มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 11
บริเวณศาลากลางหมู่บ้านลูกน้องสุชาติแบกเครื่องฉายโปรเจ็กเตอร์เข้ามาวางไว้บนโต๊ะ ทุกคนมองอย่างสนใจ
"อดใจรอสักครู่นะครับท่านผู้ชมทุกท่าน"
เค ป๊อบ ช่วยกันต่อจอโปรเจ็กเตอร์
นิกเสียบสายจากเครื่องฉายโปรเจ็กเตอร์เข้ากับไอแพด
ท็อปบอก
"นายรู้ใช่มั้ยว่าถ้าสร้างหลักฐานเท็จมาปรักปรำคนอื่น นายจะโดนข้อหาหนักแค่ไหน"
"ผมทราบดีครับท่านลูกชายนายอำเภอ แต่ความจริงมันก็คือความจริง"
นิกกดเปิดคลิปให้ทุกคนดู
ภาพบนจอโปรเจ็กเตอร์คือภาพที่ยอดเดินหาหลักฐานที่แปลงผัก / ยอดเดินหาหลักฐานที่บ่อปลา / ยอดขุดเสื้อผ้าและหลักฐานยาเบื่อหนูและยาฆ่าหญ้าที่ฝังอยู่ใต้ต้นไม้ออกมา
ทุกคนมองภาพบนจอมอนิเตอร์อย่างอึ้งๆ
นิกบอก
"ผมมีความสงสัยในตัวยอด ผมก็เลยส่งคนไปแอบติดตามยอด แล้วภาพที่ทุกคนเห็นก็คือยอดไปพื้นที่เกิดเหตุเพื่อพยายามทำลายหลักฐานที่อาจจะหลงเหลืออยู่ทิ้ง"
ยอดบอกทุกคน
"ไม่จริงนะครับ ผมไม่ได้ทำ ภาพที่ทุกคนเห็นคือผมพยายามหาหลักฐานเพื่อเอาผิดคนร้าย"
"โกหก! สิ่งที่นายทำอยู่คือพยายามทำลายหลักฐานและสร้างหลักฐานเท็จต่างหาก"
แก้มบุ๋มบอก
"ยอดไม่ได้ทำ ยอดไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน"
"ทำไมจะทำไม่ได้ ทุกคนฟังผมให้ดีนะครับ แรงจูงใจที่ทำให้ยอดก่อความวุ่นวายทำลายแปลงผักและวางยาบ่อปลาก็เพราะ ยอดโมโหผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่ไม่ให้มันแต่งกับแก้มบุ๋ม ยอดก็เลยต้องการแก้แค้น"
ทุกคนหันมองยอดเป็นสายตาเดียว
เคบอก
"แล้วมันก็กลัวว่าหลักฐานจะสาวถึงตัวมัน ก็เลยเป็นเดือดเป็นร้อนทำทีจะจับคนร้ายตัวจริง"
"ซึ่งคนร้ายตัวจริงก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือตัวมันเองนั่นแหล่ะ"ป๊อบว่า
ทุกคนหันมองยอดอย่างอึ้งๆ
ทุกคนหันมองยอดเป็นสายตาเดียว พวกชาวบ้านอยู่ในอารมณ์คุกรุ่น
ชาวบ้าน1 บอก
"รู้หน้าไม่รู้ใจเลวจริงๆเลวกว่าที่ข้าคิดไว้ซะอีกไอ้ยอด"
เข็มบอก
"ไอ้ยอดไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ นิกใส่ร้ายยอดทำไม"
"ผมไม่ได้ใส่ร้ายเลยนะครับ ผมก็แค่อยากช่วยทุกคนตามจับคนร้าย ทุกคนลองคิดดูนะครับ ถ้าเสื้อผ้าและของพวกพวกนี้เป็นของคนร้ายจริง ยอดรู้ที่ซ่อนและไปเอาหลักฐานที่จะสาวมาถึงตัวคนร้ายได้ยังไง"
ยอดอึ้ง
"มีคนมาบอกเรา"
นิกหัวเราะ
"ใครล่ะ คนคนนั้นอยู่ที่ไหน ไปตามหาตัวมายืนยันกับทุกคนสิ แต่ฉันว่าไม่ต้องตามหาหรอก เพราะคนที่วางแผนทั้งหมดมันคือแกไอ้ยอด"
ทุกคนมองยอดเป็นสายตาเดียว
"ไม่จริง ยอดไม่ใช่คนทำ ยอดไม่ใช่คนร้าย" แก้มบุ๋มบอก
"จะใช่หรือไม่ใช่ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจดีกว่านะครับ"
ตำรวจเดินเข้าไปหายอด สีหน้าเครียด
"ขอเชิญคุณยอด ไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยครับ"
ยอดสีหน้าเครียดจัด เข็มมองยอดอย่างไม่เชื่อว่าลูกจะเป็นคนร้ายตัวจริง
แก้มบุ๋มวิ่งเข้าไปกอดยอด เชื่อมั่นสุดหัวใจว่าเขาไม่ใช่คนร้าย
"ยอด ยอดไม่ต้องกลัวนะ ความจริงก็คือความจริง แก้มเชื่อสุดหัวใจว่ายอดไม่ใช่คนร้าย"
"ยอดจะไม่ยอมให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ คนร้ายจะต้องได้รับโทษ"
จุ่นเข้าไปกระชากลูกสาวมาไว้กับตัวเอง
"พามันไปสอบสวนได้แล้วคุณตำรวจ ถ้ามันผิดก็จับมันขังลืมไปเลย" จุ่นบอก
เจ้าหน้าที่ตำรวจควบคุมตัวยอดออกไป
นิกแอบยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจที่สุด!
ในสถานีตำรวจยอดกับเข็มนั่งหน้าเครียดต่อหน้าตำรวจ
"คุณตำรวจเรียกคนในบ้านผมมาสอบปากคำได้เลย คืนวันเกิดเหตุที่แปลงผัก ยอดอยู่ในบ้าน ไม่ได้ออกไปไหน"
"ส่วนคืนที่มีคนวางยาที่บ่อปลา ผมอยู่ที่บ้านแก้มแล้วก็กลับเข้าบ้านเลย"
"ใช่ คืนนั้นไอ้ยอด" เข็มชะงัก โวยลูก "ห๊า เอ็งแอบไปหานังแก้มเหรอ"
"จ้ะพ่อ… เอาไว้ลงโทษฉันทีหลัง ตอนนี้เคลียร์กับตำรวจก่อน ว่าฉันไม่มีส่วนรู้เห็นในการทำผิดนี้เลยแม้แต่น้อย"
ตำรวจชูถุงดำ
"แล้วหลักฐานในถุงนี่ล่ะ"
"มีคนมาบอกให้ผมไปเอาหลักฐานออกมา ผมก็ทำตามที่บอกเพราะอยากจับคนร้าย เรื่องนี้ลูกชายนายอำเภอยืนยันได้ครับ"
"ส่วนพยานหลักฐานที่จะยืนยันว่าคืนเกิดเหตุยอดอยู่ที่ไหน ก็เชิญคุณตำรวจตรวจสอบได้เลย ฉันให้ความร่วมมือเต็มที่"
ตำรวจพิมพ์คำให้การลงในคอมพิวเตอร์
"หลักฐานพวกนี้ ผมขอเก็บไว้ตรวจสอบนะครับ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ"
"สรุปไอ้ยอดกลับบ้านได้เลยใช่ไหม"
"ครับ ในเมื่อตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานที่ชี้ว่าคุณมีส่วนรู้เห็นในการกระทำความผิด ก็ไม่รู้จะเอาผิดอะไรได้ หรือถ้ามีเบาะแสเพิ่มเติมเกี่ยวกับคนร้าย ก็แจ้งเจ้าหน้าที่ได้ตลอดเวลา"
เข็มโล่งใจ แต่ก็ยังมองยอดอย่างเคืองๆ
เข็มนั่งมองยอด ด้วยสีหน้าไม่พอใจสุดๆ ท็อป ลูกน้ำ นัตตี้ หน้าจ๋อยๆ อยู่ข้างๆ ขณะที่ระเบียบมีสีหน้าที่ไม่สบายใจมากๆ
"ผมต้องขอโทษพ่อผู้ใหญ่ด้วยนะครับ ที่เกือบทำให้เดือดร้อนไปด้วย" ท็อปว่า
" แม่ว่ายอดไปยุ่งกับเรื่องที่ไม่ควรยุ่งแล้วล่ะ คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ต้องมีอิทธิพลมากถึงกล้าทำแบบนี้ อย่าเสี่ยงอีกเลยนะยอด" ระเบียบว่า
"ผมจะระวังตัวให้มากกว่านี้แล้วกันครับแม่ ที่ผมทำไปก็เพราะผมรักพ่อ ผมไม่อยากให้ใครเข้าใจพ่อผิด"
เข็มอ่อนลง โกรธไม่ลง
"เอ็งคิดจะเปิดโปงคนผิด แต่กลับไม่รอบคอบ สุดท้ายเอ็งเลยโดนประณามให้เป็นคนผิดเสียเอง แล้วเรื่องนี้เอ็งจะไปโทษนิกก็ไม่ได้ เพราะเอ็งดันทำตัวให้น่าสงสัยเอง"
เบี้ยบอก
"ที่น่าห่วงคือ ถึงตอนนี้ยอดจะยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองได้ แต่ชาวบ้านคงลือกันลั่นสนั่นทุ่งแน่"
ลูกน้ำบอก
"ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องชาวบ้านจ้ะ พวกฉันจะช่วยพูดกับชาวบ้านให้เอง"
"ฉันด้วยๆ ไม่ต้องกลัวว่าชาวบ้านจะเข้าใจผิดนะจ๊ะ ชาวบ้านทั้งรักและเอ็นดูพี่ยอดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และพวกฉันจะช่วยทำให้ชาวบ้านเข้าใจความจริงเอง" นัตตี้ว่า
ยอดมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างซึ้งใจ
มุมรับแขก บ้านจุ่นทุกคนรวมกลุ่มกันยกเว้นแก้มบุ๋มจุ่นสีหน้าโมโหมากๆ บรรดาลูกวงก็มีความหงุดหงิดเช่นกัน…
"ในที่สุดความจริงมันก็เปิดเผย ไอ้ยอดมันชั่วเหมือนพ่อมันไม่มีผิด"
หงส์บอก "แต่ถ้ายอดไม่ถูกจับ ก็แสดงว่ายอดไม่ผิดนะพ่อ"
"คนทำผิดแต่ไม่ถูกจับขังคุกมีถมเถไป มันก็คงหาทางหลบหลีกได้"สนองว่า
"แต่ยังไงมันก็หนีความจริงไม่พ้น!"
