มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 7
ตำบลสามัคคี 7 วันต่อมา ณ สะพานสมประสงค์
บริเวณตลาดในยามเช้า ชาวบ้าน 2-3 กลุ่มซุบซิบกันเรื่องแก้มบุ๋มจะแต่งงานกับยอด
อีกมุมหนึ่งเบี้ยกับสนองต่างคนต่างเดินแจกการ์ดแต่งงานในตลาด เป็นการ์ดแต่งงานของยอดกับแก้มบุ๋ม ลายน่ารักๆ หวานๆ เบี้ยกับสนองแจกใครแจกมันไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ชาวบ้านต่างรับการ์ดมาด้วยความแปลกใจ
เบี้ยกับสนองเดินมายื่นการ์ดให้สวยพร้อมๆกันไม่ทันมอง สวย ยืนกับ ต่ายแล้วก็ดาร์ลิ่ง
"มาเป็นเกียรติในงานมงคลสมรสของยอดกับแก้มบุ๋มด้วยนะจ๊ะ" เบี้ยบอก
"พี่สวยต้องเป็นแขกของผู้ใหญ่จุ่น เอ็งมาแจกข้ามเขตอย่างนี้ไม่ได้นะเว้ย" สนองบอก
เบี้ยไม่ยอม
"แจกให้ใคร มันก็งานเดียวกันนั่นแหละ มาให้ได้นะ"
สวยรับการ์ดแต่งงานแล้วก็ดูหน้าซอง !
"ฮะ...ยอดกับแก้มจะแต่งงานกันจริงๆเหรอ" สวยว่า
ต่ายรีบคว้าการ์ดในมือสวยมาดู
"ไม่น่าเชื่อ การ์ดงานแต่งจริงๆ ด้วย ยอดกับแก้ม จะแต่งงานกันจริงๆ"
ดาร์ลิ่งดึงการ์ดแต่งงานมาดูแล้วก็ตกใจเวอร์
"โอ้มายก็อด อุ้ยตาย อกอีลิ่งจะแตก เป็นอย่างที่เค้าลือกันจริงๆด้วย"
"ตกอกตกใจกันทำไม เอาเป็นว่าอย่าลืมมางานกันนะจ๊ะ" เบี้ยบอก
"ผู้ใหญ่จุ่นก็ฝากมาบอก ว่างานแต่งลูกสาวคนโต ของกินไม่อั้น พามาให้หมดทั้งครอบครัวเลยนะพี่ๆ น้องๆ ทุกคน" สนองบอก
สนองกับเบี้ยเดินแย่งกันแจกการ์ดแต่งงาน ชาวบ้านรับฮือฮาทุกคนฮือฮา
สวยมองตามสงสัย
"อิจฉาล่ะซิพี่สวย"
"เปล่าแค่สงสัย"
"สงสัยว่าแก้มจะ...ตลุบตุ๊บป่องล่ะซิ"
สามสาวมองหน้ากันด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ต้องรู้ให้ได้" สวยบอก
ระเบียบกับหงส์กำลังให้สวยกับต่ายทำผมให้ ทำผมใกล้จะเสร็จแล้ว ทั้งสองมีสีหน้าสุขใจสุดๆ ข้างหลังมีดาร์ลิ่งนั่งแกร่วรอลูกค้าอยู่
ระเบียบบอก
"ไอ้ยอดลูกชายฉันมีวาสนาจริงๆ ที่ได้เจ้าสาวทั้งสวยทั้งแสนดีอย่างหนูแก้ม"
"ต่อไป เราสองคนก็ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ แอบมาเจอกันอย่างเก่า สองผัวตัวดื้อของเราก็จะได้เพลาๆ เรื่องทะเลาะกันซักที" หงส์บอก
"พวกฉันดีใจกับแม่เบียบ แม่หงส์ ด้วยนะจ๊ะ รักชอบกันเป็นเรื่องที่ดี แต่พวกฉันก็นึกแปลกใจไม่ได้ ฉันว่างานแต่งมันเร็วไปมั้ย เปิดตัวปุ๊บแต่งงานปั๊บ" สวยบอก
"ป่องรึเปล่า" ต่ายโพล่ง
ระเบียบกับหงส์สะดุ้งขึ้นมา
"จะบ้าบอกันใหญ่แล้ว คนรักคนชอบกัน พ่อแม่อย่างเราๆ ก็แค่อยากจะให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝากันทั้งนั้น จะเร็วจะช้า ก็ต้องแต่งอยู่ดี" หงส์ว่า
"จริงด้วยจ๊ะ แต่งเร็วก็จะได้หลานมาวิ่งเล่นให้ชื่นใจเร็วๆ" ต่ายบอก
ปิ๋มเดินเข้าร้านมา ปิ๋มเห็นระเบียบกับหงส์ก็ทักทาย
"หวัดดีจ๊ะ พี่เบียบ พี่หงส์ รักสวยรักงามเหมือนกันเลยนะคะ ... ช่วงนี้สุขภาพหน้าไม่ดี ตีนกาเริ่มขึ้น หน้าหมอง ขอจัดเต็มนวดหน้าให้เด้งให้เป๊ะด้วยจ้ะ"
"เดี๋ยวลิ่งนวดให้เอง ลิ่งเพิ่งไปเรียนตบหน้าลดริ้วรอย เริ่ดมากๆ ค่ะ" ดาร์ลิ่งบอก
"ถ้าตบแล้วริ้วรอยไม่ลด ฉันจะตบเพิ่มริ้วรอยให้เธอ โอเคมั้ย"
"โอเค… แฮ๊"
ระเบียบกับหงส์ทำผมเสร็จพอดี ทั้งสองคนลุกขึ้น
ระเบียบถาม
"เท่าไรเจ๊ ของหงส์ด้วยนะจ๊ะ ฉันจ่ายให้เองเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วไม่ต้องเกรงใจ"
"โอเค คราวหน้าฉันเลี้ยงบ้างนะ" หงส์ว่า
ปิ๋มอึ้ง แปลกใจ
"เดี๋ยวๆๆ ครอบครัวเดียวกัน หมายความว่ายังไง"
ระเบียบนึกได้
"ว้าย ลืมเลย นี่ค่ะ" แจกการ์ดให้ปิ๋ม "งานมงคลของยอดกับหนูแก้มบุ๋มจ้ะน้องปิ๋ม"
ปิ๋มมองการ์ดแต่งงานในมืออย่างตะลึง
ต่อมาที่บ้านสุชาติ ตอนกลางวัน ยองแอร้องโวยวาย
"ฮือๆๆๆ ยองแอไม่ยอม ฮือๆๆๆ"
ยองแอร้องไห้โดยมีสุชาตินั่งปลอบอยู่ข้างๆ สุชาติกับนิกต่างมีสีหน้าไม่ชอบใจ ปิ๋มมองสามพ่อลูกอย่างเครียดตามไปด้วย
นิกมองการ์ดแต่งงานของยอด ที่ตัวเองถือไว้ในมือ สีหน้านิกเครียดสุดๆ
"ไปรักไปชอบกันตอนไหน หลงเข้าใจผิดว่าลูกนายอำเภอชอบน้องแก้ม แล้วพลิกล็อกเป็นไอ้ยอดได้ยังไง โธ่โว้ย"
"ฮือๆๆๆๆ พี่ยอดต้องแต่งงานกับยองแอคนเดียวเท่านั้น ฮือๆๆ ยองแอรับไม่ได้ ฮือๆๆๆๆ ยองแออยากตายฮือๆๆ"
ยองแอวิ่งหนีออกไปจากตรงนั้น
"นิก ไปปลอบน้องหน่อยไป ฟุ้งซ่านใหญ่แล้ว" ปิ๋มว่า
นิกรีบเดินตามยองแอออกไปอย่างหัวเสีย
สุชาติกับปิ๋มมองหน้ากันเครียดๆ
สุชาติบอก
"สองตระกูลนี้ไม่เคยถูกกัน อย่างกับโรมิโอกับจูเลียต แล้วทำไมถึงยอมให้แต่งงานกัน โธ่โว้ย"
"ถ้าผู้ใหญ่เข็มกับผู้ใหญ่จุ่น จูบปากกลับมารักกันเหมือนเดิม แผนที่เราวางไว้ต้องล้มไม่เป็นท่าแน่ๆ" ป๋มว่า
สุชาติหงุดหงิด
"นั่นสิ อุตส่าห์เอาไอ้เข็มมาเป็นพวกได้แล้ว แต่ดันกลายเป็นว่าสองครอบครัวจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน แล้วถ้ามันสามัคคีเป็นปึกแผ่นกันเมื่อไหร่ โอกาสที่อั๊วจะได้ครอบครองที่ดินของสองหมู่บ้าน ก็จะยากขึ้นอีก โธ่เว้ย"
สุชาติโมโหอย่างสุดๆ อยู่ๆ สุชาติก็ร้องและรำโนราห์ ขึ้นมาซะงั้น
"เอาอีกแล้ว โมโหสุดขีดทีไร รำโนราห์ทู๊กที!"
สุชาติรำโนราห์อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้เพราะโมโหมาก
ปิ๋มจับตัวสุชาติไว้
"รอดูสถานการณ์กันก่อนเถอะเสี่ยนะ อย่าเพิ่งคิดทำอะไรบุ่มบ่าม ค่อยๆ คิดหาทางแก้ปัญหาดีกว่า เชื่อปิ๋มนะเสี่ย"
ปิ๋มจับมือสุชาติเพื่อให้กำลังใจ สุชาติยังไม่หายร้อนรุ่มใจง่ายๆ
ยองแอวิ่งร้องไห้เข้ามาบริเวณสวน หยิบใบไม้ขึ้นมาแล้วเอามาฟาดหัวตัวเองอย่างแรง
"นี่แน่ะๆๆ ยองแอจะเอาใบไม้ฟาดให้หัวแตกตายไปเลย"
นิกบอก
"ยองแอ อย่า…"
"พี่นิกไม่ต้องห้ามเลยนะ ฮือๆๆๆ ยองแอไม่อยากอยู่แล้ว ฮือๆๆ"
นิกเห็นจอบวางอยู่ใกล้ๆ ต้นไม้ ก็หยิบให้ยองแอ
"ถ้าอยากตายก็นี่เลย"
ยองแอหันไปหยิบแล้วชะงัก
"ฮือๆๆๆ ยองแอไม่อยากตายแล้ว ยองแออยากแต่งงานกับพี่ยอด ยองแอรักพี่ยอด ฮือๆๆ"
นิกเข้าไปกอดยองแอไว้ด้วยความรักและเป็นห่วง
"พี่ไม่มีวันให้แก้มบุ๋มได้แต่งงานกับไอ้ยอดหรอก พี่จะทำให้มันเลิกยุ่งและออกจากชีวิตของแก้ม ยองแอจะร่วมมือกับพี่มั้ย"
"ร่วมด้วย งานนี้สู้ตายเพื่อรักของเรา"
"ดีมาก แต่แผนการครั้งนี้ ต้องใช้ประสบการณ์ที่น้องดูซีรีย์เกาหลีมามากมายเอามาใช้ พี่อยากให้น้องแสดงละคร พี่รู้ว่าน้องต้องทำได้"
ยองแอแหลงใต้
"โนพร้อบเบรม นิ ไม่มีปัญหา เรื่องแอคติ้งถนัดอยู่แล้ว บอกแผนน้องมาได้เลย"
นิกกระซิบบอก ยองแอตั้งใจฟังมาก แต่แล้วพลันก็ต้องตกใจ
"ห๊า!!! วิธีนี้มันรุนแรงเกินไป ยองแอไม่ทำ ยองแอสงสารพี่ยอด"
"แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ ยอดมันจะสมหวังกับแก้มบุ๋ม ถ้าเราอยากแยกคู่นี้ออกจาก
กัน ก็ต้องทำตามวิธีของพี่เท่านั้น"
ยองแอครุ่นคิด
"ก็ได้ๆ ยอมก็ได้"
"ถ้างั้นก็ ลุยเลย ไป!"
ยองแอ นิก เดินออกไป แต่ยองแอก็ชะงัก เบรก แทบไม่ทัน
"แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าตอนนี้พี่ยอดกับแก้มอยู่ที่ไหน"
"เออ จริงด้วย โธ่เว้ย"
"ผมรู้ครับ ว่าทั้งสองคนนั้นอยู่ไหน"
นิก ยองแอหันไปมอง เห็นเคกับป๊อปอยู่ด้านหลังพร้อมกำลังกินลูกชิ้นปิ้งในมือ ...
