นางแค้น ตอนที่11
บุลินหันหน้าไปทางหนึ่ง
ซินดี้ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพอดี หน้าใกล้กัน บุลินชะงักมองตะลึง
ซินดี้จ้องเข้าไปในตาของบุลิน ยิ้มยั่ว
"มีพระแล้วยังจะกลัวฉันทำไม"
"ผมไม่ได้กลัว....ผมแค่ขยะแขยงคนที่ไม่รู้บาปบุญคุณโทษอย่างคุณ"
ซินดี้ตาวาวขึ้นมาด้วยความโกรธแล้วยกมือจะตบหน้า บุลินจับมือซินดี้ไว้
ซินดี้ร้องเจ็บปวดขึ้นมา มือไม้สั่น ที่มือมีควันไฟไหม้ขึ้น
"โอ้ย"
ซินดี้เหลือบมองสร้อยพระที่คอบุลิน
" มาสิ มีฤทธิ์อะไรก็แสดงออกมา ดูสิว่าจะสู้พุทธคุณได้มั้ย"
ซินดี้ไม่ตอบกรีดร้อง เสียงลั่นพร้อมสะบัดออกจากบุลิน หายวับไปทันที
เสียงซินดี้ดังขึ้นมา
"หึ หึ หึ รู้หรือยังล่ะว่าใครฆ่าฉัน ... ฉันเตรียมถลกหนังหัวเหยื่อรายต่อไปไว้แล้วนะ" ซินดี้หัวเราะเสียงหลอน
บุลินอึ้ง มองไปที่หนังมนุษย์ที่ตกพื้นอยู่อึ้งไป
ประตูห้องนํ้าเปิดออก จ่าโอเดินเข้ามา บรรยากาศในห้องกลายเป็นปกติ แล้วหนังมนุษย์ทั้งหลายก็หายไปหมด
" หมวดครับ ...เราพบอะไรบางอย่างที่มันแปลกมากครับ"
" เรื่องอะไรจ่า"
ในห้องประชุม โปรเจคเตอร์ฉายภาพหนังหมู ที่ตั้งโอ๋ชำแหละ ขยายใหญ่ตรงตราปั๊มบนหนังหมู
จ่าโอเอาปากกาเลเซอร์ชี้ให้บุลินดูตรงรอยปั๊มตรายางนั้น กานดากับจ่ายอดร่วมประชุมอยู่ด้วย
" หมวดดูที่ตรายางที่ปั๊มบนหนังหมูนี่สิครับ"
" มีอะไรผิดปกติงั้นหรือ"
" ก็ตรายางอันนี้มันเป็นของโรงฆ่าสัตว์ที่มันปิดร้างไปแล้วน่ะสิครับ"
" เป็นไปได้ยังไง"
"อาจจะมีใครบางคนเอาตรายางของที่นี่ไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์อะไรสักอย่าง" กานดาว่า
" นั่นสิ มันจะเพื่ออะไรล่ะหมวด ...ไอ้การชำแหละหมูของยายตั้งโอ๋เนี่ย มันไม่ได้ผิดกฎหมายเลยนะครับ" จ่ายอดบอก
"แต่มันก็น่าคิดนะว่าทุกอย่างเกิดขึ้นในห้องแต่งตัวของซินดี้อีกแล้ว ... พี่หมวดว่าไง พี่หมวดคิดว่าเรื่องตั้งโอ๋ละเมอมาชำแหละหมู มันจะเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมซินดี้หรือเปล่า"
บุลินนิ่งคิดไปนิดนึง แล้วค่อยพูดขึ้น
"จะเกี่ยวหรือไม่ มันก็ต้องพิสูจน์ความจริง"
" พิสูจน์ความจริง ?? ยังไงครับหมวด"
บุลินลุกขึ้น กับจ่าโอ
"จ่า ส่งพิกัดโรงฆ่าสัตว์ร้างให้ทุกคนด้วย แล้วพบกันที่นั่น เที่ยงคืน"
บุลินกับกานดาเข้ามาที่ด้านหน้าโรงฆ่าสัตว์ตอนเที่ยงคืน
จ่ายอด จ่าโอ วิ่งมาจากอีกทางเข้ามาสมทบ
บุลินหันไปพยักหน้าให้ทั้งหมดเข้าไปในตัวอาคาร
บุลินชี้แบ่งให้จ่ายอดจ่าโอไปทางหนึ่ง
บุลินกับกานดาไปอีกทาง
บุลินกับกานดาย่องสำรวจไปในห้องหนึ่ง ไม่มีอะไรผิดปกติ
จ่ายอด จ่าโอ สำรวจอีกมุม และผ่านไป
จ่ายอด จ่าโอเข้ามามุมหนึ่ง จ่ายอดฉายไฟฉายมองไปทางหนึ่ง ส่วนจ่าโอเดินไปอีกทางหนึ่ง
ปล่อยให้จ่ายอดพูดอยู่คนเดียว
" ไม่พบสิ่งผิดปกตินะครับ แต่แกว่าอากาศในนี้มันเย็นๆยะเยือกๆ ชวนขนลุกมั้ยวะ ไอ้คุณโอ"
จ่ายอดหันไปหา แต่จ่าโอไม่อยู่แล้ว
" อ้าว ไอ้โอหายไปไหนแล้ว"
จ่าโอตัวปลอมยืนหน้าตึงอยู่มุมหนึ่ง
จ่ายอดฉายไฟไปเจอแล้วสะดุ้ง
" เฮ้ย ไปยืนทำแป๊ะยิ้มตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร ไอ้บ้าเอ๊ย ตกใจหมด"
จ่าโอปลอมหันเดินไปออกไป จ่ายอดร้องตาม
" เดี๋ยวๆไอ้โอจะไปไหน รอก่อน"
จ่ายอดวิ่งตามจ่าโอไป
จ่าโอตัวปลอมเดินอย่างเร็ว จ่ายอดต้องวิ่งตามจนหอบแฮ่ก
" ไอ้โอทำไมเดินเร็วงี้ เฮ้ย รอข้าก่อนดิวะ"
จ่ายอดรีบวิ่งตามไปแล้วจับแขนจ่าโอได้หันดึงกลับมา
" ไอ้โอ"
จ่าโอหันกลับมาหาจ่ายอด แล้วกลายเป็นซินดี้หน้าผี
จ่ายอดตะลึงช็อกสุดๆ จนหน้าขาวซีด
ซินดี้กำรอบคอจ่ายอดแล้วยกขึ้นไปสุดแขน จนจ่ายอดขาลอยขึ้น
จ่ายอดมองซินดี้กลัวจนสติแตก หมดสติพับไปเลย
ซินดี้เหวี่ยงจ่ายอดลงไปกับพื้น แสยะยิ้มน่ากลัว
บุลิน กานดาเข้ามาอีกห้องหนึ่ง เดินผ่านกองไม้ กองเข่งใส่ของที่ตั้งกระจุกมุมหนึ่ง
แล้วเหมือนมีสายตาแอบมองตามทั้งสองไป ดูหลอนลึกลับ
กานดาสะกิดให้บุลินรู้ตัว หลิ่วตาไปข้างหลังแล้วทั้งคู่หันขวับพร้อมกัน พุ่งไปที่กองเข่ง
บุลินถีบเข่งกระจายเปรี้ยง เตรียมยิง แต่ปรากฏว่าเห็นเป็นนกบินกระจายขึ้นไปเต็มไปหมด
ทั้งสองโล่งไปแล้วก็ได้ยินเสียงจ่ายอดร้องดังลั่นเข้ามา
" ไอ้ยอดด"
กานดาบอก "เสียงจ่าโอ"
" ไป!"
