อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่14
เยี่ยนเจ๋อทำท่ารูดซิปปากตามที่สัญญากับอันซี ยิ่วเชียนมองตาขุ่นไม่พอใจที่เห็นทั้งสองคนดูสนิทสนมกันมากเกินไป และมีความลับเฉพาะกันสองคน อันซียิ้มนิดๆ แล้วเดินเลี่ยงหนียิ่วเชียนออกไป
ยิ่วเชียนร้อนใจ นั่งลงจ้องหน้าเยี่ยนเจ๋อ พูดไม่ออก แล้วก็หงุดหงิดลุกออกไปตักอาหาร เยี่ยนเจ๋อยิ้มๆ พลางคิด
“สนุกจริงๆ ในโลกนี้มีคนทำให้เซี่ยยิ่วเชียนพูดอะไรไม่ออกจริงๆ ด้วย ดังนั้นฉันไม่กวนสองคนนี้คงไม่ได้ซะแล้ว”
เยี่ยนเจ๋อถือแก้วน้ำปั่นผ่านหลังยิ่วเชียนซึ่งกำลังตักอาหารอยู่ แล้วเดินไปหาอันซีที่กำลังล้านจาน ยิ่วเชียนมองตามอย่างหงุดหงิดว่าเยี่ยนเจ๋อจะทำอะไร เยี่ยนเจ๋อเข้าไปยืนใกล้ชิดอันซีมาก พลางส่งแก้วน้ำปั่นให้ล้าง
“อันซี ฝากคุณด้วยนะ”
“อ้อ เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ”
“เพื่อฉลองที่เราได้พบกันอีก วันนี้คุณทำอะไร ผมจะให้ความร่วมมือ”
ยิ่วเชียนทนไม่ได้จ้องหน้าเยี่ยนเจ๋อ
“แต่วันนี้ ฉันต้องไปทำความสะอาดชายหาด” อันซีบอก
“ทำความสะอาดชายหาดเหรอ”
“อืม”
“น่าสนใจดีนะ งั้นผมขับรถไปส่งคุณนะ”
“จริงเหรอ”
“อืม”
“ดีจังเลย งั้นคุณรอเดี๋ยวนะ”
“ครับ”
เยี่ยนเจ๋อหันมามองหน้ายิ่วเชียนที่จ้องเขาอยู่อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วยิ้มกวนๆ ให้
ยิ่วเชียนถือหนังสือกลับเข้ามาในห้องอย่างหงุดหงิดร้อนใจมาก เดินวนไปวนมาในห้อง นั่งไม่ติด งุ่นง่าน พึมพำกับตัวเอง
“ช่วยจางหยาเอิน เพิ่งผ่านไปแค่สองอาทิตย์ ได้พบกันใหม่เหรอ ฉันต่างหากที่ได้พบกันใหม่ ชอบทักทายคนอื่นไปทั่วแบบนี้ไม่ไหวเลย เขานอนดึก ให้ดื่มซุปเติมพลัง แล้วที่ฉันนอนไม่หลับเพราะเธอมาหลายคืนล่ะ เฮ่อ ใจเย็นๆ ฉันต้องใจเย็น สติ อย่าปล่อยให้โลกภายนอกรบกวน ใช่ ใจเย็นๆ ฉันต้องใจเย็น ใจเย็นๆ ใจเย็น สติ ความฉลาดๆ สติในฝูงชน สติมา ปัญญาเกิด ฉันต้องมีสติ”
ยิ่วเชียนพยายามหาอะไรทำเพื่อให้จิตใจสงบ
เยี่ยนเจ๋อขับรถพาอันซีกลับมาจากไปทำความสะอาดชายหาด อันซีหันมาพูด
“ขอบคุณมากที่วันนี้ไปช่วยทำความสะอาดชายหาดกับฉัน ฉันเลยทำงานเสร็จเร็ว เฮ้อช่วงนี้ฉันโชคดีมาก ที่ได้รู้จักคุณกับยิ่วเชียน”
“คุณเซี่ย ดูท่าทางเขาจะเย็นชามาก คงเข้าถึงยากมากใช่มั้ย”
“คุณเข้าใจผิดแล้ว เขาอาจดูเฉยชาแต่ความจริงเขาเป็นคนดีมาก”
“คุณไม่อยากขายหน้าต่อหน้าเขา เลยไม่ให้ผมพูดเรื่องที่คุณกัดผม แต่ตอนนี้คุณกลับพูดแทนเขา อันซี คุณกับคุณเซี่ย มีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่”
เยี่ยนเจ๋อจอดรถ หันมาสบตาอันซี อันซีร้อนใจ
“เขา เขาเป็น เจ้าหนี้ของฉัน”
“เจ้าหนี้เหรอ”
“อืม”
“ผู้ชายกับผู้หญิงที่มีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง สุดท้ายจะกลายเป็นศัตรู หรือไม่ก็คนรักกัน”
“ไม่ใช่ๆ เราไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้น”
“ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบไหน ดังนั้น เป็นศัตรูเหรอ”
“ไม่ใช่ๆ”
“งั้นก็คนรัก”
“ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่ทั้งนั้น”
“แล้วตกลงเป็นแบบไหนกันแน่”
“เขา เฮ่อ เขาก็เป็นเจ้าหนี้ของฉัน”
“เจ้าหนี้เหรอ”
“อื้ม เจ้าหนี้”
“ดี งั้นก็ดีแล้ว”
“หะ”
“อ้อจริงสิ ผมอยากถามคุณว่าหมู่บ้านภูล่านมีสถานที่เหมาะจะไปออกเดทมั้ย”
“อ้อ เรื่องนี้คุณถามถูกคนแล้ว ฉันเป็นเถ้าแก่เนี้ยของบ้านพัก อยากไปไหน ตามฉันมาเลย”
“ดี นำทางเลย”
“อืม”
อันซีพาเยี่ยนเจ๋อมาที่สถานที่หนึ่ง ซึ่งบนต้นไม้จะมีแผ่นกระดาษเล็กๆ ห้อยไว้เต็มไปหมด
“ถ้าผมเดาไม่ผิด นี่คือต้นไม้อธิษฐาน ถูกมั้ย เขียนความปรารถนาห้อยไว้ที่ต้นไม้ แล้วความปรารถนาจะเป็นจริง”