ก่อนหน้านี้ เค ป๊อบนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์ กำลังซื้อลูกชิ้นกับพ่อค้า
"ขายยังไงน้อง" เคว่า
พ่อค้าทำหน้ากวนตีนบอก
"พี่เอาเงินของพี่ให้ผม ผมก็เอาลูกชิ้นให้พี่"
"ไม่ใช่ จะถามว่าลูกชิ้นไม้ละเท่าไหร่"
"ไม้ละห้าลูก"
เคหยิบปืนที่ซ่อนไว้ออกมาขู่
"ถ้ากวนตีนอีกมึงตาย"
พ่อค้ากลัว
"ไม้ละ10บาทจ้า แต่สำหรับพวกพี่ ซื้อหนึ่ง แถมหนึ่งเลยจ้า"
พลันที่ป๊อบหันมองเข้าไปในร้านกาแฟ เห็นปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม ท็อป ยอด นั่งบนโต๊ะตัวเดียวกัน บนโต๊ะมี นิตยสารแฟชั่นชุดเจ้าสาวหลายเล่ม และมีแมคบุ๊กวางอยู่ ทั้งสี่คนกำลังคุยกันอย่างออกรสชาติ
ป๊อบกับเค มองไปทางทุกคนอย่างสงสัยว่ามาทำอะไรกันที่นี่
"ไอ้ยอดกับน้องแก้มมาอยู่ด้วยกันได้ยังวะ" ป๊อบว่า
เคกับป๊อบ สีหน้ายังไม่หายสงสัย
"สองคนนั้นเกลียดกันจะตาย แต่ดันมาอยู่ด้วยกัน พวกผมยังงงไม่หายเลย" เคว่า
นิกยื่นการ์ดแต่งงานของของยอดและแก้มบุ๋มให้ดู ทั้งสองคนตกใจมากๆ
"เฮ้ย"
"หายสงสัยแล้วใช่มั้ยว่าทำไมแก้มบุ๋มถึงอยู่กับไอ้ยอดได้ ตอนนี้พวกแกสองคนพา
ฉันไปหาไอ้ยอดได้แล้ว"
นิกยิ้มออกมาอย่างมีแผนการหมายมั่นว่าจะทำให้ยอดออกไปจากชีวิตแก้มบุ๋มให้ได้
ในร้านกาแฟสด บรรยากาศดี ยอดนั่งข้างแก้มบุ๋ม ท็อปอยู่ข้างๆ ปุยฝ้าย การพูดคุยของว่าที่คู่บ่าวสาวก็ใช้สรรพนามเปลี่ยนไป เพื่อความสนิทสนมมากขึ้น
ปุยฝ้ายเปิดดูรูปชุดแต่งงานแบบไทยร่วมสมัย ท็อปกับยอดให้แก้มบุ๋มดูรูปชุดแต่งงานที่สวยและดูดีมากๆ ให้แก้มบุ๋มเลือก
"ยังเลือกชุดแต่งงานไม่ได้อีกเหรอครับ... คราวที่แล้วคุณไม่ชอบชุดแบบสมัยใหม่ ผมก็เลยเลือกชุดไทยร่วมสมัยมาให้ ตกลงคุณชอบชุดไหนบ้าง"
"ชอบหลายชุดเลย แต่ยังเลือกไม่ได้ แก้มแต่งงานครั้งเดียวในชีวิตนะยอด ก็ต้อง
เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองสิ"
ยอดมองตาหวาน
"เหมือนที่คุณเลือกผมใช่มั้ยครับ"
แก้มบุ๋มยิ้มให้ยอดอย่างเขิน
"ในเมื่อพี่แก้มเลือกนายแล้ว ฉันก็เคารพการตัดสินใจของพี่แก้ม แต่ถ้านายทำให้พี่
แก้มเสียใจและมีน้ำตา นาย" ปุยฝ้ายตบโต๊ะ "ตาย!"
"จ้า รู้แล้วจ้า"
"คุณแก้มกับยอดกำลังจะมีชีวิตคู่ด้วยกัน แล้วเมื่อไหร่เค้ากะตะเองจะลงเอยกันอ่ะ"
ท็อปจับมือปุยฝ้าย แล้วมองตาหวาน
ปุยฝ้ายจิ้มตาท็อป แก้มบุ๋มกับยอดหัวเราะขำ
"ฉันไม่ลงเอยกับนายหรอก แต่ฉันจะส่งนายลงโรง นายท็อป"
"ใจร้าย แต่ไม่เป็นไรผมจะเปลี่ยนคนใจร้ายแบบคุณ ให้กลายเป็นนางฟ้าใจดีให้ได้…"
ปุยฝ้ายกรอกตามออย่างเอือมๆ
ยอด แก้มบุ๋มยิ้มขำๆ แต่พลันเสียงปริศนาที่ไม่ได้รับเชิญก็ดังขึ้น
"สวัสดีครับคุณแก้ม"
ทุกคนหันขวั่บมองเห็นนิกถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่มากเดินเข้ามาพร้อมกับยองแอที่สะพายกระเป๋ามาด้วย ทุกคนมองผู้มาเยือนอย่างระวังตัว แม้พวกเขาจะยิ้มให้ก็ตาม
"ใจคอไม่คิดจะเชิญผมไปงานมงคลของคุณเลยเหรอครับแก้ม"
ยอด ท็อป ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับนิก ไม่ให้นิกมายุ่งกับแก้มบุ๋ม
"ถ้าจะมาหาเรื่องกัน ก็กลับไปซะ"
"ผมว่ามันไม่เหมาะเลยที่คุณจะเอาช่อดอกไม้มาให้กับว่าที่ภรรยาของคนอื่น" ท็อปบอก
"แล้วใครบอกคุณว่าพี่นิกเอาดอกไม้มาให้ยัย เอ๊ย คุณแก้ม"
ยอด ท็อป แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย มองหน้ากันอย่างแปลกใจ
"ฉันเอาดอกไม้มาแสดงความยินดีกับนาย และฉันขอฝากให้นายดูแลและรักคุณแก้มให้มากที่สุด เพราะฉันคงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว"
นิกและยองแอยิ้มให้ยอดกับแก้มบุ๋มอย่างจริงใจมากๆ
ยอดตัดสินใจรับดอกไม้จากนิก
"ไม่ต้องห่วง ฉันจะรักและดูแลแก้มจนฉันหมดลมหายใจ ฉันสัญญา"
นิกเข้าไปสวมกอดยอด ยอดสวมกอดคืนอย่างลูกผู้ชาย
แก้มบุ๋มยิ้มให้
"ขอบใจนายมากนะนิก"
ยองแอเข้าไปนั่งข้างๆ แก้มบุ๋มทันที แล้วหยิบไอแพดขึ้นมาจากกระเป๋า แล้วเปิดภาพให้ดู
"นี่ๆๆ เห็นนี่มั้ย เกาะเจจู เป็นเกาะที่ทะเลสวยเริ่ดเลอที่สุดในประเทศเกาหลีจ้า ฉันอยากให้เธอกับพี่ยอดไปถ่ายพรีเวดดิ้งที่นี่ ส่วนค่าใช้จ่ายทั้งหมดฉันออกให้เอง"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย ร้อง "โอ้โห… / ถามจริง"
"จ้ะ ถือว่าเป็นของขวัญวันแต่งงานจากฉันก็แล้วกัน"
ยองแอเปิดรูปให้ดูอีก
"แล้วฉันก็อยากจะให้เธอไปฮันนีมูนที่เกาหลีด้วย งานนี้ฟรีตลอดรายการ นี่ๆ ฉันจะแนะนำให้นะว่าต้องไปเที่ยวที่ไหนบ้าง นี่ ที่นี่ห้ามพลาดเลย โซลทาวเว่อร์ ไปคล้องกุญแจคู่รัก จะได้รักกันชั่วนิรันดร์"
ยองแอยิ้มให้แก้มบุ๋ม ดูจริงใจมากๆ
นิกและยองแอทำให้ทุกคนเชื่อใจว่าทั้งสองคนมาดีและไม่คิดร้ายได้สำเร็จ
"ยองแออยู่กับแก้มก่อน" นิกบอกกับยอด "ฉันมีของขวัญเซอร์ไพร์สให้นาย แต่ฉันยกมาคนเดียวไม่ไหว คงต้องขอแรงนายไปช่วยเอาออกมาจากในรถ"
ยอดลังเลแต่ก็ไม่อยากเสียมารยาท ท็อปไม่ไว้ใจนิก
"ฉันตั้งใจซื้อมาให้นายเลยนะยอด อย่าให้ฉันเสียความตั้งใจเลยนะ"
"ได้สิ ฉันยินดีรับความหวังดีของนายเสมอ"
"งั้นฉันไปช่วยอีกคนแล้วกัน ดูสิว่าของขวัญที่คุณเตรียมให้มันจะยิ่งใหญ่ขนาดไหนW mHvx[vd
นิกเดินนำยอดกับท็อปออกจากร้าน
ยองแอที่อยู่กับแก้มบุ๋มและปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย มองไปทางยอดอย่างห่วง ยองแอเปิดรูปที่ท่องเที่ยวในเกาหลีให้ดู
"นี่ๆๆ มาดูกันต่อ พอไปโซลทาวเว่อร์เสร็จก็ไปช็อปปิ้งต่อที่เมียงดง รับรองได้ช้อปกันหนุกหนานจุใจแน่นอน"
แก้มบุ๋มมองไปทางยอดที่เดินออกไปอย่างห่วงๆ
นิกเดินนำยอดกับท็อปเข้ามาในซอยเปลี่ยว นิกกดรีโมทรถยนต์เพื่อเปิดรถ ทั้งสามเดินมาถึงจุดที่รถจอดอยู่
"กล่องของขวัญอยู่กระโปงหลัง ช่วยกันเอาออกมานะ เดี๋ยวฉันขอหยิบของเก๊ะหน้ารถก่อน"
นิกเปิดประตูหน้ารถแล้วเข้าไปนั่ง แล้วมองกระจกหลังพลางเห็นยอดกับท็อปกำลังเปิดกระโปงรถ นิกมองยิ้มอย่างร้ายกาจออกมา
เคกับป๊อปหลบซ่อนอยู่มุมหนึ่ง เอายาสลบในขวดเทใส่ผ้าเช็ดหน้า ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างร้ายๆ
ยอดกับท็อปเปิดกระโปงท้ายรถก็ไม่เห็นของอยู่ข้างในก็มองอย่างหงุดหงิด
"ไอ้นิกมันหลอกเรา"
เคกับป๊อปพรวดเข้ามาจะเอาผ้าโปะหน้ายอดกับท็อป ทั้งสองพยายามยื้อยุดห้ามไว้เต็มที่
"เฮ้ย จะทำอะไรวะ"
"ทำให้เอ็งสลบน่ะสิวะ" เคบอก
นิกลงมาจากรถแล้วหัวเราะสะใจ
"ฉันจะจับแกไปทรมาน ให้แกรู้รสชาติของความเจ็บปวดที่แย่งผู้หญิงของฉัน แล้วถ้าแกยังไม่เลิกรักกับแก้มบุ๋ม แกจะโดนหนักกว่านี้ เค ป๊อป จัดการมันทั้งสองคน"
เค ป๊อบ จะโปะยาสลบให้ได้ ยอดกับท็อปพยายามขัดขืนเต็มที่ ทั้งสองฉวยจังหวะสามารถโปะยาสลบเคกับป๊อบได้ เคกับป๊อบสลบเหมือด
"เฮ้ย กล้วยทอดแล้ว"
นิกจะวิ่งหนีแต่ท็อปวิ่งไปขวางและจับตัวนิกไว้ นิกดิ้น แต่ไม่หลุด!!!
ยอดเดินถือผ้าโปะยาสลบมายืนตรงหน้านิก
"กรรมตามทันนะครับคุณนิก"
ยอดยิ้มหวาน
"ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว"
ยอดโปะยาสลบใส่นิกทันที นิกสลบทันตา…
"แล้วนายจะเอายังไงต่อ"
ยอดยิ้มอย่างมีแผนในใจ…
แก้มบุ๋มชะเง้อมองไปทางหน้าร้านอย่างห่วง
"นายยอดกับคุณท็อป ไปตั้งนานแล้วยังไม่กลับมาอีก เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า"
"นั่นสิ อยู่ๆ ยองแอก็ขอตัวออกไป ดูมีพิรุธยังไงก็ไม่รู้"
"นายนิกต้องไม่หวังดีกับยอดแน่ พี่เป็นห่วงยอดจัง"
พลันที่ยอดกับท็อปเดินยิ้มเข้ามาจากด้านหลัง
"ผมปลอดภัยครับ ไม่ต้องเป็นห่วง... น่ารักที่สุดเลย ห่วงใยกันด้วย แบบนี้ก็รักแย่ จุ๊บๆ"
"ยังจะทำเป็นเล่นอีก คนห่วงจะแย๋"
"ทำไมหายไปนานกันขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า"
"นายนิกคิดไม่ซื่อกับยอด แต่ไม่ต้องห่วง ตอนนี้โดนลงโทษแล้ว"
"ลงโทษ? ลงโทษยังไง"
ท็อปกับยอดยิ้มให้กันอย่างสะใจ
มุมหนึ่งในตลาด ไทยมุงอยู่ที่มุมหนึ่ง ทุกคนต่างหัวเราะอารมณ์ดี หลายคนยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายคลิป นิก เค ป๊อบ นุ่งกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว นอนหมดสภาพอยู่ในตะกร้าใบใหญ่ๆ สามใบ แถมตามลำตัวยังโดนขีดเขียนเติมหนวดเติมเคราด้วยปากกาเมจิก ทุกคนดูตลกขบขันเป็น
อย่างมาก
พลันนิกค่อยๆ ได้สติขึ้นมา สะบัดหัวไล่ความมึนงง ก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า แถมชาวบ้านยังหัวเราะเยาะตลกขบขัน นิกจี๊ด ขึ้นมาสุดขีด!!!
