มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 3
ตอนกลางวัน จุ่นพรวดเข้ามายืนอยู่หน้าบ้านผู้ใหญ่เข็ม สีหน้าท่าทางดูโมโหมาก ร้องตะโกนด่าเข็ม แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ พะเยาว์ตามเข้ามาจากด้านหลัง
"ไอ้เข็ม ไอ้คอรัปชั่น ไอ้ขี้โกง ไอ้หนักแผ่นดิน อย่ามัวมุดหัวอยู่ในรู ออกมาเคลียร์กับข้าให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้ ออกมาสิวะ!"
จุ่นร้องเรียกเข็มให้ออกมา หงส์ไม่อยากให้จุ่นมีเรื่องเลยพยายามห้าม
"พี่จุ่นอย่าวู่วามสิพี่ ปกติพี่ใจเย็นยังกับน้ำแข็ง ยุบหนอพองหนอนะพี่นะ"
แก้มบุ๋มบอก "เรายังไม่รู้เลยว่าผู้ใหญ่เข็มเค้ายัดเงินซื้อรางวัลจริงๆ รึเปล่า หลักฐานเรายังไม่มีแบบนี้เขาจะฟ้องศาลได้นะจ๊ะพ่อ"
"มันจะเอาอะไรมาฟ้อง เต็มที่ก็แค่ฟ้องศาลพระภูมิ"
พะเยาว์บอก "หรือไม่ก็ศาลไคฟง"
"ถูก! ลุยเลยพ่อ ฝ้ายไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาหักหน้าพ่อด้วยวิธีสกปรกแบบนี้" ปุยฝ้ายว่า
จุ่นกับปุยฝ้ายไม่ยอมท่าเดียว ทั้งคู่ต้องการจัดการเข็มให้ได้
"ไอ้เข็ม ไอ้เต่าหัวหดอยู่ในกระดอง ออกมาสิโว้ย"
เปรี้ยงๆๆ พลันเสียงปืนดังขึ้น แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ พะเยาว์ ตกใจกลัววิ่งหลบด้านหลังจุ่น จุ่นไม่หลบ
เข็มเดินมาทางจุ่นพร้อมปืนในมือด้วยสีหน้าโมโห ระเบียบกับเบี้ยตามเข็มเข้ามา
"พี่เข็มใจเย็นๆ นะพี่ วางปืนลงก่อน"
เบี้ยบอก "ไม่ต้องวางผู้ใหญ่ ลุยเลย"
"ไอ้จุ่น เอ็งกล้ามากที่มาเห่ามาหอนถึงที่นี่ ไม่อยากตายดีใช่มั้ย"
เข็ม จุ่น ยืนประจันหน้ากัน เข็มเอาปืนยาวเล็งไปที่จุ่น
"คนที่ไม่ตายดีคือคนชั่วอย่างเอ็งต่างหาก กลัวไม่ได้เป็นผู้ใหญ่บ้านดีเด่นจนต้องวิ่งโร่ไปยัดเงินใต้โต๊ะ ถุ๊ยๆๆๆ"
จุ่นถุยน้ำลายใส่เข็ม เข็มหลบเป็นพัลวัล
"ถุ๊ยๆๆๆ"
เข็มถ่มน้ำลายใส่จุ่นบ้าง จุ่นหลบเป็นพัลวัลก็เลยไม่โดน
"ฮ่าๆๆๆ ไม่โดนเว้ยเฮ้ย"
พะเยาว์ชะโงกหน้ามา เช็ดน้ำลาย
"ผู้ใหญ่ไม่โดน แต่ฉัน เต็มๆ เลยเนี่ย!"
"ไอ้จุ่น เอ็งมันน่าสมเพชจริงๆ เอ็งกลัวข้าจะดีกว่า เด่นกว่าดังกว่า ก็เลยมาใส่ร้ายข้า ตั้งแต่ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้านมา ข้ายังไม่เคยโกงใครสักครั้ง"
"อมโบสถ์มาพูดก็ไม่เชื่อ ข้ารู้สันดานเอ็งดี เอ็งมันคนขี้โกง หัวสมองคิดแต่เรื่องโกงๆ เอ็งรู้ว่าเอาชนะข้าไม่ได้ก็เลยต้องโกง สงสารลูกบ้านเอ็งจริงๆ ที่มีผู้นำขี้โกงแบบเอ็ง !"
เข็มโกรธมาก "ไอ้จุ่น!!"
เข็มมองจุ่นด้วยสีหน้าโมโหสุดขีด ยกปืนเล็งไปทางจุ่น ทุกคนตกใจ
ยอดนั่งอยู่ร้านก๋วยเตี๋ยวรถเข็นละแวกบ้านเข็ม ก๋วยเตี๋ยวที่สั่งไว้ยังอยู่เต็มชาม แต่ตาเหม่อลอย
ท็อปขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วก็เดินเข้ามาสั่ง
"เฮีย เล็กน้ำชามนึง ไม่เปื่อย ไม่ริ้ว ไม่สด ไม่ตับ ไม่ชิ้น ไม่งอก ไม่เจียว ไม่ผัก ไม่งอก ไม่ซุป ไม่เส้น !"
"อ้าว ไอ้นี่ กวนซะแล้ว ตกลงจะกินมั้ย" คนขายถาม
"กิน!" ท็อปบอก
"สั่งมา"
"ข้าวกระเพราไข่ดาวจานนึง"
"เออ ก็แค่เนี้ย!!! แฮ๊" คนขายชูอีโต้ "กูขายก๋วยเตี๋ยว!"
"งั้นก๋วยเตี๋ยวชาม...เส้นอะไรก็ได้ น้ำหรือแห้งก็ได้"
"ตามใจคนขายว่างั้น"
"ช่าย"
"ได้....ดีนะเป็นลูกนายอำเภอไม่งั้นล่ะก็..." คนขายพูดจบเดินหงุดหงิดไป
ท็อปไม่ได้สนใจแต่หันกลับไปเห็นยอดนั่งเหม่อไม่ได้กินก๋วยเตี๋ยวก็เดินเข้าไปหา
"ยอด...นั่งด้วยคนนะ"
ยอดยังเหม่ออยู่ ควักเงินออกจากกระเป๋าเสื้อส่งให้
"เฮ้ยนี่ผมเองท็อป"
ยอดหันมองตกใจ
"อ้าวนึกว่าคนขาย"
"เป็นอะไรรึเปล่า นายดูเครียดๆ นะ เครียดมากด้วย"
" ผมสันสนว้าวุ่นเวิ่นเว้อวอแวนิดหน่อย เฮ้อ"
พลันเสียงปืนดังขึ้น เปรี้ยง ๆๆๆ ทุกคนหันขวั่บมองทางเสียง คนขายถือชามก๋วยเตี๋ยวของท็อปมาพอดี
"เฮ้ย เสียงปืนดังจากบ้านเอ๊งใช่รึเปล่าวะยอด" คนขายบอก
"คงไม่ใช่มั้ง"
"แถวๆ นั้นก็มีแต่ผู้ใหญ่เข็มที่มีปืน...ใครจะยิงถ้าไม่ใช่ผู้ใหญ่" คนขายบอก
"พ่อ!" ยอดหันไปเห็นมอเตอร์ไซค์ของท็อปพอดี " รถใคร ยืมนะ"
ยอดพุ่งไปคร่อมมอเตอร์ไซค์ของท็อปทันที
"เฮ้ยยยๆๆ รถฉัน!ไปด้วย"
ท็อปรีบวิ่งไปซ้อนท้ายยอด แล้วยอดก็ซิ่งรถไปอย่างเร็ว!
"เฮ้ยเดี๋ยวก่อน...อ้าวไงล่ะคราวนี้....คนนึงกินแล้วไม่จ่าย...อีกคนสั่งแล้วไม่กิน โอ้ย...ขายทุน"
ผู้ใหญ่เข็มยังเล็งปืนขึ้นฟ้า จุ่นไม่กลัวเกรงเข็มเลยซักนิด คนอื่นๆมองทั้งคู่ด้วยใจหวาดหวั่น
"นัดต่อไปข้าไม่ยิงขึ้นฟ้าแน่!!! ไอ้จุ่นถ้าไม่อยากตาย เอ็งต้องขอโทษข้าเดี๋ยวนี้" เข็มบอก
"พี่เข็มใจเย็นๆ ฉันบอกให้วางปืนก่อนไงเล่า" ระเบียบว่า
"พี่จุ่น รักตัวกลัวตายไว้ก่อนเถอะพี่" หงส์บอก
"พี่ไม่กลัว เพื่อศักดิ์ศรีและความยุติธรรม พี่ยอมตาย แต่พี่จะไม่ยอมให้ไอ้คนขี้โกง มันได้รับชื่อเสียงเกียรติยศเด็ดขาด!"
"คนอย่างผู้ใหญ่เข็ม ตรงไปตรงมา ไม่เคยคดเคยโกง ถูกบอกถูก ผิดบอกผิด แต่งานนี้ข้าไม่ผิด แล้วเอ็งไปได้ยินเรื่องนี้มาจากไหน"
จุ่นจะตอบ แต่ก็ชะงักหยุดพูด คิดว่าจะบอกดีรึเปล่า
ยอดขี่มอเตอร์ไซร์อย่างเร็วมาตามทาง มีท็อปเกาะหลังอยู่
"เฮ้ย..เบาๆหน่อยเดี๋ยวก็ไปไม่ถึงพอดี"
ยอดไม่ฟังบิดรถมอเตอร์ไซค์ต่อ
ฝ่ายเข็มยังจ้องจุ่นอยู่
"ว่าไงได้ยินมาจากที่ไหนว่าข้าขี้โกง"
"ได้ยินจากไหนมันไม่สำคัญ มันสำคัญที่เอ็งขี้โกง ข้าจะบอกให้นะ เงินสกปรกของเอ็งไม่มีทางชนะความดีของข้าได้หรอกเว้ย" จุ่นว่า
"ข้าไม่จำเป็นต้องซื้อรางวัลด้วยเงิน เพราะข้าดีและเหมาะสมกว่าเอ็งเป็นร้อยเท่า"
จุ่นทำหน้าเยาะเย้ย
"ดีตายแหละ ปากบอกว่าเป็นคนดี แต่ที่แท้คิดทำแต่เรื่องต่ำๆ ข้าจะโพนทะนาให้คนทั้งตำบลสามัคคีรู้ให้หมดว่าเอ็งเป็นคนยังไง รางวัลผู้ใหญ่ดีเด่นเอ็งก็จะไม่ได้ แล้วข้าก็จะเป็นแกนนำชาวบ้านไล่เอ็งออกจากตำแหน่งผู้ใหญ่บ้าน เอ็งคอยดูก็แล้วกันไอ้เข็ม ฮ่าๆ"
ผู้ใหญ่เข็มโกรธอย่างสุดๆ
"ทนไม่ไหวแล้วโว้ย แม่ระเบียบเอาที่นาของพี่ไปขายเดี๋ยวนี้"
"ขายทำไมพี่" ระเบียบถาม
"ขายนา เองเงินมาประกันตัวพี่น่ะสิ ไอ้จุ่น มึงตาย!"
