หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 22
ยามเช้า หลวงพ่อกับหลวงพี่เดินบิณฑบาตอยู่โดยมีไทกับหมากตามมาด้วย
"หลวงพ่อครับมะรืนวันแม่ ที่วัดจัดงานอะไรมั้ยครับ"
"ก็คงให้ชาวบ้านทำบุญตักบาตรแล้วตอนเย็นๆ ก็เทศน์ให้ชาวบ้านฟังแหละ" หลวงพ่อบอก
"ผมว่าเปลี่ยนจากเทศน์เป็นจับฉลากของขวัญคนน่าจะมาร่วมงานเยอะกว่านะครับ"หมากบอก"ยังไงครับหลวงพี่" ไทถาม
"แต่งกลอนวันแม่ส่งเข้ามาในเฟสบุ๊ก ทวิสเตอร์ของวัดดีมั้ย"
"ส่งไฮเตอร์อะไรนะท่าน" หลวงพ่อว่า
"ทวิสเตอร์ครับท่าน ก็เป็นโซเชียวอีกอันหนึ่งครับ"
"เยอะไปหมดเลยตามไม่ทันแล้ว จะทำอะไรก็ตามใจหลวงพี่ก็แล้วกัน"
"ผมว่าที่หลวงพี่พูดก็ดีเหมือนกันนะครับ ส่งกลอนเดี๋ยวผมจะส่งด้วย" ไทบอก
"แต่งกลอนได้เหรอไท" หลวงพี่ถาม
"ได้สิครับ"
"โม้เปล่า งั้นโชว์มา" หมากบอก
ไททำหน้าตั้งใจมาก
"แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง"
"ท่อนแรกก็กินใจ" หมากบอก
"แม่เฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลังเมื่อยังนอนเปล"
"แม่เราเฝ้าโอละเห่ กล่อมลูกน้อยนอนเปลมิห่างหันเหไปจนไกล" หมากต่อ
ไททำท่าประทับใจที่หมากท่องได้
"แต่เล็กจนโตโอ้แม่ถนอม"
"พอแล้วพี่ไทไม่อายเหรอ ที่พูดอยู่มันเพลงค่าน้ำนม"
ไทยิ้ม
"รู้หรอกน่า...กลอนน่ะแต่งเป็นแต่โชว์ตอนนี้เดี๋ยวไม่สะใภ้"
"เซอร์ไพร์ส" หลวงพี่บอก
หลวงพี่ส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนทำหน้ามุ่งมั่น
หมู่บ้านยามเช้าดูสงบ นวลถือถาดอาหารเตรียมใส่บาตรลงมากับกุ๊กไก่ กุ๊กไก่มีปิ่นโตข้าว
ชดช้อยกำลังออกกำลังกายโดยเปิดไอแพดแล้ว แสดงโยคะท่าตลกๆ อยู่
"แหม...เล่นท่ายากแต่เช้าเลยนะคุณนาย อย่าหักโหมมากนะคะเกิดเป็นอะไรไป หาซื้ออะไหล่มาเปลี่ยนยาก" นวลบอก
ชดช้อยหยุดเล่นโยคะแล้วฝืนยิ้มหันมาคุยกับนวล
"ขอบใจนะที่เป็นห่วง" แล้งชดช้อยก็ทำหน้าดุ "แต่ถ้าแกไม่หยุดพูดฉันจะเอาอะไหล่ขาฉัน ฟาดใส่ก้านคอแกเดี๋ยวนี้เลย นังนวล"
"กลัวแล้วค่ะ...คุณนายขา"
กุ๊กไก่ไม่สนใจมองออกไปนอกบ้านเหมือนรออะไร ชดช้อยเห็นอาหารที่กุ๊กไก่เตรียมมาก็ประชด
"วันนี้สงสัยพายุจะเข้า"
"ทำไมจ๊ะแม่"
"ก็แกตื่นเช้า มาเตรียมข้าวให้แม่น่ะสิ"
"ตื่นเช้าน่ะใช่ แต่ข้าวเนี่ยไม่ใช่ของแม่"
"แล้วของใคร"
กุ๊กไก่มองไปที่ถนนยิ้มๆ
"มาแล้ว...นิมนต์จ้ะพี่ไท"
"เค้านิมนต์พระค่ะ ไม่ใช่นิมนต์เด็กวัด" นวลว่า
ชดช้อยหันไปเห็นหลวงพ่อ หลวงพี่ ไท และหมากเดินมา กุ๊กไก่รีบวิ่งไปเอาปิ่นโตไปให้ไท
"นี่ข้าวเช้าพี่ไทจ้ะ"
ไทรับมาเกรงใจชดช้อย
"ส่วนนี่ข้าวของหลวงพ่อ กับหลวงพี่จ้ะ รับไปสิ"
กุ๊กไก่จับถาดส่งให้หลวงพ่อ หลวงพ่อไม่รับ
"คุณกุ๊กไก่ต้องตักใส่บาตรค่ะ" นวลว่า
"อ้าวเหรอ"
กุ๊กไก่หยิบใส่บาตรมั่วๆ ทั้งดอกไม้ทั้งข้าวทั้งกับข้าว
"อร่อยละวันนี้...เละอยู่ในบาตรเนี่ย" หมากบอก
"ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่เล็กจนโต สักวันไม่เคยทำอะไรให้ฉันกิน ทีกับพระ กับผู้ชายคนแกตั้งใจตื่นมาทำกับข้าวให้เค้ากินนะนังกุ๊ก"
"แม่จะบ่นทำไมเนี่ย เกรงใจพระบ้างท่านยืนหัวโด่อยู่เนี่ย"
หลวงพ่อกับหลวงพี่สะดุ้ง
"เข้าบ้านเลยนะ"
"แต่ฉันยังไม่ได้คุยกับพี่ไทเลยนะแม่"
ชดช้อยลากลูกเข้าบ้าน ทุกคนมองตามอย่างเป็นห่วง
กุ๊กไก่เดินเข้ามาในบ้าน กดมือถือ ชดช้อยกับนวลเดินตาม นวลทำตัวไม่ถูกที่เจ้านายทะเลาะกัน ข้ามหัวนวล
"แกหยุดฟังฉันพูดเลยนะนังกุ๊ก"
"อะไรอีกแม่"
"ฉันขอสั่งห้ามให้แกเลิกยุ่งห้ามวอแวกับไอ้ไท"
"ความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอกแม่"
"พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า พึงระงับความโกรธด้วยความไม่โกรธ" นวลบอก
"เงียบไปเลยนังนวล ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องแกแทน"
นวลก้มหน้าเงียบ
"เอาเวลาบ้าผู้ชายไปเรียนหนังสือดีกว่ามั้ยฮะ"
"เอะอะก็ให้ไปเรียนๆๆๆๆ แม่ชอบนักก็ไปเรียนเองสิ"
"ได้...งั้นเดี๋ยวฉันขอยืมชุดนักศึกษาแกหน่อย" แล้วนึกได้ "นังกุ๊ก"
"แม่หยุดบ่นได้ปะ...ฉันก็แค่ชอบ ฉันไม่ได้ทำอะไรเสียหายซะหน่อย"
"ฉันต้องรอให้แกเสียหายก่อนใช่มั้ยถึงจะว่าแกได้"
กุ๊กไก่ทำหูทวนลมไม่ฟัง โต้งเดินงัวเงียออกมาจากห้อง
"แม่ครับมีอะไรกินบ้างอ่ะ"
"โต้งจะกินอะไรละลูกเดี๋ยวให้นังนวลมันทำให้"
กุ๊กไก่มองๆ ทำหน้าอิจฉาโต้ง
"อยากกินข้าวต้มครับ"
"นังนวลได้ยินแล้วนะ ไปทำข้าวต้มกุ้งให้ลูกฉัน เอากุ้งตัวโตๆ เลย"
"ค่ะคุณนาย" นวลยังไม่เดินออกไป
"ทีพี่โต้งตามใจกับฉันเอาแต่บ่น ๆๆ"
"ก็แกมันไม่ได้ดั่งใจฉันนี่"
"แล้วพี่โต้งไม่ทำงานทำการแม่ไม่เห็นว่า"
"ก็ฉันเป็นลูกที่ดีไม่เหมือนแก"
"ลูกที่ดีอะไรงานการก็ไม่ทำ"
ชดช้อยดุ
"กุ๊กไก่ แกไม่มีสิทธิ์ไปว่าพี่เค้านะ จะชั่วจะเลวยังไงก็พี่แก"
"ฉันทำอะไรก็ผิดหมดแหละสำหรับแม่ เพราะฉันไม่ใช่พี่โต้ง ฉันไปดีกว่า"
"หยุดเลยนะ...ห้ามแกออกจากบ้าน ถ้าแกจะไปก็เก็บเสื้อผ้าไปด้วย"
"แม่"
กุ๊กไก่ทำหน้าจะร้องไห้แล้ววิ่งเข้าบ้านไป
"ไม่โหดเกินไปเหรอคะคุณนาย ถ้าคุณกุ๊กไก่ไปจริงๆ จะทำยังไงคะ" นวลว่า
"มันจะกล้าไปไหน"
ชดช้อยถอนหายใจอย่างโมโห
ไท หมาก มั่น แมว ปิดหูอยู่ในศาลาวัด กุ๊กไก่แหกปากร้องไห้ ข้างๆ มีกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่
หลวงพ่อกับหลวงพี่นั่งจะฉันอาหารอยู่
"หลวงพ่อว่าหยุดร้องแล้วเล่ามาดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น"
กุ๊กไก่ร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดไม่เป็นภาษามนุษย์
"%$#$#@@$%%^**))__+*&%$##"
"อ๋อแบบนี้นี่เอง"
"%$#$#@@$%@#@@$%@!!@$"
"ทำแบบนี้ไม่ถูก" แมวบอก
"%$#$#@@$%@#@@$%@!!@$"
"ยิ่งฟังยิ่งขึ้นโว้ย"
"นี่น้าฟังที่กุ๊กไก่พูดรู้เรื่องเหรอครับ" ไทถาม
"ไม่รู้สักคำ"
"แล้วคุยกันเป็นตุเป็นตะ...กุ๊กไก่หายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ เล่านะ" ไทบอก
กุ๊กไก่หายใจเข้าลึกมากจนลืมหายใจออก เหมือนจะชักตาตั้ง
"โอ้ย...หายใจออกด้วยสิ" มั่นบอก
"ก็ไม่บอกแต่แรก คือ เมื่อเช้ากุ๊กไก่ทะเลาะกับแม่ แม่ไล่กุ๊กไก่ออกจากบ้าน"
"คุณนายเค้าคงไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวรอให้ใจเย็นแล้วก็กลับไปคุยกัน" หลวงพ่อว่า
"เรื่องอะไร" หมากถาม
"แม่เค้ารักแต่พี่โต้งไม่รักกุ๊กไก่"
"พ่อแม่เค้ารักลูกทุกคนเท่ากันน่ะแหละโยม" หลวงพี่ว่า
"ไม่จริงหรอกค่ะ แม่เอาแต่ด่ากุ๊กไก่ ทีกับพี่โต้งตามใจทุกอย่าง"
"ใจเย็นๆ แล้วกลับไปขอโทษแม่เถอะ โยมเป็นลูกผิดถูกยังไงค่อยคุยกัน"
"ไม่...กุ๊กไก่จะไม่กลับไปอยู่บ้านแล้ว"
"แล้วแกจะไปอยู่ไหน" มั่นถาม
"กุ๊กไก่จะมาอยู่วัดกับพี่ไท"
ทุกคนร้อง "เฮ้ย" ตกใจ
เหมยกำลังให้อาหารปลาอยู่กับหมวดกาแฟ
"นึกยังไงมาชวนมาให้อาหารปลา"
"พูดแล้วเหยียบเลยนะ"
"งั้นไม่ฟังละเราไม่อยากเหยียบเหมย"
"หมายถึงเหยียบไว้ไม่ไปบอกต่อ ตกลงจะฟังมั้ย"
"ฟังจ้ะฟัง"
"เมื่อคืนเหมยฝันว่าปีศาจปลาจะมากินเหมย เหมยก็เลยต้องรีบเอาขนมปังมาให้ปลากินให้อิ่ม มันจะได้ไม่มากินเหมย"
"แล้วถ้าฝันเห็นปีศาจไดโนเสาร์ เหมยจะทำไง"