"อ๊าก ไอ้ยอดฉันจะฆ่าแก"
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 7 (ต่อ)
เข็ม ระเบียบ จุ่น หงส์ นั่งอยู่ตรงหน้าหลวงตาที่ศาลาวัด
ระเบียบกับหงส์ดูสำรวม ขณะที่เข็มกับจุ่นมองกันอย่างเขม่นๆ เห็นถังสังฆทานอยู่ตรงหน้าทุกคน
"พี่เข็ม มาทำบุญ แต่ดันทำหน้าบอกบุญไม่รับ เฮ้อ แล้วจะได้บุญมั้ย" ระเบียบถาม
"พี่จุ่น ไหนๆ พี่ก็ตกลงยอมมาทำบุญร่วมกันกับผู้ใหญ่เข็มแล้ว ทำใจให้สงบอย่าขุ่นข้องหมองใจนะพี่นะ จะได้เป็นสิริมงคลกับครอบครัวของเราทั้งสองฝ่าย" หงส์บอก
เข็ม จุ่น เบือนหน้าหนีไม่สบตากัน
หลวงตาจิบชา
"ได้ยินว่าโยมเข็มกับโยมจุ่นกำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน อาตมาดีใจด้วยนะที่ความบาดหมางในอดีตมันได้หายไปแล้ว"
จุ่นบอก
"ความชั่วความเลวของไอ้เข็ม มันไม่เคยจางหายไปจากใจฉันหรอกจ้ะหลวงตา"
"ฉันก็ไม่มีวันลืมความชั่วที่มันทำกับฉันเหมือนกัน ที่ฉันยอมให้ไอ้ยอดแต่งงาน
กับแก้มบุญ เพราะฉันเห็นแก่ความรักของเด็กๆ" เข็มว่า
สองเมียร้อง "เฮ้อ"
"จะจงเกลียดจงชังกันไปถึงไหน เรากำลังจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ" ระเบียบบอก
"ใครบอกว่าฉันจะญาติดีกับไอ้จุ่น ไม่มีวันซะล่ะ"
"อาตมาถามหน่อยเถอะ ถ้าโยมทั้งสองยังเกลียดชัง ยังโกรธแค้นกัน ปล่อยให้ไฟแห่งความแค้นเผาไหม้ใจโยม โยมมีความสุขจริงๆ เหรอ"
จุ่น เข็มต่างยืนยันว่า "มี!"
"แต่อาตมาไม่เชื่อ ขออาตมาพิสูจน์ได้ไหม"
เข็มกับจุ่นมองหน้าหลวงตาอย่างสงสัย ว่าหลวงตาจะพิสูจน์อย่างไร
เข็มกับจุ่นถืออุ้มขันเงินไว้ ตรงหน้าหลวงตา ข้างๆ หลวงตามีกาน้ำร้อนวางอยู่
"ขันที่โยมทั้งสองโอบอุ้มไว้เย็นดีไหม"
"เย็นครับหลวงตา" จุ่นบอก
"ขันใบนั้นมันก็เหมือนใจของโยมนั่นแหล่ะ"
เข็มถาม
"เหมือนยังไง"
หลวงตายิ้ม ไม่ตอบ
"โยมทั้งสองคนใครเก่งกว่ากัน ใครแน่กว่ากัน"
"ผม / ผมอยู่แล้ว"
"ถ้าอย่างนั้นใครที่วางขันก่อน คนนั้นคือคนแพ้ ตกลงไหม"
เข็ม จุ่นบอก "ตกลง"
หลวงตาหยิบกาน้ำร้อนแล้วเทน้ำเดือดจัดใส่ลงไปในขันที่เข็มกับจุ่นถือไว้
เข็มกับจุ่นเริ่มรู้สึกร้อน แต่ก็ยังไม่มีใครยอมวางขันคน
เข็มกับจุ่นมีสีหน้าเจ็บปวด แต่ไม่มีใครยอมให้ใคร หงส์กับระเบียบเห็นสามีเจ็บก็ไม่สบายใจ
เข็มร้อนมาก
"โอ้ย เจ็บๆ ร้อนๆ"
"มือพองไปหมดแล้ว" จุ่นบอก
"พี่จุ่น ถ้าทนไม่ไหวก็วางขันเถอะพี่" หงส์บอก
"พี่เข็มจะรอให้มือพุพองก่อนรึไง พอเถอะพี่ พอแล้ว"
"ไม่ พี่ไม่มีวันยอมแพ้มันเด็ดขาด" เข็มบอก
"ถ้ายอมให้ไอ้เข็ม พี่ยอมตายดีกว่า"
เข็มกับจุ่นสีหน้าเจ็บปวดสุดขีด จนแทบจะถือขันไว้ไม่ไหว พลันหลวงตาก็เทน้ำร้อนใส่ลงไปในขันอีก
"ไม่ไหวแล้วโว้ย"
ในที่สุดเข็มกับจุ่นก็ทนไม่ไหว วางขันลงแทบจะพร้อมๆ กัน…
หลวงตายื่นยาหม่องให้เข็มกับจุ่น
"ทาซะ มือจะได้ไม่พอง"
ระเบียบกับหงสง์ ทายาหม่องสมุนไพรให้เข็มกับจุ่น ที่หน้าเหยเกเจ็บปวด บ่นไม่หยุดปากว่าร้อนมือแทบสุก
"ขันว่างเปล่าก็เหมือนใจของโยม น้ำร้อนก็เปรียบเหมือนความโกรธความแค้น ถ้าโยมไม่วางขันลง คนที่ทุกข์ทรมานที่สุดก็คือโยม"
เข็มกับจุ่นครุ่นคิดตาม…
"ความแค้นมันก็เหมือนไฟที่เผาไหม้ใจเรา แต่ถ้าโยมอยากพบความสุข ก็แค่ปล่อยวางความโกรธแค้นความเกลียดชังความริษยาออกจากใจเท่านั้น… ง่ายมั้ยล่ะ"
เข็ม จุ่น ครุ่นคิดๆ หงส์กับระเบียบยิ้มให้กำลังใจ
"โกรธแค้นกันมานาน ถึงคราวต้องปล่อยวางแล้วนะพี่" หงส์บอก
"เรากำลังจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ต้องรักและสามัคคีกันสิถึงจะถูก" ระเบียบบอก
"อย่าลืมนะจ๊ะ ถ้าพี่สองคนโกรธแค้นกัน พี่ทั้งสองไม่มีวันพบความสุขที่แท้จริง"
"แค่ปล่อยวางเหมือนอย่างที่หลวงตาบอก แล้วเราทั้งสองครอบครัวก็จะเป็นหนึ่ง
เดียวและกลมเกลียวกัน ทำให้ได้นะจ๊ะ ฉันสองคนเป็นกำลังใจให้"
"เจริญพร"
หงส์ ระเบียบ จับมือจุ่นกับเข็มอย่างให้กำลังใจ…
สุชาติกับปิ๋ม ยืนมองทุกคนอยู่ห่างๆ ที่มุมหนึ่ง ปิ๋มหิ้วถังสังฆทานเข้ามาด้วย
"ใครจะไปเชื่อว่าไอ้สองผู้ใหญ่มันมาทำบุญด้วยกัน ถ้าไม่เห็นกับตาตัวเอง แผนที่อั๊วอุตส่าห์คิดให้พวกมันทะเลาะกัน มันจะไปมีประโยชน์อะไร ถ้าพวกมันกลับมาคืนดีกัน โธ่เว้ย ไม่มีอารมณ์ทำบุญแล้ว" สุชาติบอก
"เสี่ยอย่าคิดมากน่า"
"ไม่คิดมากได้ไง อั๊วต้องคิด แต่คิดจนสมองระเบิดก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงมันถึงจะเกลียดกันอีก"
"เสี่ยเชื่อปิ๋ม ตอนนี้ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เราอยู่เฉยๆ อีกไม่กี่วันจะมีการประกาศผลรางวัลผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยมแล้ว ลองถ้าใครไม่ได้เป็นก็ต้องโกรธแค้นแน่ๆ อย่าลืมว่าทั้งสองคนหวังตำแหน่งนี้ไว้มาก"
"เออ จริงด้วย ประกาศผลเมื่อไหร่ มันสองคนแตกคอกันแน่ๆ หรือบางทีอาจจะเกลียดมากกว่าเดิมก็ได้ "
สุชาติ ปิ๋ม ยิ้มให้กันอย่างสะใจสุดๆ
บ้านจุ่น เช้าวันใหม่ ยอดกับแก้มบุ๋มยกพานขึ้นขอขมาจุ่นกับหงส์ ปุยฝ้ายนั่งมองดูอยู่ข้างๆ หงส์มองด้วยสีหน้ายินดี แตกต่างกับจุ่นที่ยังมีสีหน้าที่ยังขุ่นเคืองยอดอยู่พอสมควร
"ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที่แก้มกับยอดทำให้พ่อแม่ทุกข์ใจ แก้มขอขมาและขออโหสิด้วยนะจ๊ะ"
"ผมสาบานว่าจะรักจะดูแลแก้มบุ๋มให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้แก้มต้องเสียใจเด็ดขาด ผมขอฝากตัวเป็นลูกอีกคนของพ่อกับแม่ด้วยนะครับ"
ยอดกับแก้มบุ๋มกราบขอขมาจุ่นกับหงส์ แล้วยกพานให้ทั้งคู่ หงส์รับพานมาแล้ว แต่จุ่นก็ยังเฉยเมย ยอดกับแก้มบุ๋มเห็นก็ไม่สบายใจ
"พ๋อจ๋า ยอดทำพานเองกับมือ เข็มเขิมแทงนิ้วพรุนหมด จะไม่รับไว้หน่อยเหรอจ๊ะ"
จุ่นมองที่มือยอด เห็นว่านิ้วมือยอดมีพลาสเตอร์ติดหลายนิ้วนิ้ว ก็รู้สึกถึงความพยายามของยอด
"ไอ้ยอด เอ็งสาบานแล้ว เอ็งจะกลับคำไม่ได้นะ แก้มน่ะคือดวงใจของข้า เอ็งมั่นใจเหรอว่าเอ็งจะดูแลดวงใจนี้ได้ดีเท่ากับข้า"
ยอดสีหน้าแววตามุ่งมั่นมาก
"ผมมั่นใจครับ"
ยอดมองตาจุ่นอย่างจริงใจ
จุ่นตัดสินใจยื่นมือไปรับพาน ทุกคนมองภาพนั้นด้วยสีหน้าดีใจ
"ถ้าทำไม่ได้อย่างที่รับปาก เอ็งตาย"
ยอดยิ้ม
"ครับพ่อ ผมมั่นใจว่าผมอายุยืนแน่ๆ ครับ"
"ดีจังเลยนะพี่แก้ม พ่อยอมรับพี่ยอดอย่างเป็นทางการแล้ว อีกหน่อยพ่อกับผู้ใหญ่เข็มก็คงไม่ทะเลาะกันอีกแล้ว"
"ใครบอกว่าพ่อจะหายโกรธไอ้เข็มมัน"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ ตกใจ "พ่อ!"
"แก้มจะแต่งงานกับยอดในไม่กี่วันแล้วนะพ่อ หายโกรธเถอะนะพ่อนะ"
"มันคนละเรื่องกัน กรุงศรีสร้างเสร็จในวันเดียวไม่ได้ฉันใด ความแค้นก็ลบล้างให้หายในวันเดียวไม่ได้ฉันนั้น"
จุ่นเดินออกไป ยอดกับแก้มบุ๋มมองตามจุ่น พลางถอนใจด้วยความเศร้าใจ
หงส์มองลูกๆ ด้วยความสงสาร
"ให้เวลาพ่อหน่อยนะลูกนะ ต่อไปทุกอย่างต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน เชื่อแม่สิ"
หงส์จับมือทั้งคู่ด้วยสีหน้าปลอบใจ
ยอดกับแก้มบุ๋มนั่งข้างๆ กัน ดูใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก แก้มบุ๋มหนักใจ...
"พ่อแก้มยังไม่หายโกรธพ่อยอดง่ายๆ แล้วชีวิตแต่งงานของเราจะมีความสุขได้ยังไงล่ะยอด"
ยอดจับมือให้กำลังใจ
"เราจะต้องไม่ยอมแพ้นะแก้ม ยิ่งถ้าเรารักกันมากเท่าไร ความรักของเราจะทลายกำแพงความเกลียดชังของพ่อเราเอง เราจะฝ่าฟันอุปสรรคนี้ไปด้วยกัน อย่าเครียดเลยนะ คนสวยของยอด"
ยอดจับมือแก้มบุ๋ม ตาประสานตา ใจประสานใจ แก้มบุ๋มยิ้มให้ยอด เชื่อใจว่ายอดจะต้องทำได้
"เอางี้ เล่นลิเกให้ดูแก้เครียดดีกว่า"
ยอดลุกขึ้นร้องและรำลิเก เกี้ยวแก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มๆ มองๆ อย่างแปลกใจ...
" พี่เป็นคนรักจริงยิ่งหวังแต่ง ยังแข็งแรงตั้งใจมักใฝ่ฝัน อยากเคียงคู่อยู่ครองน้องแจ่มจันทร์ จะรักกันจนนิรันด์พี่สัญญา"
ยอดกับแก้มบุ๋มมองตาสบตากันหวานซึ้ง
ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ยอดกับแก้มบุ๋มอยู่ จุ่นยืนมองทั้งคู่ เห็นถึงความรักที่ทั้งคู่มีให้แก่กัน
"ถ้าเรามัวแต่ทะเลาะกับไอ้เข็ม ลูกมันจะมีความสุขได้ยังไง"
จุ่นครุ่นคิดในสิ่งที่หลวงตาสอนสั่ง ....
