มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 4
ถนนในหมู่บ้าน ตอนกลางวัน เข็มขับรถมอเตอร์ไซด์มุ่งหน้าไปทำธุระ เห็นกลุ่มชาวบ้านนุ่งขาวห่มข่าวเดินเข้าบ้าน เข็มมองตามสงสัย
ชาวบ้านนุ่งขาวห่มขาวยืนอยู่หน้าบ้านกำลังคุยกับผู้ใหญ่เข็ม ที่ยืนอยู่ข้างมอเตอร์ไซร์
"เลิกนานแล้ว เป็นไปได้ไงฉันเพิ่งคุยกับแม่ระเบียบ....เมียฉันบอกว่าต้องเดินจงกลมจนค่ำนู่นแหล่ะ"
ชาวบ้าน1บอก
"อ้าวเหรอ เห็นแม่ระเบียบออกไปจากวัดก่อนที่เราจะเลิกอีกนะ"
ชาวบ้าน 2 บอก "หรือว่าจะไปเดินจงกลมต่อวัดอื่น กับเมียเถ้าแก่โรงสี"
"เดินจงกลับกับ เมียเถ้าแก่โรงสีเหรอ"
เข็มเครียดขึ้นมาทันที!
ในตลาดบริเวณ แผงขายดอกไม้ นิกเดินตาม แก้มบุ๋มไม่ชอบใจมีสีหน้าเบื่อหน่าย เคกับป๊อปเดินตามทั้งคู่อยู่ห่างๆ
"แก้มอยากกินอะไรจ๊ะ นิกรู้จักร้านเด็ดๆ แถวนี้หลายร้านเลย"
" ก็บอกแล้วแค่มาเดินเที่ยวตลาด...แล้วชั้นต้องรีบกลับไปซ้อมลิเก"
แก้มบุ๋มเดินต่อไม่สนใจนิก นิกไม่รู้จะทำยังไงดี จนทั้งคู่เดินผ่านแผงขายดอกไม้ นิกยิ้มแล้วเดินพาแก้มบุ๋มไปที่แผงดอกไม้ นิกอุ้มตะกร้าหวายที่มีกุหลาบอยู่เต็มตะกร้าขึ้นมา
"ป้าครับ ผมเหมาทั้งตะกร้า"
นิกจ่ายเงินแล้วยื่นกุหลาบให้แก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มมองนิกอย่างแปลกใจ
"เอานี่ ผมให้"
"ฉันจะเอาไปทำอะไรเยอะแยะ ไม่เอา"
นิกเศร้าสลด แบบว่าเล่นละครดราม่ามากๆ
"ทำมือถือนิกตกน้ำพัง แล้วยังจะทำลายน้ำใจนิกอีก"
แก้มบุ๋มโดนนิกทวงบุญคุณ ก็รู้สึกผิดยอมตัดใจรับดอกไม้
"ก็ได้ชั้นรับไว้ก็ได้"
นิกยังสีหน้าเศร้าๆ อยู่
"ไม่ต้องดราม่าขนาดนี้ได้มั้ย...จะให้รึเปล่า"
นิกหายเศร้ารีบส่งดอกไม้ให้แก้มบุ๋ม
"น่ารักที่สุด" แล้วทำมือไอเลิฟยู "เยิฟ เยิฟ"
"จบแล้วใช่ไม๊...ชั้นจะกลับบ้าน"
แก้มบุ๋มถอนหายใจเดินหอบตะกร้าดอกกุหลาบต่อไป นิกมองตามอย่างหวังในตัวแก้มบุ๋มมากๆ แล้วนิก เค ป๊อบ ก็เดินตามแก้มบุ๋มไป
ห่างๆ ไปที่แผงขายของในตลาด ยอดชะโงกหัวออกมามองอย่างรู้สึกหึงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
"แหมรับดอกไม้..มีความสุข" ยอดทำมือไอเลิฟยูล้อนิก "เยิฟ...เยิฟ... มีความสุขไปเถอะไม่รู้มันจะหลอกอะไรอีก"
"หึงดิ.."
"ใช่...เฮ้ยเปล่า" ยอดหันมองทางเสียง "ใครวะ."
ท็อปยืนอยู่ด้านหลัง
"รู้ใจตัวเองแล้วใช่มั้ย"
"มาได้ไงเนี่ย"
"ตลาดเป็นของนายคนเดียวรึไง ทำไมฉันจะมาไม่ได้ ว่าแต่นายเถอะ มาแอบดูแก้มบุ๋มกับแฟนเค้าเหรอ"
"ไอ้หน้าหนอนด้วงนั่นไม่ใช่แฟนยัยแก้ม"
ท็อปขำ
"หึงจริงๆด้วย"
"จะบ้าเหรอ! ฉันจะหึงยัยแก้มทำไม ที่ฉันตามยัยแก้มมาเพราะจะได้สะใจเวลายัยแก้ม โดนไอ้นิกหลอก"
ท็อปยิ้มอย่างรู้ทันหัวใจของยอด ก็เลยแกล้งลองใจ
"เหรอ....เออ..แต่ฉันว่า ลูกชายเสี่ยสุชาติ ทั้งรวยทั้งหล่อ ดีกว่านายไปหมดทุกอย่าง ฉันว่าแก้มบุ๋มดูเหมาะสมกับนิกดีออก"
"แต่ฉันว่ามันไม่จริงใจกับยัยแก้มหรอก"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกวะ ยอด"
"ไม่เกี่ยว...แต่เพื่อมนุษยธรรม....ไปเตือนยัยแก้มดีกว่า"
ยอดรีบเดินออกไปเพื่อเลี่ยงท็อป แต่ในใจเป็นห่วงแก้มบุ๋มมากๆ
ท็อปมองตามยิ้มๆ อย่างรู้ทันยอด
เข็มเดินลัดเลาะเข้ามา คนงานสองคนโผล่มาจากไหนไม่รู้
คนคุม1ถาม "จะไปไหนครับผู้ใหญ่เข็ม"
"อ๋อ..จะไปหาเถ้าแก่"
คนคุม 2 บอก
"เถ้าแก่ไม่อยู่ครับ"
"งั้นก็หาเมียเถ้าแก่"
"ไม่ได้ครับ ถ้าไม่ได้แจ้งไว้"
"ทำไมต้องแจ้งด้วย...หรือว่าข้างในมีการกระทำผิดกฎหมาย"
คนคุม 2 บอก "อันนี้ก็บอกไม่ได้ครับผู้ใหญ่"
"ผู้ใหญ่กลับไปเถอะ ที่นี่เป็นที่ส่วนบุคคล ผมยอมให้เข้าไม่ได้จริงๆครับ"
"ก็ได้"
เข็มหันกลับแล้วก็เดินกลับไป ในหัวมีแต่แผนว่าจะเข้าไปยังไง
คนงานสองคนยืนอยู่แล้วจู่ๆก็มีอะไรไม่รู้ลอยมาตกบนตัวคนคุม 1 คนคุม1ปัด
"เฮ้ยอะไรวะ"
มีอะไรไม่รู้ ลอยมาตกใส่ คนคุม 2 บ้าง คนงานสองคนปัดแล้วก็เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรมาไต่ตามตัว ทั้งสองมองไปแล้วก็เห็นว่าเป็นรังมด
อีกด้านนึง เข็มแอบดูยิ้ม
"มดแดงทั้งรังเลย"
สองคน เกา แล้วก็พยายามสบัดเสื้อผ้าเพื่อให้มดออกไป
เข็มรีบเดินมา
"เฮ้ยรีบไปเอามดออก ไม่งั้นมดกัดตายไม่รู้ด้วย"
"มดกัดตายด้วยเหรอ"
"ตายซิ...พวกแกไม่รู้เหรอ...ไปเร็ว"
"งั้นรีบไปเหอะ"
คนงาน ทั้งสองคนรีบวิ่งไป ทั้งปัดทั้งคัน
"ฮ่าๆๆๆ รู้จักผู้ใหญ่เข็มน้อยไปโว้ย!!! มุขเก่าแต่ใช้ได้ตลอดเว้ย"
ในโกดังข้าว ระเบียบกำลังเล่นไฮโลอย่างเมามันกับบรรดาเมียเถ้าแก่โรงสีทั้งหลาย
ระเบียบจดจ่อ/ลุ้นๆ "สูงๆ ๆ ๆ ๆ"
พลันมีมือมาจับบ่า ระเบียบก็ปัดออกอย่างรำคาญ
เจ้ามือเงยหน้าแล้วชะงัก
"เปิดซิ...คราวนี้แกเสร็จชั้นแน่"
มือข้างนั้นจับบ่าระเบียบอีกครั้ง
"อย่าเพิ่งกวน คนกำลังต้องการสมาธิอยู่"
"ต้องการสมาธิก็ต้องอยู่บ้าน"
ระเบียบได้ยินเสียงจำได้ ตกใจแล้วค่อยๆหันไปดูว่าใช่ผู้ใหญ่เข็มรึเปล่า
" พี่ผู้ใหญ่"
นักพนันล้อมวงมองที่เข็ม
เข็มคุกเข่าลงแล้วก็เอื้อมมือไปคว้าถ้วยใส่ลูกเต๋าสำหรับเล่นไฮโลมาถือไว้ในมือ
"ไม่ต้องรู้แล้วว่าสูงหรือต่ำ"
ตำรวจกลุ่มหนึ่งก็กรูเข้ามาในโกดัง ทุกคนนึกว่าตำรวจมากับผู้ใหญ่
"หยุดนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ"
ระเบียบโกรธมากหันไปหาผู้ใหญ่เข็ม
"พี่เข็มเล่นแรงมากเลยนะ"
"ตำรวจพวกนี้ไม่ได้มากับชั้น"
ระเบียบตกใจ
"อ้าว...แล้วพวกตำรวจมาได้ไง"
เข็มส่ายหน้า ตำรวจเดินมาจับขอมือผู้ใหญ่ที่ถือถ้วยไฮโลอยู่
"ผู้ใหญ่เข็ม เป็นเจ้ามือเหรอเนี่ย"
"เฮ้ย ฉันไม่เกี่ยว"
"ขอให้ทุกคนนั่งอยู่กับที่เฉยๆก่อน" ตำรวจบอก
"เชื่อแกก็ถูกจับน่ะซิ...หนี...เร็ว"
ระเบียบลุกขึ้นวิ่ง นักพนันทั้งหลายวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง ตำรวจไม่ทันตั้งตัว นักพนักหนีออกไปได้หลายคน พอตั้งตัวได้ตำรวจก็วิ่งตามไปจับ ทุกอย่างดูวุ่นวายสุดแสนอลหม่าน
ระเบียบจับมือเข็มแล้วพาวิ่งหนีตำรวจ
"พี่เข็มรีบหนี ยืนตรงเป็นเคารพธงชาติอยู่ได้"
ตำรวจที่จับมือเข็มอยู่เอากุญแจมือสับเข้าที่ข้อมือของ ระเบียบ แล้วก็สับคู่ไว้กับผู้ใหญ่เข็ม
ตำรวจยิ้มให้ ผู้ใหญ่เข็มกับระเบียบมองหน้ากันหมดทางหนี
นิกกับแก้มบุ๋มเดินคู่กันในตลาด เค ป๊อบ เดินกินลูกชิ้นปิ้งอยู่ด้านหลัง
"ตลาดเรามีของอร่อยๆ เยอะเลยนะครับ"
"อิ่มแล้วใช่ไม๊...ดี...งั้นฉันกลับนะ"
แก้มบุ๋มจะเดินออกไป นิกคว้าข้อมือแก้มไว้ แก้มบุ๋มมองดุๆ นิกสะดุ้ง ปล่อยมือ
พอดีมีเสียงเพลง ชายหญิงร้องมา จากไกลๆ นิก แก้มบุ๋ม เค ป๊อป หันมองไปทางเสียง
ทั้งกลุ่มเดินมาที่หน้าร้าน แก้มบุ๋มยิ้มกับสิ่งที่เห็นเพราะว่า ต้นหอมร้องเพลงเพราะแล้วก็สนุกสนาน นิกแอบเห็นก็มีแผนจะดึงแก้มบุ๋มไว้
บรรยากาศร้านลาบของต้นกับหอม ทั้งสองเป็นเจ้าของร้านลาบร้องเพลงอยู่ มี ตั้ก เป็นเด็กเสิร์ฟเต้นตาม ในถือถาดลาบ กับส้มตำมาเสริฟลูกค้า แต่ไม่ได้เสิร์ฟ มัวแต่เต้นอยู่
ยอดตามมาเห็น ก็แอบดูอยู่ห่างๆ สีหน้าไม่สบายใจอย่างมาก พึมพำกับตัวเอง
"ไอ้นิกต้องมีแผนไม่ดีกับยัยแก้มแน่นอน"
ท๊อปตามมาแอบด้านหลัง
" งั้น...ก็เข้าไปแยกซิ"
ยอดไม่หันดูว่าเป็นใครเพราะกำลังสมาธิกับสิ่งที่เห็นอยู่ ที่แท้เป็นท็อป แต่ยอดนึกว่าเป็นความคิดของตัวเอง
"ไม่ได้...เดี๋ยวยัยแก้มจะคิดว่าเราแอบชอบ....เสียเหลี่ยมหมด"
"ถ้างั้นก็ปล่อยให้ไอ้นิกหลอกพาแก้มไป......"
