ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 22
เวลาต่อเนื่องมา เทพไทเดินมึนงงออกมาที่ท่าน้ำ ทรุดตัวลงนั่งแบบยังช็อกไม่หายกับสิ่งที่สร้อยทองพูดเรื่องแต่งงาน
สร้อยทองยิ้มกดดัน
"ถึงเวลาแล้วที่เทพจะต้องแต่งงานกับคุณหญิงรัศมีดาราเสียที"
เทพไทนิ่งอึ้งเหมือนถูกสาป สร้อยทองทำเป็นไม่เห็นอาการแปลกใจนั้น
"แม่ตั้งใจว่าพอคุณพ่อกลับจากราชการ ก็จะไปทาบทามสู่ขอคุณหญิงกับคุณพ่อคุณแม่ของเธอ เทพเตรียมตัวไว้นะจ๊ะ"
เทพไทกับดอกแก้วยืนคุยสั่งลากัน เทพหันกลับไปมองที่สายน้ำแล้วบอก
"ความรักของผมเกิดขึ้นที่นี่"
ดอกแก้วนิ่งไปก่อนตอบ
"ไม่ใช่ความรักของคุณคนเดียวหรอกค่ะ...ยังมีหัวใจรักอีกดวงเกิดขึ้นที่นี่ เหมือนกันค่ะ"
" ผมไม่อยากกลับพระนคร เราอยู่ที่นี่ไม่ได้เหรอดอกแก้ว"
"ความจริงมันอาจจะโหดร้ายและทำร้ายเราในบางครั้ง แต่ความจริงมันก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องที่เราควรทำตามไม่ใช่หรือคะ"
เทพไทอึ้งไป ดอกแก้วชิงบอก
"คุณเทพอย่าหันกลับมาเลยค่ะ มองสายน้ำข้างหน้าสิคะ สายน้ำนี้ไหลไปยังพระนคร คุณเองก็ต้องกลับไปที่นั่นเช่นกันค่ะ"
เทพไทเหม่อมองสายน้ำ แล้วคิดถึงสิ่งที่ดอกแก้วพูด
"สายน้ำจากบ้านแพ้วไหลมาถึงที่นี่แล้วจริงๆ สินะดอกแก้ว"
เทพไทมองสายน้ำเศร้า พยายามทำใจให้ยอมรับสภาพที่ต้องแต่งงานกับรัศมีดารา
ดอกแก้วทำขนมอยู่ในครัว ควันกรุ่นจากความร้อนลอยอยู่เหนือหม้อ สร้อยทองเดินเข้ามาหยุดมองด้านหลัง สีหน้านิ่งลึก สายตาชิงชัง เพราะโกรธแค้นดอกแก้วที่ยังไม่เลิกยุ่งกับเทพไท
ดอกแก้วก้มหน้าดูขนมในหม้อ สร้อยทองเดินเข้าไปใกล้ จนเหมือนสร้อยทองคิดจะผลักดอกแก้วตกหม้อแกงเหมือนมะลิ
ดอกแก้วหันกลับมา เห็นสร้อยทองยืนอยู่ใกล้ก็ผงะเล็กน้อยเพราะตกใจ
"คุณสร้อย"
สร้อยทองคลี่ยิ้มให้
"ง่วนเชียวนะแม่ดอกแก้ว ข้าวเย็นขึ้นโต๊ะแล้วไม่ใช่หรือ"
"ค่ะ แต่แก้วทำกล้วยบวชชีเผื่อไว้ วันนี้ได้กล้วยเครืองามมา"
สร้อยทองทำเป็นยิ้มๆ แกล้งทำเป็นเปรย
"ดีจริงที่เธอทำขนมได้หลายอย่าง วันงานฉันจะได้สบายใจ"
ดอกแก้วชะงัก
"งานอะไรหรือคะ"
สร้อยทองยิ้มในหน้
"งานแต่งงานตาเทพไงจ๊ะ"
ดอกแก้วหน้าเสียทันที สร้อยทองเห็นก็ยิ่งพูดซ้ำอีก
"เร็วๆ นี้แล้วล่ะ ตาเทพมาเร่งรัดให้ฉันไปสู่ขอคุณรัศมีดารา เดี๋ยวคุณพี่กลับมาก็คงจะไปกันเลย"
ดอกแก้วใจวูบ แทบจะหมดแรงยืนแต่พยายามฝืนไว้ สร้อยทองทำเป็นยิ้มให้ แต่สายตาเชือดเฉือน
"พอถึงวันงาน ฉันคงต้องวานเธอเป็นธุระเรื่องในครัวแหละนะ เพราะนอกนั้นแล้วก็ไม่มีใคร"
