การ์เดี้ยน หักเหลี่ยมมัจจุราช ตอน 6
มือสังหารนับสิบเคลื่อนตัวเข้าล้อมบ้านเอาไว้ทั้งจากด้านหน้า - ด้านหลัง หัวหน้าทีมสังหารโบกมือให้ลูกน้องสองคน (1,2) วิ่งอ้อมไปเข้าอีกด้านข้างของตัวบ้าน มันทั้งคู่ขยับตัววิ่งได้ไม่ไกล เสียงปืนดัง ...ปัง...ปัง...ร่างมันทั้งคู่ทรุดลงร้องโอดโอย.. มือสังหารที่เหลือ รีบก้มตัวหมอบลงอย่างรวดเร็ว...
จิมมี่ลดปืนลง เขาเหลือบมองออกไปก็เห็นมือสังหารที่ล้อมเข้ามาหยุดการเคลื่อนไหว เขาจับมือปลายฟ้าให้ปากกระบอกปืนสูงกว่าหน้าต่างเอาไว้
"อะไรของนายเนี่ย"
"ถือไว้ประมาณนี้นะครับ เดี๋ยวผมกลับมา"
"อ้าวเฮ้ย...เดี๋ยวก่อนซิ....จิมมี่.....จิมมี่"
จิมมี่หันมายิ้ม...ชูนิ้วโป้งให้แล้วรีบวิ่งต่ำจากไป
หัวหน้าทีมสังหาร ใช้กล้องส่องก็เห็นปลายกระบอกปืน ที่ปลายฟ้าถือ ขยับไปมาเหนือหน้าต่าง
เขาสั่งให้ลูกทีมส่วนใหญ่อ้อมไปอีกด้านทันที แล้วสั่งให้ลูกน้อง(3,4) วิ่งอ้อมไปเป็นตัวล่อทางด้านหน้า
ทางเข้าอีกด้านหนึ่งของตัวบ้าน จิมมี่ขยับมือสไลด์ให้เอ็นที่โยงไว้ตึงที่สุดแล้วลากมาเข้าห่วงที่ซ่อนไว้กับผนัง ปลายของเส้นเอ็นอีกด้านผูกติดสลักยึดกระเดื่องระเบิดมือ ถึงแม้เขาจะชำนาญขนาดไหนแต่ด้วยเวลาอันฉุกละหุกก็เล่นเอาเขามือสั่น จนต้องหยุดตั้งสติใหม่...เขาหายใจเข้าลึกๆแล้วเริ่มดึงสลักอย่างแผ่วเบา
อีกด้าน ปลายฟ้าตัวสั่นกลัวแล้วก็รู้สึกเมื่อยมือสุดๆ เธอเริ่มสงสัยว่าโดนจิมมี่ทิ้งหรือเปล่า
เสียงกุกกักจากภายนอกทำเอาเธอตกใจหันขวับไปมอง...
ปลายฟ้าเรียก "จิม..."
ลูกน้อง3 โผล่เข้ามา...
ปลายฟ้าตกใจรีบผลุบตัวคลานมาหลบอีกฝั่ง ไอ้ลูกน้อง 3 เดินเลยไปอย่างไม่รู้ตัวและมองหาศัตรู ปลายฟ้าโผล่ออกมาจากที่ซ่อนแล้วลั่นไกใส่มันทันที
"ฮึ่ยส"
แป๊ก...แป๊ก ซวยแล้วว!
ลูกน้อง 3 หันปืนมาอย่างรวดเร็วจะยิงปลายฟ้า.....เธอหลับตาปี๋
ปัง...ลูกน้อง 3 กระเด็นล้มลง ในขณะที่ลูกน้อง 4 วิ่งตามเข้ามา
จิมมี่คว้าปลายฟ้ามากอดแล้วเอาตัวบังไว้ ตวัดข้อมือออกไปอย่างรวดเร็ว
ปัง...ปัง...จิมมี่และลูกน้อง 4 ยิงสวนกันได้คนละนัด แต่จิมมี่แม่นกว่ากระสุนปืนเข้าหน้าผากมันอย่างจังล้มลง
ปลายฟ้ายังไม่หายตกใจ จิมมี่รีบดึงปืนออกจากมือเธอ
"ไม่เป็นไรแล้ว...คุณลืมปลดเซฟไกปืนน่ะ"
จิมมี่เหลือบมองออกไปข้างนอกอีกครั้ง เห็นกลุ่มมือสังหารกรูจะเข้ามาอีกทาง
"ทางนี้..."
จิมมี่ดึงแขนปลายฟ้าไปอีกทางหนึ่ง
จิมมี่วิ่งจะไปออกอีกด้านแต่ก็เห็นมือสังหารอีกส่วนหนึ่งล้อมเข้ามา เขาดึงมือเธอวิ่งเข้าไปในห้องนอนของเขา
ทั้งคู่เข้ามาภายในห้อง
"พวกมันล้อมเราไว้หมดแล้ว"
จิมมี่ยิ้ม
"ไม่หมดทุกทางหรอก"
จิมมี่กระชากออกแรงดันโต๊ะตัวหนึ่ง ที่มีพรมทับไว้ออก...ข้างใต้มีไม้แผ่นกระดานซ่อนอยู่
จิมมี่สอดนิ้วเข้าไปในรูเล็กๆแล้วดึงบานพับไม้กระดานขึ้นมา
มือสังหารต่างกรูกันเข้ามาในตัวบ้าน....
ทางด้านหลังบ้าน หัวหน้ามือสังหารวิ่งตรงไปยังสายเอ็นที่จิมมี่ขึงไว้แล้วเตะเข้าอย่างจัง....กริ๊ก....กริ๊ก
ระเบิดลูกเกลี้ยง 3 ลูก กลิ้งกุกๆ.....ออกมา
หัวหน้ามือสังหารก้มมองแล้วตกใจสุดขีด...ฉิบหายแล้ว.!..แสงไฟวาบเข้าที่ใบหน้าของมัน
ใต้ห้องนอนจิมมี่ที่ตอนนี้อยู่ใต้ไม้กระดานรีบปิดบานพับ พร้อมๆกับเสียงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหว
.......ตูม !......
