นางโชว์ตอนที่ 5
ในห้องเช่าของป๊อปคอน มะลิวัลย์หันหลัง แล้วหันหน้ามา เสมือนหนึ่งการโชว์ต่อหน้าผู้คน ใบหน้านั้นสวยใส
ไฟในห้องก็ดับวูบ บังเกิดภาพในมโนว่า มีแสงสปอตไลท์ส่องไปมาที่มะลิวัลย์ หน้าตาดูเจิดจรัส
มะลิวัลย์เริ่มต้นเดินท่าทางเหมือนนางโชว์ ผายมือ ร่ายรำ จิกตาโพสท่าจิกใส่กล้อง
ป๊อปคอนบอก
"บนเวที ที่สาดไปด้วยแสงสีและเสียง พวกเรานางโชว์ ควรสำนึกอยู่ตลอดเวลาว่า มีผู้คนมากมายจับจ้องอยู่ ไม่ว่าจะเยื้องย่างไปไหน ด้วยกิริยาใดๆ ต้องสวยสง่า และแฝงไว้ด้วยความนุ่มนวล ชวนฝัน"
มะลิวัลย์ยิ้ม โบกมือ เสียงปรบมือดังกึกก้อง มีเปเปอร์ชูทเตอร์โปรยปรายรอบๆ ตัวมะลิวัลย์
ต่อมา ... หลังซ้อมเสร็จ มะลิวัลย์ นั่งคุยกับป๊อปคอน
"เฮ้อ เกิดเป็นหญิงแท้จริงแสนลำบาก เกิดเป็นชายยิ่งยากกว่าหลายเท่า แต่เกิดเป็นกะเทยนี่เหลือจะทำเนา ต้องเพียรเฝ้าทำสวยจะบ้าตาย"
ป๊อปคอนถอนหายใจ
"เจ้าบทเจ้ากลอนนะแก ท่องเอาไว้ เพื่อเงินๆ คนเราทำงานก็เพื่อหาเงินด้วยกันทั้งนั้น อาชีพนางโชว์เป็นอาชีพสุจริต ไม่ได้ไปปล้นฆ่าใครเค้า เราเองก็เหมือนเป็นศิลปินที่สร้างความบันเทิงให้กับคนดูน่ะแหละ แต่ว่า..."
"แต่อะไร"
"ถึงแม้ว่าเราจะพยายามกันแค่ไหน แต่ในสายตาของหลายๆ คน ก็ยังมองกะเทยอย่างพวกเรา เป็นตัวประหลาดอยู่ดี"
มะลิวัลย์เข้าไปกอดเบาๆ
"ช่างหัวคนพวกนั้นปะไร พวกมันมองฉาบฉวยเองน่ะสิ ไม่รู้จักมองให้ลึกถึงจิตใจที่สวยงามอยู่ภายใน"
ป๊อปคอนน้ำตาซึม
"ขอบใจนะแก แต่อย่ามาหลอแหล"
"อ๊าว!"
ป๊อปคอนขำ
"ชั้นรู้ว่าแกรักชั้น ขอบใจนะ แต่เอาหล่ะ หมดเวลาดราม่าแล้วจ๊ะสาวน้อย คืนนี้ พอแค่นี้ก่อน แกควรจะนอนได้แล้ว สวยภายนอก แล้วต้องสวยจากภายในด้วย แกต้องพักผ่อนให้เต็มที่ หน้าตาจะได้สดชื่น"
"เออใช่ นี่ก็ดึกมากแล้วเนอะ แต่ทำไมชั้นไม่ง่วงเลยอ่ะ สงสัยสารอะดรีนาลีนหลั่งออกมาจนชั้นรู้สึกคึกคักๆๆ"
"ศัพท์สูงนะหล่อน ไปนอนย่ะ แกต้องหลับเอาแรงซักหน่อย เพราะพรุ่งนี้ ที่แกจะต้องกลายเป็นกะเทยเต็มตัวนะจ๊ะ"
มะลิวัลย์สีหน้ามั่นใจเต็มที่
จีน่าเดินกลับเข้าบ้านในสภาพเมามาย
"ทองก็หาย ผัวก็หาย" จีน่าหัวเราะเยาะให้กับชีวิตตัวเอง "ชีวิตกู!! ทำไมต้องเป็นแบบนี้"
จีน่าหัวเราะหยัน เดินเซๆ ไปที่โซฟาหัวทิ่มลงไปบนเบาะ หน้าคว่ำ น้ำตาค่อยๆ ไหล
เพลง ตัดใจไม่ลง ขึ้นคลอเบาๆ...
"โอ่เอยหัวใจ ทำไฉนถึงจะลืมเขา เขาไม่รักเรา จะมัวเศร้าอยู่ทำไม"
Iนึกถึงภาพอดีต สันต์กับจีน่าเคยหวานชื่น
สันต์กินข้าวกับจีน่า สันต์ตักอาหารให้ เอาอกเอาใจจีน่า จีน่ายิ้มมีความสุข ทั้งคู่นั่งดูทีวี ... กอดกัน หัวชนกัน มีความสุข
"เขาเคยบอกรักเรา แต่เขายังเปลี่ยนใจ"
แต่ปัจจุบันนี่สิ ... สันต์ตบตี เตะ ถีบจีน่า แล้วเปิดประตูออกไป ทิ้งให้จีน่าร้องไห้ ตาช้ำ
"เขาไปมีคนรักใหม่ ทิ้งเราให้อยู่คนเดียว ... อยากจะเปลี่ยนใจ อยากลืมเขาไป จากใจเรา ลืมความหลังครั้งเก่า ที่ยังเฝ้าหลอนใจ"
จีน่านอนคว่ำที่โซฟา นอนร้องไห้ ค่อยๆ ลุกนั่ง แล้วยกขวดเหล้าดื่ม
จีน่ากินเหล้าไป ร้องเพลงคลอตามไป
"แต่ตัดใจไม่ลง ทั้งรักทั้งหลงเขากว่าใคร เขายังเฝ้าทำลาย สร้างแผลใจให้กับเราซ้ำ"
จีน่าเอาเหล้ากรอกปาก เมาฟุบไป
พระจันทร์นอกหน้าต่างห้องนกน้อย
แสงดาวสีหน้าตื่นเต้นมาก
"ฮ้า พรุ่งนี้แล้วสินะ ...... พี่นกน้อยๆๆ พี่ตื่นเต้นเหมือนหนูมั้ย"
นกน้อยหน้าง่วงมาก
"ใครจะบ้าตื่นเต้นเหมือนแกหล่ะ กะอีแค่ประกวดกะเทย"
"แหม ก็หนูดีใจอ่ะ"
"ดีใจเสร็จแล้ว นอนได้ยัง"
แสงดาวเขย่าแขนนกน้อย
"และที่สำคัญนะ อี๊ให้หนูมาด้วย โอ้โหนี่หนูมีเรื่องตื่นเต้นทั้งวันเลยอ่ะ แต่กว่าจะผ่านด่านพี่ทองหยิบ พี่ทองหยอดมาได้ เกือบตายเหมือนกัน"
แสงดาวคิดเรื่องอดีต
เมื่อเย็นวันก่อน กิมลั้งนั่งโซฟามองจ้องมาที่แสงดาวที่นั่งพับเพียบอยู่กับพื้น ทองหยิบ ทองหยอด นั่งขนาบข้าง คอยจิกด่าว่าแสงดาว
"ม๊าขา หนูว่าแม่แสงดาวโกหกแน่นอน นี่คงจะคิดหนีตามผู้ชาย แหงๆ"
"อู๊ย จริงอ้ะพี่ทองหยิบ ตายจริง ทองหยอดรับไม่ได้อ่ะ"
"ไอ้กระเป๋านั่น ท่าทางหนักไม่ใช่เล่นเลยม๊า ดูดิ"
ทองหยิบเดินมาดูกระเป๋าของแสงดาว
"สงสัยจะขโมยสมบัติบ้านเราไป แล้วก็พวกเสื้อผ้า คิดจะหนีตามกันไปชัวร์เลย"
"แสงดาว ทำไมเธอทำแบบนี้ น่าเกลียดมากเลย" ทองหยอดทำท่าจะเป็นลม "รับไม่ได้"
กิมลั้งส่ายหน้ามองทองหยิบทองหยอด
"นี่ลื้อสองคน เงียบๆ หน่อย ม๊าจะฟังอาแสงดาวพูด"
แสงดาวอ้าปากจะพูด "อี๊คะ คือ..."
"มีทางเดียวที่จะพิสูจน์ค่ะม๊า ต้องรื้อกระเป๋า"
ทองหยิบกระชากกระเป๋าของแสงดาว แสงดาวพยายามแย่งกระเป๋าคืน ยื้อกันไปมา
"นี่ แสงดาวแกสู้ชั้นหรอ" ทองหยิบกระชากระเป๋ามาจนได้
แสงดาวพยายามยื้อกระเป๋า
"ทองหยอดช่วยเอง"
"อย่านะ เอาของๆ หนูคืนมา"
ต่างยื้อแย่งกระเป๋าจนกระเป๋าหล่น หนังสือเรียนตกออกมากระจายเต็มพื้นห้อง
"อ๊า หนังสือนี่"
"หนูบอกแล้วว่าจะไปติวไง"
ทองหยิบตกใจ
"ไม่จริง มันต้องซ่อนพวกทองเอาไว้แน่ๆ ทองหยอดหาเร็ว"
ทองหยิบทองหยอดรื้อกระจุยกระจายกับกองหนังสือ กิมลั้งเบื่อหน่าย ถอนหายใจมองสภาพความวุ่นวายของลูกสาวตัวเอง
นกน้อยที่ง่วงตาปิด
"แกเล่า 2 รอบแล้ว"
แสงดาวหน้าง้ำ
"ก็หนูตื่นเต้นนี่นา"
"พรุ่งนี้พี่ต้องตื่นเช้านะ ต้องทำหมูแดง"
"แหะ แหะ พรุ่งนี้หนูช่วยนะ"
นกน้อยยิ้มทั้งหลับตา
"ตื่นไหวแน่นะ พี่ปลุกแล้วต้องลุกด้วย"
นกน้อยล้มตัวลงนอน
"คับพ้ม"
"ขอบฟ้า เหนืออาณาใดกั้น ใช่รักจะดั้น ยากกว่านกโบยบิน...”
ริชชี่ในชุดนอน นั่งทำดราม่า ซักพักลุกขึ้น
“รักข้ามแผ่นน้ำ รักข้ามแผ่นดิน เมื่อความรักดิ้น ฟ้ายังสิ้นความกว้างไกล.....”
ริชชี่หยิบกรอบรูปสุวรรณที่ถ่ายรูปคู่กับตัวเองสมัยสาวๆ ขึ้นมาดู คิดถึงสุวรรณ
"คุณคะ พรุ่งนี้แล้วนะคะ ริชชี่จะสร้างเด็กใหม่มาประดับวงการนางโชว์ เหมือนสมัยที่ริชชี่ตอนสาวๆ ไงคะคุณ"
สุวรรณในรูปยิ้มให้
"ริชชี่อยากให้คุณเคียงข้างริชชี่ด้วยจัง จะได้ช่วยกันเลือกดาวดวงใหม่ แต่ ... " ริชชี่เดินไปที่หน้าต่าง "มันคงเป็นไปไม่ได้"
นอกหน้าต่าง บนฟากฟ้า พระจันทร์ลอยเด่นสวยงาม
"แต่ชั้นรู้นะคะ ว่าคุณยังคอยดูชั้นอยู่ ใช่มั้ยคะสุวรรณ"
เพลง "รักข้ามขอบฟ้า" ดังคลอบรรยากาศ
ในห้องนอนแสงดาวหลับสนิท
เสียงนาฬิกาปลุก นกน้อยเด้งตัวตื่น อัตโนมัติ ลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำ แสงดาวยังหลับอุตุ
"ดาว!! ดาว!! ตื่นๆๆๆ"
"งึมๆๆ"
"เช้าแล้วๆ"
"ขอนอนต่ออีกนิดนะ งั้มๆ"
"ไม่ได้ พี่ต้องไปทำหมูแดงไง"
นกน้อยพยายามปลุกแสงดาว
"ถ้าแกไม่ตื่น คืนนี้ไม่ต้องไปดูประกวด"
"ฮ้า..ได้ไง" แสงดาวเด้งตัวมา
"ทีงี้ลุกได้นะ"
แสงดาวตาโตใส
"แหม... ก็ได้ ตื่นก็ได้ วันนี้แล้วนะพี่ จะมีประกวด อร้าย"
"วันนี้ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ นี่มันเพิ่งจะเช้า กะเทยยังไม่ตื่นหรอก"
"ไม่จริงอ่ะ ขนาดหนูยังตื่นเต้นเลย พวกที่มาประกวดคงจะมาเฝ้าหน้าร้านแล้วหล่ะ พี่นกน้อย เราไปดูที่ฟรีดอมบาร์กันเถอะ นะๆ"
"นี่แกจะบ้าหรอ เช้าตรู่ขนาดนี้ จะไปใส่บาตรรึไง"
"ม่ายช่าย เรารีบไปแต่เช้า จะได้ไปหาลู่ทางแอบเข้าไปง่ายๆ ไง ไปตอนคนเยอะก็อดเข้าพอดีน่ะสิ"
"นี่ ถ้าแกคลั่งไคล้กะเทยขนาดนี้ ไม่แปลงเพศเป็นกะเทยเลยหล่ะ"
"ก็ดีนะ"
นกน้อยกลอกตา ยิ้มเจ้าเล่ห์
"กูจะบ้าตาย แต่ก่อนอื่น"
"อะไรพี่"
"ไปทำหมูแดงกับพี่ก่อนดีมั้ย"
แสงดาวหน้าม่อย
+++
ทองแท่งตื่นนอนขึ้นมา นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันประกวด
"วันนี้วันประกวดนี่หว่า"
พลันนึกย้อนถึงวันนั้น
ป๊อปคอนนึกได้ กระแทกเสื้อใส่มือมะลิวัลย์
"เอ่อช่วยถือหน่อย หนักนะเนี่ย ก็ชุดโชว์จะเอาไปให้แกลองใส่ดู"
"โหยแก แกนี่มันเพื่อนแท้จริงๆ แต่เฮ้ยแบบนี้เราจะขนกลับไปยังไงอ่ะ"
"เออว่ะ จริงด้วย ตายหล่ะทำไงดี"
ทองแท่งเหล่มองมะลิวัลย์ที ป๊อปคอนที
"นั่งมอเตอร์ไซด์คนละคัน แกหอบชุด ชั้นหอบเครื่องประดับไหวป่ะวะ"
"แต่นี่มันตั้งกี่ชุดอ่ะ"
ป๊อปคอนยิ้มแหย
"ก็ 3 - 4 ชุดเอง"
"จะบ้าตาย!!! แค่ชุดเดียวก็หนักจะแย่แล้ว แถมมีเครื่องประดับพวกนั้นอีก"
"เกิดเป็นนางโชว์ต้องอดทนไงแก ชุดนึงหนักไม่กี่กิโลเอง"
ทองแท่งมองชุดที่ป๊อปคอนถือแล้ว ตาโต
"หนักเป็นกิโลเลยเหรอฮะ"
"ค่ะ ของๆ เราทุกชิ้น อลังการงานสร้างมากค่ะ"
"แบบนี้ต้องระวังดีๆ นะ เดี๋ยวของหล่นเสียหายหมด ท่าทางแพงไม่ใช่เล่นเลย"
"นั่นสิแก เอาไงดี"
"ท่านั่งมอเตอร์ไซค์มีหวังหลายเที่ยว แถมเสื้ออาจจะโดนล้อมอเตอร์ไซค์เกี่ยวพังได้นะแก"
ทองแท่งขมวดคิ้ว เป็นห่วง
"แล้วแม่กะเทยคนนั้น จะเดินทางมาประกวดยังไงวะ"
มะลิวัลย์ตื่นนอนมามองนาฬิกาตกใจ... 12.00 น. ตรง
"ฮ้า!!! เที่ยงแล้วหรอเนี่ย"
เสียงท้องรอ้ง ...จ๊อก!
มะลิวัลย์หิวมาก เอามือลูบท้อง หน้าแหย ลุกขึ้นไปดูมาม่า แต่ไม่มี
"เกลี้ยงเลย เอาไงดีเรา"
มะลิวัลย์ควานหาเศษเงินบนโต๊ะเครื่องแป้ง เจอโน้ตจากป๊อปคอน
"เงินค่าแท็กซี่ 100 คิดว่าคงพอ"
มะลิวัลย์น้ำตาซึม
"โถ นังป๊อปคอน ... แต่ตอนนี้เพื่อนหิวมาก ขอปันไปซื้อมาม่าที่เซเว่นนิดนึงนะ"
มะลิวัลย์กำเงินแน่น
มะลิวัลย์ถือถุงมาม่า เดินออกมาจากร้าน
พระอาทิตย์แสงจ้ามาก มะลิวัลย์หยีตา
"ร้อนเป็นบ้าเลย โอ้ยกว่าจะเดินถึงห้อง คงเป็นลมก่อน เอาวะ ชีวิตต้องสู้"
มะลิวัลย์ เดินกลับตามทาง เพื่อกลับห้องพัก ทองแท่งเห็นมะลิวัลย์ที่เดินในซอยก็ชะลอรถ
"คุณๆ"
มะลิวัลย์ตกใจ หันมอง
"อากาศร้อน ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวผมไปส่ง"
"ไม่เป็นไร ชั้นเดินเองได้"
ทองแท่งปาดหน้าจอด มะลิวัลย์ตกใจ ทองแท่งเดินลงมา
"นี่คุณจะหยิ่งไปไหนเล่า เดี๋ยวผิวเสียไม่รู้ด้วยนะ"
"มันก็ผิวชั้น ไม่เกี่ยวกับคุณ"
"อย่าดื้อนะ มาๆ ขึ้นรถ"
"บอกว่าไม่เป็นไรไงเล่า หูไม่ดีหรอไง"
"หูผมอ่ะดี แต่คุณนี่สิ สงสัยจะเพี้ยน"
"คุณนั่นแหละเพี้ยน"
"คุณนั่นแหละ แปลกคน ชอบเดินตากแดด"
"ชั้นมันคนจน แดดแค่เนี่ย ไม่กลัวหรอก ชั้นเดินมามากกว่านี้อีก ไม่เหมือนคนรวยอย่างคุณ ร้อนนิดร้อนหน่อยก็ทนไม่ได้"
"คำก็รวย สองคำก็รวย ทำไมคุณรังเกียจผมนัก"
"ก็แม่คุณไม่ชอบพวกเรา"
"นั่นมันความคิดของม๊า แต่สำหรับผมไม่"
ทองแท่งพูดไปแล้วก็ชะงัก นึกได้ อาย
มะลิวัลย์เหลือบมองทองแท่ง "แต่ ..."
"ไม่ต้องแต่หรอก ขึ้นรถ" มะลิวัลย์นิ่ง ทองแท่งเลยลากแขน "ขึ้นรถ ..."
