นางโชว์ตอนที่ 8
ตอนเย็น ไม้เดินมาที่รถเข็น มาช่วยแม่
"มาครับ ผมช่วย"
"อ้าวกลับมาแล้วหรอ เหนื่อยมั้ยลูก"
ไม้หาว ท่าทางอ่อนเพลีย
"ไม่เลยฮะ แค่อากาศมันร้อน เลยเหนื่อยๆ"
"ปากแข็งนะเรา ทำไมแม่จะไม่รู้ นี่ถ้าเหนื่อยก็กลับไปอาบน้ำอาบท่าก่อนสิ เดี๋ยวค่อยออกมาช่วยแม่"
"สวัสดีค่ะ"
แสงดาวเข้ามา
"อ้าวคุณดาว"
"สวัสดีค่ะคุณน้า .. อ่ะไม้" แสงดาวยื่นปึกกระดาษซีร็อกให้
"อะไรครับ"
"ดาวซีร็อกซ์มาให้"
ไม้กับแสงดาว นั่งคุยกัน ถามห่วงใย
"ดูไม้เหนื่อยๆ นะ"
"พอดีต้องตื่นเช้าไปตลาดกับแม่ทุกวัน"
"โอ้โห นอนก็ดึก ตื่นก็เช้า นี่ .. ถ้าทำไม่ไหวก็ไปบอกเจ๊ริชชี่สิ"
"ไม่ได้หรอกฮะ ที่บ้านลำบากกันมา เจ๊ริชชี่ช่วยเอาไว้ ถ้าไม่ทำก็เหมือนคนไม่รู้คุณคน"
"อืม เข้าใจแล้ว งั้นดาวคอยเอาชีทมาให้บ่อยๆ นะ"
"ผมเกรงใจ "
"เรื่องเล็กน้อยนา"
ไม้อมยิ้ม "ฮะ"
"ไม้ .. ดาวรู้เรื่องพี่เมนี่แล้วนะ"
"เรื่องอะไรฮะ"
"ก็เรื่องพี่เมนี่ เป็นผู้หญิงนะสิ"
ไม้ตกใจ "คุณรู้"
"ใช่ ดาวดีใจมากเลย ที่พี่เมนี่ไม่ช่กะเทย แต่ไม่ใช่ว่าดาวรังเกียจกะเทยนะ"
"แล้วคุณดาวดีใจเรื่องอะไรหล่ะ"
"ต่อไปไม้ก็จะรู้เอง แต่ไม้ไม่ต้องกลัวนะ ดาวจะเก็บเป็นความลับอย่างดี ไม้เองก็เหมือนกัน ต้องช่วยกันปิด ให้ที่บาร์รู้ไม่ได้ นะ เดี๋ยวพี่เมนี่จะโดนไล่ออก"
ไม้พยักหน้าแข็งขัน
จีน่านั่งแต่งตัวอยู่ จู่ๆ ก็มีอาการผิดปกติในร่างกายที่รู้สึกได้ นั่งนิ่งขึงไป
ดอลลี่กับรันรัน กำลังเอาชุดโชว์ของจีน่ามานำเสนออย่างเพลิดเพลิน
"ต๊าย ตาย ชั้นอยากมีบุญได้ใส่ชุดหยังงี้มั่ง" ดอลลี่บอก
"ชาติหน้าเหอะแก"
ดอลลี่ค้อน "ชิร"
"พี่จีน่าจะเปลี่ยนชุดเลยมั้ยคะ"
จีน่าไม่ตอบ นั่งนิ่ง เอามือลูบท้อง ตัวเกร็งๆ
"พี่จีน่าเป็นอะไรไปคะ"
รันรันตกใจ
"นั่นสิ พี่จีน่าคะ"
จีน่าหันมาตวาด
"ออกไป!"
"หา..." ดอลลี่ร้อง
"ชั้นบอกให้ออกไปไง ชั้น ... ชั้นไม่ค่อยสบาย อยากอยู่คนเดียว"
ดอลลี่และรันรัน มองหน้ากันประมาณว่า เอาอีกแล้วของขึ้นอีกแล้ว ค่อยๆ ชวนกันถอยออกไปจากห้อง จีน่าค่อยๆ ก้มลงมองขาดู
จีน่าหลับตาเซ็งๆ
"ใช่จริงๆ ด้วย"
จีน่ารีบลุกขึ้น หมุนตัวมองชุดทีใส่ โล่งใจที่ไม่เปื้อน เปิดกระเป๋าหยิบของบางอย่างออกมา แล้วรีบออกไป
บริเวณหน้าประตูห้องน้ำ จีน่าออกจากห้องน้ำด้วยความโล่งใจ ลูบชุดให้เข้าที่ เดินจากไป
ทางเดินอีกฝั่ง เมนี่เดินมาที่เข้าห้องน้ำ แล้วเข้าไป
ภายในห้องน้ำ เมนี่เข้ามาล้างมือตรวจเช็คหน้าตา ก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดมือ แล้วเห็นซากพลาสติกที่ห่อผ้าอนามัยโอบี
เมนี่ขมวดคิ้ว
"นี่มัน!"
เมนี่หยิบชิ้นพลาสติกเล็กๆ ชิ้นนั้นขึ้นมามองเขม็ง
ภายในห้องแต่งตัวป๊อปคอน กลางคืนต่อเนื่อง ป๊อปคอนมองงงๆ
"อะไรของแก"
เมนี่หน้าเครียด
"มันของๆ ใครนะ"
"ของๆ ใครที่ว่า ชั้นจะรู้มั้ยฮ้า.. ว่าแต่ว่ามันอัลไล"
"พลาสติก"
ป๊อปคอนกลอกตา
"เออ ชั้นรู้ ว่าแต่มันมีไว้ทำอัลไล"
"มันห่อของอย่างนึง มัน ... ไม่ควรอยู่ในห้องน้ำที่นี่"
ป๊อปคอนตกใจเว่อร์
"ยาเสพติดเรอะแก"
"ไม่ใช่!"
"อ้าว"
"มันยิ่งกว่านั้น"
"โอเค ยอม บอกมาเดี๋ยวนี้เลย ขี้เกียจเดาแล้ว"
"นังป๊อป!! นี่มันใช้ห่อผ้าอนามัย"
"ผ้า!! อะไรนะ!! ทำไมมันเล็กแบบนี้"
"ผ้าอนามัยแบบสอดของผู้หญิง"
"แกชัวร์นะ บ้า!! ใครกันที่จะใช้ผ้าอนามัย "
"พี่ลีลาป่าว"
"ไม่ๆๆ ไม่มีทาง รายนั้นเค้ามีปัญหามดลูก ผ่าทิ้งออกไปนานแล้ว เอ๊ะ รึว่าผ่าแล้วก็ยังมี
ได้"
"ถ้าไม่ใช่ของพี่ลีลาแล้วของใคร"
ป๊อปคอนหน้าแบ๊ว ไม่รู้ว่าใคร
ภายในห้องแต่งตัว จีน่ากุมท้องเพราะปวด เธอรีบกินยาแก้ปวดท้องทันที แล้วหน้ามุ่ยกับการที่ต้องปลอมตัวมาที่นี่
"เบื่อจริงโว้ย มันจะปวดอะไรนักหนาวะ"
จีน่าเอารูปถ่ายของสันต์ที่ถ่ายคู่กับเธอสมัยที่รักกันใหม่ๆ มาดู น้ำตาจีน่าค่อยๆ ไหล
"สันต์!! รู้มั้ยว่าชั้นต้องลำบากแบบนี้เพราะใคร"
สันต์เดินเข้ามาในห้องทำงานเฮียอาด ไอ้ดำมองเขม่น
เฮียอาดทักอารมณ์ดี
"ว่าไง"
สันต์ยืดๆ วางเงินฟ่อนใหญ่ที่เก็บมาได้บนโต๊ะพร้อมสมุดจด
"ครบ"
เฮียอาดมองพอใจ "ฝีมือดี" เฮียาดหยิบสมุดบัญชีมาเปิดดูแล้วพยักหน้า "ใช้ได้นี่"
"หนี้ของผมหมดยัง"
เฮียอาดเหล่มองไอ้ดำ
"ไหนดูซิ"
ไอ้ดำส่งสมุดบัญชีให้
"ยังเหลืออีกนิดหน่อย ทำไม!! ทำงานให้อั๊วแบบนี้ ไม่ชอบรึ"
"อยากได้เงินค่าทำงานบ้าง"
"ไม่มีปัญหา ไอ้ดำให้เค้าไป"
ไอ้ดำส่งเงินให้ปึกหนึ่ง สันต์มองตาโต เฮียอาดยิ้มรู้ทัน
"จะเอาไปทำอะไรล่ะ"
"ต่อทุนดิ ถามได้" แล้วเดินออกไปอารมณ์ดี
"นาย"
"ไม่เป็นไร ยังไงๆ มันก็เงินอั๊ว เวียนกันในบ่อนนี่ล่ะ" เฮียอาดหัวเราะพอใจ
จีน่าเดินเข้ามา
"นี่!! นังป๊อป ... เมื่อไหร่จะไปทำผมแต่งหน้าให้ชั้นซะที รอจนเบื่อแล้ว"
ป๊อปคอนค้อน
"เออๆ เดี๋ยวนี้แหล่ะย่ะ"
"มัวแต่เม้าท์แตกอยู่ได้"
ป๊อปคอนหยิบกระเป๋าอุปกรณ์ได้ ก็หันมาชี้บอกเมนี่ว่า
"เมนี่ พวกชุดและรองเท้าชั้นวางให้เป็นเซ็ทแล้วนะยะ แกอย่าใส่ผิดล่ะ นี่เพลง 1 เพลง 2 เพลง 3"(
จีน่าหันไปมองรองเท้าแล้วเมิน
"เร็วสิยะ นังป๊อป"
"เออๆ นังนี่เร่งอยู่ได้"
จีน่า ปรายตามองเมนี่แล้วสะบัด เดินนำป๊อปคอนออกไป
ต่อมา ป๊อปคอนทำผมให้จีน่าไป หยั่งเชิงไป
"แปลกจริงๆ"
"อะไรของแก"
ป๊อปคอนทำเป็นเม้าท์แตก
"นี่ มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นน่ะสิ"
"เรื่องอะไร!"
"ก็เมื่อกี๊นังเมนี่มันเจอพลาสติกห่อผ้าอนามัยในห้องน้ำ"
จีน่ากระตุก ตกใจ แต่ปากแข็ง
"เชอะ.... ของนังเมนี่เองล่ะสิ" ป๊อปคอนหัวเราะ "ต้องระวังหน่อยนะยะ เป็นผู้หญิงแต่ปลอมตัวเข้ามาก็ลำบากแบบนี้ล่ะ"
ป๊อปคอนหัวเราะขำๆ ไม่สนใจ
"กลัวว่าจะไม่ใช่มีแค่นังเมนี่คนเดียว"
จีน่าระแวง
"หมายความว่าไง"
ป๊อปคอนเฉไฉ
"ก็ .... พี่ลีลาก็เป็นผู้หญิงไง"
จีน่าเครียด แต่ลอบถอนหายใจ
"เออๆ ทำผมไป เร็วๆ เรื่องไม่เป็นเรื่อง"
ป๊อปคอน ขมวดคิ้วปรายตามองจีน่า ไม่ไว้ใจ ทำผมต่อ แล้วคิดในใจ
"น่าแปลก!! นังจีน่าไม่รู้เรอะว่าพี่ลีลาเค้าตัดมดลูกแล้ว"
ป๊อปคอนทำผมให้จนเสร็จ
"เอ้า!! เสร็จแล้วย่ะ" ป๊อบคอนรีบเก็บของ "ชั้นไปก่อนล่ะ เดี๋ยวมีอีกหลายคนรอคิว"
"มันเสียเวลาตรงแกเม้าท์นั่นล่ะ ไปไป๊"
ป๊อปคอนเดินออกไป จีน่ากลับมานั่งเครียด
"ปล่อยเอาไว้ไม่ได้ ต้องรีบไล่พวกมันออกไป"
บทเวที จีน่าโชว์อยู่
ริชชี่มองพอใจ
"จีน่ามันเก่งนะ มีพรสวรรค์ในการแสดง"
"แต่เจ๊คะ ลีลาว่าช่วงนี้นังจีน่ามันเพี้ยนๆ ไม่รู้เป็นอะไร"
"จะมีอาไร้ ก็คงจะทะเลาะกับผัวนั่นล่ะ" กองทัพว่า
"แกน่ะสู่รู้"
"โอ๊ย หัดสังเกตเข้าสิยะ นังจีน่ามันรักผัวของมันจะตายไป ผัวมันก็หล๊อ หล่อ"
"ที่สังเกตนี่ สังเกตผัวเค้าล่ะสิ" ริชชี่บอก
กองทัพหัวเราะ
"ค่ะเจ๊ .. แต่จะว่าไป เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นผัวมันมารับส่งเหมือนเมื่อก่อนเลย"
"นั่นไง ชั้นว่ามันต้องมีปัญหา"
ริชชี่ส่ายหน้า
"พวกเราเหมือนต้องสาปนะ มีปัญหาเรื่องผู้ชายไม่หยุดหย่อน ยิ่งเสาะแสวงหา ก็ยิ่งพ่ายแพ้ยับเยิน"
"เจ๊พูดแบบนี้ หนูรับไม่ได้ค่ะ" กองทัพซับน้ำตาเบาๆ
"หมั่นไส้"
"หิวขึ้นมาทันที" กองทัพหันไปบอกลีลา "นี่ เดี๋ยวชั้นไปซื้อข้าวกินก่อนนะ"
"แล้วงานทางนี้ล่ะ"
"เดี๋ยวมา จะให้น้องไม้ไปซื้อให้"
"อย่าไปเจ๊าะแจ๊ะจีบเด็กมันล่ะ สงสารมันบ้าง"
ป๊อปคอนลากเมนี่ออกมาจากห้อง
"เดี๋ยวๆๆๆ รอก่อน"
"จะถึงคิวแล้วแก มาๆ ชั้นช่วย"
ป๊อปคอนช่วยประคองชุดที่ลากพื้น เร่งให้ไปโชว์
