นางโชว์ตอนที่ 3
ทองแท่งเดินเข้ามาในห้องนอน กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำ แต่ใจดันคิดถึงมะลิวัลย์ เลยเดินมาที่หน้าต่าง มองไปที่ฟรีดอมบาร์
หน้าฟรีดอมบาร์ ยังคงคึกครื้นเหมือนเดิม ทองแท่งพยายามสอดส่ายสายตาหามะลิวัลย์ แต่ไม่เจอมีแต่แขกเดินเข้า และเด็กๆ เดินออกมาต้อนรับ
ทองแท่งเศร้าและหมุนตัวกลับจะเข้าห้องน้ำ เจอหน้าตี๋เล็กยิ้ม ทองแท่งตกใจ
"เฮ้ยตี๋เล็กเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่ตกใจหมด"
"ก็ทันเห็นพี่ยืนเหม่ออ่ะครับ ว่าแต่พี่ดูอะไรอ่ะ" ตี๋เล็กพยายามจะดูบ้าง
ทองแท่งเฉไฉเอาตัวบัง
"ไม่มีอะไรหรอก พี่คิดเรื่องงาน ปวดหัวจะตาย"
" อ๋ออืม เอ่อนี่พี่ ตกลงเราจะเอาไงกันดีอ่ะ"
"เรื่องอะไรหล่ะ"
"ก็เรื่องสาวๆ ฟรีดอมบาร์ไง"
ทองแท่งทำเป็นไม่สน
"ทำไมหรอ"
"เอ๊าก็ที่ม๊าพูดว่าไม่ให้พวกเราไปยุ่งกับพวกนั้น"
"ก็จริงของม๊านี่ เราเป็นลูกก็ต้องเชื่อฟังพ่อแม่"
"เมื่อก่อนน่ะผมเชื่อ แต่ตอนนี้ผมว่า พวกเค้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่"
ตี๋เล็กเดินหนีบ อกตึง สำรวจห้องทองแท่งไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะนั่งลงที่เตียงแล้วพูด ทองแท่งสังเกตท่าเดินของน้องชายสงสัย ขมวดคิ้วนิดๆ
" นี่แก แกอย่าบอกนะว่า แกชอบพวกนั้น"
"เอ๊าแล้วเสียหายตรงไหนหล่ะ"
ทองแท่งรีบลงนั่งข้างๆ ตี๋เล็กๆ
"ไม่นะตี๋เล็ก อย่าไปสุงสิงกับพวกนั้นนะ แกก็รู้ว่ามันไม่เหมาะไม่ควร"
ตี๋เล็กขำๆ
"ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยพี่ แค่บอกว่าพวกเค้าก็ไม่เป็นพิษเป็นภัยก็แค่นั้นเอง แต่ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร ทำไมต้องเจอกับพวกนั้นบ่อยๆ"
"ดวงตกน่ะสิ"
"ผมว่ามันแปลกๆ"..
ทองแท่งตัดบท
ตี๋เล็กรับคำลอยๆ "ฮะพี่"
ทองแท่งเข้าห้องน้ำไป ตี๋เล็กเดินมาที่หน้าต่างอมยิ้มน้อยๆ มองไปยังหน้าฟรีดอมบาร์ เห็นสาวๆ ฟรีดอมบาร์
"สวยกว่าผู้หญิงซะอีก เฮ้อ ..."
ทองแท่งแอบมองตี๋เล็กสีหน้าไม่สบายใจ หนักใจ ปนเปกัน
กิมลั้งนั่งถอนหายใจอยู่ในห้องนอน เสียงเคาะประตู... ดัง สององครักษ์เดินเข้ามา ทองหยิบถือรังนกมา ทองหยอดถือชามโสมมา
"ม๊า กินรังนกหน่อยนะ บำรุงร่างกาย"
"อันนี้โสมค่ะม๊า บำรุงเลือด ดีกว่าอันนั้นอีกน๊า"
"แกนี่ ชอบเลียนแบบพี่"
"ไม่ได้เลียนแบบ ถ้าเลียนแบบก็ต้องเอารังนกสิ นี่เห็นๆ อยู่ว่าเป็นโสม"
"มันก็คล้ายๆ กันแระ"
"ไม่คล้าย"
"คล้าย"
กิมลั้งโบกมือบอกให้หยุด
"เฮ้อนี่พวกแกเป็นห่วงม๊าจริงรึเปล่า"
ทั้งคู่รับคำ "จริงค่ะ"
"งั้นก็เลิกเถียงกันซะที วันนี้ม๊าเหนื่อยมากพอแล้ว"
"ค่าม๊า"
ทองหยิบรีบถามต่อ
"ม๊า ถ้าพี่ตี๋ใหญ่กับน้องตี๋เล็กไม่ยอมเลิกยุ่งกับพวกวิปริตพวกนั้น เราจะทำไงดีอ่ะม๊า"
"ม๊าก็ไม่รู้เหมือนกัน ม๊ากลัวใจอาตี๋ใหญ่กับอาตี๋เล็กจริงๆ"
"มันสวยมากนะม๊า บางทีหนูมองหน้ามัน หนูยังเคลิ้มเลย" ทองหยอดบอก
"อีน้องเลว พูดให้ม๊าไม่สบายใจ"
กิมลั้งถอนหายใจ
"ขอโทษทีค่ะม๊า แต่หนูสงสัยนะ ว่าที่ม๊าบอกพวกเรามาตลอด ว่าป๊าตายเพราะพวกมันอ่ะ ตายยังไง" ทองหยอดถาม
"ปากเสีย ม๊าบอกอะไร เราก็เชื่อแค่นั้นสิ หูย แกนี่ แต่บางทีหนูก็อยากรู้นะคะม๊า"
กิมลั้งนิ่งอั้น อึ้งกับคำถาม!!
ในห้องนอน ริชชี่หยิบกรอบรูปหัวเตียงขึ้นมาดู เป็นรูปสุวรรณในวัยหนุ่ม
"คุณสุวรรณคะ นานแล้วนะคะที่คุณไม่อยู่ ริชชี่คิดถึงคุณมาก คืนนั้นคุณไม่น่าเลย ไม่น่าเลยจริงๆ"ริชชี่ร้องไห้กระซิกๆ "คุณไม่น่าต้องมาตายเพราะชั้นเลย" นางร้องไห้ เอารูปแนบอก หน้านางเอกมาก
คืนเกิดเหตุ ในวัยหนุ่มสาว ริชชี่โดนผู้ชายฉุดลวนลามลากออกมาจากร้าน ริชชี่ขัดขืนอย่างหนัก
"มานี่"
"ปล่อยชั้นนะ" ริชชี่ทำสะบัดสะบิ้ง
ลูกสมุนบอก
"ดีดดิ้นนัก ประเดี๋ยวหลังแหวน" พูดพลางเงื้อมือจะตบ
เจ้านายคว้ามือคนร้าย 1 ไว้
"เฮ่ย ใจเย็น คนนี้กูรักจริงหวังแต่งเว้ย"
"ก็มันขัดขืนนี่ครับนาย เห็นมะล่ะ ผมสู้แรงมันไม่ไหวจริงๆ ตัวยังกะยักษ์"
"เฮ่ย พูดสุภาพๆ หน่อยสิวะ"
ริชชี่จะวิ่งหนี ลูกน้องกระชากแขนไว้
"กูบอกว่าให้ค่อยๆ ไง เจ็บมั้ยจ๊ะคนสวย" เจ้านายว่า
"กรุณาเถอะค่ะ อย่าทำชั้นเลย"
"ก็ตามมาดีๆ สิ อย่าให้นายข้าต้องโมโห" ลูกสมุนกระชากริชชี่
"อุ๊ยอย่า ปล่อยนะ อย่าทำชั้นเลย ชั้นกลัวแล้วค่ะ ปล่อยนะปล่อย ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยชั้น
ที"
ชาวบ้านแอบๆ ดูตามหลังเสา ไม่มีใครกล้าช่วย ได้แต่เกี่ยงกันไปมา
กิมลั้งเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ใส่เสื้อคลุม ปล่อยผมสลาย เดินมาหาสุวรรณ ประมาณยั่วๆ สุวรรณอ่านหนังสืออยู่บนเตียง เห็นกิมลั้งก็ยิ้มหวานให้
เสียงเจ๊ริชชี่ร้องให้ช่วยดังมา ...
สุวรรณตกใจ กิมลั้งก็ตกใจเช่นกัน
สุวรรณรีบลุกขึ้น กิมลั้งดึงแขนไว้
"ไม่นะ อย่าไปนะคะสุวรรณ"
สุวรรณนิ่งมอง อึดใจนึง
"ถ้าเผื่อมีคนตายไป เราจะกลายเป็นคนใจดำทันทีนะคุณ"
"แต่ว่า..."
สุวรรณค่อยๆ แกะมือกิมลั้งออก พอแกะมือได้ก็ผลุนผลันออกไป
"อาสุวรรณ ม่าย"
กิมลั้งเสียใจ จะตามออกไปก็ไม่ได้ เลยรีบแต่งตัว
ริชชี่ปัดป้องไม่ให้โดนลวนลาม มีรถมาจอดเอี๊ยด คนร้ายขับรถเปิดประตู
"เข้าไปๆ อย่ามาทำฤทธิ์มาก"
"เฮ้ยบอกว่าเบาๆ ทนอีกนิดนะจ๊ะคนสวย เดี๋ยวก็ถึงรังรักของเราแล้ว"
"ปล่อยชั้นนะ พวกแก ปล่อย"
เจ้านายส่ายหน้ามองริชชี่ที่ไม่ยอมง่ายๆ
"ทำไมมันแรงเยอะนักวะ"
สุวรรณวิ่งมาถึงพอดี
"หยุด! อย่าทำร้ายผู้หญิง"
"ไม่ใช่เรื่องของแก"
"ทำไมจะไม่ใช่"
"กูอ่ะรักริชชี่มานานแล้ว ถึงเวลาแล้วที่ริชชี่จะเป็นเมียกู"
"ผู้หญิงเค้าไม่รัก ก็อย่าไปฝืนใจ"
คนร้ายขับรถวิ่งลงมาสบทบ พลางว่า
"เสียเวลาพูดลูกพี่ ลุยมันเลยมั้ย"
"อย่านะ อย่า"
"พวกแกจัดการเลย"
แล้วก็เกิดตะลุมบอนกัน ลูกน้อง และคนร้ายขับรถอัดสุวรรณ แต่สุวรรณเก่งกว่า ต่อยจนลูกน้องกระจาย นาย โมโห ชักปืนออกมา
"เก่งนักนะมึง ตายซะเถอะ"
ริชชี่ตาเบิกโพลงตกใจมองไปทางนาย
"ไม่นะ อย่าทำอะไรเค้า ชั้นขอร้อง"
กิมลั้งที่วิ่งตามมาถึงเห็นพอดี ตาโต
ปัง!!!
สุวรรณตาค้าง ค่อยๆ ทรุดลง
กิมลั้ง/เจ๊ริชชี่ร้องเสียงหลง "สุวรรณ!"
