การ์เดี้ยน หักเหลี่ยมมัจจุราช ตอน 13
นางพยาบาลและสมุนทั้งสองเข้ามาในห้อง
เห็นจิมมี่หลับไม่ได้สติก็ยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วหยิบเอาเข็มฉีดยาอันหนึ่งออกมาแล้วดึงลูกสูบเข็มฉีดยาให้มีอากาศเข้าไปในเข็มปริมาณมาก และจะเอาเข็มฉีดยานั่นไปฉีดใส่สายน้ำเกลือของจิมมี่แล้ว
"ไปเฝ้าหน้าห้อง!"
ลูกสมุน 1 พยักหน้าและกำลังจะเดินออกไป แต่แล้วจู่ๆปลายฟ้าก็โผล่พรวดเข้ามาในห้องพอดี
"เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน"
"คุณปลายฟ้า คุณมาที่นี่ทำไมเนี่ย"
"อย่าฆ่าจิมมี่เลย ไว้ชีวิตเขาเถอะ ฉันขอร้อง"
"มันรู้ความลับทุกอย่างของพวกเรานะ ถ้าไม่ฆ่ามัน แผนเราก็พังน่ะสิ"
"ฉันรู้ แต่ว่ามันก็น่าจะมีทางอื่นที่ปิดปากเขาได้โดยไม่ต้องฆ่านี่นา"
นางพยาบาลมองหน้าสมุนทั้งสอง สมุนทั้งคู่ค่อยๆหยิบปืนที่เหน็บเอวขึ้นมาเตรียมไว้
"คุณคงไม่คิดที่จะขวางทางฉันใช่ไหม?"
ชาโดว์และหอยแครงกำลังบึ่งรถไปบนถนนอย่างเร็วสวนทางกับมอเตอร์ไซด์ตำรวจคันหนึ่งที่มาด้วยความเร็วแพ้กัน ชาโดว์มองตามไปแวบนึง
"แน่ใจนะว่าไอ้สเน๊คมาทางนี้"
"ชัวร์ วิทยุตำรวจบอกมาทางนี้แหละ"
หอยแครงขับต่อไปอีกสักพัก ก็ผ่านด่านที่โดนเสน็คฆ่าตำรวจอย่างเลือดเย็น
หอยแครงรีบบึ่งรถออกจากด่านตรวจไปอย่างรวดเร็ว
นางพยาบาลเดินย่างสามขุมเข้าหาปลายฟ้า
"ฉันได้รับคำสั่งจากเสน็คว่าให้กำจัดของที่ขัดขวาง คุณคงเข้าใจนะ"
"แต่ว่า..."
"คุณยอมให้มือตัวเองเปื้อนเลือด จ้างนักฆ่าไปเก็บพวกทุจริตต่างๆ แล้วก็วางแผนระเบิดล้างบางพวกสส.ชั่วๆให้หมด ก็เพื่ออุดมการณ์ที่จะสร้างการเมืองยุคใหม่ของคุณไม่ใช่เหรอ แล้วนี่คุณจะยอมแลกทุกอย่างเพื่อชีวิตผู้ชายคนเดียวเนี่ยนะ"
ปลายฟ้าได้แต่นิ่งคิดอย่างลำบากใจ
"เชื่อฉันเถอะ คุณแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะ คุณทุ่มกับมันไปสุดตัวแล้ว ไม่มีอะไรที่ต้องลังเลอีกแล้ว"
ปลายฟ้านิ่งเงียบ ก้มหน้าจำนนในเหตุผล
นางพยาบาลชูเข็มฉีดยาขึ้นมาและเดินเข้าไปใกล้ๆจิมมี่ เธอหันมามองปลายฟ้าเหมือนถามอีกครั้ง แต่ปลายฟ้าก็ไม่ได้ตอบอะไร ว่าแล้วนางพยาบาลก็แทงเข็มฉีดยาลงไปในสายน้ำเกลือของจิมมี่และฉีดเอาอากาศเข้าไป ปลายฟ้าได้แต่ร้องไห้ออกมา
ชาโดว์และหอยแครงยังคงขับรถไล่ตามรถสเน๊คอยู่
รถของทั้งคู่มาสุดทางที่อาคารร้างริมป่า รถสีแดงของเสน็คถูกซุกซ่อนเอาไว้
"อ๊ะ นั่นรถสีแดงนี่"
ชาโดว์ชะลอรถลงจนเข้าไปจอดอยู่หลังรถสีแดงไกลๆ ทะเบียนของรถสีแดงตรงตามที่ตำรวจบอก
"ใช่แล้ว เลขทะเบียนตรงตามที่ตำรวจบอกเลย"
ชาโดว์หยิบปืนสั้นยื่นให้หอยแครงไปกระบอกนึง
"อ้ะ แยกกันไปดูคนละด้านนะ"
แล้วชาโดว์กับหอยแครงก็ลงจากรถ ทั้งคู่ยกปืนขึ้นเตรียมพร้อมและค่อยๆเดินเข้าไปหารถสีแดงกันคนละด้าน ชาโดว์เข้าไปทางฝั่งคนขับ หอยแครงเข้าไปอีกด้านหนึ่ง และแล้วทั้งคู่ก็เข้าไปดูในรถสีแดงใกล้ๆ พบว่าในรถว่างเปล่าไม่มีใครหอยแครงเดินวนไปด้านหลังรถ
"ไม่อยู่แล้ว ฉันว่ามันคงเปลี่ยนรถคันอื่นหนีไปแล้วมั้ง คลาดกันจนได้"
ชาโดว์ยังสงสัยอยู่ เธอจับดูคอนโซลด้านหน้าแล้วเห็นว่ากระโปรงหลังถูกดึงปลดล็อค
"ไอ้หอย หลบเร็ว!"
