นางโชว์ ตอนที่ 4

นางโชว์ ตอนที่ 4 
ทองแท่งในชุดนอน ยืนที่หน้าต่าง มองไปเห็นบรรยากาศหน้าฟรีดอมบาร์

แขกทยอยมาต่อเนื่อง มีเบเบ๊ อัยโกะ เดือนเพ็ญ คอยต้อนรับ ทองแท่งขมวดคิ้วบอกตัวเอง
"ทำไมเราต้องสนใจบาร์บ้าๆ นั่นวะ รึว่าเราจะเป็นอย่างที่ตี๋เล็กพูด ..... ไม่หรอก ไม่สิ เรายังชอบผู้หญิง ไม่มีทางที่เราจะไปชอบพวกกะเทยนั่น เลิกคิดๆๆ" ทองแท่งสะบัดหัว แต่ตาดันไปเห็นสิ่งหนึ่งเข้า
มะลิวัลย์นั่งมอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าฟรีดอมบาร์ !

มะลิวัลย์นั่งมอเตอร์ไซค์ ที่วิ่งชะลอมาหน้าฟรีดอมบาร์
"พี่ๆ จอดตรงนี้เลยค่ะ"
มะลิวัลย์ลงจากรถจ่ายเงิน มองซ้ายมองขวา ตัดสินใจย่องๆ เข้าไปด้านหลัง

"เค้ามาทำไมตอนนี้ น่าสงสัยจริงๆ"
ทองแท่งรีบแต่งตัว ค่อยๆ เปิดประตูเสียงเบาออกไป

มะลิวัลย์เดินมาหยุดที่ประตูหลังร้าน มองไปรอบๆ ไม่มีคน เงียบ หยิบโทรศัพท์ พยายามโทรหาป๊อปคอนแต่ไม่ติด
"ทำไมไม่ติดเนี่ย เกิดเรื่องรึเปล่าก็ไม่รู้" มะลิวัลย์กดโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ กังวลใจมาก

ริชชี่เดินออกมาพร้อมกองทัพและลีลา เจอกะเทย 3 นางที่แอบฟังอยู่หน้าห้อง วงแตกจ๋อย
"นี่พวกเธอแอบฟังหรอยะ" กองทัพว่า
"แต่พวกเราไม่ได้ยินอะไรเลยนะคะ" เดือนเพ็ญบอก
"มันจะไม่ได้ยินได้ไง"
"จริงค่ะ ไม่ได้ยินอะไรเลย"
"คือพวกหนูพยายามแล้วนะคะ แต่ก็ไม่ได้ยินอะไรเลย แหะๆ"
ริชชี่ สบตากองทัพและลีลา ต่างพอใจ
"ไม่ได้ยินอะไรเลยหรอ อยากรู้เรื่องมั้ยหล่ะ ชั้นจะเล่าให้ฟัง"
เบเบ๊ อัยโกะ เดือนเพ็ญ เงยหน้าดีใจ ไม่โดนดุ แถมจะได้รู้เรื่องด้วย
"ที่เธอ 3 คนเห็นว่าป๊อปคอนขโมยชุด มันเป็นความเข้าใจผิด"
ทั้งสาม "อ้าว"
"แต่พวกเราเห็นพี่ป๊อปคอนกำลังขโมยชุดอยู่เต็มสองตาเลยนะคะ" เบเบ๊บอก
"นี่พวกเธอไม่เชื่อเจ๊กันหรอ" กองทัพบอก
ลีลาปรามกองทัพ
"อย่าไปดุเด็กๆ เลยกองทัพ เด็กๆ มันไม่รู้เรื่อง"
"ชั้นเป็นคนสั่งให้ป๊อปคอนเอาชุดไปทำความสะอาด เพื่อเป็นการลงโทษที่ชอบมีเรื่องกับจีน่าเอง"
ทุกคนพยักหน้า
"และชั้นขอให้พวกเธอ อย่าเอาเรื่องนี้ไปพูดต่อ เพราะจะเสียการปกครอง และไม่เป็นผลดีกับป๊อปคอน"
"น่าสงสารพี่ป๊อปคอนต้องมาโดนลงโทษ" เบเบ๊บอก
"พี่ป๊อปคอนต่างหากที่ถูกรังแก" เดือนเพ็ยบอก
"ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่คำสั่งก็คือคำสั่ง ป๊อปคอนต้องเอาชุดไปเช็ดทำความสะอาดอยู่ดี"
ทั้งสามเศร้า
"โธ่... พี่ป๊อปคอน"
"เอาหล่ะ ดึกมากแล้ว แยกย้ายไปนอนกันได้ แล้วอย่าลืมที่เจ๊บอก ห้ามเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟังเด็ดขาด" ลีลาบอก
ทั้งสามนาง "ค่า"
ริชชี่ กองทัพและลีลา ยิ้มขำๆ แล้วเดินไป
"สงสารพี่ป๊อปคอนอ่ะ" อัยโกะบอก
"ทำไงได้ คำสั่งเจ๊นี่นะ"
เบเบ๊หาว
"ไม่มีเรื่องอะไรก็ดีแล้ว ชั้นง่วงแล้วหล่ะ ไปนอนกันเถอะ แต่ต้องปิดปากให้ดีๆ ด้วยนะพวกเรา"

มะลิวัลย์เดินไปมาเหมือนหนูติดจั่น ทำท่าจะร้องไห้ แต่ไม่กล้าเข้าไปในบาร์ รถทองแท่งแล่นมาจอดเงียบๆ ทองแท่งลงจากรถเดินมาหา
มะลิวัลย์หันมาเจอทองแท่งก็ตกใจ
"นี่เธอ! ทำลับๆ ล่อๆจะมาขโมยอะไรอีก"
"คุณจะบ้าหรอ อยู่ดีๆ ก็มาหาว่าชั้นเป็นขโมย"
"ผู้ร้ายปากแข็ง ผมรู้เรื่องหมดแล้ว"
"รู้เรื่อง .. รู้เรื่องอะไร พูดมาดีๆ นะ"
"ก็เรื่องที่คุณ ..."
อยู่ๆ มะลิวัลย์ก็ถลาผ่านหน้าทองแท่ง ทองแท่งหลบวูบ นึกว่ามะลิวัลย์จะมาตีหัวตนเอง
จริงๆ แล้วมะลิวัลย์วิ่งไปหาป๊อปคอนที่หอบชุดพะรุงพะรังออกมาพอดี
มะลิวัลย์กอดป๊อปคอนแน่น
"แกเป็นไงบ้าง รู้มั้ย ชั้นเป็นห่วงแกมาก โทร.ไปก็ไม่ติด"
"แบตหมดน่ะสิ"
"ไหนคุณบอกว่าเพื่อนขโมยเงิน คนนี้ไม่ใช่เรอะ" ทองแท่งชี้ไปที่มะลิวัลย์
มะลิวัลย์งง ป๊อปคอน งง แต่ก็เริ่มเข้าใจยิ้ม
"อ๋อ คนที่ขโมยไม่ใช่มะลิ แต่เป็นแฟนของป๊อปคอนเอง มันเอาเงินไปหมดเลย"
ทองแท่ง เก้อไป มะลิวัลย์ได้ทีซ้ำ
"ทีหลังถามให้ดีๆ ก่อน ฟังไม่ได้ศัพท์จับมากระเดียด ชิร เอ่อป๊อปคอนแกหอบอะไรมาเนี่ย"
ป๊อปคอนนึกได้ กระแทกเสื้อใส่มือมะลิวัลย์
"เอ่อช่วยถือหน่อย หนักนะเนี่ย ก็ชุดโชว์จะเอาไปให้แกลองใส่ดู"
"โหยแก แกนี่มันเพื่อนแท้จริงๆ แต่เฮ้ยแบบนี้เราจะขนกลับไปยังไงอ่ะ"
"เออว่ะ จริงด้วย ตายหล่ะทำไงดี"
ทองแท่งเหล่มองมะลิวัลย์ที ป๊อปคอนที
"นั่งมอเตอร์ไซด์คนละคัน แกหอบชุด ชั้นหอบเครื่องประดับไหวป่ะวะ"
"แต่นี่มันตั้งกี่ชุดอ่ะ"
ป๊อปคอนยิ้มแหย
"ก็ 3 - 4 ชุดเอง"
"จะบ้าตาย!!! แค่ชุดเดียวก็หนักจะแย่แล้ว แถมมีเครื่องประดับพวกนั้นอีก"
"เกิดเป็นนางโชว์ต้องอดทนไงแก ชุดนึงหนักไม่กี่กิโลเอง"
ทองแท่งมองชุดที่ป๊อปคอนถือแล้ว ตาโต
"หนักเป็นกิโลเลยเหรอฮะ"
"ค่ะ ของๆ เราทุกชิ้น อลังการงานสร้างมากค่ะ"
"แบบนี้ต้องระวังดีๆ นะ เดี๋ยวของหล่นเสียหายหมด ท่าทางแพงไม่ใช่เล่นเลย" มะลิวัลย์ถอนหายใจ
"นั่นสิแก เอาไงดี"
"ถ้านั่งมอเตอร์ไซค์มีหวังหลายเที่ยว แถมเสื้ออาจจะโดนล้อมอเตอร์ไซค์เกี่ยวพังได้นะแก"
ป๊อปคอนตัดใจ
"เอ้า งั้นแท็กซี่มะ ชั้นยอมจ่าย เพราะถ้าของๆ เจ๊เค้าเสียหาย ชั้นอาจตายได้"
"แต่ เงินแกมัน..."
"ผมไปส่งเอง!"
ป๊อปคอน มะลิวัลย์ หันขวับมา
"คุณเนี่ยนะ"
ทองแท่งพยักหน้ารับ ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

ภายในรถ ป๊อปคอนนั่งหน้าแป้นแล้นคู่กับทองแท่ง มะลิวัลย์นั่งหลังหน้าบึ้ง มองทองแท่งแบบไม่ไว้ใจ
"ขอบคุณคุณทองแท่งมากๆ นะคะ อุตส่าห์มาส่ง ช่วยคนตกทุกข์ได้ยาก แหมแบบนี้ได้กุศลแรงนะฮะ"
ทองแท่ง มองกระจกหลัง เห็นมะลิวัลย์มองค้อนทองแท่ง
" ไม่เป็นไรครับ คนบ้านใกล้เรือนเคียง แล้วนี่บ้านคุณป๊อปคอนอยู่ตรงไหนฮะ"
"อย่าเรียกบ้าน เรียกห้องเช่าจะดีกว่าค่ะ"
มะลิวัลย์เหล่ทองแท่งแล้วค้อน หมั่นไส้
"เอ๊ เพื่อนคุณป๊อปคอนนี่แอบมองผมตลอดเลย ไม่รู้โกรธอะไรผม"
มะลิวัลย์ทำท่าอ้วกแตก ทองแท่งยิ่งอยากแกล้ง
"อ๋อนังมะลิน่ะหรอ มันโกรธใครไม่ค่อยเป็นหรอกค่ะ ป๊อปคอนรู้จักมันมานาน ออกจะติ๊งต๊องด้วยซ้ำ"
"โหยแกอ่ะ ไม่เข้าข้างเพื่อนเลย แถมยังเผาเพื่อนด้วย"
"ก็จริงนี่ แกน่ะบ้าๆ บอๆ แต่แบบเนี้ยน่ารักดีนะแก"
"ผมก็ว่าน่ารักครับ"
มะลิวัลย์ทำปากไม่มีเสียง "บ้า!"
"นังมะลิน่ะ มันนิสัยดี น่ารัก กตัญญู สำหรับป๊อปคอนแล้ว มะลิเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดค่ะ"
"ครับ เอ่อแล้วชุดพวกนี้เอามาทำอะไรหรอครับ"
"อ่อนังมะลิมันจะประกวดลิปซิงค์"
"ป๊อปคอน แกจะไปบอกเค้าทำไมเล่า"
"อย่างคุณ จะทำได้หรอ ยากนะ"
"เพื่อเงิน ชั้นทำได้ทั้งนั้น"
ทองแท่งค่อน
"เห็นแก่เงิน"
"ก็ใช่น่ะสิ ชั้นไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองเหมือนใครบางคนนี่"
ทองแท่งเงียบไป มะลิวัลย์โมโห หันออกไปนอกหน้าต่างไม่พูดด้วย
"อ้าว ทะเลาะกันซะหล่ะ .. วังเวงเลยกู"
บรรยากาศในรถเงียบมากไปตลอดทาง

ตี๋เล็กนอนอ่านหนังสือบนเตียง อยู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ สีหน้าเซ็งโคตร
"เฮ้อ... โดนม๊าเข้มงวดแบบนี้ ชีวิตเราก็ขาดสีสันน่ะสิ"
"เฮ้ย!!" นึกได้ เด้งตัวขึ้นนั่ง "นึกออกแล้ว พรุ่งนี้พี่ตี๋ใหญ่จะมีปาร์ตี้กับลูกค้านี่ แจ๋วเลย ไปอ้อนพี่ตี๋ใหญ่ดีกว่า"
ตี๋เล็กกระเด้งตัวลุกจากเตียง รีบไปหาทองแท่ง

