มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 9
ในอดีตเมื่อวัยเด็ก เด็กชายเข็ม จุ่น แจ่ม ทั้งสามวิ่งเล่นไล่จับรอบต้นไม้ พลางเล่นกันอย่างสนุกสนานตามประสาเด็กๆ
ทั้งสามเล่นเป็นทหาร ยิงปืนต่อสู้สนุกสนาน
จุ่นมีเรื่องกับเด็กเกเร โดนเด็กเกเรแกล้งตบหัว แจ่มกับเข็มเข้ามาไล่เตะเด็กเกเรหนีไปในที่สุด
จุ่นรำลิเกให้เพื่อนดู เข็มกับแจ่มเล่นตบมือเข้าจังหวะ
แจ่มสลักคำว่า “เข็ม จุ่น แจ่ม เพื่อนกันตลอดไป” ไว้บนต้นไม้
เพื่อนรักทั้งสามกอดคอกัน ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
เข็ม จุ่น แจ่ม อยู่ในชุดทหาร ทั้งสามคนเตรียมพร้อมที่จะไปออกรบ แจ่มก็เอาหีบเหล็กออกมายื่นให้พวกเพื่อนดู
"พวกเอ็งเอาของมากันหรือเปล่าวะ" แจ่มถาม
จุ่น เข็มบอก "เอามา"
แจ่มเปิดหีบ
"เอาของที่พวกเอ็งเตรียมมาใส่ไว้ในหีบ พวกเอ็งห้ามดูนะเว้ย ว่าใครพกของแทนใจอะไรมาจากบ้าน"
จุ่น เข็ม แจ่ม หลับตาและเอาของที่เตรียมมาใส่ในหีบ แจ่มปิดหีบ
"วันหนึ่งวันใดข้างหน้า ถ้าพวกเราทะเลาะกัน ให้มาขุดหีบนี้ออกมาเตือนความทรงจำ ว่าครั้งนึงพวกเราเคยรักกันมากแค่ไหน ตกลงมั้ย"
เข็ม จุ่นบอก "ตกลง"
แจ่มเอามีดสลักเป็นลูกศรที่ต้นไม้ ใต้คำว่า “เข็ม จุ่น แจ่ม เพื่อนกันตลอดไป” แล้วแจ่มก็เอาเสียมที่เตรียมมาขุดพื้นดิน แล้วฝังหีบลงไปในดิน ก่อนที่ทั้งสามจะช่วยกันกลบ
ทั้งสามคนกอดคอกัน มองไปที่ต้นไม้ มิตรภาพของทั้งสามคนแน่นแฟ้นและเบ่งบานมาก
เข็ม จุ่น แจ่มบอก "เพื่อนกันตลอดไป"
เข็มกับจุ่นมองหน้ากันอย่างตกอยู่ในภวังค์เมื่อนึกถึงอดีต เบี้ย สนอง มองลูกพี่ของตัวเองอย่างอึ้งๆ
"ผู้ใหญ่... ผู้ใหญ่ซึ้งเหรอเนี่ย" สนองว่า
"อย่าบอกนะว่า... แค่มาที่แห่งความหลังแล้วจะหายโกรธกัน" เบี้ยบอก
แจ่ม อัครเดช เข้าไปหาจุ่นกับเข็มแล้วยิ้มออกมา
"เอ็งจำได้แล้วใช่มั้ย ว่าถ้าผิดใจกันขึ้นมาวันใดให้ขุดหีบออกมาดู"
"ไอ้เบี้ย เอ็งไปดูซิ ว่ามีเสียมยังอยู่ที่เดิมหลังต้นไม้รึเปล่า" เข็มว่า
เบี้ยเดินไปด้านหลังต้นไม้แล้วหยิบเสียมเก่าๆ ออกมา
"เอ็งรับขุดดินแล้วเอาหีบเหล็กที่ฝังไว้ขึ้นมา"
แจ่ม อัครเดชว่า"เยสๆๆ"
"สุดยอด ดีมากไอ้เข็ม ถ้าเอ็งเปิดหีบเอ็งสองคนจะระลึกได้ว่าเอ็งเคยรักกันมากมายขนาดไหน" เข็มบอก
"ไอ้เข็ม เอ็งจะขุดหีบขึ้นมาอีกทำไม" จุ่นถาม
"ไอ้เบี้ย เอ็งพกไฟแช็กมาใช่มั้ย!" เข็มถาม
เบี้ยยื่นไฟแช็กให้
"นี่ครับผู้ใหญ่"
"ขุดหีบขึ้นมา ข้าจะเผาความรักความหลังของข้าให้ไหม้เป็นจุล"
แจ่ม อัครเดช ที่ยิ้มอย่างมีความสุข ถึงกับหุบยิ้มทันที
"เฮ้ย ไม่ได้นะเว้ย"
ทั้งสี่มองไปทางเข็มกับจุ่นอย่างช็อก
"ไหนท่านเทวดาแจ่มบอกว่าให้พาพ่อเรามาฟื้นความหลังที่นี่ไง" ยอดว่า
"ท่าไม่ดีแล้ว ทำไงดีเนี่ย" ท็อปบอก
"มาฟื้นความหลัง หรือมาทำลายความทรงจำกันแน่" แก้มบุ๋มบอก
"โอย พังๆๆๆ"
ยอดจับมือแก้มบุ๋มอย่างให้กำลังใจ
"อย่าเพิ่งหมดหวัง ผมเชื่อว่าสุดท้ายแล้วเรื่องดีๆ มันต้องเกิดขึ้นกับเรา"
ทุกคนแอบมองไปทางจุ่นกับเข็มอย่างลุ้นๆ
เบี้ยขุดดินที่โคนตันไม้ สักพักเบี้ยก็ขุดเจอหีบจริงๆ เบี้ยยกหีบขึ้นมาแล้วยื่นให้กับเข็ม เข็มเปิดหีบออก
เทวดาแจ่มมองของในกล่องใบนั้นอย่างเศร้าสร้อย เบี้ยกับสนองมองตามอย่างสงสัย
"ผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็ม คงลืมที่นี่ไปแล้ว... สถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันล้ำค่า" อัครเดชบอก
เข็มนึกถึงความหลัง หยิบถุงผ้าสีดำขึ้นมาจากหีบ
"ไอ้คนตัวตั้งตัวตีให้เอาของใส่หีบคือไอ้แจ่ม ไอ้บ้าแจ่มเอ๊ย ไม่น่ารีบชิงตายเลย" เข็มบอก
"ก่อนที่เอ็งจะเผาของในหีบ ข้าอยากรู้ว่าไอ้แจ่มมันเอาอะไรยัดใส่หีบ" จุ่นบอก
เข็มหยิบของออกจากถุงสีดำ ปร่กฎว่าของในถุงคือรูปถ่ายของจุ่น เข็ม แจ่ม ตั้งแต่วันเด็กจนถึงวัยโต เป็นรูปถ่ายที่แสดงถึงมิตรภาพอันแน่นแฟ้นของทั้งสามคน เข็ม กับ จุ่น มองรูปอย่างอึ้งๆ
"ไอ้เข็ม ไอ้จุ่น เอ็งนึกถึงความรักความผูกพันในอดีตของเราเข้าไว้ กลับมารักกันเหมือนเดิมนะเพื่อน"
เข็มแอบเจ็บลึกๆ แต่เก็บอาการ
"ไอ้แจ่ม ในที่สุดข้าก็รู้ว่าเอ็งฝังอะไรไว้ แต่มันไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว"
เข็มเผารูปทั้งหมดทิ้งทันที แจ่ม อัครเดช ช็อกไปเลย
"ไอ้เข็ม ไอ้บ้า เอ็งทำแบบนี้ได้ยังไง!!! ข้าให้เอ็งขุดความรักขึ้นมา ไม่ใช่เผาทำลายแบบนี้ โธ่โว้ย"
จุ่นสะเทือนใจ แต่ก็ต้องแข็งใจ
"ดี เผาให้วอดไปเลย"
"ไม่ต้องยุหรอกเว้ย ข้าจะเผาความทรงจำของเอ็งเดี๋ยวนี้"
"เผาเลย เผายังไงก็ไม่ไหม้หรอกเว้ย" จุ่นว่า
"เอ็งหมายความว่ายังไง"
เข็มมองหน้าจุ่นอย่างสงสัย
เข็มหยิบดูของของจุ่นที่อยู่ในถุงกระดาษ ที่วางไว้ในหีบอีกที ปรากฏว่ามันคือสร้อยคอทองคำหลายเส้นหนักราว5บาท!!!
"เอ็งเอาทองมาใส่ในหีบทำไมวะ " เข็มเห็นจดหมายก็หยิบขึ้นมาอ่าน "ไอ้เข็ม ไอ้
แจ่ม วันหนึ่งวันใดที่พวกเอ็งลำบาก ให้เอ็งเอาทองของข้าไปขาย เอาไปตั้งต้นชีวิตใหม่ ข้าไม่เสียดายเงินทองหรอก มันหาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เพื่อนตายอย่างพวกเอ็ง หาไม่ได้อีกแล้ว"
เข็มมองหน้าจุ่นอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าจุ่นจะเคยรักตนขนาดนี้
"แล้วเอ็งล่ะ เอ็งฝังอะไรไว้" จุ่นถาม
เข็มหยิบถุงผ้าของตัวเองในหีบ แล้วเปิดออกมาดู เป็นทองหลายเส้นมูลค่าราวๆ 5บาท
ทุกคนอึ้งที่เห็นทองของเข็มในหีบ เข็มหยิบขึ้นมา
"ไม่อยากจะเชื่อว่าเอ็งจะใจตรงกับข้าทุกอย่าง" เข็มบอก
"มีแต่คนที่เกิดมาเพื่อเป็นเพื่อนรักเพื่อนตายเท่านั้นที่จะใจตรงกันขนาดนี้ ดีกันเถอะนะเพื่อน" แจ่มบอก
เข็มกับจุ่นจ้องหน้ากัน
"ไอ้แจ่มมันคงไม่อยากให้เราแตกหักกัน มันอยากให้เรารักกันจนวันตาย"
แจ่มบอก "ใช่ เอ็งทำเพื่อข้าเถอะเพื่อน"
"แต่อดีตมันก็คืออดีต อะไรที่มันผ่านไปแล้วมันย้อนหวนคืนไม่ได้" เข็มว่า
"เอ็งพูดถูกความรักที่ข้ามีให้กับเอ็งมันตายไปพร้อมกับไอ้แจ่มแล้ว ข้าขอสาบาน ว่าข้าจะไม่มีวันกลับมาเป็นเพื่อนกับเอ็งอีก" จุ่นพูดพลางพนมมือ
"ดี เอ็งกับข้าต้องเป็นศัตรูกันจนวันตาย!"