จุ่นมองไปทางแก้มบุ๋มและยอดด้วยความหนักใจ
"ปล่อยวางมันไม่ง่ายเลยนะครับหลวงตา"
เข็มนั่งยิ้มกว้างอยู่ที่มุมนั่งเล่น ต้อนรับนายอำเภอเต่ากับพรพรรณเมียนายอำเภอที่มาอย่างกระทันหัน เบี้ยเสิร์ฟน้ำดื่มให้นายอำเภอเต่ากับพรพรรณ
"ต้องขอโทษท่านนายอำเภอกับคุณนายด้วยนะจ๊ะ พอดีที่บ้านมีแต่น้ำฝนเย็นๆ ถ้ารู้ว่าท่านจะมาเยี่ยม ฉันจะได้เตรียมน้ำวงน้ำหวาน ผลหมากรากไม้มาต้อนรับ" ระเบียบบอก
"อย่าลำบากเลยจ้ะ ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ ที่อยู่ๆ ปุบปับก็แวะมาหา"
"พอดีฉันกับเมียมาทำธุระแถวๆ นี้ แล้วเห็นว่าบ้านผู้ใหญ่ก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ฉันก็เลยถือโอกาสมาบอกเรื่องสำคัญกับผู้ใหญ่เข็มด้วย"
เข็ม ระเบียบ เบี้ยมองนายอำเภอที่ยิ้มให้ด้วยสีหน้าแปลกใจ
"ท่านนายอำเภออุตส่าห์มาบอกด้วยตัวเอง คงไม่ใช่เรื่องสำคัญธรรมดาๆ แต่มันต้องเป็นเรื่องสำคั๊ญ สำคัญ เลยใช่ไหมจ๊ะ"
"มันเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่เข็มตั้งหน้าตั้งตาเฝ้ารอมาตลอด"
เข็มอยากรู้สุดๆ
"จะช้าอยู่ใย เล่ามาเถอะครับท่าน"
นายอำเภอเต่าทำสีหน้าแบบว่าตื่นเต้นเต็มที่
"รับรองถ้าผู้ใหญ่รู้จะต้องกินไม่ได้นอนไม่หลับแน่ๆ"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ เรื่องอะไรครับ"
"ตอนที่ฉันรู้เรื่องนี้ ฉันตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่อยู่"
"ผมก็ตื่นเต้นจะแย่บอกมาเถอะครับ"
"คือเรื่องนี้มันไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ผู้ใหญ่พร้อมจะฟังหรือยัง"
"พร้อมมานานแล้ว กราบล่ะ เรื่องอะไรบอกมาเถอะ"
"เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ แหม ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะบอก แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ"
เข็มทนไม่ไหว เต่าไม่ยอมบอกซะที
"ไอ้เบี้ย เอาปืนมา"
เบี้ยเดินไปหยิบปืนยาวมาวางตรงหน้า เข็ม เต่า และพรพรรณสะดุ้งเฮือก
เข็มหยิบผ้ามาเช็ดทำความสะอาดปืน แล้วยิ้มขู่ๆ ให้นายอำเภอ
" ขอทำความสะอาดปืนหน่อยนะจ๊ะ"
เข็มหันปลายกระบอกปืนมาทางเต่า เต่ากลืนน้ำลายเอื้อก
"ตกลงมีเรื่องอะไรจ๊ะท่านนายอำเภอ"
เข็ม เบี้ย ระเบียบมองนายอำเภอเต่าด้วยสีหน้าสงสัยอยากรู้สุดๆ
เต่ายิ้มแหยๆ
"ฉันแวะมาบอกว่า ผลรางวัลผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยมออกมาแล้วนะ และ
คนที่ได้รางวัลก็คือ…"
เข็มสีหน้าลุ้นมากๆๆๆๆ
หลายวันต่อมา เข็มในชุดผู้ใหญ่บ้านอยู่บนหลังรถกระบะ กำลังแห่โชว์แหนบทองคำซึ่งเป็นรางวัลสำหรับผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยม
เข็มโบกมือให้กับชาวบ้าน สองข้างทาง สีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข
ก้องเกียรติและเบี้ยถือโทรโข่งเป็นโฆษกบรรยายความดีของเข็ม
"ผู้ใหญ่เข็มของเราได้รับรางวัลแหนบทองคำอันทรงเกียรติ นี่คือรางวัลพิเศษสำหรับผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยมเท่านั้น ขอเสียงปรบมือดังๆ ให้ด้วยจ้ะพ่อแม่พี่น้อง"
"วันนี้เป็นวันภาคภูมิใจอีกวันหนึ่งของหมู่บ้านของเรา ผู้ใหญ่เข็ม เป็นผู้นำหมู่บ้านที่ช่วยขับเคลื่อนชุมชนของเราให้ก้าวไกลทันโลกทันสมัย"
ก้องเกียรติบอก
"ผลงานที่ทำมาทั้งหลายล้วนเพื่อประโยชน์สุขของชาวดอนกระโทกทุกคน ตอนนี้คุณงามความดีของผู้ใหญ่เข็มได้ประจักษ์แก่สายตาของพ่อแม่พี่น้อง จนได้รับรางวัลผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยม ขอเสียงปรบมือดังๆ ให้ผู้ใหญ่เข็มผู้ใหญ่บ้านแหนบทองคำของเราด้วยจ้ะ"
ชาวบ้านปรบมือโห่ร้องอย่างชื่นชม
"ขอขอบคุณทุกแรงเสียงที่รักและให้กำลังใจผู้ใหญ่ของเรามาโดยตลอด เราไม่ได้
โม้ไม่ได้ขายฝัน แต่ผู้ใหญ่เข็มพร้อมจะทำเพื่อ คุณ คุณ คุณ และก็คุณทุกคน" เบี้ยบอก
เข็มไหว้ขอบคุณชาวบ้านที่โห่ร้องยินดีไปกับความสำเร็จ
เข็มสีหน้าปลื้มปลิ่มตื้นตันใจมากๆ
"ขอบคุณสุดหัวใจจากใจผู้ใหญ่เข็ม ขอบคุณพี่น้องที่ไว้ใจให้ฉันดูแลทุกท่านมาอย่างยาวนาน ฉันสัญญาว่าฉันจะพัฒนาหมู่บ้านดอนกระโทกให้เป็นหมู่บ้านตัวอย่างของตำบล ของอำเภอ ของจังหวัด และของประเทศเราต่อไป ฉันสัญญา"
เข็มในชุดผู้ใหญ่บ้านเดินโบกไม้โบกมืออย่างภาคภูมิใจ ก้องเกียรติถือโทรโข่ง เบี้ยถือป้ายไวนิลเป็นรูปผู้ใหญ่เข็มไหว้และเขียนบนไวนิลว่า “แสดงความยินดีกับผู้ใหญ่บ้านเข็มผู้ใหญ่บ้านแหนบทองคำ” ทั้งหมดเดินแห่ฉลอง ชาวบ้านต่างเข้าไปแสดงความยินดีกับเข็มกันคับคั่ง
"กราบสวัสดีพี่น้องทุกท่าน ผู้ใหญ่เข็ม แห่งหมู่บ้านโคกสำเริง ได้มาพบปะพี่น้องและถือโอกาสเรียนเชิญทุกท่าน ร่วมฉลองรางวัลผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยมพร้อมกัน" ก้องเกียรติบอก
ชาวบ้านเข้าไปขอถ่ายรูปเซลฟี่กับผู้ใหญ่เข็ม ผู้ใหญ่เข็มยิ้มแย้มมีความสุข
เข็ม ก้องเกียรติ เบี้ยเดินผ่านร้านบัวลอยของนาง
สุชาติ ปิ๋ม เค ป๊อป นั่งกินบัวลอยกันอยู่ รวมถึงมิ้นกับนาง ก็เดินเข้าไปแสดงความยินดีด้วย
มิ้น นางเข้าไปเซลฟี่กับผู้ใหญ่เข็ม
"ผู้ใหญ่เข็มเท่สุดๆ เลยจ้ะ เดี๋ยวฉันจะแชร์รูปลงเฟสให้นะจ๊ะ" มิ้นว่า
นางบอก "ดีใจด้วยนะคะผู้ใหญ่ ในฐานะที่ผู้ใหญ่ทำประโยชน์มากมายเพื่อชุมชนของเรา ฉัน
ขอเลี้ยงบัวลอยผู้ใหญ่ตลอดชีวิตเลยจ้ะ"
สุชาติปรบมือให้
"ดีใจด้วยนะผู้ใหญ่ รางวัลนี้สมแล้วกับที่ทุ่มเทและสร้างคุณงามความดีมากมาย"
"ฉันก็ต้องขอบคุณเสี่ยด้วย ที่ช่วยให้ฉันจับพ่อค้ายารายใหญ่ได้ เป็นเพราะผลงาน
นี้โบว์แดงชิ้นนี้ ที่ทำให้ฉันได้รับรางวัล"
ปิ๋มบอก "ไม่มีใครเหมาะสมกับรางวัลนี้ เท่ากับผู้ใหญ่เข็มอีกแล้วล่ะจ้ะ"
"ฉันขอตัวไปพบปะพี่น้องคนอื่นๆ ก่อนนะ ขอบคุณทุกคนมากจริงๆ"
แล้วเข็ม ก้องเกียรติ เบี้ย เดินออกไป
สุชาติ ปิ๋ม เค ป๊อป มองตามเข็มอย่างสะใจ
"ถึงขนาดนี้แล้ว ไอ้ผู้ใหญ่จุ่นมันต้องร้อนรนทนไม่ไหวแน่" เคบอก
"ถูก เพราะรางวัลที่หวังนักหวังหนาว่าตัวเองต้องได้ กลับกลายเป็นของศัตรูคู่แค้น" ป๊อบว่า
"เสี่ยขา อีกอึดใจเดียว เสี่ยจะได้เห็นผู้ใหญ่เข็มกับผู้ใหญ่จุ่นกลับมาทะเลาะกันเหมือนเดิม และ จะยิ่งมากกว่าเดิม เชื่อปิ๋มได้เลย"
สุชาติหัวเราะสะใจสุดๆเคกับป๊อปหัวเราะตาม
"ถ้าไอ้ผู้ใหญ่เข็ม เจอกับ ไอ้ผู้ใหญ่จุ่น คงฟัดกันมันส์แน่ๆ ฮ่าๆๆๆ อยากจะเห็นจริงๆ เว้ย"
นางกับมิ้นที่อยู่ห่างๆ เห็นใครบางคนกำลังเดินผ่านมาก็ตกใจ
"ว้าย เจ๊มิ้นตายแล้ว ตายแล้ว นั้นผู้ใหญ่จุ่นนี่นา"
"ตายๆๆๆๆๆๆ ถ้าเจอกับผู้ใหญ่เข็ม ต้องทะเลาะกันตลาดแตกแน่ๆ ใครๆ ก็รู้ว่า
ผู้ใหญ่จุ่นอยากได้รางวัลแหนบทองคำนี้มากแค่ไหน"
สุชาติ ปิ๋ม เค ป๊อป หันไปมองตามนางอย่างชอบใจ
สุชาติยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจสุดๆ
เข็มเดินขอบคุณชาวบ้านอยู่ พลันชะงักกึก เมื่อเดินมาเจอจุ่นกับสนองที่ถือตะกร้าจ่ายตลาดเดินสวนเข้ามา
เข็ม และ เบี้ย เดินไปประจันหน้าจุ่นกับสนอง
เข็มทำกวน
"สวัสดีครับ อดีตผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยม ท่านทราบแล้วใช่ไหมว่าปีนี้ใครได้รับรางวัล"
จุ่นพยายามเก็บอาการสุดๆ
"ไอ้หนอง กลับ!"
จุ่น สนอง จะเดินเลี่ยงออกไป เข็ม เบี้ย เข้าไปขวาง
"ไอ้จุ่น" เข็มชี้ให้ดูแหนบทองคำ "เอ็งเห็นมั้ยว่าเสื้อข้ามีอะไรติดอยู่"
จุ่นแสดงสีหน้าเรียบเฉย แต่สนองกลับมองอย่างไม่ชอบใจแทนจุ่นที่เข็มเข้ามาเบ่ง
"เห็นสิ ตาไม่บอด นี่มันแหนบทองคำที่ผู้ใหญ่จุ่นอยากได้"
จุ่นเบิ้ดกะโหลกสนอง ฐานพูดมาก
เข็มยิ้ม พูดกวน
"แหนบทองคำ ที่เอ็งบอกว่าข้าจะไม่มีวันได้เหมือนที่เอ็งเคยได้ไง ขอโทษนะ พอดีปีนี้ข้ามีผลงานเยอะแยะมากมาย แถมแก๊งค์ค้ายาก็จัดการมาแล้ว ไม่เหมือนเอ็งที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน"
"ผมขอแสดงความเสียใจไว้สำหรับปีหน้าและปีต่อๆ ไปด้วยนะครับ ผมว่าผู้ใหญ่จุ่นคงไม่มีความสามารถเทียบเท่าผู้ใหญ่ยอดเยี่ยมของผมอีก" เบี้ยบอก
"ฝันไปหรือเปล่าว่ะไอ้เบี้ย แค่ได้รับรางวัลมาปีเดียวเอ็งจะมาทำอวดเก่งกับพ่อผู้ใหญ่ของข้าไม่ได้นะเว้ย"
สนองจะมีเรื่องกับเบี้ย แต่จุ่นดึงสนองเอาไว้ก่อน
"เรากลับกันเถอะไอ้หนอง ป่านนี้แม่หงส์รอแย่แล้ว"
จุ่นเดินออกไป สนองต้องเดินตามอย่างจำใจ เบี้ยมองตามอย่างเยาะเย้ย
เข็มข้องใจ ที่จุ่นไม่ทะเลาะด้วย
"อ้าวเฮ้ย จะรีบหนีไปไหนวะ"
"สงสัยเสียใจจนพูดอะไรไม่ออก ต้องรีบกลับไปร้องไห้ซบตักเมียที่บ้าน ฮ่าๆๆ"
ก้องเกียรติเตือน
"ไอ้เบี้ย พอได้แล้ว"
"ทำไมมันไม่ชวนข้าทะเลาะ ก็ในเมื่อมันอยากได้รางวัลนี้จนตัวสั่น" เข็มว่า
"ผู้ใหญ่จุ่นคงยอมรับว่าตัวเองแพ้จริงๆ ฉันว่าเขาเป็นลูกผู้ชายที่น่านับถือนะ แพ้แล้วไม่ชวนตี พ่อผู้ใหญ่อย่าไปเยาะเย้ยเขาเลยนะจ๊ะ แค่นี้เขาก็เจ็บปวดมากพอแล้ว"
เข็มมองตามจุ่นที่เดินออกไปอย่างยังไม่หายข้องใจ
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 7 (ต่อ)
มิ้นกับนางหันมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา
มิ้นบอก
"อิมพอสซิเบิ้ล เป็นไปได้ยังไง ผู้ใหญ่จุ่นไม่โวยวายซักคำ!! เดินหนีไปเฉยเลย"
"ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วเจ๊ ฉันนึกว่าจะทะเลาะกันตลาดแตกแล้วซะอีก!"
