อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่23
หมิงเย่เดินไปกลับนั่งที่โต๊ะทำงาน ถอนใจเรื่องของอันซี ก่อนจะถามยิ่วเชียน
“พ่อของเขาเหรอ พ่อของเขาเสียชีวิตยังไง”
“ผมบอกว่าเขาจากไป ไม่ได้บอกว่าเสียชีวิต”
หมิงเย่ตกใจ เงยหน้ามองยิ่วเชียน ก่อนจะพยายามกลบเกลื่อน
“อ้อ ถ้าอย่างนั้น เยี่ยนเจ๋อคงบอกฉัน เอาล่ะ วันนี้ เราสิ้นสุดเพียงเท่านี้ ฉันคิดว่า อนาคตเราคงไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก”
หมิงเย่หันหลังให้ ยิ่วเชียนจึงต้องเดินออกไป แต่ยังไม่พ้นจากห้อง หมิงเย่ก็พูดขึ้น
“ฉันคิดว่าเธอจะเป็นคนฉลาด รู้ว่าควรต้องทำยังไง ผู้หญิงที่ชื่ออันซี ไม่ได้เรื่องอะไรเลย ความคิดของเธอ การศึกษา พฤติกรรม การสนทนา แตกต่างกับหย่งชิงโดยสิ้นเชิง”
“ถ้าผมทำให้คุณไม่พอใจ ขอให้พูดกับผมตรงๆ แต่อย่านัดคุยกับอันซีเป็นการส่วนตัว นอกจากนี้ หัวหน้า กิริยาที่คุณแสดงต่ออันซี ดูจะเสียมารยาทไปหน่อย”
ยิ่วเชียนเดินออกไปนิ่งๆ หมิงเย่ถอนใจ
ต้าอี๋เปิดประตูให้ยิ่วเชียนเดินเข้ามาในห้องทำงาน
“ผู้อำนวยการ ปฏิเสธหัวหน้าไม่เป็นไรจริงเหรอครับ แค่คุณยอมรับงานกองทุนรัสเซีย ตำแหน่งของคุณจะมั่นคงนะครับ”
“โครงการนี้มีปัญหา บริษัทของเราและกองทุนรัสเซียได้ร่วมกันก่อสร้างอาคารญี่ปุ่น ความเชี่ยวชาญคือ การคุ้มครอง สิ่งแวดล้อมสีเขียว และการประมวลผลของเสีย”
“คงไม่ใช่เอาของเสียที่เป็นอันตราย ไปทิ้งในหมู่บ้านภูล่านนะครับ”
“ใช่ ก่อนหน้านี้เคยลงทุนผิดพลาดในเมียนมาร์ทำให้เกิดการสูญเสียอย่างมาก ไม่มีบริษัทไหนรับช่วงต่อ มีเพียงบริษัทของเราและกองทุนรัสเซียยอมเสียเวลาและค่าใช้จ่ายรับช่วงต่อ เรื่องนี้ ต้องมีปัญหาแน่นอน”
“เข้าใจครับ ผมจะไปตรวจสอบให้ชัดเจน”
หยาเอินเดินตามหาบ้านของยิ่วเชียนมาตามทาง
“บ้านของผู้อำนวยการเซี่ยอยู่ที่นี่ อันซีก็น่าจะอยู่ที่นี่”
หยาเอินเห็นรถเยี่ยนเจ๋อวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน เธอดีใจวิ่งเข้าไปใกล้ เห็นเยี่ยนเจ๋อเดินออกมาจากรถ หยาเอินแอบมองยิ้มๆ เยี่ยนเจ๋อเข้าไปประคองอันซีซึ่งเมามายออกมาจากรถ
“ดีๆ หน่อย”
“ไม่ต้องพยุงฉัน ฉันไม่ได้เมา ฉันคอแข็งจะตาย”
เยี่ยนเจ๋อมองไป เห็นหยาเอินแว่บหนึ่ง หยาเอินรีบหลบหลังรถคันหนึ่ง เยี่ยนเจ๋อละความสนใจรีบประคองอันซีเข้าไป
“นี่ อันซี ได้ ผมพยุงๆ”
ยิ่วเชียนยืนอยู่ในบ้านหลังกลับจากทำงาน พลางคิดๆ
“อันซี อันซีไม่อยู่บ้านเหรอ”
ทันใดนั้นอันซีเดินเซ เมาๆ เข้ามา ยิ่วเชียนมองอึ้ง
“ระวังๆ” เยี่ยนเจ๋อบอก
“เดี๋ยวค่ะ ต้องเปิดสวิตซ์ไฟก่อน อยู่ตรงไหน”
อันซีหาสวิตช์ไฟ แต่มือป่ายไปมาเหมือนจะเข้าไปกอดเยี่ยนเจ๋อ ยิ่วเชียนรีบเข้าไปดึงอันซีไว้
“ตอนนี้ยังสว่าง ไม่จำเป็นต้องเปิดไฟ”
“ไฮยิ่วเชียน ไม่ต้องห่วงๆ ฉันคอแข็งอยู่แล้ว”
ยิ่วเชียนมองหน้าเยี่ยนเจ๋อไม่พอใจ
“เธอเมาแล้ว”
“ไม่นัดแฟนคนอื่นออกไปสองต่อสอง และไม่ปล่อยให้เธอเมา เป็นมารยาทขั้นพื้นฐานนะ”
“ฉันขอพูดก่อนเลยนะ เธอเป็นคนนัดฉันเอง และฉันพยายามบอกเธอแล้วว่าอย่าดื่มมาก”
“ระยะนี้ นายเป็นอะไร”
“เฮ่อ นายคงไม่ได้ใช้วิธีการอ่านใจกับฉันหรอกนะ”
“อย่าบังคับให้ฉันทำแบบนี้”
“ได้ งั้นนายต้องดูให้ดีแล้วนะ”
ยิ่วเชียนจ้องหน้าเยี่ยนเจ๋อไม่พอใจ อันซีเมาโผเข้าไปกอดยิ่วเชียน
“ทำไมคุณไม่เชื่อฉัน บอกแล้วไงว่าฉันคอแข็ง”
“รอให้เธอหายเมาก่อน ฉันช่วยส่งมาถึงบ้านแล้ว ไปนะ”
“บ๊ายบาย” อันซีโบกมือทั้งเมาๆ