จุ่น เข็ม ประจันหน้ากันอย่างดุเดือด
"ไอ้หนอง เก็บทอง เอาไปบริจาควัด" จุ่นบอก
สนองรีบเข้าไปแย่งทองของจุ่นกลับคืนมา
"กลับบ้าน ไม่มีอารมณ์เจอนายอำเภอแล้วโว้ย!" จุ่นบอก
จุ่นหันหลังเดินกลับ สนองเดินตามติด
เข็มกำลังอารมณ์หงุดหงิดเต็มที่
"ไอ้เบี้ย เก็บทอง กลับบ้าน!"
เข็มเดินออกไปอีกทางหนึ่ง เบี้ยเก็บทองของเข็มแล้วทิ้งหีบลงที่พื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนที่จะเดินตามเข็มไป…
แจ่มกับอัครเดช แทบไม่เชื่อสายตากับสิ่งที่เกิดขึ้น
"มาถึงจุดจุดนี้ได้ยังไงวะเนี่ย… ความรักในความหลังไม่ได้ช่วยอะไรเลยเหรอ"
แจ่มและอัครเดชอึ้งตะลึงงันอย่างไม่คาดฝัน...
ทั้งสี่มองดูเข็มกับจุ่นเดินออกไปด้วยสีหน้าผิดหวัง เครียด สิ่งที่มุ่งหวังพังทลายไม่เป็นท่า…
ปุยฝ้ายอึ้ง
"แผนรำลึกความหลังของเราไม่ได้ผลเลย"
"ท่านเทวดาแจ่มอุตส่าห์มาช่วยพวกเรา แต่ก็พังไม่เป็นท่า" ท็อปบอก
ยอดบอกกับแก้มบุ๋ม
"พวกเราต้องรีบกลับแล้ว ก่อนที่พ่อเราจะจับได้ว่าเราออกมาเจอกัน แล้วคราวหน้าเราค่อยนัดแนะมาเจอกันอีก"
ทั้งหมดพยักหน้าให้กัน ยอดโผเข้าไปกอดแก้มบุ๋มแล้วจูบหน้าผากเธอเบาๆ
"ผมรักคุณมากนะ"
"ไม่ต้องห่วงนะ แก้มจะไม่ท้อ เราต้องได้กลับมารักกัน"
ยอดหอมแก้มแก้มบุ๋มอีกครั้ง ไม่อยากจากเธอไปไหนเลย
"ยอด มัวแต่กอดแต่หอม เดี๋ยวก็ความลับก็แตกพอดี รีบกลับได้แล้ว!"
ทั้งสี่ต้องแยกจากกัน ยอด แก้มบุ๋ม มองกันอย่างอาลัยรักอย่างสุดแสน…
ระเบียบ กับ หงส์ ยืนโทรศัพท์หากัน ทั้งสองยิ้มอย่างสบายใจ อารมณ์ดี
"ฉันล่ะชื่นใจจริงๆ นะแม่หงส์ รู้ทั้งรู้ว่าอุปสรรคกีดขวางความรักมันมากมายแค่ไหน แต่ลูกเราทั้งสองคนก็ไม่เคยท้อเลย สุดท้ายก็หาทางมาเจอกันจนได้"
หงส์ยิ้ม
"ยัยฝ้ายแสบจริงๆไม่บอกฉันเลยว่ามีแผนจะพาแก้มออกไปเจอพ่อยอด นี่ถ้าฉันรู้นะฉันจะได้ช่วยเป็นหูเป็นตาให้ อ้อ เบียบ... ต่อไปนี้เราสองคนก็ต้องคอยช่วยลูกของเราอย่างเงียบๆ อย่าให้สามีตัวดีของเรารู้เด็ดขาด"
ระเบียบยิ้มรับ พลันนึกอะไรขึ้นได้
ระเบียบร้อนรนมาก
"ตายแล้วๆ ตายๆๆๆ ฉันต้องรีบวางสายก่อนนะW
หงส์แปลกใจ อยากรู้
"ทำไม อะไร ยังไง เกิดอะไรขึ้น??? อ้าววางสายไปแล้ว"
เข็มเดินบ่นเข้ามาอย่างหัวเสีย เบี้ยเดินตามมายืนมองอาหารบนโต๊ะ
"นายอำเภอนี่ยังไง ไม่มาตามที่นัด แถมโทร.หาก็ไม่ติด แล้วที่สำคัญทำไมต้องนัด
ข้ากับไอ้จุ่นไปเจอกันด้วย นึกแล้วมันเซ็งจริงๆ"
เบี้ยจัดการหยิบจานตักข้าวแล้วกินอย่างอร่อย
"ไอ้เบี้ย...ไปตายอดตายอยากที่ไหนมาเนี่ย...หรือว่ากูเลี้ยงไม่อิ่ม"
"เปล่าจ๊ะ...ชั้นเห็นแล้วเสียดาย...ถ้าไม่มีใครกินก็ต้องทิ้ง"
"ตะกละจริงๆ"
เข็มบ่นลูกน้องเสร็จก็มองบ้านเงียบๆก็สงสัย
"ทำไมบ้านในเงียบนักวะ...คนหายไปไหนหมด...แล้วไอ้พวกที่ให้เฝ้าไอ้ยอดมันหายหัวไปไหนหมดวะ"
เข็มเดินไปดูที่บ้าน ร้องเรียก
"ยอด...เคน...หนึ่ง...จ๊อบ"
ระเบียบรีบเดินมาจากอีกมุมหนึ่ง เห็นไอ้เบี้ยกำลังกินข้าวอย่างอร่อย
"เบี้ย อย่า อย่ากิน"
เข็มได้ยินเสียง หันกลับมามองสงสัย
"ห้ามทำไม ก็แม่เบียบทำมาให้กินไม่ใช่เหรอ"
"นั่นน่ะสิ ห้ามทำไม อะ...หร่อย...จะ...ตาย...คร่อก"
เบี้ยสลบเหมือดล้มลงนอนแผ่ทันที
ระเบียบบ่น เจ็บใจตัวเอง
"โธ่เอ๊ย ว่าจะเอาไปทิ้ง ลืมได้ยังไงเนี่ย"
เข็ม จ้องมองระเบียบ
"ในอาหารมันมีอะไร ทำไมไอ้เบี้ยมันถึงสลบเหมือดแบบนั้น เบียบ บอกความจริงพี่มาเดี๋ยวนี้!!"
ระเบียบเครียดสุดขีด…
ยอดเดินเข้าบ้านมาอย่างระแวดระวัง แล้วพกใจที่เห็นเบี้ยนอนสลบอยู่ที่พื้น
"เบี้ย มานอนอะไรตรงนี้...เบี้ย...ตื่น"
ยอดเข้าไปสะกิดๆ ปลุกเบี้ย
"ไม่ต้องไปปลุกมันให้เสียเวลาหรอก"
ยอดหันไปมองก็ตกใจเห็น เข็ม เดินเข้ามาสีหน้าเอาเรื่อง ระเบียบเดินตามหลังมาสีหน้าเครียด
"ไอ้เบี้ยมันสลบเพราะกินยานอนหลับที่เอ๊งกับคุณท็อปใส่ไปในอาหารจานนี้ ไอ้ยอดเอ็งแอบไปหายัยแก้มมาใช่มั้ย ตอบ"
"ฉันอธิบายได้นะจ๊ะ"
"ข้าไม่ต้องการคำอธิบาย… แต่ข้าต้องการความจริงทั้งหมดว่าเอ็งไปไหนกับใคร ไปทำอะไรมา ข้าสัญญาว่าถ้าเอ็งพูดความจริง ข้าจะไม่เอาเรื่องเอาอะไรกับเอ็งทั้งนั้น"
"ยอด… ไม่มีทางเลือกแล้วละ พูดความจริงเถอะลูก"
"ถ้าฉันบอกความจริงทั้งหมด พ่อสัญญาได้มั้ยว่า มันจะจบแค่นี้ ผู้ใหญ่จุ่นจะต้องไม่รู้เรื่องนี้"
"เออ พ่อสัญญา"
"ถ้าพ่อสัญญา ฉันก็จะพูดความจริงจ้ะ"
เข็มแอบซ่อนโทรศัพท์มือถือไว้ด้านหลัง กดบันทึกเสียงแล้วเดินไปโอบหลังยอดให้โทรศัพท์อยู่ใกล้ปากทำเป็นรอฟัง
ยอดไม่ได้สังเกตทำท่าจะเล่าเรื่องให้พ่อฟัง
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 9 (ต่อ)
ฝ่ายจุ่น สนอง เข้ามาที่ทางเดินข้างๆ ตัวบ้าน จุ่นยังไม่หายหงุดหงิด
จุ่นกดโทรศัพท์ รอฟังสาย หงุดหงิด
"นายอำเภอปิดเครื่อง ติดต่อไม่ได้… ข้าไม่เข้าใจเลย นายอำเภอทำไมต้องนัดข้ากับไอ้เข็มไปที่ต้นไม้ต้นนั้น"
"ถ้าผู้ใหญ่ไม่เข้าใจ หนองจะเข้าใจได้ยังไงล่ะจ๊ะ"
"ไอ้หนอง เอ็งสำรวจตรวจตราดูรอบๆ บ้านอีกที เผื่องูจงอางตัวนั้นมันเลื้อยกลับเข้ามา"
"ได้จ้ะ"
พลันจุ่นกับสนองได้ยินเสียงดังขึ้นจากทางหนึ่ง
"พี่แก้มรีบปีนเร็วๆ เข้า"
จุ่น กับสนองมองไปทางเสียงที่ได้ยินอย่างสงสัยๆ
ปุยฝ้ายกำลังเอาบันไดลิงพาดกับหน้าตาของห้องแก้มบุ๋ม
แก้มบุ๋มกำลังจะปีนขึ้นไป ปุยฝ้ายจับบันไดให้ด้วยความเป็นห่วง
"เร็วพี่แก้ม พ่อกลับมาแล้วฉันเห็นรถพ่อจอดอยู่"
"ถ้าพ่อจับได้ต้องแย่แน่ๆ"
"พ่อไม่รู้หรอก เพราะเราแอบเข้ามาทางด้านหลังบ้าน แต่ถ้าพี่ไม่รีบปีนเข้าห้อง พ่อ
ต้องรู้แน่ๆ เร็วๆ ปีนเร็วๆ"
แก้มบุ๋มปีนไปได้ครึ่งทาง ก็ต้องตกใจที่จุ่นกับสนองเดินเข้ามาหา
"กล้วยทอดแล้ว!"
