มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 15
มุมนั่งเล่น เข็มนั่งหน้าไม่สบอารมณ์มองแม่จำเนียนวัย 60 กว่าที่อยู่ตรงหน้า เทวดาแจ่มนั่งข้างๆ แม่จำเนียน ระเบียบนั่งข้างเข็ม มองทั้งคู่ด้วยสีหน้าหนักใจ
"ไม่ได้เด็ดขาด"
เข็มมองแม่จำเนียนด้วยสีหน้าจริงจัง
"ฉันผิดคำพูดที่สั่งห้ามชาวบ้านไปมาหาสู่กันไม่ได้ อีกอย่างที่ลูกของแม่จำเนียนเรียนจนจบดอกเตอร์จากอังกฤษ ก็เพราะความสามารถล้วนๆ มันไม่ได้เกี่ยวกับที่แม่จำเนียนบนบานศาลกล่าวกับเทวดาแจ่มไว้เลย"
แจ่มสะดุ้ง
"ใครว่าไม่เกี่ยว ข้าส่งใจไปช่วยลูกแม่จำเนียนอยู่นะโว้ย"
"แต่ฉันจ่ายเงินค่าจ้างล่วงหน้าให้ผู้ใหญ่จุ่นแล้ว เวทงเวทีฉันก็เตรียมไว้พร้อมเสร็จสรรพ ผู้ใหญ่จะสั่งให้ฉันยกเลิกงานไม่ได้"
ระเบียบบอก
"อนุญาตเถอะนะพี่ แม่จำเนียนอุตส่าห์มาขอเราถึงที่บ้าน พี่อย่าลืมว่าแกเป็นหัวเรือสำคัญในการช่วยพัฒนาตำบลสามัคคีมาตั้งแต่ยุคเริ่มต้น แล้วอีกอย่างชาวบ้านก็จะได้ดูมหรสพดีๆ กัน งานนี้จะเป็นงานที่ลูกบ้านของเราจะได้สนุกสนานกันซะที หลังจากที่ต้องเจอปัญหาวุ่นวายใจมาตลอด"
"ถูกของแม่ระเบียบ ข้าก็ไม่ได้ดูลิเกคณะไอ้จุ่นมาพักใหญ่แล้ว" แจ่มบอก
ระเบียบจับมือเข็ม มองตาขอร้อง
"นะพี่นะ ให้คณะพี่จุ่นเข้ามาเล่นลิเกเถอะ"
แจ่มลุ้นหนักมาก
"ตกลง ตกลง ตกลง"
เข็มมองหน้าแม่จำเนียนด้วยสีหน้าหนักใจ
" ไม่ได้ ฉันยอมไม่ได้จริงๆ"
เทวดาแจ่มลุ้นตัวเกร็ง เมื่อผิดหวังก็เข่าอ่อนทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรง "โธ่..."
เข็มมองแม่จำเนียนด้วยสายตาแน่วแน่
"ฉันไม่มีวันกลืนน้ำลายตัวเอง คนของคณะไอ้จุ่นจะไม่มีวันได้เหยียบหมู่บ้านโคกสำเริงของฉัน"
แม่จำเนียนลุกขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจมาก ระเบียบลุกตามด้วยสีหน้าหนักใจ
"ถ้าพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ ฉันขอตัวกลับ"
"ใจเย็นๆ ก่อนนะคะแม่จำเนียน เดี๋ยวฉันช่วยเกลี้ยกล่อมพ่อผู้ใหญ่ให้เอง"
"ไม่จำเป็น ฉันถือว่าฉันได้มาบอกพ่อผู้ใหญ่ไว้แล้ว ยังไงคืนนี้คณะลิเกของผู้ใหญ่จุ่นต้องมาแสดงที่บ้านฉันให้ได้"
แม่จำเนียนจ้องหน้าเข็มด้วยสีหน้าที่เด็ดเดี่ยว เข็มมองด้วยสีหน้าไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
"ไม่มีทาง ถ้าพวกมันจะเข้ามาก็ต้องข้ามศพฉันไปก่อน"
แจ่มสีหน้าสิ้นหวัง
"งานงอกแล้วไง"
เข็มถือไม้ตะพด พลางโยนไม้หน้าสามให้ เคน หนึ่ง จ๊อบ เป็นรายคน โดยเบี้ยเป็นคนส่งไม้ให้เข็ม
เคน หนึ่ง จ๊อบ รับไม้มาด้วยสีหน้าหนักใจ
"เอาไป ข้าจะพาพวกเอ็งไปลุยกับพวกไอ้จุ่นมัน"
ยอดกับท็อปเดินเข้ามาด้วยความรีบร้อน เข็มเห็นก็โยนไม้หน้าสามให้ยอดด้วย
"มาพอดี ไอ้ยอดเอ็งต้องไปลุยพวกไอ้จุ่นกับข้าด้วย มันจะแห่กันมาที่หมู่บ้านเรา"
ยอดมองเข็มด้วยสีหน้าอ้อนวอน)
"แต่พ่อครับ"
เข็มชี้หน้า "ไม่มีแต่ ทำตามที่ข้าสั่งซะ"
ยอดเงียบอึ้งไม่กล้าขัดเข็มอีก แล้วเข็มก็มองที่ท็อป
"ถ้าจะตามมาก็ต้องอยู่ข้างเดียวกับพวกเรา แต่ถ้าไม่ เรื่องนี้คุณห้ามยุ่ง"
"ผมไม่ยุ่งแน่ครับ แต่ผมจะไปเป็นเพื่อนยอดก็พอ"
เข็มหันไปมองพวกคณะในวงด้วยสีหน้าจริงจัง
"วันนี้ หัวเด็ดตีนขาดยังไง เราจะไม่ให้คณะของไอ้จุ่นเข้ามาแสดงลิเกที่หมู่บ้านของพวกเรา พวกเราสู้มั้ย"
เบี้ยบอก "สู้!!" เพียงคนเดียว
เข็มกับเบี้ยมองหน้าเคน หนึ่ง จ๊อบ ด้วยสีหน้ากดดัน
"เฮ้ย ทำไมพวกเอ็งไม่สู้กันวะ" เบี้ยถาม
เคน หนึ่ง จ๊อบ จำยอมเสียงอ่อย "สู้!"
เข็มพอใจ
"ไปรอต้อนรับมันได้แล้ว ไป"
เข็มกับเบี้ยเดินนำออกไป เคน หนึ่ง จ๊อบ เดินไปจับไหล่ยอดอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะเดินตามเข็มไป
ยอดกับท็อปเดินตามไปด้วยสีหน้าหนักใจมาก
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายมองจุ่นด้วยสีหน้าสงสัยและคาใจมาก!!!
แก้มบุ๋มถาม
"พ่อเป็นคนห้ามชาวบ้านข้ามฝั่งไปมาหากัน แต่คราวนี้ทำไมถึงยืนยันจะไปซะเอง"
"ก็มันไม่มีทางเลือก พ่อรับงานเค้ามาแล้ว แล้วเจ้าภาพเขาก็ไม่ยอมให้เรายกเลิก"
"แต่พ่อรู้ทั้งรู้ว่าถ้าเราไปแสดงที่หมู่บ้านโคกสำเริง ก็เท่ากับไปเปิดศึกกับผู้ใหญ่เข็ม เราทั้งสองฝ่ายต้องเสียเลือดเสียเนื้อแน่ๆ"
"พ่อต้องยกเลิกการแสดงคืนนี้ นี่คือทางออกที่ดีที่สุด"
จุ่นถอนใจ ครุ่นคิดเครียดๆ
"แม่จำเนียนเคยบริจาคเงินช่วยเหลือหมู่บ้านเราทั้งสร้างถนน ทั้งบริจาคเงินบูรณะวัด พวกเราเป็นหนี้บุญคุณแม่จำเนียนนะลูก ถ้าเขาร้องขออะไร เราไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ"
"พ่อ แก้มขอเถอะ ถ้าเกิดว่าเรา..."
"พอๆๆ ไม่ต้องพูดแล้ว พ่อตัดสินใจแล้ว พ่อไม่กลัวหรอก ถ้ามันจะเปิดศึกกับเราพ่อก็พร้อมจะสู้ตายเหมือนกัน ไปๆ พวกลูกก็รีบไปเตรียมตัวกันได้แล้ว"
จุ่นไล่ให้แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายไปเตรียมตัว
สองสาวมองหน้ากันอย่างหนักใจสุดขีด
จุ่น เดินนำลูกคณะมา แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย พะเยาว์ สมปดี ยิ่งใหญ่แต่งชุดลิเก
พะเยาว์แต่งเป็นโจรป่าหน้าเหี้ยม แก้มบุ๋มและปุยฝ้ายเป็นเจ้าหญิง สมปดีเป็นเจ้าชาย ยิ่งใหญ่เป็นทหาร
สนอง ชาติชาย องอาจ และลูกวงอื่นๆ ช่วยกันขนอุปกรณ์ดนตรีและเสื้อผ้าทั้งหลาย เรียงหน้ากระดานเข้ามามาอย่างเหนื่อยหอบ
พะเยาว์บอก
"รถไม่น่าเสียกลางทางเลย เยาว์เหนื่อยใจจะขาดแล้ว"
"เก็บปากไว้ร้องลิเก อย่าบ่นให้มันมาก" จุ่นบอก
ทุกคนรีบเร่งเดิน จนเห็นป้ายต้อนรับของหมู่บ้านโคกสำเริง
"ใกล้ถึงแล้ว แข็งใจสู้อีกนิดนะ"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย สีหน้าเครียด
จุ่นพาลูกคณะเดินไปด้วยสีหน้ามุ่งมั่น พลันเทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชปรากฏตัว สีหน้าเครียด
แจ่มพนมมือ
"ซ๊าธุ ขออย่าให้ทั้งสองฝ่ายมีเรื่องมีราวกันเล้ย"
"ตอนนี้พวกผู้ใหญ่เข็มเขารอต้อนรับหมดแล้ว"
"ต้อนรับด้วยรอยยิ้ม"
"ไม้หน้าสาม!"
