เช้าวันใหม่ เสียงไก่ขันดังขึ้น
แก้มบุ๋มนั่งดื่มนมอุ่น หงส์นั่งดื่มกาแฟโบราณกับปาท่องโก๋ เห็นตะกร้าจ่ายตลาดวางอยู่บนโต๊ะ มีผัก ผลไม้ เนื้อสัตว์ เต็มตะกร้า
"พ่อจะประชุมอีกนานมั้ยคะ ถ้านานเรากลับไปเตรียมกับข้าวกันก่อนมั้ย"
"เห็นบอกจะประชุมแป๊บเดียวนะ แม่ว่ารอกลับพร้อมกันเลยดีกว่า นั่งกินกาแฟรออยู่ตรงนี้แหล่ะ"
พลันรถของนิกขับเข้ามาจอดที่หน้าร้านกาแฟ
นิก เค ป๊อป ลงจากรถเดินเข้ามาในร้านเพื่อสั่งกาแฟ นิกเห็นแก้มบุ๋มก็ส่งยิ้มหวานให้และรีบเดินไปหาทันที
นิกเรียกคะแนนไหว้อย่างนอบน้อม
"สวัสดีครับแม่หงส์ สวยเช้าสวยเย็นสวยไม่สร่างเลยนะครับคุณแม่"
"ปากหวานนะพ่อนิก"
"ไม่หวานหรอกครับ ผมพูดจริงๆ สวยทั้งคุณแม่ สวยทั้งคุณลูกไม่ว่ามองทางไหนก็สวยไปทุกมุม"
พลันชาวบ้านชายวิ่งเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าแตกตื่น
"เฮ้ย ๆๆๆ ที่ศาลากลางบ้านกำลังมีมวยแล้ว ไปดูกันเร็ว"
หงส์ถาม
"มวยที่ไหนมาชกกันตั้งแต่เช้า ใครกับใครชกกัน"
"ผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็ม"
หงส์ แก้มบุ๋มร้อง "ห๊า ! พ่อ"
แก้มบุ๋มกับหงส์ตกใจ รีบวิ่งออกไปทันที นิกเห็นก็ยิ้มออกมาอย่างชอบใจ
เคกับป๊อปเดินถือแก้วกาแฟเข้ามารวมกลุ่มกับนิก ทั้งสามคนยิ้มออกมาอย่างชอบใจ
"ไปเชียร์มวยกันดีกว่าเว้ยพวกเรา!"
ณ ศาลากลางหมู่บ้านดอนกระโทก เข็ม เบี้ยและเจ้าของบ่อปลาชาวบ้านโคกสำเริง เทปลาตายในกระจาดลงบนโต๊ะประชุม จุ่น นายอำเภอเต่ารวมถึงสนองและลูกบ้านที่มาประชุมด้วยถึงกับวงแตก
"อะไรๆ ผู้ใหญ่เข็ม มาขายปลาอะไรตรงนี้ทำไมไม่ไปที่ตลาด" เต่าถาม
"เอ็งทำบ้าอะไรวะ ไม่เห็นเหรอว่าข้ากำลังประชุมเรื่องสำคัญกับนายอำเภออยู่" จุ่นบอก
"ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับความเดือดร้อนของคนในหมู่บ้านข้าอีกแล้ว"
"ใจเย็นๆ มีเรื่องอะไรไหนบอกฉันมาซิ" เต่าว่า
ชาวบ้าน1 ฝั่งเข็มร้องไห้
"ปลาฉันตายยกบ่อ มีกี่บ่อๆ ตายหมดไม่เหลือเลยสักตัว"
ชาวบ้าน2 ชูกระปุกยาเบื่อหนูให้ดู
"ฉันเจอยาเบื่อหนูตกอยู่ข้างบ่อ"
เข็มบอกพลางชี้หน้า
"นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่มันเป็นความชั่วของไอ้จุ่น มันต้องเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้!"
"เฮ้ย มากล่าวหากันลอยๆ แบบนี้ได้ไง" สนองบอก
"ผู้ใหญ่จุ่นนั่นแหละเป็นคนทำ ผู้ใหญ่จุ่นโมโหที่มีคนเอายาฆ่าหญ้าไปใส่ในแปลงผักปลอดสารพิษ ก็เลยมาล้างแค้นหมู่บ้านฉัน ทำแบบนี้ไม่ถูก" ชาวบ้าน 1 บอก
ชาวบ้าน2 ถาม
"ทำไมถึงใจร้ายใจดำแบบนี้ ฉันหมดตัวแล้ว ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว"
"ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยวด้วยเลย"
"โกหก!!!! เอ็งทำให้ปลาตายทั้งบ่อ ลูกบ้านข้าหมดเนื้อหมดตัว เอ็งมันเลวจนไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมา ถ้าเอ็งแค้นข้านัก เอ็งมาลงที่ข้าสิวะ ทำไมต้องรังแกลูกบ้านของข้า" เข็มว่า
"บอกแล้วไงว่าข้าไม่รู้เรื่อง อย่าเอานิสัยตัวเองมายัดเยียดให้ข้า เรื่องชั่วๆ มีเอ็งทำเป็นคนเดียว ข้าทำไม่เป็น"
เข็มโมโหสุดขีด
"ทนไม่ไหวแล้วโว้ย ปากแบบนี้ไม่ต้องรอให้แตกหน้าหนาวหรอก เอาตอนนี้เลยแล้วกัน ไอ้เบี้ย ลุย"
"เอาสิวะ คิดว่ากลัวรึไง"
"สู้ตายโว้ย" สนองบอก
เข็มและเบี้ย ปรี่เข้าไปจะอัดจุ่นกับสนอง จุ่นกับสนองเข้าไปสู้ทันที
เข็มและจุ่นฟัดกันนัวเนียชุลมุลชุลเก เบี้ยกับสนองก็ฟัดกันนัวเนียไปด้วย
เต่าบอกกับลูกบ้าน
"เฮ้ยๆๆๆ ช่วยกันห้ามๆ มัวยืนตรงเคารพธงชาติกันอยู่ได้"
พลันแก้มบุ๋ม หงส์ วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น รีบเข้ามาช่วยชาวบ้านแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกันจนได้
"หยุดทั้งสองคน ทะเลาะกันไม่อายชาวบ้านชาวเมืองบ้างหรือไง " หงส์บอก
"พูดคุยกันด้วยเหตุผลดีกว่านะคะ"
เต่าบอก
"อย่าให้ปัญหามันบานปลายมากไปกว่านี้ ฉันขอล่ะ พูดจากันดีๆ เพราะๆ หวานๆ"
ชาวบ้าน1บอก
"งานนี้พูดกันดีๆ ไม่ได้แล้ว พวกเรามั่นใจผู้ใหญ่จุ่นกับพวกเป็นคนวางยาบ่อปลาพวกเรา"
ชาวบ้าน2 บอก"พวกเรามาทวงถามความรับผิดชอบกับคนที่ก่อเรื่อง"
ชาวบ้านโคกสำเริงพร้อมกัน
"งานนี้ผู้ใหญ่จุ่นต้องรับผิดชอบ ผู้ใหญ่จุ่นต้องรับผิดชอบ ๆ ๆ"
มุมหนึ่ง นิก เค ป๊อปถือแก้วกาแฟเข้ามาดูสถานการณ์แล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"เป็นไปตามแผนเป๊ะ"
ชาวบ้านโคกสำเริงกดดันจุ่นมากขึ้น
จุ่น หงส์ แก้มบุ๋ม สนอง ถึงกับหน้าเสีย
"ว่าไง ในฐานะที่เอ็งเป็นคนผิด เอ็งจะรับผิดชอบยังไง" เข็มบอก
"ไม่มีใครต้องรับผิดชอบเรื่องนี้"
ทุกคนอึ้งหันไปมองยอด เห็นยอดเดินลงจากรถมอเตอร์ไซค์พร้อมกับระเบียบ ยอดเดินเข้ามาหาทุกคนอย่างเท่สุดๆ
"ไม่มีใครต้องรับผิดชอบทั้งนั้นไม่ว่าจะพ่อผม หรือผู้ใหญ่จุ่น"
ทุกคนหันไปมองยอดด้วยความแปลกใจ
ยอดเดินเข้ามาอยู่กลางวงด้วยสีหน้ามุงมั่น ระเบียบเดินไปหาเข็ม จุ่นมองยอดด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ นิก เค ป๊อบ เดินเข้ามาร่วมวงด้วย
"เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ดีกว่า เด็กไม่เกี่ยว" นิกบอก
"แต่ฉันต้องเกี่ยว เพราะฉันจะไม่ยอมให้ทั้งสองหมู่บ้าน มีปัญหากันมากไปกว่านี้ ฉันต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม"
"ที่แท้เอ็งก็มาแก้ตัวให้พ่อเอ็ง แล้วมาใส่ร้ายข้า หน้าด้านทั้งพ่อทั้งลูก"
"ไม่ใช่นะครับ ความหมายของผมคือ ไม่มีใครหาหลักฐานที่มัดตัวคนร้ายได้ซักคน แล้วทำไมต้องโยนความผิดให้กันด้วย พวกเราควรจะช่วยกันทำให้พี่น้องของเรามีที่ทำกินอีกครั้ง แล้วสืบหาคนร้ายที่แท้จริงต่างหาก ถึงจะถูก"
"เอ็งตามมาทำไมวะ ข้าบอกไม่ให้ตามมาไง ยุ่งไม่เข้าเรื่อง" เข็มบอก
"ฉันเป็นห่วงพี่ เลยให้ลูกมาเป็นเพื่อน" ระเบียบบอก
นายอำเภอ เต่าปรบมือให้ยอดอย่างชื่นชม
"นายยอดพูดจามีเหตุผลน่าฟัง ฉันว่าฟังความคิดนายยอดสักหน่อยดีกว่า"
ยอดประกาศเสียงดังฟังชัดกับทุกคน
"ผมเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดมันมีคนจัดฉากใส่ร้ายพ่อผมและผู้ใหญ่จุ่น ผมเคยไปที่บ่อปลาที่นั่นมีกล้องวงจรปิดอยู่ เราเอาภาพมาดูกัน บางทีเราอาจจะเห็นคนร้ายตัวจริง"
เคกับป๊อปที่ดูดกาแฟอยู่ได้ยินยอดพูดก็ตกใจ สำลักน้ำกาแฟทันที นิกนิ่งชะงักไป พยายามเก็บอาการไม่ให้มีพิรุธ
"ห๊า มีกล้องวงจรปิด"
ยอดมองตามเคกับป๊อปอย่างสงสัย
"เค ป๊อป ทำไมพวกเอ็งจะต้องตกใจด้วย เป็นอะไร" ระเบียบถาม
"ปะ เปล่า ไม่ได้ตกใจ แต่ดีใจจ้ะ" เคบอก
"ฉันสองคนดีใจว่าเราจะได้เห็นคนร้ายตัวจริงซะที ไป ไปดูกัน ฉันอดใจไม่ไหวแล้ว"
ชาวบ้าน1บอก
"คงยากแล้วล่ะ จริงอยู่ที่มีกล้อง แต่กล้องที่ติดแถวบ่อปลา มันเสียพอดี ยังไม่ได้เอาไปซ่อมเลย"
เคกับป๊อปที่ได้ยินก็ดีใจ หน้าตาเบิกบานดูดกาแฟต่ออย่างสบายใจ
นิกแอบถอนใจอย่างโล่งอก
ยอดเห็นอาการของเคกับป๊อบก็สงสัยอย่างหนัก
"ตอนนี้ในเมื่อไม่มีหลักฐานเอาผิดคนร้ายก็อย่าเพิ่งโยนความผิดให้แก่กัน แต่ฉันขอเตือนไว้ก่อนว่า ถ้าผลพิสูจน์ออกมาว่าผู้ใหญ่ทั้งสองมีความผิดจริง ฉันจะตัดสิทธิ์ทั้งสองคนออกจากการเข้าชิงตำแหน่งกำนันทันที และจะทำเรื่องถอดตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านด้วย โทษฐานรังแกประชาชน โอเค จบนะ"
"ผมไม่กลัว ผมยืนยันความบริสุทธิ์" จุ่นบอก
"ผมก็ยืนยันด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีของผู้ใหญ่บ้าน ผมไม่ใช่คนร้ายอย่างแน่นอน" เข็มว่า
"ส่วนหน้าที่ของผมคือหาหลักฐานมัดตัวคนผิด ผมมั่นใจว่าผมจับตัวมันได้แน่"
ยอดยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ แก้มบุ๋มยิ้มเป็นกำลังใจให้
นิกมองไปทางยอดอย่างแค้นๆ
สุชาติกับปิ๋มมาเดินเก็บดอกเบี้ยที่ตลาด
แม่ค้าจ่ายเงินให้ปิ๋ม
"นี่จ้ะ ค่าเช่า เดือนนี้ฉันขอจ่ายครึ่งนึงก่อนนะ เพราะฉันต้องเก็บเงินก้อนไปโปะหนี้เสี่ยด้วย"
"ไม่มีปัญหา สบายๆ มีค่อยให้ ไม่มีแล้วมาคุยกัน"
ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งพูดคุยกัน สุชาติกับปิ๋มมองอย่างสนใจ
ชาวบ้าน1 ถาม
"แกรู้เรื่องเมื่อเช้ามั้ย ที่ผู้ใหญ่เข็มยกลูกบ้านไปถล่มผู้ใหญ่จุ่น"
"โอ้ย รู้กันทั้งตำบลแล้ว เรื่องแบบนี้ปิดไม่มิดหรอก"
สุชาติ ปิ๋มได้ยินก็ยิ้มเข้าไปร่วมสนทนาด้วย
"ลื๊ออยู่บ้านดอนกระโทกใช่มั้ย แล้วพวกลื๊อโกรธผู้ใหญ่เข็มมั้ย"
ชาวบ้าน3 ฝ่ายจุ่นบอก
"โกรธสิครับ แปลงผักในหมู่บ้านผมใหญ่ที่สุดในตำบล ผมกับชาวบ้านหลายคนลงทุนลงแรงไปเยอะ แต่กับถูกทำลายลงง่ายๆ เพราะผู้ใหญ่เข็ม"
สุชาติใส่ไฟ
"โอ้โห้ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ใหญ่เข็มจะเป็นคนอย่างนี้ ทำไมไม่นึกถึงชาวบ้านตาดำๆ ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวบ้างเลยนะ"
ชาวบ้าน2 บอก
"ใช่ ผู้ใหญ่เข็มเอาแต่อาฆาตผู้ใหญ่จุ่น จนเลยเถิดทำให้พวกฉันเดือดร้อนไปด้วย"
ชาวบ้าน 4 ฝ่ายเข็มบอก
"ไม่ใช่นะ พวกเอ็งเข้าใจผู้ใหญ่เข็มของข้าผิด ผู้ใหญ่ไม่ได้ไปทำลายแปลงผักของพวกเอ็งเลย"
ชาวบ้าน5 บอก
"ใช่ๆ ผู้ใหญ่จุ่นเข้าใจผิด แล้วมาแก้แค้นด้วยการฆ่าปลาในบ่อจนหมด แบบนี้มันไม่ถูกต้องเว้ย พวกข้าก็เสียหาย คนผิดคือผู้ใหญ่จุ่นของพวกเอ็งนั้นแหละ"
ชาวบ้านเริ่มแตกกัน
ชาวบ้าน1 บอก"แต่ผู้ใหญ่เข็มของเอ็งเป็นคนเริ่มก่อน"
ชาวบ้าน 4 บอก "ใครบอก ผู้ใหญ่ของเอ็งนั่นแหล่ะ มาหาเรื่องหมู่บ้านข้าก่อน"
ชาวบ้านทำท่าจะทะเลาะกัน สุชาติทำทีเป็นคนดีเข้าไปไกล่เกลี่ย
"ไม่เอาๆ อย่าทะเลาะกัน สามัคคีกันไว้ แยกย้ายกันกลับได้แล้วไป สุดท้ายใครผิด
ใครถูก เดี๋ยวความจริงก็ปรากฏเอง"
พวกชาวบ้านแยกกลับหมู่บ้านใครหมู่บ้านมัน แต่มิวายมองหน้ากันอย่างเคืองๆ
สุชาติ ปิ๋ม เดินออกมาห่างๆ ที่มุมหนึ่ง ทั้งสองยิ้มร้ายสะใจ
"เป็นไงเสี่ย แผนของปิ๋มเริ่ดมั้ย ตอนนี้ชาวบ้านมันเริ่มจะมีปัญหากันเองแล้ว"
"เมื่อก่อนแค่ผู้นำหมู่บ้านทะเลาะกัน แต่ต่อไปลูกบ้านก็จะทะเลาะกันไปด้วย ฮ่าๆๆ แผนนี้มันถูกใจอั๊วที่สุด"
"ตอนนี้สิ่งที่ต้องระวังก็คือ ต้องไม่ให้ใครรู้เด็ดขาดว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังของสงครามระหว่างสองหมู่บ้าน"
"ไม่มีปัญหา อั๊วไม่พลาดง่ายๆ หรอก ทุกคนจะรู้ความจริงก็ต่อเมื่อสองหมู่บ้านลุกเป็นไฟแล้ว ฮ่าๆๆๆ"
สุชาติ ปิ๋ม ยิ้มให้กันอย่างร้ายกาจ!