ท่ามกลางบรรยากาศธรรมชาติที่สวยงาม ผ่านดงไม้เข้าไปที่ศาลาไม้ริมน้ำโย้เย้หลังหนึ่ง....ที่ใต้ศาลามีแปลงดอกไม้ที่เพิ่งถูกรื้อถอนจนเกลี้ยง เศษใบไม้-ดอกไม้ระเกะระกะไปทั่ว เสียงกุกกักดังอยู่ภายใต้ศาลาก่อนที่บานประตูไม้ที่ซ่อนไว้จะถูกถีบออก
จิมมี่โผล่ออกมาหน้าตามอมแมม เขากระชับปืนในมือสอดส่ายไปทั่วอย่างระแวดระวังแล้วจึงพยักหน้าให้ปลายฟ้าที่มอมแมมไม่แพ้กันตามออกมา
"ผมบอกแล้ว...ว่าคุณจะต้องชอบดอกไม้ของผม"
ปลายฟ้ายิ้ม "ย่ะ"
ตูม...เสียงระเบิดตามมาอีกชุด ทำให้ทั้งคู่ต้องหันไปมอง
เซฟเฮ้าส์ที่ตอนนี้ควันดำลอยคลุ้งสูงจนน่ากลัว
"รีบไปกันเถอะ"
ปลายฟ้าพยักหน้าแล้วรีบวิ่งตามจิมมี่ไปทันที
ณ สุสานรถที่รกร้างน่ากลัวและเงียบสงัด
รถเก๋งของปลายฟ้าขับเข้ามาอย่างช้าๆแล้วจอดสนิทหน้าสำนักงานเก่าๆโทรมๆ
จิมมี่คว้าปืนลงมามองไปรอบๆ
"รอที่นี่...เดี๋ยวผมกลับมา"
ปลายฟ้าส่ายหน้าจะตามไปด้วย แต่ไม่ทันเสียแล้ว จิมมี่เดินหายไปด้านหลังสำนักงาน
"อ้าว...เฮ้ยยย....จิมมี่"
บรรยากาศกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง
ปลายฟ้านั่งในรถท่าทางกระสับกระส่าย
ทันใดนั้น ปลายฟ้าเหมือนเห็นเงาของคนวูบอยู่ด้านหลัง เธอรีบคว้าปืนสั้นมาถือไว้ในมือแล้วปลดเซฟไก
เงาของชายคนนั้นเหมือนแอบซุ่มดูตรงนั้นทีตรงนี้ที
ปลายฟ้าขยับตัวให้ชิดกระจกซ้ายมือเพื่อมองชัดๆ
ก๊อก...ก๊อก...ปลายฟ้าตกใจหันหน้ามาเห็นชายสูงวัย ไว้หนวดไว้เครา จ้องมองน่ากลัว
"อะ...แฮ่ม"
ปลายฟ้าหันปืนเล็งเข้าใส่ทันที
"เฮ้ย...เดี๋ยว"
น้าสมานหลบวูบ เป็นจังหวะเดียวกับที่ปลายฟ้ายิงสวนออกไป....ปัง !
น้าสมานนั่งทรุดก้นจ้ำเบ้า ถุงโอเลี้ยงแตกหกเรี่ยราด
ปลายฟ้าเปิดประตูออกมา ปืนเล็งมือสั่น
"กะ...แกเป็นใคร"
"โอ้ย...ยังมีหน้าจะมาถาม? เธอต่างหากที่เป็นใคร? เข้ามาโดยพลการยังจะฆ่าคนด้วยอะ...อ่ะ เธอใช่ สส.ที่ออกข่าวบ่อยๆใช่ไหมเนี่ย? ดีเลย จะได้แชร์ออกสื่อว่านักการเมืองรังแกประชาชน"
น้าสมานหยิบมือถือจะถ่ายรูปปลายฟ้า เธอรีบเอามือปัดป้องพัลวัน
"น้าสมาน !" จิมมี่เรียก
"อ้าว....ไอ้หมวดจิมมี่"
"พอได้แล้วน้าแกล้งคุณสส.เค้าอยู่ได้ คุณฟ้า...นี่น้าสมานผู้ดูแลเซฟเฮ้าส์แห่งใหม่ของเรา"
"เนี่ยยะ...เซฟเฮ้าส์" ปลายฟ้าว่า
น้าสมานยิ้ม
"ภายนอกอาจจะดูสกปรกมอมแมมไปหน่อย แต่รับรอง ที่นี่ปลอดภัยหายห่วงใช่ไหม...ไอ้จิม"
จิมมี่ยิ้มพยักหน้า
"ปลอดภัย ? แปลว่าที่นี่ก็ต้องมีแปลงดอกไม้เหมือนกัน"
"แปลงดอกไม้ ? คุณฟ้าอยากได้ดอกไม้เหรอครับ" น้าสมานถาม
"มีแปลงเล็กๆอยู่ด้านหน้าครับ" จิมมี่บอก
"อือม์...ถ้างั้นที่นี่ก็ปลอดภัยที่สุดแล้วล่ะ" ปลายฟ้าบอก
ปลายฟ้ายิ้มให้จิมมี่แล้วเดินจากไป จิมมี่ยิ้มกลับ
น้าสมานงง
"มีแปลงดอกไม้แล้วไงวะ"
ต่อมา รถของชาโดว์ขับเข้ามาจอดหน้าสำนักงาน แล้วลากตัวแท็กออกมาจากรถ เหวี่ยงลงกับพื้น
"มันหักหลังพวกเรา"
จิมมี่ ปลายฟ้าและน้าสมานเดินออกมา แท็กได้จังหวะทำร้ายชาโดว์แล้วพยายามหนี
จิมมี่เข้าสกัด แท็กต่อสู้ทั้งๆที่โดนมัดมือทำให้จิมมี่คว่ำมันได้ในที่สุด
"โอ้ย"
"มึงกับกริชร่วมมือกันใช่ไหม" จิมมี่ถาม
แท็กเงียบ
"ในหน่วยยังมีคนทรยศแบบพวกมึงอีกกี่คน"
"ถามผิดแล้ว...ต้องถามว่ายังเหลือคนบ้าอุดมการณ์อย่างพวกมึง...แค่อีกกี่คน"
จิมมี่อึ้ง...หมอพอใจค่อยๆลงมาจากรถ ท่าทางเธอเจ็บหนักจนแทบจะยืนไม่ไหว
ปลายฟ้าและน้าสมานรีบเข้าไปประคอง
"คุณหมอ"
หมอพอใจฝืนตัวเอาไว้แล้วหยิบไมโครชิพยื่นให้ปลายฟ้า
"ข้อมูลในนี้...มันคุ้มค่าใช่ไหม"
ปลายฟ้าพยักหน้า
หมอพอใจฝืนยิ้ม
"งั้นฉันก็ไม่เจ็บตัวเปล่าซินะ"
แล้วหมอพอใจทรุดตัวแล้วสลบไป
"โชคดีที่ฉันเข้าไปช่วยหมอไว้ได้ทัน ไม่งั้นแท็กมันคงฆ่าเธอไปแล้ว" ชาโดว์บอก
จิมมี่ข่มความโกรธ
