สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 5
ป้าสวยกำลังคาดคั้นความจริงเอากับขวัญใจ ขณะที่คนอื่นตามมารุมฟังด้วยความอยากรู้
“เอาล่ะ จะบอกเจ๊ได้รึยัง หะ ขวัญใจ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไฟถึงไหม้อย่างนั้นน่ะ”
ขวัญใจยังนิ่งอยู่ ขวัญตามองหน้าพี่สาวอย่างสงสัย
“ตกลงขวัญใจเห็นหน้าคนจุดไฟเผาหลังร้านเรามั้ย”
“ไม่ค่ะ”
“อ้าว”
ทุกคนร้องแปลกใจ ขวัญตาอ้าปากค้าง แต่ไม่พูดอะไร
“เจ๊ จะเป็นฝีมือเฮียศาสตร์ส่งคนมาป่วนเราอีกรึเปล่าคะเนี่ย” ครูปิ๋มติง
“แค่นี้มันไม่ใช่แค่ป่วนแล้วล่ะค่ะเจ๊ ลงคิดจะเผาร้านกันแบบนี้น่ะ”
มะม่วงหาวโกรธ มะนาวโห่ก็ของขึ้นไม่แพ้กัน
“กะให้ไม่มีที่ทำกินกันเลยนะเนี่ย เจ๊ ไปลุยคารามายน์คาเฟ่กันเถอะค่ะ เอาให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลยคืนนี้”
“จะไปลุยเขา มีหลักฐานอะไรเหรอยะนังมะนาว ดีไม่ดี เขาไล่ตีไล่ต่อยกลับมา แถมยังจะโดนฟ้องร้องฐานหมิ่นประมาทเอาอีกด้วยย่ะ” ดวงดาวติง
มะนาวโห่หน้าเจื่อนไป ครูปิ๋มถามขึ้น
“แล้วป้าสวยจะปล่อยให้เรื่องมันเงียบไปเฉยๆ อย่างนี้เหรอคะเจ๊”
“ก็มันจริงอย่างที่ดวงดาวมันว่า เราไม่มีหลักฐานอะไร ขวัญใจก็ไม่เห็นหน้าคนร้ายด้วย”
ขวัญใจยังนิ่งเงียบ ขวัญตามองสงสัย แต่เก็บอาการไว้
“ตอนนี้เราก็รู้แน่ชัดแล้วว่าพวกเรามีศัตรูที่คิดร้ายกับร้านของเรา ต่อไปเจ๊ขอให้ทุกคนช่วยกันเป็นหูเป็นตาดูแลร้านเรากันด้วยนะ เพราะพวกเราก็มีกันอยู่แค่นี้ ทอร์นาโดก็เป็นเหมือนบ้านของทุกคน ถ้าไม่มีทอร์นาโด ก็ไม่มีพวกเรา จำไว้”
“ค่ะ”
“แต่ตอนนี้เจ๊จะพาขวัญใจไปหาหมอทำแผลก่อนดีกว่า ไป ขวัญใจ”
ป้าสวยพาขวัญใจออกไป ขวัญตารีบตามไปด้วย หยิกจะตาม แต่มะม่วงหาวรีบคว้าตัวไว้
“แกไม่ต้องตามเขาไปทุกที่หรอกหยิก ไป ฉันจะพาแกกลับหอเอง แล้วแกจะได้ช่วยฉันตำส้มตำรอพวกสาวๆ เขากลับมาไง”
หยิกเซ็ง
ป้าสวยพาขวัญใจมาโรงพยาบาล หมอกำลังทำแผลไฟไหม้ที่แขนขวัญใจอยู่ ป้าสวยนั่งประกบ คอยซักถามหมอเรื่องยาที่ต้องกินต้องทาเพื่อรักษาแผล ขวัญใจมองหน้าป้าสวยอย่างซาบซึ้ง แล้วเหลียวมาสบตากับขวัญตา
หลังกลับจากโรงพยาบาล ป้าสวยขับรถมาส่งขวัญตากับขวัญใจที่หน้าหอพัก
“กินยา ทายา ตามที่หมอสั่งนะขวัญใจ โชคดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่เป็นอะไรมากน่ะ”
ขวัญใจยกมือไหว้ป้าสวยอย่างซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณเจ๊มากนะคะ พอเงินเดือนออก เจ๊หักค่าหมอค่ายาไปจากเงินเดือนขวัญได้เลยนะคะ”
“อย่าพูดอย่างนี้กับเจ๊อีกนะ ไม่เคยได้ยินรึไง ภาษิตโบราณน่ะ ยามดีก็ใช้ ยามไข้ก็ต้องรักษา เอาเถอะ ถ้าเธอหายดีเมื่อไหร่ เจ๊จะใช้งานเธอให้หนำใจเลย”
ขวัญใจซาบซึ้ง ยกมือไหว้ป้าสวยอีกครั้ง ยิ้มน้ำตาคลอ
“เจ๊ใช้งานขวัญได้เต็มที่เลยค่ะ”
“ไปๆ รีบกลับขึ้นห้องไปอาบน้ำนอนได้แล้ว เจ๊อนุญาตให้เธอหยุดงาน 2 วัน พักซะ แล้วค่อยกลับมาให้เจ๊ใช้งาน”
สองพี่น้องลงจากรถ ป้าสวยขับรถออกไป ขวัญใจจะเดินขึ้นหอ ขวัญตาเรียกไว้
“เดี๋ยวสิพี่ขวัญ เรามีเรื่องที่จะต้องคุยกัน”
ทั้งสองมานั่งคุยกันที่มุมหนึ่งในหอพัก
“ตาไม่เข้าใจพี่ขวัญเลยอ้ะ พี่ขวัญก็เห็นกะตาตัวเองแล้วว่าคนที่เผาร้านเรา คืออีตาสหรัฐ ลูกชายเฮียศาสตร์ชัดๆ แต่ทำไมพี่ขวัญไม่ยอมบอกป้าสวยไปซะเลยล่ะ”
“ถ้าจะให้พี่พูดจริงๆ นะตา พี่ไม่ได้เห็นกับตาหรอกว่าเขาเป็นคนจุดไฟน่ะ”
“อ้าว”
“ตอนที่พี่ไปเจอเขาน่ะ ไฟมันลุกไหม้อยู่แล้ว”
“แล้วเขาไปทำอะไรอยู่แถวนั้นล่ะพี่”
“พี่ก็ไม่รู้อีก และพี่ก็คิดว่า ตราบใดที่พี่ยังไม่รู้ความจริง พี่ก็ไม่อยากจะพูดอะไรไป แค่นี้เฮียศาสตร์กับป้าสวยก็ไม่เผาผีกันอยู่แล้ว ถ้าเราไม่รู้ความจริง ก็อย่าพูดไปให้เขาต้องอาฆาตมาดร้ายกันไปมากกว่านี้เลย”
“แล้วพี่ขวัญจะปล่อยให้เรื่องที่เกิดขึ้น มันจบง่ายๆ อย่างนี้เหรอ ร้านเราเสียหายนะพี่ ป้าสวยต้องเสียเงินให้ช่างมาซ่อมด้วย”
“ไม่หรอก พี่จะไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆ หรอก พี่จะต้องรู้ความจริงให้ได้”
“แล้วพี่ขวัญจะทำยังไง”
ขวัญใจครุ่นคิด
เหินฟ้าคุยกับสหรัฐอยู่ที่บ้านริมน้ำ
“แล้วแกจะทำยังไงวะไอ้รัฐ ถ้าแม่ไก่กระทงหลงทางคนนั้นของแก เกิดไปบอกกับอาสวยว่าแกเป็นคนเผาร้านเขาน่ะ”
“ฉันไม่ได้เผาโว้ย ฉันจะช่วยดับไฟต่างหากเล่า”
