ดิแองเจิ้ล นางฟ้าล่าผี ปี 2
Ep. 12
ในคืนมืดมิด บุญเพ็งในร่างของคมแบกร่างของแบมขึ้นบ่าแล้วเดินหายไปในป่ารกร้างไร้ผู้คน
เงาดำเคลื่อนตามหลังจนมืดมิดไปหมด
ปาล์มสะดุ้งตื่นขึ้นหายใจถี่รัวนึกทบทวนถึงภาพนิมิตที่เห็นอย่างไม่แน่ใจว่า จริงหรือเท็จ !?
"พี่แบม"
บ้านพิมภายนอก หัวตัดแก๊สยกเข้ามาตามด้วยไฟแช็คจุดไฟพรึ่บ ! จอร์ชปรับไฟตัดจากสีส้มให้กลายเป็นสีฟ้าเสียงแก๊สฟู่ฟ่าน่ากลัว
"คราวนี้ไม่เหลือซากแน่นอน"
จอร์ชยิ้มให้ทุกคนแล้วจัดการจ่อไฟแก๊สลงไปที่ไม้เท้า
ไม้เท้าถูกไฟแก๊สอันร้อนแรงไหม้เป็นจุล เอโกะและแอนนายิ้มดีใจ เมื่อไม้เท้าไหม้จนเป็นขี้เถ้าอันเป็นที่พอใจแล้วจอร์ชก็หยุดเผาดับไฟแก๊สลง
"ได้ผลจริงๆด้วย"
"ไม่น่าเชื่อว่าไฟจะเผาไม้เท้าได้"
"หึๆๆ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างจอร์ชจะทำได้"
ปาล์มรู้สึกสะดุดใจจึงเอาเศษผ้าลองปัดดูผงเถ้าปลิวหายไปเผยให้เห็นไม้เท้าเหมือนเดิมราวกับไม่เกิดอะไรขึ้น
"ไม้เท้านี่...เป็นอาวุธคู่กายบุญเพ็งของมีอาคมขนาดนี้มันคงใช้วิธีง่ายๆแบบนี้ไม่ได้หรอก" พิมบอก
"จริงด้วยครับ...ทั้งน้ำกรด ทั้งเครื่องตัดเหล็ก นี่ขนาดไฟความร้อนสูงยังไม่สำเร็จเลย"
"ครูคะ...ครูคะ!"
ปาล์มวิ่งกระหืดกระหอบลงมา
"หนูฝันร้ายอีกแล้วคะครู"
"เธอฝันว่าอะไร"
"หนู...หนูฝันว่าพี่แบมถูกผู้ชายไว้หนวด ไว้เคราท่าทางน่ากลัวจับตัวไป"
พิมมองไม้เท้าหน้าเครียด
"แบม!... เอโกะ...เธอลองติดต่อแบมสิ"
เอโกะลองติดต่อ แต่ไม่มีคนรับสาย
"งั้นเธอลองติดต่อตั้มซิ ตั้มน่าจะเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับแบม" แอนนาว่า
เอโกะพยักหน้าแล้วเปลี่ยนเป็นเบอร์ตั้ม เพียงชั่วครู่ก็มีคนรับสาย
"ฮัลโหล"
เสียงหมอท๊อปรับสาย "ฮัลโหล"
"เฮ้ย ! นั่น หมอท๊อปใช่ไหม? แล้วทำไมมือถือของตั้มถึง"
"ตั้มประสบอุบัติเหตุครับ ผมให้ยานอนหลับเพื่อที่คนไข้จะได้พักผ่อน"
"แล้ว...แล้วแบมล่ะคะ"
"ไม่มีนี่ครับ ตอนส่งตัวมามีแค่ตั้มคนเดียว"
เอโกะมองหน้าทุกคน สีหน้าหวาดหวั่น
"แบมหายตัวไปอ่ะ"
พิมเครียด
โกดังร้างเก่าๆโทรมๆแห่งหนึ่ง แบมค่อยๆลืมตาขึ้นและมองไปรอบๆอย่างไม่คุ้นเคย บ้านไม้ขนาดใหญ่ที่เก่าแก่และทรุดโทรมมีข้าวของเพียงไม่กี่ชิ้นที่บ่งบอกว่ามีคนพักอยู่
เธอพยายามขยับข้อมือที่ถูกมัดแน่นด้วยเชือกแต่ก็ไม่สำเร็จ...แล้วเหลือบมองเห็นที่โซฟา ร่างของคมนอนตัวพับราวกับเศษผ้าชิ้นหนึ่งเนื้อตัวเต็มมีรอยบาดแผลที่ท้องและฟกช้ำไปทั้งตัว ดวงตาเบิ่งโพลงไร้ความรู้สึกใดๆ
ในขณะที่มุมมืดของห้อง....วิญญาณของคมเฝ้ามองร่างที่บอบช้ำของตนด้วยความเศร้าใจ
"คุณ...คุณ ช่วยแก้มัดให้ฉันหน่อย"
"กูช่วยมึงไม่ได้หรอก ขนาดร่างของกูอยู่ใกล้แค่นี้ กูยังกลับไม่ได้เลย"
"ทำไมล่ะ"
เสียงบุญเพ็งบอก
"ก็เพราะมันโง่ให้ร่างนี้กับกูเองไง"
คมรีบกระเถิบหนีด้วยความกลัว บุญเพ็งเดินเข้ามาภายในห้อง
"แต่กูก็จะคืนให้มันในไม่ช้า เมื่องานทุกอย่างสำเร็จ"
"ได้ๆ....สั่งมาเลย กูยอมทุกอย่าง"
"งั้นตามกูมา" บุญเพ็งมองแบมแล้วยิ้ม "เพราะมันใกล้จะถึงเวลาแล้ว"
คมรีบเดินตามบุญเพ็งแล้วหายไปก่อนถึงหน้าประตู
แบมมองตามด้วยความหวาดหวั่นแล้วพยายามแก้เชือกที่มัด!
รถของหมอท๊อปวิ่งเข้ามาจอดบ้านพิม ตั้มรีบลงมาจากรถทั้งที่ยังบาดเจ็บเพื่อแจ้งข่าวสาวๆแองเจิ้ลที่กำลังยืนรออยู่อย่างกระวนกระวาย
"เรื่องมันเป็นยังไงกันเนี่ยตั้ม" พิมถาม
"คือ...หลังจากที่ผมกับแบมเจอผีที่ชื่อช้อย ตอนที่กำลังจะพลาดท่าก็มีคนชื่อวายุมาช่วยไว้...แล้วเขาก็บอกให้ผมพาแบมหนีไป"
"แล้ว"แอนนาว่า
"ผมก็รีบพาแบมหนีออกมาทันทีเลยครับ....แต่ว่า..."
เหตุการณ์นั้น ตอนกลางคืน แบมนึกถึงใครบางคน
"แล้ว....แล้ววายุล่ะ"
สีหน้าของตั้มเปลี่ยนไปไม่รู้ว่าจะตอบแบมว่ายังไง
"ตั้ม...วายุล่ะ"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน"
แบมนิ่งไปตั้มหันมาฝืนยิ้มให้
"เรื่องวายุไว้ทีหลังแต่ตอนนี้เราต้องออกไป..."
"ตั้มระวัง!"