"ทำไมความคิดเราคิดดังจังวะ"
ยอดคิดนิดนึงแล้วก็หันไปดูข้างหลังเห็นท๊อปยืนยิ้มอยู่
"ไอ้ท๊อป...นี่นาย"
"จะบอกว่าตามมาทำไมใช่ไม๊...ก็อยากรู้ว่านายจะทำยังไงกับเรื่องโน้น"
ท๊อปชี้ไปทางแก้มบุ๋มที่ยืนฟังเพลงร้านลาบ ต้น หอมอยู่ ยอดเปลี่ยนเรื่อง
"ชั้นไม่ได้แอบดูยัยแก้มนะ ชั้นมาดูพี่ต้นร้องเพลง"
"เหรอ"
ยอดเห็นท๊อปก็รู้ว่าหลอกไม่ได้
"เอาก็ได้...ชั้นกลัวว่าไอ้นิกจะหลอกพายัยแก้มไปในทางไม่ดี ยัยแก้มยิ่งโง่อยู่"
"เหรอ"
"เอาไม่โง่ก็ได้...แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนั้นจะไปสู้แรงอะไรกับผู้ชายตั้งสามคน"
ท๊อปทำท่าจะเหรอ ยอดยกมือห้าม
"ไม่ต้อง...เหรอ....แล้ว แค่คนรู้จักกันตั้งแต่เด็กจะไม่ให้ช่วยเหลือกันบ้างเลยเหรอ"
"เออ..เชื่อ...แล้วจะทำยังไงต่อ"
"ดูไปก่อน...ถ้าเห็นว่าไม่ค่อยดีแล้วค่อยหาทางช่วย"
ท๊อปพยักหน้ารับ ยอดหันมองเป็นห่วงแก้มบุ๋ม ท๊อปสังเกต
ที่ร้านลาบ ต้น หอม
"โอ๊ยหิว...แก้มเรากินลาบ พี่ต้นหอมกันะ" นิกบอก
"นี่นายกินตั้งเยอะแล้วยังหิวอยู่อีกเหรอ"
"เพิ่งกินไปนิดเดียวเอง"
เค ป๊อป กินลูกชิ้นปิ้งหมด ก็เลอพอดี "เอออ......"
นิกหันไปมองดุลูกน้อง เค ป๊อปรีบเอามือปิดปาก
"นะๆๆๆ....ร้านสุดท้ายแล้ว...กินเสร็จเราก็กลับบ้านได้เลย"
แก้มบุ๋มคิดนิดนึงแล้วก็พยักหน้าให้อย่างเสียมิได้ นิกก็ยิ้มอย่างมีความหวัง แก้มบุ๋มเดินนำเข้าร้านไป
ต้น หอม ร้องเพลงจบพอดี ลูกค้าปรบมือ รวมทั้ง พวกแก้มบุ๋ม นิก เค ป๊อป ที่เดินไปนั่งโต๊ะที่ว่าง
"ขอบคุณมากครับ"
ตั้กยังถือถาดใส่อาหารไว้ แล้วหมุนตัวมาอย่างสวย เดินโฉบไปหาคนโน้นทีคนนี้ทีเพื่อพรีเซ็นต์อาหารของที่ร้านอย่างคล่องแคล่ว พร้อมกับหอมที่โฆษณาต่อด้วย
หอมพูดเป็นภาษาอีสานความว่า
"พ่อแม่พี่น้อง ข้าวเหนียวส้มตำไก่ย่างลาบก้อยน้ำตกซกเล็ก จะกินที่นี่หรือเดลิเวอรี่ส่งถึงที่ ส่งทันใจ ส่งทุกเวลา เด้อจ้า ทั้งตำปู ตำแตง ตำหอย ต้มแซ่บ แกงอ่อมก็มีเด้อจ้า"
ลูกค้า1เรียก "พี่ต้นหอม"
ต้นและหอมหันมองพร้อมกัน
"จะเรียกใครก็เรียกคนเดียวซิ จะเรียกพี่ต้น" ต้นชี้ตัวเอง "หรือพี่หอม" ต้นชี้ที่หอม
"พี่ต้นก็ได้ครับ"
ต้นรีบเข้าไปหาลูกค้า
"จะสั่งอะไรเพิ่มเหรอจ๊ะ"
"เปล่า...ไม่ได้สั่งเพิ่ม...แต่ไอ้ที่สั่งไปตั้งนานแล้วยังไม่ได้เลย"
ตั้กตกใจนึกขึ้นมองถาดในมือ แล้วรีบเข้าไปที่โต๊ะ
"ได้ตั้งนานแล้วทำเป็นบ่น"
"อ้าว...ได้ตั้งนานแล้วทำไมไม่เอามาเสิร์ฟลูกค้า"
"ก็หนู..มัวแต่เต้นอยู่น่ะซิ"
"เอารีบๆเข้าลูกค้าหิวรู้ไม๊"
ตั้กรีบเสิร์ฟ
หอมเห็นแก้มบุ๋มกับกลุ่มนิกก็เดินมาที่โต๊ะ
"คุณนิกสนใจมั้ยจ๊ะ จะสั่งกินที่ร้านหรือให้ฉันจะส่งที่บ้าน" หอมว่า
"สนใจครับ...กินที่ร้านนี่แหละ..แล้วก็เอาทั้งหมดที่พี่หอมร้องขายเมื่อกี้นี้เลย"
หอมทำหน้าจำไม่ได้ เคป๊อปช่วยสั่งเป็นภาษาอีสาน
เคบอก"ข้าวเหนียว ส้มตำ ไก่ย่าง ลาบ ก้อย น้ำตก ซกเล็ก"
ป๊อปร่ายต่อ "ตำปู ตำแตง ตำหอย ต้มแซ่บ แกงอ่อม"
"ได้จ้า...ตามนั้น"
หอมเดินไป
"สั่งตั้งเยอะแล้วจะกินหมดเหรอ" แก้มบุ๋มถาม
"หมดซิ...เรามีเวลาตั้งเยอะ"
แก้มบุ๋มนั่งมองเบื่อหน่ายแ ต่ก็ไปไหนไม่ได้ ยอดยังมองเหตุการณ์ในร้านอยู่
บนสถานีตำรวจ เข็มกับระเบียบนั่งให้ปากคำตำรวจด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เมียเถ้าแก่โรงสีก็นั่งอยู่ไม่ห่าง
"คุณตำรวจต้องเชื่อผมนะ...ผมไม่ได้เป็นเจ้ามือ..ผมเป็นผู้ใหญ่บ้านนะ" เข็มบอก
ระเบียบบอก "ฉันก็ไม่ได้เล่น ฉันแค่มาให้กำลังใจเพื่อนๆ ชั้นเป็นเมียผู้ใหญ่บ้าน"
"ตอนผมจับผู้ใหญ่กำลังเขย่าลูกเต๋าอยู่เลย หลักฐานชัดเจนคาหนังคาเขาขนาดนี้ ผมคงช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ"
ระเบียบหน้าจ๋อยๆ เข็มเซ็งสุดขีด
จุ่นเดินเข้ามาพร้อมช่างภาพนักข่าวท้องถิ่น
"นั่นไงครับผู้ใหญ่เข็ม"
นักข่าวทั้งหมดกรูเข้าไปหาเข็มกับระเบียบที่ให้ปากคำอยู่ เข็มเห็นนักข่าวตกใจรีบกระซิบตำรวจ
"ผมขอให้คุณตำรวจปิดข่าวนี้ให้เงียบที่สุด อย่าให้พวกนักข่าวท้องถิ่นรู้ ไม่ ผมพังแน่ๆ"
จุ่นสั่งการ
"ถ่ายเลยครับ ถ่ายเลย ถ่ายให้หมดทุกซอกทุกมุม ทำข่าวขึ้นหน้าหนึ่งไปเลย"
เข็มเห็นจุ่นก็โกรธทันที
"ไอ้จุ่น แผนของเอ็งใช่มั้ย เอ็งล่อข้าเข้าวงไฮโล แล้วให้ตำรวจมาจับ เอ็งนี่มันชั่วจริงๆ"
"เฮ้ยๆๆ อะไร ใครไปล่ออะไรเอ็ง ทำผิดก็กล้ายอมรับสิวะไอ้เข็ม"
"ไอ้เลว เอ็งหลอกข้า!!! วันนี้ถ้าเอ็งไม่ตายอย่าเรียกข้าว่าลูกคน"
เข็มจะเข้าไปทำร้ายจุ่น แต่โดนตำรวจห้ามไว้ก่อน วิ่งตะครุบตัวเข็มไว้
"ที่นี่สถานีตำรวจนะครับ ใจเย็นๆ กันหน่อยครับ"
จุ่นยิ้มชอบใจ แล้วหันไปพูดกับนักข่าว
"ผู้ใหญ่เข็มเป็นคนหัวรุนแรง ติดการพนัน คนอย่างนี้เหมาะสมแล้วเหรอที่จะเป็นผู้นำชาวบ้าน"
"หุบปากเลยไอ้จุ่น ข้าไม่เคยเล่นพนัน" เข็มบอกกับนักข่าว "ฉันไม่เคยเล่นพนันจริงๆ นะ"
"หลักฐานอยู่ทนโท่ ว่าเอ็งถูกจับอยู่กลางวงไฮโล เอ็งเลิกแก้ตัวได้แล้ว"
นักข่าวเอาเครื่องบันทึกเสียงมาบันทึกบทสนทนา พลางช่างภาพถ่ายรูปเข็มไม่หยุด เข็มมองหน้าจุ่นอย่างเจ็บใจและแค้นจุ่นสุดๆ
จุ่นเดินไปประจันหน้าเข็มใกล้ๆ
"ไอ้เข็ม รางวัลผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยมหลุดออกจากมือเอ็งแล้ว เสียใจด้วยนะ ฮ่าๆๆ"
แล้วจุ่นก็เดินออกไปเข็มจะตามไป แต่ตำรวจคว้าตัวไว้
เข็มพูดดังลั่น
"ไอ้จุ่น ฝากไว้ก่อนเถอะ งานนี้มีเอาคืนแน่!"