เมนี่กับป๊อปคอนเดินแกมวิ่งจากไป
จีน่าแอบอยู่ที่มุมมืดเดินออกมา แล้วเปิดประตูห้องแต่งตัวเดินเข้าไป
ไม้เอารถมาจอด แล้ววิ่งลงมาโค้งให้แขกมาเที่ยวบาร์คนหนึ่ง
"ขอบใจมากน้องชาย" แขกขึ้นรถ
"วันนี้กลับเร็วนะครับ"
"ไม่ไหว เมียโทรมาตามว่ะ" แขกหัวเราะ ปิดประตู แล้วขับรถออกไป
ไม้มองแล้วยิ้ม กล้องรับภาพแสงดาวยืนมองอยู่ ไม้หันไปมองตกใจ
"คุณดาว"
ไม้กับแสงดาวยืนคุยกัน แสงดาวส่งน้ำดื่มให้
"น้ามาลัยล่ะ"
"กลับไปแล้วครับ ผมเพิ่งเข็นรถไปส่งที่บ้าน"
"โห แล้วก็กลับมาที่นี่อีกนะ"
"ครับ"
"เหนื่อยมั้ย"
" ไม่ครับ"
"มองไปที่เอวไม้ มีชีทเรียนเหน็บอยู่
"อุ๊ย นี่นายขยันนะ"
ไม้หัวเราะ
"ครับ กลัวตามไม่ทัน"
"มีแค่บางวิชาที่ชั้นช่วยได้ นอกนั้นเรื่องช่าง ชั้นไม่ค่อยรู้เรื่อง"
"ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้เริ่มชินแล้ว ไม่ง่วงแล้วครับ ว่าแต่คุณดาวเหอะ แอบหนีคุณน้ามาเที่ยวอีกแล้ว ไม่ดีนะครับ"
"มาดูพี่ทองแท่งน่ะ ว่าอยู่รึเปล่า"
"จ๊ะเอ๋"
แสงดาวกับไม้หันไปตกใจ เมื่อเห็นกองทัพ
"พี่กองทัพ" แสงดาวว่า
"มาขัดจังหวะป่าวคะ"
แสงดาวอาย
"ไม่ค่ะ พอดีหนูกำลังจะเข้าไปอยู่แล้ว"
"หนีเจ๊กิมลั้งมาอีกแล้วนะคะ ไม่ดีเลย งั้นเดี๋ยวเข้าไปพร้อมพี่ค่ะ ...ไม้จ๋า"
"ครับผม"
"ฝากไปซื้อข้าวหมูแดงให้หน่อยสิคะ" กองทัพยื่นตังค์ให้ "นี่ ซื้อมาเผื่อตัวเองด้วยนะ พี่เลี้ยง"
"ครับผม"
"ได้แล้วเอาเข้าไปส่งข้างในเลยนะ ส่วนคุณน้องก็ไปค่ะ ไปดูโชว์กับพี่ข้างในกัน"
ทองแท่งมาดูโชว์เมนี่เช่นเคย ตี๋เล็กเข้ามาสะกิด ทองแท่งหันไปตกใจ
"มาทุกคืนเลยนะฮะ"
ตี๋เล็กโยกตัวตามเสียงเพลง นั่งเนียนๆ ลงใกล้ทองแท่ง
ทองแท่งแก้ตัว
"เฮ่ย พี่มาดูว่ามีโชว์อะไรใหม่ๆ ลูกค้าญี่ปุ่นฝากให้เช็ค"
ตี๋เล็กหัวเราะ
"นึกว่ามาเช็คพฤติกรรมตัวเอง" ตี๋เล็กยกแก้วเหล้าของทองแท่งดื่ม ท่าทางกรีดกรายสำรวย
"บ้า พฤติกรรมอะไร ไม่เข้าใจ"
"ถ้าพี่ไม่ชอบเมนี่ก็ดี ผมจะได้จีบ" ตี๋เล็กสีหน้าจริงจัง
"ไม่ได้นะ"
"เอ๊า...ทำไมล่ะฮะ"
"ก็ เค้าเป็นกะเทย"
ตี๋เล็กหัวเราะตั้งใจยั่วทองแท่ง
"ไม่เป็นไร้... ผมชอบ"
ทองแท่งอึ้ง มองขึ้นไปบนเวที
บนเวที เมนี่กำลังโชว์
"คนนี้ก็ได้ดั่งใจเจ๊ทุกอย่างเหมือนกัน"
"นั่นสิคะ ตั้งแต่เมนี่มา แขกก็แน่นร้านทุกคืน"
กองทัพยื่นหน้ามาแจม
"แกอย่าพูดไปนะ อีนังจีน่ามันยิ่งไม่พอใจเรื่องนี้อยู่"
"อ๊าว นังนี่ มาแจมทันเวลานะยะ" ลีลาว่า
"เฮ้อ... สำหรับเจ๊นะ เจ๊ว่าต่างคนก็ต่างทำมาหากินกันไปเถอะ อย่ามีเรื่องกันก็พอ"
"เจ๊ขา ทำใจให้สบาย ตอนนี้มันก็แค่ แง่งๆ ใส่กัน ยังไม่มีเรื่องราวใหญ่โตอะไรนะคะเจ๊"
"แล้วมันจะมีมั้ย" ลึลาถาม
"ต้องอย่ามีสิยะ"
เมนี่ที่กำลังโชว์เมนี่ปรายตามองมาทางทองแท่ง
ด้านหน้าเวที มีพวกแขกรอคล้องพวงมาลัยแบงค์มากมาย เมนี่ย่อตัวรับพวงมาลัย
ตี๋เล็กสะกิดทองแท่ง
"ไม่ไปให้กำลังใจเค้าหน่อยเหรอ"
ทองแท่งปากแข็ง
"ไปทำไม ไม่เกี่ยวกันซักหน่อย"
"พี่ไม่ไป ผมไปนะ" ตี๋เล็กชูพวงมาลัยแบงค์ในมือให้ดู แล้วลุกเดินออกไป
ทองแท่งมองตามขัดใจ
เมนี่กำลังก้มรับพวงมาลัยแบงค์ เงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตกใจ
ทองแท่งยืนอยู่ มือถือพวงมาลัย เขินๆ ทองแท่งค่อยๆ คล้องให้เมนี่ สองคนมองสบตากัน หวานๆ
ตี๋เล็กมองแล้วหัวเราะชอบใจ
"ก็เท่านั้นแหล่ะ ลีลาไปได้"
แสงดาวโผล่มา
"ฝีมือพี่ตี๋เล็กเรอะ"
ตี๋เล็กตกใจหันไปมองแสงดาว
"อ๊าย ดาว เธอมาได้ยังไง"
"ตอนที่เห็นทุกอย่างทันพอดีไง นั่น พี่บอกพี่ทองแท่งแล้วเหรอ"
"เรื่องอะไรจ๊ะ"
"ที่เค้าเป็น..."
"เฮ้ย .... เรื่องจริงรึเปล่าก็ไม่รู้"
"เค้าสารภาพกับดาว"
"พี่กลัวว่าเธอมโนเอาเอง"
"นี่ดาว ไม่มีความน่าเชื่อถือเลยเหรอพี่ตี๋เล็ก แต่ว่า..."
"อะไรอีกล่ะเธอ"
"ไม่บอกใครน่ะดีแล้ว เหยียบให้มิดพื้นเลย ความลับนะ เพราะดาวสัญญากับพี่เมนี่ไว้"
"เออน่ะ ชั้นไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องคนอื่น ส่วนพี่ตี๋ใหญ่ปล่อยให้งมอยู่แบบนั้นล่ะดี คนอะไรไม่เปิดกว้างทางความคิด"
"ใครจะเหมือนพี่ เปิดกว้างทุกอย่าง"
ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะ
ทองแท่งกับเมนี่ยังมองกันอยู่
เมนี่เดินเข้ามาพร้อมพวงมาลัยเต็มคอ จีน่ายืนมองอยู่ ในชุดโชว์ชุดใหม่
"เก่งนะ"
"อะไรนะ"
"ชั้นชมเธอไงว่าเธอเก่ง"
"เก่งยังไง"
"ก็ไอ้ลีลาอ้อนแขกไง ทั้งเจ้ามารยา ทั้งอ่อย เก่งมากๆ"
เมนี่เริ่มโมโห
"คุณจีน่า ชั้นจะบอกให้คุณรู้ไว้ว่า เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมดานะ ถ้าคุณพยายามเรียนรู้ ว่าจริตของคนแต่ละคน ชอบอะไรที่แตกต่างกัน และอีกอย่างมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ"
"อะไร"
"ที่แขกเค้าชอบชั้นมากกว่าคุณ"
"นังนี่" จีน่าพยายามคุมสติ แล้วยิ้มเหยียด "ดีนะ!!! มั่นใจดี แต่อย่าลืมเก็บความลับตัวเองไว้ให้ดีล่ะ"
"ขอบใจที่เตือนนะคะ ว่าแต่ว่า อย่าลืมเตือนตัวเองด้วยแล้วกัน"
"อะไร"
"ความลับไงคะ"
จีน่าตกใจ
"ความลับอะไร"
เมนี่หัวเราะกวนๆ
"อย่านึกว่าคนอื่นเค้าไม่รู้เรื่องของคุณ ระวังตัวไว้ให้ดี เพราะชั้นเองก็จับตาคุณอยู่เหมือนกัน"
เมนี่หัวเราะเดินจากไป จีน่ามองตาม
"นังบ้า!! มันรู้ความลับอะไรของเราวะ ชิร .. ทำปากดีไปเถอะ เดี๋ยวก็รู้สึก"
เมนี่เดินเข้ามารีบๆ
"เอ้า เร็วหล่อน รีบเปลี่ยนชุดเข้า"
เมนี่ถอดรองเท้าคู่ที่ใส่ออก แล้วถอดชุดเปลี่ยน
ป๊อปคอนช่วยใส่ชุดใหม่ให้
"อู๊ยๆๆๆๆ งามมาก"
เมนี่ยิ้มรับแล้วเดินไปใส่รองเท้าคู่ใหม่
เมนี่ที่กำลังยิ้ม จู่ๆ ก็ทำหน้าเจ็บปวด
"โอ๊ย"
ป๊อปคอนที่กำลังเก็บชุดเดิม ตกใจหันมามอง
"มีอะไรแก"
"เท้าชั้น"
เมนี่ยกเท้าออกจากรองเท้า เลือดโชก
"นังเมนี่!!!! ตายแล้วๆๆ"
"ยัง... ยังไม่ตาย"
ป๊อปคอนถลาเข้ามาดู
"เศษแก้วนี่แก!"
ดอลลี่เดินเข้ามา เชิดๆ ไม่ทันดูอะไร
"นี่ๆ พี่กองทัพให้มาเร่ง คิวต่อไปเลย"
ป๊อปคอนยืนขึ้นหันไปฉะ
"จะไปได้ยังไง ในเมื่อ..."
เมนี่คว้าแขนป๊อปคอนส่ายหน้า
"นังป๊อป!"
ป๊อปคอนตกตะลึง
"อะไรของพวกหล่อนยะ เสียเวลาจริงๆ เร็วๆ เข้าสิยะ"
"จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ" เมนี่บอก
ดอลลี่พยักหน้ารับ
"เร็วๆ ล่ะ ชั้นไม่อยากโดนพี่กองทัพด่า" ดอลลี่เดินออกไป
"นี่แก จะบ้าเรอะ"
"ชั้นต้องขึ้นโชว์"
"แต่เท้าแก"
"หาผ้ามาพันไว้แน่นๆ"
"นังบ้า"
เมนี่ยิ้มให้ หน้าซีด
"โชว์ชุดสุดท้ายแล้ว ไม่เป็นไร นังป๊อป"
ป๊อปคอนวิ่งไปหาผ้ามา
"ชั้นดึงเศษแก้วออกก่อนนะ ทนหน่อย"
เมนี่กัดฟันสู้ แม้จะเจ็บ ป๊อปคอนพันเท้าให้เมนี่
ป๊อปคอนพยุงเมนี่มาด้านข้างเวที
เพลงขึ้น
"นังเมนี่"
เมนี่ยิ้มเพลีย เสียเลือดมาก เดินออกไปอย่างสง่างาม
ป๊อปคอนแค้นใจมาก แต่ก็มองเมนี่อย่างเป็นห่วง
แสงดาวชี้ไปที่เวที
"พี่เมนี่มาแล้ว"
ทองแท่งมองเมนี่ที่แสดงอย่างประหลาดใจ
เมนี่หน้าตาเซียวๆ ขยับขาไม่ปกติ แต่พยายามฝืน
"เค้าเป็นอะไรไปน่ะ"
"ทำไมฮะ"
"ดูสิ ขาเค้า หรือว่า เท้า ทำไมเดินแปลกๆ"
ตี๋เล็กและแสงดาว เขม้นมอง แล้วก็สังเกตเห็นความผิดปกติ
เมนี่หมุนตัวแล้วแข็งๆ เซๆ
"เฮ้ย ... จริงด้วยฮะ"
"หรือว่าพี่เมนี่ไม่สบาย" แสงดาวว่า
"แต่เพลงก่อนยังโอเคอยู่นะ" ทองแท่งว่า
ทุกคนมองเป็นห่วงเมนี่ ไม่แน่ใจว่ามีเรื่องอะไร
เสียงปรบมือดังลั่น เมนี่เดินเข้ามาด้านข้างเวที เจ็บเท้าจนต้องกัดฟัน หน้าซีดเหงื่อแตก ป๊อปคอนประคองเป็นห่วงมาก
"แก!"
