ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 25
ดอกแก้วออกมาส่งหลวงปกรณ์ที่หน้าเรือน
"พอฉันรู้ข่าวเรื่องเอี้ยง ก็รีบมาหาเธอเลย กลัวว่าจะขวัญเสีย อยู่คนเดียวได้แน่หรือ"
"ได้ค่ะคุณหลวง คืนนี้แก้วตั้งใจจะไหว้พระสวดมนต์ อุทิศส่วนกุศลให้กับเอี้ยงค่ะ"
"งั้นก็ตามใจ"
หลวงปกรณ์จะลงจากเรือน ดอกแก้วนึกได้ ตามไปบอก
"คุณหลวงน่าจะไปเยี่ยมคุณพี่ลำเจียกซักนิดนะคะ ตอนนี้เธอดีขึ้นมากแล้ว กำลังรอพบคุณหลวงอยู่ทุกวัน"
หลวงปกรณ์หันกลับมามองดอกแก้วด้วยสายตาเอ็นดู
"ถ้าเป็นเมียคนอื่น คงไม่มีใครบอกให้ฉันไปเยี่ยมอีกเมียอย่างเธอ เพราะเธอเป็นคนดีอย่างนี้เล่า ฉันถึงได้บูชาเธอกว่าใคร"
ดอกแก้วหลบสายตา นึกถึงเรื่องที่สร้อยทองกล่าวหาตนมีชู้
"แก้วไม่ใช่คนดีอะไรหรอกค่ะ เพียงแค่คุณหลวงไม่เห็นรอยตำหนิเท่านั้นเอง"
"ถึงเธอจะมีรอยตำหนิ แต่ฉันก็ยังเห็นความสว่างไสวในใจของเธอมากกว่าเมียคนอื่นในบ้านอยู่ดี"
หลวงปกรณ์เชยคางดอกแก้วขึ้น เหมือนอยากจะจูบ
"ถึงเวลาที่เธอจะมอบหัวใจของเธอให้ฉันได้รึยังดอกแก้ว"
ดอกแก้วมองหลวงปกรณ์ใจสั่น ไม่กล้าขัดขืนเพราะเกรงใจ แต่ก็กลัวจะโดนจูบ แต่แล้วหลวงปกรณ์ก็รู้สึกได้ว่าดอกแก้วกลัว จึงตัดใจ
"เอาล่ะ ถ้าเธอจะให้ฉันไปเยี่ยมแม่ลำเจียก ฉันก็จะไป"
หลวงปกรณ์หันหลังเดินลงเรือนไป ดอกแก้วมองตามอย่างโล่งอก แต่พอหลวงปกรณ์เดินไปไม่กี่ก้าวก็ไอโขลกออกมาอย่างรุนแรง แล้วทำท่าจะทรุดลง
"คุณหลวง !"
ดอกแก้วรีบลงไปประคองหลวงปกรณ์ไว้
ดอกแก้วประคองหลวงปกรณ์ที่ยังไอไม่หยุดกลับมาที่ตึกใหญ่ เทพไทออกมาเห็นเข้า ก็สีหน้าแปลกใจ
"คุณพ่อ ! เป็นอะไรไปครับ"
"ช่วยดูคุณหลวงหน่อยเถอะค่ะ ไอไม่หยุดเลย"
ดอกแก้วพูดจบ หลวงปกรณ์ก็ไอโขลกออกมาอีกชุดใหญ่ เทพไทตกใจรีบเข้าไปช่วยประคองปีกอีกข้างแล้วรีบพาหลวงปกรณ์เข้าบ้านไป
หลวงปกรณ์นอนซมอยู่บนเตียง เทพไทคอยตรวจอาการ ดอกแก้วนั่งรอฟังข่าวด้วยความกังวล
"เป็นยังไงบ้างคะคุณเทพ"
"คุณพ่อมีไข้ต่ำๆ น่ะครับ เดี๋ยวผมจะให้ทานยาลดไข้ แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยไปโรงพยาบาล"
"ไม่ต้องไปหรอก นอนพักเดี๋ยวเดียวก็หาย" ยังมีเสียงไอออกมาเบาๆ
สร้อยทองเปิดประตูเข้ามาสีหน้าร้อนใจ
"คุณพี่ !"
