สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่13
ศรุตตกใจที่สายของขวัญใจขาดไปเฉยๆ
“คุณขวัญ คุณขวัญ”
เวลาเดียวกันนั้น สหรัฐกำลังพูดโทรศัพท์อยู่เหมือนกัน
“คุณขวัญใจกลับไปที่บ้านหรือเปล่าครับแม่”
“เอ แม่เห็นขวัญใจเขาออกจากบ้านไปแต่เช้า ยังไม่ได้กลับเข้ามาบ้านเลยนะลูก รัฐมีอะไรเรื่องหรือเปล่า”
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับแม่ แค่นี้ก่อนนะครับ หรือคุณขวัญจะกลับไปหานายศรุต”
สหรัฐกดตัดสายแล้ววิ่งออกไป ในขณะที่ขวัญตาก็วิ่งตามหาขวัญใจเหมือนกัน
“พี่ขวัญหายไปไหนของเขานะ”
ขวัญตากดมือถือโทรหาขวัญใจทันที
ขวัญใจถูกจับนั่งเก้าอี้ มือมัดไพล่หลัง ก้มหน้านิ่งหมดสติ สักครู่ดวงดาวก็เดินมาล้วงเอามือถือของขวัญใจออกมาจากเสื้อ แล้วกดเปิดดู เห็นข้อความที่เขียนว่า “มาหาฉัน ด่วน ฉันมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับเธอ” ดวงดาว ยิ้มสะใจ แล้วกดปิดมือถือขวัญใจไปเลย ขวัญตาฟังเสียงจากมือถือที่โทรออกหาขวัญใจ เป็นสัญญาณปิดเครื่องก็แปลกใจ
“เอ๊ะปกติพี่ขวัญไม่เคยปิดมือถือเลยนี่นา”
ขวัญตากดมือถือโทรออกอีกที
ศรุตเปิด GPS หาตำแหน่งที่อยู่สุดท้ายของขวัญใจง่วนอยู่ มือถือเรียกเข้าพอดี เขากดรับ
“ฮัลโหล อ้อ คุณขวัญตาเหรอครับ คุณขวัญใจไม่ได้อยู่กับผมแล้ว คุณสหรัฐมาพาเธอไป แล้วเมื่อกี้ผมโทรหาเธอ พูดกันยังไม่ทันจะรู้เรื่อง สายก็ขาดไปเฉยๆ จนเดี๋ยวนี้ผมยังโทรหาคุณขวัญใจไม่ติดเลย นี่ผมก็กำลังเป็นห่วงอยู่ว่า เธอเป็นอะไรรึเปล่า”
ขวัญตากดตัดสาย เครียด
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมพี่ขวัญไม่ได้อยู่กับทั้งคุณรัฐ ทั้งคุณศรุต แล้วพี่ขวัญไปอยู่ไหนล่ะเนี่ย มือถือก็ไม่เปิด หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่ขวัญ”
ขวัญตากดมือถือโทรออกอีกครั้ง
“นายเหินฟ้า นายออกมาเจอฉันที่บริษัทคุณศรุตด่วนเลย”
ศรุตเปิด GPS หาตำแหน่งที่อยู่สุดท้ายของขวัญใจง่วนอยู่
“คุณขวัญ คุณอยู่ที่ไหนนะ”
สหรัฐวิ่งเข้ามาแต่ไกลๆ มองศรุต เห็นกำลังก้มหน้าดูมือถืออยู่ แต่ไม่รู้ว่าศรุตดู GPS เพื่อตามหาขวัญใจ
“เอ๊ะ คุณขวัญไม่ได้กลับมาหาไอ้หมอนี่หรอกเหรอ”
ศรุตขมวดคิ้วเครียด
“คุณขวัญปิดเครื่องไปแล้ว เจอแต่ที่อยู่สุดท้ายของคุณขวัญก่อนเครื่องจะปิด”
ศรุตรีบออกไปตามหาขวัญใจทันที สหรัฐเห็นศรุตออกไปอย่างรีบร้อน
“หรือว่าไอ้หมอนั่นกำลังจะไปหาคุณขวัญที่ไหน”
สหรัฐตัดสินใจตามศรุตไปทันที
ขวัญใจนั่งก้มหน้ายังไม่ได้สติ
“ขวัญใจ ขวัญใจ”
ขวัญใจเริ่มได้สติ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นอย่างมึนงง มองไปรอบๆ พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จักคุ้นเคย แล้วก็เห็นเจ๊สวยกับเฮียศาสตร์ถูกมัดอยู่ใกล้ๆ ตกใจมาก
“เจ๊ เฮีย นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย”
“ขวัญใจ เธอไม่น่ามาที่นี่เลย”
“ก็เจ๊สวยเป็นคนส่งข้อความไปตามขวัญให้มาที่นี่นี่คะ แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน ขวัญงงไปหมดแล้ว”
เฮียศาสตร์โพล่งขึ้นอย่างเจ็บใจ
“ก็อีดวงดาวน่ะสิ”
“ดวงดาว ดวงดาวมาเกี่ยวอะไรด้วยคะเฮีย ขวัญไม่เข้าใจ”
“ก็เพราะแกมันโง่แบบนี้ไงล่ะนังขวัญใจ แกถึงถูกฉันหลอกให้มาตายง่ายๆ อย่างนี้”
ขวัญใจ เจ๊สวย และเฮียศาสตร์หันขวับไปมอง เห็นดวงดาว เสี่ยวิบูลย์ หมึก และลูกน้องเดินเข้ามา ขวัญใจตกใจมาก
“ดวงดาว”
“เออ ฉันนี่แหละที่เป็นคนใช้มือถืออีเจ๊สวย ส่งข้อความหลอกให้แกตามมาที่นี่”
ดวงดาวหันไปพยักหน้าให้สัญญาณหมึก
“ลงมือได้”
หมึกหยิบเอาขวดยาสลบขึ้นมาพร้อมผ้าผืนหนึ่ง
“เธอคิดจะทำอะไรน่ะ”
“ฉันจะทำอะไรน่ะเรอะ ขั้นแรก ฉันก็จะให้ไอ้หมึกมัน”
ดวงดาวเล่าแผนของตัวเอง ว่าหมึกเอายาสลบเทลงบนผ้า แล้วหมึกกับลูกน้องก็เดินเข้าไปหาเฮียศาสตร์ เอาผ้าชุบยาสลบโปะใส่หน้าเฮียศาสตร์
“จัดการกับเฮียเสียก่อน”
เฮียศาสตร์พยายามดิ้นสู้อยู่สักครู่ก็แขนขาเปลี้ยลง แล้วหมดสติไป จากนั้นดวงดาวก็เดินเข้าไปหาแล้วเอาปืนกระบอกหนึ่ง ยัดใส่มือเฮียศาสตร์
“แล้วฉันก็จะให้เฮีย”
ดวงดาวก็จับมือเฮียศาสตร์ที่สลบอยู่ให้ยกปืนเล็งไปที่เจ๊สวย และขวัญใจ จากนั้นก็กดนิ้วเฮียศาสตร์ให้เหนี่ยวไกยิงเจ๊สวย กับขวัญใจ เจ๊สวยกับขวัญใจผงะหงายออกไปตามแรงปืน เลือดแดงฉานทะลักออกจากบาดแผล
“จากนั้นฉันก็จะ”
ดวงดาวจับร่างเฮียศาสตร์ให้นั่งไว้ แล้วเดินไปที่ร่างเจ๊สวยที่ตายแล้ว แล้วเอาปืนอีกกระบอก ยัดใส่มือเจ๊สวย แล้วบังคับมือของเจ๊สวยให้ยิงไปที่เฮียศาสตร์ ร่างเฮียศาสตร์สะดุ้งเฮือก มีเลือดไหลออกจากบาดแผล เฮียศาสตร์ตาเบิกโพลงเพราะเจ็บที่ถูกยิงแล้วก็คอพับไป
“แค่นี้ คนเขาก็ต้องนึกว่าเฮียน่ะแค้นที่เสียหุ้นของคารามายน์ให้เจ๊ ก็เลยนัดเจ๊กับนังขวัญใจมาพบ ส่วนเจ๊น่ะ ใครๆ ก็รู้ว่าเจ๊แคร์เฮียขนาดไหน ทั้งๆ ที่เฮียเกลียดเจ๊ยังกับอะไรดี”
เฮียศาสตร์หันไปมองหน้าเจ๊สวยทันที เห็นเจ๊สวยมองมา น้ำตาปริ่ม เฮียศาสตร์อึ้ง เริ่มรู้สึกผิดที่ตั้งแง่รังเกียจเจ๊สวยมาตลอด
“เมื่อเฮียขอพบ มีหรือเจ๊จะไม่มา แต่เจ๊ก็ไม่ประมาท ถึงได้พกปืนป้องกันตัวมาด้วย”
“ไม่มีใครเขาจะเชื่อเรื่องบ้าๆ ที่เธอปั้นขึ้นมานี่หรอก ดวงดาว”
“ทำไมคนเขาจะไม่เชื่อล่ะ ใครๆ ก็รู้ ทอร์นาโดกับคารามายน์น่ะ เป็นศัตรูคู่แค้นกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เมื่อเฮียต้องเสียหุ้นให้กับศัตรู การแก้แค้นมันย่อมเกิดขึ้นได้”
“เธอบ้าไปแล้วดวงดาว”
“ใช่ ฉันบ้า บ้าก็เพราะแกยังไงล่ะ อีขวัญใจ ฉันอยู่ของฉันดีๆ แต่ตั้งแต่แกก้าวเข้ามาในชีวิตฉัน ชีวิตฉันก็เปลี่ยนไปหมดเลย ถ้าไม่มีแกสักคน ฉันก็คงไม่ต้องเป็นอย่างนี้”
ดวงดาวชี้หน้าตัวเองที่มีรอยไหม้น่าเกลียด อย่างแค้นใจ
“ฉันเกลียดแก อีขวัญใจ ฉันเกลียดแก”
ดวงดาวพุ่งเข้าไปตบหน้าขวัญใจซ้ายขวาระบายความแค้น จนเก้าอี้ที่ขวัญใจถูกมัดติดอยู่เกือบล้ม หมึกต้องวิ่งมาจับไว้ เชือกที่มัดขวัญใจคลายออกเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับหลุด และไม่มีใครรู้ เสี่ยวิบูลย์กับหมึกต้องรีบวิ่งเข้ามารวบตัวดวงดาวไว้ไม่ให้ตบตีขวัญใจมากเกินไป
“อย่า พอแล้วดวงดาว เดี๋ยวตอนตำรวจมาพบศพจะสงสัย”
ดวงดาวสะบัดตัวออกอย่างมีอารมณ์
“งั้นก็เผาพวกมันทิ้งทั้งหมด”
“ถ้าเผาพวกมัน ตำรวจก็จะยิ่งสงสัยน่ะสิ แล้วแผนการที่เราวางไว้ ก็จะไม่ได้ผล ใจเย็นๆเถอะน่า ดวงดาว ยังไงๆ วันนี้ นังนี่มันก็ต้องตายอยู่แล้ว”