"ไปหาหมอกันเถอะป๊อปคอน"
ป๊อปคอนประคองเมนี่เดิน สวนกับจีน่าที่มองมายิ้มๆ
"อ้าว ต๊ายตาย ทำไมหน้าซีดจัง เป็นอะไรไปล่ะ"
ป๊อปคอนเอะใจ
"แก นังจีน่า ฝีมือแกใช่มะ"
"อะไร เรื่องอะไร อย่ามากล่าวหากันนะ คนเค้าอุตส่าห์ถามด้วยความเป็นห่วง" จีน่ายิ้มเยาะ
"ถ้าไม่ใช่แก แล้วจะเป็นใคร"
"นังนี่ พูดไม่รู้เรื่อง ชั้นจะรู้มั้ยว่าเมนี่เค้าเป็นอะไร มีเมนส์ปวดท้องรึไง" จีน่าเข้ามาลูบแขนเมนี่ ยิ้มตาแข็งๆ "นี่เธอ .. ถ้าไม่สบายก็ไปพัก ทางนี้มีนางโชว์หลายคน พวกเราดูแลโชว์ได้ โดยเฉพาะชั้น" จีน่าหัวเราะแล้วเดินไป
"ดูมัน ต้องเป็นนังจีน่าแน่ๆ" ป๊อปคอนถลาจะตามไปตบ
เมนี่คว้าป๊อปคอน
"อย่าไปสนใจ ไปหาหมอกันก่อน"
ป๊อปคอนมองเมนี่เป็นห่วงมาก
อ่านต่อหน้า 2
นางโชว์ ตอนที่ 8 (ต่อ)
ป๊อปคอนพยุงเมนี่
"เลือดไหลเยอะเลยแก ชั้นเสียวไส้"
เท้าเมนี่เลือดเต็ม ทะลักเลอะผ้าที่พัน
"อย่าไปมองสิ ชั้นยังไม่กล้ามองเลย"
"แกต้องโดนฉีดยากันบาดทะยักแน่ๆ"
ป๊อปคอนพยุงเมนี่ออกมาที่หน้าบาร์
"ไปยังไงดี"
"แท็กซี่สิแก สภาพร่างแกแบบนี้ เดินไปไม่ไหวหรอก"
แท็กซี่วิ่งมา ป๊อปคอนดีใจรีบโบก เมนี่ ป๊อปคอนขึ้นรถแท็กซี่จากไป สวนกับไม้ที่ถือข้าวหมูแดงเดินก้มหน้างุดๆ มาถึงหน้าบาร์พอดี
ที่โต๊ะทองแท่ง กองทัพและลีลาเดินมาคุย
"เป็นไงครับ โชว์คืนนี้"
ตี๋เล็กบอก "สนุกสุดยอดเลยฮะ"
"สมกับที่หนีมาดู" แสงดาวว่า
"แหม พี่ไม่อยากสนับสนุนเลย ไม่อยากให้มีเรื่องกัน" ลีลาบอก
"ดาวรอจนอี๊หลับ แล้วแว่บออกมา บอกเด็กที่บ้านว่าไปหาพี่นกน้อยน่ะค่ะ"
"เอ่อ แล้วคืนนี้เมนี่จะขึ้นโชว์อีกมั้ย" ทองแท่งถาม
"แหมๆๆๆ ถามตรงตัวเลยนะคะ ไม่ต้องให้พี่ลุ้นเลย" กองทัพบอก
"อย่าเข้าใจผิดครับ คือ พอดีผมเห็นท่าทางเหมือนเค้าไม่ค่อยสบาย" ทองแท่งว่า
ตี๋เล็ก - แสงดาว สำทับ
"ใช่ฮะ เห็นเซๆ น่าสงสารเชียว /หน้าซีดๆ ด้วยค่ะ"
"ตายจริง เมื่อกี๊ชั้นไม่ทันสังเกตมัวแต่คุยกับแขก แกเห็นมั้ยฮะกองทัพ" ลีลาบอก
กองทัพตกใจ
"เดี๋ยวชั้นไปดูเอง"
กองทัพรีบเดินจ้ำออกไป
จีน่าที่อยู่ข้างเวที มองทุกอย่างแล้วยิ้มสะใจ หมุนตัว
"ดี วุ่นกันเข้าไป"
รถแท็กซี่ขับรถพาเมนี่กับป๊อปคอนเลี้ยวเข้าไปทางที่เปลี่ยวและมืด
ในรถป๊อปคอนเอะใจ มองไปรอบๆ กังวล เมนี่ไม่รู้เรื่องหลับตาอยู่เพราะเจ็บแผลมาก
"เอ๊ะ ทำไมเลี้ยวมาทางนี้"
"ทางลัดครับ"
ในกระจกมองหลังเห็นแท๊กซี่ ตาวาว มองเมนี่ที่หลับตาอยู่
โต๊ะทองแท่ง ทุกคนรอข่าวกังวลกองทัพวิ่งกระหืดกระหอบกลับมาหา
ลีลาถาม "ว่าไง"
"แย่แล้ว ในห้อง ไม่มี .... แฮ่กๆ เมนี่หายไปกับนังป๊อปคอน"
ไม้เดินเข้ามามองเห็นพอดี รีบเดินมาสมทบ
"พี่กองทัพ ข้าวหมูแดงมาแล้วครับ"
"ไม้" แสงดาวเข้าไปจับมือไม้ ทำตาแดงๆ
ไม้งงๆ
"มีอะไรเหรอครับ"
"ไม้ ฟังนะ ตอนนี้พี่เมนี่หายไป"
"หา..."
"หายไปพร้อมพี่ป๊อปคอน"
"ใจเย็นๆ ทุกคน ชั้นจะโทรหานังป๊อปคอน" ลีลากดโทร.หาป๊อปคอน รอสักพักก็มีคน
รับสาย ลีลายิ้มโล่งใจ
"แกอยู่ไหน?"
ป๊อปคอนคุยมือถือ แท็กซี่แอบมองตลอด เมนี่นั่งหลับตาด้วยความเจ็บแผล
"พี่ลีลา หนูไม่ทันบอก ... พอดี เมนี่แก้วบาดเท้าค่ะ เรากำลังไปหาหมอที่โรงพยาบาล
ว้าย!"
จู่ๆ แท็กซี่หยุดรถ
ลีลา ทำหน้าตกใจ
"ทำไม เกิดอะไรขึ้นน่ะ ป๊อปคอนๆ"
ทุกคนมอง ลีลาตกใจ โดยเฉพาะทองแท่ง กับไม้
ป๊อปคอนสีหน้าตกใจ มือถือยังไม่ได้วาง ถามแท็กซี่
"แกหยุดรถทำไม!"
เมนี่ที่นั่งหลับตาอยู่ ลืมตาขึ้น
"ถึงแล้วเหรอป๊อปคอน"
แท็กซี่หันมายิ้มให้ ป๊อปคอนกลัวมาก
ลีลาพยายามฟัง เสียงในมือถือ ก่อนจะเงยหน้าบอกทุกคน
"ท่าทางเมนี่กับนังป๊อปจะเกิดเรื่อง"
"ตอนนี้พวกนั้นอยู่ไหน" กองทัพถาม
"ไม่รู้ เมนี่แก้วบาดเท้า กำลังจะไปโรงพยาบาล แต่ตอนนี้เหมือนเกิดเรื่องระหว่างทาง"
ทองแท่ง ไม้ และตี๋เล็กตกใจมาก
"เดี๋ยวผมขับรถตามไปเอง" ทองแท่งวิ่งไป
"ผมไปด้วยครับ / ผมด้วย" ไม้กับตี๋เล็กบอก
3 หนุ่ม วิ่งออกไปทันที แสงดาวจะวิ่งตามไป แต่ลีลาคว้าตัวไ
"หนูอยู่นี่เถอะ ให้พวกผู้ชายเค้าไปกัน"
"ใช่ๆ อยู่เป็นเพื่อนกันที่นี่แหละ" กองทัพว่า
"ในนี้หนวกหูมาก เราไปข้างในกัน หนูดาว ตามพี่มา" ลีลาคอยเงี่ยหูฟังมือถือตลอด
ในรถป๊อปคอนกลัวมาก
"นังเมนี่ ตื่นๆ"
"หา ถึงโรงพยาบาลแล้วเหรอ"
"ยัง แต่กำลังจะถึงนรกก่อน เร็วสิ"
แท็กซี่ลงจากรถอ้อมมาทางเมนี่ ป๊อปคอนตาเหลือก ตบหน้าเมนี่อย่างแรง
เมนี่สะดุ้งตื่น
"อะไร ทำไม"
"ไอ้แท็กซี่มันเป็นโรคจิต"
ป๊อปคอนกำมือถือไว้แน่น แท็กซี่เปิดประตูข้างเมนี่
"กูไม่ได้โรคจิต แต่กูจะเอาเพื่อนมึงทำเมียโว้ย" แท็กซี่หัวเราะ
ป๊อปคอนเปิดประตูฝั่งตัวเอง แล้วกระชากเมนี่มาทางตัวเองอย่างแรง
"มาทางนี้"
แท็กซี่คว้าเมนี่ไม่ทันป๊อปคอน
"นังกะเทยอ้วน!! มึงวอนนักนะ"
ป๊อปคอนลากเมนี่ลงมาจากรถจนได้ แต่โดนกระชากไหล่ หันมาเจอแท็กซี่คำรามใส่
"เสือกนักนะมึง"
แท็กซี่หลังมือ ตบป๊อปคอนจนกระเด็นไป แท็กซี่คว้าเมนี่เข้ามา ป๊อปคอนยังกำมือถือไว้แน่น
"ไม่ๆ ปล่อยชั้นนะ จะทำอะไรชั้น"
"นี่จะถึงโรงพยาบาลอยู่แล้ว เพื่อนชั้นเจ็บเท้าอยู่นะยะ พาเรามาทางเปลี่ยวแบบนี้ทำไม ถ้าจะเอาเงินเอาไปเลย ชั้นยกให้"
ลีลาเงี่ยหูฟัง เงยหน้าบอก
"ทางเปลี่ยว ก่อนถึงโรงพยาบาล"
แสงดาวพยักหน้ารีบพูดใส่มือถือ
"พี่ตี๋เล็ก มองหาทางเปลี่ยวก่อนถึงโรงพยาบาลนะ"
ทางเปลี่ยว แท็กซี่หัวเราะสะใจบอก
"เงินเหรอ ดี เดี๋ยวกูเอาด้วย แต่ตอนนี้ ขอมีเมียก่อน"
ป๊อปคอนล้มไปกับพื้นยันตัวขึ้น
"พวกเราเป็นกะเทยนะยะ"
แท็กซี่ชะงักมองไปที่เมนี่
"กะเทยเรอะ"
"ใช่ๆๆ กะเทย"
แท็กซี่มองเม
"สวยดีนี่หว่า ลองซักครั้งก็ไม่เลว"
แท็กซี่ลากเมนี่เข้าป่า ป๊อปคอนตกใจมาก หันไปหันมาเจอก้อนหินเหมาะมือ คว้าขึ้นมา
แท็กซี่ที่กำลังลากเมนี่ ผงะ เมื่อมีก้อนหินตีที่หัว หันมาเจอป๊อปคอนถือก้อนหินมองอยู่ตัวสั่น แท็กซี่เอามือลูบหัว มีเลือดไหลออกมา
"อีอ้วน!! มึงตาย"
ป๊อปคอนตะโกนบอกเมนี่
"นังเมนี่ แกวิ่งเร็ว"
เมนี่ชะงัก พะว้าพะวัง
แท็กซี่หันไปมองเมนี่ ป๊อปคอนกระโดดกอดขาแท็กซี่ไว้แน่น
"หนีไปๆ เร็ว"
เมนี่ห่วงป๊อปคอน
"ไป๊ ไปเร็วๆ"
เมนี่ตัดสินใจวิ่งหนี แท็กซี่โมโหมาก เหวี่ยงป๊อปคอนออก แต่ไม่หลุด แท็กซี่ก้มมองป๊อปคอนโมโหมาก
"มึง!! ตาย"
เมนี่พยายามวิ่งเขยกออกมาจากซอยเปลี่ยว เจอถนนใหญ่ เมนี่ยิ้มดีใจมาก วิ่งถลาออกไป
รถคันหนึ่งที่วิ่งมาเร็ว แสงไฟส่องมาทางเมนี่
เมนี่ตัดสินใจ กระโดดขวางรถ รถเบรกกะทันหัน เฉียดเมนี่ที่ล้มลง คนในรถวิ่งออกมาดู
ทองแท่งเรียก "เมนี่"
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย"
"พี่เมนี่!" ไม้เรียก
ตี๋เล็กเห็นเท้าเมนี่เลือดไหลมาก
"อ๊าย เลือดไหลใหญ่แล้วฮะ น่ากลัวจังเลย"
"ใครทำพี่แบบนี้ บอกผมมา" ไม้ว่า
"รีบไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ"
เมนี่คว้ามือไว้ ส่ายหน้า ร้องไห้
"ไม่ๆๆ ป๊อปคอนๆ" เมนี่ชี้ไปในซอยเปลี่ยว "ช่วยป๊อปคอนก่อน"
ป๊อบคอนโดนแท็กซี่ต่อยจนกระเด็น เลือดกบปาก แท็กซี่ชักมีดสปริงออกมา
"วอนนัก อีกะเทยอ้วน ตายซะเหอะ" แท็กซี่ยกมือจะแทง
แสงไฟจากหน้ารถของทองแท่ง สาดเข้าหน้าแท็กซี่ แท็กซี่ชะงัก เอามือป้องหน้า
"โว้ย!"
พวกทองแท่ง ไม้ ตี๋เล็กรีบลงมาจากรถ
"นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ หยุดนะ!"ทองแท่งบอก
"ฉิบหายแล้ว" แท็กซี่วิ่งหลบหนีไป
ไม้บอก "หยุดนะ!"
ทองแท่งคว้าไหล่
"อย่าตามไป ช่วยคนของเราก่อน"
เมนี่วิ่งเขยกมาหาเพื่อน ป๊อปคอนหน้าตาบวมฉึ่งเพราะโดนต่อย เมนี่ร้องไห้สงสาร
"นังป๊อป นังป๊อป"
ทองแท่งดึงเมนี่กอด
"ไปโรงพยาบาลกันก่อนเถอะครับ"
ไม้ดันทองแท่งออก มองตาขวาง
"พี่ของผม ผมดูแลเองได้ฮะ คุณไปช่วยพี่ป๊อปคอนเถอะ"
ตี๋เล็กมองป๊อปคอน
"โห ทางนี้หนักเลย" ตี๋เล็กกรีดกราย แต่ก็พยายามช่วยพยุงป๊อปคอน
ป๊อปคอนยิ้มมองตี๋เล็ก
"สุดหล่อมาช่วยป๊อปคอนแล้ว"
ไม้ประคองเมนี่ ทองแท่งและตี๋เล็กช่วยกันแบกร่างป๊อปคอนที่สลบไสล
ทองแท่งจอดรถที่บ้านเช่า ไม้ประคองเมนี่ลงมาจากรถ ป๊อปคอนอ้อนตี๋เล็กให้ช่วย
"ช่วยพี่หน่อยนะคะ พี่ไม่มีแรงจริงๆ"
ทองแท่งรีบลงจากรถ จะช่วยประคองเมนี่ แต่ไม้กั้นไว้
"ไม่เป็นไรฮะ ผมทำเองได้"
"ขอบคุณคุณทองแท่งมากนะคะ ที่ช่วยชั้นกับป๊อปคอนวันนี้"
"ผมก็ช่วยนะพี่"
เมนี่ยิ้ม
"ขอบใจมากไม้ ถ้าไม่ได้เธอ พี่คงแย่"
มาลัยถาม
"อ้าว ทำไมมาออกันอยู่ตรงนี้"
ไม้กับเมนี่หันไป มาลัยตกใจ
"เมนี่ ป๊อปคอน เกิดอะไรขึ้น"
ในบ้านเช่า มาลัยบอก
"น้าต้องขอบคุณ คุณทั้งสองคนมากเลยนะคะ" มาลัยกอดลูกสาว "รอดมาได้บุญแล้วลูกเอ๊ย"
"ค่ารักษาเท่าไหร่ครับคุณทองแท่ง เดี๋ยวผมจ่ายคืนให้" ไม้บอก
"ไอ้ไม้ พูดดีๆ สิยะ" ปีฮปคอนปราม
"นั่นสิ ทำไมพูดเสียงแบบนั้น ขอโทษคุณเค้าซะ" มาลัยบอก
"ผมไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครนะฮะ แค่นี้ก็ไม่รู้จะใช้ยังไงแล้ว"
ตี๋เล็กกอดไหล่ไม้
"นี่เธอ อย่าคิดมากซี ... พวกเราไม่ใช่คนอื่น คนไกลซะหน่อย"
ไม้มองตี๋เล็กขยาดๆ กระเถิบตัวหนี
"เอ่อ พวกเราไม่อาจเอื้อมหรอกครับ นี่ก็ดึกแล้ว พี่เมนี่น่าจะรีบนอน พี่ป๊อปคอนเหมือนกัน หมอบอกระบมแน่ๆ พวกคุณน่าจะกลับกันได้แล้วนะครับ"
"ไม้!! ทำไมพูดแบบนั้น"
"ไม่เป็นไรครับคุณน้า ความจริงตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พวกผมก็น่าจะกลับกันซะที นะตี๋เล็ก"
"ฮะ"
ทองแท่งส่งถุงยาให้เมนี่
"ยาครับ คืนนี้ไข้คงขึ้น หมอบอกให้กินยาลดไข้ดักไว้เลย"
เมนี่ยิ้มให้ทองแท่ง
"ขอบคุณนะคะ"
ทองแท่งตะลึง เมนี่ยิ้ม ไม้เดินมาขวางกลางจ้องทองแท่ง ทองแท่งจำใจลุก ตี๋เล็กมองแล้วยิ้มๆ หัวเราะ
"ผมไปส่งคุณทองแท่งกับคุณตี๋เล็กเอง พี่เมนี่กับพี่ป๊อปคอนไปนอนเถอะ" ไม้บอก
ตี๋เล็กพูดกระซิบใส่หูตี๋เล็ก
"หวงพี่สาวเรอะ"
ไม้มองตี๋เล็ก กระซิบ
"อะไรนะ"
"เปล่าๆ" ตี๋เล็กกอดไม้ "ไม่มีอะไร พี่ไปก่อนนะ"
ไม้กลัวๆ ตี๋เล็ก นิดหน่อย ทองแท่งเหลือบตามองเมนี่
"เชิญครับ" ไม้บอก
แสงดาวรอด้วยความเป็นห่วง เมื่อรถของทองแท่งวิ่งมา แสงดาวรีบเปิดประตูให้ทันที
แสงดาววิ่งตามรถมายืนรอทองแท่งลงจากรถ
"เป็นไงมั่งคะ"
"ปลอดภัยดี ไปช่วยไว้ทันเวลา" ตี๋เล็กบอก
ทองแท่งหงุดหงิดตัวเองเดินเข้าบ้านไป
"อ้าว คนนั้นเค้าเป็นไรอ่ะ"
ตี๋เล็กหัวเราะ
"คงสับสนหัวใจน่าดู นี่ดาว พี่ว่าที่ดาวพูดไว้ท่าจะจริงแล้วล่ะ"
"เอ๊ะ..."
