นางโชว์ ตอนที่ 6
ริชชี่วางมือถือลงแล้วคิดหนัก รู้แล้วว่ามะลิมีปัญหาทางบ้าน เพียงแต่ว่า ยังไม่รู้ว่าเมนี่เป็นผู้หญิง
หน้าเวที เมนี่ขึ้นโชว์ เสียงแขกตบมือเกรียวกราว กองทัพ และ ลีลาชี้ชวนให้ดูเมนี่ตื่นเต้น
"นางสวยเริ่ดมาก"
"สมตำแหน่งย่ะ"
ป๊อปคอนยืนส่งกำลังใจให้เมนี่ด้านข้างเวที
เมนี่ที่หมุนตัว ปรายตามองมาทางป๊อปคอน ยิ้มให้กัน ดอลลี่และรันรัน เดินมากระแทกไหล่ป๊อปคอน
"เกะกะ"
"น่าหมั่นไส้" รันรันบอก
ดอลลี่ทำเป็นพึ่งเห็นป๊อปคอน
"อ๊าย นังป๊อปคอน หล่อนมาทำไรตรงนี้ยะ แถวนี้นี้น่ะ มันที่ของนางโชว์เค้า"
"จะมีอาไร๊ ก็คงอยากเป็นนางโชว์กะเค้ามั่ง แต่หยั่งว่านะ" รันรันมองหัวจรดเท้า "คงเป็นไปไม่ได้"
"ใจรัก แต่ว่า...หุ่นไม่ให้"
ดอลลี่ รันรัน ประสานเสียงหัวเราะ
"ก็ไม่ได้หนีกันหรอกนะยะ" ป๊อปคอนบอก
"ยังไง" ดอลลี่ถาม
ป๊อปคอนมองดอลลี่ รันรันหัวจรดเท้า
"คนบางคน ก็เป็นได้แค่ นางโชว์หางแถว" ป๊อปคอนสะบัดบ๊อบเดินหนีไปเลย
"มันว่าใคร" รันรันถาม
"มันว่าแกไง"
"แต่ชั้นสวยกว่าแก เพราะงั้น มันว่าแกแน่นอน"
"แหม นังนี่ มั่นเกินไปมั้ย"
"ไม่รู้แหล่ะ มันว่าแก ไม่ใช่ชั้นแล้วกัน"
ทั้งคู่ต่างสะบัดหน้าใส่กันเอง
มุมหนึ่ง ด้านหน้าเวที กองทัพ ลีลา ยังเชียร์เมนี่ออกนอกหน้า ไกลออกไป จีน่ายืนมองอยู่อีกมุม มองมาทางกองทัพและลีลาสีหน้าไม่พอใจ
"เห่อกันเข้าไป"
"เชอะ กระจอก มีของแค่นี้ จะมาสู้กับนังจีน่า ฝันเหอะ"
ริชชี่เดินมาสมทบกองทัพ ลีลา จีน่าเห็นไม่พอใจ
"เจ๊ก็ด้วยเหรอ เชอะ นังเมนี่!! แกกับชั้น จะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้!"
กองทัพบอก
"แม่คนนี้สวยนะคะเจ๊"
"เจ๊ตาแหลม ไม่ว่าปีไหน ก็หาคนใหม่ที่เริ่ดกว่า สวยกว่าเก่าได้ทุกครั้ง"
"แกหมายความว่าไง ชั้นปีแรกนะแก แกว่าชั้นไม่สวยเรอะ"
"แกพูดเองนะ ชั้นเปล่า" ลีลามองที่เวทีแทน
ริชชี่มองเมนี่บนเวที หน้าเครียดนิดๆ แต่กองทัพกับลีลาไม่สังเกต
เมนี่เดินเข้ามาหลังจากโชว์จบ ป๊อปคอนถลามาหา
"เริ่ดมาก...แก"
เมนี่ดีใจ
"จริงเหรอแก ชั้นทำได้ดีเหรอ"
ริชชี่เดินเข้ามา
"ใช่!"
"เจ๊!"
"ป๊อปคอน"
"ขาเจ๊"
"ชั้นคอแห้ง ช่วยไปเอาน้ำให้หน่อยสิจ๊ะ"
"ทันทีเลยค่ะ" ป๊อปคอนวิ่งตุ๊บตั๊บออกไป
ริชชี่อยู่ตามลำพังกับเมนี่ มองเมนี่อย่างสำรวจ เมนี่เขินๆ แกมกลัวว่าจะถูกจับได้ว่าเป็นผู้หญิง ริชชี่มองอยู่นานแล้วพูด
"เมนี่"
"ค่ะเจ๊"
ริชชี่ยิ้มเมตตา
"เธอรู้ใช่มั้ยว่า เกิดมาทุกคนต้องทำงาน อุปสรรคขวากหนามมีไว้ให้ต่อสู้ อย่าท้อแท้อะไรง่ายๆ"
เมนี่พยักหน้ารับทราบ
"หนูไม่เคยท้ออยู่แล้วค่ะ"
ริชชี่พยักหน้าพอใจ แล้วจะเดินออกไปหันกลับมาพูด
"ที่นี่เราอยู่กันแบบครอบครัว ใครมีปัญหาอะไร เราก็ช่วยเหลือกัน"
เมนี่ งงๆ แต่ก็ยิ้มรับ
"เมื่อเธอมาอยู่กับชั้นที่นี่ อย่าคิดว่าชั้นเป็นเจ้านาย คือซะว่าชั้นเป็นพี่ เป็นเพื่อน เป็นญาติ"
เมนี่ซึ้งใจ
"เจ๊..."
"ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ จงแก้ไขด้วยสติ แล้วจะเกิดปัญญา อย่ากินเหล้า อย่าใช้ยา เพราะมันจะทำลายตัวของเธอเอง รวมทั้งคนที่รักเธอด้วยจำไว้"
ริชชี่เดินออกไป เมนี่ตะลึงและซาบซึ้งริชชี่ที่ห่วงใย ป๊อปคอนถลากลับเข้ามา งง ถือแก้วเครื่องดื่มสีสวยๆ มาด้วย
"อ้าว เจ๊ไปไหนแล้วล่ะ"
"ออกไปซักพักแล้ว นี่แก..."
"อะไร ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะยะ"
"เจ๊ริชชี่พูดแปลกๆ ล่ะ"
ป๊อปคอนตกใจ
"อย่าบอกนะว่า เจ๊รู้ ว่าแกเป็นผู้..."
เมนี่รีบปิดปากป๊อปคอน
"ไม่ใช่ๆ"
"อ้าว แล้วเรื่องไรอ่ะ" ป๊อปคอนยกแก้วเครื่องดื่มของเจ๊ดื่มเอง
เมนี่หน้าคิด แต่คิดไม่ออก
มือถือเมนี่ดัง เมนี่เดินไปหยิบมือถือมอง
"ไม้!"
ไม้วางมือถือลง นั่งหน้าเครียด
"ไม้ ไม้เอ๊ย คุยกับใครอยู่" มาลัยถาม
ไม้ตกใจ
"ไม่ครับแม่ แค่อ่านหนังสือดังไปหน่อย"๐
ไม้ถอนหายใจสงสารพี่สาว
เมนี่วางสายจากน้องชาย ก็หมดแรง นั่งร้องไห้
"นังเมนี่!! มีอะไรแก"
"แย่แล้วล่ะแก แม่ชั้น น้องชั้น"
"แม่แกเป็นอะไร แกอย่าทำงี้ ชั้นตกใจ"
"แม่ ไม่ได้เป็นอะไร แต่ ... แก แม่ชั้นไม่มีที่ให้ขายส้มตำแล้ว เจ้าของที่เค้าไม่ยอมให้เช่าต่อ"
กองทัพเดินเข้ามา พร้อมช่อดอกไม้
"เมนี่ มีคนเค้าให้ดอกไม้เธอแน่ะ อ้าว เป็นไรไปล่ะ"
"ผงมันเข้าตาค่ะพี่"
"เลอะหมดเลย เอ้า นังป๊อปคอน ช่วยเพื่อนหน่อยสิยะ อ้อ .. เมนี่ แขกเค้าอังกอร์หล่อนนะ เดี๋ยวขึ้นโชว์อีกรอบแล้วกัน นังป๊อป!"
"ขาๆ"
"ดูแลเพื่อนหน่อยสิยะ"
"อ้า ค่ะๆๆ"
กองทัพเดินออกไป
กองทัพเดินออกมาสีหน้ากังวล มาสมทบริชชี่และลีลา
"เป็นอย่างที่เจ๊คิดเลยค่ะ"
"งั้นที่บ้านเมนี่ ก็มีปัญหาจริงๆ น่ะสิ"
เจ๊ริชชี่ยิ้ม
"อืมม เมื่อมาอยู่ฟรีดอมบาร์ด้วยกัน ก็เท่ากับเป็นพี่ๆ น้องๆ กันแล้ว"
"นิสัยเค้าเป็นไง เรายังไม่รู้เลยนะคะเจ๊" ลีลาว่า
"ชั้นมันคนชอบเสี่ยง เธอก็รู้ลีลา"
ริชชี่เดินออกไปทางห้องแต่งตัว กองทัพและลีลามองตาม
"ชั้นถึงไปไหนไม่รอดไง" กองทัพบอก
ลีลายิ้ม
"เจ๊เป็นคนดีเสมอ ชั้นก็ไปไหนไม่รอดเหมือนกัน"
ภายในห้องแต่งหน้าของป๊อปคอน กลางคืนต่อเนื่อง ป๊อปคอนกำลังปลอบเมนี่ พร้อมแต่งหน้าให้ใหม่ ริชชี่เดินกลับเข้ามา
"น้ำของชั้นล่ะ แม่ป๊อปคอน"
ป๊อปคอน กลืนน้ำลายมองไปทีแก้ว น้ำหมดแล้ว
"นึกว่าเจ๊ไม่เอาแล้วค่ะ"
"ไปเอามาใหม่สิยะ"
"ได้ค่ะ ได้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ"
ป๊อปคอนวิ่งตุ๊บตั๊บออกไป
ริชชี่มองเมนี่
"มีปัญหาอะไร"
เมนี่ตาแดง
" มะ ไม่มีค่ะ"
"โกหกเจ๊ ตกนรกนะ"
เมนี่สะอี้นไห้
"เจ๊..."
ริชชี่กอดปลอบ ยื่นทิชชู่ให้
"ร้องไห้แบบนี้เดี๋ยวไม่สวยนะจ๊ะ อ่ะเช็ดน้ำตาซะ ... เพิ่งได้รางวัลไปแท้ๆ น่าจะมีความสุข ทำไมมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้หล่ะ เงินรางวัลที่ได้ไปไหนหมดล่ะจ๊ะ" ริชชี่ถามแบบหยั่งเชิง อยากรู้ความจริง
"ตอนนี้แม่ลำบากค่ะเจ๊ ขนาดเพิ่งได้เงินส่งไปให้แท้ๆ แต่...กลับไม่มีความหมายอะไรเลย"
"ที่เธอมาประกวดเพราะต้องการส่งเงินให้แม่งั้นเหรอ"
"ค่ะ"
ริชชี่ยิ้มพอใจที่เมนี่เป็นคนกตัญญู
"แล้วแม่ทำงานอะไรล่ะ"
"ขายส้มตำค่ะ แต่ตอนนี้เจ้าของที่เค้าไม่ให้เช่าแล้ว เค้าจะปลูกตึกแถว"
"โอย มันจะไปยากอะไร" ริชชี่พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ให้มาขายหน้าบาร์เราก็หมดเรื่อง"
"อะไรนะคะ"
"คนที่นี่ชอบกินส้มตำกันทั้งนั้น เธอไม่รู้เหรอ"
เมนี่ตกใจที่ริชชี่เมตตาเธอขนาดนั้น
"เจ๊ อนุญาตเหรอคะ"
ริชชี่ยิ้มยืนยัน
"ร้องไห้ซะตาบวมเลย" ชชี่เอานิ้วปาดน้ำตาให้ "หยุดร้องไห้ได้แล้วเด็กน้อย ไม่มีปัญหาอะไรที่แก้ไขไม่ได้"
เมนี่ไหว้ริชชี่
" ขอบคุณมากๆ ค่ะ เมนี่ไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี ให้สมกับที่เจ๊ดีกับเมนี่เหลือเกิน"
"ไม่เป็นไรๆ อย่าทำให้ชั้นผิดหวังแล้วกัน" ริชชี่เดินออกไป
เมนี่รีบเช็ดน้ำตา รู้สึกมีพลังขึ้นมา
ป๊อปคอนถลาเข้ามาพร้อมแก้วเครื่องดื่ม
"เจ๊ขา เจ๊.... " ป๊อปคอนมองไปรอบห้อง "อ้าว เจ๊ล่ะแก"
เมนี่ยิ้ม
"ไปแล้วล่ะ"
"ไรแว๊..." ป๊อปคอนยกแก้วน้ำดื่มแทนเหมือนเดิม "สวยล่ะเซ็งหลาย"
รถของทองแท่งแล่นมาจอดหน้าบาร์ฟรีดอม มองเข้าไป คิดแบบกำลังตัดสินใจว่าเอาไงดีวะ
จีน่าขึ้นโชว์บนเวที ทองแท่งเดินเข้าบาร์มา ลีลา กับ กองทัพเดินเข้าไปรับ
"อ๊าย คุณทองแท่ง ดีใจจังเลยค่ะที่มาเยี่ยมเยียนเราถึงที่" กองทัพบอก
"นั่นสิคะ เจ๊กิมลั้งรู้มั้ยเนี่ย"
กองทัพกระทุ้งลีลา
"นังนี่!"
"ไรอ่ะ"
"ว่าแต่ว่า คุณตี๋เล็กไม่ได้มาด้วยเหรอคะคืนนี้" กองทัพถาม
"ไม่ครับ ผมมาคนเดียว"
"ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะชอบเที่ยวที่ฟรีดอม" ลีลาบอก
ทองแท่งรีบปฏิเสธ เขิน พูดแก้ตัวลิ้นพันกัน
"คือ ไม่ครับ คือว่า ผม .. เอ่อ ผมมาดู แบบว่า จะพาแขกมาเที่ยวน่ะครับ พวกลูกค้าญี่ปุ่น เค้า...ชอบเที่ยว" ทองแท่งแอบถอนหายใจ
กองทัพหัวเราะ
"แหม รีบพูดใหญ่เลย อุ๊ย ไม่ต้องเขินหรอกค่ะ รับรองจะเก็บเป็นความลับ ไม่บอกใครแน่ๆ"
"บอกไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้ถ้าเจ๊กิมลั้งรู้เข้าบ้านแตกแน่ๆ" ลีลาบอก
"งั้นเดี๋ยวจะหาที่นั่งดีๆ ให้นะคะ" กองทัพบอก
บนเวที จีน่ามองทองแท่ง จำได้ว่าเป็นลูกร้านทอง
จีน่าโชว์เพลงจบ เดินเข้ามาข้างเวที ดอลลี่ รันรัน วิ่งไปรับ จีน่าไม่สนใจ
เพลงของเมนี่ขึ้น...
เมนี่เดินสวนมาเตรียมออกหน้าเวที จีน่ามองเหยียด ก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม ดอลลี่ รันรัน สะกิดกันมอง งงๆ เช่นเดียวกับป๊อปคอนที่เดินตามเมนี่มา มองจีน่า อย่างงงๆเช่นกัน
"โชคดีนะ เด็กใหม่"
เมนี่ยิ้มตอบ
"ขอบคุณค่ะ พี่จีน่า"
ดอลลี่ รันรัน อ้าปากหวอ ป๊อปคอนตาค้าง
"กินยาผิดป่าวยะ"
"ป๊อปคอน!"
"เออๆ ไปๆ ออกไปได้แล้ว"
เมนี่เดินออกไป รับจีน่ามองตาม ตาเป็นประกาย
บนเวที เมนี่ทำเต็มที่เพื่อตอบแทนบุญคุณ ความดีของริชชี่ เจ๊ที่ยืนมองโชว์ก็รู้สึกพอใจ กองทัพ ลีลาเดินมาสมทบ
"อังกอร์ แขกขอตั้ง 2 รอบ เด็กอะไรไม่รู้" กองทัพบอก
"ท่าทางตั้งอกตั้งใจมากนะคะเจ๊" ลีลาบอก
จีน่าเดินผ่านมายืนมองกลุ่มริชชี่ ดอลลี่ กับ รันรัน วิ่งมายืนเสนอหน้าด้วย
"เจ๊ว่าเด็กคนนี้เป็นไงคะ " กองทัพถาม
ริชชี่เชิด
"จะเป็นไง ก็เหมือนชั้นสมัยสาวๆ น่ะสิ" พูดแล้วแล้วเดินไป
กองทัพพยักหน้าคล้อยตาม แล้วชะงัก
"เอ๊ะ .. เหมือนตรงไหน สวยเหมือนเรอะ ไม่น่าใช่ แต่ชั้นว่า เพราะเมนี่มันสวยสุดๆ ต่างหาก มันสวยเหมือนผู้หญิง"
ลีลาหัวเราะ
"โอเค ดีมาก ชั้นจะไปฟ้องเจ๊" ลีลาเดินตามริชชี่ไป
กองทัพโวยวายไล่ตามหลังไป
จีน่าแอบยืนฟัง
"นังเมนี่ แกมีดีอะไรนะ เชอะ"
"อ้าว เมื่อกี๊หนูเห็นพี่จีน่า ยิ้มให้มัน" ดอลลี่บอก
จีน่ายักไหล่
"แล้วไง"
"พวกหนูก็ งง สิคะ" รันรันบอก
"ดีแล้ว ให้มัน งงๆ แบบนี้ล่ะ จะได้ไม่ทันตั้งตัว"
"ตั้งตัวอะไรคะ" ดอลลี่ไม่เข้าใจ
จีน่าไม่สนใจตอบ แต่อยากรู้ความคิดคนอื่น
"แกคิดว่านังเมนี่มันมีอะไรดี"
"ก็ มันก็สวยดี" ดอลลี่บอก
"นังโง่!! มันจะสวยเท่าพี่จีน่าได้ไง"
"ทำไมใครๆ ก็หลงมัน เห่อมัน แม้แต่เจ๊ อยากรู้นักมันมีความลับอะไรซ่อนอยู่"
ดอลลี่เสนอหน้า
"พี่จีน่าขา เรื่องนี้ต้องให้แกงค์แมวป่าสืบค่ะ"
"รับรองผลการทำงานด้วยค่ะ เดี๋ยวพวกเราจัดการเอง"
จีน่าไม่สนใจ เดินออกไปเลย ปล่อยให้แกงค์แมวป่า มองตามงงๆ
"พี่จีน่าแปลกไป"
"ชั้นว่าพี่เค้ามีแผน"
ดอลลี่ทำหน้าฉลาด
"แผนอะไร"
" ไม่รู้อ่ะ"
"อ๊าว นังนี่!! แล้วตกลง พี่จีน่าเค้าจะให้เราสืบมั้ย"
"ใครจะไปรู้ล่ะยะก็ ยืนอยู่ด้วยกัน เอ๊ะ ว่าแต่พี่จีน่าไปหาใครน่ะแก ดูดิ๊.."
