เลือดมังกร : หงส์ ตอนที่ 8
หลงพาหงส์ออกมาจากห้อง จังหวะเดียวกับที่ลูกน้องตี๋เล็กกลับมาพอดี
"เฮ้ย ! นั่น"
สมุนตี๋เล็กรีบชักปืนออกมายิงหลงทันที หลงยิงสวนกลับ สมุนตี๋เล็กหลบ แล้วรีบพาหงส์วิ่งหนีไป สมุนตี๋เล็กวิ่งตามมา แต่ไม่เห็นหงส์กับหลงแล้ว
สมุนทั้งสองวิ่งไปอีกทาง ทว่าหงส์กับหลงกอดกันแอบอยู่ตรงระเบียงด้านนอก
เต็กโมโหจัด ตบหน้าสมุนทั้ง 2 ฉาดใหญ่
"อั๊วสั่งแล้วใช่มั้ยว่าให้ลื้อคอยตามตี๋เล็กอย่าให้คลาดสายตา"
สมุนตี๋เล็กทั้งสองก้มหน้านิ่ง
"นังนั่นมันนัดลื้อไปทำไม"
"อีก็แค่อยากจะเจรจาขอสงบศึก ให้สองแก๊งกลับมาเป็นเหมือนก่อน"
"แล้วลื้อไม่เอะใจมั่งหรือไง ทำไมอีไม่มาเจรจากับอั๊วที่นี่"
ตี๋เล็กฉุกคิด รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล
"อีคงอยากคุยกันตามประสาผัวเมียมั้ง"
เต็กเห็นรอยครั่งสีแดงที่นิ้วมือของตี๋เล็ก ก็รีบคว้าเอามาดู
"นั่นรอยอะไร"
ตี๋เล็กมองอย่างงงๆ... มาตอนไหนวะ เต็กเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้
"ลื้อหลงกลมันแล้ว ตี๋เล็ก"
เต็กหน้าซีดเผือดรู้แล้วว่า หงส์ล่อตี๋เล็กไปเพื่อเอาลายนิ้วมือ
หงส์เปรียบเทียบลายนิ้วมือตี๋เล็กกับลายนิ้วมือแฝงของคนร้ายบนด้ามกระบี่ หงส์กำมือแน่น พยายามข่มอารมณ์โกรธ
"เลวที่สุด ! เป็นลายนิ้วมือตี๋เล็กจริงๆ"
"นายน้อยจะจัดการยังไงต่อไป"
"พรุ่งนี้ฉันจะเอาเรื่องเข้าที่ประชุมแก๊งหงส์ดำ มีหลักฐานมัดตัวขนาดนี้ ตี๋เล็กดิ้นไม่หลุดแน่ อยากรู้นักอาเจ็กเต็กจะทำหน้ายังไงเมื่อรู้ว่าลูกชายตัวเองเป็นฆาตกร"
"แล้วหลังจากนั้นละครับ นายน้อยจะทำยังไงกับตี๋เล็ก"
หงส์นิ่งไปครู่หนึ่ง
"ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกฎหมายจัดการเถอะ"
"ตี๋เล็กฆ่าเถ้าแก่สุง นายน้อยไม่แค้นบ้างเลยเหรอ"
"ทำไมฉันจะไม่แค้น แต่บ้านเมืองมีขื่อมีแป จะให้กฎหมู่อยู่เหนือกฎหมายไม่ได้"
"คนวงการนักเลงไม่เคยเกรงกลัวกฎหมาย เถ้าแก่เต็กคงไม่ยอมปล่อยให้กฎหมายบ้านเมืองเอาผิดตี๋เล็กได้ง่ายๆ"
หงส์หน้าเครียด คำพูดของหลงทำให้หงส์ชักหวั่นใจ
หลงออกมาสั่งลูกน้อง
"ส่งคนของเราไปดักที่ท่ารถ ท่าเรือทุกที่ ถ้าตี๋เล็กมันมันโผล่หัวออกมาจากบ้านเถ้าแก่เต็กเมื่อไหร่ ให้รีบมารายงานอั๊วทันที"
"ครับเฮีย"
ลูกน้องรับคำสั่งหลง แล้วรีบทำตามทันที
เต็กเดินพล่านเป็นเสือติดจั่น คิดหาทางช่วยตี๋เล็ก
ตี๋เล็กหิ้วกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เข้ามา
"อั๊วจะไปอยู่กับเพื่อนที่ปีนังสักพัก รอให้เรื่องซาแล้วค่อยกลับมาใหม่"
"ป่านนี้นังหงส์มันคงส่งคนไปดักลื้อจนทั่วหมดแล้ว"
"ถ้างั้นก็ชนกับมันไปเลย คนของเรามีมากกว่าแก๊งหงส์ดำตั้งเยอะ กลัวอะไร"
"แล้วถ้านังหงส์มันส่งข่าวให้ไอ้ทรงกลด ไอ้ภรพ ไอ้ธาม ไอ้คณินแห่กันมาช่วย ลื้อ
จะเอาอะไรไปสู้กับมัน หัดใช้สมองมั่งสิโว้ย"
ตี๋เล็กโยนกระเป๋าโครม หัวเสีย
"โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ ! อั๊วออกไปมอบตัวกับตำรวจให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีมั้ย ทุกอย่างจะได้จบ"
"อาตี๋เล็ก ! อั๊วว่าลื้อยังพอมีทางรอด"
เต็กตาวาวโรจน์คิดหาหนทางที่จะช่วยเหลือตี๋เล็กให้พ้นผิด
เต็กมาขอความช่วยเหลือจากเมฆินทร์
"เรื่องคอขาดบาดตายขนาดนี้ เถ้าแก่จะให้ฉันช่วยยังไง"
"จริงๆแล้วลูกชายของกระผมไม่ได้เจตนาจริงๆนะครับท่าน มันเป็นอุบัติเหตุ"
"อย่างงั้นเหรอ... เจตนาหรือไม่เจตนามันไม่สำคัญหรอก ลูกชายเถ้าแก่ไปฆ่าเถ้าแก่สุงตาย อาหงส์คงต้องเอาเรื่องตี๋เล็กจนถึงที่สุด"
"เพราะอย่างนั้นกระผมถึงได้อยากมาขอคำปรึกษาจากท่าน ไม่มีสิ่งใดในวงการที่ท่านจัดการไม่ได้"
"เรื่องภายในแก๊งหงส์ดำ ฉันเป็นผู้ใหญ่ไม่อยากลงไปยุ่ง เดี๋ยวจะถูกเด็กคราวลูกมันถอนหงอกเอาซะเปล่าๆ"
"ได้โปรดเถอะครับ ด้วยบารมีของท่าน แค่สั่งลงมาคำเดียวก็สามารถช่วยลูกชายกระผมให้พ้นโทษได้"
เมฆินทร์หัวเราะ
"เถ้าแก่คิดว่าฉันเป็นใคร เป็นเง็กเซียนหรือไง ถึงจะได้บันดาลทุกอย่างตามที่เถ้าแก่ร้องขอ"
"กระผมได้ยินมาว่าท่านกำลังมองหาทำเลดีๆสำหรับลงขันทำธุรกิจกับเสี่ยเล้ง เผอิญกระผมพอมีที่แปลงงามๆแถวท่าน้ำราชวงศ์ ไม่ทราบว่าจะพอตอบแทนพระคุณครั้งนี้ของท่านได้หรือไม่"
เมฆินทร์ยิ้ม แววตาละโมบ... เป็นอันตกลง
หลงรีบเข้ามารายงานหงส์ที่ห้องทำงาน
"คนของผมรายงานว่าเถ้าแก่เต็กขอเข้าพบท่านเมฆินทร์เป็นการด่วน"
"อาเจ็กเต็กคงจะไหวตัว เลยรีบวิ่งเต้นหาทางช่วยตี๋เล็กให้พ้นคดี"
"คนอย่างท่านเมฆินทร์ไม่เคยช่วยใครโดยไม่หวังผลตอบแทน งานนี้เถ้าแก่เต็กคงทุ่มสุดตัวเพื่อให้ลูกชายพ้นผิด"
"อาเจ็กเต็กรักลูกจนไม่ลืมหูลืมตา ไม่แยกแยะผิดถูก ตามใจตี๋เล็กจนเสียคน"
"โบราณว่าไม้ใหญ่ตายเพราะลูก เถ้าแก่เต็กยอมได้ชื่อว่าทรยศต่อพี่น้องร่วมสาบาน ทำได้ทุกอย่างเพื่อปกป้องลูกชายตัวเอง คนๆนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ"
"อาป๊าคงพอรู้ระแคะระคายอยู่บ้าง ถึงไม่ยอมยกแก๊งหงส์ดำให้อาเจ๊กปกครองเหมือนที่เคยลั่นวาจาไว้"
"หากท่านเมฆินทร์ยื่นมือเข้ามาช่วยตี๋เล็ก นายน้อยจะยอมได้เหรอ"
"วิญญาณของอาป๊าต้องได้รับความเป็นธรรม ใครผิดก็ต้องว่าไปตามผิด ต่อให้ท่านเมฆินทร์มีอำนาจล้นฟ้า ฉันก็ไม่กลัว ตราบใดที่ฉันยังมีลมหายใจอยู่ แก๊งหงส์ดำจะไม่มีวันอ่อนข้อยอมจำนนให้กับความไม่ถูกต้องเด็ดขาด"
หงส์พูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
ภายในคฤหาสน์เมฆินทร์ กลางคืน เกาแทบไม่เชื่อหูเมื่อรู้เรื่องจากเมฆินทร์
"ตี๋เล็กน่ะเหรอครับฆ่าเถ้าแก่สุง"
"แก๊งหงส์ดำคงมีหลักฐาน อาเต็กมันถึงได้วิ่งโร่มาขอให้ฉันช่วยลูกชายมัน"
"อาหงส์คนนี้ไม่ธรรมดา ทั้งสวยทั้งฉลาดเป็นกรด อาป๊าอีถูกฆ่าตายทั้งคน อีคงไม่
อมจบง่ายๆ"
"เด็กคนนี้น่ะเหรอจะกล้ากับฉัน" เมฆินทร์หัวเราะ "ไม่หรอกน่า... ผู้หญิงก็คือผู้หญิงอยู่วันยันค่ำ"
"เด็กคนนี้ถือกำเนิดใต้ดาวหงส์ ดวงชะตาอีแรงนัก ไม่งั้นคงมาถึงทุกวันนี้ไม่ได้"
"ต่อให้หงส์บินสูงแค่ไหน ก็อยู่ในกำมือฉันอยู่ดี... รวมทั้งทุกอย่างที่เคยเป็นสมบัติของเถ้าแก่สุงด้วย"
เกาตาลุกวาว คิดถึงที่ดินหัวมังกรที่ใฝ่ฝันอยากครอบครองมานาน
"ท่านอย่าลืมที่เราเคยตกลงกันเรื่องที่ดินของโรงงิ้วเฟิ่งหวงแปลงนั้น"
"ข้อตกลงถือเป็นโมฆะ"
"ท่านหมายความว่ายังไง"
"ฉันได้ที่ดินหัวมังกรมาด้วยวิธีของฉัน จู่ๆแกจะมาชุบมือเปิบขอเอี่ยวด้วย มันจะไม่เอาเปรียบไปหน่อยเหรอ อาเกา"
เกาจ้องเมฆินทร์ด้วยสายตาแค้น เห็นทีจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้
เต็กกลับมาที่บ้าน เห็นตี๋เล็กเมาแอ๋ นอนหมดสภาพอยู่ที่โซฟา เต็กเข้ามาดูตี๋เล็กใกล้ๆ มองแล้วได้แต่ส่ายหน้า
"ตี๋เล็กเอ๊ย... อั๊วยอมผิดต่อพี่ใหญ่ ยอมผิดต่อคนทั้งโลก ยอมได้ชื่อว่าเป็นทรยศ แต่อั๊วจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรลื้อเด็ดขาด ลื้อคือความหวังของสกุลเรา อั๊วเชื่อว่าวันหน้าลื้อจะต้องเป็นมังกรที่ยิ่งใหญ่ อาตี๋เล็ก"
เต็กน้ำเสียงขมขื่น ถึงจะรู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ไม่ถูกต้อง แต่ก็หันหลังกลับไม่ได้แล้ว
วันใหม่ หงส์ถือซองเอกสารสีน้ำตาลใส่หลักฐานลายนิ้วมือตี๋เล็ก
"หลักฐานที่อยู่ในซองนี่คงจะทำให้สมาชิกแก๊งหงส์ดำที่ถือหางอาเจ็กเต็กตาสว่างกันเสียที"
"เถ้าแก่เต็กคงไม่ยอมรับหลักฐานของนายน้อยแน่"
"ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย... ถ้าอาเจ็กเต็กเชื่อว่าตี๋เล็กบริสุทธิ์ก็ส่งตัวลูกชายไปพิสูจน์ลายนิ้วมือที่โรงพักสิ"
สัญชาตญาณหลงบอกว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงง่ายๆ
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หงส์รับสาย
"ฮัลโหล"
เมฆินทร์ชุดลำลอง อยู่ที่คฤหาสน์คุยโทรศัพท์กับหงส์
"หนูหงส์เหรอ ฉันเอง"
หงส์แปลกใจเมื่อรู้ว่าเมฆินทร์โทรมา
"สวัสดีค่ะท่าน"
เมฆินทร์หัวเราะในลำคอ
"ขอบใจที่หนูยังจำคนแก่อย่างฉันได้"
"ท่านมีธุระอะไรให้หงส์รับใช้เหรอคะ"
"เรื่องมันยาวน่ะ คุยทางโทรศัพท์เห็นจะไม่สะดวก ฉันเลยอยากจะให้หนูมาพบ
ฉันหน่อย อย่าปล่อยให้คนแก่ต้องคอยเก้อล่ะ"
เมฆินทร์หัวเราะอย่างมีเลศนัย
หงส์วางหูจากเมฆินทร์ ขมวดคิ้ว
"ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ คนอย่างเมฆินทร์คงไม่ยกหูหาใครด้วยตัวเอง"
"ท่านให้ฉันไปพบที่ฉั่วเทียนเหลาคืนนี้"
หลงกับหงส์แปลกใจไม่แพ้กัน... เมฆินทร์มีธุระอะไร ?
