รัตนาวดี ตอนที่ 11
วันใหม่ ในมุมต่างๆ ของ Ballenberg Open Air Museum ท่านหญิงรัตนาวดี กับ ป้าสร้อยเดินดูอย่างสนใจ
ท่านดนัยเดินอยู่ห่างๆ ประพัทธ์เดินอยู่กับรัตนาวดี และคอยแอบหันมาเหล่มองท่านดนัยอย่างไม่ชอบหน้า ป้าสร้อยชี้ชวนกันดูกระท่อมของสวิสที่น่ารัก ประพัทธ์ก็เดินมาหาท่านดนัย
"พามาที่นี่ทำไม...ไม่เห็นจะมีอะไรน่าดู...มีแต่บ้านเก่าๆ สกปรก"
ท่านดนัยยิ้มใจเย็น
"ท่านหญิงทรงมีประสงค์อยากเห็นกระท่อมแบบสวิสโบราณ...ที่นี่เป็นพิพิธภัณท์กลางแจ้งที่รวบรวมกระท่อมแบบสวิสแท้ๆ"
ประพัทธ์ทำหน้าเบื่อ
"น่าเบื่อ...ทำไมไม่พาไปดูที่อื่นๆ ที่มันสนุกกว่านี้...ที่นี่ไม่เห็นจะมีอะไรให้ดู...ฉันคิดว่านายน่าจะมีรสนิยมดีกว่านี้นี่อะไรบ้านนอก ใครจะอยากดูบ้านโทรมๆ ไร้รสนิยม"
รัตนาวดีเดินมาหา ป้าสร้อยเดินมาด้วย
"แหม...คุยอะไรกันจ้ะ"
ประพัทธ์รีบหันไปยิ้มแย้ม
"กำลังคุยกับนายเล็กเรื่องพิพิธภัณท์นี้ครับคุณป้าสร้อย"
รัตนาวดียิ้ม
"ดีใจที่คุณประพัทธ์ชอบค่ะ...หญิงขอให้นายเล็กพามาดูที่นี่เอง อาจารย์ที่สอนฝรั่งเศสเคยเล่าถึงที่นี่...ไม่ผิดหวังเลยนายเล็ก...ที่นี่รวบรวมกระท่อมสวิสแท้ๆ ไว้มากจนดูไม่หมด"
"ตรงนี้แค่ส่วนเดียวกระหม่อม...ยังมีด้านตะวันออกอีก มีโรงทำชี้ส กับ โรงทำไวน์แบบโบราณด้ว กระหม่อม"
รัตนาวดีตื่นเต้น
"ดีจริงจ้ะ...ป้าเดินไหวไหมคะ"
"ไหวมังคะ...อากาศดีอย่างนี้หม่อมฉันเดินได้เรื่อยๆ...พ่อประพัทธ์ล่ะ...เดินไหวหรือเปล่า น้ำในหูเท่ากันหรือยัง"
ประพัทธ์ทำเป็นหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"แหม...หายแล้วครับ ผมก็ชอบเดินดูแบบนี้เหมือนกัน รู้สึกสงบสบายนะคะน้องหญิง"
ท่านดนัยมองหน้าประพัทธ์ รัตนาวดียิ้ม ทั้งหมดเดินไปคุยไปอย่างสบายๆ
"จริงค่ะ...หญิงกลัวคุณประพัทธ์จะเบื่อเสียอีก"
ประพัทธ์ยิ้มแจ่มใจดีใจที่รัตนาวดีห่วงใย
"พี่ชอบมากค่ะ...เราสองคนนี่ชอบอะไรๆ เหมือนๆ กันนะกระหม่อม"
ท่านดนัยยิ้มมองหน้าประพัทธ์ยิ้ม
"ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็เสด็จดูรอบๆ ดีไหมกระหม่อม...มีร้านอาหารอร่อยๆ ที่นี่เหมือนกัน...ถ้าทรงเหนื่อยจะได้พักเสวยกลางวันที่นี่ บ่ายๆ ค่อยเสด็จกลับ"
ประพัทธ์แอบหันไปทำหน้าเบื่อ
"มีร้านอาหารด้วยหรือ...เออ...ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันมีแรงเดินแล้วเพคะ...เออ..แต่ถ้าป้าหมดแรงจะขี่หลังนายเล็กอีกได้ไหมล่ะ"
ท่านดนัยหัวเราะ
"ด้วยความยินดีครับคุณสร้อย"
ประพัทธ์อิจฉา แต่ก็ยิ้ม
"อะไรนะ...นี่นายประจบป้าสร้อยถึงกับให้ขี่หลังเชียวเหรอ...เมื่อไหร่กัน"
เสียงประพัทธ์ค่อนข้างดูถูก รัตนาวดีหยุดเดินหันมาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนป้าสร้อยรู้สึก
"นายเล็กเค้าไม่ได้ประจบหรอกค่ะ...รถเราน้ำมันหมด เลยต้องเดินหาที่พักไกลไปหน่อย"
"ไม่หน่อยหรอกมังคะ...ไกลมาก แหม...คิดถึงตอนนี้มันก็สนุกดีนะมังคะ แต่ตอนนั้น เหนื่อยแทบตาย" สร้อยบอก
"เก็บไว้คิดถึงว่าครั้งหนึ่งได้มาผจญภัยที่ฝรั่งเศสนะครับ"
ป้าสร้อยหัวเราะกับท่านดนัยอย่างรู้สึกดี
"ท่านหญิงโชคดีนะกระหม่อม...ที่ได้มหาดเล็กตามมาถวายงานรับใช้ดีอย่างนี้"
รัตนาวดีหน้าตึง
"นายเล็กเค้าเป็นมหาดเล็กของท่านดนัยค่ะ...ไม่ใช่คนตามมารับใช้นะคะคุณประพัทธ์...สำหรับหญิงนายเล็กเป็นเพื่อนร่วมเดินทางที่คอยดูแลหญิงกับ ป้าสร้อยค่ะ"
ประพัทธ์รีบแก้ตัว
"พี่ก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกค่ะ...อยากจะชมนายเล็กเท่านั้นเอง แต่ตั้งแต่นี้ถ้าคุณสร้อยเดินไม่ไหวบอกผมนะครับ...ผมจะแบกคุณสร้อยขี่หลังไปเอง
รัตนาวดีเดินไปอีกทางหนึ่ง ป้าสร้อย กับ ท่านดนัยรีบเดินตาม ประพัทธ์ไม่พอใจ
ท่านชายดนัยวัฒนาพารัตนาวดีไปดูโรงทำชี้ส รัตนาวดีสนใจ แต่ประพัทธ์สีหน้าเบื่อหน่าย ป้าสร้อย กับ รัตนาวดีลองชิมชี้สที่คนทำเอามาให้ชิม
ทั้งคู่ชอบใจ รัตนาวดีจะส่งชี้สให้ท่านดนัย แต่ประพัทธ์รีบรับไปกินแล้วทำหน้าพอใจเยาะเย้ยท่านดนัย อีกมุมที่โรงทำขนมปัง ท่านดนัยพารัตนาวดีเดินดู แล้วเอาขนมปังที่คนทำเอามาแจก นำมาให้รัตนาวดี กับ ป้าสร้อย ประพัทธ์หยิบกินอย่างหยิ่งๆ รัตนาวดีมอง
"ลองชิมด้วยซินายเล็ก...อร่อยนะ"
"โธ่ท่านหญิง...นายเล็กมันก็ทำดีแล้วหม่อม...เอามาให้นายแล้วตัวเองจะมากินตามนายได้ยังไงล่ะ...จริงไหมนายเล็ก"
ประพัทธ์พูดด้วยท่าทางอารมณ์ดี ท่านดนัยยิ้มๆ
"ครับ"
ป้าสร้อยนึกขวาง
"นี่คุณประพัทธ์...พูดจาแบบนี้แปลว่าไม่รู้จักท่านหญิงดีนะ...ท่านไม่โปรดให้กดขี่ใครนะจ้ะ"
"โธ่คุณป้าครับ...อย่างนี้ไม่เรียกว่ากดขี่หรอกครับ คนเราต้องรู้จักกาละเทศะ....รู้จักประมาณตัว...ผมว่าผมพูดถูกแล้วนะครับ...เพราะผมไม่อยากให้ท่านหญิงเสียพระเกียรติ"