“ฉลาดมากค่ะ แต่ว่า ผิด”
“เหรอ”
“นี่คือต้นสารภาพรัก เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงมากๆ ของเมืองนี้ ทำง่ายๆ โดยการเขียนชื่อคนที่คุณชอบในการ์ดแดง แล้วห้อยเอาไว้บนต้นไม้ จากนั้นก็ไปซื้อหวีกับลุงคนนั้น แล้วก็เอาหวีนั้น ไปให้กับผู้หญิงที่คุณชอบ คำสารภาพรักของคุณก็สำเร็จแล้ว”
“ศักดิ์สิทธิ์มั้ย”
“ศักดิ์สิทธิ์สิ ศักดิ์สิทธิ์แน่นอน คุณดูชื่อมากมายก็น่าจะรู้”
“ถ้าเกิดว่าฝนตกลงมาล่ะ การ์ดเหล่านี้”
อันซียกนิ้วให้เยี่ยนเจ๋อเบาเสียง พลางชี้ให้ดูหญิงสาวคนหนึ่ง แล้วกระซิบเยี่ยนเจ๋อ
“พวกเขายังไม่ได้สารภาพรักเลย”
เยี่ยนเจ๋อหันไปมองหญิงสาวคนนั้น แล้วยิ้มๆ ให้อันซี
“ทางนี้มีต้นไม้แค่ต้นเดียว ฉะนั้นทุกวันอาทิตย์ฉันจะมาเก็บการ์ดเหล่านี้ เพื่อแบ่งพื้นที่ให้คนที่ยังไม่ได้อธิษฐาน แต่ในกรณีที่ฝนตก ฉันจะมีงานพิเศษทำเพิ่ม”
“ใช้การสารภาพรักทำเป็นธุรกิจ ฉลาดมาก”
“เป็นธุรกิจก็จริง แต่เราไม่ได้โกหกนะ ลุงคนนั้นได้เมียดีก็เพราะอธิษฐานที่นี่ ไปค่ะ ลุงอ้าย”
อันซีเดินไปที่โต๊ะขายหวีของลุงอ้าย
“อ้าว อันซี”
“วันนี้คนซื้อหวีเยอะมั้ย”
“ก็ดีนะ”
“ดีเลยค่ะ”
“อื้ม”
“นี่หวีแบบใหม่เหรอคะ”
“ใช่”
“น่ารักจังค่ะ”
“ดูสิ”
“คุณจะทำอะไร”
เยี่ยนเจ๋อเลือกหวีและนำการ์ดมาเขียน
“เท่าไหร่คะ” อันซีหยิบสร้อยข้อมือเล็กๆ มาดู
“อันซีลุงให้เธอสองร้อยแล้วกัน”
“หะ ตั้งสองร้อยเชียวเหรอ”
“ถูกมากแล้ว”
“แต่เปลือยหอยแบบนี้ฉันมีแล้ว”
ระหว่างนั้นเยี่ยนเจ๋อเขียนการ์ดเสร็จเดินไปห้อยที่ต้นไม้
“ดูก่อนสิ อันซี เขาเป็นเพื่อนเธอเหรอ”
“เปล่าค่ะ ลูกค้าในบ้านพัก ฉันค่อยมาดูครั้งหน้าแล้วกัน”
“ได้ เอาแบบไหนครับ”
“เถ้าแก่ ผมเอาอันนี้ครับ” เยี่ยนเจ๋อจ่ายเงิน
“จะให้ใส่ถุงมั้ยครับ”
“ไม่ต้องครับ ขอบคุณครับ กลับเถอะ”
“คุณมีคนที่ชอบแล้วเหรอ”
“คิดเสียว่าผมมีคนที่ชอบแล้วกัน”
“บ๊ายบายค่ะลุงอ้าย”
ทั้งสองเดินออกไป
อ่านต่อหน้า 2
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่14 (ต่อ)
จื้อหลิงนั่งฝันหวานอยู่ในบ้านพัก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหม่ยเหวินเปิดประตูเข้ามา
“จื้อหลิงมาช่วยหน่อย”
“อืม”
“ถ้าเธอไม่อยากช่วยล่ะก็ ไปรังควานคุณเซี่ยของเธอสิ เขาอยู่ข้างนอก”
“โธ่เอ๊ยตอนนี้คุณเซี่ยไม่ใช่ของฉันแล้ว เยี่ยนเจ๋อต่างหากที่เป็นของฉัน ฮิๆๆ”
“เฮ้อ”
“เขาชอบฉันๆ เขาชอบฉันมาก เขาชอบฉันมากๆ”
จื้อหลิงเด็ดผักไปยิ้มไป ในขณะที่หยาเอินนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ที่เคาน์เตอร์ มองแหวนของเล่นแล้วนึกถึงที่เยี่ยนเจ๋อเคยแสดงละครแล้วสวมแหวนให้เธอ
“เจ้าหญิงที่รักของผม คุณยินดีแต่งงานกับผมมั้ย”
เหม่ยเหวินเดินเข้ามา
“หยาเอิน ใบเสร็จรับเงินสองใบนี้”
เหม่ยเหวินชะงักเมื่อเห็นหยาเอินหน้าแดง หยาเอินยิ้มไม่หุบ
“เธอเป็นอะไร ทำไมหน้าแดงอย่างนี้ล่ะ เธอไม่สบายเหรอ แย่แล้วๆ บ้านพักเย่จือไห่จะแย่แล้ว แต่ละคนมีท่าทีแปลกๆ ทุกวัน มีอาการทางประสาท หมกมุ่น แม้แต่ห่านที่เลี้ยงไว้ยังไม่ยอมกินข้าว เฮ้อ”
เหม่ยเหวินหันไปเห็นยิ่วเชียนนั่งขียนหนังสืออยู่หน้าบ้าน
“เรียนรู้จากเซี่ยยิ่วเชียนบ้างสิ คนฉลาดมักไม่เหมือนคนอื่น ขนาดผู้หญิงที่ชอบถูกคนอื่นพาไป ยังมีจิตใจนั่งดูหนังสืออยู่ได้ ใจเย็นมาก ใจเย็นเกินไปแล้ว นับถือจริงๆ เฮ้อ”
เหม่ยเหวินกลับเข้าไปข้างใน โดยไม่รู้ว่า ยิ่วเชียนเขียนและอ่านหนังสือเพื่อตั้งสติ ดับความร้อนรุ่มที่อยู่ในใจ ยิ่วเชียนพึมพำกับตัวเอง
“ฉันปล่อยให้อันซีอยู่กับเยี่ยนเจ๋อได้ยังไง”
ยิ่วเชียนหยิบหนังสือมาอ่านอย่างหงุดหงิด ระหว่างนั้นเยี่ยนเจ๋อขับรถกลับเข้ามา
“ขอบคุณค่ะ”
