มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 13
บนสะพาน แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ เบี้ย และชาวบ้านดอนกระโทก ยืนรวมกลุ่มกัน
ยอด ท็อป เคน หนึ่ง จ๊อบ สนอง และชาวบ้านโคกสำเริงยืนรวมกลุ่มกัน
บนสะพานมีติดตั้งหลอดไฟให้แสงสว่างเตรียมพร้อมสำหรับการซ่อมสะพานรอบดึก
สนองบอกกับแก้มบุ๋ม
"ถึงพ่อผู้ใหญ่ไม่มา แต่ก็ส่งพี่มาเป็นตัวแทน แก้มห้ามอยู่ใกล้ไอ้ยอดเด็ดขาดเข้าใจมั้ย"
ทางด้านเบี้ยก็กำชับกับยอดไว้เช่นกัน
"ถ้าข้าเห็นว่าเอ็งเกาะแกะกุ๊กกิ๊กกิ๊กกั๊กกับแก้มบุ๋มเมื่อไหร่ ข้าจะลากเอ็งกลับบ้านทันที"
"ฉันมานำทุกคนซ่อมสะพานร่วมกัน ฉันไม่มีเวลามาคิดเรื่องความรักหรอก"
ยอดเดินไปประกาศกับทุกๆ คน
"ผมขอขอบคุณพี่น้องชาวตำบลสามัคคีทุกท่าน ที่มาร่วมแรมร่วมใจเพื่อซ่อมสะพานในวันนี้ เสียดายที่ตอนกลางวันฝนตก เราเลยมีเวลาซ่อมน้อยไปหน่อย แต่ถ้าเราตั้งใจกันซ่อม ไม่กี่วันก็ต้องเสร็จ"
แก้มบุ๋มบอก
"ถ้าใครมีเรื่องบาดหมางใจต่อกัน ก็ขอให้โยนความโกรธความแค้นลงในแม่น้ำ แล้วเหลือไว้แต่ความสามัคคีนะจ๊ะ"
"พวกเราชาวโคกสำเริงพร้อมลุยงานหนักมั้ย" ยอดถาม
โคกสำเริงทุกคนบอก "พร้อม!"
แก้มบุ๋มถาม
"พวกเราชาวดอนกระโทกสู้รึเปล่า"
ชาวดอนกระโทกทุกคนขานรับ "สู้ตาย"
"ถ้าพวกเราทั้งสองหมู่บ้านพร้อม ก็ลุยกันเลยดีกว่า" ยอดบอก
ทุกคน"เฮ้!"
ทุกคนคึกคักพร้อมร่วมแรงร่วมใจกันเต็มที่
แก้มบุ๋ม ยอด ยิ้มให้กัน ทุกๆ คนพร้อมร่วมแรงร่วมใจเป็นอย่างดี
บุรุษลึกลับคนหนึ่ง ยื่นมือกดปุ่มไปที่เครื่องเล่นซีดี ที่ซ่อนอยู่ในมุมหลบซ่อน สักพักเสียงขลุ่ย เพลงธรณีกรรแสงก็ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงหมาหอน เสียงขลุ่ยและเสียงหมาหอนฟังดูแล้วชวนขนลุกสุดๆ
เวลากลางคืน ภาพทุกคนกำลังช่วยกันซ่อมสะพานอย่างขะมักเขม้น
แก้มบุ๋มกำลังตอกตะปูที่แผ่นไม้ แม้จะไม่ชำนาญ แต่ก็พยายาม ยอดเห็นรีบปรี่เข้าไปหา
"แก้ม ตอกแบบนั้นจะโดนนิ้วแทนตะปูนะ...นี่ทำแบบนี้"
สนองเข้ามาผลักยอด กระเด็นไป
"เฮ้ยๆ อย่าใกล้แก้มบุ๋ม ไปโน่นเลยไป"
พลันเสียงขลุ่ยและเสียงหมาหอนก็ดังขึ้น
ทุกคนที่ซ่อมสะพานอยู่ถึงกับชะงักกึก
ปุยฝ้ายบอก "ท่าไม่ดีแล้ว โบราณว่าหมาหอนเพราะหมาเห็นผี กลับกันเถอะพวกเรา"
ท็อปแย้ง "แต่วิทยาศาสตร์บอกว่า หมาหอนเพราะต้องการสื่อสารกัน หรือเพื่อปลดปล่อย
พลังงาน แล้วอาจจะเป็นเพราะหมาได้รับคลื่นความถี่ที่มากกกว่ามนุษย์ ก็เลย…"
ปุยฝ้ายกลัว
"ไม่ต้องมาวิชาการใส่ฉัน แล้วเสียงขลุ่ยนี่ล่ะ!"
ทุกๆ คนหันมองไปรอบๆ อย่างรู้สึกสยองๆ กันมากๆ
องอาจกลัว
"เสียงขลุ่ยดังอยู่แถวๆ นี้ แล้วใครวะ ใครเป็นคนเป่า"
ยิ่งใหญ่บอก "ถ้ามีคนเป่าขลุ่ยอยู่แถวนี้จริงๆ พวกเราก็ต้องเห็นสิ"
"แต่ที่เรามองไม่เห็น ก็แสดงว่ามันเป็น ผะ ผะ ผะ ผะ ผึ้ง" ชาติชายบอก
ยิ่งใหญ่ตบหัวชาติชาย
"ผึ้งบ้านป้าเอ็งสิ ผีโว้ย โอ๊ย ผีมาแน่ๆ แม่จ๋าช่วยด้วย!"
ท็อปบอก "ตั้งสติๆ ผีไม่มีจริง อย่ากลัว อย่าตกใจ"
ทุกคนกระจุกตัวรวมกัน อย่างกลัวๆ เสียงหมาหอนและเสียงขลุ่ยยังดังอย่างต่อเนื่อง
ยอดรีบเข้าไปหาทุกคน พยายามปลอบไม่ให้ทุกคนกลัว
"ตั้งสติกันไว้ก่อน อะไรที่เรามองไม่เห็น พิสูจน์ไม่ได้ ก็แสดงว่ามันไม่มีจริง"
ปุยฝ้ายหันมองไปทางหนึ่งก็ช็อก แล้วชี้มือออกไป
"แล้วนี่ล่ะ มีใครมองเห็นรึเปล่า"
ทุกคนหันไปมองตามที่ปุยฝ้ายชี้มือ…
ผีตัวหนึ่งแต่งหน้าน่ากลัวมากๆ ตาถลน ไส้ทะลัก กำลังคลานเข้ามาหาทุกคน
ทุกคนกลัวสุดขีด "ชัดเลย"
ปุยฝ้ายบอก "จะรออะไรล่ะ วิ่งสิ วิ่ง"
ทุกคนยกเว้นแก้มบุ๋มกับยอด "อ๊าก"
ปุยฝ้าย ท็อป และทุกคนวิ่งกระเจิดกระเจิงไป เหลือแต่เพียงก้มบุ๋มกับยอด
ยอด แก้มบุ๋มยืนอยู่ข้างๆ กัน แก้มบุ๋มเกาะแขนยอดอย่างกลัวๆ
" ยอดมันเข้ามาใกล้แล้ว หนีเถอะ"
"ไม่ต้องกลัว! มันไม่ใช่ผีหรอกแก้ม ยอดไม่เชื่อ ยอดอยากพิสูจน์"
เค ซึ่งปลอมตัวเป็นผีคลานเข้ามามาใกล้ๆ ดูน่ากลัวมาก
เคคว้าที่ขอเท้าแก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มกรี๊ด ลั่น!
"ไม่ต้องพิสูจน์แล้ว อร๊าย"
แก้มบุ๋มจูงมือยอดวิ่งหนีออกไปจากตรงนั้น
ผีเคหัวเราะออกมาอย่างสะใจ!
ท๊อปวิ่งร้องลั่นเข้ามา ปุยฝ้ายวิ่งตามมาติดๆ
"แว๊ก... ผีหลอกช่วยด้วย ช่วยด้วย"
ปุยฝ้ายวิ่งเข้ามากาะแขนท็อป
"นายท็อป หยุดก๊อน รอฉันด้วยสิ"
ปุยฝ้ายฉุดรั้งท็อปไว้ ทั้งสองหอบแฮ่กๆ
"รีบหนีเร็วคุณ จะรอให้ผีมันมาหักคอรึไง!"
"ไหนบอกผีไม่มีจริงไง นายวิ่งไม่รอฉันเลยนะ"
"เห็นจะๆ ตัวเป็นๆ แบบนั้น ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วล่ะ ไปคุณ หนีเร็ว"
ท็อปจูงมือปุยฝ้ายจะพาวิ่งออกไปแต่ก็ต้องชะงักที่เห็นป๊อบที่แต่งหน้าผีจนจำไม่ได้อยู่ในชุดลิเกเก่าๆ กำลังรำลิเกอยู่
ปุยฝ้ายมองผีป๊อบ อย่างช็อกๆ) "ใช่… ใช่มั้ย"
ท็อปลากปุยฝ้ายไปจ้องหน้าป๊อบใกล้ๆ ป็อบขาวว่อกมีเลือดไหลเป็นสายออกจากตา ดูน่ากลัวมาก
ท็อปกลัวฉี่แทบแตกหันไปหาปุยฝ้าย
"ชัดแจ๋วแหวว ชัดเลย"
ท็อป ปุยฝ้ายร้องกลัว "แว๊ก"
ปุยฝ้ายกลัวกระโดดขี่หลังท็อป แล้วท็อปก็พาปุยฝ้ายวิ่งหนีไป
ป๊อบเห็นทั้งสองคนวิ่งไปไกลก็หัวเราะสะใจ
"ฮ่าๆๆๆ เรียบร้อย"
สักพักเคในสภาพผีมายืนอยู่ข้างๆ ป๊อบ เคหัวเราะอยู่ข้างๆ ป๊อบหันไปมองก็ตกใจร้องลั่น
"แว๊ก ผี!"
ป๊อบวิ่งหนี เคจับตัวไว้
"เฮ้ยๆๆๆ กูเองๆ"
"ไอ้บ้า มาไม่ให้สุ้มให้เสียง เป็นไงบ้างวะ พวกนั้นหนีไปหมดรึยัง"
"เรียบร้อย วิ่งแตกกระเจิง ไม่มีใครอยู่ซ่อมสะพานสักคน แล้วนี่คุณนิกอยู่ไหนวะ"
"กำลังรอจัดหนักไอ้ยอดอยู่ งานนี้มันต้องกลัวจนหัวหด จะได้ไม่ต้องนำพวกชาวบ้านมาซ่อมสะพานอีก"
เค ป๊อบ ยิ้มออกมาอย่างร้ายๆ
แก้มบุ๋มจูงมือยอดพาวิ่งเข้ามาทางหนึ่ง แก้มบุ๋มมีสีหน้าหวาดกลัว...
"เราแยกกันตรงนี้นะ ยอดรีบกลับบ้านนะ ไม่ต้องพิสูจน์อะไรแล้ว แก้มเป็นห่วง"
ยอดเห็นท่อนไม้ตกอยู่ก็เก็บมาเป็นอาวุธ
"ไม่ต้องกลัวนะ ยอดจะปกป้องแก้มเอง ยอดไม่เชื่อหรอกว่าผีมีจริง แก้มคิดดูนะ เรามาซ่อมสะพานวันแรก อยู่ๆ ผีก็โผล่มาขัดขวาง มันบังเอิญไปรึเปล่า"
แก้มบุ๋มฉุกคิด
"ยอดจะบอกว่าเป็นฝีมือคนเหรอ"
"แน่นอน แล้วมันก็ต้องเป็นคนกลุ่มเดียวกับที่สร้างแผนใส่ร้ายยอด ให้ยอดตกเป็นจำเลยเรื่องทำลายแปลงผักกับวางยางบ่อปลา"
แก้มบุ๋มสีหน้าครุ่นคิด ขณะที่ยอดมั่นใจมาก
"ยอดสงสัยนิก"
" ฝีมือนิกเหรอ เค้าจะทำแบบนั้นไปทำไม"
" นิกไม่อยากให้เรารักกัน"
"แล้วนิกไม่อยากให้ชาวบ้านทั้งสองหมู่บ้านรักกันด้วยเหรอถึงต้องทำให้พวกเรามีเรื่องมีราวกัน และยังขัดขวางการซ่อมสะพานอีก"
"ยอดก็อยากรู้เหมือนกันว่า เค้าต้องการอะไร ถึงต้องทำเรื่องใหญ่ได้ถึงขนาดนี้"
ยอด แก้มบุ๋มสีหน้าครุ่นคิดๆ
พลันเสียงหมาหอนและเสียงขลุ่ยธรณีกรรแสงก็ดังขึ้น แก้มบุ๋มตกใจกลัวอีกครั้ง เกาะแขนยอดแน่นหนึบ
"ไม่ต้องกลัวนะแก้ม มีคนกำลังหลอกเราอยู่"
นิกหน้าเป็นผีค่อยๆ เดินเข้ามาหา ดูน่ากลัวๆ
สักพักผีเค กับป๊อบ ก็เดินเข้ามาล้อมทุกคนไว้ แก้มบุ๋มหลับตาปี๋กอดยอดไว้แน่น
"ถ้าพวกเอ็งซ่อมสะพาน พวกเอ็งสองคนต้องตาย"
"แล้วทำไมถึงไม่อยากให้ฉันซ่อมสะพาน เป็นผีแล้วเกี่ยวอะไรด้วย"
นิก เค ป๊อบ ชะงักหันมองหน้ากันงงๆ
"ทำไมพวกเอ็งจะต้องเดือดร้อน พวกเอ็งเป็นผีหรือคนกันแน่วะ"
"เอ็งลบหลู่ข้า เอ็งตาย"
แก้มบุ๋มดึงตัวยอดให้ถอยห่างอย่างรู้สึกกลัวๆ
นิก เค ป๊อบ เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
"ยอด หนีเถอะ"
ยอดกระชับไม้ในมือไว้แน่น "ไม่…"
"ไม่ว่าจะเป็นผี หรือว่าคน แต่เราจะโดนรุมทำร้ายได้นะ หนีก่อนเถอะยอด"
นิกเข้ามาใกล้ๆ เหมือนจะเข้ามาทำร้าย ยอดตัดสินใจฟาดไม้กลางหน้าผากนิก
"โอ๊ย"
"เฮ้ย!!! ผีร้องได้ด้วยเหรอ"
นิกสั่งเค ป๊อบ ด้วยเสียงน่ากลัวๆ แสร้งว่าตัวเองเป็นผี
"ฆ่ามัน อย่าให้พวกมันรอด ฆ่ามัน อย่าให้มันซ่อมสะพาน"
เค ป๊อบ แกล้งเป็นผีจะบีบคอยอด พลันแก้มบุ๋มก็กระชากยอดแล้วพาวิ่งไปทันที
"ยอดหนีได้แล้ว เร็ว"
แก้มบุ๋ม พายอดวิ่งหนีออกไป
นิก เค ป๊อบ ยืนมองทั้งสองคนที่หนีออกไป
"แผนเราสำเร็จแล้ว กลับกันเถอะครับ" ป๊อบบอก
นิกเจ็บใจ
"แผนยังไม่สำเร็จหรอก ไอ้ยอดมันคิดว่าเป็นฝีมือของเรา มันไม่เชื่อว่าผีมีจริง แต่ดีที่แผนเรายังไม่แตก"
ป๊อบมองหน้านิกเห็นเลือดไหลออกมาจากหน้าผาก ไหลเปื้อนหน้า
ป๊อบบอก "แผนไม่แตก! แต่หัวแตก"
นิกจับๆ ที่หน้าผากตัวเอง พอเห็นเลือดในมือก็จะเป็นลม
"ห๊า…เลือด"
"พาคุณนิกไปทำแผลก่อน"
ป๊อบ เค อุ้มขานิกคนละข้าง เตรียมที่จะวิ่งพานิกออกไป
นิกสีหน้าแค้นสุดๆ
"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ยอด ฉันเอาคืนแกหนักแน่!"
ป๊อบกับเคก็วิ่งอุ้มนิกออกไปจากตรงนั้น
บ้านสุชาติ ตอนกลางคืนเสียงนิกร้องลั่นออกมาอย่างเจ็บปวด!
ปิ๋ม ยองแอ กำลังทำแผลให้กับนิก ยองแอเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์จิ้มแรงๆ ที่หัวนิก
เค ป๊อปถือชุดฝี ล้างหน้าบ้างแล้ว
"โอ๊ย เบาๆ!!! หน่อยยองแอ นี่มาช่วยทำแผลหรือมาช่วยเพิ่มแผล ซี๊ด แสบๆๆ"
สุชาติบอก "เอ็งสองคนก็ไม่ช่วยลูกอั้วเลย...มันน่า"
สุชาติเหมือนจะฟาด เคกับ ป๊อปหลบ
"ก็ผมกำลังหลอกอีกกลุ่มนึงอยู่" เคบอก
"ผมก็เหมือนกันครับ..พอมาถึงก็เห็นคุณนิกโดนไปแล้ว"
ยองแอบอก
"อดทนหน่อยสิ แผลแค่นี้ไกลหัวใจจะตาย"
"ถึงจะไกลหัวใจ แต่มันก็เจ็บใจ ไอ้ยอดมันไม่หลงกลนิกเลยคับป๊า มันไม่เชื่อว่าพวกนิกเป็นผี"
"ถ้ามันไม่เชื่อ มันก็ต้องพิสูจน์หาความจริงแน่ๆ คนอย่างมันกัดไม่ปล่อยง่ายๆ แล้วถ้าความจริงเฉลยว่าเรื่องทั้งหมดพวกเราอยู่เบื้องหลัง เราก็จะกลายเป็นผู้ร้ายทันที"
"แล้วยอดก็จะได้ใจพวกชาวบ้าน และพาชาวบ้านซ่อมสะพานสำเร็จ" ปิ๋มบอก
"ถ้าชาวบ้านรักและสามัคคีกันขึ้นมา พวกเราคงหาผลประโยชน์จากชาวบ้านไม่ได้เต็มที่ เราจะยอมไม่ได้"
ทั้งสี่คนครุ่นคิดอย่างเครียดๆ
นิกยิ้มออกมา
"ถ้าไอ้ยอดเป็นศูนย์รวมใจของชาวบ้าน นิกก็ต้องทำให้ชาวบ้านเลิกเชื่อถือในตัวมัน"
สุชาติ ปิ๋ม ยองแอมองนิกอย่างสงสัย อยากรู้ว่านิกมีแผนอะไร
"แล้วพี่นิกมีแผนอะไร"
"ยังนึกไม่ออก"
ทุกคน "เฮ้อ"
"ปิ๋มมีวิธี และวิธีนี้ถ้านิกทำสำเร็จ ปิ๋มคอนเฟิร์มว่า ยอดจะตกเป็นจังเลยสังคมอีก
ครั้งและมากกว่าเดิมด้วย ส่วนนิกก็จะกลายเป็นพระเอกแทนที่นายยอดอย่างแน่นอน"
"นิกจะไม่มีวันทำงานนี้พลาดเด็ดขาด บอกแผนมาเลยครับแม่"
ปิ๋มกระซิบบอกนิก สุชาติ ยองแอ ยื่นหูเข้าไปฟังด้วยอย่างอยากรู้
นิกฟังแผนของปิ๋มและยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจ
ทุกคนอยู่บนสะพาน ต่างก็มีอาการหวาดกลัวกันหมด เห็นว่าทุกๆ คนห้อยสร้อยพระมาด้วย
ยอดยืนต่อหน้าทุกคนมองไปทางท็อปที่ยืนตัวสั่นกลัวผี ยอดส่ายหัวเซ็งๆ
"ท็อป นายก็กลัวผีด้วยเหรอ ไอ้ที่เราเห็นเมื่อคืนมันเป็นคน มีคนแกล้งเราอยู่"
"ตอนแรกก็ไม่เชื่อหรอก แต่มันเห็นจะๆ เลยนะ นึกแล้วยังขนลุกไม่หาย"
ปุยฝ้ายบอก
"ผีชัดๆ ยังไงก็ผี"
"ถูก ผีแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ นี่ถ้าแก้มไม่ขอร้องให้พวกฉันกลับมาซ่อมสะพาน ฉันไม่มาจริงๆนะ"
ยอดประกาศกับทุกคนเสียงดังฟังชัด!