ท่านดนัยเดินหนีไปอีกทาง รัตนาวดีมองตาม
"ฉันขอบอกอีกครั้งนะคะ ว่าเรามาเที่ยวกัน อย่าถือสาเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยดีกว่า ไม่อย่างนั้นจะหมดสนุก"
รัตนาวดีเดินหนีตามท่านดนัยไป ประพัทธ์เห็นป้าสร้อยเฉยไม่ต่อว่าตัวอีกก็รีบย้ำ
"ดูสิครับคุณสร้อย...หมู่นี้ท่านหญิงท่าทางแปลกๆ นะครับ ปรกติท่านถือองค์จะตาย...ทำไมกับไอ้..เอ้อ..กับนายเล็ก ท่านหญิงถึงได้ลดองค์อย่างนี้ผมไม่เข้าใจเลย"
ป้าสร้อยหน้าเสีย เพราะนึกกลัวอยู่แล้ว แต่ก็พยายามพูดเข้าข้างรัตนาวดี
"ท่านหญิงน่ะทรงรู้องค์ดีหรอกคุณประพัทธ์...อย่าเข้าใจท่านผิดๆ"
"ผมไม่ได้เข้าใจผิดนะครับ...ไอ้คนที่มันหมายสูงน่ะ..เราก็ต้องหาทางสกัดมันไม่ให้ลามปามมากเกินไปนะครับ"
ป้าสร้อยเริ่มคิดมาก...
ท่านดนัยเดินมาออกยืนมองธรรมชาติที่สวยงามด้วยสีหน้าสบายใจ รัตนาวดีเดินตามมาด้วยท่าทางเป็นห่วง
"นายเล็ก"
ท่านดนัยรีบหันไป พยายามไม่แสดงความดีใจ แต่ก็อดที่ยิ้มกับรัตนาวดีไม่ได้
"กระหม่อม"
รัตนาวดีมองหน้าท่านดนัยก็อดหวั่นไหวไม่ได้เหมือนกัน พยายามทำเข้มแข็งกลบเกลื่อน
"ไม่สบายใจคำพูดของคุณประพัทธ์หรือเปล่า"
ท่านดนัยแกล้งทำก้มหน้า
"เปล่ากระหม่อม....กระหม่อมจะไม่สบายใจทำไม ในเมื่อคุณประพัทธ์พูดถูกแล้ว"
รัตนาวดีเห็นท่าทางท่านดนัยที่แกล้งยืนซึมก็อดเป็นห่วงไม่ได้
"แต่ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะ...อย่าไปสนใจคำพูดพวกนั้นเลยนะ"
ท่าทางเป็นห่วงของท่านหญิงรัตนาวดีทำให้ท่านดนัยกลั้นยิ้ม
"ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วงกระหม่อม....กระหม่อมรู้ตัวเองดีไม่ว่าใครจะพูดอะไร...กระหม่อมไม่สนใจ..เพราะ..."
ท่านดนัยหยุดพูด รัตนาวดีอยากรู้
"เพราะอะไร"
ท่านดนัยอดที่จะมองรัตนาวดีอย่างหลงใหลไม่ได้ รัตนาวดีหวั่นไหวหลบตา พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ใจอ่อน
"เพราะ....เอ้อ"
เสียงป้าสร้อยดังแทรกเข้ามา
"ท่านหญิง"
ป้าสร้อยรีบเดินมาหา มีประพัทธ์ประคองป้าสร้อย สีหน้าทั้งสองคนไม่พอใจ
"แหม...ไม่ทรงรอกันบ้างเลยนะเพคะ...เผลอแป๊ปเดียวทรงเดินมาซะไกล"
อ่านต่อหน้า 2
รัตนาวดี ตอนที่ 11 (ต่อ)
ประพัทธ์ต่อว่าท่านดนัยด้วยท่าทางวางมาด
"นี่นายเล็ก...นายนี่มันไม่ได้เรื่องอยู่เรื่อยนะ...แทนที่จะคอยคุณป้าสร้อย...ดัน....นายพาท่านหญิงเดิน""นายเล็กไม่ได้พาหญิงเดินหนีมาหรอกค่ะ...หญิงเดินตามเค้ามาเอง"
"อ้าว...แล้วทรงเดินตามนายเล็กมาทำไมมังคะ...ทำไมไม่รอป้า"
"ท่านหญิงทรงเดินมาสั่งให้ผมหาร้านอาหารให้คุณสร้อยนั่งพักครับ"
ป้าสร้อยอึ้งไป ประพัทธ์มองอย่างไม่เชื่อ ท่านหญิงรัตนาวดีเลยเออออตามท่านดนัย
"ดื่มน้ำชาดีกว่านะนายเล็ก...เพราะยังเร็วไปที่จะทานกลางวัน....ดีไหมคะป้า"
ป้าสร้อยยิ้มดีใจ
"เพคะ...หม่อมฉันก็อยากจะนั่งพักสบายๆ สักหน่อยเหมือนกัน"
"เลี้ยวข้างหน้าก็ถึงแล้ว...คุณสร้อยเดินไหวไหมครับ"
"ไหวจ้ะ...ไปกันดีกว่าเพคะท่านหญิง..เดินมานานแล้วป้าชักจะหิวหน่อยๆ"
รัตนาวดียิ้มแจ่มใส
"เมื่อกี้หญิงเห็นป้าทานชี้ส กับ ขนมไปหลายชิ้นไม่ใช่เหรอคะ"
รัตนาวดีพาป้าสร้อยเดินไปคุยกันไปอย่างน่ารัก
"ชิ้นนิ้ดเดียวมังคะ...แค่แหย่น้ำย่อยหม่อมฉัน"
รัตนาวดีหัวเราะชอบใจ ท่านดนัยจะเดินตาม ประพัทธ์คว้าแขนท่านดนัยไว้
"เดี๋ยวก่อน"
ท่านดนัยหันมามองหน้าประพัทธ์ แล้วมองมือประพัทธ์ที่จับแขนไว้ ด้วยสายตาที่พยายามไม่โกรธอย่างยิ่ง
"อย่านึกว่าฉันไม่รู้ทันแกนะ...แกมันทะลึ่งไม่เจียมตัว หมายสูงคิดจะเด็ดดอกฟ้าหรือไง...ฝันไปเถอะ"
ท่านดนัยสะบัดแขนหลุดจากมือประพัทธ์ พูดยิ้มๆ
"อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะเหมือนตัวเองซิคุณ"
ประพัทธ์โมโห
"อย่ามาทำเสนอหน้าปากดีนะแก...แกมันรู้จักฉันน้อยไป ถ้าฉันบอกพ่อฉันคำเดียว...แกโดนไล่ออกแน่"
"คุณเคยบอกผมใช่ไหม...ผู้ชายที่ดีแต่ฟ้องผู้หญิงควรจะเอาผ้าซิ่นมาใส่ แล้วผู้ชายที่ร้องไห้ฟ้องพ่อแม่...ควiจะใส่อะไร"
ประพัทธ์โมโห
"ไอ้เล็ก"
ท่านดนัยหัวเราะ
"ผมนึกออกแล้ว...ใส่ผ้าอ้อมดีไหม...เผื่อพ่อไม่ตามใจจะได้ไม่เรื่ยราดเลอะเทอะ"
ประพัทธ์จะชกหน้า แต่ท่านดนัยจับแขนประพัทธ์บิดไปด้านหลังแล้วผลักออกไป มองประพัทธ์ด้วยสายตากร้าวเอาจริง
"ถ้าคุณคิดจะใช้กำลังกับผมอีก...คุณเจอดีแน่...ไม่กลัวเสียมาดพระเอกที่คุณพยายามทำหลอกท่านหญิงเหรอไง"
ประพัทธ์ชี้หน้าท่านดนัยอย่างโกรธเกรี้ยว
"คอยดูนะ...แกเดือดร้อนแน่ๆ ...ไอ้ขี้ข้า...ฉันขอบอกแกไว้นะ ท่านหญิงเป็นของกู...อย่าสะเออะ"
ประพัทธ์รีบเดินไป ท่านดนัยโกรธ....
