ห้องหุ่น ตอนที่ 11

ห้องหุ่น ตอนที่ 11

สันติยังมีสีหน้างงมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น พยายามคิด... สุดท้ายก็ส่ายหน้า
 
"ผมก็คิดไม่ออกครับหลวงตา ว่าใครจะเป็นคนทำเรื่องนี้"
"ออยกับจุ๊บสงสัยพรรณราย"
สันติตกใจ
"คุณพรรณ...เป็นไปไม่ได้ครับ"
"หลวงตาก็ไม่อยากเชื่อว่าเด็กรุ่นใหม่อย่างพรรณรายจะรู้จักของไสยศาสตร์มนต์ดำพวกนี้"
สันตินิ่งคิด
"แต่จุ๊บยืนยันว่าเจ้าเปลี่ยนไปมาก เจ้าติดตามพรรณราย และยอมตามใจทุกอย่าง ถึงขนาดมีเรื่องกับจุ๊บ"
สันติงง
"ผม..ผมจำอะไรไม่ได้เลยครับหลวงตา"
"ถ้าพรรณรายใช้น้ำมันพรายกับเจ้าจริง ก็น่าเป็นห่วงคนในบ้านสัตยาภา"
"ทำไมครับหลวงตา"
"เพราะคนที่ทำน้ำมันพรายได้จะต้องเป็นคนที่มีวิชาอาคมพอตัว มันอาจจะหลอกใช้พรรณรายให้ทำเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้ก็ได้ เพราะตอนนี้ในบ้านไม่มีผู้ใหญ่เลย นอกจากเด็กๆทั้งสามคน"
"น้องอัม"
สันติทั้งตกใจและเป็นห่วงอัมรามาก

คืนเดียวกัน อัมรามองพรรณอย่างอึดอัด
"อัม..เอ้อ.."
พรรณรายดักคอ
"เธอจะบอกล่ะสิว่า เธอให้กุญแจฉันไม่ได้ เพราะคุณพ่อสั่งไว้ ใช่มั้ย" พรรณรายยิ้มเยาะ "ไม่ว่าจะอยู่หรือตายคุณพ่อก็ยังลำเอียงไม่เลิก"
"ทำไมว่าคุณพ่อแบบนั้นคะ"
"ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ก็คุณพ่อลำเอียงจริงๆ ฉันเป็นพี่คนโต ถ้าคิดว่าฉันก็เป็นลูกทำไมไม่ให้ฉันเป็นคนดูแลทรัพย์สินในบ้านทำไมถึงมุมมิบให้เธอ นี่ดีนะที่ฉันแอบเห็นไม่งั้น เธอก็จะฮุบทุกอย่างไว้คนเดียวใช่มั้ยอัมรา"
อัมราตกใจ
"อัมไม่เคยคิดอย่างนั้นนะคะ"
พรรณยื่นมือมาตรงหน้า
"ถ้าไม่คิดก็เอากุญแจมาให้ฉันสิ"
อัมรานิ่งคิดครู่หนึ่ง ตัดสินใจเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งหยิบกล่องเล็กๆมา
เปิดหยิบกุญแจเดินเอามาให้ พรรณรายพอใจ

"ดีมากน้องรัก"

พรรณรายจะไป อัมรารีบบอกจริงจัง
 
"พี่พรรณคะอัมอยากขอร้อง" พรรณรายชะงักหันมามอง "พี่พรรณอย่าคิดหรือว่าคุณพ่อแบบเมื่อกี้อีกได้มั้ยคะ ท่านเสียไปแล้วขอให้วิญญาณท่านได้สงบเถอะค่ะอย่าให้ท่านต้องกังวลอีกเลย"
พรรณรายหัวเราะเยาะ
"ที่วิญญาณคุณพ่อไม่สงบไม่ใช่เพราะฉันหรอก แต่เป็นเพราะสิ่งที่คุณพ่อเคยทำไว้ต่างหาก"
อัมรางง
"คุณพ่อทำอะไรคะ"
"เธอจะได้รู้แน่อัมรา ไม่ต้องห่วง"
พรรณรายหัวเราะสะใจก่อนเดินออกไปจากห้องพร้อมกุญแจ อัมรามองตามไม่เข้าใจ

พิไลนอนกอดเวทย์อยู่ สีหน้าไม่สบายใจ
"พี่จะไม่ไปอยู่ที่บ้านนั่นกับฉันจริงๆเหรอ"
พิไลลุกขึ้นมองเวทย์อย่างขอร้อง
"ฉันบอกตรงๆว่าฉันยังกลัวพวกหุ่นผีนั่นอยู่"
"ไม่ต้องกลัว..พวกมันทำอะไรเธอไม่ได้อีกแล้ว" เวทย์ลุกขึ้นนั่งบ้าง"ข้ายังมีงานต้องทำอีกเยอะ พิธีปลุกเสกนังโหงพรายต้องใช้เวลาถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน ข้าจะให้ใครรบกวนไม่ได้"
"แล้วถ้าฉันเกิดมีเรื่องขึ้นมาละจ้ะ"
เวทย์ดึงพิไลมากอด
"ข้าก็ให้ไอ้เทิดไปดูแลพิไลแล้วไง"
พิไลทำหน้าเซ็ง
"คนอย่างพี่เทิดจะช่วยอะไรฉันได้"
"ถ้าไม่ใช่เรื่องผี ข้าว่าไอ้เทิดมันไม่กลัวใครหรอก อีกอย่างมันก็เป็นพี่แท้ๆของพิไลไม่ใช่เหรอ"
พิไลอึ้ง
"ยังไงมันก็ต้องช่วยพิไลเต็มที่อยู่แล้ว"
เวทย์เชยคางพิไลขึ้นมอง
"ขอเวลาให้ข้าจัดการเรื่องของข้าให้เสร็จสิ้นเสียก่อน ข้าจะไปอยู่กับพิไลแน่ ไม่ต้องห่วงไปหรอก ข้าทั้งรักทั้งหลงพิไลจะแย่อยู่แล้วไม่รู้หรอกเหรอ"
เวทย์จูบ พิไลทำงอนนิดๆ ก่อนจะอ่อนโอน เวทย์ดันพิไลลงนอน

บ้านเดชตอนเช้า อัมรายืนอยู่ต่อหน้าหุ่นเดช
"คุณพ่อขาอัมขอโทษที่ทำตามสัญญากับคุณพ่อไม่ได้" หุ่นเดชยืนนิ่งปกติ "แต่อัมคิดว่าถ้าอัมไม่ยอมให้กุญแจพี่พรรณ คงต้องเกิดเรื่องยุ่งๆในบ้านแน่ๆ คุณพ่อคงเข้าใจอัมนะคะ"
ชิ้นวิ่งโวยวายเข้ามาหน้าตื่น
"คุณอัมขาคุณอัม เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ"
อัมรามองชิ้นแปลกใจ
"มีอะไรคะน้าชิ้น"
"คุณอัมไปดูเองเถอะค่ะ"
อัมรางงๆแต่ก็รีบออกไป ชิ้นตามไปติดๆ วิญญาณอารีย์ที่ซ้อนอยู่ในหุ่นบอกเดชร้อนใจ

"อัมรากับตาอ๊อดต้องเดือนร้อนแน่ๆค่ะ เราจะช่วยลูกได้ยังไงคะพี่เดช"

วิญญาณเดชที่ซ้อนอยู่กลุ้มใจมาก พยายามจะออกจากหุ่นแต่ทำไม่ได้ เดชตะโกนอย่างโมโหเดือด "อ๊าก"