มิ้นกับนางหันไปทางเข็มอีกครั้ง
ไม่ใกล้ไม่ไกล สุชาติ ปิ๋ม เค ป๊อป อึ้งมองไปทางเข็มเหมือนกัน
"เกมส์พลิก พลิกล็อค เป็นไปได้ยังไงวะ" เคว่า
"ทะเลาะแย่งรางวัลกันมาตั้งนาน จบง่ายๆ แค่เนี้ย" ป๊อปว่า
สุชาติยังช็อกกับสิ่งที่เห็นอยู่ ปิ๋มก็แปลกใจเหมือนกัน
"เสี่ย ปิ๋มไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะลงเอยแบบนี้"
พลันสุชาติแค้นสุดขีดพูดอะไรไม่ออก ตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"กลับเว้ย"
สุชาติรีบร้อนเดินออกไปทันที ปิ๋ม เค ป๊อบ เดินตามไปติดๆ
ต่อมา เคกับป๊อปหลบหนังสือและข้าวของที่อยู่ใกล้ตัวที่สุชาติขว้างใส่ด้วยความโมโห
"ไหนวะ ที่บอกว่าพวกมันจะกลับมาทะเลาะกันอย่างเก่า โธ่โว้ย"
"เราฝันไปรึเปล่าเสี่ย ผู้ใหญ่จุ่นไม่โมโหสักนิดเลย" เคบอก
"ไม่น่าเชื่อว่าลูกรักกันจะทำให้ผู้ใหญ่จุ่นเปลี่ยนใจได้"
ปิ๋มบอก
"แล้วถ้าสองผู้ใหญ่ เกิดจูบปากรักกันขึ้นมาจริงๆ ทีนี้เราจะปั่นให้สองคนนั้นเกลียดกันยิ่งแทบเป็นไปไม่ได้"
สุชาติโมโหสุดขีด จนสติขาดผึง รำโนราห์ อยู่ตรงนั้น
"เอาแล้วไง โมโหแล้วรำโนราห์อีกแล้ว" เคบอก
"เสี่ยขา เราจะเปลี่ยนแผนไปฮุบที่ดินตำบลอื่นมั้ย ถ้าพวกมันสามัคคีกันแล้ว เราคงหลอกลวงพวกชาวบ้านไม่ได้ รีบเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ" ปิ๋มบอก
"ไม่!!! อั๊วไม่เปลี่ยนใจ ที่ตรงนั้นมันงามที่สุด อั๊วจะต้องเอาที่ดินสองฝั่งคลองมาเป็นของอั๊วให้ได้"
"สองผู้ใหญ่ไม่มีวันยอมหรอกเสี่ย เราปั่นหัวพวกเค้าไม่ได้อีกแล้ว" ปิ๋มบอก
สุชาติแค้นสุดขีด
"วันพระไม่ได้มีหนเดียว!!! อั๊วไม่ยอมแพ้หรอก อั๊วต้องทำให้ไอ้สองผู้ใหญ่มันแตกคอกันให้ได้"
เวลากลางคืน จุ่นยืนสีหน้าเครียดอยู่ที่หน้าศาลเทวดา เทวดาแจ่มและสัมภเวสีอัครเดชยืนยิ้มให้จุ่น
"ไอ้แจ่ม...เอ็งคิดว่าข้าทำถูกหรือเปล่า ที่ข้าคิดจะปล่อยวางเรื่องความแค้นของข้ากับไอ้เข็มมัน"
"ถูกซะยิ่งกว่าถูกอีกไอ้เพื่อนรัก ที่จริงเอ็งน่าจะคิดได้นานแล้ว"
อัครเดชยิ้ม
"เพราะยอดกับนังแก้มมันรักกันแท้ๆ ความคิดของผู้ใหญ่จุ่นก็เลยเปลี่ยนไป"
จุ่นถอนใจ
"แต่ข้าไม่รู้ว่าไอ้เข็มมันจะปล่อยวางได้ไหม"
"ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก ถ้าไอ้เข็มมันยังบ้าอยู่ก็ปล่อยมันไป เอ็งทำในสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว"
พลันที่เข็มอยู่ในชุดผู้ใหญ่บ้านเต็มยศ เดินสีหน้าเครียดเข้ามาทางด้านหลังจุ่น
"ไอ้จุ่น สติเอ็งฟั่นเฟือนไปแล้วเหรอวะ"
เข็มเดินเข้ามาหาถอดแหนบทองคำยื่นใส่หน้าจุ่น
"แหกตาดู!!! นี่โว้ยแหนบทองคำของแท้ ของจริง รับมาจากมือผู้ว่าสดๆ ร้อน เอ็งอยากได้มาประดับบารมีนักไม่ใช่เหรอ ตอนนี้มันอยู่ในมือผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยมอย่างข้า"
"แล้วไงวะ"
"เอ็งต้องชักดิ้นชักงอเพราะอิจฉาข้าสิวะมันถึงจะถูก!"
เข็มประจันหน้าจุ่น มองหน้าจุ่นอย่างข้องใจ
แก้มบุ๋มกับยอดยืนข้างกันที่สะพานข้ามคลอง ทั้งสองเหม่อมองดูทิวทัศน์เบื้องหน้า บรรยากาศดูโรแมนติค
ยอดยิ้ม สีหน้ามีความสุขหัวใจมากๆ เขากุมมือมองตาแก้มบุ๋ม
"ขอบคุณมากนะแก้ม คุณทำให้ผมรู้ว่าความสุขที่แท้จริงหน้าตาเป็นยังไง"
" เป็นยังไงเหรอ"
" ก็หน้าตาเหมือนคุณไง คุณคือความสุขของผม คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตผมเลยนะ"
แก้มบุ๋มมีความสุข
"ยอด มันอาจจะฟังดูเว่อร์เกินไปนะ แต่ยอดทำให้แก้มรู้สึกว่าแก้มเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเลย"
ยอดหอมมือแก้มบุ๋ม แล้วยิ้มมีความสุข
"ยอด… ยอดจะไม่รักแก้มน้อยลงใช่มั้ย"
" คลองหมู่บ้านเราเคยแห้งมั้ยครับ"
"ไม่เคย แล้วคงไม่มีวันแห้งด้วย"
" ก็เหมือนกับความรักของผมที่มันจะไม่มีวันลดน้อยลงไปเลย"
แก้มบุ๋มแทบละลายไปกับสายตาและความจริงใจที่ยอดมีให้แก่เธอ…
จุ่นหันหน้าหนีไปทางอื่น เข็มเข้าไปจ้องอย่างข้องใจ
"มัวอมพะนำอะไรอยู่ บอกมาสิวะ ทำไมเอ็งไม่อิจฉาข้า ทำไมเอ็งไม่เจ็บใจ ทั้งๆ ที่เอ็งแพ้ข้า ตอบข้ามาสิวะ"
อัครเดช แจ่ม มองจุ่นอย่างอยากรู้ว่าจุ่นจะตอบเช่นไร…
"ข้าเห็นแก่เด็กสองคนมัน"
เข็มชะงัก มองจุ่นอย่างสนใจ
"มันกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา มันกำลังจะเริ่มต้นชีวิตคู่ร่วมกัน ข้าไม่อยากให้มันกลุ้มใจและเสียใจที่เราสองคนจะจงเกลียดจงชังกันแบบนี้"
เข็มอึ้ง
"แล้วเอ็งไม่เสียใจรึไงที่เอ็งแพ้ข้า"
"ข้าไม่เสียใจหรอก ข้าเหนื่อยที่จะต้องแข่งกับเอ็งตลอดเวลา แล้วไอ้ตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยม ข้าก็ได้มาเยอะแล้ว คราวนี้เอ็งดีกว่า เอ็งเหมาะสมกว่าข้า เอ็งก็สมควรได้รับ ข้าดีใจกับเอ็งด้วยนะ"
เข็ม แจ่ม อัครเดช มองจุ่นอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง
จุ่นเดินหนีออกไป เข็มมองตามอย่างตะลึง
เข็มเดินไปขวางจุ่นไว้ไม่ให้หนีไปไหน แจ่ม อัครเดช ตามไปติดตามสถาการณ์อย่างใกล้ชิด
"เดี๋ยว!! ข้าหูฝาดรึเปล่าวะ เอ็งดีใจกับข้าเหรอ"
แจ่มยิ้ม
"เอ็งยอมลงให้ไอ้เข็มถึงขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้จุ่น"
"ข้าดีใจที่เอ็งแข่งทำความดีจนชนะข้า สิ่งที่เอ็งทำเพื่อหมู่บ้านของเอ็งมันก็น่าชื่นชมจริงๆ"
จุ่นยิ้มบางๆ ให้เข็มอย่างจริงใจ เข็มอ่อนยวบ อารมณ์ที่พุ่งพล่านเริ่มเย็นลง...
"ที่จริง ข้าก็มีเอ็งเป็นแรงบันดาลใจ ข้าอยากเป็นผู้ใหญ่บ้านที่ดี ที่มีแต่คนชื่นชมและสรรเสริญแบบเอ็ง"
อัครเดชบอก
"หวานเจี๊ยบ นี่สองผู้ใหญ่จะดีกันแล้วจริงๆ เหรอ"
"น้ำตาจะไหล ไม่อยากจะเชื่อว่าวันนี้จะมาถึง…" แจ่มบอก
จุ่นและเข็มมองหน้ากัน อย่างไม่มีอาการโกรธแค้นกัน เพียงแต่ไม่ได้ยิ้มแย้ม เป็นมิตรกัน แค่ไม่โมโหไม่ทะเลาะกันเฉยๆ
"ให้ตายข้าก็ไม่เคยคิดว่าเราจะมาดองกัน"
"ข้าก็ไม่เคยคิดว่าลูกสะใภ้ข้าจะเป็นลูกสาวของศัตรูคู่อาฆาตอย่างเอ็ง"
"มันถึงเวลาแล้วที่เราต้องถอยกันคนละก้าว" จุ่นบอก
จุ่น เข็ม มองหน้ากัน แล้วเดินถอยหลังกันคนละก้าว แล้วเดินออกจากศาลไปคนละทาง…
แจ่ม และ อัครเดช มองภาพตรงหน้าอย่างประทับใจมาก…
แจ่มน้ำตาคลอๆ อัครเดชมองอย่างอึ้งๆ
"ถึงกับเสียน้ำตาเลยเหรอท่าน"
"วันที่ข้ารอคอยมายี่สิบกว่าปี มันกำลังจะเป็นความจริงแล้ว ต่อไปไอ้จุ่นกับไอ้เข็มมันจะต้องรัก กัน สามัคคีกัน แล้วความรักก็จะนำพาสองหมู่บ้านไปสู่ความเจริญ จนตำบลอื่นอิจฉากันเป็นแถบ เอ็งคอยดูได้เลย"
แจ่มยิ้มออกมาอย่างมีความสุขใจมากๆ
แก้มบุ๋ม ยอด ยังคงหวานๆ กันอยู่ที่สะพาน ยอดมองตาแก้มบุ๋มอย่างอดใจไม่ไหว
"ขอเค้าหอมหน่อยไม่ได้เหรอ นะๆ สัญญาว่าจะไม่ทำให้แก้มคุณช้ำ"
แก้มบุ๋มแลบลิ้นน่ารักๆ
"ถ้ายังไม่แต่งก็หมดสิทธิ์"
"คนสวยใจร้าย"
" ยอด... ไหนยอดชวนแก้มมาดูพลุไง ไหนล่ะ ไม่เห็นมีเลย"
"รอเดี๋ยวๆ" ยอดดูมองนาฬิกา "ใกล้มาแล้วล่ะ 5…4…3…2…1 หลับตานะครับแก้ม"
แก้มบุ๋มหลับตา สักพักท็อปวิ่งเข้ามา ท็อปทำมือโอเคให้กับยอด เห็นท็อปเอาของบางอย่างออกจากกระเป๋าแล้ววางไว้ที่สะพาน
ท็อปยื่นไฟแช็คให้ยอด แล้วท็อปก็ตบบ่าเอาใจช่วยยอด แล้วรีบวิ่งลงสะพานไป
แก้มบุ๋มที่หลับตาอยู่ รู้สึกตื่นเต้นๆ
"ลืมตาได้แล้วครับ"
แก้มบุ๋มค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วก็ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า รอบตัวเธอคือพลุโอ่ง พลุประกายแสงระยิบระยับพวยพุ่งออกจากโอ่ง สวยงามสว่างไสว
แก้มบุ๋มมองยอดอย่างประทับใจ ทั้งสองคนมองตากันด้วยความรู้สึกรักล้นหัวใจ…
ปุยฝ้ายมองแก้มบุ๋มกับยอดที่อยู่ท่ามกลางพลุบนสะพานแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
สักพักท็อปวิ่งเข้ามาหา ทั้งสองมองไปบนสะพาน
"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่จะทำให้พี่แก้มของฉันมีความสุขที่สุดในชีวิต จะเป็นคนคนเดียวกับที่แป้งเคยเกลียดขี้หน้ามาตลอด"
ท็อปกระแซะเข้าไปใกล้ๆ
"แบบนี้ก็เข้าทำนอง เกลียดแรกพบแต่จบลงที่รักไงคุณ"
ปุยฝ้ายยิ้มเคลิ้ม "เนอะ"
"คู่นี้เค้าน่ารักจังเลย อิจฉ๊าอิจฉา"
" เนอะ"
"ถ้าคู่นี้รักกันแบบนี้ไปตลอดก็คงดี"
"เนอะ"
"คู่นี้เค้ารักกันแล้ว คู่เราก็รักกันได้แล้ว" ท็อปกระแซะๆ เข้าไปใกล้ๆ อีก
" เนอะ" ท็อปมองตาปุยฝ้ายใกล้ๆ ปุยฝ้ายชะงักรู้สึกตัว ข่วนหน้าท็อป
"เย้ย"
โอ๊ยยยย ตาหลุดแล้วคุณ"
"อาศัยทีเผลอเหรอ เดี๋ยวเหอะ!!! ถึงพี่แก้มจะลงเอยกับนายยอด แต่ฉันไม่มีวันลง
เอยให้นายแน่นอน ชิส์!"