“บ๊ายบาย” เยี่ยนเจ๋อตอบ
อันซียืนกอดยิ่วเชียนแล้วก็เหมือนหมดแรงจะล้ม ยิ่วเชียนต้องช่วยจับไว้
“อันซี ยืนดีๆ ทำไมต้องไปชวนเยี่ยนเจ๋อดื่มเหล้าด้วย”
“เพราะว่าฉันดื่มเหล้าเก่ง”
“ทำไมต้องนัดเจอเยี่ยนเจ๋อ”
“คุณอยากรู้จริงเหรอ”
“อืม”
“ฮิ เฮ่อ”
อันซีหัวเราะน้อยๆ แล้วเดินเซๆ ไป
“อันซี ฉันพยุง”
“ไม่ต้องๆๆๆ ฉันไม่ได้เมาน่า”
เยี่ยนเจ๋อเดินออกมาจากบ้านยิ่วเชียน กำลังจะเปิดรถ แต่เห็นรองเท้าหยาเอินโผล่ออกมาจากหลังรถคันหนึ่ง เขายิ้มๆ รู้ทัน กดรีโมทปิดรถ แล้วเดินไป หยาเอินรีบเดินตามไป คิดว่าเยี่ยนเจ๋อคงไม่รู้ เยี่ยนเจ๋อเดินผ่านซุปเปอร์มาเก็ต ยิ้มมีแผน เดินเข้าไปข้างใน หยาเอินย่องตามเข้าไป เยี่ยนเจ๋อซื้อน้ำ 2 ขวด แล้วแกล้งบอกพนักงาน
“ขอยืมกระดาษปากกาหน่อยครับ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่ค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“นี่ค่ะ”
หยาเอินคิดว่าพนักงานจะให้เยี่ยนเจ๋อกรอกข้อมูลเพื่อขอเบอร์โทรศัพท์อย่างคราวก่อนอีก เธอจึงรีบวิ่งไปขวางทันที
“ไม่ได้ค่ะ เขามีแฟนแล้ว เขาไม่สามารถให้เบอร์โทรคุณได้”
พนักงานงงๆ
“เอ่อ คุณคะ ฉันเปล่านะ”
พนักงานจะพูดต่อ แต่เยี่ยนเจ๋อทำมือไม่ให้พูด พนักงานยิ้มๆ
“ฉันคิดเงินก่อนนะคะ”
เยี่ยนเจ๋อเดินออกมากับหยาเอิน เขาหันมาพูดกับหญิงสาวอย่างจริงจัง
“ฉันบอกเธอแล้วไงว่าไม่ต้องมาชอบฉัน”
หยาเอินก้มหน้าอายๆ
“ฉัน ฉันไม่ได้ชอบคุณนะ ฉัน ฉันแค่มาหาอันซี”
“แล้วทำไมเธอต้องตามฉันตลอด”
หยาเอินเงียบๆ เยี่ยนเจ๋อส่งขวดน้ำใส่มือให้
“เอ่อ คุณเห็นฉันแต่แรกแล้ว”
เยี่ยนเจ๋อยิ้มๆ จับหัวหยาเอินอย่างเอ็นดู
“เอาล่ะ ฉันพาเธอไปขึ้นรถ”
หยาเอินเดินหน้าเศร้าตามเยี่ยนเจ๋อไป
อ่านต่อหน้า 2
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่23 (ต่อ)
อันซียังเมาค้าง พายิ่วเชียนเข้ามาในห้อง พลางส่งกระดาษที่เขียนขั้นตอนความรักของยิ่วเชียนให้ดู
“นี่คือเหตุผล ที่ฉันไปหาเยี่ยนเจ๋อ”
“ทำไมต้องไปหาเยี่ยนเจ๋อ”
อันซีลุกขึ้นเซๆ คว้ากระดาษกลับมา
“แน่นอนว่าต้องไปหาเยี่ยนเจ๋อสิ คุณดูสิ ข้อที่สี่ โปรแกรมการเดินทาง เฮ่อ ฉันต้องแอบวางแผนโปรแกรม จากนั้น ก็มอบอันซีที่เพอร์เฟคให้คุณ สง่างามและมีราศี สง่างาม เปลี่ยนแปลงตัวเอง เป็นอันซีคนใหม่”
อันซีถลาเข้าไปกอดไหล่ยิ่วเชียน ยิ่วเชียนยิ้มเอ็นดู
“ดังนั้น เลยไปให้เยี่ยนเจ๋อสอน”
อันซียิ้มๆ เข้าไปซบใกล้ๆ ยิ่วเชียน
“ฮิ ฉันจะบอกคุณนะ ก่อนหน้านี้ฉันโกหกคุณ ฉันสูง 165 เซนติเมตรหนัก 45 กิโล ผิด ความจริง ฉันสูง 168 เซนติเมตร หนัก 48 กิโล ซูส์ ห้ามพูดนะ”
“ได้”
ยิ่วเชียนยิ้ม เล่นไปตามเกมของอันซี แล้วพาหญิงสาวมานั่งที่เตียง
“มา ระวัง”
“เฮ่อ ฉันคิดถึงไอ้ไม่ยิ้ม ไอ้แว่น ไอ้เขียว แล้วก็หนอนหนังสือ ฉันเคยเลี้ยงปลาที่ชื่อ นายคิ้วเส้นตรงด้วย ต่อมานายคิ้วเส้นตรงก็จากฉันไป ฮือนายคิ้วเส้นตรง ฉันคิดถึงแกมากเลย”
ยิ่วเชียนนั่งลงข้างๆ อันซี ยิ้มๆ ไปกับความเผลอไผลเล่าเรื่องต่างๆ ของอันซียามเมา
“เฮ่อ และฉันก็คิดถึงพวกพี่เหม่ยเหวินด้วย ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวทุกวัน และคุณปู่อีกคน”
“ที่แท้ เวลาเธอเมาจะพูดความลับออกมาหมดเลยเหรอ”
“อืม”
“อื้ม งั้นระบายให้หมดทีเดียวเลยมั้ย นะ”
ยิ่วเชียนยิ้มเจ้าเล่ห์
“ฮิๆๆ”
“พูดออกมาให้หมดนะ อืม”
อันซีเข้าไปจับหน้ายิ่วเชียน เขาส่งยิ้มน่ารักให้
“จริงนะ คุณยินดีฟังฉันพูดเหรอ ฮิๆๆ”
อันซีเข้าไปกอดยิ่วเชียน