เข็มโมโหโกรธาอย่างสุดๆ รับรองจะต้องแก้แค้นให้สาสมแน่ๆ
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 4 (ต่อ)
ยอดยังมองไปที่ร้าน ต้นหอม เห็นพวกแก้มบุ๋ม นิกยังนั่งอยู่ด้วยกัน นิกยิ้มให้แก้มบุ๋ม แต่แก้มบุ๋มหงุดหงิด
"เข้าไปจัดการดีกว่า"
ยอดจะไปแต่ก็ชะงัก ท๊อปจะเดินตามไปก็หยุดแต่ไม่ชนกัน
"ไม่ได้เด็ดขาด จะไปยุ่งทำไมวะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา"
ยอดหันหลังจะเดินออกไปแต่ก็ชะงักอีก เกือบชนกับท๊อป แล้วยอดก็หันกลับไปทางร้าน
"นี่เราจะยอมให้ยัยแก้มอยู่กับไอ้นิกจริงๆ เหรอ ไม่ได้ ต้องขวาง"
ยอดจะไป แต่ชะงัก
"แต่....เฮ้ย"
ท๊อปทนไม่ได้ผลักยอดเซไป
"โอ๊ย...จะเอายังไงวะยอด...จะช่วยหรือไม่ช่วย"
"ไม่ช่วย"
"เหรอ"
"งั้นช่วย"
ยอดเดินไปเหมือนคนกำลังหึง แบบไม่รู้ตัว
"อยากช่วยหรือว่าหึงวะเนี่ย"
ท๊อปเดินตามไป
แก้มบุ๋มกับกลุ่มนิก เห็นว่ายอดกำลังเดินมาที่ร้าน มีท๊อปเดินตามมาด้วย
"สั่งของตั้งเยอะแยะ แล้วเมื่อไหร่ของจะมาล่ะ" แก้มบุ๋มถาม
"เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น"
แก้มบุ๋มลุกขึ้นหงุดหงิด
"งั้นกลับ"
"มาแล้ว" เคบอก
"อะไรมา" แก้มบุ๋มถาม
"ยอด" ป๊อปบอก
ทั้งหมดหันไปมองทางหน้าร้าน เห็นยอดกับท๊อปเดินมา สองคนเดินผ่านดาร์ลิ่งพอดี ดาร์ลิ่งหยุดมองสงสัย
แก้มบุ๋มยิ้มเหมือนว่าพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยอย่างไม่รู้ตัว
ตั้กถือถาดอาหารมาถือพอดี
"อาหารที่สั่งมาแล้วจ้า"
ทุกคนหันกลับไปทางตั้ก ตั้กตกใจ
"อะไรเหรอ...ชั้นทำอะไรผิดเหรอ"
ยอดมาถึงโต๊ะ
"พ่อให้มาตามกลับบ้าน" ยอดบอก
ท๊อปพึมพำกับตัวเอง "โกหก"
แก้มบุ๋มได้โอกาสเล่นตามยอด
"พ่อตามเหรอ....งั้นต้องรีบไปแล้วนะนิก"
แก้มบุ๋มลุกขึ้น แต่นิกรีบจับแขนไว้
"กินก่อนซิ...สั่งมาตั้งเยอะแล้วใครจะช่วยกินล่ะ"
"ผมเอง" เคบอก
"ใช่....ลาภปาก"
นิกหันควับไปหาลูกน้อง จ้องจะเอาเรื่อง
ยอดได้จังหวะรีบเข้าไปแกะมือแล้วดึงแก้มบุ๋ม แต่นิกไม่ยอมดึงแก้มบุ๋มไว้ แก้มบุ๋มสบัดมือทำให้นิกมือหลุดเซไปชนกับตั้ก ของในถาดเทใส่นิกเต็มไปหมด ทุกคนตกใจ
ดาร์ริ่งเห็นเหตุการณ์ก็เอามือปิดปากมอง
"หิวก็ไม่บอก" ตั้กบอก
"เฮ้ย ไอ้ยอด! เอ็งตาย"
นิกพุ่งเข้าไปจะเล่นงานยอด แต่ลื่นของที่พื้นล้มลง
"ฮ่วย คุณนิก" ตั้กอุทาน
"เฮ้ยลูกพี่โดนทำร้าย" ป๊อปบอก
เค ป๊อป พุ่งเข้าไปจะเอาเรื่องยอด แต่ก็ลื่นกับของที่พื้น ล้มทับนิก
"เฮ้ย หาเรื่องกันนี่หว่า" เคบอก
"โอ๊ย...ไอ้พวกโง่เอ้ย" นิกบอก
"พวกนายซุ่มซ่ามเอง" ยอดว่า
"กลับก่อนนะ พ่อตาม"
ยอด แก้มบุ๋มเดินไป มีท๊อปเดินตามด้วย สามคนเดินผ่านดาร์ริ่ง ดาร์ลิ่งเดินตามไปอยากรู้สุดๆ นิกพยายามจะลุกแต่ก็ลื่นล้มใส่เคป๊อป อีก
"ไอ้ยอด มึงแกล้งกู หยุดนะ" นิกสั่งเค ป๊อบ "จัดการมัน!"
เค ป๊อป พยายามลุกก็ล้มใส่นิก ทั้งสามล้มลุกคลุกคลาน ตั้กยืนมองขำๆไม่ช่วย
"เอาเละหมดแล้ว"
โทรศัพท์เคดังขึ้น เคหยิบโทรศัพท์มาดู แล้วก็รีบกดรับ
"ครับเสี่ย..อ๋อโทรศัพท์คุณนิกตกน้ำครับ...ตกยังไง...เรื่องมันยาวครับผมขอเวลาเล่าซักสิบห้านาที"
เคสะดุ้งสุดตัวเพราะโดนเสี่ยด่า ป๊อปค่อยพยุงนิกให้ยืนขึ้นได้แล้ว นิกฟังการสนทนาของเคไปด้วย
"ได้ๆๆๆๆได้ครับเสี่ย ผมจัดให้ครับ" เควางสายไป
"พ่อว่าไง" นิกถาม
เคตวาดใส่นิก
"กูไม่มีเวลาขนาดนั้น"
"เฮ้ย....มาว่ากันทำไมเนี่ย"
ป๊อปบอก "ไอ้เคมันคงแค่จะทำให้เหมือนที่เสี่ยพูดน่ะครับ...คุณนิกจะได้เข้าถึง"
นิกตวาดใส่ป๊อป...นิสัยเหมือนพ่อ "เฮ้ยแล้วมันใช่เรื่องไม๊ล่ะ"
เคกับป๊อปมองหน้ากัน
เคบอก "พ่อลูกเหมือนกันแป๊ะเลย"
ตั้กทนรอไม่ได้
"แล้วจะรู้เรื่องไม๊ว่าเสี่ยโทรมาเรื่องอะไร"
"อ๋อใช่...เสี่ยบอกให้คุณนิกกลับไปเฝ้าบ้านด่วนเสี่ยมีธุระสำคัญต้องไปทำ" เคบอก
"เหรอ....บ้านมันจะหายรึไงถึงต้องให้ชั้นกลับไปเฝ้า" นิกบอก
เคยื่นโทรศัพท์ให้นิก
" โทรไปบอกเองมั้ยอ่ะ"
"กลับบ้าน" นิกบอก
ทั้งหมดเดินออกไปตัวเปื้อนส้มตำ
"แล้วค่าอาหารล่ะ"
ทั้งสามคนเดินมาถึงทางแยกในตลาด แก้มบุ๋มเดินแยกไปทันที ยอดมองงงๆแล้วเรียก
"เดี๋ยวแก้ม"
"มีอะไร"
ดาร์ลิ่งตามมาแล้วรีบหลบ อยากรู้เรื่องสุดๆ
"ไม่ ขอบ อก ขอบ ใจ สักคำเหรอ"
"ไม่มีใครขอให้นายมาช่วยนี่ แล้วถึงนายไม่ช่วยชั้นก็เอาตัวรอดได้"
ท๊อปมองยิ้ม
"ผมช่วยคุณในฐานะพลเมืองดี"
ท๊อปอุทาน "โห้..พระเอก"
"นี่อย่าทำตัวเป็นพระเอกเที่ยวเรียกร้องคำขอบคุณจาก...."
"นางเอก"
แก้มบุ๋มมองท๊อปอย่างหมั่นใส้ ท๊อปเอามือปิดมากนิ่ง
"ก็ได้...ขอบใจนะ....พอใจรึยัง"
แก้มบุ๋มพูดจบเดินไป
"ก็แค่เนี่ย....กลัวดอกพิกุลจะร่วงเหรอ"
แก้มบุ๋มหันมาค้อน ยอดกับท๊อปตกใจ แก้มบุ๋มเดินไป
"นายนี่ขี้หึงเหมือนกันนะ"
"ใครหึงใคร"
ยอดไม่ตอบเดินกลับไป ท๊อปยิ้มๆแบบรู้ทัน เดินหนีไปอีกทาง
ดาร์ลิ่งเดินมาจากที่ซ่อน เอามือทาบอก
"อกอีกแป้น แล่นเข้าตึกแขก อกต้องแตกตายแน่ ขุ่นแม่ขา ไม่อยากจะเชื่อ อิมพิสสิเบิ้ล พี่ยอดหึงยัยแก้มเหรอ โอ้ มาย ก็อด"
บนสถานีตำรวจ เข็มเซ็นเอกสารประกันตัวเสร็จ เข็มกับระเบียบก็เดินออกมา พร้อมกับกลุ่มเมียเถ้าแก่และเพื่อน
พอออกมาก็เห็นเสี่ยสุชาติยืนอยู่ ท่าทางสง่ามาก
เมียเถ้าแก่โรงสีเห็นรีบเดินเข้ามาขอบคุณสุชาติ
"ขอบคุณมากนะเสี่ย ถ้าไม่ได้เสี่ย ฉันคงต้องนอนคุกทั้งคืนแน่ๆ"
"ไม่ต้องขอบคุณอั๊วหรอกคนกันเองทั้งนั้น เจ๊เดือดร้อนอั๊วก็ต้องช่วย แล้วไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวอั๊วเคลียร์กับสามีเจ๊เอง"
กลุ่มเมียเถ้าแก่โรงสีและเพื่อนขอบคุณสุชาติเสร็จก็เดินออกไป
สุชาติยิ้มให้เข็ม เข็มมองอย่างรู้ทัน เข็มหันไปสั่งระเบียบ
"แม่ไปรอที่รถก่อนนะ"
ระเบียบเดินออกไป
สุชาติสีหน้าเครียด เข็มมองสุชาติอย่างคาดไม่ถึง
สุชาติถอนใจ
"อั๊วรู้มานานแล้วว่าผู้ใหญ่จุ่นอยากหาทางล้มลื๊อ ผู้ใหญ่จุ่นกลัวว่าลื๊อจะดีกว่าเด่นกว่าดังกว่า อั๊วไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าอีจะกล้าใส่ร้ายว่าลื๊อ จ่ายเงินใต้โต๊ะซื้อรางวัล หนำซ้ำยังแจ้งตำรวจมาจับเมียลื๊ออีก ใจคอผู้ใหญ่จุ่นกะเหยียบให้ลื๊อจมดินเลยหรือไง"
"คิดไว้แล้วเชียวว่ามันกุเรื่องขึ้นมาเอง เรื่องที่ฉันยัดเงินซื้อรางวัลใต้โต๊ะ" เข็มว่า
"แต่อั๊วไม่อยากให้ลื๊อไปแก้แค้น จบแค่นี้ได้มั้ย ถือว่าอั๊วขอ"
"จบได้ยังไง ฉันทำผิดอะไร มันมาหาเรื่องฉันก่อนนะ"
"แต่ถ้าลื๊อไม่จบ ปัญหามันก็จะใหญ่ขึ้นนะ เชื่ออั๊วเถอะ จบกันแค่นี้ ส่วนเรื่องชื่อเสียงของลื๊อที่จะเสียหาย อั๊วจะช่วยเคลียร์ให้เอง อั๊วรู้จักนักข่าวเยอะ อั๊วจะช่วยแก้ข่าวให้"
สุชาติยิ้มให้เข็มอย่างอ่อนโยน เข็มเข้าไปกอดสุชาติอย่างขอบคุณ
"เสี่ยเป็นคนดีจริงๆ แต่งานนี้ฉันจบแค่นี้ไม่ได้! ในเมื่อมันทำให้ชื่อเสียงฉันฉาวโฉ่ ฉันก็ทำให้มันเหม็นฉาวโฉ่ได้เหมือนกัน"
เข็มก็เดินออกไปอย่างหัวเสีย แค้นจุ่นสุดขีด
สุชาติมองตาม ยิ้มร้ายๆ ออกมาอย่างสะใจ สุชาติมองไปทางเข็มอย่างเจ้าเล่ห์ที่ยุยงให้ทะเลาะสำเร็จ
ช่วงหัวค่ำ จุ่นนั่งกินข้าวอารมณ์ดี หงส์เดินเอาอาหารมาวาง
"พ่อไปทำผิดอะไรมารึเปล่า..ถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้" หงส์ถาม
