มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอน1
ป้ายชื่อหมู่บ้าน "ดอนกระโทก"
หมู่บ้านมีแผ่นไม้ขนาดใหญ่รูป "ผู้ใหญ่จุ่น" ยิ้มไหว้ พร้อมเขียนคำว่า “หมู่บ้านดอนกระโทก ยินดีต้อนรับ” เป็นหมู่บ้านที่ยังอนุรักษ์วัฒนธรรม และวิถีของคนชนบทอยู่ ท่ามกลางบรรยากาศในหมู่บ้าน พระออกเดินบิณฑบาต ผู้คนเกี่ยวข้าว หาปลา พายเรือขายของ ช่างเป็นบรรยากาศแสนอบอุ่น
สะพานสมประสงค์เป็นสะพานไม้ ข้ามลำคลองมาอีกฟากฝั่ง ...
หมู่บ้านโคกสำเริง ดูทันสมัยกว่า วิถีชีวิตของคนในหมู่บ้านเหมือนคนในเมืองทั่วๆไป มีป้ายชื่อหมู่บ้าน มีแผ่นไม้ขนาดใหญ่รูป "ผู้ใหญ่เข็ม" ยิ้มไหว้ พร้อมเขียนคำเป็นภาษาอังกฤษว่า “Welcome To Kok Sum Roeng” ในหมู่บ้าน มีร้านสะดวกซื้อเป็นที่จับจ่ายใช้สอย ชาวบ้านประชุมงานกันในร้านกาแฟ ชาวบ้านแมคบุ๊ค ใช้ไอโฟน เล่นไลน์กันสนุกสนาน
วันหนึ่ง เหตุเกิดบนสะพานสมประสงค์ เมื่อผู้ใหญ่ทั้งสอง เข็มและจุ่นยืนประจันหน้ากันอยู่ที่กลางสะพาน ทั้งสองคนสีหน้าไม่สบอารมณ์มากๆ ขณะที่เบี้ยลูกน้องของเข็มก็จ้องหน้าสนองลูกน้องของจุ่นอย่างไม่สบอารมณ์เช่นกัน ฝ่ายเข็มกับเบี้ยถือถังสังฆทานมาด้วย
"กูจะถามมึงเป็นครั้งสุดท้ายมึงจะถอย หรือไม่ถอย" เข็มว่า
"ต่อให้เอ็งถามเป็นร้อยเป็นพันรอบ คำตอบก็ถือ ไม่ถอย!!! เอ็งนั่นแหล่ะที่ต้องหลีกทางให้ข้า ข้าต้องรีบไปหาหมอ ธุระของข้าสำคัญกว่า ถอยไป" จุ่นว่า
ทั้งสองเดินไปประจันหน้ากันใกล้มากกว่าเดิม พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าเดิม
"แต่ข้าต้องไปทำบุญถวายสังฆทานวันนี้ เดี๋ยวนี้ ตอนนี้ ถอยไป" เข็มบอก
"ไอ้คนโง่แต่อวดฉลาดปากดีขี้แพ้ชวนตีดีแต่ทำเรื่องชั่วๆ อย่างเอ็งมันทำบุญไม่ขึ้นหรอกเว้ย ไม่ต้องไปให้เสียเวลา ไสหัวกลับบ้านไปทำเรื่องเลวๆ อย่างที่เอ็งถนัดจะดีกว่า ถอยไป!"
" ถุย มาหาว่าข้าเลว เอ็งมันก็แค่ไอ้แก่กะโหลกกะลา คิดว่าตัวเองดี คนอื่นชั่วหมด ทั้งๆ ที่ข้าเก่งกว่า ดีกว่าเอ็งทุกอย่าง ถอยไปเลย"
"ต่อให้เอาช้างทั้งโขลงมาฉุด ข้าก็ไม่มีวันถอยให้กับเอ็ง"
"ถอยไปเถอะผู้ใหญ่เข็ม ใกล้เวลาหมอนัดตรวจโรคพ่อจุ่นแล้วนะ" สนองบอก
"สงสัยจะใกล้ตายแล้ว เอ็งป่วยเป็นอะไรวะ" เข็มว่า
จุ่นพูดเป็นจังหวะชัดเจน
"ปวดหัว ตามัว ตัวร้อน ไม่ได้พัก ไม่ได้ผ่อน ผอมแห้ง แรงน้อยกินไม่ได้ นอนไม่หลับ กระส่ายกระสับ ตับพิการ อาหารไม่ย่อย..."
จุ่นยังสาธยายโรคไม่หมด ทั้งสองคนยังยืนประจันหน้ากันอยู่บนสะพาน ชาวบ้านกำลังจะสัญจรไปมาบนสะพานก็หยุดยืนมองอย่างหวั่นใจ
ในเวลาเดียวกัน สวยเป็นเจ้าของร้านเสริมสวย ต่ายกำลังทำผมให้หงส์ มีลอนม้วนผมติดอยู่ที่ผมของหงส์ ขณะที่ดาร์ลิ่งกำลังทาเล็บให้กับระเบียบอยู่ ส่วนระเบียบกับหงส์กำลังเมาท์กันสนุกปาก
"พูดแล้วขนลุก สองวันก่อนฉันไปปฏิบัติธรรม ฉันเห็นเต็มๆ เลย" ระเบียบว่า
"ตาเห็นธรรมเหรอ" หงส์บอก
"เห็นตัวเลข"
ทุกคนร้อง "เฮ้ย"
"จริงจริ๊งนะหงส์ ตัวเลขงี้ลอยมาตรงหน้าเลย 27 เน้นๆ ฉันว่างวดนี้มีโดน ว่าจะดักทั้งบน ล่าง หน้า หลัง กลับไปกลับมายังไงก็ต้องถูก"
"ยังไงๆ ก็ระวังหน่อยนะระเบียบ เล่นหวยใต้ดินมันผิดกฎหมาย"
"ใครว่าฉันจะเล่นหวยใต้ดิน"
"อ้าว ถ้าไม่เล่นหวยแล้วอะไรล่ะค๊า ดัก บน ล่าง หน้า หลัง น่ะ" ต่ายว่า
"เค้าเรียก “คณิตศาสตร์ชาวบ้านที่ไม่ประสานงานกับทางรัฐ"
ทุกคนร้อง "เหรอ" แล้วยิ้มให้กันขำๆ
สวยถาม
"เออ พี่หงส์กับพี่ระเบียบนัดกันมาทำสวยที่ร้านฉันแบบนี้ ไม่กลัวคนที่บ้านว่าเหรอ"
"ไม่กลัว....ยังไงที่งานประชันดนตรีคืนนี้พี่ต้องสวย"
ระเบียบขานรับ
"ใช่..อย่าลืมซิว่าเราสองคนเป็นเมียผู้ใหญ่บ้านนะ"
"เออ แต่พูดไปแล้วก็เซ็งนะ ตาแก่สองคนนั่นไม่รู้จะทะเลาะอะไรกันนักหนา"
"ใช่...มีผัวก็เหมือนมีลูก ทำตัวเป็นเด็กๆ ทะเลาะเช้าทะเลาะเย็น ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยกันบ้างเลยรึงั้ยนะ" ระเบียบว่า
"แล้วพี่กับระเบียบก็สนิทกันมาตั้งแต่สาวๆ จะให้มาเลิกคบเพราะผัวไม่ถูกกัน พี่ไม่เอาด้วยหรอก"
ระเบียบยืนยัน "ใช่"
ต่ายบอก
"อู๊ย มีสวามี นี่ก็ลำบากนะคะ สู้เป็นโสด สวย เลิศๆ แบบหนูดีกว่า"
พลันชาวบ้านวิ่งเข้ามาในร้านเสริมสวยอย่างตกใจ
"พี่ระเบียบ พี่หงส์ แย่แล้วๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!"
ระเบียบ หงส์ หันขวั่บมองอย่างอย่างตกใจ สีหน้าอยากรู้สุดๆ ว่ามีเรื่องอะไร?
เข็มกับจุ่นยังประจันหน้ากันอยู่ที่สะพาน จุ่นยังสาธยายโรคให้ฟังไม่หมด
จุ่นสาธยายโรคภัยต่อไป
"มีกรดในกระเพาะ กระดูกเปาะฟันปวด มีปลวกในลำไส้ เลยหายใจเม้น เหม็น เช้าเย็นก็อาเจียน วิงเวียนเป็นประจำ บอบช้ำเป็นแผล มีขี้รังแคเต็มศีรษะ ถ่ายอุจจาระไม่ค่อยออก ทั้งหัวเข่าข้อศอกก็ถลอกตกสะเก็ด เป็นเม็ดผื่นคัน"
"พอ! เป็นโรคขนาดนี้ กูว่ามึงตายเลยดีกว่ามั้ง" เข็มบอก
"ไม่....กูจะอยู่จนถึงวันเผาผีมึง แต่..เอ๊ะ... ลืมไป ถึงมึงตายกูก็จะไม่มีวันไปเผาผีมึงหรอกโว้ย"
"แช่งกันแบบนี้ มันต้องเอาเลือดหัวออกซะหน่อยแล้ว!" เข็มว่า
"เอาสิวะ ไม่กลัวอยู่แล้วเว้ย"
เข็มแค้นมากจะต่อยจุ่นที่ท้อง แต่สนองดันมาขวางทางหมัดไว้จึงโดนต่อยท้องแทน จุ่นต่อยเข็มแต่เบี้ยเอาหน้ามารับหมัดแทนไว้
เข็มกับจุ่นตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อกันและกัน โมโหสุดๆ
"กูไม่น่าเคยเป็นเพื่อนรักมึงเลยไอ้จุ่น ถ้าย้อนเวลาได้ กูไม่ขอเกิดมาเป็นเพื่อนกับคนอย่างมึง"
จุ่นบอก
"สิ่งที่กูเสียใจที่สุดในชีวิต ก็คือกูเคยรักมึง กูไม่น่าช่วยชีวิตมึงเลยไอ้เข็ม มึงคงจำไม่ได้แล้วใช่ไม๊"
เข็มกับจุ่นมองหน้ากันและกันอย่างโกรธแค้น ทั้งสองนึกย้อนไปถึงอดีตที่ทำร่วมกันมา
ในอดีต ณ สนามรบริมตะเข็บชายแดน มีบังเกอร์อยู่หลายจุด นายทหารหลายนายประจำอยู่ภายในบังเกอร์แต่ละจุด ทหารไทย 2-3 คนอยู่ในบังเกอร์กำลังยิงต่อสู้กับข้าศึก สักพักระเบิดถูกโยนเข้ามาในบังเกอร์
บึม! ทหารกระเด็น
ทหารกระเด็นมาพาดบังเกอร์ของ แจ่ม เข็ม จุ่น ทั้งสามคนหันมองไปรอบๆ ปรากฏว่า ทหารไทยตายหมดแล้ว แจ่ม เข็ม จุ่น ยิงปืนใส่ข้าศึก แล้วหลบกระสุนอยู่ในบังเกอร์
พลันข้าศึกก็โผล่พรวดเข้ามาระยะประชิด กำลังจะยิงเข็ม
"ไอ้เข็ม ระวัง!" จุ่นร้องบอก
จุ่นถีบก้นเข็มสุดแรง ทำให้พ้นทางกระสุนได้ทัน แล้วจุ่นก็หันไปยิงข้าศึกตายคาที่ เข็มที่ถูกถีบกระเด็นหน้าไถพื้นดินโคลน
เข็มลุกขึ้นมา หน้าเปื้อนโคลน
เข็มยิ้มบอก "ขอบใจเอ็งมากที่ช่วยชีวิตข้า ไอ้จุ่นเพื่อนรัก ข้าเป็นหนี้บุญคุณของเอ็ง"
จุ่นจับบ่าเข็ม
"เพื่อนรักกัน มันก็ต้องช่วยเหลือกันสิวะ"
เข็ม จุ่น ยิ้มให้กันด้วยความรัก
เสียงแจ่มดังเข้ามา "ไอ้จุ่น ไอ้เข็ม ช่วยข้าด้วย!"