“เฮ้อ มีเรื่องหนึ่ง ที่ฉันอยากพูดมานานแล้ว”
“งั้นก็พูดสิ”
ยิ่วเชียนมองหญิงสาวขำๆ ตาเยิ้ม
“ฉันเกลียดคุณ”
“หะ เธอเกลียดฉันเหรอ” ยิ่วเชียนยิ้มล้อ
“อืม คุณไม่รู้เหรอ คุณมันไม่ได้เรื่อง คุณเคยบอกว่าจะจีบฉันใช่มั้ย สุดท้ายแล้วไง อ้อ ตอนที่อยู่สไลเดอร์ คุณปรากฏตัวที่นั่น คุณกำลังแสดงละครด้วย ฮิๆๆ งั้นก็ควรจูบฉันสิ”
“จูบเหรอ” ยิ่วเชียนยิ้มขำ
“วันนั้นคุณเข้าใกล้ฉันมาก แต่คุณกลับมาขอคำตอบฉัน เฮ้อ ไม่ได้เรื่อง แล้วยังตอนที่อยู่ร้านสูท ฉันจูบคุณตรงไหนว่ามา”
“อื่ม เธอจูบ แก้มฉัน”
“อืม แล้วคุณจูบฉันตรงไหน”
“หน้าผาก” ยิ่วเชียนตอบเขินๆ
อันซีหัวเราะ “ฮ่าๆ ไม่ได้เรื่องเลย ปากอยู่ใกล้กับหน้าคนเราที่สุด แต่คุณกลับไปจูบหน้าผากที่อยู่ไกล แล้วก็ วันที่ฉันมาไทเปอีก บรรยากาศของเราสองคนกำลังดี ริมฝีปากของเราอยู่ใกล้กันมาก ใกล้กันมากๆ สุดท้ายเป็นไง หะคุณปู่เข้ามาก่อน”
“เดี๋ยวนะ ตอนนั้นเธอผลักฉันออกไปเองนะ”
“แล้วก็ตอนที่อยู่โรงเรียน คุณมัวแต่บอกเรื่องความฝันของเด็กเนิร์ด สุดท้ายคุณจูบฉันตรงไหนล่ะ จูบแก้มนี้ เฮ่อ คุณนี่มันไม่ได้เรื่องเลย จูบของฉันล่ะ ทำไมไม่มีเลย เอาจูบของฉันคืนมานะ”
อันซีเขย่าไหล่ยิ่วเชียนเมาๆ
“ฉันคิดว่าเธอไม่ชอบ”
“ฉันพูดเมื่อไหร่ว่าไม่ชอบล่ะ ฉันก็อายเป็นเหมือนกันนะ”
“หะ” ยิ่วเชียนยิ้มแปลกใจ
“ไม่ได้ พลาดจูบไปหลายครั้งแล้ว ฉันจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลย ฮิๆ ดูสิว่าคุณจะหนีไปไหน”
อันซีเข้าไปตะปบหน้ายิ่วเชียนจับไว้แน่น ชายหนุ่มตกใจ แต่ยอม
“อันซี”
อันซีทำปากจู๋แล้วจูบปากยิ่วเชียนเต็มแรง ก่อนผละออก หัวเราะ ยิ่วเชียนงงๆ พลอยหัวเราะไปด้วยกับความไม่รู้สติของอันซี อันซีล้มลงนอนบนตียง คว้าหมอนมากอด
“เฮ้อ เอ๊ะ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง คุณกลับมาแล้ว มามี้ หนูเป็นเด็กดีมาก หนูเป็นเด็กดีเสมอ แม่เล่าให้หนูฟัง แค่ครั้งเดียวพอ แม่ต้องเล่านิทานให้หนูฟังก่อนนอน พ่อโกหกหนูทุกครั้งเลยว่าแม่ทำงานอยู่สมาคมการดูแลเด็กในเอเชีย นั่นก็แสดงว่า สำหรับพ่อแล้วแม่เป็นคนดีมาก ถ้าแม่เป็นคนดี แม่มาดูแลหนูบ้างได้มั้ยคะ แค่ครั้งเดียวก็พอ หนูจะไม่รบกวนเวลาทำงานของแม่ หนูสาบาน พรุ่งนี้ ก็เป็นวันครบรอบจากไปของพ่อ แม่ไปดูพ่อกับหนูได้มั้ยคะ แม่ไปแล้ว พ่อก็ไปแล้ว ไม่มีใครอยากอยู่กับหนูสักคน เป็นเพราะหนูไม่ดีใช่มั้ย ดังนั้นทุกคนจึงได้ไปจากหนู”
อันซีพร่ำเพ้อพูดด้วยความเมา แล้วซบไปกับไหล่ยิ่วเชียน ยิ่วเชียนมองหญิงสาวอย่างเห็นใจมาก
“อันซีๆ”
ยิ่วเชียนกอดอันซีด้วยความสงสารและเข้าใจ
เยี่ยนเจ๋อพาหยาเอินมาส่งที่ป้ายรถประจำทาง
“ถึงแล้ว” หยาเอินบอก
“โอเค”
“เอ่อ ขอบคุณค่ะ”
“อืม”
เยี่ยนเจ๋อมองหน้าหยาเอินอย่างเข้าใจก่อนจะแยกตัวไป หยาเอินมองอย่างอาลัยอาวรณ์ เสียใจที่เยี่ยนเจ๋อไม่สนใจเธอ ระหว่างนั้นมีชายคนหนึ่งเข้ามาคว้าแขนหยาเอิน
“ที่รัก เธอมาทำอะไรที่นี่ ยังไม่รีบกลับไปกับฉันอีก”
“แกเป็นใครปล่อยฉันนะ”
“ที่รัก จะให้คนอื่นรู้เรื่องเราใช่มั้ย รีบกลับไปกับฉัน เร็ว”
หยาเอินร้องตกใจกลัว ชายคนนั้นพยายามเอามือปิดปากหยาเอินไม่ให้ส่งเสียง ทันใดนั้นเยี่ยนเจ๋อเข้ามาคว้าหยาเอินไว้แล้วต่อยชายคนนั้นทันที
“เฮ้ย”
เยี่ยนเจ๋อต่อยชายคนนั้นไม่ยั้ง โกรธมาก หยาเอินเจ็บ ร้องเรียกชายหนุ่มไว้
“เยี่ยน เยี่ยนเจ๋อ”
เยี่ยนเจ๋อรีบเข้ามาดูอาการหยาเอิน เห็นเธอนิ่งไป
“หยาเอิน เป็นยังไงบ้าง หยาเอินๆ”