ทั้งคู่ต่างถลาวิ่งเข้าไปหาสุวรรณที่กำลังทรุด ริชชี่สะบัดมือรีบวิ่งเข้าไปประคองสุวรรณ ซึ้งมาก
ในห้องนอน กิมลั้งสั่งขี้มูก พรึด ทองหยิบทองหยอด นั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง
"ถ้าป๊าของพวกลื้อไม่ออกไปช่วยนังกะเทย ป๊าของพวกลื้อก็คงไม่ตาย .. อั๊วเกลียดกะเทยทุกคน อั๊วจองล้างจองผลาญพวกมันจนวันตาย ลูกของป๊า ไม่ว่าจะเป็นตี๋ใหญ่หรือตี๋เล็ก จะต้องไม่ไปยุ่งกับพวกมัน อั๊วจะขัดขวางให้ถึงที่สุด"
ริชชี่ยังพูดกับรูปสุวรรณ
"ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา จากที่เค้าเกลียดริชชี่อยู่แล้ว เค้าก็ยิ่งเกลียดริชชี่มากขึ้น ริชชี่เข้าใจค่ะว่าคนที่ถูกพรากคนรัก รู้สึกยังไง สุวรรณคะ คุณรู้ใช่มั้ยคะ ว่าริชชี่ไม่เคยคิดร้ายกับภรรยากับลูกๆ ของคุณเลยแม้แต่นิดเดียว วันนั้นถ้าริชชี่เลือกได้ ริชชี่ขอตายแทนคุณ"
ริชชี่ปาดน้ำตา วางรูปลง แล้วนอนลงน้ำตาไหลเป็นทาง ก่อนจะค่อยๆหลับไป
เวลาผ่านไป สุวรรณปรากฏตัวมานั่งที่ขอบเตียง ยกมือลูบไล้หน้าริชชี่ และเช็ดน้ำตาให้
ริชชี่ค่อยๆ ยิ้มทั้งๆ ที่หลับ
"ชั้นรักคุณค่ะสุวรรณ"
สุวรรณยิ้ม ทั้งคู่จับมือกันไว้ ริชชี่หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
ค่ำเดียวกัน จีน่านอนไม่หลับ กระวนกระวายรอสันต์ ผุดลุกผุดนั่ง เป็นห่วง สันต์เปิดประตูเข้ามา เมาๆ แต่ยิ้มแฉ่งอารมณ์ดี จีน่าเห็นดีใจ
"พี่สันต์"
"เมียจ๋า ผัวมาแล้ว"
จีน่าดีใจผวาไปรับ พยุงสันต์ให้มานั่ง สันต์อ้อแอ้
"นั่งก่อนนะคะพี่สันต์"
"วันนี้ผัวโชคดีได้เงินมาเยอะเลย"
จีน่าไม่ทันได้ฟัง ลุกไปเอาผ้ามาเช็ดเนื้อตัวสันต์
"เช็ดตัวก่อนนะคะมาเหนื่อยๆ"
สันต์กอดจูบจีน่าด้วยความเมา
"วันนี้พี่อารมณ์ดี" สันต์ควักเงินให้จีน่า "นี่รางวัล พี่ให้จ๊ะ"
จีน่าดีใจ
"ขอบใจจ๊ะพี่สันต์"
"เอาใจพี่ดีๆ นะ วันนี้พี่รวย มีมีเงินนะ เอิ่ก เดี๋ยวพี่ทิปให้อีก เอิ่ก"
"ในที่สุดพี่สันต์ก็กลับมาเป็นพี่สันต์คนเดิมซะที"
" แหมคิดมากทำไมหล่ะจ๊ะ พี่ก็เป็นพี่สันต์คนเดิมนี่แหละจ๊ะ ไม่เคยเปลี่ยน เอิ่ก"
จีน่าสวมกอดสันต์ด้วยความรัก
"พี่สันต์ พี่จ๋า"
"คืนนี้บริการพี่ดีๆ เอาแบบให้ถึงพริกถึงขิง เต็มที่สุดฝีมือเลยได้มั้ยจ๊ะ"
"ได้ทุกอย่างเลยจ๊ะ ทำให้พี่สันต์ได้อยู่แล้ว เพราะจีน่ารักพี่สันต์ที่สุด"
สันต์หัวเราะร่วน ชอบใจ
"เอ่อๆๆ นี่ๆ ดูนี่สิ พี่มีเงินเยอะแยะเลย" สันต์ควักเงินออกโชว์ให้ดู
จีน่าคว้าหมับดีใจ
"พี่สันต์ไปรวยมาจากไหนจ๊ะเนี่ย"
"ไม่ต้องถาม เอาเป็นว่าต่อไปนี้ คงจะรวยกว่านี้อีก เอิ่ก มาๆ มาช่วยผ่อนคลายพี่หน่อยนะ"
จีน่ายิ้มเยิ้ม ปลดกระดุมเสื้อสันต์ให้
"ดีมากๆ น้องญาญ่า สุดฝีมือเลยนะ เอาแบบที่พี่ชอบน่ะ จำได้มั้ย"
จีน่าชะงัก น้ำตาค่อยๆ ไหล แบบช็อกอ่ะ
จีน่าเสียงสะอื้นเบาๆ
"ญาญ่าหรอ"
"อ้าว นี่ไม่ใช่ญาญ่าเหรอ อ้อ ๆๆๆ ใช่ๆๆ หัวเราะ น้องชมพู่นั่นเอง ให้พี่หอมชื่นใจหน่อย มา
มะ มาๆๆ"
สันต์คว้าจีน่าเข้าไปหอมชื่นใจ จีน่าน้ำตาไหล
ในห้องเช่า มะลิวัลย์ยังนั่งดูแผ่นกะเทย สองมือกุมขมับ
"โอย ตายๆๆๆ ท่ายากมากๆ แล้วชั้นจะทำได้มั้ยเนี่ย"
นาฬิกาที่ฝาผนังบอกเวลา ตี 2
เสียงเคาะประตู มะลิวัลย์ตกใจหันไปมอง
เมื่อเปิดประตูออกมา เจอป๊อปคอนยืนอยู่ ในสภาพโทรมสุดชีวิต โผเข้ากอดมะลิวัลย์ ร้องไห้
"โฮ...นังมะลิ"
มะลิวัลย์ตกใจ
ป๊อปคอนสะอึกสะอื้นร้องไห้ สั่งขี้มูก ปู้ด ! มะลิวัลย์มองแบบแหยงๆ ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง ทิชชู่เกลื่อนห้อง เพราะสั่งขี้มูก เช็ดขี้มูกก็ขว้างทิชชู่ผ่านหน้ามะลิวัลย์ไป
"มันเอาไปหมดเลยแก๊...โฮ .... ทั้งเงิน ทั้งทอง ของมีค่า" ป๊อปคอนดึงทิชชู่อีก สั่งขี้มูก ... ปู้ด
มะลิวัลย์หน้าแหยๆ คอยถือกล่องทิชชู่ให้
"นี่แกหมดตูดเลยหรอ"
"ไม่หรอก มันเหลือให้ชั้น 220 มันวางให้ที่ข้างตู้"
"โธ่ป๊อปคอน โลกสวยจังนะแก มันไม่ได้เหลือมั้ง มันไม่ได้วางให้แกด้วย มันคงไม่เห็นมากกว่า"
"อ้าวหรอ ชั้นก็นึกว่ามันใจดี เหลือให้ชั้น โธ่นี่มันไม่ได้รักชั้นเลยหรอ ฮือ"
"เฮ้อป๊อปคอนเอ้ย แกน่ะเป็นเพื่อนรักชั้น ชั้นไม่โกหกแกหรอก นิ่งซะนิ่ง โอ๋ๆ"
"อยู่ด้วยกันมาตั้ง 2 วัน ไม่มีใจ ไม่มีเยื่อใยเลยหรอ ผู้ชายใจร้าย"
"เฮ้ย 2 วันเนี่ยนะ คนดีๆ เค้าอยู่ด้วยกันเป็น 20 ปี เค้าจะยังหักหลัง นอกใจกันเลย แกนี่ 2 วัน!"
"ชั้นก็ว่ามากพอแล้วนะนับๆ ไปก็ตั้ง 48 ชั่วโมงนานออกนะ"
มะลิวัลย์พูดกับตัวเอง
" ใจเย็นๆ อีมะลิ แกไม่ควรจะด่าเพื่อนตอนนี้"
ป๊อปคอนมองแบ๊วๆ
"อะไรนะ แกพูดอะไร" ป๊อปคอนดึงทิชชู่ซับน้ำตาแล้วสั่งขี้มูกอีก ...พรื้ด
มะลิวัลย์ทำหน้าขยะแขยง
"ป่าวแก .. เฮ้อ...อีกไม่กี่วันเงินเดือนแกก็ออก แกค่อยเก็บเงินใหม่นะ"
"แต่ชั้นเสียดายนี่ ชั้นเก็บของชั้นมาตั้งหลายปี"
"แกก็ยังดีกว่าชั้นนะ แกยังมีงาน ชั้นสิ"
"จริงด้วยนะ ไม่ตายก็หาใหม่ได้ ชั้นมันเป็นคนมีความสามารถนี่เนอะ"
"ถูกต้องแก ชั้นดีใจที่แกคิดได้นะ"
ป๊อปคอนโผเข้ากอด
"มะลิ แกนี่เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ คอยเตือนสติชั้น ไอเยิฟยูวน๊าม๊วฟ"
อยู่ดีๆ ป๊อปคอนก็ชะงัก จนมะลิวัลย์ตกใจ
"อะไรของแก๊"
"คนอย่างอิป๊อปคอนจะไม่โง่ซ้ำซ้อน และจะไม่เสียเวลามานั่งร้องไห้ มะลิ Stand Up ลุกขึ้นเด๋วนี้เลย"
มะลิวัลย์ลุกแบบงงๆ ป๊อปคอนเชิดหน้าขึ้น
ป๊อปคอนเดินดีดดิ้นเดินเป็นนางแบบบนแคทวอล์ก แล้วโพสต์ ... เพลงมา...
มะลิวัลย์ตาโต
" นี่ล่ะ ลีลากะเทยไทย ที่สุดอลัง..."
มะลิวัลย์กลืนน้ำลาย
"หมายความว่า..."
"แกต้องฝึก และต้องอินกับความเป็นกะเทย นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป... มาๆๆ Let’s Go… go go go…"
ป๊อปคอนสอนมะลิ หลายๆ ท่า โพสไปมา มะลิตั้งใจเรียนมากๆ
เวลาผ่านไป ป๊อปคอนเหงื่อเต็มหน้า ลมแทบจับ มะลิวัลย์หอบตัวโยน กระแทกตัวนั่งลง
"เป็นไงล่ะแก ลีลาพันร้อยเล่มเกวียนของกะเทยไทย"
"โอย ชั้นจะไหวมั้ยเนี่ย แต่ละท่า!"
"เออน่า..แล้วชั้นจะค่อยๆ สอนให้เกลี้ยงพุงเลย"
"หา....นี่ยังไม่หมดอีกหรอ"
"ย๊าง ยังไม่หมด มีอีกเยอะ แต่ตอนนี้ แกรีบเก็บข้าวของซะ"
"อ้าวทำไมอา"
"ตอนนี้ผู้ชายหาย ห้องชั้นว่าง แก! ไปอยู่กับชั้นซะ จะได้ปลุกปั้นให้เต็มที่"
มะลิวัลย์ดีใจแล้วจ๋อยเมื่อนึกได้
"จริงหรอแก แต่ชั้นค้างค่าเช่าเดือนที่แล้วเอาไว้"
"มันเก็บล่วงหน้าไม่ใช่เรอะ ค่ามัดจำห้องน่ะ ตั้ง 2 เดือน แกไปบอกเลิกเช่าแล้วให้มันยึดค่ามัดจำล่วงหน้าไปก็หมดเรื่อง"
"จริงด้วย เพื่อนชั้นทั้งสวยทั้งฉลาด แล้วเมื่อกี๊แกพูดจริงป่าว ที่ให้ชั้นไปอยู่กับแก"
"จริงสิ แกจะได้ประหยัดค่าห้องด้วย"
"ป๊อปคอน" มะลิวัลย์ทำตาปิ๊งๆ "แกนี่มันเพื่อนแท้ เพื่อนรัก ทำไมแกไม่เป็นผู้ชายวะ เราจะได้รักกัน"
"หูย...ขนลุก ไว้แกเกิดใหม่เป็นผู้ชายค่อยมาจีบชั้น เข้าใจตรงกันนะยะ"
"ชั้นว่าไม่ต้องรอชาติหน้า ชาตินี้แหละ แกจะลองดูก่อนมั้ยหล่ะ"
"อย่านะ แกจะทำอะไร"
"ชั้นจะ ..." มะลิวัลย์ทำปากจู๋ โน้มตัวเข้าหาจะจุ๊บป๊อปคอน
ป๊อปคอนกรี๊ดลั่นตึก
เสียงกรี๊ดดังไปถึงห้องนอนของเจ๊สา
เจ๊สาหน้าพอกครีมขาวว่อก ผมม้วนโรล ตกใจสะดุ้ง ละเมอนั่งเพราะได้ยินเสียง
"เฮ้ย ..." เจ๊สาตาโต แล้วหลับตา ละเมอ ทำปากขมุบขมิบแล้วนอนต่อ
ป๊อปคอนผลักมะลิวัลย์ออกไป มะลิวัลย์หัวเราะที่แกล้งเพื่อนได้
"แกนี่มันวิปริตจริงๆ โอย...ขนลุกขนพองหมด"
"ก็ชั้นรักแกนี่"
"เอ่อๆๆ ชั้นก็รักแก แต่ตอนนี้ เราช่วยกันเก็บข้าวของกันก่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าจะได้ไปเคลียร์กับยัยเจ๊หน้าครีมกวนอิม แล้วเราจะไปเข้าโรงเรียนสอนเป็นกะเทยชั้นสูง เข้าคอร์สติวเข้ม ที่ห้องชั้นอีกที เข้าใจตรงกันนะ!"
มะลิวัลย์พยักหน้า ทั้ง 2 คนช่วยกันเก็บของ
เช้าวันใหม่ ป๊อปคอน มะลิวัลย์ เดินหัวเราะลากกระเป๋ามาดักรอที่ห้องทำงานเจ๊สาแต่ไม่เจอ ได้ยินเสียงเจ๊สาฮัมเพลง หันไปเจอเจ๊สากำลังรดน้ำต้นไม้เลยเดินไปทัก
"เจ๊คะ หนูจะมาขอย้ายออกค่ะ"
"อะไรนะ จะย้ายออก"
เจ๊สาหันมาหน้าขาว!! ป๊อปคอน มะลิวัลย์ตกใจ
เวลาต่อมา เจ๊สา ล้างหน้าแล้ว ป๊อปคอน มะลิวัลย์ สบตากันขำ
"ว่าไง จะย้ายออกหรอ"
"จ๊ะเจ๊ ชั้นเก็บของเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืนจ๊ะ"
"ได้สิ"
มะลิวัลย์กับป๊อปคอนยิ้มโล่งอก แต่เจ๊สาไม่หยุดแค่นั้น แบมือ
"ค่าเช่าที่ค้างไว้หล่ะ"
"อ้าว"
มะลิวัลย์จับแขนปรามป๊อปคอน
"ก็เจ๊เก็บค่ามัดจำหนูไปตั้ง 2 เดือน ตอนย้ายเข้ามา ตอนนี้เจ๊ก็ยึดเอาไปแล้วกัน"
"ได้ไง เจ๊ไม่ยอมหรอก ยังไงก็ต้องจ่ายค่าเช่าที่ค้างไว้ซะก่อน ถึงจะย้ายออกได้"
"แต่ตามกฎที่แจ้งไว้" ป๊อปคอนบอก
เจ๊สาพูดแทรก
"กฎเปลี่ยนได้ทุกวัน ตามใจชั้นเพราะชั้นคือเจ้าของตึกนี้"
ป๊อปคอนทนไม่ได้
"เล่นหยั่งงี้หรอ ได้ นังมะลิเอาเบอร์ สคบ มา ชั้นจะโทรร้องเรียน ว่ามีอีเจ๊หน้าเหี่ยว มันคิดจะโกงเรา"
"แกกล้าลองดีกับชั้นหรอ"
"ทำไมจะไม่กล้า จะลองมีเรื่องกับกะเทย 2014 ดูมั้ยหล่ะห๊า"
เจ๊สาชี้หน้า
"ฝากเอาไว้ก่อน"
ป๊อปคอนลอยหน้าลอยตา
"ไม่รับ กองเอาไว้เลยย่ะ"
เจ๊สาโมโหชี้หน้าด่ามะลิวัลย์
"อย่าซมซานกลับมาก็แล้วกัน"
มะลิวัลย์หน้าแหย แต่ป๊อปคอนกระชากมือ
"มะลิ ไปกันเถอะ คนอย่างเราไม่มีวันอับจน เชื่อชั้น!"