ตี๋เล็กเคาะห้องอยู่นานไม่มีเสียงตอบ
"รึว่าหลับแล้ว ไม่น่านะ"
ตี๋เล็กค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป ห้องทองแท่งว่างเปล่า ตี๋เล็กหน้าเหวอ
"ไม่มี ... ไปไหนวะ"

ในรถ บรรยากาศกำลังมาคุ ตี๋เล็กโทร.เข้ามาพอดี
"ว่าไง"
ตี๋เล็กอยู่ในห้องนอนทองแท่ง
"พี่ตี๋ใหญ่ นี่พี่อยู่ไหนครับ"
ทองแท่งอยู่บนรถ คุยบลูทูธ
"ใจเย็นๆ ตี๋เล็ก เดี๋ยวกลับไปจะเล่าให้ฟัง"
ทองแท่งวางสายไป สบตากับมะลิวัลย์ทางกระจกมองหลัง
"หล่อ 2 โทรมาตามหรอคะ"
"พอดีผมออกมา ไม่ได้บอกใครไว้น่ะครับ"
"น่ารักจังเลย เป็นห่วงเป็นใยพี่น้อง"
"ออกมายุ่งเรื่องชาวบ้านน่ะสิ"
มะลิวัลย์แลบลิ้นใส่ทองแท่ง ทองแท่งขำ // ป๊อปคอนปวดหัว

"อุ้ยๆ จอดตรงนี้แระค่ะ ถึงแล้ว"

ทองแท่งยืนส่ง ป๊อปคอนและมะลิวัลย์หน้าตึก

"ขอบคุณอีกครั้งค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ ยินดี แล้วนี่จะถือขึ้นไปไหวมั้ยครับ"
มะลิวัลย์รีบพูด
"ไหวค่ะ ไม่ต้องยุ่ง ... คุณกลับไปได้แล้ว"
"ตายแล้วนังมะลิ กินน้ำตาลมาหรอยะ ดุจังวันนี้"
"แกอ่ะ ว่าชั้นอีกแล้ว"
"ไม่เป็นไรครับ วันนี้คุณมะลิคงอารมณ์ไม่ดี เอางี้ ไว้วันหลัง ผมมาหาใหม่ เผื่อคุณมะลิจะอารมณ์ดีขึ้น"
"ไว้เงินเดือนป๊อปคอนออก ขอเลี้ยงขอบคุณคุณทองแท่งบ้างนะคะ"
"ดีเลยครับ"
"เค้ารวยจะตาย เค้าจะกินอาหารแบบพวกเราได้รึเปล่าก็ไม่รู้ หรือว่าต้องกินอาหารปิดทอง ประดับเพชร" มะลิวัลย์แดกดัน
"ใครมันจะกินของแบบนั้น คุณอย่ามาหาเรื่องกันนะ"
"จะไปรู้หรอ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่ลำบากมาส่ง แต่ทีหลังไม่ต้อง"
มะลิวัลย์ไหว้ทองแท่งและเดินไป
"โอยรอด้วยสิ ลาหล่ะค่ะคุณทองแท่ง"
ป๊อปคอนวิ่งตามมะลิวัลย์ไป
ทองแท่งมองตาม มะลิวัลย์หันกลับมามอง สบตากับทองแท่งและสะบัดหน้าใส่!
ทองแท่งชอบมะลิวัลย์ เผลอยิ้ม มองตามไป แล้วก็ชะงัก ตกใจตัวเอง
"เฮ้ย นั่นกะเทยนะโว้ย"
ทองแท่งหน้าถอดสีตกใจ คิดว่าตัวเองเปลี่ยนไป

มะลิวัลย์และป๊อปคอนช่วยกันเอาชุดนางโชว์เข้าห้อง
ป๊อปคอนนั่งลงอย่างหมดแรง มะลิวัลย์เครียด
"โอยแบบนี้ คนที่บาร์ก็รู้เรื่องชั้นหมดแล้วสิ ชั้นจะทำยังไง"
"เค้าไม่รู้นี่ว่าแกไม่ใช่กะเทย มันอยู่ที่แกแล้วหล่ะ ว่าจะเนียนแค่ไหน"
"ชั้นเริ่มกลัวแล้วหล่ะ ป๊อปคอน"
"มากลัวอะไรตอนนี้ มันไม่ช้าไปหน่อยหรอยะ"
"ชั้นนี่ไม่น่าเลย แต่ชั้นจำเป็นจริงๆ นี่ แกก็รู้"
"ขี่หลังเสือแล้ว ลงไม่ได้ สิ่งที่แกจะทำได้คือ ทำให้เต็มที่ ให้สมกับเจ๊ริชชี่เค้าเมตตา รู้มั้ย"
มะลิวัลย์จ๋อยๆ " อืมม"
"โดยเฉพาะคุณทองแท่ง"
"เฮ้ยนายคนนั้นเกี่ยวไรด้วย"
"ก็เค้าคือ 1 ในผู้มีอุปการคุณของชั้นเหมือนกัน ทั้งเลี้ยงข้าว ทั้งขับรถมาส่ง"
มะลิวัลย์งอน
"นี่แกเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนหรอ"
"แน่นอน ผู้ชายนี่ยะ หล่อ แถมรวยด้วย" ป๊อปคอนทำหน้าเคลิ้มฝัน มโนถึงทองแท่ง
"เชอะ อะไรๆ ก็คุณทองแท่ง คุณทองแท่ง หมั่นไส้"
มะลิวัลย์ลุกขึ้น
"อ้าว....แกจะไปไหนอ่ะ"
"อาบน้ำ มาอาบด้วยกันป่ะล่ะ"
ป๊อปคอนเขินม้วน
"บ้า ฟ้าได้ผ่าสิ แต่ถ้าเป็นคุณทองแท่งก็ว่าไปอย่าง ...อร๊าย"

ทองแท่งย่องๆ เข้ามาในห้อง เปิดไฟ ตกใจเจอตี๋เล็กยืนอยู่
"เฮ่ย"
ตี๋เล็กหัวเราะ
"ขวัญอ่อนจริงนะพี่"
"ก็เราน่ะ มาอยู่อะไรมืดๆ หล่ะ"
"อย่าๆๆ อย่ามาทำไก๋" ตี๋เล็กลากทองแท่งไปที่เตียงแล้วนั่งลง "เล่ามาเร็วๆ เลยพี่"
"เล่าไร"
"หึหึ บอกว่า พี่ออกไปไหน ดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้"
"ก็..ไม่มีอะไร ก็..หิวไง เลยออกไปหาไรกินแถวๆ นี้"
"ออกไปหาของกินหรอ แน่ใจ๊"
"จริง ทำไมอ่ะ"
"ไหนอ่ะของกิน"
"ก็มันไม่มีอะไรน่ากิน เลยกลับเข้าบ้าน ง่วงแล้ว ออกไปได้แล้ว พี่จะนอน"
"พี่คิดว่าผมเชื่อหรอ เดี๋ยวนี้มีความลับกับผมนะ"
"ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ นี่"
"คราวนี้จับไม่ได้ คราวหน้าไม่รอดสายตาตี๋เล็กแน่ๆ เอ่อพี่ตี๋ใหญ่ ปาร์ตี้พรุ่งนี้ขอผมไปด้วยได้มั้ยครับ"
"จะดีหรอ เดี๋ยวม๊ารู้ จะพากันซวยทั้งคู่"
"แต่ว่า"
"อดทนอีกนิด เดี๋ยวม๊าก็ใจอ่อนเองนา"
"แต่ผม"
ทองแท่งดันตัวตี๋เล็กออกนอกห้องไป
"ไปๆๆ นอนได้แล้ว ง่วงๆ"

เช้าวันใหม่ ทองแท่ง แสงดาว นั่งกินข้าวอยู่ กิมลั้ง ทองหยิบ ทองหยอด เดินลงมาแต่งตัวพร้อมไปทำงาน
ทองแท่งเดินเข้าไปพยุง "ม๊า"
"เอ่อๆ ขอบใจๆ วันนี้ตื่นแต่เช้าเลยนะ อาตี๋ใหญ่ อาดาว"
"ก็ม๊าไม่ให้ออกไปเที่ยวดึกๆ ก็คงนอนเร็ว เลยตื่นเช้าไงม๊า" ทองหยิบบอก
ทองแท่ง แสงดาว สบตากันอมยิ้ม ตี๋เล็กเดินลงมา
"นี่ผมสายสุดหรอเนี่ยว้า"
"ก็เรามัวแต่แต่งตัวดูซิ" ทองหยอดเดินไปสูดน้ำหอม "น้ำหอมหมดขวดป่าวเนี่ยตี๋เล็ก"
"ใกล้แล้วฮะ ว่าจะขอเงินพี่ทองหยอดซื้อ" ตี๋เล็กแบมือ
"โอยพี่ไม่มีหรอก ไปขอพี่ตี๋ใหญ่โน้น"
"อ่ะๆๆ นั่งๆๆ อย่ามัวแต่เล่น" กิมลั้งบอก
ทุกคนนั่งกินข้าว
กิมลั้งเงยหน้ามอง
"ตี๋เล็ก"
"ครับม๊า"
"ช่วงนี้ม๊าเห็นเราว่างมากนักนะ"
"โธ่ม๊าครับ ปิดเทอมก็แบบนี้ เค้าให้เวลาพักสมองครับม๊า"
"แสงดาวเค้ายังลงเรียน"
ตี๋เล็กยิ้ม
"ดีแล้วครับ เป็นผู้หญิงต้องเรียนเยอะๆ"
"อ้อ เป็นผู้ชายไม่ต้องเรียนรึพี่ตี๋เล็ก" แสงดาวว่า
"ก็เรียนไง แต่ไม่ต้องเร่งมาก ผู้หญิงเค้าสร้างมาให้มีความอดทนเป็นเลิศ แสงดาวทำถูกแล้วที่
เรียนหนักๆ พอโตไปแต่งงานจะได้ไม่ลำบาก ผู้ชายเค้าชอบผู้หญิงฉลาดๆ ไง"
"หึหึ อาตี๋เล็กพูดได้ดี" กิมลั้งว่า
ตี๋เล็กพยักหน้ารับ
"ครับม๊า"
"แต่พูดไม่ถูกทั้งหมด"
ทองหยิบ/ทองหยอดหัวเราะ "ดีแต่พูดไง"
"ถ้าจะให้ดี ผู้ชายก็ต้องเรียนหนักๆ ด้วย ผู้ชายโง่ๆ ผู้หญิงก็ไม่เอาเหมือนกัน"
แสงดาวหัวเราะ
"จริงด้วยค่ะอี๊"
"เพราะฉะนั้น เมื่อเราว่าง ก็ต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์"
"ทุกวันนี้ผมก็ทำนะครับ กวาดห้อง ถูห้อง ซักเสื้อตัวเอง รีดเสื้อตัวเอง ดูดิฮะ เสื้อผมเนี๊ยบทุกตัว ถ้าให้คนใช้ทำ ไม่เรียบเท่านี้ร้อก"
"อาตี๋ ลื้อน่ะ เก่งในเรื่องที่อั๊วหวั่นใจ งานที่ลื้อทำมันงานของผู้หญิงทั้งนั้นนะ อาตี๋"
ทองหยิบกระซิบบอกกิมลั้ง
"ม๊าคะ ไอ้ตี๋เล็กมันเพี้ยนๆ แบบนี้ หนูไม่ไว้ใจ มันอาจจะเป็นตุ๊ด"
กิมลั้งพยักหน้า
"เอางี้ อาตี๋ ลื้อไปร้านกับอั๊ว อย่าทำตัวร่อนไปมา อั๊วเป็นห่วง"
"โธ่ ม๊า"
"ไม่ต้องมาโธ่"
ตี๋เล็กมองหน้าทองแท่งขอความช่วยเหลือ ฝ่ายพี่ชายทำไม่รู้ไม่ชี้
ตี๋เล็กได้แต่ถอนหายใจ หน้าจ๋อย คอตก กินข้าวไม่ลง
"ก็ได้ครับม๊า"
"แสงดาว วันนี้ลื้อมีเรียนมั้ย"
"ไม่ค่ะอี๊ ว่าจะไปร้านพร้อมอี๊ค่ะ"
"ดีมาก เอ้า กินเสร็จแล้ว เราไปกันเลย"
กิมลั้งลุก คนอื่นลุกตาม ตี๋เล็กมองจานข้าวกินไม่ลง ลุกตามอีกคน แล้วเดินเป็นขบวนออกไป
ทองแท่งมองตามโล่งอกที่ตัวเองไม่โดนไปด้วย

ทองแท่งเดินออกจากตัวบ้านมาขึ้นรถคันหรู แล้วขับรถออกมา ประตูรั้วเป็นระบบออโต้ เลื่อนเปิดเอง