เยี่ยนเจ๋อร้อนใจรีบอุ้มหยาเอินวิ่งไป หยาเอินเริ่มได้สติ
“ฟื้นแล้วก็พูดด้วย”
เยี่ยนเจ๋อรีบปล่อยหยาเอินลง แล้วเดินออกไปเลย หยาเอินทนไม่ได้ที่จะจากเขาไป เธอวิ่งไปกอดเยี่ยนเจ๋อด้านหลัง เอาหน้าซบแผ่นหลังของเขาเหมือนไม่อยากให้เขาจากไป เยี่ยนเจ๋อชะงัก เข้าใจความรู้สึกของหยาเอินที่มีต่อเขามาตลอด และเขาเองก็สงสารเธอไม่น้อย
“ฉัน ฉันรู้สึกกับคุณ”
“บอกแล้วไงว่าเธอเป็นตัวปัญหา”
เยี่ยนเจ๋อแกะมือหยาเอินออก แล้วหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว พูดตัดบท
“ฉันไปส่งเธอกลับบ้าน”
หยาเอินเศร้า
อ่านต่อหน้า 3
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่23 (ต่อ)
อันซีเดินมึนๆ หัว ลงบันไดมาที่โถง มองไปรอบๆ บ้าน เห็นจอโทรทัศน์เปิดสารคดีปลาการ์ตูนทิ้งไว้
“เฮ่อ ปลานี่”
ยิ่วเชียนเดินออกมาในชุดพละสีดำเขียวคล้ายชุดพละสมัยมัธยม ใส่แว่น และทำมือแบออกเหมือนเดินกางหนังสืออ่าน เพื่อสร้างบรรยากาศเหมือนสมัยเขาเป็นเด็กเนิร์ด
“ขอโทษขอทางหน่อย”
“ยิ่วเชียน คุณทำอะไร”
“กลับมาเป็นนายคิ้วเส้นตรงไง”
“ฮิๆ ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย อีกอย่างสีชุดพละ ไม่ค่อยเหมือนนะ คงจะเป็นต้าอี๋ซื้อใช่มั้ย ความยาวของกางเกง เหมือนจะยาวไปหน่อยนะ เมื่อก่อน คุณใส่สั้นกว่านี้ เอ๊ะ กระเป๋ากับถุงเท้าสีขาวของคุณล่ะ”
“นี่ เธอเรียกร้องมากไปมั้ยเนี่ย”
อันซีจับตัวยิ่วเชียนหมุนไปมา
“รู้สึกว่า เหมือนขาดอะไรไปอย่างนึง”
“อะไร”
“อ๋อ รอเดี๋ยวนะ”
อันซีวิ่งไปเร็วๆ
“นี่ ระวัง”
“เดี๋ยวนะ”
อันซีรีบวิ่งกลับมา เบรกไม่ทันเข้าไปชนยิ่วเชียน
“ขอโทษค่ะ”
“เธอจะทำอะไร”
“ขาดสิ่งนี้ไป ฮิๆๆ มาๆๆ”
อันซีนำสาหร่ายที่ตัดเป็นแผ่นยาวๆ มาปิดที่หน้าผากยิ่วเชียน ให้เหมือนคิ้วเส้นตรงแล้วหัวเราะ ยิ่วเชียนก็พลอยขำไปด้วย
“อันซี ฮิๆๆๆ”
“เสร็จแล้วๆๆ ทีนี้เหมือนนายคิ้วเส้นตรงแล้ว มาถ่ายรูปหน่อย มาค่ะ ฮิๆๆ”
อันซีถ่ายรูปให้ยิ่วเชียน ชายหนุ่มขำมีความสุข ตามใจอันซีทุกอย่าง อันซีรีบนำรูปถ่ายไปให้ยิ่วเชียนดู ชายหนุ่มขำมาก
“นี่มันเหมือนโรคจิตชัดๆ”
อันซีแกะคิ้วเส้นตรงออก
“ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้คุณหล่อขนาดนี้”
“เพราะหย่งชิง เปลี่ยนให้ฉันกลายมาเป็นอย่างตอนนี้”
“อ๋อ ที่คุณปู่เคยเล่า เธอเคยพาคุณไปงานเลี้ยงกองทุนใช่มั้ย”
“อืม”
“คิดไม่ถึงว่า พวกคุณจะเคยผ่านเรื่องราวมาด้วยกันมากมาย”
อันซีหันหลังให้ยิ่วเชียนและพึมพำกับตัวเอง
“หะ ใจกว้างๆ อันซีเธอเป็นผู้หญิงที่ใจกว้าง”
ยิ่วเชียนยิ้มๆ แล้วเดินเข้าไปหา จับตัวหญิงสาวให้หันมาประจันหน้ากับเขา
“เธอรู้มั้ย ทำไมฉันต้องเป็นแฟนชั่วคราวของหย่งชิง”
“เพราะอะไร”
“เพราะว่าเขาเกิดวันเดียวกับเธอ วันที่ 1 เมษายน อีกอย่าง ในวันเกิดของเขา เขาถูกคนที่ชอบทรยศ”
“ดูท่าทางมีความมั่นใจของเธอ ฉันคิดว่าเธอจะมีความสุขกว่าฉันเป็นร้อยเท่า”
“ไม่มีใครไม่มีข้อบกพร่อง มีแต่อำพรางไว้เพื่อให้ตัวเองดูดีเท่านั้น”
“พูดถึงอำพราง วันนี้ ทำไมคุณถึงอยากเป็นนายคิ้วเส้นตรงล่ะ”
ยิ่วเชียนยิ้มๆ มีเลศนัย
“เพราะเธอบอกว่า อยากเจอนายคิ้วเส้นตรงนี่”
“เปล่านะ”
“เธอพูดเองนะ”
“เหลวไหล”
“เธอยังบอกว่า เธออยากจูบกับฉันด้วย”
“เพ้อเจ้อ เพราะคุณอยากจูบเองเลยพูดแบบนี้ ฉันไม่มีทางพูดจาแบบนี้”
ทันใดนั้น ยิ่วเชียนก็หยิบโทรศัพท์มือถือที่เขาอัดเสียงอันซีที่พูดตอนเมาไว้ ขึ้นมาเปิด