บุลินรีบวิ่งนำกานดาออกไป
บุลินกับกานดาวิ่งตามเสียงเข้ามา เหลียวมองหา เห็นจ่าโอกําลังเขย่าตัวจ่ายอดที่สลบอยู่
" ไอ้ยอดๆๆ ตื่นดิวะ เฮ้ย"
บุลินกับกานดารีบวิ่งเข้ามาที่จ่ายอด
"จ่ายอด เป็นอะไรได้รับบาดเจ็บเหรอ"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เดินพลัดหลงกันพอมาเจออีกที มันก็นอนหมดสติอย่างนี้ล่ะครับ"
จ่ายอดฟื้นขึ้นมาร้องตกใจกลัว
" ผี ช่วยด้วย ผีหลอก" จ่ายอดลั่น
" เฮ้ย แหกตามองก่อนดิ ผีที่ไหน คนทั้งนั้น"
" จริงๆนะครับหมวด ผมเห็นผีผู้หญิงชุดแดง ฮืออ มันเป็นอะไรที่ใช่ ใช่แน่ๆ ผีซินดี้!"
บุลินอึ้ง
จ่ายอดเข้ามาเขย่าแขนบุลินแบบหลุดๆ กลัวๆ
" หมวดเชื่อผมใช่มั้ย หมวด...มันจับผมบีบคอจนนึกว่าจะตายไปแล้ว"
กานดาปลอบ "จ่ายอดใจเย็น สติแตกแบบนี้แล้วจะทำงานได้ไง"
" สงสัยจะไม่ไหวแล้วมั้งหมวด" จ่าโอบอก
บุลินถอนใจ "ถ้าอย่างนั้นก็กลับ"
บุลินลุกขึ้นแล้วเหลือบสายตาออกไปเห็นอะไรบางอย่างแล้วชะงัก
บุลินไม่ตอบ เดินนำไปที่มุมหนึ่งแถวๆนั้น ถัดออกไป กานดาตามไปด้วย
ขวดนํ้าแดงวางอยู่เต็มลานมุมหนึ่งที่มีศาลเพียงตาเก่าๆ วางตั้งอยู่ พร้อมม้าลาย พวงมาลัยไหว้
"อ่อ ตรงนี้มีศาลอยู่ด้วย" กานดาจะเดินไป แต่บุลินยังมองอยู่ "มีอะไรอีกเหรอพี่"
บุลินยิ้มหยิบขวดนํ้าแดงขึ้นมาดู
"ขวดนํ้าอัดลมยังใหม่อยู่เลยนะ แสดงว่ามีคนมาไหว้ทุกวัน"
"โฮ ถ้าคนเข้ามาขนาดนี้ แล้วทำไมถึงไม่เห็นใครเลยล่ะ"
บุลินมองๆ ไปรอบๆ หาจุดผิดสังเกต กระทืบเท้าลงไปที่พื้นฟังเสียงไม้ปูพื้นว่าแน่นดีมั้ย
จนกระทั่งบุลินเหยียบลงไปตรงมุมหนึ่ง เสียงโปร่งกว่าทุกอัน
บุลินก้มลงไปคลำหาสลักจนเจอดึงขึ้นมา เห็นว่าเป็นประตูลับลงไปข้างล่าง
"เฮ้ย... มีห้องลับในนี้ด้วย" กานดาบอก
" บอกจ่าโอเรียกกําลังเสริมมาด่วน"
บุลินกระโดดลงไปในช่องประตูลับ ไต่ลงไปข้างล่าง
บุลินไต่บันไดลงมาข้างล่างเรียบร้อย กานดาตามลงมาด้วย ...
บุลินกับกานดาเปิดประตูเข้าไปในบ่อนใต้ดิน คนมาเล่นอยู่เต็มไปหมด
"อ่อ ที่เซ่นนํ้าแดงกันยกใหญ่ ก็เพราะมีบ่อนอยู่ข้างล่างนี่เอง"
" เนียนๆ นะกานดา อย่าเพิ่งให้พวกมันรู้ตัว"
มุมหนึ่ง หรั่งกําลังเก็บเงินจากกะเทย1,2 แต่พอถึงคนที่ 3 ส่ายหน้าไม่มีให้
หรั่งต่อยกะเทย 3 หน้าแหกล้มลงไป
"มึงอย่ามาเม้ม เอาเงินมา"
บุลินกับกานดาหันไปมองแล้วตะลึง
" ไอ้หรั่ง!"
หรั่งเข้าไปกระชากผมกะเทยขึ้นมาตบซ้อมอีก
"มึงอยากเจ็บตัวใช่มั้ย"
กะเทยร้องโอดโอย "โอ้ย พี่หรั่งอย่า ฉันไหว้ล่ะฉันไม่อยากขายตัวแล้ว"
"หึหึ ถ้ามึงเลิกขายตัวแล้วกูจะกินอะไรอีโง่"
หรั่งจะตบกะเทยอีก
บุลินทนไม่ไหวพุ่งเข้าไปชกหรั่งหน้าหงาย
"บรรลัยแล้ว พี่บุลิน" กานดาบอก
หรั่งเงยหน้าขึ้นมาเห็นบุลินก็ตาเหลือก จำได้
ทั้งบ่อนแตกตื่นวิ่งหนีกันอลหม่าน
ผู้คนในนบ่อน แตกตื่น
หรั่งจะวิ่งหนี บุลินจะตามเข้าไปจับตัว แต่โดนพวกนักเลงคุมบ่อนเข้ามารุม
บุลินเตะต่อยสุดฤทธิ์ ล้มนักเลงทั้งวง
หรั่งวิ่งหนี กานดาเข้ามาขวาง กานดาบู๊สู้กับหรั่งจนหรั่งแทบสู้ไม่ได้
สุดท้ายหรั่งทุบขวดเหล้าจะเอาฟาดศีรษะกานดา บุลินล้มนักเลงทั้งหมู่เสร็จพอดี
โหนโคมไฟเข้ามาถีบหรั่งล้มไปพับกับโต๊ะสนุ๊ก แล้วบุลินตามเข้ามาต่อยอัดรัวจนหรั่งสลบไปกับโต๊ะสนุ๊ก
ตำรวจอื่นกรูเข้ามาจับพวกนักเล่นพนัน
บุลินควักกุญแจมือไปสับข้อมือหรั่ง
เช้าสายวันรุ่งขึ้น ที่โรงพัก
หรั่งนั่งปิดปากเงียบไม่พูดไม่จา กานดาทุบโต๊ะถามจริงจัง
"นายหรั่ง คดีทำร้ายร่างกาย กรรโชกทรัพย์ เป็นธุระให้ค้าประเวณี ก็น่าจะเพียงพอให้นาย
ติดคุกหัวโตแล้วนะ แต่ถ้านายยังไม่ยอมตอบอะไรอีกล่ะก็...ฉันบอกซะก่อนนะ ว่ามันจะไม่เป็นผลดีกับตัวนายเลย"
หรั่งทำเป็นไม่รู้เรื่อง " I can’t understand. Anyone here can speak English?"