"น้าหมานกับคุณฟ้า ผมฝากดูแลคุณหมอด้วย ส่วนมึง...ถ้ายังไม่ยอมบอกเตรียมเจอชุดใหญ่ได้เลย"
แท็กยิ้มกวนๆ ในขณะที่จิมมี่กับชาโดว์ช่วยกันลากมันเข้าไปที่ห้องด้านใน
ในบรรยากาศกลางคืน ยิ่งเงียบสงัดกว่าเดิม... ภายในสำนักงานที่ถูกสร้างแบบง่ายๆ หมอพอใจนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงพับ ห่างออกไปเป็นโต๊ะทำงาน แบบโต๊ะช่าง ถูกใช้เป็นพื้นที่ชั่วคราว ปลายฟ้ากำลังใช้โน้ตบุ๊กเพื่อคีย์ข้อมูลของไมโครชิพ โดยการใส่พาสเวิร์กที่ได้มาจากปื๊ด แต่ตัวอักษรของรหัสยังขาดไปสี่ตัว
ตัวหนังสือสีแดงคำว่า...fail ขึ้นอยู่ตลอดเวลา
น้าสมานเดินเข้ามาดู
"เปิดไฟล์ไม่ได้เหรอครับ"
"ค่ะ...คนที่ให้รหัสหนูมา เขาน่าจะส่งได้ไม่ครบแต่ก็มาเสียชีวิตซะก่อน"
ปลายฟ้าซึมลงไปเมื่อพูดถึงปื๊ด
"งั้นมันต้องทำยังไงล่ะครับ"
"ก็ต้องหาคนที่ถอดรหัสได้ น่าจะต้องเป็นพวกเซียนคอมพิวเตอร์ พวกแฮคเกอร์อะไรทำนองนี้"
น้าสมานคิดตาม
"อือม์...เซียนคอมพิวเตอร์....อะ ฮ้า....น้าก็มีคนพอจะช่วยคุณฟ้าได้เก่งโคตรๆ แต่มันออกจะกวนๆเพี้ยนๆ ถ้าดูแวบแรกก็จะคล้ายๆคนสติไม่เต็มบาท"
"เออ...ฟังดูแล้วไม่น่าจะรอดนะคะ"
"แหม รอดซิครับ...ผมรับประกัน"
น้าสมานหยิบโทรศัพท์มากดออก รอเพียงชั่วครู่
"โหล...ไอ้หอยแครงเหรอ...เออ...กูเอง....กูเป็นพ่อมึงมั้ง...ห่า...กวนตีน มีงานให้ทำ ถอดรหัสพาสเวริด์ของการ์ดน่ะ....ห๊า...อยู่ต่างจังหวัด" น้าสมานเอามือป้องโทรศัพท์ไว้แล้วพูดกับปลายฟ้า " มีตังค์ใช่ไหมครับ"
"อะ..หา"
"แปดพันครับ มีไหม"
ปลายฟ้ายิ้ม พยักหน้างงๆ
"มีค่าจ้างโว้ย....รีบให้ไวเลยล่ะ เออ...ที่ออฟฟิศกูนี่ล่ะ"
น้าสมานกดวางสายไป ยิ้มเผล่
"เรียบร้อย มันกำลังรีบมาแล้วครับ...น่าจะมาถึงเช้าๆ"
ชาโดว์เดินสวนด้านหลังน้าสมานไปคว้าถังสกปรกใบหนึ่งรองน้ำ
"อ้าว..เฮ้ยจะทำอะไร?...ถังนั่นไม่ได้"
"ทำไมล่ะ"
"ก็ถังนั่นมันไว้สำหรับใช้ล้างส้วมน่ะสิ"
"ถ้าอย่างงั้นยิ่งเหมาะสุดๆเลยล่ะ"
ชาโดว์ยิ้มกวนแล้วยกถังกลับเข้าไปข้างใน
จิมมี่เดินวนไปมารอบๆตัวแท็กที่โดนมัดติดกับเก้าอี้อยู่กลางห้อง เนื้อตัวมอมแมม มีร่องรอยฟกช้ำจากการถูกซ้อม
"ใครเป็นคนจ้างมึง"
แท็กนิ่ง
จิมมี่ตะคอก
"มันเป็นใคร"
แท็กถ่มเลือดในปากใส่หน้าจิมมี่แล้วหัวเราะเหมือนเป็นบ้า
"กู เดลต้า แท็ก 109405 หน่วย TSF สังกัดกระทรวงกลาโหม...ฮาๆๆ"
จิมมี่ปาดเลือดออกด้วยความโมโหต่อยหน้าแท็ก แท็กร่วงทั้งๆที่ถูกมัดโดนขวดแก้วแตกกระจาย
"ปล่อยกูสิ...ถ้ามึงแน่จริง"
"หึ...หึ มึงกับกูได้วัดกันแน่...แต่ต้องหลังจากมึงบอกความจริงๆทั้งหมดซะก่อน"
ชาโดว์เดินถือถังน้ำเข้ามาพอดี
จิมมี่ยิ้ม
"จำได้ใช่ไหม? วิธีการนี้...ตอนฝึกมันโคตรทรมานเลยว่ะ"
แท็กจ้องมองชาโดว์ที่ยิ้มกวนๆให้เช่นกัน จิมมี่ทรุดตัวนั่งลงข้างๆ
"แต่คราวนี้มันของจริง....ใครเป็นคนว่าจ้างมึง"
แท็กเงียบไปชั่วครู่
"เดลต้า แท็ก 109405 หน่วย TSF สังกัดกระทรวงกลาโหม"
"โอเค...โอเค..งั้นเรามาเล่นเกมส์กัน"
จิมมี่พยักหน้าให้ชาโดว์ ทั้งคู่พลิกให้แท็กนอนหงาย ชาโดว์เอาเศษผ้าชุบน้ำทันที
แท็กดิ้น
"พวกมึงทั้งหมดไม่รอดหรอก ไม่มีใครรอด....ระยำ...ตายหมด พวกมันมึงต้องตาย"
ชาโดว์วางผ้าเปียกวางบนหน้าแท็ก แท็กดิ้นในขณะที่จิมมี่ยกถังน้ำขึ้น
"งั้นมึงคนแรก"
จิมมี่เทน้ำใส่ผ้าเปียกที่ปิดใบหน้าของแท็กเอาไว้ แท็กดิ้นร้องเสียงอู้อี้....
เสียงร้องของแท็กปะปนกับเสียงตะคอกด่าของจิมมี่
ปลายฟ้านั่งฟังเสียงอยู่ข้างนอกจนในที่สุดก็หมดความอดทน เธอเดินตรงปรี่จะไปเปิดประตู
แต่น้าสมานโผล่เข้ามาขวางไว้
"อย่าดีกว่าครับ คุณฟ้า"
"การทรมานผู้ต้องหา...เพื่อเอาข้อมูลแบบนี้มันไม่ถูกต้องนะ"
"แต่ผมว่า ไอ้จิมมันคงรู้ วิธีไหนดีที่สุดสำหรับไอ้คนชั่วๆพรรค์นั้น"
"แต่ว่า..."