“แล้วก็ ตอนที่อยู่โรงเรียน คุณมัวแต่บอกเรื่องความฝันของเด็กเนิร์ด สุดท้ายคุณจูบฉันตรงไหนล่ะ เฮ่อ คุณนี่มันไม่ได้เรื่องเลย จูบของฉันล่ะ เอาจูบของฉันคืนมานะ”
อันซีอึ้ง ยิ่วเชียนกดหยุด แล้วหันไปถอดแว่นของตัวเองออก
“ดูซิ วันนี้เป็นวันแห่งการตอบสนอง เธอต้องการนายคิ้วเส้นตรง ฉันก็จะให้เธอ เธอต้องการจูบ แน่นอนว่า ฉันจะเล่นจูบกับเธอ”
ยิ่วเชียนเดินเข้าหาอันซี ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ทำทีจะจู่โจมจูบ อันซีรีบปัด
“เอ๊ะ”
“ได้โปรด ฉันเป็นใคร ฉันเทคแคร์เก่งที่สุดในหมู่บ้านภูล่าน และเป็นนักเลงที่เอาใจเก่งด้วย”
ยิ่วเชียนยิ้มๆ เดินรุกไล่ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ อันซีถอยหนีและรีบผลักเขาออก
“พอแล้วๆ คุณไม่ต้องเข้ามาใกล้อีก”
ยิ่วเชียนเปิดคลิปเสียงอีก
“ไม่ได้ พลาดจูบไปหลายครั้งแล้ว ฉันจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลย”
อันซีอุดหู
“โธ่เอ๊ยคุณเอาบันทึกเสียงแปลกๆ มาจากไหน”
ยิ่วเชียนนึกถึงตอนที่อันซีเมา
“งั้นระบายให้หมดทีเดียวเลยมั้ย”
“ฮิๆๆ
อันซีเผลอ ยิ่วเชียนยิ้มเจ้าเล่ห์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอัดเสียงเธอทันที
“พูดออกมาให้หมดนะ”
“ฉันอยากพูดมานานแล้ว
อันซีถอยหลังหนียิ่วเชียนไปเรื่อยๆ จนสะดุดจะล้มไปที่โชฟา
“เอ๊ะๆๆ”
ยิ่วเชียนรีบคว้าตัวหญิงสาวแล้วพลิกให้ตัวเขาล้มลงไปแทน แล้วอันซีก็ล้มลงมาทับเขาพอดี
“จริงสิ ตอนนั้นเธอเคยบอกฉันว่า ดูซิว่าคุณจะหนีไปไหน”
ยิ่วเชียนยังพูดไม่จบ อันซีก็ประกบปากจูบชายหนุ่มอย่างดูดดื่มทันที ยิ่วเชียนจูบตอบ ทั้งสองต่างปล่อยใจไปตามอารมณ์ปรารถนาของตัวเอง ยิ่วเชียนจับตัวอันซีพลิก จะจูบให้เต็มที่ แต่กลับทำให้อันซีตกจากโซฟาไป
“โอ้ย โอย”
ยิ่วเชียนขำเอ็นดู
“เธอไม่เป็นไรนะ”
อันซีโกรธตัวเอง
“เฮ่อ ฉันกำลังทำอะไร เมื่อกี้ฉันทำอะไร ฉันบ้าไปแล้วเหรอ”
ยิ่วเชียนแอบขำล้อๆ
“ฮิ วิทยาศาสตร์ เป็นเรื่องน่าตื่นเต้นจริงๆ”
อันซีค้อนๆ ยิ่วเชียนจะเปิดคลิปอีก อันซีพยายามแย่งไว้
“เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนอันซี”
อันซีโมโหตีขายิ่วเชียนรัวๆ ยิ่วเชียนหลบ แล้วกดเปิดเพลงคลาสสิกจากโทรศัพท์มือถือ
“พอแล้ว มา”
ยิ่วเชียนประคองอันซีให้ลุกขึ้นยืน
“อะไรอีก”
“เธอเคยบอกว่า เธอยอมทำเพื่อฉัน อยากให้ฉันเห็น เธอเป็นอันซีคนใหม่”
“เยี่ยนเจ๋อเป็นคนบอกเหรอ”
ยิ่วเชียนยิ้ม “เธอพูดเอง”
“ฉันเหรอ”
“ใช่”
ยิ่วเชียนเข้าไปประคองอันซีเต้นรำ
“เรื่องแบบนี้ บอกฉันก็ได้ ทำไมต้องไปหาเยี่ยนเจ๋อ”
อันซียิ้มอาย
“อย่างนี้ ก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิ”
ยิ่วเชียนยิ้มเอ็นดู
“ฉัน ขอแค่ไม่ตกใจก็พอ”
“ใครจะทำให้คุณตกใจ”
“เธอไง”
“ฉันอีกแล้ว”
“เธอไม่รู้เหรอ เธอคือศูนย์กลางหัวใจของฉัน หมุนไปหมุนมา”
อันซีขำๆ
“คุณนี่ช่างรู้จักพูดจริงๆ”
“ขวา ซ้าย ขวา ซ้าย มา หมุน”
อันซีหมุน แล้วกลับเข้ามาสู่อ้อมกอดยิ่วเชียนอีกครั้ง ทั้งสองยิ้มกอดกันอย่างมีความสุขมาก อันซีหันไปมองสารคดีปลาการ์ตูนในโทรทัศน์หัวร่อร่า
“ฮิๆๆ มันกำลังดูเราเต้น”
อ่านต่อหน้า 4
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่23 (ต่อ)
ยิ่วเชียนพาอันซีมาส่งที่ห้อง
“พรุ่งนี้ เธอกลับหมู่บ้านภูล่านหนึ่งวัน พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบวันจากไปของพ่อเธอ กลับไปดูท่านที่ชายหาดหน่อยเถอะ”
อันซีแปลกใจ
“แม้แต่เรื่องนี้คุณก็รู้ ฉันพูดอะไรออกไปบ้างนะ”
