ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 23
พิศเปิดประตูให้พุดจีบเอาถาดยาเข้ามาในห้อง
"เอาวางไว้ตรงโต๊ะนั่นแหละพุดจีบ"
"จ้ะพี่"
พุดจีบวางถ้วยยาลงไป แล้วมองเห็นถุงเงินที่มีตัวอักษรป.บนโต๊ะ ก็ชะงักอีก มองนิ่งเพลิน
สารภีแต่งตัวออกมาจากฉากในห้อง เห็นพุดจีบพอดี
"มองอะไร แกจะขโมยเงินฉันหรือ"
พุดจีบสะดุ้ง รีบถอยออกมา ยกมือไหว้สารภี
"เปล่าเจ้าค่ะ"
"เปล่าอะไร ก็ฉันเห็นแกมองถุงเงินฉันนิ่ง"
พุดจีบละล่ำละลัก
"เปล่านะเจ้าคะ พุดจีบแค่เห็นว่ามันสวยดีเจ้าค่ะ"
พุดจีบท่าทางเกรงสารภีมากๆ พิศเห็นแล้วสงสาร
"นังพุดจีบมันเพิ่งมาใหม่ ก็เงอะๆ งะๆ อย่างนี้แหละค่ะคุณสารภีอย่าถือเลย"
"จริงเจ้าค่ะ พุดจีบไม่ได้บังอาจคิดขโมยอะไรของคุณๆ หรอกค่ะ"
สารภีเห็นพุดจีบท่าทางกลัวจริง ก็ไม่ติดใจ
"งั้นก็ออกไปได้แล้ว ทีหน้าทีหลังอย่ามาทำสอดรู้สอดเห็นในห้องฉันอีก"
"เจ้าค่ะ"
พุดจีบลนลานออกไปแล้วรีบปิดประตู ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นสงสัยถุงเงินทั้งสามถุงที่เห็นในเรือนดอกแก้ว ลำเจียก สารภี
"คุณผู้หญิงบ้านนี้มีถุงเงินกันทุกคน แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าใครฆ่าอาแปะ"
พุดจีบหน้าเครียดสงสัย
ในเวลากลางคืน มีเลือดสาดโครมมาจนพิศต้องหลบหนีด้วยความตกใจ
"ว้าย !" เชตเดินออกมาจากที่ซ่อน "คิดเหรอว่าทำแค่นี้แล้วฉันจะกลัว เอาไปหลอกเด็กเถอะไป
... คุณสารภีเธอก็แค่ไม่อยากให้เอ็งมาวุ่นวายกับเธออีก"
"ผัวกันเมียกัน จะไม่ให้วุ่นวายได้ยังไง"
"แต่คุณสารภีไม่อยากยุ่งกับเอ็ง"
"คุณหนูของพี่ไม่มีสิทธิ์อยากหรือไม่อยาก" เชตจับแขนพิศเข้ามาบีบออกคำสั่ง "แต่ตอนนี้ฉันเริ่มอยากแล้ว พี่ไปบอกคุณสารภีด้วยนะว่าฉันจะรอที่ห้อง" เชตยิ้มร้าย
"ไอ้เชต นี่เอ็ง"
"ทำอย่างที่ฉันสั่ง ! ถ้าไม่อยากให้ใครในบ้านนี้รู้ว่าคุณสารภีไม่ได้มีผัวคนเดียว"
เชตตะคอกใส่พิศ หน้าตาเหี้ยมขึ้น พิศหวาดกลัว
สารภีปาเงินใส่หน้าเชต
"แกต้องการเงินเท่าไรสำหรับการเลิกยุ่งกับฉัน เท่านี้พอไหม หรือจะเอาอีก"
สารภีปาเงินใส่อีก เชตคว้ามือไว้
"เงินเท่าไรก็ไม่สำคัญสำหรับผมตอนนี้ เพราะตราบใดที่ผมเป็นเจ้าของคุณ ผมก็จะได้ทุกอย่างที่อยากจะได้"
เชตหัวเราะเป็นต่อแล้วดึงสารภีเข้ามากอดแน่น
"ไอ้เลว"
"ไม่เอาน่าคุณสารภี คุณจะปฏิเสธเหรอว่าคุณไม่ชอบรสสัมผัสจากผู้ชายอย่าง" เชตลูบไล้เล้าโลมสารภี "ในเมื่อมันแตกต่างจากคนแก่อย่างคุณหลวง"
เชตลูบไล้สารภีไปมา สารภีเริ่มรัญจวนขึ้นนิดๆ แต่ยังสะบัดสะบิ้งไว้ตัว
เชตค่อยๆ ก้มหน้าลงจูบสารภีแล้วผลักสารภีลงไป สารภีดิ้นขัดขืนพอเป็นพิธี แต่ก็เคลิ้มกับความหนุ่มแน่นของเชต เธอยอมเชตเพราะไม่มีทางเลือกอื่น
สารภีแต่งตัวเสร็จออกมาจากห้อง เชตตามมากอดคลอเคลียด้านหลัง
"จะไปแล้วเหรอครับคุณสารภี"
"ปล่อยฉันนะ แกก็ได้ไปทุกอย่างแล้ว จะเอาอะไร"
"แต่นี่ยังไม่เช้าเลย ผมนึกว่าคุณจะอยู่กับผมทั้งคืน"
เชตกอดหอมเล้าโลมสารภี
"อย่านะ ปล่อยฉัน"
เอี้ยงเดินมาจากอีกทาง เห็นเชตกำลังกอดจูบกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ก็หยุดมองอย่างตกใจ
"พี่เชต !"