มะลิวัลย์มองป๊อปคอนมีกำลังใจขึ้น ทั้งสองเดินออกไปจากที่ตรงนั้นอย่างสง่าผ่าเผย เจ๊สากรี๊ดๆ ตามหลัง
"นังพวกบ้า หัวหมอนักนะมึง ชั้นจะคอยดูว่าแกจะไปได้ซักกี่น้ำ"
เช้าต่อเนื่อง ทองแท่งแต่งตัวชุดทำงาน แสงดาว กินอาหารเช้าบนโต๊ะ
"ไงแสงดาว เรียนซัมเมอร์ใช่มั้ย เป็นไงบ้าง"
"ก็เหนื่อยหน่อยคะพี่ทองแท่ง แต่ดาวอยากเรียนจบเร็วๆ จะได้หางานทำ สงสารอี๊ ที่ต้องมาเสียเงินส่งเสีย"
"ม๊าได้ยินคงดีใจ ปีหน้าขึ้นปีอะไรนะ"
"ปี 3 ค่ะ"
ตี๋เล็กที่แต่งตัวเนี๊ยบเดินอารมณ์ดี ตัวหอมฟุ้ง ลงมาจากข้างบนมานั่งที๋โต๊ะทานข้าวด้วย
"มาแล้วหรอตี๋เล็ก"
ใจรีบเดินมาพร้อมเหยือกน้ำส้มคั้น
"วันนี้รับอะไรดีคะคุณตี๋เล็ก"
"ขอไข่ดาวไว้กรอกดีกว่าพี่ใจ สบายท้องดี"
"อ่ะมาเลยย่ะ ยกมาเลย ไข่ดาวไส้กรอกคุณตี๋เล็ก นี่พี่ใจจัดเตรียมไว้ให้ทุกเมนูล่ะค่ะ จะได้ทันใจคุณตี๋เล็ก"
"โอ๊ะ เยี่ยมไปเรยยฮะ"
อ้อนเด็กรับใช้รีบเดินมาร์ฟ ตี๋เล็กท่าทางสำรวย กรีดกรายกางผ้าเช็ดปากรอ พี่ใจรินน้ำส้มคั้นให้
ทองแท่งส่ายหน้า
"ไม่ได้สิพี่ตี๋ใหญ่ ออกนอกบ้านทีต้องดูดีหน่อย"
"นี่แสงดาวเค้าไปเรียนซัมเมอร์ ทำไมตี๋เล็กไม่ลงเรียนมั่ง"
"ผมจะขึ้นปี 4 แล้ว เรียนไปเล่นไป ก็จบเหมือนกัน ไม่อยากหน้าแก่ ริ้วรอยเยอะเหมือนใครบางคน"
"อ้าวนี่ว่าดาวหรอเนี่ย"
"นี่ถามจริงเหอะ ล้างหน้า เช็ดหน้า ขัดหน้ามั่งมั้ย เป็นผู้หญิงแท้ๆ ไม่ดูแลรักษาความสะอาด"
กิมลั้งเดินลงมาพร้อมทองหยิบทองหยอด ทุกคนเงียบหมด ใจเดินมารินน้ำส้ม อ้อนเดินเอาข้าวต้มปลามาเสิร์ฟกิมลั้ง
"วันนี้มีข้าวต้มปลาค่ะ คุณหยองหยิบ ทองหยอดจะรับอะไรคะ"
"สปาเก็ตตี้" ทองหยิบบอก
"เอาสปาเก็ตตี้ด้วยจ๊ะ"
"ชิร ไม่มีสมองรึไง"
"มี"
"อ่ะแฮ่มๆ"
ทองแท่ง ตี๋เล็กและแสงดาวนั่งกินข้าวเงียบๆ บรรยากาศมาคุ เพราะกิมลั้งเอาแต่มอง ไม่พูดอะไร
(อ่านต่อหน้า 2)
นางโชว์ ตอนที่ 3 (ต่อ)
ฝ่ายป๊อปคอน เปิดประตูพามะลิวัลย์เข้ามาในห้อง มะลิวัลย์มองทึ่งๆ เพราะไม่เคยเข้ามาในห้องนี้เลย
"โอ้โหห้องแกสวยว่ะ ข้าวของจัดมีระเบียบมากเกิ๊น"
"แน่นอนสิยะ นี่ขนาดโดนไอ้บันลือคนเลว คุ้ยกระจุยแล้วนะ"
"ห้องนี้ใหญ่กว่าห้องเก่าที่ชั้นเคยไปหาอีกเนอะ แพงมั้ยอ่ะ"
"ก็นิดนึงอ่ะ ซื้อความสุขให้ชีวิต เอ้า .. แกนอนตรงนั้นไปก่อน"
มะลิวัลย์จ๋อยๆ
"แต่ถ้าประกวดไม่ชนะล่ะ ชั้นจะไปอยู่ไหน"
"ต้องชนะสิยะ แต่ .. ถ้าไม่ ก็อยู่ไปก่อนจนกว่าแกจะหางานใหม่ได้ ชั้นไม่ค่อยอยู่ห้องอยู่แล้ว ตอนกลางคืนแกนอนไป ตอนกลางวันห้องเป็นของชั้นไง"
มะลิวัลย์น้ำตาคลอ
"ป๊อปคอน"
"นี่แก อย่ามาดราม่าแถวนี้"
"ก็ชั้นซึ้งอ่ะ"
"เอ่อๆๆ เฮ้ย!"
"อะไรแก"
"หิววะ แกหิวมะ"
"เออจริง พวกเรายังไม่ได้กินอะไรเลย ตั้งแต่เมื่อคืน"
"เอางี้ แกจัดห้องไปก่อน ชั้นจะลงไปซื้ออะไรมากิน แบบนี้ต้องเลี้ยงต้อนรับแกซะหน่อย"
"ดีเลยๆๆ ขอเยอะๆ นะ หิวว่ะ"
"ได้สิ แต่เฮ้ย!"
"อะไรอีกเล่า"
"ตังค์ไม่ค่อยมี งั้นเอาชุดเล็กไปก่อนนะ อีกหลายวันกว่าเงินเดือนจะออก"
"เออๆ อะไรที่กินได้ ชั้นกินง่ายแกก็รู้"
"ได้ๆๆ ชั้นลงไปซื้อก่อนนะ"
ป๊อปคอนออกไปแล้ว มะลิวัลย์อยู่คนเดียวในห้อง น้ำตาซึม
"เฮ้อ แม่จ๋า เป็นกำลังใจให้มะลิด้วยนะจ๊ะ"
แสงดาวทานข้าวเสร็จ ลุกขึ้น
"หนูไปเรียนก่อนนะคะอี๊"
ทองหยิบถาม
"ไปเรียนหรือว่าไปเที่ยว"
"เห็นแต่งชุดนักศึกษาแบบนี้ ไปเรียนจริงป่าวไม่รู้" ทองหยอดว่า
"วันนี้มีเรียนเช้าค่ะ"
กิมลั้งพยักหน้าขรึม
"เงินมีพอมั้ย"
"ที่อี๊ให้เป็นรายเดือนยังมีค่ะ"
"พี่อิ่มหล่ะ เดี๋ยวไปกับพี่แล้วกัน" ทองแท่งบอก
ตี๋เล็กรีบรวบช้อน
"ขอติดรถไปด้วยพี่ตี๋ใหญ่"
กิมลั้งโพล่ง "หยุดก่อน"
ทั้งหมดชะงัก
"ตี๋เล็กจะไปไหน"
"นัดเพื่อนไว้ ตอนบ่าย แต่จะไปที่ออฟฟิศพี่ตี๋ใหญ่ก่อน จะไปช่วยงานออกแบบจิวเวลรี่ไงฮะม๊า"ตี๋เล็กพูดอ้อนประจบ
ทองแท่งเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ตี๋เล็กขยิบตาให้ ทองแท่งส่ายหน้านิดๆ
"อ่อ ดีๆ รู้จักขยันทำมาหากิน อย่าริไปเที่ยว แล้วเรื่องผู้หญิงอีก จำไว้ กะเทยก็ห้ามนะ!" แล้วหันไปทางตี๋ใหญ่ "ตี๋ใหญ่!"
ทองแท่งสะดุ้ง
"ครับม๊า"
"วันนี้เลิกงานแล้วรีบกลับบ้าน!"
ตี๋เล็กอ้าปากหวอ อยากจะแย้งแต่ไม่ทัน
"จำไว้!!! ทั้งคู่ต้องกลับบ้านก่อน 6 โมงเย็น"
"แต่ม๊าฮะ" ตี๋เล็กจะแย้ง
กิมลั้งยกมือห้าม แบบปางห้ามญาติ
"ไม่ต้องเถียง เพราะ...นี่คือคำสั่ง"
"เอ่อ....ม๊าครับ .. ผมมีนัดลูกค้า"
ทองแท่งพยายามทักท้วง แต่กิมลั้งรอบช้อน ดื่มน้ำและเดินไป ทองแท่งและตี๋เล็กได้แต่มองหน้ากัน
ทองหยิบทองหยอด เอามือปิดปากหัวเราะสะใจ
"น่าสงสารจริงพี่เรา" แสงดาวบอก
จีน่าตื่นนอน หันมองสันต์ที่หลับไม่รู้เรื่อง เสียใจที่สันต์ไปมีหญิงอื่น โทรศัพท์จีน่าดังขึ้น มองชื่อที่มือถือ แล้วยิ้มดีใจ รับสาย เสียงหวาน
"ค่า จีน่าจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"
จีน่ายิ้มวางหู แล้วหันมามองสันต์หน้าเศร้า แล้วตัดใจหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
ที่บ้าน นกน้อยเตรียมจะไปของขายข้าวหมูแดง เฮียฮงไอไม่ค่อยสบาย
นกน้อยหันและรีบเดินมาดู
"ไม่เอาๆ ไปส่งลื้อที่ร้านก่อน แล้วค่อยไปหาหมอ"
"เตี่ยนี่ดื้อที่สุดอ่ะ"
"ให้หมอรอไปอีกซักชั่วโมง 2 ชั่วโมงเป็นไรนา"
"เกิดเตี่ยเป็นไรตอนชั่วโมง 2 ชั่วโมงนี่หล่ะ"
"อ่ะไอ้กคนนี้ ปากดี แช่งเตี่ยหรอ"
"แช่งอะไรเตี่ย หนูเป็นห่วงต่างหาก เตี่ยไปหาหมอเถอะ ตรงนี้เดี๋ยวหนูดูเอง"
"ไม่ได้ๆๆ เตี่ยจะอยู่ดูลูกสาวคนเดียวของเตี่ยเตรียมของ"
นกน้อยซึ้ง
"เตี่ย"
"เตี่ยเห็นนกน้อยขยันขันแข็งแบบนี้ เตี่ยก็ดีใจ คนเราไม่ว่าจะทำอาชีพไหน ก็ควรให้เกียรติอาชีพของเรา ยิ่งเป็นอาชีพมรดกตกทอดแบบเราด้วย ไม่มีวันอดตาย"
"จ๊ะเตี่ย"
"นกน้อยเอ้ย คนเราจะยิ่งใหญ่ได้ต้องเริ่มต้นจากศูนย์ ลำบากตอนนี้แก่ตัวจะได้สบาย"
"แต่เตี่ยก็ไม่เห็นจะสบายเลยนะ"
เฮียฮงยิ้มเมตตา
"ทำไมจะไม่สบาย คนเราเกิดมามีอาชีพสุจริตทำ มีงานมีเงิน ไม่มีหนี้สิน มีเงินเก็บตามสมควร อยากกินได้กิน อยากนอนได้นอน เจ็บป่วยมีเงินรักษา มีลูก ก็มีเงินส่งลูกเรียน มีเงินเลี้ยงดูตัวเองและลูก แบบนี้ลำบากตรงไหน"
"จริงด้วยเตี่ย"
"เรียบร้อยยัง"
"เรียบร้อยแล้วจ๊ะเตี่ย"
"งั้นขนของขึ้นรถกัน"
2 พ่อลูกช่วยกันลำเลียงอาหารขึ้นรถกระบะ เพื่อเตรียมไปขายข้าวหมูแดง
จีน่าเดินควงเสี่ยตาอายุรุ่นพ่อ เปิดประตูร้านทองสุวรรณมาลีเข้ามา กิมลั้งได้ยินเสียงกระดิ่งก็เงยหน้ามายิ้มหวานรับ แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นจีน่า จำได้ว่าเป็นกะเทยร้านฟรีดอมบาร์ ก็หน้าหงิก จีน่าปรายตามองแล้วพูดกับเสี่ยว่า
"เสี่ยขา ดูสิ เจ้าของร้านทองร้านนี้น่ะ คนขายหน้ายังกะตูดหมา เราไปร้านฝั่งโน้นกันดีมั้ยคะ"
เสี่ยตาหัวเราะ
"ร้านไหนก็เหมือนๆ กันน่า เดี๋ยวเสี่ยต้องรีบกลับบ้านไปตอกบัตรเมียก่อน วันสองวันนี้ เสี่ยต้องทำตัวดีๆ เดี๋ยววันประกวด เสี่ยจะอดมาดูน๊า"
จีน่างอน
"เดี๋ยวพอเสี่ยเจอนางโชว์คนใหม่ก็ลืมจีน่า"
"ไม่มีทางๆ จีน่าเป็นดาวประดับใจเสี่ย เสี่ยจะรักและหลงจีน่าตลอดไป"
กิมลั้งทำท่าอ้วก
"นี่เสี่ย! เมียเสี่ยไม่รู้เหรอคะว่าเสี่ยมาติดกะเทย"
เสี่ยตาหัวเราะอารมณ์ดี
"รู้ดิ ทำไมจะไม่รู้ แต่อีไม่ว่า เพราะดีกว่าไปติดหญิง อีไม่รู้หรอกว่าเดี๋ยวนี้กะเทยสวยกว่าผู้หญิงซะอีก เอ๊าจีน่าเลือกเลยสิจ๊ะ เอาเส้นไหน วงไหน เสี่ยตาคนนี้จัดให้เอง"
จีน่าปรายตามองเยาะเย้ยกิมลั้ง
"ขอเส้นนี้ เส้นนี้ แล้วก็ขอแหวนวงนี้ด้วยนะคะเสี่ย"
"เอาอีกซิจ๊ะ แค่นี้เสียชื่อเสี่ยตาหมด กำไลอันนี้ก็สวยนะ"
"แล้วแต่เสี่ยเลยค่ะ จีน่าเลี้ยงง่าย"
"ดีจ๊ะดีเลี้ยงง่ายๆ จะได้โตไวๆ"
จีน่าตีแขน
"เสี่ยอ่ะ พูดบ้าไรไม่รู้"
กิมลั้งหยิบพัดขึ้นมาพัดแรงๆ จีน่าเย้ยกิมลั้งตลอดเวลา
เวลาผ่านไป... เสี่ยกับจีน่าออกไปแล้ว
"ทองหยิบ ทองหยอด"
สององครักษ์วิ่งออกมา ขานรับ
"ขาม๊า"
"ไปเอาเกลือมาสาดไล่เสนียดที"
"ทำไมอ่ะค่ะม๊า"
"เมื่อกี๊มีกะเทยมาเหยียบร้านเรา แถมออดอ้อนกับเสี่ยที่ควงมาอีก ว่าอีกหน่อยจะลืมตัวเองเพราะจะมีการประกวดกะเทย"
ทั้งสองโพล่ง
"ประกวดกะเทย!"