เข็ม จุ่น หันไปเห็นแจ่มกำลังยื้อยุดปืนกันไปมากับข้าศึก เข็มกับจุ่นกระโดดถีบแจ่มพร้อมกัน แล้วเข็มกับจุ่นก็ยิงข้าศึกตายทันที แจ่มกระเด็นไปหยุดใกล้ดินโคลน ถอนใจโล่งอก
"ขอบพระคุณเอ็งสองคนมาก" แจ่มบอก
แจ่มดันเดินสะดุดขาตัวเอง ล้มหัวทิ่ม ตัวเลอะโคลนจนได้!
พลันข้าศึกโผล่มาจากที่ซุ่ม กำลังจะปาระเบิดใส่บังเกอร์!!! ทุกคนหันไปเห็นพอดี
แจ่มร้องทันที"เฮ้ย ระเบิด!"
แจ่ม เข็ม จุ่น ยิงปืนใส่ข้าศึก ตายทันที แต่ระเบิดขว้างเข้ามาเรียบร้อยแล้ว
ตู้ม!
ทั้งสามกระเด็นออกจากบังเกอร์
กลุ่นควันจากระเบิดจางลง เห็นทั้งสามคนนอนก้มหน้าอยู่ที่พื้น
แจ่มได้รับบาดเจ็บที่ขา ร้องด้วยความเจ็บปวด เข็มกับจุ่นเข้าไปดูอาการด้วยความเป็นห่วง
"ไอ้แจ่ม แข็งใจไว้ เอ็งแค่โดนสะเก็ดระเบิด"
"เราเหลือกันแค่สามคน ข้าศึกมีเป็นร้อย จะสู้พวกมันก็คงไม่ไหว พวกเราหาทางกลับ แล้วหาทางส่งกองกำลังมาปราบข้าศึกจะดีกว่า" จุ่นว่า
"ข้าเห็นด้วย ไป!" เข็มบอก
แจ่มเจ็บแผลบอก "พวกเอ็งไปเถอะ ข้าไม่ไหวแล้ว"
"ไม่ได้ ยังไงพวกเราก็ต้องรอดไปด้วยกัน"
"แต่ข้าไปด้วยก็เป็นภาระพวกเอ็งเปล่าๆ" แจ่มบอก
"ถ้าเอ็งจะอยู่นี่ พวกข้าก็จะไม่ไปไหนเหมือนกัน" จุ่นบอก
"เราไม่มีวันทอดทิ้งกัน" เข็มว่า
เข็มกับจุ่นมองแจ่มด้วยสายตาที่แน่วแน่ แจ่มซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนรักมาก
ต่อมาในป่าทึบ จุ่นเดินนำถือปืน พลางมองรอบๆ อย่างระแวดระวัง เข็มพยุงแจ่มเดินอย่างทุลักทุเลเดินตามมา
"พวกมันคงตามเราไม่ทันแล้วว่ะ หยุดพักกันก่อนเถอะ"จุ่นบอก
"ดูท่าไอ้แจ่มจะเดินไม่ไหวแล้วเหมือนกัน" เข็มบอก
พลันฝ่ายข้าศึกที่ดักซุ่มโจมตีอยู่แถวต้นไม้ใหญ่ ก็โผล่เรียงหน้าออกมา พร้อมยิงปืนเข้ามาใส่ทั้งสามอย่างไม่หยุดยั้ง
เข็ม และ จุ่น ยิงตอบโต้ จนทหารข้าศึกล้มตาย
"เราหยุดพักไม่ได้แล้วว่ะ รีบหนีกันดีกว่า" เข็มว่า
ทั้งสามคนหันมองไปรอบๆ
"แล้วเราจะหนีไปทางไหนดีวะ"
"ในฐานะที่ข้าเป็นลูกนายพราน ข้าเดินป่ามาตั้งแต่ตัวเท่าลูกหมา เดินป่ามาทั้งชีวิต พวกเอ็งจงเชื่อข้า ข้าพาพวกเอ็งหนีรอดออกได้อย่างแน่นอน ไป!"
เข็มสีหน้ามุ่งมั่น มั่นใจในตัวเองมากๆ
ตอนเย็น เข็มกับจุ่นพยุงแจ่มเดินหาทางกลับด้วยสภาพเหนื่อยล้าสุดๆ เดินไปไหนก็เจอแต่ป่า ไร้ซึ่งทางออก ทั้งสามสีหน้าเครียด
"ไอ้เข็ม ตอนนี้เราอยู่ไหนวะเนี่ย"
"ลอสเองเจอลิสมั้ง"
จุ่นตบหัวเข็มอย่างโมโห
"มึงคิดว่ากูฮามั้ย!! นี่เราหลงป่ามาครึ่งวันแล้วนะโว้ย"
"ใครบอกหลง ไม่หลงโว้ย แค่ยังหาทางออกไม่เจอ"
"นั่นแหล่ะ เค้าเรียกหลง ไอ้ฟายเอ๊ย"
เข็มโมโหผลักอก
"วอนปากแตกซะแล้ว เอ็งเชื่อข้าเถอะน่า ข้าพาพวกเรารอดได้แน่ๆ เพราะข้าเก่งกว่าพวกเอ็ง ข้าเป็นผู้นำโว้ย"
"ถุ๊ย นำทางไปตายมากกว่า"
เข็มโมโหจะเอาเรื่องจุ่น ทั้งสองทำท่าจะทะเลาะกัน
"เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกัน ใจเย็นๆ อย่าแตกความสามัคคี" แจ่มบอก
"ในฐานะที่ข้าผ่านน้ำร้อนมาก่อนทุกคน ต่อไปนี้พวกเอ็งต้องเชื่อข้า ข้าจะพาพวกเอ็งกลับบ้านเอง !" จุ่นบอก
"แก่ดักดาน ตามโลกไม่ทันอย่างเอ็ง ข้าไม่เชื่อน้ำหน้าเอ็งหรอกเว้ยไอ้จุ่น วันนี้ทำมาปากดี ทุกทีเอ็งเอาแต่ขอความช่วยเหลือจากข้า"
"ทวงบุญคุณเหรอวะ อย่าลืมว่าเอ็งเป็นแค่ไอ้เด็กกำพร้า ข้าอุตส่าห์เป็นเพื่อนเป็นพี่ช่วยเลี้ยงดูเอ็ง แต่นิสัยหมาไม่รับประทานอย่างเอ็ง สมแล้วที่มีแต่คนด่าว่าเป็นตัวอัปมงคลทำให้พ่อแม่ตาย"
เข็มโมโหเลือดขึ้นหน้าต่อยจุ่นทันที จุ่นต่อยคืน จุ่นกับเข็มทะเลาะชกต่อยกันล้มคว่ำ
"เฮ้ย หยุด!!! พวกเอ็งเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้ว จะทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องทำไม แทนที่จะช่วยกันคิดหาทางกลับบ้านเรา แต่ถ้าพวกเอ็งยังทะเลาะกันอย่างนี้ ข้าก็ไม่สนแล้วเว้ย"
แจ่มเดินกระเผลกออกไปอย่างเสียใจที่เพื่อนทั้งสองของตนไม่ยอมอ่อนข้อให้กันเลย
จุ่นกับเข็มชกต่อยกันบาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่ ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างโกรธๆ
"ต่อไปนี้มึงกับกูขาดกัน" จุ่นบอก
"เออ ขาดก็ขาด!!! ชาตินี้อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย!" เข็มว่า
นับจากวันนั้น ทั้งสองหันหลังใส่กัน แล้วเดินออกคนละทาง
เข็ม จุ่น จ้องตากันอย่างเอาจริง เมื่อคิดถึงอดีตที่มีร่วมกัน เบี้ยกับสนองก็กระชากคอเสื้อกัน จะมีเรื่องเหมือนกัน
"วันนั้น ข้าน่าจะปล่อยให้เอ็งตายๆ ไปซะ อยู่ไปก็รกโลก" จุ่นบอก
เข็มง้างหมัดจะต่อยจุ่นด้วยความโมโห พลันพวกระเบียบกับหงส์ที่ยังทำสวยไม่เสร็จ ก็เข้ามาห้ามก่อน พวกชาวบ้านช่วยกันแยก เข็ม เบี้ย ออกจาก จุ่นกับสนอง สวย ต่าย ดาร์ลิ่งก็ตามมาทำผม ทาเล็บ ให้สองคุณนายต่อ
ระเบียบบอก
"อย่าทะเลาะกันเลยจ้ะ จะไปทำบุญไม่ใช่เหรอพี่เข็ม ทำใจให้ร่มเย็นนะจ๊ะ"
"พี่จุ่น ก็จะไปหาหมอก็ไปเถอะจ้ะ มัวแต่ทะเลาะกันเดี๋ยวหัวร้างข้างแตก ป่วยหนักกว่าเดิมพอดี" หงส์ว่า
"ผู้ใหญ่จ๋า ถ้าไม่ถอยให้กัน ก็เขยิบๆ หน่อยก็ได้ มัวแต่ขวางกันแบบนี้ก็ไม่ได้ไปไหนกันพอดี" สวยบอก
เข็ม จุ่นประสานเสียง "ไม่ถอยโว้ย"
"แต่ ถ้าคราวนี้ทะเลาะกัน แล้วเรื่องไปถึงหูนายอำเภอ พี่ทั้งสองคนอดได้รางวัลผู้ใหญ่บ้านดีเด่นแน่!" ระเบียบว่า
เข็ม กับ จุ่น ชะงัก รีบผละออกจากกัน เบี้ย สนอง ก็ผละออกจากกันเช่นกัน…
"วันนี้ข้าไม่เอาเรื่องเอ็งก็ได้ ข้าไม่อยากถือสาคนแก่กระโหลกกะลาอย่างเอ็ง" เข็มบอก
"ข้าก็ไม่อยากทะเลาะกับไอ้เด็กอมมือริเทียบรุ่นกับข้า เอ็งมันเทียบข้าไม่ติดหรอกโว้ย สู้ข้าไม่ได้ซักกะอย่าง"
"ถุ้ย อย่างน้อยวงดนตรีของข้า ก็ดีกว่าวงของเอ็ง" เข็มว่า
"ถุ๊ย วงเอ็งมันกระจอก งานประชันดนตรีเย็นนี้ วงเอ็งแพ้วงข้าแน่ๆ"
"ไม่มีทางโว้ย เอางี้ดีกว่า ถ้าวงใครแพ้ เจ้าของวงและลูกวงต้องคลานเป็นหมาแล้วก็หอนเหมือนหมา!"
"ตกลง ว่าแต่... หมามันหอนเสียงยังไงวะ" จุ่นว่า
"ฮ่าๆๆ ไอ้สมองหมาปัญญาแมวเอ๊ย หมาก็ต้องหอนแบบนี้สิวะ" เข็ม เบี้ยประสานเสียงหอน "บรู๋ว..."
