ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 27
หม่อมดุจเดือนกำลังจัดดอกไม้ใส่แจกันอยู่ เห็นรัศมีดาราเดินกลับเข้าบ้านด้วยท่าทางซังกะตายก็แปลกใจ
"อ้าว ทำไมกลับมาเร็วนักละลูก ตาเทพไม่อยู่บ้านหรือจ๊ะ"
รัศมีดาราเม้มปาก พยายามกลั้นความสะเทือนใจ
"อยู่ค่ะ"
"แล้วทำไมไม่อยู่คุยกับพี่เขา ไหนว่าคิดถึงไงล่ะจ๊ะ"
ดุจเดือนลูบหัวลูกอย่างเอ็นดู รัศมีสุดจะกลั้นน้ำตาไว้ได้ พูดเสียงเครือ)
"รัศมีไม่อยากเป็นส่วนเกินค่ะคุณแม่"
"อะไรกันจ๊ะ แม่ไม่เข้าใจ"
"รัศมี...รัศมีไปเห็นพี่เทพ...อยู่กับคนอื่นค่ะคุณแม่"
รัศมีพูดจบก็ปล่อยโฮ กอดดุจเดือนแน่น ดุจเดือนตกใจโอบรัศมีไว้
"อะไรกันรัศมี ไหนเล่าให้แม่ฟังซิลูก เกิดอะไรขึ้น"
รัศมีไม่ตอบ เอาแต่กอดดุจเดือนร้องไห้สะอึกสะอื้น
/ สร้อยทองเดินกระวนกระวาย มือไม้สั่นเทา นึกถึงสิ่งที่ศรีพยายามอ้อนวอนให้สร้อยทองหยุดคิดทำร้ายคนอื่น
"หยุดมือซะเถอะเจ้าค่ะ.. วางมือซะนะเจ้าค่ะ"
สร้อยทองคนยาช้าลง หยุดมือนิ่ง และมือค่อยๆ กำทัพพีแน่น
"ศรีอยู่ดี ๆแกจะมาพูดถึงเรื่องนี้ทำไม...ฉันเดินมาไกลแล้ว"
"ไกลเจ้าค่ะ แต่ก็ไม่ไกลเกินพอที่จะหยุดมันได้เจ้าค่ะ"
ศรีเดินเข้ามาหาสร้อยทอง และจับมือสร้อยที่กำทัพพีอยู่ สร้อยทองทองมีท่าทีที่อ่อนลง
และมองศรีด้วยสายตาอ่อนลง
"มือน้อยๆ ของคุณหนูสร้อยทองของอิฉัน..มันเคยอ่อนนุ่ม เคยอ่อนหวาน... วางมือลงเถอะนะเจ้าค่ะ"
ศรีน้ำตาไหล ค่อยๆ เอามือสร้อยทองออกจากหม้อมาวางบนหัวตัวเอง ศรีประคองมือสร้อยไว้อย่างนุ่มนวล ทะนุทะนอมเหมือนวันวานในวัยเยาว์
สร้อยทองเดินไปเดินมา กดดันจนถึงขีดสุด บีบมือตัวเองไปมา บ่นพึมพำ
"ฉันหยุดไม่ได้ ฉันหยุดไม่ได้อีกแล้ว"
สร้อยทองตัวสั่นเทาจนต้องทรุดนั่งลง แต่มีเสียงเคาะประตู เลยตั้งสติหันไปมอง เห็นบ่าวคลานเข้ามา
"มีโทรศัพท์ถึงคุณสร้อยทองเจ้าค่ะ"
"ใคร"
"คุณหญิงดุจเดือนเจ้าค่ะ ท่านให้เรียนว่ามีเรื่องด่วนเจ้าค่ะ"
สร้อยทองประหลาดใจ
ดอกแก้วยืนเหม่อ เศร้าเรื่องรัศมีดารามาเห็น
"โธ่ คุณรัศมี ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"
ดอกแก้วถอนใจ แล้วหันกลับมา เห็นสร้อยทองพรวดพราดขึ้นมาบนเรือนพอดี ดอกแก้วตกใจ ถอยกรูด