ท่านหญิงรัตนาวดีนั่งทานขนมอยู่กับป้าสร้อยในร้านอาหารอย่างมีความสุข รัตนาวดีหันไปมองหาท่านดนัย
"นายเล็ก กับ คุณประพัทธ์หายไปไหนกัน"
ป้าสร้อยหัวเราะ
"สงสัยกำลังต่อยกันแน่มังคะ"
รัตนาวดีหัวเราะ
"ป้าคะ...เค้าจะต่อยกันเรื่องอะไร"
"ท่านหญิงทรงสังเกตุหรือเปล่าเพคะว่าคุณประพัทธ์น่ะไม่ชอบนายเล็กสักเท่าไหร่...ป้าดูมานานแล้ว"
"คงไม่มีอะไรหรอกค่ะป้า...ป้าคิดมากไปเอง"
"ไม่คิดมากหรอกท่านหญิง...เอ..ถ้าเกิดสองคนนั่นเกิดมีปัญหากันก็เที่ยวไม่สนุกกันพอดี"
รัตนาวดียิ้มๆ
"โตๆ กันแล้ว...มีการศึกษาทีดีทั้งสองคน...คงไม่มีปัญหาหรอกค่ะ"
"ท่านหญิงเพคะ...วิชาความรู้น่ะมันช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะถ้าคนมันนิสัยไม่ดี"
รัตนาวดีทำท่าคิด
"หญิงก็รู้สึกว่าคุณประพัทธ์ดูแปลกๆ...ไม่เหมือนเมื่อตอนที่ยังอยู่ที่มหาลัย"
ป้าสร้อยแอบถอนใจ
"คนเราน่ะ....ต้องดูกันนานๆ เพคะ...ถึงจะเห็นนิสัยที่แท้จริง"
ประพัทธ์รีบเดินเข้ามานั่ง ยังปรับสีหน้าไม่ทัน ป้าสร้อยจึงสังเกตุเห็นสีหน้าประพัทธ์ที่บึ้งตึง
"มีอะไรหรือเปล่าพ่อประพัทธ์...หน้าบุญไม่รับเชียว"
ประพัทธ์รีบหันไปยิ้มทันที
"เปล่านี่ครับ...ไม่มีอะไร...น้องหญิงกำลังเสวยอะไรหม่อม"
"นายเล็กล่ะคะ"
ประพัทธ์อารมณ์ไม่ดีขึ้นมาทันที ลืมตัวพูดเสียงแข็ง
"อย่าไปสนใจมันนักเลยน่า...เป็นขี้ข้าก็ให้อยู่อย่างขี้ข้าบ้างเถอะ...ไม่ต้องมาร่วมโต๊ะกับเรานักหรอก"
ท่านหญิงรัตนาวดี กับ ป้าสร้อยตกตะลึง มองประพัทธ์อย่างตกใจ รู้ตัว พยายามกลบเกลื่อน
"เอ้อ...พี่พยายามจะรักษาเกียรติน้องหญิงนะคะ....คนไทยแถวนี้ก็พอมี...เกิดมีใครที่รู้จักเรา..เค้าจะเอาไปพูดได้ว่าน้องหญิงน่ะนั่งเสวยร่วมกับคนใช้"
รัตนาวดีหน้าตึงไม่พอใจมาก
"หญิงขอละค่ะ...อย่าพูดถึงนายเล็กแบบนี้...เค้าไม่ใช่คนใช้เรา เค้าทำงานกับท่านดนัย การศึกษาเค้าก็พอๆ กับเรา"
ประพัทธ์เถียงอย่างน้อยใจ
"พี่ไม่เข้าใจเลย...ทำไมน้องหญิงต้องคอยเถียงแทนมันอยู่เรื่อย ..มันดีวิเศษยังไงกัน อย่าเอามันมาเปรียบกับเราดีกว่า"
ป้าสร้อยไม่พอใจ รัตนาวดีหันหน้าหนี
"ระวังคำพูดกับท่านหญิงหน่อยนะคุณประพัทธ์....จะโมโหใครก็ระวังกิริยาไว้บ้าง"
ประพัทธ์พอเห็นสายตาป้าสร้อยก็รู้สึกตัว รัตนาวดีลุกขึ้น
"หญิงขอตัวค่ะ"
รัตนาวดีลุกเดินไป ป้าสรัอยลุกตามไปด้วย ปล่อยประพัทธ์นั่งหน้างออยู่คนเดียว...
ท่านหญิงรัตนาวดีเดินไปตามทางค่อนข้างเร็ว สีหน้ายุ่งยากใจ ป้าสร้อยรีบวิ่งตามมา
"ท่านหญิง...ท่านหญิงเพคะ"
รัตนาวดีหยุดเดินหันไปรอป้าสร้อย
"ทรงกริ้วคุณประพัทธ์เหรอเพคะ"
รัตนาวดีถอนใจ
"หญิงไม่ได้โกรธคุณประพัทธ์...แต่ไม่อยากฟังคำพูดไม่ดีของเขา"
"น่าผิดหวังจริงๆ"
รัตนาวดีหยุดเดินหันมาถาม
"ทำไมถึงผิดหวังล่ะคะป้า ผิดหวังอะไรคุณประพัทธ์หรือคะ"
ป้าสร้อยกลบเกลื่อน
"ก็หวังว่าเค้าจะเป็นเพื่อนเที่ยวที่ดีของท่านหญิงไงเพคะ แต่แหม...เอาแต่ใจมากไปหน่อย พูดจาก็..."