คม ในมือหนึ่งหิ้วหีบเหล็กหนึ่งใบยืนขวางกลางถนน ตั้มตกใจ เท้าเหยียบเบรคกระทันหัน
รถปัดถลาเข้าข้างทางพุ่งเข้าชนต้นไม้ใหญ่ หัวตั้มกระแทกเข้ากับพวงมาลัยเลือดอาบหน้าใกล้จะหมดสติ
"โอ้ย.....ตั้ม"
คมเปิดประตูรถฝั่งแบมออกแล้วยิ้มให้ บุญเพ็งยิ้มซ้อนหน้าคมเข้ามา
"กูบอกมึงแล้วว่ามึงต้องเป็นของกู"
"บุญเพ็ง !"
แบมสลบไป
"แบม...แบม"
ตั้มเห็นเลือนรางว่า คมกำลังลากแบมออกไปจากรถ คมหันมามองตั้ม จึงขยับตัวกระซิบกระซาบข้างหู
"มึงกลับไปบอกเพื่อนของพวกมึงโดยเฉพาะหญิงผู้ใช้ดาบนางเสือ ถ้าอยากได้อีนังนี่คืนละก็ให้มันเอาไม้เท้าของกูมา...มึงเข้าใจรึไม่"
แล้วตั้มก็หมดสติวูบหลับไปในที่สุด!
ทุกคนกำลังฟังสิ่งที่ตั้มเล่าอย่างตั้งใจ
"ไม่รู้ว่าผมสลบไปนานแค่ไหน...รู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่รพ. แล้วครับ
"พวกมูลนิธิที่ได้รับแจ้งว่าเกิดอุบ้ติเหตุเป็นคนพามาส่งครับ" หมอท็อปบอก
พิมคิดเครียดๆ
"เราจะให้บุญเพ็งได้ไม้เท้าคืนไม่ได้เด็ดขาด"
ทุกคนอึ้งเมื่อได้ยิน
แอนนาบอก
"ก็มันบอกแล้วว่า ถ้าเอาไม้เท้าไปแลกมันจะปล่อยแบมนี่คะ"
"ใช่คะถ้าเราไม่เอาไม้เท้าให้มันแล้วแบมละคะ" เอโกะว่า
พิมเครียด
"ทุกคนตามอามา"
ภายในห้องประชุม เวลาต่อมา พิมเปิดจอคอมพิวเตอร์ในขณะที่ทุกคนกำลังทยอยกันเข้ามา
ภาพหน้าจอแตกเป็นโฟลเดอร์เล็กๆ
"อาเริ่มเก็บข้อมูลทุกอย่าง ตั้งแต่รู้ว่าเหล่าผีเมียบุญเพ็งหลุดออกมาได้ โดยเฉพาะสาเหตุที่แบมจะหมดเรี่ยวแรงในคืนพระจันทร์เต็มดวง"
ภาพของแบมร้องเจ็บปวดแล้วสลบไปในคืนที่พระจันทร์เต็มดวง
พิมดึงรูปบุญเพ็งขึ้นหน้าจอคอมพิวเตอร์
"จากบันทึกเก่าเกี่ยวกับคดีของบุญเพ็ง เหยื่อทุกรายถูกฆ่าในคืนที่พระจันทร์เต็มดวง ซึ่งก็หมายความว่าแบมซึ่งถูกจองตัวไว้ ก็ต้องถูกฆ่าเช่นเดียวเหยื่อรายอื่น"
"มิน่าล่ะ แบมถึงมีอาการทุกครั้งในคืนพระจันทร์เต็มดวง" เอโกะว่า
"หรือว่าบุญเพ็งยังไม่มีโอกาส" ปาล์มว่า
"ใช่...ส่วนหนึ่งเป็นเพราะมันยังไม่ได้ไม้เท้าและยังไม่ถึงคืนที่พระจันทร์เต็มดวง"
พิมไสลด์เพจขึ้นเป็นหน้าจอปฏิทิน
"ซึ่งเร็วที่สุดก็คือคืนนี้"
"มันคิดจะใช้เงื่อนไขนี้ต่อรองเรา เพื่อเอาไม้เท้าคืนไป" แอนนาบอก
"อือม์...แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น....ชีวิตของแบมก็สำคัญที่สุด"
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
"งั้นเราก็ต้องไปช่วยแบมที่บ้านบุญเพ็ง !"
"บ้านบุญเพ็งไม่มีอีกแล้ว" พิมบอก
ทุกคนชะงักไม่เข้าใจ
"ไม่มีบ้านบุญเพ็ง...หมายความว่าไงคะครู" ปาล์มถาม
"ก็บ้านบุญเพ็งถูกทำลายและที่แปลงนั้นก็ถูกขายทอดตลาดมาหลายรอบน่ะสิ" แอนนาบอก
"อาให้แอนนาช่วยสืบเรื่องบ้านบุญเพ็งเองล่ะ แล้วก็พบว่าที่ตรงนั้นไม่ใช่บ้านไม้บุญเพ็งอีกแล้ว"
"อ้าวแล้วเป็นอะไรล่ะค่ะ" เอโกะถาม
"ที่ตรงนั้นปัจจุบัน มันกลายเป็นโรงพยาบาลไปแล้ว ...โรงพยาบาลที่หมอท๊อปทำงานไงล่ะ"
"โรงพยาบาลของผมนี่น่ะ"
"ใช่แล้ว โรงพยาบาลจึงกลายเป็นสถานที่เชื่อมโยงกับบ้านบุญเพ็งได้ไง ทั้งเรื่องกระจกที่แบมสามารถสื่อสารกับเอโกะได้"
ในอดีต แบมพยายามเรียกเอโกะและเอโกะได้รับสัญญาณผ่านกระจก
การเปิดประตูเชื่อมโลกวิญญาณและบุญเพ็งที่พยายามหนีตามออกมา
"การใช้ทวารบาลในโลกของบุญเพ็งเชื่อมผ่านประตูของโรงพยาบาล" พิมบอก
หมอท็อปเปิดประตูและเจอขากิ่งแก้ว
ผีกิ่งแก้วเข้าสิงและเล่นงานทุกคนในโรงพยาบาล
"การที่กิ่งแก้วออกมาแล้วเจอหมอท๊อปเป็นคนแรกแล้วยึดติดไม่ยอมไปไหน"
"แต่โรงพยาบาลของหมอท๊อปก็เป็นแค่ประตูเชื่อมเท่านั้น บ้านที่แท้จริงของบุญเพ็งได้สูญสลายไปตามกาลเวลาแล้ว แบมจึงไม่น่าจะอยู่ที่นั้น"
"แล้วอย่างงี้ เราจะหาตัวแบมได้ยังไงล่ะครับ" ตั้มถาม
ทุกคนต่างร้อนใจและคิดหาวิธี
"งั้นเดี๋ยวหนูลองโทร.อีกทีแล้วเข้าแทรคกิ้งหาสัญญาณไปพร้อมกัน"
เอโกะพิมพ์รหัสพิเศษแล้วส่งไปที่เครื่องของแบมทันที
เสียงโทรศัพท์ดังต่อเนื่อง....
แบมสะดุ้งมองและพยายามจะไปรับมือถือที่วางบนโต๊ะ ก็อยู่ไกลเกินจึงพยายามใช้เท้าเขี่ย มือถือตกลงพื้นแล้วก็ดับไป เธอแก้เชือกที่มัดไว้จนสำเร็จแล้วรีบตรงปรี่ไปที่มือถือ......
แต่มือถือที่หน้าจอแตกเจ๊งไปซะแล้ว
"โธ่เว้ย"
แบมลุกขึ้น สำรวจรอบๆและมองไปนอกหน้าต่าง ด้านหลังนอกหน้าต่างเป็นเจดีย์เก็บอัฐิเรียงรายเต็มไปหมด
แบมมองอย่างตกตะลึง
"ป่าช้า...!"