"ทุกคนฟังผมนะ มีผู้ไม่หวังดีต้องการก่อกวนพวกเราไม่ให้ซ่อมสะพานได้สำเร็จตอนนี้หน้าที่ของพวกเรามีอยู่อย่างเดียวก็คือ ต้องซ่อมสะพานให้เสร็จเร็วที่สุด"
"แล้วถ้าผีโผล่มาอีกล่ะ" ปุยฝ้ายถาม
"กลางวันแสกๆ แบบนี้ไม่ต้องกลัวหรอก เอาไว้ถ้าค่ำแล้วอยากจะกลับบ้านก็ตามใจ รีบๆ ทำ รีบๆ ซ่อมให้เสร็จเถอะ อย่าลืมสิว่าพวกเราต้องร่วมแรงร่วมใจกัน"
"ผมยืนยันกับพี่น้องทุกคนว่า เรากำลังโดนก่อกวน ไม่ต้องกลัวผี เราอยู่ที่นี่มานาน
ไม่เคยโดนผีหลอกมาก่อน"
องอาจบอก "เออ จริงของเอ็ง นี่พวกเราโดนแกล้งจริงๆ เหรอเนี่ย"
"อย่าให้คนไม่หวังดี มาทำลายความตั้งใจของเราได้ พวกเรามาจับมือรวมพลังกันหน่อยดีกว่า"
ยอดยื่นมือให้ทุกคนจับ ในตอนแรกทุกคนมีอาการลังเล แต่แล้วทุกๆ คนก็ค่อยๆ ประสานมือรวมพลังกัน
องอาจบอกกับชาวบ้านดอนกระโทก
"พวกเราตั้งใจทำให้เสร็จไวๆ อย่าให้อายคนหมู่บ้านโน้น"
เคนบอกกับชาวบ้านโคกสำเริง
"แสดงพลังของพวกเราออกมา ไม่มีอะไรที่ตั้งใจแล้วเราจะทำไม่ได้"
ยอดยิ้มมีกำลังใจ
"พวกเราสู้ไม่สู้"
ทุกคน"สู้" แต่ดังไม่มาก
"เสียงเบาจัง พวกเรา สู้ไม่สู้"
"สู้ๆ เฮ้"
ทุกคนรวมพลังกันอย่างฮึกเหิม แก้มบุ๋ม ยอด ยิ้มอย่างมีความหวัง
นิกซึ่งมีมีผ้ากอซแปะอยู่ที่หน้าผากกับ เค ป๊อบ หิ้วถุงกับข้าวใบใหญ่ๆ และถุงใส่เค้ก เต็มสองมือ ทั้งหมดมองไปทางสะพาน เห็นทุกคนจับมือรวมพลัง อยู่ไกลๆ นิกแค้นสุดๆ แต่เคกับป๊อบ สีหน้าเคลิบเคลิ้ม
"โอ้โห มันช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจมาก" เคบอก
"ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเห็นภาพแบบนี้มาก่อนในชีวิต รออะไรล่ะ ปรบมือสิ"
เค ป๊อบ วางถุงกับข้าวแล้วปรบมือชื่นชม
นิกตบเคกับป๊อบจนหัวทิ่มไป
"ปรบมือหาป้าเอ็งเหรอ"
"ก็มันประทับใจอ่ะ"
"ภารกิจของเราคือต้องทำให้พวกมันแตกความสามัคคีกัน ทำให้ไอ้ยอดเป็นผู้ร้าย แล้วฉันกลายเป็นพระเอกโว้ย!"
นิกตบเคกับป๊อบอีกทีอย่างระบายอารมณ์ มองไปทางยอดอย่างแค้นๆ
พวกเคน หนึ่ง จ๊อบ นั่งใกล้ๆ หญิงสาวชาวบ้านดอนกระโทกที่มาช่วยซ่อมสะพาน พลางพูดแซวหญิงสาวอย่างชอบใจ
เคนจับมือถือแขนแสดงความเป็นห่วง
"โถ่ ดูสิมือสวยๆ อย่างน้อง ไม่ต้องทำงานใช้แรงแบบนี้หรอก" เคนจับมือมาวางไว้ที่หัวใจตัวเอง "เข้ามานั่งเล่นในหัวใจพี่ก็พอ"
องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ เข้ามาเบียดเคน หนึ่ง จ๊อบ กระเด็นไป แล้วปกป้องหญิงชาวบ้านของหมู่บ้านตัวเองอย่างเอาหน้า
ชาติชายบอก
"ไม่ต้องเว้ย พวกข้าช่วยน้องคนสวยทำงานเอง" ชาติชายบอกกับหญิงสาว/แย่งเอาค้อน ตะปูในมือมาทำเอง "มาจ้ะ พวกพี่ทำให้นะ"
จ๊อบถาม
"ได้ไงวะ พวกข้าบอกจะช่วยน้องคนสวยก่อน"
"แล้วไง น้องเค้าเป็นเด็กหมู่บ้านพวกข้านะเว้ย"
ฝ้ายเข้ามา
"หยุดๆ มันไม่ใช่เวลามาจีบสาว แล้วก็ไม่ต้องแย่งช่วยน้องเค้าทำงานเลย งานตัวเองมีก็ทำให้เสร็จซะก่อน"
"ใช่ คุณฝ้ายสุดสวยสั่งแล้ว ก็รีบๆ ย้ายก้นกลับไปทำงานของตัวเองเลย"
องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ เคน หนึ่ง จ๊อบ กลับไปทำงานของตัวเองอย่างเซ็งๆ
ฝ่ายนิก เค ป๊อป เดินเข้ามาพร้อมด้วยของกินเต็มสองมือ อาหารตามร้านที่ใส่กล่องมาอย่างดี ดูมีระดับนิกยิ้มแย้มดูเป็นพ่อพระมากๆ
"พี่น้องทุกคนครับ มาพักกินอาหารกันก่อนนะครับ"
คนของทั้งสองคณะและชาวบ้านก็เข้ามารุมตอมด้วยสีหน้าดีใจ
ยอด แก้มบุ๋ม หันไปมองอย่างประเมินผู้มาเยือน
เค ป๊อบ เปิดให้ดูอาหารในกล่อง เห็นมีแต่อาหารแพงๆ ดูน่ากินมากๆ
ทุกคนร้อง "อู๊ย"
"มีแต่ของดีๆ ของแพงๆ ทั้งนั้น" หนึ่งบอก
"คุณนิกยืนรอต่อคิวสั่งอาหารมาจากร้านดังในตัวอำเภอ เพื่อทุกคนที่เหนื่อยจากการเสียสละเวลามาซ่อมสะพาน" เคบอก
ป๊อบบอก
"คุณนิกของเราช่างรักพี่น้องชาวตำบลสามัคคีจริงๆ"
ชาวบ้าน1บอก"ทั้งหล่อและใจบุญ สมกับที่เสี่ยสุชาติสั่งสอนมาเลยนะจ๊ะ"
"ผมไม่ได้ครึ่งของป๊าเลยครับ ท่านเก่งและเป็นคนน่านับถือยิ่งกว่าใคร ผมทำทุกอย่างด้วยใจ ไม่เคยคิดว่าผลตอบแทนเลย ไม่ต้องเกรงใจ กินให้อร่อยนะครับ"
นิกเดินเอาเค้ก ในกล่องไปให้แก้มบุ๋มกับมือ
"เค้กสตอเบอรี่ครับแก้ม หวังว่าจะอร่อยถูกปากแก้มนะครับ"
ยอดไม่ชอบใจที่นิกส่งสายตาหยาดเยิ้มให้แก้มบุ๋ม ยอดเข้าไปขวางหน้าแก้มบุ๋มไว้ ยอดสังเกตเห็นผ้าปิดแผลที่อยู่บนหน้าผากนิกก็อึ้ง
"ผมเจอตัวผีที่หลอกพวกเราเมื่อคืนแล้ว!"
ทุกคนชะงักหันขวับมองยอดเป็นสายตาเดียว
ยอดชี้หน้านิก
"ผีตัวนั้นก็คือ นายนิก"
ทุกคนอุทานขึ้นมาอย่างตกใจ!
ยอดยืนประจันหน้านิก ทุกกคนมองอย่างสนใจ
"เมื่อคืนฉันประจันหน้ากับผีสามตัว แล้วฉันก็เอาไม้ฟาดผีตัวนึงที่หน้าผาก"
องอาจถาม
"ห๊า คุณนิกปลอมตัวเป็นผีมาหลอกเราเหรอ"
เคนเห็นข้าวที่นิกเอามาฝาก
"รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ จัดการเลยไอ้ยอด"
นิกยิ้มออกมา ช่างเป็นรอยยิ้มแบบคนดี๊ คนดี
"ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้หัวแตกเพราะถูกไม้ตี"
"ยังปากแข็งอีกเหรอ หลักฐานชัดเจนขนาดนี้"
ชาวบ้านที่ได้ยินก็สงสัย นิกทำหน้าตาน่าสงสาร
"เฮ้อ ว่าจะไม่บอกใครแล้ว แต่ก็ปิดไม่มิดแล้วจริงๆ"
"เอ็งยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าปลอมเป็นผีมาหลอกพวกข้า"
นิกถอนหายใจ
"ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะพูด แต่ถ้าฉันไม่อธิบาย นายก็คงไม่เลิกใส่ร้ายฉัน"
นิกหันไปอธิบายกับทุกๆ คน
"เมื่อเช้าผมไปต่อคิวซื้อเค้กกับขนมให้พี่น้องทุกคน แล้วแถวนั้นมีการก่อสร้างผมหัน
ไปเห็นเด็กผู้หญิงที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ และกำลังจะโดนท่อนแท่งปูนที่อยู่บนอาคาร
หล่นใส่ ฉันรีบเข้าไปช่วยเลยโดนลูกหลง ล้มลงหัวฟาดพื้น แต่ผมไม่รักตัวกลัวตาย
เลย ผมห่วงเด็กคนนั้นมากกว่า และผมก็ช่วยเธอได้สำเร็จ"
"ไม่มีใครโง่เชื่อเรื่องที่แกแต่งหรอกเว้ย จริงมั้ยทุกคน"
ยอดหันไปถามความสนับสนุนจากชาวบ้าน แต่กลายเป็นว่าชาวบ้านมองนิกอย่างชื่นชมและเชื่อนิกอย่างสนิทใจ
ยิ่งใหญ่บอก "ปรบมือสิ รออะไร"
ทุกคนยกเว้น ท็อป ยอด แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ปรบมือให้นิกอย่างชื่นชม
ชาวบ้าน2บอก"ประเสริฐแท้ ๆ"
ชาวบ้าน3บอก"จำเริญๆ นะพ่อคุณ ไม่คิดไม่ฝันว่าคนบ้านเราจะมีเทพบุตรใจดีอย่างนี้"
ชาวบ้านเข้าไปจับไม้จับมือเป็นห่วงนิก ดันจนยอดออกมาจากวงล้อม ยอดมองตามอย่างไม่ชอบใจ
ชาวบ้าน4 บอก"พ่อยอดเข้าใจผิดแล้ว คนดีๆ อย่างคุณนิกจะแกล้งหลอกผีเราทำไม"
ยอดมองพวกชาวบ้านที่ดูเป็นห่วงเป็นใยนิก ยอดแทบไม่เชื่อสาตาตัวเอง
"มันเป็นอย่างนี้ไปได้ไง ...มันคือผีที่หลอกพวกเราชัดๆ"
"ถึงมันคือความจริง แต่ชาวบ้านก็คงไม่เชื่อ เห็นมั้ยว่า นิกเป็นคนแสนดีในสายตา
ของทุกคนแล้ว" แก้มบุ๋มบอก
นิกทำตัวเป็นคนดีและน่าสงสาร หยิบเค้กและกล่องข้าวยื่นให้ชาวบ้าน
ลับหลังสายตาทุกคน นิกแอบยิ้มร้ายๆ อย่างมีแผน
เคกับป๊อปเอาผ้าเย็นไปแจกชาวบ้านทั้งสองคณะ
นิกเอาผ้าเย็นเช็ดเหงื่อชาวบ้านที่กำลังทำงานอยู่ และช่วยชาวบ้านยกไม้หรือของหนักๆ
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ น้าทำเองได้"
"แค่นี้เอง ให้ผมทำอะไรเพื่อทุกคนบ้างเถอะครับ"
ชาวบ้านมองนิกอย่างรู้สึกดี นิกเดินมาที่แก้มบุ๋ม ยื่นผ้าเย็นไปที่หน้าแก้มบุ๋ม เพื่อจะเช็ดเหงื่อให้
"แก้มเหนื่อยแย่เลย ผมเช็ดเหงื่อให้นะ"
ปุยฝ้ายยื่นมือไปคว้าผ้าเย็นที่นิกจะเช็ดให้แก้มบุ๋มมาใช้เอง
"ขอบใจนะนิก กำลังต้องการพอดี"
นิกยิ้มเหวอยอดกับท็อปยิ้มอย่างชอบใจ
นิกก็เอาผ้าเย็นที่เตรียมมาอีกอัน ยื่นมือจะเช็ดเหงื่อให้แก้มบุ๋มอีกครั้ง
"งั้นเอาผ้าเย็นของผมอีกอันเช็ดหน้าแล้วกันนะครับ"
ยอดผละจากท็อป ไปดึงผ้าเย็นออกจากมือนิกเอาผ้าเย็นผืนนั้นเช็ดตามตัว ขัดถูไปถึงข้างในเสื้อ แล้วส่งคืนนิกอย่างสะใจ
"ถ้าอยากช่วยชาวบ้าน ก็ไปช่วยซะ อย่ายุ่งกับผู้หญิงของฉัน"
นิกโยนผ้าทิ้ง แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ ยอด นิกคุยข้างหูยอดไม่ให้คนอื่นได้ยิน
นิกกระซิบข้างหู
"ฉันไม่ยุ่งกับแก้มก็ได้ เพราะฉันมีเรื่องสำคัญกว่านั้นต้องทำ"
"แกจะทำอะไร"
"ฉันก็จะทำให้พวกแกทุกคนซ่อมสะพานไม่สำเร็จ และฉันสาบานเลยว่า ฉันทำได้แน่ๆ"
นิกยั่วโมโหยอด ยอดเก็บอารมณ์สุดๆ
"แกทำแบบนี้เพื่ออะไร"
"สักวันแกก็จะรู้เอง แต่ที่แน่ๆ แกหยุดฉันไม่ได้หรอกไอ้ยอด! แล้วถึงแกจะพยายาม
ทำให้ชาวบ้านเข้าใจว่าฉันผิด ฉันเลว แต่ทุกคนจะไม่มีวันเชื่อไอ้คนที่มีชนักติดหลังแบบเอ็งเด็ดขาด"
"ไอ้นิก!"
ยอดโมโหทนไม่ไหวผลักนิกกระเด็นไป ทุกคนหันมามองอย่างตกใจ
"เฮ้ย ทำอะไรวะ" ป๊อบว่า
นิกลงไปนอนดิ้นร้องโอดโอยที่พื้น
"โอ๊ย เจ็บ เจ็บเหลือเกิน กระดูกแหลกแล้ว โอ๊ย"
ชาวบ้านรีบเข้าไปช่วยนิก แล้วมองยอดอย่างตำหนิ
"อย่าไปเชื่อมัน มันเล่นละครตบตาทุกคน มันยั่วโมโหฉัน มันไม่หวังดีกับพวกเรา
มันไม่อยากให้เราซ่อมสะพานสำเร็จ"
" ไม่จริงนะครับ พ่อแม่พี่น้องครับ ยอดมันบ้าไปแล้ว ผมเจตนาดีมาเพื่อช่วยทุกคนซ่อมสะพาน ไม่ได้คิดร้ายกับใครเลย"
"ไอ้ยอด ไอ้ใจคับแคบ เอ็งแค้นส่วนตัวกับนิก เอ็งก็เลยใส่ร้ายนิก"
ชาติชายบอก
"เขาตั้งใจดีมาช่วยพวกเรา เอ็งก็ยังอคติกับเขาอีก"
ป๊อปบอก
"ไอ้อันธพาล คุณนิกมาด้วยใจ เค้าผิดอะไรถึงทำร้ายกันแบบนี้"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ท็อป มองยอดอย่างเป็นห่วง เคน หนึ่ง จ๊อบ มองยอดอย่างแปลกใจ
ยอดเครียดจัด นิกแอบยิ้มอย่างสะใจให้ยอด ยอดยิ่งโมโหมากกว่าเดิม
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 13 (ต่อ)
ท็อปกับแก้มบุ๋มลากยอดมาสงบสติอารมณ์ ยอดถูกลากมาด้วยสีหน้าโมโห
"แก้ม ท็อป ปล่อย !!! ฉันจะจับตาดูไอ้นิก มันกำลังจะก่อเรื่องเชื่อฉันสิ ปล่อย ปล่อยฉัน"
"ยอด ใจเย็นๆ ถ้ายอดยิ่งโมโห ยอดยิ่งดูไม่ดีในสายตาชาวบ้านนะ" แก้มบุ๋มบอก
"แต่ถ้าไม่ห้ามมัน เราจะซ่อมสะพานไม่สำเร็จ มันบอกว่ามันจะขัดขวางพวกเรา"
ท็อปบอก "ไอ้นิกมันอาจจะแค่ขู่นาย ให้นายโมโหจนสติแตก"
"แต่ฉันเชื่อว่ามันไม่ใช่แค่ขู่ มันทำจริง ฉันต้องหยุดมัน"
"แก้มรู้ว่ายอดรักและห่วงทุกคน แต่ถ้ายอดยังใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล ยอดจะ
กลายเป็นตัวปัญหา ยอดต้องมีสติมากกว่านี้"
"อย่าหลงกลที่มันยั่วยุ ตั้งสติไว้ เชื่อฉัน ไม่งั้นนายจะติดกับดักแผนของมัน"
ยอดครุ่นคิด พยายามตั้งสติให้ใจเย็น
ยอดมองไปทางหนึ่งเห็น เคกับป๊อบ ดูลับๆ ล่อๆ มีพิรุธ มองซ้าย-ขวา เหมือนจะทำเรื่องไม่ดีอะไรสักอย่างที่ไม่อยากให้คนรู้ ยอดสีหน้าเครียด
"ดูนั่น ไอ้พวกนั้นมันทำท่าทางแปลกๆ ว่ะ"
ยอดชี้ไปที่เคกับท็อปที่ทำลับๆ ล่อๆ อยู่แถวๆ ซุ้มน้ำดื่ม ในมือเคถือขวดยา...