โต๊ะทองแท่ง ทองแท่งนั่งดูเมนี่โชว์ ส่งสายตา เมนี่รู้ว่าทองแท่งมองตัวเองอยู่
ทองแท่งยิ้มพอใจ โบกมือให้
เมนี่ค้อนใส่ คิดว่าทองแท่งมาแกล้ง เมนี่สะดุดพื้นบนเวที
"นังเมนี่ ว๊ายๆๆ" ป๊อปคอนว่า
ทองแท่งหัวเราะชอบใจ
เมนี่แก้สถานการณ์ได้ ป๊อปคอน ถอนหายใจโล่งอก
จีน่าเดินมาหาทองแท่ง
ทองแท่งเงยหน้ามอง เห็นจีน่ายิ้มหวานให้
"ขอนั่งด้วยคนนะคะ"
ทองแท่งงงๆ แต่ไม่ได้ปฏิเสธ
"เอ่อ .. ครับ"
"ชอบดูโชว์หรอคะ"
"อ๋อครับ"
เมนี่บนเวที มองสนใจ เห็นจีน่านั่งฉอเลาะยิ้มหวานให้ทองแท่ง ทองแท่งหน้าเหวอ มองไปบนเวที
เมนี่แอบค้อนให้
เพลงจบ ... เมนี่เดินเข้ามาข้างเวที
ป๊อปคอนยิ้ม
"โชว์แกเยี่ยมไปเลย แต่ทำไม แกสะดุดตีนตัวเองล่ะ ไม่น่านะ ซ้อมตั้งหลายหน"
เมนี่หน้าหงิก
"คนบ้า"
"อ๊าว ไหงมาว่าชั้นแบบนี้อ่ะ"
"คนผีทะเล"
ป๊อปคอนเท้าสะเอว
"เอ๊ะ นังนี่ ด่าชั้นทำไม"
เมนี่จ้องหน้าป๊อปคอน
"ไหนบอกว่าไม่ชอบกะเทยไง"
ป๊อปคอนงง
"ก็ใช่ดิ ก็ชั้นชอบผู้ชายอ้ะ ยืนยัน คอมเฟิร์ม 1000 เปอร์เซ็นต์ เข้าใจตรงกันนะ!"
"ไม่ๆๆๆๆ ... ฮึ ... อี๋อ๋อกันน่าดู คนหลอกลวง" เมนี่เดินสะบัดออกไป
"เอ๊ะ นังนี่ ไรของมันวะ"
ริชชี่จิบเครื่องดื่มมองโชว์และบรรยากาศในบาร์อย่างพอใจ กองทัพและลีลาวิ่งมาหา
"เจ๊ขา"
"เกิดเรื่องแล้วค่ะ" ลีลาบอก
"นี่พวกเธอสองคนปล่อยให้ชั้นได้มีเวลาสุขสงบบ้างได้มั้ยห๊า .. ว่ามา เกิดเรื่องไรยะ"
"เจ๊ดูสิคะ" กองทัพชี้ไปทางโต๊ะทองแท่ง
จีน่าเอาอกเอาใจรินเครื่องดื่มให้ทองแท่ง
"มันไม่ปกติค่ะเจ๊" ลีลาบอก
ริชชี่ขมวดคิ้ว
"มันทำอะไรของมัน"
เมนี่เดินเข้ามานั่งกระแทกตัวอารมณ์ไม่ดี ป๊อปคอนเดินตามเข้ามามองไม่เข้าใจ
"นี่ .. แกเป็นบ้าอะไรยะ"
"เอ่อ ไม่ .. ไม่มีอะไร เออใช่ แม่ชั้นน่ะ" เมนี่จะบอกว่าริชชี่ให้มาขายหน้าบาร์
ป๊อปคอนพูดแทรก
"อ้อ เรื่องนี้เองเรอะยะ"
เมนี่เฉไฉไป
"เออ ใช่ๆ"
"แล้วมันเกี่ยวกับผู้ชายหลอกลวงตรงไหน"
"เหอะน่ะ....เรื่องนี้แหล่ะ"
"เฮ้อ...แกก็ ทำใจดีๆ แก ตอนนี้แกมีงานทำแล้ว แม่แกก็ใช้หนี้หมดแล้ว เดี๋ยวเรา ค่อยๆ หาร้านขายส้มตำให้แม่ใหม่แล้วกันนะ"
เมนี่ยิ้ม
"ไม่ต้องหาแล้วล่ะ"
"อ้าว กะเทยงง!"
หลังเลิกงาน ป๊อปคอนกระโดดโลดเต้นเดินออกมาจากบาร์ หัวเราะดีใจ
"ข่าวดีจริงๆ นะ นังเมนี่ โอ๊ย ชั้นดีใจกับแกด้วยจริงๆ"
เมนี่ยิ้มดีใจเหมือนกัน
"เจ๊ริชชี่ดีกับชั้นมากเลย"
"นี่ล่ะ ที่ทำให้ใครๆ รักเจ๊น่ะ โอย....นี่ชั้นฝันไปใช่มะ"
เมนี่หัวเราะ
"ชีวิตต่อจากนี้ไป ต้องดีขึ้นเรื่อยๆ นะป๊อปคอนนะ!"
"คิดถึงรสมือแม่แกจะตาย กินส้มตำที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่า"
เมนี่ยิ้มแต่เริ่มเครียดนิดๆ
"ชั้นต้องหาบ้านให้แม่อยู่ น้องชายอีกคน"
"เอาเหอะแก ค่อยๆ คิดไปนะแก ดีไม่ดี เราก็หาบ้านใหญ่ๆ เช่าอยู่รวมกันเลยดีมะ"
ป๊อปคอนพูดไปแล้วชะงักมองไปข้างหน้า เมนี่ไม่ทันมอง
ทองแท่งยืนพิงรถมองอยู่
"ชั้นว่านะ แกควรแก้ปัญหาเฉพาะหน้าก่อน เรื่องอื่นว่าทีหลัง"
"อะไรของแก เรื่องแม่นี่ล่ะ ปัญหาเฉพาะหน้าแล้ว"
ป๊อปคอนทำพยักพเยิดไปทางทองแท่ง
"โน่... ก็เรื่องใหญ่นะ ชั้นว่า"
เมนี่หันไปมองแล้วชะงักเจอทองแท่งยิ้มเผล่ให้
เมนี่ค้อนสะบัด เดินหนีไป ทองแท่งเหวอ ป๊อปคอนยิ้มให้ ส่งจุ๊บให้ทองแท่ง แต่รีบวิ่งตามเมนี่ไป
ทองแท่งมองตาม ตัดสินใจขึ้นรถ
ประตูรถอีกข้างเปิดออก ทองแท่งหันไปมองตกใจ
จีน่าก้มตัวลงมาพูด
" ขอติดรถกลับบ้านด้วยคนได้มั้ยคะ"
เมนี่ ป๊อปคอนเดินไปตามซอย
"จะไปตามควายที่ไหนยะ รอด้วย"
เมนี่โมโหไม่มีเหตุผล
"เดินให้มันเร็วๆ ดิ"
"จ้ำอยู่เนี่ย"
ทองแท่งขับรถผ่าน ป๊อปคอนเห็นจีน่านั่งชูคออยู่ในรถ
"อร๊าย ...... นั่น .. นั่น"
ป๊อบคอนพูดไม่ออก ช๊อก เมนี่ไม่รู้เรื่อง เดินต่อไป
ภายในรถ จีน่ายิ้มหวาน
"ขอบคุณมากนะคะ ที่กรุณาจีน่า"
"ซอยก็เปลี่ยว แถมมืดจังนะครับ"
จีน่าอ้อน
"ทำไงได้คะ เลิกงานดึกๆ ก็ต้องเจอแบบนี้ค่ะ ยิ่งในซอยนี้นะคะ มีพวกขี้ยาชอบมาสุมหัวกันอยู่ด้วย"
"ครับ" ทองแท่งมองนาฬิกาข้อมือ "เอ่อ ผมต้องขอตัว"
ทองแท่งรีบเดินกลับไป จีน่ามองตามมาดมั่น
จีน่ายิ้มพอใจ
"หล่อก็หล่อ รวยก็รวย แถมใจดีอีกต่างหาก ... ดีกว่าเสี่ยตา ดีกว่าไอ้ผัวเฮงซวยสันต์ตั้งเยอะ"ฃ
บริเวณหน้าหน้าอพาร์ตเม้นต์ป๊อปคอน เมนี่หน้าง้ำ หงุดหงิด ก้มหน้างุดๆ เดินนำป๊อปคอน
เจอทองแท่งยืนรอ ยิ้มให้
ป๊อปคอนกลอกตา ขำๆ
"อุ๊ต๊ะ"
เมนี่หน้าคว่ำ
"อะไร"
"ง่วงขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล"
"นังป๊อปคอน"
ป๊อปคอนถลาไปกอดแขนทองแท่ง
"คุณทองแท่งขา ฝากดูแลเพื่อนของป๊อปคอนด้วยนะคะ ป๊อปคอน ง่วงจุงเบย เป็นไรไม่รู้ สงสัยอากาศร้อน ทำงานหนัก ตื่นเช้า โอยสารพัดเหตุผลค่ะ"
"ครับ"
ป๊อปคอนหาว
"ง่วงๆๆๆๆ ไปก่อนนะแก" ป๊อปคอนเดินฉับๆ ไปเลย
"แก นังป๊อปคอน" เมนี่จะเดินตาม
ทองแท่งขวางทางไว้ ยิ้มให้
เมนี่กระแนะกระแหน
"เชอะ ถือว่ามีรถขับ เทียวไปเทียวมารับส่งกะเทยได้หลายคนดีนะคะ"
ทองแท่งยิ้ม
"แล้วกะเทยแถวนี้อยากให้คนขับรถรับส่งบ้างมั้ยล่ะ"
เมนี่ค้อน
"ชั้นไม่ใช่" เมนี่นึกได้รีบอุดปากตัวเอง
"ไม่ใช่อะไร"
"ชั้น .... ไม่ใช่กะเทยนิสัยแบบนั้น"
ทองแท่งพยักหน้า
"ดีแล้ว เป็นกะเทย ก็ทำตัวให้มันดีๆ เพราะคนเค้าจ้องจะด่าอยู่ตลอดเวลา"
"นี่ คุณตามมาเพื่ออบรมชั้นเหรอ"
"เปล่า"
"แล้วมาทำไม"
"หิว"
ทองแท่งและเมนี่กินมาม่าคัพจากร้านเซเว่น นั่งคุยกันริมฟุตบาทหน้าตึกอพาร์ตเม้นต์ป๊อปคอน
"ได้ฟีลไปอีกแบบเนอะ"
เมนี่ยักไหล่
"ฟีลนี้ชั้นเจอบ่อย"
"งั้นวันหลังขอฟีลอื่นบ้างนะ คืนนี้ดึกแล้ว ไม่อยากรบกวน"
"เชอะ ทีงี้ทำเป็นมีมารยาท"
ทองแท่งลูบท้อง มองนาฬิกา
"อิ่มจังแฮะ ผมต้องกลับแล้วล่ะฮะ"
"ใครไปรั้งตัวคุณไว้ล่ะ"
ทองแท่งยิ้มจ้องหน้า
"ก็"
เมนี่เริ่มเขิน "อะไร" เมนี่รอฟังคำหวาน
ทองแท่งชี้ "บะหมี่ถ้วยนี้ไง"
เมนี่ผิดหวัง แต่ทำฟอร์ม คอแข็งมองทองแท่งลุกขึ้นยืน
"ไปล่ะนะ"
"ไรแว๊.... จู่ๆ ก็มา จู่ๆ ก็ไป"
ทองแท่งที่เดินจากไป แต่หันมาบอกว่า
"อ้อ ลืมบอก...โชว์คืนนี้ดีมาก คืนแรกของเธอในฐานะอาชีพนางโชว์ สมบูรณ์แบบ มาก ... ดีใจด้วยนะ" ทองแท่งยิ้ม แล้วเดินจากไป
"คนบ้า" เมนี่มองบะหมี่ถ้วยว่างๆ "กินแล้วก็ไม่รู้จักเอาไปทิ้ง"
เมนี่กำลังแอบอมยิ้มอยู่ ต้องชะงัก
"ฝันดีนะ"
ทองแท่งยิ้มให้เมนี่ แล้วขึ้นรถไป
จีน่าเดินเข้าบ้านอารมณ์ดี เจอสันต์ เตะ โครมกระเด็นไป จีน่าหันมามอง
จีน่าตกใจกลัว
"โอ๊ย อะไรกัน สันต์"
"ใครมาส่ง หา... มึงคิดนอกใจกูเหรอ"
"จะบ้าเรอะสันต์!!! เรื่องอะไรกัน"
"นังตอแหล อย่ามาโกหกกู กูเห็นหมด ว่ามีผู้ชายมาส่ง"
"แค่เนี้ย"
"อะไรของมึง"
"ทีหลังถามก่อนเตะได้มั้ย .. รู้เปล่าว่าที่ชั้นทำไปก็เพราะต้องการหาเงินเท่านั้น"
"จริงอ่ะ"
จีน่าลุกกระเผลก
"นี่!! คนๆ นั้นน่ะ ลูกชายร้านทองเชียวนะ"
สันต์ตาโต
"งั้นเรอะ"
"ก็ใช่น่ะสิ"
"แน่ใจนะ ว่าไม่คิดตีจากชั้น"
จีน่ามองสันต์นิ่ง
"ชีวิตของชั้น ชั้นรักผู้ชายอยู่คนเดียว"
สันต์มองจีน่า พอใจ
"งั้นก็แล้วไป"
"แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่รักชั้นเลย" จีน่าพูดหน้าเศร้า
"เฮ่ย ... จะบ้าเรอะ ไม่รักได้ไง มีเมียดีขนาดนี้ มานี่ซิ"
สันต์กวักมือเรียก จีน่าเข้าไปกอดสันต์
"สันต์ จีน่ารักสันต์จริงๆ นะ แต่... จีน่าอยากขอร้องสันต์บ้าง"
"เรื่องอะไร"
"เรื่องการพนัน สันต์อย่าเล่นได้มั้ย มันไม่ดี"
สันต์หน้าหงิก หมดอารมณ์
"นี่!! มึงคิดจะสอนกูเรอะ อยากเป็นแม่ หรืออยากเป็นเมีย"
จีน่ากอดซุกไหล่สันต์
"ชั้นพูดจริงๆ นะ เราควรมีเงินเก็บ อาชีพอย่างชั้น จะทำไปได้นานแค่ไหนก็ไม่รู้"
สันต์ทำหน้าเบะรำคาญ รับปากส่งๆ
"เออน่ะ อย่าพูดให้เสียบรรยากาศ กำลังอารมณ์ดีๆ"
"จีน่ารักสันต์คนเดียวนะ"
สันต์พยักหน้าพอใจ กอดจีน่าแน่น
"รู้แล้วน่ะ"
จีน่าดีใจร้องไห้
สันต์หน้าเครียด ยิ้มเหี้ยมๆ
"แต่ถ้ามึงทิ้งกู มึงตาย จำไว้!"
จีน่าหน้าตาหวาดกลัว
อ่านต่อหน้า 2
นางโชว์ ตอนที่ 6 (ต่อ)
ทองแท่งกลับเข้ามาในห้องนอน อารมณ์ดี เสียงเคาะประตู ดัง ทองแท่งเปิดประตู เจอตี๋เล็กยิ้มเหล่
"จ๊ะเอ๋ .. กลับดึกจังนะคร้าบ พี่ชาย" ตี๋เล็กพูดแล้วรีบเดินเข้ามาในห้องเลย
ทองแท่งมอง งงๆ
"เข้ามาทำไมเนี่ย พี่จะนอนแล้ว"
"แหม่ ทีงี้อยากจะนอนขึ้นมาเชียว ไปทำไรมาฮะ"
"ก็ทำงานไง"
"อ๋อ เหรอ ... ทำกับใครฮะ"
"เอ๊ะ ก็พิภพไง"
ตี๋เล็กหัวเราะ
"หัดโกหกไม่ดีนะฮะ"
"ใครโกหก ไม่มี้..."
"เฮ้อ....คนแก่โกหกไม่เป็นจริงจริ๊ง ผมจะบอกให้ว่า ผมเห็นพี่กลับดึกผมโทร.ไปหาพี่พิภพมาเรียบร้อย... มีอะไรอธิบายมาตรงๆ ดีกว่านะฮะ"
"มากไปแล้วนะ นายตี๋เล็ก"
"ไม่เล่า สงสัย ผมต้องไปรายงานม๊าซะแล้ว"
"แกนะ คิดจะแบล็คเมล์ชั้นเรอะ"
"ไม่ยากนี่ฮะ ถ้าไม่อยากให้ความลับแพร่งพราย คราวหน้าเอาผมไปด้วยก็หมดเรื่อง"
"แกก็คิดแต่จะหนีเที่ยว"
"ตกลงตามนี้นะฮะ ผมจะบอกม๊าว่า พี่ตี๋ใหญ่ชวนผมไปฝึกงาน"
ทองแท่งส่ายหน้า ชี้หน้าตี๋เล็ก
"ถ้าแกเอางานเอาการ มากเท่าที่ชอบเล่นสนุก คงจะดี"
ตี๋เล็กหัวเราะโบกมือบ๊ายบาย ออกไปจากห้อง
ทองแท่งยังคิดถึงเมนี่
"อะไรๆ ก็ดี ท่าทางก็เหมือนผู้หญิง เฮ้อ....ไม่น่าเป็นกะเทยเล้ย"
เช้าวันต่อมา ณ ห้องอาหารบ้านกิมลั้ง ทองแท่งลงมาทานข้าวทีหลังคนอื่น
"เมื่อคืนกลับดึกจังนะอาตี๋ใหญ่"
ตี๋เล็กสำลักข้าว
ทองหยิบบอก "ตายแล้ว ตี๋เล็ก มารยาทผู้ดีหายไปไหนยะ"
ทองแท่งกระแอม
"เอิ่ม คือพอดีอยู่เคลียร์งานนะครับม๊า แล้วก็มีประชุมกับลูกค้าทาง VDO Conference เวลาเค้ากับเราไม่ตรงกันเท่าไหร่"
"วันนี้ผมจะช่วยพี่ตี๋ใหญ่ทำงานนะม๊า"
กิมลั้งส่ายหน้า
"ไปช่วยม๊าดีกว่า เดี๋ยวลื้อไปทำงานอาตี๋ใหญ่เสียหาย"
ทองหยิบทองหยอดหัวเราะขำตี๋เล็ก
ตี๋เล็กถลึงตาใส่ แอบมองทองแท่ง
ทองแท่งกลั้นหัวเราะ ทำปากพูดแบบไม่มีเสียง
"ช่วยไม่ได้"
แสงดาวมองทองแท่ง อยากถามอะไรแต่ไม่กล้า
กิมลั้งหันไปทางสาวทั้งสาม
"พวกลื้อไปเปิดร้านก่อน เดี๋ยวม๊าจะไปซื้อของก่อน ... ตี๋เล็กอิ่มยัง ไปขับรถให้ม๊าหน่อย"
ตี๋เล็กหน้าม่อย
กิมลั้งเดินนำตี๋เล็กไปในตลาด
"ม๊าจะซื้ออะไรฮะ"
"ผลไม้ จะไปไหว้ตี่จู๋เอี๊ยะ"
"ม๊าไม่น่าต้องมาซื้อเอง ใช้พี่ทองหยิบก็ได้"
"โอ๊ย ไม่เอาๆ ม๊ามาเองดีกว่า จะได้เลือกที่สวยๆ"
"นี่ไงม๊า ร้านผลไม้ถึงแล้ว"
ริชชี่ยืนซื้อผลไม้อยู่ กิมลั้งเดินมาถึงก็ชะงัก
"ไปซื้อร้านอื่น อาตี๋"
ริชชี่หันมา
"คุณกิมลั้ง สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนานเลย"
"ลื้อน่าจะรู้ตัวนะ ว่าคนอย่างลื้อ อั๊วไม่ได้อยากเจอ"
"คุณกิมลั้งคะ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว แล้วก็..."