จุ่นมองแก้มบุ๋ม สีหน้าโมโหจัด
"คาหนังคาเขา! ไหนบอกว่าจะไม่ออกจากห้อง แก้มบุ๋มออกไปไหน ไปหาใคร บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้"
แก้มบุ๋มอึกอัก "ฉัน… ฉัน"
"พี่แก้มออกไปคุยเรื่องงานจ้างน่ะพ่อ คือพอดีว่า…"
"หยุดเลย...เลิกโกหกได้แล้ว!"
แก้มบุ๋มลงจากบันไดลิง สีหน้าเศร้ามาก พยายามคิดหาทางแก้ตัว พลันที่หงส์เดินผ่านเข้ามาเห็นก็มองอย่างตกใจ หงส์รีบเข้ามาหาแก้มบุ๋มทันที
"พี่จุ่น ค่อยพูดค่อยจานะพี่ แก้มมันไม่ได้หนีไปหายอดหรอก แก้มมันไม่กล้าขัดคำสั่งพี่ ใช่มั้ยแก้ม บอกพ่อสิว่าหนูไปไหนมา หนูไม่ได้ไปหาพ่อยอดใช่มั้ย"
แก้มบุ๋มพยายามเก็บพิรุธ ทำตัวเป็นปกติ
"จ้ะ ฉันไม่ได้ไปหายอด แต่ฉัน…"
พลันเสียงข้อความในมือถือของจุ่นดังขึ้น
"เดี๋ยว สงสัยนายอำเภอจะส่งข้อความมาหา"
จุ่นเปิดดูโทรศัพท์มือถือ สีหน้าแปลกใจ
"ใครวะ...ส่งคลิปเสียงมาให้"
จุ่นกดฟัง
พลันเสียงยอดสารภาพความจริงกับเข็มก็ดังขึ้น ทุกคนตะลึง!!!
"ฉันกับแก้มบุ๋มออกมาเจอกันจริง เราอยู่ห่างกันไม่ได้ แล้วที่พ่อกับผู้ใหญ่จุ่น ไปที่ต้นไม้ต้นนั้น มันก็เป็นแผนของพวกฉันที่อยากจะทำให้พ่อกับผู้ใหญ่จุ่นกลับมารักกัน พ่อสัญญากับฉันแล้วนะว่าผู้ใหญ่จุ่นจะต้องไม่รู้เรื่องนี้ ฉันไม่อยากให้แก้มเดือดร้อน..."
ทุกคนช็อกสุดๆ ที่ได้ฟังความจริงจากปากยอด
จุ่นมองหน้าแก้มบุ๋มอย่างเสียใจสุดขีด!!!
"พ่อจ๋า พี่แก้มไม่ผิดเลยนะจ๊ะ ฝ้ายเองที่เป็นคนเสนอตัวพาพี่แก้มไปหายอด พ่อลงโทษฝ้ายคนเดียวก็พอ"
"ไม่มีใครทำผิดทั้งนั้น ถ้าพี่จุ่นรักลูกจริง อย่าบังคับหัวใจลูกเลยนะพี่" หงส์บอก
จุ่นน้ำตาไหลออกมาอย่างเสียใจ ทุกคนอึ้งที่เห็นน้ำตาจุ่น
"แก้มรักไอ้ยอดมากกว่าพ่อ"
แก้มบุ๋มน้ำตาไหล "พ่อ"
"พ่อให้ความรักกับเอ็งหมดทุกลมหายใจ ตั้งแต่เอ็งลืมตาดูโลกจนถึงวันนี้ แต่เอ็งไม่เชื่อพ่อ เอ็งเห็นผู้ชายดีกว่าพ่อ เอ็งทำร้ายใจพ่อแบบนี้ได้ยังไง"
แก้มบุ๋มเข้าไปกอดจุ่นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจมาก
จุ่นสะบัดตัวออกจนแก้มบุ๋มล้มลงที่พื้น จุ่นเดินหนีไปอย่างเสียใจน้ำตาอาบแก้ม สนองเดินตามจุ่นไปอย่างสงสาร
แก้มบุ๋มร้องไห้ที่พื้นอย่างน่าเวทนา หงส์กับปุยฝ้ายประคองแก้มบุ๋มให้ลุกขึ้น ทั้งสองคนสงสารแก้มบุ๋มจับหัวใจ
แก้มบุ๋มร้องไห้
"พ่อจ๋า แก้มขอโทษ… แก้มขอโทษ"
ยอดมองหน้าเข็มอย่างตะลึง ทั้งสองอยู่ในชุดนอน เข็มหน้าตาไม่ยี่หระใดๆ ทั้งสิ้น เข็มให้ยอดฟังเสียงตอนที่เขาสารภาพความจริง
"พ่อ"
"ไอ้จุ่นมันได้ยินความจริงทุกอย่างแล้วว่ะ"
"พ่อหักหลังฉัน พ่อสัญญาแล้วว่าจะไม่…"
"สัญญาได้ ก็ผิดคำสัญญาได้ เหมือนที่เอ็งสัญญากับข้าว่าจะไม่รักลูกสาวไอ้จุ่น แต่เอ็งก็ผิดคำสัญญา ฉะนั้นเราหายกัน"
ยอดยังช็อกไม่หายกับการกระทำของเข็ม
"แล้วต่อไปนี้ ลืมได้เลยเรื่องที่จะทำให้ข้ารักกับไอ้จุ่น จำใส่กะโหลกไว้ว่า มันเป็นไปไม่ได้"
แล้วเข็มก็เดินจากไป ยอดมองตามเข็มอย่างเสียใจสุดแสน…
"โธ่แก้ม… ป่านนี้คุณจะเป็นยังไงบ้าง"
แก้มบุ๋มนอนร้องไห้ซบหมอน สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร
ปุยฝ้าย หงส์ มองแก้มบุ๋มที่ร้องไห้ แล้วเหมือนจะขาดใจตามไปด้วย
"อย่าโทษตัวเองนะลูก แก้มไม่ผิดเลย แม่รู้ว่าแก้มรักพ่อมากถึงพยายามหาทางให้พ่อคืนดีกับผู้ใหญ่เข็ม"
"แต่พ่อก็คิดว่าแก้มเห็นยอดสำคัญกว่าพ่อ แม่จ๋า แก้มเสียใจที่ทำให้พ่อเสียน้ำตา"
"แก้มทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว แก้มอย่าคิดมากนะ"
"เข้มแข็งนะพี่แก้ม ฉันเป็นกำลังใจให้พี่เสมอ"
"เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ ว่าความเกลียดชังต้องพ่ายแพ้ให้แก้ความรัก อดทนนะลูก"
หงส์ ปุยฝ้าย ให้กำลังใจแก้มบุ๋มอย่างเต็มที่ แก้มบุ๋มยังไม่หายเสียใจ ร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น…
ตำบลสามัคคี เช้าวันใหม่
เคกับป๊อปแหกปากร้องโวยวาย สุชาติยืนข้างๆ ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
"ออกมาได้แล้วเว้ย ไอ้แห้ง ข้ารู้นะว่าพวกเอ็งหลบอยู่ในบ้าน" เคบอก
"ถ้าไม่ออกมา ครั้งหน้าพวกอั๊วคงมาพร้อมหมายศาลแล้วนะจ๊ะ" สุชาติบอก
สุชาติจะเดินออกไป ชาวบ้านชายกับชาวบ้านหญิงรีบออกมาหาสุชาติ
"เสี่ยอย่ายึดบ้านฉันไปเลยนะจ๊ะ"
ป๊อปบอก
"หยุดโวยวาย แล้วหอบข้าวของออกไปจากบ้านซะ เร็วสิ"
"เสี่ยเคยบอกเอง ว่าถ้าพวกฉันมีเงินไม่พอจ่ายก็ไม่ต้องจ่าย" ชาวบ้านหญิงว่า
"มันอาจเป็นการสื่อสารที่ผิดพลาดของพวกเรา ใช่ อั๊วเคยบอก แต่ไม่ใช่ให้พวกลื๊อไม่จ่ายค่าดอกเบี้ยอั๊วเลย มันมากมายหลายปีแล้วแล้ว อั๊วจำเป็นต้องยื่นเรื่องต่อศาลขอยึดที่ดินพวกลื๊อ"
ชาวบ้านชายไหว้
"เสี่ย ฉันขอร้องล่ะ ช่วยเหลือพวกเราอีกซักครั้งหนึ่ง"