"เห็นขวดในมือพวกมันมั้ย"
"ไปทำไมแถวซุ้มน้ำดื่ม… ชักยังไงๆ แล้วว่ะ"
"รีบไปดูกันเถอะ"
แก้มบุ๋ม ยอด ท็อป รีบเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อไปแอบดูเคกับป็อป
เคกับป็อปอยู่ข้างหน้าถังคูลเล่อร์ ทั้งสองมองซ้ายมองขวาอย่างมีเลศนัย
เคเปิดขวดยาแล้วเทน้ำใส่ในถังคลูเล่อร์
เคกับป๊อปช่วยกันเอาแก้วพลาสติกรองน้ำจากถังคลูเล่อร์ เสร็จแล้วก็ถือถาดใส่แกวน้ำเย็นออกไป
"เร็วเข้า คุณนิกรออยู่"
ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป ที่แอบมองดูทั้งคู่อยู่ ยอดเอาโทรศัพท์มือถือถ่ายคลิปพวกเคกับป๊อปไว้
แก้มบุ๋มอึ้ง
"นี่คิดวางยาพวกเราเลยเหรอ"
"ยอดเก็บหลักฐานไว้หมดแล้ว คราวนี้ชาวบ้านทุกคนจะได้รู้ซักทีว่าพวกมันเป็นคนยังไง"
ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป รีบเดินตามพวกเคกับป๊อปไป
นิกช่วยงานชาวบ้านด้วยการช่วยขนแผ่นไม้ไปให้
เคกับป๊อปถือถาดใส่แก้วน้ำเข้ามา นิกเห็นก็ยิ้มร้ายๆ แล้วเดินเข้าไปช่วยเคกับป๊อบแจกน้ำให้ชาวบ้านที่กำลังซ่อมสะพาน ทุกๆ คน
"น้ำเย็นชื่นฉ่ำครับทุกคน"
นิกยื่นแก้วน้ำดื่มให้ชาวบ้าน ยอดปรี่เข้ามาหา และยอดก็ปัดแก้วน้ำในมือชาวบ้านทุกๆ คนทิ้ง ทุกคนมองยอดอย่างเหวอๆ
"อย่ากิน ในแก้วน้ำมียาพิษ"
ทุกคนร้อง "ห๊า ยาพิษ"
แก้มบุ๋มกับท็อปเดินตามเข้ามา ทุกคนเห็นยอดปัดแก้วน้ำในมือของชาวบ้านทุกๆ คน
ยอดเปิดคลิปในมือถือให้ทุกคนดู
"นี่ไงหลักฐาน เคกับป๊อบ ใส่ยาพิษลงไปในถังน้ำ คราวนี้เชื่อฉันรึยังว่านิกไม่หวังดีกับพวกเรา"
ทุกคนหันมองนิกอย่างอึ้งๆ
นิกขำออกมาที่ถูกยอดกล่าวหา
"แกเป็นบ้าอะไร ฉันเนี่ยนะจะใส่ยาพิษให้ทุกคนกิน"
ยอดคว้าแก้วน้ำจากในถาดที่เคถือ ยื่นให้นิก
"ถ้างั้น แกกล้ากินมั้ย"
ทุกคนลุ้นๆ ว่านิกจะกล้ากินน้ำในแก้วหรือไม่
นิกยิ้มแล้วตัดสินใจกินรวดเดียวหมดแก้ว เคกับป๊อบก็กินน้ำโชว์เช่นกัน
"ทำไมพวกแกกล้ากิน ก็แกวางยาพิษ หรือ ไม่ก็ยาถ่าย ให้พวกเรากินไม่ใช่เหรอ"
เคชูขวดยาให้ทุกคนดู
"น้ำยาอุทัยทิพย์ กินแล้วชื่นใจ๊ ชื่นใจ"
"ถ้าแกไม่เชื่อ แกก็เอาไปพิสูจน์ได้เลย"
นิกหยิบขวดยาจากเค เดินเข้าไปหายอด นิกยื่นขวดยาให้ยอดแล้วกระซิบข้างๆ หู
"ไอ้โง่ แกหลงกลพวกฉันแล้ว เอาไว้จับตาดูใหม่แล้วกันว่าฉันจะใส่ยาพิษของจริง
ตอนไหน"
ยอดกำหมัดแน่นอย่างโมโห
"ไอ้ชั่ว!"
ยอดชกหน้านิกอย่างแรง ทุกคนตกใจกันหมด
"เฮ้ย"
นิกลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายที่พื้น โอเวอร์แอ๊กติ้งมากๆ
ชาวบ้านเข้ามาขวางยอดไว้ มองอย่างไม่พอใจ
"ต้องรุนแรงกันแบบนี้เลยเหรอ"
"ก็มันยั่วโมโหผม"
"แต่เอ็งก็ไม่มีสิทธิ์ชกหน้าใครนะโว้ย" สนองบอก
องอาจบอก
"เอ็งเป็นแกนนำชาวบ้านซ่อมสะพาน แต่ตัวเองกลับไม่มีสติ ชอบใช้ความรุนแรง นี่
เหรอวะผู้นำที่ดี!"
ชาวบ้าน1บอก"ยอด เอ็งเลิกใส่ความคุณนิกได้แล้ว"
ชาวบ้าน3 บอก"อย่าทำให้พวกเราผิดหวังไปมากกว่านี้เลย"
ชาวบ้าน2บอก"เสียแรงที่คิดเข้าข้างเอ็งมาตลอด"
ชาวบ้านเริ่มต่อว่ายอด ยอดอึ้งทำตัวไม่ถูกที่ถูกชาวบ้านเข้าใจผิด นิกที่ล้มอยู่ที่พื้นแอบมองยอดอย่างสะใจ แก้มบุ๋มเห็นท่าไม่ดีเลยพยายามไกล่เกลี่ย
"ใจเย็นๆ เพราะยอดตั้งใจมาก ก็เลยเครียดและหงุดหงิดมากไปหน่อย เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเฉยๆ"
นิกลุกขึ้นบอก
"ผมไม่ถือสายอดหรอกครับ ก็อย่างที่แก้มว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด พ่อแม่พี่น้องทุกคนก็อย่าไปต่อว่ายอดเลยนะ ถือซะว่าผมขอร้อง"
ชาวบ้าน2 บอก
"โถ พ่อนิก เป็นคนดีจริงๆ ถ้าเป็นฉัน ฉันชกหน้าคืนไปแล้ว"
"ผมทำร้ายใครไม่เป็นหรอกครับ พี่น้องครับ เรารีบซ่อมสะพานกันต่อดีกว่านะครับ"
แล้วนิก เค ป๊อบ ก็ไปช่วยชาวบ้านซ่อมสะพาน
พวกชาวบ้านมองยอดด้วยสายตาผิดหวัง ยอดเศร้าใจมาก
มุมนั่งเล่นในบ้าน เข็มมองลูกชายด้วยความผิดหวัง ยอดก้มหน้ายอมรับความผิด ระเบียบ เคน หนึ่ง จ๊อบมองยอดอย่างสงสาร ระเบียบคุยโทรศัพท์กับชาวบ้านอยู่
"จ้ะๆ ได้จ้ะ ฉันจะเตือนไอ้ยอดให้ จ้ะ ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ ขอบใจมากที่โทร.มาตักเตือนกัน" ระเบียบวางหู "ยอดเอ๊ย มีแต่ชาวบ้านโทร.มาฟ้องว่าเอ็งก่อเรื่องที่สะพาน แม่ โดนด่าแทนจนหูชาไปหมดแล้ว"
เข็มเซ็งสุดๆ ต่อว่าทุกคนอย่างหนัก
"เอ็งดูแลกันยังไงวะ ถึงปล่อยให้ไอ้ยอดไปก่อเรื่องได้ เอ็งก็เหมือนกันไอ้ยอด เอ็งคือตัวแทนของผู้ใหญ่บ้านดีเด่นแห่งตำบลสามัคคีทั้งที แต่กลับก่อเรื่องให้ข้าขายขี้หน้า"
จ๊อบบอก
"มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดครับพ่อผู้ใหญ่ ยอดมันทำเพราะหวังดีครับ"
"ไอ้ยอดมันอคติสิไม่ว่า เอ็งต้องปรับทัศนคติใหม่เดี๋ยวนี้เลยนะยอด เอ็งคิดได้ไง นิกไม่มีทางวางยาชาวบ้านเด็ดขาด"
"ผมอธิบายไปทุกคนคงไม่เชื่อ ผมบอกได้แค่ว่านิกมีแผนการทำให้พวกเราทั้งสองหมู่บ้านแตกความสามัคคีกัน"
"เอ็งมันอคติ! ข้าจะบอกให้นะ นิกก็เป็นคนดีเหมือนเสี่ยสุชาติ เอ็งห้ามใส่ร้ายเขาอีก เข้าใจมั้ย"
"ไม่เข้าใจ บางทีเสี่ยสุชาติอาจจะอยู่เบื้องหลังสร้างความวุ่นวายนี้ด้วยซ้ำไป"
"ไร้สาระ!!! ถ้าเอ็งยังกล่าวหาคนอื่นโดนที่ไม่มีหลักฐาน จะไม่มีใครเชื่อถือเอ็งอีกแล้วนะเว้ย"
"แต่ว่า…"
"พอๆๆๆ เชื่อพ่อนะลูก พ่อเค้าหวังดี ไม่อยากให้เราเป็นคนไม่ดีในสายตาชาวบ้าน"
ยอดยอมเชื่อฟังระเบียบไม่พูดอะไรอีก เข็มมองยอดอย่างเป็นห่วง
"ตอนนี้เอ็งแค่ตั้งใจช่วยชาวบ้านซ่อมสะพานก็พอ เรื่องอื่นไม่ต้องคิด เอาล่ะ ไปๆ แยกย้ายกันได้แล้ว"
เข็มไล่ทุกคนออกไป ยอดก็เดินออกไปด้วยสีหน้าไม่สบายใจ ระเบียบมองตามยอดอย่างห่วงใยความรู้สึก
บริเวณศาลาริมน้ำ ยอดรู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
"นิก ฉันต้องเปิดโปงแกให้ได้"
"แล้วลูกแน่ใจแล้วเหรอยอด"
ระเบียบเดินเข้ามาหายอดด้วยสีหน้าสงสัย
"ครับ ทั้งเรื่องทำลายแปลงผัก วางยาบ่อปลา และเรื่องปลุกปั่นให้ชาวบ้านเกลียด
ผม และแตกคอกัน"
"ถึงลูกจะมีความเชื่อแบบนั้น แต่ความเชื่ออย่างเดียวเอาผิดใครไม่ได้นะลูก"
ยอดครุ่นคิดตามคำที่ระเบียบสอน
"อย่าใช้อารมณ์นำหน้าเหตุผล ลูกควรคิดก่อนที่จะทำ ถ้าเรามีสติเรามีเหตุผล ต่อให้ใครจะกลั่นแกล้งรังแกเรามากแค่ไหนเค้าก็จะแพ้ภัยตัวเอง"
"ขอบคุณที่เตือนสติผม ผมจะมีสติมากกว่านี้ครับแม่"
ระเบียบกอดยอดอย่างห่วงใย
ห่างๆ ไปที่มุมหนึ่ง เข็มมองไปทางยอด สีหน้าไม่สบายใจ
" เอ็งใส่ร้ายเขา เพราะเขารักผู้หญิงคนเดียวกับเอ็ง ความรักจะทำให้เอ็งฉิบหาย ไอ้ยอด!"
มุมรับแขก บ้านจุ่นเสียงตั๊บๆ ๆ ๆ!!!
จุ่นเอาไม้ตีแมลงวันในมือ ตบเข้าที่หัวองอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่จนทั้งสามคนสะดุ้ง
"ทำไมพวกเอ็งไม่ตบไอ้ยอดให้ยับว่ะ" จุ่นว่าแล้วก็ตบหัวคนทั้งสามอีก "เป็นข้าจะเอาให้ไอ้ยอดกับพวก อายจนไม่มีหน้ามากล้าสู้หน้าคนอีกเลย"
"พ่อจะซ้ำเติมยอดทำไม"
"ยอดไม่ได้ตั้งใจทำให้เรื่องมันร้ายแรงจนนิกต้องเจ็บตัวนะพ่อ"
องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่โพล่ง "ตั้งใจ"
องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ ยืนตัวตรงแล้วก็นอนเหยียดตรงที่พื้น
"เห็นมั้ย พวกนี่ยังยืนยัน นอนยันเลย"
"ตอนแก้มเห็นพวกเคกับนิกเอาน้ำอะไรก็ไม่รู้เทลงในถังน้ำดื่ม แก้มยังตกใจเลย ยอดรู้เห็นที่พวกเคทำ ก็เลยพยายามห้ามไม่ให้ทุกคนได้กินน้ำก็แค่นั้น"
จุ่นบอก
"แต่นิกก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ไอ้ยอดมันใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา คนอย่างนี้จะเป็นหัวหน้าคน เป็นหัวหน้าครอบครัวได้ยังไง เพราะแบบนี้พ่อถึงยอมให้แก้มแต่งกับไอ้ยอดไม่ได้"
"คนเราผิดพลาดกันได้ เราต้องให้โอกาสคนไม่ใช่เหรอพ่อ"
"มันหมดสิทธิ์ที่จะได้รับโอกาสแล้ว ! ถุ๊ย คิดจะเป็นแกนนำชาวบ้านซ่อมสะพาน แต่ตัวเองเป็นผู้นำที่ไม่ได้เรื่องเหมือนพ่อมัน คิดแล้วมันสะใจจริงโว้ย ฮ่าๆ"
จุ่นมองและคิดว่ายอดเป็นคนไม่ดีไปแล้ว แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายมองผู้เป็นพ่ออย่างหนักใจ
ตอนค่ำ ยอดนั่งเกากีตาร์อยู่อย่างเหงาๆ ที่ศาลาท่าน้ำ ระเบียบเดินมานั่งลงข้างๆ
"ยังไม่นอนอีกเหรอลูก พรุ่งนี้ต้องนำชาวบ้านไปซ่อมสะพานแต่เช้านะ"
ยอดถอนใจเครียดๆ
"แม่จ๋า ฉันคิดว่าฉันอาจจะไม่ใช่ผู้นำที่ดี ฉันคิดการณ์ใหญ่เกินไป"
ระเบียบลูบหัว
"ไม่เอาน่าลูก ลูกไม่ใช่คนท้อง่ายๆ อุปสรรคจะสอนให้เราเข้มแข็งเชื่อแม่สิ ลูกแม่ยอดสมชื่อ ถ้าลูกตั้งใจจะทำอะไรก็ต้องสำเร็จ"
ก้องเกียติเดินเข้ามาหาทุกคน
"ฉันเห็นด้วย"
"น้าก้อง / ก้อง"
"แต่จะทำอะไรให้สำเร็จ ความตั้งใจอย่างเดียวไม่พอ ต้องมีสมองด้วย" ก้องเกียรตินั่งลงข้างๆ
"ฉันรู้เรื่องทั้งหมดจากไอ้เคนหมดแล้ว ข้าเห็นด้วยกับเอ็งว่ามีคนแกล้งเป็นผีมาหลอกเรา และนิกยั่วยุเอ็งไม่ให้ทำงานสำเร็จ"
"ขอบคุณที่น้าเข้าใจฉันนะจ๊ะ"
"เราต้องจัดการกับอุปสรรคที่เข้ามาก่อน ถึงจะทำงานได้สำเร็จ... ข้าสงสัยว่าพวกที่มาปลอมตัวเป็นผีมาหลอกเอ็ง อาจจะเป็นพวกเดียวกันกับนิก"
ระเบียบถาม
"แล้วเราจะรู้ความจริงได้ยังไง"
"เรารู้แน่ เพราะถ้ามันยังทำเป้าหมายที่ต้องการไม่สำเร็จ มันไม่มีทางหยุดแผนของมัน"
"เป้าหมายของมันคือไม่อยากให้เราซ่อมสะพาน"
"ถ้าอย่างนั้น ควรจับตาดูชาวบ้านที่มาช่วยซ่อมสะพาน ข้าว่ามันคงหาทางจัดการพวกชาวบ้านอีกแน่ๆ"
ยอดครุ่นคิดตาม
"ดีเลยครับ เราต้องคอยดูชาวบ้านไว้ แล้วถ้ามีคนมาทำร้าย ผมจะจับมันให้ได้!"
ยอดยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ
ยอดขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดในที่ลับตาที่เคยจอด แล้วรีบชะเง้อมองหาแก้มบุ๋ม
ยอดมองนาฬิกาข้อมือ
"ยังไม่มารออีก นี่ก็ได้เวลานัดแล้วนี่ มัวทำอะไรอยู่น้า"
จุ่นกับแก้มบุ๋มเดินออกมานอกบ้านพร้อมถุงขยะเต็มสองมือของทั้งคู่
ยอดเห็นจุ่นมาก็รีบหลบมุมทันที
"แก้มบอกแล้วว่าแก้มทิ้งขยะคนเดียวก็ได้ ไม่ต้องลำบากพ่อหรอก"
"ก็พ่ออยากช่วย เออ จะว่าไป ทำไมเราชอบมาทิ้งขยะดึกๆ ดื่นๆ แทบทุกคืน นี่อย่า
บอกนะว่า ที่ชอบออกมาตอนกลางคืนเพราะแอบนัดไอ้ยอดไว้"
แก้มบุ๋มตกใจ
"ใช่"
"ห๊า!!"