สร้อยทองชะงักเมื่อเห็นดอกแก้วกับเทพไทอยู่ด้วยกัน ดอกแก้วรีบลุกขึ้นยืนถอยหลบไปมุมห้องอย่างเกรงใจ ให้สร้อยทองเข้ามาดู
"เห็นศรีมันไปบอกว่าคุณพี่ไม่สบาย เป็นอะไรมากไหมคะ"
"ก็คงเป็นไข้หวัดเพราะอากาศเปลี่ยนน่ะ ทางเหนือมันหนาวกว่าที่พระนครเยอะ"
"แต่ผมอยากให้คุณพ่อไปตรวจที่โรงพยาบาลให้แน่ใจ"
"ฉันไม่ตายง่ายๆ เพราะไอ้โรคแค่นี้หรอก แกวางใจเถอะ"
"นี่ยังไงคะ น้องถึงไม่อยากให้คุณพี่เดินทางไกล เพราะคุณพี่ต้องรักษาเนื้อรักษาตัวไว้เตรียมงานใหญ่ให้ตาเทพกับคุณรัศมี"
เทพไทกับดอกแก้วสบตากันทันที
"น้องนัดแนะวันเวลาไปเจรจาสู่ขอกับคุณหญิงดุจเดือนไว้แล้วนะคะ"
"ฉันไม่ลืมหรอกน่า"
ดอกแก้วรีบพูด
"งั้นแก้วจะคอยเฝ้าไข้คุณหลวงเองค่ะ จะได้หายทันวันสู่ขอ"
สร้อยทองตวัดสายตามองอย่างหมั่นไส้ ดอกแก้วหันไปพูดกับเทพไท
"คุณเทพไม่ต้องห่วงนะคะ แก้วจะคอยกำกับคุณหลวงให้ทานยาและนอนพักมากๆ เอง ยังไงการแต่งงานของคุณเทพกับคุณรัศมีต้องเกิดขึ้นตามกำหนดแน่นอนค่ะ"
เทพไททอดสายตามองดอกแก้วอย่างน้อยใจ ดอกแก้วรีบหลบสายตาหันมายิ้มกับคุณหลวง
"ว่าแต่แกพร้อมหรือยังล่ะเจ้าเทพ"
เทพไทมองดอกแก้วที่หันหลังให้ทำเป็นไม่สนใจ แล้วกลั้นใจตอบ
"พร้อมครับคุณพ่อ ผมก็ไม่อยากเลื่อนให้เนิ่นนานไปกว่านี้แล้ว เกรงใจคุณรัศมี"
ดอกแก้วทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ในใจเจ็บปวด
"งั้นก็ดี ทุกอย่างคงเป็นไปตามกำหนดเดิม คุณพี่ได้พยาบาลดีๆ ถูกใจแบบนี้คงจะป่วยไม่นาน ฉันฝากเธอด้วยนะดอกแก้ว บ้านเรามีเรื่องอัปมงคลมามากแล้ว ฉันอยากให้งานแต่งงานของตาเทพมาปัดเป่าเรื่องร้ายๆ พวกนี้ไปเสียที"
สร้อยทองทำเป็นยิ้มกับดอกแก้ว แต่สายตาจิกเหมือนกำราบในที
ดอกแก้วได้แต่ฝืนยิ้มตอบ รู้ว่าสร้อยทองกำลังกดดันตนเองอยู่
สร้อยทองเปิดหีบเครื่องประดับของตัวเอง หยิบแหวนเก่าแก่ของตัวเองออกมาดูอย่างพอใจ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พุดจีบๆ ทำท่าลับๆ ล่อ ๆคลานเข้ามา
"คุณสร้อยทองเจ้าคะ"
สร้อยทองหันไปมองแล้วหันมาสนใจแหวนต่อ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"แกว่าแหวนวงนี้สวยไหม"
"สวยเจ้าค่ะ"
"นี่เป็นแหวนหมั้น ฉันจะเอาไว้ให้ตาเทพไปหมั้นผู้หญิงเร็วๆ นี้ แกเตรียมตัวไว้นะ บ้านเรากำลังจะมีงานมงคล"
พุดจีบงงๆ ที่สร้อยทองเล่าให้ตัวเองฟัง
"เจ้าค่ะ เอ้อ พุดจีบไปเก็บใบมะแว้งมาให้ตามที่คุณสร้อยสั่งแล้ว จะให้ไว้ที่ไหนดีเจ้าคะ"
"อ้อ งั้นก็เอาไปที่ห้องปรุงยาเลย นังศรีมันอยู่ที่นั่น เดี๋ยวดึกๆ ฉันจะลงไปต้ม"
สร้อยทองสั่งแล้วหันมาดูเครื่องประดับสำหรับงานแต่งงานต่อ พุดจีบค่อยๆ ขยับออกไป