อันซีหันไปบอกเยี่ยนเจ๋อ แล้วลงจากรถ เธอเห็นยิ่วเชียนนั่งอ่านหนังสืออยู่ ก็เดินเข้าไปทัก
“ยิ่วเชียน คุณทำอะไร”
ยิ่วเชียนหยิบหนังสือและกระดาษบนโต๊ะทั้งหมดลุกหนีไปไม่พูดไม่จา
“เอ๊ะ” อันซีงงๆ กับท่าทีของชายหนุ่ม
เหม่ยนเหวินและอันซีทำอาหารอยู่หลังเคาน์เตอร์ โดยยิ่วเชียนยืนถือหนังสือพลิกไปมาอยู่ตรงเคาน์เตอร์ จ้องอันซีตลอดเวลา จนเหม่ยเหวินเริ่มอึดอัด เข้าไปกระซิบอันซี
“อันซี เธอรู้สึกว่ากดดันมั้ย”
อันซีหันไปมอง เห็นยิ่วเชียนยืนจ้องเธออยู่ไม่พูดไม่จา
“ทำตัวให้ชินก็พอ”
“เธอชินแล้วเหรอ”
“หึ” อันซีส่ายหน้า
ระหว่างนั้นมีพนักงานเข้ามาส่งเครื่องดื่มในร้าน
“เครื่องดื่มหกแก้วมาส่งแล้วครับ”
ทุกคนชะงัก หยาเอินเดินไปหาพนักงานคนนั้นอย่างแปลกใจ
“นี่คือ”
เยี่ยนเจ๋อเดินเข้ามาพร้อมจ่ายเงินค่าน้ำ
“ผมสั่งมาเอง นี่ครับ ขอบคุณครับ ผมช่วย มาๆ ทุกคน อากาศร้อน มาดื่มชาเย็นกัน”
“ว้าวมีเครื่องดื่มด้วย เยี่ยนเจ๋อสวีทมาก แม้จะเป็นเครื่องดื่มแก้วเล็กๆ แต่คุณเซี่ยไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อนเลย”
จื้อหลิงพูดไปตามประสา ยิ่วเชียนหันมามองหน้าจื้อหลิง ไม่พอใจ เยี่ยนเจ๋อหยิบแก้วหนึ่งให้หยาเอิน
“มา นี่ของเธอ น้ำผึ้งนี่สั่งให้เธอเป็นพิเศษ มีประโยชน์กับหัวใจ”
“ขอบคุณค่ะ”
เยี่ยนเจ๋อจับหัวหยาเอินอย่างเอ็นดู แล้วเรียกอันซี
“อันซี”
“หืม”
“คุณไม่ดื่มเหรอ”
“รอเดี๋ยวนะ”
อันซีชูมือให้ดูว่ายังทำงานอยู่ เยี่ยนเจ๋อยิ้มๆ หันไปมองยิ่วเชียน แล้วคิดแผนกวนประสาทยิ่วเชียน เขาถือแก้วเดินเข้าไปหาอันซี ยิ่วเชียนมองว่าเยี่ยนเจ๋อจะทำอะไร เยี่ยนเจ๋อป้อนน้ำให้อันซี ยิ่วเชียนมองใจร้อนรุ่ม
“อ่าส์ เฮ่อ ดีจังเลย ขอบคุณมาก วางไว้เถอะเดี๋ยวฉันดื่มเอง”
“ไม่เป็นไร ผมถือให้คุณ”
“อ๋อ ขอบคุณค่ะ”
เหม่ยเหวินลอบมอง ในขณะที่ยิ่วเชียนหึงจนออกอาการ ฉีกหนังสือที่ถืออยู่เสียงดังโดยไม่รู้ตัว จื้อหลิงกับหยาเอินหน้าเจื่อนๆ หันไปมองยิ่วเชียน เหม่ยเหวิน อันซี และเยี่ยนเจ๋อก็หันไปมองช้าๆ
ยิ่วเชียนรู้ตัว งงๆ กับการกระทำของตัวเอง รีบเก็บแผ่นกระดาษสอดไว้ในหนังสือ
เยี่ยนเจ๋อรู้ทัน ยิ้มยั่วๆ แล้วหันไปบอกอันซี
“ดื่มอีกสิ”
อันซีอึ้ง ทำหน้าไม่ถูก หันไปมองยิ่วเชียน ก่อนจะหันไปกระซิบเหม่ยเหวิน
“พี่เหม่ยเหวิน”
“อืม”
“เขากำลัง”
“ใช่”
“งั้นฉัน”
“ความรู้สึกช้า”
“เฮ่อ งั้นยิ่วเชียน”
“ระเบิดแล้วน่ะสิ”
อันซีค่อยๆ หันไปมอง เห็นยิ่วเชียนจ้องหน้าเธอเขม็ง อันซีค่อยๆ หันกลับมามองหน้าเยี่ยนเจ๋อ
“ดื่มอีกสิ”
อันซีมองหน้าเยี่ยนเจ๋อ แล้วตัดสินใจพูด
“คุณทำอย่างนี้ คุณจะจีบฉันเหรอ”
ยิ่วเชียนชะงักฟัง เยี่ยนเจ๋อยิ้มๆ
“เฮ่อ คุณจับได้แล้วเหรอ”
อันซีอึ้ง รีบหับไปมองหน้ายิ่วเชียน ยิ่วเชียนก็ยืนนิ่งอึ้งไม่แพ้กัน หยาเอินก้มหน้าเศร้า เหม่ยเหวิน จื้อหลิงต่างทำหน้าไม่ถูก เยี่ยนเจ๋อหยิบหวีที่ซื้อจากร้านลุงอ้ายขึ้นมา
“คุณรู้มั้ยว่า ผมเขียนชื่อใครห้อยบนต้นไม้”
อันซีหน้าเสีย จื้อหลิงพูดอย่างเศร้าๆ
“นั่นมัน นั่นหวีสารภาพรักไม่ใช่เหรอ อย่าบอกนะว่าเยี่ยนเจ๋อชอบอันซี ฮือๆ”
หยาเอินฟังจื้อหลิงแล้วก็ได้แต่ก้มหน้าเศร้า เก็บความรู้สึกไว้ ยิ่วเชียนก้มหน้าร้อนใจพลางคิด
“ฉันยังไม่เคยไปกับอันซีเลยนะ”
อันซีมองหน้ายิ่วเชียนแล้วเครียด บอกกับเยี่ยนเจ๋อ
“ฉันไม่อยากรู้”
อันซีเดินออกไปเลยยืนข้างหลังยิ่วเชียน เพื่อหลบเยี่ยนเจ๋อ แต่เยี่ยนเจ๋อตามไปพูดต่อ
“ผมคิดว่าตอนนี้คุณคงรู้แล้ว รับน้ำใจของผมไว้สิ”
อันซีอึ้งๆ “ฉันรับไม่ได้”
“ทำไม”
ยิ่วเชียนตัดสินใจพูดหลังจากที่เงียบอยู่นาน
“นายออกมากับฉันหน่อย”
อันซีมองยิ่วเชียนอย่างเป็นห่วง มองหน้าเยี่ยนเจ๋ออย่างไม่เข้าใจ และโกรธนิดๆ
ในขณะที่เยี่ยนเจ๋อตามยิ่วเชียนออกไป
อ่านต่อหน้า 3