“แต่แกคิดว่าแม่ไก่กระทงหลงทางนั่น เขาจะรู้ความจริงมั้ยล่ะ”
สหรัฐเงียบ เครียด เหินฟ้าเห็นเพื่อนเครียด เลยพยายามคลี่คลายบรรยากาศ
“เอาเถอะๆ คืนนี้เราคงแก้ไขเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้แล้ว ทำอะไรก็ไม่ได้ นอนกันดีกว่า บางที ตื่นมาพรุ่งนี้เช้าอาจจะคิดอะไรออกมั่งโว้ย”
เหินฟ้าลากสหรัฐไปนอน คืนนั้น สหรัฐนอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืด แต่เหินฟ้าหลับอุตุไปแล้ว ในขณะที่ขวัญใจก็อยู่ในอาการเดียวกับสหรัฐ คือนอนไม่หลับ ลืมตาโพลงเช่นกัน ขวัญตาก็นอนไม่หลับ แอบมองพี่สาวอยู่เงียบๆ ขวัญใจถอนใจเครียด
ตอนเช้า เหินฟ้านอนหลับสบายอยู่ ในขณะที่สหรัฐหลับไม่สบาย คิ้วขมวด กอดอก อย่างคนเครียดๆ แล้วทั้งคู่ก็ต้องตกใจตื่นกะทันหัน สะดุ้งเฮือกเมื่อมีเสียงกดออดหน้าบ้านดังรัวอย่างไม่เกรงใจใดๆ เหินฟ้าอารมณ์เสีย
“ใครมาแต่เช้าวะ กดออดไม่เกรงใจคนจะนอนกันบ้างเลยเว้ย เอ๊ะ หรือจะป๊าแกมา”
“ป๊ามีกุญแจ จะต้องกดออดทำไม”
สหรัฐรีบเดินไปเปิดประตูอย่างหงุดหงิด เสียงกดออดยังดังไม่หยุด เหินฟ้ารีบลุกตามไป ทันทีที่ประตูบ้านเปิดออก ขวัญใจก็พุ่งกำปั้นต่อยหน้าสหรัฐทันที สหรัฐไม่ทันตั้งตัวล้มหงายไป ขวัญใจตามไปขยุ้มคอสหรัฐ เหินฟ้ารีบวิ่งเข้ามาขวางกลาง
“เฮ้ยๆๆ อยู่ๆ มาต่อยกันอย่างนี้ได้ยังไงกันคุณ”
ขวัญตาตามเข้ามาคว้าคอเสื้อเหินฟ้าลากออกไปให้ห่างขวัญใจกับสหรัฐอย่างรวดเร็ว เหินฟ้าไม่ทันตั้งตัว ได้แต่ร้องโวยวาย ถูกขวัญตาลากออกมา
“อย่าไปยุ่ง คู่นั้นเขามีเรื่องที่จะต้องเคลียร์กัน”
“เรื่องอะไร”
ขวัญใจตะคอกถามสหรัฐ
“คุณไปเผาทอร์นาโดคาเฟ่ของอาคุณทำไม”
“ผมเปล่านะ”
“แต่ฉันเห็น”
“คุณเห็นอะไร”
ขวัญใจอึกอัก สหรัฐได้ที รุกไล่หญิงสาวบ้าง
“คุณเห็นกับตาเลยหรือว่าผมเป็นคนจุดไฟเผาคาเฟ่ของคุณน่ะ”
ขวัญใจเม้มปากแน่น
“คุณไม่เห็นใช่มั้ยล่ะ ที่คุณไม่เห็นก็เพราะอะไร ก็เพราะว่าผมไม่ได้เป็นคนจุดไฟเผาคาเฟ่ของคุณไงล่ะ แต่ผมกำลังจะช่วยดับไฟอยู่ต่างหาก แต่คุณก็เข้ามาตีๆๆ ผมซะก่อน”
เหินฟ้ารีบแก้ตัวกับขวัญตาเหมือนกัน
“ผมก็ไม่ได้เป็นคนเผาเหมือนกัน”
“ฉันเชื่อ เพราะตุ๊ดอย่างนาย ใจเสาะจะตาย คงไม่มีปัญญาทำเรื่องร้ายแรงอย่างเผาร้านนั่นหรอก”
เหินฟ้าหน้าเหวอไป เพิ่งรู้ว่าขวัญตาคิดว่าเขาคือตุ๊ด ส่วนขวัญใจยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“ถ้าคุณไม่ได้จุดไฟ แล้วไฟมันจะไหม้ขึ้นมาได้ยังไง”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คิดว่าคงมีแขกคนไหนดับก้นบุหรี่ไม่สนิทก่อนจะโดยลงถังขยะน่ะ”
ขวัญใจยังทำหน้าไม่เชื่ออยู่ดี
“เอางี้นะ มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องเผาคาเฟ่อาผม”
“ก็ทอร์นาโดเป็นคู่แข่งของคารามายน์ของพ่อคุณไง”
“บ้าแล้ว ถึงสองคาเฟ่นั่นจะเป็นคู่แข่งกัน แต่ก็ไม่เห็นที่จะต้องทำลายล้างเผากันให้วอดวายไปข้างหนึ่งเลยนี่นา ธุรกิจที่มีคู่แข่งสิดี เพราะมันจะทำให้มีการปรับปรุงและพัฒนาตัวเองเพื่อให้ชนะคู่แข่งได้ และผม ไม่มีวันจะทำร้ายอาของผมแน่”
“งั้นคุณปลอมตัวเข้าไปที่ทอร์นาโดทำไม”
“อ้ะ ผมยอมรับก็ได้ว่าผมปลอมตัวเข้าไปที่ทอร์นาโดจริงๆ เพราะผมอยากจะเข้าไปดูว่าทำไมแขกถึงไปเที่ยวที่ทอร์นาโดมากกว่าคารามายน์ แล้วผมก็อยากจะเข้าไปหาวิธีที่จะทำให้ป๊ากับอาสวยคืนดีกันได้”
“จริงอ้ะ ฉันไม่เชื่อหรอก”
“เชื่อผมเถอะ ผมพูดเรื่องจริงนะ”
สหรัฐคว้าแขนขวัญใจเขย่า ขวัญใจเจ็บแผลไฟลวกเมื่อคืน ร้องเจ็บขึ้นมาทันที สหรัฐตกใจ
“คุณเป็นอะไรน่ะ”
สหรัฐเลิกแขนเสื้อขวัญใจขึ้นดู เห็นมีผ้าพันแผลอยู่ ก็มองหน้าหญิงสาวอย่างสงสาร
“เจ็บมากมั้ยเนี่ย”
ขวัญใจไม่ตอบ
ที่หอพักขวัญใจ หยิกเปิดประตูรับมะม่วงหาว มะนาวโห่ มะม่วงหาวถามขึ้น
“อ้าว ขวัญใจกับขวัญตาไม่อยู่เหรอ”
“ไปไหนกันแต่เช้าล่ะเนี่ย”
หยิกส่ายหน้าไม่รู้
อ่านต่อหน้า 2
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 5 (ต่อ)
ที่หน้าร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่ง สหรัฐ เหินฟ้า ขวัญใจและขวัญตา นั่งดื่มชากาแฟอยู่ด้วยกัน
“แน่ใจว่าคุณไม่อยากไปให้หมอดูแผลไฟลวกนั่นอีกสักทีน่ะ”
“แผลแค่นี้ ไม่กี่วันคงหายแหละ อ้อ ฉันขอบคุณ คุณอีกทีนะที่ช่วยฉัน”
สหรัฐยิ้มรับ