ทันใดนั้นแบมก็เห็นเงาดำวูบวาบผ่านไปมาในป่าช้าบางเงา หยุดจ้องมองเธอ แบมรีบถอยลงนั่งด้วยความกลัว
"มันยังไงกันว่ะเนี่ย"
เธอรีบวิ่งออกไปจากห้อง
แบมวิ่งไปตามทางเดินของโกดังที่ซับซ้อน จนกระทั่งมีใครบางคนมาขวางหน้าเอาไว้
"ฮิๆๆๆ...จะหนีไปไหนก็ไม่รอดหรอก เพราะไม่ช้ามึงก็กลายเป็นเมียไอ้บุญเพ็งอยู่แล้ว"
แบมหันขวับไปมองเห็นผีอีช้อยนั่งหัวเราะชอบใจ
"กูเตรียมหีบใบพอดีตัว...ไว้ให้มึงแล้วอีแบม ฮิๆๆๆ"
"แกรอดมาได้"
"หึๆๆๆ"
"แล้ว...แล้ววายุล่ะ"
"มึงจะไปห่วงไอ้กะล่อนนั่นทำไมกัน."
"แก...แกทำอะไรวายุ"
ช้อยล้อเลียน
" แกทำอารายวายุ......ฮิๆๆๆๆอยากรู้จริงๆเหรอ"
แบมรู้สึกสังหรณ์ใจ
"กูก็ฆ่ามันไง?ฮ่าๆๆ"
ในอดีต ตอนเกิดเหตุการณ์นั้น แบมมองที่วายุ เห็นแต่เพียงภาพเบลอๆ
"ไม่"
ตั้มพาแบมขึ้นรถ... วายุมองตามรถตั้งที่วิ่งออกไป
วายุพูดเบาๆ
"สุขสันต์วันเกิดนะแบม"
แล้ววายุออกแรงบีบช้อยสุดแรง
"อ๊ากส"
ช้อยกรีดร้องโหยหวนใช้แรงสุดท้ายกัดที่ลำคอสุดแรง
"อ๊ากส...!"
วายุร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดชันเข่าขึ้นแล้วยกเท้ายันออกไปสุดแรงจนช้อยกระเด็นไป
ช้อยจ้องมองข้อมือของตนที่ไหม้เกรียมแล้วโกรธจัดจะพุ่งเข้าเล่นงานวายุซ้ำอีกรอบ
"อย่า...อีช้อย"
คมโผล่มาจากความมืดท่าทางบาดเจ็บเช่นกัน
"ถ้ามึงแลกกับมัน...มึงก็อาจจะไม่รอด"
วายุลุกขึ้นโซเซเลือดที่คอไหลทะลัก
"ปล่อยมันไว้เยี่ยงนี้แหละเสียเลือดมากขนาดนี้ในไม่ช้ามันก็ต้องตาย"
ช้อยยังคงจ้องมองวายุอย่างกินเลือดกินเนื้อ
"กูยังมีงานอย่างอื่นต้องให้มึงทำ"
คมจ้องหน้าช้อย
"เมื่อไรที่กูได้ทั้งไม้เท้าและตัวอีแบมกูก็ไม่ต้องอาศัยร่างคนอื่นอีกแล้ว และเมื่อนั้นกูจะปล่อยให้มึงเป็นอิสระ"
"จริงเหรอ"
คมพยักหน้า
"แต่ตอนนี้มึงต้องเชื่อฟังกู...ไป"
ช้อยพอใจและเดินตามคมหายไปในความมืด
วายุพยายามยืนแต่ก็ทรงตัวไม่ไหวทรุดตัวล้มลงในที่สุดลิ่มเลือดทะลักออกจากปากแล้วแน่นิ่งไป !
แบมฟังแล้วโมโหกระโจนเข้าใส่ช้อย
"มึง"
ร่างแบมทะลุช้อย ช้อยโผล่มาจากอีกทางกดร่างแบมเอาไว้
"ฮิๆๆๆถึงมึงแค้นกูจนกระอักเลือดก็ทำอะไรกูไม่ได้หรอกฮ่าๆๆ"
เอโกะเสิร์ชแทรคกิ้งตำแหน่งมือถือของแบม
หน้าจอเห็นว่าสัญญาณแสดงตำแหน่งหนึ่งบนแผนที่ เอโกะขยายภาพบนจอจนเห็นได้ชัดเจน
"สัญญาณมือถือของแบมชี้ว่าอยู่ตรงนี้แถว ๆ ฝั่งธน"
"หรือว่าตำแหน่งนั้นเป็นบ้านของไอ้คม" แอนนาตั้งข้อสังเกต
"ทำไมคุณถึงคิดว่าเป็นที่นั้น" หมอท็อปถาม
"แถวนั้นมีแหล่งกบดานของพวกอาชญากรอยู่รายจุด ฉันเคยผ่านตาสมัยเป็นสายสืบน่ะ"
"เราต้องตามไปช่วยแบม แต่จะไม่มีการแลกไม้เท้าเด็ดขาด" พิมบอก
"อ้าว ถ้าเราไม่เอาไม้เท้าให้มัน แล้วแบมละคะ" เอโกะว่า
"ผีบุญเพ็งมันเจ้าเล่ห์มาก ยิ่งมันได้ไม้เท้าของมันคืน อำนาจของมันก็ยิ่งมาก ถึงเวลานั้นอาไม่คิดว่ามันจะปล่อยให้แบมรอด"
ทุกคนอึ้งไปอีกครั้งเห็นด้วยกับสิ่งที่พิมพูด
พิมแกะสร้อยตะกรุดเล็กๆที่คอสวมให้ปาล์ม
"ปาล์ม…ครูอยากให้หนูใส่นี่ไว้"
พิมยื่นตะกรุดพรายทองให้กับปาล์ม ปาล์มมองงง ๆ แล้วยื่นมือไปรับ
"ตะกรุดพรายทอง มีไว้ป้องกันคุณไสย์มนต์ดำหรืออำนาจมืดต่าง ๆ ที่จะมาทำร้ายเรา"
ปาล์มยกมือไหว้ขอบคุณ แล้วยกมันขึ้นมาดู
"เรายังไม่รู้ว่าเธอกับบุญเพ็งสื่อถึงกันได้อย่างไร แต่ที่แน่ ๆ ถ้ามันอยู่ใกล้กับเธอมากพอมันจะสามารถสะกดให้เธอทำอะไรก็ได้ ตะกรุดพรายทองนี้จะคุ้มครองเธอจากอำนาจบุญเพ็งได้"
ปาล์มคล้องตะกรุดไว้ที่คอ พิมหันไปสั่งทุกคน
"อากับแอนนาจะไปช่วยแบมออกมาเอง ส่วนที่เหลืออยู่ที่นี่เฝ้าไม้เท้าบุญเพ็งไว้"
ตั้มกับหมอท็อปมีอาการไม่เห็นด้วยเล็กน้อย
เมื่อรถแล่นออกจากตัวบ้าน ดาบนางเสือสั่นน้อย ๆ พิมมองที่ดาบสงสัย
วิญญาณคมยืนอยู่นอกรั้วมองรถแองเจิ้ลวิ่งออกมา พิมย้อนหันกลับมามองก็ไม่เห็นวิญญาณคมแล้ว
เอโกะเอาไม้เท้าบุญเพ็งวางบนเครื่องแสกนแล้วตรวจหาค่าของวัสดุ
"กำลังทำอะไรอ่ะเจ๊ ?" ปาล์มถาม
"ฉันอยากรู้จริงๆว่า ไอ้ไม้เท้านี้ประกอบด้วยสารอะไรบ้าง มันถึงทำลายได้ยากเย็นขนาดนี้ "
เสียงตั้ม "อะแฮ่ม"
สองสาวหันมอง ตั้มและหมอท๊อปเดินเข้ามาเลียบๆเคียงๆ
"คือว่าผมเป็นห่วงแบมนะครับ ถ้าให้ผมรออยู่ที่นี่เฉยๆคงขาดใจตายแน่ๆ"
"ก็มีเหตุผล แล้วคุณหมอล่ะคะ" เอโกะถาม
"อะ...เออ..คุณแบมผมก็ห่วงนะครับ"
"แต่ปาล์มว่า หมอท๊อปเป็นห่วงคนที่ไปช่วยพี่แบมมากกว่า"
หมอท๊อปเขิน
"ก็ประมาณนั่นแหละ อย่างที่ตั้มพูดนั่นแหละให้ผมสองคนรออยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร"
"โอเคๆ...แล้ว"
"ผมเลยมาขอความช่วยเหลือจากเอโกะไงล่ะครับ!"