ภายในรถ ทองแท่งถาม
"วันนี้แล้วสิ ที่คุณจะประกวด"
"อืม"
"พร้อมรึยังหล่ะ"
"ไม่รู้สิ เวลามีน้อย แต่ชั้นจะทำให้ดีที่สุด"
"คุณทำได้อยู่แล้วหล่ะ"
"ทำไมคุณคิดแบบนั้นหล่ะ"
"ก็คุณเก่ง มีความตั้งใจ กล้าได้กล้าเสีย"
"คุณคิดแบบนั้นหรอ"
"ใช่ ขอให้คุณมั่นใจ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี"
"ชั้นไม่มีมั่นใจเลย มีแต่คนเก่งๆ ชั้นไม่รู้จะสู้เค้าได้รึเปล่า"
"สู้ได้อยู่แล้วอย่าลืมสิ เพื่อเงินๆ"
"จริงด้วยเพื่อเงินๆ ชั้นจะได้เอาไปให้แม่กับน้อง"
"ที่คุณประกวดก็เพื่อเอาเงินไปให้แม่กับน้องหรอ"
"ใช่ ไม่รู้อีกนานแค่ไหน จะได้งาน ชั้นเลยตัดสินใจประกวด"
"คุณเป็นคนดีแบบที่คุณป๊อปคอนพูดจริงๆ ด้วย"
"ไม่ต้องมาชมชั้นหรอก แต่ก็ขอบคุณนะ สำหรับกำลังใจ"
"ไม่เป็นไร"
"ถึงห้องแล้ว ขอบคุณทุกครั้งที่มาส่ง ชั้นไปนะ"
"มะลิ" มะลิวัลย์หันมา "สู้ๆ"
มะลิวัลย์ยิ้ม "ค่ะสู้ๆ" แล้วเดินจากไป
"เฮ่ย.... ลืมจนได้ ว่าจะถามว่าไปยังไงวันนี้"
ทองแท่งคิดหนัก
ในห้องนอนป๊อปคอน มะลิวัลย์หน้าโล้นๆ แล้วเริ่มต้นบรรจงการแต่งหน้า ค่อยๆ ไล่ไปทีละจุด
ทาครีม ทารองพื้น แต้มเฉดดิ้ง ไฮไลท์ ตบแป้ง ทาตา ปัดมาสคาร่า เขียนคิ้ว ติดขนตาปลอม ตบท้ายด้วยการทาลิปสติก คิดถึงคำกล่าวของป๊อปคอน
"แกจำเอาไว้ เชิดหน้าเริ่ดๆ เข้าไว้ เอาวิญญาณกะเทยทั้งโลกใส่เข้ามาในตัวเรา"
ตอนบ่าย ทองแท่ง พิภพ เดินออกมาจากห้องประชุมพร้อมกับอิชิโร่ และวาตานาเบ้
"วันนี้ประชุมเสร็จเร็ว อย่าลืมสัญญานะครับ" อิชิโร่ว่า
"สัญญาอะไรหรอฮะ" ทองแท่งว่า
"ทองแท่งซังขี้ลืม ... ไปดูประกวดไง"
"อ๋อ"
"ทองแท่งไม่ได้ลืมหรอกฮะ เค้าแค่จะลองดูว่าคุณทั้ง 2 ลืมรึเปล่า" พิภพบอก
วาตานาเบ้บอก
"เราไม่ลืมแน่นอน สวยๆ แบบนั้น จะลืมได้ไงจริงมั้ง อิชิโร่ซัง"
"เราได้ยินชื่อเสียงของสาวประเพศสองที่เมืองไทยมานาน เพิ่งมีโอกาสได้เห็นคราวนี้ ไม่ผิดหวังๆ ต้องขอบคุณพวกคุณทั้ง 2 ด้วย"
"ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้ว"
"นี่ก็ใกล้เวลาประกวดแล้ว ไปพักผ่อนซักหน่อยดีกว่า จะได้มีแรงเชิญทางนี้ครับ"
อิชิโร่ วาตานาเบ้ หัวเราะแล้วเดินตามพิภพไป ทองแท่ง ก้มดูนาฬิกา หน้านิ่งคิด นึกถึงมะลิวัลย์
ทองแท่งเดินมาที่หน้าที่ทำงาน หยุดมองไปรอบๆ ไม่เห็นมีใคร เดินไปหายาม
"นายธง ชั้นมีเรื่องให้นายช่วยหน่อย"
เวลานี้ มะลิวัลย์ยืนมองตัวเองหน้ากระจกในชุดนางโชว์ ตอนนี้ไม่เหลือเค้าของความเป็นมะลิวัลย์คนเดิมอยู่เลยแม้แต่น้อย บัดนี้เธอคือ เมนี่...
"เวลานี้ชั้นไม่ใช่มะลิวัลย์อีกต่อไป เพื่อแม่และน้องชายสุดที่รัก เราจะถอยไม่ได้"
เมนี่ส่องกระจกมองตัวเอง ยิ้มให้เมนี่คนใหม่ในกระจกอย่างมาดมั่น
-
บรรดาคนเช่าตึก ราว 6-7 คน ต่างหันมาแล้วตกใจ แต่ละคนหลีกทางให้อะไรบางอย่าง
มะลิวัลย์ทเดินสวยมากลงมา มีกระเป๋าใบใหญ่ด้วยใส่เสื้อผ้าไปเปลี่ยน ผู้คนซุบซิบกัน ทั้งแปลกใจและชื่นชม
"กะเทยป่ะป้า" เพ็ญว่า
"ก็ใช่น่ะสิ สวยกว่าผู้หญิงเราอีกนะ" ป้านวลบอก
"ก็แค่กะเทย พวกของปลอม พวกโรคจิต"
"กะเทยหรือนางฟ้าวะเนี่ย" พลว่า
มะลิวัลย์ที่เดินไปแล้วหันหลังมา ทำตาปิ๊งๆ ใส่พล เพ็ญหันไปเห็นพลตาลอย หมั่นไส้
มะลิวัลย์หันหลับ และเดินออกไปจากตึก
มะลิวัลย์ที่กำลังเดินอย่างสง่า คิดในใจ
"ตอนนี้ชั้นคือ กะเทยนางโชว์เต็มรูปแบบ สวยและเพอเฟกที่สุด"
"คุณครับ"
มะลิวัลย์หันไปมองนายธงอย่างสงสัย
ทางด้านจีน่าตื่นขึ้นมาจากการเมาเหล้าเมื่อคืน มองไปรอบห้อง เห็นขวดเหล้าที่ตัวเองกินวางเกลื่อน
"พี่สันต์"
จีน่าลุกขึ้นเพื่อแต่งตัวไปทำงานแบบแฮ้งๆ
เวลาเดียวกัน สันต์ยังนั่งเล่นหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ในบ่อน ญาญ่ากับชมพู่เริ่มเบื่อ นั่งหาว
เฮียอาดกับไอ้ดำยืนมอง และหันไปเจอป๋อง
"ไอ้ป๋องมาครับเฮีย" ไอ้ดำบอก
ป๋องเดินเข้ามาในห้อง มองหาสันต์ เดินมาหา
"เอาๆ ลงเงินมาๆ" เสริฐบอก
ป๋องบอก
"เฮ้ยนี่แกยังเล่นอยู่อีกหรอ เลิกเล่นได้แล้ว"
"เฮ้ยพูดมากนา"
"แต่แกเงินหมดแล้วนะ"
สันต์ไม่สน เล่นต่อ ป๋องส่ายหน้า
"หมดนี้แระ" สันต์บอก
"มึงเล่นมาทั้งคืน จนเช้า จนจะเย็นแล้วนะเว้ย แบบนี้ ไม่ไหวนะ"
"กูต้องเอาเงินกูคืนให้ได้"
ป๋องส่ายหน้า
"ไม่มีหวังล่ะมั๊ง"
สันต์โมโห ตบโต๊ะเปรี้ยง
"มึงหุบปากไปเลยนะไอ้ป๋อง ถ้ายังคิดจะเป็นเพื่อนกันต่อ"
เฮียอาดพยักหน้าให้ไอ้ดำ ทั้งคู่เดินไปหาสันต์
"ริจะเล่นใหญ่ต้องใจเย็นๆ ใจร้อนแบบนี้ ไม่มีทางได้หรอกพ่อหนุ่ม" เฮียอาดว่า
สันต์ไม่รู้จักเฮียอาด
"ไอ้แก่นี่เป็นใคร กูไม่รู้จัก อย่ามายุ่ง"
เสริฐ สง ไอ้ดำ เดินล้อมเข้าหาสันต์
ป๋องตาเหลือก เห็นท่าไม่ดี
สันต์และป๋องโดนโยนออกมานอกร้าน สันต์โดนต่อยสภาพดูไม่ได้ เลือกกลบปาก ป๋องพลอยหน้าปูดไปด้วย
คนเดินตามออกมาดูกันเต็ม นักพนันที่อยู่หน้าร้าน กระโดดหลบ แล้วส่ายหน้ามองสมเพช ชมพู่กับญาญ่าตกใจวิ่งหนีไปเลย
"อย่ามาซ่ากับเฮียอาด ถ้าอยากเล่นต่อให้ทำตัวดีๆ" ไอ้ดำบอก
"กลับบ้านไป มีเงินค่อยมาใหม่ก็แล้วกัน" สงว่า
ไอ้ดำ สง เสริฐ เดินหัวเราะเยาะเข้าร้านไป
สันต์นอนกับพื้นมองตามอย่างเจ็บใจ
ฝ่ายนกน้อยและแสงดาวกำลังแต่งตัวไป คุยไป
"ใกล้แล้วๆ ใกล้เวลาแล้ว" แสงดาวว่า
"นี่ไอ้ประกวดกะเทยเนี่ย มันทำให้แกตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรอดาว"
"โธ่พี่ ดาวรอวันนี้มาตั้งนาน พี่ไม่เข้าใจดาวหรอ ว่าไอ้การประกวดครั้งนี้มันคือ การแสดงลิปซิงค์ มันต้องเนียน คนแสดงต้องสวย ต้องอลังการ เสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะๆ อูยย น่าตื่นเต้นจะตายไป"
"พิลึกคน"
"นี่พี่นกน้อย ดาวแต่งตัวแบบนี้สวยยัง"
"โอ้ยแต่งตัวสวยแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์หรอก คนที่มาดู เค้าชอบกะเทย ผู้หญิงอย่างเราคงเป็นวัตถุโปร่งแสง ไม่มีใครมองหรอก แก้ผ้าไป หางตาเค้ายังไม่แลเลย"
แสงสาวแต่งตัวต่อ ไม่สนใจ
"หรอๆ"
"ถ้าไปดูประกวดหนุ่มฮอต 2014 ว่าไปอย่าง แม่จะถอยชุดใหม่ที่ตลาดเลย"
ตอนบ่าย ที่ร้านรถเข็นขายข้าวหมูแดงของเฮียฮง
"เชิญๆๆ จะสั่งอะไรดีจ๊ะ"
กะเทย1 บอก
"ข้าวหมูแดงหมูกรอบแบบพิเศษ ไม่ใส่ไข่นะเฮีย"
"ฮ่อๆ ได้ๆ เอาแบบพิเศษๆ นะ"
"น้ำราดเยอะๆ นะเฮีย หนูชอบ"
กะเทย2 บอก
"ของหนูเอาข้าวหมูกรอบค่ะ แบบพิเศษเหมือนกัน แต่ใส่ไข่ด้วยนะคะ หนูชอบไข่"
"ล่ายๆๆๆ ไม่มีปัญหา"
กะเทย3 ถาม
"มีข้าวขาหมูมั้ยเฮีย"
"ป้าดธ่อ นี่ร้านข้าวหมูแดง จะมีได้ไง"
"อ่ะ หนูล้อเล่น เอาข้าวหมูแดงหมูกรอบพิเศษเหมือนกันค่ะ ใส่ไข่ด้วยนะคะ"
"แหม่ๆๆ วันนี้ขายดีๆ พวกลื้อจะไปไหนกันเนี่ย เห็นแต่งหน้าซะงามเชียว"
กะเทย1 บอก
"เฮียขา ในซอยนี่ วันนี้เค้ามีประกวดลิปซิงค์ คอนเทสต์นะคะ"
"อ่อๆๆๆ ว่าแต่ว่ามันคืออะไรล่ะ"
กะเทย2 อธิบาย
"มันคือ การประกวดนางโชว์ค่ะเฮีย เอ้า เร็วๆ พวกหนูหิว เดี๋ยวไปไม่ทันงาน"
"ได้ๆ เดี๋ยวนี้ล่ะน่า เอ สงสัยจะเป็นงานเดียวกะที่อาหมวยขอไปเที่ยว หึหึ เฮ้อ กะเทยสมัยนี้ก็สวยๆ ทั้งนั้น อาหมวยเอ๊ย อย่าไปก่อเรื่องกะเค้าเป็นใช้ได้ เตี่ยล่ะกลัวใจลื้อจริงๆ"
แสงดาวแต่งตัวเสร็จหันมา
"ไง แบบนี้ผ่านมะ"
"ก็ โอล่ะ เว่อร์ไปมั้ยวะ"
แสงดาวหัวเราะ
"นานๆ ทีนะพี่"
นกน้อยมองหน้าตัวเองในกระจก
"หยั่งกะนกแก้ว"
"ไปกันเหอะ ลุย"
"เอาไงเอากัน ไปโว้ย"
ไม่ห่างจากบ่อน ป๋องเดินตามทางมากับสันต์ที่ริมถนน
"เป็นไงหล่ะมึง กูบอกแล้ว ให้เลิกเล่นๆ"
"มึงจะพูดทำไมหล่ะ เจ็บใจนักไอ้เฮียอาด"
"มึงก็ซ่าส์ไม่ปรึกษาเพื่อน ซ่าส์กับใครไม่ซ่าส์ ไปซ่าส์กับเจ้าของบ่อน"
"ใครจะไปรู้เล่า เห็นแก่ๆ มายืนสอน"
"มึงนี่น๊า กินเหล้าร้านเค้ามาตั้งนาน เล่นก็ไปเล่นบ่อนเค้า เสือกไม่รู้จักเค้า"
"เค้าเป็นดาราหรอ กูต้องรู้จัก ขนาดดารากูยังไม่รู้จักซักคน"
"มึงนี่แถไปเรื่อย มึงไม่เคยผิดเลยงั้นสิไอ้สันต์"
"เออ คนอย่างกู หล่อ เท่ และที่สำคัญ ไม่เคยผิดเว้ย"
ป๋องส่ายหน้า
"เฮ้อ แล้วที่นี้เอาไงต่อ"
"กลับไปตั้งหลักก่อน"
"มึงอ่ะโชคดี ได้เมียดี หาเงินเก่ง แถมสวยด้วย แบบนี้ไม่นานคงมีเงินมาเล่นอีก"
สันต์เช็ดเลือดที่ปาก
"เออสิวะ อย่างมึงอย่ามาแข่งกะกูเลย วาสนามันผิดกันเว้ย"
สันต์เดินออกไป ป๋องมองตามส่ายหน้า ไม่ชอบนิสัยของสันต์เท่าไหร่ แต่แล้วก็ยักไหล่ เดินตามไป
มุมนึง ในฟรีดอมบาร์ ป๊อปคอน กระวนกระวายเป็นห่วงมะลิวัลย์
"เป็นไงบ้างเนี่ย แต่งตัว แต่งหน้า ทำผม จะได้มั้ยเนี่ย"
เบเบ๊ อัยโกะ เดือนเพ็ญ รันรัน ดอลลี่ เดินกันมา
"เบเบ๊ตื่นเต้นจัง"
รันรันบอก
"เมื่อคืนนี้ชั้นแทบจะนอนไม่หลับเลยนะแก"
"แน่ใจหรอย่ะ เห็นกรนเป็นหวูดเรือเลย ชั้นต่างหากที่ควรจะนอนไม่หลับ" ดอลลี่บอก"เอ๊ะนังดอล เบรกกันอีกแระ"
ทั้งหมดเดินมาตรงป๊อปคอนที่เดินวนๆ อยู่
"เอ๊ะนังป๊อปคอน ปวดขี้หรอ เดินวนไปวนมา" รันรันถาม
"หาห้องน้ำไม่เจอเหรอหล่อน ใช้ดมๆ เอาสิ ตามกลิ่นไป" ดอลลี่ว่า
"ผีเจาะปากมาพูดหรอห๊า นี่มีซักวันนึงมั้ย ที่แกจะไม่จิกกัดชั้น"
"ทำไมทนไม่ได้หรอ ชิร ทำเป็นใจเสาะ"
"นี่พูดแบบนี้"
เดือนเพ็ญเสียงแมน "เฮ้ยจะทะเลาะกันอีกนานมั้ยครับ"
ทุกคนหยุดมอง เดือนเพ็ญปรับโทนเสียงใหม่
"เอ่อคือวันนี้วันดี เดือนเพ็ญไม่อยากให้เสียบรรยากาศน่ะค่ะ"
อัยโกะบอก
"นั่นสิก๊ะ คนมาสมัครกันเต็มข้างหน้าแล้วนะก๊ะ น่าตื่นเต้นออก อย่าทะเลาะกันเลยก๊ะ"
เบเบ๊สำเนียงฝรั่ง
"เราออกไปดูกันเถอะ"
"หมั่นไส้ จะตื่นเต้นอะไรกันนักหนา"
ทุกคนหันหน้ามาพร้อมกัน แล้วตาโตเบิกตากว้าง จีน่าหัวกระเซิง ขอบตาดำ เป็นหมีแพนด้า
เสียงร้องกรี๊ดตกใจดังลั่น ทุกคนกรี๊ดดังลั่น พร้อมใจกันตะโกน
"ผีหลอกๆๆๆ"
ทุกคนวิ่งวุ่นกัน จีน่ามองทุกคนอย่างไม่เข้าใจ เกาหัว
"อะไรกันวะ นี่ชั้นสวยจนกรี๊ดขนาดนี้เลยหรอ ยังไม่ชินความสวยของชั้นอีกหรอเนี่ย พวกบ้าเอ้ย"จีน่ายิ้มขำๆ กับตัวเอง จัดทรงผมแล้วเดินไป
เย็นต่อเนื่อง โต๊ะลงทะเบียนหน้าฟรีดอมบาร์ กะเทยไทยจากทั่วสารทิศมาที่นี่ มีไทยมุง ชาวบ้านมามุงดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น **เดอะ สตาร์** ในค่ำคืนนี้ กองทัพและลีลาเป็นคนต้อนรับลงทะเบียน
แสงดาวและนกน้อย ที่แต่งหน้าจัดติดขนตาปลอมต่อคิวจะมาประกวด
แสงดาวตื่นตาตื่นใจ ระหว่างต่อคิวเข้างาน มองโน่นมองนี่ จนไปชนกับกะเทยร่างยักษ์ข้างหน้ากะเทยหันขวับมามองแสงดาวเหยียดๆ แสงดาวจ๋อยไป นกน้อยเห็นรีบกระซิบ
"เนียนเข้าไว้แก เนียนเข้าไว้ อย่าหลุดเชียวนะ ดูๆ ๆๆ ดูเบอร์รองเท้าแต่ละนางก่อน บอกไว้ก่อนนะ ชั้นไม่อยากไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มนะยะ ชั้นมีเตี่ยแก่ๆ ต้องดูแล"
"รู้แล้วน่ะพี่ก็"
"รู้แล้วก็ทำด้วยสิยะ เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะ"
จนถึงคิวของแสงดาว กองทัพ เงยหน้ามาตกใจ ลีลาไม่ทันสังเกต
"เฮ้ย" แสงดาวเอามือปิดปากกองทัพพอดี
"จุ๊ๆ ค่ะพี่"
กองทัพดิ้นหลุด
"เธอที่อยู่บ้านคุณนายขายทอง"
แสงดาวรีบเอามือปิดปากอีกรอบ
"หนูอยากมาดูการประกวดคืนนี้อ่ะค่ะ"
กองทัพดิ้นหลุด ส่ายหน้า กระซิบตอบ
"แล้วคุณนายขายทองเค้าไม่ว่าหรอ"
นกน้อยยื่นหน้ามาตอบมั่ง
"ไม่รู้น่ะสิพี่"
"น่านะพี่ ช่วยหนูหน่อย หนูอยากดูจริงๆ น๊า"
กองทัพค้อนประหลับประเหลือก
"หาเหามาใส่หัวชั้นแล้วมั้ยล่ะ"
ทันใดนั้นเสียงฮือฮาก็ดังขึ้น ทุกคนหันไปมอง
รถแท็กซี่แล่นมาจอดหน้าบาร์ มะลิวัลย์ก้าวเท้าลงมาอย่างสง่างาม
แสงดาว นกน้อย และปิดท้ายด้วยกองทัพและลีลา ตาโต เพราะมะลิวัลย์สวยมากๆ
ส่วนมะลิวัลย์ลงมาได้ ก็โพสท่านางพญาได้แป๊บเดียว ก็ป๊อดพอเห็นคนมองมาที่เธอเป็นจุดเดียวก็เริ่มประหม่า
กะเทย1อุทาน"โอวว มายกาช"
กะเทย2 ถามตัวเอง "กะเทยหรือนางฟ้าวะ"
กะเทย3 สลด"ถ้าจะขนาดนี้หล่ะก็ เฮ้ยพวกเรากลับ ไปแบกข้าวสารต่อเว้ย"
กะเทย3 เดินหัวเสียไปกับเพื่อนกะเทยที่มาด้วยอีก 2 นาง
แสงดาวและนกน้อยมองมะลิวัลย์อย่างตะลึง กองทัพและลีลาจ้องตาไม่กะพริบ
"สวยเป็นบ้า!" แสงดาวบอก
"สวยกว่าชั้นอีกอ่ะ" นกน้อยบอก
มะลิวัลย์ที่ยังยืนเขินๆ อยู่ ค่อยๆ ยกมือ แอบโบกมือให้ทุกคน แบบนางงาม เสียงปรบมือจากกะเทยและไทยมุงค่อยๆ ดังขึ้น
มะลิวัลย์เริ่มยิ้มออก เริ่มโบกมืออย่างมั่นใจมากขึ้น
"มาดให้" แสงดาวบอก
นกน้อยต่อ "ท่าได้"
กะเทย1ยอมรับ"นางคงเกิดมาเพื่อสิ่งนี้"
"เกิดมาเพื่อฆ่ากะเทยทุกนาง" กะเทย2ว่า
กองทัพกระซิบกับลีลา
"ชั้นว่าให้ตำแหน่งนางไปเลยมั้ย จะได้ไม่ต้องเสียเวลา"
มะลิวัลย์ยังโบกมือยิ้มอยู่สวยมาก บรรยากาศรอบๆ เหมือนทุกคนจะให้กำลังใจมะลิวัลย์
ทางเดินจากริมถนน สู่โต๊ะลงทะเบียน มะลิวัลย์ที่เดินผ่านผู้คนคนมองตาค้าง มะลิวัลย์เดินลากกระเป๋าเครื่องทรงนางโชว์ขนาดใหญ่มาด้วย
มะลิวัลย์เดินมาถึงโต๊ะรับสมัคร
"สวัสดีค่ะ"
กองทัพเสียงแมน
"สวัสดีครับ"
ลีลากระซิบถาม
"แมนไปป่ะ"
นกน้อยและแสงดาวที่ยืนข้างๆ มองตาค้าง
"จัดเต็มมาจากบ้านเลย!"