“โชคดีนะครับที่ไอ้รัฐมันไวน่ะ รีบดับไฟที่ตัวคุณได้เร็ว ไม่งั้น”
เหินฟ้าทำหน้าสยดสยอง ขวัญตาตีชายหนุ่ม
“อย่ามาแช่งพี่สาวฉันนะ”
“ผมเปล่าแช่งนะ ผมพูดเรื่องจริง”
“ก็จริงของคุณเหินเขาน่ะตา ถ้าไม่ได้คุณรัฐ พี่คงเจ็บยิ่งกว่านี้ ฉันจะชดใช้ค่าสูทตัวนั้นให้คุณ”
“ช่างมันเถอะ เสื้อผ้าเป็นของนอกกาย ชีวิตคนสำคัญกว่า”
“คุณอยากช่วยให้ป๊าคุณกับป้าสวยคืนดีกันได้จริงๆ เหรอ”
“อาสวยคืออาของผม ไม่ว่าอาจะเลือกทางเดินชีวิตยังไง อาก็เป็นอาของผมอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ คุณคิดว่าผมสบายใจนักเหรอที่เห็นป๊ากับอาโกรธไม่เผาผีกันอย่างนี้น่ะ”
ขวัญใจพยักหน้าเข้าใจ
“แล้วคุณคิดจะทำยังไงต่อไป”
“ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน”
สหรัฐเศร้า ขวัญใจมองหน้าชายหนุ่มอย่างเข้าใจ และเริ่มเห็นใจ เหินฟ้ายิ้ม เมื่อเห็นว่าความรักของสหรัฐมีโอกาสสมหวังอยู่เหมือนกัน ขวัญตาหันมาเห็นเหินฟ้ายิ้มก็ตวาดใส่
“ยิ้มอะไร”
เหินฟ้าหุบยิ้มทันที หงอขวัญตาไปเลย
สหรัฐขับรถพาขวัญใจ และขวัญตากลับมาส่งที่หอ เหินฟ้านั่งมาในรถด้วย
“ขอบคุณที่มาส่ง”
สหรัฐยิ้มตาพราว แต่ขวัญใจไม่เห็น ลงจากรถไป ขวัญตารีบตามลงไปด้วย สองสาวเดินกลับขึ้นหอพักไป
“ฉันดีใจกะแกด้วยเว้ยไอ้รัฐ ความรักแกคืบหน้าไปอีกก้าวหนึ่งละ อย่างน้อยสาวเจ้าก็ยอมพูดจากับแกด้วยดีล่ะวันนี้”
“แต่ตราบใดที่ป๊ากับอาสวยยังไม่ญาติดีกัน คุณขวัญกับฉันก็ยังอยู่คนละฝ่ายกันอยู่ดีล่ะวะ”
สหรัฐหน้าสลด ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น สหรัฐหยิบขึ้นมากดรับสาย
“ว่าไงครับป๊า”
เฮียศาสตร์กำลังนั่งดูสาวๆ ซ้อมเต้นเพลงใหม่กับครูแต๋วอยู่บนเวที สหรัฐกับเหินฟ้าเดินเข้ามาเงียบๆ ยังไม่มีใครเห็นสองหนุ่ม แต่สองหนุ่มเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
เชอรี่มัวแต่ส่งสายตาเจ้าชู้ให้เฮียศาสตร์ จนเต้นผิดเต้นถูก พลอยทำให้แอปเปิ้ลและลูซี่เสียจังหวะการเต้นไปด้วย แอปเปิ้ลเลยหมั่นไส้ จึงแกล้งขัดขาเชอรี่ จนล้มหน้าคว่ำไป แอปเปิ้ลหัวเราะชอบใจ เชอรี่ลุกขึ้นได้ก็พุ่งเข้าไปผลักอกแอปเปิ้ลเต็มแรงจนแอปเปิ้ลล้มหงายไปบ้าง
“อ๊าย แกมาผลักฉันทำไมเนี่ยนังเชอรี่”
“ก็แกอยากมาแกล้งขัดขาฉันก่อนทำไมล่ะนังแอปเปิ้ล”
“ฉันขัดขาแกที่ไหน แกต่างหากที่ไม่ดูสเต็ปเต้นให้ดี มัวแต่ดูอะไรก็ไม่รู้ เลยสะดุดล้มเอง แล้วจะมาหาเรื่องฉันได้ยังไง”
“แต่ฉันเห็นเธอขัดขาเชอรี่เขานะ” ลูซี่ท้วง
“อ๊าย อีนี่ ผีเจาะปากมาให้พูดรึไง หะ”
แอปเปิ้ลเงื้อมือจะตบลูซี่ แต่ลูซี่รู้ทัน พุ่งเข้าผลักอกแอปเปิ้ลก่อน แอปเปิ้ลเลยผงะหงายล้มไปทางเชอรี่ เชอรี่ได้จังหวะ โดดขึ้นคร่อมแอปเปิ้ลแล้วตบซ้าย ตบขวา
“ตาฉันมั่งล่ะ”
เชอรี่ตบแอปเปิ้ล แอปเปิ้ลตบสู้ ลูซี่เชียร์อย่างเมามัน สหรัฐหน่ายใจ ไม่ชอบคนตบตีกัน แต่เหินฟ้าทำท่าเหมือนเชียร์มวย สนุกสนานไปตามประสา ครูแต๋วรีบเข้าไปแยก
“หยุด หยุด”
ไม่มีใครหยุด ครูแต๋วหันไปเรียกลูซี่
“ลูซี่ อย่ามัวแต่ยืนเชียร์ มาช่วยกันแยกหน่อยเร็ว”
ลูซี่พยายามเข้าไปแยก แต่ถูกลูกหลง เลยตบตอบบ้าง กลายเป็นความชุลมุน เฮียศาสตร์อดรนทนไม่ได้ วิ่งเข้าไปห้าม
“เฮ้ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ ใครไม่หยุด พ่อจะจับปล้ำทำเมียหมดเลย”
ทุกคนชะงักค้างทันที เฮียศาสตร์เข้าไปดึงตัวเชอรี่ แอปเปิ้ล และลูซี่ให้ลุกขึ้นยืน “อยู่ด้วยกัน มีเรื่องกันทำไม แล้วนี่ตบกันซะหน้าตาแหกขนาดนี้ แล้วคืนนี้จะร้องเพลงได้ยังไง หะ”
สามสาวรีบพูด
“ร้องได้ค่ะเฮีย ร้องได้ค่ะ”
“ถ้ายังอยากจะร้องเพลงกันอีกล่ะก็ ไปๆ ล้างหน้าล้างตา เอาหยูกยาใส่ซะ แล้วคืนนี้โบ๊ะหน้าหนาๆ หน่อย อย่าให้แขกเห็นรอยแผล เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจค่ะเฮีย”
“ไปๆๆๆ”
สาวๆ ทั้งสี่วิ่งเข้าหลังเวทีไป เฮียศาสตร์ถอนใจเฮือก แล้วหันกลับมาเห็นสหรัฐกับเหินฟ้าพอดี
“เอ้า มาแล้วเหรอ เรื่องที่ฉันให้ไปสืบที่ทอร์นาโด แกไปสืบรึยังไอ้รัฐ แล้วได้เรื่องว่าไงบ้าง”
“ผมไปสืบมาเรียบร้อยแล้วครับป๊า ที่ทอร์นาโดมันน่าเที่ยวกว่าคารามายน์จริงๆ”
“ที่นั่นมันมีอะไรดีวะ หรือว่าฉันต้องไปซื้อตัวนักร้องตัวแม่ของที่นั่นให้มันมาอยู่กับเราที่นี่ หะ ไอ้รัฐ”
“ป๊าครับ เรื่องนักร้องตัวแม่ของที่นั่น คนที่ชื่อดวงดาวน่ะ เขาร้องดีกว่านักร้องของเราทุกคนก็จริง แต่มันก็ไม่ใช่แค่เรื่องนักร้องตัวแม่เท่านั้นหรอกครับป๊า”