บุลินเข้ามาในห้องพอดี
" คิดว่าเล่นมุขนี้แล้วนายจะรอด? ก็ตามใจนะ ถ้าไม่อยากคุยกับตำรวจที่นี่ จะไปให้ปากคำกับตม.ก่อนก็ได้ วีซ่านายขาดไปหลายเดือนแล้วนี่!"
หรั่งหูผึ่งขึ้นมา
"อย่า ผมยอมทุกอย่างเลยหมวด หมวดอย่าส่งผมให้ตม.เลยนะ"
"ถ้าฉันจะถามเรื่องนายกับซินดี้ล่ะ พร้อมจะเปิดเผยมั้ย" บุลินถาม
หรั่งอึ้งไป แล้วถามขึ้นอย่างระแวง
"หมวดอยากจะรู้ไปทำไม มันไม่เกี่ยวกับคดีของผมเลย"
"ข้อมูลจากนายอาจจะช่วยให้ฉันจับคนที่ฆ่าซินดี้ได้ไวขึ้นก็ได้"
"หมวดคงไม่สงสัยผมหรอกนะ"
" นั่นเป็นเรื่องที่ฉันจะพิจารณาต่อไป" บุลินถามขึ้น "ข้อแรก นายกับซินดี้รู้จักกันได้ยังไง"
หรั่งเล่าให้บุลินกับกานดาฟังถึงความหลังระหว่างตัวเองกับซินดี้
"จริงๆผมไม่ได้ชื่อหรั่งหรอกนะ ผมชื่อโจเซฟ มาจากออสเตรเลีย ก็มาเที่ยวพัทยานี่แหละ
จนเงินหมด ขี้เกียจกลับก็เลยอยู่ที่นี่มันซะเลย แล้วก็ได้เจอกับนังซินดี้ เมื่อก่อนมันไม่ได้ชื่อซินดี้หรอกนะมันชื่อว่า อีศิ...."
เมื่อ 5 ปีก่อน ...
ซินดี้ในชุดสาวเสิร์ฟเอาเหล้ามาเสิร์ฟให้หรั่ง พอหรั่งสบตาก็ต้องมองตาค้างถูกใจ ซินดี้ยิ้มให้อย่างโปรยเสน่ห์
ประตูห้องถูกผลักออก ซินดี้กับหรั่งนัวเนียกอดจูบกันเข้ามาจนล้มลงไปบนเตียง หรั่งมองซินดี้แทบจะกลืนกินแล้วก้มลงซุกไซ้
วันใหม่ หรั่งคุยกับเสี่ยคนหนึ่งซุบซิบๆ แล้วพยักพเยิดให้เสี่ยมองไปที่ซินดี้ที่นั่งจิบเหล้าอยู่มุมหนึ่ง นางเชิดๆไว้ตัว
บริเวณหน้าผับ หรั่งรับเงินจากเสี่ยแล้วมองไปที่ซินดี้นั่งอยู่ในรถยิ้มกริ่ม ซินดี้ทนไม่ไหว ตัดสินใจเปิดประตูรถลงมา หรั่งรีบพุ่งเข้าไปตบซินดี้ควํ่าแล้วกระชากตัวขึ้นรถเข้าไปนั่งข้างเสี่ย
รถแล่นออกไป ซินดี้เกาะกระจกมองมาที่หรั่งสายตาเจ็บปวด เสียใจโดนผัวเอามาขาย
" ตอนมาอยู่ผับมันก็เปลี่ยนเป็นซินดี้ให้ฝรั่งเรียกง่าย เจอกับมันครั้งแรกผมก็ตกหลุมรัก
ทันทีเพราะมันสวย สวยเกินผู้หญิงเสียอีก...หลังจากเราตกลงเป็นผัวเมียกันไม่นาน
ผมก็ถังแตก มันเลยมีความจำเป็นที่จะต้องใช้เรือนร่างของซินดี้ทำมาหากิน แต่ผมไม่ได้
ให้มันขายไปทั่วหรอกนะ ผมจะเลือกแต่เสี่ยกระเป๋าหนักให้มันเท่านั้น"
บุลินถามหรั่งขึ้นอีก
" แล้วทำไมนายกับซินดี้ถึงได้เลิกกัน"
"ก็นังป้ามี่น่ะสิ มาจากไหนไม่รู้หาว่า ผมซ้อมซินดี้แล้ว มันก็สอยเอาตัวซินดี้ไปจากผม"
"แล้วซ้อมจริงหรือเปล่าล่ะ" กานดาถาม
"หมวดไม่รู้อะไร นังซินดี้น่ะมันชอบเม้มเงิน ถ้ามันยอมให้เงินผมดีๆ ใครจะไปซ้อมล่ะ"
"นี่ถือว่าเป็นความเมตตาปรานีของนายงั้นสิ ให้เมียขายตัวหาเลี้ยงเนี่ยนะ"
"พูดอะไรอย่างนั้นล่ะหมวด เขาเรียกว่าแบ่งหน้าที่กันทำมาหากิน ถ้าไม่มีผมคอยปกป้อง
ซินดี้มันก็อยู่ไม่ได้หรอก"
" เอาล่ะ หลังจากที่ซินดี้ไปอยู่กับป้ามี่แล้วเกิดอะไรขึ้น"
"นังป้ามี่พาซินดี้ไปประกวดมิสควีนพาราไดซ์ ผมแอบเข้าไปเจอมันในกองประกวด นังซินดี้มันอายกลัวคนอื่นจะรู้ว่ามันเคยขายตัวมาก่อน มันเลยยอมสัญญาว่าจะแบ่งเงินรางวัลให้ผมครึ่งหนึ่ง ถ้ามันได้เป็นมิสควีนพาราไดซ์"
" แล้วซินดี้ก็ได้เป็นมิสควีนพาราไดซ์จริงๆ แถมยังได้เป็นนางโชว์เบอร์หนึ่งของคณะเพลินพิมานอีกด้วย..นายคงมีความสุขมากเลยใช่มั้ยที่อยู่ๆก็ได้เงินรางวัลไปใช้ฟรีๆตั้งครึ่งหนึ่ง"
หรั่งแค้น
"หึ มันเป็นจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญที่ทำให้ผมรู้จักธาตุแท้ของนังซินดี้ต่างหาก"
ในอดีต หน้าโรงละคร ซินดี้ยืนถ่ายรูปกับบรรดาแฟนคลับอย่างเป็นกันเอง แล้วซินดี้ก็หันไปเจอหรั่งถือดอกกุหลาบแดงมาให้ ซินดี้ตาเหลือกตกใจ