ในห้องนั่งเล่น อัมรา อ๊อด ชิ้นยืนมอง พิไลกับพรรณรายอย่างแปลกใจ เทิดยืนอยู่ด้วยมองอัมราอย่างพอใจ
"พี่พรรณบอกว่าน้าพิไลจะมาอยู่ที่บ้านนี้เหรอคะ"
"ใช่"
พิไลมองชิ้นออกคำสั่ง
"นังชิ้นแกมายกกระเป๋าฉันขึ้นไปที่ห้องรับรองที ส่วนพี่เทิดให้ไปอยู่ที่ห้องเก่าของฉัน"
ชิ้นไม่ทำ อัมรีบพูด "แต่คุณพ่อ"
พรรณรายขัดขึ้นทันควัน
"คุณพ่อตายแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างในบ้านฉันจะเป็นคนจัดการเอง ถ้าใครไม่ฟังคำสั่งฉันก็เก็บของออกไปจากบ้านนี้ได้เลย"
อัมราอึ้ง พิไลยิ้มเยาะสั่งชิ้นห้วนๆ
"ยังไม่รีบมายกกระเป๋าอีกเหรอนังชิ้น หรือแกอยากจะเป็นคนที่ออกจากบ้านนี้เป็นคนแรก"
ชิ้นยังลังเล ไม่พอใจ พรรณรายมองชิ้น
"ไม่ได้ยินที่คุณแม่พิไลสั่งเหรอน้าชิ้น"
ทุกคน ยกเว้นเทิด ตกใจมาก
"พี่พรรณเรียกน้าพิไลว่าคุณแม่เหรอคะ"
"ใช่..ก็คุณแม่พิไลเป็นเมียคุณพ่อ ก็ต้องเรียกว่าคุณแม่ไม่ใช่เหรอ ทั้งเธอและตาอ๊อดก็ต้องเรียกเหมือนฉันด้วยเข้าใจมั้ย"
อัมราอึ้ง พรรณหันไปคล้องแขนพิไล
"ขึ้นไปดูห้องกันเถอะค่ะคุณแม่ ถ้าไม่พอใจตรงไหนจะได้ให้น้าชิ้นจัดให้ใหม่"
"ก็ดีจ้ะ"
ชิ้นจำใจเดินไปยกกระเป๋า พิไลเหยียดยิ้มสะใจ พากันเดินไปกับพรรณราย เทิดหันมายิ้มหวานกับอัมราพูดสุภาพ
"ช่วยพาพี่ไปที่ห้องพักหน่อยได้มั้ยจ้ะ"
อัมรามองเทิดอย่างไม่พอใจ รีบจูงอ๊อดเดินตามพรรณไป เทิดไม่พอใจ
"ชะอุตส่าห์พูดดีด้วยทำเป็นหยิ่ง แบบนี้มันต้องฮึ่ม"

เทิดบีบมือ สายตาหื่นมองตามอย่างหมายมาด

พิไลเดินมองในห้องรับรอง ท่าทางไม่พอใจ อัมรากับอ๊อดยืนมองอยู่หน้าห้อง พรรณรายรีบพูดเอาใจ
 
"ถ้าคุณแม่อยากจะเปลี่ยนแปลงอะไรก็บอกได้เลยนะคะ"
พิไลพยักหน้าหันมาสั่งชิ้น
"นังชิ้นเอาผ้าม่านออกเปลี่ยนใหม่ ฉันชอบสีสดๆไม่ใช่สีทึมๆแบบนี้"
"แต่ผ้าม่านนี้คุณผู้หญิง"
"เอ๊ะ..ฉันขอความเห็นแกเหรอ"
ชิ้นอึ้ง พิไลเดินไปกระชากผ้าปูที่นอนที่ปูไว้อย่างดีออกมาโยนไปตรงหน้า
"ผ้าปูนี่ก็ไม่เอา ไปเปลี่ยนมาใหม่ จำไว้นะฉันชอบสีสดๆ ห้องมันจะได้มีชีวิตชีวา"
พรรณรายเข้าไปเกาะแขนพิไล ยิ้มแย้ม
"แหมเหมือนพรรณเลยค่ะ พรรณก็ชอบสีสดใสไม่ใช่จืดๆชืดๆ"
พิไลโอบกอดลูกสาว หัวเราะกันร่าเริง
"เหรอจ้ะ แหมใจเราตรงกันเลยนะลูก"
พิไลกับพรรณรายพากันเดินไปสำรวจชี้โน่นนี้ที่ไม่เอาก็โยนลงพื้นตรงหน้าชิ้นหน้าตาเฉย
พิไลหันมาเห็นอัมรากับอ๊อดยืนมอง หันมาตวาดมายืนมองทำไม ไม่มีอะไรทำเหรอไง
อัมราอึ้งสีหน้าไม่สบายใจ มองพี่สาวอย่างไม่เข้าใจ พรรณรายคุยกับพิไลยิ้มแย้ม
"คุณแม่ขาปล่อยให้นังชิ้นมันทำห้องไปเถอะค่ะ พรรณยังมีอะไรให้คุณแม่ดูอีก"
"อะไรเหรอจ้ะ"
พรรณรายยิ้มมีเลศนัยก่อนเกาะแขนพิไลพากันเดินผ่านหน้าอัมกับอ๊อดออกไป ชิ้นรีบถามอัมอย่างร้อนใจ
"คุณอัมขาจะทำยังไงกันดีคะ"
อัมราอึ้งสีหน้าหนักใจมาก

พิไลมองพรรณรายไขกุญแจตู้ยกกล่องต่างๆออกมาวางตรงหน้า
"นี่กล่องอะไรเหรอจ้ะ"
"คุณแม่ลองเปิดดูสิคะ"
พิไลเปิดกล่องทีละกล่อง ตาโตตื่นเต้นมา หยิบสร้อยทองคำหลายเส้นจากกล่องใบแรกมาดู
"โอโหทอง..สร้อยทอง อุ๊ยนี่ สร้อยคอมือ"
พิไลลนลานหยิบสร้อยหลายเส้นมาดูพร้อมกัน แล้วรีบเปิดอีกกล่อง พิไลตาโตกว่าเดิม
"โห เพชร...อุ๊ยมีครบชุดเลยทั้งสร้อยแหวนตุ้มหู"
พิไลหันไปเปิดอีกกล่องอย่างละโมบ
"ว้ายเงิน..เงินสดๆทั้งนั้นเลย หึอารีย์ช่างมีชีวิตที่สุขสบายจริงๆในขณะที่แม่ลำบากอดมื้อกินมื้อเลือดตาแทบกระเด็น"
พิไลทำสะอื้น พรรณรายจับมือพิไลมากุมไว้
"ต่อไปนี้ของทุกอย่างที่คุณแม่ถูกคุณแม่อารีย์แย่งไป จะกลับมาเป็นของคุณแม่ทั้งหมดค่ะ"
พิไลตาโตละล่ำละลั่ก
"ฮ้า..จริงๆเหรอจ้ะ"
"จริงค่ะพรรณจะทวงความยุติธรรมคืนให้คุณแม่เอง"
พิไลดีใจสุดๆโผเข้ากอดพรรณราย
"โอลูกพรรณของแม่ลูกช่างเป็นลูกที่มีความกตัญญูจริงๆไม่เสียแรงเลยที่แม่เฝ้าคิดถึงลูกจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ"
พิไลจูบพรรณรายที่แก้มซ้ายขวา
"แม่รักลูกที่สุด รักมากที่สุดในโลกเลยจ้ะ"
"พรรณก็รักคุณแม่ค่ะ"

สองแม่ลูกชี้ชวนกันชื่นชมทรัพย์สมบัติในกล่องต่างๆอย่างมีความสุขมาก

ห้องหุ่น ตอนที่ 11 (ต่อ)