“อ้าว แล้วที่นั่นมันมีอะไรดีอีก อย่าบอกนะว่า อีนังสวยมันมีขายเนื้อสดด้วยน่ะ”
“ผิดครับป๊า ที่ทอร์นาโดไม่มีขายเนื้อสดกันหรอกครับ แต่ว่าเขามีดีกว่านั้น”
“ฮ้า อีนังสวยมันขายยาด้วยเหรอวะ”
เหินฟ้าส่ายหน้าระอา
“ป๊าคร้าบ นี่ป๊าไม่คิดจะมองอาสวยในแง่ดีบ้างเลยเหรอครับ”
“ไม่”
“แต่ป๊าต้องมองครับ” สหรัฐย้ำหนักแน่น
“เอ้า ว่ามา อีนังสวยมันมีอะไรดีให้ฉันต้องมอง หะ”
“คืออย่างงี้ครับป๊า นอกจากนักร้องตัวแม่ของที่นั่นที่ชื่อดวงดาวจะสวย เสียงดี และร้องเพลงเก่ง จนมีพวกเสี่ยๆ มาคอยคล้องพวงมาลัยให้กันทีละมากๆ แล้ว ที่ทอร์นาโดเขายังมีนักร้องอีกประเภท ร้องจำพวกเพลงแปลง สนุกสนานเฮฮา ทะลึ่งนิดๆ ทะเล้นหน่อยๆ แขกก็ติดกันตรึมไม่แพ้นักร้องดาราเหมือนกันนะครับป๊า”
“ก็แค่นั้นแหละ เดี๋ยวป๊าไปซื้อตัวให้มาร้องที่คารามายน์ของเราบ้างก็ได้วะ”
“มันคงไม่ง่ายอย่างงั้นมั้งครับป๊า เพราะที่นั่น อาสวยทรีททุกคนเป็นเสมือนคนในครอบครัว ป๊าคงซื้อตัวคนที่นั่นมาที่นี่ไม่ได้ง่ายนักหรอกครับ”
“มีอะไรมั่งว้า ที่เงินซื้อไม่ได้น่ะ”
“แล้วสักวัน ป๊าก็คงจะรู้ แล้วมันก็ไม่ใช่แค่เรื่องนักร้องนะครับที่ทำให้แขกไปเที่ยวที่ทอร์นาโดกันตรึมน่ะ”
“มีอะไรอีกล่ะ”
“คนเสิร์ฟที่นั่น แต่งตัวสุภาพเรียบร้อย อาหารดูสะอาด และน่ากิน”
เหินฟ้าแทรกหน้าเข้ามาพูดกับเฮียศาสตร์
“ไม่ใช่แค่น่ากินอย่างเดียวนะครับป๊า อร่อยด้วย ฝีมือพ่อครัวที่นั่นไม่แพ้เหลาแพงๆ เลยล่ะป๊า”
“แล้วขนาดอาหารบางอย่าง ไม่มีในเมนูนะครับ ผมแกล้งโวยวายๆ เชื่อมั้ยป๊า แป๊บเดียว บ๋อยมันยกมาเสิร์ฟได้เลย ก็ไม่รู้มันไปเอามาจากไหนเหมือนกัน พนักงานทุกคนที่นั่น มีหัวใจของการให้บริการกันทุกคน ไม่ใช่สักแต่ว่าทำงานเพื่อเงินกันเพียงอย่างเดียวนะครับป๊า”
เฮียศาสตร์นิ่งไปครู่หนึ่ง จนสหรัฐคิดว่าพ่อจะเข้าใจแล้ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเฮียศาสตร์ถามขึ้น
“แล้วไง”
“โห ที่ผมพูดไปทั้งหมดนั่นน่ะ ป๊าไม่เข้าใจเลยสักเรื่องหนึ่งเหรอคร้าบ”
“ไม่เข้าใจ”
สหรัฐกับเหินฟ้าทำท่าเหมือนจะเป็นลม
“คืออย่างงี้ครับป๊า ผมว่าเราแพ้อาสวย ตรงที่อาสวยเอาใจใส่การให้บริการแก่แขกในทุกรายละเอียด และเลี้ยงดูคนงานด้วยใจ ไม่ใช่เงินเพียงอย่างเดียวครับ คราวนี้ป๊าเข้าใจรึยัง”
เฮียศาสตร์ครุ่นคิด
“ผมว่า คารามายน์ควรจะยกเครื่องครั้งใหญ่นะครับป๊า มันถึงจะสู้กับทอร์นาโดได้”
“ไม่ ฉันไม่เชื่อว่าวิธีบริหารกิจการของนังสวย มันจะเลิศเลอเพอร์เฟ็คไปกว่าของฉันตรงไหน ฉันว่ามันต้องมีขายเนื้อสด ไม่ก็ขายยา ด้วยแน่ๆ แกเชื่อป๊าดิ”
สหรัฐหันไปสบตากับเหินฟ้า แล้วพากันถอนใจด้วยความอ่อนใจ ทั้งสองเดินหน้าเหนื่อยหน่ายใจออกมาจากห้องทำงานเฮียศาสตร์
“โธ่เอ๊ย ไอ้เราสองคนรึอุตส่าห์ลงทุนปลอมตัวซะแทบตายตั้งหลายครั้ง เพื่อไปสืบเรื่องให้ป๊า แต่ป๊ากลับไม่เห็นคุณค่าซะงั้น” เหินฟ้าบ่น
“ก็ถ้าป๊าเขามองไม่เห็นข้อบกพร่องของร้านตัวเอง คารามายน์คาเฟ่ก็คงไม่มีวันเอาชนะทอร์นาโดคาเฟ่ได้หรอกว่ะไอ้เหิน”
“จริง”
อ่านต่อหน้า 3
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 5 (ต่อ)
ดวงดาวกำลังร้องเพลงอยู่บนเวที เสี่ยๆ รอคล้องพวงมาลัยกันมากมาย แขกแน่นร้าน ขวัญใจรอแต่งตัวใหม่ให้ดวงดาวอยู่ข้างเวที ป้าสวยมองดูแขกที่แน่นร้านอย่างพอใจ
บ๋อยในร้านวิ่งเสิร์ฟกันอย่างคึกคัก แล้วพอกวาดตามองไปเห็นขวัญใจ ป้าสวยก็ก็ยิ้มชอบใจ ชอบที่ขวัญใจเป็นคนรู้จักหน้าที่ หนักเอาเบาสู้
ที่คารามายน์คาเฟ่ เชอรี่ แอปเปิ้ลร้องเพลงอยู่บนเวที มีเสี่ยๆ รอคล้องพวงมาลัยกันบางตา แขกไม่เต็มร้าน บ๋อยยืนหงอย ในขณะที่เฮียศาสตร์ก็เอาแต่มองเชอรี่ร้องเพลงอยู่บนเวทีอย่างหลงใหล สหรัฐมองพ่อและบรรยากาศภายในร้านแล้วได้แต่ส่ายหน้ากลุ้มใจ
เมื่อถึงเวลาคาเฟ่เลิก ทุกคนกำลังเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมจะกลับบ้าน ดวงดาว มะม่วงหาว มะนาวโห่ นั่งนับแบ็งค์ที่ได้จากพวงมาลัยกันอยู่ มะม่วงหาว มะนาวโห่ เอาเงินที่ได้แบ่งให้เหล่าหางเครื่อง ครูปิ๋ม หยิก ขวัญใจ และขวัญตากันถ้วนหน้า แต่ดวงดาวไม่แบ่งเงินให้ใครเลย ไม่มีใครสนใจดวงดาว คนอื่นๆ คุยกันสนุกสนานเฮฮา ดวงดาวมองแล้วเบ้ปากใส่ ไม่สน สนแต่เงิน แล้วเดินออกไปเป็นคนแรก