สุชาติเสแสร้ง
"อั๊วไม่อยากเป็นบาปทำให้คนอื่นเป็นทุกข์ด้วยสิ ถ้างั้นอั๊วจะให้ครอบครัวลื๊ออาศัยอยู่ที่นี่ไปสักระยะ แต่เรื่องที่ดินอั๊วก็คงต้องดำเนินไปตามกระบวนการทางกฎหมาย ลื๊อเข้าใจอั๊วนะ อั๊วต้องปกป้องสิทธิ์ของอั๊วเองด้วย"
"แค่นี้ก็เป็นพระคุณท่วมหัวแล้ว ขอแค่ให้มีที่อยู่ที่ทำกินก็พอ พวกเราไม่ต้องการอะไรมากกว่านั้นแล้ว ขอบคุณที่ให้โอกาสเรานะเสี่ย พวกเราสัญญาว่าจะหาเงินมาใช้หนี้ให้ได้"
สุชาติยิ้มเจ้าเล่ห์เดินออกมาพร้อมเคกับป๊อป
"หาเงินทั้งชาติยังใช้หนี้ค่าดอกไม่ได้เลย ยังไงที่ดินก็ต้องเป็นของอั๊ว ฮ่าๆๆ"
สุชาติเดินตามคันนา เคถือร่มให้สุชาติ ป๊อปเดินตามมา แล้วทั้งสามหยุดดูทุ่งนาข้างหน้าที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา
"พวกลื๊อเห็นอะไรมั้ย"
เคทำท่านับ
"1 2 3 4….ควายสี่ตัวครับเสี่ย"
ป๊อปตีเค
"ควาย5 ตัวต่างหาก"
สุชาติเอาร่มตีทั้งคู่
"อั๊วเห็นแต่ควายสองตัวตรงนี้ ! ไอ้พวกโง่เอ๊ย อั๊วจะบอกว่าที่ดินแถบนี้เกือบทั้งหมดมันใกล้จะเป็นของข้าหมดแล้ว ทั้งที่ยึดมาได้และที่ไปบีบชาวบ้านให้ขายในราคาถูกๆ แล้วถ้าอั๊วได้ที่ดินมาทั้งหมด อั๊วจะเอาไปทำอะไรก็ได้ให้งอกเงยขึ้นมาเป็นเงิน ห้างเอย บ่อนกาสิโนเอย คราวนี้ล่ะอั๊วก็จะเป็นมหาเศรษฐีเสียที ฮ่าๆ"
"แล้วเสี่ยจะเอาที่ดินที่เหลือมายังไงครับ"
"ยังมีอีกตั้งหลายแปลงที่ไอ้พวกชาวบ้านไม่ยอมขาย" ป๊อปบอก
สุชาติยิ้มออกมาอย่างมีแผนร้าย
"ตอนนี้ไอ้เข็มกับไอ้จุ่นมันทะเลาะกันอยู่ อั๊วต้องโหมไฟให้แรงขึ้น แผนต่อไปคือต้องทำให้ไอ้พวกลูกบ้านของทั้งสองฝั่งคลอง มันแตกความสามัคคีเหมือนกับหัวหน้าของมัน แล้วทำให้ไอ้พวกชาวบ้านหน้าโง่หันมาเคารพและศรัทธาอั๊วแทน"
"อ๋อ ทำให้เสี่ยเป็น “ที่พึ่ง” ของชาวบ้านแทนไอ้สองผู้ใหญ่นั่น"
"ถูกต้อง แล้วเมื่อถึงเวลานั้นอั๊วก็จะสูบทั้งเงิน สูบทั้งที่ดินมาเป็นของอั๊วให้หมด ฮ่าๆๆ"
สุชาติมองดูที่นาทั้งหมด แล้วหัวเราะชอบใจสุดๆ
"แล้วแผนต่อไป เสี่ยจะเริ่มเมื่อไหร่ครับ"
สุชาติยิ้มร้าย
"คืนนี้"
สุชาติยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจสุดๆ สุชาติดึงตัวเคกับป๊อปเข้ามาสุมหัวเล่าแผนการคืนนี้
แปลงผักออร์แกนิคในหมู่บ้าน ในเวลากลางคืน
เค ป๊อบ อยู่ในชุดดำสวมหมวกไอ้โม่ง ย่องๆ เข้ามาในแปลงผักปลอดสารพิษ ป๊อปแบกถังฉีดปุ๋ยเข้ามาด้วย ทั้งสองคนมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง
"ทางสะดวก ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย" เคบอก
"งั้นก็นี่เลย"
ป๊อปส่งถังฉีดปุ๋ยให้เค
"อะไร"
"ก็ยาฆ่าหญ้า ผสมกับ ปุ๋ยน้ำ"ป๊อปบอก
"เอ้าแล้วจะฉีดยาฆ่าหญ้า จะไปเอาปุ๋ยมาผสมทำไมอีกล่ะ"
"แหมแกนี่ไม่เคยดูทีวีเหรอ...ก็ถ้ามีการสืบ พวกที่เอาสารไปวิจัยจะได้งง ว่าเอะมันคือน้ำยาอะไร....ยาฆ่าหญ้า หรือว่าปุ๋ย"
"ติดละครเกินไปแล้ว"
"ละครก็มีประโยชน์นะเว้ย"
"แต่ครั้งนี้ไม่ต้อง" เคหยิบนามบัตรในกระเป๋าออกมา "นี่เสี่ยให้นี่มา"
เคถือนามบัตรคว่ำหน้า เป็นกระดาษสีขาวธรรมดา
"กระดาษ...เอามาทำไม"
"เอามาเขียนชื่อแกกับชั้นว่าเป็นคนฉีดยาฆ่าหญ้า..จะได้รู้ว่าใครทำ..ไม่ใช่....นี่"
เคพลิกด้านนามบัตรให้ป๊อปดู เป็นนามบัตรของผู้ใหญ่เข็ม ป๊อปเอานามบัตรมาดู.
"อ๋อ..เอานามบัตรมาวางไว้แล้วก็เขียนว่า “สุขสันต์วันเกิดผู้ใหญ่จุ่น”จากผู้ใหญ่เข็ม" ป๊อปว่า
"ไอ้บ้า....ไม่ใช่....เสี่ยให้ทำเป็นเหมือนว่าผู้ใหญ่เข็มทำตกไว้ไง"
"เอ๋อ...แล้วชาวบ้านจะได้เข้าผิดคิดว่า...ผู้ใหญ่เข็มเป็นคนทำ"
"ใช่แล้ว"
"งั้นจะช้าอยู่ทำไม..เอานี่ฉีดเลย..พรุ่งนี้เช้าผักทั้งแปลงจะราบเป็นหน้ากลอง"
ป๊อปส่งเครื่องฉีดยาฆ่าหญ้าให้เค เครับที่ฉีดมาแล้วก็ฉีด แล้วก็นึกได้ว่าจะให้ป๊อปฉีดแต่เสียรู้ซะแล้ว
"เอาเฮ้ย...แกฉีดซิ"
"ไม่เป็นไรแกฉีดไปเลย...เดี๋ยวข้าดูต้นทางให้"
เคจำใจฉีดยาฆ่าหญ้าลงในแปลงผักปลอดสารพิษ ไม่พอใจที่ต้องทำงาน ป๊อปยืนมองต้นทางสบายไป
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 9 (ต่อ)
คืนเดียวกัน สุชาติ เดินไปมาหน้าบ้าน มีพิรุธ เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง
เคถือถังฉีดยาฆ่าหญ้ามา ทั้งสองแต่งตัวไอ้โม่งแต่ไม่ได้สวมหัว เดินมาหาเสี่ยสุชาติ
เสี่ยสุชาติหันมาเห็นตกใจ
"เฮ้ย"
เค ป๊อปก็ตกใจ "เฮ้ย"
"เสี่ยจะตกใจทำไมครับ"
"ใช่นี่พวกผมเอง"
"ไม่ตกใจได้ยังไง ก็แกสองคนใส่ชุดไอ้โม่งมาในบ้านแถมยังแบกถังฉีดยาฆ่าแมลงมาอีก แล้วถ้ามีใครเห็น เค้าก็รู้ซิว่าแกสองคนเป็นคนเลว"
"อ้าวเสี่ย...ที่พวกชั้นเลวก็เพราะเสี..."
ป๊อปมองเห็นเสี่ยมองโกรธ ป๊อปเปลี่ยนทันที
"ที่พวกชั้นเลวก็เพราะเสียคนแต่เด็กเอง.."