"ก็คงต้องเอาอาหารไปให้ฟอสซิลไดโนเสาร์ที่ขอนแก่น เห้ย...กาแฟเราซีเรียสนะ"
"ซีเรียส…แล้วพี่เจนไปไหน"
"ลางานกลับบ้านไปหาแม่"
กุ๊กไก่วิ่งมาที่ท่าน้ำ หมาก ไท มั่น แมว วิ่งตามมาติดๆ
เหมย กาแฟ สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
"ถ้าทุกคนไม่ให้กุ๊กไก่อยู่ที่วัดด้วยกุ๊กไก่จะโดดน้ำให้ปลากิน"
ไทบอก
"พี่ว่าใจเย็นๆ ก่อนเถอะนะ ค่อยๆ คุยกัน"
"ส่งหลวงพ่อมาเจรจา แล้วกุ๊กไก่จะคุยด้วย"
"ฉันว่าถ้าอาการหนักขนาดนี้ส่งไปศรีธัญญาดีกว่า" หมากบอก
"อย่านินทาฉันนะฉันได้ยิน"
หลวงพ่อกับหลวงพี่เดินมา
"ตกลงหลวงพ่อจะให้หนูอยู่วัดนี้ด้วยมั้ยคะ...ตอบ"
"Clam Down Clam Down" หลวงพี่บอก
"ยังไม่มืดซะหน่อย อย่ามาหลอกให้หนูดูดาวเลย"
"เค้าบอกให้เธอใจเย็นๆ ย่ะ" เหมยบอก
"ฉันรู้...ไม่ต้องมาแปล ตกลงจะให้หนูอยู่วัดมั้ยจ๊ะหลวงพ่อ"
เหมยทำท่าเซ็งๆ
"จะอยู่ได้ยังไงกัน มันไม่เหมาะ"
"ถ้าไม่ให้กุ๊กไก่อยู่วัดแล้วกุ๊กไก่จะไปอยู่ไหน"
"ก็ไปอยู่บ้านคุณนายชดช้อยไง" แมวบอก
"จริงด้วย" กุ๊กไก่นึกได้ "นั่นแหละบ้านฉัน"
"เออก็ไปอยู่บ้านนั่นแหละดีที่สุดแล้ว" มั่นสนับสนุน
"ฉันไม่ไป"
"งั้นก็ไปนอน นอน." ไทคิดๆ ก่อนหันไปเจอเหมย "นอนบ้านยัยเหมยไง"
เหมยสะดุ้งงงๆ ก่อนทุกสายตามองมาที่เหมย
อ่านต่อหน้าที่ 2
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 22 (ต่อ)
ชดช้อยเดินร้อนเข้ามาในบ้าน นวลถือกับข้าวมาจากตลาดเต็มไม้เต็มมือ โต้งนั่งดูทีวีเซ็งๆ
"กลับมาแล้วเหรอครับไอ้เผือกไม่อยู่ โต้งอยู่บ้านคนเดียวเหง๊าเหงา"
"ก็ไปหาอะไรทำให้หายเหงาสิลูก"
"ทำอะไรดีละครับแม่"
"อะไรก็ได้ที่มันมีสาระไงลูก เช่นไปช่วยแม่เก็บหนี้โอเคมั้ย"
"ได้เลยครับผม"
ชดช้อยยิ้มให้ลูก
"อากาศเนี่ยร้อนจริงๆ เลย"
"ทนหน่อยนะคะ...เผื่ออนาคตจะเจอที่ร้อนกว่านี้" นวลว่า
"จะให้ฉันไปฝึกปีนต้นงิ้วไว้ด้วยมั้ยล่ะ"
"เป็นการเตรียมพร้อมที่ดีคะ"
"ฉันไม่ได้จ้างให้แกมาด่าฉันนะ...ไปตามกุ๊กไก่มากินข้าวไป"
"หายไปไหนไม่รู้ไม่เห็นออกมาจากห้องเลย" โต้งว่า
"ไปตามมานวล"
"ง้อลูกสาวเหรอคะ"
"เปล่าซะหน่อย ไม่มีฉันกลัวมันจะอดตาย รีบไปตามมันมาสิ"
"ไปแล้วค่ะ"
ชดช้อยนั่งเปิดทีวีดู อย่างผ่อนคลาย ก่อนเลือกกับข้าวให้ลูก
"มีแต่ของโปรดยัยกุ๊กเลยนะเนี่ย"
"แย่แล้วๆ" เสียงนวลเข้ามา
ชดช้อยตกใจ
"มีอะไรนังนวล"
นวลหน้าตาตื่น
"คุณกุ๊กไก่หายไปคะ"
"มันคงไปเดินเล่นแถวนี้แหละ"
"แต่เธอเก็บเสื้อผ้าไปด้วยหมดเลยค่ะ"
"ตกใจอะไรมันคงหนีออกจากบ้านแหละไม่ต้องห่วง"
ชดช้อยนึกได้ทำท่าตกใจ
"นังกุ๊กไก่หนีออกจากบ้าน"
เหมยดึงเสื้อไทมาที่มุมหนึ่ง ทำหน้าโกรธๆ
"นายมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันพาคนนั้นคนนี้ไปค้างที่บ้าน"
"ช่วยคนที่เดือดร้อนกุศลแรงนะคุณ"
"แล้วทำไมนายไม่ช่วยเองละ"
"ผมอยู่วัด...จะให้ช่วยยังไงละคุณ"
"แต่พ่อฉันกับคุณนายชดช้อยไม่ถูกกันขืนพายัยกุ๊กไปอยู่ด้วยมีหวังบ้านแตก"
เหมยทำท่าเครียดๆ ไทก็รู้สึกผิด
"ผมขอโทษ...ผมลืมนึกเรื่องนี้ไป"
"ฉันรู้แต่แรกแล้วว่านายมันพวกคิดน้อย"
"นี่คุณ... งั้นเดี๋ยวผมไปขอหลวงตาให้นอนที่วัดก็ได้"
"ไม่ได้หรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
เหมยถอนหายใจเครียดๆ
ทุกคนมองๆ หาไทกับเหมย
"ไปคุยกันถึงไหนเนี่ยไอ้สองคนนั้น"
"คุยหรือตีกันอยู่ก็ไม่รู้" หมากว่า
"หลวงพี่ว่ากลับบ้านเถอะกุ๊กไก่"
"ไม่ค่ะ...แม่ไม่รักกุ๊กไก่ กุ๊กไก่ก็จะไม่รักแม่"
"ไม่มีแม่คนไหนเค้าไม่รักลูกหรอก" หลวงพี่บอก
"แต่แม่รักพี่โต้งมากกว่า"
กุ๊กไก่ฟังแต่ไม่คิดเพราะมัวแต่โกรธ