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่14 (ต่อ)
ยิ่วเชียนพาเยี่ยนเจ๋อมาคุยที่ห้อง
“นายกำลังทำอะไร”
“ต้องการเล่นหมากรุกมั้ย เรื่องเงินนายถนัดไม่ใช่เหรอ มาเล่นด้วยกันสิ”
“ไม่”
“ทำไม”
“เพราะนายเล่นได้แย่มาก”
“ดี งั้นฉันไปถามอันซีว่าจะเล่นมั้ย”
ยิ่วเชียนจำยอม “เดี๋ยวก่อน ฉันจะเล่นกับนาย”
เยี่ยนเจ๋อยิ้มๆ “ความรู้สึกที่ได้รู้จุดอ่อนของนาย ทำให้ฉันรู้สึกดีมาก”
ทั้งสองนั่งลงตรงหน้ากระดานหมากรุก ยิ่วเชียนพูดขึ้น
“เริ่มเลย เมื่อคืนทำไมนายต้องไปเจออันซีด้วย”
“ฉันเป็นคนสอนนายเล่นหมากรุก ไม่คิดว่าหลังจากนายเล่นเป็นแล้ว ฉันไม่เคยชนะนายเลย แต่จุดจบวันนี้ ผลลัพธ์อาจไม่ใช่อย่างที่นายคิดแล้วล่ะ”
“ทำไมนายถึงสนิทกับอันซี ในระยะเวลาสั้นๆ ได้”
“ฉันเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนอยู่แล้ว”
“นี่ไม่ใช่คำตอบที่ฉันต้องการ”
“โบราณกล่าวว่าความวิตกกังวล จะทำให้เกิดความวุ่นวาย บ๊ายบายนะทหารน้อย นายอยากรู้มากอย่างนี้ ฉันบอกก็ได้ มีอยู่คืนหนึ่ง ฉันออกไปดื่มเหล้า หลังจากตื่นขึ้นมา กลับมีสาวสวยนอนอยู่ข้างๆ นายคิดมากเกินไปรึเปล่า ถ้านายคิดว่าฉันเป็นศัตรู นายชกหน้าฉันตอนนี้ได้เลยนะ”
“เรื่องที่นายพูด มันไม่ตลกเลยนะ”
“งั้นเหรอ สาวน้อยฝ่ายกฎหมายมีส่วนร่วมด้วยเหรอ อ๋อ วันนี้ใช้พระราชินีตั้งแต่เริ่มแรกเลยนะ ปกตินายจะใช้มันตอนจบนี่ เป็นอะไร วันนี้ดูไม่ค่อยมีความอดทนเลย งั้นฉันขอย้ายมาอยู่ ตรงนี้แล้วกัน”
“ฉันรู้ว่านายไม่ได้จีบอันซีจริงๆ นายมีจุดประสงค์อะไร”
“ฟังดูตลกสินะ ฉันต้องการช่วยพวกนายไง”
“ช่วยพวกเราเหรอ”
“อืม นายไม่สังเกตเหรอตอนฉันบอกว่าจะจีบเธอ เธอวิ่งไปหลบที่ไหน”
ยิ่วเชียนนึก ตอนนั้นอันซีวิ่งมาหลบข้างหลังเขา
“เห็นได้ว่า เธอใช่ว่าจะไม่สนใจนาย”
“แต่เธอบอกว่าไม่อยากมีความรัก”
“เซี่ยยิ่วเชียนนะเซี่ยยิ่วเชียน นายมองคนไม่ออกเป็นด้วยเหรอ สิ่งที่นายควรทำตอนนี้คือทำให้เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“ฉันต้องทำยังไง”
“นายต้องทำให้เธอไปจากสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย ที่นี่มีคนมากมายคอยปกป้องเธอ และมีข้อแก้ตัวที่สามารถหนีนายได้ ถ้านายต้องการทำลายที่พึ่งของเธอก็ต้องทำลายป้อมปราการก่อน อย่าบอกนะว่าเพราะเรื่องอันซี วันนี้ฉันเลยชนะนาย”
“ฉันชนะแล้ว”
“ตามปกติแล้ว งั้นฉันเอาอันนี้ไป”
“บอกแล้วว่านายไม่เก่ง ทุกครั้งที่นายแพ้ก็เอากษัตริย์ของฉันไป นายจะเอากษัตริย์ของฉันไปกี่อัน”
“ถ้านายไม่อยากซื้ออันใหม่ ก็ยอมแพ้ฉันสิ” เยี่ยนเจ๋อยิ้มๆ ลุกออกไป
อันซีนั่งอยู่คนเดียวที่บันได บ่นๆ กับตัวเองอย่างกลุ้มใจ
“เฮ้อ พระเจ้า ผู้ชายนี่มันยังไงกันแน่นะ ปกติไม่มี พอมาก็มาตั้งสองคน เฮ่อ หรือว่าฉันจะกลับไปฮอตเหมือนสมัยมัธยม แต่ตอนนี้ฉันอายุ 28 แล้วนะ ทั้งดำทั้งคล้ำ ไม่เห็นจะมีเสน่ห์เลย ผู้ชายสองคนนี้มาแปลกจริงๆ เฮ่อ”
อันซีเดินลงบันได แต่ต้องชะงักหาที่หลบแทบไม่ทันเมื่อเห็นยิ่วเชียนเดินคุยโทรศัพท์ผ่านมา โดยยิ่วเชียนโทรศัพท์คุยกับหย่งชิง
“คุณรู้มั้ยว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว”
“ฉันบอกให้คุณรายงายความคืบหน้าไง ว่าไง เธอรู้ว่าคุณคือนายคิ้วเส้นตรงรึยัง”
“ผมไม่ได้บอก”
ระหว่างนั้นอันซีย่องๆ จะขึ้นบันไดกลับไป
“ทำไมไม่บอก นี่เป็นวิธีที่จะทำให้พวกคุณใกล้ชิดกันไม่ใช่เหรอ”
“ผมยังไม่อยากบอกตอนนี้”
“ไม่บอกตอนนี้ แล้วจะบอกตอนไหนล่ะ หรือว่า จะรอให้คุณจีบเธอติดก่อน”
“ผมไม่เคยยุ่งเรื่องคุณ ฉะนั้นช่วยอย่ายุ่งเรื่องของผมได้มั้ย”
“เซี่ยยิ่วเชียน คงไม่ใช่ว่าจีบเธอติดแล้ว ค่อยบอกเธอว่า คุณคือนายคิ้วเส้นตรงหรอกนะ คุณไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเองเลยงั้นเหรอ”