สัมภเวสีอัครเดช กับเทวดาแจ่ม มองหน้ากันอย่างเครียดและหนักใจ
จุ่นกับพวกลูกคณะเดินมาถึงทางเชื่อมระหว่างหมู่บ้าน
เข็มถือไม้ตะพดยืนนำหน้า ยอด เบี้ย เคน หนึ่ง จ๊อบ ท็อป ที่มีไม้หน้าสามในมือ ทุกคนเข้ามายืนขวางทางพวกจุ่นไว้
ทั้งสองฝ่ายเรียงหน้ากระดานประจันหน้ากัน
"ถ้าเอ็งเหยียบเข้ามาในบ้านโคกสำเริงแค่ก้าวเดียว พวกเอ็งตาย"
จุ่นไม่สน เดินนำทุกคนเพื่อจะเข้าไปที่หมู่บ้านโคกสำเริง
จุ่นพูดกับลูกวงในคณะ
"พวกเราไม่ต้องฟัง เข้าไป๊"
เข็มยกไม้ตะพดจะตีคนที่ข้ามมา จุ่นก็ไม่ยอมจะเดินเข้าให้ได้ เบี้ยกับสนองก็ไม่ยอมจะมีเรื่องกัน
เคน หนึ่ง จ๊อบ มองหน้ากันอย่างปรึกษาแล้วช่วยกันกอดจับเข็มไว้ ทุกคนมองอย่างแปลกใจ
"ปล่อย จับข้าทำไมวะ"
"พวกเรากลัวว่าพ่อผู้ใหญ่จะบาดเจ็บ อย่าลุยเลยครับ" เคนบอก
แล้วท็อปก็เข้าไปขวางหน้าเข็มอีกคน
"ผมก็เป็นห่วงผู้ใหญ่เข็มด้วยเหมือนกัน อย่าไปมีเรื่องเลยครับ"
เคน หนึ่ง จ๊อบบอก "ใช่ๆๆๆ"
เข็มนิ่ง มองทั้งสี่อย่างไม่ชอบใจ สะบัดตัวแรง แต่ก็โดนจับไว้แน่น
"ปล่อยเว้ย ปล่อยข้า ปล่อย"
เข็มสะบัดตัวออกจนหลุดมาได้ เข็มตะโกนลั่น
"ถ้าใครขัดขวางข้าอีก ข้าจะไล่ออกจากวงให้หมด"
เข็มสั่ง
"พวกเราจัดการพวกมัน"
จุ่นสั่งลูกว
"ตายเป็นตายโว้ย ลุย!"
ฝ่ายของเข็ม และฝ่ายของจุ่น เข้าไปฟัดนัวเนียกัน พลันยอดวิ่งเข้าไปแทรกระหว่างกลาง โดนหมัดลูกหลงจากเข็มจนยอดกระเด็นไป
"พอแล้ว พอ พอได้แล้ว!! ฟังฉัน ขอให้ทุกคนฟังฉัน"
ทุกคนชะงัก หย่าศึกกันชั่วคราว
ถนนทางเชื่อมระหว่างสองหมู่บ้าน
ยอดยืนขวางกลางทั้งสองฝ่ายไว้อย่างห้าวหาญ
"ถ้าพ่อไม่ยอมให้คณะลูกไทยเข้ามา เอาเป็นว่าคณะลูกไทยก็ต้องเล่นลิเกอยู่ พื้นที่กึ่งกลางระหว่างสองหมู่บ้าน ไม่ต้องล้ำแดนเข้าไป"
"แก้มเห็นด้วยนะคะ เพราะทุกคนต่างก็มีสิทธิ์ในพื้นที่ตรงนี้เท่าๆ กัน"
"ใครเห็นด้วยกับฉันยกมือขึ้น"
ยอด แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ท็อป เคน หนึ่ง จ๊อบ ยกมือสุดแขน
เบี้ยตบหัวเคน หนึ่ง จ๊อบ เรียงคน
"พวกเอ็งไม่ต้องสะเออะออกความเห็น ฟังคำสั่งจากผู้ใหญ่ของเราพอ"
เคน หนึ่ง จ๊อบ คลำหัวป้อยๆ แต่ดีที่ไม่มีใครสงสัยว่าเขาอยู่ฝ่ายเดียวกับยอดแล้ว
"ว่าไงจ๊ะพ่อกับผู้ใหญ่จุ่น ตกลงมั้ย"
จุ่นสีหน้าครุ่นคิดแล้วก็ยืนยันออกไป
"ข้าไม่มีปัญหา ขอแค่ได้แสดงลิเกแก้บนให้แม่จะเนียนได้ก็พอ ที่ไหนข้าก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้น"
"แต่ข้าไม่ยอม!!! ถ้าเล่นไปเล่นมา แล้วพวกเอ็งทะลึ่งหลุดเข้ามาในหมู่บ้านข้าล่ะ ข้าไม่ยอมเด็ดขาด แม้แต่มิลลิเมตรเดียวข้าก็ไม่ให้พวกเอ็งหลุดเข้ามาเหยียบ"
"แล้วจะทำยังไง จะให้พวกเราเล่นกลางลำคลองรึไง"
ทุกคนอยู่ในความตึงเครียด พลันยอดก็ยิ้มออก
"ฉันรู้แล้วว่าคณะลูกไทยจะเล่นลิเกให้แม่จำเนียนดูได้ยังไง"
ยอดยิ้มออกมาสีหน้ามั่นใจสุดขีด
ตอนกลางคืน แสงสปอร์ตไลท์จากริมคลองส่องไปที่เรือของพวกแก้มบุ๋มที่มีการแสดงลิเกอยู่
เรือทั้งสองลำ ลำใหญ่พอสมควร
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย พะเยาว์นั่งเรืออีกลำ ยิ่งใหญ่ สมปดีอยู่นั่งอยู่บนเรือลำเดียวกัน ทุกคนกำลังเล่นลิเก
องอาจ ชาติชาย จุ่น และลูกวง เล่นดนตรีอยู่บนเรืออีกลำ
แก้มบุ๋มรำลิเก และร้องลิเกเนื้อหาต้องพลัดพรากจากคนรัก... น้ำเสียงหวานจับหัวใจ...
พะเยาว์ที่เป็นโจรป่ากำลังฟันดาบต่อสู้กับสมปดีที่เป็นเจ้าชาย โดยมียิ่งใหญ่เป็นทหารคอยสู้กับพะเยาว์ด้วย แก้มบุ๋มและปุยฝ้ายตกอก จุ่น องอาจ ชาติชาย เล่นดนตรีทำนองตื่นเต้นเร้าใจ
พะเยาว์ที่โดนรุม ก็ร้องวี๊ดว๊ายอย่างตกใจกลัว
"อ๊าย... ว๊าย... อย่านะ อย่า"
"เฮ้ย ร้องอะไร แกเป็นโจรใจหยาบ ไม่ใช่โจรใจตุ๊ด"
"ไม่เอาแล้ว ถ้าอยากเอาเจ้าหญิงแกเอาไปเลย ฉันไม่เอาแล้ว"
พะเยาว์กลัวร้องไห้
"พวกแกฟันกันไม่ยั้งเลย เดี๋ยวดาบฟันหน้าฉันเสียโฉมพอดี เพิ่งฉีดโบ
ท็อกซ์มาด้วย ฮือๆๆ"
แม่จำเนียนกับชาวบ้านโคกสำเริงนั่งดูการแสดงลิเกที่ริมน้ำ หัวเราะสนุกสนานชอบใจ
ทางด้านเทวดาแจ่มกับสัมภเวสีก็นั่งดูอยู่กับกลุ่มคนดูก็หัวเราะอย่างชอบใจเช่นกัน
"ไอ้ยอดหัวมันดีจริงๆ คิดได้เนอะให้มาแสดงลิเกกลางน้ำแบบนี้" แจ่มบอก
"แค่นี้ทั้งสองหมู่บ้านก็ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว โล่งอกไปทีนะท่าน"
แจ่ม อัครเดช กิฟต์มีไฟว์ให้กันอย่างดีใจ
เบี้ยยืนข้างเข็มมองดูภาพตรงหน้าอย่างขัดใจ
"อย่างนี้จะดีเหรอครับพ่อผู้ใหญ่"
"แค่พวกมันไม่เหยียบหมู่บ้านข้า ข้าก็ไม่มีปัญหา"
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 15 (ต่อ)
ยอด ท็อป เคน หนึ่ง จ๊อบรวมกลุ่มกันยิ้มสนุกกับงานไปด้วย
ยอดมองแก้มบุ๋มด้วยสีหน้ายิ้มพอใจอย่างสุดๆ ท็อปก็มองปุยฝ้ายอย่างชอบใจเช่นกัน
"แค่นี้ก็หมดปัญหาแล้ว" ยอดถอนหายใจหายห่วง
" ถ้าทุกปัญหาจบลงง่ายๆ อย่างนี้ก็ดีนะสิเนอะ" ท็อปบอก
ยอดมองคณะลิเกกลางลำน้ำ แล้วยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ...