นอกรั้ว รถของทองแท่งแล่นออกมา เจอช่อลัดดากระโดดขวาง ทองแท่งเบรกรถตัวโก่ง ตาโตเบิ่งมองไปข้างหน้า
"คุณช่อลัดดา"
ในรถ ทองแท่งเห็นช่อลัดดา ยืนกางแขนขวางรถไว้ หน้าตาเด็ดเดี่ยวมาก ทองแท่งไขกระจก ชะโงกหน้าไปพูด
"ทำไมทำแบบนี้ครับ คุณ ..."
ช่อลัดดายิ้มดีใจ ถลาเข้ามากระโดดขึ้นรถทองแท่งทันที
ทองแท่งตกใจมาก
"คุณช่อลัดดา"
"ขา...คุณทองแท่ง"
"คือว่า.... ผมจะรีบไปทำงานครับ นัดลูกค้าไว้"
"ก็ไปสิคะ"
"ฮ้า..."
ช่อลัดดาพยักหน้าจริงจัง
"ค่ะ ไปด้วยกันไงคะ ลูกค้าของคุณทองแท่ง ลัดดารู้จักทุกคนแหล่ะค่ะ โนพร็อบเบล็ม!"
"แต่ว่า ... ผมจะคุยกันเรื่องงาน มันไม่สะดวกนะครับ มันงานของบริษัท"
ช่อลัดดาหน้าเบะ จะร้องไห้
"คุณทองแท่งดุลัดดาทำไมคะ? ลัดดาก็แค่คิดถึง อยากไปด้วยคนเท่านั้นเอง เราไม่ได้เจอกันนานแล้วนะคะ..ม๊าของคุณใจร้าย กีดกันลัดดา ฮือฮือ..."
ทองแท่งกลอกตาไม่รู้จะทำไง

ในร้านทองกิมลั้ง ทองหยิบทองหยอดกำลังช่วยกันจัดสร้อยทองในร้าน กิมลั้งดูแลตู้ทอง แสงดาวเช็ดกระจกหน้าร้านกับตี๋เล็ก
"นี่ตรงนี้ยังมีรอยนิ้มืออยู่เลยนะ เช็ดยังไงเนี่ย" ตี๋เล็กว่า
แสงดาวส่องดู
"อุ๊ย ดาวว่าดาวเนียนแล้วนะ ยังพลาดอีก"
ตี๋เล็กส่ายหน้า
"เป็นผู้หญิงซะเปล่า ไม่เรียบร้อยเลยเธอน่ะ มาดูพี่นี่ ต้องแบบนี้"
ตี๋เล็กออกแรงขัดกระจกทะมัดทะแมง
แสงดาวหัวเราะคิกๆ
"พี่ตี๋เล็กนี่น่าจะไปเป็นคุณแม่บ้านนะ"
"ทำไมล่ะ"
"ละเอียด เนี๊ยบ และเป๊ะเว่อร์"
ตี๋เล็กมองแสงดาว แล้วตาเหลือบมองไปนอกร้าน ขมวดคิ้ว

"มีอะไรเหรอ" แสงดาวมองตามแล้วก็ตาโตไปด้วย
 
(อ่านต่อหน้า 2) 

นางโชว์ ตอนที่4 (ต่อ)
รถของทองแท่งจอดรถหน้าร้าน

เสียงประตูเข้าร้านดัง ออด!
ทองหยิบทองหยอด มองไปหน้าร้านแล้วตะโกนดังลั่น
"อ๊าๆๆ - เอ๊ะๆๆ"
"อะไรกันนะพวกนี้" กิมลั้งมองไปบ้าง...แล้วตะลึง
ทองแท่งเดินเข้ามาในร้าน ช่อลัดดาเดินยิ้มตามหลังทองแท่งมา ทองแท่งมองหน้ากิมลั้งขอความช่วยเหลือ
"ม๊า..."
ด้านข้าง แสงดาวและตี๋เล็กมองทองแท่งแบบเห็นใจ ช่อลัดดาควงแขนทองแท่งแน่น หน้าเชิดยิ้มภูมิใจ
"อรุณสวัสดิ์ค่ะม๊า น้องทองหยิบ น้องทองหยอด น้องตี๋เล็ก น้องแสงดาว"
ทองหยิบ ทองหยอด ทำท่าอ้วก
ทองหยิบเรียก "นังปลวก"
ทองหยอดสงสัย
"ทำไมเรียกว่าปลวกอ่ะ"
"อีพวกนี้ตายยาก"
"เหมือนแมงสาปงั้นดิ"
"ช่าย"
กิมลั้งมองทุกอย่าง แบบควบคุมถานการณ์มาก
"ตี๋เล็กเอ๊ย"
"ครับม๊า" ตี๋เล็กเดินมามองทองแท่งแล้วนึกขำ
"วันนี้ลื้อต้องไปช่วยพี่ตี๋ใหญ่ทำงานไม่ใช่เหรอ"
ตี๋เล็กหน้าเหวอ แล้ว get มุก รับช่วงทันที
"อ้อ ฮะๆ ใช่แล้วล่ะม๊า... พี่ตี๋ใหญ่มาช้าตลอดนะไม่ไหว" แล้วต่เล็กก็หันไปลากิมลั้ง "ม๊าฮะ เดี๋ยวผมไปคุมพี่ตี๋ใหญ่ทำงานก่อนนะฮะ"
กิมลั้งพยักหน้าให้แสงดาว
"อาดาวเอ๊ย"
แสงดาวยิ้มเข้าใจ เข้าคล้องแขนช่อลัดดาหมับ
"พี่ลัดดาขา"
ช่อลัดดางง
"จ๋า ว่าไงจ๊ะ"
"พี่ลัดดาคนสวย และรวยเริ่ด มาแวะร้านทองของเราทั้งที ดาวมีสเปเชี่ยลคอลเลคชั่นจะแนะนำค่ะ แบบว่าภูมิใจนำเสนอม๊าก มากค่ะ" แสงดาวลากแขนลัดดาออกจากทองแท่งทันที
ทองหยิบ ทองหยอด มองหน้ากัน นึกสนุก
"ใช่ๆๆ น้องทองหยอดจ๋า หยิบกำไลทองคำสลักลายมังกรกับหงส์เหิรให้พี่ลัดดาดูสิคะ"
"อุ๊ยได้เลยค่ะ"
ทองหยิบลากถาดกำมะหยี่แดงที่วางกำไลออกมา
"อุ๊ย คุณพี่ลัดดาขา แบบนี้คุณน้องทองหยิบแนะนำนะคะ ที่แพรีส ไม่มีแน่นอนค่ะ"
"เราทำตามออเดอร์อย่างเดียวค่ะ" ทองหยอดบอก
"ของพวกนี้ออเดอร์มาจากดูไบค่ะ เรามีตัวแทนร้านที่ Gold Souk (โกลด์ ซุก) ตลาดทอง
รูปพรรณที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในตะวันออกกลางนะคะ"
"แต่ว่า เอาไว้วันอื่นดีมั้ยคะ วันนี้พี่ลัดดาต้องไปกับคุณทอง"ฃ
ช่อลัดดาหันไปหาทองแท่ง ทองหยิบจับหน้าลัดดาหมับให้กันไปหาตัวเอง
"แต่ว่าน้องทองหยิบ อยากขอคำแนะนำจากคุณพี่ลัดดาเรื่องแฟชั่นทองคำนะคะ คุณพี่ไปแพรีสบ่อยๆ ต้องมีวิสัยทัศน์ทางด้านแฟชั่นไม่น้อย จริงมั้ยคะ"
ทั้งทองหยิบ ทองหยอด แสงดาว ลากและล็อกตัวช่อลัดดาเอาไว้แน่น กิมลั้งยิ้มพอใจ
ทองแท่งถอนหายใจ ตี๋เล็กคว้าแขนทองแท่ง
"ยืนรอทำไม ไปเร็วๆ ดิ๊"
ช่อลัดดาท่าทางอยากตามทองแท่ง แต่ไม่ทัน ตี๋เล็กลากทองแท่งออกไปแล้ว

ภายในรถ ตี๋เล็กหัวเราะชอบใจ ทองแท่งเหล่มอง
"ขำอะไรนักหนานะ"
"เฮ้อ... รู้มะพี่ ผมชักชอบแม่ช่อลัดดาซะแล้ว"
ทองแท่งประหลาดใจ
"อะไรนะ!"
"ก็เค้ามาช่วยให้ผมออกจากร้านม๊ามาได้ง่ายๆ แบบนี้ ไม่ชอบได้ไง"
เสียงโทรศัพท์ดัง ตี๋เล็กมองมือถือตัวเอง แล้วยิ้ม
"ม๊าโทร.มา"

บรรยากาศที่ดูวุ่นวายและทองหยิบ ทองหยอดชวนช่อลัดดาดูทอง กิมลั้งหลบมาโทร.หาตี๋เล็กอีกมุมหนึ่ง
"นี่อาตี๋ ลื้อต้องอยู่กับตี๋ใหญ่ เฝ้าไว้อย่าให้คลาดสายตาเข้าใจมะ"
เล็กหัวเราะ
"ครับม๊า ไม่ต้องเป็นห่วง"
"จำไว้ หน้าที่ลื้อ คือการกีดกันอย่าให้แม่ช่อคนนี้ เข้าไปใกล้ตี๋ใหญ่ได้โดยเด็ดขาด อันนี้คือ หน้าที่ใหม่ที่ลื้อต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ลื้อเข้าใจใช่มั้ย ฮ้า..."
"ครับม๊า" ตี๋เล็กมองทองแท่งแล้วยิ้มๆ หัวเราะ "ม๊า ไม่ต้องห่วง ผมจะประกบไม่ให้ห่างเลย แม้แต่มด เหลือบ ริ้น ไร ก็จะเข้าใกล้พี่ตี๋ใหญ่ไม่ได้เด็ดขาด "
ทองแท่งขับรถไป ส่ายหน้าไป พอตี๋เล็กวางสาย ทองแท่งก็พูด
"พี่โล่งใจมากๆ เลย"
"ฮ้า"
"จริงๆ นะ ถ้าจะให้ดีนะ ช่วยกรุณากันช่อลัดดาออกไปให้ได้อย่างที่ปากพูดด้วยนะ" ทองแท่งส่ายหน้าระอาใจ

เช้าต่อเนื่อง มะลิวัลย์ลองใส่เสื้อโชว์ ที่ป๊อปคอนเอามาเมื่อคืน
"ฮ๊า อ๊า....โอย ทำไมมันหนักมากหยั่งงี้"
"แกอย่าบ่นได้มะ"
"ก็มัน..."
"ให้รู้ไว้เลยนะยะ ว่ากะเทยทุกคนที่เป็นนางโชว์เค้าต้องทนแบบนี้ทั้งนั้น"
"เฮ้อ..."
"เพราะฉะนั้น แกต้องทนมันให้ได้"
"พรุ่งนี้ก็จะแข่งแล้วนะแก ชั้นยังเลือกเพลงไม่ได้เลย แล้วยังชุดนี่อีก ไม่รู้จะเอาอันไหนดี"
"แกอย่าได้ห่วง" ป๊อปคอนชี้ที่ตัวเอง "นี่ คนนี้คือใคร ไม่รู้รึไง"
"ก็รู้นะ แต่ก็อดกังวลไม่ได้นี่แก เป็นผู้หญิงแต่ต้องทำเป็นกะเทย ไม่รู้จะเนียนรึเปล่า"
"เอานา เชื่อหัวป๊อปคอนคนนี้เถอะนา ขอแค่ตอนนี้ ลุกๆๆ" ป๊อปคอนตบมือรัวๆ "ลุกๆๆ มาซ้อมๆๆ"
ป๊อปคอนสอนมะลิวัลย์

จีน่านอนหลับสนิท ที่โซฟาชั้นล่าง หน้าประตูทางเข้า รอคอยสันต์ทั้งคืน สันต์ค่อยๆ เปิดประตูเข้ามา ยืนเท้าเอวมอง
"แม่ง โทรม ฉิบ" สันต์ส่ายหน้าแล้วค่อยๆ ย่องขึ้นไปข้างบน

สันต์เดินเข้ามาในห้องนอน มองไปโดยรอบ แล้วรื้อหาเงินทุกซอกทุกมุม จนไปเจอสร้อยทองที่เสี่ยตาซื้อให้จีน่า สันต์โมโหที่จีน่าแอบซ่อน
"นังจีน่า!!! นี่คิดซ่อนของจากกูงั้นเรอะ นังนี่"
แต่พอมองทอง หลายเส้นก็หัวเราะอารมณ์ดี
"แต่ยังไง กูก็ฉลาดกว่าอยู่ดี" สันต์เก็บทองเข้ากระเป๋าอย่างมีความสุข "ฮึ ฮึ มึงอยากซ่อน ก็ซ่อนไปนะโว้ย กูฉลาด กูหาเจออยู่แล้ว ฮะ ฮะ"