“พูดอะไรไปบ้างเหรอ ไม่น้อยเลยนะ”
ยิ่วเชียนแกล้งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาล้อๆ อันซีค้อน เจ็บใจตัวเอง
“เฮ้อ ต่อไปฉันจะไม่ดื่มเหล้าอีก”
อันซีพยายามจะแย่งโทรศัพท์จากยิ่วเชียน แต่ชายหนุ่มรีบถือหนี
“ไม่ได้ ของสิ่งนี้มีประโยชน์กับฉันมาก”
“เอามานะ เอามานะ”
“อันซี เด็กดี ไม่ได้นะ ยืนให้ดี คนเก่ง ซิท สแตนด์อัพ”
ยิ่วเชียนทำเป็นขู่ให้อันซีทำตาม เพราะเขามีเสียงคลิปของเธออยู่ อันซีจะต่อย ยิ่วเชียนรีบพูดยิ้มๆ
“เอ่อ สต็อป เอาล่ะ รีบนอนได้แล้ว”
“กู๊ดไนท์”
“กู๊ดไนท์”
ยิ่วเชียนเดินออกไป อันซีปิดประตู ถอนใจ นึกขายหน้าตัวเอง
จื้อหลิงขี่จักรยานออกตามหาหยาเอิน พลางบ่นอย่างร้อนใจ
“เฮ่อ จางหยาเอิน หายไปไหนแล้วเนี่ย รู้งี้จะไม่ช่วยโกหกเหม่ยเหวินว่าเขากลับไปก่อนแล้ว”
จื้อหลิงเห็นรถเยี่ยนเจ๋อแล่นเข้ามา โดยมีหยาเอินนั่งมาด้วย
“เอ๊ะ เยี่ยนเจ๋อ ว่าแล้วยัยหยาเอินยัยโง่”
จื้อหลิงรีบเดินไปเปิดประตูรถให้หยาเอิน
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย คุณหนู ถ้าเธอยังไม่กลับมา ฉันคงต้องไปแจ้งความแล้ว เดี๋ยวพี่ชายเธอกับเหม่ยเหวินก็ด่าฉันหรอก เยี่ยนเจ๋อ ขอบคุณที่มาส่งหยาเอินนะ”
“ไม่เป็นไร”
“ฉัน”
หยาเอินอยากจะพูดอะไรอีก แต่เยี่ยนเจ๋อโบกมือลา
“ผมกลับก่อนนะ”
เยี่ยนเจ๋อขับรถออกไปแล้วหยุดรถ มองสองสาวจากกระข้างรถ นึกถึงที่หยาเอินกอดเขาแล้วชะงัก เริ่มใจอ่อน ก่อนบอกกับตัวเอง
“หูเยี่ยนเจ๋อ เขาเป็นตัวปัญหาของนายนะ”
เยี่ยนเจ๋อถอนใจ ก่อนตัดใจขับรถออกไป
ตอนเช้า อันซีมาที่ชายหาด พร้อมกับกอดกระดานโต้คลื่นของพ่อที่ชื่อว่าเสี่ยวอันไว้
“พ่อคะ ฉันพาเสี่ยวอัน 18 มาดูพ่อแล้ว”
อันซีวางกระดานโต้คลื่นไว้บนหาด แล้วขึ้นไปนั่ง
“พ่อ เหมือนที่พ่อพูดเลย ฉันกินอิ่ม และนอนหลับทุกวัน อาจมีบ้างที่อารมณ์เสีย แต่ไม่เกินสิบนาที เรื่องบางเรื่อง ที่ควรลืมก็ลืมมันให้หมด เรื่องที่ควรจดจำ ก็เก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจ ดังนั้น ทุกๆ ปี ของวันนี้ ฉันจะมาดูพ่อ ถือว่ามีมนุษยธรรมมากใช่มั้ย ปีนี้กับปีก่อน ไม่มีอะไรแตกต่างกันมาก จริงสิ มีเรื่องหนึ่ง ที่ฉันอยากจะรายงานพ่อ นั่นก็คือ ฉัน ปีนี้ มีความรักแล้ว”
ทันใดนั้นน้ำทะเลซัดมาเปียกหน้าอันซี
“โอ้ย โธ่เอ๊ย พ่อ เป็นอย่างนี้ทุกทีเลย ฉันบอกพ่อแล้วไง ตอนพ่อทำท่าโต้คลื่นตอนเด็กอ่ะน่ารัก แต่ตอนนี้ฉันโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ใครมาเห็นจะว่าฉันบ้าได้”
น้ำทะเลซัดมาโดนอันซีอีก
“โอ้ย ก็ได้ๆ แค่ครั้งเดียวนะ ซูส์”
อันซีนอนคว่ำลงบนกระดานโต้คลื่นที่วางบนชายหาด แล้วแหวกว่าย
“นี่ ว่ายน้ำๆๆๆ”
ระหว่างนั้นหมิงเย่ เดินมาตามชายหาด พึมพำกับตัวเอง
“คิดไม่ถึงว่าระหว่างเราสองคน คุณจะเป็นฝ่ายจำคำสัญญาของเราได้”
หมิงเย่มองไปเห็นอันซีกำลังนอนบนกระดานโต้คลื่นแหวกว่ายอยู่บนผืนทราย
“เด็กผู้หญิงคนนั้น หรือว่าจะเป็น”
อันซีลุกขึ้นยืนบนกระดานโต้คลื่น แล้วทำท่าเหมือนว่ากำลังโต้คลื่นอยู่จริงๆ
“ลุกขึ้น ยืนให้ดี ย่อตัวลง คลื่นมาแล้วๆ กระโดดๆ”
อันซียิ้มสนุกสนาน แล้วหุบยิ้มทันทีเมื่อหันมาเห็นหมิงเย่
“หัวหน้า คุณมาที่นี่ได้ยังไง”
อันซีรีบจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อยขึ้น แล้วหยิบกระดานโต้คลื่นมากอดไว้ หมิงเย่ส่ายหน้าในความไม่เป็นระเบียบของอันซี
“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“ฉันพาเสี่ยวอัน 18 มาคุยกับพ่อค่ะ”
