สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 3
เหินฟ้าตกใจ งึมงำกับตัวเองหลังตระหนักในอะไรบางอย่าง
“เจ๊สวย”
เหินฟ้ารีบเอาเสื้อนอกคลุมหัวสหรัฐ แล้วลากถูลู่ถูกังออกไป ไม่ยอมเปิดโอกาสให้สหรัฐได้ตั้งตัวหรือพูดอะไรเลย เหินฟ้าแสร้งทำตัวเป็นเกย์
“ฉันบอกหล่อนแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้หนีออกมาเที่ยว ประเดี๋ยวแม่ก็หยิกให้เนื้อเขียวเลย ไปๆๆๆ กลับบ้าน เดี๋ยวนี้”
เหินฟ้าลากตัวสหรัฐผ่านหน้าเจ๊สวยไป แต่ไม่ยอมให้เจ๊สวยเห็นหน้าชัดๆ พอเหินฟ้ากับสหรัฐไปแล้ว ขวัญใจเก็บชุดนักร้องที่ตกกระจายที่พื้นตะโกนด่าตามหลังสองหนุ่มไป
“อ้าวๆๆๆๆ วิ่งมาชนจนชุดนักร้องของฉันตกกระจายเสียหาย ไม่คิดจะชดใช้หรือขอโทษมั่งเลยรึไงคุณ”
เจ๊สวยมองตามเหินฟ้ากับสหรัฐไปแล้วส่ายหน้า เดินเข้าไปช่วยขวัญใจเก็บชุด
“ช่างเขาเถอะ มา ฉันช่วยเก็บเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะเจ๊”
ขวัญใจรีบเก็บ ไม่ยอมให้เจ๊สวยช่วย พอเก็บเสร็จ ขวัญใจก็หอบชุดจะเดินไปหลังเวที
“ขวัญไปก่อนนะคะเจ๊”
เจ๊สวยมองตาม อมยิ้มในหน้า
เหินฟ้าลากตัวสหรัฐมาที่มุมลับตา พอหยุด สหรัฐก็ตะกายออกมาจากโปงเสื้อนอก โวยวายใส่เหินฟ้าลั่น
“แกจะบ้าเรอะไอ้เหิน เอาเสื้อมาคลุมหัวฉันทำไม ฉันอุตส่าห์ได้เจอกับคุณขวัญแล้ว แกลากฉันออกมาทำไม หา”
สหรัฐทำท่าจะต่อยตีเหินฟ้า
“โฮ้ย ฉันช่วยแกนะโว้ย ก็เมื่อกี้เจ๊สวยเดินมา”
“แล้วไง”
เหินฟ้าเดินเข้าไปกระชากหนวดของสหรัฐที่หลุดห้อยร่องแร่งอยู่ที่เหนือริมฝีปาก แต่สหรัฐไม่รู้ตัว ร้องลั่นด้วยความเจ็บ
“ขืนปล่อยให้เจ๊สวยเห็นหน้าแกตอนหนวดหลุด เจ๊ก็ต้องรู้สิว่าแกปลอมตัวไปแถวนั้นทำไม อาแกน่ะ โง่ซะที่ไหนล่ะ ฉลาดเป็นกรดเลย”
“เออจริง งั้นต้องขอบใจแกที่ช่วยฉัน ถ้าอาสวยรู้ว่าฉันปลอมตัวไปสืบเรื่องที่ทอร์นาโด มีหวังอาสวยโกรธจนไม่เผาผีฉันไปอีกคนแน่ๆ เออๆ ขอบใจเว้ยเพื่อน แล้วโชคก็ยังเข้าข้างฉัน ทำให้ฉันได้เจอกับคุณขวัญอีกครั้ง”
“คุณขวัญ แม่ไก่กระทงหลงทางคนที่แกช่วยเอาไว้เมื่อคืนน่ะเหรอ”
สหรัฐพยักหน้า
“แต่แกเพิ่งพูดอยู่แหม็บๆ ว่าแกไม่ชอบนักร้องคาเฟ่ไม่ใช่เหรอ ท่าทางแม่ไก่กระทงของแก คงจะเป็นนักร้องน้องใหม่ของทอร์นาโดซะแล้ว”
สหรัฐครุ่นคิด
“นักร้องเหรอ”
ดวงดาวเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากของขวัญใจ แล้วผลักไสออกไปอย่างแรง
“หน้าอย่างแกน่ะ ไม่มีวันจะได้เป็นนักร้องหรอก เอาชุดฉันมานี่ ต๊าย นี่มันอะไรกันยะ ชุดเปื้อนโคลนแทบทุกชุดเลย เหลือดีอยู่ชุดเดียว”
ดวงดาวกระชากเอาชุดนักร้องที่ขวัญใจหอบมาให้ไปอย่างไม่ปราณีปราศรัยจนเลื่อมที่เสื้อเกี่ยวกัน เลื่อมขาด ตกกระจายลงพื้น
“อ๊าย แกทำชุดฉันขาด”
“ฉันเปล่าทำนะ”
“โอ๊ย ชุดฉันขาดอย่างนี้แล้วฉันจะขึ้นเวทียังไงล่ะเนี่ย แกคิดจะแกล้งฉันใช่มั้ย นังเด็กใหม่ หา”
“ฉันไม่ได้แกล้ง ก็เธอไม่น่ากระชากชุดไปแรงๆ อย่างนั้นนี่ เลื่อมมันก็เลยเกี่ยวกันน่ะสิ”
“แกเป็นคนทำผิดแล้วยังจะมาโยนความผิดใส่ฉันอีกเหรอเนี่ย”
ดวงดาวลากแขนขวัญใจไปหลังเวที คนอื่นๆ กำลังชุลมุนแต่งตัว
“เจ๊ขา นังเด็กใหม่นี่มันทำชุดดาวขาดค่ะ แล้วดาวจะใส่ชุดขาดๆ อย่างนี้ขึ้นเวทีได้ยังไงกันล่ะคะ”
“ขวัญไม่ได้ทำชุดขาดนะคะเจ๊ ก็ดาวเขากระชากชุดไปจากขวัญ เลื่อมมันเลยเกี่ยวกัน”
“ดาวเปล่ากระชากนะคะ นังเด็กใหม่นี่มันส่งชุดมาให้ ดาวก็รับไปดีๆ”
“ฉันยังไม่ได้ส่งชุดให้เธอสักหน่อย เธอต่างหากที่มากระชากเอาไปก่อน”
“อย่ามาโกหก”
“ฉันไม่ได้โกหก”
“แกโกหก”
เจ๊สวยเสียงดังขึ้น
เจ๊สวยเสียงดังขึ้น
“พอได้แล้ว ขวัญใจ เธอเป็นคนรับผิดชอบดูแลชุดอยู่ใช่มั้ย งั้นเธอก็จัดการเย็บซ่อมชุดนั้นซะ”
“ค่ะเจ๊”
“คาเฟ่เลิกแล้วค่อยซ่อม ตอนนี้รีบช่วยนังพวกนี้แต่งตัวก่อน แขกเข้ามาตั้งนานแล้วรู้มั้ย”
“ค่ะเจ๊”
“แล้วดาวจะใส่ชุดอะไรออกไปโชว์คืนนี้ล่ะคะเจ๊ ชุดอื่นๆ ส่งซักแห้งหมด”
“ใครหาชุดใส่ไม่ได้ ก็ไม่ต้องขึ้นร้องเพลงคืนนี้”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ รีบหุบปากทันที เจ๊สวยเดินไป ดวงดาวยิ้มเย้ยใส่ขวัญใจ ขวัญใจเม้มปากด้วยความแค้นใจ
สหรัฐนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องขวัญใจอยู่หน้าคารามายน์คาเฟ่ เหินฟ้ามอง
“แกชอบผู้หญิงที่ชื่อขวัญจริงๆ เหรอวะเนี่ย”
“ชอบ แต่”
สหรัฐแหงนหน้ามองป้ายชื่อร้าน คารามายน์คาเฟ่