เข็มจะยิงจุ่น ทุกคนตกใจมาก พลันยอดซิ่งมอเตอร์ไซค์เข้ามาขวางเข็มกับจุ่นไว้อย่างเท่สุดๆ ยอดกับท็อปลงจากรถ ยอดขวางปลายกระบอกปืนไว้อย่างห้าวหาญ
ทุกคนอึ้งสุดๆ
"พ่อ อย่ายิง ฉันขอ !"
ยอดมองตาเข็มอย่างจริงจัง
เข็มชะงักไม่ยิง พลางมองยอดด้วยสายตาสงสัย
"จะขวางทำไมไอ้ยอด...หลบไป"
"ฉันไม่หลบพ่อ.... แก้ม พาพ่อเธอกลับไปก่อน ทางนี้ฉันจัดการเอง"
แก้มบุ๋ม หงส์จะพาจุ่นกลับ
"พ่อกลับก่อนเถอะนะ" แก้มบุ๋มบอก
"ไม่!! ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าไอ้เข็มจะยอมรับผิด"
เข็มได้ยินอย่างนั้นก็โมโหขึ้นไปอีก
"ข้าไม่ผิดเว้ย...เอ็งน่ะแหละผิดที่มาใส่ร้ายข้า หลบไปไอ้ยอด..แกตายไอ้จุ่น"
เข็มยกปืนจะยิงจุ่น แต่ยอดขวางไว้
"พ่อ พ่อยิงผู้ใหญ่จุ่นไม่ได้"
"ทำไมจะยิงไม่ได้ ก็ไอ้จุ่นมันใส่ร้ายข้า หาว่าข้าขี้โกงเอาเงินไปซื้อรางวัล"
ยอดไม่ยอมหลีกทางให้ ทุกคนมองยอดแปลกใจ โดยเฉพาะท็อป
"แต่ฉันก็ไม่ยอมให้พ่อทำร้ายครอบครัวแก้มบุ๋มเด็ดขาด"
เข็มไม่สนใจยอดเดินเข้าใส่จุ่น ยอดจับตัวเข็มกอดไว้
"ไอ้ยอดหลบไป... ไอ้เบี้ยไปลากไอ้ยอดออกมาให้พ้นทางปืนของข้า"
"ไม่ใช่ปัญหา จัดให้จ้ะผู้ใหญ่" เบี้ยบอก
เบี้ยปรี่เข้าไปหายอดจะจับ ยอดเตะผ่าหมากเข้าเต็มๆ ไอ้เบี้ยตัวงอลงไปนอนกับพื้น
ยอดหันไปหาแก้มบุ๋ม
"แก้ม ฝ้าย พาพ่อเธอไป เร็วๆสิ"
แก้มบุ๋ม ฝ้าย หงส์ พยายามลากผู้ใหญ่จุ่นไป เข็มเห็นก็รีบเข้ามา
"คิดจะหนีเหรอไอ้จุ่น"
ยอดรีบเข้าไปจับผู้ใหญ่เข็มไว้ ระเบียบเห็นก็รีบเข้าไปช่วยจับผู้ใหญ่เข็ม
"พอเถอะพ่อ..."
"คุณท็อปช่วยจับพ่อผมด้วย" ยอดบอก
ท็อปจำใจช่วยยอดจับตัวเข็มไว้ เข็มร้องลั่น แก้มบุ๋ม พะเยาว์ ปุยฝ้าย พยายามลากจุ่นออกไป
"พ่อ ฉันขอร้อง กลับบ้านเราก่อน"
"ปล่อยข้า ปล่อย ข้าไม่ไปจนกว่ามันจะรับผิด" จุ่นบอก
"ไอ้ยอด ปล่อย ปล่อยข้าสิวะ จะจับข้าทำไมวะ ปล๊อยยย!" เข็มว่า
เข็มดิ้นสุดแรงถีบจนท็อปกระเด็นไปทางปุยฝ้าย ท็อปถลาหน้าทิ่มจะล้มลงแต่มือดันไปจับเอาที่ก้นปุยฝ้ายเต็มๆ ปุยฝ้ายจี๊ดส์
"อ๊าย"
ท็อปลุกขึ้น หน้าจ๋อย
"อุ้ย ผมจะซวยแล้วใช่มั้ย"
"บอกเลยว่า…ใช่!" ปุยฝ้ายบอก
ปุยฝ้ายตบหน้าท็อปจนกระเด็นไป แล้วไปจับตัวเข็มไว้เหมือนเดิม
"นายท็อป ถ้ามีครั้งหน้าอีกฉันเอานายตาย" ปุยฝ้ายบอก
ยอดสั่ง
"แก้มบุ๋ม รีบพาพ่อเธอกลับเร็ว ฉันจะรั้งไว้ไม่อยู่แล้ว เร็วเข้า!"
จุ่นไม่ยอมไปไหน หงส์เห็นท่าไม่ดีปล่อยผู้ใหญ่จุ่น แล้วเข้าไปขวางระหว่างสองกลุ่ม
"หยุด"
ผู้ใหญ่จุ่นหยุดทันที
ผู้ใหญ่เข็มยังดิ้นที่จะไปทำร้ายผู้ใหญ่จุ่น ระเบียบปล่อยแล้วเข้าไปยืนหลังชนกับหงส์
"หยุด...เดี๋ยวนี้"
ผู้ใหญ่เข็มหยุดชะงัก
หงส์สั่ง
"แก้ม ฝ้าย ปล่อยพ่อ"
ระเบียบสั่ง
"ยอด ท็อป ปล่อยผู้ใหญ่เข็ม"
ทั้งหมดทำตามคำสั่งของเมียผู้ใหญ่ทั้งสอง ปล่อยให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนยืนประจันหน้ากัน
หงส์บอก
"อย่าไปไหนนะพี่ผู้ใหญ่...จนกว่าผู้ใหญ่เข็มจะยอมรับผิด"
"เอาเลยพี่...จะฆ่ากันให้ตายไปข้างนึงก็เอาเลย"
หงส์กับระเบียบ ก้าวออกด้านข้างไม่ขวางสองผู้ใหญ่ สองผู้ใหญ่ได้มีโอกาสจ้องหน้ากันเหมือนไม่ยอม
หงส์ ระเบียบพูดพร้อมๆกัน โกรธมาก
"เอาเลย...ฆ่ากันเลย"
ผู้ใหญ่เข็ม กับผู้ใหญ่จุ่น สะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงเมียทั้งสองโกรธมาก
ผู้ใหญ่จุ่นบอก "กลับก็ได้...แต่ชั้นกลับเพราะเห็นแก่เมียแกนะไอ้เข็ม"
ผู้ใหญ่เข็มบอก"ข้าไม่เอาเรื่องก็ได้ แต่ก็เพราะเห็นแก่..เมียแกเหมือนกันไอ้จุ่น"
ผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็มหลังกลับเดินไปคนละทาง ทุกคนถอนหายใจ
"กลัวเมีย" พะเยาว์บอก
ผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็มได้ยินก็หันควับกลับมา "ใคร"
จุ่นกับเข็มทำท่าจะเข้าหากันอีก แต่เห็นหงส์กับระเบียบยืนเท้าสะเอวมองจ้อง ทั้งสองคนก็หยุดชะงักแล้วหันหลังเดินไปคนละทาง
หงส์กับระเบียบก็รีบไล่ต้อนพวกตัวเองกลับไป
ยอดยืนมองถอนหายใจโล่งอก แล้วมองไปทางแก้มบุ๋มที่เดินไปกับพ่อ มีจังหวะที่แก้มบุ๋มหันมามองทางยอดพอดี สายตาเหมือนจะขอบคุณที่มาขวางไว้ แล้วแก้มบุ๋มก็หันกลับไป
ยอดยิ้มกับตัวเอง ท็อปไม่ได้เดินตามไป ยื่นหน้ามามองยอด ยิ้มล้อๆ
ปัง!! เข็มตบโต๊ะด้วยสีหน้าขึงขัง ยอดสะดุ้งเฮือก
เข็มมองยอดอย่างคาดคั้น ทุกคนก็มองยอดอย่างสงสัยเหมือนกัน ท็อปยืนดูห่างๆ คอยสังเกต
"ไอ้ยอด แทนที่เอ็งจะช่วยข้าเอาเลือดหัวพวกมันออก แต่เอ็งกลับห้ามข้า"
เบี้ยที่ยังจุกอยู่
"เอ็งปกป้องผู้ใหญ่จุ่นทำไม แบบนี้มันอกตัญญูชัดๆ"
"ไม่จริง! ยอดทำถูกแล้ว ถ้ายอดไม่ห้ามแล้วเกิดเลือดตกยางออกขึ้นมา จากเรื่องเล็ก มันก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่นะ" ระเบียบว่า
เข็มกระชากคอเสื้อลูกชาย
"ไอ้ยอด เอ็งมองหน้าข้า! ตอบข้าให้ชื่นใจหน่อยซิ ว่าเอ็งปกป้องผู้ใหญ่จุ่นทำไม ตอบข้ามา"
ยอดสับสน ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำทำไม
"พ่อ ฉันก็ไม่รู้ทำไมถึงช่วย ฉันไม่รู้จริงๆ"
"ไม่รู้ได้ยังไงวะ เอ็งต้องรู้สิวะ" เข็มมองตา บอกความจริงข้ามา!"