หอยแครงตกใจ แต่ไม่ทันเสียแล้ว กระโปรงหลังถูกเปิดออกพร้อมกระสุนที่สาดออกมา หลายนัดโดนเข้าที่ตัวหอยแครงจนล้มลง
ชาโดว์ยิงสวนออกไปแต่ร่างนั้นกลับหลบวูบอย่างรวดเร็ว ต่างคนต่างคุมเชิงอยู่คนละฝั่งของตัวรถ
ชาโดว์มองร่างนอนจมกองเลือดของหอยแครงด้วยความร้อนใจ
ปลายฟ้าค่อยๆเดินเข้ามาหาร่างจิมมี่ที่นอนแน่นิ่ง และทรุดลงไปนั่งร้องไห้กอดมือจิมมี่ไว้
"จะสั่งเสียอะไรก็รีบๆนะ อย่าอยู่นาน ฉันไปก่อนล่ะ"
ว่าแล้วนางพยาบาลและสมุนก็ออกจากห้องไป เหลือเพียงปลายฟ้าที่ยังกอดมือจิมมี่แน่น
"จิมมี่ ฉันขอโทษ"
ขณะที่ปลายฟ้าก้มหน้าร้องไห้ จู่ๆมือจิมมี่ก็ขยับมากุมมือเธอตอบด้วย
"ไม่นึกว่าคุณจะมาที่นี่ด้วยนะ"
ปลายฟ้าตกใจที่เงยขึ้นมาเห็นจิมมี่ยังมีชีวิตปกติดีอยู่
"จิมมี่ ปะ เป็นไปได้ยังไง"
จิมมี่ถอดสายน้ำเกลือจากแขนตัวเองออกมาให้ดู ปรากฏว่าปลายสายนั้นไม่ได้มีเข็มที่จะเสียบเข้าไปในมือเขาเลย
"ก็สายน้ำเกลือนี่ไม่ได้ต่อเข้าตัวผมน่ะสิ ผมกะไว้แล้วว่าคนที่จะมาปิดปากผมต้องใช้วิธีนี้ แต่ถ้ามันใช้วิธีอื่นผมก็เตรียมอย่างอื่นไว้แล้ว"
จิมมี่ชักปืนที่ซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มออกมาโชว์
"ถ้างั้น คุณก็ได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้หมดแล้วสิ"
จิมมี่พยักหน้าตอบ ปลายฟ้าได้แต่หน้าเสียสุดๆ
หอยแครงนอนเจ็บปวดเลือดท่วมร่างหายใจช้าลงเรื่อยๆ
ชาโดว์มองไปที่ก้อนหิน เธอคว้าแล้วขว้างออกไปที่หลังรถ มือสังหารที่ซุ่มอยู่หลงกลตวัดปืนยิงเข้าใส่ ชาโดว์ออกจากที่ซ่อนพลิกตัวยิงเข้ามันจนปืนกระเด็นหลุดไป
หอยแครงฝืนตัวคลานเข้ามาหลบข้างชาโดว์
"นายโอเคมั้ย"
หอยแครงฝืนพยักหน้ารับ
ชาโดว์มองปืนของมือสังหารร่วงที่พื้น แล้วโผล่ออกจากที่ซ่อน
"แกไม่รอดแล้ว....อ๊ากส"
มีดบินมาปักมือชาโดว์อย่างรวดเร็วและแม่นยำ ชาโดว์ทิ้งปืนร่วงจากมือ
คิม ในชุดสังหารเดินออกมาจากจุดที่ซ่อนพร้อมกับมีดคู่ใจในมือ
"วันนี้พวกแกทั้งคู่จะต้องได้ชดใช้กรรม ที่ฆ่าไอ้ฮวง..พี่ชายของฉัน"
ชาโดว์มองอย่างตกตะลึงแล้วตัดสินใจดึงมีดบินออกจากฝ่ามือ
"หึ...อย่าเสียเวลาพูด ถ้าคิดว่าทำได้ก็เข้ามา !"