ปุยฝ้ายสับสน
"ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่ายอดจะกล้าทำร้ายทั้งพ่อผู้ใหญ่และพ่อของตัวเอง"
พะเยาว์เสียใจ
"แอบหลงในความหล่อมานาน ไม่น่าเป็นคนแบบนี้เลย"
"พวกเราต้องช่วยกันนะ อย่าให้ชาวบ้านลืมเรื่องนี้ ถึงจะรอดกฎหมาย ก็อย่าให้รอดกฎหมู่"องอาจว่า
"ดีมาก เราต้องช่วยกันทำให้ไอ้ยอดกับไอ้เข็มมันอยู่ในสังคมนี้ไม่ได้"
ยิ่งใหญ่บอก "ถูก เราต้องทำให้มันอับอายและสำนึกในความผิด จนมันแทรกแผ่นดินหนีไปจากตำบลเราเลยยิ่งดี"
ชาติชายบอก"ในเมื่อมันประกาศศึกกับพวกเรา เราก็ต้องทำสงครามกับพวกมัน"
พวกลูกวง "เฮ้"
หงส์ ปุยฝ้ายมองหน้ากันอย่างไม่สบายใจ
"ดีมาก เราจะปล่อยให้คนชั่วอยู่ในตำบลของเราไม่ได้อย่างเด็ดขาด"
มุมหนึ่งเห็นแก้มบุ๋มมองทุกคนอยู่ด้วยสีหน้าไม่สบายใจมาก...
คืนนั้น ยอดนั่งร้องเพลงอยู่ที่ศาลา
พลันยอดเห็นใครบางคนพายเรือเข้ามา
"ใครน่ะ " ยอดเอาไฟฉายส่อง "มาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ"
แก้มบุ๋มพายเรือเข้ามาใกล้ๆ เห็นว่าแก้มบุ๋มเอาผ้าคลุมอำพรางหน้าไว้
"ยอด แก้มเอง"
ยอดเพ่งมอง ยอดเห็นว่าเป็นแก้มบุ๋มก็ตกใจ
"ที่รัก"
ยอดรีบพาแก้มบุ๋มขึ้นจากเรือ
ยอดกับแก้มบุ๋มกอดกันด้วยความรักและคิดถึง…
"ตอนนี้ยอดถูกพ่อแก้มมองว่าเป็นคนเลว แต่แก้มแอบหนีออกมาแบบนี้ ถ้ามีคน
เห็นแก้มต้องถูกลงโทษนะ แก้มรีบกลับไปเถอะ"
แก้มบุ๋มออกอาการงอน ผละออกจากยอด และหันหลังให้อย่างงอนๆ
"คนอุตส่าห์เป็นห่วง แต่กลับไล่กันอย่างไร้เยื่อใย"
ยอดสวมกอด และหอมแก้ม
"ยอดไม่ได้ไล่ แต่ยอดไม่อยากให้แก้มเดือดร้อน"
แก้มบุ๋มหันมามองยอดอย่างเป็นห่วง
"แล้วไม่คิดเหรอว่าแก้มจะห่วงยอดแค่ไหน แก้มอยากมาให้กำลังใจยอด ตอนนี้พ่อกับเพื่อนร่วมวงของแก้มโกรธยอดมาก แล้วแก้มมั่นใจว่าพวกเค้าต้องทำให้ยอดเดือดร้อนมากแน่ๆ"
ยอดยิ้มออกมาอย่างไม่กลัว
"ยิ้มอะไร แก้มไม่ตลกด้วยนะ ยอดไม่กลัวเลยเหรอ"
"ยอดไม่กลัว อุปสรรคแค่นี้ทำให้ยอดถอยไม่ได้หรอก แล้วยอดได้กำลังใจจาก
แก้ม ก็ไม่มีอะไรให้กลัว"
"แต่ยอดจะถูกทุกคนเข้าใจผิดนะ"
ยอดกอดแก้มบุ๋ม
"คนทั้งโลกจะเข้าใจยอดผิด แต่แก้มเข้าใจยอด ยอดก็มีกำลังใจสู้ต่อแล้ว...ปัญหามีไว้ให้แก้ อุปสรรคทีไว้ให้ข้าม… ยอดจะไม่มีวันท้อ เพื่อความรักที่สมหวังของเรา"
"แก้มโชคดีจัง... ที่ได้เกิดมาเป็นคนที่ยอดรัก"
ทั้งสองคนกอดกันอย่างรักกันสุดหัวใจ
เช้าวันใหม่ลูกน้ำ นัตตี้ ยืนคุยกับชาวบ้านที่นั่งอยู่ในร้านกาแฟด้วยสีหน้าจริงจัง
"พ่อแม่พี่น้องชาวโคกสำเริงทุกคนรู้ไส้รู้พุงพี่ยอดของพวกเรากันดีใช่ไหมจ๊ะ พี่ยอดไม่มีทางเป็นคนร้ายอย่างที่ถูกกล่าวหาแน่นอน"
นัตตี้บอก
"ที่สำคัญตำรวจแค่เรียกไปสอบปากคำ แล้วตอนนี้ก็ปล่อยพี่ยอดไปนอนตีพุงอยู่บ้านแล้วจ้า ที่ฉันมาคุยกับพวกเราเนี่ยก็เพราะ ไม่อยากให้พวกเราชาวโคกสำเริงเข้าใจตัวยอดผิด"
"ฉันอยากจะขอให้ทุกคนเข้าใจพี่ยอดและช่วยบอกต่อๆ กันให้ทั่วตำบลเลยว่า พี่ยอดไม่ผิด ยอดไม่ได้เป็นคนร้ายที่จะทำร้ายชาวบ้านที่เป็นเหมือนกับคนในครอบครัวได้หรอกจ้ะ"
"ทุกคนยังไว้ใจและจะปกป้องยอดกันใช่มั้ยจ๊ะ"
ชาวบ้าน1บอก
"ฉันเห็นไอ้ยอดมาแต่เล็ก คนอย่างมันมีนิสัยรักความถูกต้อง ฉันเชื่อว่าไอ้ยอดมันไม่ทำร้ายพวกเราแน่นอนอยู่แล้ว ใช่มั้ยทุกคน"
มวลหมู่ชาวบ้านทุกคน"ใช่ๆๆ"
ชาวบ้าน2บอก "พวกฉันอยู่ข้างพ่อผู้ใหญ่กับยอดอยู่แล้วจ๊ะ"
นัตตี้ปลื้ม
"ขอบใจพวกเราทุกคนมากเลยนะ"
ลูกน้ำ นัตตี้ มองชาวบ้านด้วยสีหน้าสบายใจขึ้น ทั้งสองกิฟต์มีไฟว์ให้กันอย่างแฮปปี้…
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 11 (ต่อ)
มุมนั่งเล่นภายในหมู่บ้านดอนกระโทกชาติชายยืนอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อน มีองอาจ ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี ยืนอยู่ที่พื้นข้างๆ
ทั้งห้ามองชาวบ้านที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง ในมือพะเยาว์และยิ่งใหญ่ถือกระดาษคนละปึกในแผ่นกระดาษเป็นรูปยอดเหมือนภาพนักโทษ และเขียนอธิบายว่า "คนร้ายต้องถูกลงโทษ"
องอาจบอก
"ที่ฉันเรียกพวกเรามาที่นี่ เพราะอยากจะขอความร่วมมือกับชาวบ้านทุกคน ตำบล ของเราไม่ต้องการคนอย่างไอ้ยอด ถึงตำรวจจะบอกว่ามันไม่ผิด แต่ฉันว่าก็แค่ยังหาหลักฐานมัดตัวแบบคาหนังคาเขาไม่ได้ต่างหาก"
ยิ่งใหญ่บอก
"ที่ไอ้ยอดมันหาทางมาจีบแก้มบุ๋มจนเกือบได้แต่งงานกันก็เพราะมันมาเป็นสายลับให้ผู้ใหญ่เข็มเพื่อหาทางทำลายหมู่บ้านเราแน่ๆ ใช่มั้ยพวกเรา"
ทุกคนว่า "ใช่"
ยิ่งใหญ่บอก "แล้วแบบนี้เราจะปล่อยให้มันลอยหน้าลอยตาในตำบลเราได้มั้ย"
"ไม่ได้"
ยิ่งใหญบอก "เราต้องไล่มันออกจากตำบลเราใช่มั้ย"
ทุกคนว่า "ใช่"
ผู้ใหญ่จุ่นออกไปทุกคน"แฮ๊"
สมปดีถาม "ไอ้บ้า ไล่พวกเดียวกันทำไม"
ชาติชายบอก "โทษทีลิ้นพันกันไปหน่อย ไอ้ยอดมันต้องโดนกดดันจนทนอยู่ตำบลเราไม่ได้ทั้งเรื่องฟาร์มผักและเรื่องบ่อปลา มันเป็นฝีมือไอ้ยอด มันต้องได้รับผลกรรมที่ก่อ คนผิดต้องได้รับโทษ"
องอาจบอก "เราต้องช่วยกันตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม เพื่อความสงบสุขในหมู่บ้านของพวกเรา"
ชาติชาย องอาจ ยิ่งใหญ่ ช่วยกันแจกใบปลิวให้กับพวกชาวบ้าน
"เอาไปกระจายให้ทั่ว อย่าให้เรื่องนี้เงียบหายไปกับสายลม"
องอาจยื่นใบปลิวปึกใหญ่ให้สมปดีและพะเยาว์
"เอ็งสองคนจะต้องทำการใหญ่ ข้าอยากให้เอ็งสองคนบุกไปจู่โจมถึงรังของศัตรู เอ็งทำได้มั้ย"
สมปดีบอก "เรื่องขี้ๆ ไม่ใช่ปัญหา"
พะเยาว์ยิ้มมั่นใจ "เชื่อมือพวกฉันเถอะ!"
