หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 21
ท่ามกลางบรรยากาศในวัด ตอนกลางคืน บริเวณศาลาท่าน้ำได้ยินเสียงโวยวายมาแต่ไกล
"ปล่อย... ปล่อยข้านะโว้ย"
แมว มัคนายกกับหมากจับตัวสัปเหร่อมั่น คนละฝั่ง ไทยิ้มๆเดินตามมา
"ปล่อยสิวะ ไอ้แมวไอ้หมาก ถ้าไม่ปล่อยข้าจะฟ้องหลวงพ่อ"
"แหม….แก่จนหงอกทั้งหัวแล้วยังจะขี้ฟ้องอีก" แมวบอก
"โมโหตรงหัวหงอกเนี่ยแหละ บอกให้ปล่อย"
หมากกับแมวปล่อยมั่นลงที่พื้นศาลา
"โอ้ย"
มั่นหล่นอยู่ที่พื้นทำท่าเจ็บๆ
"ปล่อยทำไมวะ " มั่นหันไปด่าหมากกับแมว "ไอ้ๆๆเป็ดปักกิ่ง"
"โหว...ด่าซะเจ็บ ก็บอกให้ปล่อยก็ปล่อยแล้วไง จะเอาไงอีกไอ้เป็ดพะโล้" แมวว่า
"ปล่อยน้าแกลงแรงขนาดนี้เกิดเป็นอะไรไป หาอะไหล่เปลี่ยนยากนะครับ" ไทบอก
"ถ้าจะช่วยแบบนี้ยืนหล่อเฉยๆ เหอะไอ้ไท"
"ผมเป็นห่วงน้าจริงๆ นะครับ ถามจริงพวกน้าเล่นอะไรกัน"
หมากชี้ไปที่มั่นกับแมว
"สองคนนี้ดูละครแล้วก็พนันกันว่า ตัวร้ายกับนางเอกใครจะตาย แล้วน้ามั่นแพ้พนันก็เลยต้องมาโดนน้ำตอนนี้ไง"
ไทมองไปที่ท่าน้ำทำท่าตกใจ ร้องเสียงดัง
" เฮ้ย!"
"เรื่องที่เล่ามันน่าตกใจขนาดนั้นเลยเหรอพี่" หมากถาม
"ไม่ได้ตกใจที่แกเล่า แต่ตกใจโน้น"
ไทชี้ไปที่ริมศาลา ทุกคนมองตาม เห็นยิ้มนอนหงายหน้าตัวเปียกอยู่ริมศาลา เหมือนน้ำพัดมา
"สงสัยหมาเน่าขึ้นอืดลอยมาเกยท่า ไอ้หมากเอาไม้มาเขี่ยไปท่าอื่นดิ" แมวบอก
"แกนี่มันใจร้ายจริงๆ เลยไอ้หน้าแมว" มั่นบอก
ไทเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
"ไม่ใช่หมาเน่าครับ... คน!" ไทบอก
ทุกคนมองหน้ากันสงสัยว่าใคร ก่อนไทเอามืออังจมูกทำท่าตกใจ
ยิ้มที่นอนอยู่ที่พื้นภายในกุฏิ
"ไม่ตายแน่เหรอวะ ไอ้ไท ทำไมมันนอนนิ่งขนาดนั้น"
ยิ้มไอๆ แล้วลืมตารู้สึกตัวแล้วเห็นทุกคนกำลังก้มหน้าจ้องมาที่เขา
หมากทำท่าดีใจ
"ฟื้นแล้วครับหลวงพ่อ"
"รู้แล้วก็อยู่ด้วยกันเนี่ย"
ยิ้มค่อยๆ ลุกขึ้นทำท่าจับท้ายทอยเหมือนปวดๆ ทุกคนผละหน้าออกจากยิ้ม
"ผมอยู่ไหนครับเนี่ย"
"วัดธารธรรม แล้วโยมละมาจากไหน" หลวงพี่ดินบอก
ยิ้มฉีกยิ้มกว้างก่อนตอบ
"ไม่รู้ครับ"
"ร้อนเลย"
"อะไรวะ"
"อ้าวไง..."
"ถ้าพี่ไม่รู้ว่ามาจากไหน แล้วพวกผมจะรู้เหรอ" หมากบอก
"นี่น้องก็ไม่รู้เหรอว่ามาจากไหน"
"ผมนะรู้แล้วพี่น่ะรู้มั้ย"
"ไม่รู้แล้วน้องรู้มั้ย" ยิ้มว่า
"ผมรู้"
"รู้เหรอว่าพี่มาจากไหน"
"รู้ว่าผมมาจากไหน"
ทุกคนฟังแล้วก็งงๆ ตาม
"พอแล้วหมาก"
"เอาไงดีครับหลวงพ่อ" ไทถาม
"คืนนี้มันดึกแล้วให้เค้าพักที่วัดก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปแจ้งความ"
"ได้ครับ"
หลวงพี่มองยิ้มด้วยความสงสัย
หลวงพี่นั่งกดคอมพ์อยู่ ไทเดินเข้ามาหา
"ยังไม่จำวัดอีกเหรอครับหลวงพี่"
"หลวงพี่จำได้แล้ว ไม่ต้องจำอีกหรอก"
"แน๊ะ...มาตลกกับผมอีก"
หลวงพี่ยิ้ม
"ไทยิ้มหลวงพี่ก็ดีใจ แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นไงบ้าง"
"ก็อ้วนเหมือนเดิมครับ"
"เอาคืนหลวงพี่เหรอ"
"หลวงพี่ยิ้มผมก็ดีใจ ผมจัดห้องให้เค้านอนเรียบร้อยแล้วครับ ถามอะไรก็ยังจำไม่ได้"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ไทพาเค้าไปแจ้งความให้เรียบร้อยนะ"
"ได้ครับ"
"พาไปหาหมอให้ตรวจดูด้วย สมองเค้าคงกระทบกระเทือน"
ไทพยักหน้ารับอย่างสงสัยในตัวยิ้ม
"ผมสงสัยว่าเค้ามาเกยท่าน้ำได้ยังไง"
"นั่นสิ...แถมยังความจำเสื่อมมาด้วย ... แต่ก็อย่าเพิ่งมองในแง่ร้ายนะ"
"ครับ แล้วหลวงพี่ทำอะไรอยู่ครับ"
"หลวงพี่กำลังอ่านข่าวดูเผื่อมีแจ้งคนหาย หรือมีเหตุการณ์อะไรที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนี้"
"แล้วเจอมั้ยครับ"
หลวงพี่ส่ายหน้า
"งั้นเดี๋ยวผมช่วยดูครับ"
หลวงพี่พยักหน้ารับยิ้มๆ