"อย่าคาดคั้นยอดเลยนะครับ เค้าก็แค่ทำเพื่อความถูกต้อง"ท็อปบอก
"อ้าว ถ้าแบบนี้ คุณก็กล่าวหาว่าฉันผิดน่ะสิ ไอ้จุ่นต่างหากที่ปรักปรำฉัน ฉันถูก มันแหล่ะที่ผิด" เข็มยังคาดคั้นยอดอีก
"ไอ้ยอด เอ็งตอบข้ามา เอ็งช่วยไอ้จุ่นทำไม"
ยอดเครียดจัด
"พ่อ...ฉัน ฉัน"
ยอกอึกอัก จังหวะนี้ เคน หนึ่ง จ๊อบ เดินเข้ามา
เคนบอก
"บอกความจริงไปว่าเอ็งช่วยผู้ใหญ่จุ่นเพราะเอ็งชอบยัยแก้มบุ๋ม!"
ทุกคนยกเว้น เคน หนึ่ง จ๊อบตกใจ โพล่ง "ห๊า!!! ชอบแก้มบุ๋ม"
"พูดบ้าอะไรของเอ็งวะ ไอ้เคน...ปากเสีย"
เคนเข้าไปประจบเข็ม
"ฉันยืนยันได้จ้ะว่า ไอ้ยอดมันชอบยัยแก้มจริงๆ จ้ะ"
"ไอ้ยอดเอ๊งรักลูกสาวศัตรูเหรอ" เข็มถาม
เข็มโกรธที่สุดในชีวิต ขณะที่เคน หนึ่ง จ๊อบ ยิ้มประจบเอาใจเข็ม ระเบียบยิ้มแต่ยังแอบกลัวผู้ใหญ่ว่า
ยอดส่ายหน้าว่าไม่เป็นความจริง
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 3 (ต่อ)
ทางด้านแก้มบุ๋ม ขณะที่ทั้งหมดกำลังเดินกลับบ้าน ผู้ใหญ่จุ่นเดินนำ แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ กับพะเยาว์เดินคุมเชิง ตามมา
"พวกแกไม่น่าห้าม...ไม่งั้นไอ้เข็มแหลก"
"ผู้ใหญ่เข็มแหลก...แต่พ่อจะพรุนทั้งตัว" แก้มบุ๋มบอก
"ดูมันว่าพ่อมันเองนะ...ไม่เข้าข้างกันเลย"
"จะให้เข้าข้างพ่อได้ยังไง ไปว่าเค้าทั้งๆที่ไม่มีหลักฐาน"
"ทำไมจะไม่"
หงส์บอก
"แค่คำพูดของคนคนนึงน่ะเหรอ...จริงรึเปล่าก็ไม่รู้"
"นั่นซิพ่อ แค่คำพูดของคนๆเดียวเราน่าจะสืบให้รู้ก่อนว่าจริงรึเปล่า"
"เรื่องพวกนี้ใครมันจะทิ้งหลักฐาน"
เสียงปืนดังขึ้นจากทางบ้านผู้ใหญ่เข็ม ทุกคนตกใจหันมอง
"นั่นไง...กรรมสนอง ป่านนี้มันคงยิงลูกชายมันตายไปแล้ว"
จุ่นโกรธพูดไม่คิดเดินไป หงส์กับปุยฝ้าย หงุดหงิดเดินตามจุ่นไป
"พ่อนี่...พูดแบบนี้มันไม่ดีนะ...ถ้าเค้ายิงกันตายจริงๆมันจะบาปนะ" หงส์บอก
แก้มบุ๋มหยุดมองไปทางบ้านของผู้ใหญ่เข็ม รู้สึกเป็นห่วง
"ยอด"
ยอดวิ่งมาอย่างเร็ว เข้าไปจับเข็มที่ถือปืน
"เดี๋ยวพ่อ"
หนึ่ง เคน จ๊อบวิ่งหาที่หลบ เข็มที่เอาปืนวิ่งไล่ยิงด้วยความโมโห
"พ่อผู้ใหญ่ พ่อยิงฉันทำไมเนี่ย ฉันผิดอะไร" เคนถาม
"พวกฉันอุตส่าห์จงรักภักดี คาบข่าวมาบอก" จ๊อบบอก
"พวกเอ็งบังอาจที่ใส่ร้ายลูกข้า ไอ้ยอดมันไม่มีทางรักลูกศัตรูโว้ย" เข็มบอก
แม้ในใจยอดจะรู้สึกสับสนว่าทำไมต้องช่วยจุ่นไม่ให้ถูกเข็มยิง แต่อีกใจเขาก็คิดว่าเขาไม่ได้รักแก้มบุ๋ม
ได้โอกาส หนึ่ง เคน จ๊อบ วิ่งไปหลบหลังระเบียบอย่างกลัวๆ
เคนชะโงกหน้ามา
"ก็วันนั้นไอ้ยอดไม่ยอมโยนรังต่อใส่ยัยแก้ม แล้ววันนี้ไอ้ยอดก็เอาตัวเข้าขวางไม่ให้พ่อผู้ใหญ่ ยิงผู้ใหญ่จุ่น"
หนึ่งย้ำ
"ถูก! ทั้งๆ ที่ผู้ใหญ่จุ่นมาใส่ร้ายพ่อผู้ใหญ่ถึงที่นี่ เอ็งทำแบบนี้เพราะเอ็ง"
หนึ่ง เคน จ๊อบโพล่งพร้อมกัน "ชอบยัยแก้ม!!"
"จะว่าไป มันก็น่าสงสัย หรือว่าไอ้สามตัวนี้มันจะพูดถูก เอ็งชอบยัยแก้มรึเปล่าวะ!"
เข็มและทุกคนสงสัย หันไปหายอด พลางรอฟังคำตอบยอดด้วยใจจดจ่อ
ระเบียบตอบ
"ตอบไปเลยว่าชอบ..พรุ่งนี้แม่จะยกขันหมากไปสู่ขอให้ พี่เข็มกับพี่จุ่นจะได้เลิกทะเลาะกันซะที"
"แม่พูดอะไรน่ะ...จะให้ไอ้ยอดแต่งงานกับยัยแก้มได้ยังไง...ใช่ไม๊ยอด"
ยอดเหมือนแบกโลกทั้งใบ ทุกคนมองยอดอย่างสงสัยและจับผิด ท็อปเห็นยอดไม่ยอมตอบซักที เลยเข้าไปช่วยแก้สถานการณ์
"ก็ผู้ใหญ่เข็มสอนให้ยอดเป็นสุภาพบุรุษใช่ไม๊ล่ะ....สุภาพบุรุษย่อมไม่ทำร้ายสุภาพสตรี ที่ยอดเค้าไม่แกล้งแก้มบุ๋มก็ถูกแล้ว ส่วนที่เค้าช่วยผู้ใหญ่จุ่น เพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่เข็มต้องเดือดร้อนติดคุก ถึงจะมีเงินแต่ถ้าเค้าไม่ให้ประกันตัว ผู้ใหญ่เข็มก็ต้องนอนคุกยาว"
เข็มหน้าเสียเพราะท็อปพูดความจริง
ท็อปหันมาสบตาให้ยอด ยอดรีบเออออตาม
"ใช่ๆๆๆ พ่อ...ต่อให้ฉันตายแล้วเกิดใหม่ ฉันก็ไม่มีทางชอบลูกศัตรูของพ่อแน่นอน"
"ยอดเค้าห่วงพ่อผู้ใหญ่มาก เพราะวันดีคืนดีถ้ามีประกาศเลือกตั้งกำนันคนใหม่ แล้วพ่อผู้ใหญ่ติดคุกอยู่ก็คงไม่ได้เป็นกำนัน" ท็อปบอก
เข็มอ่อนลงกลัวติดคุก
"เฮ้ย...ทำไมพูดแต่เรื่องติดคุกวะ"
"งั้นพ่อก็เข้าใจฉันแล้วใช่มั้ย"
เข็มมองยอดอย่างซึ้งใจสุดๆ
"เอ็งเป็นห่วงข้าขนาดนี้เลยเหรอว่ะไอ้ยอด"
"จ๊ะ"
เข็มยิ้มให้ยอดแล้วก็เปลี่ยนเป็นโกรธหันไปทาง เคน หนึ่ง จ๊อบ
"พวกเอ็งนี่มันเลวจริงๆ ใส่ร้ายลูกข้า จนข้าเกือบเข้าใจลูกข้ามันผิด"
เข็มหันปืนไปทาง เคน หนึ่ง จ๊อบ สามคนเห็นท่าไม่ดี จึงวิ่งหนีออกไป
เข็มเข้าไปกอดยอด ยอดกอดเข็มตอบอย่างเอาใจ
"ไอ้หมาน้อยของพ่อ ขอบใจที่รักและหวังดีกับพ่อขนาดนี้"
"ก็หมาน้อยคนนี้มีพ่อคนเดียว ไม่ให้รักพ่อ จะให้ไปรัก...แมว...ที่ไหนล่ะจ๊ะ"
"เสียดายไม่รัก...ไปหาหลวงพ่อดีกว่า" ระเบียบบอก
"ไปทำบุญสะเดาะเคราะห์เหรอจ๊ะแม่"
"เปล่า...ไปคุยกับหลวงพ่อเผื่อจะได้เลขเด็ด....งวดนี้ยังไม่มีเลขเลย"
เข็มกับยอดกลับมายิ้มแย้มกับครอบครัว ยอดขำแต่ก็ไม่เต็มที่เพราะตอนนี้แค่รอดตัว
ท็อปมองยอดอย่างสงสัยสุดหัวใจ
ยอดนั่งอยู่ในศาลาริมน้ำในเวลาต่อมา เขาเหม่อสับสนในตัวเองอย่างหนัก
"ทำไมนายถึงอยากช่วยผู้ใหญ่จุ่นขนาดนั้น รู้ทั้งรู้ว่าพ่อเกลียดเค้ามากแค่ไหน นายเป็นอะไรของนายยอด"