“แต่ถ้าเขาเป็นคนของทอร์นาโด เขาคงไม่ชอบฉันที่เป็นคนของคารามายน์หรอกว่ะ”
“แต่ถ้าเขารู้ว่าแกเป็นลูกชายเจ้าของ เขาอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้”
“ไม่หรอก ฉันไม่คิดว่าขวัญเขาจะเป็นคนบ้าคนรวย ถ้าเขาเป็นคนอย่างนั้น เขาก็น่าจะคิดจับฉันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“อืม จริง งั้นแกจะเอาไง”
“ก็ต้องไม่ให้เขารู้สิว่าฉันเป็นลูกป๊า เป็นคนของคารามายน์”
กลางคืน สหรัฐกับเหินฟ้าเดินเข้ามาในคารามายน์คาเฟ่ เฮียศาสตร์รีบเดินเข้ามาหา
“ไปไหนมาวะ”
“ผมก็ไปหาทางสืบเรื่องที่ทอร์นาโดตามที่ป๊าสั่งนะสิคร้าบ”
“แล้วได้เรื่องมั้ยวะ”
“ยังครับป๊า”
“ว้า ทำไมชักช้าอย่างนี้ล่ะโว้ย การทำธุรกิจน่ะ จะมามัวแต่คิด มัวแต่หาข้อมูล มันจะไม่ทันกินชาวบ้านเขานะโว้ย ยิ่งธุรกิจคาเฟ่อย่างเรา มันต้องคิดเร็ว ทำเร็ว เข้าใจมั้ย”
“เอาเถอะน่าป๊า ผมรับรองว่าผมจะหาทางเข้าไปสืบเรื่องในทอร์นาโดกลับมาบอกป๊าให้ได้แหละ แต่ป๊าต้องใจเย็นๆ หน่อย”
“แต่ป๊าของแกใจร้อนโว้ย ฉันจะต้องเอาชนะนังสวยมันให้ได้”
สหรัฐเหนื่อยใจ
เจ๊สวยยืนแอบดูการทำงานของขวัญใจอยู่อย่างเงียบๆ โดยไม่มีใครเห็น ขวัญใจกำลังวิ่งวุ่นช่วยสาวๆ แต่งตัว ดวงดาวฉวยเอาชุดของมะม่วงหาวไปใส่แทนชุดที่เลื่อมขาด
“เอามานี่”
“เอ๊า พี่ดาวเอาชุดฉันไปใส่ แล้วฉันจะเอาชุดที่ไหนใส่กันล่ะ”
“ไม่รู้ แล้วก็ไม่สนใจอยากจะรู้ด้วย”
ดวงดาวเดินเข้าหลังม่านสำหรับเปลี่ยนชุดไป มะม่วงหาวหันรีหันขวาง แล้วหันไปคว้าชุดของมะนาวโห่มาแทน
“อ๊าย มาเอาชุดฉันไปทำไมยะยายมะม่วง เอาคืนมานะ”
“ไม่”
“เอามา”
“ไม่”
“เอามา”
ดวงดาวได้ยินสองสาวทะเลาะกัน ก็ยิ้มเยาะ ตะโกนออกไป
“จำไว้ก็แล้วกัน คนที่ทำให้เราทุกคนต้องเดือดร้อนเรื่องชุดอย่างนี้ ก็คือนังเด็กใหม่นะ”
ขวัญใจได้ยินเม้มปากด้วยความเจ็บใจ เหลียวมองดูอะไรบางอย่าง แล้วนิ่งคิดอยู่สักครู่ก็วิ่งเข้าไปแทรกระหว่างมะม่วงหาว มะนาวโห่
“มะม่วง มะนาว อย่าทะเลาะกันเลยจ้ะ ขวัญมีวิธีทำให้ทั้งสองคนมีชุดสวยใส่ขึ้นเวทีไม่ซ้ำเลย”
ทั้งมะม่วงหาว มะนาวโห่ ครูปิ๋ม หันมามองขวัญใจอย่างประหลาดใจ เจ๊สวยก็ประหลาดใจเช่นกัน
บนเวที มะม่วงหาว มะนาวโห่ ร้องเพลงและเต้นอยู่บนเวทีอย่างเมามันมาก โดยใส่ชุดที่เพิ่งแย่งกันคนละท่อน คนหนึ่งได้เสื้อไปใส่ อีกคนได้กระโปรงไปใส่ โดยคนที่ใส่เสื้อ ท่อนล่างมีผ้าม่านจากในห้องแต่งตัวที่ถูกตัดแบ่งเอามาตกแต่งเป็นชุดอย่างเก๋ไก๋ ส่วนคนที่ได้ใส่กระโปรง ก็มีผ้าม่านผืนเดียวกันเอามาจับมัดตัดแต่งให้กลายเป็นชุด ดูเผินๆ จึงเหมือนชุดที่ถูกดีไซน์มาเป็นชุดแพ็คคู่เก๋ๆ ครูปิ๋มยืนอยู่ข้างเวทีกับขวัญใจ
“ขวัญหัวดีจริง เป็นครู ครูคิดไม่ออกเลยว่าจะต้องแก้สถานการณ์ยังไง อย่างดีที่สุดก็คงตัดสินใจให้คนหนึ่งได้ขึ้นไปร้อง อีกคนก็ให้พักไป”
“ไม่ได้หรอกค่ะครู ถ้าทำอย่างงั้น คนที่ถูกพักไป ก็ต้องขาดรายได้ มันก็จะไม่แฟร์กับเขา ขวัญเป็นคนทำให้มันเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น ขวัญก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบแก้ไขปัญหาสิคะ”
ครูปิ๋มมองขวัญใจแล้วยิ้มอย่างชื่นชม เจ๊สวยยืนอยู่อีกข้างหนึ่งของเวที มองขวัญใจอย่างพอใจในวิธีการแก้ปัญหา
“ขอบใจนะยายฤดี ที่เธอส่งหลานสาวมาอยู่กับฉัน”
อ่านต่อหน้า 2
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 3 (ต่อ)
สหรัฐกับเหินฟ้านั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ มองดูกิจการคารามายน์คาเฟ่ที่ตอนนี้มีแขกเข้าพอประมาณ
บนเวที เชอรี่กับลูซี่กำลังร้องเพลงดูโอ้กัน เฮียศาสตร์มองเชอรี่อย่างหลงใหล อาฮุยสะกิดให้เจ๊แต๋วดูอาการเฮียศาสตร์ ส่วนลูซี่ร้องเพลงไป ทิ้งหูทิ้งตายั่วเหินฟ้าไป เหินฟ้ายิ้มให้ แต่ไม่เล่นตอบ แอปเปิ้ลเดินเข้ามาหาสหรัฐ
“เมื่อวาน คุณรัฐเจ็บมากรึเปล่าคะ แอปเปิ้ลต้องขอโทษคุณรัฐนะคะ ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณรัฐต้องเจ็บตัว คืนนี้คุณรัฐอยากฟังเพลงอะไรคะ เดี๋ยวแอปเปิ้ลจะขึ้นไปร้องให้คุณรัฐฟังโดยเฉพาะเลย”
“เพลงอะไรก็ได้ครับ ที่เรียกแขกได้เยอะๆ น่ะ”