“หูหย่งชิง คุณหยุดเดาเรื่องผมสักที”
อันซีตาโตเมื่อได้ยินยิ่วเชียนเรียกชื่อหย่งชิง
“ผู้หญิงคนนี้จีบยากจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือปัจจุบัน ทำไมถึงได้จีบยากนัก ฉันว่าคุณตัดใจซะทีเถอะ”
“ถ้าคุณว่างมากล่ะก็ รีบออกไปเที่ยวกับเพื่อนคุณสิ อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของผม”
ยิ่วเชียนยังพูดไม่ทันจบก็หันมาเห็นอันซี อันซีรู้ว่ายิ่วเชียนเห็นเธอแล้วก็จะรีบวิ่งหนี
“เดี๋ยวก่อน อันซี”
ยิ่วเชียนวิ่งตามไปจับขาอันซีไว้ หย่งชิงโกรธที่ยิ่วเชียนวางสายไป
“เดี๋ยวก่อนอันซีเหรอ”
อันซีหันมาทำหน้าเป็นใส่แก้เขิน
“เฮ่อ กำลังคุยกับคุณหูเหรอ”
“เธอล่ะ มัวแต่หลบหน้าฉันทำไม ต่อหน้าเธอ ฉันไม่เคยมีความเชื่อมั่น การหลบหน้าของเธอ ความจริงสำหรับฉันแล้ว มันเหมือนการทำร้ายฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะอดทนชอบเธอได้อีกนานแค่ไหน”
ทั้งสองมองตากันอึ้งๆ ต่างก็รู้ความรู้สึกของตัวเอง ระหว่างนั้นหย่งชิงโทรศัพท์เข้ามา แต่ยิ่วเชียนไม่ได้สนใจ
“เธอรู้ว่าฉันชอบเธอ และรู้ว่าฉันกลับมาเพราะเธอ แต่เธอหลบหน้าฉันตลอดเวลา ไม่ยอมพูดอะไร ไม่ยอมรับ และไม่ปฏิเสธ เหมือนว่าระหว่างเรา ฉันคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียว ดังนั้นโปรดให้คำตอบฉัน จะให้ฉันอยู่ต่อหรือไป เพราะฉันคงไม่สามารถรอเธอได้ตลอดไปหรอก แต่ว่าฉันไปครั้งนี้ จะไม่กลับมาแล้ว เพราะความอดทนของฉันมีขีดจำกัด”
ยิ่วเชียนเดินจากไป อันซีอึ้ง พูดอะไรไม่ออก
หย่งชิงยังคงโทรหายิ่วเชียน แต่มีเสียงของคอลเซ็นเตอร์แทน
“เลขหมายของคุณถูกโอนไปยังข้อความเสียง”
หย่งชิงถอนใจ “กล้าไม่รับโทรศัพท์ฉันเหรอ”
ระหว่างนั้นเพื่อนของหย่งชิงเดินออกมาจากร้านอาหาร
“หย่งชิง ทำไมยังไม่เข้าไปอีก ออกมาตั้งนานแล้ว ตากีล่าช็อตมาแล้วนะ”
“เดี๋ยวฉันเข้าไปแล้ว เธอเข้าไปก่อนเถอะ”
“จริงๆ นะ ก็ได้ งั้นเธอเร็วหน่อยนะ”
เพื่อนเดินเข้าไป หย่งชิงทั้งโกรธทั้งน้อยใจยิ่วเชียน เธอโทรศัพท์หาเยี่ยนเจ๋อ เยี่ยนเจ๋อนั่งคิดเรื่องที่ได้คุยกับยิ่วเชียนเกี่ยวกับอันซีตอนที่เล่นหมากรุก เขาเห็นเบอรร์โทรของหย่งชิง กดรับสายอย่างเนือยๆ
“หย่งชิง”
“ยิ่วเชียนเป็นอะไร”
“เธอไม่รู้จักเกรงใจฉันเลยนะ”
“ตกลงจีบติดหรือไม่ติดล่ะ ถ้าอกหักครั้งที่สองก็ควรรายงานฉันสิ”
“คงเร็วๆ นี้แหละ”
“จริงเหรอ” หย่งชิงแอบยิ้มดีใจ
“ยังจำได้มั้ย เวลาเขากดดันหรือไม่อยากยุ่งกับเราก็จะเป็นเซี่ยยิ่วเชียนที่อ่านแต่หนังสือ ตอนนี้เขากลับมาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้อ่านหนังสือเยอรมันด้วย”
“ผู้หญิงแบบนั้นน่ะเหรอ ทำให้เขามีความกดดัน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย”
“เธอไม่เห็นกับตาก็คงไม่อยากเชื่อ เวลาฉันเข้าใกล้ผู้หญิงคนนั้นเขาจะกังวลและมองหน้าฉันตลอด ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน เมื่อเธอหันมามองก็จะเห็นเซี่ยยิ่วเชียนอยู่ตรงนั้น”
“อย่าพูดเหลวไหลน่า”
“ฉันไม่ได้พูดเหลวไหล ไม่เชื่อเธอมาดูเองสิ บางครั้งเขามักจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วย”
“เป็นไปได้ไง เขาเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม”
ระหว่างนั้นยิ่วเชียนวิ่งเข้ามาบอกกับเยี่ยนเจ๋อ โดยเยี่ยนเจ๋อยังถือโทรศัพท์กับหย่งชิงอยู่
“เรื่องที่นายพูด ฉันคิดรอบคอบแล้ว ฉันตัดสินใจพาอันซีไปจากหมู่บ้านภูล่านพรุ่งนี้ ถ้าพาเขาไปจากที่นี่ เขาก็ไม่สามารถหลบหนีฉันได้อีก”
“ไปไหน”
“ร้านชุดสูท”
หย่งชิงถือโทรศัพท์ฟังอยู่
“ดี ฉันจะไปดูการแสดงครั้งนี้ด้วย”
หย่งชิงยิ้มเอาแต่ใจ