จุ่น สนอง หัวเราะชอบใจที่เข็มกับเบี้ยเสียรู้
"ไอ้ไส้ติ่งแมว! เอ็งหลอกให้ข้าหอนเหรอ ฮึ๊ยยย! คืนนี้ เอ็งจะต้องเสียใจ" เข็มว่า
"เอ็งไม่มีวันเอาชนะข้าได้หรอกเว้ยไอ้เข็ม !"
ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างท้าทาย
เทวดาแจ่มยืนอยู่หน้าศาล พลางมองภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเข็มและจุ่นที่สะพาน แจ่มสีหน้าเครียดพลางถอนใจเบื่อหน่าย
"เฮ้อ มึงสองคนเอาอีกแล้ว ทำไมไม่เคยจำว่า พวกมึงเคยรักกันมากแค่ไหนว่ะ ต่อให้เกลียดกันยังไง สุดท้ายพวกมึงก็หนีกันไม่พ้น เมื่อไหร่มันจะเลิกทะเลาะ แล้วรักกันซะทีว้า"
เทวดาแจ่มมองทั้งคู่ด้วยสีหน้าเป็นกังวลใจอย่างยิ่ง
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 1 (ต่อ)
งานวัดประจำตำบล ในเวลาเย็น
บริเวณลานกว้าง มีเวทีสำหรับประชันวงดนตรี พิธีกรอยู่บนเวที ด้านหลังคือวงฟลาย วอเตอร์ ซึ่งประกอบด้วย ก้องเกียรติ หนึ่ง เคน จ๊อบที่ยืนประจำเครื่องดนตรีของตัวเอง
พิธีกรพูดเชิญชวนอย่างโฆษกวงดนตรีลูกทุ่ง
"ท่านผู้มีเกียรติที่เคารพรัก เวลาที่ทุกท่านรอคอยได้เดินทางมาถึงแล้ว ทุกท่าน จะได้พบกับการประชันดนตรีอันแสนจะดุเดือดของสองหมู่บ้าน ระหว่างคณะลูกไทยของผู้ใหญ่จุ่นกับคณะดนตรี ฟลาย วอเตอร์ของผู้ใหญ่เข็ม และ ณ โอกาสต่อจากนี้ ขอเชิญทุกท่านพบกับอภิมหาบันเทิงที่ทุกท่านตั้งตาตั้งใจรอชมและรอฟัง ขอเสียงปรบมือดังๆ สักครั้ง เป็นแรงเชียร์และแรงใจ ให้กับคณะ ฟลาย วอเตอร์ ครับท่าน"
เสียงปรบมือจากผู้ชมดังขึ้น พิธีกรลงจากเวทีไป
ลูกน้ำ และนัตตี้ พร้อมหางเครื่องขึ้นเวทีมาพร้อมกับดนตรีจังหวะคึกคักเร้าใจ
ยอดขึ้นเวทีมาอย่างหล่อและเท่สุดๆ
มุมหนึ่งข้างเวที เข็มกับระเบียบยืนมองดูยอด เบี้ยยืนอยู่ข้างๆ
เข็มยิ้ม ตะโกนบอก
"ไอ้ยอดลูกรัก เอ็งชนะอยู่แล้ว เต็มที่นะเว้ย สู้ตาย!"
บนเวทียอดร้องเพลงลูกทุ่งแบบจัดหนักใส่เต็มอย่างสุดมันส์ แฟนเพลงดิ้นกันมันส์อยู่หน้าเวที
กรรมการตัดสินทั้งสามคนดูการแสดงแล้วให้คะแนน
มุมหนึ่งข้างเวที เข็มกับระเบียบยืนมองดูยอดอย่างชอบใจ เบี้ยยืนดูพลางเต้นตามอย่างสนุกสนาน
ระเบียบบอก
"พี่เข็ม พี่ไม่น่าไปท้าผู้ใหญ่จุ่นเขาเลย ถ้าไอ้ยอดลูกเราแพ้ขึ้นมา พวกเรา ต้องคลานเป็นหมาแถมต้องหอนอีกต่างหาก ขายหน้าชาวบ้านเค้าตายเลยนะพี่"
"ไม่ต้องกลัวหรอกแม่ระเบียบ ไอ้ยอด มันเก่งขั้นเทพขนาดนี้ ไม่มีวันแพ้!"
"ทางโน้นเขาธรรมดาเสียที่ไหน เก่งใช่ย่อยเหมือนกันนะพี่"
"พี่เอาหัวเป็นประกันเลย งานนี้คนที่ต้องแพ้ก็คือไอ้จุ่นกับคณะลูกไทยของมัน พวกมันต้องคลานเป็นหมาอย่างแน่นอน ฮ่าๆๆ"
เข็มมั่นใจอย่างสุดๆ
ยอดร้องเพลงอย่างสนุกสนาน แฟนเพลงดิ้นกันยับ มันส์สุดๆ ไปเลย
มุมข้างเวทีอีกด้านหนึ่ง จุ่น หงส์ และคณะออกมายืนดูลาดเลา ทั้งหมดมองยอดร้องเพลงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
พะเยาว์บอก
"พี่ชาติชายดู...สุดสวิงริงโก้อีโต้บั๊มพ์ อุ๊ยตาย น้ำเดินว่ะแก พี่ยอดน่ากินมาก"
ชาติชายเขกหัวพะเยาว์
"อีพะเยาว์ บ้านนู้นไม่ถูกกับบ้านเรา จะไปอยากกินเขาทำไม"
"หล่อล่ำเอวดีแบบนั้น ฉันช๊อบชอบ"
"พี่แก้มบุ๋มกับ ปุยฝ้ายมาแล้ว แกโดนแน่ไปชื่นชมบ้านโน้น"
พะเยาว์รีบกลบเกลื่อน แก้มบุ๋มเดินมากับปุยฝ้าย
แก้มบุ๋มบอก
"เก็บอาการหน่อย เดี๋ยวพ่อยกแม่ยกก็รู้หมดพอดีว่าเธอสาวแตกขนาดเนี้ย"
"พี่แก้มบุ๋ม...ดูพี่ยอดดิ" ปุยฝ้ายว่า
แก้วบุ๋มมองไปทางยอดอย่างหมั่นไส้สุดๆ
"ถ้าแสดงได้แค่นี้เราชนะแน่ๆ"
"งานนี้ต้องเอาชนะให้ได้ ถ้าพวกเราไม่อยากคลานเป็นหมา" ปุยฝ้ายบอก
"จะว่าไปพ่อยอดร้องเพลงเพราะเหมือนเคยเลยนะลูก เสียงดีมาตั้งแต่เด็กยันโต" หงส์บอก
"เสียงดีเหรอ....นายยอดไม่เคยแข่งร้องเพลงชนะหนูเลยซักรายการ พวกเราไม่มีทางแพ้วงที่ขายแค่หน้าตาอย่างวงพี่ยอดเด็ดขาด" แก้มบุ๋มบอก
"ลูกรักของพ่อ พูดถูกใจพ่อที่สุด วงเรามีความสามารถมากขนาดไหนพวกเรารู้ดี พวกเราต้องไม่ยอมแพ้ สู้ๆ"
จุ่นและทุกคนจับมือรวมพลังกัน
"สู้ตาย !"
พีธีกรขึ้นประกาศ
"คู่แข่งตลอดกาลของคณะฟลาย วอเตอร์ คือ คณะลูกไทยของผู้ใหญ่จุ่น เพื่อไม่ให้การเป็นเสียเวลาเชิญพบกับคณะลูกไทย มาดูว่าปีนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ."
คณะของแก้มบุ๋มออกมาแสดง ชาวบ้านก็ร่วมฟังอย่างสนุกสนานครื้นเครง กรรมการก็มองดูอย่างชอบใจ
คณะของแก้มบุ๋มจัดหนักแสดงทั้งศิลปะพื้นบ้านลิเก / ลำตัด / หมอลำ ในเชิงอนุรักษ์วัฒนธรรมไทย
ไม่ใกล้ไม่ไกล ข้างเวที เข็ม ระเบียบ ยอดและคณะ พลางมองคณะของจุ่นด้วยสีหน้าวิตกกังวลขึ้น
ก้องเกียรติบอก
"แม่เจ้าโว้ย คณะลูกไทยของผู้ใหญ่จุ่นเขากะเอาเราตายเลย ทั้งลิเก ลำตัด หมอลำ อย่างนี้พวกเราก็เสียเปรียบพอดี"
"ไอ้ก้องเกียรติ เอ็งเป็นหัวหน้าวงต้องมั่นใจในตัวเองสิวะ" เข็มว่า
"ถูกต้อง วงเราไม่แพ้แน่ครับน้าก้อง ฉันมั่นใจในเสียงร้องของฉัน และพวกเราทุกคน"
"แต่แม่ว่าวงผู้ใหญ่เข็มก็เล่นดีนะ โดยเฉพาะหนูแก้มบุ๋มหน้าตาก็น่ารัก เสียงก็ดี กิริยาก็ดี คนอย่างนี้แหละแม่อยากได้เป็นลูกสะใภ้" ระเบียบบอก
ยอดกับเข็มประสานเสียง "ไม่มีทาง!"
"คนอย่างยัยแก้มบุ๋ม ไม่มีทางได้เห็นขาอ่อนฉันเด็ดขาด!" ยอดบอก
ยอดมองคณะแก้มบุ๋มแสดงด้วยสีหน้าไม่ชอบใจมากๆ
เวลาต่อเนื่องมา บนเวที...ทั้งสองคณะยืนข้างๆ กัน รอลุ้นการประกาศผลการตัดสิน
"เสร็จสิ้นกันไปแล้วสำหรับการประชันดนตรี ตอนนี้กรรมการของเรากำลังรวบรวมผล รออีกสักครู่เราก็จะรู้ผลแล้วนะครับ" พิธีกรบอก
ทั้งสองคณะต่างยืนฟังคำตัดสินด้วยสีหน้าแน่วแน่ มั่นใจว่า วงตัวเองต้องชนะ
ยอดกับแก้มบุ๋มยืนอยู่ใกล้ๆ กัน มองหน้ากันอย่างเขม่น
"เตรียมตัวเป็นหมาได้เลย เสียงห่วยๆ อย่างนายไม่มีทางชนะวงของฉัน"
"อย่าเพิ่งแน่ใจไป คนชนะมีวันแพ้ แล้วคนแพ้ก็มีวันชนะเหมือนกัน"
"มั่นมาก ระวังน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า"
พิธีกรรับผลคะแนนมาจากมือกรรมการ
"เอาล่ะครับ ผลคะแนนอยู่ในมือของผมแล้ว" พิธีกรเปิดคะแนนดูแล้วยิ้ม
แก้มบุ๋มไม่สนใจ ยิ้มมั่นใจ ยอดเองก็ยิ้มมั่นใจว่าจะชนะเหมือนกัน
"และผู้ชนะในการประชันครั้งนี้ ได้แก่…"
ทุกคนลุ้นกันเยี่ยวแทบปริบ…
"ได้แก่…"
แก้มบุ๋มลุ้น ยอดลุ้น
"ได้แก่..."