พะเยาว์ สมปดี ยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ…
ในมุมหลบซ่อนสมปดีใส่หมวกสวมแว่นติดหนวด หันมองไปรอบๆ อย่างระวังตัว
"บอกให้มันไปปลอมตัว เมื่อไหร่มันจะมาสักทีวะ"
พะเยาว์เอื้อมมือมาสะกิด
"ฉันมาแล้ว"
สมปดีหันไปมองก็ตกใจแทบสิ้นสติ เพราะอีพะเยาว์ดันแต่งตัวเป็นมิสทิฟฟานี่ ยัดนมตู้ม ใส่วิกผมยาว สวมชุดราตรีเลื่อมมลังเมลืองสุดๆ
"อีเยาว์ อะไรของแกเนี่ย ฉันบอกให้ปลอมตัวไม่ให้ใครจับได้"
"ฉันก็ปลอมตัวอยู่นี่ไง รับรองไม่มีใครรู้แน่ว่าเราเป็นใคร"
สมปดีเซ็งสุดๆ
"เออไม่มีใครรู้ แต่คนจะสงสัยเราโว้ย ไอ้บ้า เด่นออกขนาดนี้"
"แกจะด่าฉันอีกนานไหม ไปเร็ว รีบทำงานของเราได้แล้ว"
พะเยาว์ สมปดี มองซ้าย มองขวา เห็นว่าปลอดคนก็รีบเดินออกไปทางหนึ่ง
พะเยาว์ สมปดี รีบเอาใบปลิวที่มีรูปยอดติดตามเสาไฟฟ้า ตามผนังตามบ้านเรือน ร้านค้าภายในหมู่บ้าน โดยที่สมปดีเป็นคนทาแป้งเปียกติดใบปลิว พะเยาว์เป็นคนติดใบปลิว ทั้งสองติดใบปลิวอย่างลับๆ ล่อๆ อย่างระวังเพราะกลัวคนอื่นเห็น
พะเยาว์บอก
"ติดให้มันทั่วหมู่บ้านของไอ้ยอดเลย ชาวบ้านแถวนี้จะได้ตาสว่างซะที"
สมปดีมองเห็นคนเดินผ่านมาทางหนึ่ง
"เฮ้ยๆๆๆ คนมา"
พะเยาว์ สมปดี รีบหลบมุม ไม่ให้ชาวบ้านเห็น
"เดี๋ยวไปติดทางโน้นอีกทีก็พอแล้ว รีบกลับดีกว่าเดี๋ยวโดนจับได้"
สมปดีมองแป้งเปียกในมือ เห็นว่าหมดกระปุกแล้ว
"เฮ้ย แป้งเปียกหมดแล้วนังเยาว์"
พะเยาว์ยิ้มหวานก่อนจะหยิบกาวตราช้างขึ้นมาโชว์
"สบายหายห่วง ฉันเตรียมกาวพลังช้างมาสำรองย่ะ"
แล้วพะเยาว์กับสมปดีก็รีบเดินไปอีกทางหนึ่งทันที
นัตตี้กับลูกน้ำเดินคุยกันด้วยสีหน้าจริงจัง ทั้งคู่ดูดน้ำโอเลี้ยงกันคนละถุง
"แกว่าพวกชาวบ้านเค้าจะเชื่อมั้ยว่าพี่ยอดของพวกเราเป็นผู้บริสุทธิ์"
"ห๊า พี่ยอดเค้ายังเวอร์จิ้นเหรอแก ยังไม่ผ่านมือหญิงใดเลยเหรอ" นัตตี้ว่า
"ไม่ใช่แบบนั้น เฮ้อ แกนี่นะ ทำเป็นเล่นอยู่เรื่อย"
พลันที่ลูกน้ำ นัตตี้ เห็นชาวบ้านสองคนมองมุงดูใบปลิวที่แปะอยู่ที่เสาไฟลูกน้ำ นัตตี้ สงสัยก็เดินเข้าไปมุงด้วย เห็นใบปลิวเป็นรูปยอดก็ตกใจ!!!
ลูกน้ำถาม "เฮ้ย ใครมันทำอย่างนี้เนี่ย"
ชาวบ้าน1บอก "ทางโน้นก็มีรูปติดอยู่"
ชาวบ้าน2 บอก "ฉันออกจากบ้านมาฉันก็เห็น"
"มันกล้ามาลูบคมพวกเราถึงนี่เลยเหรอ จะปล่อยให้โจมตีเราแบบนี้ไม่ได้แล้ว ไป
ตามจับไอ้พวกมือบอนกัน" นัตตี้บอก
นัตตี้กับลูกน้ำเดินตามใบปลิวที่เรียงรายติดไปตามทาง พร้อมทั้งแกะใบปลิวด้วยสีหน้าไม่ชอบใจสุดๆ
จนมาถึง .... เห็นพะเยาว์กับสมปดีที่กำลังติดใบปลิวอยู่ข้างหน้า
"เฮ้ย เจอตัวแล้ว!" นัตตี้ว่า
"ลุย"
นัตตี้ ลูกน้ำ วิ่งเข้าไปตะครุบพะเยาว์กับสมปดี ทั้งสองพยายามจะเอาตัวรอด แต่ลูกน้ำกับนัตตี้ก็เกาะแน่นไม่ยอมให้หนีไปไหน
"ปล่อยโว้ย ปล่อยฉัน" สมปดีบอก
พะเยาว์บอก "เกาะแน่นเป็นปลิงควายเลยอีนี่"
"พวกแกเป็นใคร กล้าใส่ร้ายพี่ยอดของฉันได้ยังไง พี่ยอดไม่ผิดโว้ย"
พะเยาว์ สมปดี ออกแรงดิ้นจนหลุด แต่ลูกน้ำก็กระชากหมวกและแว่นของสมปดีได้ ขณะที่ลูกน้ำก็กระชากวิกผมของพะเยาว์ติดมือมา
ลูกน้ำ นัตตี้เห็นหน้าเต็มๆ "เฮ้ย พวกแก"
ลูกน้ำบอก "พวกแกกล้ามากนะที่มาโจมตีพี่ยอดถึงที่นี่ ทำตัวแบบนี้น่ารังเกียจจริงๆ"
สมปดีบอก
"ไอ้ยอดต่างหากที่น่ารังเกียจ ไอ้มารสังคม ไม่ควรอยู่ในตำบลของเรา"
"อย่างมากล่าวหาพี่ยอดของพวกฉันนะ"นัตตี้บอก
นัตตี้โมโหมาก เข้าไปดึงทึ้งผมสมปดีอย่างหนัก ลูกน้ำจะเข้าไปเล่นงานพะเยาว์ พะเยาว์โดนดึงทึ้งผมอย่างเสียทรง
"อ้าย หมดกัน อุตส่าห์แต่งมาซะสวย"
นัตตี้บอก "จับตัวส่งให้ผู้ใหญ่เข็มจัดการ!"
นัตตี้กับลูกน้ำจะจับตัวสมปดี พะเยาว์ หาทางเอาตัวรอด
"อีเยาว์!!! กาว เอากาวมา!" สมปดีบอก
พะเยาว์โยนกาวพลังช้างให้สมปดี จัดการเอากาวตราช้างบีบใส่ลูกน้ำก่อนจะผลักลูกน้ำไป
ประกบติดกับนัตตี้
"เฮ้ยๆๆๆๆ จะทำอะไร"
สมปดีกอดนัตตี้กับลูกน้ำไว้ แล้วพลักทั้งคู่ก็เซล้มลงด้วยกัน!!!