ปุยฝ้ายเดินหนี ท็อปเดินไปขวาง เข้าไปยืนใกล้ๆ
" ทำไมล่ะ ผมไม่ดีตรงไหน คุณบอกมาซิ"
"นายไม่ดีตรงนี้" ปุยฝ้ายจิ้มไปที่ร่างกายแทบจะทุกจุดของท็อ " นี่ด้วย ตรงนี้ นี่ ๆๆๆๆๆ
จิ้มไปตรงไหน ก็ไม่ดีไม่หมดทุกตรง นี่แน่" สุดท้ายจิ้มตาท็อปปิดท้าย ท็อปร้องลั่น
"ทำเป็นปากแข็ง คอยดูเถอะ ต่อไป ผมจะเป็นคนที่ดีที่สุดในชีวิตของคุณ คุณฝ้าย เดี๋ยวสิ จะไปไหน รอผมด้วย"
ท็อปตามปุยฝ้ายออกไป
ยอดกอดเอวแก้มบุ๋มจากด้านหลัง ทั้งสองคนมีความสุขมาก
"อีกไม่กี่วัน เราก็จะแต่งงานกันแล้ว ให้โอกาสยอดเปลี่ยนใจยังทันนะ ต่อไปแก้มก็
อายุมากขึ้น อ้วนขึ้น คงไม่สวย ไม่น่ารัก แล้วก็คงจู้จี้ขี้บ่นเอาแต่ใจวัยทอง ยอดจะ
ทนแก้มได้จริงๆ เหรอ"
"แก้มต่างหาก จะทนยอดไหวมั้ย"
"ทำไมล่ะ"
ยอดกอดแก้มบุ๋มแน่นขึ้น…
"เพราะต่อไปนี้ชีวิตแก้มจะมียอดอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา หนีไปทางไหนก็ไม่รอด แล้ว
ยอดก็จะไม่มีวันให้แก้มหนีไปไหนด้วย แม้วันข้างหน้าสุดที่รักของยอดจะเหมือน
ผีเสื้อสมุทร ยอดก็ยังจะรักแก้มตลอดไป"
ยอดกอดแก้มบุ๋ม ทั้วสองคนยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
เสียงกลองยาวและแตรวงในพิธีแห่ขันหมากดังขึ้น…
ขบวนขันหมากนั่งแห่มากับเรือ ยอดแต่งชุดเจ้าบ่าวแบบชุดไทยร่วมสมัย เข็ม ระเบียบ เบี้ย ก้องเกียรติ พร้อมด้วยกำนันคงกระพันที่มาเป็นญาติผู้ใหญ่ฝั่งเจ้าบ่าวก็นั่งมากับเรือด้วย มีทั้งเรือของคณะกลองยาวที่ต่างเล่นเข้าจังหวะด้วยความสนุกสนาน เป็นขบวนเรือแห่ยาวซัก 2-3 ลำ (หรือขบวนขันหมากของยอดลำเดียว ส่วนกลองยาวอยู่บนบก เข็มกับระเบียบถือซองเงิน กำนันคงกระพันถือขันหมากเอก มีชาวบ้านถือคู่ต้นกล้วยต้นอ้อย และก้องเกียรติถือพานขันหมากโท
ก้องเกียรติโห่ร้องนำขบวนขันหมาก ยอดที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวยิ้มอย่างมีความสุข เข็มกับระเบียบก็มีความสุขไปด้วย กำนันคงกระพันต่างร่ายรำตามจังหวะทำนองของเสียงดนตรีของคณะกลองยาว
ชาวบ้านที่อยู่ริมน้ำต่างออกมารอดูขบวนขันหมากของยอด ทุกคนต่างโห่ร้องยินดี พลางร้องรำตามจังหวะเสียงเพลงไปด้วย
เมื่อถึงจุดที่ใกล้กับสะพานข้ามคลอง ขบวนเรือแห่ขันหมากของยอดก็เข้าจอดเทียบท่า
ทุกคนต่างทยอยลงเรือเพื่อขึ้นฝั่ง มีท็อป และเคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ เป็นขบวนรำวงรออยู่ที่ฝั่งเพื่อสมทบกับขบวนขันหมากของยอด
"ตั้งขบวนแล้วไปสู่ขอเจ้าสาวให้ลูกข้ากันเลย เอ้าไป๊" เข็มว่า
ขบวนขันหมากเริ่มเดินออกไปที่สะพาน โดยมีมีท็อป เบี้ย เคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ รำหน้าขบวนขันหมาก ทุกคนออกเสต็ปสนุกสนานสุดๆ
ยอดสีหน้าอิ่มเอมมีความสุขหัวใจเป็นที่สุด
จุ่น นายอำเภอเต่า พรพรรณ ต่างยืนรอขบวนขันหมากของยอดอยู่ฝั่งตีนสะพาน สนอง พะเยาว์ สมปดี ชาติชาย องอาจ ยิ่งใหญ่กั้นประตูเงินประตูทองอยู่ตีนสะพาน
ขบวนขันหมากแห่มาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เห็น เคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ รำเซิ้งเข้ามาอย่างสนุกสนานสุดๆ
พรพรรณ และ นายอำเภอเต่ามองไปทางยอดที่เดินมากับขบวนขันหมาก
พรพรรณบอกกับจุ่น
"พ่อยอดรูปง๊ามงามนะคะพ่อผู้ใหญ่ เหมาะสมกับหนูแก้มยังกะกิ่งทองใบหยก"
"ฉันดีใจด้วยจริงๆ ที่ผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็มจะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว ตำบลสามัคคีก็ถึงคราวสามัคคีสมชื่อ ฉันเชื่อว่าผู้ใหญ่ทั้งสองจะต้องร่วมกันพัฒนาชุนชนให้เจริญยิ่งขึ้นไปกว่านี้อย่างแน่นอน"
จุ่นบอก "ถ้ายอดกับแก้มไม่ได้รักกัน ฉันกับผู้ใหญ่เข็มก็คงไม่มีวันนี้"
จุ่นยืนมองขบวนขันหมากของยอดอย่างชื่นชม
ขบวนขันหมากที่เดินมาพร้อมเสียงโห่ร้องและเสียงกลองยาว ที่ตีนสะพาน องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดีที่ได้กั้นประตูเงินประตูทองขวางขบวนไว้
ยอด เข็ม ระเบียบ และกำนัน เดินเข้ามาหา
"ถ้าอยากจะได้ตัวเจ้าสาว ต้องผ่านด่านพวกเราให้ได้ก่อน"
ระเบียบยิ้ม
"แหม กั้นประตูเงินประตูทองตั้งแต่ตีนสะพานเลยหรือจ๊ะ"
เข็มบอก "กว่าจะเจอเจ้าสาว ฉันคงหมดตัวก่อนพอดี"
"งานนี้จ่ายไม่หนัก ฉันไม่ปล่อยให้ไปเจอเจ้าสาวจริงๆ ด้วย" พะเยาว์บอก
เข็มกับระเบียบต่างยื่นซองเงินให้ยอดเพื่อให้ยอดเอาซองเงินให้พะเยาว์กับสมปดี ทั้งสองรับซองพลางมองข้างในอย่างดีใจ ยอดจะผ่านเข้าไปแต่พะเยาว์กับสมปดีไม่ยอม
"อ้าว ยังไม่ให้เข้าอีกเหรอ"
พะเยาว์บอก "แก้มบุ๋มเป็นถึงลูกสาวสุดรักสุดหวงของผู้ใหญ่จุ่น จะให้ผ่านง่ายๆ ได้ยังไง"
ยิ่งใหญ่บอก "ถ้ารักแก้มจริงต้องออกมาเต้นแบทเทิลแข่งกับพวกเราให้ชนะ"
"ถ้าทำไม่ได้ถือว่ารักไม่จริง" ชาติชายบอก
" ฉันรักจริงอยู่แล้ว ถ้าไม่เชื่อ เดี๋ยวโชว์ให้ดูก็ได้"
ยอดยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ
เสียงเพลงจังหวะสนุกๆ จากขบวนแตรวงดังขึ้น
พะเยาว์ สมปดี ชาติชาย องอาจ ยิ่งใหญ่ สนอง ออกมาเต้นแบทเทิลกับ ยอด เบี้ย เคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ ที่ออกมาเต้นแข่งด้วย ทั้งสองฝ่ายเต้นกันอย่างสนุกสนานเมามันส์สุดๆ
ยอดเต้นส่ายเอวอย่างเมามันส์ จนชนะใจทุกคน
"เอวเด้งขนาดนี้ พวกฉันยอมก็ได้ ไปหาเจ้าสาวได้เลยจ้า" พะเยาว์บอก
ยอดและเพื่อนร้อง "เย้"
พะเยาว์ สมปดี ชาติชาย องอาจ ยิ่งใหญ่ เปิดทางให้ยอดอย่างยินดี
พลันเสียงปืนดังขึ้น เปรี้ยงๆ ๆ ๆ ๆ ทุกคนตกอกตกใจ
นิกและยองแอ เค ป็อป วิ่งเข้ามาขวางขบวนขันหมาก
"หยุด หยุดเดี๋ยวนี้" นิกสั่ง
ยองแอบอก "วันนี้จะต้องไม่มีงานแต่งระหว่างพี่ยอดกับนังแก้มบุ๋ม"
นิก ยองแอพร้อมกัน "พวกเราไม่ยอม!"
นิกยิงปืนขู่ขึ้นฟ้าเปรี้ยงๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
นิก ยองแอ เค ป๊อป เดินออกมายืนขวางหน้าขบวนไว้ ทุกคนชะงัก มองอย่างตกตะลึง
แจ่มและอัครเดชอยู่ในศาล ทั้งสองหันขวั่บมองไปทางเสียงปืนที่ได้ยิน
นิก ยองแอ เค ป๊อป ที่ยืนขวางขบวนขันหมาก ปรากฏขึ้นตรงหน้า
แจ่ม และอัครเดช มองหน้ากันอย่างเครียดจัด
"จนได้!!! มารพจญจนได้"
"เขากำลังจะแฮปปี้เอนดิ้งกันอยู่แล้ว จะโผล่มาขวางทำไมวะ!!"
"ไปเว้ย อัครเดช ไปช่วยให้หลานข้ามันได้แต่งงานกัน อย่าให้ใครหน้าไหนมัน
ขัดขวางได้"
อัครเดช แจ่มโพล่ง "ลุย"
ยอดเห็นนิกกับยองแอยืนขวางขบวนไว้ก็รู้สึกไม่สบายใจมาก
"ทำบ้าอะไรของแก ถอยไปเดี๋ยวนี้ นี่มันงานมงคล อย่าทำให้เสียฤกษ์เสียเวลา" ยอดบอก
"แก้มบุ๋มจะต้องมีงานมงคลกับฉันเท่านั้น" นิกบอก
"นี่มันอะไรกัน สุชาติอยู่ไหน ปิ๋มอยู่ไหน ปล่อยให้ลูกมาทำแบบนี้ได้ยังไง"
จุ่น นายอำเภอเต่า พรพรรณ ยืนดูเหตุการณ์อย่างไม่สบายใจเช่นกัน
นิกเดินเข้ามาใกล้ๆ ยอดอย่างหาเรื่อง ยอดไม่กลัวนิกซักกะนิด
"วันนี้นายไม่มีวันได้แต่งงานเด็ดขาด นายต้องยกเลิกงานแต่งเดี๋ยวนี้"
"พี่ยอดอย่าแต่งงานนะ ยองแอไม่ยอม พี่ยอดจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น"
"แก้มกับฉันเรารักกัน ใครหน้าไหนก็ขัดขวางความรักของฉันไม่ได้"
กำนัน และเต่า ช่วยเข้าไปสงบศึก….
กำนันบอก
"พ่อนิกกับหนูยองแอ ใจเย็นๆ โป้งป้างขึ้นมาจะเป็นเรื่องใหญ่"
เต่าบอก
"ฉันรู้จักกับพ่อพวกเธอดี พวกเธอหยุดการกระทำนี้ซะ นี่ถ้าฉันไม่เห็นแก่พ่อเธอ ฉัน
เรียกตำรวจจับไปนานแล้ว"
พรพรรณบอก
"นิก ยองแอ ยังไงซะงานแต่งงานของพ่อยอดกับหนูแก้มก็ต้องจัดอยู่ดี คนเค้ารักกัน พวกเธอก็ทำใจเถอะนะ"
เข็มเดินไปหา
"นิก ปืนผาหน้าไม้ไม่ใช่ของที่จะเอาออกมาข่มขู่คนอื่นไปทั่ว เก็บปืนแล้วกลับบ้านไปซะ!"