อ่านต่อหน้า 4
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่14 (ต่อ)
อันซีนั่งอยู่บนเตียง นึกถึงคำพูดของยิ่วเชียน
“ดังนั้นโปรดให้คำตอบฉัน จะให้ฉันอยู่ต่อหรือไป เพราะความอดทนของฉันมีขีดจำกัด”
“นี่มันยังไงกัน จะเล่นตอบคำถามใช่มั้ย”
อันซีถอนหายใจ นึกอีก
“แต่เธอหลบหน้าฉันตลอดเวลา ไม่ยอมพูดอะไร ไม่ยอมรับ และไม่ปฏิเสธ เหมือนว่าระหว่างเรา ฉันคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียว”
อันซีพึมพำ “พูดเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำงั้นแหละ นี่ เมื่อก่อนฉันฮอตมาก ฉันไม่มีความรักมาสิบปีแล้วนะ แต่พอคุณเข้ามา ทำให้ฉันเดี๋ยวสุข เดี๋ยวก็ทุกข์ แล้วยังต้องคอยหลบหน้าคุณอีก ฉันต่างหากเป็นผู้ถูกกระทำ ฉันดีกว่าคุณตั้งเยอะ ฉันเคยบ่นคุณบ้างมั้ย เอะอะก็บอกว่าคุณจะไป ชอบขู่ฉันนักใช่มั้ย ดี คิดว่าขู่เป็นคนเดียวเหรอ ฉันก็ทำได้เหมือนกัน”
อันซีหยิบกระดาษมาเขียนแล้วพับกระดาษเย็บติดกับตุ๊กผ้ารูปปลาการ์ตูน
“ฉันบอกคุณแล้วไงว่าไม่อยากมีความรัก ทำไมต้องบังคับฉันด้วย ดูสิว่าใครโหดกว่า พรุ่งนี้นะ พรุ่งนี้ฉันจะให้คำตอบคุณ”
ตอนเช้า อันซีเดินถือตุ๊กตาผ้าลงบันไดมา หน้าบึ้งตึง ผ่านหน้าหยาเอินโดยไม่ทักทาย แล้วมองหายิ่วเชียนไปรอบๆ ห้องอาหาร
“ใครไม่รู้คงคิดว่าฉัน อันซี เป็นผู้หญิงตายด้านไร้ความอบอุ่น ฮึ เดี๋ยวฉันจะปฏิเสธให้คุณดู ไม่อยู่เหรอ”
เหม่ยเหวินหันมาเห็นอันซีก็ตกใจ
“อันซี ทำไมขอบตาดำน่ากลัวอย่างนี้ เมื่อคืนไปเป็นโจรมาเหรอ”
“เอ่อ ฉัน”
ยิ่วเชียนเดินเข้ามาทักทายทุกคนแต่ไม่มองหน้าอันซี
“มอร์นิ่ง”
“มอร์นิ่งค่ะ” จื้อหลิงทัก
“มอร์นิ่ง” เยี่ยนเจ๋อทักยิ้มๆ
อันซีทำตัวไม่ถูก ตั้งใจจะปฏิเสธยิ่วเชียน แต่ก็ต้องเลิกล้ม ตัดสินใจเก็บตุ๊กตาผ้าที่ตั้งใจจะเอามาให้ยิ่วเชียน แล้วเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารข้างๆ ชายหนุ่ม หน้าตาเคร่งเครียด ยิ่วเชียนหันไปพูดกับอันซีด้วยท่าทางสบายๆ
“มีอะไรจะพูดกับฉันมั้ย”
“อืม”
“จะพูดอะไร”
“ฉัน”
อันซีจะหยิบตุ๊กตาผ้าที่เขียนปฏิสธยิ่วเชียนขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง แต่ก็เก็บเข้าไปอีก
“ฉัน ยังคิดไม่ได้”
“ที่ฉันพูดเมื่อคืนเธอคิดไปถึงไปไหนแล้ว”
อันซีอึกอัก ร้อนใจ ตัดสินใจอยู่ว่าจะหยิบตุ๊กตาผ้าให้ยิ่วเชียนดีหรือไม่ แต่เยี่ยนเจ๋อเรียกไว้
“อันซี”
อันซีงงๆ เพิ่งเห็น “คุณนั่งอยู่ด้วยเหรอ”
“ผมนั่งอยู่ตรงนี้ตลอด วันนี้คุณว่างมั้ย”
“คุณมีอะไร”
“ไปสถานที่หนึ่งกับผม”
“วันนี้ฉันมีธุระ”
“วันนี้เธอมีธุระอะไร” จื้อหลิงถาม
“งั้นเธอออกไปกับเยี่ยนเจ๋อเดี๋ยวฉันทำงานแทนเอง”
“ได้สิ เอ่อ แต่เมื่อวานเยี่ยนเจ๋อเพิ่งให้หวีเธอ ฉันไม่ได้โง่นะ ออกไปกับผู้ชายที่ไม่ได้รักแบบนี้ ฉันไม่มีอารมณ์หรอก”
หยาเอินเดินเข้ามา อันซีหันไปเห็น
“เอ๊ะ งั้น หยาเอิน”
“โอ๊ะโอ๊ะโอ หัวใจของฉัน” หยาเอินปฏิเสธ
“พี่เหม่ยเหวิน” อันซีหันมาเรียก
“เธอก็ไปสิ ไม่ได้ไปตายสักหน่อย อ้อ ฉันลืมเทน้ำผลไม้”
“เฮ้อ”
อันซีถอนใจ รู้ว่าทุกคนเลี่ยงที่จะไม่ไปกับเยี่ยนเจ๋อ อันซีนั่งคิดๆ ร้อนใจ ระหว่างนั้น ยิ่วเชียนทักขึ้น
“ทำไมเธอต้องดึงเสื้อฉันด้วย”
อันซีชะงัก ดึงมือออกเมื่อรู้ว่าแอบดึงเสื้อยิ่วเชียน เยี่ยนเจ๋อเท้าคางยิ้มมอง อันซีจำใจถาม
“อ้อ โธ่เอ๊ยตกลงคุณจะไปไหน”
“ไปเลือกซื้อของกับผม”
“คุณอย่าซื้อให้ฉันนะ อย่าซื้อของขวัญให้ฉันนะ”
“รับรอบว่าไม่ให้ อันซี ก่อนหน้านี้ผมเคยช่วยคุณ อย่าบอกนะว่าตอนนี้คุณไม่อยากช่วยผมแล้ว”
อันซีอ้ำอึ้ง มองหน้าเพื่อนๆ แต่ไม่มีใครสนใจจะช่วย แม้กระทั่งยิ่วเชียนก็ไม่คิดจะช่วยรั้งเธอไว้
“ฉัน ฉันไปก็ได้”