วิญญาณอารีย์ซึ่งซ้อนอยู่ในหุ่นร้อนใจมาก
 
"ถ้าเป็นแบบนี้อัมรากับตาอ๊อดต้องไม่เหลืออะไรแน่"
วิญญาณเดชเจ็บใจ พยายามจะออกจากหุ่นแต่ทำไม่ได้ เดชมองอารีย์อย่างขอโทษ
"เพราะพี่เอง พี่ไม่น่าใจอ่อนไปกับพิไลอีกไม่อย่างนั้นเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้"
หุ่นทุกตัวก็ร้อนใจ สมศรีถามเจ้าคุณนรบดินทร์
"พวกเราต้องติดอยู่ในหุ่นอย่างนี้ตลอดไปจริงๆหรือคะ ท่านเจ้าคุณ"
"ใช่...เราไม่มีทางหลุดพ้นจากอาคมที่มันสะกดไว้ได้ นอกจากจะมีผู้ที่มีบารมีแก่กล้ามาช่วยปลดปล่อยเรา"
หุ่นทั้งหมดสีหน้าหมดหวัง เจ้าคุณถอนใจเครียด

หลวงตาเดินออกมาส่งสันติที่หน้ากุฏิ
"พฤติกรรมของคนที่โดนของก็คือจะเชื่อฟังคำสั่งทุกอย่างแบบชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ เจ้าต้องระวังตัวให้ดี"
"ครับหลวงตา ผมจะพยายามทำตัวให้เหมือนยังโดนของอยู่"
"ดี..อย่าพลาดให้เขาจับได้ไม่อย่างนั้นเราจะไม่มีโอกาสรู้เลยว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด"
"ครับ..ผมจะทำให้ดีที่สุด"
สันติยกมือไหว้หลวงตาก่อนเดินไป หลวงตามองตามสีหน้าเป็นห่วง

อัมราพาอ๊อดออกมาหน้าบ้าน อ๊อดถามไม่เข้าใจ
"ทำไมพี่พรรณถึงให้น้าพิไลเข้ามาอยู่ที่บ้านเราละครับ"
"พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันจ้ะ"
"น้าพิไลไม่ชอบพวกเรา เราต้องแย่แน่ๆเลย"
"อ๊อดอย่าเพิ่งกลัวไปเลยนะ เดี๋ยวพี่จะลองคุยกับพี่พรรณดู ตอนนี้อ๊อดไปดูโทรทัศน์ดีมั้ยจ้ะ วันหยุดแบบนี้รู้สึกจะมีการ์ตูนสนุกๆด้วยนะ"
"จริงด้วย งั้นอ๊อดไปดูโทรทัศน์ก่อนนะครับ"
อัมราพยักหน้า มองอ๊อดวิ่งเข้าไปในบ้าน อัมราทิ้งตัวนั่งที่โต๊ะสนามสีหน้าเครียด
สันติเดินช้าๆเข้ามา สันติชะงักมองอัมราที่กำลังนั่งคิดหนัก

"คุณพ่อคุณแม่ขานี่มันเกิดอะไรขึ้น อัมคิดถึงคุณพ่อคุณแม่เหลือเกิน"

อัมราน้ำตาไหลออกมาอย่างอัดอั้น สันติยืนมอง รีบเดินเข้ามาจะถึงอัมรา
 
"อาร์ต"
สันติชะงัก อัมราหันไปมองเห็นสันติ จึงรีบเช็ดน้ำตา พรรณรายวิ่งเข้ามาเกาะแขนสันติ
"อาร์ตหายแล้วเหรอคะ พรรณดีใจจังเลย"
สันติรีบหันไปสนใจพรรณราย
"ครับ..ผมก็คิดถึงคุณพรรณมาก"
อัมรารีบลุกขึ้นเดินหนีไป สันติแอบมองตาม พรรณราย ยิ้มอย่างสะใจ ก่อนหันมาบอกสันติ
"เข้าไปในบ้านก่อนเถอะค่ะ พรรณมีคนสำคัญจะแนะนำให้อาร์ตรู้จัก"
พรรณรายพาสันติเข้าบ้านไป อัมราหันมามองอย่างน้อยใจเสียใจ

สันติมองพิไลก่อนหันมาถามพรรณรายอย่างแปลกใจ
"คุณน้าพิไลเหรอครับที่คุณพรรณอยากแนะนำให้พี่รู้จัก"
"ค่ะ"
สันติแปลกใจ
"แต่พี่ก็รู้จักคุณน้าอยู่แล้วนี่ครับ"
พรรณรายเดินไปกอดแม่ พิไลกอดตอบ
"พรรณจะแนะนำในฐานะที่เป็นคุณแม่ของพรรณค่ะ"
สันติงงมากขึ้น
"คุณแม่"
"ค่ะคุณแม่แท้ๆแม่ที่ให้กำเนิดพรรณ"
พิไลรีบดึงพรรณรายไปกระซิบห่างออกไป
"ลูกพรรณ..เราตกลงกันแล้วไงจ้ะว่าจะไม่บอกใครเรื่องที่แม่เป็นแม่แท้ๆของหนู จนกว่าเราจะได้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของพ่อเดชก่อน"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่อาร์ตรักพรรณมาก พรรณไม่อยากมีความลับกับพี่อาร์ต"
"แต่นายอาร์ตเนี่ยเค้าเคยชอบอัมราไม่ใช่เหรอ"
"นั่นมันเป็นอดีตไปแล้วค่ะ"
พิไลทำท่าจะซัก แต่พรรณรายเดินกลับไปหาสันติ พิไลไม่ค่อยวางใจ สันติรีบยกมือไหว้พิไล"สวัสดีครับคุณแม่พิไล ผมขอฝากเนื้อฝากตัวกับคุณแม่ด้วยนะครับ ถ้าคุณแม่มีอะไรจะให้ผมรับใช้ก็บอกได้เลยนะครับ"
พิไลรับไหว้งงๆไม่คิดว่าสันติจะอยู่ข้างตัวเอง พรรณรายยิ้ม พิไลยังมองสันติอย่างสงสัย

ในห้องครัว ชิ้นกำลังเตรียมอาหาร หั่นผักอย่างหงุดหงิด เทิดเดินเข้ามาถามวางอำนาจ
"มีอะไรกินบ้าง หิวจะตายอยู่แล้ว"
ชิ้นค้อนหมั่นไส้

"โบราณเค้าว่าไว้ไม่มีผิด รู้หน้าไม่รู้ใจ หน้าตาดีๆไม่น่าเป็นพวกโจรเล้ย"

เทิดหันขวับ
 
"แกว่าใคร"
ชิ้นหยุดทำงาน
"ก็ใครล่ะที่ทำเป็นคนดีมาหางานทำ ที่แท้ก็มาเป็นสายให้นังพิไล"
"แกเรียกใครนังพิไล"
ชิ้นชะงัก พิไลเข้ามา ท่าทางเอาเรื่อง จ้องชิ้น
"ต่อไปนี้ถ้าฉันได้ยินแกเรียกฉันว่านังพิไลอีกละก็ แกออกจากบ้านนี้ไปได้เลย"
ชิ้นโมโหถามสะบัดๆ
"แล้วจะให้เรียกอะไร"
"เรียกฉันว่าคุณผู้หญิง"
"ฉันมีคุณผู้หญิงคนเดียว คือคุณอารีย์"
พิไลจ้องชิ้น โกรธ
"แกจะแข็งข้อกับฉันใช่มั้ย"
ชิ้นนิ่ง หั่นผักเฉย พิไลแสยะยิ้ม
"ดี.." พิไลสั่งเทิด "พี่เทิดลากมันออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้"
เทิดตรงเข้าจับชิ้น ชิ้นตกใจสะบัด
"ไอ้บ้าปล่อยฉันนะ ปล่อย พวกแกไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้ปล่อยสิบอกให้ปล่อย"
เทิดลากชิ้นออกไปจนได้ ชิ้นโวยวาย พิไลมองตามสะใจ