"ใช่ ไอ้ประกวดกะเทยเนี่ย มันจัดขึ้นทุกปี หานางโชว์กะเทยคนใหม่ๆ น่ะ ไม่รู้จะจัดทำไม ไร้ประโยชน์ มีแต่ส่งเสริมให้ลูกเล็กเด็กแดงเป็นกะเทย นี่อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันประกวดแล้ว ม๊าต้องเข้มงวดกับตี๋ใหญ่ ตี๋เล็กดีๆ ซะแล้ว โอย...โลกแม่งอยู่ยากขึ้นทุกวัน" กิมลั้งหันมาเจอทองหยิบ/ทองหยอด ตาค้าง "เอ๊า นี่ไม่ได้ฟังม๊าเลยใช่มั้ย ไป .... ไปเอาเกลือมาเซ้ ให้ไว"
"ค่ะๆๆ" ทั้งคู่วิ่งเข้าหลังร้านไป
เจ๊กิมลั้งบ่นตามหลัง
"โอยอยากตายวันละ 100 รอบ มีลูกแต่ละคน ไม่ได้ขี้เล็บแม่มันเลยซักคน"
ทองหยิบ/ทองหยอด วิ่งมาหยุดคุยกัน
"เฮ้ยประกวดกะเทย ปีนี้เราจะไม่พลาด"
"ใช่ พลาดกันมาหลายปีแล้ว เอาไงดีพี่ทองหยิบ เราจะวางแผนกันยังไงดี"
ทองหยิบบอก
"เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลาคิด วันไหนนะ ที่จะมีการประกวด"
"ไม่รู้ดิ อีกไม่กี่วัน นี่มันหมายความว่ากี่วันอ่ะพี่"
"อืม .. ไม่กี่วัน น่าจะ ราวๆ สองสามวัน หรือ สี่ห้าวัน หรือ ห้าหกวัน"
"ตกลงกี่วันกันแน่"
"เออน่ะ ไงๆ ชั้นต้องรีบเตรียมแผนไว้ก่อนล่ะ อืม" ทองหยิบสายตาเจ้าเล่ห์มาก
ไม้กวาดบ้านอยู่ มาลัยเพิ่งกลับจากตลาดเปิดประตูเข้ามา ถือของมากมาย ไม้รีบมาช่วยแม่ถือของ
"ขอบใจจ๊ะลูก"
"เหนื่อยมั้ยครับแม่"
"ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ แหมแต่อากาศมันร้อนจัง เอ้อไม้ปีหน้าเรียนปีอะไรแล้วนะลูก"
"เปิดเทอมไปนี่ขึ้นปี 3 แล้วฮะ"
"อีก 2 ปีเองนะลูก ขยันๆ ให้สมกับที่พี่มะลิทำงานส่งเสียนะ"
"แน่นอนครับแม่ ไม้จะตั้งใจเรียน จบมา จะได้หางานทำ เลี้ยงแม่เหมือนพี่มะลิบ้าง"
"ฟังแบบนี้แม่ก็ชื่นใจ ไม่เสียแรงที่แม่ฝากความหวังไว้ แต่ไม้รู้มั้ย" มาลัยลูบหัวไม้ "สุขไหนของแม่ไม่เท่าสุขเวลาเห็นลูกเป็นเด็กดี รู้จักคิด มันชื่นใจมากที่สุด เงินทองไม่สำคัญเท่าความสุขทางใจหรอกรู้มั้ยลูก"
ไม้ยิ้มกอดแม่
"แม่ไม่ต้องห่วง ไม้จะไม่ทำให้พี่มะลิและแม่ผิดหวัง"
"พี่มะลิได้ยินคงดีใจมาก"
มะลิวัลย์นั่งเหม่อ มองไปข้างนอกนึกถึงอดีต .......
ย้อนอดีต ป๊อปคอนกระแทกถุง 7/11 ที่เต็มไปด้วยมาม่าหลายสิบห่อ มะลิวัลย์มองหน้าป๊อปคอนแหยๆ
"กินกันตายไปนะแก ทนหน่อย"
ป๊อปคอนลุกขึ้นแกะมาม่า ใส่น้ำร้อน คนละห่อกับมะลิวัลย์ แล้วถือเอามาวาง
"กินได้มั้ยแกแบบนี้"
"แบบนี้แหละของโปรดชั้นเลย แกก็รู้ ลำบากกว่านี้ ชั้นก็เคยมาแล้ว แต่แกสิ ชั้นมาทำความลำบากให้แก ขอโทษนะป๊อปคอน"
"รู้ตัวก็ดีแล้ว"
"อ้าวแกอ่า"
"ชั้นยังพูดไม่จบย่ะ รู้อย่างนี้แล้วก็ต้องพยายามเป็น 10 เท่านะ"
มะลิวัลย์ยิ้ม "ได้จ๊ะ"
อยู่ๆ ป๊อปคอนก็ทะลึ่งลุกขึ้น มะลิวัลย์ตกใจมองตามป๊อปคอนที่เดินไปรื้อของ
ครู่ต่อมา กองแผ่น DVD เป็นตั้งสูงให้ตรงหน้ามะลิ
"นี่ล่ะ ของสะสมสุดแสนหวง และสุดรักของชั้น"
"คืออะไรอ่ะ"
"Lady boy"
"อะไรคือ Lady boy อ่ะ"
"แกจงจำไว้ พวกเราจะเรียกนักแสดงคาบาเร่ต์ซึ่งเป็นสาวประเภท 2 ว่า Lady boy … และปรมาจารย์ในการเต้น และทุกท่วงท่า ทุกลีลา ก็มาจากละครบรอดเวย์ ทั้ง Moulin Rouge ทั้ง Chicago พวกนั้นน่ะ ถือเป็นต้นตำรับ... แต่โชว์ของเราต้องอลังการงานสร้างมากกว่านั้น ต้องเว่อร์สุดๆ ทั้งชุด ทั้งลีลา เพราะกะเทยน่ะไม่ใช่ผู้หญิง เพราะฉะนั้น เวลาที่เรามีโอกาสแต่งตัวเหมือนผู้หญิง เราจะฟินมาก และจะมีลีลาที่สุดฤทธิ์สุดเดชมากกว่าที่หญิงแท้ๆ จะทำได้"
มะลิวัลย์นั่งฟังปากหว๋อ
"ชั้นจะทำให้แกดู"
ป๊อปคอนลุกขึ้นยืน สาธิต
ป๊อปคอนเอามือจับหัวแล้วอ้าปาก เหมือนตะโกน อ๊า...แบบไม่มีเสียง
"นี่ท่าปวดหัวแบบกะเทย"
"เอ่อๆๆ" มะลิวัลย์เริ่มลุกขึ้นทำ "แบบนี้ใช่มะ" มะลิวัลย์เริ่มทำตามด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ
ป๊อปคอนยกขาขึ้นข้างนึง แล้วเอามือทั้งสองกดลงที่ท้อง ทำหน้าร้อง อ๊า...แบบไม่มีเสียง
"นั่นแหละๆ แล้วนี่ก็ท่าโพสต์ เราเรียกว่าท่าปวดท้อง"
มะลิวัลย์ทำท่าตาม
"แบบนี้ป่าวแก"
ป๊อปคอนจิกตา เผยอปาก
"แกต้องทำท่าเหมือนเจ็บปวดมาก... ท่าต่อไป ท่านี้การท้าทาย แบบกะเทย"
"ฮ้า....ยากอ่ะ"
"ห้ามบ่น ท่องไว้แสนนึงๆๆ"
มะลิวัลย์สูดลมหายใจ "โอเคๆ แสนนึง" มะลิวัลย์ทำท่าเลียนแบบ
ป๊อปคอนเชิดหน้า ตาหรี่ ปากเผยอ
"อ่ะต่อๆๆ ยั่วยวนแบบกะเทย"
มะลิวัลย์ทำท่า
"ยั่วยวนหรอ ... ไหวมั้ยแก"
"ไม่พอยะ อีกนิดๆๆ นั่นแหละๆๆ บิดเอวอีกนิดๆ"
"โอยเอวจะหักแล้ว"
"ไม่ได้ๆ อีกนิดๆๆ"
ป๊อปคอน สอน มะลิวัลย์ หลายๆ ท่า หลายมุม ลีลาของกะเทยร้อยเล่มเกวียน ป๊อปคอนงัดมาสอนมะลิวัลย์จนหมด
"นอกจากทำท่าแล้ว เราต้องมโนด้วยว่า เราสวยที่สุดในปฐพี แบบนี้นะ รับรองแกแปลงร่างเป็นกะเทยสมบูรณ์แบบแน่แกเอ้ยไหน แกลองหมุนตัวและโพสต์ท่าสิ"
มะลิวัลย์ทำตาม
ป๊อปคอนพยักหน้ายิ้ม
"ถึงแกจะมีจุดอ่อนเยอะ แต่ป๊อปคอนคนนี้จะเนรมิตร่างใหม่ให้แกเอง คอยดู๊!!! แต่ตอนนี้กินก่อน"ป๊อปคอนเปิดชามมาม่า "เส้นกำลังอืดได้ที่เลย กินเร็วๆ แก"
ทั้งสองกินมาม่าอย่างเอร็ดอร่อย
กินเสร็จ ป๊อปคอนเรอ เอิ้ก
ป๊อปคอนถาม "อิ่มยัง"
"อิ่มแล้ว"
"โอเค งั้นเรามาต่อ"
ป๊อปคอนไปหยิบกระเป๋าแต่งหน้ามา
"ต่อไปนี้ถึงขั้นตอน สาธิตการแต่งหน้า แบบโพรเฟสชั่นนอลลุกมานั่งนี้"
มะลิวัลย์ลุกขึ้น มานั่งข้างๆ ป๊อปคอน
"นี่เค้าเรียกว่าไพรมเมอร์ นี่เรียกรองพื้น อันนี้เบส อันนี้ก็..."