เข็มเล็งปืนไปข้างหน้า สีหน้าดุดันจริงจัง
"กล้ามากที่มาทำร้ายลูกบ้านข้า ไอ้จุ่น เอ็งตาย!"
เข็มยิงปืนใส่เป้าที่เป็นรูปจุ่นติดไว้กับกระป๋องที่มีอยู่ห้ากระป๋องเรียงหน้ากระดาน เข็มยิงด้วยความอัดอั้น เบี้ยยืนอยู่ข้างๆ เข็ม คอยเชียร์ด้วยความเมามัน
ระเบียบกับยอดมองเข็มด้วยความไม่สบายใจ
"ไอ้เบี้ย ไปจัดให้ข้าใหม่ ข้าจะยิงอีก"
เบี้ยรีบไปเอากระป๋องชุดใหม่ไปจัดเรียงไว้ให้เหมือนเดิม
"พี่เข็ม หลวงตาท่านเคยสอนสั่งให้พี่ปล่อยวาง พี่จำไม่ได้รึไง เฮ้อ!"
"พ่อเอาความโกรธไปลงผิดคน มันไม่ถูกนะพ่อ"
"เอ็งไม่รู้จักไอ้จุ่นดีเท่าข้า แต่ในไม่ช้า เอ็งจะได้เห็นธาตุแท้ของมัน"
เข็มยิงปืนใส่กระป๋องกระเด็นกระจุยกระจาย
"ใส่ร้ายข้าไม่พอ ยังบังอาจมาทำลายแหล่งทำมาหากินของลูกบ้านข้าอีก แค้นนี้มันต้องชำระโว้ย!"
ยอด ระเบียบมองหน้ากันอย่างเครียด
"ถ้าเรายังจับคนร้ายตัวจริงไม่ได้ พ่อเรากับพ่อแก้มก็คงจะแก้แค้นกันไป แก้แค้นกันมา แล้วคนที่เดือดร้อนก็หนีไม่พ้นชาวบ้านตาดำๆ"
ยอดมุ่งมั่นจะหาตัวคนร้ายตัวจริงให้เจอให้ได้
บริเวณศาลาริมน้ำ บ้านเข็ม เสียงก้องเกียรติดังขึ้น ในเช้าวันใหม่
"เฮ้ย... ไม่เอา จะบ้าเหรอ"
ยอด ท็อป มองตาก้องเกียรติอย่างอ้อนวอนมากๆ
"นะครับน้าก้อง ช่วยผมเถอะนะ"
"ข้าช่วยไม่ได้จริงๆ ว่ะ เอ็งเลิกคิดได้เลย แล้วจะไปไหนก็ไป ข้ากำลังทำสมาธิแต่งเพลงอยู่"
"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าน้าจะช่วย ฉันรู้ว่าน้าเองก็ไม่เห็นด้วยที่พ่อฉันกับพ่อแก้มทะเลาะกัน"
"ใช่ เพราะความเกลียดชังไม่เคยเกิดเรื่องที่สร้างสรรค์เลย"
ท็อปบอก "ถ้าอย่างนั้น น้ายิ่งต้องร่วมมือกับพวกเรากระชากหน้ากากคนร้ายตัวจริง"
"ความสุขความสงบจะได้กลับคืนสู่หมู่บ้านเราอีกครั้งไง... งานนี้ฉันทำกันเองไม่ได้ ถ้าฉันแอบออกไปข้างนอกกับท็อปตามลำพัง กลับมาต้องถูกเอาโซ่ล่ามขาไว้แน่นอน เพราะพ่อระแวงว่าฉันจะไปหาแก้มบุ๋ม แต่ถ้าน้าช่วยฉันพ่อต้องไม่รู้เรื่องนี้"
ก้องเกียรติสีหน้าครุ่นคิดๆ
"ถ้าน้ารักพ่อผู้ใหญ่จริงๆ น้ามาร่วมมือกับพวกฉันเถอะ"
"นะครับ ผมขอร้อง"
ท็อป ยอดลงไปคุกเข่าต่อหน้าก้องเกียรติ ก้องเกียรตีหน้าคิดหนัก
" แล้วเอ็งสองคนจะให้ข้าช่วยยังไง"
เข็มมองหน้าก้องเกียรติกับยอดอย่างสงสัย
"ห๊านังลูกน้ำไม่สบาย ป่วยหนักเลยเหรอ ก็ไหนว่ามันแค่ลาหยุดไปเที่ยวไม่กี่วัน"
"ก็เพราะว่ามันไปเที่ยวนี่แหละ มันถึงป่วยกลับมา"
"ฉันกับน้าก้องว่าจะออกไปเยี่ยมให้กำลังใจซะหน่อย"
"ข้าไปด้วยๆ มันก็เหมือนลูกเหมือนหลานข้าคนนึง ไป ไปเดี๋ยวนี้เลย"
ก้องเกียรติเข้าไปห้าม
"เดี๋ยวๆๆ พ่อผู้ใหญ่ไม่ต้องไปหรอก"
"เฮ้ย ข้าเป็นห่วงมัน เอ็งจะห้ามข้าทำไม"
"ก็ช่วงนี้ผู้ใหญ่กำลังมีเรื่องมีราวอยู่ ไม่ควรออกไปไหนมาไหนทั้งนั้น เพราะจะทำให้
ถูกจับตามองมากขึ้น เผลอๆ อาจจะถูกใส่ร้ายว่าออกไปหาทางแก้แค้นเอาคืนทางโน้น ฉันว่าตอนนี้ผู้ใหญ่ต้องเก็บตัวไปก่อนสักระยะ"
เข็มครุ่นคิด
"มันก็ถูกของเอ็ง ข้าฝากเยี่ยมมันด้วย อวยพรให้มันหายไวๆ"
ยอดบอกก้องเกียรติ
"รีบไปกันเถอะน้า"
แล้วเข็มกับก้องเกียรติก็เดินออกไปทางหนึ่ง
ณ มุมหลบซ่อนตัวมุมหนึ่ง ยอด ท็อป เดินมายืนอยู่ข้างๆ รถของท็อปซึ่งคันนี้ ไม่ใช่รถที่ท็อปเคยใช้ประจำ เป็นรถกระบะของลุงท็อป ก้องเกียรติเดินมาที่รถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง
ยอดมองแปลกใจ
"เอารถใครมาใช้"
"รถลุงฉัน เมื่อเช้าอยู่ๆ รถฉันก็สตาร์ทไม่ติดขึ้นมาซะงั้น" ท็อปว่า
"น้าก้องผมฝากให้น้าก้องไปหาเจ้าของบ่อปลาที่เก็บขวดยาเบื่อหนูไว้ได้ ผมอยากได้มันมาเป็นหลักฐานว่าถูกซื้อมาจากร้านไหนในตำบลของเรา และคนของเสี่ยสุชาติ เป็นคนซื้อรึเปล่า เพราะผมสงสัยว่านิกน่าจะรู้เห็นเรื่องนี้"
"ได้ จะจัดการให้นะ ถ้าได้เรื่องยังไงจะรีบติดต่อไปทันที"
"จ้ะ ฉันฝากด้วยนะจ๊ะ"
แล้วก้องเกียรติก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไป
"แล้วนายมีแผนอะไร บอกฉันมาได้เลย แล้วทำไมนายถึงมั่นใจว่านิกเป็นคนอยู่เบื้องหลัง"
ยอดสีหน้าครุ่นคิด
ยอดประกาศเสียงดังฟังชัดกับทุกคน
"ผมเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดมันมีคนจัดฉากใส่ร้ายพ่อผมและผู้ใหญ่จุ่น ผมเคยไปที่บ่อปลาที่นั่นมีกล้องวงจรปิดอยู่ เราเอาภาพมาดูกัน บางทีเราอาจจะเห็นคนร้ายตัวจริง"
เคกับป๊อปที่ดูดกาแฟอยู่ได้ยินยอดพูดก็ตกใจ สำลักน้ำกาแฟทันที
"ห๊า มีกล้องวงจรปิด"
ยอดมองตามเคกับป๊อปอย่างสงสัย
"เค ป๊อป ทำไมพวกเอ็งจะต้องตกใจด้วย เป็นอะไร" ระเบียบถาม
"ปะ เปล่า ไม่ได้ตกใจ แต่ดีใจจ้ะ"
"ฉันสองคนดีใจว่า เราจะได้เห็นคนร้ายตัวจริงซะที ไป ไปดูกัน ฉันอดใจไม่ไหวแล้ว"
ชาวบ้าน1 บอก
"คงยากแล้วล่ะ จริงอยู่ที่มีกล้อง แต่กล้องที่ติดแถวบ่อปลา มันเสียพอดี ยังไม่ได้เอาไปซ่อมเลย"
เคกับป๊อปที่ได้ยินก็ดีใจ หน้าตาเบิกบานดูดกาแฟต่ออย่างสบายใจ
นิกแอบถอนใจอย่างโล่งอก
"ระหว่างที่น้าก้องไปหาหลักฐานเรื่องยาเบื่อหนู เราก็ต้องสะกดรอยตามมันอย่าให้คลาดสายตา"
ยอดสีหน้ามุ่งมั่นจะกระชากหน้ากากคนร้ายที่แท้จริง เพื่อทำความจริงให้ปรากฏ
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 10 (ต่อ)
ยอดกับท็อปอยู่ในรถ ท็อปนั่งที่คนขับ ยอดมองไปทางรั้วบ้านอย่างลุ้นๆ
ครู่หนึ่ง รถของนิก ที่มีนิก เค ป๊อปนั่งอยู่ข้างใน ก็ขับออกมาจากในรั้วบ้าน ป๊อปเป็นคนขับรถ
ท็อปกับยอดเห็นก็ยิ้มมองตามด้วยสีหน้าจริงจัง
"ทิ้งระยะห่างไว้ อย่าให้พวกมันรู้ตัว"
"ดีนะที่รถของฉันเสีย ถึงได้เอารถของลุงมาใช้"
"โชคเข้าข้างเราแล้ว แบบนี้พวกนั้นไม่สงสัยเราแน่ ไปเลยท็อป อย่าให้มันหนีไปไหนได้ สะกดรอยตามไป"
ท็อปขับรถตามออกไป...
นิกคุยโทรศัพท์กับสุชาติ สีหน้าชิลๆ มั่นใจ
"ครับป๊า เรื่องขี้หมาแค่นี้ นิกจัดการได้ ถ้าไอ้พ่อค้ายาคนใหม่มันบีบให้เราซื้อแพงๆ ผมจะบีบปากมันให้มันกินลูกปืนแทน"
เค ป็อปเอาใจ
"สุดยอด โหดสุดๆ"
นิกยิ้มร้าย
"ลูกป๊าก็ต้องเก่งเหมือนป๊าสิครับ ไว้ใจผมเถอะป๊า อ้อ แล้วถ้าป๊ามีแผนให้นิกเล่นงานสองผู้ใหญ่นั่นอีก รีบบอกมาได้เลย นิกพร้อมจัดให้เสมอ ครับผม รักป๊านะ จุ๊บๆๆๆ ซารังแฮโย" แล้วนิกก็วางสายไป
พลันป๊อบร้องลั่นเหยีบบเบรกเอี๊ยด
ทุกคนหัวทิ่ม "เฮ้ย"
"เบรกทำไมวะ" นิกถาม
"ไส้เดือนมันข้ามถนน ผมไม่อยากฆ่าสัตว์ตัดชีวิต" ป๊อปบอกหน้าแบบว่าคนดีเว่อร์
นิกตบหัว
"มาเป็นคนดีอะไรตอนนี้ ไป รีบไป"
พลันป๊อบมองกระจกข้างรถ สังเกตเห็นมีรถกระบะขับตามมาอยู่ห่างๆ
"มีคนขับรถตามเรามาครับ"
"เลี้ยวขวาแล้วกลับรถ ดูซิว่ามันจะตามมามั้ย"
ป๊อบขับรถเลี้ยวไปทางขวา สักพักหาทางกลับรถ ปรากฏว่าท็อปขับรถตามมาจริงๆ
"เฮ้ย มันตามมาจริงๆ พวกไหนวะ" เคว่า
"หรือว่าจะเป็นพ่อค้ายาคู่แข่งเสี่ยตามเรามา จะเอาไงกันดีครับคุณนิก"
"จะพวกไหน ถ้ามันแส่มายุ่งกับเรา มันต้องได้รับบทเรียน"
นิกสั่งเค ป๊อปด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
"ล่อไอ้พวกโง่นี่ให้ติดกับ แล้วเล่นงานมันให้เละ!"