สองสาวมองหน้ากันงงๆ
ณ ห้องทำพิธี หีบเหล็กใบใหญ่วางอยู่กลางห้อง มีด้ายสายสิจน์พันเอาไว้ ยึดโยงรอบห้อง บุญเพ็งพึมพำคาถา วิญญานคมคุกเข่าอยู่ต่อหน้าบุญเพ็งและเพิ่งรายงานสถานการณ์ให้บุญเพ็งฟังเสร็จ
บุญเพ็งพยักหน้ารับรู้
"กูนึกแล้วว่าพวกมันจะต้องไม่ยอมให้ของ ๆ กูคืนง่าย ๆ"
"เสร็จงานแล้ว ร่างของกูล่ะ"
"ใครบอกมึงว่าเสร็จงานแล้ว"
"หมายความว่าไงว่ะ"
บุญเพ็งหัวเราะเจ้าเล่ห์ไม่ตอบ หันกลับไปพึมพำคาถา
"มึงโกหกกูอีกแล้ว"
"หึๆๆๆ มึงทึกทักเอาเองทั้งนั้น"
"ไอ้สัตว์...มึงหลอกใช้กู....เอาร่างกูคืนมา"
วิญญาณคมพุ่งเข้าหาบุญเพ็งด้วยความโมโห แต่บุญเพ็งกลับคว้าคอคมได้อย่างง่ายดาย
วิญญาณคมตาเหลือกทั้งเจ็บปวด ทั้งหวาดกลัว
"ตอนนี้งานของกูยังไม่เสร็จหรอก แต่วิญญาณของมึงต่างหากที่มันไร้ประโยชน์"
บุญเพ็งกดคอ คมเจ็บปวดทรุดตัวลงอย่างน่าสงสาร
"อย่า...อย่า กูขอโทษ"
บุญเพ็งออกแรงขยำลำคอของคม คมร้องโหยหวนแล้ววิญญาณก็แตกสลายไปในทันที
บุญเพ็งยิ้มสะใจ ตาเหลือบมองเห็นช้อยที่จับแบมเข้ามาพอดี
"ปล่อยกู...ไอ้บุญเพ็ง"
"เสียใจด้วย...มึงต้องคอยกูอยู่ที่นี่ กูได้ไม้เท้าเมื่อใด เมื่อนั้นมึงจักต้องอยู่กับกูไปชั่วนิรันดร์"
บุญเพ็งหันไปสั่งช้อยและวิญญาณดำเบื้องนอก
"พวกมึงจงเฝ้าบริเวณนี่ไว้ให้ดี อย่าให้ผู้ใดเข้ามาได้"
ช้อยและวิญญาณดำพยักหน้ารับ แล้วบุญเพ็งก็เดินหายลับไป
เอโกะใช้อุปกรณ์บางอย่างตรวจหาค่าของไม้เท้าบุญเพ็งแล้วก็ต้องแปลกใจ
"มันเป็นเหล็กประเภทไหนกันเนี่ย ? ไม่มีความเป็นกรดเป็นด่างเลย"
"มันไม่มีวิธีทำลายไม้เท้านี้เลยเหรอ" ปาล์มถาม
สองสาวมองไม้เท้าอย่างไม่เข้าใจ
ทันใดนั้นมีลมวูบหนึ่งพัดมาที่ปาล์ม ปาล์มสัมผัสพลังบางอย่างได้ รีบคว้าไม้เท้าบุญเพ็งมาถือไว้แล้วมองไปรอบ ๆ หาที่มาของพลัง
เอโกะสงสัย
"ปาล์ม!"
"เจ๊….เตรียมตัว….มันมาแล้ว"
ขาดคำประตูทุกบานก็เปิดออกผ่างออก ลมกรรโชกแรงพัดเข้ามา ที่ประตูใหญ่ คม ปรากฎตัวขึ้น
"หึๆๆๆตอนนี้พวกแกอยู่กันแค่สองคนแค่นั้น"
คมสะแยะยิ้ม ซ้อนหน้าบุญเพ็งสะแยะยิ้มแบบเดียวกันเข้ามา
"พี่แบมอยู่ไหน"
คมหัวเราะ
"ส่งไม้เท้านั่นมา"
คมตวัดมือขึ้นเพื่อใช้พลังสะกดปาล์ม คลื่นพลังวิ่งไปหาปาล์ม เห็นเป็นแรงลมปะทะหน้าเบา ๆ ปาล์มผงะไปชนผนัง คมยิ้มคิดว่าสะกดได้ง่าย ปาล์มเหมือนกำลังจะโดนสิงอีกครั้ง แต่ฝืนไว้
"ไม่.......ไม่"
คมแปลกใจนิดหนึ่งจะเดินเข้าหาพยายามใช้พลังบังคับ เอโกะเข้ามาพร้อมปืน MIB
"ลองของอัพเกรดหน่อย ไอ้ผีหื่น
แล้วเอโกะกระหน่ำยิ่งไปสามนัดซ้อน
นัดแรกคมหลบได้ นัดสองคมใช้มือปัดวิธีกระสุนให้เบี่ยงไป นัดที่สามหลบไม่ทันโดยเข้ากลางลำตัวเต็ม คมร่างสะท้านล้มลงเสื้อไหม้เป็นรูขาด
เอโกะตัดสินใจคว้ามือปาล์ม
"ไปเร็ว"
สองสาววิ่งหนีออกประตูหลังทันที
กลางคืน คมโผล่มาดักหน้าสองสาวเอาไว้ เอโกะกับปาล์มถอยหลังเฮือก แต่คมพุ่งพรวดเดียวโผล่ถึงตัวสองสาว
เอโกะได้สติจะยกปืนขึ้นแต่ถูกคมตบจนกระเด็นไปกระแทกผนังแล้วสลบไป
"เจ๊!"