คืนนั้น หงส์ก้าวเข้ามาในล็อบบี้ฉั่วเทียนเหลา หลงเดินตามหลังมา คอยคุ้มกันท่าทางระวังระไว
จือกับเจ็งออกต้อนรับหงส์ที่ล็อบบี้
"ท่านรอคุณหนูอยู่ที่ห้องรับรองพิเศษ เชิญครับ" จือบอก
จือเดินนำหงส์ไปยังห้องรับรองพิเศษที่อยู่ชั้นบน หลงจะขยับตาม แต่เจ็งเข้ามาขวางเอาไว้
"ลื้อเข้าไปไม่ได้"
"อั๊วมีหน้าที่ต้องคอยคุ้มกันนายน้อย"
"แต่นายอั๊วไม่ได้เชิญลื้อ ไอ้ลูกหมา"
หลงกับเจ็งจ้องหน้ากันหวิดจะวางมวย แต่หลงข่มใจกลัวหงส์จะเป็นอันตราย
หลงได้แต่มองตามหลังหงส์ด้วยแววตาวิตกกังวล เจ็งยืนคุมเชิงหลงอยู่ด้านล่าง
จือเดินนำหงส์มาตามโถงทางเดินไปยังหน้าห้องรับรองพิเศษ เมื่อมาถึงหน้า
"ขอค้นตัวด้วยครับ"
จือยิ้มมุมปาก หงส์จ้องหน้า ระงับอารมณ์ จำต้องยืนนิ่ง ให้จือสำรวจ รู้สึกรังเกียจที่มือจือสัมผัสร่าง
"ขอบคุณมากครับ"
หงส์เม้มริมฝีปากแน่น จือหันไปพยักหน้ากับสมุนอีกคนที่คอยเปิดประตู ทำนองว่า ปลอดภัย ไม่มีอาวุธ
"เชิญด้านในครับ"
จือผายมือเชิญ หงส์เดินเข้าไปภายใน มีม่านกั้นแลดูลึกลับ จือมองตามหลัง แสยะยิ้มเหมือนเห็นเนื้อเดินเข้าปากเสือ
หงส์เข้ามาภายในห้องรับรองพิเศษ
เห็นเกานั่งคุยอยู่กับเมฆินทร์ท่าทางมีลับลมคมใน พอเกาเห็นหงส์เข้ามาก็หยุดพูดทันที หันมามองหงส์ยิ้มอย่างมีเลศนัย
หงส์ยกมือไหว้
"สวัสดีค่ะท่าน"
"ฉันนึกว่าหนูจะเบี้ยวฉันเสียอีก"
"หงส์ไม่กล้าผิดนัดท่านหรอกค่ะ"
เกาบอก
"ผู้หญิงอารมณ์มักขึ้นๆลงๆเอาแน่เอานอนอะไรไม่ค่อยได้ เพราะอย่างนี้ ถึงไม่เคยมีผู้หญิงหน้าไหนก้าวขึ้นมาเป็นหัวหน้าแก๊งในสมาคมของเรามาก่อน"
"สมาคมเลือดมังกรถึงได้ยุ่งเหยิงอย่างทุกวันนี้ด้วยน้ำมือผู้ชาย"
"คุณหนูรู้ได้ยังไง ถ้าผู้หญิงขึ้นมาเป็นใหญ่ สมาคมจะไม่วุ่นวายยิ่งไปกว่านี้" เกาถาม
"อย่างน้อยผู้หญิงอย่างหงส์ก็คงไม่โหดเหี้ยมอำมหิตฆ่าคนเป็นผักเป็นปลาได้เหมือนผู้ชายบางคน"
เการู้ว่าหงส์เหน็บ ชักสีหน้า ค้อมศีรษะ ขอตัวเมฆินทร์ แล้วลุกพรวดออกไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
เกาหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกมาหน้าห้อง
"อวดดีไปเถอะนังหงส์ ปีกหักร่วงลงมาเมื่อไหร่อั๊วนี่แหละจะกระทืบลื้อเป็นคนแรก"
เกาบุ้ยหน้าให้ซาล็อคห้องจากด้านนอก ปล่อยให้หงส์อยู่ในห้องตามลำพังกับเมฆินทร์
เกายิ้มที่มุมปาก ยังไงคืนนี้หงส์ก็ต้องตกเป็นของเมฆินทร์แน่ๆ
หลงมองขึ้นไปชั้นบนด้วยความเป็นห่วงหงส์ และหาโอกาสจะจัดการกับเมฆินทร์ แต่สมุนเมฆินทร์เดินกันขวั่กไขว่ เจ็งท่าทางยียวน แกล้งสูบบุหรี่แล้วพ่นควันใส่หน้าหลง
หลงถูกจับตาดูตลอดเวลา ขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย ไม่อาจเข้าถึงตัวเมฆินทร์
เมฆินทร์ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาภายในห้องรับรอง
"ที่ฉันตามหนูมาที่นี่ เพราะได้ข่าวว่าหนูรู้ตัวคนร้ายที่ฆ่าเถ้าแก่สุงแล้ว"
"ท่านทราบ"
"เรื่องนี้ฉันสมควรรู้ไม่ใช่เหรอ ความจริง เรื่องภายในแก๊งหงส์ดำ ฉันไม่อยากยื่นมือเข้ามายุ่ง แต่ตอนนี้สมาคมเลือดมังกรมีเรื่องยุ่งยากมากพออยู่แล้ว ฉันอยากให้หนูหยุดรอดูสถานการณ์ไปก่อน"
"ท่านต้องการให้หงส์รอนานสักแค่ไหน"
"ไม่มีกำหนด ! โบราณว่าแก้แค้น สิบปีก็ไม่สาย ไว้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วค่อยมาว่ากันใหม่ ถือซะว่าเห็นแก่เถ้าแก่เต็ก พี่น้องร่วมสาบานของอาป๊าหนูเถอะนะ"
"ท่านต้องการให้หงส์ละเว้นตี๋เล็กอย่างนั้นเหรอคะ"
"ถ้าหนูทำอะไรตี๋เล็ก เถ้าแก่เต็กก็ต้องเปิดศึกกับแก๊งหงส์ดำ สู้ให้ตายกันไปข้าง หนูต้องการให้นองเลือดอย่างงั้นเหรอ"
"คงไม่มีใครหรอกนะคะท่านที่จะยอมงอมืองอเท้าปล่อยให้ฆาตกรที่ฆ่าพ่อตัวเองลอยนวลอยู่ได้"
"ต้องได้สิ ! ถึงยังไงอาป๊าหนูก็ตายไปแล้ว... เถ้าแก่เต็กร้อนใจมาขอพึ่งใบบุญฉัน หนูคงไม่อยากมีเรื่องกับฉันใช่มั้ย"
"ต้องขอโทษด้วยนะคะท่าน หงส์จำเป็นต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามวิถีทางของกฎแห่งกรรม... หงส์ลาล่ะค่ะ"
หงส์พูดจบก็ลุกพรวด หันหลังจะกลับ
"อาหงส์ ! เธออยากลองดีกับฉันใช่มั้ย"
หงส์ไม่ฟังเดินไปที่ประตู ผลักเท่าไหร่ก็ผลักไม่ออก โดนล็อคจากข้างนอก
"เปิด !" หงส์ทุบประตูปังๆ
"คิดเหรอว่าเข้ามาแล้วเธอจะกลับออกไปง่ายๆ"
"ท่านจะทำอะไรหงส์"
เมฆินทร์ย่างสามขุมเข้ามาหาหงส์ที่ถอยกรูดลนลานด้วยความหื่นกระหาย
เลือดมังกร : หงส์ ตอนที่ 8 (ต่อ)
จือวางกำลังเวรยามแน่นหนา มองลงไปชั้นล่าง เห็นเจ็งคุมเชิงหลงอยู่
ลื้อสองคนจับตาดูไอ้หลงไว้ให้ดี ถ้าเห็นอะไรผิดปกติให้รีบมารายงาน"
"ครับเฮีย"
สมุนเมฆินทร์ทั้งสองรับคำสั่งจือ เข้าไปยืนคุมหลงอย่างแน่นหนา
หลงหนักใจ หงส์อยู่ชั้น 2 จะฝ่าด่านสมุนเมฆินทร์ที่คอยอารักขาแน่นหนาขึ้นไปข้างบนได้อย่างไร ?