"คืนนี้ต้องสนุกแน่เลยพี่นกน้อย"
นกน้อยทำหน้าเซ็ง
"แต่พี่เซ็งมาก"
"อ้าว เรื่องไรอ่ะ"
นกน้อยหน้าเบะ
"กะเทยมันสวยกว่าเราได้ไง ชั้นรับไม่ได้ สูญเสียความมั่นใจในความเป็นสตรีเพศของตัวเองที่สุด"
"แหม พี่ก็ แต่สำหรับดาว ดาวรู้แล้วว่าคืนนี้ดาวจะเชียร์ใคร อิ๊ อิ๊"
กองทัพมองมะลิวัลย์พอใจมากๆ
" มาประกวดใช่มั้ย ชื่ออะไรล่ะ"
มะลิวัลย์อึ้งไปนิดนึง แล้วยิ้มตัดสินใจพูด
"เมนี่ค่ะ ชั้นชื่อ เมนี่!"
ทุกคนอุทานชื่อ เมนี่ๆๆ
เย็นต่อเนื่องมา ทองแท่งขับรถมาพร้อมกับลูกค้า และพิภพ มองเห็นพวกกะเทยรุมหน้าบาร์เต็มไปหมด ก็มองออกไปนอกรถเพราะอยากรู้อยากเห็น สำคัญเขามองหามะลิวัลย์ด้วย
เขาเห็นแสงดาวและนกน้อยอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย
"แสงดาว"
พิภพถาม
"ผมเห็นคนรู้จัก"
"แหม มีคนรู้จักแถวนี้ด้วย นางโชว์ล่ะสิ หึหึ มาเที่ยวแค่คืนเดียว รู้จักคนในนี้ซะแล้ว"
ทองแท่งหงุดหงิดมากรีบกระชากรถออกไป
พิภพหงายหลัง ตกใจ มองหน้า
"เฮ่ย นี่นายช่วยขับดีๆ หน่อยได้มั้ย ลูกค้านะเว้ย ที่อยู่ในรถน่ะ"
วาตานาเบ้ และ อิชิโร่ มองไปนอกรถ มีความสุข ตื่นเต้น ชี้ชวนกันดู ไม่สนใจทองแท่งและพิภพ
ทองแท่งหงิก
ทองหยิบ ทองหยอดแอบปีนรั้วชะโงกดูมาทางฟรีดอมบาร์
"โอ้โห ชัดเลย"
"ไหนๆ" ทองหยอดกระชากลงมา "ขอดูบ้างดิ"
"เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่าดูมาก ใจแตก ลงมานี่"
"ทีงี้มานับอาวุโส อย่ามาเลยพี่ทองหยิบ ขอดูบ้าง"
"ไรวะ" ทองหยิบผลักหน้าทองหยอดหน้าหงาย
"อ๊ะ พี่ทองหยิบ ทำงี้ได้ไง"
"ทำไมจะทำไม่ได้วะ ชั้นเป็นพี่นะ"
"แต่ชั้นสวยกว่า สูงกว่า"
ทองหยิบมองหน้า มองนม
"แค่สูงกว่า ใหญ่กว่า ไม่ได้หมายความว่า เจ๋งนี่"
ทองหยอดมองนมทองหยิบ
"พี่ทองหยิบน่ะแบนราบ เท่าเด็กประถม"
"หนอย นังทองหยอด แกว่าชั้น"
"ชั้นพูดความจริงนี่นา พี่ต้องยอมรับดิ"
"แต่ชั้นเกิดก่อน ชั้นต้องได้ดูก่อน"
ทั้งสองคนแย่งชิง ผลักไสกันน่าดู ดึงผม ดึงเสื้อ กางเกงกันวุ่นวาย จนหกคะเมนตีลังกาไปแอ้งแม้งกับพื้นทั้งคู่
ฝ่ายตี๋เล็กส่องกล้องที่ระเบียงดูบรรยากาศหน้าบาร์ อย่างสนใจ
"วันนี้มีการประกวดนี่หว่า มิน่าคนเยอะ"
เสียงทองหยิบทองหยอดแว่วเข้ามา
ตี๋เล็กส่องกล้องดู เห็นทองหยิบทองหยอด นัวเนียน่าดู ก็ส่ายหน้า
"พี่สาวสองคนของเรานี่ ไม่ค่อยปกติแน่ๆ"
เสียงกิมลั้งตวาด
"ทองหยิบ ทองหยอด"
ตี๋เล็กหัวเราะ
"เอาล่ะเว้ย งิ้วโรงใหญ่มาแล้ว"
ทองแท่งจอดรถที่หน้าบาร์รีบลงจากรถ พิภพถลามาคว้าตัวไว้
"จะรีบไปไหน"
"เห็นหน้าน้องสาวแว๊บๆ สงสัยหนีเที่ยวต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา"
พิภพส่ายหน้า
"ปล่อยๆ น้องมั่งก็ได้ โตๆ กันแล้ว"
"ไม่ได้หรอก ปล่อยแบบนี้อีกหน่อยก็เหลิงกันพอดี เอ่อฝากเทคแคร์ลูกค้าด้วย"
ทองแท่งพูดเสร็จก็รีบวิ่งไป อิชิโร่ วาตานาเบ้ เดินตามมางงๆ
"นี่ทองแท่งซังเค้าไปไหน" อิชิโร่ถาม
พิภพหัวเราะ
"มันเจอคนรู้จัก อย่าไปสนเลยครับ เราไปกันเถอะ"
วาตานาเบ้บอก
"นั่นสิ เดี๋ยวคงเจอในร้านเอง"
"เชิญคร้าบ"
พิภพผายมือให้ลูกค้าทั้งสอง
อ่านต่อหน้า 2
นางโชว์ ตอนที่ 5 (ต่อ)
กิมลั้งเดินจ้ำออกมาจากตัวบ้าน ทองหยิบทองหยอดที่ตอนนี้นอนคลุกฝุ่นกับพื้น
กิมลั้งชี้หน้า เสียงดัง
"จะบ้ากันรึไง กัดกันยังกะหมา"
"ม๊า นังทองหยอดมันลามปาม"
"ม๊า พี่ทองหยิบ เค้าว่าผลักหน้าหนูหงาย แบบนี้เลย" พร้อมๆกับสาธิตหน้าตัวเองจนหงายแหงะ
ไป
"ม๊า ก็นังทองหยอด มันไม่เคารพหนูนี่ม๊า"
"แต่พี่ทองหยิบก็..."
"พอๆๆๆ เงียบทั้งคู่ล่ะ บอกม๊ามาก่อนว่า พวกลื้อ 2 คนมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ หา..."
ทั้งคู่ จะอ้าปากพูดแล้วก็นึกได้ อึ้งไป
"อ้าว ทีให้พูดก็ไม่พูดกันล่ะ จะบ้ากันรึไงลื้อ 2 คน รู้มั้ยว่า เสียงของพวกลื้อมันดัง
โวยวายไปถึงห้องข้างบนโน่น"
"ก็นังทองหยอด กระชากแขนหนู ดูดิ ม๊า แขนช้ำไปหมดแล้ว"
"ก็หนูแค่อยากดูบ้างเท่านั้น พี่ทองหยิบ งก ไม่ยอมให้คนอื่นดูเลย"
"พวกลื้อจะดูอะไรกัน"
"ก็ดูพวกกะเทยเค้ามางานกัน คนตั้งมากมายนะม๊า ...ไม่รู้ว่ามาทำอะไร"
"โง่จัง แค่นี้ก็ลืม วันนี้เค้ามีประกวดนางโชว์ไงจำไม่ได้เหรอ ป้ายหน้าร้านออกจะใหญ่โต ทิ่มตาอยู่ทุกวัน นังสมองฝ่อ"
"ก็จำไม่ได้นี่ ไม่ได้จดจ่อเท่าพี่ทองหยิบหรอก เห็นกาปฏิทินรอไว้เลย ไม่ใช่เหรอ"
"สู่รู้"
กิมลั้งเจ็บใจมาก มองไปทางฟรีดอมบาร์
"ฮึ่ม...นังเจ๊ริชชี่!"
กิมลั้งหันไปดุทองหยิบทองหยอด
"พวกลื้อ 2 คน แย่มาก ม๊าสอนกี่ครั้งแล้วอย่าไปสนใจพวกกะเทยพวกนั้น เข้าบ้าน!!! ไม่ต้องดูหรอกอีของพวกนี้ ดูทำไมให้เป็นเสนียดลูกนัยน์ตา"
"แต่หนูอยากดูมั่ง"
"หนูก็อยากดูเหมือนกัน"
"บอกว่าไม่ให้ดู เข้าบ้านเดี๋ยวนี้"
" เพราะแกทีเดียวเลยอดเลยเห็นมะ"
"พี่ทองหยิบ งก ทำไม ไม่ยอมแบ่งคนอื่นมั่ง"
ทั้งคู่เดินเถียงตามกิมลั้งไปตลอดทาง
หลังเสาต้นหนึ่งตี๋เล็ก แอบยืนดู แล้วยิ้ม เมื่อทุกคนเข้าบ้านไปหมดแล้ว ตี๋เล็กมองไปทางประตูรั้วบ้านอย่างมาดหมาย
ทองแท่งเดินมาถึงหน้าฟรีดอมบาร์ ยืนมองแบบตัดสินใจ ตั้งท่าจะเข้าไป
มวลหมู่กะเทยแถวนั้นหันมามองทองแท่ง
กะเทย1 ทำหน้ายั่วใส่ทองแท่ง บอก "อ๊าย แกดูสิ"
กะเทย2 บอก "กรี๊ด หล่อเลิศ เพอร์เฟก"
กะเทย3 บอก"ไหนๆ ว๊าย หล่อล่ำ ตี๋ขาว อุ๊ยตาย กรุ๊บกริ๊บๆ"
"ชั้นเห็นก่อนนะ นังดอกไม้" กะเทย1 บอก
กะเทย2 บอก "ใครดีใครได้ย่ะ"
กะเทยทั้ง 3 คนต่างถลาเข้าหา ทองแท่งตาเหลือก พยายามป้องปัด ขณะที่แสงดาวและนกน้อย กำลังเดินเข้าด้านใน
ทองแท่งตะโกน
"แสงดาว"
ทองแท่งสะบัดแขนจากกะเทยทั้ง 3 คน แล้วตัดสินใจฝ่าฝูงชนเข้าไป ตะโกนไปตลอดทาง
"แสงดาว แสงดาว อุ๊ย ขอโทษครับ คือ ขอทางหน่อย"
กะเทย1บอก "ไปด้วยสิคะสุดหล่อ"
กะเทย2 บอก "จะไปหาใครคะ ดาหลิง มาคุยกับพวกเราทางนี้ดีกว่า ง่ำๆ"
หล่อลากไส้อย่างทองแท่งจะเดินฝ่าเข้าฝูงกะเทย มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ทองแท่งโดนกะเทยแทะเล็มลูบไล้ไปตลอดทาง เค้าถึงกับกลั้นใจเลยทีเดียว รีบพุ่งพรวดๆ ฝ่าเข้าไปจนถึงหน้าบาร์จนได้
ทองแท่งกวาดตามอง
"แสงดาว …. ไปไหนแล้ววะ"
ทองหยิบทองหยอดไปบีบนวดกิมลั้งในห้องนอนตามคำสั่ง ทั้ง 2 คน แง่งๆ ใส่กันตลอด
"เพราะแก"
"พี่ต่างหาก"
"แกแหล่ะ"
"นี่ๆ โดนลงโทษขนาดนี้ ลื้อ 2 คนยังไม่เข็ดใช่มั้ยฮ้า" กิมลั้งถาม
"ธ่อ ม๊าก็"
"ทำให้ม๊า ทองหยอดทำได้ค่ะ ม๊า เมื่อยตรงไหนบอกนะคะ ทองหยอดนวดให้เอง"
"เอาหน้า ชิร"
"ก็ชั้นเป็นลูกกตัญญูอ่ะ พี่ทองหยิบไม่คุ้นล่ะสิ เพราะพี่ทองหยิบไม่ใช่"
"แกว่าชั้นเหรอ"
"อ๊าว หนูไม่ได้ว่า หนูพูดไปตามที่หนูเห็นน่ะ พี่ทองหยิบไม่เคยนวดม๊าเลย ถ้าม๊าไม่สั่ง"
"แล้วแกล่ะ"
"หนูนวดให้ม๊า ทุกคืน ใช่มั้ยคะม๊า"
"พอๆ ไม่ต้องทะเลาะกัน เวียนหัว"
"เพราะแกนั่นล่ะ"
"นี่...ฟังที่ม๊าพูดบ้างมั้ย ฮ้า"
"ฟังค่ะ" ทั้งคู่บอก
"ดี ถ้างั้น ก็จำไว้ด้วย ว่าพวกกะเทยไม่มีดีซักคน เพราะฉะนั้นอย่าไปยุ่ง"
กิมลั้งคิดย้อนอดีต
สมัยที่กิมลั้งยังอยู่ในวัยสาว ตอนนั้น เธอมีลูกแล้ว ทองแท่งอายุ 10 ขวบ ส่วนทองหยิบ ทองหยอดในวัย 8 และ6 ขวบตามลำดับ
วันหนึ่ง กิมลั้งสมัยสาวๆ อุ้มท้องตี๋เล็ก จูงทองแท่ง อุ้มทองหยิบ มายืนที่หน้าฟรีดอมบาร์
ทองแท่งถาม
"เรามาที่นี่ทำไมคับ ม๊า"
กิมลั้งแค้น
"มาหาป๊าของลื้อไง"
ทองแท่งงง
"ป๊าอยู่นี่เหรอคับม๊า"
ทองหยิบ ทองหยอดบอก
"หนูอยากหาป๊า"
"หาป๊าด้วย"
"ทำไมป๊าไม่กลับบ้านล่ะ บ้านเราอยู่แค่นี้เอง" ทองแท่งถาม
"ก็เพราะงี้ไง ม๊าถึงต้องมาตาม บ้านช่องไม่รู้จักกลับ"
พวกกะเทยสาวๆ มองกิมลั้งแล้วหัวเราะ
"สงสัยมาตามสามี / ชะนีหรือจะสู้กะเทยไทย"
กะเทย 2 นางหัวเราะสนุกสนาน กิมลั้ง โมโห แค่น อับอาย
ขณะนั้น กองทัพในวัยหนุ่ม อายุราว 16-20 ปี เดินถือถุงขนม ท่าทางลั้นลา มาพร้อมลีลา แล้วก็ชะงักเบรกตัวโก่ง ลีลาเดินชมกองทัพเต็มที่
"นังบ้า จะหยุดทำไมไม่บอก"
กองทัพสะกิดบอกลีลา
"แกเห็นอย่างที่ชั้นเห็นป่าว"
"ไหนๆ อุ๊ยตายแล้ว"
"เห็นยัง"
"เออ...ตาไม่ได้บอด เห็นชัดแจ่มเลย"
"ท่าทางไม่ค่อยดี แกคิดเหมือนที่ชั้นคิดมั้ยอ่ะ"
"เราต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว"
"เอาไงดีอ่ะ ชั้นกลัวจังเลย"
ลีลาคิดวางแผน
"เอางี้ ... แกอยู่นี่ ชั้นจะเข้าไปบอกเจ๊
กองทัพดึงตัวลีลาไว้
"ไม่ทันแล้วล่ะแก๊"
กิมลั้งจูงลูกๆ ทั้งหมด เดินลุยเข้าหน้าร้านฟรีดอมบาร์ กองทัพ ลีลา ตาเหลือกลาน
ลีลาออกวิ่งลากกองทัพ ไปที่ประตูด้านข้าง
"ไปเร็วแก"
กองทัพโดนลากทุกลักทุเล
"แหกๆๆ รอเดี๋ยว รอก่อน"
ภายในฟรีดอมบาร์ ที่โต๊ะตัวหนึ่ง สุวรรณนั่งอยู่กับริชชี่ ริชชี่กำลังร้องไห้
"ริชชี่ว่า ริชชี่ไม่มีสิทธิ์เรียกคุณออกมาเวลานี้"
สุวรรณปลอบ เอามือกุมมือริชชี่
"อย่าคิดมากไปเลยริชชี่ คุณก็รู้ว่าผมเป็นห่วงคุณเสมอ"
"แต่ เมียของคุณ"
สุวรรณถอนหายใจ
"ผมบริสุทธิ์ใจ เราสองคนไม่เคยมีอะไรเกินเลย คุณคือเพื่อนที่ผมปรารถนาดีให้เสมอมาริชชี่"
"ริชชี่เป็นได้แค่นี้ใช่มั้ยคะ"
"คุณเป็นคนให้ผมเลือกทางนี้เอง ไม่ใช่เหรอ ตอนนั้นคุณผลักไสผม ให้ผมไปหากิมลั้ง"
ริชชี่ยิ้มเศร้า
"ชั้นอยากเห็นคุณมีอนาคตที่ดี ดีกว่าการที่จะมาจมปลักอยู่กับนางโชว์ที่ไม่มีอนาคตอย่างชั้น"
"คุณอย่าดูถูกอาชีพของคุณนะริชชี่ คนเราจะดีจะเลว เราดูกันที่หัวใจ อย่างที่ผมเห็น และดูคุณมาตลอด"
กิมลั้งยืนอยู่ตรงโต๊ะนั้น มาตอนไหนไม่มีใครเห็น ส่งเสียงโหยหวน เจ็บปวดหัวใจมาก
"คุณสุวรรณ!... คุณทำหยั่งงี้กับชั้นได้ยังไง"
ลีลาเดินจ้ำ ลากกองทัพมาด้วย กองทัพหน้าคะมำ เพราะลีลาที่เดินๆ อยู่ หยุดเดินกะทันหัน ตาโตเบิ่งมองไปทางด้านหน้า กองทัพออกแนว งงๆ ไม่รู้เรื่อง
"แกเบรกทำไม"
ลีลาเสียงแผ่ว
"นะโน้น ไง"
"อะไรของแก" กองทัพเงยมองไปทางที่ลีลามอง แล้วตกใจ
ที่โต๊ะ ทั้งสุวรรณและริชชี่ตกใจ มองกิมลั้ง
สุวรรณลุกขึ้นยืน
"กิมลั้ง"
บรรดาลูกๆ ส่งเสียงเรียก
"ป๊า! / ป๊ากลับบ้าน / ป๊าๆๆ"
"คุณเอาลูกมาที่แบบนี้ทำไม" สุวรรณถาม
"ก็อยากให้มันเห็นไง ว่าป๊าของมันทำตัวยังไง"
ริชชี่รีบถลาเข้ามาตรงกลาง
"มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ ริชชี่อธิบายได้"
"ถอยไป นังกะเทย แก...นังหน้าด้านแย่งผัวชั้น"
"กิมลั้ง!"
ริชชี่ตกใจมาก ผงะถอยหลัง รับไม่ได้กับคำว่า แย่งผัว!!
"ไม่ค่ะ ไม่!!! ไม่ใช่แบบนั้น คุณเข้าใจผิด"
ไกลออกไป ... กองทัพ และลีลากอดกันกลม ทำหน้าเหยเก
กิมลั้งร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม เดินจ้ำออกมาจากหน้าร้านฟรีดอมบาร์ ลากทองหยอด ทองหยิบออกมาด้วย ทองแท่งวิ่งตามมาดึงตัวกิมลั้ง
"ม๊าๆๆๆ ม๊าเป็นอะไรคับม๊า"
กิมลั้งกระชากลูกๆ
"ไปลูก เรากลับบ้านกัน"
"แต่ป๊าล่ะม๊า"
กิมลั้งตวาด
"อย่าพูดถึงป๊าของลื้ออีก"
ทองแท่งสะดุ้ง
"ทำไมล่ะม๊า"
ทองหยิบ/ทองหยอดร้องไห้
"จะหาป๊า ๆๆ"
สุวรรณวิ่งตามมาตะโกนเรียก
"กิมลั้งๆ รอเดี๋ยว"
กิมลั้งหยุดยืนนิ่งไม่ได้หันหน้าไป น้ำตาไหล
สุวรรณเดินไปหากิมลั้ง แล้วมองกิมลั้งอย่างเสียใจ
"มันไม่มีอะไรจริงๆ กิมลั้ง คุณเข้าใจผิด"
ด้านหลังไกลออกไป ริชชี่ออกมายืนมอง ร้องไห้ พูดกับตัวเอง
"สุวรรณคะ เราคงพบกันอีกไม่ได้ใช่มั้ยคะ"
สุวรรณประคองกิมลั้งเดินจากไป จู่ๆ กิมลั้งหยุดเดิน แล้ว หันมาตาวาวมองริชชี่
ริชชี่ร้องไห้ เสียใจ กิมลั้งแค้น สะบัดหน้าเดินจากไป พร้อมครอบครัวรวมทั้งสุวรรณ
กิมลั้งที่หน้าตาเคียดแค้นไม่ลืมอดีต ทองหยิบ ทองหยอด เงยหน้ามองอย่างตกใจ
"ม๊าคะ ม๊าขา"
กิมลั้งนั่งนิ่ง ไม่ตอบ
"ม๊า!"