"ช่างเค้าเถอะค่ะ อีกไม่นานเค้าก็ต้องกลับไปเรียน..."
รัตนาวดีเดินต่อ ป้าสร้อยเดินตามอย่างสีหน้าผิดหวัง ท่านดนัยขับรถม้าเข้ามาจอดข้างๆ รัตนาวดี
พูดอย่างร่าเริง
"รถม้ามารับเจ้าหญิงกระหม่อม"
รัตนาวดีหันไปหัวเราะดีใจ สีหน้าสนุก ป้าสร้อยถอนใจอย่างปลงๆ
"ไปเอารถม้าใครมาน่ะนายเล็ก"
ท่านดนัยกระโดดลงมาจากรถม้า
"กระหม่อมไปขอยืมเขามา...ท่านหญิงกับ คุณสร้อยจะได้ไม่ต้องเดินกระหม่อม"
รัตนาวดีหัวเราะชอบใจ
"ดีมาก...ไปค่ะป้า นั่งรถม้ากันดีกว่า"
"เชิญเสด็จกระหม่อม"
ท่านหญิงรัตนาวดีจะขึ้นรถม้า ท่านดนัยส่งมือมาให้ รัตนาวดีมองมือท่านดนัยนิดหนึ่ง แล้วส่'มือให้ท่านดนัยดึงขึ้นไปบนรถม้า มือจับกัน ท่านดนัยอดมองรัตนาวดีไม่ได้ รัตนาวดีก็พยายามที่จะควบคุมอารมณ์ไม่ให้หวั่นไหว ป้าสร้อยคอยจับตามอง ท่านดนัยลงมาช่วยป้าสร้อยให้ขึ้นรถม้า
"ดีๆ หน่อยนายเล็ก...อย่าให้ป้าตกลงไปนะ"
"ไม่ต้องกลัวครับคุณสร้อย ผมจับไว้แล้ว"
ป้าสร้อยขึ้นไปบนรถม้า สีหน้าพอใจ
"แหม...ดีเหมือนกันนะเพคะ"
รัตนาวดีสีหน้าสนุก ท่านดนัยขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ
"ออกรถได้นายเล็ก" รัตนาวดีบอก
ท่านดนัยหันมามองหา
"แล้วคุณประพัทธ์ล่ะครับ"
"ทิ้งไว้ที่นี่ก่อน...เราไปเที่ยวกันก่อนแล้วค่อยมารับ"
ป้าสร้อยหันไปหัวเราะสนุกกับรัตนาวดี
"ดีไหมมังคะ...แกล้งให้โมโหบ้าอาละวาดไปเลย...ออกรถได้นายเล็ก"
ท่านดนัยหัวเราะแจ่มใจ
"รับคำสั่งครับคุณสร้อย"
ท่านดนัยขับรถม้าออกไป รัตนาวดี กับ ป้าสร้อยหัวเราะสนุก รถม้าแล่นออกไป ประพัทธ์วิ่งมาไกลๆ พอมาถึงเห็นรถม้าออกไปแล้วก็โมโห
"เฮ้ย....รอด้วยซิ....ท่านหญิง"
รถม้าขับไปไกล ประพัทธ์มองตามอย่างโมโห...
"อะไรวะ"
บนถนนที่สวยงาม หม่อมเจ้า ดนัยวัฒนาขับรถม้าพารัตนาวดี กับ ป้าสร้อย ชมวิวอย่างสบายใจ ท่านหญิงยิ้มอย่างมีความสุข ท่านดนัยชี้ขวนดูข้างทางที่เป็นกระท่อม และมีสัตว์มากมาย รัตนาวดีขอให้ท่านดนัยหยุดรถลงไปดูสัตว์ที่น่ารักพวกนั้น ท่านดนัยพยุงรัตนาวดีลงจากรถ ป้าสร้อยไม่ยอมลง ได้แต่นั่งมองรัตนาวดี กับ ท่านดนัยที่ลงไปเล่นกับสัตว์น่ารักในทุ่งหญ้าสวยงาม ป้าสร้อยร้องเรียกรัตนาวดี รัตนาวดีหันมาโบกมือให้ ท่านหญิงรัตนาวดี มีความสุข
ท่านดนัยคอยอยู่ใกล้ๆ อย่างพยายามระวังตัว จนหน้าป้าสร้อยหนักใจ...
อ่านต่อหน้า 3
รัตนาวดี ตอนที่ 11 (ต่อ)
ประพัทธ์ยืนหน้างอรออยู่ที่รถ ท่าทางกระวนกระวายไม่พอใจ สักครู่ท่านดนัยขับรถม้าเข้ามาจอดอีกทางหนึ่ง ประพัทธ์รีบเดินไปรับรัตนาวดีลงมาจากรถม้าโดยไม่สนใจป้าสร้อย
"น้องหญิง...น่าจะรอพี่ด้วยนะกระหม่อม...ทรงกริ้วพี่หรือเปล่าคะ"
รัตนาวดียิ้มมองหน้าประพัทธ์
"เปล่านี่คะ...หญิงจะโกรธคุณประพัทธ์เรื่องอะไร"
ท่านดนัยช่วยป้าสร้อยลงจากรถม้า ประพัทธ์หันไปมองท่านดนัยอย่างหมั่นไส้ แต่ก็พยายามควบคุมอารมณ์
"ถ้าท่านหญิงไม่พอพระทัยที่พี่พูดถึง...เจ้าเล็ก"
รัตนาวดีรีบแก้
"นายเล็กค่ะ"
"นายเล็ก...พี่ก็ขอโทษนะคะ พี่จะไม่ยุ่งกับมัน เอ้อ นายเล็กอีก เพื่อเห็นแก่ท่านหญิง แต่ท่านหญิงก็ควรเข้าใจพี่บ้าง พี่ตั้งใจจะมาเที่ยวกับน้องหญิงให้สนุก น้องหญิงก็รู้จักพี่ดีนี่คะ พี่ไม่ใช่คนที่มีนิสัยชอบว่าใครซักหน่อย แต่...นายเล็กมันคอยจะกีดกันพี่อยู่เรื่อย...พี่ก็เลยหงุดหงิด น้องหญิงอย่าโกรธพี่เลยนะคะ...ถ้าน้องหญิงโกรธพี่...พี่คงช้ำใจตาย"
ท่านดนัยหันหน้าหนีไปกลั้นหัวเราะ