กิมลั้งหันมาจ้องหน้า
"แล้วก็ ชั้นไม่เคยลืม กรุณาจำเอาไว้ด้วย ไป อาตี๋เล็ก"
กิมลั้งเดินฉับๆ ไปด้วยอารมณ์ ตี๋เล็กยกมือไหว้ริชชี่ก่อนเดินตามไป
ริชชี่รับไหว้ตี๋เล็กมองตามกิมลั้งอย่างเสียใจ เดินจากไปจากตรงนั้นแบบเศร้าๆ
ในบ้านพัก เจ๊ริชชี่วางถุงผลไม้ มานั่งลงถอนหายใจ เครียดเรื่องกิมลั้ง กองทัพกับลีลา มองหน้ากัน ถอนหายใจ
"ไม่คิดเลยนะคะว่า แม่เจ๊กิมลั้งเค้าโกรธฝังใจแรงมากขนาดนี้น่ะค่ะ" กองทัพบอก
"ได้ยินคำร่ำลือมานาน ว่าถึงขนาดสั่งลูกสั่งหลาน ไม่ให้มายุ่งกับเรา" ลีลาบอก
"ลือไปทั่วคุ้งน้ำแล้วล่ะย่ะ เรื่องนี้"
"นี่ อย่ามาดราม่า แถวนี้มีคุ้งน้ำที่ไหน"
"เอ้า ทั่วซอยก็ได้ย่ะ"
"เค้าเกลียดชั้นที่ทำให้ผัวเค้าตายไง" ริชชี่บอก
"ก็มันเป็นอุบัติเหตุ แล้วเจ๊ก็ไม่ได้เป็นคนทำ"
"แต่คุณสุวรรณเค้ามาช่วยชั้น เค้าเลยต้อง..." ริชชี่ร้องไห้ซับน้ำตา ท่าทางนางเอกมาก
ลีลาสะกิดกองทัพให้หยุดพูด สองคนมองริชชี่อย่างเป็นห่วง
"ความขัดแย้งระหว่างเรามันฝังรากลึกมากเกินไป ชาตินี้คงไม่มีทางจะเข้าใจกันได้"
เที่ยงแล้ว ... เมนี่ตื่นนอนขึ้นมาหัวยุ่ง มองไปทางป๊อปคอนยังหลับสนิท เธอส่ายหน้าขำ เดินไปมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้ม เข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวใหม่ แล้วแอบมาหลบมุมโทร.หาน้องชาย
"ไม้เหรอ? ไม้ฟังพี่ให้ดีๆ นะ"
มาลัยกำลังซักผ้า ไม้กระโดดโลดเต้นดีใจออกนอกหน้าเข้ามากอดแม่
"โอ๊ยๆ อะไรของเอ็งวะเจ้าไม้ แม่ตกใจหมดเลย ดูผ้าเผ้อกระจุยหมด"
"แม่จ๋าแม่ คนกำลังดีใจนี่แม่"
"ทำเป็นเด็กๆ ไปได้ มีเรื่องอะไรให้ดีใจขนาดนี้ล่ะ"
"พี่มะลิจ๊ะ"
มาลัยตาโตวางมือ
"มะลิมันทำไม"
"พี่มะลิฝากบอกแม่ว่า ให้แม่ใจเย็นๆ ตอนนี้พี่มะลิเค้าหาที่ขายของให้ใหม่ให้แม่ได้แล้ว"
มาลัยยิ้มดีใจ
"เหรอวะ ว่าแต่ที่ไหนล่ะ มันมาถึงที่นี่มาหาที่ขายของให้แม่เรอะ ไม่น่าจะใช่"
"ที่กรุงเทพจ๊ะแม่ เราจะย้ายเข้ากรุงเทพกันนะแม่"
"โอย แม่ไม่ไป จะไปพักที่ไหน ค่ากินค่าอยู่แพงจะตายที่โน่นน่ะ"
"โธ่แม่ พี่มะลิบอกว่าคนที่โน่นชอบกินส้มตำกัน แล้วฝีมือของแม่ก็ไม่เป็นสองรองใคร"
"บ้า เล่นชมแม่แบบนี้ แม่ก็เขินแย่"
"นะแม่ ตอนนี้พี่มะลิเค้าขอเวลาหาบ้านพักกันก่อน แม่รู้มั้ยว่าพวกเราจะได้ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว"
มาลัยยิ้มชื่นใจ
"จริงเหรอวะ ... ถ้าจริงมันก็เป็นฟ้าหลังฝนของเราแล้วลูกเอ๊ย"
มาลัยน้ำตาคลอ ไม้กอดแม่มีความสุข
เวลาเดียวกัน จีน่าตื่นนอนขึ้นมา ลุกมองสันต์ที่นอนแผ่หลา บนเตียง เอามือลูบไล้ใบหน้าสันต์ด้วยความรัก
จีน่าถอนใจ
"ถ้าคุณเป็นคนดี... ถ้าคุณ...เลวน้อยกว่านี้คงดี"
จีน่าเดินเข้าห้องน้ำไป
สันต์ลืมตาขึ้นมองไปทางจีน่า สันต์เองก็เครียดๆ คิดถึงสมัยที่รักกับจีน่าใหม่ๆ
เปลือยท่อนบน นั่งพิงขอบเตียงคิดถึงสมัยรักหวานชื่น ก่อนที่ใบหน้าของชมพู่ ญาญ่าจะลอยแทรกขึ้นมา
สันต์ยิ้มพอใจแบบนี้มากกว่า
"ต้องใหม่ๆ สิวะ เก่าๆ เหลาเหย่ใครจะชอบ"
เมนี่เดินออกมาจากตัวตึก ทองแท่งสตาร์ทรถ แล่นตามหลังเมนี่มาอย่างช้าๆ
เมนี่เดินไปสักพัก ก็รู้สึกเอะใจ หันไปมองรถแบบสงสัยที่ขับช้าๆ ตามมา แล้วก็ จำได้ เท้าสะเอว
"จะเอาไง"
ทองแท่งขับรถมาจอดเทียบ
ทองแท่งยิ้มกวน
"ขึ้นรถสิคุณ"
"ไม่"
"ตามใจ"
เมนี่สะบัดหน้าเดินต่อไป ทองแท่งขับช้าๆ ตามเมนี่ไปเรื่อยๆ จนเมนี่เริ่มรำคาญ
เมนี่เดินไปที่รถแล้วเคาะกระจก
"นี่คุณ บ้าป่าว ว่างมากนักเรอะ"
ทองแท่งยิ้ม
"ก็ทั้งวันเลย"
เมนี่โวยวายเสียงดัง
"โอ๊ย จะบ้าตาย ไม่คิดไปทำงานทำการบ้างเหรอ"
"ก็วันนี้ว่าง"
"แล้วมายุ่งกับชั้นทำไม ว่างก็ไปหาอะไรทำสิ"
"ก็นี่ไง กำลังหาอะไรทำอยู่"
เมนี่ขมวดคิ้ว
"ทำอะไร"
"ขับรถ!! แล้วนี่คุณจะไปไหนล่ะ"
"ไปตลาด"
เมนี่ออกเดินต่อ ทองแท่งขับช้าๆ ตาม
"โอ้ย ปากซอยนั่นเรอะ ตั้งไกล"
"ชั้นเดินได้"
ทองแท่งพยักหน้าเข้าใจ
"โอเค งั้นผมไปก่อนนะ"
ทองแท่งเหยียบรถแล่นไปเลย
เมนี่โมโห
"อ้าว ไม่ ง้อหรอ"
เมนี่เดินไปตามซอย แดดแรง ปาดเหงื่อ หอบ รถทองแท่งแล่นมาเทียบอีกครั้ง ชะโงกหน้ามาถาม"ร้อนมะ"
เมนี่หันไปมอง ท่าทางโมโหมาก แล้วเดินไปที่ประตูข้างคนขับ เปิดเข้าไปนั่ง
ทองแท่งหน้าเหวอ แอบกลั้นหัวเราะ
"ไปสิ!! หิวจะตายอยู่แล้ว" เมนี่สะบัดหน้าพรืด
"โอ๊ะๆ คร้าบ ผม"
เมนี่แอบอมยิ้ม รถทองแท่งแล่นไปอย่างเร็ว
ทองแท่งถือถุงกับข้าวเดินตามเมนี่ ทั้งเหนื่อยและหนักมาก
"บอกตรงเลยนะ ว่าผมรู้สึกเป็นเกียรติมากมาย"
เมนี่ขำ แต่แอ๊ค
"ถือมาเร็วๆ ให้ไวๆ"
ทองแท่งเดินมาที่หน้าประตูห้อง
เมนี่เคาะประตู ป๊อปคอนมาเปิด
ป๊อปคอนโวยวาย
"นังเมนี่!!! หายไปไหนมายะ ชั้นตื่นมาไม่เห็นแก ตกใจหมดเลย ว่าจะโทรแจ้งความอยู่แล้วเชียว"
"เว่อร์"
"ไม่เว่อร์ห่วงจริง ห่วงจัง เอ๊ะ" ป๊อปคอนตกใจมองไปทางทองแท่งที่ยิ้มเผล่
"ว๊าย" ป๊อปคอนสลบหงายหลังไป
เที่ยงต่อเนื่องมา แสงดาวมาพบนกน้อย
"อาแสงดาว มาๆ มากินข้าว เดี๋ยวอั๊วเลี้ยงเอง"
"เฮียฮงใจดีที่สุดเลยค่ะ"
"โอย เป็นแบบนี้มานานแล้ว เอาข้าวหมูแดงนะ"
"ทีกับคนอื่นล่ะเอาใจ ทีกะลูกล่ะใช้ๆๆ" นกน้อยบ่น
"ลื้ออย่าพูดแบบนี้อาหมวย ลื้อจะกินไรล่ะ หมูกรอบมะ อ้วนนะ ไม่ดีหรอก"
"แหม แต่หนูชอบกินนี่"
"ดูก้น ดูพุงลื้อซิ"
"เตี่ยอ่า"
แสงดาวหัวเราะ รีบลากนกน้อย
"ดาวมีเรื่องอยากคุยกะพี่อ่ะ" แสงดาวบอก
แสงดาว นกน้อยนั่ง
"นี่ พี่นกน้อย คืนนี้ไปฟรีดอมบาร์กะหนูหน่อยดิ"
"อ๊า .... อีกแล้วเรอะ"
"เมื่อคืนไม่ได้ไป ไม่มีจังหวะ แต่คืนนี้จะต้องไปให้ได้"
"เออ ดีๆ พี่ก็อยากไปดูโชว์เหมือนกัน"
เฮียฮงเอาข้าวมาเสิร์ฟ เสียงดังตึง
"แต่อั๊วไม่ให้ไป"
นกน้อยหน้าจ๋อย
"อั๊วไม่มีทางปล่อยให้ลื้อไปตัวเปล่าๆ อาหมวย ลื้อต้องถือถุงหมูแดงไปส่งด้วย"
นกน้อยดีใจ
"อา เตี่ย"
เฮียฮงยิ้มใจดี
"คืนนี้เจ๊ริชชี่สั่งเอาไว้ หลายห่อ กำลังหาคนไปส่งอยู่พอดีเลย"
นกน้อยแสงดาวเฮ ดีใจ เฮียฮงส่ายหน้าอย่างเอ็นดู
ยามบ่าย รถทองแท่งแล่นมาจอดหน้าฟรีดอมบาร์ เมนี่และป๊อปคอนลงมา ทองแท่งลงมาด้วย
"วันนี้ทำไมมาเร็วล่ะฮะ" ทองแท่งบอก
"เจ๊ริชชี่จะต่อเพลงให้เมนี่ค่ะ"
ทองแท่งมองเมนี่
"งั้นก็โชคดีนะครับ"
ทองแท่งขึ้นรถจากไป
"อุ๊ย หล่อฟิน แล้วก็นิสัยดีจัง"
"อย่าไปสนใจเค้าเลยนังป๊อปคอน พวกเรากะเค้ามันคนละชนชั้น ทางที่ดีอย่าไปยุ่งกับเค้า "
เมนี่เดินเข้าบาร์ไป
ป๊อปคอนส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
"รักไม่มีชนชั้นหรอกแกเอ๊ย เพศก็ไม่มี ... ลองจะรักซะอย่าง"
ทองแท่งเดินเข้ามาในห้องของตัวเองแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นฟรีดอมบาร์แล้วถอนใจ
"ตกลงเราชอบกะเทยเหรอวะ"
เขาเดินไปที่โต๊ะทำงาน เปิดคอม Search หาข้อมูล พิมพ์ไปว่า “คุณเป็นเกย์หรือไม่”
หน้าคอม “แบบทดสอบว่าคุณเป็นชายแท้หรือไม่”
ทองแท่งขมวดคิ้ว ตั้งใจทำแบบทดสอบ
"ก็ไม่นี่หว่า"
หน้าจอ ทองแท่งพิมพ์ไปอีกว่า “ชอบกะเทย” หน้าคอม “ผู้ชายแท้แต่ชอบกะเทย+จีบยังไง”
ทองแท่งขมวดคิ้ว มองถอนหายใจ ตั้งใจอ่าน
เวลากลางคืน แสงดาวรอจนทุกๆ คนเข้านอนหมดแล้ว พยายามแอบออกมานอกบ้าน
ทองแท่งที่ยืนมองนอกหน้าต่าง เริ่มขมวดคิ้ว
"เฮ้ย"
ทองแท่งรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถลาอออกไปนอกห้อง
ทองแท่งเดินในซอย ระวัง มองไปข้างหน้า แสงดาว เดินหายไปทางฟรีดอมบาร์
ทองแท่งที่แอบดูอยู่สะกดรอยตามไป
"ดาว!! แอบนัดพบผู้ชายป่าววะ" ทองแท่งเดินจ้ำตามไป
แสงดาวมาเจอนกน้อย ท่าทางดีใจกันใหญ่ นกน้อยถือถุงข้าวมาด้วย อีกมุม ทองแท่งแอบดู แสงดาวและนกน้อยเดินเข้าทางประตูข้างร้าน
"ไม่ได้มาหาผู้ชาย แต่มาหาพวกกะเทยนี่นะ .. งั้นคงไม่เป็นไรมั๊ง แต่..." ทองแท่งหน้าตาอยากรู้อยากเห็น เดินตามไป
ประตูข้างร้านฟรีดอมบาร์ พวกนางโชว์ รันรัน ดอลลี่ เดือนเพ็ญ อัยโกะ แอบออกมานั่งเม้าท์มอยกัน แสงดาว นกน้อย ที่โผล่เข้าไปกลางวง ทำให้พวกกะเทยทั้งหมดตกใจ
"อ๊าย พวกชะนี" รันรันบอก
ดอลลี่ถาม "มาทำไมยะ"
"คนร้าย จะเข้ามาขโมยของในนี้ล่ะสิ"
พวก รันรัน ดอลลี่ เดือนเพ็ญ อัยโกะ โอบล้อมตีวงเข้ามาทำร้าย
ทองแท่งที่แอบดูอยู่เห็นท่าไม่ได้การ
"ดาว!! แย่แล้ว"
นกน้อยชูถุงข้าวบอก
"จะบ้าเหรอยะ นี่ดูซะ! ส่งของไง"
เดือนเพ็ญนึกได้
"อุ๊ยๆๆ เจ๊สั่งไว้น่ะ"
แสงดาวบอก"ส่วนหนูก็มาหาพี่ป๊อปคอน พี่เค้าจะให้หนูถ่ายรูปคู่กับนางโชว์"
พวกกะเทยมองแสงดาวไม่เชื่อสายตา
"เธอเป็นผู้หญิงแท้ๆ มาปลื้มนางโชว์อย่างพวกเราเหรอ" รันรันว่า
แสงดาวยิ้มบอก
"อาชีพสุจริตทำไมจะปลื้มไม่ได้ล่ะ"
เดือนเพ็ญยิ้ม
"งั้น มาๆๆ ชั้นพาเข้าไปเอง"
เดือนเพ็ญจูงแสงดาวและนกน้อยเข้าไปในร้าน แต่ในสายตาของทองแท่งคิดว่าพวกนั้นกำลังทำร้ายแสงดาว ทองแท่งถลาออกไปทันที
"ดาว"
แสงดาวหันมามองตกใจ
"พี่ทองแท่ง!"
"รีบเข้าไปเหอะ" เดือนเพ็ญบอก
" เดี๋ยวหนูออกมาค่ะพี่ทองแท่ง รอก่อนแป๊ปเดียว!"
แสงดาวรีบเข้าร้านไป ทองแท่งเริ่มกลัว พวกกะเทยเข้ารุม
รันรันบอก
"ว้าว ... คุณชายร้านทองนี่นา"
"คนนี้คนโปรดชั้นเลยนะยะ มาเที่ยวเหรอคะ" ดอลลี่บอก
"เอ่อ คือ..."
