สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 6
ขวัญใจตะลึง ปล่อยให้สหรัฐจูบอยู่สักพักก็ตั้งสติได้ ผลักชายหนุ่มออกไป แล้วตบซ้ำอีกฉาดใหญ่
“คุณมาจูบฉันอย่างนี้ได้ยังไงกัน หะ”
“แล้วทำไมผมจะจูบไม่ได้”
“ก็คุณเป็นเกย์”
“ผมเนี่ยนะ เป็นเกย์”
สหรัฐชะงักไป คิดอะไรบางอย่างได้
“แต่ถึงผมจะเป็นเกย์ แต่ผมก็จูบเป็นนี่”
สหรัฐทำท่าว่าจะจูบขวัญใจอีก คราวนี้หญิงสาวไม่ตบ แต่ยกเข่าขึ้นกระทุ้งเข้าที่หว่างขาเขาเต็มแรง สหรัฐร้องอะไรไม่ออก ได้แต่จุกเจ็บจนหน้าเขียว กุมเป้า ทรุดลงไปนอนตัวงอที่พื้น หน้าเหยเก
“เก็บปากคุณไว้จูบคู่เกย์ของคุณเถอะย่ะ มาโน่นแล้วไง”
เหินฟ้าวิ่งเข้ามา ขวัญตาตามมาด้วย
“เกิดอะไรขึ้นน่ะพี่ขวัญ อีตาลูกเฮียศาสตร์เนี่ย เขาลากพี่ขวัญมาที่นี่ทำไมอ้ะ แล้วเขาทำอะไรพี่ขวัญรึเปล่า”
เหินฟ้าดูอาการสหรัฐ
“อาการอย่างนี้ ผมว่าพี่สาวคุณทำอะไรเพื่อนผมมากกว่านะ”
ขวัญตาฮึดฮัด เงื้อมือจะตีเหินฟ้าอย่างหมั่นไส้ เหินฟ้ารีบเอามือกุมหัว ร้องลั่น
“โอ๊ย ย่าทำอะไรผมนะ ผมอ่อนแอ”
“ชิ”
ขวัญใจคว้าแขนขวัญตาเป็นเชิงว่าพอแล้ว แล้วหันไปบอกสหรัฐ
“ขอบอกอีกทีนะ เรื่องที่มีการนัดคนให้ไปส่งยากันในคารามายน์น่ะ ขอบอกว่า คนของทอร์นาโดไม่เกี่ยว พวกเรา ไม่มีใครคิดชั่ว คิดเลวอย่างที่คุณกล่าวหาหรอก แต่ถ้าคุณไม่เชื่อก็ตามใจ”
ขวัญใจลากแขนขวัญตาออกไป สหรัฐมองตามแต่ยังเจ็บปวดอยู่ เหินฟ้ามองหน้าสหรัฐแล้วส่ายหน้า
“แกถูกแม่ไก่กระทงนั่นเล่นงานเอาหนักเชียวนิ ท่าจะไม่ไหวแล้วเว้ย พี่น้องคู่นี้ มือเท้าหนัก
ทั้งคู่เลย ฉันว่าถ้าแกยังไม่รามือจากเขา แกคงได้ช้ำในตายมากกว่าจะแก่ตายว่ะ เชื่อฉันดิ”
“แต่ฉันไม่กลัว”
“ไอ้รัฐ แกเป็นพวกมาร์โซคิสต์ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
สหรัฐไม่ตอบ ยังคงมองตามขวัญใจไปจนลับตา
ขวัญใจเดินเร็วๆ กลับมาที่หอพัก หน้าเคร่งเครียด ขวัญตาสงสัย
“อีตาสหรัฐนั่นเขาทำอะไรพี่รึเปล่าอ้ะ”
“ก็ทะเลาะกัน เขามองคนของทอร์นาโดในแง่ร้ายมาก เขาคิดว่า คนของเรารู้เรื่องการส่งยาเสพติดที่คารามายน์คืนนี้”
“บ้า คนของเราไม่มีใครยุ่งกับยาอุบาทว์นั่นหรอก พวกเรามีแต่คนทำมาหากินสุจริต อาบเหงื่อต่างน้ำกันทั้งนั้น”
“นั่นแหละ พี่ถึงโกรธเขา ที่เขามองคนของเราเลวร้ายอย่างนั้น”
“พี่ขวัญอย่าไปใส่ใจเขาเลยนะ ต่อไปนี้เรากับเขาก็ต่างคนต่างอยู่ก็แล้วกัน”
ขวัญใจพยักหน้าเห็นด้วย
สหรัฐกับเหินฟ้าเดินกลับเข้ามาในบ้าน สหรัฐถึงกับทิ้งตัวลงที่โซฟาอย่างอ่อนแรง
“แม่ไก่กระทงนั่นคงอัดแกสุดแรงเลยซิ ถามจริงๆ เหอะ แกไปทำอะไรให้เขาโกรธจนต้องทะลวงกล่องดวงใจแกถึงขนาดนี้ด้วย หะ”
“ฉันจูบเขา”
“ฮ้า”
“สองทีเลย”
“อูย มิน่า เขาถึงเล่นเอาซะแกหน้าเขียวอย่างนี้”
“แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่ะ ฉันจูบเขาซะขนาดนี้แล้ว ทำไมเขาถึงยังคิดว่าฉันเป็นคู่เกย์กับแกไปได้”
“นั่นดิ แต่ตกลงว่า พวกทอร์นาโดไม่ได้รู้เรื่องพวกค้ายามาร้านเราเลยใช่มั้ยวะ”
“ท่าทางจะไม่รู้กันจริงๆ นั่นแหละ และลึกๆ แล้ว ฉันก็ไม่คิดว่าอาสวยจะเป็นคนใจคอสกปรก คิดทำลายล้างร้านเราด้วย แกจะแกล้งเราทำไม ในเมื่อร้านแก แขกก็ขึ้นเยอะกว่าเราอยู่แล้วนี่นา”
“นั่นดิ”
สหรัฐครุ่นคิดหนักใจ
เฮียศาสตร์ระบายอารมณ์โกรธเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ๊สีฟ้าอยู่ โดยสหรัฐนั่งฟังอยู่ด้วย
“ถ้าไม่ใช่ฝีมือนังสวย แล้วมันจะเป็นฝีมือใครไปได้ ก็ในเมื่อร้านเราไม่เคยมีเรื่องยุ่งกับยามาก่อนเลย พวกลักเพศเนี่ย มันหน้าซื่อใจคดกันทั้งนั้น”
“คุณอย่าพูดอย่างนี้ให้พวกชาวสีม่วงเข้าได้ยินเชียวน้า ไม่งั้น มีหวังไม่ได้แก่ตายแน่”
เฮียศาสตร์นั่งหน้าหงิกหน้างอ สหรัฐได้โอกาสเสนอความเห็น
“ป๊าครับ ไหนๆ ร้านเราก็ถูกสั่งปิด 7 วันแล้ว ผมว่าเราน่าจะฉวยโอกาสนี้ปรับปรุงร้านซะเลยนะครับ”
“ไม่ ทำไมต้องปรับปรุง ร้านเรามันเจ๋งอยู่แล้วเว้ย”
“ถ้าเจ๋งจริง แล้วทำไมแพ้ป้าสวยเขาล่ะ”
เจ๊สีฟ้าค้าน เฮียศาสตร์โกรธมาก ของขึ้น
“ก็นังสวยมันค้าเนื้อสด ไม่ก็ยาเสพติดในคาเฟ่ของมันด้วยนี่หว่า”
“พูดอย่างนี้มีอะไรพิสูจน์รึเปล่า”
“ไม่มี”
“ไม่มีอะไรพิสูจน์ ก็เพราะมันไม่มีอะไรจะให้พิสูจน์น่ะสิ”
เฮียศาสตร์จะเถียงอีก แต่เจ๊สีฟ้าจิกตาดุเข้าใส่ เฮียศาสตร์เลยชะงักไป สหรัฐได้โอกาสที่แม่อยู่ด้วย พยายามส่งสายตาบอกแม่ เจ๊สีฟ้าเข้าใจ รับลูกต่อจากสหรัฐทันที
“แล้วฉันก็เห็นด้วยกับลูกมันนะ ไหนๆ ร้านเรามันก็ต้องปิดอยู่แล้ว ก็ถือโอกาสซ่อมแซมปรับปรุงร้านไปเลยสิ เปิดมาใหม่ จะได้แจ่มเก๋ไก๋ เผื่อจะเรียกแขกเข้าร้านได้มากขึ้นไง”
“อ้ะ คุณว่ายังไง ผมก็ว่าตามกันนั่นแหละ ทะเลาะกับเมียมีแต่เจ็บตัว”
“เฮียว่าอะไรนะ”
“เปล่าจ้ะๆ งั้นฉันให้แกไปจัดการเรื่องปรับปรุงร้านก็แล้วกันนะ”
“ครับป๊า”
สหรัฐหันไปกอดเจ๊สีฟ้าอย่างรักใคร่ เฮียศาสตร์งอน มองแล้วเมินไป
ตอนเช้า มะม่วงหาวกับมะนาวโห่ยืนมองไปทางคารามายน์คาเฟ่อย่างสนใจ โดยสหรัฐกับเหินฟ้าเดินคุมคนงานตกแต่งสถานที่ใหม่ สองสาวหันมาคุยกันเบาๆ สักครู่ขวัญใจกับขวัญตา และหยิกก็เดินหอบเสื้อผ้าชุดนักร้องมา เตรียมทำงานกันในตอนเย็น