ดอกแก้วพยายามข่มใจไม่ให้แสดงความผิดหวังออกมา แล้วยิ้มฝืนๆ
"ได้ค่ะ"
"ขอบคุณมาก ขอให้คิดซะว่า ตาเทพก็ไม่ใช่ใครอื่น ก็ลูกเลี้ยงเธอนั่นเอง"
สร้อยทองจ้องหน้าดอกแก้วจนต้องหลบตา สร้อยทองพอใจ ตัดบท
"ว่าแต่แม่ลำเจียกเป็นยังไงบ้าง ฉันว่าจะไปเยี่ยมซักหน่อย"
"คงพักผ่อนอยู่ที่เรือนกับเอี้ยง เชิญคุณสร้อยตามสบายนะคะ"
สร้อยทองพยักหน้าแล้วเดินออกไป ดอกแก้วสีหน้าสลดลง แล้วกลับมาทำอาหารต่อเสียงพูดสร้อยทองยังก้องอยู่
"ตาเทพมาเร่งรัดให้ฉันไปสู่ขอคุณรัศมีดารา เดี๋ยวคุณพี่กลับมาก็คงจะไปกันเลย"
ดอกแก้วเศร้า น้ำตาเหมือนจะหยด แต่พยายามข่มใจสลัดคำพูดนั้นออกจากสมอง แล้วทำขนมต่อ
เอี้ยงถือถาดอาหารลำเจียกออกมานอกเรือน เห็นสร้อยทองกับศรีเดินมาพอดี ก็รีบคุกเข่าลงต้อนรับ
"แม่ลำเจียกหลับอยู่หรือเปล่าเอี้ยง"
"ยังไม่หลับเจ้าค่ะ เพิ่งรับข้าวเสร็จเมื่อซักครู่"
"งั้นฉันขอไปเยี่ยมหน่อยนะ"
สร้อยทองกับศรีจะขึ้นเรือน ฉับพลันก็มีเสียงกรี๊ดของลำเจียกดังขึ้น ทุกคนตกใจ
ลำเจียกอาละวาดขว้างปาข้าวของในเรือน เอี้ยงรีบวิ่งเข้าไปดู
คุณลำเจียก เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ"
"ลูกฉันอยู่ไหน เอาลูกฉันมา ! ตาหนู ตาหนูลูกแม่"
ลำเจียกกรีดร้องคร่ำครวญวิ่งเข้าไปรื้อค้นข้าวของทั่วห้อง เอี้ยงพยายามจะห้าม สร้อยทองกับศรีชะโงกหน้าดูอยู่ข้างนอก พอเห็นอาการก็ไม่กล้าวิ่งเข้าไป
ลำเจียกหันมาหาเอี้ยง จับตัวเขย่า
"แกใช่ไหม แกเอาลูกฉันไป เอาคืนมานะ เอาตาหนูคืนมา"
"เอี้ยงเปล่านะคะ"
ลำเจียกหันไปเห็นสร้อยทองกับศรีที่หน้าประตูก็โผนเข้าไป
" หรือว่าพวกแก ! พวกแกเอาลูกฉันไป"
สร้อยทองตกใจ
"แม่ลำเจียก"
"แกเอาลูกฉันไปฆ่าทิ้งใช่ไหม นังคนใจร้าย"
สร้อยทองนิ่งตะลึงกับคำพูดของลำเจียก
ลำเจียกจะโผนเข้าบีบคอสร้อยทอง ศรีตกใจรีบดึงสร้อยทอง
"ไปเถอะกันค่ะคุณสร้อย"
ศรีรีบพาสร้อยทองวิ่งหนีไป ลำเจียกโวยวายกรี๊ดไล่หลัง
"กลับมานะ เอาลูกฉันคืนมา... ลูกแม่"
ลำเจียกทรุดลงร้องไห้โฮ ฟุบหน้าลงกับพื้น แต่ซักพักเสียงสะอื้นก็ค่อยๆ เบาลง แล้วก็หยุดไปดื้อๆ เอี้ยงเขย่าตัวลำเจียก
" คุณลำเจียกเจ้าขา เป็นอะไรเจ้าคะ"
เอี้ยงเขย่าตัวลำเจียก แต่ลำเจียกก็ยังนิ่งฟุบอยู่แบบนั้น ... นิ่งนาน
อ่านต่อหน้าที่ 2
ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 22 (ต่อ)
ดอกแก้วนั่งครุ่นคิดเรื่องเทพไทจะแต่งงานด้วยความเศร้า แล้วลุกขึ้นเตรียมจะกลับเรือน แต่เดินไป 2-3 ก้าวก็เวียนหัวจะล้ม แต่เทพไทเข้ามาประคองไว้ทัน
"คุณดอกแก้ว!"
