ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 26
ดึกต่อเนื่อง หลวงปกรณ์นอนหลับไปแล้ว แต่ดอกแก้วยังนั่งเหม่อลอยนึกถึงเรื่องของเทพไทอยู่ เสียงของสร้อยทองยังดังก้องเข้ามาในหัว
"คุณพี่ต้องรักษาเนื้อรักษาตัวไว้เตรียมงานใหญ่ให้ตาเทพกับคุณรัศมี น้องนัดแนะวันเวลาไปเจรจาสู่ขอกับคุณหญิงดุจเดือนไว้แล้วนะคะ"
ดอกแก้วนึกแล้วก็ถอนใจ พยายามบอกตัวเองให้ทำใจยอมรับความจริงให้ได้
ในเวลาเดียวกัน เทพไทก็ยืนเหม่อลอยครุ่นคิดเรื่องนี้ด้วยความกลุ้มใจเช่นเดียวกัน
นึกถึงเรื่องที่สร้อยทองกำชับเทพไท
"คำขอโทษของลูกมันไม่มีความหมายหรอก สิ่งเดียวที่เทพจะทำได้ก็คือเทพต้องแต่งงานกับคุณรัศมีดาราให้เร็วที่สุด ถ้าไม่อย่างนั้นก็เท่ากับเทพฆ่าแม่ให้ตายทั้งเป็น"
เทพไทถอนใจ หันกลับมาพิงประตู หนักใจกับอนาคตที่กำลังจะมาถึงเหลือเกิน
ดอกแก้วออกมาจากห้องนอนของหลวงปกรณ์ กำลังจะกลับห้อง แต่เจอกับเทพไทพอดี เทพไทมองดอกแก้วแววตาอาวรณ์ เมื่อคืนคิดถึงดอกแก้วทั้งคืน ดอกแก้วพยายามหลบเลี่ยงเดินออก เทพไทจึงทัก
"คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง"
"ไข้ลดลงเยอะแล้วค่ะ ฉันเพิ่งให้ทานยาไป"
"งั้นคุณก็ไปพักผ่อนเถอะ ผมจะมาเปลี่ยนเวรให้"
"ไม่เป็นไรค่ะ แก้วแค่จะลงไปเอาอาหารเช้ามาให้ท่าน เดี๋ยวก็จะขึ้นมาดูต่อ คุณเทพไทไปทำธุระเถอะค่ะ"
"ผมไม่ได้มีธุระอะไร"
"ก็เรื่องแต่งงานไงคะ ตอนนี้คุณหลวงป่วย คุณควรต้องรับหน้าที่จัดการเรื่องต่างๆ แทนท่าน ไม่ใช่รอให้ท่านหาย เดี๋ยวจะไม่ทันการณ์"
เทพไทหน้าตึง ประชดขึ้นมาทันที
"ท่าทางคุณอยากจะขับไล่ไสส่งผมเหลือเกินนะ"
"ฉันก็แค่เตือนให้คุณรู้ว่าหน้าที่ตัวเองในตอนนี้คืออะไร คุณสร้อยทองจะได้ไม่เข้าใจเราผิดอีก"
"ที่แท้คุณก็กลัวตัวเองจะเดือดร้อน ถึงได้พยายามผลักภาระมาให้ผม"
"คุณไม่ควรพูดแบบนี้ ถ้าคุณรัศมีมาได้ยินเข้าจะเสียใจนะคะ"
เทพไทโมโห กระชากดอกแก้วเข้ามาใกล้
"ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ทั้งนั้น ทำไมผมจะพูดสิ่งที่ตัวเองคิดไม่ได้ คุณก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไงดอกแก้ว"