ทองแท่งตกใจมาก เมื่อพวกกะเทยนางโชว์เริ่มตีวงล้อมรอบเข้ามาเรื่อยๆ อารมณ์แวมไพร์เจอเหยื่อ อยากดูดเลือด
"ผมมาตามน้องสาว"
"นี่ไงคะน้องสาว" ดอลลี่แสดงตัวถลาเข้าประกบเหยื่อ
"ไม่ใช่คุณครับ น้องสาวของผมที่พึ่งเดินเข้าไปเมื่อกี๊นี้ครับ"
ดอลลี่เข้ามายั่ว
"แหม คนไหนล่ะคะ ถ้ามันยากเย็นนัก หาคนใหม่ดีกว่า"
"จริงด้วย แถวนี้มีคนว่างอยู่ค่ะ เลือกซักคน หรือจะเอาหมดเลยก็ได้ฮะ ยินดีมาก"
"เอ่อ ... "
ทองแท่งกลัวมาก ตัวลีบ พวกกะเทยล้อมกรอบ เค้าจะทำยังไงดี ห่วงแสงดาวก็ห่วง แต่ตอนนี่ท่าทางตัวเค้าจะไม่รอด!
เดือนเพ็ญจูงสงดาวและนกน้อยเข้ามาตามทางเดิน มาหยุดหน้าประตูห้องแต่งตัว
"เธอ" เดือนเพ็ญชี้ไปที่แสงดาว "มาหาพี่ป๊อปคอนใช่มะ"
"ใช่ค่ะ"
"งั้นก็ห้องนี้ล่ะ ส่วนเธอ ...มาส่งข้าว"
"ฮื่อ ใช่"
"งั้นเธอตามชั้นไปหลังบ้าน"
"อ้าว ทำไมมันแบ่งชนชั้นหยั่งงี้ล่ะ" นกน้อยโวยวายโดนลากไป
แสงดาวหัวเราะขำ ก่อนจะมองประตูห้อง ตัดสินใจเคาะ
เดือนเพ็ญลากนกน้อยมา ชนกับจีน่า
"ว๊าย อะไรกันนี่ เดินไม่ดูอะไรเลยเหรอยะ"
เดือนเพ็ญตกใจ
"ขอโทษค่ะ พี่จีน่า"
จีน่าปรายตามองนกน้อย
"แล้วนี่หล่อนเอาใครเข้ามายะ เดี๋ยวของในนี้ก็หายหมดหรอก"
"คนนี้ลูกเฮียฮงไงคะ เค้าเอาข้าวมาส่ง"
จีน่าเหยียดมอง
"อ่อ ... งั้นก็รีบไปให้ไวๆ สิยะ มายืนเกะกะทางเดินทำไม"
นกน้อย เดือนเพ็ญ รีบหลบให้จีน่าเดินไป
"คนนี้!"
"พี่จีน่า อดีตมีสฟรีดอม ลิปซิ้งค์ ปีที่แล้วไง"
"ท่าทางนิสัยไม่ดีเลย"
"นี่หล่อน อย่าพูดมาก ตามชั้นมาเร็ว"
นกน้อยมองไปทางจีน่า ไม่ชอบ
ป๊อปคอนพาแสงดาวมาเจอเมนี่
"เมนี่ ดูซิว่าใครมา"
แสงดาวยิ้ม
"พี่เมนี่!!" แสงดาวถลาเข้ามามองอย่างชื่นชม "พี่สวยจังเลย"
"ฝีมือการเนรมิตของชั้นเองย่ะ"
"อืม พี่ป๊อปคอนก็เก่ง แต่ว่า..."
"อะไรเหรอจ๊ะ"
"พี่เหมือน..."
"อะไรของเธอ เหมือนอะไร"
"ผู้หญิง!"
ป๊อปคอนและเมนี่มองหน้ากันตกใจ
แสงดาวไม่รู้ตัว
"จริงๆ นะคะ พี่เหมือนผู้หญิงมาก ผิวพรรณ กิริยา ท่าทาง" แสงดาวพูดพลางลูบแขนเนียนของเมนี่
ป๊อปคอนตัดบท
"เอ่อ รีบถ่ายรูปกันดีมั้ยคะ"
" ก็ได้ค่ะ"
ป๊อปคอนสบตาเมนี่โล่งอก
ทองแท่งโดนล้อมติดกำแพง
"ตกลงเลือกได้ยังคะ" รันรันถาม
"นั่นสิคะ เอาคนไหนดีเอ่ย" ดอลลี่บอก
"คือ ผมไม่เลือกเลยได้มั้ยครับ"
"ไม่ได้ค่ะ ถ้าคุณไม่เลือก เราเลือกให้เอง"
รันรัน ดอลลี่ยิ้มมองหน้ากัน น่ากลัว
แสงดาวถ่ายรูปคู่กับเมนี่สนุกสนาน แล้วนึกได้
"ตายจริง!"
"ไรคะคุณน้อง" ป๊อปคอนถาม
"หนูต้องรีบไป"
เมนี่ถาม
"จะรีบไปไหนหล่ะ ไม่ดูโชว์ก่อนเหรอ"
"อยากมากค่ะ แต่ว่า..."
"หรือข้างนอกเกิดเรื่อง ใช่มั้ย"
"ค่ะ พี่...พี่ทองแท่งค่ะ!"
เมนี่ตกใจไปด้วย
"เราต้องไปช่วยพี่ทองแท่งค่ะ มาค่ะพี่เมนี่" แสงดาวควงแขนเมนี่ทันที " ไปกับหนู แล้วเดี๋ยวหนูจะ
แนะนำพี่ชายของหนูให้พี่เมนี่อย่างเป็นทางการเสียที"
"ทางการอะไร แล้วทำไม ทำไมต้องไป...เดี๋ยวๆๆ"
ป๊อปคอนตกใจตามไปด้วย
ฝ่ายทองแท่งกำลังโดนกะเทยรุม ลูบไล้ ก็ตัวสั่นพั่บๆ
"แม๊ๆๆๆๆ น่าเอ็นดูจริง จริ๊ง" ดอลลี่บอก
กองทัพเปิดประตูออกมาเจอพวกกะเทยรุมอะไรบางอย่างก็ตกใจ
"นั่นพวกหล่อนกำลังทำอะไรกันยะ"
ทองแท่งซีดเซียว
"คุณทองแท่ง!"
กองทัพถลาเข้าไปช่วย ดึงพวกกะเทยที่รุมล้อมออกจนกระเด็นไปคนละทางสองทาง
"ใจร้าย!" รันรันบอก
"ดึงแขนเค้าเขียวเลย ดูดิ" ดอลลี่ว่า
"ไป ไป๊ ไปให้หมด แหม นังพวกนี้ ตายอดตายอยากมาจากไหนกันยะ"
ทุกคนกลัวกองทัพเลยหนีไป
ทองแท่งระบายลมหายใจโล่งแล้วแต่เมื่อหันมาเจอหน้ากองทัพหื่นๆ ก็ช็อก
"เอ่อ"
"นี่ไงคะ พี่ช่วยคุณทองแท่งแล้วนะคะ" กองทัพบ่งกล้ามใหญ่ เอาแขนล็อกทองแท่งเอาไว้พร้อมพูดโลมเลียสารพัด "นี่อุตส่าห์หนีแว๊บ หนีแว๊บ เจ๊กิมลั้งมาบ่อยๆ แบบเนี้ย แสดงว่าเริ่มติดใจอะไร
บางอย่างที่นี่แล้วใช่มั้ยค๊า"
ทองแท่งพยายามหาวิธีเอาตัวรอด แกะแขนกองทัพออก
"เอ่อ คือว่า คือ ผม"
"อุ๊ย น่าร๊ากอ่ะ ติดอ่างด้วย แบบนี้มาลงอ่างกับพี่มั้ยคะ พี่ช่วยได้นะตัวเอง"
กองทัพโน้มหน้าเข้าใกล้ทองแท่ง ทองแท่งหลับตา กลัวมาก
พอดีจังหวะแสงดาว เมนี่ และ ป๊อปคอนออกมาพอดี เมนี่ขำทองแท่งมากแอบหัวเราะ
ทองแท่งได้ยินเสียงลืมตาหันไปมอง นึกฉุน แต่ก็ดีใจที่ได้พบหน้าเมนี่
"หัวเราะอยู่ได้ ช่วยผมหน่อยสิคุ๊น!"
แสงดาวเห็นพี่ชายเอาแต่มองเมนี่
"แหม น้องนุ่งยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน ไม่ทักทายเลยนะพี่ทองแท่ง"
"โอ๊ย เค้ากำลังหวานชื่นกับพี่อยู่นี่คะคุณน้อง ใช่มั้ยคุณทองแท่ง" กองทัพว่า
"มากไปมั้ยหล่อน!"
กองทัพตาเหลือก หันไปมอง เจอลีลายืนเท้าสะเอวจ้องอยู่
"งานการไม่ทำ มาประเหลาะผู้ชายติดหนึบเป็นกาวตราช้างอยู่ที่นี่เอง มาๆๆ" ลีลาลากกองทัพออกจากทองแท่ "ไปทำงานเดี๋ยวนี้เลย แหม ปล่อยไม่ได้ เลยนะแก"
"เอาไปเลยค่ะคุณลีลา พี่กองทัพเอาใหญ่แล้ว"
"นังป๊อปคอน!"
"ไม่ต้องไปดุเค้า แกมานี่เลย"
ลีลาลากกองทัพเข้าหลังร้านไป
แสงดาวมองไปทางกองทัพ สะกิดป๊อปคอนที่ค้อนใส่กองทัพอยู่
"พี่ๆ ดูพี่ชายหนูสิ"
ทองแท่งมองจนเมนี่เขิน
"มองอะไรยะ"
"เวลาแต่งเต็มยศ เอ่อ ก็ ... สวยดีนะ"
" ปกติขึ้นเวทีก็ต้องแต่งแบบนี้ ก็เคยเห็นแล้วนี่นา"
"มันไกล แต่ตอนนี้มันใกล้" ทองแท่งเดินเข้าไปจ้องเมนี่
แสงดาวดึงป๊อปคอนห่างออกมา ปล่อยให้ทองแท่งจ้องเมนี่ตะลึงอยู่แบบนั้น ส่วนเมนี่ก็เขินอาย
ป๊อปคอนโดนแสงดาวลากออกมาที่ข้างประตูฟรีดอม บาร์
"ดึงชั้นออกมาทำไม"
แสงดาวจ้องหน้าป๊อปคอน
"คือว่า"
ป๊อปคอนขนลุก
"ชั้นไม่สนชะนีนะยะ"
แสงดาวหัวเราะ
"หนูก็ไม่สนพี่แบบนั้น แต่หนูกำลังจะบอกว่า พี่ชายหนูท่าทางจะชอบพี่เมนี่นะ"
ป๊อปคอนหันไปดู เห็นทองแท่งจ้องเมนี่อยู่
"น่าเสียดายที่พี่เมนี่ไม่ใช่ผู้หญิง"
แสงดาวพูดไปจับสังเกตป๊อปคอนตลอดเวลาที่พูด
"จริงเหรอ พี่ก็ว่ามันแปลกๆ อยู่"
"เฮ้อ....อี๊ก็แอนตี้เรื่องกะเทยมากๆ พี่ทองแท่งคงแย่แน่ๆ"
"เรื่องใหญ่เลยล่ะ"
"แต่....ถ้าพี่เมนี่เป็นผู้หญิงจริงๆ ก็หมดปัญหา"
ป๊อปคอนมองไปทางทองแท่งขมวดคิ้ว ก่อนจะเฉไฉ
"โฮ้ย พวกคนอาชีพอย่างเราๆ เต้นกินรำกินใครจะมารัก"
"อาชีพสุจริต ถ้าเป็นคนดีด้วยไม่มีใครรังเกียจหรอก แต่ถ้าจะฝ่าด่านอรหันต์ของอี๊
กิมลั้งเรื่องกะเทยนี่ถ้าจะยาก"
ป๊อปคอนคิดดังๆ
"ใช่....ถ้าเป็นกะเทยน่ะยาก แต่ถ้ามันเป็นผู้หญิง"
แสงดาวยิ้มพูดแทรก " ปัญหาก็น้อยลงเนอะ"
ส่วนเมนี่กับทองแท่งก็เอาแต่จ้องตากันเขินไปมา ไม่คุยกันเ จนป๊อปคอนเดินมาดึงตัวเมนี่ออกมาจากทองแท่ง
"อะไรแก"
"จ้องกันอยู่เนี่ย เดี๋ยวก็ท้องหรอก"
"บ้า ไม่ใช่ปลากัด"
"ไปๆ ไปทำงานได้แล้ว" ป๊อบคอนหันไปมองทองแท่ง "ส่วนคุณก็เหมือนกัน ระวังเจ๊กิมลั้งไว้ให้ดีเหอะ ถ้าเค้ารู้ว่าคุณมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ ไม่ใช่แค่คุณเท่านั้นที่จะตาย พวกเราทั้งบาร์อาจตายหมู่ไปด้วย"
"ก็ เอ่อ ผมแค่ตามแสงดาวมา"
"นั่นแหล่ะ อย่ามาบ่อย ไปนังเมนี่"
ป๊อปคอนลากเมนี่ออกไป
"เดี๋ยวสิครับ คือ..."
แสงดาวส่ายหน้ามองพี่ชาย ดึงตัวมาถาม
"ชอบเค้าเหรอ"
"อะไร!"
"พี่เมนี่ไง? ชอบเค้าเหรอ"
"ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น"
"เค้าเป็นกะเทยนะ"
"บ้า พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น"
"แล้วคิดแบบไหนอ่ะ"
"ไม่ได้คิดก็แล้วกัน ไปๆ กลับบ้านกลับได้แล้วเราน่ะ"
ทองแท่งเดินหนีกลับบ้าน แสงดาวส่ายหน้า ก่อนจะเดินตาม
ด้านหลังแสงดาว ประตูหลังบาร์เปิดออก นกน้อยโผล่ออกมา เจอแต่ความว่างเปล่า
"อ้าว .... หายไปไหนหมดวะเนี่ย"
ป๊อปคอนลากเมนี่เข้ามาในห้อง ปิดประตูระวังมาก กลัวคนมาแอบดูแอบฟัง
"อะไรของแกนังป๊อปคอน!"
"หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง"
"แล้วมันเกี่ยวอะไร"
ป๊อปคอนถลามาหา
"นี่แกไม่รู้อะไร เมื่อกี๊แม่แสงดาวคนงาม ถามชั้น ยิกๆๆๆ"
"ถามอะไรอ้ะ"
"พูดว่าพี่ชายเค้าชอบแก"
เมนี่อาย "บ้า"
"เอ้าๆ อย่าพึ่งเขิน แก๊....มันมีมากกว่านั้น"
"ก็ว่ามาซะทีสิ"
"เค้าเหมือนจะคิดว่าแกเป็นผู้หญิง"
เมนี่ตกใจ
"จริงสิ ตอนที่ถ่ายรูปด้วยกัน ชั้นก็ว่าแปลกๆ"
"เพราะฉะนั้น แกน่ะ ต้องระวังตัวให้มากกกว่านี้ เข้าใจมะ ที่นี่น่ะ มันดงกะเทย แกต้องแอ๊บให้มากๆ"
"ทำไงอ้ะ"
"จำเอาไว้ กะเทยอย่างเราไม่ค่อยเรียบร้อยเราต้องกรี๊ดผู้ชาย เยอะๆ ปานจะอยากเคี้ยวกรุ๊บๆ ตลอดเวลา"
"หื่นน่ะสิ"
"กะเทยอย่างเราๆ ไม่เหมือนผู้หญิงนี่ยะ มันอดอยากแร้นแค้น เพราะฉะนั้นเวลาเจอหนุ่มหล่อๆ ตรงสเป็กมันจะคุมอาการไม่ค่อยอยู่ย่ะ เป็นแบบนี้เข้าใจรึยัง"
"อือ เข้าใจแล้ว"
"ดี เข้าใจตรงกันแล้วนะยะ" ป๊ฮปคอนเพ้อ Wอย่างคุณทองแท่งเงี้ย เป็นต้น หล่อ ขาว บึ้กกำลังดี น่ากินมาก"
ทองแท่งฮัดเช้ย ระหว่างเดินกับแสงดาวในซอย
"เป็นหวัดเหรอพี่"
"มีคนนินทาป่าวไม่รู้ ฮัดเช้ย!"
เมนี่กำลังหัวเราะป๊อปคอน
"แกชอบคุณทองแท่งเหรอ นังป๊อปคอน"
"นี่ ชั้นน่ะมีฮอร์โมนปกตินะยะ ไม่ชอบก็บ้าแล้ว ว่าแต่แกเหอะ"
"ทำไม ชั้นทำไมเหรอ"
ป๊อปคอนหันมาจ้องหน้าเมนี่
"อย่าให้รู้ว่าแกแอบชอบเค้าล่ะ ทำมาเป็นหัวเราะคนอื่นเค้า"
เมนี่รีบหุบปากทันที แอบเหลือบมองป๊อปคอน เจอสายตาป๊อปคอนเหล่
อ่านต่อหน้า 3
นางโชว์ ตอนที่ 6 (ต่อ)
ภายในห้องแต่งตัวป๊อปคอน กลางคืนต่อเนื่องมา จีน่าเดินนวยนาดเข้ามา
"คุยอะไรกันจ๊ะ "
จีน่ายิ้มหวาน มีดอลลี่กับรันรันเดินตาม เป็นสมุน ขุนพลอยพยัก
จีน่าเหล่มองป๊อปคอน
"เสียงดังออกไปถึงข้างนอก ไงจ๊ะป๊อปคอน อาณาจักรของเธอ กี่วัน กี่เดือน กี่ปี ก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ"
"คนไม่เคยพัฒนาก็เงี้ย" ดอลลี่บอก
"นังป๊อปคอนมันอยากเป็นนางโชว์ค่ะ พี่จีน่า แต่หนูว่า..." รันรันบอก
"พอๆ พอได้แล้วพวกหล่อน ไปว่าป๊อปคอนเค้าทำไม ถึงเค้าจะไม่ได้เป็นนางโชว์ เค้าก็เป็นคนงานในทีมของเรา" จีน่าเน้นคำคนงาน แต่ทำหน้าใสๆ ซื่อๆ ดูเหมือนจริงใจ
"นังจีน่า แก .. มาทางไหน ไปทางนั้นเลยไป" ป๊อปคอนบอก
"ป๊อปคอน!" เมนี่ห้ามป๊อปคอน
"แกไม่รู้อะไร นังนี่ล่ะร้ายที่สุด"
"ตายแล้วป๊อปคอน ทำไมพูดแบบนี้ล่ะจ๊ะ ที่ผ่านมา เราก็จิกๆ กัดๆ แซวกันเล่นๆ พอหอมปากหอมคอเท่านั้นเอง เธอน่ะ อย่าคิดมากสิจ๊ะ!"