"คุณ...คุณพี่"
สร้อยทองตรงเข้ามาหาดอกแก้ว สีหน้าเคร่งเครียด แล้วปลดต่างหู สร้อยข้อมือที่ตัวเองสวมอยู่ พยายามยัดใส่มือดอกแก้ว
ดอกแก้วงง กลัว
"อะ...อะไรคะเนี่ย"
"ฉันยกข้าวของทั้งหมดนี้ให้เธอ รับไปสิ"
สร้อยทองยัดเยียดเครื่องประดับใส่มือ ดอกแก้วทั้งงง ทั้งกลัว
"ถ้าไม่พอ เดี๋ยวตามฉันขึ้นไปเอาบนตึกอีก เธออยากได้แก้วแหวนเงินทองอีกเท่าไรก็เอาไปเลย"
"นี่มันอะไรกันคะ"
สร้อยทองจับมือดอกแก้วแน่นจนเหมือนบีบ ขอร้องด้วยอารมณ์จนตรอกสุดๆ
"ฉันขออย่างเดียวนะดอกแก้ว ปล่อยลูกชายฉันไป ให้เขาไปมีชีวิตที่ดีงามกับคนที่เหมาะสม อย่ารั้งเขาไว้ด้วยกิเลศตัณหาของเธอ"
"คุณพี่"
สร้อยทองน้ำตาคลอเต็มตา
"ฉันยอมแลกทุกอย่างที่ฉันมีให้กับเธอ ขอเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น อย่าไปยุ่งกับตาเทพอีก จะให้ฉันกราบก็ยอม"
อยู่ๆ สร้อยทองก็ทรุดลง ดอกแก้วตกใจรีบประคอง
"อย่าค่ะ ! อย่าค่ะคุณสร้อย"
"ไม่ ! ฉันกราบขอร้องด้วยใจจริงนะดอกแก้ว เธอจะเอาอะไรจากฉันก็ได้ แต่ฉันขอตาเทพให้คุณรัศมีเถอะนะ ฉันขอร้อง"
สร้อยทองก้มลงกราบแล้วร้องไห้ฮือๆ เหมือนคนจิตไม่ปกติ
ดอกแก้วยืนตะลึงงันทำตัวไม่ถูก พยายามดึงสร้อยทองขึ้นมา
"คุณพี่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกค่ะ แก้วสัญญาว่าแก้วจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคุณเทพไทอีกแล้ว"
สร้อยทองชะงัก
"เธอสัญญานะ"
"ค่ะ"
สร้อยทองค่อยๆ ผละขึ้นมา สีหน้าร้อนรน
"งั้นเธอต้องไปกับฉัน"
สร้อยทองดึงแขนดอกแก้วออกไป ดอกแก้วตกใจ
อ่านต่อหน้าที่ 2
ดอกซ่อนชู้ ตอนที่ 27 (ต่อ)
เทพไทออกมาจากห้องหลวงปกรณ์ เห็นสร้อยทองลากดอกแก้วเข้ามาก็ตกใจ
"เกิดอะไรขึ้นครับคุณแม่"
สร้อยทองเสียงเครียด
"ไปแต่งตัว แม่จะพาแกกับดอกแก้วไปหาคุณรัศมีดารา"
"ทำไมครับ"
สร้อยทองปรี๊ด
"ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าทำไม ก็แกสองคนทำอะไรไว้ล่ะ แกต้องไปขอโทษคุณรัศมี แล้วก็ขอเธอแต่งงานซะ แม่เตรียมแหวนไว้ให้แล้ว"
สร้อยทองหยิบแหวนออกมา
"คุณแม่"
