อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่11
ยิ่วเชียนยังคงจดจ่อรอฟังคำตอบจากปากอันซีในเรื่องความรักของเธอ
“ไม่อยากมีความรัก หรือไม่สนใจเรื่องความรักกันแน่”
“ไม่อยากมีความรัก”
“เพราะอะไร”
“ไม่มีเหตุผลหรอก แค่ไม่อยากมีความรักน่ะ”
“การตัดสินใจของทุกคน ต้องมีเหตุผลในตัวของมัน เธอคิดให้ดีๆ ไม่แน่ว่าเหตุผลนั้น”
“ฉันไม่อยากคิด”
“ทำไมถึงไม่อยากคิด”
“ฉันไม่อยากคิดเพราะฉันรู้เหตุผลไงล่ะ”
“ในเมื่อรู้เหตุผล”
“แต่ฉันไม่อยากพูดถึงมัน เฮ่อ พักนี้คุณเป็นอะไร เริ่มคุยกับฉันก่อนและยังถามมากมาย คุณต้องการอะไร ฉันจะบอกคุณนะ มีสิ่งหนึ่งที่คุณห้ามถามฉันเด็ดขาด คือบ้านผีสิง วันเกิดอายุ18 ปี ฉันได้รับบาดเจ็บยังไง ฉันจะมีความรักมั้ย เพราะเรื่องราวทั้งหมดนี่เป็นปมในใจของฉัน ชาตินี้ฉันไม่อยากพูดถึงอีก ขอร้อง”
ยิ่วเชียนนิ่งคิด “สิ่งหนึ่งเหรอ ทั้งหมดนี้ สำหรับเธอแล้วเป็นเพียงสิ่งหนึ่ง แต่สิ่งที่ฉันต้องรับรู้มีเพียงเรื่องเดียว ไม่ใช่ทั้งสี่เรื่องที่เธอพูดมานี่”
ยิ่วเชียนมองหน้าหญิงสาว อันซีนั่งกินเค้ก ไม่อยากพูดอะไรอีก
อันซีกลับมาจากการช็อปปิ้งกับยิ่วเชียน ส่งเสียงดังเข้ามาในบ้าน
“ทุกคนฉันกลับมาแล้ว”
เหม่ยเหวินลงบันไดมา
“เอ๊ะ กลับมาแล้ว”
“เฮ่อ เอ่อ พี่เหม่ยเหวิน”
“หืม”
“เดี๋ยวเชิญทุกคนมาที่ห้องฉันนะ”
“อืมได้”
อันซีเดินเขินๆ ขึ้นบันไดไป ยิ่วเชียนมองตามยิ้มนิดๆ เหม่ยเหวินมองหน้ายิ่วเชียนสงสัย แต่ไม่ถาม ยิ่วเชียนอมยิ้ม
อันซีถือข้าวของขึ้นมาบนห้อง
“เฮ้อ”
เหม่ยเหวินเดินเข้ามา
“อันซี”
อันซีใจลอย ตกใจ
“โอ๊ะ มีอะไร”
“อะไรกัน เมื่อกี้เธอกับเซี่ยยิ่วเชียนดูแปลกมากเลยนะ”
“ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องตกใจด้วย เธอเป็นอะไรของเธอ แล้วของพวกนี้คืออะไร”
“ก็ ของขวัญที่ยิ่วเชียนซื้อให้ทุกคนไง”
“เขาว่างมากเหรอถึงซื้อของขวัญให้”
“โธ่เอ๊ย ก็ เมื่อกี้เขาพาฉันไปช็อปปิ้ง แล้วบอกว่าจะซื้อเสื้อผ้าให้ฉัน สุดท้ายฉันเลยซื้อมาให้ทุกคน”
“แล้วไงอีก”
“ไปกินขนมเค้กที่อร่อยที่สุด เธอดูนี่ นี่เป็นของหยาเอินเหมาะกับเขามาก นั่นของจื้อหลิง”
“อ้อ รองเท้า”
“เธอดูนี่ ซื้อให้เธอ”
“มีของฉันด้วยเหรอ”
“ใช่ รีบเปิดดูสิ แท่นๆๆ ชุดชั้นในลายเสือที่เธอชอบใช่มั้ย”
“โธ่เอ๊ย ฮิๆๆ ทำไมต้องสิ้นเปลืองซื้อมาด้วย ชุดชั้นในมันต้องลองนะ เดี๋ยวก่อน เมื่อวานเธอบอกว่าจะไม่มีความรักไง ทำไมวันนี้ถึงไปเดทกับเขาซะแล้ว แล้วก็ท่าทางเขินอายเมื่อกี้ของเธอ”
“นี่ เธอเข้าใจผิดรึเปล่า”
“ฉันเนี่ยนะเข้าใจผิด”
“ใช่ ฉันไม่ได้ไปเดทกับเขานะ เพราะเขาบอกว่ารถเสียให้ฉันไปดูให้ ฉันเลยไปกับเขา อีกอย่างเมื่อกี้ฉันไม่ได้เขินอายนะ เมื่อกี้เราทั้งคู่ อึดอัดใจต่างหากล่ะ”
“อึดอัดใจเหรอ เธอจะตอบว่าอึดอัด นึกว่าฉันไม่รู้เหรอ”