“พวกคารามายน์เขาทำอะไรกันน่ะฮะ” หยิกถาม
“เขาถือโอกาสที่คาเฟ่ถูกปิด ปรับปรุงกิจการ”
มะม่วงหาวบอก หยิกพยักหน้าเข้าใจ แล้วมองไปทางคารามายน์คาเฟ่อย่างสนใจมาก ขวัญใจกับขวัญตาดึงหูหยิกกันคนละข้าง
“ไม่ต้องไปสนใจเขาเลย”
“เราไปทำงานของเราดีกว่า ไป”
ขวัญใจกับขวัญตาลากตัวหยิกเข้าไปข้างใน มะม่วงหาว มะนาวโห่ ตามเข้าไปด้วย สหรัฐหันมาพอดี เห็นข้างหลังขวัญใจไวๆ ชะเง้อตาม เหินฟ้าส่ายหัวอ่อนใจ แล้วสหรัฐก็เห็นชายลึกลับ 2 คน ยืนมองทอร์นาโดคาเฟ่ด้วยสีหน้าและแววตาแปลกๆ เขาเขม่นตามองอยู่นาน สงสัยว่าเป็นใคร เหินฟ้าหันมาเห็นก็มองตาม
“ใครวะ แกรู้จักมั้ยไอ้รัฐ”
“ไม่ แต่ฉันรู้สึกว่าพวกนั้นท่าทางแปลกๆ”
สหรัฐตัดสินใจเดินผละจากการคุมคนงาน ตรงไปที่ชายลึกลับ 2 คนนั่นทันที ชายลึกลับยังยืนมองทอร์นาโดอยู่แล้วคุยซุบซิบกัน สหรัฐแทรกเข้ามา
“น้องชาย มีอะไรให้พี่ช่วยปะ”
“เอ่อ ไม่มีครับ ไม่มี”
ชายลึกลับทั้ง 2 คน ทำท่าจะเดินหนี สหรัฐขยับตาม เหินฟ้าโผล่เข้ามาดักหน้าจากอีกทาง ทำให้ชายลึกลับเดินไม่ได้
“เดี๋ยวดิน้อง คุยกันก่อน”
สหรัฐเข้าประชิดตัว
“มายืนมองสำรวจอะไรแถวนี้ เป็นพวกเดียวกับพวกค้ายาเมื่อคืนรึเปล่าเนี่ย”
“โอ๊ะๆๆ เปล่าๆ ครับพี่”
ขวัญใจเดินออกมาเตรียมเปิดหน้าร้าน แล้วชะงัก เห็นสหรัฐและเหินฟ้ายืนคุยกับชายลึกลับทั้ง 2 คนเข้าพอดี เธอยืนมองเงียบๆ ไม่ให้เป็นที่สังเกตของใคร ขวัญใจเห็นแต่ภาพ ไม่ได้ยินว่าพวกผู้ชายคุยอะไรกัน ชายลึกลับเล่าให้สหรัฐฟัง
“พวกผมตกงานอยู่นะครับ พอดีเดินผ่านมาแถวนี้ ก็เลยมาดูว่าแถวนี้จะมีงานให้ทำบ้างรึเปล่า แต่ก็ไม่เห็นมีประกาศรับสมัคร พวกผมก็เลยจะไปหางานที่อื่นต่อแล้วละครับ”
“จริงอ้ะ” สหรัฐหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อ
“จริงสิครับพี่ ผมไปละนะครับ”
ขวัญใจเห็นชายคนหนึ่งยกมือไหว้ลาสหรัฐกับเหินฟ้าอย่างลวกๆ แล้วชายลึกลับทั้ง 2 คน ก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว สหรัฐหันไปบอกเหินฟ้า
“โกหกชัดๆ ท่าทางไม่เหมือนคนกำลังหางานทำเลย”
“แล้วแกว่าพวกมันเป็นใครวะ จะเป็นพวกเดียวกับพวกค้ายาเมื่อคืนรึเปล่า”
“ไม่แน่ใจ เรื่องเพิ่งเกิดเมื่อคืน พวกมันคงไม่มาเฉียดใกล้แถวนี้อีกพักใหญ่ล่ะวะ แต่ฉันก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่าพวกมันเป็นใคร”
ขวัญใจสงสัยมากว่าสหรัฐคุยกับใคร
เสี่ยวิบูลย์ตบหัวชายลึกลับ 2 คน ด้วยความโมโหเต็มแรง
“กูไม่นึกเลยว่ามึงสองคนจะโง่ขนาดนี้ เสือกไปทำพิรุธให้พวกมันสังเกตเห็นได้ แล้วเดี๋ยวถ้าเกิดมันไหวตัว กูจะพลอยซวยเพราะมึงมั้ยเนี่ย”
“ผมไม่ทำให้นายซวยหรอกครับ เพราะตอนที่ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันมาคุยกับผม ไม่มีคนของทอร์นาโดอยู่แถวนั้นเลยสักคนเดียวครับนาย”
“ก็แล้วไป อ้ะ พวกมึงไปดูลาดเลาที่ทอร์นาโดมาเรียบร้อยแล้ว ก็รีบไปจัดการตามแผน กูต้องการให้ที่นั่นมันเจ๊งเร็วที่สุด นังป้าสวยมันจะได้ยอมขายที่ดินที่ทอร์นาโดคาเฟ่นั่นให้กูสักที”
เสี่ยวิบูลย์มุ่งมั่นมาก
อ่านต่อหน้า 2
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 6 (ต่อ)
ป้าสวยยืนดูครูปิ๋มซ้อมท่าเต้นใหม่ๆ ให้ดวงดาว มะม่วงหาว มะนาวโห่อยู่ ขวัญใจ ขวัญตา หยิก ยืนมองอยู่ด้วย
ขวัญใจแอบขยับฝึกตามจังหวะที่ครูปิ๋มฝึกให้เหล่านักร้องไปด้วย แต่ระวังไม่ให้ใครเห็น มีขวัญตาคนเดียวที่เห็น ในขณะที่ดวงดาวไม่ค่อยตั้งใจซ้อม จนครูปิ๋มดุ
“เตะขาสูงๆ สิดาว เต้นให้มันกระฉับกระเฉงหน่อย”
“เอาเถอะน่าครู ตอนนี้ซ้อมให้รู้ท่าเท่านั้นก็พอแล้ว แต่เดี๋ยวพอขึ้นเวทีจริง ดาวน่ะเต้นได้อยู่แล้วล่ะครู ไม่งั้นแขกคงไม่ติดดาวตรึมอย่างนี้หรอก ไม่เหมือนคนบางคน ทั้งร้องทั้งเต้นทั้งคืน ยังได้พวงมาลัยคล้องคอไม่เท่าดาวขึ้นร้องเพลงเดียวเลย”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ รู้ตัวว่าถูกดวงดาวแดกดัน ก็ฮึดฮัดอารมณ์เสีย ป้าสวยดุดวงดาวอีกคน
“แต่คนเราน่ะนะ ถึงแม้จะเป็นสุดยอดฝีมือแล้ว แต่ก็อาจถูกคนอื่นมาแทนที่ได้ทุกเวลา ถ้าไม่หมั่นฝึกปรือฝีมือเอาไว้ เธอเข้าใจที่ฉันพูดมั้ย ดวงดาว”
“เข้าใจค่ะป้าสวย”
ดวงดาวหันกลับไปฝึกเต้นกับครูปิ๋มคึกคักขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ยังไม่เต็มร้อยเสียทีเดียว ในขณะที่ขวัญใจนั้นจ้องครูปิ๋มตาเขม็ง พยายามจดจำทุกสเต็ปที่ครูปิ๋มสอน ป้าสวยเห็นสีหน้าและแววตาของขวัญใจที่สนใจจะเรียนรู้อย่างมาก รู้สึกชอบใจขวัญใจมากที่ใฝ่เรียนรู้ แต่พยายามไม่แสดงอะไรออกมา
ขวัญใจกับขวัญตากำลังทำงานกันอยู่ ขวัญตาแอบกระซิบนินทากับขวัญใจ
“ตาบอกจริงๆ นะพี่ขวัญ ตาหมั่นไส้ยายดวงดาวนี่เต็มที เหม็นขี้หน้ากันมาตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้าแล้ว”
“พี่เข้าใจ แต่เราก็ต้องอยู่ร่วมกับเขาให้ได้”
“ให้อยู่ร่วมกับยายนี่ อยู่ร่วมกับอีตาคู่เกย์สองคนนั่นยังดีซะกว่าอ้ะ”
ขวัญใจเบ้ปาก