ปาล์มเผลอปลดล็อคไม้เท้าของบุญเพ็งได้ชักดาบขึ้นมาจะแทง
"อย่าเข้ามานะ"
คมพลิกตัวหลบมือคว้าเข้าที่คอของปาล์มแต่ก็ต้องสะดุ้งราวกับโดนไฟดูด พลังวิญญาณของบุญเพ็งเหมือนจะถูกดูดเข้าไปที่ตัวปาล์มทำให้บุญเพ็งต้องรีบปล่อยมือและถอยออกมาตั้งหลัก
ปาล์มแปลกใจแต่ก็ตั้งสติกลับมาตั้งท่าเตรียมสู้
"ทำไม...มึงเป็นใครกันแน่วะ"
"หึ...แน่จริงก็เข้ามาอีกสิวะ"
"อีเด็กเมื่อวานซืน"
บุญเพ็งคว้าเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆเหวี่ยงไปกระแทกปาล์ม
ปาล์มหลบพ้น แต่ก็เจอกับแจกันอีกใบที่บุญเพ็งเหวี่ยงเข้าใส่กระแทกกระเด็นไป เธอพยายามลุกขึ้นมาใหม่
"ถึงตายฉันก็จะไม่ยอมให้ไม้เท้านี่กับแกหรอก"
ปาล์มพุ่งเข้าจะแทง แต่บุญเพ็งรีบยกมือขึ้นบังคับตัวปาล์มให้ลอยขึ้นไปติดผนัง
"งั้นกูจะตัดมือมึงทิ้งเสียดูสิว่ากูจะได้ของๆกูคืนรึไม่"
บุญเพ็งยิ้มร้ายหันไปเห็นของเศษแจกัน
เศษแจกันนั้นค่อยๆขยับและลอยขึ้น
ปาล์มที่ตอนนี้ตัวถูกตรึงติดอยู่กับผนังเพราะพลังของบุญเพ็งพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถ
เศษแจกันเบนด้านคม เตรียมพุ่งเข้าไปปักอกของปาล์ม
แอนนาขี่มอเตอร์ไซด์เข้ามาจอดหน้าโกดัง หยิบสัญญาณจีพีเอสขึ้นดูแล้ววิ่งเข้าไปข้างใน
แอนนาวิ่งเข้ามาแล้วก็ต้องชะงัก วิญญาณเงาดำ 4- 5 ร่างพุ่งพรวดเข้าใส่
แอนนาเสียหลักล้มลงแล้วสะบัดดิ้วไฟฟ้าแล้วฟาดใส่เงาดำแตกระจายไปแต่แล้วมันก็กลับมารวมตัวได้ใหม่ แล้วพุ่งเข้าหาแอนนาอีกครั้ง แอนนาหลบได้แต่รู้สึกว่าจะรับมือไม่ไหวจึงรีบหนีไปอีกทาง
"เฮ้ย...อะรายหว่าเนี่ย"
บริเวณทางเดินยาว...วิญญาณเงาดำนับสิบดักรอเธออยู่ แอนนาปรับแรงดิ้วให้สูงสุดพร้อมลุย
เงาดำฮือเข้าใส่ แอนนาเอาดิ้วฟันเข้าใส่ แต่เงาดำก็ยังดาหน้าเข้าหาแอนนาไม่หยุด!
เศษแจกันลอยกลางอากาศ บุญเพ็งสะบัดมือปล่อยพลังบังคับเศษแจกันนั้นให้พุ่งไปสุดแรง
ในเสี้ยววินาที!....ที่ปลายแหลมจะปักที่คอปาล์ม ดาบนางเสือเข้ามาปัดสะกัดเอาไว้ได้ทัน เศษแจกันกระเด็นไปปักผนังอย่างน่าหวาดเสียว
พิมดึงดาบกลับมาตั้งท่าใหม่
ปาล์มหลุดจากพลังของบุญเพ็งทรุดลงกับพื้นแล้วจอร์ชเข้ามาช่วยพยุงขึ้น
"แก"
พิมมองบุญเพ็งตอบด้วยสายตากร้าว
"ใช่...ฉันเอง"
ในอดีต รถแองเจิ้ลวิ่งตัดถนนในความมืด
"จอร์ชจอดรถก่อน!" พิมสั่ง
ดาบนางเสือสั่นน้อยๆ พิมมองที่ดาบอย่างสงสัย คิดๆตามอย่างกระวนกระวายแล้วจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดชั่วครู่ก็มีคนรับสาย
"แอนนา....อาอยากให้เธอล่วงหน้าอาไปก่อนได้ไหม....ดี"
แล้วพิมก็วางสายแล้วคุยกับจอร์ชที่ขับรถอยู่ พร้อมพึมพำกับตัวเอง )
"ฉันฝากด้วยนะแอนนา... จอร์จช.... เลี้ยวรถ.... เราต้องกลับไปช่วยปาล์มกับเอโกะ"
จอร์ชมองพิมผ่านกระจกหลัง งงๆ
พิมยังคงมองคมอย่างสุขุม คมมองตอบด้วยความโกรธ
"เจ้าเล่ห์นัก"
"เรื่องนั้นฉันสู้แกไม่ได้หรอก"
"ส่งไม้เท้าของกูมาแลกกับคนของมึง"
"เสียใจด้วยฉันไม่แลกอะไรกับคนอย่างแกทั้งนั้น"
คมกัดฟัดกรอดด้วยความโกรธ
ปาล์มและจอร์ชวิ่งเข้าไปดูเอโกะซึ่งค่อยได้สติฟื้นขึ้นมา
"เป็นยังไงบ้างครับคุณเอโกะ" พิมสั่ง
"จอร์ช พาเอโกะกับปาล์มไปขึ้นรถ"
ปาล์มและจอร์ชประคองเอโกะออกไปโดยมีพิมคอยป้องกันหลัง...คมเดินตามคุมเชิงด้วยความโกรธ
ที่โกดัง วิญญาณเงาดำฮือเข้าใส่แอนนา จนเธอล้มลงเกือบจะเสียที
ปัง...ปัง! เงาดำหลายตัวแตกสลายไป
แอนนาหันกลับมาก็เห็นตั้มและหมอท๊อปเล็งปืนน้ำมนต์ยิงสกัด
"หมอท๊อป!"
ในห้องพิธี แบมแก้ด้ายสายสิจน์สีแดงออกได้สำเร็จ ได้ยินเสียงปืนน้ำมนต์รีบลุกขึ้น
"เอโกะ...!"
แบมวิ่งตรงไปที่ประตูแล้วงัดออกไปได้สำเร็จ แต่ช้อยดักรอเอาไว้แต่แรก ผลักแบมกลับเข้าไปในห้อง
"มึงไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น"
แบมคว้ามีดเล็กที่วางไว้บนพานพิธีขึ้นมา ช้อยยิ้ม
"ถ้าคิดว่าหยุดกูได้ก็ลองดู"
"ถึงบุญเพ็งจะห้ามฆ่ามึง...แต่คราวนี้ขอกูเอาเลือดหัวมึงออกก็แล้วกัน"
ด้านนอก ร่างเงาดำแตกสลายไป พวกมันฮืออยู่รอบๆไม่กล้าเข้ามา
"พวกนายมาทำไมกันเนี่ย"
"ผมมาช่วยแฟนผม" ตั้มบอก
"ส่วนผมก็…มาช่วยคุณไง" หมอท็อปบอก
"ขอบใจนะ...งานนี้มาตายหมู่ล่ะซิไม่ว่า"
"ไม่หรอก ผมยืมปืนของเอโกะมาแล้วไง"
"กระสุนน้ำมนต์เนี่ยมันก็มีหมดนะ พวกมันเยอะแยะขนาดนี้จะจัดการได้ไง"
"งั้น แล้วถ้าไอ้เนี่ยล่ะ" หมอท็อปบอก
หมอท๊อปหยิบปากกาดูดวิญญาณขึ้นมา
"ถ้าไอ้นี่ล่ะ พอลุ้น"
เสียงกรีดร้องของแบมดังขึ้น ทุกคนหันมองทางต้นเสียง
"เสียงแบม!" ตั้มบอก
"เอางี้...นายสองคนใช้ปากกาดูดวิญญาณจัดการทางนี้ ส่วนฉันจะไปช่วยแบม"
หมอท๊อปบอก
"ระวังตัวด้วยล่ะ"
แอนนายิ้มให้ กำลังวิ่งออกไป แต่ตั้มรีบดึงมือไว้
"เอโกะฝากของมาให้แบมอ่ะ"
แอนนามองสงสัย!