หมิงเย่อึ้ง คิดในใจ
“กระดานโต้คลื่นของเขา เปลี่ยนไป 18 อันแล้ว”
“วันนี้ เป็นวันที่พ่อจากฉันไป”
หมิงเย่เข้าไปลูบคลำกระดานโต้คลื่นด้วยความคิดถึงเจ้าของ
“เขาจากไปยังไง”
“ท่านพาเสี่ยวอัน 18 ไปผจญภัย สุดท้ายเสี่ยวอันกลับมา แต่ท่านไม่กลับ”
หมิงเย่สะเทือนใจมากจนหน้ามืด จะเป็นลม อันซีช่วยจับไว้
“เอ๊ะ หัวหน้า คุณเป็นอะไรคะ”
หมิงเย่ได้สติ เห็นมืออันซีจับประคองเธออยู่ก็ตกใจ รีบแกะมืออันซีออก อันซีอึ้งๆ คิดว่าหมิงเย่รังเกียจ
“ถือว่า เขาจากไปในสถานที่ที่เขาชอบแล้วล่ะ”
“หัวหน้ารู้ได้ยังไงว่าพ่อของฉันชอบโต้คลื่นคะ”
“เธอเอากระดานโต้คลื่นมาไม่ใช่เหรอ เธอนั่งคิดถึงพ่อของเธอตรงนี้คนเดียวแล้วกัน”
หมิงเย่เดินออกไปด้วยความเศร้าใจ แต่ชะงักเมื่อได้ยินอันซีพูดถึงพ่อ
“ฉันคิดถึงท่านไม่ได้ พ่อฉันเคยบอกว่า คนที่ต้องการจากไป คงไม่มีทางอยู่ คนที่อยากอยู่จะไม่มีทางจากไป ในเมื่อท่านจากไปแล้ว ก็แสดงว่าไม่อยากอยู่ ถ้าฉันคิดถึงท่าน ท่านจะรู้สึกกดดัน”
หมิงเย่กลั้นสะอื้น พึมพำกับตัวเอง
“คนที่ต้องการจากไป คงไม่มีทางอยู่”
หมิงเย่หันกลับมามองอันซีและกระดานโต้คลื่นอีกครั้ง แต่ไม่ยอมพูดอะไร พลางหยิบแว่นดำออกมาใส่ปิดบังดวงตาอันบอบช้ำ ก่อนจะเดินออกไป อันซีขนลุกกับท่าทางน่ากลัวของหมิงเย่
หย่งชิงยืนรอหมิงเย่อยู่ที่รถ
“คุณแม่ เมื่อกี้คุณแม่คุยกับใครคะ เขาคนนั้นเหมือน”
“แฟนของยิ่วเชียน”
“แล้ว คุณแม่ คุยอะไรกับเขาคะ”
“เธอกับเซี่ยยิ่วเชียน แค่คบกันหลอกๆ ใช่มั้ย ไม่ได้จริงจังใช่มั้ย ถ้าไม่ได้จริงจัง เลิกกับเขาตั้งแต่ตอนนี้เลย”
“คุณแม่”
“หย่งชิง ฉันก็อยากช่วยให้เธอได้ยิ่วเชียน แต่ว่า”
หมิงเย่นึกถึงสิ่งที่เธอเคยคุยกับยิ่วเชียน
“ถ้าต้องการให้ฉันเชื่อเธอ แน่นอนว่า เธอต้องมีหนังสือสัญญาให้ฉัน นั่นก็คือ ทะเบียนสมรสของเธอกับหย่งชิง”
หมิงเย่หน้านิ่งบอกกับหย่งชิง
“เซี่ยยิ่วเชียน ปฏิเสธข้อเสนอของฉัน หย่งชิง ด้วยคุณสมบัติของเธอ ถ้าต้องการผู้ชายเหมือนเซี่ยยิ่วเชียน มีทางให้เลือกหลายทาง แต่ว่า สำหรับผู้หญิงธรรมดาบางคนแล้ว เซี่ยยิ่วเชียน อาจเป็นคนที่ดีที่สุดที่เขาหาได้ ถือว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเมตตาเธอ”
“ครั้งสุดท้ายที่เมตตาเหรอ คุณแม่ อย่าบอกนะว่าคุณอยากให้ยิ่วเชียนกับอันซีคบกัน แปลว่า คุณแม่จะปล่อยยิ่วเชียนไปเหรอคะ คุณแม่ยังสงสัยในความซื่อสัตย์ของยิ่วเชียนเหรอ เขาเป็นคนตั้งใจทำงานมากนะ”
“หย่งชิง ความสงสัยก็เหมือนเมล็ดพันธุ์ เมื่อมันแตกหน่ออยู่ในใจแล้ว ก็ยากที่จะกำจัดมันทิ้งได้ ถึงเขาจะทำดีแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์ ยิ่งกว่านั้นฉันสงสัยในตัวเขาแล้ว แต่เขายังเต็มใจจะอยู่ต่อ เฮอะ มันยิ่งทำให้ฉันสงสัยในตัวเขา ในเมื่อ ฉันไม่ไว้ใจเขาแล้ว ก็ควรตัดเขาออกไปตั้งแต่ตอนนี้”
หย่งชิงเศร้า เสียใจหากต้องจบกับยิ่วเชียนจริงๆ
อันซีเดินถือกระดานโต้คลื่นกลับมาที่บ้านพัก แล้วแปลกใจเมื่อเห็นจื้อหลิง เหม่ยเหวิน หยาเอิน หยาลู่ยืนอยู่ด้วยกันในชุดลายดอกทั้งสี่คน จื้อหลิงส่งเสียงมาก่อน
“แท่นๆๆๆ เพื่อเป็นการรำลึกถึงเถ้าแก่ ปีนี้เราได้จัดทริปฮาวายขึ้นเป็นพิเศษ มีวอลเลย์บอลชายหาด มีเครื่องดื่มเย็นๆ มีพิซซ่ารสฮาวาย สิ่งสำคัญคือมีสาวสวยเล่นเป็นเพื่อนด้วย ฮิๆๆ”
“มุกเดิมอีกแล้ว ใครเป็นคนคิด”