เมฆินทร์ไล่ปล้ำตะครุบตัวหงส์ เหมือนตาแก่บ้ากาม หงส์อาศัยความไวหนีหลุดรอดไปได้
เมฆินทร์หัวเราะ
"เธอหนีฉันไปไหนไม่พ้นหรอก อาหงส์"
"ไม่นึกเลยว่าคนใหญ่คนโตอย่างท่านจะบ้าตัณหา หื่นกระหายไม่ต่างจากสัตว์ป่า"
"จะมังกรหรืองูดิน พอถึงเวลา มันก็อยากเหมือนกันทั้งนั้นแหละ"
"หน้าด้านที่สุด ! เสียแรงที่คนในสมาคมเลือดมังกรต่างยอมก้มหัวให้"
"ยอมเป็นของฉันซะเถอะ แล้วเธอต้องการอะไร ฉันจะให้ทุกอย่าง"
หงส์ถอยหลังกรูด หลังชนฝา มองไม่เห็นทางหนีที่ไล่อื่น เหมือนถูกปิดประตูตีแมว
เกานั่งจิบไวน์อย่างใจเย็นหน้าห้องรับรองพิเศษ เสียงหัวเราะอย่างหฤหรรษ์ของเมฆินทร์ดังลอดออกมาข้างนอก เกากับซาสบตากัน ยิ้มมุมปาก สะใจที่หงส์โดนเมฆินทร์ปู้ยี่ปู้ยำ
เมฆินทร์ต้อนหงส์มาจนมุมที่หน้าต่างกระจก หงส์มองลงไปข้างล่าง เห็นความสูงสองชั้น ถ้าโดดลงไปคงแข้งขาหัก
"ฉันชักหมดความอดทนกับเธอแล้ว !"
เมฆินทร์ลุกคืบเข้ามาตะปบบ่าหงส์ ฝังจูบที่ซอกคออย่างหื่นกระหาย หงส์ขยะแขยง ค่อยหยิบมีดหั่นเนื้อออกมา แล้วปักฉึกที่ต้นแขนของเมฆินทร์
"นังแพศยา ! เชื้อไม่ทิ้งแถว ! จะลองดีกับกูงั้นเหรอ"
เมฆินทร์ดึงมีดที่ปักต้นแขนออก เห็นเลือดแล้วยิ่งบ้าเลือด โถมร่างเข้าใส่หงส์ หงส์ละล้าละลัง ชั่งใจว่าจะกระโดดหน้าต่างหนีดีหรือไม่
เมฆินทร์กระชากร่างหงส์มา ตบซ้ายตบขวาจนเลือดกบปาก
หงส์คว้าเชิงเทียนที่อยู่ใกล้ฟาดหัวเมฆินทร์ป้องกันตัวจนเลือดอาบ
"อ๊าก !"
เมฆินทร์ร้องลั่นเหมือนวัวที่ถูกเชือด
เกากับซาได้ยินเสียงเมฆินทร์ร้องลั่น เห็นท่าไม่ดี
"พังเข้าไป !"
ซารีบพังประตูตามคำสั่งเกาทันที
จือได้ยินเสียงดังโครมครามขึ้นที่ห้องรับรอง
"รีบไปคุ้มกันท่านเร็วเข้า !"
สมุนเมฆินทร์รีบวิ่งตามจือไปยังห้องรับรองทันที
ภายในห้องรับรอง เมฆินทร์คร่อมหงส์ตบไม่เลี้ยง
"วันนี้กูจะสั่งสอนมึง ! เสือกอยากสะเออะเป็นหงส์ดีนัก เป็นผู้หญิงเสือกอยากเป็นเจ้าแม่ยืนค้ำหัวผู้ชาย นี่ ! วันนี้จะเป็นวันตายของมึง ตายซะ ! "
เมฆินทร์ตบแล้วบีบคอหงส์จนแทบหายใจไม่ออก
หงส์พยายามเอื้อมมือไปหยิบมีดหั่นเนื้อที่กระเด็นอยู่ที่พื้น อีกนิดเดียวจะถึงอยู่แล้ว
เกากับซาพังประตูเข้ามา เมฆินทร์หันไปมอง
"ท่าน !" เกาเรียก
หงส์อาศัยจังหวะที่เกาเผลอคว้ามีดหั่นเนื้อแล้วปักเข้าที่ตาของเมฆินทร์
"อ๊าก !"
เมฆินทร์ดิ้นครวญครางกับพื้น ตาบอดเลือดไหล หงส์ผุดลุกขึ้นมองหาทางหนีที่ไล่ เห็นเกาดักอยู่ที่หน้าประตู
จือกับสมุนวิ่งตามมาสมทบ หงส์มองไม่เห็นทางรอด จือเอาปืนจ่อจะยิงหงส์
"ยืนบื้ออยู่นั่นแหละ ยิงมันสิ ไอ้โง่" เมฆินทร์สั่ง
เกาชักปืนออกมาเหมือนจะยิงหงส์ แล้วหันหลังกลับไปยิงเปรี้ยงใส่จือ และสมุนเมฆินทร์ทันที
เมฆินทร์ตาเบิกโพลงไม่คิดว่าเกาจะหักหลัง
"คนอย่างท่านอยู่ไปก็หนักแผ่นดินซะเปล่าๆ"
เกายิงเปรี้ยงที่หน้าผากของเมฆินทร์ตายคาที่ เลือดกระเซ็นใส่หน้าหงส์ซึ่งตาเบิกโพลง
หลงกับเจ็งได้ยินเสียงปืนจากชั้นบน หลงเป็นห่วงหงส์ จะบุกขึ้นไป
เจ็งชักปืนจะยิง หลงเตะปืนเจ็งกระเด็น สมุนเมฆินทร์เข้ามารุมหลง หลงสู้ยิบตา
เกายิ้มกับหงส์อย่างเลือดเย็น
"รีบหนีไปซะ ตอนนี้คุณหนูโดนข้อหาฆ่าคนตาย และกำลังจะกลายเป็นนักโทษประหาร"
"แต่หงส์ไม่ได้ฆ่า"
"ความจริงจะเป็นยังไงไม่สำคัญ เค้าดูกันที่ผลลัพธ์เท่านั้น....อย่าเป็นผู้ร้ายปากแข็งไปหน่อยเลย หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ คุณหนูดิ้นยังไงก็ไม่หลุด"
หงส์มองเลือดเมฆินทร์ที่กระเด็นเปรอะเสื้อผ้าตัวเองเลอะเทอะไปหมด ตกเป็นจำเลยทันที
"แกนี่มันสารเลวจริงๆ"
"จะมัวรีรออะไรอยู่เล่า รีบหนีไปซะสิ อ้อ ! แต่หนีให้เร็วหน่อยนะ อั๊วให้เวลาลื้อแค่ 5 นาที แล้วหลังจากนี้ อั๊วจะเป็นฝ่ายล่าลื้อ"
หงส์มองเกา โกรธจนน้ำตาคลอ พูดอะไรไม่ออก ตกเป็นแพะ รีบวิ่งออกไปอย่างไม่มีทางเลือก
เกาเดินมายังโทรศัพท์ ยกหู โทรศัพท์แจ้งตำรวจทันที
"ฮัลโหล... หมวดชานนท์เหรอครับ ผมเถ้าแก่เกาพูด"
เกาต่อสายแจ้งความกับชานนท์ให้ส่งตำรวจมาจับหงส์ที่ฉั่วเทียนเหลา
หลงหนีสมุนเมฆินทร์ขึ้นมาได้ จังหวะเดียวกับที่หงส์วิ่งมาที่บันไดพอดี
"นายน้อย"
"อาหลง"
หงส์โผเข้ากอดหลงร้องไห้ เสียขวัญ หลงมองเห็นเลือดเปรอะตามตัวหงส์ไปหมด
"เกิดอะไรขึ้นครับ นายน้อย"
หงส์ยังไม่ทันจะเล่า เจ็งก็พาสมุนเมฆินทร์ก็วิ่งตามมาทันเสียก่อน
"เฮ้ย !! มันอยู่นั่น"
หลงยิงสกัด แล้วพาหงส์แอบอยู่ที่มุมหนึ่ง เจ็งตามมาแต่ไม่พบ หลงกับหงส์เบียดกันใกล้จนลมหายใจรดกันอยู่
เกากับซาแกล้งทำเป็นหน้าตาตื่นออกมา พบกับเจ็งที่กำลังล่าหลง
"เถ้าแก่ ! ท่านล่ะ" เจ็งถาม
"ท่านตายแล้ว"
"ว่าไงนะ"
"ท่านถูกอาหงส์ยิงตาย ! รีบไปจับมันเร็วเข้า"
เจ็งสั่งสมุน
"กระจายกำลังล้อมฉั่วเทียนเหลาเอาไว้ทุกจุด แม้แต่มดสักตัวก็อย่าให้หนีรอดออกไปได้เด็ดขาด"
เจ็งหลงเชื่อรีบพาสมุนวิ่งออกไปไล่ล่าหงส์กับหลงทันที
เกากับซาหันมามองหน้าแล้วยิ้มให้กัน เป็นไปตามแผน
เกายิ้มเยาะ
"ไอ้หน้าโง่เอ๊ย"
หลงกับหงส์ซึ่งแอบอยู่ ได้ยินแผนการชั่วร้ายของเกาทั้งหมด
พอหลงเห็นปลอดคนแล้วก็รีบพาหงส์หนีออกมาทางบันไดหนีไฟด้านหลังฉั่วเทียนเหลา
"เราต้องรีบหนี ก่อนที่พวกของมันจะแห่กันมาที่นี่"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องหนี"
"สถานการณ์ตอนนี้เรากำลังเข้าตาจน นายน้อยตกเป็นผู้ต้องหาฆ่าคนตาย เราต้องหนีไปตั้งหลักก่อน"
"นายจะให้ฉันหนีไปไหน"
"ที่ไหนก็ได้ ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี"
หงส์เสียวแปลบที่ขา ข้อเท้าพลิก
"โอ๊ย ! ขาฉัน"
"แข็งใจหน่อยนะครับ นายน้อย"
หลงประคองหิ้วปีกหงส์พาหนีออกไป สมุนเมฆินทร์ 2 คนวิ่งเข้ามาเห็นพอดี
หลงชักปืนยิงสมุนเมฆินทร์ 2 คนตายคาที่ แล้วประคองหงส์รีบลงบันไดหนีไฟ
ฝ่ายชานนท์นำกำลังตำรวจมาล้อมจับหงส์เอาไว้
ชานนท์สั่งหลง
"ทิ้งปืนลง ! ตำรวจล้อมที่นี่ไว้หมดแล้ว "
เกาพาสมุนมาล้อมจับหงส์อีกทาง ทั้งหลงและหงส์ตกอยู่ท่ามกลางวงล้อม
"ยอมมอบตัวซะเถอะคุณหนู โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา" เกาบอก
"ฉันไม่ได้ฆ่าท่านเมฆินทร์"
เกาหัวเราะในลำคอ