แอปเปิ้ลยิ้มยั่วยวนสหรัฐ แล้วเดินไปขึ้นเวที เมื่อเชอรี่กับลูซี่ร้องเพลงจบ และลงมาจากบนเวที แอปเปิ้ลขึ้นไปร้องเพลง และคอยส่งสายตามาให้สหรัฐโดยเฉพาะ สหรัฐมองแอปเปิ้ล แล้วคิดอะไรเพลิน เห็นแอปเปิ้ลเป็นขวัญใจ ซึ่งเป็นคนที่กำลังร้องเพลงอยู่บนเวที เขาเริ่มยิ้ม ยิ่งแอปเปิ้ลส่งยิ้มลงมาจากบนเวทีมากเท่าไหร่ สหรัฐก็ยิ่งยิ้มพอใจมากขึ้นเท่านั้น เหินฟ้ามองสหรัฐอย่างงงๆ ในที่สุดเหินฟ้าก็อดรนทนไม่ได้ เอาศอกกระทุ้งสหรัฐแรงๆ สหรัฐหลุดจากภวังค์
“ไหนว่าไม่ชอบนักร้องไงวะ”
สหรัฐหันกลับไปมองที่เวทีอีกครั้ง เห็นแอปเปิ้ลเป็นนักร้องที่กำลังร้องเพลงอยู่บนเวที ไม่ใช่ขวัญใจ
“ก็ไม่ชอบ”
“ไม่ชอบ แต่ส่งยิ้มให้ยายแอปเปิ้ลกันอยู่นั่นแหละ แกอย่าเป็นสมภารกินไก่วัดอย่างป๊าแกอีกคนเลยนะ แม่แกอายุสั้นแน่”
สหรัฐหน้าซึมไป
ขวัญใจ ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ และดวงดาว เดินออกมาจากทอร์นาโดคาเฟ่เพื่อจะกลับบ้าน สหรัฐนั่งซุ่มอยู่ในรถ แล้วแอบเดินตามสาวๆ ไป แต่ไม่มีใครรู้ตัว เห็นสาวๆ เดินเข้าไปในหอพัก
“เธออยู่ที่นี่เอง”
สหรัฐยิ้มพอใจ
ขวัญใจอยู่ในห้องพัก กำลังพูดโทรศัพท์กับขวัญตา
“พ่อเป็นไงมั่ง ตา”
ขวัญตากำลังพูดโทรศัพท์กับขวัญใจ โดยมีหยิกนั่งฟังตาแป๋วอยู่ด้วย
“พ่อก็โกรธอ้ะ ที่พี่หนีไปกรุงเทพฯ แต่พ่อแกคงโกรธพี่ขวัญไม่นานหรอก เป็นพ่อลูกกันแท้ๆ คงตัดกันไม่ขาดหรอกจ้ะ”
หยิกรีบโดดมานั่งข้างขวัญตา
“ทำไมพี่ตาไม่บอกพี่ขวัญไปล่ะว่า”
หยิกพูดไม่จบเพราะโดนขวัญตาตะปบปิดปากไว้ แล้วจิกตาใส่ หยิกพยักหน้าอย่างรู้กัน
ตอนเช้า สุเทพมาเคาะประตูหน้าห้องขวัญตา
“นังตา สายจนตะวันส่องตูดแล้วยังไม่ตื่นอีกเหรอวะ แล้วอย่างนี้จะหาผัวได้ยังไง”
สุเทพเคาะเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบ เขาเริ่มเป็นห่วง
“นังตา เอ็งเป็นอะไรหรือเปล่าวะ”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบ สุเทพตัดสินใจใช้ไหล่กระแทกประตูห้องนอนของขวัญตาเข้าไปเต็มแรงอย่างไม่กลัวเจ็บ พอตั้งหลักได้ก็รีบกวาดตามองไปที่เตียง แต่ไม่เห็นขวัญตา เตียงเก็บเรียบ ไม่มีคนนอน สุเทพโมโห
“มันไปไหนของมันวะ”
สุเทพรีบไปหาฤดี
“ตามันไม่ได้มาค้างที่นี่หรอกพี่กำนัน”
“อ้าว แล้วนี่มันไปไหน ไอ้หยิกก็พลอยหายไปกับมันด้วย”
เวลาเดียวกันนั้น ขวัญตาและหยิกยืนอยู่ที่ท่ารถ สีหน้าคึกคักมากทั้งสองคน
ในห้องโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง เหินฟ้าค่อยๆ ปรือตาตื่นขึ้น ปวดหัว เอามือคลำไปบนเตียงข้างๆ ตัว แต่ไม่พบใคร เขาโซเซลงจากเตียง จะแต่งตัวแล้วพบว่าข้าวของมีค่าของเขาที่ติดตัวมาหายไปหมด เหินฟ้าตกใจสุดขีด
“เฮ้ย”
เหินฟ้ารีบใส่เสื้อผ้ากางเกงอย่างร้อนรน แล้วเซไปด้วยความมึนเหมือนคนถูกวางยา
“น้องแก้วมันวางยาเราด้วยเหรอวะเนี่ย”
เหินฟ้าถลันออกมาจากในห้อง แล้วพบว่ารถของเขาที่ควรจอดอยู่ก็หายไปด้วย
“ฉิบหายแล้ว รถกู”
เหินฟ้าขาอ่อนล้มแปะลงกับพื้น คิดอะไรไม่ออกอยู่สักครู่ แล้วจึงตัดสินใจโทรศัพท์
“ไอ้รัฐ ช่วยฉันด้วย”
ท่ามกลางความวุ่นวายของการจราจรในกรุงเทพฯ ขวัญตากับหยิกเดินหลงทาง
“โห ไหนพี่ตาว่ารู้ทางไงล่ะ แต่ก่อนเจอพี่ขวัญ เราหาอะไรกินกันก่อนดีไหมพี่ ตั้งแต่ออกจากบ้านลุงกำนันมา จนมาถึงกรุงเทพฯ เรายังไม่ได้กินอะไรกันเลย”
“อ้ะ ก็ได้”
ขวัญตาพาหยิกเข้าร้านบะหมี่หน้าปั๊มน้ำมัน
สหรัฐกำลังขับรถโดยมีเหินฟ้านั่งคอพับคออ่อนอยู่ข้างๆ
“ไหนแกว่า แกจะไม่เป็นสมภารกินไก่วัดเหมือนป๊าฉันไงล่ะไอ้เหินฟ้า แล้วนี่เป็นไง โดนเด็กตัวเองลอกคราบซะเกลี้ยงเลย”
“แกอย่าพูดให้ฉันยิ่งเจ็บใจสิวะไอ้รัฐ ก็ใครจะไปนึกล่ะว่า ดาวประจำอ่างของฉันมันจะกล้าเล่นฉัน กลับไปฉันต้องไล่มันออก”
“โธ่ มันลอกคราบแกไปซะเกลี้ยงแบบนี้ คงไม่อยู่ให้แกไล่ออกแล้วล่ะ”
เหินฟ้าจะร้องไห้อีก แล้วอยู่ๆ ก็ทำท่าเหมือนจะอาเจียน รีบตะโกนบอกสหรัฐ
“ไอ้รัฐ จอดรถก่อนโว้ย ฉันจะอ้วก ไม่รู้นังน้องแก้วมันเอายาอะไรมอมฉัน”
เหินฟ้าทำท่าขยักขย้อน สหรัฐร้องลั่นรถ แล้วจอดรถพรืดที่ริมถนน เหินฟ้าเปิดประตูวิ่งลงจากรถ ไปยังห้องน้ำของปั๊มน้ำมัน ระหว่างนั้นขวัญตาหันมาบอกกับหยิก
“พี่ไปห้องน้ำเดี๋ยวนะหยิก”
ขวัญตาเดินเข้ามาห้องน้ำหญิง แล้วชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนครางฮือๆ อยู่ในห้องน้ำที่ปิดอยู่ห้องหนึ่ง เธอเงี่ยหูฟัง แต่เสียงก็เงียบไป ขวัญตาเลิกสนใจ เข้าห้องน้ำห้องหนึ่งไป เหินฟ้าเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ติดกัน แล้วมายืนล้างหน้าอยู่ที่อ่าง ท่าทางกะปลกกะเปลี้ย ขวัญตาเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วชะงักไปเมื่อเห็นผู้ชายยืนอยู่ที่อ่างล้างหน้า เธอโวยวายลั่น