"สำหรับคุณซินดี้ สุดยอดนางโชว์ของผะ...(จะว่าผัว)"
ซินดี้รีบดึงแขนหรั่งแหวกคนหนีออกไปเลย
ซินดี้รีบแทรก "อุ้ย คุณหรั่งจะกลับแล้วหรือคะ มาค่ะเดี๋ยวซินดี้ไปส่งนะคะ"
ซินดี้ดึงตัวหรั่งเข้ามาที่มุมเปลี่ยว หรั่งดึงมือออก
"เฮ้ย จะลากกูไปไหน"
"จะไสหัวไปไหนก็ไปสิ ฉันกับแกไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว"
"มึงว่าอะไรนะ พูดใหม่ซิ"
"แกไม่ใช่ผัวฉัน"
หรั่งตบซินดี้เปรี้ยง ซินดี้กระเด็นไป
หรั่งตามเข้าไปดึงตัวซินดี้ขึ้นมาเขย่าบีบคอ
"พอได้เป็นนางโชว์ชื่อดังเข้าหน่อย มึงก็คิดจะเขี่ยกูทิ้งอย่างนั้นเหรอ"
"ปล่อยฉันนะ โอ้ย"
"เอาเงินกูมาก่อนสิ เงินรางวัลครึ่งหนึ่งของกู"
"ไอ้ปลิงเผือก แกจะเกาะฉันกินไปจนตายเลยหรือไง"
หรั่งบีบหนักไปอีก
"มึงจะให้กูดีๆ หรือมึงจะให้กูแฉว่ามึงเคยขายตัวมาก่อน"
ซินดี้เจ็บ
"โอ้ย พอ ฉันยอมแล้ว ฉันจะจ่ายให้แก"
หรั่งตาวาวขึ้นแล้วปล่อยมือออก
ซินดี้ไอๆ แล้วพูดขึ้นต่อ
"ตอนนี้ฉันไม่มีเงินสด ขอเป็นพรุ่งนี้ 10 โมงเจอกันที่เดิม"
หรั่งเข้าไปดึงตัวซินดี้ ขู่อีก "อย่าตุกติกนะโว้ย กูแล่มึงเป็นชิ้นๆ แน่"
หรั่งสปริงมีดขึ้นมาขู่ ซินดี้หน้าถอดสี หวาดกลัว
วันใหม่ ที่นัดหมาย หรั่งนั่งอยู่บนขอบสะพานรอซินดี้มา
"ป่านนี้ทำไมยังไม่มาอีก"
รถตู้กับรถกระบะแล่นเข้ามาจอดกลางสะพาน แล้วกลุ่มชายฉกรรจ์หมู่หนึ่งกระโดดลงมาจากรถ
ตรงเข้าไปที่หรั่ง หรั่งมอง
"เฮ้ย อะไรวะ"
กลุ่มชายฉกรรจ์พุ่งเข้าไปลากตัวหรั่งออกมารุมซ้อมกระทืบ จนหรั่งเลือดอาบหน้า ล้มลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น
รถตู้เปิดออก ซินดี้ใส่ชุดสวย ส้นสูงปรี๊ด เดินเข้ามาหาหรั่งมองเยาะเย้ย
"มึงหักหลังกู"
ซินดี้ตบหน้าหรั่งผัวะ
"ตั้งแต่มึงเอากูไปขาย กูไม่เคยนับว่ามึงเป็นผัว"
"อีซินดี้!"
"กูขยะแขยงไอ้แมงดาอย่างมึงเต็มที ไปลงนรกซะไป"
พวกชายฉกรรจ์ทำท่าจะเข้าไปซ้อมหรั่งอีก
หรั่งรีบยกมือไหว้
"พอแล้วๆ อย่า อย่าทำฉันเลย ฉันกลัวแล้ว ยกโทษให้ฉันเถอะ"
หรั่งคลานเข้ามาทำท่าจะกราบเท้าซินดี้จริงๆ
ซินดี้กลับยกเท้าถีบหรั่งล้มลงไป นอนหงายกลางพื้นถนน
"ไสหัวมึงไปจากที่นี่ซะ แล้วหุบปากให้สนิท ไม่อย่างนั้นมึงจะไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ"
ซินดี้หันหลังกลับไปขึ้นรถพร้อมสมุน หรั่งมองตามแค้นใจ
หรั่ง นึกถึงเรื่องอดีตแล้วยังแค้นใจไม่หาย
"หลังจากนั้นผมก็ออกไปหากินที่อื่นไม่ได้เกี่ยวข้องกับมันอีก จนกระทั่งผมตามเด็กมารับแขกที่นี่จนโดนหมวดจับเมื่อสามเดือนก่อนที่นังซินดี้จะตายนั่นแหละ"
ซินดี้โดนเสี่ยปลํ้า ,หรั่งกับป้ามี่ โดนซินดี้จับมัดกับพื้นทราย
" แล้วที่นายกับป้ามี่ร่วมมือกันหลอกซินดี้ไปขึ้นห้องกับเสี่ย แล้วโดนซินดี้ตลบหลังจนเกือบเป็นผีเฝ้าทะเลนั่นล่ะ ....มันเป็นชนวนแค้นให้นายกลับมาฆ่าซินดี้ใช่หรือไม่"
"ไม่มีทาง ตอนที่มันตาย ผมไปหากินในกรุงเทพโน่น มีพยานยืนยันได้"
"แล้วถ้านายจ้างให้คนอื่นไปจัดการซินดี้แทนนายล่ะ" กานดาถาม
"จะให้ผมสาบานต่อหน้าเจ้าพ่อเจ้าแม่ที่ไหนก็ได้ ผมไม่เกี่ยวกับการตายของนังซินดี้เลย"
" ไม่ต้องสาบานหรอก เอาเป็นว่านายสงสัยใครบ้างไหม ใครที่เข้าข่ายเป็นฆาตกรฆ่าซินดี้
"นังโกกิไง"
" โกกิ? ทำไมถึงเป็นโกกิล่ะ"
"นังป้ามี่มันเคยเล่าให้ผมฟังว่า โกกิเคยจ้างให้คนไปลวนลามซินดี้ที่โรงละคร เพื่อทำให้
ซินดี้ขายหน้าเพราะโกกิมันอิจฉา อยากเป็นดาวคณะแทนซินดี้!"