"ม๊าไม่เป็นอะไร.. แต่จำคำม๊าไว้ อย่าไปยุ่งกับพวกมัน!"
ตี๋เล็กยืนอยู่ด้านล่าง มองขึ้นไปบนห้องนอนกิมลั้ง เห็นไฟยังปิดอยู่ก็ยิ้มดีใจ
"อยู่ในนั้นล่ะม๊า พี่ทองหยิบทองหยอด ผมไปก่อนล่ะนะ"
ตี๋เล็กไขกุญแจออกนอกบ้านไป
บริเวณหน้างาน กะเทยยังออกันอยู่มากมาย ทองแท่งชะเง้อมองไปด้านประตูทางเข้า ตาโต เหมือนเห็นอะไรบางอย่างแต่ไม่แน่ใจ
แสงดาว นกน้อย เดินตามกะเทยแต่งหน้าจัดและสวยมากคนนึง กำลังจะเข้าประตู
"นั่นมัน!!! ใช่เธอรึเปล่า"
เขาเห็นแต่ด้านหลังของมะลิวัลย์ หรือ "เมนี่"
เมนี่ กะเทยแสนสวยกำลังจะเข้าประตูบาร์ไป พวกกะเทยที่มางาน ต่างพากันตกใจ และแหวกทางให้ เมนี่เดินเข้าไปอย่างสง่างาม
ทองแท่งถลาแหวกฝูงคน เมนี่เดินอยู่ข้างหน้าตามด้วยนกน้อยและแสงดาว ทองแท่งที่ลุ้นมาก ยื่นมือออกไปพยายามไขว่คว้าคนที่เดินห่างอยู่ข้างหน้า
มือทองแท่ง คว้าหมับเข้าที่หัวไหล่ใครคนหนึ่ง
เมนีที่พึ่งก้าวเข้าบาร์ ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีมือของผู้ชายมาจับไหล่เข้าพอดี
เมนีหันมาตกใจสุดขีดหลับหูหลับตาเอามือปัดป้อง ก่อนจะโดนลากผลุบหายเข้าไปอีกทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว
ทองแท่งคว้าไหล่แสงดาวเอาไว้ได้ กระชากออกมาจากประตูทางเข้า มาแอบอยู่ด้านนอกประตู
นกน้อยร้องกรี๊ด ตกใจ หันไปมองแล้วก็หงายหลังไป
แสงดาวตกใจหันมามองถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงไปกับพื้นทันที!!
ทองแท่งมองดุๆ ลากแสงดาวมาตรงที่ปลอดคน นกน้อยวิ่งตามมาด้วยกลัวๆ
"มานี่เลย"
"พี่ทองแท่ง ดาวเจ็บนะ"
"บอกพี่มา ว่าเธอ 2 คน มาทำอะไรที่นี่"
นกน้อยยืนหน้าจ๋อยอยู่ข้างๆ
"อย่าว่าแสงดาวเลยค่ะคุณทองแท่ง นกน้อยผิดเอง"
ทองแท่งมองตาคมกริบไปที่นกน้อย
"คุณก็ต้องเจอดุเหมือนกัน แต่เอาไว้ก่อน ขอชำระแสงดาวก่อน"
นกน้อยจ๋อย สะกิดบอกแสงดาว
"พี่ช่วยแกไมได้แล้วนะ เพราะพี่คงโดนเหมือนกัน"
แสงดาวหันไปอ้อนทองแท่ง
"แหม พี่ทองแท่ง ดาวก็แค่อยากมาดู ไม่ได้เหลวไหลอะไร"
"แล้วเธอบอกอี๋ว่าไง"
แสงดาวคอตก
"อี๊ไม่ยอมให้มาดูแน่ๆ เพราะงั้นแปลว่า แสงดาวต้องโกหกอี๊มาใช่มั้ย"
แสงดาวจ๋อยมาก ก้มหน้านิ่ง
ทองแท่งส่ายหน้า ไม่รู้จะทำไง ทองแท่งยกโทรศัพท์
"พิภพหรอ"
มุมหนึ่งด้านในฟรีดอมบาร์ เมนี่โดนใครคนหนึ่งลากตัวไป จนเจอมุมลับตา เมนีตกใจมากพยายามดิ้นรน แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นดีใจอุทานเสียงดังเมื่อหันหน้ามาเจอ... ป๊อปคอนยิ้มเผล่
"ป๊อปคอน"
ป๊อปคอนค้อนควักอย่างมีจริต
"ก็ใช่น่ะสิยะ ... นึกว่าใครล่ะ ฮึ"
ป๊อปคอนมองสำรวจไปทั่วตัว พยักหน้าพอใจ
"แกสวยมากนังมะลิ"
มะลิวัลย์เน้นคำ "เมนี่!"
"อะไรนะ"
"ชั้นชื่อ เมนี่!"
ป๊อปคอนหัวเราะ
"โอ้ว นังนี่ แกมัน อินมาก เมนี่เหรอ ฮา ฮา .. แกนี่มัน...สุดยอดจริงๆ"
เมนี่ยิ้ม
"ต้องขอขอบคุณอาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าชั้นนี่"
ป๊อปคอนหัวเราะ
"เออนังมะลิ เอ้ยนังเมนี่ นี่แกนั่งรถแท็กซี่มาใช่มะ แล้วเงินที่ให้พอป่าว ท่าทางรถติดน่าดู ชั้นเป็นห่วงแกมาก กลัวเงินไม่พอ"
"ใช่ รถติดมาก แต่ชั้นไม่ได้ใช้เงินของแกเลยซักบาท"
ป๊อปคอนตกใจ)
"อ๊าว แล้วแกมายังไง อย่าบอกนะว่าแกเดินมา"
"ป่าว ไม่ได้เดิน แต่ว่า..."
ย้อนอดีตกลับไป บรรดาคนเช่าตึก 6-7 คน ต่างหันมาตกใจ คนแล้วคนเล่า แต่ละคนหลีกทางให้
มะลิวัลย์ที่เดินสวยมากลงมา มีกระเป๋าใบใหญ่ด้วยสำหรับใส่เสื้อผ้าไปเปลี่ยน ผู้คนซุบซิบกัน ทั้งแปลกใจและชื่นชม
เมนี่คิดในใจ
"ตอนนี้ชั้นคือ กะเทยนางโชว์เต็มรูปแบบ สวยและเพอเฟกที่สุด"
มะลิวัลย์เชิดหน้ายิ้มมั่นใจ
"คุณครับ"
มะลิวัลย์หันไปมอง สงสัย
ป๊อปคอนถาม
"อ๊า เค้าคือใครอ่ะ"
ในรถแท็กซี่ นายธงนั่งหน้าคู่กับคนขับแท็กซี่
"ผมชื่อ ธงครับ เป็นยามที่บริษัทของคุณทองแท่ง"
"หมายความว่า"
"คุณทองแท่งกลัวว่าคุณจะไปงานไม่ทัน เห็นบอกว่าของเยอะด้วย"
มะลิวัลย์มองไปที่ถึงเครื่องแต่งตัว
"คุณทองแท่ง"
ถนนหน้าฟรีดอมบาร์
"จอดตรงนี้ล่ะค่ะ"
นายธง มองออกไปด้านนอก ด้านนอกคนเยอะมาก
"คนเยอะจริงๆ ด้วย มิน่าล่ะ"
พอจะลงจากรถ มะลิวัลย์จะจ่ายตังค์
"ไม่ต้องหรอกครับคุณ คุณทองแท่งจัดการเรื่องนี้แล้ว"
ป๊อปคอนฟังเรื่องทั้งหมดแล้วร้อง
"ว้าว"
"คนเพี้ยน"
ป๊อปคอนยิ้มปลื้ม
"เพี้ยนแบบนี้ มันชักยังไงๆ อยู่นะ แต่เอาเถอะ ถือว่าเราโชคดี แกมาอยู่ตรงนี้และทันเวลาพอดี ในสภาพเพอร์เฟคมากด้วย" ป๊อปคอนดูเวลา "ตายๆๆ ใกล้เวลาแล้วนะแก เดี๋ยวจะไม่ทัน มาทางนี้ ชั้นจะเติมผมให้แกเอง "
ป๊อปคอนลากเมนี่ไปด้านหลังเวที
บรรยากาศหน้าฟรีดอมบาร์ ตี๋เล็กเดินมามองซ้ายมองขวาอย่างตื่นเต้น จู่ๆ ก็มีมือมาจับไหล่ ตี๋เล็กตกใจหันไปเจอพิภพยืนยิ้มเผล่อยู่ พร้อมด้วย อิชิโร่ และ วาตานาเบ้ และแสงดาว นกน้อย
"พี่ภพ ผมตกใจหมด ใจหายใจคว่ำ"
"ตกใจแบบนี้ แสดงว่าหนีม๊ามาใช่มั้ย" พิภพบอก
"ก็ใช่น่ะสิ แล้วนี่พี่ทองแท่งหล่ะฮะ"
"เดี๋ยวตามมาค่ะ"
"ห๊า... แสงดาว"
"ค่ะดาวเอง"
"เธอมานี่ได้ไง"
"มากับนกน้อยไงคะ"
"ฮ้า ผู้สมรู้ร่วมคิดเหรอเนี่ย ร้ายนักนะ พี่ทองแท่งรู้เข้า พวกเธอตายแน่ๆ"
"ไอ้ทองแท่งมันรู้แล้วล่ะ ฮ่า ฮ่า นี่ก็พาสองสาวมาส่งเมื่อกี้" พิภพบอก
"อ้าว แล้วตอนนี้ล่ะครับ"
"แว๊บหายไปไหนไม่รู้ แหม ... จริงๆ นะ ลูกบ้านนี้หนีมาเที่ยวกันหมดเลย แบบนี้ต้องมีค่าปิดปากนะเนี่ย"
"พี่ภพจะเอาอะไรผมจะหามาให้หมดเลยครับ ขออย่างเดียว อย่าบอกม๊านะฮะ"
นกน้อยขำ
"แต่ตี๋เล็กมาก็ดีนะ จะได้รวมแก๊งกันเลยเนอะ"
"มีความผิดติดตัวกันหมด" แสงดาวขำ "แบล็คเมล์กันไม่ได้แล้วนะพี่ตี๋เล็ก"
อิชิโร่บอก
"อาโน....เราจะเข้าไปกันได้รึยัง ผมรอไม่ไหวแล้วนะ"
"ได้เลยครับๆ มาทางนี้ฮะ" พิภพบอก
"เชิญครับๆๆ" ตี่เล็กบอก
ทั้งหมดฝ่าฝูงกะเทยเข้าไปอย่างลำบาก
บรรยากาศห้องสำหรับประกวด อลังการมาก ริชชี่ เดินทักทายแขก ขนาบด้วยกองทัพ กับลีลาที่แต่งตัวสวยมากๆ
"เกือบเข้ามาไม่ทัน" กองทัพบอก
"ชั้นบอกแกแล้ว ให้รีบเข้ามาไวๆ ข้างนอกนั่นให้เด็กๆ มันดูแทนได้หรอก"
"เออ รู้แล้ว อย่ามาเทศน์ตอนนี้ ว่าแต่ว่า ตอนนี้ชั้นสวยพอยัง"
ลีลาส่ายหน้า
"อายุขนาดแก ได้เท่านี้แหล่ะ"
"แหม นังลีลา ปากแกนะ"
"นี่พวกหล่อนจะเถียงกันอีกนานมั้ยยะ ช่วยชั้นรับแขกไม่ดีกว่าเหรอ"
"อุ๊ย เจ๊ขา โน่นแน่ะ คุณติ๋ม ประธานในพิธีมาแล้วค่ะ" กองทัพว่า
พี่ติ๋ม ซึ่งเป็นประธานในพิธีเดินทางมาถึง ทักทายกับคนมากมาย เจ๊ริชชี่รีบเดินไปหาพี่ติ๋ม ทักทายกัน
"กราบขอบพระคุณมากๆ นะคะ ริชชี่รู้สึกเป็นเกียรติมากๆ ที่คุณพี่รับเป็นประธานในงานประกวดเล็กๆ ของริชชี่"
"แหมไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ แต่ใครบอกว่างานเล็กคะ แบบนี้ไม่เล็กนะคะ ดูสิคนมากมายแบบนี้ อีกอย่างยังไงพี่ก็ต้องมา งานของริชชี่ทั้งทีนี่นะ"
"กราบขอบกระคุณอีกครั้งค่ะคุณพี่ เชิญคุณพี่ทางนี้เลยค่ะ"
ริชชี่ผายมือไป พี่ติ๋มเดินตาม ทักทายคนรอบข้างไปด้วย ตามด้วยกองทัพและลีลา
พี่ติ๋มเดินผ่าน แขกไฮโซ1 แวะทักทายกัน
"สวัสดีค่ะพี่ติ๋ม ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะคะ"
"นานอะไรคะ เราเพิ่งไปทัวร์ยุโรปกันเมื่อ 2 เดือนก่อนนี่เอง"
"ตายจริง สงสัยน้องจะเผลอไป แบบนี้ต้องไปกันอีกซักทริปนะคะคุณพี่"
"ได้สิ จัดมาเลยค่ะคุณน้อง พี่พร้อมเสมอค่ะ"
ทางด้านรันรัน กับดอลลี่ที่ยืนท่ามกลางแขกที่มางาน แอบคุยกัน
"อุ้ยนั่นพี่ติ๋มนี่ ว้ายได้เจอตัวจริงแล้วแก" ดอลลี่บอก
"ได้ยินชื่อมานาน แหมตื่นเต้นเนอะแกเนอะ"
"ว๊ายๆๆ นั่นไฮโซอีกคน" รันรันว่า
"กระทบไหล่ไฮโซเพียบเลยวันนี้ แหม มีหล่อๆ มั่งมั้ยนะ" ดอลลี่มองหา
"แกอย่ามัวบ้าผู้ชาย ถ่างตาดูสิยะ แขกดังๆ เยอะแยะเลยอ่ะ"
"วันนี้ได้เจอตัวจริง เคยเห็นแต่ในทีวีเนอะแก"
พี่ติ๋มเดินผ่านไปเจอแขกไฮโซ 2 แวะทักอีก
"อุ้ยสวัสดีค่ะคุณติ๋มขา ดีใจจริงๆ ได้เจอคุณติ๋ม ดิฉันอยากเจอตัวจริงมานานแล้วค่ะ"
"สวัสดีค่ะ ดิฉันก็อยากเรียกปรึกษาถามเรื่องงานเหมือนกัน เสร็จจากงานนี้ เราคงต้องนัดรับประทานอาหารกันซักมื้อนะคะ"
"ยินดีเลยค่ะคุณติ๋ม"
"ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ"
พี่ติ๋มเดินทักทายคน โดยมีริชชี่แนะนำ ตามด้วยกองทัพและลีลา แสงไฟสปอตไลท์สาดเล่นแสงไปทั่วบริเวณงาน
ในห้องแต่งตัว จีน่านั่งหมดสภาพอยู่ในห้อง เอาแต่ดื่มเหล้าเพราะเสียใจเรื่องสันต์ไม่หาย
"ไอ้สันต์ ไอ้บ้า เสียแรงรัก ฮือๆ"
ดอลลี่และรันรันเปิดประตูเข้ามา
ดอลลี่เบรกเอี๊ยด กล้าๆกลัวๆ "อุ้ยพี่จีน่า พี่จีน่าของดอลลี่ ทำไมยังไม่แต่งตัวคะ แล้วนี่! พี่กินเหล้าเหรอเนี่ย"
"พี่จีน่า รันรันว่าพี่รีบล้างหน้าล้างตา แต่งตัวเถอะค่ะ แขกดังๆ ทยอยกันมาแล้ว เดี๋ยวจะสวยไม่ทันการประกวดนะคะ"
"คำก็ประกวด สองคำก็ประกวด เป็นบ้าอะไรกันไปหมดแล้ว นี่ .. นี่ นางโชว์อันดับ 1 ของประเทศนั่งอยู่ตรงนี้ จะต้องประกวดทำไมกันอีก"
"แหมพี่จีน่าขา ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เราคงเปลี่ยนใจเจ๊ริชชี่ไม่ได้ ดอลลี่ว่า เราแต่งตัวสวยๆ ออกไปร่วมงานกันดีกว่านะคะ"
"ไม่ไปเว้ย ไปทำไม ใครๆ ก็ลืมชั้นไปหมดแล้ว ฮือๆ ลืมชั้น ไม่มีใครรักชั้นเลย"
"ไม่จริงค่ะพี่จีน่า อย่างน้อยก็มีเรา 2 คนที่ไม่เคยลืมพี่จีน่า พวกเรารักพี่นะคะ และอยากให้พี่ดูดีที่สุดในวันนี้"
"แต่งตัวเถอะค่ะพี่จีน่า นะคะ พี่" ดอลลี่บอก
"นะคะพี่ เดี๋ยวพวกเราช่วยนะคะ"
"จริงหรอ พวกแกไม่ทิ้งชั้นนะ"
"จริงที่สุดค่ะพี่ พวกเราจะไม่มีวันทิ้งพี่ค่ะ"
จีน่าปาดน้ำตา เสียงอ่อนลง
"ข้างนอกเป็นไงบ้างอ่ะ"
"คนมาเยอะแยะมากเลยค่ะ มาจากไหนไม่รู้ มืดฟ้ามัวดินเชียว"
"ชั้นอยากออกไปดู"
"โอ๊ะๆๆ ไม่ได้นะคะ ดอลลี่ว่า พี่จีน่าแต่งตัวซะก่อนดีกว่า"
"ไม่เอาอ่ะ อยากไปดู เดี๋ยวกลับมาแต่งตัวก็ยังทัน"
"ไม่ได้ค่ะ พวกเราไม่ยอมให้พี่จีน่าออกไปในสภาพนี้ พี่ต้องออกไปในสภาพนางโชว์เบอร์ 1 นะคะ"
"มาค่ะ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะคะ อย่าดื้อ"
จีน่ายิ้มออก รันรัน ดอลลี่ เดินเข้ามาควงจีน่าพาไปห้องน้ำ รักกันๆ
ตี๋เล็ก พิภพ แสงดาว นกน้อย อิชิโร่ วาตานาเบ้ ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ กองทัพเดินมาทักตี๋เล็ก
"สวัสดีค่ะ"
"อ้าว...สวัสดีครับพี่"
"รู้จักกันหรอ" พิภพถาม
"บ้านใกล้เรือนเคียงกันน่ะค่ะ มากันได้ไงคะเนี่ย ม๊าของคุณไม่ว่าหรอ"
"ไม่หรอกครับ แอบมากัน"
"งั้นแสดงว่า คืนนี้ปลอดม๊าใช่มั้ยคะ"
"ก็ไม่แน่ค่ะ" แสงดาวขำๆ
"ว้าย พี่ไม่เอาด้วยนะคะคุณน้อง"
"ไม่หรอกครับ ชิลๆ ฮะพี่"
"อ้าว แล้วนี่มีโต๊ะ กันรึยังคะ"
"ยังเลยครับ" พิภพบอก
"งั้นตามมาเลยค่ะ เดี๋ยวจัดให้มุมดีที่สุด เชิญค่ะ"
ทุกคนเดินตามกองทัพ ผ่านแขกคนอื่นๆ
ในมุมลับตา เมนี่นั่งเหล่มองเห็นป๊อปคอนเดินไปเดินมา ประสาทจะกินแทนเมนี่ เมนี่ขำป๊อปคอน
"ไหนบอกจะมาช่วยดูเรื่องการแต่งตัว"
"หรอๆๆ ใช่ๆๆ ชั้นต้องช่วยแกดู"
"เฮ้ยนี่แก ตกลงแกหรือชั้นกันแน่ที่จะประกวด"
"ชั้น เอ้ย แกไงนังมะลิ เอ้ยเมนี่ โอ้ย กะเทยสับสน"
"แล้วทำไมแกต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย นั่งบ้างก็ได้ ชั้นเวียนหัวไปหมดแล้ว"
"ก็ชั้นตื่นเต้นนี่แก ใกล้เวลาแล้วนะ"
"ดูแกตื่นเต้นกว่าชั้นอีกนะ"
"ชั้นลุ้นแทนแกอ่ะ อยากให้แกชนะ แกจะได้เงินแสน"
"ใช่ ชั้นต้องชนะ ชั้นต้องได้เงินแสนให้ได้"
"ชั้นไม่รู้นะว่าแกจะทำได้มั้ย"
"อ้าวไม่มีให้กำลังใจกันเลย"
"แต่ชั้นรู้อยู่อย่างนึง วันนี้แกสวยที่สุด ถ้าป๊อปคอนพยากรณ์แม่นจริง ชั้นจะทำนายว่า แกนี่แระ ผู้ชนะในวันนี้"
"ขอบใจแก มีแต่แกนี้แระ ที่คอยเป็นกำลังใจให้ชั้น"
ป๊อปคอนมองไปด้านหลัง
"ไม่ใช่แค่ชั้นนะ"
"ใครอีกหรอ"
ป๊อปคอนบุ้ยใบ้ไปด้านหลัง
"โน้น หล่อมาเชียว กะเทยเซ็ง" ป๊อปคอนสะบัดหน้า
เมนี่หันไปด้านหลัง
"คุณ ..."