สันตินั่งคุยอยู่กับพรรณรายในห้องนั่งเล่น
"ผมยังแปลกใจอยู่เลยครับ"
"เรื่องอะไรคะ"
"ก็ทำไมอยู่ๆคุณน้าพิไลถึงกลายเป็นคุณแม่ที่แท้จริงของคุณพรรณได้"
พรรณรายสีหน้าเจ็บใจ
"ก็เพราะความเห็นแก่ตัวของคุณแม่อารีย์ไงคะพี่อาร์ต ที่ทำให้พรรณกับแม่พิไลต้องพลัดพรากจากกัน"
สันติลังเล แต่แล้วตัดสินใจพูด
"คุณพรรณรู้เรื่องนี้จากใครครับ"
"แม่พิไลเพิ่งบอกพรรณค่ะ"
"เอ้อแล้วคุณพรรณแน่ใจได้ยังไงครับว่าจะเป็นเรื่องจริง"
พรรณรายมองหน้าสันติอย่างสงสัย สันติรีบเอื้อมมือมากุมมือพรรณ
"ที่ผมพูดแบบนี้เพราะผมห่วงคุณพรรณมาก กลัวว่าคุณพรรณอาจถูกหลอกใช้ เพราะเมื่อก่อนคุณไม่ชอบน้าพิไล มีปัญหาแรงๆกันมาก็หลายครั้ง"
พรรณรายยิ้มออก

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พรรณเห็นหลักฐานทุกอย่าง พรรณเป็นลูกของแม่พิไลจริงๆ"

เสียงชิ้นโวยวายดังอยู่ด้านนอก
 
"ปล่อยสิบอกให้ปล่อย คุณอัมขา คุณอัมช่วยน้าด้วย"
สันติกับพรรณรายชะงักมองหน้ากันแปลกใจ
"น้าชิ้นโวยวายอะไร"
พรรณรายลุกออกไป สันติตามไปด้วย

บริเวณหน้าบ้านเดช เทิดลากชิ้นมา พิไลตามมาด้วย พรรณรายออกมากับสันติ อัมรากับอ๊อดวิ่งมาจากข้างสนามมองอย่างตกใจ
"นี่มันอะไรกันคะ"
"คุณอัมขา ช่วยน้าด้วย"
ชิ้นสะบัดจากเทิดวิ่งไปหาอัมรา อัมรามองเทิดอย่างไม่พอใจ
"จะทำอะไรน้าชิ้น"
"ฉันเป็นคนสั่งให้พี่เทิดลากนังชิ้นออกไปจากบ้านเอง" พิไลบอก
อัมราโกรธ
"ทำไมคะ น้าชิ้นไปทำอะไรให้"
"มันคิดจะแข็งข้อกับฉัน ฉันก็ต้องสั่งสอนมัน เธอไม่เกี่ยวถอยไป ไม่งั้นเดี๋ยวจะโดนหลงเสียเปล่าๆ"
เทิดตรงเข้าไปจะเล่นงานชิ้นอีก อัมรากางแขนกั้นไว้ เสียงจริงจัง
"อย่านะ..น้าชิ้นเป็นคนเก่าแก่ของคุณแม่ ใครก็จะมาไล่น้าชิ้นไปไม่ได้"
เทิดหันมามองพิไล พิไลเดินมายืนต่อหน้าอัมรา ออกคำสั่ง
"ถอยไปอัมรา"
อัมราแข็ง "ไม่ค่ะ"
พิไลตบหน้าอัมราเต็มแรง อัมราล้มลง ชิ้นเข้าประคอง
"ว้ายคุณอัม"
สันติตกใจ พรรณรายสะใจ อ๊อดโกรธวิ่งเข้าไปทุบพิไล
"ยัยบ้าทำพี่อัมของอ๊อดทำไม นี่แน่ะๆๆ"
อ๊อดทุบพิไลเท่าแรงเด็กทำได้ พิไลหันมาผลักอ๊อดกระเด็นไปล้มข้างอัม
"ไอ้เด็กบ้า..พวกแกจำไว้ให้ดี ถ้าใครคิดแข็งข้อกับฉันอีกก็ไสหัวออกไปจากบ้านนี้ได้เลย ... mแกนังชิ้นถ้าอีกชั่วโมงหนึ่งแกยังไม่ออกไป คราวนี้แกจะไม่ได้เดินออกไปดีๆแน่ๆ"
พิไลสะบัดเดินเข้าบ้าน เทิดมองยียวนก่อนตามพิไล พรรณรายมองไม่สน หันไปบอกสันติ
"เข้าบ้านเถอะค่ะเรื่องไร้สาระ"
พรรณรายเดินเข้าบ้าน สันติมองอัมรา อ๊อดชิ้นที่ยังนั่งอยู่ที่พื้นอย่างงงๆ ชิ้นประคองอัมอยู่ข้างๆ
"โธ่คุณอัมต้องมาเจ็บตัวเพราะน้าแท้ๆ"

อัมราน้อยใจ สันติหันกลับเดินตามพรรณรายเข้าบ้าน อัมราน้ำตาซึมดึงอ๊อดมากอด เสียใจมาก

ห้องหุ่น ตอนที่ 11 (ต่อ)

ทั้งหมดนั่งอยู่ด้วยกัน ชิ้นนั่งที่พื้น ดำเกิงถอนใจใหญ่
 
"เอาล่ะลุงจะทำตามที่หนูอัมขอร้อง ชิ้นก็มาอยู่ซะที่นี่ก่อนช่วยคุณบุญเรือนทำงานบ้านก็ดี คุณเค้าจะได้พัก"
อัมรายกมือไหว้
"อัมขอบคุณคุณลุงกับคุณป้ามากค่ะที่กรุณา"
ชิ้นก็ยกมือไหว้
"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ"
"ไม่เป็นไรเราคนกันเองมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน" บุญเรือนบอก
ชิ้นมองอัมอย่างเป็นห่วง
"แต่คุณอัมกับคุณอ๊อดต้องอยู่กับคนพวกนั้น น้าห่วงจังเลยค่ะ คุณพรรณก็ดูจะเข้าข้างแม่พิไลเต็มตัว ไอ้คนที่ชื่อเทิดท่าทางมันไม่น่าไว้ใจซักเท่าไร"
"ยิ่งคิดลุงก็ว่ามันแปลกมาก แต่ก่อนหนูพรรณเกลียดแม่พิไลยังกับไส้เดือนกิ้งกือ จู่ๆทำไมมารักใคร่ยกย่องถึงขนาดเรียกแม่ ลุงว่ามันยังไงๆอยู่" ดำเกิงว่า
"นั่นสิ..ฉันว่าคุณน่าจะลองไปคุยกับหนูพรรณดูหน่อยนะคะ"
"ก็ดีนะ ทำใจๆดีไว้ก่อนนะหนูอัม คืนนี้ลุงจะลองคุยกับพรรณรายดู จะได้รู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่"
"ขอบพระคุณคุณลุงกับคุณป้ามากค่ะ อัมเองก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครอีกแล้ว"
อัมราเศร้ามาก อาทรมองอย่างสงสารจับใจ

