ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 28
ศรีไอแค่กๆอยู่มุมสวน ในมือถือยาสมุนไพรที่สร้อยทองให้เอาไปให้ลำเจียก ลำเจียกเดินผ่านมาหยุดมองดูอยู่ในมุมที่คนไม่เห็น
ศรีมองซ้ายมองขวาแล้วเทยาทิ้ง สร้อยทองโผล่มาคว้าข้อมือศรีอย่างแรง
"ทำอะไรน่ะ"
ศรีตกใจ
"คุณสร้อย"
สร้อยทองเสียงเย็นวาบ
"แม่ศรีเทยาแม่ลำเจียกทิ้งมากี่ครั้งแล้ว"
ศรีนิ่งงันไม่ตอบได้แต่น้ำตาเอ่อ ลำเจียกยืนฟังนิ่ง
"คงจะทิ้งหลายครั้งแล้วสินะ"
ศรียกมือไหว้
"บ่าวขอชีวิตคุณลำเจียกเถอะค่ะคุณ เท่านี้คุณลำเจียกก็ทุกข์เหลือเกินแล้วค่ะ"
" อย่าทำให้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวเลยนะแม่ศรี"
"คุณของบ่าว พอเถอะนะคะ หยุดเถอะนะคะ"
"หยุดแล้วฉันจะมีความสุขได้งั้นรึแม่ศรี"
ศรีไอแค่กๆ ก่อนจะตอบสร้อยทองด้วยสีหน้าจริงจัง
"บ่าวอยากลามือเจ้าค่ะ บ่าวไม่อยากทำร้ายใครด้วยยานี่อีกแล้วค่ะ"
สร้อยทองหันมองศรีตาแดงก่ำ โกรธที่คนใกล้ชิดที่สุดเปลี่ยนไป
สร้อยทองเดินจากไปไม่มีคำพูดใดๆอีกเลย ศรีมองตามน้ำตาไหล ลำเจียกมองนิ่งรู้ความจริงเรื่องยาพิษ
ดอกแก้วลงจากรถ แล้วเดินเลี่ยงจะกลับไปที่เรือนด้วยสีหน้าเศร้าสลด เทพไทรีบตามไปดึงมือไว้
"คุณดอกแก้ว ! คุณทำแบบนี้ทำไม คุณแม่บังคับคุณใช่ไหม"
"เปล่าค่ะ แก้วทำด้วยความเต็มใจของแก้วเอง"
"ไม่จริง ผมไม่เชื่อ ! คุณจะทำลายชื่อเสียงของตัวเองไปเพื่ออะไร"
"ก็เพื่อความสงบสุขในบ้านนี้ไงคะ ยังไงคุณหลวงกับคุณสร้อยทองก็เป็นผู้มีพระคุณของฉัน อะไรที่ฉันจะยอมทำได้เพื่อให้ท่านสบายใจ ฉันก็ยินดี และเหนือสิ่งอื่นใดก็คือฉันทำ เพื่อให้คุณกับคุณรัศมีได้ลงเอยกันอย่างมีความสุข"
"แต่คุณไม่สมควรจะต้องมารับผิดชอบในเรื่องนี้ ผมต่างหากที่ผิด ที่ไม่ยับยั้งชั่งใจ"
"เราผิดด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละค่ะ ที่ปล่อยให้ทุกอย่างล่วงเลยมาถึงขนาดนี้ นี่เป็นทางออกที่สวยงามที่สุดแล้วสำหรับทุกคน"
เทพไทมองดอกแก้วอย่างสงสาร ดอกแก้วเช็ดน้ำตา พยายามทำเข้มแข็ง
"คุณเทพอย่าคิดอะไรมากเลยค่ะ หน้าที่ของคุณก็คือเตรียมตัวแต่งงานกับเจ้าสาวที่คู่ควรกับคุณที่สุดอย่างคุณรัศมีดารา ลืมเรื่องที่บ้านแพ้ว และผู้หญิงที่ชื่อดอกแก้วซะ ขอให้จำฉันในฐานะแม่เลี้ยงของคุณเท่านั้น"
"ดอกแก้ว"
เทพไทจับแขนดอกแก้วไว้อย่างอาลัยอาวรณ์ แต่ดอกแก้วแกะมือออก แล้วเดินจากไป
เทพไทมองตามดอกแก้วอย่างเสียใจ โดยที่ไม่เห็นว่าดอกแก้วเดินจากมาทั้งน้ำตาเต็มตา
ที่ท่าน้ำ ศรีนั่งไอแห้งๆ ด้วยอาการป่วยเรื้อรัง สร้อยทองปรากฏตัวหน้าศรีอย่างคาดไม่ถึง ศรีตกใจเล็กน้อย
"คุณสร้อยมีอะไรให้รับใช้ ทำไมไม่ให้ใครมาตามละเจ้าค่ะ ไม่เห็นต้องลงมาเองเลยเจ้าค่ะ"
"ฉันเห็นหล่อนไม่สบาย เลยต้มยามาให้โดยเฉพาะ"
"เป็นพระคุณกับบ่าวจริงๆ ค่ะ"