ท็อปพูดจบเดินมานั่งลงข้างๆ ยอดหันมาเห็นท็อปมองอย่างสงสัยก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที
"เอ้า ยังไม่กลับอีกเหรอ"
"ถ้ากลับแล้วจะมานั่งตรงนี้ได้ไง"
"กวนซะแล้ว! อ้อ ฉันต้องขอบใจมากนะ ที่ช่วยพูดให้พ่อเข้าใจในตัวฉัน"
ท็อปยิ้ม
"ผู้ใหญ่เข็มเข้าใจตัวนาย แล้วนายล่ะเข้าใจในตัวเองรึเปล่า"
"หมายความว่ายังไง"
"หมายความว่า....นายชอบยัยแก้ม"
"โนเวย์สเตชั่น อิมพอสซิเบิ้ล ไม่มีทาง มันไม่มีทางเป็นไปไ" ยอดพูดด้วยจบด้วยหางเสียงสูง
"เสียงสูงมาก"
"ที่ฉันช่วยผู้ใหญ่จุ่น เพราะอยากตอบแทนยัยแก้มที่เคยช่วยชีวิตฉัน ต่างหาก"
"คนเราน่ะ หนีได้ทุกอย่างยกเว้นหัวใจตัวเอง หนีให้ตายยังไงก็หนีไม่พ้น"
"ฉันไม่ต้องหนีเพราะฉันรู้ใจตัวเองดี นายต่างหากที่พยายามยัดเยียดความรู้สึกนี้ให้ฉัน"
"ตอนนี้นายยังไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่ฉันคงช่วยนายไม่ได้ทุกครั้ง ถ้าความรักนายกำเริบขึ้นมาอีก ก็เอาตัวรอดจากพ่อนายให้ได้ก็แล้วกัน"
ยอดชะงักไป ท็อปลุกขึ้นจะเดินออกไป แต่ก็หันหลังกลับมาอีกครั้ง
"แต่ถ้านายยอมรับหัวใจตัวเองเมื่อไหร่ นายมาบอกฉัน ฉันจะช่วยนายเอง"
ท็อปเดินยิ้มออกไป ทิ้งให้ยอดครุ่นคิดถึงความรู้สึกที่เขามีกับแก้มบุ๋ม
บ้านจุ่น ตอนกลางคืน แก้มบุ๋มนั่งมองไปทางบ้าน ผู้ใหญ่เข็ม ท่าทางเป็นห่วง จุ่นในชุดนอนเดินมาหาแก้มบุ๋ม
"ไอ้แก้ม"
แก้มบุ๋มสะดุ้งสุดตัวแล้วหันมาทางพ่อ
"ตกใจขนาดนี้คิดอะไรอยู่เหรอ"
แก้มบุ๋มกลบเกลื่อน
"เปล่าจ๊ะไม่ได้คิดถึงใคร" แก้มบุ๋มโกหก ตาเริ่มส่ายไปมา "คือไม่ได้คิด..เอ้ย คือคิดถึงเรื่องเมื่อกลางวันน่ะจ๊ะ"
"เหรอ"
"ฉันว่าเค้าเอาจริงนะพ่อ"
"โด่ ไม่กลัวหรอกเว้ย"
"เค้าไม่ฟ้องพ่อก็บุญแล้ว คราวหน้า ถ้าจะเอาผิดใคร เราต้องมีหลักฐานมากกว่านี้นะพ่อ"
"เออๆ รู้แล้วน่า คนโกงต้องไม่มีที่ยืนในสังคม พ่อต้องเล่นงานมันให้ได้"
"ฉันขอตัวนอนก่อนนะจ๊ะ พ่อก็อย่าคิดมากล่ะรู้มั้ย"
แล้วแก้มบุ๋มก็เดินออกไป จุ่นมองตามลูกสาวงงๆ
"อ้าวพ่อเหรอที่คิดมาก...ก็เมื่อกี้พ่อเห็นเอ๊งนั่งคิดอะไรอยู่...ไปนอนดีกว่า"
หงส์คุยโทรศัพท์แถวๆ ชานบ้าน จุ่นผ่านมาได้ยินก็หยุดยืนมอง
"พรุ่งนี้ฉันคงไปปฏิบัติธรรมกับเธอไม่ได้หรอกนะระเบียบ วันนี้มีแต่เรื่องวุ่นๆ ฉันปวดหัวไมเกรนขึ้นแล้วเนี่ย ขอพักหน่อยดีกว่า แล้วตกลงใครชวนเธอไปวัดล่ะ อ๋อ แก๊งเมียเถ้าแก่โรงสีเหรอ"
จุ่นสีหน้าครุ่นคิด…
"แม่ระเบียบไปกับพวกเมียเถ้าแก่โรงสี… พวกแก๊งไฮโล"
จุ่นแอบฟังหงส์คุยโทรศัพท์ต่อ
"ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะระเบียบ...วันนี้เหนื่อยจริงๆ... ยังไงฉันก็ขออนุโมทนาบุญด้วยแล้วกันนะจ๊ะ ฝันดีจ๊ะ"
หงส์ก็เดินออกไป
จุ่นสีหน้าครุ่นคิดๆ แล้วประมวลเหตุการณ์… แล้วจุ่นก็ยิ้มร้ายออกมาอย่างมีแผน
ศาลเทวดาแจ่ม เช้าวันใหม่
ข้างในศาล บรรยากาศเหมือนเป็นภายในห้องโถงใหญ่ๆ ห้องหนึ่ง ที่มีสิ่งของอำนวยความสะดวกครบครัน ทั้งทีวีจอแบน โซฟาหุ้มหนังอย่างดี เครื่องใช้ไฟฟ้า คอมพิวเตอร์ ข้าวของเหล่านี้ ล้วนเป็นของกงเต็กที่คนเผามาให้
เทวดาแจ่มกำลังนั่งดูทีวีด้วยใจจดจ่อ บนจอทีวีเป็นภาพยอดปฏิเสธรักแก้มบุ๋ม
"ต่อให้ฉันตายแล้วเกิดใหม่สิบชาติ ฉันก็ไม่มีทางรักยัยแก้ม!"
"ฉันดูนายออก นายชอบแก้มบุ๋ม" ท็อปบอก
"โนเวย์สเตชั่น อิมพอสซิเบิ้ล ไม่มีทาง มันไม่มีทางเป็นไปได้ ที่ฉันช่วยผู้ใหญ่จุ่น คงเพราะตอบแทนที่แก้มบุ๋มเคยช่วยชีวิตฉัน แต่มันไม่ใช่รักแน่ ๆ"
เทวดาแจ่มรีเพลย์ภาพดูอีกทีแล้วเศร้า สัมภเวสีอัครเดชก็มองดูการกระทำของเทวดาแจ่ม อย่างเซ็งๆ
"โอ้ย ท่านเทวดาเจ้าขา ดูตั้งแต่เช้ามืด ดูวนไปวนมาอยู่นั่นแหละ"
"เสียใจว่ะ ไอ้ยอดมันไม่รู้ใจตัวเองซักที แล้วที่เราหวังให้มันกับหนูแก้มช่วยให้ไอ้เข็มกับไอ้จุ่นคืนดีกัน ก็เป็นไปได้ยากแล้ว เฮ้อ"
"แล้วใครที่ไหนจะช่วยให้ไอ้ยอดรู้ใจตัวเองได้ล่ะ"
แจ่ม อัครเดช สีหน้าครุ่นคิด พลันแจ่มก็ยิ้มออกมาอย่างคิดออก
"ข้ารู้แล้วโว้ย ว่าใครจะเป็นตัวช่วยให้ยอดมันรู้ใจตัวเอง"
อัครเดชหันมองเทวดาแจ่มอย่างสงสัยอยากรู้
เช้าเดียวกัน แก้มบุ๋มซ้อมลิเกเป็นตะเภาทองในเรื่องไกรทอง สมปดีแสดงเป็นชาละวัน ที่เหลือเล่นดนตรีไทยประกอบ
สมปดีทำท่าทางขึงขัง แก้มบุ๋มยกมืออ้อนวอนด้วยสีหน้ากลัวเกรง
"ท่านชาละวัน ท่านเป็นจระเข้ไม่ใช่มนุษย์ เราอยู่ร่วมกันไม่ได้ ปล่อยตะเภาทองเถอะนะเจ้าคะ"
"แต่เรารักเจ้า เราจะไม่ยอมให้มนุษย์หน้าไหนได้เจ้าไปเชยชม"
"ตะเภาทองคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงพี่ตะเภาแก้วเหลือเกิน ท่านชาละวันเมตตาตะเภาทองเถอะนะ"
แก้มบุ๋มแสดงออกมาว่าเสียใจสุดๆ พลางน้ำตาก็ไหลออกมา
"ไม่ เจ้าเป็นเมียของเรา เจ้าจะต้องอยู่ในถ้ำใต้บาดาลกับเราตลอดไป"
สมปดีเดินออกไปอย่างไม่ใยดี
"ท่านจะได้เพียงร่างกาย แต่ไม่มีวันที่จะได้หัวใจข้า ไม่มีวัน…"
ปุยฝ้ายปรบมือชื่นชมแก้มบุ๋ม
"ปังๆๆๆ อลังวังเว่อร์เลยพี่แก้ม พวกพ่อยกแม่ยกต้องน้ำตาไหลพรากๆๆ แน่ๆ" ปุยฝ้ายบอก
"เพราะแก้มเล่นดีเข้าถึงบทบาท" ยิ่งใหญ่บอก
"เปล่า...เพราะโรงลิเกไฟไหม้"
ทุกคนร้อง "แฮ๊!"