"งั้นเหรอ คุณหนูอยู่ในห้องตามลำพังกับท่านสองต่อสอง ท่านคงไม่ได้เผลอทำปืนลั่นใส่ตัวเองกระมัง"
"เถ้าแก่เองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ"
"ไม่นึกเลย คุณหนูหงส์จะใจกล้าถึงขนาดสังหารท่านกับมือ"
"เชิญคุณหนูหงส์ไปสอบปากคำที่โรงพักด้วยครับ"
ชานนท์เข้ามาพร้อมกับกุญแจมือ จะใส่มือหงส์
"นายน้อยไม่ได้ฆ่าท่านเมฆินทร์ อีไม่ใช่นักเลง อีฆ่าคนไม่เป็น" หลงบอก
"ถ้านายลื้อไม่ได้ฆ่า แล้วใครฆ่า" เกาถาม
"อั๊วนี่แหละเป็นคนฆ่า"
"อาหลง"
ทุกคนมองหลงเป็นตาเดียวกัน
"นายน้อยยังจับปืนไม่เป็นด้วยซ้ำ จะเหนี่ยวไกสังหารท่านได้ยังไง"
"คุณหนูหงส์นายลื้อคงเป็นคนสั่งสินะ"
หลงยิ้มไม่สะทกสะท้าน)
"อั๊วทำของอั๊วเอง นายน้อยไม่เกี่ยว"
หลงทิ้งปืน แล้วยื่นมือให้ชานนท์ใส่กุญแจมือ หงส์มองหลงด้วยความตื้นตัน
"ดูแลตัวเองด้วยนายน้อย"
หลงมองหน้าหงส์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนถูกชานนท์คุมตัวไป หงส์ได้แต่มองตามหลงที่ถูกคุมตัวขึ้นรถตำรวจไปจนลับสายตา
ตี๋เล็กตกใจเมื่อรู้ข่าวจากเต็ก
"ท่านตายแล้วเหรอ"
"สายอั๊วบอกว่าท่านถูกยิงหลังจากนัดพบกับอาหงส์เพียงไม่กี่นาที"
"อั๊วไม่อยากเชื่อว่าอาหงส์จะลงมือสังหารท่าน คนอย่างอาหงส์จะฆ่าใครได้"
"ไอ้หลงมันรับสารภาพว่าเป็นคนยิงท่านเมฆินทร์ นายของมันไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วย
"คดีใหญ่ขนาดนี้ ยังไงไอ้หลงก็ไม่พ้นโทษตาย ไม่มีมันสักคน อาหงส์ก็ไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ในกำมือ"
"ตอนนี้แก๊งหงส์ดำคงอยู่ไม่เป็นสุข ถ้าเราถือโอกาสนี้กำจัดอาหงส์ซะ เรื่องของลื้อก็จะเป็นความลับตลอดไป"
อาโส่ยถือป้านน้ำชาจะเอาเข้ามา พอได้ยินคำว่าความลับก็หยุดยืนฟังที่หน้าประตู
"แล้วหลักฐานลายนิ้วมืออั๊วล่ะ"
"อย่าห่วงไปเลย มีเงินก็ใช้ผีโม่แป้งได้ อาหงส์ถูกกำจัด ทุกอย่างก็จบ ใครจะกล้าขุดคุ้ยเรื่องพี่ใหญ่ถูกลื้อฆ่าตายขึ้นมาอีก"
อาโส่ยได้ยินเข้าก็ตกใจ ถึงกับมือไม้สั่น
"คุณตี๋เล็กฆ่าเถ้าแก่สุง"
อาโส่ยมืออ่อนเผลอทำป้านชาตกพื้นแตกกระจายเสียงดังเพล้ง
ตี๋เล็กกับเต็กหันควั่บไปทางต้นเสียง
"ใครน่ะ"
ตี๋เล็กกับเต็กรีบผลักประตูออกมาดูทันที
เต็กกับตี๋เล็กออกมาเห็นอาโส่ยยืนตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัว
"ลื้อเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่"
โส่ยปากสั่น
"อั๊วไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"
ตี๋เล็กตะคอก
"ไม่รู้ไม่เห็นแล้วทำไมลื้อต้องตัวสั่นด้วย ห๊า"
"ลื้อได้ยินเรื่องที่อั๊วคุยกับตี๋เล็กหมดแล้วใช่มั้ย อาโส่ย" เต็กถาม
โส่ยคุกเข่าขอร้อง อ้อนวอนขอชีวิต เหงื่อผุดเต็มหน้า หน้าซีดเผือด ละล่ำละลัก
"อย่าทำอะไรอั๊วเลย อั๊วจะปิดปากให้สนิท ไม่บอกใครเด็ดขาด อั๊วสัญญา หรือจะให้อั๊วสาบานก็ได้"
"ไม่ต้องหรอก อั๊วเชื่อลื้อ"
"ขอบคุณคุณตี๋เล็ก... ขอบคุณคุณตี๋เล็ก"
อาโส่ยดีใจรีบลุกขึ้น หันหลังจะรีบออกไป ตี๋เล็กชักปืนออกมายิงเปรี้ยงใส่ อาโส่ยล้มคว่ำหน้า ตายคาที่ เต็กตกใจ
"อาโส่ยมันรับปากแล้ว ลื้อฆ่ามันทำไม"
"มีแต่คนตายเท่านั้นที่ไม่มีวันแพร่งพรายความลับให้คนอื่นรู้ได้อีก"
เต็กตะลึงตาค้าง พูดไม่ออกที่เห็นตี๋เล็กฆ่าคนตายอย่างเลือดเย็นต่อหน้าต่อตา
หลงถูกชานนท์สอบเครียดในห้องสอบสวน
"ทำไมนายถึงฆ่าท่านเมฆินทร์"
"ความแค้น"
"ท่านทำอะไรให้นายแค้น"
"มันส่งคนมาฆ่าเถ้าไช้นายเก่าผม"
"เถ้าแก่ไช้ถูกวางยาพิษในอิ่วจาก้วยที่เถ้าแก่สุงฝากคุณหนูหงส์เอาไปให้ เกี่ยวอะไร
กับท่านเมฆินทร์"
"ผมเชื่อว่าเถ้าแก่สุงไม่มีวันฆ่าพี่น้องตัวเอง"
"แล้วอะไรทำให้นายคิดว่าท่านเมฆินทร์เป็นคนฆ่าเถ้าแก่ไช้"
"ก่อนหน้านี้มันเคยส่งมือขวาของมันมาเก็บเถ้าแก่ไช้ถึงบ้าน"
ชานนท์คิดปะติดปะต่อเรื่องราวที่หลงถูกจับเมื่อคราวก่อน
"นายแน่ใจเหรอว่าเป็นคนของท่านเมฆินทร์"
"แน่ใจสิหมวด ผมถึงได้ฆ่ามัน... จะช้าหรือเร็วไอ้เมฆินทร์มันก็ต้องตายอยู่ดี"
ชานนท์ยังไม่ปักใจว่าหลงจะเป็นคนฆ่าเมฆินทร์เสียทีเดียว
หลงถูกตำรวจเอาตัวมาไว้ในคุก ขังเดี่ยว เป็นคุกที่ปิดทึบ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน มีเพียงช่องแสงสาดเข้ามา สำหรับใช้ขังนักโทษคดีอุกฉกรรจ์
ประตูคุกปิดลง พร้อมกับหลงตกเป็นนักโทษประหาร รอความตายในอีกไม่ช้า
ชานนท์ยังไม่อยากปักใจเชื่อว่าหลงจะเป็นคนฆ่าเมฆินทร์
"นายแน่ใจนะว่านายจะไม่กลับคำให้การ"
หลงพยักหน้าช้าๆ ยิ้มรับในชะตากรรม ภูมิใจที่ได้สละชีวิตรับโทษแทนหงส์
เลือดมังกร : หงส์ ตอนที่ 8 (ต่อ)
หงส์ล้างหน้าในห้องน้ำ ล้างคราบเลือดของเมฆินทร์ที่เปรอะเปื้อนหน้าออก มองกระจก
ภาพคุณหนูผมเปียที่ใสซื่อแทบจะไม่เหลือคราบแล้ว ดวงตากร้าวขึ้น คิดถึงตอนที่เกาใส่ร้ายตน จนกระทั่งถึงตอนที่อาหลงยอมรับผิดแทน
"ฉันจะต้องช่วยนายให้ได้ อาหลง"
หงส์แววตามุ่งมั่น สัญญากับตัวเองว่าจะต้องช่วยหลงให้ได้
เช้าวันใหม่ ที่ม้าหินอ่อน หมวยตกใจแทบช็อค เมื่อรู้ข่าวจากหวังว่าหลงสังหารเมฆินทร์ที่ฉั่วเทียนเหลา
"เฮียหลงน่ะเหรอฆ่าท่านเมฆินทร์"
"อาหลงเอ๊ย หาเหาใส่หัวแท้ๆ เล่นกับใครไม่เล่น ไปเล่นกับคนมีสี งานนี้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะวะ" กุ่ยบอก
"แต่ที่เฮียหลงทำไปก็เพื่อปกป้องนายน้อยไม่ให้ถูกข่มเหง" หวังบอก
"มีเรื่องกับคนใหญ่คนโต ยังไงเราก็ผิดทั้งขึ้นทั้งล่อง" กุ่ยว่า
"ไม่มีวิธีไหนช่วยเฮียหลงได้มั่งเลยเหรอ"
"ฆ่าคนตายถ้าไม่ถูกยิงเป้าก็ต้องติดคุกตลอดชีวิต แถมคนที่อาหลงฆ่าตายเป็นผู้มีอิทธิพลระดับนี้ ต่อให้เง็กเซียนเหาะลงมา ก็ช่วยไม่ได้"
หมวยส่ายหน้า คิดไม่ตกว่าจะหาทางช่วยหลงได้อย่างไร
หงส์มายื่นขอประกันตัวหลงกับชานนท์ แต่ได้รับการปฏิเสธ
"ทำไมหงส์ถึงประกันตัวอาหลงไม่ได้"
"นายหลงก่อคดีสะเทือนขวัญ จ่อยิงท่านเมฆินทร์อย่างอุกอาจไม่เกรงกลัวกฎหมาย หากปล่อยไปผู้ต้องหาอาจหลบหนี และก่อความยุ่งยากในการดำเนินคดีของเจ้าหน้าที่ตำรวจได้"
"หงส์เป็นพยานได้ อาหลงไม่ได้เป็นคนยิงท่านเมฆินทร์"
"นายหลงยอมรับสารภาพเองว่าเป็นคนลงมือสังหารท่านเมฆินทร์ เพราะความแค้นส่วนตัว"
"เขาโกหก เถ้าแก่เกาต่างหากที่เป็นคนยิง"