“ใช่ ฉันอึดอัดนี่ อีกอย่างฉันยังไม่ได้ต่อว่าเธอเลยนะ ทำไมเธอต้องเล่าทุกอย่างให้ยิ่วเชียนฟังด้วย เพราะเธอเล่าหมดเปลือกฉันเลยรู้สึกอึดอัด ฉันว่าสมองทองของเธอเปลี่ยนเป็นปากทองดีมั้ย”
“เอ๊ะๆ เดี๋ยวก่อนๆ ฉันเล่าอะไรให้เขาฟังงั้นเหรอ เรื่องของเธอกับเขาต้องให้ฉันเล่าด้วยเหรอ แม้แต่ห่านที่เราเลี้ยงไว้ยังรู้เลยว่าพวกเธอไปเดทกัน เขายังถามด้วยว่าเธอชอบอะไร เขากำลังจีบเธอ เธอไม่รู้เลยเหรอ”
“ไม่มีทาง เธอคิดมากเกินไปแล้ว”
“เธอต่างหากที่ไม่คิดอะไรเลย ไม่งั้นของขวัญพวกนี้ จะไป”
จื้อหลิงเข้ามา “ว้าว นั่นรองเท้าที่คุณหูเป็นนางแบบนี่”
“มานี่ของเธอ”
“ฉันยังพูดไม่จบนะ ฉันจะบอกให้ ของพวกนี้”
จื้อหลิงวิ่งออกไปเรียกหยาเอิน
“หยาเอิน รีบขึ้นมาเร็ว”
อันซีหันมาบอกเหม่ยเหวิน “เป็นไปไม่ได้หรอกเธอคิดมากไปแล้ว เขาซื้อของขวัญให้เพราะต้องการไถ่โทษที่เคยทำกับฉัน เพราะก่อนหน้านี้เขาใจร้ายกับฉันมาก”
“เธอนี่คิดอะไรไม่เป็นเลย”
“เปล่านะ”
เหม่ยเหวินไปแย่งรองเท้าจากจื้อหลิงมา
“โธ่เอ๊ยเหม่ยเหวินเธอทำอะไร”
“จื้อหลิงฉันถามเธอนะ ถ้ามีผู้ชายพาเธอไปเที่ยว พาเธอไปช็อปปิ้งแล้วยังซื้อของขวัญให้เพื่อนเธอ เธอคิดว่าเขาต้องการอะไร ฉันจะให้ตัวเลือกเธอ หนึ่งเขาต้องการไถ่โทษ สองเขาต้องการขอโทษเธอ สามเขาต้องการจีบเธอ”
“โธ่เอ๊ย ข้อสามๆ เขาต้องการจีบฉัน”
“ได้ยินรึยัง” เหม่ยเหวินหันไปถามอันซี
“แต่ไม่สามารถพิสูจน์ได้” อันซีเถียง
“นี่ยังพิสูจน์ไม่ได้อีกเหรอ”
หยาเอินถามขึ้น “มีอะไรกันๆ”
จื้อหลิงจะส่งเสื้อให้หยาเอิน “เธอดูนี่คืออะไร นี่ของเธอ”
อ่านต่อหน้า 2
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่11 (ต่อ)
เหม่ยเหวินแย่งเสื้อหยาเอินไป พลางถาม
“หยาเอิน ฉันถามอะไรเธอหน่อย ถ้ามีผู้ชายพาเธอออกไปเที่ยวไปกินข้าว แล้วยังซื้อของขวัญให้เธอคิดว่าเขา”
หยาเอินสวนทันที “กำลังจีบฉัน”
“ได้ยินชัดรึยัง” เหม่ยเหวินหันมาถามอันซี
“เธอถามสองคนนี้ไม่แม่นหรอก พวกผู้หญิงชอบจินตนาการ เธอถามจื้อหลิงที่ชอบเพ้อฝัน ถามหยาเอินที่ไร้เดียงสาเนี่ยนะ”
หยาลู่เดินเข้ามา“ทำไมทุกคนมาอยู่บนนี้ล่ะ ฉันเลิกสอนกลับมาไม่เห็นใครเลย”
เหม่ยเหวินหันไปถามหยาลู่
“เธอมาพอดีเลย หยาลู่ฉันถามเธอนะ เธอเป็นผู้ชายใช่มั้ย”
“ฉันเป็นผู้ชายน่ะสิ”
“พูดมาก ฉันถามเธอ ถ้าเธอชอบผู้หญิงคนหนึ่งจะพาเขาไปเที่ยวมั้ย”
“ฉัน ฉันจะพาเธอไปช็อปปิ้ง”
“ได้ยินรึยัง ช็อปปิ้ง” เหม่ยเหวินย้ำ
“เธออยากกินอะไร ฉันจะพาเธอไปกิน” หยาลู่พูดต่อ
“เห็นมะ ของหวาน” เหม่ยเหวินย้ำ
“เธออยากได้อะไร ถ้าฉันมีกำลังเพียงพอ ฉันจะซื้อให้เธอ”
“ได้ยินรึยัง ซื้อของขวัญมาเยอะแยะ” เหม่ยเหวินย้ำอีก
“ถ้ารู้ว่าเธอชอบอะไรเป็นพิเศษ ฉันจะแอบไปซื้อให้เธอ เพื่อเป็นการเซอร์ไพรส์ ให้เธอเป็นของขวัญ”
อันซีรีบบอกเหม่ยเหวิน
“ได้ยินรึยัง แอบไปซื้อของ ยิ่วเชียนไม่ได้แอบไปซื้อของให้ฉัน ของพวกนี้เขาซื้อให้อย่างเปิดเผย เขาไม่ได้จีบฉัน หืม”