"คิดมากไปเองรึเปล่า กุ๊กไก่โตแล้วนะคิดให้เป็น"
"กุ๊กไก่ไม่กลับ ถ้าใครไล่กุ๊กไก่กลับบ้านอีก กุ๊กไก่จะโดดน้ำเป็นอาหารปลาเดี๋ยวนี้"
ทุกคนส่ายหน้าเซ็งๆ
"แต่แกต้องกลับ"
ทุกคนหันไปเห็นชดช้อยกับนวล
"กลับบ้านเดี๋ยวนี้นังกุ๊ก"
"ไม่...ก็แม่ไล่ฉันออกจากบ้านแล้วนี่จะมาตามฉันกลับทำไม"
ชดช้อยโมโห
"ถ้าฉันรู้ว่าเบ่งแกออกมาแล้วแกจะเป็นคนแบบนี้ ฉันจะไม่เสียแรงเบ่ง"
"ค่อยๆ คุยกันดีกว่าคุณนาย" หลวงพ่อบอก
"หลวงพ่อดูมันสิคะ ใครมีลูกแบบนี้ก็เครียดหมดแหละ"
"ฉันมันเป็นลูกที่ไม่ดี ต่อไปนี้ฉันจะไม่กวนใจแม่อีก"
"เดี๋ยวก่อนค่ะคุณกุ๊กไก่" นวลว่า
"ไม่ต้องมาห้ามฉัน"
"ไม่ได้จะห้าม แต่คุณกุ๊กไก่ลืมกระเป๋า"
กุ๊กไก่เซ็ง ลากกระเป๋าออกไป
"กลับมาเดี๋ยวนี้นะนังกุ๊ก" ชดช้อยโวยวาย
"ผมว่าคุณนายใจเย็นๆ ก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมไปคุยกับกุ๊กไก่ให้เอง"
หมวดกาแฟวิ่งออกไป ชดช้อยทำท่าอารมณ์เสีย หลวงพี่มองคิดๆ
กุ๊กไก่ลากกระเป๋าร้องห่มร้องไห้มาที่หน้าวัด กาแฟวิ่งตาม
"กุ๊กไก่ กุ๊กไก่ กุ๊กๆๆๆ"
กุ๊กไก่หยุดด้วยความโมโห
"เรียกแบบนี้ไม่เอาข้าวเปลือกมาโปรยให้ฉันกินด้วยล่ะ"
"อ้าวเป็นไก่เหรอ นึกว่าคน"
"จะมาพูดแค่นี้ก็ไปเลยนะหมวด"
"โอ๋...จะลากกระเป๋าไปขายเครื่องสำอางค์ที่ไหน"
"อย่ามาตลกนะหมวด ตอนนี้กุ๊กไก่ไม่ได้อารมณ์ดีเหมือนหน้าตา"
กาแฟอึ้งนิดๆ ที่กุ๊กไก่หลงตัวเอง ก่อนคุยต่อ
"ตกลงจะไปไหนเนี่ย"
"ไม่รู้ยังไม่คิด ไม่ต้องห่วงกุ๊กไก่ฉลาดเอาตัวรอดได้ เดี๋ยวกุ๊กไก่เสิร์ชหาโรงแรมนอน"
กุ๊กไก่หยิบมือถือขึ้นมา
"จะหาโรงแรมนอน มีเงินติดตัวรึเปล่า"
"มี" กุ๊กไก่ล้วงกระเป๋ามาเห็นตังค์หนึ่งร้อยบาท "ไม่มีก็ได้."
กุ๊กไก่เซ็ง
"มีญาติที่ไหนมั้ย"
กุ๊กไก่ส่ายหน้า
"แล้วเพื่อนล่ะ"
"มีแต่ไม่สนิท...เพราะๆ" กุ๊กไก่มองหน้ากาแฟอึกอัก
"เพราะไม่ค่อยไปเรียน"
"ตกลงหมวดเป็นห่วงหรือจะมาซักประวัติให้ฉันรู้สึกแย่กันแน่"
กุ๊กไก่โกรธลากกระเป๋าหนี
กาแฟยิ้มๆ ก่อนเดินตามแล้วไปแย่งกระเป๋าจากกุ๊กไก่ แล้วจับมือกุ๊กไก่ลากไป
"มากับผม..."
กุ๊กไก่จำยอมไปกับกาแฟก่อน ยิ้มบางๆมองกาแฟจับมือ
เวลาต่อมา เหมยเปิดประตูเข้ามาในบ้าน เห็นเฮียเม้ง กาแฟ และ กุ๊กไก่กำลังหัวเราะร่วน
"กุ๊กไก่ เธอมาอยู่นี่ได้ยังไง"
"เราพามาเองแหละ" กาแฟบอก
"แล้วใครอนุญาตให้เธอมาอยู่ในบ้านฉัน"
"พ่อเอง"
"พ่อ...เดี๋ยวคุณนายชดช้อยรู้เข้าก็เป็นเรื่องใหญ่หรอกค่ะ"
"ทำเป็นกระต่ายไปได้" เฮียเม้งบอก
"ยังไงคะ"
"ก็ตื่นตูมไง เหมยไม่ต้องห่วงพ่อจัดการได้"
เหมยทำท่าเซ็งๆ พ่อ
"เล่าต่อสิคะคุณลุง" กุ๊กไก่บอก
"เล่าเรื่องอะไรกันอยู่"
"เล่าเรื่องคุณนายชดช้อยตอนสมัยสาวๆ ให้ลูกเค้าฟังอยู่
"เพิ่งรู้นะคะว่าคุณลุงกับคุณแม่สนิทกันมาก ปกติเห็นเจอหน้ากันทีไรเป็นเรื่องทุกที"
"แม่หนูก็ยังงี้แหละ...ขี้โมโห เจ้าคิดเจ้าแค้น"
"นินทาคนอื่นแบบนี้ไม่ดีนะคะ" เหมยบอก
"เค้าเรียกว่าเล่าสู่กันฟัง"
"ป่านนี้คุณนายชดช้อยคงจามลั่นบ้านแล้ว" หมวดกาแฟบอก
"ฮัดเช่ย!" เสียงจามลั่นเข้ามา
" จามอยู่หน้าบ้านตะหาก" เหมยบอก
เสียงออดดัง เฮียเม้งยิ้มๆ เพราะรู้ว่าชดช้อยมา
อ่านต่อหน้าที่ 3
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 22 (ต่อ)
ชดช้อยยืนตะโกนอยู่หน้าบ้าน นวลทำหน้าเซ็งๆ อยู่ด้วย
"กุ๊กไก่ กุ๊กไก่ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ"
"คุณนายอย่าโวยวายเสียงดังนักสิคะ อายคนอื่นเค้า" นวลบอก
"ฉันไม่อาย ถ้าแกอายก็ไปเอาปี๊บมาคลุมหัวสิ ไป๊...กุ๊กไก่!"