ทองแท่ง ยิ้มหล่อมาก
เมนี่ นั่งคุยกับทองแท่ง ที่นั่งเขินๆ เก้ๆ กังๆ
"ขอบคุณมากนะคะ สำหรับแท็กซี่"
"ไม่เป็นไร เรื่องเล็กหน่อยครับ"
"แล้วนี่คุณมาดูประกวดหรอ"
"ผมพาลูกค้าญี่ปุ่นมาดูน่ะ วันก่อนพามาทีนึง เค้าติดใจ พอรู้ว่าคืนนี้มีประกวด ร้องขอให้พามาดูอีก"
"ข้างนอกคนเยอะมั้ยอ่ะ"
"เยอะมาก นี่กว่าผมจะหาคุณเจอหลงทางอยู่ตั้งนาน เกือบเอาตัวไม่รอด" ทองแท่งขำๆ
"คุณก็ไม่จำเป็นต้องมาหาชั้นเลย"
"ไม่ได้หรอก คุณเป็นคนกตัญญู ผมอยากแวะมาให้กำลังใจ"
"คุณไม่รังเกียจกะเทยอย่างพวกเราเหรอคะ"
ทองแท่งชะงักเมื่อได้ยินคำว่ากะเทย คือ ทองแท่งเห็นมะลิวัลย์แล้วมักจะลืมๆ เพราะมะลิวัลย์เหมือนผู้หญิง แต่พอได้ยินคำว่ากะเทยก็เริ่มขยาด โดนม๊า กรอกหัวเอาไว้ตั้งแต่เด็กให้เกลียดกะเทย
"เอ่อ ... ก็ " ทองแท่งเริ่มเขยิบตัวหนี
"ช่างมันเถอะค่ะ"
ทองแท่งร้อนรนแก้ตัว
"คือ เราไม่ได้มีอะไร คือ ผมหมายความว่า เราเป็นเพื่อน ใช่ๆ เพื่อนกันไงครับ"
ทองแท่งโล่งอกที่ตัวเองหาคำตอบได้
"ก็ดีนะคะ ส่วนใหญ่ผู้ชายจะรังเกียจกะเทยอย่างพวกเรา"
ป๊อปคอนยกนิ้วให้ เมนี่เล่นเนียน พูดกับตัวเอง
"นังนี่มันอินการเป็นกะเทยจริงไรจริง เยี่ยมว่ะ"
ทองแท่งบอก
"คือ ขอร้องเถอะฮะ อย่าพูดย้ำแบบนั้นเลย"
"เริ่มรับไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ"
ทองแท่งเริ่มหงุดหงิด
"มัน ... คือ ก็เราเป็นแค่เพื่อนกันไงครับ ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณแบบนั้นอยู่แล้ว ไม่มีทาง"
เมนี่ยิ้มหยันๆ
"ค่ะ ดีค่ะ เป็นเพื่อนกัน ชั้นรู้แล้วค่ะ"
"เฮ้อ คือว่า ใช่แล้วเราเป็นเพื่อนกันเท่านั้น เพื่อนร่วมโลกที่ต้องรู้จักช่วยเหลือกัน"
ป๊อปคอนเดินมา
"ใกล้เวลาแล้ว แกต้องแต่งตัวแล้วเมนี่"
"เมนี่"
"ค่ะคุณทองแท่ง ต่อไปนี้ชั้นชื่อ เมนี่"
ทองแท่งยิ้ม
"โชคดีนะครับ คุณเมนี่"
เมนี่ยิ้ม
"ขอบคุณค่ะ"
ป๊อปคอนเดินมาดึงตัวเมนี่ไป ทองแท่งเผลอยิ้มมองตามไป
ในห้องแต่งตัวป๊อปคอนวุ่นวายมาก กองทัพ ลีลา เดินเข้ามา
"มีใครเห็นเจ๊ริชชี่บ้าง โอ้ยใกล้เวลาแล้ว เจ๊หายไปไหนนะ"
"อ้าวยังเห็นรับแขกอยู่ในงานอยู่เลย" เบเบ๊บอก
"ใช่ๆ แต่ตอนนี้หายไปแล้ว" ลีลาบอก
"ตายหล่ะ รึโดนลักพาตัว" เดือนเพ็ญว่า
"จะบ้าเรอะ ปากพูดไม่เป็นมงคลเลยนะยะ"
ริชชี่เปิดประตูเข้ามา ทุกคนโล่งใจ เดินเข้าไปหา
อัยโกะบอก "เจ๊หายไปไหนมาคะ พวกเราตามหา ตกใจหมดเลย"
"ก็พาพวกที่จะขึ้นเวทีไปไว้ที่เต๊นท์ด้านหลังไง"
เดือนเพ็ญเสียงแมน
"ตายหล่ะ! นั่นมันหน้าที่หนูนี่ เฮ้ยอัยโกะ เบเบ๊ ไปที่เต๊นท์กัน"
"นั่นไงๆๆ หน้าที่ตัวเองไม่ดูแล ต้องให้เจ๊ไปดู เดี๋ยวตัดเงินเดือนเลย" กองทัพบอก
"งั้นพวกหนูรับช่วงต่อเจ๊เองนะคะ" อัยโกะว่า
อัยโกะ เดือนเพ็น เบเบ๊ รีบเดินออกไป
"เฮ้อ"
"เจ๊พักก่อนนะคะ ใกล้ได้เวลาแล้ว" ลีลาบอก
กองทัพเดินเอาน้ำมาได้ดื่ม
"เจ๊ดื่มหน่อยนะคะ มาคะ เดี๋ยวหนูดูหน้า ผม ให้เจ๊อีกที"
กองทัพเริ่มจัดแต่งหน้า ผม ให้ริชชี่
"ดีนะที่ทำเต็นท์ไว้ให้คนประกวดต่างหาก ไม่งั้นร้านแตกแน่" ลีลาบอก
"ห้องของพวกเรา เป็นพื้นที่ส่วนตัว เอาคนนอกเข้ามา เดี๋ยวก็เกิดปัญหาหรอก" ริชชี่ว่า
"จริงด้วยค่ะ เอ๊ะแล้วนี่จีน่ากับป๊อปคอนหายไปไหนเนี่ย"
ริชชี่เริ่มกังวล กองทัพกับลีลามองหน้ากัน
ดอลลี่ กับรันรันรุมแต่งตัวให้จีน่า รันรัน ดอลลี่ เอียงตัวหลบเผยให้เห็นจีน่าแต่งสวยแล้ว
"แบบนี้สิคะ ไอดอลของดอลลี่"
"สวย สง่า ที่สุด"
จีน่ายิ้ม
"ขอบใจพวกเธอนะ ที่ไม่ทิ้งชั้น แล้วยังช่วยแต่งตัวชั้นอีก ลบรอยฟกช้ำเกลี้ยงเลย"
"พี่จีน่าสวยอยู่แล้ว แต่งนิดๆ หน่อยๆ ก็ชนะคนทั้งโลกแล้วหล่ะค่ะ" รันรันบอก
"ที่นี้ ก็ได้เวลาอำลาตำแหน่งแล้วหล่ะซิ"
"ปากเสีย พูดทำไมเล่า รู้อยู่ว่าพี่จีน่าไม่ชอบ"
จีน่าหน้าเครียดทันที
"ใช่ ถึงเวลาอำลาตำแหน่ง ชั้นจำเป็นต้องสวยที่สุด เพื่อให้ทุกคนจดจำนางโชว์คนนี้ไว้ ถึงแม้ว่าจะมีนางโชว์คนใหม่มา ทุกคนจะไม่มีวันลืมจีน่าคนนี้"
รันรัน ดอลลี่เข้ามาเกาะแขนจีน่า
"หนูดีใจที่พี่จีน่าคิดได้แบบนี้"
"สมกับที่ดอลลี่รักและเทิดทูนจริงๆ ทูนหัวของบ่าว"
จีน่ายิ้มให้กับตัวเองในกระจก
ในห้องเก็บของ ฟรีดอมบาร์ ไม่มีคนอยู่เลย ประตูเปิดออก ป๊อปคอนลากเมนี่ พร้อมถุงเสื้อผ้าเข้ามา
ป๊อปคอนเดินไปเปิดผ้าคลุมอันหนึ่งออก เห็นเป็นกระจกขนาดใหญ่สูงเท่าคน เก่าๆ สีมอๆ แต่ยังใช้งานได้ดี
"ที่นี่คือ อาณาจักรส่วนตัว ที่เป็นที่ลับของชั้น "
"ห้องเก็บของนี่นะ"
ป๊อปคอนยิ้มเศร้
"ไม่มีใครอยากมาที่ห้องนี้ นอกจากชั้น เสื้อผ้าที่แกถืออยู่ ก็มาจากห้องนี้ล่ะ เค้าเรียกว่าห้องที่ถูกลืม เหมือนตัวชั้นไง"
"โธ่ นังป๊อปคอน"
ป๊อปคอนหัวเราะ
"จะบ้าเหรอ แกจะมาเศร้าทำไม นี่ล่ะ คือ ชีวิตจริงของมนุษย์เรา ทำใจยอมรับมันให้ได้สิแก แล้วแกจะอยู่บนโลกนี้ได้อย่างเป็นสุข"
"จริงสินะ อย่างน้อย เราสองคนก็มีกันและกัน เราคือเพื่อนแท้ ที่คนอื่น หากันชั่วชีวิต ก็อาจจะไม่มีโอกาสเจอ"
เมนี่สวมกอดป๊อปคอนอย่างแสนรัก
"คนอื่นจะว่าไงชั้นไม่รู้นะป๊อปคอน แต่สำหรับชั้น แกคือคนที่ยอดเยี่ยมที่สุด!"
ป๊อปคอนกรีดน้ำตาแล้วเชิดหน้ายิ้ม
"เอาล่ะ .. ไม่มีเวลามาดราม่า ดูนั่นซะก่อน"
ป๊อปคอนชี้ไปที่กล่องอุปกรณ์เครื่องมือแต่งหน้า ทำผม
"ชั้นเอามาซ่อนไว้ที่นี่ เพื่อแก ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครสนใจแบบนี้ล่ะดีแล้ว รู้มะ แล้วตอนนี้ชั้นจะเนรมิตให้แกสวยเริ่ดที่สุดในปฐพี และ ... แก!! จะต้องชนะเท่านั้น!!! เข้าใจมั้ย!"
เมนี่ในกระจก ยิ้มอย่างมาดมั่น
อ่านต่อหน้า 3
นางโชว์ ตอนที่ 5 (ต่อ)
บรรยากาศในฟรีดอมบาร์ เวทีโชว์ ผู้คนหนาแน่น
"โชคดีจริงๆ ที่พวกเราได้เจอตี๋เล็ก" พิภพบอก
กองทัพจัดโต๊ะติดเวทีให้กับกลุ่มของตี๋เล็ก พิภพมองไปรอบๆ ยิ้มพอใจ
"เส้นใหญ่ดีนี่เรา"
"แหะ แหะ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ"
อิชิโร่บอก "ไฮ่ อาโน พิภพซัง เราได้โต๊ะดีที่สุด ชัดที่สุดเลย"
วาตานาเบ้บอก"เยี่ยมๆ สุโค่ยมั่กๆ"
"คราวหน้าถ้ามาเที่ยวแบบนี้ ให้ตี๋เล็กซังมาด้วยนะพิภพซัง" อิชิโร่หัวเราะพอใจ
"พี่ตี๋เล็กได้งานแล้วนะคะ" แสงดาวหัวเราะ
"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยคนซิตี๋เล็ก คือว่า อยากหนีเตี่ยเที่ยวบ้างน่ะ"
ทองแท่งจับไหล่แสงดาวและตี๋เล็กที่รวมหัวกันอยู่ ทั้งสองตกใจ สะดุ้งหันไปมอง พอเห็นทองแท่งก็จ๋องจ๋อย
"นี่นายก็มาด้วยเรอะตี๋เล็ก"
พิภพรีบช่วย
"ถ้าไม่ได้ตี๋เล็ก เราคงไม่ได้ที่นั่งดีๆ แบบนี้"
อิชิโร่/วาตานาเบ้ขานรับ"ไฮ่ ไฮ่ ใช่แล้วๆ ทองแท่งซัง"
ทองแท่งบีบไหล่ตี๋เล็กและแสงดาวแล้วก้มลงกระซิบข้างหู
"กลับบ้าน เราสองคนมีเรื่องคุยกับพี่ยาวแน่"
แสงดาวและตี๋เล็กกลืนน้ำลายเอื๊อก ทองแท่งยิงฟันขู่คาดโทษ
"โธ่ พี่ทองแท่ง หนูก็แค่อยากมาดู หนูไม่ใช่คนชอบเที่ยวกลางคืนหรอก เชื่อหนูเถอะ"
"อืม ใช่ๆ คุณทองแท่งอย่าโกรธพวกเราเลยนะคะ หน้าบึ้งแบบนี้เดี๋ยวไม่หล่อนะตัวเอง"
"คราวก่อนเสี่ยตา มาซื้อทองที่ร้านของอี๊ เค้าบอกว่ากะเทยสมัยนี้สวยกว่าผู้หญิงอ่ะ พี่ทองแท่งลองดูสิ หนูว่าสวยจริงๆ นะ"
ทองแท่งมองไปรอบๆ
สาวๆ กะเทยไทยมากหน้าหลายตา มุมหนึ่ง แจ๊คกี้และลิซ่า นางโชว์ของเรนโบว์บาร์คู่แข่งของฟรีดอมบาร์ แต่งปลอมตัวเป็นนักข่าว สะพายกล้องมาร่วมงาน
"คุณแม่ขา แน่ใจนะว่ามันจะจับเราไม่ได้" ลิซ่าถาม
"โฮ้ย แกจะตาแหกไปทำไมยะ เราออกจะปลอมตัวได้เนียนขนาดนี้"
"หนูไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าไหร่นะคะ คุณแม่ขา"
"อย่ามาบิ๊วชั้น ไปๆ ชั้นจะเก็บภาพหลายๆ มุม"
ทองแท่งถอนหายใจ คิดถึงเมนี่!! ลิซ่าเห็นทองแท่งตาโต
"อร๊าย คุณแม่ขา ดูดู๊ ... "
ลิซ่าชี้ไปที่ทองแท่ง
"อะไรของแก เสียเส้นหมด ไหนๆ"
"ผู้ชายอะไร สเป๊กเลย น่าหม่ำมาก"
แจ๊คกี้มองเห็นตาเยิ้ม ชอบเหมือนกัน
"ว๊ายยย ต๊ายตาย" ยกกล้องถ่าย แชะ "เดี๋ยวต้องขอสัมภาษณ์"
แจ๊คกี้จะจูงลิซ่าตรงไปหา ลิซ่าดึงไว้
"คุณแม๊! ไหนว่ามาทำงาน"
"อร๊าย ลืมตัวไปย่ะ ฝากไว้ก่อน เดี๋ยวมาเอานะจ๊ะรูปหล่อ" แจ๊คกี้ส่งจุ๊บๆไป
ทองแท่งที่ไม่รู้เรื่อง
หน้าเมนี่ ในกระจกที่สะท้อนออกมาสวยเด้ง ป๊อปคอนไปหยิบเครื่องสวมหัวมาถือไว้ ยิ้ม
"คราวนี้ล่ะ นังเมนี่ แกก็จะกลายร่างอย่างสมบูรณ์แบบซะที!"
ป๊อปคอน ค่อยๆ บรรจงค่อยๆวางเครื่องสวมหัวให้กับเมนี่ แววตาเมนี่ เปล่งประกายเจิดจรัส
จีน่าเดินสวยงาม ออกมาจากด้านใน ผู้คนฮือฮาหันไปมอง
กรรมการ1บอก "นั่นนางโชว์ที่ได้ตำแหน่งปีที่แล้วนี่"
คณะกรรมการไฮโซ และ กิตติมศักดิ์ มองอย่างชื่นชม
เสี่ยตาเดินไปรับจีน่า
"อาจีน่า ลื้อนี่สวยจริงๆ"
จีน่าค้อน
"วันนี้พูดแบบนี้ วันพรุ่งนี้ไม่รู้จะพูดแบบนี้รึเปล่า"
"ไม่มีทางๆ อาจีน่า ลื้อคือ นัมเบอร์วัน"
จีน่ากับเสี่ยตาค่อยๆ เดินมาถึงโต๊ะคณะกรรมการ เสี่ยตามีคนทักเลยหันไปคุย
ริชชี่ กองทัพ ลีลา เดินมาสมทบกับจีน่า
"นี่ จีน่า ค่ะ นางโชว์ที่ชนะการประกวดเมื่อปีที่แล้ว" ริชชี่บอก
จีน่าไหว้ชดช้อย จิกตา สวยสง่า
กรรมการ1 บอก "เวลาผ่านไป ไม่ได้ทำให้จีน่าสวยน้อยลงเลยนะคะ"
กรรมการ2 บอก "ต้องขอชมเจ๊ริชชี่ ตาแหลมจริงๆ ชักอยากเห็นนางโชว์ของปีนี้แล้วซิ"
จีน่าได้ยิน อารมณ์เสีย หน้าบึ้ง
ริชชี่เห็นกระซิบบอก "รักษากิริยานิดนึงจีน่า" ริชชี่หันไปพูดกับเสี่ยตา "เชิญเสี่ยนั่งตรงนี้เลยค่ะ" ริชชี่ให้นั่งประจำที่คณะกรรมการ แล้วหันไปบอกจีน่า "จีนา สำหรับเธอ ไปนั่งตรงโต๊ะ VIP"
จีน่ามองไป มีแขกกิตติมศักดิ์นั่งอยู่ด้วยมากมาย ก็ยิ้มพอใจเดินสง่า เข้าไปนั่งประจำที่
ริชชี่หันมาบอกลีลา "ดูแลดูจีน่าให้ดี"
ลีลารับปาก และเดินไปหาจีน่าทันที
จีน่าหันมามองลีลา แต่ลีลานั่งลงยิ้มเหี้ยมให้จีน่า จีน่ารู้ทันหันสะบัดหน้าพรืด
กองทัพที่ยืนข้างริชชี่
"มันคงไม่กล้าแล้วนะเจ๊ นังลีลามันดุจะตาย"
"ก็ขอให้เป็นอย่างงั้นล่ะนะ เฮ้อ"
กิมลั้งในห้องนอน ยังมีทองหยิบ ทองหยอดยังคอยนวดเอาใจ แต่คอยดูหน้ากิมลั้งไปด้วย แบบระวังๆ สังเกตอาการ กิมลั้งหน้านิ่งคิดหนัก
"เอาหล่ะ ไปนอนกันได้แล้ว ม๊าง่วงแล้ว"
"จริงหรอม๊า" ทองหยอดว่า
"งั้นเค้าไปนอนนะ" ทองหยิบบอก
กิมลั้งพยักหน้าเบาๆ 2 สาวดีใจ กระโดดผลุงขึ้นอย่างรวดเร็ว วิ่งจู๊ดจะออกประตู
"เดี๋ยวก่อน"
ทั้งคู่เบรกหน้าทิ่ม หันกลับมาหน้าแหย
"ตรงไปนอนเลยนะ ห้ามแอบไปดูบาร์โน้นเด็ดขาด"
ทองหยิบ อ้าปากเหงอ เสียดายสุดๆ
ทองหยอดจ๋อยมากรับคำ "ค่ะม๊า"
แล้วทั้งคู่ค่อยๆ เดินออกไปอย่างจ๋องๆ เรียบร้อยมาก กิมลั้งนอนเครียดอยู่บนเตียง
ริชชี่ดูนาฬิกาข้อมือ
"อีกเดี๋ยวก็เริ่มงานได้เลย"
"ได้ฮ่ะเจ๊ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เจ๊ยิ้มสวยๆ เข้าไว้ ไปต้อนรับแขกพวกนั้นเถอะค่ะ ทางเวที เดี๋ยวหนูจัดการเอง"
กองทัพเดินไปทางหลังเวที
กองทัพ วอมาหาอัยโกะที่เต้นท์
"ทุกอย่างเรียบร้อยมั้ย"
อัยโกะตื่นเต้นที่ได้ถือ วอ
"ไฮ่ ไฮ่ .... ทุกอย่างที่นี่เรียบร้อยมากก๊ะ"
มวลหมู่กะเทยที่มาประกวดกำลังเติมหน้าทาปาก เดือนเพ็ญวิ่งหน้ามันมาหาอัยโกะ ถามเสียงแมนว่า
"เฮ่ย พวกเราเริ่มได้ยัง"
"ต๊าย เดือนเพ็ญจัง อัยโกะตกใจ"
เดือนเพ็ญทำเสียงสาว
"อุ๊ยตาย เวลาตื่นเต้น ชั้นลืมตัวไปหน่อย นี่ๆ รู้มั้ยว่าชั้นตื่นเต้นจะแย่แล้ว"
"รู้ก๊ะ แต่รอเดี๋ยวนะ"
อัยโกะวอถามกองทัพ
"พี่กองทัพก๊ะ เราจะเริ่มงานเมื่อไหร่ก๊ะ"
"จะเริ่มตอนนี้แล้ว"
เบเบ๊ หัวฟู เดินมาสมทบ
"งานจะเริ่มแล้วหรอ โอ้ว มาย กาช ตื่นเต้นๆ"
เดือนเพ็ญร้อง "ว้าย!"