"เฮ้ยเยอะมาก"
"ยังไม่หมดนะแก อันนี้ไฮไลท์ ส่วนอันนี้เอาไว้ทำเฉดดิ้ง เพิ่มเงาเข้าไป เพื่อให้จุดเราที่ ไฮไลท์นั้น ชัดเจนมากขึ้น"
มะลิวัลย์ตาเหลือกร้อง เฮ้อ
ป๊อปคอนตกใจหันมอง
"เฮ้ยอย่าเพิ่งตาเหลือก นี่แค่อธิบายเครื่องสำอางนะยะ ยังไม่ได้ลงมือสอนวิธีแต่งหน้าเลย"
"จ๊ะแม่ ต่อเลยจ๊ะ สู้ๆ"
ป๊อปคอนสอนมะลิวัลย์แต่งหน้า
"แกเอาตัวรอดเรื่องกิริยาท่าทาง และการแต่งหน้าให้ดี ส่วนเรื่องผม ชั้นจะสอนแกนิดๆ หน่อยๆ พอไม่ให้ใครรู้ แกมีเวลาเหลือแค่ไม่กี่วันนะมะลิ ใกล้ถึงวันขึ้นเวทีแล้ว แกต้องอดทน ไม่นานหรอกแก อีกไม่นาน"
มะลิวัลย์เหม่อ ป๊อปคอนกรนเสียงดัง นอนแผ่หลา เธอมองป๊อปคอนด้วยความสงสารและซาบซึ้ง
"ขอบใจมากนะเพื่อน เพราะชั้นแกต้องมาลำบาก"
มะลิวัลย์ลุกขึ้นอีกครั้ง
"คอยดูนะ อีมะลิคนนี้จะกลายเป็นกะเทยที่สวยและสมบูรณ์แบบที่สุด เพื่อเงินแสน เพื่อแม่ เพื่อน้อง"
มะลิวัลย์ฮึด เริ่มฝึก ทำท่าจิกตา เผยอปาก โพสต์ท่าต่างๆ ที่ได้รับการฝึกมาจากป๊อปคอน
ร้านรถเข็นข้าวหมูแดงริมถนน นกน้อยกำลังง่วนกับการขายข้าว เพราะเตี่ยไม่อยู่ เจ๊สาเดินมา
"ข้าวหมูแดงพิเศษจานนึง" สั่งแล้วก็เดินผ่านไปนั่งโต๊ะ "โมโหเว้ย โมโหต้องกินๆๆๆ คนไม่รักดี งี่เง่า อีพวกกะเทยปากจัด ผีเจาะปากมาพูดรึวะ ร้ายกาจจริงๆ"
นกน้อยเดินมาเสิร์ฟ
"กะเทยที่ไหนหรอเจ๊"
"โอ๊ย ก็กะเทยปากหมา เพื่อนนังมะลิน่ะสิ รู้มั้ยซอยนี้กะเทยคุม ดูสิมีร้านโชว์ๆๆ ตั้งกี่ร้าน ของยัยเจ๊ริชชี่กะเทยแม่มดคนนึงล่ะ แล้วก็ตรงด้านโน้นมีเปิดใหม่อีกอัน หันไปทางไหนมีแต่กะเทยเต็มไปหมด"
นกน้อยพยักหน้าหงึกหงั
"นั่นน่ะสิ แต่ช่วงนี้ดูกะเทยเข้าออกซอยเราเยอะเป็นพิเศษนะ"
เจ๊สาข้าวเต็มปากบอก "เออ ออ"
พูดถึงกะเทย กะเทยก็มากัน 2 คน ชี้ชวนมากินข้าวหมูแดง
"ข้าวหมูกรอบ 2 ค่ะคุณน้อง"
"รอเดี๋ยวนะคะ"
นกน้อยวิ่งไปทำ
กะเทย1 บอก "เรามาเร็วไปรึเปล่า ร้านเปิดรึยังไม่รู้"
กะเทย2 บอก "ยังหรอกมั้ง แวะกินข้าวเอาแรงก่อนแก"
"อยากชิงเงินรางวัล 1 แสนให้ได้จะเอาเงินไปทำนม"
"โธ่อีบ้า ชั้นว่าแกเอาไปทำหน้าก่อนดีมั้ย"
นกน้อยเงี่ยหูฟังแล้วเดินมาเสิร์ฟ แล้วถาม
"ชิงรางวัลอะไร ยังไง หรอจ๊ะ"
"ก็ที่ฟรีดอมบาร์ไง มีการประกวดลิปซิ้งค์" กะเทย 1 ว่า
เจ๊สายื่นหน้ามาแจม
"ร้านนี้ของเจ๊ริชชี่ไง ร้านอยู่ด้านในตรงโน้น"
นกน้อยพูดขัด
"รู้แล้วน่ะเจ๊ เคยเอาข้าวไปส่งเหมือนกัน"
" รู้แล้วก็ฟังหน่อยก็ไม่ได้ อยากพูดอ่ะ"
นกน้อยพึมพำ
"ประกวดลิปซิ้งค์งั้นเหรอ"
ตอนบ่ายต่อเนื่องมา ริชชี่เดินสำรวจภายในร้านคนเดียว คิดถึงสุวรรณ จากห้องที่ว่างเปล่า ณ ปัจจุบัน ค่อยๆ มีคนนั่งมากขึ้นเรื่อยๆ มองไปทางไหนก็มีคนนั่งทานอาหารกัน ในอดีต ที่โต๊ะหนึ่ง สุวรรณนั่งยิ้มให้ บนเวที เพลงขึ้นดัง แสงสีเสียงจัดเต็ม เผยด้านหลังของสาวนางโชว์คนหนึ่งบนเวที พอสาวคนนั้นหันมากลายเป็นริชชี่ในชุดนางโชว์ โพสต์ท่าบนเวที ออกลีลาเต็มที่
คนในร้านปรบมือให้
สุวรรณยิ้มและปรบมือท่ามกลางคนมากมาย
การแสดงจบ ริชชี่โพสต์ท่า ตามองไปที่สุวรรณ เธอลงจากเวทีเดินยิ้มลงมาหาสุวรรณ
ทั้งคู่นั่งยิ้มมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไร แค่มองตาก็เข้าใจกัน
"เจ๊ฮ้า..." เสียงกองทัพดังขัด
ริชชี่ตกใจ ห้องการแสดงไม่มีผู้คนแล้ว มีแต่ริชชี่ยืนอยู่คนเดียวน้ำตาคลอ
กองทัพและลีลาเดินมาหา หน้าตกใจ
"เจ๊ เจ๊เป็นไร เจ๊ร้องไห้ทำไม" กองทัพถาม
"ใครทำอะไรเจ๊ บอกมาลีลาจะไปจัดการเอง"
"ไม่มีอะไร ว่าแต่พวกหล่อนเถอะ มีอะไรรึเปล่า"
"มีคนมาสมัครแล้วล่ะฮ่ะ"
"Freedom Contest ของเราไงล่ะคะเจ๊"
"งั้นหรอ ดีมาก... ไป.. เราไปดูกันดีกว่า" ริชชี่แอบกรีดน้ำตาออกแล้วเดินเชิดหน้าสง่างาม
ริชชี่เดินนำหน้ามาดมั่นออกไปต้อนรับคนเหล่านั้น
กองทัพและลีลารีบเดินตาม
จีน่าเดินลัลล้ากลับมาบ้าน ทองเต็มตัว ผ่านลุงเกิด ป้าแม้น จีน่ามองแล้วเมินผ่านไป
"โน้นๆๆ มาแล้วนังหน้าสวย"
"เออๆ วันนี้ดูหน้าตาสดใสดี สงสัยผัวไม่กระทืบ" ลุงเกิดว่า
"นั่นนะสิวันนี้ดูอารมณ์ดีนะ แต่เอ๊ะๆ ดูนั่นสิ วันนี้ทองเต็มตัว" ป้าแม้นว่า
"สงสัยว่ามีทองเยอะแยะแบบนี้ได้ไงเนอะ"
"ชั้นว่าไม่ได้จะได้จากผัวแมงดานั่นหรอก"
"ทำไมหล่ะ"
"มีแต่จะไถ่เงินน่ะสิ"
"เออจริง ไม่รู้ไปรวยจากไหนเนอะ"
จีน่าไขประตูเปิดเข้าไปในบ้าน จีน่าโล่งใจที่สันต์ยังไม่ตื่น เธอหาที่ซ่อนทองที่เสี่ยตาซื้อมาให้ไม่อยากให้สันต์รู้
จีน่ารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงาน
(อ่านต่อหน้า 3)
นางโชว์ ตอนที่ 3 (ต่อ)
มะลิวัลย์ซ้อมเต้นและเดินอย่างที่ป๊อปคอนสอน
เมื่อมะลิวัลย์หมุนตัวกลับไปเจอป๊อปคอนยืนประจันหน้าอยู่ ก็ตกใจ
"โอยแก! ตกใจหมด นึกว่าผีหลอกกลางวัน"
"ผีที่ไหนจะสวยเริ่ดขนาดนี้ล่ะจ๊า"
"หึหึ ว่าแต่นี่ตื่นแล้วหรอ หรือว่าละเมอ"
"ตื่นย่ะ" ป๊อปคอนมองนาฬิกา "ตายแล้ว ได้เวลาไปทำงานแล้ว"
นาฬิกาบอกเวลา 4 โมงเย็น
"จริงด้วย นี่แกจะไปเลยหรอ"
"ไปเลยสิย่ะ ต้องไปเตรียมงานจัดประกวด งานทำผมก็ยังทำ ชั้นจะแยกร่างไม่ไหวแล้วนี่แกอยู่ห้องคนเดียว อย่าอู้นะ ซ้อมเต้นด้วยะ ถ้าเหนื่อยก็พักยก มาหัดแต่งหน้า พอหายเหนื่อยก็กลับไปซ้อมเต้น เข้าใจตรงกันนะ!"
"ได้เลยคับผม"
"ดีมาก พูดง่ายๆ โตไวๆ"
"แกไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ ชั้นโอเค"
"จ๊ะ"
ป๊อปคอนเดินเข้าห้องน้ำกระฉับกระเฉง มะลิมองขำๆ
ทองแท่งขับรถมาในซอย ป๊อปคอนซ้อนมอเตอร์ไซค์วิน
"อุ้ยนั่นรถพ่อรูปหล่อเบอร์ 1 นี่"
รถของทั้งคู่สวนกันจังหวะที่สวน ป๊อปคอนทำปากจู๋
"สวัสดีค่า รูปหล่อ"
ทองแท่งตกใจหันมา " เฮ้ย"
ทองแท่งหันหลังดู เห็นป๊อปคอนโบกมือให้
ทองแท่งขำๆ
"โอยอะไรเนี่ย ใจหายแว้บ"
รถทองแท่งมาเทียบจอดหน้าร้านรถเข็นข้าวหมูแดง นกน้อยเห็นรีบเดินเข้าไปหา
"มาแล้วหรอคะ"
"อ้าววันนี้เฮียฮงไม่อยู่หรอ"
"เตี่ยไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ไปหาหมอมาแล้ว นี่นอนพักที่บ้าน นกน้อยเป็นลูกกตัญญูค่ะ เลยอาสามาขาย ให้เตี่ยได้พักผ่อนเต็มที่"
"ดีครับ เอ่อขอข้าวหมูแดงจานนึงครับ"
"สวัสดีค่ะคุณทองแท่ง"
ทองแท่ง นกน้อยตกใจ หันไปเจอป๊อปคอนยืนยิ้ม
"รู้จักกันด้วยหรอคะ"
ทองแท่งยิ้มตอบ
"อุบัติเหตุนิดหน่อย"
ป๊อปคอนแทงกั๊ก
"เนื้อคู่ก็เงี้ย มันต้องมีเหตุให้เราต้องเจอกัน จริงมั้ยคะคุณทองแท่ง" ป๊อปคอนชม้อยตาใส่ทอง
แท่ง อีกฝ่ายเริ่มกลัว
"เอ่อข้าวได้ยังครับ"
"อ๋อค่ะๆ"
นกน้อยหวงทองแท่ง แต่ต้องรีบไปทำหมูแดงให้ทองแท่ง ป๊อปคอนนั่งอี๋อ๋ออยู่ตลอด นกน้อยหมั่นไส้
"นังกะเทยหัวโต จะกินอะไรยะ มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ได้"
ป๊อปคอนแก้เกี้ยวเพราะไม่มีเงิน
"วันนี้ไม่เอากลัวอ้วน"
"แล้วมาทำไม เกะกะร้านชั้น"
ป๊อปคอนไม่ตอบ มองทองแท่ง
"ยังไงวันนี้ขอติดรถไปด้วยได้มั้ยฮ้า พอดีเราก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว ระหว่างที่คุณทองแท่งกินข้าว เราจะได้ทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้"
นกน้อยกระแทกข้าวหมูแดงของทองแท่งลงบนโต๊ะ ป๊อปคอนกรี๊ด
"ว้ายหล่อน มือรึตีนล่ะนี่ ไม่ได้เรียนมารยาทมาหรอยะ"
"ชั้นจะมีมารยาทกับคนที่คู่ควรเท่านั้น"
"ต๊ายแรง คุณทองแท่งดูสิคะ เป็นผู้หญิงซะเปล่า มารยาททรามยิ่งกว่ากะเทยอีก"
"ตายซะเถอะมึง!!" นกน้อยคว้ามีดหั่นหมูกรอบมา
ทองแท่งรีบลุกมาแทรกตรงกลาง
"ผมขอเถอะครับ ตอนนี้ผมหิวมากเลย ยังไงมีเรื่องตอนผมอิ่มแล้วได้มั้ยครับ"
ป๊อปคอน นกน้อยจ้องกัน ทองแท่งนั่งกินข้าวต่อ ป๊อปคอนเห็นเลยนั่งด้วย นกน้อยได้แต่มอง
"ฝากไว้ก่อนเถอะ"
"ไปขายของซิหล่อน อย่ามาทำตัวเป็นขอทานยืนข้างโต๊ะแบบนี้"
ในร้านทอง กิมลั้งนั่งอ่านหนังสือ ซักพักเหลือบไปมองนาฬิกาเห็นเวลา 6 โมงเย็น ตะโกน
"ทองหยิบ ทองหยอดเอ้ย"
กิมลั้งลุกขึ้นเก็บข้าวของ ทองหยิบ ทองหยอดวิ่งออกมา
"ม๊ามีอะไรให้พวกเรารับใช้คะ"
"เฝ้าร้านให้ม๊าหน่อยนะ ม๊าจะกลับบ้านก่อน ง่วงนอน อยากเอนหลัง"
"ทองหยอดอยากกลับด้วยอ่ะ ง่วงเหมือนกัน" ทองหยอดหาว
"ไม่ได้ หัดทำงานซะบ้าง วันนึงม๊าไม่อยู่จะได้ช่วยอาตี๋ใหญ่ดูร้าน"
"แล้วพวกหนูกลับบ้านไงอ่ะ" ทองหยิบถาม
"กลับ taxi สิ ไม่ไกลนี่นา"
"โอยไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ ให้พวกเรากลับด้วยนะม๊า" ทองหยอดว่า
"ไม่เอานา ลื้อนี้ขี้เกียจตัวเป็นขนแล้ว"
"ม๊าไปเถอะค่ะ ทางนี้หนูดูแลเอง มือชั้นนี้แล้ว"
"งั้นหนูอยู่ด้วย"
"อ่ะอินี่ คิดเองไม่เป็นรึไง ตามชั้นตลอดเนี่ย" ทองหยิบบอก
"ทำไมต้องคิดเองหล่ะ ทำตามพี่ก็ดีแล้วนี่ ไม่เหนื่อยสมองดีออก" ทองหยอดยิ้มหลอแหล
"นมโต แต่ไร้สมองว่างั้น" ทองหยิบมองนมทองหยอด ก่อนดูของตัวเอง แบบอิจฉา
กิมลั้งโบกมือ
"พอๆ แล้ว ม๊าไปก่อนนะ อย่าเถลไถลหล่ะ"
ทองหยิบ/ทองหยอดบอก "ได้ค่ะม๊า"
ในรถ กิมลั้งหยิบมือถือมาดูนาฬิกา
"ป่านนี้ไม่รู้ตี๋ใหญ่ ตี๋เล็กกลับมารึยัง"
คนขับรถบอก
"เอ กระผมก็ไม่ทราบครับนาย"
"ชั้นไม่ได้ถามแก ชั้นแค่รำพึงรำพัน"
"อ้าว นึกว่าถามผม ก็นั่งอยู่ในรถแค่ 2 คนนี่ครับนาย"
"จะบ้าเรอะ ไปๆ ขับรถไป"
รถขับผ่านร้านข้าวหมูแดง กิมลั้งชะงักมองจ้อง เห็นนกน้อยกำลังขายของมือเป็นระวิง
กิมลั้งตาโตเหมือนเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ
"ช้าๆ หน่อย เฮ้ย บอกให้ช้าๆ"
คนขับรถเบรกเอี๊ยด กิมลั้งหัวคะมำ
กิมลั้งเม้ง
"จอดทำไมล่ะ เอ๊ะไอ้นี่"
"ผมตกใจครับนาย เลยเผลอเหยียบเบรก"
"แหม ขวัญอ่อนขึ้นมาล่ะ"
"แหะ แหะ" คนขับรถจะออกรถอีก
"จอดๆๆ"
คนขับรถเกาหัว
"เมื่อกี๊นายบอกให้ขับช้าๆ ตอนนี้ให้จอด เอาไงแน่ครับนาย งงนะครับเนี่ย"
"เออ...ตอนนี้จอด"
"ครับนาย!"