แก้มบุ๋มกับยอดร้อง "โอ้ย..." ก่อนหันมาตะวาดพิธีกร
"ได้แก่อยู่นั่นแหละ" แก้มบุ๋มบอก
"ใช่ ประกาศซะทีซิว่าใครเป็นผู้ชนะ"
พิธีกรหน้าเสียแล้วชี้ไปทางหน้าเวที ทุกคนหันมอง เห็นคนถือกระเป๋าวิ่งมา มีตำรวจวิ่งตามมา มีปืนในมือด้วย
ทุกคนบนเวทีมองงงว่าเกิดอะไรขึ้น แล้ว คนที่วิ่งหนีก็หยุดหันกลับไปยกปืนยิงไปทางตำรวจ
เปรี้ยงๆๆๆ เสียงปืนดังขึ้น!!! ตำรวจหลบ ชาวบ้านตกใจ แตกกระจายออกหาที่หลบ
ยอดหันไปโอบกอดแก้มบุ๋มเอาตัวบังกลัวว่าจะโดนลูกหลง
แก้มบุ๋มก็ตกใจปล่อยให้ยอดกอดอยู่
โจรสองคนถือปืนวิ่งหนีการไล่ล่าของตำรวจมาทางหน้าเวที
ชาวบ้าน พิธีกร กรรมการ ต่างวิ่งหนีแตกกระเจิง ชุลมุลวุ่นวายไปหมด
ขณะที่ชุลมุนอยู่ พิธีกรวิ่งหนีไป ยอดยังกอดแก้มบุ๋มอยู่ แล้วหันไปจะคว้าพิธีกรแต่ไม่ทัน
"อ้าว...น้าจะไปไหน ประกาศผลก่อน ใครชนะ"
"ไม่ประกาศแล้วโว้ยเดี๋ยวโดนลูกหลงพอดี เอานี้ผลไปอ่านเอง"
พีธีกรล่อนกระดาษผลการตัดสินแล้ววิ่งหนีไป แต่กระดาษปลิวลงไปข้างล่างเวที ยอดคว้าไม่ทัน
แก้มบุ๋มบอก
"ไม่ต้องดูหรอกยังไงนายก็แพ้"
"ไม่มีทาง"
ยอดปล่อยแก้มบุ๋มจะกระโดดลงจากเวที กรรมการ 1 วิ่งผ่านมาเหยียบกระดาษเป็นรอยดำ มองไม่เห็นว่าในกระดาษเขียนว่าอะไร
"ไปก่อนล่ะ"
กรรมการและพิธีกรวิ่งหนีกลัวตายสุดๆ
โจรหันไปยิงใส่ตำรวจ ตำรวจหลบกระสุนได้ โจรวิ่งที่หน้าเวที แล้วทำเป้ที่สะพายมาหลุดออกจากบ่าตกทับกระดาษอีกที เห็นว่าถุงยาบ้ากระเด็นออกมา
เข็ม จุ่น ยอด แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย และชาวคณะทั้งสองมองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างตื่นเต้น
"เฮ้ย ยาบ้า" ยอดว่า
โจร1 รีบคว้ายาบ้าใส่เป้แต่กระดาษประกาศผลติดไปด้วย โจร2 วิ่งไปทางปุยฝ้ายที่ยืนอยู่กับลูกน้ำ โจร2 ตัดสินใจคว้าตัวปุยฝ้ายมาเป็นตัวประกันท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน ลูกน้ำท่าทางตกใจมากยืนอยู่คนเดียวนึกว่าโจรจับ
"ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ฉันยังไม่อยากตาย ผัวก็ยังไม่มีสักคน"
โจร1เก็บยาบ้าเสร็จก็วิ่งมายืนมองเห็นลูกน้ำโวยวาย
"นี่แกโวยวายอะไร ไม่ใครจับแกซะหน่อย"
"อ้าวหรอก...แล้วทำไมไม่จับซะหน่อยล่ะ" ลูกน้ำบอก
โจร1ถอนหายใจ เข้าไปล็อกตัวลูกน้ำ
"ก็ได้..."
ลูกน้ำดีใจเหมือนว่าชนะเลิศอะไรซักอย่าง
โจร1บอก "เฮ้ย..นิ่งๆไม่งั้นปล่อยนะโว้ย" ลูกน้ำตกใจ นิ่ง "อย่าตามมานะโว้ย ไม่งั้นนังนี่ตาย"
โจร2 บอก "ไป ถอยไปให้พ้น"
โจร1 พยักหน้าให้โจร 2 ลากลูกน้ำกับปุยฝ้ายออกไป ตำรวจก็ตามไปอย่างระแวดระวัง
ยอดยังมองหากระดาษคะแนนตัดสิน
"ใบประกาศผลไปไหนวะ"
"ติดไปกับกระเป๋ายาบ้าของไอ้พวกนั้นแล้ว" แก้มบุ๋มบอก
ยอดมองไปทางที่โจรหนีไป แล้วหันไปสั่งลูกน้อง
"ไอ้เคน หนึ่ง จ๊อบ ไปช่วยลูกน้ำกันไป"
ยอดวิ่งนำไป เคน หนึ่ง จ๊อบ ตัดสินใจวิ่งตามยอดไป
ระเบียบเป็นห่วง
"ยอด ระวังตัวด้วยนะลูก"
"พ่ออยู่กับแม่นะ หนูจะไปช่วยน้อง"
จุ่นร้อนใจบอกกับชาวคณะ
"อง ชาติ ใหญ่ ยาว ดี ไป รีบไปช่วยปุยฝ้ายเร็ว"
แก้มบุ๋มมองทางที่โจร กับพวกยอดวิ่งไป แล้วแก้มบุ๋มก็วิ่งไปอีกทาง
"เฮ้ย...แก้มบุ๋มลูก...พวกโจรมันไปทางโน้น" จุ่นบอก
"หนูรู้แล้ว...หนูจะอ้อมไปดักมันไว้จ๊ะ"
แก้มบุ๋มวิ่งไปทางนึง ชาวคณะจะวิ่งตามโจรไป
"นี่...ตามลูกชั้นไปซิจะให้ลูกสาวชั้นไปคนเดียวเหรอ" หงส์บอก
พวกชาวคณะวิ่งตามแก้มบุ๋มตามคำสั่ง หงส์ตะโกนตามหลังแก้มบุ๋ม
"ระวังตัวด้วยนะลูกนะ"
ทุกคนที่เหลือ มองตามอย่างเอาใจช่วย
โจร2 คนลากปุยฝ้ายกับลูกน้ำมาถึงหน้าร้านปาลูกดอกแล้วก็เลี้ยวไป ตำรวจย่องตามมาแล้วก็ตามโจรไป
ยอด หนึ่ง เคน จ๊อบ วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน เคนดึงยอดไว้
"พี่ยอด เราจะไปจับโจรมือเปล่าเหรอ เดี๋ยวก็ตายฟรีหรอก"
"จะให้กลับบ้านเอาปืนมาไล่จับมันเหรอ"
จ๊อบบอก
"ใช่ พี่เคนกว่าจะไปบ้าน กว่าจะหยิบปืน กว่าจะกลับมา โจรมันกลับบ้านนอนแล้ว"
ยอดหันมองไปรอบๆ เห็นซุ้มลูกดอกอยู่ข้างๆ ยอดวิ่งเข้าหยิบลูกดอกเป็นกำแล้วบอกเจ้าของซุ้ม
ยอดชูลูกดอก
"พี่ ฉันเหมา!"
ยอดพูดจบวิ่งตามไป จ๊อบกับเคนไม่รู้จะทำยังไงคว้าลูกดอกแล้ววิ่งตามไปเหมือนกัน
โจรทั้งสองคนลากตัวลูกน้ำกับปุยฝ้ายมา ทั้งสองคนพยายามขัดขืน ตำรวจตามมาอยู่ห่างๆ
พลันแก้มบุ๋ม องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี ก็เข้ามาขวางโจรไว้ ทุกคน บ้างก็ถือท่อนไม้ บ้างก็ถือท่อนเหล็กเป็นอาวุธ ตำรวจเห็นโจรจนมุมก็ตะโกน
"นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ...ทิ้งอาวุธแล้วมอบตัวซะ"
แก้วบุ๋มบอก "ปล่อยน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้!"
โจร1บอก "อยากให้นังนี่ตายรึไง ถอยไป"
"ถ้าฉันตาย แกก็โดนตำรวจฆ่าตายเหมือนกัน"
ยอด จ๊อบ หนึ่ง เคน ก็เข้ามาช่วย ทุกคนถือลูกดอกเต็มกำมือ
"พระเอกมาช่วยแล้ว" ยอดบอก พอเห็นโจรจับปุยฝ้ายเป็นตัวประกันก็หยุดนิ่ง
จ๊อบ หนึ่ง เคน มาถึงไม่สนใจอะไร ปาลูกดอกใส่พวกโจร ฟึ่บๆๆๆๆๆ ยอดพยายามห้าม
"อย่าๆๆอันตราย"
แต่ไม่ทัน ลูกดอกลอยฟิ้วววววว ไปปักตามลำตัวของ องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี โดนลูกดอกปักตามลำตัว ร้องซี๊ดซ๊าดเจ็บปวด
ยอด จ๊อบ หนึ่ง เคน อุทาน "เย้ย"
แก้มบุ๋มถาม
"ยอดทำอะไรของนาย ถ้าน้องสาวชั้นเป็นอะไรไปนายต้องรับผิดชอบ"
โจรทั้งสองคนมองเหตุการณ์จนเผลอ ปุยฝ้ายได้จังหวะกระทืบเท้าโจร2แล้วผลักโจรประเด็น ปุยฝ้ายวิ่งไป
โจร1เห็นยกปืนขึ้นเล็งไปทางปุยฝ้าย ลูกน้ำตกใจผลักโจร1 ปืนลั่นไป ทุกคนหลบ
โจร2 ตั้งตัวได้ก็ยกปืนจะยิงไปทางปุยฝ้าย ท๊อปโผล่มายิงด้วยปืนจุกน้ำปลาโดนตาโจร
"โอ้ย..." โจร2 ปล่อยปืน เอามือกุมตา
ลูกน้ำวิ่งหนีโจร1 ตามปุยฝ้าย โจร1 หันปืนจะยิงไปทางปุยฝ้าย
ท๊อปเห็น รีบคว้าตัวปุยฝ้าย ทั้งสองหมุนแล้ว ท๊อปก็ปล่อยมือ ปุยฝ้ายหงายหลังเข้าไปตกอยู่ในชิงช้าสวรรค์
"ว้าย..."