หลังจากผ่านการต่อสู้มาระยะหนึ่ง ชาโดว์ก็สังหารคิมได้ในที่สุด
ภายในห้องผู้ป่วย
ปลายฟ้าถาม
"นี่นายคงฟื้นขึ้นมานานแล้วสินะ ถึงได้วางแผนหลอกฉันยังงี้ได้"
"ทำไมคุณต้องวางแผนฆ่าคนแบบนี้ด้วยปลายฟ้า"
"ก็เพราะฉันเข้าใจแล้วน่ะสิ ว่าฉันไม่มีทางเปลี่ยนแปลงการเมืองสกปรกๆแบบนี้ได้อีกแล้ว นอกจากจะต้องฆ่าพวกชั่วๆหน้าเก่าให้หมดทุกคนซะก่อน แล้วค่อยเริ่มกันใหม่"
"ไม่จริงหรอก ปลายฟ้าที่ผมรู้จักเธอเชื่อมั่นในความถูกต้อง เธอไม่มีทางคิดแบบนี้แน่ๆ"
"ปลายฟ้าที่คุณรู้จักน่ะตายไปแล้ว เธอตายไปนานแล้วล่ะ"
จิมมี่ได้แต่เศร้าเพราะไม่รู้จะชักจูงเธอยังไง
"นี่เราจะเดินกันคนละทางยังงี้จริงๆเหรอ"
"รู้ไหม ครั้งนึงฉันก็เคยคิดชวนคุณมาร่วมแผนการของฉันนะ แต่ฉันรู้จักคุณดี เราไม่มีวันร่วมทางกันได้อีกแล้วล่ะ"
"แล้วคุณคิดว่าจะรอดพ้นจากเรื่องครั้งนี้ไปได้งั้นเหรอ"
"นอกจากพวกคุณแล้วก็ไม่มีใครรู้เรื่องฉันอีกและถึงคุณจะรู้ คุณก็ไม่มีหลักฐานอะไรเอาผิดฉันอยู่ดี"
จิมมี่ได้แต่ทำหน้าลำบากใจ ค่อยๆหยิบมือถือจากโต๊ะข้างๆมาเปิดคลิปให้ดู คลิปนั้นเป็นภาพแอบถ่ายข้างในห้องผู้ป่วย
"ก็เพราะฉันเข้าใจแล้วน่ะสิ ว่าฉันไม่มีทางเปลี่ยนแปลงการเมืองสกปรกๆแบบนี้ได้อีกแล้ว นอกจากจะต้องฆ่าพวกชั่วๆหน้าเก่าให้หมดทุกคนซะก่อน แล้วค่อยเริ่มกันใหม่"
ปลายฟ้าหน้าเสียสุดขีด เธอมองไปที่นาฬิกาผนังห้อง ก็พบกล้องเล็กๆแอบติดไว้อยู่
"มันจบแล้วล่ะปลายฟ้า และอย่าได้คิดหนีเลย คุณหนีผมไม่ได้หรอก"
ปลายฟ้าเสียท่าซะแล้ว ความหวังทั้งหมดของเธอจบสิ้นลงแล้ว จิมมี่ก็ได้แต่มองเธออย่างเจ็บปวด
ต่อมา จิมมี่ในชุดปกติแล้ว คุมตัวปลายฟ้าลงลิฟท์มาแล้วก็พาเธอออกมาอาคารจอดรถของโรงพยาบาลรถจอดเรียงรายและมอเตอร์ไซด์ตำรวจ( มีหมวกวางไว้) จอดชิดข้างตึก
"น้าหมานมัวทำอะไรอยู่นะ ทำไมไม่มาซักที"
ระหว่างที่มองหาน้าสมานอยู่ จู่ๆจิมมี่ก็เหลือบเห็นเงาสะท้อนในกระจกข้างทางว่ามีตำรวจสายตรวจคนหนึ่งเข้ามาใกล้เขาทางด้านหลัง
แล้วจู่ๆตำรวจก็พุ่งเข้ามาที่ด้านหลังจิมมี่ จิมมี่จึงปล่อยมือจากปลายฟ้าและหันหลังกลับไปชกใส่มัน แต่ปรากฏว่าตำรวจกลับรับหมัดจิมมี่ได้อย่างสบาย ซัดกันสองสามหมัดแล้วหันมาตั้งการ์ดป้องกัน
"สเน๊ค"
ชาโดว์วิ่งย้อนกลับไปดูหอยแครง หอยแครงฝืนยิ้มแล้วช็อกหมดสติ
"ไอ้หอย....ไอ้หอย...อย่าตายนะ"
ชาโดว์ดึงตัวหอยแครงมากอดร้องไห้เหมือนกลัวว่าเขาจะตาย
จิมมี่มัวแต่แปลกใจ จึงเปิดโอกาสให้สเน๊คโขกหัวใส่หน้าจิมมี่อย่างจังจนจิมมี่มึนถอยออกมา
สเน๊คเข้ามาหยิบมือถือของจิมมี่จากกระเป๋าเสื้อเขาแล้วโยนให้ปลายฟ้า
"เอาหลักฐานนั่นไปซะ แค่นี้ก็ไม่มีใครเอาผิดคุณได้แล้ว"
"แกรู้เรื่องหลักฐานได้ยังไง"
"ฉันก็ติดเครื่องดักฟังไว้ที่ตุ้มหูปลายฟ้าไงล่ะ เรื่องที่แกสองคนคุยกันน่ะฉันได้ยินหมดแล้ว"
ปลายฟ้าก็แปลกใจ อดจับตุ้มหูตัวเองไม่ได้
"คงเห็นแล้วสินะคุณปลายฟ้า ถ้าไอ้จิมมี่ยังอยู่ อุดมการณ์ของคุณไม่มีวันเป็นจริงเด็ดขาด คุณยังยึดมั่นกับอุดมการณ์อยู่ใช่ไหม"
"ใช่"
สเน็คยิ้มแล้วหยิบกุญแจรถเปื้อนเลือดโยนให้ปลายฟ้า
"งั้นก็รีบออกไปจากที่นี่ซะ เรื่องจิมมี่นี่ให้ผมจัดการเอง"
ปลายฟ้ามองดูจิมมี่อีกครั้ง จิมมี่ก็มองเธออย่างอ้อนวอนครั้งสุดท้าย แต่แล้วปลายฟ้าก็มีสีหน้าว่าตัดสินใจได้เด็ดขาดแล้ว
"ขอโทษด้วยนะ จิมมี่"
แล้วปลายฟ้าก็หันหลังและเดินหนีจากไป จิมมี่ได้แต่มองตามอย่างเจ็บปวด
"เรามาตัดสินกันให้จบดีกว่าจิมมี่"
จิมมี่หันมองเสน็คสีหน้าเคียดแค้นสุดขีด !