แบมถูกช้อยตบล้มลง มีดหล่นจากมือ เธอต่อยสวนออกไป แต่ทะลุร่างช้อยไปเหมือนอากาศธาตุ"โธ่เว้ย"
ช้อยวูบเข้ามาคว้าคอเสื้อแบมเหวี่ยงไป
"ไม่มีถุงมือนั่น มึงก็แค่อีไพร่กระจอก"
ช้อยจะเข้าซ้ำแต่กลับถูกฟาดหลังแอ่น
"อ๊ากส"
ช้อยหันหลังขวับด้วยความโกรธ
แอนนา....ตั้งท่าดิ้วไฟฟ้าคุมเชิงแล้วโยนของให้แบม
"เอโกะฝากของสำรองมาให้เธอ"
แบมรีบคว้าถุงมือจับวิญญาณมาสวม
"คราวนี้กูใส่ถุงมือแล้ว มึงก็เป็นแค่ผีกระจอก"
ช้อยมองอย่างหวาดหวั่นจะหมุนตัวหนีแต่เจอแอนนาหวดดิ้ว ช้อยหลบได้หวุดหวิดตบแอนนากระเด็นไป
ช้อยจะตามแต่แบมคว้าดึงกลับมาแล้วต่อยซ้ำหลายครั้ง
ช้อยพลิกตัวจับแขนแบมค้างไว้สุดกำลัง
"อ๊ากส"
ฝ่ายตั้มยิงปืนน้ำมนต์จนกระสุนหมด ส่วนปากกาดูดวิญญาณก็ส่งเสียงร้องเตือน
"ซวยแล้วหมอ กระสุนของผมหมดแล้ว"
"ปากกานี่ก็ร้องว่าเมมโมรี่จะเต็มแล้วด้วย"
"เอาไงดีล่ะทีนี้"
หมอท๊อปพูดนิ่งๆ
"อย่างมากก็แค่ตาย"
"ห๊า..."
ตั้มเหวอ วิญญาณเงาดำที่เหลือตีวงล้อมคนทั้งคู่เอาไว้
ทุกคนกระเถิบมาใกล้ถึงรถ คมตัดสินใจเข้าหาพิม พิมฟันดาบเข้าใส่จนคมต้องหลบหลีกไปมา แต่ก็พลาดท่าถูกคมทำร้ายล้มลง
คมได้โอกาสพุ่งเข้าจะชาร์มพิม กางมือทำกรงเล็บจะควักหัวใจ
"คุณพิม!" จอร์ชร้อง
อีกนิดเดียวจะถึงตัวพิมแล้วแต่จอร์ชเข้ามาขวางเสียก่อน ... ฉั่ว !!!
จอร์ชองคมอย่างเจ็บปวดแล้วกระอักเลือดออกมา มือของคมทะลุเข้าไปที่ท้องของจอร์ช
"จอร์ช/ พี่จอร์ช"
เอโกะตั้งสติได้ปรับปืนให้แรงสูงสุดยิงปืนอัดเข้าที่คมซ้ำจนกระเด็นหงายไป
จอร์ชล้มลงมีอาการหายใจขัด ๆ เอโกะและปาล์มรีบวิ่งเข้าไปประคอง พิมจ้องมองร่างไร้วิญญาณของคมที่ตอนนี้บอบช้ำอย่างหนักไปทั่วทั้งร่าง
"บุญเพ็งมันออกจากร่างคมแล้ว"
ไม่ห่างจากศพของคม ร่างผีบุญเพ็งค่อย ๆ ลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่า เห็นกระดูกขาว ๆ ที่โหนกแก้ม บุญเพ็งจับที่ใบหน้าเหวอะหวะด้วยความเจ็บปวด
"อ๊ากส"
"พวกเธอรีบพาจอร์ชไปก่อนเร็วเข้า"
พิมพูดแต่ตายังคงจดจ้องอยู่ที่บุญเพ็ง
เอโกะกับปาล์มช่วยกันประคองร่างของจอร์ชที่เกือบจะหมดสติหลบออกมา
"อย่าคิดว่าจะหนีกูไปได้ง่ายนัก"
"แกไม่มีร่างให้สิงสู่แล้ว ยังคิดว่าจะชนะพวกฉันได้"
"ถึงกูจะเหลือพลังไม่มาก แต่วันนี้กูจะฆ่าพวกมึงทั้งหมดให้จงได้"
อาพิมตัดสินใจฟันดาบเข้าใส่บุญเพ็ง
บุญเพ็งหลบซ้ายขวา แล้วได้จังหวะคว้าคออาพิมไว้ได้
ปาล์ม/เอโกะร้องตะโกน "อาพิม
พิมพลาดท่าโดนบุญเพ็งบีบที่คอจึงเงื้อดาบจะแทงบุญเพ็ง
บุญเพ็งตัดสินใจใช้มือเปล่าจับที่ใบดาบและกำไว้แน่น มีคัวนขึ้นมาตรงตำแหน่งที่มือจับ
"อ๊ากส"
บุญเพ็งกัดฟัดทนต่อแรงอาคมของดาบ
พิมพยายามรวบรวมพลังออกแรงให้ดาบทิ่มแทงเข้าไปอีก บุญเพ็งถอนมือที่บีบคออาพิมอยู่มาช่วยจับใบดาบไว้ ดาบค่อย ๆ แทงเข้ามาใกล้หน้าบุญเพ็ง มือบุญเพ็งที่จับดาบเห็นคัวนขึ้นน่ากลัว
ในจังหวะที่คิดว่าพิมกำลังได้เปรียบ บุญเพ็งใบหน้าหลบแล้วบิดใบดาบสุดแรง
พิมพลาดท่าพลิกข้อมือตาม ทำให้ดาบหลุดออกจากมือ
บุญเพ็งจึงฉวยโอกาสล็อกอาพิมแล้วแทงเข้าที่ใต้ไหปลาร้าอย่างรวดเร็ว
"โอ้ยส"
พิมกระอักเลือดนิดหนึ่ง
"อาพิม"
ปาล์มจะถลันเข้าไปช่วยแต่บุญเพ็งตวาดไว้
"เข้ามา!อีนี่ตาย"
ปาล์มชะงัก
บุญเพ็งยังคงกำใบดาบนางเสืออย่างเจ็บปวดมีควันขึ้นที่มือของบุญเพ็งตลอด
พิมก็กัดฟันทนเจ็บอยู่เช่นกัน
"ส่งไม้เท้ามาให้กู"
"อย่าปาล์ม...อย่า...อ๊ากส"
บุญเพ็งออกแรงแทงดาบเข้าไปในเนื้ออาพิมเพื่อให้หยุดพูด
"อย่านะ...พอได้แล้ว"
บุญเพ็งกัดฟันยิ้มได้เปรียบ
"ส่งไม้เท้ากูคืนมา ไม่งั้นกูจะฆ่าทุกคนที่อยู่รอบตัวมึง ... เริ่มจากอีนี่ก่อน"
บุญเพ็งกดดาบลงไปอีก อาพิมกัดฟันทนความเจ็บปวดเอาไว้แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังได้ยินเสียงครางในลำคอ
"หยุดนะ...."