"ในเมื่อนายหลงยืนยันไม่กลับคำให้การ ผมก็ไม่รู้จะช่วยยังไง"
"อาหลงพอจะมีโอกาสรอดไหมคะ"
"ข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนา โทษอาจถึงขั้นประหารชีวิต"
หงส์รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เป็นห่วงกลัวว่าหลงจะต้องตาย
หงส์มาเยี่ยมหลงในคุกหลงเงยหน้าขึ้นมามองเห็นหงส์มาเยี่ยม
"นายน้อย"
"ทำไมนายถึงไม่ยอมพูดความจริง"
"เถ้าแก่เกาต้องการทำลายชื่อเสียงและอนาคตของนายน้อย ผมยอมไม่ได้"
"เพราะฉันคนเดียว นายถึงต้องเป็นแบบนี้"
"เพื่อนายน้อย แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ"
"ฉันมันเป็นตัวซวยอย่างที่อาป๊าเคยบอกจริงๆ เพราะฉันคนเดียวทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อนไปหมด"
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม นายน้อยจะต้องเข้มแข็ง แก๊งหงส์ดำจะขาดผู้นำไม่ได้"
"ขนาดฉันยังไม่ทันรับตำแหน่งก็มีศัตรูเต็มไปหมด แม้แต่คนใกล้ตัวอย่างอาเจ็กเต็กกับตี๋เล็กก็ยังคิดร้ายกับฉัน... เพื่อเก้าอี้หัวหน้าแก๊งหงส์ดำยังจะต้องสูญเสียเลือดเนื้ออีกสักเท่าไหร่... ฉันไม่อยากได้มันอีกแล้ว"
"ทุกคนเกิดมาล้วนมีหน้าที่ที่ต้องทำ หน้าที่ของนายน้อยคือสืบทอดเจตนารมณ์ของเถ้าแก่สุง นายน้อยลืมไปแล้วเหรอ"
หงส์ได้สติ คิดถึงสุง ค่อยเย็นลง
"นายไม่ผิด ฉันจะหาทนายเก่งๆมาสู้คดี"
"ไม่มีประโยชน์หรอกครับ สิ่งสำคัญที่นายน้อยต้องทำตอนนี้ก็คือเอาตัวคนร้ายที่ฆ่าเถ้าแก่สุงมาลงโทษและขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำให้ได้"
"แล้วนายล่ะ"
"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ผมจะอยู่เคียงข้างนายน้อยเสมอ"
หงส์กับหลงมองตากัน เห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน
เกายั๊วะที่หลงทำให้เสียแผน
"ไอ้หลงมันเสนอหน้ายอมรับผิดแทนนายมันทุกข้อหา ช่างเป็นขี้ข้าที่จงรักภักดีซะเหลือเกิน"
เจ็งบอก
"ไม่น่าเชื่อว่าเด็กสาวผมเปียอย่างคุณหนูหงส์จะเป็นคนอำมหิตเลือดเย็น กล้าฆ่าคนตาไม่กะพริบ"
เกาแสร้งเล่นละครตบตาเจ็ง หวังใช้เจ็งเป็นเครื่องมือ
"มารยาหญิงน่ากลัวยิ่งกว่าอสรพิษ สังหารผู้ชายมานักต่อนัก ท่านไม่น่าเพลี่ยงพล้ำพลาดท่านังเด็กเมื่อวานซืนอย่างอาหงส์เลย"
เจ็งขบกรามแน่น เป็นเดือดเป็นแค้นแทนนายที่ถูกหงส์ฆ่า
"ทุกแก๊งที่เคยสวามิภักดิ์ท่านพร้อมให้การสนับสนุนเถ้าแก่เพื่อกำจัดคุณหนูหงส์"
เกายิ้มกริ่มเท่ากับอำนาจที่เคยเป็นของเมฆินทร์ตกเป็นของตนโดยปริยาย
"เรื่องนั้นค่อยเอาไว้ทีหลังก็ได้ ตอนนี้อั๊วอยากไปเยี่ยมไอ้หลงมันสักหน่อย"
เกายิ้มอำมหิต เหี้ยมลึก
ตำรวจไขกุญแจให้เกาพาสมุนเข้าไปเยี่ยมหลงในคุก
"อั๊วขอคุยกับมันหน่อยได้มั้ย
ตำรวจตะเบ๊ะ แล้วเดินออกไป ปล่อยให้เกา ซา เจ็ง อยู่ในคุกกับหลง
"ลื้อมาทำไม"
"อาหลง... ลื้อเป็นคนมีฝีมือ ตายไปคงน่าเสียดาย"
"มีอะไรก็ว่ามา ไม่ต้องอ้อมค้อม"
"ไม่มีใครบงการชีวิตเราได้ มีแต่ตัวเราที่ลิขิตชีวิตเอง... มาเป็นคนของอั๊ว ทำ ตามที่อั๊วบอก แล้วอั๊วจะช่วยพาลื้อออกไป"
"อั๊วยอมตายดีกว่าเป็นสุนัขรับใช้ให้ลื้อ"
"เงาหัวจะไม่มีอยู่แล้วยังไม่วายปากเก่ง"
เกาบุ้ยหน้าให้ซากับเจ็งล็อคตัวหลงเอาไว้ แล้วซ้อมหลงจนกระอักเลือด กองกับพื้น
เกาตบหน้าหลง
" ไง ! ไอ้ลูกหมา ! ลื้อรักนายของลื้อมากนักใช่มั้ย หึ ! แล้วอั๊วจะเอาคุณหนูหงส์นายลื้อมาเป็นนางบำเรอ"
หลงทนปล่อยให้เกาจ้วงจาบหงส์ต่อไปไม่ไหว ถีบเกาจนหน้าหงาย
ซากับเจ็งรุมซ้อมหลง แต่หลงสู้ยิบตา ทั้งเตะ ทั้งถีบเจ็งกับซา เข้าไปต่อยเกา จะฆ่าเกาให้ตาย
เกาชักปืนออกมากะจะยิงหลงให้ตาย
ชานนท์ได้ยินเสียงเอะอะ พาตำรวจเข้ามา
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
ตำรวจช่วยกันแยกหลงกับพวกของเกาออกจากกัน
"เชิญเถ้าแก่กลับไปก่อนดีกว่า"
เกาจ้องหลงด้วยแววตาเดือดดาล อาฆาตมาดร้าย
เกากลับมาบ้านใบหน้าบวมช้ำ แค้นหลงจนแทบคลั่ง
"ถ้าไอ้หมวดนั่นไม่เข้ามาขวางซะก่อน อั๊วคงส่งไอ้หลงมันลงหลุมไปแล้ว"
"ไอ้หลงมันพิษสงรอบตัว ขนาดอยู่ในคุกยังไม่วายฤทธิ์เยอะ"
"เสี่ยเล้งเคยส่งคนมาเก็บมันก็ยังไม่สำเร็จ ไอ้นี่มันหนังเหนียวตายยาก"
"เถ้าแก่จะปล่อยมันไว้อย่างงี้น่ะเหรอ" เจ็งถาม
"อั๊วกับไอ้หลงคงจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ อาซา...จัดการมันให้อั๊วที"
"แบบไหนครับ" ชาถาม
"แบบไหนก็ได้ อั๊วอยากให้มันตายอย่างทรมานที่สุด"
เกาสั่งซาแววตาอำมหิต
สถานีตำรวจกลางคืนดึกสงัด หลงนอนตะแคงหลับอยู่ลืมตาโพลง ได้ยินเสียงกุกกักเหมือนคนเปิดประตูคุก
แก๊งค้างคาวมีสายเป็นตำรวจในโรงพักช่วยพาซาและนักโทษมาเก็บหลงตามคำสั่งเกา หลงหันหลังกลับดีดตัวผึงลุกขึ้นมา เห็นซากับนักโทษ 2 คนร่างกายกำยำบึกบึน เดินเข้ามาในคุก
"แก๊งค้างคาวเดี๋ยวนี้มีสาขาในคุกด้วยเหรอ"
"เถ้าแก่เกาให้พวกอั๊วมาสั่งสอนคนปากเก่งอย่างลื้อ" ชาบอก
"อั๊วไม่อยากมีเรื่อง พวกลื้อไสหัวกลับไปดีกว่า"
"ถ้าลื้อยังมีลมหายใจอยู่ อั๊วก็ยังไปไม่ได้"
"ลื้อคิดว่าอั๊วกลัวพวกลื้อเหรอ กระดูกอ่อนอย่างพวกลื้อ อั๊วไม่กลัวหรอก"
"งั้นก็ลองดู"
ชายฉกรรจ์ 2 คนคว้าเชือกออกมาจู่โจม รัดคอหลง จนหลงหายใจไม่ออก ซาชักมีดสั้นออกมาจะกระซวก แต่หลงเบี่ยงตัวหลบทัน หลงกระโดดถีบซา จัดการอีก 2 คนด้วยมือเปล่า ซัดจนสลบเหมือด ซาจะแทงซ้ำ หลงแย่งมีด มีดแฉลบกรีดหน้าซาผ่านดวงตาข้างซ้ายเป็นทางยาว เลือดโชก
"อ๊าก"
ซาเอามือกุมลูกตาซ้ายที่บอดสนิท หลงสบโอกาสรีบหนีออกจากคุกไปทันที
ชานนท์กับตำรวจมาตรวจดูหลง เห็นประตูคุกแง้มออกก็ตกใจ เห็นรอยเลือดอาซาหยดเป็นทาง
ชานนท์รีบเข้าไปดู ไร้วี่แววหลง เห็นแต่นักโทษ 2 คนนอนสลบเหมือดอยู่ ส่วนซาหนีไปแล้ว
หงส์นอนไม่หลับเป็นห่วงหลง ออกมายืนอยู่นอกระเบียง ทันใดนั้น หงส์ได้ยินเสียงเพลงใบไม้แว่วมาตามลม มองออกไปหน้าต่าง เห็นหลงนั่งเป่าเพลงใบไม้อยู่
หลงเงยหน้าขึ้นมา เห็นหงส์มองอยู่เช่นกัน
"อาหลง"
หงส์แทบไม่เชื่อสายตา รีบวิ่งออกไปหาหลงทันที พอวิ่งมายังบริเวณที่เห็นหลง แต่หลงหายไปแล้ว
หงส์คิดว่าตัวเองตาฝาด
เช้าวันใหม่ หงส์รู้จากหวังเรื่องหลงแหกคุก
"อาหลงหนีไปแล้ว !"
