มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 8
ทุกคนตื่นตะลึงทำอะไรไม่ถูกที่เข็มกับจุ่น ประจันหน้ากันพร้อมมีเรื่องกันเต็มที่ ยอดกับแก้มบุ๋มเข้าไปดึงตัวพ่อของแต่ละฝ่ายออกจากกัน...
"พ่อจ๋า อุตส่าห์คืนดีกันแล้ว อย่าทะเลาะกันเลยนะจ๊ะ"
"เรื่องแค่นี้เอง อย่าให้ต้องแตกหักเลยนะพ่อ"
เข็มบอก
"พูดมาได้ไงว่าเรื่องแค่นี้ งานวันนี้ที่เกิดขึ้นมันเป็นแผนของไอ้จุ่น ไอ้จุ่นมันแกล้งดีกับข้า มันยอมให้ลูกสาวมันมาดองกับเรา เพราะมันจะได้ปั่นหัวข้าได้ง่ายๆ แล้วมันก็จะกล่อมข้าให้เลือกมันเป็นกำนัน ... ดูความชั่วของมัน สารเลวจริงๆ"
จุ่นบอก
"เอ็งมันบ้าไปแล้ว อยากเป็นกำนันจนเสียสติ ข้าไม่เคยมีความคิดแบบนี้แม้แต่น้อย โชคดีจริงๆ ที่ลูกสาวข้าไม่ต้องไปอยู่ในบ้านของคนจิตใจสกปรกแบบเอ็ง"
เต่ารีบเข้าไปแทรกกลางทั้งสองคน ไม่อยากให้มีเรื่องมีราวมากไปกว่านี้
"ใจเย็นๆ ไม่เอาๆ น่า มาปรับความเข้าใจกันใหม่ จับมือกันซะ เชื่อผม"
เต่าจับมือจุ่น และเข็ม พยายามจะให้ทั้งคู่จับมือกัน
เข็ม จุ่น โมโหสุดๆ ไม่ฟังเสียงอะไรทั้งนั้น ไม่ยอมจับมือกัน สะบัดมืออกอย่างแรง
"ไอ้ยอดกลับบ้าน" เข็มสั่งลูกชาย และสมุน "พวกเอ็งลากไอ้ยอดกลับบ้านเดี๋ยวนี้ เร็วสิวะ ถ้าไม่ทำตามที่ข้าสั่ง ข้าไล่ออกจากวง!"
เคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ เบี้ย เข้าไปจับตัวยอดไว้จะลากกลับบ้าน
ยอดพยายามขัดขืนแต่ดิ้นไม่หลุด
"ปล่อย ปล่อยฉัน ปล่อย"
ระเบียบบอก
"พี่เข็ม พี่ทำแบบนี้กับลูกไม่ได้นะ"
"ปล่อย ปล่อยสิวะ"
ยอดสะบัดตัวจนหลุดแล้ววิ่งไปกอดแก้มบุ๋ม จุ่นนึกโมโหเหมือนกัน
"ผมรักแก้ม ผมจะแต่งงานกับแก้ม พ่อ !ผมขอร้อง อย่าแยกเราจากกันเลย"
"ไอ้ลูกทรพี เอ็งเห็นผู้หญิงดีกว่าข้าเหรอ!" เข็มว่า
จุ่นสั่งสมุนให้จับตัวแก้มบุ๋มเหมือนกัน
"พวกเอ็งพายัยแก้มกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ไม่มีงานแต่งอีกแล้ว"
เข็มสั่งพวก "ลากไอ้ยอดกลับบ้าน"
ทั้งสองฝ่ายต่างเข้าไปแยกตัวแก้มบุ๋ม และยอดออกจากกัน
ทั้งคู่พยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงไม่ได้
หงส์ร้องไห้
"พี่จุ่น อย่าขัดขวางความรักลูกเลยนะพี่"
"ลากยัยแก้มกลับบ้านเดี๋ยวนี้!"
ยอดกับแก้มบุ๋มถูกลากออกมา ก็สะบัดตัวหลุดอีกครั้ง ทั้งสองโผเข้าไปกอดกัน แต่ทั้งคู่ก็โดนลากออกมาอีก
"แก้ม ผมรักคุณ ผมจะทำทุกอย่างให้เราได้แต่งงานกัน"
จุ่นบอก"ถ้าข้ายังหายใจอยู่ เอ็งไม่มีวันทำสำเร็จ พวกเรา กลับ!"
"ไม่ แก้มจะอยู่กับยอด ปล่อยนะ ปล่อยฉัน"
องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี สนอง ดึงตัวแก้มบุ๋ม แต่ยอดจับมือแก้มบุ๋มไว้แน่น ยอดเองก็ถูกเคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ เบี้ย ดึงตัวออกมาเช่นกัน
แต่แล้วยอดกับแก้มบุ๋มก็ต้านทานไว้ไม่ไหว มือของทั้งสองที่จับกันไว้ถูกกระชากแยกออกจากกัน
เข็มสั่ง"ลากไอ้ยอดกลับบ้าน!"
เทวดาแจ่ม และ อัครเดช มองภาพยอดกับแก้มบุ๋ม ที่โดนกระชากลากออกไปด้วยสีหน้าไม่คาดคิด ทั้งสองยังตะลึงไม่หาย
"มาถึงจุดจุดนี้ได้ยัง จุดที่อุตส่าห์รักกันแต่ก็กลับมาเกลียดกันจนได้" แจ่มว่า
"เฮ้อ…เราสองคน คงต้องร้องเพลงรอต่อไปแล้วล่ะท่าน"
อัครเดช แจ่มสีหน้าเศร้าๆ
"ตกลง ท่านคิดว่าที่สะพานหักแบบนี้มันเป็นลางบอกเหตุอะไรรึเปล่า"
แจ่มและอัครเดชมองไปที่สะพาน เห็นสะพานแตกหักเสียหายใช้งานต่อไม่ได้
"มันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจากปรากฏการณ์ธรรมชาติ"
แจ่มถอนใจออกมาอย่างเครียดๆ
" หรือไม่ก็เบื้องบนมาเตือนว่าความรักความสัมพันธ์ของสองหมู่บ้านที่มีสะพานเชื่อมหากันนั้น กำลังสะบั้นลงในไม่ช้านี้แล้ว"
แจ่มกับอัครเดชมองสะพานที่หักกลางเสียหายด้วยสีหน้าที่เครียดมากๆ
บ้านเข็ม ตอนกลางคืน
ยอดและระเบียบยืนขวางเข็มไว้ ยอดมองพ่ออย่างเศร้าเสียใจ ผิดหวัง ในตัวเข็มมาก ขณะที่ระเบียบมองเข็มด้วยสายตาที่ตำหนิ
"ทำไมพี่ถึงปล่อยให้ความโกรธแค้นมันครอบงำหัวใจจนต้องทำลายความหวังและ
ความสุขของลูก พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง"
"พ่อจ๋า พ่อไปขอโทษและไปปรับความเข้าใจกับผู้ใหญ่จุ่นนะ ฉันรักแก้ม ฉันอยาก
แต่งงานกับแก้ม"
"ไม่!ฃ เอ็งเลิกพูดเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้ซะที เอ็งจะไม่มีวันได้แต่งงานกับนังแก้ม"
เข็มกระชากคอเสื้อยอด แล้วตะคอกใส่หน้า
"เอ็งมันโง่ ถูกหลอกให้รักจนโงหัวไม่ขึ้น ยัยแก้มมารยากับเอ็ง มันไม่ได้รักเอ็งเลย เอ็งกำลังโดนพวกบ้านโน้นมันปั่นหัว เหมือนกับที่ข้าโดน"
"ไม่จริง พ่อเข้าใจผิดไปเอง แก้มกับฉันรักกันมาก ฉันตามตื้อและจีบแก้มฝ่ายเดียวจนแก้มยอมใจอ่อน แล้วถึงพ่อจะไม่ให้ฉันแต่ง พ่อก็ห้ามฉันไม่ได้ ฉันกับแก้มต้องแต่งงานกันเท่านั้น"
"แล้วถ้าหนูแก้มท้องขึ้นมาจริงๆ ล่ะ ยอดมันต้องเป็นพ่อคนนะ ครอบครัวเราจะไม่รับผิดชอบไม่ได้นะพี่"
เข็มประกาศเสียงดังฟังชัด
"ถ้ามันท้อง ก็รอให้คลอดมาก่อน ฉันจะเจียดเงินส่งเสียเลี้ยงดูให้ ส่วนเรื่องอยู่กินกัน เอ็งเลิกฝัน แล้วก็เลิกพูดเรื่องนี้กับข้าอีก"
"พ่อ แต่ว่า…"
เข็มโมโห ชี้หน้า
"ไม่มีแต่ แล้วต่อไปนี้เอ็งกับนังแก้มต้องเลิกข้องเกี่ยวกัน ห้ามเจอหน้ากัน แล้วถ้าเอ็งขัดคำสั่งของข้า เอ็งก็อย่าเรียกข้าว่าพ่อ"
ยอดอึ้ง
"พ่อ"
"ถ้ายังคิดว่าข้าเป็นพ่อก็ต้องเชื่อและทำตามที่ข้าสั่งเท่านั้น"
ยอดอึ้งไม่กล้าเถียงพ่อ เข็มเดินออกไปโดยไม่สนใจยอดอีก
ระเบียบมองยอดอย่างเป็นห่วง เข้าลูบหัว โอบกอดด้วยความเป็นห่วงและเข้าใจในความรู้สึก"อยากเพิ่งทำอะไรวู่วามนะลูก ตอนนี้พ่อแกร้อนยิ่งกว่าไฟนรก เอาน้ำทั้งคลองมาดับก็ไม่ได้หรอก ตอนนี้ทำตามที่พ่อบอกก่อน เดี๋ยวแม่จะไปพูดกับพ่อเอง"
ระเบียบเดินตามเข็มออกไป ยอดมองตามด้วยสีหน้ากังวลใจ
ข้างฝ่ายบ้านจุ่น หงส์เดือดดาลแทนแก้มบุ๋ม ปุยฝ้ายกับหงส์มองจุ่นด้วยสายตาตำหนิ
หงส์เอาหนังสือพิมพ์ตีจุ่นอย่างไม่ชอบใจไปหลายที แก้มบุ๋มนั่งหน้าเศร้า
"ทำไมเป็นคนอย่างนี้ นี่แหนะ ต้องตีให้สติกลับคืน พ่อไปทำแบบนั้นกับลูกทำไม งานก็จัดออกยิ่งใหญ่ รู้กันทั้งตำบล ยังจะยกเลิกงานเสียดื้อๆ"
"พ่อไม่คิดถึงหน้าพี่แก้มเลย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น"
จุ่นบอก
"พี่ทำถูกแล้ว ยกเลิกตอนนี้ ดีกว่าแต่งกันไปแล้วหย่า ไอ้ยอดมันเป็นคนไม่ดีเหมือนพ่อของมัน ไม่ต้องเสียดายคนอย่างมันหรอก"
แก้มบุ๋มบอกกับจุ่นอย่างจริงจัง…
"ยอดเค้าก็แสดงให้พ่อเห็นแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเค้าจริงใจกับแก้มจริงๆ แล้วทำไมพ่อไม่เชื่อใจเค้า เราทำผิดอะไร ทำไมพวกพ่อถึงทำลายความสุขของเราด้วย พวกพ่อปรับความเข้าใจกันเถอะนะ คิดว่าเห็นแก่แก้มเถอะ"
"พ่อให้โอกาสและให้อภัยไอ้เข็มแล้ว เพราะพ่อเห็นแก่ความรักของแก้มกับไอ้ยอด แล้วดูสิ่งที่มันทำกับพ่อ มันใส่ร้ายพ่อ กล่าวหาว่าพ่อเป็นคนชั่วคนเลวปั่นหัวมัน พ่อบอกเลยนะ พ่อจะไม่ยอมให้ตำบลสามัคคีมีคนเลวๆ อย่างมันเป็นกำนันเด็ดขาด"
จุ่นระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างอัดอั้น
"พ่อทำไม่ถูก เรื่องของพ่อมันไม่เกี่ยวกับความรักของพี่แก้มเลย ให้พวกพี่เค้าแต่งงานกันไปเถอะนะ"
"ใช่ เด็กมันรักกัน จะไปยุ่งไปขัดขวางทำไม พ่อ หาทางให้ยอดกับแก้มกลับมาแต่งงานกันเถอะนะ"
จุ่นหัวเสียที่ไม่มีใครเชื่อฟังเขา ลุกขึ้นประกาศอย่างโมโห
"ไม่ พี่จะไม่มีวันเป็นทองแผ่นเดียวกับไอ้คนนิสัยเสียอย่างไอ้เข็มมัน"
"พี่ลืมไปแล้วหรือว่าแก้มกับยอดเค้าเป็นของกันแล้ว ถ้าแก้มพลาดท้องขึ้นมาล่ะ เด็กทุกคนอยากเกิดมามีพ่อมีแม่ มีครอบครัวที่อบอุ่นนะพี่"
"หลานคนเดียวข้าเลี้ยงเองได้ ยังไงข้าก็ไม่นับญาติกับพวกมัน ... พ่อรักเอ็งนะแก้ม อะไรที่ทำให้ลูกมีความสุข พ่อก็ทำให้ทุกอย่าง แต่เอ็งก็เห็นอยู่ว่ามันเป็นคนขอยกเลิกงานแต่งเอง พ่อจะไม่มีวันง้อมันเด็ดขาด แล้วอย่าเสียเวลามาคุยเรื่องนี้อีก จบแค่นี้"
จุ่นเดินออกไปอย่างหัวเสีย แก้มบุ๋มเสียใจมาก
ปุยฝ้ายกับหงส์ก็ได้แต่มองแก้มบุ๋มด้วยความสงสาร
บ้านเข็มกลางคืน เงียบๆ
เข็มนั่งมองวิวด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า ระเบียบเดินเข้ามานั่งข้างจุ่เข็ม พลางนั่งขวางทางวิว
"พี่เข็ม พี่น่าจะทำเพื่อความสุขของลูกซักครั้งนะ"
เข็มไม่สนใจลุกขึ้นไปนั่งที่อื่น ระเบียบก็ตามไปนั่งขวางไว้เหมือนเดิม
"ฉันรู้ว่าตอนนี้พี่กำลังร้อน แต่ถ้าพี่ใจเย็นแล้ว ฉันอยากให้พี่เห็นแก่ลูกให้มากกว่านี้ ไปปรับความเข้าใจกับผู้ใหญ่จุ่นเถอะ แล้วเมื่อทุกอย่างคลี่คลาย เราจะได้จัดงานแต่งให้ยอดกับแก้มบุ๋มอีกครั้งไง"
