เลือดมังกร : หงส์ ตอนที่ 9
ท้องฟ้าคืนนี้เป็นคืนแรมมืดสนิท ดาวหงส์ส่องแสงพร่าเลือน ไม่สุกสว่าง
หงส์ในชุดนอนยืนกอดอกอยู่ที่ระเบียง ทอดสายตาเหม่อไปเบื้องหน้า ปล่อยใจคิดถึงเหตุการณ์หลังจากที่หลงยิงกวงเก้านิ้วตายแล้ว
ย้อนคิด... หงส์มองหลงด้วยสายตาขอบคุณที่ช่วยชีวิตเอาไว้อีกครั้ง หลงหันหลังจะเดินจากไป
"เดี๋ยวก่อน"
หลงหยุด แต่ไม่ยอมหันหลังกลับมา
"ตอนนี้ตำรวจกำลังล่าตัวนาย นายย้อนกลับมาช่วยฉันทำไม ทำไมยังรีบหนีไปอีก"
หลงน้อยใจที่ถูกหงส์ไล่
"นายน้อยขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งหงส์ดำเมื่อไหร่ ผมจะไม่มาให้นายน้อยเห็นหน้าอีก"
"เพื่อให้ฉันขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำ นายถึงกับต้องทำอะไรที่มันงี่เง่า"
"ผมรับปากกับเถ้าแก่สุงไว้แล้วว่าจะปกป้องนายน้อยด้วยชีวิต"
หง"ปกป้องฉันด้วยการรับผิดแทนฉันอย่างงั้นเหรอ"
"ชีวิตผม จะอยู่หรือตาย มันไม่สำคัญหรอก"
"รู้ได้ยังไงว่านายไม่สำคัญสำหรับฉัน...อาหลง นายเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้ว"
หลงแม้จะดีใจที่หงส์มีใจให้ แต่ก็รีบตัดใจที่เรื่องระหว่างตนกับหงส์ไม่มีวันเป็นไปได้
"นายน้อยเป็นถึงนางพญาหงส์ผู้สูงศักดิ์ ส่วนผมเป็นแค่สุนัขข้างถนน โชคชะตากำหนดเอาไว้แล้ว ระหว่างผมกับนายน้อยเป็นได้แค่เส้นขนานเท่านั้น ไม่มีวันที่จะบรรจบกันได้"
"ถึงแม้เราจะไม่ได้ลงเอยด้วยกัน ขอแค่ฉันได้เดินเคียงข้างร่วมทางกับนายก็พอแล้ว"
"ลืมเรื่องระหว่างเราซะ แล้วรีบไปที่สมาคม ตอนนี้ที่ประชุมคงกำลังรอนายน้อยอยู่"
"แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ย"
หลงไม่ยอมตอบคำถาม ก่อนเดินหายลับไปกับกลุ่มควันที่ลอยโขมงคละคลุ้ง
หงส์ยืนกอดอกอยู่คนเดียว อ้างว้าง เมื่อหลงเดินหายไปจากชีวิต
"ถึงเรื่องระหว่างเราจะเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันเชื่อในปาฏิหาริย์ ฉันจะรอนายกลับมานะ อาหลง"
หงส์ทอดสายตามองไปยังกลุ่มดาวหงส์บนเวิ้งฟ้า
หลงมองไปที่ดาวหงส์เช่นกัน หลงซุกตัวอยู่ในบ้านร้างเพิงสังกะสีณ บ้านร้างเก่าๆในเยาวราช พออาศัยเป็นที่ซุกหัวนอน รู้สึกเป็นห่วงหงส์เช่นกัน
หลงคิดถึงเหตุการณ์สวีทๆตอนที่ช่วยชีวิตหงส์ไว้
"รู้ได้ยังไงว่านายไม่สำคัญสำหรับฉัน อาหลง นายเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้ว"
หลงเผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว
"นายน้อยทำให้คนที่ตายไปแล้วอย่างผม กลับมามีลมหายใจอีกครั้ง"
หลงยิ้มจาง มีความสุขแค่ได้คิดถึงหงส์ แม้จะไม่มีวันเป็นไปได้เลยก็ตาม
คืนเดียวกัน เต็กเชิญสมาชิกอาวุโสแก๊งหงส์ดำมาจิบเหล้าที่บ้าน หารือหน้าเครียด
เต็กยั๊วะ
"นี่แปลว่าพวกลื้อเชื่อคำพูดนังเด็กเลี้ยงแกะนั่นมากกว่าอั๊วงั้นเหรอ"
ระหว่างนี้ พ่อบ้านแก่ๆเข้ามารินเหล้าใส่ถ้วยให้สมาชิกทุกคน ยกเว้นเต็ก แล้วเดินออกจากห้องไป
สมาชิก 2 บอก"ไม่ใช่ว่าพวกอั๊วไม่เชื่อเถ้าแก่ แต่ถึงยังไงเรื่องนี้ก็น่าจะมีการพิสูจน์ให้เห็นกับตา"
"อาหงส์อีต้องการจะสร้างเรื่องขึ้นมาใส่ร้ายตี๋เล็ก พวกลื้อดูกันไม่ออกหรือไง"
สมาชิก 4 บอก"ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ถ้าตี๋เล็กไม่ได้ฆ่าเถ้าแก่สุง ก็ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไร"
สมาชิก 3 บอก"หากพิสูจน์แล้วตี๋เล็กบริสุทธิ์ คุณหนูหงส์ก็หมดความชอบธรรมที่จะขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำ... เถ้าแก่น่าจะดีใจไม่ใช่เหรอ"
สมาชิกทั้ง 3 สังเกตว่าเต็กมีพิรุธร้อนรนจนเห็นได้ชัด
"ไม่ว่ายังไงพวกลื้อ 3 คนก็ยืนกรานจะให้ตี๋เล็กพิสูจน์ลายนิ้วมือให้ได้ใช่มั้ย"
สมาชิกทั้ง 3 พยักหน้า สมาชิก 4 กับ 3 ยกเหล้าขึ้นจิบ ยกเว้น สมาชิก 2
สมาชิก 4 บอก "เห็นแก่ดวงวิญญาณเถ้าแก่สุง แค่ให้ตี๋เล็กประทับลายนิ้วมือเท่านั้น"
สมาชิก 4 พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็ยกมือกุมที่คอ เลือดไหลออกปาก ออกจมูก สมาชิก 3 ไม่ต่างกัน
"สุรา...มียาพิษ"
สมาชิก 3 พูดจบก็ล้มตึง ร่วงจากเก้าอี้ ขาดใจตาย
สมาชิก 2 เห็นท่าจะไม่ดี รีบลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ เตรียมจะหนี
"เถ้าแก่เต็ก ! นี่ลื้อกล้าวางยาพวกอั๊วงั้นเหรอ"
"ช่วยไม่ได้ พวกลื้อบังคับให้อั๊วต้องทำแบบนี้เอง"
"คุณหนูหงส์พูดไว้ไม่ผิด ลูกชายลื้อเป็นไอ้ฆาตกรที่ฆ่าเถ้าแก่สุง"
"ถึงรู้ตอนนี้ มันก็สายไปซะแล้ว"
สมาชิก 2 ลนลานวิ่งออกจากบ้านเถ้าแก่เต็กทันที
เต็กตามออกไป สีหน้าอำมหิต
สมาชิก 2 วิ่งหนีเอาตัวรอดมาจนถึงหน้าบ้านเต็ก
ตี๋เล็กมาดักหน้าสมาชิก 2 เอาไว้ สมาชิก 2 ตาเหลือกลาน เหมือนเห็นความตายตรงหน้า ตี๋เล็กเอามีดกระซวกที่ท้องของสมาชิก 2 เต็มรัก ตายคาที่
เต็กเดินออกมา เห็นสมาชิก 2 กลายเป็นศพแล้ว ตี๋เล็กดึงมีดออกมา เลียเลือดที่ปลายมีดแบบโรคจิต
"ไอ้แก่พวกนี้สมควรตาย... ตายซะดีกว่าอยู่"
"ตอนนี้เสี้ยนหนามของเราเหลือแค่นังหงส์คนเดียวเท่านั้น"
"อาแปะสุงอั๊วยังโค่นมาแล้ว กลัวอะไรกะอีแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ"
"ลื้อกำลังหมิ่นศัตรู และคนที่ประมาทศัตรูในวงการนี้ล้วนแต่ตายไปแล้วทั้งนั้น"
"รอให้อั๊วได้อาหงส์เป็นเมียซะก่อน ไว้อั๊วเบื่ออีเมื่อไหร่ อาป๊าจะฆ่าจะแกงก็เชิญ"
เต็กมองตี๋เล็กอย่างขัดใจที่หลงเสน่ห์หงส์จนไม่ลืมหูลืมตา
เช้าวันใหม่ หงส์ตกใจเมื่อรู้จากอาหวังว่าสมาชิกอาวุโสตายหมดแล้ว
"เป็นไปได้ยังไง ! ตายพร้อมๆกันในคืนเดียว"
"ตำรวจสันนิษฐานว่าพวกอีขัดผลประโยชน์กันเลยฆ่ากันเอง" หวังบอก
"ต้องเป็นฝีมือเถ้าแก่เต็กกับตี๋เล็กแน่ๆ" กุ่ยบอก
"บรรดาสมาชิกอาวุโสในแก๊งเราเข้าข้างเถ้าแก่เต็กเป็นปี่เป็นขลุ่ยจะฆ่าไปเพื่ออะไร" หมวยว่า
"เถ้าแก่เต็กไม่พอใจที่พวกอียืนกระต่ายขาเดียวจะให้ตี๋เล็กพิสูจน์รอยนิ้วมือให้ได้" แปะจางบอก
"จะไม่เป็นการด่วนสรุปไปหน่อยเหรอ อาแปะ"
"อั๊วคิดว่าอั๊วดูคนไม่ผิด เถ้าแก่เต็กผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างโชกโชน ถ้าไม่แน่จริงคงไม่เป็นหัวหน้าแก๊งกระเรียนมาจนถึงทุกวันนี้ คุณหนูต้องระวังตัวให้มาก"
"ไม่รู้สองพ่อลูกมหาภัยนั่นจะส่งคนมาเล่นงานเจ้หงส์อีกเมื่อไหร่" กุ่ยว่า
"ต้องตัดไฟเสียแต่ต้นลม ! เราต้องรีบชิงลงมือก่อนที่อาเจ็กเต็กกับตี๋เล็กจะตั้งตัวติด"
หงส์แววตามุ่งมั่น คิดจะจัดการปัญหาเรื่องตี๋เล็กให้จบ
เวลาต่อมา หงส์เอาหลักฐานลายนิ้วมือมายื่นแจ้งความกับชานนท์ หลังเปรียบเทียบลายนิ้วมือคนร้ายกับตี๋เล็กเห็นว่าเป็นรอยเดียวกัน
"คุณหนูกำลังจะบอกว่าตี๋เล็กเป็นฆาตกรที่ฆ่าเถ้าแก่สุง"
"รอยนิ้วมือนั่นเป็นเครื่องยืนยันว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง"
"คุณหนูได้มันมาได้ยังไง"
"เรื่องมันยาว... ฉันอยากให้หมวดจับตี๋เล็กให้ได้ก่อนที่จะไหวตัวทัน"
"คุณหนูอย่าห่วงไปเลยครับ เป็นหน้าที่ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์อย่างผมอยู่แล้ว ถ้าตี๋เล็กผิดจริง ผมจะเอาตัวมาดำเนินคดีให้ถึงที่สุด"
"อาเจ็กเต็กเป็นผู้มีอิทธิพลกว้างขวาง ฉันกลัวว่าจะหาทางช่วยตี๋เล็กให้พ้นคดี"
"กฎหมายให้ความเป็นธรรมเสมอ ทำผิดก็ต้องรับโทษ ผมเป็นข้าราชการ จะไม่ยอมปล่อยให้ใครมีอำนาจอยู่เหนือกฎหมายบ้านเมืองเป็นอันขาด"
ชานนท์รับปากหงส์อย่างมั่นใจ ส่งสายตาหวานเยิ้ม แอบปลื้มหงส์มานานแล้ว หงส์ยิ้มให้แทนคำขอบคุณ
ชานนท์นำกำลังตำรวจมาล้อมบ้านเถ้าแก่เต็กเอาไว้ หันไปสั่งกับตำรวจชั้นผู้น้อย
"กระจายกำลังล้อมไว้ให้ทั่ว อย่าให้ตี๋เล็กหนีรอดไปได้"
ตำรวจชั้นผู้น้อยรับคำสั่งชานนท์ ก่อนกระจายกำลังโอบล้อมบ้านเถ้าแก่เต็กเอาไว้ทุกจุด
"คุณหนูหงส์ รอตรงนี้นะครับ"
หงส์พยักหน้า ยืนรออยู่ด้านนอก
ชานนท์กับตำรวจอีกนายบุกเข้าไปในบ้านเถ้าแก่เต็ก