"ตอนแรกพี่ไม่อยากเชื่อนะ แต่เห็นท่าทางน้องชายของเค้าวันนี้แล้ว ... หึหึ หวงพี่สาว
จริงๆ"
ทองแท่งกลับมาที่ห้องนอนตัวเอง ก็เอาหนังสือแบบพวกกะเทยมาดู แล้วบ่น
"ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย ไม่เห็นเหมือนตอน..."
นึกถึงหน้าเมนี่ยิ้มหวานให้
ทองแท่งเผลอยิ้มตอบกับความว่างเปล่าในห้อง
เมนี่นั่งพยาบาลป๊อปคอนทั้งคืนเพราะมีไข้ขึ้น
เมนี่น้ำตาคลอ
"โถ ป๊อปคอน"
มาลัยเดินเข้ามา
"เป็นไงมั่งลูก"
"ไข้ขึ้นสูงจ๊ะแม่" เมนี่เอาผ้าชุบน้ำซับหน้าผากให้ป๊อปคอน
"อืม หนูก็อย่าลืมพักบ้างนะ" มาลัยเอามือลูบหัวป๊อปคอน) "ป๊อปเอ๊ย แม่รักแกเหมือนลูกจริงๆ
ขอบใจมากนะ ที่ช่วยดูแลนังมะลิมัน"
"แม่ไปนอนเถอะจ้ะ เดี๋ยวต้องตื่นเช้าเตรียมของ"
"อืม แม่ไปนอนก่อนนะ เอ็งก็นอนด้วยนะมะลิ"
มาลัยเดินออกไป
เมนี่หันมาบอกป๊อปคอนที่หลับ
"ป๊อปคอน แกฟังชั้นไว้นะ ชั้นต้องหาทางเอาคืนให้ได้"
ป๊อปคอนเผยอตามามอง
"แกจะไปเอาคืนกะไอ้แท็กซี่เหรอ"
เมนี่หัวเราะ
"แกรู้สึกตัวแล้วเหรอ"
"หลับๆ ตื่นๆ ตกลงแกจะไปล้างแค้นไอ้หื่นแท็กซี่ยังไง"
"จะบ้าเหรอ ชั้นจะเอาคืน กะไอ้คนที่ทำให้ชั้นเจ็บเท้า แล้วพวกเราต้องไปเจอแท็กซี่นี่ต่างหาก!"
บ่ายวันใหม่ เมนี่เดินเข้าไปในบาร์แบบเจ็บๆ เท้า แต่ตาเอาเรื่อง
พวกแก๊งแมวป่า แถเข้ามาหา
"ต๊าย ตาย เท้าเป็นอะไรไปยะ" รันรันถาม
"เดี้ยง!"
แล้วหัวเราะกันคิกคัก
แล้ววันนี้คู่หูอ้วนตุ๊ต๊ะไม่มาด้วยเรอะยะ"
"อย่าบอกนะว่าเดี้ยงไปอีกคน" ดอลลี่บอก
แล้วหัวเราะกันคิกคัก
เมนี่โมโห ตาขวางเข้าไปขยุ้มคอเสื้อของสองกะเทย
"หัวเราะอะไร พวกแกรู้เห็นด้วยใช่มะ"
ดอลลี่บอก "รู้เห็นอะไร ชั้นไม่รู้"
"อย่ามาโกหก"
ดอลลี่กลัว
"ชั้น ชั้น...หายใจไม่อ๊อก"
"ปล่อยชั้น ปล่อยๆๆๆๆ นังผีบ้า" รันรันบอก
"แกสองคนเป็นคนทำใช่มะ"
"ทำอะไร อย่ามาบ้ากับชั้นนะยะ"
"อีนังนี่ผีเข้าแน่ๆ ปล่อยๆๆๆ"
ทั้งสองคนกลัวตาที่ขวางๆ ของเมนี่
อีกมุมหนึ่งกองทัพกับลีลามองมา
"แกเห็นอย่างที่ชั้นเห็นป่าว"
"ชัดเจน" ลีลาบอก
"นังเมนี่ไปกินยาผิดขวดมาจากไหนกัน ทำไมวันนี้ดุจัง"
"เรื่องเมื่อคืนไง้"
กองทัพพยักหน้า
"ชั้นก็อยากรู้เหมือนกัน"
"ว่าไง"
"วันนี้ต้องจับคนร้ายได้แน่ๆ ดูหน้านังเมนี่มันดิ"
"ชั้นก็ว่างั้น"
รันรัน ดอลลี่โดนเมนี่ผลักจนกระเด็น ไปคนละทาง
เมนี่ก็เดินมาตามทาง ตาขวาง ดุมาก
เดือนเพ็ญกับอัยโกะ เดินผ่านมาหลบวูบ เมนี่เปิดประตูเข้าไปในห้องแต่งตัวของจีน่า
"ต๊ายแกเห็นมั้ย" เดือนเพ็ญว่า
"มีมวยให้ดูแน่แล้ววันนี้" อัยโกะว่า
เดือนเพ็ญ อัยโกะ พยักหน้าให้กัน ไปแอบฟังที่ประตู ดอลลี่ รันรัน วิ่งถลาตามมา
"นังเมนี่ล่ะ"
เดือนเพ็ญชี้ไปที่ห้องจีน่า
"ตายๆๆ" ดอลลี่บอก
"ตายแน่ๆ" รีนรันว่า
ทั้งหมดรอที่หน้าประตู เอาหูแนบแอบฟังลุ้น
ขณะนั้น จีน่าที่กำลังเก็บอนามัย ถึงกับสะดุ้ง เมื่อเมนี่โผล่พรวดเข้ามาในห้อง
"นังบ้า ไม่มีมารยาท หัดเคาะประตูก่อนเป็นมั้ย"
"สำหรับคนบางคนไม่จำเป็น"
จีน่าปรายตามองเท้าของเมนี่ที่พันแผลมา
"สงสัยจะเป็นบาดทะยักขึ้นสมอง หรือไม่ก็ติดโรคกลัวน้ำมา ทำให้บ้าดีเดือดแบบนี้"
"แกเป็นคนทำใช่มั้ย"
"ต๊าย ทำไรยะ อย่ามาใส่ร้ายชั้นนะ"
"อย่ามาตอแหล ถ้ากล้าทำ ก็น่าจะกล้ายอมรับความจริงสิ"
พวกสาวๆ ที่ออกันอยู่หน้าห้องแอบฟังอย่างลุ้นระทึก
"แกได้ยินมั้ย" ดอลลี่ถาม
"ไม่ได้ยินอะไรเลย"
เดือนเพ็ญบอก
"เงียบเกินไป"
"น่ากลัวอ่ะ แบบนี้"
รันรันถอนหายใจถอยออกมา ปะทะเข้ากับใครคนหนึ่ง หันไปเขาอ่อนเลย
รันรันพูดไม่มีเสียง "เจ๊" พลางรีบสะกิดดอลลี่
"ไม่ได้คัน ไม่ต้องช่วยเกา"
"แกๆ"
"เอ๊ะ นังรันรัน แกจะบ้า ..."
ดอลลี่หันมาเจอริชชี่ เข่าอ่อน แหวกเป็นทาง แล้วสะกิดเดือนเพ็ญ กับอัยโกะ ทุกคนหันมารีบถอยไปด้านหลังแต่แอบดู
ริชชี่ปรายตาเป็นเชิงถาม
"มีเรื่องอะไร"
ไม่มีใครกล้าตอบและกล้าสบตา ทุกคนก้มหน้าหนีกันงุดๆ
เสียงหัวเราะของจีน่าดังลอดออกมา ริชชี่ขมวดคิ้ว
จีน่าลอยหน้าลอยตาถาม
"ถ้าเป็นชั้นทำ แกจะทำไม"
เมนี่โมโหมาก เข้าไปปะทะ
"เพราะแกทำให้ชั้นกับป๊อปคอนต้องไปเจอกับแท็กซี่ใจโหด มันจะข่มขืนชั้น แล้วมันก็ซ้อมพี่ป๊อปคอนจนหน้าเละ เพราะแก"
จีน่าผงะเซถอยหลัง
"แกว่าอะไรนะ"
"ตอนนี้ป๊อปคอนยังลุกไม่ไหวเลย เพราะแก"
"บ้าแล้ว ชั้น...ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้น"
"แกทำจริงๆ"
จีน่าจากที่จ๋อยๆ แต่แรงทิฐิเยอะมากจนเชิดหน้าแล้วหัวเราะ
"พวกแกซวยเอง จะโทษใคร"
"แก นังเลว"
เมนี่ง้างมือจะตบหน้าจีน่า
เสียงกัมปนาทของริชชี่ก็ดังออกมา
"หยุดนะ"
จีน่าหน้าถอดสี หันไปมอง
ในขณะที่เมนี่ไม่สามารถยั้งตัวเองได้ ฟาดมือลงทันที
แต่ริชชี่คว้ามือของเมนี่ไว้ได้ทัน
"ชั้นบอกให้หยุดไง"
"แต่ว่า"
"ที่นี่ไม่มีการตบตีกัน ชั้นไม่ชอบ"
เมนี่หันไปมองริชชี่ด้วยสายตาเจ็บปวด
"แล้วที่มันทำกับหนูล่ะ ที่มันทำกับป๊อปคอนล่ะคะ"
ริชชี่มองเมนี่นิ่ง
"สงบสติซะ เมนี่!"
ในขณะที่จีน่าลอยหน้าใส่
"ให้มันรู้ซะมั่ง! ว่าใครเป็นใคร"
เมนี่มองริชชี่กับจีน่าอย่างผิดหวัง ไม่คิดว่าริชชี่จะเข้าข้างจีน่า
อ่านต่อหน้า 3
นางโชว์ตอนที่ 8 (ต่อ)
ทองแท่งลงจากรถหน้าบ้านเช่า หอบของเยี่ยมมามากมาย เดินมายืนหน้าบ้านเช่าเมนี่ แต่ไม่กล้าเข้าไป เงอะๆ งะๆ ขณะนั้น ... ไม้เดินออกมาจัดรถเข็นส้มตำ ทองแท่งหลบ แอบดู ไม่กล้าเข้าไป
"แม่ค๊าบ จะเที่ยงแล้วนะฮะ"
ทองแท่งตัดสินใจเดินออกไปหา ไม้มองเห็นชะงัก ตีหน้ายักษ์ใส่
"มาทำไม!"
ทองแท่งยิ้มสู้
ไม้เปิดประตูพาทองแท่งเข้ามาอย่างเสียไม่ได้ ทองแท่งเดินตาม ไม้มองไม่ไว้ใจตลอดเวลา
"นั่นง่ะ แม่อยู่นั่น"
"อะไรกันไม้ ทำไมไปพูดกับคุณเค้าอย่างนั้น"
"สวัสดีครับน้ามาลัย พอดีผมเห็นอาหารน่ากินเลยนึกถึงน้ามาลัยน่ะครับ"
"แหมเกรงใจจังค่ะคุณ" มาลัยรับของ
"คุณป๊อปคอน" ทองแท่งมองไปที่ป๊อปคอนซึ่งหน้าบวมเขียว "ผมซื้อโจ๊กฝากคุณด้วยนะ นี่ดูสิ"
ป๊อปคอนรับของ
"ขอบคุณมากค่ะ ที่นึกถึงป๊อปคอน อูย" ป๊อปคอนจับแผล
"ยังเจ็บแผลอยู่หรอฮะ"
"นิดหน่อยเองค่ะ คนอย่างป๊อปคอนหนังเหนียว ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ"
"ไงก็พักผ่อนเยอะๆ นะฮะ" ทองแท่งมองไปรอบๆ "เอ๊ .. แล้วแบบนี้คุณป๊อปคอนจะไปทำงานไหวหรอฮะ"
ป๊อปคอนหัวเราะจนตัวเองเจ็บไปทั้งหน้า
"ป๊อปคอนคนนี้ไปไม่ไหว แต่คนที่คุณมองหา เค้าออกไปตั้งนานแล้วค่ะ"
มาลัยขำ
"นังมะลิมันออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะคุณ"
"ออกไปตั้งแต่เช้า"
ป๊อปคอนคิดๆ พูดกับมาลัย
"แต่ .. ป๊อปคอนว่า วันนี้นังมะลิมันท่าทางแปลกๆ นะน้า หนูเป็นห่วง หนูว่าหนูไปดูมันนิดนึงดีกว่า"
"เอิ่มเดี๋ยวฮะ .. นี่คุณเมนี่เป็นอะไรหรอฮะ"
ไม้กันท่าทองแท่งหวงพี่สาวทันที
"ไม่เป็นไรหรอกพี่ป๊อป เดี๋ยวไม้จะไปที่บาร์อยู่แล้ว ยังไงเดี๋ยวไม้ไปดูพี่มะลิเอง ... คนอื่นไม่ต้องมายุ่ง"
มาลัยตีไม้ แล้วดุ
"ดูพูดเข้า เรานี่น๊า จะพูดจะจาอะไร เกรงใจคนเค้าบ้าง ... คงไม่มีอะไรหรอกมั้งคะคุณ นังมะลิมันชอบตื่นเต้นตกใจอะไรเกินกว่าเหตุนะคะ"
มาลัยว่าอย่างนั้น ทั้งที่พูดไปก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
" เพี้ยง! อย่าให้มันก่อเรื่องอะไรเล้ย"
ทุกคนมองหน้ากันเป็นกังวล โดยเฉพาะมาลัย
ในห้องริชชี่ เมนี่และจีน่ายืนประจันหน้ากัน ต่างฝ่ายไม่ยอมกัน สู้ตา ไม่ลดราวาศอก
ริชชี่มองแล้วส่ายหน้าระอาใจ
"เฮ้อ .. พวกเธอนี่นะ อยู่ด้วยกัน ทำงานด้วยกัน กินข้าวหม้อเดียวกัน กัดกันยังกะหมา"
"เจ๊คะ เจ๊ก็เห็น จีน่าอยู่ของจีน่าดีๆ ในห้อง แต่นังนี่!"