“เฮ้ย เข้ามาในห้องน้ำหญิงได้ยังไงเนี่ย”
เหินฟ้าตกใจมาก พยายามหันมาจะอธิบาย แต่อาเจียนมาจนหมดแรง เลยได้แต่โบกไม้โบกมือ แล้วจะเป็นลม หน้าทิ่มเข้าใส่ขวัญตา มือตะปบโดนหน้าอกขวัญตาโดยไม่ได้ตั้งใจ ขวัญตาร้องลั่น แล้วต่อยหน้าเหินฟ้าเต็มแรง เหินฟ้าล้มหงายไปทันที
“แกเป็นไอ้พวกโรคจิตใช่ไหม ใครๆ ก็เตือนฉันว่ากรุงเทพฯ มีคนโรคจิตเยอะ มาถึงวันแรกก็เจอเลยเว้ย แต่เล่นกับใครไม่เล่น”
ขวัญตาเตะต่อยเหินฟ้าไม่ยั้ง เหินฟ้าไม่มีแรงจะสู้ ได้แต่เอามือปิดหัวหูไว้ ร้องด้วยความเจ็บ สหรัฐวิ่งถลันเข้ามาในห้องน้ำหญิง เห็นขวัญตากำลังกระทืบเหินฟ้า เขารีบเข้าไปขวางไว้
“คุณอัดเพื่อนผมทำไมเนี่ย”
“ก็มันลวนลามฉัน”
“ไอ้นี่มันจะลวนลามคุณได้ยังไง มันทำใครไม่ได้หรอก”
ขวัญตานิ่งคิด เธอเดินตามหลังสหรัฐที่ประคองเหินฟ้าซึ่งหมดแรงกลับไปขึ้นรถ ขวัญตางึมงำ
“หน้าตาก็ดีทั้งสองคน แต่ดันเป็นคู่เกย์กันซะนี่”
ขวัญตาเดินกลับไปที่ร้านบะหมี่
“อิ่มหรือยังล่ะไอ้หยิก เร็วๆ ดิ เราจะได้ไปหาพี่ขวัญกันเสียที”
ขวัญใจยกชุดของดวงดาวขึ้นดูอย่างพอใจ เมื่อเห็นว่าเลื่อมเย็บซ่อมติดเสื้ออย่างเรียบร้อยแล้ว ขวัญใจหาวหวอด มีเสียงเคาะประตู เธอเดินไปเปิด พบมะม่วงหาว มะนาวโห่ ยืนยิ้มเผล่อยู่ที่หน้าห้อง
“ตื่นหรือยังจ๊ะขวัญ”
“ยังไม่ตื่นหรอกมะม่วง ยังไม่ได้นอนเลยต่างหาก”
“อ๊าย ไม่ได้นอนทั้งคืน มัวทำอะไรอยู่จ๊ะ”
มะนาวโห่ถือวิสาสะยื่นหน้ามองเข้าไปในห้องขวัญใจ แต่ก็ต้องหน้าเหวอไปเมื่อไม่เห็นใครอย่างที่คิด
“ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างที่มะนาวคิดหรอกน่า แต่ที่ไม่นอนทั้งคืนก็เพราะ”
ขวัญใจยกเสื้อที่เพิ่งปักเลื่อมเสร็จให้มะม่วงหาว มะนาวโห่ดู ทั้งสองมองด้วยความตื่นเต้น
“ต๊าย ยัยขวัญ เธอปักเลื่อมหมดนี่เองเลยเหรอ สวยกว่าของเก่าอีกนะเนี่ย”
เจ๊สวยยกชุดที่ขวัญใจปักเลื่อมซ่อมดูอย่างพอใจ แต่พยายามไม่แสดงออก มะม่วงหาวถามทันที
“เจ๊คิดว่าไงบ้างคะ”
“ดี”
“มะนาวว่ายิ่งกว่าดีอีกค่ะเจ๊ ปักได้ทั้งสวยทั้งเนี้ยบและเร็วขนาดนี้ นอกจากจะเรียกว่าเริ่ดแล้ว ต้องขอกดไลค์ให้พันครั้งเลย”
ดวงดาวคิดอะไรบางอย่างออก
“ถ้าแม่เด็กใหม่คนนี้มีฝีมือทางนี้ เจ๊ก็น่าจะให้เขาดูแลรับผิดชอบเรื่องการซ่อมชุดไปเลยก็ดีนะคะ เราจะได้ไม่ต้องส่งไปที่ร้านเสื้อให้ช่างมันเรียกเก็บค่าซ่อมแพงๆ อย่างเคยไงคะเจ๊”
“แต่ตอนนี้ขวัญก็มีหน้าที่หลายอย่างอยู่แล้วนะ” ครูปิ๋มท้วง
“มีเพิ่มอีกสักหน้าที่หนึ่งจะเป็นไรไปล่ะ เจ๊สวยอุตส่าห์ให้ที่อยู่ที่กินฟรีมีงานให้ทำ ก็ควรจะตอบแทนเจ๊สวยให้คุ้มๆ หน่อย ทำได้ไหมล่ะ นังเด็กใหม่”
“คนอย่างฉันไม่เคยกลัวงานหนักอยู่แล้ว”
ทุกคนยิ้มพอใจ ยกเว้นดวงดาว
“แกตกปากรับคำเองนะยะนังเด็กใหม่ แล้วอย่ามาบ่นว่างานหนักล่ะ”
ขวัญใจกับดวงดาวมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
อ่านต่อหน้า 3
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 3 (ต่อ)
สุเทพเดินไปเดินมา พลางกดมือถือ ฤดียืนดูอยู่ด้วยความกลุ้มใจ
“นังตามันหายไปไหน โทรศัพท์ไปก็ไม่รับ”
ขวัญตามองหน้าจอมือถือของตัวเองอยู่ หยิกก็มองด้วย
“พี่ตาไม่รับโทรศัพท์ของพ่อกำนันอย่างนี้ แกมีหวังได้คลั่งตายแน่”
สุเทพตะโกนเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง
“นังตา รับโทรศัพท์สิเว้ย เอ๊ะ หรือว่า มันถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่”
ฤดีตกใจพอกัน แล้วแอบเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องนอน โทรศัพท์หาขวัญตาบ้าง
“น้าฤดีโทรมา”
“นั่นตาอยู่ที่ไหนน่ะ หายไปไม่บอกไม่กล่าวอย่างนี้ รู้ไหมว่าพ่อเขาจะคลั่งตายแล้ว ตกลงตอนนี้ตาอยู่ที่ไหน”
“ตามาหาพี่ขวัญที่กรุงเทพฯ จ้ะน้า นี่ตากำลังไปที่ทอร์นาโดคาเฟ่”
“ทอร์นาโดคาเฟ่”
ฤดียังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ สุเทพก็พุ่งเข้ามาจากทางข้างหลังแล้วฉวยมือถือไปพูดแทน
“นังตา นั่นเอ็งไปคาเฟ่ที่กรุงเทพฯหรือวะ ไปทำไม หรือว่านังขวัญมันก็อยู่ มันอยู่ที่คาเฟ่ด้วย”
ขวัญตาตกใจ
“พ่อ”
ขวัญตาตัดสินใจกดตัดสายทันที