"แล้วไป...แล้วงานที่ให้ไปทำสำเร็จรึเปล่า"
"เรียบร้อยครับเสี่ย...ผมฉีดยาฆ่าหญ้าทั่วแปลงเลยพรุ่งนี้เช้ารับรอง ผักไม่เหลือ"
เค ป๊อปหัวเราะ แต่สุชาติไม่ขำด้วย
"เรื่องยาฆ่าแมลงไม่สำคัญเท่านามบัตรผู้ใหญ่เข็มที่ให้ไป"
ป๊อปหัวเราะสุดๆ
"เรียบร้อยครับเสี่ย"
เคหัวเราะตามป๊อป สุชาติเห็นว่าสำเร็จก็หัวเราะตามไปด้วย ป๊อปหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋ากางเกงส่งให้สุชาติ สุชาติเบรคเสียหัวเราะหยุดสนิท
"เฮ้ย...เอากลับมาทำไม...ชั้นให้พวกแกเอาไปทิ้งไว้จะได้เป็นหลักฐานว่าไอ้เช็มทำ"
"ก็ได้เคมันส่งมาให้" ป๊อปบอก
"ก็แกให้ชั้นฉีดยาฆ่าหญ้า"
"แล้วทำไมแกไม่เตือนให้ทิ้งนามบัตรไว้ล่ะ"
"ก็ชั้นเหนื่อย...แล้วก็รีบกลัวคนเห็น"
สุชาติหน้าเครียดเดินไป เคกับป๊อปหยุดทะเลาะกันหันมองไปทางสุชาติ สุชาติหันมาหน้าตาหน้ากลัวมาก
เคกับป๊อปตกใจ
"ไปจัดการซะ ไม่งั้นพรุ่งนี้แกสองคนจะมีชะตากรรมไม่ต่างกับผักที่แกฉีดยา"
เค ป๊อปพร้อมกัน "ราบเป็นหน้ากลอง"
เคกับป๊อปมองสุชาติ
ณ แปลงผัก เวลาต่อมา เงียบๆไม่มีคนดูแล มีเงามืดสองคนวิ่งเข้าไปในแปลงผัก แล้วเงามืดสองคนก็วิ่งกลับออกมา ทั้งสองไล่เตะกัน เหมือนเถียงกันว่าใครผิด
เช้าวันใหม่ ชาวบ้านเดินเข้าไปที่แปลงผัก วิ่งออกมา
"ตายแล้ว....ตายหมดแล้ว"
ต่อมา ผักเหี่ยวๆอยู่ในมือของจุ่น จุ่นส่งให้สนองดู
ชาวบ้าน1 บอก
"มีคนแอบเอายาฆ่าหญ้ามาใส่ในแปลงผัก"
ชาวบ้าน2 บอก
"ไอ้คนทำมันชั่วที่สุด แล้วแบบนี้ใครจะกล้าซื้อผักของฉัน"
จุ่นแค้น
"ผักปลอดสารพิษ จะมีสารพิษหรือสารเคมีปะปนในดินไม่ได้แม้แต่นิดเดียว ผักทั้งหมดในฟาร์มจะต้องถูกทำลายทิ้ง แล้วกว่าจะปรับปรุงบำรุงดินขึ้นมาใหม่ จนสารพิษหมดไป ก็ใช้เวลาเป็นปี ไอ้คนที่มันทำแบบนี้หัวใจมันทำด้วยอะไร เลว เลวที่สุด!!"
"เท่าที่สอบถาม เจ้าของแปลงผักกับลูกจ้างไม่มีเรื่องบาดหมางใจกับใครเลย แล้วคนทำ มันทำแบบนี้เพื่ออะไร" สนองบอก
"ต้องมีคนคิดร้ายกับหมู่บ้านเราแน่ หมู่บ้านเรารณรงค์ปลูกผักปลอดสารพิษ แต่ตอนนี้ดินมันเต็มไปด้วยสารพิษหมดแล้ว"
พลันสายตาจุ่นไปสะดุดที่นามบัตรใบหนึ่งที่ตกอยู่บริเวณที่ทางเดินริมแปลงผัก จุ่นเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่านามบัตรเป็นของเข็ม
นามบัตร รูปผ็ใหญ่เข็มยกมือไหว้
" ผู้ใหญ่บ้านเข็ม จริงใจ เต็มใจ ตั้งใจ รับใช้ประชาชน"
จุ่นอึ้งตกใจมาก สนองเอานามบัตรมาดู ชาวบ้านก็เข้ามาดูด้วย
"นี่มันนามบัตรผู้ใหญ่เข็มนี่นา... มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
ชาวบ้าน1 บอก"อย่าบอกนะว่าผู้ใหญ่เข็มเป็นคนทำ"
ชาวบ้าน2 บอก "เขาเกลียดผู้ใหญ่จุ่น แต่มาลงกับที่ทำกินของพวกฉันได้ยังไง"
"ถ้าทำกันถึงขนาดนี้ฉันไม่ยอมนะ!! เรื่องนี้ยอมไม่ได้"
จุ่นโมโหมาก แค้นที่สุดในชีวิต
"ไอ้เข็ม ใช่มึงแน่ๆ" จุ่นกำหมัดแน่น "มึงทำกับลูกบ้านกูแบบนี้เหรอ มึง ตาย"
ยอดสีหน้าเหม่อเศร้า ระเบียบปลอบอยู่ข้างๆ
"อย่าโกรธพ่อเค้าเลยนะลูก พ่อเค้าคิดอยู่อย่างเดียวว่าจะตัดขาดความรักของลูก พ่อเค้าถึงต้องทำแบบนั้น"
"ฉันไม่โกรธพ่อหรอกจ้ะ... แต่บอกตรงๆ ว่าฉันเสียใจ"
"แม่กล้าพูด ว่าเรื่องนี้พ่อทำไม่ถูก แต่แม่อยากให้เอ็งพยายามเข้าใจพ่อนะลูก"
"ถึงแม้ว่าพ่อจะไม่เข้าใจฉันเลยเหรอจ๊ะ"
"จ้ะ...อย่างน้อยมันจะทำให้เรื่องทุกๆ อย่างมันดีขึ้นบ้าง แม่ไม่อยากให้เอ็งกับพ่อ
ทะเลาะกันหรือผิดใจกันมากไปกว่านี้ จะดับกองไฟมันดับด้วยน้ำมันไม่ได้นะลูก"
พลันเสียงร้องของจุ่นดังขึ้น
"ไอ้เข็ม มุดหัวอยู่ที่ไหนวะ ออกมาเดี๋ยวนี้"
ยอดกับระเบียบมองหน้ากันอย่างตกใจ!
หน้าบ้านเข็ม เช้าต่อเนื่องมา
จุ่นและสนองเดินนำชาวบ้านจะเข้าไปเอาเรื่องเข็ม เบี้ยวิ่งเข้ามาขวางไว้
"อะไรกันๆ ต้องการอะไร บุกรุกกันเข้ามาได้ยังไง"
"ไอ้เข็ม ออกมาเคลียร์กันเดี๋ยวนี้ ครั้งนี้มันเกินไปแล้วโว้ย"
พลันเข็มเดินออกมาอย่างตกใจและแปลกใจ เข็มยังถือแก้วกาแฟและปาท่องโก๋อยู่ในมือ
ระเบียบ ยอด วิ่งมาอีกทางหนึ่ง มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตกใจ
"พี่จุ่น!!! อะไรกันจ๊ะพี่ ทำไมพาคนมาเยอะแยะ"
จุ่นชี้หน้าเข็ม
"ไอ้เข็ม หัวใจเอ็งทำด้วยอะไร เอ็งทำลายแปลงผักของชาวบ้านทำไม"
พวกชาวบ้านเทผักในเข่งทิ้งลงต่อหน้าเข็ม
ชาวบ้าน1ร้องไห้
"ผักออร์แกนิค ปลอดสารพิษของฉันเสียหายหมดแล้ว"
ชาวบ้าน2 ร้องไห้
"ผู้ใหญ่เข็มทำไมต้องรังแกกันแบบนี้ ฉันไปทำอะไรให้"
ระเบียบ เบี้ย เข็ม ยอด มองหน้ากันอย่างเหวอๆ
"เฮ้ย!! ข้าไม่รู้เรื่อง พวกเอ็งมากล่าวหาใส่ร้ายข้าแบบนี้ได้ยังไง"
"ถึงพ่อผู้ใหญ่จะโกรธเคืองผู้ใหญ่จุ่นแค่ไหน แต่ถึงกับต้องมาทำร้ายทำลายปาก
ท้องของชาวบ้าน ผู้ใหญ่เข็มไม่ทำแน่ๆ ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจ้ะ" ระเบียบบอก
"แม่ระเบียบอย่ารักผัวจนลืมความถูกต้อง"
"ผู้ใหญ่เข็มไม่ต้องทำมาแอ๊บแบ๊ว พวกเรามีหลักฐานว่าเป็นฝีมือผู้ใหญ่"
จุ่นโชว์นามบัตร เข็ม ยอด หงส์ เบี้ย มองไปที่นามบัตรอย่างแปลกใจ
"นี่ไงหลักฐานยืนยัน นามบัตรผู้ใหญ่บ้านของเอ็ง มันตกในที่เกิดเหตุ"
"ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ แค่นามบัตรมันพิสูจน์ไม่ได้ว่าพ่อผมเป็นคนทำ" ยอดบอก
จุ่นบอกกับชาวบ้าน
"ลูกมันก็ต้องเข้าข้างพ่อมันเป็นธรรมดา"
"ผมไม่ได้เข้าข้าง ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครเป็นตัวการเรื่องนี้ การทำนามบัตรตกไว้ในที่เกิดเหตุเหมือนจงใจให้พ่อผมกลายเป็นคนผิด"
"นามบัตรข้ามีเป็นพันๆ ใบ ข้าก็แจกไปทั่ว หลักฐานแค่นี้ไม่พอที่จะยืนยันว่าคนร้ายมันคือข้า!"
"จริงด้วย....พ่อผู้ใหญ่ใจร้อนไปรึเปล่า" สนองว่า
จุ่นชะงักไป เริ่มรู้สึกว่าตัวเองใจร้อนเกินไปที่พลีพลามมาแบบนี้ แต่ก็หาทางกลบเกลื่อน
"แต่ข้าไม่มีปัญหากับใครยกเว้นเอ็ง! ถ้าไม่ใช่เอ็งแล้วมันเป็นใคร ทำข้าไม่ได้ก็มาลง
กับลูกบ้านของข้า เลวๆๆๆ เลวที่สุด!"