"ใช่ที่ไหนล่ะพ่อ แก้มจะกล้านัดยอดได้ยังไง ถ้าแก้มจะนัดเจอยอด แก้มไม่นัดในที่
ประเจิดประเจ้อแบบนี้หรอก"
"เออ มันก็จริง"
แก้มบุ๋มกับจุ่น เดินไปทิ้งขยะที่มุมหนึ่ง
"พ่อจ๋า แก้มขอเดินเล่นก่อนนะจ๊ะ พ่อไปนอนเถอะจ้ะ"
"อื้อ เราก็รีบนอนด้วย จะได้ไปซ่อมสะพานให้เสร็จๆ แต่พ่อว่าตราบใดที่คนไม่เอาไหนอย่างไอ้ยอดมันซ่อมด้วยก็ไม่มีทางซ่อมเสร็จง่ายๆ หรอก"
จุ่นไม่วายแขวะยอดก่อนเดินออกไป แก้มบุ๋มถอนใจโล่งอก
แก้มบุ๋มหันมองหา เห็นยอดหลบมุมอยู่ แก้มบุ๋มรีบเข้าไปหายอดทันที
แก้มบุ๋มกับยอดโผเข้ามาหาหัน
"เกือบโดนพ่อจับได้แล้ว ใจหายใจคว่ำหมด"
"แก้ม… ยอดมีเรื่องสำคัญจะให้แก้มช่วย ยอดมีวิธีจับตัวคนที่ไม่หวังดีกับพวกเราแล้ว"
"จริงเหรอ ยอดบอกมาเลย แก้มต้องช่วยจับตัวคนผิดและทำให้ชาวบ้านเข้าใจในตัวยอดให้ได้"
"ขอบคุณมากนะ แก้มไม่เคยทิ้งยอดเลย"
"แก้มจะปล่อยให้คนที่แก้มรักสู้ตามลำพังได้ยังไงล่ะ"
ยอดและแก้มบุ๋มกอดกันด้วยความรู้สึกรักล้นใจ
ยอดมั่นใจว่าต้องหาทางจับตัวคนที่ไม่หวังดีกับเขาให้จงได้
เวลาเดียวกัน ที่บ้านสุชาติ ยองแอกำลังเต้นcover เกิลล์กรุ๊ปนักร้องเกาหลีอยู่ ที่หน้าทีวีจอใหญ่ยองแอสวมหูฟังเพลงด้วย เลยไม่ได้ยินว่า นิก สุชาติ ปิ๋ม คุยอะไรกัน
ยองแอเต้นมันส์ไม่สนใจใคร
นิก สุชาติ ปิ๋ม ชนแก้วฉลองความสำเร็จ ทุกคนยิ้มออกมาอย่างสะใจ
"นิกไม่เคยทำให้ป๊าผิดหวังเลย นิกลูกป๊าเก่งที่สุด"
"มันก็แค่เรื่องกล้วยๆ ครับป๊า ตอนนี้ชาวบ้านสงสารผมแล้วก็โกรธไอ้ยอดไปเรียบร้อย แผนแม่ปิ๋มสุดยอดจริงๆ กดไลค์ให้เลย"
"ไอ้พวกชาวบ้านหน้าโง่มองว่านิกเป็นคนแสนดีเหมือนป๊า เพราะฉะนั้นต่อให้เราทำ
ผิดทำเลวแค่ไหน ทุกคนก็จะหลับหูหลับตาเชื่อว่าเราเป็นคนแสนดี"
ปิ๋มบอก
"ในเมื่อชาวบ้านเชื่อใจนิกแล้ว คราวนี้ก็เริ่มแผนต่อไปได้เลย เราต้องจัดการเรื่อง
สะพานให้มันจบสิ้นไปซะที แต่แผนนี้อาจจะโหดหน่อยนะ"
ปิ๋มกระซิบแผนให้สุชาติกับนิกฟัง แล้วสองพ่อลูกก็หัวเราะออกมาอย่างสะใจ
"ไม่มีปัญหา งานนี้หนักหนาสาหัสถึงเลือดถึงเนื้อแน่นอน!"
เช้าวันใหม่ที่มุมหลบซ่อนตัวมุมหนึ่ง ยอด ท็อป ก้องเกียรติ เคน หนึ่ง จ๊อบ แอบซุ่มรออยู่ ทั้งหมดมีไม้เป็นอาวุธ
ท็อปบอก
"พวกเราซุ่มมาตั้งแต่เช้า แต่ฉันยังไม่เห็นมีใครแปลกปลอมเข้ามาในหมู่บ้านสักคนเลยนะ"
"นั่นสิ พอเอ็งสงสัยว่าจะมีคนทำร้ายชาวบ้าน พวกข้าก็พร้อมลุยเต็มที่ แต่นี่ยังไม่เห็นหมาสักตัว" เคนว่า
"รออีกหน่อยเถอะ ทางนี้เป็นทางที่ชาวบ้านต้องเดินไปซ่อมสะพาน จะมีคนทำร้าย หรือไม่มี เดี๋ยวก็จะได้เห็นกัน" ยอดบอก
ก้องเกียรติหันมองเห็นชาวบ้านเดินเข้ามาทางหนึ่ง
"เฮ้ย ชาวบ้านมาแล้ว"
พวกชาวบ้านเดินผ่านจุดที่พวกยอดซุ่มอยู่
ลูกน้องของนิกที่ใส่หมวกไอ้โม่งโผล่ขวางหน้าชาวบ้านพร้อมมีดในมือ พวกชาวบ้านกลัวรีบหันหลังกลับ แต่ก็ถูกพวกลูกน้องนิกอีกคนดักไว้
ลูกน้อง1 บอก
"ห้ามพวกเอ็งไปซ่อมสะพาน ไม่งั้นพวกเอ็งตาย"
ลูกน้องของนิกเข้าไปรุมทำร้ายชาวบ้าน
ยอด ท็อป ก้องเกียรติ เคน หนึ่ง จ๊อบ โผล่ออกมาพร้อมท่อนไม้ในมือ ทั้งหมดร้องขู่เสียงดัง
"เฮ้ยๆๆๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย" เคนบอก
ทุกคน เข้าไปบู๊กับพวกลูกน้องนิก
ยอดจับลูกน้องคนหนึ่งล็อกคอแล้วขู่
"บอกข้ามาใครสั่งให้เอ็งทำแบบนี้ ใครสั่งพวกเอ็งมา"
ลูกน้องอีกคนถีบยอดกระเด็นไป ลูกน้องคนหนึ่งจับชาวบ้านเป็นตัวประกัน ทำท่าจะแทง ทำให้พวกยอดไม่กล้าทำอะไรวู่วาม
"อย่านะ อย่าทำร้ายชาวบ้าน อย่า!"
ลูกน้องผลักชาวบ้านกระเด็นโดนพวกยอด แล้วมีมอเตอร์ไซร์ไม่ติดแผ่นป้ายทะเบียนคันหนึ่งพุ่งเข้ามา พวกลูกน้องนิกกระโดดขึ้นท้ายรถทันที แล้วรถก็ขับพุ่งออกไป
ยอดเจ็บใจสุดๆ
"โธ่เว้ย มันหนีไปจนได้"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ซุ่มรอที่มุมหนึ่ง
องอาจ ยิ่งใหญ่ ชาติชายถือไม้หน้าสามวิ่งเข้ามาหาทั้งคู่ด้วยสีหน้าร้อนรน
ชาติชายถาม
"พวกเรามาทันหรือเปล่าแก้ม"
"ยังไม่มีใครโผล่มาเลยค่ะ"
"ขอบคุณทุกคนนะคะที่ยอมมาช่วย"
องอาจบอก
"ถึงข้าจะไม่ค่อยเชื่อคำพูดไอ้ยอดมันซักเท่าไร แต่กันไว้ดีกว่าแก้ดีที่สุด"
ทางเดิน เห็นพวกชาวบ้านเดินเข้ามา พลันรถกระบะคันหนึ่งขับเข้ามาจอดขวางหน้าพวกชาวบ้านไว้ พวกลูกน้องนิกกรูลงมาจากรถมาจะทำร้ายชาวบ้าน
แก้มบุ๋มหันไปเห็น
"นั่น รีบเข้าไปช่วยเร็ว!"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ ตกใจหันไปเห็น ทุกคนรีบออกจากที่ซ่อนเข้าไปช่วยทันที
ยิ่งใหญ่บอก
"ห้ามแตะต้องคนในหมู่บ้านพวกเราเว้ย"
ลูกน้องนิกตกใจเห็นพวกแก้มบุ๋มเยอะกว่าก็ถอยขึ้นรถไป
"จับพวกมันให้ได้"
ชาติชายกับยิ่งใหญ่วิ่งเข้าไป แต่ไม่ทัน พวกลูกน้องรีบวิ่งขึ้นรถกระบะ แล้วรถกระบะก็ขับพุ่งออกไปทันที
ทุกคนวิ่งตามแต่ไม่ทัน รถกระบะขับออกไปไกล ทุกคนเจ็บใจสุดๆ
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ช่วยประคองชาวบ้านให้ลุกขึ้น
แก้มบุ๋มเครียด
"มีคนไม่หวังดีกับพวกเรา ไม่อยากให้เราซ่อมสะพานให้เสร็จจริงๆ ด้วย"
"ใคร แล้วใครอยู่เบื้องหลัง ฝ้ายไม่เข้าใจเลยว่ามันต้องการอะไร"
แก้มบุ๋มสีหน้าเครียดจัด!
ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป ปุยฝ้าย เคน หนึ่ง จ๊อบ องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ ดูชาวบ้านที่ช่วยไว้ด้วยสีหน้าหนักใจ ทุกคนมีร่องรอยบาดเจ็บมากน้อยแตกต่างกันไป
"เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้ ทุกคนคงเชื่อฉันแล้วนะ ว่ามีคนไม่อยากให้เราซ่อมสะพานจริงๆ เรื่องผีนั่นก็เป็นฝีมือของพวกมัน แล้วตอนนี้ฉันไม่อยากกล่าวหาใครเพราะยังไม่มีหลักฐานชัดเจน" ยอดบอก
"ทุกคนต้องช่วยดูแลความปลอดภัยให้กัน และระมัดระวังตัวกันมากกว่านี้นะคะ" แก้มบุ๋มบอก
ชาวบ้าน1บอก"เจอคนดักทำร้ายแบบนี้ พวกฉันก็ไม่อยากซ่อมสะพานแล้วยอด"
ชาวบ้าน2สนับสนุน "พวกข้าด้วย"
"อย่าเพิ่งยอมแพ้สิคะ การซ่อมสะพานเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้"
"ถ้าเราไม่มีสะพานใช้ ทุกคนก็จะได้รับความเดือดร้อน ไปไหนมาไหนก็ไม่สะดวก" ปุยฝ้ายบอก
ชาวบ้าน3บอก"แต่ข้ากลัวนี่หว่า"
"ถ้างั้นเราต้องจัดเวรยาม และคอยคุ้มกันทุกคนให้มาซ่อมสะพานแล้วกลับถึงที่หมายปลอดภัย ให้โอกาสฉันได้เป็นผู้นำ นำพาทุกคนซ่อมสะพานให้เสร็จเถอะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ก่อเรื่องให้พี่น้องทุกคนผิดหวังอีก"
พวกชาวบ้านมองหน้ากันอย่างครุ่นคิด
"เราอย่าไปกลัวไอ้พวกคนที่ไม่หวังดีต่อเรา ความสามัคคีจะทำให้เราเอาชนะพวกมันได้" แก้มบุ๋มบอก
ท็อปบอก "พวกเราอย่าให้ใครยับยั้งการซ่อมสะพานอย่างเด็ดขาด"
"อีกนิดเดียวนะ อดทนหน่อย เราต้องสู้ไปด้วยกัน ซ่อมสะพานให้เสร็จ"
ทุกๆ คนมองหน้ากันอย่างปรึกษา
ชาวบ้าน1 บอก"ก็ได้ๆ อีกไม่นานก็คงจะเสร็จแล้ว"
ชาวบ้าน2 บอก"เรามารีบทำให้เสร็จกันดีกว่า จะได้ไม่ต้องมีใครมาทำร้ายเราอีก"
ทุกคนมีกำลังใจที่จะซ่อมสะพานให้สำเร็จ ยอดกับแก้มบุ๋มยิ้มให้กันอย่างดีใจ
เคกับป๊อปคุกเข่าก้มหน้าต่อหน้านิกอย่างรู้สึกผิด
"โธ่โว้ย งานแค่นี้ก็ทำไม่สำเร็จ"
เคจ๋อย
"ผมขอโทษครับ ผมสั่งลูกน้องไปแล้วว่าต้องจัดการให้ได้"
ป๊อบบอก
"แต่พวกของแก้มบุ๋ม กับพวกของยอด รู้ทันพวกเรา พาคนไปช่วยชาวบ้านไว้ได้"
"โธ่เว้ย ไม่ได้เรื่องเลย"
นิกโมโหมากใช้สองมือจับหัวเคกับป๊อปมาชนกัน
"โอ๊ย"
"ปล่อยให้พวกเอ็งจัดการทีไร ล้มไม่เป็นท่าทุกที"
"ให้พวกผมแก้ตัวใหม่นะครับ ผมกับไอ้เค คราวนี้จะไปกระทืบชาวบ้านด้วยตัวเอง"
"ไอ้พวกโง่เอ๊ย"
นิกจับหัวเคกับป๊อบกระแทกอีกครั้ง
"ป่านนี้พวกชาวบ้านมันรู้ตัวแล้ว ไปตอนนี้ให้พวกชาวบ้านมันดักจับได้เหรอ"
นิกเครียดจัด เพราะแผนที่วางไว้ล้มเหลวไม่เป็นท่า
สุชาติขับรถเข้ามาตามทางในถนนในหมู่บ้านดอนกระโทก กำลังคุยโทรศัพท์กับนิก
"ห๊า โธ่โว้ยยยไม่ได้เรื่องเลย ปล่อยให้ชาวบ้านมันรอดได้ยังไง บ้าเอ๊ย ป่านนี้พวกมันไปซ่อมสะพานกันหมดแล้วแน่ๆ โอ๊ย ไม่ได้ดั่งใจเลยโว้ย"
สุชาติวางสาย
"ป๊าใจเย็นๆ เดี๋ยวความดันขึ้นอีกหรอก"
"เฮียอย่าเพิ่งคิดมาก เดี๋ยวเราจัดการเรื่องของเราให้เสร็จก่อน แล้วค่อยหาทางแก้ไขเรื่องนั้นกันอีกที"
สุชาติเซ็งสุดขีด
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 13 (ต่อ)
ชาวบ้านสามคนพ่อแม่ลูก กำลังช่วยกันขนของออกจากบ้านขึ้นรถกระบะคันเก่าๆ สุชาติ ปิ๋ม ยองแอถือร่มมองดูพวกชาวบ้าน
สามพ่อลูกเดินมาหาสุชาติ ปิ๋ม ยองแอด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
"ขอบคุณเสี่ยนะครับ ที่ยังให้เราพักอยู่อาศัยที่บ้านมาหลายเดือน ทั้งๆ ที่จะไล่พวกเราไปตอนไหนก็ได้" ศักดิ์บอก
"ตอนนี้เราไม่มีปัญญาส่งดอกแล้ว เงินต้นก็ยังอยู่ที่เดิม เสี่ยเอาบ้านและที่ดินของฉันไปได้เลย" แดงว่า
ยองแอบอก "ฉันเห็นใจจังเลย แต่กฎก็ต้องเป็นกฎ"
"ที่จริงเสี่ยอยากให้พวกเธอยู่ต่อ เพราะเสี่ยสงสารมาก แต่ถ้าเสี่ยใจอ่อน ชาวบ้านคนอื่นๆ ก็จะต่อว่า ว่าเสี่ยเป็นคนลำเอียง หวังว่าคงเข้าใจพวกฉันนะจ๊ะ" ปิ๋มบอก
"ฉันเข้าใจดี ขอบคุณอีกครั้งที่เมตตาปราณีฉันมาตลอด" ศักดิ์ว่า
"เอาเป็นว่า อั๊วให้เงินไปตั้งตัวก็แล้วกัน อาจจะไม่มากนัก ถือว่าเป็นกำลังใจจากอั๊ว"
สุชาติยื่นซองเงินสีน้ำตาลให้ชาวบ้านชาย
"ไม่มีใครดีกับพวกเราอย่างนี้มาก่อน เสี่ยเป็นคนดีจริงๆ จ้ะ"
"ถ้ามีเรื่องเดือดร้อนอะไรอีกก็บอกอั๊วได้ทุกเวลาเลยนะ"
ชาวบ้านทั้งสามมองสุชาติด้วยสีหน้าประทับใจสุดๆ
"เดี๋ยวเราไปทำเรื่องโอนย้านที่ดินให้มาเป็นของเสี่ยอย่างถูกต้องกันเถอะนะ ไป" ปิ๋มบอก
จังหวะนั้น มีชาวบ้านชายจากหมู่บ้านโคกสำเริงขี่รถมอเตอร์ไซค์ผ่านเข้ามา
"พี่ศักดิ์ พี่แดง นี่ขนของจะย้ายไปไหนกัน"
ชาวบ้านชายมองอย่างแปลกใจ
คนเป็นพ่อถอนหายใจเศร้าๆ ขณะที่แม่เช็ดน้ำตาอย่างเสียใจ
"ข้าจะย้ายไปอยู่ที่บ้านเกิดเมีย ตอนนี้ที่ดินและบ้านฉันเป็นของเสี่ยแล้ว"ศักดิ์ว่า
"พวกฉันเอาที่ดินไปมัดจำไว้กับเสี่ย ในเมื่อไม่มีปัญญาคืนเงิน ก็ต้องโดนยึดที่" แดงบอก
ปิ๋มตัดบท "รีบไปทำเรื่องโอนย้ายกันเถอะจ้ะ"
"เดี๋ยวๆ ถึงเราจะอยู่ต่างหมู่บ้านกัน แต่ฉันก็สนิทกับพี่มาตั้งแต่เด็กๆ เราเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งนาน ฉันใจหายที่พี่จะย้ายออกไป เฮ้อ ทำไมพี่ไม่ปรึกษาฉัน เผื่อฉันหาทางช่วยเหลือพี่ได้บ้าง"
"ตอนนี้พวกเราสองหมู่บ้านมีเรื่องผิดใจกัน ข้าก็คิดว่าเอ็งจะไม่ยอมช่วยข้า ข้าเลยไม่บากหน้าขอความช่วยเหลือจากเอ็ง"ศักดิ์ว่า
"ความจริงฉันก็เคืองผู้ใหญ่จุ่นอยู่เหมือนกัน แต่ฉันไม่อยากเห็นพี่ต้องเสียบ้านไปผมจะรับผิดชอบช่วยจ่ายค่าเงินที่พี่ศักดิ์ค้างเสี่ยไว้เอง"
"แต่นายศักดิ์เป็นหนี้เราเกือบล้าน นายมีเงินใช้เหรอ" ปิ๋มบอก