"คุณฟ้ารู้ไหมครับ....ผมก็เคยโดนแบบนี้เหมือนกันสมัยที่ยังเป็นโจรปลอมแปลงเอกสารมาเฟียรุ่นผมแม่งโหดกว่านี้อีก"
"ถ้าโหดกว่านี้จริง น้าคงไม่รอดมาคุยกับฉันหรอก"
"ผมโชคดีต่างหากล่ะ ที่ไอ้จิมกับผู้พันพยัคฆ์เข้าไปช่วยผมไว้ได้ทัน....ไม่งั้นตอนนั้นผมคงฆ่าถูกเผานั่งยางเหลือแต่ขี้เถ้าไปแล้ว"
รถกระจกแตกร้าว มีรอยเลือดกระเด็นเปรอะเปื้อน... ประตูรถเปิดออก ผู้พันพยัคฆ์มีบาดแผลฟกช้ำและคราบเลือดบนใบหน้า เดินลงมาจากรถแล้วบ้วนเลือดทิ้ง
เขาหยิบโทรศัพท์ที่จอแตกยับเยินจะโทร. ออก แต่ก็เสียซะแล้ว
เขามองที่นาฬิกาข้อมือ...ตีห้าแล้ว !
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...ผู้พันพยัคฆ์ควานหาด้วยความสงสัย....มันดังมาจากคนขับรถที่นอนฟุบคาพวงมาลัย
ผู้พันพยัคฆ์ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงคนขับแล้วกดรับสาย
เสียงเอกพลถาม
"เป็นไงมั่งวะ?...เก็บมันได้มั้ย"
ผู้พันพยัคฆ์เงียบฟัง
"ฮัลโหล....ฮัลโหล...ได้ยินกูมั้ยเนี่ย ? เช้านี้มึงรีบมาเจอกูที่ออฟฟิศเลยเข้าใจมั้ย "
เสียงกดวางสายไป
ผู้พันพยัคฆ์พยายามกดโทร. ออก แต่มือถือตั้งค่าพาสเวิร์กไว้
"พาสเวิร์กๆ....แล้วกูจะรู้ไหมเนี่ย"
ผู้พันพยัคฆ์โยนมือถือกลับเข้าไปในรถ แล้วลากศพของคนขับออกมาทิ้งไว้ข้างทาง
เขาขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว....
ปลายฟ้าจ้องมองแสงยามเช้าครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เสียงจากโกดังด้านในเงียบไปแล้ว
จิมมี่เดินออกมาจากห้องด้านใน เขาลูบมือแล้วเช็ดเบาๆด้วยน้ำ นั่งลงข้างๆปลายฟ้า
"คุณยังไม่ได้นอน"
"ฉันหลับตาไม่ลงหรอก"
ปลายฟ้ามองมือที่แดงช้ำของจิมมี่
"เป็นไงเพื่อนคุณ?...ยอมบอกความลับเหรอยัง"
"มันไม่ใช่เพื่อนผมแล้วล่ะ" จิมมี่มองปลายฟ้าแล้วนิ่งไปชั่วครู่ "สงสัยหน่วยของผมฝึกคนมาดีเกินไปน่ะ..มันไม่ยอมบอกอะไรสักอย่าง"
"ยอมตายดีกว่าเผยความลับซินะ"
จิมมี่พยักหน้า
"อือม์....แล้วคุณล่ะจะบอกผมได้หรือยัง? เรื่องความลับในไมโครชิพนั่น"
ปลายฟ้าถอนหายใจ
"คุณเคยได้ยินข่าวเรื่องการคอรัปชั่นสัมปทานในพลังงานในทะเลไทยไหม"
"ข่าวนี้มันดังจะตาย"
"มีคนระดับบิ๊กๆหลายคนมีชื่ออยู่ในโผคอรัปชั่น ทั้งสายข่าว ฝ่ายค้าน ฝ่ายรัฐบาล ใส่สีตีข่าวให้ร้ายกันวุ่นวายไปหมดเพราะไม่มีคนรู้ว่าจริงๆแล้วมีใครกันบ้าง...จนกลายเป็นประเด็นที่เอามาใช้เล่นงานทางการเมือง"
"ใช้วิกฤตให้เป็นโอกาสแท้ๆ"
"อือม์...แต่สายของฉันสืบมาว่า นายทุนรายใหญ่ เจ้าของโครงการยังแอบเก็บรายชื่อและหลักฐานต่างๆไว้ คงเพื่อแบล็คเมล์และป้องกันการหักหลังน่ะ ฉันจึงจ้างปื๊ดเข้าไปแทรกซึมแล้วเอาข้อมูลเหล่านั้นออกมา"
"หมายความว่า...."
"ในการ์ดไมโครชิฟ มันมีชื่อนักการเมืองและก็ข้าราชการที่คอรัปชั่นและฮั้วประมูลสัมปทานพลังงานในทะเลไทย"
" มิน่า...มันถึงเอาเป็นเอาตายเพื่อแย่งข้อมูลกลับไป"
"คนบริสุทธิ์หลายคนต้องตายเพราะข้อมูลในการ์ด" ปลายฟ้ามองไปที่หมอพอใจ "มันจะต้องไม่เกิดขึ้นอีก"
"แต่เป้าหมายต่อไปของพวกมัน ต้องเป็นคุณแน่ๆ"
"ช่างมัน! ถ้ามันจะทำให้ฉันจัดการคนชั่วๆได้"
ทั้งคู่นิ่งเงียบ
"เผื่อแผ่นดินมันจะได้สูงขึ้น"
จิมมี่ยิ้มเก้อๆ
"ผมล่ะยอมจริงๆ"
"จิมมี่....ถ้าฉันจะต้องตาย"
จิมมี่รีบดึงมือปลายฟ้ามากุมไว้
"ถ้าผมยังเป็นบอดี้การ์ดของคุณ...ไม่มีใครทำอะไรคุณได้หรอก"
ปลายฟ้าผ่อนคลายลงจ้องมองจิมมี่แล้วยิ้ม
"นายสัญญาแล้วนะ"
จิมมี่พยักหน้า
เสียงชาโดว์ดังขึ้น "อะ...แฮ่ม"
จิมมี่และปลายฟ้ารีบปล่อยมือจากกัน ปลายฟ้ายิ้มเขินๆ
"อะไรของแกวะ"
ชาโดว์ยิ้มรู้ทัน
เสียงมอเตอร์ไซด์เครื่องดังคร่อกแคร่กแทรกเข้ามา ทั้งสามหันไปมอง
หอยแครง ชายหนุ่มผมยาว ท่าทางเซอร์ๆขี่เวสป้าปุโรทั่งเข้ามาจอดด้านหน้าสำนักงานที่ทุกคนรวมตัวกันอยู่
หอยแครงทักทาย "ไงเฮีย"
จิมมี่พยักหน้าให้ หอยแครงยิ้มแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า
"ไหนๆ...ไอ้ไมโครชิพนั่นอยู่ไหน"
ชาโดว์ชักปืนขึ้นเล็งใส่หอยแครง ทุกคนตกใจ
"จะทำอะไร ?..ชักมือออกมา"
หอยแครงสะดุ้งตกใจ "อ่า...เออออ"
"ชักมือออกมา....ช้าๆ"
หอยแครงยิ้มแหยๆ เหงื่อแตกค่อยๆดึงมือออกมาช้ามากกกกก....