ชาวบ้าน1 บอก "ถ้าผู้ใหญ่ไม่ได้ทำจริงๆ ก็ต้องพิสูจน์ให้พวกฉันเห็นว่าผู้ใหญ่บริสุทธิ์"
ชาวบ้าน2 บอก"ถ้าพิสูจน์ไม่ได้พวกฉันไม่ยอม ฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด"
"ว่าไง ถ้าเอ็งไม่ได้ทำ เอ็งมีหลักฐานอะไรมายืนยันมั้ย แต่ถ้าไม่มีงานนี้ข้าเล่นงาน
เอ็งหนักแน่ เป็นผู้ใหญ่บ้านซะเปล่าแต่หาเรื่องรังแกลูกบ้าน"
พวกชาวบ้านประสานเสียง "ผู้ใหญ่รังแกประชาชนๆ ๆ ๆ"
"เงียบ...ชั้นมีหลักฐาน"
จุ่นยืนประจันหน้าเข็มอย่างเอาเรื่อง เข็มจ้องตาอย่างไม่ยอมแพ้ และโกรธจัด! ชาวบ้านรอฟังระเบียบ
เค ป็อป แอบอยู่ละแวกนั้น มองไปทางบ้านเข็ม เห็นทั้งสองฝ่ายมีเรื่องมีราวกันสองคนแอบออกมา
เคบอก
"เอาเลยๆๆ ทะเลาะกันเลย เกลียดกันเลย ผู้ใหญ่จุ่นสู้ๆ ผู้ใหญ่เข็มสู้ตาย เอาให้ตายกันไปข้าง"
ป๊อปเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร.รายงานสุชาติ
"เสี่ยครับ… ผู้ใหญ่จุ่นตกหลุมพรางของเราเข้าให้เต็มๆ ตอนนี้พาลูกบ้านมาเอาเรื่องกับผู้ใหญ่เข็มแล้วครับ กำลังดุเดือดเลยครับตอนนี้ !"
สุชาติคุยโทรศัพท์กับป๊อป ปิ๋มกับนิกมองดูอยู่อย่างสนใจ
"ฮ่าๆๆๆ สะใจจริงเว้ยเฮ้ย ไอ้พวกลูกบ้านมันเริ่มเกลียดผู้ใหญ่เข็มตามไอ้จุ่นแล้ว
พวกเอ็งกลับมาได้แล้ว อย่าให้ใครเห็นว่าเรามาแอบจับตามอง เฮ้ย เดี๋ยวๆๆ ฝากซื้อข้าวยำน้ำบูดูมาฉลองความสำเร็จด้วย"
สุชาติวางสายโทรศัพท์พร้อมกับหัวเราะ อย่างสะใจ
ปิ๋มกับนิกมองดูอยู่อย่างชอบใจ
"สงสารไอ้เข็มจริงจิ๊ง อยู่ดีๆ ก็มีคนมาถล่มถึงบ้าน ฮ่าๆๆ"
นิกบอก
"จะไม่มีใครรู้ใช่มั้ย ว่าเรื่องนี้มันเป็นแผนการของป๊า"
"คนกำลังโมโห จะมีสมองที่ไหนคิดล่ะลูก ฮ่าๆๆ"
"แล้วป๊าจะทำยังไงต่อครับ"
ปิ๋มยิ้มออกมาอย่างมีแผน
"ตีเหล็กต้องตีตอนไหนรู้มั้ย" ปิ๋มถาม
"ตีตอนอิ่ม พออิ่มแล้วจะได้มีแรงตี" สุชาติบอก
นิกกอดสุชาติ ชื่นชม
"ป๊า สุดยอด สมองปราดเปรื่องมากๆ ฉลาดโคตรๆ"
ปิ๋มเซ็ง
"ตีเหล็กต้องตีตอนร้อนต่างหาก"
"ไปตีทำไมตอนร้อน บ้ารึเปล่า ใครเค้าตากแดดร้อนๆ ตอนตีเหล็ก ผิวไหม้พอดี"
ปิ๋มทำเซ็งหนักกว่าเดิม
"ปิ๋มหมายถึงตีตอนที่เหล็กกำลังร้อน เพราะมันอ่อนตีขึ้นรูปได้ นั่นคือเวลานี้ดีที่สุดต้องโหมไฟให้แรงกว่านี้ อย่าให้ไฟมันมอดง่ายๆ"
"พูดอะไรง่ายๆได้รึเปล่า..ไม่เข้าใจ"
"คือเราต้องวางแผนการต่อเลยอย่าปล่อยให้นานไป"
สุชาติ นิกเข้าใจพยักหน้ารับ แล้วมองปิ๋มอย่างตั้งใจฟังมากๆว่าปิ๋มจะพูดว่าอะไรต่อ
"เราต้องทำให้ความเกลียดชังมันฝังรากลึกลงในจิตใจของคนทั้งสองหมู่บ้าน"
ปิ๋มหัวเราะแต่สองพ่อลูกสุชาติกับนิกไม่หัวเราะด้วย ปิ๋มหยุดหัวเราะ สุชาติถามนิ่งๆ
"ลื๊อมีแผนอะไรรีบบอกอั๊วมาเดี๋ยวนี้เลย"
ทุกๆ คนยิ้มร้ายให้แก่กัน
ณ บริเวณวัด หลวงพี่ยืนอยู่ มีชาวบ้านและจุ่น เข็ม ระเบียบ สนอง เบี้ย นั่งฟังอยู่
ระเบียบบอก
"เมื่อคืนวาน ฉันรู้สึกใจคอไม่ดี ว้าวุ่นใจที่ตอนนี้มีแต่เรื่องให้ปวดหัว อยากนั่งสมาธิก็เลยให้พี่ผู้ใหญ่เข็มมาส่งเพราะค่ำมืดแล้ว พี่เข็มก็เลยรอรับกลับบ้านด้วย แต่ชั้นนั่งสมาธิเพลินไปหน่อย พี่ผู้ใหญ่รอจนหลับไป แล้วกลับบ้านพร้อมชั้นตอนเช้ามืด"
ชาวบ้านยังไม่ค่อยเชื่อ พึมพำกัน
หลวงพี่ยืนยัน
"เมื่อคืนราวๆ 2 ทุ่ม โยมเข็มกับโยมระเบียบ ได้มานอนกับญาติโยมที่มาปฏิบัติธรรมอยู่ที่วัดจริงๆ"
จุ่นและพวกชาวบ้านรับฟังสีหน้าเครียดๆ
"หลวงพี่ท่านยืนยันขนาดนี้แล้ว ยังสงสัยอะไรอีกมั้ย" เบี้ยถาม
ชาวบ้าน1บอกจุ่น
"เกือบๆ สามทุ่มฉันยังอยู่แปลงผักอยู่เลย"
ชาวบ้าน2 บอก
"อ้าว ถ้าอย่างนั้นไอ้คนที่ทำก็ไม่ใช่ผู้ใหญ่เข็มน่ะสิ!"
จุ่นสีหน้าเจ็บใจๆ
"ฉันไม่เคยคิดจะทำชั่วอย่างนั้นแน่นอน ชีวิตของฉันนอกจากครอบครัวแล้ว ฉันก็อุทิศให้ชาวบ้าน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ลูกบ้านของฉัน ฉันก็ยินดีให้ความช่วยเหลือ ส่วนคนร้ายที่มันมาทำลายแปลงผัก ฉันก็จะช่วยสืบหาแล้วจับมันเข้าคุกให้เอง" เข็มว่า
ชาวบ้าน1 ไหว้ บอก "ยังไงฉันก็ต้องขอโทษนะ ที่วู่วามมาเอาเรื่องกับผู้ใหญ่"
"เฮ้ยๆๆๆๆ ไปขอโทษมันทำไม ไม่ต้องขอโทษ" จุ่นว่า
"ฉันเข้าใจว่าทุกคนกำลังโกรธ ฉันไม่ถือหรอก… ถ้ามีอะไรเดือดร้อนอีกก็มาหาฉันได้ทุกเวลา ฉันยินดีช่วยเหลือพี่น้องทุกคน" เข็มบอก
เข็มเดินไปประจันหน้าจุ่น แล้วยิ้มออกมาอย่างเหนือกว่า พูดเบาได้ยินกันสองคน
"เอ็งคิดจะทำลายชื่อเสียงของข้าเหรอไอ้จุ่น ฝันไปเถอะ คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ เอ็งทำอะไรข้าไม่ได้หรอก"
จุ่นมองเข็มอย่างเจ็บใจสุดขีด!
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 9 (ต่อ)
จุ่น สนอง และชาวบ้านเดินออกมาบริเวณนอกวัด จุ่นให้คำมั่นสัญญากับชาวบ้าน
"ไม่ต้องหวังพึ่งความช่วยเหลือจากไอ้เข็ม ถ้ามีอะไรเดือดร้อนให้มาหาฉัน"
ชาวบ้าน1 ถาม
"ผู้ใหญ่จ๊ะ ถ้าผู้ใหญ่เข็มไม่ใช่คนร้าย แล้วใครคือคนร้ายตัวจริง"
"เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งไปหลงลมปากมัน ถึงมันจะไม่ได้เป็นคนลงมือ แต่มันก็อาจจะเป็นคนอยู่เบื้องหลังคอยสั่งการ!"
พวกชาวบ้านมองหน้ากันอย่างครุ่นคิดตามคำจุ่น
"ตราบใดที่ยังหาคนผิดตัวจริงมาลงโทษไม่ได้ มันก็ยังไม่หลุดพ้นจากข้อกล่าวหา"
"ถ้าคนไหนที่ผู้ใหญ่ไม่คบก็แสดงว่าเป็นคนไว้ใจไม่ได้" สนองบอก
"ไม่มีใครหวังดีกับพี่น้องเท่าฉันหรอก อย่าตกเป็นเหยื่อไอ้เข็ม มันอยากให้พี่น้องไว้ใจมัน จะได้เชียร์และสนับสนุนให้มันเป็นกำนัน"
ชาวบ้านฟังแล้วครุ่นคิดตาม
" แค่มันอ้าปากฉันก็เห็นตับไตไส้พุงมันหมดแล้ว"
จุ่นบอกกับชาวบ้านอย่างจริงจัง
"ไอ้เข็มมันเป็นศัตรูกับฉัน ก็เท่ากับว่าเป็นศัตรูต่อหมู่บ้านเรา เราอย่าไปดีกับมันอย่างเด็ดขาด!"