พ่อบ้านออกมาเห็นตำรวจเต็มไปหมด ก็รีบวิ่งหน้าเริ่ดไปรายงานเต็กทันที
เต็กดีดลูกคิดอยู่ แล้วกำลังจะยกชาขึ้นจิบ พ่อบ้านวิ่งทะเล่อทะเล่อเข้ามา โวยวายลั่น
"เถ้าแก่ ! เถ้าแก่"
เต็กตกใจสำลักน้ำชาร้อนๆพรวด ลวกปากไปหมด ตี๋เล็กตกใจไม่แพ้กันตามประสาวัวสันหลังหวะ ชักปืนออกมาจ่อพ่อบ้านที่วิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามา
"โธ่เว้ย ! พรวดพราดเข้ามาแบบนี้ ตกใจหมด เดี๋ยวอั๊วก็ยิงไส้ทะลักซะนี่"
พ่อบ้านหน้าซีดเผือด ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า
"เถ้าแก่ ! เกิดเรื่องแล้ว"
"เรื่องอะไรวะ"
"คุณหนูหงส์พาตำรวจมาล้อมที่นี่ไว้หมดแล้ว"
ตี๋เล็กตกใจ
"ลื้อว่าไงนะ"
"ลื้อกล้ามาก ! นังงูพิษ"
เต็กคำรามลอดไรฟัน แค้นหงส์ที่กล้าลูบคม
ชานนท์พาตำรวจชั้นผู้น้อยบุกเข้ามาในบ้าน เต็กเดินลงบันไดมาพร้อมด้วยพ่อบ้าน ยังคงความกร่างอย่างเจ้าพ่ออยู่ มาถ่วงเวลาให้ตี๋เล็กหนีไป
"เดี๋ยวนี้บ้านอั๊วกลายเป็นที่สาธารณะไปแล้วหรือไง"
"ผมอยากเชิญลูกชายเถ้าแก่เต็กไปให้ข้อมูลที่โรงพักสักเล็กน้อย"
"ข้อมูล ข้อมูลอะไร"
"มีผู้แจ้งว่าตี๋เล็กมีส่วนรู้เห็นคดีฆาตกรรมเถ้าแก่สุง"
"พี่ใหญ่ตาย ลูกชายอั๊วไปรู้อะไรด้วย"
"ผมคงรบกวนลูกชายเถ้าแก่ไม่นาน ได้ข้อมูลครบถ้วนแล้วก็จะรีบส่งตัวกลับ"
"ตี๋เล็กไม่ได้กลับมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืน"
ชานนท์เห็นพ่อบ้านเหงื่อแตกซิก ท่าทางมีพิรุธ
"ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องขออนุญาตนะครับ"
ชานนท์บุ้ยหน้าให้ตำรวจชั้นผู้น้อยค้นบ้านเต็กให้ทั่ว
เต็กจ้องหน้าชานนท์ กำมือแน่น ไม่พอใจ
เล็กวิ่งหนีมาทางหลังบ้านเห็นตำรวจปิดล้อมเอาไว้หมด ไม่มีทางหนีไปได้ พร้อมสบถ
"ระยำเอ๊ย"
ตี๋เล็กหาที่กำบังจากตำรวจ คิดหาทางหนีออกไปให้ได้
หงส์รออยู่ที่ด้านนอก หลงแอบคอยคุ้มกันหงส์อยู่ห่างๆ หงส์รู้สึกเหมือนถูกจับตามองอยู่ - หมวย กุ่ย หวัง ยกโขยงตามมา หลงรีบหลบฉากไป
"ได้ตัวตี๋เล็กมั้ยเจ้" หมวยถาม
"หมวดชานนท์กำลังเข้าไปค้นข้างใน"
"เถ้าแก่เต็กยิ่งกว่านกรู้ ป่านนี้คงช่วยหาทางให้ไอ้ตี๋เล็กมันหนีไปแล้ว" กุ่ยว่า
"ตำรวจล้อมไว้ทุกด้านแบบนี้ ต่อให้ตี๋เล็กมีปีกก็หนีไม่พ้น" หมวยบอก
หงส์เห็นตี๋เล็กไวๆ หนีไปทางโกดังสินค้า หลังบ้านเต็ก
ตำรวจชั้นผู้น้อยมารายงานชานนท์หลังจากค้นบ้านเถ้าแก่เต็กจนทั่ว
"ไม่พบตี๋เล็กเลยครับหมวด"
"เฮ๊อะ ! อั๊วบอกแล้วไงว่าตี๋เล็กไม่ได้กลับมานี่... ตำรวจไฟแรงอย่างลื้อ ระวังเถอะ
ดาวบนบ่าจะกระเด็นไม่รู้ตัว"
ชานนท์หน้าเสียเล็กน้อยที่ไม่พบตัวตี๋เล็ก หงส์กับพวกเดินเข้ามาในบ้านเต็ก
"อาเจ็กบอกตี๋เล็กให้ออกมามอบตัวดีกว่า โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา"
"หุบปากนะ นังสารเลว ! เลิกกุเรื่องใส่ร้ายลูกชายอั๊วเสียที"
"อาเจ็กนั่นแหละเลิกปกป้องตี๋เล็กได้แล้ว ตี๋เล็กฆ่าอาป๊าก็ต้องชดใช้"
เต็กโมโหจัด
"ถ้ายังไม่เลิกพูดพล่อยๆ อั๊วจะลากลิ้นลื้อออกมาสับเป็นชิ้นๆ"
เต็กปรี่เข้าไปจะทำร้ายหงส์ จนกุ่ยกับหวังต้องกันเต็กเอาไว้
"หมวดคะ ฉันเห็นตี๋เล็กหนีไปทางโกดังด้านหลัง"
ชานนท์สั่งตำรวจผู้น้อย
"ค้นโกดังสินค้าให้ทั่ว"
ตำรวจผู้น้อยตะเบ๊ะรับคำสั่ง ชานนท์รีบตามไปค้นที่โกดังสินค้าทันที เต็กยิ่งแค้น
ตำรวจบุกมาค้นที่โกดังสินค้าด้านหลัง มีลังสินค้าเต็มไปหมด ตี๋เล็กซ่อนอยู่มุมหนึ่งในโกดังสินค้า มีผ้าใบคลุมอยู่ ชานนท์พาหงส์กับพวกมายังโกดังสินค้า ทุกคนแยกย้ายกันค้นหาตัวตี๋เล็ก
ตี๋เล็กชักปืนออกมากำแน่น กุ่ยเดินเข้ามาใกล้ที่ซ่อนของตี๋เล็กทุกที
กุ่ยเปิดผ้าใบออกผืนแรก ไม่พบอะไรนอกจากลังสินค้า เปิดไล่ไปเรื่อยๆ
กุ่ยกระชากผ้าใบผืนสุดท้ายออก ตี๋เล็กโผล่พรวดออกมาจากลัง ยิงเปรี้ยงใส่กุ่ยทันที
หมวยร้องลั่น
"เฮียกุ่ย !"
กุ่ยถูกยิงที่หัวไหล่ล้มลงกับพื้น หมวยรีบเข้ามาประคองกุ่ย ใจเสีย เห็นเลือดกุ่ยไหลไม่หยุด หายใจรวยระริน ตี๋เล็กไม่รอช้า ฉวยโอกาสยิงตำรวจ แล้วรีบหนีออกไปนอกโกดัง
ชานนท์ไม่รอช้ารีบตามไปจับตัวตี๋เล็กไปทันที
เล็กยิงสู้ตำรวจยิบตา ชานนท์ตามมา
"ยังไงก็หนีไม่พ้น ! ทิ้งปืน"
"ทิ้งให้โง่เหรอ"
ตี๋เล็กยิง ชานนท์หลบฉากทัน ยิงสกัด ตี๋เล็กอาศัยช่วงชุลมุมหนีมาถึงกำแพงด้านหลังโกดัง ปีนขึ้นไป
"ยอมมอบตัวซะ ตี๋เล็ก"
ตี๋เล็กปีนขึ้นไปกำแพงได้ คิดว่าหนีได้สำเร็จ
"คนอย่างอั๊ว ไม่ยอมกินข้าวแดงในคุกหรอกโว้ย"
ชานนท์ยิงสกัด ตี๋เล็กเบี่ยงตัวหลบ ทำให้พลัดตกลงไปข้างล่าง ร่างตี๋เล็กร่วงลงมายังกองวัสดุก่อสร้างด้านล่าง ถูกเหล็กแหลมเสียบทะลุ ตี๋เลือดออกปากออกจมูกตายอย่างน่าอนาถ
หงส์วิ่งตามมา เห็นร่างตี๋เล็กถูกเสียบตายน่าสยดสยองก็ถึงกับเบือนหน้าหนี เต็กตาค้างเห็นลูกชายตายต่อหน้าต่อตา ก็ถึงกับช็อค
"ตี๋เล็ก ! ตี๋เล็ก"
เต็กมองศพลูกยังไม่อยากจะเชื่อว่าตี๋เล็กจะตายแล้ว
"ไม่จริง ! ไม่จริงใช่มั้ย ตี๋เล็ก ลื้ออย่าล้ออั๊วเล่นนะ ตี๋เล็กลุกขึ้น อั๊วสั่งให้ลุกขึ้น ลื้อไม่ได้ยินหรือไง ตี๋เล็ก ลุกขึ้น"
พ่อบ้านเข้าไปกระซิบเบาๆกับเต็ก
"คุณตี๋เล็กตายแล้วครับ เถ้าแก่"
เต็กตะลึง เข้าไปกอดศพตี๋เล็ก... มอง... ตี๋เล็กตายแล้วจริงๆ น้ำตาไหลพราก
"ตี๋เล็ก... ลื้อเป็นความหวังเดียวของตระกูลเรา ไหนลื้อเคยบอกอั๊วว่าลื้อจะเป็นมังกรไง ลื้อจะตายไม่ได้นะ อาตี๋เล็ก"
เต็กจ้องหน้าหงส์ แค้นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ชานนท์เข้ามาหาหงส์ ส่งสายตาปลอบขวัญ
หลงแอบมองอยู่ เห็นหงส์กับชานนท์แล้วบาดใจ... คนที่คุ้มกันหงส์เคียงข้างควรจะเป็นตนมากกว่า
กลางคืนพายุฝนฟ้ากระหน่ำเทลงมาไม่หยุด ฟ้าร้องเปรี้ยงๆ
ศพตี๋เล็กที่นอนอยู่บนเสื่อ มีผ้าคลุมศพปักลายมังกร จุดธูปดอกเดียวปักกระถางตั้งที่ปลายเท้า มีตะเกียงตั้งไว้ดวงหนึ่ง ตามธรรมเนียมการไว้ศพในบ้านแบบจีนโบราณ
เต็กลูบหัวตี๋เล็กด้วยความรัก ราวกับว่าตี๋เล็กหลับไปเท่านั้น พูดพร่ำเพ้อๆ
"ตี๋เล็ก... ลื้อจะไม่ตื่นขึ้นมาคุยกับอั๊วหน่อยเหรอ ลื้อยากได้อะไร อั๊วจะหามาให้ทุกอย่าง ลื้ออยากเป็นหัวหน้าแก๊งกระเรียน อั๊วจะยกให้ ไม่ขัดใจลื้อแล้ว... ตี๋เล็ก"
พอเต็กระลึกได้ว่าตี๋เล็กตายไปแล้วก็กอดศพร้องไห้ จากเสียใจก็กลายเป็นความแค้น
"เพราะมันคนเดียว ! นังหงส์ นังแพศยา ลื้อทำให้อาตี๋เล็กต้องตาย อั๊วจะฆ่าลื้อ... อั๊วจะฆ่าลื้อ"
เต็กตะโกนคลุ้มคลั่งตะโกนแข่งกับเสียงลมเสียงฝนคนเดียวในบ้าน
บ้านเถ้าแก่เกา ภายนอกฝนยังคงเทกระหน่ำลงมา เกานั่งหลับตา เคาะกระดองเต่า สวดมนต์ทำพิธีหน้าแท่นบูชาเทพเจ้า ซายืนอยู่ด้วย เจ็งเข้ามารายงาน
" ตี๋เล็ก ลูกชายเถ้าแก่เต็กตายแล้วครับ"
เกาหยุดเคาะกระดองเต่า ค่อยๆลืมตาขึ้น
"ดวงชะตาของคุณหนูหงส์ช่างแรงจริงๆ แม้แต่ดวงของท่านเมฆินทร์กับอาเล้งยังแรงสู้อีไม่ได้"
"รู้อย่างนี้แล้ว ทำไมเถ้าแก่ไม่รีบจัดการคุณหนูหงส์ซะละ"
"คุณหนูหงส์ยังตายไม่ได้ ตราบใดที่อั๊วยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ"
ซาถาม
"เถ้าแก่ยังไม่เลิกล้มความตั้งใจที่จะครอบครองที่ดินหัวมังกรของโรงงิ้วเฟิ่งหวงแปลงนั้นอีกเหรอ"
"ที่ดินหัวมังกรถือเป็นฮวงจุ้ยขุมพลังอันยิ่งใหญ่ที่จะบันดาลโชคลาภวาสนาบารมีให้แก่ผู้ที่เป็นเจ้าของ แม้ใครได้ครอบครองก็จะยิ่งใหญ่เหนือคนทั่วไป"
"ตอนนี้เราควรหาทางกำจัดไอ้หลงให้ได้ซะก่อน" ชาบอก
"มันทำให้ดวงตาลื้อต้องบอดไปข้าง ลื้อคงแค้นมันมากสินะ อาซา"
"ชาตินี้ถ้าอั๊วไม่ได้แก้แค้นไอ้หลงคงตายตาไม่หลับ"
"คิดจะกำจัดไอ้หลงคงไม่ง่าย ตอนนี้มันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้" เจ็งบอก
"เราต้องโจมตีจุดอ่อนที่มันเองก็คาดไม่ถึง"
"ลื้อรู้จุดอ่อนมันงั้นเหรอ" เกาถาม
ซายิ้ม รู้วิธีที่จะจัดการกับหลงแล้ว... จุดอ่อนของหลงอยู่ที่หงส์นั่นเอง !