"เร็วๆ"
"อ่า....ตกลง..เอาช้าๆ...หรือ ...เอาเร็วๆ กันแน่ อ่ะ"
จิมมี่บอก กับชาโดว์
"ใจเย็นๆ....ไอ้หอยมันเป็นแฮกเกอร์ หลานน้าหมาน"
ชาโดว์ยังคงเล็งปืนไม่ไว้ใจ
เสียงน้าสมานเข้ามา
"ใช่ๆฉันโทร. ไปตามไอ้หอยแครงมาเองแหละ...กว่าจะมานะมึง"
น้าสมานปะแป้งเรียบร้อยโผล่เข้ามา จิมมี่พยักหน้าให้ชาโดว์ เธอค่อยๆลดปืนลงแล้วเดินเลี่ยงไป
หอยแครงถามจิมมี่
"ใครอ่ะเฮีย....โหดฉิบแต่เป็กผมเลย"
"ชาโดว์เนี่ยนะ...เป็กเอ็ง...หาเรื่องเข้าโรงพยาบาลแล้ว"
"ไม่ต้องมาฮาเลยมึง รีบแก้พาสเวิร์กให้คุณฟ้าเลย รอมึงเป็นชาติแล้ว" น้าสมานบอก
"แหม...ก็ต้องเตรียมตัวบ้างซิน้า"
ปลายฟ้ารีบขยับตัวให้หอยแครงนั่งแทน หอยแครงหยิบเครื่องมือที่หน้าตาประหลาดเสียบต่อกับไมโครชิพ แล้วเริ่มการเข้ารหัส...โค้ดลับ...และภาษาซี...
เครื่องโมไมโครชิพของหอยแครงส่งเสียงร้องแปลกๆ เขาพลิกดูไปมาแล้วตบก๊อกแก๊กๆ เครื่องก็หายอาการงอแง
"ดีๆลูกพ่อ"
"เออ....จะไหวมั้ยเนี่ย" ปลายฟ้าว่า
"ไม่ห่วงครับ ไอ้หอยแครงมันอัจฉริยะ ดูเหมือนโง่ๆ บ้าๆ สกปรกแบบนี้ มันเคยได้ทุนสตีฟ จ๊อบสนะครับ" น้าสมานบอก
ชาโดว์ถาม "ไอ้หอยเนี่ยนะ"
"คร๊าบบ" หอยแครงบอก
"แต่มันไม่ได้ไปนะ...ไม่มีค่าเครื่องบิน" น้าสมานว่า
ตัวเลขชุดแรกของปลายฟ้าเด้งขึ้นมา ชุดที่เหลือกำลังคำนวนอย่างรวดเร็ว
"อือม์....มีชุดตัวเลขที่น่าจะเป็นอยู่หนึ่งร้อยล้านหมายเลข น่าจะใช้เวลาประมวลผลหลายชั่วโมงอยู่ครับ"
น้าสมานหาว
"งั้นเดี๋ยวผมจัดการอาหารเช้าให้ทุกคนเอง"
เอกพลในชุดสูทเดินสีหน้าเคร่งเครียด เลขาฯ หน้าห้องรีบวิ่งเข้าไปรายงาน ใบหน้าซีดเผือด
"ท่านคะ...เมื่อกี้รองพิชัยโทร. มาแจ้งว่าพบศพการ์ดของท่านในท้องที่คะ"
"หา..."
เลขาฯยื่นโทรศัพท์ให้ดู
"นี่คะ...รองพิชัยส่งรูปมาเพื่อให้ท่านยืนยันคะ"
รูปภาพศพคนขับรถของเอกพลที่โดนผู้พันพยัคฆ์ลากมาทิ้งไว้ข้างทาง
"แล้วคนอื่นล่ะ"
"ไม่มีคะ"
"แล้วรถของผู้พันพยัคฆ์ล่ะ"
"ก็ไม่มีเหมือนกันค่ะ"
เอกพลคิดตาม...พึมพำพร้อมสั่ง
"ฉิบหายแล้ว... อย่าให้ใครเข้ามาในห้องโดยเด็ดขาด เข้าใจมั้ย"
เลขาฯพยักหน้า เอกพลรีบเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
หมอพอใจนอนกระสับกระส่ายเหมือนจะฝันร้าย เธอร้องเพ้อเสียงดัง ปลายฟ้ารีบจับหน้าผาก
"หมอพอใจตัวร้อนมากเลย"
"งั้นเอางี้ ฉันจะพาหมอไปหาคลีนิคแถวนี้...ขากลับจะได้ซื้อเสบียงมาเพิ่ม" ชาโดว์ว่า
"อือม์"
"ว่าแต่นายไหวใช่ไหม"
"เธอต่างหากที่ไหวมั้ย...เมื่อวานเจอมาหนักนี่"
"ใช่....มันคงไม่หนักไปกว่านั้นแล้วล่ะ"
หอยแครงบอก
"งั้น ผมไปกับคุณชาโดว์เอง"
"ห๊า....ไม่เอาเกะกะ"
"ผมช่วยได้นะ...เรื่องบู๊ก็พอไหว...ฮึบ...ฮึยส์"
หอยแครงโชว์สเต็ปมวย ชาโดว์เบ้หน้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"แหะ...แหะ หรือจะให้แค่หิ้วของถือของผมก็ยินดีครับ"
จิมมี่ยิ้ม
"เอาน่า...ระหว่างรอเครื่องมันอ่านข้อมูล...หอยแครงจะได้ทำตัวให้มีประโยชน์"
"เฮียจิมพูดถูก"
หอยแครงยิ้มรีบเก็บข้าวของ จิมมี่เดินไปกระซิบกับชาโดว์
"เผื่อไอ้หอยอาจจะรถไฟขบวนสุดท้ายของเธอไง"
"ปากดี....นายก็อย่าแหงนมองเครื่องบินนานๆล่ะ เดี๋ยวจะเมื่อยคอเปล่าๆ"
จิมมี่จ๋อยที่โดนดักคอ ชาโดว์และหอยแครงช่วยกันอุ้มหมอพอใจออกไป
จิมมี่หันมามองที่ปลายฟ้าแล้วฝืนยิ้มเขาหยิบมือถือโทรออกหาผู้พันพยัคฆ์
"รับซิ...พ่อ"
ปลายฟ้าเห็นจิมมี่เดินเลี่ยงไปเพื่อคุยโทรศัพท์ เธอครุ่นคิดและมองไปที่โทรศัพท์บ้านของน้าสมาน
ภายในห้องทำงาน เอกพลเหงื่อแตกพลั่ก.....กำลังเก็บเอกสารอย่างรีบเร่ง กระดาษบางส่วนถูกฉีกทำลายทิ้ง ข้อมูลในโน๊ตบุ๊คถูกสั่ง delete....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นดู
"ปลายฟ้า"
เขารีบกดรับ
"ฟ้า...เธออยู่ที่ไหน"
" หนูอยู่เซพเฮ้าส์ค่ะ หนูขอโทษจริงๆนะคะคุณลุงที่เมื่อวานไม่ได้เข้าประชุม"
เอกพลตัดบท
"ช่างมันเถอะ....ลุงเป็นห่วงหนูมากรู้ไหม ? ตอนนี้หนูที่ไหน"
"ตอนนี้หนูอยู่ที่...."
