การ์เดี้ยน หักเหลี่ยมมัจจุราช ตอน 9
รปภ. เดินตรวจตราบริเวณลานจอดรถแล้วสะดุดใจกับรถคันหนึ่งที่เปิดไฟฉุกเฉินเอาไว้
เขาตรงที่นั่งคนขับพยายามเคาะกระจกเรียก แต่ก็ต้องตกใจที่เห็นคนตาย อยู่ในรถ! เลือดเปรอะเต็มคอ และกระจกหน้ารถ
ณ อาบ อบ นวดแห่งหนึ่ง..
ภายในห้องระดับวีไอพี..เสี่ยชูชัยไว้หนวดเรียว..กำลังนั่งอยู่บนขอบอ่างจากุซซี่ กระดิกเท้าตลอดเวลา จิบเครื่องดื่มไปพลาง เปลี่ยนช่องทีวีไปพลาง..หยุดที่ช่องข่าว
ภาพในทีวีเป็นผู้ประกาศหญิงกำลังอ่านข่าวการเมือง
"การเมืองยังคงร้อนแรงและรุนแรงจนถูกเรียกว่าเป็น..การเมืองข้างแรมนะคะ หลังคดีการลอบสังหารสส.ปลายฟ้า ดีเอสไอยังคงไม่เปิดเผยถึงข้อมูลการสืบสวน เนื่องจากเกรงจะกระทบต่อรูปคดี ส่วนสส.ปลายฟ้าที่รอดจากการลอบสังหาร 2 ครั้งภายใน 2 ปีลั่นปากไม่กลัวอิทธิพลและพร้อมเปิดเผยหลักฐานคดีฮั้วสัมปทานในประชุมสภานัดต่อไป"
ทีวีตัดเข้าภาพ สส.ปลายฟ้า
ปลายฟ้าเดินไปขึ้นรถโดยมีจิมมี่เป็นการ์ด จิมมี่คอยกันนักข่าวให้พ้นทาง
"กรุณาหลีกทางด้วยครับ..หลีกทางด้วยครับ"
นักข่าว1ถาม
"ไม่ทราบว่าทางตำรวจได้ตัวผู้ต้องสงสัยหรือยังครับ?"
จิมมี่ และปลายฟ้าแหวกนักข่าวขึ้นรถ ไม่ได้ตอบอะไร
นักข่าว 2 ถาม
"คุณปลายฟ้า..คุณรู้สึกกลัวบ้างรึเปล่าครับ?"
ปลายฟ้าหันมองนักข่าว 2 ที่จ่อไมค์ใส่ปากปลายฟ้า จิมมี่จะกันออก แต่ปลายฟ้ายกมือห้ามว่าไม่เป็นไร แล้วตอบคำถามนั้น !
"กลัวค่ะ..กลัวว่าเรื่องที่ทำจะเงียบไป กลัวว่าหลักฐานต่างๆจะหายไป กลัวว่าคนชั่วจะลอยนวล
แต่ดิชั้นไม่เคยและจะไม่มีวันกลัวอิทธิพลของคนชั่วพวกนั้น"
"คุณหมายความว่าคุณจะสานต่อคดีฮั้วสัมปทานที่เคยเริ่มไว้"
ปลายฟ้ายิ้มเหี้ยม
"ไม่ใช่แค่คดีฮั้วสัมปทานหรอกค่ะ ดิชั้นจะเปิดเผยหลักฐานทุกอย่าง..ในประชุมสภานัดต่อไป"
เสี่ยชูชัยเค้นหัวเราะเย้ยหยัน
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก๊อกๆๆ..
เสี่ยชูชัยกดปิดรีโมททีวี วางมาดให้เข้าที่
" เข้ามา"
พนักงานเชียร์แขกชายนำเด็กสาวเข้ามาสามคน
เสี่ยชูชัยยิ้มต้อนรับ สำรวจมองเด็กสาวทั้งสาม
ทั้งสามสาวต่างอายุไม่ถึงยี่สิบ สวยไปละแบบ ทั้งสามล้วนนุ่งน้อยห่มน้อยและส่งยิ้มให้เสี่ยชูชัย
" สามสาวนี่คัดมาพิเศษสำหรับเสี่ยโดยเฉพาะเลยครับ" พร้อมๆกับขยับเข้าใกล้ เสี่ยผายมือไปที่คนซ้ายสุด "ตัวเล็กๆนี่ชื่อน้องจิ๋วครับ"
เสี่ยชูชัยมอง... น้องจิ๋วตัวเล็ก ร่าเริง ยืนบิดไปมาอย่างขวยเขิน
"กระจุ๋มกระจิ๋ม นิสัยดี พูดจาน่ารัก เอาใจเก่ง คล่องตัวไปหมด..ส่วนคนกลางนี่ชื่อโยโย่... น้องโยโย่สวยเซ็กซี่ ส่งจูบแล้วขยิบตาท้าทาย แค่ชื่อก็กินขาดแล้วใช่มั้ยครับ? แถมยังนิสัยนักรบสู้ขาดใจ เร้าใจทุกสัมผัส!"
เสี่ยชูชัยพยักหน้ายิ้ม มองไปที่สาวคนสุดท้าย
สาวคนสุดท้าย สวยสุด เด็กสุด แต่หน้าตาออกจะเย็นชา ส่งยิ้มน้อยๆมาให้เสี่ย พนักงานมองเสี่ยชูชัย แล้วเริ่มบรรยายสรรพคุณ
" คนนี้ใหม่มากครับ อายุแค่สิบแปดเท่านั้น แต่ว่า.." พนักงานก้มกระซิบข้างหูเสี่ยเบาจนแทบไม่ได้ยิน
พอพนักงานเชียร์พูดจบ เสี่ยชูชัยก็หัวเราะร่วนออกมา
ชูชัยหันมาพูดกับสาวคนสุดท้าย
"แล้วหนูชื่ออะไรล่ะ"
"ชื่อเบิ้ลค่ะ"
" ชื่อเบิ้ล.. ดี...ๆ ชื่อดี"
" ตกลงว่าเสี่ย..?" พนีกงานพูดพลางมองไปทางเบิ้ล เป็นคำถามว่าเอาคนนี้ใช่มั้ย
" ผมเอาหมดสามคนเลย ฮ่าๆๆ"
" อ๋อ..." พนักงานหัวเราะตาม "ผมว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วล่ะครับ"
เสี่ยชูชัยหัวเราะไม่หยุด ควักเงินทิปยัดเข้ามือพนักงานเชียร์ พนักงานเชียร์ยิ้มรับ
" งั้น..ผมไม่กวนเสี่ยแล้วครับ..ปล่อยให้เป็นหน้าที่น้องๆดีกว่า"
พนักงานเชียร์ยกมือไหว้พร้อมกับล่าถอยออกไป เสี่ยโบกมือไล่..มองไปทางสามสาว แล้วยิ้มออกมา
สามสาวนำโดยโยโย่ เดินตรงเข้าหาเสี่ยชูชัย แล้วหยุดตรงหน้า เสี่ยชูชัยยื่นแก้วเหล้าให้
โยโย่รับมาดื่ม แต่เหล้าส่วนใหญ่กลับไหลลงมาตามลำคอหกรดลงบนเสื้อผ้าเธอ ทำให้เสื้อผ้าที่บางอยู่แล้ว..แนบเนื้อขึ้นไปอีก
เสี่ยชูชัยตะลึงมอง โยโย่ปลดผ้าพันคอแพรสีแดงของตนออก พาดลงรอบคอเสี่ย แล้วดึงเข้าหาหน้าอกของตน
หน้าอกเปียกๆขนาดมหึมาพุ่งเข้ากระแทกหน้าเสี่ยจนภาพตรงหน้ามืดมิด
ดนตรีตึ๊ดๆดังสนั่น....
เสี่ยชูชัยในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว..ถูกผ้าพันคอสีแดงปิดตา..หัวเราะเฮฮาและเมามาย พุ่งเข้าจับสาวๆ
สาวๆแตกฮือไปคนละทาง น้องเบิ้ลหัวเราะคิกคัก
เสี่ยได้ยินเสียง..พุ่งเข้าหาน้องเบิ้ล น้องเบิ้ลหัวเราะคิกคัก..หลบ
เสี่ยคว้าพลาด วงแขนกวาดเข้าใส่ขวดแก้ว จานกับแกล้มบนโต๊ะคว่ำกระจาย แล้วฟุบอยู่บนพื้นนิ่งไป..