พลันทุกคนได้ยินเสียงเด็กร้องไห้
เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่ เดินไม่รู้มาจากไหนโผล่ออกมา ทุกคนเห็นตกใจมาก แก้มบุ๋มรีบเข้าไปหา
"หนูจ๊ะ ทำไมมาอยู่ที่นี่ พ่อ แม่ หนูอยู่ไหน" แก้มบุ๋มถาม
"แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ฮือๆๆๆ"
"หนูหลงกับแม่ใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ช่วยตามหานะ จำได้ไหมว่าครั้งสุดท้ายอยู่กับแม่ตรงไหน"
เด็กหญิงพยักหน้ามือชี้แต่ยังร้องไห้อยู่
"ฮือๆๆๆๆ"
"ซ้อมกันไปก่อนนะเดี๋ยวฉันมา" แก้มบุ๋มบอก
แล้วแก้มบุ๋มก็เดินจูงมือเด็กหญิงออกไป ทุกคนมองตามอย่างเอาใจช่วย
สมปดีบอก "นางเอกไม่อยู่แล้วจะซ้อมยังไง...มีนางเอกทุกฉาก"
พะเยาว์บอก
"มาชั้นเล่นเป็นนางเอกแทนก่อน"
ทุกคนมองหน้ากันแล้วก็แยกย้ายกันไป
"ทำไม...อะไร"
ในห้องเหลือพะเยาว์คนเดียวก็ยังเล่น ... "ท่านชาละวัน ท่านเป็นจรเข้ไม่ใช่มนุษย์"
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 3 (ต่อ)
ยอด หนึ่ง เคน จ๊อบ กำลังซ้อมดนตรี โดยมียอดเป็นคนร้องนำ นัตตี้กับลูกน้ำเป็นหางเครื่อง ก้องเกียรติคอยควบคุมอยู่ แต่ชักหงุดหงิดๆ ที่รู้สึกว่าทุกคนยังทำได้ไม่ดี
"เฮ้ย หยุดๆๆ หยุดแค่นี้ก่อน ไอ้หนึ่ง ไอ้เคน ไอ้จ๊อบ ทำไมพวกเอ็งหลุดเยอะแบบนี้ เล่นคร่อมจังหวะตลอด สมาธิหายไปไหนกันหมด"
ลูกน้ำบอก
"นั่นสิ ฉันกับนัตตี้เต้นผิดเต้นถูกไปด้วยเนี่ย"
"ปกติทั้งร้องทั้งเล่นเข้าขากัน ไหงวันนี้เพี้ยนกระจายแบบนี้คะคู๊น" นัตตี้[vd
"เอ็งก็เหมือนกันไอ้ยอด แรงไม่มี ร้องไม่คม ร้องไม่มีวิญญาณเลย แห้งแล้งมากๆ พวกเอ็งมีปัญหาอะไรกันวะ ไหนบอกข้าซิ"
ยอด มองเคน หนึ่ง จ๊อบ อย่างไม่ถูกชะตา
"ขอโทษจ้ะน้า ฉันยอมรับว่าฉันไม่มีสมาธิจริงๆ ฉันเหม็นขี้หน้าไอ้สามตัวนี้"
"ฉันก็เหม็นขี้หน้าไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง รักยัยแก้มแต่ไม่ยอมรับ" เคนบอก
นัตตี้ ลูกน้ำโพล่ง "คุณพระ / อกอีนัตจะแตก"
ยอดชี้หน้า
"หุบปากไปได้แล้ว ถ้าเอ็งพูดว่าข้ารักยัยแก้มอีกครั้ง ได้ปากแตกก่อนหน้าหนาวแน่ๆ"
"นักเลงเหรอ จะไฟว้เหรอ! เอาสิวะ ไม่กลัวหรอกเว้ย"
ยอด ทำท่าจะทะเลาะกับเคน หนึ่ง จ๊อบ ก้องเกียรติรีบเข้าไปห้าม
"เฮ้ยๆๆ หยุดเลย พวกเอ็งเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งกี่ปี จะทะเลาะกันทำไม"
"ก็ไอ้ยอดมันทรยศ ไปรักลูกหลานศัตรูคนสำคัญของพ่อผู้ใหญ่ ทำงี้มันไม่ถูก"
"หุบปากไปเลย พวกเอ็งคิดไปเองทั้งนั้น"
ยอดทำท่าจะทะเลาะกับพวกเคนอีกรอบ ก้องเกียรติสงบศึกอีกครั้ง
"เฮ้ย อย่าตีกัน พอๆๆๆ"
ก้องเกียรติหันไปมองเคน หนึ่ง จ๊อบ อย่างดุๆ
"พวกเอ็งก็เพ้อเจ้อ ถ้าโลกนี้เหลือแต่หมากับแก้มบุ๋ม ไอ้ยอดมันคงเลือกเป็นแฟน
หมามากกว่า ข้าเห็นด้วยกับไอ้ยอด พวกเอ็งน่ะมันบ้าคิดไปเอง!"
"ฉันขอโทษครับน้า..ขอไปสงบสติอารมณ์ก่อนนะ แล้วจะมาซ้อมต่อ"
ก้องเกียรติพยักเพยิดหน้าให้ ยอดเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
เด็กหญิงเป็นคนเดียวกันกับที่ไปหาแก้มบุ๋ม เดินมาที่บ้านยอด
ยอดเดินออกมาอย่างเซ็งๆ
"ไอ้พวกบ้าเอ๊ย...หาว่าเรารักยัยแก้ม"
พลันยอดเห็นเด็กหญิงนั่งร้องไห้อย่างน่าสงสาร ยอดเดินเข้าไปหา
"เป็นอะไรจ๊ะ หนูน้อย เข้ามาบ้านพี่ได้ไง"
เด็กหญิงสะอื้น
"พี่จ๋า แม่หนูหายไป"
ยอดมองดูเด็กก็สงสารจับใจที่เด็กเกิดพลัดหลงกับแม่ตัวเอง
"โถ น่าสงสาร พี่จะช่วยเอาไม๊"
เด็กหญิงพยักหน้า ยอดดีใจที่จะได้ช่วยเด็ก
"จำได้ไหมว่าหนูเดินมาจากทางไหน"
เด็กหญิงชี้ไปทางริมคลอง
"ทางโน้นเหรอ...ไป พี่พาไปนะ"
แล้วยอดก็เดินจูงมือพาเด็กหญิงออกไป
แก้มบุ๋มจูงมือเด็กหญิงเดินมาตามทางกำลังจะถึงริมคลอง
"ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะช่วยหนูตามหาแม่จนเจอนะ"
เด็กหญิงหยุดร้องไห้ สบัดมือหลุดจากที่แก้มบุ๋มจูงแล้ววิ่งไปทางริมคลอง
"เฮ้ย...หนูอย่าวิ่งซิเดี๋ยวก็หลงอีกหรอก"
เด็กหญิงไม่ฟังวิ่งไปทางริมคลอง แก้มบุ๋มวิ่งตามไป
ที่ริมคลอง แก้มบุ๋มวิ่งมาถึงก็หันมองไปรอบๆ แต่ไม่เจอเด็กหญิงคนนั้นแล้ว แก้มบุ๋มแปลกใจสุดๆ
"อ้าว หนู หายไปไหนแล้วเนี่ย"
แก้มบุ๋มเดินตามหาเด็กหญิง อย่างเป็นห่วงเด็กหญิงมากๆ
ยอดพาเด็กหญิงมาทาง เด็กชี้
"ทางนี้ใช่ไหม"
เด็กหญิงพยักหน้า
"ไม่ต้องกลัวนะ ยังไงพี่ก็จะตามหาแม่หนูจนเจอนะ แล้วตอนนี้แม่หนูก็คงกำลังตามหาหนูเหมือนกัน"
ยอดพูดจบ เด็กหญิงก็สบัดมือจากยอดแล้ววิ่งไปทางริมน้ำ ยอดตกใจ
"เฮ้ย ไปไหน"
ยอดวิ่งตามเด็กไปถึงริมคลอง แต่ไม่เจอเด็กผู้หญิงแล้ว
"หายไปไหนเนี่ย...เด็กอะไรวะวิ่งเร็วจริงๆ"
ยอดสีหน้าครุ่นคิดอย่างแปลกใจ… ก่อนจะเดินต่อไปทางริมคลอง
เด็กหญิงวิ่งมาที่หน้าศาลพระภูมิเทวดาแจ่ม พลันแจ่มปรากฏตัวขึ้นยิ้มกรุ้มกริ่ม
"เป็นไงแม่หนู"
พลันเด็กหญิงกลายร่างเป็นสัมภเวสีอัครเดช อัครเดชมีสภาพแบบเหนื่อยล้าสุดๆ
"โอ๊ย หมดแรง เหมือนจะตายอีกรอบเลยท่านเทวดา"
อัครเดชนอนหอบแฮ่กๆ อยู่ที่พื้น
"เจ้าคงใช้พลังงานมากเกินไป แต่สิ่งที่เจ้าทำ ถือว่าคุ้มค่ามากๆ"
แจ่มประคองให้อัครเดชลุกขึ้น
"จะไม่ใช้อิทธิฤทธิ์อีกแล้ว เหนื่อยเหลือเกินท่านเทวดา"
"ยังไงก็ต้องขอบใจเจ้ามาก ที่หลอกล่อยอดกับแก้มบุ๋มมาเจอกัน แถมริมคลองตรง
นั้น โรแมนติ๊กโรแมนติก เราว่าทั้งสองคนจะต้อง มุ๊งมิ๊ง งุงิ ครุคริ กุ๊งกิ๊งๆ กันแน่ๆ เรามาลุ้นให้ทั้งสองคนเปิดใจให้กันดีกว่า"
แจ่มกับอัครเดชยิ้มๆ ให้กันและกัน
แก้มบุ๋มเดินหาเด็กหญิงมาตามทาง ยอดก็เดินตามหาเด็กหญิงมาอีกทางหนึ่งถึงมุมสวยริมคลอง มีดอกไม้นานาพันธุ์อยู่รอบบริเวณ บรรยากาศดูโรแมนติกมากๆ
แก้มบุ๋มมองไปเห็นยอดที่เดินมา ทั้งสองมองเห็นกัน
ยอดอึ้งที่มาเจอแก้มบุ๋มอยู่ที่นี่ ทั้งสองคนมองหน้ากันอึ้งๆ
"แก้ม"
"ยอด"
"คุณมาทำอะไรที่นี่"
"คือ..มีเด็กผู้หญิงหลงกับแม่ ชั้นก็เลยพาเขามาหาแม่น่ะ"
"ห๊า ผมก็เจอเด็กหลงกับแม่เหมือนกันแล้วเขาก็บอกว่ามาจากทางนี้ แล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งหนีหายไป"
"เหรอ....อะไรจะบังเอิญขนาดนี้"
"นั่นน่ะสิ"
แก้มบุ๋ม ยอด มองหน้ากันอย่างแปลกใจ
เทวดาแจ่ม นั่งดูทีวีที่มีภาพแก้มบุ๋มกับยอดปรากฏขึ้นมา
"ใครบอกว่าบังเอิญ ฝีมือของอัครเดชต่างหากเล่า"
สัมภเวสีอัครเดชอยู่ที่โซฟา ยังเหนื่อย หอบ แฮ่กๆๆ อยู่
" โอย เหนื่อย ท่านเทวดาไม่มีใครเอาของมาถวายบ้างเลยเหรอ"
แจ่มไม่ได้สนใจ อัครเดชเลย เพราะกำลังลุ้นในจออยู่
"ไอ้ยอด โอกาสแบบนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆ รีบรู้ใจตัวเองซะว่ารักแก้มบุ๋ม"
เทวดาแจ่มลุ้นมองเอาใจช่วยยอดกับแก้มบุ๋ม
ยอด แก้มบุ๋ม เดินตามหาเด็ก หันมองรอบๆ ก็ไม่เห็น
"แม่หนู"
"หนูจ๊ะ"
ยอดคิดว่าไม่น่าจะหายากเลยหันมาคุยกับแก้มบุ๋ม
"แปลกจัง...เด็กที่คุณเล่าลักษณะเหมือนเด็กที่ผมเจอเลย"
"หรือว่าเค้าเป็นพี่น้องกัน"
ยอดแกล้งหลอกแก้มบุ๋
"หรือว่า...ผี"
แก้มบุ๋มตกใจถอยหลังแล้วสะดุดก้อนหินหงายท้อง ยอดรีบเข้าไปประคองไว้ ยอดดึงแก้มบุ๋มเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ทั้งสองมองตากันใกล้ๆ...