ดอกแก้วมองหน้าเทพไท อยากจะบอกว่าตัวเองก็ไม่ได้มีความสุข แต่ก็ทำใจแข็ง สะบัดออก
"ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นคะ ฉันรู้แต่ว่าหน้าที่ของคุณคือต้องทำให้ทุกคนในบ้านนี้มีความสุข"
"แล้วหัวใจของเราสองคนล่ะดอกแก้ว"
"ฉันเติบโตมาด้วยการยอมยกความสุขให้คนอื่นก่อนตัวเองเสมอคะ โดยเฉพาะกับผู้มีพระคุณ คุณก็ควรจะทำแบบเดียวกัน"
ดอกแก้วแกะมือออกจากการเกาะกุมของเทพไทแล้วรีบเดินหนีไป ซ่อนน้ำตาเอาไว้
ดอกแก้ววิ่งออกมานั่งร้องไหที่สวนด้วยความเสียใจ เพราะจริงๆ ตัวเองก็ยังทำใจไม่ได้ เทพไทรีบตามลงมา
"คุณจะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ผมคิดอย่างคุณไม่ได้ ผมยังอยากทำตามความต้องการของตัวเอง"
"คุณไม่สงสารคุณแม่คุณที่ต้องทุกข์ใจเพราะเรื่องของเราเลยหรือไงคะ"
"ถ้าผมยอมแต่งงานตามใจคุณแม่ ผมก็ทำร้ายน้องรัศมีดาราอยู่ดี เพราะผมไม่ได้รักเขา"
"คุณรัศมีเป็นคนดี วันเวลาจะช่วยทำให้คุณรักเธอได้เอง"
"ไม่มีใครแทนที่คุณในหัวใจผมได้หรอกนะดอกแก้ว"
เทพไทดึงมือดอกแก้วเข้ามาแตะที่หน้าอก
"ไม่เคยมีแม้แต่วินาทีเดียว"
ดอกแก้วใจหวิว รีบดึงมือออก
"ได้โปรดอย่าทำให้ฉันลำบากใจเลยค่ะคุณเทพ"
ดอกแก้วลุกหนีจะไป แต่เทพไทดึงแขนไว้
"อย่าพยายามหนีผมเลยดอกแก้ว ผมรู้ว่าคุณก็กำลังหนีหัวใจตัวเองไม่พ้นเหมือนกัน"
ดอกแก้วน้ำตาคลอ แต่ไม่ยอมหันกลับมา เทพไทกระชากดอกแก้วเข้ามาในอ้อมกอด
"คุณเทพ"
"บอกผมสิว่าคุณไม่ต้องการอ้อมกอดนี้"
"คุณเทพ อย่าค่ะ"
ดอกแก้วดิ้น
คนรับใช้พารัศมีดาราเข้ามาในห้องรับแขก
"เชิญคุณรัศมีนั่งก่อนนะคะ"
"ไม่มีใครอยู่เลยหรือจ๊ะ"
"คุณหลวงพักผ่อนอยู่ข้างบนค่ะ ส่วนคุณสร้อยคงจะอยู่ในครัว"
"แล้วพี่เทพไทล่ะ"
"เห็นเดินทางไปสวนค่ะ เดี๋ยวหนูไปตามให้ก็ได้"
"ไม่ต้องจ้ะ ฉันไปเองดีกว่า"
รัศมีดารารีบลุกออกไปจากห้องรับแขก
ศรีไอโขลกๆ ขณะที่กำลังเก็บล้างหม้อชามที่ทำอาหารอยู่ เข็มเดินเข้ามามอง