สาวๆทั้งสามมามุงดู
จิ๋วกลั้นหัวเราะ "เสี่ยเป็นไรมั้ยคะ"
เสี่ยชูชัยคว่ำอยู่กับพื้น ไม่ไหวติง
สาวๆเริ่มตกใจ เบิ้ลเอามือรอที่จมูก เช็คดูลมหายใจเสี่ย
เสี่ยพลันคว้าเข้าที่มือและเอวเบิ้ล อุ้มเบิ้ลขึ้น ใบหน้าเมามายเปี่ยมสุขหัวเราะร่า
" จับได้แล้ว!ฮ่า..ๆๆ"
เบิ้ลวี๊ดว้าย เสี่ยชูชัยดึงผ้าปิดตาออก
"อ้อ..น้องเบิ้ลนี่เองจะหนีไปไหน"
เบิ้ลทำท่าดิ้นรน เสี่ยชูชัยอุ้มเธอไปยืนขอบอ่างน้ำ แล้วโดดลงไป
เบิ้ลกรีดร้อง เสี่ยชูชัยสนุกสุดขีด
เสี่ยชูชัยวักน้ำสาดใส่จิ๋วและโยโย่ ไล่จับ ไล่ปล้ำสามสาวในอ่างน้ำ
ดนตรีตึ๊ดๆจบลง..
ห้องค่อนข้างมืด บนพื้นเต็มไปด้วยขวด แก้ว จาน เศษอาหาร
เสียงจากทีวีจับใจความได้ว่าเป็นข่าว..
รอบอ่างเต็มไปด้วยเสื้อผ้าระเกะระกะ
บนเตียงมีคนสี่คนนอนสุมกันอยู่ ต่างหลับใหลไม่ได้สติ
ภาพทีวีเข้าช่วงรายงานข่าว
" จากการฟื้นของส.ส.ปลายฟ้าอย่างปาฏิหารย์และประกาศอย่างแข็งกร้าวจะนำเรื่องคอรัปชั่นสัมปทานครั้งใหญ่เข้ารัฐสภา ทางด้านสส.ชูชัยคู่กรณีเก่าที่เคยตกเป็นข่าวพัวพันคดีฮั้วสัมปทานก็ให้สัมภาษณ์..ระบุไม่เคยกังวลที่คดีจะถูกรื้อฟื้น แต่กังวลกับความปลอดภัยของสส.ปลายฟ้ามากกว่า"
ตัดเข้าภาพข่าว - - สส.ชูชัยยืนให้สัมภาษณ์หน้าสภา มีนักข่าวรุมจ่อไมค์
นักข่าว1ถาม "ท่านกังวลกับการรื้อฟื้นคดีฮั้วสัมปทานมั้ยคะ"
" กังวล ไม่กังวลหรอก..ผมกังวลกับความปลอดภัยของคุณปลายฟ้ามากกว่า..เพราะเธอโดนลอบยิงไปสองครั้งแล้ว ฮ่าๆ ส่วนผมจะต้องไปกังวลอะไร๊ ผมสบายออกขนาดนี้"
นักข่าว 2 ถาม
"สส.ปลายฟ้ายืนยันว่าจะเปิดเผยหลักฐานทั้งหมดในประชุมสภานัดหน้า ท่านคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้างครับ?"
ชูชัยมองกวนๆก่อนตอบ
"ก็ไม่คิดยังไงนะ..ก็ขออวยพรให้คุณปลายฟ้าจับคนร้ายได้เร็วๆโดยไม่โดนลอบยิงอีกละกัน" ชูชัยหัวเราะเบาๆกับมุขตัวเอง
" แล้วท่านคิดยังไงครับ?..กับข่าวลือที่สะพัดบนเน็ตว่าท่านเป็นคนจ้างวานฆ่าสส.ปลายฟ้า"
ชูชัยหันมองหน้านักข่าว2 แล้วยิ้ม
"มันก็กลับมาที่เรื่องหลักฐานอีกนั่นแหละ คำพูดโคมลอยจับใครไม่ได้หรอก..สนใจไปก็เสียเวลาเปล่าๆหลักฐานสิน่าสนใจ... แต่ถ้าหลักฐานมีจริงก็น่าจะถูกเปิดเผยไปนานแล้วนะ ไม่เห็นต้องรอถึงประชุมสภานัดหน้า" ชูชัยหัวเราะเบาๆอย่างยียวน
... เสียงกรนดังผสมเข้ามาเบาๆ
เสี่ยชูชัยนอนกรนอยู่บนเตียง มีผ้าพันคอแพรสีแดงผูกเป็นโบว์อยู่บนลำคอ มีหญิงสาวสามคนรายล้อม และมีเท้าใครไม่ทราบ 2 ข้างพาดอยู่บนหน้าอก
เสี่ยชูชัยหน้าตาอึดอัด เหมือนหายใจไม่ออก
เสียงเพลง นางงามตู้กระจก ค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ
เสี่ยชูชัยสะลึมสะลือตื่นขึ้นก็เห็นเท้าจ่ออยู่ตรงหน้า รีบยกเท้าทั้งสองข้างออก พร้อมกับมองสาวๆอย่างตำหนิ
เสียงเพลง นางงามตู้กระจกจากโทรศัพท์มือถือดังต่อเนื่อง เสี่ยชูชัยหันมองมือถือที่หัวเตียง
บนมือถือปรากฏรูปสส.เกียรติขึ้นพร้อมชื่อ
เสี่ยชูชัยรับสาย
ชูชัยหอบเล็กน้อย
"ไม่ทันแล้ว กูเรียบร้อยไปแล้ว"
สส. เกียรติน้ำเสียงร้อนรน ไม่เล่นด้วย
"มึงดูข่าวอยู่เปล่า"
" ดูอะไรวะ ใช่ข่าวกูให้สัมภาษณ์รึเปล่า" ชูชัยหยิบรีโมทมากดเปลี่ยนช่องไปพลาง
" ไอ้ชิตตายแล้ว!" เกียรติบอก
" เฮ้ย! ล้อเล่นน่า..วันก่อนกูยังไปตีกอล์ฟกับมันอยู่เลย"
ชูชัยกดมาเจอภาพข่าว พิชิตถูกปาดคอตายคารถ
ผู้ประกาศชายรายงานข่าว
"ร่างของพันตำรวจโทพิชิตได้ถูกพบที่บริเวณลานจอดรถสนามไดร์ฟกอล์ฟเมื่อเวลาประมาณยี่สิบเอ็ดนาฬิกาคืนนี้ สภาพศพถูกปาดบริเวณลำคอด้วยของมีคมเสียชีวิตภายในรถยนต์ของตนเอง"
ชูชัยอ้าปากค้าง รีโมทหลุดจากมือ
"มึงคิดว่าเกี่ยวกับเรื่องนั้นรึเปล่า?"
" มึง..คิดมากไปเปล่าวะ? ไอ้ชิตมันศัตรูเต็มไปหมด" ชูชัยว่า
"ปลัดเสริมก็โดนปาดคอตายเหมือนกัน"
ชูชัยอึ้งไป
"ถ้าใช่เรื่องนั้นจริง..คิวต่อไปก็คือมึงกับกู"
" ใคร..ใครเป็นคนสั่ง"
"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน..เรื่องนั้นพัวพันคนตั้งเยอะ อาจเป็นใครก็ได้ที่ต้องการตัดตอนเราทิ้ง"
" แล้วมึงจะทำยังไง"
"ตอนนี้กูอยู่ในความคุ้มครองของตำรวจ มึงเองก็ต้องเก็บตัวให้ดี..ทางที่ดี...W
แล้วเสียงของสส.เกียรติชะงักขาดหายไปเฉยๆ
"ทางที่ดีอะไรวะ"
เสียงของสส.เกียรติพลันชะงักขาดห้วง กลายเป็นเสียงสำลักในลำคอ!
" เกียรติ..มึงเป็นอะไรวะ"
เสียงในลำคอกลับยิ่งดูแย่กว่าเดิม กลายเป็นเสียงคร่อกๆ
"ไอ้เกียรติ..ไอ้เกียรติ"
สส.เกียรติยืนอยู่เห็นแต่เท้า..มือถือร่วงลงข้างเท้า..กระเด็นไป
เสียงชูชัยจากมือถือร้องเรียก “เกียรติ..ๆ”
เลือดหยดลงบนพื้น เท้าของเกียรติพยายามเดินเข้าหามือถืออย่างยากลำบาก..เลือดไหลตามทาง..มากขึ้น..ๆ
เสียงคร่อกๆในลำคอเกียรติ
เดินไปได้เพียงสองสามก้าว..เกียรติก็คุกเข่าลง..ค่อยๆล้มลงหน้าฟาดพื้น เกียรติลืมตาโพลง มือทั้งสองยังพยายามกุมลำคอไม่ให้เลือดไหลออกมา
เสียงหายใจคร่อกๆในลำคอเกียรติค่อยๆหยุดลง
เสียงชูชัยจากมือถือบนพื้นยังคงร้องเรียกชื่อเกียรติ..
มือของใครคนหนึ่งในถุงมือยาง เก็บมือถือนั้นขึ้นฟัง..
ชูชัยรู้สึกถึงเสียงลมหายใจ ร้องเรียกชื่อเกียรติออกมาอีก
" ไอ้เกียรติ!"