จิมมี่ชักปืนออกมายิงใส่สเน๊คทันที แต่สเน๊ครีบพุ่งหลบและชักปืนออกมายิงสวนใส่จิมมี่เช่นกัน ทั้งคู่ผลัดกันซุ่มหลบและโผล่มายิงใส่กันอย่างมืออาชีพ
ปลายฟ้าหนีออกมาถึงลานจอดรถด้านนอก เธอมองไปรอบๆก็เห็นจอดเรียงรายมากมายจึงตัดสินใจกดรีโมทรถ รถคันริมลานจอดรถส่งเสียงสัญญาณ
ปลายฟ้ารีบวิ่งไปทันที แต่....
"หยุดนะปลายฟ้า"
แป้ง ปรากฏตัวขึ้น
"แป้ง เป็นไปได้ยังไง ก็เธอตายไปแล้วนี่"
"ใช่ ฉันตายไปแล้วจริงๆ แต่ยังมีคนไม่ยอมให้ฉันไป"
เมื่อตอนที่แป้งหัวใจหยุดเต้นจนหมอเองก็เริ่มยอมแพ้ แต่แล้วจู่ๆจิมมี่ก็โผล่เข้ามาในห้อง
"แป้งๆ เธอจะตายไม่ได้นะ แป้ง"
พยาบาลเข้ามาบอก
"คุณหมอคะ อยู่ดีๆคนไข้ก็ฟื้นขึ้นมาแล้วก็ถามหาถึงแต่คนชื่อแป้ง ห้ามยังไงก็ไม่ฟังค่ะ"
จิมมี่เข้าไปใช้มือปั๊มหัวใจแป้งยกใหญ่ หมอพยายามจะห้ามเขา
"คุณครับ เราพยายามกันเต็มที่แล้ว แต่คนไข้เสียชีวิตแล้วล่ะครับ ทำใจซะเถอะครับ"
"ไม่ เลขาของผมน่ะไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้หรอก เธอต้องกลับมาสิ แป้ง เธอต้องกลับมา"
จิมมี่ยังคงพยายามปั๊มหัวใจต่อไป แม้ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน แต่เขาก็ไม่หยุด
"กลับมาเถอะแป้ง เธอไม่อยากรู้แล้วเหรอว่าฉันคิดยังไงกับเธอใช่ไหมล่ะ ตื่นขึ้นมาฟังคำตอบจากฉันสิ ได้โปรดๆ"
จิมมี่ก้มลงไปจูบที่มือแป้งเหมือนจะตัดใจ แต่แล้วกลับไม่ยอมลงมือปั๊มหัวใจต่อ สักพักนึงกราฟชีพจรของแป้งก็เริ่มมีปฏิกิริยา
หมอบอก
"ชีพจรกลับมาแล้วๆ รีบเช็คความดันดูซิ ขอยากระตุ้นเพิ่มด้วย"
เมื่อชีพจรแป้งกลับมา จิมมี่ก็ดีใจและล้มสลบลงไปตรงนั้น
ที่ลานจอดรถ แป้งและปลายฟ้ายังคุยกัน
"หลังจากนั้นจิมมี่ก็คิดแผนล่อคนร้ายออกมา โดยใช้ตัวเขาเองเป็นเหยื่อล่อ ส่วนฉัน เขาไม่อยากให้ฉันมาเสี่ยงด้วย ก็เลยให้ทุกคนแสดงว่าฉันน่ะตายไปแล้วจริงๆ"
ปลายฟ้ายิ้มแบบเจ็บปวด
"นี่จิมมี่ทำเพื่อเธอขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย หึ"
"พอเถอะปลายฟ้า อย่าขัดขืนอีกเลย ยอมแพ้ซะเถอะนะ"
แต่แล้วจู่ๆ นางพยาบาลและลูกสมุนซึ่งเป็นมือสังหาร ก็ปรากฏตัวและชักปืนออกมายิงใส่ทางแป้งทันที แป้งได้แต่ก้มตัวหลบหลังรถคันหนึ่ง
ส่วนปลายฟ้าก็หลบหายไป แต่แล้วสักพักนึงเจ้าสมุน1ก็ถูกยิงล้มลงไปกอง น้าสมานนั่นเองที่ยิงเข้ามาจากทางข้างหลังมัน
นางพยาบาลและสมุน 2 หลบไปอีกทาง
"แป้ง ไม่เป็นไรใช่ไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ เอ๊ะ แล้วปลายฟ้าล่ะ"
ทั้งสองไม่เห็นร่องรอยของปลายฟ้าแล้ว
สเน๊ควิ่งหนีขึ้นบันไดพร้อมกับยิงลงมาใส่จิมมี่ที่วิ่งไล่ตามขึ้นมา ทั้งคู่สลับกันหลบและยิงดักทางกันอย่างเชี่ยวชาญ จนกระสุนหมดแม็กทั้งคู่ ต้องพักใส่กระสุนพร้อมกัน
"แกใช่ไหม ที่ล้างสมองปลายฟ้าให้เป็นยังงี้ต้องเป็นแกแน่ๆที่ยัดแผนชั่วๆใส่หัวเธอ"
"หึ ผิดแล้วล่ะ แผนการทั้งหมดน่ะ เธอเป็นต้นคิดเองทั้งนั้น"