"ฉันเพิ่งได้มรดกจากแม่ที่เพิ่งเสียไป ฉันมีปัญญาช่วย ฉันอยากช่วยคงไม่มีปัญหาที่จะให้พวกมันอยู่ที่บ้านต่อนะครับ"
สุชาติอึ้งที่เรื่องกลายเป็นแบบนี้ ยองแอรับไม่ได้รีบโวยวายทันที
"จะได้ได้ไง พวกน้าตกลงจะย้ายออกไปแล้วนะ"
สุชาติปราม
"ยองแอ ... ไม่เป็นไรๆ ที่จริงฉันก็ไม่อยากได้ที่ดินพวกลื๊อมากนักหรอก มีเงินใช้ให้อั๊วก็พอใจแล้ว"
"เย้ๆๆ เราไม่ต้องย้ายบ้านแล้ว" ลูกๆศักดิ์กับแดงว่า
ศักดิ์เข้าไปกอดชาวบ้านชาย
"ขอบใจมาก ขอบใจเอ็งมากจริงๆ"
ชาวบ้านทั้งสามดีใจมากที่ไม่ต้องย้ายบ้านไปไหนแล้ว
สุชาติ ปิ๋ม ยองแอ มองหน้ากันอย่างเครียดๆ
ต่อมา สุชาติกระทืบเท้าอย่างขัดใจสุดๆๆ
"โธ่เว้ย เกือบจะได้ที่ดินพวกมันแล้วเชียว"
"เพราะมีคนมาช่วยพวกนั้นแท้ๆ ปานนี้ป๊าได้โฉนดที่ดินมานอนกอดแล้ว"
"ขนาดอั๊วทำให้คนทั้งสองหมู่บ้านมันทะเลาะกัน ไอ้พวกชาวบ้านหน้าโง่ มันยังช่วยเหลือกันอีก"
"แสดงว่าพวกมันยังมีความรักความผูกพันให้แก่กัน แล้วนี่ถ้าสะพานซ่อมเสร็จ พวกมันก็ต้องกลับมารักกันยิ่งกว่าเดิมอีก ถ้าไม่อยากให้ชาวบ้านช่วยเหลือกัน ต้องหาทางเร่งให้ชาวบ้านไม่มีวันผูกมิตรกันได้อีก"
"อั๊วต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแล้ว คราวนี้อั๊วจะทำให้ทั้งสองหมู่บ้านมันตัดขาดกัน ให้ได้ คอยดู"
สุชาติคำรามลั่นอย่างกราดเกรี้ยว มาดหมายจะต้องทำให้ทั้งสองหมู่บ้านแตกหักกันให้ได้
ปิ๋มยื่นกระเช้าผลไม้ให้จุ่นกับหงส์ สุชาติ ปิ๋ม ยิ้มอย่างประจบเอาใจ
หงส์บอก "มาหาทีไร มีของติดมือมาตลอด...ฉันเกรงใจ๊เกรงใจ"
"แหม คนกันเอง เกรงจงเกรงใจอะไร" ปิ๋มบอก
"อั๊วมาแสดงความยินดีอย่างเป็นทางการ ที่หมู่บ้านดอนกระโทก และ หมู่บ้านโคกสำเริง จะซ่อมสะพานเชื่อมความรักความสัมพันธ์กันแล้ว"
"ยินดีด้วยนะจ๊ะ ถ้าสะพานซ่อมเสร็จ ชาวบ้านก็ไปมาหากันสะดวก ฝั่งหนึ่งมีวัด อีกฝั่งมีโรงพยาบาล บ้านนี้ขายปุ๋ย บ้านโน้นปลูกผัก ฝั่งนี้ทำไร่ ฝั่งโน้นทำนา ทั้งสองหมู่บ้านต้องอาศัยพึ่งพากันตลอด จะแยกจากกันไม่ได้"
"ฉันอยากเห็นทั้งสองหมู่บ้านเป็นปึกแผ่นเดียวกันมานานแล้ว ต้องขอชื่นชมวิสัยทัศน์ของผู้ใหญ่จุ่นจริงๆ" สุชาติบอก
"ถึงฉันจะเกลียดไอ้เข็มมันยังไง แต่สุดท้ายความสงบสุขของลูกบ้านของฉันก็ต้องมาก่อน"
"ฉันว่าสะพานนี่แหละคือตัวเชื่อมความสัมพันธ์ ถ้าซ่อมเสร็จฉันก็จะได้โล่งอกซะที" หงส์บอก
"เออนี่ ถ้าเสี่ยไม่มีธุระอะไร กินข้าวด้วยกันมั้ย วันนี้แม่หงส์ทำแกงส้มสายบัว เมนูเด็ดประจำตระกูลฉันเลยนา"
"ด้วยความยินดีเป็นอย่างสูง อั๊วว่างอยู่พอดี"
ปิ๋มยิ้มร้ายๆ มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพาย เห็นว่าปิ๋มแอบกดเครื่องบันทึกเสียง
เครื่องบันทึกเสียงกำลังทำงาน…
ปิ๋มยื่นเครื่องบันทึกเสียงให้กับนิก นิกมองอย่างแปลกใจ
"อั๊วกับปิ๋มหลอกล่อชวนไอ้จุ่นคุยแล้วบันทึกเสียงของไอ้จุ่นไว้หมดแล้ว"
"แม่อยากให้นิกตัดต่อเสียงของจุ่น นิกทำได้มั้ยลูก"
"เรื่องเทคโนโลยี นิกถนัดอยู่แล้ว ป๊ากับแม่ปิ๋มอยากให้นิกตัดต่อให้เป็นยังไง แบบไหน บอกนิกมาได้เลย นิกจะทำให้ดีที่สุด ชดเชยความผิดที่ทำงานให้ป๊าพลาดไป"
"ดี ดีมาก ไอ้ลูกป๊า ฮ่าๆๆ"
สุชาติหัวเราะออกมาอย่างมีแผนชั่วร้าย
นิกกำลังตัดต่อเสียงของจุ่นอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ สุชาตินั่งบอกบทอยู่ข้างๆ สุชาติป้อนขนมลูกไปพลางบอกบทที่ต้องตัดต่อเสียงไปพลาง พ่อลูกดูรักกันมุ้งมิ้ง
นิกตั้งอกตั้งใจตัดต่อเสียงให้สุชาติมากๆ
สุชาติยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ
เข็มกับระเบียบช็อกสุดๆ แทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินกับหูของตัวเอง ปิ๋มถือเครื่องบันทึกเสียงเปิดให้ทุกคนฟัง
เสียงจุ่นหลังถูกตัดต่อข้อความแล้ว
"ไอ้เข็มมันโง่ ลูกบ้านมันก็โง่ พวกนั้นมันรู้ไม่ทันฉันหรอก รอให้สะพานเสร็จก่อนเถอะ ฉันจะให้คนไปกระจายทั่วเลยว่า สะพานมันซ่อมเสร็จได้ก็เพราะ… ก็เพราะ… ก็เพราะ..." เสียงสะดุด...
เข็ม ระเบียบ ตั้งใจฟังกันมากๆ
สุชาติ ปิ๋ม ชะงักหน้าเหรอหรา สุชาติกระซิบปิ๋ม
"กดข้ามไปเลย สงสัยนิกตัดต่อไม่ดี เสียงสะดุด ข้ามเร็วๆ"
"เสียงจุ่นอีกครั้ง "เพราะฉันที่เห็นประโยชน์ของส่วนรวม สำคัญกว่าความแค้นส่วนตัว และฉันก็
พยายามสุดชีวิตสุดหัวใจรับใช้ชาวบ้านในตำบลสามัคคีทุกๆ คน ถึงแม้ว่าไอ้เข็มมันจะขัดขวางไม่ให้ซ่อมสะพาน แต่ฉันก็จะต้องซ่อมให้สำเร็จ"
สุชาติบอก "อ้าว แต่ยอดกับชาวบ้านก็โดนพวกไม่หวังดีมาขัดขวางและทำร้าย แล้วแบบนี้
จะกล่าวหาว่าผู้ใหญ่เข็มจะขัดขวางได้ยังไง"
"พวกมันก็แค่สร้างสถานการณ์ งานสกปรกๆ แบบนี้ พวกมันถนัดอยู่แล้ว ส่วนฉันก็แค่ตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด เสี่ยลองคิดดู ถ้าสะพานซ่อมสำเร็จ มันจะกลายเป็นความดีความชอบของฉันแต่เพียงผู้เดียว และในเมื่อฉันทำดีขนาดนี้ ตำแหน่ง กำนันแห่งตำบลสามัคคีจะไปไหนเสีย กำนันตำบลสามัคคีต้องเป็นฉัน ฮ่าๆๆ"
เข็มโกรธจัดคว้าของใกล้มือเขวี้ยงกระเด็นไปไกล
"ไอ้จุ่น กูคิดไว้แล้วเชียว ว่ามึงยอมซ่อมสะพาน เพราะมึงจะเอาความดีความชอบคนเดียว เลว เลวจริงๆ แบบนี้กูยอมไม่ได้"
"ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าพี่จุ่นจะคิดแบบนี้ ฉันไม่เชื่อ"
"แต่ฉันกับเฮียได้ยินกับหูและเก็บหลักฐานมาให้ขนาดนี้ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วล่ะ" ปิ๋มบอก
"อั๊วรักลื๊อนะ ถึงได้เอาข่าวมาบอก อั๊วไม่อยากให้ลื๊อตกเป็นเหยื่อผู้ใหญ่จุ่น"
"ฉันขอเทปอัดเสียงจากเฮียไว้เป็นหลักฐานยืนยันได้ไหม"
"คงจะไม่ได้"
"อ้าว ถ้าฉันไม่มีหลักฐาน ผู้ใหญ่จุ่นก็ไม่ยอมรับความจริงน่ะสิ"
"พวกลื๊อต้องเข้าใจว่า อั๊วเป็นคนแอบอัดเสียงด้วยตัวเอง ถ้าหลักฐานมันเปิดเผย
อั๊วก็ช่วยสืบความชั่วของผู้ใหญ่จุ่นที่มีอีกมากมายไม่ได้"
"แล้วผู้ใหญ่กับแม่เบียบก็ห้ามบอกใครเด็ดขาดเลยนะจ๊ะ ว่าฉันคาบข่าวมาบอก
ฉันไม่อยากให้ข่าวรั่ว"
เข็มลุกขึ้นเดินไปถือปืนลูกซองสีหน้าแค้นจัด
"ไอ้จุ่น กูหลงคิดว่ามึงจะทำเพื่อชาวบ้านกูถึงยอมซ่อมสะพาน แต่ที่แท้มึงก็หลอก
ใช้ทุกคนเพื่อตำแหน่งของตัวเอง ไอ้สารเลว"
เข็มเดินถือปืนออกไปอย่างแค้นสุดขีด ระเบียบมองอย่างตกใจแล้วรีบวิ่งตามไปติดๆ
"พี่เข็ม เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนพี่"
สุชาติ ปิ๋ม หัวเราะกันอย่างสะใจแล้วกิฟท์มีไฟว์กันรัวๆ อย่างสะใจ
"งานนี้สนุกแน่เว้ยเฮ้ย ฮ่าๆๆ"
ตำบลสามัคคียามเย็น ทุกๆ คนกำลังซ่อมสะพานกันอย่างขันแข็ง ท็อปซ่อมสะพาน พลางก็จามออกมา ทำงานสักพัก ก็จามออกมาอีก พลันมือหนึ่งยื่นแก้วน้ำกับทิฟฟี่หนึ่งแผงให้ท็อป
"อ่ะ ฉันไปซื้อมาให้ เห็นนายจามไม่หยุด เป็นหวัดล่ะสิ"
"ก็นิดนึง ขอบคุณมากนะฝ้ายจับมือปุยฝ้าย น่ารักที่สุดเลย"
ท็อปกินทิฟฟี่ที่ปุยฝ้ายเอามาให้ แล้วยิ้มให้อย่างขอบคุณ
ยอดปาดเหงื่อที่เกิดจากการทำงานหนัก แก้มบุ๋มช่วยซับเหงื่อให้ สะพานที่ทั้งสองหมู่บ้านช่วยกันซ่อมนั้น อีกไม่นานก็จวนจะเสร็จแล้ว
"ไม่เกินสองวันสะพานคงกลับมาใช้ได้เหมือนเดิมแล้ว" แก้มบุ๋มบอก
" ใช่ แล้วตอนนี้เราก็ต้องระวังใครก็ตามที่จะขัดขวางไม่ให้เราซ่อมสะพานได้สำเร็จ!"
ท็อป ปุยฝ้ายช่วยกันยกอุปกรณ์เข้ามาสมทบ
"ฉันว่าไม่มีใครขวางเราแล้วล่ะ ดูสิ… โน่น"
ท็อปชี้ให้ทุกๆ คนดู ชาวบ้านทั้งสองหมู่บ้าน ช่วยกันทำงานอย่างตั้งอกตั้งใจ องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ ร่วมกันทำงานกับ เคน หนึ่ง จ๊อบ
"ถ้าพวกเราเป็นปึกแผ่นกัน สามัคคีกัน ใครก็ทำให้เราแตกแยกกันไม่ได้"
พลันเสียงปืนดังขึ้น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง! ทุกคนตกใจ
ทุกคนหันขวั่บมองเห็นเข็มถือปืนเข้ามาอย่างโมโห เข็มยิงปืนขึ้นฟ้าอีก เปรี้ยง เปรี้ยง
"พ่ออย่ายิง ใจเย็นๆ พ่อตั้งสติก่อน" ระเบียบบอก
"ข้าทนไม่ไหวแล้วโว้ย"
"พ่อเป็นอะไร มันเกิดอะไรขึ้น" ยอดถาม
"ใครอยู่บ้านโคกสำเริงฟังทางนี้ เลิกซ่อมสะพานแล้วกลับหมู่บ้านเราเดี๋ยวนี้"
ทุกคนร้อง "ห๊า"
"พ่อ พ่อทำแบบนี้ไม่ได้นะ สะพานก็ซ่อมจวนจะเสร็จแล้ว จะล้มเลิกกลางคันไม่ได้"
เข็มเอาปืนเล็งไปที่เคน หนึ่ง จ๊อบ
"ไอ้เคน ไอ้หนึ่ง ไอ้จ๊อบ รื้อสะพานเดี๋ยวนี้"
เคน หนึ่ง จ๊อบ เก้ๆ กังๆ ไม่กล้าทำตามคำสั่ง
"ถ้าเอ็งไม่ทำ ข้ายิงไส้แตก รื้อสะพาน"
เคน หนึ่ง จ๊อบ ช่วยกันรื้อชิ้นส่วนสะพานที่เพิ่งซ่อม ทุกคนอึ้งตะลึงงันกันหมด!!!
จุ่น หงส์ กำลังกินผลไม้จากในกระเช้าที่สุชาติเอามาฝาก จุ่นกำลังคุยโทรศัพท์ไปด้วย
จุ่นสำลักผลไม้ที่กิน เพราะตกใจกับข่าวที่ได้รับ หงส์เข้าไปลูบหลัง
" ห๊า เพิ่งซ่อมไม่ทันไร ให้รื้อทิ้งซะแล้ว มันบ้าไปแล้วเหรอวะ"
องอาจคุยโทรศัพท์อยู่บริเวณหนึ่งแถวๆ สะพาน
"บ้ารึเปล่าไม่รู้ แต่โมโหมาก แถมยังเอาปืนมาด้วย ฉันว่าผู้ใหญ่รีบมาเลยดีกว่า"
จุ่นวางสายไปสีหน้าเครียด
"เข็ม ไอ้หมาบ้า ข้ายอมให้เอ็งลื้อสะพานไม่ได้"
จุ่นคว้าปืนลูกซองยาวมาเป็นอาวุธ สีหน้าโมโหเอาจริง หุนหันจะเดินออกไป หงส์รีบเข้าไปขวางไว้
"แม่หงส์ อย่าห้ามพี่"
"อย่าไปเลยพี่ เดี๋ยวก็ทะเลาะกันเปล่าๆ แล้วนี่กำลังเดือดกันอยู่ทั้งคู่ ปืนก็อยู่ในมือ
ฉันกลัวว่าจะเกิดเรื่องใหญ่นะพี่"
"ถ้ามันจะเกิด ก็ให้มันเกิด วันนี้ มันต้องโดนสั่งสอน!"
จุ่นพรวดพราดเดินออกไป หงส์เป็นห่วงมาก รีบตามไปติดๆ
ทางด้านเคน หนึ่ง จ๊อบ กำลังรื้อสะพานที่เพิ่งซ่อมไป ทุกคนมองอย่างตะลึง ยอดวิ่งเข้าไปผลักทุกคนออกไป
"อย่า! ห้ามรื้อ พวกเอ็งต้องช่วยกันซ่อมเดี๋ยวนี้"
เข็มเล็งปืนไปที่ยอด
"ไอ้ยอด ถอยไป ถอย"
"ไม่ ฉันยอมพ่อไม่ได้อีกแล้ว เราต้องซ่อมสะพานให้เสร็จ"
"ถ้าเอ็งขวาง ข้ายิง ถอยไป!"
"พ่อ อย่านะพ่อ!!! ไอ้ยอดมันลูกเรานะ"
"แต่ถ้ามันไม่ฟังข้า ข้าก็ไม่สน ไอ้ยอด ข้าจะนับถึงสาม ถ้าเอ็งไม่ถอย ข้ายิง!"
ยอดยืนขวางอยู่ตรงบริเวณสะพานที่กำลังจะซ่อมอย่างห้าวหาญ
ทุกคนมองยอดอย่างตะลึงไม่คิดว่ายอดจะกล้ามีปัญหากับเข็ม
แก้มบุ๋มบอก
"ถอยไปสิ พ่อนายเอาจริงนะ! ถอยไป แก้มขอร้อง"
แก้มวิ่งเข้าไปหายอด แต่ปุยฝ้ายเข้ามาดึงแก้มบุ๋มออกไป
เข็มยังเล็งปืนที่ยอด "หนึ่ง!"
"ยอด ถอยไป อย่าทำแบบนี้"
ยอดบอกกับทุกคน
"ฉันจะทำให้ทุกคนเห็นว่าสะพานสำคัญกับชาวสองฝั่งคลองมากแค่ไหน ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำลายมัน"
เข็มเล็งปืนที่ยอด "สอง!"
ระเบียบใจจะขาด
"ยอด พ่อเอาจริงนะลูก อย่าท้าทายพ่อเลย ถอยไปเถอะ"
"สาม!"
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง!!!!! ยอดทรุดลงไปที่พื้น ทุกคนตะลึง
แก้มบุ๋ม ระเบียบใจจะขาด "ยอด"
เข็มงง เพราะตัวเองยังไม่ได้ยิงปืนเลย
"เฮ้ย ข้ายังไม่ได้ยิง"
ยอดลุกขึ้น งง
"อ้าววว เออ จริงด้วย... แล้วเมื่อกี๊ใครยิง"
"ข้าเอง!"