ดวงดาวสงบลง เริ่มตั้งสติ แล้วหันไปพยักหน้าให้สัญญาณหมึก หมึกหยิบเอาขวดยาสลบขึ้นมาพร้อมผ้าผืนหนึ่งแล้วเอายาสลบเทลงบนผ้า เดินเข้าไปหาเฮียศาสตร์ เฮียศาสตร์รู้ชะตากรรมตัวเอง ตาเหลือกลาน พยายามจะดิ้นให้หลุดจากที่ถูกมัดไว้ พลางตะโกนโวยวาย
“แกมันบ้าไปแล้วอีดวงดาว แกบ้าไปแล้ว”
“เออ ฉันบ้า แต่แกตาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ดวงดาวหัวเราะสะใจ
ศรุตเดินมาตามทางที่ GPS บอกว่าขวัญใจอยู่ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองหาทางไปต่อ เขาเห็นเงาสะท้อนของสหรัฐจากในกระจกร้านข้างทาง หันขวับไปมองข้างหลังทันที สหรัฐหลบไม่ทัน ทำให้ทั้งสองยืนประจันหน้ากัน
“คุณตามผมมาทำไม”
สหรัฐพุ่งเข้ามารวบคอเสื้อศรุตแล้วเขย่าอย่างแรงตะคอกถาม
“คุณขวัญใจอยู่ที่ไหน”
ศรุตผลักสหรัฐออกไปเต็มแรง
“ผมต่างหากที่ควรจะเป็นคนถามคำถามนี้กับคุณ ก็คุณไม่ใช่เรอะ ที่เป็นคนเอาตัวคุณขวัญใจไปจากออฟฟิศผมน่ะ”
“แสดงว่าคุณเองก็ไม่รู้ว่าเหมือนกันคุณขวัญอยู่ที่ไหน”
ศรุตส่ายหน้า สหรัฐกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“มีอะไรรึเปล่า”
“ผมเป็นห่วงคุณขวัญ เธอเคยถูกคนลอบทำร้ายมา 3 ครั้งแล้ว”
ศรุตพุ่งเข้าไปขยุ้มคอเสื้อสหรัฐแล้วเขย่าสุดแรงบ้าง
“แล้วคุณเอาตัวเธอไปจากผม แต่คุณกลับคุ้มครองเธอไม่ได้ ปล่อยให้เธอหายไปไหนก็ไม่รู้งั้นเรอะ”
ศรุตชกหน้าสหรัฐเปรี้ยงด้วยความโมโห สหรัฐผงะหงายล้มลง แล้วศรุตก็รีบกด GPS ไล่หาที่อยู่ของขวัญใจอีก สหรัฐมองอย่างสงสัย
“ทำอะไรน่ะ”
“ใช้ GPS หาตัวคุณขวัญน่ะสิ”
สหรัฐลืมโกรธศรุต วิ่งเข้าไปช่วยศรุตหา GPS ที่อยู่ของขวัญใจด้วย
“เจอมั้ย”
“ไม่ คุณขวัญเธอปิดเครื่องไปแล้ว เจอแต่ที่อยู่สุดท้ายที่เธออยู่ ก่อนจะปิดเครื่องไป”
“ที่ไหน”
หมึกเดินย่างสามขุมเข้าหาเฮียศาสตร์ แล้วเอาผ้าโปะยาสลบโปะใส่หน้าเฮียศาสตร์ เฮียศาสตร์ดิ้นตึงตังสุดกำลัง แต่ถูกลูกน้องจับแขนเอาไว้แน่น เจ๊สวยป็นห่วง
ขวัญใจพยายามจะดิ้นให้หลุดจากที่ถูกมัดไว้ เชือกที่มัดมือขวัญใจคลายออกอีก แต่ยังไม่ถึงกับหลุด เฮียศาสตร์คอพับไปแล้ว ดวงดาวยิ้มสะใจแล้วเดินเอาปืนเข้าไปยัดใส่มือเฮียศาสตร์ แล้วยกปืนขึ้นเล็งมาทางเจ๊สวย นิ้วดวงดาวกดทับนิ้วเฮียศาสตร์ที่ไกปืน แล้วเหนี่ยวไกปัง ขวัญใจหันไปมองหน้าเจ๊สวย เธอจะยอมให้เจ๊สวยถูกยิงตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้ ขวัญใจรวบรวมกำลังที่เหลืออยู่พุ่งตัวทั้งๆ ที่ถูกมัดอยู่กับเก้าอี้ กระแทกเก้าอี้เจ๊สวยให้ล้มลงเพื่อให้พ้นจากวิถีกระสุน เก้าอี้ที่มัดเจ๊สวยและเก้าอี้ที่มัดขวัญใจ ล้มหงายหลังไปด้วยกัน
ศรุตวิ่งมาตามทางที่ GPS บอกทางไว้ สหรัฐวิ่งตามมาติดๆ
“คุณขวัญอยู่แถวนี้เหรอ”
“ใช่”
สองหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆ เห็นเป็นที่ที่ขวัญใจไม่น่าจะมาเลย
“คุณขวัญมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย”
“แล้วผมจะรู้มั้ยล่ะ”
ศรุตออกวิ่งต่อไป สหรัฐวิ่งตามไปติดๆ
ดวงดาวยังยืนจับมือเฮียศาสตร์บังคับให้เล็งปืนไปที่เจ๊สวยค้างอยู่ที่เดิม แต่เก้าอี้ของเจ๊สวย ของขวัญใจล้มหงายไปแล้ว ดวงดาว เสี่ยวิบูลย์ และหมึก ยังอึ้งๆ อยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เจ๊สวยมองที่มือขวัญใจที่ถูกมัดอยู่ข้างหลัง เห็นเชือกที่มัดมือขวัญใจคลายออกไปมากแล้ว เจ๊สวยรีบเขยิบตัวเข้าไปใกล้ขวัญใจ
“หนีไป”
“ไม่ ขวัญทิ้งเจ๊ไม่ได้”
“เด็กโง่ จะมาตายพร้อมฉันทำไม ถ้าเธอหนีไปได้ อย่างน้อย เธอจะได้แก้แค้นให้ฉัน ไปบอกให้ตำรวจจับตัวนังดวงดาวนี่ให้ได้ เธออย่าทำให้ฉันต้องตายเปล่า เข้าใจมั้ย”
เจ๊สวยจิกตาใส่เป็นเชิงบังคับขวัญใจ ไม่ยอมให้ขวัญใจโต้แย้งอะไรได้ ขวัญใจจะแย้ง แต่ดวงดาวรีบทิ้งเฮียศาสตร์วิ่งเข้ามาเสียก่อน และเมื่อเห็นว่าทั้งเจ๊สวยและขวัญใจไม่มีใครโดนกระสุน ก็แค้นใจ
“ฮึ่ย อีขวัญใจ แกนี่มันดวงดีจริงๆ”
ดวงดาวเอาปืนที่เพิ่งยัดใส่มือเฮียศาสตร์อยู่เมื่อสักครู่ขึ้นเล็งที่ขวัญใจ แล้วเหนี่ยวไกยิงด้วยความโมโหสุดขีด แต่จังหวะเดียวกันนั้น ขวัญใจที่ปลดเชือกที่มัดมือเอาไว้ออกได้แล้วเขวี้ยงใส่ดวงดาว ถูกมือดวงดาวพอดี ทำให้ปืนในมือดวงดาวเบี่ยงไป กระสุนที่ยิงออกไปถูกผนังแทน ดวงดาว เสี่ยวิบูลย์ และหมึกต่างตกใจ ไม่นึกว่าขวัญใจจะหลุดจากเชือกที่มัดได้ ขวัญใจฉวยจังหวะที่ทุกคนยังตะลึงอยู่นั้นออกวิ่งหนี ดวงดาวตั้งสติได้ หันปากกระบอกปืนกลับมา แล้วยิงไล่หลังขวัญใจไปอีก 2 นัด เจ๊สวยตะโกนสุดเสียง
“ขวัญใจหนีไป”
ขวัญใจวิ่งไปแล้ว ดวงดาวกรีดร้องด้วยความแค้นใจสุดขีด หันไปสั่งหมึกกับลูกน้อง
“พวกแกยังจะมายืนเซ่ออยู่ทำไมล่ะ ไปตามจับตัวมันกลับมาสิไอ้โง่ ไป”
หมึกกับลูกน้องรีบออกวิ่งออกไปด้านนอกตึกร้างเพื่อตามล่าขวัญใจทันที เจ๊สวยยังตะโกนไล่หลังขวัญใจไปอีก
“หนีไปไกลๆ เลยขวัญใจ หนีไป”
ดวงดาวโมโหสุดขีดที่ทุกอย่างผิดแผน เลยหันมากระทืบท้องเจ๊สวยเต็มแรง
“อีนี่”
เจ๊สวยร้องเจ็บ ก่อนจะแน่นิ่งไป
ขวัญใจวิ่งหนีออกมาจากที่คุมขังได้แล้ว ก็มองไปรอบๆ พบว่าตัวเองอยู่ในหมู่ตึกร้าง แต่ไม่รู้ว่าที่ไหน เธอมองกลับไป เห็นหมึกกับลูกน้องวิ่งตามมา ขวัญใจหันซ้ายหันขวา แล้วรีบหาที่ซ่อนตัว
ดวงดาวเหมือนจะคลั่ง เสี่ยวิบูลย์พยายามปลอบ
“ใจเย็นๆ ก่อนหนูดาว”
“จะให้ใจเย็นได้ยังไงกันล่ะคะเสี่ย ก็อีขวัญใจมันหนีไปได้อย่างนี้ ผิดแผนหมด หมดกัน”
“อย่าเพิ่งคิดอย่างนั้นสิหนูดาว กะอีแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว เดี๋ยวไอ้หมึกมันก็ต้องจับตัว แล้วลากกลับมาจนได้แหละ เชื่อเสี่ยเถอะ”
ดวงดาวใจเย็นลง
“ว่าแต่ เราจะเอายังไงกับไอ้สองคน นี่ดี”
“รอก่อนค่ะเสี่ย ดาวอยากให้นังขวัญใจมันได้เห็นตอนอีเจ๊สวยมันตายด้วยตาของมัน มันอยากรักกันดีนัก มันก็ควรจะได้ตายไปพร้อมๆ กัน”
ดวงดาวหน้าเหี้ยม
ขวัญใจซ่อนตัวอยู่ แล้วชะเง้อมอง เห็นหมึกกับลูกน้องกำลังเหลียวมองหาไปรอบๆ สักครู่หมึกก็สั่งให้ลูกน้องแยกย้ายกันไปหาตัวขวัญใจ หมึกเดินออกไปทางหนึ่ง ลูกน้องเดินมาทางที่ขวัญใจซ่อนตัวอยู่
ขวัญใจเริ่มเลิ่กลั่ก รู้ดีว่าถ้าลูกน้องเดินมาทางนี้ ต้องเจอเธอแน่ ขวัญใจเหลียวซ้ายแลขวา คว้าท่อนไม้แถวนั้นมาถือไว้ ลูกน้องเดินตรงมา พอมาถึงตรงที่ขวัญใจซ่อนตัวอยู่ ขวัญใจก็เอาไม้ฟาดที่หน้าแข้งของลูกน้องเต็มแรง ลูกน้องร้องลั่น แล้วทรุดหน้าคว่ำลง ขวัญใจเอาไม้ฟาดเข้าที่ท้ายทอยลูกน้องอีกเปรี้ยง คราวนี้ลูกน้องฟุบนิ่งไปเลย ขวัญใจเอาไม้เขี่ยๆ ดู เห็นว่าสลบไปแล้ว เธอทิ้งไม้แล้วลากร่างที่หมดสติไปซุกไว้ข้างทาง หาอะไรมาปิดๆ บังๆ ไว้ไม่ให้ใครที่ผ่านมาเห็น เรียบร้อยแล้วจึงออกวิ่งหนีไป เห็นตึกร้างอยู่เบื้องหลังไกลๆ แล้วเธอก็หยุด นึกอะไรได้