“นังตา นังตา เอ็งจะมากดตัดสายใส่ข้าไม่ได้นะเว้ย แม่ฤดี นังขวัญกับนังตามันไปที่คาเฟ่ในกรุงเทพฯ ทำไม แม่ฤดีรู้เห็นเป็นใจกับพวกมันด้วยรึเปล่า”
ฤดีไม่ตอบ สุเทพโมโห จับตัวฤดีเขย่าคาดคั้น
“นังสองคนนั่นมันไปที่คาเฟ่ทำไม พวกมันก็รู้ว่าข้าเกลียดคาเฟ่อย่างกับอะไรดี”
สุเทพปล่อยฤดี ตะโกนไม่เป็นภาษาด้วยความแค้นใจสุดขีด แล้วก็สะบัดตัวจะเดินออก แต่ยังไม่ทันไป จู่ๆ ก็ล้มลงแน่นิ่งไป ฤดีตกใจสุดขีด
“พี่กำนัน พี่กำนัน”
ฤดีพยายามเขย่าเรียกสติสุเทพ แต่สุเทพไม่ได้สติเลย
สหรัฐประคองปีกเหินฟ้าเข้ามาในบ้านของเหินฟ้าเอง
“ฉันจะจำวันนี้จนวันตายเลย โดนผู้หญิงมอมยาปลดทรัพย์ แล้วยังโดนผู้หญิงกระทืบเอาด้วย ฉันแหยงผู้หญิงไปเลยเว้ย”
“ฉันไม่เชื่อแกหรอกว่ะ คนอย่างแกอยู่ห่างผู้หญิงนานไม่ได้หรอก”
“ก็ถ้าเป็นผู้หญิงอย่างน้องแก้ว กับยัยเด็กบ้าที่กระทืบฉันล่ะก็ ฉันขออยู่ห่างร้อยวาร้อยโยชน์ดีกว่า”
เหินฟ้าเจ็บใจ
ขวัญตากับหยิกเดินเข้ามาภายในทอร์นาโดคาเฟ่ พร้อมยาม
“รอตรงนี้ เดี๋ยวไปตามมาให้”
“นี่เหรอพี่ตาที่เขาเรียกว่าคาเฟ่น่ะ”
“ฮื่อ พี่ก็เพิ่งเข้าเป็นครั้งแรกเหมือนกันแหละ แกก็รู้นี่หว่าว่าพ่อกำนันเกลียดคาเฟ่ขนาดไหน ถึงได้สั่งนักสั่งหนาว่าไม่ให้พี่หรือพี่ขวัญเหยียบคาเฟ่เลย ศึกระหว่างพ่อกับพี่ขวัญเรื่องคาเฟ่เนี่ยคงจะอีกยาวล่ะ”
ขวัญตาลงนั่งรอ แต่หยิกนึกสนุก วิ่งขึ้นไปบนเวที แล้วคว้าไมค์มาเล่นตลก แบบตลกคาเฟ่ หยิกทำเสียงหล่อแล้วชี้หน้าขวัญตา
“คุณผู้หญิงครับ ผมมีเรื่องจะเล่าให้คุณฟัง”
ขวัญตานึกสนุกไปด้วย เลยตะโกนตอบ
“เล่ามา เล่ามา”
“ณ บ้านพักคนชราแห่งหนึ่ง พยาบาลคุยกับคุณยายวัยเก้าสิบอย่างสนุกสนาน แล้วเผลอหยิบถั่วในจานคุณยายกินจนหมด พอรู้ตัวก็พูดว่า อุ๊ยตาย คุณยายขา หนูเผลอกินถั่วของคุณยายหมดเลยค่ะ คุณยายวัยเก้าสิบมองหน้าพยาบาลแล้วยิ้ม ไม่เป็นไรหรอกจ้ะหลานเอ๊ย ยายไม่มีฟันแล้ว ก็เลยดูดเอาแต่ช็อกโกแล็ต แล้วคายถั่วทิ้งไว้ในจานนี่แหละ หลานกินไปเถอะ ยายไม่ว่าอะไรหรอก”
ขวัญตาหัวเราะขำ ปรบมือ กระทืบเท้าอย่างชอบใจ
“ฉันพอจะเป็นพวกตลกคาเฟ่ได้มั่งไหมพี่ตา”
“ที่นี่เขาขาดคน ฉันว่าแกเสียบได้เลย”
แล้วทันใดนั้นทั้งสองก็ต้องสะดุ้ง เมื่อดวงดาวถามเสียงดัง
“แกสองคนเป็นใคร เข้ามาในนี้ได้ไงเนี่ย”
“ฉันชื่อขวัญตา มาหาพี่ขวัญใจจ้ะ ฉันเป็นน้องสาวพี่ขวัญใจ”
ดวงดาวพอรู้ว่าเป็นน้องสาวขวัญใจก็ไม่พอใจทันที
“ที่นี่ไม่มีคนชื่อขวัญใจ แกสองคนกลับออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไป”
ดวงดาวลากหยิกลงมาจากเวที แล้วผลักหยิกและขวัญตาออกจากคาเฟ่อย่างไม่ปราณี จนขวัญตาโมโห
“พูดกันดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องผลักกันอย่างนี้ด้วย”
ขวัญตาสะบัดดวงดาว จนดวงดาวกระเด็นออกไป หัวกระแทกโต๊ะในร้านจนหัวแตก เลือดออก
“อีเด็กบ้า บังอาจมาทำฉัน”
ดวงดาวพุ่งเข้าไปตบขวัญตาไม่ยั้ง ขวัญตาไม่ยอมแพ้ ตบสู้ ทั้งสองตบกันอุตลุด จนขวัญใจ ยาม เจ๊สวย ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ วิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ เจ๊สวยตะโกนสุดเสียง
“หยุด”
ขวัญตาและดวงดาวชะงักค้าง ขวัญใจเห็นหน้าคู่ตบของดวงดาวชัดๆ
“ตา”
ดวงดาวฟ้องทันที
“เจ๊ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ดาวนะ นังนี่มันทำดาวหัวแตก ดาวจะต้องเอาเรื่องมัน ดาวจะไปแจ้งความ”
“แต่เธอตบฉันก่อนนี่”
“แต่แกทำฉันหัวแตก มันก็ต้องตบสั่งสอนกันบ้าง”
“แต่คนอย่างนังขวัญตา ก็ไม่เคยยอมให้ใครทำฝ่ายเดียวหรอก ตบมาก็ต้องตบตอบ”
ดวงดาวโมโหสุดขีด เงื้อมือจะตบขวัญตาอีก ขวัญตาก็เงื้อมือพร้อมจะตบคืน ขวัญใจรีบพุ่งเข้าแทรกระหว่างกลาง ในระหว่างที่สองสาวทำท่าจะตบกันอีกรอบ ด่าทอกันไปมา เจ๊สวยตะโกนสุดเสียง
“พอที หยุดเป็นหมาบ้ากันได้แล้ว ถ้าไม่หยุด ฉันจะไล่ออกไปให้หมดนี่แหละ”
สามสาวสงบลงได้
“ดาวออกไปก่อน”
ดวงดาวจำใจออกไป แต่ก่อนออกไปยังไม่วายกระทืบเท้าขวัญตาเต็มแรง จนขวัญตาร้อง น้ำตาร่วง แล้วดวงดาวก็ออกไป เจ๊สวยมองตามอย่างอ่อนใจ ดวงดาวเดินพรวดออกมาจากห้องทำงานเจ๊สวย จนครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ ซึ่งแอบฟังอยู่หน้าห้องกระเด็นออกไปคนละข้าง ดวงดาวเห็นทั้งสามแอบมาฟังอยู่ ก็ระบายอารมณ์ใส่ด้วยการกรี๊ดใส่หน้าทั้งสามคน
ทั้งสามรีบเอามืดปิดหู ดวงดาวเดินกระทืบเท้าปังๆ ออกไป
อ่านต่อหน้า 4