"ตอนนี้ตำรวจติดประกาศจับเฮียหลงทั่วทั้งเยาวราช ตั้งค่าหัวสูงลิ่ว"
หงส์หนักใจ
"ทำไมอาหลงถึงได้บุ่มบ่ามอย่างงี้นะ"
กุ่ยบอก
"แหกคุกหนีออกมาแบบนี้เท่ากับรนหาที่ตายชัดๆ"
"เฮียหลงโดนข้อหาสังหารท่านเมฆินทร์ ยังไงก็ไม่พ้นโทษตายอยู่ดี หนีไปซะยังพอมีโอกาสรอด" หมวยว่า
"ถ้าคิดจะหนีก็ต้องหนีตลอดชีวิต อย่าได้หวนกลับมาอีกเป็นอันขาด"
"อาหลงไม่มีญาติพี่น้องจะหนีไปไหนได้"
หงส์คิดถึงเหตุการณ์ที่เห็นหลงนั่งเป่าใบไม้เมื่อคืน คิดในใจ หรือว่าจะไม่ได้ตาฝาด
เกาตบหน้าซาฉาดใหญ่ ส่วนซามีแผ่นหนังปิดดวงตาข้างซ้ายที่บอดสนิทไปแล้ว
"ทำงานไม่สำเร็จ ยังมีหน้ากลับมาหาอั๊วอีกเหรอ "
"อั๊วขอโทษเถ้าแก่"
"ไอ้หลงไม่ตาย มิหนำซ้ำมันยังหนีรอดไปได้ อั๊วอยากจะควักลูกตาลื้ออีกข้างจริงๆ"
"มันหนีไปไหนไม่ไกลหรอก" เจ็งบอก
"เฮอะ ! ปล่อยเสือเข้าป่า จะจับตัวมันมาอีกครั้งคงยาก"
"ไอ้หลงมันรักคุณหนูหงส์ยังกับอะไร เถ้าแก่วางใจเถอะ เดี๋ยวมันก็ต้องกลับมาหานายของมัน" เจ็งบอก
เกาเห็นด้วยกับความคิดเจ็ง
เกาสั่งซา
"ส่งคนไปดักไอ้หลงที่โรงงิ้วเฟิ่งหวง เจอเมื่อไหร่ ฆ่ามันได้ทันที"
ซาก้มหัวรับคำสั่งเกา แค้นใจหลงที่ทำให้ตัวเองต้องตาบอดไปข้าง
บริเวณลานซักผ้า หมวยกำลังซักผ้าอยู่ กุ่ยช่วยซัก
"เฮียหลงก็ไม่อยู่แล้วใครจะคอยคุ้มกันเจ้หงส์ล่ะทีนี้"
"คนแก๊งหงส์ดำชำนาญแต่อาวุธงิ้ว กระบี่กระบอง จะเอาอะไรไปสู้กับไอ้นักเลงพวกนั้นได้"
"ให้พวกมันดาหน้ากันเข้ามา หมวยจะซัดมันให้วิ่งหางจุกตูดเลย คอยดู"
"เก่งจริงจริ๊ง... พวกมันมีปืน ยิงเปรี้ยงเดียว ลื้อก็เท่งทึงแล้ว"
"ตายเป็นตาย หมวยไม่กลัวหรอก"
"ตราบใดที่อั๊วยังอยู่ อั๊วจะปกป้องลื้อเอง"
หมวยชะงักนิดหนึ่ง กุ่ยเขิน หลุดปากออกไป แกล้งทำตลกกลบเกลื่อน
"เกิดลื้อเป็นอะไรขึ้นมา อั๊วไม่มีคนต่อล้อต่อเถียงด้วย เหงาแย่"
"ถ้าหมวยตาย หมวยจะเป็นผีมาหลอกเฮียกุ่ยคนแรกเลย แบร่..."
หมวยแลบลิ้นปลิ้นตาหลอกกุ่ย
"อย่างงี้ต้องเจอน้ำมนต์ !"
กุ่ยวักน้ำแฟ้บใส่หมวย และในมุมลับตา หลงแอบฟังอยู่ เป็นห่วงหงส์
หงส์มาไหว้เจ้าที่ศาลเจ้าขอพรให้เจ้าแม่กวนอิมช่วยคุ้มครองหลง
"ขอเจ้าแม่โปรดช่วยคุ้มครองให้อาหลงหนีไปได้ตลอดรอดฝั่งด้วยเถิด"
หงส์ก้มลงกราบ พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นหลงยืนแอบอยู่หลังเสา แต่งตัวมิดชิด สวมหมวกอำพราง
"อาหลง"
"ผมนึกแล้วว่านายน้อยต้องมาที่นี่"
หงส์เหลียวซ้ายแลขวา รีบวิ่งไปปิดประตูศาลเจ้า กลัวว่าใครจะมาเห็นหลงเข้า
"ฉันกำลังหาทางช่วย นายไม่น่าหนีออกมาแบบนี้"
"ผมจำเป็นต้องหนี เถ้าแก่เกาส่งคนมาเก็บผมในคุก"
"เลวบัดซบจริงๆ"
"ตั้งแต่ไอ้เมฆินทร์ตาย ลูกน้องของมันก็หนีไปซุกหัวกับแก๊งค้างคาวกันเป็นแถว ทำให้ไอ้เถ้าแก่เกาตอนนี้ไม่ต่างจากพยัคฆ์ติดปีก"
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ฉันว่านายรีบหนีไปอยู่ที่อื่นก่อนดีกว่า"
"ผมเป็นห่วงนายน้อย"
"ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน เฮียธามไม่ปล่อยให้ฉันเป็นอะไรหรอก"
หลงน้อยใจ คิดว่าตนไม่มีความหมายสำหรับหงส์
"รีบไปซะ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก"
"ถ้างั้น ผมลาก่อน"
หลงน้ำเสียงเศร้าก่อนตัดใจจากหงส์ไปด้วยความร้าวรานใจ หงส์เห็นหลงหันหลังเดินจากไป รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก
เวลาต่อมา หงส์นั่งใจลอยที่ศาลาในสวน คิดถึงอาหลง
หงส์รู้สึกว่ามีใครบางคนยืนอยู่ข้างหลัง คิดว่าเป็นหลง ดีใจรีบหันกลับมา
"อาหลง"
หงส์หันกลับมาเห็นหมวยยืนอยู่
"คิดถึงเฮียหลงอยู่เหรอเจ้"
หงส์ไม่กล้าปริปากพูดความรู้สึกในใจออกมา
"เจ้ก็แค่... นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย"
หมวยรู้ทัน ว่าหงส์กำลังคิดถึงหลง แต่ปิดบังความรู้สึกตัวเอง
"คนเรามักไม่ค่อยเห็นค่าของสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว อาจเป็นเพราะความเคยชิน เลยทำให้เรามองข้ามความสำคัญไป แต่วันใดที่ของสิ่งนั้นหายไปจากชีวิตเรา เราก็จะมองเห็นค่า เห็นความสำคัญขึ้นมาทันที"
"สำหรับเจ้... ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการสืบทอดเจตนารมณ์ของอาป๊า"
"ผู้หญิงเราต่อให้เก่งกาจสักแค่ไหนก็ต้องการอ้อมกอดจากชายคนรัก หมวยโชคดีที่ทุกวันนี้มีเฮียกุ่ย แล้วเจ้หงส์ล่ะ ?"
หงส์นิ่ง คำพูดของหมวยแทงใจดำเข้าอย่างจัง
ไอะไรที่มีค่า มีความสำคัญสำหรับเจ้ อย่าปล่อยให้มันหายซะล่ะ เพราะสิ่งที่เจ้เผลอทำหายไป อาจจะเป็นหัวใจของเจ้เองก็ได้ไ
หงส์ลังเล คิดผิดหรือคิดถูกกันแน่ที่ไล่หลงออกไปจากชีวิต
ที่ประชุมแก๊งหงส์ดำ เต็กเชิญสมาชิกอาวุโสแก๊งหงส์ และแปะจางมาหารือเป็นการด่วน
ไขืนปล่อยให้อาหงส์รักษาการณ์ต่อไป แก๊งหงส์ดำจะต้องบาดหมางกับแก๊งต่างๆที่อยู่ใต้สังกัดท่านเมฆินทร์แน่"
"แต่นี่ยังไม่ครบ 3 เดือนตามกำหนด อยู่ๆจะปลดคุณหนูหงส์แล้วแต่งตั้งเถ้าแก่เต็กเป็นหัวหน้าแก๊งแทนได้ยังไง" แปะจางว่า
"ทำไมจะไม่ได้ ! อาป๊าอั๊วไม่เหมาะจะเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำของลื้อตรงไหนห๊ะ"
แปะจางน้ำท่วมปาก พูดไม่ออก
"มังกรไร้หัว หางก็ย่อมระส่ำระสาย ที่แก๊งหงส์ดำวุ่นวายอยู่ทุกวันนี้ ไม่ใช่เป็นเพราะลื้อปล่อยให้เด็กไร้เดียงสาอย่างอาหงส์เป็นตัวแทนพี่ใหญ่หรือไง"
สมาชิก 2 บอก
"เฮียจาง...ถึงยังไงแก๊งเราก็ต้องการผู้นำ พวกอั๊วสามคนเห็นพ้องต้องกันที่จะให้เถ้าแก่เต็กดำรงตำแหน่งหัวหน้าแก๊งหงส์ดำ"
สมาชิก 3 บอก
"ถึงจะรอจนครบกำหนด คุณหนูหงส์อีจะมีปัญญาหาตัวคนร้ายที่ฆ่าเถ้าแก่สุงเหรอ"
สมาชิก 4 บอก
"ลำพังตอนนี้ แค่คดีสังหารท่านเมฆินทร์ อีก็แทบเอาตัวเองไม่รอดอยู่แล้ว"
เต็กอมยิ้ม เสียงส่วนใหญ่เห็นด้วยที่จะให้เต็กขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊ง
"ในเมื่อเสียงส่วนใหญ่เห็นว่าอาป๊าอั๊วควรรักษาการณ์ตำแหน่งนี้แทนอาหงส์ไปก่อน ลื้อยังจะคาใจอยู่มั้ย อาแปะจาง"
แปะจางจำต้องก้มหน้ายอมรับมติเสียงส่วนใหญ่ที่ให้เต็กเป็นรักษาการณ์หัวหน้าแก๊งหงส์ดำ
คืนนั้น เต็กกับตี๋เล็กดื่มเหล้าฉลองความสำเร็จกัน
"ไม่คิดว่าทุกอย่างจะง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก"
"พรุ่งนี้อาป๊าก็จะได้นั่งเก้าอี้หัวหน้าแก๊งหงส์ดำสมใจแล้ว คราวนี้จะยกแก๊งกระเรียนให้อั๊วได้รึยัง"
"ลื้อเตรียมตัดชุดโก้ๆไว้สำหรับวันขึ้นรับตำแหน่งได้เลย"
"อั๊วจะได้จองฉั่วเทียนเหลา จัดโต๊ะจีนฉลองตำแหน่งหัวหน้าแก๊งสัก 100 โต๊ะ"
"จะดีเหรอวะ ! อั๊วว่ามันต้อง 200 โต๊ะไปเลยถึงจะสมศักดิ์ศรี" เต็กหัวเราะร่วน
สองพ่อลูกหัวเราะร่า ยกเหล้ากระดกจนหมดจอก
"แล้วถ้าพรุ่งนี้อาหงส์อีไม่ยอมล่ะ"
"ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างอาหงส์ ในสายตาของอั๊วไม่ได้มีค่ามากไปกว่าวัชพืช แต่ถึงแม้อีจะเป็นแค่วัชพืช ถ้าเราจะกำจัด ก็ต้องถอนรากถอนโคนให้มันสิ้นซาก"
"อาป๊าจะทำอะไรอี"
"ตีงูก็ต้องตีให้ตาย พรุ่งนี้อีจะหมดโอกาสเล่นงานอั๊วกับลื้ออีกต่อไป"
เต็กยิ้มเหี้ยมเกรียม คิดจะส่งคนไปกำจัดหงส์ ตี๋เล็กอดเป็นห่วงหงส์ไม่ได้ ถึงจะร้ายกับทุกคน แต่ก็รักและเป็นห่วงหงส์
แปะจางเอาเรื่องในที่ประชุมมาเล่าให้หงส์ฟังด้วยความร้อนใจ
"พรุ่งนี้ที่ประชุมจะรับรองเถ้าแก่เต็กเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำคนใหม่ เราจะทำยังไงกันดีล่ะคุณหนู"
หงส์มั่นใจ
"อาแปะอย่าห่วงไปเลย มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก"
"แต่เสียงส่วนใหญ่ในแก๊งให้การสนับสนุนเถ้าแก่เต็ก"
หงส์เปิดลิ้นชักหยิบซองสีน้ำตาลที่ใส่หลักฐานลายนิ้วมือคนร้ายออกมา
"หลักฐานที่อยู่ในซองนี้จะทำให้อาเจ็กเต็กหมดความชอบธรรมที่จะขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำ"
"หมายความว่า"
"หงส์รู้ตัวคนร้ายที่ฆ่าอาป๊าแล้ว"
หงส์มั่นใจว่าเต็กกับตี๋เล็กจะต้องจนมุมกับหลักฐานลายนิ้วมือคนร้าย
วันใหม่ หงส์ไหว้ป้ายวิญญาณสุง
"วันนี้หงส์จะกระชากหน้ากากไอ้คนร้ายที่ฆ่าอาป๊า มันต้องชดใช้เวรกรรมที่มันก่อ"
หวังเดินเข้ามาบอกหงส์
"รถพร้อมแล้วครับ นายน้อย"
หงส์พยักหน้ารับรู้ ก่อนเดินตามหวังออกไป
เลือดมังกร : หงส์ ตอนที่ 8 (ต่อ)
หวังเป็นคนขับรถ ส่วนหงส์นั่งที่เบาะหลัง รถของหงส์แล่นเข้ามาในวิถีกระสุน
ขณะที่รถวิ่งผ่านถนนเปลี่ยวนั้น รถของหงส์ก็ถูกลอบยิงที่ยางดังเปรี้ยง รถส่ายเป็นงูเลื้อย
ภายในรถ หวังพยายามประคองพวงมาลัย ไม่ให้ชนกระแทกกับเสาไฟฟ้าข้างทาง
"เกิดอะไรขึ้น"
"รถเราถูกซุ่มยิงครับนายน้อย"
รถกระแทกชนเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างทางอย่างจัง จอดตายอยู่ข้างทาง
"นายน้อย ลงจากรถเร็ว"
หงส์คว้าซองลายนิ้วมือตี๋เล็กลงมาด้วย แล้วรีบเปิดประตูลงจากรถ หวังคอยคุ้มกันหงส์
เสียงปืนดังไล่มาเป็นระยะๆ หวังพาหลงวิ่งหนีสุดชีวิต ทันใดนั้น หวังถูกยิงเข้าที่ขาทรุดฮวบลงไปต่อไม่ไหว
"อาหวัง"
"นายน้อย รีบหนีไป ไม่ต้องเป็นห่วงอั๊ว"
หงส์ละล้าละลัง ทันใดนั้น มือปืนซุ่มยิงปรากฏตัวขึ้น จ่อปืนมายังหงส์
"ลื้อเป็นใคร"
"คนที่จะมาเอาชีวิตคุณหนู"
"เราสองคนเคยมีความแค้นกันงั้นเหรอ"
"ไม่มี ! อั๊วแค่ทำตามคำสั่งคนที่จ้างอั๊ว"
"ใครส่งลื้อมา"
มือปืนแสยะยิ้ม ไม่ตอบ มือปืนเตรียมจะเหนี่ยวไกยิงหงส์
หงส์หลับตาปี๋ เตรียมตัวรอรับความตาย เสียงปืนดังเปรี้ยง !
เสียงปืนดังไล่มาเป็นระยะๆ กระสุนสาดมาจากทุกทิศ หวังพาหงส์วิ่งหนีสุดชีวิต พวกมือปืนไล่ตามมา
หงส์กับหวังสู้กับมือปืนสมุนกวงด้วยมือเปล่า ใช้วิชาเรียนป้องกันตัวที่เรียนกับหลง
มือปืน สมุนกวงถูกหงส์ซัดจนสลบเหมือด หวังจะพาหงส์หนีไปที่สมาคม
ทันใดนั้น หวังถูกกวงยิงเข้าที่ขา ทรุดฮวบลงไปต่อไม่ไหว
"อาหวัง !"
"นายน้อย รีบหนีไป ไม่ต้องเป็นห่วงอั๊ว !"
กวง เก้านิ้ว ตัวหัวหน้าตามมาทัน ยกปืนจะยิงหงส์ แต่ถูกหงส์เตะปืนในมือจนกระเด็นไป
หวังแข็งใจ มองเห็นเหล็กแป๊บอยู่ใกล้ อาศัยโอกาสหวดไปที่หัวมือปืนจนหัวแตกเลือดอาบ
"หนีไป นายน้อย รีบไปที่สมาคม เร็วสิ !
หวังล็อคตัวกวงไว้ ถ่วงเวลาให้ หงส์รีบหยิบซองใส่ลายนิ้วมือแล้วรีบวิ่งหนีไป
กวงเห็นหงส์หนีไปได้ ก็หันมาจัดการเตะหวังจนลงไปนอนคลุกอยู่กับพื้น กระทืบจนหวังสลบเหมือด แล้วถุยน้ำลายใส่
"ไอ้สวะ"
กวงก้มหยิบปืน รีบวิ่งตามหงส์ไปทันที
หงส์วิ่งหนีจนมุมที่ซอยตัน หนีไปไหนไม่รอด มือปืนไล่ตามมาทันแสยะยิ้ม เตรียมจะเหนี่ยวไกยิงหงส์
"ลื้อเป็นใคร"
"คนที่จะมาเอาชีวิตคุณหนู"
"เราสองคนเคยมีความแค้นกันงั้นเหรอ"
"ไม่มี ! อั๊วแค่ทำตามคำสั่งคนที่จ้างอั๊ว"
"ทำไมลื้อต้องใช้แผนสกปรกแบบนี้ด้วย"
กวงแสยะยิ้ม
"การฆ่าคนถือเป็นศิลปะ ไม่มีรูปแบบตายตัว แค่ทำให้อีกฝ่ายหมดลมหายใจก็เท่านั้น"
"ลื้อยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า"
กวงเตรียมจะเหนี่ยวไกยิงหงส์
"คนในวงการเรียกอั๊วว่า อากวงเก้านิ้ว จำชื่ออั๊วไว้บอกยมบาลในนรกก็แล้วกัน"
หงส์หลับตาปี๋ เตรียมตัวรอรับความตาย เสียงปืนดังเปรี้ยง ! กวงถูกยิงที่มือจนปืนร่วงกระเด็น เลือดไหลโชก ทำให้เห็นว่ามือปืนนั่นมีแค่ 9 นิ้ว
กวงหันไป ตาเหลือก เห็นควันคละคลุ้ง ก่อนค่อยๆสลายเห็นหลงจ่อปืนมาที่กวง
หลงยิงเข้าที่ขาของกวงอีกนัด กวงล้มลงกับพื้นเลือดโชก
กวงพยายามลากสังขารไปกับพื้นจะหนีให้พ้นความตาย
"ใครส่งลื้อมา"
"ฆ่าอั๊วให้ตาย อั๊วก็ไม่บอก"
"ไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่ใครที่มันคิดทำร้ายนายน้อยของอั๊วแม้แต่รอยเท่าแมวข่วน ก็อย่าหวังว่าจะอยู่ดูโลกได้อีกต่อไป"
หลงตามมายกปืนจ่อที่หัวกวง จะยิงนัดสุดท้ายเพื่อปลิดชีพกวง
"อาหลง ! อย่า"
"มันคิดฆ่านายน้อย จะปล่อยมันไว้ทำไม"
"ฆ่าแล้วจะได้อะไรขึ้นมา นอกจากจะเป็นบาปกรรมติดตัวนายเปล่าๆ"
"ได้กำจัดศัตรูของนายน้อย ต่อให้ต้องตกนรกหมกไหม้ ผมก็ยอม"
"อาหลง ฉันขอล่ะ"
หงส์ส่งสายตาวิงวอน หลงค่อยๆลดปืนลง ยอมไว้ชีวิตกวงแบบเสียไม่ได้ กวงอาศัยทีเผลอ ชักมีดสั้นที่พกไว้ขึ้นมาจะแทงหงส์ หลงไวกว่า ชักปืนยิงเข้าแสกหน้ากวงตาคาที หงส์ถึงกับสะดุ้ง ตกใจ คาดไม่ถึง
ซองสีน้ำตาลที่ใส่ลายนิ้วมือคนร้าย เปื้อนเลือดกวงที่พุ่งกระเซ็นใส่
ในสมาคม สมาชิกทุกคนต่างรอหงส์เข้าประชุมตั้งนานแล้ว
แต่หงส์ก็ยังไม่มาสักที แปะจางเริ่มกระวนกระวาย เต็กยิ้มนิดๆที่มุมปาก มั่นใจว่าหงส์มาไม่ได้แน่
สมาชิก 2 ตำหนิ
"จนป่านนี้ยังไม่มีวี่แววคุณหนูหงส์"
สมาชิก 3 บอก"อีคงยังทำใจไม่ได้ที่ต้องสละตำแหน่งให้เถ้าแก่เต็ก"
สมาชิก 4 ลังเล"หรือเราจะเลื่อนการแต่งตั้งออกไปก่อน"
"จะช้าหรือเร็วอาป๊าอั๊วก็ต้องขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำอยู่ดี อั๊วว่ารีบๆแต่งตั้งไปเลยดีกว่า" ตี๋เล็กบอก
แปะจางมั่นใจ
"ยังไงวันนี้คุณหนูหงส์ก็ต้องมา"
"ท่าทางคุณหนูของลื้อคงจะหลับไม่ตื่น"
สมาชิก 2 บอก
"เป็นผู้หญิงแท้ๆ นอนกินบ้านกินเมือง ! อั๊วจะให้เวลาอีกแค่ 5 นาที หลังจากนี้ต่อให้คุณหนูหงส์จะเหยียบเมฆมาก็ห้ามเข้าที่ประชุมเด็ดขาด"
แปะจางร้อนใจ ชะเง้อชะแง้ หงส์มาไม่ถึงสักที
เต็กกับตี๋เล็กมองหน้ากันแล้วยิ้ม หงส์ไม่มีทางมาประชุมได้เด็ดขาด
หงส์ในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ในมือถือซองสีน้ำตาลที่เปื้อนคราบเลือด ขบกรามแน่น ก้าวขึ้นบันไดสมาคม เข้าไปยังที่ประชุม
สมาชิก 2 ดูนาฬิกา รอจนหมดความอดทน ประกาศลั่น
"เริ่มประชุมได้ !"