รถกิมลั้งที่มาจอดเทียบหน้าร้านหมูแดง ลดกระจกลง
"ไปด้วยกันมั้ย"
แสงดาวกำลังช่วยนกน้อยขายของ หันมามองกิมลั้ง
"อี๊!"
กิมลั้งยิ้มรับกวักมือเรียก "มาๆ"
"พี่นกน้อย ชั้นไปก่อนนะ"
นกน้อยหันไปมอง ยกมือไหว้กิมลั้ง
"คุณนายสวัสดีค่ะ"
กิมลั้งยิ้มให้
"หวัดดีจ้ะ ท่าทางขายดีนะหนูนกน้อย"
นกน้อยเดินมาส่งแสงดาวที่รถ
"ค่ะคุณนายเรื่อยๆ ค่ะ แต่หมดทุกวัน" นกน้อยยิ้มภูมิใจ
"ดีๆ ขยันดี ไปแสงดาว เข้าบ้านกันลูก"
แสงดาวรีบขึ้นรถไป
ในรถ กิมลั้งถาม
"ทำไมวันนี้นกน้อยขายของคนเดียวล่ะ ทุกทีเห็นเตี่ยเค้าขายนี่นา"
"เตี่ยของนกน้อยป่วยค่ะอี๊"
"แล้วเราล่ะ"
แสงดาวยิ้ม
"เพิ่งเรียนเสร็จกลับมาค่ะ มาถึงพี่นกน้อยก็เลี้ยงข้าวเลย ดาวเลยอยู่ช่วย สงสารพี่นกน้อย
ท่าทางเหนื่อยจัง"
กิมลั้งยิ้มเอ็นดู
"ดีๆ รู้จักช่วยเหลือ มีเมตตากับคนอื่น หลานของอี๊รู้จักคิด อี๊ภูมิใจนะ"
กิมลั้งกอดแสงดาว
รถของทองแท่งมาจอดหน้าฟรีดอมบาร์ ในรถ ป๊อปคอนรู้สึกขอบคุณทองแท่งมาก
"ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้ป๊อปคอนติดรถมาด้วย ปลื้มใจจังเลย" ป๊อปคอนทำตาปริ๊ปๆ
"ไม่เป็นไรครับ ผมต้องผ่านทางนี้อยู่แล้ว"
"จริงๆ เอ่อ ... ชั้นมีเรื่องโกหกคุณทองแท่งอยู่นะฮะ"
ทองแท่งมองระแวง
"เอ่อ เรื่องอะไรเหรอครับ"
"จริงๆ แล้ว ชั้นโดนเพื่อนขโมยเงินไปหมด ตอนนี้เหลืออยู่ไม่เท่าไหร่ เนี่ย...ต้องพยายามใช้ให้ชนเดือนนะฮ่ะ เมื่อกี๊ก็เผลอนั่งมอเตอร์ไซค์ไปทีแล้ว ต้องรีบลงหน้าปากซอยเลย กลัวเงินไม่พอ" ผ๊อปคอนสารภาพตามตรง
ทองแท่งตกใจ นึกว่ามะลิวัลย์เป็นคนขโมย
"เพื่อนของคุณคนนี้แย่มาก แล้วถามว่าเมื่อกี๊ ที่คุณแวะร้านข้าวหมูแดง ก็..."
ป๊อปคอนขำตัวเอง ตอบอายๆ
"ก็เคยชินนะฮ่ะ ว่าต้องกิน เลยคิดจะไปสั่ง แต่นึกได้ว่าไม่มีเงิน แต่ยังไงก็ขอบคุณคุณทองแท่งจริงๆ นะฮะ หล่อแล้วยังใจดีอีก บุญของอิป๊อปคอนแท้ๆ"
ป๊อปคอนยกมือไหว้ แล้วเปิดประตูลงจากรถ หมุนตัวจะเดินเข้าร้าน ทองแท่งเรียกไว้ "คุณๆ"
ทองแท่งลงมาจากรถ ยื่นถุงข้าวหมูแดงให้
"นี่ฮะ คุณเอาไปกินเหอะ เดี๋ยวไม่มีแรงทำงาน"
ป๊อปคอนตะลึง รับเอาไว้
"ให้ป๊อปคอนเหรอคะ โอว"
ทองแท่งยิ้มให้ แล้วขับรถไป ป๊อปคอนน้ำตาคลอซาบซึ้ง
"ชายในฝันของอีป๊อปคอนโดยแท้ หล่อ ไม่แก่ สปอต กทม ฟินเว่อส์อ่ะ" ป๊อปคอนมีความสุขจูบถุงข้าวหมูแดงซะเลย
ที่ระเบียงห้องพัก ตี๋เล็กลดกล้องส่องทางไกลลง แล้วยิ้ม
"พี่ตี๋ใหญ่ แบบนี้จะแก้ตัวยังไง๊ ปากบอกเกลียดแต่ดูเหมือน หึหึ..."
เย็นต่อเนื่อง จีน่าเดินนวยนาดเข้ามาในบาร์ฟรีดอม เจอกองทัพและลีลา จีน่าเชิดใส่
"เอาเหอะ แหงะมันเข้าไปหน้าอ่ะ อีกหน่อยก็ค้างอยู่แบบนั้นล่ะ"
"ว่าใคร"
"ว่าแก ชัดมั้ย"
"เหอะ ชั้นไม่ถือหรอก คนแก่ไม่มีทางปลดปล่อย ก็ต้องอิจฉาสาวๆ สวยๆ แบบชั้นเป็นธรรมดา"
ลีลาขยับแว่น ส่ายหน้าปรามกองทัพ
"เริ่มแต่หัววัน"
"เย็นแล้วย่ะ" กองทัพบอก
"ดูเอาไว้นะพี่ลีลา คนมันชอบหาเรื่อง ก็อย่างว่าล่ะ ชั้นพอจะเข้าใจ คนมีปม มันก็ชอบอิจฉาเที่ยวระรานไปทั่วแบบเนี้ย"
ลีลายิ้ม
"จีน่าว่าใครเหรอจ๊ะ"
"ก็อีนังกองทัพสิพี่"
"เหรอ แหม พี่นึกว่าจีน่าว่าตัวเองซะอีกนะ"
กองทัพหัวเราะเสียงแหลม
"แม๊....สะใจ"
จีน่าสะบัดหน้าใส่
"เชอะ เข้าข้างกันเข้าไป เอียงจนไม่รู้จะเอียงยังไงแล้ว ใช่เซ้ พวกเดียวกัน"
"แหม น้องจีน่า ก็น่าจะรู้ ว่าพี่เป็นคนตรง ใครผิดก็ว่าไปตามนั้น ที่สำคัญพี่ไม่ชอบให้คนทะเลาะกัน มาที่นี่ก็หวังมาทำงาน หวังได้เงินกันทุกคน ไม่ใช่เรอะ"
"แหม มันอดไม่ได้นี่ยะ ดูหน้ามันสิ เชิดแหงนไปจนถึงเพดานแล้ว"
"ช่างเค้าสิ หน้าของเค้า เธอไม่ชอบก็อย่ามอง จบนะ"
จีน่าหัวเราะเยาะ
"สม!"
"เธอก็ด้วยจีน่า"
จีน่าสะบัดไม่พอใจ พวกแก๊งแมวป่ามาต้อนรับจีน่า
"พี่จีน่า!" รันรันเข้าสอพลอ
"ว๊ายๆๆๆ วันนี้แต่งตัวสวยมาอีกล่ะ" ดอลลี่บอก
"ไปกันเถอะพี่ แถวนี้บรรยากาศไม่ค่อยดี ห้องของคุณพี่ น้องเปิดแอร์รอไว้แล้วล่ะ" รันรันบอก
"เย็นฉ่ำเลยล่ะฮ่ะ"
พวกจีน่า ดอลลี่ รันรันเดินจากไป จีน่าหันมามองยิ้มเยาะกองทัพอีกดอก
"หลงตัวเอง"
ลีลาพยักหน้า พูดแบบปลงๆ
"คนเราทำตัวเป็นคางคกขึ้นวอ ทำเป็นวัวลืมตีน เที่ยวเหยียดหยามใครต่อใครเพื่อตัวเองจะได้สูงขึ้น คนแบบนี้แกคิดว่าลึกๆ เค้าเป็นไงล่ะ"
"กลวงไง" กองทัพบอก
"อืม คนมีปม ไม่รู้มีอะไรปิดบัง จนตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้ประวัตินังจีน่า มันไม่ยอมอยู่บ้านพักที่เจ๊จัดให้ นี่ล่ะสำคัญ"
ทางด้านหลังกองทัพและลีลา ป๊อปคอนเดินมาได้ยินพอดี แอบฟัง เก็บข้อมูลจีน่าสุดฤทธิ์
ภายในห้องแต่งตัว แก๊งแมวป่ารุมล้อมจีน่า
"เล่ามาเลยพี่จีน่า" รันรันว่า
"เล่าเรื่องอะไร"
"ก็เรื่องเสี่ยตาไง"
"ห๊าพวกแกรู้"
"เรา 2 คนเห็นพอดี เมื่อเช้าออกไปตลาดมาน่ะ" ดอลลี่บอก
"พี่จีน่าสวย ขนาดมีผู้ชายมาติด แล้วเปย์หนักขนาดนี้ ดีจังเลย" รันรันบอก
"ความฝันของชั้นเลยนะเนี่ย อยากมีมั่งจัง" ดอลลี่ทำท่าเคลิ้มฝัน
"ของแกรอชาติหน้าไปเถอะ"
ดอลลี่สะบัดหน้าพรืด
"โอ๊ย รมณ์เสีย"
"นี่ ... พวกแกรู้แบบนี้ก็ปิดปากไว้ ชั้นไม่อยากให้ใครอิจฉา แค่นี้ชั้นก็โดนคนอิจฉามากพอแล้ว อยากอยู่แบบสงบๆ บ้าง"
ดอลลี่บอก
"ไม่มีปัญหาค่ะ พวกเราจะรูดปากให้แน่นเชียว ว่าแต่ว่าบอกเคล็ดลับหนูมั่งดิคะ"
"ยังไงก็ต้องข้ามศพชั้นก่อน เรียงตามอายุย่ะ"
"ทีเงี้ยมานับอายุเชียว แบบนี้ใครดีใครได้ย่ะ"
"โอยไม่มีทาง กะเทยฝึกหัดแบบหล่อนน่ะ ต้องฝึกอีกหลายปี ผู้ชายที่ไหนเค้าจะรอ"
"มันก็ไม่แน่หรอก"
"ไม่เอาแล้ว เลิกเถียงกัน ไปหาอะไรมาให้ชั้นกินซิ หิวน้ำจะตาย"
ทั้งคู่รับคำ "ได้ค่า"
รันรัน ดอลลี่ เดินหายไป จีน่าเครียดๆ
"ไม่น่าเลยจีน่า ทีหลังบอกเสี่ยดีกว่า ไปเจอกันไกลๆ เราต้องระวังตัวมากขึ้นกว่านี้แล้วหล่ะ"
ภายในบ้าน ตอนหัวค่ำ ทุกคนพร้อมหน้าที่โต๊ะกินข้าว ใจกับอ้อนช่วยกันวางอาหาร
"วันนี้อั๊วพอใจมาก ที่ทุกคนเชื่อฟังคำสั่งม๊า กลับบ้านเร็ว ไม่ไปเกเรที่ไหน" กิมลั้งเหล่มองทองแท่งและตี๋เล็ก "อาตี๋ใหญ่พรุ่งนี้ไปทำงานกี่โมง มีประชุมมั้ย"
"พรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า พอเย็นต้องพาลูกค้าญี่ปุ่นไปปาร์ตี้ต่อ ขออนุญาตกลับดึกนะครับม๊า"
กิมลั้งพยักหน้าเข้าใจ ทองแท่งโล่งใจ
"อาตี๋เล็กหล่ะ ได้ข่าวว่าลอยชายไปมา ไม่ขยันเรียนไม่เอาไหน พรุ่งนี้เข้าร้านทองกับม๊านะ"
"แต่ว่า
"ไม่มีแต่!"