“มือถือ”
ขวัญใจล้วงกระเป๋าหามือถือ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ
“มือถือหายไปไหนเนี่ย”
ขวัญใจกวาดตามองไปรอบๆ พบว่าตัวเองอยู่กลางทุ่ง
“กว่าจะออกไปตามคนมาช่วย ป่านนั้นพวกมันคงฆ่าเจ๊กับเฮียไปแล้ว ไม่ได้ ฉันทิ้งเจ๊สวยไม่ได้”
ขวัญใจตัดสินใจวิ่งย้อนกลับไปทางเก่า ผ่านร่างลูกน้องที่ถูกซุกอยู่ในพงหญ้าไม่ได้สติอยู่ ขวัญใจวิ่งผ่านไปอย่างระมัดระวัง แล้วไปเกาะหน้าต่างด้านนอก มองเข้าไปด้านในโกดังร้าง เห็นเจ๊สวยกับเฮียศาสตร์ยังถูกมัดอยู่กับเก้าอี้ คอพับไม่ได้สติทั้งคู่ แต่ไม่เห็นดวงดาว หรือเสี่ยวิบูลย์เลย เธอพยายามชะเง้อมองหาคนอื่นๆ ข้างใน แล้วเห็นมือถือของตัวเองวางอยู่บนโต๊ะตัวหนึ่ง
“มือถือเรา”
ขวัญใจเหลียวซ้ายแลขวาอีกครั้ง จนแน่ใจว่าไม่มีใคร เธอหาทางกลับเข้าไปข้างในตึกร้าง เหลียวมองรอบตัวอย่างระแวดระวัง ไม่เห็นดวงดาว เสี่ยวิบูลย์ หรือหมึก ขวัญใจวิ่งเข้าไปแตะตัวเจ๊สวยเบาๆ
“เจ๊”
เจ๊สวยเริ่มได้สติ ค่อยๆ ปรือตาขึ้น พอเห็นหน้าขวัญใจก็อ้าปากค้าง ขวัญใจรีบทำท่า
ไม่ให้เจ๊สวยส่งเสียงดัง เจ๊สวยรีบระวังตัวทันที พูดเสียงกระซิบ
“เด็กโง่ กลับมาทำไม”
“ขวัญทิ้งเจ๊ไม่ได้หรอกค่ะ”
เจ๊สวยอึ้ง ซาบซึ้งใจกับการกระทำของขวัญใจมาก ขวัญใจรีบห้ามไม่ให้เจ๊สวยพูดอะไรอีก แล้วพุ่งไปที่โต๊ะที่มือถือของขวัญใจวางอยู่ คว้ามือถือมาดู
“เครื่องปิด”
ขวัญใจกดเปิดเครื่อง ลุ้นให้เครื่องเปิดเร็วๆ
“ขวัญจะโทรตามให้คนมาช่วย”
ทันใดนั้น เจ๊สวยก็หันไปเห็นหมึกกำลังประคองร่างลูกน้องที่หัวแตกเลือดอาบเข้ามา ดวงดาวกับเสี่ยวิบูลย์ตามมาด้วย เจ๊สวยรีบกระแอมเตือนขวัญใจทันที ขวัญใจเงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นว่ามีคนมา ก็รีบวิ่งไปซ่อนตัวที่หลังโต๊ะ พวกดวงดาวที่เพิ่งเข้ามาจึงไม่เห็นขวัญใจ ดวงดาวอาละวาด อารมณ์เสีย
“กะอีแค่ให้ไปจับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว ยังจับมันไม่ได้ แถมยังถูกมันตีกบาลแตกมาอีก อย่างนี้ไม่เรียกว่าโง่ แล้วจะให้เรียกว่าอะไรหะ”
“ก็ผมไม่คิดว่านังนั่นมันจะฤทธิ์มากอย่างนี้นี่ครับ”
ดวงดาวตบลูกน้อง
“ทำงานพลาดแล้วยังจะมาแก้ตัวอีก”
ดวงดาวเงื้อมือจะตบอีก แต่เสี่ยวิบูลย์คว้ามือไว้ก่อน
“อย่ามัวแต่ไปเอาเรื่องมันเลยหนูดาว ถ้านังขวัญใจมันหนีไปได้ มันต้องไปตามคนมาช่วยไอ้สองคนนี่แน่ เสี่ยว่าเราต้องหนีกันก่อน”
“เจ็บใจนัก แผนดีๆ ต้องมาพังหมดเพราะอีขวัญใจคนเดียว ฮึ่ย”
สหรัฐกับศรุตวิ่งเข้ามาใกล้ตึกร้าง
“คุณขวัญอยู่แถวๆ นี้แหละ”
สองหนุ่มมองไปรอบๆ หาที่ที่ขวัญใจควรจะอยู่ ศรุตก้มลงดู GPS ในมือถืออีกที แล้วตาโต “คุณขวัญเปิดมือถือแล้ว”
สหรัฐรีบล้วงมือถือถือตัวเองออกมาทันที
“ผมจะโทรถามเธอดูว่า ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”
สหรัฐจะกดโทรศัพท์หาขวัญใจ แต่ศรุตรีบตะปบมือถือสหรัฐไว้ ไม่ให้โทรออกได้ แล้วก็กดมือถือของตัวเองโทรหาขวัญใจตัดหน้าสหรัฐ
ดวงดาวพูดกับเสี่ยวิบูลย์ถึงแผนก่อนหนี
“แต่ก่อนหนี เราต้องฆ่าไอ้สองคนนี่ทิ้งก่อน”
ขวัญใจซ่อนตัวอยู่ ตกใจ
“เพราะยังไงๆ นังขวัญใจมันก็จะต้องไปบอกตำรวจให้มาจับเราอยู่แล้ว ขอดาวฆ่าสองคนนี้ให้หายแค้นใจก่อนนะคะเสี่ย”
ดวงดาวเดินถือปืนตรงไปที่เจ๊สวย ขวัญใจรีบกดมือถือจะโทรออก แต่ปรากฏว่าศรุตดันโทรเข้ามาพอดี เสียงมือถือขวัญใจดัง ขวัญใจสะดุ้ง คนอื่นๆ หันขวับไปมองทางมุมที่ขวัญใจซ่อนตัวอยู่ทันที ศรุตดีใจ
“ติดแล้ว”
ดวงดาวพุ่งไปที่ขวัญใจซ่อนตัวอยู่ทันที พอเห็นขวัญใจ ก็หัวเราะเสียงดัง หมึกรีบวิ่งเข้าไปจับตัวขวัญใจไว้ มือถือของขวัญใจร่วงหล่นจากมือ ตกลงบนพื้น ดวงดาวเดินไปกระทืบมือถือของขวัญใจเต็มแรง
(อ่านต่อหน้า 2)
ศรุตตกใจ สหรัฐใจไม่ดี
“ทำไม”
“อยู่ๆ ก็สายขาดไปเฉยๆ”
สหรัฐไม่พอใจมาก เอามือถือตัวเองขึ้นมากดหาขวัญใจเอง แต่ก็มีแต่เสียงปิดเครื่อง สหรัฐกังวลหนัก
“จะเกิดอะไรขึ้นกับคุณขวัญรึเปล่าเนี่ย ไหน เช็ค GPS ดูที่อยู่สุดท้ายของคุณขวัญอีกทีเร็ว”
ระหว่างที่ศรุตเช็ค GPS อย่างเคร่งเครียด สหรัฐก็กดมือมือโทรออก
“ไอ้เหิน ฉันสงสัยว่าจะเกิดเรื่องกับคุณขวัญซะแล้วว่ะ”
“คุณขวัญตาเขาก็สงสัยอยู่ เพราะติดต่อคุณขวัญใจไม่ได้เลย โทรไปถามพวกมะม่วงหาว มะนาวโห่ ก็ไม่มีใครเห็นหรือติดต่อคุณขวัญใจได้เลยสักคน เลยโทรตามให้ฉันออกมาเนี่ย”
“แล้วป้าสวยล่ะ ติดต่อคุณขวัญได้มั้ย”
“ตอนนี้ที่บ้านมีแต่แม่แกอยู่คนเดียว ป้าสวยก็ไม่อยู่บ้าน แล้วก็ไม่มีใครติดต่อป้าสวยได้เหมือนกัน”
“ฉันว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาแล้ววะ ไอ้เหิน แกช่วยติดต่อเพื่อนตำรวจแกที”
“ได้”
เหินฟ้าอึ้งไปเมื่อขวัญตาพาก้องภพเดินเข้ามา
“ความจริงตาไม่อยากรบกวนคุณก้องภพเลยค่ะ แต่ตากลัวว่าพี่ขวัญจะตกอยู่ในอันตรายน่ะค่ะ เพราะตาติดต่อพี่ขวัญไม่ได้เลย”
“ไม่เป็นไรครับ คุณตาใจเย็นๆ ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการติดต่อลูกน้องให้ช่วยกันออกตามหาคุณขวัญเดี๋ยวนี้เลย”
“ขอบคุณคุณก้องภพมากนะคะ พอมีเรื่องร้อนใจ ตาคิดถึงใครไม่ออกเลย นอกจากคุณ”
ก้องภพยิ้มให้ขวัญตา เหินฟ้ามองขวัญตายิ้มตอบก้องภพแล้วได้แต่กัดฟันแค้น
ศรุตหาที่อยู่ขวัญใจได้แล้วก็ออกวิ่งไปทันที โดยไม่บอกอะไรสหรัฐ แต่สหรัฐไม่ยอมแพ้รีบวิ่งตามไปติดๆ ทั้งสองวิ่งมาถึงด้านนอกตึกร้าง ศรุตจะวิ่งเข้าไปใกล้ แต่สหรัฐดึงตัวไว้ก่อน
“อย่าผลีผลาม ดูลาดเลาก่อน”
สหรัฐกับศรุตเปลี่ยนเป็นย่องเงียบไปเกาะหน้าต่างดูเข้าไปข้างใน เห็นขวัญใจพยายามจะดิ้น แต่ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด แล้วก็ยังมีเจ๊สวยกับเฮียศาสตร์ถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ใกล้ๆ ด้วย สองหนุ่ม หน้าเครียด
“คุณขวัญ”
“ป๊ากับป้าสวยก็อยู่ที่นี่ด้วย นี่ดวงดาวเขาคิดจะทำอะไรของเขานะ”
“ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่”
ศรุตทำท่าจะลุกวิ่งเข้าไปในตึกร้าง สหรัฐดึงแขนไว้
“อย่าใจร้อนสิคุณ ขืนบุ่มบ่ามเข้าไปตอนนี้ ก็จะมีแต่ตายเปล่า”
“ผมไม่กลัวตายอย่างคุณหรอก ผมห่วงแม่สวยกับคุณขวัญมากกว่า”
“ทำไมผมจะไม่ห่วงคนข้างในนั่น ในนั้นมีป๊าผมด้วยนะ แต่ถ้าเราบุ่มบ่ามเข้าไป ผมว่ามันจะมีแต่เสียกับเสียนะ”
“แล้วคุณจะเอายังไง”
สหรัฐนิ่งคิดแผน
หมึกลากตัวขวัญใจไปมัดข้างเจ๊สวยตามเดิม ดวงดาวหัวเราะร่า
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นังนี่มันโง่จริงๆ อุตส่าห์หนีไปได้แล้ว ยังจะย้อนกลับมาติดกับอีก”