"แหลได้โล่ เชอะ"
จีน่าไม่สนใจป๊อปคอน เดินมาหาเมนี่
"เมนี่ ... ตั้งแต่เธอเข้ามาที่นี่ ชั้นยังไม่ได้แสดงความยินดีกับเธอเลย คงไม่ช้าไปใช่มั้ยจ๊ะ ถ้ารุ่นพี่คนนี้ จะขอพูดว่า ยินดีต้อนรับจ๊ะ"
ป๊อปคอนหน้าตกใจ ไม่อยากจะเชื่อ
เมนี่ยิ้ม ดีใจ
"ค่ะพี่จีน่า หนูดีใจมากๆ เลย ขอบคุณมากนะคะ"
"แหมเรื่องเล็กน้อยน่ะ เราสองคนยังต้องร่วมงานกันอีกนาน อ้อ ... หวังว่าจะเป็นหยั่งงั้นน่ะจ๊ะ แต่ ... พี่อยากจะเตือนเมนี่เอาไว้อย่างนึง"
"นั่นไง กูคิดไว้แล้ว"
"เรื่องอะไรเหรอคะ"
"นังสองตัวนั่น" จีน่าหมายถึงดอลลี่ รันรัน "มันบอกว่า ลูกชายร้านทองมาป้วนเปี้ยน แถวบาร์เราบ่อยๆ .. พี่ก็อยากจะเตือนเธอ ให้ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะจ๊ะ"
เมนี่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
"คะ"
"ก็ร้านทองของเจ๊กิมลั้ง กับฟรีดอมบาร์ของเจ๊ริชชี่ ไม่ถูกกัน เธอมาใหม่ ก็คงยังไม่รู้ พี่เลยอยากจะเตือนเธอว่า อย่าเอาเรื่องไร้สาระ มาใส่หัวเจ๊ริชชี่ ทำตัวให้น่ารักๆ ให้สมกับที่เจ๊เค้าเอ็นดูดีกว่านะจ๊ะ"
"แต่เราไม่ได้มีอะไรกันนี่คะ หนูหมายถึงคุณทองแท่งนั่นน่ะ"
"ไม่มี" ยิ้มดีใจ "งั้นก็ดีแล้วหล่ะจ๊ะ ... งั้นรีบแต่งตัวเถอะ พี่ไปหล่ะ"
จีน่าหมุนตัวเดินออกไป ดอลลี่ กับรันรัน หันมาทำหน้าเชิดๆ แล้วเดินตามจีน่าไป
ทางเดินหน้าห้องแต่งตัว กลางคืนต่อเนื่องมา จีน่า เดินนำ ดอลลี่ รันรันต่างซุบซิบกัน
"ทำไมพี่จีน่าต้องไปพูดดีกับมันด้วยอ่ะ" รันรันว่า
"ชั้นก็สงสัย เห็นเกลียดกันจะตาย" ดอลลี่บอก
จีน่าหยุดเดิน หันมาตอบ
"ทำไมชั้นจะพูดดีกับมันไม่ได้ มันก็ไม่ใช่คนอื่น พี่น้องกันทั้งนั้น"
"แต่ว่าพี่จีน่า ..." ดอลลี่ว่า
"ทำไมหรอ แกคิดว่าชั้นเป็นยักษ์เป็นมารหรอไง"
"เห็นมั้ยแก พี่จีน่าของขึ้นแล้ว หุบปากไปเลย" รันรันบอก
กองทัพเดินมาตาม
"มาสุมหัวกันอยู่นี่เอง จะถึงคิวพวกเธอแล้วนะยะ ตามมาๆๆ"
กองทัพพูดเสร็จก็เดินนำไป จีน่า หันมาสบตา ดอลลี่ รันรัน ทั้งสองหลบตา และเดินตามกองทัพไป
ภายในห้องแต่งตัวป๊อปคอน
"ฟรีดอมบาร์ กับ ร้านทองไม่ถูกกัน? เพราะอะไรอ่ะ ป๊อปคอน"
"ก็ผัวเจ๊กิมลั้ง มาติดพันเจ๊ริชชี่ของเราน่ะสิ แล้วต้องมาตายเพราะปกป้องเจ๊ริชชี่ด้วย คือ มันเป็นตำนานที่เล่าขานกันมา ชั้นเองก็ไม่รู้ลึกซึ้งหรอก"
"แสดงว่าที่พี่จีน่าพูดก็จริงน่ะสิ"
"โอย แกก็อย่าไปเชื่อมันมาก"
"แกชอบมองโลกในแง่ร้าย พี่จีน่าเค้าเตือนเพราะหวังดีกับชั้นต่างหาก"
"จ้าแม่คนโลกสวย แกอย่าลืมสิ มันเองยังเคยนั่งรถคุณทองแท่งเลย ชั้นว่าก่อนที่มันจะเตือนแก มันควรจะเตือนตัวเองก่อนนะ"
"เออจริงด้วย เอ๊ะแล้วเค้ามาเตือนชั้นทำไม"
"ก็บอกแล้ว นังนี่มันร้าย มันต้องมีแผน ดีไม่ดี มันอาจจะเก็บไว้กินเอง"
"เออจริง" เมนี่กำลังคล้อยตาม
ป๊อปคอนโพล่งขึ้นมา
"ไม่มีทาง ชั้นไม่ยอม ชั้นเองก็อยากกินเหมือนกัน"
เมนี่ชะงัก และขำ
"แกนี่ พูดอะไรไม่รู้ ต๊องจริงๆ"
"ยกเว้นคนนั้นจะเป็นแก ชั้นจะยอมหลีกทางให้"
เมนี่เขิน
"เป็นชั้น บ้า ไม่มีทาง แกนี่ .."
"แหน่ะ งานใส งานแบ๊วนะยะ"
ค่ำต่อเนื่องมา แสงดาวนั่งหน้าหงิกในบริเวณบ้านกิมลั้ง ทองแท่งเทศนา
"คิดยังไง หนีออกจากบ้านไปเที่ยวที่ฟรีดอมบาร์"
"ดาวก็แค่ไปถ่ายรูปกับพี่เมนี่"
"แล้วถ้าอี๊รู้หล่ะ เธอจะตอบอี๊ยังไง"
"แต่ดาวไม่ได้ไปทำอะไรเสียหายนี่"
"พี่ไม่ได้บอกว่าเธอไปทำอะไรไม่ดี แต่เธอขัดคำสั่งอี๊"
"พี่ก็อย่าไปบอกอี๊สิ เรื่องนี้มีเรา 2 คนเท่านั้นที่รู้"
"เฮ้อ ..."
"น่านะ ช่วยดาวซักครั้งนะ"
"ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ครั้งต่อไปพี่ไม่รับปากด้วย"
แสงดาวขำ
"ถ้าดาวไปอีก พี่ทองแท่งจะรู้ได้ไง ถ้าพี่ไม่ได้ไปที่ฟรีดอมบาร์เหมือนกัน"
ทองแท่งอึกอัก
"ก็พี่ไปทำงาน มันไม่เหมือนกัน"
"แต่วันนี้ดาวไม่เห็นลูกค้าพี่ทองแท่งซักคนนะคะ หรือว่าพี่ทองแท่งก็แอบไปเที่ยวที่ฟรีดอมบาร์เหมือนกัน"
"จะบ้าหรอ เราก็พูดไปเรื่อย อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง รู้มั้ยว่าไปคนเดียวมันอันตราย เกิดเป็นอะไรไป จะทำยังไง"
"ดาวไม่ได้ไปคนเดียวซักหน่อย เฮ้ย!"
"อะไร!"
"ดาวลืมพี่นกน้อย"
ทองแท่งตกใจไปกับแสงดาวด้วย
เวลาเดียวกัน นกน้อยเดินในซอยมืดๆ คนเดียว ร้องไห้
"ไอ้น้องเนรคุณ ไอ้น้องอกตัญญู ทิ้งเราซะได้ ฮือๆ คอยดูนะ เจอหน้าจะหยิกให้เนื้อเขียวเลย อุตส่าห์มาเป็นเพื่อน ฮือๆ ไอ้น้องบ้า"
แจ็กกี้กับลิซ่าปลอมตัวมาเป็นลูกค้าคนต่างชาติ แต่งตัวแซ่บเว่อร์ โผล่หน้าเข้ามา แล้วหันมาตกใจกันเอง
"เฮ้ย! ตกใจ" แจ๊กกี้บอก
"คิดว่าหนูไม่ตกใจหรอพี่ก็"
"เอาหน้าแกไปไกลๆ ชั้นหน่อย หัวใจจะวาย"
เดือนเพ็ญเดินเข้ามารับแขก
"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจองโต๊ะไว้แล้วรึยังคะ"
แจ็กกี้บอก "ยังเลย ขอโต๊ะติดๆ เวทีหน่อยนะ"
"ได้ค่ะมาดาม เชิญทางนี้ค่ะ"
เดือนเพ็ญเดินนำแจ็กกี้กับลิซ่าไป แจ็กกี้สบตากับลิซ่า
"ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว ขอโต๊ะไกลๆ ดีกว่า ดูใกล้ๆ แล้วเวียนหัว"
ลิซ่าป้องปาก
"ป้าเค้าแก่แล้วน่ะ ขอพอดีระดับสายตานะ"
"นังลิซ่า" แจ๊กกี้ อุ้ย! หลุด "นังคริสติน่า มาว่าชั้นได้ไง"
"อุ้ย ติ๊นาขอโทษค่ะ"
เดือนเพ็ญถาม
"ตกลงจะเอาโต๊ะใกล้หรือไกลดีคะมาดาม"
"ไกลก็มองไม่เห็น จะใกล้ก็ปวดตา เอาไงดีแก"
"อย่าไปดูเลยงั้น"
"เฮ้ยจะบ้าหรอ"
กองทัพ ลีลาหันมาเห็นแล้วเดินมา
ลีลาถาม
"เกิดอะไรขึ้นคะ"
"ก็มาดาม 2 คนนี้ ยังคิดไม่ตกค่ะ ว่าจะเอาโต๊ะไกลหรือใกล้ดี"
"งั้นเอาโต๊ะกลางๆ ดีมั้ยคะ ใกล้ไปอาจจะเสียงดัง แต่ไกลไปอาจจะมองไม่เห็นนะคะ"
"ก็ดีนะ งั้นพาไปเลย"
กองทัพ ลีลา พยักหน้าให้เดือนเพ็ญ เดือนเพ็ญเดินนำแจ็กกี้กับลิซ่าไปที่โต๊ะ ลีลามองตามไป
"เฮ้ยแกว่ามั้ย แขก 2 คนนี้หน้าคุ้นๆ" ลีลาบอกกองทัพ
"ไม่เห็นจะคุ้นเลย"
"แกดูดีๆ แต่ชั้นคิดยังไง ... ก็คิดไม่ออก"
"ไม่มีอะไรมั้งแก ไปทำงานกันต่อเหอะ"
กองทัพเดินไป ลีลายังสงสัย
เดือนเพ็ญพาแจ็กกี้กับลิซ่าไปนั่งที่โต๊ะ
บนเวที ดอลลี่กับรันรัน เพิ่งจะเริ่มโชว์ไปได้ซักพัก ด้านล่างเวที แจ๊กกี้ ลิซ่ามอง
"ห่วยแตก"
"จริงด้วยค่ะ"
แจ๊กกี้พยักหน้าให้สัญญาณลิซ่า
แจ๊กกี้ ลิซ่า โห่ และโบกมือไล่ พวกแขกที่มาดู พากันส่ายหน้า ก่อนจะโบกมือไล่ตาม
บนเวที ดอลลี่กับรันรัน ตกใจ หยุดนิ่ง ไม่เคยเจอ
แจ็กกี้ตะโกนเสียงดัง
"ไม่ได้เรื่อง เอาโชว์แบบนี้มาให้เราดูได้ไง"
"โชว์อะไรไม่รู้ห่วยแสนห่วยเนอะพวกเรา"
กองทัพและลีลาที่แอบอยู่หลังเสาตาโต ตกใจ
"ตายหล่ะแก ดูนั่นสิ"
"ทำไมแขกโห่วะ ปกติก็ชอบดูกันนี่นา เฮ้ยไปดูกัน .." ลีลาบอก
แจ๊กกี้ กับลิซ่า ยังเป็นผู้นำในการโห่ กองทัพ ลีลาเดินมาถึง รีบพูดกับแจ็กกี้
"เอ่อขอโทษนะคะ เกิดอะไรขึ้นคะ"
"ก็โชว์ของฟรีดอมบาร์ไม่ได้เรื่องน่ะสิ ถามได้"
กองทัพบอก
"ใจเย็นๆ นะคะ เดี๋ยวโชว์นี้ก็จบ บาร์ของเรายังมีโชว์สวยๆ อีกเยอะเลยค่ะ"
"โชว์บ้าบออะไรไม่รู้ สู้อีกร้านไม่ได้เนอะพวกเรา"
ลิซ่ากับแขกคนอื่น พยักหน้าเห็นด้วย โวยวายเสียงดัง ลีลาเอาแต่จ้องแจ็กกี้ แล้วก็จำได้
ลีลากระซิบกับกองทัพ
"เฮ้ยแก ชั้นจำได้หล่ะ กะเทยจากบาร์คู่แข่งไง"
กองทัพตกใจ
"หรอ หนอย"
กองทัพกำลังจะเข้าไปหาเรื่อง ลีลาห้ามไว้ หันไปกระซิบกับเดือนเพ็ญที่ตื่นตระหนก เดือนเพ็ญฟังลีลาเสร็จก็ยิ้มเหี้ยม
เดือนเพ็ญกับกองทัพจัดการลากแจ็กกี้กับลิซ่าหายไป
"ขออภัยทุกท่านนะคะ ขออภัยจริงๆ ค่ะ"
ดอลลี่ รันรัน ขาสั่นอยู่บนเวที
ริชชี่กับป๊อปคอนหน้าเครียด สบตากันกลุ้มใจ
"ปกติแขกก็ชอบโชว์นี้นะคะ วันนี้เกิดอะไรขึ้น"
จู่ๆ เจ๊ริชชี่เดินขึ้นไปบนเวที ป๊อปคอนตกใจ
"เฮ้ย อ่ะ อ่าว ... จะ เจ๊ เอิ่ม" ป๊อบคอนเกาหัว
ดอลลี่ รันรัน หน้าเสีย
แขกบางคนยังโวยวาย
"ไม่เอาๆๆ เราจะดูเมนี่"
ริชชี่เดินมากลางเวที
"เอ่อ .. ทางฟรีดอมบาร์ของเราต้องกราบขออภัยแขกผู้มีเกียรติทุกท่านด้วยนะคะ ตอนนี้เป็นเวลาโชว์ของแกงค์นางแมวป่า"
แขก1บอก "ไม่เอาๆๆ แมวป่งแมวป่าอะไร เราจะเอาเมนี่"
แขก2บอก "ใช่ๆๆ เมนี่ๆ ๆๆๆ"
ริชชี่ยืนอยู่ ดอลลี่ รันรัน จับมือกัน
"สำหรับโชว์ของเมนี่ มีแน่ๆ ค่ะ แต่ต้องให้จบการแสดงชุดนี้ก่อนนะคะ เพราะตอนนี้เมนี่ยังแต่งตัวไม่เสร็จ ยังไงต้องกราบขออภัยในความไม่สะดวกด้วย เชิญชมโชว์ของเราต่อค่ะ"
ริชชี่พยักหน้าให้กับ ดอลลี่ รันรัน แล้วเดินหลบไป
ดอลลี่ รันรัน โชว์ต่อ แบบหน้าจ๋อยๆ
ข้างล่างเวที แขกไม่มีใครสนใจมอง แต่ก็ไม่มีใครโวย
ฝ่ายกองทัพกับเดือนเพ็ญช่วยกันโยนแจ๊กกี้กับลิซ่าลงไปกองอยู่กับพื้นกองทัพ เดือนเพ็ญเท้าสะเอวมอง
แจ๊กกี้ลุกมาได้
"เจ็บนะเว้ย"
"นี่ยังน้อยไป สำหรับการมาป่วนบาร์ของเรา"
"ป่วนอะไร ก็โชว์มันห่วยจริงๆ นี่"
เดือนเพ็ญเสียงแมน
"ขออีกทีเถอะ"
กองทัพเอามือกันเดือนเพ็ญ
"ใจเย็นเดือนเพ็ญ ฟรีดอมบาร์ของเรา ไม่เถื่อนแบบนั้น"
เดือนเพ็ญเสียงแมน
"โธ่เว้ย"
"มาทางไหน กลับไปทางนั้น แล้วอย่ามาวุ่นวายกับบาร์ของเราอีก"
"ก็ไม่อยากจะวุ่นวายนักหรอก" แจ๊กกี้บอก
"แล้วมาทำไมหล่ะ"
ลิซ่าลอยหน้า ลอยตา หัวเราะ
"ก็มาดู ว่ามันห่วยอย่างที่คนเค้าพูดจริงรึเปล่าน่ะสิ"
"ดูมัน หนูทนไม่ไหวแล้ว ขอซักทีเถอะ"
เดือนเพ็ญ ถลาไปฟัดกับลิซ่า กองทัพทำเป็นตกใจ
"อย่ารังแกเค้า อย่าเดือนเพ็ญ ม่าย อย่า"
กองทัพปากบอกอย่า แต่ช่วยเดือนเพ็ญกระทืบเรียบร้อย
ทั้ง 2 ฝ่ายตะลุมบอน กองทัพ เดือนเพ็ญ ซัดแจ็กกี้ ลิซ่า สนุกสนาน แจ๊กกี้ ลิซ่าสู้ไม่ได้ร้องโวยวาย
"นี่ไม่ได้อยากจะกระทืบเลยนะ เพราะชั้นเป็นกระเทยปัญญาชน" กองทัพพูดไป กระทืบไป "แต่มันห้ามบาทาไม่ได้
จริงๆ ขอโทษนะ ว้าย ขอโทษ ... อร้าย"
ลีลาเดินจ้ำมาตามทาง จะมาตามกองทัพ แล้วชะงัก มองไปข้างหน้าเบิกตาโพลง
"พวกแก!"