"เป็นอะไรไปพี่ศรี ไอซะน่ากลัวเชียว" เข็มถาม
"สงสัยจะติดไข้คุณหลวง" ศรีไอพลางมองเห็นเข็มถือถาดอาหารกลับมา "อ้าว แล้วเอ็งเอาข้าวต้มคุณลำเจียกกลับมาทำไม"
"คุณลำเจียกเธอไม่ทาน เธออยากทานข้าวสวย แล้วก็ขอผัดผักซักจาน เดี๋ยวฉันทำให้เองก็แล้วกัน"
เข็มเดินไปที่เตา แต่แล้วก็ชะงักเพราะสร้อยทองปราดเข้ามา สีหน้าตกใจ
"แม่ลำเจียกรู้ความถึงขนาดสั่งอาหารกินได้แล้วหรือ"
เข็มตกใจกับท่าทางของสร้อยทอง
"เอ่อ เจ้าค่ะ เธออยากกินผัดผัก บอกว่าไม่ได้กินนานแล้ว เบื่อข้าวต้มรสจืดๆ เจ้าค่ะ"
สร้อยทองตวัดสายตามองไปทางศรี ศรีหลบตา
อ่านต่อหน้าที่ 2
ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 26 (ต่อ)
สร้อยทองลากศรีออกมาที่มุมลับตา ศรียังมีอาการไออยู่เหมือนไม่สบาย
"ไหนว่ามันเป็นบ้าเป็นบอไปแล้วไง คนบ้าที่ไหนจะลุกขึ้นมาพูดจาสั่งอาหารได้ขนาดนี้"
ศรีอึกอัก
"ศรี...ศรีไม่ทราบเจ้าค่ะ"
"ยาที่ฉันให้แม่ลำเจียกกิน มันต้องได้ผลสิ แกคอยดูแลให้แม่ลำเจียกกินเป็นประจำหรือเปล่า"
ศรีอึกอักหนักกว่าเดิม หลบสายตา
"เอ้อ ดู...ดูเจ้าค่ะ"
สร้อยทองมองศรีด้วยความโมโห แล้วรีบเดินออกไป ศรีมองตามอย่างกังวล แล้วรีบตามไป
ดอกแก้วดิ้นรนขัดขืนอยู่ในอ้อมกอดเทพไท
"คุณเทพปล่อยแก้วเถอะค่ะ"
"ไม่ ! ผมจะไม่ปล่อยมือจากคุณอีกแล้ว"
เทพไทกอดดอกแก้วแน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วประคองหน้าดอกแก้วขึ้นมาจูบอย่างนุ่มนวลดูดดื่ม
ดอกแก้วตกตะลึง หยุดขัดขืนไปชั่วขณะ
"ยอมรับเถอะดอกแก้วว่าคุณก็ต้องการผมเหมือนกัน"
เทพไทเห็นดอกแก้วนิ่งตะลึง ก็คิดว่าดอกแก้วใจอ่อน แต่จริงๆ แล้วสายตาดอกแก้วกลับมองเลยไปด้านหลัง
"คะ...คุณรัศมี"
รัศมีดารายืนมองอยู่ด้านหลังเทพไท สีหน้าผิดหวัง เทพไทชะงักหันกลับไปมอง
"รัศมี"
รัศมีดาราน้ำตาไหลออกมา แล้วสะบัดหน้าวิ่งออกไปทันที
"คุณรัศมี !" ดอกแก้วรีบผลักเทพไท
"ตามคุณรัศมีไปสิคะ"
เทพไทรีๆ รอๆ แต่ก็เป็นห่วงรัศมีดารา จึงรีบวิ่งตามไป
รัศมีดาราวิ่งร้องไห้เข้ามาอีกมุมหนึ่งในสวน เทพไทวิ่งตามมาติดๆ
"น้องรัศมี!"