“ขวัญใจมันไม่ได้โง่หรอก มันเป็นคนกตัญญูต่างหาก ไม่เหมือนเธอหรอกดวงดาว คนอกตัญญูอย่างเธอน่ะ ไม่มีวันเจริญ”
“อีบ้า จะตายอยู่แล้วยังจะปากดีอีก”
ดวงดาวตบหน้าเจ๊สวย เสี่ยวิบูลย์รีบเข้ามาขวางอย่างหงุดหงิด
“เอ้า จะทำอะไรก็ทำเร็วๆ เข้าเถอะน่าหนูดาว แล้วเราจะได้ไปจากที่นี่กันสักที ยิ่งอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ มันก็ยิ่งอันตรายกับตัวเราเท่านั้นรู้มั้ย”
“ค่ะเสี่ย”
ดวงดาวหยิบปืนขึ้นมา แล้วเดินตรงไปที่เฮียศาสตร์ที่เริ่มได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ดวงดาวเตรียมจะเอาปืนยัดใส่มือเฮียศาสตร์เพื่อให้ยิงเจ๊สวย และขวัญใจ ตามแผนเดิม
สหรัฐกับศรุตเอาก้อนหินเขวี้ยงใส่หลังคาตึกร้างสุดแรง เสียงก้อนหินกระทบหลังคาตึกดังปัง ทุกคนในตึกสะดุ้งเฮือก หน้าเครียดไปตามๆ กัน
“ไอ้หมึก ไอ้จ๊อด มึงออกไปดูสิ เสียงอะไร”
หมึกกับลูกน้องรีบเดินออกไปทันที ล้วงหยิบเอาปืนออกมาถือพร้อมยิงทั้งสองคน แต่แล้วก็ต้องพลาดท่าเมื่อสหรัฐกับศรุตพุ่งตัวออกมาจากที่ซ่อน กระโดดถีบหมึกและลูกน้องจนล้มคว่ำ ปืนหลุดจากมือกระเด็นไปคนละทิศละทาง สหรัฐกับศรุตไม่รอช้า พุ่งเข้าใส่หมึกและลูกน้องคนละคน
ก้องภพโทรหาลูกน้องเพื่อจะช่วยกันตามหาขวัญใจอยู่ เหินฟ้าลากตัวขวัญตาให้เดินห่างออกมา อย่างหึงหวง
“ทำไมคุณต้องโทรตามไอ้หมอนั่นด้วย gขาช่วยอะไรเราไม่ได้หรอก”
“ก็แล้วคุณล่ะ คุณช่วยอะไรพี่สาวฉันได้บ้าง”
“ผมก็พอมีเส้นสายอยู่บ้างเหมือนกันล่ะน่า”
“ทำเป็นคุย”
เหินฟ้าโมโหสุดขีด จับตัวขวัญตาเขย่าอย่างแรง
“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ”
ก้องภพหันมาเห็น รีบเลิกโทรศัพท์ แล้ววิ่งเข้ามากระชากตัวเหินฟ้าออกห่างจากขวัญตาทันที
“คุณคิดจะทำอะไรน่ะ”
“เรื่องของผมกับขวัญตา คุณไม่เกี่ยว”
“ถ้าคุณทำคุณขวัญตาเจ็บล่ะก็ ผมเกี่ยวแน่”
สองหนุ่มทำท่าจะชกกัน ขวัญตาทนไม่ไหว ตะโกนลั่น
“หยุด”
สองหนุ่มชะงักค้างกันไป จ้องหน้ากันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ทันใดนั้นมือถือของเหินฟ้าก็ดังขึ้น ทำให้เหินฟ้าได้สติ หยิบมือถือขึ้นมากดรับ
“ว่าไงไอ้รัฐ อะไรนะ”
ดวงดาวบ่นอย่างหงุดหงิด
“ทำไมไอ้สองคนนั่นมันหายเงียบไปเลยล่ะคะเสี่ย”
เสี่ยวิบูลย์ส่ายหน้าว่าไม่รู้เหมือนกัน แล้วเอะใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี ล้วงหยิบปืนออกมาถือกระชับแล้วเดินออกไปดูด้านนอกตึกร้าง ดวงดาวมองอย่างกังวล เสี่ยวิบูลย์เดินถือปืนออกมาระแวดระวัง แล้วก็เห็นหมึกกับลูกน้องนอนสลบอยู่ที่พื้น
“ไอ้หมึก”
เสี่ยวิบูลย์จะวิ่งเข้าไปดูหมึก สหรัฐกับศรุตพุ่งออกมาจากที่ซ่อนเข้าชาร์จเสี่ยวิบูลย์อย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย”
เสี่ยวิบูลย์พยายามจะหันปืนยิง ศรุตพุ่งเข้าแย่งปืน ทั้งสองยื้อแย่งปืนกันไปมา จนปืนลั่น ทุกคนที่อยู่ด้านในตึกร้าง ต่างสะดุ้งเฮือก ดวงดาวกระชับปืนในมือทันที
สหรัฐมองอยู่สักครู่ก็ตัดสินใจทิ้งให้ศรุตสู้กับเสี่ยวิบูลย์ไป ส่วนเขาวิ่งเข้าไปข้างในตึกร้างเพื่อไปช่วยขวัญใจ เจ๊สวย และเฮียศาสตร์
“คุณรัฐ”
“ตารัฐ”
“ไอ้รัฐ แกตามมาถึงนี่ได้ไงเนี่ย”
“ผมตามมาถึงนี่ได้ยังไงไม่สำคัญหรอกครับป๊า แต่ผมจะพาทุกคนออกไปจากที่นี่”
“ฝันไปเถอะค่ะคุณรัฐ ในเมื่อเรื่องมันบานปลายมาถึงตอนนี้แล้ว ฉันไม่มีทางปล่อยให้ใครรอดกลับไปตามตำรวจมาลากคอฉันแน่”
ดวงดาวกวาดปืนเล็งไปมาระหว่างขวัญใจ สหรัฐ เฮียศาสตร์ และเจ๊สวย
“ใครอยากตายก่อน บอกมา”
“ดวงดาว ถ้าเธออยากฆ่าใครก็ฆ่าฉันนี่สิ ฉันเป็นคนที่ทำให้ชีวิตเธอต้องเปลี่ยนแปลงไป ฆ่าฉัน แต่ปล่อยคนอื่นๆ ไปเถอะนะ”
“แกไม่ต้องมาทำตัวเป็นนางเอกตอนนี้หรอกย่ะนังขวัญใจ ถ้าแกอยากตายนัก ได้ ฉันจะสนองให้”
ดวงดาวเล็งปืนไปที่ขวัญใจแล้วเหนี่ยวไกทันที
“ไม่”
สหรัฐโดดเอาร่างตัวเองบังกระสุนไว้ กระสุนพุ่งเข้าตัวสหรัฐจนล้มหงายไป เลือดแดงฉาน ขวัญใจ เจ๊สวย และเฮียศาสตร์ ต่างตะลึงไป เฮียศาสตร์คลั่งเพราะแค้นใจที่ลูกชายถูกยิงต่อหน้าต่อตา
“อีดวงดาว มึงยิงลูกกูทำไม กูจะฆ่ามึง”
เฮียศาสตร์ฮึดสู้ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทั้งๆ ที่ตัวถูกมัดติดอยู่พุ่งเข้าใส่ดวงดาว ดวงดาวหันปากกระบอกไปทางเฮียศาสตร์แล้วลั่นไกอีกครั้งอย่างไม่ลังเล เจ๊สวยรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีอยู่ พุ่งเข้ากระแทกใส่ดวงดาว เพื่อไม่ให้ยิงเฮียศาสตร์ได้ ทำให้เจ๊สวยถูกยิง
“เจ๊”
“นังสวย”
ดวงดาวเจ็บใจที่ทุกอย่างผิดพลาด ผิดแผนไปหมด
“ฮึ่ย”
“ทำไมเธอทำอย่างนี้ดวงดาว ทำไม”
ดวงดาวมองขวัญใจอย่างชิงชังแล้วเล็งปืนไปที่ขวัญใจ เหนี่ยวไกจะยิงอีกครั้ง ทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังปัง ดวงดาวร้องขึ้น ปืนกระเด็นหลุดจากมือ เลือดไหลอาบมือและแขนเป็นทาง ขวัญใจกับเฮียศาสตร์หันขวับไปมองคนยิง คือศรุตนั่นเอง ศรุตรีบวิ่งเข้ามา แล้วเตะปืนของดวงดาวออกไปไกลๆ กวาดตามองดูทุกคน พอเห็นเจ๊สวยถูกยิงก็ตกใจ
“แม่”
ขวัญใจ สหรัฐ เฮียศาสตร์ มองศรุตกับเจ๊สวยอย่างแปลกใจ ที่ศรุตเรียกเจ๊สวยว่า “แม่” แต่ขวัญใจได้สติก่อน
“คุณศรุตรีบโทรตามรถพยาบาลเถอะค่ะ ท่าทางเจ๊สวยกับคุณรัฐจะแย่แล้ว”
ศรุตรีบหยิบมือถือออกมาโทรตามรถพยาบาลทันที
ด้านนอกตึกร้าง ขวัญตา เหินฟ้า และก้องภพ วิ่งเข้ามา
“พี่ขวัญกับคุณรัฐอยู่แถวนี้เหรอ”
“ก็ไอ้รัฐมันบอกว่านั้นนี่ คงจะที่นั่นล่ะ”
เหินฟ้าออกวิ่งไป พลางเอามือถือออกมากดโทรหาสหรัฐไปด้วย ขวัญตากับก้องภพวิ่งตามไป
ศรุตโทรศัพท์เสร็จ หันมาแก้มัดให้เฮียศาสตร์ เฮียศาสตร์รีบแก้มัดเจ๊สวย ส่วนศรุตหันไปแก้มัดให้ขวัญใจ
“นังสวย แกทำใจดีๆ ไว้ก่อนนะโว้ย แกอย่าเพิ่งตายนะโว้ย”
ขวัญใจรีบวิ่งมาดูอาการสหรัฐ ส่วนศรุตวิ่งไปดูเจ๊สวย
“คุณรัฐ เป็นยังไงบ้างคะ”
สหรัฐปรือตาขึ้นพยายามยิ้มให้ขวัญใจ
“คุณขวัญ คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
“ฉันไม่เป็นไร แต่คุณน่ะสิ ถูกยิงแทนฉัน แล้วนี่ถ้าคุณศรุตเข้ามาช่วยไม่ทัน พวกเราคงตายกันหมด”
สหรัฐพยักหน้ารับ แล้วหันไปหาศรุต
“แล้วไอ้เสี่ยวิบูลย์ล่ะ”
ศรุตเล่าให้ฟังว่าเขาสู้กับเสี่ยวิบูลย์อยู่ครู่หนึ่ง แล้วต่อยเสี่ยวิบูลย์จนสลบไป แล้วศรุตก็คว้าเอาปืนของเสี่ยวิบูลย์ วิ่งตามสหรัฐเข้ามาในตึกร้าง สหรัฐพยักหน้ารับเข้าใจ แล้วมือถือของเขาดังขึ้น สหรัฐพยักหน้าเป็นเชิงให้ขวัญใจหยิบมือถือของเขาออกมารับ เพราะเขาเจ็บ ขวัญใจรีบควานหามือถือของสหรัฐมากดรับ