หรั่งมองไปข้างหลังบุลินแล้วเบิกตาโพลงเหมือนเห็นผี
"อ๊าก"
หรั่งรีบลุกหนี โวยวาย บุลิน กานดารีบเข้าไปจับตัว
"ช่วยด้วย ๆ ผีนังซินดี้ ผมเห็นผีซินดี้!!! มันยืนอยู่ตรงนั้น"
" หยุดเดี๋ยวนี้นายหรั่ง หยุด"
"นังซินดี้มันยืนอยู่ตรงนั้น มันเอื้อมมือมาจะบีบคอฉันด้วย อย่าเข้ามา"
หรั่งคลั่งร้องลั่น สะบัดออกจากบุลินแล้วถีบโต๊ะโครม อาละวาด แล้วยกมือขึ้นบีบคอตัวเอง
ร้องลั่นด้วยความหวาดกลัว
หรั่งสู้กับมือตัวเอง
"อ๊อก ช่วยด้วย อย่าทำอะไรฉันเลยซินดี้ ฉันมันเลวเอง ฉันขอโทษ โอ้ย ก็ได้ ฉันยอมแพ้แล้ว ฉันโกหก...ฉันฆ่าซินดี้!! ฉันเป็นคนฆ่าซินดี้"
บุลิน กานดา ต่างมองหรั่ง อึ้งตะลึง
"ฉันเป็นคนวางยาซินดี้เอง"
หรั่งร้องไห้ออกมาแล้วทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นสะอื้นโฮ
ต่อมา บุลินเข้ามาเคาะประตูห้องสารวัตรท่าทางเคร่งเครียดมีเรื่องสำคัญ แล้วเปิดประตูเข้าไป
บุลินพูดไม่ทันมอง
" สารวัตรครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะมาเรียนให้ทราบ"
แพรวา ภาวัชนั่งอยู่ตรงหน้าสารวัตรหันมองบุลินเป็นตาเดียว
" ขอโทษครับ ผมไม่ทราบว่าสารวัตรมีแขก" บุลินขยับจะไป
"เดี๋ยวบุลิน ผมกําลังจะตามตัวคุณอยู่พอดี"
" มีเรื่องอะไรหรือครับ"
"คุณแพรวากับคุณภาวัช เข้ามาร้องเรียนว่า การสืบสวนของคุณทำให้โรงละครของเขา
ปั่นป่วน สูญเสียรายได้อย่างมาก"
บุลินอึ้ง
" จริงๆ ผมก็ไม่อยากจะร้องเรียนอะไรหรอกนะครับ แต่รู้สึกว่าการทำงานของหมวด
มันดูล่าช้าเสียเหลือเกิน ชาตินี้จะจับคนร้ายได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แถมยิ่งสืบก็ยิ่งมีคนตาย"
" คุณวัช ใจเย็นๆก่อนนะคะ" แพรวาบอกกับบุลิน "ขอโทษด้วยนะคะหมวด พอดีภาวัชเขาใจร้อน
ไปหน่อย เขาอยากจะให้จับคนร้ายได้เร็วๆ น่ะค่ะ ทุกอย่างจะได้เข้าสู่ภาวะปกติเสียที"
" ครับผมเข้าใจ ผมกําลังจะมาแจ้งว่า เราจับตัวคนฆ่าซินดี้ได้แล้วล่ะครับ"
ทุกคนอึ้ง
" ฮึ ว่าไงนะหมวด"
ภาวัชถาม "ใครน่ะ ใครฆ่าซินดี้ !"
" นายหรั่ง แฟนเก่าของซินดี้ เพิ่งรับสารภาพเมื่อกี้นี้น่ะครับว่าเป็นคนฆ่าซินดี้"
" คุณพระช่วย!!! ....ซินดี้ไปทำอะไรให้นายหรั่งจนถึงกับต้องฆ่าแกงกันอย่างนี้"
" นายหรั่งให้การว่า...."
นายหรั่งเล่าให้บุลินฟังถึงสาเหตุลงมือฆ่าซินดี้ว่า
หรั่งขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามา แล้วเห็นผู้หญิงผู้ชายคู่หนึ่งกําลังพัวนัวกันอยู่ริมกําแพง
หรั่งจอดมอเตอร์ไซค์ แล้วย่องเข้าไปดูแล้วต้องตะลึง
หรั่งเห็นซินดี้กําลังกอดจูบอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่ริมกําแพง
ซินดี้ที่กําลังโดนผู้ชายซุกไซ้อยู่นั้น เหลือบตามามองที่หรั่งแล้วคลี่ยิ้มเยาะเย้ยใส่
หรั่งมองด้วยสายตาปวดร้าว เคียดแค้น...
" หลังจากที่หนีคดีไป นายหรั่งทนคิดถึงซินดี้ไม่ได้ จึงย้อนกลับไปหาซินดี้ที่อพาร์ทเม้นท์
แต่กลับพบภาพบาดตาที่ซินดี้อยู่กับผู้ชายอื่น นายหรั่งหึงหวงโกรธแค้นมากและรับไม่ได้
ที่ซินดี้จะคบหากับผู้ชายคนใหม่"
บุลินเล่าต่อไป
"นายหรั่งจึงลอบเข้ามาวางยาพิษซินดี้ในถ้วยกาแฟและสร้างหลักฐานเท็จขึ้นมา
เพื่ออำพรางคดีว่าเป็นการฆ่าตัวตายของซินดี้เอง!"
แพรวาส่ายหน้าด้วยความเสียใจ
" ใจร้ายมาก ซินดี้ไม่น่ามาตายด้วยเรื่องแค่นี้เลย .... ขอบคุณหมวดมากๆ เลยนะคะที่ทำให้ฉันได้รู้ซะทีว่า ใครฆ่าน้องสาวสุดที่รักของฉัน ขอให้หมวดแจ้งข้อหาหนักที่สุดไปเลยนะคะ ฉันจะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด!"
แพรวาแค้นเจ็บปวดแทนซินดี้
ณ อพาร์ทเม้นท์เพลินพิมาน ตอนกลางคืน
ตั้งโอ๋ออกจากลิฟต์แล้วเดินเข้าไปที่หน้าห้องมดแดงเคาะประตูเรียก
" เจ๊มดแดง ๆ ตั้งโอ๋มารับไวตามินที่สั่งไว้อ่ะค่ะ"
ไม่มีเสียงตอบรับจากมดแดง
ด้านหลังเหมือนมีอะไรเดินเข้ามาหาตั้งโอ๋
" เจ๊ๆ อยู่หรือเปล่าเนี่ย"
ตั้งโอ๋รู้สึกเหมือนมีอะไรจ้องมอง หันไปดูแล้วตกใจแรง
" ว้าย"
ดวงใจ แมวของซินดี้ ยืนอยู่ตรงหน้า ตั้งโอ๋รีบวิ่งหนีออกไปอย่างหวาดกลัว
ตั้งโอ๋วิ่งหนีหน้าตื่นมาแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องๆหนึ่งเพื่อจะหลบ แล้วตั้งโอ๋ต้องตกใจที่เข้ามาในห้องซินดี้ซะงั้น
"กลายเป็นห้องพี่ซินดี้ได้ยังไง" ตั้งโอ๋หันจะเปิดประตูออกไป แต่ประตูล๊อกเปิดไม่ออก "เปิดไม่ออก ช่วยด้วยๆๆ"
ซินดี้เดินทะลุกำแพงห้องออกมา พร้อมกับดึงโซ่ที่ล่ามคอหรั่งคลานตามออกมา
ตั้งโอ๋หันมาพอดีมองตื่นตะลึง ถอยหลังจนไปติดกําแพงอีกด้าน
ซินดี้จัดการกระตุกโซ่ ร่างของหรั่งลอยขึ้นไปในอากาศแบบเหมือนโดนโซ่รัดคอจนหายใจไม่ออก สีหน้าหรั่งเจ็บปวดทรมาน
ร่างของหรั่งพุ่งทะลุหน้าต่างออกไป ตกลงมาตายที่พื้นถนน ตาเบิกโพลง เลือดเต็มหน้า
ตั้งโอ๋ตกใจตื่นขึ้นมาร้องกรี๊ดลั่น แล้วค่อยนึกได้ว่าฝันไป
" ฝันอีกแล้ว ...." ตั้งโอ๋ยกนิ้วที่ใส่แหวนผีเสื้อของซินดี้ขึ้นดู "พี่กําลังเล่นตลกอะไรอีก!"