ขณะที่นักร้องที่คารามายน์คาเฟ่ นับแบ็งค์ที่ได้จากการคล้องพวงมาลัยอย่างหงอยๆ ไม่ได้เยอะเหมือนอย่างนักร้องของทางทอร์นาโด และไม่มีการแบ่งเงินกันอย่างที่ทอร์นาโด คนที่ไม่ได้พวงมาลัยก็มองคนที่ได้พวงมาลัยอย่างอิจฉาริษยา แล้วต่างคนต่างก็แยกย้ายกันกลับไปคนละทิศคนละทาง
ภายในคารามายน์ปิดแล้ว สหรัฐกับเหินฟ้ายังนั่งคุยกันอยู่เงียบๆ แอปเปิ้ลกับลูซี่เดินคุยกันออกมาจากด้านหลัง พอเห็นสองหนุ่มนั่งอยู่ ก็หันมามองหน้ากัน สีหน้าเจ้าเล่ห์อย่างรู้กัน แล้วต่างสะบัดหน้าหันกลับไปมองสองหนุ่ม เดินตรงดิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว ตะโกนถามแต่ไกล ตั้งแต่ยังเข้าไปไม่ถึงตัวสองหนุ่ม
“คุณรัฐขา แอปเปิ้ลกับลูซี่จะไปกินข้าวต้มรอบดึกกันต่อ คุณรัฐกับคุณเหินฟ้าสนใจมั้ยคะ”
สหรัฐกับเหินฟ้ามองหน้ากัน หน้าตื่น แล้วสบตากันอย่างรู้ทาง ไม่หันไปมองทางแอปเปิ้ลหรือลูซี่เลย สหรัฐแกล้งเอะอะเสียงดังใส่เหินฟ้าขึ้นมา
“แกคิดว่าเรื่องแค่นี้ฉันคิดเองไม่เป็นเหรอไงวะ ฉันไม่ได้โง่นะโว้ย ไอ้เหิน”
เหินฟ้ารับมุกต่อทันที ส่งเสียงเอะอะใส่สหรัฐแบบเดียวกัน
“แต่ไอ้ที่แกทำลงไปน่ะ ไม่เรียกว่าโง่แล้วจะให้เรียกว่าอะไรวะ”
สหรัฐทำท่าเหมือนโมโหเหินฟ้ามาก แสร้งเหวี่ยงหมัดใส่วูบ เหินฟ้ารู้ทางหลบทัน แล้วออกวิ่งหนีไป
“อ้าว ไอ้คนฉลาด หนีทำไมล่ะ”
สหรัฐวิ่งตามเหินฟ้าไป สองสาวยืนมองหน้าเหวอ
“อ้าว แล้วไงเนี่ย”
สองสาวออกวิ่งตามสองหนุ่มไปออกมาที่หน้าคาเฟ่ แล้วยิ่งงงหนักที่ไม่เห็นสองหนุ่มแล้ว
“หายไปไหนแล้วเนี่ย เร็วจริง นี่แก เห็นคุณสหรัฐมาทางนี้บ้างมั้ย
ยามส่ายหน้าว่าไม่เห็น แอปเปิ้ลหันมามองหน้าลูซี่ แล้วพูดขึ้นพร้อมกัน
“แห้ว”
สองสาวเดินสะบัดออกไปคนละทาง สองหนุ่มนั่งซุ่มซ่อนตัวอยู่ พอเห็นสองสาวกลับไปแล้วก็ถอนใจเฮือกโล่งอก
“โฮ้ย ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ น่ากลัวขึ้นทุกวันๆ” เหินฟ้าบ่น
“ทำไมไม่รู้จักคิดกันซะบ้างเลยน้า ว่ายิ่งวิ่งไล่ตามผู้ชายเท่าไหร่ ผู้ชายเขาก็จะยิ่งวิ่งหนีมากขึ้นเท่านั้น”
“จริง”
แล้วจู่ๆ สหรัฐก็ลุกขึ้นเดินออกจากที่ซ่อน เหินฟ้าโวยวายลั่น
“อ้าว แล้วนั่นแกจะไปไหนน่ะ”
สหรัฐไม่ตอบ เหินฟ้าจึงได้แต่วิ่งตามเพื่อนไป
สหรัฐเดินมาซุ่มรอขวัญใจ เหินฟ้าตามมาอยู่ด้วย
“โธ่เอ๊ย ที่แท้ก็จะมาดักพบแม่ไก่กระทงหลงทางคนนั้นนั่นเอง”
สหรัฐไม่พูดอะไร ตามองไปที่ทอร์นาโดคาเฟ่รออย่างใจจดใจจ่อ สักครู่พวกขวัญใจก็เดินคุยกันออกมา ขวัญใจเดินรั้งท้ายเพื่อน สหรัฐรีบวิ่งเข้าไปหาทันที เหินฟ้าตามไปด้วย ขวัญใจเห็นหน้าสหรัฐก็ชะงัก
“คุณมาทำไมอีกเนี่ย”
“เห็นคุณเลิกงานมาดึกๆ ก็เลยว่าจะมาชวนคุณไปกินข้าวต้มกัน หิวมั้ยล่ะ”
“หิว แต่ฉันไม่ไปกับคุณหรอก”
ขวัญใจเดินตามคนอื่นๆ ไป สหรัฐหน้าจ๋อย ขวัญตาหันมามอง เลยแล่บลิ้นใส่เยาะเย้ย เหินฟ้าฉุน แล่บลิ้นใส่ขวัญตาบ้าง ขวัญใจรีบลากตัวน้องสาวออกไป เหินฟ้าหันกลับมามองสหรัฐ เห็นเพื่อนยังคงมองตามขวัญใจไปจนลับตาก็ถอนใจ
“พอมีไก่มาให้กินสบายๆ ถึงที่ แกกลับไม่สน กลับมาวิ่งตามแม่ไก่กระทงหลงทางถึงที่นี่ แล้วสุดท้ายก็ได้กินแต่แห้ว”
“ฉันชอบผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ว่ะไอ้เหิน”
เหินฟ้าชะงัก
“ยิ่งเขารู้แล้วว่าฉันเป็นลูกป๊า เขาก็ยังไม่สนใจฉัน ไม่คิดจะจับฉันเพื่อหาทางรวยด้วยวิธีลัดอย่างผู้หญิงอื่น ฉันก็ยิ่งชอบเขามากขึ้น”
“แต่ท่าทางเขาไม่ได้ชอบแกเลยนี่หว่า”
สหรัฐเศร้าไปทันที
ขวัญใจ ขวัญตา และหยิกเกินเข้ามาในห้องพัก
“อีตาเกย์คู่นั้น ไม่รู้เขาจะคอยตามมายุ่งกับเราทำไมเนอะพี่ขวัญเนอะ”
“หรือว่าเขาจะไม่ได้เป็นเกย์อ้ะ พี่ตา”
“บ้าดิ ทำไมจะไม่เป็น พี่เห็นมากับสองตาของตัวเองนี่เลย สองคนนั่นเขาเป็นคู่ขากันจริงๆ ชัวร์ป้าบๆๆๆ เลย”
หยิกยังทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ ขวัญใจเลยตัดบท
“เลิกสนใจเขาเหอะ รีบอาบน้ำแล้วนอนดีกว่า พรุ่งนี้เช้าพี่ต้องรีบตื่นมาซ่อมชุดแต่เช้า”
“แล้วพี่ขวัญจะก้มหน้าก้มตาซ่อมชุดอยู่อย่างนี้ทุกวันเหรอจ๊ะ แล้วความฝันของพี่ที่อยากจะเป็นนักร้อง อยากจะเปิดคาเฟ่เป็นของตัวเองล่ะ”
“พี่ไม่ลืมความฝันของพี่หรอกน่า แล้วก็จะไม่เลิกฝันด้วย แต่ตราบใดที่ป้าสวยยังไม่เชื่อมั่นว่าพี่จะเป็นนักร้องได้ พี่ก็จะต้องอดทนต่อไป”