เค ป๊อป มืดใส่หมวกกันน็อกเต็มใบ เดินย่องๆ มาหลบที่ริมคลองใกล้ๆ พวกแก้มบุ๋มที่แสดงลิเกอยู่
ทั้งสามคนเปิดฝาหมวกกันน๊อกขึ้น แล้วสบตามากันอย่างมีแผนร้าย
"ครั้งนี้อย่าให้พลาดนะเว้ย" เคบอก
"ไอ้ยอด...นังแก้ม แค้นคราวก่อน ถึงเวลาที่ข้าต้องเอาคืนแล้ว หึๆๆๆ" มืดบอก
"พวกมันต้องแสดงไม่จบ อย่างที่เสี่ยต้องการ"
เค ป๊อป มืดมองที่พวกแก้มบุ๋มด้วยสีหน้าร้ายๆ
ก่อนหน้านี้ สุชาติคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าตกใจ เค ป๊อบ มืด มองสุชาติอย่างสนใจ
"เฮ้ย ลิเกกลางน้ำ! ห๊า ไอ้ยอดมันเป็นคนคิดเหรอ อั๊วต้องขอโทษแม่จำเนียนด้วยนะที่อุตส่าห์โทร.มาชวนอั๊วไปดูลิเก แต่อั๊วติดธุระด่วนไปไม่ได้จริงๆ ยังไงอั๊วจะให้ลูกชายไปแทนนะ แค่นี้ก่อนนะแม่นะ"
สุชาติตัดสายทิ้งแล้วขว้างโทรศัพท์โดนหัวมืดที่ยืนอยู่ข้างป๊อปกับเคด้วยสีหน้าโกรธจัด
"โธ่เว้ย เพราะแผนไอ้ยอดแท้ๆ สองหมู่บ้านมันก็เลยไม่ทะเลาะกัน"
มืดบอก "โธ่เว้ย เพราะเอ็งคนเดียวไอ้ยอด ข้าถึงเจ็บตัว"
"แล้วเสี่ยจะให้พวกผมทำอะไรดีครับ"
"ตามไปคล้องพวงมาลัยให้พวกมัน" สุชาติบอก
ป๊อบถาม
"สักกี่พวงดีครับ"
สุชาติเขกหัวป๊อบอย่างแรง
"อั๊วประชดโว้ย!!! ไอ้ยอด มันแส่เรื่องนี้เพราะไม่อยากให้สองหมู่บ้านทะเลาะกัน พวกเอ็งต้องทำให้ความพยายามของมันล้มเหลว... พวกเอ็งทุกตัวต้องทำให้คณะของไอ้จุ่นทำการแสดงไม่ได้"
สุชาติเดินเข้าไปหามืด
"และงานนี้อั๊วให้ลื๊อเป็นหัวหน้าทีม อย่าทำให้อั๊วผิดหวัง"
มืดสีหน้ามุ่งมั่นสุดๆ
ในมุมลับตา ทั้งสามคนยิ้มร้ายๆ ออกมา
"งานนี้เสี่ยจะต้องไม่ผิดหวัง!"
มืดมองไปรอบๆ บริเวณอย่างระวัง
"มีคนเห็นเรารึเปล่า" มืดถาม
ป๊อบบอก "ทุกคนมัวแต่สนใจลิเก ทางเราสะดวกแน่นอน"
"หึหึหึ ดีมาก ถ้างั้นรีบทำงานของเราให้เสร็จ"
มืด เค ป๊อบ เอาไม้หนังสติ๊กออกมาจากเสื้อคนละอัน ทั้งสามเอาลูกหินมาเป็นกระสุน แล้วง้างไปทางคณะลิเกที่อยู่กลางลำคลอง…
ขณะที่ทุกคนชมการแสดงลิเกด้วยสีหน้ามีความสุข
ทุกคนยังแสดงลิเกอยู่เช่นเดิม จุ่น ชาติชาย องอาจ ก็เล่นดนตรีประกอบ
ระหว่างที่สมปดี ยิ่งใหญ่ กำลังฟันดาบต่อสู้กับพะเยาว์อยู่นั้น พลันลูกหินก็พุ่งลอยเข้ามาโดนตัวทุกๆ คน แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย จุ่น อาอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี ต่างหลบกันชุลมุน
สมปดีถาม "โอ้ย! ใครวะ โอ๊ย มีคนยิงลูกหินมาทางนี้"
ยิ่งใหญ่บอก "โอ๊ย หยุดนะเว้ย หยุด โอ๊ย"
"เฮ้ยๆๆๆ อะไรกันวะเนี่ย โอ๊ย ใครวะ ฝีมือใคร!! โอ๊ยย" จุ่นร้อง
ยิ่งใหญ่และพะเยาว์โดนลูกหินยิงจนกระเด็นตกน้ำไป
เข็มกับเบี้ยมองสภาพพวกจุ่นที่โดนยิงลูกหินใส่ด้วยสีหน้ายิ้มสะใจ
"ฮ่าๆๆๆ สะใจจริงโว้ย"
ยอดบอก
"พ่อ เอาเวลาสะใจมาสงสัยดีกว่า ว่าใครยิงลูกหินแกล้งคณะลูกไทย"
"ใครแกล้งก็ช่างหัวมันสิวะ พวกมันไม่ได้แกล้งเราซะหน่อย"
"แต่ถ้าเราจับตัวพวกก่อกวนไม่ได้ คนอื่นๆ จะเข้าใจผิดว่าเป็นฝีมือเราก็ได้นะพ่อ
ฉันว่าพวกมันต้องมีแผนใส่ร้ายพวกเราแน่ๆ"
ยอดหันไปบอกท็อป เคน หนึ่ง จ๊อบ
"เฮ้ย ไปดูเร็วว่าเป็นฝีมือใคร!"
ยอด ท็อป เคน หนึ่ง จ๊อบ ก็วิ่งออกไปจากตรงนั้น
เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชก็ปรากฏตัวขึ้น มองไปทางยอดอย่างเอาใจช่วย
อัครเดชบอก
"เฮ้อ ปัญหาไม่จบไม่สิ้นจริงๆ"
"จับตัวคนร้ายให้ได้นะไอ้ยอด อย่าปล่อยให้มันลอยนวล" แจ่มบอก
เค ป๊อบ มืด พากันวิ่งเร็วไปยังมอเตอร์ไซค์ที่แอบอยู่ในมุมหลบซ่อน ทั้งสามคนเอาหมวกกันน็อกปิดคลุมใบหน้ามิดชิด
"รีบเอาหลักฐานในมือโยนเข้าไปในบ้านไอ้ยอดเร็ว" มืดบอก
ป๊อปวิ่งสะดุดล้ม หน้าทิ่มไปใส่เค ป๊อปกับเค เซไปจะชนมืดแต่มืดหลบทัน สองคนลงไปนอนกับพื้น
"เสียเวลาจริงๆ รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวเราก็โดนจับได้พอดี" มืดว่า
มืด เค ป๊อบ ใส่หมวกกันน็อกเหมือนเดิม และกำลังจะหนีไป แต่ทว่า ยอด ท็อป เข้ามาขวางไว้
ทั้งสามชะงัก จะหนีไปอีกทาง พลัน เคน หนึ่ง จ๊อบ ก็เข้ามาขวางไว้
มืด เค ป๊อบ เลิ่กลั่ก ไม่รู้จะหนีไปไหนเพราะโดนล้อมไว้ทั้งหมด
มืด เค ป๊อบ ตกใจกลัว ง้างหนังสติ๊กไว้ป้องกันตัว
"ชัดเลย หลักฐานยังคาอยู่ในมือ" ท็อปบอก
เคนถาม
"พวกเอ็งเป็นใครวะ ทำไมต้องมาก่อกวนด้วย ต้องการอะไร"
"พวกเอ็งเป็นใบ้เหรอ ถามทำไมไม่ตอบ!" จ๊อบถาม
มืด เค ป๊อบ ยิงลูกหินใส่ทุกคน ทุกคนหลบเป็นพัลวัน
มืด เค ป๊อบ จะหนีไป ยอดเข้าไปขวางอีก
"พวกแกนี่เอง ที่อยู่เบื้องหลังในการปั่นป่วนและก่อกวนตำบลของเรา ทั้งเรื่องแปลง
ผัก บ่อปลา ขัดขวางการซ่อมสะพาน และเรื่องวุ่นวายอื่นๆ มันเป็นฝีมือของพวกแก"
"ใครวะ เจ้านายของพวกแกมันเป็นใคร" ท็อปถาม
"มันไม่ยอมบอกหรอก จับตัวมัน เปิดหน้าพวกมันออกมาดู" ยอดบอก
"เฮ้ย"
ทุกคนหันขวับไปมอง นิกเดินเข้ามาอย่างเท่พร้อมไม้หน้าสามในมือ
นิกเอาไม้หน้าสามชี้หน้า เค ป๊อบ มืด อย่างห้าวหาญ เสียงดัง
"พวกแกนี่เอง ความเลวของพวกแกทำให้ฉันโดนพวกไอ้ยอดมันสงสัยว่า ฉันคือคนร้าย ฉันจะกระชากหน้ากากพวกแกออกมารับโทษให้ได้"
นิกเงื้อมือแล้วแกล้งสะดุด ฟาดไม้โดนแขนท็อปกระเด็น
ทุกคน "เฮ้ย"
นิกเหวี่ยงไม้โดนยอดกระเด็นไปกระแทกเคน หนึ่ง จ๊อบ
"นิก แกทำอะไรของแก" ยอดถาม
"ขอโทษๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันสะดุดไม่เห็นรึไง"
มืด เค ป๊อบ เห็นทางสะดวกก็เลยรีบวิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์ แล้วทั้งหมดก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป
ยอด ท็อป เคน หนึ่ง จ๊อบ จะตามไปแต่นิกวิ่งไปกระแทกขวางทุกคนไว้อีก จนทุกคนตามไปไม่ทัน
"โธ่เว้ย หนีไปจนได้ เกือบจับตัวมันได้แล้วเชียว!"
ยอดโมโหจัดกระชากคอเสื้อนิก แล้วชกหน้านิกอย่างแรง นิกล้มหงายไป
ยอดจะตามไปซ้ำ แต่ท็อปห้ามยอดไว้
"ยอด ใจเย็น!!! อย่า"
นิกลุกขึ้นทำเป็นตีหน้าเศร้า
"แกชกฉันทำไม ฉันอุตส่าห์มาช่วยแกจับคนร้าย แกทำร้ายฉันทำไมวะ"
"เพราะแก พวกมันถึงหนีไปได้ แกตั้งใจมาช่วยพวกมัน อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทัน"
นิกตีหน้าเศร้า
"ไหนหลักฐาน หลักฐานอยู่ไหนว่าฉันขัดขวางพวกนาย แล้วช่วยเหลือไอ้สามตัวนั่น แกกล่าวหาฉันแบบนี้ ฉันเสียใจนะยอด คนอุตส่าห์อยากทำดี แต่กลับไม่ได้ดี โธ่เว้ย!"