"ไม่จริง จู่ๆปลายฟ้าจะเปลี่ยนไปได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะแก"
"เธอน่ะเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนที่มึงทิ้งเธอไปรับกระสุนแทนนังเลขาคนสวยนั่นแล้ว"
จิมมี่คิด... ตอนปลายฟ้าและแป้งยืนเป็นเป้านิ่งรอสเน๊คยิง แล้วจิมมี่ก็วิ่งเข้าไปบังให้แป้ง ปลายฟ้าได้แต่พูดว่า “คุณทิ้งฉันๆ”
จิมมี่ทำหน้ารู้สึกผิด
"นี่มึงคงไม่รู้เลยสิว่าตอนนั้นเธอคงเฮิร์ทหนักจนสติเสียไปเลย ตอนแรกก็งงนะที่กูบาดเจ็บปางตายขนาดนั้นแล้วจะช่วยไว้ทำไมวะ แถมยังจ้างให้มาทำแผนการที่มันบ้าโคตรๆยังงี้ด้วย กูถึงได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้แม่งบ้าไปแล้ว แม่งบ้าได้ใจสุดๆจนกูต้องร่วมมือด้วยเลยล่ะ ฮ่าๆๆ"
จิมมี่ได้แต่รู้สึกผิดสุดขีด
"โธ่เว๊ย ทำไมต้องเป็นยังงี้ด้วยวะ"
"ทุกอย่างมันเป็นเพราะผิดมึงไง."
สเน๊คเริ่มเปิดฉากยิงอีกครั้งจนปืนกระสุนหมด จิมมี่ปืนก็กระสุนหมดเช่นกัน
จิมมี่โยนปืนทิ้ง สเน๊คก็ออกจากที่กำบังเช่นกัน พร้อมกับชักมีดสปริงออกมากดเลื่อนโชว์ใบมีด จิมมี่เห็นแล้วก็ชักมีดของตัวเองออกมาเช่นกัน
"เยี่ยม มันต้องยังงี้สิ กูจะได้ให้มึงตายด้วยมีดเล่มเดียวกับที่เคยแทงหัวใจพ่อของมึง"
"ไอ้ชาติชั่วเอ๊ย"
จิมมี่เป็นฝ่ายรุกเข้ามาก่อนทันที แต่สเน๊คก็ใช้มีดรับมือเขาได้อย่างเชี่ยวชาญ ทั้งคู่ผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างสูสีไม่มีใครด้อยกว่าใคร สู้กันไปซักยกสองยก จิมมี่ก็เฉือนมีดเข้าที่แขนสเน๊คได้ สเน๊คก็เฉือนมีดเข้าที่คอจิมมี่ได้ จิมมี่ใช้ช่วงจังหวะที่เหนือกว่าจ้วงแทงเสน็คจนเสียทีและกำลังจะตามเข้าซ้ำ
ปรี๊น.....ปรี๊นส เสียงรถบีบแตรดังสนั่น
จิมมี่ผงะแยกออก รถเก๋งคันนั้นวูบผ่านไปและตัวเสน็คก็หายไปด้วยเช่นกัน
น้าสมานและแป้งแยกกันออกเดินสำรวจหาปลายฟ้าในลานจอดรถ
ส่วนปลายฟ้าก็แอบซุ่มหนีหลังรถต่างๆและคอยเคลื่อนที่หลบทั้งคู่ จนมาถึงรถคันที่เธอกดกุญแจรีโมท ข้างๆมีศพนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น ปลายฟ้ามองด้วยความแขยงก่อนจะก้าวข้ามขึ้นรถไป
ทางด้านน้าสมานและแป้งที่ยังเดินตามหาปลายฟ้า แต่จู่ๆก็มีกระสุนพุ่งมาจนคนทั้งคู่ต้องรีบหลบ เจ้าสมุน 2 ยิงเข้ามาจากทางหนึ่ง น้าสมานพยามยิงสวนกลับไปพร้อมเคลื่อนที่ไปหลบหลังต้นไม้ใกล้ๆตัวสมุน 2
สักพักเจ้าสมุน 2ก็ยิงจนกระสุนหมดพอดี น้าสมานยิ้มทันที
"เสร็จกูล่ะ"
น้าสมานออกมาจากหลังต้นไม้และยิงใส่เจ้าสมุน 2 แต่ปรากฏว่าปืนน้าก็กระสุนหมดเช่นกัน เจ้าสมุน 2รีบเปลี่ยนแม็กกระสุนทันที น้าสมานเห็นแล้วก็รีบเปลี่ยนแม็กกระสุนด้วย
สมุน 2 ไวกว่าใส่แม็กกระสุนเสร็จก่อนเล็งปืนมาที่น้าสมานทันที
"ตายซะเถอะไอ้แก่"
"ซวยแล้ว"
แต่ทันใดนั้นเจ้าสมุน 2ก็ถูกยิงเข้าที่หัวใจและล้มลงไปตายทันที แป้งนั่นเองมาช่วยไว้ได้ทัน
น้าสมานยิ้มแหะให้แป้งแล้วก็เหลือบไปเห็นนางพยาบาลบตัวแสบที่โผล่มาด้านหลัง
"แป้ง....หลบ...!"