"เสียใจด้วย ไม่มีทางที่ความสัมพันธ์ของพี่กับมันจะต่อกันติดอีก"
ระเบียบจับมือเข็ม
"ถ้าพี่รักฉัน… ทำเพื่อฉันนะพี่" ระเบียบน้ำตาคลอ "ฉันทรมานที่เห็นไอ้ยอดมันทุกข์"
"ถ้าแม่เบียบรักพี่ อย่าคุยกับพี่เรื่องนี้อีก"
"แต่ฉัน"
เข็มเดินหนีออกไป ระเบียบได้แต่ถอนหายใจ สีหน้าเครียด เพราะคงทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว
ยอดนอนก่ายหน้าผาก เห็นหมอนกอดวางอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าทุกข์ใจ
"ที่จริง...คืนนี้แก้มต้องนอนอยู่เคียงข้างเรา ไม่ใช่นอนเหงาๆ คนเดียวแบบนี้"
ยอดนอนพลิกตัวไปมาแล้วก็ลุกขึ้นนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง
"ต้องไม่เป็นแบบนี้"
ยอดเอาหมอนข้างมาวางแล้วเอาผ้าห่มคลุม จัดเป็นตัวคนนอน
ยอดค่อยๆเปิดประตูห้อนนอน มองซ้ายขวาว่าไม่มีใครก็รีบเดินไปออกไป
แก้มบุ๋มนั่งเศร้าอยู่บนเตียง ปุยฝ้ายนั่งมองสงสารจับใจ
"ทำไมความรักของพี่มันถึงต้องมีอุปสรรคมากมายขนาดนี้ ทำไมเพื่อความสุขของพี่พ่อถึงไม่เห็นใจพี่บ้าง"
ปุยฝ้ายจับมือแก้มบุ๋มด้วยความเป็นห่วง
"เดี๋ยวพอพ่อใจเย็นลง พ่ออาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะพี่"
"คงยากแล้วล่ะฝ้าย ต่อไปพี่ก็คงไม่ได้เจอยอดอีกแล้ว พ่อต้องทำทุกวิถีทางไม่ให้พี่เจอกับยอดอีก"
แก้มบุ๋มถอนใจเครียดๆ
"แต่ก่อนที่พ่อจะสร้างกรงขังพี่ไม่ให้เจอยอด พี่รีบหาทางเจอเค้าก่อนดีกว่า เวลาแห่งความสุขเหลือไม่มากแล้ว"
ปุยฝ้ายมองแก้มบุ๋มอย่างเป็นกำลังใจ
มีเสียงดังที่หน้าต่าง เหมือนมีใครปาอะไร
"อะไรน่ะ"
ปุยฝ้ายลุกไปเปิดหน้าต่างดูว่ามีอะไร หินลอยมาโดนหัวของปุยฝ้าย เต็มๆ
"โอ้ย" ปุยฝ้ายเอามือกุมหัวเจ็บ
แก้มบุ๋มตกใจรีบลุกขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น มองออกไปเห็นยอดยืนอยู่
"ยอด"
ยอดยืนโบกมือยิ้มให้แก้มบุ๋ม
แก้มบุ๋มมองรอบๆว่ามีใครเห็นรึเปล่า
แก้มบุ๋มเดินมายังมุมมืดของบ้านมองหายอด พลันยอดโผล่เข้ามากอดแก้มบุ๋มจากข้างหลัง แก้มบุ๋มเมื่อรู้ว่าเป็นยอดก็รู้สึกสุขใจ
"ถ้าผมไม่ได้เจอหน้าแก้มอีกแค่นาทีเดียว ผมต้องขาดใจตายแน่ๆ"
"ยอด เราจะไม่มีวันได้รักกันอีกแล้วใช่ไหม"
ยอดถอนกอด แล้วจับแก้มมามองหน้าอย่างรักใคร่
"แก้ม… ยอดเคยสัญญาไว้ว่า ยอดจะทำทุกอย่างให้เราได้รักกัน และยอดไม่มีวันผิดคำสัญญา… เราจะต้องได้แต่งงานกัน แก้มไม่ต้องกลัวนะครับ"
แก้มบุ๋มเมื่อคิดถึงเรื่องแต่งงานก็มีสีหน้าสลดลง
"แก้มกลัวว่ามันจะไม่มีทางเป็นไปได้"
"มันต้องเป็นไปได้สิแก้ม ขนาดตอนแรกที่ยอดแอบรักแก้ม ถึงจะมีแต่คนบอกว่าเรื่องของเราเป็นไปไม่ได้ แม้แต่แก้มเองก็ตาม แต่ยอดก็ไม่เคยถอย ยอดพยายามชนะใจแก้ม แล้วยอดก็ทำสำเร็จ"
ยอดจับมือให้คำมั่น
"ยอดไม่ยอมให้ใครแยกความรักของเราได้ แก้มคือสิ่งที่มีค่าและมีความหมายที่สุดในชีวิตยอด ยอดจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าความรักของเรายิ่งใหญ่เกินกว่าที่ใครจะทำลายลงได้ แต่ตอนนี้เราต้องอดทนก่อน อย่ายอมแพ้ เราต้องมีความหวัง และยอดจะทำให้หวังของเราเป็นความจริง"
"แก้มจะไม่ยอมแพ้ จะไม่ถอดใจ ยอดก็เหมือนกันนะ"
"ถึงอุปสรรคความรักของเราจะยากเย็นแสนเข็ญ ต้องยากลำบากแทบตายขนาดไหน ยอดสาบานว่าเราจะได้กลับมารักและแต่งงานกัน ยอดสาบาน"
ยอดกับแก้มบุ๋มโผกอดกันอย่างรักใคร่ ถึงทั้งสองกอดกัน พลางคิดว่าเส้นทางข้างหน้าช่างยากเย็นแสนเข็น และยากเหลือเกินที่จะผ่านพ้นไปได้
สายตาของยอดมุ่งมั่นจะหาหนทางทำให้รักของเขาและเธอเป็นความจริงให้ได้
เช้าวันใหม่ ภายในห้องนอน ยอดกำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม โผล่หน้าคุยโทรศัพท์เหมือนไม่ต้องการให้ใครรู้
"ตื่นเช้ามาแล้วได้ยินเสียงคนที่เรารัก มีความสุขอย่างนี้นี่เอง แต่ถ้าเราได้แต่งงานกันตั้งแต่เมื่อวาน ยอดคงจะมีความสุขกว่านี้อีก เพราะตื่นมายอดจะได้เห็นหน้าแก้มเป็นคนแรกทุกวัน"
แก้มบุ๋มที่แอบคุยโทรศัพท์กับยอดอยู่ในมุมลับตา พลางมองสอดส่องกลัวคนมาเห็น แต่ก็ยิ้มสุขใจที่ได้คุยกับยอด
"เหรอ"
"แค่ได้ยินเสียงมันไม่พอจริงๆนะ วันนี้เราหาทางมาเจอกันอีกได้มั้ย"
"ก็...วันนี้แก้มจะไปตลาดกับฝ้าย"
ยอดกระเด้งตัวนั่งด้วยสีหน้าสว่างไสวมีความสุข
"โอเคครับ แล้วยอดจะพาแก้มไปที่ๆ ใครก็ตามหาเราไม่เจอ เราจะวางแผนกันว่าจะทำยังไง พ่อของเราจะยอมรับความรักของเรา และกลับมารักกันแบบเดิม แล้วเจอกันนะ ที่รักของยอด"
ยอดวางโทรศัพท์ด้วยสีหน้ามีความหวังสุดๆ ว่าจะได้เจอแก้มบุ๋ม ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน พลางหอมหมอนเพราะคิดว่าเป็นแก้มบุ๋มด้วยความดีใจ
"อยากเจอเร็วๆ จัง ถ้าเจอจะหอมให้ชื่นใจเลยคอยดู"
แก้มบุ๋มถือมือถือเข้ามาที่ชานบ้านด้วยสีหน้ายิ้มมีความสุข
พลันจุ่นและสนองปรากฏตัวมองแก้มบุ๋มด้วยสีหน้าสงสัย แก้มบุ๋มมองจุ่นด้วยสีหน้าตกใจพลางกระชับมือที่ถือมือถือแน่น จุ่นเห็นก็สงสัยหนักกว่าเดิม
จุ่นดึงมือถือแก้มบุ๋มมาเช็คข้อมูลการโทร
แก้มบุ๋มพยายามจะแย่งกลับคืน
"พ่อ เอาคืนมา ทำแบบนี้มันเกินไปแล้ว"
"พ่อเป็นพ่อ พ่อมีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น นี่แอบติดต่อกับไอ้ยอดใช่มั้ย ไอ้หนอง เช็คดูให้ละเอียด"
"จ้ะพ่อผู้ใหญ่" สนองเช็คดูรายชื่อโทรเข้า-ออก "แก้มไม่ได้คุยกับยอด เลยจ้ะ ไม่มีทั้งโทร ไม่มีทั้งไลน์ แมสเซจก็ไม่มี แชทก็ไม่มีเลยจ้ะ"
แก้มบุ๋มหยิบมือถือคืนจากสนอง พลางมองจุ่นด้วยสีหน้าขุ่นมัว
แก้มบุ๋มแกล้งเศร้าให้จุ่นรู้สึกผิด
"ทำไมพ่อไม่เชื่อใจแก้มเลย ถึงแก้มจะทรมานขนาดไหน ที่ไม่ได้คุยไม่ได้เจอกับยอด แต่แก้มก็ไม่กล้าขัดใจพ่อหรอก ถ้าพ่อไม่เชื่อใจแก้ม พ่อก็ยึดไว้เลยแล้วกัน" แก้มบุ๋มทำท่ายื่นมือถือให้ "หรือว่าสร้างกรงมาขังแก้มไว้ก็ได้ เอาเลยค่ะพ่อ เอาไปสิ"
แก้มบุ๋มยื่นมือถือให้จุ่น คิดว่าจุ่นจะไม่เอาไป แต่จุ่นกลับยึดโทรศัพท์แก้มจริงๆ!
แก้มบุ๋มอึ้ง
"พ่อ"
จุ่นยึดมือถือแก้มบุ๋ม สีหน้าเข้ม
"พ่อไว้ใจลูก แต่พ่อไม่ไว้ใจไอ้ยอดมัน และตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพ่อจะเป็นคนรับงานของคณะเราเอง ส่วนแก้มก็ไม่จำเป็นต้องใช้มือถือเครื่องนี้อีก"
แก้มบุ๋มได้แต่อึ้งทำอะไรไม่ถูก จุ่นและสนองเดินออกไปพร้อมด้วยมือถือของแก้มบุ๋ม
แก้มบุ๋มมองตามจุ่น สีหน้าเครียดๆ
"ดีที่ลบข้อมูลที่คุยกันไปแล้ว แต่เราจะติดต่อยอดได้ยังไงล่ะ"
ต่อมา ภายในบริเวณซ้อมดนตรี เข็มยืนมองลูกน้องในคณะด้วยสีหน้าจริงจัง ระเบียบกับก้องเกียรติยืนมองเข็มด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
บรรดาลูกวงยืนสีหน้าเครียดเพราะเข็มประกาศเสียงดังฟังชัด
"ฉันขอสั่งให้ทุกคนช่วยกันเป็นหูเป็นตา ห้ามให้ไอ้ยอดเจอกับแก้มบุ๋มอย่างเด็ดขาด จงจำไว้ว่าอย่าใจอ่อน เหมือนกับที่ข้าเคยใจอ่อนให้ไอ้จุ่นมาแล้ว"
ทุกคนแสดงสีหน้าไม่สบายใจและสงสารแก้มบุ๋มกับยอด ยกเว้นเบี้ยที่เชื่อฟังเข็มทุกอย่าง
เบี้ยบอก "ข้ารู้ว่าพวกเอ็งสงสารยอด ข้าก็สงสารและเห็นใจมาก แต่ข้าสงสารพ่อผู้ใหญ่มากกว่า"
ลูกน้ำบอก
"แต่ฉันว่ายอดน่าสงสารกว่านะ เกือบจะได้แต่งงานกันอยู่แล้ว ความฝันพังทลายซะงั้น"
นัตตี้บอก
"ป่านนี้นอนร้องไห้น้ำตาท่วมห้องแล้วมั้ง โถๆๆๆ น่าสงส๊าร น่าสงสาร"
เคนบอก
"พ่อผู้ใหญ่ครับ ยอดมันรักแก้มมาก ผมทนเห็นเพื่อนของผมทุกข์ใจไม่ได้ คนที่เคยเกลียดกันแต่ตอนนี้กลับรักกันอย่างสุดหัวใจ อย่าทำร้ายหัวใจมันมากไปกว่านี้เลยครับ"
"พวกเอ็งจะขัดใจพ่อผู้ใหญ่ทำไมวะ ทำตามคำสั่งก็พอ" เบี้ยบอก
ก้องเกียรติบอก
"ไอ้เบี้ย เอ็งก็เอาแต่เลียพ่อผู้ใหญ่อยู่ได้ ข้ากับทุกคนไม่อยากให้เรื่องมันเลวร้ายมากไปกว่านี้ ... ลำพังไม่ให้ยอดแต่งงานมันก็เสียใจแทบตาย แต่นี่ไปกีดกันไม่ให้มันเจอหน้าคนรัก ฉันว่ามันโคตรโหดร้ายเลยนะผู้ใหญ่"
ระเบียบบอก
"พี่จ๋า อย่าได้ชื่อว่าเป็นผู้ใหญ่เห็นแก่ตัว เอาความแค้นของรุ่นพ่อมาทำร้ายความรักของลูกเลยนะ"
ก้องเกียรติบอก
"พ่อผู้ใหญ่ทบทวนเรื่องนี้ใหม่เถอะนะ"
ทุกคนยกเว้นเบี้ย "นะจ๊ะ"
เข็มโมโห
"ฟังข้าให้ดี ถ้าพวกเอ็งยังรักและนับถือข้า และอยากอยู่กับข้า ก็ต้องทำตามที่ข้าสั่งเท่านั้น ไม่มีใครรักไอ้ยอดเท่าข้า แต่สิ่งที่ไอ้ยอดทำมันก็ฆ่าผู้ใหญ่เข็มคนนี้ให้ตายทั้งเป็นเหมือนกัน!!! พวกเอ็งมีหน้าที่ขัดขวางความรักของไอ้ยอด แล้วถ้าไม่เชื่อฟังกันก็ออกไปจากคณะข้าไปได้เลย"
เข็มเดินปึงปังออกไป ตามด้วยเบี้ยที่มองทุกคนด้วยสายตาที่ตำหนิ
ระเบียบและทุกคนที่เหลือมองตามเข็ม ถอนใจออกมาอย่างแสนอึดอัด
หงส์กำลังต่อว่าจุ่น แต่จุ่นไม่ทุกข์ร้อนนั่งหน้านิ่งกินกาแฟอย่างสบายใจ
"ลูกมันเสียใจจะขาดใจตายยังมีอารมณ์มาจิบกาแฟอีก เห็นแล้วรมณ์เสีย!"