ริชชี่กระแอมปราม
"พูดดีๆ จีน่า"
จีน่าชะงัก
"ก็...ยัยเมนี่น่ะเจ๊ มันกระแดะ..."
ริชชี่กระแอมอีก
"มันสอดรู้สอดเห็น เข้ามาในห้องจีน่า สงสัยมันจะเข้ามาขโมยของนะคะ เจ๊ต้องจัดการขั้นเด็ดขาดนะคะ ไม่งั้นมันจะเป็นเยี่ยงอย่างที่ไม่ดี"
"พอๆ เยอะไปจีน่า ชั้นมีสมอง ชั้นคิดเองได้"
ริชชี่ตวัดสายตาไปมองเมนี่ เขม็ง เมนี่ที่กำลังจ้องจีน่าอย่างโมโห ถึงกับชะงักเมื่อเห็นสายตาของริชชี่
"เธอ... เมนี่ เธอเข้าไปในห้องของจีน่าเค้าทำไม"
ฝ่ายไม้เข็นรถขายส้มตำมาตามทางใกล้ถึงฟรีดอมบาร์ มาลัยที่เดินตามมา ท่าทางไม่สบายใจ
"อ้าวแม่ เป็นอะไรไปล่ะ หรือว่าแม่ไม่สบาย เป็นไรรึเปล่าแม่ ปวดหัวเหรอฮะ"
"โฮ้ย ไม่ใช่ๆ"
"อ้าว แล้วทำไมทำหน้าหยั่งงั้นละฮะ"
"แม่เป็นห่วงมะลิมัน"
"คงไม่มีอะไรหรอกมั้งแม่ พี่ป๊อปคอนก็กังวลไปเอง"
"แล้วเอ็งไม่สงสัยเรอะ ว่าทำไมนังมะลิมันไม่ยอมรอพวกเรา ขนาดเท้าเจ็บมันยังมาทำงานก่อนเวลาตั้งนาน"
"คงมีนัดซ้อมมังฮะแม่"
"แต่แม่สังหรณ์ใจนะ"
"แม่ฟังพี่ป๊อปคอนมากไป จนเอามาคิดมาก ไม่มีอะไรหรอกแม่"
มาลัยตีไม้
"นี่แน่ะ ชั้นล่ะเกลียดนัก ไอ้คนที่ชอบพูดว่าชั้นคิดมากนี่ ... ไอ้พวกไม่รู้จักสนใจความรู้สึกคนรอบข้าง นี่แน่ะ" มาลัยไล่ตีไม้
"โอ๊ยๆๆแม่ อารมณ์ไม่ดีอย่ามาลงที่ผมดิฮะ"
มาลัยชะงักมองไปหน้าฟรีดอมบาร์ ไม้สงสัยมองตาม
ทองแท่งเดินไปเดินมาหน้าฟรีดอมบาร์ด้วยความกังวลแต่ไม่กล้าเข้าไป
ไม้เข้าไปสะกิดทองแท่ง ทองแท่งหันมายิ้มดีใจ
"คุณจะตามมาที่นี่ทำไมอีก
"ผมเป็นห่วงเมนี่"
"นั่นสิ เฮ้อ หวังว่าคงไม่มีอะไรรุนแรงนะคะ .. เจ๊ริชชี่ คุณกองทัพ คุณลีลาก็อยู่"
"ผมอยากเข้าไปดูข้างในแต่ก็ไม่กล้า"
ไม้หัวเราะเยาะ
"ไม่ใช่เรื่องของตัวก็อย่ายุ่ง"
มาลัยตีไม้
"อีกแล้วๆ ไอ้ที่สอนไปจำบ้างมั้ยหาเราน่ะ"
"โธ่แม่ คุณคนนี้เค้าเป็นเศรษฐี เค้าจะมาวุ่นวายกับพวกเราทำไมก็ไม่รู้ อีกอย่างพี่มะลิก็
เป็นกะเทย ใครจะมาจริงใจด้วย ไอ้พวกที่เข้ามาต้องมีเจตนาอื่นแอบแฝงแน่ๆ"
ทองแท่งเครียด โพล่งออกไป
"ผมจริงใจกับเมนี่ ผมเคยเจอเมนี่ตั้งแต่ยังไม่มาทำงานที่นี่ เด็กกตัญญูอย่างเมนี่ ที่ทนยอมทุกอย่างเพื่อแม่เพื่อน้องชาย ถือว่าหายากในสมัยนี้ ทำไมผมจะต้องรังเกียจคนดีๆ ด้วย"
ไม้มองหน้าทองแท่ง ไม่คิดว่าทองแท่งจะพูดขนาดนี้
ในขณะที่ทองแท่งเองก็ตกใจตัวเองเหมือนกัน
มาลัยรีบห้ามทัพ
"คุณทองแท่ง คุณกลับไปก่อนดีกว่า จะว่าไปเรื่องนี้ ก็เป็นเรื่องของคนในครอบครัว เราจัดการกันเองได้ นะคะ คุณกลับไปก่อนนะคะ"
"ผมเองก็อยู่ในเหตุการณ์เมื่อคืน ถ้าเมนี่หรือคุณป๊อปคอนจะต้องโดนดุ ผมควรจะเป็นพยานให้พวกเค้า"
ไม้กับมาลัย มองทองแท่งที่ขึงขัง เอาจริง
เมนี่สายตาเจ็บปวดมองไปที่ริชชี่
"ว่ายังไงเมนี่ เรื่องที่เธอหายไปกับป๊อปคอนทั้งคืน ทิ้งการแสดงไปเฉยๆ"
"หนูโดนคนแกล้ง มีคนเอาเศษแก้วใส่ไว้ในรองเท้าหนู ป๊อปคอนเลยพาหนูไปหาหมอ และป๊อปคอนก็โดนทำร้าย"
ริชชี่ปลายตามองจีน่า
"แล้วเธอรู้มั้ยว่าใครทำ"
"จะมีใครหล่ะ นอกจากจีน่า!"
"อะไรกัน มากล่าวหาลอยๆ แบบนี้ได้ไง ไหนหล่ะหลักฐาน"
"เอ่อ"
"เธอตอบไม่ได้ แสดงว่าไม่มีหลักฐาน"
"แต่เจ๊คะ มันจะเป็นใครไม่ได้ นอกจาก .."
"ชั้นอยากรู้นัก ว่าพวกเธอ 2 คน โกรธเกลียดกันมาแต่ชาติปางไหน ทำไมถึงหาเรื่องทะเลาะกันไม่เว้นแต่ละวัน เอาหล่ะนั้นก็เรื่องนึง แล้วเรื่องที่เธอบุกเข้าไปหาเรื่องจีน่าเค้าในห้องวันนี้ คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนใช่มั้ย"
"ใช่ค่ะ"
"เห็นมั้ยคะว่า มันเจตนาบุกรุกเข้ามาในห้องจีน่า"
"แล้วถ้าแกไม่ทำร้ายชั้นกับป๊อปคอน ชั้นจะไปบุกเข้าไปทำไม"
"ถึงยังไงแกก็ไม่มีสิทธิ์"
"เอาล่ะๆ หยุดทะเลาะกันก่อน" ริชชี่โบกมือให้หยุด หันไปพูดกับจีน่า "จีน่า เธอพูดก่อน."
จีน่ายิ้มเยาะเมนี่ คิดว่าเจ๊ริชชี่เข้าข้างตัวเอง
"แต่ที่ชั้นให้เธอพูดก่อน เพราะเธอเป็นรุ่นพี่ของเมนี่เค้า และเป็นคนก่อเรื่อง"
จีน่าชะงักหน้าเสีย "เจ๊!"
เมนี่ยิ้มเยาะ
"ใช่ค่ะเจ๊ มันนี่แหละค่ะ มันเป็นคนทำทั้งหมด"
"นังบ้า!! ไหนล่ะยะหลักฐาน ไหน ... เอามาสิ พูดลอยๆ แบบนี้นะ"
"ใครมันจะทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้ นอกจากแก"
ทั้งคู่เริ่มเถียงกัน ริชชี่ปวดหัว
หน้าห้องริชชี่ พวกกองทัพ ลีลา แก๊งแมวป่า และสาวๆ ในบาร์พากันมุงฟังกันใหญ่
เดือนเพ็ญอยู่หลังสุด
"นี่ๆ เขยิบหน่อยสิยะ"
"จะให้เหยิบไปไหนล่ะ แกก็เห็นว่าไม่มีที่แล้ว" รันรันว่า
"แค่พี่กองทัพคนเดียวก็เต็มแล้ว เห็นป่าว" ดอลลี่บอก
"หนอย นังพวกนี้ ได้ทีเอาใหญ่เลยนะยะ ที่มันมีแค่นี้จริงๆ อย่าดันมาสิ เฮ้ย..."
อัยโกะกระชากดอลลี่ออกมา
" เธอน่ะออกไป"
"อร๊ายย ได้ไง รันรันช่วยด้วย"
รันรันหันมา เอามือดันหน้าอัยโกะจนหงาย
"ไปไป๊"
มีการตบตีแย่งชิงจุดที่ดีที่สุดเล็กน้อย
ลีลาสะกิดกองทัพ
"แกพุ่งไปเลย"
กองทัพกับลีลาได้อยู่ติดประตูที่สุดและคอยฟัง
"อ๊า พี่กองทัพ กับพี่ลีลาแย่งที่ได้แล้วอ่ะ" ดอลลี่บอก
"บอกหนูมั่ง" รันรันว่า
อัยโกะถาม
"ข้างในว่าไง"
กองทัพเอาหูแนบประตูห้อง แล้วแอบมากระซิบบอกต่อกับพวกอยากรู้อยากเห็นคนอื่นๆ
"ท่าทางยัยเมนี่เสร็จแน่"
ลีลาถาม "อ้าว ทำไมอ่ะ"
"เสียงเจ๊ดุแว่วๆ"
"ดุว่า..." ดือนเพ็ญถาม
กองทัพหันมาบอก
" ไม่รู้ว่ะ ได้ยินไม่ชัด"
ทุกคนโวยวายกองทัพ ลีลาเห็นท่าทางไม่ดี มองไปรอบๆ แล้ว รีบปลีกตัวออกไป คนอื่นไม่ทันสังเกต
ลีลา ออกมาจากฟรีดอมบาร์ มองกวาดหาไม้ ยิ้มดีใจรีบเดินมาหา
"ไม้ อยู่นี่เอง สวัสดีค่ะน้ามาลัย ...เอ๊ะ คุณทองแท่ง!"
"เมนี่เป็นไงบ้างครับ"
ไม้แทรกตัวดันทองแท่งถอยไปข้างหลัง
"พี่ลีลาครับ พี่มะลิ เอ่อ พี่เมนี่น่ะครับ เค้าอยู่ข้างในใช่มั้ยฮะ"
"ใช่ๆ เพราะเรื่องนี้แหละ ชั้นถึงออกมาตามหาพวกเรา" ลีลาท่าทางร้อนรน
"เกิดเรื่องหรือคะคุณ"
"พี่เมนี่เป็นไงบ้างฮะ"
"ทำท่าจะร้องไห้
"ก็ยัยเมนี่น่ะสิ!! ท่าทางจะโกรธเรื่องเมื่อคืนมาก"
"มะลิมันไปก่อเรื่องอะไรคะคุณ"
"อาละวาดหนัก เลยค่ะคุณน้า ตอนนี้อยู่กับเจ๊ริชชี่ด้วย"
"โธ่นังมะลิเอ้ย ไม่น่าเลย"
"แม่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมไปดูพี่เค้าเอง แม่อยู่นี่ล่ะ"
"ผมไปด้วย!"
ทองแท่ง ไม้เดินตามไปกับลีลา มาลัยมองตามไปใจเต้น
ทองแท่ง และ ไม้รีบจ้ำเดินมากับลีลา
"ทางนี้ๆ โน้นๆ ห้องนั้นไงคะ"
"ทำไมไปอยู่ในนั้นล่ะครับ" ทองแท่งถาม
"เจ๊ริชชี่กำลังอบรมน่ะสิ"
ทองแท่งเดินไป
"ผมจะต้องไปอธิบาย"
ไม้ตามทองแท่งไป
"ขอทางหน่อยครับ"
รันรันสะบัดเสียงวีนมาก
"ใครมาเบียดชั้นเนี่ย"
พอหันกลับมาเจอไม้ กับทองแท่ง อ่อนระทวย
"อุ๊ย ว้าย ต๊าย"
เดือนเพ็ญและอัยโกะ หันมากรี๊ดด้วย
"อยากได้ลายเซ็นอ่ะ" อัยโกะหยิบปากกาออกมาให้ทองแท่ง แล้วถลกหน้าอก "เซ็นตรงนี้นะคะ"
รันรันเลื้อยรอบคอไม้
"สุดหล่อ"
เดือนเพ็ญจิกตาไปที่ทองแท่ง
"คนนี้หล่อกว่าย่ะ"
ดอลลี่แกะมือรันรันออกไป
"หล่อนอย่ายุ่ง นี่น้องชายของนังเมนี่มัน"
รันรันบอก
"ฮ้า ... เราไม่ควรยุ่งใช่มะ"
"ช่าย แกน่ะไม่ควร .. แต่ว่า ชั้นต่างหาก คือ คนที่คู่ควร " ดอลลี่ดึงไม้มาใกล้ๆ สบตาหวาน
ไม้อึกอัก
"เอ่อ คือผมมาหาพี่มะลินะครับ"
เดือนเพ็ญชะโงกหน้ามาถาม
"มะลิไหนคะพ่อเทพบุตร"
ไม้ตกใจ
"เอ่อ ผม หายถึงพี่เมนี่"
"ขอทางพวกเราเถอะครับ" ทองแท่งบอก
"พวกหล่อนน่ะถอยไป อย่ามายุ่ง" ลีลาว่า
"ใช่ ถ้าไม่ถอย ชั้นจะตบเรียงตัว" กองทัพบอก
ทุกคนที่กำลังเอามือกอดรัดเลื้อยไม้อยู่ ถึงกับชะงัก พร้อมใจกันหดมือ
"คุณทองแท่ง กับไม้ มานี่ค่ะ!"