น้าสมานผลักแป้งให้พ้นวิถีกระสุน นางพยาบาลยิงปืนเข้าใส่ น้าสมานก็ยิงสวนไปเช่นกัน
ปัง..ปัง !
น้าสมานร่วงล้มลง แต่นางพยาบาลโดนยิงจะๆเข้าที่หัวใจอย่างเหมาะเหม็ง
น้าสมานโอดครวญอยู่ที่พื้น เสียงสตาร์ทรถดังขึ้นแป้งหันไปมอง
"ไหวไหม..."
"อูยสสส...ไม่ไหวก็ต้องไหวแล้วล่ะ รีบไปเร็ว หนูแป้ง"
แป้งวิ่งตามไปที่รถของปลายฟ้าแล้วเปิดประตูเข้าไปทันที
แป้งยกปืนขึ้น
"ยอมแพ้เถอะปลายฟ้า"
ปลายฟ้าซึ่งคาดเบลเรียบร้อยแล้ว มองหน้าแป้งด้วยความแค้น เท้าเยียบคันเร่งอย่างแรง แป้งเหวอ รถพุ่งเข้าเสาอย่างจัง....โครม
น้าสมานฝืนเจ็บเงยหน้าขึ้นมอง
"คุณพระ...สาวๆสมัยนี้มันดุกว่าอีแก่ที่บ้านกูอีก"
ปลายฟ้าเข้าเกียร์ถอยขยับตัวจะดันแป้งออกแต่ก็ติดเบล ยามโรงพยาบาลหลายคนพุ่งตรงมาที่รถของเธอ ทำให้ปลายฟ้าตัดสินใจขับรถออกไปทันที
"ฉิบเป๋งแล้วไง"
จิมมี่เดินเข้ามาตามทางเดินพร้อมส่องปืนรอบตัวอย่างระมัดระวัง เสียงโทรศัพท์ดังเข้า
"ไอ้จิม....ปลายฟ้ามันจับหนูแป้งขึ้นรถจะหนีไปแล้ว"
จิมมี่ชะโงกหน้าออกไปดู ก็เห็นรถปลายฟ้าวิ่งวนอยู่ในลานจอด
"เชี่ยเอ๋ย"
จิมมี่วิ่งออกไปทันที
รถปลายฟ้าขับวนอยู่ในลานจอดรถ จิมมี่วิ่งตัดตรงไปที่ประตูทางออก
ปลายฟ้าพยายามหักหลบรถที่จอดขวางอยู่
รถปลายฟ้าวิ่งมาถึงประตูทางออก แต่ทันใดนั้นเองจิมมี่กลับวิ่งมาขวางเอาไว้
ปลายฟ้ามองด้วยความตกใจ แต่แล้วก็ตัดสินใจเหยียบคันเร่งออกไป
จิมมี่มองด้วยความตกใจเช่นกันทิ้งตัวหลบรถได้อย่างหวุดหวิด
รถปลายฟ้าพุ่งชนไม้แผงกั้นออกไป และเกือบเฉี่ยวชนกับมอเตอร์ไซด์บิ๊กไบค์คันหนึ่งที่สวนเข้ามา
มอเตอร์ไซด์ขับเลยมานิดนึง จอด คนขับก็ลงมาดูรถพร้อมหันไปด่าตามหลังรถปลายฟ้า
"รีบไปหาเตี่ยเมิงเหรอไงวะ"
คนขับมองตามด้วยความฉุนเฉียวพอหันไปอีกทีก็เห็นมอเตอร์ไซด์บิ๊กไบค์ของตัวเองที่มีจิมมี่ขับบิดผ่านอย่างรวดเร็ว
"อ้าว..เฮ้ย...มอไซด์กู"
คนขับมองตามเงอะงะจะตามก็ไม่ทัน รีบโบกให้มอเตอร์ไซด์ที่ตามหลังมาให้ช่วย
"คุณตำรวจ....คุณตำรวจ..."
แต่มอเตอร์ไซด์ตำรวจคันนั้น ที่แท้คือ เสน็ค ก็ขับพุ่งไปโดยไม่สนใจชะลอ จนคนขับนั่นต้องกระโจนหลบลงข้างทาง
รถปลายฟ้าวิ่งไปบนถนนอย่างรวดเร็ว โดยมีบิ๊คไบค์จิมมี่ขับตามมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ปลายฟ้ามองจากกระจกข้างก็เห็นจิมมี่ขี่บิ๊คไบค์ตามหลังมา
"จิมมี่!"
ปลายฟ้าเหยียบคันเร่งจนรถเบี่ยงตัวออก จิมมี่บิดคันเร่งบิ๊กไบค์จนตามประกบข้างปลายฟ้าได้
แป้งนอนสลบอยู่ข้างเบาะคนขับ
จิมมี่พยายามบอกให้เธอจอด
ปลายฟ้าส่ายหน้าแล้วมองไปข้างหน้าด้วยความตกใจ
รถตุ๊กๆคันหนึ่งตัดเข้าเลนส์กลาง ทำให้รถทั้งสองคันต้องแยกออกจากกันเสียงบีบแตรดังสนั่น
รถปลายฟ้าตัดขึ้นถนนใหญ่ จิมมี่บิดบิ๊คไบค์หลบไปแล้วอ้อมมาอีกฝั่งของรถ แล้วทำท่าจะงัดประตูรถออก
ปัง...ปัง !บิ๊คไบค์จิมมี่ผละออก เขาหันไปมองหลัง...