ยอดสบตาแก้มบุ๋มรู้สึกตกอยู่ในภวังค์
ในศาลเทวดาแจ่ม
อัครเดชถือของเซ่นไหว้อยู่กำลังจะกินเพื่อให้มีกำลัง เดินมานั่งข้างแจ่ม แจ่มจับมือไว้ไม่ให้กิน
"เฮ้ยเดี๋ยวไอ้อัครเดชดู...จ้องตากันซึ้งเลย"
อัครเดชจ้องที่ขนมในมือที่ถืออยู่อย่างซึ้ง แต่กินไม่ได้เพราะแจ่มจับแขนไว้
... แก้มบุ๋มรู้สึกตัวก่อนรีบผละออกจากยอด ยอดเขินไม่รู้จะทำยังไง
"ผมว่าคงหาเด็กคนนั้นไม่เจอแล้วล่ะ"
"นั่นดิ"
"งั้นผมกลับก่อนนะ"
ยอดรีบเดินไป แก้มบุ๋มเรียกยอดไว้
"ยอด...เดี๋ยว"
ยอดชะงัก
ในศาลเทวดาแจ่ม แจ่มปล่อยมือจากแขนของอัครเดช ทำให้ให้อัครเดชยิ้มที่จะได้กินขนม แต่แจ่มก็ดึงไว้อีก
"เฮ้ย...เอาอีกแล้ว....นึกว่าจะพลาดซะแล้ว"
อัครเดชจ้องที่ขนมพยายามดึงแขน แล๊บลิ้นเพื่อจะได้ชิ้มขนมแต่ก็ไม่ถึง แจ่มยังจับแขนไว้
แก้มบุ๋มพูดจริงใจ
"เมื่อวาน ฉันขอโทษที่พ่อฉันไปใส่ร้ายพ่อนายโดยที่ไม่มีหลักฐาน"
"ช่างเหอะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว"
"แล้วฉันก็ต้องขอบใจนะ ที่นายช่วยพ่อของฉันไว้ ถ้าไม่ได้นาย ไม่รู้ว่าเหตุการณ์จะร้ายแรงขนาดไหน"
ยอดรู้สึกว่าตัวเองจะใจอ่อนกับแก้มบุ๋มก็เลยพูดออกมาโดยที่ไม่ตรงกับที่ใจคิด
"ผมไม่เคยคิดช่วยพ่อคุณ"
แก้มบุ๋มโกรธ "อะไรนะ"
ในศาลเทวดาแจ่ม
"เฮ้ย..เกิดอะไรขึ้นไอ้ยอด"
แจ่มตกใจปล่อยมือจากแขนของอัครเดช ทำให้ขนมที่อัครเดชถืออยู่ในมือโปะเข้าที่หน้าเพราะอัครเดชพยายามที่จะกินแล้วแจ่มปล่อยมือพอดี
"ผมช่วยพ่อผมต่างหาก ผมไม่อยากให้พ่อผมไปยุ่งกับคนที่ชอบใส่ร้ายคนอื่นแบบพ่อคุณต่างหาก รู้ไว้ด้วย"
"ไอ้บ้ายอด ฉันอุตส่าห์ขอบคุณนายจากใจจริง เพราะนึกว่านายคิดได้และไม่อยากอยากเห็นพ่อเราทะเลาะกัน แต่ที่ไหนได้ ฉันคิดผิด"
ยอดชะงักไป
"ฉันนึกว่านายเปลี่ยนไป แต่ที่ไหนได้ นายมันก็เป็นคนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด ไอ้ยอดแย่เอ๊ย"
แก้มบุ๋มผลักยอดออกไป แล้วเดินหนีไปเลย
ยอดได้แต่มองแก้มบุ๋มตาละห้อย
ยอดตบปากตัวเอง
"พูดอะไรออกไปวะไอ้ยอด โธ่เว้ย! นี่เราเป็นอะไรไปวะเนี่ย ทำไมต้องรู้สึกผิดด้วย โอ๊ย"
ยอดมองไปทางแก้มบุ๋มอย่างเครียดและสับสนสุดๆ
เทวดาแจ่มยังนั่งดูทีวีอยู่ สัมภเวสีอัครเดช หยิบขนมที่ติดอยู่ตามหน้าตากินเพื่อเรียกแรง
"ไอ้ยอด ไอ้บ้า ทำไมพูดหมาๆ แบบนั้น เสียแผนหมด"
แจ่มหงุดหงิด หันไปมองเห็นอัครเดชขนมเลอะเต็มหน้า
"ไอ้อัครเดช...จะกินเครื่องเซ่นก็ให้มันเรียบร้อยหน่อย..เลอะเทอะหมดแล้ว"
"ก็ท่านเทวดาเป็นคนทำ"
เทวดาแจ่มไม่ได้สนใจฟัง หันไป ชี้นิ้วไปที่ทีวีด้วยความรู้สึกเซ็งๆ ทีวีปิดเอง
"อ้าวไม่ดูแล้วเหรอ...เหนื่อยฟรีอ่ะดิ"
"ไอ้ยอดนะไอ้ยอด ถอดใจง่ายๆอย่างนี้ได้ไงวะ....เลิกหวังได้เลย"
เทวดาแจ่มพูดจบหายแว่บไป ทิ้งให้อัครเดชยืนอึ้งๆ
ในมุมหนึ่ง ชาวบ้านชายสีหน้าเศร้าๆ ทุกข์ๆ ขณะที่นิก เค ป๊อบ มองอย่างกดดัน
"ฉันขอผลัดไปอีกสักเดือนนะ ฝากบอกเสี่ยด้วยว่าฉันกำลังรีบหาเงินมาคืนให้"
เคบอก"เฮ้ย! หนี้นะเว้ยไม่ข้าวผัด เห็นผลัดอยู่ตลอด"
"ถ้าเดือนนี้ไม่มีจ่าย รู้ใช่มั้ยว่าเอ็งต้องย้ายออกไปจากหมู่บ้าน" ป๊อบบอก
"เฮ้ยๆๆ อย่าขู่น้าเค้าเลย แค่นี้น้าเค้าก็เครียดจะตายอยู่แล้ว" นิกบอกพลางยิ้มให้ชาวบ้าน "น้า
ครับ พ่อผมคิดดอกถูกแสนถูกพ่อผมใจดีกับน้า ให้น้าผลัดหนี้มาครึ่งปีแล้ว แต่ถ้าน้าไม่มีเงินมาคืนจริงๆ โฉนดของน้าก็ต้องเป็นของพ่อฉันนะจ๊ะ"
"ฉันรู้จ้ะ"
"ฉันมาบอกน้าแค่นี้ล่ะจ้ะ " นิกหยิบยาดมยื่นให้ชาวบ้าน "พ่อฝากมาให้จ้ะ กลัวน้า
หน้ามืด แล้วชาวบ้านก็เดินออกไป นิกมองตามยิ้มร้ายๆ
พลันเคกับป๊อบมองไปเห็นแก้มบุ๋มเดินมาที่มุมหนึ่ง
"คุณ นิก โน่น ว่าที่ภรรยา มาโน่นแล้ว"
นิกมองตามแล้วยิ้มออกมา
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 3 (ต่อ)
นิกรีบเดินไปดักหน้าแก้มบุ๋มไว้
"แก้มจะกลับบ้านเหรอ ให้นิกไปส่งมั้ยจ๊ะ"
"ไม่เป็นไร เกรงใจ" แก้มบุ๋มยิ้มมีมารยาท แล้วเดินต่อ
นิกเดินตาม
"รถนิกจอดอยู่ทางโน้น เครื่องแรง แอร์เย็น ช่วงล่างนุ่ม ดีทุกอย่าง เสียอยู่อย่างเดียว ไม่มีใครนั่งข้างๆ ไปกับนิกนะครับ เดี๋ยวไปส่ง" นิกยิ้มหวาน
"ไม่ ฉันเดินอีกหน่อยก็ถึงบ้านแล้ว"
ยอดเดินตามแก้มบุ๋มมา นิกอยู่กับแก้มบุ๋ม ยอดรู้สึกไม่ชอบใจ หยุดยืนมองเหตุการณ์
แก้มบุ๋มพยายามเดินหนีนิก แต่นิกก็ไม่หลีกทางให้ เค ป๊อบ ก็เข้ามาขวางไว้
"หลีกไป"
"แต่นิกอยากขับรถไปส่งจริงๆ นิกหวังดีนะ" นิกโยนกุญแจรถให้เค "เฮ้ย ไปเอารถมา!"