นัตตี้ ลูกน้ำร้อง "อ๊าย"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ รู้จักพวกข้าน้อยไปเว้ย เยาว์ ไป!"
พะเยาว์วิ่งหนีออกไปกับสมปดี นัตตี้กับลูกน้ำจะลุกขึ้นตามไปแต่เพราะกาวที่พะเยาว์ทาไว้ทำให้ทั้งคู่ตัวติดกัน เมื่อจะลุกขึ้นตามก็พากันล้มไปอีกครั้ง นัตตี้กับลูกน้ำได้แต่มองตามหลังของพะเยาว์กับสมปดีอย่างเจ็บใจ
"ฮึ๊ยฝากไว้ก่อนเถอะ!"
สวย ต่าย นั่งกินอาหารอยู่ในร้านลาบ หอมกับต้นก็ยืนทำอาหารให้ลูกค้าที่รออยู่หน้าร้าน
ดาร์ลิ่งวิ่งถือใบปลิวเข้ามาเกือบชนชาวบ้านที่ออกจากร้านลาบ
ดาร์ลิ่งมาแบบแมนๆ
"เฮ้ยๆๆๆๆ เรื่องใหญ่แล้วโว้ย"
"เฮ้ยๆๆ ใจเย็นๆ อีลิ่ง แกเป็นกระเทยโว้ย ดูซิ มาซะมาดแมนแฮนด์ซั่มเลย อะไร แกเป็นอะไร เรื่องใหญ่อะไร"
"นี่ๆๆดูนี่"
ดาร์ลิ่งเอาใบปลิวรูปยอดออกมาโชว์ให้สวยกับต่ายดู
"คนร้ายต้องถูกลงโทษ" ต่ายว่า
"ก็ใช่นะสิ ใบปลิวนี่ มีคนเอามาแจกให้เต็มตลาดไปหมด แถมชาวบ้านยังเม้าท์อีกว่า ไอ้ยอดมันเป็นคนร้ายที่ทำลายแปลงผักและบ่อปลาเพราะแค้นที่โดนสองผู้ใหญ่กีดกันความรักของมัน"
สวยบอก
"นั่นไง ฉันคิดไว้แล้วเชียว เพราะความแค้นตัวเดียวไอ้ยอดมันถึงเป็นบ้าได้ขนาดนี้"
ต่ายบอก
"คนร้ายเป็นทั้งไอ้ยอดและผู้ใหญ่เข็มนั่นแหละ ถ้าผู้ใหญ่เข็มไม่ส่งเสริมไอ้ยอด มันไม่กล้าทำหรอกจริงมั้ย"
"สงสารก็แต่ผู้ใหญ่จุ่น อยู่ดีๆ ยังมีคนคิดร้าย แถมใส่ร้ายจนชาวบ้านรังเกียจแก ผู้ใหญ่เข็มเห็นแกตัวจริงจริ๊ง"
ดาร์ลิ่งบอก
"จริงด้วยแก ทำคนเดือดร้อนไปทั่ว แล้วไม่รู้จักผิดชอบ หน้าหนาไม่ยอมรับผิดทั้งพ่อทั้งลูก"
สามสาวพร้อมกัน
"เลวที่สุด"
พลันสากลอยฟิ้ว เข้ามากลางวงของสามสาว ทั้งสามร้องกรี๊ด อย่างตกใจ เพราะอาหารที่อยู่บนโต๊ะหกกระจายใส่เสื้อผ้าไปหมด
ทั้งสามเดินปรี่เข้ามาหาต้นกับหอม ที่กำลังทำกับข้าวอยู่
"เฮีย หาเรื่องกันนี่หว่า" สวยบอก
"ขอโทษที เมื่อกี๊มันลั่น"
"ถ้างั้นก็แล้วไป" ดาร์ลิ่งบอก
"เมื่อกี๊ไม่ได้ตั้งใจ แต่ตอนนี้ตั้งใจแน่ๆ" หอมบอก
หอมเอาของใกล้มือทั้งมะละกอ มะเขือเทศ น้ำปลา พริก ปลาร้า โยนใส่สามสาวจนต้องหลบเป็นพัลวัน
"เฮ้ย พวกเฮียทำอย่างนี้กับพวกฉันทำไม"
หอมหยุดมือ แล้วต้นก็มองไปที่สวย ดาร์ลิ่ง ต่าย ด้วยสีหน้าไม่ชอบใจสุดๆ
"แล้วพวกเธอกำลังว่าใครอยู่ล่ะ ผู้ใหญ่เข็มกับไอ้ยอดเป็นคนดีจะตาย"
ดาร์ลิ่งบอก
"อย่าเข้าข้างกันไม่ลืมหูลืมตาสิเฮีย คนเขาลือกระฉ่อนว่าไอ้ยอดมันเป็นคนร้าย หลักฐานก็มีให้เห็น"
หอมถาม "แล้วถ้ายอดผิดจริงทำไมตำรวจถึงไม่จับ"
"ก็ไอ้ยอดมันเส้นใหญ่ไง ไม่งั้นป่านนี้นอนคุกไปแล้ว ฉันล่ะสงสารผู้ใหญ่จุ่นจิงจริ๊ง เป็นคนดีแสนดีแต่ก็ต้องมีมารมาผจญ"
"ถุ๊ย พูดมาได้ว่าแสนดี หน้าเนื้อใจเสือชัดๆ" ต้นบอก
"นี่พวกเธอรักผู้ใหญ่จุ่นมากใช่มั้ย" หอมถาม
"ใช่!"
"ถ้างั้น ก็ออกไปจากร้านฉัน เพราะไอ้ผู้ใหญ่จุ่นมันวางยาบ่อปลาของฉัน" หอมว่า
"อ้าวเฮ้ย ทำไมปากแมวแบบนี้วะ ผู้ใหญ่จุ่นเกี่ยวอะไรด้วย ผู้ใหญ่เข็มต่างหากที่ผิด" สวยบอก
"ไม่จริง คนผิดคือผู้ใหญ่จุ่น"
"ผู้ใหญ่เข็มต่างหากที่ผิด ผิดทั้งพ่อผิดทั้งลูก"
"ถ้าด่าผู้ใหญ่เข็มอีกคำ ฉันจะด่าให้ตลาดแตกเลยคอยดู" หอมว่า
ดาร์ลิ่งบอก
"ว๊ายย กลั๊วกลัว… ก็เอาสิจ๊ะ คิดว่าฝีปากของเจ๊สู้พวกฉันได้เหรอ ฉันมีกันตั้งสาม
คน พวกเฮียสู้ฉันไม่ได้หรอก ถ้าจะด่ากันก็เอาเซ๊ พวกฉันไม่กลัวอยู่แล้ว"
ทั้งสามหัวเราะเยาะเย้ย "ฮ่าๆๆ"
หอมโมโหเอาพริกยัดปากซะเลย!!! สามสาวตาเหลือก ปากอ้าตาค้าง!
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 11 (ต่อ)
สวย ดาร์ลิ่ง ต่าย ดูดน้ำหวานกันระบายความเผ็ด ทั้งหมดปากเจ่อ ตาแดงน้ำตาไหล เผ็ดกันนรกแตก
ต่ายบอก
"ซี๊ด แสบไปถึงไส้ติ่งแล้ว"
สวยเอาน้ำแข็งถูปาก
"เฮียต้นกับเจ๊หอมคงโดนผู้ใหญ่เข็มกับไอ้ยอดล้างสมองกันไปหมด แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ ทำมาเป็นปกป้อง ทั้งๆ ที่คนของตัวเองผิดแท้ๆ"
ดาร์ลิ่งบอก
"ชาตินี้ชาติหน้าก็จะไม่ไปอุดหนุนที่ร้านนั้นอีกเลย เจอคราวหน้าไม่จบแค่นี้แน่"
สวยบอก
"พูดแล้วก็นึกแค้นนะ ผู้ใหญ่จุ่นของเราดีแสนดียังโดนพวกนั้นโบ้ยความผิดให้ เมื่อก่อนฉันเฉยๆ กับพวกผู้ใหญ่เข็มนะ แต่ตอนนี้บอกตรงๆ ว่ามัน จี๊ด"
พลันต่ายหันไปมองเห็นระเบียบกำลังจะเดินเข้ามาที่ร้านเสริมสวย
"เจ๊ๆๆๆ อย่าเพิ่งจี๊ด เจ๊ดูโน่น"ต่ายว่า
สามสาวหันไปมองเห็นระเบียบเดินตรงเข้ามาในร้าน
สวยกับต่ายเดินเข้ามาขวางหน้าอย่างไม่ชอบใจ
"ร้านเราปิดแล้ว!" สวยบอก
"เอ้าเหรอ ปิดเร็วจัง... แต่ไม่เป็นไร งั้นพรุ่งนี้ฉันค่อยเข้ามาทำใหม่ก็ได้จ๊ะ"
"พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมา"
ระเบียบมองแปลกใจ
"ทำไมล่ะจ๊ะ"
ดาร์ลิ่งเข้าไปจับสวยกับต่ายไว้ ไม่ให้พูดอะไรมากกว่านี้
ดาร์ลิ่งขยิบตาส่งซิกให้ต่ายกับสวย
"ก็เพราะพวกฉันเปลี่ยนใจทำสวยให้แม่เบียบวันนี้เลยไงจ๊ะ เชิญจ้ะเชิญ สระผม
ก่อนค่ะ"
ดาร์ลิ่งกุลีกุจอพาระเบียบไปนอนเตรียมสระผม
ต่ายกับสวยมองดาร์ลิ่งอย่างเคืองๆ ลากดาร์ลิ่งมาเคลียร์พูดกันเบาๆ
"แกจะทำสวยให้แม่เบียบทำไมห๊า" ต่ายถาม
" เราอยู่ข้างผู้ใหญ่จุ่น ผู้ใหญ่เข็มเป็นศัตรูของเรา" สวยว่า
ดาร์ลิ่งยิ้มจ้าเล่ห์
"ฉันรู้ ฉันถึงอยากให้พวกเราช่วยกันรุมทำสวยให้แม่เบียบไง"
ดาร์ลิ่งยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์สุดๆ!!!