“เออ หมู่นี้สองคนนั่นเงียบหายไปเลยเนอะ”
ขวัญใจนิ่งไป นึกถึงตอนที่เห็นสหรัฐยืนคุยกับชายลึกลัก
“วันก่อนพี่เห็นหน้าคุณรัฐเขาอยู่ เห็นเขาคุยอะไรกับใครก็ไม่รู้ ท่าทางแปลกๆ”
“คงจะคนงานที่มาปรับปรุงร้านเขาล่ะมั้ง”
“ท่าทางไม่เห็นเหมือนคนงานเลย”
ขวัญใจยังสงสัยไม่หาย
คืนนั้น ดวงดาวขึ้นโชว์ร้องเพลงอยู่บนเวที เสี่ยคนหนึ่งนั่งมองดวงดาวอย่างหลงใหล หญิงสาวก็พยายามเล่นหูเล่นตาให้เสี่ยคนนี้เต็มที่เหมือนกัน
อีกมุมในร้าน ชายลึกลับคนของเสี่ยวิบูลย์เข้ามาในร้านแล้วลงนั่งที่โต๊ะๆ หนึ่ง บ๋อยรีบเข้ามารับออเดอร์ตามหน้าที่อย่างรวดเร็ว
เสี่ยคนที่ชอบดวงดาว กวักมือเรียกหยิก หยิกวิ่งเข้าไปหา เสี่ยกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับหยิก แล้วเอาเงินจำนวนหนึ่งส่งให้ หยิกวิ่งออกไป เสี่ยหันไปจ้องดวงดาวต่อ หยิกวิ่งเอาเงินที่เสี่ยให้มาส่งให้พนักงาน พนักงานจัดการเอาเงินติดเข้ากับพวงมาลัย ในขณะที่ชายลึกลับเริ่มแสร้งทำเป็นหงุดหงิด
“เฮ้ย ทำไมอาหารมันช้านักวะ”
บ๋อยวิ่งเข้ามา “รอสักครู่นะครับท่าน ท่านเพิ่งสั่งออเดอร์เมื่อสักครู่นี้เอง แต่ผมเอาออเดอร์ไปสั่งพ่อครัวเรียบร้อยแล้วครับ อีกสักครู่อาหารก็คงจะออกมา”
“เร็วๆ สิโว้ย ประเดี๋ยวพ่อไปเที่ยวที่อื่นแทนซะเลย”
“ครับๆ”
บ๋อยวิ่งกลับไปหลังครัว ชายลึกลับทำกร่าง ส่งเสียงเอะอะ คนโต๊ะอื่นๆ รอบๆ เริ่มหันมามองไม่พอใจ แต่ชายลึกลับไม่สนใจ ยังคงส่งเสียงเอะอะต่อไปอย่างไม่เกรงใจใคร ป้าสวยยืนหลบมุมมองที่โต๊ะชายลึกลับอย่างไม่สบายใจ
สหรัฐกับเหินฟ้ายืนมองมาทางทอร์นาโด สหรัฐเห็นแขกเดินเข้าข้างในทอร์นาโดคาเฟ่ไม่ขาดสาย เหินฟ้ามองตามสายตาสหรัฐ
“เศรษฐกิจตกสะเก็ดขนาดนี้ แต่ทอร์นาโดแขกไม่ตกเลย ต้องยกนิ้วชมเชยอาสวยของแกว่ะ ที่บริหารเก่ง”
“ฮื่อ อาสวยเป็นคนเก่ง เก่งกว่าป๊าฉันแทบทุกทาง ตอนยังเรียนกันอยู่ อาก็เรียนเก่งกว่าป๊า พอมาทำกิจการ ก็ทำมาค้าขึ้นกว่าป๊าอีก ป๊าถึงได้เจ็บใจนักไงล่ะ”
“แล้วนี่ใจคอแกจะยืนมองอยู่แต่ข้างนอกนี่เท่านั้นหรือวะ”
“ฉันก็อยากเข้าไปข้างในเหมือนกันแหละ แต่สถานการณ์กำลังล่อแหลมอย่างนี้ ฉันไม่เสี่ยงดีกว่า เดี๋ยวอาคิดว่าฉันเข้าไปสอดแนมให้ป๊าอีก ฉันกลัวว่าเดี๋ยวเรื่องจะ GO SO BIG มากขึ้นไปอีกอ้ะดิ”
เหินฟ้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ
หยิกวิ่งกลับเข้ามาพร้อมพวงมาลัยติดแบ็งก์ แล้วส่งพวงมาลัยนั้นให้เสี่ย พอดวงดาวร้องเพลงจบ เสี่ยก็รีบวิ่งเอาพวงมาลัยไปคล้องคอให้ดวงดาว ดวงดาวจูบแก้มเสี่ยเป็นการขอบคุณ เสี่ยออกอาการดีใจมาก
ดวงดาวเดินกลับเข้ามาหลังเวที พวงมาลัยคล้องมาเต็มคอ พูดโอ้อวด
“แหม สงสัยวันนี้พวงมาลัยคงได้เป็นหมื่นแหงๆ เลย”
คนอื่นๆ หันมามองแล้วไม่สนใจ ทำงานของตัวเองกันไป เพราะได้ยินดวงดาวพูดโอ้อวดอย่างนี้มาหลายครั้งแล้ว
“นี่ถ้าทอร์นาโดคาเฟ่ไม่มีฉันสักคน จะเป็นยังไงน้า”
ขวัญตาอดไม่ไหว “ถ้าที่นี่ไม่มีเธอสักคน ก็คงไม่เป็นอะไรหรอก ป้าสวยเขาก็คงหานักร้องดีๆ เก่งๆ สวยๆ มาแทนเธอได้หรอกน่า”
ดวงดาว โกรธมาก “แกคิดอย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าที่นี่ไม่มีแกสักคน ป้าสวยก็คงจะไม่เดือดร้อนเหมือนกัน”
“อ้าวๆๆ พูดอย่างนี้มันก็ดูถูกกันมากไปเลยมั้ง”
ดวงดาวลอยหน้าลอยตาเย้ยใส่ขวัญตาอีก
“นี่ถ้าแกยังไม่รู้ล่ะก็ ฉันก็ขอบอกให้แกรู้เอาไว้ตรงนี้เลยนะว่าทอร์นาโดคาเฟ่เนี่ย มันอยู่ได้ก็เพราะฉัน ไม่ใช่แก ไม่ใช่นังมะม่วงหาว นังมะนาวโห่ หรือใครทั้งนั้น”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ ไม่พอใจ
“อ้าวๆๆ พูดอย่างนี้ก็สวยน่ะสิ”
“ช่าย ฉันสวยอยู่แล้ว พวกเงือกอย่างแกไม่มีวันทาบฉันติดหรอกย่ะ”
ดวงดาวหัวเราะเยาะสะใจ มะม่วงหาว มะนาวโห่ หมดความอดทน โดดเข้ารุมตบดวงดาว ดวงดาวสู้ไม่ยอมแพ้ ขวัญใจกับครูปิ๋มเลยต้องรีบเข้าไปแยก
“ตา มาช่วยกันหน่อยเร็ว”
ขวัญตาเบ้ปาก “ไม่”
ขวัญใจอ่อนใจที่ขวัญตาไม่ช่วย แล้วก็รีบเข้าไปช่วยครูปิ๋มแยก ทันใดนั้นทุกคนก็ต้องชะงักค้างไปตามกัน เมื่อได้ยินเสียงดัง บึ้ม ดังสนั่นมาจากด้านในคาเฟ่ แล้วก็มีควันสีขาวคลุ้งเข้ามาในห้องแต่งตัว ทุกคนหน้าตื่น ขวัญใจร้องถาม
“เกิดอะไรขึ้นอะไรน่ะ”
ทุกคนส่ายหน้าไม่รู้ แล้วเลิกตบกัน วิ่งออกไปดูเหตุการณ์ด้านในคาเฟ่กันทันที
สหรัฐกับเหินฟ้าหน้าตาตื่น ได้ยินเสียงระเบิดเช่นกัน
“เกิดอะไรขึ้นที่ทอร์นาโดวะ”
สหรัฐไม่สนใจจะตอบ รีบวิ่งตรงดิ่งไปที่ทอร์นาโดคาเฟ่ทันที เหินฟ้ารีบตามไปติดๆ ในขณะที่กลุ่มของขวัญใจเข้ามาด้านในทอร์นาโดคาเฟ่ พบว่าภายในควันคลุ้งไปหมด โต๊ะเก้าอี้ที่เคยเป็นระเบียบ ล้มระเนระนาด มีคนนอนเจ็บเลือดแดงฉานอยู่ตามพื้น 2-3 ราย คนอื่นๆ ค่อยๆ ลุกขึ้นแล้ววิ่งตะกายออกไปข้างนอกกันโกลาหล
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ขวัญใจร้องถาม
บ๋อยคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหน้าตามอมแมม
“มีแขกกลุ่มหนึ่งเข้ามากร่างในร้านน่ะ เลยทะเลาะกับโต๊ะข้างๆ ป้าสวยแกเลยเข้าไปเคลียร์”