ขวัญใจมุ่งมั่นมาก ในขณะที่ขวัญตาแอบสบตากับหยิก ลอบถอนใจด้วยความเซ็ง
ตอนเช้า ขวัญใจซ่อมชุดนักร้องอยู่ ขวัญตากับหยิกยังหลับอยู่ ขวัญใจซ่อมชุดเสร็จ ยกชุดขึ้นชูดูอย่างพอใจ แล้วก็คิดไปถึงเรื่องที่ขวัญตาถามเมื่อคืน
“แล้วพี่ขวัญจะก้มหน้าก้มตาซ่อมชุดอยู่อย่างนี้ทุกวันเหรอจ๊ะ แล้วความฝันของพี่ที่อยากจะเป็นนักร้อง อยากจะเปิดคาเฟ่เป็นของตัวเองล่ะ”
“พี่ไม่ลืมความฝันของพี่หรอกน่า”
ขวัญใจนึกแล้วพึมพำกับตัวเอง
“แล้วก็จะไม่เลิกฝันด้วย”
ขวัญใจลุกไปที่หน้ากระจก เอาชุดนักร้องมาทาบกับตัว ทำมือเหมือนถือไมค์ แล้วเริ่มร้องเพลง จินตนาการว่าตัวเองได้เป็นนักร้อง กำลังร้องเพลงอยู่บนเวทีจริงๆ และพอร้องจบ คนอื่นๆ ก็เข้ามาแสดงความยินดีด้วย คนสุดท้ายที่เดินเข้ามาคือป้าสวย ยกนิ้วโป้งให้ ขวัญใจยิ้มดีใจ ถามป้าสวย
“เจ๊ยอมให้ขวัญเป็นนักร้องประจำของทอร์นาโดแล้วใช่มั้ยคะ”
ป้าสวยพยักหน้ารับ ขวัญใจยิ้มดีใจน้ำตาซึม แล้วหันไปหาขวัญตา
“ตา เจ๊ยอมให้พี่เป็นนักร้องแล้ว ได้ยินมั้ย เจ๊ยอมให้พี่เป็นนักร้องแล้ว”
ขวัญตายิ้มดีใจไปกับขวัญใจด้วย แต่แล้วขวัญใจก็ต้องสะดุ้งสุดตัว หลุดออกจากภวังค์ เพราะขวัญตากับหยิกเข้ามาเขย่าตัว
“พี่ขวัญ ฝันกลางวันเหรอ”
ขวัญใจเริ่มรู้สึกตัว ดึงสติกลับมาสู่ปัจจุบัน ยิ้มเจื่อนๆ ให้น้องสาว
สหรัฐพาสถาปนิกเดินดูรอบๆ คารามายน์คาเฟ่
“ผมอยากปรับปรุงสถานที่อีกสักหน่อยน่ะครับ”
ทันใดนั้นเฮียศาสตร์ก็เดินพุ่งเข้ามาหา
“เฮ้ย ไอ้รัฐ ฉันเพิ่งรู้ว่าเมื่อคืนก่อนที่ทอร์นาโดคาเฟ่เกิดไฟไหม้ แกรู้เรื่องปะ”
“รู้”
“เห็นคนเขาลือกันว่า มีคนวางเพลิง จริงอ้ะปะ”
“ไม่ใช่หรอกป๊า อุบัติเหตุน่ะ”
“แกรู้ได้ไงวะ แกไปอยู่ตรงนั้นเรอะ”
“เปล๊า”
“แล้วแกรู้ได้ไงวะว่าเป็นอุบัติเหตุน่ะ”
สหรัฐอึกอัก
“แต่ฉันว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุหรอกวะไอ้รัฐ ฉันว่านังสวยมันอาจจะมีศัตรูทางอื่นอีกก็ได้ ทำธุรกิจอย่างนี้ ศัตรูรอบด้านแหละ ก็ดี สมน้ำหน้ามัน ฉันไม่ต้องลงทุนลงแรงทำอะไร กิจการมันก็เจอหายนะไปเอง”
เฮียศาสตร์หัวเราะเสียงดังสะใจ สหรัฐมองพ่อแล้วส่ายหน้าหนักใจ
ป้าสวยปิดสมุดบัญชีค่าใช้จ่ายภายในคาเฟ่ลงอย่างเหนื่อยใจ ขวัญใจเดินเอาชาเข้ามาเสิร์ฟพอดี
“ของว่างค่ะเจ๊”
“ขอบใจจ้ะ เฮ้อ โชคดีนะขวัญ ที่เธออยู่ตรงนั้นพอดีน่ะ ไฟมันก็เลยไหม้ไม่มาก ค่าซ่อมแซมก็เลยไม่แพง นี่ถ้าเธอไม่เดินไปตรงนั้นพอดี ป่านนี้ ทอร์นาโด”
ป้าสวยกวาดตามองไปรอบๆ ทอร์นาโดอย่างรักและผูกพัน
“คงไม่เหลือ ชีวิตฉัน มีพี่น้องก็เหมือนไม่มี เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก ทอร์นาโดก็เลยเหมือนบ้านของฉัน และพวกเธอ คือครอบครัว ถ้าไม่มีที่นี่ ชีวิตฉันก็คงจะจบสิ้นกัน”
ป้าสวยหน้าหมองไป ขวัญใจมองอย่างเข้าใจ และเห็นใจเป็นอย่างยิ่ง
อ่านต่อหน้า 4
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 5 (ต่อ)
กลางคืน บรรยากาศภายในทอร์นาโดคาเฟ่คึกคักเช่นปกติ ขวัญใจและคนอื่นๆ ต่างทำงานกันขยันขันแข็งกันทุกคน
ในขณะที่บรรยากาศในคารามายน์คาเฟ่เซื่องๆ ซึมๆ แขกไม่มากนัก สหรัฐกับเหินฟ้ามองอย่างกลุ้มใจ
“ฉันไม่เข้าใจป๊าแกเลยว่ะ อยากจะเอาชนะอาสวย แต่ไม่เห็นลุกขึ้นปรับปรุงอะไร แล้วอย่างนี้มันจะเอาชนะได้ยังไงกันวะ”
“ฉันอุตส่าห์เอาสถาปนิกเข้ามาดูที่นี่ กะว่าจะปรับปรุงสถานที่ให้ดูแปลกตากว่าเดิมขึ้นมาบ้าง เผื่อจะเรียกแขกได้ ป๊าก็ไม่เอา บอกไม่อยากปิดคาเฟ่เพื่อปรับปรุง เสียเวลาทำมาหากิน ป๊าว่างั้น”
เหินฟ้าส่ายหน้าระอาใจ
ที่มุมแขกภายในคารามายน์คาเฟ่ แดงนั่งดื่มอยู่ แต่ตาไม่ค่อยมองนักร้องบนเวทีเท่าไหร่ ท่าทางเหมือนมองหาใครบางคนอยู่เป็นระยะๆ แต่ไม่เป็นพิรุธมากนัก
ที่โต๊ะด้านหลังแดง ตำรวจสายสืบ 2 คนนั่งอยู่ แอบเหลือบมองแดงเป็นระยะๆ เช่นกัน แต่แดงยังไม่รู้ตัว
บิ๊กเดินเข้ามาที่โต๊ะแดง มีกระเป๋าสะพายมาด้วยใบหนึ่ง ทำท่าทางเหมือนเป็นเพื่อนที่เพิ่งตามเข้ามา สองคนคุยกันนิดหน่อย บิ๊กเอากระเป๋าที่สะพายมาออกจากตัว วางพิงโซฟาไว้ แดงส่งซองสีน้ำตาลให้บิ๊ก บิ๊กรับแล้วจะลุกขึ้นเดินออก โดยทิ้งกระเป๋าสะพายไว้ แดงคว้ากระเป๋าเป้ที่บิ๊กทิ้งมาเปิดดูแว่บหนึ่ง ในกระเป๋ามีเงินสดเป็นปึกๆ แดงปิดกระเป๋า แล้วยังไม่ทันจะทำอะไรต่อ ตำรวจสายสืบที่โต๊ะด้านหลังก็พุ่งเข้าล็อคตัวบิ๊กไว้