"What!" เบเบ๊ถาม
"ชั้นสั่งข้าวกล่องไว้น่ะสิ ชั้นลืม .. มิน่าทำไมท้องร้อง"
"รีบๆ เลยแก ถึงว่าทำไมอัยโกะหิว"
เดือนเพ็ญรีบวิ่งเซๆ ออกไป
กองทัพ วอมา
"จะเริ่มงานแล้วนะ เตรียมตัว!!! 5..4..3..2.."
ทุกคนในเต็นท์ลุ้นๆ เกาะกลุ่มกันเงี่ยหูฟังเสียงจากเวที
เหล่าพวกกะเทยประกวดในเต็นท์ มีเบอร์ติดหน้าอก เป็นหมายเลขประจำตัว ต่างหยุดแต่งหน้า ตื่นเต้นไม่แพ้กัน
มุมหนึ่งห้องเก็บของ ป๊อปคอน เมนี่เงี่ยหูฟังเสียงประกาศข้างนอก เสียงเพลงเปิดงานดังกระหึ่มขึ้น
"ไปกันแก ได้เวลาแล้ว"
เมนี่เสียงสั่น
"ปะ ไปสิ"
"ติดอ่างเลย เ
"อืม ฮ้า"
"นั่นแหละๆๆ ได้ยัง"
"ป่ะ ไปกัน"
ป๊อปคอน ติดเบอร์ประจำตัวด้วย เบอร์ประจำตัวเมนี่ เลขที่ 29
ไฟบนเวทีค่อยๆ ดิมลง
กองทัพบอก
"ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งาน Freedom LipSing Contestได้ ณ บัดนี้"
Sound Opening Dance เปิดตระการตาคึกคัก เป็นการแสดงเปิดงานจากนางโชว์ของฟรีดอม ภายในงานมีทั้งผู้เข้าชม ไอโซ แขกกิติมศักดิ์ สื่อมวลชน มากมาย
แจ๊คกี้ ลิซ่า ยืนใกล้หน้าเวที
"คุณแม่ขา งานเริ่มแล้วค่ะ" ลิซ่าตื่นเต้นมาก
แจ๊คกี้หน้าเครียด
"เออ รู้แล้วน่ะ นังนี่" แจ๊คกี้ยกกล้องเก็บภาพในงาน
พวกไฮโซชื่นชม หันมาพยักหน้าให้กันและกัน
"สวยงามมากเลยคุณริชชี่"
ริชชี่ยกมือไหว้ชดช้อย
"ขอบพระคุณมากค่ะ"
จีน่านั่งหน้าเชิด ทำใจไม่ได้เรื่องที่จะมีนางโชว์คนใหม่
เฮียฮง ถือถุงข้าวเต็ม 2 มือ เดินมามองด้านหน้าบาร์ งกๆ เงิ่นๆ
"เอาไงดีวะเนี่ย"
เดือนเพ็ญเสียงแมนๆ
"ทางนี้ค่า เฮียฮง"
เฮียฮงหันไปเจอเดือนเพ็ญ ยิ้มดีใจ
"แหม่ กำลังคิดอยู่เลยว่าจะเข้าไปทางไหน"
เดือนเพ็ญถลามาช่วยถือถุงข้าว
"โห หนักไม่ใช่เล่น เฮีย แข็งแรงจังนะคะ แหม... ยังฟิตอยู่เลย"
"หึหึ พอดีไม่มีรสนิยมทางนี้นะหนู ปล่อยคนแก่เอาบุญ แค่ทำข้าวมาส่งให้นี่ก็เก่งแล้ว"
"ว้า งั้นมาทางนี้เลยค่า"
เดือนเพ็ญเดินนำไปด้านข้างร้านฟรีดอมบาร์
เฮียฮง และเดือนเพ็ญเดินเข้ามา
เดือนเพ็ญบอก
"ข้าวมาแล้วจ้า"
"เอาไปวางไว้ตรงนั้นเลย เอ้านี่ค่ะ" เดือนเพ็ญควักเงินให้เฮียฮง "ครบมั้ยคะ เฮีย"
"เอาน่ะ อั๊วไว้ใจพวกลื้อ ไม่เคยโกงกันอยู่แล้ว"
"แต่นับซะหน่อยก็ดีนะคะเฮีย เผื่อนังอัยโกะ มันโก๊ะ" เบเบ๊บอก
"ว่าแต่ว่า วันนี้ทำไมเฮียมาคนเดียว ลูกสาวเฮียไม่มาช่วยเหรอคะ" อัยโกะว่า
"มันขอมาดูโชว์ที่นี่ล่ะ เห็นแต่งตัวตั้งแต่บ่าย"
"แล้วเฮียล่ะคะ ไม่อยากดูเหรอคะ"
"ฮ่อๆ อยากดูเหมือนกัน แต่อั๊วแต่งตัวไม่เรียบร้อย"
"ไม่มีปัญหาหรอกค่า เดี๋ยวเดือนเพ็ญคนนี้หาชุดให้เฮียฮงเอง"
"ขอบใจมั่กๆ ว่าแต่ว่าอีหนู อย่าทำเสียงใหญ่ อั๊วไม่คุ้น"
ป๊อปคอนนำเมนี่เข้ามา
"ทางนี้ๆ เมนี่ เดินมาไวๆ"
ทุกคนหันไปมองเมนี่เดินเข้ามา ตาค้าง
กองทัพ วอเข้ามา
"นังอัยโกะ เอาผู้เข้าประกวดมาสแตนบายหลังเวทีเลย โชว์เปิดงานจะจบแล้ว"
"เอเวอรี่วัน พลีส ฟอลโล่มี ... ตามชั้นมา" เบเบ๊บอก
พวกนางโชว์ที่มาประกวด เดินเป็นแถวๆ ออกไป
"ฮ่อๆ มันสวยกว่าผู้หญิงแท้ๆ ขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย โธ่ อาหมวยลูกรัก ลื้อคงไม่มีหวังได้แต่งงานแน่ สวยสู้กะเทยไม่ได้ซักคน" เฮียฮงมองไปทางเมนี่
หน้าเมนี่ ตาเจิดจรัสเป็นประกาย ป๊อปคอนยืนเชียร์อยู่ข้างๆ
"อาเครป่าว"
เมนี่หน้าพยักหน้ารับ
"อาเคร"
"สู้ๆ"
เมนี่พยักหน้า แล้วเดินตามขบวนไป อัยโกะแตะไหล่ป๊อปคอน
"เพื่อนของพี่ป๊อปคอนเหรอก๊ะ"
ป๊อปคอนตกใจ ยิ้มแห้งๆ พยักหน้าให้
"สวยมากเลยก๊ะพี่"
"จริงด้วย ออร่าแรงมาก"
"มันแปลว่าอะไรวะ"
"รัศมีแห่งความงามค่ะเฮีย อุ้ย ... มากับหนู หนูจะหาชุดให้เฮียใส่ไปดูงานข้างในเอง"
เดือนเพ็ญลากเฮียฮงออกไปจากเต็นท์
บนเวที ไฟที่ดิมไว้ค่อยๆ สว่างขึ้น เพลงกระหึ่มดังรับนางโชว์ที่เข้าประกวด ทั้งหมดออกเดินโชว์โฉมพร้อมกันก่อนโชว์ความสามารถ
"และนี่คือโฉมหน้าของผู้เข้าประกวด Freedom LipSing Contest ประจำปี 2014 ปีนี้ค่า ขอเสียงปรบมือต้อนรับด้วยค่ะ"
บรรยากาศคนดูปรบมืออย่างชื่นชม แจ๊คกี้ ลิซ่า มองอย่างอิจฉา
"อูย งานของพวกมันดูดีจังค่ะคุณแม่" ลิซ่าว่า
"เจ็บใจนัก!! อีนังเจ๊ริชชี่"
ริชชี่มองบนเวทีชื่นชมปลาบปลื้ม จีน่ามองไปบนเวทีหมั่นไส้นางโชว์ที่เข้าประกวดทุกคน
ทางโต๊ะทองแท่ง
นกน้อยมองไปบนเวที แล้วชี้ไปที่เมนี่
"บอกว่าคนนั้นสวยจริงๆ เอ๊ะ!!! ทำไมหน้ามันคุ้นๆ วะ เราเคยเห็นมันที่ไหนรึเปล่า"
"แหม่...พี่นกน้อย ก็คนนี้ไง คนที่เราเจอหน้าบาร์ไงพี่ คนที่สวยๆ น่ะ"
นกน้อยอ้าปากหวอ
"ตายๆๆ มันสวยขนาดนี้เชียวหรอเนี่ย"
"เค้าสวยจริงๆ น่ะแระ จำได้มะ คนแหวกเป็นทางเลย ยังกะดาราฮอลลี่วู้ด"
"แฮ่ม!" ทองแท่งกระแอม
"พี่ทองแท่ง ว่าเค้าสวยมั้ยคะ" แสงดาวถาม
"สวยสิ คนนี้ไงที่พี่เคยเจอมาก่อน" ตี๋เล็กบอก
"ฮ้า ไปเจอที่ไหน"
"ก็พี่ตี๋ใหญ่น่ะสิ ขับรถไปเฉี่ยวเค้า วันที่พี่ตี๋ใหญ่กับพี่ ไปโรงพักกันไง"
แสงดาวอ้าปากมองค้าง
"โห .... มิน่าพี่ทองหยิบ พี่ทองหยอดอาละวาดใหญ่เลย"
นกน้อยสะกิดแสงดาว
"ชั้นพอจะสู้กะเทยคนนั้นได้มั้ยวะ"
"เอาความจริง หรือว่า เอาแบบปลอบใจล่ะพี่"
นกน้อยหน้าม่อย มองไปบนเวที แล้วก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นใหม่
"เริ่มประกวดแล้วแก"
ต่อมา กองทัพยืนกลางเวที ด้านหลังพวกนางโชว์ทยอยเดินเข้าหลังเวที
"และนั่นก็คือโฉมหน้าของผู้เข้าประกวดทั้งหมดในคืนนี้"
เสียงปรบมือดังกึกก้อง
"และในตอนนี้ขอเชิญพบกับการแสดงของผู้เข้าประกวดหมายเลข 1 คุณพราวฟ้า ได้ ณ บัดนี้ค่ะ"
ไฟเวทีดิมลง เพลงขึ้น...
บรรยากาศหลังเวที พวกนางโชว์พยายามยื้อแย่งชะโงกหน้าไปดู บางคนก็สวดมนต์ภาวนา บางคนหันหน้าเข้ากำแพงทำสมาธิ เสียงเพลงคลอของผู้เข้าประกวดแว่วเข้ามา
ป๊อปคอนเบียดคนมาหาเมนี่ กระซิบคุยอย่างเป็นห่วง
"ไหวมั้ยแก"
"ไหวแก"
"แน่นะ"
"แกจะตื่นไปไหน ไม่เห็นมีอะไรเลย"
"ฮ้า นี่แกโปรเฟสชั่นแนล ขนาดนี้เลยเรอะ ไม่กังวล"
เมนี่ส่ายหน้า โนฟีลลิ่งมาก "หึ!"
"ไม่ตื่นเต้น" / หึ
"ไม่ขาสั่น" / หึ
"โอ คุณพระ!! แกนี่ประสาทชาด้านมาก"
"ชิลๆ"
"ย๊า...คุณเพื่อน เอาให้แบบนี้ตลอดๆ นะยะ"
เมนี่ยักไหล่
"สบายมาก"
พวกอิชิโร่และวาตานาเบ้ ปรบมือชอบใจ
อิชิโร่บอกพิภพ
"สุดยอดๆ !!! สาวไทยเก่งจริงๆ"
"นั่นมัน lady boy ไม่ใช่ผู้หญิงแท้ๆ นะครับ" พิภพบอก
วาตานาเบ้โบกมือ แล้วหัวเราะชอบใจ
"บอกไม่เป็นไรๆ สวยเหมือนผู้หญิงก็คือผู้หญิง"
นกน้อยกับแสงดาวยังตื่นตาตื่นใจอยู่ จู่ๆ มีมือมาจับไหล่นกน้อย นกน้อยหันไปมองเจอเฮียฮง
เฮียฮงยิ้มเผล่
"ไง อาหมวย"
นกน้อยตกใจ
"เตี่ย!! เตี่ยเข้ามาได้ไง"
"คนระดับเตี่ย มันก็ต้องมีเส้นมีสายหน่อยสิอาหมวยเอ๊ย"
"เฮียฮง!! นั่งก่อนสิครับ" ทองแท่งบอก
นกน้อยมองเตี่ยในชุดสุภาพเท่ๆ อารมณ์ประมาณเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้
"เตี่ย! เอาชุดอะไรมาใส่"
" เป็นไงล่ะ เตี่ยหล่อใช่มั้ย"
"หล่อระเบิดไปเลยค่ะเฮียฮง" แสงดาวบอก
"ไม่อยากจะคุยว่า หนุ่มๆ ยิ่งกว่านี้ สาวๆ งี้ตามเป็นพรวน"
"แล้วตกลงเตี่ยเข้ามาได้ไงอ้ะ"
"หึหึ อั๊ว ก็แค่เอาข้าวมาส่งที่เต็นท์ด้านหลัง เค้าเลยชวนให้มาดู นั่นไงคนนั้นไง"
เดือนเพ็ญยืนยิ้มโบกมือให้เฮียฮง
"เตี่ย! มีแฟนใหม่แล้วเหรอ ไม่เลือกให้สวยๆ หน่อยล่ะ"
"ไอ๊หยา ลื้อนี่ซี้ซั๊วพูดนะอาหมวย แฟนที่ไหน" เฮียฮงก็มองบนเวที "กะเทยสมัยนี้สวยๆ ทั้งนั้น อาหมวยเอ๊ย แกแย่แล้ว หาผัวสู้กะเทยลำบากแน่ๆ เตี่ยเศร้าใจแทนลื้อจริงๆ" เฮียฮงทำเป็นร้องไห้เช็ดน้ำตา
นกน้อยงอนสะบัดหน้าหนี
" อย่ามาตอกย้ำได้มั้ยเตี่ย!"
เฮียฮงหัวเราะชอบใจกับแสงดาวและทองแท่ง
กิมลั้งเดินไปเดินมาในห้องคิดไม่ตก ในความคิดของกิมลั้ง สุวรรณอยู่ข้างๆ เสมอ กิมลั้งมักจะพูดกับสุวรรณในความคิดของเธอบ่อยๆ เวลามีเรื่องไม่สบายใจ
ครั้งนี้ก็เช่นกัน
สุวรรณนั่งอยู่บนเตียงพูดกับกิมลั้ง
"ชั้นไม่เข้าใจจริงๆ นะคุณ ว่าในนั้น มันมีดีอะไร" กิมลั้งหมายถึงบาร์ฟรีดอม
"พวกเค้าทำอาชีพสุจริต นั่นคือความดีที่มนุษย์คนนึงที่เกิดมาควรทำ"
กิมลั้งไม่ยอมรับ
"เชอะ พวกนั้นมันดีตรงไหน มันแย่งคุณไปจากชั้น"
สุวรรณส่ายหน้า
"คนที่มาก่อนคือเค้า คุณก็รู้"
กิมลั้งรับความจริงไม่ได้ ร้องไห้เสียใจ
"ทำไม ทำไมคะสุวรรณ ทำไมคุณต้องเข้าข้างพวกมันอยู่เรื่อย ชั้นไม่เข้าใจ"
สุวรรณมองกิมลั้งอย่างสงสาร กิมลั้งมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นป้ายไฟฟรีดอมบาร์ กระพริบมีสีสันให้ความรู้สึกมีชีวิตชีวา ตรงข้ามกับกิมลั้งเวลานี้
บนเวทีมาถึงโชว์ของเมนี่
"และในลำดับต่อไป ขอเชิญทุกท่านพบกับการแสดงของผู้เข้าประกวดหมายเลข 29 คุณเมนี่"
หลังเวที เมนี่ จู่ๆก็ขาสั่นพั่บๆ ป๊อปคอนแอบมองอยู่พูดคนเดียว
" ไหวมั้ยแก!! ไหนเมื่อกี๊ทำเก่ง นังเมนี่เอ้ย"
กองทัพมองไปหลังเวทีอย่างกังวล หมายเลย 29 ยังไม่ยอมออกมา
บรรยากาศด้านล่างเวที คนดูเฝ้ารอลุ้น รวมทั้งพวกทองแท่ง ตี๋เล็ก แสงดาว นกน้อยด้วย
เมนี่ทำท่าเป็นลม ไม่มีแรง ป๊อปคอนกังวล ตัดสินใจ วิ่งไปข้างๆ เมนี่
ป๊อปคอนกระซิบที่หู
"ท่องเอาไว้ เงิน เงิน เงิน!! เข้าใจตรงกันนะ"
เมนี่พลันตาตั้ง เหมือนองค์ลง
"ใช่! เพื่อเงิน"
ป๊อปคอนยิ้มพอใจ ย้ำ
" 1 แสนเชียวนะแก"
เมนี่ตาลอยคว้าง ฝันหวาน "1แสน!! โอว"
"แล้วไงต่อล่ะแก"
"หยั่งงี้ก็....เอาไงเอากันวะ"
กองทัพที่ดีใจ ประกาศเสียงดัง
"ขอเสียงปรบมือต้อนรับหมายเลข 29 คุณเมนี่ด้วยค่ะ"
เสียงปรบมือกึกก้อง
เสี่ยตาบอกริชชี่ทันที
"โอ.....เจ๊ริชชี่ คนนี้สวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา"
เจ๊ริชชี่หัวเราะ
"อย่าดูแค่ความสวยค่ะ ต้องดูที่ฝีมือการแสดงด้วยนะคะเสี่ย"
จีน่าแสยะปาก พวกกรรมการชี่ชวนกันดูบนเวที
แจ๊คกี้ที่อยู่หน้าเวทีมองขึ้นไปบนเวทีแล้วตาโต
" นี่มันกะเทยเหรอวะ!"
"แม่เจ้า สวยจริงๆ นะคะคุณแม่"
บนเวที ไฟเริ่มดิม การแสดงของเมนี่เริ่มแล้ว ... เพลงขึ้น เมนี่รวบรวมวิญญาณกะเทยไทยมาเข้าสิงก้าวขาออกไปหน้าเวทีอย่างมั่นใจ
โต๊ะทองแท่ง แสงดาวและนกน้อย กรี๊ดเชียร์สุดลิ่มทิ่มประตู เมนี่โชว์เต็มเพลง ทองแท่งมองตาค้าง อิชิโร่ วาตานาเบ้ ลุกขึ้นเชียร์ ตี๋เล็ก และพิภพ ก็ปรบมือไม่หยุด ผลที่ได้รับเกินความคาดหมาย เสียงปรบมือเป่าปาก กรี๊ดกร๊าดดังมาจากทั้งห้อง
กรรมการมองเมนี่อย่างพอใจที่มีความสวยงาม
ไฮโซ1บอก "การแสดงแหวกแนวไม่ซ้ำใคร"
ไฮโซ2บอก "จังหวะลงตัวเป๊ะเว่อร์"
ไฮโซ3บอก "เหมือนมาก"
ไฮโซ1ถาม "เหมือนอะไรคะ"
"เหมือนผู้หญิงจริงๆ"
ริชชี่ยิ้มพอใจมาก ชื่นชม คิดถึงตัวเองตอนสาวๆ
จินตนาการ พาริชชี่ในชุดโชว์ชุดเดียวกับเมนี่ ยืนโพสต์ท่าสง่างามบนเวที ที่มีสปอตไลท์ ริชชี่ร้องเพลงเดียวกับเมนี่ ซ้อนภาพสลับไปมาระหว่างอดีตของริชชี่กับปัจจุบันที่เมนี่ร้องประกวด
ริชชี่พูดเปรยกับตัวเอง
"เหมือนชั้นจริงๆ"
ขณะที่โชว์ของเมนี่บนเวที ตระการตา บรรยากาศด้านล่างเวที คนดู ไฮโซ ริชชี่ จีน่า ลีลา พวกทองแท่ง ตี๋เล็ก แสงดาว นกน้อย เฮียฮง และกองทัพที่ยืนอยู่ข้างเวทีพร้อมป๊อปคอน
แจ๊คกี้ต่อมอิจฉาทงานทันที
"นังคนนี้ มันเป็นใครกัน"
"ตายล่ะคุณแม่ ถ้านังนี่มันชนะ คนต้องแห่กันมาเที่ยวที่นี่หมดแน่" ลิซ่าว่า
"ชั้นยอมไม่ได้"
"คุณแม่จะทำยังไงคะ"
"ชั้นต้องหาทางทำลายมันให้ได้!"