"เอ้ยแม่....คนอารมณ์ดีต้องทำเรื่องดีๆซิ"
แก้มบุ๋มเดินกลับเข้าบ้านมา
"เป็นสาวเป็นนางกลับบ้านซะค่ำเชียว"
"เดินมานะพ่อไม่ได้เหาะจะได้เร็ว"
จุ่นสะดุ้ง
"นั่นไง"
"ก็ลูกสาวเราโตแล้วก็ต้องมีธุระปะปังกันบ้างซิ..หรือจะไม่ให้ลูกสาวเรามีเพื่อนเลย"
ยังไม่ทันที่จุ่นจะเถียง หงส์หันไปเห็นปุยฝ้ายก็เดินมาจากนอกบ้านเข้ามา
จุ่นบอก "นั่นไง...น้องสาวกลับบ้านช้ากว่าพี่สาวอีก"
"หนูเดินนะพ่อ...ถ้าจะให้กลับบ้านเร็วก็ซื้อรถให้หนูซิ"
"ซื้อรถให้แกเหรอนังฝ้าย...ถ้าแกมีรถสองยามจะถึงบ้านรึเปล่าก็ไม่รู้" หงส์บอก
"แม่นี่สองมาตราฐานนะ....ทีลูกสาวคนโตล่ะให้ท้าย พอลูกสาวคนเล็กก็ว่า" จุ่นบอก
"ก็นิสัยมันสองเหมือนกันซะที่ไหนล่ะ"
"พอก่อนจ๊ะพ่อจ๋าแม่จ๋า หนูมีข่าวด่วนช่วงเย็นมาบอก"
"เรื่องอะไรเล่าเร็วจะได้กินข้าวหิว" แก้มบุ๋มว่า
แก้มบุ๋มลงนั่ง ปุยฝ้ายเริ่มเล่าข่าว
"เมื่อเวลาประมาณ16นาฬิกา"
จุ่นบอก "ไม่เป็นไรนะ ถ้าจะลีลาล่ะก็เล่าหลังกินข้าวเลย"
ปุยฝ้ายพูดนิ่งๆเพราะไม่รู้เบื้องหลัง
"ผู้ใหญ่เข็มกับแม่ระเบียบโดนจับ"
หงส์ถาม
"อ้าว...เหรอ...เรื่องอะไรล่ะ"
ผู้ใหญ่จุ่นยิ้มสะใจเพราะเป็นคนจัดการเอง
"เห็นเค้าบอกว่า ผู้ใหญ่เข็มเป็นเจ้ามือเปิดวงไฮโลที่ โกดังเสี่ยโรงสี"
"หา....ดีนะ แม่ไม่ได้ไปด้วยไม่งั้นคงติดร่างแหไปด้วยแบบไม่รู้อีโน่อีเน่..ใช่ไม๊พ่อ"
หงส์ แก้มบุ๋ม ปุยฝ้ายหันมองจุ่น จุ่นไม่รู้ตัวอยู่ในภวังค์ ยิ้มแบบผู้ร้ายเพราะแผนสำเร็จด้วยดี สามสาวลุกขึ้นไปจ้องจุ่น จุ่นถอยภวังค์ เห็นสายตาสามสาว
"เฮ้ย"
"พ่อไปทำผิดอะไรมารึเปล่า...ทำไมยิ้มเป็นผู้ร้ายแบบนี้" แก้มบุ๋มถาม
"หรือว่าพ่อมีส่วนที่ผู้ใหญ่เข็มโดนจับ" ปุยฝ้ายถาม
จุ่นทำตาโตทำหน้าไม่รู้เรื่อง เหมือนว่าไม่ได้ทำ
หงส์ดึงจานข้าวออกมาถือไว้
"ถ้าไม่เล่าเรื่องมาทั้งหมดรับรองไม่ได้กินข้าวแน่"
ทุกคนมองจุ่น จุ่นตัดสินใจว่าจะเล่าดีรึเปล่า
เวลาเดียวกัน ยอดโผเข้ากอดระเบียบ แล้วก็หันมาหาผู้ใหญ่เข็ม
"พ่อจ๋า แม่จ๋า ขวัญเอ๊ยขวัญมานะ ไหนแม่บอกว่าเลิกแล้วไง"
"แม่ยั้งใจไว้ไม่อยู่ อุตส่าห์เอาธรรมมะเข้าข่มแล้วนะ" ระเบียบบอก
"ไม่รู้จักเข็ด ชื่อเสียงที่ฉันสร้างมาต้องมาป่นปี้เพราะความสนุกของเธอคนเดียวเลย" เข็มบอก
ระเบียบสีหน้าจ๋อยๆ ที่ทำให้เข็มเดือดร้อนไปด้วย
"แล้วพ่อกับแม่ออกจากคุกมาได้ยังไงล่ะจ๊ะ"
"ก็ต้องขอบคุณเสี่ยสุชาติที่เป็นธุระไปประกันเราออกมาน่ะซิ"
"เสี่ยสุชาติเค้ามีน้ำใจกับพวกเรามากนะ เราต้องไม่ลืมบุญคุณของเค้าในครั้งนี้นะ" ระเบียบบอก
"แล้วเสี่ยสุชาติเค้ารู้ได้ยังไงว่าพ่อกับแม่โดนจับ"
เข็มกับระเบียบอึ้งไปเพราะไม่ทันได้นึกเรื่องนี้
"หรือว่าคนของเสี่ยสุชาติ เค้าคงโทร.ไปบอกกันเนอะ" ระเบียบว่า
"ก็เป็นไปได้..เพราะเสี่ยเค้าเป็นคนกว้างขวาง คนรู้จักแล้วก็นับถือแกเยอะ นี่ดีนะที่เสี่ยรู้เรื่องเร็ว ถ้าช้าแบบเอ๊งนะไอ้ยอด รับรองคืนนี้พ่อกับแม่นอนมุ้งสายบัวแน่"
ยอดทำเป็นไม่เข้าใจ
"ดีพ่อ เปลี่ยนบรรยากาศไงจะได้ไม่เช็ง"
ยอดพูดจบเดินหนีไป
เข็มกลับมาแค้น
"เพราะไอ้จุ่นแท้ๆ..เราสองคนเกือบต้องติดคุกแล้ว"
"เพราะชั้นมากกว่าที่ยับยั้งชั่งใจไม่เป็น"
ยอดได้ยินชะงักหันกลับมาแอบฟังทันที
"ไอ้จุ่นมันวางแผน"
จุ่นเล่าให้แม่ลูกทั้งสามฟัง
"เปล่านะชั้นไม่ได้วางแผนอะไรทั้งนั้น"
ทุกคนมองหน้าจุ่นไม่เชื่อ
"ก็มีแผนนิดหน่อย...ที่จริงแค่อยากให้ไอ้เข็มมันเห็นตอนเมียมันโดนจับเล่นไฮโล"
"แล้วยังไงพ่อ"
"มันผิดแผนไปนิด...ไอ้เข็มมันไปเร็ว แล้วตำรวจกว่าจะรวมตัวได้ก็เลยไปช้ากว่าไอ้เข็ม...เออแต่ก็ดีนะ ตอนตำรวจไปถึงไอ้เข็มกำลังถือถ้วยไฮโล ตำรวจเลยนึกว่า ไอ้เข็มมันเป็นเจ้ามือ...ฮ่าๆๆ"
จุ่นหัวเราะมีความสุขที่แกล้งเข็มได้ สามสาวไม่มีใครหัวเราะ จุ่นหยุดนิ่ง
หงส์บอก
"พรุ่งนี้ไปขอโทษเค้าเลยนะพ่อ เราสองหมู่บ้านอยู่ติดกัน ต้องปรองดองกันไว้"
"ไม่ ชั้นไม่ผิด...ชั้นเรียกตำรวจไปจับคนทำผิด..ทำไมต้องขอโทษด้วย"
ปุยฝ้ายเข้าข้างพ่อ "จริงด้วย ชั้นเห็นด้วย"
"งั้นก็ไม่ต้องกินข้าวเย็นมันทั้งพ่อทั้งลูกเลย...จะเอาไปเทให้หมามันกิน"
หงส์จับจานกับข้าว แก้มบุ๋มจับมือแม่ไว้
"เดี๋ยวแม่.."
"ทำไม..เอ๊งจะเข้าข้างพ่อเอ๊งอีกคนเหรอ"
"เปล่าจ๊ะ..จะบอกว่าถ้าแม่เอาไปเทตอนนี้ ชั้นที่เป็นฝ่ายแม่จะอดกินไปด้วย"
"เออ...จริง"
จุ่นลุกขึ้น
"เออไม่กินก็ได้....ออกไปกินที่ตลาดดีกว่า"
"ไปด้วยนะพ่อ"
"ได้...ไปพวกเรา"
หงส์ไม่ได้มองพูดนิ่งๆน่ากลัว
"ใครออกไปจากบ้านตาย"
จุ่นกับปุยฝ้ายขนลุกซู่ หยุดนิ่ง
"ไม่ไปแล้วเหรอ" แก้มบุ๋มถาม
"ไม่ไปดีกว่า...อยู่ฝ่ายแม่ดีกว่าเนอะๆๆๆแม่เนอะ" ปุยฝ้ายเข้าไปกอดหงส์อ้อน
"จริงด้วย...อยู่ฝ่ายแม่ดีกว่า"
จุ่นทำท่าจะโผเข้าไปหา หงส์ยกมือห้าม
"ไม่ต้องเลย... ถ้าไม่ไปขอโทษผู้ใหญ่เข็มก็ไม่ต้องมาอ้อน"
"ไม่ก็ไม่" จุ่นคว้าแก้วน้ำบนโต๊ะยกดื่ม "เอาน้ำลูบท้องไปก่อนก็ได้"
"แล้วกินทำไมล่ะจะเอาน้ำลูบท้องไม่ใช่เหรอ" แก้มบุ๋มบอก
"แหม..นี่แกลูกสาวชั้นจริงรึเปล่าเนี่ย"
"อ้าวอย่าพาลซิพ่อ"
หงส์ตักข้าวใส่จานให้นิดนึง ส่งให้
"เอานี่... อย่างน้อยก็มีทำความดีอยู่บางส่วนนะ"
แก้มบุ๋มหน้าเครียดคิดเรื่องที่พ่อไปแกล้งผู้ใหญ่เข็ม
คืนเดียวกัน ยอดนั่งเหม่อคิดถึงเรื่องของแก้มบุ๋ม
เขานึกถึงตอนที่ แก้มบุ๋มก้มลงเป่าปากให้ยอดอีกครั้ง ในขณะที่เมาท์ทูเมาท์ ยอดก็ลืมตาขึ้น แก้มบุ๋มตกใจ ยอดสำลักน้ำออกมาแล้วก็หายใจแรงมากเพราะต้องการอากาศ
แก้มบุ๋มดีใจมาก ก้มลงกอดยอดด้วยความลืมตัว ยอดก็พอจะรู้ได้ว่าตัวเองเพิ่งจะฟื้นเพราะยังงงๆอยู่แต่ด้วยความดีใจ ยอดกอดแก้มบุ๋มตอบในท่านอน ทำให้ทั้งสองคนเหมือนนอนกอดกัน
ยอดและแก้มบุ๋มใบหน้าใกล้ชิดกันมาก แล้วแก้มบุ๋มก็หยุดชะงักดึงตัวขึ้น แต่ยอดไม่ยอมปล่อย
"ปล่อย"
"เดี๋ยวซิ...นี่ผมยังไม่ตายใช่ไหม"
"ใช่...แต่ถ้านายไม่ปล่อยชั้น...นายตาย"
ยอดยังยิ้มแล้วก็กอดแก้มบุ๋มไว้ แก้มบุ๋มพยายามดึงตัวออกแต่ไม่สำเร็จ ก็ตัดสินใจก้มหน้าเข้าหาอกของยอดแล้วกัดเต็มแรง
"โอ๊ย"
ยอดนั่งยิ้มอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข แล้วยังคิดต่อ
แก้มบุ๋มขี่จักรยานจะไปส่งยอดที่บ้าน
"ขอบใจนะทำแผลให้ แล้วยังจะขี่รถไปส่งผมอีก"
"ชั้นกลัวนายมาตายอยู่แถวบ้าน โชคดีที่นายไม่แพ้พิษต่อ ไม่งั้นป่านนี้ได้ไปนอนในโลงแล้ว"
"ผมเป็นหนี้บุญคุณคุณอีกแล้ว"
"ฉันถือว่าฉันทำบุญทำทาน อ้อ ถามอะไรหน่อย นายคิดจะแกล้งชั้นแล้วทำถึงเปลี่ยนใจล่ะ"
ยอดมองแก้มบุ๋มอย่างจริงใจ
"ก็...ผม...ก็ไม่รู้เหมือนกัน"
แก้มบุ๋มถอนหายใจ "ไม่น่าถามไร้สาระ" แก้มบุ๋มขี่รถหลบทางขรุขระข้างหน้า
ยอดเซก็เลยเอามือกอดเอวแก้มบุ๋มเพราะกลัวตก หน้ายอดก็เลยอยู่ใกล้กับหน้าแก้มบุ๋ม
แก้มบุ๋มตกใจเบรกจักรยาน ยอดเซไปข้างหน้า จมูกโดนแก้ม แก้มบุ๋มยิ่งโกรธปล่อยจักรยานแล้วกระโดดหนีทำให้จักรยานจะล้ม ยอดก็เกือบล้ม แต่ประคองจักรยานไว้ทัน
แก้มบุ๋มเอามือเช็ดที่แก้ม ที่โดนยอดหอม
ยอดยิ้มแล้วก็เม้มปาก แล้วก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 4 (ต่อ)
แก้มบุ๋มนั่งอยู่ที่ระเบียงวิวสวยๆ กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
ก่อนหน้านี้ ...
