ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 30
รัศมีดารามาที่บ้านนพรัตน์แต่เช้า เข้ามาพูดคุยกับสร้อยทอง หมายที่จะมาบอกลา ยอมแพ้ในรักมั่นของเทพไทที่มีต่อดอกแก้ว รัศมีดาราก้มลงกราบตักสร้อยทอง
"รัศมีต้องขอกราบลาคุณแม่สร้อยทองนะค่ะ แม้รัศมีจะรักพี่เทพมากเพียงใด แต่ใครจะทนดูอยู่ได้ละค่ะ ที่จะให้ทนเห็นคนที่เรา มีหัวใจแบ่งไปให้หญิงอื่น"
"ใจเย็นๆ ก่อนเถอะลูกรัศมีดารา ใครหน้าไหนมันจะพูดยังไง ก็อย่าไปนำพาใส่ใจ"
"รัศมีไม่เคยสนใจในคำของคนอื่นหรอกค่ะคุณแม่ รัศมีสนใจแต่ความรู้สึกของพี่เทพเท่านั้น"
สร้อยทองขยับตัวเข้ามาโอบประโลมรัศมีดาราอย่างอ่อนโยน
"ถ้าอย่างนั้น รัศมีดารามั่นใจได้เลยว่า พ่อเทพไม่มีทางเห็นหญิงคนอื่นดีกว่าหนูเป็นแน่ เชื่อแม่สิลูก"
"แต่คุณแม่สร้อยทองค่ะ รัศมี..."
สร้อยทองสติขาด หลุดความเป็นตัวเองออกมาชั่วขณะ ตวาดใส่รัศมีดารา จนรัศมีดาราตกใจ
"ไม่มีต่งมีแต่อะไรทั้งนั้น"
สร้อยทองรู้สึกตัวว่าหลุดไป เลยพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบกลบเกลื่อน
" เอออ..เออ..นึกว่าเห็นแก่แม่กับคุณหลวง เห็นแก่ความปรองดองของเราสองครอบครัว"
สร้อยทองพยายามพูดโน้มน้าวจนรัศมีดาราเริ่มลดทิฐิลงไปบ้าง
"คุณแม่"
สร้อยทองปาดน้ำตาที่เปื้อนอาบแก้มของรัศมีดารา เธอค่อยฝืนยิ้มให้
"รัศมีดารา เชื่อใจแม่นะ จะไม่มีผู้หญิงคนไหน..หน้าไหนจะมาเป็นคุณผู้หญิงน้อยของบ้านนพรัตน์ได้ ไม่มีใครเหมาะสมกับพ่อเทพเท่าหนูรัศมีดาราของแม่ ดอกไม้ทุกดอกที่เคยชูก้านเบ่งบานในบ้านนพรัตน์หลังนี้มันจะร่วงโรย..ตายไป"
รัศมีดารามองสร้อยทองแบบไม่เข้าใจความหมายนัก รัศมีดารายิ้มให้อย่างอ่อนโยน สร้อยทองมองดู แล้วเบือนหน้าคิดถึงแผนกำจัดดอกแก้วให้พ้นทางไปให้ได้ รวมถึงดอกไม้ทุกๆดอกในบ้านหลังนี้เช่นกัน
พุดจีบรีบแอบมาดักซุ่มเพื่อดูพฤติกรรมของคง ที่ดูรีบๆ ลับๆ ล่อๆ ชอบกล นายคงรีบหยิบจอบและถุงกระสอบใบใหญ่หลายใบติดมือออกไปจากบ้าน
ทางด้านดอกแก้วเดินเลียบๆ มาบนตึก เจอเข็มที่ทางเดิน ก็ร้อนใจรีบถามถึงพุดจีบทันทีว่า พุดจีบหายไปไหน
"เข็มจ๊ะ เห็นพุดจีบไหม ตั้งแต่เช้ายังไม่เห็นหน้าเลย"
" ไม่เห็นเลยค่ะ นี่คุณสร้อยทองก็เรียกใช้แต่เช้าแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นหัวมันเลย เนี่ยเดี๋ยวเข็มต้องลงไปช่วยคุณสร้อยที่ห้องยาแทนนังพุดจีบอะจ๊ะ"
"แปลกจัง"
"แปลกอะไรเหรอจ๊ะ"
"ไม่มีไรจ๊ะ"
เข็มเลี่ยงออกไป ดอกแก้วยังคงนิ่งคิดว่าพุดจีบมีอะไรถึงหายตัวไป