อัมราเศร้าๆยืนเหม่อมองต้นไม้ดอกไม้ อาทรเดินมามองถอนใจสงสาร ก่อนเปลี่ยนท่าทางเป็นร่าเริงเข้ามาหา
"น้องอ๊อดหลับปุ๋ยอยู่ในห้องพี่ไปเรียบร้อยแล้วจ้ะ"
อัมรีบปรับเปลี่ยนท่าทางหันมายิ้ม
"ขอโทษนะคะที่ต้องมารบกวนพี่ออย"
อาทรทำหน้าขึงขัง
"ถ้าพูดแบบนี้อีก พี่โกรธแน่ๆ น้องอัมรู้มั้ยว่าพี่ดีใจแค่ไหนที่เวลาน้องอัมเดือดร้อนแล้วคิดถึงพี่เป็นคนแรกนะ"
อัมรายิ้มออก
"ขอบคุณค่ะพี่ออย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหนพี่ออยก็ยังเป็นพี่ชายที่เสมอต้นเสมอปลายของอัมเสมอ ...ไม่เหมือนบางคน"
อัมราถอนใจ อาทรดักคอ
"น้องอัมหมายถึงอาร์ตใช่มั้ย"
อัมราพยักหน้า

"ค่ะ..อัมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่อาร์ตจะยืนมองอัมกับตาอ๊อดโดนรังแกได้อย่างหน้าตาเฉย"

อัมราเสียใจจนน้ำตาซึม อาทรลืมตัว
 
"น้องอัม..อาร์ตเค้า"
อาทรชะงัก นึกถึงคำสั่งหลวงตา "เรื่องเจ้าอาร์ตโดนทำคุณไสย์ห้ามไปบอกให้ใครรู้เด็ดขาดนะไม่งั้นคนที่ทำจะไหวตัวทัน หลวงตาต้องการจะจับตัวคนทำให้ได้ ไม่อย่างนั้นมันอาจจะทำเรื่องเลวร้ายกว่านี้อีก"
อัมรามอง
"พี่อาร์ตทำไมคะ"
"อ๋อ..พี่จะบอกว่าอาร์ตเค้าจะเป็นยังไงก็ช่างเขาเถอะต่อไปนี้พี่จะดูแลอัมกับอ๊อดเอง"
อัมรายิ้มเศร้าๆ

ท้องฟ้าตอนกลางคืนเห็นพระจันทร์กลมโต นกกลางคืนบินผ่านไปมา ลมพัดแรงจนต้นไม้ใบไม้ปลิวราวกับจะมีพายุ เวทย์นั่งบริกรรมคาถาอย่างเคร่งขรึมอยู่มุมหนึ่ง ด้านหน้ามีเทียนจุดหลายเล่ม บรรยากาศดูน่ากลัว ขลังๆ ในมือเวทย์ขย้ำดินเจ็ดป่าช้าไปมา เห็นโอ่งดินขยับไปมา เสียงเพทายร้องเจ็บปวด
"โอ๊ย"
"จงออกมา...ออกมา"
ควันสีขาวค่อยๆพุ่งออกจากปากโอ่งดิน มารวมเป็นร่างเพทายยืนอยู่ต่อหน้าเวทย์
เพทายมองเวทย์อย่างแค้นใจ
"แก...ไอ้หมอผีชั่ว"
เพทายจะก้าวเข้าหาเวทย์ แต่เท้าไม่ขยับเหมือนถูกตรึงอยู่กับพื้นดิน เวทย์ลืมตามอง"ยังฤทธิ์มากอีกรึนังเพทาย"
"แกมากักขังฉันไว้ทำไม ฉันจะฆ่าแก"
เพทายพยายามก้าวขาแต่ทำไม่ได้
"เดี๋ยวแกก็รู้"
เวทย์บริกรรมคาถาปั้นดินเจ็ดป่าช้าต่อ ดินกลายเป็นรูปร่างผู้หญิง เวทย์วางรูปปั้นดินเจ็ดป่าช้าลงตรงหน้า ออกคำสั่ง
"นังเพทายจงเข้ามาอยู่ในตุ๊กตาดินเจ็ดป่าช้าเดี๋ยวนี้"
เพทายแข็งขืน
"ไม่..ฉันไม่มีทางยอมเป็นทาสแก"
เวทย์ยิ้มมุมปาก ท่าทางโหดเหี้ยม
"สั่งดีๆไม่ทำ"
เวทย์บริกรรมคาถา ตะโกนเสียงดัง
"พวกเจ้าจับตัวมันมา"
ขาดคำเวทย์แอสูรสีดำสามตัว ที่ไม่มีตาหู จมูก ปาก ขา ปรากฏร่างขึ้นลอยอยู่ในอากาศ พุ่งเข้าล้อมตัวเพทาย ลอยวนรอบตัวอย่างรวดเร็ว เพทายกรี๊ดร้องเจ็บปวด

"โอ๊ย..อย่า"

ยิ่งอสูรทั้งสามลอยวนเร็วมากขึ้น เพทายกรี๊ดร้องโหยหวน
 
"ไม่..อย่า..โอ๊ยเจ็บ..เจ็บเหลือเกิน"
เวทย์มองสะใจ
"จำไว้ใครที่กล้าขัดคำสั่งข้า มันจะทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส"
"ยอมแล้ว...ฉันยอมแล้ว"
"หยุด"
อสูรหยุดลอยกลับมาหาเวทย์ เวทย์ยกมือปัดไปในอากาศ อสูรทั้งสามหายไปอย่างรวดเร็ว
เวทย์มองเพทายที่เดินมาช้าๆอย่างหวาดกลัว มาถึงหน้าตุ๊กตาดินเจ็ดป่าช้า
เพทายค่อยๆทรุดลง วิญญาณหายวับเข้าไปในตุ๊กตา เวทย์มองพอใจ
"ข้าจะปลุกเสกให้เจ้าเป็นโหงพรายที่เก่งที่สุดฮ่ะๆๆ"
เวทย์หัวเราะก้อง ลมพัดแรงมาอีกอย่างน่ากลัว เสียงนกกลางคืนส่งเสียงร้อง บรรยากาศชวนขนหัวลุก

บนศาลาวัด อัมรา อ๊อดนั่งรวมกลุ่มอยู่กับดำเกิง บุญเรือน ดำเกิงกับบุญเรือนมองไปที่หน้าศาลา เห็นพิไลยืนรับแขกคู่กับพรรณราย ยิ้มแย้มแจ่มใส บุญเรือนกระซิบดำเกิง
"แปลกมากนะคะ นี่ถ้าไม่เห็นกับตาฉันไม่เชื่อเด็ดขาดว่า สองคนนี่จะญาติดีกันได้ เมื่อก่อนยิ่งกว่าขมิ้นกับปูนซะอีก"
"ผมก็คิดเหมือนคุณ"
"แบบนี้ถ้าคุณไปพูดพรรณรายจะฟังเหรอคะ"
"ยังไงก็ต้องลองดู"
หลวงตาเดินนำพระลูกวัดเข้ามา สันติตามมาด้วย พิไลกับพรรณรายเข้ามานั่งด้านใน
พรรณรายเดินผ่านดำเกิง บุญเรือน ดำเกิง รีบลุกขึ้น
"หนูพรรณ..ออกไปคุยกับลุงด้านนอกหน่อยได้มั้ย"
พรรณรายชะงัก มองพิไลเชิงปรึกษา
พิไลยิ้มเยาะดำเกิง พูดเรียบๆ
"คนเรานี่ก็แปลกแก่จนหัวหงอกแล้วยังชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน"
ดำเกิงสะอึก พรรณรายมองดำเกิง เกรงใจ รีบบอกพิไล
"คุณแม่ไปนั่งก่อนเถอะค่ะพรรณคุยกับคุณลุงแล้วเดี๋ยวจะตามเข้าไป"
พิไลมองดำเกิงไม่พอใจ แต่ก็พยักหน้าให้พรรณราย ตัวเองเดินไปนั่งที่เก้าอี้แถวหน้า
วางท่าสง่างามราวกับเป็นเจ้าภาพ