เข็ม ระเบียบ เบี้ย นั่งหน้าเครียด ขณะที่ยอดนั่งอยู่ห่างๆ สีหน้าครุ่นคิดๆ
เข็มพูดแล้วทำท่าทางประกอบการพูดไปด้วย
"ฉันนั่งคิด ยืนคิด นอนคิด ตะแคงคิด เต้นแอโรบิคคิด แต่คิดยังไง ก็คิดไม่ออก ว่าใครที่เป็นคนทำลายแปลงผักของชาวบ้าน"
"ใจมันอำมหิตมาก แปลงผักของบ้านดอนกระโทก คือสิ่งที่เชิดหน้าชูตาของหมู่บ้านด้วย ผู้ใหญ่จุ่นริเริ่มพัฒนามาตั้งนาน แต่กลับมาพังในพริบตาเดียว" ระเบียบบอก
"เห๊อะ คนร้ายมันจะใครซะอีกล่ะ ข้ารู้ว่ามันเป็นใคร"
ทุกคนมองเข็มเป็นสายตาเดียว
"ไอ้จุ่นไง! ไอ้จุ่นมันทำลายแปลงผักของมันเองแล้วใส่ร้ายข้า"
"เป็นไปไม่ได้หรอกพ่อ" ยอดบอก
"เฮ้ย เข้าข้างมันทำไม มันนั่นแหล่ะทำ มันจะทำลายชื่อเสียงข้า"
"ฉันไม่ได้เข้าข้างใคร แต่ฉันมั่นใจว่าผู้ใหญ่จุ่นมีคุณธรรมมากกว่านั้น"
"ใช่ๆๆ ฉันไม่เชื่อว่าผู้ใหญ่จุ่นจะยอมทำร้ายชาวบ้าน เพียงเพื่อหาเรื่องทำลายพี่" ระเบียบบอก
"เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง" ยอดว่า
"แต่ศัตรูข้ามีคนเดียวคือไอ้จุ่น ยังไงก็ต้องเป็นไอ้จุ่นอยู่แล้วที่คิดมันใส่ร้ายข้า ... เห็นด้วยกับข้ามั้ยไอ้เบี้ย"
"ถ้าจะมีคนอยู่เบื้องหลัง คนคนนั้นก็ต้องเป็นผู้ใหญ่จุ่นแน่นอนพันเปอร์เซ็นต์" เบี้ยบอก
เข็มกับเบี้ยมั่นใจและแค้นจุ่นมาก
ยอดกับระเบียบมองทั้งคู่อย่างหนักใจสุดๆ
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ กำลังช่วยกันทำความสะอาดเครื่องดนตรี
แก้มบุ๋มสีหน้าเศร้า ลูบหัวลูกอย่างปลอบใจ
"แก้มทำถูกแล้วล่ะลูก อย่าขังตัวเองอยู่ในห้องอีกเลย"
ปุยฝ้ายบอก
"แล้วก็อย่าโทษตัวเองที่ทำให้พ่อเสียน้ำตานะพี่ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ส่วนเรื่องของพี่กับยอด ก็ต้องให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าพี่กับยอดเกิดมาเพื่อเป็นคู่แท้กันรึเปล่า"
"คนที่เป็นคู่แท้กัน ต่อให้ถูกจับแยกจากกัน ถูกกีดกันเท่าไหร่ สุดท้ายก็ห้ามพรหมลิขิตไม่ได้ ยังไงก็ต้องกลับมารักกันอยู่ดี"
แก้มบุ๋มยิ้มให้หงส์ ฝ้าย
"ขอบคุณที่ให้กำลังใจจ้ะ แล้วนี่พ่อไปไหน แก้มไม่เห็นตั้งแต่เช้า"
จุ่น สนอง เดินหน้าเครียดเข้ามา
"ตายยากจริงๆ บ่นถึงก็มาพอดีเลย หายไปไหนแต่เช้าจ๊ะพี่" หงส์บอกพลางเห็นจุ่นหน้าเครียด "
อ้าว ไปเครียดอะไรมา"
"แปลงผักปลอดสารพิษของหมู่บ้านเราถูกผู้ใหญ่เข็มเอาสารเคมีทำทำลายราบเป็นหน้ากลองเลยจ้ะ"
ทุกคนตกใจมาก "ห๊า!"
"พ่อจ๋า พ่อมีหลักฐานยืนยันตัวคนทำแล้วเหรอจ๊ะ "
จุ่นเคืองลูกนิดหน่อยเรื่องคืนก่อน ยังตึงๆ อยู่ "ตอนนี้ยังไม่มี"
"พี่จุ่น มันเป็นไปได้มั้ยว่า คนร้ายตัวจริงจะเป็นคนที่ไม่หวังดีและคิดร้ายต่อเรา แล้วโยนความผิดให้กับผู้ใหญ่เข็ม"
"พี่ทำงานรับใช้ชาวบ้านมาตั้งแต่หนุ่มๆ ชาวบ้านทุกคนให้ความเคารพรักใคร่ พี่ไม่มีศัตรูที่ไหนเลยยกเว้นมัน เพราะฉะนั้นคนร้ายตัวจริงคือมัน แล้วพี่จะหาหลักฐานเอามันเข้าคุกให้ได้!!! คอยดู"
หงส์ ปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม มองหน้ากันสีหน้าเครียด
คืนนั้น เข็มกำลังทำความสะอาดแหนบทองคำ ใช้แอลกอฮล์เช็ดถูอย่างดี ระเบียบนั่งอยู่ข้างๆ ในชุดนอนดูค่อนข้างเซ็กซี่ เดินเข้ามาหา
"พ่อจ๋า นอนได้แล้วพ่อ"
เข็มมองๆ ยิ้มกรุ้มกริ่ม
"เพิ่งเคยเห็นแม่ใส่ชุดนี้ ชุดเซ็กซี่จัง เห็นแล้วอยากโรแมนติคกันสองต่อสอง"
"บ้า ทะลึ่งจริงพ่อนี่" ระเบียบมองเข็มเช็ดถูแหนบทองคำ "แล้วจะขัดจะถูไปถึงไหน
รางวัลแหนบทองคำเนี่ย"
"อ้าวแม่ ของสำคัญของมีค่ากับชีวิตก็ต้องดูแลให้สวยงามสะอาดอยู่เสมอ"
"แล้วหัวใจพี่มีค่ามั้ย"
"มีสิ ถ้าไม่มีพี่ก็หมดลมหายใจสิแม่เบียบ"
"แล้วทำไมพี่ไม่ขัดถูใจพี่ให้สะอาด ทำไมถึงยอมปล่อยให้ความแค้นทำให้ใจมันขุ่นมันมัวล่ะ"
เข็มถอนใจเซ็ง
"วกมาเรื่องนี้อีกแล้ว พอเลย.. เดี๋ยวไปชงกาแฟเข้มๆ มาให้พี่ด้วย"
"ดึกป่านนี้ยังจะกินกาแฟอีก เดี๋ยวตาแข็งพอดี"
"ตาแข็งสิดี พี่จะได้เฝ้าไอ้ยอดมันทั้งคืน เดี๋ยวมันแอบหนีไปหานังแก้มอีก"
พลันเสียงยอดดังขึ้นจากทางหนึ่ง
"ห๊า ออกไปเล่นลิเก โธ่ แล้วยอดจะตามไปได้ยังไง"
เข็มมองทางเสียงที่ได้ยินอย่างสนใจ
ยอดคุยโทรศัพท์ จงใจพูดเสียงดังให้เข็มได้ยิน ยอดเห็นเข็มกับระเบียบเดินเข้ามาแอบดู ก็พูดเสียงเบาลง
" โธ่ คืนนี้ยอดก็แอบออกไปหาแก้มไม่ได้แล้วสิ แล้วนี่แก้มต้องเดินสายกี่คืน ห๊า แทบจะทุกคืนเลยเหรอ โธ่ เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แก้ม เดี๋ยวแก้ม อย่าเพิ่งวางสาย แก้ม ... โธ่เอ๊ย ทำไมความรักมันต้องมีขวากหนามแบบนี้วะ!"
ยอดเซ็งสุดๆ หันหลังยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วรีบเข้าห้องไป ปิดประตูปัง!!!
เข็ม ระเบียบ เดินออกมาจากมุมหลบซ่อน
"สมน้ำหน้า… อดไปหานังแก้มจนได้" เข็มบอก
"แล้วคืนนี้ยังจะตามเฝ้าลูกมันอีกมั้ยพ่อ"
"เฝ้าทำไมล่ะ เอาเวลามาจูจี๋ดู๋ดี๋กันดีกว่า ปูไต่ๆๆๆ"
ระเบียบตีเข็ม
"พ่อก็... ไปนอนได้แล้วไป เดี๋ยวแม่ปิดไฟ ปิดบ้านเสร็จจะตามไป"
เข็มมองกรุ้มกริ่ม
"แล้วรีบตามมา อย่าให้เค้ารอนานนะ"
เข็มเดินออกไปได้สักพัก ยอดแง้มประตูห้องออกมา
ยอดกับระเบียบทำมือโอเคให้กัน อย่างรู้กัน…
ยอดรีบเข้ามาในห้องแล้วล็อกประตูห้อง เดินไปที่หน้าต่างทันที
พลันมีบันไดพาดลงตรงขอบหน้าต่าง ยอดชะโงกหน้าลงไปมองเห็นท็อปเป็นคนจัดการเอาบันไดพาด ท็อปกวักมือเรียก
ยอดยิ้มให้แล้วรีบออกจากหน้าต่างปีนบันไดลงไปอย่างว่องไว!