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 3 (ต่อ)
เจ๊สวยหันกลับมามองขวัญตาอย่างครุ่นคิด
“นี่น้องสาวแท้ๆ ของเธอเหรอขวัญใจ”
“ค่ะเจ๊ ลูกพ่อแม่เดียวกันเลย แต่ขวัญไม่รู้เลยว่า เขาจะหนีเข้ามากรุงเทพฯ อย่างนี้”
ขวัญใจยกมือไหว้เจ๊สวยอย่างรู้สึกผิด ขวัญตากับหยิกเห็นอย่างนั้นก็พลอยยกมือไหว้เจ๊สวยไปด้วย
“ขวัญขอโทษแทนน้องสาวขวัญด้วยนะคะเจ๊ที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น”
เจ๊สวยมองหน้าขวัญใจ ขวัญตา และหยิกทีละคน
“แล้วนี่หนีเข้ามาในกรุงเทพฯ กันมาอย่างนี้ แล้วคิดจะไปซุกหัวนอนกันที่ไหนล่ะ”
ขวัญตาส่ายหน้า ยกมือไหว้เจ๊สวยอีกครั้ง แล้วยิ้มประจบประแจง หยิกรีบทำตามด้วย เจ๊สวยถอนใจใหญ่
“ฉันเห็นแก่ว่าเธอเป็นน้องของขวัญใจ และเป็นลูกของพี่ขวัญจิตหรอกนะ เพราะฉะนั้น”
ขวัญใจพาขวัญตาและหยิกเข้ามาในห้อง
“ตาจะมายังไง ทำไมไม่บอกพี่ก่อน”
“ถ้าฉันบอกพี่ก่อน พี่ก็ไม่ให้ฉันมาสิ”
“แล้วตามานี่พ่อรู้หรือเปล่า”
ขวัญตาส่ายหน้า ขวัญใจไม่สบายใจ
“นี่ถ้าพ่อรู้ พ่อจะว่ายังไงบ้างเนี่ย”
ฤดีเอาผ้าเย็นเช็ดหน้าเช็ดตาให้สุเทพ สักครู่สุเทพก็รู้สึกตัว
“พี่กำนัน”
“นี่ลูกสาวสองคนของข้ามันกำลังจะเดินตามรอยแม่ของมันใช่ไหม”
ฤดีไม่ตอบ แต่สุเทพแค้นใจสุดขีด
“เอาดิ ถ้าพวกมันอยากไปอยู่ที่คาเฟ่ที่กรุงเทพฯ ไม่อยากอยู่กับพ่อมันล่ะก็ ไปเลย แล้วข้าจะลืมซะว่าข้าเคยมีลูก”
ฤดีฟังแล้วไม่สบายใจ
เหินฟ้าเปลี่ยนชุดใหม่แล้ว หน้าตาเนื้อตัวมีรอยแต้มยาอยู่หลายที่เพราะถูกขวัญตากระทืบ
“แกกับฉันนี่ ดวงเรื่องผู้หญิงไม่ได้เรื่องทั้งคู่เลยเนาะ ว่ามั้ย ว่าแต่แกจะเอายังไงต่อเรื่องยัยกระทงหลงทางคนนั้นล่ะ”
สหรัฐนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง “ฉันคิดอะไรออกแล้ว แผนนี้เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ฉันจะปลอมตัวเข้าไปสืบเรื่องให้พ่อในทอร์นาโดอีกครั้ง แล้วในโอกาสเดียวกันนี้ ฉันก็จะได้พบคุณขวัญด้วย”
สหรัฐมุ่งมั่น
หน้าคารามายน์คาเฟ่ เวลาโพล้เพล้ เฮียศาสตร์ยืนถือไมค์ร้องเพลงอยู่บนเวทีอย่างเมามัน ร้านยังไม่ได้เวลาเปิด นักร้องในคาเฟ่ซุบซิบกัน
“ตกลงว่าเฮียแกเปิดคาเฟ่มาเนี่ยเพราะแกอยากเป็นเจ้าของหรืออยากเป็นนักร้องกันเนี่ย” ลูซี่เปรย
“จะเป็นแบบไหนแต่เฮียเขาก็เก่งอ้ะ” เชอรี่ชื่นชม
“ย่ะ อวยกันเข้าไป หมั่นไส้” แอปเปิ้ลค้อน
เฮียศาสตร์ร้องเพลงจบพอดี ลูกจ้างปรบมือเชียร์ออกนอกหน้า เฮียศาสตร์เดินลงจากเวทีเข้ามาหา
“เฮียร้องเพลงเก่งจังเลยค่ะ”
เชอรี่เกาะแขนเฮียศาสตร์อย่างสนิทสนม แอปเปิ้ลแกล้งยกมือไหว้คนข้างหลังเฮียศาสตร์
“สวัสดีค่ะเจ๊สีฟ้า”
เฮียศาสตร์กับเชอรี่รีบโดดผึงออกจากกันทันที แต่พอหันไปเห็นว่าไม่มีใคร เฮียศาสตร์ก็โวยวายลั่น
“อีนี้เล่นอะไรไม่เล่น เล่นสิ่งศักดิ์สิทธิ์แบบนี้กูกลัว”
แอปเปิ้ล ลูซี่ เทอร์โบ เจ๊แต๋ว หัวเราะคิกคัก ชอบใจที่เห็นเฮียศาสตร์สติแตกเพราะกลัวเมีย เฮียศาสตร์เลยยิ่งโมโห เหวี่ยงอุตลุด
“อีพวกนี้ทำไมยังไม่ไปเตรียมตัว อีกครึ่งชั่วโมงร้านจะเปิดแล้ว ไปๆๆ”
ทุกคนวงแตก เฮียศาสตร์ยังหงุดหงิดไม่เลิก
“แล้วนี่ไอ้รัฐมันไปไหนของมันวะ”
สหรัฐกำลังขับรถอยู่และพูดโทรศัพท์กับเฮียศาสตร์ โดยมีเหินฟ้านั่งอยู่ข้างๆ
“ก็กำลังจะไปสืบเรื่องให้ป๊าที่ทอร์นาโดคาร์เฟ่ของอาสวยยังไงล่ะ”
“เออๆ ดีๆๆ สืบให้ได้เรื่องล่ะ”
สหรัฐกดตัดสายจากเฮียศาสตร์ ทั้งสหรัฐและเหินฟ้าต่างปลอมตัวเป็นเศรษฐีแก่ๆ ดูน่าเกลียด แต่แฝงไว้ด้วยความเป็นเจ้าบุญทุ่ม
ขวัญใจกำลังรีดผ้า ขวัญตาเอาน้ำเสิร์ฟคนอื่นๆ อยู่ ครูปิ๋มพูดขึ้น
“ตั้งแต่พวกเธอสามคนมาอยู่ที่นี่ พวกครูสบายขึ้นเยอะเลยรู้มั้ย ข้าวของก็จัดเป็นที่เป็นทาง แล้วห้องนี้ก็สะอาดขึ้นเยอะเลย”
“เจ๊สวยคิดถูกจริงๆ ที่รับพวกเธอสามคนเข้ามา” มะม่วงหาวชื่นชม
ขวัญใจ ขวัญตา ยิ้มปลื้มที่ถูกชม แต่ดวงดาวแอบเบ้ปากอย่างชิงชัง แล้วหยิกก็วิ่งเข้ามาตะโกน
“ประตูร้านเปิดแล้วนะครับ แขกเข้าร้านแล้วคร้าบ”
สหรัฐและเหินฟ้าเดินเข้ามาในทอร์นาโดคาเฟ่ และเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะมุมหนึ่ง บ๋อยเอาเมนูมาให้ ทั้งสองดูเมนูสักครู่สหรัฐก็โวยวาย
“อั๊วอยากกินไข่เยี่ยวม้า ไม่เห็นมีในเมนูนี่เลย เราย้ายไปคาเฟ่ฝั่งตรงข้ามกันดีกว่าเว้ย ท่าทางดูดีกว่าที่นี่ตั้งเยอะ”