สันต์เดินอารมณ์ดี ผิวปาก ลงมาจากห้องนอนชั้น 2 ผ่านจีน่าที่ละเมอเรียกสันต์
"พี่สันต์ ... สันต์จ๋า"
สันต์ตกใจหันไปมอง ระวังตัว และเตรียมพร้อมแก้ตัว แต่ว่าจีน่าแค่หมุนพลิกตัวแล้วหลับต่อ สันต์โล่งใจ
"ป๊าดธ่อ ตกใจหมดเลยโว้ย"
สันต์มองจีน่าไม่สนใจ ยักไหล่ เดินโยกตัวออกจากบ้านไปอย่างอารมณ์ดีมากๆ

รถของทองแท่งมาจอดหน้าร้านรถเข็นข้าวหมูแดง นกน้อยหันมามอง ดีใจ ไปเขย่าแขนเฮียฮง
"อร๊าย คุณทองแท่ง เตี่ยๆๆ เตี่ยเห็นมั้ย แฟนหนูเค้ามาอีกแล้ว"
"แหม่ นังลูกสาวคนนี้ พูดเต็มปากเต็มคำ ไม่มีอายเลยนะ"
"อู๊ย เรื่องนี้อายไม่ได้นะเตี่ย อายแล้วก๊อ...อดน่ะดิ หึหึ" นกน้อยเดินไปหาทองแท่ง
ทองแท่ง และตี๋เล็กลงมาจากรถ
"ฮ้าๆ แบบนี้ค่อยยังชั่ว เมื่อเช้าผมกินไรไม่ลงเลย ม๊าดุ๊ดุ"
ทองแท่งหัวเราะ
"พี่รู้น่ะสิ ถึงพาแกมา"
"คุณทองแท่งขา"
นกน้อยที่มายืนรอรับ ตี๋เล็กหัวเราะ
"โอ .. หนีเสือปะจระเข้ป่าวแว๊"
"อร๊ายๆๆ ดีใจจังเลยค่ะ วันนี้จะรับกี่จานดีคะ เอาแบบพิเศษป่าวคะ"
ทองแท่งยิ้ม
"วันนี้ให้ตี๋เล็กเค้ากินครับ เค้ายังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลย"
นกน้อยหันไปมองทางตี๋เล็กแบบ เหมือนพึ่งเห็น
"อ้าว คุณตี๋เล็กก็มาด้วยเหรอคะ"
"คร้าบผม ผมมาพร้อมๆ กับพี่ตี๋ใหญ่ล่ะครับ แต่ไม่มีคนมองเห็น"
นกน้อยไม่สนใจ หันไปพูดกับทองแท่งต่อ
"ว่าแต่คุณทองแท่งไม่รับซักหน่อยหรอคะ วันนี้เนื้อหมูนุ๊มนุ่มนะคะ ฉ่ำซอสหมูแดงมากๆ สูตรของเตี่ยเนี่ยไม่ผิดหวังค่ะ"
ตี๋เล็กสะกิดนกน้อย
"เค้าไม่กิน ผมกินได้นะฮะ หิวมากด้วย เอาแบบพิเศษมา 1 ที่ ด่วนๆ ได้มั้ยฮะ"
นกน้อยหันมามองตี๋เล็กแบบสงสาร
"เอ๊า ก็ได้ค่ะ ไปนั่งเลยค่ะ เดี๋ยวนกน้อยจัดการให้ แบบพิเศษเลยนะคะ"
นกน้อยเดินนำเข้าร้านไปอย่างกระฉับกระเฉง
ตี๋เล็กมองตาม
"คนนี้ไม่เลวนะพี่ตี๋ใหญ่ มีแบบนี้ไม่อดตายแน่ หึหึ"
ทองแท่งส่ายหน้า
"ไอ้บ้า"

"เอ้า เชิญๆ มานั่งก่อนเลยอาคุณตี๋ทั้งสอง"

นกน้อยถือจานหมูแดงขนาดใหญ่มากมาให้ ยิ้มหวานวางบนโต๊ะ

"นี่ค่ะ พิเศษๆ"
ตี๋เล็กมองตะลึง
"ว้าว มันยอดมากเลยฮะ"
นกน้อยยิ้มรับ หันไปมองทองแท่ง
"คุณทองแท่งขา"
"ครับผม ผมไม่กินครับ อิ่มมาแล้ว"
"นกน้อยไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นค่ะ"
"อ่อ น้ำเหรอครับ เอาน้ำเปล่าครับ"
"ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่เรื่องนั้น"
ตี๋เล็กทนไม่ไหวเงยหน้ามาถาม
"แล้วเรื่องไหนครับ"
นกน้อยยิ้มอาย บิดไปมา
"คือว่า....คือว่า"
"อาหมวย อย่ากวนลูกค้า มาทำงานตรงนี้" เฮียฮงบอก
นกน้อยหันไปแว้ดๆ
"เดี๋ยวได้มั้ยเตี่ย" นกน้อยหันมามองทองแท่ง ตัดใจพูด อย่างเร็ว "คุณทองแท่งเปิดรับสมัครแฟนเมื่อไหร่ หนูขอจองคิวคนที่ 1 นะคะ" พูดจบก็จ้องทองแท่งตาปริ๊บๆ
ตี๋เล็กสำลักข้าวพรวดออกมา ทองแท่งหัวเราะขำ
"อาหมวย!"
"เตี่ยอ่ะ"
เฮียฮง ยืนถือจานข้าว 2 จาน
"ลูกค้ามาเต็มร้าน ลื้อจะช่วยอั๊ว หรือจะให้อั๊วทำเอง หา..."
นกน้อยหันมามองทองแท่งอย่างอาลัยอาวรณ์
"เดี๋ยวนกน้อยไปทำงานก่อนนะคะ"
นกน้อยรีบแจ้นไปหาเตี่ย เฮียฮง ส่งจานข้าวให้แล้วส่ายหน้า
"คุณตี๋ใหญ่ อย่าถืออาหมวยลูกสาวของผมนะครับ มันเพี้ยน ก็จริง แต่ไม่มีพิษไม่มีภัยอะไร
หรอกครับ"
"ครับ ผมไม่ถือ ว่าแต่เฮียฮงหายดีแล้วเหรอฮะ ได้ข่าวว่าไม่สบาย"
เฮียฮงเดินมาหาทองแท่งยิ้ม
"โอย ป่วยนานไม่ได้หรอก คนหาเช้ากินค่ำ ต้องรีบๆ หาย บอกตรงๆ เป็นห่วงอาหมวยมัน ไม่อยากปล่อยให้อีขายคนเดียว" เฮียฮงกระซิบนินทาลูก "กลัวมันเอาแต่กรี๊ดผู้ชาย"
พูดไม่ขาดคำ นกน้อยก็มากรี๊ดข้างๆ ทองแท่ง
"นกน้อยทำงานเสร็จแล้วค่ะ คุณทองแท่ง เรามาคุยกันต่อดีกว่า"
"เฮ้อ นี่ไง มันเป็นแบบนี้ตลอด" เฮียฮงบอกทองแท่ง ก่อนโบกมือให้นกน้อยไปเฝ้าหน้าร้าน "ไปๆ อย่ามางี๊ดๆ แบบนี้"
"เตี่ย หนูไม่ใช่หมา"
"นั่นล่ะๆ ไปๆ เดี๋ยวแขกหนีหมด"
"กำลังจะหาลูกเขยให้อยู่นะเตี่ย"
"ไม่ต้องๆ เสียลูกค้าอั๊วหมด"
นกน้อยสะบัดบ๊อบใส่ เตี่ยหัวเราะอารมณ์ดีขำนกน้อยฃ

บ่ายต่อเนื่อง พวก เบเบ๊, อัยโกะ , เดือนเพ็ญ รันรัน และดอลลี่ พร้อมเหล่ากะเทยเด็กๆ ช่วยกันตกแต่งร้าน
กองทัพบอก "เออ ดีๆ เอาให้งาม เอาให้เริ่ดที่สุดในปฐพี"
"นี่นังกองทัพ แกว่าปีนี้จะเป็นไงมั่ง" ลีลาว่า
กองทัพลอยหน้าใส่
"ไม่รู้ย่ะ ชั้นไม่ใช่หมอดู"
"แหม นังนี่ คุยด้วยดีๆ ไม่ได้ ต้องกวนตลอด อยากให้ชั้นด่านักรึไง"
"ได้ก็ดีนะแก 3 เวลาหลังอาหาร และ อีก 1 ก่อนนอน แก้ท้องอืดท้องเฟ้อ"
"นังบ้า"
"เอ๊า นี่ชั้นพูดจริงนะแก เวลาแกด่ามากๆ ชั้นก็โมโห ใช่มะ แล้วลมมันก็จะขึ้น เรอ เอิ้กๆๆๆ หายท้องขึ้นดีจะตาย ไม่เปลืองเงินซื้อยาด้วย"
"ชั้นคุยกะแก ชั้นปวดไมเกรน เห็นมะ เส้นเลือดชั้นปูดแระ"
"งั้นก็ไม่ต้องพูด" กองทัพหยิบไฟประดับให้ลีลา "แกไปทำงานสิ จะได้ไม่ต้องพูด ไปๆๆ" กองทัพพูดพลางดันหลังลีลา
ลีลาเดินไปแบบ งงๆ กองทัพ แอบหัวเราะ
"เอ้า เร็วๆ เด็กๆ คืนพรุ่งนี้คือวันประกวดแล้วนะยะ มัวแต่โอ้เอ้ เดี๋ยวไม่เสร็จนะจ๊ะ"

ป๊อปคอนเลือกชุดที่เอามาจากฟรีดอมบาร์
"เอาล่ะ ชั้นตกลงใจแระ เพลงที่ชั้นเลือก เอาชุดนี้ดีกว่า เหมาะที่สุด"
"ฮ้า เปลี่ยนอีกแระ" มะลิวัลย์บอก
"เอาน่าแก ชุดนี้แน่นอน ไม่เปลี่ยนละ แกไปลองชุดนี้เลย เร็วๆ"
มะลิลองใส่ชุดอย่างยากลำบาก
"หนักอ่ะ"
"อย่าบ่น"
"แล้วไอ้นั่น" มะลิวัลย์ชี้ไปที่เครื่องประดับหัว
"ใส่ด้วย มันเข้ากับชุดนี้ล่ะ"
ป๊อปคอนช่วยมะลิวัลย์ใส่เครื่องประดับ
"โอย"
ป๊อปคอนตกใจ
"ทำไมแก"
"มันบีบขมับ"
"นี่!! แกบ่นทุกเม็ดเลยนะยะ อย่าบ่นๆๆ บอกแล้วไง"
มือถือป๊อปคอนดัง
กองทัพโทร. หาป๊อปคอน ด้านหลังเห็นพวกกะเทยสาวๆ ช่วยกันแต่งร้านอยู่
"นังป๊อปคอน แกอยู่ไหนหา..."
ป๊อปคอนในห้องนอน
"อยู่ห้องค่ะ"
"ออกมาได้แล้วย่ะ มาช่วยแต่งร้านหน่อยสิยะ คืนพรุ่งนี้จะประกวดแล้วนะยะ งานยังไม่คืบหน้าเลย เราต้องการมดงานเดี๋ยวนี้ย่ะ"
ป๊อปคอน วางสาย
"มีเรื่องอะไรเหรอ"
"ไม่มีอะไร แต่ชั้นต้องไปแล้ว ไปช่วยเค้าแต่งร้านน่ะ สำหรับการประกวดไง ว่าแต่แกเหอะ
ซ้อมไปคนเดียวได้มะ"
"ก็ ... ก็คงได้นะ แต่ว่า คราวก่อนแต่งร้านไปแล้วไม่ใช่เหรอ"
"คราวนั้น บิ๊กคลีนนิ่ง วันนี้ล่ะจัดตกแต่งร้านของจริง"
"อ่อๆ อืมๆ"
"เอานาแก แกทำได้ดีแล้ว ฝึกให้คล่องอีกนิดเอง สู้ๆ"
มะลิวัลย์พยักหน้าน้อยๆ
"สู้ๆ แกไปเถอะ รีบกลับมานะแก"
ป๊อปคอนเปิดประตูออกไป