รถนิกเปลี่ยนทิศทางการเดินทาง พลันเลี้ยวเข้าซอย รถของท็อปเลี้ยวเข้าซอยตามไป
รถของนิกขับไวขึ้นมาก ยอดแปลกใจ
"เฮ้ย อยู่ๆ ก็ขับไวรีบตามมันไป อย่าให้พวกมันหนีไปได้"
รถนิกขับพุ่งมาอย่างแรง รถของท็อปขับตามมาห่างๆ
รถนิกก็หยุดกะทันหัน ป๊อปหักพวงมาลังขวางรถไว้กลางถนน
รถของท็อปขับตามมาต้องเบรกเอี๊ยด รีบหักหลบรถอย่างหวาดเสียว รถเกือบชนกันหวุดหวิด
นิก เค ป๊อป ออกมาจากรถด้วยพร้อมกับหยิบท่อนเหล็กที่อยู่ใต้เบาะออกมาด้วย ทั้งสามเดินไปที่รถของพวกยอดอย่างเอาเรื่อง
ยอดกับท็อป ลงจากรถ พวกนิกเห็นก็ตกใจคาดไม่ถึง
นิก เค ป๊อบ เข้าไปรุมล้อมยอดกับท็อปไว้ ท็อปยกโทรศัพท์มือถือถ่ายรูปทุกคนไว้เป็นหลักฐาน
"ไอ้ยอด ไอ้ท็อป แกขับรถตามฉันมาทำไม แล้วแกถ่ายอะไรวะไอ้ท็อป"
"ถ่ายรูปคนอันธพาลชอบใช้กำลังแต่ไม่ใช่สมองน่ะ ฉันไม่ได้ขับตามแกซะหน่อย มีหลักฐานตรงไหนว่าฉันขับตามพวกนาย ฉันก็แค่ขับรถเล่น"
นิกชี้หน้า
"โกหก พวกแกต้องการอะไร พูดมาเลยดีกว่า"
"ใจเย็นสิวะ แล้วถ้าสมมติฉันตามพวกนายมาจริงๆ ทำไมพวกนายต้องเดือดขนาดนี้" ยอดจ้องตา ประจันหน้า "เหมือนคนกำลังไปทำความผิด หรือไม่ก็เพิ่งไปทำเรื่องชั่วๆ มา!!! อย่างเช่น เอายาเบื่อหนูไปใส่บ่อปลา" ยอดว่า
ท็อปเสริม "เอายาฆ่าหญ้าไปทำลายแปลกผัก"
นิกยิ้มเยาะออกมาอย่างมั่นใจ
"ที่แท้ก็มาหาเรื่องกัน ทั้งๆ ที่คนผิดมันคือพ่อเอ็งแท้ๆ ถุ๊ย!!"
ยอดยิ้ม
"อยากพูดอะไรก็พูดไป ฉันตามกัดเรื่องนี้ไม่ปล่อยแน่ เร็วๆ นี้ฉันต้องมีหลักฐานว่าคนร้ายมันไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากพวกนายสามคน"
นิก เค ป๊อป หัวเราะลั่นออกมาอย่างไม่เกรงกลัว
"เอางี้ ถ้าแน่จริงและมั่นใจจริง กล้าพนันกับฉันหรือเปล่าไอ้ยอด ถ้าภายใน7วันแกหาหลักฐานมาจับพวกเราไม่ได้ แกต้องคลานเป็นหมาแล้วเห่าโฮ่งๆ แต่ถ้ามันมีหลักฐานว่าฉันเป็นคนผิด ฉันจะเดินเข้าคุกเองโดยไม่มีการหลบหนี และจะคลานเป็นหมาเข้าโรงพักด้วย ว่าไง"
"ได้!!! ซ้อมเห่ารอไว้ได้เลย"ยอดบอก
"ลูกผู้ชายคำไหนต้องคำนั้น ไปเว้ย"
นิก เค ป๊อบเดินขึ้นรถ แล้วสตาร์ทออกไป
"ตามไปไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ พวกนั้นรู้ตัวแล้วว่าเราสงสัย พวกมันคงระวังตัวกว่าเดิมแน่"
เสียงโทรศัพท์มือถือยอดดังขึ้น กดรับ
"ครับน้าก้อง ได้ครับ ผมจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้" ยอดวางสายไป "ไป น้าก้องมีเบาะแสเพิ่มเติมแล้ว"
ยอดกับท็อปขึ้นรถ แล้วก็ขับรถออกไป
ยอด ท็อป อยู่ข้างๆ ก้องเกียรติ ก้องเกียรติยื่นขวดยาเบื่อหนูให้เฮียหมูดู
"ฉันรู้มาว่าในตำบลของเรา มีอยู่สามร้านที่เป็นตัวแทนจำหน้ายาเบื่อหนูยี่ห้อนี้"
"ใช่ ร้านอั๊วก็ขาย"
"มีคนของเสี่ยสุชาติมาซื้อรึเปล่าครับ พอดีผมสงสัยว่าทางนั้นอาจเป็นคนเอายาเบื่อไปใส่ในบ่อปลาของชาวบ้าน จนตายหมดยกบ่อ"
เฮียหมูครุ่นคิด
"ไม่นะ อั๊วก็รู้จักเสี่ยดี รู้จักพวกลูกน้องเสี่ย แต่ไม่มีใครมาซื้อของที่ร้านอั๊วแน่นอน"
ท็อปโชว์รูปเคกับป๊อปเอาให้เฮียหมูดู
"สองคนนี้ไม่ได้มาซื้อเหรอครับ เฮียลองนึกดูดีๆ"
"สองคนนี้ไม่ได้มาที่ร้านร้อยเปอร์เซ็นต์"
ยอด ท็อป ก้องเกียรติ มองหน้ากันอย่างเครียดๆ รู้สึกผิดหวัง
"ยังไงก็ขอบคุณมากๆ นะครับเฮีย"
ทุกคนเดินออกมาที่หน้าร้าน
"นี่ก็ร้านสุดท้ายแล้ว สงสัยจะตามหาเบาะแสจากหลักฐานนี้ไม่ได้แล้วว่ะยอด"
ยอดสีหน้าเครียดจัด เมื่อเรื่องการหาตัวคนร้ายมาถึงทางตันไวกว่าที่คิด
เฮียหมูเดินมาที่หลังร้าน เห็นนิก เค ป๊อปยืนยิ้มให้
"อั๊วโกหกให้แล้วตามที่พวกลื๊อขอร้อง แต่อั๊วถามจริงๆ เถอะ พวกลื๊อไม่ใช่คนร้ายเอายาเบื่อไปใส่บ่อปลาแน่นะ"
"พวกผมมาซื้อยาเบื่อที่ร้านเฮียก็เพราะที่บ้านกับที่โรงงานของป๊ามีหนูเยอะมาก ผมต้องกำจัดมันให้สิ้นซาก แต่ที่ต้องขอให้เฮียโกหกเพราะผมไม่อยากมีเรื่องกับไอ้ยอด" นิกบอก
นิกพูดไปก็บีบน้ำตาร้องไห้ไปด้วย
"ไอ้ยอดมันเกลียดผม มันสงสัยว่าผมเป็นคนร้าย ยิ่งถ้ามันรู้ว่าผมมาซื้อของที่ร้านเฮีย มันต้องหาเรื่องกลั่นแกล้งเอาผิดผมสารพัดแน่ๆ"
"เหรอๆ อั๊วเข้าใจแล้ว"
"ผมฝากเฮียปิดปากเรื่องนี้ให้สนิทด้วยนะ ไม่งั้นผมโดนรังแกแน่ๆ" นิกบอก
"โอเค จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้แน่นอน"
"ขอบคุณครับเฮีย พวกผมกลับก่อนนะเฮียนะ"
แล้วนิก เค ป๊อป ก็เดินออกไปทางหลังร้าน ทั้งสามคนยิ้มร้ายให้กันอย่างสะใจ…
นิก เค ป๊อบ ยิ้มให้กันอย่างสะใจ
"โชคดีที่คุณนิกไหวตัวทัน ก็เลยมาล็อบบี้เฮียหมูไว้ก่อนที่พวกมันจะมาสืบข้อมูล" เคว่า
"อยากรู้นัก คราวนี้มันจะเอาหลักฐานอะไรมาเอาผิดพวกเราได้"
"แล้วเราจะทำยังไงกับไอ้ยอดมันดีครับ ถ้าปล่อยไว้ มันต้องเป็นขวากหนามของพวกเราแน่ๆ" ป๊อปถาม
"มันไม่หยุดหาเรื่องเล่นงานฉันง่ายๆ หรอก เพราะฉะนั้นฉันจะต้องปิดเกมส์เรื่องนี้ ด้วยการทำให้พวกเราเป็นฝ่ายบริสุทธิ์ แล้วทำให้ทุกๆ คนเข้าใจว่า คนร้ายไม่ใช่ใครที่ไหน คนร้ายก็คือตัวไอ้ยอดมันเองนี่แหล่ะ"
นิกยิ้มออกมาอย่างสะใจสุดๆ กับแผนของตัวเอง
"แค่คิดก็สนุกแล้วเว้ยเฮ้ย ฮ่าๆๆ"
ทั้งสาม วเราะกันอย่างสะใจที่สุด!!
เจ้าของบ่อปลาสะอึกสะอื้นยืนคุยกับยอดและท็อป
"ฉันฝากพ่อยอดกับคุณท็อปด้วยนะ ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ"
" ไม่ต้องห่วงครับคุณน้า ผมจะจับตัวคนผิดตัวจริงมาลงโทษให้ได้" ท็อปบอก
"ขอฉันสำรวจรอบๆ บ่อปลาอีกครั้งนะจ๊ะ เผื่อจะเจอหลักฐานสาวไปถึงตัวคนร้าย"
เจ้าของบ่อพยักหน้าให้แล้วเดินออกไป
ยอดกับท็อปเดินสำรวจรอบๆ บ่อปลา สีหน้ามุ่งมั่น
"ช่วยกันดูให้ทั่วบ่อ เราต้องหาหลักฐานอย่างอื่นมามัดตัวไอ้นิกให้ได้"
"ขอให้พวกมันต้องทำอะไรตกหล่นบ้างเถอะ จะรวบรวมหลักฐานให้มันดิ้นไม่หลุดเลย"
ยอด ท็อป ต่างมองหาหลักฐานเพิ่มเติมจากรอบๆ บ่อปลา ทุกคนตามหาด้วยความแข็งขัน ทั้งที่พื้นดิน ทั้งพงหญ้ารอบๆ ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงนั้น เหมือนมีคนแอบมองพวกยอดอยู่ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร
ยอดรู้สึกว่ามีคนแอบมอง เอะใจจึงหันไปมองแต่ก็ไม่เห็นใครอยู่แถวนั้น
ยอดเดินสำรวจต่อไปเรื่อยๆ ก็ชะงักรู้สึกมีสายตามองเขาจากทางด้านหลัง
ยอดหันหลังกลับไปมองอีกครั้ง แต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ตรงนั้น
"ยอด! เป็นอะไร" ท็อปถาม
"ฉันว่ามีคนแอบมองพวกเราอยู่ว่ะ"
ท็อปหันมองไปรอบๆ
"อย่าว่าแต่คนเลย แมวสักตัวก็ยังไม่มี"
"สงสัยฉันจะคิดมากไปเอง ไป หาหลักฐานต่อ"
ท็อป กับ ยอดเดินหาหลักฐาน
"เสร็จจากที่นี่ก็ไปแปลงผักต่อ เผื่อจะเจอหลักฐานอะไรหลงเหลืออยู่บ้าง"
สายตาใครบางคนแอบมองยอดกับท็อปอยู่ที่มุมหลบซ่อน มันผู้นั้นยกโทรศัพท์มือถือมาถ่ายคลิปของยอดกับท็อปไว้ได้
ยอด ท็อป มาหาหลักฐานกันต่อที่แปลงผักปลอดสารพิษ ทั้งสองเดินไปรอบๆ ท็อปเริ่มมีอาการท้อ
"โธ่เว้ย ไม่เจอหลักฐานอะไรเลย สงสัยจะคว้าน้ำเหลวซ่ะล่ะมั้ง"
"หายังไม่เจอก็ใช่ว่าจะไม่มี อย่าท้อ หาจนกว่าจะเจอให้ได้"
ยอด ท็อป เดินมองหาหลักฐานแทบทุกที่ในแปลงผัก ยอดรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองอีกแล้ว ยอดมองด้วยหางตาเห็นร่างคนวูบไหวไปทางหนึ่งจากด้านหลัง
ยอดระวังตัวมากขึ้น พยายามจับสังเกตสิ่งรอบข้าง
พุ่มไม้ไม่ใกล้ไม่ไกลมีความเคลื่อนไหวผิดปรกติ ยอดเห็นก็ไม่ได้ตกใจ รีบเนียนเดินเข้าหาท็อป และกระซิบบอกให้รู้ตัว
"อย่าทำตัวมีพิรุธ มีคนแอบซุ่มดูเราอยู่จริงๆ ฉันแน่ใจ"
"ทางไหน"
"พุ่มไม้ด้านหลัง"
"ถ้างั้น อย่าให้มันรู้ตัว แกล้งเดินไปใกล้ๆ แล้วตะครุบตัวมันให้ได้"
ยอด ท็อป พยักหน้าให้กัน จะจับตัวคนที่สะกดรอยตามมาให้ได้
ยอดกับท็อปทำทีฟอร์มเดินไปแถวๆ พุ่มไม้ สบตากันเตรียมพร้อม ท็อปเห็นเสียมขนาดเล็กอยู่แถวแปลงผัก ท็อปใช้เท้างัดเสียมลอยฟิ้ววว ยอดรับไว้ได้ ทั้งสองคนพุ่งเข้าด้านหลังพุ่มไม้
ยอดเงื้อมือจะฟาดเสียม
"แกเป็นใคร!"
ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นเลย ยอดกับท็อปมองหน้ากันอย่างแปลกใจ
"ไม่เห็นมีใครเลย"
ยอดก้มมองที่พื้น มีรอยเท้าคน
"เห็นรอยเท้านี่มั้ย มันรู้ตัวทัน...ตอนนี้คงหนีไปแล้ว"
ท็อปครุ่นคิด
"อาจจะเป็นรอยเท้าคนงานหรือเจ้าของแปลงผักก็ได้ อย่าเพิ่งระแวงมากเกินไปเลย จะทำให้ประสาทเสียเปล่าๆ ค้นหาให้ทั่วบริเวณอีกรอบ ถ้าไม่เจออะไรก็แยกย้ายกันกลับ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันต่อ"
ยอด ท็อป พยักหน้าให้กันและเดินค้นหาหลักฐานต่อไป
หลังต้นไม้อีกที่ ซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากพวกยอด เคแอบหลบอยู่ สวมหมวก ใส่แว่นดำอำพรางใบหน้า
เคถอนใจออกมาอย่างโล่งอก ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาคุยต่อ
" เกือบไปแล้ว…แต่มันจับผมไม่ได้ครับคุณนิก ครับ เดี๋ยวผมเก็บภาพพวกมันไว้อีกหน่อยแล้วจะรีบกลับ คุณนิกไปทำงานให้เสี่ยอย่างสบายใจได้เลยครับ ทางนี้ผมจัดการเอง"
เควางสายไป แล้วหันไปถ่ายคลิปเก็บภาพยอดกับท็อปเดินสำรวจในแปลงผัก
"คิดจะเปิดโปงพวกข้างั้นเหรอ เสียใจด้วยไอ้น้อง"
เคถ่ายคลิปยอดกับท็อป แล้วยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจ
คืนนั้น สุชาติ ปิ๋ม นิก ชนแก้วฉลองความสำเร็จ เคกับป๊อบ ก็ชนแก้วกันเองอย่างสนุกสนาน ยองแอหน้าบูดๆ ไม่ยอมชนแก้วด้วย
"ระยองแก้ว" สุชาติบอก
ทุกคน"เฮ้ย"
"ชน(ชล)แก้ว"
ทุกคนชนแก้ว "เย้"
"เก่งมากลูกนิกที่ทำให้ปัญหาระหว่างสองหมู่บ้านเริ่มเกิดขึ้นมาแล้ว"
สุชาติบอก
"ต่อไปเราก็แค่ใส่เชื้อไฟไปเรื่อยๆ ให้พวกมันทะเลาะกันจนปัญหามันเผาไหม้ลุกลามไปทั่วทั้งหมู่บ้าน แค่คิดก็สนุกแล้ว ชนแก้ว"
ทั้งหมดชนแก้วกันอีกครั้ง
"ยองแอ ทำไมไม่ชนแก้วล่ะลูก"
"ก็พี่นิกทั้งใส่ร้ายทั้งรังแกโอปปายอดของยองแอ ยองแอไม่ชอบโซแซดมากขอบอก ยองแอสงสารพี่ยอด"
"ความสงสารมันทำให้เราอ่อนแอ ไอ้ยอดมันจะเปิดโปงพวกเรา พี่ต้องชิงจัดการให้มันเป็นผู้ร้าย ส่วนคนที่เป็นพระเอกมันก็คือพี่"
ยองแอเสียงสูง "ใจร้าย"
"ที่พี่ทำก็เพื่อครอบครัวของเรา พี่จะไม่ทำให้ใครสงสัยพวกเราเด็ดขาด ยองแอเข้าใจพี่นะ.. ครอบครัวต้องมาก่อนความรักก็ได้"
"อะเครๆ ถ้างั้นยกโทษให้ก็ได้"
สุชาติหอมแก้มนิกซ้าย ขวา
"ป๊าภูมิใจในตัวนิกจริงๆ เก่งมาก ดีมาก ยอดขมองอิ่มของพ่อ สุดยอด"
ทุกคนยิ้มร้ายให้กันอย่างสะใจๆ
กลางวันวันใหม่ จุ่นกำลังนั่งคุยกับเกษตรอำเภออยู่ที่ชานบ้าน เห็นหงส์นั่งอยู่ข้างๆ จุ่นด้วย
เกษตรอำเภอบอก
"ไม่ต้องห่วงนะครับผู้ใหญ่ ผมจะรีบเอาทีมเข้ามาให้ความรู้กับชาวบ้านในการปรับปรุงบำรุงดินให้ปราศจากสารเคมีที่เป็นพิษ เพื่อทำการซ่อมแซมและฟื้นฟูฟาร์มผักปลอดสารพิษอีกครั้ง"
"ขอบคุณมากๆ ครับ ถ้าท่านเกษตรอำเภอรับปากผมก็พอจะหมดห่วงลงได้บ้าง"
"ผมขอลากลับไปเตรียมตัวทำงานก่อนแล้วกันนะครับ"
จุ่นและหงส์ล่ำลากับเกษตรอำเภอ เกษตรอำเภอเดินออกไป
จุ่นถอนใจอย่างระบายความเครียดลงไปได้บ้าง
" คงสบายใจขึ้นแล้วนะพ่อ กินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายวัน" หงส์จับที่ท้อง "ดูซิ ซูบหมดแล้ว"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย เดินเข้ามาหาจุ่นกับหงส์
"ไงลูก เที่ยงนี้ทำอะไรให้พ่อกับแม่กิน"หงส์ถาม
"เปล่าจ้ะ" ทั้งคู่บอก
"อ้าว ไหนบอกว่าวันนี้จะโชว์ฝีมือทำกับข้าวเอง" หงส์ว่า
"ฝ้ายกับพี่แก้มเปลี่ยนใจแล้ว"
"เราเปลี่ยนบรรยากาศไปกินข้าวนอกบ้านกันดีกว่า แก้มเห็นพ่อเครียดและไม่สบายใจ ก็อยากพาไปหาอะไรอร่อยๆ กิน ไปเที่ยวไปทำบุญให้จิตใจผ่อนคลาย แก้มเข้าใจที่พ่อห่วงปากท้องของ
ชาวบ้าน มากกว่าปากท้องตัวเอง แต่ถ้าพ่อเครียดอยู่แบบนี้ พ่อคงไม่มีกำลังใจไปช่วยชาวบ้านหรอก"
"เราไม่ได้ไปเที่ยวกันตามประสาพ่อแม่ลูกนานแล้วนะพ่อ" ปุยฝ้ายว่า
" ที่อยากชวนออกไปเนี่ย ไม่ใช่เพราะหาทางนัดไอ้ยอดไว้ใช่มั้ย"
แก้มบุ๋มหน้าเศร้า ปุยฝ้ายรีบตอบแทน
"ฝ้ายกับพี่แก้มไม่ได้คิดเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียว… จริงๆ นะพ่อ"
หงส์จับมือ มองตาขอร้อง
" วันนี้เรามาลืมเรื่องที่ไม่สบายใจซักวันหนึ่ง แล้วไปกินข้าวกันทั้งครอบครัวอย่างมีความสุขกันนะพ่อนะ"
จุ่นมีท่าทีที่อ่อนลง ทุกคนยิ้มอย่างขอร้อง พลันจุ่นก็ยิ้มออกมาเบาๆ
"ก็ได้... นานๆ จะมีวันครอบครัวสุขสันต์ซะที"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ "เย้" ดีใจที่จุ่นยอมไปด้วย
ที่ร้านลาบ ต้นกับหอมกำลังทำอาหารอีสานกันอยู่ ทั้งสองร้องเพลงเศร้าออกมา
ต้นทำอาหารไปก็ร้องไห้จนหอมต้องเช็ดน้ำตา หอมเองก็ร้องไห้จนต้นต้องเช็ดน้ำตาให้เช่นกัน
ลูกค้าที่ร้านมองต้นกับหอมอย่างสงสาร
"เฮียต้น เจ๊หอม ถ้าเรื่องมันเศร้านักก็อย่าเพิ่งเปิดร้านก็ได้นะจ๊ะ" ลูกค้าบอก
"ไม่เปิดร้านแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนใช้ จะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าเช่าร้าน"
"อย่าเสียใจเลยนะ ตั้งสติ ใจเย็นๆ"
หอมเศร้า
"จะไม่ให้ฉันเสียใจได้ยังไง เงินที่ฉันกับเฮียต้นเก็บหอมรอมริบมาทั้งชีวิตจะมลายหายไปในพริบตา"
แก้มบุ๋ม หงส์ ปุยฝ้าย พาจุ่นมาที่ร้านลาบ พลันที่ต้นกับหอมเห็นจุ่นก็ไม่พอใจทันที
ต้นถือควงสากเดินไปประจันหน้าจุ่น หงส์ก็ถือตะหลิวเดินเข้าไปหา ทั้งสองคนโมโหจุ่นมาก
"มาทำอะไร!" ต้นถาม
"มาเตะตะกร้อลอดห่วงมั้งถามได้ ฉันมาที่นี่ ฉันก็มากินลาบน่ะสิ"
ต้น หอมโพล่งเสียงดัง "ไม่ขาย!"
จุ่น หงส์ แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย มองหน้ากันอย่างแปลกใจ
"ฉันไม่เคยคิดเลยว่าผู้ใหญ่จุ่นจะใจอำมหิตขนาดนี้ เสียแรงที่เคยเคารพนับถือ"
หอมบอก
"ต่อไปนี้อย่ามาเหยียบร้านฉันอีก ฉันไม่ขายให้ครอบครัวและลูกวงดนตรีของผู้ใหญ่อีก ไปเลย มาทางไหน ไสหัวไปทางนั้นเลย"
ต้น หอมบอก
"ออกไป ๆ ๆ ๆ ๆ "
ต้น หอม รุมกดดัน จุ่น หงส์ ปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม ทุกคนงง ว่าต้นกับหอมโกรธแค้นอะไรพวกตน
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 10 (ต่อ)
ยองแอกำลังเก็บเงินแม่ค้าในแผง ปิ๋มกับสุชาติ ขนาบข้าง
"อันนยองฮาเซโย จ่ายสด งดเชื่อ เบื่อทวง นะจ๊ะ จ่ายดี จ่ายไว งวดหน้าลด15%จ้ะ"
แม่ค้าถาม
"วันนี้มาเก็บค่าแผงเองเลยเหรอจ๊ะหนูยองแอ"
สุชาติบอก
"พาลูกมาเรียนรู้งานน่ะ เป็นไงขายดีมั้ยวันนี้"
เสียงต้น หอมดังเข้ามา "ออกไปๆ ๆ ๆ "
สุชาติ ยองแอ ปิ๋ม หันขวั่บมองไปทางเสียงร้องขับไล่นั้นอย่างสนใจ
ต้นกับหอมกำลังโมโหจัด ขณะที่จุ่น แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ผงะ อย่างไม่เข้าใจและงุนงงมาก
"พวกเราไปทำอะไรให้โกรธเหรอ เราไม่รู้เรื่องเลยนะ" แก้มบุ๋มบอก
"ฉันกับต้นและหอมไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น" หงส์ว่า
ต้นเอาสากชี้หน้า
"ผู้ใหญ่รู้อยู่แก่ใจ เพราะผู้ใหญ่จุ่นคนเดียวทำให้ฉันกับเมียต้องเป็นหนี้ท่วมหัว"
"ฉันสองคนเก็บหอมรอบริบร่วมหุ้นกับเพื่อนฝูงทำบ่อปลาที่ใหญ่ที่สุดในตำบลสามัคคี หวังจะสร้างเงิน สร้างงานให้ญาติพี่น้องของฉัน แต่ตอนนี้มันไม่เหลืออะไรเลย ปลาในบ่อตายหมด พวกฉันเป็นหนี้ท่วมหัวหมดแล้ว"
"เสียดายที่ฉันไม่มีหลักฐานมัดตัวผู้ใหญ่ ไม่งั้นตายเป็นตาย" หอมว่า
ต้นกับหอมโกรธมากๆ แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ จุ่น เหวอกันสุดๆ
"เฮียต้นกับเจ๊หอมใจเย็นๆ เรื่องนี้ผู้ใหญ่จุ่นไม่เกี่ยวจริงๆ แล้วพวกฉันก็พร้อมยืนยัน
ความบริสุทธิ์ ถ้าอยากตรวจสอบก็เชิญได้เลย" หงส์บอก
"ไม่ต้องมาทำเป็นท้า ป่านนี้คงทำลายหลักฐานทิ้งไปหมดแล้ว" หอมว่า
"ถ้าแค้นผู้ใหญ่เข็มก็ไปจัดการผู้ใหญ่เข็ม ไม่ใช่มาทำร้ายพวกฉันแบบนี้"
"ใจเย็นๆ นะ อย่าทะเลาะกันเลย เราก็รักกันอยู่ดีๆ ไม่ใช่เหรอ" ปุยฝ้ายว่า
"คุยกันด้วยเหตุผลดีกว่านะจ๊ะ นะ ฉันขอร้องล่ะ" แก้มบุ๋มบอก
"ไม่คุย!!! ออกไปๆๆๆ" ต้นและหอมบอก
"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น!!! จนกว่าจะเคลียร์กันรู้เรื่อง ฉันไม่ผิด จะมาปรักปรำฉันแบบนี้
ไม่ได้!" จุ่นบอก
จุ่นประจันหน้าต้นกับหอมอย่างไม่เกรงกลัว
"ไม่ไปใช่มั้ย" ต้นสั่ง "หอม เอาน้ำมาสาด"
"เหอะ! แค่สาดน้ำ อย่าคิดว่าฉันจะถอย ฉันจะต้องปรับความเข้าใจกับต้นให้ได้"
หอมวิ่งหายไปเอาน้ำ แล้วกลับมาพร้อมกับไหใส่น้ำปลาร้า!!!!
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ตกใจ "น้ำปลาร้า"
"ออกไป๊!"
หอมสาดน้ำปลาร้าในไหใส่หน้าจุ่นเต็มๆ ทุกคนช็อกไปกันหมด
สุชาติ ปิ๋ม ยอมแอ ที่แอบดูอยู่ ต่างก็มีสีหน้าสะใจ ทั้งหมดเอานิ้วบีบจมูกเพราะกลิ่นปลาร้าโชยเข้ามา
" ต้นกับหอมมีหุ้นในบ่อปลาด้วยเหรอเนี่ย! โชคเข้าข้างเราแล้ว" ปิ๋มบอก
" ทำไม จะให้อั๊วไปเซ้งบ่อปลาต่อเหรอ"
" จะบ้าเหรอเสี่ย เสี่ยก็รู้ว่าต้นกับหอม เป็นคนดังในตลาด มีแต่คนรักคนชอบ แล้วยิ่งตอนนี้ชีวิตยิ่งน่าสงสาร พวกชาวบ้านก็จะพากันเห็นใจ"
ปิ๋มยิ้มร้ายออกมาอย่างมีแผน...
"ยิ้มแบบนี้แสดงว่ามีแผน"
"ผู้ใหญ่จุ่นเป็นพระเอกมาตลอด ได้เวลาที่มันต้องกลายเป็นผู้ร้ายแล้ว"
ทุกคนมองไปทางร้านลาบแล้วยิ้มร้ายอย่างสะใจออกมา
จุ่นนุ่งผ้าขาวม้าแช่อยู่ในน้ำ เอาสบู่ฟอกตัว ปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม หงส์ มองอย่างรู้สึกเห็นใจมาก
"เฮ้อ จบกัน วันครอบครัวสุขสันต์" ปุยฝ้ายบอก
"ให้มันได้อย่างนี้สิ หลักฐานก็ไม่มี ยังจะมาโยนความผิดให้ข้าว่าเป็นคนทำให้ปลาในบ่อตาย แถมเรื่องแปลงผักก็ยังจับมือใครดมจังๆ ไม่ได้ โอ้ย ทำไมมันถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้วะ"
หงส์บอก
"ตอนนี้ต้นกับหอมเค้ายังร้อน รอให้พวกเค้าใจเย็นกว่านี้หน่อยเถอะ ถึงตอนนั้นเราค่อยไปอธิบายความจริงให้ฟังอีกครั้งกัน"
"ไอ้เข็มมันต้องเป่าหูใส่ร้ายข้าแน่ๆ มันนั่นแหล่ะตัวการเลย!"