คงรีบเดินมาที่แปลงสวนดอกซ่อนกลิ่น ท่าทางร้อนรน พุดจีบตามมาถึงแอบซุ่มดูอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่ นายคงหันรีหันขวาง ไม่ยอมทำอะไรสักที เพราะมองเห็นคนงานชายและสาวรับใช้เดินกันไปมาขวักไขว่
"นายคงนี่ทำตัวแปลกๆ ลับๆ ล่อๆ"
พุดจีบกำลังจะเดินออกไป แต่ก็พลันได้กลิ่นศพเหม็นโชยมา แต่กลิ่นนั้นพลันถูกกลิ่นของดอกซ่อนกลิ่นกลบไปอย่างรวดเร็ว ทำให้พุดจีบฉุกคิดถึงเหตุการณ์ที่เคยได้กลิ่นเหม็นของศพครั้งหนึ่ง แต่ก็ได้กลิ่นของดอกซ่อนกลิ่นกลบทับ เลยหันกลับมาจ้องมองนายคงที่กำลังขุดดินที่แปลงสวนดอกซ่อนกลิ่นอยู่ มือนายคงลูบๆ คลำๆ ใต้ดินอย่างมีพิรุธ
"ดอก-ซ่อน-กลิ่น"
พุดจีบรีบวิ่งผ่านสวนในบ้านนพรัตน์อย่างรวดเร็ว
ดอกแก้วกำลังเดินลงมาจากโถง เป็นจังหวะเดียวกับที่พุดจีบวิ่งมาถึงเรือนรับแขกพอดี แต่ก่อนที่พุดจีบจะถึงตัวดอกแก้ว สร้อยทองได้ปรากฏตัวทักดอกแก้วเสียก่อน
"ดอกแก้ว ฉันวานอะไรหน่อยสิ"
"อ่อ คุณพี่สร้อยทอง มีอะไรให้แก้วรับใช้ค่ะ"
"ฉันจะวานให้เธอเอายาบำรุงไปให้คุณพี่ที่บนห้องหน่อย เห็นบ่นว่าไม่ค่อยมีเรี่ยวมีแรง แข็งขาเหมือนคนอ่อนแรง"
"ได้สิค่ะ เดี๋ยวดอกแก้วเอาไปให้คุณหลวงเองค่ะ"
สร้อยทองมองหาเข็มที่จะนำแก้วยามาให้
"เอ๊ะ นี่แม่เข็มยังไม่ยกถ้วยยามาให้อีก"
พุดจีบได้ยินเอ่ยถึงเข็มกับแก้วยา เลยนึกอะไรขึ้นได้
อ่านต่อหน้าที่ 2
ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 30 (ต่อ)
เวลาต่อมา เข็มถือถาดแก้วยาพร้อมข้าวต้มร้อนๆมายังบริเวณทางมาตึกนพรัตน์ พุดจีบคิดแผนแล้วโผล่ออกมาเกือบชน เข็มตกใจ
"พี่เข็ม"
"ว้าย..เด็กบ้า เล่นอะไรไม่รู้ ตกอกตกใจหมด ดีนะที่ยาคุณหลวงไม่หก มีหวัง ฉันโดนเล่นงานแน่ๆๆ"
พุดจีบรีบคิดแผนต่อแกล้งบอกว่า ยาหก
"ว้ายพี่เข็ม โน่นยาหกที่พื้นหมดเลย"
เข็มตกใจรีบหันหลังไปดูตามพื้น เป็นจังหวะเดียวกับที่เข็มแอบเอากระดาษจดหมายเล็กๆ สอดไว้ในถ้วยยาของคุณหลวง เสร็จทันเวลาพอดีที่เข็มหันกลับมาต่อว่า
"ไม่เห็นมีไรเลย"
"อ้าว ก็ฉันมองเห็นนึกว่าใช่อะ ใครจะรู้ละ..พี่รีบเอายาไปให้คุณสร้อยทองเหอะ ปานนี้เธอคอยแย่แล้ว เดี๋ยวมีหวังบ่นหูชาแน่"
"เออ นั่นสิ แกมาทำฉันเสียเวลา"
เข็มรีบเดินออกไป พุดจีบชะเง้อมองตามผลไป
สร้อยทองส่งถาดยาให้ดอกแก้ว
"เป็นธุระให้ด้วยนะดอกแก้ว กำชับคุณพี่ให้ดื่มให้หมด ถ้าฉันพูดไม่มีทางยอมดื่มเป็นแน่"
" ได้ค่ะ คุณพี่"
ดอกแก้วรับยา แล้วเดินขึ้นไปบนห้องคุณหลวง พุดจีบมองตาม ภาวนาในใจ ... ขอให้สำเร็จ พลันสายตาของพุดจีบก็เหลือบเห็นแววตาอำมหิตของสร้อยทองที่มองดอกแก้วด้วยสายตาเครียดแค้น พุดจีบตกใจอย่างมากกับแววตาที่เห็น ในใจเริ่มประติดประต่อเหตุการณ์เรื่องราวที่เกิดขึ้น