"แกต้องทำ ก่อนที่คุณหญิงดุจเดือนจะไม่พอใจ แล้วล้มเลิกการแต่งงาน"
เทพไทอึ้ง
"แล้วไม่ใช่คุณหญิงดุจเดือนจะไม่พอใจ ถ้าพ่อแกรู้ว่าแกกับดอกแก้วทำอะไรไว้ คิดดูซิว่าความรู้สึกของพ่อแกจะเป็นยังไง"
สร้อยทองพูดเกรี้ยวกราด บีบบังคับเทพไทเต็มที่จนลูกชายหน้าเสีย
รัศมีดารานั่งตาแดงๆ อยู่ข้างๆ คุณหญิงดุจเดือนที่ยังมึนตึงอยู่
"ดิฉันร้อนใจมาก ก็เลยต้องพาเจ้าตัวทั้งสองคนมาสารภาพความจริงกับคุณหญิงและคุณรัศมี"
ดุจเดือนยังเมินหน้าหนีเหมือนยังรับไม่ได้
"ว่าไปสิแม่ดอกแก้ว"
สร้อยทองหันไปมอง ดอกแก้วสีหน้าอึดอัด
"แก้ว...อยากอธิบายความจริงให้คุณรัศมีสบายใจค่ะ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้น...มันเป็นความผิดของแก้วคนเดียว คุณเทพไทไม่เกี่ยวเลย"
"เธอจะบอกว่าลูกสาวฉันตาฝาด เห็นเธอกับพ่อเทพกอดจูบกันอย่างนั้นเหรอ"
"มิได้ค่ะคุณหญิง แก้วกับคุณเทพ... กอดจูบกันจริงอย่างที่คุณรัศมีเห็น แต่ก็เป็นเพราะว่าแก้ว...แก้วให้ท่าคุณเทพไทค่ะ"
เทพไทตกใจ ดอกแก้วก้มหน้านิ่ง
"มันเป็นความรู้สึกชั่ววูบของแก้วเอง แก้วกราบขอโทษคุณรัศมีด้วยนะคะ"
ดอกแก้วก้มลงกราบรัศมีดาราแล้วฟุบหน้าลง รัศมีตกใจ คาดไม่ถึง
เทพไทตกใจอยากจะเข้าไปห้าม แต่สร้อยทองจับขากดไว้
"นี่มันเรื่องอัปรีย์อะไรกัน เธอเป็นเมียของคุณหลวงไม่ใช่หรือ แล้วทำไม..."
ดอกแก้วฟุบหน้าสะอื้น
"แก้วผิดเองที่ไม่รู้จักหักห้ามใจ เผลอไผลมีใจให้กับคุณเทพ แต่คุณเทพไม่ได้รักใครใยดีอะไรแก้วหรอกนะคะ แก้วสาบานได้"
"คุณดอกแก้ว"
สร้อยทองหันไปถลึงตาใส่เทพไทให้หยุดพูด
รัศมีดาราเองก็ตกตะลึงกับคำสารภาพของดอกแก้ว ดอกแก้วเงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตา
"ยกโทษให้แก้วด้วยนะคะคุณรัศมี แก้วรับปากว่าหลังจากนี้จะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก แก้วจะไม่ทำให้ความรักของคุณสองคนต้องมัวหมองอีก ขอเพียงแต่คุณรัศมีให้โอกาสคุณเทพไทอีกซักครั้งนะคะ"
เทพไทมองดอกแก้วด้วยความสงสาร แล้วหันไปมองสร้อยทอง รู้ว่าสร้อยทองบังคับให้ดอกแก้วพูดแบบนี้
"ตาเทพ เอาแหวนไปสวมให้น้องสิลูก"
เทพไทพึมพำ ผิดหวัง
"คุณแม่"
สร้อยทองกระซิบ