"เดี๋ยวแก้ม"
"มีอะไร"
"ไม่ ขอบ อก ขอบ ใจ สักคำเหรอ"
"ไม่มีใครขอให้นายมาช่วยนี่ แล้วถึงนายไม่ช่วยชั้นก็เอาตัวรอดได้"
ท๊อปมองยิ้ม
"ผมช่วยคุณในฐานะพลเมืองดี"
ท๊อปอุทาน "โห้..พระเอก"
"นี่อย่าทำตัวเป็นพระเอกเที่ยวเรียกร้องคำขอบคุณจาก...."
"นางเอก"
แก้มบุ๋มมองท๊อปอย่างหมั่นใส้ ท๊อปเอามือปิดมากนิ่ง
"ก็ได้...ขอบใจนะ....พอใจรึยัง"
แก้มบุ๋มพูดจบเดินไป
"ก็แค่เนี่ย....กลัวดอกพิกุลจะร่วงเหรอ"
แก้มบุ๋มหันมาค้อน ยอดกับท๊อปตกใจ แก้มบุ๋มหันกลับเดินไป
แก้มบุ๋มนั่งยิ้มๆขำๆ กับตัวเอง
"...พระเอก..."
"ก็ใช่น่ะซิ...หล่อขนาดนี้จะให้เป็นผู้ร้ายเหรอ" ยอดว่า
แก้มบุ๋มได้ยินเสียงก็หันไปเห็นเป็นยอดยืนมอง
"เฮ้ย...นาย...มาได้ไงเนี่ย"
"มาอะไร...ชั้นอยู่นี่...นี่บ้านชั้น"
แก้มบุ๋มตกใจ
"บ้านนายเหรอ"
"เออ"
แก้มบุ๋มยังตกใจ ขยี้ตาแล้วมองใหม่
"พ่อ"
"เออ..ก็พ่อน่ะซิ...นี่เอ๊งเป็นอะไรรึเปล่าพูดจาแปลกๆ...ไม่สบายเหรอ"
จุ่นเดินมาเอามือจับหน้าผากว่าตัวร้อนรึเปล่า
"ปะ...ปะ...เปล่าจ๊ะพ่อ"
นอนพักซะบ้างนะ...หมู่นี่เอ๊งท่าทางแปลก...หรือว่า....เอ๊งมีแฟนเหรอ"
แก้มบุ๋มทำดุ "พ่อ"
จุ่นพูดขำๆ
"ล้อเล่นแค่นี้ทำไมต้องดุกันด้วย...เรานี่เหมือนแม่ ถอดกันมาเลย"
ผู้ใหญ่จุ่นแกล้งลูกแล้วก็เดินไป ทิ้งให้แก้มบุ๋มนั่งเครียดอยู่คนเดียว
"เป็นอะไรนะ..ทำไมต้องคิดถึงเค้าด้วย"
พอดีเสียงโทรศัพท์ดัง เป็นSMS แก้มบุ๋มหยิบโทรศัพท์มาดู เป็นชื่อยอดส่งข้อความ SMS
"อะไรเนี่ย...ทำไมนายยอดส่งข้อความมาหาเรา"
แก้มบุ๋มรีบกดดู
"พรุ่งนี้ถ้าแก้มว่างออกมาเจอได้รึเปล่าครับ...ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย"
แก้มบุ๋มตกใจ
"สงสัยเรื่องที่พ่อเราทำให้พ่อเขาต้องเกือบติดคุกแน่ๆเลย"
แก้มบุ๋มถอนหายใจเครียดแล้วก็พิมพ์SMSตอบ
ยอดนั่งจ้องโทรศัพท์อยู่..แล้วก็ดังจริงๆ เป็นเสียงSMS ยอดรีบเปิดดู
"ได้...ที่ไหนกี่โมงบอกมา"
ยอดยิ้มอย่างมีความสุข แล้วก็ก้มหน้าพิมพ์SMS ส่งต่อไปบอกที่นัดเจอ
เช้าวันใหม่ พระอาทิตย์ขึ้น ผู้คนเดินไปมาในตลาด หน้าร้านเสริมสวยมีป้ายบอกว่า “เปิด”
ในร้านเสริมสวย ดาร์ลิ่งเมาส์ให้สวยและต่ายฟังอย่างเมาส์มันส์สุดๆ ดาร์ลิ่งเล่ามันส์ปากมาก
"ฉันเห็นเต็มสองตา ตาปลากับตาตุ่มฉันก็เห็น งานนี้คอนเฟิร์มเลยว่า มีซัมติงจิงกะเบลกันชัวร์ เอาหัวเป็นประกัน ฟันเฟิร์ม พี่ยอดชอบยัยแก้มล้านเปอร์เซ็นต์"
ต่ายบอก "เว่อร์แล้วอีลิ่ง"
"ไม่เว่อร์ชั้นเห็นจริงๆ เมื่อวานตอนเย็น ชั้นเดินกลับบ้านผ่านหน้าร้านพี่ต้นหอม ฉันเห็นพี่ยอดดึงแย่งพี่แก้มจากคุณนิก แล้วคุณนิกก็เซไปชนของหกเต็มร้าน"
"แล้วทำไมเพิ่งมาเล่า" ต่ายถาม
"ก็เห็นเมื่อวานเย็นตอนลาไปทำธุระ"
"แล้วได้ทำธุระไม๊"
"เอะนังนี่...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วยเฮอะ"
"ไม่เกี่ยวแต่อยากรู้."
สวยนั่งคิดกับสิ่งที่ดาร์ลิ่งบอกแล้วก็พูดขึ้นมาลอยๆ
"ยอดหึงแก้มบุ๋ม....เป็นไปไม่ได้ สองคนนั้นเป็นคู่แค้นกันมาตั้งนมตั้งนาน"
ดาร์ลิ่งยืนยัน "จริง...เจ๊"
ด้านนอกร้าน ยอดเดินที่หน้าร้านมองซ้ายมองขวาเหมือนจะหาใคร แล้วยอดก็เดินไป
"นั่นพี่ยอด...ไปถามเลยไหม จะได้รู้เรื่อง" ต่ายบอก
ต่ายจะลุกไป สวยขัดขาไว้ ต่ายหัวเกือบทิ่ม
"ใครเค้าจะบอก...ที่ชั้นว่าไม่ใช่เรื่องจริง...ก็เพราะพ่อของทั้งสองคนเป็นคู่อริกัน ทะเลาะกันแทบจะฆ่ากันตายอยู่แล้ว"
"แต่ก็ไม่เคยฆ่ากันซะที" ต่ายว่า
ดาร์ลิ่งชักไม่แน่ใจ "หรือว่าชั้นดูผิด"
"ดูผิดเรื่องอะไร"
"นังต่าย...นี่แกแกล้งชั้นใช่ไม๊ ไม่ได้โง่ใช่ไม๊"
แก้มบุ๋มเดินมาหยุดที่หน้าร้านมองหาใครบางคน แล้วก็เดินไปทางเดียวกับยอดที่ไป
สวยพึมพำเสียงดัง "แก้มบุ๋ม"
ทุกคนหันขวั่บไปมองทางหน้าร้าน
"สองคนนี่ท่าทางน่าสงสัยนะ" ต่ายว่า
"เชื่อชั้นรึยัง"
"ยัง.... ในฐานะเป็นซีเอ็นเอ็นประจำตลาด เจ๊ต้องตีแผ่เรื่องนี้ให้สังคมรับรู้" สวยบอก
สวย ดาร์ลิ่ง ต่าย มองหน้ากันอย่างอยากรู้เรื่องของชาวบ้านสุดๆ
"ตีแผ่ยังไงเจ๊" ต่ายถาม
"ปิดร้านแล้วตามไปดู เพราะ...."
สวย ต่าย ดาร์ลิ่งจับมือกันบอก
"เรื่องของชาวบ้านคืองานของเรา ลุย"
ทั้งหมดวิ่งออกจากร้านไปทันที สวยวิ่งกลับมาหมุนป้ายร้านปิดมาให้ลูกค้าเห็น
ยอดเดินมาหยุดมองว่าจะไปทางไหนแล้วก็เลี้ยวไป
แก้มบุ๋มโผล่มาจากทางเดียวกับยอด มาหยุดที่เดียวกันมองทางแล้วก็เลี้ยวไปทางตรงข้ามกับยอด
ซักพัก สวย ต่าย ดาร์ลิ่ง เดินเร็วมาแล้วก็มาหยุดมองรอบๆ
"เห็นหลังไวๆหายไปไหนแล้ว"
ยอดเดินกลับมา สวย ต่าย ดาร์ลิ่ง เห็นก็ตกใจกระโดดหลบกันคนละทาง ดาร์ลิ่งผลักต่ายหลุดไปทางกองขยะ
ต่ายร้อง "เฮ้ย"
ยอดมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครก็เดินไปทางที่แก้มบุ๋มไป
แก้มบุ๋มเดินมาประจันหน้ากับยอด
"นายมีเรื่องสำคัญอะไรเหรอ"
ยอดมองซ้ายมองขวาแล้วก็จับมือแก้มบุ๋ม
"คุยตรงนี้ไม่ได้"
ยอดลากแก้มบุ๋มไป
สวย เดินเข้ามา ปัดเสื้อผ้า มองทางที่ทั้งคู่เดินไป ดาร์ลิ่งโผล่มาปัดเสื้อผ้าเหมือนกัน แล้วก็มองไปทางต่าย
สวย ดาร์ลิ่งอุทาน "เฮ้ย....ต่าย"
ต่ายเดินมา บนหัวเต็มไปด้วยผักที่อยู่ในกองขยะผัก
"นังต่าย...ไปทำอะไรมา" ดาร์ลิ่งถาม
"ก็แกน่ะแหละผลักชั้นหัวทิ่มเข่งขยะเลย"
"แกสองคนนี่ไร้สาระจริง" สวยบอก
สวยบ่นเสร็จ รีบตามยอดกับแก้มบุ๋มไป
"แล้วตัวเองมีสาระมากเลยนี่"
"พี่สวยเค้ามีสาระนะ...สาระแนไง"
ทั้งสองหัวเราะกับมุกที่ว่าสวย แล้วรีบตามไปทันที
แก้มบุ๋มดึงมือยอดที่ดึงเดินไปจนหลุดแล้วก็หยุดมอง
"มีอะไรนัดชั้นมาทำไม"
ยอดอึกอัก ไม่กล้าบอก
"เป็นเรื่องที่พ่อชั้น ทำให้พ่อนายถูกจับ..ชั้นขอโทษแทนพ่อด้วย"
ยอดตกใจ
"ไม่ใช่เรื่องนั้น"
"อ้าวแล้วเรื่องอะไรล่ะ...งั้นเอาคำขอโทษชั้นคืนมา...แล้วบอกมาเลยว่าเรื่องสำคัญอะไร ทำไมต้องนัดเจอกันแบบนี้ด้วย"
"คือ...เออ...คือ"
สวย ต่าย ดาร์ลิ่งมาถึงพอดี ก็หามุมหลบแอบดูสองคนทันที ทั้งสามยืนซ้อนกันอยู่
แก้มบุ๋มตวาด "นายยอด"
ยอดตกใจรีบพูด "คือผมไม่อยากให้คุณไปสนิทกับนายนิก"
แก้มบุ๋มสงสัย "ทำไม..ชั้นจะสนิทกับใครมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย"
สวย ต่าย ดารลิ่ง ชะเง้อเข้าไปฟัง เพราะได้ยินไม่ชัด ดารลิ่งเบียดต่าย ต่ายมองค้อนไม่พอใจ
"ก็นายนิกมันเป็นคนนิสัย...แบบว่า..."