"อ้าว พี่ผิดอะไร มาหงุดหงิดใส่พี่ทำไม"
"ถามมาได้ว่าผิดอะไร การที่พี่ทำร้ายหัวใจลูก พี่ทำถูกแล้วใช่มั้ย"
"ทำถูกแล้ว มันต้องตัดไฟแต่ต้นลม ไอ้เข็มมันไม่คู่ควรได้แก้มบุ๋มเป็นลูกสะใภ้"
พลันแก้มบุ๋มเดินเข้ามาพร้อมกับปุยฝ้ายที่ถือตะกร้า จุ่นเห็นก็มองอย่างสงสัย
"ฝ้ายกับพี่แก้มจะไปจ่ายตลาดแล้วจะรีบกลับมานะจ๊ะ"
"แล้วรายการที่แม่จดให้ก็อย่าลืมเอาไปด้วยล่ะ"
"เตรียมไว้แล้วค่ะแม่ แก้มไปก่อนนะคะ"
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายกำลังเดินออกไปด้วยสีหน้าโล่งอก
"เดี๋ยวก่อน เป็นผู้หญิงไปกันสองคนมันอันตราย เดี๋ยวพ่อไปด้วย"
ปุยฝ้ายตกใจ
"อันตรายอะไรพ่อ ฉันกับพี่แก้มไปกันแค่สองคนออกบ่อย"
"พ่อกลัวไอ้ยอดมันจะดักฉุดแก้มน่ะสิ ตอนนี้มันคงคลั่งอยู่ ถ้ามันแอบมาพาลูกของพ่อไปทำมิดีมิร้าย พ่อจะได้ไล่มันไปไกลๆ"
"ยอดไม่ใช่คนอย่างนั้น เค้าเป็นคนที่แก้มรักและไว้ใจที่สุด ยอดไม่ทำร้ายแก้มหรอกค่ะ"
จุ่นเดินเข้าไปหาแก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายแล้วคว้ามือทั้งสองอย่างไม่ยอมแพ้
"ถ้าแก้มไปไหน พ่อก็จะไปดูแลด้วย... ไม่มีข้อยกเว้น"
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายได้แต่จำยอมให้จุ่นไปด้วย หงส์มองตามแก้มบุ๋มอย่างสงสาร
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 8 (ต่อ)
ยอดกำลังจะเดินออกจากบ้าน พลางมองสอดส่องไปมากลัวคนเห็น เมื่อไม่เห็นใคร ยอดก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก
"พ่อออกไปข้างนอก แม่ก็อยู่ในครัว ทางโล่งแล้ว"
พลันเคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ ออกมายืนขวางทางยอดไว้
ไม่ว่ายอดจะไปทางซ้ายหรือขวาพวกเคนก็ยืนขวางไว้ จนยอดหงุดหงิด ก้องเกียรติได้แต่ยืนดูห่างๆ ด้วยสีหน้าเห็นใจ
"ทำอะไรของพวกเอ็ง หลีกๆ ข้าจะไปธุระ"
"ขอโทษด้วยเพื่อน ต่อให้ออกไปช่วยรัฐบาลร่างรัฐธรรมนูญ ข้าก็ให้เอ็งไปไม่ได้!" เคนว่า
"ธุระของเอ็งมีอย่างเดี๋ยวคือไปหาแก้มบุ๋ม ใช่ไหมไอ้ยอด" หนึ่งบอก
"พวกเอ็งถอยไป อย่าทำให้ข้าเสียเวลา"
ยอดนึกว่าเพื่อนๆ แกล้งเล่น ยอดจะเดินออกไปแต่พวกเคนก็ยังกันไว้เหมือนเดิม ยอดรู้ตัวว่าเพื่อนเอาจริง
"เฮ้ย นี่ห้ามกันจริงๆ เหรอ ไหนพวกเอ็งบอกว่าเพื่อนต้องช่วยเหลือกัน"
หนึ่งบอก "พวกข้ายังรัก ยังหวังดีกับเอ็งเสมอ"
"แต่ข้าก็มีพ่อ แม่ที่ต้องดูแล ถ้าพ่อผู้ใหญ่ไล่ข้าออกจากคณะ ครอบครัวข้าจะอยู่ยังไง ไอ้ยอดเห็นใจพวกข้าเถอะ" เคนบอก
ลูกน้ำบอก "พวกเราต้องทำตามคำสั่งพ่อผู้ใหญ่อย่างไม่มีทางเลือกจริงๆ"
ยอดบอกกับก้องเกียรติ
"น้าช่วยผมด้วยสิครับ"
"ขอโทษนะยอด ที่น้าช่วยเหลืออะไรเอ็งไม่ได้เลย"
ยอดแกล้งยอมแพ้เพราะมีแต่คนต้องทำตามคำสั่งเข็ม จับตัวยอดไว้
ยอดยอมแพ้ ได้แต่ถอนใจอย่างเศร้าๆ
ยอดสีหน้าเศร้าที่ทุกคนกีดกันความรัก กดโทรศัพท์โทร. หาแก้มบุ๋ม…
พลันเสียงโทรศัพท์ของแก้มบุ๋มที่อยู่กับจุ่นดังขึ้น ขณะเดินตลาด
จุ่นมองหน้าหน้าจอ เบอร์ที่ปรากฏไม่ได้เมมชื่อไว้
"คงมีคนโทรมาติดต่องาน เดี๋ยวแก้มคุยเองจ้ะ"
"อย่ายุ่ง!"
จุ่นไม่ให้ กดรับสายทันที
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้ายสีหน้าเครียดมาก พ่อต้องรู้ความลับแน่ๆ
ยอดมองซ้ายมองขวา กลัวใครจะมาเห็นว่าเขาแอบคุยกับแก้มบุ๋ม
"แก้มจ๋า ยอดโดนกีดกัน ยอดออกไปไม่ได้เลย ยอดคิดถึงแก้มใจจะขาดแล้ว"
จุ่นฟังเสียงของยอดแล้วโมโหปรี๊ดขึ้นมา แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ถอนใจอย่างเครียด
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้ายโพล่ง "พัง"
จุ่นโมโหด่าสวนออกไปทันทีอย่างเสียงดังและโกรธมาก
"ไอ้ยอด ต่อไปนี้เอ็งห้ามโทรมาหาแก้มบุ๋ม ห้ามลักลอบเจอกัน ถ้าข้าจับได้เมื่อไหร่ เอ็งจองศาลาวัดไว้ได้เลย จำใส่กะโหลกของเอ็งไว้ว่า ข้าไม่ยกลูกสาวให้เอ็ง! จนกว่าเอ็งจะพาไอ้เข็มมากราบเท้าข้า เข้าใจมั้ย!"
จุ่นยืนยันเสียงดังชัดเจน!แล้วกดวางสายไป
ปุยฝ้ายมองหน้าแก้มบุ๋มที่รู้สึกว่าจะได้เจอยอดคงยากขึ้นอีก
ยอดหน้าจ๋อย วางสายไปอย่างใจหดหู่ ถอนใจ ทั้งเศร้าและเครียด
"ถ้าพ่อต้องไปกราบเท้าผู้ใหญ่จุ่น พ่อคงยอมตัดมือตัวเอง ทำยังไงเราถึงจะออกไปเจอกับแก้มได้"
ยอดสีหน้าเศร้า คิดถึงแก้มบุ๋มสุดหัวใจ
จุ่นวางสายยอดด้วยสีหน้าสะใจ แก้มบุ๋มได้ยินที่จุ่นพูดก็ได้แต่เสียใจ ปุยฝ้ายมองพี่สาวอย่างสงสาร ปุยฝ้ายโอบปลอบแก้มบุ๋มไว้
"คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องแอบนัดมาเจอกัน! สมน้ำหน้า ไอ้ยอดมันก็คงโดนที่บ้านมันกีดกันเหมือนกัน!"
"พ่อใจร้าย" ปุยฝ้ายบอก
"ใช่ แต่พ่อใจร้ายคนนี้ก็รักพี่สาวของเอ็งยิ่งกว่าชีวิตของพ่อ ไป จะซื้ออะไรก็รีบซื้อจะได้รีบกลับ"
จุ่นเดินนำออกไป
ปุยฝ้ายจับมือให้กำลังใจแก้มบุ๋ม
"ทุกอย่างต้องมีทางแก้ ฝ้ายเชื่อว่ายอดมันต้องหาทางออกได้แน่"
ชาวบ้านที่ได้ยินและรู้มาก่อนก็ต่างก็เห็นใจแก้มบุ๋ม แต่ชาวบ้านบางคนก็สงสัยด้วยสีหน้าอยากรู้ บ้างก็ซุบซิบอย่างสงสัย จุ่นถือโอกาสหันไปคุยกับพ่อค้าและชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาด้วยสีหน้าจริงจัง
ชาวบ้าน1บอก
"เอ้า ไม่แต่งงานกันแล้วหรอ ฉันนึกว่าดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กันไปแล้วซะอีก"
ชาวบ้าน2 บอก
"ก็เมื่อวานอยู่ๆ ฟ้าก็ผ่า กำนันก็ดันมาตาย แล้วผู้ใหญ่เข็มกับผู้ใหญ่จุ่นก็ทะเลาะกันขึ้นมาอีก งานก็เลยล่มไม่เป็นท่า"
"เมื่อทุกคนสงสัย ผมผู้ใหญ่จุ่น ก็จะไขข้อข้องใจให้พ่อแม่พี่น้องทุกคนฟังเอง ไอ้ยอดลูกผู้ใหญ่เข็มกับลูกของผมได้ยกเลิกงานแต่งแล้วแน่นอน"
"ห้ามยกเลิกนะครับ"
ท็อปเดินแหวกฝูงชนเข้ามายืนข้างๆ ปุยฝ้ายกับแก้มบุ๋ม
"คนสองคนที่เหมาะสมและรักกันขนาดนี้ ผู้ใหญ่จุ่นจะยกเลิกได้ไงครับ ไอ้ยอดเพื่อนผมหล่อแสนดีและมีเสน่ห์ที่สุด ไม่ว่าใครก็อยากได้เป็นเขย จริงใช่มั้ยพ่อแม่พี่น้อง ถ้าเห็นด้วย ขอเสียงหน่อย"
ชาวบ้านทุกคนต่างส่งเสียงเห็นด้วย ปุยฝ้ายมองท็อปด้วยสีหน้ารู้สึกดีขึ้นมา
"ใครจะอยากได้มันไปเป็นเขยก็เอาไป แต่ข้าไม่รับ ข้าได้ตัดสินใจแล้ว ไอ้ยอดและครอบครัวของมันไม่เหมาะสมที่จะเกี่ยวดองกับครองครัวที่ดีงามของข้า ขอให้พี่น้องทุกคนช่วยบอกต่อๆ ไปให้คนอื่นได้รับรู้ด้วย"
"แต่ยอดเพื่อนผม"
จุ่นชี้หน้า
"หยุดเลย! เรื่องคราวก่อนที่ท็อปโกหกลุง ลุงยังไม่ได้เอาเรื่องเลย นี่ถ้าไม่เห็นแก่นายอำเภอ เอ๊งโดนเตะตูดแตกไปแล้ว"
จุ่นเดินหนีออกไปจากตรงนั้น ปุยฝ้ายผลักให้แก้มบุ๋มไปอีกทาง
"ไปเร็วพี่แก้ม...ไปหายอดเลย"
แต่จุ่นเดินกลับมาพอดีจับมือแก้มบุ๋มไว้
"เสร็จแล้วก็กลับ"
"ยังไม่ได้ซื้อของเลยพ่อ"
"งั้นก็ไม่ต้องซื้อแล้ว...เดี๋ยวพ่อจะให้พวกเด็กมันมาซื้อของให้แม่แกเอง...ไปกลับ"
จุ่นลากแก้มบุ๋มไป ทุกคนหันไปมองแก้มบุ๋มอย่างเห็นใจสุดๆ ปุยฝ้ายหงุดหงิดจำใจเดินตาม ท๊อปมองถอนหายใจไม่รู้จะทำยังไง
ยอดนั่งกระวนกระวายที่มือถือของแก้มบุ๋มถูกจุ่นยึดไว้ แต่ในบ้านก็มีทั้งหงส์ ก้องเกียรติ นัตตี้ ลูกน้ำ ที่คอยเฝ้าอยู่ ยอดพยายามมองหน้าหงส์ให้แม่เห็นใจ แต่หงส์เองก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน ได้แต่ทำมือขอโทษขอโพย
ยอดเดินไปหน้าบ้านก็เห็นเคนเฝ้าอยู่ เคนมองยอดด้วยสีหน้าเอาจริง
ยอดแอบย่องเดินไปหลังบ้านก็เห็นจ็อบเฝ้าอยู่ ยอดคอกลับเข้าบ้านไป
ยอดจำใจเดินขึ้นชั้นสองไป
หนึ่งเดินตรวจตราบ้าน แล้วเมื่อหนึ่งเดินเลี้ยวผ่านมุมบ้านไป ตุบ!!!
เชือกที่ต่อด้วยผ้าปูที่นอน เสื้อ กางเกง หล่นลงมาจากหน้าต่างห้องยอดต่อเป็นบันไดลิง พลันยอดโผล่หน้าออกมาแล้วปืนลงมาจากห้อง ยอดยิ้มที่ออกมาจากบ้านได้สำเร็จ
"คิดว่าแค่นี้จะขวางไอ้ยอดคนนี้ได้เหรอ ยังไงวันนี้ก็ต้องเจอแก้มบุ๋มให้ได้ ผู้ใหญ่เข็มต้องแพ้ให้กับความรักและความจริงใจของเรา"
ยอดสีหน้ามุ่งมั่นสุดหัวใจ
องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี ปุยฝ้าย แก้มบุ๋มกำลังซ้อมลิเกกันอยู่ แก้มบุ๋มที่ต้องเป็นนางเอกเอาแต่ยืนเฉยๆ ด้วยความเศร้า จนทุกคนเล่นต่อไม่ได้
องอาจบอก "เลิกๆๆๆ ถ้าแก้มยังไม่พร้อมก็เลิกซ้อมก่อน"
"ถ้าแก้มไม่พร้อมเป็นนางเอก ให้หนูเป็นแทนนะ เยาว์เฟิร์มเลยว่า เยาว์เป็นนางเอกดีกว่าแก้มอีก นะๆ ให้เยาว์เป็นนะ" พะเยาว์ว่า
สมปดีถีบพะเยาว์
"มันใช่เวลามั้ย ทุกคนเครียดกันอยู่เนี่ย"
"ก็ฉันอยากสวยนี่นา"
ยิ่งใหญ่บอก "แก้ม… พวกเราเห็นใจนะ"
ชาติชายบอก
"พวกเราในเมื่อแก้มกำลังเศร้าอยู่ เรามาครึกครื้นม่วนซื่นกันหน่อย บรรยากาศจะได้คึกๆ คักๆ"
ทุกคนโพล่ง "ลุยโลด"
"อีสานจงเจริญ กรู๊"
แล้วชาติชายก็เป่าแคน ทุกคนเซิ้งกันสนุกสนาน ปุยฝ้ายพยายามให้แก้มบุ๋มสนุกกับทุกคน แต่แก้มบุ๋มไม่มีอารมณ์สนุกในตอนนี้
แล้วภาพที่ทุกคนไม่คาดคิดก็ปรากฏขึ้น
ยอดวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าทุกคน ด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า มองหาคนรักด้วยใจโหยหา
"แก้ม… ยอดรักษาสัญญาแล้ว วันนี้เราได้เจอกันแล้วนะ"
ยอดกับแก้มโผเข้าหากัน แต่ยังไม่ทันถึงตัวเสียงร้องของจุ่นก็ดังขึ้น
"หยุด!!! หยุดเดี๋ยวนี้!"