นิกทำเป็นตีหน้าเศร้าเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
ทุกคนมองนิกอย่างไม่เป็นมิตร และตบไหล่ปลอบให้ยอดใจเย็น
นิกจับที่แผลที่ปากตัวเอง แล้วยิ้มออกมาอย่างสะใจ
เที่ยงวันใหม่ สุชาติ เดินลงมาจากบนบ้าน ไปที่โต๊ะอาหารกลางวัน นิกนั่งมีพลาสเตอร์ปิดโหนกแก้มที่โดนต่อย ส่วนยองแอยืนเสียบหูฟัง ฟังเพลงไป เต้นไป
สุชาติเดินไปนั่งที่ประจำ
"เจ็บมากมั้ยลูก"
"ไกลหัวใจครับป๊า ป๊าผมขอโทษที่เมื่อคืนพวกผมใส่ร้ายไอ้ยอดไม่ได้"
"ไม่เป็นไร วันพระไม่ได้มีหนเดียว"
"ใช่ครับป๊า..วันพระมีเดือนล่ะตั้งสี่ครั้ง"
"ยังจะมาตลกอีก... ยองแอจะเต้นอีกนานไม๊ลูก"
ยองแอหันมาหาสุชาติเหมือนได้ยิน
"ไม่ค่ะ..ยองแออิ่มแล้ว"
สุชาติส่ายหัว
"พ่อถามว่าจะเต้นอีกนานไม๊"
ยองแอหันมา
"ไม่กินค่ะ...ก็ยองแอบอกป๊าว่ากินแล้วไงคะ"
นิกเดินไปดึงหูฟัง
"ป๊าถามว่าจะเต้นอีกนานไหม"
"อ๋อ...ยองแอไม่ได้ยิน"
ยองแอเดินไปนั่งที่โต๊ะ นิกเดินตามกลับมาลงนั่ง
"ป๊า...เมื่อเช้านิกไปตลาด...ได้ยินชาวบ้านเค้าคุยกันเรื่องไอ้ยอดกับแก้มบุ๋ม"
สุชาติเหมือนไม่สนใจ ตักกับข้าวกิน
"เล่ามา...."
"ไอ้ยอดมันเป็นคนดีจริงๆ นะเว้ย" ชาวบ้าน 1 บอก
ร้านกาแฟโบราณโบราณมีชาวบ้านทั้งสองหมู่บ้านมีชาวบ้านนั่งอยู่ฝั่งละ 3-4 คน
ชาวบ้านหมู่บ้านโคกสำเริงนั่งจับกลุ่มคุยกัน ส่วนอีกโต๊ะชาวบ้านดอนกระโทกก็นั่งจับกลุ่มคุยกันเช่นกัน
นิก กับยองแอ เดินเข้ามาอย่างสนใจ ยองแอเต้นเกาหลีตามเข้ามา นิกหันไปบอกยองแอ
"เลิกฟังเพลงได้แล้ว"
"ได้"
ยองแอเดินกลับออกไปจากร้าน นิกดึงยองแอไว้ แล้วดึงหูฟังออก
"ไปไหน"
"อ้าวก็พี่นิกบอกว่ากลับได้แล้ว"
"พี่บอกว่า เลิกฟังเพลงได้แล้ว"
"เอ้าก็ไม่บอก"
ยองแอถอดหูฟังแล้วเดินตามนิกเข้าไปในร้านที่มีชาวบ้านนั่งคุยกันอยู่
ชาวโคกสำเริง1บอก
"ยอดมันได้ทำอย่างที่มันลั่นวาจาไว้ มันช่วยไกล่เกลี่ยให้คนของผู้ใหญ่จุ่นยอมเปิดทางให้รถขายผลไม้ของฉันผ่านเข้าไป ถึงจะไม่สำเร็จ แต่ยอดมันก็พยายามสุดความสามารถ"
ชาวโคกสำเริง2 บอก
"ไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อว่าไอ้ยอดทำทุกอย่างเพื่อความสุขของพวกเราชาวตำบลสามัคคี"
มัคนายกบอก
"ไม่ใช่แค่ยอดหรอก"
มัคทายกนั่งร่วมวงฝั่งดอนกระโทกทุกคนหัวมองอย่างสนใจ
มัคนายกบอก
"แต่แก้มบุ๋มลูกผู้ใหญ่จุ่นก็ช่วยไอ้ยอดด้วย"
นิกได้ยินตกใจรีบเข้าไปถาม
"ห๊า แก้มบุ๋มร่วมมือกับไอ้ยอดด้วยเหรอ"
"ยัยแก้มกับพี่ยอดยังคบหากันอีกเหรอ ยองแอไม่ยอมนะ!"
"อย่าเพิ่งยองแอ... เรื่องมันเป็นยังไงเหรอ"
มัคนายกเล่า
"ยอดกับแก้ม ช่วยให้ชั้นพาหลวงตาไปสวดศพตาเอิบที่บ้านโคกสำเริง ตอนแรกพวกไอ้เคนมันขวางไว้ แต่ยอดจัดการจนได้ไป"
ชาวดอนกระโทก1บอก
"ไม่คิดเลย ว่าไอ้ยอดมันจะดีได้ขนาดนี้"
ชาวดอนกระโทก2 บอก
"รือพวกเราต้องหันกลับไปมองยอดกันใหม่ บางทียอดอาจจะจริงใจกับพวกเราทั้งสองหมู่บ้านจริงๆ ก็ได้"
"แน่นอน ฉันมั่นใจว่ายอดนี่แหล่ะที่จะทำให้ตำบลสามัคคีกลับมาสงบสุขอีกครั้ง ... จริงมั้ยพวกเรา ถ้าเห็นด้วยกับฉัน ขอเสียงหน่อย"
ชาวโคกสำเริงขานรับ "เฮ้"
นิกกับยองแอมองหน้ากันอย่างเครียดๆ
บนโต๊ะอาหาร สุชาติไม่ได้สนใจที่จะกิน แต่สนใจที่นิกเล่า
"จริงๆป๊า...ยองแอก็เห็น"
"นิกจะไม่ยอมให้ไอ้ยอดมันทำตัวเป็นฮีโร่แบบนี้อีก"
"ยองแอก็ไม่ยอมให้นังแก้มอยู่ใกล้หัวใจพี่ยอดอีก"
"แล้วพวกแกจะทำยังไง"
ยองแอบอก
"เรื่องนี้ต้องถึงหูผู้ใหญ่จุ่น"
"ใช่ ผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็มต้องรู้ว่าแก้มบุ๋มยังไม่ตัดใจจากไอ้ยอด หนำซ้ำยังคอย
ช่วยเหลือไอ้ยอดตลอด"
"ไป พี่นิก ไปบอกผู้ใหญ่จุ่นกัน"
ยองแอ นิก เดินออกไป แต่สุชาติจิกหัวลูกไว้
"หยุดเลย หยุด ไม่ต้องไปบอก"
นิก ยองแอ ถาม "ทำไมละป๊า"
"ถ้าไปบอกปากเปล่าแต่ไม่มีหลักฐาน ยอดกับแก้มบุ๋มต้องแก้ตัวได้อยู่แล้ว"
นิก ยองแอบอก"จริงด้วย"
"แล้วป๊าจะให้ผมทำยังไง แค่คิดว่าแก้มยังรักและอยู่ใกล้ๆ ไอ้ยอดตลอด ใจผมงี้ ปวดจี๊ด"
สุชาติมองยิ้มให้นิกกับยองแออย่างเจ้าเล่ห์
"ก็หาหลังฐานมายืนยันกับไอ้ผู้ใหญ่สองคนนั่นซิ"
สุชาติดึงลูกทั้งสองเข้ามาแล้วเล่าแผน ยองแอ นิก ยิ้มร้ายๆ ออกมา
จุ่นรับถุงขนมไทยจากนิก
"เกรงใจพ่อนิกจริงๆ มาครั้งไหนก็มีของติดไม้ติดมือมาฝากตลอด"
"แค่นี้ไม่เหลือบ่ากว่าแรงเลย สำหรับลุงผู้ใหญ่ก็เหมือนญาติผู้ใหญ่ที่ผมเคารพนับถือมากที่สุดคนหนึ่ง"
"ขอบใจนะลูกนะ เอ่อ ว่าแต่หน้าไปโดนอะไรมาน่ะ"
"เมื่อคืนผมไปตามจับไอ้พวกที่ก่อกวนทำร้ายคณะลิเกของลุงน่ะครับ"
"โธ่ โดนพวกมันทำร้ายเหรอ ไอ้พวกนั้นมันเลวจริงๆ"
"เปล่าครับ ไอ้ เอ๊ย นายยอดมันทำร้ายผมน่ะครับ" นิกแกล้งเจ็บ จับปาก "อู๊ย นึกแล้วมันเจ็บจี๊ด ยอดมันกล่าวหาว่าผมช่วยไอ้พวกก่อกวน ยอดมันก็เลยทำร้ายผม"
"โธ่ พ่อนิกมาช่วยแท้ๆ แต่ไอ้ยอดมันดันใส่ความให้อีก เลว เลวจริงๆ"
"ผมต้องขอโทษจริงๆ นะครับ ที่ผมจับคนร้ายไม่ได้"
"โถ่พ่อนิก แค่พ่อนิกช่วยตามจับตัวคนร้าย ลุงก็ซึ้งน้ำใจจะแย่แล้ว"
แก้มบุ๋มเดินลงมาจากบนบ้านด้วยความรีบร้อน ต้องชะงักเมื่อเห็นจุ่นนั่งอยู่กับนิก
"แก้มมาพอดีเลย แก้มไปเอายามาทำแผลให้นิกหน่อยสิลูก"
"เอ่อ พอดีแก้มมีธุระจะไปซื้อของในตลาด แก้มคงอยู่ช่วยไม่ได้"
"ถ้าแก้มจะไปซื้อของ งั้นให้ผมไปเป็นเพื่อนนะครับ"