ยิ่วเชียนลุกจากโต๊ะทันที อันซีตกใจ คิดว่ายิ่วเชียนไม่สนใจเธอ ยิ่วเชียนแอบหันมามองหน้าเยี่ยนเจ๋อ เยี่ยนเจ๋ออมยิ้ม
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ”
เยี่ยนเจ๋อลุกออกไป อันซีจำใจลุกตาม จื้อหลิงมองทั้งคู่จนลับตา ก่อนหันมาพูดกับเหม่ยเหวิน
“ท่าทางของคุณเซี่ยเมื่อกี้มันยังไง เขาไม่สนใจอันซีแล้วจริงเหรอ”
“ไม่เห็นเป็นไร นี่คือความต้องการของอันซี”
“ซูส์ พวกเขายังอยู่” หยาเอินเตือน
“อันซีต้องการแบบนี้นี่”
“ซูส์” หยาเอินจุ๊ปากปรามอีก
ยิ่วเชียนเดินเข้ามาในร้านขายสูท เถ้าแก่ร้านเข้ามาทัก
“อ้อ คุณเซี่ย มาเอาเสื้อเหรอครับ”
“เถ้าแก่ ผมไม่รีบ ทำงานเถอะครับ”
“ครับ”
เถ้าแก่เดินเข้ามาหาหย่งชิงที่หลบอยู่หลังร้าน
“คุณหู”
หย่งชิงทำมือว่าให้หยุดพูด เถ้าแก่จึงเดินออกไป
“คุณเซี่ย นั่งก่อนครับ”
หย่งชิงเปิดผ้าม่านแอบมองยิ่วเชียน เห็นเขามีท่าทีลนๆ จะนั่งจะลุก หย่งชิงขำๆ ระหว่างนั้นเยี่ยนเจ๋อพาอันซีขึ้นมาชั้นบนของร้าน ยิ่วเชียนรีบวิ่งไปนั่งที่เดิม หย่งชิงรีบปิดผ้าม่านไป เยี่ยนเจ๋อบอกกับอันซี
“นี่คือร้านสูทที่มีชื่อเสียง ผมอยากมาตัดชุดที่นี่นานแล้ว”
“ว้าว ที่แท้ช่างภาพ จำเป็นต้องใส่ชุดราคาแพงด้วยเหรอ”
เถ้าแก่ถือน้ำชามาให้ยิ่วเชียน
“เอ่อ คุณเซี่ย ดื่มน้ำชาครับ”
“ขอบคุณครับ”
อันซีได้ยินเถ้าแก่เรียกชื่อยิ่วเชียน เธอค่อยหันมามองแล้วต้องตกใจ ก่อนจะอึดอัดใจที่หันไปสบตาเขาอีก อันซีรีบหันหลังกลับไป ยิ่วเชียนก็ทำตัวไม่ถูก แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจอันซี ยกถ้วยน้ำชาดื่ม แต่ต้องสะดุ้งเพราะน้ำชาร้อนมาก ยิ่วเชียนเก็บอาการนั่งดูนั่งสือบนโต๊ะไป อันซีต้องหันมาพูดกับเขา
“พระเจ้า คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ยิ่วเชียนเงยหน้าจากหนังสือ
“ทำไมผมจะมาที่นี่ไม่ได้”
อันซีงอนๆ เยี่ยนเจ๋อทำทีเดินมาหาอันซีแล้วเห็นยิ่วเชียน
“คุณเซี่ย คุณมาที่นี่ได้ไงครับ”
ยิ่วเชียนเดินเข้าไปตรงหน้าอันซี
“ดูเหมือน ฉันคงไม่ใช่คำตอบของเธอ”
ยิ่วเชียนเดินผิดหวังออกไป อันซีอยากจะพูดกับเขาแต่เหมือนพูดไม่ออก
“ฉัน”
อันซีหยิบตุ๊กตาผ้าในกระเป๋ากางเกงออกมาอีกครั้ง เศร้า เยี่ยนเจ๋อถามขึ้น
“เป็นอะไรอันซี อันซี”
“อะไรนะคะ”
“ช่วยผมเลือกผ้าหน่อย”
“เลือกผ้าเหรอ”
“คุณเป็นนกแก้วเหรอถึงคอยพูดตามผม เถ้าแก่”
“ครับ”
“คุณช่วยแนะนำผ้าให้ผมหน่อย จากนั้นผมจะให้ผู้หญิงที่ผมชอบช่วยเลือกให้ครับ”
“อ้อ รอสักครู่ครับ”
ยิ่วเชียนหันมามองหน้าอันซี อันซีกลัวยิ่วเชียนเข้าใจผิด จึงรีบบอกเยี่ยนเจ๋อ
“ไหนคุณบอกว่าจะไม่ซื้อของให้ฉัน”
“ใช่ ผมถึงให้คุณช่วยเลือกผ้าให้ผมไง”
“แต่ความหมายเดียวกัน ฉันไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ คุณยังฝืนอีกเหรอ”
“เพราะถ้าผมได้ใส่เสื้อที่คุณเลือกให้ ผมจะคิดถึงคุณตลอดเวลา”
“เฮ่อ” อันซีหน้าเจื่อนเหลือบไปมองยิ่วเชียน กลัวเขาจะเข้าใจผิด แล้วเธอก็ทำเป็นหันหลังไปแอบกดโทรศัพท์ส่งไลน์หาเหม่ยเหวิน
“พี่เหม่ยเหวิน โทรหาฉันสิ”
จากนั้นอันซีหันมาพูดกับเยี่ยนเจ่อ
“คุณอย่าคิดถึงฉันอีกเลย”
“ทำไมล่ะ ผมว่าคุณน่ารักมาก ทำไมจะคิดถึงไม่ได้”
อันซีชำเลืองมองไลน์ของเหม่ยเหวินเพื่อหาตัวช่วย พลางคิด
“เกลียดจริง อ่านแล้วไม่ตอบ”
อันซีหันไปมองหน้าเยี่ยนเจ๋อเอาเรื่อง
“นี่ คุณใช้วิธีนี้จีบผู้หญิงเหรอ”
“จีบยังไง”
“จับตาดูไงล่ะ”
“เพราะสำหรับบางคนไม่ควรให้เวลาคิดนาน”
เถ้าแก่ถือผ้าตัวอย่างเข้ามาให้เยี่ยนเจ๋อเลือก
“ฮิๆๆ ดูก่อนครับผ้าทั้งหมดอยู่ในนี้”
“เถ้าแก่ไปทำงานเถอะครับผมขอเลือกก่อน”
“ครับ เลือกได้แล้วบอกผมนะครับ”
“ครับ”
ระหว่างนั้นยิ่วเชียนยืนอยู่อีกมุม เขาเดินผ่านหน้าอันซีไปโดยไม่สนใจ อันซีมองอย่างร้อนใจ พยายามจะเรียกแต่เขาก็ไม่มองเธอเลย