คืนเดียวกัน หงส์นั่งคุกเข่าตรงหน้าแท่นบูชาเถ้าแก่สุง
"อาป๊า... ตอนนี้ตี๋เล็กก็ชดใช้กรรมที่ก่อไว้แล้ว สงสารก็แต่อาเจ็กเต็กที่ต้องสูญเสียลูกชายแบบไม่ทันได้ตั้งตัว อาป๊าเคยสอนหงส์ว่า ให้วางอดีตไว้เบื้องหลัง แล้ววางความหวังไว้เบื้องหน้า หงส์จะยอมให้อภัยกับสิ่งที่อาเจ็กเต็กเคยทำไว้กับหงส์ อีก 7 วันข้างหน้า หงส์จะเข้าพิธีสถาปนาหัวหน้าแก๊งหงส์ดำคนใหม่ อาป๊าช่วยอวยพรให้หงส์ด้วยนะ"
ภาพของสุงคล้ายจะยิ้มจางๆให้หงส์ด้วยความภาคภูมิใจ
แสงแดดตอนเช้าแยงตากุ่ย กุ่ยรู้สึกตัวขยับจะลุก รู้สึกแปลบที่หัวไหล่ที่ถูกยิง หมวยนอนอยู่ข้างๆ เฝ้ากุ่ยด้วยความเป็นห่วงจนเผลอหลับไป
กุ่ยเห็นที่ไหล่มีผ่าพันแผลอยู่ ผูกด้วยปมแบบเดียวกับที่หมวยเคยทำให้ ก็จำได้
ตอนที่กุ่ยซ้อมงิ้วจนมือเป็นแผลมีผ้าพันแผลพัน ที่เคยนึกว่าหงส์เป็นคนทำแผลให้ กุ่ยมองหมวย เผลอยิ้มออกมา รู้ชัดแล้วว่าเป็นหมวยที่คอยดูแลตัวเองมาโดยตลอด
หมวยรู้สึกตัว ลืมตาขึ้น กุ่ยแกล้งเสมองไปทางอื่น
"ยังปวดแผลอยู่มั้ยเฮีย"
กุ่ยยักหน้าหงึกๆ
"ก็นิดหน่อย"
หมวยค่อยๆเอื้อมมือไปลูบที่แผลบนหัวไหล่กุ่ยเบาๆ
กุ่ยสะดุ้ง ร้องลั่น " โอ๊ย"
"ไหนว่านิดหน่อยไงล่ะ"
"ทำไมลื้อถึงไม่กลับไปนอนที่ห้อง นั่งหลังขดหลังแข็งอยู่ได้ กลัวอั๊วไม่รู้หรือไงว่าลื้อเป็นคนทำแผลให้อั๊ว"
"จะคิดยังไงก็เรื่องของเฮียเหอะ "
หมวยงอนตุ้บป่อง กุ่ยเห็นหมวยงอนก็ยิ่งแกล้ง
"รู้หรอกน่า ลื้ออยากให้อั๊วฟื้นมาเห็นหน้าลื้อเป็นคนแรก ใช่มะ"
"หน้าอย่างกะเต้าหู้ยี้ จ้างให้ก็ไม่มอง"
กุ่ยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหมวย
"จริงอ่ะ"
หมวยจะต่อล้อต่อเถียงด้วย พอหันหลับมาจมูกหมวยกับกุ่ยก็ชนกันพอดี
หมวยกับกุ่ยจ้องตากันระยะประชิด คล้ายตกอยู่ในภวังค์
กุ่ยค่อยโน้มลงจะหอมแก้มหมวย หมวยได้สติ ยกมือผลักกุ่ย โดนแผลที่ถูกยิงพอดี
กุ่ยแหกปากร้องลั่น "โอ๊ย"
"เฮียกุ่ย ! หมวยไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ได้ตั้งใจอะไร เต็มๆ ผลักมาได้ เนื้อแทบหลุด"
"จะเอาอีกสักทีมั้ยล่ะ"
หมวยกับกุ่ยสวีทได้ไม่ทันไร ก็กลับมาเป็นคู่กัดกันอีกแล้ว
เลือดมังกร : หงส์ ตอนที่ 9 (ต่อ)
ฝนตกปรอยๆ หงส์มาทำบุญ เผากระดาษเงินกระดาษทองให้ตี๋เล็กที่ศาลเจ้า
หงส์ไหว้เจ้าเสร็จ กวาดสายตามองหาหลง... ไม่มีแม้แต่เงา
"นี่ฉันจะไม่ได้เจอนายอีกแล้วจริงๆน่ะเหรอ อาหลง"
หงส์คิดว่าหลงคงไม่มาแล้ว จึงหันหลังเดินออกไปจากศาลเจ้า
หลงแอบเฝ้ามองดูหงส์อยู่ แต่ไม่กล้าเข้าไปทัก
หงส์เดินกางร่ม ท่ามกลางฝนที่ตกปรอยๆ กลับบ้านอย่างอ้างว้าง ในบรรยากาศเหงาๆ
ทันใดนั้น ชายชุดดำกางร่มสะกดรอยตามหงส์มา 3 คน เธอสาวเท้าไวขึ้น เมื่อรู้ว่าถูกตาม
หงส์ใช้ร่มเป็นอาวุธต่อสู้กับชายชุดดำ
ชายชุดดำกางร่มอีก 3 คน ปรี่เข้ามาหาหงส์ หงส์ตกอยู่ในวงล้อมชายชุดดำถึง 6 คนด้วยกัน
1 ในชายชุดดำจู่โจมกำลังจะลักพาตัวหงส์ หลงเห็นท่าไม่ดี วิ่งตามมาช่วย
"นายน้อย ! ระวัง"
หงส์ได้ยินเสียงหลงตะโกนเตือน จึงหันไปเตะลูกหลงเสยชายชุดดำคนนั้นจนกระเด็น
หลงชักมีดพับออกมาควง กระหน่ำแทงชายชุดดำทั้ง 6 คนไม่ยั้ง ทั้งเตะทั้งต่อยสู้ยิบตา
ซามาจากทางด้านหลังหงส์โปะยาสลบ จนหงส์หมดสติ ที่แท้ซาปลอมตัวเป็นชาวบ้านอาศัยจังหวะชุลมุน เอากระสอบคลุมหงส์แล้วรีบเอาขึ้นรถขับบึ่งออกไป
หลงจัดการกับชายชุดดำสมุนซาทั้ง 6 คนจนหมดสติเกลื่อนที่พื้น หันกลับมาไม่เห็นหงส์แล้ว
"นายน้อย"
หลงเห็นรถของอาซาบึ่งออกไป หลงวิ่งตามอย่างไม่คิดชีวิต
หลงสะกดรอยตามมาจนถึงโกดังร้าง ด้านหน้ามีรถที่ลักพาตัวหงส์มาจอดอยู่ หลงค่อยๆแฝงตัวลอบเข้าไปในโกดังนั้นทันที
หลงเข้ามาในโกดังเห็นผู้หญิงแต่งตัวคล้ายหงส์ มีกระสอบคลุมหน้าอยู่ ถูกมัดมือมัดเท้าติดกับเก้าอี้ หลงเห็นปลอดคน รีบตรงเข้าไปเอามีดพกตัดเชือกที่เท้าและข้อมือให้ทันที
"ผมมาช่วยนายน้อยแล้วครับ"
หลงกระชากกระสอบออกมาก็ต้องตาเบิกโพลง เมื่อเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นชัดๆ ผู้หญิงที่ถูกถูกมัดปากคลุมด้วยกระสอบ ไม่ใช่หงส์
หลงรู้ตัวแล้วว่าตกหลุมพรางของเกา
ทันใดนั้น ตาข่ายขนาดใหญ่ก็ตกลงมาจากเบื้องบน คลุมตัวหลงเอาไว้
ในคุกมืด หลงค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพพร่าเลือนก่อนค่อยๆปรับชัด ภายในคุกมืดสนิท มีเพียงกระถางไฟที่ตั้งอยู่กลางห้องให้แสงสว่างเท่านั้น
หลงเสื้อผ้าขาดวิ่น ถูกมัดแขนห้อยอยู่กับตรวนเหล็ก เนื้อตัวมอมแมม เสียงประตูเหล็กถูกเปิดออก เกา ซา และเจ็งเข้ามาในคุกมืด
"แก๊งค้างคาวยินดีต้อนรับ" เกาบอก
"พวกลื้อจับนายน้อยอั๊วไปไว้ที่ไหน"
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า คุณหนูหงส์อยู่สบายกว่าลื้อเป็นไหนๆ"
"ไอ้ชาติชั่ว ! ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าอั๊ว แต่อย่ายุ่งกับนายน้อย"
"ถ้านายน้อยลื้อได้ยินเข้าคงจะดีใจแย่ที่ลื้อเป็นห่วงอีมากกว่าห่วงตัวเองซะอีก"
"ลื้อต้องการอะไร"
"ก็ไม่มีอะไรมาก... แค่ที่ดินหัวมังกรแล้วก็ทุกอย่างที่เป็นสมบัติของนายน้อยลื้อ"
หลงแค่นหัวเราะ
"พวกกุ๊ยกะเฬวรากชั้นต่ำอย่างลื้อไม่คู่ควรกับสมบัติล้ำค่าของแก๊งหงส์ดำเลยสักนิด อั๊วว่าที่ที่เหมาะกับลื้อน่าจะเป็นในนรกมากกว่า"
เกาตบหน้าหลงฉาดใหญ่จนหน้าหัน เลือดกบปาก
"จะตายยังไม่วายปากเก่ง !"