"ดีแล้วครับหลบอยู่ในนี้ก่อน" ท๊อปปิดประตู
"ไม่อ๊าว ฉันไม่อยู่ ไม่ๆ ฉันกลัวความสูง"
"ไม่ต้องกลัว เครื่องไม่ทำงาน ชิงช้าไม่หมุนหรอก"
ลูกน้ำวิ่งมาสะดุดแล้วเซไปโดนที่ควบคุม ชิงช้าสวรรค์หมุนทันที ลูกน้ำเซมาทางท๊อปแล้วก็ทับท๊อปทำให้ท๊อปไปช่วยปุยฝ้ายไม่ได้
"แอร๊ย... ไม่อ๊าว เอาชั้นออกไปเดี๋ยวนะนะ"
ตำรวจวิ่งเข้าไปเอาปืนจ่อคุมตัวสองโจร ไว้ พวกยอดกับแก้มบุ่มเข้าไปรุม
ท็อปลุกขึ้นมา เห็นทุกอย่างอยู่ในความสงบแล้วก็หันไปทางชิงช้าสวรรค์ เห็นชิงช้าหมุนไปแล้วก็มองหาเห็นปุยฝ้ายอยู่ในชิงช้าสวรรค์ที่หมุนอยู่
"อ๊าย" ปุยฝ้ายวีดร้อง
อปและทุกคนหันไปสนใจปุยฝ้ายที่โดนขังอยู่ในชิงช้าสวรรค์
ชิงช้าสวรรค์หยุดนิ่ง ปุยฝ้ายอยู่ในชิงช้าสวรรค์สูงสุด ร้องสุดเสียง
"ช่วยด้วย"
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 1 (ต่อ)
ต่อมา ท็อปกำลังให้คนควบคุมชิงช้าสวรรค์ดูเครื่องควบคุมเพื่อพาปุยฝ้ายลงมา
"เร็วๆพี่ เดินเครื่องซิ"
"มันเป็นอะไรไม่รู้ ไม่ยอมทำงาน"
"แล้วจะทำยังไง"
"ก็ซ่อมอยู่นี่ไง"
ปุยฝ้ายอยู่บนชิงช้าสวรรค์ ด้วยสีหน้าหวาดกลัว พาลจะเป็นลม
"อ๊าย เอาฉันลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"รอเดี๋ยวนะ ปุยฝ้าย" แก้มบุ๋มบอก
ยอดยืนดูอยู่ข้างๆแก้มบุ๋ม แต่มองไปทางตำรวจที่ถือกระเป๋ามา แล้วก็คุมตัวโจรสองคนมาด้วย
ตำรวจเดินเข้ามาหาท็อปที่อยู่กับคนคุมเครื่อง ข้างหลังเป็นตำรวจอีกสองนายจับโจรสองคนไว้
ตำรวจ1บอก "ทางเราต้องการให้พวกคุณไปให้ปากคำ รบกวนด้วยนะครับ"
ตำรวจต้อนยอด แก้มบุ๋ม และทุกคนออกไปจากตรงนั้น
"ไปครับเชิญๆ"
"แล้วเจอกันนะฝ้าย" แก้มบุ๋มบอก
ท็อปเงยหน้ามองปุยฝ้าย ด้วยสีหน้าหนักใจ ตำรวจดึงตัวท๊อปไป แต่อยู่ๆท๊อปเหมือนคิดอะไรได้หันกลับมาป้องปากตะโกนบอก
"ผมชื่อท็อปนะครับ โอกาสหน้าเราคงได้เจอกันอีกนะ"
ท็อปส่งยิ้มหวานให้ ปุยฝ้ายมองท็อปที่เดินออกไปอย่างเหวอสุดขีด
"ไอ้ท็อป ฉันจะฆ่าแก อ๊าย! เอาชั้นลงไป"
ต่อมา ยอดเดินหน้ามุ่ย แล้วบ่นอย่างเซ็งๆ
"เจ็บใจๆๆๆใบประกาศผลการตัดสินอยู่ในกระเป๋ายาบ้า โดนเก็บเป็นหลักฐานไปแล้ว"
"ก็เลยไม่รู้เลยว่าใครชนะ" เคนบอก
ยอดเดินมาถึงหน้าร้านลูกดอกพอดี เจ้าของร้านยืนรออยู่ หน้าเครียด ยอดกับพวกตกใจ
จ๊อบบอก "ชั้นกลับบ้านก่อนนะพี่ยอด"
"เหมือนกัน" หนึ่งบอก
"เฮ้ยไปไหนบ้านเราต้องไปทางนี้"
"วันนี้ยอมเดินอ้อม" เคนบอก
เคน จ๊อบ หนึ่ง วิ่งไปอีกทาง สวนกับแก้มบุ๋มที่เดินกลับมาจากโรงพักเหมือนกัน
"ไอ้พวกนี้...ไม่มีมารยาทเลย"
แก้มบุ๋มมองตามพวกเคนที่วิ่งหนีไป พอหันกลับมาก็เจอกับยอดที่ยืนนิ่งอยู่ แก้มบุ๋มหยุดไม่ทันชนยอดจากด้านหลังเข้าเต็มๆ
"เฮ้ยอะไรวะ"
"ว้าย"
ยอดหันกลับไป เห็นแก้มบุ๋มกำลังจะล้มมาทางตนเองก็เลยกอดแก้มบุ๋มไว้ หน้าเกือบชนกัน
ยอด แก้มบุ๋ม เงยหน้ามองกันก็อึ้ง
"กอดซะแน่นเลยนะ แต๊ะอั๋งฉันเหรอ ฉันลูกมีพ่อมีแม่นะ อย่าลวนลามกันแบบนี้!"
แก้วบุ๋มผลักยอดออก
"อี๋ ไอ้บ้า ใครจะอยากไปลวนลามคนอย่างนาย"
"หล่อแบบนี้ใครๆก็แอบรัก"
"ถ้านายหล่อ โลกนี้ก็ไม่มีคนขี้เหร่ ย่ะ!"
ยอดยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วเดินไป แก้มบุ๋มเดินตาม ยอดหยุดนิ่งอีก แก้มบุ๋มชนอีก แต่คราวนี้ผลักยอดไป ยอดเซไปยืนประจันหน้าเจ้าของร้านลูกดอก ที่แบมือขอเงิน
"ค่าลูกดอกที่บอกว่าเหมาชั้นล่ะ"
"เท่าไหร่ครับ"
"สามพัน"
"หา...ลูกดอกไม่กี่ดอก สามพัน"
"นี่นายติดเงินเค้าด้วยเหรอ...โห้หน้าไม่อาย"
ยอดมองแก้มบุ๋ม แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ เปิดหยิบเงินมีแค่สองพัน
"ลดหน่อยซิครับ" ยอดบอก
"นี่ลดให้แล้วนะ ที่จริงต้องห้าพันเพราะวันนี้ชั้นขายไม่ได้เลย ไม่มีลูกดอกจะให้ลูกค้าปา เลยต้องปิดร้าน"
ยอดหันไปทางแก้มบุ๋ม
"เรารู้จักกันใช่ไม๊..ขอยืมก่อนพันนึงดิ"
"เสียใจ...เรารู้จักกันแต่ไม่ถูกกัน พ่อสั่งห้ามให้ญาติดีด้วย บ๊ายบาย"
แก้มบุ๋มเดินไปไม่สนใจ
"ใจร้าย"
ยอดทำเป็นลืมจะเดินตามแก้มบุ๋มไป เจ้าของร้านดึงไว้ แล้วคว้าเงินสองพันมากำไว้
"เดี๋ยว....อีกพันนึง เป็นลูกชายผู้ใหญ่เข็มไม่น่าจะขี้โกงเลยนะ"
"โอโห้เล่นถึงพ่อเลย...เอางี้เดี๋ยวจะให้เด็กที่บ้านเอาเงินมาให้นะ"
"ก็ได้"
เจ้าของร้านเดินกลับไป ยอดหงุดหงิดเงยหน้าขึ้นมาเห็นแก้มบุ๋มก็ตกใจ
"อะไรอีกล่ะ"
แก้มบุ๋มถาม "รู้ไหมว่าผลการตัดสินประชันดนตรีใครชนะ"
ยอดค่อยๆยิ้มอย่างผู้ชนะ
"ผมชนะ"
"ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้...ชั้นชนะแน่ๆ"
"ผมชนะ"
"ชั้นชนะ"
เจ้าของร้านลูกดอกตะโกนมา
"ใครชนะไม่สน แต่ไปเอาเงินมาจ่ายเร็วเข้า ไม่งั้นจะแจ้งตำรวจ"
ยอดหันมองแล้วก็รีบไป ทิ้งให้แก้มบุ๋มอยู่คนเดียว... อยากรู้ผล
คืนเดียวกัน องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี เอายาทาตามตัว
องอาจบอก "ตัวพรุนไปหมดแล้วเนี่ย เพราะพี่ยอด กับพวกมันแท้ๆ"
"ช่างเถอะ พวกเขาก็อุตส่าห์มาช่วย อย่าโกรธอย่าแค้นกันเลย" แก้มบุ๋มบอก
"มันไม่ได้มาช่วยพวกเราหรอก มันตั้งใจแกล้งพวกเราต่างหาก!" จุ่นบอก
หงส์กอดอยู่กับปุยฝ้าย ก็ผละออกแล้วปรามผู้ใหญ่จุ่น
"พี่จุ่น..." หงส์หันมาทางลูกสาวดูตามตัว "ไม่เป็นอะไรนะลูก"
"หนูไม่เป็นอะไรค่ะ"
"ปุยฝ้ายต้องแย่แน่ๆถ้าไม่ได้คุณท็อปมาช่วย" แก้มบุ๋มว่า
"ช่วยเหรอ...ที่หนูต้องไปติดอยู่บนชิงช้าสวรรค์เป็นชั่วโมงเนี่ยนะช่วย" ปุยฝ้ายว่า
"เกิดอะไรขึ้นล่ะ" จุ่นถาม
"ก็ตอนที่ปุยฝ้ายสลัดหนีพวกโจรมาก็ได้ คุณท๊อปเค้าช่วยดึงตัวไว้พวกโจรมันเลยยิงน้องไม่ได้น่ะค่ะ"
"โห้.......ท๊อปนี่เก่งสมกับเป็นลูกท่านนายอำเภอจริงๆ" จุ่นบอก
"เอ๊ะ หรือที่เค้าช่วยชีวิตลูก เพราะเค้าหลงรักลูกแม่"
"ลองมารักสิจะชกเข้าให้ ก็บอกแล้วว่ากลัวความสูง ยังจะจับขึ้นชิงช้าสวรรค์อีก นึกแล้วยังแค้นไม่หาย"
"แต่เค้าช่วยชีวิตฝ้ายนะ" แก้มบุ๋มบอก
"ช่วยก็ส่วนช่วย สักวันคงได้ตอบแทนกลับคืน แต่ฝ้ายว่าเค้าก็ตั้งใจแกล้งฝ้ายมากกว่า"
ปุยฝ้ายงอนเดินเข้าบ้านไป จุ่นนึกขึ้นได้
"เออ แก้มบุ๋มรู้ไหมว่างานประชันดนตรีวันนี้ ใครชนะ"
แก้มบุ๋มถอนหายใจ เสียดายที่ไม่มีทางรู้ว่าใครชนะ…
วันใหม่ สุชาติเดินออกมาจากบ้าน
เขาเดินมาพร้อมกับปิ๋ม เค และป๊อป กำลังจะเดินไปที่รถ สภาพสุชาติเหมือนเพิ่งแต่งตัวยังไม่เสร็จดี ปิ๋มที่เดินออกมาด้วย ได้เข้าไปใกล้สุชาติเพื่อช่วยติดกระดุมที่เหลือ ด้วยสีหน้าประจบประแจง
"ที่รักขา ปิ๋มช่วยเองค่ะ"
"เมียผมน่ารักที่ซู๊ด" สุชาติหยิกแก้มปิ๋มอย่างเอ็นดู "แหม่ อยากจะจัดสักดอก สองดอก"
เคบอก
"เสี่ยครับ เรทอาร์แต่หัววันเลยนะครับ"
"อะไร ชั้นหมายถึงจะจัดดอกไม้ให้เมียอั๊วโว้ย ไอ้นี่ ทะลึ่งตึงตัง"
พลันนิกวิ่งเข้ามาสีหน้าตระหนกตกใจ
"ป๊า เกิดเรื่องใหญ่แล้วป๊า!" นิกว่า
"เรื่องอะไรวะ"
"ยองแอ ยองแอ… โธ่ ไม่น่าเลย"
"ยองแอเป็นอะไร ลูกสาวสุดที่รักสุดดวงใจของป๊าเป็นอะไร บอกมา!"