"คุณประพัทธ์คิดมากไปเองละมังคะ...แหม...มาเที่ยวกันกลับหมดสนุกเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง หญิงก็ไม่เห็นว่า นายเล็กเค้าจะไปกีดกันคุณประพัทธ์ซักหน่อย"
รัตนาวดีมองเฉย ป้าสร้อยเดินมาหารัตนาวดี ประพัทธ์ยังท่าทางไม่พอใจ
"กลับกันดีกว่าเพคะ"
"คุณสร้อยยังเที่ยวไม่ถึงครึ่งเลยนะครับ" ท่านดนัยบอก
"เอาไว้มีโอกาสค่อยกลับมาใหม่อีก"
ป้าสร้อย อารมณ์เสียกับพฤติกรรมของประพันธ์
เวลาค่ำที่ Grand Victoria Jungfrau ในห้องนอนรัตนาวดี ป้าสร้อยนั่งอ่านหนังสือไกลบ้านด้วยท่าทางสบายใจ ท่านหญิงรัตนาวดีเดินมาหา ป้าสร้อยลุกขึ้นนั่งอย่างเบื่อๆ
"ท่านหญิงเด็จไปกับสองคนนั่นเถอะเพคะ...หม่อมฉันไม่อยากไป"
รัตนาวดีมองอย่างเป็นห่วง
"ป้าไม่สบายเหรอคะ"
"เปล่าเพคะ...หม่อมฉันรำคาญสองคนนั่นเอาแต่เขม่นกัน"
รัตนาวดีเดินไปลงนั่งสีหน้ายุ่งยากใจ
"นายเล็กน่ะไม่เท่าไหร่...แต่คุณประพัทธ์นี่คอยแต่จะหาเรื่องนายเล็กอยู่เรื่อย"
ป้าสร้อยค้อน
"ก็ท่านหญิงทรงเข้าข้างนายเล็กอย่างนี้นะเพคะ...นายประพัทธ์ก็ยิ่งบ้า"
"หญิงไม่ได้เข้าข้างนายเล็กซักหน่อย...หญิงพูดความจริง ป้าก็เห็นๆ อยู่"
"เพคะ...ก็เป็นอย่างนั้น...แต่ถ้าเราเฉยๆ ไม่เข้าข้างนายเล็ก นายประพัทธ์ก็คงจะไม่หาเรื่องบ้างนะเพคะ"
"อ้าว...แปลว่าหญิงผิดหรือคะป้า"
ป้าสร้อยอ่อนใจ
"ทูนหัว...หม่อมฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น...ท่านหญิงน่ะ ทรงยุติธรรม ไม่ชอบเห็นผู้น้อยโดนข่มเหง...แต่ถ้าไม่ทรงวางเฉยบ้าง ก็อาจมีคนเข้าใจความหมายผิดไปเพคะ"
รัตนาวดียิ้มๆ กับท่าทางร้อนใจของป้าสร้อย พยายามพูดปลอบ
"คุณประพัทธ์น่าจะกลับไปเรียนได้แล้วนะคะ...เค้าคงกลับอังกฤษเร็วๆ นี้ละค่ะ...เราก็เที่ยวกันสามคนเหมือนเดิม ตอนนี้ก็มองข้ามไปบ้างก็แล้วกันค่ะ...ยังไงๆ คุณประพัทธ์ก็เป็นรุ่นพี่ที่ดีของหญิง"
ป้าสร้อยถอนใจ
"ความจริงมีเค้ามาเที่ยวด้วยก็ดีไปอย่างนะเพคะ...ทำให้เราไม่เหงาเหมือนกัน...ไม่น่าจุกจิกคิดเล็กคิดน้อยเลย ไม่อย่างนั้นจะเป็นผู้ชายที่เข้าทีคนนึงเลยเพคะ"
"เราไปกันสามคนหญิงก็ไม่เห็นว่าจะเหงานี่คะป้า...หรือ ถ้าเหงาก็ยังดีกว่ามีปัญหา"
ป้าสร้อยคิดหนัก
ท่านดนัยยืนคอยรัตนาวดีอยู่ที่ Lobby โรงแรม ท่านดนัยแต่งตัวดูดีแต่สบายๆ สักครู่ประพัทธ์เดินเข้ามาใกล้ๆ ประพัทธ์แต่งตัวโก้ ใส่สูทแบบอังกฤษสามชิ้น ประพัทธ์เดินมายืนใกล้ๆ ท่านดนัย ท่านดนัยไม่ได้สนใจ ประพัทธ์ทำเป็นจัดแต่งสูท ปัดเศษผงที่ติดแขนเสื้อด้วยสีหน้าหยิ่งมาก ท่านดนัยอดยิ้มๆ ไม่ได้ ประพัทธ์เห็นท่านดนัยยิ้มๆ ก็ทำหน้าดูถูก
"อย่างแกไม่เคยได้แตะสูทอังกฤษแท้ๆ อย่างนี้หรอกวะ นายแกคงพอจะมี...แต่ไม่รู้ว่าเทสท์ดีอย่างข้าหรือเปล่า"
ท่านดนัยยิ้มๆ
"ถ้าเสื้อผ้าดีๆ ช่วยให้คนใส่นิสัยดีไปด้วยก็คงดีนะครับ"
ประพัทธ์หรี่ตามองท่านดนัย
"ปากอย่างแกนี่น่าจะโดนกำปั้นยัดปากถ้าจะดีนะ...เย็นนี้ แกจะไปไหนก็ไสหัวไป ฉันจะดูแลท่านหญิงเอง... ถ้าแกไม่เชื่อข้า ยังมาเสนอหน้าอีกละก็ข้าจะจับแกโยoออกไปเอง...ไม่เชื่อก็คอยดูซิ"
รัตนาวดีเดินลงมา สองคนที่กำลังปะทะคารมไม่เห็นเพราะยืนหันหลังให้
"อย่าเลยครับ...เดี๋ยวสูทยับหมดหล่อ"
ประพัทธ์เสียงดัง
"ไอ้เล็ก"
รัตนาวดีเดินเข้ามาใกล้ๆ ท่านดนัย
"นายเล็ก."
ประพัทธ์สะดุ้งตกใจ รัตนาวดีพูดกับท่านดนัย ไม่หันไปมองประพัทธ์
"เย็นนี้ฉันจะทานบนห้อง พรุ่งนี้อยากไปนอกเมืองแต่เช้าเตรียมตัวให้พร้อมด้วยนะ"
ท่านดนัยก้มหัวน้อยๆ
"กระหม่อม"
รัตนาวดีหันหลังเดินกลับไป ประพัทธ์ยืนงง
"น้องหญิง"
ท่านดนัยเดินหนีไป ประพัทธ์แค้น...