อ่านต่อหน้าที่ 2
ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 25 (ต่อ)
พุดจีบถือถาดเก็บใบมะแว้งเข้ามาในห้องปรุงยา มองหาศรี
"ป้าศรี ป้าศรีจ๊ะ"
พุดจีบชะเง้อมอง แต่ไม่เห็นศรีอยู่ในห้อง เลยกวาดตาดูรอบๆ เห็นโหลเก็บสมุนไพรแห้งเรียงราย เลยขยับเข้าไปเปิดดูแล้วดมกลิ่น
"เอ๊ะ"
พุดจีบหยิบใบสมุนไพรขึ้นมาดูใกล้ๆ ด้วยความเอะใจ แล้วหยิบอีกโหลขึ้นมาเปิดดู แล้วก็ยิ่งขมวดคิ้ว
"นี่มันสมุนไพรพิษทั้งนั้นเลยนี่"
พุดจีบหันไปหยิบอีกโหลมาดู ตามประสาคนคุ้นเคยกับสมุนไพรเป็นอย่างดี
"คุณสร้อยทองเธอมีเก็บไว้ทำไมตั้งมากมาย"
พุดจีบหยิบดูขวดโหลต่างๆ อย่างสนใจ ศรีเปิดประตูเข้ามาพอดี
"ทำอะไรน่ะพุดจีบ !"
พุดจีบสะดุ้ง รีบวางโหลลง
"ขอโทษจ้ะป้า คุณสร้อยให้ฉันเอาใบมะแว้งมาเก็บ ฉันไม่รู้จะเอาไว้ตรงไหน"
ศรีมองพุดจีบอย่างระแวงแว่บนึง แต่ก็ไม่สนใจอะไร เดินไปหยิบโหลเปล่ามาให้
"เอาใส่ไว้ในนี้"
"จ้ะๆ"
พุดจีบรีบหยิบใบมะแว้งใส่โหล่ แล้วมองศรีที่เดินไปจัดเตรียมหม้อไหสำหรับต้มยา
"ค่ำนี้คุณสร้อยจะลงมาปรุงยาใช่ไหมจ๊ะ"
"ใช่ คุณหลวงท่านไม่สบาย"
ศรีพูดพลางเตรียมงาน พุดจีบพยายามชวนคุย
"ที่จริงคุณสร้อยไม่น่าจะต้องลำบาก ยังไงคุณเทพไทก็เป็นคุณหมออยู่แล้ว"
"แต่ยาของคุณสร้อยก็รักษาโรคได้ผลมานักต่อนักไม่แพ้ยาของฝรั่งหรอก ใครเจ็บไข้ได้ป่วยกินยาหม้อของคุณสร้อยก็หายทุกคน จะไปเสียเงินเสียทองให้โรงพยาบาลทำไม"
พุดจีบครุ่นคิด แล้วแกล้งหยั่งเชิง
"แหม ถ้าอย่างนั้นฉันก็อยากจะรู้วิชาจากคุณสร้อยจัง เวลาเป็นอะไรจะได้ไม่ต้องไปซื้อยากินเอง" พุดจีบเข้าไปเกาะแขนอ้อนศรี "ตอนค่ำๆ เวลาคุณสร้อยลงมาให้ฉันอยู่ด้วยได้ไหมจ๊ะป้า"
"ไม่ได้ ! คุณท่านไม่ชอบให้ใครมาเกะกะ มีข้าเป็นลูกมือคนเดียวก็พอแล้ว"
พุดจีบหน้าจ๋อย ศรีหันมามองอย่างรำคาญ
"เอ็งเก็บใบมะแว้งเสร็จก็ออกไปซะ เดี๋ยวข้าจะปิดห้องแล้ว"
ศรีรีบจัดของเตรียมไว้ แล้วรีบพาพุดจีบออกมาจากห้อง พุดจีบมองเข้าไปในห้องอย่างเสียดาย อยากรู้อะไรอีกมากมาย
เชตขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน สารภีจะเปิดประตูลง แต่ก็โดนเชตรวบตัวมากอดหอม
"ปล่อยนะไอ้เชต"
เชตงึมงำ
"เดี๋ยวสิครับ ผมยังไม่หายชื่นใจเลย"
เชตกอดจูบสารภีอย่างหลงใหล
"ฉันออกไปกับแกตั้งหลายชั่วโมง ยังไม่หนำใจอีกหรือไง ปล่อยฉันได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"
"ใครมันจะมาเห็นเล่าครับ ป่านนี้ก็นอนกันหมดแล้ว มาให้ผมชื่นใจหน่อยนะ"
เชตกอดจูบสารภี สารภีเริ่มเคลิ้มๆ แต่แล้วจู่ๆ หน้าพิศก็พรวดมาที่หน้าต่างรถ
"ว้าย !"