สุชาติสีหน้าเป็นห่วงยองแอสุดหัวใจ
สุชาติเดินเข้ามาที่มุมรับแขกในบ้าน เจอยองแอนั่งร้องไห้ โดยมีกระดาษชำระหลายแผ่นที่ใช้แล้วทิ้งเต็มไปหมด
นิก ปิ๋ม เค ป๊อป และลูกน้อง พรวดเข้ามาพร้อมกันกับสุชาติ ยองแอร้องไห้อย่างหนัก มีสีหน้าตกใจเข้าไปกอดด้วยความเสียใจ สุชาติเป็นห่วงลูกมาก
สุชาติโมโห
"ใคร ใครมันกล้าทำลูกสาวป๊าร้องไห้"
"ฮือๆๆๆๆๆ โอปป้า โอปป้าทำยองแอเสียน้ำตา ฮือๆๆๆ"
นิกถาม
"ฮึ๊ย ใครวะมันกล้ากระตุกหนวดเสือ"
"เค้าหล่อมาก แต่ก็ใจร้ายมาก ยองแอเสียน้ำตาเพราะเค้าเป็นร้อยๆ ครั้ง"
สุชาติถาม
"หนูไปรู้จักผู้ชายคนนี้ที่ไหน เมื่อไร ทำไมป๊าไม่รู้เรื่อง"
"เป็นสาวขนาดนี้แล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดา ที่ต้องมีผู้ชายเข้ามาในชีวิต ใจเย็นๆ ก่อนนะพี่" ปิ๋มบอก
"ไม่เย็นแล้วโว้ย ไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้น ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน"
"อยู่ในห้องนอนยองแอ"
ทุกคนโพล่ง "ห๊า ในห้องนอน!"
สุชาติชักปืนที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมา สั่งลูกน้อง
"ฆ่ามัน!"
เค ป็อบ และลูกน้องทุกคน ชักปืนออกมาเตรียมพร้อม!!!
สุชาติ มีสีหน้าโมโหมาก
ยองแอพาทุกคนเข้ามาในห้อง แล้วชี้ไปที่ทีวีที่เปิดทิ้งไว้ โดยในทีวีปรากฏเป็นภาพของพระเอกเกาหลี
"ผู้ชายคนนี้ ทำให้ยองแอเสียน้ำตา" ยองแอสะอื้นต่อ
"เฮ้ย พระเอกหนังเกาหลีเหรอ ที่ทำให้ลูกสาวป๊าเสียน้ำตา"
"ใช่ ฮือๆๆๆ ใจร้ายฝุดๆ"
"เฮ้อ นึกว่าเรื่องใหญ่" ปิ๋มบอก
สุชาติเห็นลูกเสียใจมาก ก็โมโหยิงทีวีทิ้งทันที เปรี้ยงๆๆ!!!! ทุกคนงง
"พี่!! ยิงทีวีทำไม"
"ถามไม่คิด ทำไมโง่แบบนี้ มันทำให้ลูกชั้นเสียใจ ชั้นก็ต้องจัดการ"
สุชาติเข้าไปปลอบลูกสาวด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"ป๊าจัดการมันให้แล้วนะยองแอ ไม่ต้องเป็นห่วง มันทำให้ลูกป๊าเสียใจไม่ได้อีกแล้ว"
นิกที่เห็นน้องเสียใจอยู่ก็เข้าไปลูบหลัง พลางช่วยปลอบใจน้องสาวไปด้วย
"น้องเจ็บ พี่ก็เจ็บ น้ำตาน้องก็เหมือนน้ำตาของพี่ ต่อไปนี้ มันจะไม่มีใครทำให้น้องพี่ต้องเสียน้ำตาอีก"
"โอปปานิก ซารังแฮ นะ" ยองแอกอดนิก
ปิ๋มยืนมองพ่อ พี่ ลูกปลอบกันด้วยสายตาสมเพช…
ป๊อปหันไปกระซิบกับเค
"เสี่ยจะยิงทีวีทำไมวะ" ป๊อปกดปุ่มเอาแผ่นดีวีดีออกมาจากเครื่อง "ทำแบบนี้ก็ได้"
เคกระซิบกับป๊อป "เรื่องโง่ๆ นี่ฉล๊าดฉลาด"
"ไอ้ป๊อป! มึงกระซิบอะไรวะ" สุชาติถาม
ป๊อปร้อนตัว
"ผมบอกว่าเสี่ยเป็นคุณพ่อตัวอย่างจริงๆ"
ป๊อบ เคยกนิ้วโป้ง "กดไลค์ให้"
"หมดเรื่องแล้ว รีบไปกันได้แล้ว" สุชาติลูบหัวยองแอ "เดี๋ยวป๊ารีบไปรีบกลับนะลูกนะ"
สุชาติ เดินออกไปจากห้อง และคนอื่นก็เดินตามไป โดยทิ้งให้ยองแออยู่ห้องคนเดียว
เวลาต่อมา สุชาติ นิก ปิ๋ม ยืนยิ้มกว้าง ณ ลานกิจกรรมภายในวัด สุชาติยื่นเช็คเงินสดให้กับคณะกรรมการวัด ช่างภาพ นักข่าวท้องถิ่น ถ่ายรูปและสัมภาษณ์สุชาติ
"ไม่ต้องถึงกับมาทำคงทำข่าวอะไรกันหรอก อั๊วก็แค่อยากมาบริจาคเงินให้วัด ไม่ได้อยากจะได้หน้าได้ตาอะไร"
สุชาติบอกไม่อยากได้หน้าได้ดา แต่หันไปยิ้มหวานให้ช่างภาพ
กรรมการวัดบอก
"แต่ทำดีก็ต้องได้รับความชื่นชมเป็นสิ่งตอบแทนนะครับ" ก่อนหันมาบอกกับนักข่าว "เสี่ยสุชาติได้มอบเงินบริจาคให้กับวัดของเรา เป็นจำนวนเงิน 99,999 บาท"
ชาวบ้านที่อยู่แถวๆ นั้น ปรบมือชื่นชม
ชาวบ้าน1บอก "เสี่ยเป็นคนดีจังเนอะ บริจาคเงินให้วัดตั้งเยอะ"
ชาวบ้าน2 บอก"อู้ย ไม่รู้อะไรซะแล้ว ไม่ว่าจะวัดใกล้ วัดไกล เสี่ยก็เอาเงินไปบริจาคทุกที่"
สุชาติยิ้ม
"แหม พูดเรื่องจริงอยู่เรื่อยเชียว"
ชาวบ้านที่ได้ฟังเรื่องสุชาติต่างมองสุชาติอย่างชื่นชมมากขึ้น ยิ่งขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
สุชาติบอกกับนักข่าว
"ผมทำมาหากินสุจริตจนร่ำรวยขึ้นมา เมื่อเรามั่งมีเราก็ต้องแบ่งปัน ผมภูมิใจที่มีส่วนช่วยในการทำนุบำรุงพุทธศาสนา และมีส่วนช่วยบูรณะวัดของเราให้คงอยู่กับชาวตำบลสามัคคีตลอดไป"
"ขอให้พี่น้องชาวตำบลสามัคคีร่วมอนุโมทนาบุญพร้อมกันนะจ๊ะ" ปิ๋มบอก
ทุกคนเปล่งวาจา "สาธุ…"
สุชาติ ปิ๋ม นิก ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าอิ่มบุญ
ต่อมา สุชาติ นิก ปิ๋ม เค ป๊อบ เดินมาที่รถ
"จำไว้นะลูก เวลาเราพูดกับชาวบ้าน เราต้องทำให้เค้าเชื่อว่าเราเป็นห่วง ใส่ใจกับเค้าทุกอย่าง ถึงบ้างครั้งจะต้องเสียเงินทองไปบ้าง แต่สิ่งที่เราได้กลับมามันคุ้มค่ามากกว่าเดิมหลายเท่า"
"คุ้มยังไงครับป๊า" นิกถาม
"ก็คุ้มที่ได้ความเชื่อใจ ไว้ใจไงลูก แล้วทีนี้ไม่ว่าเราจะหลอกลวง เอาเปรียบใครอะไรใคร พวกมันก็จะเชื่อเราทุกๆ อย่าง"
สองพ่อลูกยิ้มให้กันอย่างเจ้าเล่ห์
"กลับกันเถอะเสี่ย ฉันหิวแล้ว ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีกว่า" ปิ๋มว่า
"เอาอีกแล้ว โชว์โง่อีกแล้ว จะรีบกลับได้ยังไง เราต้องไปเดินพบปะชาวบ้าน ชาวตลาด ต้องทำตัวให้ชาวบ้านคุ้นเคย และไว้ใจเรา คิดสิคิด ไอ้ชาวบ้าน พวกนี้แหล่ะ จะทำให้พวกเราได้เงินมหาศาล"
"สุดยอด เรื่องชั่วๆ นี่ต้องยกให้เสี่ยเลย" ปิ๋มว่า
"ขอบคุณที่ชม"
สุชาติ เค ป๊อบ นิก หัวเราะกันสนุกสนาน พลันเสียงโทรศัพท์มือถือสุชาติดังขึ้น
สุชาติมองหน้าจอแล้วกดรับ "ว่าไง" สุชาติสีหน้าตกใจ "ห๊า มันกล้าหักหลังกูเหรอ!!! มึง"
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 1 (ต่อ)
ต่อมาที่โกดังร้าง สุชาติ นิก ปิ๋ม มองดูเจิด ลูกน้องที่หักหลังสุชาติ
เจิดนั่งคุกเข่าถูกมัดมือไว้ สภาพของเจิดนั้นเพิ่งโดนซ้อมมาหมาดๆ รอบๆ มีลูกน้องคนอื่นยืนคุมเชิงอยู่
ลูกน้อง2 บอก
"ไอ้เจิด มันแอบขโมยยาของเสี่ยออกไปขายเอง มันสารภาพแล้วว่า มันทำมาหลายครั้งแล้ว"
"ลูกผมป่วยครับ ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว"
สุชาติตบหน้าเจิด
"ลูกป่วยแล้วมันเกี่ยวอะไรกับของของชั้น งานนี้ชั้นเสียหาย"
สุชาติชักปืนออกมาจากเอวของลูกน้อง เจิดตกใจ
"เสี่ย เสี่ยอย่าฆ่าผมเลย ผมสำนึกผิดแล้ว ไว้ชีวิตผมเถอะเสี่ย"
"ใครหักหลังเสี่ยสุชาติ มันต้องตาย"
สุชาติจ่อแล้วยิง แต่เหมือนลูกปืนด้าน เจิดถอนหายใจ สุชาติหันปืนไปทางลูกน้องอีกคน เล็งปืนยิงไปที่ขา ปืนลั่นเปรี้ยง...ลูกน้องล้มลงกุมขาตัวเอง
"พี่ ไปยิงมันทำไม มันไม่ได้ทำผิดนะ" ปิ๋มถาม
"ลองปืน เมื่อกี้มันยิงไม่ออก"
"ป๊า เฟี๊ยวฟ๊าวว่ะ ฉลาดสุดทีน" นิกบอก
เค ป๊อบ กลัวโดนลองปืน เขยิบไปยืนอยู่ห่างๆ
"แล้วพอเรารู้ว่าปืนมันใช้ได้ กระสุนไม่ขัดลำกล้อง เราก็…"
สุชาติหันไปยิงเจิด เปรี้ยงๆๆๆๆ เจิดหงายหลังตายคาที่
สุชาติยิ้มออกมาอย่างเหี้ยมโหดดุดัน
ระเบียบเดินถือตะกร้าเข้ามาบริเวณหน้าศาลเทวดาแจ่ม พลันเทวดาแจ่มปรากฏกายออกมา มองอาหารที่อยู่ในตะกร้าอย่างสนใจ
"อูย แซ่บอีหลี"
หงส์เดินถือตะกร้าเข้ามาเหมือนกัน พอระเบียบเห็นหน้าหงส์ก็ดีใจ
"แม่หงส์มาแล้วเหรอจ๊ะ"
"อุบ๊ะ… มาอีกคนแล้ว อุ๊ย นี่ก็น่ากิน"
หงส์บอก
"กว่าจะแอบผู้ใหญ่จุ่นมาได้ ฉันต้องหาสารพัดวิธี ยากเย็นจริ๊ง กว่าจะออกมาเจอแม่ระเบียบได้"
"ผู้ใหญ่เข็มก็เหมือนกัน ห้ามฉันมาเจอแม่หงส์ตลอด ฉันล่ะเบื๊อเบื่อ ผู้ชายสองคนนี้"
ระเบียบกับหงส์เอาอาหารจากตะกร้ามาวางถวายที่หน้าศาลเทวดาแจ่ม
แจ่มแบบว่าอยากกินมาก...