ตี๋เล็กจ๋อย "ครับม๊า"
ทองหยิบทองหยอดหัวเราะ
"แสงดาวหล่ะ พรุ่งนี้มีเรียนมั้ย"
"พรุ่งนี้ไม่มีเรียน ดาวว่าจะขอไปช่วยอี๊ดูแลร้าน"
"ดีๆๆ เป็นเด็กดี มีน้ำใจ เอ๊าๆๆ ลงมือทานข้าวได้ อั๊วหิวแล้ว"
ทองหยิบบอก
"ม๊าไม่ถามทองหยิบมั่งอ่ะ"
"ทองหยอดด้วย"
"จะถามทำไม แก 2 คน ไม่มีงานอะไรทำอยู่แล้ว นอกจากไปช่วยงานที่ร้าน"
"อยากให้ม๊าถามมั่ง เห็นถามคนอื่นเรียงไปหมดเลย" ทองหยิบบอก
"จริงด้วยค่ะม๊า"
กิมลั้งถอน
"เอ้า ถามก็ได้ ทองหยิบ ทองหยอด"
"ขาม๊า"
"พรุ่งนี้ลูก 2 คน มีธุระจะต้องไปไหนมั้ย"
"ไม่มีค่ะม๊า"
"หนูก็ว่าง"
"งั้นไปร้านทองกับม๊านะ"
"ค่า"
"อุ๊ย มีความสุข ฟินแร้ว" ทองหยิบว่า
"หนูด้วย"
ทองแท่ง ตี๋เล็ก และแสงดาวมองหน้ากัน ขำทองหยิบทองหยอด
(อ่านต่อหน้า 4)
นางโชว์ ตอนที่ 3 (ต่อ)
ในห้องนอน ทองแท่งกำลังหยิบหนังสือเพื่ออ่าน แต่ก็อดใจที่จะเดินไปที่หน้าต่างเพื่อดูที่ฟรีดอมบาร์ไม่ได้
เสียงเคาะประตู ดัง !
ทองแท่งหันไป เห็นตี๋เล็กมองซ้ายมองขวารีบผลุบเข้ามา
"อะไรตี๋เล็ก ทำตัวลับๆ ล่อๆ"
"หลบม๊าน่ะสิ พี่ตี๋ใหญ่รู้มั้ย ว่าม๊าอ่ะเดินป้วนเปี้ยนแถวหน้าห้องเรา 2 คนตั้งนาน"
" หรอ ... ทำไมหล่ะ"
"ก็คงกลัวเราปีนหน้าต่างหนีออกไปดูโชว์กะเทยมั้ง"
ทองแท่งขำ
"ปีนหน้าต่างเนี่ยนะ จะบ้าเรอะ"
"ก็นั่นน่ะสิ เราไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ มาเข้มงวดแบบนี้ ผมเบื่อตายเลย"
"เอาน่า ม๊าเค้าหวังดี คิดแบบนี้จะได้สบายใจ"
"ผมเลยแอบย่องมาหาพี่ตี๋ใหญ่ดีกว่า ว่าแต่เมื่อกี๊พี่ตี๋ใหญ่ทำอะไรอยู่หรอฮะ เอ๊ .. ผมเดินเข้ามาเห็นพี่ตี๋ใหญ่ยืนตรงหน้าต่าง"
ตี๋เล็กรีบเดินไปที่หน้าต่าง และมองออกไปเห็นฟรีดอมบาร์พอดี ทองแท่งกลัวน้องจับได้
"เฮ้ยแกจะอะไรพี่เนี่ย ไร้สาระนา"
" พี่ตี๋ใหญ่ ตรงนี้วิวดี เห็นบาร์นั้นชัดพอดีเลยนะฮะ"
"เอ๊าแล้วไงเล่า พี่ก็ยืนมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้ตั้งใจดูอะไรเป็นพิเศษนี่"
"แต่เมื่อเย็นผม"
"เห็นอะไร"
"เห็นพี่ไปส่งใครคนนึงที่บาร์"
"เฮ้ย แกเห็นหรอ"
"ใช่ฮะ แต่พี่ตี๋ใหญ่ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้เป็นความลับของพี่น้อง ถึงพี่จะเป็นยังไง รสนิยมแบบไหน ผมเข้าใจทุกอย่างครับพี่"
"เฮ้ย แกเข้าใจผิด"
"ไม่ต้องอายไปน่าพี่ ยังไงพี่ก็เป็นพี่ชายที่ผมรักมากที่สุดอยู่" ตี๋เล็กตบบ่าทองแท่งปลอบใจ "ไม่ต้องคิดมากไปพี่ เรื่องธรรมชาติฮะ เอาล่ะ...ผมไปนอนนะ" แล้วดึงตัวทองแท่งมากอด จ้องหน้าจริงจั " จำไว้นะฮะ..ไม่ว่าพี่จะเป็นยังไง ผมรักพี่ฮะ
ตี๋เล็กรีบเดินออกจากห้องไป เปิดประตูเสร็จไม่วายหันมายิ้มหนักแน่นให้ทองแท่ง แล้วเปิดประตูออกไป
"เฮ้ยไอ้ตี๋เล็กมันพูดอะไรของมันวะ แปลกๆ"
ตี๋เล็กอยู่หน้าห้องทองแท่ง อุดปากกลั้นหัวเราะตัวงออยู่หน้าห้อง พูดกับตัวเอง
" อิอิ ได้แกล้งพี่ชายตัวเองก่อนนอน มีความสุขจัง แบบนี้ก็นอนหลับสบาย อิอิ"
อัยโกะ เบเบ๊ เดือนเพ็ญ วิ่งแซงหน้า จีน่า รันรัน และดอลลี่ไป จีน่าจับตัวเดือนเพ็ญไว้ได้
"นี่พวกแก เป็นบ้าอะไรกัน"
เดือนเพ็ญบอก
"อุ๊ยพี่จีน่า ปล่อยสิพี่ หนูจะรีบไปดูเจ๊ขึ้นโชว์"
"อ๋อนึกว่าอะไร"
จีน่าปล่อยตัวเดือนเพ็ญ รันรันกับดอลลี่ ตื่นเต้น
"เจ๊ขึ้นโชว์หรอ" ดอลลี่ถาม
"ว้ายๆๆ ตื่นเต้นจัง"
"พี่จีน่า พวกเราก็รีบไปดูเจ๊กันดีกว่า นานๆ เจ๊จะโชว์ที"
ดอลลี่วิ่งไป
รันรันบอก
"ใช่ๆ พี่จีน่า เร็วดิคะ ไปดูกันเร็ว"
รันรันลากแขนจีน่าไป จีน่าไม่อยากไปแต่ก็อยากจะดู จึงยอมเดินตามไป
ลีลา กองทัพ ป๊อปคอน และกะเทยคนอื่น มองริชชี่โชว์บนเทวีจากหลังเวที
อัยโกะ เบเบ๊ เดือนเพ็ญ จีน่า รันรัน และดอลลี่ตามมาสบทบ ทุกคนตื่นเต้น
เห็นผู้คนที่มาชมตื่นเต้นกันใหญ่ แขกที่มาเที่ยวที่เป็นขาประจำ ร้องเชียร์
กะเทยทุกนางตื่นเต้น ชี้ชวนกันดู ยกเว้นจีน่ามองแบบเหยียดๆ แต่ก็อดเหลือบดูไม่ได้เพราะริชชี่สวยมาก ป๊อปคอน หยิบมือมาถ่ายคลิป
"แบบนี้ต้องถ่ายคลิปเก็บไว้ เอาไว้แบลกเมล์เจ๊ อิอิ"
"ดีๆ ถ้าไม่ยอมขึ้นเงินเดือนให้ จะเอาคลิปออกมาประจาน" กองทัพบอก
"จะบ้าหรอ คลิปดีๆ แบบนี้ใครจะไปสนใจ ต้องคลิปกินตับ เลียไอติม กินปลาเค็ม คนเค้าถึงจะสนกัน"
เบเบ๊กระซิบ
"พี่ลีลา พี่ๆ คงล้อเล่นน่ะค่ะพี่ลีลา ใจเย็นๆ นะคะ เดี๋ยวเส้นเลือดในสมองแตก"
"อ้าวหรอ ก็ชั้นแบ๊วนี่ ใครจะรู้ว่าพูดเล่นกัน"
"เอาป้าแก่ เงียบๆ กันได้แล้ว โน้นๆ ดูเจ๊ของเราออกสเตปต่อดีกว่า ดูสิๆ" กองทัพบอก
ลีลาค้อนแต่ก็ขำตัวเอง อัยโกะ เบเบ๊ เดือนเพ็ญขำๆ ทุกคนจ้องไปที่เวที
จีน่าแสยะปาก
"ก็งั้นๆ อ่ะ ไม่รู้นึกไง อยากจะขึ้นโชว์ ไม่เจียมตัวเล้ย"
บนเวที ริชชี่เล่นเต็มที่ ในขณะที่แสดงอยู่ สายตาของริชชี่มองไปที่คนนั่งดู ในมโนความคิด เห็นสุวรรณนั่งอยู่และยิ้มให้ ริชชี่น้ำตาคลอ แต่เล่นต่อไป...