บ๋อยเล่าถึงเหตุการณ์ตอนนั้นว่า หลังจากดวงดาวร้องเพลงเสร็จก็เข้าไปหลังเวที ลูกค้าซึ่งก็คือชายลึกลับลุกขึ้นโวยวาย
“เฮ้ย อะไรวะ ร้องจบก็รีบเข้าหลังเวทีอย่างนี้มันใช้ได้ที่ไหนกันล่ะ มันต้องมานั่งดริ๊งค์กับแขกบ้างสิโว้ย ไปเรียกนังนักร้องคนเมื่อกี้ออกมา”
ชายลึกลับหันมาสั่งบ่อย บ๋อยอึกอัก
“เอ่อ”
ป้าสวยรีบวิ่งเข้ามาไกล่เกลี่ย
“ใจเย็นๆ ก่อนนะคะคุณ”
“ใจไม่ยง ไม่เย็นมันแล้วโว้ย กูบอกให้ไปเรียกนังนักร้องคนนั้นออกมาไง”
“ฉันว่า คุณเมาแล้ว กลับซะก่อนดีกว่าค่ะ ค่าอาหารวันนี้ฉันไม่คิดก็แล้วกัน”
ป้าสวยหันไปพยักหน้าให้คนคุมคาเฟ่ 2 คนเข้ามาเชิญกลุ่มชายลึกลับออกไป กลุ่มชายลึกลับฮึดฮัดยอมลุกออกไปแต่โดยดี แขกที่โต๊ะอื่นๆ ถอนใจโล่งอกไปตามๆ กัน ป้าสวยเองก็สบายใจขึ้น แต่ชายลึกลับกลับหันมาตะโกนใส่ป้าสวย
“ในเมื่อที่ทอร์นาโดคาเฟ่นี่ไม่ต้อนรับพวกกู ก็อย่าอยู่เป็นสุขกันเลย”
ชายลึกลับล้วงหยิบระเบิดออกมาแล้วปาไปกลางคาเฟ่ ระเบิดดังสนั่นไปทั้งร้าน ทุกอย่างดับมืดลงทันที
ขวัญใจฟังบ๋อยเล่าจบ ก็ตกใจ
“แล้วป้าสวยล่ะ”
บ๋อยส่ายหน้าไม่รู้ ขวัญใจวิ่งตะลุยไปกลางกองปรักหักพัง ควานหาตัวป้าสวยโกลาหล ขวัญตาช่วยคนเจ็บคนอื่นๆ แล้วในที่สุดขวัญใจก็หาตัวป้าสวยเจอ อยู่ใต้กองโต๊ะเก้าอี้
“ป้าสวย”
สหรัฐเพิ่งวิ่งเข้ามาถึงด้านในทอร์นาโด ได้ยินเสียงขวัญใจร้องเรียกป้าสวยพอดี ก็รีบวิ่งข้ามสิ่งกีดขวางต่างๆ ตรงไปที่ขวัญใจและป้าสวยทันที แล้วช่วยขวัญใจยกโต๊ะที่ทับร่างป้าสวยอย่างเร่งรีบ
“อา อาเป็นยังไงบ้างครับ”
ป้าสวยยังเงียบอยู่ ขวัญใจกับสหรัฐจึงช่วยกันดึงร่างป้าสวยขึ้นมา ป้าสวยไอ
“ไม่เป็นไร ดูแขกคนอื่นก่อน มีใครเป็นอะไรมั้ย”
ป้าสวยรีบลุกขึ้นมองไปรอบๆ เป็นห่วงคนมากกว่าทรัพย์สินตัวเอง เห็นสภาพภายในทอร์นาโดพังไปเป็นแถบๆ เหินฟ้า ขวัญตา มะม่วงหาว และมะนาวโห่ ช่วยคนเจ็บออกไปภายนอก ครูปิ๋มยังช่วยคนเจ็บคนอื่นอยู่ ส่วนดวงดาวไม่ทำอะไรเลย
“อาไม่เป็นอะไรแน่นะครับ”
“อาไม่เป็นไรหรอก”
ป้าสวยเหลียวมองหาอะไรบางอย่าง
“เจ๊มองหาอะไรคะ”
“ไอ้หยิก”
ทันใดนั้น ครูปิ๋มก็กกรีดร้องออกมา
“ไอ้หยิก”
ป้าสวยรีบวิ่งไปที่ครูปิ๋มทันที ขวัญใจและสหรัฐรีบวิ่งตามไป ครูปิ๋มขุดเอาร่างของหยิกขึ้นมาจากซากโต๊ะเก้าอี้ มีเลือดเปรอะเปื้อนอยู่ตามตัวหยิก ป้าสวย ขวัญใจ และสหรัฐวิ่งเข้ามาเห็นภาพนั้นก็ตะลึง
อ่านต่อหน้า 3
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 6 (ต่อ)
หยิกถูกนำส่งโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว ขวัญตาวิ่งตาม จะร้องไห้
“ไอ้หยิก แกอย่าเป็นอะไรนะ”
ขวัญใจเข้ามาปลอบ
“ถึงมือหมอแล้ว หยิกคงไม่เป็นไรหรอกตา”
“ฉันไม่น่าพามันมากรุงเทพฯด้วยเลย น่าจะให้มันอยู่กับพ่อที่เมืองเพชรโน่น ถ้าฉันไม่พามันมา มันก็คงไม่ต้องมาโดนอะไรอย่างนี้”
“ก็ใครจะไปรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าล่ะตา นอกจาก”
ขวัญใจหันไปเห็นสหรัฐกับเหินฟ้าตามมาที่โรงพยาบาลด้วย เธอเดินพุ่งเข้าไปหาสหรัฐทันที สหรัฐกำลังตรวจดูตามเนื้อตัวป้าสวยด้วยความเป็นห่วง
“ผมว่าอาให้หมอเขาตรวจดูสักหน่อยดีกว่านะครับ”
“อาบอกแล้วไงว่าอาไม่เป็นไร ไปดูคนอื่นเถอะ บอกทุกคนว่าอย่าเป็นห่วง อาจะดูแลค่ารักษาพยาบาลให้ทุกคนอย่างเต็มที่เลย”
“แต่ผมเป็นห่วงอามากกว่าคนอื่นนี่ครับ”
ป้าสวยชะงัก หันมามองหน้าสหรัฐอย่างซาบซึ้งใจ อย่างน้อยสหรัฐก็เป็นคนในครอบครัวที่ยังเอื้ออาทรเธออยู่ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ ขวัญใจก็พุ่งเข้ามากระชากตัวสหรัฐ แล้วตะคอกถาม
“ฝีมือคุณใช่มั้ย”
“อะไร ฝีมือผมอะไร ผมไม่เข้าใจ”
“ก็ที่ให้คนเอาระเบิดมาปาใส่ทอร์นาโดนี่น่ะสิ ฝีมือคุณใช่มั้ย”
“คุณพูดอะไร ผมไม่รู้เรื่อง”
“อย่ามาทำหน้าซื่อ วันก่อนฉันเห็นคุณยืนคุยผู้ชาย 2 คน แถวๆ หน้าทอร์นาโด เจ๊เห็นหน้าคนปาระเบิดรึเปล่าคะ”
“เห็น”
ขวัญใจบรรยายหน้าตาชายลึกลับที่คุยกับสหรัฐให้ฟัง แล้วถามป้าสวยว่าใช่หรือไม่
“ใช่”
“มันเป็นคนของนายนี่แหละค่ะเจ๊ ร้านของคุณสู้ร้านของเราไม่ได้ใช่มั้ย ถึงได้คิดทำเรื่องบ้าๆ อย่างนี้น่ะ”
“ผมไม่รู้เรื่องอะไรที่คุณพูดออกมาสักคำเลยนะคุณขวัญ คุณก็เห็น ผมก็แค่เข้ามาช่วย”
“ก็ถ้าคุณไม่คอยอยู่แถวหน้าร้านเพื่อคอยดูผลงานของคนของคุณล่ะก็ ทำไมคุณถึงได้วิ่งเข้าไปช่วยคนในร้านได้เร็วอย่างนั้นล่ะ แล้วที่คุณเข้าไปช่วยน่ะ คุณไม่ได้คิดจะช่วยใครจริงๆ แต่คุณคิดจะเข้าไปดูความหายนะของทอร์นาโดด้วยตาคุณเองต่างหากล่ะ ใช่มั้ย”
สหรัฐยืนงง ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เลยไม่เข้าใจว่าขวัญใจพูดอะไร แต่ยิ่งสหรัฐไม่ตอบ ขวัญใจและป้าสวยก็ยิ่งเข้าใจสหรัฐผิดมากขึ้นไปอีก ขวัญใจตบหน้าสหรัฐฉาดใหญ่
“คุณนี่มันเลวเกินกว่าที่ฉันคิดซะอีกนะ นี่คุณรักพ่อคุณ รักกิจการของพ่อคุณ จนกล้าจะคิดฆ่าอาแท้ๆ ของคุณได้ลงคอเลยเหรอเนี่ย คนอย่างคุณมันเลวไม่มีที่ติจริงๆ ฮึ่ย”
ขวัญใจพุ่งเข้าไปตบตีสหรัฐอย่างโมโหสุดขีด สหรัฐไม่ตอบโต้ แค่เบี่ยงหลบ จนโดนขวัญใจตบตีไปหลายที ก่อนจะมีจังหวะคว้าข้อมือขวัญใจเอาไว้ได้