จุ่นยิงปืนขึ้นฟ้าอีก เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง หงส์เดินตามเข้ามาอย่างเป็นห่วง
"ไอ้เข็ม ข้าจะไม่ยอมให้เอ็งรื้อสะพานเด็ดขาด ตายเป็นตาย"
เข็ม จุ่น ยืนประจันหน้ากัน สองคนมองตากันอย่างดุเดือด!
เข็ม จุ่น ยืนประจันหน้ากัน อย่างโมโหกันเต็มที่
"ในเมื่อข้าตัดสินใจที่จะซ่อมสะพานแล้ว เอ็งไม่มีสิทธิ์ยกเลิก" จุ่นบอก
"ข้ามีสิทธิ์ เพราะสะพานนี้ตระกูลของเอ็ง กับตระกูลของข้า สร้างกันมาตั้งแต่แรก เพราะฉะนั้นข้ามีสิทธิ์ในสะพานนี้ครึ่งหนึ่ง แล้วข้าก็ไม่ให้ซ่อมมันอีกแล้ว"
ระเบียบบอก "พี่เข็ม ฉันขอร้องล่ะ นึกถึงลูกบ้านเราเถอะ"
"ข้านึกถึงตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่ข้าไม่ยอมให้ไอ้จุ่นมันใช้แผนสกปรกกับข้าเด็ดขาด ... ทุกคนฟังฉัน ไอ้จุ่นมันหลอกใช้พวกเราทุกคน พอสะพานเสร็จ มันก็จะเอาความดีความชอบคนเดียว มันทำแบบนี้เพราะหวังจะแย่งตำแหน่งกำนันไปจากฉัน"
"ไม่จริง พี่เข็มเข้าใจผิดนะ ไม่มีทางเลยที่พี่จุ่นจะคิดแบบนั้น"
"ไอ้เข็ม เอ็งเอาอะไรมาพูด เอ็งใส่ร้ายข้า อย่าไปเชื่อมัน ฉันไม่เคยคิดชั่วอย่างที่มันพูดเลย"
"ข้าจะไม่ยอมให้เอ็งสมหวัง ถ้าเอ็งซ่อมข้าก็จะสั่งรื้อ ซ่อมเมื่อไหร่ รื้อเมื่อนั้น สะพานนี้จะไม่มีวันซ่อมเสร็จ คนหน้าไหว้หลังหลอกอย่างเอ็งจะต้องไม่สมหวัง เอ็งจะไม่มีวันได้เป็นกำนัน"
เข็มเดินเข้าไปรื้อบริเวณที่มีการซ่อมสะพานด้วยตัวเอง
"เฮ้ย ไอ้เข็มเอ็งทำแบบนี้ไม่ได้นะโว้ย"
จุ่นเข้าไปขัดขวางเข็ม จนทั้งสองคนปะทะกัน ทั้งสองคนที่หงุดหงิดกันอยู่แล้วก็ตะลุมบอนกันนัวเนีย
ท็อป ปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม ยอดตกใจรีบเข้าไปช่วยกันห้ามทันที!!!
ยอด ท็อป ดึงเข็มออกมาได้ แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ก็ดึงจุ่นออกมาได้เหมือนกัน...
"พ่อ! ถ้าพ่อไม่ยอมให้ซ่อมสะพาน ครอบครัวเราจะเจอแต่ความเดือดร้อน จำไม่ได้เหรอว่าซินแสทำนายไว้ว่ายังไง"
แล้วก็มีเสียงร้องเข้ามาในกลุ่ม
"ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย"
ทุกคนหันขวั่บไปมองทางเสียงที่ได้ยิน!!!
ยอด ท็อป ปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม เห็นคนที่วิ่งร้องลั่นขึ้นสะพานมา ก็คือชาวบ้านชายที่เคยปลอมตัวเป็นซินแส
ทั้งสี่คนเห็นก็ตกใจ
ซินแสปลอมวิ่งร้องลั่นมาหลบอยู่ฝั่งเดียวกับพวกของยอด เมียของเขาถือมีดอีโต้วิ่งไล่
ตามมา
ทุกคนช็อก ความลับหลุดแน่ !
"เฮ้ย"
ท็อปกระซิบยอด
"ซวยแล้ว ใครปล่อยคิววะ โคตรเป๊ะเลย!"
"บ้าเอ๊ย มาทำไมตอนนี้"
"ช่วยด้วยย ช่วยฉันด้วย มันจะฆ่าฉัน ช่วยฉันที"
เมียตะโกน
"หนอย ออกจากบ้านทุกวัน นึกว่ามาทำงาน ที่แท้ก็มาติดผู้หญิงที่บ้านโคกสำเริงนี่เอง เอ็งตายไอ้แก่!"
"กลัวแล้วจ้าเมียจ๋า อย่าทำอะไรผัวเลยนะ"
จุ่น เข็ม มองชาวบ้านที่เคยปลอมตัวเป็นซินแสอย่างแปลกใจ…
"เฮ้ยๆๆ เอ็งคือซินแส ที่เคยมาบอกว่า บ้านข้าจะเจอกับเรื่องฉิบหายถ้าไม่ซ่อมสะพาน" เข็มว่า
"เอ็งก็บอกข้าเหมือนกันว่า บ้านข้าจะเจอแต่เรื่องเจอแต่ปัญหา"
เมียตอบแทน
"ซินซงซินแสอะไร ไอ้นี่มันผัวฉัน!!! ขายก๋วยเตี๋ยวอยู่หมู่7"
จุ่น เข็มโพล่ง "ห๊า ไม่ใช่ซินแส"
"ไม่ใช่ซินแสแน่นอน นี่เอ็งไปหลอกอะไรผู้ใหญ่บ้านเค้าห๊า"
"หมายความว่าเอ็งหลอกลวงข้าเหรอ? เอ็งไม่ใช่ซินแสเหรอวะ ห๊า!" เข็มเล็งปืนไปที่ซินแสตัวปลอม "บอกความจริงข้ามา"
ท็อป ยอด ปุยฝ้าย แก้มบุ๋มเครียด ไม่คิดว่าความลับกำลังจะแตก
"อย่า อย่ายิงฉัน ไอ้ยอดมันมาขอร้องให้ฉันไปโกหกผู้ใหญ่ เพราะอยากให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนยอมให้ซ่อมสะพาน อย่ายิงฉันเลยนะ อย่ายิง"
" พัง พูดคำเดียวว่า...พัง!" ท็อปบอก
ทุกคนหันมองยอดเป็นสายตาเดียว
เข็มโมโห
"ไอ้ยอด ทั้งหมดนี่มันเป็นแผนของเอ็งเหรอ"
แก้มบุ๋ม ยอด อยู่ในวงล้อมของทุกคน จุ่นกับเข็มสีหน้าโกรธจัด
"เอ็งโกหกข้า เอ็งเห็นข้าเป็นเด็กอมมือหรือไงไอ้ยอด"
ระเบียบบอก
"พี่เข็ม ที่ลูกทำไปเพราะความหวังดีนะพี่"
จุ่นชี้หน้าแก้มบุ๋ม
"เอ็งล้อเล่นกับความรักของพ่อ เอ็งโกหกพ่อ เอ็งทำแบบนี้ได้ยังไง"
"ที่ฉันกับแก้มต้องโกหก ก็เพราะฉันรักและหวังดีกับทุกๆ คน สะพานที่นี่เป็นเหมือน
หัวใจของชาวสองหมู่บ้าน ทั้งสองหมู่บ้านจะแยกจากกันไม่ได้"
"แต่ถ้าสะพานเสร็จไอ้จุ่นมันจะเอาความดีความชอบคนเดียว" เข็มบอก
"ไม่จริง ข้าไม่เคยคิด"
"ถ้าเอ็งไม่คิดเอาดีเข้าตัว ถ้างั้นเอ็งก็ไม่ต้องซ่อม ... พ่อแม่พี่น้องทั้งสองฝั่งคลองฟังทางนี้ ฉันรักพี่น้องมากกว่าสิ่งอื่นใด เพราะฉะนั้น เรื่องซ่อมสะพานฉันขอรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว"
"รออะไรล่ะ ปรบมือสิ" เคนบอก
พวกลูกบ้านพากันปรบมือเสียงดังเกรียวกราว จุ่นได้ยินดังนั้นก็ไม่ยอม
"ไม่ได้ๆๆๆ ไม่ได้โว้ย เอ็งจะซ่อมคนเดียวไม่ได้"
"อ้าว ไหนบอกทำเพื่อชาวบ้าน ไม่หวังหน้าตา แล้วทำไมถึงไม่ยอมให้ข้าซ่อมคน
เดียว"
จุ่นอึกอักพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
"ไม่รู้ล่ะ ยังไงข้าก็ไม่ยอมเด็ดขาด"
"ถุ๊ย ไหนบอกเอ็งรักชาวบ้านมากกว่าตัวเอง ที่แท้เอ็งก็เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้"
"ถ้าเอ็งรักลูกบ้านของเอ็งนัก ถ้างั้นข้าขอซ่อมสะพานคนเดียว หมู่บ้านเอ็งไม่เกี่ยว
เอ็งยอมมั้ย"
"เรื่องอะไร ข้าไม่ยอมหรอกโว้ย!! ยังไงก็ไม่ยอม"
หงส์บอก
"ถ้าต่างคน ต่างก็ยังอยากซ่อมสะพานด้วยกันทั้งคู่ เราก็มานับหนึ่งใหม่ แล้วซ่อม
สะพานไปพร้อมๆ กัน ตกลงมั้ย"
"ใช่ๆ เริ่มต้นใหม่กันอีกครั้งนะคะ"
ทุกคนลุ้นสุดๆ ว่าสองผู้ใหญ่ตัดสินใจอย่างไร
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 13 (ต่อ)
ทุกคนลุ้นกันมากๆ เข็ม จุ่น ครุ่นคิดสีหน้าเครียดๆ
"ตกลงว่าไงครับ ผมลุ้นจะแย่อยู่แล้ว" ท็อปว่า
เข็ม จุ่นต่างโพล่ง "ไม่!"
"ข้าไม่ซ่อมสะพานร่วมกับมัน!"
"ข้าก็ไม่ซ่อมสะพานร่วมกับมันเหมือนกัน!"
ทุกคนอึ้งกันไปหมด
"โธ่ ถ้าไม่ซ่อม ชาวบ้านก็ไปมาหาสู่กันลำบากนะพ่อ" ยอดบอก
"เราทั้งสองหมู่บ้านต้องพึ่งพาอาศัยกันตลอดนะคะ" แก้มบุ๋มบอก
"ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอาศัยกันอีกต่อไปแล้ว เราไม่จำเป็นต้องยืมจมูกไอ้คนหมู่บ้าน
โน้นหายใจ!!! เพราะหมู่บ้านเราดีกว่าหมู่บ้านมัน" จุ่นบอก
เข็มบอกกับทุกคน
" ได้ยินแล้วใช่ไหม มันบอกว่า หมู่บ้านมันดีกว่าหมู่บ้านเรา ในเมื่อมันไม่สนเรา เราก็ไม่ต้องไปสนมัน แล้วถ้าการเดินทางมันยากลำบากนัก ก็ไม่ต้องไปมาหาสู่กันอีกเลย"
ทุกคนร้อง "ห๊า!"
"เดี๋ยวๆๆ พ่อหมายความว่ายังไง" ยอดถาม
"หมู่บ้านเราไม่จำเป็นต้องพึ่งพาหมู่บ้านมัน ถ้าไปหากันลำบาก ก็ไม่ต้องไป และ
ฉันขอสั่งห้ามไว้ตรงนี้เลยว่า ต่อไปนี้ห้ามคนหมู่บ้านดอนกระโดกเข้ามาเหยียบใน
หมู่บ้านโคกสำเริงเด็ดขาด"
"ก็ได้ ถ้างั้นชาวบ้านโคกสำเริงก็ห้ามเข้ามาในบ้านดอนกระโทกเหมือนกัน!" จุ่นชี้
หน้ายอดกับเข็ม "โดยเฉพาะเอ็งสองตัว ถ้าข้ามเข้ามาล่ะก็ ตาย!"
จุ่นยิงปืนขึ้นฟ้าเปรี้ยง ๆ ๆ
ทุกคนที่เหลืออึ้งตะลึงงันกันไปหมด
ยอดช็อก
"ไม่ได้นะครับ!!! ไปกันใหญ่แล้ว อย่าให้น้ำผึ้งหยดเดียวทำให้ปัญหาลุกลาม
แบบนี้เลย"
"ใครรู้ตัวว่าเป็นคนของหมู่บ้านโคกสำเริง กลับหมู่บ้านเราเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง"
"ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ ห้ามไปมาหาสู่กัน พวกเราชาวดอนกระโทก กลับ!"
จุ่นเดินนำพวกลูกบ้านของตนกลับไป ปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม โดนลากออกไปด้วย
"ไม่ มันต้องไม่จบลงแบบนี้ ไม่ ไม่"
ยอดและแก้มบุ๋มมองกันและกันอย่างอาลัย แก้มบุ๋มโดนลากออกไปไกล ทั้งสองได้แต่มองกันอย่างเศร้าสุดหัวใจ
"ไม่จริง มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง… ไม่จริง" ยอดบอก
"ป๊าครับ..."
สุชาติคุยโทรศัพท์กับนิก แล้วยิ้มให้กับปิ๋มอย่างสะใจ
"แผนเราสำเร็จไวกว่าที่คิด ฮ่าๆๆๆ ทั้งสองหมู่บ้านแตกหักกันอย่างเป็นทางการแล้วฮ่าๆๆ ขอบใจมากลูกรัก" สุชาติวางสายไป
สุชาติหอมแก้มปิ๋มอย่างชื่นใจสุดๆ
"ต้องขอบคุณปิ๋มที่คิดแผนทำให้ทั้งสองผู้ใหญ่เลิกอยากซ่อมสะพาน เมียอั๊วนี่ทั้งสวยทั้งฉลาดจริงๆ"
"ตอนนี้ทางสะดวกแล้วนะคะเสี่ย สองผู้ใหญ่และชาวบ้านคงจ้องแต่ทะเลาะกัน เสี่ยอาศัยช่วงนี้หลอกเอาที่ดินชาวบ้านได้สบายๆ"
"ที่ดินครึ่งหนึ่งในตำบลสามัคคีมันต้องกลายเป็นของอั๊ว ความฝันของอั๊วกำลังจะเป็นจริงแล้ว ฮ่าๆๆ"
สุชาติ ปิ๋ม ยิ้มร้ายให้กันอย่างสะใจ
ยอด ท็อป ยืนอยู่บนสะพาน สีหน้าเศร้าหมอง ท็อปตบไหล่ปลอบใจ
"ไม่เป็นไร เรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้แล้ว คิดหาหนทางต่อไปก็ยังไม่สาย"
"ฉันไม่คิดเลยว่าอุปสรรคความรักของฉันจะหนักหนาสาหัสแบบนี้ แล้วตอนนี้พ่อห้ามไม่ให้ชาวบ้านไปมาหาสู่กัน! ทุกอย่างมันยิ่งเลวร้ายมากกว่าเดิม"
นิกเดินหัวเราะเข้ามาอย่างสะใจ ยอด ท็อป หันไปมองอย่างข้องใจ
นิกชี้หน้ายอด
"มันเป็นความผิดของแกไอ้ยอด เพราะแกคนเดียว ถ้าแกไม่ทะลึ่งอยากซ่อมสะพานเพื่อเชื่อมความรักของเอ็ง เรื่องมันก็จะไม่เป็นแบบนี้ ฮ่าๆๆ"
"ยอด อย่าไปฟัง มันไม่ใช่ความผิดของนาย"
"จำใส่หัวไว้เลย แกมันตัวปัญหา แกทำให้ชาวบ้านเดือดร้อน มันเป็นความผิดของแกไอ้ยอด มันเป็นความผิดของแกคนเดียว ฮ่าๆๆ แล้วแกเลิกฝันได้แล้ว ว่าแกจะได้กลับมารักแก้ม มันไม่มีทางเป็นไปได้ "
นิกด่าและกดดันยอดอย่างสะใจแล้วเดินกระแทกไหล่ยอดออกไป
"บ้าเอ๊ย นายอย่าไปฟังมันนะยอด"
ยอดหน้าเศร้า
"ถูกของนิกมัน ที่เรื่องมันเลวร้ายแบบนี้ มันเป็นความผิดของฉัน ของฉันคนเดียว"
ยอดเศร้าและเครียดมาก ท็อปตบไหล่ปลอบอย่างให้กำลังใจ
แก้มบุ๋มทอดถอนใจมองออกนอกหน้าต่าง สีหน้าเศร้า น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"ความรักของเราไม่มีทางเป็นไปได้ แก้มต้องยอมรับความจริงแล้ว ใช่มั้ยยอด"
แก้มบุ๋มมองพระจันท์กลมสวยสว่างสุกใส ด้วยความเศร้ามาก…
ยอดมองจันทร์ดวงเดียวกัน เศร้ามาก เมื่อนึกถึงความรักของเขาและแก้มบุ๋มที่กำลังเดินทางมาสู่ทางตัน
หมู่บ้านโคกสำเริง เช้าวันใหม่
เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชร้องเพลงและรำด้วยสีหน้ามีความสุข ทั้งสองเพิ่งกลับจากการตระเวนเมืองเหนือมาหมาดๆ อัครเดชกินแคบหมูจิ้มน้ำพริกหนุ่มคำโตๆ ด้วยสีหน้าฟินๆ
แจ่มร้องทำนอง
"ต๋อนยอน ต๊ะตอนย้อน ต๊ะตอนหยอน ต๋อนยอน ต๋อนยอน"
"ลำแต๊แต๊ ได้ติดตามท่านเทวดาแจ่มไปประชุมเทวดาสัมพันธ์ครั้งที่35 คุ้มค่าจริงๆ ว่าแต่พวกเราไม่อยู่กันหลายวัน พวกชาวบ้านซ่อมสะพานเสร็จหรือยังน๊า"
"ร่วมด้วยช่วยกันสร้างสะพานขนาดนั้น ป่านนี้เสร็จแล้วแหละ" แจ่มบอก
"ข้าอยากเห็นสะพานที่ทุกคนร่วมกันซ่อมเร็วๆ แล้วสิ"
"ถ้างั้นไปดูกัน ... เอ๊ะ!!! นั่นเด็กคณะไอ้เข็มนี่ว้า"
เทวดาแจ่มหันไปเห็นนัตตี้กับลูกน้ำแต่งตัวเตรียมไปงานแต่งงานอย่างสวย นัตตี้กับลูกน้ำเดินกันออกไปอย่างลับๆ ล่อๆ ดูน่าสงสัย และดูกลัวๆ เหมือนไม่อยากให้ใครเห็น
"ท่าทางไม่น่าไว้ใจ ดูลับๆ ล่อๆ แต่งตัวก็สวยแต่ทำไมต้องอายคนอื่นเห็นด้วย"
เทวดาแจ่มกับสัภเวสีอัครเดชมองตามนัตตี้กับลูกน้ำด้วยความสงสัยสุดๆ
นัตตี้กับลูกน้ำยืนอยู่ใกล้ป้ายหมู่บ้าน มองหน้ามองหลังอย่างระวัง ลูกน้ำมีสีหน้าที่กลัวกว่าใคร ทั้งสองมีท่าทางเหนื่อยล้า นัตตี้กับลูกน้ำกำลังใช้ที่ซับมันซับหน้าอยู่
"หน้ามันหมดเลยฉัน เดินอ้อมมาตั้งไกลกว่าจะถึง ถ้าสะพานซ่อมเสร็จ เราก็ไม่ต้องแอบมาเข้าทางนี้หรอก"
"ถึงสะพานซ่อมเสร็จ เราก็ข้ามหมู่บ้านไปไม่ได้โว้ย ผู้ใหญ่แกประกาศลั่นขนาดนั้นอีนัต แกเปลี่ยนใจเหอะ จะไปงานแต่งยัยน้องไก่ของแกจริงๆ เหรอ ฉันว่าโทร.ไปอวยพรก็พอแล้วมั้ง"
"ไม่ได้ ยัยไก่ญาติสนิทที่ฉันรักที่สุด ไม่ว่าอะไรจะเกิด ฉันก็ต้องไปงานแต่งมันให้ได้"
"แต่ฉันกลัว ถ้าผู้ใหญ่จุ่นจับพวกเราที่แอบเข้าหมู่บ้านแกได้ล่ะ ไม่รู้จะโดนทำอะไรบ้าง แล้วถ้าผู้ใหญ่เข็มรู้ว่าเรามาที่หมู่บ้านดอนกระโทก เราต้องโดนทำโทษแน่ๆ"
"แต่ยังไงฉันก็ต้องไปให้ได้ ขอร้องนะลูกน้ำ เรามาถึงขนาดนี้แล้ว แกไปเป็นเพื่อนฉันเถอะนะ นะๆๆ"
ลูกน้ำถอนหายใจ
"ก็ได้ๆ ฉันยอมเสี่ยงตายเพื่อแกก็ได้"
"ต้องงี้สิวะแก อีเพื่อนเลิฟ"
นัตตี้กอดขอบคุณลูกน้ำแล้วทั้งสองคนก็เดินอย่างระแวดระวังออกไป
เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชมองทั้งสองคนอยู่ตรงป้ายหมู่บ้านหลังจากที่นัตตี้กับลูกน้ำเดินออกไป เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชมองทั้งคู่ด้วยท่าทางสับสนงงงัน
"ทำไมนัตตี้กับลูกน้ำต้องกลัวที่จะเข้าไปในหมู่บ้านดอนกระโทก เป็นอะไรของมัน"
ต่ายใช้หนังสติ๊กยิงลูกหินโดนกลางลำต้นของต้นไม้อย่างแม่นยำ สวยยืนมองอย่างชื่นชม ดาร์ริ่งไม่สนใจมัวพยายามหลบข้างหลังสวยเพื่อหลบแดดอยู่ ทั้งสามมีไม้ยิงหนังสติ๊กคนละอัน
"อย่าหวังจะเข้ามาในหมู่บ้านเราซะให้ยาก ได้เจอต่ายยิงหัวโนแน่" ต่ายบอก
สวยบอก
"ถ้าเจอพวกหมู่บ้านโคกสำเริงแอบเข้ามา เราต้องจัดการไล่พวกมันออกไปให้ได้"
ดาร์ริ่งถอนหายใจ "เฮ้อ"
"อย่าให้พวกมันเข้ามาเยียบหมู่บ้านเรา"
ดาร์ริ่งถอนหายใ " เฮ้อ"
สวย ต่ายโพล่ง "อีดาร์ริ่ง!!!"