"ผมต้องขอโทษผู้ใหญ่เข็มด้วย แต่เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับพ่อผม มันเป็นเรื่องผมกับไอ้ยอด" แล้วบอกกับเคและป๊อป "พวกแกอย่าให้ไอ้ยอดไปไหนได้ จับตัวมันไว้"
เคกับป๊อปออกมาทำตัวกร่าง จะเข้าไปจับยอด
"พวกเรา ลากพวกมันออกไปให้พ้น" ยอดว่า
ท็อป เบี้ย เคน หนึ่ง จ๊อบ พะเยาว์ สมปดี ชาติชาย องอาจ หาทางจับตัว นิก ยองแอ เค ป๊อป
"ยอด นายไปเถอะ! ทางนี้พวกฉันจัดการเอง" ท็อปบอก
"ถ้าไม่อยากตาย อย่าแตะต้องตัวฉัน ถอยไปโว้ย"
นิกไม่กลัวคำเตือนของใคร ยิงปืนขู่ขึ้นฟ้าอีก เปรี้ยงๆ ๆ ๆ
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 7 (ต่อ)
สุชาติ ปิ๋ม เดินเข้ามาจะไปร่วมงาน ก็ต้องตะลึงที่เห็นนิกยิงปืนขู่ขึ้นฟ้า
"ไอ้นิกทำแบบนี้ได้ยังไงวะ โธ่เว้ย เดี๋ยวอั๊วก็ถูกมองไม่ดีในสายตาชาวบ้านพอดี ไอ้ลูกบ้าเอ๊ย"
สุชาติ ปิ๋ม มองหน้ากันอย่างเครียดสุดขีด
ทุกคนอยู่ในอาการตระหนกตกใจ นิก ยองแอ เค ป็อป กำลังกร่างเต็มที่ สุชาติกับปิ๋มวิ่งเข้ามาหาลูกทั้งสอง
"ไอ้นิก ทำแบบนี้ได้ยังไง เอาปืนมานี่"
สุชาติแย่งปืนมาถือไว้ แล้วตบหน้านิกอย่างแรง ทุกคนตะลึงกันไปหมด
สุชาติชี้หน้า
"ไอ้ลูกเวร!!! ไสหัวกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้ ไป๊"
นิกช็อก คาดไม่ถึง
"ป๊า… ป๊าตบผม… ป๊าตบผม"
สุชาติกระชากคอเสื้อนิกอย่างเอาจริง ทุกคนมองสุชาติเป็นสายตาเดียว
"อั๊วจะฆ่าลื๊อ ถ้าลื๊อยังไม่ไปจากที่นี่ ออกไป!!! ไปสิวะ"
"เค ป๊อบ พาคุณหนูกลับบ้านก่อนไป" ปิ๋มบอก
เค ป๊อบ รีบจูงมือนิกกับยองแอ ที่ยอมออกไปอย่างเจ็บใจสุดขีด
สุชาติบอกกับทุกคน
"อั๊วต้องขอโทษแทนลูกๆ ของอั๊วด้วย อย่าเอาเรื่องเอาราวกันเลยนะ อั๊วกลับไปจะลงโทษทั้งสองคนให้หนักเลย เอ้า เริ่มพิธีกันต่อได้เลยจ้ะ"
ยอดถอนใจอย่างโล่งอก ที่อย่างน้อยก็ไม่เกิดเหตุการณ์ร้ายแรงมากไปกว่านี้
แจ่ม อัครเดช ปรากฏตัวขึ้นแถวๆ สะพานข้ามคลอง
"ช่วยกันสำรวจตรวจตา อย่าให้มีอุปสรรคใดๆ มาขัดขวางความรักของไอ้ยอด หลานข้าได้อีก"
"จัดให้ครับท่าน"
อัครเดช แจ่ม มองสำรวจตรวจตรา เห็นขบวนขันหมากกำลังลังขึ้นมาบนสะพาน ทุกคนต่างร่ายรำตาม จังหวะเสียงเพลงอย่างสนุกสนาน
แจ่ม อัครเดช ก็รำเซิ้งไปด้วย อย่างม่วนสุดๆ
"วันนี้แดดแรงเชียว เดี๋ยวแดดเผาเป็นลมเป็นแล้งกันพอดี เดี๋ยวฉันใช้อิทธิฤทธิ์ทำให้แดดร่ม ลมตกหน่อยดีกว่า"
"เฮ้ย เอ็งทำเป็นเหรอวะ"
"เป็นซี๊ ฉันก็พอมีอิทธิฤทธิ์ติดตัวเหมือนกัน"
อัครเดชพนมมือท่องคาถาขมุบขมิบ
ขบวนขันหมากเดินแห่ขึ้นสะพาน พลันอยู่ๆ ก็มีลมพายุพัดแรง แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อฟ้าผ่าลงมากลางสะพานอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย!!!
ทุกคนร้องตกอกตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ต่างล้มระเนระนาดไม่เป็นท่า ขบวนขันหมากแตก
กระเจิง พวกกลองยาวบ้างเสียหลักตกน้ำกันหลายคน
กำนันคงกระพันช็อกขึ้นมา หัวใจวายเฉียบพลัน กำนันจับที่หัวใจตัวเอง แล้วช็อกตาค้างหงาย
หลังล้มตึง!
พลันสะพานที่ถูกฟ้าผ่าก็เสียหายแตกหักกลางทันที ขบวนขันหมากไม่สามารถไปต่อได้
ยอดลุกขึ้น เป็นห่วง
"พ่อ แม่ เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ"
ยอดเข้าไปพยุง เข็ม ระเบียบ ให้ลุกขึ้น
ขณะที่ท็อป ก้องเกียรติ เคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ เบี้ย พะเยาว์ สมปดี ชาติชาย องอาจ ยิ่งใหญ่ และพวกชาวบ้านยังลุกไม่ขึ้น ล้มกลิ้งอยู่บนสะพาน บาดเจ็บเล็กน้อยไป ตามๆ กัน ทุกคนต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
สุชาติตัวพาดอยู่ที่ราวสะพาน เกือบตกสะพาน ดีที่ปิ๋มช่วยเอาไว้ได้
ในขณะที่ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด แล้วยอด ท็อป เข็ม จุ่น ระเบียบ นายอำเภอเต่า พรพรรณและคนอื่นๆ ก็ต้องตกใจเมื่อหันไปเห็นกำนันคงกระพันนอนหงายชักอยู่กลางสะพาน
"ไปช่วยกำนันก่อนเร็ว ไปๆๆ" เต่าบอก
ยอด ท็อป รีบเข้าไปหากำนันคงกระพัน แต่แล้วกำนันก็ช็อกขาดใจตายไป
ท็อปปั๊มหัวใจช่วยชีวิตกำนัน แต่กำนันนิ่งไม่ไหวติง
ท็อปปั๊มหัวใจอยู่นาน แต่กำนันไม่ฟื้น ทุกคนลุ้นมากๆ
ท็อปจับที่ชีพจรกำนัน ปรากฏว่านิ่งสนิท…
" กำนันคงกระพัน ท่านตายแล้วครับ" ท็อปบอก
ทุกคนตกใจ
"ห๊า กำนันตายแล้ว"
สีหน้าของจุ่นและเข็ม ต่างก็ช็อกกับความจริงที่ได้รับรู้
แจ่ม อัครเดช มองหน้ากันอย่างเหวอๆ
"เวรตะไลแล้วไง ไอ้เดช เอ็งทำอะไรของเอ็งวะ สะพานหัก กำนันตาย เวรๆๆ เวรแท้ๆ"
อัครเดชเหว
"ฉันไม่เกี่ยวนะ ฉันยังท่องคาถาไม่เสร็จเลย"
"อ้าว งี้แสดงว่าที่ฟ้าผ่าก็ไม่เกี่ยวกับเอ็งน่ะสิ"
"จ้ะ… ไม่เกี่ยวกับฉันเลยซักกะติ๊ด"
อัครเดช แจ่ม มองความโกลาหลบนสะพานอย่างเครียด...
" มีคนตาย แถมสะพานยังแตกหักเสียหาย แบบนี้มันเป็นลางบอกเหตุอาเพศร้ายหรือเปล่าท่าน"
แจ่มสีหน้าเครียดและกังวลใจอย่างหนัก…
แก้มบุ๋มอยู่ในชุดเจ้าสาวแบบไทยร่วมสมัย เธอดูสวยงามราวกับนางในวรรณคดี ปุยฝ้ายกับหงส์กำลังจับจีบชุดของแก้มบุ๋มให้เรียบร้อยสวยงาม
"เมื่อไหร่ขบวนขันหมากจะมาซะที ตกคลองตายกันรึยังเนี่ย" ปุยฝ้ายว่า
หงส์ตีปุยฝ้ายเบาๆ
"ยัยฝ้าย ปากไม่เป็นมงคล!"
พลันเสียงโทรศัพท์มือถือของหงส์ดังขึ้น หงส์กดรับ
"จ้ะพ่อ… ขบวนขันหมากถึงไหนแล้ว ... ห๊า ฟ้าผ่าสะพานหัก"
แก้มบุ๋มและปุยฝ้าย หันมองหงส์ที่คุยโทรศัพท์กับจุ่น ด้วยความอยากรู้สุด
" กำนันหัวใจวายตาย โธ่… ยังไงก็อย่าให้เสียฤกษ์นะพ่อนะ จ้ะ รีบกลับมาเตรียมตัวที่บ้านเราได้แล้วนะพ่อ"
หงส์วางสายไป สีหน้ากังวล
"กำนันคงกระพันตายเหรอแม่ แล้วมีใครเป็นอะไรอีกหรือเปล่า" ปุยฝ้ายถาม
"ตอนนี้ที่สะพานวุ่นวายไปหมด ชาวบ้านบาดเจ็บกันหลายคน"
"ยอด"
แก้มบุ๋มตัดสินใจวิ่งออกไปจากห้องทันทีด้วยความวิตกกังวลใจ
" แก้ม แก้ม เดี๋ยวลูก!"
หงส์ ปุยฝ้าย รีบตามแก้มบุ๋มออกไปทันที
ที่ตีนสะพาน ยอด ท็อป เข็ม จุ่น ระเบียบ นายอำเภอเต่า พรพรรณ ต่างมองร่างของกำนันคงกระพันที่ถูกคลุมผ้าขาวไว้ด้วยความเสียใจ
สุชาติ ปิ๋ม มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"เฮ้อ... ไม่คงกระพันสมชื่อเลยกำนันเอ๊ย"
เคน หนึ่ง จ๊อบ องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี นัตตี้ ลูกน้ำ ก้องเกียรติ เบี้ย สนอง ต่างช่วยกันทำแผลให้กันและกัน ทางด้านพยาบาลไปช่วยชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บ
พลันแก้มบุ๋มก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับหงส์และปุยฝ้าย แก้มบุ๋มวิ่งเข้าไปหายอดด้วยความเป็นห่วง
"แก้ม... มาทำไม น่าจะรออยู่ที่บ้าน เดี๋ยวยอดก็ไปหาแล้ว"
"แก้มเป็นห่วงยอด แก้มเป็นห่วงทุกๆ คน โธ่ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นในวันมงคลของเราด้วย ยอด มันเป็นลางร้ายของชีวิตเรารึเปล่า"
ยอดลูบหัวปลอบ
"อย่าคิดมากนะ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ"
จุ่นบอก
"รอพวกพ่อเคลียร์ที่นี่เสร็จก่อน เราจะกลับไปจัดงานแต่งที่บ้าน ทำใจให้สบายนะ"
จุ่นให้กำลังใจแก้มบุ๋ม
"แก้มขออยู่ช่วยทุกคนก่อนนะจ๊ะ"
นายอำเภอมีสีหน้าเครียด พลางเดินออกมาต่อหน้าชาวบ้านทุกคน
"ทุกคนฟังทางนี้"
ทุกคนหยุดชะงักหันมามองเต่าเป็นสายตาเดียว
เต่ายืนประกาศเสียงดังให้ทุกคนฟัง ทุกคนล้อมฟังอย่างสนใจมาก
"เนื่องจากในวันนี้มีเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ทำให้กำนันคงกระพันที่อุตส่าห์มาเป็นญาติผู้ใหญ่ฝ่ายยอดได้เกิดหัวใจวายตายขึ้นมา ในฐานะที่ผมเป็นนายอำเภอ ก็ขอเรียนแจ้งให้ทุกท่านได้ทราบว่า ตามระเบียบของพระราชบัญญัติลักษณะปกครองท้องที่ฉบับล่าสุดนั้น ได้กำหนดไว้ว่า เมื่อตำแหน่งกำนันว่างลงให้คัดเลือกกำนันขึ้นใหม่ภายในกำหนดเวลาสี่สิบห้าวันนับแต่วันที่นายอำเภอได้ทราบการว่างนั้น"
เข็ม และ จุ่น สนใจฟังคำประกาศของเต่าเป็นอย่างมาก
"หากมีความจำเป็นไม่อาจจัดให้มีการคัดเลือกกำนันได้ภายในกำหนดเวลา ผมต้องนำเรื่องไปรายงานผู้ว่าราชการจังหวัดขอขยายเวลาออกไปได้เท่าที่จำเป็น"
ปิ๋มและสุชาติฟังเต่าพูดอย่างสนใจมากๆ
"ต้องหากำนันใหม่งั้นเหรอ"
เต่าประกาศให้ทุกคนฟัง เสียงดังฟังชัด
"ฉันขอสรุปอย่างง่ายๆ อีกครั้งว่า ทางอำเภอจะมีการคัดเลือกหากำนันคนใหม่ในตำบลสามัคคี และฉันขอเสนอชื่อผู้ใหญ่เข็มและผู้ใหญ่จุ่น ให้มีสิทธิ์ได้รับการคัดเลือกเป็นกำนันคนใหม่ ร่วมกับผู้ใหญ่บ้านในหมู่อื่นๆ ด้วย"
ปิ๋มครุ่นคิดแผนชั่วร้ายออกมา
"เสี่ย ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าไอ้สองผู้ใหญ่มันจะทะเลาะเกลียดชังกันอีกได้ยังไง"
ปิ๋มกระซิบ สุชาติก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย
ทุกคนสนใจฟัง
เข็มกับจุ่นเมื่อได้ฟังคำประกาศของนายอำเภอเต่า ต่างครุ่นคิดอย่างหนัก ทั้งสองสบตากันอย่างกังวลใจ
สุชาติหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทร. หาเข็ม
เสียงโทรศัพท์มือถือของเข็มดังขึ้น เข็มมองหน้าจอแล้วกดรับ
" ผู้ใหญ่เข็ม อั๊วขอเวลาลื๊อซักครู่ได้มั้ย อั๊วมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย แต่ขอให้เรื่องนี้เป็นความลับของเราสองคน"
เข็มหันมองสุชาติที่ยืนอยู่ไกลๆ ตัดสินใจ
สุชาติพาเข็มมาหยุดยืนคุยในมุมลับตา
"ผู้ใหญ่เข็ม อั๊วดีใจด้วยนะที่ลื๊อมีสิทธิ์ได้เข้าชิงตำแหน่งกำนัน"
"ขอบคุณมาก แต่เสี่ยคงไม่แค่แสดงความดีใจใช่ไหม ถึงต้องชวนฉันมาคุยกันเงียบๆ แบบนี้"
" ใช่ อั๊วเป็นห่วงลื๊อ เพราะอั๊วรู้ว่าลื๊อใฝ่ฝันอยากเป็นกำนันมานานแล้ว แต่รู้มั้ยว่ามีคนดูถูกลื๊อว่าไม่เหมาะสำหรับตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านหรือแม้แต่กำนันก็ไม่มีสิทธิคิด"
เข็มของขึ้น ไม่พอใจขึ้นมาทันที
"หนำซ้ำ มันยังบอกว่าลื๊อไม่มีน้ำยาทำให้ชุมชนเจริญไปมากกว่านี้ ถึงขนาดเคยว่าลื๊อสมองหมาปัญญาควาย เพราะไม่เคยใช้สมองใช้แต่กำลังแก้ปัญหา แล้วไอ้คนที่มันด่าลื๊อก็ไม่ใช่ใครที่ไหน มันคือผู้ใหญ่จุ่น!"