“คุณฟังผมก่อน ผมไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ ใช่ ผมยืนอยู่หน้าร้านคุณพอดีตอนที่มันเกิดเหตุระเบิดน่ะ ผมกับไอ้เหินก็เลยวิ่งเข้าไปช่วย”
“ฉันไม่เชื่อ คุณมันคนใจโหด ใจหิน อย่ามาจับตัวฉันนะ”
ขวัญใจสะบัดจนหลุด แล้วถอยห่างออกไป ไม่ยอมให้สหรัฐจับตัวได้อีก สหรัฐมองขวัญใจอย่างอ่อนใจ ไม่รู้จะทำยังไงให้หญิงสาวเข้าใจความจริงจากเขาได้ สหรัฐเลยหันไปมองป้าสวย
แต่ป้าสวยก็เมินหน้าหนีไปจากเขา สหรัฐรู้ทันทีว่าป้าสวยก็เข้าใจเขาผิดอีกคน
“ผมไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ นะครับอา”
ป้าสวยโบกมือไล่สหรัฐโดยไม่มองหน้า สหรัฐอึ้ง เหินฟ้าวิ่งเข้ามา
“มีอะไรกันเหรอไอ้รัฐ”
เหินฟ้ามองสหรัฐยืนหน้าเศร้าคอตกอยู่ ในขณะที่ขวัญใจและป้าสวยไม่มองหน้าสหรัฐเลย เขางงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
สหรัฐยืนคอตกหน้าเครียดอยู่ เหินฟ้ามองงงงๆ ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก
“ตกลง นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะไอ้รัฐ ตกลง ใครกันวะที่เป็นคนมาปาระเบิดใส่ทอร์นาโดคาเฟ่ของอาแก”
“ฉันเอง ฉันจ้างคนไปทำเอง”
“ฮ้า แกจะบ้าเรอะ แกเป็นหลานของอาสวยแท้ๆ จะจ้างคนไปปาระเบิดใส่คาเฟ่ของเขาทำไม”
“ก็ใช่อ้ะดิ แต่อาสวยกับคุณขวัญเขาไม่คิดอย่างนั้น ไอ้คนปาระเบิดน่ะ มันคือคนที่ฉันกับแกเห็นมันมาทำท่าทางแปลกๆ ที่หน้าทอร์นาโดเมื่อวันก่อนนั่นไง แล้วคุณขวัญเขาดันมาเห็นฉันเข้าไปคุยกับมัน เขาก็เลยเข้าใจว่า ไอ้คนนั้นมันคือคนของฉัน”
“บ้า แล้วเขาก็เลยเข้าใจว่าแกเป็นคนจ้างคนไปปาระเบิดคาเฟ่ของเขา”
“ใช่ เพื่อกำจัดคู่แข่งทางธุรกิจให้ป๊า”
“จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว สงสัยดูหนังกันมากไปแล้วมั้งเนี่ย แล้วทำไมแกไม่อธิบายให้อาสวยฟังล่ะว่าเขาเข้าใจผิด”
“แกก็เห็นท่าทางอาสวยกับตาตัวเองแล้วนี่ แกคิดว่าอาจะฟังฉันมั้ยล่ะ”
เหินฟ้าอึ้ง ถอนใจด้วยความกลัดกลุ้ม
“แล้วนี่แกจะเอายังไงต่อ”
“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่า เรื่องปาระเบิดใส่ทอร์นาโดเนี่ย มันเป็นฝีมือใคร”
“แล้วแกจะรู้ได้ยังไง”
สหรัฐกลับมาบ้าน พุ่งเข้ามาคว้าแขนเฮียศาสตร์ที่กำลังนอนหลับอยู่กับเจ๊สีฟ้าให้ลุกตื่นขึ้น โดยมีชุนเป็นคนไขห้องเฮียศาสตร์ให้สหรัฐเข้ามา
“ป๊า ลุกขึ้นมาพูดกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้”
เฮียศาสตร์กับเจ๊สีฟ้าตกใจตื่น
“นี่มันเรื่องอะไรกันวะไอ้รัฐ อยู่ๆ ก็มาฉุดกระชากลากถูฉันกลางดึกกลางดื่นอย่างนี้ หะ”
“ป๊าตอบผมมาเดี๋ยวนี้ ป๊าจ้างคนไปปาระเบิดถล่มทอร์นาโดใช่ปะ”
“อะไรนะ ใครปาระเบิดใส่ทอร์นาโด”
สหรัฐเห็นท่าพ่อก็อึ้ง รู้ทันทีว่าพ่อไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการปาระเบิดที่เกิดขึ้นเลย
“ตกลงว่าป๊าไม่รู้เรื่องระเบิดที่ทอร์นาโดจริงๆ อ้ะ”
“ก็จริงสิวะ ฉันไม่ใช่พวกผู้ก่อก่อร้ายนะโว้ย จะได้รู้จักกับพวกมือระบ่งระเบิดอะไรที่ไหน”
“แล้วมีใครเป็นอะไรบ้างรึเปล่ารัฐ ป้าสวยล่ะ”
“อาไม่เป็นอะไรครับแม่ แค่ฟกช้ำนิดหน่อย”
“เฮ้อโล่งใจไป”
“แต่แขกกับพนักงานในร้านมีบาดเจ็บ ตอนนี้กำลังรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลกัน”
“ตายๆๆ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมต้องถึงกับปาระเบิดกันเลยล่ะเนี่ย”
เจ๊สีฟ้าหันขวับไปจ้องเฮียศาสตร์
“เฮีย เฮียไม่รู้เรื่องจริงๆ นะ”
“จริงๆ จ้ะ ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ”
“แล้วใครกันล่ะ ที่มันอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้” เหินฟ้าครุ่นคิด
เสี่ยวิบูลย์โยนเงินปึกหนึ่งให้ชายลึกลับ
“มึงเอาเงินนี่ไป แล้วรีบพาลูกน้องมึงทุกคนหนีออกนอกประเทศกันไปก่อน ไปหาที่กบดานกันเงียบๆ สักระยะ จนกว่าเรื่องจะเงียบ ถ้ากูยังไม่ให้คนไปตาม พวกมึงก็ยังไม่ต้องกลับมา เข้าใจมั้ย"
“เข้าใจครับเสี่ย”
“เกิดเรื่องขนาดนี้แล้ว ยังจะมีแขกกล้าเข้าไปเที่ยวที่ทอร์นาโดคาเฟ่อีกก็ให้มันรู้ไปสิวะ นังป้าสวยเอ๊ย คาเฟ่มึงไม่เจ๊งคราวนี้ แล้วจะไปเจ๊งคราวไหนกัน”
เสี่ยวิบูลย์หัวเราะชอบใจ
ทุกคนนั่งเศร้าซึม เครียดอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน มะม่วงหาว มะนาวโห่ ช่วยกันถือเครื่องดื่มเอาเข้ามาให้แขกคนอื่นๆ แต่พอถึงป้าสวย ป้าสวยส่ายหน้าปฏิเสธ
“กินกันไปเถอะ ฉันกินอะไรไม่ลงหรอก”
“โธ่ ป้าสวยขา อย่างน้อยเจ๊จิบน้ำสักนิดก็ยังดีนะคะ เดี๋ยวร่างกายขาดน้ำแล้วเจ๊เจ็บป่วยไป จะยิ่งยุ่งนะคะเจ๊”
“นะคะเจ๊”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ หันไปมองขวัญใจเป็นเชิงให้ช่วยคะยั้นคะยอป้าสวยอีกแรง ขวัญใจรับเครื่องดื่มมาจากมะม่วงหาว มาส่งให้ป้าสวยถึงปาก ป้าสวยจิบเครื่องดื่มไปนิดหน่อยก็วาง เพราะกลุ้มใจกินอะไรไม่ลง แล้วยกมือไหว้พระ ตั้งจิตอธิษฐาน
“ขออย่าให้มีใครเป็นอะไรเลย สาธุ”