ระหว่างนั้นมีเสียงเคาะประตู ทุกคนแปลกใจ ยิ่วเชียนเปิดประตูเข้ามา
“อันซี เธอว่างมั้ย ออกมานี่หน่อยสิ”
“อืมได้”
อันซีเดินไปหายิ่วเชียนที่ประตู
“มีอะไร”
“หันข้างสิ”
“หะ”
ยิ่วเชียนหยิบต่างหูปลาการ์ตูนที่อันซีอยากได้ขึ้นมา อันซีทั้งดีใจ ปลื้มใจ และตกใจ
“ตอนที่เราช็อปปิ้ง เธอชอบปลาการ์ตูนไม่ใช่เหรอ ตอนเธอซื้อของขวัญให้พี่เหม่ยเหวิน ฉันแอบไปซื้อให้เธอ”
ยิ่วเชียนพูดพลางใส่ต่างหูให้อันซี ทุกคนมองอึ้งๆ เหม่ยเหวินสะกิดหยาเอิน จื้อหลิงเสียดาย หยาลู่มองเจื่อนๆ ยิ่วเชียนยิ้มๆ ส่วนอันซียืนอึ้งทำตัวไม่ถูก
“อีกข้างนึง”
อันซีเขินๆ หันไปมองเพื่อน จื้อหลิงเบะปาก
“ถ้าคุณเซี่ยชอบสาวชนบท ทำไมเขาไม่มองฉันบ้าง ฉันก็เป็นสาวชนบทที่ร่าเริงและจิตใจดีเหมือนกันนะ”
ยิ่วเชียนมองหน้าอันซี
“สวยมาก”
อันซียิ้มเขินๆ มองตาชายหนุ่ม เหม่ยเหวินเคลิ้ม แล้วนึกได้ รีบห้ามทั้งสอง
“เดี๋ยวๆๆ พวกเธอทำอะไร คุณเซี่ย คุณมีแฟนอยู่แล้วทำไมต้องส่งสายตาปิ๊งๆ ให้อันซีของเราด้วย คุณคิดอะไรอยู่”
จื้อหลิงเดินเข้ามาสมทบ
“ใช่ คุณเซี่ย คุณมีแฟนอยู่แล้วอย่าเข้าใกล้อันซีของเรา”
“คุณพูดมาสิคุณอธิบายเรามาเดี๋ยวนี้นะ” เหม่ยเหวินผลักยิ่วเชียนออกไปนอกห้อง
“เดี๋ยวก่อนๆ ให้ฉันพูดจบก่อน”
“พูดสิ”
“เดี๋ยวก่อน ให้ฉันพูดจบก่อน”
ทุกคนตามเหม่ยเหวินออกไป หยาลู่มองหน้าอันซีนิดหนึ่งแล้วตามทุกคนออกไป อันซียืนอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก
“มุกของคุณใช้ไม่ได้กับที่นี่หรอก” เหม่ยเหวินชี้หน้า
จื้อหลิงช่วยพูด “ใช่ คุณเซี่ยครั้งนี้ฉันช่วยคุณไม่ได้แล้ว ทำไมคุณถึงจีบอันซีทั้งที่แฟนของคุณยังอยู่ในห้อง”
ประตูห้องยิ่วเชียนเปิดออกมา คนของหย่งชิงขนกระเป๋าออกจากห้อง หย่งชิงเดินมาบอกยิ่วเชียน
“ฉันกลับก่อนนะ”
ทุกคนต่างแปลกใจ เมื่อได้ยินหย่งชิงพูด หยาเอินหันไปกระซิบพี่ชาย
“เธอรู้เรื่องอะไรรึเปล่าถึงได้โกรธ”
“ไม่ใช่หรอก”
เหม่ยเหวินพูดขึ้น “โกรธเหรอ งั้นดีเลย นี่ คุณหูขอโทษทีนะ พาแฟนของคุณกลับไปด้วย อย่ามาทำร้ายคนในหมู่บ้านภูล่าน เราเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ไม่ต้อนรับผู้ชายเจ้าชู้”
“ฉันก็อยากพาเขากลับไป แต่ว่า เขาไม่ใช่แฟนฉัน”
จื้อหลิงท้วง “แต่วันที่ไอ้บ้านั่นมาหาเรื่อง พวกคุณบอกว่าเป็น”
“เขาเป็นแฟนฉันในเวลาที่ฉันต้องการเท่านั้น อย่าทำให้ยิ่วเชียนต้องเหนื่อยเปล่านะ”
หย่งชิงพูดพลางเหลือบไปมองอันซี แล้วหันไปจูบแก้มลายิ่วเชียน
“ไปก่อนนะ คุณแฟน”
หยาลู่รีบปิดตาหยาเอินไม่ให้มอง ยิ่วเชียนทำหน้านิ่งๆ อันซีมองอึ้งๆ หย่งชิงไม่สะทกสะท้านเดินออกไป ทุกคนมองตาม อันซีลอบมอง พอหันมาอีกทีก็เห็นยิ่วเชียนมองเธออยู่ ทั้งสองสบตากันนิ่ง ทำตัวไม่ถูก
คืนนั้น อันซีออกมานั่งที่เก้าอี้สนามอย่างครุ่นคิด ตั้งตัวไม่ทันกับเรื่องที่เกิดขึ้น ยิ่วเชียนเดินออกมาหา ยืนตรงหน้าอันซี หญิงสาสทำตัวไม่ถูก
