ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 29
สารภีแอบมาซุบซิบคุยกับเชต
"คุณหลวงเจ็บคราวนี้ ท่าทางจะไม่ใช่เป็นไข้ธรรมดากระมัง"
เชตหัวเราะหึๆ
"ตายซะได้ก็ดี"
"ทำเป็นหัวเราะไปเถอะ ไม่มีคุณหลวงซักคน ใครจะคุ้มกะลาหัวแก"
เชตยิ้มกริ่ม เข้ามากอดสารภี
"ก็คุณสารภียังไงล่ะครับ คุณเองก็เมียท่านคนนึง คุณหลวงคงจะใส่ชื่อคุณไว้ในพินัยกรรมอยู่แล้ว"
สารภีคิดตาม เริ่มดีใจขึ้นมา เชตกอดจูบออดอ้อน
"พอคุณมั่งมีศรีสุข จะไม่เลี้ยงดูผัวคนนี้ซักหน่อยก็ให้มันรู้ไป"
"ฉันจะเลี้ยงดูแกได้ยังไง อย่าลืมว่าบ้านนี้ไม่ได้มีฉันคนเดียว ยังมีนังสร้อยทองกับคนอื่นๆ มันคงขัดขวางฉันเต็มกำลัง"
"งั้นเราก็โกยเอาสมบัติแล้วก็ออกไปอยู่กันตามลำพังสิครับ ซื้อบ้านหลังใหญ่ๆ เป็นเรือนหอของเราสองคน ไม่ต้องให้ใครหน้าไหนมาวุ่นวายอีก ทีนี้ใครจะพูดก็พูดไป เรามีเงินมีท้องใช้ซะอย่าง ไม่ได้ขอพวกมันกิน รับรองว่าผมจะดูแลรับใช้คุณสารภีให้ยิ่งกว่าตอนนี้อีก"
เชตพูดพลางลวนลามปล้ำจูบสารภี สารภีเคลิบเคลิ้ม
"คุณหลวงยังไม่ทันจะตาย แกก็คิดวางแผนกันเป็นคุ้งเป็นแควแล้วหรือ"
เชตกับสารภีสะดุ้ง หันไปเห็นสร้อยทองเดินเข้ามา ทั้งสองรีบผละออกจากกกัน
"คุณน้า"
"คุณสร้อยทอง"
"ฉันอยากให้คุณพี่มาเห็นกับตานัก ว่าเมียที่หลงนักหลงหนา มันใฝ่ต่ำเล่นชู้กับคนขับรถ แถมยังวางแผนจะปอกลอกสมบัติไปเสวยสุขกันอีก"
"คุณน้า ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ"
"ก็ฉันได้ยินกับหู แกจะปฏิเสธอะไรอีก" สร้อยทองชี้หน้าเชต "แกเตรียมเก็บข้าวของออกไปจากบ้านนี้เลยไอ้เชต ส่วนเธอ คุณพี่หายเมื่อไร ก็เตรียมชดใช้กรรมได้เลย"
สร้อยทองเดินออกไป สารภีตกใจมาก พอได้สติก็รีบวิ่งตามออกไป
สร้อยทองเดินลิ่วๆ กลับมาที่ตึก สารภีรีบวิ่งตามมาดักหน้า
"คุณน้าสร้อยทองขา อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ สารภีอธิบายได้"
สร้อยทองหยุดมองสารภีที่ปากคอสั่นอย่างสมเพช
"สารภีโดนรังแก โดนไอ้เชตมันบีบบังคับ สารภีไม่ได้เต็มใจ"
สารภีพูดไม่ทันจบก็โดนสร้อยทองตบฉาด