ดาร์ลิ่ง ต่าย ช่วยกันทำผมให้ระเบียบจนสวยเช้ง สวยยิ้มให้ต่าย ดาร์ลิ่งอย่างเจ้าเล่ห์
สวยบอก "เสร็จแล้วค่ะ ถูกใจมั้ยคะ"
"ถูกใจมาก กดไลค์ให้ค่ะคุณน้อง"
"อย่าเพิ่งรีบไปนะคะคุณพี่ วันนี้คุณน้องมีบริการใหม่อยากนำเสนอ แต่งานนี้ฟรีลูก
เดียวค่ะ"
ดาร์ลิ่งบอก
"ร้านของเรามีบริการนวดหน้าด้วยฝ่าเท้า"
ทุกคน"เฮ้ย!"
"นวดฝ่าเท้าด้วยหน้า"
"เฮ้ย!"
"นวดหน้าและฝ่าเท้า"
"เฮ้ย"
"ถูกแล้ว! จะเฮ้ยอะไรนักหนา แม่เบียบขา เดี๋ยวพวกฉันจะนวดหน้าทาเล็บให้นะคะ
นี่ถ้าไม่ใช่แม่เบียบ พวกเราไม่บริการขนาดนี้นะคะ" ดาร์ลิ่งบอก
"ขอบคุณมากนะจ๊ะ แหม โชคดีจังเลยมีบริการพิเศษด้วย"
"เชิญจ้ะ เชิญ มานอนตรงนี้ได้เลยจ้ะ" สวยบอก
ทั้งสามช่วยกันประคองระเบียบไปนอนที่เตียงนวด
"นอนหลับให้สบายนะคะ ตื่นมารับรองว่าต้องสวยกว่าใครในตำบลแน่นอน ดาร์ลิ่งคอนเฟิร์ม"
แล้วระเบียบก็หลับตา ดาร์ลิ่ง สวย ต่าย กิฟท์มีไฟว์กันอย่างดีใจ
ทุกคนช่วยกันทาครีมแล้วนวดหน้าให้ระเบียบ ระเบียบหลับตายิ้มอย่างสบายใจ
เสียงกรี๊ดของระเบียบดังลั่น!!
"อร๊าย...."
ในร้านเสริมสวย ระเบียบส่องกระจกอยู่ เห็นผมชี้ตั้งเหมือนถูกไฟช็อต และยิ่งตกใจมื่อเห็นเล็บของตัวเองกลายเป็นเล็บหลากสี ใบหน้าก็ถูกแต่งหน้าทาปาก ทาคิ้ว ตลกๆ ทั้งสามหัวเราะสะใจกับผลงานของตัวเอง
สวยถาม "แจ่มมั้ยคะ วันนี้พวกเราทำให้สุดฝีมือเลยนะคะ"
"พวกเธอแกล้งฉันทำไม ฉันไปทำอะไรให้"
"โทษสามีตัวเองเถอะค่ะแม่เบียบ ทีพวกตัวเองยังทำความเดือดร้อนให้คนอื่นได้เลย ก็ต้องโดนเอาคืนบ้างสิถึงจะสาสม"
ดาร์ลิ่งบอก "นี่แค่เบาะๆ นะคะ"
สวยบอก "เชิญออกไปจากร้านของพวกเราได้แล้ว และตั้งแต่นี้ไปก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกนะคะ เพราะที่นี่ไม่ต้อนรับคนบ้านผู้ใหญ่เข็ม"
ทุกคนไล่ "ออกไปๆๆ"
ระเบียบตะลึงสุดขีด ความขัดแย้งได้ลามมาถึงบรรดาลูกบ้านเรียบร้อยแล้ว…
ที่ตลาด เบี้ยมองหน้าแม่ค้าขายขนมอย่างงงๆ
"อ้าวป้า ฉันไม่ได้ขอป้ากินฟรีๆ นะ ฉันมีเงินซื้อ"
"แต่ฉันไม่ขาย" แม่ต้าชูใบปลิวรูปยอดให้ดู "ฉันไม่ขายให้พรรคพวกของไอ้ยอดลูกผู้ใหญ่
เข็ม ไปๆ ไปหาซื้อขนมที่หมู่บ้านเอ็งทำมาขาย ไม่ต้องมาซื้อของข้า ข้าไม่ขายโว้ย"
เบี้ยกระชากใบปลิวมาดู
"เฮ้ย ซวยแล้ว!!! ต้องรีบไปบอกผู้ใหญ่"
เบี้ยรีบเดินออกไป แต่ไม่ทันระวังเดินไปชนเข้ากับชาติชายและยิ่งใหญ่ที่ถือกระเช้าดอกไม้และกระเช้าผลไม้เข้ามา จนเกือบล้ม ทั้งสองโวยวายใส่เบี้ยทันที
ยิ่งใหญ่โวยวาย
"ไอ้เบี้ย เอ็งเอาตูดหรือตามองทางวะ ถ้ากระเช้าของพวกข้าหล่นพื้น เอ็งโดนแน่"
"ตาน่ะมี แต่ไม่มีไว้มองพวกเอ็งโว้ย แล้วแค่กระเช้าราคาถูกๆ พวกเอ็งจะเสียดายอะไรนักหนา"
ชาติชายบอก
"ถึงจะไม่แพงแต่ก็มีคุณค่าเว้ย"
"อย่าเพิ่งมีเรื่องตอนนี้ รีบไปได้แล้ว พ่อผู้ใหญ่รออยู่"
ชาติชาย ยิ่งใหญ่จะเดินออกไป แต่เบี้ยขวางไว้ไม่ให้ไป
"เฮ้ย เคลียร์กันก่อน" เบี้ยชูใบปลิวให้ดู " ฝีมือพวกเอ็งแน่ๆ ทำแบบนี้อยากมีเรื่องใช่มั้ย"
ยิ่งใหญ่กวน
"อย่ากล่าวหาส่งเดชนะโว้ย ไหนล่ะหลักฐานว่าพวกข้าเป็นคนทำ"
"ปากแข็งใช่มั้ย งั้นลองดูหน่อยว่าจะปากแตกรึเปล่า" เบี้ยเงื้อหมัด
ยิ่งใหญ่ทำท่าจะเอาเรื่องเหมือนกันแต่ แต่ชาติชายห้ามไว้
"วันนี้วันดีเป็นวันเกิดครูเพลงของเรา อย่าทำให้เสียฤกษ์เลย รีบไป" ชี้มือไปทาง
หนึ่ง " เฮ้ย ไอรอนแมน"
เบี้ยหันมองตาม "ไหนๆๆ"
เบี้ยเผลอ ก็เลยโดนยิ่งใหญ่ ชาติชาย ผลักล้มลงก้นจ้ำเบ้า
ทั้งสองหัวเราะเยาะเย้ยแล้วรีบเดินตามออกไป
เบี้ยมองไปอย่างเจ็บใจ
เข็มยืนมองสภาพอันยับเยินของระเบียบด้วยความโมโห
"โอ้โห มันทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ!!! บังอาจทำเมียรักของข้า ปล่อยไว้ไม่ได้ต้องสั่งสอนให้รู้สำนึก"
เข็มหยิบไม้ตะพดเพื่อจะออกไปจัดการสวย ดาร์ลิ่ง ต่าย แต่กับโดนระเบียบจับตัวไว้ก่อน
"ใจเย็นพี่ เบียบไม่ได้ถูกทำร้ายซะหน่อย"
"แต่มันทำร้ายหัวใจของพี่ มันแกล้งแม่เบียบก็เท่ากับมันเหยียดหยามพี่"
"แต่ถ้าเราไปเอาคืนเขา เขาก็ไม่ยอมเดี๋ยวก็มาเอาคืนเราอีก จบแค่นี้แหล่ะ"
"อ้าว แล้วถ้ามันไม่จบล่ะ แม่เบียบจะให้พี่รอจนกว่าพวกนั้นทำแม่เบียบเจ็บตัวเหรอ ถึงจะยอมปล่อยให้พี่ได้เอาเรื่องพวกมัน"
"เอาเป็นว่าฉันจะทำให้พี่เห็นแล้วกันว่า เวรระงับด้วยการไม่จองเวรมันเป็นยังไง ฉันขอตัวไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนแล้วกัน"
แล้วระเบียบก็เดินออกไป เข็มถอนใจมองอย่างหัวเสีย…
เข็มครุ่นคิด
"เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร"
เข็มหันหลังมาอีกทีก็ต้องตกใจที่เห็น นัตตี้กับลูกน้ำตัวติดกันเดินตุปัดตุเป๋เข้ามา แล้วก็หกล้ม…
"ผู้ใหญ่จ๋า ช่วยฉันด้วย"
"เฮ้ย"
เข็มช่วยพยุงนัตตี้กับลูกน้ำให้ลุกขึ้น
"เฮ้ย ไปทำอะไรกันมาว่ะ ตัวถึงติดกันเป็นตังเมแบบนี้"
ลูกน้ำเอาใบปลิวยื่นให้เข็มดู
เข็มเห็นใบปลิวก็เกิดอารมณ์โมโหอย่างหนัก
"เฮ้ย!!! มันทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ"
"พวกหนูเห็นไอ้พวกคณะลูกไทย กำลังติดใบปลิวพวกนี้ในหมู่บ้านของเรา เราเลยพยายามขัดขวาง แต่ก็สู้แรงพวกนั้นไม่ได้ เลยกลับมาด้วยสภาพอย่างนี้แหละจ๊ะ"