เอกพลดึงกระดาษแล้วรีบจดที่อยู่อย่างรวดเร็ว เสียงโวยวายภายนอกทำให้เขาตกใจ สวิช์ภาพจากในจอโน้ตบุ๊ก
กล้องวงจรปิด เห็นผู้พันพยัคฆ์กำลังอัดบอดี้การ์ดหน้าห้องอยู่
เลขาฯ ยืนสั่นด้วยความกลัว
บอดี้การ์ดสองคนตรงจะเข้าไปรุมทำร้ายผู้พันพยัคฆ์ แต่กลับโดนผู้พันพยัคฆ์อัดกลับจนสลบ
ผู้พันพยัคฆ์เปิดประตูห้องทำงานของเอกพลด้วยความโมโห !
ในห้องว่างเปล่า...
ผู้พันพยัคฆ์ตะคอก
"ไอ้เอกพลอยู่ไหน"
เลขาที่วิ่งตามเข้ามายังคงยืนสั่นด้วยความกลัว จนเขาต้องตะคอกซ้ำ
"มันอยู่ที่ไหน"
เลขาฯตกใจชี้ไปที่ประตูลับซึ่งซ่อนอยู่ด้านหลังห้องทำงาน ผู้พันพยัคฆ์วิ่งตามออกไปทันที
แท็กนอนสลบอยู่ที่พื้น...
น้าสมานเดินเข้ามาจะเอาถังน้ำแล้วเห็นสภาพห้องที่เละเทะกระจุยกระจาย
"โห...ไอ้จิมล่อซะข้าวของกูพังพินาศขนาดนี้"
น้าสมานบ่นไปเก็บไป แต่พอหยิบถังน้ำขึ้นมา...
จู่ๆแท็กก็ลืมตาขึ้นมา มันสะบัดเชือกที่แอบตัดขาดทิ้งไป พุ่งเข้าหาน้าสมานโดยมีเศษแก้วอยู่ในมือ
"อะ...เฮ้ย"
"นิ่งๆ ไอ้แก่!"
ผู้พันพยัคฆ์วิ่งไปถึงลานจอดรถ แต่เอกพลขับรถหนีออกไปเสียแล้ว
ผู้พันพยัคฆ์เจ็บใจ หันมาเจอเลขาที่ถือสมาร์ทโฟนวิ่งตามมาหอบแฮ่กอยู่หน้าประตูของตึก
"คุณตำรวจ.....ช่วยด้วยค่ะ....ตอนนี้มีคนร้าย"
ผู้พันพยัคฆ์จ้องมองแล้วเดินไปคว้าสมาร์ทโฟนจากมือของเธอแล้วกดปิด โทร.ออกเบอร์ใหม่
เลขาฯยืนกลัว...ฉี่แทบราด
จิมมี่เดินกระวนกระวายเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
จิมมี่ดีใจรีบรายงาน
"พ่อ...ตอนนี้เราได้การ์ดไมโครชิพแล้วก็ชาโดว์จับตัวคนทรยศได้แล้วครับW
ผู้พันพยัคฆ์พูดสวน
"ตอนนี้แกกับคุณปลายฟ้าอยู่ที่ไหน"
ภายในสุสานรถ เสียงจากโน้ตบุ๊กดังขึ้น ตัวเลขพาสเวิร์กขึ้นครบทุกตัว แล้วมันทำการรันข้อมูลรายชื่อบุคคลโดยอัตโนมัติทันที
ปลายฟ้าลุกขึ้นมามองไล่รายชื่อด้วยความตื่นเต้น...และแล้ว...
ภาพรายชื่อ มีชื่อของ รมช.เอกพล วิชิตชัยยศ รวมอยู่ด้วย
ปลายฟ้าช็อก " ลุงเอกพล !"
ปลายฟ้ารีบกดเซฟไฟล์ทั้งหมดลงเครื่องทันที
เสียงน้าสมานโพล่งบอก"คุณฟ้า ระวัง!"
ปลายฟ้าหันกลับมาก็เห็นแท็กเงื้อเศษกระจกจะแทง เธอหลบไปได้อย่างหวุดหวิด
แท็กมองไปที่โน้ตบุ๊ก มันดึงการ์ดไมโครชิพออกมาแล้วเอามาจากเครื่อง
"ไม่น่าเชื่อ...ไอ้การ์ดเล็กๆใบเนี่ย ต่อให้กูทำลายมัน ก็สามารถเอาไปขึ้นเงินได้หลายล้าน"
ปลายฟ้าคว้าท่อนไม้ขึ้นมา
"แต่ว่า...ถ้าเก็บไว้ ไม่แน่อาจจะเอาไปอัพราคา ขายให้คนที่ต้องการอาจได้อีกหลายสิบเท่า"
แท็กยิ้มแล้วเก็บการ์ดใส่กระเป๋าเสื้อ
ปลายฟ้าตัดสินพุ่งเข้ามาหวดไม้ในมือออกไป แท็กหลบได้ทันท่วงทีแล้วใช้มือที่ถือเศษแก้วรับไว้ มันสะบัดฝ่ามืออีกข้างตบจนปลายฟ้าเสียหลักล้มลง แท็กเงื้อเศษแก้วในมือขึ้นอีกครั้ง
ปัง...ปัง !