"เองงี้..เอาเป็นว่าฉันไม่เคยคิดอะไรกับนิกเลย"
"ไม่คิด...แต่คุณก็ยอมให้มันเข้าถึงตัว ยอมสนิทกับมันด้วย แบบนี้ เดี๋ยวก็ต้องมีครั้งที่สอง สาม สี่ ห้า"
"แต่ถึงจะมีครั้งที่ หก เจ็ด แปด เก้า แล้วนายยุ่งอะไรด้วย"
"ก็ฉันไม่ชอบที่เห็นเธออยู่ใกล้กับผู้ชายคนอื่น!"
ยอดเผลอบอกความในใจออกไป แก้มบุ๋มเดินไปประจันหน้าจ้องตา
สวย ต่าย ดาร์ริ่ง ตกใจกับพูดของยอด ดาร์ริ่งยิ่งเบียดต่ายมากขึ้น ต่ายเริ่มไม่พอใจมากขึ้น
"ทำไม"
ยอดอึกอัก
"ก็...ชั้น...ไม่รู้"
"ไม่รู้ไม่ได้!" แก้มบุ๋มคาดคั้น
"นายยุ่งกับฉันทำไม มันเกี่ยวอะไรกับนาย ฉันจะสนิทกับใครมันก็เรื่องของฉัน"
"แต่ไอ้นิกมันดูไม่น่าไว้ใจ ชั้นเห็นที่สะพาน ไอ้นิกมันวางแผนกับพวกมันให้เธอทำมือถือมันตกน้ำเพื่อเป็นข้ออ้างพาเธอไปเที่ยว ไม่แน่นะ มันอาจจะหาทางกินตับเธออยู่ก็ได้"
"นี่นายแอบตามชั้น…เหมือนกับว่านายชอบชั้น"
ยอดอึ้งตะลึงไป
"ฉันชอบเธอเหรอ...ฉันไม่ได้ชอบเธอ ให้ฉันนอนยัน ตีลังกายัน ฉันรับรองว่าไม่มีคำว่าชอบหลุดจากเศษเสี้ยวของความคิดฉันแม้แต่นิดเดียว"
แก้มบุ๋มมองยอดแปลกๆ ที่ยอดปฏิเสธเสียงแข็งขนาดนั้น
ดาร์ลิ่งยิ่งอยากรู้เบียดต่ายจน ต่ายต้องถอนตัวออกมาอยู่ด้านหลังดาร์ลิ่ง แล้วกระโดดถีบดาร์ลิ่งอย่างแรง
"นี่แน่...เบียดอยู่ได้"
"อ๊าย"
เสียงดาร์ลิ่งดังยาว จนถลาไปกองอยู่ข้างยอดกับแก้มบุ๋ม ทั้งคู่มองอย่างแปลกใจ
ดาร์ลิ่งเอามือกุมตูดที่โดนต่ายถีบ แล้วหันมองไปทางต่าย สวย
"มึงถีบกูทำไม นังต่าย"
แก้มบุ๋มกับยอดหันไปมอง เห็นสวยยืนยิ้มเขินๆ ต่ายยังยืนไม่พอใจ
"ก็เบียดอยู่ได้...เบียดจนไม่มีสมาธิแอบฟัง พี่ยอดกับพี่แก้มเค้าจีบกันแล้ว"
สวยกระโดดปิดปากต่ายทันที
"คือเจ๊ไม่ได้มาตามมาจากร้านมาแอบฟังนะ พอดีพวกเราผ่านมาทางนี้เห็นสองคนกำลังจีบกันก็เลยไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ" สวยบอก
"บังเอิญมากเลยนะ เจ๊สวย"
แก้มบุ๋มขยับจะเดินหนีไป สวยเรียกไว้
"เดี๋ยวจ๊ะ...คือเจ๊มีเรื่องอยากจะถามน่ะจ๊ะ..คือยอดชอบแก้มจริงๆรึเปล่าจ๊ะ"
ยอดไม่ตอบหันหลังจะหนี แต่ทว่า ดาร์ลิ่ง สวย ต่าย ตามเข้ามาขวางไว้ ยอดตกอยู่ในวงล้อมทันที
"สารภาพความจริงมาเถอะนะ ตกลงยอดชอบแก้มบุ๋มใช่มั้ย" สวยถามย้ำ
ทุกคนโพล่ง "ตอบ"
ยอดบอก "ไม่ใช่"
"นายไม่ชอบฉันก็ดีแล้ว เพราะฉันก็ไม่มีวันหน้ามืดชอบคนอย่างนายแน่ๆ นายยอดแย่"
แก้มบุ๋มเดินหนีไปเลย ยอดมองตาม ผิดหวังที่จะบอกความในใจ ยอดจะเดินออกไปอีกทาง แต่สวย ดาร์ลิ่ง ต่าย เข้ามาขวางยอดไว้
"อะไรอีก ยังไม่เคลียร์อีกรึไง"
ทุกคนบอก "ยัง!"
"เจ๊อยู่ที่นี่มานาน เห็นยอดกับแก้มบุ๋มกัดกันจนหมามันยังอาย แต่อยู่ๆ ดันมาห่วงใยและไม่อยากให้ใครมาอยู่ใกล้ๆ แก้มซะงั้น เรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนงำ"
"ยอดชอบแก้มบุ๋มใช่มั้ย" ต่ายถาม
ทุกคนกดดัน "ตอบ!"
ยอดโดนสามสาวคาดคั้นกดดัน พลันเสียงโทรศัพท์มือถือยอดดังขึ้น
ยอดมองหน้าจอ กดรับ
"จ๋าพ่อ" ยอดตกใจสุดขีด "ห๊า!!! ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้"
ยอดรีบพรวดออกไปทันที สามสาวได้แต่มองอย่างเสียดายที่ยังไม่รู้ความจริง
สวย ต่าย ดาร์ลิ่ง เดินคุยกันกลับมาที่ร้าน เดินผ่านเคนที่กำลังเดินไหนไม่รู้
"เฮ้อ ไอ้ยอดนี่มันปากแข็งจริงๆ" สวยบอก
ดาร์ลิ่งบอก
"ถ้าเรื่องยอดกับแก้มชอบกันจริงๆ มันจะเป็นไปได้เหรอ"
"นั่นดิ..ถ้าสองคนนั่นรักกันจริงๆ ผู้ใหญ่สองคนต้องเสียใจแน่ๆ"
เคนเดินกลับมาตาม สามคนเลย
"ถูกต้อง ฉันถึงต้องทางหยุดไอ้ยอดให้ได้ พ่อผู้ใหญ่ก็มีบุญคุณกับฉัน เอาฉันมาอยู่ในวงตั้งแต่เด็กๆ ฉันไม่ยอมให้พ่อต้องเสียใจเพราะเรื่องนี้แน่นอน ฉันต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม"
สวย ดาร์ลิ่ง ต่าย หันมองเคน เคนยิ้มเป็นพวกกัน
"นะเจ๊สวย...ในฐานะที่เจ๊เป็นลำโพงประจำหมู่บ้าน เจ๊ช่วยสืบให้หน่อยได้รึเปล่าว่า ไอ้ยอดมันชอบแก้มบุ๋มจริงรึเปล่า"
"ผู้สื่อข่าวย่ะ..ไม่ใช่ปากลำโพง แต่จะว่าไปจะให้ซีเอ็นเอ็นประจำตลาดไปสืบอีกครั้งคงยากแล้วล่ะ เพราะยอดคงต้องระวังตัวมากกว่าเดิมแล้วแหล่ะ"
"ถ้าฉันไม่รู้ความจริง ฉันต้องอกแตกตายแน่ๆ" ต่ายบอก
"ถูก ฉันฝากพี่เคนด้วย...ถ้ารู้เรื่องอะไรคืบหน้าช่วยมาบอกชั้นหน่อย..ชั้นมีรางวัลจะสมมนาคุญนะจ๊ะ" ดาร์ลิ่งบอก
"ยาก ฉันลองแล้ว"
ทุกคนครุ่นคิดๆ เคนมุ่งมั่นอีกครั้ง
"แต่ไม่ว่าต้องทำยังไง ฉันก็ต้องทำให้มันสารภาพความจริงให้ได้!"
เคนพูดจบเดินไป
"สงสัยพี่เคนคงอยากได้รางวัล ...มามะมารับรางวัลปลอบใจก่อน"
ดาร์ลิ่งทำปากจู๋เหมือนจะจูบ ต่ายเอามือตบปาจู๋
"โอ้ย...ตบทำไมเนี่ย"
"อยากตบ"
"พอ..ไปทำงานต่อได้แล้ว คอยดูนะ ถ้าวันนี้ไม่มีลูกค้าจะหักเงินเดือนพวกแก"
สวยเดินไป ดาร์ลิ่งกับต่ายหน้าเสียกลัวโดนตัดเงินรีบตามไป
บริเวณแถวๆหมู่บ้าน ยอดเหมือนจะนั่งพูดอยู่คนเดียว
"หยุดคิดถึงยัยแก้มไม่ได้เลย ทำไมทุกลมหายใจต้องคิดถึงแต่ยัยแก้ม หรือว่า เราจะชอบยัยแก้มจริงๆ"
ท๊อปท่าทางตกใจ
"ที่นายโทร.หาชั้นแล้วนัดออกมาบอกว่ามีเรื่องปรึกษา ก็คือเรื่องนี้น่ะเหรอ"
"เรื่องแค่นี้เหรอ"
"ใช่...เรื่องแบบนี้ มีวิธีพิสูจน์ใจนายว่านายชอบยัยแก้มจริงรึเปล่า"
"ทำไง"
"กอด"
ยอดตกใจ
"กอดเหรอ!"
"ใช่...นายต้องลองกอด"
ท็อปกอดคอแล้วให้คำปรึกษาต่อ
"การสัมผัสอย่างแนบชิดเป็นภาษากายที่จะให้คำตอบภาษาใจได้ดีที่สุด" ท็อปยิ้มนึกถึง
เรื่องตัวเอง "เหมือนที่ฉันได้กอดปุยฝ้าย ฉันก็เลยรู้หัวใจของตัวเอง"
"ให้ชั้นกอดยัยแก้มเหรอ"
"ถูก เพราะถ้านายกอดแก้มแล้วหัวใจนายสั่น ใจหวิว หน้าแดง เขินอาย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วรู้สึกว่าโคตรรู้สึกดีฟินสุดๆ แสดงว่านายชอบเธอล้านเปอร์เซ็นต์ แต่ถ้านายรู้สึกตรงกันข้าม ก็แสดงว่านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลย เชื่อฉัน ต้องพิสูจน์รักด้วยการกอด"
"แล้วอยู่ๆ ฉันจะไปกอดยัยแก้มได้ยังไง"
"ไม่ใช่ปัญหา เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน นายทำตามที่ฉันสั่งก็พอ"
ท็อปกระซิบบอก ยอดรับฟังพยักหน้าหงึกๆ
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 4 (ต่อ)
จุ่นนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่บ้าน แก้มบุ๋มเดินเข้าบ้านมา
"นี่ไปข้างนอกมาเหรอนึกว่ายังไม่ตื่น"
แก้มบุ๋มไม่ได้ฟังที่พ่อพูดเพราะกำลังคิดเรื่องยอดอยู่ เดินเลยพ่อเข้าบ้านไป สวนกับหงส์ที่ถือกาแฟออกมา หงส์เดินถือกาแฟมาวางข้างๆจุ่น
"ขอบใจจ๊ะเมียจ๋า...มีเมียทั้งสวยทั้งน่ารักนี่มันชื่นใจจริงจริ๊ง"
หงส์มองหน้าแต่ไม่พูดด้วยจะเดินกลับเข้าบ้านไป
"นี่แม่ยังไม่หายโกรธพ่อกันอีกเหรอ"
หงส์ทนไม่ได้หันมาว่า
"ก็ใช่น่ะซิ พี่จุ่นไปกล่าวหาผู้ใหญ่เข็มว่าซื้อรางวัลยังไม่พอ ยังจะให้ตำรวจไปจับเขากับเมียอีก ไฟยังไม่มอดเอาน้ำมันไปราดมันก็ต้องลุกเป็นไฟ"
"เออชั้นมันผิด"
"พ่อไม่ผิดเลย ฝ่ายโน้นเค้าทำตัวทุจริตมันก็ต้องว่ากล่าวตักเตือนกัน แล้วอีกอย่าง ป้าระเบียบเค้าก็เล่นพนันจริงๆ รู้ว่าใครทำผิดแล้วแจ้งตำรวจจับ ต้องชื่นชมด้วยซ้ำไป"
จุ่นลูบหัวปุยฝ้าย
"ไอ้ลูกคนนี้มันรู้ใจและเข้าใจพ่อที่ซู๊ด"
ปุยฝ้ายโอบกอดพ่ออย่างออดอ้อน
พลันท็อปเดินเข้ามา ทุกคนหันมามองอย่างแปลกใจ
ปุยฝ้ายมองไม่พอใจ "นายท็อป!"