ณ ฟรีดอมบาร์ ป๊อปคอนเดินหัวฟูออกมาจากห้องเก็บของ เดินมาหาริชชี่
"เจ๊ขา ของตกแต่งในห้องมีเท่านี้"
ริชชี่ดูสภาพ แล้วส่ายหน้
"ตายละ เก่ามากเลย ใช้ไม่ได้"
ป๊อปคอนปากไวถาม
"ทำไมเจ๊ไม่จ้างออแกไนเซอร์มาจัดงานจะได้ดูโปรเฟสชั่นแนล"
ริชชี่เขกกะโหลกอย่างหมั่นไส้
"งบเท่าไหร่ล่ะนังบ้า ต้องรู้จักประหยัดรู้มั้ยยะ เราทำเองตกแต่งเองแบบนี้สิยะ งบจะได้ไม่บานปลาย"
ป๊อปคอนบ่น
"งกไม่เข้าเรื่อง"
"หล่อนว่าไงนะ ฮ้า อยากลองดี เท้าของเจ๊มั้ยฮ้า"
"เจ๊วิ่งไหวเหรอคะ"
"หนอยนังนี่ ท้าทายใช่มะ"
"ไม่ได้ท้าฮ่ะ แต่เป็นห่วง"
"ลองมั๊ยล่ะยะ" ริชชี่กวักมือเรียก "มาๆๆ"
ป๊อปคอนเดินหนี
"หนูน่ะ รักเจ๊ก็รักอยู่นะฮะ แต่ไอ้ที่จะเดินไปให้เตะ อย่าได้หวังฮ่ะ"
ริชชี่วิ่งตาม
"อย่าหนีๆ มานี่"
กองทัพบอก "อุ๊ย เค้าหยอกกันน่าเอ็นดูเชียว"
"ชั้นกลัวเจ๊ลมจับซะก่อนนะ" ลีลาบอก
ริชชี่วิ่งมายืนหอบหน้าลีลากับกองทัพ
"พวกหล่อนว่าอะไรนะ ชั้นได้ยินนะ จะบอกให้ มานี่เลย จะเตะควบ 3 เลย"
ริชชี่ไล่เตะป๊อปคอน กองทัพและลีลา โดนไล่เตะตามไปด้วย
พวกกะเทยสาวๆ เบเบ๊ อัยโกะ เดือนเพ็ญ รันรัน และดอลลี่ คอยส่งเสียงเชียร์กันใหญ่

มะลิวัลย์ที่ซ้อมเต้นคนเดียวที่ห้องป๊อปคอนอย่างตั้งใจ พอเหนื่อยก็นั่งพัก แล้วเอารูปแม่กับน้องชายออกมาตั้งเอาไว้ดู
"แม่จ๋า ดูหนูเต้นนะจ๊ะ หนูจะทำสุดความสามารถเลยนะแม่ หนูต้องชนะค่ะ หนูต้องได้งานนี้ แม่เอาใช่ช่วยหนูด้วยนะแม่ .... ไอ้ไม้ เอ็งด้วยนะ"
มะลิวัลย์เริ่มเต้นใหม่อีกครั้ง คราวนี้แม้เหงื่อจะออกมากขนาดไหน มะลิวัลย์ก็ยิ้มสู้ ภาพแม่และน้องชายในกรอบรูปดูเหมือนยิ้มให้มะลิวัลย์

ทองแท่งเดินออกมาจากห้องประชุมพร้อมพิภพ และหุ้นส่วน พิภพตบไหล่ทองแท่ง
"โปรเจกท์นายคราวนี้เยี่ยมมากว่ะ ดีไซน์แต่ละอันสุดๆ ไปเลย ลูกค้าญี่ปุ่นชอบแน่ๆ"
"ขอให้เค้าเซ็นต์เอกสารเหอะน่ะ"
"ไม่ต้องห่วง งานดีขนาดนี้ มิสเตอร์อิชิโร่ ชอบงานเนี๊ยบ ที่สำคัญ ต้องส่งตรงเวลา"
"เรื่องโรงงานคงไม่ต้องเป็นห่วง ทำกันมานานไว้ใจได้"
ตี๋เล็กนั่งเล่นมือถืออยู่ เดินมาหา
"งั้นผมต้องแสดงความยินดีล่วงหน้ากับพี่ทั้งสองคนแล้วล่ะสิฮะ"
พิภพยิ้มให้
"ขอบใจว่ะ อย่าลืมนะ เรียนจบมาทำงานกับพวกพี่ ไอเดียของตี๋เล็กไม่เลวเลย พี่อยากได้คนรุ่นใหม่ๆ มาขยายตลาดเหมือนกัน"
"จริงเหรอฮะ งั้นผมเขียนใบสมัครรอไว้เลยเอามะ"
"เออ ดีๆ ว่าแต่ว่า วันนี้มาจังหวะดีนะ เดี๋ยวตอนเย็นๆ เรามีไปเที่ยวกัน นายจะไปด้วยมั้ยล่ะ"
ตี๋เล็กดีใจ
"ว้าว เที่ยวที่ไหนฮะ"
"ความลับว่ะ แต่นายชอบแน่ๆ" พิภพหัวเราะ ก่อนหันไปบอกทองแท่ง "ลูกค้าญี่ปุ่นกำลังจะมาถึง ไปเตรียมเอกสารประชุมก่อนดีมั้ย"
"ได้ ... นายนั่งรอไปก่อนนะ พี่ต้องเข้าประชุมก่อน"
"ไม่มีปัญหา ขอให้ได้เที่ยว จะให้รอนานขนาดไหนก็รอได้ฮะ"

ช่อลัดดาถลาออกมาจากร้านทองกิมลั้ง หัวฟู ถือถุงเต็ม โดนให้ซื้อทอง ทางด้านหลัง พวกทองหยิบ ทองหยอด หัวเราะ แล้วเดินกลับเข้าไปในร้าน
ช่อลัดดาโกรธมาก หยิบมือถือโทร.พิภพ
"ตอนนี้เค้าอยู่ไหนแล้วคะ"

พิภพคุยมือถือ
"มาถึงบริษัทสักพักแล้วล่ะฮะ"

พิภพเหลือบตามองทองแท่งที่วุ่นวายกับเอกสาร ยิ้มๆ ขำๆ
 
(อ่านต่อหน้า 3)

นางโชว์ ตอนที่ 4 (ต่อ)
ทองหยิบ ทองหยอด แอบส่องช่อลัดดา เห็นมีรถมารับ
"มันไปแล้วล่ะม๊า" ทองหยิบบอก
"มีรถมารับมันไปโน้น" ทองหยอดว่า
กิมลั้งกับแสงดาวเดินมาดู
"แกล้งเค้าแบบนี้จะดีหรอคะอี๊" แสงดาวว่า
"อยากมายุ่งกับลูกชายอี๊ก่อนทำไม ไม่รู้ฤทธิ์เราซะแล้ว"
"น่าสงสารอ่ะ"
"อาดาว ตกลงลื้ออยู่ข้างไหนวะ ข้างนางชะนีหน้าวอก หรือข้างอี๊"
"ดาวอยู่ข้างอี๊อยู่แล้ว แต่วันนี้ดาวเห็นว่าเค้าโดนไปเยอะอ่ะ ไม่รู้หมดไปกี่บาท"
"สมน้ำหน้า อยากอวดรวยทำไม ทำแบบนี้ ดูสิจะเข็ดมั้ย"
ทองหยิบ - ทองหยอดบอก
"สุดยอด - ม๊าเก่งที่สุด"

ในขณะที่ทองแท่งประชุม ตี๋เล็กก็อ่านข่าวหนังสือพิมพ์
"ฟรีดอมบาร์หรอ" ตี๋เล็กเงยหน้ามาทำตาวาว
เช่นเดียวกับแสงดาวกำลังอ่านหนังสือพิมพ์เช่นกัน ตาโต กับข่าวที่ริชชี่ให้สัมภาษณ์ในชุดนางโชว์ ตัว Heading ข่าว เขียนว่า ฟรีดอมบาร์จัดประกวดลิปซิงค์ ชิง 1 แสนบาท
"แบบนี้ แสงดาวไม่พลาดแน่นอน"

ผ่านเวลา ... ตี๋เล็กนั่งหลับไป มือถือหนังสือพิมพ์ไว้ ทองแท่งมาปลุก
"เฮ้ยๆ ตี๋เล็ก ตื่นๆ ทำไมนอนขี้เซาแบบนี้นะ"
ตี๋เล็กงัวเงียๆ
"ไปกินข้าวกัน"
"กี่โมงแล้วเนี่ย"
"บ่ายแล้ว"
"โหยมิน่าหิว ประชุมกันนานจัง"
"นี่ยังไม่เสร็จนะ เป็นห่วงแก กลัวหิวข้าวตาย"
ตี๋เล็กลุกขึ้น สองพี่น้องเดินบ่นไปตามทาง
"วันๆ เอาแต่ประชุม น่าเบื่อเนอะ"
"อย่าบ่น เดี๋ยวเรียนจบก็ต้องมาช่วยพี่"
"โหยวัยรุ่นเซ็ง เออนี่พี่ ประชุมเสร็จ เราไปเที่ยวกันนะ"
"ใจแตกนะเรา"
"โธ่ วัยรุ่นนี่คร้าบ คนแก่แบบพี่ไม่เข้าใจหรอก ผมหาที่เที่ยวไว้แล้ว" ตี๋เล็กชูหนังสือพิมพ์
ทองแท่งส่ายหน้าขำ

ในบ้านเช่า จีน่านอนเมาอยู่บนโซฟา ละเมอเรียกหาสันต์
พี่สันต์ สันต์คะ .......... แหม สันต์อ่ะ อย่าค่ะ จีน่าเขินนะ ไม่ค่ะ ไม่" พลางทำมือปัดป้องแบบสาวจนกลิ้งตกลงมาจากโซฟา "โอ๊ย .... สันต์ อ้าว สันต์ โอ้ยละเมอหรอ เจ็บฉิบ .." นางมองไปรอบๆ
นาฬิกาแขวนบอกเวลา 5 โมงเย็น
จีน่าถอนหายใจ ขยี้หัวแบบขัดใจ
"ได้เวลาไปทำงานอีกแล้วเหรอเนี่ย .... ไอ้บ้าสันต์อยู่ไหนเนี่ย"
จีน่าลุกเดินหาสันต์
"สันต์ อยู่ไหนเนี่ย ...... อย่าบอกนะว่าไม่กลับทั้งคืน ไอ้ผัวเวร ไอ้ผัวซังกะบ๊วย ทำไมชั้นต้องมารักแกด้วยวะ กรรมอะไรของกูวะเนี่ย"
จีน่าเดินเข้าห้องจะไปอาบน้ำ

แสงดาวและนกน้อยนั่งเม้าท์กันที่ร้านรถเข็นขายข้าวหมูแดง
"จริงๆ ดาวก็ไม่ชอบพี่ลัดดานะ แต่บางครั้งก็สงสาร มาทีไรโดนอี๊ตอกกลับทุกที"
"สงสารทำไม สะใจมากกว่า"
"แหมพี่ก็"
"นังมารหัวใจ อย่าคิดว่ารวยกว่าจะได้คุณทองแท่งไปได้"
เฮียฮงเดินมาตอนไหนไม่รู้ เอามือเขกกะโหลกนกน้อย
"ฝันกลางวัน เพ้อเจ้อ แทนที่จะมาช่วยเตี่ยขายของ เอาแต่ละเมอเพ้อถึงผู้ชาย"
"โหยเตี่ย มันเจ็บนะ"
"ก็เจ็บน่ะสิ ไม่เจ็บจะเขกทำไมให้เมื่อยว่ะ"
"ดาวผิดเองค่ะ ที่ชวนพี่นกน้อยคุย"
"ไม่เกี่ยวหรอก เจ้านี่นะ ไม่มีอาดาวมาก็นั่งเพ้อได้เป็นวันๆ"
"หมูแดงจานครับ" ลูกค้าเข้ามาสั่ง
"ได้ๆ ได้เดี๋ยวนี้แระ มาช่วยเตี่ยเลย"
"จานเดียว เตี่ยทำเองสิ"
"ข้าวหมูแดงได้ยัง"
"ฝากไว้ก่อนเถอะ รอเดี๋ยวๆ"
"หัวระบมไปหมดแน่ๆ"
แสงดาวกระซิบ
"นี่พี่นกน้อย รู้ไรมั้ย"
นกน้อยอารมณ์เสียโดนเขกหัว
"อาไร"
"พรุ่งนี้มีประกวดลิปซิงค์ที่ฟรีดอมบาร์หล่ะ" แสงดาวบอก
"นี่ .. อย่าบอกนะว่า..."
"นะ พี่นกน้อย ไปเป็นเพื่อนดาวหน่อย น่านะๆ"
"ลำบากชั้นอีกแระ เออๆๆ ไปก็ไป ไม่มีอะไรน่ากลัวซักหน่อย"
"เรื่องนี้ต้องเป็นความลับ โดยเฉพาะอี๊ ต้องปิดดีๆ ถ้าอี๊รู้ ต้องโกรธจนไล่ดาวออกจากบ้านแน่ๆ"
"เรื่องที่เจ๊กิมลั้งไม่ถูกกับกะเทย ใครๆ ก็รู้ เอางี้ ดาวไปบอกอี๊นะว่า ขอมาค้างบ้านพี่ บอกว่าจะติวหนังสือกัน แล้วเราก็ ...."
ทั้งคู่พูดเบาๆ "แอบไปดูโชว์กัน"