ไม่มีเสียงตอบ..มีแต่เสียงลมหายใจผ่านมือถือมา
ชูชัยเงียบฟัง เนิ่นนานจึงตะคอกถามไป
" ใคร?..แกเป็นใคร"
ฮวง เพิ่งจะปาดคอสส. เกียรติใส่เสื้อมีฮู้ดเห็นแต่ปาก
"คุณชูชัย คุณเป็นรายต่อไป" แล้วกดวางสาย
ชูชัยตกใจพรวดพราดออกจากเตียง แล้วรีบลุกชึ้นรีบแต่งตัวทันที แต่ขณะกำลังใส่กางเกงนั่นเอง
" เสี่ย..นั่นกางเกงในหนู" เบิ้ลบอก
เสี่ยชูชัยหันมอง
เบิ้ลนั่งอยู่ขอบเตียงมองที่เสี่ย โยโย่กับจิ๋วงัวเงียขึ้นมอง
เสี่ยชูชัยพลันนึกอะไรได้ ยิ้มให้ทั้งสามสาว
ชูชัยย่องออกจากห้องมาโดยมีเด็กสาวทั้งสามบังหน้าบังหลัง ชูชัยหยิบมือถือกดโทร.
" เฮ้ย..ออกรถ!"
เสี่ยชูชัยมีสามสาวล้อมหน้าหลังเดินออกมาผ่านหน้าประตู พนักงานเชียร์คนเดิมพลันเข้ามารับหน้า
"อ้าวเสี่ย..วันนี้โอเคมั้ยครับ"
" อือๆ..ดี"
จิ๋วแทรก
"ถ้าไม่ดีเสี่ยเค้าจะเหมาเดือนเหรอจ้ะ"
" อ๋อ..."
เสี่ยชูชัยยิ้มเฝื่อนๆ แล้วรีบจากไปพร้อมสาวๆ พนักงานมองตามยิ้มกริ่ม
รถเก๋งสีดำจอดรออยู่หน้าอาบ อบ นวด
เสี่ยชูชัยและสามสาวย่องออกจากตึก แล้วย่องขึ้นรถไป เสี่ยชูชัยมีท่าทีหวาดระแวง เหลียวซ้ายแลขวาตลอดเวลา ส่วนสามสาวร่าเริงมาก
ภายในรถ มีหกคนดูเบียดเสียดเล็กน้อย เบาะหน้ามีคนขับกับบอดี้การ์ด เบาะหลังมีชูชัยกับเบิ้ล โยโย่ จิ๋ว
ชูชัยสั่งคนขับ "ไป..ออกรถ"
" กลับบ้านเหรอครับ"
ชูชัยเหงื่อแตก หน้าซีด อึ้งไปพัก
"ไม่..ไม่กลับบ้าน"
รถชูชัยขับออกไปท่ามกลางเสียงวี๊ดวายของสาวๆ
รถจอดอยู่ริมทะเล.. สาวๆกำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน เสียงสาวๆวี๊ดว๊าย..สาดน้ำใส่กัน
ชูชัยนั่งเอามือกุมหัวอยู่บนเสื่อ มีการ์ดและคนขับนั่งประกบ
ชูชัยเสิร์ชหาข้อมูลอะไรบางอย่างบนไอแพ็ด
หน้าเว็บไซด์เดอะการ์เดียนเขียนว่า
"เดอะการ์เดียน รับป้องกันภัยทั่วราชอาณาจักร ด้วยทีมงานมืออาชีพ (ราคามิตรภาพ)"
ด้านล่างมีรูปจิมมี่ชี้นิ้วใส่คนอ่านพร้อมคำ “ถ้าคุณตาย..เราไม่คิดตังค์”
เสี่ยชูชัยอ่านตามแล้วมีสีหน้าตัดสินใจลำบากผิดกับสาวๆที่เล่นน้ำอย่างไม่รู้สึกรู้สากับสถานการณ์
รถการ์เดี้ยนขับเข้ามาจอดข้างรถชูชัย
ชูชัยผวามอง การ์ดทั้งสองขยับตัว
กระจกหน้าเปิดออก เห็นหอยแครง ชาโดว์อยู่ภายใน จากนั้นประตูหลังเปิดออกจิมมี่ น้าสมาน แป้งลงจากรถมา
ชูชัยถอนหายใจออกมาลุกขึ้นยืน เดินเข้าหาจิมมี่ การ์ดทั้งสองตาม
จิมมี่เดินนำหน้าตาหงุดหงิด น้าสมาน แป้งคอยประกบและส่งยิ้มให้ลูกค้า
คนทั้งสองกลุ่มเดินมาเจอกันตรงกลางแบ็คกราวด์ ทางด้านหลัง เป็นสามสาวกำลังเล่นบานาน่าโบ๊ท เสียงวี๊ดว๊าย
ชูชัยยิ้ม จิมมี่หงุดหงิดหันมองสาวๆเล็กน้อย แล้วมองมาที่ชูชัยอย่างไม่เป็นมิตร
แป้งชิงแนะนำตัวก่อน
" แป้งค่ะ" แป้งยกมือไหว้อย่างงาม
"สมานครับ" น้าสมานยกหมวกทักทาย
" อ้อ..ๆ" ชูชัยมองแป้งอย่างแทะโลมเล็กๆ แล้วยิ้มให้จิมมี่ "เลขาสวยนี่..คุณจิมมี่..อย่างนี้จะเป็นอันทำงานเหรอ? ฮ่าๆๆ"
จิมมี่ขมวดคิ้ว
" ทำไมถึงเป็นผม? คุณเองก็มีการ์ด ตำรวจก็พวกเดียวกับคุณ ทำไมต้องมาจ้างพวกเรา"
" ผมไม่ไว้ใจตำรวจ แล้วคุณก็คุ้มครองคุณปลายฟ้าได้ตั้งสองครั้ง คุณก็น่าจะคุ้มกันผมได้เหมือนกัน"
" หรือไม่..คุณก็อยากดึงผมออกจากปลายฟ้า..คุณจะได้ลงมือสะดวก"
" ฮ่าๆ..คุณก็พูดเกินไป..คุณจิมมี่ คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนสั่งฆ่าคุณปลายฟ้า"
"ผมจะรู้ได้ยังไง?"
"เพราะตอนนี้ผมกำลังหนีตาย..แล้วคนหนีตายก็ไม่มีเวลาไปตามฆ่าใคร"
จิมมี่จ้องหน้าชูชัย แสดงว่าไม่รู้สึกเชื่อในเหตุผลของชูชัย
" ไม่เอาน่า..คุณจิมมี่ คุณก็รู้ว่าเรื่องที่คุณปลายฟ้าตามล่าอยู่มันใหญ่แค่ไหน..ผมมันก็แค่หมากตัวเล็กๆ คุณไม่คิดเหรอว่า บางที..คนที่คิดจะเก็บคุณปลายฟ้ากับผม..อาจจะเป็นคนๆเดียวกันก็ได้"
จิมมี่ผงกหัวหงึกๆ
"ถ้างั้น..ผมเอาเวลาไปคุ้มครองคุณปลายฟ้าน่าจะดีกว่า..ผมไม่รับงานนี้"
จิมมี่พูดจบแล้วหันหลังกลับทันที
แป้ง น้าสมานงงเดินตาม
แป้งดึงแขนเสื้อจิมมี่
"ทำไมไม่ฟังข้อเสนอเค้าก่อนละ"
น้าสมานเสริม
"ใช่! ขูดแม่งให้เลือดออกไปเลย"
ชูชัยโพล่ง "สิบล้าน!"
จิมมี่ แป้ง น้าสมานหยุดกึก
"คุณแค่ส่งผมที่ชายแดนกัมพูชา ผมมีเพื่อนที่นั่น"
จิมมี่สีหน้าหนักใจ อยากได้เงินก็อยาก
น้าสมานและแป้งก็รุมมองจ้องจิมมี่อย่างกดดันที่สุด จิมมี่ก็จ้องทั้งสองตอบแล้วสะบัดหน้าเดินหนี
แป้งไม่เดินตามพลันหันไปตอบชูชัย
"เรารับงานค่ะ"
" ฮ่าๆ..มันต้องอย่างงั้น"
จิมมี่หยุดกึก หันมองมองแป้งอย่างโหด
แป้งก็มองตอบอย่างล้อเลียน พยายามทำหน้าให้โหดเท่ากัน
จิมมี่เห็นแล้วสะบัดหน้าเดินไปอีกครั้ง แป้งก็สะบัดหน้าไปอีกทาง
น้าสมานที่อยู่ตรงกลางเกาหัวแกรกๆ
ถนนในตัวเมือง..