คนอื่นๆ พลอยยกมือไหว้สาธุตามป้าสวยไปด้วย สักครู่หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทุกคนวิ่งเข้าไปรุมหมอ ป้าสวยรีบถาม
“ตกลงมีใครเป็นยังไงบ้างคะหมอ”
“ส่วนใหญ่จะเป็นแผลโดนเศษแก้ว เศษไม้น่ะครับ ไม่มีใครมีบาดแผลอะไรร้ายแรงจนน่ากลัว”
ทุกคนถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งใจมาก
“แล้วเด็กที่ชื่อหยิกล่ะคะหมอ” ขวัญตารีบถาม
“นั่นก็โดนเศษแก้วครับ หมอเย็บแผลให้หมดแล้ว ช่วงนี้หมอจะให้ยาแก้ปวด แก้ไข้ แก่คนเจ็บทุกคน แล้วก็ขอให้พักดูอาการที่นี่กันอย่างน้อยสักคืนนะครับ ถ้าไม่มีใครมีอาการอะไรแทรกซ้อนขึ้นมา สักวัน สองวัน ก็น่าจะกลับไปรักษาตัวต่อกันที่บ้านได้ทุกคน”
ป้าสวยไหว้หมอ
“ขอบคุณคุณหมอมากเลยค่ะ แล้วเรื่องค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด ฉันจะรับผิดชอบคนเดียวเลยค่ะ”
หมอเดินออกไป ทุกคนถอนใจเฮือกอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่จะทำอะไรกันต่อ ตำรวจ 2-3 นายก็เดินเข้ามา
“ใครคือป้าสวยครับ”
“ฉันเองค่ะ”
“ผมต้องขอสอบปากคำถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ร้านทอร์นาโดคาเฟ่หน่อยครับ”
ป้าสวยพยักหน้าเข้าใจแล้วหันไปหาครูปิ๋ม
“ปิ๋ม อยู่ดูแลคนเจ็บทางนี้แทนฉันที ถ้ามีอะไรจะต้องจ่าย”
ป้าสวยเปิดกระเป๋าหยิบบัตรเอทีเอ็มส่งให้ครูปิ๋ม
“เจ๊ไม่ต้องห่วงค่ะ”
ป้าสวยเดินตามตำรวจไป
“ตารอดูอาการไอ้หยิกแล้วกัน พี่จะไปเป็นเพื่อนเจ๊”
ขวัญใจรีบเดินตามป้าสวยไป มะม่วงหาว มะนาวโห่ตามไปด้วย
อ่านต่อหน้า 4
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 6 (ต่อ)
ที่โรงพัก ตำรวจกำลังซักถามป้าสวย
“เจ๊เห็นหน้าคนปาระเบิดชัดมั้ยครับ ถ้าเจ๊เห็นหน้าคนร้ายชัด เราจะได้ให้ช่างมาสเก็ตช์ใบหน้าคนร้ายตามคำบอกของเจ๊เลย”
“อืม คือในคาเฟ่มันค่อนข้างมืดน่ะค่ะหมวด แล้วมันก็กลางคืนด้วย ฉันเลยเห็นหน้าคนปาระเบิดไม่ชัดเท่าไหร่”
ตำรวจอึ้ง ขวัญใจนึกได้ รีบพูด
“แต่ฉันเห็นหน้ามันชัดค่ะ”
มะนาวโห่ตกใจ “จริงเหรอขวัญ มันเป็นใคร แล้วขวัญไปเห็นหน้ามันตอนไหนอ้ะ”
“นั่นสิครับ คุณขวัญใจไปเห็นคนร้ายตอนไหนครับ ก็ไหนคุณบอกว่า ตอนที่เกิดเหตุระเบิด คุณทำงานอยู่ด้านหลังกับพวกคุณมะม่วงหาว มะนาวโห่ยังไงล่ะครับ”
“ก็ใช่อ้ะค่ะ แต่ที่ฉันเห็น ฉันเห็นตอนกลางวัน ตอนที่มันคุยกับคนที่จ้างมัน”
“หือ คุณขวัญใจรู้เลยหรือครับว่าใครจ้างพวกมันมา”
“นั่นสิ ขวัญรู้เหรอว่าใคร” มะม่วงหาวแปลกใจ
“ผมว่าคุณขวัญใจคิดให้ดีๆ ก่อนนะครับ ถ้าคุณยังไม่รู้อะไรจริง ผมว่าคุณอย่าเพิ่งให้การปรักปรำใครดีกว่านะครับ เดี๋ยวคุณขวัญใจจะมีปัญหาได้”
ขวัญใจเริ่มอึ้ง
“ตกลงว่า คุณขวัญใจรู้จริงๆ หรือครับว่าใครจ้างพวกมันมาปาระเบิดที่ทอร์นาโด”
“ฉันก็ไม่รู้แน่หรอกค่ะ แค่สงสัย”
ตำรวจส่ายหน้าเป็นเชิงว่า ให้การต่อไม่ได้ ขวัญใจเซ็ง
ขวัญใจ ป้าสวย มะม่วงหาว มะนาวโห่เดินออกมาจากห้องสอบปากคำ ขวัญใจเจ็บใจมาก
“นี่เราจะทำอะไรพวกมันไม่ได้จริงๆ หรือคะเจ๊ เราจะยอมให้มีคนเจ็บ ร้านพัง ไปเฉยๆ อย่างนี้เหรอคะ”
“แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ ขวัญ ไม่มีหลักฐานมันก็ทำอะไรไม่ได้”
“เจ๊ แล้วร้านเราพังซะขนาดนั้น คืนพรุ่งนี้เราจะเปิดได้เหรอคะเจ๊” มะม่วงหาวถาม
“เปิดไม่ได้หรอก คงต้องปิดร้านซ่อมก่อนล่ะ”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ หน้าเสีย ในขณะที่ขวัญใจและป้าสวยก็เครียดไม่แพ้กัน
เฮียศาสตร์หัวเราะร่าสะใจเรื่องทอร์นาโดคาเฟ่โดนระเบิด
“ทอร์นาโดต้องปิดซ่อม นานเท่าไหร่นะไอ้รัฐ”
“เดือนหนึ่งครับป๊า”
เฮียศาสตร์ตบมือกระทืบเท้าเป็นการใหญ่ด้วยความสะใจ
“เดือนหนึ่ง มันสะใจจริงโว้ย ปิดเดือนหนึ่ง รายได้ก็ไม่มีเข้า แถมยังต้องควักเอาเงินออก เพื่อรักษาคนเจ็บ กับจ้างช่างมาซ่อมขนานใหญ่อีกด้วย นังสวยเอ๊ย แกเจ๊งแน่แล้วคราวนี้”
“ฉันไม่ชอบเลยทีเฮียเห็นความหายนะของพี่น้องเป็นเรื่องสะใจอย่างนี้”
เฮียศาสตร์ทำหน้าไม่สน เจ๊สีฟ้าเลยค้อนขวับ สหรัฐเป็นกังวล
ขวัญใจและคนอื่นๆ ตกใจไม่แพ้กัน เมื่อฟังคำของป้าสวย
“ปิดทอร์นาโดเดือนหนึ่ง”
ป้าสวยพยักหน้า
“แล้วเราจะทำอะไรกันล่ะเนี่ย” มะม่วงหาวถามขึ้น
“เราก็ใช้เวลาช่วงที่ร้านปิดเดือนหนึ่งนี่ หันมาพัฒนาปรับปรุงตัวเราเองสิ แล้วเมื่อทอร์นาโดคาเฟ่กลับมาเปิดกิจการขึ้นอีกครั้ง เราก็จะได้มีอะไรใหม่ๆ มานำเสนอกับทุกคน”
ป้าสวยเข้มแข็งมาก ในขณะที่คนอื่นๆ วุ่นวายสับสน และไม่แน่ใจ ทั้งหมดเดินออกมาจากห้องทำงานของป้าสวย ดวงดาวระเบิดอารมณ์เป็นคนแรก
“แหม ป้าสวยแกรวย แกก็พูดได้น่ะสิว่าระหว่างที่ปิดกิจการนี่ จะเป็นเวลาที่ได้ปรับปรุงตัวเอง ก็ลองเจ๊แกมีภาระอย่างฉันบ้างดิ คงพูดไม่ออกเหมือนกันล่ะ แล้วนี่ไม่มีพวงมาลัยของพวกเสี่ย แล้วฉันจะอยู่ได้ยังไง”
“มันก็เดือดร้อนกันทุกคนแหละน่าดาว จะบ่นไปทำไม”
“ก็ฉันจะบ่นนี่ ครูจะทำไม ฮึ่ย”
ดวงดาวเดินกระทืบเท้าแยกตัวออกไป คนอื่นๆ ส่ายหน้าระอาใจ ขวัญตากระซิบถามขวัญใจ