จุ่นเดินปรี่เข้ามาสนอ หงส์เดินตามติดเข้ามา!
ยอด แก้มบุ๋มชะงักกึก จุ่นกำลังโมโหจัด ถือไม้ตะพดเดินปรี่มาหายอด
"ลากตัวแก้มเข้ามาเดี๋ยวนี้ เร็วสิวะ"
พะเยาว์ สมปดีที่อยู่ใกล้ ดึงตัวแก้มบุ๋มเข้ามาให้ห่างจากยอด
"พี่จุ่น อย่าวู่วามนะพี่ ยอดมันคงคิดถึงแก้มจริงๆ"
"เอ็งไสหัวกลับไปเดี๋ยวนี้ไอ้ยอด" จุ่นบอก
จุ่นเอาไม้ตะพดชี้หน้า
"ถ้าเอ็งยังใช้ลมหายใจร่วมกับข้าอยู่ตรงนี้ เอ็งตาย"
"ตายเป็นตาย....ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น"
จุ่นเงื้อไม้ตะพดจะฟาด แต่ก็หยุดไว้
"เอ็งต้องการอะไร"
"ผมอยากแต่งงานกับแก้ม"
จุ่นโมโหเงื้อไม้ตะพดจะตียอด ทุกคนตกใจ แก้มบุ๋มเข้าไปเอาตัวขวางไว้
"พ่อ อย่านะ อย่าตียอด"
ยอดดันแก้มบุ๋มออกไป ไม่ยอมให้ผู้หญิงมาขวางแทนตัวเอง
"ไม่เป็นไรครับแก้ม... ผู้ใหญ่จะตีผมให้ตาย ผมก็จะไม่ไปไหน จนกว่าผู้ใหญ่จุ่นจะยอมให้เรารักกัน"
"ไอ้ยอด"
จุ่นเอาไม้ตะพดตียอดจนตัวงอ ยอดจุกแต่ก็ลุกขึ้นมาอีก
หงส์สงสาร "โธ่...พ่อยอด"
แก้มบุ๋มวิ่งเข้าไปหายอด
"ไอ้หนอง...จับยัยแก้มไว้"
สนองเข้ามาจับแก้มบุ๋มให้ถอยออกไป
"ให้ผมแต่งงานกับแก้มนะครับพ่อ"
"พ่อเหรอ"
จุ่นโมโหมากกว่าเดิม ตียอดอย่างหนักหลายครั้ง
แก้มบุ๋มร้องห้ามจะเข้าไปหา แต่ก็โดนสนองจับตัวไว้ เพื่อนๆ สงสารแก้มบุ๋มมากๆ
"พ่อ อย่า อย่าทำยอด พอได้แล้ว"
" ข้าไม่ใช่พ่อเอ็งไอ้ยอด อย่าทะลึ่งเรียกข้าว่าพ่อ"
ยอดพูดพร่ำไม่หยุด
"พ่อครับ…….เรารักกันเราจะแต่งงานกันครับพ่อ"
ยอดไม่ยอม จุ่นเลยตีจนยอดทรุดนั่งกับพื้น
จุ่นตีที่หลังยอดอย่างแรงหลายครั้ง พลันแก้มบุ๋มหลุดจากถูกสนองจับ วิ่งเข้ามาแล้ว เพื่อห้ามไม่ให้จุ่นตียอดได้อีก แต่สนองวิ่งตามออกมาจับแก้มบุ๋มไว้ทัน
แก้มบุ๋มร้องไห้เมื่อเห็นสภาพยอด หงส์ ปุยฝ้ายตามมามองแก้มบุ๋มกับยอดอย่างสงสาร
"หยุดเถอะพ่อ พ่อทำเกินไปแล้ว ยอด ยอดกลับไปก่อนเถอะนะ"
ยอดทั้งเจ็บและจุก
"ยอดไม่กลับ จนกว่าพ่อจุ่นจะยอมรับความรักของเรา"
จุ่นตียอดอีก ปุยฝ้าย หงส์ทนไม่ไว้ก็เข้าไปห้ามจุ่นด้วย ทั้งสองยื้อยุดเอาไม่ตะพดจากจุ่นได้สำเร็จ
"พี่จุ่นเลิกทรมานจิตใจลูกแก้มกับยอดมันได้แล้ว"
"พ่อจะฆ่าพี่ยอดให้ตายเลยหรือไง" ปุยฝ้ายถาม
"ใช่ ถ้ามันยังไม่กลับไป....มันตายแน่"
"ถ้างั้นพ่อก็ฆ่าฉันเลยจ้ะ เพราะยังไงฉันก็จะไม่มีวันยอมกลับไป"
แก้มบุ๋มน้ำตานองหน้า
จุ่นโมโหสุดขีด
" ไอ้หนอง ไปเอาปืนมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!!"
ทุกคนมองจุ่นอย่างตกใจ!!!
ครู่จ่อมา จุ่นรับปืนมาจากสนอง แล้วก็เล็งไปที่ยอด ยอดจ้องตาจุ่นอย่างไม่เกรงกลัว พะเยาว์ สมปดี ชาติชาย จับตัวแก้มบุ๋มไว้ ทุกคนอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด
หงส์เข้าไปพยายามห้ามจุ่น
"พ่อ อย่านะพ่อ อย่าให้ความโกรธเกลียดครอบงำใจเรา"
จุ่นไม่สน
"ไอ้ยอด ข้าจะถามเอ็งเป็นครั้งสุดท้าย เอ็งจะเลิกรักแก้มบุ๋มมั้ย"
"ลมหายใจสุดท้ายของฉันจะมีแต่แก้มบุ๋มคนเดียวเท่านั้น"
แก้มบุ๋มน้ำตาไหลตื้นตัน "ยอด"
"ดี ถ้างั้นก็ ตาย"
จุ่นจะยิงจริงๆ แต่แก้มบุ๋มสะบัดตัวหลุดจากสนอง สนองจะตามแต่พวกเพื่อนๆทำเป็นขวางสนองไว้
แก้มบุ๋มวิ่งเข้าไปขวางยอดไว้ จุ่นชะงักที่แก้มบุ๋มยอมเอาตัวบังกระสุนแทนยอด
"แก้ม ถอยเดี๋ยวนี้ แก้มรักมันถึงขั้นยอมตายแทนมันเลยเหรอ"
"ถ้าพ่อจะฆ่ายอด พ่อก็ต้องฆ่าลูกสาวตัวเองด้วย"
" ยัยแก้ม!"
ยอดดันตัวแก้มบุ๋มออกแล้วยอดก็ยืนประจันหน้ากับจุ่นอย่างกล้าหาญ
"ถ้าผมจะตาย ผมก็มีความสุขแล้วที่ได้ตายอยู่ข้างๆ คนที่ผมรัก"
ทั้งคู่ต่างไม่ยอม พยายามเอาตัวบังอีกฝ่ายไว้
"พ่อยิงยอดไม่ได้ ถ้าพ่อยิง พ่อต้องยิงแก้มก่อน"
แก้มบุ๋มก็ไม่ยอมเอาตัวบังยอด แต่ยอดก็ไม่ยอมเอาตัวบังแก้มบุ๋ม
"ไม่ครับพ่อยิงผมเลย"
แก้มบุ๋มกับยอดดันกันไปมา แย่งกันเป็นคนอยู่หน้า
จุ่นโกรธแต่ก็ทำอะไรยอดไม่ได้เพราะแก้มบุ๋ม จุ่นตะโกนห้าม
"เฮ้ยหยุด...หนองเอาตัวแก้ม เข้าบ้าน"
สนองไม่มา จุ่นสงสัยหันไปมองเห็นว่าไอ้พวกเด็กๆขวางสนองมาไม่ได้
"ใครขวาง...ก็ออกไปจากบ้านข้า"
ทุกคนได้ยินก็หยุดขวาง สนองแทรกตัวออกมาจากกลุ่ม เดินมาจับแก้มบุ๋มไว้
จุ่นหันไปมองยอดด้วยสีหน้าเกลียดชัง
"ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติหน้าเอ็งก็ไม่มีวันได้แต่งงานกับลูกข้า ข้าไม่อยากเห็นหน้ามันแล้ว ลากมันออกไปให้พ้นๆ บ้านข้าเดี๋ยวนี้ ไป! ไอ้หนองลากแก้มมา"
จุ่นพูดเดินนำไป สนองลากแก้มบุ๋มเข้าบ้าน จุ่นหันมองหงส์ หงส์จำใจเดินตามเข้าบ้านไปทั้งที่สงสารยอด
ยอดจะตามไป แต่เด็กๆเข้าไปจับไป
"ไอ้ยอดไว้วันหลังค่อยหาทางเจอกันใหม่แล้วกันนะ" องอาจบอก
ยอดตะโกนตามหลัง
"แก้ม อย่ายอมแพ้นะครับ อย่าหมดหวัง ยอดจะทำให้เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันให้ได้"
แก้มบุ๋มโดนจุ่นลากเข้าบ้าน แก้มบุ๋มน้ำตานองมองยอดอย่างสงสารจับใจ ทุกคนมองยอดอย่างสงสาร ทุกคนยอมรับในความรักจริงที่ยอดมีให้กับแก้มบุ๋ม
ยอดนอนคว่ำถอดเสื้อให้ระเบียบทายาให้ ทั้งหลังมีแต่รอยถูกตีเป็นแนวยาว
เข็มยืนมองยอดที่นอนเจ็บด้วยสีหน้าโมโห เบี้ยที่อยู่ข้างๆ ก็โมโหไม่ต่างกัน
"ผู้ใหญ่จุ่นนึกว่ายอดเป็นกลองรึไง ตีซะยับเลย แบบนี้ยอมไม่ได้ต้องเอาคืน ลุยเลยมั้ยผู้ใหญ่"
"ไม่ต้อง"
"อ้าว"
"ไอ้ลูกตัวดีมันอยากโง่ไปให้เขาซ้อมเอง เป็นไง อยากพิสูจน์ความรัก แล้วมีใครเห็นค่าของเอ็งมั้ย"
ระเบียบถาม
"พี่จะซ้ำเติมลูกทำไม แค่นี้มันก็ช้ำทั้งใจช้ำทั้งกายจะตายอยู่แล้ว"
เข็มมองยอดอย่างสมน้ำหน้า
"ข้าพร่ำบอกเอ็งตั้งหลายครั้งว่าคนบ้านนั้นไม่มีใครดี เอ็งจะดันทุรังไปถึงไหน เลิกทำให้ข้าอายซักทีเถอะ อ้อ แล้วไปปล่อยให้เค้าตีได้ไง เอ็งเป็นลูกข้า ถ้าใครมันทำเรา เราก็ต้องอาคืน หงอแบบนี้เสียชื่อข้าหมด"
"ผมทำร้ายว่าที่พ่อตาผมไม่ได้หรอก"
เข็มของขึ้นจะเตะยอด แต่เบี้ยกอดเข็มไว้
"ว่าที่พ่อตาเหรอ เตะซะทีดีมั้ย"
"ใจเย็นจ้ะใจเย็น คนล้มอย่าข้าม คนเจ็บอย่าซ้ำนะจ๊ะ" เบี้ยบอก
"พาพ่อผู้ใหญ่ออกไปก่อนไป"
เบี้ยพาเข็มออกไป เข็มบ่นอย่างหงุดหงิดๆ
"ยอดไม่ต้องพูดอะไรกับพ่อในตอนนี้หรอก พูดไปก็ไม่มีประโยชน์" ระเบียบทายาให้ "เจ็บ
มากมั้ยลูก"
ยอดกัดฟัน
"เจ็บกายไม่เท่าไหร่ แต่ใจที่มันแหลกสลายนี่สิแม่ เจ็บแทบขาดใจ"
ยอดสีหน้าเศร้า ระเบียบเห็นก็พยายามปลอบ
"แม่อยู่ข้างลูกนะยอด ลูกอดทนต่อไปให้ได้นะ แม่เชื่อว่าลูกจะต้องได้กลับมารักแก้มเหมือนเดิม แม่เชื่อ"
ยอดได้รับคำปลอบจากระเบียบ มีกำลังใจขึ้นมา
เช้าวันใหม่ นิกกับยองแอที่แต่งตัวมาอย่างดีเดินผ่านมุมรับแขกเพื่อจะออกไปข้างนอก นิกถือกุญแจรถด้วยสีหน้ามีความสุข ยองแอที่เดินตามมาด้วยก็มีสีหน้ายิ้มสดใสเหมือนกัน
สุชาติกับปิ๋มมองทั้งคู่ที่แต่งตัวดูดีด้วยสีหน้าแปลกใจ
"สองพี่น้องจะไปไหนกัน ลูกสาวป๊าแต่งสวยซะด้วย ไอ้ลูกชายก็หล่อ แม๊ มันหล่อได้ป๊าจริงๆ เว้ย"
นิกเห็นสุชาติก็หน้าตึงขึ้นมาทันที ด้วยความงอนพ่อสุดๆ
"เชอะ!!! โกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติ"
สุชาติรีบเข้าไปโอ๋นิก กอดนิกไว้
"โอ๋ๆๆๆ ยังไม่หายงอนป๊าอีกเหรอ ป๊าขอโทษ"
นิกจะร้องไห้
"ไม่ต้องเลย ป๊าตบนิก นิกเจ็บ นิกเสียใจ"
"แหมๆๆ ป๊าก็ต้องสร้างภาพกับชาวบ้าน นิกไปทำตัวเกเร ป๊าก็ต้องสั่งสอน"
"ถ้าป๊าตามใจนิก เห็นด้วยกับการกระทำของนิก ป๊าจะถูกนินทาจากชาวบ้าน
ชาวบ้านจะเกลียดป๊า" ป๋มบอก
"ถูก เราต้องอย่าให้พวกชาวบ้านหน้าโง่มันฉลาด อย่าให้มันมันรู้ทันเรา ป๊าขอโทษ
นะลูกนะ เอ่เอ๊ๆ"
"ก็ได้ๆ นิกไม่โกรธป๊าก็ได้… " นิกกอดสุชาติ "นิกเข้าใจป๊าแล้วครับ"
"แล้วสองพี่น้องจะออกไปไหนกันคะลูก"
ยองแอบอก "ยองแอจะไปหาพี่ยอดจ๊ะป๊า"
นิกบอก "ส่วนผมก็จะไปหาแก้มครับW
สุชาติไม่ชอบใจ
"มันจะดีเหรอลูก คราวที่แล้วเพิ่งไปก่อเรื่องป่วนงานเค้ามา แม่หงส์กับแม่ระเบียบ คงจะเคืองพวกลื๊อมาก"