คุณหลวงนั่งบนเตียงอย่างอ่อนแรง คุณหลวงดื่มยา ดอกแก้วพลันเห็นจดหมายเล็กๆจากพุดจีบ ก็สงสัยหยิบขึ้นมาอ่าน แล้วก็สงสัยว่าทำไม อะไร แต่ต้องวางจดหมายลงถาดอย่างเร็ว จดหมายล่วงลงพื้นโดยดอกแก้วไม่ทันสังเกตเลย เพราะคุณหลวงมีอาการสำลักยาไอออกมา ดอกแก้วรีบเอาผ้าเช็ดปากให้ ดอกแก้วดูแลอย่างเป็นห่วง คุณหลวงมองดอกแก้วด้วยความซาบซึ้ง รู้สึกขอบใจ
"คุณหลวงเป็นอย่างไงบ้างค่ะ"
"ตอนนี้ฉันจะเป็นยังไง คงไม่สำคัญเท่าเธอเป็นยังไง..ถ้าฉันไม่เริ่มมัน เธอก็คงไม่ต้องทุกข์หัวใจจนถึงวันนี้ ดอกแก้ว... ฉันขอโทษเธอจริงๆ"
"คุณหลวงอย่าพูดเช่นนั้นสิเจ้าค่ะ เพราะยิ่งพูดก็เหมือนดอกแก้วยิ่งเนรคุณต่อผู้มีพระคุณ คุณหลวงรักษาสัญญา ทำทุกอย่างก็เพื่อปกป้อง คุ้มครอง ดอกแก้วดอกนี้ บุญคุณคุ้มหัว ชาตินี้ก็ขอให้แก้วทดแทนให้หมดเถอะนะคะ"
"ฉันต่างหาก ที่ต้องขอบใจในทุกน้ำใจของเธอ ที่มีต่อทุกชีวิตในบ้านนพรัตน์"
ดอกแก้วซึ้งในน้ำคำของหลวงปกรณ์ ก้มลงกราบที่ตัก น้ำตาไหลริน นึกถึงทุกเหตุการณ์ที่ได้ผ่านมาในชีวิตตลอดเวลาที่อยู่ชายคาบ้านนพรัตน์แห่งนี้ คุณหลวงเอามือค่อยๆ เช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของดอกแก้ว
"ฉันรู้ตั้งแต่วันแรกที่เราได้พบกันที่นี่ ว่าฉันไม่มีวันที่จะได้สายตาแบบที่เธอมองเขาได้เลย แต่ฉันก็แค่หวังว่า ฉันจะได้เป็นเจ้าของสายตาคู่นี้ได้สักวัน แต่ยิ่งนานวันฉันก็ยิ่งรู้แน่แก่ใจว่าวันนั้น...คงจะไม่มี..."
ดอกแก้วได้ฟังคำ ยิ่งรู้สึกผิดต่อชายผู้มีพระคุณอย่างมาก แต่เรื่องของหัวใจ คงยากที่ใครจะฝืนได้
"ขอให้ดอกแก้วดอกนี้ ได้รัก ได้บูชาคุณหลวง อย่างผู้มีพระคุณสูงสุดในชีวิตเถอะนะคะ"
หลวงปกรณ์รู้สึกยินดีกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของดอกแก้ว
"ฉันยอมแพ้ใจของเธอ และยินดีกับเขาเป็นที่สุด..และไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไร ฉันหลวงปกรณ์ ราชกิจพร้อมยอมรับการตัดสินใจนั้นเสมอ"
ดอกแก้วมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเคารพอย่างสุดหัวใจ เธอก้มกราบลงบนตักผู้มีพระคุณอีกครั้งด้วยน้ำตา
ดอกแก้วเดินออกจากห้องคุณหลวง เจอเทพไทที่ยืนรออยู่หน้าห้อง เทพไทรับรู้เรื่องราวที่พูดคุยกันระหว่างคุณหลวงกับดอกแก้วแล้ว
"ผมไม่อยากรู้ว่าสัญญาระหว่างคุณกับคุณพ่อคืออะไร สำคัญแค่ไหน ลึกซึ้งต่อกันยังไง แต่ผมรู้และเชื่ออย่างสนิทใจว่า คุณดอกแก้ว ทำทุกอย่างเพื่อพวกเราตระกูลราชกิจ"