ท็อปยิ้มหวานให้ปุยฝ้าย
"มีธุระอะไรรึเปล่าลูก"
แก้มบุ๋มเสิร์ฟน้ำให้กับท็อป ท็อปยิ้มให้ทุกคน ปุยฝ้ายมองท็อปอย่างไม่พอใจ
"น้ำหน้าอย่างนายเนี่ยนะ อยากจะเรียนศิลปะพื้นบ้าน" ปุยฝ้ายว่า
"แล้วทำไมน้ำหน้าอย่างผมจะเรียนไม่ได้ กฎหมายห้ามไว้รึไงคุณ"
"แก่ขนาดนี้หัวแข็งมือแข็งหมดแล้ว สอนร้องสอนรำก็คงทำไมได้"
"ไม่ลองก่อนแล้วจะรู้ได้ยังไง ให้โอกาสคนบ้างสิครับคุณ"
"นายว่าฉันใจแคบเหรอ"
"คุณพูดเองนะ"
"ไอ้บ้าท็อป"
หงส์ตีปุยฝ้ายเบาๆ
"ฝ้าย เสียมารยาท" หงส์ยิ้มให้ท็อป "นึกยังไงถึงอยากจะเรียนศิลปะพื้นบ้านล่ะลูก เดี๋ยวนี้หาคนรุ่นใหม่สนใจแทบไม่มี"
"ตอนนี้ผมก็กำลังเตรียมตัวสอบเป็นปลัดอำเภอน่ะครับ ช่วงที่มีเวลาว่าง ผมก็อยากศึกษาหาความรู้เพิ่ม แล้วใจผมก็ชอบทางนี้อยู่แล้ว ก็เลยอยากลองดูน่ะครับ"
"ในฐานะที่พ่อท็อปกับลุงก็รู้จักมักจี่กันมาตั้งนาน เดี๋ยวลุงหาครูสอนพิเศษอย่างเป็นส่วนตัวให้เลยดีกว่า แก้ม ฝ้าย วันนี้ช่วยสอนพื้นฐานให้พ่อท็อปหน่อยแล้วกัน"
"ไม่!!! ฝ้ายไม่มีวันสอนนายนี่หรอก"
"ทำไมล่ะลูก ยังโกรธท็อปเขาอยู่อีกเหรอ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว ไม่รู้ล่ะ พ่อมอบหมายให้เราสองคนสอนพ่อท็อปเค้าด้วย"
"พ่ออ่ะ"
"ตกลงตามนี้"
ปุยฝ้ายถอนใจกระฟัดกระเฟียด อย่างเซ็งและหงุดหงิดสุดๆ ท็อปยักคิ้วหลิ่วตาให้ปุยฝ้ายอย่างกวนๆ
ท็อปเดินดูอุปกรณ์ดนตรีไทยรอบๆ ห้องอย่างสนใจ ปุยฝ้ายเดินตาม พลางมองดูท็อปอย่างหมั่นไส้
"ถ้าคุณท็อปอยากเรียนจริงจัง เรามานัดวันซ้อมกันได้เลยนะคะ เพราะคณะเราก็ซ้อมกันแทบทุกวันอยู่แล้ว มีครูพี่เลี้ยงช่วยสอนเยอะเลย เดี๋ยววันนี้ฉันสอนพื้นฐานการรำให้ก่อน" แก้มบุ๋มบอก
"ดีเลยครับ แต่ถ้าผมรำไม่ดี ผมขอด่าปี่กับกลองนะครับ"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย มองหน้าท็อปงงๆ
"ก็รำไม่ดีโทษปี่โทษกลองไงครับ ฮ่าๆๆ"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ไม่ขำด้วย ท็อปหุบยิ้มแทบไม่ทัน
"ตลกฝืด ไปเล่นมุขนี้ให้ป๊านายดูไป"
แก้มบุ๋มตีปุยฝ้าย
"ฝ้าย!!! อีกแล้วนะ"
"อ้อ ผมเกือบลืมเลย ตอนที่ผมขี่มอเตอร์ไซค์มาที่นี่ ผมเห็นนายยอดกับเพื่อนจับกลุ่มคุยกันแถวๆ ริมน้ำใกล้ๆ สะพานทางโน้น ดูมีลับลมคมในยังไงก็ไม่รู้ ผมถามก็ไม่บอก หัวเราะคิกๆ คักๆ เหมือนจะวางแผนแกล้งอะไรใครสักอย่างนี่แหล่ะ"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หันมองหน้ากัน สีหน้าครุ่นคิด
"พวกนั้นมันวางแผนหาเรื่องพวกเราแน่ๆ" ปุยฝ้ายคว้ามือแก้มบุ๋ม "พี่แก้ม ลุย!"
"ไม่ เราอยู่นี่สอนคุณท็อป เดี๋ยวเอง ถ้าคิดจะแกล้งพวกเราจริงๆ พี่เอาคืนหนักแน่"
"ใจเย็นๆ นะครับ มันอาจไม่มีอะไรก็ได้"
"มีไม่มี เดี๋ยวก็รู้ค่ะ!"
แก้มบุ๋มรีบเดินออกไปทันที
ท็อปยิ้มออกมาอย่างสมหวังที่แผนการของเขาสำเร็จ
ยอดยืนสีหน้าลุ้นๆ ตื่นเต้นๆ อยู่ที่ริมคลอง
"เดี๋ยวคงรู้สักทีว่าเราชอบยัยแก้มจริงๆ รึเปล่า"
ท็อปยืนให้ปุยฝ้ายสอนตั้งวง ท๊อปไม่มีสมาธิอยู่กับการสอน มองปุยฝ้ายตลอด ปุยฝ้ายรู้
สบัดมือเมื่อย
"คนอื่นๆ ยังไม่มาซ้อมเหรอครับ"
"ตาบอดรึไง ถ้ามาก็เห็นแล้วสิ"
"นี่คุณจะพูดดีๆ กับผมได้บ้างไหม คุณใจร้ายที่สุดเลย"
"นี่จะคุยหรือจะเรียน...ตั้งวงไว้..เร็ว"
ท็อปไม่สนใจ นั่งดัดมือ
"นี่จะกวนกันใช่มั้ย มีปัญหาอะไรกับฉันรึเปล่า"
"มีสิ"
ท็อปยิ้มหวานมองหน้าปุยฝ้าย
"มีอะไร"
"ก็มีคุณในใจไงครับคุณฝ้าย"
ปุยฝ้ายหมั่นไส้กระทืบเท้าใส่ ท็อปร้องดังลั่น
"โอ้ย เจ็บนะคุณ"
"ถ้านายยังจะพูดเล่นอยู่อย่างนี้ ฉันจะไม่สอนอะไรนายทั้งนั้น" ปุยฝ้ายเดินหนี
ท็อปเดินตาม
"โอเคๆ ผมไม่กวนคุณแล้ว ที่จริงผมอยากจะขอสงบศึกกับคุณ นะคุณฝ้าย อะไรที่ผมทำให้คุณไม่พอใจผมต้องขอโทษด้วย" ท็อปชูนิ้วก้อย "ดีกันนะ"
ท็อปทำสีหน้าอ้อนวอนสุดๆ ปุยฝ้ายเหมือนจะใจอ่อน
"ผมน่ะไม่อยากมีปัญหากับคุณ แต่ผม… อยากมีความรักกับคุณ"
ปุยฝ้ายอึ้ง "นี่นาย"
" ว๊าย หน้าแดงเลยนะ เก๊าย้อเย่น แอบคิดจริงอ่ะดิ ฮ่าๆๆ"
ปุยฝ้ายพยายามสงบสติอารมณ์เต็มที่ แล้วยิ้มออกมาอย่างมีแผน
"หัวเราะทีหลังดังกว่าแน่!"
ปุยฝ้ายหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดไลน์หาพะเยาว์ เห็นข้อความคุยโต้ตอบปรากฏขึ้นที่หน้าจอ
“พะเยาว์ ใกล้มาถึงรึยัง”
“อยู่หน้าบ้านแล้วแก มีไรอ่ะ”
ปุยฝ้ายยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์มีแผน
ยอดรอแก้มบุ๋มอยู่ ชะเง้อมองหา แต่ยังไม่เห็น
"เมื่อไหร่จะมาซะทีน้า"
สักพักแก้มบุ๋มขี่จักรยานตรงเข้ามา ยอดหันไปเห็นเข้าพอดี
ยอดคิดถึงคำที่ท็อปบอกแผนไว้ ยอดใจเต้นตึกตัก
"ฉันจะหลอกล่อให้แก้มบุ๋มออกมาเจอนาย ถ้าเจอแล้ว นายแกล้งเป็นลม หลังจาก
นั้นก็ทำตามแผนเลย!"
แก้มบุ๋มขี่จักรยานตรงเข้ามาหา แล้วลงจากรถ
"นายยอด นายกับพวกนายมามั่วสุมทำอะไรกัน นี่แล้วพวกนายหายไปไหนหมด"
ยอดชูสมุดให้ดู
"เข้าใจผิดรึเปล่าผมอยู่คนเดียว ผมมาหามุมสงบแต่งเพลง"
ยอดทำท่าวิงเวียนจะเป็นลม
"ไม่จริง นายต้องมีแผนอะไรไม่ดีแน่ๆ " พอเห็นอาการยอดก็สงสัย "ยอด นายเป็น
อะไรน่ะ"
"ไม่รู้สิ ผม… ผมรู้สึกว่า....ผม"
แล้วยอดก็แกล้งเป็นลมล้มสลบไป แก้มบุ๋มเข้าไปหาอย่างเป็นห่วง เขย่าตัว
"นายเป็นอะไรรึเปล่า ยอด ยอด นายยอด!"
บริเวณหน้าห้องเก็บของ ท็อปมองหน้าปุยฝ้ายอย่างสงสัย
"ในห้องนี้เหรอ"
"ใช่ ฉันมาคิดๆ ดูแล้ว ฉันสอนทฤษฏีนาย เพื่อเป็นการปูพื้นฐานก่อนดีกว่า แล้วใน
ห้องเก็บของเก่าเนี่ยมีตำราศิลปะและนาฏศิลป์ไทยพื้นบ้านเยอะเลยนะ"
"สุดยอด ขอยืมกลับไปศึกษาต่อได้มั้ย"
"ตามสบาย เข้าไปสิ"
ท็อปเดินเข้าไปในห้อง ปุยฝ้ายยิ้มร้ายแล้วปิดประตูห้องเก็บของ แล้วเอาแม่กุญแจคล้องสายยูแล้วล็อกห้องเก็บของทันที!
"เสร็จฉันล่ะนายท็อป!"
ท็อปอยู่ในห้องเก็บของที่ปิดไฟมืด ท็อปทุบประตูห้องรัวๆ
"ฝ้าย คุณฝ้าย อะไรของคุณ เปิดประตู เปิดสิ!!! คุณขังผมทำไม"
ปุยฝ้ายอมยิ้มสนุก ตะโกนตอบกลับไป
"พอดีฉันนึกขึ้นได้ว่าไม่ว่าง ฉันหาคนสอนศิลปะพื้นบ้านให้นายแล้ว ตั้งใจเรียนนะจ๊ะ นายท็อป"
ท็อปสีหน้างงๆ
"ทำไมต้องล็อกห้องด้วยล่ะ แล้วใคร ใครจะเข้ามาสอนผมได้ล่ะ"
"เค้าเอง"
ท็อปคลำหาสวิทช์ไฟ แล้วเปิดไฟในห้อง พอหันหลังไปก็เห็นพะเยาว์ ยืนมองส่งสายตาเจ้าชู้ให้ท็อป
"เฮ้ย"
ท็อปเห็นพะเยาว์ยืนยิ้มหวานอยู่ตรงหน้า
"คุณมาทำอะไรในนี้"
"ฝ้ายให้เยาว์มาสอนคุณท็อป" พะเยาว์เข้าไปคลอเคลีย "เดี๋ยวเยาว์จะถ่ายทอดวิชาให้หมด
เปลือกเลย แต่ก่อนอื่น เรามาทำความรู้จักกันให้ลึกซึ้งกว่านี้ก่อนนะคะ"
พะเยาว์กำลังจะถอดเสื้อของตัวเองออก ท็อปสะดุ้งโหยง ถอยกรูดติดผนัง
"เฮ้ยๆๆ จะถอดเสื้อทำไมวะ!!! ใส่เสื้อเดี๋ยวนี้ ใส่เดี๋ยวนี้เลย ห้ามถอด" ท็อปเงื้อหมัด "ไม่
งั้นกูชก"
"ใจร้าย โอเคๆ ไม่ถอดเสื้อก็ได้ ถ้างั้น"
พะเยาว์จะถอดกางเกง
"เฮ้ย ถอดกางเกงก็ไม่ได้ ถ้าถอดโดนเตะ"
พะเยาว์ไม่กล้า ท็อปวิ่งไปทุบประตูห้องรัวๆๆ
"เปิดประตูๆ คุณฝ้าย เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้ เปิดๆ เปิดประตู !"