ภายในห้อง ริชชี่คิ้วขมวด หน้าดุ
"พอแล้ว!! ในเมื่อไม่มีหลักฐานอะไร ชั้นไม่อยากได้ยินคำอธิบายอะไรอีก"
จีน่าลอยหน้าใส่เมนี่ "สม!!"
ไจีน่า!! .. ชั้นหมายถึง ทั้งสองคนนะ"
เมนี่ลอยหน้าใส่จีน่าบ้าง
"หน้าแตก"
ริชชี่ส่ายหน้าระอาใจ
"พอกัน ขิงก็รา ข่าก็แรง ฟังนะ ฟัง ... เธอ 2 คน ทำงานด้วยกัน อาชีพเดียวกัน น่าจะเป็นเพื่อนกัน ทำไมต้องมาทะเลาะกันด้วย ต่อไปนี้...ถ้าชั้นรู้ว่าพวกเธอมีเรื่องกันอีกนะ!! ชั้นจะตัดใจไล่ออกทั้งคู่!"
จีน่าตาเหลือก เช่นเดียวกับ เมนี่ ทั้งสองมีความต้องการเงินและไม่อยากตกงาน
"แต่ว่า... มันมาหาเรื่องจีน่าก่อนนะคะ"
"ที่ป๊อปคอนโดนซ้อมปางตายหล่ะคะเจ๊ แล้วยังเท้าของหนูอีก"
ริชชี่หันไปมองจีน่า
"แต่มันไม่มีหลักฐาน ชั้นไม่สามารถเอาผิดได้"
"แต่เจ๊คะ"
"ถ้าแกมีหลักฐานก็เอาออกมาสิ ถ้าไม่มีก็เท่ากับใส่ร้ายชั้น" จีน่าบอก
"ถ้าไม่ใช่แก แล้วจะเป็นใคร"
"พอ! เมนี่"
จีน่าหัวเราะ
"แหม สะใจ"
"คราวนี้ไม่มีหลักฐานถือว่าคนทำโชคดีไป แต่คราวหน้าเกิดเรื่องแบบนี้อีก ชั้นขอรับรองว่า ชั้นจะลงมือหาหลักฐานด้วยตัวเอง"
จีน่าคอหด
"ค่ะเจ๊"
"เมนี่ เรื่องค่ารักษาพยาบาลป๊อปคอนมาเบิกที่ชั้น แล้วบอกเค้าด้วยว่าชั้นยังจ่ายค่าทำงานเหมือนเดิม ไม่มีการหักเพราะมันเป็นเหตุสุดวิสัย"
"ค่ะเจ๊"
"เอาล่ะ สงบศึกกันได้แล้วนะ ตอนนี้ทั้งคู่จับมือกันได้"
เมนี่ / จีน่าโพล่ง "เจ๊!"
" ทำ!"
จีน่าและเมนี่ ภายนอกยิ้มแย้มแต่ทั้งสองคนแกล้งบีบมืออีกฝ่ายให้แรงๆ จนอีกคนเจ็บ แล้วก็ไม่มีใครยอมใคร ต่างบีบมือกันอย่างแรง
ริชชี่รู้ทัน ส่ายหน้า เบื่อ...แต่ไม่อยากสนใจ
"เอาล่ะ ...... ไปเตรียมตัวขึ้นแสดงได้"
ทั้งคู่บีบมือสั่งลากัน แล้วต่างสะบัดออกจากกันเพราะต่างคนต่างเจ็บ
"อย่าให้มีเรื่องกันอีกนะ เข้าใจมั้ยยะ"
จีน่าสะบัดหน้าใส่ เมนี่มองตาโกรธแค้น ริชชี่เดินไปที่ประตู หันมอง 2 สาวแล้วถอนหายใจ
ริชชี่เปิดประตูเจอ ทองแท่ง ไม้ กองทัพ ลีลา และสาวๆ นางโชว์อออยู่หน้าประตู ริชชี่มองอย่างรู้ทัน
"อยู่กันครบเลยนะ"
"เจ๊ริชชี่ครับ ผมอธิบายได้นะฮะ เรื่องเมื่อคืน"
"อ้าว คุณทองแท่ง มาด้วยเหรอคะนี่"
"พี่มะลิ เอ้ยพี่เมนี่ กับพี่ป๊อปคอนเค้า .. เอ่อ"
"เอาล่ะๆ ตอนนี้ชั้นรู้เรื่องหมดแล้ว มันไม่มีอะไรแล้วล่ะค่ะ สบายใจได้"
กองทัพถามฃ
"แล้วเรื่องที่เมนี่โดนเศษแก้วหล่ะค่ะเจ๊"
"ดีละที่เธอถาม ชั้นขอประกาศไว้ตรงนี้เลยนะ อย่าให้มีปัญหาลักษณะนี้เกิดขึ้นในบาร์ของเราอีก ชั้นไม่เลี้ยงไว้แน่"
"แล้วครั้งนี้หล่ะคะเจ๊"
"เราขาดหลักฐาน เราไม่สามารถเอาผิดคนร้ายได้" ริชชี่ปลายตามองจีน่า "เอาหล่ะ แยกย้ายกันไปทำงาน เจ๊ขอตัวก่อนนะคะคุณทองแท่ง ปวดหัวเหลือเกิน"
ริชชี่สบตาจีน่า จีน่าหลบตา ริชชี่เดินไป
"เจ๊รอด้วย เดี๋ยวกองทัพหาพาราให้กินนะคะ"
"เอาซักกำมือนึงเลยนะแก เผื่อชั้นด้วยคน" ลีลาบอก
กองทัพ ลีลาเดินตามไป
ทองแท่งถลาไปหาเมนี่
"คุณเป็นมั่ง"
"เป็นไงบ้างพี่เมนี่ เจ๊เค้าว่าไงบ้าง"
"หมั่นไส้"
จีน่าโพล่งสะบัดหน้าเดินจากไป
"อ้าวไปโน้นแล้ว รอด้วยค่ะพี่จีน่า" รันรันว่า
"แหมไม่อยากไปเลยอ่ะ"
รันรันลากแขน
"มานี่เลยมาช่วยรองรับอารมณ์พี่จีน่าเลย"
รันรัน ดอลลี่ ตามจีน่าไป เดือนเพ็ญ อัยโกะ ไม่อยากไปแต่ต้องเดินไปด้วย เมนี่เห็นเลยเดินไปด้วย
ทองแท่งจะเดินตามเมนี่
"นี่คุณ ๆ รอผมด้วย"
"นั่นพี่สาวผม อย่ามายุ่ง"
"หา อะไรนะ"
ไม้ตกใจที่ตัวเองหลุด
"ก็พี่ผมเป็นกะเทย มันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิง อย่ามายุ่ง" ไม้ผลักอกทองแท่ง แล้ววิ่งตามเมนี่ไป
ไม้วิ่งตามเมนี่ไป ทองแท่งมองตาม
ไม้วิ่งทันเมนี่
"พี่เป็นไงบ้าง"
ทองแท่งวิ่งตามมาทัน ไม้เห็นเลยเอาตัวกัน
"อย่ายุ่งกับพี่ของผม"
ทองแท่งไม่สน
"ผมเป็นห่วงคุณนะ"
เมนี่ชะงักมองทองแท่ง ซาบซึ้ง แล้วตัดใจ ทำเสียงแข็ง
"ไม่มีอะไรที่ต้องห่วง กลับไปเถอะ"
ทองแท่งเสียใจ ไม้หัวเราะเยาะ
"พี่ผมเค้าไล่แล้ว เชิญ"
"ไม้เองก็ควรออกไปได้แล้ว บอกแม่ว่า ไม่ต้องเป็นห่วง พี่อยู่ได้"
ไม้หงุดหงิด แต่จำใจเดินออกไปเพราะห่วงแม่เหมือนกัน
ทองแท่งไม่ยอมไป มองเมนี่
"ผมไปหาคุณที่บ้านมา"
เมนี่มองทองแท่งลำบากใจ
"คุณต้องการอะไรจากชั้นกันแน่"
"ผมเป็นห่วงคุณ"
" คุณจะมาห่วงกะเทยแบบชั้นทำไม พวกเราน่ะมีความอดทนมากกว่าคุณคิดเยอะนะ"
ทองแท่งชะงัก ทำหน้าปวดร้าว
"ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นห่วงคุณ"
เมนี่ใจอ่อน หลบตา
"ขอบคุณมากนะคะ แต่คุณกลับไปเถอะ ชั้นต้องเตรียมตัวขึ้นแสดง"
ทองแท่งมองหน้าเมนี่เป็นห่วง
"เท้าคุณหล่ะ หายเจ็บรึยัง"
เมนี่เห็นทองแท่งยังลีลาเลยตัดใจพูด
"กะเทยอย่างพวกเรา ทนทายาดอยู่แล้ว อึดจะตาย แผลแค่นี้เล็กน้อย"
"จะทำอะไรก็คิดถึงคนที่เค้าเป็นห่วงคุณ คนที่เค้าแคร์ และรักคุณด้วย"
เมนี่ตะลึงมองทองแท่ง
"เอ่อ ผมหมายถึง แม่มาลัย แล้วก็ไม้ คุณป๊อปคอนอีก"
เมนี่ทำหน้าผิดหวัง ทองแท่งเดินไปแล้วหันมามองเมนี่ ยิ้มให้ เมนี่ยิ้มตอบนิดๆ ทองแท่งเดินจากไปแล้ว เมนี่เปลี่ยนสีหน้ายิ้มร้าย
"แต่สำหรับแก จีน่า เรื่องอขงเรายังไม่จบ!"
จีน่าเข้าห้องแต่งตัวมา แล้วรู้สึกไม่ค่อยดี เพราะรู้ว่าตัวเองมีประจำเดือน ท่าทางกังวล จีน่า รีบเดินไปที่กระเป๋าของตัวเองเพื่อหยิบโอบี
พวกแมวป่า เปิดประตู ถลาตามเข้ามา จีน่าผงะตกใจ รีบซ่อนของไว้ด้านหลัง
"เข้ามาทำไมยะ!"
ดอลลี่ตกใจ
"แหม พี่จีน่า แค่นี้ต้องดุด้วย"
"นั่นสิ พวกเราเป็นห่วงพี่จีน่านะคะ" รันรันว่า
จีน่าควบคุมอารมณ์
"อ้อ ชั้นไม่ได้เป็นอะไรแล้ว"
"เจ๊ว่าไงมั่งอ่ะคะ"
"ไม่ได้ว่า..."
"อ๊าย เห็นเข้าไปตั้งน๊าน นาน ไม่พูดอะไรเลยเหรอคะ"
"เหอะน่ะ" จีน่ารำคาญ แล้วก็กลัวประจำเดือนเปื้อนด้วย "ออกไปได้แล้ว"
จีน่าแสดงอาการปวดท้อง
"พี่จีน่าเป็นอะไรไปคะ"
"ชั้นปวดท้อง"
จีน่าเดินไปห้องน้ำ รันรันดอลลี่ สงสัย
"สงสัยพี่จีน่าท้องเสียแน่ๆ" รันรันบอก
"คงกินส้มตำน้ามาลัยมาแหงๆ"
"แต่ก็ให้อภัยนะ เพราะลูกชายน้ามาลัยน่ากินเหลือเกิน"
"ไม่ได้นะ!"
"โอ้ยตกใจหมด ทำไมหล่ะ"
"จะไปเป็นลูกสะใภ้น้ามาลัยก็ต้องเป็นญาตินังเมนี่น่ะสิ"
"จริงด้วย อร้ายรักแท้มันต้องมีอุปสรรคแบบนี้แหละ"
"ชั้นไปหล่ะ"
"ไปไหนอ่ะ"
"ไปประจบพี่ของสามีในอนาคต!"
แมวป่าวิ่งออกจากห้องผ่านไป เมนี่แอบยืนอยู่อีกมุม มองเห็นแก๊งแมวป่าวิ่งออกไป
เมนี่ยืนคอยอยู่ คิดหนักว่าเอาไงต่อ ซักพัก เห็นจีน่าลุกรี้ลุกรนออกมาจากห้องน้ำ เดินผ่านห้องแต่งตัวไป
เมนี่มองตามจีน่าแล้วยิ้ม
เมนี่แอบเข้ามาห้องจีน่าอีก เพราะต้องการหาหลักฐานบางอย่าง
"คราวนี้ไม่พลาดแน่"
เมนี่หันไปมองประตูห้องจีน่า เปิดแล้วเดินเข้าไป
เมนี่แอบเข้าไปในห้องแต่งตัว มองไปรอบๆ ห้อง เห็นกระเป๋าของจีน่า บนโต๊ะแต่งตัว อ้าเปิดอยู่
เมนี่ยิ้มพอใจ แล้วไปรื้อกระเป๋าของจีน่า
ในที่สุดเมนี่ก็ค้นพบคำตอบสำคัญ ตาของเมนี่เป็นประกายวาวสมใจ!