“คุณเหินฟ้าเหรอคะ”
“นั่นคุณขวัญใจเหรอครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ แต่คุณรัฐน่ะสิคะ”
เหินฟ้าฟังปลายสายอยู่สักครู่ก็ตื่นตะลึง แล้วหันมาบอกขวัญตากับก้องภพ
“ไอ้รัฐกับเจ๊สวยถูกยิง ดวงดาวเป็นคนยิง”
“อะไรนะ”
ขวัญตาเร่งฝีเท้าวิ่งไปที่ตึกร้าง
ขวัญใจฉีกชายเสื้อตัวเองเอามาห้ามเลือดให้สหรัฐ ส่วนศรุตก็ทำอย่างเดียวกันกับเจ๊สวย แต่ไม่มีใครสนใจดวงดาวที่นั่งร้องโอดโอย กุมแขนที่ถูกศรุตยิง
“นังสวย แกยอมเสี่ยงชีวิตช่วยฉันเหรอเนี่ย”
เจ๊สวยพยักหน้ารับ
“ฉันยอมตายเพื่อเฮียได้ ไม่ว่าเฮียจะรังเกียจที่ฉันเป็นคนลักเพศขนาดไหน ไม่ว่าเฮียจะประกาศตัดเป็นตัดตายกับฉันมาเท่าไหร่ แต่สำหรับฉันแล้ว ยังไงเสีย แกก็คือน้องชายฉัน คือครอบครัวของฉันอยู่ดี”
เฮียศาสตร์น้ำตาไหลด้วยความสำนึกผิดอย่างแรง
“โธ่ นังสวย ฉัน”
เฮียศาสตร์พูดไม่ออก รวบตัวเจ๊สวยมากอด
“แม่อดทนหน่อยนะครับ รถพยาบาลกำลังมาแล้ว”
เฮียศาสตร์งง
“แม่”
เจ๊สวยกับศรุตไม่บอกอะไร ขวัญใจบอกกับสหรัฐ
“อดทนนะคะคุณรัฐ”
สหรัฐพยายามพยักหน้ารับ แต่แล้วก็แน่นิ่งไป ขวัญใจตกใจ
“คุณรัฐ”
เหินฟ้า ขวัญตา และก้องภพวิ่งมาถึงตึกร้าง กวาดตามองทางเข้า เห็นหมึกกับลูกน้องยังนอนสลบอยู่ที่พื้นถนน แต่ไม่มีเสี่ยวิบูลย์ ทั้งสามจึงยังไม่รู้ว่าเสี่ยวิบูลย์อยู่ในเหตุการณ์นี้ด้วย เหินฟ้าวิ่งเข้าไปเอาเท้าเขี่ยๆ ดูหมึก ส่วนก้องภพหยิบเอาปืนพกที่เหน็บหลังมากระชับไว้ แล้วเข้าไปเขี่ยดูลูกน้อง ขวัญตาวิ่งผ่านทุกคนจะเข้าไปหาขวัญใจข้างในตึกร้าง แต่ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเสี่ยวิบูลย์พุ่งออกมาจากมุมตึกแล้วเข้าล็อคคอขวัญตาไว้ แล้วเอาปืนจี้ขวัญตาเป็นตัวประกัน ขวัญตาร้องตกใจ เหินฟ้ากับก้องภพหันขวับไปมอง ก้องภพยกปืนขึ้นเล็งเสี่ยวิบูลย์ทันที แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะกลัวขวัญตาจะเป็นอันตราย
“เสี่ยวิบูลย์”
“เออ กูเอง”
ก้องภพงง “ใคร”
เหินฟ้ารำคาญว่าไม่มีเวลาจะตอบก้องภพ แล้วถามเสี่ยวิบูลย์ต่อ
“นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย แล้วแกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“กูไม่มีเวลามาตอบคำถามมึงหรอกโว้ย หลีกไป ไม่งั้นอีนังนี่ตาย”
เสี่ยวิบูลย์ลากตัวขวัญตาเป็นตัวประกันเพื่อจะหนี แต่เหินฟ้ากับก้องภพพยายามจะตาม เพราะเป็นห่วงขวัญตา ก้องภพพยายามจะหาทางยิงสกัดเสี่ยวิบูลย์ไว้ แต่เหินฟ้าห้าม
“อย่า เดี๋ยวโดนขวัญตา”
ก้องภพทำอะไรไม่ได้ สองหนุ่มตามเสี่ยวิบูลย์กับขวัญตาไปห่างๆ ขวัญตาคิดหาทางหนีทีไล่ ช่วยตัวเอง ตัดสินใจกระทืบหลังเท้าของเสี่ยวิบูลย์เต็มแรง เสี่ยวิบูลย์ร้องลั่น คลายจากการจับกุมตัวขวัญตา ขวัญตาฉวยจังหวะนั้นวิ่งหนีมาหาเหินฟ้าและก้องภพ เสี่ยวิบูลย์โมโห ยกปืนขึ้นเล็งจะยิงใส่หลังขวัญตา ก้องภพไม่รอช้า ยิงเสี่ยวิบูลย์ทันที
ทุกคนด้านในตึกร้างสะดุ้งไปตามๆ กันเมื่อได้ยินเสียงปืน ศรุตลุกออกไปดู ขวัญใจกับเจ๊สวยมองอย่างเป็นห่วง
“คุณศรุตระวังตัวด้วยนะคะ”
ศรุตหันมาพยักหน้าให้ขวัญใจแล้วออกไป
ก้องภพยิงไม่ถูกเสี่ยวิบูลย์ เพราะติดที่ขวัญตาวิ่งเข้ามาหาในจังหวะนั้นพอดี ทำให้เสี่ยวิบูลย์ได้โอกาสยิงใส่ขวัญตา เหินฟ้า ก้องภพ รัวโดยไม่เล็ง ก้องภพรีบโดดเข้ารวบตัวขวัญตาแล้วหมุนเอาตัวเองเข้ารับกระสุนแทน ถูกยิงเฉี่ยวไหล่ไปจนปืนหลุดจากมือ ล้มกลิ้งลง ขวัญตาถูกก้องภพรวบตัวกอดไว้ล้มกลิ้งตามก้องภพไปด้วย เหินฟ้าพุ่งตัวไปหยิบปืนของก้องภพที่ตก แล้วยิงใส่เสี่ยวิบูลย์บ้าง เสี่ยวิบูลย์ยิงสวนมาอีกนัด ก่อนจะล้มฟุบแล้วแน่นิ่งไปเลย
ศรุตวิ่งออกมาจากด้านในตึกร้าง พอเห็นเหตุการณ์เข้าก็รีบวิ่งเข้าไปที่เสี่ยวิบูลย์แล้วเตะปืนออกจากมือเสี่ยให้กระเด็นไปไกลๆ ก่อนจะหันไปสำรวจว่ามีใครเป็นอะไรบ้างเมื่อได้ยินเสียงขวัญตาร้องด้วยความตกใจ
“คุณก้องภพ”
“ผมไม่เป็นไรมากหรอกครับ โดนแค่เฉี่ยวๆ เท่านั้น”
ขวัญตาโล่งอก แล้วหันไปมองเหินฟ้า ถึงเพิ่งเห็นว่าเหินฟ้านั้นยังอยู่ในท่าเดิม ไม่พูดอะไรสักคำ แต่กำลังก้มลงมองที่ท้องตัวเอง เลือดค่อยๆ ซึมออกมาทีละน้อย
“คุณเหินฟ้า”
ศรุตวิ่งเข้ามาดูอาการเหินฟ้า ในขณะที่เหินฟ้าล้มฟุบแล้วแน่นิ่งไปเลย รถพยาบาลและตำรวจที่ก้องภพโทรตามมาเริ่มมาถึง
ศรุตวิ่งกลับเข้ามาด้านในตึกร้างพร้อมตำรวจจำนวนหนึ่ง และบุรุษพยาบาล “เกิดอะไรขึ้นข้างนอกนั่นคะคุณศรุต”
ศรุตยังไม่ทันตอบ ขวัญตาก็วิ่งตามหลังเข้ามา แล้วโผเข้ากอดขวัญใจด้วยความเป็นห่วง สองพี่น้องกอดกันแล้วร้องไห้ บุรุษพยาบาลเข้ามาดูอาการเจ๊สวย และสหรัฐ
“ตา ตามาได้ยังไงเนี่ย เลือด ตาโดนอะไรมา”
“ไม่ใช่เลือดของตาหรอกพี่ขวัญ เลือดคุณก้องภพกับคุณเหินฟ้า”
“เกิดอะไรขึ้นกับสองคนนั้นเหรอ”
“เรื่องมันยาวค่ะ ว่าแต่พี่ขวัญเถอะ เป็นอะไรมั้ย”
“พี่น่ะไม่เป็นอะไรหรอก แต่เจ๊กับคุณรัฐน่ะสิ ถูกดวงดาวยิง พี่ไม่นึกเลยว่าดวงดาวเขา
จะร้ายถึงขนาดนี้”
ศรุตเข้ามา
“คุณขวัญ ไปกันได้แล้วครับ”
“แล้วนี่นังตัวแสบดวงดาวมันอยู่ที่ไหนคะคุณศรุต” ขวัญตาถาม
ทุกคนเพิ่งนึกขึ้นได้ เหลียวมองหาดวงดาว แต่หาไม่เจอ เหลือแต่รอยเลือดหยดเป็นทาง ทั้งขวัญใจและศรุตหน้าเครียดขึ้นมาทันที
“ดวงดาวหายไปไหนแล้ว”
(อ่านต่อหน้า 3)
เวลาผ่านไปหลายวัน
เจ๊สวยเดินนำสหรัฐ เหินฟ้า ขวัญใจ ขวัญตา เฮียศาสตร์ และเจ๊สีฟ้าเข้ามาในทอร์นาโดคาเฟ่ ทั้งหมดต้องตกใจเมื่อมะม่วงหาว มะนาวโห่ ครูปิ๋ม ครูแต๋ว เชอรี่ แอปเปิ้ล ลูซี่ พุ่งออกมาจาก 2 ข้างประตู เอาสายรุ้งปาใส่เหล่าคนเจ็บที่หายดีแล้วพลางตะโกนเสียงดัง
“เวลคัมโฮมค่า เจ๊สวย คุณสหรัฐ”
“ขอให้เจ๊แข็งแรง”
“หายเป็นปกติ”
“โดยเร็ววันนะคะ”
“ขอบใจ ขอบใจ”
เจ๊สวยน้ำตารื้น ศรุตเดินเข้าไปกอดเจ๊สวย
“โอ๋ๆ นะครับแม่”
คราวนี้เจ๊สวยร้องไห้เลย คนอื่นๆ ขำ เจ๊สวยอายๆ พวกคารามายน์เข้าไปล้อมสหรัฐบ้าง
“พวกเราก็ขอให้”
“คุณสหรัฐ”
“หายเจ็บ”
“และกลับมาหล่อเหมือนเดิมค่า”
ทุกคนหัวเราะ
เฮียศาสตร์แยกตัวมาคุยกับเจ๊สวย เจ๊สีฟ้าตามมาด้วย เฮียศาสตร์จับมือเจ๊สวยไว้แน่น
“นังสวย ฉันไม่รู้จะพูดกับแกยังไงดี ฉันทำผิดกับแกไว้มาก แกเสี่ยงชีวิตช่วยฉัน ทั้งๆ ที่ฉันตั้งแง่รังเกียจแกมาตลอด แต่แกก็ยังรักฉัน รักขนาดยอมสละชีวิตแทนฉันได้ นี่ถ้าแกตาย ฉันคง ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี นอกจากขอบใจและขอโทษ”
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก ฉันเข้าใจทุกอย่าง แล้วก็ไม่เคยถือโทษโกรธเลย ฉันก็ยังรักแกหมือนเดิมทุกอย่าง”