หลงจ้องเกาตาไม่กะพริบ เปี่ยมด้วยไฟแค้น
"อาซา ! เฆี่ยนมัน ถ้าอั๊วไม่สั่ง ก็ไม่ต้องหยุด"
ซาถือแส้เข้ามาเฆี่ยนหลงไม่ยั้ง
"อ๊าก !"
หลงถูกแส้เฆี่ยนจนเนื้อแตก ร้องลั่น
หงส์ซึ่งถูกขังอยู่ในคุกแยกอยู่อีกห้องหนึ่ง เพิ่งฟื้นจากฤทธิ์ยาสลบ ก็ได้ยินเสียงหลงร้องลั่น
"อาหลง"
หงส์กวาดสายตามองไปรอบๆ เห็นว่าตัวเองถูกจับขังอยู่ในคุกที่ไหนสักแห่ง เธอตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ
"ที่นี่ที่ไหน มีใครอยู่บ้าง ช่วยฉันที"
หงส์ตะโกนสุดเสียง แต่ก็ไม่มีใครมาช่วย เสียงหลงเงียบหายไปแล้ว หงส์ยิ่งเป็นห่วง
หลงถูกเฆี่ยนจนสลบเหมือด เนื้อตัวแตกยับด้วยรอยแส้
"มันสลบไปแล้วครับเถ้าแก่"
"อาเจ็ง ! ไปเอาน้ำเกลือมา"
เจ็งเข้ามาพร้อมกับอ่างใส่น้ำเกลือ เกาบุ้ยหน้าให้เจ็งเอาน้ำเกลือสาด หลงร้องลั่น ฟื้นคืนสติอีกครั้ง
"รู้สึกตัวแล้วเหรอ"
"มันฆ่าท่านเมฆินทร์ จัดการมันเลยดีกว่า" เจ็งบอก
"ยัง ! อั๊วยังอยากสนุกกับมันอยู่... อาหลง ลื้ออ้อนวอนขอชีวิตอั๊วสิ เผื่ออั๊วจะนึกเวทนาลื้อขึ้นมาบ้าง"
"ถุย !" หลงถ่มเป็นเลือด "ไอ้..พวก...สาร...เลว... คนอย่างลื้อ มันก็ดีแต่ใช้แผนสกปรก"
"ฟื้นขึ้นมาก็ทำกำแหงเชียวนะ อาซามันคงจะเฆี่ยนเบาไป คนกระดูกทั่งสันหลัง
เหล็กอย่างลื้อถึงได้ยังกล้าโอหัง ... เอาแส้มาให้อั๊ว"
ซาส่งแส้ให้เกา เการับแส้มาแล้วกระชากผมหลงกำแน่น
"อั๊วจะสอนให้ลื้อรู้จักกับความทรมาน จนต้องอ้อนวอนขอความตายจากอั๊ว"
เกาเอาแส้เฆี่ยนหลงไม่ยั้ง เสียงร้องของหลงดังสะท้อนก้องไปในคุกมืด
เกาออกมาจากคุกมืดที่ใช้ทรมานหหลง
"ไอ้หลงมันหนังหนาจริงๆ ถ้าเป็นคนอื่นเจอเฆี่ยนขนาดนี้คงใจเสาะตายไปแล้ว"
"มันยังตายไม่ได้หรอกครับ เพราะมันเป็นห่วงนายน้อยของมัน" ชาบอก
"ใครๆก็รักชีวิตตัวเองกันทั้งนั้น น้ำหน้าอย่างมันเนี่ยนะจะภักดีกับนายจนตัวตาย" เจ็งบอก
"ไอ้หลงไม่ใช่แค่ภักดี แต่มันยังรักนายน้อยของมันสุดหัวใจอีกด้วย"
"ลื้อหมายความว่าไอ้หลงมันแอบรักคุณหนูหงส์อยู่งั้นเหรอ" เกาถาม
"ลื้อรู้ได้ยังไง" เจ็งว่า
"ตาอั๊วบอดข้างเดียว ทำไมจะดูไม่ออก จุดอ่อนของไอ้หลงอยู่ที่คุณหนูหงส์ นายน้อยของมันนั่นแหละ"
ซาพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ เกาเอามือลูบคางอย่างใช้ความคิด
"เห็นทีอั๊วคงต้องแวะไปเยี่ยมคุณหนูหงส์สักหน่อย"
เกายิ้มพรายออกมา คิดแผนที่จะเอาหลงเป็นเครื่องมือต่อรองกับหงส์
เกากับสมุนเข้ามาในคุกที่ขังหงส์ หงส์รู้ได้ทันทีว่าเกาเป็นคนจับตัวหงส์มา
"จับตัวอั๊วมาทำไม"
"แก๊งค้างคาวรู้สึกเป็นเกียรติที่คุณหนูหงส์แวะมาเยี่ยมเยือน"
"ไม่ต้องมาตีฝีปากเล่นลิ้น ลื้อต้องการอะไรก็ว่ามา"
"ยกที่ดินโรงงิ้วเฟิ่งหวงให้อั๊ว เพียงแค่นี้ คุณหนูก็จะเป็นอิสระทันที"
"ฝันไปเถอะ ! สมบัติของอาป๊าหามาด้วยหยาดเหงื่อน้ำพักน้ำแรง อั๊วไม่มีวันยอมให้ตกไปอยู่ในกำมือคนชั่วอย่างลื้อเด็ดขาด"
"แล้วคุณหนูจะต้องเสียใจที่ปฏิเสธข้อเสนอของอั๊ว"
"ฆ่าให้ตาย อั๊วก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ"
"ใจเย็นๆ ไม่ต้องด่วนตัดสินใจ อั๊วจะให้เวลาคุณหนูนอนคิดที่นี่สักคืน-สองคืน ระหว่างที่ดินโรงงิ้วเฟิ่งหวง กับชีวิตของคุณหนูและขี้ข้าผู้ภักดีอย่างไอ้หลง คุณหนูจะเลือกอะไร"
เกาเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อ มั่นใจว่าตนถือไพ่เหนือกว่า หงส์ใจหายวาบที่เกากล้าใช้ชีวิตหลงมาเดิมพันแลกเปลี่ยนกับที่ดินหัวมังกร
บริเวณลานฝึกงิ้ว ตอนกลางคืน หมวย กุ่ย หวังซ้อมงิ้วต่อบทกันอยู่ แปะจางเดินพล่านตามหาหงส์ สีหน้าร้อนรน
"อาหมวย อากุ่ย อาหวัง พวกลื้อเห็นคุณหนูหงส์มั่งไหม"
ทั้ง 3 คนส่ายหน้าพร้อมกัน
"เจ้หงส์ไปศาลเจ้าตั้งแต่เช้า ยังไม่กลับมาอีกเหรอ" หมวยว่า
"อั๊วนึกว่าเจ้อยู่บนตึกกับอาแปะซะอีก" กุ่ยบอก
"ไม่อยู่น่ะสิ อั๊วถึงได้ร้อนใจอยู่นี่ไง อั๊วใจคอไม่ค่อยดีเลย"
"ท่านเมฆินทร์กับตี๋เล็กก็ซี้แหงแก๋ไปแล้ว เถ้าแก่เต็กวันๆเอาแต่เก็บตัวอยู่ในบ้าน เสี่ยเล้งก็หายสาบสูญ... คงไม่มีใครทำอะไรนายน้อยหรอกมั้ง" หวังบอก
"ลื้อลืมเถ้าแก่เกาไปแล้วเหรอ" หมวยว่า
กุ่ยกับหวังฉุกใจคิดถึงเกาขึ้นมาได้
"ไม่ได้การแล้ว อั๊วชักเป็นห่วงเจ้หงส์ขึ้นมาแล้วสิ" กุ่ยบอก
"พวกเราแยกย้ายกันออกตามหาเจ้หงส์ก่อนดีกว่า" หมวยว่า
ทุกคน ร้อนใจ แยกย้ายกันออกตามหาหงส์กันจ้าละหวั่น
ฝนกระหน่ำเทลงมาอย่างหนัก ฟ้าแลบเป็นสาย น้ำฝนหยดลงมาจากหลังคาด้านบนคุกมืด
หลงอ้าปากกินน้ำฝนที่หยดลงมากันตาย
"นายน้อย... นายน้อยอยู่ที่ไหน ผมจะต้องไปช่วยนายน้อยให้ได้"
หลงถูกเฆี่ยนจนยับเยิน เลือดโชก แต่ยังนึกเป็นห่วงหงส์มากกว่าตัวเอง
หงส์นั่งพิงอยู่ที่มุมห้องขัง ครุ่นคิดหนักเรื่องข้อเสนอของเกา
"ระหว่างที่ดินโรงงิ้วเฟิ่งหวง กับชีวิตของคุณหนูและขี้ข้าผู้ภักดีอย่างไอ้หลง คุณหนูจะเลือกอะไร"
หงส์คิดไม่ตก ไม่รู้จะเลือกอะไร... เป็นของสำคัญที่มีค่าทั้งสองสิ่ง !