ผ่านเวลาหลายวัน ในมหาวิทยาลัยของนพ นพเดินมาหาวิมลที่นั่งรออยู่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม วิมลเห็นนพก็ดีใจ
"รอนานหรือเปล่า"
"ไม่นานเท่าไหร่ค่ะ"
"ไม่นานเท่าไหร่ก็แปลว่านานน่ะสิ...ทำไมวันนี้ถึงได้ว่างมาหาผมได้ล่ะ"
"วันนี้อาจารย์งดสอนค่ะ...มีเคสผ่าตัดด่วน"
"ถ้าว่างหลายวันก็ตามเสด็จท่านหญิงไปซิ"
วิมลหน้าจ๋อย
"ว่างแค่วันนี้วันเดียว....ช่วงนี้จะลาก็ไม่ได้...พยาบาลใหญ่หัวหน้าหลักสูตรแก strick น่าดู...นี่..ฉันมีของมาฝากคุณด้วยนะ"
วิมลหยิบห่อแซนวิชที่ห่อเตรียมมายื่นให้นพ นพรับมายิ้มดีใจ
"โอ้...ดีจริงๆ...แซนวิชของคุณอร่อยจริงเสียด้วย"
วิมลยิ้ม"ลองชิมดูสิคะ"
นพแกะห่อแซนวิช ทำจมูกฟุตฟิต
"กลิ่นเหมือน....กะเพรา"
วิมลยิ้ม นพลองกัดแซนวิชหน้าปลื้มมาก พูดทั้งๆ เต็มปาก
"แซนวิชกะเพราไก่ไข่ดาว...คุณทำได้ยังไงนี่"
วิมลดีใจ "อร่อยไหมล่ะคะ"
นพกินอย่างพอใจ
"อร่อยที่สุดในโลก...ไปเอากะเพรากับพริกมาจากไหน"
"มีคนไข้คนไทยที่ฉันไปเฝ้าไข้ให้มาค่ะ...ญาติเค้ามาจากเมืองไทยแล้วเอามาฝาก"
"คราวหน้าทำให้ผมกินอีกนะ...แหม..ถ้ากินกับข้าวละก็...ฝันถึงเลยละ"
นพกินแซนวิชอย่างอร่อย
"ฉันมีเรื่องอยากปรึกษาคุณนพด้วยนะคะ"
"เรื่องอะไร"
"ก็เรื่องจูน กับ นายประพัทธ์น่ะซิคะ"
นพถอนใจ "บอกจริงๆ นะ...ผมไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับสองคนนี่เท่าไหร่"
"ไม่ยุ่งไม่ได้หรอกค่ะ....ท่านหญิงทรงมีจดหมายมาเล่าให้ฉันฟัง เรื่องนายประพัทธ์...ไปทำฤทธิ์ทำเดชให้ท่านทรงยุ่งยาก"
นพยิ้มๆ "อ้าว...ออกฤทธิ์กับท่านซะแล้วเหรอ..มีแซนวิชอีกอันไหม"
วิมลยิ้ม ส่งแซนวิชให้นพอีกอัน มองนพอย่างล้อๆ
"ท้องยุ้ยพุงกระสอบ"
นพยิ้มกัดแซนวิช
"ก็คุณอยากทำอร่อยนี่นา...ไหนบอกผมซิคุณอยากจะทำอะไร"
วิมลสีหน้าเจ้าเล่ห์...
บริเวณหน้าคณะของจูน นพเดินคุยมากับวิมลด้วยท่าทางเร่งรีบ
"ผมไม่แน่ใจว่าจูนจะกล้าทำอย่างที่คุณต้องการ"
"แต่ฉันว่าจูนทำได้...เพราะเค้าต้องทำเพื่อลูก"
นพหยุดเดินหันมาพูดกับวิมลอย่างใช้ความคิด
"แล้วถ้าหากว่านายประพัทธ์ไม่ยอมล่ะ"
วิมลยิ้ม "ฉันแน่ใจว่าฉันสามารถทำให้นายประพัทธ์ต้องยอมจูนทุกอย่างแน่ๆ ค่ะ"
"คุณจะทำยังไง"
วิมลยิ้ม "ตอนนี้ขอเป็นความลับก่อนค่ะ"
นพตาโต "อ้าว...ถ้าไม่บอกผมแล้วผมจะช่วยได้ยังไง"
มีนักศึกษาเดินออกมาจากตึก จูนเดินออกมากับเพื่อน วิมลเห็นจูนก็ดีใจ
"นั่นไงคะจูน"
วิมลเรียกจูนเสียงดัง
"จูน...จูน"
จูนหันมาเห็นวิมลก็ดีใจรีบเดินมาหา วิมล กับ นพ ก็รีบเดินมาหาจูน
"พี่วิมล...มาหาคุณนพเหรอคะ"
"จ้ะ...พี่มีเรื่องอยากคุยกับจูนด้วย"
"เรื่องอะไรคะ"
"ไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่าจ้ะ"
จูนมองวิมล
อีกมุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย จูนร้องไห้เงียบๆ วิมล กับ นพ มองหน้ากันอย่างเห็นใจ
"ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะพี่วิมล....พี่ประพัทธ์...เค้าไม่ต้องการจูน"
"แต่จูนต้องทำเพื่อลูกนะ"
จูนก้มหน้า
"จูนตัดสินใจแล้วค่ะ...จูนจะกลับบ้าน...เล่าความจริงให้พ่อกับแม่ฟัง ถึงท่านจะผิดหวัง แต่ท่านก็คงไม่ถึงกับตัดเป็นตัดตายกับจูนหรอกค่ะ"
"แล้วเรื่องเรียนล่ะ"
"จูนจะเดินเรื่องขอลาออกแล้วค่ะคุณนพ"
วิมลตกใจ
"ทำอย่างนั้นก็เท่ากับตัดอนาคตของตัวเองนะจูน...เรื่องอะไรจะยอมให้คนๆ เดียวมาทำงายชีวิตเรา"
"จูนตัดสินใจแล้วค่ะพี่วิมล...อย่างนี้ดีที่สุดแล้วค่ะ"
จูนร้องไห้ วิมลมองจูนอย่างผิดหวัง...
อ่านต่อหน้า 4
รัตนาวดี ตอนที่ 11 (ต่อ)
ท่านดนัยขับรถ มีประพัทธ์นั่งที่ด้านหน้า ป้าสร้อยนั่งด้านหลังกับรัตนาวดี ท่านดนัยแอบมองรัตนาวดีทางกระจกส่องหลัง รัตนาวดีสีหน้าเรียบเฉย มองวิวสองข้างทาง
ประพัทธ์นั่งสีหน้าร้อนรน คอยหันไปมอง แต่รัตนาวดีไม่สนใจ ป้าสร้อยก็อ่านหนังสือไม่สนใจ ประพัทธ์ร้อนรนทนไม่ได้
"เอ้อ...น้องหญิง...อยากเสวยกลางวันที่ไหนดี"
รัตนาวดีตอบโดยไม่หันมามอง
"ถามนายเล็กดูสิคะ"
ประพัทธ์หันมาเอาใจป้าสร้อย
"คุณป้าสร้อยล่ะครับ...อยากทานอาหารกลางวันแบบไหน เป็นอิตาเลี่ยนหรือ อาหารพื้นเมืองแบบสวิสดีครับ"