“เฮ้ย อะไรกันเนี่ย”
แขกคนอื่นๆ เริ่มส่งเสียงฮือฮาด้วยความตกใจ บิ๊กเริ่มสู้กับตำรวจ ส่วนแดงจะวิ่งหนี แต่ตำรวจสายสืบที่นั่งอยู่อีกโต๊ะก็พุ่งเข้าจะล็อคตัวแดงบ้าง แดงถีบโต๊ะ กั้นไม่ให้ตำรวจเข้าถึงตัวได้ เสียงโต๊ะล้มดังสนั่น นักร้องบนเวทีหยุดร้องทันที เฮียศาสตร์ตกใจ
“เฮ้ย มันอะไรกันวะนั่น”
สหรัฐจะเดินไปดูเหตุการณ์ เหินฟ้ากับเฮียศาสตร์เดินตาม แต่ยังไปไม่ถึงตรงจุดที่เกิดเหตุ ก็เกิดความชุลมุน แดงไม่ยอมให้ตำรวจจับ ควักปืนออกมายิงสู้ ผู้คนในคารามายน์ร้องกันโกลาหล วิ่งหลบกระสุนกันอุตลุด
บิ๊กฉวยจังหวะชุลมุน ควักปืนออกมายิงสู้ตำรวจบ้าง เหตุการณ์ยิ่งโกลาหลหนัก แต่ในที่สุดตำรวจก็ยิงแดงกับบิ๊กจนล้มหงายไป ตำรวจวิ่งเข้าไปเตะปืนในมือแดงกับบิ๊กให้กระเด็นออกไป ไม่ให้ทั้งสองหยิบมายิงสู้ได้อีก เหตุการณ์ในคารามายน์จึงค่อยสงบลง สหรัฐวิ่งเข้ามาหาตำรวจทันที เหินฟ้ากับเฮียศาสตร์ตามาติดๆ
“นี่มันอะไรกันครับคุณ”
ตำรวจมองหน้าสหรัฐ
“ผมกับป๊า เป็นเจ้าของที่นี่ครับ”
เฮียศาสตร์แทรกหน้าเข้ามา
“แล้วพวกคุณล่ะ เป็นใคร”
ตำรวจเอาบัตรประจำตัวออกมาโชว์ให้เฮียศาสตร์และสหรัฐดู
“ผมเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบครับ สายแจ้งมาว่าจะมีการส่งยาที่คารามายน์คาเฟ่คืนนี้”
“ส่งยา”
ตำรวจพยักหน้า สหรัฐกับเฮียศาสตร์เครียดขึ้นมาทันที
หลังเวทีทอร์นาโดคาเฟ่ ทุกคนกำลังชุลมุนเตรียมตัวจะขึ้นร้องเพลงรอบต่อไป คนที่ร้องแล้วก็กลับเข้ามาหลังเวที คนที่กำลังจะร้องก็เร่งแต่งตัวให้เสร็จ หยิกวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“ข่าวด่วนจ้า ข่าวด่วน เมื่อกี้ที่คารามายน์ เกิดเหตุตำรวจดวลปืนกับพวกค้ายากลางคาเฟ่เลยจ้ะ”
“พวกค้ายา”
หยิกพยักหน้า ป้าสวยรีบถามด้วยความเป็นห่วงเฮียศาสตร์และสหรัฐ
“แล้วมีใครเป็นอะไรรึเปล่า หยิก”
“มีครับเจ๊”
“ใคร”
“ไอ้พวกค้ายาครับเจ๊ พวกมันถูกตำรวจยิงสอยซะร่วงไปหมดเลย”
“ไม่ ฉันหมายถึง เฮียศาสตร์ หรือลูกชายเฮียอ้ะ เป็นอะไรกันรึเปล่า”
“ไม่มีใครเป็นอะไรครับเจ๊ นอกจากไอ้พวกค้ายา”
ป้าสวยถอนใจโล่งอก แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อหยิกบอกว่า
“แต่ฉันได้ยินมาว่า ตำรวจสั่งปิดคารามายน์คาเฟ่ 7 วัน ก็เพราะมีเรื่องค้ายากันในคาเฟ่นี่แหละครับ”
เฮียศาสตร์ทุบโต๊ะเปรี้ยงด้วยความโกรธสุดขีด
“ปิดคาเฟ่ 7 วัน กิจการเราก็ฉิบหายหมดสิ”
“ทำไงได้ล่ะครับป๊า มีเรื่องค้ายาเข้ามาเกี่ยวข้องอย่างนี้ ตำรวจเขาต้องสั่งปิดอยู่แล้วเป็นธรรมดา”
“แต่เราไม่รู้เรื่องค้ายาอะไรนั่นด้วยนี่หว่า”
“แต่เรื่องมันเกิดในที่ของเรานี่ครับป๊า”
“ฮึ่ย แค่มีเรื่องมายิงกันในคารามายน์ แขกก็ไม่อยากเข้ามาเที่ยวที่คาเฟ่เราแล้ว แล้วนี่ยังมาสั่งปิดอีก ฉิบหาย ฉิบหาย ฉิบหาย”
สหรัฐกับเหินฟ้าได้แต่ถอนใจด้วยความกลุ้มไปตามๆ กัน
“ต้องเป็นฝีมือนังสวยแน่ๆ”
“อาสวยมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วยล่ะครับป๊า”
“ก็นังสวยมันเกลียดฉัน คาเฟ่ของมันกับของเราก็เป็นคู่แข่งกัน คิดดูสิ ถ้าคาเฟ่เราถูกปิด ใครล่ะที่มันจะได้ผลประโยชน์”
เฮียศาสตร์ลุกพรวดพราดเดินออกไปทันที สหรัฐกับเหินฟ้าตกใจ รีบวิ่งตามไปด้วย
“แล้วป๊าจะไปไหนครับนั่น”
เฮียศาสตร์ไม่อยู่ให้คำตอบ เดินออกไปแล้ว สหรัฐกับเหินฟ้าวิ่งตาม เฮียศาสตร์เดินนำสหรัฐกับเหินฟ้าเข้ามาในทอร์นาโด ชาวทอร์นาโดกำลังช่วยกันปิดร้านอยู่ ป้าสวยใจไม่อยู่กับตัว เป็นห่วงเฮียศาสตร์กับสหรัฐ แต่พอเฮียศาสตร์เห็นหน้าป้าสวย ก็พุ่งเข้ามาชี้หน้าด่าทันที
“ฝีมือแกใช่มั้ยนังสวย”
“เฮียพูดอะไรอ้ะ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าซื่อเลยนังสวย แกจัดการให้คนไปรับส่งยาเสพติดกันในคาเฟ่ฉันใช่มั้ย แกหาเรื่องให้คาเฟ่ฉันถูกปิดใช่มั้ย นังสวย บอกมาซะดีๆ”
“ฉันไม่รู้เรื่องนะเฮีย”
“ฉันไม่เชื่อ พวกลักเพศอย่างแก มันไม่รักไม่หวังดีกับใครหรอก แกเกลียดฉัน แกต้องการจะทำลายฉัน ทำลายคาเฟ่ของฉันใช่มั้ย”
สหรัฐเห็นพ่ออาละวาดหนัก รีบเข้ามารั้งแขนเฮียศาสตร์ไว้คนละข้างกับเหินฟ้า
“ใจเย็นครับป๊า”
“เดี๋ยวก็ได้อีกเรื่องหรอกป๊า”
“เป็นเรื่องก็เป็นเรื่องสิวะ กูไม่กลัวโว้ย แต่วันนี้กูจะต้องเอาเรื่องนังลักเพศนี่ให้ได้”