"เทวดาแจ่มเจ้าขา ขอให้ผัวฉัน เลิกทะเลาะกับผู้ใหญ่เข้มสักทีเถอะ สาธุ" หงส์บอก
"ฉันก็เหมือนกัน ขอให้ไอ้แก่ที่บ้านมันหายบ้า เลิกทะเลาะกับผู้ใหญ่จุ่นเขาเสียที"
"ในฐานะที่ท่านเคยเป็นเพื่อนรักเพื่อนตายกันมา ช่วยหน่อยเถอะเจ้าค่ะ" หงส์ว่า
"เฮ้ย ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว นี่มันก็ผ่านมา20ปี พวกมันก็ยังไม่เบื่อทะเลาะกันเล๊ย" เทวดาแจ่มว่า
พลันสัมภเวสีอัครเดชโผล่มาตรงหน้า เทวดาแจ่มเห็นหน้าก็ตกใจมาก
"เฮ้ย ผี" เทวดาแจ่มพนมมือ "กลัวแล้ว อย่าหลอกอย่าหลอนกันเลย"
"แม๊…. แค่ไปเที่ยวกรุงเทพฯ ไม่กี่วัน จำกันไม่ได้แล้วเหรอ เค้าเอง อัครเดช"
"ก็เมื่อก่อนเอ็งไม่ได้หน้าอย่างนี้นี่หว่า"
เทวดาแจ่มสีหน้าครุ่นคิด ระลึกถึงอดีต
เมื่อ 20 ปีที่แล้ว แจ่มเดินแยกจากเพื่อนด้วยสีหน้าหงุดหงิด แจ่มนั่งพักใต้ต้นใหม่ใหญ่ เพราะเจ็บขามาก ตรงแผลก็เลือดซึมออกมา แจ่มเอาปืนที่ถือมาวางไว้ข้างตัว
พลันได้ยินเสียงเหยียบกิ่งไม้ แจ่มตกใจยกปืนขึ้นมาสอดส่องไปมา
อัครเดชเอาผ้าขาวโบกไปมาหลังต้นไม้
"ผมชื่ออัครเดช ไม่ใช่ศัตรู ผมเป็นฝ่ายเดียวกับคุณ"
อัครเดชทหารหนุ่มหน้าตาดี โผล่ออกมาจากหลังต้นไม้ พร้อมกับชูปืนไว้บนหัว แจ่มยังชี้กระบอกปืนไปทางอัครเดชอย่างระแวดระวัง
"โยนปืนทิ้ง" แจ่มบอก
อัครเดชโยนปืนทิ้ง
"ผมเป็นฝ่ายเดียวกับคุณจริงๆ คุณเชื่อใจผมได้"
แจ่มหยิบปืนอัครเดชเอาไว้ แจ่มมองอย่างไม่เชื่อใจ
"พอดี ผมโดนสั่งให้ออกมาลาดตะเวนกับเพื่อน แต่เพื่อนกับผมผลัดหลงกัน ตอนนี้ผมกำลังเดินกลับฐาน แต่ผมเห็นคุณใส่ชุดฝ่ายเดียวกันและคุณก็บาดเจ็บอยู่แล้วท่าทางคงอยากได้รับความช่วยเหลือ"
อัครเดชพยายามเดินเข้าไปใกล้ แจ่มเห็นเลยชี้ปืนไปทางอัครเดช
อัครเดชหยิบผ้ากอซออกจากกระเป๋าพยาบาล ชูให้เห็นว่าเขาถือผ้าก๊อซทำแผล
"เลือดที่ขาคุณออกเยอะแล้ว ให้ผมช่วยเปลี่ยนผ้าทำแผลให้ใหม่นะ"
แจ่มลดปืนลงและยอมให้อัครเดชทำแผลให้
"ตอนนี้ข้าศึกมีอยู่รอบด้าน ถ้าคุณต้องการไปพักที่ฐานผม ผมจะนำทางคุณไปเอง"
แจ่มมองอัครเดชอย่างประเมินสถานการณ์ อัครเดชยิ้มให้ดูเป็นคนดี
อัครเดชเดินนำแจ่ม ทั้งคู่ถือปืนไว้ในมือ แล้วอยู่ๆ อัครเดชก็หยุดเดิน
"เกิดอะไรขึ้น ทำไมไม่เดินต่อ"
พลันข้าศึกกลุ่มหนึ่ง พร้อมอาวุธครบมือโผล่ออกมาแล้วชี้ปลายกระบอกปืนมาทางแจ่ม
"เอ็งหลอกข้า"
"ขอโทษด้วยนะ ถ้าผมไม่หลอกคุณ ผมก็ต้องตายเหมือนกัน" อัครเดชบอกกับข้าศึก "นี่ ข้าเอาทหารมาส่งให้พวกแกแล้ว แล้วอย่าลืมสัญญา พาข้ากลับบ้านเดี๋ยวนี้"
ทหารข้าศึกสองนายเดินมาใกล้แจ่มกับอัครเดช โดยที่ทหารข้าศึกคนอื่นก็ยืนกระจายตัวอยู่รอบๆ ไม่ใกล้ไม่ไกลจากแจ่มกับอัครเดชมากนัก
แล้วทหารข้าศึกคนแรกก็ลากตัวแจ่มไป พลันทหารข้าศึกอีกคนก็หันกระบอกปืนไปทางอัครเดช อัครเดชมองปลายกระบอกปืนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจสุดขีด
อัครเดชโวยวาย
"เฮ้ย! พวกมึงจะทำอะไรกู"
อัครเดชเห็นท่าไม่ดี ใช้มือปัดปลายกระบอกปืนออกให้พ้นตัว แล้วชักมีดแทงทหารข้าศึกตายทันที
ทหารข้าศึกคนอื่นที่เห็นเล็งปืนยิงไปที่อัครเดช เขาเอาตัวทหารข้าศึกที่แทงตายใช้เป็นโล่กันบัง แล้วยิงตอบโต้ทหารข้าศึกคนอื่นอย่างทุลักทุเล
พลันกระสุนที่อัครเดชยิงโต้ ยิงไปโดนทหารที่จับตัวแจ่มไว้ตาย แจ่มยังอยู่ในวงล้อมศัตรู จึงพยายามวิ่งหนี
อัครเดชที่โดนทหารข้าศึกรุมล้อม ก็ต้านทานไม่ไว้ จนพลาดท่าโดยทหารข้าศึกขว้างระเบิดใส่ จนร่างแหลกตายอย่างน่าอนาถ
แจ่มวิ่งไปทางไหนก็มีทหารข้าศึกขวางหน้าไว้ ข้าศึกเข้ามาใกล้ทุกที
แจ่มเห็นทหารข้าศึกทุกคนเล็งปืนมาที่ตนพร้อมที่จะยิง แจ่มตาค้างช็อกตาตั้ง
อัครเดชไหว้เทวดาแจ่มอย่างสำนึกผิด
"ยังไงฉันก็ต้องขอโทษเทวดาเป็นรอบที่สามแสนเจ็ดสิบห้าครั้งนะจ๊ะ ที่ฉันมีส่วนทำให้เทวดาต้องตาย บาปกรรมของฉัน ทำให้ฉันต้องหน้าตาแบบเนี้ย เฮ้อ พูดแล้วสะเทือนใจ คิดแล้วมันท้อแท้"
"ช่างมันเถอะ เรื่องมันก็แล้วไปแล้ว สนใจเรื่องตรงหน้าดีกว่า"
เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดช มองดูระเบียบกับแจ่ม จุดธูปขอพรด้วยสีหน้าเห็นใจ
"เฮ้อ ข้าสังหรณ์ใจว่า เวลายิ่งผ่านไป ไอ้จุ่นกับไอ้เข็มจะยิ่งทะเลาะกันมากกว่านี้ และจะยิ่งทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนเพราะพวกมันเข้าสักวัน"
แจ่มมองระเบียบกับหงส์ด้วยสีหน้าหนักใจ
พลันเข็มโผล่มาด้วยสีหน้าดุดัน ระเบียบกับหงส์มองเข็มด้วยความตกใจ
"แม่ระเบียบ ไหนว่าจะออกมาเดินซื้อของที่ตลาด ทำไมมาอยู่กับเมียไอ้จุ่นมันได้ ดีนะเนี่ยที่ฉันสะกดรอยตามมา ฉันเคยบอกกี่ครั้งแล้วห้ามไปสุงสิงกับคนบ้านนี้ หึ ตอบฉันมาซิ ทำไมต้องโกหกฉันด้วย"
ระเบียบอึกๆ อักๆ
"ฉันไม่ได้นัดเจอกับแม่หงส์เลยนะ เราบังเอิญมาขอพรพร้อมกันเฉยๆ"
"ผู้ใหญ่เข็มใจเย็นๆ ก่อนเถอะ ฉันกับแม่หงส์ แค่บังเอิญเจอกันจริงๆ" หงส์บอก
"ฉันไม่เชื่อ!!!! แล้วแม่ระเบียบก็ต้องกลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้ ฉันกับผัวของแม่หงส์ไม่ถูกกัน แม่หงส์อย่าได้มาชวนเมียฉันไปไหนมาไหนอีกเลย"
พลันจุ่นก็โผล่มาด้วยสีหน้าดุดันเช่นกัน หงส์ตกใจสุดขีด
"เอ็งบอกเมียเอ็งดีกว่า เมียข้าไม่คิดจะสนทนากับครอบครัวซังกะบ๊วยอย่างครอบครัวเอ็งหรอกเว้ย ... แม่หงส์กลับบ้าน แล้วไม่ต้องหาเรื่องพบปะกับเมียไอ้เข็มมันอีก"
จุ่นลากหงส์กลับบ้านด้วยสีหน้าขึงขัง เช่นเดียวกับเข็มก็ลากระเบียบกลับบ้านไปอีกทางเช่นเดียวกัน
เทวดาแจ่มมองทั้งสองที่เดินหายไปคนละทางด้วยความกังวลใจสุดขีด
"เฮ้อ ต้องทำยังไงว้าพวกเอ็งถึงจะรักกันเสียที เฮ้อ"
มุมรับแขก ในบ้านสุชาติ ชาวบ้าน 2 คน มาเซ็นสัญญากู้ยืมเงิน เป็นสัญญาแบบถูกต้อง มือชาวบ้านเซ็นชื่อ มือสุชาติปิดอีกแผนด้านล่างให้เซ็น โดยเปิดแต่ด้านล่างไม่ให้เห็นรายละเอียดว่ามีอะไร เพราะว่า แผนล่างเป็นแผนเปล่า
สุชาตินั่งอยู่กับชาวบ้านสองผัวเมีย ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ข้างหลังสุชาติมีเคกับป๊อปยืนอยู่
ชาวบ้านเซ็นเสร็จส่งสัญญาให้สุชาติก็หันไปหยิบโฉนดที่ดิน สุชาติไม่สนใจดูสัญญาด้วยซ้ำ ส่งให้เครับไป