ลิซ่าทึ่ง
"โห คุณแม่ของหนู เลวได้โล่จริงๆ ค่ะ"
"นี่แกชมชั้น หรือแกหลอกด่า"
ลิซ่าตาแป๋ว
"ชมค่ะ ชม หนูชื่นชมคุณแม่ ยกให้เป็นไอดอลตลอดชีวิต"
แจ๊คกี้ค้อน "แล้วไป" แล้วจิกตามองไปที่เมนี่ แค้นสุดๆ
กองทัพยืนกลางเวที
"และ...ในที่สุดการแสดงของผู้เข้าประกวดก็ครบหมดทุกคนแล้วนะคะ และตอนนี้ เราก็กำลังรอให้คณะกรรมการท่านลงคะแนนอยู่ค่ะ"
ทุกคนที่หลังเวทีตื่นเต้น
ป๊อปคอนบอก"แกสวยมาก และแกเจ๋งมากๆ"
เมนี่กังวลใจ
"เมื่อกี๊ ชั้นพลาดไปตรงไหนมั้ย ชั้นบิดเอวน้อยไปรึเปล่า อกหล่ะ แอ่นน้อยไปป่าว ชั้น"
"มาไม่มั่นใจอะไรตอนนี้ โชว์จบก็คือจบแล้วย่ะ ตอนนี้รอฟังอย่างเดียว"
"ชั้นกลัวนังป๊อปคอน ชั้นๆ ... ชั้น อยากชนะ"
ป๊อปคอนจับมือ
"ชั้นรู้"
"และตอนนี้ผลการตัดสินก็มาถึงมือดิชั้นแล้วค่ะ"
เมนี่ ป๊อปคอนจับมือกันแน่น พวกสาวๆ ที่เข้าประกวด ยืนเป็นแบคกราวด์ด้านหลังลุ้นไปด้วย
กองทัพ ถือซองประกาศรางวัล
"และผลประกวดในคืนนี้ ผู้ที่ได้รับตำแหน่งชนะเลิศของการประกวด Freedom Lip Sing Contest ประจำปี 2014 ได้แก่ ........ การแสดงของผู้เข้าประกวดหมายเลข......"
เพลงส่งตัวประกาศรางวัลดังกระหึ่ม
ด้านหลังเวที ป๊อปคอน เมนี่ พวกผู้เข้าประกวด ลุ้นเต็มที่
โต๊ะของทองแท่ง ตี๋เล็กลุ้น อิชิโร่ วาตานาเบ้ ตื่นเต้น
ทองแท่งลุ้น กระซิบชื่อเบาๆ
"เมนี่!"
ทุกคนลุ้น สีหน้าของคณะกรรมการไฮโซแต่ละคน, อัยโกะ เดือนเพ็ญ เบเบ๊ ที่มายืนแอบดุมุมหลังห้อง
เสี่ยตา ริชชี่ และจีน่า สีหน้าบอกอารมณ์แตกต่างกัน
กองทัพบนเวทีประกาศ
"ได้แก่ หมายเลข 29 ค่า"
ป๊อปคอนดีใจมากทั้งคู่กระโดดกอดกันหมุนไปรอบๆห้องหลังเวที
"ชั้นเหรอ นั่นชั้นใช่มั้ย"
"แกนั่นล่ะ แกเองไง"
"เบอร์ 29 ใช่มั้ย เค้าประกาศ 29 ใช่มั้ย"
"ใช่ๆๆๆๆ"
"ชั้นชนะๆๆๆๆ"
พวกนางโชว์ทุกคนปรบมือให้
เมนี่เดินออกมาที่เวทีด้านหน้า เพื่อรับมอบรางวัล ภาพด้านล่างเวที ทุกคนยืนปรบมือให้
ทองแท่งยิ้ม ดีใจไปด้วยอย่างลืมตัว ตี๋เล็กเอาศอกแตะพี่ชาย
"บอกแล้วว่า แจ่มมากคนนี้"
"เฮ่ย พูดอะไรแบบนั้น"
"สวยจริงๆ" พิภพบอก
อิชิโร่บอก
"เราต้องมาดูอีกแน่ๆ"
"นังกะเทยคนนี้ สวยเกินไปแล้ว" นกน้อยบอก
แสงดาวมองเมนี่อย่างชื่นชม
"ดาวว่าแล้วไม่ผิด คนนี้ต้องได้"
ทางด้านแจ๊คกี้ ...
"อุ๊ย ทำไงดีนังคนนี้ได้จริงๆ" ลิซ่าถาม
"หมั่นไส้นัก สวยเกินหน้าเกินตาชั้น" แจ๊คกี้ว่า
"หลายขุมเลยค่ะ"
"แกว่าไงนะ"
"เปล่าค่ะคุณแม่ แค่บอกว่า แบบนี้ทางฟรีดอมบาร์ต้องนำเราไปหลายขุม"
"เลวมาก!"
ลิซ่าตกใจ
"คุณแม่ด่าหนู!"
"ชั้นด่าฟรีดอมบาร์ ไม่ใช่แก!"
"บาร์เราแขกหดหมดแน่คราวนี้"
"ชั้นไม่ยอมหรอก!! ไม่มีทาง!"
บนเวที กองทัพยืนข้างเมนี่
"และในช่วงนี้ ขอเรียนเชิญเจ๊ริชชี่ขึ้นมอบเงินรางวัล และเรียนเชิญคุณ ...... กรุณาขึ้นมอสายสะพาย
และสุดท้าย มีสฟรีดอมบาร์ ปีที่แล้ว คุณจีน่า ขึ้นมอบถ้วยรางวัลผู้ชนะเลิศด้วยค่ะ"
คนทยอยขึ้นเวที ท่ามกลางเวียงปรบมือ และเพลงคลอ
เมนี่รับมงกุฎ สายสะพาย ทุกคนปรบมือให้
"และในช่วงนี้ ขอเชิญคุณจีน่า เดินอำลาตำแหน่ง"
จีน่าเดินเฉียดเมนี่ ตั้งใจกระแทกจนเมนี่เซ แล้วเดินต่ออย่างสง่างาม
เมนี่มองตามไปแบบงงๆ จีน่าเดินไปรอบเวที คนปรบมือให้ จนจีน่าเดินมายืนข้างเมนี่เหมือนเดิม
"และตอนนี้ขอเชิญผู้ชนะเลิศการประกวด Freedom Lip Sing Contest ประจำปี 2014 เดินโชว์ตัวด้วยค่ะ"
เมนี่เดินโบกมือไปรอบๆ เดินไปรอบๆ เวที
จีน่ามองอย่างอิจฉาริษยา
กองทัพมากระซิบจีน่าบนเวที
"อย่าทำอะไรบ้าๆ นะนังจีน่า ควบคุมอารมณ์หน่อย"
"แหม ดูเป็นกังวลห่วงมันมากนักนะคะ" จีน่าว่า
"ใครบอกว่าชั้นห่วงเมนี่ ชั้นน่ะ ห่วงแกนั่นล่ะ เจ๊ริชชี่ก็เหมือนกัน"
จีน่าหันไปมองเจอ ริชชี่ส่งสายตากำหราบ จีน่าสะบัดหน้าเชิดหน้า
ริชชี่มองหน้ากองทัพ กังวลนิดๆ ในขณะที่เมนี่เดินยิ้มโบกมือมาทางโต๊ะทองแท่ง
อ่านต่อหน้า 4
นางโชว์ ตอนที่ 5 (ต่อ)
ดอลลี่กับรันรัน สองลูกสมุนเป็นห่วงจีน่า
"แกว่า พี่จีน่าไหวมะ" ดอลลี่ว่า
"ก็ต้องไหวนะ น่าสงสาร ทำใจลำบาก อยู่ๆ ก็มีคนมาแทนตำแหน่ง"
"หน้าหงิกเลยแกดูดิ"
จีน่าหน้าหงิก
"ใครหน้าหงิก" แจ๊คดกี้ถาม
แจ๊คกี้เดินมาเชิดหน้าหยิ่งๆ ลิซ่าเดินตามมา
"อุ๊ย!" ดอลลี่ตกใจนึกว่านักข่าว
รันรันสงสัยถาม
"คุณเป็นใคร"
แจ๊คกี้ยกกล้อง
"นี่ไงเครื่องมือหากิน เป็นนักข่าวสิยะ"
"มาจากหนังสืออะไร!" ลีลาถาม
ดอลลี่ รันรันดีใจที่เจอลีลา แต่แจ๊คกี้และลิซ่าตกใจมากพยายามหลบหน้า
"เอ๊ะ!! หน้าคุ้นๆ"
"ใครคะพี่ 2 คนนี้เค้าเป็นนักข่าว" ดอลลี่บอก
"นักข่าวเรอะ"
"ค่ะ เค้าบอกว่างั้น"
"แน่ใจนะว่าเป็นนักข่าว" ลีลาพูดพลางส่งสายตาพิฆาต
แจ๊คกี้ถึงกับติดอ่างเลยทีเดียว
"ชะใช่ๆ เราต้องรีบไปละ จะไปส่งข่าว"
ลีลาคว้าแขนแจ๊คกี้ที่กำลังเดินหนี จนหน้าคว่ำ
"เดี๋ยวสิ จะไปไหนล่ะ"
"เอาไงดีคุณแม่" ลิซ่าถามแจ๊คกี้
"หึ ชั้นคิดไว้แล้ว นังพวกเรนโบว์บาร์"
ดอลลี่ร้อง "ฮ้า"
รันรันบอก "คู่แข่งเรา!"
ลีลาถาม "คิดมาสืบข่าวเรอะ ฮ้า...."
แจ๊คกี้ ลิซ่า พยายามสะบัดตัวหนี แล้ววิ่งไป
"ตามเลยๆ" ดอลลี่บอก
ลีลายกมือห้าม
"ไม่ต้อง ช่างหัวมัน อีพวกไม่มีหัวคิด เอาแต่ลอกเลียนคนอื่น"
"แล้วมันมาขโมยไอเดียเรา เราจะยอมได้ไง" รันรันว่า
ลีลายิ้มเย็น
"มันคิดไม่เป็น เอาแต่ขโมย แต่เรามีสมอง มันลอก เราก็คิดใหม่ ของเราจะได้มีแต่อะไรใหม่ๆ เก๋ๆ ใครจะอยากดูโชว์ซ้ำๆ กันล่ะ"
ดอลลี่ตาเป็นประกาย
"จริงด้วยเนอะ"
"มันอยากลอก ให้มันลอกไป พวกโง่งี่เง่า"
คืนนั้นทั้งคู่มาฉลองที่ห้องป๊อปคอน
"ขนซื้อของกินมาทำไมตั้งเยอะแยะ"
"กินบะหมี่ซองมาหลายมื้อแล้วนี่ ก็ต้องฉลองกันหน่อย .... แล้วนี่" เมนี่แบเงินวางตรงหน้า บอกป๊อปคอนอย่างดีใจ
"เงินรางวัลก้อนนี้ทั้งหมดจะส่งกลับไปช่วยแม่และน้อง... อ้อ... ไม่ๆ" เมนี่แบ่งเงินส่วนหนึ่งออกมา " นี่ของแก นังป๊อปคอน"
"อ๊าย ให้ชั้นทำไม"
เมนี่ยิ้ม
"แกเป็นคนช่วยชั้น ถ้าไม่มีแก ชั้นก็ไม่มีวันนี้"
"จะบ้าเหรอ ชั้นไม่เอา"
"ค่าข้าว ค่าที่พัก"
"ชั้นไม่คิดจะเอาเงินของแกนะ"
"ชั้นจะให้น่ะ แกรังเกียจชั้นเหรอ"
"แต่ว่า แม่ของแก"
"เวลาชั้นหาเงินได้ ชั้นก็ต้องแบ่งไว้ใช้แบบนี้ล่ะ ต้องจ่ายค่าข้าวค่าที่พัก ถ้าชั้นอยู่ไม่ได้ จะเอาแรงที่ไหนไปหาเงินล่ะแก"
"แต่ชั้นบอกแล้วว่าจะให้แกอยู่ฟรีๆ"
"แกเป็นพระเหรอยะ เอาไปนะ ไม่เอาชั้นโกรธ และชั้นจะย้ายออกด้วย ชั้นก็ต้องเอาเงินมากมายไปหาห้องเช่า ชั้นก็จะจน แกไม่สงสารชั้นเหรอ"
"แต่"
"ต่อไปนี้ ชั้นก็จะมีงาน มีเงิน ชั้นจะช่วยแชร์ทุกอย่าง อย่าให้ชั้นกลายเป็นคนเอาแต่ได้ คิดเอาเปรียบแกเลยนังป๊อปคอน"
ป๊อปคอนรับเงินมา ซึ้งมาก
"ขอบใจแกนะ"
"เรา 2 คน ก็ต้องมีเงินกินข้าวเหมือนกัน ไม่ใช่เหรอ"
"ฮือๆ แก... " ป๊อปคอนซึ้งๆ อยู่แล้วชะงัก " นี่!!"
"อะไร"
"พรุ่งนี้แกต้องตื่นเช้า ชั้นต้องอบรมเรื่องจริตมารยาของกะเทยแบบติวเข้มให้แกเพิ่ม"
เมนี่ถอนหายใจ
"อีกแล้วเหรอ!"
"อย่ามาทำเป็นเล่นไป ต่อไปนี้แกจะต้องเข้าไปอยู่ในฟรีดอมบาร์แทบตลอด 24 ชั่วโมง ถ้าเนียนได้เท่าไหร่ แกก็ปลอดภัยเท่านั้น!"
จีน่ากลับมาบ้านด้วยความแค้น ขว้างกระเป๋าถือลงที่โซฟาโมโหมาก
"เจ็บใจนัก มีแต่คนเห่อมัน .... โว้ยๆ"
สันต์เมาร้องเพลง
"โอ้เหล้าจ๋า ไหนลองหันมายิ้มหน่อยซิ .... เอิ๊ก ยิ้มซิยิ้มซิ ที่รักยิ้มนานนาน"
สันต์เปิดประตูผาง เดินเข้ามาในสภาพเมาหัวทิ่ม แซ่ดๆ
"อ้อ ไอ้ผัวตัวดี กลับมาได้แล้วเรอะ"
สันต์หมดเนื้อหมดตัว อารมณ์ไม่ดี
"ทำไม นังจีน่า ทำไมวะ อ้อๆๆ เดี๋ยวนี้กล้าด่ากูเรอะ หา.... เอามั้ย หลังมือกูหน่อยมั้ย"
จีน่าของขึ้นตวาดใส่สันต์
"วันๆ ทำงานมั่งมั้ย เอาแต่เมาเหล้า ... จะอดตายแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ไอ้ผัวบ้า ไอ้ผัวเฮงซวย" จีน่าร้องไห้วิ่งขึ้นบนบ้าน
สันต์มองตาม งงๆ
"เอ๊ะ อีนี่ท่าจะบ้า..."
สันต์ล้มตัวนอนที่โซฟา
จีน่าวิ่งเข้ามาในห้อง นั่งทุ่มตัวที่เตียง คิดแค้นมาก
จีน่าคิดย้อนกลับไปในช่วงที่บาร์เลิก เสี่ยตาและคณะกรรมการพูดชมเมนี่
"ตัดสินได้เยี่ยมมาก ตรงใจผมเลย"
"ขอบคุณมากค่ะ" ริชชี่บอก
"ได้ดาวเด่นมาประดับวงการอีกแล้วนะคะเจ๊" ไฮโซ 1 บอก
ริชชี่ กองทัพ ลีลาจ่างชื่นชม เมนี่ที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมของผู้คน
จีน่ามองอย่างเคียดแค้นที่ทุกคนลืมเธอ
ในห้องนอน จีน่าตาวาว เคียดแค้นชิงชัง
"นังเมนี่!!! แกกับชั้น เราอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้"
คืนต่อเนื่องมา ทองแท่งอาบน้ำเสร็จ ใส่กางเกงตัวเดียว ออกมาจากห้องน้ำ คิดถึงเมนี่บนเวทีประกวด
"เฮ้อ"
ทองแท่งล้มตัวลงนอน ภาพเมนี่มาอีกแระ
เมนี่ยิ้มโบกมือ ทองแท่งพลิกตัวหนี "โว้ย!"
เมนี่ยิ้ม ยื่นหน้ามาใกล้ๆ ทองแท่งสะดุ้งโหยง
"เฮ้ย!
ทองแท่งผุดลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆ ไม่มีเมนี่ ถอนหายใจ
เมนี่ในชุดนางโชว์บนเวที นั่งลงที่เตียงใกล้ๆ ทองแท่ง
ทองแท่งกระโดดขึ้นยืนถอยหลังมองไปที่เมนี่
"ไม่ๆๆ นี่มันภาพลวงตา"
เมนี่ลุกตามเดินยิ้มมาหา
"อย่านะ อย่าเข้ามา...."
ทองแท่งหลับตาสะบัดหน้า แล้วลืมตาใหม่ เมนี่หายไป
"อะไรวะเนี่ย.... โฮ้ย.... ทำไมนะ ทำไมถึงเป็นกะเทย"
ทองแท่งล้มตัวลงนอนที่เตียง
"ไม่มีทาง ไม่มีวัน เราไม่ผิดปกติ เราแมนมาก เราไม่ใช่พวกรสนิยมประหลาด เราเป็นผู้ชาย ๆๆ" ทองแท่งพูดช้าๆ เหมือนสะกดจิตตัวเอง
เมนี่ตื่นนอนก่อนป๊อปคอน ก็เก็บกวาดห้องให้ แล้วเขียนโน้ตบอกว่าจะไปโอนเงินให้แม่ แล้วจะรีบกลับมา
เมนี่เดินออกมาด้วยความสบายใจ โทร.หาแม่
"แม่จ๋า หนูส่งเงินไปให้แล้วนะ แม่จัดการเอาไปจ่ายค่าเช่าซะ"
แม่ ยิ้มปลื้มที่ลูกไม่ลืมแม่ เมนี่ที่ยืนริมถนน
"มะลิลูกแม่ ขอบใจหนูมากนะลูก"
"โธ่แม่ นี่มันหน้าที่ของหนูเลยนะคะแม่"
"หนูเหนื่อยมากมั้ย ฮึ มะลิ อย่าหักโหมนักนะลูก แม่เองก็พอมีกำลัง อย่าห่วงแม่มาก
ห่วงตัวเองมั่งนะลูกนะ"
"แม่ขา หนูแข็งแรงดีทุกอย่าง เออแม่ตอนนี้หนูเปลี่ยนงานใหม่แล้วนะคะ แม่สบายใจได้ งานมั่นคงมาก"
"ดีๆ ลูก เก่งมากๆเลยลูก ลูกของแม่เก่งเสมอจริงๆ นะ"
"ก็แม่สอนมาดีนี่นา"
"มะลิ จำไว้นะลูก ไม่ว่าหนูจะทำงานที่ไหน ขอให้หนูตั้งใจทำ อดทน อย่าท้อถอย ขยันให้มากๆ เจ้านายจะได้รักและเมตตานะลูกนะ"
เมนี่ยิ้มรับมีความสุข
เมนี่ซื้ออาหารกลับเข้ามาในห้องป๊อปคอน พอดีป๊อปคอนตื่นมาเพราะได้กลิ่น
"โฮ๊ย หอมอะไรเนี่น" ป๊อปคอนงัวเงียเมาขี้ตาลุกขึ้นมา
"อาหารกลางวันจ้า"
ต่อมา ... ทั้งสองคนกินข้าวกันไป คุยกันไป
"แกรู้มะ ว่ากะเทยไทยอย่างเราๆ มีท่าทางมากกว่าจริตหญิง"
"โห..."
"มารยาหญิง 100 เล่มเกวียน แต่มารยากะเทยไทย ล้านเล่มเกวียน"
เมนี่หัวเราะ
"แกชอบเว่อร์ เกทับบลัฟแหลก"
"กินเสร็จนะ ชั้นจะสอนแกเอง"
แล้วป๊อปคอนก็เริ่มสอนท่าต่างๆ โดยมีเมนี่พยายามทำท่าตาม
ป๊อปคอน โชว์ท่าจิกตา และจริตอื่นๆ ซึ่งเป็นบุคลิกพิเศษ
"เวลาที่มีพวกเกย์สาว หรือ กะเทยที่ออกสาวเด่นชัดผ่านมา พวกเราก็จะหันไปมองแบบชายหางตามองแบบจิก ๆ หรือ แอบดูถูกเชิงเหยียด / การพูดจา แกต้องจีบปากจีบคอหยั่งงี้ / น้ำเสียง พวกเราชอบดัดเสียง ทำเสียงเล็กเสียงน้อยในบางช่วง หรือเวลาลืมตัว"
ป๊อปคอนสาธิต
"ลักษณะการพูด พวกเราต้องทอดเสียง / การเดินต้องดูย่างเยื้อง มีจริต / จริตกริยา หยิบจับอะไร นิ้วมือต้องกรีดกราย"
"โอย .... ชั้นทำแบบผู้หญิงปกติไม่ได้เหรอยะ"
"ไม่ได้ แกต้อง โอเว่อร์เอาไว้ !"