ตั้งโอ๋กังวลหวาดกลัว
เข้มสตาร์ทมอเตอร์ไซค์กําลังจะออกไป กานดาวิ่งเข้ามาขวาง
"เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป"
กานดาวิ่งเข้ามา โดดซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เข้ม แล้วสะกิดให้เข้มส่งหมวกกันน็อคมาให้
"หมวกๆ"
เข้มยื่นให้ งง "อะไรเนี่ยหมวด"
"รถเสีย ไปส่งที่โรงพยาบาลที"
"นี่ผมไม่ได้ขับวินนะครับ"
"จะไปดีๆ หรือว่าจะให้ต่อยก่อน"
"ล้อเล่นน่าหมวด....หมวดจะไปโรงพยาบาลทำไม"
เข้มถามกานดา
จ่ายอดนอนเป็นไข้อยู่บนเตียงโรงพยาบาล จ่าโอมาเยี่ยมยืนอยู่ข้างๆ
กานดาผลักประตูเข้ามาพร้อมกับเข้ม
"เป็นไงบ้างจ่ายอด"
" ไข้ลดแล้วล่ะครับ พรุ่งนี้หมอให้กลับบ้านได้แล้ว แต่ผมคงต้องแวะอาบนํ้ามนต์สัก 7วัดก่อน"
"นั่น...หาเรื่องให้ไข้ขึ้นอีกรอบหรือไง ...แกจะอู้งานใช่มั้ย" จ่าโอบอก
" ไอ้ปากหูรูดเสื่อม แกไม่โดนผีหลอกบ้างแล้วไป"
" พอเลย...เลิกพูดถึงยายซินดี้ได้แล้ว ฉันฟังจนหูชาเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง"
" หมวดผมเห็นจริงๆนะ ผีซินดี้ใส่ชุดแดง...แสยะยิ้มทีนี่ หัวใจผมหล่นไปอยู่ตาตุ่ม
ทั้งหลอนทั้งน่ากลัวสุดๆ"
"งั้นจ่าก็ไม่น่ารีบเป็นลมเลยนะ..จ่าจะได้ถามนางว่าใครฆ่านาง จะได้ไม่ต้องตามสืบกัน
ให้เสียเวลา" กานดาบอก
" ผมว่าแล้วหมวดต้องไม่เชื่อผม แต่หมวดไม่คิดบ้างหรือครับว่าที่ผมไปเป็นลมตรงนั้น
ก็เพราะผีซินดี้อยากให้เราเจอทางลงไปบ่อนเพื่อไปจับนายหรั่งยังไงล่ะครับ"
"งั้นถ้าจ่าเจอผีซินดี้คราวหน้า ก็ฝากขอบใจนางด้วยนะเพราะตอนนี้นายหรั่งก็รับสารภาพแล้วว่าเป็นคนฆ่าซินดี้จริงๆ"
เข้มแปลกใจ
"ฮึ...พูดจริงหรือหมวด"
"แล้วฉันจะโกหกนายไปทำไม... พี่หมวดบุลินติดงานฝากมาเยี่ยมจ่าด้วย... รีบหายเร็วๆ นะจ่า"
เข้มยังสงสัยอยู่
เข้มวิ่งตามกานดากับจ่าโอมาที่ลานจอดรถ
"เดี๋ยวก่อนหมวด"
"ฉันบอกแล้วไงฉันจะกลับกับจ่าโอ นายไม่ต้องไปส่งหรอก"
"เออ ผมรู้แล้วว่าหมวดดูแลตัวเองได้..แต่ผมอยากจะรู้เรื่องคดี..หมวดแน่ใจแล้วเหรอว่าเป็นฝีมือนายหรั่งจริงๆ...มีคนอื่นร่วมด้วยมั้ย แล้วนายหรั่งเป็นคนฆ่าป้ามี่ด้วยหรือเปล่า แล้ว...."