"พอเถอะพ่อ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจเปล่าๆ" แก้มบุ๋มบอก
"ใช่ๆ ยอดเองก็รับปากแล้วว่าจะต้องจับตัวผิดตัวจริงมาลงโทษ"
"เอาอีกแล้ว เข้าข้างพวกมันอีกแล้ว พ่อเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของเอ็ง เอ็งก็ควรจะโกรธคนที่ใส่ร้ายพ่อสิ ขอด่าให้หายโมโหหน่อยเถอะ!!"
"ด่าผู้ใหญ่เข็มเหรอ" ปุยฝ้ายถาม
"ด่าพวกเอ็งนี่แหล่ะ!"
จุ่นทำท่าจะด่าปุยฝ้ายกับแก้มบุ๋ม แต่แล้วพลันเสียงโทรศัพท์มือถือของจุ่นที่อยู่ในศาลาก็ดังขึ้น
"เดี๋ยวๆ ๆ อย่าเพิ่งด่า" หงส์คว้ามือถือมาดู "ท่านนายอำเภอโทรมา ฉันรับให้นะพี่" หงส์รับสาย "จ้ะท่านนายอำเภอ พ่อผู้ใหญ่อาบน้ำอยู่จ้ะ อ๋อ ได้จ้ะ… จ้ะ จะบอกให้นะจ๊ะ"
"ท่านนายอำเภอมีเรื่องอะไรเหรอ"
ทุกคนมองไปทางหงส์อย่างสงสัย ว่านายอำเภอมีธุระอะไรกับจุ่น…
เข็มกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับนายอำเภอ
"ได้ครับ ผมน่ะไม่มีปัญหาหรอก ถึงจะมีไอ้จุ่น ผมก็ร่วมประชุมได้เพราะผมมืออาชีพพอ ได้ครับ เดี๋ยวผมจะรีบไป"
เข็มเดินหันหลังกลับจะเข้าบ้าน แต่แล้วพลันก็แปลกใจที่เห็นลูกน้ำกระโดดโลดเต้นร้องเพลงเข้ามาอย่างมีความสุขมาก เข็มเดินไปหาอย่างข้องใจ
"เอ็งลัลล้าเกินไปรึเปล่าวะนังลูกน้ำ! ไหนว่าเอ็งป่วยหนัก เอ็งยังไม่ต้องมาแสร้งทำแข็งแรงก็ได้ ถ้าเอ็งไม่มาซ้อมดนตรี ข้าก็ไม่ว่าอะไรหรอก ไปนอนพักให้หายป่วยก่อนไป๊"
"อะไรของพ่อผู้ใหญ่เนี้ย ฉันเนี่ยนะไม่สบาย ดูสิแข็งแรงจะตาย"
ลูกน้ำเต้นให้ดูแบบว่าแข็งแรงมากๆ
"อะไรวะ ก็เมื่อวานไอ้ก้องกับไอ้ยอดไปเยี่ยมเอ็งไม่ใช่เหรอ"
"เยี่ยมอะไร ฉันไม่ได้ป่วย แล้วพี่ยอดก็ไม่ได้ไปหาฉันด้วย"
เข็มอึ้งไป เมื่อรู้ตัวว่าถูกยอดหลอกก็โมโหมาก
"แล้วที่สำคัญฉันแข็งแรงดี ฟิตเปรี๊ยะยังกะติดเทอร์โบ"
เข็มสีหน้าแบบว่าโกรธมากๆ
"ถ้างั้น เอ็งตามข้ามา"
ยอด ท็อป นั่งอยู่ด้วยกันด้วยสีหน้าครุ่นคิด ยอดคุยโทรศัพท์อยู่กับก้องเกียรติ
"ผมกับท็อปค้นหาหลักฐานเพิ่มเติมที่แปลงผักกับบ่อปลา แต่ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า ครับ ขอบคุณที่เป็นห่วง ยังไงผมก็ไม่หยุดเรื่องนี้หรอกครับน้าก้อง ครับ" ยอดวางสายไป
"แล้ววันนี้เอาไงดี ถึงจะออกจากบ้านได้อีก จะหลอกพ่อนายว่าจะไปไหน"
เสียงเข็มดังเข้ามา "ไอ้ยอด!"
ยอด ท็อป สะดุ้งโหยง ทั้งสองหันขวั่บ เห็นเข็มและลูกน้ำปรี่เข้ามาหา
"ลูกน้ำมันบอกว่ามันสบายดี แล้วเอ็งก็ไม่ได้หามันด้วย"
"ใช่ๆ"
"เมื่อวานเอ็งออกไปไหนมา ไอ้ยอด!!! หรือว่าเอ็งจะออกไปหาหลักฐานเพื่อให้ไอ้จุ่นมันพ้นความผิด บอกความจริงกับข้ามาเดี๋ยวนี้!"
ยอดพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ท็อปมีสติดีสุด อธิบายกับเข็มอย่างใจเย็นจริงจัง
"ยอดไปเยี่ยมลูกน้ำจริงๆ ครับ พอดีผมบังเอิญเจอยอดผมก็เลยขอไปด้วย โถ่… จำความอะไรไม่ได้เลยเหรอเนี่ย"
ท็อปเดินไปใกล้ๆ ลูกน้ำแล้วบีบไหล่เบาๆ แอบขยิบตาให้ลูกน้ำ เชิงส่งซิกให้ ลูกน้ำมองงงๆ
"เมื่อวานลูกน้ำเอาแต่นอนเพ้อ ไข้ขึ้นสูงถึงสี่สิบห้า หมอต้องเข้ามาฉีดยาให้ ผมกับยอดคิดว่าลูกน้ำคงไม่รอดแล้ว"
"เอ่อ แต่ฉัน"
"นี่ก็คงเบลอมากจนไม่รู้ว่าฉันกับยอดอยู่ข้างๆ เตียงเธอตลอด"
"ลูกน้ำยังสั่งเสียเลยว่าถ้าตายไป ห้ามให้พวกเราแต่งชุดดำมางาน แต่ให้ไปเล่นดนตรีสนุกสนานหน้าโลงศพ นี่จำอะไรไม่ได้จริงๆ เหรอ" ยอดขยิบตาสุดๆ
"ตกลงมันยังไงกันวะเนี่ย" เข็มถาม
"ปาฏิหาริย์จริงๆ ฉันไปบนบานกับศาลเทวดาแจ่มไว้ ถ้าเธอหายฉันจะวิ่งรอหมู่บ้านสามรอบ แล้วเธอก็หายจริงๆ" ท็อปขยิบตาให้ลูกน้ำ
"ลอกนึกดูสิลูกน้ำ นึกดู ว่าเมื่อวานตอนที่เธอนอนซมอยู่เธอจำฉันกับคุณท็อปได้มั้ย" ยอดบีบมือเบาๆ ขยิบตาให้อีก
เข็มมองลูกน้ำอย่างสงสัยและอยากรู้ความจริงๆ จนลูกน้ำต้องยอมตามน้ำไปด้วย
"เออๆ ใช่ๆ ฉันป่วยหนัก ฉันจำได้แล้ว ขอบคุณพี่ยอดกับคุณท็อปมากนะที่ไปเยี่ยม ฉันได้แรงใจจนหายป่วยเลย"
"สรุป ป่วยจริงๆ ใช่มั้ย"
ทุกคนบอก "ใช่จ้ะ"
"พ่อคงหายสงสัยแล้วนะ ถ้างั้น เราไปเยี่ยมนัตตี้กันเถอะ"
เข็ม ลูกน้ำงงสุดๆ "ห๊า เยี่ยมนัตตี้"
"นี่ไม่รู้เหรอว่านัตตี้เป็นไข้เลือดออก ฉันนึกว่าฉันบอกพ่อแล้วซะอีก" ยอดแอบขยิบตา
ให้ลูกน้ำ
"จริงด้วยๆ นัตตี้ไปเที่ยวกับฉัน พอฉันป่วยนัตตี้ก็ป่วยตาม"
เข็มเห็นใจ
"ท่าทางเอ็งจะป่วยหนัก สมองเบลอจำอะไรไม่ค่อยได้"
"พวกฉันขอตัวไปเยี่ยมนัตตี้ก่อนนะจ๊ะพ่อ ไปคุณท็อป ลูกน้ำ"
ยอด ท็อป ลูกน้ำเดินออกไป แต่พลันก็ต้องชะงักกึก เพราะเข็มรั้งไว้
"เดี๋ยว!!! ข้าฝากเยี่ยมนัตตี้ด้วย พอดีข้ามีธุระกับนายอำเภอ"
"จ้ะพ่อ ฉันไปก่อนนะจ๊ะ"
ยอด ท็อป ลูกน้ำ หันหลังเดินออกไป ยอดถอนใจออกมาอย่างโล่งอก…
ยอด ท็อป มองหน้าลูกน้ำด้วยสีหน้าท่าทางที่โล่งใจ
"ขอบใจลูกน้ำมากที่ช่วยพี่" ยอดบอก
"ถึงฉันไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร แต่ถ้าคุณท็อปมีเอี่ยวด้วย มันคงเป็นเรื่องสำคัญมาก ฉันเองเชื่อว่าเรื่องที่พวกพี่ทำคงไม่ใช่เรื่องที่ส่งผลร้ายต่อพ่อผู้ใหญ่หรอก"
"ตอนนี้พ่อพี่กับผู้ใหญ่จุ่นถูกกล่าวหาว่าสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้าน พี่กำลังจะพิสูจน์ว่าทั้งสองคนไม่ผิด"
"ฝากบอกนัตตี้ด้วย ว่าพวกผมใช้เค้าเป็นข้ออ้างไม่ให้ผู้ใหญ่เข็มสงสัย ในการออกไปทำภารกิจ แล้วเรื่องนี้ขอให้เก็บเป็นความลับ" ท็อปบอก
ลูกน้ำแบมือยิ้ม
"ห้าร้อย จะเย็บปากให้สนิทเลย"
ยอดเซ็ง แต่ก็ยอมควักตังค์ให้ "งกจริงๆ"
"ไป รีบไปได้แล้วยอด"
แล้วยอดกับท็อปก็พากันเดินออกไป ลูกน้ำโบกมือบ๊ายบายอย่างเอาใจช่วย…
ภายในร้านลาบของต้นกับหอม ต้น หอม มองหน้าสุชาติ ปิ๋ม ยองแอ ที่นั่งกินอาหารอีสานอย่างสนใจ
ต้น หอมโพล่ง"เรียกร้องความยุติธรรม"
"ถูกต้อง ฉันได้ยินชาวบ้านเค้าพูดกันว่า เฮียต้นกับเจ๊หอม เอาเงินที่เก็บหอมรอม
ริบไปลงทุนกับบ่อปลา แต่ก็โดนมือดีเอายาเบื่อหนูมาเทใส่บ่อ เรื่องนี้ฉันเห็นใจจริงๆ และดูเหมือนว่าคนร้ายจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก…"
ต้นแค้น
"ผู้ใหญ่จุ่น!"
"อั๊วไม่อยากกล่าวหาอีหรอกแต่ ผู้ใหญ่จุ่นน่าสงสัยที่สุด"
"ลำพังจะรอให้ตำรวจหาตัวคนร้ายมาลงโทษอย่างเดียวไม่พอ เราต้องทำอะไรสักอย่าง" ปิ๋มบอก
"ฉันเอาน้ำปลาร้าสาดผู้ใหญ่จุ่นไปแล้ว" หอมบอก
สุชาติกับปิ๋มลุกขึ้นกดดันต้นกับหอมอย่างเต็มที่
"แค่นั้นไม่พอ เราต้องทำให้รู้ว่า จะมารังแกเราอย่างนี้ไม่ได้ ผู้ใหญ่จุ่นต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น" ปิ๋มบอก
"ถ้าความเลื่อมใสที่มีให้กับผู้ใหญ่จุ่นมันไม่เหลืออีกแล้ว และมันมีแต่ความผิดหวัง งานนี้ต้องเอาคืนให้สาสม"
"ทำให้ผู้ใหญ่จุ่นรู้ว่าการมาใช้ชาวบ้านเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด!"