"ในที่สุด!!! แกก็ไม่รอด"
ด้านนอก ไม้ยืนช่วยแม่อยู่ ทองแท่งเดินใจลอยออกมา ไม้เห็นโมโห จะเข้าไปหา แต่มีมือๆ หนึ่ง ดึงแขนไว้
ไม้ หันไปมองเจอแสงดาว ยืนหน้าดุมองอยู่
ไม้ยิ้มดีใจ
"คุณดาว"
"ทำไมวันนี้ไม่ไปเรียน"
ไม้นึกได้ หันไปมองทองแท่งไม่เจอทองแท่งแล้ว
"หาใคร"
"เปล่า"
"ถ้าหาพี่ทองแท่ง ปล่อยเค้ากลับบ้านไปเถอะ"
ไม้อายที่แสงดาวรู้ทัน
"เอ่อ"
"ไม้ยังไม่ตอบเราเลยนะ"
"เรื่องไร"
"ทำไมไม่ไปเรียน"
"ก็เรื่องเมื่อคืนไง"
อ่านต่อหน้า 4
นางโชว์ ตอนที่ 8 (ต่อ)
ที่มุมหนึ่งที่ทั้ง 2 คน นั่งคุยกัน ไกลออกไปแม่มาลัยมองไม้ ส่ายหน้า
"แย่เนอะ หาหลักฐานไม่เจอ แบบนี้คนร้ายก็ลอยนวล"
"แต่เจ๊ริชชี่ก็คาดโทษไว้แล้ว คงช่วยได้"
แสงดาวพยักหน้า
"พี่ทองแท่งคงเป็นห่วงพี่เมนี่มาก เห็นออกมาตั้งแต่เช้า"
"ยุ่งไม่เข้าเรื่อง"
"พี่ทองแท่งเค้าชอบพี่เมนี่นะ เค้าไม่รู้ว่าพี่เมนี่น่ะเป็นผู้หญิง เค้าเครียดมาก ไม้ลองคิดดูถ้า ไม้ไปชอบคนๆ นึงที่เป็นกะเทย ไม้จะรู้สึกไง"
ไม้ก้มหน้าคิด
"แต่เค้า 2 คนไม่คู่ควรกัน"
"เรื่องของชะตาฟ้าลิชิตนะ ไม้อย่าเอาตัวเองเข้าไปตัดสินคนอื่นสิ"
"ไม่มีทางหรอก เค้า 2 คนต่างกันเกินไป"
แสงดาวโมโหไม้ ลุกขึ้นยืน แล้วโยนชีทซีร้อกให้โครม
"ดื้อที่สุด เห็นแก่ตัวและขี้ขลาดที่สุด ดาวจะไม่ยุ่งกับไม้อีกแล้ว ตามใจเหอะ"
ไม้ตกใจ ลุกขึ้น
"ดาว"
แต่แสงดาวเดินไปไม่สนใจไม้ ไม้มองชีทในมือ แสงดาวโมโหเพราะที่แสงดาวพูดหมายถึงคู่ตัวเองด้วย
"ไอ้ไม้ ไอ่โง่เอ๊ย"
จีน่าเดินเข้าห้องแต่งตัวมาต้องตกใจเมื่อเห็นเมนี่นั่งลอยหน้าอยู่ที่เก้าอี้
"แกเข้ามาทำไม นี่ยังไม่เข็ดอีกรึไง รึต้องให้ชั้นฟ้องเจ๊ริชชี่อีก"
"กล้าหรอ"
"ทำไมชั้นต้องไม่กล้าด้วย"
"เพราะถ้าเจ๊เข้ามา เจ๊ก็รู้ความลับน่ะสิ"
"แกหมายความว่าไง"
"ความลับของแกไงหล่ะ"
จีน่าเหงื่อแตก
"ความลับอะไร"
"ชั้นสงสัยมาตั้งนานแล้ว แต่ชั้นพยายามห่หลักฐาน แกเป็นคนชอบหาหลักฐานไม่ใช่หรอ วันนี้ชั้นหาเจอแล้ว"
"พูดบ้าอะไรของแก"
"ความลับที่แกพยายามปกปิดคนในนี้ไงหล่ะ"
จีน่าทำใจดีสู้
"อย่ามาพูดพล่อยๆ คนที่มีความลับ น่าจะเป็นแกมากกว่า ไม่ใช่ชั้น เหอะ .. เป็นหญิงไม่รู้จักอยู่ส่วนหญิงกล้าก้าวเข้ามาในดงกะเทย"
เมนี่เชิดหน้า
"ชั้นมีความจำเป็นต้องดูแลแม่และน้องชาย และคิดว่าแกก็คงไม่ต่างกัน"
เมนี่โยนผ้าอนามัยโอบีของบนโต๊ะ จีน่าตกใจมากเมื่อเมนี่รู้ความลับของเธอ
"ชั้นมีข้อเสนอ"
"ข้อเสนออะไร"
"เรา 2 คนต่างคนต่างอยู่ เพราะทั้งชั้นและแก มีความต้องการใช้เงินเหมือนกัน และขอเตือน อย่ามาเล่นสกปรกแบบที่ทำให้ชั้นต้องเจ็บตัว หรือทำร้ายป๊อปคอนอีก และถ้าไม่ฟังกันดีๆ ก็เตรียมตัวตกงานกันทั้งคู่ได้เลย จำไว้!! ว่าคนอย่างชั้น ไม่มีทางยอมตกงานคนเดียวแน่ๆ"
จีน่าคิดหนัก แต่รับปาก "ได้"
"แน่นะ"
เมนี่เดินผ่านไป จีน่ารีบเก็บผ้าอนามัย หน้าเครียด
ทองแท่งเดินเข้าไปในบ้าน ทองหยิบ ทองหยอดเดินมาทักทายกวนๆ
"เดี๋ยวนี้พี่ตี๋ใหญ่กลับบ้านผิดเวลาอยู่เรื่อยเลยนะ" ทองหยิบว่า
"อ้าว แล้วกลับบ้านผิดเวลา มันแปลกตรงไหนอ่ะ"
"นังน้องโง่ คนที่กลับผิดเวลา ก็แสดงว่ามีธุระน่ะสิ"
ทองแท่งพยักหน้าเนือยๆ
"รู้ว่าพี่มีธุระก็ดีแล้ว ไม่ต้องมาถามนะ ว่าธุระอะไร"
ทองแท่งเดินขึ้นชั้น 2 ไป
ทองหยิบโวยวาย
"ได้ไงพี่ตี๋ใหญ่ ยังพูดกันไม่รู้เรื่องเลย"
ทองหยอดสะกิด
"แล้วมันแปลกตรงไหน ถ้าพี่ตี๋ใหญ่จะมีธุระ ตกลงพี่ฉลาดหรือพี่โง่กันแน่เนี่ย"
พูดจบทองหยอดก็เดินหนีไป
ทองหยิบโมโห
"นังน้องโง่ แกน่ะไม่รู้อะไร ไอ้ธุระที่ชั้นถามน่ะ แกไม่สงสัยเรอะ ว่ามันคืออะไร คอยดูนะ ชั้นต้องสืบให้รู้ให้ได้!"
ดึกต่อเนื่องมา บาร์เลิกแล้ว เมนี่เดิน บ๊าย ายลาเพื่อนๆ
เมนี่เดินจากมา มีรถคันนึงแล่นตาม
เมนี่เดินอยู่ รถมาจอดเทียบ เมนี่ตกใจ ทองแท่งลงจากรถ
"ขายังเจ็บอยู่ไม่ใช่หรอ ขึ้นรถ ผมจะไปส่ง"
เมนี่มองขาตัวเองแล้วถอนหายใจ พูดไม่ออก
ต่อมา เมนี่เปิดประตูเข้ามายังบ้านเช่า
"กลับมาแล้วหรอพี่ ไม้ว่ากำลังจะไปรับ" แล้วไม้ก็ชะงักเมื่อเห็นทองแท่ง
เมนี่สบตาทองแท่ง ไม้โมโห
"บอกกี่ทีแล้ว ว่าอย่ามายุ่ง " ไม้ยังพูดไม่จบ
"ไม้!! .. รับของจากพี่มะลิสิ พี่เค้ามาเหนื่อยๆ" มาลัยบอก
ไม้รับกระเป๋าจากเมนี่หัวเสีย
มาลัยเชื้อเชิญ
"เข้ามานั่งก่อนสิคุณ"
"ครับน้ามาลัย"
"นี่ไปเจอกันที่ไหนหล่ะคะ"
"พอดีเจอกันระหว่างทางนะครับ"
"มาดักรอน่ะซิ" ไม้บอก
มาลัยกระแอมปราม "ไม้!"
"ป๊อปคอน"
ป๊อปคอนเดินมา เมนี่รีบเข้าไปหา
"เป็นไงบ้างแก ดีขึ้นมั้ย แล้วนี่กินยาบ้างรึเปล่า"
"ก็โอเคนะ นอนทั้งวันเลย ดีที่คุณทองแท่งซื้อโจ๊กมาให้กิน เลยพอกลืนๆ ได้บ้าง"
เมนี่สบตาทองแท่ง
"คุณอีกแล้ว"
"ก็ใช่น่ะสิ ชอบจุ้นจ้าน ไม่เข้าเรื่อง"
"ไม้! พรุ่งนี้ไปเรียนรึเปล่า" มาลัยถาม
"เรียนครับแม่"
"งั้นไปนอน ดึกแล้ว คุยกันไปก่อนนะคะ ป๊อปคอน น้าฝากด้วยนะ"
ไม้จำยอมเดินตามมาลัยไปนอน
ตืนเดียวกัน จีน่ากลับบ้านด้วยความหงุดหงิด เจอสันต์ที่นั่งกินเหล้าอารมณ์ดีอยู่ในห้อง
"เอ๊า ดูทำหน้าเข้า อารมณ์ไม่ดีหรอ ใครทำอะไรน้องจีน่าสุดสวยของพี่จ๊ะ"
"มีปัญหาที่ทำงานนิดหน่อยน่ะ"
"เรื่องอะไร"
"อีนังแชมป์ลิปซิ้งคนใหม่น่ะสิ มันดังเกินหน้าจีน่า ทิปจากแขกมันก็ได้มากกว่าจีน่าอีก"
สันต์หัวเราะ
"เรื่องเล็กน้อยนา"
"เล็กที่ไหนเล่า แบบนี้เราก็ได้เงินน้อยลงน่ะสิ"
สันต์ยังอารมณ์ดีอยู่
"ก็สั่งสอนมันไปซี้ ไม่เห็นจะยาก"
"ก็ทำแล้ว แต่ดวงมันแข็ง ที่สำคัญมันรู้ความลับของจีน่า เรื่องที่จีน่าเป็นผู้หญิงด้วย"
สันต์เริ่มตกใจ
"แล้วแกไปทำอีท่าไหน ให้มันจับได้เล่า"
"จีน่าก็ว่าระวังตัวแล้ว ปิดมาได้เป็นปีๆ พอนังนี่มา ทำเสียเรื่องหมด"
"เฮ้ยอย่างนี้ก็เอาไว้ไม่ได้""
จีน่ามองสันต์ตกใจนิดๆ เพราะลึกๆ ตัวเองไม่ใช่คนโหดร้าย
"หมะ หมายความว่าไง"
"สงสัยต้องลงมือเองซะแล้ว"
"เอ่อ พี่สันต์ จีน่าก็บ่นๆ ไปอย่างนั้นเอง ปล่อยๆ มันไปเถอะนะ อย่าไปยุ่งกับมันเลย เห็นใจหัวอกลูกผู้หญิงเหมือนกัน"
"ยังไงวะ ก็ฟรีดอมบาร์ของแกมันมีแต่กะเทยนี่"
"นังนั่นน่ะ มันเป็นผู้หญิงเหมือนจีน่านี่ล่ะ มันปลอมตัวเข้ามา เพราะตกงาน อยากหางานทำเหมือนจีน่านี่แหละ"
สันต์ตาวาว คิดวาดแผนการร้ายๆ ในใจ
"ผู้หญิงเหรอวะ!"
เช้าวันใหม่ เฮียอาดนั่งในห้องทำงาน เสียงเคาะประตู
"เข้ามา"
สันต์กับไอ้ดำเดินเข้า
"เฮียเรียกผม มีเรื่องะไรครับ" สันต์ถาม
เฮียอาดหัวเราะกร่างๆ
"ทำงานที่นี่ชอบมั้ย"
"โอเคเลย ได้กินเหล้าฟรี ได้เล่นไพ่ ได้สีหญิง"
"แสดงว่าทำงานกับอั๊ว มีความสุขดี"
"ครับเฮีย"
"แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าถ้าคิดทรยศ อั๊วไม่เอาไว้แน่"
สันต์หัวเราะ
"ไม่เคยคิดเลยแม้ซักครั้ง"
"ดี" เฮียอาดพยักหน้าให้ไอ้ดำ
ไอ้ดำโยนสมุดจดบัญชีเล่มหนึ่งให้
"นั้นเป็นรายชื่อลูกหนี้ของอั๊ว เอ็งไปเก็บเงินให้ได้ตามยอด แล้วเดี๋ยวอั๊วมีรางวัลให้"
สันต์หยิบสมุดมาถือไว้ ยิ้มอวดดี
เที่ยงต่อเนื่องมา เมนี่เดินคุยมากับป๊อปคอนมนบ้านเช่า มาลัย ไม้ เด็ดผัก ปอกมะละกออยู่
"อ้าวมะลิ วันนี้ไปเร็วอีกแล้วหรอลูก"
เมนี่รีบเข้ามาประจบ
"จ๊ะแม่ จะรีบไปซ้อมเพลงจ๊ะ"
"โหยได้ที ทำคะแนนใหญ่เลยนะพี่มะลิ" ไม้เข้ามากอดแม่ "วันนี้ไม้ก็มีเรียนเหมือนกันครับ"
"ไอ้ลูก 2 คนนี่ แย่งกอดแม่ตั้งแต่เด็กยันโตนะ"
"โถ่ก็น้ามาลัยน่าแย่งนี่คะ นี่ถ้าป๊อปคอนมีแรงต่อสู้เหมือนเดิม ป๊อปคอนก็จะเข้าไปแย่งน้ามาลัยเหมือนกัน"
"หุบปากไปเลยแก ยังเจ็บปากอยู่ไม่ใช่หรอ"
"มะลิ ไปซ้อมเพลงอย่างเดียวนะ อย่าคิดไปมีเรื่องกับใครเค้าอีกหล่ะ"
"จริงด้วย ตอนนี้ชั้นไม่ได้อยู่ช่วยแกด้วย ห้ามไปมีเรื่องกับพวกโน้น เข้าใจมั้ย"
" ตอนนี้มะลิกับจีน่าทำสนธิสัญญาหย่าศึกกันแล้วหล่ะจ๊ะ"
"จริงหรอพี่ แล้วพี่จีน่าเค้ายอมหรอ"
"ไม่ยอมก็ต้องต้องยอมหล่ะ"
มาลัยหัวเราะ
" ไม่ทะเลาะกันอีกก็ดีแล้ว ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างทำมาหากิน มีเรื่องกันไป ก็ไม่ดีทั้ง 2 ฝ่ายนะลูก"
เมนี่หน้างอ
"หนูไม่ใช่คนขี้หาเรื่องซะหน่อย อีนังจีน่ามัน..."
มาลัยดุ
"มะลิ!! พูดไม่เพราะใหญ่แล้วนะลูก"
เมนี่หน้าจ๋อย
"ไปทำงานกับพวกสาวประเภทสอง เฮ้อ นิสัยพวกเค้าก็ดีอยู่หรอก เสียตรงที่คำพูดนี่ล่ะ เฮ้อ..."