เช้าวันใหม่ หลวงพ่อ หลวงพี่ มั่น แมว ยิ้มยืนอยู่ฝั่งเดียวกัน อีกฝั่งหมวดกาแฟยืนอยู่เหมือนเพิ่งรับแจ้งความเสร็จ
หมวดกาแฟพูดกับหลวงพี่และหลวงพ่อ
"ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะรีบหาญาติพี่เค้าให้เจอเร็วที่สุด"
"ฝากด้วยนะครับหมวด"
กาแฟพยักหน้ารับก่อนพูดต่อ
"แล้วจะให้พี่เค้าอยู่ที่ไหนครับ"
"ก็ให้อยู่วัดไปก่อนเนี่ยแหละ" หลวงพ่อบอก
"ขอบคุณครับหลวงพ่อ"
ยิ้มยกมือไหว้และยิ้มหวานให้หลวงพ่อ
"งั้นผมลานะครับหลวงพ่อ"
กาแฟยกมือไหว้
"ลากับหลวงพ่อไม่ได้หรอก ต้องลากับผู้บังคับบัญชา" หลวงพ่อแซว
"ลากลับไม่ได้ลางานครับ"
"หลวงพ่อหยอกเล่น"
กาแฟเดินออกไป
"แล้วเราจะเรียกมันว่าอะไรดีละครับหลวงพ่อ" มั่นถาม
"มันลอยมาติดอยู่ตรงท่าน้ำ เรียกไอ้ท่าน้ำดีมั้ยครับ"
ยิ้มบอก"ดีครับ"
"คนบ้าอะไรชื่อท่าน้ำ ชื่อไอ้หมาเน่าดีกว่า"
"ดีครับ"
หลวงพ่อมองยิ้มที่เป็นคนยิ้มเก่ง
"นึกออกละ"
"ชื่ออะไรครับ"
"ชื่อยิ้ม"
"ยิ้ม"
ยิ้มพูดชื่อยิ้มพร้อมกับยิ้มกว้างรับ
ภายในร้านกาแฟ หมาก เหมย กุ๊กไก่ เฮียเม้ง ชดช้อย กำลังล้อมวงฟังเรื่องที่หมากเล่าอยู่
ไทเดินถือกาแฟมาจากเคาน์เตอร์สองแก้ว
"พวกฉันสี่คนเห็นพี่เค้านอนเกยอยู่ที่ริมท่าน้ำก็เลยพาไปหาหลวงพ่อ"
กุ๊กไก่ถาม
"แล้วเค้าเป็นใครมาจากไหน"
"ไม่รู้ เค้าจำอะไรไม่ได้เลย"
ชดช้อยถาม
"แล้วจะรู้ได้ไงว่าไอ้คนที่มันลอยน้ำมามันไว้ใจได้"
"ก็ยังไม่รู้หรอกครับ แต่เราแจ้งความไปแล้ว"
"แต่พี่เค้าไม่น่ามีพิษมีภัยนะครับ ยิ้มหวานอย่างเดียว" หมากบอก
"ยิ้มเก่งก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้ ฉันไปดูหน่อยดีกว่า" ชดช้อยว่า
เฮียเม้งบอก
"ฉันไปด้วย"
"เรื่องอะไรฉันต้องให้แกไปด้วย"
"ฉันไปของฉันเองก็ได้ โถ่"
ชดช้อยเชิดหน้าใส่เฮียเม้ง
"งั้นกุ๊กไก่รอแม่ที่นี่นะ"
"ไม่ต้องเลย ไปเป็นเพื่อนแม่ด้วย"
ชดช้อย ดึงแขนกุ๊กไก่เดินออกไป เฮียเม้งเดินตาม
ไทพูดกับเหมย
"คุณไม่ไปด้วยเหรอ หรือว่าอยากอยู่เป็นเพื่อนผม"
"ใครอยากเป็นเพื่อนกับนาย นายเด็กวัด"
"ถ้าไม่อยากเป็นเพื่อนเป็นแฟนก็ได้นะ"
"ไอ้บ้า ออกไปเลยนะ"
เหมยอายยกน้ำของหมากมากิน
"พี่เหมย" หมากร้อง
เหมยดุ
"อะไร"
หมากชี้แก้วน้ำที่เหมยดูด
"นั่นมันแก้วฉัน"
เหมยเสียหน้ารีบวาง
"แล้วเอามาวางตรงนี้ทำไมละ"
"ตกลงฉันผิด"
"เอออะดิ"
ไทยิ้มมองหน้าเหมยที่อาย
อ่านต่อหน้าที่ 2
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 21 (ต่อ)
วัดตอนกลางวัน มั่นกับแมวยืนมองยิ้มกวาดลานวัด ยิ้มหันกลับมายิ้มหวานให้
"มันจะยิ้มทำไมนักหนาว่ะ คิดว่าตัวเองเป็นนางงามรึไง" แมวว่า
"มีไอ้นี่มาอยู่วัดก็ดีเหมือนกันเน๊อะ เราสองคนสบายขึ้นเยอะ" มั่นว่า
แมวพยักหน้ารับก่อนทำท่าบิดขี้เกียจไปมา ยิ้มรีบวิ่งมาหาพร้อมไม้กวาด
แมวกับมั่นกลัวๆ
"เห้ยๆ เอ็งจะทำอะไรของเอ็งวะ" แมวว่า
"มันคงโกรธที่แกใช้งานมันเยอะไปอ่ะดิ" มั่นบอก
"เปล่าจ้ะ ฉันจะมาช่วยนวดให้ เห็นน้าเมื่อย"
"ตกใจหมด" แมวเดินห่างยิ้ม "ไม่ต้องยุ่งข้าไม่ชอบให้ใครโดนตัว"
"ถือตัวเหรอ"
"ข้าบ้าจี้ เอ็งไปกวาดพื้นให้สะอาดโน่นไป๊"
ยิ้มกำลังจะเดินไปกวาดพื้นต่อมองเห็นชดช้อย เฮียเม้ง กุ๊กไก่เดินเข้ามา
"โอ้โห วันนี้สงสัยฝนจะตก คุณนายกับเฮียเม้งเดินเคียงคู่กันมาวัด" มั่นบอก
"ต่างคนต่างมาโว้ย ไม่ได้มาด้วยกัน"
ชดช้อยกับเม้งมองหน้ากันก่อนสะบัดไปคนละทาง
"สะบัดกันขนาดนั้นเจ็บคอมั้ยละ" กุ๊กไก่ถาม
เม้งกับชดช้อยจับคอตัวเอง
"น้าจ๊ะ คนความจำเสื่อมอยู่ไหนจ๊ะ"
มั่นยังไม่ทันพูด เฮียเม้งเดินไปหายิ้มเหมือนรู้จัก
เฮียเม้งชี้ไปที่ยิ้ม
"อ๋อ…แกนี่เอง"
"นี่…พี่สุดหล่อรู้จักผมเหรอครับ" ยิ้มดีใจ
"ไม่รู้เว้ย" เฮียเม้งยิ้มรับ "แต่แกเนี่ยตาถึงนะเนี่ยที่เห็นในความหล่อของฉัน"