พรรณรายมองดำเกิงพูดเรียบๆ เสียงพระเริ่มสวดดังแว่วๆออกมา
"อัมรานี่ช่างไม่รู้จักกาลเทศะซะบ้างเลย ไปรบกวนคุณลุงจนได้"
"ลุงไม่ได้คิดว่าเป็นการรบกวน ลุงถือว่าเป็นการช่วยเหลือกัน"
"ช่วยทำไมคะ นังชิ้น มันก้าวร้าวคุณแม่ ไม่เคารพท่านมันก็สมควรโดนแบบนั้น"
"บอกลุงหน่อยได้มั้ยว่า ทำไมอยู่ๆหนูถึงไปเรียกพิไลว่าแม่"
"ก็แม่พิไลเป็นเมียคุณพ่อ พรรณก็ต้องยกย่องให้เกียรติ พรรณทำผิดตรงไหนคะ"
"แน่ใจเหรอว่าเรื่องราวทั้งหมดมันมีแค่นี้จริงๆ"
พรรณรายนิ่ง ดำเกิงรีบรุก

"ลุงนะอาบน้ำร้อนมาก่อนหนูนะพรรณราย"

พรรณรายไม่พอใจ
 
"คุณลุงกำลังจะบอกว่าพรรณโกหกเหรอคะ"
ดำเกิงใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
"ไม่ใช่แบบนั้นแต่หนูยังเด็กยังอ่อนต่อโลก ขาดประสบการณ์ ตอนนี้หนูอาจจะกำลังถูกพิไลใช้เป็นเครื่องมือเพื่อทำอะไรสักอย่าง ลุงถึงอยากให้หนูพูดความจริง มีอะไรเราจะได้ช่วยกันแก้ไข"
พรรณรายมองดำเกิง
"ขอบคุณค่ะคุณลุง แต่เรื่องในครอบครัวของพรรณ พรรณจะแก้ไขเอง ถ้าคุณลุงคิดจะช่วยก็ช่วยสอนให้ยัยอัมกับตาอ๊อดรู้จักเคารพคุณพิไลอย่างที่เด็กควรจะทำ ไม่อย่างนั้นพรรณไม่เอาสองคนนี่ไว้แน่"
พรรณรายสะบัดเข้าไป ดำเกิงมองตามอึ้งๆ

อัมรา บุญเรือน อ๊อดนั่งฟังพระสวด หันมามองดำเกิงที่เดินเข้ามานั่ง บุญเรือนรีบกระซิบถาม "เป็นไงคะ"
ดำเกิงส่ายหน้า มองอัมรา
"พรรณรายไม่ฟังลุงเลย เข้าข้างพิไลจนออกนอกหน้า ลุงไม่เข้าใจจริงๆว่าพิไลพูดอะไรกับพรรณราย ถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้"
อัมราหน้าเสีย
"คงไม่มีใครเปลี่ยนใจพี่พรรณได้แล้วละคะ คงต้องปล่อยไปตามบุญตามกรรม"
"ไม่ได้หรอกหนูอัม ขืนปล่อยหนูกับตาอ๊อดจะแย่ ดูสิไม่ทันไรก็ชูคอวางท่ายังกับเป็นเจ้าภาพ แล้วดูนั่นป้าจำได้เครื่องเพชรชุดนั้นมันของน้องอารีย์ไม่ใช่เหรอ แม่พิไล ไปเอามาใส่ได้ยังไง"
อัมรามองไปเห็นพิไลใส่เครื่องเพชรครบชุด อัมราหน้าซีดกว่าเดิม
"พี่พรรณคงให้น้าพิไลนะคะเพราะพี่พรรณมาขอกุญแจตู้ในห้องคุณพ่อคุณแม่ไป บอกว่าจะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง"
ดำเกิงกับบุญเรือนตกใจ
"พรรณรายจะทำแบบนี้ไม่ได้ หนูกับตาอ๊อดก็เป็นลูกทุกคนมีสิทธิ์ในทรัพย์สมบัติเท่าๆกัน ไม่ต้องกลัวนะถ้าพรรณรายยังไม่ยอมฟัง ลุงคงต้องใช้กฎหมายเข้ามาจัดการแล้วล่ะ"

สันติเดินหลบออกมา เห็นอาทรกับจุฑากำลังช่วยกันถือถาดใส่ข้าวต้มออกมาจากโรงครัว จะไปศาลา สันติรีบเรียกไว้

"ออย..จุ๊บ"

ห้องหุ่น ตอนที่ 11 (ต่อ)

สองคนดีใจ เดินมาหาสันติ
 
"อาร์ตหายแล้วใช่มั้ย" จุฑาถาม
สันติพยักหน้า ค่อนข้างเครียด
"ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณพรรณจะทำเรื่องแบบนี้"
"จุ๊บบอกแล้วว่าพี่น้องบ้านนี้แปลกๆทั้งคู่ ที่นี่อาร์ตเชื่อจุ๊บหรือยัง"
สันติอึ้ง อาทรรีบบอก
"หลวงตาอยากรู้มากว่าใครที่เป็นคนเอาน้ำมันมาให้น้องพรรณ"
"ฉันกำลังสืบอยู่"
"อาร์ต"
ทั้งหมดตกใจ สันติรีบกระซิบเร็วๆ
"เสร็จงานคืนนี้ไปที่กุฏิหลวงตากันหน่อยนะ"
อาทรกับจุ๊บพยักหน้า พรรณรายเดินมา พรรณมองจุฑาไม่ค่อยพอใจ
"อาร์ตมาทำอะไรตรงนี้"
"ว่าจะมาช่วยยกข้าวต้มไปให้แขกนะครับ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ หน้าที่คอยบริการคนอื่นแบบนี้คุณพี่จุ๊บคงเหมาะที่สุด ปล่อยให้เค้าทำไปเถอะ อาร์ตไปนั่งคุยกับคุณแม่พิไลดีกว่า"
จุฑาตาวาว
"ว่าฉันเป็นคนรับใช้เหรอยัยตัวแสบ สงสัยที่พูดมากเนี่ย เพราะหิวใช่มั้ย เอ้างั้นกินข้าวต้มซะจะได้ไม่ต้องเห่า"
จุฑาเดินเข้าไปใกล้พรรณ ยกชามข้าวต้มราดลงที่ไหล่พรรณอย่างรวดเร็ว

ท่ามกลางความตกตะลึงของสันติ กับอาทร พรรณรายดิ้นร้องอย่างตกใจ
"ว้าย..โอ๊ยร้อนๆๆๆๆแก"
จุฑาสะใจ
"คนจิตใจชั่วมันต้องเจอแบบนี้"
พรรณรายพุ่งเข้าใส่ สันติรีบดึงแขนพรรณรายไว้
"อย่าครับน้องพรรณ"
พรรณรายหันขวับมองสันติอย่างโมโห
"ห้ามพรรณทำไม..อาร์ตไม่เห็นเหรอว่านังจุ๊บมันทำอะไรพรรณ"
สันติได้สติ รีบพูด
"ผมจะจัดการให้เอง"
สันติเดินเข้าไปหาจุฑา จับแขนบีบขยิบตาให้ เธอเข้าใจ
"มากไปแล้วนะจุ๊บ ทำไมทำกับน้องพรรณอย่างนี้"
จุฑาแกล้งร้อง "โอ๊ยเจ็บนะอาร์ต"

พรรณรายสะใจ รีบยุ "ตบมันเลยอาร์ต"