"ว่าอย่างไร...เอาของกูคืนมา"
ปาล์มมองหน้าพิมอีกครั้ง พิมพูดไม่ออกได้แต่ส่ายหน้าไม่ให้ปาล์มเชื่อบุญเพ็ง
"ฉันจะรู้ได้ไงว่า...ถ้าแกได้ไม้เท้านี่คืนไปแล้วแกจะปล่อยอาพิมกับพี่แบม"
บุญเพ็งยิ้มมุมปาก
"พวกมึงมีทางเลือกด้วยเหรอ"
"ปล่อยอาพิมมาก่อนสิ"
บุญเพ็งมองหน้าเอโกะกับปาล์มนิ่ง ๆ แล้วหัวเราะออกมา
"ฮ่าๆๆ .... มึงไม่มีสิทธิ์มาต่อรองอยู่แล้ว....กูจะบอกอะไรมึงให้..ว่ากูคงจะกำไอ้ดาบเล่มนี้ได้ไม่นานนักหรอก มึงเชื่อกูได้เลย ถ้ากูทนไม่ไหวละก็กูจะปักดาบนี่ไปที่หัวใจของมันอย่างแน่นอน"
บุญเพ็งคลึงดาบลงที่แผลของพิม เห็นเลือดซึมออกมามากขึ้น พิม พยายามฝืนที่จะไม่ร้อง
"ว่าไง...กูเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ"
ปาล์มมองหน้าเอโกะ เอโกะพยักหน้ายอม ปาล์มมองไม้เท้าลังเล แต่ก็ตัดสินใจในที่สุด
"ก็ได้"
ปาล์มโยนไม้เท้าไป บุญเพ็งรับเอาไว้
"ฮ่า ๆๆ"
บุญเพ็งจับตัวพิมพลิกตัวมา ดาบ ปักคาอยู่ที่อกพิม
"มองหน้ากูให้ชัด ๆ เจอกันชาติหน้ามึงจะได้จำกูได้ ฮ่า..."
บุญเพ็งง้างมือถอยไปจะดันดาบให้ปักเข้าไปในร่างอาพิมให้ลึกขึ้น
"อย่า"
บุญเพ็งดันด้ามดาบให้ทะลุตัวพิมไป พิมปลิวไปตามแรงส่งของดาบ ปาล์มวิ่งเข้ามารับร่างพิม
"ปาล์มขอโทษ อาพิม ปาล์มขอโทษ"
บุญเพ็งยังคงหัวเราะสะใจมันถือไม้เท้าขึ้น ลมกรรโชกแรง ฟ้าแลบแปลบปลาบ
เอโกะวางพี่จอร์ชแล้ววิ่งมาหาอาพิมเช่นกัน
"เอโกะ...ปาล์ม...ไม่เป็นไร"
ปาล์มเข้ามาประคองร่าง พิมไว้แล้วจะถอนดาบออกจาร่าง
ด้ามดาบ ถูกมือปาล์มจับ
เมื่อปาล์มจับด้ามดาบก็ชะงัก ร่างเธอกระตุกเหมือนถูกไฟช๊อต......! ดวงตาปาล์มเบิ่งโพลง เห็นอดีตอย่างกระจ่างชัด
ดาบหักบิ่นที่พื้น เพชรฆาตมองที่มือยังสั่นค้าง...ร้องครวญครางเจ็บปวด เจ้าหน้าที่และผู้คนที่มามุงดูต่างพากันฮือฮาซุบซิบกันอื้ออึง
บุญเพ็งถูกมัดกับหลักหลังในท่านั่งโดยมีใบตองปูรองไว้ ในมือมีธูปเทียนดอกไม้ จ้องมองไม่รู้สึกสะทกสะท้าน
บุญเพ็งยิ้มเยาะเย้ย
"เพชฌฆาตบั่นคอของพระนครช่างไร้ราคาแท้"
เจ้าหน้าที่บอก
"หึ...กูอยากรู้ว่า ถ้าเพชฌฆาตเป็นแม่หญิง มึงยังจะกล้าปากดีอยู่หรือไม่"
บุญเพ็งยิ้มเจื่อน
"เชิญแม่สร้อยไพลิน ที่คุ้มนางเสือ มา"
ปาล์มตาเบิ่งโพลงค้าง....
มือที่กำดาบนางเสือเดินเข้ามาหยุดเบื้องหน้าบุญเพ็ง นางสร้อยไพลินผู้ถือดาบนางเสือในอดีตชาติ คือปาล์มในชาตินี้นั่นเอง สร้อยไพลินอยู่ในชุดแต่งกายยุคโบราณ ปากเคี้ยวหมากหยับๆ มองหน้าบุญเพ็งอย่างเหยียดหยามแล้วบ้วนน้ำหมากลงพื้น
เจ้าหน้าที่ต่างถอยออกอย่างพินอบพิเทา ชาวบ้านและทุกคนถอยออกแล้วลุ้น บุญเพ็งจ้องมองตาแข็งด้วยความหวาดหวั่น
สร้อยไพลินชักดาบขึ้นมาแล้วใช้มือเปล่ากำที่คมดาบ เห็นเลือดไหลออกมา สายเลือดไหลลงไปยังถ้วยใบเล็กใบหนึ่ง
สร้อยไพลินเอาเลือดตนเองไล้ไปตามคมของดาบ ปากท่องคาถาขมุบขมิบ
สร้อยไพลินยื่นถ้วยเลือดให้เพชฌฆาต เพชฌฆาตรับถ้วยเลือดนั้นมาแล้วจับยัดใส่ปากบุญเพ็ง มีลูกน้องทหารสองคนเข้ามาช่วย
บุญเพ็งดิ้นอึกอัก ทั้งด่าทอและพยายามบ้วนทิ้งแต่ก็ไม่สำเร็จถูกจับเอาเลือดกรอกปากจนเสร็จ
สร้อยไพลินใช้มือแตะที่หน้าผากบุญเพ็งแล้วจับแน่น
"โอม พยัคฆา มันผู้นี้ปาบหนา อาคมใดที่แกร่งกล้า จงมาสู่กู"
ท่องขบ บังเกิดลม พลังของบุญเพ็งถูกดูดผ่านมือของสร้อยไพลินเข้าไปในกาย
"มันเป็นของกู....มันเป็นของกู"
"ชาตินี้ชาติหน้า หากว่ามึงยังมุ่งแค้นก่อกรรมไม่เปลี่ยนผลัน เมื่อนั้นมึงจักต้องตายด้วยคมดาบกู"
สร้อยไพลินเงื้อดาบขึ้น
"ไม่...ไม่...กูเป็นอมตะ....ม่าย"
ดาบนางเสือเปล่งประกายสีแดงร้อนแรง ถูกวาดจนหัวบุญเพ็งหลุดไป
มือของปาล์มยังคงกำอยู่ที่ด้ามดาบ ปาล์มออกจากภาพนิมิตนั้นสีหน้าบอกว่า ยังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น มองหน้าพิมที่รับรู้เรื่องทั้งหมดเช่นกัน พิมหายใจรวยรินเต็มที
"จำที่ครูเคยบอกไว้ได้ใช่ไหม กรรมนี้เป็นของหนู หนูก็ต้องจัดการเอง"
"แต่หนู..."
"ปาล์ม...ครูฝาก...แองเจิ้ลด้วย"
"ไม่....ไม่นะครู .... ครูต้องอยู่ดูแลแองเจิ้ลด้วยตัวเอง"
"สัญญา...สิ....ว่าจะทิ้งกัน"
"สัญญาคะ" เอโกะบอก
พิมพูดเหมือนเพ้อ
"รูปอยู่ในกล่องไม้....แล้ว....แล้วฝากบอกแบมด้วย...ว่า...ว่า"
พิมกระอักเลือดฝากคำพูดสุดท้าย
"แม่ขอโทษที่ทิ้งเขาไป...แบม...แบม"
แล้วพิมก็สิ้นใจ....