เช้าวันใหม่ ณ โรงงิ้วเฟิ่งหวง แปะจางร้อนใจ สีหน้าเครียด หลังจากตามหาหงส์จนทั่วแต่ไม่พบ
"อั๊วให้คนในแก๊งกระจายกันออกตามหาคุณหนูจนทั่ว แต่ก็ไร้ร่องรอย"
"มีคนเห็นเจ้หงส์ครั้งสุดท้ายที่ศาลเจ้าก่อนจะหายตัวไป" กุ่ยบอก
หมวยพล่าน
"ต้องมีใครลักพาตัวเจ้หงส์แน่ๆ"
"เถ้าแก่เต็กอาจจะต้องการบีบให้คุณหนูหงส์สละตำแหน่งหัวหน้าแก๊งเลยจับตัวไป" แปะจางว่า
"ตั้งแต่ตี๋เล็กตาย เถ้าแก่เต็กก็ซูบผอมตรอมใจ ป่วยกระเสาะกระแสะ รักษาเท่าไหร่ก็ไม่หาย... อั๊วว่าไม่น่าจะใช่ฝีมือแก๊งกระเรียน" กุ่ยว่า
"ถ้างั้นก็... เถ้าแก่เกา" หมวยบอก
"แก๊งค้างคาวจะจับตัวคุณหนูหงส์ไปทำไม" หวังถาม
"สิ่งที่เถ้าแก่เกาต้องการมีเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น"
แปะจางอ่านออกว่าเกาต้องการที่ดินหัวมังกร
หงส์เผลอหลับไปไม่รู้ตัว ด้วยความอ่อนเพลียที่มุมหนึ่งในคุก เสียงแส้เฆี่ยน หลงร้องลั่นดังโหยหวนเข้ามา
"อ๊าก"
หงส์สะดุ้งตื่น
"อาหลง"
ผู้คุมไขกุญแจให้เกาเข้ามาหาหงส์ในคุก
"เสียงไอ้หลงร้องโหยหวนอย่างกับหมูถูกเชือด หวังว่าคงจะไม่รบกวนคุณหนูหงส์มากจนเกินไปนัก"
"อั๊วคงอยากฟังมากกว่านี้ ถ้ามันเป็นเสียงร้องของลื้อ"
เกาหัวเราะเบาๆ
"ไม่รู้ว่าคนของคุณหนูจะทนไปได้สักอีกกี่น้ำ"
"จะฆ่าก็ฆ่าอั๊ว ปล่อยอาหลงไป เขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย"
"อั๊วปล่อยแน่ แค่คุณหนูเซ็นหนังสือฉบับนี้ ยกกรรมสิทธิ์ที่ดินหัวมังกรให้กับอั๊ว แล้วคุณหนูกับอาหลงก็จะเป็นอิสระทันที"
เกายื่นหนังสือมอบกรรมสิทธิ์ให้หงส์
"ไปตายซะ"
"นังเด็กเมื่อวานซืน ปากดีนักนะ"
เกาเงื้อมือจะตบปากสั่งสอน หงส์เชิดหน้าขึ้น ไม่เกรงกลัว แต่ซาเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
"เถ้าแก่"
"อะไรวะ"
ซากระซิบเบาๆ
"แก๊งหงส์ดำมาครับ"
"บอกคนของเราให้เตรียมพร้อมเอาไว้ อั๊วจะไปพบพวกมันเอง"
เกายิ้มมุมปาก ก่อนออกไปจากคุกทันที
คนของแก๊งหงส์ดำเผชิญหน้ากับแก๊งค้างคาว
แก๊งหงส์ดำมีอาวุธงิ้วที่ติดตัวมา ในขณะที่คนของแก๊งค้างคาวมีปืนเตรียมพร้อมจะยิงทุกเมื่อ
เกากับซาและเจ็งเดินออกมายืนอยู่บนตำแหน่งที่สูงกว่า
"พวกลื้อต้องการอะไร"
แปะจางบอก "คุณหนูหงส์"
เกายิ้มๆ
"คุณหนูของพวกลื้อไม่ได้อยู่ที่นี่"
"อยู่หรือไม่อยู่ก็ขอพวกเราเข้าไปดูให้เห็นกับตา"
"มีหมายค้นหรือเปล่า… ถ้าไม่มี ก็เชิญพวกลื้อไสหัวกลับไปซะ"
"พวกเราไม่กลับจนกว่าจะได้ตัวเจ้หงส์" หมวยบอก
"ดูเหมือนพวกลื้อกำลังคิดว่าอั๊วจับตัวอาหงส์ไป... ใครจะไปรู้ บางทีคุณหนูผู้แสนใสซื่อของลื้ออาจจะใจแตกหนีตามไอ้หลงไปก็ได้"
ทุกคนในแก๊งหงส์ดำต่างแค้นที่เกาดูถูกหงส์
"ลื้อดูถูกศักดิ์ศรีนายน้อยพวกอั๊วเกินไปแล้วนะไอ้แก๊งค้างคาวสกปรก " กุ่ยบอก
กุ่ยจะเข้าไปลุยกับแก๊งค้างคาว แต่แปะจางห้ามไว้
"อากุ่ย ! หยุดเดี๋ยวนี้"
กุ่ยขัดใจที่แปะจางห้ามไว้ แปะจางถือไม้เท้าเดินขึ้นบันไดเตี้ยไปเผชิญหน้ากับเกา
"พวกอั๊วกลับก็ได้"
กุ่ย / หมวยโพล่ง "อาแปะ"
"แต่ก่อนไป อั๊วขออย่างเดียว"
แปะจางเอาไม้เท้าฟาดเถ้าแก่เกาอย่างแรงโดยไม่ทันตั้งตัว เจ็งกับซาเข้ามากันไว้ แปะจางจะฟาดเกาอีกหน แต่ถูกเกาผลักแปะจางตกบันไดล้มกลิ้งกับพื้นอย่างแรง
เจ็งกับซาชักปืนออกมาจ่อจะยิงแปะจางที่นอนหน้าเหยเก เอามือกุมที่ขาซึ่งล้มกระแทกอย่างแรง กุ่ยรีบถลาเข้ามาบังแปะจางเอาไว้ไม่ให้ยิง
"อย่า !"
"ลื้ออย่ากลัวอากุ่ย มันอยากยิงให้มันยิงเลย อั๊วมันแก่ปูนนี้แล้ว จะกลัวตายทำไม เอาสิ อาเกา ยิงเลย !"
"อย่าท้าอั๊วนะ ไอ้แก่"
"จะบอกให้รู้ ไอ้แก่เล่านั้งอย่างอั๊ว มีลมหายใจมาได้ทุกวันนี้ เพราะว่ายึดถือกฎเกณฑ์ นับถือพี่น้อง พูดจริงทำจริง ไม่เคยคิดคดทรยศใคร ไม้เท้าอั๊วมีไว้ยันตัวกับเอาไว้ตีหมา ยิ่งหมาขี้เรื้อนนิสัยลอบกัดอย่างลื้อ อั๊วต้องตีให้ตาย"
"จะให้เก็บมันเลยมั้ยครับ เถ้าแก่" ชาถาม
"ไม่ต้อง !ไม้ใกล้ฝั่งอย่างลื้ออยู่ดูโลกได้อีกไม่นานนักหรอก วันนี้วันพระ อั๊วจะถือว่าปล่อยสัตว์ทำทาน"
"คนชั่วช้าไร้คุณธรรมอย่างลื้อ มันไม่ต่างอะไรจากซากศพที่มีลมหายใจอยู่เท่านั้นแหละ อาเกา"
"ลื้อเข้าใจผิดไปแล้วมั้ง อาจาง.... อั๊วสิมีชีวิต แต่คุณหนูของลื้อสิกำลังจะกลายเป็นซากศพ เตรียมหาหัวหน้าแก๊งหงส์ดำคนใหม่ไว้ได้เลย"
เกาพูดจบก็หัวเราะร่าออกไป ปล่อยให้แปะจางและทุกคนมองตามด้วยความแค้นใจ อาหวังอาศัยช่วงชุลมุน แทรกซึมหายเข้าไปในถิ่นของแก๊งค้างคาว โดยที่ไม่มีใครสังเกต
หวังแทรกซึมตัวเข้าไปสำรวจทางหนีทีไล่ในแก๊งค้างคาว เจ็งพาสมุนเกาเดินตรวจคุ้มกันภายในแก๊งค้างคาวเป็นพรวน หวังหลบมุมหนึ่ง พอเจ็งและสมุนเกาผ่านไป หวังก็ลุยเข้าไปภายใน
หวังบุกเข้ามาจนถึงหน้าคุกที่ขังตัวหงส์กับหลงอยู่ หวังชะเง้อชะแง้ ด้อมๆมองๆ แต่เข้าไปไม่ได้เพราะประตูล็อคกุญแจอยู่
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงผู้คุมดังมาจากทางด้านหลัง
"เฮ้ย ! ทำไรวะ"
หวังหน้าซีด เหงื่อแตก ก้มหน้า ผู้คุมเดินเข้ามาดูใกล้ๆ
"ลื้อเพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่เหรอวะ อั๊วไม่เคยเห็นหน้า"
"เถ้าแก่เกาเพิ่งรับอั๊วเข้าแก๊งวันนี้เอง"
"อั๊วคุ้นๆหน้าลื้อ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน"
หวังรีบแก้ตัว
"อั๊วเคยอยู่แก๊งมังกรดำมาก่อนน่ะ เคยติดตามเสี่ยเล้งมาที่นี่บ่อยๆ เฮียก็ต้องเคยเจออั๊วมั่งแหละน่า"
ผู้คุมค่อยวางใจ
"เอ้า ! ยืนบื้ออยู่ได้ จะไปไหนก็ไปสิวะ ที่นี่มันเขตหวงห้าม"
หวังหลอกถาม
"คุ้มกันแน่นหนาขนาดเนี้ยะคนข้างในหนีออกไปไหนไม่ได้หรอกเฮีย"
"ไอ้โง่ ! เถ้าแก่เกากลัวว่าแก๊งหงส์ดำจะส่งคนมาช่วยคุณหนูหงส์ต่างหากล่ะโว้ย"
หวังรู้กระจ่างแล้วว่าหงส์ถูกจับอยู่ข้างในนั้นจริงๆ
เลือดมังกร : หงส์ ตอนที่ 9 (ต่อ)
หมวยถือถาดใส่ถ้วยยาเปล่าออกมาจากห้องแปะจางพร้อมกับกุ่ย
"คนแก่ล้มแรงขนาดนั้น ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกลับมาเดินเหินอย่างเดิมได้อีก" กุ่ยบอก
"ขึ้นอยู่กับกำลังใจ ถ้าหมั่นออกกำลังขาบ่อยๆ สักวันอาแปะจางก็ต้องหาย" หมวยบอก
"อาแปะห่วงเจ้หงส์มากกว่าห่วงตัวเอง อั๊วกลัวว่าจะถอดใจซะก่อน"
"ยังไม่มีใครได้ข่าวเจ้หงส์มั่งเลยเหรอเฮีย"
กุ่ยส่ายหน้า ร้อนใจ เป็นห่วงหงส์
"เจ็บใจไอ้พวกแก๊งค้างคาวนัก อั๊วว่าเราเปิดศึกกับมันให้แตกหักกันไปเลยดีกว่า"
"เถ้าแก่เกามันร้อยเล่ห์เพทุบาย คิดจะสู้กับมัน ต้องวางแผนให้รอบคอบ ไม่อย่างงั้นอาจตกหลุมพรางพวกมันได้"
"ป่านนี้เจ้หงส์จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างก็ไม่รู้"
ทันใดนั้น หวังก็วิ่งหน้าตาตื่น กระหืดกระหอบเข้ามา
"ได้เรื่องแล้วเฮีย"
กุ่ยและหมวยตื่นเต้นกับหวัง
เต็กเดินเหมือนคนไม่มีจุดหมายปลายทางมาที่ริมแม่น้ำในสภาพอิดโรย อดหลับอดนอนมาหลายคืน ทรุดตัวลงนั่งที่ริมท่าน้ำ ผมเผ้ากระเซิง ไม่มีสง่าราศีของหัวหน้าแก๊งกระเรียนเลยแม้แต่น้อย
ครุ่นคิดถึงเมื่อครั้งที่ตี๋เล็กยังมีชีวิตอยู่ เต็กเช็ดตัวให้ตอนตี๋เล็กเมาอ้วก บ่นแต่ก็รัก, ตอนที่ตี๋เล็กตายต่อหน้าต่อตาเต็ก เต็กกอดศพร่ำไห้ปานจะขาดใจ
เต็กกระอักเลือด พ่นพรวดออกมา ด้วยความตรอมใจ น่าสงสารมาก
"อาตี๋เล็ก... ไม่มีลื้อ อั๊วก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม รออั๊วด้วยนะ ตี๋เล็ก"
เต็กกำลังจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย
"ช้าก่อน"
เสียงเล้งดังขึ้น
"อย่าห้ามอั๊วเลย ไม่สำเร็จหรอก"
เต็กพูดโดยไม่ยอมหันกลับมาดู คนที่พูดกับเต็กเป็นชายพิการถือไม้เท้ายันร่าง
"อั๊วไม่ได้จะห้าม แต่อั๊วอยากให้ลื้อรอก่อน"
"คนใกล้ตายจะต้องรออะไรอีก"
"รอเวลาที่ศัตรูของลื้อมันพบกับความพินาศ !"