"ช่างเค้าประไร ผมไปหาลูก ไม่ได้ไปหาแม่ซะหน่อย"
"ถ้าโอปป้านิกไปได้ ยองแอก็ไปหาพี่ยอดได้เหมือนกัน"
ปิ๋มมองนิกกับยองแออย่างสมเพช ที่ไม่รู้จักมีหัวคิด
"ลำพังไปกันสองคน เดี๋ยวก็ไปก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก แค่นี้ทุกคนก็มองเราสองคนไม่ดีไปแล้ว แต่ถ้าอยากไปกันมากล่ะก็ แม่มีวิธีทำให้ลูกได้คะแนนกลับคืนมา"
ปิ๋มยิ้มออกมาอย่างมีแผน ทุกคนมองอย่างสนใจ
นิกกับยองแอ วางพวงมาลัยลงที่ตักจุ่นกับหงส์ แล้วก้มลงกราบที่เท้าของหงส์และจุ่นอย่างนอบน้อมสุภาพ เรียบร้อยสุดๆ
หงส์ยังมองนิกกับยองแออย่างไม่ชอบใจนัก สุชาติเห็นก็ไม่สบายใจ
"อั๊วไม่สบายใจเป็นอย่างมาก ก็เลยพาลูกๆ มาขอขมาพวกลื๊อ"
"ฉันยกโทษให้ แต่ฉันจำจนวันตาย ที่ลูกชายและลูกสาวของเสี่ยมาขัดขวางวันแห่งความสุขของลูกสาวฉัน" หงส์บอก
"ไม่เอาน่าแม่ เรื่องมันก็แล้วไปแล้ว ... ผมไม่เอาความเด็กๆ หรอกครับ อย่างน้อยที่ทำไปก็เพราะความรัก และผมก็เห็นเด็กสองคนนี้มานาน ดูไปก็ไม่ใช่คนเกเรอะไร จะผิดพลั้งบ้างก็ให้เป็นบทเรียน" จุ่นบอก
นิกดูอ่อนน้อมสุภาพอ่อนโยนมากๆ
"เพราะผมรักแก้มบุ๋มมาก ผู้ใหญ่เองก็เห็น ตลอดเวลาผมตามตื้อตามจีบแก้มบุ๋มมานานแล้ว แต่ผมกลับต้องมาผิดหวัง เลยทำสิ่งที่ผิดและไม่ยั้งคิด ขอให้ผู้ใหญ่จุ่นกับแม่หงส์เมตตาเค้าด้วยเถอะครับ"
ยองแอยกกระเช้าผลไม้ให้
"รับกระเช้าแทนการสำนึกผิดด้วยนะคะ"
หงส์รับกระเช้า
" ของฝากไม่ได้ช่วยให้พวกเธอดูดีขึ้นในสายตาฉันหรอก แต่มันเป็นการกระทำต่างหากที่จะทำให้พวกเธอดีขึ้นได้"
หงส์ไม่อยากสนใจ ไม่อยากมองหน้านิกกับยองแออีก
นิกกับยองแอหน้าเสีย ปิ๋มส่งซิกให้ทั้งคู่รีบเข้าไปคุกเข่าขอโทษเลย ยองแอกับนิกทำตามทั้งสองทำสีหน้าแบบสำนึกผิดสุดๆ
"ผมจะพยายามพิสูจน์ตัวเองใหม่ ผู้ใหญ่จุ่นกับแม่หงส์จะไม่ผิดหวังแน่ครับ ถึงไม่ได้เป็นคู่รักกัน ขอแค่ให้ผมได้เป็นเพื่อนที่ดีกับแก้มก็พอแล้วครับ" นิกบอก
"ยกโทษให้พวกเราด้วยนะคะ"
เอาล่ะๆ ไม่ต้องขอโทษขอโพยอะไรกันหรอก เอาเป็นว่าฉันกับแม่หงส์ยกโทษให้ ถึงพ่อนิกจะไม่มาขัดขวาง ฉันก็ไม่ยอมให้ยอดกับแก้มได้แต่งงานกันอยู่ดี"
นิกกับยองแอทำตาปริบๆ อย่างน่าสงสาร
"อั๊วสัญญาว่าจะดูแลลูกให้ดี จะไม่ให้ก่อเรื่องวุ่นวายอีก"
"แก้มอยู่ไหนครับ ผมเสียใจมาก ผมอยากขอโทษแก้มด้วยตัวเอง"
"วันนี้คงไม่เหมาะหรอกจ๊ะ แก้มเองก็เพิ่งยกเลิกงานแต่งมาหมาดๆ แต่กลับมีผู้ชายมาหาถึงหัวกะไดบ้าน ถ้าคนอื่นเห็นจะเอาไปพูดเสียๆ หายๆ พ่อนิกคงเข้าใจนะ" หงส์บอก
นิกยิ้มรับอย่างเข้าใจ แต่ก็อดเสียดายไม่ได้
ปิ๋มกับสุชาติ ยิ้มอย่างโล่งอก ที่หงส์และจุ่นให้อภัยของของตน
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 8 (ต่อ)
นิกขับรถด้วยสีหน้าโล่งใจ ปิ๋มกับสุชาติก็โล่งอกไปด้วยเหมือนกัน
นิกบอกปิ๋ม
"ขอบคุณนะครับ คุณเป็นแม่เลี้ยงที่ดีจริงๆ เรื่องที่แนะนำมาทั้งให้เอาของฝากมาและวิธีโน้มน้าวใจผู้ใหญ่จุ่นกับแม่หงส์ที่คุณสอน มันได้ผลดีมาก"
"ป๊าเลือกแม่ให้พวกลื๊อไม่ผิดใช่มั้ย เราครอบครัวเดียวกันใครเดือดร้อนก็ต้องช่วยเหลือกัน"
"ใช่ค่ะ และตอนนี้ก็ถึงตายองแอบ้าง ขับรถไวๆ หน่อยพี่นิก ยองแออยากจะไปหาพี่ยอดจะแย่แล้ว"
นิกได้ยินชื่อยอดก็เบ้ปาก
"ผมไม่ลงไปด้วยนะ เดี๋ยวจะรอที่รถ เห็นหน้ามันแล้วอยากจะชกหน้าสักห้าหกที"
"ไม่ไปไม่ได้ เข็มเป็นคนที่พ่อต้องหลอกมันใช้งาน ถ้าลูกไม่มา เข็มมันจะเชื่อได้ไงว่าพวกเราสำนึกผิดจริง เอาน่ากัดฟันหน่อย"
นิกสีหน้าเซ็งสุดขีด
เข็มกับระเบียบนั่งหน้าเข้มมองยองแอกับนิกที่นั่งคุกเข่าสำนึกผิดอยู่ ข้างๆ ยองแอมีซีรีย์เกาหลีวางเป็นตั้ง
ปิ๋มกับสุชาติต่างมองนิกกับยองแออย่างเอาใจช่วย ยอดนั่งมองอย่างไม่ชอบใจ
"เด็กมันสำนึกผิดก็เลยให้ชั้นพามาขอโทษผู้ใหญ่"
อยู่ๆ ยองแอก็ร้องไห้โฮออกมา เข็ม ระเบียบ ยอดมองยองแออย่างแปลกใจ
"นั่นไงเห็นไม๊"
ยองแอสะอื้น
"ยองแอผิดไปแล้ว ผู้ใหญ่เข็มกับแม่เบียบอย่าโกรธยองแอเลยนะค่ะ"
แล้วยองแอก็เลื่อนกองซีรีย์เกาหลีมาตรงหน้าเข็มกับจุ่น
"ของรักของหวงที่ยองแอสะสมมาเกือบปี ยองแอไม่มีอะไรที่แสดงความบริสุทธิ์ได้เท่าการมอบสิ่งมีค่าที่สุดของยองแอ ยองแอของมอบให้เป็นการไถ่โทษค่ะ"
ยองแอร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกเมื่อให้ซีรีย์กับระเบียบไปแล้ว
ปิ๋มแอบยิ้มชอบใจในฝีมือการแสดงของยองแอ
"เพราะรักมากทำให้หลงผิด ผู้ใหญ่เข็มกับแม่ระเบียบก็ยกโทษให้เด็กมันเถอะนะ"
"เป็นความผิดของผมทั้งหมด ผมเป็นคนชวนน้องชักจูงน้อง จนน้องยอมทำตาม จะโทษก็โทษผมเถอะครับ"
"มันต้องเป็นความผิดของนายอยู่แล้ว ยองแอคงคิดแผนชั่วๆ ไม่ได้เก่งอย่างนาย คนที่ชอบใช้แต่กำลังมันก็มีแต่นายคนเดียว!"
เข็มมองยอดอย่างปรามๆ จนยอดไม่กล้าพูดอะไรอีก
"ผู้ใหญ่เข็มเป็นเพื่อนที่อั๊วเป็นห่วงและรักที่สุด อั๊วกับแม่ปิ๋มก็ไม่อยากให้เราผิดใจกัน อั๊วจะอบรมสั่งสองลูกๆ ทั้งสองคนไม่ให้พวกแกทำผิดอีก ขอให้ผู้ใหญ่เข็มและแม่เบียบนึกถึงมิตรภาพของเราบ้าง"
เข็มกับระเบียบเห็นก็เห็นใจอย่างมาก
"ฉันไม่ติดใจหรอก คนเราผิดพลาดกันได้ ... แต่คนบางคนผิดแล้วไม่ยอมรับผิด ไม่รู้จักให้อภัย ไม่รู้ว่าฉันทนอยู่กับคนคนนี้ได้ยังไง เชอะ"
ระเบียบสะบัดหน้างอน
"อ้าว มาว่ากันเองทำไมเนี่ยแม่!"
"ตกลงผู้ใหญ่เข็มให้อภัยยองแอใช่ไหมคะ"
"ฉันให้อภัย ที่จริงน่าจะมาห้ามขบวนแห่ขันหมากไวๆ กว่านี้ด้วยซ้ำ ถ้ารู้ว่าไอ้จุ่นมันคิดไม่ซื่อกับฉัน ฉันจะไม่มีวันยอมคืนดีกับมันแม้แต่นาทีเดียวเลย"
ยอดถอนใจออกมาอย่างเอือมๆ
สุชาติ ปิ๋ม ยองแอ นิก แอบยิ้มให้กันอย่างดีใจ
"นี่ก็จวนจะเที่ยงแล้ว ไหนๆ ก็อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ก็กินข้าวสานความสัมพันธ์กันนะครับเสี่ย"
ยอดลุกขึ้นอย่างไม่ชอบใจ
"ผมไม่หิวครับ...ขอตัวก่อนครับ"
ยองแอที่นั่งอยู่ข้างๆ ยอด รีบเข้าไปห้ามยอดไว้
เข็มกับระเบียบต่างรู้สึกไม่สบายใจกับการกระทำของยอด
"พี่ยอดอย่าเพิ่งไปซิคะ"
ปิ๋มสะกิดให้นิกทำตามแผน นิกยอม
"ฉันรู้ว่าฉันเคยทำไม่ดีกับยอดมาเยอะ แต่ตอนนี้ฉันรู้ตัวแล้ว นายจะไม่ยกโทษให้ฉันก็ได้ ถ้านายไม่สบายใจฉันจะเป็นคนไปเอง"
"ไม่ต้องพ่อนิก ไอ้ยอด ใจกว้างหน่อยสิวะ นิกก็รู้สึกผิดมากเกินพอแล้ว แถมยังมาขอโทษข้ากับแม่ของเอ็งถึงที่นี่ ยอด เอ็งให้อภัยนิกไปเถอะ"
"แล้วทำไมพ่อไมให้อภัยผู้ใหญ่จุ่นบ้างล่ะ" ยอดถาม
ยอดลุกเดินหนีไปเลย เข็มมองตามอย่างรู้สึกเสียหน้า
"ไอ้ยอด !!! นี่เอ็งว่าข้าเหรอวะ หนอย ปีกกล้าขาแข็งนักนะเอ็ง"
"อย่าไปว่าลูกมันเลย ลูกมันก็พูดถูก"
"อ้าวแม่!!"
ระเบียบมองค้อนเข็ม
ยองแอจะลุกตามยอดไป แต่ปิ๋มดึงไว้ แล้วรีบพูดแก้สถานการณ์
"ขอบคุณผู้ใหญ่เข็มกับแม่เบียบนะคะ ที่ให้อภัยยองแอกับนิก ชั้นกับเสี่ยขอสัญญาว่าจะดูแลไม่ให้เด็กๆทำตัวเกเรอีกนะจ๊ะ นึกว่าเด็กสองคนนี่เป็นเหมือนลูกผู้ใหญ่เถอะนะคะ"
"ได้สิ มีลูกสาวน่ารักๆ อย่างหนูยองแอ ดีกว่ามีลูกพูดไม่รู้ฟังอย่างไอ้ยอดตั้งเยอะ"
ยองแอยิ้มมีความสุข สุชาติกับปิ๋มมองภาพตรงหน้าอย่างสมใจ
ภายในห้องนอนของแก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มนั้นดูเศร้ามาก ปุยฝ้ายที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้เพียงแต่นั่งมองอย่างเห็นใจ
"ไม่รู้ว่ายอดเป็นยังไงบ้างโดนไปหนักขนาดนั้น... ไม่ว่าพี่จะขยับตัวไปทางไหน พ่อก็ตามพี่ตลอด"
"เข้มแข็งไว้นะพี่แก้ม ถ้าพี่อ่อนแอไม่เชื่อมั่นในความรักของพี่กับยอด ทุกอย่างมันก็เข้าทางพ่อพอดี อดทนนะ ฝ้ายจะเป็นกำลังให้พี่แก้มเอง"
ปุยฝ้ายจับมือพร้อมกับให้กำลังแก้มบุ๋ม
"ถ้ารู้ว่าเค้าเป็นยังไงก็ดีสิ"
ปุยฝ้ายเห็นใจแก้มบุ๋มสุดๆ ปุยฝ้ายครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีแผน
"ฝ้ายจะช่วยให้พี่แก้มเจอนายยอดเอง"
"พี่ออกไปได้แล้วจะไปเจอยอดได้ยังไง"
"ฝ้ายมีตัวช่วย!"