"นายนี่พูดไม่รู้เรื่อง.... ฉันบอกว่าฉันไม่ไป"
แก้วบุ๋มเดินหนี พลันนิกคว้าข้อมือแก้มบุ๋มไว้ แล้วพาเดินออกไป แก้มบุ๋มไม่ชอบใจสะบัดมือออก
ยอดที่แอบมองอยู่ด้านหลังไกลๆ เห็นนิกจับมือแก้มบุ๋มก็ไม่ชอบใจมาก เผลอกำหมัดแน่นไม่รู้ตัว
"ไอ้นิก! กล้าทำขนาดนี้เลยเหรอ"
แก้มบุ๋มมองนิกอย่างไม่ชอบใจ
"นิก ถ้านายยังอยากเป็นเพื่อนกับชั้น อย่าทำแบบนี้"
นิกปล่อยมือแก้มบุ๋ม
"โอเคๆๆๆ นิกขอโทษ ถ้างั้น นิกเดินไปส่งแก้มก็ได้ แก้มคงไม่ว่าอะไรนิกนะ"
นิกมองแก้มบุ๋มตาละห้อย ขอร้องสุดๆ
แก้มบุ๋มเหนื่อยใจ
"ถนนเป็นทางสาธารณะ แก้มคงห้ามไม่ให้ใครเดินได้หรอก"
แก้มบุ๋มพูดจบเดินไป นิกยิ้มดีใจแล้วรีบเดินตามประกบ เค ป๊อบ เดินตาม
ยอดที่แอบมองอยู่รู้สึกจี๊ดใจอย่างบอกไม่ถูก ยอดเดินหันหลังออกไปทางหนึ่ง แต่ก็ชะงักหันกลับไปมอง
"ไอ้พวกนั้น ไม่น่าไว้ใจเลย!"
ยอดห่วงแก้มบุ๋ม แต่ไม่รู้ใจตัวเอง
เข็มกับก้องเกียรตินั่งดู หนึ่ง เคน จ็อบ เล่นดนตรี นัตตี้กับลูกน้ำเป็นหางเครื่อง
"เอ้า พักก่อน"
ทุกคนพักหันไปหยิบน้ำมาดื่มแก้กระหาย
ก้องเกียรติบอก
"โดยรวมดีขึ้น แต่เพลงแรก ข้าขอลดจังหวะลงครึ่งห้องนะ นอกนั้นโอเค จำไว้ เล่น
ดนตรีต้องมีวิญาณ มีสมาธิ เราคือศิลปิน ต้องซื่อสัตย์และรักในอาชีพของเรา โยนปัญหา หรือเรื่องทุกข์ใจที่เรามี ทิ้งไปก่อน เข้าใจใช่มั้ย"
ทุกคนรับคำ "เข้าใจครับ / เข้าใจค่ะ"
เข็มถาม
"ไอ้ยอดมันหายหัวไปไหน ทำไมไม่มาซ้อม"
"ชั้นเห็นไอ้ยอดมันเครียดๆ ฉันก็เลยให้มันไปพักสมองก่อนจ้ะ เดี๋ยวก็คงมา"
พลันนัตตี้กับลูกน้ำหันไปมองทางหนึ่งก็ตกใจ
"มาๆๆๆ มาแล้วจ้ะ" ลูกน้ำบอก
"ไอ้ยอดเหรอวะ" เข็มหันไปมอง
เข็มหันไปมองก็ต้องชะงัก หงุดหงิดขึ้นมาทันทีที่เห็นจุ่นเดินตรงเข้ามาหา
เข็มปรี่เข้าไปหาจุ่นทันที ทุกคนตามเข้าไปห้าม
เบี้ยถาม
"ผู้ใหญ่จุ่น กล้ามาเหยียบที่นี่อีกเหรอ มาทางไหน กลับไปทางนั้นเลย"
เบี้ยพรวดเข้าไป จุ่นหลบ เบี้ยถลำล้มคว่ำไป
"นี่จะมาหาเรื่องกันอีกใช่มั้ย คราวนี้เอ็งไม่รอดแน่ ไปเอาปืนมา"
ลูกน้องเข็มเกี่ยงกันที่จะไปเอาปืน
เคนบอก "จ๊อบไปเอาปืนมาให้ผู้ใหญ่"
จ๊อบหันไปหานัตตี้ "แกไปเอาปืนแทนทีนัตตี้"
นัตตี้หันไปหาลูกน้ำ "ลูกน้ำไปเอาปืนมาซิ"
ลูกน้ำบอก "ชั้นเป็นผู้หญิงนะ พวกพี่น่ะแหละ"
"เออ..ไม่ต้องแล้วข้าไปเอง"
เข็มจะเดินไป จุ่นห้ามไว้
"ไม่ต้องหรอก....ข้าไม่ได้มาหาเรื่อง แต่ข้าอยากจะมาขอโทษเอ็ง"
"คนอย่างเอ็งขอโทษใครเป็นด้วยเหรอวะ"
"เมื่อวานข้าใจร้อนไปหน่อย ข้ารู้สึกผิดที่กล่าวหาเอ็งทั้งที่หลักฐานยังไม่มี"
เข็มและทุกคนมองจุ่นอย่างประเมิน
"แต่ข้าไม่อยากให้เอ็งถูกตัดสิทธิ์เข้าชิงตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยม"
"เอ็งหมายความว่ายังไง"
"ข้าได้ยินมาว่า พวกเมียเถ้าแก่โรงสีไปปฏิบัติธรรมกับเมียเอ็ง ข้าก็แค่ห่วง กลัวว่า เมียเอ็งจะไปเล่นไฮโลกับพวกเขา เพราะใครๆ ก็รู้ว่า เมียเถ้าแก่แกติดพนัน"
ก้องเกียรติบอก"พี่ระเบียบรู้ว่าผู้ใหญ่ไม่ชอบ แกไม่เล่นหรอก"
"ข้าไว้ใจเมียข้า เมียข้าไม่ทำให้ชื่อเสียงข้าเสียหายหรอกเว้ย"
"ข้าก็แค่หวังดี เอ๊งไม่เชื่อก็เรื่องของเอ็งเถอะ..ฮ่าๆๆ"
จุ่นหันหลังเดินออกไป แล้วยิ้มออกมาอย่างมีแผนการ
เข็มสีหน้าเครียดๆ หวั่นใจเหมือนกันว่าระเบียบจะไปร่วมวงไฮโลกับเมียเถ้าแก่โรงสีด้วย…
ทางด้านแก้มบุ๋มเดินเร็ว ไปทางสะพาน มีนิก เค ป๊อปตามมา ยอดแอบตามมาไกล นิกหันกลับมาเกือบเห็นยอด แต่ยอดหลบทัน นิกดึงเคป๊อปเข้ามากระซิบ เคกับป๊อปพยักหน้ายิ้มๆ
นิกหันไปเห็นแก้มบุ๋มไปไกลแล้วก็รีบตามไปก่อนหันมา ทำมือโอเคกับเคป๊อป เค ป๊อปกันมายิ้มให้กันแล้วก็ทำมือโอเคเหมือนที่นิกทำให้กันแล้วทั้งสองก็รีบเดินตามไป
ยอดออกมาจากที่หลบมองตามไปสงสัย
"พวกนั้นมีแผนอะไรวะ"
ยอดจะเดินไป พอดีมีคนถือกล่องใส่ธูปสูงท่วมหัวปิดหน้า เดินมาทั้งสองชนกัน แต่ยอดประคองไว้ได้
"เอ้ย...เกือบไปแล้ว"
"ขอโทษจ๊ะ"
"อ้าว ยอด"
ยอดมองกล่องคิดแผนได้ รีบเอากล่องมาถือเอง
"ฉันช่วยเอง...น้าจะไปไหน"
"ธูปที่วัดใกล้หมด มรรคนายกอ่ำสั่งให้เอาไปที่วัดน่ะ"
"ฉันจะไปวัดพอดี เดี๋ยวฉันส่งให้ถึงมือมรรคทายกเองจ้ะ ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ"
"ก็ดี..พอดีที่ร้านงานเยอะมาก...ขอบใจมากนะยอด"
ชาวบ้านยิ้มดีใจรีบเดินกลับไปทางเดิม
"แหม...ไม่มีปฎิเสธเลยนะ...แต่ก็ดี"
ยอดหันมองไปทางที่แก้มบุ๋มไป แล้วรีบตามไป
เข็มกำลังโทรศัพท์หาระเบียบด้วยสีหน้าคับข้องใจ
เบี้ยถาม "ไหนว่าเชื่อใจเมียไง"
เข็มมองค้อนเบี้ย เบี้ยหลบหน้าไปทันที เข็มหันหลังไป เบี้ยรีบหันกลับมาแอบฟังด้วยความอยากรู้
"ไอ้จุ่นๆ นะไอ้จุ่น มาหาว่าแม่เบียบเป็นผีพนันได้ยังไง"
"ใช่ ถึงแม่เบียบจะชอบเล่นพนัน แต่แม่เบียบก็เลิกแล้ว" เบี้ยบอก
"ใช่เลิกนานแล้วด้วย....ตั้งสามวันแล้ว"
"โอ้โห เค้าเรียกเพิ่งเลิกมาหมาดๆ"
เข็มตกใจหันมาหาเบี้ย เงื้อมือจะหลังมือ
"เฮ้ยไอ้เบี้ยเดี๋ยวปัด" เสียงระเบียบรับสาย เข็มหันกลับมาพูดโทรศัพท์
"ฮัลโหล แม่ระเบียบจ๊ะ ตอนนี้อยู่ไหน!"