ดอกแก้วหันมา เห็นตัวเองในอ้อมแขนเทพไทก็หยุดชะงัก
"เป็นอะไรไปครับ ไม่สบายหรือเปล่า"
ดอกแก้วได้สติ รีบขืนตัวออก
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"แต่หน้าคุณซีดมากเลย ขอผมดูหน่อย"
เทพไทเอื้อมมือจะแตะหน้าผากดอกแก้ว แต่ดอกแก้วเบี่ยงหน้าหนี
"แก้วไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ปล่อยแก้วเถอะค่ะคุณเทพ"
เทพไทเริ่มเสียงดุ
"คุณอย่าดื้อได้ไหม เมื่อกี้ผมก็เห็นอยู่ว่ากำลังจะทรุดลงไปกองอยู่แล้ว นั่งลงก่อน"
เทพไทประคองจะให้ดอกแก้วนั่งลง แต่ดอกแก้วขืนตัวไม่ยอม
"เป็นอะไรไปหรือแม่ดอกแก้ว"
ทั้งคู่ชะงัก สร้อยทองกับศรีเดินเข้ามา หน้านิ่วคิ้วขมวด ดอกแก้วรีบผละออกจากเทพไท
"เปล่าค่ะ พอดีแก้วจะสะดุดล้ม คุณเทพไทก็เลยช่วยประคอง"
"คุณเหมือนจะเป็นลมมากกว่า"
"คงจะเหนื่อยน่ะสิ กลับมาวันเดียวก็ลุกขึ้นมาทำงาน ไปนอนพักซะเถอะไป๊"
สร้อยทองมองดอกแก้วด้วยสายตาคมกริบ เหมือนจะเป็นเชิงเตือน ดอกแก้วไม่กล้าสบสายตา
"ค่ะคุณพี่"
ดอกแก้วรีบค้อมตัวออกไป สร้อยทองมองตามอย่างไม่พอใจ แต่ก็หันมายิ้มกับเทพไท
"วันนี้เทพตื่นแต่เช้า น่าจะหาคุณหญิงรัศมีหน่อยนะจ๊ะ ไปรายงานตัวเสียหน่อยว่ากลับมาแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"
เทพไทหน้าเจื่อน จำต้องพยักหน้ารับคำ
"ครับคุณแม่"
สร้อยทองมองตามเทพไทที่เดินออกไป แล้วเดินไปอีกทาง ศรีตามไปงงๆ
"ไม่ขึ้นไปนอนพักบ้างหรือคะคุณสร้อย"
สร้อยทองพูดเครียดๆ
"ฉันจะไปทำยาหอมให้แม่ดอกแก้วเสียหน่อย"
ศรีมองตาสร้อยทองอย่างรู้กัน ไม่พูดอะไรอีก ได้แต่เดินตามไปเงียบๆ
สร้อยทองรินยาสมุนไพรที่ตัวเองปรุงเองใส่แก้ว ให้ศรีเอาไปวางบนถาดที่จะให้พุดจีบ กลายเป็นมี 2 ใบ
"ไหนๆ ก็จะเอายาหอมไปให้ดอกแก้วแล้ว ฉันวานเอายาไปให้แม่ลำเจียกด้วยก็แล้วกันนะพุดจีบ"
"ค่ะคุณสร้อยทอง"
"จำให้ดีนะว่าแก้วนี้" ศรีชี้ "ของคุณดอกแก้ว ส่วนอีกแก้วของคุณลำเจียก"
"จ้ะป้า เดี๋ยวฉันจะเดินท่องไปตลอดทางเลย รับรองไม่ให้พลาด"
"ทะเล้นนักนังคนนี้ เอาไปซะไป๊"
ศรีมองค้อนพุดจีบที่ยิ้มทะเล้นแล้วยกถาดออกไป สร้อยทองมองตามพุดจีบไปด้วยความพอใจ เพราะรู้ว่าทั้งสองคนจะต้องป่วยเพราะยาที่ตัวเองทำให้กิน