กองทัพ เดือนเพ็ญ หัวกระเซิงหลังผ่านการรบมา
กองทัพยิ้ม
"เรียบร้อย ไม่ต้องห่วง"
ลีลาส่ายหน้า
"จะไม่ให้ห่วงได้ไง พวกแกยังขนาดนี้ แล้วพวกมันจะขนาดไหน"
"ตายซะได้ก็ดี หนูหล่ะเกลียดพวกมันนัก" เดือนเพ็ญบอก
"ถึงขนาดต้องส่งโรงพยาบาลมั้ย"
"แต่ฟกช้ำ ไม่ต้องขนาดนอนโรงพยาบาลหรอก"
"อ้าว!! จะทำทั้งที ทำไมไม่ให้พวกมันไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มซะเลยหล่ะ ไอ้พวกนี้ไม่ต้องมีความเมตตากับพวกมันหรอก แหมเสียดาย ชั้นไม่ได้ไปร่วมวงด้วย" ลีลากำหมัดแน่น
"อ้าวที่ถามนี่ ไม่ได้เป็นห่วงพวกมันหรอ"
"จะห่วงพวกมันทำไม พวกกะเทยเลว แกควรลงมือให้มันหนักกว่านี้ เจ็บใจนัก"
เดือนเพ็ญกระซิบกับกองทัพ
" โหดอ่ะ"
กองทัพกระซิบตอบ
"นังลีลา มันโหดตั้งแต่เกิด อย่าให้มันได้ลงมือเองเชียวนะแก"
กองทัพทำท่าเฉือนคอ เดือนเพ็ญกลืนน้ำลายเอือก
ฝ่ายแจ็กกี้ ลิซ่า สภาพดูไม่ได้ หมดสวย เดินเซไปมา ก่อนล้มแผละ แจ๊กกี้ร้องไห้โฮ ปากบวมตุ่ย
"โอ้ย ทำไมเราต้องแพ้ฟรีดอมบาร์ทุกทีเลย"
"โอ้ยฟันหนูโยกแน่ๆ อยู่ดีไม่ว่าดี รนหาที่ดีนัก ฮือๆ"
"ชั้นไม่ยอมเจ็บตัวฟรีหรอก คอยดูนะ ชั้นต้องเอาคืน 10 ปีแก้แค้นไม่สาย"
"10 ปีเลยหรอ หนูว่า เราเอาตัวให้รอดจากตรงนี้ก่อนเถอะเจ๊"
"เออก็ได้ นี่แกเป็นไง ไหวมั้ย"
"ไม่ไหวก็ต้องไหวอ่ะเจ๊ เจ๊หล่ะไหวป่าว"
"ไหวๆ แต่อีกไกลมั้ยวะ กว่าจะถึงบาร์ของเรา"
"ก็ไกลอยู่เจ๊ ค่อยๆ เดินนะ รุ่นนี้อะไหล่หายากด้วยซะด้วยสิ"
"ปากดีนักนะแก โอยเจ็บ"
"ขำๆ น่ะเจ๊ เผื่อจะหายเจ็บ"
"ไม่หาย แล้วก็ไม่ขำด้วย โอ้ย"
ด้านหลังทั้งคู่ช่วยกันพยุงเดินไปท่ามกลางความมืด ... น่าสงสารมาก ฮ
กลางคืนต่อมา กองทัพ ลีลา เดือนเพ็ญ เข้ามาคุยกับริชชี่ในห้อง ริชชี่มองสภาพแล้วถอนใจ
"เฮ้อ พวกเธอก็ทำรุนแรงเกินไป"
"ไม่เกินไปหรอกเจ๊ มันกล้ามาเหยียบถิ่นเรา แถมทำตัวน่ารังเกียจแบบนี้ น้อยไปด้วยซ้ำ" ลีลาบอก
"โดนไปแบบนี้ พวกมันคงไม่หยุดแค่นี้แน่"
"ขนาดสมัยก่อนเราพยายามไม่ยุ่ง พวกมันก็ไม่หยุด เราลองเปลี่ยนเป็นไม้แข็งบ้างนะคะเจ๊"
"เอาแต่เรื่องปวดหัวมาให้ชั้นนะพวกเธอนี่ ไหนจะมีเรื่องตบตี ไหนจะเรื่องแขกไม่พอใจโชว์"
ลีลาถาม
"เออจริงซิ เรื่องโชว์ เจ๊จะทำไงต่อ"
" เมนี่เป็นตัวเรียกแขก สงสัยบาร์เราต้องมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่"
"เจ๊หมายความว่า..."
จีน่ายืนดูอยู่ไม่พอใจ
"การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่หรอ เจ๊นะเจ๊ .... นังเมนี่ แก นังมาร"
ย้อนกลับไปในช่วงที่ผู้ชมโห่โชว์บนเวที ตอนนั้น ในห้องแต่งตัว ป๊อปคอนกำลังดูผมให้เมนี่ เดือนเพ็ญวิ่งกระหืดหระหอบมา
"พี่ .. พี่"
"อะไรย๊าหล่อน ผีปอบเข้าสิงหรอ"
"เจ๊ .. เจ๊ "
"เจ๊ .. เจ๊ริชชี่ หรอ .. เจ๊ทำไม เดือนเพ็ญ"
"เจ๊ .. บอกให้พี่เมนี่รีบขึ้นโชว์"
"ขึ้นโชว์! แต่นี่ยังไม่ถึงเวลานี่" เมนี่บอก
"สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดี พี่ป๊อปคอนรีบแต่งตัวให้พี่เมนี่เหอะ"
ป๊อปคอนสบตากับเมนี่ สงสัย
ป๊อปคอนกับเมนี่เดินตามทางมา เจอกันดอลลี่ รันรัน พอเห็นเมนี่ทั้งคู่ก็สะบัดหน้าหมั่นไส้ เดินหนีไป เมนี่ งง
"อย่าไปสนใจพวกบ้าเลย เตรียมตัว เรียกสมาธิเถอะ"
ลีลาประกาศ
"ช่วงเวลาของการรอคอยมาถึงแล้วนะคะ ต่อไปขอเชิญพบกับ เมนี่ ผู้ชนะเลิศการประกวดลิปซิงค์ คอนเทสต์ ประจำปี 2014"
เสียงเป่าปาก และบรรยากาศในบาร์คึกคักขึ้นมาทันที
ริชชี่ กองทัพเดินมาให้กำลังใจเมนี่
"ได้เวลาแล้วเมนี่ เวทีนี้ เป็นเวทีของเธอ ทำให้ดีที่สุดนะ"
"สู้ๆ นะเพื่อน"
เมนี่พยักหน้ายิ้ม สู้ เดินออกไปหน้าเวที ริชชี่ กองทัพ ป๊อปคอนยิ้มให้กัน
ไฟเวทีเปิด เมนี่ปรากฏกายบนเวที ... สวยมาก เสียงปรบมือเชียร์ดังลั่น เมนี่โชว์เต็มที่
คนดูปรบมือพอใจ แก๊งแมวป่ามองอย่างอิจฉา จนโชว์จบลง แขกเดินมาคล้องพวกมาลัยแบงค์พันเต็มคอ แขกขอถ่ายรูปมากมาย เมนี่ยิ้มแย้มให้แขกถ่ายรูป
อีกมุม จีน่ามองไม่พอใจ
"นั่นมันควรเป็นของชั้น ไม่ใช่ของแก"
เจ๊ริชชี่ ป๊อปคอน เดือนเพ็ญ อัยโกะ กองทัพ รวมทั้งลีลา พากันดีใจที่แขกชอบเมนี่
กลางคืนต่อเนื่อง ในห้องนอนแสงดาว เธอนั่งคิด นอนคิดบนเตียง
"พี่เมนี่ดูเหมือนผู้หญิงมาก ไม่เหมือนกะเทยเลย"
กิริยาอาการของเมนี่ที่อ่อนหวานเหมือนผู้หญิง
"แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง"
แสงดาวหยิบมือถือมาโทร.หานกน้อย
นกน้อยหน้าคว่ำ
"ไงยะ จะโทร.มาง้ออีกหล่ะซิ นี่พี่จะบอกให้นะ พี่ไม่หายโกรธง่ายๆ หรอก เชอะ"
"แหมพี่ก็ ดาวสำนึกแล้วค่ะ หายโกรธดาวน่านะ"
"เชอะ"
"พี่นกน้อย"
"อะไรอีกหล่ะ"
"ดาวกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง"
"แหน่ะ หาเรื่องมาให้พี่อีกแล้วซิ คราวนี้เรื่องอะไรอีกหล่ะ"
"ดาวกำลังสงสัยว่า พี่เมนี่ "
"อะไรของเธออีก นี่เธอวุ่นวายกับกะเทยเมนี่นี่มากเลยนะ"
"พี่นกน้อยฟังให้จบก่อนสิ คือดาวกำลังสงสัยว่า พี่เมนี่ อาจจะเป็นผู้หญิง"
"ห๊าอะไรนะ"
"พี่เมนี่สวย อ่อนหวานเหมือนผู้หญิงเลย แขน ขา นี่เนียนกริบ"
"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ลำบาก เพราะถ้ากะเทยในบาร์รู้ความจริง"
"พี่เมนี่ตายแน่ๆ"
"แล้วถ้าเค้าเป็นผู้หญิงจริงๆ ทำไมต้องโกหกว่าเป็นกะเทยหล่ะ"
"ดาวก็ไม่รู้เหมือนกัน เราสองคนคงต้องช่วยกันสืบ .. แต่ตอนนี้ดาวว่า เราต้องปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อน เกิดพี่เมนี่เป็นผู้หญิงจริงๆ พี่เค้าจะไม่ปลอดภัย"
"เราสองคน!! โอยนี่ชั้นต้องกลายเป็นคนสมรู้ร่วมคิด ทำอะไรบ้าๆ กับเธออีกแล้วหรอเนี่ย"
ขณะที่ทองแท่งยืนเหม่อมองไปที่บาร์ ถอนหายใจ สีหน้ากังวล กลัวตัวเองวิปริตไปชอบกะเทย
ภาพเมนี่ตอนหอบชุดทางโชว์กับป๊อปคอน, ตอนกินมาม่า, ตอนโชว์บนเทวี ผ่านเข้ามาในภวังค์
ทองแท่งสะบัดหน้าไปมา
"ไม่ เราไม่ได้ชอบกะเทย เราชอบผู้หญิง เราแค่สงสารเค้าเฉยๆ เราแค่เห็นใจเค้าเฉยๆ คนอย่างทองแท่งไม่มีวันชอบกะเทย ไม่มีวัน " ทองแท่งน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก
เมนี่ ที่ยังก้มตัวรับพวงมาลัยแบงค์อย่างต่อเนื่อง ดอลลี่ รันรัน เดินมาสบทบจีน่า แอบดูอยู่
"โอ้โห ดูแขกสิ สงสัยจะปลื้มเมนี่" ดอลลี่พูดไม่จบ โดนรันรันเอามือปิดปากซะก่อน
"เชอะ ก็แค่เด็กใหม่ ประสบการณ์ก็ไม่มี"
ดอลลี่หลุดจากมือรันรันได้
"แต่เค้าสดนะคะ"
"โอ้ยนังดอล หุบปากไปเลยแกนี่ ...... เอ่อพี่จีน่าคะ เอ่ออย่าไปสนใจพวกหน้าใหม่ ฝีมือไม่ถึงเลยค่ะ"
"ก็ไม่อยากจะสนนักหรอก แต่ดูแขกพวกนั้นสิ มัวแต่เห่อของใหม่อยู่ได้"
"ใช่ค่ะพี่จีน่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนต้องพี่จีน่าเท่านั้นที่จะได้แบบนี้"
"นังดอลบ้า นี่ถ้าไม่รู้จะพูดอะไรก็ยืนหายใจทิ้งเฉยๆ ก็ได้นะ"
"คอยดูนะ ชั้นจะไม่ยอมแพ้แก นังเมนี่"
กองทัพเดินมา
"มายืนกันตรงนี้เอง ถึงเวลาขึ้นโชว์แล้ว จีน่า อย่ามัวแต่ยืนอิจฉาคนอื่นอยู่" กองทัพพูดใส่แล้วก็เดินไป
"มาค่ะพี่จีน่า เราต้องไปเตรียมตัวแล้วนะคะ"
"ชั้นจะแสดงให้แกดู ว่ามืออาชีพเค้าทำกันยังไง"
จีน่าขึ้นโชว์บนเวที แขกปรบมือ ชอบใจ จีน่ายิ้มดีใจที่คนชอบ พอโชว์จบ ยิ้มกราด แขกเอามาลัยมาคล้องคอ แต่กลับได้น้อยกว่าเมนี่
จีน่ามองไปทั่วๆ ไม่มีแขกมาคล้องมาลัยแล้ว เดินคอตกเข้าหลังเวที
จีน่าเดินฮึดฮัดมามาหลังเวที เจอกับดอลลี่ รันรัน
"ว้ายพี่จีน่า ทำไม ทำไมได้มาลัยน้อยแบบนี้หล่ะคะ" ดอลลี่ว่า
"โอ้ยนังดอล นี่ชั้นจะทำยังไงกับปากของเธอดีเนี่ย"
" ก็จริงนี่ ดูซิ ได้มานิดเดียวเอง"
"นังดอล ชั้นบอกให้เธอหุบปากเป็นเวลา 10 นาที ห้ามพูดอะไรใดๆ ทั้งสิ้น เอ่อพี่จีน่าคะ โชว์มาเหนื่อยๆ เราไปพักกันก่อนนะคะ มาค่ะ เดี๋ยวรันรันหาน้ำให้ดื่ม เย็นๆ ชื่นใจ"
จีน่าฮึดฮัด หน้าตาโกรธมาก
"ทำไม ทำไมแกต้องมาทำลายความฝัน มาทำลายความหวังของชั้น นังเมนี่ แกกับชั้น สงสัยจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ว"
ดอลลี่ รันรัน เดินมาหยุดหน้าประตูห้อง
"ตอนนี้พี่จีน่าแฟ่บเลยนะแกว่ามะ"
"เราต้องช่วยกู้ชีพพี่จีน่า"
"ผายปอดเรอะ"
"นังบ้า...ชั้นหมายถึงเราต้องมาสืบราชการลับช่วยพี่จีน่าย่ะ"
ทั้งสองพยักหน้าให้กำลังใจกัน แล้วเอาหูแนบประตูห้องแต่งตัวของป๊อบคอน ... ฟัง
"นี่แก แกสนใจคุณทองแท่งป่าว"
ในห้องเมนี่เขินอายเดินหนีไป
"บ้า ถามกันตรงๆ แบบนี้เลยหรอ"
"ถามแบบนี้แหละ จะอ้อมทำไม เสียเวลา แต่แก ถ้าแกชอบคุณทองแท่งจริงๆ แกลำบากแน่"
หน้าห้อง แก๊งนางแมวป่าที่แอบมาสืบความลับได้ยินก็ตาโต
" อะไร ทองๆ นะแก"
"รึว่า!! แย่แล้ว!!! เรื่องใหญ่แน่ ต้องไปรายงานพี่จีน่า" รันรันบอก
จีน่าตกใจ
"อะไรนะ!!! พวกแกว่านังเมนี่มันอะไรนะ"
"มันจะ เอ่อ จะ อะไรทองๆ นี่แหละ"
"จะซื้อทองมั้ง แหมรวยหน่อยก็บ้าซื้อทอง เชอะ" ดอลลี่ว่า
"ไม่ใช่มั้งแก น่าจะทำอะไรซักอย่าง แต่คงไม่ใช่ซื้อทองหรอก หรือมันจะปล้นร้านทองวะ"
"เออจริงด้วย โดยมีนังป๊อปคอนเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด"
"ใช่แน่ๆ นังเมนี่ต้องเป็นสายโจรแน่ๆ"
จีน่าส่ายหน้าปวดหัว
"โอยไปกันใหญ่แล้ว ไม่ได้เรื่องซักคน นี่ชั้นจะพึ่งพาอะไรแก 2 คนได้บ้างเนี่ย ไปเลยไป ไปไหนก็ไป"
ทั้งสองเดินคอตกออกไป
"ชั้นคงต้องลงมือเองซะแล้ว"
คืนนั้น เมนี่และป๊อปคอนกลับมาที่ห้องด้วยความเหนื่อย เมนี่เอาพวงมาลัยแบงค์ออกมาจากถุงวางตรงหน้าป๊อปคอน
"อร้าย ดีใจด้วยนะแก ถ้าเป็นแบบนี้ อีกหน่อยแกต้องรวยแน่ๆ"
"ไม่หรอก อนิจจังไม่เที่ยง ดูพี่จีน่าสิ คืนนี้ได้มาลัยน้อยมาก อีกหน่อยชั้นก็คงเป็นแบบนั้น"
"อืมมันก็จริงนะ"
"ทางที่ดีเราควรเก็บออม ประหยัด วันข้างหน้ามีอะไรเกิดขึ้น จะได้ไม่ลำบาก"
"จริงด้วย แกนี่รู้จักคิดนะ"
เมนี่แบ่งเงินให้ป๊อปคอน
"อ่ะนี่ส่วนของแก"
ป๊อปคอนตกใจ
"อาราย ม่ายเอา"
"ชั้นมีวันนี้ได้เพราะแก"
" แกอย่าคิดแบบนั้นสิ แกลืมไปแล้วหรอ สมัยเราอยู่บ้านนอก ชั้นไปหลบที่ร้านส้มตำแม่แก เวลาโดนดุบ่อยๆ"
"แถมกินส้มตำจนหมดร้าน ไม่มีขายลูกค้าเลย"
"โดยเฉพาะไก่ย่างของแม่แกนะ เลิศที่สุดใน 3 โลก"
"แต่ยังไง แกก็ต้องแบ่งเอาไปบ้าง ถ้าแกไม่รับ ชั้นจะนั่งร้องไห้จนกว่าแกจะรับ"
ป๊อปคอนพึมพำ
"นังนี่สงสัยดูหนังจีนเยอะ เอ่อๆๆๆ ก็ได้ๆ เงินส่วนนี้ ชั้นจะไม่ใช้เลย จะฝากธนาคารไว้"
"แกจะทำไงกับมันก็ได้ เพราะมันคือเงินของแกแล้ว"
ป๊อปคอนซึ้ง จับมือ
"แกอ่ะ"
เมนี่จะร้องไห้
"ไม่เอาแล้ว หิวมาก มากินมื้อดึกกันเถอะ"
"เอาสิ แกะเลยแก ชั้นหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว"
ย้อนอดีต สมัยอยู่บ้านนอก ป๊อปคอนตอนมัธยมปลาย ตอนนั้น เขาชื่อ "ป๊อบ" โดนลุงไล่ตีวิ่งหนีมาซ่อนตัวที่เพิงส้มตำ
ไม้บอก
"โหพี่ป๊อป นี่โดนตีมาอีกแล้วสิ"
"ไหนๆๆ ดูซิ ตายๆๆๆ เขียวไปทั้งตัวเลย" มะลิวัลย์ว่า
"อ่ะๆๆ อย่ามัวแต่พูด รีบพาไอ้ป๊อปมันไปซ่อนก่อน เดี๋ยวลุงมันตามมาทัน จะลำบากกันไปหมด" มาลัยบอก
มะลิวัลย์ ไม้ ช่วยกันหาที่ซ่อน
"อะไรกั๊น วิ่งไล่ตีกัน ตั้งแต่เด็กยันโต ไม่สงสารเด็กมันมั้งเล้ย"
ลุงวิ่งกระหืดกระหอบมา
"ป๊อปมันอยู่ไหนมาลัย"
"เห็นวิ่งไปทางโน้นแล้ว"
ลุงไม่เชื่อ
"แน่นะ"
มาลัยทำเป็นไม่สนใจ
"ถ้าไม่เชื่อกัน ก็ไม่ต้องมาถาม"
ลุงวิ่งตามไป มาลัยชะเง้อมอง
"ลุงแกไปโน้นแล้วป๊อป ออกมาได้แล้ว"
มะลิวัลย์ กับไม้ พาป๊อปเดินออกมา ร้องไห้ หัวปูด ตัวเป็นแนวริ้วไม้เรียว
"เลิกร้องไห้ได้แล้ว ดูซิร้องแล้วหน้าตาดูไม่ได้เลย มะลิ พาเพื่อนไปล้างหน้าล้างตาก่อนไป ป๊อปเอ้ย ... ไม่ต้องกลัวนะลูก เดี๋ยวแม่จะเลี้ยงส้มตำไก่ย่าง"
ป๊อปตาโต
"จริงหรอคะ"
"จริงสิ"
"ขอบคุณค่ะแม่"
มะลิวัลย์ พาป๊อปเดินไปล้างหน้า
"สงสารพี่ป๊อปนะแม่ คนเราเลือกเกิดไม่ได้นี่"ไม้บอก