“พี่ขวัญ แล้วเราสองคนจะเอายังไงกันดีล่ะ ไม่มีอะไรทำไปตั้งเดือนหนึ่ง นี่ถ้าไอ้หยิกมันอาการค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว เรากลับบ้านเมืองเพชร ไปหาพ่อดีมั้ยจ๊ะพี่ จะได้กลับไปดูแลพ่อด้วย”
“ไม่ พี่ไม่กลับ เมื่อเช้าน้าฤดีโทรมาบอกว่าเวลานี้พ่ออาการดีขึ้นมากแล้ว เราไม่ต้องห่วง แล้วพี่ก็ยังไม่อยากกลับด้วย กลับไปตอนนี้ ทุกอย่างที่อดทนทำมา จะมีค่าเท่ากับศูนย์ไปเลย”
“งั้นพี่ขวัญจะทำอะไรที่กรุงเทพฯนี่ล่ะ ตั้งเดือนหนึ่ง”
ขวัญใจนิ่งเงียบไป ยังไม่รู้เหมือนกัน
เหินฟ้าเพิ่งรู้เรื่องการปิดซ่อมแซมของทอร์นาโดหนึ่งเดือนจากสหรัฐก็ตกใจ
“โห ปิดตั้งเดือนหนึ่ง แล้วคนทอร์นาโดคาเฟ่จะเป็นยังไงกันบ้างล่ะนี่ แกรู้รึเปล่า กิจการอย่างคาเฟ่ หรืออาบอบนวดของฉัน หยุดกิจการแค่ 7 วันก็หายนะแล้ว”
“รู้ ก็ถึงได้เป็นห่วงพวกเขาไง”
ป้าสวยกำลังเอาสมุดบัญชีธนาคารออกมาดู แล้วถอนใจเครียด พึมพำ
“ฉันจะต้องเข้มแข็ง ฉันจะต้องสู้”
ที่ห้องพักขวัญใจ ทุกคนนั่งล้อมวงกินส้มตำกันอยู่ แต่ท่าทางกินไม่อร่อยกันสักคน เพราะเครียดเรื่องที่จะไม่มีงานทำ ครูปิ๋มเริ่มพูด
“นังดาวมันก็พูดเกินไป มันไม่รู้หรอกว่าป้าสวยก็เดือดร้อนไม่แพ้พวกเราหรอก ครูรู้ เจ๊แกไม่ได้มีเงินเก็บอะไรมากมายหรอก เพราะเจ๊แกเลี้ยงคนงานเยอะ เลี้ยงเหมือนอย่างคนในครอบครัว คนที่ทำงานกับแกถึงไม่ค่อยไปไหน รักแก ห่วงแก กันทุกคน”
“แต่ถ้าไม่มีรายได้เข้า แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนส่งไปให้แม่ที่บ้านนอกล่ะเนี่ย แล้วนี่น้องชายฉันก็กำลังจะเปิดเทอม ถ้าฉันไม่ส่งเงินค่าเทอมไปให้ มีหวังได้ถูกให้ออกจากโรงเรียนแน่ๆ เลย” มะม่วงหาวร้อนใจ
“ฉันก็เหมือนกัน” มะนาวโห่รับคำ
“มะม่วงกับมะนาวเอาเงินฉันไปใช้ก่อนไหมล่ะ ฉันพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง” ขวัญใจบอก
“เงินยืมมันก็ไม่เหมือนเงินที่หาได้เองหรอก ยืมแล้วยังไงสักวันก็ต้องใช้คืน เฮ้อ คิดแล้วกลุ้ม กินอะไรไม่ลงแล้ว กลับห้องดีกว่า”
มะม่วงหาวลุกขึ้นเดินออกไป มะนาวโห่ก็พลอยลุกขึ้นเดินตามออกไป ครูปิ๋มเลยวางช้อนส้อมตาม แล้วเดินหน้าเซ็งออกไปอีกคน ขวัญใจและขวัญตาได้แต่มองตาม เซ็งไม่แพ้กัน
ตอนเช้า ขวัญตานอนหลับอยู่ ในขณะที่ขวัญใจนอนดูทีวี แล้วกดรีโมทเปลี่ยนไปช่องนู้นช่องนี้ แล้วก็หยุดดูที่ช่องหนึ่ง ตื่นเต้นขึ้นมาทันที ขวัญใจรีบวิ่งไปเขย่าตัวขวัญตา ปลุกให้ตื่น
“ตา ตื่นเร็ว พี่คิดอะไรออกแล้ว พี่รู้แล้วว่าจะให้พวกเราหาเงินด้วยวิธีไหนดี ในระยะเวลาหนึ่งเดือนนี้”
“ทำอะไรเหรอพี่ขวัญ”
ขวัญใจ ขวัญตา มะม่วงหาว มะนาวโห่ หิ้วอุปกรณ์ร้องเพลง ที่เคาะจังหวะ กลองใบเล็ก คนละชิ้น ทุกคนตื่นเต้น
“นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องไปดูไอ้หยิกที่โรงพยาบาลล่ะก็ ฉันต้องขอร่วมสนุกด้วยคนแน่” ขวัยตาบอก
“เอาน่าตา เราคงไม่ได้ทำอย่างนี้กันแค่วันนี้วันเดียวหรอก ตายังมีโอกาสได้ร่วมสนุกกันอีกแน่”
“แล้วเราเอาอุปกรณ์พวกนี้ไป ป้าสวยแกจะไม่ว่าเอาเหรอ” มะม่วงหาวท้วง
“ฉันขออนุญาตแล้ว”
มะนาวโห่ตะโกนสุดเสียง
“ฉันรักป้าสวยจริงจริ๊ง”
ทุกคนหัวเราะให้แก่กัน ขวัญตาเดินแยกจากกลุ่มขวัญใจ มะม่วงหาว และมะนาวโห่ไปอีกทาง เพื่อไปเยี่ยมหยิกที่โรงพยาบาล สหรัฐกำลังจะเดินเข้าไปในคารามายน์คาเฟ่ หันไปเห็นพวก ขวัญใจร่าเริงก็แปลกใจ
“ไม่มีงานทำกันเดือนหนึ่ง ทำไมยังร่าเริงกันจัง แล้วนั่นเขาจะเอาข้าวของไปไหนกันเยอะแยะ”
สหรัฐตัดสินใจตามพวกขวัญใจไปเงียบๆ
ที่ตลาดนัด ขวัญใจ มะม่วงหาว มะนาวโห่ ช่วยกันจัดตั้งอุปกรณ์ในการร้องเพลง สหรัฐพยายามเดินแฝงตัวไปกันผู้คน เพื่อแอบดูว่าพวกขวัญใจคิดทำอะไร สักครู่พวกขวัญใจก็ติดตั้งอุปกรณ์เสร็จ มะนาวโห่คว้าไมค์ขึ้นมาแล้วเริ่มประกาศ
“ฮัลโหลๆ สวัสดีค่า พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย ใครได้ยินเสียงนี้แล้ว รีบวิ่งมารวมตัวตรงนี้เร็ว”
ผู้คนเริ่มเข้ามามุงอย่างสนใจ สหรัฐยังแฝงตัวอยู่ในกลุ่มคน ไม่ยอมให้พวกขวัญใจเห็น
“ร้อนกันไหมค้า อากาศร้อนๆ อย่างนี้ ฟังเพลงคลายร้อนกันสักหน่อยดีไหม”
มะนาวโห่หันไปให้สัญญาณมะม่วงหาว มะม่วงหาวเริ่มปล่อยเสียงดนตรี มะนาวโห่เริ่มร้องเพลงแปลงตามที่ถนัดที่เคยร้องในคาเฟ่ทุกคืน มะม่วงหาวเริ่มเข้ามาร้องคู่กับมะนาวโห่ ทีแรกผู้คนก็ฟังกันนิ่งๆ ขวัญใจเริ่มเอาหมวกเปล่ามาวางกลางลานการแสดง สหรัฐมองอยู่
“อ้อ คิดจะมาเล่นเปิดหมวกหาเงินกันนี่เอง”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ ร้องเพลงแปลงกันอย่างสนุกสุดเหวี่ยง แต่คนดูเริ่มตะโกนไล่
“เอาเพลงทะลึ่งๆ มาร้องกลางตลาดอย่างนี้ได้ยังไง ไม่เห็นหรือไงว่าที่นี่มีเด็กตั้งเยอะฟังอยู่ด้วยนะ”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ เริ่มหน้าเสีย แต่ยังคงร้องเพลงต่อไป
“เพลงอย่างนี้ ไปร้องตามคาเฟ่นู่นไป๊ ก็เพราะบ้านเมืองมีคนอย่างพวกแกที่ไม่รู้จักว่าอะไรเหมาะอะไรควร บ้านเมืองถึงได้วุ่นวายอยู่อย่างนี้ไง ไปร้องที่อื่นเลยไป๊”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ หยุดร้อง ตกใจ แต่พอถูกคนโห่ไล่มากขึ้นก็หันไปมองหน้าขวัญใจ ขวัญใจเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี รีบเข้ามาแทรกทันที ยกมือไหว้กราดคนดูโดยรอบ