"อย่ามาเล่นบทตอแหลกับฉัน ! เธอคิดว่าฉันโง่ไม่รู้เท่าทันพฤติกรรมชั่วๆ ของเธอเหรอ ฉันเห็นเธอกับมันมั่วกันตั้งแต่คืนแรกที่เรือนรับรองแล้วด้วยซ้ำ"
สารภีตกตะลึงอ้าปากค้าง
"ที่ฉันไม่พูด ก็เพราะฉันจะรอให้คุณพี่กลับมาเห็นความชั่วของเธอต่อหน้าต่อตา แต่ในเมื่อเธอมันร่านจนกล้านัวเนียกับไอ้เชตกลางวันแสกๆ ฉันก็คงต้องรีบประจานความชั่วของเธอ ก่อนที่ใครๆ เขาจะคิดว่าหลวงปกรณ์ราชกิจโง่เหมือนควาย ทุกคนจะต้องได้รู้ความชั่วช้าของเธอ"
สร้อยทองยิ้มสะใจแล้วเดินออกไป สารภีหน้าซีด นึกถึงอนาคตของตัวเองที่กำลังจะมืดมน
สารภีเครียดกระวนกระวายใจ
"แล้วทีนี้เราจะทำยังไงกันล่ะ มันรู้เรื่องหมดแล้ว มันต้องไม่อยู่เฉยแน่"
"ฮึ รู้ไปก็เท่านั้น ถ้าคุณหลวงตายโครมลงไป คุณสารภีก็เป็นอิสระอยู่ดี ใครมันจะทำอะไรได้"
"แกแน่ใจได้ยังไงว่าคุณหลวงจะตาย"
"โธ่ ก็ป่วยกระเสาะกระแสะตั้งแต่กลับจากเมืองเหนือ คงจะไม่พ้นติดไข้ป่ามาแน่ๆ ยังไงก็รอดยาก แต่ถ้าคุณหลวงไม่ตายจริงๆ เราก็ทำให้คุณสร้อยทองตายเสียก็หมดเรื่อง"
สารภีตกใจ
"ไอ้เชต"
"ไม่ต้องทำตกอกตกใจไปหรอกน่าคุณสารภี อีเอี้ยงผมยังจัดการมาแล้ว นับประสาอะไรกับคุณสร้อยทอง ตอนนี้นังศรีก็ไม่อยู่เป็นมือเป็นเท้า ใครจะปกป้องมันได้"
เชตพูดสีหน้าเหี้ยมเกรียม สารภีนิ่งอึ้ง ไม่นึกว่าเชตจะเลือดเย็นถึงขนาดนี้
บรรยากาศขมุกขมัวในห้องปรุงยา เห็นควันลอยกรุ่น สร้อยทองยืนอยู่หน้าตา กำลังคนยาในหม้อ แล้วเทสมุนไพรใส่ลงไปอย่างรวดเร็ว พึมพำ
"ดอกไม้ทุกดอกที่เคยชูก้านเบ่งบานในบ้านนพรัตน์หลังนี้ ถึงเวลาแล้วมันจะร่วงโรย...และเหี่ยวเฉาตายไป"
สร้อยทองเทผงสมุนไพรลงไปอีก แล้วคน พลางหัวเราะเบาๆ อย่างสะใจ
"มันจะต้องตาย ตายไปทีละดอก"
สร้อยทองคนยาแล้วหัวเราะคลั่งๆ พุดจีบค่อยๆ เปิดประตูเข้ามา พอได้กลิ่นยาก็เบ้หน้า
"คุณสร้อยทอง...ให้หาพุดจีบเหรอคะ"
"แกมาช่วยฉันหน่อยนะพุดจีบ ออกไปเด็ดใบยามาเพิ่มให้ฉันที"
"ตอนนี้เหรอคะ"
"ฉันอยากได้ดอกชวนชมกับมะกล่ำตาหนูที่อยู่หลังบ้านน่ะ รีบไปเอามาเร็วๆ"
พุดจีบทวนชื่อสงสัย แล้วทำหน้าตกใจ
"คุณสร้อยทองจะเอามายาเหรอคะ"
"ใช่ ทำไม"
พุดจีบหลุดปาก
"แต่มันมีพิษนะคะ"
" แกรู้ได้ยังไงว่ามันมีพิษ !"