เต็กชักเอะใจในคำพูดของชายคนนั้น เหมือนคนที่เคยรู้จัก จึงค่อยๆหันกลับมาดู เห็นเล้งถือไม้เท้ายันร่าง ขาขวาพิการเดินกะเผลก เนื่องจากถูกยิง
"เสี่ยเล้ง !"
เต็กแทบไม่เชื่อสายตาว่าเล้งยังมีชีวิตอยู่
เกากับซารีบเดินมาตามโถงทางเดินมายังห้องรับแขกทันที เมื่อรู้ว่าเล้งมาหา สมุนเกาโค้งคารวะเกา ก่อนเปิดประตูให้เกาเข้าไป เกาเห็นเล้งนั่งบนเก้าอี้รถเข็นหันหลังอยู่ เต็กยืนอยู่ข้างๆ
"เสี่ยเล้ง"
" ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เฮียเกา"
"อั๊วได้ข่าวว่าลื้อ... ตายไปแล้ว"
เล้งถูกยิงที่ขาขวาพลัดตกแม่น้ำ
"หากอั๊วยังไม่ได้ชำระแค้นพวกมัน อั๊วคงตายตาไม่หลับ"
"ตอนนี้นังหงส์ตัวแสบอยู่ในกำมืออั๊วแล้ว"
"ก็ฆ่ามันซะสิ จะเก็บเอาไว้ทำไม" เต็กบอก
"ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ เรายังมีเวลาเล่นสนุกกับพวกมันอีกเยอะ" เล้งบอก
"ขืนปล่อยเอาไว้ พวกพี่ๆของมันจะได้แห่กันมาช่วย"
เล้หัวเราะในลำคอ
"นั่นแหละที่อั๊วต้องการ"
"แผนลื้อเข้าท่าดีนี่ ใช้นังหงส์เป็นเหยื่อล่อ จะได้คิดบัญชีพวกมันพร้อมกันทีเดียว"
"อีกไม่นาน ไอ้ธาม ไอ้ทรงกลด ไอ้ภรพ ไอ้คณิน จะวิ่งแร่มาให้อั๊วฆ่าถึงที่"
เสี่ยเล้งยิ้มมุมปาก ตาวาวโรจน์ วางแผนไว้ในใจหมดแล้ว
เต็กนั่งคุกเข่าอยู่ในห้องสวดมนต์
เห็นเทพเจ้าจีนหน้าตาน่ากลัวเรียงรายเต็มไปหมด แสงเทียนจับหน้าเต็ก ขอบตาลึกโหล แลดูน่ากลัว อัดแน่นด้วยความแค้น
เต็กหยิบกริชขึ้นมากรีดที่ข้อมือตัวเอง หลั่งเลือดให้หยดลงบนหน้าแท่นบูชา พึมพำ
"อั๊วขอหลั่งเลือดสาบาน จะตามจองล้างจองผลาญนังหงส์ให้มันต้องตายอย่างน่าทุเรศเวทนายิ่งกว่าที่มันทำไว้กับลูกอั๊ว"
อีกมุมหนึ่ง เห็นเล้งกับเกาแอบดูเต็กอยู่ คุยกันเบาๆ
"เถ้าแก่เต็กเป็นคนอสัตย์ตระบัดมิตร ทรยศหักหลังได้แม้กระทั่งพี่น้องร่วมสาบาน
ลื้อแน่ใจนะว่ามันจะไม่ย้อนกลับมาแว้งกัดเรา" เกาว่า
"ศัตรูของศัตรูก็คือมหามิตร... อาเต็กรู้สายสนกลในภายในแก๊งหงส์ดำเป็นอย่างดี เก็บมันไว้ น่าจะเป็นประโยชน์กับเรามั่งไม่มากก็น้อย" เล้งว่า
"แล้วถ้ามันคิดไม่ซื่อล่ะ"
"เสร็จนาค่อยฆ่าโคถึก เสร็จศึกค่อยฆ่าขุนพล... หมดสิ้นเสี้ยนหนามเมื่อไหร่ ค่อยกำจัดมันทีหลังก็ยังไม่สาย"
เล้งยิ้ม แววตาเหี้ยมลึก
ซาเข้ามาในคุกที่ขังหงส์ แล้วสั่งให้สมุนเข้าไปจับตัวหงส์ออกมา
"เชิญครับ คุณหนู"
"แกจะพาฉันไปไหน"
"เถ้าแก่เกาให้เชิญคุณหนูไปพบกับใครบางคน"
"ใคร"
"คนที่คุณหนูอยากพบมากที่สุด" ชาบุ้ยหน้ากับสมุน "เฮ้ย !"
สมุนซาพาตัวหงส์ออกไป
ซาพาหงส์เข้ามาในคุกมืด ห้องทรมานหลง กลิ่นคาวเลือดคลุ้งตลบ เกานั่งเก้าอี้รออยู่ก่อนแล้ว นั่งกลิ้งลูกเหล็กในมืออย่างใจเย็น
หงส์เห็นหลงถูกโซ่ตรวนล่ามขึงพรืด สภาพเนื้อตัวแตกยับไม่มีชิ้นดี อาการร่อแร่
หงส์น้ำตารื้นด้วยความสงสาร "อาหลง"
"นายน้อย"
"ไอ้พวกสารเลว พวกแกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า… ลื้อเที่ยวป่าวประกาศว่าตัวเองเป็นมังกร แต่พฤติกรรมของลื้อมันชั่วช้ายิ่งกว่าหมาไน"
"โอหัง ! อวดดีเกินไปแล้ว"
"สำหรับคนอย่างลื้อ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ"
เกาบีบลูกเหล็กในมือแน่น พยายามข่มอารมณ์วกเข้าประเด็น
"เรื่องที่ดินหัวมังกร อั๊วอยากจะให้คุณหนูรีบๆตัดสินใจ ไม่อย่างงั้นคนของคุณหนูอาจทนอยู่รอต่อไปไม่ไหว"
หงส์ขบกรามแน่
"เอาชีวิตคนมาเป็นเครื่องต่อรองเลว"
"คนอย่างอั๊ว อยากได้อะไรก็ต้องคว้าเอามาให้ได้ ไม่ว่าจะโดยวิธีไหนก็ตาม"
"นายน้อย...อย่ายกโรงงิ้วเฟิ่งหวง...ให้พวกมันเด็ดขาดW
"เจ้านายเค้าจะคุยกัน ขี้ข้าอย่าแส่" เกาบอก
เกาบุ้ยหน้าสั่งซา ซาหวดแส้ลงไปกลางหลังหลงอย่างแรงจนร้องลั่นไม่เป็นภาษา
"ว่าไงล่ะ ถ้าคุณหนูเซ็นหนังสือมอบกรรมสิทธิ์ให้อั๊วเท่านั้น อั๊วจะยอมไว้ชีวิตมัน"
หงส์สองจิตสองใจ จะเซ็นดี ไม่เซ็นดี
"อย่าเซ็น นายน้อย...ถึงยังไง มันก็ฆ่าผมอยู่ดี สันดานโจรอย่างมันไม่มีวันรักษาสัจจะ"
"อาซา ลื้อช่วยทำให้มันหุบปากทีซิ"
ซาหยิบเหล็กเผาไฟร้อนจนแดงในกระถางไฟ แล้วเอามานาบที่หน้าอกหลง
หลงร้องโหยหวน "อ๊าก"
หงส์ทนเห็นหลงถูกทรมานต่อหน้าต่อตาไม่ได้
"พอได้แล้ว !อั๊วยอมแล้ว"
เกายกมือห้ามซา แล้วเอาหนังสือมอบกรรมสิทธิ์ไปให้หงส์
"เซ็นสิ !"
หลงแข็งใจ "อย่า"
หลงส่งสายตาวิงวอนไม่ให้หงส์เซ็น เกาบุ้ยหน้าจะให้เจ็งเอาเหล็กร้อนนาบทรมานหลงอีกรอบ
หงส์ทนเห็นหลงในสภาพนี้ไม่ได้ ตัดสินใจเซ็นในที่สุด
เกามองหนังสือมอบกรรมสิทธิ์ในมือ ตาลุกวาว มือสั่น ได้ที่ดินหัวมังกรมาครอบครองจนได้
"ในที่สุด ที่ดินหัวมังกรก็ตกเป็นของอั๊วจนได้"
"คราวนี้จะปล่อยอาหลงได้หรือยัง"
เกาบุ้ยหน้าให้เจ็งปล่อยหลงออกจากพันธนาการ ร่างหลงทรุดฮวบลงกับพื้นทันที ไม่มีแรงแม้แต่จะยืน หงส์เข้าไปกอดหลงที่หมดสติไปแล้ว
"อาหลง... นายอย่าเป็นอะไรนะ อาหลง"
"เพื่อตอบแทนที่คุณหนูยอมยกที่ดินหัวมังกรให้แก่อั๊ว อั๊วจะยอมไว้ชีวิตลื้อกับไอ้หลง.... จนกว่าพี่ชายที่แสนดีทั้งสี่ของคุณหนูมาช่วย แล้วค่อยส่งไปลงนรกพร้อมๆกันทีเดียว"
"พี่ชายอั๊วไม่มีวันไว้ชีวิตลื้อแน่ เถ้าแก่เกา"
"ก็เอาซี้... อั๊วก็อยากรู้เหมือนกัน ระหว่างอั๊วกับพวกมัน ใครจะอยู่ ใครจะไป"
เกาหัวเราะลั่นอย่างคนเจ้าเล่ห์ เดินออกจากคุกไป หงส์มองตามเกาด้วยสายตาเคียดแค้นที่เกาไม่ยอมรักษาสัจจะ
เกาสั่งซาและผู้คุม
"คอยคุมเอาไว้ให้ดี อย่าให้มันหนีไปได้"
"ครับ เถ้าแก่"
"คืนนี้ ไอ้พวกแก๊งหงส์ดำคงบุกมาช่วยนายน้อยของมันแน่"
"พวกมดพวกปลวก ไม่เคยอยู่ในสายตาอั๊ว มันบุกมาเมื่อไหร่ ลื้อจัดการมันได้เลย"
ซาค้อมศีรษะรับคำสั่งเกา
เวลาต่อมา หลงรู้สึกตัวค่อยๆลืมตาขึ้น ใบหน้าเขียวช้ำเพราะถูกทรมานอย่างหนัก หงส์เฝ้ามองดูอยู่ด้วยสายตาที่ห่วงใย
"ฟื้นแล้วเหรอ"
หลงพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนตักหงส์ก็ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก เจ็บร้าวไปทั้งร่าง
"นายน้อยไม่น่ายกโรงงิ้วให้มันเลย"
"ฉันไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้"
"โรงงิ้วเฟิ่งหวงเป็นเลือดเนื้อและจิตวิญญาณของเถ้าแก่สุง นายน้อยลืมแล้วเหรอ"
"อาป๊าหวงแหนงิ้วมากแค่ไหน ฉันไม่เคยลืม และจะไม่มีวันลืมด้วย"
"แล้วทำไมนายน้อยถึง..."