สันติอึ้ง พรรณรายยุ
 
"ตบสิอาร์ตแก้แค้นให้พรรณ ตบเลย"
อาทรรีบเข้ามาขวาง ผลักอกสันติค่อนข้างแรง
"ถ้านายตบจุ๊บ ฉันกับนายมีเรื่องกันแน่"
พรรณรายโมโห
"เอ๊ะพี่ออย อย่ายุ่งได้มั้ย"
"ไม่ยุ่งไม่ได้ เอาเป็นว่าพี่ขอโทษแทนจุ๊บก็แล้วกัน พรรณเองก็ไปว่าจุ๊บเค้าก่อน ไปจุ๊บ"
อาทรดึงแขนจุฑาไป พรรณมองตามโมโห
"ไอ้พี่ออยบ้า นังจุ๊บแกคอยดูฤทธิ์ฉันบ้างก็แล้วกัน"
พรรณรายมัวแต่โมโหไม่ทันสังเกตว่าสันติแอบลอบถอนใจโล่งอก

คืนเดียวกัน พรรณรายเปิดเสื้อมองไหล่ตัวเองในกระจก พิไลอยู่ใกล้ๆมอง พูดเจ็บใจ
"ทำไมไม่บอกแม่ตั้งแต่อยู่ในวัดล่ะ"
"ก็พรรณไม่เป็นอะไรนี่คะ ข้าวต้มมันเย็นแล้ว แต่พรรณแกล้งร้องไปอย่างนั้นแหละ เพราะจะหาเรื่องตบมันเกลียดหน้ามันมานานแล้ว"
"ทำไมล่ะ"
"ก็นังจุ๊บมันชอบพี่อาร์ตนะสิคะ มันนะคอยกันท่าพรรณ"
"พูดถึงนายอาร์ต ตอนลูกโดนตบเค้าทำอะไรอยู่ทำไมไม่ช่วยลูก"
"ช่วยสิคะพี่อาร์ตจะตบมันให้พรรณแล้วละคะ แต่พี่ออยนะสิมาขวาง"
พิไลแปลกใจ
"นายอาร์ตนะเหรอ จะตบผู้หญิง"
"ค่ะทำไมคะ"
พิไลคิด
"ท่าทางเค้าออกจะเป็นสุภาพบุรุษ ไม่น่าจะทำร้ายผู้หญิงได้หรอกนะ แม่ว่ามันดูแปลกๆ"
"ก็เพราะอาร์ตเค้ารักพรรณมากนะสิคะ เค้าถึงทำได้ให้พรรณได้ทุกอย่าง"
พิไลนิ่งคิด สีหน้าสงสัย

ในกุฏิหลวงตา ทั้งสี่นั่งคุยกัน
อาทรมองหลวงตาอย่างทึ่งๆ
"เป็นแผนที่ดีมากเลยครับหลวงตา"
"แบบนี้ยัยพรรณก็ต้องนึกว่าอาร์ตยังโดนมนต์น้ำมันพรายอยู่" จุฑาว่า
"ใช่.. เจ้าไปบ้านสัตยาภามาวันนี้ ได้เรื่องบ้างมั้ย มีใครที่น่าสงสัยบ้าง" หลวงตาถาม
"ผมคิดว่าคนที่น่าสงสัยตอนนี้คงเป็นคุณน้าพิไล"
"หมายความว่าน้าพิไลเอาน้ำมันพรายมาให้น้องพรรณเหรอ"

"ยังไม่แน่ใจ..แค่สงสัยเพราะน้องพรรณบอกว่าที่จริงคุณน้าพิไลเป็นแม่แท้ๆของเธอ"

ทุกคนต่างตกใจ
 
"อะไรนะ" จุฑาว่า
หลวงตานิ่งคิด
"ถ้าเป็นแบบนี้เจ้าต้องจับตาดูพิไลให้ดี ว่าติดต่อกับใครบ้าง"
"ครับหลวงตา"
"ต้องรีบหน่อยนะอาร์ต ตอนนี้น้องอัมกับตาอ๊อดกำลังแย่"
สันติเครียด
"ฉันรู้...วันนี้ฉันก็เห็นกับตา แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะกลัวว่าคุณพรรณจะสงสัย"
สันติมองอาทร
"ยังไงช่วงนี้ฉันฝากนายดูแลน้องอัมหน่อยนะออย"
อาทรพยักหน้า
"ถึงนายไม่ฝากฉันก็ต้องดูแลน้องอัมอยู่แล้วไม่ต้องห่วง"
สันติพอใจ เป็นห่วงอัมรามาก จุฑาแอบมองเศร้าๆ

เช้าวันใหม่ อัมรายืนใส่บาตรสีหน้าไม่สบายใจ พระให้ศีลให้พร อัมรานั่งลงรับพร พระ
พระเดินไป อัมราลุกขึ้นถอนใจ สีหน้าดีขึ้นนิดหน่อย อัมราเดินกลับเข้าบ้าน
ที่มุมหนึ่งหลังต้นไม้ เทิดแอบมองสายตาไม่น่าไว้ใจ

ในห้องหุ่น หุ่นทุกตัวยืนสงบนิ่ง อัมรายืนมองอยู่หน้าหุ่นเดชกับอารีย์
วิญญาณเดชซ้อนขึ้นในหุ่นสีหน้าตกใจ
"ออกไปจากห้องหุ่นอัมรา รีบออกไป"
อัมราไม่รู้เรื่อง
"คุณพ่อคุณแม่ขาอัมคิดถึงคุณพ่อคุณแม่เหลือเกิน"
วิญญาณอารีย์ซ้อนอยู่ในหุ่น มองไปที่ประตูห้องหุ่นอย่างร้อนใจ
" อัมราออกไปเร็วลูก"
เสียงประตูห้องหุ่นเปิดเข้ามา อัมราชะงักหันไปมอง ตกใจ เทิดเดินเข้ามา ยิ้มหื่น"เข้ามาในห้องหุ่นทำไม"
เทิดมองหุ่นอย่างทึ่งๆ
"ก็เข้ามาดูหุ่นนะสิจ้ะถามได้"
เทิดเดินไปมองหุ่นแต่ละตัว
"ฮึ่มผัวเก่าพิไลเนี่ยฝีมือปั้นหุ่นแจ๋วจริง สมคำร่ำลือ"
เทิดลูบหน้าหุ่นทับ พูดยียวน
"ได้ข่าวว่าเฮี้ยนมากไม่ใช่เหรอ แน่จริงก็ลองฟันคอฉันดูหน่อยสิ"
ทับยืนนิ่งสงบ อัมรามองไม่พอใจ จริงจัง
"พูดอะไร คุณไม่ควรเข้ามาวุ่นวายในห้องหุ่นนี่"
เทิดหัวเราะ
"โอโหน่ากลัวจัง"
เดชกับอารีย์ร้อนใจ
"อัมรารีบออกไป"
อัมรารำคาญเทิดจะออกไป เดินผ่านเทิดจะขึ้นข้างบน เทิดคว้าข้อมือไว้
"อ้าวจะรีบไปไหนละจ้ะ"
อัมราสะบัดแต่ไม่หลุด
"ปล่อยนะ"
วิญญาณหุ่นทุกตัวมองไม่พอใจ
"ทำไมดุนักล่ะเราคนกันเองอยู่บ้านเดียวกันแท้ คุยกันดีๆก็ได้นี่จ้ะ"
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยด้วย ปล่อย"
อัมราสะบัดจนหลุด จะเดินไป เทิดกางมือขวางไว้พูดกวนๆ
"อุตส่าห์พูดด้วยดีๆแล้วนะ"
อัมราไม่สนเดินเลี่ยงไป เทิดหันไปคว้าเอวดึงอัมราเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว
หุ่นทุกตัวแค้น เจ้าคุณพยายามจะลุกแต่ทำไม่ได้
"ไอ้ชาติชั่ว" เจ้าคุณนรบดินทร์ว่า
"อย่านะอย่าทำอะไรลูกอัมนะ" อารีย์บอก
อัมราตกใจผลักเทิดเต็มแรงแต่ไม่หลุด
"ปล่อยนะปล่อยฉัน"
อัมราดิ้นรนแต่ยิ่งดิ้นเทิดยิ่งชอบ หัวเราะสะใจ
"ฮึ่มพยศๆแบบนี้พี่ชอบ"
อัมราดิ้นหลุดตบหน้าเทิดเต็มแรง เทิดผงะ
"เลวมาก ฉันจะบอกให้พี่พรรณไล่นายออกไป"
เทิดไม่หยุดกระชากอัมราเข้ามา หน้าตาน่ากลัว
"อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าฉันเป็นผัวเธอแล้ว เธอจะกล้าให้ใครไล่ฉันออกไปอีกมั้ยฮ่ะๆ"
เทิดลงมือปลุกปล้ำอัมรา หุ่นทั้งหมดเจ็บใจทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองเทิดรังแกอัมรา อารีย์น้ำตาไหล
"ไม่นะอย่าทำร้ายลูกอัม ฉันขอร้องล่ะอย่าทำ"
เดชแค้นแทบกระอัก
"ไอ้สารเลว ปล่อยลูกอัมเดี๋ยวนี้"
อัมราพยายามดิ้นรนหนีเทิด แต่ไม่พ้น ตะโกนสุดเสียง
"ปล่อย..ปล่อยฉัน ช่วยด้วย"
สันติเข้ามากระชากคอเสื้อเทิดดึงขึ้นมาอย่างแรง เทิดตกใจ
"เฮ้ย"
เทิดหันกลับมา สันติชกเข้าหน้าเต็มๆอย่างโกรธสุดขีด อัมรามองทั้งดีใจ ทั้งตกใจ
"พี่อาร์ต"
สันติตรงเข้าเล่นงานเทิดอย่างไม่นับ เทิดพยายามสู้แต่สู้ไม่ได้ ล้มลุกคลุกคลาน
"เดี๋ยวๆๆฟังก่อน"
สันติมองแค้นๆ