พุดจีบอึกอัก ไม่กล้าสารภาพ
"ฉันใช้ผสมยารักษาคนมานักต่อนักแล้ว อย่ามารู้ดีกว่าฉัน บอกให้ไปเอาก็ไปเอามา ไป๊"
พุดจีบสะดุ้งที่โดนสร้อยทองตวาด
"ค่ะๆ"
พุดจีบรีบร้อนออกไปทั้งที่สีหน้ากังวล สร้อยทองหันมาปรุงยาต่อ แล้วหัวเราะสะใจอยู่คนเดียวดูท่าทางหลอนๆ
อ่านต่อหน้าที่ 2
ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 29 (ต่อ)
พุดจีบรีบออกมาจากห้องปรุงยา แล้วหยุดคิด สีหน้ากังวล
"คุณสร้อยทองจะเอาสมุนไพรพิษไปใส่ยาทำไม หรือว่าปรุงยาพิษ"
พุดจีบสีหน้ากลัวๆ แล้วรีบออกไป ประตูเปิดทิ้งค้างเอาไว้
สายตาคนลึกลับที่ซุ่มอยู่ข้างห้องมองตามพุดจีบไป แล้วมองเข้าไปในห้องปรุงยา
สร้อยทองยังคงปรุงยาอย่างใจเย็น ฮัมเพลงด้วยอารมณ์สุนทรีย์หันหลังให้ประตู
สายตาลึกลับเดินเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ เงียบกริบ
"มาแล้วหรือพุดจีบ เร็วทันใจดีจริง แกนี่มันใช้ได้เลยนะ"
สร้อยทองหัวเราะและปรุงยาพลางฮัมเพลงต่อ
"แกเด็ดก้านชวนชมกับบี้เม็ดมะกล่ำใส่ถ้วย แล้วก็ส่งมา ฉันจะเอามาผสมในหม้อนี่"
สร้อยทองสั่งงานแต่ยังหันหลังให้ คนลึกลับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนถึงตัวสร้อยทอง
สร้อยทองคนยาในหม้อ แล้วรู้สึกได้ว่ามีคนมายืนอยู่ด้านหลัง ก็ชะงัก หันไป
"นังพุดจี...โอ๊ย !"
สร้อยทองร้องออกมาขณะที่ถูกคนลึกลับจับเอากระสอบคลุมหัว อย่างรวดเร็ว
สร้อยทองพยายามดิ้นๆๆๆ แต่ก็โดนคนลึกลับหยิบสากข้างเตาฟาดหัวอย่างแรงจนแน่นิ่งไป
ร่างของสร้อยทองในกระสอบถูกคนสองคนลากมาวางไว้ที่พื้น แล้วค่อยๆ เปิดผ้าออก เห็นสร้อยทองสลบเหมือด
คนสองคนยืนอยู่เหนือร่างของสร้อยทอง แล้วถอดโม่งที่คลุมหัวออกมา ที่แท้แล้วคือเชตกับสารภีนั่นเอง
"แล้วจะทำยังไงกับมันต่อล่ะเชต"
"ถามได้คุณสารภี ก็ส่งมันไปลงนรกสิครับ มันตายไปซะคนก็จะไม่เหลือใครรู้เรื่องของเรา ดีซะอีก คุณก็จะได้เป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้"
สารภีมองสร้อยทองอย่างกลัวๆ เชตหยิบมีดพกออกมา ยัดใส่มือ
"จัดการซะ"
" แต่ว่า"
"ลงมือก่อนที่มันจะฟื้นขึ้นมา ผมจะรีบขุดหลุม"
เชตหันไปคว้าจอบที่พิงข้างตนไม้มาขุดดิน สารภียังคงยืนมองสร้อยทองที่สลบตัวสั่น
เชตหันไปเห็นสารภียังยืนนิ่งก็หันไปเอ็ด
"เร็วๆ สิคุณสารภี"
" ฉัน...ฉันทำไม่ได้ ฉันไม่เคยทำ"
"คุณต้องเลือกเอา ว่าจะฆ่ามันหรือให้มันฆ่าคุณทั้งเป็น ! ถ้ามันรอดไปได้ คุณจะเดือดร้อน อย่าว่าแต่จะไม่ได้อะไรจากคุณหลวงเลย แม้ที่บ้านก็จะไม่มีซุกหัวนอน"
เชตกล่อม สารภีขยับเข้าไปหาสร้อยทอง ก้มลงไปดูใกล้ๆ
" คุณน้า...อย่าโทษสารภีเลยนะคะ คุณน้าทำให้สารภีไม่มีทางเลือกเอง"
"เร็วๆ เข้าคุณสารภี"
เชตเร่งแล้วหันไปขุดดินต่อ สารภีรวบรวมความกล้าถือมีดเข้าไปจดๆ จ้องๆ ใกล้ๆ ที่ร่างสร้อยทองที่ยังหลับ แล้วกลั้นใจกุมมีดไว้แน่นในมือ เงื้อเตรียมจะปักลง