"พอ หยุด นายกําลังก้าวก่ายหน้าที่ของฉันนะ"
"เปล่าๆ ผมไม่ได้ตั้งใจแบบนั้น"
"ไม่ต้องพูดแล้วเสียเวลาจริง จะมายุ่งวุ่นวายทำไมก็ไม่รู้"
กานดาหันเดินออกไปกับจ่าโอ เข้มมองตามเป็นห่วงพึมพำต่อเบาๆ แต่กานดาไม่ได้ยิน
"ผมยุ่งวุ่นวายก็เพราะผมเป็นห่วงคุณไง กานดา"
คืนนั้นที่โรงละครเพลินพิมาน
บนเวทีเป็นโฃว์ของโกกิ
มดแดงกําลังเมาท์มอยอยู่กับนางโชว์กลุ่มหนึ่งอยู่หลังเวที
" เห็นมั้ยฉันว่าแล้วไง คนที่ฆ่านังซินดี้มันต้องเป็นคนไม่ใกล้ไม่ไกลเรานี่แหละ"
นางโชว์1 ถาม " ใครอ่ะเจ๊ ใครๆ"
ตั้งโอ๋เดินเข้ามาพอดี หูผึ่ง
" ฮิฮิฮิ ถ้าอยากรู้ว่าใครฆ่านังซินดี้ก็ต้องซื้อครีมเจ๊ก่อนสิ"
นางโชว์โวยวาย ไม่ได้ดั่งใจ
ตั้งโอ๋พุ่งเข้าไปหา
" เจ๊พูดมาเลย เดี๋ยวตั้งโอ๋ซื้อเองสิบกล่องเลยก็ได้"
" อุ้ย สำหรับหล่อนน่ะ ฉันต้องชาร์ตเพิ่มกล่องละร้อยเลยมั้ง โทษฐานที่หล่อนเคยไปค้นห้องฉันหาว่าฉันฆ่านังซินดี้ แล้วเป็นไง ตอนนี้ความจริงก็ปรากฏแล้วว่าไม่เกี่ยวกับฉัน"
" เจ๊ ตั้งโอ๋ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เจ๊จะชาร์ตเท่าไรก็ตามสบายถือว่าเป็นการขอโทษก็ได้"
"หล่อนพูดเองนะ ฉันไม่ได้บังคับ"
"ตกลงเจ๊จะบอกได้ยัง"
" เออ จะใครล่ะก็ไอ้หรั่ง ผัวเก่าของนังซินดี้นั่นแหละ"
ทุกคนฮือฮา ตั้งโอ๋อึ้ง
" นายหรั่ง!! เจ๊แน่ใจแล้วเหรอ"
"งั้นสิ คุณแพรวาเล่าให้ฉันฟังเอง ไอ้หรั่งมันสารภาพกับหมวดบุลินแล้วว่ามันเป็นคนฆ่า
นังซินดี้ เป็นอันว่าทุกอย่างได้คลี่คลายแล้วจากนี้ไป เพลินพิมานของเราก็จะกลับมาสงบสุขเหมือนเดิมซะที"
ตั้งโอ๋ไม่สบายใจ
ตั้งโอ๋วิ่งออกมา ไม่ทันมอง ชนกับบุลินที่สวนมาพอดี
"ว้าย"
บุลินรวบตัวตั้งโอ๋ไว้ไม่ทัน ล้ม ทั้งสองมองสบตากันใกล้พอดี
เสียงคนดูสองคนที่เดินผ่านเข้ามา ทำให้ตั้งโอ๋รีบผละออกจากบุลิน
" ฉันว่าจะไปหาหมวดอยู่พอดี ....นี่หมวดมาทำอะไรที่นี่"
ตั้งโอ๋ถาม
บุลินเปิดประตูเข้ามาในห้องแต่งตัวของซินดี้ เปิดไฟขึ้นมองไปรอบๆ สังเกต
ตั้งโอ๋ตามเข้ามาด้วยมองอย่างสงสัย
"หมวดจะเข้ามาดูห้องพี่ซินดี้ทำไมอีก"
" อยู่เงียบๆ หน่อยได้ไหม"
ตั้งโอ๋ตามเข้าไปยืนข้างหน้า
" แต่ฉันไม่เชื่อว่านายหรั่งจะฆ่าพี่ซินดี้"
" หลักฐาน"
" ฉันฝันว่า..."
" ขึ้นประโยคแรกของเธอก็ผิดหลักการและเหตุผลแล้ว ....จะให้ยํ้าอีกสักกี่รอบฮะ ตั้งโอ๋
ว่าระบบศาลไทยเขาใช้หลักฐานที่พิสูจน์ได้ทางวิทยาศาสตร์ไม่ใช่ไสยศาสตร์ เข้าใจมั้ย"
บุลินเดินลิ่วไปดูอีกมุมหนึ่ง จนตั้งโอ๋ต้องหลบ
" ถ้างั้นหมวดจะมาตรวจห้องพี่ซินดี้อีกทำไม หมวดจับนายหรั่งได้แล้วก็ปิดคดีได้แล้ว
ไม่ใช่เหรอ"
บุลินชะงักมองตั้งโอ๋
" หมวดก็ไม่เชื่อเหมือนกัน ใช่มั้ยว่านายหรั่งฆ่าพี่ซินดี้!"
บุลินอึ้งๆ แล้วเดินกลับเข้ามาหาตั้งโอ๋
" จะใช่หรือไม่ใช่ฉันก็ต้องรีเช็คสิ่งที่นายหรั่งพูดอยู่ดี จริงสิเธออยู่ในเหตุการณ์วันที่ซินดี้ตายใชมั้ย"
" ใช่ มีอะไรเหรอ"
" ฉันอยากรู้ว่าคืนนั้นซินดี้กินหรือดื่มอะไรบ้าง"
ตั้งโอ๋นึก
"เท่าที่ฉันจำได้นะ"
ตั้งโอ๋เอาแก้วกาแฟมาวางให้ซินดี้ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ซินดี้กําลังเติมแป้งเช็คหน้าเบาๆ
เสียงตั้งโอ๋ดังเข้ามา
" คืนนั้นพี่ซินดี้ให้ฉันชงกาแฟเข้าไปให้ แต่ฉันก็ไม่เห็นพี่เค้าจะยกขึ้นจิบซักอึกนึงเลย"
บุลินถามตั้งโอ๋ยํ้าให้แน่ใจ
" เธอแน่ใจนะ"
"แน่สิหมวด ฉันเป็นคนชงกาแฟแล้วก็ยกไปให้พี่ซินดี้เอง"
บุลินอึ้งๆ ไป
" มีอะไรหรือหมวด"
" นายหรั่งให้การว่าวางยาซินดี้ในถ้วยกาแฟ"
" นายหรั่งโกหกแล้วเป็นไปไม่ได้"
" แล้วหรั่งจะโกหกไปเพื่ออะไร..."
บุลินคิดแล้วตัดสินใจ เดินออกไป
ตั้งโอ๋ร้องตาม
"หมวดจะไปไหนอีกรอด้วย"
กานดานั่งอ่านคดีในคอมฯ อยู่ จ่าโอเดินผ่านมา
" โฮ หมวดยังไม่กลับอีกเหรอ"
"อีกสักพักอ่ะ จ่า ....ฉันกําลังดูเรื่องระยะเวลาที่เกิดคดีฆาตกรรมภายในโรงละคร
เพลินพิมาน ฉันว่ามันมีอะไรแปลกๆ อยู่เหมือนกัน"
"อย่าอยู่ดึกมากนะหมวด พักผ่อนบ้าง"
"กานดาซะอย่างไม่ต้องห่วง เจอกันพรุ่งนี้นะจ่า"
จ่าโอโบกมือลาแล้วเดินออกไป กานดายกกาแฟซดทำงานต่ออย่างขะมักเขม้น
บุลินกับตั้งโอ๋เดินมาที่หน้าห้องเช่า ตั้งโอ๋เหลียวซ้ายแลขวามองสำรวจ
" ที่นี่เหรอห้องเช่านายหรั่ง....ทำไมถึงได้โทรมแบบนี้"
บุลินเข้าไปขยับลูกบิดประตูเห็นว่าล็อกอยู่ บุลินหยิบลวดออกมาสองเส้นสอดไปที่รูกุญแจหมุนไปมาสักแป๊บ แล้วก็เปิดเข้าไปได้
" โฮ หมวดทำได้ไงเหมือนในหนังเลยอ่ะ"
" เงียบน่า"
แล้วบุลินเดินเข้าไปข้างใน ตั้งโอ๋ตามเข้าไปด้วย
ภายในห้อง บุลินกับตั้งโอ๋เดินเข้ามาแล้วต้องแปลกใจเพราะในห้องของหรั่ง มีรูปซินดี้แปะอยู่เต็มไปหมด ทั้งรูปเล็กรูปใหญ่
"อะไรกันเนี่ย รูปพี่ซินดี้ติดเต็มห้องไปหมดเลยอ่ะ นายหรั่งกับพี่ซินดี้เลิกกันไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมนายหรั่งยังเก็บรูปพี่ซินดี้ไว้เยอะแยะแบบนี้ล่ะ"
" คนที่หรั่งรักมากที่สุด ก็คือ ซินดี้"
บุลินพูดจบแล้วก็เดินไปอีกมุมหนึ่ง
ตั้งโอ๋มองตามฉงนใจ
" หือ รัก?"