"พวกมันใส่ร้ายลูกข้า แล้วยังทำร้ายลูกวงข้า ข้าต้องเอาคืนพวกมัน"
"เอาคืนแทนผมด้วยนะครับพ่อผู้ใหญ่" เบี้ยบอก
เบี้ยเดินกระเพลกๆ เข้ามาในวง
"เอ็งเป็นอะไรวะ ถึงเดินเดี้ยงมาแบบนี้"
"ไอ้พวกลูกไทยน่ะสิ"
เข็มแค้น
"พวกไอ้จุ่นมันมาหาเรื่องเอ็งเหรอ"
"พวกมันมาเอากระเช้าดอกไม้กับกระเช้าผลไม้ที่ตลาดเพื่อเอาไปให้ครูเพลง แล้วฉันมีเรื่องกระทบกระทั่งกันนิดหน่อย แล้วมันก็ผลักฉันกระเด็น โอย กระดูกร้าวแล้วมั้ง"
"เห็นทีข้าต้องหาทางจัดการพวกมันทั้งวงแล้ว ในเมื่อมันกล้ามาแหย่หนวดเสือ มันก็ต้องสั่งสอนกันบ้าง"
"จัดมันให้หนักเลยพ่อผู้ใหญ่"
นัตตี้ ลูกน้ำ มองหน้ากันอย่างครุ่นคิด
"ไม่ต้องถึงมือพ่อผู้ใหญ่หรอกจ้ะ" ลูกน้ำบอก
นัตตี้บอก "พ่อผู้ใหญ่รักษาเนื้อรักษาตัวเถอะ งานนี้ พวกฉันลุยเอง"
ลูกน้ำ นัตตี้ มั่นใจจะเอาคืนพวกคณะลูกไทยให้จงได้
บริเวณซ้อมดนตรี บ้านเข็มเคน หนึ่ง จ๊อบ ทั้งสามฟังเรื่องที่ลูกน้ำเล่าด้วยสีหน้าไม่ชอบใจมาก เคนมองใบปลิวที่อยู่ในมือพร้อมกับขยำทิ้งอย่างโมโห
หนึ่งบอก
"พวกมันคิดจะทำให้ไอ้ยอดไม่มีที่ยืนในตำบลสามัคคี ฮึ๊ย ข้าไม่ยอมให้ยอดโดนอยู่ฝ่ายเดียวแน่"
นัตตี้บอก
"ใช่พี่ เรื่องนี้เราต้องจัดการกันเอง ฉันไม่อยากเอาพ่อผู้ใหญ่มาเกี่ยว เพราะพ่อผู้ใหญ่มีเรื่องปวดหัวเยอะแล้ว"
"พวกฉันเลยมาปรึกษาพี่ แล้วพี่ๆ คิดว่าพวกเราควรจะเอาคืนไอ้พวกนั้นยังไงดี" ลูกน้ำบอก
จ๊อบครุ่นคิด
"พวกเอ็งบอกว่า วันนี้พวกบ้านนั้นมันจะไปไหว้ครูเพลงใช่มั้ย"
ลูกน้ำบอก "ใช่พี่"
"ฉันพอจะรู้มาว่าผู้ใหญ่จุ่นรักและเคารพครูเพลงท่านหนึ่งมาก จะต้องไปกราบทุกวันเกิดครู จะต้องเป็นครูเพลงคนนี้แน่ๆ" เคนบอก
เคนสีหน้าครุ่นคิดๆ
"ข้ารู้แล้วโว้ยว่าจะสั่งสอนพวกนั้นยังไง จะได้ไม่กล้าแหยมกับพวกเราอีก"
เคนกวักมือเรียกทุกคนเข้ามาล้อมวงฟัง เคนยังไม่ทันจะได้บอกแผน
นัตตี้บอก "อ่อ เข้าใจแล้ว"
ทุกคนโพล่ง "ยัง"
ทุกคนล้อมวงตั้งใจฟังแผนอย่างจริงจัง
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 11 (ต่อ)
เข็มโมโหขยำกระดาษใบปลิวเบี้ยช่วยขยำใบปลิวอยู่ข้างๆ
"เอ็งเตรียมตัวให้พร้อมไอ้เบี้ย ไอ้จุ่นมันพร้อมประกาศสงครามกับข้าแล้ว"
"พร้อมเสมอครับพ่อผู้ใหญ่"
เข็มปากระดาษทิ้งไปโดนหัวยอดที่เดินเข้ามาพอดี ยอดแกะดูด้วยความสงสัย
ยอดตกใจ
"เฮ้ยกระดาษพวกนี้พ่อเอามาจากไหน"
"แกดังแล้วไอ้ยอด พวกลูกวงไอ้จุ่นเอาใบปลิวมาติดที่หมู่บ้านเราและที่อื่นๆ เต็มไปหมด"
"นี่ถ้าไม่ติดว่าร่างกายไม่พร้อมล่ะก็ ฉันตามไปลุยถึงบ้านครูเพลงของผู้ใหญ่จุ่นแล้ว"
"ห้ามมีเรื่องนะพี่เบี้ย เราต้องนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว"
"ใช่ เอ็งพูดถูกไอ้ยอด ข้าเห็นด้วยกับเอ็ง" เข็มบอก
"ข้าก็เห็นด้วยกับเอ็ง."
"ไปไอ้เบี้ย ไปเล่นหมากรุกคลายเครียดกัน"
เข็ม กับ เบี้ย เดินออกไป ท่าทางใจเย็นผิดปกติ
ยอดมองเข็มกับเบี้ยอย่างสงสัยสุดๆ
"เฮ้ย ไม่อยากจะเชื่อ ใจเย็นไปรึเปล่าเนี่ย"
ยอดเดินเข้ามาที่บริเวณมุมซ้อมดนตรี หยิบกีตาร์มาดีดเล่น แล้วชะงัก...มองไปรอบๆ
"หายไปไหนกันหมด... ไหนว่าวันนี้จะซ้อมใหญ่กัน"
ยอดหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทร.ออก
"ไอ้เคน ไม่ซ้อมเพลงกันรึไง....พวกเอ็งอยู่ที่ไหน เฮ้ย ทำไมไม่บอกวะ ข้าถามว่าเอ็งอยู่ที่ไหนกัน" เคนวางสายไป "เฮ้ย!!! ตัดสายทิ้งซะงั้น อะไรของมันวะ"
ยอดโทร.หาเคนอีกครั้ง ปรากกฎว่าเคนปิดโทรศัพท์มือถือไปแล้ว
ยอดครุ่นคิด อยากรู้ว่าพวกเคนหายไปไหน
ยอดสีหน้าเครียด…
"เฮ้ย หรือว่า"
เทพพนม ครูเพลงนั่งอยู่ตรงกลาง ด้านข้างประกอบด้วยจุ่นและหงส์ สนอง องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี ปุยฝ้ายนั่งอยู่ที่พื้น ทุกคนกำลังฟังแก้มบุ๋มร้องและรำลิเก
ครูเทพพนมฟังแก้มบุ๋มร้องเพลง แล้วยิ้มอย่างชื่นชม
แก้มบุ๋มร้องลิเกเสร็จก็ก้มลงกราบครู
"ผมเอาวิชาที่ได้จากครูถ่ายทอดให้ลูกสาวอีกที เป็นไงบ้างจ๊ะครู" จุ่นถาม
"อย่างที่ฉันเคยพูดไว้ ลูกสาวจุ่นเกิดมาเพื่อเป็นศิลปิน ทั้งร้องทั้งรำครบเครื่องจริงๆ ฉันภูมิใจในตัวจุ่นและชาวคณะมาก"
"ที่ผมมีวันนี้ได้ก็เพราะครูเทพ คอยอบรมสั่งสอนให้ผมมีวิชาติดตัวจนสามารถนำมาต่อยอดเป็นอาชีพ ทั้งยังนำมาให้ลูกๆ หลานๆ ได้สืบสานต่อไปอีก"
หงส์บอก
"พวกเราทั้งคณะดีใจมากที่วันนี้ได้มีโอกาสมากราบครู ให้ครูได้สอนสั่ง พวกเราขอให้ครูเทพอยู่เป็นมิ่งขวัญของเราตลอดไป"
"ขอบคุณทุกคนมากที่มาเยี่ยมเยียนครู จำไว้นะว่า แม้กาลเวลาจะเปลี่ยนพลัน แต่ศิลปะไทยต้องดำรงอยู่ ขอให้ทุกคนช่วยรักษาดูแลและสืบสานมรดกทางวัฒนธรรมให้คงอยู่ถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน"
เทพพนมหันไปคว้ากระดาษจดเนื้อเพลงปึกหนึ่งมาถือไว้
" ไหนๆ วันนี้จุ่นก็มาถึงที่นี่ ครูก็มีกลอนลิเกที่เพิ่งแต่งเสร็จจะมอบให้"
เทพพนมยื่นให้ จุ่น หงส์ และทุกคนดีใจมาก
"ขอบพระคุณมากครับครู… ครูครับผมอยากให้ครูให้โอวาทกับเด็กๆ มันหน่อย... มันจะได้มีข้อคิดดีๆ เอาไว้ใช้กับชีวิตของพวกมัน"
พลันเสียงเพลงแดนซ์จังหวะสนุกสนานก็ดังลั่น!!!