ที่เบาะหน้ามีชาโดว์กับหอยแครง ชาโดว์เหลือบมองด้านหลังแล้วกระซิบถามหอยแครง
ชาโดว์ซุบซิบ
"ข้างหลังมีอะไรกัน"
หอยแครงยักไหล่ ส่ายหน้า แล้วปรับกระจกมองหลังส่องไปทางด้านหลัง เห็นจิมมี่อยู่ขวา แป้งอยู่ซ้าย น้าสมานนั่งกลางท่าทางอึดอัด บรรยากาศดูแปลกพิกล
จิมมี่กับแป้งล้วนหันหน้าออกนอกหน้าต่างท่าทางอารมณ์ไม่จอย น้าสมานนั่งตัวลีบอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสอง..หันมองซ้ายทีขวาที
จิมมี่ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่..
แป้งก็ถอนใจออกมาดังเฮ้อ...
จิมมี่หันมองแป้ง แล้วส่ายหน้า เบ้ปาก ถอนใจออกมาอีก..แป้งก็ไม่ยอมแพ้ พยายามถอนใจให้ดังกว่า ส่วนน้าสมานที่นั่งกลางได้แต่หันมองซ้ายทีขวาทีตาปริบๆอยู่ท่ามกลางสมรภูมิการถอนหายใจ
แป้งและจิมมี่ยังคงดำเนินสงคราม..แข่งกันถอนใจต่อไปไม่หยุด
"เฮ้อ"
" ฮ้า"
หอยแครงและชาโดว์เริ่มมองหน้ากันขำๆ
น้าสมานท่าทางอึดอัดสุดทนทาน
"เฮ้ย..ไอ้หอยจอดๆ"
หอยแครงจอดรถถาม"มีไรน้า"
น้าสมานพูดไป ปลดเบลท์ไป ลุกไป
"กูไปล่ะ พอดีกูต้องไปเตรียมเอกสารข้ามแดนให้ไอ้เสี่ยชูชัยมัน"
น้าสมานเปิดประตูไปบ่นอุบอิบเบาๆไปด้วย
น้าสมานบ่นอุบอิบ
"ขืนอยู่กูประสาทแดกแน่..แม่งถอนหายใจคุยกัน"
น้าสมานลงรถ ก่อนปิดประตูยังหันมามองจิมมี่และแป้ง
ทั้งคู่ทำไม่รู้ไม่ชี้..เมินหน้าหนี แต่ดันหันมาเจอกันเอง..ทั้งสองรีบสะบัดหน้าออกจากกันทันที
น้าสมานส่ายหัว ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ 2 เฮือก แล้วปิดประตูลงพร้อมเสียงบ่น
"กูสุดจะทนกับพวกแม่งจริงๆ"
น้าสมานเดินอ้อมมาหลังรถ มองไปที่รถเก๋งชูชัยที่จอดต่อท้ายอยู่
รถเสี่ยชูชัย สั่นเป็นจังหวะ..ต่อเนื่อง แต่มองเห็นเพียงแค่การ์ดสองคนที่นั่งหน้ากำลังส่งยิ้มแหยๆมาให้น้าสมาน ส่วนด้านหลังรถมองไม่เห็นอะไรเลยเพราะปิดม่านมิดชิดทุกทาง
เสียงวี๊ดว๊ายของสาวๆลอยมาเบาๆเคล้ากับเสียงหัวเราะของชูชัย
น้าสมานส่งยิ้มแหยๆไปให้การ์ดทั้งสองเช่นกันแล้วข้ามถนนไป
รถทั้งสองคันออกวิ่งไปตามทางอีกครั้ง..รถตู้การ์เดี้ยนนำ รถเก๋งตาม
ยามเย็น..ทิวทัศน์ข้างทางกลายเป็นต่างจังหวัด ดูร่มรื่น..
แต่บรรยากาศในรถยังตึงเครียด จิมมี่กับแป้งนั่งขมวดคิ้ว กอดอกท่าเดียวกันเป๊ะ แต่ไม่มองหน้ากัน
ตอนนี้หอยแครงสลับมานั่งข้าง ให้ชาโดว์ขับรถแทน หอยแครงมองจิมมี่กับแป้งแล้วกลืนน้ำลายดังเอื๊อก..
" โธ่..มีอะไรพูดกันดีๆก็ได้นี่เฮีย..แบบนี้ผมกลัว"
จิมมี่หันขวับมามองหอยc8i'
" ก็ดี..พูดก็ดี..ไอ้หอยมึงบอกเค้าด้วยว่าเค้าไม่สิทธิ์รับงาน โดยเฉพาะงานที่กูบอกไปแล้วว่าไม่รับ"
" เอ้อ...เอ้อ"
" เร็วสิวะ"
" เอ้อ..แต่ว่า"
" นี่กูเป็นลูกพี่มึงนะโว้ย! กูบอกให้มึงบอก มึงก็บอก"
" เอ้อ..แป้ง..คือ"
แป้งทำหน้าอำมหิต ตั้งใจฟัง..
" เอ้อ..คือเธอ"
จิมมี่ง้างมือตบหัวหอยดังผัวะ
" กูบอกให้เร็วๆ"
"หอยแครงพูดรัวเร็วแบบคำเตือน
"แป้ง..เธอไม่มีสิทธิ์รับงานโดยเฉพาะงานที่เฮียบอกไปแล้วว่าจะไม่รับ"
แป้งตะแคงหูฟัง
"อะไรนะ? ไม่ได้ยินเลย..ตะกี๊หมามันเห่าดังน่ะ"
จิมมี่หันขวับ "นี่คุณ.." แล้วเปลี่ยนใจหันไปพูดกับหอยแครงแทน " เค้าไม่ได้ยิน..มึงไม่ได้ยินรึไง มึงก็บอกเค้าไปอีกทีสิ เอาช้าๆชัดๆครบๆนะ"
" แต่เรื่องที่บอสให้ทำอยู่นี่..มันดูขัดกับหลักวิทยาศาสตร์นะครับ"
จิมมี่ง้างมือขึ้น
"หรือมึงจะเอาอีก"
หอยแครงหลบ
"โอเคๆ แป้ง..เฮียบอกว่า เธอไม่มีสิทธิ์รับงานเอง..โดยเฉพาะงานที่เฮียบอกไปแล้วว่าจะไม่รับ"
แป้งพยักหน้าหงึกๆ อย่างอำมหิต
แป้งเสียงเย็น
"หอย..งั้นเธอช่วยบอก..ไอ้เฮีย..ของเธอด้วยนะว่าทุกคนมีสิทธิ์ และชั้นก็มีสิทธิ์ เพราะชั้นเซ็นสัญญาร่วมแบกรับทั้งกำไรและหนี้สินของบริษัทเท่าๆกับไอ้เฮียของนาย..ซึ่งนั่น..เป็นสัญญาที่ไอ้เฮียของนายเป็นคนหลอกให้ชั้นเซ็นด้วยตนเอง ดังนั้นชั้นจึงมีสิทธิ์"
จิมมี่ฟังแล้วกัดฟันดังกรอด
"และตอนนี้..บริษัทของเราเองก็มีหนี้ท่วมหัว ชั้นจึงตัดสินใจที่จะรับงานตามสิทธิ์ที่ชั้นมี..เพื่อล้างหนี้ที่ไอ้เฮียเฮงซวยของนายก่อเอาไว้!"
จิมมี่ฟังแล้วทนไม่ได้อีกต่อไป
จิมมี่ชี้หน้าแป้ง
"นี่คุณ..ทำไมคุณถึงได้งกเงินขนาดนี้"
แป้งชี้หน้าจิมมี่กลับ
"นี่อย่ามาชี้หน้าชั้นนะ ก็ชั้นมีแม่ต้องเลี้ยงดูนี่ยะ ไม่ใช่ลูกแหง่อย่างคุณ แล้วทีคุณล่ะ? ทำไมคุณไม่ขอแต่งงานกับนางในฝันของคุณซะเลยล่ะ..จะได้คุ้มครองกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไปเลย..โด่" แป้งเบะปากล้อเลียนคำพูดจิมมี่ "ถ้างั้นผมเอาเวลาไปคุ้มครองคุณปลายฟ้าน่าจะดีกว่า"
" แต่นั่นมันงานนะ"
" นั่นมันเรื่องส่วนตัวต่างหากย่ะ นี่สิงาน! จอดรถ"
รถเบรกเอี๊ยดตามคำสั่ง
แป้งเปิดประตูพุ่งลงจากรถทันที จิมมี่พลันดึงมือไว้
แป้งหันขวับมาจ้อง
"ปล่อย!"