เวลาต่อเนื่องมา จีน่าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ส่องกระจกดูความงามของตัวเอง ดูรอยคล้ำใต้ตา
" จีน่าเอ้ย ไม่น่ากินเหล้าเล้ย ตาช้ำเลยกู เฮ้อ หมดสวยกันพอดี" แล้วหยิบแปรงมาปัดๆ กลบรอยช้ำ "โบกๆ เข้าไป คนไม่เห็นหรอก เอ ... คอมันโล้นๆ นะ ... ใส่สร้อยทองเส้นใหม่ ไปดีมั้ยน๊า เอาซักหน่อยดีกว่า เพิ่มสง่าราศี ดูคุณน๊ายคุณนาย"
จีน่ายิ้มมีความสุข ลุกไปดูทองที่ซ่อนไว้
"เอาออกมาใช้บ้างไม่เป็นไรนี่เนอะ ไม่บุบสลายซักหน่อย อีพวกนั้นจะได้อิจฉา ชิร ช่วยไม่ได้อยากขี้เหร่เองทำไม"
มือจีน่าควานหากล่องและถุงที่ใส่ทอง
"ค่อยๆ ไถไอ้เสี่ยตาไปเรื่อยๆ แบบนี้คงได้หลายอยู่ แก่ตัวไปจะได้สบายจีน่าเอ้ย เฮ้ย...!"
จีน่าตกใจมาก พยายามหาแต่ไม่เจอ เหงื่อกาฬแตกไหลเต็มหน้า หาทุกซอกทุกมุม นั่งหมดแรง
"หาย! หายไปไหน เป็นไปไม่ได้ ก็เราเก็บไว้ตรงนี้นี่" แล้วจีน่านึกถึงสันต์ " ไอ้สันต์! มันแน่ๆ ไอ้เวร ไอ้แมงดา ไอ้ปอบ ไอ้ๆ"
จีน่าหยิบมือถือโทรหาสันต์ หน้าตาร้อนใจ
"มึง ... มึง รับเสะ"

ในบ่อน สันต์นั่งเล่นการพนัน มีญาญ่ากับชมพู่รุมล้อม ไกลออกไปเฮียอาดยืนกับไอ้ดำมองดู
ไอ้สงเดินมาหา แล้วยื่นสร้อยคอทองคำ 1 เส้น พร้อมแหวนทองมาให้เฮีย
"เฮียครับ"
"ของไอ้สันต์ใช่มะ" ไอ้ดำถาม
"ครับพี่"
"ไอ้สันต์มันรวยมาจากไหนไม่รู้แฮะ!"
เฮียอาดหัวเราะหยัน
"น้ำหน้าอย่างมัน จะมีปัญญาหาทองสวยๆ แบบนี้ได้ไง ก็มีแต่ไปขโมยคนอื่นมานั่นล่ะ"
"เอาไงต่อดีเฮีย" ไอ้ดำถาม
"ปล่อยให้มันเล่นไป .. สูบเงินมันจนหมด ไปบอกไอ้เสริฐให้จัดการแบบแผนซะ" เฮียอาดว่า
ไอ้ดำหัวเราะ "ครับเฮีย"
"เฮ่ย.... แต่อย่าใจร้อนนักนะพวกมึง เดี๋ยวไก่จะตื่นซะหมด ... คืนนี้เอาแค่เบาะๆ ให้มันได้ไปก่อน พอมันติดกับเรา ค่อยเชือดนิ่มๆ เอาเงินมันมาให้หมด"
"ครับเฮีย" สงรับคำเดินไปที่โต๊ะไพ่
เฮียอาดยืนมองพอใจมาก ไอ้สงยืนกระซิบบอกไอ้เสริฐที่เป็นเจ้ามือ
ไอ้เสริฐเจ้ามือวงไพ่มองมาทางเฮียแล้วพยักหน้ายิ้ม แล้วแจกไพ่ต่อไป
สันต์คุยโวโอ้อวด
"นี่ไง มันต้องหยั่งงี้ รวย รวย รวย" สันต์กอบเงินที่ด้านหน้าเข้าหาตัว หัวเราะร่า แล้วโอบกอดญาญ่าและชมพู่ อย่างมีความสุข "ไงจ๊ะพี่เก่งมั้ยจ๊ะ"
"พี่สันต์เก่งที่สุดจ๊ะ" ชมพู่บอก
"ปากหวาน แบบนี้เอาไปเลยจ๊ะ" สันต์ยัดเงินใส่มือ "พี่ให้"
"ของญาญ่าหล่ะค่ะป๊าสันต์"
"โอ้โห เรียกป๊าเลย แบบนี้ต้องทิปหนักๆ" ยัดเงินใส่มือญาญ่า "เรียกป๊าใหม่สิจ๊ะ"
"ป๊าสันต์ขา"
"เออๆๆ แหมๆ น่ารักจริงๆ"
สันต์หันไปหอมแก้มทั้งคู่ เฮียอาดยืนมองหัวเราะ
"ไอ้พวกโง่ ไม่รู้หรอ ว่าการพนันไม่ได้ทำให้คนเล่นรวย กูนี่แระที่จะรวย ฮ่าๆๆ"

จีน่าโทรหาสันต์นานมาก หงุดหงิดที่ไม่มีคนรับ
"ทำไมไม่รับ! ไอ้สันต์ ไอ้ผัวเฮงซวย ไอ้ผัวเวร โทร.ไปก็ไม่รับ คงเสวยสุขกับทองของชั้นอยู่หล่ะสิ ป่านนี้เกลี้ยงหมดแล้วมั้งเนี่ย โอ้ย...รับสิวะ!"

มือถือสันต์ดังต่อเนื่อง ญาญ่าสะกิดสันต์ ลูกค้าที่เล่นพนันคนอื่นเริ่มรำคาญ
"เฮ่ย รับซะทีสิวะ โทรศัพท์อ่ะ รำคาญโว้ย กูไม่มีสมาธิเล่น"
สันต์รำคาญ
"น้องญาญ่ารับแทนหน่อยสิจ๊ะ มือพี่ไม่ว่าง กำลังลุ้นไพ่"
ญาญ่าถอนหายใจ หยิบมือถือมามอง
"พี่จ๊ะ เมียพี่โทร.มานะ"
สันต์โบกมือรำคาญ
"อะไรเนี่ยน่ารำคาญจริงๆ กูจะเล่นไพ่ อีนี่ขัดจังหวะกูจริง"
เสริฐยิ้มกับเฮียอาด ไอ้ดำ สง ยืนมอง

จีน่าที่รอสายอยู่ จู่ๆ ก็ทำหน้าดีใจ
"ฮัลโหลๆ พี่สันต์ พี่สันต์อยู่ไหน"
ญาญ่าพูดสวนมา จีน่าแล้วชะงัก อึ้งไป
"พี่สันต์ไม่ว่างรับสายค่ะป้า"
"เฮ้ยแกเป็นใคร หนอยอายุสมอง 10 ขวบหรอยะ มาเรียกชั้นป้า กล้าดีไง อีสมองปัญญาอ่อน"
"โอ้โหป้ามาเป็นชุดเลย คงจะเก็บกดน่ะสิ น้องเข้าใจค่ะ เป็นใครก็คงโกรธเป็นผีบ้าแบบนี้แหละ มีผัว ผัวก็หนี ไม่ยอมทำการบ้าน จริงๆ น้องก็ไม่อยากจะคุยกับป้าหรอกนะ แต่ขอโทษที พอดีผัวป้าบอกให้น้องรับสายเพราะรำคาญเสียงป้าอ่ะค่ะ"
"ไอ้พวกบ้า แอร๊ย..." แล้วจีน่าก็ขว้างมือถือออกไป
ญาญ่าหน้าเหยเก เอามือถือสันต์ออกห่างเพราะแสบหู
จีน่าในห้องนอนร้องไห้
"ไอ้สันต์ ไอ้เลว หมดกัน มันคงเอาทองไปขายหมด แล้วเอาไปกินเหล้าเคล้านารีล่ะสิ ฮือๆ"
จีน่าไม่รู้เลยว่า สันต์ตอนนี้ไปไกลมากกว่าที่เธอคิดมากนัก

สันต์ยังงคงคร่ำเคร่งเล่นการพนัน

เย็นต่อเนื่อง ฟรีดอมบาร์ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ทุกคน ดูเหนื่อยมาก แต่ร้านก็ดูสวยมากเช่นกัน
"สวยงาม สวยงามจริงๆ"กองทัพว่า
"พวกเราตั้งใจกันเต็มที่ เพื่อการประกวดครั้งนี้ แล้วก็ เพื่อเจ๊ค่ะ" ลีลาว่า
"ชั้นขอบใจพวกเธอมาก" ริชชี่บอก
"เรื่องเล็กน้อยค่ะเจ๊ ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ฟรีดอมบาร์เหมือนบ้านของพวกเรา พวกเราก็อยากจะทำบ้านนี้ให้ดูดี และสวยงามที่สุด"
"แต่ถึงยังไงก็ต้องขอบใจพวกเธอ ขอบใจมากๆ นะพวกเรา"
ทุกคนที่หน้าชื่น
เสียงเปิดประตู ทุกคนหันไป จีน่าหน้าหงิกเดินเข้ามา จีน่าเห็นบาร์ที่ตกแต่งสวยงาม ถึงกับทึ่ง
"โอ้โห นี่ฝีมือพวกเธอๆ หรอ"
"สวยใช่ม้าพี่จีน่า ฝีมือพวกเราเอง" ดอลลี่บอก
"เตรียมสำหรับการประกวดคืนพรุ่งนี้ไงคะ" รันรันว่า
"มาโผล่หน้าอะไรเอาป่านนี้ย่ะหล่อน ทุกคนเค้าช่วยกันตกแต่งร้านกันทั้งวัน เหนื่อยสายตัวแทบขาด" กองทัพว่า
"เอาน่าๆๆ จีน่าคงเหนื่อย เพราะคืนๆ นึงเค้าต้องโชว์หนักกว่าพวกเราๆ นะ"
"ขอบคุณค่ะเจ๊ที่เข้าใจ จีน่าขอตัวไปแต่งหน้าทำผมก่อนนะคะ" จีน่าเดินสะบัดเข้าห้องด้านในไป
"จนได้ เชิดจนได้นังนี่" กองทัพพนมมือ "ซ้าธุ ขอให้คอหักซักวันเถ๊อะ"
"แกนี่ก็นะ ปล่อยจีน่ามันไปคนไม่ได้หรอ" ลีลาถาม
รันรันสะกิดดอลลี่
"ไปหาพี่จีน่าเหอะดอล"
ดอลลี่ค้อน
"ไปเสะแก"
รันรันกับดอลลี่วิ่งตามไป
"อีกไม่นานหรอก จะต้องมีคนมาล้มแก นังจีน่า" ป๊อปคอนบอก
"อย่าไปคิดแบบนั้นซิป๊อปคอน" ลีลาว่า
"โอ้ยนังแม่ชี ไปบวชซะไป๊ สวยหล่ะเบื่อ" กองทัพเม้งแล้วก็เดินไป
"อ้าวนังนี่ เดี๋ยวถลกกระโปรงด่าเลย ไม่เคยเห็นชั้นแปลงร่างหล่ะสิ" ลีลาเดินตามไป
"แต่ละคน หลายอารมณ์จริงๆ"
"ใจเย็นๆ นะคะเจ๊" เบเบ๊ว่า
"เอาๆๆ ที่เหลือทำงานกันต่อ เก็บไอ้ที่หล่นๆ ให้หมด ตรงนั้นแหละๆ"
ป๊อปคอนและเด็กๆ ช่วยกันเก็บของต่อ ริชชี่ถอนใจ

จีน่าเปิดประตู เดินสะบัดเข้ามาในห้องแต่งตัว เจ็บใจมาก โมโหอาละวาดขว้างของ
"หมั่นไส้ เอะอะๆ ก็ประกวดๆ บ้าบอกันไปใหญ่แล้ว เชอะ"
ดอลลี่ รันรันเดินตามมา ตกใจช่วยกันเก็บข้าวของ
"ใจเย็นๆ ค่ะพี่จีน่า"
"โหยหงุดหงิด อารมณ์เสีย"
"โถ่ๆๆๆ หงุดหงิดเรื่องอะไรคะ เมนส์ไม่มาหรอ"
จีน่าชะงักมีพิรุธ
"นังดอลบ้า พี่จีน่าจะมีได้ไงเล่าเมนส์อ่ะ" รันรันว่า
"เออใช่ แล้วพี่จีน่าเป็นอะไรคะ"
จีน่าแอบโล่งใจนิดๆ
"หมั่นไส้เจ๊เค้าน่ะสิ เห่อกันนักนะ ไอ้ประกวดบ้าเนี่ย ไม่เห็นจำเป็นต้องมีเลย ไร้สาระ เปลืองเงินเปลืองทอง"
"โธ่พี่คะ เจ๊เค้ามีก็มีไปสิ แต่ยังไงพี่จีน่าของดอลลี่ก็สวยที่สุดอยู่ดี" ดอลลี่ว่า
"พูดได้ดีดอล คืองี้พี่จีน่า เจ๊เค้าอยากประกวดก็ประกวดไป นังเด็กใหม่ที่จะมาอ่ะ ฝีมือยังไงก็ไม่ถึงขั้นพี่จีน่าหรอก คนใหม่หรือจะสู้คนเก่าลายครามได้" รันรันว่า
"นี่แกว่าชั้นแก่หรอ"
"อุ้ย หนูไม่ได้ว่านะคะ แหมหนูแค่อยากจะบอกว่า มันไม่เจ๋งเท่าพี่จีน่าของหนูหรอก"
"จริงด้วยค่ะ ฝีไม้ลายมือจะมาสู้พี่จีน่าที่โชว์อยู่ทุกวันๆ ได้ไง ประสบการณ์มันผิดกันนะคะ หนูว่าพี่จีน่าอย่าไปสนใจเลย ยังไงๆ มันก็มาแทนพี่จีน่าไม่ได้หรอก"
"นะคะพี่ รีบแต่งตัวเหอะ เดี๋ยวไม่สวยนา คืนนี้แขกคงมาดูพี่จีน่าเยอะแยะตามเคย"
"มามะ พวกเราช่วยแต่งตัวให้นะคะ"
จีน่ายังคงหงุดหงิดแต่ยอมแต่งตัว