"ไม่เป็นไร ขอบใจนะ แก้มไปก่อนนะพ่อ"
แก้มบุ๋มจะเดินออกไป
"ไม่ต้องไป ซื้อของค่อยไปซื้อเวลาอื่นก็ได้ ช่วยทำแผลให้นิกก่อน แต่ถ้าต้องรีบซื้อเดี๋ยวนี้ ก็ให้ฝ้ายไปซื้อมาให้"
"น้องช่วยงานแม่อยู่ในครัว ให้แก้มไปเองดีกว่า แก้มไปแล้วนะ"
จุ่นเข้าไปขวาง
"เพราะอะไรแก้มถึงจะต้องรีบไปขนาดนี้ บอกพ่อมานะ"
จุ่นมองกดดันแก้มบุ๋ม นิกจับแขนจุ่นไว้
"ให้แก้มไปเถอะครับ อย่าบังคับใจแก้มเลย แก้มคงไม่กล้าไปทำอะไรที่เป็นการขัดใจลุงผู้ใหญ่หรอกครับ... ไปเถอะครับแก้ม"
แก้มบุ๋มตัดสินใจเดินออกไป จุ่นมองตามอย่างขัดใจ
"ช่วงนี้อยู่ไม่เคยจะติดบ้าน ชักจะมีพิรุธ"
"เพราะแบบนี้ผมถึงให้ปล่อยแก้มไปไงครับ เดี๋ยวผมจะสะกดรอยตามไปเอง ว่า
แก้มไปตลาดหรือไปทำอะไรกันแน่"
นิกมองไปทางแก้มบุ๋ม หมายมั่นว่าจะต้องจับแก้มบุ๋มให้มั่นคั้นให้ตาย
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 15 (ต่อ)
เสียงร้องเพลงลูกทุ่งอันแสนเพี้ยนของยองแอ ดังขึ้นที่บ้านเข็ม
เข็ม ระเบียบ ทำสีหน้าสยองๆ เมื่อได้ยินเสียงอันแสนทรมานหู
เข็มพูดเบาๆ กับระเบียบ
"ปวดหัวตัวร้อนมาตั้งแต่เช้า ต้องมาฟังเสียงหนูยองแอ หัวที่ปวดอยู่แล้วแทบจะระเบิด"
ระเบียบแกะยาซาร่าออกจากซอง แล้วยื่นยาพร้อมน้ำให้เข็ม
"กินก่อนนะพี่ จะได้ดีขึ้น"
เข็มกินยา แล้วมองยองแออย่างสยอง พอจบเพลง เข็มตบมือเพื่อเอาใจ
"ดีมากเลยหนูยองแอ แต่อย่าเพิ่งหัดร้องเพลงตอนนี้เลยนะ รอไอ้ยอดมาก่อน"
"จะได้ให้ยอดเป็นคนสอนหนูร้องเพลงแทนป้ากับลุง ยอดมันสอนเก่งกว่าป้าเยอะ"
เข็มบ่นๆ
"มัวแต่หายหัวไปไหนวะ"
ยอดเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นยองแอ ยอดรีบกลับตัวเพื่อไปอีกทาง แต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะเข็มกับยองแอเห็นยอดแล้ว
"ยอด มานี่เลย มานี่"
ยอดเดินเข้ามาหาอย่างเซ็งๆ
"มาสอนยองแอร้องเพลงหน่อย พ่อปวดหู เอ๊ย พ่อหูไม่ดีแก่แล้ว"
"แม่กับพ่อกลัวจะสอนได้ไม่ดีเท่ายอดน่ะ"
"ผมไม่ว่างครับ นัดท็อปไปกินข้าวข้างนอก ขอโทษนะยองแอ พี่ไปก่อนนะ"
"อ้าว" ยองแอเข้าไปเกาะแขนยอดอย่างอ้อนๆ "แต่ยองแออยากเรียนร้องเพลง สอนยองแอหน่อยนะคะ นะคะพี่ยอด"
"แต่พี่มีนัดแล้ว เอาไว้วันหลังนะ"
"พวกแกจะเจออะไรกันทุกวี่ทุกวัน อยู่ติดบ้านบ้างเถอะ หรือว่าที่ออกไปบ่อยๆ เพราะแอบไปเจอกับนังแก้ม ห๊า!"
ยอดสีหน้าเครียดๆ ยองแอมองอย่างรู้ทัน
"พี่ยอดไม่กล้าออกไปหายัยแก้มหรอกค่ะลุงผู้ใหญ่ ถ้าพี่ยอดติดนัดแล้วก็ไปเถอะ ยองแอค่อยมาให้พี่สอนร้องเพลงวันหลังก็ได้"
"ถ้างั้นพี่ไปก่อน คราวหน้าค่อยมาเรียนร้องเพลงกัน"
ยอดรีบออกไปทันที
เข็มมองตามไม่พอใจ
"หนูยองแอไม่น่าปล่อยมันไปเลย"
"ปล่อยไปเถอะค่ะ ไม่เห็นเหรอว่าพี่ยอดพิรุธเยอะจะตาย เดี๋ยวยองแอตามไปดูพี่ยอดเอง เดี๋ยวก็รู้ว่าจริงๆ แล้ว พี่ยอดออกไปหาใคร"
ยองแอมองตามยอดอย่างอยากรู้ว่า ยอดออกไปหาใคร
ระเบียบมองตามยอดอย่างรู้สึกห่วงและไม่สบายใจ
แก้มบุ๋มเดินทางไปกระท่อมในมือมีถุงกับข้าวติดมือมาด้วย เห็นกระท่อมอยู่ปลายทางไม่ใกล้ไม่ไกล
นิกแอบตามมาอยู่ห่างๆ แก้มบุ๋มหยุดเดิน หันมองไปรอบๆ อย่างระวัง
นิกรีบหลบเข้าหลังต้นไม้
"แก้มบุ๋มแวะซื้อข้าวมาฝากใคร ทำไมต้องทำลับๆ ล่อๆ"
แก้มบุ๋มมองไปรอบๆ อย่างระวังตัว แล้วเดินออกไป
นิกหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายคลิป แล้วเดินตามแก้มบุ๋มไปอย่างระวัง
ยอดเดินทางไปที่กระท่อม ยอดมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังตัวเอง เห็นว่าไม่มีใครตามมา ยอดก็รีบเดินออกไป
ที่ต้นไม้ใหญ่ ยองแอชะโงกหัวออกมามอง และถ่ายคลิปเก็บไว้ตลอด ยองแอหอบแฮ่กๆๆ ปาดเหงื่อ
"ทำไมมาในที่ลับตาคนแบบนี้ หึ! อย่าคิดว่าจะรอดพ้นสายตายองแอไปได้"
ยองแอก็เดินตามยอดไปด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
แก้มบุ๋มเดินมาถึงกระท่อม พลางมองซ้ายขวาก่อนที่จะเดินเข้าไปในกระท่อม นิกหลบอยู่ที่มุมหนึ่ง มองไปทางหน้ากระท่อม พลางถือมือถือถ่ายคลิปไว้ด้วย
ยอดเดินเข้ามา นิกเห็นยอดก็ตกใจ!!
"เฮ้ย ไอ้ยอด!!! " นิกรีบถ่ายคลิป "ไม่อยากจะเชื่อ…สุดท้ายก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ"
ยองแอที่เดินตามมาจากทางหนึ่ง กำลังจะตามยอดเข้ากระท่อมไป
นิกเห็นก็รีบพุ่งไปคว้ายองแอไว้แล้วลากมาอยู่ที่มุมหลบซ่อน
"ปล่อย ยองแอ ยองแอจะตบนังแก้ม ปล๊อย"
นิกปิดปากยองแอ
"เงียบ อย่าส่งเสียง"
ยองแอแกะมือนิกออก
"พี่ยอดอยู่กับนังแก้ม เราต้องไปแยกสองคนนั้นออกจากกันสิ"
"เรื่องนั้นเราต้องทำอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เราต้องเก็บหลักฐานความสัมพันธ์ของสอง
คนนั้นให้ได้มากที่สุด"
ยองแอสงบลง แล้วทั้งสองคนก็จ้องมองไปทางกระท่อมอย่างไม่วางตา
"ไอ้ยอด ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่แกจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับแก้มบุ๋ม เพราะ
โอกาสครั้งต่อไปฉันจะเป็นคนทำลายเอง"
ยอดนอนตักแก้มบุ๋ม ยิ้มออกมาอย่างสุขใจ ยอดกินขนมเอลเซ่ไปด้วย ในขณะที่แก้มบุ๋มส่องกล้องออกหน้าต่าง มองไปรอบๆ
"เจออะไรผิดปกติมั้ยแก้ม มีชาวบ้านต้องการความช่วยเหลือรึเปล่า"
"สถานการณ์ยังสงบอยู่นะ"
ยอดหอมมืออีกข้างของแก้ม ยิ้มสุขหัวใจเหลือเกิน...