" คุณจะไปไหน"
" ชั้นบอกให้ปล่อย"
"ไม่..จนกว่าคุณจะบอกว่าคุณจะไปไหน"
จิมมี่จ้องแป้ง พลันเห็นตาแป้งคล้ายมีน้ำตารื้นออกมา
จิมมี่ตกใจคลายมือ แป้งพลันจับข้อมือจิมมี่บิดกดลงกับประตู
หอยแครงกับชาโดว์ก็ตกใจที่แป้งจับเฮียบิดแขนได้
หอยแครงหน้าซีด
"เอ่อ..ผมว่าเรื่องนี้มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ"
" รู้สึกท่านี้ผมจะเป็นคนสอนคุณเอง คุณ..ใช้มันได้ดีนะ"
แป้งนิ่งไปนิด..ผลักปล่อยแขนจิมมี่ จิมมี่จับหัวไหล่ตัวเองคลึงๆแล้วชี้หน้าแป้ง
" นี่คุณรับงานแล้วคิดจะหนีเหรอ?..ขี้ขลาดนี่นา"
แป้งเอื้อมมือเข้าหาจิมมี่ จิมมี่ตกใจแบมือออกบังโดยอัตโนมัติคล้ายเป็นสัญญาณว่า ‘อย่าทำกู’แต่แป้งกลับเอื้อมมือเลยไปข้างๆจิมมี่ แล้วหยิบทิชชู่ติดมือมา
แป้งชูทิชชู่ขึ้น น้ำเสียงเย็นชา
"ชั้นจะไปฉี่"
แป้งกำลังจะเดินเข้าพุ่มไม้ พลันได้ยินเสียงเอี๊ยดๆอ๊าดๆ แป้งเหลือบมองไปที่รถชูชัยที่จอดต่อท้ายอยู่
รถชูชัยกระดึ๊บขึ้นลงเป็นจังหวะดังเอี๊ยดอ๊าด ด้านหน้าเห็นการ์ดทั้งสองส่งยิ้มแหยๆมาให้ ด้านหลังเห็นเบิ้ลแหวกม่านออกมาดู พอเห็นแป้งก็ส่งยิ้มให้ แล้วพลันถูกใครก็ไม่ทราบดึงเข้าไป..ม่านผลุบปิดลงเหลือเพียงการ์ดทั้งสองที่ยังคงส่งยิ้มแหยๆมาให้
เสียงกรี๊ด..ตามด้วยเสียงหัวเราะของเสี่ยชูชัยลอยมา
แป้งก็ส่งยิ้มแห้งๆกลับไป แล้วเดินเข้าพงไป
อาทิตย์ยามเย็นสวยงาม...
แป้งนั่งอยู่ในพุ่มไม้ น้ำตาไหลออกมาเส้นหนึ่ง
พลันได้ยินเสียงน้ำไหลราดรดผืนหญ้าดังยาว...
แป้งเช็ดน้ำตา
แป้งบ่น "ไอ้เฮียบ้า..ไอ้บอสบ้า"
เสียงน้ำรดผืนหญ้าค่อยๆหยุดลง
แป้งขยับขยุกขยิก เช็ดน้ำตาซ้ำอีกทีอย่างถ้วนถี่ แล้วลุกขึ้นเดินออกจากพุ่มไม้
แป้งเดินกลับไปที่รถ รถการ์เดี้ยนเปิดประตูรออยู่..จิมมี่ยืนรออยู่ที่ประตูด้วยความเป็นห่วง ส่วนรถของชูชัยก็ยังคงขยับขึ้นลงเป็นจังหวะอยู่เช่นเดิม
พระจันทร์ขึ้นแล้ว
เสียงเครื่องยนต์..เสียงล้อรถเคลื่อนผ่านถนน
ผ่านถนนซีเมนต์...รอบข้างเป็นเขา ผ่านถนนดินแดงฝุ่นคลุ้งตลบ..รอบข้างเป็นป่า ผ่านถนนหินกรวดลูกรังคับแคบคดเคี้ยวอันตราย..รอบข้างเป็นป่าทึบบนเขารถเคลื่อนตัวอย่างยากลำบาก..
ในรถตู้..แป้งหลับซบคาอยู่บนไหล่จิมมี่ จิมมี่ก็หลับพิงอยู่บนหัวแป้งอีกที ทั้งสองขยับยุกยิกตามแรงสะเทือนของรถ
เสียงกรนเบาๆของหอยลอยมา..
หอยแครงที่นั่งข้างชาโดว์กำลังหลับสับหงกเอนลงซบไหล่ชาโดว์ ชาโดว์ขับรถยากอยู่แล้ว..จึงสะบัดไหล่ดันหัวหอยแครงกลับไป แต่พักเดียวหอยก็เอนสับหงกลงมาซบอีก ชาโดว์สะบัดไหล่แรงขึ้นอีก..แต่คราวนี้สะบัดพลาด หอยแครงกลับฟุบลงบนตักชาโดว์
ชาโดว์ร้อนรนขึ้นมาเล็กน้อย พยายามเขย่าขาสะบัดหอยออก
หอยกลับยิ้มพริ้ม..
ชาโดว์ขมวดคิ้ว ย่นจมูก เตรียมจะด่าออกมา
หอยแครงละเมอ
"ชั้นรักเธอนะ"
ชาโดว์อึ้งไป มองหอยซึ่งหลับอย่างเป็นสุข แล้วถอนใจออกมาเบาๆ แอบยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่พอเงยหน้าขึ้นจากหอยก็สะดุ้งเฮือก!
เท้าเหยียบเบรกเอี๊ยด...
หอยกลิ้งตกจากตักลงไปกองที่เท้าชาโดว์
แป้งกับจิมมี่ก็ร่วงลงพื้นไปด้วยกัน แต่จิมมี่ปฏิกิริยาเร็วจึงกอดแป้งป้องกันเอาไว้
"เจ็บตรงไหนรึเปล่า"
จิมมี่ประคองแป้งขึ้นจากอก
แป้งส่ายหน้าแอบเขินอีก
จิมมี่แอบเขินตาม รีบเปลี่ยนเรื่อง
"เกิดอะไรขึ้นชาโดว์"
" เราเจอปัญหาแล้ว"
หอยแครงงัวเงียลุกขึ้นจากพื้น จิมมี่กับแป้งชะโงกมาดูถนนข้างหน้า
ในแสงไฟรถ..บนถนนลูกรังคับแคบเบื้องหน้า..มีต้นไม้ล้มขวางทางอยู่!
บนถนนมีแต่แสงไฟจากรถสองคัน..ไกลออกไปมีแต่ป่าเขามืดทึบกับความมืด
ชาโดว์ จิมมี่ หอยแครง แป้ง กำลังมองต้นไม้ใหญ่ที่ล้มขวางทาง..ท่าทางหนักใจ
ชาโดว์ กับจิมมี่หันมามองหน้ากัน จากนั้นชาโดว์ก็เดินออกไปดูที่โคนต้นไม้
เสียงเปิดปิดประตูรถ..ตามมาด้วยเสียงสาวๆ
เสี่ยเดินในวงล้อมสาวๆมาสมทบ ตามมาด้วยการ์ดทั้งสอง
เสี่ยอยู่ในสภาพเมาแอ๋ แต่งตัวไม่เรียบร้อยอย่างมาก แต่เสี่ยพยายามรูดเน็คไท ที่ตอนนี้กลายเป็นผ้าแพรสีแดงให้เข้าที่ แม้กระดุมที่เหลือจะไม่ได้ติดเลยก็ตาม เสี่ยพยายามยัดชายเสื้อลงกางเกง แต่ชายเสื้อเชิ้ตกลับโผล่พ้นซิปกางเกงที่ไม่ได้รูดปิดออกมาอีก ส่วนจิ๋ว โยโย่เบิ้ลก็ดูเมาไม่แพ้กัน
เบิ้ลโซเซเข้ามาซบจิมมี่
"มีอะไรกันเหรอคะ"
แป้งน้ำเสียงประชด "ก็แหกตาดูเอาเองสิคะ"
บิ้ลมองแป้งหัวจรดเท้า แล้วค่อยหันมองต้นไม้ที่ขวางทาง
" อ๋อ..แค่นี้เอง? หล่อนก็ยกออกไปสิยะ..ไถนามาเยอะไม่ใช่เหรอหล่อนอ่ะ"
เสี่ยชูชัยกับบรรดาหมอนวดหัวเราะก๊าก
แป้งเดินเข้าหาเบิ้ล เบิ้ลก็เดินเข้าหาแป้ง จิมมี่รีบกั้นกลางไว้
" เอ่อ..ผมว่า..ยังไงเราคงยกออกคืนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวเราค่อยมาจัดการกันตอนเช้า"
จิ๋วกับโยโย่เข้ามารุมทึ้งรุมถามจิมมี่แบบเมาๆ แป้งสะบัดจากไปอย่างไม่พอใจนัก
จิ๋วดึงแขนจิมมี่ไปหนีบ
"อ้าวแล้วคืนนี้เราจะทำยังไงคะ"
โยโย่โอบแขนบนไหล่จิมมี่
"ใช่..แล้วเราจะพักไหนกันล่ะคะ"
จิ๋วเอาหน้าอกดันแขนจิมมี่
"ถ้าเสี่ยหลับ..เรามาปาร์ตี้หลายๆคนกันดีมั้ยคะ?"