"ได้ งานนี้ได้รู้ซึ้งแน่!" ต้นรับปาก
ต้น หอม สีหน้าแน่วแน่
สุชาติ ปิ๋ม ยองแอ ยิ้มให้กันอย่างสะใจ
แถวๆ ศาลากลางบ้าน ตำบลสามัคคี ตอนกลางวัน มีรถตู้ของบริษัทเทพผดุงพรมะพร้าวจอดอยู่
ที่ประชุมในศาลากลางหมู่บ้าน ทุกคนนั่งล้อมรอบโต๊ะประชุม นายอำเภอเต่านั่งที่หัวโต๊ะ เพชร เจ้าของบริษัทเทพผดุงพร นั่งทางซ้ายมือของที่ประชุม เข็มกับจุ่นนั่งคนละข้างอยู่ตรงข้ามกันมองกันอย่างเขม่น ถัดมาเป็นผู้ใหญ่บ้านอีกสองคน ข้างหน้าทุกคนมีแฟ้มรายละเอียดโครงการ
"วันนี้ที่ผมเรียกทุกคนมา เพราะมีข่าวดีจะประกาศ ตอนนี้ได้มีผู้ใจดี อยากจะช่วยพัฒนาและปรับปรุงห้องสมุดประชาชนของแต่ละหมู่บ้านในตำบลสามัคคีให้ดีและเพียบพร้อมสมบูรณ์ยิ่งขึ้นกว่าเดิม เพื่อเป็นแหล่งความรู้ของเยาวชนและลูกบ้านๆ ทุกๆ คน ผมขอเชิญคุณเพชรกล่าวอะไรกับผู้ใหญ่บ้านของเราได้เลยครับ"
เพชรเปิดวีดีโอพรีเซนเตชั่น หรือ ฉายภาพกิจกรรมต่างๆที่บริษัททำเพื่อสังคม ประกอบการพูดไปด้วย
"ผมเป็นตัวแทนของบริษัทเทพผดุงพรมะพร้าว บริษัทของเราดำเนินการธุรกิจควบคู่ไปกับการสร้างสรรค์สิ่งที่ดีให้แก่สังคม ด้วยปณิธานที่มุ่งมั่นในการเป็นส่วนหนึ่งของการวางรากฐานของสังคมไทยให้แข็งแกร่ง เพื่อการเติบโตอย่างมั่นคงและยั่งยืนในอนาคต ด้วยการสนับสนุนและส่งเสริมให้เกิดการเรียนรู้ และแบ่งปันองค์ความรู้สู่ผู้อื่นโดยเฉพาะเยาวชนที่ต่อไปจะเป็นรากฐานที่แข็งแรงของสังคมไทยต่อไป"
"และจากปณิธานนี้ ทำให้เกิดห้องสมุดที่เพียบพร้อมด้วยหนังสือและตำราความรู้ดีๆ ทั้งสิ่งพิมพ์และสื่อดิจิตอลให้กับหลายๆ หมู่บ้านมาแล้ว จนโอกาสมาถึงตำบลของเรา" นายอำเภอ เต่าบอก
"ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ อุดมการณ์ของผมก็อยากให้หมู่บ้านของผมเป็นหมู่บ้านแห่งความรู้คู่คุณธรรมอยู่แล้ว" เข็มว่า
จุ่นเหน็บด้วยความหมั่นไส้
"คู่คุณธรรม ถุ๊ย ลอบกัดคนอื่นเนี่ยนะ"
เข็มโมโหตบโต๊ะปังชี้หน้าเอาเรื่อง
"เอ็งมันก็ดีแต่ใส่ร้ายคนอื่น เอ็งต่างหากไอ้หมาลอบกัด"
"พูดงี้ก็สวยสิวะ!" จุ่นบอก
จุ่นกับเข็มปรี่จะฟัดกัน ทุกคนแถวนั้นต้องช่วยจับตัวไว้เป็นที่วุ่นวาย
"เฮ้ยๆๆๆ หยุดๆๆ ใจเย็นๆ อย่าวู่วาม" เต่าปราม
เข็มกับจุ่นจะเข้าไปฟัดกันแต่ก็โดนจับตัวไว้ พลันเสียงร้องตะโกนของต้น หอมและพวกชาวบ้านโคกสำเริงก็ดังขึ้น
"ผู้ใหญ่จุ่น"
พวกชาวบ้านขานรับ "ออกไป"
ต้น หอมตะโกนซ้ำ "ผู้ใหญ่จุ่น"
"ออกไป"
ทุกคนในศาลามองไปทางเสียงร้องตะโกนอย่างตกใจ
ต้น และ หอมเป็นแกนนำเดินนำชาวบ้านเข้ามา ทุกคนมีป้ายประท้วงจุ่น มีทั้งป้ายที่บอกว่า “รับผิดชอบ” “ผู้ใหญ่จุ่นเป็นฆาตกร” และมีรูปหน้าผู้ใหญ่จุ่นพร้อมทั้งมีกากบาททับหน้า
เข็ม จุ่น เต่า เพชร เดินออกมาดูอย่างตกอกตกใจ
เต่าบอก "อ้าว เฮียต้น เจ๊หอม พาชาวบ้านดอนกระโทกมาทำไม"
"พวกเรามาเรียกร้องความยุติธรรมจากสังคม ผู้ใหญ่จุ่นทำให้คนทำมาหากินอย่างพวกเราเดือดร้อน"
หอมบอก "เราต้องการให้คนผิดถูกลงโทษ"
จุ่นปรี๊ดขึ้นมาทันทีโวยวายใส่เข็มเสียงดัง
"ไอ้เข็ม จ้างเอ็งมาใช่มั้ย เอ็งจ้างทุกคนมาทำลายชื่อเสียงของข้า"
ชาวบ้านดอนกระโทกบอก
"ไม่มีใครจ้างพวกฉัน พวกฉันสงสารเฮียต้นกับเจ๊หอมก็เลยมาช่วยไล่ผู้ใหญ่จุ่น"
"ไล่ฉันทำไมฉันไม่ผิด"
"ผู้ใหญ่จุ่นไม่สมควรเป็นผู้ใหญ่ในตำบลสามัคคี ลาออกไปซะ"
ต้น หอม ชาวบ้านดอนกระโทกร้องตะโกน "ออกไปๆๆๆ"
เข็มยิ้มออกมาอย่างชอบใจ จุ่นโดนกดดันอย่างหนัก
"พอๆๆ อย่าให้เป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้เลย ใจเย็นๆ" เต่าบอก
"เย็นไม่ไหวแล้วท่านนายอำเภอผู้ใหญ่จุ่นเป็นคนไม่ดี ไม่สมควรเป็นผู้ใหญ่บ้านอีกต่อไป" หอมบอก
"ความยุติธรรมอยู่ตรงไหน พวกฉันเดือดร้อน แต่ผู้ใหญ่จุ่นกลับสุขสบาย"
เข็มเข้ามายืนรวมกับต้น หอม และพวกชาวบ้าน
"ไอ้จุ่น แสดงความรับผิดชอบด้วยการลาออกจากตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านซะ"เข็มบอก
"ลาออกๆ ๆ ๆ "
เหตุการณ์เริ่มวุ่นวายมากขึ้น จุ่นโมโหจัด
"ไม่ออกโว้ย เอ็งจะให้ข้าลาออกเพราะเอ็งจะได้เป็นกำนันง่ายๆ ล่ะสิ ไม่มีทางหรอกโว้ย แล้วเรื่องนี้ข้าไม่ผิด ไม่มีมูลอะไรเลย"
"ไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง แบบนี้ต้องปากแตกซะแล้วมั้ง"
เข็งพุ่งเข้าไปฟัดกับจุ่นอย่างนัวเนีย พวกชาวบ้านส่งเสียงเชียร์เฮกันลั่น
เต่าร้องบอก
"เฮ้ยๆๆๆ หยุด ถ้ายังไม่หยุดอีก ฉันจะจับส่งตำรวจให้หมด"
เต่าเข้าไปแทรกกลางเข็มกับจุ่น แล้วโดนลูกหลง โดนเข็มกับจุ่นต่อยเข้าปลายคางคนละหมัด เต่าร่วงลงสลบที่พื้น
ทุกคนร้อง "เฮ้ย"
เข็ม จุ่น ชะงักหยุดทะเลาะกัน
ต้นบอก "วันนี้ฝากไว้ก่อนนะผู้ใหญ่จุ่น พวกฉันแค่แสดงพลังว่าต่อไปจะไม่ยอมให้ผู้ใหญ่มารังแกพวกฉันได้อีก"
"คราวนี้แค่ตักเตือน แต่ถ้าคราวนหหน้ามีอีก รับรองหนักกว่านี้แน่"
"พวกเรากลับ"
ต้นกับหอมเดินนำชาวบ้านคนอื่นๆ ออกไป
จุ่นกับเข็มยังจ้องหน้ากันอย่างแค้นๆ เพชรช่วยประคองเต่าที่สลบอยู่ให้ลุกขึ้นมา
เพชรสีหน้าเครียด มองจุ่นกับเข็มอย่างผิดหวังมากๆ
เต่ากำลังดมยาดมอย่างยังไม่หายมึน ทุกคนมองหน้าเพชรอย่างตกใจ
เข็ม จุ่นร้อง "ห๊า!!! จะไม่สร้างห้องสมุดแล้ว"
เข็มถาม
"ทำไมล่ะครับ ทำไมถึงเปลี่ยนใจกะทันหัน"
"การที่ผู้ใหญ่เข็มกับผู้ใหญ่จุ่นทะเลาะกัน มันขัดกับแนวคิดของโครงการเรา ที่ต้องการให้ห้องสมุดเป็นศูนย์กลางการเชื่อมต่อความรู้รวมถึงความสัมพันธ์ระหว่างชุมชน เพื่อก่อให้เกิดความสามัคคีกัน"
เต่าบอก
"พวกคุณเป็นผู้นำชุมชน ต้องเป็นตัวอย่างที่ดี การที่พวกคุณทะเลาะกัน แถมยังยุยงให้ชาวบ้านเกลียดผู้นำของอีกฝั่ง สักวันลูกบ้านก็จะทะเลาะกันเอง แล้วเมื่อทะเลาะกัน ความสามัคคีจะเกิดได้ยังไง"
"แต่ว่า…"
"ไม่มีแต่ ไม่ต้องแก้ตัว ถ้าผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็มยังไม่รักกัน ก็ไปสร้างและปรับปรุงห้องสมุดให้ตำบลอื่นได้เลยครับ แล้วถ้าทั้งสองคนรักกันเมื่อไหร่ เราค่อยวางแผนดำเนินการสร้างห้องสมุดกัน"
"ครับท่านนายอำเภอ"
จุ่นกับเข็มสีหน้าผิดหวังมากๆ นายอำเภอเต่ามองทั้งคู่ด้วยสีหน้าที่กดดัน
ยอด ท็อป เดินออกมาจากบ้านหลังหนึ่งด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง
"หลายหลังแล้วนะเนี่ย" ท็อปบอก
ยอดถอนหายใจ
"ยังไม่มีใครเห็นพวกไอ้นิกมาแถวนี้ในวันเกิดเหตุเลยซักกะคน"
"ต้องหาต่อ มันต้องมีซักคนที่เห็นพวกมันแถวนี้แน่"
ยอด ท็อป กำลังเดินไปยังบ้านถัดไปเพื่อไปถามต่อ
พลันสังเกตเห็นเด็กชายวัยรุ่นคนหนึ่งเดินตามอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"ไอ้น้อง ตามมาทำไมวะ" ท็อปถาม
"ผมได้ยินชาวบ้านพูดกันว่าพี่อยากจับตัวคนร้ายที่วางยาบ่อปลา ผมรู้ว่าใครเป็นคนทำ"
ยอดมองสงสัย
"แล้วเอ็งเป็นใคร พี่ไม่คุ้นหน้าเลย"
"ผมเป็นคนต่างอำเภอ มาเป็นลูกจ้างที่บ่อปลา ผมเห็นกับตาว่าใครทำ แต่ผมไม่กล้าบอกใคร เพราะผมกลัวเดือดร้อน แต่ถ้าพี่ยืนยันว่าผมจะปลอดภัย ผมก็พร้อมเป็นพยานยืนยันตัวคนผิด!"
ยอด ท็อป มองหน้ากันอย่างอึ้งๆ
"น้องไม่โกหกพี่ใช่มั้ย" ยอดว่า
"ทำไมผมจะต้องโกหก??? ผมอยากเป็นพลเมืองดีนะครับ แล้วที่สำคัญผมก็เห็นพวกคนร้ายมันอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้ด้วย"
"พี่สัญญาว่าน้องจะปลอดภัย พ่อพี่เป็นผู้ใหญ่บ้าน คุ้มครองความปลอดภัยของน้องได้ บอกมาได้เลย ว่าใครเป็นคนวางยาใส่บ่อปลา"
ยอดกับท็อป สีหน้าอยากรู้สุดๆ
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 10 (ต่อ)
นิกนั่งกินอาหารอยู่ในร้านด้วยกันกับเค ป๊อบ
ยอด ท็อป เดินนำวัยรุ่นชายเข้ามาอย่างเอาเรื่อง นิก เค ป๊อบ มองหน้ายอดกับท็อปอย่างแปลกใจ
"พวกเอ็งมาทำไมวะ"
วัยรุ่นชายชี้ไปที่นิก เค ป๊อบ
"นี่ครับ คนพวกนี้เอายาเบื่อหนูใส่ในบ่อปลา"
นิก เค ป๊อบ ลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ
"เฮ้ย!!! ทำไมพูดหมาๆ แบบนี้" นิกบอก
"คราวนี้รู้รึยังว่าพวกฉันมาทำไม" ท็อปบอก
ท็อปบอก "เชิญไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจด้วย เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์"
ยอดบอก"น้องเค้าบอกฉันว่าเค้ามีหลักฐานว่าพวกแกเป็นคนทำ แกมันเลวจริงๆ"
นิก เค ป๊อบ พากันหัวเราะเยาะ ยอด ท็อป มองอย่างแปลกใจ
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้เด็กนี่มันเคยเป็นลูกน้องเก่าพ่อฉัน แต่มันเป็นบ้า เลยโดนไล่ออก"
"เป็นบ้า"
เค ป็อป เข้าไปล็อกตัวชายวัยรุ่นแล้วค้นหากระเป๋าสตางค์ วัยรุ่นพยายามขัดขืน
"เฮ้ย นิ่งๆ"
เคหากระเป๋าสตางค์จนเจอ ป็อปเปิดออกหยิบบัตรผู้ป่วยยื่นให้ท็อป
ท็อปอึ้ง
"ผู้ป่วยจิตเวช"
วัยรุ่นชายทำหน้าเอ๋อๆ เบลอๆ
"ไอ้นี่มันเกลียดฉัน แล้วมันก็เป็นบ้า มันก็เลยใส่ร้ายฉัน"
"พวกแกมันโง่จริงๆ ที่หลงเชื่อคนบ้า ฮ่าๆ" เคบอก
วัยรุ่นชายตื่นกลัว
"ไม่จริง ผมไม่บ้า ผมไม่บ้า ไม่จริง"
วัยรุ่นชายวิ่งหนีออกจากร้านไปอย่างตื่นกลัว
ยอด ท็อป มองหน้ากันอย่างเครียดๆ
"นี่มันอะไรวะเนี่ย"
นิกเดินมาตบบ่า
"ไหนๆ ก็มาให้เชือดถึงที่แล้ว ถ้างั้นฉันเชือดนายเลย"
ยอด ท็อป ฟังเจ้าของร้านอย่างอึ้งๆ นิก เค ป๊อบ ยิ้มอย่างเหนือกว่า
เจ้าของร้านเปิดให้ดูคลิปจากกล้องวงจรปิด ที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ให้ยอดดู
ภาพจากกล้องวงจรปิด เป็นภาพที่นิก เค ป๊อบ นั่งกินอาหารในร้านกันตอนกลางคืน
"คุณนิกและลูกน้องเสี่ยสุชาติ อยู่ที่ร้านตั้งแต่หกโมงเย็น จนถึงเที่ยงคืน แต่ทั้งสามคนก็เมาหนักมากจนกลับบ้านไม่ไหว ต้องนอนอยู่ที่ร้านจนถึงหกโมงเช้า"
นิก เค ป๊อบ นอนฟุบหลับที่โต๊ะ ยอด ท็อป มองหน้ากันอย่างเครียดๆ
"เช็คดูวันที่ได้นะครับ วันที่เกิดเหตุวางยาในบ่อปลา คือวันเดียวกับที่คุณนิกอยู่ในร้านผม"
เจ้าของร้านบอก
"แล้วฉันก็แยกร่างไม่ได้ด้วย เป็นไง หลักฐานชัดมั้ย" นิกถาม
"แล้วทำไมแกไม่เอาหลักฐานมายืนยันตั้งแต่แรก"
"ฉันอยากเห็นแกคว้าน้ำเหลวไงไอ้ยอด ฮ่าๆ"
"ไปยอด กลับ เราเถียงอะไรไม่ออกแล้ว สามคนนี้ไม่ได้เป็นคนร้าย"
ท็อปจูงมือยอดจะเดินออกจากร้าน
นิก เค ป๊อบ เข้าไปขวางไว้แล้วจ้องหน้าเอาเรื่อง
"เดี๋ยวสิ เราพนันกันไว้ว่าถ้านายพิสูจน์ไม่ได้ว่าฉันเป็นคนร้ายนายจะต้องทำอะไร นายจำไม่ได้เหรอ"
ยอดอึ้งเพราะเขามัวแต่ช็อกที่นิกไม่ได้เป็นคนร้าย จนยอดลืมข้อตกลงไปซะสนิท
ยอดมองหน้านิกอย่างเครียดจัด ขณะที่นิกหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
ต่อมาเค ป๊อบ ยื่นเงินปึกหนึ่งให้กับเจ้าของร้านอาหารอยู่ในร้านอาหาร"
"ทำแบบนี้มันไม่ถูกนะ"
ป๊อบบอก "ถูกสิ!! ยอดมันใส่ร้ายลูกพี่ฉัน ฉันก็ต้องทำให้ลูกพี่ฉันพ้นผิด ถ้าไม่มีหลักฐานมันก็คงไม่เชื่อ"
เคตบบ่า ขู่ๆ
"แล้วเรื่องนี้รูดซิปปากให้สนิท ไม่งั้นเดือดร้อนแน่ เข้าใจนะจ๊ะ"
เจ้าของร้านรับเงินแล้วเดินออกไปอย่างกลัวๆ
สักพักวัยรุ่นชายที่ยืนแอบลับๆ ล่อๆ อยู่ ก็เดินเข้ามาหาเคกับป๊อบ
"เอายามาให้ฉัน ฉันอุตส่าห์ช่วยพวกพี่แล้ว เอายามา"
เคยื่นยาบ้าให้ซองหนึ่ง
"เอาไปเลย เอ็งแสดงละครได้ดีมาก แล้วรีบไสหัวไปให้พ้น อย่ามาที่หมู่บ้านนี้อีก เข้าใจมั้ย"
วัยรุ่นชายรับยาแล้วรีบวิ่งออกไป
"เอ็งชมข้าด้วยสิวะ ข้าอุตส่าห์ทำบัตรผู้ป่วยโรคประสาทไว้ตบตาไอ้ยอดมัน" ป๊อปบอก
"เออ เอ็งก็เก่งมากไอ้เพื่อนรัก มาข้าให้รางวัล" เคหอมแก้มป๊อบ ซ้าย ขวา
"เฮ้ย ขนลุก"
เคก็ยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจ ป๊อบยิ้มร้ายตามออกมา
"แผนที่พวกเรารอดจากการเป็นคนร้ายก็สำเร็จแล้ว คราวนี้ก็เหลือแค่ทำให้ไอ้ยอดกลายเป็นคนร้ายตัวจริงแทน"
เคกับป๊อบหัวเราะออกมาอย่างสะใจที่สุด
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย นั่งทอดถอนใจเฮือก สีหน้าเศร้าๆ
"เฮ้อ"
แก้มบุ๋มบอก "สงสารพ่อจัง ไม่รู้ตอนนี้ ยอดจะหาคนร้ายตัวจริงเจอหรือยัง"
"ยังจ้ะ"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หันไปมองก็ตกใจที่เห็นยอด ท็อป เดินมากับนิก
"ยอด มาได้ยังไง ตอนนี้พ่อกำลังจะกลับบ้านแล้ว เดี๋ยวพ่อมาเห็นนะ"
"นายท็อปทำไมนายมากับนิกได้" ปุยฝ้ายถาม
"ผมคิดถึงคุณที่สุดในโลกเลยนะคุณฝ้าย"
"ตอบให้ตรงคำถาม"
"พอดีว่ายอดเค้ากล่าวหาว่าผมเป็นคนร้าย แต่หลักฐานออกมาแล้วว่าผมไม่มีส่วน
รู้เห็นเกี่ยวข้อง แล้วยอดเค้าก็เดิมพันกับผมไว้ด้วย"
"ยอดเดินพันอะไรไว้"
"ลูกผู้ชาย คำไหนคำนั้นนะเว้ยไอ้ยอด"
ยอดตัดสินใจลงไปคลานกับพื้น ต่อหน้าแก้มบุ๋ม!!!