“ครั้งนี้จะให้ฉันพูดก่อนเหรอ”
ยิ่วเชียนยิ้มๆ
“เขาไม่ใช่แฟนคุณจริงเหรอ”
“ไม่ใช่”
อันซียิ้มนิดๆ อายๆ
“คุณจะจีบฉันจริงเหรอ”
ยิ่วเชียนจับมืออันซีให้ลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้
“ใช่ ได้มั้ยล่ะ”
อันซีอึ้ง หน้าร้อนผ่าว
คืนนั้น อันซีเข้านอน แต่นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย จนต้องลุกมานั่งกอดตุ๊กตาปลาการ์ตูน นึกถึงคำพูดของยิ่วเชียนที่บอกว่าจะจีบเธอ อันซีคิดไม่ตก แอบมองไปที่หน้าห้องยิ่วเชียนสองครั้ง แต่ก็ไม่มีอะไร
เธอได้แต่หงุดหงิดทำอะไรไม่ถูก
อ่านต่อหน้า 3
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่11 (ต่อ)
ตอนเช้า อันซีเปิดประตูห้องออกมา ยืนหาวหวอดๆ ยิ่วเชียนซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็เปิดประตูห้องออกมาเช่นกัน อันซีเห็นตกใจ ยิ่วเชียนเอ่ยทัก
“มอร์นิ่ง”
อันซีทำตัวไม่ถูก วิ่งหนีไปรดน้ำต้นไม้ ยิ่วเชียนตามออกไป
“อันซี”
อันซีทิ้งสายยางวิ่งหนีไปเช็ดโต๊ะในบ้าน จื้อหลิงวิ่งเข้ามา
“คุณเซี่ย”
อันซีได้ยินชื่อยิ่วเชียน รีบหลบ เหม่ยเหวินกับจื้อหลิงมองหน้ากันงงๆ
“ฉันหมายถึงได้เวลากินข้าวแล้ว จะให้ไปตามคุณเซี่ยลงมามั้ย” จื้อหลิงบอก
“เอ่อ พวกเธอไปสิฉันไม่ไป“ อันซีเดินหนีไปเลย
“แปลก หลายวันก่อนยังแย่งจะไปตาม วันนี้ทำเหมือนเห็นผีงั้นแหละ” จื้อหลิงงง
“วันนี้เป็นบ้าอะไรของเขา” เหม่ยเหวินบ่นๆ
อันซีหนีมาเช็ดเก้าอี้สนามหน้าบ้าน ยิ่วเชียนเปิดประตูบ้านออกมา อันซีเห็นรีบหลบ ยิ่วเชียนยิ้มๆ เดินมาดักหน้าอีกทาง อันซีชะงัก
“เธอทำอะไร”
“เฮ่อ เอ๊ะ คุณดูนั่นสิ คุณดูนี่สิ”
อันซีทำเป็นเบี่ยงเบนความสนใจของยิ่วเชียน แต่เขารู้ทันไม่หลงกลหันไปมอง อันซีหน้าเจื่อน รู้ว่าหลอกไม่ได้ จึงแกล้งปาผ้าเช็ดโต๊ะใส่ยิ่วเชียนแล้งวิ่งหนีไป ยิ่วเชียนยิ้มๆ เอ็นดู
กลางคืนยิ่วเชียนแอบมองไปทางห้องอันซี ขณะนั้นเขาเห็นอันซีย่องขึ้นบันไดมา อันซีไม่เห็นยิ่วเชียนจึงรีบเปิดประตูห้องเข้าไป ยิ่วเชียนขำๆ พึมพำ
“ครั้งนี้เธอหนีไม่รอดแล้ว”
ยิ่วเชียนเดินมาที่หน้าห้องอันซี เคาะประตู อันซีอยู่ในห้อง รู้ว่าเป็นยิ่วเชียนแน่ ไม่รู้จะทำอย่างไร ยิ่วเชียนเห็นว่าในห้องเงียบๆ ก็แปลกใจ สักพักประตูเปิดออก ยิ่วเชียนตกใจ
“เหม่ย พี่เหม่ยเหวิน”
เหม่ยเหวินหอบเหนื่อย “เฮ่อ โอ้ย”
ยิ่วเชียนรู้ทันรีบเข้าไปในห้อง เห็นอันซีปีนบันไดหน้าต่างลงไป เขารีบเดินออกไป ชนกับเหม่ยเหวิน เหม่ยเหวินเหนื่อยมากทรุดลง
“อันซีเก่งจริงๆ ทำฉันตกใจหมด ขาฉันอ่อนไปหมดแล้วเนี่ย”
ยิ่วเชียนรีบวิ่งลงบันไดตามไปข้างล่าง เห็นอันซีวิ่งออกไปนอกรั้วบ้าน
“เวอร์เกินไปแล้ว”
ตอนเช้า ยิ่วเชียนเดินลงบันไดมาก็ถามหาอันซี
“อันซีล่ะ”
จื้อหลิงงอนๆ “ไปทำงานแล้ว”
“ไปทำงานที่ไหน”
จื้อหลิงเงียบ ยิ่วเชียนมองหน้าเหม่ยเหวิน เธอจำต้องบอก
“สำนักงานผู้ใหญ่บ้าน”
ยิ่วเชียนยิ้มๆ เดินออกไป จื้อหลิงพูดขึ้น