ยอดลงบันไดจนถึงที่พื้น ตบบ่าท็อปอย่างขอบคุณ
"รีบไปหาแก้มได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะคอยอยู่ที่นี่ ถ้ามีใครเกิดสงสัยว่านายหายไปไหน ฉันจะช่วยถ่วงเวลาให้ จนกว่านายจะกลับเข้าห้องนอน"
"ขอบใจมากที่นายยังอยู่เคียงข้างฉันตลอด"
ยอดกอดท็อปอย่างรู้สึกขอบคุณมากๆ
"เฮ้ย ขนลุก อยากกอดแน่นมาก ฉันสัญญาแล้วไง ว่าฉันจะต้องช่วยให้ความรักนายสมหวัง แล้วฉันจะทิ้งนายได้ยังไง"
ยอดมองท็อป รู้สึกซึ้งใจมากๆ
"แล้วเรื่องที่พ่อนายกำลังโดนเข้าใจผิดว่าเป็นคนเอาสารพิษไปใส่แปลงผักชาวบ้าน นายจะทำยังไงต่อ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอก"
"ฉันต้องกระชากหน้ากากคนร้ายตัวจริงให้ได้ ก่อนที่มันจะได้ใจและทำชั่วมากไปกว่านี้"
"งานนี้ฉันลุยด้วย แต่ตอนนี้นายไปทำตามที่หัวใจนายเรียกร้องก่อนดีกว่า"
ท็อปยิ้มให้กำลังใจยอด ยอดรีบออกไปจากตรงนั้นอย่างระแวดระวัง
ในห้องนอน แก้มบุ๋มพลิกตัวไป-มา นอนไม่หลับ เพราะเป็นกังวลในอุปสรรคต่างๆ ที่เข้ามาชวนให้ปวดหัว
"ทำไมวันๆ ถึงมีแต่เรื่องนะ…"
พลันยอดโผล่มาที่ขอบหน้าต่าง!!!
"ถึงมีเรื่อง แต่ยอดก็ยังมีรักให้แก้มทุกๆ วันนะ"
แก้มบุ๋มตกใจที่ยอดโผล่มาทางหน้าต่าง ที่มีบันไดพาดอยู่
แก้มบุ๋มรีบไปช่วยยอดให้ปีนเข้ามา แก้มบุ๋มกับยอดโผเข้ากอดกัน ทั้งสองต่างกระชับวงแขนกอดแก้มบุ๋มแน่นด้วยความรัก
"ยอดมาได้ยังไง ถ้าใครรู้ว่ายอดแอบมา เราทั้งสองคนต้องแย่แน่"
"ไม่ดีใจเหรอที่ยอดมาหา"
แก้มบุ๋มยิ้มสุขใจ
"ดีใจที่สุดในโลก… แต่…"
ยอดจูบหน้าผาก
"ไม่ต้องกลัว ยอดไม่ทำให้แก้มเดือดร้อนหรอกครับ ยอดจะรีบไป ยอดแค่ไม่อยากคิดถึงแก้มจนขาดใจตายก็เลยต้องมาหาแก้ม"
ทั้งคู่มองตากันหวานซึ้ง แก้มบุ๋มซบลงที่อกยอด…
"ตอนนี้มีแต่ปัญหาเข้ามา อยู่ๆ ก็มีคนมาทำลายแปลงผัก มาก่อกวนหมู่บ้านแก้ม แล้วพ่อก็ปักใจเชื่อว่าพ่อยอดเป็นคนทำ แต่แก้มเชื่อว่ามันไม่ใช่ความจริง ยอด...แก้มไม่สบายใจเลย"
"ตอนนี้มีมือลึกลับที่คอยปั่นหัวพ่อของเราอยู่ แล้วตอนนี้เรื่องราวมันก็ใหญ่ขึ้น จนทำให้ชาวบ้านที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องเดือดร้อนไปด้วย เฮ้อ"
"ใคร??? ใครที่เป็นคนอยู่เบื้องหลัง แก้มคิดแล้วคิดอีกก็คิดไม่ออกเลยจริงๆ พวกเราเองก็ไม่ได้มีศัตรูที่ไหนเลย"
ยอดกับแก้มบุ๋มมองหน้ากันด้วยสีหน้าครุ่นคิด
"ยอดสัญญาว่าจะตามล่าหาความจริงเรื่องนี้เอง...แต่ตอนนี้ยอดขอหอมสุดที่รักของยอดให้ชื่นใจหน่อยนะ"
ยอดทำท่าจะจูบ แก้มบุ๋มเอียงอายไม่ยอมให้จูบ
" บ้า ไม่เอา ถ้าไม่แต่งเค้าไม่ให้จูบนะ"
จุ่นเดินคุยโทรศัพท์มือถือมาตามทางเดิน
"ยังไงผมก็ขอฝากท่านนายอำเภอช่วยดูแลเรื่องนี้ให้อีกแรง ตอนนี้เกษตรกรของผมเดือนร้อนหนัก เราจะปล่อยให้คนร้ายมันลอยนวลเชิดหน้าชูตาไม่ได้นะครับ ครับ ผมมีเรื่องอยากแจ้งให้นายอำเภอได้ทราบแค่นี้แหล่ะ สวัสดีครับ" แล้วจุ่นก็วางสายไป
จุ่นเดินไปถึงละแวกหน้าห้องแก้มบุ๋ม
พลันจุ่นได้ยินเสียงแก้มบุ๋มเล็ดลอดออกมา
"อย่านะ อย่าค่ะ ฉันไม่ให้จูบ"
จุ่นชะงัก
"เฮ้ย แก้มพูดกับใคร"
จุ่นเดินพรวดพราดไปเคาะประตูห้อง รัวๆ !!!
"แก้มยังไม่นอนอีกเหรอ เปิดประตูให้พ่อเข้าไปหน่อย เปิดประตู"
ยอดกับแก้มบุ๋มตกใจ ยอดรีบหนีทางหน้าต่าง แก้มบุ๋มกับยอดจับมือลากัน
"ยอดรักแก้มนะ"
ยอดก็รีบปีนบันไดลงไปทันที
แก้มบุ๋มรีบไปเปิดประตู พลันจุ่นพรวดเข้ามา!!!
"ใครอยู่ในห้อง แก้มคุยกับใคร"
"เปล่านี่จ๊ะ เมื่อกี๊แก้มซ้อมร้องลิเกอยู่"
แล้วแก้มบุ๋มก็ร้องลิเก แล้วรำให้จุ่นดู
"แก้มซ้อมท่อนนี้น่ะจ้ะ… พ่อมีธุระอะไรกับแก้มเหรอ"
" พ่อได้ยินเหมือนแก้มคุยกับใครสักคน ไอ้ยอดมันมาหารึเปล่า"
จุ่นเดินไปที่หน้าต่างแล้วก้มมองพื้นเบื้องล่าง ไม่มี แต่ยอดแอบอยู่ที่มุมหนึ่ง พอรอดพ้นจากสายตาของจุ่นแล้ว ยอดก็รีบแบกบันไดหนีไปทันที
"เปล่าจ้ะพ่อ พ่อจ๋า ยอดไม่กล้ามาหาแก้มแล้วล่ะ แก้มทำใจแล้ว"
"ถ้าทำใจได้จริงๆ ก็ดี จะได้ไม่ต้องทุกข์ใจอีก เพราะถ้าพ่อยังมีลมหายใจอยู่เอ็งจะไม่มีวันได้รักกับมันเด็ดขาด!"
จุ่นเดินออกจากห้องไป แก้มบุ๋มได้แต่ถอนใจอย่างอึดอัด…
หมู่บ้านของเข็ม ตอนกลางคืน
เทวดาแจ่ม อัครเดช นั่งเซ็งอยู่แถวๆ ศาล ร้องอย่างกลุ้มใจ
"เฮ้อ"
"แผนให้พวกมันรักกันคราวก่อนก็พังไม่เป็นท่า แถมยังมีมือดีมาปั่นป่วนหมู่บ้านอีก" แจ่มบอก
ทั้งสอง"เฮ้อ" อีกครั้ง
"ท่านรู้ไหมว่าใครเป็นคนทำลายแปลงผักของชาวบ้าน"
"ไอ้นี่ก็ถามแปลกถ้าข้ารู้ ข้าจะมานั่งกลุ้มใจแบบนี้เหรอ ป่านนี้ข้าก็ไปจัดการไอ้เวรนั่นแล้วสิวะ!" แจ่มบอก
พลันมีเงาตะคุ่มๆ ของคนสามคนเดินผ่านเข้ามาทางหนึ่ง
สัมภเวสีอัครเดชหันไปมองเห็นจากทางด้านหลัง ก็มองอย่างสงสัย
อัครเดชสะกิดแจ่ม
"ท่านๆ ดูนั่นๆ เห็นเงาตะคุ่มๆ นั่นมั้ย"
แจ่มหันมองตาม
"ใครวะ มาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ ไม่รู้จักหลับจักนอน มีพิรุธเว้ยเฮ้ย"
"ถ้าอยากรู้ก็ต้อง"
แจ่ม อัครเดชพร้อมกัน "ตามไปดู!"
แจ่มและอัครเดช ดักซุ่มอยู่ที่มุมหลบซ่อนมุมหนึ่ง
"พวกมันกำลังจะมาทางนี้แล้วครับท่าน"
"บางทีพวกมันอาจจะเป็นคนที่เอาสารพิษไปใส่ในแปลงผักชาวบ้านก็ได้ จับตาดูพวกมันให้ดี" แจ่มบอก
อัครเดชตะเบ๊ะ "เยสเซ่อร์!"
อัครเดช แจ่ม โผล่พรวดออกจากมุมหลบซ่อน แต่ก็ต้องช็อกสุดขีด ที่เห็นนิก เค ป๊อบ ใส่ชุดดำสวมหน้ากากผีดูน่ากลัวมากๆ
"แว๊ก... ผี!"
ทั้งสองวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง
เคก็เลิ่กหน้ากากผีขึ้น แล้วบอกกับนิกและป๊อบ
"เป้าหมายเราอยู่ทางนั้น"
"ลุยเลย ไปทำแผนที่แม่ปิ๋มบอกเราให้สำเร็จ" นิกบอก
"ลุย"
แล้วทั้งสามคนก็เดินออกไปจากตรงนั้น
อ่านต่อตอนที่ 10