คมกระสุนเฉียดร่างแท็กไป มันรีบหมุนตัวล็อคคอปลายฟ้าเอาไว้อย่างคล่องแคล่ว
จิมมี่เดินเล็งปืนเข้ามา
"ปล่อยตัวคุณฟ้า"
แท็กยิ้ม
"หึ..หึ...รู้ไหมจุดอ่อนของมึงคืออะไร"
จิมมี่จ้องมองปลายฟ้า
"มึงมันห่วงชีวิตคนอื่นมากกว่าภารกิจไง"
"กูน่าจะฆ่ามึงตอนมีโอกาส"
"สายไปแล้วว่ะ.....จิมมี่ คนใจอ่อนอย่างมึงไม่น่าจะได้เป็นหัวหน้าทีมเลย อ๋อ...กูลืมไปพ่อมึงเป็นผบ.หน่วยนี่"
"มึงฆ่าคน หักหลังหน่วยก็เพราะเรื่องแค่นี้"
"ใช่....แล้วตอนนี้กูก็จะฆ่าอีนี่ด้วย...ถ้ามึงไม่ทิ้งปืน"
จิมมี่มองปลายฟ้าอีกครั้ง
"ทิ้งปืน !" แท็กคำราม
จิมมี่จำใจวางปืนลงกับพื้น
"แล้วเตะปืนมา"
จิมมี่ทำตาม...เตะปืนให้แท็ก แท็กก้มมองในขณะที่ใช้เท้าเหยียบปืนเอาไว้
จิมมี่ตัดสินใจพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็ว เขาเงื้อจับข้อมือแท็กได้อย่างแม่นยำแล้วดันจนมันเสียหลักเซไป
ปลายฟ้าหลุดจากการล็อคคอ น้าสมานรีบเข้าไปมาประคองไว้
"งั้นมาวัดกัน...ว่าคนอย่างมึงสมควรได้เป็นหัวหน้าทีมเหรอเปล่า"
แท็กถีบ จิมมี่กระเด็นไป แท็กกระโจนตามเข้าใส่เหมือนหมาบ้า ทั้งคู่ต่อสู้และเข้าแลกอาวุธด้วยชั้นเชิงฝีมือการประชิดตัวแบบหน่วยคอมมานโด
แต่สุดท้าย ก็เป็นจิมมี่ที่สามารถล้มแท็กได้ เขาอัดแท็กซ้ำไปหลายหมัด
แท็กรู้ตัวว่าไม่รอดตัดสินใจถีบจิมมี่จนผงะไปแล้ววิ่งหนีทันที
ปัง!เสียงกระสุนดังขึ้น ร่างของแท็กผงะ เลือดซึมออกมาจากหน้าอกตรงตำแหน่งกระเป๋าที่ใส่การ์ดไมโครชิพพอดี
แท็กยืนนิ่ง เอามือทาบอกตัวเองก็เห็นเลือดเหนียวข้นซึมออกมา เขามองไปตามแสงเลเซอร์เล็งวิถีกระสุน
"...เสนค...!"
ปัง !กระสุนอีกนัดเจาะเข้ากลางหน้าผากของแท็กพอดี เขาทรุดตัวล้มลง
Snake ยิ้มแล้วขึ้นกระสุนใหม่อย่างใจเย็น
"แค่อีกคนเดียว !"
มือสังหารนับสิบบุกเข้าไปในสุสานรถ..กราดกระสุนเข้าใส่พวกจิมมี่
จิมมี่หลบห่ากระสุนเข้าที่กำบัง แล้วลัดเลาะจะกลับเข้าไปช่วยปลายฟ้าแต่ก็โดนยิงสกัดเอาไว้
น้าสมานพยายามฉุดปลายฟ้าไปหลบด้านใน แต่เธอมองเห็นโน้ตบุ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะจึงตัดสินใจวิ่งกลับไปเอา
โน้ตบุ๊กถูกยิงจนพังกระจาย ปลายฟ้ามองตกตะลึง
รถของชาโดว์เบรกเอี๊ยดที่หน้าสุสานรถ
ชาโดว์วิ่งลงมาเพราะได้ยินเสียงปืน เธอรีบวิ่งไปเปิดท้ายรถแล้วหยิบไรเฟิลออกมาแล้วโยนกุญแจให้หอยแครง
"นายขับ"
"ผมเนี่ยนะ"
"หรือนายจะเป็นคนยิงไอ้ปืนนี่ ?"
หอยแครงไม่กล้าต่อล้อต่อเถียง รีบวิ่งไปประจำตำแหน่งคนขับทันที
จิมมี่ยิงมือสังหารคนหนึ่งล้มลงแล้ววิ่งฝ่าดงกระสุนมาถึงตัวปลายฟ้า
ปลายฟ้าพยายามเก็บโน้ตบุ๊กนั้นขึ้นมา
"ลุงเอกพล.. ลุงของฉันเป็นพวกเดียวกับมัน"
"ใช่ ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกัน"
ปลายฟ้ายิ่งคิด ยิ่งเจ็บใจ
"ฉันเป็นคนโทร.บอกมันเอง.....ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษ"
"อือ.....ไม่เป็นไรหรอก ก็คุณไม่รู้นี่"
น้าสมานตะโกนมาจากอีกฟากของสำนักงาน
"ไอ้จิม...รถน้าอยู่ด้านหลัง มึงพาคุณฟ้าไปก่อนเลย เดี๋ยวเจอกัน"
จิมมี่พยักหน้าแล้วฉุดปลายฟ้าให้หนีทันที มือสังหาร 2 คนโผล่มาจากอีกฝั่ง จิมมี่หลบทันแล้วยิงมันทั้งคู่ล้มลง
จิมมี่ฉวยปืนกลเบาของมือสังหารแล้ววิ่งออกไป
น้าสมานเห็นทั้งคู่วิ่งไปแล้วจึงรีบคลานไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง แกหยิบปืนลูกซองที่ซ่อนไว้ออกมา
มือสังหารอีกคนวิ่งไปทางจิมมี่ น้าสมานเหลือบมาเห็นยิงมันกระเด็นไป แต่มันก็ยิงน้าสมานล้มลงเหมือนกัน
"โอ้ย"
จิมมี่ที่งพาปลายฟ้าหนี ได้ยินเสียงน้าสมานก็ชะงักกำลังจะหันหลังกลับไปช่วย แล้วก็เห็น....
มือสังหารอีกคนเล็งจรวดอาร์พีจีมาที่เขาและปลายฟ้า
จิมมี่ผลักปลายฟ้ากระเด็นไป เป็นจังหวะเดียวกันมือสังหารยิงอาร์พีจีมาที่เขาพอดี
ตูม!....
กระสุนอาร์พีจีตกกระทบรถคันหนึ่งอย่างจัง ระเบิดเป็นลูกไฟน่ากลัว จิมมี่กระเด็นล้มลงกระแทกพื้น
จิมมี่พยายามลุกขึ้น แต่ภาพที่เห็นกลับเบลอ มีเสียงวี๊ดในหูตลอดเวลา ปลายฟ้าก็เช่นกัน
มือสังหารอีกห้าคนกระจายเข้าล้อมจิมมี่และปลายฟ้า หนึ่งในนั้นยกปืนจะยิงปลายฟ้า
ปัง... แต่ร่างของมันกลับผงะล้มลง
มือสังหารที่เหลือตกใจหันกลับมามองเลิ่กลั่ก ทันใดนั้นเองมือสังหารอีกคนถูกยิงสอยจากกระสุนที่ไม่รู้ที่มา!