"เป็นอะไรของแก ฮึกเหิมหน่อยสิวะเฮ้ย เดี๋ยวต่อยตาแตก"
ดาร์ริ่งบอก "ก็ดูสิ แดดก็แดด ร้อนก็ร้อน ผิวสวยๆ ของฉันเสียหมด"
"เราอาสาช่วยผู้ใหญ่จุ่นมาเฝ้าเวรยามแล้ว เราก็ต้องทำสุดความสามารถไม่ให้พวกโน้นเข้ามาในหมู่บ้านเราได้ หรือแกอยากให้พวกของผู้ใหญ่เข็มเข้ามากลั่นแกล้งเรา พวกนั้นมันร้ายจะตาย"
"ถึงจะตัวดำเป็นตอตะโก ฉันก็ไม่มีวันปล่อยให้พวกนั้นเข้ามาได้เด็ดขาด"
สวย ต่าย ดาร์ลิ่ง ออกเดินพลางมองสอดส่องอย่างแข็งขัน
นัตตี้ ลูกน้ำ เดินแอบๆ เข้ามาตามทางเดิน
"พอหลุดตรงนี้ไปได้ ฉันจะรีบวิ่งไปที่บ้านญาติฉัน แกวิ่งตามฉันนะ ถ้าเจอญาติฉัน
เมื่อไหร่ เราจะปลอดภัย"
"โอเคร" ลูกน้ำบอก
พลันนัตตี้กับลูกน้ำโดนยิงลูกหินตามลำตัว
"โอ้ยๆ"
สวย ต่าย ดาร์ริ่ง เข้ามายืนประจันหน้านัตตี้กับลูกน้ำ โดยในมือถือหนังสติ๊กขู่
สวยถาม
"คิดว่าจะหลบพ้นจากสายตาอันแหลมคมของพวกฉันได้เหรอ"
"อย่าให้ต้องใช้ความรุนแรงมากไปกว่านี้ มาทางไหนกลับไปทางนั้น" ดาร์ลิ่งบอก
"คิดว่าฉันกลัวเหรอ ฉันจะไปงานแต่ง ไม่มีใครห้ามฉันได้" นัตตี้บอก
ต่ายบอก "ไล่ดีๆ ไม่ชอบ งั้นอย่าโทษฉันแล้วกันนะ"
สวยบอก "พวกเรา ลุย"
ต่าย ดาร์ลิ่ง สวย รุมยิงลูกหินใส่ ทั้งสองหลบเป็นพัลวัน นัตตี้กับลูกน้ำสู้ไม่ไหวต้องกระโดดวิ่งหนีออกไป
สวย นัตตี้ ดาร์ลิ่ง กิฟม์มีไฟว์ให้กัน แล้วหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
"โด่เอ๊ย นึกว่าจะแน่ ฮ่าๆๆ" สวยว่า
นัตตี้ ลูกน้ำ วิ่งหลบออกมาด้วยสภาพทุลักทุเล ถลกกระโปรงหมดสวย สภาพดูไม่ได้ ทั้งสองหยุดพักเหนื่อย หอบแฮ่กๆ
"ตอนมา มาอย่างสวย ตอนนี้ลิ้นห้อยเป็นหมาหอบแดดเลย"
"แฮ่กๆๆๆ"
นัตตี้สีหน้าแค้นๆ
"ฉันไม่ยอมแพ้แค่นี้แน่ ฉันต้องไปงานแต่งให้ได้"
"บ้าหรือเปล่า พวกเราไม่มีอะไรไปสู้พวกนั้นเลยนะ"
พลันนัตตี้หยิบเอาถุงที่ใส่หมามุ่ยไว้ที่อกออกมา
"หมามุ่ย"
"แกคิดว่าฉันพาแกมาโดยไม่เตรียมพร้อมอะไรเลยเหรอ"
นัตตี้ยิ้มให้ลูกน้ำอย่างเจ้าเล่ห์
"ถึงเวลาที่พวกเราต้องจัดการเอาคืนพวกนั้นแล้ว ฮ่าๆๆๆ" นัตตี้หยิบถุงมือออกมาสวม
และยื่นให้ลูกน้ำและหัวเราะเสียงดังแบบผู้ร้ายหนังไทยในอดีต
สวย ต่าย ดาร์ริ่ง เดินสอดส่องกันอย่างอารมณ์ดี พลันนัตตี้กับลูกน้ำวิ่งเข้ามาจากข้างหลังแล้วเอาหมามุ่ยยัดใส่เสื้อของต่ายกับดาร์ริ่ง
"ว้ายๆๆๆ คันๆๆ"
สวยตกใจรีบหยิบก้อนหินเพื่อจะยิงใส่พวกนั้ตตี้
แต่นัตตี้กับลูกน้ำรีบเข้าไปประชิดตัวสวยก่อน แล้วเอาหมามุ่ยที่เหลือใส่ในเสื้อสวย
"คิดว่าจะทำพวกเราได้ฝ่ายเดียวหรือไง ฮ่าๆๆๆ" ลูกน้ำว่า
สวย ต่าย ดาร์ริ่ง ร้องโวยวายด้วยความคันสุดขีด นัตตี้กับลูกน้ำยืนมอง พลางหัวเราะด้วยความสะใจ
สวย ต่าย ดาร์ริ่ง มองนัตตี้กับลูกน้ำด้วยสีหน้าแค้นใจมาก ทั้งสามมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมาอย่างรู้ใจ
สวยบอก "รู้จักพวกฉันน้อยไปซะแล้ว"
สวย ต่าย ดาร์ริ่ง วิ่งเข้าไปกอดนัตตี้กับลูกน้ำไว้ กอดๆ ถูๆ อย่างพอใจ แล้วก็ผละออกมาพร้อมกับรอดูผลอย่างชอบใจ
ลูกน้ำกับนัตตี้ต่างก็เริ่มคันตามตัวด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
นัตตี้เกาๆๆ
"ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ พวกฉันไม่ยอมแค่นี้แน่"
นัตตี้กับลูกน้ำต่างวิ่งออกไป พร้อมคันตามตัวไปด้วย
"รออยู่นะจ๊ะ รีบมาเอาคืนล่ะ บ๊ายบาย"
"ถ้าคิดจะมาเหยียบที่นี่ได้ง่ายๆ ก็ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะโว้ย ซี๊ดส์"
สวย ต่าย ดาร์ริ่ง มองตามนัตตี้กับลูกน้ำออกไปอย่างสะใจ ก่อนจะพากันออกไปอย่างคันๆ
ไม่ใกล้ไม่ไกล เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชมองภาพตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชยืนมองอยู่บนสะพานด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ทั้งสองมองป้ายติดประกาศสั่งห้ามลูกบ้านทั้งสองหมู่บ้านไปมาหาสู่กัน
“ไม่ต้อนรับชาวดอนกระโทก” / “ดอนกระโทกไม่เอาโคกสำเริง”
"เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง"
" ผมอยู่กับท่าน แล้วจะรู้มั้ยเนี่ย แต่ที่ผมรู้ชัวร์ๆ ตอนนี้คือ ทั้งสองหมู่บ้านแยกขาดจากกันแล้ว"
"โอ้ย ปวดเฮด ผิดแผนอีกแล้ว ทำไมมันผิดแผนซ้ำๆ ซากๆ แบบนี้ สะพานก็ซ่อมไม่เสร็จ ชาวบ้านก็ไปมาหาสู่กัน ไม่ได้ ผู้ใหญ่บ้านก็ไม่เลิกเกลียดกัน แล้วยังนี้ตำบลของเราจะสงบสุขได้ไง"
เทวดาแจ่มมองภาพตรงหน้าด้วยความเศร้าใจ สัมภเวสีอัครเดชตบบ่าให้กำลัง
ในร้านเสริมสวย สวยกับต่ายยิ่งเกายิ่งคัน ทั้งสองต่างเอาของใกล้มือมาเกาตามตัว (ร่ม/หวี) ดาร์ริ่งเองก็คันมากเหมือนกัน ดาร์ลิ่งเอาตัวไปถูกับขาตั้งที่อบไอน้ำอย่างเมามัน ราวกับเต้นโคโยตี้
จุ่น หงส์ สนองเดินเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าเป็นห่วง สนองถือถุงใส่ยาแก้คันหมามุ่ย
"โถ่ๆๆ เพราะฉันแท้ๆ ทุกคนถึงต้องเจอแบบนี้ อ่ะนี่ (ยื่นให้) ยาแก้คัน ขอบใจที่โทร.มาแจ้งข่าวนะ"
สวยบอก "ขอบพระคุณค่ะผู้ใหญ่ พวกเราอาสาจะช่วยกันดูแลหมู่บ้านเอง"
"พวกเอ็งเก่งจริงๆ ที่สู้กับพวกนั้นจนมันเข้ามาในหมู่บ้านเราไม่ได้ อ่ะ ให้รางวัล"
สนองหอมแก้มดาร์ลิ่ง ดาร์ลิ่งหน้าฟิน….
หงส์เอาถุงจากในมือสนอง แล้วหยิบยาออกมาแจกจ่ายให้พวกสวย
"ครั้งหน้าก็ไม่ต้องลงทุนขนาดเอาตัวเข้าแลกก็ได้นะจ๊ะ ฉันไม่อยากให้ใครเจ็บตัวเพราะเรื่องทะเลาะกันของพ่อผู้ใหญ่"
"อ้าว"
"มันไม่ใช่เรื่องของผู้ใหญ่จุ่นคนเดียวหรอก ตอนนี้มันเป็นเรื่องของพวกเราชาวดอนกระโทก เราจะไม่ยอมให้คนไม่ดีเข้ามาในหมู่บ้านเรา" สวยบอก
จุ่น สนองขานรับ "ถูก"
"พวกเราจะร่วมมือทุกอย่าง ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกได้เลยนะคะผู้ใหญ่จุ่น" ดาร์ลิ่งบอก
"ขอบใจมากที่พวกเอ็งอยู่ข้างข้า ข้าจะไม่ให้พวกเอ็งเจ็บตัวฟรีแน่ พวกเราชาวบ้านหมู่บ้านดอนกระโทกจะไม่ยอมให้ชาวบ้านหมู่บ้านโคกสำเริงมาวุ่นวายในหมู่บ้านของเรา"
ทุกคนยกเว้นหงส์ "เฮ้"
หงส์มีสีหน้าไม่สบายใจที่เห็นจุ่น สนอง สวย ต่าย ดาร์ลิ่ง ต่างยิ้มให้กันฉันมิตร
ทางด้านนัตตี้กับลูกน้ำกำลังนอนที่พื้น พลางถูไถตัวกับพื้นอย่างคันๆ เข็มมองทั้งสองด้วยสีหน้าโมโหมาก ยอดกับระเบียบต่างรู้สึกไม่สบายใจที่เกิดเรื่องขึ้น
สักพักเบี้ยเอายาธาตุน้ำขาวไทยนครมาให้เบี้ย
เข็มกุมท้อง
"นี่ถ้าข้าไม่เสียดท้อง ข้าจะเตะพวกเอ็งคนล่ะป้าบ สองป้าบ"
"มาแล้วจ้ะพ่อผู้ใหญ่ นี่จ้ะ" เบี้ยบอก
เข็มกินยาธาตุน้ำขาวที่เบี้ยเอามาให้
"ข้าสั่งห้ามพวกเอ็งไม่ให้ไปที่หมู่บ้านพวกมัน เห็นมั้ยไม่เชื่อข้า สมน้ำหน้า"
เข็มเอาไม้ตะพดตีหัวทั้งคู่
"ซี๊ด ฉันอยากจะไปร่วมงานแต่งของน้องสาวจริงๆ"นัตตี้บอก
"อู๊ย พวกฉันสัญญา จากนี้ไปฉันจะไม่ขัดคำสั่งพ่อผู้ใหญ่อีกแล้วจ๊ะ แต่ที่ฉันยอมไม่ได้คือเรื่องที่โดนพวกนั้นมันเล่นงาน"
เบี้ยบอก
"เอ็งไปไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าพวกนั้นข้ามมาฝั่งเรา ฉันจะจัดการพวกนั้นให้หนักเลย"
"ดี ดีมาก ต้องงี้สิวะ"
"ทำไมต้องก่อเวรก่อกรรมกันอีก ทำอย่างนี้มันก็จะไม่จบไม่สิ้นซักที" ระเบียบบอก
ยอดเข้าไปบอกเข็มอย่างจริงจัง
"ถ้าพ่อยังห้ามไม่ให้ชาวบ้านข้ามฝั่งหากันแบบนี้ มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ปัญหาอื่นๆ มันจะตามมาไม่จบไม่สิ้น" ยอดบอก
"ไม่!!! ต่อไปนี้ห้ามเอ็งกับแม่เบียบโน้มน้าวใจข้าอีก ส่วนเอ็ง อย่าให้รู้ว่าแอบข้ามไปหานังแก้ม ถ้าข้าจับได้ เอ็งตาย ไอ้ยอด"
ยอดถอนใจเบือนหน้าหนีอย่างไม่เห็นด้วย ระเบียบมองยอดอย่างสงสาร
วันใหม่ เบี้ยเดินนำชาวบ้านโคกสำเริงออกตรวจตราที่ริมคลอง
"พวกเอ็งต้องดูแลคนในหมู่บ้านให้ดี ถ้าเห็นใครแปลกหน้าเข้ามาถือว่าขัดคำสั่งผู้ใหญ่ ให้จัดการได้เลย"
สนองโพล่งข้ามฝั่งมา "ตีๆๆๆ"
เบี้ยหันไปเห็นสนองที่อยู่ตรงข้ามกำลังใช้ท่อนไม้ฟาดกลางอากาศอย่างสุดแรง ต่อหน้าชาวบ้านดอนกระโทก สนองหันมามองเบี้ยอย่างยิ้มๆ
"อย่าให้พวกชาวบ้านโคกสำเริงข้ามมาได้ ถ้าเจอก็จัดการให้หนัก ตีๆๆๆ"
สนองยิ้มแล้วฟาดไม้ขู่มาทางเบี้ยอย่างหาเรื่อง
"เก๋านักเหรอวะ"
"อยากจะไฟว์ก็เข้ามา ไม่กลัวหรอกเว้ย แน่จริงอ๊ะป่าว"
เบี้ยมองอย่างไม่ชอบใจ แล้วพาชาวบ้านเดินตรวจตราที่อื่น
"ไม่ต้องสนใจฟังหมามันหอน ไป๊ ไปทำงานกันได้แล้ว"
สนองยิ้มมองแล้วพาชาวบ้านไปตรวจตราต่อเช่นเดียวกัน
เช้าวันใหม่ แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายกำลังนั่งพนมมือไหว้พระพุทธรูป แก้มบุ๋มตั้งจิตอธิฐานขอพรด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
"แก้มขอพรหลวงพ่อช่วยดลบันดาลให้ชาวบ้านกลับมารักกันเหมือนเดิม"
ปุยฝ้ายบอก
"ขอให้พ่อยกเลิกคำสั่งห้ามชาวบ้านไปมาหาสู่กันด้วยเถอะค่ะ"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้ายเปล่ง "สาธุ"
ท้งคู่ต่างพนมมือก้มกราบ พลันปุยฝ้ายหันไปมองทางมุมหนึ่ง เห็นดำกำลังทำลับๆ ล่อๆ ทำท่าปัดกวาดแถวต้นกฐิน (ต้นกล้วย)
"พี่แก้มนั่น นายดำเด็กวัดที่หลวงตาเพิ่งให้มาอยู่ด้วยใช่มั้ย"
"ใช่ๆๆ ทำอะไรลับๆ ล่อๆ น่ะ"
"ฝ้ายเห็นอยู่ตรงนั้นนานแล้ว ที่มีตั้งเยอะ แต่ปัดกวาดแถวนั้นตั้งนานไม่ยอมไปไหนเลย"
แก้มบุ๋มหันไปดูตามปุยฝ้าย พลันเห็นดำแอบหยิบเงินจากต้นกฐิน แล้วเอาเงินใส่กระเป๋า
"ขโมย"
ดำตกใจรีบหอบต้นกฐินวิ่งหนีออกไปเลย!!