สหรัฐกับเหินฟ้ารั้งตัวเฮียศาสตร์ไว้อย่างสุดสามารถ เพราะกลัวเฮียศาสตร์จะเข้าไปทำร้ายป้าสวย ป้าสวยน้ำตาปริ่ม เสียใจที่เฮียศาสตร์ไม่เคยรัก หรือมองเธอในแง่ดีเลย
“เฮียจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ฉันจะบอกอีกครั้งว่า เรื่องที่เกิดขึ้นที่คาเฟ่ของเฮีย ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ”
“กลับเถอะครับป๊า อาสวยคงจะไม่รู้เรื่องจริงๆ แหละครับ เป็นคราวซวยของร้านเราเอง ผมขอโทษแทนป๊าด้วยนะครับอาสวย”
“แกจะต้องไปขอโทษมันทำไม”
สหรัฐเห็นพ่อท่าทางจะพูดไม่รู้เรื่อง หันไปพยักหน้าให้สัญญาณกับเหินฟ้า แล้วช่วยกันลากตัวเฮียศาสตร์ออกไป เฮียศาสตร์ยังคงโวยวาย ด่าป้าสวยเสียงดังจนถูกลากตัวออกไป พวกทอร์นาโดก็พากันถอนใจเฮือกด้วยความโล่งใจ ขวัญใจมองป้าสวยอย่างสงสารและเห็นใจมาก
“เฮียศาสตร์เขาคงเข้าใจอะไรผิดไปน่ะค่ะเจ๊ แต่เดี๋ยวถ้าตำรวจเขาสอบสวนพวกค้ายาเสร็จ เฮียศาสตร์ก็คงจะได้รู้ความจริงไปเองล่ะค่ะเจ๊ ว่าเจ๊ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย”
ป้าสวยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่สุดเซ็ง ขวัญใจสงสารป้าสวยจับใจ
ชาวทอร์นาโดเดินวิพากษ์วิจารณ์ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกลับมาที่หอพัก
“โฮ้ย ทำไมมันถึงมีเรื่องไม่รู้จักจบ จักสิ้นอย่างนี้น้อ ทางเราก็เพิ่งไฟไหม้ ทางเขามีตำรวจบุกจับพวกค้ายา ถูกสั่งปิด แล้วมันยังจะมีอะไรอีกมั้ยเนี่ย” มะม่วงหาวบ่น
ทั้งหมดเดินเข้าหอพักไป ขวัญใจกับขวัญตาเดินรั้งท้าย มีใครบางคนแอบมองขวัญใจอยู่ หญิงสาวรู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างปาใส่หลังเบาๆ เธอหยุดเดิน เหลียวมองอย่างงงๆ คนอื่นๆเดินเข้าหอไปหมดแล้ว ยกเว้นขวัญตา
“มีอะไรเหรอพี่ขวัญ”
“ไม่รู้สิ เหมือนใครมาปาอะไรใส่หลังพี่น่ะ”
“ใครปาอะไรใส่หลังพี่”
ขวัญตาดูหลังขวัญใจ แล้วเหลียวมองไปรอบๆ บริเวณ เพื่อมองหาความผิดปกติ แต่ก็ไม่เห็นอะไร
“ไม่เห็นมีอะไรนี่พี่ขวัญ”
ขวัญใจไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น สองพี่น้องกำลังจะเดินตามคนอื่นเข้าไปข้างในหอพัก แต่แล้วอยู่ๆ สหรัฐก็พุ่งออกมาจากข้างทาง แล้วรวบตัวขวัญใจลากออกไป ขวัญตาจะร้องโวยวาย แต่เหินฟ้าพุ่งออกมาจากข้างทางอีกด้าน โดดเข้าปิดปากขวัญตาไว้ ขวัญตาดิ้นสู้ เตะถีบเหินฟ้าอุตลุด
“ปล่อยฉันนะ”
“ไม่ปล่อย”
ขวัญตาไม่ยอมง่ายๆ ดิ้นสุดชีวิต ทั้งเตะ ทั้งถีบเหินฟ้า เหินฟ้าร้องโอดโอย แต่ก็ไม่ยอมปล่อยขวัญตา แต่พอเห็นขวัญตาบู๊หนัก เลยตัดสินใจลากตัวหญิงสาวออกไปอีกทาง คนละด้านกับที่สหรัฐลากตัวขวัญใจไป
สหรัฐลากตัวขวัญใจมาขังในรถของเขาที่จอดอยู่ข้างทาง ขวัญใจโวยวายลั่น
“นี่คุณจับฉันมาทำไมเนี่ย”
“หยุดโวยวายสักเดี๋ยวได้มั้ยคุณ ผมแค่อยากจะถามอะไรคุณหน่อยเดียวเท่านั้นล่ะ”
“จะถามอะไร แล้วทำไมไม่มาถามดีๆ ลักพาตัวฉันมาทำไมเนี่ย”
“ผมไม่ได้คิดจะลักพาตัวอะไรคุณหรอกน่า อย่ากลัวเลย ผมขอถามอะไรคุณหน่อย แล้วเดี๋ยวก็จะพาคุณกลับไปส่งเข้าหอแล้ว”
“จะถามอะไรก็ว่ามาสิ”
“เรื่องที่เกิดขึ้นที่คารามายน์คืนนี้ คนของทอร์นาโดไม่ได้มีส่วนรู้เห็นเป็นใจด้วยใช่มั้ย”
ขวัญใจชะงัก มองหน้าสหรัฐอย่างไม่เข้าใจ
“คุณหมายความว่ายังไง”
“ก็ถ้าพูดตามความจริงนะ คาเฟ่เราอยู่ใกล้กัน แต่คาเฟ่คุณ แขกเข้าไปเที่ยวมากกว่า ผมก็เลยสงสัยน่ะสิว่า ถ้าจะมีใครนัดรับส่งยากันในคาเฟ่ ทำไมมันไม่เลือกไปคาเฟ่ที่แขกเยอะๆ ไม่รู้ใครเป็นใคร ทำไมมันเลือกไปที่คาเฟ่ของผม ที่แขกน้อยกว่าอย่างนี้”
“นี่คุณคิดว่า เรื่องที่เกิดขึ้นที่คาเฟ่ของคุณ เป็นฝีมือของคนของทอร์นาโดเหรอ”
“ผมไม่รู้ ก็เลยต้องมาถามให้รู้ไง”
ขวัญใจโกรธจัดที่สหรัฐมองคนของทอร์นาโดในแง่ร้ายมากอย่างนี้ เธอเงื้อมือตบหน้าเขา เต็มแรง แล้ววิ่งลงจากรถไป สหรัฐคลำแก้มที่ถูกตบ เจ็บจนชา ฉุนขวัญใจ ลงจากรถวิ่งตามไปไม่ลดละ
ขวัญใจวิ่งกลับหอด้วยความโมโห สหรัฐวิ่งตามไปจนทัน แล้วคว้าตัวหญิงสาวไว้ ขวัญใจหันกลับมาตวาดใส่
“ก็ถ้าคุณมองคนของทอร์นาโดในแง่ร้ายซะขนาดนี้ ฉันว่าเราอย่ามาพูดกันอีกเลย ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อยไง”
“ไม่ปล่อย”
ขวัญใจจะตบสหรัฐอีก สหรัฐตัดสินใจจูบปากหญิงสาวเพื่อให้หยุด ขวัญใจตะลึง
อ่านต่อตอนที่ 6