ชาโดว์ขึ้นกระสุนนัดใหม่แล้วเล็งก็เห็นมือสังหารที่เหลือรีบหลบเข้ากำบัง ชาโดว์กดบูทูธ
"เร็วซิ.....ไอ้หอย"
รถชาโดว์วิ่งจอดหน้าสำนักงาน หอยแครงรีบวิ่งลงมาประคองน้าสมานขึ้นรถ
หอยแครงพูดใส่บูทูธ
"จ้า....ใจเย็นซิจ๊ะ...สุดสวย"
อีกด้านหนึ่ง จิมมี่ที่อาการดีขึ้นแล้ววิ่งไปคว้าตัวปลายฟ้าขึ้นมา
"ไหวมั้ย"
"อือม์...มั้ง"
"บอกแล้ว ถ้าอยู่กับผมรับรองคุณปลอดภัย"
ปลายฟ้ายิ้ม
"แบบนี้ ฉันคงต้องคุณดูแลตลอดไปแล้วล่ะ"
"ด้วยความยินดีครับ...."
ทั้งคู่มองอย่างลึกซึ้ง จิมมี่ก้มตัวคว้าปืนขึ้นมาแล้วก็เห็น... แสงเลเซอร์เล็งอยู่ที่หน้าผากปลายฟ้า
จิมมี่ตกใจ
"คุณฟ้า"
จิมมี่คว้าปลายฟ้าเอาตัวบังไว้ แล้วพยายามกดตัวเธอให้ต่ำลง แต่ไม่ทันเสียแล้ว.....
ปัง!
กระสุนสังหารยิงผ่านชายโครงของจิมมี่ ทะลุไปยังขมับของปลายฟ้า แล้วร่างของคนทั้งคู่ก็ล้มลง!
ชาโดว์มองผ่านวิวไฟเดอร์เห็นจิมมี่กับปลายฟ้าล้มลงด้วยกระสุนนัดเดียวก็ตกใจ
เธอรีบหันปืนไปตามวิถีกระสุนก็เห็นเสนคยิ้มและเล็งปืนมาที่เธอแล้ว
ชาโดว์ผงะตัวออกได้ทัน แรงกระสุนของเสน็คระเบิดวิวไฟเดอร์ปืนและกระทบไหล่เธออย่างจังจนล้มลง
"อ๊ากส"
Snake ยิ้มสะใจแล้วลดปืนลงแล้วโทร. ออก
"ส.ส.ปลายฟ้า เป้าหมายที่สองถูกกำจัดแล้วครับ!"
Snake กดวางสายเมื่อรายงานเสร็จเรียบร้อย
มือสังหารที่เหลือถอนกำลัง แต่...
ผู้พันพยัคฆ์นำกำลังหน่วย TSF บุกเข้ามาในสุสานจัดการกับมือสังหารที่กำลังถอยร่น
มือสังหารหลายคนถูกยิงล้มตาย ที่เหลือต่างก็หนีแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง
มือสังหารคนหนึ่งโผล่จากที่ซ่อนจะยิงผู้พันพยัคฆ์ แต่ผู้พันพยัคฆ์ก็ยิงปืนในมือมันกระเด็นไป มันตรงเข้าจะทำร้ายผู้พัน แต่ผู้พันก็หลบหลีกแล้วจัดการล้มมันลงด้วยมือเปล่า
"พวกมึงเป็นใคร"
แต่จู่ๆมือสังหารกลับสะอึก ตาเบิ่งโพลง
ผู้พันพยัคฆ์รีบดึงผ้าคลุมหน้าออก น้ำลายของมันแตกฟองเหนียว ร่างชักกระตุกแล้วแน่นิ่งไปในที่สุด
"ไซยาไนด์"
ผู้พันพยัคฆ์ปล่อยร่างมันลงกับพื้น
ชาโดว์ที่บาดเจ็บวิ่งมายังจุดซุ่มยิงแต่เสนคหายตัวไปเสียแล้ว เธอหยิบปลอกกระสุนสังหารที่หล่นอยู่บนพื้น
ปลอกทองเหลืองที่ถูกเจียรสลักเป็นรูปคล้ายงูพันโดยรอบ
"เสนค !"
ปลายฟ้านอนเบิ่งตาโพลง... จิมมี่ฝืนความเจ็บเข้าไปประคองร่างเธอเอาไว้
"คุณฟ้า....คุณฟ้า"
ปลายฟ้าสะอึกตัวแล้วก็หลับตาลงในที่สุด..
จิมมี่ดึงร่างเธอมากอด แล้วตะโกนเรียกชื่อเธอ
ผู้พันพยัคฆ์และลูกทีมเข้าควบคุมสถาการณ์ได้ เขาพยายามปลอบลูกชาย แต่ดูเหมือนจิมมี่ไม่สนใจ เขาตะโกนเรียกสติปลายฟ้าเหมือนคนบ้า
ภายในร้านกาแฟของโรงพยาบาล
แป้งซึมไปเมื่อฟังเรื่องที่ผู้พันเล่าจนจบ
"ตั้งแต่นั้นคุณปลายฟ้าก็อยู่ในสภาพเจ้าหญิงนิทรา"
"แล้วหมอว่าเธอจะฟื้นไหมค่ะ"
"ก็มีโอกาสนะ แต่ก็ไม่มีใครให้คำตอบที่ชัดเจนได้... หลังจากนั้นไม่นานทั้งไอ้จิมและชาโดว์ก็ลาออกจากหน่วยมาเปิดบริษัทการ์เดี้ยนโดยที่มีไอ้หมานกับหอยแครงพ่วงมาด้วย"
"เพื่อหาเงินเป็นค่ารักษาพยาบาลของคุณปลายฟ้าซินะคะ"
"อือม์"
แป้งซึม
"จิมมี่คงรักคุณปลายฟ้ามากซินะคะ"
"ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันมันสั้นเหลือเกิน"
ผู้พันพยัคฆ์มองนาฬิกาข้อมือ
"ฉันก็ได้แต่ภาวนาให้คุณปลายฟ้าตื่นขึ้นมา พวกมันจะได้เลิกโทษตัวเองเสียที แต่ก็อย่างที่เห็นล่ะนะ...สำหรับคุณปลายฟ้าปาฏิหาริย์คงไม่มีจริงหรอก"
ผู้พันพยัคฆ์ลุกขึ้น
ผู้พันพยัคฆ์ยิ้มมีเล่ห์นัย
"แต่สำหรับไอ้จิม หนูแป้งอาจจะเป็นปาฏิหาริย์ของมันก็ได้น"
ผู้พันพยัคฆ์เดินจากไปทิ้งให้แป้งคิดแล้วอดยิ้มตามคำพูดสุดท้ายนั้นไม่ได้
อ่านต่อตอนที่ 7