การแสดงของเจ๊ริชชี่ จบลงอย่างสวยงาม ผู้คนต่างอังกอร์จะให้เล่นอีก และยืนปรบมือเป่าปาก ชื่นชม จีน่าได้ยินเสียงปรบมือดังกึกก้อง ตกใจ และงง แหวกขอทางเข้าไปดูบ้าง เห็นผู้คนลุกขึ้นยืน ปรบมือ ริชชี่ยืนบนเวทียืนโพสต์สวยงาม จีน่าตกใจมองไปรอบๆ
"คนเรานี่ชอบดูของแปลก เชอะ"
จีน่าสะบัดหน้าไป ทุกคนมองตาม
"นังดอล เราต้องไปตามมั้ยอ่ะ" รันรันถาม
"ไม่ตามวันนึงได้มะ บับแว้ อยากดูเจ๊มากกว่าอ่ะ"
"เหมือนชั้นเลยอ่ะ ผิดคอนเซ็ปป่าววะดอล"
"ไม่ผิดมั้ง แต่ถ้าจะให้ดี เรียกดอลลี่นะยะ"
ลีลาบอก
"อยากดูก็ดูไปสิ จีน่าอ่ะ เดี๋ยวค่อยไปง้อ"
"ใช่ นานๆ เจ๊จะโชว์นะ" กองทัพบอก
"ค่ะๆ" รันรันบอก
บนเวที ริชชี่โค้งอย่างงดงาม
พวกเบเบ๊ อัยโกะ เดือนเพ็ญกำลังจะกลับเข้าที่พัก
"เจ๊ริชชี่ของเราไม่ธรรมดาจริงๆ นะ"เบเบ๊ว่า
"สุดยอดฝีมือสมคำร่ำลือจริงๆ" อัยโกะบอก
"โชว์แจ๋วมาก เห็นป่าว แขกทิปหนักๆ ทั้งนั้นเลย" เดือนเพ็ญบอก
"อยากเก่งแบบเจ๊บ้างจัง"
"หัดทำบุญยอะๆ ชาติหน้าแกคงจะพอมีหวัง"
"ปากหรอ" เบเบ๊จิ้มปากอัยโกะ "นี่ปากหรอเนี่ยห๊า"
ทั้ง 3 ล้อเล่นกัน มาถึงหน้าห้องเก็บของพอดี หยุดกึก! เบเบ๊เงี่ยหูฟัง ได้ยินเสียงบางอย่าง
"จุ๊ๆๆ พวกแกได้ยินเสียงอะไรป๊า" เบเบ๊บอก
"ไม่ว่ะ"
"เฮ้ยชั้นก็ได้ยินว่ะ" เดือนเพ็ญบอก
"ไม่เชื่อ พวกแกลวง" อัยโกะบอก
"นะ นั่นไงๆๆดะได้ยินอีกแล้ว"
"เฮ้ยเสียงไรแว้ ฮือๆ" เดือนเพ็ญว่า
"พวกแกนี่ท่าจะบ้า อำชั้นไม่ได้หรอก ชั้นไม่เห็นจะไม่ยิน ... เฮ้ย ชะ ชั้นก็ได้ยินแล้ววะ" อัยโกะว่า
"แกะ แกว่าเสียงไรวะ" เดือนเพ็ถาม
"มะ มันเหมือนเสียง เฮ้ยแต่แถวเนี่ย มะ ไม่มีใครอยู่เลยนะ เนาะ นอกจากเรา 3 คน" เบเบ๊บอก
"เออวะ มืดก็มืด มะ มันจะเป็นเสียงอะไรได้วะ นอกจาก"
"แกจะบอกว่า ผี ใช่มะ" เดทอนเพ็ญว่า
เบเบ๊/อัยโกะขานรับ "ใช่"
"กูก็ว่าใช่" เดือนเพ็ญว่า
"แล้วจะยืนทำสวยอะไรกัน" อัยโกะถาม
"วิ่งเซ๊"
ทั้ง 3 วิ่งหนีกลับทางเก่า
ทั้ง 3 วิ่งมาระยะนึง ยืนหอบ
เบเบ๊ถาม
"แกแน่ใจนะว่าผี"
"อ๊าว อีนี่ ก็เจอมาด้วยกัน" อัยโกะบอก
"แล้วถ้าเกิดมันไม่ใช่ผีล่ะ"
"มันจะเป็นอะไรไปได้ยะ"
"นี่ ชั้นว่า พะ พวกเราไปดูให้แน่ก่อนดีกว่าว่าผีหรืออะไรกันแน่" เบเบ๊ว่า
"ก็ดีนะ เผื่อเป็นขโมยจะได้จับถอนหนวดแม่งเลย" เดือนเพ็ญบอก
"เพราะไปบอกพี่เจ๊ริชชี่ตอนนี้ โดนเขกกะบาลแน่ๆ" เบเบ๊ว่า
"ชะ ชั้นไม่ไปนะ ชั้นกลัว"
อัยโกะขาสั่นพั่บๆๆๆ
"นังแบ๊ว แกเลือกเอา แกจะกลัวผีหรือกลัวเจ๊ริชชี่" เบเบ๊ว่า
" งั้น ... ก็ด่ะ ...ไปจับผี ก็ด่ะ"
"มันก็แค่นั้นอ่ะ"
"แสดงว่ากลัวเจ๊มากกว่า" เดือนเพ็ญว่า
"ถั่วโต้ม"
"ตกลงกันได้แล้วนะพวกแก"
"เอาไงเอากัน" เดือนเพ็ญบอก
"ชั้นขออยู่แนวหลังนะ" อัยโกะบอก
เบเบ๊เสียงกะเทย "โอเคงั้น " ก่อนเปลี่ยนเสียงแมนมาก "ไปเว้ยพวกเรา อย่าเสียชื่ออดีตผู้ชายออกสามศอก จะผีหรือคน เดี๋ยวรู้กัน ไป๊"
เพลงพิงค์แพนเตอร์ขึ้น
พวกเบเบ๊อัยโกะ เดือนเพ็ญ ย่องๆ แบบฮาๆ แอบมาดูที่ประตู ส่องเข้าไปในห้อง เห็นภาพตรงหน้า ตาโต ตกใจ
เบเบ๊กระซิบแต่เสียงแมนมาก
"ฉิบหายแล้วมึง"
เบเบ๊ อัยโกะ เดือนเพ็ญไปเคาะประตูรัว พร้อมตะโกนเรียกริชชี่
"เจ๊ขา เจ๊ เจ๊ขา"
"เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะเจ๊" อัยโกะว่า
"เจ๊ริชชี่!" เดือนเพ็ญเรียก
ในขณะที่ทั้งสามกำลังกังวล ปากร้องตะโกนเรียกอยู่นั้น
ริชชี่เปิดประตูมา หน้าพอกขาว และโปะแตงกวา
ทั้งสามตกใจ "อ๊าก"
ริชชี่ตกใจเหมือนกัน "ว้าย"
ทั้งสามตะโกนร้อง "ผีๆๆๆ"
ริชชี่ถาม "ไหนผี ไหนๆๆ"
ทั้งหมดตกใจ โวยวายวิ่งวน ไล่กันไปมา จนกองทัพและลีลาได้ยินเสียงดังออกมาดู
ต่อมา ริชชี่เอาแตงกวาออกจากหน้าแล้วนั่งบนเตียง กองทัพ ลีลายืนประกบซ้ายขวา ส่วน ทั้งสามนั่งกับพื้น
กองทัพบอก
"บอกเหตุผลของพวกเธอมาก ถ้าไม่มีเหตุดีๆ ชั้นไม่ให้อภัยแน่"
ลีลาปราม
"กองทัพไม่เอาๆ .. อ่ะว่ามาจ๊ะเด็กๆ มีอะไรหนักหนา ต้องมากวนเจ๊เค้ากลางดึก"
"คืองี้ค่ะ พวกเรากำลังเดินผ่านห้องเก็บของ"
เบเบ๊เริ่มต้น ตามด้วยอัยโกะ และเดือนเพ็ญ
"ได้ยินเสียงก๊อกๆ แก๊กๆ"
"ตอนแรกเรานึกว่าผีเลยคิดจะมาบอกเจ๊ แต่พอคิดอีกที เราควรไปดูให้เห็นกับตาก่อนดีกว่า"
"เราเลยย้อนกลับไปดู" อัยโกะว่า
ริชชี่ถาม
"พวกเธอเห็นอะไร"
เบเบ๊บอก "พวกเราเห็น"
"เห็นอะไรล่ะ เล่ามาซิ"
ทั้งสามมองหน้ากันไปมา เกี่ยงกันเล่า
ประตูห้องเก็บของเปิดออก ป๊อปคอนหอบของพะรุงพะรังเดินออกมา
ป๊อปคอนลงไปทรุดกับพื้น
"เจ๊"
มะลิวัลย์ที่ซ้อมเต้นอยู่ มือปัดไปโดนอะไรตกลงมาแตกซักอย่าง ตกใจ
"แม่!"
โทรศัพท์มือถือมาลัยดังขึ้น ไม้ที่อาบน้ำเสร็จ ใส่กางเกงตัวเดียว โชว์กล้าม เดินมารับ
"ฮาโหล"
"ไม้หรอ ไม้เป็นไงบ้าง แม่หล่ะ แม่อยู่ไหน เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า"
"โอโหพี่มะลิ ขอทีละคำถาม ไม้จะตอบอะไรก่อนดี"
"อย่ามาล้อเล่นนะไม้ พี่ยิ่งร้อนใจอยู่ แม่เป็นไงบ้าง"
"แม่สบายดี ไม้ก็สบายดี"
"ใครโทรมาหรอไม้" มาลัยถาม
"พี่มะลิครับ"
"แน่นะ"
"จริงครับ วันนี้ขายของได้หมดเลยกำไรดีมากด้วย"
มะลิวัลย์วางมือถือ ถอนหายใจโล่งอก แต่ก็กลับเครียดใหม่
"แม่ ไม้ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เฮ้อ แต่เอ๊แล้วใครหล่ะ ที่เป็นอะไร ...ป๊อปคอน"
ทุกคนอยู่ในห้องโถง ป๊อปคอนนั่งหน้าซีด ทุกคนยืนล้อมรอบ เบเบ๊อัยโกะ เดือนเพ็ญแอบฟังที่ประตู
"ได้ยินมั๊ยแก" เบเบ๊ว่า
อัยโกะ /เดือนเพ็ญบอก "หึ ไม่อ่ะ"
.....
"นังงูพิษ เลี้ยงไม่เชื่อง ไว้ใจไม่ได้" กองทัพว่า
ลีลาเวทนา
"แกลำบากรึไงถึงได้มาขโมยเสื้อผ้าโชว์"
ริชชี่มองป๊อปคอนนิ่งไม่พูด
ป๊อปคอนก้มหน้า
ไหนู หนูไม่ได้ขโมยไ
ไนังนี่เห็นคาตา ยังจะปากแข็งอีก"
"ใจเย็นๆ ฟังมันก่อน "
"ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว จะเย็นทำไม ชัดขนาดนี้"
"คนเราทำอะไรต้องมีเหตุผล แกฟังมันก่อน"
"แกก็ใจดีไม่เข้าเรื่อง ต้องรอให้มันขนข้าวของออกไปหมดก่อนรึไง"
"เงียบ!"
ป๊อปคอนสะดุ้ง
ริชชี่ถาม "ป๊อปคอน!!! มีอะไรจะพูดมั้ย"
ป๊อปคอนเงยหน้ามอง กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
ฝ่ายมะลิวัลย์ พยายามโทร.หาป๊อปคอน
"รับสิ รับๆๆๆ"
ริชชี่ถามย้ำ
"ว่าไง ป๊อปคอนมีอะไรจะพูดมั้ย"
ป๊อปคอนร้องไห้
"หนูผิดไปแล้วค่ะเจ๊"
"อย่าบอกนะว่าเธอจะคิดขโมยของ" กองทัพว่า
"กองทัพ!! ปล่อยให้ป๊อปคอนเค้าได้พูดมั่ง" ลีลาบอก
"จะมีอะไร้ นอกจากแก้ตัว"
"นังกองทัพ!"
"หนูไม่ขอแก้ตัว หนูคิดจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปจริงๆ"
กองทัพชี้หน้า
"นั่นไง มันสารภาพแล้ว"
"ว่าต่อไปป๊อปคอน เจ๊คิดว่าเธอมีเหตุผลอย่างอื่นด้วย ว่ามาให้หมด เจ๊รับฟังเสมอ"
ป๊อปคอนร้องไห้
"หนูคิดจะยืมเอาไปให้เพื่อนลองใส่ค่ะเจ๊"
กองทัพปรี๊ดแตก
"นี่ นังป๊อปคอน ของพวกนี้มันของเล่นรึไงยะ ชุดนึงรู้มั้ยราคาเท่าไหร่ กว่าจะปัก กว่าจะเย็บได้ งานฝีมือ แฮนด์เมดทั้งนั้น เจ๊ริชชี่เค้าต้องสั่งทำ แต่ละชุดแต่ละแบบ มีแค่ชุดเดียวเท่านั้น"
ริชชี่ปราม "กองทัพ"
ลีลาดุกองทัพ
"หยุดโวยวาย ปล่อยเป็นหน้าที่เจ๊เค้าสิ"
ริชชี่เสียงเรียบ ใจเย็น
"เพื่อนที่ไหนป๊อปคอน"
"เพื่อนที่จะมาประกวดลิปซิ้งค์ค่ะเจ๊"
ริชชี่นิ่งคิดแล้วค่อยๆ ยิ้ม
"อย่าบอกนะว่าคนๆ นั้น"
กองทัพ ลีลามองหน้ากัน งงๆ
"คนไหนคะเจ๊"
"แสดงว่าเจ๊รู้จักเหรอคะ"
"ก็ถ้าเป็นคนที่ไปขึ้นโรงพักกับเจ๊วันนั้น เจ๊ก็รู้จักล่ะ เคยเห็นหน้าแล้วด้วย"
"สวยเหรอคะเจ๊" กองทัพถาม
"น่าสนมากเลยล่ะนังกองทัพ"
กองทัพกับลีลามองหน้ากัน สนใจมาก
"เอ้า ว่าไงล่ะป๊อปคอน"
"ค่ะ คนนั้นล่ะค่ะ หนูอยากจะเอาไปให้มันดูว่าชุดเป็นประมาณนี้ แล้วก็จะเอามาคืน ไม่คิดขโมยจริงๆ บุญคุณเจ๊ล้นหัว ไม่เคยคิดทรยศ สาบานได้ค่ะ"
"แบบนี้ไม่ธรรมดาล่ะสิคะเจ๊" กองทัพว่า
"ถ้าเป็นกะเทยนางนั้นล่ะก็ ... เรียกว่า ฉายแววแจ้งเกิดได้เลยล่ะ"
ลีลาร้อง "ว้าว"
กองทัพสนใจ
"ถ้าผ่านตาเจ๊มาแบบนี้ล่ะ"ก็
ลีลายิ้ม "ก็มีหวังไง"
"เจ๊ขา เรื่องชุด..."
"เอาไปเถอะ เอาไปให้เค้าดู บอกเค้าด้วยว่า เจ๊ยินดี ถ้าเค้าจะพยายามเพื่อการประกวดครั้งนี้"
ป๊อปคอนตกตะลึง " เจ๊!"
กองทัพหมั่นไส้แกมโล่งใจ
"รอดไปนะนังป๊อปคอน"
"ชักอยากเห็นหน้าแม่กะเทยสาวคนนี้แล้วสิ" ลีลาว่า
"กองทัพ ลีลา"
"ขา..."
"เก็บเรื่องคืนนี้เป็นความลับ ทำได้มั้ย"
" ได้ค่ะ รูดซิปสนิทแน่น"
"ป๊อปคอน .... บอกเค้าว่าทำให้เต็มที่ สุดฝีมือเลยนะ"
ป๊อปคอนรับคำหนักแน่น "ค่ะเจ๊!"
อ่านต่อตอนที่4