"แต่คุณหนูหงส์ยังมาไม่ถึง"
สมาชิก 3 บอก"ในเมื่ออีไม่รู้จักเวล่ำเวลา ก็ไม่ต้องคอยอีกต่อไปแล้ว"
ทันใดนั้น หงส์ก็เดินเข้ามาในที่ประชุม
"อั๊วอยู่นี่แล้ว"
เต็กกับตี๋เล็กถึงกับตาค้าง แทบไม่เชื่อสายตา
"อาหงส์"
"ตกใจมากเหรออาเจ็กที่หงส์ยังไม่ตาย"
สมาชิก 2 บอก"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมลื้อเพิ่งจะโผล่มา"
"เกิดอะไรขึ้น คุณหนู"
"ระหว่างทาง อั๊วถูกคนร้ายลอบจู่โจมจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด"
หงส์จ้องไปยังเต็ก รู้ว่าเต็กเป็นคนสั่งให้มือปืนไปยิง จนเต็กเริ่มร้อนตัว
"มันบอกอั๊วว่ามันชื่ออากวง อาเจ็กพอจะรู้มั้ยว่าใครส่งมันมา"
"ไอ้มือปืน 9 นิ้วนั่น มันต้องเป็นคนของท่านเมฆินทร์แน่ๆ"
หงส์ยิ้มมุมปาก
"หงส์ยังไม่ทันบอกอาเจ็กเลยว่ามันมีแค่ 9 นิ้ว"
เต็กหน้าซีด สมาชิกทุกคนเริ่มหันมามองเต็กเป็นตาเดียวกัน เริ่มสงสัยเต็ก
เต็กรีบกลบเกลื่อน
"คนในวงการนักเลง ใครๆก็รู้จักไอ้กวง เก้านิ้วกันทั้งนั้นแหละ"
"อาเจ็กช่างเป็นคนกว้างขวางจริงๆ รู้จักแม้กระทั่งมือปืนที่ถูกส่งมาฆ่าหงส์"
หงส์มองหน้าเต็กอย่างไม่อยากเชื่อว่าจะกล้าส่งคนมาฆ่าตนได้ลงคอ
สมาชิก 4 บอก"เอาล่ะๆ ลื้อมาก็ดีแล้ว จะได้เปิดประชุมสักที เสียเวลา "
"ถ้าจะประชุมให้อาเจ็กเต็กขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำล่ะก็ คงไม่จำเป็น"
สมาชิก 2 ชี้หน้า
"โอหัง ! ยังไม่ทันไร ลื้อก็กล้าขัดมติที่ประชุมแล้วงั้นเหรอ"
สมาชิก 3 บอก
"สมัยที่อาป๊าลื้อยังอยู่ ที่พวกพ้องแก๊งสามวิหคของเราสามารถยืนหยัดอยู่ได้ ล้วนอาศัยบารมีของเถ้าแก่เต็กค้ำชูมาตลอด ตอนนั้นลื้อยังหัวเท่ากำปั้นด้วยซ้ำ เด็กเมื่อวานซืนอย่างลื้อจะรู้อะไร"
สมาชิก 4 บอก
"ตามอาวุโส ยังไงเถ้าแก่เต็กก็เหมาะจะเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำมากกว่าลื้อ"
"แต่เถ้าแก่สุงสั่งไว้ในพินัยกรรมให้คุณหนูหงส์ปกครองแก๊งหงส์ดำต่อไป"
สมาชิก 3 บอก
"ตราบใดที่คนสังหารเถ้าแก่สุงยังลอยนวลอยู่ ลื้อก็จะขึ้นรับตำแหน่งไม่ได้"
สมาชิก 2 บอก"นี่ก็จวนจะครบกำหนด 3 เดือนแล้ว ไหนล่ะคนร้ายที่ฆ่าอาป๊าลื้อ"
หงส์จ้องไปยังตี๋เล็ก
"นั่นไงล่ะ ! ไอ้คนชั่วที่มันฆ่าอาป๊า"
สมาชิกอาวุโสภายในแก๊งหงส์ดำต่างหันไปมองตี๋เล็กเป็นตาเดียวกัน ตกตะลึง
ตี๋เล็กหน้าซีดเผือด เริ่มรู้สึกเกรงบารมีหงส์ขึ้นมา
"ตี๋เล็ก ! ลื้อฆ่าอาป๊าอั๊วทำไม"
"ลื้อพูดเรื่องอะไร อั๊วไม่รู้เรื่อง"
"หุบปากเดี๋ยวนี้นะ ไม่มีหลักฐาน ลื้ออย่ามากล่าวหาชุ่ยๆ"
หงส์เอาหลักฐานลายนิ้วมือคนร้ายออกมาจากซอง มีประทับตราว่าเป็นหลักฐานของตำรวจเรียบร้อย
"นี่คือลายนิ้วคนร้ายในที่เกิดเหตุ พวกลื้อก็ลองให้ตี๋เล็กพิมพ์ลายนิ้วมือแล้วลองเปรียบเทียบกันดูสิ จะได้หูตาสว่างกันเสียที"
สมาชิก 2 บอก"เหลวไหลทั้งเพ ! ลูกชายเถ้าแก่เต็กน่ะเหรอจะเป็นคนฆ่าเถ้าแก่สุง"
สมาชิก 3 บอก"นี่ลื้อจนตรอกถึงกับต้องกล่าวหาพวกเดียวกันว่าเป็นฆาตกรแล้วหรือไง"
"ถ้าไม่มีหลักฐานแน่ชัด อั๊วก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าคนใกล้ตัวอย่างตี๋เล็กจะกล้าฆ่าอาป๊าได้อย่างเลือดเย็น"
"อาหงส์ ! หยุดปรักปรำลูกชายอั๊วเสียที"
"ใช่หรือไม่ใช่ ให้ตี๋เล็กลองพิมพ์ลายนิ้วมือดู ความจริงก็จะปรากฏ" แปะจางบอก
สมาชิก 2 บอก"ก็ได้ ! แต่ถ้าเล่นตลกกับอั๊ว ต่อให้ลื้อเป็นลูกสาวเถ้าแก่สุง อั๊วก็จะไม่เกรงใจ"
ทุกคนมองไปยังตี๋เล็ก ให้ตี๋เล็กยอมพิมพ์ลายนิ้วมือเพื่อเปรียบเทียบ พิสูจน์สิ่งที่หงส์พูด
"ตี๋เล็ก ถ้าลื้อยังเป็นลูกผู้ชาย กล้าทำก็ต้องกล้ารับ พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นสิ แต่ถ้าลื้อขี้ขลาดตาขาว ก็ไสหัวกลับบ้านไปนุ่งผ้าถุงซะ"
"อาหงส์ ! ลื้อ..."
ตี๋เล็กทนต่อคำท้าทายของหงส์ไม่ได้ ยื่นมือจะประทับลงบนครั่งสีแดง เต็กคว้ามือลูกชายเอาไว้ ห้ามไม่ให้พิสูจน์
"ไม่ต้อง ! ลื้อไม่ได้ฆ่าพี่ใหญ่ ลื้อไม่จำเป็นต้องพิสูจน์"
"แค่พิมพ์ลายนิ้วมือตี๋เล็กแค่นี้ ถ้าไม่ได้เป็นวัวสันหลังหวะ อาเจ็กจะต้องกลัวอะไร"
"ผู้หญิงร้อยเล่ห์เพทุบายอย่างลื้อ อั๊วไม่อยากลดตัวเสวนาด้วย ไป ตี๋เล็ก กลับ"
เต็กรีบพาตี๋เล็กออกไปจากที่ประชุมทั้งๆที่ยังไม่ได้ข้อสรุป
สมาชิกอาวุโสทั้ง 4 ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่รู้จะเชื่อใครดี
หงส์เดินคุยกับแปะจางหลังจากประชุมเสร็จ
"เถ้าแก่เต็กเข้าข้างตี๋เล็กจนออกนอกหน้า"
"ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกตัวเองเป็นฆาตกรหรอก อาแปะ"
"เลี้ยงลูกไม่รู้จักอบรมสั่งสอน ปล่อยเหมือนหมูเหมือนลา เป็นพ่อแม่ประสาอะไร"
"ตี๋เล็กเสียคนก็เพราะถูกอาเจ็กให้ท้ายจนเคยตัว สอนลูกให้เป็นโจรแท้ๆ"
"เถ้าแก่เต็กกันท่าไม่ยอมให้ตี๋เล็กพิสูจน์ลายนิ้วมือ คุณหนูจะทำยังไงต่อไป"
"คนทำผิดต่อให้คิดปิดบังความชั่วเอาไว้ แต่ถึงยังไงก็หนีอาญาบ้านเมืองไม่พ้น ต่อให้ตี๋เล็กเป็นถึงลูกหัวหน้าแก๊งกระเรียนก็ไม่อาจยืนอยู่เหนือกฎหมายได้"
แปะจางครุ่นคิดปะติดปะต่อเรื่องราว
"ถ้างั้นเรื่องที่คุณหนูถูกลอบปองร้ายคงเป็นฝีมือใครไปไม่ได้ นอกจากเถ้าแก่เต็ก"
หงส์พยักหน้า รู้จากกวงว่าเป็นฝีมือเต็กแน่นอน แปะจางอ้าปากหวอ ไม่อยากจะเชื่อว่า เต็กมุ่งร้ายคิดจะเอาชีวิตหงส์
หงส์กลับมาบ้าน ถามไถ่หวังที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ด้วยความเป็นห่วง
"อาหวัง ลื้อเป็นยังไงบ้าง"
หวังยังทำตลก
"อั๊วไม่เป็นไร นายน้อย เจ็บแค่มดกัดเท่านั้น"
"โชคดีที่ยิงไม่ถูกตำแหน่งสำคัญ ไม่งั้นคงได้ไปเฝ้าเง็กเซียนฮ่องเต้แล้ว"
"ไม่นึกเลยว่าเถ้าแก่เต็กจะปกป้องตี๋เล็ก หันมาเล่นงานเจ้หงส์ให้ถึงตาย" หมวยว่า
"ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อั๊วว่าเราเปิดศึกกับแก๊งกระเรียนเลยดีกว่า" กุ่ยบอก
"ดี ! สู้กันซึ่งๆหน้า เอาให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย"
"เจ้ไม่อยากให้เกิดการนองเลือด ถึงยังไงแก๊งหงส์ดำกับแก๊งกระเรียนก็เคยเป็นพี่น้องกันมาก่อน"
"เถ้าแก่เต็กกับตี๋เล็กทำกับเจ้ขนาดนี้ เจ้ไม่เป็นเดือดเป็นแค้นมั่งเลยหรือไง"
"ทำไมเจ้จะไม่แค้น แต่ยิ่งแค้นเท่าไหร่ ก็เหมือนจุดไฟเผาตัวเองเท่านั้น ตอนนี้เรามีศัตรูรอบตัวเต็มไปหมด ยิ่งต้องใช้ความคิดให้มาก อย่าหุนหันพลันแล่น"
หมวยกับกุ่ยจำต้องระงับอารมณ์ตามคำเตือนของหงส์
"ยังโชคดีที่เจ้กับอาหวังรอดมาได้ แล้วคราวหน้าล่ะยังจะโชคดีอย่างงี้อยู่หรือเปล่า"
หงส์ขมวดคิ้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าตนจะรอดไปได้อีกสักกี่มื้อ
จบตอนที่ 8