"อี๊...ถ้าไอ้เม้งหล่อบนโลกก็ไม่มีใครขี้เหร่แล้วล่ะ" ชดช้อยบอก
"พี่เค้าหล่อจริงๆ นะครับคุณนายคนสวย"
ชดช้อยยิ้มรับ
"อุ้ยตายตาถึงจริงๆ ด้วย"
"บ้ายอพอกัน"
กุ๊กไก่ทำท่าเซ็งๆ
"มาหาไอ้ยิ้มมันมีอะไรรึเปล่า"
"จะมาดูว่าคนที่เข้ามาอยู่ในหมู่บ้านคนใหม่ น่าเชื่อถือมั้ยนะสิ คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้"
"เห็นมันแล้วเป็นไงละ" มั่นถาม
ชดช้อยกับเฮียเม้งมองยิ้ม
"ดูท่าทางไม่มีพิษมีภัย" เฮียเม้งบอก
"นั่นสิ ดูโง่ๆ ซื่อๆ ดี ไม่น่าเป็นคนร้าย" ชดช้อยว่า
"หน้าไม่คุ้นเลย สงสัยไม่ใช่คนแถวนี้แน่ๆ ใช่มั้ย" เม้งถาม
"ไม่รู้ครับเฮียสุดหล่อ ผมจำไม่ได้"
ทุกคนมองที่ยิ้มๆ หวานรับอยู่
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปสวดมนต์นะครับ"
ยิ้มยกมือไหว้เฮียเม้งกับชดช้อยก้มหน้าแทบจะถึงเข่า ก่อนออกไป
เหมยนั่งเก็บเงินอยู่กับเจนนี่ ไทยืนมองหน่ายๆ
ชาวบ้านบอก
"งวดนี้ฉันขอผลัดไปก่อนนะเหมย ต้องจ่ายค่าเทอมลูกคนเล็กฉันก่อน"
"ลูกคนเล็กป้าอายุ 30 แล้วยังเรียนอยู่อีกเหรอ"
"อายุไม่ใช่ข้อจำกัดของการศึกษา โว้ย..นังเจน"
"หร๊า...แต่ว่าการผ่อนหนี้ให้ป้ามันจำกัด ถ้าป้าไม่จ่ายฉันต้องเอาดอกไปทบต้นนะ"
ชาวบ้านหงุดหงิด
"ก็ได้ๆ โถ่ นังงก"
"เอ๊า!!"
ชาวบ้านล้วงตังค์จ่ายเหมย ทำท่าโมโหออกไป เดินไปบ่นไป
"ทวงจังนะเงินนะ ไม่อายบ้างรึไงวะ"
"หนอย!!! ตอนยืมแทบจะไหว้ พอตอนจ่ายคืนทำยังกับฉันไปขอเงินป้ามาใช้งั้นแหละ"
เหมยเซ็ง
"ไม่เป็นไรหรอกพี่เจน"
ไทเดินเข้ามาหาเหมย
"ผมว่าคุณเลิกไอ้ธุรกิจปล่อยเงินกู้ดีกว่ามั้ย"
"ให้พี่เจนเลิกรักน้องไทยังง่ายกว่าให้น้องเหมยเลิกปล่อยเงินกู้ค่ะ"
"ไม่เบื่อเหรอที่ต้องตามทวงหนี้ไปวันๆ"
"เบื่อแต่ทำไงได้ล่ะ เดินหน้าแล้วถอยหลังลำบาก"
เหมยทำหน้ามุ่งมั่นมองไปที่ไหน
"ก็ไม่ต้องเดินหน้า ไม่ต้องถอยหลัง แค่หยุด"
เหมยมองหน้าไทเหมือนสำนึกผิดอยู่เหมือนกัน หมวดกาแฟเดินเข้ามา มองเห็นไทกับเหมยก็ทำหน้าเซ็งๆ
"เอากาแฟเย็นแก้วหนึ่ง"
"ครับ"
ไทเดินออกไป กาแฟเดินมานั่งกับเหมย
"หมวดครับเรื่องพี่ยิ้มเป็นไงบ้างครับ"
"เท่าที่ดูจากการแจ้งคนหาย ยังไม่มีลักษณะแบบพี่เค้าเลย แต่ไม่ต้องห่วงผมส่งรูปพี่เค้าเขาเว็บกลางของตำรวจแล้ว ถ้าคืบหน้ายังไงจะรีบแจ้ง"
"ขอบคุณครับหมวด" หมากบอก
กาแฟพยักหน้ารับก่อนหันไปมองเหมยที่ทำหน้าเศร้าๆ อยู่
"เป็นไรหน้าบึ้ง ระวังไม่สวยนะ"
"โดนลูกหนี้ด่าว่างก"
"อ่อ...ไม่เป็นไรนี่ก็มันเป็นเรื่องจริงจะไปโกรธเค้าทำไม"
"นี่ปลอบอยู่ใช่ปะ" เหมยงอน
"โอ๋ๆๆ อย่าไปสนใจเลย ใครจะว่าอะไรเหมยก็ช่างเหอะ เหมยเป็นคนดีที่สุดสำหรับเรา"
"แหม...ปากหวานจังเลยนะคะหมวด" เจนนี่บอก
กาแฟยิ้มเหมือนให้กำลังใจเหมย
มุมทำประวัติในโรงพยาบาล พยาบาลนั่งซักประวัติยิ้มอยู่ มั่นกับพยาบาลคุยโต้ตอบกัน
"อายุเท่าไหร่คะ"
"สี่สิบแปดครับ"
"หงอกเยอะเหมือนกันนะคะ"
"อ้าว...คุณพยาบาลไหงลามมาถึงหัวผมได้"
"ขอโทษคะ คนไข้เป็นอะไรมาคะ"
"ผมไม่ได้เป็น ไอ้โน่นเป็น"
มั่นชี้ไปที่ยิ้มที่นั่งอยู่กับหลวงพี่ดิน
"แล้วมานั่งทำประวัติทำไมละคะ ไปพาคนไข้มาสิ"
"แล้วก็ไม่บอก"
"ก็ไม่คิดว่าจะโง่ขนาดนี้นี่คะ"
มั่นทำหน้าเซ็งกวักมือเรียกยิ้มเข้ามา คนหัวแตกเดินเข้ามานั่งก่อน
"ให้พี่เค้าก่อนก็ได้ครับ"
ยิ้มเดินมานั่งกับหลวงพี่และมั่น พยาบาลนั่งซักประวัติคนหัวแตก คนไข้ตอบไปด้วยจับหัวไปด้วย
"ชื่ออะไรคะ"
"สาธิต จิตมุ่งมั่นครับ"
"อายุ"
"สามสิบครับ"
"ช่างน้ำหนักค่ะ"
คนไข้งงๆ ว่าทำไมไม่ทำแผลให้กูก่อน แต่ก็เดินไปช่างน้ำหนัก เลือดไหลท่วมหน้า
หลวงพี่กับมั่นและยิ้มมองสงสารคนไข้
"ส่วนสูงเท่าไหร่คะ"
"ร้อยหกสิบแปดครับ"