“ทำไมไม่สนใจฉันนะ เซี่ยยิ่วเชียน” อันซีพูดเบาๆ เพื่อไม่ให้เยี่ยนเจ๋อได้ยิน
เยี่ยนเจ๋อสังเกตเห็นท่าทางของอันซี ก็แกล้งเข้าไปถาม
“ทำไมคุณต้องมองคุณเซี่ยตลอดเวลา”
“ฉันเปล่านะ”
“คุณแคร์เขามากเลยงั้นเหรอ เขาเป็นแค่เจ้าหนี้ของคุณนะ”
“ใช่”
ยิ่วเชียนหันมามอง
“ในเมื่อเป็นแค่เจ้าหนี้ ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับผม”
อันซีเหลือบไปมองยิ่วเชียน
“เพราะว่า เพราะว่า”
“คุณไม่คิดเหรอว่าเรามีวาสนาต่อกัน เราควรรู้จักกันตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนแล้ว ในเมื่อพระเจ้าให้เรามาพบกันอีก เราก็ควรไว้หน้าพระเจ้าท่านบ้างนะ”
“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับพระเจ้าด้วย
เยี่ยนเจ๋อทำทีเดินรุกไล่อันซีจนเธอถอยหลังเข้าไปใกล้ยิ่วเชียน ระหว่างนั้นหย่งชิงแอบมองอยู่ อันซีหันไปกระซิบยิ่วเชียนจะขอความช่วยเหลือ
“ยิ่วเชียน เซี่ยยิ่วเชียนๆ”
ยิ่วเชียนเดินดูโน่นดูนี่ไม่สนใจ อันซีโกรธ หย่งชิงแอบมองอยู่แบะปาก
“เฮอะ”
อันซีหันมาบอกเยี่ยนเจ๋อ
“ฉันไม่อยากมีความรักนี่”
อันซีเดินเข้ามาหายิ่วเชียนพลางกระซิบเรียก
“เซี่ยยิ่วเชียน”
เยี่ยนเจ๋อเดินรุกอันซีต่อ
“ถึงคุณไม่อยากมีความรัก ก็ควรลองคบกับผมดู ผมจะทำให้คุณรู้ถึงความสวยงามของความรัก ถ้าลองแล้ว คุณไม่มีความรู้สึก คุณสามารถหันหลังกลับไปได้ ผมไม่ทำให้คุณเสียใจแน่”
“ถึงฉันอยากลองคบแต่ต้องไม่ใช่คุณ ฉันมีคนที่อยากคบแล้ว”
ยิ่วเชียนเงยหน้านิดๆ รอฟังอย่างใจจดจ่อ
“ใคร” เยี่ยนเจ๋อถาม
“คุณอย่าสนใจเลย”
“ใครล่ะ”
อันซีถูกกดดันจนต้องชี้มือไปที่ยิ่วเชียน
“เขาไงล่ะ”
ยิ่วเชียนตะลึง หันมามองหน้าอันซี เยี่ยนเจ๋อแอบส่งสัญญาณให้ยิ่วเชียนแกล้งเดินหนีไปไม่สนใจ ยิ่วเชียนใจเต้นไม่อยากทำ แต่จำใจต้องเดินตามแผนต่อ อันซีอึ้ง ค้าง เยี่ยนเจ๋อเดินเข้ามาหา
“ดูเหมือน เขาจะไม่อยากคบกับคุณนะ”
อันซีโกรธ คิดเอาชนะ เดินเข้าไปจูบแก้มยิ่วเชียนทันที เพื่อให้เยี่ยนเจ๋อเชื่อ หย่งชิงมองตะลึง คิดไม่ถึง เยี่ยนเจ๋อก็อึ้งหนัก อันซีหันไปมองหน้าเยี่ยนเจ๋ออย่างผู้ชนะ แล้วเดินผละจากยิ่วเชียน แต่ชายหนุ่มดึงแขนเธอไว้ให้หันมา อันซีหันมาเผชิญหน้ากับยิ่วเชียนแล้วตกใจรีบหลบตา ยิ่วเชียนมองหน้าหญิงสาวอย่างสุดรัก ค่อยๆ จับใบหน้าอันซีให้หันมา
“อย่าขยับ เธอบอกเองนะว่าจะลองคบกัน”
“อืม” อันซียิ้มๆ
ยิ่วเชียนประคองใบหน้าหญิงสาวอย่างทะนุถนอม จ้องลึกเข้าไปในดวงตา
“งั้นเรามาลองคบกันเถอะ”
ยิ่วเชียนจูบหน้าผากอันซีอย่างสุดรัก หย่งชิงมองน้ำตารื้น น้อยใจ อันซีได้สติรีบถอยห่างจากยิ่วเชียน เอามือปิดหน้า พยายามไม่มองตาเขา
“เดี๋ยวก่อน”
ยิ่วเชียนยิ้มๆ จับมืออันซีออกจากใบหน้า
“เธอไม่รู้เหรอ เรื่องวันนี้ สำหรับฉันแล้วมันมีความหมายมาก”
อันซีจ้องตาชายหนุ่มอย่างเต็มตา ทั้งคู่จับมือกันแน่น ยิ่วเชียนยิ้มดีใจมาก อันซีเขินๆ เยี่ยนเจ๋อรู้สึกยินดีกับยิ่วเชียนด้วย หย่งชิงปิดม่านไปอย่างเศร้าๆ น้อยใจ เยี่ยนเจ๋อมองอย่างเห็นใจ
ยิ่วเชียนเดินถือถุงเสื้อจับมืออันซีออกมาหน้าร้าน อันซีดึงมือให้หยุด
“เซี่ยยิ่วเชียน”
“สำหรับพฤติกรรมของผู้บริโภค การเปลี่ยนใจ เป็นสิ่งที่พบบ่อยที่สุด เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ซื้อเปลี่ยนใจ หลังจากการเซ็นสัญญาประสบความสำเร็จ ต้องดำเนินการตามสัญญาทันที ไม่งั้น ลูกค้าจะเปลี่ยนใจอย่างง่ายดาย อันซี เธอจะไม่เปลี่ยนใจใช่มั้ย”
อันซีอึ้งๆ คลำตุ๊กตาผ้าที่เธอเตรียมจะให้ยิ่วเชียนตั้งแต่เมื่อเช้า แต่ก้ไม่ได้ให้ อันซียิ้มให้ยิ่วเชียนเป็นการตอบรับ
ยิ่วเชียนยิ้มกว้างแก้มแทบแตก จูงมือหญิงสาวไปขึ้นรถ
อ่านต่อตอนที่ 15