"ยิ้มมีความสุขอะไรคะคุณยอด"
"จะไม่ให้มีความสุขได้ยังไง ก็วันนี้เราอยู่ด้วยกันแค่สองคน ไม่มี ก.ข.ค ให้กวนใจ"
ยอดลุกขึ้นนั่งข้างๆ พร้อมกับส่งสายตาหวานๆ ให้
"วันนี้อยู่กันสองต่อสอง นอกจากช่วยเหลือชาวบ้านแล้ว เราสองคนจะทำอะไรกันดีน๊า"
ยอดเอามือแก้มบุ๋มขึ้นมาจูบ แก้มบุ๋มเขิน
"ก็ ก็หาทางช่วยชาวบ้านแบบเดิมนั่นแหละ"
ยอดจะหอมแก้มบุ๋ม แต่ปรากฏว่าแก้มบุ๋มเห็นความผิดปกติที่ริมคลอง
แก้มบุ๋มลุกพรวดขึ้น ทำให้ยอดหัวทิ่มพรวดไป
แก้มบุ๋มมองกล้อง ช็อก "ยอด ดูนี่สิ" ยื่นกล้องให้
ยอดรับกล้องแล้วส่องมอง ยอดสีหน้าเครียดจัด…
สามีประคองเมียสาวท้องแก่จะพาขึ้นเรือเพื่อข้ามไปฝั่งโคกสำเริง
หญิงสาวกำมือสามีแน่น
"พี่ฉันเจ็บท้อง ฉันทนไม่ไหวแล้วพี่"
"อดทนก่อนนะ พี่จะพาข้ามฝั่งไปก่อน พี่โทร.ให้รถโรงพยาบาลมารับเราแล้ว"
"แล้วพวกโคกสำเริงจะให้เราไปเหยียบหมู่บ้านเขาหรือพี่"
"ท้องแก่ใกล้คลอดขนาดนี้ พวกเขาต้องให้เราข้ามไปอยู่แล้ว"
"ห้ามเข้ามาเด็ดขาด" เบี้ยบอก
เบี้ยสะพายปืนยาวเข้ามายืนอยู่ริมฝั่ง เคน หนึ่ง จ๊อบ ตามเข้ามาสีหน้าไม่สู้ดี
"พี่เบี้ย เค้าเจ็บท้องใกล้คลอด พี่ยังห้ามอีกเหรอ" เคนถาม
"ถ้าไปโรงพยาบาลไม่ทัน เกิดฉุกเฉินขึ้นมาอาจจะตายทั้งแม่และเด็กก็ได้นะพี่" หนึ่งว่า
"ไม่รู้ล่ะ พ่อผู้ใหญ่สั่งห้าม ใครก็ขัดคำสั่งไม่ได้"
เบี้ยเอาปืนยาวเล็งไปที่สามีกับหญิงท้องแก่
"รีบขับรถไปโรงพยาบาลตำบลอื่นซะ ที่นี่พวกเอ็งเข้ามาไม่ได้"
สามีไม่สน พาเมียขึ้นเรือ แล้วพายออกไป
"ให้ฉันข้ามไปเถอะ เห็นแก่ลูกเมียฉันเถอะนะ"
เบี้ยเล็งปืน
"บอกว่าไม่ได้ไง พายเรือกลับเดี๋ยวนี้"
ยอดถือกล้องส่องทางไกลมองออกไปอย่างช็อกๆ ก่อนมองหน้าแก้มบุ๋มอย่างเครียดๆ
"น้าเบี้ยไม่ยอมให้พี่สาวท้องแก่ข้ามฝั่งมาแน่ ดูทรงอีกไม่กี่ชั่วโมงต้องคลอดแน่ๆ"
"แล้วเราจะช่วยพวกเค้าได้ยังไงล่ะยอด"
"รีบโทร.เรียกหมอให้มาที่ฝั่งคลองเดี๋ยวนี้เลย"
แก้มบุ๋มกับยอด สีหน้าเครียดและเป็นกังวลสุดๆ
นิกกับยองแออยู่ที่มุมหลบซ่อน มองไปทางกระท่อมอย่างไม่ยอมกระพริบตา
"หายไปกันทั้งนานแล้ว ไม่ยอมออกมาซักที เราบุกเข้าไปเลยดีกว่าโอป้านิก ไม่รู้ป่านนี้ยัยแก้มลวนลามย่ำยีพี่ยอดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว"
ยอดกับแก้มบุ๋มออกมาจากกระท่อม แก้มบุ๋มคุยโทรศัพท์กับหมอ
"ค่ะหมอ ยังไงรบกวนรีบมาด่วนเลยนะคะ"
ยอดกับแก้มบุ๋ม รีบร้อนพากันออกไปนิกเห็นก็รีบเอามือถือขึ้นมาถ่าย
"นั่นๆๆ ออกมากันแล้ว รีบตามไปเร็ว"
นิกและยองแอรีบแอบเดินตามยอดกับแก้มบุ๋ม ออกไปอย่างไม่ให้มีพิรุธ
สามีเป็นคนพายเรือ โดนมีหญิงท้องแก่ร้องโอดโอยอยู่บนเรือ
"อดทนนะ แข็งใจไว้ อีกอึดใจเดียว"
เบี้ยเล็งปลายกระบอกปืนไปที่เรือของชาวบ้าน
เคน หนึ่ง จ๊อบ ต่างมองด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
"อย่าข้ามมานะเว้ย หันหัวเรือกลับเดี๋ยวนี้"
เคนบอก " ถ้าพี่ห้ามแล้วแม่เด็กไม่ถึงมือหมอ อาจจะตายทั้งแม่ทั้งลูกก็ได้นะพี่"
"ข้าขัดคำสั่งผู้ใหญ่ไม่ได้ ไม่งั้นก็จะมีคนทำผิดกฎซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าเอ็งพายเรือข้ามเลยฝั่งน้ำหมู่บ้านข้า ข้ายิงจริงๆ นะโว้ย ถอย ถอยไป"
สามีบอก "ไม่ ฉันไม่ถอย!"
สามีพายเรือจ้ำอ้าวอย่างเร็ว พลันกระสุนปืนก็ดังขึ้น เปรี้ยง!!! ผิวน้ำกระจาย
จ๊อบตกใจ "เฮ้ย นี่ยิงจริง ๆ เหรอ"
"เออสิวะ ข้าไม่ได้มาเล่นๆ งานนี้เอาจริงไม่มีคำว่าปราณี"
หญิงท้องแก่ร้องอย่าทรมาน สามีไหว้ขอร้องเบี้ย
"ฉันไหว้ล่ะ ฉันไม่อยากให้ลูกเมียฉันตาย ให้ฉันข้ามไปเถอะ"
เบี้ยจริงๆ แล้วก็สงสาร แต่ก็ต้องแข็งใจสุดๆ
"ไม่ได้ รีบกลับเข้าฝั่งบ้านเอ็งแล้วอ้อมหมู่บ้านพาเมียไปหาหมอซะ! ถ้าเอ็งไม่ฟัง ข้ายิงเรือแตก!"
เบี้ยเล็งปืนไปที่เรือ สีหน้าลำบากใจมาก
ยอดกับแก้มบุ๋มวิ่งมาตามเส้นทาง กำลังจะไปที่ริมคลอง ทั้งสองคนสีหน้าร้อนใจมาก
"แก้ม หมอใกล้มาถึงรึยัง"
"หมอบอกว่าจะรีบออกมาทันที คงจวนมากแล้ว"
หมอขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามา สะพายกระเป๋าใส่อุปกรณ์การแพทย์มาด้วย
"ถอยๆๆๆ หมอรีบ ถอยๆๆ"
ยอด แก้มบุ๋ม หันไปเห็นหมอขี่มอเตอร์ไซค์พุ่งเข้ามาก็โบกให้รถหยุดทันที
"ยอด แก้มบุ๋ม ไหน คนท้องที่บอกให้หมอมาช่วยอยู่ทางไหน"
"เดี๋ยวผมพาไปครับหมอ เขยิบหน่อยครับ"
หมอเขยิบไปนั่งท้ายรถ แก้มบุ๋มนั่งตรงกลาง ยอดนั่งตำแหน่งคนขับขี่ แล้วยอดก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์พุ่งออกไปอย่างเร็ว
นิก ยองแอ วิ่งตามเข้ามา หอบแฮ่กๆ อยู่ข้างหลัง
"รีบตามไปเร็วเข้า ไป"
ยองแอกระโดดขี่หลังนิกทันที
"เฮ้ย! ตัวไม่ใช่เล็กๆ ขี่หลังทำไม ลงไป"
"น้องวิ่งไม่ไหวแล้ว เร็วๆ รีบไปเร็วเข้า เดี๋ยวก็ไม่ทันพอดี"
นิกตัดสินใจวิ่งออกไปโดยมียองแอขี่หลังอยู่
สามีที่พายเรืออยู่นั้นตัดสินใจจะพายเรือข้ามฝั่ง เพราะเมียรักร้องเจ็บท้องอย่างทรมาน
"เอาวะ ตายเป็นตาย!"
"ข้าเตือนแล้วนะโว้ย"
เบี้ยเล็งปืนสีหน้าเอาจริง เคน หนึ่ง จ๊อบ ตกอกตกใจกันหมด
เคนบอก "คนท้องคนไส้นะ พี่จะใจดำอำมหิตเกินไปแล้ว ปล่อยให้ข้ามมาเถอะพี่"
หนึ่งบอก "ถือว่าเห็นแก่เด็กที่จะเกิดมา เว้นไว้ซักคนเถอะนะพี่นะ"
ทั้งสามยกมือไหว้ "พวกฉันขอ"
"ไม่สนโว้ย ... ข้าจะนับถึงสาม ถ้าเอ็งยังพายเรือเข้ามา ข้ายิง!"
สามีพายเรือเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว
"หนึ่ง… สอง...สา..."
ยอดขี่มอเตอร์ไซค์พุ่งเข้ามาอย่างเร็ว!
"หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ อย่ายิง"
ยอด แก้มบุ๋ม หมอ ลงจากรถทันที เบี้ยมองอย่างตกใจ
"แก้มบุ๋ม มาได้ยังไง… ไอ้ยอด เอ็งยังแอบคบกับแก้มบุ๋มอยู่อีกเหรอวะ"
"เรื่องอื่นไว้ทีหลัง น้าเบี้ย คนท้องแก่กำลังจะคลอดลูก ทำไมน้าใจอำมหิตแบบนี้วะ"
"ลองคิดดูสิคะ ถ้าเมียน้าท้องขึ้นมา แล้วน้าต้องรีบพาเมียไปหาหมอ แต่มีคนขวางไว้ น้าจะรู้สึกยังไง"
เบี้ยอึกอัก
"ไม่รู้เว้ย ข้าไม่เคยมีเมีย งานนี้ยังไงข้าก็ยอมให้คนบ้านดอนกระโทกข้ามฝั่งเข้ามาไม่ได้เด็ดขาด! แล้วเอ็งสองคน ก็ห้ามขวางข้าเด็ดขาด"
หญิงท้องแก่ทนไม่ไหวกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง
"ไม่ไหวแล้ว โอ๊ ปวดท้อง ฉันทนไม่ไหวแล้ว"
สามีหันมองเมียฃ
"หมอ น้ำคร่ำออกมาแล้วหมอ!!! หมอช่วยเมียผมด้วย"
"เร็วๆ สิรีบพายเรือข้ามฝั่งมาเร็วเข้า"
เบี้ยเล็งปืน
"ไม่ได้ ห้ามข้าม ข้ามไม่ได้โว้ย"
ยอดทนไม่ไห
"ก็ได้ ไม่ต้องข้ามมาก็ได้"
ยอดพุ่งไปที่เรือที่จอดอยู่ ริมฝั่งของตัวเอง
"หมอครับ แก้ม รีบลงเรือไปช่วยเร็ว เร็วเข้า"
หมอกับแก้มบุ๋มตัดสินใจไปที่เรือ แล้วยอดก็พายเรือออกไป
เคน หนึ่ง จ๊อบ เบี้ย มองอย่างอึ้งๆ
"โห ไอ้ยอด สุดยอดว่ะ" เคนว่า
เคน หนึ่ง จ๊อบ ยกนิ้วโป้งให้ยอดอย่างตะลึงๆ!
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 15 (ต่อ)
เรือทั้งสองลำจอดอยู่ชิดติดกันที่กลางลำคลอง ชาวบ้านชาย ชาวบ้านหญิง หมออยู่เรือด้วยกัน ยอดกับแก้มบุ๋มอยู่เรือข้างๆ
กลางคลองหมอใส่ถุงมืออนามัยสีหน้าเครียด ตอนนี้หมออยู่บนเรือลำเดียวกับหญิงท้องแก่ กำลังช่วยทำคลอด
ยอดกับแก้มบุ๋มมองลุ้นให้กำลังใจพ่อและแม่เด็ก
"โอ๊ย"
"ปากมดลูกโผล่เต็มที่แล้ว หมอเห็นหัวเด็กแล้วครับ… ไม่ต้องกังวลนะเด็กกำลังจะ
ออกมาแล้ว"
แก้มบุ๋มจับมือให้กำลังใจหญิงท้องแก่
"พี่ปลอดภัยแล้วนะ พี่ไม่ต้องกลัว ทำตามที่หมอบอกนะคะพี่" แก้มบุ๋มว่า
"ลูกจ๋า แม่จะทนเพื่อลูกนะ"
"สูดลมหายใจลึกๆ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกังวล แล้วออกแรงเบ่งตามที่หมอบอก" หมอบอกกับ
ยอด แก้มบุ๋ม "ช่วยกันเบ่งด้วยนะ"
หมอเอาผ้าขาววางรองไว้ที่เรือ แล้วให้จังหวะหญิงท้องแก่เบ่ง
"หนึ่ง สอง สาม เอ้า ฮึบ"
แก้มบุ๋ม ยอด "ฮึบ"
หญิงท้องแก่ "ฮึบ"
หมอพยายามดึงหัวเด็กให้ออกมา
"ใกล้แล้วครับ ออกแรงอีกอึดใจเดียว"
ยอดจับมือหญิงท้องแก่และบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
"สู้เพื่อลูกนะพี่นะ ทนเจ็บเพื่อหัวใจอีกดวงที่กำลังจะออกมาให้เราดูแลนะพี่นะ"
"เอ้า เบ่งอีกครั้ง"
ยอด แก้มบุ๋ม "ฮึบ"
หญิงท้องแก่ "ฮึบ"
"ขออีกครั้ง ครั้งนี้ขอสุดๆ เลยนะ เอ้า เบ่ง"
หญิงท้องแก่ ยอด แก้มบุ๋ม สามี"ฮึบ"
"เด็กยังไม่ออก เอ้า ช่วยกันอีกครั้ง ทำให้เต็มที่"
เคน หนึ่ง จ๊อบ เบี้ย ที่อยู่ริมฝั่งก็ลุ้นไปด้วยอย่างสุดๆ
"เอ้า!! เบ่ง"
ยอด แก้มบุ๋ม เคน หนึ่ง จ๊อบ เบี้ย สามี"ฮึบ"
สักพักเสียงเด็กร้องก็ดังขึ้น หมอหันไปบอกทุกคน
หมอดีใจมากๆ
"แม่และเด็กปลอดภัยแล้วครับ"
ทุกคนหันมองหน้ากันอย่างดีใจ "เย้"
ยอดดีใจกับแก้ม
"แก้มเราทำสำเร็จแล้ว เราช่วยสำเร็จแล้วแก้ม"
ยอด แก้มบุ๋ม กอดกันอย่างโล่งใจและดีใจ…
หน้าจอโทรศัพท์ ที่นิกแอบถ่าย เป็นภาพที่ยอดกับแก้มบุ๋มกอดกัน ด้วยความรู้สึกรัก
นิกถ่ายคลิป ยิ้มออกมาอย่างสะใจ
" ฮือๆๆๆ โซแซดมากๆ ฮือๆๆ พี่นิกทนมองเห็นภาพบาดใจแบบนี้ยังไง รีบไปห้ามสองคนนั้นเดี๋ยวนี้ ฮือๆๆ"
"ไม่ต้องห้ามหรอก เดี๋ยวก็มีคนห้ามสองคนนั้นแทนเราเอง"
นิกยิ้มออกมาอย่างมีแผนสะใจ!
แก้มบุ๋มกลับถึงบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พลางถือถุงใส่ของใช้ ส่วนตัวที่ซื้อมาจากตลาด
แก้มบุ๋มนึกถึงเหตุการณ์ที่ได้ช่วยแม่เด็กทำคลอดได้อย่างปลอดภัย
"ความดีจะเป็นเสียงที่ดังที่สุด ที่จะทำให้ชาวบ้านหันมาดีต่อกัน เราต้องทำให้ได้"
แก้มบุ๋มเดินยิ้มมีความสุขแต่ก็ต้องชะงักที่เห็นจุ่นกับนิกขวางหน้าไว้
จุ่นหน้าดุ
"ไปตลาดหรือไปดาวอังคาร ทำไมไปซะนาน"
"พอดีแก้มเจอเพื่อนสนิทสมัยม.ปลายน่ะพ่อ ก็เลยเมาท์กันนานไปหน่อย"
นิกถอนใจ
"เฮ้อ เพราะยอดแท้ๆ ถึงทำให้แก้มต้องกลายเป็นคนขี้โกหก"
นิกยื่นโทรศัพท์มือถือให้แก้มบุ๋มดู เป็นคลิปที่แก้มบุ๋มกับยอดแอบมาอยู่ด้วยกันที่กระท่อม และเป็นคลิปแก้มบุ๋มกับยอดช่วยทำคลอดเด็กและกอดกันอย่างมีความสุข
แก้มบุ๋มมองคลิปอย่างอึ้งๆ สีหน้าจุ่นโกรธจัด
"พ่อจ๋า แก้มอธิบายได้นะจ๊ะ คือว่าแก้ม"
จุ่นผิดหวัง โกรธ และเสียใจ ตบหลังมือใส่หน้าลูกสาว จนแก้มบุ๋มล้มพับเพียบไปกับพื้น จังหวะนั้นปุยฝ้ายเข้ามาเห็นพอดี ปุยฝ้ายวิ่งเข้ามาร้องอย่างตกใจ
"พ่อ พ่อทำอะไรพี่แก้มน่ะ"
ปุยฝ้ายประคองแก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มน้ำตาไหลออกมา
"พ่อ ถึงขั้นต้องตบตีกันเลยเหรอ ไหนพ่อบอกพี่แก้มคือแก้วตาดวงใจของพ่อ พ่อทำ
แบบนี้ได้ยังไง"
"แก้วตาดวงใจ แต่กลับวิ่งโร่ไปหาฝั่งเดียวกับศัตรู เอ็งคิดดูว่าพ่อจะช้ำใจแค่ไหน ลูกที่พ่อแสนรักแสนหวงโกหกหนีไปหาผู้ชายที่พ่อเกลียดชัง"
"แต่แก้มไปช่วยยอดทำความดีเพื่อชาวสามัคคีของเรานะพ่อ แก้มไม่ได้ทำอะไรผิด"
"เอ็งผิดที่ยังมีความรักให้กับลูกของศัตรู!! ถ้านิกไม่มาบอกพ่อ พ่อก็คงเป็นไอ้โง่อยู่แบบนี้"
"เรื่องนี้ไอ้ยอดมันคงหัวเราะชอบใจ ที่ทำให้ผู้ใหญ่จุ่นกลายเป็นคนโง่ที่โดนลูกสาวหลอกซะสนิท"
ปุยฝ้ายประคองแก้มบุ๋มให้ลุกขึ้น
" ถึงพ่อจะห้ามไม่ให้ชาวบ้านรักและสามัคคีกัน แต่แก้มจะไม่ยอมให้ตำบลของเราต้องแตกแยกกัน พ่อห้ามแก้มกับยอดไม่ได้หรอก"
แก้มบุ๋มเดินหนีไป ทุกคนช็อกกับความเด็ดเดี่ยวของแก้มบุ๋ม
จุ่นสีหน้าโกรธจัด!