"นี่ครับโฉนดที่ดินของผม"
สุชาติรับแล้วยิ้มเป็นมิตร
พลันเคก็ยื่นซองเอกสารที่ใส่เงินปึกใหญ่ให้สุชาติ
"เงินสดทั้งหมด200,000บาท ครับเสี่ย"
สุชาติรับมาแล้วยื่นซองให้ชาวบ้าน ชาวบ้านเปิดดูก็ยิ้มดีใจมาก
"เปิดนับซะหน่อย...เงินเยอะต้องรอบครอบ"
"ไม่ต้องหรอกจ๊ะเราเชื่อใจกัน"
"ไม่ได้ยิ่งเชื่อใจยิ่งต้องนับนะ...เอางี้ทำเพื่อชั้น จะได้สบายใจนะ"
ชาวบ้านชายพยักหน้าก้มหน้านับเงิน
ชาวบ้านหญิงยกมือไหว้
"ขอบคุณเสี่ยมาก ฉันจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลยจ๊ะ"
"ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกผมได้เลยนะ ถ้าช่วยได้ผมช่วยเต็มที่"
"ขอบคุณอีกครั้งครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับเสี่ย"
ชาวบ้านทั้งสองเดินออกไป ด้วยรอยยิ้ม สุชาติมองตามด้วยสีหน้าสดชื่นดูจริงใจ
เคเปิดสัญญาที่อยู่ในมือดู ด้านหน้ากรอกว่าสองแสน มีรายละเอียด สุชาติเปิดดูใบที่สองที่ชาวบ้านเซ็น เป็นสัญญาเปล่าๆ ไม่ได้กรอกอะไรเลย เคมองสุชาติ
สุชาติยังยิ้มเป็นมิตรมากๆ เคทำท่าขนลุกกลัวความเลวของเสี่ย
สุชาติเปิดตู้นิรภัยโดยที่มือสุชาติถือโฉนดไว้อยู่ ในตู้นิรภัยมีโฉนดอยู่มาก สุชาติเอาโฉนดออกมานับดู แล้วมองอย่างมีความสุข
"อีกไม่นานที่ดินทั้งหมดของหมู่บ้านริมสองฝั่งคลองมันจะต้องเป็นของฉัน ฮ่าๆๆ"
เคกับป๊อปมองดูสุชาติแล้วหัวเราะตามไปด้วยอย่างมีความสุข
สุชาติหยุดหัวเราะแล้ว แต่เคกับป๊อปยังไม่หยุดหัวเราะ สุชาติมองด้วยสายตาจริงจัง จนเคกับป๊อปกลัวหยุดหัวเราะ
"ชั้นไม่อยากให้พวกแกหัวเราะพร้อมชั้น เอาใหม่"
สุชาติมองดูโฉนดแล้วหัวเราะอีกครั้ง เคกับป๊อปไม่ได้หัวเราะตาม
พลันสุชาติหยุดหัวเราะ เคกับป๊อปก็หัวเราะดังขึ้น แล้วยกมือห้ามให้เคกับป๊อปหัวเราะ แล้วสุชาติก็หัวเราะต่อ สุชาติหยุดหัวเราะอีกครั้ง เคกับป๊อปก็หัวเราะต่อ สุชาติมองดูอย่างพอใจ
"หยุด โอเคนะ อะไรที่ชั้นไม่ชอบ ก็ไม่ต้องทำ"
สุชาติยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจ
"ชั้นจะต้องเอาที่ดินพวกชาวบ้านหน้าโง่ทั้งหมดมาครอบครองให้ได้ โดยเฉพาะที่ดินของผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็ม"
"ทำไมครับเสี่ย" เคถาม
"ที่ดินของพวกผู้ใหญ่ทั้งสองมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอครับ" ป๊อปถาม
"ท่านซินแสบอกว่าถ้าโครงการศูนย์การค้าของชั้นได้ตั้งอยู่บนที่ดินตรงนั้น โครงการข้าจะประสบผลสำเร็จ ตัวชั้นก็จะได้เป็นใหญ่เป็นโต มีเงินล้นฟ้าล้นแผ่นดิน"
สุชาติยิ้มร้ายออกมาอย่างมั่นใจ
"อั๊วจะทำทุกวิถีทาง ที่จะเอาที่ดินของไอ้ผู้ใหญ่จุ่นกับไอ้ผู้ใหญ่เข็มมาเป็นของอั๊วให้ได้ ฮ่าๆๆ"
สุชาติหัวเราะออกมาอย่างสะใจ เค ป๊อบ หาจังหวะในการหัวเราะไม่ให้ทับไลน์สุชาติ
สุชาติยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจสุดๆ
ยอด ยืนอยู่ริมคลอง บรรยากาศสบาย แต่ยอดไม่สบายเดินไปเดินมามองไปทางสะพาน
แก้มบุ๋มขี้จักรยาน ผ่านมาไกลๆเห็นยอดมีพิรุธก็หยุดรถแล้วแอบเดินมาดู
ยอดมองๆแล้วก็เห็นใครบางคนเดินมา ยอดดีใจ แล้วก็หดไป เห็นเป็นชาวบ้านเดินผ่านมา
แก้มบุ๋มมองยิ่งสงสัยว่าต้องมีอะไรแน่นอน ยอดหันกลับมาแก้มบุ๋มรีบหลบ ยอดไม่เห็น
มีเสียงตะโกนเรียกมาแต่ไกล
"ยอด...พี่ยอด ชั้นได้มาแล้ว"
ยอดหันกลับไปมองทางที่เคนวิ่งมาทันที เคนวิ่งมาไกลๆมีกระดาษอยู่ในมือโบกไปมาอย่างดีใจ
แก้มบุ๋มที่แอบมอง
"กระดาษอะไรอ่ะ"
เคนวิ่งมาจะถึงยอดรีบไปหา ทั้งสองเจอกันที่ริมคลอง
"ได้มาแล้วพี่ กระดาษผลคะแนนการประกวดเมื่อคืน"
"ทำยังไง...พวกตำรวจถึงให้มา"
"โห้ยากมาก...ชั้นต้องใช้ทั้งความฉลาด ไหวพริบ ลูกล่อลูกชนทุกอย่าง" เคนบอก
"ได้มายังไง"
เคนยิ้มแห้ง
"ก็บอกจ่าเค้า บอกว่าเมื่อคืนตอนจับยาบ้ามีกระดาษของงานประกวดติดมาในกระเป๋าของกลาง จ่าเค้าก็ไปดูให้แล้วก็ถือมานี่แหละ"
"แล้วแกดูก่อนรึเปล่าว่าใครเป็นฝ่ายชนะ"
แก้มบุ๋มมาแอบอยู่ด้านหลังของทั้งสองแต่ไม่มีใครเห็น
"เปล่าจ๊ะ ชั้นทำอย่างที่พี่ยอดบอกทุกอย่าง"
ยอดรับกระดาษมาแล้วก็เปิดดูลุ้น เคนขยับเข้าไปจะดู กระดาษเปิดมาเป็น ผู้ชนะการประกวดคือ
กระดาษกำลังจะเปิดว่าใครชนะ แก้มบุ๋มมาอยู่ข้างหลังเมื่อไหร่ไม่รู้
"เปิดเร็วๆซิจะได้รู้ว่าใครชนะ"
ยอดตกใจหันมอง
"แก้มบุ๋ม"
ยอดหันหลังให้ริมคลอง แก้มบุ๋มจะแย่งกระดาษจากมือยอดแต่ยอดสบัดหลบได้ทัน แล้วก้าวถอยหลัง
"พี่ยอดระวัง"
ไม่ทันแล้ว ยอดหงายหลังตกลงไปในคลอง แก้มบุ๋มหัวเราะ
"ขี้งกขอดูหน่อยก็ไม่ได้ ตกน้ำเลยสมน้ำหน้า"
ยอดตกลงไปในน้ำแล้วก็จมหายไป เคนตื่นเต้นตกใจเกินกว่าเหตุ
"พี่...พี่...ยอด."
ยอดผุดขึ้นมาแล้วก็จมลงไป
"นี่นายยอดอย่ามาหลอกชั้นนะ ขึ้นมาแล้วเอาผลประกวดมาดูกัน"
"พี่..พี่...ยอด"
แก้มบุ๋มรำคาญเคน หันไปตบหลังให้หายตกใจ
"พี่ยอดว่ายน้ำไม่เป็น"
แก้มบุ๋มตกใจ
"ทำไมชั้นไม่รู้เลย"
ยอดผุดขึ้นมาอีก แต่แก้มบุ๋มยังคุยกับเคนอยู่
"พี่ยอดเค้าอาย"
"แล้วทำไมเคนไม่ลงไปช่วยลูกพี่ล่ะ"
ยอดผุดขึ้นมาครั้งสุดท้ายแล้วก็จมนิ่งหายไป
"ชั้นกลัวน้ำ"
"ดีเนอะลูกพี่ว่ายน้ำไม่เป็น ลูกน้องกลัวน้ำ"
เคนชี้ไปที่ในน้ำไม่เห็นใครแล้ว แก้มบุ๋มมองไม่เห็นยอดแล้วตกใจรีบโดดลงไปในน้ำแล้วดำหายไป
"เฮ้ย...ตายคู่เลยเหรอ"
แก้มบุ๋มโผล่ขึ้นมาแต่ไม่มียอด แก้มบุ๋มมองรอบๆแล้วดำลงไปใหม่ เคนยืนลุ้น
แก้มบุ๋มโผล่ขึ้นมาคราวนี้มียอดอยู่ในอ้อมกอด พยายามว่ายเข้าฝั่ง เคนกลัวๆกล้าๆว่าจะลงไปช่วยแต่ด้วยกลัวน้ำจึงลุยไปตื้น ช่วยลากยอดขึ้นมา
ยอดโดนวางลงบนริมตลิ่ง
ยอดนอนไม่ได้สติ นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น แก้มบุ๋มพยายามเขย่าตัวและร้องเรียก ยอดก็ยังไม่ได้สติ
แก้มบุ๋มพยายามปั้มหัวใจ
"ยอดๆ พื้นสิยอด ยอด นายยอด"
ยอดยังไม่ไหวติง แก้มบุ๋มเอาหน้าแนบหน้าอก แล้วสีหน้าตกใจ
แก้มบุ๋มส่ายหน้า
"ไม่ได้ยินเสียหัวใจเลย"
"โธ่พี่ยอด"
แก้มบุ๋มเอามืออังที่จมูกของยอดแล้วรู้สึกได้ว่าไม่มีลมหายใจ
"ไม่หายใจ"
เคนร้องไห้ดังมาก
"แง....พี่ยอดตายแล้ว....ไม่น่าอายุสั้นเลย...พี่ยอด"
แก้มบุ๋มหน้าเสียตกใจไม่รู้จะทำยังไงดี
อ่านต่อตอนที่ 2