"ถึงไอ้ป๊อปมันจะเป็นกะเทย แต่มันก็สุภาพเรียบร้อย ไม่เกเรเกตุงที่ไหน ผู้ชายแท้ๆ ยังติดยา ติดกาว กันทั่วเมือง"
"จริงด้วยแม่ ลุงพี่ป๊อปก็ใจร้าย ไม่สงสารพี่ป๊อปบ้าง"
มะลิวัลย์ พาป๊อปเดินมา มาลัย ไม้หันไปมอง ไม้เดินถือจานส้มตำ ไก่ย่าง ไปวางที่โต๊ะ
"พี่ป๊อป มากินส้มตำกัน นี่ๆๆๆ ไก่ย่างก็มีนะ"
"โอ้โห เยอะแยะเลย พี่คงกินไม่หมดหรอก"
มะลิวัลย์ขำ
"ชั้นเห็นแกกินหมดทุกที แถมร้องขอเพิ่มอีกด้วย"
"อย่าไปแซวป๊อปมันซี้ มะลินี่ อ่ะกินเยอะๆ นะป๊อป ไม่พอ เดี๋ยวแม่ทำให้ใหม่นะ"
มาลัยพูดเสร็จก็ไปขายส้มตำต่อ มะลิวัลย์ ไม้ ป๊อปคอน นั่งกินไป คุยไป มีความสุข
อ่านต่อหน้า 4
นางโชว์ ตอนที่ 6 (ต่อ)
ปัจจุบันที่ห้องนอนป๊อปคอน
"ชั้นเป็นเด็กกำพร้า ป้าเลยเลี้ยงชั้น แต่ไอ้ลุงเขยสิ ใจร้าย"
"ช่างมันเถอะ ลุงแกใจแคบ เกลียดกะเทย อย่าไปสนใจเลยแก"
"ถ้าไม่ได้แม่แก ชั้นคงตายไปนานแล้ว " ป๊อปคอนปิ๊งไอเดีย "เอางี้ .. เราไปเช่าบ้านอยู่รวมกันเถอะ ทั้งหมดเลย ทั้งแม่แก ไอ้ไม้ แกและชั้น"
"จริงด้วย พวกเราจะได้อยู่ด้วยกัน เป็นครอบครัวใหญ่"
ป๊อปคอนบอก
"ที่แสนจะอบอุ่น ...... อร้ายต้องสนุกแน่ๆ แกว่ามั้ย"
"อืม"
เมนี่ยิ้ม
ทองแท่งตาโบ๋ ไม่ได้นอนทั้งคืน เดินออกจากห้องมา ในชุดทำงาน เจอตี๋เล็กมองทองแท่งอย่างสนใจ
"ไฮ พี่ชาย"
ทองแท่งหาว
"ว่าไง ... นี่จะไปเที่ยวไหนล่ะ"
ตี๋เล็กหัวเราะ
"แหม ทักดีมาก หาเรื่องให้ผมโดนม๊าดุอีกละ ว่าแต่พี่ตี๋ใหญ่เหอะ เป็นอะไรเหมือนคนไม่นอนมาทั้งคืน"
"เฮ้อ... กลุ้มว่ะ"
ตี๋เล็กทำหน้าเข้าใจ ตบไหล่พี่ชาย
"อย่าคิดมาก อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด"
ทองแท่งตกใจ
"ไอ้ตี๋เล็ก แกรู้เรื่องด้วยเหรอ"
ตี๋เล็กตาซื่อแบ๊ว
"ไม่รู้หรอก แต่อยากช่วยนะ ผมมันคนจิตใจดี มีอะไรให้ช่วยว่ามาโลด"
ทองแท่งลอบถอนหายใจ ตี๋เล็กชะโงกหน้ามาชิด
"อย่างว่านะพี่ชาย เรื่องของหัวใจ ใครก็ห้ามไม่ได้"
ทองแท่งผงะตกใจอีก
ตี๋เล็กตบไหล่พี่ชายแล้วหัวเราะ ยักคิ้ว เดินจากไป
ทองแท่งงง
"ตกลงมันรู้ หรือ ไม่รู้ กันแน่วะ"
ตอนกลางวัน ป๊อปคอนพาเมนี่มากินข้าวที่ร้านเฮียฮง
"มาๆๆๆ ร้านนี้ล่ะ ขาประจำ เวิร์กมากขอบอก"
"เชิญๆๆ จะสั่งอะไร บอกได้เลย"
"ข้าวหมูแดง 2 จ้ะเฮีย น้ำแข็งเปล่าด้วย"
เฮียฮงเดินจากไป
"อากาศร้อนจังนะแก" เมนี่ว่า
"เออ .. เมืองไทยนี่ยะ ไม่ร้อนก็ไม่ใช่แล้ว"
"เดินดูตั้งหลายที่ไม่เจอที่ๆ เหมาะเลย"
เฮียฮงเอาข้าวมาเสิร์ฟ
"เอ้าๆ ได้เลี้ยวนะ ว่าแต่ว่า พวกลื้อสองคนหาอะไรกันอยู่ บอกไว้เลยนะ มีปัญหาปรึกษาเฮียฮงได้ทุกเรื่อง"
นกน้อยแอบเงี่ยหูฟัง อย่างสนใจ
เมนี่ยิ้มให้เฮียฮง
"พวกหนูกำลังหาบ้านเช่าที่ไม่แพงมากอยู่จ้ะ"
"ไอ๊หยา.....พวกลื้อเป็นนางโชว์ กลางคืนไม่ค่อยอยู่บ้าน หาบ้านเช่าทำไมให้เปลือง"
"แต่ว่า ชั้นอยากจะให้แม่กับน้องชายมาอยู่ด้วย ห้องเช่าอพาร์ตเม้นต์มันแคบไป"
เฮียฮงมองเมนี่สนใจ
"ลื้อจะเอาแม่มาอยู่ด้วยทำไม เกะกะ"
"แหม เฮียก็ นังเมนี่มันรักแม่ของมันมาก ไม่แปลกหรอก"
ป๊อปคอนประมาณมองหน้าเฮียฮงแล้วของขึ้นทำไมมาพูดแบบนี้
"จริงจ้ะ ครอบครัวหนูมีแม่ น้องชาย แล้วก็ป๊อปคอนแค่นี้เอง เราจะไม่มีวันทิ้งกัน"
เฮียฮงพยักหน้ามองเมนี่พอใจ
" ลื้อเป็นคนดี อั๊วจะช่วยแนะนำให้ ลื้อสนใจมั้ย"
เมนี่มองป๊อปคอนตาเป็นประกาย
"ไม่แพงนะเฮีย" ป๊อปคอนบอก
"รับรอง"
"เร็วที่สุดเลยนะคะ"
"ไม่มีปัญหา"
เมนี่ยิ้มดีใจมาก
"กินข้าวซะก่อน จะได้มีแรง" เฮียฮงยิ้มเมตตา
นกน้อยมองสนใจ แอบหลบฉากไปอีกมุมหนึ่ง โทร. หาแสงดาว
"นี่นังดาว!"
แสงดาวคุยมือถือ
"พี่นกน้อย ว่าไง"
"นี่แก คนที่ชื่อเมนี่มาที่ร้าน ดูใกล้ๆ ไม่แต่งหน้า สวยจริงๆ ว่ะ"
"ว๊ายๆๆ ..... เค้ามาทำไม มากินข้าวหมูแดงเหรอ"
นกน้อยทำหน้าอมภูมิ
"มากกว่าที่แกคิด"
สันต์เสียไพ่หมดตัว กลับมาบ้านตอนเช้า อารมณ์ไม่ดี เจอจีน่านอนหลับอยู่ที่โซฟารอสันต์ตอนกลางคืนจนหลับไป
สันต์มองเมียอย่างรำคาญ แต่ไม่สนใจ มองไปทางกระเป๋าถือของจีน่า ตาโต! เข้าไปรื้อกระเป๋าถือ เห็นพวงมาลัยแบงค์ที่จีน่าได้เมื่อคืน ก็ตาโต
สันต์ดึงแบงค์ออกไปจนหมด จูบแบงค์ มองไปที่จีน่า
"ของๆ เมีย ก็คือ ของๆ ผัว จริงมั๊ยจ๊ะ"
สันต์โทร.หาเพื่อนชื่อป๋องทันที
"เฮ้ย ไอ้ป๋อง กูจะไปบ่อนอีก มึงสนมั้ย ถ้าสนให้เจอกันที่บ่อนเว้ย"
สันต์หัวเราะ วางมือถือร้องเพลงอารมณ์ดีเดินออกไปเลย
" ไปก่อนนะอีแก่ นอนหมดสภาพต่อไปเถอะ"
ทองแท่งมาซื้อหนังสือ กำลังเลือกอย่างตั้งใจ มองหาหนังสือในแผนกจิตวิทยา ริชชี่เดินเข้าร้านมามองเห็นทองแท่งจำได้ เดินมาทัก
"สวัสดีค่ะ"
ทองแท่งสะดุ้งโหยง
"อ่ะ สวัสดีครับ เอ่อ เจ๊ เอ่อ"
"เรียกว่าเจ๊ริชชี่ หรือจะเรียกพี่ริชชี่ หรือจะเรียกคุณน้าก็ได้ค่ะ เจ๊ไม่ถือ ว่าแต่ว่า หาหนังสือเกี่ยวกับอะไรอยู่คะ"
"เอ่อ ... คือ"
"สนใจเรื่องจิตวิทยาด้วยเหรอ"
ทองแท่งเขิน ปากคอสั่น ตอบไม่ถูก
ริชชี่เหลือบมองหนังสือ
" จิตวิทยานี่เป็นศาสตร์ ว่าด้วยการศึกษาเกี่ยวกับจิตใจ รวมทั้งเรื่องของกระบวนความคิด พฤติกรรมของมนุษย์ จะว่าไปก็น่าสนใจมากทีเดียวนะคะ"
"เอ่อ ครับ ใช่ครับ ผมต้องติดต่อลูกค้าก็เลยอยากเรียนรู้เอาไว้เยอะๆ"
ริชชี่ยิ้มแบบผู้ใหญ่ใจดี
"อารมณ์, บุคลิกภาพ, พฤติกรรม, และรูปแบบความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล มันก็รวมอยู่ในเรื่องของจิตวิทยาด้วยค่ะ"
ทองแท่งพยักหน้ารับ เครียดๆ
"จริงครับ เรื่องของจิตใจคนซับซ้อนมากจริงๆ"
"คุณทองแท่งมีเรื่องอะไรในใจ อยากถามเจ๊ก็ได้นะคะ เจ๊อายุมากกว่า ผ่านโลกมาก็เยอะ อาจจะพอช่วยอะไรได้"
ทองแท่งตกใจ กลัวริชชี่รู้ความคิดของตัวเอง
ริชชี่ยิ้มมองทองแท่ง ตั้งใจฟัง ทองแท่งเหงื่อแตก
ทองแท่งขับรถมาจอดที่หน้าฟรีดอมบาร์ ส่งริชชี่ลง
"ขอบคุณมากนะคะ อุตส่าห์ขับรถมาส่ง"
"ไม่เป็นไรครับ ผมต้องผ่านทางนี้อยู่แล้ว"
ริชชี่พยักหน้า
"ความจริงเราก็เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนบ้านกัน แต่น่าเสียดายที่ .. ไม่ถูกกัน"
ทองแท่งพยักหน้ายอมรับ แล้วมองไปทางบ้าน
"เอ่อ ผมคงต้องขอตัว คือ"
"ไม่อยากให้คุณแม่เห็นใช่มั๊ยคะ เจ๊เข้าใจค่ะ"
"ขอโทษนะครับ" ทองแท่งจะขึ้นรถ
"ว่าแต่ว่า คืนนี้จะมามั้ยคะ จะให้เด็กจองโต๊ะที่ดีที่สุดไว้ให้"
ทองแท่งชะงัก
"คือปกติ ผมมาก็เพราะลูกค้าอยากมาเท่านั้น คือ มันเป็นหน้าที่น่ะครับ"
ทองแท่งขึ้นรถจากไป เจ๊ริชชี่ส่ายหน้าเอ็นดู
"จิตใจอ่อนโยนเหมือนพ่อ คงสับสนน่าดูที่ต้องมาชอบกะเทยแบบเราๆ"
พูดจบ ริชชี่ก็เดินส่ายหน้าขำๆ เข้าร้านไป
ยามบ่าย จีน่าตื่นนอนขึ้นมา มองไปรอบๆ หาสันต์ คิดว่ายังไม่กลับ มองนาฬิกา ถอนหายใจบ่นกับตัวเอง
"บ่ายแล้วเหรอวะเนี่ย มิน่าหิว ง่วงวะ เฮ้อ วันๆ ก็ทำแต่งาน เวลาพักผ่อนก็ไม่ค่อยจะมี ออกไปหาอะไรกินดีกว่า"
จีน่าหันไปหยิบกระเป๋าเห็นพวงมาลัยแบงค์ว่างเปล่า หยิบขึ้นมา
จีน่าตกใจมาก
"เฮ้ย ...... !! แก ไอ้สันต์ ทำกับชั้นแสบจริงๆ หมดกัน ยิ่งทิปได้น้อยๆ อยู่ กรรมของกูจริงๆ ทำงานแบบตาย ไม่รวยซักทีเพราะมีผัวเป็นแมงดาแบบแกไอ้สันต์ "
จีน่ากรี๊ดแบบคนสติหลุด
ริชชี่เดินเข้ามาในบ้าน มองไปข้างหน้าแล้วยิ้มพอใจ
"ขอบใจนะจ๊ะ ที่อุตส่าห์สละเวลามาซ้อม"
ป๊อปคอนและเมนี่ นั่งตรงหน้าเจ๊ริชชี่ยิ้มรับ
กองทัพและลีลาเดินเข้ามาสมทบ พร้อมชุดนางโชว์สวยงาม
"นี่ค่ะเจ๊ ชุดที่เจ๊เลือกเมื่อคืน"
"ลีลาซ่อมและทำความสะอาดให้เรียบร้อยแล้วค่ะ"
ริชชี่รับมาดูพอใจ
"ยังดูสวย และน่าจะยังใช้งานได้" ริชชี่ส่งชุดให้เมนี่ "เอ้าเธอลองเอาไปสวมดูซิว่าพอดีมั๊ย"
เมนี่รับมา หน้าตาปลาบปลื้ม เอามือลูบชุดอย่างทนุถนอม
เมนี่แต่งตัวเสร็จแล้ว ริชชี่มองพอใจ กองทัพมองชื่นชม ลีลา ยิ้มไปด้วย ป๊อปคอนตาโตมองอ้าปากค้าง
เมนี่เดินเข้ามาในชุดนางโชว์ รัศมีนางโชว์เปล่งประกาย ทุกคนปรบมือให้ เชียร์กันใหญ่
บนเวที ริชชี่บอกให้กองทัพเปิดเพลง เธอสอนให้ เมนี่เต้นตาม ป๊อปคอนและลีลาที่ยืนเชียร์
"สวยจริงๆ"ป๊อปคอนบอก
"เพื่อนเธอคนนี้เหมือนผู้หญิงนะ" ลีลามองพิจารณา
ป๊อปคอนสะดุ้งโหยง หายใจไม่ทั่วท้อง
อีกมุมหนึ่งแกงค์แมวป่า รันรัน ดอลลี่แอบยืนมอง
"ทำไมมันโชคดีหยังงี้ ชั้นอยู่มาตั้งนาน ไม่เห็นมีใครเหลียวแล" ดอลลี่ว่า
"ก็มันได้ที่ 1 ตำแหน่งมิสลิปซิ้งค์ เจ๊ก็ต้องดูแลมันแบบนี้แหล่ะ"
"นี่ถ้าพี่จีน่ามาเห็น บาร์แตกแน่"
รันรันทำท่าขนลุก ขนพอง
"ชั้นไม่อยากจะคิด"
เดือนเพ็ญโผล่หน้ามาแจม
"แกก็อย่าไปบอกพี่จีน่าสิ"
เดือนเพ็ญยืนอยู่กับอัยโกะ ทั้งสองคนพยักหน้ายืนยัน
"แต่ชั้นไม่อยากทรยศพี่จีน่านี่" รันรันบอก
"การที่แกเอาเรื่องทุกเรื่องไปบอกเค้า นั่นไม่เท่ากับเป็นการทำร้ายพี่จีน่าเหรอ" เดือนเพ็ยว่า
"ถ้าแก 2 คน ไม่อยากเห็นพี่จีน่าอาละวาด" อัยโกะบอก
"หุบปากซะ" เดือนเพ็ญบอก
รันรัน ดอลลี่สบตากัน เครียด
รันรัน ดอลลี่ ที่มาดักจีน่า ปรึกษากันกลุ้มใจ
"เราต้องหาทางถ่วงเวลาไว้ ถ้าพี่จีน่ามา คนนึงต้องถ่วงเวลา อีกคนนึงวิ่งเข้าไปบอกข้างใน" ดอลลี่บอก
"ใครจะเป็นคนวิ่งล่ะ" รันรันถาม
จีน่ามาถึง ชะโงกหน้ามาถาม
"วิ่งไปไหน"
"ก็วิ่งไป" ดอลลี่หันมาเจอจีน่ายืนยิ้ม
ทั้งคู่ตกใจ มองตากันปริบๆ
"มะ ไม่ทันแล้ว"
จีน่ามองอย่างสงสัย
จีน่าเดินฉับๆ เข้าไปในฟรีดอมบาร์ ท่าทางอยากรู้ว่ามีเรื่องอะไรขึ้น รันรันและดอลลี่ วิ่งตามหลังหน้าตาตื่น
"พี่จีน่าจะรีบไปไหนคะ"
"มันไม่มีอะไรจริงๆ นะคะ" ดอลลี่ว่า
จีน่าเดินมาถึงหน้าเวที มองไปรอบๆ ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย
รันรัน กับดอลลี่พึ่งเห็นรอบห้อง แอบถอนหายใจโล่งอก บีบมือกัน
ป๊อปคอนกับเมนี่ เดือนเพ็ญ อัยโกะ กองทัพ กับ ลีลาถลาเข้ามาหาที่นั่ง หอบแฮ่กๆ
เดือนเพ็ญเสียงแมน
"เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ"
"แกเก่งมาก นังเดือนเพ็ญ ที่รีบมาบอกก่อน" กองทัพบอก
"รอดไปนะพวกเรา" ลีลาบอก
ป๊อปคอนบอก "โอย...หัวใจจะวาย"
" ชั้นนี่ล่ะที่จะวายก่อน" ริชชี่ว่า
ด้านในห้อง ที่เก้าอี้ เห็นริชชี่แผ่หลาหมดสภาพ
"ตายแล้วเจ๊" เมนี่ว่า
ทุกคนเข้าไปช่วยปฐมพยาบาลเจ๊ริชชี่
"ยังไม่ตาย แต่ใกล้แล้ว"
กองทัพกระซิบลีลา
"ฤทธิ์นังจีน่า แรงมากจริงๆ"
ลีลากระซิบตอบ "ทำเจ๊เราหมดสภาพ"
ดอลลี่ กับ รันรัน ยืนตัวลีบชิดกำแพง
จีน่ากวาดตามอง
"ทำเป็นมีลับลมคมใน อย่าให้ชั้นรู้ว่าปิดบังอะไรชั้น แกก็รู้ ชั้นไม่ชอบคนโกหก๐
ดอลลี่กับรันรันรีบเอาใจ
"มะ ไม่ ได้โกหกค่ะ" ดอลลี่บอก
"รับรองค่ะ เราสองคนจงรักภักดี กับพี่จีน่าจริงๆ"
"พี่จีน่ามาเหนื่อยๆ กิน นะ น้ำเย็นๆ มั๊ยคะ" ดอลลี่บอก
"อากาศข้างนอกร้อนเนอะ นังดอล"
"ชะ ใช่ๆ จะกินข้าวด้วยเลยมั้ยคะพี่"
"หรือว่า อิ่มมาแล้ว จะแต่งหน้าแต่งตัวเลยมั๊ย"
"วันนี้จะโชว์ชุดไหนนะแก นังรันรัน"
"นั่นสิคะพี่จีน่า เอาเพลงไหนดีคะ"
คือถามๆๆๆ เพื่อให้จีน่าลืม แต่มันมีพิรุธ จีน่ามองสงสัย
จีน่าแต่งหน้าเสร็จเดินมาเยี่ยมเมนี่ที่ห้องแต่งตัวป๊อปคอน เดินดูของในห้องอย่างจับผิด
ป๊อปคอนกับเมนี่มองกลัวว่า จีน่าจะอาละวาด พวกแกงค์แมวป่าพยายามให้จีน่าออกไปจากห้อง ด้วยการชวนไปกินข้าว
"พี่จีน่าขา มาในนี้ทำไม ห้องมันร้อนๆ"
"จริงค่ะ ไม่ไฮโซเหมือนห้องพี่จีน่าซักนิด"
"เราไปกินข้าวกันก่อนดีกว่านะคะพี่จีน่า"
จีน่าเสียงแข็ง
"ชั้นไม่หิว"
เสียงท้องจีน่าร้อง โกร๊ก
"อุ๊ย เสียงไรอ่ะ นังรันรัน"
"ชั้นเปล่านะ เสียงมาจาก" รันรันมองไปที่จีน่า
จีน่านึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้กินอะไร
"เออๆ กินก็กิน"
แต่ก่อนไปก็หันมายิ้มให้เมนี่ อย่างน่ากลัว
"เมนี่จ๊ะ คืนนี้เธอจะโชว์เพลงอะไร"
"เอ่อ ยังไม่สรุปเลยค่ะ"
"เหรอ .... ตั้งใจๆ หน่อยนะ ชั้นจะคอยดู!!