ปุยฝ้ายยิ้มแล้วหยิบมือถือออกมาพลางโทร. หาใครสักคน แก้มบุ๋มมองการกระทำของปุยฝ้ายอย่างสงสัย
"นายท็อป ฉันมีเรื่องให้นายช่วย"
เช้าวันใหม่
เข็มยืนคุยโทรศัพท์กับเคนด้วยสีหน้าจริงจัง เข็มยืนถือกระเช้าของขวัญอยู่ในมือ ข้างหน้าเป็นบ้านที่มีป้ายชื่อเขียนไว้ว่าบ้านของผู้ใหญ่บ้านหมู่4
" เรื่องที่ให้ช่วย คงไม่หนักหนาสำหรับเอ็งใช่มั้ย ไอ้เคน เอ็งกำชับเพื่อนๆ ด้วย อย่าปล่อยให้ไอ้ยอดหนีไปหาแก้มบุ๋มได้อีก แค่นี้แหละ ข้าต้องไปทำธุระต่อ"
เข็มวางสายเคนไป แล้วมองบ้านที่อยู่ข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น
"ไปไอ้เบี้ย ไปหาผู้ใหญ่อ่ำกัน"
"ผู้ใหญ่อ่ำแกก็ลงคัดเลือกกำนันเหมือนกัน แล้วแกจะช่วยลอบบี้ให้คนอื่นๆ ลงคะแนนให้ผู้ใหญ่เหรอจ๊ะ"
"ต้องช่วยสิวะ ผู้ใหญ่อ่ำรักข้ามาก เพราะข้าเคยช่วยแกหาเสียงมากก่อน แล้วตอนนี้แกแก่มากแล้ว แกน่าจะให้โอกาสคนหนุ่มอย่างข้า อ้อ แล้วอย่าให้ใครรู้เด็ดขาดว่าข้าแอบมาเกลี้ยกล่อมผู้ใหญ่อ่ำ ไม่งั้นข้าอาจจะโดนตัดสิทธิ์ได้"
"จ้ะ ไม่มีใครรู้แน่จ้ะ"
เข็มเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น ด้วยสีหน้ามุ่นมั่น เบี้ยเดินตามไป
หลังจากวางสายจากเข็ม เคนหันไปมองยอดด้วยสีหน้าเอาจริง ยอดนั่งเซ็งที่ต้องโดนคุมเข้มจาก เคน หนึ่ง จ็อบ ระเบียบที่นั่งถักไหมพรมอยู่ก็มองยอดด้วยสีหน้าเห็นใจ
เคนหันไปพูดกับ หนึ่ง จ็อบ ด้วยสีหน้ามุ่นมั่น
"ผู้ใหญ่โทร.มาสั่งให้จับตาดูเอ็งทุกฝีก้าว ไม่ว่าไปไหนก็ต้องตามเป็นเงาตามตัว อย่างให้คลาดสายตาเด็ดขาด"
เคน หนึ่ง จ๊อบ ต่างพยักหน้ารับคำสั่ง ทุกคนหันไปมองยอดเป็นตาเดียว
"มีข้าอยู่ด้วย พวกเอ็งไม่มีวันทำผิดพลาดเหมือนครั้งก่อนหรอก" เคนบอก
หนึ่ง จ็อบประชด "เหรอ!"
พลันท็อปเดินเข้ามา ทั้งสองมือของท็อปเต็มไปด้วยอาหารมากมาย ทุกคนหันไปดีใจที่ท็อปมา โดยเฉพาะยอดที่ดีใจมากกว่าเพื่อน
"โอ้โห ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยพ่อท็อป"
"ผมเห็นว่าช่วงนี้ยอดไม่ได้ไปไหน เลยถือโอกาสมาหา แต่ไม่รู้จะเอาอะไรมาฝาก เลยซื้อมาแทบทุกอย่างเลยครับแม่ระเบียบ"
"อยู่กับพวกนี้ฉันกระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลย มีนายมาก็ดีแล้ว มา ฉันช่วย"
ยอดเข้าไปช่วยท็อปถือถุงใช้อาหารก่อนใคร จนเคนมองยอดอย่างแปลกใจ
"ผมไปช่วยท็อปจัดใส่จานนะครับแม่"
"งั้นแม่ไปช่วยด้วยคน"
"ไม่เป็นไรครับ พวกเราทำเองได้ ทุกคนรออยู่ที่นี่แหละครับ เดี๋ยวเดียวก็ได้กิน"
ยอดกับท็อปรีบเดินออกไปที่ครัว
เคนมองยิ่งสงสัยกว่าเดิม เคนหันไปสะกิดจ๊อบ กระซิบ
"ตามข้ามา ข้าว่าไอ้ยอดทำตัวน่าสงสัย"
เคนพาจ๊อบกับหนึ่งตามยอดกับท็อปไปอีกทาง
ยอดกับท็อปกำลังเทอาหารลงบนจาน ทั้งคู่มองซ้ายมองขวาอย่างระวังตัว
"ท็อป นายมาช่วยฉันใช่มั้ย"
ท็"ใช่สิ ถ้าไม่ช่วยแล้วจะมาทำมะเขืออะไรล่ะ"
"นายมีแผนอะไร ทำให้ฉันออกจากบ้านไปหาแก้มได้"
ท็อปยิ้มกว้างแล้วหยิบซองใส่ยานอนหลับที่เตรียมมาออกมาโชว์ยอด
"แถนแถ่นแถ้นแถ๋นแถ๊นนนนน ยานอนหลับ กินปุ๊บ หลับปั๊บ"
"กินปั๊บ"
"หลับปุ๊บ รับรองแอบออกไปได้นาน สมใจอยากแน่ยอด"
ทั้งคู่ยิ้มอย่างชอบใจ แล้วเทยานอนหลับลงทุกจาน
ไม่ใกล้ไม่ไกล เคน จ๊อบ หนึ่งแอบดูยอดกับท็อปอยู่ จ๊อบจะเข้าไปจัดการยอดกับท็อป แต่เคนจับตัวจ๊อบไว้ จ็อบมองเคนอย่างสงสัย เคนยิ้มออกมาอย่างมีแผน
ฝ่ายเทวดาแจ่มและอัครเดช อยู่ที่สะพานมองความเสียหายของสะพานที่แตกหัก
แจ่มถอนใจออกมาอย่างเศร้าๆ
"คิดอะไรอยู่ท่าน"
"ข้ากำลังคิดว่า ข้าพอจะทำอะไรได้บ้าง ที่จะทำให้ความรักและความสัมพันธ์ของไอ้เข็มกับไอ้จุ่นกลับมาเป็นเหมือนเดิม ตอนนี้ยังพอช่วยได้ แต่ถ้าปล่อยให้เรื้อรังมากกว่านี้ เทวดาหน้าไหนก็ช่วยไม่ได้"
"แล้วท่านคิดออกรึยังว่าต้องทำยังไง"
แจ่มเขกหัว
"ถ้าคิดออก แล้วข้าจะมากลุ้มแบบนี้เหรอวะ"
อัครเดช แจ่มร้อง "เฮ้อ"
แจ่มและอัครเดช มองสะพานที่แตกหักอย่างเครียดๆ กลุ้มๆ
แจ่มเดินวนไปวนมา อัครเดชมองตามแล้วเวียนหัว
"คิดออกหรือยังท่าน ฉันเวียนหัวไปหมดแล้ว"
"ทำยังไงๆๆ ว้า ถึงจะช่วยให้ไอ้สองผู้ใหญ่มันกลับมารักกัน คิดสิคิดๆ ๆ"
แจ่มเดินเหม่อแล้วก็ครุ่นคิดอย่างหนักจนมาหยุดหน้าต้นไม้ใหญ่
"โอ๊ย คิดไม่ออกโว้ย อย่าจะผูกคอให้ตายอีกสักรอบ"
พลันแจ่มก็ต้องชะงัก เมื่อมองไปที่ต้นไม้
อัครเดชเห็นแจ่มตะลึงไปก็เดินเข้าไปหา
"มีอะไรเหรอท่าน"
แจ่มอึ้งๆ ชี้ไปที่ต้นไม้
"เอ็งดูนี่"
ที่ต้นไม้ มีตัวหนังสือถูกสลักไว้ว่า “เข็ม จุ่น แจ่ม เพื่อนกันตลอดไป” แล้วมีสัญลักษณ์ลูกศรชี้ลงไปที่พื้นดิน
"ลูกศรชี้ลงที่พื้น ในพื้นดินฝังอะไรไว้เหรอท่าน"
แจ่มยิ้มออกมา ตาเป็นประกาย
"ความรักของไอ้จุ่นกับไอ้เข็ม ถูกฝังลงในพื้นดิน ถ้าถูกขุดขึ้นมาอีกครั้ง มันจะต้องกลับมารักกันอย่างแน่นอน"
แจ่มยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความหวังอันเรืองรอง…
ยอด ท๊อปถือถาดกับข้าวมาวาง มองหา เคน หนึ่ง จ๊อบ พอดีระเบียบเดินมา ยอดรีบเข้าไปหา
"ฉันวางยานอนหลับในกับข้าว แม่ห้ามกินนะจ๊ะ"
ระเบียบมองหน้ายอดอย่างอึ้งๆ แล้วพยักหน้ารับคำ
เคน หนึ่ง จ๊อบ ทำเป็นเดินคุยกันมา แบบไม่รู้เรื่อง ระเบียบมองสงสัย
"พวกเอ็งไปไหนกันมา"
"ไปเข้าห้องน้ำมาจ้ะแม่ พอดีพวกฉันข้าศึกบุกโดยมิได้นัดหมาย"
ทุกคนยิ้มหวานให้ ระเบียบเดินไป
เคน หนึ่ง จ๊อบเดินไปมองที่โต๊ะเห็นกับข้าวน่ากินมากมาย
ท๊อปพยักหน้ากับยอด ตามแผน
"ทานข้าวกันครับ ร้านนี้ทีเด็ดมาก ร้านประจำพ่อผมเลย อร่อยสุดๆ"
ทุกคนทำทีว่าอยากกินมากๆ
"พวกเอ็งกินให้หมดนะ ของดีๆ แบบนี้หากินยากนะเว้ย" ยอดบอก
"ไม่ต้องห่วง จะฟาดให้เรียบเลย พวกเรา ลุย!" หนึ่งบอก
ทั้งหมดทำเป็นอยากกินมาก จัดจานช้อนส้อม ตักข้าว ทำท่าจะกินแล้วก็หยุด เคนมอง
"แล้วแกสองคนไม่กินเหรอ...มากินด้วยกันซิ"
"ใช่ๆๆๆของน่ากันทั้งนั้นเลย" หนึ่งว่า
"ไม่ต้องเกรงใจของเยอะแยะ" จ๊อบบอก
ท๊อปกับยอด อึกอัก
"ไม่กินดีกว่า...ชั้นไม่หิว" ยอดบอก
"ชั้นก็กินบ่อยแล้ว...กินกันเถอะนะตามสบาย...ขอตัวแป๊ปนะ" ท็อปว่า
ท๊อปดึงตัวยอดออกไปเพราะกลัวว่าจะต้องกินกับทั้งสามคน
ทั้งสามเห็นสองคนเดินไปก็ตักอาหารกินแล้วเคี้ยว สีหน้าเอร็ดอร่อย
ท็อป กับยอดไปแล้วหันกลับมามอง
"อร๊อยอร่อย ไม่เคยกินอะไรอร่อยเด็ดขนาดนี้มาก่อน"
หนึ่งกับจ๊อบพยักหน้าไม่กล้าพูด
"หลบไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวพวกนั้นเห็น" ยอดบอก
ท๊อปกับยอดรีบหลบไป
เคนหันมองทั้งสอง แล้วรีบคายอาหารออกมา หนึ่งกำลังเคี้ยวอร่อย เคนตบหลังหนึ่งข้าวกระจาย จ๊อบตกใจ
"เฮ้ย...อย่ากลืน" เคนบอก
" จริงด้วย" จ๊อบว่า
หนึ่งบอก
"ลืมไป"
อาหารบนโต๊ะเหลือเยอะ แต่มีรอยเหมือนกินบ้าง ทั้งสามหลับอยู่ข้างๆถาดอาหาร เหมือนโดนยา
ระเบียบ ท๊อป ยอด เดินมาดู
ยอดเดินสะกิดๆ เพื่อน
"เฮ้ย ไอ้เคน ไอ้หนึ่ง ไอ้จ๊อบ ตื่นๆๆ"
ระเบียบบอก "ยาแรงจริงๆ กินไปนิดเดียวหลับเป็นตายไปเลย"
ท็อปยิ้ม
"ใช่ครับ....สลบเหมือดอีกนานแน่ๆ"
"นี่ต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วยเหรอลูก" ระเบียบถาม
"ใช่จ้ะแม่ ฉันจะไปหาแก้ม แม่คงไม่ห้ามฉันใช่ไหมจ๊ะ"
"แม่จะห้ามทำไม แม่รู้ว่าเราคิดถึงหนูแก้ม"
"ขอบคุณแม่ที่เข้าใจความรักของฉัน"
"รีบไปเถอะ ไอ้สามตัวนี้แม่จัดการเอง"
ยอด ท็อป ลุกขึ้น แล้วรีบไปจากตรงนั้นทันที
ระเบียบชะเง้อมองตามอย่างเอาใจช่วยสุดๆ
เคน หนึ่ง จ๊อบ ที่แกล้งสลบอยู่ก็ลืมตาโพลง ลุกขึ้น เดินมายืนอยู่ด้านหลังระเบียบ พอระเบียบหันกลับจะเดินไปก็ตกใจเห็น ทั้งสามยืนอยู่
"อ้าว นี่พวกเอ็งไม่สลบกันเหรอ!"
เคนหยิบถังขยะใบเล็กๆใต้โต๊ะ มายื่นให้ระเบียบดู เป็นกับข้าวทิ้งอยู่ในถัง
"แผนตื้นๆ แบบนี้ทำอะไรพวกชั้นไม่ได้หรอกจ๊ะ"
ทั้งสามจะตามยอดกับท๊อปไป แต่ระเบียบเข้าไปขวางไว้
"ไม่ต้องตามไป ยอดมันไปตามหาหัวใจของมัน พวกเอ็งรักและสงสารไอ้ยอดบ้างเถอะ อย่าขัดอย่างขวางมันเลย"
"เพราะพวกฉันรักไอ้ยอด พวกฉันถึงต้องห้าม งานนี้พ่อผู้ใหญ่เอาจริงแน่ ฉันไม่อยากให้ยอดถูกตัดพ่อตัดลูก"
หนึ่งบอก
"ฉันก็ไม่อยากให้ยอดขึ้นชื่อว่าเป็นลูกอกตัญญู ลูกทรพี"
"ถ้าพวกเราไม่ห้ามแล้วผู้ใหญ่รู้เรื่องขึ้นมา รับรองว่าบ้านแตกไม่มีชิ้นดี" จ๊อบบอก
"แม่ระเบียบจ๋า ถ้าพวกเรารักยอด เราต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมนะจ๊ะ" เคนบอก
ระเบียบครุ่นคิดตาม จริงๆ แล้ว เคนก็พูดมีเหตุผล ว่าแล้วเคน หนึ่ง จ๊อบ ก็เดินหนีออกไปทันที
ระเบียบได้แต่ส่งใจไปช่วยยอด
ยอด ท็อป เดินเร็วคู่กัน จะไปที่ลานจอด
"ไม่ใช่แผนของชั้นคนเดียว" ท็อปบอก
"อ้าวแล้วใครเป็นคนช่วยนายล่ะ"
"น้องฝ้าย....แล้วตอนนี้น้องฝ้ายสุดที่รักของฉันก็กำลังหาทางให้คุณแก้มมาเจอกับนายเหมือนกัน"
"เหรอ"
"ฉันกับคุณฝ้ายคุยกันแล้วว่า วันนี้พวกเราต้องมาช่วยกันวางแผนหาทางให้พ่อนายกับพ่อคุณฝ้าย คืนดีกันให้เร็วที่สุด"
"ดีมาก... แก้ม... ยอดกำลังไปหาแก้มแล้วนะ"
ท็อปกับยอดพากันเดินออกไป
ยอดกับท็อบเดินมาเกือบถึงรถท็อป
พลันเคน หนึ่ง จ๊อบ วิ่งเข้ามาขวางยอดกับท็อปไว้
"พวกเอ็งไปไหนไม่ได้แล้ว ยอมแพ้เถอะ" เคนบอก
ยอด ท็อป มองทั้งสามคนอย่างแปลกใจ
"เฮ้ย พวกนายไม่สลบเหรอ" ยอดว่า
"ถ้าสลบจะมายืนเป็นบอยแบนด์อยู่ตรงนี้เหรอ" เคนบอก
"เป็นไปได้ยังไง"
"พวกข้ารู้ทันแผนของเอ็ง ก็เลยคายอาหารทิ้งไม่ได้กินจริงๆ"
ยอด ท็อป มองหน้ากันสีหน้าเครียดๆ
ยอดจริงจัง
"ปล่อยชั้นไปเถอะนะ"
ทั้งสามยืนขวางท็อปกับยอด สีหน้าจริงจังสุดๆ
"พวกเอ็งเคยช่วยข้า ข้ากับแก้มถึงผ่านอุปสรรคต่างๆ มาได้ พวกเอ็งมีส่วนทำให้ข้ากับแก้มเกือบจะได้แต่งงานกัน พวกเอ็งไม่รักข้าแล้วเหรอวะ"
"เพราะพวกข้ารักเอ็งไง ถึงยอมให้เอ็งไปหาแก้มไม่ได้ ข้าไม่อยากเห็นลูกกับพ่อผู้ใหญ่ต้องมาแตกหักกันเพราะเรื่องผู้หญิง" เคนบอก
หนึ่งบอกย้ำ
"คราวนี้พ่อผู้ใหญ่พูดจริงทำจริงนะเว้ย!"