“แต่เมนูอย่างอื่นของเราก็มีหลากหลายนะครับท่าน ท่านจะไม่ลองดูสักหน่อยหรือครับ”
สหรัฐแกล้งตบโต๊ะปังแล้วลุกขึ้นยืน
“ไม่ อั๊วอยากจะกินไข่เยี่ยวม้า ได้ยินมั้ย ไข่เยี่ยวม้า ไข่เยี่ยวม้า ถ้าไม่มีอั๊วย้ายไปกินที่คารามายน์คาเฟ่ก็ได้เว้ย”
“ใจเย็นๆ ก่อนครับท่าน เดี๋ยวผมไปถามในครัวให้อีกทีว่ามีหรือเปล่า”
บ๋อยมาหาเจ๊สวย เจ๊สวยเปิดลิ้นชัก หยิบเงินให้บ๋อยจำนวนหนึ่ง
“บอกให้หยิกมันวิ่งไปขอซื้อไข่เยี่ยวม้าจากพ่อครัวที่คารามายน์ที บอกว่าเจ๊สวยขอซื้อ”
สักพักบ๋อยเอาไข่เยี่ยวม้ามาวางเสิร์ฟอย่างนอบน้อม สหรัฐมองจานไข่เยี่ยวม้าแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง
“อ้าว ก็มีไข่เยี่ยวม้าให้อั๊วกินนี่หว่า”
“สิ่งใดเป็นความต้องการของลูกค้า ทอร์นาโดคาเฟ่ย่อมสรรหามาให้ได้เสมอครับท่าน”
สหรัฐพยักหน้า โบกมือไล่บ๋อยไป แล้วนึกขึ้นได้
“เดี๋ยว”
หยิกวิ่งเข้ามาในห้องแต่งตัว
“พี่ขวัญ พี่ตา ข้างนอกวุ่นวายกันใหญ่แล้ว มีลูกค้าแก่ๆ สองคนท่าทางร้วยรวย เรียกเอานู่นเอานี่ไม่หยุดเลยตั้งแต่เข้ามา เจ๊สวยแกก็พยายามเอาใจทุกอย่าง”
“คงจะติ๊บหนักล่ะสิ” ขวัญใจเปรย
“ใครว่า โคตรขี้เหนียวเลย ตั้งแต่มานั่ง ยังไม่เคยติ๊บใครเลยสักบาทเดียว”
“อ้าว”
“แต่เจ๊สวยว่าหน้าที่พวกเราคือให้บริการ จะได้ติ๊บหรือไม่ได้ ก็ต้องดูแลเอาอกเอาใจลูกค้าอย่างดีที่สุด เจ๊สวยแกยังว่านอกจากดาวกับเดือน ถ้าหาอะไรให้ได้ก็หาให้หมดแหละ”
ทันใดนั้น มะม่วงหาว มะนาวโห่ ก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา
“ขวัญใจ”
“เจ๊สวยเรียก”
“เรียกฉันทำไมเหรอ”
ขวัญใจตกใจแกมตื่นเต้น เจ๊สวยนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ดวงดาวนั่งหน้าหงิกอยู่ด้วย
“เจ๊จะให้ขวัญเป็นนักร้อง”
“ใช่ มีแขกขอมา ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปเอาข้อมูลมาจากไหนว่าที่นี่มีนักร้องชื่อขวัญ เขาเลยอยากจะฟังเธอร้องเพลง”
ดวงดาวถลันเข้ามาหาเจ๊สวยอย่างร้อนใจ
“เจ๊จะให้นังเด็กใหม่ขึ้นร้องเพลงบนเวทีไม่ได้นะคะ มันร้องเพลงได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ขืนเจ๊ให้มันขึ้นร้องมีหวังแขกหนีกลับหมด”
“ฉันจะให้ใครขึ้นร้องเพลงหรือไม่ให้ขึ้น มันเป็นสิทธิ์ของฉันนะ”
ดวงดาวหน้าจ๋อย ขวัญใจตื่นเต้น
“งั้นขวัญจะรีบไปแต่งตัว แล้วจะได้ไปเตี๊ยมเพลงกับคนคุมเสียงนะคะ”
“ใครว่าฉันจะให้เธอขึ้นร้องเพลงล่ะ ฉันจะให้เธอแต่งตัวเป็นนักร้อง แล้วไปต้อนรับแขกรายนั้น แต่ให้บอกว่า วันนี้เธอร้องเพลงไม่ได้ เพราะเจ็บคอกะทันหัน”
“แต่ถ้าเจ๊ทำแบบนี้ แล้ววันหลังแขกคนนั้นกลับมาเที่ยวที่นี่อีก แล้วเขาจะให้นังเด็กใหม่นี่ขึ้นร้องเพลงให้ฟังให้จงได้ ทีนี้จะอ้างว่าคอเจ็บกะทันหันอย่างคืนนี้ทุกครั้งคงไม่ได้ แล้วเจ๊จะทำยังไงคะ” ดวงดาวท้วง
“คราวหน้าจะมีหรือเปล่าไม่รู้ แต่เอาคราวนี้ก่อน ยังจะนั่งอยู่ทำไมล่ะ ไปแต่งตัวสิ”
ขวัญใจเดินออกไปอย่างเซ็งๆ ผิดหวังที่เจ๊สวยไม่ให้โอกาสร้องเพลง
ภายในห้องแต่งตัว ขวัญตากำลังถามขวัญใจ
“เจ๊สวยไม่ให้พี่ร้องเพลง แล้วจะให้พี่ทำอะไรนะ”
“ไปนั่งเป็นเพื่อนแขก”
“แต่พี่ขวัญไม่ใช่เด็กเชียร์เบียร์นะ ตาไม่ยอมให้พี่ขวัญไปนั่งเป็นเพื่อนแขกหรอก เดี๋ยวเจอแขกหื่นกามเข้า จะทำยังไง”
“แต่เจ๊สั่ง ถ้าพี่ไม่ทำตามที่เจ๊สั่ง แล้วจะให้ทำยังไง”
ขวัญใจและขวัญตาใส่ชุดนักร้องคาเฟ่ ลงนั่งประกบสหรัฐและเหินฟ้าคนละข้าง สหรัฐมองขวัญใจอย่างตกตะลึง เช่นเดียวกับเหินฟ้าที่มองขวัญตาอย่างตกตะลึงเช่นกัน สหรัฐพูดเหมือนเพ้อๆ
“คุณเป็นนักร้องคาเฟ่จริงๆ”
เหินฟ้ามองขวัญตาอย่างขยาด จำได้ว่าเธอเป็นคนกระทืบเขาเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ขวัญตาจำเหินฟ้าในสภาพคนแก่ไม่ได้
“คุณเป็นนักร้องอยู่ที่คาเฟ่เหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ เห็นฉันใส่ชุดนี้แล้ว คิดว่าฉันเป็นแม่ครัวหรือไง เอ๊ะ ทำไมคุณเสียงนุ้มหนุ่ม ไม่เห็นเหมือนหน้าตาเลย”
ขวัญตามองหน้าเหินฟ้าอย่างพิจารณา เหินฟ้าอึกอัก ในขณะที่สหรัฐคุยกับขวัญใจ
“ร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยสิ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ วันนี้ฉันเจ็บคอ”
สหรัฐผิดหวัง แต่ยังไม่ทันทำอะไรต่อเหินฟ้าก็ฉุดให้ลุกขึ้น แล้วรีบกระซิบบอก