"แม่ดอกแก้วเสียสละเพื่อแกขนาดนี้แล้ว อย่าทำให้แม่กับพ่อต้องผิดหวังนะเทพ"
เทพไทอึกอัก แต่สีหน้าผิดหวัง แต่สร้อยทองตีสีหน้ายิ้ม
"ไปสิลูก"
เทพไทเห็นรัศมีดาราทำตาแดงๆ ก็อดสงสารไม่ได้ จำต้องลุกไปหา
"น้องรัศมีครับ"
เทพไทพูดได้แค่นั้นก็หยุดนิ่ง บรรยากาศในห้องนิ่งเงียบ เหมือนรอฟัง แต่เทพไทเหมือนฝืนใจพูดออกมาไม่ได้
เทพไทหันไปมองเหลือบมองไปทางทุกคนในห้อง เห็นดอกแก้วเบือนหน้าหนีเช็ดน้ำตาไม่กล้าสบตา ดุจเดือนคอแข็งเย็นชา รัศมีดาราน้ำตาคลอ ทั้งรักทั้งผิดหวัง สร้อยทองที่จ้องมาอย่างมีความหวังระคนอ้อนวอน
ในที่สุดเทพไทก็ตัดสินใจทำสิ่งที่รู้ว่าตัวเองสวมควรทำที่สุด หยิบแหวนออกมา
"ให้โอกาสพี่อีกครั้งนะครับน้องรัศมี"
เทพไทจับมือรัศมีขึ้นมาสวมแหวน รัศมีน้ำตาร่วงร้องไห้ออกมาเบาๆ แล้วพยักหน้า
สร้อยทองสีหน้าโล่งอกปลื้มใจ ขณะที่ดอกแก้วรีบหันหน้าหนี กลั้นน้ำตาเอาไว้ แม้เทพไทจะสวมแหวนหมั้น แต่สีหน้าไม่มีความสุขเลย
ศรีเดินถือถาดยา ที่สร้อยทองปรุง มาด้วยใบหน้าที่ตื่นกลัว มือไม้สั่นก่อนเข้าประตูเรือนคุณย่า ศรีพยายามข่มใจทำตามคำสั่งแล้วเข้าไปในบ้าน
"ยาสมุนไพรค่ะคุณลำเจียก"
ลำเจียกมองถ้วยยาที่คุ้นเคยอยู่นาน ศรีมองดูลำเจียก
"ยาสมุนไพร"
ศรีแปลกใจที่เห็นลำเจียกพูดครั้งแรก
"ใช่ค่ะ ยาที่คุณสร้อยปรุงให้คุณลำเจียกดื่มบ่อยๆไงล่ะคะ"
ลำเจียกมองศรีแล้วมองที่แก้วยา
"ฉันควรต้องกินยาใช่ไหม"
ลำเจียกมองหน้าศรียิ้มให้เหมือนคนปกติ ศรีแปลกใจยิ้มตอบด้วยความดีใจ
ลำเจียกยกแก้วยาขึ้นจะดื่ม ศรีลังเลชั่งใจก่อนที่จะปัดแก้วยาตกลงพื้น เคร้ง !!
"อย่าดื่มค่ะ"
ลำเจียกตกใจ ศรีลนลานรีบเก็บรีบหาผ้าเช็ดที่พื้นยาสมุนไพรที่นองพื้นมีฟองนิดๆ ศรีรีบลนลานเช็ดไปพูดไป
"เดี๋ยวศรีเอามาเปลี่ยนให้ใหม่นะคะคุณ"
ลำเจียกนิ่งมองศรีที่ลุกลี้ลุกลนเช็ดน้ำที่หกลงพื้น จนศรีเช็ดพื้นเสร็จหันมาทางลำเจียกที่ฮัมเพลงนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ศรีมองเห็นว่าอาการลำเจียกคงไม่หายดี
"คุณเจ็บปวดมามากพอแล้ว ศรีทำร้ายคุณไม่ลงจริงๆ"
ศรีมองดูลำเจียกที่นั่งเหม่อมองข้างนอกสายตาลอยๆด้วยความสงสาร
อ่านต่อตอนที่ 28