ยอดอยากเจอแก้มบุ๋มมาก ยอดนั่งคุกเข่าต่อหน้าเคน หนึ่ง จ๊อบ ทุกคนมองยอดอย่างตะลึง
"ข้าเกิดมาเพื่อรักแก้ม ข้าจะต้องขาดใจตายถ้าไม่ได้รักแก้ม ส่วนเรื่องพ่อ ข้าก็ต้องหาทางให้เค้าเข้าใจข้าให้ได้ เพราะข้าก็รักพ่อสุดหัวใจเหมือนกัน ข้าไม่ยอมเป็นลูกทรพีหรอก"
ท็อปบอก
"คนเค้ารักกันจะไปแยกพวกเค้าออกจากกันทำไม ไม่รู้หรือไงว่ามันบาป"
ทั้งสามมองยอดอย่างสงสาร และใจอ่อนขึ้นมา...
"พวกเอ็งรู้ดีว่าต่อให้เอ็งเอาโซ่ล่ามตัวข้าไว้ไม่ให้ไปหาแก้ม แต่เอ็งก็ห้ามใจข้าไม่ได้ ถ้าพวกเอ็งรักใครสักคนหมดหัวใจจริงๆ เอ็งจะรู้ว่าข้าทรมานมากแค่ไหนที่ได้อยู่ใกล้ๆ คนที่ข้ารัก"
เคนใจอ่อน เดินมาพยุงตัวยอดให้ลุกขึ้น
ทุกคน สินใจไม่ขวางทาง ยอดและท็อปยิ้มอย่างดีใจ
"ข้าห้ามเอ็งไม่ลงแล้วว่ะ ไปเถอะ"
ยอดเข้าไปกอดเพื่อนๆ แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นรถ ท็อปขับรถออกไปทันที
มุมหนึ่ง... ระเบียบแอบมองดูอยู่อย่างเอาใจช่วย และยิ้มออกมาเบาๆ
"มิตรภาพวามเป็นเพื่อนของพวกเอ็งมันยิ่งใหญ่จริงๆ ยอด...บุญรักษานะลูก"
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 8 (ต่อ)
บ้านจุ่นตอนกลางวัน จุ่นนั่งเล่นหมากรุกไทยกับสนองอย่างเมามัน หงส์หันไปมองทางห้องแก้มบุ๋มด้วยสีหน้ากังวล
"มือชั้นเซียนอย่างข้า เอ็งเล่นสู้ข้าไม่ได้หรอกไอ้หนอง"
พลัน ปุยฝ้ายเดินออกมาจากห้องแก้มบุ๋ม
"ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ หงส์เห็นก็นึกเป็นห่วงแก้มบุ๋ม"
"เป็นไง…พี่แก้มยอมออกมาจากห้องหรือยัง" หงส์ถาม
ปุยฝ้ายได้แต่เพียงส่ายหัวด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย จุ่นแอบฟังการสนทนาของทั้งคู่
"ทำยังไงก็ไม่ยอมออกมา ฝ้ายเข้าไปได้แป๊บเดียวพี่แก้มก็ไล่ตะเพิดแล้ว พี่แก้มบอก
ถ้าพ่อคุมเข้มแบบนี้ก็จะไม่ออกไปไหนทั้งนั้น ขอย้ำอีกที ไม่ไปไหนทั้งนั้น"
จุ่นไม่ชอบใจ
"หึ คิดจะแข็งข้อกับพ่อด้วยวิธีนี้ อย่าหวังว่าพ่อจะใจอ่อน ดีซะอีกพ่อจะได้ไม่ต้องกังวลว่าแก้มจะหนีไปหาไอ้ยอด"
หงส์เป็นห่วง
"แต่ฉันไม่อยากให้ลูกทรมานตัวเองแบบนี้ ฉันต้องไปคุยกับลูกให้รู้เรื่อง"
"ไม่ต้องแม่หงส์ ให้ลูกอยู่คนเดียวอย่างนี้แหละดีแล้ว จะได้ทบทวนเรื่องทั้งหมดว่าจริงๆ แล้ว สิ่งที่พี่ทำไปเพราะพี่รักและหวังดีกับมัน"
"ไม่มั้ง… เพราะเกลียดผู้ใหญ่เข็มมากกว่า"
"นังฝ้าย" จุ่นเขกหัว
"โอ๊ย ผิดตรงไหนที่ฝ้ายพูดความจริง"
ปุยฝ้ายจะเดินออกไป ก่อนไปหันไปบอกจุ่นกับหงส์
"ฝ้ายกลับเย็นหน่อยนะคะ ไม่อยากอยู่บ้าน อยู่แล้วเห็นพี่แก้มไม่มีความสุข มีพ่อก็เหมือนไม่มี ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของลูกสาวที่กำลังเป็นทุกข์ หดหู่ใจจริ๊ง ขอออกไปหาเพื่อนละกัน"
จุ่นปรี๊ด
"ไอ้ลูกคนนี้ ไปเลย ไปไหนก็ไปเลย ไปไกลๆ ได้ยิ่งดี"
ปุยฝ้ายหันหลังเดินออกไป และแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างมีแผน
จุ่นทำท่าไม่สนใจเล่นหมากรุกไทยต่อด้วยกันกับสนอง จุ่นมองปุยฝ้ายจนลับตาไป
"รุกฆาต แพ้แล้วจ้ะพ่อผู้ใหญ่ จ่ายมา ยี่สิบ" สนองบอก
จุ่นล้มกระดานอย่างหงุดหงิด
"ตานี้ไม่นับโว้ย เล่นใหม่"
"อ้าว ไหงงั้นอ่ะ"
พลันเสียงร้องของปุยฝ้ายดังขึ้น
"แอร๊ย... ช่วยด้วย"
จุ่น สนอง หงส์ หันมองไปทางเสียงที่ได้ยินอย่างตกใจ
"เฮ้ย ไปดูเร็ว"
จุ่นไปคว้าหยิบไม้ตะพดแล้วรีบออกไป สนอง หงส์ ก็รีบร้อนเดินตามไป
พอทุกคนไปหมดแล้ว ปรากฏว่าแก้มบุ๋มค่อยๆ ย่องออกมาจากห้อง มองซ้ายมองขวา หาทางหนี
"ขอบใจนะน้อง....ถ่วงเวลาเอาไว้ให้ได้นะฝ้าย!"
จุ่น หงส์ สนอง รีบวิ่งเข้ามาหาปุยฝ้าย ที่ยืนหวาดกลัวตัวสั่น
"ว้าย งู !!! พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยฝ้ายด้วย"
หงส์ดึงตัวปุยฝ้ายเข้ามากอด
"แม่อยู่นี่ลูกไม่ต้องกลัวๆ"
ปุยฝ้ายยืนตัวแข็ง รอบๆ มีต้นมะม่วง กำลังออกลูกอยู่
"ฝ้าย! เอ็งมาทำอะไรตรงนี้ จะออกไปหาเพื่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ออกไปทางหน้า
บ้าน"
"ฝ้ายว่าจะมาเก็บมะม่วงไปกินกับเพื่อนน่ะ แต่ดันเจองูซะก่อน ไม่ใช่งูธรรมดานะ
พ่อ งูจงอางด้วย ตัวยาวยังงี้เลย" ปุยฝ้ายกางแขนให้ดูขนาดงู
ทุกคนตกใจ
"เฮ้ย"
"ปล่อยไว้ไม่ได้นะพ่อ รีบจับเถอะ เดี๋ยวไปฉกไปกัดใครเข้า ถ้าโดนฉก ตายสถานเดียวนะพ่อ" หงส์บอก
ปุยฝ้ายชี้มือไปทางหนึ่ง
"ฉันเห็นมันเลื้อยหนีไปทางนั้นจ้ะ"
"ปล่อยไว้ก็อันตราย...ต้องเจอตะพดนี่...เย็นนี้ผัดเผ็ดงูนะแม่"
สนองเห็นเสียมวางพิงต้นไม้อยู่ก็หยิบมาเป็นอาวุธ แล้วจุ่นกับสนองก็เดินไปตามทางที่ปุยฝ้ายบอกอย่างระวังตัว
"หาให้เจอนะจ๊ะพ่อ ระวังตัวด้วยนะ"
ปุยฝ้ายแอบมองไปทางหน้าบ้าน แล้วยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
แก้มบุ๋มรีบไปที่จักรยาน ขึ้นคร่อมจะขี่ออกไป
"ขอโทษนะพ่อ"
แก้มบุ๋มตัดสินใจขี่จักรยานออกไปทันที…
ยอดยืนรออยู่ริมคลอง มุมปลอดคน ชะเง้อมองหาแก้มบุ๋มแต่ก็ไม่เห็น
"ยอด"
ยอดได้ยินเสียงเรียก หันมาก็เห็นแก้มบุ๋มเดินเข้ามาหา ทั้งสองสบตากันอย่างตกอยู่ในภวังค์ โผกอดกันแนบแน่นด้วยใจที่โหยหา
แม้ไม่มีคำพูดใดๆ แต่รู้ว่า ทั้งสองคนรักกันมากแค่ไหน
แก้มบุ๋มน้ำตาไหลออกมาอย่างอัดอั้นในความรักและความคิดถึง
ยอดเช็ดน้ำตา และจูบหน้าผากแก้มบุ๋มอย่างแผ่วเบาและทะนุถนอม...
ท็อปมองภาพแก้มบุ๋มกับยอดที่กอดกันตรงหน้าอย่างมีความสุขใจไปด้วย
"อิจฉาจุง แล้วสุดที่รักของเราหายไปไหนเนี่ย ทำไมไม่มา"
มีมือสะกิดๆ ท็อปอยู่ด้านหลัง ปุยฝ้ายนั่นเอง ที่เพิ่งตามมาสมทบ
"อยู่นี่"
"อุต๊ะ ยอมรับแล้วเหรอครับว่าคุณเป็นสุดที่รักของผม"
ปุยฝ้ายทั้งเขิน ทั้งเคือง ก็เลยกระทืบเท้าท็อปเข้าให้
ท็อปโดดเหย็งๆ
"โอ๊ย โหดจริงๆ"
"สมน้ำหน้า"
ท็อปมองไปทางยอดและแก้มบุ๋ม
"เห็นคนได้รักกันแล้วมันชื่นหัวใจจริงๆ นะคุณ"
ท็อปและปุยฝ้าย มองไปทางยอดและแก้มบุ๋ม ทั้งสองคนยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ยอดนอนตักแก้มบุ๋ม อยู่ที่ริมคลองใต้ต้นไม้ ทั้งสองกำลังมีความสุข มองไปรอบๆ ซึบซับบรรยากาศโรแมนติครอบๆ ตัว ยอดยิ้มมองแก้มบุ๋มอย่างรักใคร่
"ที่พ่อแก้มตียอดคราวก่อน ยอดยังเจ็บอยู่หรือเปล่า ให้แก้มพายอดไปหาหมอนะ"
ยอดจับมือแก้มบุ๋ม มองตา
"แค่ได้อยู่กับแก้ม ผมก็หายเป็นปลิดทิ้งแล้ว"
"ยอดอย่าทำแบบนั้นอีกนะ สัญญานะ"
ยอดมองตา
"ทำไมล่ะ"
"ถ้ายอดเป็นอะไรไป แล้วแก้มจะอยู่ได้ยังไง"
แก้มบุ๋มน้ำตาคลอๆ ยอดลุกขึ้นนั่งข้างๆ หอมแก้มแก้มบุ๋มด้วยความรู้สึกรักล้นใจ
"พ่อแก้มไม่ใช่คนโหดร้าย แต่ถ้าแค้นขึ้นมาบางทีพ่ออาจจะทำเรื่องไม่คาดฝันก็ได้"
"ผมจะพยายามไม่ทำตัวบ้าบิ่นแบบนั้นอีก แต่ที่ผมทำไปเพราะผมรักคุณมาก"
"แก้มเชื่อ แต่เราทั้งสองคนจะต้องรอบคอบกว่านี้ เราต้องทำให้พ่อยอมรับความรัก
ของเราให้ได้"
"เราจะต้องทำได้ครับบ"
ยอดกอดแก้มบุ๋มอย่างมีความสุข
เทวดาแจ่มเดินวนไปวนมาอยู่ด้านหน้าต้นไม้ ยังครุ่นคิดไม่ออกเสียที
"แล้วจะทำยังไงให้ไอ้เข็มกับไอ้จุ่น มันมาขุดหาความรักของมันตรงนี้ได้ว่ะ เฮ้อ คิดยังไงก็คิดไม่ออกซะที"
อัครเดชช่วยคิด
"เทวดาๆ ฉันมีวิธีจ้ะ"
แจ่มเดินมาหายิ้มดีใจ
"วิธีอะไรวะ บอกมาเลย"
ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป ปุยฝ้าย ทั้งสี่ยืนมองหน้ากันด้วยสีหน้าเครียดจัด
ท็อปบอก
"เอาตรงๆ จากใจเลยนะ จนปัญญาแล้วจริงๆ คิดไม่ออกเลย ว่าจะทำยังไงให้ผู้ใหญ่สองคนคืนดีกัน เพราะการที่นายกับแก้มรักกัน มันคือวิธีที่สุดยอดที่สุดแล้ว"
"ปัญหาก็คือตอนนี้รักกันไม่ได้นี่สิ หรือถ้ารักกันได้ ยังไงพ่อก็ไม่ยอมอีกแล้ว" ปุยฝ้ายว่า
ยอดครุ่นคิดๆ… พยายามคิดหาวิธี
"มันต้องมีสักทาง มันต้องมีเรื่องสักอย่างที่เป็นจุดเชื่อมโยงความสัมพันธ์ของทั้งคู่"
ทั้งสี่ทำหน้าเครียดพลางครุ่นคิดหาวิธีการ แต่ก็ยังนึกไม่ออก
พลันเทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชปรากฏกายขึ้นมา
"นี่ๆ ทางนี้ๆ อยู่กันครบแก๊งเลยท่าน"
" ยอด แก้มบุ๋ม พวกเอ็งหนีออกมาเจอกันจนได้ ข้าดีใจด้วยนะ เออ ว่าแต่ว่า วิธีที่จะให้เด็กๆ พวกนี้ช่วยเราต้องทำยังไง"
"ท่านนี่ฉลาดน้อยจริงๆ"
"แหม ไหนขอฟังความคิดของผีฉลาดมากอย่างเอ็งซิ"
"ในเมื่อตลอดระยะเวลา20กว่าปีที่ผ่านมา เราไม่สามารถสิงร่างและสื่อสารกับผู้ใหญ่เข็มและผู้ใหญ่จุ่นได้เลย เราก็ต้องสื่อสารผ่านลูกๆ ของเขา"
"จริงด้วย มันอาจจะเป็นเวรกรรมหรือชะตาฟ้าลิขิตที่ทำให้ข้าสื่อสารกับไอ้สองตัวนั้นไม่ได้ ถ้าสื่อกับพ่อไม่ได้ ก็ต้องสื่อทางลูก"
"ถูกต้อง ลุยโลดท่านเทวดา สิงร่างใครสักคนแล้วบอกเรื่อง ความรักในอดีตที่ถูกฝังอยู่ใต้ดิน ให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนไปเจอกันที่นั่น"
"ของกล้วยๆ ไม่มีปัญหา งานนี้ข้าจัดเอง!"