“ดูเหมือนคุณเซี่ยจะสนใจอันซีจริงๆ แต่อันซีไม่สนใจคุณเซี่ยเลย โธ่เอ๊ย ตกลงฉันควรชอบคุณเซี่ยต่อไปดีมั้ย”
“ไม่ต้องมาถามฉัน”
“เหม่ยเหวิน”
“อย่าถามฉันเลยน่า”
“เธอบอกฉัน บอกฉัน บอกฉันสิ ฉันจะกลายเป็นมือที่สามมั้ย”
“บอกแล้วไงว่าอย่ามาถามฉัน เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าจะสนับสนุนให้เขาสองคนคบกันดีมั้ย เฮ่อ” เหม่ยเหวินกลุ้มใจ
ยิ่วเชียนมาที่สำนักงานผู้ใหญ่บ้าน เห็นเงียบๆ
“อันซี”
ไม่มีเสียงตอบ ยิ่วเชียนเดินออกไป
อันซีมาช่วยหยาลู่จัดหนังสือที่ห้องสมุดโรงเรียน
“เฉินเฉิงโป”
“อ้อแผนกศิลปะ”
“หยาเอินบอกฉันว่าเธอบอกพี่เหม่ยเหวิน ว่าไปทำงานที่ออฟฟิศผู้ใหญ่บ้านเหรอ”
“ใช่”
“ทำไมต้องโกหกพี่เหม่ยเหวินด้วย”
“เฮ้อ พักนี้พี่เหม่ยเหวินซี้กับเซี่ยยิ่วเชียนมาก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็บอกเซี่ยยิ่วเชียน ถ้าเธอรู้ว่าฉันทำงานกับนายที่นี่ เซี่ยยิ่วเชียนต้องมาหาฉันแน่ เฮ้อ”
“ที่จริงถ้าเธอไม่ชอบเขา เธอก็แสดงสีหน้าไม่ชอบเขา เหมือนที่ทำกับเจียงไห่โค่สิ เขาจะได้ไม่มาวุ่นวายกับเธออีก”
“เอ๋ วิธีนี้ไม่เลวนะ นี่ เซี่ยยิ่วเชียน อย่ามาวุ่นวายกับฉันอีกนะ” อันซีทำเป็นพูดโดยสมมติหยาลู่เป็นยิ่วเชียน
“เธอควรพูดต่อหน้าเขาสิ”
“ได้ เดี๋ยวฉันจะพูดกับเขา”
หยาลู่แย่งงานจากอันซีมา
“ฉันทำเอง เธอรีบไปบอกเขาเลย”
“ได้ ทำเสร็จฉันจะไปบอก”
“ฉันทำเองได้เธอรีบไปบอกเขาเร็ว
“ได้ ฉันจะรีบทำแล้วจะไป”
“งานใกล้เสร็จแล้วฉันทำคนเดียวได้ เธอรีบไปได้แล้ว”
“ได้”
“เธอกลัวว่าหลังจากบอกให้เขาเลิกวุ่นวายกับเธอแล้ว เขาจะไปจริงๆ ใช่มั้ย”
“ฉันเปล่านะ”
“ความจริงฉันคิดว่าคุณเซี่ยเป็นคนดีนะ ทำไมไม่ให้โอกาสเขาล่ะ”
“ฉันไม่ชอบขี้หน้าเขานี่”
“ไม่ชอบยังไง”
“เขา ฉลาดเกินไป ถ้าฉันต้องอยู่กับคนอย่างเขา ฉันต้องเรียนรู้อะไรอีกมากมาย เหนื่อยเกินไปน่ะ อีกอย่าง เขาหล่อเกินไป ถ้าฉันคบกับเขา ฉันต้องซื้อครีมบำรุงผิวรักษาหน้าอีก”
“ฮิๆ”
“และต้องไล่ผีเสื้อทุกวันด้วย”
“ผีเสื้อเหรอ”
“หน้าตาของเขาดึงดูดสาวๆ สวยๆ นี่ นอกจากนี้ เขารวยเกินไป เวลาซื้อของขวัญต้องซื้อของราคาแพงๆ ฉันไม่มีเงินขนาดนั้นหรอก นอกจากนี้ เขาจิตใจดีเกินไป ถึงเวลาฉันก็กลายเป็นแม่มดน่ะสิ”
“เธอรู้มั้ยว่าเมื่อกี้พูดอะไรออกมา”
“ข้อเสียของเขาไง”
“ข้อดี ข้อดีทั้งหมดเลย”
“ไม่ใช่”
“ตอนที่เขาดูถูกเธอ ทำไมเธอไม่พูดถึง เขาจะบริจาคบ้านพัก ทำไมเธอไม่พูด นึกถึงแต่ข้อดีของเขา นั่นแสดงว่า เธอก็สนใจเขาเหมือนกัน”
“เฮ่อ ไม่มีทางหรอก”
“เมื่อก่อนเธอบอกว่าไม่อยากพูดถึงเรื่องความรัก ฉันคิดว่าเธอยังไม่เจอคนที่ใช่ คิดไม่ถึงว่าเธอจะต่อต้านความรักจริงๆ เพราะอะไรงั้นเหรอ”