จิมมี่ยิ้มถูกใจกับการกระทำของสาวๆอยู่บ้าง
" เอ่อ..เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงครับ..ผมชำนาญอยู่แล้ว..คือผมหมายถึงเรื่องที่พัก"
ชาโดว์น้ำเสียงหมั่นไส้เล็กน้อย "ที่นั่นไง" พูดจบแล้วออกเดินนำไป
ทุกคนที่เหลือมองตาม
แป้งกับเสี่ยชูชัยอยู่ลิบๆกำลังเดินตรงไปที่กระท่อมกลางป่าหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล
จิมมี่รีบวิ่งตาม
" เฮ้ย..เดี๋ยวก่อน"
ทางชันนิดๆ..แป้งดูโกรธๆ เดินนำตรงสู่กระท่อมกลางป่า เสี่ยชูชัยเซตาม มองดูก้นแป้งอย่างเป็นสุข
ชูชัยเสียงเมาแอ๋ "เดี๋ยวสิจ๊ะหนูแป้ง รอพี่ชูก่อน"
แป้งไม่สนใจจ้ำเท้าไม่หยุด
ชูชัยเอื้อมมือไปที่ก้นแป้ง ใกล้จะถึงแล้ว
พลันเห็นจิมมี่โผล่มาจากด้านหลังชูชัย เอื้อมดึงชายเสื้อชูชัยเล็กน้อย แล้วขัดขาไว้ด้านหลัง
ชูชัยล้มกลิ้งลงไปตามทางชัน
" เฮ้ย" ชูชัยกลิ้งตุบๆๆ
จิมมี่เร่งเดินขึ้นมาประกบแป้งจับดึงมือไว้
"คุณรู้มั้ยว่าไอ้คุณทำอยู่นี่มันอันตราย"
แป้งสะบัดมือออก เดินต่อ
"คุณไปดูแลน้องๆของคุณต่อเถอะ..เดี๋ยวชั้นจะตรวจที่พักให้เอง"
จิมมี่เดินตาม "เฮอะ..นี่คุณหึง"
แป้งหันขวับ "ทุเรศ"
แป้งหันหน้าหนีจะเดินต่อ จิมมี่รีบคว้ามือไว้ ดึงหันกลับมา
"แต่คุณชอบใช่มั้ย?"
แป้งหันกลับมาจ้องตา แล้วพลันเดินเข้าใกล้จิมมี่ จิมมี่รู้สึกหวาดขึ้นมา ถอยกายโดยอัตโนมัติ
" ใช่..ชั้นชอบ"
จิมมี่หยุดกึก มองแป้ง "คุณ"
แป้งกับจิมมี่มองตากันอย่างมีความหมาย จิมมี่เผยอปากเคลื่อนหน้าเข้าใกล้
ปึ๊ก..
จิมมี่ตาโพลง..งอตัวเป็นกุ้ง ที่ไม่ล้มลงอาจเป็นเพราะแป้งประคองแขนทั้งสองไว้
แป้งยิ้มกระซิบข้างหูจิมมี่
"อยากฟังอีกทีมั้ยที่รัก?....ชั้นชอบคุณ"
พร้อมกันนั้นแป้งเข่าเข้าที่เป้าจิมมี่อีกครั้งดัง “ปึ๊ก..” แล้วผลักจิมมี่กลิ้งตกเนินลงไป
" โอ๊ย..ๆ...ๆ...ๆ......ๆ"
แป้งมองตามอย่างสะใจ
จิมมี่ไปหยุดอยู่ที่เท้าของเสี่ยชูชัย นอนมึนอยู่บนพื้นสะบัดหัวลุกขึ้นมา มองขึ้นไปที่แป้งอย่างแค้นๆยิ้มๆ
แป้งสะบัดตูด หันเดินต่อ
จิมมี่ลุกขึ้นมาคลำสำรวจเป้าเล็กน้อย..แบกเสี่ยชูชัยที่สลบอยู่ขึ้นหลัง รีบตามไป ทั้งจิมมี่และชูชัยที่สลบล้วนยิ้มกริ่ม
รถตู้การ์เดียนและรถชูชัยจอดอยู่หน้ากระท่อมชั้นเดียวกลางป่า.. ทุกอย่างสงบเงียบ เห็นเพียงการ์ดสองคนอยู่หน้าบ้าน คนหนึ่งยืน คนหนึ่งนั่ง
เสี่ยชูชัย เบิ้ล โยโย่ จิ๋ว หลับสุมกันอยู่ในห้อง
เสียงกรนสนั่น...
จิมมี่กับชาโดว์ส่องตะเกียงมองภาพนี้อยู่ จิมมี่ส่ายหน้า ปิดประตูห้องลง แล้วเดินจากมาพร้อมชาโดว์
" ต้นไม้ที่หักนั่น..ฝีมือคนรึเปล่า" จิมมี่ถาม
"ไม่ได้โดนเลื่อย แต่อาจโดนรถชน"
" งั้นก็ยังวางใจไม่ได้ อาจเป็นการตั้งใจชนเพื่อขวางทางเราก็ได้"
ชาโดว์พยักหน้า
"ชั้นก็ห่วงเรื่องนั้นเหมือนกัน"
ทั้งสองหยุดลง มองไปพื้นส่วนรับแขก เห็นหอยแครงนอนกับพื้น ส่วนแป้งนั่งหลับอยู่อีกมุม
" เธอไปพักเถอะ..ชั้นดูผลัดแรกเอง"
ชาโดว์พยักหน้า หามุมลงนอน
จิมมี่ถอดเสื้อออก คลุมให้แป้ง แล้วมานั่งข้างหน้าต่าง ควักปืนออกมาวางไว้ข้างกายในตำแหน่งที่หยิบถนัด มองแป้งอยู่ครู่หนึ่งแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
ป่าดูมืดทึบ มีแต่เสียงลม จันทร์เสี้ยวลอยอยู่เบื้องบนฟากฟ้า
การ์ดของชูชัยทั้งสองกำลังนั่งหลับอยู่หน้าประตูกระท่อม
การ์ดคนขับสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเขาตบยุงที่หน้าตัวเอง เขาเกาคาง..บิดคอไปมา แล้วลุกขึ้นเดินรีบๆไปที่ชายป่า ในขณะที่อีกคนยังหลับอยู่
การ์ดคนขับเลือกต้นไม้ต้นหนึ่งเพื่อฉี่
เสียงฉี่รดต้นไม้...ดังต่อเนื่องยาวนาน..จนในที่สุดสิ้นสุดลง เขาถอนใจอย่างเป็นสุข "เฮ้อ..อ"
พลันมีเสียงฮวงเรียกขึ้นที่ด้านหลังเบาๆ
" เสร็จแล้วเหรอ"
การ์ดคนขับหันไปดูด้วยความตกใจ
ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือชายคนหนึ่งปาดมีดโกนลงบนคอของเขา
การ์ดคนขับล้มลง คอมีเลือดทะลักออกมา
ฮวงออกจากชายป่ามา เดินช้าๆแต่ไม่หยุด ตรงมาที่การ์ดที่หลับอยู่โดยไร้เสียง
จะถึงตัวการ์ดแล้ว..ฮวงพลิกมือออกมาเป็นมีดโกน..กำลังจะปาดคอการ์ดทั้งที่หลับ
เท้าฮวงพลันเหยียบเข้ากับไม้กระดานผุ ลั่นดังแอ๊ด...ด..
ฮวงหยุดกึก
การ์ดตื่นทันที การ์ดคนนี้ปฏิกิริยาค่อนข้างเร็ว เห็นฮวงแล้วรีบควักปืนออกมา
ฮวงพุ่งเข้าจับปืนอย่างรวดเร็ว สอดนิ้วคั่นนกปืนไม่ให้การ์ดยิง แล้วปาดคอทันที
"หยุดนะ..วางอาวุธลง"
จิมมี่พลันปรากฏตัวขึ้นจากข้างบ้าน ถือปืนสั้นชี้มายังฮวง
ฮวงมองจิมมี่ แล้วค่อยๆประคองวางการ์ดที่กำลังจะตายลงบนเก้าอี้เบาๆ แล้วชูมือขึ้น มือขวามีมีดโกน มือซ้ายมีปืนของการ์ด
จิมมี่กระดิกปืนชี้ลง..เป็นสัญญาณให้ฮวงวางอาวุธ
ฮวงทำตามค่อยๆวางปืนและมีดลงช้าๆ ยังไม่ทันที่ปืนและมีดจะแตะพื้น น้องเบิ้ลก็โผล่ออกมาจากประตู
"ระวัง!"