กุ๊กไก่และทุกคนเดินออกมาจากในบ้าน
"อ้าวคุณนายมาได้ยังไง ไม่ได้มีใครจุดธูปเรียกซะหน่อย" เฮียเม้งบอก
"อย่ามาปากเสีย ฉันมาตามลูกฉัน"
"เอ้...คุณนายนี่เป็นคนยังไงกัน เดี๋ยวไล่เดี๋ยวตาม"
"อย่ามายุ่งนี่มันเรื่องในครอบครัว"
หลวงพี่กับไทเดินเข้ามา
"มีอะไรกันละโยม"
กาแฟบอก
"คุณนายมาตามลูกกลับบ้านครับ"
"แม่กลับไปเถอะ...ฉันไม่กลับแม่ก็ไปอยู่กับพี่โต้งโน่น"
"แกไม่กลับก็ได้ จะไปอยู่ไหนก็ไป แต่ต้องไม่ใช่บ้านไอ้เม้ง"
"ตกลงแม่ห่วงฉันหรือไม่อยากให้ฉันอยู่บ้านคนที่ไม่ชอบกันแน่"
"อ้าว...นี่ก็ขยันน้อยใจจริ๊งๆ ทั้งวันเลย" นวลบอก
กุ๊กไก่วิ่งเข้าบ้านไป
"ให้กุ๊กไก่นอนบ้านเหมยสักคืนเถอะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ใจเย็นๆ ค่อยมาคุยกัน"
ชดช้อยพยักหน้าให้เหมย
"โบราณว่าไว้น้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือขวาง ปล่อยกุ๊กไก่อยู่นี่สักคืนเถอะครับ" ไทบอก
"เพราะแกนั่นแหละ ไม่ต้องมาสอนฉันไอ้ไท"
ชดช้อยเชิดใส่อย่างไม่พอใจก่อนเดินออกไป
"อย่าไปถือคุณนายแกเลยไท" กาแฟบอก
"ผมไม่ถือหรอกครับ มันหนัก"
"ยังจะตลกอีก แล้วนี่ไปไหนกันมาครับหลวงพี่"
"หลวงพี่ไปเยี่ยมลูกที่โรงพยาบาลมา"
หลวงพี่มองเข้าไปในบ้านอย่างไม่สบายใจ เป็นห่วงกุ๊กไก่
เหมยพากุ๊กไก่มานอนที่ห้อง
"เดี๋ยวเธอนอนกับฉันที่ห้องนี่แหละ"
"ก็ได้ แต่ฉันต้องนอนเตียง ส่วนพี่นอนพื้น"
"ให้มันน้อยๆ หน่อยย่ะ เดี๋ยวปั๊ด"
กุ๊กไก่ทำหน้าดราม่า เหมยพยายามสูดหายใจให้ใจเย็นไม่อยากซ้ำเติม
"แบ่งกันนอนก็ได้ย่ะ เตียงฉันใหญ่"
"ก็ด่ะ"
"ไม่ใช่ก็ได้ แต่ต้องได้เพราะนี่มันห้องฉัน"
เฮียเม้งเดินเข้ามา
"อย่าดุนักสิลูก"
"นั่นสิ ตอนเด็กๆ คุณลุงให้ข้าวหรือให้อาหารเม็ดค่ะทำไมพี่เหมยดุ๊ดุ"
"น่าจะสลับๆ กันนะลุงว่า"
"พ่อ"
เฮียเม้งกับกุ๊กไก่ขำๆ ก่อนเฮียเม้งดึงลูกมาคุย
"คนเค้าหนีร้อนมาพึ่งเย็น ดูแลเค้าหน่อยเถอะลูก"
"ยอมเท่าที่ยอมได้ค่ะ"
เหมยคิดๆ มองไปกุ๊กไก่ที่ทำหน้าเศร้าๆ เหมยพยักหน้ารับให้พ่ออย่างหน่ายๆ
"เธอเก็บของไปละกัน เดี๋ยวฉันจะไปทำกับข้าวให้พ่อ ส่วนเธออยากกินอะไรก็ไปทำเอง"
"ฉันทำไม่เป็น ปกติแม่ฉันทำให้"
กุ๊กไก่พูดถึงแม่แล้วก็เศร้าๆ
"งั้นวันนี้ก็กินฝีมือเหมยแทนละกันเน๊อะ"
"พ่อทำให้เหมยทานบ้างก็ดีนะคะวันนี้"
"ทำไมขี้เกียจทำเหรอ งั้นสั่งมากินมั้ย"
"ไม่เอาเปลือง"
"ที่แท้ก็งกนี่เอง"
กุ๊กไก่มองพ่อลูกหยอกล้อกันท่าทางมีความสุข แล้วนึกถึงตัวเองกับแม่ก่อนทรุดนั่งเศร้าๆ ที่เตียง
เวลากลางคืน หมากนั่งเหม่อๆ อยู่หน้าจอคอมฯ ไทกับหลวงพี่เดินเข้ามา ไทเดินมาหลอกผีหมาก
"แบร่"
"ตกใจตายละ" หมากว่า
"เหม่อยังกับเล่นเอ็มวีแบบนี้ คิดไรอยู่ เปิดคอมไม่เล่นแบบนี้เปลืองไฟ"
"คิดถึงแม่ ถ้าแม่อยู่ด้วยคงดีกว่านี้"
"เอ้า...ดราม่าอีกแล้ว"
"ที่ไหนมีเอามือถือแลกแม่บ้าง ฉันจะเอาไปแลกมาสักสิบแม่"
"ตลกแล้ว...ของแบบนี้มันแลกได้ที่ไหน"
"ถ้าฉันมีแม่แบบที่กุ๊กไก่มีฉันจะดูแลแม่ให้ดี ไม่เถียง ไม่ดื้อ ไม่ซนเลย"
"หลวงพี่มั่นใจว่าถ้าแม่หมากยังอยู่จะต้องภูมิใจในตัวหมากแน่ๆ"
"จริงเหรอครับหลวงพี่"
"คนเป็นพ่อเป็นแม่ ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไงเค้าก็พร้อมจะปกป้องและโอบอุ้มดูแลลูก"