สารภีกับเชตชะงักกึก หันมองมาเห็นเอี้ยงก็ตกใจ รีบผละออกจากกัน
สารภีรีบกลบเกลื่อน หันไปทำเป็นด่าเชต
"แกนี่มันไม่รู้หน้าที่จริงๆ เลยนะเชต คุณหลวงท่านรออยู่ รีบไปเอารถออกเร็วๆ เข้า"
สารภีทำเป็นสั่ง แล้วเดินมึนๆ ออกไป เชตมองเอี้ยงอย่างมีพิรุธ แล้วรีบปิดประตูเข้าห้อง
เอี้ยงมองตามสารภีด้วยความสงสัย แล้วขยี้ตาตัวเองอีกครั้ง
ดอกแก้วจับแขนเอี้ยง ทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ ถามอย่างร้อนใจ
"อะไรนะเอี้ยง เธอเห็นอะไร"
" เอี้ยงเห็น...เห็นคุณสารภีกับนายเชต...กอดจูบกันที่หน้าเรือนพักค่ะ"
ดอกแก้วหน้าช็อกๆ แต่ยังไม่เชื่อเสียทีเดียว เอี้ยงรีบออกตัว
"เอี้ยงไม่ได้ใส่ความนะคะคุณแก้ว เอี้ยงเห็นกับตาจริงๆ ว่าคุณสารภีออกมาจากห้องนายเชต แล้วนายเชตก็ตามออกมา"
"คุณพระช่วย"
"เอี้ยงไม่นึกเลยว่าคุณสารภีจะมีชู้"
ดอกแก้วรีบห้ามเอี้ยง
"เอี้ยงอย่าพูดอย่างนั้นเป็นอันขาด เรายังไม่รู้ว่าอะไรเป็นไร เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่"
"ค่ะ เอี้ยงไม่พูดหรอก ใครทำเลวทำชั่วไว้ก็ขอให้สิ่งเลวๆ มันออกมาประจานตัวเองก็แล้วกัน"
ดอกแก้วพยักหน้าเห็นด้วย แต่ยังแอบกลุ้มๆ สงสารหลวงปกรณ์
อ่านต่อหน้าที่ 2
ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 23
บรรยากาศยามเช้าของตลาด ผู้คนพลุกพล่าน เอี้ยงเดินเลือกซื้อของใส่ตะกร้าอย่างเพลิดเพลิน แล้วกำลังจะหิ้วตะกร้าข้ามถนนกลับบ้าน
ฉับพลันจู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งแล่นด้วยความเร็วสูงพุ่งมา เอี้ยงได้ยินเสียงรถก็หันไปมองด้วยสีหน้าตกใจแล้วร้องกรี๊ดออกมา
รถคันนั้นไม่ลดความเร็วลง แต่กลับพุ่งชนเอี้ยงอย่างจงใจ จนร่างของเอี้ยงลอยละลิ่ว ตกลงมาบนพื้นถนนพร้อมกับข้าวของกระจัดกระจาย
เอี้ยงตาค้าง เลือดออกเต็มศีรษะ ผู้คนวิ่งเข้ามามุงดูอย่างตื่นตระหนก
ดอกแก้วผวาเฮือกขึ้นมาในตอนเช้าตรู่
"เอี้ยง"
ดอกแก้วกวาดสายตามองหา ร้องเรียก
"เอี้ยง ! อยู่ข้างนอกหรือเปล่าจ๊ะ"
ดอกแก้วเงี่ยหูฟังไม่ได้ยินเสียงเอี้ยงพูดตอบ ก็ลุกขึ้นจะออกไปดู ฉับพลันก็รู้สึกว่าพื้นรอบตัวหมุนส่ายโคลงเคลง
ดอกแก้วหน้ามืดยืนไม่อยู่ ต้องเอื้อมมือคว้าเสาเตียงพยุงไว้ แล้วรีบทรุดนั่งลง พยายามบีบขมับตัวเองให้หายมึน แต่มองไปรอบๆ ก็ยังเห็นพื้นโคลงเคลงส่ายไปมา
ดอกแก้วมาช่วยงานครัวยามเช้า มองหาเอี้ยงในครัว ร้องถามหากับบ่าวคนอื่น
"ป้า....เห็นเอี้ยงบ้างไหมจ๊ะ ฉันตามหาจนทั่วตึกละ ก็ไม่เห็น"