พอเบิ้ลเห็นฮวงก็ตกใจ ฮวงได้จังหวะจับเบิ้ลล็อกคอเป็นตัวประกัน ค่อยๆถอยห่างจากจิมมี่
จิมมี่ตามช้าๆ ฮวงพลันผลักเบิ้ลเข้าใส่จิมมี่
เบิ้ลล้มทับจิมมี่ฮวงวิ่งหนีไปเข้าป่าทันที จิมมี่ผลักเบิ้ลออกตามไป
ชาโดว์ หอยแครงและแป้ง วิ่งออกมาดู
ชาโดว์ถามเบิ้ล
"มันไปทางไหน"
เบิ้ลชี้ไปทางป่า
" หอย..นายดูทางนี้ด้วย" ชาโดว์หยิบปืนสั้นส่งให้หอยแครงกระบอกหนึ่ง
หอยแครงพยักหน้าหนักแน่น ชาโดว์รีบตามเข้าป่าไป
จิมมี่ตามฮวงเข้ามา แต่ฮวงกลับหายไปในความมืดของป่า..
จิมมี่ถือปืนย่องเข้าไป
เสียงบางอย่างเคลื่อนไหวที่เบื้องหน้า !
จิมมี่หยุดเพ่งมอง
พลันปรากฏใบมีดโกนยื่นออกมาจากความมืดหลังจิมมี่ มีดโกนวกเข้าหาคอจิมมี่ช้าๆ..
ใบมีดแทบจะสัมผัสคอจิมมี่แล้ว!
จิมมี่พลันรู้สึกตัววกปืนกลับหลัง ยิงไปที่ด้านหลังตัวเอง
ฮวงหลบทันที จิมมี่หันปืนตาม แต่มีดเร็วกว่า ปาดลงบนหลังมือจิมมี่ จนปืนจิมมี่หลุดมือ
ฮวงรับปืนไว้ จ่อใส่จิมมี่ทันที จิมมี่ตะปบปืน บิดกลับจ่อใส่ฮวง
ฮวงตะปบลำกล้องปืนไว้ไม่ให้ยิง จิมมี่ดันทั้งตัว..กดปืนเข้าใส่หน้าอกฮวงจนฮวงถอยหลังไปติดต้นไม้
ฮวงจิกลงไปที่แผลบนหลังมือจิมมี่พร้อมกับบิดข้อมือจิมมี่กดลง
จิมมี่กัดฟันกรอด เจ็บจนร้องออกมา เข่าทรุดลงข้างหนึ่งตามแรงบิด
ฮวงบิดปืนกลับไปทางจิมมี่ช้าๆ
จิมมี่พลันปล่อยปืน พลิกตัวกลิ้งไปทางด้านหลังของฮวง
ฮวงพลิกตัวหันตาม จ่อปืนเข้าใส่จิมมี่บนพื้นทันที แต่แล้วในมือจิมมี่พลันมีปืนเพิ่มขึ้นมากระบอกหนึ่ง
ฮวงหยุดกึก บิดคอดัง ‘กร๊อก’ ทีนึง ดูงงๆ แล้วเหลือบมองปืนที่หลังเอวตัวเอง
ปืนฮวงที่เอามาจากการ์ด หายไปแล้ว
ฮวงยิ้ม
"เร็วดีนี่"
จิมมี่ก็ยิ้ม ตอนนี้ วงยืน จิมมี่นั่งบนพื้น ต่างจ่อปืนใส่กันในระยะใกล้
" ไม่ยักรู้มาก่อนว่าฮวงมีดคู่ใช้ปืนด้วย"
ฮวงยิ้มเย็นชา
"จริงๆผมก็ถนัดทุกอย่าง..เหมือนคุณนั่นแหละ"
" แต่ผมถนัดมีดที่สุด ยังไม่เคยมีใครใช้มีดชนะผม"
" ฮ่าๆ..ผู้พันพยัคฆ์ พ่อคุณต่างหากที่เก่งมีด..คุณจิมมี่"
จิมมี่หัวเราะหึๆ
"สองสามปีหลังมานี่..ผมกับพ่อผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะมาตลอด" จิมมี่หยุดเล็กน้อยแล้วพูดต่อ "อีกอย่างถ้ายิงกันในระยะแบบนี้เราอาจตายทั้งคู่"
ได้ผล ฮวงยิ้ม..คิด..ค่อยๆลดปืนในมือลงช้าๆ จิมมี่ก็เช่นกัน
เสียงความเคลื่อนไหวดังมาจากทางหนึ่งไกลๆ..
ฮวงชะงักมองนิดนึงหันกลับมาทางจิมมี่ แล้วตัดสินใจ..ยกปืนขึ้น..ยิงทันที!
จิมมี่ก็ยิงทันที!
ทั้งสองยิงพร้อมกับกลิ้งตัวไปคนละทาง เสียงกระสุนดังขึ้นซ้อนๆกันสี่นัด
ฮวงกลิ้งหายเข้าไปในพุ่มไม้
จิมมี่ลุกขึ้นจากการกลิ้งตัว เล็งปืนไปทางพุ่มไม้นั้น แต่ฮวงหายไปแล้ว
ชาโดว์วิ่งถือปืนเข้ามาสมทบจิมมี่ แล้วจะตามไป แต่จิมมี่ยกมือขวางไว้
" กลับไปที่พักกันเถอะ"
ชาโดว์มองเช็คสภาพจิมมี่ เห็นจิมมี่มีบาดแผลโดนยิงที่ข้างหู มีรอยมีดโกนบางๆที่คอ และรอยมีดลึกที่หลังมือ
ชาโดว์พยักหน้า
รอยเลือดหยดไปตามพื้น
ฮวงเดินลากขามา ทรุดลงที่ใต้ต้นไม้ ใช้มีดกรีดกางเกงสำรวจดูแผลกระสุนที่น่อง รูกระสุนทะลุน่องไป แผลไม่หนักมาก
ฮวงเอาผ้ามาพันแผลลวกๆ
เสียงมือถือเป็นเสียงไลน์ดังขึ้น
ฮวงหยิบมือถือเปิดดู เป็นข้อความ “คำสั่งเปลี่ยนแปลง..รอก่อน”
ฮวงยิ้ม กดสัญลักษณ์ เป็นคำตอบ
เช้ารุ่งขึ้น ล้อรถตู้ทีมการ์เดี้ยนหมุนเร่งอยู่กับที่...ท่ามกลางเสียงเร่งเครื่อง
ท้ายรถการ์เดี้ยนผูกเชือกอยู่เส้นหนึ่ง อีกปลายผูกติดกับต้นไม้ที่ขวางถนนอยู่ เชือกถูกรถตู้ดึงจนตึง
เสียงเร่งเครื่องยาว..
ชาโดว์ที่อยู่ประจำที่นั่งคนขับ แหงนหน้ามองกระจกหลัง
ต้นไม้ค่อยๆถูกลากขยับออกจนพ้นทาง ชาโดว์ยิ้ม
หอยแครงกำลังใช้เครื่องมือตรวจหาเครื่องติดตาม กวาดไปรอบๆรถชูชัย
รถการ์เดี้ยนจอดลงข้างๆรถชูชัย ชาโดว์ลงจากรถมา
หอยแครงยิ้มให้ชาโดว์ ตรวจรถต่อแล้วหยุดกึก ล้วงมือไปในกระทะล้อด้านในรถชูชัย ควานอยู่พักหนึ่งแล้วล้วงบางอย่างติดมือออกมา หอยโยนให้ชาโดว์ แล้วไปตรวจรถตู้ต่อ
ชาโดว์มองของในมือ เป็นเครื่องติดตามเล็กๆชิ้นหนึ่ง
หอยแครงพูดไปตรวจรถตู้ไป ดูตั้งใจมาก ไม่ได้มองชาโดว์
"เธอไม่บาดเจ็บใช่มั้ย"
"อือ"
" ระวังตัวด้วยนะ..ขนาดเฮียยังโดน"
ชาโดว์ยิ้มน้อยๆออกมา "อือ"
หอยแครงตรวจรถตู้ ชาโดว์ยืนมองหอยแครง
แป้งเดินออกมาจากห้องที่เสี่ยและสาวๆนอน มาที่ส่วนรับแขก เห็นจิมมี่กำลังพันแผลที่มืออยู่
"ทางโน้นเรียบร้อยมั้ย"
แป้งพยักหน้า "เรียบร้อยแล้ว"
แป้งจับมือจิมมี่มาพันแผลต่อให้ จิมมี่มอง แป้งทำเสร็จแล้ว เงยมองแผลที่หูจิมมี่ แล้วเริ่มซับเลือด ทายาให้จิมมี่ร้องเบาๆ
"สำออย"
"เปล่า..เจ็บจริง"
แป้งเบามือลง เริ่มปิดผ้าพันแผล ทั้งสองเงียบกันไปพักหนึ่ง
"ผมขอโทษ..ที่บอกว่าคุณไม่มีสิทธิ์รับงาน"
แป้งคิด
"เรื่องเดียวเหรอ"
"อาจจะ..รวมถึงเรื่องที่หลอกให้คุณเซ็นสัญญาด้วยก็ได้..โอ๊ย..ๆ"
แป้งหัวเราะคิกเพราะจงใจให้เจ็บ
"โอเค..ชั้นยอมรับคำขอโทษ"
ทั้งคู่ยิ้มให้กัน
ชาโดว์กับหอยเปิดประตูเข้าบ้านมา ขัดจังหวะพอดี
"เสร็จละ" แป้งผละจากจิมมี่
จิมมี่ถามหอยแครงและชาโดว์ "เป็นไง"
ชาโดว์โยนเครื่องติดตามให้จิมมี่
ขมวดคิ้ว..คิด
"ยังวางใจไม่ได้..ฮวงมีชื่อด้านความบ้าเลือดและกัดไม่ปล่อย..พวกเราต้องระวังตัวเป็นพิเศษ ถ้าไม่จำเป็นอย่าปะทะกับมันคนเดียว..เข้าใจมั้ย"
ชาโดว์ หอยแครง แป้งพยักหน้า..