"แล้วทำไมแม่ผมทิ้งผมไปแบบนี้"
"ทุกคนคงมีเหตุผลของตัวเอง"
"แต่หลวงพ่อเคยบอกว่า เราไม่สามารถอ้างเหตุผลในการทำผิดได้นะครับหลวงพี่"
"ใช่...แต่บางอย่างคนทำก็ไม่ได้ตั้งใจ ให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นหรอก"
"ผมก็คิดถึงแม่เหมือนกัน โทรไปหาแม่หน่อยดีกว่า" ไทบอก
"ฉันเอามือถือฉันแลกกับแม่พี่ได้มั้ย"
"ไอ้บ้า...ไม่ได้โว้ย"
ไทเดินไปคุยโทรศัพท์ หมากทำหน้าเศร้าๆ
"หมากช่วยหลวงพี่พิมพ์กติกาเกมส่งกลอนวันแม่หน่อยสิ"
"ได้ครับหลวงพี่"
หลวงพี่มองหมากอย่างสงสาร
กุ๊กไก่นั่งดูทีวีไปพร้อมๆ กับเล่นมือถือที่โถงบ้านเมียเม้ง
เฮียเม้งเดินลงมา
"ยังไม่นอนอีกเหรอกุ๊กไก่"
"ยังค่ะ กุ๊กไก่ยังไม่ง่วง คุณลุงนอนดึกแบบนี้ไม่ดีนะคะเพราะว่าคุณลุงแก่แล้ว"
"อ้าว...ด่าลุงซะงั้น"
"หรือว่าไม่จริงคะ...ทำไมคนแก่ชอบไม่ยอมรับ แม่กุ๊กไก่ก็เหมือนกันใครว่าแก่ทีไร อาละวาดบ้านแตก"
กุ๊กไก่พูดถึงแม่ก็เศร้าๆ เฮียเม้งยิ้มอย่างรู้ทัน
"ลุงรู้ว่าแม่หนูเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก"
"ถ้าไม่ตั้งใจเค้าคงไม่ไล่กุ๊กไก่ตั้งหลายครั้ง"
"ไม่มีพ่อแม่คนให้อยากให้ลูกห่างจากอกหรอก มีแต่ลูกนั่นแหละที่โตขึ้นแล้วอยากห่างจากอกพ่อแม่ ไปใช้ชีวิตของตัวเอง"
กุ๊กไก่มองหน้าเฮียเม้งคิดๆ
"แม่หนูก็แค่โกรธเลยพูดอะไรไม่คิด อย่าไปโกรธแม่เลย"
"คุณลุงว่าแม่รักกุ๊กไก่มั้ยคะ"
"ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกหรอก"
กุ๊กไก่คิดตาม
"อย่าดื้อกับแม่เลย เคยได้ยินมั้ยที่เค้าว่าพอเราดื้อกับแม่ลูกก็จะดื้อกับเรา"
"จริงเหรอคะ"
"ไม่รู้สิ เค้าว่ามา ลุงว่าพรุ่งนี้หนูก็กลับบ้านไปได้แล้วค่อยๆ คุยกับแม่ ขอโทษแม่"
"แล้วแม่จะด่ากุ๊กไก่มั้ย"
"พ่อแม่พร้อมจะอภัยให้ลูกเสมอ"
กุ๊กไก่คิดๆ ตามที่เฮียเม้งพูด พลางกดมือถือไป
"มือถือมันกอดไม่อุ่นเหมือนแม่นะว่ามั้ย...แล้วยิ่งแม่หนูเนี่ยไขมันล้วนๆ"
กุ๊กไก่ยิ้มๆ กับเฮียเม้งก่อนวางมือถือลงที่โต๊ะ
คืนเดียวกัน ชดช้อยนั่งจ้องมือถือกดไม่กด โต้งกับนวลนั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ นวลมองเห็นก็ยิ้มแซวๆ
"จะโทรหาคุณกุ๊กไก่เหรอคะ"
"เปล่าซะหน่อย ฉันจะโทรไปเปียแชร์"
"แชร์ที่ไหนรับเปียตอนเที่ยงคืน"
"แชร์...แชร์อะไรก็เรื่องของฉันอย่ามายุ่ง"
นวลยิ้มๆ
"คิดถึงลูกสาวละสิ"
"อืม...แกว่าฉันด่าลูกแรงเกินไปปะนวล"
"แรงมากคะ ถ้านวลโดนนวลหนีไปติดยาแล้วคะ"
"ยาคูลล์"
"ใช่ค่ะ"
"อย่ามาตลก พูดจริงๆ ฉันอยากฟัง"
"คุณนายพูดแรงไปค่ะ คุณกุ๊กไก่เธอกำลังเป็นวัยรุ่น ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ต้องดูแลเธอดีๆ เพราะเธอมีคุณนายแค่คนเดียว"
"ก็มันเอาแต่เล่นมือถือ บ้าผู้ชาย"
"แต่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิดมากมายไม่ใช่เหรอคะ การพูดคุยกันดีกว่าคุณนายไปดุเธอแรงๆ แบบนั้นนะคะ"
"แหม...มาสอนฉันเหมือนแกมีลูก"
"สองตัว"
"ลูกแมวน่ะสิ"
ชดช้อยยิ้มๆ ก่อนกลับมาคิดๆ
อ่านต่อหน้าที่ 4
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 22 (ต่อ)
บรรยากาศหมู่บ้านเช้าวันใหม่ เฮียเม้งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน ชดช้อยกับนวลเดินมาลับๆ ล่อๆ