เย็นวันนั้น กิมลั้งนั่งรถกลับมาพร้อมทองหยิบทองหยอด ทั้งหมดผ่านหน้าฟรีดอมบาร์ เห็นคนมาออเต็ม
"คนเพียบอีกแล้ว" ทองหยิบว่า
"ขายดีเนอะกะเทยเนี่ย" ทองหยอดบอก
"ก็ดูแต่ละนางสิ สวยๆ ทั้งนั้น คนนั้นก็สวย คนนี้ก็ด้วย นี่ทองหยอด ไว้เราไปถามพวกมันกันเนอะ ว่ามันไปหาหมอไหนกัน"
"หมอไหน อะไร ยังไงหรอ"
"เอ๊ะก็ไปถามพวกมันไง ว่าไปทำนมที่หมอไหน เผื่อจะไปทำบ้าง ดูดิกลมเชียว"
"เออจริงด้วย ทองหยอดว่า ของพี่อ่ะเพิ่มซัก 3 ไซส์เลยนะ"
"อะไรยะ ของชั้นอ่ะ แค่ไซส์เดียวก็เสียวได้ย่ะ"
"จริงดิ"
"เออ"
กิมลั้งสั่ง "ชัย จอด!"
ชัยจอดรถเอี๊ยด ทุกคนหน้าคะมำ
"จอดทำไมอ่ะม๊า" ทองหยอดถาม
"จะลงไปถามไม่ใช่หรอ พวกมันทำนมที่ไหน ลงไปเสะ"
"พี่ลงไปสิอยากรู้ไม่ใช่หรอ"
"อ้าว เมื่อกี้แกก็อยากรู้ด้วยนี่"
"ทองหยอดป่าวนะ พี่แหละ"
"แกแหละตัวดี"
"ไม่ต้องเถียงกัน ลงไปทั้งคู่แหละ" กิมลั้งบอก
ทองหยิบ ทองหยอด หน้าเสีย ไม่ลง
"ไม่ลงหรอ"
ทั้งคู่ส่ายหน้าหนักแน่น
"ชัย ออกรถ!"
กิมลั้งเหล่มองฟรีดอมบาร์ ที่คนเยอะแยะเต็มไปหมด

ในบริษัท พวกทองแท่ง พิภพ และลูกค้าญี่ปุ่น 2 คนเดินออกมา พูดจาชื่นมื่น
"เสร็จจากประชุม ก็ถึงเวลาผ่อนคลายซะทีครับ" พิภพบอก
อิชิโร่บอก "โอ อิ๊ เดสุ เน่ ... ดีจังเลยนะครับ"
ทองแท่งถาม
"มิสเตอร์อิชิโร่ อยากไปไหนเป็นพิเศษรึเปล่าครับ"
อิชิโร่หัวเราะ
"คาบาเร่ต์ ใช่มั้ย วาตานาเบ"
"ไฮ้ ใช่แล้วครับ" วาตานาเบบอก
"เอ .. ในกรุงเทพฯ มีที่ไหนบ้างนะ" พิภพถาม
"ผมรู้จักอยู่ที่นึงฮะพี่" ตี๋เล็กบอก
ทองแท่งปราม"ตี๋เล็ก!"
"ทำไมหรือครับ ทองแท่งซัง"
"อ่อ ไม่มีอะไร ถ้ามิสเตอร์อิชิโร่ อยากไปผมจะพาไปเองครับ"
"ไปด้วยคนสิคะ!"
ช่อลัดดา แต่งตัวจัดเต็มเดินเข้ามา

"มาอีกแล้ว น่ากลัวจริงๆ" ตี๋เล็กบอก

บ้านพักหลังฟรีดอมบาร์ ริชชี่ เดินมากับป๊อปคอน มาหา กองทัพ ลีลา เบเบ๊ อัยโกะ เดือนเพ็ญ ที่กลับมาอาบน้ำแต่งตัวใหม่
"วันนี้ พวกเราคงเหนื่อยกันมาก เจ๊เลยอยากตอบแทนพวกเราทุกคนเล็กๆ น้อยๆ"
เบเบ๊บอก
"อะไรหรอคะเจ๊ แหมตื่นเต้นจุงเบย แอม โซ เอ็กไซเท็ด (I'm so excited)"
"หรือว่าจะพาพวกเราไปพักผ่อน" กองทัพถาม
"จะบ้าหรอ แล้วใครจะทำงานย่ะ ไปกันหมดแบบนี้" ลีลาว่า
"เออจริง"
"รึว่าเพิ่มเงินเดือน คงไม่ใช่นะก๊ะ" อัยโกะว่า
"ไม่ใช่แน่ๆ หวังสูงไปนะจ๊ะหล่อน"
"งั้นอะไรอ่ะ"
"เดากันเสร็จรึยัง จะได้เฉลย เพราะไม่มีคนเดาถูกเลย"
เดือนเพ็ญเสียงแมน
"เว้าสิมาโลด"
"เฮ้ยแมนไปแก โอยปวดหัว" ลีลาบอก
"อ๋อค่ะ อะไรคะเจ๊ เฉลยเนอะ หนูลุ้นเหนียวไปหมดแล้วเนี่ย"
เบเบ๊พูดเบาๆถาม
"อะไรเหนียวอ่ะแก"
"อยากรู้จริงๆ หรอ"
"เอาหล่ะๆๆพอๆๆๆ ไม่ต้องเดาให้อะไรเหนียวกันแล้ว .... ป๊อปคอน!"
ป๊อปคอนเอาถุงที่ซ่อนอยู่ข้างหลังชูขึ้นมา
เสียงทุกคนหมดหวัง เพราะเห็นเป็นส้มตำ
"สำหรับพวกเธอ"
เดือนเพ็ญบอก
"ตำบักหุง ของโปรดของเฮาเลย"
"แล้วพวกเราจะท้องเสียอีกป่าวก๊ะเจ๊" อัยโกะถาม
"ลาภปาก ยังจะบ่นอีก ใครไม่กินชั้นกินเอง" กองทัพว่า
ทุกคนรุมกันแกะส้มตำ ริชชี่ยืนมอง
"อ้าวเจ๊ไม่มากินด้วยกันหรอคะ" ลีลาถาม
"จีน่า รันรัน ดอลลี่หล่ะ"
"คงไปปลอบประโลมกันอยู่น่ะสิเจ๊ อย่าไปสนใจเลย เสียเวลา" กองทัพบอก
"นั่นสิก๊ะ มากินด้วยกันสิก๊ะเจ๊"
"ดูสิ ซื้อมาตั้งเยอะแยะ ใครจะไปกินหมด มาค่ะเจ๊ ล้อมวงเข้ามา" กองทัพว่า
ลีลาเดินไปหา
"มาเถอะค่ะเจ๊ พวกเราไม่ได้กินข้าวด้วยกันมานานแล้วนะคะ"
"ก็ได้"

เด็กๆ เฮ ริชชี่ถลกกะโปรงกินส้มตำด้วย
 
(อ่านต่อหน้า 4 )

นางโชว์ ตอนที่ 4 (ต่อ)
กลางคืนต่อเนื่องมา ป๊อปคอนกลับมาถึงห้อง เปิดไฟสว่างจ้า มะลิวลย์เอามือบังแสง

"โอ๊ย นังป๊อปคอน เป็นญาติการไฟฟ้าหรอ จะเปิดไฟทำไมเนี่ย"
"ตื่นมาก็ปากดีเลยนะแก"
"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วรู้มั้ย ฮ้า..."
"ตี 3"
"ตี 3 แล้วมาแกปลุกชั้น เฮ้อ... ทำไม" มะลิวัลย์พูดพลางหาว
"ก็ชั้นตั้งใจ"
"ใจร้าย แกล้งชั้นเหรอ เพื่อนเลว"
"ก็ชั้นมีเรื่องตื่นเต้นจะเล่าให้ฟังอ่ะ ตื่นมาคุยกันก่อน" มะลิจะล้มตัวลงนอน ป๊อปคอนฉุดขึ้นมา "ลุกขึ้นมาฟังชั้นก่อน"
มะลิวัลย์นั่งฟังแต่หลับตา
"เรื่องไรอ่ะ"
"ก๊อ....เรื่องที่ฟรีดอมบาร์ คืนนี้น่ะดิ"
มะลิวัลย์หาว พยักหน้า
"อือ ชั้นนอนฟังได้มะ"
มะลิวัลย์ล้มตัวลงนอนอีก ป๊อปคอนลากขึ้นมา
"ไม่ได้!! ฟังก่อน ... รู้มะ วันนี้ตอนจีน่ามันขึ้นโชว์ ชั้นเจอใคร"
"ชั้นจะรู้มั้ย ชั้นซ้อมอยู่ที่ห้องทั้งคืน"
"ชั้นเจอคุณทองแท่งหล่ะ"
"อีตาบ้า ที่แท้ก็ปลื้มกะเทย ชิร แล้วมาทำปากดี แค่นี้ใช่มั้ย"
มะลิวัลย์ล้มตัวลงนอนอีก
"นังขี้เซา มันมีเรื่องน่าตื่นเต้นอีกน่ะสิ"
ป๊อปคอนลากขึ้นมาอีก
"อะไรหรอ งั้นๆ"
"ก๊อ คุณชายสุดหล่อ ดันเอาชะนี มาด้วยนางหนึ่ง แล้วอีชะนีนางนั้นก็มาอาละวาดวุ่นวายกันไปหมด" ป๊อปคอนหัวเราะร่า
มะลิวัลย์หมั่นไส้
"เชอะ เอาหญิงมาโชว์งั้นสิ"
"แต่คุณทองแท่งก็ไม่ได้สนใจใยดีชะนี่นางนั้นนะ ดูนางจะตามมาเอง โธ่น่าสงสารคุณทองแท่งของป๊อปคอนจัง"

เหตุการณ์ในฟรีดอม บาร์ ก่อนหน้านี้ บนเวที จีน่ากำลังร่ายรำอย่างสวยงาม มีเสียงปรบมือดังลั่น
อิชิโร่ วาตานาเบ้ ชื่นชอบมาก
"สวยมั่กๆ คิเรเนะ... ผู้หญิงไทย สวยมั่กๆ"
พิภพหันไปบอกทองแท่ง
"นี่ตกลงเค้าไม่รู้เรอะไงว่าพวกนี้มันสาวประเภทสอง"
"ผมว่าเค้ารู้นะ"
"สวยกว่าผู้หญิงแท้ๆ อีกฮะ สุดยอด" ตี๋เล็กบอก
อิชิโร่หันมาหาตี๋เล็ก
"ใช่ สุโค่ย"
อิชิโร่ วาตานาเบ้ ชื่นชอบมาก

ช่อลัดดาเดินออกมาจากห้องน้ำ เจอกับพวก รันรัน ดอลลี่
"หลีกหน่อยสิยะ เกะกะ ยืนขวางเป็นตอม้ออยู่ได้"
รันรัน ดอลลี่ กำลังจะตอบ แต่ลีลาห้ามซะก่อน
"ดอลลี่ รันรัน หลีกทางให้แขกหน่อยจ๊ะ"
"เร็วๆ เข้าสิยะ หูหนวกหรอ ต้องให้พูดซ้ำ"
รันรันอดไม่ไหว
"อ๊าว อีเจ๊นี่ พูดดีๆ กันก็ได้ ไหงพูดหมาๆ หยั่งงั้นล่ะ"
"ชะนีสาวหน้าขาวนี่นา" ดอลลี่ว่า
"ว้าย ทำไมมาเรียกชั้นแบบนั้นยะ"
"ก็ชะนี มันชอบร้องหาอะไรล่ะ" รันรันว่า
"ผัวๆๆๆๆ"
ช่อลัดดาวิ่งเข้าใส่ดอลลี่และรันรัน
"อร๊าย"
ดอลลี่และรันรัน ตกใจ วิ่งหนีไปทางหน้าเวที ลีลามองตกใจ
"เอาแล้วไง" ลีลารีบวิ่งตาม