"ตั้งแต่จำความได้ ฉันเห็นอาป๊าเสียสละเพื่อช่วยเหลือคนมาโดยตลอด หากที่ดินหัวมังกรแลกกับชีวิตของนายได้ อาป๊าคงยอมให้อภัยฉัน"
"ยังไงไอ้เกามันก็ไม่ไว้ชีวิตผมกับนายน้อยอยู่ดี"
"ถึงต้องตาย แต่อย่างน้อยฉันก็ดีใจที่ฉันจะได้ตายเคียงข้างกับคนที่ฉันรัก"
หลงจ้องตาหงส์ ไม่อยากจะเชื่อหู คิดไม่ถึงว่าหงส์จะมีใจให้ตนเหมือนกัน
"นายน้อย...พูดอะไรออกมา รู้ตัวหรือเปล่า"
หงส์ค่อยๆเอื้อมมือไปเช็ดคราบเลือดบนหน้าหลงด้วยความรักและความสงสาร ระบายความในใจ
"จนป่านนี้แล้ว ฉันไม่มีอะไรต้องปิดบังนายอีก ฉันอยากให้นายอยู่กับฉันตลอดไป"
"นายน้อยเป็นถึงหงส์ฟ้า ผมมันแค่หมาข้างถนน"
หลงยังพูดไม่ทันจบ แต่หงส์เอามือปิดปากหลงไว้ก่อน
"ถึงยังไงฉันกับนายก็ต้องตายเหมือนๆกัน ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ขอแค่ฉันมีความสุขกับนายเป็นครั้งสุดท้ายก็พอ"
หลงกับหงส์กอดกัน เป็นความสุขบนความเศร้า
ทุกคนในแก๊งหงส์ดำล้อมวงสุมหัวกันวางแผนเรื่องชิงตัวหงส์
หวังกางแผนที่ภายในแก๊งค้างคาวที่วาดด้วยลายมือให้ทุกคนดู
"นายน้อยถูกจับตัวไว้ที่นี่"
หวังชี้ไปที่รูปคุกใต้ดินซึ่งอยู่กลางอาณาเขตบ้านเกา
"กว่าจะไปถึงคุกใต้ดิน ต้องฝ่าด่านคุ้มกันตั้งหลายชั้น แล้วเราจะเข้าไปได้ยังไงก่อนที่พวกมันจะไหวตัว" กุ่ยว่า
"คนของเราน้อยกว่าแก๊งค้างคาวถึง 1 ใน 3 ถ้าผลีผลามเข้าไปก็ไม่ต่างจากแมงเม่าบินเข้ากองไฟ"
ทุกคนครุ่นคิด เคร่งเครียด เป็นเรื่องยากที่จะบุกเข้าไปช่วยหงส์
"นึกออกแล้ว"
ทุกคนต่างหันไปมองที่หมวยเป็นตาเดียวกัน
หมวยอธิบายอย่างฉะฉาน
"จำตอนที่เราเล่นงิ้วเรื่องสามก๊ก ตอนโจโฉแตกทัพเรือได้มั้ย ครั้งนั้น โจโฉยกรี้พลแปดแสนตั้งค่ายอยู่ติดชายฝั่งที่ผาแดง จิวยี่จึงใช้อุบายส่งเรือไฟไปเผาทัพเรือโจโฉจนลุกไหม้ลามไปทั่ว ทหารหนีตายกันแตกตื่น โจโฉบัญชาให้ทหารในค่ายเร่งดับเพลิงสับสนอลหม่าน จิวยี่เห็นไฟไหม้ค่ายของโจโฉก็ยกทัพเข้าโจมตีทันที จนสามารถชิงตัวเสียวเกี้ยวกลับคืนมาได้"
"อั๊วเข้าใจแล้ว... เราจะใช้กลยุทธ์ “ตีซ้ำตามไฟ”ใช้อุบายจุดไฟเผาโจมตีแก๊งพวกมัน สร้างสถานการณ์ลวงให้ไอ้พวกแก๊งค้างคาวมันแตกตื่นใช่มั้ย อาหมวย" กุ่ยบอก
หมวยใช้กิ่งไม้ชี้ตำแหน่งบนแผนที่เหมือนจะบัญชาการรบด้วยตัวเอง
"ใช่ !พอพวกมันแห่มาดับไฟที่ด้านนอกตรงนี้ แล้วหมวยกับเฮียกุ่ยจะหาโอกาสลอบเข้าไปช่วยเจ้หงส์ข้างในนั้น"
"ถ้างั้นอั๊วรับอาสาเผาโกดังสินค้าไอ้เถ้าแก่เกาให้วอดเอง… ไปพวกเรา" หวังบอก
หวังพาคนในแก๊งหงส์ดำจำนวนหนึ่งเตรียมการตามแผนของหมวยทันที ทุกคนในแก๊งเฮลั่น มุ่งมั่นเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวจะต้องช่วยหงส์ให้จงได้
หมายเหตุ: เสียวเกี้ยวเป็นตัวละครใน เรื่องสามก๊กเป็นสาวงามในดินแดนกังตั๋ง ต่อมาเสียวเกี้ยวได้แต่งงานกับจิวยี่ เสียวเกี้ยวเป็นต้นเหตุของศึกผาแดงเนื่องจากขงเบ้ง แกล้งสร้างเรื่องว่าโจโฉต้องการตัวเสียวเกี้ยว ทางจิวยี่ทราบเข้าได้โมโหและได้ร่วมรบการทางกองทัพของเล่าปี่
แปะจางค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างลำบากยากเย็นฝืนความเจ็บ เอื้อมหยิบไม้เท้ายันกาย
แปะจางทรุดนั่งที่โต๊ะทำงาน หยิบกระดาษกับพู่กันจีนขึ้นมาเขียนจดหมายลับส่งข่าวขอความช่วยเหลือจากทรงกลดเรื่องที่หงส์ถูกจับตัวไป
แปะจางเปิดกรงนกพิราบที่แขวนอยู่หน้าห้อง เอาจดหมายลับผูกติดที่ขานกพิราบ
แปะจางปล่อยนกพิราบบินไป... จุดหมายอยู่ที่แก๊งเขี้ยวสิงห์ !!!
ทรงกลดคลี่จดหมายลับม้วนเล็กๆออกอ่านทุกคนลุ้นใจจดจ่อ
"แก๊งหงส์ดำส่งข่าวว่าอาหงส์ถูกพวกมันจับขังไว้ในคุกใต้ดิน"
"ไอ้เกาไอ้พันธุ์ถ่อย !ฉันเหม็นขี้หน้ามันมาตั้งนานแล้ว...เฮีย !เราเปิดเลยดีกว่า"
คณินขยับลุก แต่ภรพเดินมาจับบ่าเอาไว้ให้นั่ง
"แกนั่งเลย ไอ้คณิน ! เอะอะจะเปิดท่าเดียว ทำอะไรคิดหน้าคิดหลังซะบ้าง"
"จะรออะไรอีก คันไม้คันมือจะแย่แล้ว วันนี้ถ้าไม่ได้กระทืบคนฉันคงนอนไม่หลับ"
ธามบอก "ความหุนหันพลันแล่นของแก จะทำให้หงส์เป็นอันตราย"
คำเตือนของธามทำให้คณินชะงัก แต่ก็ไม่วายหัวเสีย หงุดหงิดที่ไม่ทันใจ
"ตอนนี้แก๊งค้างคาวได้คนของเมฆินทร์กับแก๊งมังกรดำของเสี่ยเล้งเป็นพวกยิ่งเหมือนพยัคฆ์ติดปีก เราจะประมาทไม่ได้" ทรงกลดบอก
"บางทีมันอาจใช้หงส์เป็นเหยื่อล่อพวกเราให้ไปติดกับก็ได้" ภรพว่า
"วิธีของพวกหมาลอบกัดชัดๆ จับได้เมื่อไหร่ จะซัดให้ร้องเอ๋งเลย" คณินว่า
"จะจัดการกับสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างไอ้เกา มันก็ต้องใช้หัวกันหน่อย"
"ได้เวลาถล่มรังค้างคาวแล้ว" ธามบอก
ธามขบกรามแน่น แค้นที่เกาจับน้องสาวไป
เลือดมังกร : หงส์ ตอนที่ 9 (ต่อ)
คืนเดือนแรม ท้องฟ้ามืดสนิท คนเฝ้าโกดังเดินตรวจตราบริเวณโกดังสินค้า
หวังโผล่มาทางด้านหลัง ใช้สันมือฟันที่ต้นคอคนเฝ้าโกดังจนสลบเหมือด
คนแก๊งหงส์ดำช่วยกันเทน้ำมันจนทั่วโกดังสินค้า หวังยิ้ม ก่อนจุดไม้ขีดไฟลุกพรึ่บ ไหม้ลุกลามโกดังสินค้าอย่างรวดเร็ว
หวังกับพวกยิ้มอย่างสะใจ ก่อนรีบเผ่นหนีไป
ซาเข้ามาเห็นไฟไหม้พอดี
"ไฟไหม้ ! ฉิบหายแล้ว"
ซาเรียกคนมาดับ แต่ไฟลุกไม้โกดังอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย ! มาช่วยกันดับไฟ เร็วเข้า"
คนแก๊งค้างคาวทำอะไรไม่ถูก วิ่งกันพล่านหาน้ำมาช่วยกันดับเป็นเจ๊กตื่นไฟ
ซารีบไปรายงานเกาเรื่องไฟไหม้โกดังสินค้า
เการู้เรื่องจากซารีบวิ่งออกมาดูทันที ตาเบิกโพลงเห็นโกดังสินค้าไฟลุกท่วม
คนแก๊งค้างคาววิ่งเอาน้ำมาดับไฟจ้าละหวั่น บางคนก็ถูกไฟคลอกต่อหน้าต่อตา
"โกดังสินค้าอั๊วป่นปี้หมดแล้ว ! พวกลื้อมัวยืนทำซากอะไรอยู่เล่า รีบเกณฑ์คนมา
ดับไฟเร็วเข้า"
ซารีบวิ่งออกไปเกณฑ์คนมาดับไฟโกดังที่ลุกท่วม เปลวไฟจับท้องฟ้าแดงฉาน
เกาชักเท้าออก เห็นรอยน้ำมันที่พื้น ชักเอะใจ รู้สึกว่าไฟไหม้ครั้งนี้ไม่ชอบมาพากล เการีบไปยังคุกมืดที่ขังหงส์กับหลงไว้ทันที
ผู้คุมชะเง้อมองเปลวไฟที่สว่างโรจน์อยู่ไกล สองจิตสองใจจะไปช่วยดับไฟด้วยดีหรือไม่ คนอื่นๆไปช่วยดับไฟกันหมด เหลือแค่ผู้คุมเฝ้าหน้าทางเข้าอยู่คนเดียว
กุ่ยย่องเข้ามาทางด้านหลังเอาไม้หวดทัดดอกไม้ผู้คุมสลบเหมือด
หมวยรีบล้วงเอากุญแจไขเข้าไปข้างในทันที
หงส์กับหลงนั่งกอดกันที่มุมหนึ่งของคุก เผลอหลับไป ทันใดนั้นหมวยกับกุ่ยก็เข้ามาช่วยไขกุญแจให้
"เจ้หงส์ อั๊วกับอาหมวยมาช่วยแล้ว" กุ่ยบอก
"พวกลื้อเข้ามาในนี้ได้ยังไง"
"อย่าเพิ่งถามเลยเจ้ รีบหนีออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ" หมวยว่า
หงส์หันมาปลุกอาหลงที่ไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นยืน
"อาหลง แข็งใจหน่อย มีคนมาช่วยเราแล้ว"
"นายน้อยรีบไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงผม"
"ถ้านายไม่ไปกับฉัน ฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น"
"เราต้องรีบไปกันแล้วเจ้"
"โธ่เว้ย ! ลื้อนี่มันตัวถ่วงจริงๆเลย"
กุ่ยไม่เห็นท่าจะไม่ได้การ รีบเข้าไปประคองร่างหลง ช่วยพาหลงหนีไปด้วย ช่วยไปก็บ่นไป