จีน่ายิ้มเชิ่ด เริ่ด สวย เดินออกไป รันรัน ดอลลี่โล่งใจ รีบตามออกไป
ทองแท่ง เดินจ้ำมาด้านหน้าฟรีดอมบาร์ พวกเดือนเพ็ญ อัยโกะ รันรัน ดอลลี่ กรี๊ดกร๊าด เข้ามารับ
"มากี่คนคะสุดหล่อ" รันรันถาม
"มาคนเดียวย่ะ ชั้นดูแล้ว"
ทองแท่งถอยหลังกรูด ตี๋เล็กโผล่มาด้านหลังคล้องคอ
"มา 2 คนครับ"
"แอร๊ยๆ คนนี้ก็หล่อ"
ทองแท่งหันไปดูตี๋เล็กตกใจ
"เฮ้ยไอ้ตี๋เล็ก แกมาได้ไง"
"ตามพี่มาน่ะล่ะ เห็นลับๆ ล่อๆ ตั้งแต่ที่บ้านแล้ว"
"แกเอาคนนั้น ชั้นเอาคน โอเค๊" ดอลลี่บอก
"เดี๋ยวม๊ารู้หรอก"
"พี่ไม่พูด ผมไม่พูด ใครจะรู้"
ทองหยิบในชุดปลอมตัว แอบมอง
"แต่ชั้นรู้ ... ที่แท้แอบมาเที่ยวกันที่นี่น่ะเอง"
ตี๋เล็กอ้อนทองแท่ง
"น่านะพี่ตี๋ใหญ่ มาถึงที่แล้ว จะไล่ผมกลับเหรอ"
ทองแท่งจำต้องยอม แต่ส่ายหัว
"แกนะแก"
ทั้งสองเดินเข้าไปด้านในด้วยกัน มีพวก อัยโกะ ดอลลี่ รันรัน กรี๊ดตามหลัง เพราะเดือนเพ็ญเป็นคนนำเข้าไป
ทองหยิบโผล่พรวดจะตามเข้าไป รันรันหันมาเห็น
"ว๊าย ตัวไรอ่ะ"
"คนย่ะ"
"มาทำไมยะ"
"ชั้นมาหาพี่ชายของชั้น พวกแกหลีกไป!"
ดอลลี่บอก
"อร๊ายย ตลกอ่ะ มาตามหาพี่ชาย คนไหนยะพี่ชายเธอ"
"ก็คนเมื่อกี๊ไง ที่เพิ่งเดินเข้าไป 2 คนนั่น" ทองหยิบว่า
รันรันมองสารรูปทองหยิบแล้ววิจารณ์
"ไม่น่าใช่นะ แกว่ามะนังดอล!"
"เออว่ะ .. คนนั้นสูงขาวหล่อ คนนี้ทำไมเตี้ย ชั้นว่าไม่ใช่ว่ะ"
"ไม่เชื่อหรอ ไม่เชื่อเจาะเลือด พิสูจน์เลย"
"แต่ถึงยังไง ก็ห้ามเข้าอยู่ดี" อัยโกะบอก
ทองหยิบแค้นมาก
"ทำไมยะ"
"ที่นี่เขตปลอดชะนีย่ะ" รันรันบอก
ทองหยิบโมโหมาก เดินออกจากตรงนั้นไปงุ่นง่าน
"ชั้นต้องหาทางเข้าไปให้ได้ อยากรู้มานานแล้วข้างในมีอะไรดี"
เดือนเพ็ญเดินนำหน้า
"ทางนี้ค่ะ เอาโต๊ะหน้ามั้ยคะ"
กองทัพถลามาต้อนรับทองแท่ง เอาสะโพกดีดเดือนเพ็ญออกไป
"อร๊ายย คุณทองแท่ง สวัสดีค่ะ เจอกันอีกแล้วนะคะ"
"เอ่อ ครับ"
"เอ วันนี้มาสองคน คนนี้ใครเอ่ย"
ตี๋เล็กยิ้มให้กองทัพ กองทัพจิกตาใส่ ชอบตี๋เล็ก
"ผมน้องชายพี่ตี๋ใหญ่ไงครับ จำไม่ได้เหรอครับ"
"ว๊าย ประทานโทษทีค่ะ นึกแล้วว่าคุ้นๆ ทำไมวันนี้หล่อจังคะ"
เดือนเพ็ญสะบัดสะบิ้ง
"งั้นพี่กองทัพดูไปนะ หนูไปรับแขกด้านหน้าก่อน"
"เออๆ ไปเลยๆ ....... อุ๊ย ลืมไปเลย มัวแต่ทักทาย เดี๋ยวจะได้เวลาโชว์แล้ว ไปหาที่นั่งกันเถอะค่ะ"
บนเวที เมนี่ขึ้นโชว์
ทองแท่งและตี๋เล็กมอง ตี๋เล็กปรบมือเชียร์ออกนอกหน้า มุมหนึ่ง จีน่ามองมาทางทองแท่ง
"เสน่ห์นังกะเทยคนนี้แรงขนาดนี้เชียวเหรอ"
บนเวที เมนี่สบตากับทองแท่ง ตี๋เล็กสังเกตเห็น อมยิ้มนิดๆ จีน่าก็สังเกตเห็นเหมือนกัน
เมนี่โชว์จบเดินมาพร้อมกับป๊อปคอน
"เดี๋ยวชั้นขอเข้าห้องน้ำก่อน"
"งั้นชั้นไปเตรียมชุดก่อนนะ"
เมนี่ยิ้ม
"จ้า"
ป๊อปคอนเดินไป เมนี่หมุนตัวกลับจะเข้าห้องน้ำ เจอจีน่ายืนยิ้มน่ากลัว ด้านข้างมีรันรัน ดอลลี่
จีน่ามองชุดที่เมนี่ใส่
"ชุดสวยดีนี่ ไปเอามาจากไหน"
ดอลลี่ รันรัน แอบสบตากันเพราะตัวเองรู้
"ของทางร้านฟรีดอมบาร์นี่ล่ะ"
จีน่าหมั่นไส้
" เรอะ ทำไมชั้นไม่เคยเห็นมาก่อน ว่าไงนังดอลลี่ นังรันรัน"
"หนูก็ไม่เคยเห็นค่ะ" ดอลลี่บอก
"น่าจะชุดเก่าเก็บในกรุนะคะ"
"เหรอ!!! แล้วไป แต่ ....ชั้นเคยเตือนแล้วใช่มั้ย เรื่องผู้ชายร้านทอง"
"ทำไมคะ"
"ชั้นเห็นนะ ว่าแกอ่อยผู้ชาย"
ป๊อปคอนเดินย้อนกลับมาได้ยินพอดี เลยลอยหน้าลอยตาตอกกลับไป
"แหมๆๆๆ มันก็อ่อยกันทุกคนแหละ สงสารพวกองุ่นเปรี้ยว เค้าไม่สนตัว ก็มาอิจฉาคนอื่น"
"นังป๊อปคอน มันจะมากไปแล้วนะ" รันรันบอก
"อีกอย่างคุณชายร้านทองน่ะ ชั้นเห็นก่อน ชั้นจองนะ" ดอลลี่บอก
"โว๊ย นังพวกนี้ เงียบไปเลย หุบปาก"
รันรัน ดอลลี่จ๋อย
จีน่าจ้องหน้าเมนี่
"ชั้นเคยเตือนแล้วว่าร้านทองนั้นเค้าไม่ถูกกับเจ๊ริชชี่ นี่ไม่ฟังกันเลยใช่มั้ย"
"นี่นังจีน่า แกอย่ามากล่าวหากันแบบนี้นะยะ ไปๆๆ" ป๊อปคอนดันเมนี่ "เข้าส้วมไปได้แล้ว ยืน
ให้เค้าด่าอยู่ได้ นังนี่!"
เมนี่ระวังตัว เดินผ่านจีน่า แต่จีน่าก็หาจังหวะขัดขาให้เมนี่จนล้มคะมำ ตอนจะเดินเข้าห้องน้ำ แกงค์แมวป่าหัวเราะชอบใจ ป๊อปคอนรีบพยุงเมนี่ขึ้น
เมนี่ลุกขึ้นมาได้ก็ตอบโต้ด้วยวาจาดุเด็ดเผ็ดมันไม่ยอมแพ้
"นี่!! มันจะเกินไปแล้วนะ"
จีน่าหัวเราะ
"ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะ เธอน่ะกล้ามเนื้ออ่อนแรงเอง"
"เอาล่ะ จะยังไงก็แล้วแต่ ชั้นขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ ว่าชั้นไม่ได้สนผู้ชายคนนั้น แล้วก็ไม่ได้อ่อยด้วย ของแบบนี้เค้ามาของเค้าเอง ชั้นเองก็กลุ้มใจนะ แต่ว่า มันห้ามเค้าไม่ได้นี่"
ป๊อปคอนหัวเราะ
"จริงด้วย โป๊ะเช๊ะ"
"อย่างว่านะป๊อปคอน คนมันสดกว่า ใหม่กว่า เด้งกว่า ก็เงี้ย"
พวกจีน่าและแก๊งแมวป่ากรี๊ดโมโห กองทัพที่เดินเข้ามาเร่งคิวโชว์
"หนวกหูจริงจริ๊ง นังพวกนี้ "
จีน่าหันไปตกใจ
"กองทัพ"
"ย่ะ ชั้นเอง แกงค์แมวป่าพวกหล่อนมากรี๊ดกร๊าดอะไรแถวนี้ ไปไป๊ ไปเตรียมตัวขึ้นโชว์"
แก๊งแมวป่ารีบตะลีตะลานออกไป กองทัพเดินตามไปส่ายหัว
จีน่ามองเมนี่ด้วยความแค้น เมนี่จ้องตาตอบไม่ลดละ ป๊อปคอนถึงกับอึ้ง
เดือนเพ็ญเปิดประตูข้าง เอาถุงขยะสีดำออกมาทิ้ง ทองหยิบได้จังหวะแอบหลบเข้าด้านในจนได้
ทองหยิบเดินเข้าไปจนเจอ เมนี่กับป๊อปคอนที่กำลังเดินเข้าห้องแต่งตัว
ทองหยิบมองเมนี่ตกตะลึง นอยด์
"โอ้โห นางฟ้า เฮ้ยไม่ใช่กะเทย ... ทำไม มันสวยกว่าเราวะ แต่เอ ... ทำไมหน้ามันคุ้นๆ"
เมนี่กับป๊อปคอนเดินเข้าไปในห้องเรียบร้อย
ทองหยิบเพิ่งนึกได้
"เฮ้ย นั่นๆๆๆๆ มันคนที่เคยมีเรื่องกับพี่ทองแท่งนี่หว่า ว่าแต่ว่า ตอนนี้พี่ทองแท่งอยู่ไหนวะ"
ภายในห้อง ป๊อปคอนเอาแต่จ้องหน้าเมนี่ จนเมนี่ขำ
"นี่! แกจะจ้องชั้นอีกนานมั้ย"
"แก"
"ทำไม"
"เมื่อกี้อะไรสิงแก"
"อะไรสิง จะบ้าหรอ แกนี่"
"วิญญาณกะเทยรุ่นบุกเบิกสิงแกใช่มั้ย แกด่าได้เป๊ะมาก"
"แหมก็ชั้นทนไม่ไหวนี่ .. สงสัยพี่จีน่า คงจะร้ายอย่างที่แกบอกจริงๆ"
"ชั้นบอกแกแล้ว นังจีน่านี่ วีน เหวี่ยง ที่สุดของที่สุดแล้ว"
เมนี่ถอนหายใจ
"ทำไมคนเราต้องชิงดีชิงเด่นกันด้วยนะ แค่ลำพังเกิดมาก็ลำบากพอแล้ว ยังคิดจะหาเรื่องคนอีก มันยังลำบากกันไม่พอหรือไงเนี่ย"
"นี่แหละชีวิต โอ้ยไม่เอาหล่ะ เลิกดราม่า ชีวิตต้องสู้ ต้องสู้ถึงจะชนะ ห้ามท้อแท้ เข้าใจตรงกันนะ!"
"อืม เฮ้อ ...... เอ้อแก"
"อารายหล่ะ"
"พรุ่งนี้แล้วสิ พรุ่งนี้แล้ว"
"พรุ่งนี้อาราย"
"พรุ่งนี้แม่กับน้องชั้นจะมา เฮ้ยดีใจอ่ะ แก แกดีใจมั้ย"
"เออใช่ หูยยในที่สุด วันนี้ก็มาถึงนะแก งานมี เงินมี ครอบครัวพร้อมหน้า ลืมเรื่องกะเทยป้าตกรุ่นนั่นไปเลยเนอะ"
เมนี่ยิ้มดีใจ นึกถึงแม่กับน้อง
คืนนั้น มาลัยกับไม้จัดกระเป๋าเดินทางเรียบร้อย กองอยู่บนพื้น
"เรียบร้อยแล้วแม่" ไม้บอก
"ทำงานมาทั้งชีวิต มีข้าวของอยู่แค่หยิบมือแค่นี้เอง เฮ้อ"
"แม่จ๋า อย่าเศร้าไปเลย อีกไม่นานไม้ก็เรียนจบ จะได้หางานดีๆ ช่วยแม่กับพี่มะลิอีกแรงนะ"
"แต่แม่โชคดี ที่มีลูกดีทั้ง 2 คน"
ไม้ยิ้มประจบ
"คนเก่งของไม้ อดทนอีกหน่อยนะ ไม้เชื่อว่า สวรรค์ต้องเห็นใจเรา อย่างน้อย พวกเราก็ไม่เคยทำใครเดือดร้อน สวรรค์ต้องเมตตาเราแน่ๆ จ๊ะแม่"
"อืมขอบใจนะลูก กำลังใจแบบนี้แหละ ที่ทำให้แม่มีแรงสู้"
ไม้กอดมาลัย
"อีกไม่นาน ครอบครัวเราก็จะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วนะแม่จ๋า"
อ่านต่อตอนที่ 7