ทุกคนถึงกับอุดหูและมองไปทางเสียงที่ได้ยิน
ที่หน้าบ้าน เคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ และน้องๆ โคโยตี้เซ็กซี่ๆ เต้นกันอย่างเมามันอยู่หลังรถสองแถวติดลำโพงสีสันเฟี้ยวฟ้าว เสียงเพลงดังกระหึ่ม ทุกคนเต้นกันมันส์สุดๆ
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย จุ่น หงส์ สนอง องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี เทพพนม เดินออกมาจากในบ้าน ทุกคนเห็นพวกเคนเต้นไม่สนใจรอบข้าง
แก้มบุ๋มตกใจอึ้ง เทพพนมมองดูด้วยสีหน้าตื่นตระหนกสุดๆ
"พวกเราเต็มที่ยาวไปๆ น้องๆ จ๋า อย่านิ่ง อย่าเนือย โยกเข้าไป ส่ายนมเยอะๆ"
โคโยตี้เข้าไปเต้นใกล้ๆ ครูเพลง ครูเพลงมองตาค้าง
เคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ ลงจากรถออกมาเต้นยั่วพวกแก้มบุ๋มใกล้ๆ จุ่นมองก็รู้สึกโมโหมาก
"เฮ้ยหยุดๆๆๆ ไม่อายฟ้าอายดินกันหรือยังไง หยุด" จุ่นบอก
"พวกเราอย่าหยุด ยาวไปๆ"
แต่พวกเคนก็ไม่สนใจกับเต้นต่อไป
"อย่างนี้มันตั้งใจมาก่อกวนกันนี่ มาทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง นี่มันงานมงคลนะ ไป กลับไปได้แล้ว"
"พวกฉันมาดี พวกฉันก็มาแสดงความเคารพครูเหมือนกัน เอ้าพวกเราเต้นให้ครูดู"
เคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ เต้นกันอย่างมันส์สุดๆ
พวกจุ่นโมโหกันสุดขีด
"หยุด ข้าบอกให้หยุด"
"ถ้าอยากให้พวกฉันหยุด ผู้ใหญ่กับพวกก็ต้องหยุดโจมตีไอ้ยอด หยุดใส่ร้ายไอ้ยอด เพราะไอ้ยอดของฉันไม่ใช่คนผิดไม่ใช่คนร้าย!!! แล้วถ้าพวกผู้ใหญ่ยังไม่หยุดล่ะก็ พวกฉันก็สู้ตาย พวกเรายาวไปเว้ยเฮ้ย"
พวกเคนยังเต้นกันอย่างเมามันส์มากๆ
" ไม่หยุดใช่มั้ย พวกเรา ลุย"
องอาจขานรับบอกคนในคณะลูกไทย
"เฮ้ย หยุดพวกมัน"
องอาจชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี เข้าไปรุมพวกเคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ
ทั้งสองฝ่ายตะลุมบอนกัน นัวเนียกันสุดๆ
เทพพนมจับหัวใจ อาการเหมือนหัวใจจะวาย
"พอ พออย่าทะเลาะกัน"
ยอดขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามารวมกลุ่ม แล้วพุ่งไปแยกทั้งสองฝ่าย
"เฮ้ยพอ พอได้แล้ว พอโว้ย เกรงใจครูเพลงบ้าง หยุดเดี๋ยวนี้ หยุด"
ยอดแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกันสำเร็จ
"ไอ้เคนพอได้แล้ว พาพวกเรากลับเดี๋ยวนี้"
"อะไรของเอ็ง เพื่อนๆ กำลังสนุก เอ็งก็มาเต้นกับพวกข้านี่"
เคนกับพวกลากยอดมาเต้นด้วยกัน แล้วสองสาวอย่างนัตตี้กับลูกน้ำก็ออกสเต็ปเต้นอย่างโคโยตี้
พลันเทพพนม หัวใจจะวายหน้ามืดเป็นล้มลงทันที จุ่นกับพวกรีบเข้าไปพยุงตัวด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"ครู"
พวกเคนก็หยุดเต้นด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
จุ่นบอก " พวกเราพาครูเทพไปโรงพยาบาลเร็ว"
ชาติชาย ยิ่งใหญ่เข้ามาหิ้วเทพพนมออกไป จุ่นมองหน้ายอดอย่างแค้นๆ
จุ่นเดินเข้าไปประจันหน้า
"ทุกอย่างมันเป็นแผนของเอ็งใช่มั้ยไอ้ยอด ถ้าครูเทพเป็นอะไรไป ข้าไม่ปล่อยเอ็งไว้แน่"
จุ่นรีบเดินตามทุกคนออกไป แต่แก้มบุ๋มยังไม่ยอมไป หันไปสบตายอดด้วยสีหน้าหนักใจและเป็นห่วง ปุยฝ้ายรีบดึงมือแก้มบุ๋มออกไปทันที
ยอดหันมามองพวกเคนด้วยสีหน้าโมโหสุดๆ
เคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ นั่งลอยหน้าลอยตา ยอดต่อว่าเพื่อนๆ อย่างไม่พอใจ
"หวังดี!!! นี่เหรอวะคือความหวังดีของพวกเอ็ง"
"เออ ก็หวังดีด้วย อยากแก้แค้นด้วย พวกนั้นจะได้เลิกใส่ร้ายเอ็ง"
ลูกน้ำบอก
"พี่ยอดอย่าโลกสวยนักเลย งานนี้มันต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน"
นัตตี้บอก "ที่พวกเราทำไปทั้งหมดก็เพื่อช่วยพี่ยอดทั้งนั้น"
"แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าช่วย แต่เค้าเรียกก่อกวน แล้วไปทำลายงานมงคลของเขาแบบนั้น ฉันจะพ้นจากข้อกล่าวหาได้ยังไง สิ่งที่ทุกคนทำก็ยิ่งทำให้ฉันเป็นคนผิดยิ่งกว่าเดิม"
"เฮ้ยๆๆ มีเรื่องอะไรกัน"
พลันทุกคนหันไปเห็นเข็ม ระเบียบ เบี้ยเดินเข้ามา
"พวกไอ้เคนมันไปก่อกวนพวกผู้ใหญ่จุ่น แล้วตอนนี้ครูเพลงของผู้ใหญ่จุ่นก็หัวใจวายเข้าโรงพยาบาลไปแล้ว!"