เมนี่พยักหน้าเข้าใจ
เมนี่ทำท่าทางใส่กระจก
"สรุปแล้ว ชั้นต้องเวอร์ทุกอย่าง ว่างั้นสิ ใช่มะ"
ทุกอย่างเงียบ ไร้สรรพสำเนียงใดๆ
ป๊อปคอนหลับน็อก กรนคร่อกฟี้เบาๆ อย่างสบายใจ
เมนี่มองส่ายหน้า
"ไปตอนไหนไม่บอกเลยนะ นังนี่!!"
เย็นต่อเนื่องมา ทองแท่งขับรถมาถึงหน้าบ้าน จอดแล้วนั่งรอในรถ ไม่ยอมเข้าบ้าน เหมือนรออะไรบางอย่าง
-รับแสงดาวเปิดประตูรั้วออกมา ลากสายยางมารดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน มองรถทองแท่งแล้วยิ้ม เอามือมาเคาะกระจก ทองแท่งสะดุ้ง แสงดาวยิ้มเผล่ ทองแท่งไขกระจกรถลง
"รอเค้ามาทำงานเหรอ"
ทองแท่งพยักหน้า
"ใช่ เอ๊ย!! ไม่ใช่ พี่นั่งทำงานอยู่ นี่ไง" ทองแท่งชูเอกสารให้ดู
"อ๋อ เหรอ"
ทองแท่งเขิน
"เอ้อ ดาว พี่นึกได้ว่ามีธุระ"
แสงดาวยิ้ม
"จะออกไปว่างั้น"
"ก็มีธุระไง"
"ไม่ว่ากันพี่ชาย เชิญค่ะ"
แสงดาวหัวเราะ รถทองแท่งแล่นไป แสงดาวยิ้มเหมือนจะรู้ทัน
ที่ปากซอย ป๊อปคอนกับเมนี่เดินที่ป้ายรถเมล์ เหมือนพึ่งลงมาจากรถ
เมนี่แซวป๊อปคอน
"แกนี่ มีนาฬิกาประจำตัวเหมือนหมาเลย"
"แกชม หรือ แกด่า"
"ชมๆ 2 ครั้งแล้วนะ ที่ชั้นเห็นแกตื่นนอนแบบออโต้ ถึงเวลาปุ๊ป เด้งตัวตื่นปั๊ป"
ป๊อปคอนฉีกยิ้ม
"ของมันเคยแล้วอ่ะ มีนาฬิกาในหัวนี่จริงๆ หึหึ"
ทองแท่งขับรถมาจอดเทียบริมฟุตบาท แล้วเดินลงมา ป๊อปคอนดีใจที่เจอทองแท่ง
"ว้าย สุดหล่อของป๊อปคอน"
"ไปไหนครับ" ทองแท่งรู้แล้วแต่อยากถาม)
เมนี่มองเมิน หมั่นไส้
"ประสาท"
"อะไรแก"
"รู้แล้วยังถาม"
"ก็เค้าอยากคุยด้วยไง แกก็..."
"อะไรเหรอครับ"
"เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร"
"ทำไมมารถเมล์กันครับ เห็นได้เงินตั้งแสน"
"นังเมนี่ มันโอนไปให้แม่หมดแล้วล่ะค่ะ"
ทองแท่งอึ้ง ประทับใจด้วย
"งั้นขึ้นรถสิครับ ผมกำลังจะเข้าบ้าน จะไปส่ง"
"กรี๊ด บุญก้น"
"เอ่อ ... แล้ว นี่กินข้าวรึยังครับ"
ป๊อปคอนรีบตอบ
"ยังค่ะ"
"แกนี่ก็ .." เมนี่ว่า
"งั้น ไปกินร้านข้าวหมูแดงกัน"
"อ๊ะ..."
"ดีเลยฮ้า ไปเถอะเมนี่"
ทองแท่งผายมือ
"งั้นเชิญครับ"
ร้านรถเข็นขายหมูแดงของเฮียฮง
เฮียฮงหาวหวอด นกน้อยแซวเตี่ย
"นี่ล่ะน๊า อายุเยอะแล้วไม่รู้จักระวัง ริอ่านไปเที่ยวกลางคืน"
เฮียฮงชอบใจ
"เออๆๆ ว่างๆ จะไปดูอีก ฮ่า ฮ่า"
"เตี่ยใจแตก"
"อ๊าว ไม่ดีเรอะ จะได้ไปเที่ยวด้วยกันไง"
"แอะ ไปเที่ยวกะเตี่ย หนูก็อดเหล่หนุ่มๆ ดิ"
"ในฟรีดอมบาร์เนี่ยนะ อาหมวย จะไปเหล่หนุ่มที่ไหนวะ ฮ่า ฮ่า"
รถของทองแท่งแล่นมาจอด
นกน้อยดีใจ ถลาไปหา
"คุณทองแท่งนี่นา"
ป๊อปคอน เมนี่ลงมาจากรถ
นกน้อยชี้หน้าเมนี่
"ฮ้า ๆๆๆๆ คนนี้ที่ประกวดเมื่อคืนนี่นา เตี่ยๆๆๆๆ"
เฮียฮงถลามามั่ง ยื่นกระดาษปากกาให้
"ขอลายเซ็นด้วยน่อ"
"เตี่ย!! ไวมาก เอามาจากไหน กระดาษปากกา"
เมนี่อาย
" เอ่อ คือ หนู..ไม่ใช่ดารานะคะ"
"เอาน่า อีกหน่อยก็เป็นดาราแล้ว ขอไว้ก่อนได้"
ทองแท่งหัวเราะ
"ขอกินข้าวก่อนดีมั้ยครับเฮีย"
"ล่ายๆๆๆ ไม่มีปัญหา ใครจะกินไร สั่งมาโลด"
ทองแท่งยิ้ม สบตาเมนี่ เมนี่เมิน เดินนำไปที่โต๊ะ ทองแท่งเดินตาม
นกน้อยจับตัวป๊อปคอนไว้ "เดี๋ยวๆ"
"อะไร ชั้นก็หิวนะ"
"2 คนนั้น เค้ามีไรกันป่าว"
"ชั้นจะไปรู้ได้ไง อยากรู้ไปถามเองดิ"
ป๊อปคอนเดินไปเลย นกน้อยกลุ้ม
นอกรั้วบ้าน แสงดาวถือกรรไกรตัดหญ้าตัดต้นไม้ริมรั้วแสงดาวที่รดน้ำต้นไม้ ทองหยิบทองหยอดเดินออกมาจากประตูแล้วแซว
"ขยันดีนะเธอ ดีๆ อยู่บ้านท่านนิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่นแบบนี้ดี"
ทองหยอดบอก
"จะปั้นทำไม ไม่เห็นอยากเล่นเลย"
"เอ๊ะ นังทองหยอด เค้าเป็นคำเปรียบเปรย"
"เอ๊า เค้าไม่รู้นี่พี่ทองหยิบ"
แสงดาวถือกรรไกรตัดหญ้าขนาดใหญ่ทำท่าหั่นฉับๆ ใส่หน้าทองหยิบทองหยอด
"แก แกจะทำไร"
"ตัดหญ้ารกๆ ต้นไม้รกๆ คนรกๆ ที่วันๆ ไม่มีประโยชน์ คอยแต่ทิ่มแทงคนอื่น น่ารำคาญ"
ทั้งคู่กลัวมาก
"นังโหด / นังฆาตกร"
"ทำไงดีพี่ทองหยิบ"
แสงดาวหัวเราะเหี้ยมๆ แกล้งเดินเข้าหา
" ชั้น !! ชั้นจะไปฟ้องม๊า" ทองหยิบเดินถอยหลังเข้าประตูรั้วบ้านไป
แสงดาวหัวเราะตามหลัง ส่ายหน้า
เสียงรถ รถทองแท่งแล่นมาจอดตรงด้านข้างฟรีดอมบาร์
แสงดาวมองประหลาดใจ เห็นเมนี่และป๊อปคอนลงมาจากรถ // แสงดาวส่ายหน้าขำพี่ชาย
"นี่นะ.. ธุระ"
เมนี่กับป๊อปคอนลงมาจากรถ เมนี่ไม่มองหน้าทองแท่ง // แสงดาววิ่งเข้าไปทัก
"พี่เมนี่!! เมื่อคืนหนูเข้าไปดูคุณประกวดคุณสวยมาก"
ทองแท่งตกใจที่แสงดาวเห็นตัวเองขับรถมาส่งเมนี่
"อ้าว ดาว!"
แสงดาวชี้หน้าคาดโทษทองแท่ง
"พี่ทองแท่ง อย่านะ ตอนนี้เราหายกันแล้ว"
"เรื่องอะไร"
"เรื่องเมื่อคืนที่หนูไปเที่ยวฟรีดอมบาร์ พี่อย่าบอกอี๊นะ ไม่งั้นหนูจะฟ้องเรื่องนี้ด้วย"
ทองแท่งอายเมนี่มาก เขิน
"เฮ้ย มันคนละเรื่องกัน"
"ตายๆ แบบนี้เจ๊กิมลั้งรู้เข้า ตายแน่ๆ" ป๊อปคอนบอก
แสงดาวหัวเราะมองไปรอบๆ
"สนุกดีพี่ ว่าแต่พี่อย่าบอกใครนะคะ เอ่อ หนูอยากขอถ่ายรูปกับพี่เมนี่บ้างอ้ะ เมื่อคืนไม่มีโอกาสเลย คนเยอะจัง"
ป๊อปคอนหัวเราะ
"อุ๊ย คุณน้อง อยากถ่ายตอนทรงเครื่องมั๊ย คืนนี้มาอีกสิจะให้ถ่ายคู่"
"อยากสิคะ แต่ไม่รู้จะหลบมาได้มั้ย"
ทองแท่งกระแอมขัดจังหวะ
"ถ้าหลบมาได้เข้าหลังร้านนะ พี่อยู่ห้องแต่งตัวด้านหลัง คุณทองแท่งก็มาด้วยสิคะ"
"นังป๊อปคอน ไปชวนเค้าทำไม"
ป๊อปคอนไม่สนเมนี่ จิกตาให้ทองแท่ง
"อย่าลืมชวนคุณตี๋เล็กมาด้วยนะคะ"
"ไปได้แล้วแก"
เมนี่ลากป๊อปคอนเดินจากไป ป๊อปคอนหันมาส่งจุ๊บให้ทองแท่ง แสงดาวหัวเราะขำ
"พี่ทองแท่ง ตกลงเอาไงบอกหนูด้วย"
ทองแท่งคิดไม่ตก
แสงดาวส่ายหน้า
"พี่นี่ช้าตลอด ไม่ไหวเล้ย" แสงดาวเดินหนีเข้าบ้านไป)
ทองแท่งเริ่มสับสนทางเพศได้แต่มองตามหลังเมนี่ "เฮ้อ...."
เมนี่เดินเข้าไปพร้อมป๊อปคอน
เสียงจีน่าดังลอยมา
"อ้อ คนนี้น่ะเหรอนางโชว์คนใหม่ ที่แท้เป็นเด็กของนังป๊อปคอนนี่เอง"
รันรันบอก
"นังป๊อปคอนเล่นพวกพ้อง "
"โกง แหงๆ" ดอลลี่บอก
"พวกปากปีจอ"
ทั้งสองทำท่าจะตบกับป๊อปคอน แต่กองทัพ กับ ลีลาออกมาห้ามไว้ทัน
"พวกหล่อนคิดจะทำอะไรกันยะ กัดกันยังกับหมา" กองทัพบอก
"แล้วอีกเรื่องนะ จีน่า รันรัน ดอลลี่ ช่วยทำความเข้าใจซะใหม่ การตัดสินเป็นไปอย่างบริสุทธิ์ยุติธรรมแน่นอน" ลีลาบอก
"จริง!! ที่นี่ไม่มีเส้นของใครทั้งนั้นหรอกย่ะ" กองทัพยืนยัน
"ถ้าพวกหล่อนมีปัญหากับผลตัดสิน แสดงว่าพวกหล่อนกำลังลามปามเจ๊ริชชี่และคณะกรรมการทุกท่านอยู่"
ป๊อปคอนรีบลากตัวเมนี่ไปจากตรงนั้น
"ไปกันเถอะแก"
จีน่าจะตามแต่กองทัพกับลีลาขวางไว้
จีน่าตัดพ้อกองทัพ และลีลา
"พวกพี่เข้าข้างคนใหม่"
"ไม่ได้เข้าข้าง แต่ชั้นเห็นคาตานี่ว่าหล่อนไประรานเค้าก่อน" ลีลาว่า
"นั่นสิ พวกเค้ามาใหม่แกควรต้อนรับเค้าสิ เหมือนอย่างปีที่แล้ว แกก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากพวกชั้นไง นังจีน่า"
จีน่าได้ยินก็อึ้งก่อนจะยิ้มตาวาว คิดแผนการต้อนรับน้องใหม่
กองทัพและลีลามองจีน่าไม่สบายใจ
เมนี่ถูกป๊อปคอนลากๆๆ เข้ามาในห้อง
เมนี่ถอนหายใจ
"คนนั้นเป็นใครน่ะ สวยแต่..."
"นังจีน่า เค้าเป็นดาวเด่นที่นี่ จนแกมานี่ล่ะ เค้าก็เลยจะกลายเป็นดาวร่วง"
"ท่าทางเค้าเกลียดชั้น"
"แน่ล่ะ นังจีน่ามันขี้อิจฉา เชิด หยิ่ง จองหอง สารพัดความเลวร้าย แกต้องระวังตัวนะ อย่าไปเข้าใกล้มัน"
"นี่ชั้นไม่มีทางเลือกแล้วสิใช่มะ"
"ฝึกไว้แก มนุษย์เรามีหลายประเภท โดยเฉพาะนังจีน่ากับแก๊งแมวป่า"
"แก๊งอะไรนะ"
"นังรันรัน นังดอลลี่ อีแมวขี้เรื้อนที่เป็นสมุนจีน่ามัน"
เมนี่ตบหน้าผากตัวเองกลุ้ม
"เวรกรรม"
"เพื่อเงิน!"
"ชั้นต้องสู้!" เมนี่บอก
กองทัพกับลีลานั่งคุยกับริชชี่อยู่ในห้องแต่งตัว
"เจ๊คะ เด็กใหม่มาแล้วค่ะ"
ริชชี่แต่งหน้า แต่งตัวส่องกระจกไปด้วย
" แล้วนังจีน่าล่ะ"
กองทัพและลีลาอ้ำอึ้ง
"อือ ชั้นพอนึกออก พวกเธอ 2 คน ต้องคอยจับตาดูนะ"
"แน่นอนค่ะเจ๊!" กองทัพบอก
"เราจะไม่ให้พลาดสายตาเลย"
ที่บ้านแม่ มาลัยกำลังกวาดบ้าน ไม้พึ่งกลับมาจากข้างนอก
"อ้าว มาแล้วเหรอลูก ลุงชมว่าไง"
"เรียบร้อยแม่ ไม้เปลี่ยนสังกะสีให้แกเรียบร้อยแล้ว แกจะให้เงินแต่ไม้ไม่เอาอ่ะแม่ สงสารแก อยู่ตัวคนเดียว"
มาลัยยิ้มพอใจ
"ดีแล้วล่ะไม้ ช่วยๆ แกไปสงสาร ลูกหลายก็ไม่มีใครมาดูดำดูดีซักคน"
"ไม่เหมือนแม่ของไม้เนอะ มีลูกตั้ง 2 คน น่ารักทั้งคู่เลย"
"ชมตัวเองเรอะไม้ หึหึ เออนี่ไม้ พี่มะลิเค้าโอนเงินมาแล้ว เมื่อเที่ยงวันนี้เอง เราสบายแล้วล่ะไม้เอ๊ย มีเงินไปใช้หนี้คุณนายเค้าแล้ว"
ไม้หน้าจ๋อย
"เอ่อ... แม่จ๋า"
"อะไรของเอ็ง"
"แม่รู้มั้ยว่าอีคุณนายเจ้าของที่มันไม่ให้เราเช่าแล้ว"
มาลัยหัวเราะ
"รู้สิ ก็เราค้างค่าเช่าเค้าไง"
"เอ่อ...มันไม่ใช่เรื่องนั้นแล้ว"
"ยังไงของเอ็งกันวะไม้"
"ก็ตอนนี้น่ะ เค้าเอาที่ขายให้กับคนมาทำตึกแถวแล้วนะแม่ เค้าบอกได้เงินดีกว่าให้คนเช่า เราไม่มีที่ขายของแล้วนะแม่"
มาลัยเป็นลมไปทันที ไม้ตกใจรีบเข้าประคอง
เมนี่ได้รับการแต่งตัวชุดโชว์ ริชชี่เดินเข้ามามองอย่างพอใจ มีกองทัพ ลีลาเดินตามหลังมา
"เป็นไง"
"ชุดที่โชว์เมื่อวานนี้ค่ะเจ๊" ป๊อปคอนบอก
"ไหนเดินมานี่ซิ"
เมนี่เดินไปหาเจ๊ แต่ไม่กล้าสบตา
"กลัวอะไรชั้นยะ ชั้นไม่กินเธอหรอกน่ะ"
"เจ๊ใจดีจะตาย" ลีลาบอก
"ใช่ หน้าโหดไปแบบนั้นเอง" กองทัพบอก
"นังกองทัพ นังนี่ลามปามเหรอยะ"
"ข้าน้อยมิกล้าค่ะ"
"อืม เอาล่ะ ..ช่วงนี้ให้โชว์เพลงที่เธอประกวดไปก่อน แต่ในวันพรุ่งนี้ให้มาเร็วขึ้น ชั้นจะต่อเพลงใหม่ให้เธอ"
"ค่ะเจ๊"
กองทัพถาม
"จะเอาชุดใหม่มั้ยคะ"
ลีลาคิดแบบคนเจ้าระเบียบ
"ต้องเสียเวลาตัดชุดอีก"
ริชชี่ยิ้มบอกป๊อปคอน
"ป๊อปคอน!! ชุดเก่าๆ ที่เธอไปรื้อในห้องเก็บของยังมีอีกมั้ย"
"มีค่ะเจ๊"
"ชุดที่เธอขึ้นประกวดใส่ได้พอดีแบบนี้ ชุดในห้องเก็บของรุ่นเดียวกันก็น่าจะใส่ได้นะ"
กองทัพดีใจ
"ว้าว เจ๊ขาเริ่ดมากค่ะ นอกจากประหยัดแล้วยังสวยอีกด้วย"
ลีลาฉุกใจคิด
"เจ๊คะ อย่าบอกนะคะว่าชุดที่เมนี่ใส่คืนประกวดก็เป็นชุดที่เจ๊ใส่ตอนสาวๆ"
"หึหึ ใช่แล้วล่ะย่ะ ... เธอจำไม่ได้งั้นสิ"
ลีลานึกแล้วหัวเราะ
"หนูว่าทำไมมันคุ้นๆอยู่"
"ว้ายๆๆๆ ชั้นก็คลับคล้ายคลับคลา แต่ไม่แน่ใจ ว่าแต่ว่าเจ๊คะ แล้วเพลงที่จะต่อให้เมนี่ล่ะคะ"
"มันก็ต้องเป็นเพลงที่ชั้นเคยร้องสิ เอาล่ะ เตรียมตัวกันไป ชั้นจะไปดูความเรียบร้อยข้างนอก ไปกองทัพ ลีลา"
ริชชี่เดินออกไปกับกองทัพและลีลา
ป๊อปคอนดีใจ กระซิบบอกเมนี่
"แกนี่มีบุญ เจ๊เอ็นดูแกแล้ว"
กลางคืนที่บ้านแม่มาลัย ต่างจังหวัด ไม้นั่งคิดหนัก ว่าจะทำไงดี แล้วตัดสินใจโทรหามะลิวัลย์
กองทัพเปิดประตูเข้ามาในห้องได้ยิน เสียงปรบมือแว่วเข้ามา
กองทัพเดินเข้ามา
"ได้เวลาแล้ว ไปเถอะ"
เมนี่กำลังจะออกไปแสดง
เสียงมือถือดังขึ้นพอดี เมนี่จะไปรับสาย
กองทัพจับตัวเอาไว้
"ขึ้นโชว์ก่อนเถอะ ไป"
กองทัพเดินนำ ป๊อปคอนลากเมนี่ออกไป
"ไปแก"
"แต่ว่า เผื่อเรื่องด่วนล่ะ"
"เดี๋ยวค่อยมาโทร.กลับก็ได้"
มือถือเมนี่ดังอยู่อย่างนั้นไม่มีใครสนใจ แต่แล้วก็มีมือๆ หนึ่งหยิบโทรศัพท์ไป
ไม้ดีใจที่มีคนรับสายมือถือรีบพูดใหญ่
"พี่มะลิ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!! แม่ของเรา แม่ของเราแย่แล้วพี่"
อ่านต่อตอนที่ 6