พุดจีบถือถาดยามาที่เรือนดอกแก้ว แล้วชะโงกหน้าดมกลิ่นยาในถ้วย
"อื้อหือ ยาอะไรเนี่ย ทำไมกลิ่นมันแรงจัง"
พุดจีบเอามือปิดจมูก แล้วเดินขึ้นเรือนไปเคาะประตู ดอกแก้วเปิดประตูออกมา
"อ้าว พุดจีบ มีอะไรเหรอจ๊ะ"
"คุณสร้อยทองให้เอายามาให้คุณดอกแก้วค่ะ"
"เอาวางไว้ที่โต๊ะเลยจ้ะ"
พุดจีบถือถาดไปที่โต๊ะ หยิบถ้วยยาวาง แล้วชะงักเมื่อเห็นถุงเงินของหลวงปกรณ์
พุดจีบชะงักมองอย่างสนใจ ดอกแก้วหันกลับมาพอดี
"แล้วอีกถ้วยนั่นของใครล่ะ"
พุดจีบรีบดึงสติกลับมา รีบกลบเกลื่อน
"ของคุณลำเจียกค่ะ เอ่อ พุดจีบเอาไปที่เรือนคุณรัตนาก่อนนะคะ"
พุดจีบรีบออกไป
พุดจีบเดินมาที่เรือนคุณย่า บรรยากาศเงียบสงัด ชะโงกหน้ามองหาคนที่หน้าต่าง
"มีใครอยู่ไหมจ๊ะ ฉันเอายามาให้คุณลำเจียก"
ไม่เห็นใคร พุดจีบเลยเปิดประตูเข้าไป มองเข้ามาในห้องรอบๆห้องจากนั้นจึงเดินไปที่โต๊ะ
"เอ่อ พุดจีบ...เอายาวางไว้ที่โต๊ะนะเจ้าคะ"
ฉับพลันสายตาก็พุดจีบก็ชะงัก เพราะบนโต๊ะ มีกระจาดใส่ของใช้ของลำเจียก ในกระจาดมีถุงเงินของหลวงปกรณ์ แบบเดียวกับที่พุดจีบเคยเห็นที่ศพของเจ๊กหลี
พุดจีบอึ้งมองอย่างช็อกๆ เอื้อมมือหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ อย่างพิจารณา แต่แล้วก็ได้ยินเสียง
"แกเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง ออกไป! ออกไป"
ลำเจียกเอาของมาปาใส่พุดจีบ พุดจีบตกใจ
" คุณสร้อยทองสั่งให้เอายามาให้คุณลำเจียกน่ะค่ะ"
"ไม่! ออกไป"
เอี้ยงเข้ามาพอดีรีบมาห้าม
"พุดจีบ ออกไปก่อน คุณลำเจียกไม่ชอบคนแปลกหน้า ออกไป"
"จ้ะ ฉันไปก่อนนะ"
พุดจีบรีบออกไปทันทีด้วยอาการรีบเร่ง แต่พอพ้นเรือนมาแล้วก็ค่อยๆ หันกลับไปมองเรือนคุณย่าด้วยความสงสัยเรื่องถุงเงิน
พุดจีบเดินขึ้นมาบนตึก สีหน้าสงสัย
"อะไรกันวะ ทำไมถึงได้มีถุงเงินกันทุกคนเลย"
พุดจีบยังพูดไม่จบ สร้อยทองก็ออกมาจากห้องพร้อมกับถ้วยยา
"เอายาไปให้ดอกแก้วกับลำเจียกแล้วหรือพุดจีบ"
พุดจีบสะดุ้ง รีบปรับท่าที ยิ้มแก้เก้อ
"เอ่อ ค่ะคุณสร้อยทอง"
"ฉันวานอีกที เพิ่งต้มยาให้สารภีเสร็จ เห็นว่าเขาไม่ค่อยสบาย ฝากไปให้ทีค่ะ"
"ได้ค่ะ"
พุดจีบรับถ้วยยาจากสร้อยทอง แล้วรีบยอบตัวออกไป
อ่านต่อตอนที่ 23