ป๊อปคอนหัวเราะ
"น้ามาลัยต้องทำใจนะจ๊ะ"
"แต่ผมว่าขำดีออก ฮาดี"
"อ่ะๆ อย่าบอกนะว่า"
"อะไรของพี่ป๊อป หูยย ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดหรอก"
"ลูกชายแม่ไม่ชอบกะเทยหรอก เค้าน่ะชอบผู้หญิง" มาลัยป้องปาก
"อะไรนะ นี่ไม้ มากรุงเทพไม่กี่วัน ริจีบสาวหรอ หา"
"ไม่มีซะหน่อย แม่ก็พูดไปเรื่อย"
"อย่าให้รู้นะเรา มีหน้าที่เรียน เรียนไป อย่าริมีแฟนนะเรา"
มาลัยและป๊อปคอนหัวเราะพี่สาวหวงน้องชาย
เมนี่เดินออกมาจากบ้าน ทองแท่งโผล่มาดักหน้า ทองแท่งยิ้มอาย ชูถุงกับข้าว
"ซื้อมาฝาก"
เมนี่แกล้งถาม
"ฝากใคร"
ทองแท่งอาย
"เอ่อ ฝากคุณป๊อปคอน"
เมนี่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"ให้เอาไปให้ป๊อปคอนเองสิ ชั้นจะรีบไปทำงาน"
ทองแท่งเข้ามาคว้ามือ
"อย่าเพิ่งไป รอก่อนนะ เดี๋ยวไปส่ง"
เมนี่สะบัดมือ อาย
"เร็วๆ แล้วกัน ชั้นรีบ"
ทองแท่งเงอะงะ รีบเดินเข้าไปในบ้าน
เมนี่มองตามสายตาอ่อนโยนลง
"คุณมาดีกับชั้นทำไม เรามันคนละชนชั้นกัน"
เที่ยงต่อมา เฮียฮง เจ้าของร้านรถเข็นขายข้าวหมูแดงโดนสันต์ถีบออกจากร้าน สันต์เดินอาดๆ มาชี้หน้า
"มึงอย่ามาทำปากดี ไอ้แป๊ะ"
"อั๊วขอละอาสันต์ ขอผลัดไปอีกวันสองวันนะ"
สันต์ดึงคอเสื้อ
"มึงจะขออะไรกันบ่อยๆ วะ วันสองวันก็ไม่ได้ อย่าทำให้อั๊วเหนื่อย เร็วๆ"
สันต์จะชก พอดีมีมืออีกมือมาจับไว้ สันต์มองหน้าเป็นทองแท่ง
"ใครวะ อย่าเสือก"
"ทำไมต้องทำคนแก่แบบนี้ด้วย"
"เฮ้ยแล้วมึงเกี่ยวไรด้วยวะ"
"มีอะไรทำไมไม่พูดกันดีๆ"
ทองแท่งกับเมนี่พยุงเฮียฮงขึ้นมา สันต์มองเมนี่ตาวาว
"อ๋อ คิดจะทำพระเอกโชว์หญิงหรอ"
"คุณยังไม่ได้ตอบผมเลย ทำไมต้องทำเฮียฮงด้วย"
"เหอะ อยากโชว์พาวดิมึงอ่ะ ได้ .. ไอ้แป๊ะติดเงินกูอยู่ 6,000 ไงล่ะ มึงมีจ่ายให้ป่าวละ"
ทองแท่งหยิบเงินส่งให้สันต์
"6,000 ไม่ขาดไม่เกิน พอใจยัง"
สันต์รับเงินมางงๆ
"เออครบ" สันต์ชี้หน้าเฮียฮง "มึงรอดไปไอ้แป๊ะ"
สันต์เดินผ่านหน้า สันต์ยักคิ้วให้ เมนี่หลบตา กลัว
"ระวังเมนี่ คุณ" ทองแท่งเอาตัวบังเมนี่ไว้
"เมนี่หรอ อ๋อ คนนี้เอง เมนี่คนดัง"
"ได้เงินแล้วก็ไปสิ"
สันต์เดินไป แต่ไม่วายหันกลับมามองเมนี่
จีน่าเดินออกมาจากห้องน้ำ กำลังเช็ดผม
"เฮ้อ นี่ชั้นต้องไปทำงานเจออีนังเมนี่เหรอเนี่ย แค่เห็นหน้าก็อารมณ์เสียแล้ว"
เมนี่มาทำงาน พวกรันรัน ดอลลี่เห็นแอบซุบซิบกัน
"มันมาแล้ว หน้าด้าน" รันรันบอก
"ไม่มีสะดุ้งสะเทือน ขนาดโดนเจ๊ด่าไปเนอะ" ดอลลี่ว่า
เมนี่มองเห็นรันรัน ดอลลี่ ตั้งใจแกล้งเดินเฉียดไปหา แล้วทำหน้าดุ
"มีปัญหาไรมะ"
ดอลลี่สะดุ้งติดอ่าง
"มะ มะ ม่าย มี"
รันรันลอยหน้าใส่
"นี่เธอ ขอร้องว่า...อย่ามาทำกร่างแถวนี้"
เมนี่ เดินไปจ้องหน้ารันรัน
เมนี่แกล้งขู่
"แหม วันนี้อยากมีเรื่อง"
รันรันตกใจจริง ลากดอลลี่ถอยหลัง
"ไปเหอะแก นังนี่มันหมาบ้า สงสัยไปโดนหมาที่ไหนกัดมา ถึงได้ติดเชื้อ"
เมนี่เดินตามไปจ้องหน้าอีก
"หมา!! แถวนี้ล่ะ"
รันรัน ตาเหลือก กระชากดอลลี่วิ่งหนีไป
กองทัพ กับลีลาหัวเราะเดินเข้ามาหาเมนี่
"ร้ายนักนะ" ลีลาว่า
เมนี่หันไปมองหน้าแหย
"หนูแค่ขู่"
"ความจริงอีพวกนี้ไม่ได้ร้ายกาจอะไรหรอก มันแค่ชอบหาเรื่องคนไปวันๆ อย่าไปถือสามันเลยนะเมนี่"
กองทัพส่ายหน้า
"เธอนี่มันพวกเครื่องร้อนช้า แต่พอร้อนแล้วแรงเลยนะยะ"
เมนี่หัวเราะ
"ถ้าหนูทำเป็นหัวหด จะยิ่งโดนแกล้งค่ะ ก็เลยขู่ๆไปงั้น แต่ว่า .. หนูไม่ได้อยากมีเรื่องอะไรกับพวกเค้าเลย"
"ให้มันจริงเหอะ เรามันพวกเดียวกัน ไม่รักกันจะไปรักใครยะ"
ภายในห้องแต่งจัว จีน่า รันรันรายงาน
"อีนังเมนี่มาแล้วค่ะพี่"
"คราวนี้มาแร๊งแรง" ดอลลี่เสริม
จีน่ากำลังแต่งหน้าอยู่ชะงัก
"ป๊อปคอนมาด้วยมั้ย"
"ไม่ค่ะ นังเมนี่มาคนเดียว"
จีน่าคิ้วขมวด เก็บอารมณ์ พูดแบบไม่สนใจ
"อีป๊อปคอนอาการมันหนักเลยรึไง"
"ถ้าจะหนักค่ะ ไม่งั้นมันคงเสนอหน้ามาแล้ว"
จริงๆ จีน่าแอบเป็นห่วง
ด้านข้างเวที เมนี่ยืนอยู่เตรียมออกแสดง จีน่าเดินเข้ามาเจอ
กองทัพและลีลา เดินมา ย้ำ
"อย่าทะเลาะกันนะ ขอร้อง เพราะโชว์ชุดนี้เธอสองคนต้องแสดงด้วยกัน"
"อย่ามีเรื่อง แค่นี้เจ๊ริชชี่ก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว" ลีลาว่า
"ค่ะพี่" เมนี่ว่า
"เออน่ะ รู้น่า ว่าต้องทำไง"
"นังจีน่า" กองทัพว่า
"อะ น่า ไม่ก่อเรื่องหรอก"
"รับปากแล้วก็อย่าผิดคำพูดแล้วกัน ไม่งั้นชั้นเอาตาย"
เพลงขึ้น
"ได้เวลาแล้ว ออกไปแสดงได้" ลีลาว่า
เมนี่และจีน่ารับปากแข็งขัน ตอนที่จะเดินออกจากเวที จีน่าเมนี่ ยืนคู่กัน
เมนี่บอกจีน่า
"ชั้นยังไม่ยกโทษให้เรื่องป๊อปคอนหรอกนะ"
"ก็แล้วแต่หล่อน"
"แต่ตอนนี้เอาเรื่องงานก่อน"
" คนอย่างชั้นงานเป็นงาน แบ่งแยกเป็นย่ะ"
แล้วทั้งคู่ก็เดินออกสู่เวทีพร้อมกัน อย่างเฉิดฉาย
เสียงปรบมือต้อนรับดังกึกก้อง
เมนี่กับจีน่าออกมาวาดลวดลายโชว์คู่กันบนเวที
ทองแท่งมองเมนี่ ส่งสายตาให้
เมนี่มองตอบ
แสงดาวหัวเราะ
"พี่ทองแท่ง กระพริบตาบ้างก็ได้"
"อะไรกัน ไม่มี๊ พี่ก็แค่เป็นห่วง เห็นมีแต่เรื่อง ยังไม่หายดีก็ต้องมาแสดงโชว์ ไม่รู้กลับไปจะระบมอีกป่าว"
"พูดแก้ตัวยาวไปป่าวพี่ชาย" ตี๋เล็กหัวเราะกับแสงดาว
จีน่ามองเห็นทองแท่งมองขึ้นมา
ตอนเดินสวนกันกับเมนี่ช่วงการแสดง จีน่าบอกเมนี่
"หมั่นไส้"
เมนี่หัวเราะ
"เรื่องธรรมดา สาวกว่า สวยกว่าก็เงี้ย"
"นังบ้า"
จีน่าเชิดหน้าไม่สบอารมณ์ มองทองแท่งแล้วนึกถึงสันต์ น้ำตาคลอ น้อยใจ
ไม้ช่วยมาลัยเก็บของ
"เราโชคดีจังนะแม่ ขายของหมดไวทุกวันเลย"
"เออ แม่ก็ว่างั้น เฮ้ย ไอ้ไม้ รึว่าเราจะทำของเพิ่มดีวะ จะได้ขายได้อีก"
"อย่าเลย แค่นี้แม่ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว"
"แหม่ แค่เพิ่มนิดหน่อย อยู่ดึกอีกนิด"
" แล้วถ้าของเหลือล่ะแม่"
" เออ จริง เผื่อคนน้อย"
ไม้ยั่วแม่
"ทุนหาย กำไรหดเลยนะ"
มาลัยหน้ายุ่ง ด้วยความเค็ม
"งั้นไม่เอาดีกว่าวะ"
ไม้ชอบใจที่ยั่วแม่ได้ ทันใดนั้น ไม้ก็ชะงัก มองไปด้านซอยที่ติดกับฟรีดอมบาร์
สันต์เดินไปในความมืด
ไม้ชะงักไป ตัวแข็ง มาลัยรู้สึกได้ มองลูกไม่เข้าใจ
"ไม้เป็นอะไรลูก"
"แม่อยู่ตรงนี้แป๊บนะ เดี๋ยวชั้นมา"
ไม้วิ่งตามไปดู
สันต์เดินไปทางหลังร้าน มองไปรอบๆ ไม่เห็นใคร หลบวูบไป
ไม้วิ่งตามมา มองไปรอบๆ ไม่เจอใครแล้ว คิดว่าตัวเองฝาด
ไม้เดินกลับมาหามาลัย
"เอ็งเป็นอะไรไปวะ ฮ้า.. ทำท่าแปลกๆ แม่กลัวนะโว้ย"
"ไม่มีอะไรหรอกแม่ แค่ .... ชั้นเห็นอะไรแว๊บๆ"
มาลัยตกใจกลัว
"ผีหรือเปล่าไม้"
"ไม่ใช่หรอกแม่ สงสัยชั้นคงตาฝาดน่ะ"
มาลัยถอนหายใจ
"นี่เอ็งต้องรอเลื่อนรถให้เจ๊ริชชี่อีกมั้ย"
"รถไม่เยอะแล้ว เจ๊บอกให้กลับบ้านได้"
"งั้นรีบกลับเหอะวะ แม่ไม่อยากอยู่แถวนี้แล้ว อากาศหนาวๆ พิกล"
"แบร่..."
ไม้หลอกผีมาลัย มาลัยตีลูกชาย ไม้กังวลแอบมองไปที่เห็นสันต์
ทั้งสามคนเดินออกมา ตี๋เล็กอ้าปากหาว
"โอ๊ย ง่วง!!! พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย เฮ้อ..."
ทองแท่งหันมาดุ
"แล้วมาทำไมล่ะ"
ตี๋เล็กหัวเราะ
"ผมก็ตามพี่ตี๋ใหญ่มาน่ะล่ะ"
แสงดาวขำ
มือถือแสงดาวดัง
"ว่าไง ไม้"
ตี๋เล็กกับทองแท่งสนใจ มอง แสงดาวเขิน รีบหันหลังให้
"โทร.มาทำไม"
"นี่!! รีบกลับบ้านนะคุณดาว"
"มีอะไรเหรอ"
"ก็เป็นห่วง"
"ไม่ต้องห่วง ดาวอยู่กับพี่ทองแท่ง พี่ตี๋เล็ก"
ไม้ถอนหายใจโล่งฃ
"งั้นก็ดีแล้วครับ คือ ผมเห็นคนที่ชื่อสันต์มาป้วนเปี้ยนแถวนั้นครับ"
แสงดาวตกใจ
"แน่ใจเหรอ"
"ไม่แน่ใจนะ เห็นแว๊บๆ แต่ก็ระวังไว้หน่อยดีกว่า"
ตี๋เล็กแอบมาฟัง
"คุยกับผู้ชายที่ไหนอ่ะดาว"
แสงดาวเขิน วางสายไป
"แหม พี่ตี๋เล็ก แค่ไม้น้องชายพี่เมนี่โทร.มา ไม่ใช่คนที่ไหนซักหน่อย"
ทองแท่งสนใจ
"ไม้โทร.มาทำไม"
แสงดาวหน้าเครียด
"ไม้เห็นคนชื่อสันต์ แว๊บๆ แต่ก็ไม่แน่ใจอาจตาฝาด เพราะวิ่งไปดูจริงๆ ก็ไม่เจอใคร"
ทองแท่งพยักหน้า
"อาจกังวลไปก็ได้ ... พวกเรารีบกลับบ้านกันเหอะ เดี๋ยวม๊าสงสัย ว่าหายไปไหน ไปไป๊ กลับๆ"
ภายในบาร์ ริชชี่ปรบมือให้ทุกคน
"ขอบคุณทุกคนมาก การแสดงวันนี้แขกชื่นชอบเหมือนเคย"
"แบบนี้เจ๊ต้อง...." รันรันว่า
"ตบรางวัล!" ดอลลี่บอก
"เอาฝ่ามือชั้นไปก่อนมั้ยล่ะ"
รันรันดอลลี่ ร้องว่าไม่เอา แล้ววิ่งหนีไป
"งั้นเมนี่กลับก่อนนะคะ"
จีน่าบอก
"เจ๊ ชั้นกลับก่อนนะ ง่วง"
"นี่! กลับพร้อมกันแบบนี้อ่ะ อย่าไปกัดกันข้างนอกนะยะ" กองทัพดักคอ
จีน่าค้อน
"โอ๊ย งั้นจีน่าไปล้างหน้าก่อนกลับ ให้นังเมนี่กลับก่อน" พูดแล้วจีน่าก็เดินสะบัดเข้า
ด้านใน
"นังกองทัพ"
"ขาเจ๊"
"นังปากหมา"
"สมน้ำหน้า" ลีลาว่า
เมนี่หัวเราะ
"งั้นหนูไปก่อนนะคะ"
"จ้ะ กลับบ้านดีๆ ล่ะ ระวังด้วย ดึกมากแล้ว"
เมนี่เดินออกมาด้านนอก มองไปรอบๆ ไม่เจอใคร มืดมาก และเปลี่ยว
เมนี่ถอนหายใจ
"ไม่มีรถซักคัน เดินเอาก็ได้วะ"
เมนี่ออกเดิน ด้านหลังสันต์โผล่มาจากมุมมืดมองแล้วยิ้ม
อ่านต่อตอนที่ 9