เฮียศาสตร์กลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้ว
“นังสวย”
เฮียศาสตร์รวบตัวเจ๊สวยมากอด เจ๊สวยร้องเบาๆ เฮียศาสตร์นึกได้ รีบปล่อย
“โอ๊ะๆๆ ฉันขอโทษ ลืมไปว่าแกเจ็บ แต่ต่อจากนี้ไป ฉันจะดูแลแกเอง”
สองพี่น้องมองหน้ากันแล้วร้องไห้ เจ๊สีฟ้ายิ้มดีใจ ขวัญใจเห็นเฮียศาสตร์กอดอยู่กับเจ๊สวยก็ดีใจที่ในที่สุดเหตุร้ายที่เกิดขึ้นก็ยังมีข้อดี คือทำให้เฮียศาสตร์กับเจ๊สวยคืนดีกันได้ ขวัญใจยิ้ม ศรุต ยืนมองขวัญใจอยู่ พอเขาขยับจะเดินไปหา สหรัฐก็เดินมาดักหน้าไว้ แล้วกระซิบขู่
“ถ้าคุณคิดจะจีบคุณขวัญใจล่ะก็ คุณได้เจอกับผมแน่”
ศรุตกระซิบตอบอย่างท้าทาย
“ผมมันคนชอบอะไรที่ท้าทายซะด้วย ยิ่งรู้ว่ามีคู่แข่งอย่างนี้ ผมไม่ปล่อยมือจากเธอแน่
เอาเป็นว่างานนี้ใครดีใครได้ก็แล้วกัน”
สองหนุ่มมองตากับอย่างท้าทาย ขวัญใจยืนอยู่ไกลๆ ไม่รู้ว่าสองหนุ่มคุยอะไรกัน แล้วทันใดนั้นเหล่านักข่าวก็ลุยเข้ามาซักถามทันที
“ได้ข่าวว่าคุณขวัญใจ ทอร์นาโด เพิ่งหลุดรอดจากการถูกลักพาตัวกลับมาจริงมั้ยคะ”
“ใครเป็นคนลักพาตัวคุณขวัญใจไปคะ”
“แล้วตำรวจจับคนร้ายได้รึยังคะ”
นักข่าวแย่งสัมภาษณ์หาข่าวชุลมุนไปหมด ขวัญใจตกใจกับการถูกนักข่าวรุม แล้วข่าวนี้ก็แพร่ภาพทางโทรทัศน์ หยิกนั่งกินข้าวอยู่หน้าจอทีวีดูข่าวพอดี
“เป็นที่แน่นอนแล้วค่ะว่า ขวัญใจ นักร้องชื่อดังแห่งทอร์นาโดคาเฟ่ ถูกคนร้ายลักพาตัวไปจริง”
หยิกเห็นหน้าขวัญใจในจอทีวีก็ตะลึง รีบวิ่งไปตะโกนเรียกสุเทพ เลยไม่ทันดูรายละเอียดของเนื้อข่าว
“พ่อกำนัน พ่อกำนัน”
“ตะโกนทำไมวะไอ้หยิก นี่เอ็งอยากถูกทำโทษเพิ่มขึ้นอีกใช่มั้ย เอ็งหนีไปกรุงเทพพร้อมลูกสาวสองคนของข้า แต่จนป่านนี้เอ็งยังไม่ยอมบอกเลยว่า ลูกสาวข้าสองคนนั่นมันไปอยู่ที่ไหน แล้วนี่เอ็งตะโกนโหวกเหวกทำไมวะ”
หยิกยังพูดอะไรไม่ออก ตาค้างอยู่กับข่าวขวัญใจถูกลักพาตัวที่เห็นในจอทีวีอยู่ เลยได้แต่ชี้มือให้สุเทพดูในทีวี
“อะไรของเอ็ง หะ”
สุเทพหันไปเห็นหน้าขวัญใจในทีวีแว่บๆ เพราะเป็นช่วงท้ายข่าวพอดี ภาพในข่าวในทีวี มีคลิปรายงานประวัติขวัญใจอยู่ เป็นภาพตอนที่ขวัญใจขึ้นไปพูดบนเวทีระหว่างที่แข่งขันร้องเพลงกับดวงดาว
“ขวัญใจ ทอร์นาโด เพิ่งชนะการแข่งขันประกวดร้องเพลงกับนักร้องของค่ายคู่แข่งเมื่อไม่นานมานี้เอง และนี่คือข่าวด่วนวันนี้ค่ะ ส่วนรายละเอียดของเหตุการณ์ รวมทั้งอาการของคนเจ็บจะเป็นอย่างไร ทางไทยทีวีจะนำเสนอในเวลาต่อไปค่ะ”
สุเทพดูข่าวจบก็พุ่งเข้าไปขยุ้มคอเสื้อหยิกแล้วเขย่าสุดแรงอย่างไม่ปราณีปราศรัย
“งั้นเอ็งบอกข้ามาเดี๋ยวนี้ไอ้หยิก ว่านังขวัญใจ ขวัญตา มันไปอยู่ที่ไหนของกรุงเทพฯ บอกมา บอกมา”
หยิกวิ่งตึงตังขึ้นมาบนบ้านฤดี แล้วทุบประตูห้องฤดีปังๆๆ ด้วยความร้อนใจ
“น้าฤดี เกิดเรื่องใหญ่แล้ว น้าฤดี เปิดประตูเร็ว”
ฤดีเปิดประตูออกมา หน้าตาตื่น
“มีอะไรเหรอหยิก พี่กำนันเป็นอะไรไปเรอะ”
“น้าฤดีไปดูเอาเองเถอะเร็ว เดี๋ยวไม่ทัน”
หยิกวิ่งลากมือฤดีมาที่บ้านสุเทพ พบสุเทพถือปืน กำลังจะออกจากบ้าน ฤดีเห็นก็ตกใจ วิ่งเข้าไปขวางหน้า
“พี่กำนันจะเอาปืนผาหน้าไม้ไปไหนน่ะ”
“ข้าจะไปช่วยนังขวัญใจ ขวัญตามันน่ะสิ”
“ขวัญใจ ขวัญตา เป็นอะไร”
“มันถูกคนลักพาตัวไป ข่าวออกเมื่อกี้”
“จริงเรอะพี่ งั้นเดี๋ยวฉันโทรถามเพื่อนฉัน ที่ขวัญใจ ขวัญตามันไปอยู่ด้วยก่อน ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“นี่เอ็งรู้เรอะว่านังขวัญใจ ขวัญตา มันหนีเข้าไปอยู่กรุงเทพฯกับใครน่ะ”
ฤดีหน้าเสีย ยอมบอกในที่สุด
“อยู่กับเพื่อนฉันเอง”
สุเทพทำท่าจะระเบิดอารมณ์ออกมา เมื่อเพิ่งรู้ว่าฤดีรู้เห็นกับการหนีไปของลูกสาวสองคนของเขามาตลอด แต่ก็สะกดอารมณ์ไว้
“เรื่องที่เอ็งรู้เห็นเป็นใจกับนังขวัญใจ ขวัญตา หนีข้าไปกรุงเทพฯนี่ เราเอาไว้ชำระความกันวันหลังก็แล้วกัน”
สุเทพเดินพรวดออกไป ฤดีกับหยิกได้แต่ยืนหน้าจ๋อย
ชาวทอร์นาโดเดินออกมาจากด้านในคาเฟ่ จะกลับบ้าน ทุกคนท่าทางชื่นมื่น
“วันนี้ฉันได้พวงมาลัยตั้ง 4 พวงแน่ะนังมะนาว” มะม่วงหาวคุยโอ่
“ฉันก็ได้ ถ้าเราได้อย่างนี้ทุกคืนก็ดีน่ะสิเนอะ”
“ทอร์นาโดกลับมาเปิดกิจการวันแรก แขกเต็มทุกโต๊ะอย่างนี้ ค่อยชื่นใจหน่อยเนอะ”
ครูปิ๋มบอก ทุกคนยิ้มแย้มดีใจ ขวัญใจเดินคู่มากับขวัญตา ขวัญใจยังมีสีหน้ากังวล
“พี่ยังไม่ค่อยสบายใจเลยตา พวกเราอุตส่าห์ปิดข่าวแทบตาย ยังรั่วไปถึงนักข่าวจนได้”
แล้วทันใดนั้นสุเทพก็โผล่พรวดออกมาจากข้างทาง พุ่งมาคว้าข้อมือขวัญใจจับไว้แน่น
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้ นังตัวดี”
“พ่อ”
สุเทพลากตัวขวัญใจไป ขวัญใจไม่ทันตั้งตัว ถูกพ่อลากไป มะม่วงหาว มะนาวโห่ ครูปิ๋มจะตาม สุเทพเอาปืนที่พกมาเล็งใส่ แล้วประกาศกร้าวเอาจริง
“ใครตามกูมา กูยิงไส้แตก”
ทั้งสามเลยได้แต่ยืนอึ้งตะลึงไป ขวัญตาเองก็ตกตะลึง รีบวิ่งตามขวัญใจกับสุเทพไป มะม่วงหาว มะนาวโห่ ครูปิ๋ม วิ่งกลับเข้าไปในคาเฟ่ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เจ๊สวยฟัง สหรัฐถามเจ๊สวยด้วยความตกใจ
“อะไรนะครับป้า”
“ใครมาลากเอาตัวคุณขวัญใจ ขวัญตาไป” ศรุตตกใจ
“แล้วลากไปไหนครับ” เหินฟ้าเป็นห่วง
“ป้าคิดว่าคนที่มาลากตัวขวัญใจไปน่ะ น่าจะเป็นพ่อของเขา”
“พ่อ อืม ผมไม่เคยได้ยินคุณขวัญพูดถึงพ่อเลยสักครั้ง” สหรัฐเปรย
“ไม่มีใครเคยได้ยินหรอกค่ะคุณรัฐ เพราะขวัญใจไม่เคยพูดเรื่องพ่อแม่ให้ใครฟัง” ครูปิ๋มบอก
“ป้าเองก็รู้แค่ว่า ขวัญใจน่ะหนีพ่อเขามากรุงเทพฯ เพื่อมาเป็นนักร้องคาเฟ่ น้าของขวัญใจเป็นเพื่อนเก่ากับป้า เลยมาฝากฝังไว้กับป้า”
“ถ้ารู้ว่าใครพาคุณขวัญไปไหนอย่างนี้แล้ว เราก็ไปตามตัวคุณขวัญกลับมาสิครับแม่” ศรุตแนะ
สุเทพเอาโซ่ล่ามขาขวัญใจเอาไว้กับเสาเรือน หยิกวิ่งตามเข้ามาดูหน้าตาตื่น ฤดีกับขวัญตาโวยวายใหญ่
“พี่กำนันจะบ้าไปแล้วเรอะ นี่มันยุคไหนสมัยไหนแล้ว ยังจะจับลูกล่ามโซ่กับเสาเรือนอีก พี่กำนันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ”
“เออ ข้าบ้า บ้าเพราะผู้หญิงทุกคนในชีวิตข้า ที่ข้ารัก ทรยศข้าทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ลูกเมีย ไอ้หยิก เอ็งเฝ้าพี่สาวสุดที่รักของเอ็งไว้ให้ดี ถ้านังขวัญใจหายไปอีกคราวนี้ล่ะก็ เอ็งจะโดนมากกว่าถูกกักบริเวณ”
สุเทพเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป ฤดีกับขวัญตาปราดเข้ามาดูโซ่ที่ล่ามขาขวัญใจไว้
“พ่อนี่ต้องดูละครน้ำเน่าเยอะแน่ๆ ถึงกับล่ามโซ่ลูก บ้าแท้ๆ พี่ขวัญใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวตาจะไปหาอะไรมางัดโซ่ออก”