"ทำไมคุณนายไม่เข้าไปหาคุณกุ๊กละคะ"
"ฉันไม่อยากให้ไอ้เม้งมันเยาะเย้ยฉัน"
"วางทิฐิลงบ้างเถอะคะคุณนาย เฮียเม้งเค้าคงไม่คิดขนาดนั้นหรอกค่ะ"
"ไม่รู้ ไม่สนรอให้มันเข้าบ้านไปก่อนแล้วฉันจะไป"
นวลส่ายหน้าให้ชดช้อย
หลวงพ่อ หลวงพี่ ไท หมาก เดินมา ไทมองเห็นชดช้อยกับนวล
"คุณนายชดช้อยกับพี่นวล" ไทบอก
หมากตะโกน
"อ้าวคุณนาย มาแอบดูอะไรอยู่ตรงนี้"
ชดช้อยรีบส่งสัญญาณ จุ๊ๆ ก่อนหันมาเจอเม้งยืนอยู่ ชดช้อยตกใจ
"นี่อย่าบอกนะว่าโรคจิตมาแอบดูหุ่นฉันเนี่ย"
"ไอ้บ้า...ฉันไม่ได้มาดูแกซะหน่อย ดูไปก็เสียสายตา...ฉันมาหาลูกฉัน"
"แล้วทำไม ไม่เข้าไปดีๆ ละมาทำตัวลับๆ ล่อๆ ทำไมคุณนาย" หลวงพ่อถาม
"คุณนายกลัวเสียฟอร์มที่มาบ้านเฮียเม้งค่ะ" นวลบอก
ชดช้อยหันไปจ้องดุนวล นวลเงียบ
"เข้าไปสิ...หนูกุ๊กเก็บของอยู่ในบ้านโน่นแน่ะ"
ชดช้อยเสียงดัง
"มันจะไปไหนอีก"
"เพราะปากไวแบบนี้ไงลูกถึงได้หนีออกจากบ้านฟังให้จบก่อนค่อยโวยวายได้มั้ย"
ชดช้อยหน้าสลด
ภายในบ้าน กุ๊กไก่ก้มกราบแม่ นวลร้องไห้เสียงดัง
"เป็นไรนังนวล"
"ซึ้ง"
"จะนึ่งข้าวรึไง"
"ถ้าตลกขนาดนี้นวลเลิกซึ้งดีกว่าค่ะ"
กุ๊กไก่กอดแม่
"ฉันขอโทษนะแม่"
"ฉันก็ขอโทษที่ว่าแกแรงเกินไป"
"ฉันรู้แล้วว่าแม่รักกุ๊กไก่"
โต้งเดินเข้ามา
"แม่ครับ"
"ว่าไงโต้ง"
"โต้งเอาพวงมาลัยวันแม่มาไหว้แม่ครับ"
ชดช้อยทำท่าซึ้ง
"เข้ามาเลยลูก"
โต้งเอาพวงมาลัยให้ชดช้อย
"ขอให้แม่แข็งแรง สวย สาว แบบนี้ตลอดไปครับ โต้งรักแม่ครับ"
"กุ๊กไก่ก็รักแม่"
"แม่ก็รักลูกสองคนมากๆ นะ อย่าดื้อ เป็นคนดี ร่ำรวย ใครๆ ก็นับหน้าถือตานะลูก"
"นวลก็รักคุณนายนะคะ"
"จ้ะ...ขอบใจทุกคนมากนะ"
"นวลไปเอาน้ำใส่กะละมังให้หน่อยสิ"กุ๊กไก่ว่า
"ไม่ใช่สงกรานต์แกจะเอาน้ำมาสาดใคร" โต้งถาม
"ฉันจะล้างเท้าแม่เพื่อความเป็นสิริมงคล"
"ได้เลยค่ะคุณกุ๊ก"
"โถ่ลูกแม่"
ชดช้อยกอดลูกสองคนใบหน้ามีความสุข
ฝ่ายเหมยเอาพวงมาลัยให้เฮียเม้งในวันแม่
"นี่มันวันแม่เอาพวงมาลัยมาให้พ่อทำไมลูก"
"ก็เหมยมีพ่อเป็นแม่ด้วยไง"
"พ่อต้องไปแต่งหญิงด้วยปะเนี่ย"
"อย่าตลกลูกจะซึ้ง"
"ขอบใจลูก"
"ขอบคุณที่พ่อเลี้ยงดูเหมยมา เป็นทั้งพ่อเป็นทั้งแม่"
"พ่อก็ขอบใจที่เหมยเป็นลูกที่ดีของพ่อลูก"
เหมยก้มกราบแทบตักเฮียเม้ง เฮียเม้งยิ้มๆ
"บุญรักษานะลูกพ่อ"
เฮียเม้งยิ้มอย่างมีความสุข
ท่ามกลางบรรยากาศร่มรื่นของวัด ไทกับหมากก้มกราบหลวงพ่อกับหลวงพี่ที่ยิ้มๆ
"ขอบคุณหลวงพ่อมากนะครับที่ให้ที่อยู่ที่กินผม"
หลวงพ่อพยักหน้ารับ
"หลวงพ่อเปรียบเหมือนพ่อและแม่ของผม นะครับถ้าไม่มีหลวงพ่อผมคงไม่มีวันนี้" หมากบอก
"สิ่งใดเกิดขึ้นสิ่งนั้นย่อมดีเสมอ หลวงพ่อยินดีที่เอ็งสองคนมาอยู่ด้วยกัน ขอให้พวกเอ็งเป็นคนดีของสังคมต่อไป"
ไทกับหมากยกมือไหว้
กุ๊กไก่กำลังเดินออกจากบ้านเจอกาแฟยืนอยู่หน้าบ้าน
"จะหนีไปไหนอีก"
"ตกใจหมดเลยหมวด มายืนทำอะไรหน้าบ้าน"
"ผ่านมาเลยแวะมาดู โอเครึยัง"
"โอเค...เรียบร้อย"
"ดีแล้ว จำไว้นะไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่หรอก"
"กุ๊กไก่เข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวกุ๊กไก่จะไหว้แม่เช้าเย็น แล้วก็ตั้งศาลให้แม่ด้วยเลยดีมั้ยคะ"