เข็มชะงักไปนิด แต่ก็ไม่โกรธเหมือนที่สุชาติคาดคิด
"ถ้าเสี่ยจะบอกว่าไอ้จุ่นเป็นคนด่าผม มันว่าไม่ใช่เรื่องแปลก ผมไม่โกรธหรอก"
"ห๊า !! แต่มันดูถูกลื๊อนะ"
"มันก็เป็นเรื่องปกติ ผมกับมันทะเลาะกันมาทั้งชาติ แต่ว่าตอนนี้เราดองกันแล้ว ว่าแต่เสี่ยเถอะ มาให้ร้ายเพื่อนผมทำไม ต้องการอะไรกันแน่"
สุชาติอึ้งเล็กน้อย แต่ก็ปรับสีหน้าแล้วมองเข็มอย่างเวทนา
"ไอ้โง่เอ๊ย คนอุตส่าห์หวังดี ยังโง่ที่จะเชื่อใจมันอีก อั๊วว่าจะไม่ยุ่งเรื่องนี้แล้ว แต่อั๊วรักลื๊อ อั๊วก็เลยมาเตือนลื๊อ ใครๆ ทั้งตำบลก็รู้ว่าลื๊อกับผู้ใหญ่จุ่นอยากเป็นกำนันจนตัวสั่น"
สุชาติเดินไปประจันหน้าเข็ม
"อั๊วรู้ความลับมาว่า ผู้ใหญ่จุ่นเตรียมเงินหลายล้านมาติดสินบนให้กำนันที่เพิ่งตายไป ยอมลงจากตำแหน่ง และได้ล็อบบี้ให้ผู้ใหญ่บ้านหมู่อื่น เลือกให้มันขึ้นเป็นกำนัน แต่โชคดีไม่ต้องเสียเงินเพราะกำนันดันตายเสียก่อน ลื๊อมันโง่ ควายแท้ๆ ที่รู้ไม่ทันไอ้จุ่น"
"เสี่ยอย่าโกหกฉันนะ"
"อั๊วรักลื๊อมาก อั๊วถึงต้องบอกความจริงกับลื๊อ ไอ้ผู้ใหญ่จุ่นมันทำได้ทุกอย่างเพื่อเป็นกำนันคนต่อไปของตำบลสามัคคี!"
เข็มหน้าเครียดมากๆ ครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีต
เข็ม แจ่ม จุ่น อยู่ที่บังเกอร์ กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ แจ่ม เข็ม มองจุ่นอย่างสนใจ
แจ่ม เข็มโพล่ง"กำนันตำบลสามัคคี"
"ใช่ พอปลดประจำการเมื่อไหร่ ข้าจะเข้าสู่เส้นทางการเมืองเว้ย เริ่มจากเป็นผู้ใหญ่บ้าน แล้วก็ไต่เต้าเป็นกำนันให้ได้"
จุ่นเปิดกระเป๋าสตางค์ หยิบรูปถ่ายหลายๆ ใบให้เพื่อนๆ ดู เห็นว่าเป็นรูปถ่ายเก่าๆ ของบรรพบุรุษของจุ่นที่แต่งชุดกำนัน
"พวกเอ็งดูนี่ บรรพบุรุษของข้า ตั้งแต่รุ่นทวดของทวด เขาเป็นกำนัน ทวดข้าก็เป็นกำนัน ปู่กำนัน พ่อข้าก็เป็นกำนัน และข้าก็ต้องเป็นกำนันให้ได้เว้ยเฮ้ย"
"ไอ้เข็ม เอ็งก็อยากเป็นกำนันไม่ใช่เหรอวะ" แจ่มถาม
"ใช่ เพราะบรรพบุรุษของข้าไม่มีใครเคยเป็นกำนันเลย ทั้งๆ ที่อยากเป็นกันมาก
ข้าจะต้องเป็นกำนันคนแรกของตระกูลให้ได้"
แจ่มได้ยินก็หัวเราะขำกลิ้ง
"ไอ้เข็มเพื่อนรัก น้ำหน้าอย่างเอ็งเนี่ยเหรอจะเป็นกำนัน ยอมแพ้ข้าเสียตั้งแต่วันนี้
เถอะเพื่อน"
จุ่นลุกขึ้นยืนประกาศเสียงดังฟังชัด
"ขอให้สงครามแห่งนี้จงเป็นพยาน ข้านายจุ่น ดอนกระโทก จะทำทุกอย่าง ทุกหนทางเพื่อเป็นกำนันแห่งตำบลสามัคคีให้จงได้"
จุ่นประกาศอย่างมั่นใจ
เข็มเหลือบมองไปทางจุ่น อย่างไม่ค่อยพอใจนัก
เข็มมีสีหน้าเครียดๆ สุชาติได้ทีเข้าไปยุแยงอย่างหนัก
"มันเป็นเรื่องที่น่ายินดี ที่ผู้ใหญ่เข็มจะเลิกทะเลาะกับผู้ใหญ่จุ่น แต่ในเมื่อตอนนี้ทั้งสองคนมีโอกาสได้เป็นกำนัน คิดหรือว่าผู้ใหญ่จุ่นจะยอม"
"ไม่มีทาง มันเคยบอกว่ามันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เป็นกำนัน"
" ลื๊อลองคิดดูดีๆ สิ ทำไมผู้ใหญ่จุ่นถึงยอมให้ลูกสาวมาแต่งกับลูกชายลื๊อ ทำไมถึงไม่โกรธที่ลื๊อได้รางวัลผู้ใหญ่บ้านยอดเยี่ยม ทำไมถึงยอมสงบศึกกับลื๊อก่อน"
"มันหลอกให้ผมตายใจเหรอ"
"ถูกต้อง!!! ไอ้นี่มันร้าย มันทำเป็นดีด้วย เพราะจะกล่อมให้ผู้ใหญ่เป็นพวกมัน แล้วถ้าผู้ใหญ่รักมันขึ้นมา ต่อไปนี้ไอ้จุ่นมันชี้นกก็เป็นนก ชี้ไม้ก็เป็นไม้"
เข็มเครียดจัด สุชาติยิ้มร้ายสุดๆ
"กำนันคนก่อนมีแต่โรครุมเร้า จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ เพราะแบบนี้ไอ้จุ่นมันถึงมองการณ์ไกลเอาลื๊อมาเป็นพวก พอถึงตอนคัดเลือกกำนัน มันก็หวังให้ลื๊อสนับสนุนมันไง แผนการของไอ้จุ่นมันชั่วร้ายจริงๆ"
เข็มโกรธจนตัวสั่น กำหมัดแน่นพูดอะไรไม่ออก
"ไอ้จุ่นมันทำได้ทุกอย่าง เพื่อให้มันได้เป็นกำนันจริงๆ ด้วย เสียใจด้วยนะผู้ใหญ่เข็ม"
เข็มกำหมัดแน่นอย่างโกรธแค้นจัด ขณะที่สุชาติยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายสุดขีด!
บริเวณสะพาน ตอนนี้เหลือชาวบ้านไม่กี่คนที่ยังได้รับความช่วยเหลือ กู้ภัยมาช่วยทยอยคนเจ็บออกไปเกือบหมด
ยอด ท็อป ระเบียบ เคน หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำกำลังตั้งขบวนขันหมากกันใหม่และมีชายชาติ องอาจ ยิ่งใหญ่ ชาติชาย พะเยาว์ สมปดี เบี้ย สนอง ร่วมแจมในขบวนด้วย แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย จุ่น หงส์ นายอำเภอเต่า พรพรรณ ยืนมองขบวนที่กำลังตั้งอยู่
"เอาล่ะๆ เมื่อฝ่ายยอดไม่มีญาติผู้ใหญ่ไปสู่ขอ งั้นผมจะเป็นญาติผู้ใหญ่ไปสู่ของลูกผู้ใหญ่จุ่นให้เอง"
"ถ้างั้นพวกฉันไปรอที่บ้านก่อนก็แล้วกัน" จุ่นบอก
"เชิญจ้ะเชิญ แต่คงต้องเดินอ้อมไกลหน่อยนะ ตอนนี้สะพานเสียหาย เดินข้ามฝั่งไม่ได้แล้ว"
จุ่น แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย สนอง จะเดินออกไป แต่ทว่าเข็มเดินพรวดเข้ามาอย่างโมโห
เข็มเดินดิ่งเข้ามาปัดขันหมากเอกและขันหมากโทกระเด็น ทุกคนมองอย่างตกอกตกใจ
ระเบียบถาม
"พี่เข็ม พี่ทำอะไรของพี่"
"พ่อ มันเกิดอะไรขึ้นจ๊ะ" ยอดถาม
"ไอ้ยอดกลับบ้าน งานแต่งของเอ็งยกเลิก!"
ทุกคนร้อง "ห๊า!" งงไปหมดที่เข็มประกาศยกเลิกงานแต่งงาน
จุ่นเดินไปประจันหน้าเข็มอย่างข้องใจและคาใจสุดขีด
"ไอ้หมาบ้า ไปเมายากันยุงที่ไหนมา รู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรลงไป"
"ข้ามีสติสัมปชัญญะทุกอย่าง แล้วข้าจะไม่ยอมให้ไอ้คนชั่วอย่างเอ็งจูงจมูกข้าอีกต่อไป แล้วข้าก็จะไม่มีวันยอมให้เอ็งได้เป็นกำนัน เพราะคนที่จะเป็นกำนันคือข้าคนเดียวเท่านั้น"
"ถุ๊ย!!! ถ้าตำบลสามัคคีมีเอ็งเป็นกำนัน ตำบลเราก็พังพินาศสิวะ ข้าต่างหากที่จะต้องได้เป็นกำนัน!"
"ไม่มีทางคนที่จะได้เป็นกำนันคือข้า"
"ไอ้เด็กอมมือ ตายแล้วเกิดใหม่เอ็งก็ไม่มีวันได้เป็น"
เข็มโมโหกระชากคอเสื้อ จุ่นก็กระชากคอเสื้อเข็มอย่างไม่กลัว
ยอด แก้มบุ๋ม และทุกคนตกใจกับเรื่องวุ่นวายและปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด
สุชาติกับปิ๋ม มองภาพเข็มกับจุ่นที่กำลังทะเลาะกัน ในมุมลับตา แล้วยิ้มออกมาอย่างสะใจสุดๆ
"เสี่ยของปิ๋มเลว เอ๊ย ชั่ว เอ๊ย เก่งที่สุด ที่ทำให้พวกมันทะเลาะกันอีกจนได้"
"มันก็เป็นเพราะความเลวของปิ๋มที่ให้อั๊วไปยุยงไอ้เข็มมัน"
"เอิ่บ ตกลงชมใช่มั้ยผัวจ๋า"
"ชมสิจ๊ะเมียจ๋า ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าไอ้หน้าโง่สองตัวนั่น มันต้องมาเกลียดและห้ำหั่นกันเองอีกครั้ง ฮ่าๆๆ สะใจจริงๆ โว้ย"
สุชาติกับปิ๋มสะใจสุดขีด ที่สามารถทำลายความสัมพันธ์ของเข็มกับจุ่นลงอย่างราบคาบ
"ไอ้จุ่น ไอ้เข็ม เอ็งจะไม่มีวันเป็นทองแผ่นเดียวกันอีกต่อไป ฮ่าๆๆ"
สุชาติดีใจ
อ่านต่อตอนที่ 8