"กรอกที่อยู่ให้ด้วยค่ะ"
หลวงพี่แนะ
"พาโยมเค้าไปทำแผลก่อนมั้ยคุณพยาบาล"
"จริงด้วยครับเลือดไหลจะหมดตัวอยู่แล้ว" ยิ้มบอก
"ไม่ได้คะ มันเป็นกฎ"
"ผิดกฏหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก" หลวงพี่บอก
"ไม่ค่ะหลวงพี่"
"โยมดูนั่นสิ"
หลวงพี่ชี้ไปที่พื้น เห็นคนหัวแตกนอนกองอยู่กับพื้น
"คนจะตายอยู่แล้วให้กรอกประวัติอยู่นั่นแหละ" มั่นบอก
หลวงพี่ ยิ้มนั่งอยู่ในห้องกับหมอ เหมือนยิ้มเพิ่งตรวจเสร็จ มีฟิล์มสมองวางอยู่
"คนไข้ความจำเสื่อมเฉียบพลัน เพราะสมองได้รับการกระทบกระเทือนครับหลวงพี่" หมอบอก
"แล้วเค้าจะหายมั้ยหมอ"
"ปกติแล้วคนไข้ที่เป็นจะใช้เวลาสักพักความจำก็จะกลับมา"
"แล้วอย่างผมละครับใช้เวลานานมั้ย" ยิ้มถาม
"หมอยังตอบไม่ได้ครับ แต่เดี๋ยวหมอจะนัดมาดูอาการแล้วก็ให้ยาไปทานก่อนนะครับ"
ยิ้มยกมือไม้
"ขอบพระคุณครับหมอ"
"ถ้ากินยาแล้วอาการยังไม่ดีขึ้น อาจจะต้องเข้าเครื่องตรวจสมองให้ละเอียดอีกครั้งครับ"
"ดีครับหมอ" หลวงพี่บอก
ยิ้มบอกกับหลวงพี่
"ขอบคุณหลวงพี่มากนะครับที่พาผมมาหาหมอ"
"ไม่เป็นไร"
หลวงพี่มองยิ้มอย่างไม่สบายใจ ก่อนมองที่ข้อมือมือยิ้มมีรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวอยู่
ที่บ้านเฮียเม้ง เหมยนั่งนับเงินที่เก็บมาได้อยู่กับเฮียเม้ง
"พ่อ...พ่อคิดจะเลิกปล่อยเงินกู้มั้ย"
"ถ้าเลิกแล้วพ่อจะไปทำอะไรละลูก"
"ทำอพาร์ทเม้นท์มั้ย หรือเปิดร้านขายของ หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ปล่อยเงินกู้"
"อนาคตไม่แน่ แต่ว่าตอนนี้พ่อยังไม่คิด ทำไมเหรอโดนใครว่าไรมาอีก"
เหมยหลบตาพ่อ
"เปล่าค่ะ"
เจนนี่เดินถือกาชาร้อนมาหาเฮียเม้งกับเหมยที่นั่งอยู่
"ชาร้อนๆ มาแล้วคะ"
"แกบ้ารึเปล่านังเจน"
"ทำไมคะ"
"อากาศมันร้อนขนาดนี้แกยังเอาชาร้อนมาให้ฉันกินอีก"
"แบบนี้แปลว่าอากาศร้อนห้ามกินอะไรร้อนๆ ใช่มั้ยคะ"
"ใช่...เอาไปใส่น้ำแข็งมาเดี๋ยวนี้"
เจนนี่พยักหน้ารับ
"งั้นเดี๋ยวเอาข้าวกับแกงที่เพิ่งทำเสร็จไปใส่น้ำแข็งด้วยเลย"
"ใส่ทำไม"
"ก็เฮียบอกว่าอากาศร้อนไม่ให้กินของร้อนไงคะ"
"อย่ามากวนประสาทนังเจน เดี๋ยวจะโดนหักตังค์...ไหนหนังสือพิมพ์ฉัน"
เจนนี่ส่งหนังสือพิมพ์ให้เม้ง เม้งหยิบมาเปิดอ่าน
"เหมยว่าไปกินข้าวก่อนดีกว่าคะ หิวแล้ว"
"เดี๋ยวพ่อตามไปขออ่านหนังสือพิมพ์ก่อน"
"เดี๋ยวค่อยมาอ่านค่ะ กินข้าวผิดเวลาเดี๋ยวโรคกระเพาะถามหาน้า"
"ก็ได้ๆ"
เหมยดึงแขนพ่อเข้าบ้าน
หนังสือพิมพ์เห็นข่าว "ปล้นฆ่าชิงทรัพย์เจ้าของโรงสี ต่อหน้าลูกเมีย"
อ่านต่อหน้าที่ 3
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 21 (ต่อ)
ภายในศาลาวัด หลวงพ่อนั่งอ่านหนังสือธรรมะอยู่ แมวและมั่นแย่งกันเทชาให้หลวงพ่ออยู่
"ฉันดูแลหลวงพ่อเอง" มั่นบอก
"ฉันทำเอง"
สองคนแย่งกันดึงกาชาไปมาจนชาหกเลอะไปหมด หลวงพ่อเซ็ง
"ไม่มีอะไรทำกันเหรอ"
"ไม่มีครับ ไอ้ยิ้มมันทำหมดแล้ว"
"เค้าจำอะไรก็ไม่ได้ พวกเอ็งสองคนอย่าไปรังแกเค้ารู้มั้ยคนเค้าหนีร้อนมาพึ่งเย็น"
"ผมไม่แกล้งอะไรเลยครับ ผมทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดี"
"เหรอ...ฉันเห็นแกใช้เค้ายังกะทาส นี่ถ้าเอาหวายมาเฆี่ยนหน่อยใช่เลย"
"ห้ามทำอีกแมวมันเป็นบาป เค้าดูเป็นคนดีอยู่ร่วมกันมีอะไรต้องช่วยเหลือกันจำไว้"
แมวกับมั่นพยักหน้า หมวดกาแฟเดินขึ้นมากับแย้มใส่ทองเต็มตัว
"นมัสการครับหลวงพี่"
"เจริญพร หมวดพาใครมาเหรอ"
"ยายแกมาแจ้งความว่าลูกหายไปครับ ฟังจากรูปพรรณสัณฐานน่าจะเป็นพี่ยิ้ม"
"ไหนๆ ลูกฉันอยู่ไหน"
"มันไปอาบน้ำอยู่เดี๋ยวก็มาแหละ" มั่นว่า
"ถ้าเป็นลูกฉันจริงๆ ฉันจะบริจาคให้วัดเพื่อตอบแทนที่ให้ที่พัก ที่กินลูกฉัน สักสามสี่แสน"