แก้มบุ๋มช็อก "ยอด!"
"เฮ้ย เดินเป็นหมาแล้วอย่าลืมเห่าด้วยสิวะ" นิกบอก
ยอดคลานและเห่าไปด้วย ในใจเจ็บแค้นมากๆ
"โฮ่งๆๆ"
"พอแล้วยอด อย่าทำแบบนี้ ลุกขึ้น ลุก" แก้มบุ๋มจะเข้าไปพยุง
"แก้มอย่าห้าม ยอดผิดที่กล่าวหานิก ยอดแพ้เดินพัน ยอดก็ต้องทำแบบ" ยอดคลาน
แล้วเห่าโฮ่ง โฮ่ง
ท็อป ปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม มองยอดอย่างเห็นใจมากๆ
"ผมไม่ได้ใจร้ายนะแก้ม แต่กติกาก็ต้องเป็นกติกา… เอาล่ะ ฉันพอใจแล้ว ลุก
ขึ้นมาได้"
แก้มบุ๋มรีบพยุงตัวให้ยอดลุกขึ้นทันที
"แล้วคราวหน้าคราวหลังอย่ากล่าวหาใครมั่วๆ อีก ฮ่าๆๆๆ"
นิกเดินหัวเราะออกไปอย่างสะใจ แก้มบุ๋มมองยอดอย่างสงสารจับหัวใจ
สี่คนนั่งอยู่ข้างๆ กัน ต่างมีสีหน้าเครียดๆ
ยอดจับมือมองตาแก้มบุ๋ม
"ยอด แก้มไม่อยากให้ยอดยุ่งเรื่องนี้แล้ว แก้มกลัวว่าคนร้ายตัวจริงมันจะทำให้ยอดลำบาก"
ยอดหอมมือแก้มบุ๋ม
"ยอดหยุดไม่ได้หรอก ยอดต้องทำให้ปัญหานี้มันจบลง ที่ยอดพยายามพิสูจน์ความจริงก็เพราะเพื่อพ่อของเรา และเพื่อความรักของเราด้วย"
แก้มบุ๋มซบไหล่ยอ
"เราหนีไปอยู่ด้วยกันมั้ย เราจะได้รักกันซะที"
"ไม่ได้หรอก เราต้องได้รักกันโดยที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยอมรับความรักของเรา"
"มันจะมีวันนั้นใช่มั้ย"
"มันต้องมีและยอดจะทำให้วันนั้นมาถึงไวๆ เลย แก้มรอยอดนะ"
ท็อปมองนาฬิกาข้อมือ
"สมควรแก่เวลาแล้ว... กลับเถอะยอด ถ้าผู้ใหญ่จุ่นกลับมาจะเป็นเรื่องใหญ่"
ยอดหอมแก้มลาแก้มบุ๋ม แล้วลุกขึ้นจะออกไป
ท็อปจะขอหอมแก้มปุยฝ้ายบ้าง
"ยอดได้หอมแก้ม ถ้างั้นท็อปขอหอมฝ้ายบ้างสิ"
ปุยฝ้ายเขกหัว
"นี่แน่ะ รีบไปได้แล้ว"
ยอด ท็อป เดินออกไป ยอดหันกลับมามองแก้มบุ๋มที่โบกมือให้อย่างอาลัยอาวรณ์
คืนนั้น สุชาติกอดหอมนิกอย่างชื่นชม ปิ๋มนั่งข้างๆ ยิ้มอย่างสะใจ
"เก่งมากลูกป๊า ป๊าไม่เคยผิดหวังในตัวนิกเลย"
"ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นอยู่แล้วครับป๊า ตอนนี้พวกเราหลุดพ้นจากข้อกล่าวหาแล้ว"
นิกสีหน้าเครียดๆ
"แต่นิกก็ยังนึกไม่ออก ว่าจะโยนผิดให้ไอ้ยอดได้ยังไง"
ปิ๋มยิ้มร้าย "ง่ายนิดเดียว"
"นั่นไง คิดอะไรเลวๆ ออกอีกแล้ว เมียอั๊วนี่มันสุดยอดจริงๆ"
"บอกนิกมาเลยครับแม่ปิ๋ม นิกจะจะได้ปิดเกมส์นี้ซะที"
นิกยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจ
วันใหม่ ยอด ท็อป นั่งจิบกาแฟสีหน้าเครียด ยอดคุยโทรศัพท์กับเข็มอยู่
"ผมมานั่งกินกาแฟแถวบ้านเราจริงๆ พ่อไม่ต้องกลัวผมไปหาแก้มหรอก เดี๋ยวก็จะกลับไปซ้อมดนตรีแล้ว"
"ฉันว่า ต่อไปนายต้องโดนล่ามโซ่แน่ๆ"
ยอดถอนใจอย่างเซ็งๆ
"คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ถ้าไม่ใช่ฝีมือนิกแล้วจะเป็นใครได้"
ยอดพนมมือขอพร
"สาธุ ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ช่วยดลบันดาลให้ผมตามหาตัวคนร้ายตัวจริงให้เจอด้วยเถอะ"
"สาธุ!"
มีผู้หญิงคนหนึ่งขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาหายอด
ยอดกับท็อป มองอย่างแปลกใจ
"ยอดลูกผู้ใหญ่เข็มใช่ไหม"
"ใช่ครับ"
"ฉันมีเรื่องสำคัญมาบอก ผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็ม โดนใส่ร้าย คนที่วางยาบ่อปลา และคนที่ทำลายแปลงผัก เป็นคนคนเดียวกัน"
ยอด ท็อป มองหน้ากันอย่างแปลกใจ
"ใครส่งคุณมาเพื่อหักหลังผมรึเปล่า เมื่อวานก็มีคนหลอกผม"
"อยู่ๆ มาแจ้งข้อมูล ทำแบบนี้มันไม่มีพิรุธเกินไปหน่อยเหรอ"
หญิงสาวหน้าจริงจัง
"ถ้าไม่เชื่อ ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้ ฉันก็ไม่อยากให้ผู้ใหญ่ทั้งสองต้องกลายเป็นแพะรับบาป เอาเป็นว่าถ้าอยากรู้ความจริงให้ไปที่นี่ ขุดดูสิ่งที่ฝังไว้ในดิน แล้วจะเจอคำตอบเอง" หญิงสาวยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้
หญิงสาวรีบขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปทันที
"เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว!"
ยอดมองกระดาษในมือ มันคือแผนที่ในตำบลสามัคคี
"ต้องมีคนวางแผนแน่ๆ เราอย่าตกเป็นเหยื่อนะยอด"
"แต่ลองดูก็ไม่เสียหาย ผู้หญิงคนนั้นส่งแผนที่มาให้ เราไปดูกันว่ามันคืออะไร"
ยอดสีหน้ามุ่งมั่น….
ยอดและท็อปเดินเข้ามาในป่า มองแผนที่ในมือ ท็อปเดินถือเสียมตามยอดมา
"ใช่แถวนี้แน่นะ เดินมาตั้งนานยังไม่ถึงซักที"
"ใกล้แล้วล่ะ นี่ๆ ในแผนที่บอกว่าอยู่แถวๆ ต้นไม้ต้นนั้น"
ท็อป ยอด เดินไปใกล้ๆ ต้นไม้ต้นหนึ่ง
"ฉันสังหรณ์ใจว่าจะเราจะถูกหลอกยังไงก็ไม่รู้"
"ไม่ต้องกลัวหรอก เราไม่ผิด ไม่มีใครทำอะไรเราได้ อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นอาจจะพูดความจริงก็ได้ เรารีบพิสูจน์กันเถอะ ขุดดินเลย เห็นมั้ยๆ ตรงนี้มีร่องรอยถูกขุดแล้วกลบฝังมาก่อน"
ท็อปใส่ถุงมือขุดดินบริเวณนั้นทันที พลันยอดกับท็อปก็เจอบางสิ่งบางอย่างที่ถูกฝังไว้ ยอด ท็อป มีสีหน้าตกใจ
"มีหลักฐานอยู่จริงๆ รีบเอาออกมาเร็ว"
มุมหนึ่งเห็นว่าเคแอบหลุมมุม แอบถ่ายยอดกับท็อปอยู่!!!
ชายชาติ องอาจ ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี สีหน้างง ที่ต้นกับหอมไม่ยอมขายลาบให้
"ฉันไม่ขายลาบให้ลูกวงของผู้ใหญ่จุ่น"
"ไปๆๆๆ ไปหากินที่อื่น" หอมบอก
พะเยาว์บอก
"พวกฉันเป็นลูกค้าประจำ ทำไมถึงไล่กันแบบนี้เนี่ย ไม่คิดถึงบุญคุณที่อุดหนุนกันบ้างหรือไง ฉันชอบตูดร้านนี้ ฉันจะเอาตูด"
ทุกคนถาม "เฮ้ย ตูดอะไร"
"ตูดไก่ปิ้งไงแก อร๊อยอร่อย ฉันช๊อบชอบ"
"ไม่ขาย!!! ไปๆๆๆ ไปให้พ้นเลยไป"
องอาจบอก
"อ้าว ทำแบบนี้ไม่ถูกนะ เฮียต้นกับเจ๊หอม เคืองผู้ใหญ่จุ่นเรื่องอะไรฉันไม่รู้ แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกฉันเลย"
"แล้วทีฉันล่ะ ฉันเกี่ยวอะไรด้วย ผู้ใหญ่จุ่นทะเลาะผู้ใหญ่เข็ม แล้วเอายาเบื่อมาเทใส่บ่อปลาของฉัน ไม่รู้ล่ะ ฉันไม่ขาย"
หอมบอก
"จุ่นเห็นแก่ตัว เจ้าคิดเจ้าแค้น คนนิสัยไม่ดีแบบนี้ฉันเลิกนับถือแล้ว"
ชาติชาย องอาจ ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี ได้ยินก็ไม่พอใจ
"พูดแบบนี้มันก็เกินไป หลักฐานก็ไม่มี" ชาติชายบอก
"ผู้ใหญ่เข็มต่างหากที่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน อย่าปกป้องคนผิดเลยดีกว่า" องอาจบอก
"แล้วต่อไปนี้อย่ามาพูดจาให้ร้ายผู้ใหญ่จุ่นอีก ผู้ใหญ่จุ่นก็เหมือนเป็นพ่อของฉัน
คนนึง ฉันไม่ยอม" สมปดีว่า
"ใช่ ฉันก็ไม่ยอม"
"แต่ฉันไม่สน คนไม่ดีมันก็ต้องประกาศให้ทุกคนรู้กันทั่ว" ต้นบอก
ต้นและหอมเดินออกไปยืนหน้าร้าน ถือโทรโข่งมาป่าวประกาศเสียงดัง!!!