“อย่าเลย เดี๋ยวหยิกมันจะซวยไปด้วย เอาเถอะตา ถ้าพ่ออยากจะล่ามโซ่พี่ ก็ให้ล่ามไปเลย พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อจะกล้าทำอะไรพี่อีก”
ขวัญใจเด็ดเดี่ยวมาก ในขณะที่คนอื่นๆ หน้าเจื่อน สุเทพเดินเข้ามาในห้อง ฮึดฮัด
“ฉันจะไม่ยอมให้ลูกเป็นอย่างเธอ ขวัญจิต ฉันจะไม่ยอมให้ลูกเป็นอย่างเธอ”
สุเทพแค้นใจ
(อ่านต่อหน้า 4)
ตอนเช้า ใครคนหนึ่งมาแอบมอง
วัญใจ ขวัญตา ฤดี และหยิก ที่กำลังหลับอยู่ด้วยกัน แล้วก็หลบวูบไป สักพัก สหรัฐ ศรุต เหินฟ้า ก้องภพ ก็วิ่งเข้ามา ตกใจมากที่เห็นขวัญใจถูกล่ามโซ่ไว้
“คุณขวัญ นี่มันอะไรกันเนี่ย” สหรัฐตกใจ
“คุณรัฐ คุณรุต มาที่นี่ถูกได้ยังคะเนี่ย”
“อย่าเพิ่งถามเรื่องนั้นเลยครับ เอาเรื่องตัวคุณก่อนดีกว่า ทำไมคุณถึงถูกล่ามโซ่อย่างนี้”
“ทำยังกับบ้านป่าเมืองเถื่อนยังงั้นแหละ” เหินฟ้าโวย
“ผมตั้งข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวได้เลยนะครับเนี่ย”
“อย่าเลยค่ะคุณก้องภพ เพราะคนที่ทำอย่างนี้ คือพ่อของพวกเราเอง”
สี่หนุ่มหน้าเหวอ แล้วสุเทพก็เดินเข้ามาพร้อมปืนลูกซองในมือ
“ก็ข้าจะทำโทษลูกข้า โทษฐานที่มันขัดคำสั่งข้า มันรู้ดีอยู่แล้วว่าข้าเกลียดไอ้อาชีพนักร้องคาเฟ่นั่นขนาดไหน มันก็ยังอุตส่าห์หนีออกจากบ้าน ไปเป็นนักร้องคาเฟ่ให้คนเขาล้วง ยอมให้เขาเอาเงินคล้องคอซื้อตัว มันเป็นอาชีพเกลือกกลั้วกับโลกีย์ สุดท้ายมันก็ใจแตกทุกราย”
“พ่อมองอาชีพนักร้องคาเฟ่เลวร้ายเกินไป” ขวัญใจแย้ง
“มันเลวสิ ข้ารู้ ข้ารู้ดี”
“พ่อพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง”
สุเทพไม่พูด สีหน้าเจ็บช้ำมาก คนอื่นๆ ก็งง ไม่รู้อดีตของสุเทพสักคน
“ขวัญ เรื่องนี้พี่กำนันกับน้าไม่เคยปริปากพูดกับใคร แต่ไหนๆ เรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว น้าจะเล่าให้ฟังก็ได้ว่าที่พี่กำนันเกลียดอาชีพนักร้องคาเฟ่ ก็เพราะพี่ขวัญจิต”
“ใช่ แม่ขวัญจิตของแกนั่นแหละที่มันเลว ขนาดมีลูกมีผัวแล้ว ก็ยังอยากกลับไปเป็นนักร้องคาเฟ่อีก พอห้าม มันก็เลยหนีข้าตามไอ้นักร้องผู้ชายเข้ากรุงเทพไป แล้วมันก็ไม่เคยกลับมาดูดำดูดีแกสองคน หรือว่าข้าอีกเลย ทีนี้ เอ็งเข้าใจรึยังล่ะว่าทำไมข้าเกลียดไอ้อาชีพนักร้องคาเฟ่นักหนา ข้าไม่อยากให้เอ็งทำ ข้ากลัวว่าเอ็งจะเลวเหมือนแม่เอ็ง”
ทุกคนอ้าปากค้าง แล้วดำเกิงก็โผล่พรวดออกมา
“คุณขวัญจิตไม่ได้เป็นคนเลว”
ทุกคนหันขวับไปมองดำเกิง แล้วงง ไม่รู้ว่าเป็นใคร
“ฉันชื่อดำเกิง และฉันนี่ล่ะที่เป็นคนพาคุณขวัญจิตเข้ากรุงเทพ”
สุเทพโกรธยกปืนขึ้นเล็งไปที่ดำเกิง แล้วเหนี่ยวไกทันที สหรัฐพุ่งเข้ารวบตัวสุเทพเอาไว้ได้ในจังหวะที่สุเทพเหนี่ยวไกออกไป เสียงปืนดังปัง ทุกอย่างเงียบกริบไปชั่วขณะ ก่อนที่สุเทพจะดิ้นหลุดจากสหรัฐแล้วโวยวายเสียงดัง
“เอ็งมาห้ามข้าทำไม ข้าจะยิงมัน ยิงมันให้หายแค้น”
“ถ้ากำนันอยากจะยิงฉันเพื่อให้หายแค้นจริงๆ ก็ยิงเลย วันนี้ฉันยอมตาย แต่กำนันจะต้องได้รู้ความจริงสักทีว่า คุณขวัญจิตไม่ได้เลว เธอไม่ได้หนีตามนักร้องคาเฟ่เข้ากรุงเทพ แต่ฉันนี่ล่ะ ที่ฉุดเธอไปเพราะหลงรักเธอ”
ทุกคนอ้าปากค้าง ดำเกิงเล่าเรื่องในอดีต เขาจอดรถดักคุยกับขวัญจิต
“ใช่จ้ะดำเกิง ฉันยังรักการร้องเพลงอยู่ แต่ว่าตอนนี้ ฉันเลือกทางเดินชีวิตของฉันไปแล้ว ฉันแต่งงานมีลูกแล้ว ฉันไม่กลับไปร้องเพลงอีกแล้วล่ะ”
ดำเกิงหงุดหงิด แล้วฉวยจังหวะที่ขวัญจิตไม่ทันระวังตัว เอาผ้าโปะยาสลบอุดจมูกขวัญจิตเอาดื้อๆ ขวัญจิตดิ้นสู้อยู่ได้พักเดียวก็หมดสติไป ดำเกิงอุ้มขวัญจิตขึ้นนั่งในรถ แล้วขับออกไป
“แต่วันนั้นคงเป็นคราวซวยของเราสองคน รถที่ฉันขับเกิดลื่นตกถนนไป แล้วฉันก็นอนไม่รู้สึกตัวอยู่ปีหนึ่ง และเมื่อฟื้นขึ้นมาก็พบว่าคุณขวัญจิตเธอตายเสียแล้ว เรื่องที่ฉันทำไว้ในอดีตมันเลวร้ายมาก จนฉันไม่กล้าบอกความจริงนี้กับใคร จนกระทั่ง”
ดำเกิงดูข่าวทีวีที่ขวัญใจถูกลักพาตัวไป
“ข่าววันนั้น ทำให้ฉันได้รู้ว่า ลูกของคุณขวัญจิตได้เติบโตและเป็นนักร้องคาเฟ่เหมือนแม่ พอฉันเห็นหน้าหนูขวัญใจในทีวี ฉันก็รู้เลยว่า หนูต้องเป็นลูกสาวของคุณขวัญจิตแน่ๆ และฉันก็เลยคิดว่า มันน่าจะถึงเวลาแล้ว ที่ฉันจะต้องล้างมลทินนี้ให้กับคุณขวัญจิตเสียก่อนที่ฉันจะตายไป” ฤดีหันขวับไปมองสุเทพ
“งั้นนี่ก็แสดงว่าพี่กำนันก็เข้าใจพี่ขวัญจิตผิดมาตลอด”
สุเทพอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ทิ้งปืน แล้วโยนกุญแจไขโซ่ให้ขวัญใจ แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไปอย่างเงียบๆ สหรัฐรีบคว้ากุญแจมาไขโซ่ออกให้ขวัญใจ พอขวัญใจเป็นอิสระ เธอก็วิ่งตามสุเทพเข้าไปในห้องทันที เห็นพ่อเอารูปขวัญจิตมานั่งดูอย่างซึมๆ
“ขวัญจิต ข้าขอโทษ ข้าเข้าใจเอ็งผิดมานานเหลือเกิน แล้วข้ายังเผลอไปทำร้ายลูก เพราะไม่อยากให้ลูกไปยุ่งเกี่ยวกับอาชีพนั้น ความผิดนี้ ข้าไม่รู้จะชดใช้ยังไงได้หมดนะแม่ขวัญจิต”
สุเทพกอดรูปขวัญจิตไว้แนบอก ทำเหมือนกับว่าได้กอดตัวตนของขวัญจิตเอาไว้จริงๆ ขวัญใจเข้าใจพ่อทุกอย่าง สงสารพ่ออย่างที่สุด จึงวิ่งเข้าไปกอดพ่อไว้ สุเทพมองขวัญใจ น้ำตาปริ่ม
“ข้าต่างหากที่เป็นคนเลว ไม่ใช่แม่เอ็ง”
“พ่อไม่ใช่คนเลวจ้ะ เพียงแค่พ่อเข้าใจผิด ขวัญไม่ถือโทษโกรธพ่อเลยจ้ะ”
สุเทพน้ำตาไหลพราก กอดขวัญใจไว้แน่น ขวัญใจก็กอดตอบพ่อเช่นกัน ขวัญตากับฤดีเดินตามมาดู แต่หยุดอยู่ที่ประตูห้องเท่านั้น ไม่เข้าไปกวนสองพ่อลูก สุเทพเห็นขวัญตากับฤดี ก็กวักมือเรียกให้เข้ามาโอบกอดไปด้วยกัน แล้วสุเทพก็จูบแก้มลูกสาวทั้งสองอย่างรักใคร่ แล้วเลยมาจูบแก้มฤดีเข้าให้ด้วย ขวัญใจเห็นก็โวยวายล้อเลียนเสียงลั่น
“แอ๊ๆๆๆ พ่อจูบแก้มน้าฤดีเขาทำไมเนี่ย”
“นั่นสิ พ่อคิดอะไรกับน้าเขารึเปล่า หะ”
สุเทพยิ้มอายๆ คล้ายเป็นการสารภาพกลายๆ ลูกสาวทั้งสองเลยส่งเสียงแซวกันยกใหญ่
สุเทพ ขวัญใจ ขวัญตา และฤดี เดินออกมาจากข้างใน คนที่รออยู่ข้างนอกเห็นว่าพ่อลูกเคลียร์ใจกันได้แล้วก็พากันยิ้มโล่งใจ สุเทพหันไปมองดำเกิง
“ขอบใจ”
ดำเกิงค้อมหัวรับคำขอบใจของสุเทพ แล้วเดินจากไป เหินฟ้าเหลือบมองก้องภพ แล้วคิดจะทำบางอย่าง จึงเดินไปเก็บปืนเอาไปส่งคืนให้สุเทพ แล้วบอกดื้อๆ
“พ่อกำนันจะยิงผมมั้ยครับ ถ้าผมจะบอกว่า ผมชอบลูกสาวพ่อครับ”
เหินฟ้าเดินไปดึงขวัญตามาใกล้ๆ ทุกคนในที่นั้นตกใจ โดยเฉพาะขวัญตาโวยวายเสียงลั่น
“เมื่อเช้าเดินหกล้มหัวฟาดมารึยังไง หะ อยู่ๆ ก็มาพูดบ้าอะไรอย่างนี้”
“ผมไม่ได้พูดบ้า แต่ผมพูดจริง”
“ผมก็จะพูดจริงเหมือนกันครับ พ่อกำนันครับ ผมชอบลูกสาวพ่อกำนันเหมือนกันครับ”