" อย่ามายุ่งกับรัศมี รัศมีไม่อยากเห็นหน้าพี่เทพอีกแล้ว"
รัศมีวิ่งร้องไห้ออกไป เทพไทยืนอึ้ง สีหน้ากลัดกลุ้ม
สร้อยทองกำลังขะมักเขม้นปรุงยาต้มให้ลำเจียก ศรีที่นั่งมองดูอยู่ด้วยอาการเป็นหวัด ไอ ไอ อยู่ด้านหลัง นั่งมองสร้อยด้วยสีหน้าเป็นห่วง สร้อยทองปรุงยาแล้ว เอามือปาดเหงื่อตัวเอง
"ศรีหยิบ ใบเขี้ยวใบมังกร สาระแหน่ บอระเพ็ดแห้ง มาให้ฉันหน่อย"
ศรีหยิบของให้สร้อยทอง สร้อยทองหันไปปรุงยาต่อ ศรียืนเหม่อคิดอยู่
"แม่ศรี บอระเพ็ดล่ะ มัวแต่ยืนเหม่ออยู่ได้"
ศรีออกจากภวังค์
"เจ้า เจ้าค่ะ"
"ชักช้า...เด๋วแม่ลำเจียกก็หลับซะก่อนได้ดื่มพอดี"
สร้อยทองใช้มือปัดไอละเหยจากหม้อยา เบาๆ และปาดเหงื่อ
"คุณสร้อยทอง..เหนื่อยไหมเจ้าค่ะ"
สร้อยทองคนยาไปตอบไป
"ก็เหนื่อยละซิถามได้"
"เหนื่อยก็หยุดสิเจ้าค่ะ"
"หยุดได้ยังไง เดี๋ยวน้ำก็งวดท่วมใบยาหมด กินก็จะไม่หาย รักษาใครก็จะไม่ได้"
สร้อยคนยาอยู่แล้วก็หวลคิดถึงคำพูดของศรีที่มาแปลก
"หยุดมือซะเถอะเจ้าค่ะ.. วางมือซะนะเจ้าค่ะ"
สร้อยทองคนยาช้าลง หยุดมือนิ่ง และมือค่อยๆ กำทัพพีแน่น
"ศรีอยู่ดี ๆแกจะมาพูดถึงเรื่องนี้ทำไม...ฉันเดินมาไกลแล้ว"
"ไกลเจ้าค่ะ แต่ก็ไม่ไกลเกินพอที่จะหยุดมันได้เจ้าค่ะ"
ศรีเดินเข้ามาหาสร้อยทอง และจับมือสร้อยที่กำทัพพีอยู่ สร้อยทองทองมีท่าทีที่อ่อนลง
และมองศรีด้วยสายตาอ่อนลง
"มือน้อยๆ ของคุณหนูสร้อยทองของอิฉัน..มันเคยอ่อนนุ่ม เคยอ่อนหวาน วางมือลงเถอะนะเจ้าค่ะ"
ศรีน้ำตาไหล ค่อยๆ เอามือสร้อยทองออกจากหม้อมาวางบนหัวตัวเอง ศรีประคองมือสร้อยไว้อย่างนุ่มนวล ทะนุทะนอมเหมือนวันวานเมื่อเคยในวัยเยาว์
สร้อยทองที่กำลังแผ่วลงกับการนึกถึงวันเก่าๆ กลับหุนหันโกรธขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงสิ่งที่ถูกกระทำ และผลักศรีออกไปล้มลง และชี้หน้าว่าศรีอีก
"หยุดเดี๋ยวนี้นะนังศรี ถือดียังไงมาพูดจาสั่งสอนตีฝีปากเสมอนาย"
ศรีไม่กล้า ยกมือไหว้สร้อยทอง
"ศรีไม่กล้าพูดจาสอนสั่งคุณสร้อยหรอกเจ้าค่ะ แค่อยากจะเอ่ยกับคุณสร้อย.. หากคุณหลวง
ท่านรู้ความเข้า"
"จะไม่มีใครหน้าไหนจะรู้เรื่องนี้ แม้แต่คุณพี่ แต่ถ้าเรื่องนี้จะหลุดออกไปได้ ก็เพราะแกคนเดียวแหละนังศรี จำใส่หัวเอาไว้นะ"
"แต่บ่าวจะยอมให้คุณสร้อยทำผิดอีก มันจะตกนรกหมกไหม้นะเจ้าค่ะ" ศรีเข้าไปกอดขาสร้อยทองและเขย่าขา "คุณหลวงจะไม่วันมองหน้าคุณสร้อยอีกเลย ถ้ารู้เรื่องทั้งหมด"
สร้อยทองปรี่เข้าหาศรีด้วยความโกรธและขึ้นค่อมศรีแล้วบีบคอ
"แกจำใส่หัวแกไว้นะนังศรี จะไม่มีใครหน้าไหนรู้เรื่องนี้ แม้แต่คนเดียว... แม้แต่คนเดียว"
อ่านต่อตอนที่ 27