“มีความรักมันดีตรงไหน นายดูพ่อแม่ฉันสิ พวกท่านมีฉันแล้วก็ยังไม่ได้แต่งงานกัน สำหรับพวกท่านแล้ว ความรักเป็นแค่เกมเท่านั้น นอกจากนี้ นายก็รู้ว่าพี่เหม่ยเหวิน รอผู้ชายคนเดียวมาสิบปีแล้วนะ ทุกปีเขาจะไปรอผู้ชายคนนั้นในสถานที่เดิมทุกครั้ง แล้วผู้ชายคนนั้นเคยมามั้ย ความรักมีดีตรงไหนล่ะ นอกจากนี้ จื้อหลิง”
“จื้อหลิงทำไม เขาตั้งใจกับความรักของเขาทุกครั้งนี่”
“นายอย่าไปหลงเชื่อจื้อหลิง เขาต้องการผู้ชายที่มั่นคงและไปจากที่นี่ แต่ทุกคนที่มาพักร้อนที่นี่ เขาแค่ลางานมาพักผ่อน จื้อหลิงเป็นเพียงทางผ่านที่พวกเขาผ่านมาเท่านั้น หลังจากที่จื้อหลิงเจ็บปวดกับความรัก เขาก็เฮฮา หัวเราะตลอด ความรักน่ะ เป็นได้แค่จินตนาการเท่านั้น เพราะความจริงแล้วมักจะทำให้ทุกคนผิดหวัง”
“แค่เพราะความรักของคนอื่นไม่ราบรื่น เลยทำให้เธอผิดหวังเหรอ”
“ความจริง ฉันก็เคยทำให้คนอื่นผิดหวัง ในวันที่ฉันอายุ18 ปี ฉันทะเลาะกับพ่อหนักมาก เลยทำร้ายคนบริสุทธิ์คนหนึ่ง โดยที่ฉันไม่ได้ตั้งใจ ดูเหมือนเพราะเรื่องนี้ เขาคนนั้นไม่เคยกลับมาที่หมู่บ้านภูล่านอีกเลย”
“เธอเลยรู้สึกผิดต่อเขา”
“ไม่ได้รู้สึกหรอก ฉันผิดจริงๆ จนถึงตอนนี้ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงเรื่องนี้ หัวใจฉันยังรู้สึกเจ็บจี๊ดอยู่เลย ถ้ามันเป็นความรักจริงๆ ฉันจะรู้สึกผิดต่อเขาคนนั้นมาก”
“เธอรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตอนอยู่ ม.ปลาย”
“ทำไมฉันไม่รู้จักล่ะ”
“นายจะรู้จักได้ไง ฉันไม่ได้เล่าให้ฟังนี่”
“งั้นก็แปลกแล้ว”
“เพราะอะไร”
“เพราะเธอเป็นคนคุยเก่งมาก ดังนั้น อันซี บางครั้งที่คนเรามองเห็นตัวเอง มักจะรู้สึกติดค้างคนอื่น จึงไม่สามารถอยู่กับเขาได้ บางครั้งรู้สึกว่า ถ้าก้าวออกจากตรงนั้นได้คงจะดี หรือถ้าได้ให้โอกาสตัวเองบ้างคงจะดี เธอเป็นคนดี เธอจึงมีสิทธ์ที่จะมีความรัก เธอไม่รู้ตัวเหรอว่าที่หูเธอใส่อะไรอยู่”
“อะไร”
หยาลู่ยิ้มๆ อันซีเขินๆ เอามือจับต่างหู แล้วปลดออกใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง พลางเอามือคลำที่กระเป๋ากางเกง
หยาลู่มองอย่างเข้าใจ
อ่านต่อหน้า 4
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่11 (ต่อ)
อันซีไปที่สวนสัตว์ที่ชอบไปกับยิ่วเชียนตอนเป็นนักเรียน พลางคิดในใจ
“ถ้าฉันก้าวออกจากตรงนั้นได้ก็คงดี ถ้าได้ลองดูก็คงดี ทำไมฉันถึงก้าวออกมาไม่ได้นะ”
อันซีนึกถึงวันที่เธอมากับยิ่วเชียน ฟังเขาพูด
“ปลาเหล่านี้ วันนี้อาจอยู่ที่นี่ แต่สักวันหนึ่ง ฉันอาจไปจากที่นี่ นี่แหละที่ฉันแตกต่างจากพวกมัน”
อันซีนึกถึงนายคิ้วตรงคนนั้น พลางคิด
“ไม่รู้ว่าตอนนี้ เขาอยู่ที่ไหน เขาเป็นคนฉลาด ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ก็คงมีชีวิตที่ดี แค่อย่าทำตัวงี่เง่าเท่านั้น”
อันซีนึกถึงวันที่ยิ่วเชียนเอาขวดน้ำตานางฟ้ามาให้เธอ
“ฉันให้เธอ”
“อะไร”
“น้ำตานางฟ้าไง”
“คำพูดของฉันนายก็เชื่อ ทำไมนายโง่อย่างนี้ ทำไมถึงโง่อย่างนี้หะ”
อันซีนึกมาถึงตรงนี้ก็โกรธตัวเอง