สหรัฐมองขวัญใจนิ่ง ขวัญใจอึ้ง อาย ทำหน้าไม่ถูก เลยวิ่งออกมไป สหรัฐวิ่งตาม ศรุตไม่ยอมแพ้ วิ่งตามไปด้วย ขวัญตามองเหินฟ้าหน้าคว่ำ แล้วก็กระทืบหลังเท้าเหินฟ้าเต็มแรง แต่เหินฟ้ารู้ทันกระโดดหลบทัน แล้วทำหน้าทะเล้นใส่
“ผมรู้ทางคุณหมดแหละ ดีกันนะ อย่าโกรธกันนะ”
เหินฟ้ายื่นนิ้วก้อยให้
“ฉันไม่ดีด้วย ฉันไม่ได้ชอบคุณ”
“งั้นคุณชอบใคร ไอ้หมอนี่เหรอ”
เหินฟ้าชี้ไปที่ก้องภพ
“อย่าชอบผมเลยครับ ผมมีแฟนอยู่แล้ว”
“อ้าว” เหินฟ้าแปลกใจ
“แต่ที่ผมชอบมาอยู่กับพวกคุณ ก็เพราะผมชอบที่พวกคุณดูรักใคร่เอื้ออาทรกันมาก อยู่ด้วยแล้วอบอุ่นดีครับ”
“อ้ะฮ้า งั้นผมก็หมดคู่แข่งแล้วสิ ตกลงคุณจะรับรักผมได้ยัง”
“ยัง”
เหินฟ้ายื่นหน้าเข้าไปอ้อนใกล้ๆ
“น่านะ”
ขวัญตายิ้มหวานให้เหินฟ้า เหินฟ้าหลงกล ยิ้มตอบ ขวัญตาฉวยจังหวะเหินฟ้าไม่ทันระวังตัว กระทืบหลังเท้าเหินฟ้าเต็มแรงอีกครั้ง เหินฟ้าร้องสุดเสียง ขวัญตาหัวเราะคิก แล้ววิ่งหนีไป เหินฟ้าเจ็บใจ
“ทำกันอย่างนี้แล้วคิดว่าจะหนีไปง่ายๆ ได้เหรอ”
เหินฟ้าวิ่งไล่ตามขวัญตาไป คนที่เหลืออยู่หัวเราะชอบใจ
“ท่าทางพี่กำนันจะได้ลูกเขยซะคราวนี้แล้วล่ะค่ะ”
สุเทพพยักหน้ารับ ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
สหรัฐกับศรุตวิ่งตามขวัญใจมา แล้วเห็นแว่บๆ ก็ดีใจ วิ่งเข้าไปหา แต่แล้วก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นขวัญใจถูกดวงดาวล็อคคอแล้วเอามีดจ่อหลังไว้ ขวัญใจตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“ดวงดาว มาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย” ศรุตถามตกใจ
“ฉันก็ตามพวกแกมาน่ะสิ ฉันยังไปไหนไม่ได้ ถ้ายังไม่ได้แก้แค้นคนที่ทำให้ชีวิตฉันต้องพังยับเยินอย่างนี้”
“คนที่ทำให้ชีวิตคุณพังน่ะ ก็คือตัวคุณเองต่างหากล่ะ ดวงดาว วางมีดลงซะก่อนเถอะนะ เหตุการณ์ที่ผ่านมา คุณยังไม่ได้ฆ่าใครตาย ความผิดของคุณยังไม่หนัก”
“ไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อมฉัน มันไม่สำเร็จหรอก นังนี่ มันมีดียังไงนะ ทำไมใครๆ ถึงได้รักมัน ทำไมไม่มีใครรักฉัน อย่างที่รักมันสักคน ฉันเกลียดมัน”
“เอาล่ะดวงดาว ถ้าเธอเกลียดฉันนัก ก็ฆ่าฉันเลยสิ ถ้าเธอคิดว่าเมื่อไม่มีฉันแล้ว ทุกคนจะหันกลับไปรักเธอได้น่ะ”
ดวงดาวเริ่มชะงัก รู้ว่าสิ่งที่ขวัญใจพูดนั้นจริง ถึงไม่มีขวัญใจ คนอื่นก็ไม่รักเธออยู่ดี ขวัญใจเห็นดวงดาวเริ่มลังเล
“ดวงดาว ถ้าเธออยากให้คนอื่นรักเธอน่ะ เธอไม่จำเป็นจะต้องทำตัวให้เด่นดัง หรือเป็นผู้ชนะหรอกนะ วิธีที่จะทำให้คนอื่นเขารักเธอ มันง่ายนิดเดียวเองรู้มั้ย”
ดวงดาวมองหน้าขวัญใจเป็นเชิงถาม
“รักคนอื่นก่อน”
ดวงดาวอึ้งกับคำตอบของขวัญใจ รู้ว่ามันคือความจริง ดวงดาวหน้าซึมไป สหรัฐกับศรุตเห็นดวงดาวอ่อนลงก็รีบวิ่งเข้ามา ศรุตดึงตัวขวัญใจให้ห่างออกมาจากดวงดาว ส่วนสหรัฐก็รีบดึงมีดออกจากมือดวงดาว ดวงดาวมองหน้าขวัญใจอย่างเข้าใจ
“ฉันรู้แล้วว่าทำไมใครๆ ก็รักเธอขวัญใจ ฉันแพ้เธอจริงๆ”
ดวงดาวทรุดลงร้องไห้โฮอยู่ตรงนั้นเอง ขวัญใจได้แต่มองดวงดาวอย่างสงสารเวทนา
ขวัญใจ สหรัฐ ศรุต เดินกลับมาที่บ้านสุเทพ ศรุตแอบเหลือบมองขวัญใจอย่างครุ่นคิด แล้วตัดสินใจเดินมาหยุดขวางหน้าขวัญใจไว้
“ผมชอบคุณนะครับ คุณขวัญใจ ชอบมาก จนคิดว่าเป็นความรักเลยก็ได้”
สหรัฐรีบเอาตัวเข้าแทรกกลางทันที จ้องหน้าศรุตอย่างเอาเรื่อง
“งั้นคุณกับผม ก็ต้องเจอกัน”
“คุณรัฐครับ อย่าหึงผมเลย ผมไม่คิดจะแย่งคุณขวัญใจมาจากคุณหรอกครับ”
ทั้งสหรัฐและขวัญใจงง ไม่เข้าใจ
“ทั้งหมดที่ผมทำไปก็เพื่อลองใจพวกคุณดูเท่านั้นล่ะครับ”
“ลองใจ”
“เรื่องทั้งหมดนี้เป็นแผนของแม่สวย”
“แผนเจ๊สวย”
“แผนป้าสวย”
ศรุตพยักหน้า “ข้อแรก แม่สวยอยากรู้ว่า คุณน่ะรักอาชีพนักร้องคาเฟ่จริงๆ รึเปล่า ถึงได้ให้ผมแกล้งมาเสนอให้คุณเป็นนักร้องในค่ายของผม ได้มีโอกาสออกอัลบั้มเป็นของตัวเอง แล้วเราก็ได้คำตอบเมื่อคุณปฏิเสธผม ข้อสอง แม่สวยอยากรู้ว่าคุณรัฐชอบคุณขวัญใจจริงจังแค่ไหน และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ตึกร้างนั่น มันก็ทำให้ผมเห็นแล้วว่า คุณรัฐน่ะ รักคุณจริงๆ เขายอมตายเพื่อคุณได้ ผมขอยอมแพ้ครับ”
สหรัฐอึ้ง ก่อนจะยื่นมือไปให้ศรุตจับ ศรุตยิ้ม แล้วยื่นมือมาจับมือสหรัฐ
สมาชิกคาเฟ่ทุกคน มารวมตัวที่หน้าทอร์นาโดคาเฟ่ ยกเว้นขวัญใจกับสหรัฐ มีเจ๊สวยและเฮียศาสตร์เป็นประธาน
“ที่เฮียเรียกทุกคนมาประชุมในวันนี้ เพราะเฮียอยากจะประกาศว่า เวลานี้เจ๊สวยของทุกคน ได้คืนหุ้น 51% ของคารามายน์กลับคืนมาให้เฮียเรียบร้อยแล้ว”
ทุกคนฮือฮา
“และต่อจากนี้ไป เฮียกับเจ๊ตัดสินใจแล้วว่าเราจะ”
เฮียศาสตร์ยังพูดไม่ทันจบ ลูซี่ก็แย่งถามเสียงแจ๋นขึ้นมาเสียก่อน
“ควบรวมกิจการกันรึคะเฮีย”
“เปล่า เราตัดสินใจที่จะปิดกิจการคาเฟ่นี่ต่างหาก” เจ๊สวยบอก
ทุกคนร้องแปลกใจ แล้วก็แย่งกันถามเซ็งแซ่ว่าเพราะอะไรจนฟังไม่ได้ศัพท์ เฮียศาสตร์กับเจ๊สวยต้องช่วยกันโบกมือให้ทุกคนเงียบลงก่อนที่เจ๊สวยจะพูดต่อ
“คือเจ๊กับเฮียมีความเห็นว่า ต่อไปธุรกิจคาเฟ่ของเรานี่ คงจะอยู่ยากขึ้นทุกที มันมีธุรกิจประเภทใหม่เกิดขึ้น แล้วก็เบียดธุรกิจคาเฟ่ของเราจนแทบจะไม่มีที่ยืนกันแล้ว เพราะฉะนั้น”
“เราปิดกิจการนี้เสียก่อนที่จะต้องปิดเพราะไม่มีคนเข้า”
“เก็บคาเฟ่เอาไว้ในความทรงจำที่สวยงามดีกว่านะพวกเรา”
ทุกคนหน้าเสีย
“อย่างนี้ก็หมายความว่าพวกเราก็ต้องตกงานสิคะ” แอปเปิ้ลถาม
เจ๊สวยยิ้ม “ใครว่า เจ๊กับเฮียคิดแล้วว่าเราจะไม่ทอดทิ้งใคร เพราะไม่ว่าเราจะเปิดธุรกิจใหม่อะไร ถ้าใครสมัครใจจะทำกับเรา เราก็ยินดี เพราะทุกคนในที่นี้ คือครอบครัวเดียวกัน”
“แต่ถ้าใครไม่อยากอยู่กับเราต่อ เราก็ยินดีจะให้ทุนไปก้อนหนึ่ง เพื่อไปตั้งตัว”
ชาวคาเฟ่ทั้งหลายนิ่งไปนิดหนึ่ง แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจกันว่า
“ไม่ค่ะ มะม่วงจะอยู่กับเจ๊”
“มะนาวก็จะอยู่”
“เราก็จะอยู่”
ทุกคนเข้าไปกอดเจ๊สวยกับเฮียศาสตร์ บรรยากาศอบอุ่นเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ
ขวัญใจกับสหรัฐยืนมองทอร์นาโดคาเฟ่อยู่ด้วยกันอย่างอาลัย
“คุณรัฐรู้มั้ยคะ ก่อนหน้านี้ ชีวิตฉันไม่คิดอะไรมากไปกว่าการวิ่งตามความฝันของตัวเอง คือการเป็นนักร้องคาเฟ่ให้ได้เหมือนอย่างแม่ ซึ่งตอนนี้ฉันก็ได้เป็นแล้ว แล้วต่อจากนี้ ฉันก็คงจะสร้างฝันอย่างต่อไปของฉันล่ะค่ะ”
“ไม่ว่าคุณจะฝันอะไร ผมจะช่วยคุณสร้างเอง”
ทั้งสองมองตากันอย่างมีความสุข
จบบริบูรณ์