มั่น แมว หลวงพ่อ มองหน้ากันทำตาโต
"ไอ้มั่นไปตามคุณยิ้มเค้ามาสิ" แมวบอก
มั่นพูดเบาๆ
"แหมคุณ!! ไอ้กิ้งก่าเปลี่ยนเร็วจริงนะเมื่อกี๊เรียกมันอยู่เลย"
แมวกระซิบตอบ
"เงินทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนได้โว้ย"
"มั่นแมวไปตามคุณยิ้มเอ้ย โยมยิ้มมาหน่อยไป"
มั่นกำลังจะลุกขึ้น ยิ้มเดินเข้ามาจากด้านหลังของแย้ม
"ใครมาเต็มศาลาเลยครับ เดี๋ยวยิ้มไปหยิบน้ำมาให้นะครับ"
"ไม่ต้องครับคุณยิ้มเชิญคุณยิ้มมานั่งดีกว่าครับงานแบบนี้ให้ไอ้มั่นทำดีกว่า"
แมวรีบเดินไปดึงยิ้มมานั่ง
"นี่ไงครับพี่ยิ้ม" หมวดกาแฟบอก
"ลูกแม่"
แย้มหันไปมองเห็นยิ้ม
"ใช่ลูกยายมั้ยครับ" กาแฟถาม
ยายแย้มส่ายหน้า
"ไม่ใช่สำราญลูกยายจ้ะคุณตำรวจ แล้วลูกยายไปไหน"
"ไอ้ยิ้ม...จะไปไหนก็ไปเลยนะไปเอาน้ำมาด้วยไป๊" แมวบอก
"ครับๆ"
ยิ้มทำหน้างงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนเดินออกไป หลวงพ่อมองตามอย่างสงสาร
ภายในห้องคอมพิวเตอร์ ไทกับหมาก หลวงพี่นั่งเล่นคอมพ์คนละเครื่อง ไทหันไปมองหมากทำหน้าเครียด
"มีไรให้พี่ช่วยเปล่าหน้าเครียดเชียว" ไทถาม
"มีคร้าบ"
"ทำการบ้านเหรอ"
"เปล่าเล่นตอบคำถามกับเพื่อนอยู่"
"แล้วจะทำหน้าเครียดทำไม...มาๆ ถามมาเดี๋ยวพี่ช่วย"
"เพื่อนถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร"
"แล้วเพื่อนๆ อยากเป็นอะไรกันละ"
หมากอ่านจากจอคอม
"บางคนก็บอกว่าอยากเป็นหมอจะได้รักษาชาวบ้าน อยากเป็นครูจะได้ดูแลชาวบ้าน อยากเป็นทนายจะได้ช่วยปกป้องสิทธิ์ชาวบ้าน อยากเป็นทหารจะได้คืนความสุขให้ชาวบ้าน"
"แล้วหมากอยากเป็นอะไร"
"ตอนแรกอยากเป็นทหาร แต่คิดไปคิดมาเป็นชาวบ้านดีกว่า"
"ทำไมละ"
"ก็ดูสิ ใครๆ ก็อยากดูแลชาวบ้านทั้งนั้น เป็นชาวบ้านสบายจะตาย"
"คิดแบบนี้เจริญกันพอดี"
ไทส่ายหน้าให้หมากก่อนหันไปหาหลวงพี่ที่ทำหน้าตกใจอยู่
"หลวงพี่เป็นอะไรครับ"
"ไทดูนี่สิ"
หน้าจอคอม เป็นหัวข้อข่าวสั้นๆ "โจรปล้นฆ่าชิงทรัพย์เจ้าของโรงสีต่อหน้าลูกและเมียที่หมู่บ้านสว่างไสว เมียผู้ตายให้การว่าคนร้ายมีสองคน คนแรกมีรอยสักพระอาทิตย์ที่ข้อมือ และอีกคนมีรอยพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่ข้อมือ"
"พี่ยิ้ม"
หลวงพี่พยักหน้า มองหน้าไท
ตอนกลางคืน มั่น ยิ้มกับแมวกำลังช่วยกันปิดหน้าต่างโบสถ์อยู่ แมวกับมั่นปิดไปบ่นไป
"เพราะแกเลยไอ้ยิ้มพวกเราเลยอดได้เงินบริจาค" แมวว่า
"ฉันขอโทษจ้ะ ต่อไปฉันจะไม่ทำอีก"
"แกก็เลิกหาเรื่องไอ้ยิ้มได้แล้วไอ้แมว ไอ้ยิ้มก็ไปบ้าจี้ตามไอ้แมว การที่แกไม่ได้เป็นลูกยายเค้าไม่ใช่ความผิดซะหน่อย"
"ใช่สิ มันนะแหละผิดไม่งั้นคงได้เงินบริจาคหลายแสนแล้ว"
ยิ้มยกมือไหว้
"ฉันขอโทษจ้ะ น้าจะให้ฉันทำยังไง น้าถึงจะหายโกรธฉัน"
"แกก็เอาหัวชนผนังโบสถ์สิแล้วฉันจะยกโทษให้" แมวบอก
"ไอ้แมว แกนี่มันชั่วจริงๆ เลยนะ"
"ถ้ามันทำให้น้าหายโกรธได้ ผมก็ยินดีครับ"
พูดจบยิ้มวิ่งเอาหัวชนกำแพงโบสถ์ แล้วล้มตึงแน่นิ่ง มั่นกับแมวตกใจสุดขีด
แมว/มั่นโพล่ง "ไอ้ยิ้ม"
ยิ้มนอนกองอยู่ที่พื้น มั่นกับแมวรีบวิ่งไปดู
"ไอ้ยิ้มเป็นไงบ้าง"
"สบายครับ"
ยิ้มฉีกยิ้มพยายามลุกขึ้น
"น้าหายโกรธฉันรึยังจ้ะ"
"เอ็งทำขนาดนี้ขาก็ต้องหายแล้วละ" แมวบอก
"ไอ้แมว ไอ้เห็ดออรินจิ แกนี่มันใจจืดใจดำทำกับคนความจำเสื่อมได้"
ยิ้มทำท่าเจ็บๆ ที่หัว ส่ายหน้าไปมาเหมือนความจำกลับมา
ความทรงจำ... พายิ้มไปที่บ้านหลังหนึ่งในเวลากลางคืน นายดำ และนางแดง พ่อแม่กอดกันกลมกับเขียว ผู้เป็นลูกวัย 5 ขวบ เสือศักดิ์สวมชุดดำใส่ไอ้โม่งถือปืนอยู่ ร่วมปล้นกับ ยิ้ม หรือเสือพงษ์
ศักดิ์ถาม
"เงินแกอยู่ตรงไหนอีกไปเอามา"
"มีแค่นี้แหละ"
ศักดิ์เอาปืนฟาดหน้าดำ แดงกับเขียวร้องโวยวาย
"โอ้ย!"