“พ่อแม่พี่น้องจ๋า อย่าเพิ่งโห่ไล่กันเลยนะ ให้โอกาสพวกเรากันบ้างเถอะนะคะ พวกเรามันก็แค่คนทำมาหากินธรรมดาๆ พ่อแม่พี่น้องไม่ชอบเพลงเมื่อกี้ใช่ไหมคะ”
“ไม่ชอบ”
“แล้วพ่อแม่พี่น้องชอบเพลงแบบไหนกันคะ”
“ก็ชอบเพลงที่เพราะๆ ฟังสบายหูน่ะสิ เพลงทะลึ่งลามกอย่างเมื่อกี้ไม่เอา”
“อ๋อ ได้ค่ะพี่ งั้นอย่างเพลงนี้พอได้ไหมคะ”
ขวัญใจเริ่มร้องเพลง ทีแรกผู้คนก็ยืนฟังกันเฉยๆ แต่พอขวัญใจเริ่มร้องไปสักพัก ผู้คนเริ่มชอบใจ ตบมือให้จังหวะอย่างสนุกสนาน มะม่วงหาว มะนาวโห่ รีบพลิกวิกฤตเป็นโอกาส เปลี่ยนสถานภาพของตัวเองจากนักร้องคาเฟ่เป็นแดนเซอร์ให้กับขวัญใจ โดยเต้นกันอย่างสนุกสุดเหวี่ยง ผู้คนชอบใจกันใหญ่ บรรยากาศครึกครื้นขึ้นเรื่อยๆ สหรัฐยิ้มขำ
ขวัญใจร้องเพลงจนจบ มะม่วงหาว มะนาวโห่ จบท่าเต้นลงได้อย่างสวยงาม ผู้คนตบมือกันเกรียวกราว แล้วมะม่วงหาว มะนาวโห่ ก็เอาหมวกไปเดินขอเรี่ยไรเงินจากคนดู คนดูหย่อนเงินในหมวกกันมากบ้างน้อยบ้าง ทำให้ขวัญใจ มะม่วงหาว และมะนาวโห่ ยิ้มออกกันถ้วนหน้า แล้วขวัญใจก็หันไปเห็นสหรัฐในหมู่คนดูแว่บหนึ่ง สหรัฐรีบหลบวูบ แล้วหาทางหลบออกไป ขวัญใจชะเง้อมองหาสหรัฐอีกครั้ง แต่ก็ไม่เห็น ไม่แน่ใจว่าตัวเองเห็นสหรัฐจริงๆ หรือไม่
เงินจำนวนหนึ่งถูกโยนลงกลางวง มะม่วงหาวเป็นคนโยนเงินนั้น แล้วหัวเราะ
“โอ๊ย ไม่น่าเชื่อเลย ออกไปร้องเพลงเปิดหมวกกันแค่วันเดียว ยังได้เงินมาตั้งเกือบสองพันบาทแน่ะครู”
มะม่วงหาวรวบเอาเงินจำนวนนั้นยัดใส่มือขวัญใจ
“อ่ะขวัญ เงินของเธอ”
“อ้าว จะว่าเป็นเงินฉันคนเดียวได้ยังไง ไปด้วยกันสามคน มันก็ต้องเป็นเงินของเราทุกคนสิ”
“แต่เธอเป็นคนร้องนี่” มะนาวโห่แย้ง
“แต่เธอสองคนก็เต้นกันจนเหนื่อยอ้ะ ถ้าจะให้ยุติธรรม มันก็ต้องแบ่งให้เท่าๆ กัน จริงมั้ย”
ขวัญใจเริ่มแบ่งเงินออกเป็นสามกอง
“นี่ของมะม่วงหาว นี่ของมะนาวโห่”
มะม่วงหาว มะนาวโห่รับเงินไปสูดดมอย่างชื่นใจ
“น้องฉันได้เรียนหนังสือต่อแล้ว ดีใจจัง” มะม่วงหาวร้องดีใจ
ขวัญใจยิ้มดีใจไปด้วย แล้วแบ่งเงินต่อ
“แล้วนี่ของฉันกับขวัญตา และนี่ของครูค่ะ”
“อ้าว แต่ครูไม่ได้ไปด้วยนี่”
“แต่ถ้าไม่ใช่เพราะครูที่คอยฝึกอะไรๆ ให้พวกเรา พวกเราก็คงร้องเต้นกันไม่ได้ขนาดนี้หรอกค่ะ ครูรับเงินนี้ไว้เถอะนะคะ”
ครูปิ๋มมองเงินในมือขวัญใจนิ่งอยู่สักครู่ก่อนจะยอมรับเงินนั้นไป แล้วครูปิ๋มก็คว้าตัวขวัญใจไปกอดด้วยความตื้นตัน มะม่วงหาว มะนาวโห่ ก็เลยเข้าไปกอดขวัญใจบ้าง ขวัญตาหัวเราะ แล้วเข้าไปกอดทุกคนเป็นคนสุดท้าย ทุกคนกอดกันและหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข
วันต่อๆ มา ขวัญใจและชาวทอร์นาโดร้องเพลงเปิดหมวกกันอย่างสนุกสนาน มีเงินใส่ลงในหมวกทุกวัน โดยทุกครั้งที่มีการแสดงนี้ สหรัฐกับเหินฟ้าพากันมาแอบดูสาวๆ ชาวทอร์นาโดทุกวัน ขวัญใจแบ่งเงินให้ทุกคนกันอย่างถ้วนหน้า ทุกคนยิ้มแย้มดีใจและมีความสุข
สหรัฐกับเหินฟ้านั่งคุยกันอยู่ที่บ้านสหรัฐ
“แสดงเปิดหมวก เออ เข้าใจคิดกันนี่หว่า” เหินฟ้าทึ่ง
“ต้องยอมรับจริงๆ ว่าสาวๆ พวกนั้นสู้ไม่ถอยกันเลย ไม่อยากจะเชื่อฉันตะเกียกตะกายปลอมตัวหาเรื่องไปฟังคุณขวัญร้องเพลงในทอร์นาโดตั้งหลายครั้ง ก็ไม่เคยได้ฟังสักที แต่สุดท้ายก็ได้ฟังเธอร้องอยู่ตามข้างถนนนี่เอง”
“แล้วนี่เรื่องของแกกับเขาจะเอายังไงกันต่อ ท่าทางจะคืบหน้ายากซะล่ะมั้ง ลงว่าแม่ไก่กระทงคนนั้นมองว่าแกพัวพันกับเรื่องระเบิดที่เกิดขึ้นที่ทอร์นาโด เขาก็คงไม่ยอมญาติดีกับแกง่ายๆ หรอก”
“นั่นสิ แล้วฉันก็ยังคิดไม่ออกด้วยว่า จะทำยังไงให้คุณขวัญเข้าใจเสียทีว่า ฉันไม่มีส่วนรู้เห็นเรื่องระเบิดนั่นเลย”
ขวัญใจร้องรำทำเพลงเปิดหมวก โดยมีสหรัฐและเหินฟ้าตามมาแอบดูเหมือนเคย ผู้คนมุงดูพวกขวัญใจแสดงเปิดหมวกมากขึ้นเรื่อยๆ ขวัญใจกับพวกยิ้มดีใจ ก้มดูเงินในหมวกกันอย่างตื่นเต้น
“โห รู้สึกวันนี้เราจะได้เงินมากกว่าทุกวันเลยนะพี่ขวัญ”
“เงินของพวกเรา” มะนาวโห่บอก
“เดี๋ยวพอวันนี้แบ่งเงินกันแล้ว ฉันจะได้เอาเงินนั่นมารวมกับเงินที่ได้มาครั้งก่อนๆ ส่งไปเป็นค่าเทอมให้น้องสักที”
มะม่วงหาวยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ก็ถูกพวกนักเลงพุ่งเข้ามาคว้าทั้งเงินในหมวกและเงินในมือของเธอไปทั้งหมดต่อหน้าต่อตาทุกคน
“เฮ้ย พวกแกเอาเงินพวกเราไปทำไม นั่นเงินของพวกเรานะ”
“แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เงินของพวกแกแล้ว มันเป็นเงินของพวกฉันต่างหาก”
“อ้าว พูดอย่างนี้ได้ยังไง พวกเราทำงานกันเหนื่อยแทบตาย พวกแกจะมาฉกเอาเงินพวกเราไปเฉยๆ อย่างนี้ไม่ได้นะ เอาคืนมานี่”
ขวัญใจพุ่งเข้าไปจะแย่งเงินคืนจากพวกนักเลง แต่ต้องชะงักเมื่อนักเลงควักมีดปลายแหลมขึ้นมาขู่
“ถ้าแกกล้าเข้ามาแย่งคืนก็เข้ามาเลย”
นักเลงตั้งท่าจะแทงขวัญใจ
อ่านต่อตอนที่ 7