"ยังอิ่มมื้อเช้าอยู่เลย...มาถามตอนนี้ยังนึกไม่ออกหรอก"
"ถ้าอย่างนั้นเราไปหาร้านน้ำชาที่มีขนมอร่อยๆ ทานกันดีไหมครับ ถ้าหิวตอนบ่ายๆ ค่อยหาอาหารหนัก"
ป้าสร้อยเงยหน้ามอง
"นี่คุณประพัทธ์...เมื่อไหร่จะกลับไปเรียนเสียทีล่ะ...นี่กHตามเสด็จท่านหญิงมาหลายแล้วนะ"
ประพัทธ์หน้าเจื่อน แต่ก็หัวเราะกลบเกลื่อน
"ผมลามาสองสัปดาห์ครับ"
ป้าสร้อยตกใจ
"อาไร้...โรงเรียนนี่เค้าให้ลากันเป็นนานๆ ได้เลยเหรอ"
"การเรียนในมหาวิทยาลัยเค้าไม่มาบังคับเราหรอกครับ"
"ระวังจะเรียนไม่จบนะ...สงสารพ่อแม่..อุตส่าห์เสียเงินเสียทองตั้งเยอะ...หวังว่าลูกจะเรียนจบเร็วๆ"
ประพัทธ์เริ่มไม่พอใจ แต่ก็ยังยิ้ม
"ท่านหญิงกระหม่อม ...ข้างหน้าจะมีสวนลาแวนเดอร์ อยากเข้าไปทอดเนตรไหมกระหม่อม" ท่านดนัยถาม
รัตนาวดีหันมายิ้มกับป้าสร้อย
"อยากซินายเล็ก...ฉันยังไม่ได้ถ่ายรูปกับสวนดอกไม้สวยๆ เลย"
"นั่นสิเพคะ...เราไม่ค่อยได้ถ่ายรูปไปอวดท่านชายมาหลายวันแล้ว...รีบไปเร็วๆ เลยนายเล็ก...ป้าน่ะอยากถ่ายรูปจะแย่แล้ว"
ประพัทธ์ทำหน้าหมั่นไส้
สวนดอกลาแวนเดิร์ที่มีเนื้อที่กว้างๆ ท่านดนัยพา รัตนาวดี กับป้าสร้อย เดินเข้ามาท่ามกลางดอกลาแวนเดอร์ รัตนาวดีตื่นเต้นมีความสุข ป้าสร้อยก็เหมือนกัน ประพัทธ์เดินตามมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ แต่ไม่กล้าแสดงออก
"โอ้โห...สวยจริงๆ นายเล็ก"
"เดือนนี้เป็นเดือนที่ดอกออกมากที่สุดกระหม่อม"
"ท่านหญิงเพคะ...เรามาถ่ายรูปกันเถอะเพคะ...นายเล็ก เตรียมฟิมล์มาพอหรือเปล่า"
ท่านดนัยยิ้ม
"ไม่ต้องห่วงครับคุณสร้อย"
ท่านดนัยหยิบกล้องถ่ายรูปออกมา รัตนาวดี กับ ป้าสร้อยรีบพากันแอ็คท่าถ่ายรูป ประพัทธ์จะเข้าไปถ่ายด้วย ป้าสร้อยห้ามไว้
"อย่าเพิ่งคุณประพัทธ์...รูปท่านหญิงที่จะถ่ายที่นี่เป็นส่วนองค์รอก่อนนะ"
ประพัทธ์ทำเป็นยิ้มเข้าใจ แต่แอบด่าป้าสร้อย
ท่านหญิงรัตนาวดี กับป้าสร้อย ภ่ายรูปกับดอกไม้สวยๆ หลายๆ มุม ท่านดนัยแอบมองรัตนาวดีด้วยสายตารักใคร่เวลาที่ป้าสร้อยเผลอ จนบางครั้งรัตนาวดีอดที่จะเขินไม่ได้ ประพัทธ์พยายามมองอย่างจับผิด ท่านดนัยต้องระวังตัวเต็มที่
ร้านน้ำชาในสวนดอกไม้ ท่านหญิงรัตนาวดี นั่งทานขนมกับป้าสร้อยอย่างมีความสุข ผลัดกันป้อน ผลัดกันชิม ท่านดนัยนั่งมองด้วยสีหน้ามีความสุขเหมือนกัน ประพัทธ์เอากล้องท่านดนัยไปยืนถ่ายรูปรัตนาวดีที่กำลังนั่งทานอาหารกับป้าสร้อยอย่างทำท่าแบบช่างภาพมืออาชีพที่เว่อๆ โดยที่ไม่มีใครสนใจ
"ท่านหญิงเวลาอยู่กับป้าสร้อยนี่เหมือนเป็นเด็กๆ เลยนะ กระหม่อม"
รัตนาวดีหันมาหัวเราะกับท่านดนัย
"ไม่จริงหรอกนายเล็ก"
"จะไม่จริงได้ยังไงเพคะ...หม่อมฉันเลี้ยงของหม่อมฉันมา ตั้งแต่บาทเท่าฝาหอย...ถึงท่านหญิงจะเจริญชันษาแค่ไหน..ก็ยังเป็นเจ้านายองค์น้อยๆ ของหม่อมฉันเสมอ"
รัตนาวดีทำหน้าล้อเลียน
"เพราะนายเล็กเชียว...ทำให้ฉันเป็นเด็กในสายตาป้าสร้อย"
ป้าสร้อยหันไปมองท่าทางประพัทธ์ที่ตั้งใจถ่ายรูป
"นี่คุณประพัทธ์ หยุดถ่ายรูปซะที จะมากินหรือยังล่ะ ท่านหญิงน่ะเสวยจนจะอิ่มแล้วนะ"
ประพัทธ์รีบมานั่ง
"แหม...ก็น้องหญิงน่ะทรงสวยมากนี่ครับ"
"ทรงสิริโฉม" ป้าสร้อยแย้ง
ประพัทธ์เก้อ
"เอ้อ..ครับ..ท่านหญิงทรงสิริโฉมมาก ผมถ่ายรูปเท่าไหร่ๆก็ไม่เบื่อ มิน่า...เจ้าเล็กมันถึงได้บ้าถ่ายรูปท่านหญิงอย่างเดียวไม่ทำอะไร จริงไหมเจ้าเล็ก"
"เรียกเขานายเล็กซิจ้ะ...จะไปเรียกเขาให้เป็นเจ้าทำไม คนหน้าตาหล่อๆ น่ะ เขาต้องพูดเพราะๆ...เข้าใจไหม"
"เข้าใจครับ"
ประพัทธ์รีบทานอาหาร ทำเป็นยิ้ม...แต่แอบทำหน้าหมั่นไส้ท่านดนัย
"ป้าขอไปห้องน้ำก่อน นายเล็ก พาป้าไปห้องน้ำหน่อยสิ"
ท่านดนัยรีบลุกขึ้นพาป้าสร้อยไป
"ทางนี้ครับคุณสร้อย"
ป้าสร้อยลุกไป ประพัทธ์มองรัตนาวดีด้วยสายตาหมายปองก่อนคว้ามือรัตนาวดีไว้ รัตนาวดีหยุดมองมือประพัทธ์ที่จับมือไว้ไม่ยอมปล่อย
"น้องหญิง"
"อะไรคะ"
ประพัทธ์พยายามจับมือรัตนาวดีทั้งสองข้าง
"น้องหญิง...น้องหญิงคะ...พี่รักน้องหญิง...รักมานานแล้วด้วย"
ท่านหญิงรัตนาวดีตกใจพยายามจะดึงมือออก แต่ประพัทธ์ยังจับไว้แน่น
"แต่งงานกับพี่นะคะ...พี่ขอสัญญาว่าจะรัก และ ดูแลน้องหญิงอย่างดีที่สุด"