เสน็คตามมาทางด้านหลังแล้วยิงใส่เขา
จิมมี่เบี่ยงออกจากรถปลายฟ้าเบียดผ่านรถเก๋งอีกคันหน้าที่อยู่ข้างหน้าไป
ปลายฟ้าเหยียบคันเร่งหนี
แป้งที่เริ่มฟื้นได้สติแล้ว แต่พยายามนิ่งไว้เธอแอบเห็นปืนวางไว้บนตักปลายฟ้า
เสียงแตรรถหลังดังสนั่น ปลายฟ้าหักหลบรถบรรทุกที่แซงซ้ายสวนขึ้นมา
จังหวะที่รถหักหลบ ปืนก็ถูกแรงเหวี่ยงเหวี่ยงไปทางซ้ายจนไปตกอยู่ตรงกลางรถ พอรถหมดแรงเหวี่ยงแล้ว แป้งก็ใช้จังหวะนี้รีบหยิบปืนทันที ปลายฟ้าเห็นเข้าก็รีบมาแย่งปืนเช่นกัน
ทั้งคู่ต่างก็แย่งปืนกันไปด้วย ทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายไปด้วย ยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมา จนปลายฟ้าเริ่มคุมรถไม่อยู่
บิ๊คไบค์ของจิมมี่และเสน็คบิดผ่านไป
จิมมี่บิดมอเตอร์ไซด์หลบไปมา
เสน็คเร่งเครื่องตามให้ทันพยายามยิงเข้าใส่ ปัง...ปัง
เสียงแตรรถบรรทุกที่ไล่ตามหลังดังสนั่นพร้อมกับเร่งความเร็วขึ้นมา
จิมมี่ได้โอกาสบิดบิ๊กไบค์หลบเข้าหลังรถบรรทุก เสน็คจึงบิดตามไปจนประกบด้านข้างรถบรรทุก
จิมมี่บิดเครื่องแรงสุดๆจนพ้นหน้ารถบรรทุกแล้วเร่งแซงตัดหน้ารถไปในระยะกระชั้นชิด
คนขับรถบรรทุกตกใจ หักพวงมาลัยขวาสุดเบียดเข้าหาเสน็ค
เสน็คหมดทางหนี เบรกสุดแรงจนรถเสียหลักคว่ำลง
บิ๊คไบค์จิมมี่และรถบรรทุกพุ่งผ่านแท่นแบรี่เออร์ไป
ขณะเดียว รถปลายฟ้าที่ตามหลังสุดเป๋ไปเป๋มาน่ากลัวแล้วเสยขึ้นฟุตบาท
แป้งรีบดึงเบล์ขึ้นคาดตัว
รถปลายฟ้าเสียการทรงตัวพลิกคว่ำและไถลไปกับพื้นถนนเป็นทางยาวเกือบกิโล
ส่วนร่างของเสน็คกลิ้งไปตามถนนจนชนกับแท่นแบรี่เออร์แล้วหยุดลง มันเงยหน้าขึ้นมองอย่างมึนงงแล้วก็ต้องตกใจสุดขีด...อ๊ากส!
รถปลายฟ้าพุ่งตรงเข้าแท่งแบรี่เออร์แล้วชนร่างเสน็คอย่างจัง....โครม !
จิมมี่ที่บึ่งมอเตอร์ไซด์มาไกลแล้วหักหลบรถบรรทุกได้ เขาจอดมองย้อนกลับไปทางด้านหลัง
ทางด้านรถปลายฟ้าที่พลิกคว่ำน้ำมันรถไหลรั่วออกมาเป็นทาง
แป้งค่อยๆคลานออกมาจากตัวรถแบบบาดเจ็บหนัก อีกด้านหนึ่งปลายฟ้าก็คลานออกมาจากตัวรถเช่นกันพร้อมกับปืนในมือเธอ
เพียงครู่รถปลายฟ้าระเบิดเป็นลูกไฟเสียงดังสนั่นหวั่นไหว..ตูม!