ระเบียบกำลังเดินจงกลมด้วยสีหน้าสงบ พลางคุยโทรศัพท์กับเข็มไปด้วย
ระเบียบพูดเสียงสงบมาก
"มาปฏิบัติธรรม ก็ต้องอยู่วัดสิ จะให้อยู่กำแพงเมืองจีน รึไง แล้วพ่อโทรมาหาฉันทำไม ที่นี่เขาไม่ให้คุยโทรศัพท์นะ ฉันต้องแอบคุย"
เข็มยังไม่เชื่อ พูดโทรศัพท์สีหน้าสงสัย
"ไอ้จุ่นน่ะสิ มันเลวจริงๆ มันหาว่าแม่ไปเล่นพนันกับพวกเมียเถ้าแก่โรงสี มันมาใส่ร้ายเมีย แม่ระเบียบ เลวไร้ที่ติ เลวจนไม่รู้จะเลวยังไง ไอ้คนแบบนี้มันหาความเจริญในชีวิตไม่เจอแน่ๆ"
ระเบียบหยุดนิ่งสงบมากพูดเหมือนปลงได้แล้วจริงๆ
"อย่าด่าเขาเลยพ่อ ให้อภัยเขาเถอะ สำรวมกาย วาจา ใจ ไว้ดีกว่านะ แล้วพ่อก็ไม่ต้องโทร.มาแล้วนะ ฉันเดินจงกลมจนค่ำเลยแหล่ะ"
เข็มคุยโทรศัพท์อย่างยิ้มแย้ม
"จ้ะแม่ พ่อได้ยินแบบนี้พ่อก็หมดห่วง ยังไงก็ตั้งใจปฏิบัติธรรมนะแม่นะ"
"จ๊ะพ่อ"
ระเบียบวางสายไป
ระเบียบยืนอยู่ข้างวงไฮโล ที่เดินจงกลมก็คือเดินรอบๆวงไฮโล นักพนันล้อมวงมองที่ระเบียบเงียบกริบ...ระเบียบยกมือขึ้นพนมเหนือหัว
"เพิ่งปฏิบัติธรรมได้บุญมา..ขอผิดศีลสักนิดนึงนะ..บาปนิดนึงนะ"
เมียเถ้าแก่บอก
"เบียบโทรศัพท์เสร็จแล้วก็รีบมาเร็ว ทุกคนรออยู่"
"จ๊ะๆๆมาแล้วจ๊ะ...เปิดเลยรับรองรอบนี้โดน"
แล้วระเบียบก็กลับลงนั่งที่วงไฮโล เจ้ามือเปิดถ้วย ลูกมือกินรอบวง ทั้งวงเฮลั่น โดยเฉพาะระเบียบดังสุด
"นั่นไง....รวย"
ที่บ้าน ผู้ใหญ่เข็มยกมือท่วมหัว
"อนุโมทนาบุญ" แล้วหันไปยิ้มเยาะเบี้ย "ไง...เมียชั้นกำลังเดินจงกลมอยู่"
เข็มเดินไป ทิ้งให้เบี้ยยืนอยู่คนเดียว
"เดินจงกลม...หรือว่า แทงลูกกลมๆ"
เข็มได้ยินหันกลับมา
"ไอ้เบี้ย...กูได้ยิน"
"ชั้นพูดว่าเดินกันเป็นแถวกลมๆจ๊ะ"
เข็มส่ายหน้ากับที่ไอ้เบี้ยโกหก
"ไอ้ลูกน้องเฮงซวย แต่ไม่เป็นไรมีเมียดี มีลูกดีก็พอแล้ว"
เข็มเดินไปพูดไป เบี้ยไม่มองตาม พอผู้ใหญ่พ้นสายตาแล้วเบ้หน้า
"เมียดี ลูกดี..แล้วอยู่ไหนล่ะทั้งสองคนน่ะ"
ยอดถือกล่องบังหน้าเดินตามแก้มบุ๋มกับนิกและพวก ไปทางสะพาน
แก้มบุ๋มเดินมาถึงสะพาน นิกหันไปยกมือโอเคกับสองคน แล้วรีบเดินแซงแก้มบุ๋มไปแล้วยกมือถือขึ้นเซลฟี่ตัวเองถ่ายผ่านไปให้เห็นแก้มบุ๋ม
"วิวตรงนี้สวยดี ถ่ายเซลฟี่รูปนึงนะครับ"
แก้มบุ๋มหยุดมองเพราะนิกขวางอยู่ เค กับ ป๊อป เข้าทางแกล้งเดินชนแก้มบุ๋มเซไป โดนนิก
"โอ๊ย...."
นิกเห็นแก้มบุ๋มถลาเข้ามา ก็กอดแก้มบุ๋ม หน้าเกือบชนกัน
ยอดที่ถือลังกระดาษแอบมองเห็นถึงกับชะงักกล่องเกือบตก
ยอดพูดเบาๆ
"ไอ้เลวนิก...หลอกกอดยัยแก้ม"
นิกยังมองหน้าแก้มบุ๋มซึ้ง เคกับป๊อปยิ้มกับความสำเร็จของแผนการที่นิกให้ไว้
ยอด มองไปรู้สึกจี๊ดขึ้นมา
"แหม...ยัยแก้มก็ยอมให้กอดคงชอบล่ะซิ"
แก้มบุ๋มเริ่มดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดของนิก แต่นิกฝืนไว้
"ปล่อย"
นิกไม่ปล่อยแต่ยิ้ม แก้มบุ๋มสบัดแรงจนศอกโดนปลายคางนิก นิกหน้าหงายไปมือปล่อยแก้มบุ๋ม แต่มือถือในมือก็ลอยหลุดลอยไปกลางน้ำ นิกหน้าหงาย หงายท้องลงนั่งกับพื้นสะพาน เค กับป๊อปไม่ได้มองเจ้านายแต่มองตามมือถือ หล่นน้ำตูม!!!
ยอดมองสะใจ
"ดีสมน้ำหน้า"
นิกนั่งจับคางมองมือถือตกน้ำไป แก้มบุ๋มก็ตกใจ
"คุณแก้ม...คุณทำมือถือผมตกน้ำเลย"
"แก้มเปล่านะ...ก็นายกอด"
แก้มบุ๋มจะว่านิก แต่เคกับป๊อปรีบ แก้ตัว
"อย่ามาใส่ร้ายพวกผมนะ" เคบอก
ป๊อบบอก
"คนที่ทำตกน้ำคือคุณต่างหาก ผมไม่เกี่ยว"
"ชั้นไม่ได้ว่าพวกนาย...แต่นายนิกซิกอดชั้นไม่ยอมปล่อย"
"ก็คนเซมาทางผมถ้าผมไม่รับไว้...แก้มก็ต้องล้มหน้ากระแทกสะพานเสียโฉมน่ะซิ"
ยอดที่แอบดูอยู่หงุดหงิดมากๆ
"ไอ้นิก"
นิกทำท่าเสียใจอย่างหนัก
"แล้วตอนนี้จะทำยังไงดีเนี่ย ป๊าต้องว่าแน่เลย มือถือของนิกเก็บข้อมูลสำคัญทั้งนั้น โอ๊ย เสียหายหลายแสน"
แก้มบุ๋มหน้าสลดขึ้นมาทันที
"ป๊าด่านิกยับแน่ๆ ป๊ายิ่งคิดว่านิกไม่ได้เรื่อง ช่วยงานป๊าไม่ได้อยู่ด้วย เฮ้อ แต่ไม่
เป็นไร ยังไงมันก็เป็นอุบัติเหตุ นิกไม่ว่าอะไรแก้มหรอก"
"ขอบใจที่นายเข้าใจฉันนะ"
"แต่มือถือผมเครื่องตั้งหลายหมื่น แถมงานสำคัญก็หายไป ไม่คิดจะทำอะไรเพื่อเป็นการปลอบใจแล้วไถ่โทษหน่อยเหรอครับ"
"เช่น"
"กินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง จิบกาแฟชิลๆ ชิลๆ"
"ให้ได้แค่ไปเที่ยวตลาด เพราะฉันต้องรีบกลับไปซ้อมลิเก"
"ก็ได้ ไม่ใช่ปัญหา ... เชิญครับ"
แก้มบุ๋มถอนใจปลงๆ ไม่อยากไป แต่ก็ยอมเดินลงจากสะพานไป
ลับหลังแก้มบุ๋ม นิก เค ป๊อบ กิฟท์มีไฟว์กันอย่างมีแผน แล้วรีบตามแก้มบุ๋มไป
ยอดมองอย่างแค้นๆ หึงแก้มบุ๋มอย่างไม่รู้ตัว!
"ทำไมยอมไอ้นิกมันง่ายๆแบบนี้วะ.. บ้าเอ๊ยพวกมันต้องมีแผนอีกแน่นอน"
ยอดมองตามแก้มบุ๋ม สีหน้าครุ่นคิด จะตามไปแต่ก็มองกล่องในมือ
"แล้วทำไมจะต้องไปสนใจยัยแก้มด้วย ปล่อยให้ถูกหลอกไปก็ดีอยู่แล้ว"
ยอดเดินแยกออกไปทางวัดเพื่อเอากล่องธูปไปส่ง
อ่านต่อตอนที่ 4