"อันนั้นก็เกินไป"
กาแฟมองกุ๊กไก่ยิ้ม
"แล้วนี่จะไปไหนต่อ"
"ไปซื้อของขวัญวันแม่ให้แม่หน่อย"
"มีตังค์เหรอ"
"ขอแม่มา"
กาแฟยิ้ม
"อัดยายซื้อขนมยายนะ...งั้นไปด้วยกันสิ ฉันก็จะไปเหมือนกัน"
"นี่หมวดมาทำดีกับฉันแบบนี้คิดไรกับฉันปะเนี่ย"
หมวดกาแฟส่ายหน้า
"ไม่ได้คิด เพราะใจฉันมีแต่เหมยคนเดียว"
"เฝ้าให้ดีเหอะระวังเค้าจะแย่งพี่ไทกุ๊กไก่ไป"
"เลิกพูดได้แล้วตกลงจะไปด้วยกันมั้ย"
"ไปๆ"
กาแฟกับกุ๊กไก่เดินออกไปด้วยกัน
เหมยเดินมายืนอยู่ที่ท่าน้ำ ไทเดินมาหา
"มาทำอะไรคุณ"
"เรื่องของฉัน"
"อ้าว...ถามดีๆ นะเนี่ย"
"นายมีแม่มั้ย"
"ไม่มีผมออกมาจากกระบอกไม้ไผ่มั้ง"
"คุยกับนายไม่มีสาระอะไรเลย"
"ก็คุณถามกวนผมก่อนนี่ ตกลงมาทำอะไรครับคุณหนูเหมย"
"ฉันมาไหว้แม่"
"พาผมไปแนะนำให้ท่านรู้จักหน่อยสิ"
"เรื่องอะไร ทำไมฉันต้องให้แม่รู้จักนายด้วย"
"ก็แนะนำว่าที่แฟนไง" ไทยิ้ม
เหมยยิ้มอาย
"อย่ามาตลกจะไปไหนก็ไปไป๊ ฉันอยากใช้ความคิดเงียบๆ"
"คิดเรื่องลูกหนี้เหรอ"
"นี่นาย...วันๆ ฉันก็ไม่ได้คิดแค่เรื่องหนี้ปะ"
"เหรอ.."
เหมยทำท่านึกได้
"เออ...วันนี้ตาชูบอกให้ไปเก็บหนี้ตอนเก้าโมงเกือบลืมเลย"
"นั่นไง"
"งั้นฉันไปนะเดี๋ยวไม่ทัน"
เหมยเดินออกไปอย่างเร็ว ไทมองตามยิ้ม
ผ่านเวลาจากเช้าไปเย็น ชาวบ้านหลายคนนั่งฟังหลวงพ่อเทศน์อยู่ เหมย กาแฟ กุ๊กไก่นั่งข้างๆ กัน
ไท หมาก มั่น แมว นั่งอยู่ข้างๆหลวงพ่อกับหลวงพี่
"ขอบคุณทุกคนที่มาในวันนี้ หลวงพ่อไม่อยากให้ทุกคนให้ความสำคัญกับแม่ แค่ในวันแม่วันเดียว แต่จงทำให้ทุกวันเป็นวันแม่"
ทุกคนตั้งใจฟัง
"แม่เลี้ยงลูกทุกคนดูแลตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยไม่สนใจลูกเลยสักวัน แฟนมีแล้วเลิกได้ แต่แม่เป็นแล้วเลิกไม่ได้ ต้องดูแลลูกไปตลอด"
ไทมองยิ้มให้เหมย
"แล้วคนที่คิดว่าพ่อแม่ลำเอียงละครับหลวงพ่อ"
"หมวด" กุ๊กไก่ศอกเข้าที่เอวกาแฟ
หลวงพ่อยิ้มรับ
"ไม่มีพ่อแม่คนไหนรักลูกไม่เท่ากันหรอก ท่านรักลูกเท่ากันแต่ลักษณะนิสัยของลูกแต่ละคนแตกต่างกัน ท่านจึงปฏิบัติต่างกันไป อย่าไปคิดมาก มัวแต่บอกว่าแม่ไม่รัก แต่เรามีหน้าที่รักท่านให้มากๆ เพราะท่านเป็นผู้ให้กำเนิดเรามา กอดท่านบอก รักท่านทุกวันยิ่งดีเจริญพร"
"สาธุ"
หลวงพี่ยิ้ม
"วันนี้หลวงพี่บอกว่าจะประกาศคนที่แต่งกลอนชนะนี่เชิญเลย" หลวงพ่อบอก
"ขอบคุณครับท่าน"
ทุกคนสีหน้าลุ้นๆ
"คนที่ชนะคือ คือ คือ...ไท"
ไทยิ้มๆ ทุกคนปรบมือให้
"สุดยอดเลยเพ่" หมากบอก
"ไทออกมาอ่านสิ"
ไทพยักหน้ารับให้หลวงพี่ ก่อนยืนขึ้นอ่าน
"ขอกราบแม่ด้วยกลอนจากใจลูก
ด้วยพันผูกรักแม่มิแปรผัน
ลูกดื้อบ้างงอแงบ้างในบางวัน
แต่ใจนั้นรักแม่แน่แท้เอย"
ทุกคนปรบมือให้ไท ไทยิ้มๆ
"ผมว่ากลอนผมเพราะว่าไอ้ไทอีก" แมวบอก
"เอ็งเนี่ยนะแต่งกลอน" มั่นว่า
"เออดิ เดี๋ยวเอ็งฟังก่อนแล้วค่อยตัดสิน"
ทุกคนรอฟังกลอนวันแม่จากแมว
"เช้าวันนั้นฉันตื่นมาหาตังค์แม่
มันช่างแย่ ตู้ตังค์แม่นั้นหายไปไหน
ฉันพยายามตามหาตังค์ต่อไป
อุ้ยต๊ายตายนึกขึ้นได้นี่ไม่ใช่บ้านฉัน"
ทุกคนเงียบกริบ
"เป็นไงกลอนวันแม่ฉัน" แมวถาม
"วันแม่ตรงไหนวะ"
"ก็มีคำว่าแม่ตั้งหลายคำ"
"ยังจะแถหน้าไม่อายอีก"
ทุกคนขำๆ แมว
...หน้าโบสถ์ดูสงบ
อ่านต่อตอนที่ 23