ดอกแก้วประชด
"น่าดีใจจังนะคะ นี่คงเป็นสิ่งเดียวสินะค่ะ ที่คุณเชื่อแก้ว"
"คุณดอกแก้ว คงอยากจะประชดผม เอาเถอะครับไม่ว่าคุณจะโกรธ จะเกลียดผมยังไง ผมพร้อมรับมัน"
ดอกแก้วยืนนิ่ง รู้สึกชาทั้งตัว ตั้งแต่วันที่เข้าบ้านนพรัตน์มา แทบไม่มีวันไหนเลย ที่เทพไทจะพูดดีกับเธอ ดอกแก้วน้ำตากำลังจะไหลลงตรงหน้าก็จะรีบออกจากสถานการณ์ที่กดดันความรู้สึกตัวเอง ดอกแก้วเลือกที่จะเดินหนีออกไปอย่างเร็ว แต่เมื่อใจตรงใจ เทพไทรีบคว้าข้อมือและรวบดอกแก้วเข้ามาสวมกอดไว้อย่างแนบแน่น ทั้งสองระบายความในใจก้นบึ้งที่มีต่อกัน
"อย่าเดินจากผมไปอีกเลย ผมสัญญากับตัวเองตลอด ว่าถ้าผมได้กอดคุณอีกครั้ง ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไปอีกเป็นอันขาด ดอกแก้ว ดอกแก้วของผม แม้ว่าคุณจะไม่รักผมเหมือนเคย จะเกลียดผมมากก็ตาม"
"ฉันจะเกลียด จะโกรธคุณได้ยังไงละค่ะ ถ้าฉันสั่งหัวใจฉันได้จริง ฉันก็อยากจะสั่งให้มันเกลียดคุณ เกลียดคุณทุกวัน แต่...ฉันสั่งมันไม่ได้ ..คุณรู้ไหมค่ะ ว่ามันทรมานมากแค่ไหนกับการพยายามที่จะไม่รัก"
ดอกแก้วร้องไห้ เทพไทได้ยินความนั้นก็ดีใจสุด ยิ้มทั้งน้ำตา
"ดอกแก้วไม่ต้องพูดแล้ว ดอกแก้วของผม ผมรู้...ผมรู้ดี ผมรู้ดีเราสองคนรู้สึกไม่ต่างกัน"
"คุณพูดเสมอ ว่าคุณรักหญิงสาวที่อยู่บ้านแพ้ว ฉันอยากให้คุณรู้ว่า สาวบ้านแพ้วคนนั้น ยังคงยืนอยู่ในอ้อมกอดของคุณเสมอ ตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้"
"ผมดีใจที่ผมได้กอดคุณอีก ได้รับรู้ถึงหัวใจรักของคุณอีกครั้ง"
ดอกแก้วเริ่มรู้สึกว่า ระหว่างเธอกับเทพไทกำลังเกินเลย ในเมื่อเทพไทมีรัศมีดาราอยู่ทั้งคน
"แต่เรากำลังทำผิด ผิดต่อทุกคน ฉันมีคุณหลวง คุณก็มี..."
เป็นจังหวะเดียวกับที่รัศมีดาราเดินเข้ามาเห็นพอดี แต่มาจากทางด้านหลังเทพไท ดอกแก้วเห็น จึงอุทานชื่อมาพอดี
"คุณรัศมีดารา"
เทพไทตอบ โดยที่ไม่รู้ว่าดารารัศมีอยู่ด้านหลัง เขาสวมกอดดอกแก้วแน่น
"เราอย่าพูดถึงคนอื่นเลยครับดอกแก้ว"
ดอกแก้วพยายามผลักเทพไทออก ดอกแก้วยังคงตะลึงค้างกับภาพของดารารัศมีที่ยืนอึ้งตรงหน้า
"คุณรัศมีดารา"
เทพไทรู้สึกแปลกใจ เริ่มจับความรู้สึกได้ ว่าต้องมีใครสักคนด้านหลัง ค่อยๆ คลายกอดออกจากกัน หันไปเห็นดารารัศมี
"รัศมีดารา"
ทั้งสามคนยืนประจันหน้ากันบนความอึดอัด ทำอะไรไม่ถูก รัศมีดาราร้องไห้ออกมา แล้วรีบวิ่งออกไป เทพไทพยามร้องเรียก
"รัศมีดารา! รัศมีดารา"
อ่านต่อตอนที่ 31