"เจ้าข้าเอ๊ย เร่มาฟังทางนี้ ฉันมีความจริงมาเล่นให้ฟัง ผู้ใหญ่จุ่นเป็นคนเห็นแก่ตัว เจ้าคิดเจ้าแค้น เห็นผิดเป็นชอบ กลั่นแกล้งรังแกชาวบ้านตาดำๆ"
พวกองอาจได้ยินก็ไม่พอใจ องอาจคว้าโทรโข่งมาถือไว้ แล้วประกาศบ้าง
"เจ้าข้าเอ๊ย ผู้ใหญ่เข็มต่างหากที่เป็นคนใช้ไม่ได้ หาเรื่องผู้ใหญ่จุ่นไม่รู้จักหยุดไม่รู้จักหย่อน ในหัวสมองมีแต่คิดร้ายทำลายคนอื่น!"
ลูกน้ำ นัตตี้ เดินคู่กันมาในตลาด
"อย่าลืมนะ ถ้าผู้ใหญ่ถาม ให้บอกว่าแกไม่สบายแล้วคุณท็อปกับพี่ยอดไปเยี่ยม"
"เออๆๆๆ ไม่ลืมหรอกน่ะ แต่ก็น่าจะมีรางวัลให้บ้างนะ ที่ฉันอุตส่าห์ช่วยเก็บความลับ"
"รางวัลอะไรของแก"
"ก็แบบให้คุณท็อปมาพลีกายต่อหน้าฉัน อ๊าย แค่คิดขนตรูดก็สะดุ้งแล้ว"
ลูกน้ำขำ
"บ้า ทะลึ่ง"
"ฉันอึดอัดมานานแล้ว ขอด่าหน่อยเถอะ ไอ้ผู้ใหญ่เข็ม ผู้ใหญ่เฮงซวย"
ลูกน้ำ นัตตี้มองหน้ากัน ตกใจมา " เฮ้ย"
ลูกน้ำ นัตตี้ ปรี่เข้ามาหาพวกองอาจอย่างเอาเรื่อง นัตตี้ลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นกระเทย
"เฮ้ย พูดอะไรสุนัขๆ แบบนี้จ๊ะน้า มาด่าผู้ใหญ่บ้านของฉันได้ไง"
"ที่ผู้ใหญ่เข็มทุกข์ใจจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะผู้ใหญ่จุ่น ที่เอาแต่หักหลังหาเรื่องแกล้งตลอดเวลา" ลูกน้ำบอก
ต้น หอมยืนยัน"ใช่!"
พะเยาว์ชี้หน้าด่า
"อีนี่ แกด่าผู้ใหญ่ของฉันเหรอ"
"เออ หูหนวกรึไง อีกระเทยหน้าโบราณ ฉันจะด่าผู้ใหญ่ของแก มันจะมีปัญหามั้ยห๊า"
ลูกน้ำบอก "ถ้าพวกแกด่าผู้ใหญ่ของฉันอีกคำเดียวเป็นเรื่องกันแน่"
ยิ่งใหญ่บอก "ผู้ใหญ่เข็มเห็นแก่ตัว ใช้แต่กำลัง ไม่มีสมอง จิตใจคับแคบ อาฆาตมาดร้าย ชอบ
ลอบกัดคนอื่น นี่ แถมให้หลายคำเลย"
ทั้งสองฝ่ายต่างประจันหน้าเข้าหากันอย่างแค้นๆ!!!
ลูกน้ำบอก
"ผู้ใหญ่เข็มมีเกียรติพอ จะสู้ก็เผชิญหน้าตรงๆ ไม่ใช้แผนสกปรก เหมือนผู้ใหญ่จุ่น"
พะเยาว์บอก
"ถ้าสู้ตรงๆ ก็ไม่มีทางชนะอยู่แล้ว คนที่ใช้แผนสกปรกน่ะคือผู้ใหญ่ของแกมากกว่า"
นัตตี้บอกิ "พูดมากเสียเวลา ปากดีแบบนี้ต้องปากแตก !!! ลุยโว้ย"
นัตตี้ฉุนขาดเดินเข้าไปต่อยพะเยาว์หน้าหงายไป
"อ้าวเฮ้ย พวกเรามีเรื่องแล้ว ลุย!" ชาติชายบอก
ทั้งสองฝ่ายตะลุมบอนกันนัวเนีย ต้นกับหอมช่วยนัตตี้กับลูกน้ำ ข้าวของ ผักผลไม้แถวนั้นกลายป็นอาวุธให้ทั้งสองคนปาใส่กัน ทั้งสองคณะเปิดศึกกันอย่างชุลมุลวุ่นวาย
มุมนั่งเล่น เข็มมอง ลูกน้ำ นัตตี้ ด้วยสีหน้าแค้นๆ นัตตี้หน้าตาบวมปูด ร้องห่มร้องไห้
"ผู้หญิงบอบบางอย่างฉัน พวกมันก็ยังทำได้ลง ฮือๆๆ"
"พวกฉันยอมไม่ได้จริงๆ ที่ไอ้คณะลูกไทยมันด่าผู้ใหญ่เข็มเสียๆ หายๆ กล่าวหาพ่อผู้ใหญ่ว่าเป็นคนไม่ดี"ลูกน้ำบอก
"ถ้าจะมาว่าร้ายผู้มีพระคุณของพวกเรา ตายเป็นตาย"
"ขอบใจพวกเอ็งมากที่ช่วยปกป้องข้า งานนี้มีเอาคืนแน่ เห็นทีต้องจัดการเอ็งขั้นเด็ดขาดแล้ว"
ยอดเดินเข้ามาหาเข็มด้วยสีหน้าจริงจัง
"พ่อครับผมมีเรื่องสำคัญจะบอก"
"เอ็งไปไหนมา รู้มั้ยว่า ไอ้จุ่นมันให้ร้ายข้า แถมลูกน้องมันก็มารุมคนของเรา"
"ที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ก็เพราะความเข้าใจผิด วันนี้ผมออกไปสืบหาความจริงเรื่องคนร้ายที่ทำลายแปลงผักกับวางยาบ่อปลา และตอนนี้ผมก็มีหลักฐาน แล้วว่าคนร้ายไม่ใช่พ่อกับผู้ใหญ่จุ่น"
" เป็นไปไม่ได้ มันนั่นแหล่ะคือคนร้าย"
"พ่อไปกับผมนะครับ ผมจะพิสูจน์ให้พ่อเห็นเอง"
ยอดมองเข็มด้วยสีหน้าที่มั่นใจสุดๆ
ฝ่ายจุ่นมีสีหน้าแค้นๆ หลังจากได้ฟังเรื่องราวจากชาติชาย องอาจ ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ ที่ฟังอยู่ด้วยก็มีสีหน้าไม่สบายใจขึ้นมา
"เจ็บใจนัก พวกนั้นกล้าให้ร้ายโจมตีข้ากลางตลาดเลยงั้นเหรอ"
พะเยาว์บอก "โอ๊ย พูดแล้วไม่อยากจะคุย ถ้าใครหูเบาก็ต้องเชื่อแล้วว่าผู้ใหญ่เป็นคน" พวกลูกวงหันมองหน้าจุ่น "เลว!"
ยิ่งใหญ่บอก "ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยอมพวกบ้านโน้นอีกแล้ว บังอาจมาด่าคนที่ฉันเคารพนับถือ" พวกลูกวงหันมองหน้าจุ่น "เลวที่สุด!"
"จะด่าคนว่าเลว หันหน้าไปทางอื่นกันบ้างก็ได้"
ชาติชายบอก "นับจากนี้พวกเรากับพวกมันเป็นศัตรูกันแล้ว"
สมปดีบอก "พูดแล้วของขึ้น พวกเราไปถล่มพวกมันถึงบ้านเลยดีมั้ย"
ทุกคนพร้อม "ลุย"
"พอเลยพอ ร้องเล่นเต้นรำศิลปะไทยทั้งที แทนที่จะใจเย็นๆ นี่อะไรกัน!" หงส์บอก
"ก็พวกฉันยอมไม่ได้จริงๆ นี่จ๊ะแม่หงส์" องอาจบอก
"แม่หงส์อย่าห้าม บางครั้งมันก็ต้องมีเรื่องกันบ้าง ไอ้พวกนั้นมันจะได้รู้ว่าเราไม่ได้หงองอมืองอเท้า ถ้าแรงมาก็ต้องแรงไปโว้ย!"
"แรงมา แรงไป ก็แตกหักกันน่ะสิ" หงส์ท้วง
"แตกหักสิดี เพราะยังไง พวกมันกับพวกเราก็รักกันไม่ได้แล้ว!"
องอาจบอก
"แต่ที่ฉันกังวลก็คือ เฮียต้นกับเจ๊หอม คงไม่หยุดใส่ร้ายพ่อผู้ใหญ่ง่ายๆ"
"ไม่เป็นไร ซักวันข้าจะพิสูจน์ให้เห็นเอง ว่าข้าไม่ผิด"
ท็อปเดินเข้ามา ทุกคนหันมองอย่างแปลกใจ
"ถ้าผู้ใหญ่จุ่นอยากพิสูจน์ ผมมีหลักฐานที่ทำให้ผู้ใหญ่จุ่นพ้นผิดครับ"
ทุกคนหันมามองท็อปอย่างอึ้งๆ
ปุยฝ้ายดีใจมากเข้ามาจับมือท็อปด้วยความดีใจ
"จริงเหรอ พ่อฉันจะพ้นจากข้อครหาแล้วจริงๆ เหรอ"
จุ่นกระแอม
"จับมือนานไปแล้ว"
ปุยฝ้ายเขินรีบปล่อยมือทันที
"ไหนล่ะหลักฐานที่คุณว่า"
"ตามผมมาเลยครับ"
ทุกคนเดินตามท็อปออกไป
เข็ม ยอด พร้อมชาวบ้านโคกสำเริงกลุ่มหนึ่ง ต่างนั่งรอด้วยใจจดจ่อ ยอดยืนถือถุงดำไว้อย่างหวงแหน
"ไหนว่ะหลักฐานของเอ็ง เอาออกมาให้ข้าดูได้แล้ว"
"รอก่อนครับพ่อ คนยังมาไม่ครบเลย"
ชาวบ้าน1บอก
"ที่เรียกพวกฉันมาเนี่ย วันนี้พ่อยอดจะจับตัวคนร้ายตัวจริงได้แน่นะ"
"อดใจรออีกนิดเดียวนะจ๊ะ"
พลันท็อปเดินนำจุ่น แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย และชาวบ้านดอนกระโทกเข้ามารวมกลุ่ม
"ท็อป หมายความว่าไง ทำไมพวกไอ้เข็มถึงอยู่ที่นี่ หรือว่าคนร้ายตัวจริงเป็นไอ้เข็ม"
"ปากดีนักนะ ข้ายังไม่ได้ชำระแค้นที่คนของเอ็งรุมคนของข้าเลย" เข็มว่า
"ก็คนของเอ็งหาเรื่องข้าก่อนนี่หว่า ช่วยไม่ได้โว้ย"
เข็ม จุ่น ทำท่าจะทะเลาะกัน แก้มบุ๋มต้องช่วยห้าม
"ไม่ทะเลาะกันแล้ว วันนี้เรากำลังมาหาคนร้ายตัวจริงกันนะคะ"
"คนร้ายตัวจริง ไม่ใช่ทั้งผู้ใหญ่จุ่นและผู้ใหญ่เข็มครับ"
นิก เค ป๊อบ เดินเข้ามารวมกลุ่ม
"ถ้าอย่างนั้นคนร้ายก็คือฉันงั้นสินะ"
นิกถือไอแพดเข้ามาด้วย ทุกคนมองนิกอย่างตกใจ
"นัดฉันมาที่นี่ นายคิดจะเปิดโปงฉันใช่ไหมยอด"
"ก็ไม่รู้สินะ แต่นายมันน่าสงสัยที่สุดแล้ว"
ยอดกับนิกประจันหน้ากันอย่างไม่เกรงกลัว
ยอดสวมถุงมือแล้วจัดการเทของที่อยู่ในถุงดำลงที่พื้น เห็นว่าของในถุงมีเสื้อ กางเกง ถุงมือ รองเท้า ยาฆ่าหญ้า ยาเบื่อหนู ทุกคนมองอย่างสนใจ
"มีพลเมืองดีให้ข้อมูลผมว่า คนร้ายที่ทำลายแปลงผักและวางยางบ่อปลา คือคนคนเดียวกัน และเค้าก็ฝังหลักฐานทั้งหมดไว้ในดิน และหลักฐานที่ว่าก็อยู่ตรงหน้าทุกคนแล้ว"
"ถ้าเราตรวจหาดีเอ็นเอที่หลงเหลืออยู่ในหลักฐาน เราก็จะรู้แล้วว่าใครคือคนร้าย" ท็อปว่า
"พวกนายสงสัยว่าเป็นฉัน ทั้งๆ ที่ฉันมีหลักฐานยืนยันแล้วว่า คืนนั้นฉันไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ"
"ปล่อยให้เห็นหน้าที่ของตำรวจเถอะ เดี๋ยวความจริงก็ปรากฏ"
ยอดประกาศกับชาวบ้านทุกๆ คน
"เราจะได้รู้กันแล้วว่าใครคือคนร้าย แต่ที่แน่ๆ คนร้ายต้องไม่ใช่ทั้งผู้ใหญ่เข็ม และ
ผู้ใหญ่จุ่นแน่ๆ พวกเราดีกันนะ อย่าโกรธกันอีกเลยนะจ๊ะ"
พลันที่นิกปรบมือเสียงดัง ทุกคนหันมองอย่างสนใจ
"นายมันแสดงละครได้เก่งจริงๆ ยอด"
แก้มบุ๋มถาม "หมายความว่ายังไง!"
นิกประกาศเสียงดังฟังชัด
"พ่อแม่พี่น้องทุกคนฟังผมนะครับ ใช่ครับคนร้ายไม่ใช่ผู้ใหญ่เข็ม และผู้ใหญ่จุ่น แต่คนร้ายตัวจริงเสียจริงก็คือ..."
นิกชี้ไปที่ยอด ทุกคนตกใจ!!!
"นายยอด"
"แกเอาอะไรมาพูดวะ!!! ไร้สาระ"
"หลักฐานพวกนี้แกสร้างขึ้นมาเอง เพื่อใส่ร้ายฉัน ฉันมีหลักฐานว่าคนร้ายคือแก"
ตำรวจสองนายเดินเข้ามา
"มาได้เวลาพอดีเลยครับคุณตำรวจ"
"ไหนครับ หลักฐานที่ยืนยันว่าคนผิดคือนายยอด"
หลักฐานอยู่ในมือผมแล้ว
นิกชูไอแพดขึ้นเหนือหัว ทุกคนมองอย่างสนใจ
"หลักฐานอยู่ในมือผมครับ เรามาจับคนร้ายตัวจริงพร้อมกันเลยดีกว่า"
ยอด แก้มบุ๋ม สีหน้าเครียดๆ ไม่รู้ว่านิกเอาความมั่นใจมาจากไหน ขณะที่นิกยิ้มออกมาอย่างมั่นใจว่าจะจัดการยอดได้อย่างแน่นอน!!!
อ่านต่อตอนที่ 11