"ขอบคุณค่ะ...แต่คงไม่ได้"
"ทำไมล่ะคะ"
"เพราะฉันเห็นคุณเป็นรุ่นพี่ที่ดีคนหนึ่งเท่านั้น"
"แต่ถ้าน้องหญิงยอมเป็นแฟนกับพี่...น้องหญิงจะไมjเสียใจเลย พี่จะทำให้น้องหญิงมีแต่ความสุขW
รัตนาวดีดึงมือออกมาจากมือประพัทธ์จนได้
"คุณประพัทธ์"
"น้องหญิงอย่าเพิ่งรีบตอบ...เก็บไปคิดให้ดีก่อนก็ได้ค่ะ พี่ไม่เร่งรัดหรอก"
"ไม่ต้องคิดหรอกค่ะ...ฉันบอกคุณได้เลยว่าฉันคงรับข้อเสนอของคุณไม่ได้W
ประพัทธ์ไม่พอใจ
"ทำไม...เพราะอะไรน้องหญิง เพราะไอ้เล็กใช่ไหม โธ่ มันเป็นคนใช้..น้องหญิงไปสนใจมันได้ยังไง"
ท่านหญิงรัตนาวดีหันมามองอย่างไม่พอใจมาก
"หยุดนะ"
ป้าสร้อย กับ ท่านดนัยเดินมาพอดี
"ท่านหญิงเพคะ...ไหนว่าจะไปสวนฝั่งโน้นไงเพคะ"
รัตนาวดีมองหน้าประพัทธ์อย่างไม่พอใจ รีบเดินหนีไป ป้าสร้อยตกใจ หันมามองประพัทธ์
"มีอะไร...ท่านหญิงเป็นอะไรประพัทธ์"
ประพัทธ์ทำไม่รู้ไม่ชี้
"ไม่รู้ครับ...เมื่อกี้ก็ยังดีๆ พอเห็นคุณสร้อยเดินมากับนายเล็กก็เดินหน้าบึ้งหนีไปเลย"
ป้าสร้อยทำหน้าขัดใจ รีบตามรัตนาวดีไป
"ท่านหญิง...รอป้าด้วย"
ท่านดนัยมองหน้าประพัทธ์นิ่ง ประพัทธ์จ้องหน้าตอบ
"ทะลึ่งมาจ้องหน้าข้าทำไม"
"คุณทำอะไรให้ท่านหญิงกริ้ว"
"ไม่ใช่เรื่องของแก ท่านหญิงเบื่อหน้าแกละซิ อย่ามาเสนอหน้าเรื่องเจ้านายหน่อยเลย เจียมกะลาหัวไว้บ้างนะแก"
ท่านดนัยไม่พอใจ...หันไปมองรัตนาวดี
รัตนาวดีเดินหน้างอมา ป้าสร้อยรีบตามมา
"ท่านหญิง...มีอะไรหรือเปล่าเพคะ ทำไมทรงดูไม่สบายพระทัย"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"
"อย่าทรงปดหม่อมฉันเลย...แค่เห็นพระพักตร์ป้าก็รู้แล้วว่าต้องมีเรื่องไม่สบายพระทัย...ทรงบอกหม่อมฉันได้ไหมว่าเรื่องอะไร...ประพัทธ์ทำอะไรให้ทรงกริ้ว"
รัตนาวดีหงุดหงิด
"หญิงบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีสิคะ"
"ถ้างั้นเราก็มาถ่ายรูปกันจะดีกว่าเพคะ"
"ป้าถ่ายเถอะค่ะ...หญิงไม่อยากจะถ่ายรูปแล้ว"
รัตนาวดีเดินหนีไปอีกทางหนึ่ง ป้าสร้อยงง
"อ้าว...แล้วกัน นายเล็ก นายเล็ก"
ท่านดนัยรีบเดินมาหาป้าสร้อย
"ครับ"
"มาถ่ายรูปให้ป้าดีกว่า...จู่ๆ ท่านหญิงเป็นอะไรก็ไม่รู้"
ท่านดนัยแอบมองตามรัตนาวดีอย่างเป็นห่วงไม่ได้ จำใจถ่ายรูปป้าสร้อยกับดอกลาแวนเดอร์
ตอนค่ำ ในห้องนอน รัตนาวดีนั่งใช้ความคิดอยู่ที่โต๊ะเขียนจดหมาย พยายามจะเขียนจดหมาย แต่ก็ฉีกขยำทิ้ง เธอนึกย้อนอดีตที่นายเล็กเคยช่วยรัตนาวดี ดึงให้พ้นจากชายขี้เมาที่อังกฤษ, ท่านดนัยแต่งตัวโก้ที่ปราสาทฝรั่งเศส , ท่านดนัยส่งสายตาตอนถ่ายรูปรัตนาวดีในสวนจนท่านหญิงเขิน
รัตนาวดีนั่ง สะบัดหัวอย่างไล่ความคิด ป้าสร้อยค่อยๆ เปิดประตูเข้ามา รัตนาวดีหันไปยิ้ม
"มีคนมาบอกอะไรก็ไม่รู้เพคะ"
รัตนาวดีลุกขึ้นเดินออกมาด้วยสีหน้าสงสัย
ท่านหญิงรัตนาวดีเดินมาที่ประตูหน้าห้องพัก เจ้าหน้าที่โรงแรมยืนอยู่ รัตนาวดียิ้มให้
"Excuse me madam, there’s Thai lady waiting you at the lobby…do you want to see her?"
"Of course ,I will go to see her now…"
"Yes madam...I will tell her..."
"Thank you"
"You’re welcome"
เจ้าหน้าที่เดินกลับไป ป้าสร้อยรีบถาม
"มีอะไรเพคะ"
"เค้ามาบอกว่ามีผู้หญิงไทยมาหาหญิงค่ะ...ตอนนี้คอยอยู่ที่ล้อปบี้โรงแรม"
ป้าสร้อยดีใจ
"โอ...แม่วิมลละมังเพคะ"
รัตนาวดียิ้มดีใจ
"ต้องเป็นวิมลแน่ๆ เลยค่ะ"
รัตนาวดีรีบออกจากห้องไป ป้าสร้อยหยิบกุญแจห้องแล้วรีบตามไป
ท่านหญิงรัตนาวดีรีบเดินเข้ามาที่ล้อปบี้โรงแรม มีป้าสร้อยเดินตามมาด้วย รัตนาวดีมองหา
"ไหนแม่วิมล...เอ๊ะ"
จูนซึ่งนั่งคอยอยู่เห็นรัตนาวดี กับ ป้าสร้อย ก็รีบลุกขึ้นเดินมาหา พอดีกับที่ประพัทธ์ กับ
ท่านดนัย ก็เดินเข้ามา รัตนาวดีมองจูนอย่างจำได้
"คุณเป็นเพื่อนคุณประพัทธ์ใช่ไหมค่ะ"
จูนสีหน้าไม่ดี
"เอ้อ...ใช่ค่ะ"
"คุณจะมาพบพี่ประพันธ์เหรอคะ"
"เปล่าค่ะ...ฉันจะมาพบท่านหญิง กับ คุณป้า"
"มาพบป้าด้วยเหรอ"
ประพัทธ์เห็นจูนแล้ว ตกใจตาเหลือก จูนกำลังจะยื่นจดหมายให้รัตนาวดี ประพัทธ์ตกใจรีบวิ่งมาจะคว้าจดหมายไว้ แต่ป้าสร้อยไวกว่า คว้าจดหมายมาจากมือจูน ประพัทธ์มองจูนอย่างตกใจและไม่พอใจ....
อ่านต่อตอนที่ 12