ปุยฝ้ายหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
"ฮ่าๆๆ ฝันไปเถอะ! ตั้งใจเรียนนะจ๊ะนายท็อป"
ยอดแกล้งนอนสลบเป็นลมอยู่ตรงนั้น แก้มบุ๋มดูอาการอย่างเป็นห่วง มองรอบๆ ไม่เห็นใคร
"ฉันต้องช่วยนายอีกแล้วเหรอ ยอด ฟื้นสิ" แก้มบุ๋มพูดพลางเขย่าตัว ตบหน้ายอดเบาๆ
ยอดแกล้งหลับตาเป็นลม อยู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นมา แล้วจงใจสวมกอดแก้มบุ๋มทันที
ยอดแกล้งพูดออกไปให้เนียนๆ ที่จริงอยากทดสอบว่าตัวเองชอบแก้มบุ๋มจริงหรือเปล่า
"ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ คุณช่วยชีวิตผมอีกแล้ว"
แก้มบุ๋มตกใจทำอะไรไม่ถูก
ยอดกอดแก้มบุ๋ม มือสั่นๆ ตื่นเต้น ใจหวิวมากๆ ตื่นเต้นสุดๆ เขิลล์มากๆ เสียงท็อปที่เคยบอกยอดไว้ก็ดังขึ้น
"ถ้านายกอดแก้มแล้วหัวใจนายสั่น ใจหวิว หน้าแดง เขินอาย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วรู้สึกว่าโคตรรู้สึกดีฟินสุดๆ แสดงว่านายชอบเธอล้านเปอร์เซ็นต์ แต่ถ้านายรู้สึกตรงกันข้าม ก็แสดงว่านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลย เชื่อฉัน ต้องพิสูจน์รักด้วยการกอด"
ยอดกอดแก้มบุ๋ม รู้สึกประหม่า ตื่นเต้น ยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดีๆ
"ปล่อยฉันได้แล้ว"
"ผมรู้สึกว่า…"
"นายเป็นอะไรของนาย"
"ผมรู้สึกว่าหัวใจฉันสั่น ใจหวิว หน้าแดง เขินอาย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รู้สึกดี โคตรๆ ฟินสุด มีความสุขมากๆ"
"บ้าแล้ว"
แก้มบุ๋มออกแรงผลักยอดกระเด็นไป แล้วลุกขึ้น ยอดลุกขึ้นตาม
"ไอ้บ้ายอด นายเป็นบ้าอะไรของนาย"
"ผมคิดว่าผม...ชอบ"
แก้มบุ๋มเอามือปิดหู "อย่าพูด อย่านะ ฉันไม่อยากฟัง ไม่อยากฟังแล้ว"
"คุณต้องฟังผม แก้ม ผมชอบ..."
แก้มบุ๋มยังเอามือปิดหู
"หุบปากเลยนะ ฉันบอกว่าฉันไม่ฟังไง นายมันบ้าไปแล้วนายยอดแย่"
แก้มบุ๋มไปขึ้นจักรยานแล้วขี่ออกไปเลย ยอดได้แต่มองตาม ยิ้มมีความสุข
"เราชอบแก้มบุ๋มจริงๆ เหรอวะ"
ยอดอึ้งกับความรู้สึกของตัวเอง เมื่อได้รับคำตอบที่ชัดเจนในหัวใจ
พะเยาว์วิ่งไล่ตะครุบท็อป ท็อปหลบอย่างคล่องแคล่ว ทั้งสองมีอาการเหนื่อยหอบ
"ผมขอร้องปล่อยผมไปเถอะ แล้วผมจะทำบุญกรวดน้ำไปให้"
"จะบ้าเหรอ ยังไม่ตาย แต่ถ้าเยาไม่ได้คุณท็อป เยาต้องลงแดงตายแหงๆ"
พะเยาว์วิ่งไล่จับท็อป ท็อปวิ่งหนีจนติดมุมห้อง พะเยาว์ดักไว้จนท็อปไร้ทางหนี
"ลองของใหม่แล้วจะประทับใจจนวันตายนะคะ"
"ไม่อ๊าว ออกไปนะ อย่ายุ่งกับผม" ท็อปพนมมือ "อัปปะมาโณ พุทโธ อัปปะ
มาโณ ธัมโม อัปปะมาโณ สังโฆ ปะมาณะ"
"เดี๋ยวๆๆ ท่องคาถาอะไรอ่ะ"
"คาถาป้องกันสัตว์ร้าย"
"แล้วไป นึกว่าไล่เยาว์ แฮ๊!"
ท็อปเห็นหน้าต่างอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล พะเยาว์เข้ามาหา ท็อปหลบพะเยาว์แล้วปีนหน้าต่างกระโดดออกจากห้องไปเลย
"อ้าว โธ่ ผู้ชายไม่ตกถึงท้องจนได้"
แก้มบุ๋มเดินเหม่อๆ เข้ามาในบ้าน สีหน้าครุ่นคิดความในใจที่ยอดพยายามบอกเธอ
แก้มบุ๋มออกแรงผลักยอดกระเด็นไป แล้วลุกขึ้น ยอดลุกขึ้นตาม
"ไอ้บ้ายอด นายเป็นบ้าอะไรของนาย"
" ผมคิดว่าผม...ชอบ"
แก้มบุ๋มเอามือปิดหู
"อย่าพูด อย่านะ ฉันไม่อยากฟัง ไม่อยากฟังแล้ว"
"คุณต้องฟังผม แก้ม ผมชอบ..."
"หุบปากเลยนะ ฉันบอกว่าฉันไม่ฟังไง นายมันบ้าไปแล้วนายยอดแย่"
แก้มบุ๋มเดินเหม่อ ท็อปก็วิ่งหนีตายเข้ามาชนโคร๊ม เข้ากับแก้มบุ๋ม
"ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า"
แก้มบุ๋มยังมีอาการเหม่อลอย
"เปล่าค่ะ"
"แก้มเป็นอะไร หรือว่าเจอนายยอดแกล้งมาใช่มั้ย"
แก้มบุ๋มอึ้งๆ
"ค่ะ ไม่ได้แกล้ง แต่เค้า… เอ่อ เค้า…"
ท็อปอยากรู้
"เค้าอะไรครับ นายยอดทำอะไรคุณ"
ท็อปกำลังลุ้นรอฟังคำตอบ แต่ทว่า ปุยฝ้าย พะเยาว์ วิ่งเข้ามา
"คุณท็อป จะหนีเยาว์ไปไหน คนใจร้าย มาให้อยากแล้วจากไป"
ท็อปบอกแก้มบุ๋ม
"แล้วเจอกันใหม่นะครับ ผมอยู่ไม่ได้จริงๆ"
ท็อปวิ่งหนีไป พะเยาว์มาถึงแต่เหนื่อย หยุดหายใจหอบ
"นายจะหนีไปไหน กลับมาก่อน ไหนบอกอยากจะเรียนศิลปะพื้นบ้านไง"
ท๊อปหันมาตะโกนบอกปุยฝ้าย
"ฝากไว้ก่อนเถอะคุณฝ้าย"
ปุยฝ้ายขำๆ "ฝากอะไรเหรอ"
หยุดหันมองปุยฝ้าย ยิ้ม สะใจเข้าแผน
"ฝากรักไง แล้วเดี๋ยวจะมาขอคืนบ้างนะ"
"อ๊าย ฉันไม่รับฝาก พะเยาว์ไปจับตัวมาให้ได้"
พะเยาว์เหนื่อยวิ่งไม่ไหว ท็อปวิ่งหนีเอาตัวรอด ปุยฝ้ายเซ็งสุดๆ
แก้มบุ๋มยังคงคิดเรื่องของตัวเอง อย่างรู้สึกตั้งตัวไม่ติดที่ยอดบอกความในใจกับเธอ
ยอดเดินถือสมุดเข้ามาในละแวกสวนบ้านเข็ม ตาไม่มองทางเดินชนเข้ากับเคนอย่างแรง สมุดที่อยู่ในมือยอดร่วงพื้น
"ไอ้ยอด เอาตาหรือเอาตูดมองทางวะ"
เคนหยิบสมุดของยอดขึ้นมา ยอดตกใจ พยายามทำตัวไม่มีพิรุธ
"สมุดแต่งเพลงเหรอ ได้เพลงใหม่ๆ รึยัง"
"ยังแต่งค้างอยู่เลยว่ะ"
เคนทำท่าจะยื่นให้คืน แต่ก็ชักมือกลับ
"ไหนลองอ่านหน่อยซิ เผื่อข้าจะช่วยอะไรเอ็งได้"
"เฮ้ยไม่ได้!!! เอามา"
ยอดเข้าไปคว้าสมุดมาถือไว้ทันทีอย่างหวงแหน เคนรู้สึกว่ายอดมีความลับที่ปกปิด
"เอาไว้ให้เสร็จก่อนดีกว่า"
"โอเค ตามใจเอ็ง"
ยอดจะเดินออกไป เคนฉวยจังหวะตอนยอดเผลอ รีบเข้าไปคว้าสมุดมาถือไว้
"เฮ้ย ไอ้เคน เอาคืนมา!"
หนึ่งกับจ๊อบเดินผ่านเข้ามาพอดี
"ไอ้หนึ่ง ไอ้จ๊อบ จับตัวไอ้ยอดไว้"
หนึ่งกับจ๊อบ รีบเข้าไปจับตัวยอดล็อกไว้ทันที ยอดพยายามดิ้น แต่ไม่หลุดง่ายๆ
เคนชูสมุด "เอ็งซ่อนความลับอะไรไว้ไอ้ยอด"
"เฮ้ย ปล่อย ปล่อยข้า ปล่อยสิวะ"
เคนตัดสินใจเปิดสมุดยอดออกมาดูทีละหน้า แต่แล้ว... เคนก็ช็อกไป ยอดเครียดขึ้นมาทันที
เคนเปิดหน้าที่ยอดวาดรูปแก้มบุ๋มให้ทุกคนดู
"ในที่สุดข้าก็มีหลักฐานว่าเอ๊งชอบยัยแก้ม...ฮ่าๆๆ" เคนบอก
หนึ่งบอก "ถ้าไม่รัก ไม่ชอบ คงไม่วาดรูปเก็บไว้ดูตอนคิดถึงแน่ๆ"
"ถ้าพ่อผู้ใหญ่เห็นรูปนี้ดูซิว่าเอ็งจะแก้ตัวยังไง" จ๊อบว่า
สามคนหัวเราะกำลังเผลอ ยอดสบัดหลุดไปคว้าสมุดมาได้แล้วก็ฉีกหน้าที่เป็นรูปแก้มบุ๋ม ขยำใส่ปากหนึ่งแล้วอุดปากอุดจมูกไม่ยอมปล่อย จนหนึ่งต้องกลืนลงไป ทุกคนอึ้ง
"ไอ้ยอดนั่นมันหลักฐาน." เคนบอก
"หลักฐานอะไรเหรอ ไม่มีแล้ว...ฮ่าๆๆๆ"
ยอดเดินหนีออกไป ทุกคนมองตามยอดอย่างฝากความแค้น
"อยากได้หลักฐานใช่มั้ย ได้ เดี๋ยวจัดให้"
อ่านต่อตอนที่ 5