แดง/เขียว ร้อง "พ่อ"
เสือพงษ์บอกแล้วเดินเข้ามา
"พอแล้วรีบกลับกันเถอะเดี๋ยวตำรวจมา"
"แต่ข้ารู้มาว่ามันมีสมบัติเยอะกว่านี้นะโว้ย"
"แค่นี้ก็เยอะแล้วรีบไปเหอะ"
พงษ์กำลังจะเดินออก เสียงปืนดัง "ปัง" พงษ์ตกใจรีบหันหน้ากลับไปเห็นศักดิ์ยิ้มร้าย เสียงแดงกับเขียวกรี้ดลั่น เห็นดำนอนกองกับพื้นเลือดไหลออกจากหัว
พงษ์รีบดึงศักดิ์ออกไปอย่างเร็ว
"ไอ้ศักดิ์แกไปยิงคนตายแบบนั้นได้ยังไง"
"ก็มันไม่ยอมบอกว่าเอาเงินไปไว้ไหนเอง"
"ที่ได้มาก็เยอะแล้วจะอยากได้ทำไมนักหนา"
"อย่ามาทำเป็นอ่อนนักเลย คิดทำการใหญ่ใจต้องนิ่งโว้ย"
"เกิดตำรวจจับได้ติดคุกหัวโต"
"กลัวอะไรวะ ข้อหาขโมยก็ติดหัวโตอยู่แล้ว"
"งั้นรีบมาแบ่งเงินแล้วแยกๆ กันเหอะไม่น่าเลย"
"แกไม่ต้องมาว่าฉันเลยนะไอ้พงษ์ แกคนดีตายละ"
"ฉันไม่คิดว่าจะต้องเลวถึงขึ้นฆ่าคน"
พงษ์นั่งลงหยิบเงินในกระเป๋ามาทำท่าจะแบ่งเงินไม่สนใจศักดิ์ ก่อนด้ามปืนฟาดที่ต้นคอ พงษ์ล้มตึง
"อยากเป็นคนดีนักก็อย่าใช้มันเลยเงิน ไอ้พงษ์"
ศักดิ์มองซ้ายขวาก่อนลากพงษ์ไปเหมือนโยนลงน้ำ
"ไอ้ยิ้ม ไอ้ยิ้ม" มั่นกับแมวเรียกสติ
ยิ้มสะบัดหน้าไปมาเหมือนรู้สึกตัว
"ไอ้ยิ้มมันเป็นไรป่าววะไอ้แมว"
"นั่นดิ"
"ถ้ามันเอ๋อไปเพราะแกคนเดียว"
ภาพปรากฏ ว่าเขาเป็นโจร ยิ้มเสียสติวิ่งออกจากโบสถ์ไป
"ไอ้ยิ้มไอ้ยิ้ม" แมวตะโกนเรียก
"เพราะแกเลยไอ้แมว"
"มันเป็นอะไรของมันวะ"
"นิสัยแย่มาก"
"ใช่วิ่งออกไปแบบนี้ได้ยังไง"
"ฉันหมายถึงแก ไปแกล้งให้มันเอาหัวชนกำแพงแบบนั้นเจ็บตาย"
"ก็ใครจะคิดว่าจะมีคนบ้าทำแบบนี้"
"มันดูเซ่อๆ โง่ๆ น่าสงสาร"
หมากวิ่งเข้ามามองซ้ายขวาทำหน้าตกใจ มั่นถาม
"เป็นอะไรวะไอ้หมาก ทำหน้ายังกะช้างเจอไฟป่า"
"พี่ิยิ้มเป็นๆๆ"
"เป็นอะไร" มั่นถาม
หมากทำหน้าเลิกลักด้วยความกลัว
"เป็นโจรปล้นฆ่าคน"
มั่น/แมวโพล่ง "โจร!"
แมวกับมั่นตกใจ
ชดช้อย กุ๊กไก่กำลังเดินนับเงินเข้ามาในหมู่บ้านตอนเย็นจวนค่ำ
"เฮงๆ วันนี้เก็บเงินได้ครบทุกบาททุกสตางค์"
"ขอกุ๊กไก่สักสองพันได้มั้ยจ้ะแม่"
"แกจะเอาไปทำอะไร"
"ซื้อรองเท้าใหม่"
"พอเลย รองเท้าเต็มบ้านแล้ว แม่ว่าเอากล่องมาต่อกันสร้างบ้านเล็กๆ ได้หลังหนึ่งเลยนะ"
เสือศักดิ์เดินสวนเข้ามามองชดช้อยกับกุ๊กไก่ เห็นชดช้อยกำลังเอาเงินเก็บเข้ากระเป๋าหนีบ
"เงินตั้งหลายหมื่นขอพันสองพันก็ไม่ได้"
ศักดิ์ทำท่าตาโตมองที่ชดช้อย ชดช้อยเห็นเลยจ้องดุ
"มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยรึไง"
"ไม่ได้มองแก แต่มองเงินแกโว้ย"
พูดจบศักดิ์เข้าไปแย่งกระเป๋าจากชดช้อย ยื้อกันไปมา กุ๊กไก่เข้าไปช่วย
"ปล่อยนะ อย่ามายุ่งกับแม่ฉันไอ้บ้า"
ศักดิ์โมโหจับกุ๊กไก่ล็อกคอ พร้อมกับล้วงมีดออกจากกระเป๋า
"ส่งกระเป๋าเงินมาถ้าไม่อยากให้นังนี่ตาย"
"ปล่อยลูกฉันนะ ฉันยอมแล้ว"
อ่านต่อหน้าที่ 4
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 21 (ต่อ)
ชดช้อยส่งกระเป๋าตังค์ให้ศักดิ์
อีกมุมยิ้มเดินมามองไปที่ศักดิ์ที่จับกุ๊กไก่ไว้ เขาจำศักดิ์ได้ นึกถึงคำพูดเมื่อครั้งปล้นล่าสุด
"แต่ข้ารู้มาว่ามันมีสมบัติเยอะกว่านี้นะโว้ย"
"แค่นี้ก็เยอะแล้วรีบไปเหอะ"
พงษ์กำลังจะเดินออกเสียงปืนดัง "ปัง" พงษ์ตกใจรีบหันหน้ากลับไปเห็นศักดิ์ยิ้มร้าย
ชดช้อยร้องบอก
"ปล่อยลูกฉันนะ"
ยิ้มมองไปที่ศักดิ์กับชดช้อยและกุ๊กไก่
ศักดิ์ดึงกุ๊กไก่ออกไปพร้อมกระเป๋าเงิน
"แม่ช่วยกุ๊กไก่ด้วย"
"ไอ้ศักดิ์"
ยิ้มมองคิดๆ ว่าจะเอาไงดี
ชดช้อยเสียงดัง
"กุ๊กไก่่"
เป็นเวลาเดียวกับที่เหมยกับเจนนี่และหมวดกาแฟ เดินมาตามถนน
"มีตำรวจมาด้วยเนี่ยรู้สึกปลอดภัยหายห่วงจริงๆ เลยคะ" เจนนี่บอก