"ไม่ฟัง...ไอ้สารเลว รังแกกระทั่งผู้หญิง"

สันติอัดเทิด ไม่นับ
 
"หยุดนะ"
สันติชะงักเงื้อหมัดค้าง พิไลวิ่งลงมามองเหตุการณ์อย่างเข้าใจ จ้องสันติอย่างไม่พอใจ

หน้าบ้าน สันตินั่งสีหน้าไม่ค่อยดี มองเข้าไปในบ้าน เห็นพิไลกับพรรณราย เทิดคุยกันอยู่ท่าทางเคร่งเครียด สันติพึมพำคนเดียว
"ถ้าน้องพรรณเกิดสงสัยเราขึ้นมาต้องแย่แน่ๆ"
สันติมองเข้าไปในบ้าน พิไลสีหน้าไม่ไว้ใจ
"ไหนพรรณบอกแม่ว่านายอาร์ตไม่ได้คิดอะไรกับอัมราแล้วไง"
เทิดจับหน้าตาบวมช้ำ โอดครวญเทิด
"นี่ขนาดมันไม่คิดยังเล่นพี่ซะน่วมเลย... ท่าทางมันโกรธมากเลยนะหนูพรรณ"
"นี่ถ้ามันไม่เข้ามายุ่งนังอัมราก็เป็นเมียพี่เทิดแล้ว"
"คุณแม่วางแผนไว้เหรอคะ"
"ใช่สิ มันจะได้ไม่กล้ามามีปากมีเสียงกับเราอีก ที่นี่เราจะบงการมันยังไงก็ได้ แต่นายอาร์ตมาทำเสียเรื่องหมด ตกลงมันชอบลูกหรือชอบอัมรากันแน่"
พรรณรายมองไปที่สันติ
"พรรณจัดการเองค่ะ"
พรรณรายลุกไป พิไลมองตามพูดกับเทิด
"ฉันไม่ค่อยไว้ใจนายอาร์ตนี่ซักเท่าไร พี่เทิดคอยจับตาดูมันไว้บ้าง แล้วทีหน้าทีหลังจะทำอะไรก็ดูลาดเลาให้ดีเสียก่อนจะได้ไม่พลาดอย่างวันนี้"
พิไลสะบัดไป เทิดจับหน้าเซ็งๆ
"เอาแต่สั่งๆๆๆฉันเจ็บขนาดนี้ไม่เห็นสนใจกันมั้งเลย"

พรรณมองสันติอย่างสงสัย
"บอกพรรณมาตรงๆได้มั้ยคะว่าอาร์ตคิดยังไงกันแน่"
สันติหน้าสลด
"ผมขอโทษที่ทำร้ายลุงเทิด"
"เพราะอาร์ตยังรักอัมราใช่มั้ย"
"ไม่ใช่นะน้องพรรณ ผมได้ยินเสียงร้องให้ช่วยผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใคร ก็รีบเข้าไป ตอนนั้นในห้องหุ่นก็ค่อนข้างมืดเพราะยังเช้ามากอยู่ เห็นแค่ผู้หญิงโดนทำร้าย ผมก็รีบเข้าไปช่วย"
"พูดจริงเหรอคะ"
"จริงสิครับ แต่ถึงยังไงผมก็ว่าลุงเทิดทำไม่ถูก ยังไงน้องอัมก็เป็นน้องสาวของน้องพรรณเป็นคนในบ้าน"
พรรณรายนิ่ง สันติรีบต่อ
"ถ้าต่อไปเค้าทำแบบนี้กับน้องพรรณบ้างล่ะ"
"ลุงเทิดเค้าไม่ทำร้ายพรรณหรอกค่ะเพราะพรรณเป็นหลานแท้ๆของเขา"
สันติซ่อนความไม่พอใจไว้
"หมายความน้องพรรณไม่โกรธที่เค้าทำร้ายน้องอัมเหรอครับ"
"อัมราไม่ใช่น้องพรรณ"
สันติอึ้ง พรรณรายรีบบอก
"เอาเถอะค่ะวันนี้ถือว่าเข้าใจผิดก็แล้วกัน แต่ถ้าอาร์ตรักพรรณจริง ก็ไม่ต้องยุ่งเรื่องของอัมราอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อาร์ตจะรับปากพรรณได้มั้ยคะ"
สันตินิ่งไปนิดหนึ่ง พรรณรายจ้อง สันติรีบยิ้มแย้ม
"ได้สิครับ ไม่มีอะไรที่น้องพรรณขอแล้วผมจะทำไม่ได้"
พรรณรายชะงัก เห็นอัมราเดินไปทางห้องครัว พรรณคิดอะไรได้แกล้งพูด"เฮ้อ... คอแห้งจัง พรรณไปเอาน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวจะเอามาเผื่ออาร์ตด้วย"
สันติรีบลุกขึ้น
"ผมไปเอาให้เองนะครับ"
"ดีค่ะ"
สันติลุกไป พรรณมองตามพอใจที่สันติหลงกล

ในห้องครัว อัมรากำลังเตรียมอาหารชะงัก เห็นสันติเข้ามา
อัมราดีใจ "พี่อาร์ต"
สันติมองอัมราอย่างเห็นใจมาก"น้องอัม"

ประตูหน้าห้องครัว พรรณรายเดินตามมายืนแอบอยู่เงียบๆ
 
จบตอนที่ 11 
 
อ่านต่อตอนที่ 12 พรุ่งนี้ เวลา 09.30น.