"ออ เห็นมันเมื่อตอนเช้ามืดโน่นเจ้าค่ะ มันบอกว่าจะไปซื้อของที่ตลาด จนป่านนี้ ยังไม่เห็นหัวมันเลยเจ้าค่ะ เหลวไหลจริงๆ ..นี่คุณสร้อยเธอก็เร่งงานในครัวแต่เช้า โอ้ย ตอนนี้มือพวกอิชั้น เป็นระวิงไปหมดแล้วละเจ้าค่ะ"
"มามา มีอะไรให้แก้วช่วยบ้างจ๊ะ"
"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ไม่เป็นไร"
ดอกแก้วรีบเข้าไปหยิบทัพพีมาคนแกงในหม้ออย่างขะมักเขม้น จนบ่าวอ่อนใจยอม ทุกคนกลับไปทำงานของตนต่อ ดอกแก้วคนแกงสักพัก ตักขึ้นจะชิมแล้วเหม่อลอย ทำตะหลิวตกพื้น จนทุกคนตกใจ บ่าวตกใจร้องถาม
"ว้าย คุณดอกแก้ว เป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าค่ะ"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ เช้านี้ไม่รู้เป็นไร ใจคอไม่ค่อยดีเลย"
" บ่าวบอกว่าไม่ต้องช่วย คุณดอกแก้วก็ไม่ฟัง..ขึ้นเรือนไปเถอะเจ้าค่ะ"
ทันใดนั้นก็มีบ่าว 2 วิ่งหน้าตื่นเข้ามาในครัว ร้องตะโกนใหญ่โต
"ตายแล้ว ตายแล้ว!! ตายแล้ว"
บ่าว1 ร้องทักบ่าว2 อย่างหงุดหงิด
"อะไรของเอ็งหนักหนา ร้องดังไปเจ็ดบ้านแปดบ้าน ใครตาย อีนี่ปากอัปมงคลแต่เช้าเลยนะมึง"
"ตายจริงๆ ป้า.... อีเอี้ยง.... อีเอี้ยงมันตายแล้ว"
"อะไรนะ"
ดอกแก้วตกใจเข้าสบทบถามด้วยความตกใจ
"เอี้ยงทำไมนะ"
"อีเอี้ยงมันโดนรถยนต์ชนตายที่ตลาดเมื่อเช้านี้เอง"
ดอกแก้วตกใจกับลางสังหรณ์ที่เป็นจริง
"เป็นไปไม่ได้... เป็นไปไม่ได้"
"จริงๆ เจ้าค่ะ บ่าวเห็นกะสองลูกตา อีเอี้ยงมันโดนรถชนตายคาที่อยู่กลางถนน อู้ย น่ากลัว"
" จริงเหรอว่ะ โถ่ คุณพระคุณเจ้า เอี้ยงเอ้ย"
"เนี่ยชาวบ้านแถวนั้นก็ไม่มีใครรู้ว่าไอ้คนขับรถมันเป็นใคร…ใจคอมันช่างดำอำมหิตผิดมนุษย์มนา"
ดอกแก้วฟังบ่าวคนนั้นเล่าเหตุการณ์ แทบจะเป็นลมล้ม จนบ่าวมาประคองเอาไว้
"เป็นไปไม่ได้..ไม่จริง... เอี้ยง...เอี้ยง"
ศพเอี้ยงนอนอยู่บนแคร่ไม้ มีผ้าคลุม พวกคนใช้มามุงดู ดอกแก้วเข้ามา สีหน้าตื่นตระหนก
"เอี้ยง...ใช่เอี้ยงแน่หรือ"
บ่าวชายพยักหน้า แล้วเปิดผ้าคลุมออกให้เห็นหน้า พอดอกแก้วเห็นหน้าเอี้ยงเต็มตาก็เข่าอ่อน
"เอี้ยง...โธ่ เอี้ยง ทำไม...ทำไม"
ดอกแก้วโผเข้ากอดเอี้ยงร้องไห้
"ทำไมเธอถึงทิ้งฉันไป เอี้ยง"
ดอกแก้วกอดศพเอี้ยงร้องไห้อย่างเสียใจ พวกบ่าวไพร่ พลอยน้ำตาซึมตามไปด้วย
"ฟื้นขึ้นมาเถอะเอี้ยง ฟื้นขึ้นมาอยู่กับฉันก่อน ฮือๆๆ"
ดอกแก้วกอดศพเอี้ยงแน่นร้องไห้คร่ำครวญ
"เอี้ยง ฮือๆๆ"
ดอกแก้วร้องไห้จนตัวอ่อน แล้วก็เป็นลมล้มพับลงไป พวกบ่าวไพร่ประคองกัน ตกใจ เทพไทแหวกกลุ่มคนเข้ามาเห็นดอกแก้วคอพับคออ่อน ตกใจมาก รีบเข้าประคอง
"คุณดอกแก้ว"
อ่านต่อตอนที่ 24