"จะพูดเยี่ยงนั้นทำไมล่ะ ทำไมฉันจะทำให้เธอไม่ได้"
ศรีมองยาในถ้วย แล้วมองหน้าสร้อยทองอย่างตกใจ
"คุณสร้อยของบ่าว บ่าวรับใช้คุณสร้อยตั้งแต่ยังเยาว์นัก คุณกับบ่าวน่ะ เป็นทั้งนาย เป็นดั่งพี่ เปรียบเหมือนเพื่อน...จะสั่งให้บ่าวทำอะไร บ่าวไม่เคยขัดสั่งให้เป็นบ่าวก็จะเป็น สั่งให้ตาย บ่าวก็พร้อมจะตาย เพราะรู้แก่ใจเสมอว่า คุณสร้อย คงมีเหตุผลของคุณของตัวเอง"
"ฉันขอบใจเธอในเรื่องเหล่านี้"
สร้อยทองมือสั่นยื่นแก้วยาให้ ศรีตกใจเล็กน้อย รับแก้วยา น้ำตาไหลออกมา ต่างมองหน้ากัน
พุดจีบเดินมาทางท่าน้ำ เห็นสร้อยทองกับศรียืนคุยกันอยู่ก็หยุดมองอย่างสงสัย ท่าทางของศรีดูสั่นกลัวสร้อยทอง ขณะที่ถือแก้วน้ำอยู่ในมือ พุดจีบยิ่งแปลกใจเลยแอบดู
เช้าวันใหม่ เข็มนุ่งกระโจมอกเดินถือขันมาที่ท่าน้ำ แล้วค่อยๆ หย่อนตัวลงคลองเตรียมจะอาบน้ำ ระหว่างที่วักน้ำสีหน้าสดชื่นก็เหลือบไปเห็นอะไรลอยผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ใต้ศาลา เลยขยับไปดู พอเห็นเป็นร่างคนก็สีหน้าตกใจกรีดร้องดัง
คนงานชายแถวนั้นวิ่งเข้ามาดู แล้วหยุดมองตะลึงที่ท่าน้ำ
พวกบ่าวไพร่วิ่งกันตึงตังออกไปทางหน้าบ้าน เสียงเข็มยังคร่ำครวญแว่วๆ
"ช่วยด้วย มีคนจมน้ำตาย ช่วยด้วย ! ฮือๆๆ"
สร้อยทองเดินช้าๆ ออกมาที่ระเบียงมองไปที่พวกบ่าวไพร่พากันวิ่งไปที่ท่าน้ำอย่างตื่นเต้น
อ่านต่อหน้าที่ 2
ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 28
เข็มยังคงตกใจ ร้องตกใจเสียงหลง
"ใครอ่ะ พี่ ใครอ่ะ"
คนงานชายสองคนช่วยกันพลิกศพ หงายหน้าเป็นศรี พุดจีบก็เห็นช่นกัน
"ว้าย!! พี่ศรี"
"ท่าทางพี่ศรีจะจมน้ำตายตั้งแต่เมื่อคืน"
"เป็นไปไม่ได้ เมื่อหัวค่ำฉันยังเห็นแกอยู่เลย แล้วคนอย่างพี่ศรีแกว่ายน้ำเก่งจะตาย แกจะจมน้ำตายแบบนี้ได้อย่างไง"
เข็มร้องไห้เสียใจที่ศรีตาย พุดจีบพยายามกอดปลอบ คิดถึงเรื่องเมื่อคืน
สร้อยทองยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียง มองมาเห็นพวกคนงานกำลังมุงดูศพของศรี แล้ววิพากษ์วิจารณ์กันอย่างสอดรู้สอดเห็น
สร้อยทองน้ำคลอๆ เมื่อนึกถึงศรีที่จงรักภักดีมาตลอด
"ยกโทษให้ฉันนะศรี ในเมื่อแกอยากหยุดแล้ว แต่ฉันยังหยุดไม่ได้ ฉันก็จำเป็นต้องเดินไปบนเส้นทางบาปนี้คนเดียว"
สร้อยทองมองศพศรีอยู่ไกลๆ น้ำตาไหลพราก
พุดจีบกับเข็มเดินเข้ามาในบ้าน ท่าทางกลุ้มๆ
"เดี๋ยวข้าจะไปเตรียมชุดดำให้คุณสร้อยทอง เอ็งขึ้นไปเรียนเธอเรื่องพี่ศรีซะ" เข็มบอก
"ทำไมพี่ไม่ไปเองล่ะจ๊ะ"
เข็มถอนใจ
"ข้าไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ พี่ศรีเป็นคนที่สนิทที่สุดของคุณสร้อยทอง เลี้ยงดูกันมาตั้งแต่ยังเล็กๆ ไม่รู้ว่าเธอจะเสียใจซักแค่ไหน เอ็งไปบอกแทนข้าที่เถอะ"
"เธออาจจะรู้แล้วก็ได้นะพี่"
"จะรู้ได้ยังไง"
"ก็..."