ฮวงเดินออกมาจากป่า ตรงไปทางกระท่อม เหลือบมองรถของชูชัยที่จอดอยู่
รถออกเดินทาง รถการ์เดี้ยนนำ รถชูชัยตาม...
ในรถการ์เดี้ยน จิมมี่ขับหน้าตาเคร่งเครียด แป้งนั่งข้างๆหันมองจิมมี่ จิมมี่เลยหันมอง แต่แป้งหันหนี สักพักแป้งหันมองกลับ จิมมี่หันหนี หน้าตาดูผ่อนคลายขึ้นกว่าเดิม
ในรถชูชัย ชาโดว์มาขับแทนการ์ดที่ตายไป หอยแครงนั่งข้างเหลือบมองไปทางด้านหลัง
ด้านหลังนั่งเรียงไว้ด้วย โยโย่ ชูชัย จิ๋ว และเบิ้ล ชูชัยและสาวๆท่าทางอิดโรยมาก
ชูชัยสะกิดจิ๋ว
"ขอเบียร์หน่อย"
จิ๋วตาปรือลุกขึ้นเซ็งๆ หยิบเบียร์จากถุงเปิดให้ ชูชัยซดเข้าไปคำใหญ่
"พวกคุณปล่อยให้การ์ดผมตายได้ไง"
" ข้อตกลงคือเราคุ้มครองชีวิตคุณ"
" อ้าว..แล้วชีวิตชั้นล่ะ แบบนี้หนูไม่ยอมนะเสี่ย" โยโย่ว่า
จิ๋วบอก
"ใช่ๆ..ต้องคุ้มครองพวกหนูด้วยสิ"
ในกระโปรงท้ายรถ ฮวงกำลังฟังบทสนทนาภายในรถ นิ้วชี้จิ้มอยู่ตรงตำแหน่งด้านหลังจิ๋ว
โยโย่บอก
"หรือไม่เสี่ยก็ต้องเพิ่มเงินให้พวกหนู" ฮวงจิ้มนิ้วไปที่ตำแหน่งหลังโยโย่
เบิ้ลบอก " สามเท่า!" ฮวงไล่นิ้วไปที่ตำแหน่งหลังเบิ้ล
" นี่พวกเธออย่าแย่งกันพูดได้มั้ย." ฮวงจิ้มนิ้วไปที่ตำแหน่งหลังชูชัย
ฮวงบรรจงหยิบมีดยาวสิบสองนิ้วออกจากขากางเกง จ่อเล็งเข้ากับแผ่นเหล็กด้านหลังเสี่ยชูชัยแล้วใช้เท้าช่วยยันด้ามมีด..กระทืบมีดเสียบทะลุเข้าไป
ในรถชูชัยมีดเสียบทะลุแขนของชูชัยขึ้นมา ชูชัยร้องลั่น เบิ้ล จิ๋ว โยโย่พากันกรีดร้อง
หอยแครง ชาโดว์หันมองตะลึง ชาโดว์รีบเบรกรถ
"ช่วยด้วย!"
ในกระโปรงท้ายรถ ฮวงกำลังควักปืนของจิมมี่ออกมา แล้วจ่อกับแผ่นเหล็กสาดยิงเข้าไปภายใน
ในรถชูชัยลูกปืนสาดทะลุเบาะหลังเข้ามา คนที่เบาะหลังกระเด็นตามแรงกระสุน ชูชัยใช้วินาทีสุดท้ายจับจิ๋วที่ด้านข้างขึ้นกันกระสุน ส่วนหอยแครงกลับโผเข้าบังชาโดว์ไว้
เสียงปืนสงบลง
ในรถจิมมี่จิมมี่มองกระจกหลังเห็นรถชูชัยหยุดอยู่ จึงเบรกรถ
ในรถชูชัย ชาโดว์ลุกขึ้นเป็นคนแรก มีหอยแครงบังอยู่ข้างบน ชาโดว์รีบเช็คลมหายใจหอยแครง ยังมีชีวิต
ชาโดว์รีบลงจากรถ..ตรงมาทางกระโปรงหลัง
"ชาโดว์..ระวัง!"
ฮวงพลันยื่นมือออกจากใต้ท้องรถ..ยื่นมีดโกนฟันเข้าที่ข้อเท้าชาโดว์
ชาโดว์ล้มลง เล็งปืนใส่ฮวง แต่ฮวงเร็วกว่าปาดมีดโกนฟันเข้าที่ข้อมือ แย่งปืนชาโดว์มาจ่อเข้าที่หัวเธอ
เสียงปืนดัง 2 นัด ปังๆ..
ทุกอย่างสงบลง จิมมี่หมอบอยู่ที่พื้นเล็งปืนมาทางฮวงแล้วค่อยๆลุกขึ้น
ชาโดว์ไม่เป็นไรมองไปที่ฮวง เห็นฮวงโดนเจาะหัวและไหล่ตายอยู่ใต้รถชูชัย ชาโดว์ปลดปืนในมือมันออก
ชาโดว์เงยหน้าขึ้นไปบนรถ เห็นหอยแครงถือมือสั้นที่ชาโดว์ให้อยู่ในมือ เล็งไปที่ท้องรถ หอยแครงดูหน้าซีดๆ
"เธอเป็นอะไรรึเปล่า"
ชาโดว์ส่ายหน้า
"แล้วนายล่ะ"
หอยแครงดึงเชิ้ตออกเห็นด้านหลังมีกระสุนติดอยู่กับเสื้อกันกระสุนสองนัด
"ชั้น..ยิงโดนมันรึเปล่า"
ชาโดว์เหลือบมองฮวง แล้วพยักหน้า
"อื้อ..ของนายที่หัวเลยล่ะ"
หอยแครงหน้าเสีย ชาโดว์ลุกขึ้น จิมมี่ แป้งเข้ามาสมทบ
" ปลอดภัยกันรึเปล่า" จิมมี่ถาม
ชาโดว์ หอยแครงพยักหน้า มองไปที่เบาะหลัง
คนสี่คนที่เบาะหลังเกาะรวมกันเป็นก้อน ชูชัยแอบมองออกมาจากหลังเบิ้ล
" มันตายแล้วเหรอ"
ชาโดว์ลากชูชัยขึ้นมา แหวกเสื้อดู บนเสื้อกันกระสุนมีกระสุนฝังอยู่สามนัด
จิมมี่ยิ้ม
"คุณนี่ดวงแข็งจริงๆ"
" นี่ผมบาดเจ็บนะ"
จิมมี่ไม่สนใจ หันมองสามสาว
"พวกคุณไม่เป็นไรใช่มั้ย"
ทั้งสามสาวตรวจดูเสื้อกันกระสุนภายใน
"เบิ้ลไม่เป็นไรค่ะ"
โยโย่บอก "ชั้นโดนสองนัด แต่โอเคอยู่"
จิ๋วโกรธจัด ง้างตบชูชัยไม่ยั้ง
"ชั้นโดนตั้งห้านัด เพราะแกใช้ชั้นเป็นเกราะกันกระสุน..ไอ้เสี่ยชั่ว"
" นี่หยุด..ๆ..หยุดนะ"
จิมมี่กับแป้งยิ้มออกมา
ชาโดว์สังเกตเห็นหอยแครงดูหน้าตาแปลกๆ
"นายเป็นอะไร"
หอยแครงหน้าจ๋อย
"รู้สึก..ชั้นจะฆ่าคน..เป็นครั้งแรก"
ชาโดว์พยักหน้า ตบไหล่หอยแครงอย่างเข้าใจความรู้สึก
"แล้วทำไมนายถึงเอาตัวบังกระสุนให้ชั้น"
หอยแครงส่ายหน้า
"เอ่อ..ไม่รู้สิ"
ชาโดว์พยักหน้าหงึกๆ แล้วมองจ้องหอยแครง
"ทีหลังอย่าทำแบบนั้นอีก..รู้มั้ย?"
หอยแครงกับชาโดว์มองหน้ากัน
อ่านต่อตอนที่ 10