“ยัยโง่ๆๆ เธอเป็นควายเหรอ พอเห็นคนก็พุ่งชน นิสัยเสียจริงๆ เฮ่อ ถูกต้อง ฉันใช้ชีวิตอย่างนี้มา 28 ปีแล้ว อยู่ต่อไปอีก 28 ปีไม่เห็นจะเป็นไร ทำไมฉันต้องเปลี่ยนแปลงด้วย ฉันไม่เปลี่ยนหรอก”
อันซีปล่อยตัวเองไหลลงไปบนสไลเดอร์ โดยที่ไม่รู้ว่าปลายทางยิ่วเชียนยืนรออยู่ ชายหนุ่มคว้ามืออันซีไว้ อันซีตกใจ อึ้ง ตะลึง
“ดูสิว่าจะหนีไปไหนอีก”
อันซีจะเดินหนี แต่ยิ่วเชียนคว้ามือไว้ แล้วจับไหล่ให้หันมามองหน้าเขา อันซีฮึดฮัดจะดิ้นให้หลุด
“รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“หยาลู่บอกฉัน”
“หยาลู่เหรอ เรียกสนิทสนมเชียว ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“จะสนิทหรือไม่ ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ เธอมีอะไรจะพูดกับฉันมั้ย”
“คิดว่าฉันจะพูดอะไรกับคุณ”
ยิ่วเชียนปล่อยแขนอันซี
“คืนที่ฉันให้ต่างหูเธอ คำถามที่ฉันถาม เกี่ยวกับจีบเธอ”
“เฮ่อ”
อันซีหันคอไปข้างหลังไม่ยอมมองหน้ายิ่วเชียน
“ไม่เมื่อยเหรอ”
“ไม่เมื่อย”
ยิ่วเชียนโน้มหน้าเข้าไปใกล้แก้มของอันซี พลางพูดเบาๆ อันซีทำหน้าไม่ถูก
“พอดีเลย คำถามที่ฉันถาม เธอยังไม่ได้ตอบเลย”
“เฮ้ยๆ อยู่ห่างๆ ฉันหน่อยสิ”
“ฉันแค่ต้องการคำตอบจากเธอ”
“คุณคิดว่า จะตอบได้ง่ายๆ เหรอ คุณต้องให้เวลาฉันบ้างสิ”
“ฉันให้เวลาเธอสองวันแล้ว ยังไม่พอเหรอ วันหยุดของฉันใกล้สิ้นสุดลงแล้ว ไม่นาน ฉันก็ต้องกลับแล้ว”
“เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใครลางานได้นานๆ บ้างล่ะ ฉันสารภาพความในใจของฉันแล้ว ตามมารยาท เธอก็ควรให้คำตอบฉัน ดีหรือไม่ดี เธอต้องเลือกเดินทางเดียวเท่านั้น”
“เฮ่อ คุณออกไปห่างๆ ฉันก่อน”
ยิ่วเชียนทำหน้าไม่ไว้ใจ
“โธ่เอ๊ย ฉันไม่หนีหรอกน่า ออกไปห่างๆ หน่อย คำตอบของฉัน คำตอบของฉันคือ นี่คือคำตอบของฉัน” อันซีเอาต่างหูปลาการ์ตูนใส่มือยิ่วเชียน
“ขอให้คุณโชคดี”
ยิ่วเชียนเปิดมือออกดู เห็นต่างหู
“ถ้านี่คือคำตอบของเธอ”
“แน่นอน”
“ฉันก็ไม่มีเหตุผลต้องกลับมาอีก”
ยิ่วเชียนหันหลังกลับไปด้วยความผิดหวัง เสียใจ อันซีก็เศร้าไม่แพ้กัน
อันซียืนอยู่บนดาดฟ้า เห็นรถยิ่วเชียนขับออกไป เธอนึกถึงคำพูดของเขา
“ถ้านี่คือคำตอบของเธอ ฉันก็ไม่มีเหตุผลต้องกลับมาอีก”
อันซีคิด “พวกคุณ ค่อยๆ หายไปทีละคน”
อันซีเข้ามาในห้องของเธอ ซึ่งถูกยิ่วเชียนยึดไปพักหนึ่ง เธอเดินสำรวจไปรอบๆ มองเสาที่เธอเคยทำเครื่องหมายอายุของตัวเองไว้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงนั้น
“ฉันมาหมู่บ้านภูล่านตอนอายุ 6 ขวบ ตอนอายุ 12 ขวบ จบชั้นประถมศึกษา พ่อแม่ทุกคนต่างมาร่วมงาน คุณครูบอกว่า อันซี เธอเป็นเด็กดี เดี๋ยวพ่อแม่เธอก็มา สุดท้ายพ่อฉันไปเล่นกระดานโต้คลื่น แม่ฉันก็ไม่เคยปรากฏตัวเลย ดังนั้นตอนอายุ 15 ฉันตัดสินใจไม่เป็นเด็กดีแล้ว เพราะยังไงพ่อกับแม่ก็ไม่สนใจฉัน จนเมื่ออายุ 18 ฉันเหมือนควายบ้าทำร้ายคนคนหนึ่ง เธอนี่ไม่โอเคเลยนะ”