สารภีร้องออกมาอย่างตกใจ รีบผลักเชตออกไป แต่พอเปิดประตูออกไปก็เห็นว่าเป็นพิศ
"อีพิศ ! โผล่มาอย่างกับผี ฉันตกใจหมด"
พิศร้อนใจ
"คุณสารภีไปไหนมาคะ พิศรออยู่ตั้งนาน"
"จะไปไหนแล้วมันเรื่องอะไรของขี้ข้าล่ะพี่พิศ"
พิศมองค้อนเชตอย่างชิงชัง
"ทำไมจะไม่ใช่ล่ะวะ ก็คุณหลวงท่านให้หาคุณสารภีอยู่เนี่ย"
สารภีตกใจ
"อะไรนะ คุณหลวงกลับมาแล้วเหรอ"
"ค่ะ นอนป่วยอยู่บนห้อง คุณสารภีรีบไปดูเถอะค่ะ เดี๋ยวเธอจะสงสัยเอาว่าหายไปไหนกับไอ้เชต"
พิศมองเชตตาขวาง ไม่ชอบใจที่พาสารภีไปทำระยำตำบอนกันมา
ดอกแก้วกำลังป้อนยาให้หลวงปกรณ์ สารภีรีบเปิดประตูพรวดเข้ามา
"คุณหลวงขา"
สารภีปรี่เข้าไปกอดแขนหลวงปกรณ์ สีหน้าตื่นตกใจ
"สารภีเพิ่งทราบว่าคุณหลวงไม่สบาย เป็นยังไงบ้างคะ"
"เป็นไข้นิดหน่อยเท่านั้น เธอไปอยู่ที่ไหนมา ฉันมาถึงตั้งแต่เมื่อบ่าย ถามหาก็ไม่มีใครเห็น"
สารภีหลบสายตา รีบทำเป็นบีบนวดเอาใจ
"สารภีออกไปวัดมาค่ะ ได้ยินเรื่องที่เกิดกับนังเอี้ยงแล้วใจคอไม่ค่อยดี ก็เลยไปไหว้พระ ไม่มีใครบอกสารภีซักคนว่าคุณหลวงจะกลับวันนี้ ไม่งั้นสารภีก็คงจะอยู่รอ"
"วัดอยู่ไกลหรือคะคุณสารภีถึงกลับเอามืดค่ำอย่างนี้" ดอกแก้วว่า
สารภีถลึงตา
"ฉันสนทนาธรรมกับหลวงพ่อ แล้วก็เลยนั่งสมาธิแผ่ส่วนบุญให้กับนังเอี้ยงจนลืมเวลา เธอสงสัยอะไร"
"เปล่าค่ะ แก้วก็แค่ถามดู"
"เธอเองก็ควรจะเข้าวัดเข้าวาทำบุญให้นังเอี้ยงมันบ้างนะ ยังไงมันก็บ่าวสนิท อย่ามัวแต่มานั่งประจบคุณหลวงเอาหน้าอยู่"
"ดอกแก้วเขามาดูแลฉันเพราะฉันไม่สบาย ไม่ได้มาเอาหน้าเอาตาที่ไหนหรอก"
สารภีมองค้อนดอกแก้วอย่างหมั่นไส้
"ถ้าคุณสารภีอยากจะมาดูแลคุณหลวงแทนฉัน ก็ไปอาบน้ำล้างตัวให้สะอาดเสียก่อนเถอะค่ะ แล้วค่อยมาเปลี่ยนเวรกัน"
"โอ๊ย วันนี้ฉันก็ไม่ค่อยสบายเหมือนกัน เชิญหล่อนประจบประแจงไปคนเดียวเถอะย่ะ"
สารภีลุกสะบัดออกไป หลวงปกรณ์มองตามแล้วถอนใจ
"ดูเอาเถอะดอกแก้ว ก็มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ห่วงฉันจริง"
อ่านต่อตอนที่ 26