"เฮ้ยขโมย!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายรีบวิ่งตามโจรออกไป
ตำรวจสองนายกำลังนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ ดำวิ่งหอบต้นกฐินผ่านมา ล้มหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวพอดี
"เฮ้ย"
"ไม่มีอะไรๆ ฉันกำลังจะเอาต้นกฐินไปขอรับบริจาคเงิน"
ตำรวจกำลังงงๆ อยู่ ดำก็รีบวิ่งหนีไปเลย
"ช่วยจับโจรด้วยค่ะ โจรขโมยเงินวัด"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย รีบวิ่งตามดำไปติดๆ
ตำรวจ1บอก "เฮ้ย ไปเร็ว"
ตำรวจสองนายรีบตามพวกแก้มบุ๋มจับดำทันที
ดำวิ่งอย่างเร็วผ่านป้ายต้อนรับของหมู่บ้านโคกสำเริง “ยินดีต้อนรับ หมู่บ้านโคกสำเริง”
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายวิ่งตามดำเข้าไปในหมู่บ้านโคกสำเริงติดๆ
เบี้ยกับชาวบ้านโคกสำเริงที่กำลังเดินตรวจตราเดินเข้ามาพอดี
ตำรวจสองนายวิ่งเข้ามาเพื่อจะตามจับดำ แต่โดนขวางด้วยเบี้ยและชาวบ้าน
"เดี๋ยวครับๆ มีอะไรครับคุณตำรวจ"
ตำรวจ1บอก "เฮ้ย ถอยไป ฉันจะตามไปจับโจร โจรมันเข้าหมู่บ้านไปแล้ว"
แต่เบี้ยกับชาวบ้านไม่ยอมให้เข้าไปในหมู่บ้าน
"เดี๋ยวชาวบ้านก็ช่วยกันจับเอง จ่ากลับไปเถอะ จ่าเป็นคนของหมู่บ้านผู้ใหญ่จุ่น
ห้ามเข้ามาเหยียบหมู่บ้านโคกสำเริงของพวกเรา"
ตำรวจ2บอก "แต่ฉันมีหน้าที่จับผู้ร้าย ถอยไป"
"ไม่ถอย ยังไงฉันก็ปล่อยให้เข้ามาไม่ได้ ผู้ใหญ่สั่งไว้เป็นมั่นเป็นหมาย"
"ขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ติดคุกนะ!"
"ติดได้ ก็ออกได้ แต่ฉันยอมให้เข้าหมู่บ้านไม่ได้ พวกเราขวางไว้ อย่าให้เข้าไปได้"
เบี้ยและชาวบ้านโคกสำเริง ยืนเรียงหน้ากระดานขวางตำรวจ ตำรวจมองหน้ากันเหวอสุดขีด!!!
ยอดกับท็อปเดินคุยกันพลางกินขนมเอลเซ่เข้ามาด้วย ทั้งสองมองหน้ากันอย่างครุ่นคิด
"แล้วนายจะทำยังไงต่อไป พอจะมีวิธีไหนเปลี่ยนใจพ่อนายได้บ้างมั้ย ห้ามไม่ให้ชาวบ้านไปมาหาสู่กันแบบนี้ ไม่เป็นเรื่องดีเลย"
ยอดถอนใจ
"ฉันมองไม่เห็นทางแก้ปัญหานี้เลยจริงๆ"
ยอดถอนใจเครียดๆ
"ยอด ช่วยจับผู้ชายคนนั้นที"
"เป็นไปไม่ได้ เสียงแก้มนี่"
"ท็อป หยุดผู้ชายคนนั้นเดี๋ยวนี้"
"เฮ้ย เสียงฝ้ายด้วย"
ดำวิ่งชนระหว่างยอดกับท็อป จนทั้งสองหนุ่มกระเด็น
"ถอยไปโว้ย ถอย"
ดำก็วิ่งหนีไป แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายวิ่งตามมา พลางหยุดตรงยอดกับท็อปด้วยสีหน้าเหนื่อยหอบ
"พวกเธอมาได้ยังไง" ท็อปถาม
"ถ้ามีคนเห็นแก้มอยู่ที่นี่ ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่"
"เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง จับโจรขโมยเงินกฐินให้ได้ก่อนเถอะ เร็ว"
ยอด ท็อป แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย รีบวิ่งตามดำไป
ดำวิ่งหนีมาอย่างเหนื่อย หันไปเห็นกองตะกร้าหวายวางทิ้งไว้ ดำหลบเข้าไปในกองตะกร้า
ยอดกับแก้มบุ๋มวิ่งนำท็อปกับปุยฝ้ายเข้ามาในซอย ทั้งสี่วิ่งเลยกองตะกร้าเข้าไป แต่ไม่มีใครเห็นดำที่นั่งหลบอยู่หลังตะกร้า
"โถ่เว้ย หายไปไหนแล้ว"
ดำที่อุ้มต้นกฐินแอบอยู่ก็หน้าเหยเก ปวดตดกะทันหัน
" มาปวดอะไรตอนนี้ว้า ซี๊ดส์ ขมิบไว้ๆ ขมิบๆ ขมิบ... ม่ายไหวแล้ว"
แล้วดำก็ตดออกมา ฟี๊ด...
ทุกคนหันมองแก้มบุ๋มเป็นสายตาเดียว
"เสียงใช้ได้ แต่กลิ่นต้องปรับปรุงนะแก้ม" ยอดบอก
"เฮ้ย บ้าเหรอ ไม่ใช่แก้ม"
"อ้าว แล้วใครล่ะ" ท็อปหันมองปุยฝ้าย "หรือว่า..."
ปุยฝ้ายเขกหัวท็อป "ไม่ใช่ฉัน"
ทุกคนมองไปรอบๆ เห็นดำกำลังจะหนี ดำเอาตะกร้าครอบหัว ท็อป ปุยฝ้าย แล้วผลักล้มลง
แล้วดำก็รีบหนีไปทันที ยอดกับแก้มบุ๋มรีบวิ่งตามดำไป
"อย่าหนีนะโว้ย!!! หยุด"
ท็อปกับปุยฝ้ายล้มตัวทับกัน ท็อปรู้สึกฟินนนนมาก นอนเฉยๆ ไม่กระดุกกระดิก แถมมียิ้มอย่างมีความสุขอีกต่างหาก
"จะนอนอีกนานมั้ย"
"ก็ได้เรื่อยๆ อ่ะ คือแบบ ฟินเว่อ"
ปุยฝ้ายข่วนหน้าท็อป
"โอ๊ย"
ปุยฝ้ายผลักท็อปออกไป หน้าแดงเขิลล์สุดๆ
"ฟินบ้า ฟินบ้ออะไร รีบไปจับโจรเร็วเข้า"
ปุยฝ้ายวิ่งออกไปอย่างเขิลล์ๆ ท็อปลุกขึ้นได้ ก็รีบตามไปติดๆ
ดำวิ่งจนหมดแรง หอบแฮ่กๆๆๆ พลันยอดกับแก้มบุ๋มวิ่งเข้ามา ทั้งสองคนล้อมดำไว้
"จะตามไปถึงไหนเนี่ย ปล่อยข้าไปเถอะ"
"นายดำ นายขโมยเงินวัด มันเป็นบาปนะ"
"เงินทุกบาทมันเกิดจากความศรัทธาของชาวบ้าน ฉันยอมให้นายเอาไปไม่ได้" ยอดบอก
"นายเดือดร้อนอะไร บอกฉัน ฉันจะช่วยเอง แต่คืนเงินกฐินมาก่อน"
"ก็ได้ ถ้าฉันมอบตัวพวกนายต้องช่วยไม่ให้ฉันเข้าคุกนะ"
"ฉันจะพยายามช่วย คืนเงินมา แล้วมอบตัวนะ"
ดำทำท่าทางเหมือนจะยอมแพ้
ยอดกับแก้มบุ๋มเดินเข้าไปใกล้ๆ ดำชกยอดทันที แต่ยอดปัดป้องกันตัวได้
"คนอย่างข้าไม่ยอมเข้าคุกง่ายๆ หรอก"
ดำกับยอดต่อสู้กัน ดำสู้ยอดไม่ได้ เลยจะเข้าไปทำร้ายแก้มบุ๋ม
ยอดเห็นรีบเข้าไปกันแก้มบุ๋มไว้ ยอดปกป้องแก้มบุ๋มไว้ได้อย่างเท่สุดๆ
"จะทำร้ายแฟนฉันเหรอ แบบนี้ให้อภัยไม่ได้"
ยอดโมโหจัดศิลปะแม่ไม้มวยไทยให้ดำชุดใหญ่ !
ดำสลบเหมือดไปกองกับพื้น
ยอดจับดำได้ ท็อปกับปุยฝ้ายก็เข้ามาพอดี
"ว้า พระเอกมาตอนจบซะงั้น อดบู๊เลย"
เบี้ยกับชาวบ้านยังไม่ยอมให้ตำรวจสองนายเข้ามาในหมู่บ้านโคกสำเริง ตำรวจพยายามดันตัว จะเข้าไปให้ได้
"ในหมู่บ้านเราไม่มีโจร แต่ถ้ามีโจรจริงผมก็ไม่ให้เข้า กลับไปที่หมู่บ้านของจ่าเถอะ"
ตำรวจ2 บอก "โจรมันเข้าไปในหมู่บ้านของเอ็งจริงๆ ถอยไป"
ตำรวจ1บอก "พวกเอ็งอยากติดคุกแทนโจรรึไง"
เบี้ยบอกกับชาวบ้าน
"ต้านไว้ๆ อย่าให้เข้ามา"
ยอดกับท็อปจับกุมดำที่สลบเหมือดมาให้ตำรวจ แก้มบุ๋มอุ้มต้นกฐินเข้ามา ปุยฝ้ายเดินขนาบข้าง
"นี่ครับคนร้ายที่ขโมยเงินวัด คุณตำรวจเอาตัวไปได้เลยครับ"
เบี้ยกับชาวบ้านหันไปเห็นยอด ท็อป แก้มบุ๋ม ปุยฝ้ายก็ตกใจ
"ไอ้ยอดเอ็งอยู่กับแก้มบุ๋ม ปุยฝ้ายได้ไง แล้วพวกเธอเข้ามาได้ยังไง ออกไปๆๆ"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย รีบวิ่งเข้ามาหลบในเขตหมู่บ้านของตัวเอง
ยอดบอกกับตำรวจ
"ต้องขอโทษจริงๆ นะครับ ที่ทำให้คุณตำรวจต้องลำบาก"
ตำรวจ1บอก
"จับคนร้ายได้ก็ดีแล้ว พวกเราขอตัวนำคนร้ายไปลงโทษก่อน ส่วนเรื่องขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่"
เบี้ยบอก "จะตักเตือนพวกเรา"
"ไปโรงพักพร้อมกันหมดนี่แหล่ะ"
เบี้ยและชาวบ้านต่าง "เฮ้ย"
ยอดส่ายหน้าออกมาอย่างเซ็งๆ ที่เรื่องชวนปวดหัวเริ่มก่อตัวขึ้นมาแล้ว
เข็มคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
"ต้องขอโทษสารวัตรด้วย ผมจะลงโทษมันให้หนักที่ขัดขวางตำรวจจับคนร้ายเพราะผมเองก็มีหน้าที่คอยช่วยเหลือเจ้าหน้าที่อยู่แล้ว ไอ้ที่คนของผมขัดขวางการทำงานของตำรวจ ก็เป็นเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ หวังว่าคงไม่ต้องถึงขั้นติดคุดติดตะรางนะครับ แล้วยังไง ผมจะอบรมพวกลูกบ้านผมอีกที… ได้ ผมจะบอกให้"
เข็มวางสายอย่างเซ็งๆ
"สารวัตรท่านฝากขอบคุณที่ช่วยจับคนร้ายให้"
"ทั้งสองคนเก่งและกล้าหาญมากที่ไม่ยอมให้คนไม่ดีลอยนวล"
"โจรถูกจับได้เพราะแก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายครับ ถ้าไม่ได้ทั้งสองคน ก็ไม่มีใครรู้ว่าดำขโมยเงินวัด" ท็อปบอก
"ใช่ พวกเราแค่มีส่วนช่วยเล็กๆ น้อยๆ ทั้งสองคนเป็นคนดีมากเลยนะ"
เข็มบอก
"เยินยอกันเข้าไป!! ครั้งนี้ข้าจะให้อภัยยัยแก้มกับนังฝ้ายที่บังอาจข้ามมาหมู่บ้านเรา แต่ครั้งหน้า ถ้าเข้ามาอีก เรื่องใหญ่แน่"
"วันนี้พ่อก็เห็นแล้วว่าการที่พ่อห้ามไม่ให้คนบ้านโน้นข้ามฝั่งมาบ้านเรา มันเกิดปัญหาแค่ไหน"
"จริงนะพ่อ พ่อลองคิดดูนะ ถ้าเกิดมีคนฝั่งโน้นเจ็บป่วยขึ้นมา เราจะใจดำไม่ให้เค้ามารักษาที่โรงพยาบาลหมู่บ้านเราเหรอพ่อ"
"โรงพยาบาลอื่นมีเยอะแยะ ไม่เห็นจะเป็นไร ฉันจะบอกให้นะ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ฉันแต่มันอยู่ที่ไอ้จุ่นต่างหาก ฉันไม่ผิด คนที่ผิดคือมัน"
เข็มประกาศลั่นแล้วเดินออกไป ยอด ท็อป ระเบียบได้แต่มองเข็มด้วยสีหน้าหนักใจ
ที่อ่างล้างหน้า ปุยฝ้ายกำลังบีบครีมล้างหน้าพริมโนปุลงบนฝ่ามือ ใส่น้ำนิดหน่อย ขยี้ให้เกิดฟองแล้วทำความสะอาดผิดหน้า ก่อนจะล้างแล้วซับหน้าให้สะอาด ปุยฝ้ายยิ้มออกมาอย่าวสดชื่น พลันเสียงจุ่นดังขึ้น
"โอ๊ย จะเป็นลมตาย! คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีก"
ปุยฝ้ายหันมองไปทางเสียงที่ได้ยิน
จุ่นจับมือแก้มบุ๋มด้วยสีหน้าเป็นห่วง ปุยฝ้ายเดินเข้ามาสมทบ หงส์ฉุดปุยฝ้ายให้นั่งข้างๆ
จุ่นมองดูลูกทั้งสองอย่างเป็นห่วงเช่นกัน สนองนั่งดูยิ้มให้กับภาพที่เห็น
"แก้มกับฝ้ายอย่าทำให้พ่อเป็นห่วงแบบนี้อีกนะ เราเป็นผู้หญิง เห็นโจรผู้ร้ายก็ร้องเรียกให้คนช่วย ไม่ใช่วิ่งตามจับโจรกันเอง"
"แต่เรื่องราวเกิดขึ้นในหมู่บ้านเรานะคะพ่อ แก้มเห็นกับตาจะอยู่เฉยได้ยังไง"
หงส์บอก
"ดีแล้วที่พวกลูกปลอดภัย แต่ถ้าไม่ได้ยอดกับท็อปก็คงจะจับโจรไม่ได้"
"เชอะ คนที่จะต้องถูกชมจริงๆ คือแก้มกับฝ้ายต่างหาก"
"ใช่ครับ ชาวบ้านหมู่บ้านโคกสำเริงกันไม่ให้ตำรวจจับโจร แต่แก้มกับฝ้ายเป็นคนวิ่งตามจับโจรจนได้"
"พ่อชื่นชมที่ลูกช่วยจับโจรขโมยเงินวัดได้ ครั้งนี้ถือเป็นเหตุสุดวิสัย พ่อจะไม่ต่อว่าลูก แต่อย่าให้มีครั้งหน้า ถ้าลูกเข้าไปเหยียบที่หมู่บ้านไอ้เข็มมันอีก พ่อจะลงโทษลูกทั้งสองคน"
จุ่นมองหน้าแก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายด้วยสีหน้าจริงจัง แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายมีสีหน้าที่ไม่สบายใจสุดๆ
ยอด ท็อป อัครเดช แจ่ม ถอนใจเฮือกออกมาพร้อมกัน…
"ข้ารู้ว่าเอ็งกังวลเรื่องที่ไอ้เข็ม ไอ้จุ่น สั่งห้ามชาวบ้านไปหาสู่กัน" แจ่มบอก
"แต่พวกฉันก็จนปัญญาจะช่วยจริงๆ เฮ้อ"
"ท่านเทวดาครับ ตอนนี้ไม่มีทางที่เราจะทำให้ชาวบ้านหันกลับมาซ่อมสะพานได้อีกแล้ว หรือเราต้องยอมรับความพ่ายแพ้จริงๆ เฮ้อ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว" ท็อปว่า
ท็อปหยิบยาซาร่าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาฉีกซอง แล้วกินยา ตามด้วยกินน้ำจากขวดที่อยู่ในมือ
"ท้อได้ แต่ถอยไม่ได้ ยอมแพ้ไม่ได้" ยอดบอก
"ข้ารู้ว่าเอ็งสู้ แต่มันอับจนหนทางจริงๆ นะเว้ย" แจ่มบอก
"ถ้าไม่ยอมแพ้ แล้วนายจะสู้ยังไงยอด"
"ฉันคงไม่มีวิธีใดที่จะโน้นน้าวใจพ่อได้ แต่ฉันจะใช้ความดีเอาชนะอุปสรรคทั้งหลายทั้งปวง"
ทุกคนมองยอดอย่างสนใจ
"ถ้าเราเอาความดีเข้าสู้ ซักวันทุกๆ คนจะเห็นถึงความหวังดีของเราอย่างแน่นอน แล้วสิ่งนี้แหล่ะจะทลายกำแพงความขัดแย้งลงได้"
เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชมองยอดด้วยสีหน้าชอบใจ
"หัวแหลมมากไอ้ยอด คิดดีทำดีเป็นวิธีที่ดีจริงๆ ลุยเลย!!! ทำให้ได้"
ยอดสีหน้ามุ่งมั่นตั้งใจสุดๆ
อ่านต่อตอนที่ 14