ทั้งสามต่างวิ่งไล่กัน ริชชี่ร้อนรน ลีลาเดินมาหา
"เป็นงี้ได้ไง"
"นังชะนีคนนั้นน่ะสิคะ มันร้ายกาจ ปากร้ายมากๆ ค่ะ เจ๊" ลีลาว่า
"พวกผู้หญิงเค้ายิ่งมองพวกเราไม่ดีอยู่ เฮ้อ... เจอแบบนี้ชื่อเสียงพวกเราจะยิ่งแย่นะลีลา"
แหม แต่เจ๊คะ ถ้าเจออีพวกไม่มีเหตุผล เราก็ต้องโต้ตอบมั่งล่ะค่ะ"
ช่อลัดดากำลังโดนพวกกะเทย เดินล้อมกรอบเข้าหา กองทัพที่คุมเครื่องเสียงเปิดเพลงสนุกสนาน หน้าตามีความสุขที่เกิดเรื่อง กองทัพบอกแขกที่มาเที่ยวออกไมค์)
"ไม่ต้องตกใจนะคะทุกท่าน นี่คือโชว์พิเศษของฟรีดอมบาร์คืนนี้ฮ่ะ"
แขกเฮฮากันใหญ่
ป๊อปคอนที่เดินมาถึง
"อุ๊ยต๊ายตาย นี่มันเรื่องอะไรกันคะ"
ช่อลัดดาด่ากราด
"อีพวกกระเทยหมู่ พวกแกจะทำอะไรชั้น อีพวกของปลอม นมก็ปลอม หน้าก็ปลอม"
พวก เบเบ๊ อัยโกะ เดือนเพ็ญ รันรัน ดอลลี่ประสานกำลังกันเป็นครั้งแรก เพื่อโต้ตอบช่อชัดดา
เบเบ๊สำเนียงฝรั่ง
"ชั้นทนไม่ไหวแล้วนะ"
อัยโกะบอก "จัดการเลยมั้ยก๊ะ"
"จะช้าทำไมพวกเรา"
เดือนเพ็ญเสียงแมน
"เฮ้ยพวกเรา ลุย"
ป๊อปคอน ที่ยืนไกลออกไป กับกองทัพตะโกนเชียร์
"สู้เข้าไป อย่าได้ถอย พวกเรา"
"อย่ายอมแพ้ กะเทยไทย สู้ๆ"
ตี๋เล็กที่เดินเข้ามา รีบบอกป๊อปคอน
"พี่ครับ"
"ว๊าย คุณตี๋เล็ก"
"คือ คนๆ นั้นมาพร้อมกับพวกพี่ชายผมฮะ"
ทองแท่งกังวล ยืนดูอยู่กับพวกพิภพและแขกญี่ป่น
"แหม ตายจริง มาด้วยกันรึ ไปควงคนแบบนี้ได้ไง" ป๊อปคอนสะบัดสะบิ้ง
ตี๋เล็กหัวเราะ
"ไม่ได้อยากพามาหรอก เค้าตามมาเอง"
"จริงป่าวคะ"
"จริงครับ น่ารำคาญจะตาย"
ช่อลัดดาขว้างของใส่รันรันและอัยโกะ ช่อลัดดาหัวฟู เกิดการตบตีอย่างเต็มที่
"หยูด หยุด!"
ริชชี่เดินมาถึง
พวกที่ตบตีกันอยู่หยุดนิ่ง!
ตี๋เล็กที่วิ่งเข้ามาดึงช่อลัดดาเอาไว้ ป๊อปคอน กองทัพ รีบวิ่งมาข้างๆ พวกกะเทย ตี๋เล็กรีบยกมือไหว้เจ๊ริชชี่
"ผมขอโทษครับ"
"ปล่อยนะปล่อย ไปไหว้พวกมันทำไม" ช่อลัดดาว่า
"คุณตี๋เล็กนั่นเอง พาคนของคุณกลับไปเถอะค่ะ อย่าให้น้าเดือดร้อนเลยนะคะ"
"ไปเถอะพี่ลัดดา"
"ไม่ยอม ชั้นไม่ไป พวกแก"
"ไปเถอะฮะ อายเค้า"
ช่อลัดดาโวยวายมากมาย มีตี๋เล็กลากออกไป ริชชี่มอง
ผู้คนในร้านมองอย่างตกใจ บางคนก็ขำ บางคนก็รำคาญ
"เอาล่ะค่ะ เหตุการณ์สงบแล้ว เชิญท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน ชมโชว์ของเราได้ต่อนะคะ"
แขกทุกคนเฮฮา กันต่อ

โต๊ะของทองแท่ง แขกญี่ปุ่นนั่งมองไปรอบๆ ชอบใจ ปรบมือตะโกนเชียร์กันใหญ่ ด้านหลัง ตี๋เล็กลากช่อลัดดาออกไป ไม่มีใครสนใจ
อิชิโร่บอก
"เห็นเค้าบอกว่าพรุ่งนี้มีประกวดใช่ไหมครับ"
วาตานาเบ้บอก
"พวกเราอยากมาดูอีก"
ทองแท่งกับพิภพสบตากันยิ้มๆ
"ได้ครับ ไม่มีปัญหา ผมจะพามาเอง"

ลูกค้าญี่ปุ่นชอบใจ หัวเราะร่า ทองแท่งมองไปรอบๆ เพื่อหามะลิวัลย์

ในห้อง ป๊อปคอน

"วันนี้ทั้งพี่ชายน้องชาย มาแพ๊คคู่เลย ป๊อปคอนล่ะฟิ๊น ฟิน"
มะลิวัลย์ฟังป๊อปคอนเล่าแล้วถอนหายใจ
"อะไรกันนักกันหนา ชีวิตช่วงนี้ มีแต่เรื่องวุ่นวาย"
"แหม แก...เรื่องของคนอื่น อย่าเอามาใส่หัว ที่เล่าก็แค่บอกกล่าว ให้ขำๆ ฟังไว้แล้วเรียนรู้ว่า
คนมันมีหลายประเภทแบบนี้ล่ะ ว่าแต่ว่า..."
" อะไรอีกล่ะ"
"ตอนนี้มาคุยเรื่องของเรามั่ง"
มะลิวัลย์เหวอ
"อย่ามา งง ... จำได้มะ ว่าพรุ่งนี้วันอะไร"
"หึ" มะลิวัลย์ส่ายหน้า "วันพุธ ป่าว"
"อีบ้า พรุ่งนี้วันประกวดย่ะ"
"เออ!! จริงด้วย"
"เพราะฉะนั้น แกจะมานอน นอน นอน แบบนี้ไม่ได้นะ"
"อ้าว ก็ชั้นซ้อมตามที่แกบอกมาทั้งวันแล้วนะ"
"ไม่พอย่ะ ... คืนนี้แกต้องซ้อมให้หนัก ... ที่สำคัญ ชั้นต้องลอกคราบของแกออกด้วย"
"ลอกคราบ!"
"มานี่"
"เฮ้ย จะทำอะไรชั้น"
ป๊อปคอนลากมะลิวัลย์ขึ้นจากเตียง ตัด

ในห้องน้ำ
"เห็นของพวกนี้มะ"
อุปกรณ์บำรุงผิวนานาชนิดวางเรียงรายอยู่
"ชั้นเคยเห็นแล้ว ขวดบ้าอะไรไม่รู้ตั้งเยอะแยะ"
"หัดใช้ซะมั่งแกน่ะ เค้าเรียกว่าพวกเครื่องประทินผิว รู้ไว้ซะ"
มะลิวัลย์เท้าเอว
"แกปลุกชั้นขึ้นมาตอน ตี 3 เพื่อให้ดูพวกนี้เนี่ยนะ"
"อืม ใช่ ให้ดู และให้ใช้ด้วย"
มะลิวัลย์หาว ทำท่าจะเดินหนี
" โอเค พรุ่งนี้แล้วกัน"
ป๊อปคอนจับตัวไว้
"ไม่ได้ย่ะ ต้องคืนนี้"
"ฮ้า... จะบ้าเหรอ"
"แกต้องถอดรูปเงาะออกอย่างด่วน ด้วยของพวกนี้ ของๆ ชั้น ชั้นอนุญาตให้แกใช้ได้ตามสบาย"
มะลิวัลย์ทั้งตกใจและปลื้มใจ
"นังป๊อปคอน แกดีกับชั้นมากเลย แต่เอาไว้พรุ่งนี้ได้มะ"
"แกรักชั้น แกต้องดูแลตัวเอง ที่สำคัญ แกต้องชนะการแข่งขัน แกทำให้ชั้นได้มะ นังมะลิ"
มะลิวัลย์ดีใจมากกระโดดกอดป๊อปคอนแน่น
"แกดีกับชั้น เหลือเกิน"
ป๊อปคอนดันตัวออก
"แกอย่ามากอดชั้น ชั้นไม่มีทางเปลี่ยนใจจากการเป็นกะเทยหรอก"
"บ้า! ชั้นซาบซึ้งตะหากย่ะ"
"ไม่ต้องดราม่า เสียเวลา แก้ผ้า!"
"เฮ้ย อะไรนะ"
"ชั้นจะขัดผิว ชโลมน้ำมันให้ไง"
"โอ้ยลำบากเนอะ ไม่เอาอ่ะ"
"อย่าบ่นสิยะ แก้ผ้าเร็วๆ"
ป๊อปคอนจับมะลิวัลย์แก้ผ้า สองคนกรี๊ดๆ กัน

เวลาผ่านไป มะลิวัลย์หมดแรงเดินออกจากห้องน้ำ ตัวเปียก ป๊อปคอนพามะลิวัลย์มานั่งโต๊ะ
มองสำรวจสำรวจไปทั่วทั้งตัว
"นี่แค่ประกวดลิปซิงค์คอนเทสต์นะ ไม่ใช่ไปประกวดนางงามซักหน่อย ยังยุ่งยากขนาดนี้"
"ทุกอย่างต้องเพอร์เฟกที่สุด เพราะมันคือความมั่นใจ เอาหล่ะ หลังจากเนื้อตัวสะอาด ขาวใส หอมกรุ่นไปทั้งตัวแบบนี้แล้ว มาถึงขั้นตอนบำรุงหน้า"
เครื่องประทินผิวบนโต๊ะ
"ทำไมเป็นกะเทยต้องเยอะขนาดนี้อ่ะ"
"โอ้ยสมัยนี้ไม่ใช่แค่กะเทยนะจ๊ะที่จะทำสวยน่ะ ชะนีทั่วไปเค้าก็ดูแลตัวเองกันแล้วทั้งนั้น ทั้งกินฮอร์โมน กินคอลลาเจน มาสก์หน้าทองคำ โบท็อก ร้อยไหม ตัดกราม เลเซอร์ กรอผิว ฟิลเลอร์ มีแต่แกนี้แระ เคยบำรุงอะไรบ้างเนี่ย เอานี่เลย"
ป๊อปคอนควักครีม
"เพราะงบไม่อำนวย เอาแค่ผิวๆไปก่อน"
ป๊อปคอนขัดหน้ามะลิวัลย์
"โอ๊ะอะไรเนี่ย"
"ขัดหน้าเอาเซลเสื่อมสภาพออก"
"โอ้ยเบาๆ หน้าชั้นแหกหมด"
"อยากสวย อยากชนะมั้ย ถ้าอยากนั่งนิ่งๆ ชั้นไม่ทำแกเจ็บหรอกนา"
เวลาผ่านไป หลังจากมะลิวัลย์โดนขัดหน้าแล้ว กลับมาหน้าโล้นเหมือนเดิม
"พอกหน้าด้วยโยเกิต" ป๊อปคอนเอานิ้วแตะๆ ชิม "อร่อยดี"
มะลิวัลย์มองสยอง
" ตกลงแกหิว"
"ก็นิดหน่อยอ่ะ อ่ะอย่าพูดมาก"
มะลิวัลย์โดนพอกหน้าจนขาว ป๊อปคอนยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ
เวลาผ่านไป มะลิวัลย์ล้างเอาโยเกิตออก กลับมาหน้าโล้นเหมือนเดิม ป๊อปคอนยืนคิดซักพัก แล้วก็หยิบกระปุกโคลนออกมา มะลิวัลย์เหล่มอง ป๊อปคอนจัดการพอกหน้า จนดำปี๋ ป๊อปคอนยืนอมยิ้ม หัวเราะ
มะลิวัลย์พูดไม่ถนัด พอกหน้า
"เอาๆ สนุกใหญ่ จะหัวเราะอีกนานมั้ยเนี่ย"
"ก็อดขำไม่ได้นี่ ...... เอาหล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ลุกขึ้น"
"ไรอีกอ่ะ"
"ขณะที่พอกหน้าด้วยโคลนจากทะเลเดดซี แกต้องซ้อมเต้นไปด้วย"
มะลิวัลย์เหวอ
"อะไรนะ"
ป๊อปคอนไม่สนที่มะลิวัลย์โอดครวญ เดินไปเปิดเพลงแล้วหันมายิ้มกับมะลิวัลย์โหดๆ แล้วเดินมาหา

มะลิวัลย์ตาเหลือก กลืนน้ำลาย
อ่านต่อตอนที่ 5