อันซีไปหยิบกล่องของขวัญที่เธอเก็บไว้มาดูอย่างเศร้าๆ
“ปลาบางชนิด จะไม่มีวันไปจากสถานที่ที่เคยอยู่ แต่ทุกคนไปจากที่นี่กันหมด เหลือแค่ฉันที่ยังอยู่ที่เดิม รอคอยว่าจะมีใครกลับมาหาฉันบ้าง แต่สุดท้ายไม่มีใครกลับมาเลย” อันซีเศร้า
คืนนั้นอันซีนอนฝันถึงแม่ของเธอ
“อันซี แม่ตามหาลูกมาตลอดอันซี”
“แม่ แม่ของหนูจริงๆ ด้วย เฮ่อ แม่รู้มั้ยว่าหนูคอยแม่มาตั้งนานแล้ว หนูรอแม่ทุกวัน หนูรอแม่หลายปีแล้วนะ”
“แม่รู้ แม่รู้มาตลอด แม่รู้ว่าลูกพยายาม และเข้มแข็งมาจนถึงตอนนี้”
อันซีสะอื้น “ดีจังเลย”
อันซีนอนกอดหมอนร้องไห้หนัก ก่อนจะลืมตาตื่นเมื่อรู้ว่าฝันไป เธอนอนกอดหมอนแทนกอดแม่ อันซีพยายามระงับความรู้สึก ลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“เขารู้มั้ยว่าฉันชื่ออันซี ถึงจะไม่รู้ เขาเป็นแม่ฉัน ถ้าเห็นฉัน เขาน่าจะรู้ว่าฉันเป็นใคร เฮ้อ”
อันซีลุกจากเตียงเดินลงมาข้างล่าง ให้อาหารปลาทอง
“ไม่ยิ้มเลยนะ น้องเขียว น้องแว่น และน้องหนอนหนังสือ หลายวันนี้สบายดีกันมั้ย คิดถึงพี่สาวบ้างมั้ย ตอนฉันไม่อยู่ พวกแกถูกใครรังแกหรือเปล่า หืม เฮ้อ”
อันซีมองข้างๆ ตู้ปลา เห็นพวงกุญแจปลาการ์ตูนของเธอที่หายไป ก็ตกใจ
“หะ ปลาการ์ตูนนำโชคของฉัน ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ หรือว่าเมื่อก่อนฉันไม่ทันสังเกต”
อันซีเห็นการ์ดใบหนึ่งวางอยู่ เธอหยิบมาอ่าน
“ได้ยินเธอบอกว่ากำลังตามหาปลาการ์ตูนของเธอ ตอนนี้ ฉันคืนให้เธอแล้ว แต่เธอลองนึกให้ดี ทำไมมันถึงมาอยู่กับฉันได้ตั้งนาน”
“โธ่เอ๊ย ฉันไม่อยากนึกหรอก ให้ฉันนึกทุกทีเลย คุณก็รู้ว่าฉันไม่ชอบใช้สมอง ไม่อยากนึก”
เวลาเดียวกันนั้น ยิ่วเชียนนั่งรอโทรศัพท์ของอันซีอย่างจดจ่อ พลางคิดในใจ
“เขาน่าจะเห็นแล้วนะ หรือว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผล จึ๊ ทำไมไม่มีการตอบสนองเลย”
ยิ่วเชียนมองโทรศัพท์ แล้วหันไปมองต่างหูของอันซีอีกครั้ง เยี่ยนเจ๋อยืนมองอยู่นานแล้ว ก่อนจะถามขึ้น
“ดูอะไรอยู่”
“นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อกี้คุณปู่เปิดประตูให้ฉันเข้ามา”
เยี่ยนเจ๋อมองต่างหู
“ซื้อให้ผู้หญิงเหรอ ดูเหมือนไม่ใช่รสนิยมของหย่งชิงเลยนะ ซื้อให้ผู้หญิงที่นายจีบอยู่เหรอ”
“นายจะอยากรู้ไปทำไม” ยิ่วเชียนลุกขึ้นพร้อมเก็บต่างหูไปด้วย
“นายจีบผู้หญิงอยู่ใช่มั้ย”
ยิ่วเชียนไม่ตอบ “นายมาที่นี่ทำไม”
“นายจะเริ่มทำงานพรุ่งนี้แล้ว ฉันเลยแวะมาทักทาย หย่งชิงโทร.มาบอกฉันว่า นายเปลี่ยนไป แต่ก็พูดไม่ค่อยละเอียดว่าทำไม ฉันเลยอยากรู้ คิดไม่ถึงว่าหยุดไปสองอาทิตย์ นอกจากผิวจะคล้ำแล้ว ยังเริ่มตามจีบสาวด้วย เฮ่อ ดูจากสีหน้ากังวลของนาย อย่าบอกนะว่านายไม่เคยมีความรักมาก่อน”
“มีแน่นอน”
“ไม่นับรักข้างเดียวนะ”
ยิ่วเชียนถอนหายใจเฮือกให้กับคำพูดแทงใจดำนั้น
อ่านต่อตอนที่ 12