“รีบกลับกันเถอะวะไอ้รัฐ แม่นักร้องคนนั้น คือผู้หญิงที่ยำตีนฉันที่ห้องน้ำปั๊มน้ำมันวันก่อนไงวะแก ท่าทางหล่อนเหมือนจะจำฉันได้ รีบเผ่นออกจากที่นี่กันก่อนที่ใครจะจับได้ดีกว่า”
สหรัฐทำท่าจะค้าน แต่เหินฟ้าไม่ฟังเสียง เอาเงินจำนวนหนึ่งวางทิ้งไว้บนโต๊ะ แล้วลากสหรัฐออกไปเลย ขวัญใจและขวัญตางง
“อะไรของเขาเนี่ย”
ขวัญใจตัดสินใจวิ่งตามสหรัฐกับเหินฟ้าไป ขวัญตาเลยวิ่งตามไปด้วย แต่รองเท้าส้นสูงของขวัญตาพลิกเสียหลัก ขวัญใจหันกลับมาช่วยน้องสาว ขวัญตาโบกมือว่าไม่เป็นอะไร ทั้งสองจึงรีบตามสหรัฐกับเหินฟ้าไป
เหินฟ้าลากสหรัฐออกมาจากด้านใน แล้วเหลียวไปเห็นว่าขวัญตากับขวัญใจกำลังตามออกมาก็ตกใจ
“ซวยแล้วไอ้รัฐ สองสาวนั่นตามออกมาด้วย เอาไงกันดี”
“เอางี้ เราสองคนแยกกันตรงนี้ เพราะขืนอยู่รวมกันคงหนีไม่ทันแน่ แกไปทางนู้น ฉันไปทางนี้ แล้วเดี๋ยวค่อยว่ากัน”
สหรัฐวิ่งออกไปทางด้านซ้าย ส่วนเหินฟ้าวิ่งออกไปทางด้านขวา สักครู่ขวัญตาและขวัญใจวิ่งตามออกมาถึงหน้าประตูคาเฟ่ แต่ไม่เห็นสองหนุ่มแล้ว
“คนแก่อะไรวะเดินเร็วชิบเป๋ง”
ขวัญใจคิดอะไรได้ เดินเข้าไปถามยาม ยามชี้บอกทางไป ซ้ายทีขวาที ขวัญใจวิ่งออกทางซ้ายตามสหรัฐไป ส่วนขวัญตาวิ่งออกทางขวาตามเหินฟ้าไป สหรัฐเหลียวหันกลับไปมอง เห็นขวัญใจวิ่งตามมาไกลๆ
“ถ้าคุณขวัญรู้ว่าเราปลอมตัวมา เธอต้องรู้ว่าเรามาสืบเรื่องที่ทอร์นาโดให้ป๊า แล้วอาสวยก็ต้องรู้เรื่องด้วย แล้วคุณขวัญก็จะเกลียดเรา ทีนี้ล่ะก็จะยิ่งซวยกันใหญ่ ไม่ได้ ไม่ได้”
สหรัฐเหลียวซ้ายแลขวาแล้วตัดสินใจวิ่งไปหลบหลังรถที่จอดอยู่ข้างทางคันหนึ่ง แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด สัญญาณกันขโมยรถคันนั้นดังขึ้น ทำให้ขวัญใจหันมามองแล้วเห็นว่าสหรัฐกำลังแอบอยู่ด้านหลังรถ ขวัญใจเลยจะวิ่งเข้าไปหา สหรัฐตกใจ ลุกขึ้นจะวิ่งหนีต่อ แต่ไม่ทันดูทางรถคันหนึ่งแล่นมาชนสหรัฐเข้าให้ สหรัฐล้มฟุบแน่นิ่งไป ขวัญใจตกใจมาก รีบวิ่งเข้าไปดูสหรัฐ เขย่าตัวเรียกเบาๆ
“คุณๆ”
สหรัฐไม่ได้สติ คนขับรถคันที่ชนลงมาจากรถ รีบเข้ามาดูอาการสหรัฐด้วยอีกคน
“ตายหรือเปล่าเนี่ย”
“ยังไม่ตาย แต่ไม่รู้สึกตัวเลย คุณช่วยฉันหน่อยเร็ว”
เหินฟ้าวิ่งมา แล้วเหลียวไปมอง เห็นขวัญตาวิ่งตามมาไกลๆ
“ยัยนี่มันกัดไม่ปล่อยจริงๆ เว้ย”
เหินฟ้าเหลียวซ้ายแลขวาแล้วเห็นอะไรบางอย่าง ขวัญตาวิ่งมา เหลียวซ้ายแลขวา แต่มองหาเหินฟ้าไม่เห็น
“แก่ลมกรดหรือไงเนี่ย วิ่งเร็วอย่างกับหนุ่มๆ แปลกคนจริงๆ ฮึ่ย”
ขวัญใจเจ็บใจที่หาเหินฟ้าไม่เจอ ในขณะที่เหินฟ้าลงไปซ่อนตัวอยู่ในท่อระบายน้ำ น้ำท่วมถึงคอ แต่ก็ไม่บ่น กลัวขวัญตามากกว่า เหินฟ้าถอนใจโล่งอกที่หนีรอดจากขวัญตามาได้สำเร็จ
สหรัฐนอนอยู่บนเตียง ถูกเข็นมาตามทางในโรงพยาบาลจะไปที่ห้องฉุกเฉิน โดยมีขวัญใจและคนขับรถวิ่งตามมา
“ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าลุงคนนี้ชื่ออะไร แต่ยังไงให้หมอช่วยดูอาการเขาก่อนเถอะ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน”
พยาบาลเข็นเตียงสหรัฐเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ขวัญใจตามไปดูจนกระทั่งประตูห้องฉุกเฉินปิดลง คนขับรถเห็นขวัญใจไม่ได้สนใจเขา เลยแอบย่องหนีไปดื้อๆ ขวัญใจหันไปเห็นเข้าพอดี
“อ้าว คุณ จะหนีไปไหนล่ะ ขับรถชนคนจะไม่รับผิดชอบเลยหรือไง”
คนขับรถไม่สนใจ วิ่งหนีไปเลย ทีแรกขวัญใจจะวิ่งตาม แต่ห่วงสหรัฐมากกว่า จึงยอมปล่อยคนขับรถไป แล้ววิ่งกลับมาที่หน้าห้องฉุกเฉิน สหรัฐนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“คนไข้ถูกรถชนมาค่ะหมอ แต่ไม่มีรอยบาดแผลภายนอกเลย”
หมอพยักหน้า แล้วเริ่มตรวจดูอาการของสหรัฐ แล้วพบว่าคนแก่ที่นอนอยู่บนเตียงไม่ได้เป็นคนแก่จริงๆ
“เฮ้ย นี่มันเล่นตลกอะไรกัน ไปตามญาติคนไข้เข้ามาเดี๋ยวนี้”
“ค่ะหมอ”
ขวัญใจยังยืนรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน พยาบาลวิ่งออกมาตาม
“หมอขอเชิญญาติเข้าไปพบข้างในหน่อยค่ะ”
ขวัญใจเดินตามพยาบาลเข้ามาในห้องฉุกเฉิน แล้วหยุดยืนรออยู่ที่ประตู พยาบาลวิ่งกลับมาหาหมอ
“ญาติคนไข้มาแล้วค่ะ”
หมอเดินหน้าบึ้งไปที่ขวัญใจทันที สหรัฐค่อยๆ ได้สติปรือตาขึ้น กวาดตามองไปรอบๆ ตัวอย่างมึนงง พบว่าตัวเองอยู่ในห้องฉุกเฉิน และเมื่อมองไปที่ประตูห้องฉุกเฉิน ก็เห็นขวัญใจกำลังพูดอยู่กับหมอ และทั้งหมดก็กำลังจะเดินตรงมาที่เตียงของเขา
“ฉิบหายแล้ว”
อ่านต่อตอนที่ 4