เหม่ยเหวินเถียง “นี่ ปีนี้เรามีเสื้อเชิ้ตลายดอก แล้วยังมีต้นขาตัว M ด้วย นี่เป็นมุกใหม่ฉันฝึกมาตั้งนาน เอาล่ะรีบมาเล่นเร็ว หยาลู่ทีมเดียวกับฉัน อันซีกับจื้อหลิงทีมเดียวกัน หยาเอินนับคะแนน”
ทั้งหมดเริ่มเล่นวอลเลย์บอลชายหาดกันอย่างสนุกสนาน ลูกวอลเล่ย์บอลกลิ้งไปที่ขาหยาเอิน จื้อหลิงวิ่งไปเก็บ เห็นหยาเอินหน้าเครียดๆ
“หยาเอิน ตอนนี้เป็นเวลาสนุก หยุดคิดเรื่องอื่น แล้วมาเล่นด้วยกันเร็ว”
“แต่ว่าฉัน”
“เอาอย่างนี้ เธอไปช่วยเหม่ยเหวินเสิร์ฟบอล ทุกอย่างต้องมีครั้งแรก ถึงจะแพ้ก็ไม่เป็นไร สิ่งสำคัญคือ”
“ต้องมีความสุขกับมัน” ทุกคนพูดพร้อมกันยิ้มๆ
หยาเอินยอมไปเล่น โดยอยู่ในทีมหยาลู่กับเหม่ยเหวิน
“หยาเอินระวังหน่อยนะ เสิร์ฟมาทางนี้” อันซีบอก
หยาเอินเสิร์ฟ อันซีรับลูกแล้วตีไปไกลมาก ทุกคนต่างตะลึง
“ว้าว อันซี คุณเซี่ยให้เธอกินอะไรถึงได้แรงเยอะขนาดนี้”
“พี่เหม่ยเหวินทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ”
จื้อหลิงยืนบิดไปบิดมา
“อิจฉาจังเลย เค้าก็อยากกินยาบำรุงความรักด้วยอ่ะ”
อันซีสวน “เธออยากกินยาบำรุงความรักใช่มั้ย ฉันจะให้กินหมัด”
จื้อหลิงวิ่งหนี ร้องลั่น อันซีวิ่งตาม
“กลับมาเลยนะ”
“ช่วยด้วยเถ้าแก่ เห็นลูกสาวของคุณกำลังรังแกเรามั้ย”
อันซีวิ่งล้อเล่นกับจื้อหลิงพลางคิด
“พ่อคะ ดีใจมั้ย เป็นเพราะพ่อ เราจึงหัวเราะมีความสุขอย่างนี้ทุกปี ทุกคนอยู่กับฉัน ฉันมีความสุขมาก”
ยิ่วเชียนนั่งทำงานอยู่ในห้องอย่างเซ็งๆ ต้าอี๋เดินเข้ามาแซว
“อันซีกลับภูล่านอีกแล้วเหรอครับ”
ยิ่วเชียนหันมามองหน้าผู้ช่วยค้อนๆ ต้าอี๋ยิ้มๆ ส่งแฟ้มให้
“นี่คือเบาะแสที่พบในห้องทำงานของหัวหน้าหู คนที่มีการติดต่อ และสถานที่ที่เคยไป ยังไม่พบอะไรเป็นพิเศษ หัวหน้าหูกับผู้อำนวยการตรงกันข้ามทุกอย่าง คนที่ตรวจสอบเขาบอกว่าหัวหน้าหูเป็นคนชอบปกปิด แต่ผู้อำนวยการเป็นคนชอบสังเกต”
หย่งชิงเดินเข้ามา แล้วบอกต้าอี๋
“นายออกไปก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับยิ่วเชียน”
ต้าอี๋โค้งตัวเดินออกไป หย่งชิงหันมาพูดกับยิ่วเชียน
“คุณกับคุณแม่เกิดอะไรขึ้น ทำไม เขาถึงไปหมู่บ้านภูล่านด้วยตัวเอง แล้วยังบอกให้ฉันตัดใจจากคุณ
“หัวหน้า ไปหมู่บ้านภูล่านเหรอ”
“เขาบอกว่าไปสำรวจ พาฉันไปริมชายหาดของหมู่บ้าน”
“ริมชายหาด”
ยิ่วเชียนแปลกใจ พลางคิด
“แต่แผนการก่อสร้าง ไม่ได้อยู่ริมชายหาดนี่”
“วันนี้เขาผิดปกติ ยังพูดคุยกับอันซีด้วย และยังสัมผัสกระดานโต้คลื่นของเธอด้วย และบอกให้ฉันตัดใจจากคุณ บอกว่าคุณเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเท่าที่อันซีสามารถหาได้ ปล่อยให้คุณสองคนคบกัน ไม่ถูก ไม่ได้ผิดปกติ คุณแม่ได้ตัดขาดกับคุณแล้ว เหมือนกับที่คนที่เคยไปจากเขาทำ”
“หัวหน้าไปเจออันซีที่ชายหาด”
“ฉันกำลังคุยเรื่องงานกับคุณ คุณสนใจแต่อันซี ฉันรู้จักคุณ คุณรู้จักคุณแม่ คุณไม่มีทางอ่อนแอ แต่คุณแม่จะทำลายคุณได้ อย่างน้อยๆ คุณควรออกไปตอนที่เขาอารมณ์เสีย ไม่งั้นเขาจะทำให้คุณอยู่ในวงการนี้ไม่ได้อีก”
“หย่งชิง ขอบคุณคุณมาก แต่ว่า ถ้าคุณขายบ้านเก่าให้ผม ผมจะยิ่งขอบคุณคุณ”
หย่งชิงถอนใจรับไม่ได้
“ตอนนี้คุณคิดว่า ความห่วงใยของฉันเป็นเรื่องตลกใช่มั้ย หรือคุณคิดว่าฉันหาข้ออ้างเพื่อคืนดีกับคุณ คุณคิดว่าฉันเป็นตัวตลกเหรอ”
“ผมไม่เคยคิด”
“แล้วแต่คุณ ไม่ว่าต่อไปคุณกับคุณแม่เป็นยังไง จะดีหรือร้าย มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน”
อันซีโมโหและน้อยใจยิ่วเชียน สะบัดหน้าเดินออกไปเลย
อ่านต่อตอนที่ 24