ปาล์มและเอโกะตกตะลึง
"อาพิม"
บุญเพ็งหัวเราะร่าด้วยความดีใจ ปาล์มเงยหน้ามองบุญเพ็งแค้นจัด น้ำตายังคงนองอยู่ที่ใบหน้าปาล์มดึงดาบนางเสือที่ปักอยู่กับตัวอาพิมพ์ขึ้นมา แล้วกำเข้าไปที่คมดาบอย่างในอดีต เลือดไหลย้อยออกมาตามใบดาบ ปาล์มไล้เลือดของตัวเองไปตามคมดาบ
บุญเพ็งมองประหลาดใจและกระชับดาบไม้เท้าพุ่งเข้าใส่สองสาว
ปาล์มสะบัดเลือดออกเป็นฝอยไปทางบุญเพ็ง
บุญเพ็งถูกเลือดของปาล์มที่สะบัด กระเซ็นมาโดนที่หน้า
"อ๊ากส"
ปาล์มวิ่งชาร์ตเข้าไปหาบุญเพ็ง
"ย้ากส"
บุญเพ็งเงื้อดาบจะสู้กับปาล์ม ปาล์มตะวัดดาบครั้งเดียวตัดเข้าที่ข้อมือของบุญเพ็ง
เอโกะตะลึง
"อ๊ากส"
ปาล์มยิ้มเหี้ยม
"เป็นไปได้ยังไง"
ปาล์มกระแทกบุญเพ็งด้วยด้ามดาบ เพียงเท่านั้นบุญเพ็งก็ทรุดลง
"โอม พยัคฆา มันผู้นี้ปาบหนา อาคมใดที่แกร่งกล้า จงมาสู่กู"
"อีสร้อยไพลิน!"
ปาล์มเอาดาบนางเสือจ่อหน้าผากบุญเพ็ง ควันคลื่นถูกดูดพลังออก
"กูจะจองล้างจองพลาญมึงไปทุกชาติ"
"ถ้าอย่างนั้น มึงก็จะพ่ายแพ้ต่อกูในทุกชาติ"
"ไม่...!"
ปาล์มเอามือออกจากหน้าผากบุญเพ็งแล้วเงื้อดาบขึ้น
"อ๊ากส"
ช้อยกับแบมยื้อกันสุดแรงในห้องพิธี
"แอนนา...!"
แอนนารีบพุ่งตัวเข้ามาแล้วแทงดิ้วไฟฟ้าสุดแรงจนทะลุร่างช้อย
"แอร๊ย... "
บุญเพ็งตาเหลือกด้วยความกลัว ดาบนางเสือเปล่งประกายสีแดงร้อนแรง ถูกวาดใส่คอบุญเพ็งอย่างรวดเร็ว บุญเพ็งกรีดร้องสุดเสียง ร่างแตกกระจายเป็นคลื่นสีดำขนาดใหญ่หายไปในความมืด
ทางด้านช้อยสำลักเลือด กรีดร้องสุดเสียง แล้วแตกสลายไปอย่างรุนแรง แบมและแอนนากระเด็นล้มลง
วิญญาณเงาดำเกือบถึงตัวตั้มกับหมอท๊อปแต่ก็แตกสลายไปในที่สุด
แบมและแอนนายันตัวลุกขึ้น ตั้มและหมอท๊อปเปิดประตูเข้ามาพอเห็นสองสาวปลอดภัยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"ขอบใจทุกคนนะ ที่มาช่วยฉันไว้ได้ทัน" แบมบอก
"ด้วยความเต็มใจเลยล่ะครับ" ตั้มบอก
ทางด้านปาล์มหันไปมองร่างพิมกับจอร์ชที่ยังหายใจรวยรินเต็มที
"เจ๊....เรียกรถพยาบาล" ปาล์มบอก
เอโกะนึกขึ้นได้รีบควานหาโทรศัพท์ขึ้นมา
ปาล์มทรุดนั่งลงชันเข่าข้างหนึ่ง ปักปลายดาบลงที่พื้นแล้วประคองร่างพิม....ร้องไห้
เสียงโทรศัพท์อาพิมดังขึ้น ปาล์มกดรับแทน
"อาพิมค่ะ"
"พี่แบม....ครูพิมตายแล้วค่ะ…!"
ปาล์มทิ้งโทรศัพท์ลงแล้วปล่อยโฮอย่างเจ็บปวด
ต่อมา รูปและอัฐิของพิมถูกตั้งไว้ ทุกคนอยู่ในชุดดำ
ปาล์มถือดาบนางเสือไว้ในมือในขณะที่แอนนาเปิดกล่องไม้ออก เธอมองรูปที่อยู่ภายในแล้วยื่นให้แบม
"ของเธอ"
แบมรับมาดูมือสั่นเทา
รูปถ่ายของแบมตอนเด็กที่พิมสมัยสาวกอดเอาไว้แน่น ใต้ภาพเขียนด้วยปากกา “เพื่อเตือนว่าแม่รักลูกทั้งสองเสมอ แม่พิม...พี่แพรและน้องแบม"
"อาพิมฝากบอกพี่แบมคะ...ว่า..ขอโทษที่ทิ้งพี่ไป" ปาล์มบอก
แบมน้ำตาไหล คาดคิดไม่ถึง
"ทำไม...แล้วทำไมแม่ถึงไม่บอกหนูก่อนหน้านี้...ทำไม"
บรรยากาศเต็มไปด้วยซึมเศร้า แอนนาพยักหน้าให้ทุกคนออกไปเพื่อให้แบมมีเวลาส่วนตัว
"พวกเรารออยู่ข้างนอกนะ"
ทุกคนมายืนรวมตัวกันอยู่ข้างนอก
"ปาล์มกับเจ๊เอโกะสัญญาอาพิมไว้ ว่าจะช่วยกันดูแลแองเจิ้ลต่อ"
"อือม์" แอนนาว่า
เอโกะถาม "แล้วเธอล่ะ"
"ขาดฉันไปซักคน พวกเธอทำกันต่อไหวเหรอ"
"แหม คนสำคัญมากเลยนะยะหล่อน" เอโกะว่า
สามสาวยิ้มให้กัน
"แต่พวกฉันไม่มีตังค์จ่ายค่าจ้างเธอเยอะแยะหรอกนะ"
สามสาวหันควับมามอง แบมเดินยิ้มกวนๆเข้ามา
"ไม่เป็นไร ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยร้อนเงิน" แอนนาบอก
"เจ๋งไปเลย งั้นพวกเราก็อยู่สานต่องานแองเจิ้ลด้วยกันนะ" ปาล์มว่า
แบมยิ้ม
"อือม์...แต่ตอนนี้มีเรื่องด่วนที่ฉันอยากทำ" แบมว่า
ทุกคนสงสัย แบมหยิบรูปขึ้นมาดู
"ฉันต้องตามหาผู้หญิงคนนี้ให้เจอ"
ทุกคนชะโงกหน้ามองรูปถ่ายใบเดิมที่นอกจากมีพิมและแบมในวัยเด็ก ยังมีเด็กผู้หญิงอีกคนในวัยใกล้เคียงแบมอยู่ด้วย
แบมจ้องมองและพึมพำเบาๆ
"พี่แพร... !"
โปรดติดตาม "ดิแองเจิ้ล นางฟ้าล่าผี" ซีซั่นต่อไป