แต่ทันใดนั้นเมื่อสารภีจะแทงมีดลงไป สร้อยทองก็ยกแขนขึ้นยื้อมีดในมือสารภีไว้ทัน
" ว้าย คุณน้า"
"แกคิดผิดแล้วที่จะฆ่าคนอย่างฉันนังสารภี"
สร้อยทองยื้อยุดมีดกับสารภีแล้วพลิกตัวทำให้สารภีเสียหลักล้มลงไป
"อย่านะ ! ไอ้เชต ช่วยฉันด้วย"
เชตเห็นสร้อยทอง ก็รีบวิ่งเข้าไปกระชากตัวสร้อยทองออก สร้อยทองหันมาเอามีดปาดแขน
"โอ๊ย ! มึง นังสร้อยทอง"
เชตโมโหหันไปคว้าจอบ จะเงื้อฟันสร้อยทองแต่แล้วก็ถูกฟันฉัวะเข้าที่ด้านหลัง
เชตชะงักกึก แล้วค่อยๆ หันไปมอง เห็นร่างของนายคงยืนอยู่ข้างหลัง พร้อมกับมีดพร้าด้ามยาว
นายคงกระชากมีดออกจากกลางหลังเชต แล้วเงื้อฟันฉับเข้าอีกที เชตทรุดฮวบตาค้าง แต่ยังอ้าปากพะงาบๆ
สารภีเห็นภาพนั้นก็กรี๊ดลั่น สร้อยทองหันไปมองนายคง
"ฆ่ามัน ไอ้คง ! ฆ่ามันให้ตาย"
-เชตอ้าปากพะงาบเหมือนจะพูดอะไร แต่ไม่มีแรงขยับเขยื้อนร่างกาย ได้แต่กระตุกแขนขาไปมาเหมือนปลาโดนทุบหัว นายคงเดินเข้ามาใกล้แล้วคร่อมร่างนั้น แทงเข้าไปกลางอกเชต เลือดสาดกระจาย
ร่างของเชตกระตุกสองสามทีแล้วนิ่งสนิท แต่นายคงยังเอามีดแทงเชตซ้ำๆ เหมือนคนบ้า
สารภีมองภาพเชตโดนฆ่าอย่างทารุณด้วยความตกใจ แล้วกรีดร้องออกมา ก่อนจะถือโอกาสผลักสร้อยทองที่มัวแต่หันไปมองนายคงจนสร้อยทองล้ม แล้วตะกายหนีออกไป
"นังสารภี"
สารภีวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเข้ามาในป่า ด้วยความหวาดกลัว
"ช่วยด้วย ! ช่วยฉันด้วย"
สารภีวิ่งผ่านต้นไม้ใหญ่ที่มีกิ่งไม้ระเกะระกะในที่สุดก็ถูกกิ่งไม้เกี่ยวเสื้อไว้ได้
"ว้าย"
สารภีเสียหลัก เพราะเสื้อเกี่ยวอยู่กับกิ่งไม้ พยายามดึงออก มองไปก็เห็นสร้อยทองเดินเข้ามา
"คุณน้า ! อย่านะคะ อย่าทำอะไรสารภีเลย"
สารภียกมือไหว้สร้อยทองอย่างหวาดกลัว พลางพยายามสะบัดกิ่งไม้ออกจากเสื้อ
"มาร้องขอชีวิตจากฉันตอนนี้ก็สายไปแล้วสารภี เพราะฉันไม่ไว้ใจให้แกมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ในเมื่อแกคิดจะฆ่าฉัน"
สารภีร้องไห้โฮ ยกมือไหว้ปะหลกๆ
"สารภีผิดไปแล้วค่ะ สารภีจะไม่ทำอีกแล้ว"
" แกไม่มีทางได้ทำอีกแน่"
สร้อยทองแสยะยิ้มโหดร้าย แล้วหยิบมีดขึ้นมา สารภีร้องอย่างหวาดกลัว
"อย่า...อย่า"
สารภีดิ้นรน แต่ไม่หลุดจากกิ่งไม้เสียที สร้อยทองจับคางให้เงยขึ้น แล้วเอามีดปาดคอสารภีทันที
เลือดกระเด็นเข้าเต็มหน้าสร้อยทอง ขณะที่สารภีดิ้นๆๆ แล้วค่อยๆ หมดแรงแน่นิ่งไป
สร้อยทองปาดเลือดออกจากหน้า แล้วมองร่างของสารภีอย่างเย็นชา ไร้ความรู้สึก ก่อนที่นายคงจะเดินเข้ามา
"เอาศพมันไปฝังไว้ด้วยกัน มันจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป หึๆๆ"
สร้อยทองหัวเราะเบาๆ อย่างสาสมใจและแฝงไว้ด้วยความโหดเหี้ยม
อ่านต่อตอนที่ 30