หงส์กับกุ่ยช่วยกันประคองหลงหนีมาจนถึงหน้าคุก
เกือบจะพ้นอยู่แล้ว เกากับซาและสมุนเอาปืนมาจ่อเอาไว้เสียก่อน
"นึกแล้วเชียวว่าต้องแผนสกปรกของพวกหงส์ปีกหัก"
"คนชั่วอย่างลื้อ... ไม่มีวันตายดีหรอก" หงส์บอก
"คนชั่วอย่างอั๊วยังมีลมหายใจอยู่ต่อได้อีกนาน แต่เกรงว่าคืนนี้ชะตานายน้อยของลื้อกับพวกคงจะขาดซะแล้ว"
"ถ้าฉันตาย พี่ชายฉันไม่มีวันปล่อยแกไว้แน่"
เกาหัวเราะลั่น
"คิดเหรอว่าไอ้กระจอกพวกนั้นจะสาวมาถึงตัวอั๊วได้ ไม่มีหลักฐาน ไม่มีพยาน ถ้าคุณหนูตาย ใครๆก็ต้องคิดว่าเป็นฝีมือคนของท่านเมฆินทร์ตามมาล้างแค้น อั๊วก็แค่ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ ไว้อาลัยต่อการจากไปของคุณหนูเท่านั้น"
"สารเลว ชั่วชาติที่สุด"
"อั๊วถือว่านั่นเป็นคำชม เตรียมตัวไปพบกับอาป๊าลื้อในนรกได้แล้ว คุณหนูหงส์... ฆ่ามันให้หมด"
ทันใดนั้นเองหวังก็พาคนแก๊งหงส์ดำกระโดดถีบสมุนซาทางด้านหลังทันที
"พวกอั๊วมาช่วยแล้ว"
กุ่ยอาศัยจังหวะชุลมุนแย่งปืนจากเกา เช่นเดียวกับหมวยแย่งปืนซาจนปืนลั่นขึ้นฟ้าได้เปรี้ยง
"เจ้หงส์ รีบพาอาหลงหนีไปไปสิ" กุ่ยบอก
"หนีไป เจ้ ! ไม่ต้องห่วงพวกเรา" หมวยว่า
คนแก๊งหงส์ดำช่วยกันต้านสมุนของเกา ยิงกันอุตลุด
กุ่ยกับเกาแย่งปืนกัน กุ่ยต่อยหน้าเกาไม่ยั้ง
ซาตบหมวยกระเด็นชักมีดพกจะเข้าไปแทงกุ่ย แต่หมวยเอาตัวเองเข้ามารับมีดแทนกุ่ยเอาไว้
"อาหมวย"
หงส์ประคองอาหลงจะหนี หันกลับมาเห็นหมวยถูกแทงพอดี
"เจ้หงส์... หนี...ไป"
กุ่ยบ้าเลือด หยิบเหล็กแป๊บมาสู้กับซาตัวต่อตัว แต่ซาฝีมือเหนือชั้นกว่าต่อยกุ่ยจนหมอบ
หงส์ประคองร่างหลงล้มลุกคุกคลาน ไม่มีแรง ล้มลงทั้งคู่ เนื้อตัวมอมแมม คนแก๊งค้างคาวมาเข้าช่วย แก๊งหงส์ดำตกอยู่ในวงล้อมของแก๊งค้างคาวทันที
ซาขยับจะตามไปจับตัวหงส์กับหลง แต่กุ่ยเหนี่ยวขาซาไว้ ซาเตะกุ่ยกลิ้ง กระทืบจนกระอักเลือด
"เจ้หงส์...ไปสิ"
หงส์น้ำตาเป็นสายเลือด เห็นคนในโรงงิ้วบาดเจ็บกันระนาว
"เจ้จะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น ถ้าจะตายก็ต้องตายด้วยกัน"
หงส์มองหน้าหลงที่หายใจรวยระริน ใกล้จะตาย เกาคว้าปืนขึ้นมาจ่อที่หงส์พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
"น้ำใจของคุณหนูช่างน่าเลื่อมใสเหลือเกิน ถ้าอยากตายด้วยกันนัก อั๊วก็จะช่วยสงเคราะห์ลื้อเป็นศพแรก"
หงส์หลับตา กอดหลงไว้แน่น พร้อมจะตายด้วยกันกับคนที่ตัวเองรัก
ปัง !
เกาถูกยิงที่มือจนปืนกระเด็น เลือดโชก เงยหน้าขึ้นมามอง
ธามยกปืนขึ้นจ่อที่เกา ฝ่ายทรงกลด ภรพ คณินยืนมุมสูง ล้อมคนละด้านอย่างเท่
"เฮีย !" หงส์เรียก
"นัดนี้ สำหรับความเลวระยำที่ลื้อทำกับน้องสาวอั๊ว"
ทรงกลดลั่นกระสุนอีกนัดที่ขาขวาของเกา เกาทรุดฮวบลง เหมือนคุกเข่าตรงหน้าหงส์
"นัดนี้ สำหรับความบัดซบที่ลื้อคบคิดกับไอ้เมฆินทร์ฆ่าอาเจ็กไช้"
เกาตาเหลือกลาน
"ลื้อรู้ได้ยังไง ใครบอกลื้อ"
ทรงกลดยิ้มที่มุมปากไม่ตอบบุ้ยหน้าให้คณินเอาตัวเจ็งกับจือเข้ามา
"อยากรู้ก็ลองถามพวกมันสองตัวดูก็แล้วกัน"
"ไอ้เจ็ง ! ไอ้จือ ! นี่ลื้อยังไม่ตายอีกเหรอ"
"ถ้าอั๊วตาย ก็ไม่มีใครประจานความชั่วของลื้อน่ะสิ" เจ็งว่า
"มันนี่แหละที่เป็นคนสังหารท่านเมฆินทร์ นายอั๊ว แล้วโยนความผิดให้คุณหนูหงส์" จือบอก
เกาเป็นคนลั่นไกยิงเมฆินทร์แล้วสั่งให้หงส์หนีไป
"แก... เลี้ยงไม่เชื่อง ! ไอ้พวกทรยศ"
ภรพบอก
"ว่าคนอื่นเค้า ไม่กลัวเข้าตัวเองมั่งเหรอ เถ้าแก่"
"อาจือกับอาเจ็งยอมสารภาพกับอั๊วหมดแล้ว คราวนี้ลื้อดิ้นไม่หลุดแน่ เถ้าแก่เกา" ทรงกลดบอก
"คนอย่างลื้อ อยู่ไปก็รกโลกเปล่าๆ" ธามบอก
ธามขึ้นลำ ยกปากกระบอกปืนจ่อที่หน้าผากเกา
หงส์เข้ามาคุกเข่า ห้ามธาม ขอร้อง
"อย่า ! เฮีย ! หงส์ขอร้อง"
"หลีกไป หงส์"
"มันทำกับหงส์ขนาดนี้ ยังจะไว้ชีวิตมันอีกเหรอ" ภรพถาม
"ถ้าไม่อยากเห็นมันตายต่อหน้า ก็เอามือปิดตาซะ" คณินบอก
"อย่าให้มือเฮียต้องเปื้อนเลือดชั่วๆ ให้เป็นเวรเป็นกรรมติดตัวเลย บ้านเมืองมีขื่อมีแป ปล่อยให้กฎหมายลงโทษคนผิดเถอะนะเฮีย"
ธามกับคณินหันไปมองทรงกลดทำนองขอความเห็น
ทรงกลดพยักหน้า ยอมทำตามที่หงส์ขอร้อง
ธามลดปืนลงอย่างขัดอารมณ์ เกายิ้มเยาะ มั่นใจว่ายังไงก็รอด
ทันใดนั้น เจ็งก็แย่งปืนจากคณินแล้วยิงเปรี้ยงไปที่แสกหน้าของเกาตายคาที่
"คนชั่วอย่างมันรอให้กฎหมายเล่นงานมันไม่สาแก่ใจหรอก" เจ็งบอก
คณินทำเป็นกุมขมับแบบกวนประสาท คลี่คลายสถานการณ์
คณินตบบ่าเจ็ง
ไทีหลังอยากได้ปืนก็บอกสิไอ้น้อง ไม่ต้องแย่งก็ได้ อั๊วกลัวปืนลั่นไ
ทันใดนั้น ก็มีห่ากระสุนถูกยิงมาจากรอบทิศทางราวกับห่าฝนเปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง
จือกับเจ็งถูกกระสุนลึกลับยิงตาย
"ทุกคนระวัง ! เราถูกซุ่มโจมตี"
หงส์พาหลงหาที่กำบัง หลบกระสุน
กุ่ยอุ้มหมวยขี่หลังหาที่หลบกระสุนด้วยความเป็นห่วง
"อาหมวย ทำใจดีๆไว้ ลื้ออย่าเป็นอะไรนะ อาหมวย"
หมวยยิ้ม แม้จะเจ็บแผลแต่ก็มีความสุข น้ำตาไหล ทุกคนวิ่งแตกตื่น เหตุการณ์ชุลมุน
คนแก๊งค้างคาวที่หลบไม่ทันถูกยิงตายราวใบไม้ร่วง ซาอาศัยช่วงชุลมุนหนีรอดไปได้
หงส์พาหลงมาหาที่กำบัง หลงใบหน้าซีดเซียว อาการตรีทูตพูดกระท่อนกระแท่น
"ทิ้งผมไว้ที่นี่เถอะครับ...นายน้อย"
"ไม่ ! ฉันไม่มีวันทิ้งนายเด็ดขาด"
"รับปากผม... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม นายน้อยจะต้องขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำให้ได้"
"ฉันรับปาก"
หลงยิ้มเพลียๆกับหงส์
"แต่นายต้องอยู่กับฉันในวันสถาปนาหัวหน้าแก๊งหงส์ดำนะอาหลง"
"ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน... ก็ต้องมาแสดงความยินดีกับนายน้อย"
หงส์กับหลงประสานมือ มองตา แทนคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้ต่อกัน
ทันใดนั้น ธามเข้ามาหาหงส์
"หงส์ ! รีบพาอาหลงหนีไปก่อน"
"แล้วเฮียล่ะ"
"คืนนี้เฮียจะต้องรู้ให้ได้ว่าพวกมันเป็นคนของใครW
ธามจับบ่าหลงที่หน้าซีด อาการหนัก ใกล้ตาย
"ลื้อเคยรับปากว่าจะดูแลน้องสาวอั๊ว อย่าใจเสาะตายซะก่อนล่ะ"
หลงพยักหน้ารับคำธามอย่างเปลี้ยๆ ธามยิงสกัดคนของเล้งให้หงส์พาหลงให้หนีออกไปได้
ธามตามล่าคนของเล้งที่ลอบยิง ยิงสวนกันไปมา หูดับตับไหม้ ทรงกลด ชักปืนคู่ ยิงคนของเล้งที่ถล่มยิง จนตายเกลื่อน
ภรพต่อสู้ด้วยมือเปล่า เตะเสยสมุนเล้งจนหมอบ สมุนเล้งอีกคนมาทางด้านหลัง ภรพเตะลูกหลังกระเด็น
คณินยิงจนกระสุนหมด คนของเล้งที่เป็นพวกจีนแผ่นดินใหญ่ตามมา แสยะยิ้ม
คณินควักอาวุธลับคล้ายดาวกระจายเขวี้ยงใส่ก้านคอสมุนเล้ง สลบไป
หัวหน้าสมุนเล้งเห็นท่าไม่ดี ลูกน้องถูกปราบจนราบคาบ คิดจะหนี ปรากฏว่าธามมายืนดักหน้า
หัวหน้าสมุนเล้งหน้าซีดราวกับเห็นพญามัจจุราช
หงส์พาหลงหนีมายังศาลเจ้าซินแสง้วง ทุบประตูปังๆ ร้องขอความช่วยเหลือ
"ซินแสคะ ซินแส"
ซินแสง้วงเปิดประตูออกมา
"คุณหนูหงส์... อาหลง"
ซินแสง้วงตกใจเมื่อเห็นหลงบาดเจ็บสาหัส อาการปางตาย
จบตอนที่ 9
อ่านต่อตอนที่ 10 ตอนอวสาน พรุ่งนี้ เวลา 09.30น.