"แล้วใครบอกว่าผมจะมาดูแลพี่เจน ผมมาดูแลเหมยครับ"
"เลือกปฏิบัติ"
"จริงๆ พี่เจนนี่ไม่ต้องมีใครดูแลก็ได้นะ"
"ทำไมละคะ"
"ก็พี่เจนมีหน้าตาเป็นอาวุธน่ะสิคะ"
"น้องเหมยก็…"
ไทกับหมากเดินมาตามหลังกาแฟกับเหมย เจนนี่หันไปเห็นพอดี
"น้องไท จะไปไหน" เจนนี่ถาม
"ไปแจ้งความที่โรงพักครับ" ไทบอก
"มีอะไรรึเปล่าไท"
"พี่ยิ้มจริงๆ แล้วเป็น…" ไทยังพูดไม่จบ เสียงชดช้อยดังขึ้น
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย"
กาแฟร้องจำได้"คุณนาย"
ทุกคนวิ่งไปตามเสียงชดช้อยวิ่งมา
"หมวดช่วยกุ๊กไก่ด้วย"
ทุกคนมีสีหน้าตกใจ ชดช้อยจะเป็นจะตายเป็นห่วงลูก
ศักดิ์ลากกุ๊กไก่เข้ามาในป่า
"ปล่อยฉันเถอะ แกก็ได้เงินไปแล้วนี่"
"ไม่ปล่อย"
"ปล่อยฉันเถอะนะน้านะ"
"ใครเป็นน้าแกศักดิ์"
"ถ้าแกปล่อยฉันเดี๋ยวฉันจะเอาเงินที่แม่มาให้แกอีก นะๆ ปล่อยฉันนะ"
"ปล่อยแน่แต่ต้องหลังจากข้ายัดเยียดความเป็นผัวให้เอ็งก่อน"
"อย่านะ"
กุ๊กไก่กลัวสุดขีด ร้องไห้
"มานี่"
ศักดิ์ดึงกุ๊กไก่เข้าไปในป่าต่อ ยิ้มแกล้งความจำเสื่อม เรียกไว้
"ไอ้ศักดิ์"
"ไอ้พงษ์ นี่แกยังไม่ตายเหรอ"
"ก็ยังไม่ตายน่ะสิ ฉันความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้เลยวะ จำได้แค่ว่าเราจะไปปล้นบ้านเจ้าของโรงสีแล้วจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย"
ศักดิ์ยิ้มร้าย
"อย่างงี้นี่เอง"
"แล้วแกจะทำอะไร ฉันจอยด้วยสิ"
ศักดิ์ยิ้มๆ มองที่กุ๊กไก่
ภายในศาลาวัด หลวงพ่อกับหลวงพี่เดินสวนกันไปมา มั่นแมวนั่งอยู่
"ป่านนี้จะเจอนังกุ๊กไก่รึยังไม่รู้" มั่นว่า
"นั่นสิ" หลวงพ่อว่า
"นึกอยู่แล้วว่าไอ้อ้วนนั่นต้องไม่ใช่คนดี" แมวบอก
"แต่โจรที่จับกุ๊กไก่ไป ไม่ใช่นายยิ้มนี่"
"ไม่ต้องไปเรียกมันยิ้มหรอกครับ มันคือไอ้เสือพงษ์" แมวบอก
"เห็นหงิมๆ แบบนั้นไม่เชื่อเลยว่าจะเป็นโจรได้" มั่นว่า
"คนสมัยนี่รู้หน้าไม่รู้ใจ ความรู้สึกฉันมันบอกอยู่แล้วว่าไอ้เนี่ยไม่ใช่คนดี"
"เหรอ…"
"เออนะสิ ทำเป็นพูดเพราะ ขยัน ที่แท้ก็ซ่อนความชั่วไว้ในก้นบึ้งของนิสัย"
หลวงพี่บอก "ไม่น่าเลย"
"ขออย่าให้โยมกุ๊กเป็นอะไรเลย" หลวงพ่อบอก
"ไอ้คนที่จับนังกุ๊กไก่ต้องเป็นเพื่อนไอ้พงษ์แน่ๆ" มั่นว่า
"ชัวร์ ดีไม่ดีมันแกล้งความจำเสื่อมหลอกเราด้วยซ้ำไป"
หลวงพ่อทำหน้าเครียดๆ
เสือศักดิ์ลากกุ๊กไก่เข้ามาในกระท่อม กุ๊กไก่โวยวาย ยิ้มเดินตาม
"ปล่อยฉันนะ ไอ้ชั่ว" กุ๊กไก่ถีบที่ท้องศักดิ์จนกระเด็นไป
"ไอ้เลว" ถีบอีก
"ฤทธิ์เยอะนักนะแก เดี๋ยวปั๊ด"
ศักดิ์ง้างมือจะตบ ยิ้มมาจับมือไว้
"อย่ารุนแรงกับมันเลย เสียของหมด"
"ไอ้เลว ไอ้ชั่ว"
ศักดิ์มองหน้ากุ๊กไก่อย่างไม่พอใจ
"ไอ้พงษ์แกออกไปก่อน เดี๋ยวฉันจะปราบนังนี่ให้สิ้นฤทธิ์เดี๋ยวนี้แหละ"
"ได้"
ยิ้มพยักหน้าเดินออกไป ศักดิ์มองมาที่กุ๊กไก่ ขณะที่กุ๊กไก่หยิบของทุกอย่างที่มีในกระท่อมปาใส่
ศักดิ์จะเดินเข้าไปจับกุ๊กไก่ กุ๊กไก่ทำตาโต
ไม้หน้าสามฟาดเข้าที่หัวศักดิ์ ศักดิ์หันมามองเห็นยิ้มถือไม้อยู่ ศักดิ์ค่อยๆ สลบไป กุ๊กไก่ตั้งสติได้รีบวิ่งหนีออกไปอย่างเร็ว
เวลาต่อมา ยิ้มกราบหลวงพ่อกับหลวงพี่
"ผมลานะครับหลวงพ่อ หลวงพี่"
หลวงพ่อบอก "เจริญพรโยม"
"ขอบคุณที่สั่งสอนให้ที่พักและให้ข้าวให้น้ำผมครับ"
หลวงพี่บอก "ทำผิดก็ต้องได้รับโทษ ต่อไปก็เริ่มต้นใหม่ทำแต่ความดีนะโยม"
"ครับ" ยิ้มหันไปหามั่นกับแมว "ขอบคุณน้าสองคนนะครับ"
"ขอบใจข้าเรื่องอะไร" แมวถาม
"ก็ที่ช่วยสอนงานให้ฉันไง"
"เค้าไม่เรียกสอน เค้าเรียกใช้" มั่นบอก
"แต่สำหรับผมมันคือคำสอนครับ" ยิ้มบอก
ยิ้มยกมือไหว้มั่นกับแมว