พุดจีบพูดแล้วนึกถึงภาพที่เห็นในตอนดึกๆ สร้อยทองกับศรีอยู่ที่ท่าน้ำ
พุดจีบตัดบท
"ไม่มีอะไรจ้ะ"
"เอ็งนั่นแหละขึ้นไปบอกคุณสร้อย ค่อยๆ บอกนะจะได้ไม่ตกใจ"
"บอกอะไรหรือ"
พุดจีบกับเข็มสะดุ้ง หันไปเห็นสร้อยทองเดินลงมาพอดี
สร้อยทองสวมชุดดำนั่งเหม่อลอยพูดถึงศรีด้วยสีหน้าสงบ
"ฉันสังหรณ์ใจอยู่แล้วเชียว เมื่อคืนมันก็มาบอกลาฉัน ว่าจะกลับบ้าน ไม่คิดว่าที่แท้แล้วมันอยากจะฆ่าตัวตาย"
" ป้าศรีจะฆ่าตัวตายทำไมล่ะคะ ท่าทางแกไม่เห็นเหมือนคนจะคิดสั้น"
สร้อยทองหันมองพุดจีบ สีหน้านิ่งๆ
"มันป่วยเป็นวัณโรค"
พุดจีบกับเข็มสะดุ้ง
"โรคร้ายแบบนี้ยาของฉันก็รักษาไม่หาย ต้องไปหาหมอที่โรงพยาบาล มันคงกลัวว่าจะเป็นภาระ ก็เลยตัดช่องน้อยแต่พอตัว ... จริงๆ แล้วศรีมันก็คนเก่าคนแก่ จะต้องเสียค่าหยูกยารักษาเท่าไรฉันก็พร้อมจะจ่ายเพื่อช่วยชีวิตมัน"
"โธ่พี่ศรี ไม่น่าเล้ย"
เข็มสะอื้น เอาชายเสื้อเช็ดน้ำตา
"เอ็งติดต่อญาติมันให้มารับศพไปจัดงานซะนะเข็ม แล้วบอกด้วยค่าใช้จ่ายทั้งหมดฉันจะรับเป็นเจ้าภาพเอง ให้สมกับความจงรักภักดีที่มันเคยทุ่มเทให้ฉันมาตลอด"
"เจ้าค่ะ"
เข็มสะกิดพุดจีบแล้วคลานออกไป
พุดจีบคลานตาม แต่ยังมองสร้อยทองที่หันไปเหม่อ สีหน้าเฉยเมยไร้ความรู้สึก ไม่มีน้ำตาซักหยดด้วยความแปลกใจ
เวลาต่อมา หลวงปกรณ์ชะงัก มองหน้าสร้อยทองอย่างไม่อยากเชื่อ
"นังศรี...นังศรีตายแล้วหรือ"
"ค่ะคุณพี่ มันโดดน้ำตาย"
หลวงปกรณ์ถอนใจอ่อนแรง
"นี่มันเกิดเหตุอาเพศอะไรขึ้นในบ้านเรา ถึงได้มีคนตายไม่เว้นแต่ละวัน" หลวงปกรณ์ไอโขลก
"คงจะเป็นเรื่องบังเอิญค่ะคุณพี่"
หลวงปกรณ์ไม่ตอบ แต่ไอโขลกหนักขึ้น สร้อยทองหันไปมองอย่างตกใจ
"คุณพี่ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
หลวงปกรณ์ไออย่างหนักจนตัวโยน แล้วค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอน อย่างหมดเรี่ยวแรง
สร้อยทองเข้าประคอง
"คุณพี่ ช่วยด้วย ใครอยู่ข้างนอก ช่วยที"
สร้อยทองเข้าเขย่าตัวหลวงปกรณ์ให้ได้สติ เทพไทเปิดประตูเข้ามาอย่างรีบร้อน
"คุณพ่อ"
เทพไทกับสร้อยทองประคองหลวงปกรณ์มาคนละด้าน ดอกแก้วรีบวิ่งเข้ามา เห็นพวกคนใช้หน้าตาตื่น
"คุณหลวง เกิดอะไรขึ้นคะ"
"คุณพ่อไอหนักมาก ผมต้องรีบพาไปหาหมอ ... ให้คนไปเตรียมรถเร็วเข้า"
"งั้นให้แก้วไปด้วยนะคะ"
"ครับ รีบพาคุณพ่อไปขึ้นรถเถอะ"
เทพไทเข้ามาเปลี่ยนสร้อยทองช่วยประคองไป สร้อยทองมองหลวงปกรณ์อย่างเป็นห่วง
"ช่วยคุณพ่อด้วยนะเทพ อย่าให้คุณพ่อเป็นอะไรนะลูก"
สารภีโผล่หน้าออกมาแอบดูหลวงปกรณ์ที่โดนหิ้วปีกคอพับคออ่อนอย่างตื่นตระหนก
อ่านต่อตอนที่ 29