แก้มบุ๋มเดินหนี แต่จุ่นและนิกก็เข้ามาขวาง ปุยฝ้ายตามเข้ามาสมทบกับแก้มบุ๋ม
"แกจะหนีพ่อแบบนี้ไม่ได้"
"พี่แก้ม พ่อ ปรับความเข้าใจกันเถอะนะ อย่าทะเลาะกันเลย"
"การที่แก้มร่วมมือกับยอดในการช่วยชาวบ้านที่เดือดร้อน มันคือการทำดี ถ้าพ่อจะมองว่าแก้มเป็นลูกอกตัญญู แก้มก็คงไม่มีอะไรจะพูดอีก"
"พ่อจ๋า พี่แก้มทำถูกแล้วนะ พ่อเปิดใจหน่อยเถอะ ขนาดฝ้ายยังทนไม่ได้ที่พ่อกับผู้ใหญ่เข็มทำให้ชาวบ้านต้องเดือดร้อน แล้วบอกตรงนี้เลยว่า ฝ้ายกับท็อปก็ร่วมมือช่วยเหลือพี่แก้มด้วยเหมือนกัน"
จุ่นได้แต่อึ้งมองแก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายหลังจากได้รู้ความจริง นิกเห็นก็ยิ้มพูดใส่ร้ายเข้าไปอีก
"ยอดกับท็อปมันเป็นเพื่อนรักกัน มันคงรวมหัวกันปั่นหัวแก้มกับฝ้าย เพื่อให้ทั้งสองคนผิดใจกับลุงผู้ใหญ่"
"ยอดไม่เคยคิดร้ายกับครอบครัวเราเลย" แก้มบุ๋มบอก
"ห้ามแล้วยังไม่ฟัง ยังไม่เลิกรัก ไม่เลิกปกป้องไอ้ยอดใช่มั้ย ... ลุงมีเรื่องขอให้ช่วย"
"ผมยอมช่วยทุกอย่างที่ลุงผู้ใหญ่ต้องการครับ"
"ตั้งแต่วันนี้ ลุงอนุญาตให้นิกกับแก้มบุ๋มคบหากัน"
สองสาวร้องตกใจ "ห๊า"
"ลุงเปิดโอกาสให้นิกได้อยู่ใกล้ชิดแก้มทุกวันทุกเวลา อย่าให้แก้มมีเวลาไปหาไอ้ยอดอีก"
นิกลงไปคุกเข่าก้มกราบจุ่น
"ขอบพระคุณครับคุณลุง นิกสัญญาว่านิกจะรักและดูแลแก้มบุ๋มเท่าชีวิตของนิกเลยครับ"
นิกลุกขึ้นหันไปยิ้มหวานให้แก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มยังช็อกไม่หาย!
"พ่อทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ พี่แก้มรักพี่ยอดมาก"
"แต่แก้มจะไม่มีวันได้รักไอ้ยอดอีก"
"ใช่ครับ ถ้าไอ้ยอดมันจะมาเจอแก้มบุ๋มอีก มันต้องข้ามศพผมไปก่อน"
แก้มบุ๋มน้ำตาไหลอย่างเสียใจ ปุยฝ้ายต้องโอบกอดปลอบแก้มบุ๋ม
นิกยิ้มออกมาอย่างสมหวังและสุขสมหัวใจสุดๆ...
ยอดเดินผิวปากเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พลันก็ต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงเข้มๆ ของเข็ม
"ไอ้ยอด"
เข็มกับยองแอเดินเข้ามาหา เข็มถือปืนลูกซองยาวเข้ามาด้วย
"เอ็งกล้ามากที่ตบตาข้ามาตลอด ที่แท้เอ็งก็ยังไม่เลิกคบหากับนังแก้ม"
ยอดอึกอัก
"พ่อเอาอะไรมาพูด"
ยองแอให้ยอดดูคลิปในโทรศัพท์
"ไม่ต้องพูดอะไรมากหรอกค่ะ ดูนี่ดีกว่า"
ยอดมองภาพจากคลิปด้วยสีหน้าตกใจ เข็มผิดหวังมาก
"แบบนี้ใช่มั้ย เอ็งถึงหาเรื่องออกจากบ้านทุกวัน ไอ้ลูกทรพี ทำไมเอ็งไม่เชื่อที่ข้าสั่งข้าสอน ทำไม"
"ฉันเลิกรักแก้มไม่ได้ แล้วฉันกับแก้มก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เราแค่ช่วยชาวบ้านที่เดือดร้อนเพราะปัญหาที่เกิดจากพ่อกับผู้ใหญ่จุ่น"
"ไอ้ยอด!!! ปีกกล้าขาแข็งตั้งต่เมื่อไหร่ นี่เอ็งด่าข้าอยู่ เอ็งรู้ตัวมั้ย"
เข็มกระแทกด้ามปืนใส่ยอดจนกระเด็นไป
ยองแอเข้าไปขวางผู้ใหญ่เข็มไว้
"ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ พี่ยอดไม่ได้ตั้งใจว่าลุงผู้ใหญ่หรอกค่ะ แต่เพราะพี่ยอดกำลัง หลงเสน่ห์ยัยแก้ม ก็เลยเห็นผิดเป็นชอบ แล้วนี่แก้มก็คงเป่าหูให้พี่ยอดเกลียดลุงผู้ใหญ่ไปด้วย"
"ไม่จริง แก้มรักและหวังดีกับครอบครัวของพี่ แล้วพี่ก็จะไม่เลิกรักแก้ม พ่อครับ เวลามันได้พิสูจน์แล้วว่าไม่มีใครแยกความรักของเราได้"
เข็มยกปลายกระบอกปืนเล็งไปที่ยอดด้วยสีหน้าที่โกรธจัด
"เวลาแยกความรักของเอ็งไม่ได้ แต่ลูกปืนแยกได้โว้ย"
ยอดประจันหน้าเข็มอย่างไม่เกรงกลัว
ระเบียบเข้ามาเห็นเหตุการณ์ ก็วิ่งเข้ามายืนขวางหน้ายอดไว้
"พี่เข็ม อย่า"
ระเบียบจับปืนให้ลดลงด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
"พี่บ้าไปแล้วเหรอ นี่ลูกเรานะพี่"
"ลูกอย่างนี้ไม่มีซะดีกว่า มันไม่รักพี่เลย มันอยากจะเป็นลูกเขยไอ้จุ่นจนตัวสั่น แล้วที่สำคัญ มันขัดคำสั่งของพี่หมดทุกอย่าง"
"พ่อใจเย็นๆ นะ ลองคิดดูดีๆ ยอดมันไม่ได้ทำตัวไม่ดีเลยนะพ่อ"
"ฉันยังรักพ่อเสมอ และฉันก็เลิกรักแก้มไม่ได้ พ่อจะด่าว่าฉันเป็นลูกทรพีฉันก็ยอม แต่ฉันจะช่วยเหลือชาวบ้านที่เดือดร้อนต่อไป ฉันจะพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าลูกทรพีคนนี้จะทำให้ตำบลสามัคคีของเรากลับมารักกันและสงบสุขเหมือนเดิม"
"เอ็งไม่ต้องทำเป็นพูดดี เอ็งก็แค่หาเรื่องได้อยู่กับนังแก้มเท่านั้น"
"ความรักของพี่ยอดทำร้ายหัวใจลุงผู้ใหญ่ พี่ยอดต้องเลิกรักนังแก้มนะ"
"ไม่มีวัน"
"เอ็งยืนยันแบบนี้ก็ดี เอ็งฟังนะ! ตั้งแต่นี้ไป ยองแอจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่จะได้อยู่ใกล้ชิดเอ็ง"
"อั๊ยหยะ !!! หรอยอย่างแรงนิ"
" ลุงเชื่อว่ายองแอจะทำให้ไอ้ยอดเปลี่ยนใจมารักหนูได้ ลุงจะสนับสนุนหนูเต็มที่ แล้วหนูอย่าให้ไอ้ยอดได้เจอหน้านังแก้มอีกเป็นอันขาด"
"ยองแอจะไม่ทำให้ลุงผู้ใหญ่ผิดหวังค่ะ"
ยอดอึ้ง
"พ่อทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้"
"ได้ จำใส่กะโหลกของเอ็งไว้ ยองแอคนเดียวเท่านั้นที่ข้าจะรับเป็นลูกสะใภ้"
ยอด ระเบียบมองเข็มด้วยสีหน้าตกใจมาก ยองแอยิ้มอย่างมีความสุขสุดๆ
ต่อมา สุชาติ นิก ยองแอ ชนแก้วฉลองความสำเร็จกันอย่างมีความสุข
"ลูกรักทั้งสองคนของป๊า ไม่เคยทำให้ป๊าผิดหวังเลย ป๊าภูมิใจในตัวนิกกับยองแอ
จริง ๆ ชนแก้ว"
ทั้งสามชนแก้วกันอีกครั้ง
"ไอ้ยอดมันจะไม่มีโอกาสรวมหัวกับแก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย แล้วก็ไอ้ท็อป ในการช่วยเหลือชาวบ้านอีกต่อไป เพราะมันจะมีผมเป็นตัวขัดขวาง"
"ลุงผู้ใหญ่เข็มให้ยองแอเป็นเงาตามตัวพี่ยอดตลอดเวลา พี่ยอดจะไม่ได้เจอนังแก้มอีกเลย"
"ผมจะใช้โอกาสครั้งสำคัญครั้งนี้เอาหัวใจแก้มบุ๋มมาให้ได้"
"ยองแอก็จะทำให้พี่ยอดหลงรักยองแออย่างหัวปักหัวปำ"
"แล้วป๊าก็หมดเสี้ยนหนามเสียที เพราะจะไม่มีพวกที่พยายามจะทำให้ตำบลสามัคคีกลับมาสงบสุขเหมือนเดิมอีกแล้ว ฮ่าๆๆๆ มีความสุขจริงโว้ย เอ้า...ชนแก้ว"
สุชาติ นิก ยองแอ ชนแก้วกันอย่างมีความสุขที่ซู๊ด
อ่านต่อตอนที่ 16