"ผมสัญญาว่าจะปรับปรุงตัวเป็นคนดี"
หลวงพ่อบอก
"ดีแล้ว คนเรามีโอกาสแก้ไขปรับปรุงตัวเสมอ"
"ผมโชคดีที่ความจำเสื่อม ไม่งั้นไม่รู้ผมจะทำเลวอีกเท่าไหร่เพื่อเงิน"
"เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป อย่าไปยึดติด อยู่กับปัจจุบัน อยู่กับความดี" หลวงพ่อบอก
"ครับหลวงพ่อ งั้นผมไปนะครับ"
"ยังไงผมก็ต้องขอบคุณพี่ ที่ิทิ้งแก้วกาแฟไว้ตามทางจนพวกเราตามไปเจอ"
"ปะนายพงษ์" กาแฟบอก
"ครับ"
หลวงพ่อกับหลวงพี่มองตามอย่างสงสาร หมวดกาแฟพายิ้มเดินออกมาก่อนกาแฟคุยกับยิ้ม
"ขอบคุณนะเรื่องแก้วกาแฟ"
"ครับหมวด"
ก่อนหน้านั้น ทุกคนเดินตามถนนหากุ๊กไก่ในเวลากลางคืน ชดช้อยจะเป็นจะตายเป็นห่วงลูกสาว
"หมวดช่วยลูกฉันด้วยนะ"
เหมยกับเจนนี่พยุงชดช้อยไว้
"ผมว่าพาคุณนายกลับไปรอที่บ้านดีกว่ามั้ยครับ" ไทบอก
"ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่กับลูก"
"มันไปทางไหนเนี่ย"
ไทชี้ที่พื้น
"แก้วกาแฟ"
เหมยถาม
"ใช่เวลาอยากกินกาแฟมั้ยเนี่ย"
"ไม่ใช่ดูสิ"
ไทชี้ไปที่พื้นเห็นแก้วกาแฟ ยาวเป็นทางเข้าไปในป่า
"ผมว่าต้องมีคนทิ้งหลักหลักฐานให้เราตามไปแน่ๆเลย"
"งั้นรีบตามไปเถอะหมวด"
ทุกคนเดินตามแก้วกาแฟที่ถูกทิ้งไว้เข้าไปในป่า
กาแฟพาตัวยิ้มออกมาจากโบสถ์ ไท เหมย กุ๊กไก่ ชดช้อย หมาก เจนนี่ ตำรวจ ยืนรออยู่
"ยังกะมารอส่งศพขึ้นเมรุเลยนะครับ" ยิ้มบอก
กุ๊กไก่ทำท่าซึ้ง
"ขอบคุณพี่มากนะที่ช่วยฉัน"
กุ๊กไก่ยกมือไหว้ยิ้ม
"ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าฉันทำบุญไถ่บาปที่ฉันทำ เผื่อมันจะช่วยได้บ้าง"
"ฉันก็ต้องขอบคุณด้วย ที่ช่วยลูกสาวฉันแต่ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี" ชดช้อยว่า
"เอาข้าวผัดโอเลี้ยงไปฝากผมบ้างก็พอครับ"
"ได้สิ"
"โชคดีนะครับ"ไทบอก
"ขอบใจมากนะไท"
"แล้วผมจะไปเยี่ยมนะครับ" หมากบอก
ยิ้มพยักหน้ารับทุกคน
"ขอบคุณทุกคนมาก ฉันลาละ"
กาแฟกับตำรวจพายิ้มเดินออกไปบรรยากาศเศร้าๆ
บรรยากาศของเช้าวันใหม่ ชดช้อย เฮียเม้ง เหมย กุ๊กไก่ เจนนี่ยืนรอตักบาตรอยู่ หลวงพ่อ หลวงพี่ ไท หมากเดินเข้ามา
"นิมนต์ครับหลวงพ่อ"
"แหม!! มากันพร้อมหน้าพร้อมตาเลยนะ" หมากแซว
"พวกหนูอยากจะมาทำบุญให้พี่ยิ้มน่ะจ้ะ" กุ๊กไก่ว่า
"เสือพงษ์นะเหรอ" หมากถาม
"สำหรับพวกเราเค้าคือพี่ยิ้มจ้ะ"
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับกุ๊กไก่
"ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนเรียบร้อยแบบนั้น จะเคยเป็นโจรมาก่อน"
"อดีตเค้าจะเคยทำผิด แต่ตอนนี้เค้าก็ได้รับโทษและพร้อมจะปรับปรุงตัวใหม่แล้วครับ"
"ใช่...และช้อยเองก็ยินดีที่จะยกโทษให้เค้าค่ะ"
"ดีแล้วโยม ถ้าโยมยิ้มรู้คงจะดีใจ ที่ทุกคนพร้อมจะให้โอกาสเค้า" หลวงพ่อบอก
"คนเราทำผิดพลาดได้ แต่สิ่งที่เค้าอยากได้หลังจากที่ปรับปรุงตัวคือโอกาส โอกาสที่จะได้ปรับปรุงตัวทำความดี และอยู่ร่วมกับคนอื่นในสังคม" หลวงพี่บอก
"งั้นเราใส่บาตรกันเลยมั้ยคะ" เหมยว่า
ทุกคนพยักหน้ารับ
"น้องไทมาตักบาตรด้วยกันสิ" เจนนี่บอก
"อย่ายุ่งกับพี่ไท"
ชดช้อยดุ
"กุ๊กไก่ สำรวมหน่อยลูก"
เหมยมองเจนนี่
"มันใช่เวลาบ้าผู้ชายมั้ยเนี่ย"
"ฉันละเบื่อจริงๆ ทำไมสาวๆ กรี้ดแต่พี่ไท หมากก็ยืนอยู่ตรงนี้เหมือนพี่ไททุกอย่าง"
"มีหูสองข้างเหมือนกัน ตาสองข้างเหมือนกัน แต่ของน้องไทเค้ารวมกันแล้วน่ารักอ่ะ ส่วนของแกหน้าเละอ่ะไอ้หมาก" เจนนี่บอก
"รอฉันไปเกาหลีกลับมา รับรองเฟี้ยวฟ้าวมะพร้าวแก้ว ถึงตอนนั้นอย่ามาจีบฉันละกันพี่เจนW
ทุกคนตักบาตรในบรรยากาศมีความสุข ไทยิ้มๆ ให้เหมย
อ่านต่อตอนที่ 22