บุลินดึงรื้อลิ้นชักในห้อง แล้วก็เจอรูปถ่ายของซินดี้กับหรั่งกอดกันถ่ายอยู่หน้าบ้าน
ตั้งโอ๋ตามเข้ามาหาบุลิน
" ดูรูปนี่สิ ห้องเช่านี้เป็นห้องเช่าที่หรั่งเช่าอยู่มาตั้งแต่เป็นแฟนกับซินดี้ หลังจากเลิกกัน
นายหรั่งก็ไม่เคยย้ายออกไปที่ไหน... มันยืนยันได้ว่า นายหรั่งรักซินดี้จริงๆ"
"หมวดมั่วแล้ว รักประสาอะไรถึงได้ลงไม้ลงมือกับพี่ซินดี้จนทนไม่ได้ แถมเลิกแล้วก็ยัง
ตามมาระรานรีดไถเอาเปรียบอีกสารพัด"
" ตามวิชาจิตวิทยาที่ฉันเคยเรียนมา คนที่จะทำร้ายคนอื่นหรือฆาตกร...ส่วนใหญ่แล้วเคยเป็นคนที่ถูกรังแกมาก่อนทั้งนั้น...แต่เพราะเขาไม่รู้จักวิธีจัดการกับความเจ็บปวดที่อยู่ในใจ เขาจึงส่งต่อความเจ็บปวดของเขาให้กับคนอื่นด้วยความรุนแรง"
" หมายความว่าไงอ่ะหมวด นายหรั่งจะเจ็บปวดเรื่องอะไร"
"วัยเด็กเป็นวัยที่สำคัญที่สุด ...เป็นไปได้ว่านายหรั่งเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่พ่อชอบ
ทำร้ายแม่ เขาไม่ชอบที่พ่อทำแบบนั้นเขาเจ็บปวด แต่แล้วพอโตขึ้นมาเขากลับทำพฤติกรรมที่เขาเกลียดเหมือนพ่อของเขา"
" อ่อ..แบบว่า...ระแวงไม่เชื่อมั่นในความรัก เลยใช้ความรุนแรงเพื่อพิสูจน์รักแท้ อะไรแบบนั้นใช่มั้ย"
" ถูกต้อง"
เสียงประตูโดนถีบโครมเข้ามา
บุลินกับตั้งโอ๋เหลียวมองเห็นนักเลง 1 เข้ามา
" ไอ้หรั่งอยู่ไหน"
" เขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว"
" โกหก"
" ผมพูดได้แค่นี้ เชิญตามสบาย"
บุลินดึงแขนตั้งโอ๋ให้เดินออกไป
บุลินจับมือตั้งโอ๋ออกมาหน้าบ้านแล้วต้องชะงักอึ้ง เห็นพวกสมุนยืนอยู่ข้างหน้า
นักเลง1 เดินออกมา
" พวกมึงเป็นลูกน้องไอ้หรั่งใช่มั้ย" แล้วสั่งสมุน "เฮ้ย จัดการ!"
พวกสมุนกรูเข้ามาต่อสู้รุมบุลิน แต่บุลินก็หลบหลีกคล่องแคล่วแล้วจัดการซัดพวกลูกสมุนจนล้มกองพื้น
นักเลง1 หยิบมีดออกมาจะเข้ามาทำร้ายตั้งโอ๋ บุลินหันมาเห็นพุ่งเข้ามาถีบนักเลง1ล้มกลิ้ง บุลินตามเข้าไป จับมือนักเลงกระแทกจนมีดร่วง แล้วบุลินบิดแขนเตะข้อพับจนนักเลง1 ร้องเจ็บ
" โอ้ย ยอมแล้ว ๆ อย่าทำอะไรผมเลย"
บุลินคาดคั้นขึ้น
"แกมาตามหาไอ้หรั่งทำไม แกเป็นใคร"
" โอ้ย...เบา พี่"
" บอกมา"
" บอกแล้ว บอก...ไอ้หรั่งมันติดหนี้ที่บ่อน 5ล้าน อาทิตย์ที่แล้วมันมาบอกว่า มันมีเงินใช้หนี้แล้ว เพราะมีคนจ้างมันทำงานชิ้นใหญ่ได้เงินเป็นสิบล้าน"
" งานชิ้นใหญ่คืองานอะไร"
" ไม่รู้ ฉันไม่รู้ .. ฉันมาทวงหนี้ตามที่นายสั่งเท่านั้น"
ลูกน้องที่ล้มสลบไปลุกขึ้นเข้ามาจะทำร้ายบุลิน
"หมวดระวัง"
บุลินหันไปจัดการลูกน้อง
นักเลง1 ตกใจที่รู้ว่าเป็นตำรวจ "ตำรวจ!!! เผ่นโว้ย"
นักเลง1 กับพวกลูกสมุนทั้งหมดรีบหนีออกไป
ตั้งโอ๋จะวิ่งตาม บุลินเรียกไว้
" อย่าหนีนะ"
"ตั้งโอ๋ไม่ต้องแล้ว"
ตั้งโอ๋ชะงักหันกลับไปมองบุลิน
บุลินหยิบมือถือขึ้นมากดโทร. ไปหากานดา
" ฮัลโหล กานดา ...ช่วยเช็คบัญชีนายหรั่งทั้งหมดว่า มีการเคลื่อนไหวทางการเงินยังไงบ้าง
ขอแบบด่วนที่สุดเลยนะ"
บุลินพูดจริงจัง
กานดาพูดมือถือตอบบุลิน
"ค่ะพี่หมวด"
กานดาวางมือถือแล้วหันไปที่จอคอมกดคีย์หาข้อมูล
คืนนั้น พระจันทร์ครึ่งดวงลอยกลางท้องฟ้า
นั่งหลับสัปหงกอยู่ในห้องขัง
ซินดี้ปรากฏร่างขึ้นค่อยๆ เดินเข้ามาที่หน้าห้องขังอย่างหลอน
หรั่งได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา รู้สึกตัว ตื่น ขึ้นมองออกไปนอกลูกกรง เห็นเป็นซินดี้เดินเข้ามา
หรั่งตะลึง ตาเหลือก
ซินดี้มองตาขวางแล้วโดดเข้ามาสิงร่างของหรั่ง
หรั่งสะดุ้งขึ้นมา แล้วแววตาของหรั่งก็เปลี่ยนไปเป็นตาดำใหญ่กว่าตาขาวขึ้นมาอย่างน่าสะพรึง
อ่านต่อตอนที่ 12