แจ่มยิ้มอย่างมั่นใจสุดๆ
ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป ปุยฝ้าย ยืนครุ่นคิดกันเครียดๆ เงียบ แจ่มกำลังเตรียมตัวที่จะเข้าสิงยอด อัครเดชลุ้นตามไปด้วย
"ข้ากำลังจะเข้าสิงแล้วนะ"
แจ่มพุ่งตัวเข้าไป แต่อัครเดชขวางไว้
"เฮ้ย เดี๋ยวๆๆๆ เข้าสิงไม่ได้"
"ทำไมจะไม่ได้วะ"
"จะเข้าสิงห์ มันต้องผ่านอ่างทองก่อน ไม่งั้นจะเข้าได้ยังไง"
"เออ จริงด้วย งั้นข้าไปซื้อตั๋วรถที่บขส.ก่อน ถุ๊ย เล่นมุขอะไรของเอ็ง มันใช่เวลามั้ย"
"ขำขันๆ เชิญเข้าสิงได้ครับท่าน"
แจ่มยิ้มอย่างมีแผน แล้วแจ่มก็เดินไปที่ยอดเพื่อจะเข้าสิงยอดแต่ก็ไม่สามารถเข้าสิงได้ เดินผ่านตัวยอดไปเลย แจ่มลองพยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ
"เฮ้ย ทำไมเข้าสิงไม่ได้วะ หรือว่าพลังจะไม่มากพอ"
"เปลี่ยนคนๆ ลองเข้าสิงแก้มบุ๋ม"
แจ่มลองเข้าสิงแก้มบุ๋มอยู่หลายครั้ง แต่ก็เข้าสิงไม่สำเร็จ
"เวรแท้ๆ เป็นถึงเทวดาแต่อิทธิฤทธิ์ไม่มีเลย เฮ้อ กลุ้มๆๆๆ ทำไงดีวะเนี่ย"
แจ่ม อัครเดช มองหน้ากันเครียดๆ
"พลังท่านน้อยอย่างนี้เพราะไม่ได้นั่งสมาธิบำเพ็ญกุศลสร้างบารมีอีกแล้วล่ะสิ"
พลันปุยฝ้ายก็ดีดนิ้ว ร้องขึ้นมาอย่างนึกออก
"คิดออกแล้ว"
แจ่ม อัครเดช ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป มองปุยฝ้ายอย่างสนใจ
"เราคิดกันเองทั้งวันคงคิดไม่ออกแน่ พี่แก้ม เราคงต้องให้เพื่อนของพ่อเราช่วย"
"เพื่อนพ่อ ใครเหรอ" แก้มบุ๋มถาม
ทุกคนมองปุยฝ้ายอย่างแปลกใจ
ยอด แก้มบุ๋ม ยืนอยู่หน้าศาลเทวดาแจ่ม
แจ่มกับอัครเดช มองทั้งสองคนอย่างแปลกใจ
"เพื่อนพ่อ? ท่านเทวดาแจ่มเนี่ยนะ ฝ้ายคิดได้ไง"
แก้มบุ๋มบอก "นั่นน่ะสิ"
"เฮ้ยๆๆ ข้าช่วยได้นะ ติดอยู่ตรงที่ว่าข้ากับพวกเอ็งสื่อสารกันไม่ได้" แจ่มบอก
พลันท็อปกับปุยฝ้ายก็เดินเข้ามาหา พร้อมกับอุปกรณ์เล่นผีถ้วยแก้ว!
"เอาอะไรมาด้วยน่ะ" ยอดถาม
ปุยฝ้ายกับท็อปช่วยกันวางกระดานผีถ้วยแก้วลงที่พื้น
ทุกคนอึ้ง
"ผีถ้วยแก้ว"
"ถูก! วิธีนี้แหล่ะที่เราจะสื่อสารกับท่านเทวดาแจ่ม ให้เค้าหาวิธีช่วยเราอีกที" ปุยฝ้ายบอก
"ถ้าวิทยาศาสตร์ช่วยไม่ได้ ก็ลองไสยศาสตร์บ้างละกัน" ท็อปว่า
ทุกคนนั่งล้อมรอบกระดานผีถ้วยแก้ว
"แบบนี้เค้าไม่เรียกผีถ้วยแก้วนะ เค้าเรียกเทวดาถ้วยแก้ว" อัครเดชบอก
ยอดจุดธูปแล้วกล่าวเชิญเทวดาแจ่ม ให้เข้ามาสถิตที่ถ้วยแก้ว
แจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชมองอย่างสนใจ
ปุยฝ้ายจุดธูป และเอาควันธูปใส่ในถ้วยแก้วแล้วรีบปิดสนิท
"ขอเชิญดวงจิตของเทวดาแจ่ม เข้าสถิตในถ้วยแก้วด้วยนะคะ ตั้งจิตให้สงบนะทุกคน"
ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป ปุยฝ้าย ตั้งจิตจนสงบแล้วเอานิ้วชี้แตะขอบถ้วย
"เอาละนะ ใกล้ถึงตาข้าออกโรงแล้ว" แจ่มว่า
ยอดถาม
"ข้าพเจ้าขอถามว่าพ่อแจ่มเข้าสิงหรือยัง"
เทวดาแจ่มเอามือแตะถ้วยเพื่อจะเลื่อนแก้ว ไปตรงตัวอักษรคำว่า “ใช่”
ทุกคนมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ
"ท่านเทวดาแจ่มมาช่วยเราแล้ว"
"อยากรู้ล่ะซี้ ว่าพ่อของพวกเอ็งจะกลับมาคืนดีกันได้ยังไง"
"ท่านเทวดาคะ มีวิธีไหนบ้างที่จะทำให้พ่อของเรา กลับมาคืนดีและรักกันอีกครั้ง
ช่วยชี้แนะด้วยนะคะ"
ทุกคนลุ้นกันสุดๆ
เทวดาแจ่มบังคับแก้ว ทุกคนมองตามถ้วยแก้วที่เลื่อนไปตามตัวอักษรต่าง อ่านได้ใจความดังนี้
"พา...ไอ้...สอง...ตัว...นั่น...ไป...ที่…"
สนองกำลังบีบนวดให้กับจุ่นอยู่ จุ่นบ่นออกมาอย่างหัวเสีย
"พลิกแผ่นดินหาจนทั่วสวนแล้ว ไม่เห็นเจองูซักกะตัว" จุ่นบอก
"สงสัยงูจงอางมันจะเลื้อยหนีไปหมู่บ้านโคกสำเริงแล้วมั้งผู้ใหญ่"
"เออดี เลื้อยไปกัดไข่ไอ้เข็มเลยยิ่งดี"
พลันโทรศัพท์จุ่นมีข้อความเข้ามา จุ่นเปิดดูปรากฏเป็นข้อความของนายอำเภอเต่า
"เฮ้ย นายอำเภอส่งข้อความมาว่ะ"
สนองอยากรู้
"ท่านส่งมาว่ายังไง"
จุ่นอ่านข้อความด้วยสีหน้าสนใจ
"มีเรื่องด่วนเกี่ยวกับตำแหน่งกำนันอยากจะคุย เดี๋ยวจะส่งที่นัดหมายมาให้ รีบมาด่วน...นายอำเภอเต่า"
จุ่นสีหน้าสนใจขึ้นมาทันที
จุ่นมีความหวัง
"หรือว่าท่านนายอำเภอจะผลักดันให้เราได้เป็นกำนัน ไอ้หนอง เตรียมรถ!"
เบี้ยกำลังขับรถให้เข็มนั่ง เข็มมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ
"นายอำเภอมีเรื่องอะไรวะ ถึงนัดข้าด่วนขนาดนี้"
"แล้วไม่ไปเยี่ยมผู้ใหญ่บ้านหมู่9 แล้วเหรอครับ หมู่เก้านี่เราสนิทสนมกันดี เบี้ยว่าเค้ายอมหลีกทางให้ผู้ใหญ่เป็นกำนันแน่ๆ"
"ไว้ไปหาคราวหน้า นัดของนายอำเภอสำคัญกว่าเว้ย ท่านนัดไปคุยเรื่องตำแหน่งกำนันด้วย เอ็งรีบๆ ขับหน่อยเถอะ ข้าอยากไปถึงจะแย่แล้ว"
เบี้ยเร่งเครื่องตามที่เข็มสั่ง
ท็อปถือมือถือ แล้วมองหน้ายอด แก้มบุ๋ม ปุยฝ้ายด้วยสีหน้ามั่นใจ เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีมองทั้งสี่อย่างลุ้นๆ
ปุยฝ้ายถามท็อป
"นายแน่ใจนะว่าพ่อฉัน จะยอมมาจริงๆ"
ต้องมาสิ" ท็อปชูโทรศัพท์มือถือ "นี่มือถือของพ่อผม ผมเพิ่งไปเอามาจากร้านซ่อม แล้วผมก็เอามือถือพ่อส่งข้อความไปบอกสองผู้ใหญ่ให้มาเจอกันที่นี่ เชื่อสิ ต้องมาล้านเปอร์เซนต์"
เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีมองหาเข็มกับจุ่นด้วยสีหน้าเซ็ง
"แล้วตอนไหนไอ้พวกตัวดีจะมาซักทีว่ะ ข้ารอจนเมื่อยแล้วเนี่ย"
ยอด แก้มบุ๋ม มองไปที่ต้นไม้ใหญ่ เห็นสลักไว้ว่า “เข็ม จุ่น แจ่ม เพื่อนกันตลอดไป”
"เราไปหาที่ซ่อนก่อนดีกว่า เดี๋ยวก็มาถึงแล้วล่ะ" ยอดว่า
ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป ปุยฝ้าย เดินออกไปแอบอยู่ที่มุมหลบซ่อนละแวกแถวๆ นั้น เพื่อรอเข็มกับจุ่นมา
แจ่มกับสัมภเวสียืนรอเข็มกับจุ่นที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชรอการมาของเข็มกับจุ่นใต้ต้นไม้ใหญ่ด้วยใจจดจ่อ
เข็มเดินมากับเบี้ย ทั้งสองมองหน้ากันอย่างแปลกใจมากๆ
"ทำไมนายอำเภอนัดมาที่นี่วะ"
อัครเดชกับแจ่ม ยืนอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่
"นี่ๆๆๆ เอ็งจำได้มั้ยไอ้เข็ม ที่ตรงนี้ คือความรักความหลังของเราสามคนไง" แจ่มบอก
เข็มมองไปรอบๆ สีหน้าเครียดๆ
"นัดที่ไหนไม่นัด ดันนัดมาที่นี่" เข็มมองหานายอำเภอเต่า "ทำไมคนนัดยังไม่มาอีก"
"เป็นไงวะ เอ็งมาที่นี่ เอ็งนึกถึงวันชื่นคืนสุขของเราสามคนบ้างมั้ย"
อัครเดชบอก
"ผมว่าผู้ใหญ่ท่านจำไม่ได้นะ"
"ไอ้เข็มเอ็งมองต้นไม้ต้นนี้สิวะ นี่ ต้นนี้"
"ท่านครับๆ มาอีกคนแล้วครับ"
พลันจุ่นที่เดินเข้ามากับสนอง จุ่นเห็นเข็มอยู่ด้วยก็ไม่ชอบใจ แต่ก็จำใจต้องเข้ามารอ
จุ่นกับเข็มมองหน้ากันอย่างขุ่นเคือง
"นายอำเภอก็เรียกเอ็งมาเหมือนกันเหรอวะ นัดอะไรไม่นัด ดันนัดข้ามาเจอกับเอ็ง ถ้าเอ็งอยู่ข้าไม่อยากจะย่างก้าวเข้ามาเหยียบ" จุ่นบอก
"ถ้ารู้ว่าเอ็งจะมา ข้าไม่มาที่นี่ให้เสียเวลาหรอกโว้ย"
เบี้ยกับสนองมองหน้ากันด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
"มาทางไหนไปทางนั้น เอาเจ้านายเอ็งออกไป พวกข้ามาก่อน" เบี้ยว่า
สนองถาม
"ที่ดินสาธารณะใครจะมาจะไปก็ได้เว้ย ไม่อยากอยู่ก็ไสหัวไปสิวะ"
"เจอหน้ากันก็กัดกับปุ๊บ ทั้งนายทั้งบ่าวเลยวู้ย" แจ่มโมโห "อย่างนี้ต้องทำให้ไอ้พวกแก่ๆ พวกนี้ มันฟื้นความจำซักหน่อยแล้ว"
เทวดาแจ่มโมโหสุดขีด พลันก็ตบหัวเข็มกับจุ่นให้หันไปมองที่ต้นไม้ พลันเกิดปาฏิหาริย์ แจ่มตบหัวทั้งสองคนได้จริง ทั้งสองคนหน้าถลำไปหาต้นไม้ ที่มีตัวหนังสือถูกสลักไว้ว่า “เข็ม จุ่น แจ่ม เพื่อนกันตลอดไป” แล้วมีสัญลักษณ์ลูกศรชี้ลงไปที่พื้นดิน…
"ใครตบหัววะ"
เข็ม กับ จุ่น หน้าใกล้ๆ ตัวหนังสือบนต้นไม้
แจ่มแปลกใจ
"เฮ้ย ตบหัวพวกมันได้ด้วยเหรอเนี่ย"
"เพื่อนรักทั้งสองของข้า เอ็งยังจำกันได้หรือเปล่า ว่าเมื่อก่อนเรารักกันมากแค่ไหน"
อ่านต่อตอนที่ 9