ปลายฟ้าค่อยๆเดินลากขาที่เจ็บมาหาแป้ง ส่วนแป้งก็เจ็บนอนซมหนีไปไหนไม่ได้
"เพราะเธอ....เพราะเธอคนเดียว ถ้าไม่มีเธอ ชีวิตฉันก็คงไม่เป็นยังงี้"
ปลายฟ้ายกปืนชี้มาที่แป้งแล้ว แต่เสียงบิ๊กไบค์ก็ดังเข้ามา
จิมมี่ลงจากบิ๊กไบค์รีบหยิบปืนของเสน็คที่อยู่บนถนนขึ้นมาเล็งไปที่ปลายฟ้าเช่นกัน
"ปลายฟ้า หยุดนะ อย่าทำแบบนี้"
ปลายฟ้าหันมาเห็นจิมมี่แล้ว แต่เธอก็เฉยเมยไม่ได้ตอบอะไร และหันกลับไปที่แป้งต่อ
"ขอร้องล่ะ อย่าบังคับผมเลย ได้โปรด"
ปลายฟ้าคิดอยู่สักพักจนตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง แล้วเธอก็ลงมือลั่นไกทันที แต่เธอยิงไปที่ข้างๆหัวแป้ง ไม่ได้ตั้งใจให้โดน
ปัง ! ...แต่จิมมี่ลั่นไกใส่อกปลายฟ้าไปเต็มๆแล้ว ปลายฟ้าล้มลงไปกองกับพื้นหายใจรวยริน จิมมี่รีบวิ่งเข้าไปถึงตัวเธอ
"ปลายฟ้าๆ ขอโทษนะ ผมจำเป็นต้องทำ"
ปลายฟ้าหายใจติดๆขัดๆแล้ว แต่เธอก็ยังพยายามพูดออกมา
"ยะ... อย่างน้อย... ฉันก็ดีใจนะ... ที่ได้ตายด้วยฝีมือคุณ"
แล้วปลายฟ้าก็หมดลมหายใจเสียชีวิตไปในที่สุด จิมมี่ได้แต่กอดเธอพร้อมร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้า แป้งเองก็ได้แต่มองดูทั้งคู่อย่างสลดใจเช่นกัน
ห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาล นอกหน้าต่าง ทิวทัศน์สวยงาม บรรยายกาศสว่างไสว แจ่มกระจ่างกว่าวันใดๆ
ทีวีในห้องที่กำลังเปิดข่าวอยู่ จิมมี่ที่เนื้อตัวบวมช้ำไปด้วยรอยแผลนั่งดูทีวี
ผู้ประกาศบอก
"หลังจากที่มีหลักฐานยืนยันว่าสส.ปลายฟ้าคือผู้อยู่เบื้องหลังการก่อการร้ายในช่วงที่ผ่านมาทั้งหมด ก็ทำให้เกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างหนัก บ้างก็สาปแช่งตำหนิการกระทำของเธอ แต่อีกหลายคนก็เข้าใจถึงสาเหตุในการกระทำของเธอและช่วยกันปลุกกระแสการปราบปรามคอรัปชั่นให้เป็นรูปธรรมขึ้นมาอย่างจริงจัง ไม่ว่าใครจะคิดเห็นอย่างไร แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าเหตุการ์ครั้งนี้ถือเป็นจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญของการเมืองไทยจริงๆครับ"
จิมมี่บอก
"รู้สึกว่าสิ่งที่ปลายฟ้าทำไปจะได้ผลเหมือนกันนะ ตกลงว่าเธอคิดถูกรึเปล่านะที่ทำแบบนี้"
"แล้วนายว่ามันถูกต้องไหมล่ะ"
แป้งพูดขณะที่ถูกพันขานอนบนเตียง ข้างๆเป็นน้าสมาน หอยแครง ที่นั่งทำเท่ห์แต่มีปลาสเตอร์ปะเต็มตัว
"มันไม่ถูกอยู่แล้ว เอ.วี.ริชาร์ดสันเคยกล่าวไว้ว่า ไม่มีความชั่วใดที่ถูกทำลายด้วยความชั่วร้ายที่ยิ่งกว่า" น้าสมานบอก
"อืมใช่ น้าพูดถูก"
"คมสุดๆเลยน้า เนี่ยบาดไปทั้งตัวเลยเห็นมั้ย" หอยแครงบอก
น้าสมานตบกระบาลซ้ำด้วยความหมั่นไส้
จิมมี่ยิ้มเศร้าแล้วคว้าข้อมือแป้งมากุมไว้
"ผมขอโทษนะ ที่ทำให้แป้งต้องเจ็บตัวอีกแล้ว"
"ไม่ต้องเลย ฉันเจ็บตัวตลอด"
"ไม่อีกแล้วล่ะ"
"สัญญานะ"
จิมมี่ยิ้มกำลังจะพูดว่าสัญญา ชาโดว์เปิดประตูเข้ามาท้าทายดีใจ
"พวกเรามีจ๊อบเข้ามา"
"เฮ้ยย..จะบ้าเหรอไม่เห็นเรอะว่าแป้งยังเจ็บอยู่จะรับจ๊อบได้ไง" จิมมี่ว่า
"อือม์" แป้งยอมรับ
"ตัวกูถูกแปะเต็มไปหมดไม่เห็นเหรอไงวะ"
"นั่นสิ สโลว์ไลฟ์มั้งสิจ๊ะ คนสวย" หอยแครงว่า
ชาโดว์ถอนหายใจ
"แต่จ๊อบนี้สิบล้านนะ"
ทุกคนโพล่ง "สิบล้าน !"
ต่อมา ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก ทุกคนอยู่ในชุดพร้อมลุยแต่มีร่างกายผ้าพันแผลและริ้วรอยฟกช้ำกันทุกคน
"เอ้า ทุกท่าน ได้เวลาทำงานหาเงินกันอีกแล้ว หนี้เรายังไม่หมดกันง่ายๆนะ" จิมมี่บอก
"เฮ้อ พูดถึงหนี้แล้วหดหู่จริงๆเลย" หอยแครงว่า
หอยแครงถอนหายใจเซ็ง ชาโดว์ยิ้มร่า น้าสมานก็อมยิ้ม จิมมี่กับแป้งมองหน้ากันท่าทางพร้อมลุย
แล้วทั้งห้าคนก็เดินเรียงกันออกไปแบบเท่ๆสุดขีด
จบบริบูรณ์