เคนและพวกหน้าสลดไป…
"ห๊า นี่ไปหาเรื่องพวกเขาถึงที่เลยเหรอ ทำแบบนี้ไม่ถูก" ระเบียบบอก
"ถูก ฉันเห็นด้วย เราจะยอมพวกมันไม่ได้ แล้วพวกไอ้เคนคงไม่ตั้งใจให้เกิดเรื่องกับไม่ดีกับครูเพลงของไอ้จุ่นหรอก จริงมั้ยวะ"
ทุกคนขานรับ"จริงจ้ะ"
"ถึงจะทำเพื่อผมที่ถูกประจานจนเสียหายก็ตาม แต่ยังไงพวกนี้มันก็ทำไม่ถูกต้อง แค่คิดจะไปแกล้งพวกผู้ใหญ่จุ่นก็ผิดแล้ว"
เข็มถาม
"ผิดยังไงวะ พวกไอ้เคนทำถูกแล้วที่ต้องไปเอาคืนพวกนั้น เอ็งจะเข้าข้างพ่อของแก้มบุ๋มทำไม หรือนี่เอ็งยังไม่เลิกหลงนังแก้มอีกเหรอ"
"พ่อให้เวลาไอ้ยอดมันหน่อยเถอะ"
"ข้าให้เวลามันมากเกินพอแล้ว ไอ้ยอดเอ็งไม่ต้องโทษพวกไอ้เคนอีก"
ยอดมองทุกคนอย่างผิดหวังแล้วหันหลังเดินออกไป
"ไอ้ยอด มันหลงผู้หญิงจนไม่คิดถึงความรู้สึกของคนที่เป็นห่วงมันเลย"
จุ่นและทุกคนนั่งสีหน้าเครียด
"หน๊อย ไอ้ยอด บังอาจพาพวกมาก่อกวนเรา โชคดีที่ครูเทพปลอดภัย ไม่งั้นงานนี้ไม่จบง่ายๆ แน่"
แก้มบุ๋มบอก
"ยอดมาห้ามต่างหาก ยอดไม่รู้ไม่เห็นเรื่องพวกนี้หรอก ทุกคนก็เห็นกันอยู่ว่ายอดมาลากพวกเพื่อนกลับ"
สนองบอก "มันเป็นแผน โธ่เอ๊ยทำเป็นคนดีให้เราตายใจมากกว่า"
"ใช่ พวกเราอย่ายอม ถ้ามันแรงมาก็ต้องแรงไป" ชาติชยบอก
พวกลูกวงต่าง "เฮ้"
"พอๆๆ ทำตัวเป็นนักเลงไปได้ เราเป็นศิลปิน หน้าที่ของเราคือสืบสานศิลปะไทย ไม่ใช่ใช้เวลาที่มีค่าไปหาเรื่องทะเลาะเบาะแว้ง"
ปุยฝ้ายบอก
"เรื่องที่เราไปโจมตีเขาด้วยใบปลิวก็ให้จบลงแค่นี้เถอะ"
จุ่นโมโห
"ผู้หญิงบ้านข้าเป็นอะไรกันไปหมด ทำไมชอบเข้าข้างไอ้ยอดนัก"
"แก้มแค่อยากให้พวกเราใช้เหตุผลในการแก้ไขปัญหา ไม่ใช่ใช้อารมณ์ในการตัดสินนะคะพ่อ"
"ใครว่าข้าใช้อารมณ์ ข้าใช้เหตุผลในการตัดสินใจชัดๆ เหตุผลก็คือไอ้ยอดมันเป็นลูกชายของไอ้เข็มไง ไอ้เข็มก็เหมือนไอ้ยอด เพราะฉะนั้นพวกมันทั้งบ้านเป็นศัตรูของพวกเรา จริงมั้ยพวกเรา"
ทุกคนบอก "จริงยิ่งกว่าจริง!"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ มองจุ่นกับลูกน้องที่เข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยด้วยสีหน้าหนักใจ
เทวดาแจ่มและสัมภเวสีอัครเดชกำลังดูภาพเหตุการณ์ในจอทีวี เห็นภาพพะเยาว์ สมปดี ทะเลาะกับนัตตี้ ลูกน้ำ / ชาติชาย ยิ่งใหญ่ ทะเลาะกับเบี้ย / ต้นกับหอมทะเลาะกับสวย ดาร์ริ่ง ต่าย / ภาพระเบียบทะเลาะกับดาร์ลิ่ง สวย ต่าย / ภาพคณะลูกไทยและวงฟลายวอเตอร์ทะเลาะกันที่บ้านครูเพลง
แจ่ม อัครเดชสีหน้าเครียด
"ชาวบ้านเริ่มแตกแยกกัน พวกลูกวงเริ่มตีกันเองแล้ว"
"ถ้าปล่อยให้ปัญหายืดเยื้อ เรื่องราวมันต้องลุกลามใหญ่โตกว่านี้แน่ๆ"
แจ่มสีหน้าครุ่นคิดหาทางช่วย
"ข้าคิดว่าข้ามีวิธี… และวิธีนี้แหล่ะจะช่วยสมานบาดแผลของคนสองหมู่บ้านได้อย่างแน่นอน"
แจ่มยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ…
ในความฝัน...ยอดยืนอยู่บนสะพานด้วยสีหน้ามีความสุข ชาวบ้านต่างเดินข้ามสะพานไปมา ต่างทักทายกันอย่างยิ้มแย้มมีความสุข แต่แล้วอยู่ๆ พลันชาวบ้านรอบตัวยอดก็เลือนหายไป ยอดตกใจที่เห็นว่าตัวเองยืนอยู่บนสะพานที่แตกหัก ยอดมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างงงงัน
พลันเทวดาแจ่มปรากฏกายขึ้นแล้วเดินเข้ามาหายอด
"ข้าไม่อยากให้ความรักและความสัมพันธ์ของชาวบ้านต้องสะบั้นจากกันเหมือนสะพานที่หักกลางแบบนี้เลย"
"ท่านเป็นใคร"
"แจ่ม อดีตเพื่อนรักของพ่อเอ็งไง"
ยอดอึ้ง
"ท่านเทวดาแจ่ม"
"ในอดีต สะพานแห่งนี้สร้างขึ้นมาด้วยความรักและความร่วมแรงร่วมใจของชาวบ้านริมสองฝั่งคลอง… เมื่อก่อนก็ไม่ค่อยรักกันเท่าไหร่หรอก แต่พอได้ร่วมแรงร่วมใจจนความสามัคคีได้ก่อเกิด ความรักมันก็ตามมา"
ยอดสีหน้าครุ่นคิดอย่างสนใจมาก
"ข้าห่วงว่าถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่าง สองฝั่งคลองที่เคยรักกันจะต้องเกลียดกันอย่างแน่นอน ยอด ข้าอยากให้เอ็งหาหนทางในการช่วยกันผลักดันให้ชาวบ้านร่วมแรงกันสร้างสะพานขึ้นอีกครั้ง เพื่อความรักและความสามัคคีจะได้คืนกลับมา"
พลันแสงจ้าเข้าตายอด
"เอ็งคือความหวังเดียวของข้า โปรดช่วยสองหมู่บ้านด้วย"
แล้วแจ่มก็เลือนหายไป
ยอดนอนละเมออยู่ยนเตียง
"ท่านครับ เดี๋ยวก่อน จะไปไหน"
ยอดสะดุ้งลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียง หันมองไปรอบๆ เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองฝันไป
"เทวดาแจ่ม มาเข้าฝันเราเหรอเนี่ย"
ยอดครุ่นคิดถึงความฝันที่ได้ฝันไป
"ใช่ อย่างที่ท่านบอกไว้จริงๆ ความสามัคคีจะทำให้เกิดความรัก"
ยอดมีสีหน้าท่าทางมุ่งมั่นสุดๆ
เช้าวันใหม่ แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย จุ่น หงส์ ตั้งโต๊ะอยู่หน้าบ้านเพื่อตักบาตร
พระเดินมาสองรูป ด้านหลังเป็นยอดที่ใส่หมวก ใส่แว่น ติดหนวดปลอมตัวเป็นลูกวัดเดินตามพระเข้ามาด้วย
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย จุ่น หงส์ ช่วยกันตักบาตร ยอดแอบเปิดหมวกให้พวกแก้มบุ๋มเห็นหน้า ปุยฝ้ายชวนแก้มบุ๋มแอบมองทั้งสองแอบตกใจ
เมื่อตักบาตรเสร็จ พระให้พร ยอดแอบเอากระดาษยื่นให้แก้มบุ๋มก่อนเดินตามพระสงค์ออกไป
เมื่อเก็บของเสร็จ จุ่นกับหงส์เดินเข้าบ้านไปก่อน แก้มบุ๋มเปิดดูกระดาษที่ยอดแอบส่งให้
" รีบมาเจอกันที่ศาลเทวดาแจ่ม มาให้ได้นะ"
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายมองหน้ากันอย่างสงสัย…
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย เดินเข้ามาหายอดกับท็อปที่รออยู่ ยอดกับท็อปเห็นก็รีบเข้าไปหาทันที
"มีเรื่องด่วนอะไรเหรอ" ปุยฝ้ายถาม
"ผมไม่รู้ ยอดยังไม่ยอมบอกจนกว่าทุกคนจะมาครบ"
"เมื่อคืนเทวดาแจ่มมาเข้าฝันฉัน"
ทุกคนร้อง "ห๊า"
"ท่านอยากให้เราหาวิธีการทำให้ชาวบ้านทั้งสองหมู่บ้านร่วมมือร่วมแรงใจซ่อมสะพานขึ้นมาใหม่ แล้วความรักและความสามัคคีของคนทั้งสองหมู่บ้านก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม"
แก้มบุ๋มครุ่นคิด
"จริงด้วย ตอนนี้เริ่มจะมีปัญหากันแล้ว ถ้าทุกคนร่วมมือกัน ความบาดหมางที่มีก็น่าจะหายไป"
"ใช่ วิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้ความขัดแย้งที่มีหมดไป ฉันจะช่วยคุยกับพ่อเรื่องการซ่อมสะพานเอง"
"ดีมาก แต่ต้องให้ชาวบ้านดอนกระโทกและโคกสำเริง ร่วมมือกันซ่อมเท่านั้น"
"ถ้าชาวบ้านรู้ว่ายอดหวังดีกับทุกคนแบบนี้ก็ดีสิ พวกเค้าจะได้เข้าใจตัวยอด และไม่โกรธเกลียดยอดอีก"
"ไม่เป็นไรหรอกแก้ม สักวันพวกเค้าจะเข้าใจ ตอนนี้ยอดแค่อยากให้พวกเราสองหมู่บ้านไม่โกรธไม่เกลียดกัน แล้วพวกเราต้องร่วมมือกันทำให้งานนี้สำเร็จให้ได้"
ยอดยื่นมืออกมา ทุกคนจับมือรวมพลัง โดยมีอัครเดชและแจ่มปรากฏกายขึ้นมาจับมือด้วย
"เฮ้…"
ทุกคนแน่วแน่มุ่งมั่นจะต้องทำให้ชาวบ้านรักและสามัคคีกันให้ได้
อ่านต่อตอนที่ 12
