เพลิงพ่าย ตอนที่ 21
วันเดียวกัน เวฬุรีย์กลับเข้าบ้านมาด้วยสภาพเหนื่อยอ่อน หน้าตาถมึงทึง นัยน์ตากลอกไปมาด้วยความหวาดระแวง
ลำดวนเดินออกมาตามทาง ท่าทางลั้นลามีความสุข แต่พอเห็นเวฬุรีย์ก็ชะงัก ทำท่าจะเดินผ่านไป
แต่เวฬุรีย์กลับขวางไว้ ลำดวนเลี่ยงจะเดินไปอีกทาง แต่ฬุรีย์ขวางไว้อีก
ลำดวนทำท่ารำคาญ จะหลีกไปอีกทาง ฬุรีย์ก็ขวางไว้เหมือนเดิม
คราวนี้ลำดวนเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่อง
"ขอทางหน่อย"
เวฬุรีย์ยิ้มกวนๆ
"อะไรนะ"
ลำดวนเสียงดัง
"ฉันบอกว่าขอทางหน่อย"
"ไม่ให้"
"งั้นจะเอาไงจ๊ะยัยคุณหนู ไปทางไหนกันแน่"
"แกไปทางไหน ฉันก็ไปทางนั้น"
ลำดวนกัดริมฝีปากอย่างเจ็บใจ แล้วตะโกนขึ้น
"คุณวุฒิขา...คุณวุฒิ"
เวฬุรีย์ยิ้มเหี้ยม ทำท่าหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋า ลำดวนชะงัก มองตกใจ เธอหยิบปืนออกมา กดปากกระบอกปืนไปที่ลำดวน
"นะ...นี่จะทำอะไร อย่านะ"
แต่เวฬุรีย์กลับกระทืบส้นสูงใส่ลำดวน ลำดวนถึงกับเซไป
"โอ๊ย"
"จำไว้ อย่ามาขวางทางฉันอีก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม"
ลำดวนเห็นท่าทางเวฬุรีย์เอาจริงจึงรีบวิ่งหนีไป
เวฬุรีย์หยิบปืนออกมาลูบคลำ
"ถือว่าแกยังโชคดีนังลำดวน ถ้าปืนมีลูกกระสุน แกไม่รอดแน่"
เวฬุรีย์ลูบคลำปืน คิดอะไรบางอย่าง
วันเดียวกัน วุฒิมานั่งกินอาหารในร้านที่เคยมากับลดา เขาหันไปมองในร้านเพื่อหาไอลดา
แล้วก็ยิ้มออกมาเหมือนได้เจอเธอ
ในอดีต ไอลดานั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งในร้าน ยิ้มสดใส
"ลดาชอบที่นี่จังค่ะ บรรยากาศดี อาหารก็อร่อย"
วุฒินั่งอยู่ตรงข้ามไอลดา
"งั้นพี่พาลดามาที่นี่บ่อยๆ ดีไหม"
"งั้นลดาจะให้รางวัลพี่วุฒิตอบแทน"
วุฒิเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ารางวัลอะไร ลดาตักอาหารป้อนวุฒิ
"แค่นี้เองเหรอ"
"อยากได้อะไรอีกล่ะคะ"
วุฒิจับมือไอลดาไว้
"อยากได้...หัวใจของลดาไงล่ะ"
ไอลดาตีมือวุฒิเบาๆ
"เลี่ยนไปหรือเปล่าคะ"
ทั้งสองหัวเราะให้กัน ภาพนั้นเลือนหายไป
วุฒินั่งยิ้มกับตัวเองทั้งน้ำตา
"ลดา...ลดาอยู่ไหน ลดา"
วุฒิเดินมาที่ริมสระว่ายน้ำในสโมสรหมู่บ้านซึ่งเงียบเหงา ไร้ผู้คน เขามองไปที่น้ำในสระ พลางนึกถึง ตอนที่ไอลดายังเรียนมหาวิทยาลัยมานั่งอ่านหนังสืออยู่ริมสระน้ำ เขากวักน้ำในสระเล่นกับไอลดา เธอยกมือปัดป้อง
"อย่าค่ะพี่วุฒิ อย่าแกล้งกันอย่างนี้สิ"
"ว่ายน้ำกันเถอะ"
"ลดาต้องอ่านหนังสือสอบค่ะ มานั่งเป็นเพื่อนก็ดีแล้วนะ"
"ขยันเกินไปแล้ว เดี๋ยวก็สอบได้ที่หนึ่งหรอก"
วุฒิแย่งหนังสือจากไอลดาไป เธอเข้าไปจะแย่งคืน วุฒิวิ่งหนี ไอลดาวิ่งตาม
"พี่วุฒิ เอาหนังสือคืนมานะคะ พี่วุฒิ"
วุฒิวิ่งรอบสระ ไอลดาวิ่งตาม แต่ไม่ทัน เลยย้อนกลับไปดักรอ ทำให้วุฒิชนกับเธออย่างจัง
ลดาแย่งหนังสือมาจากวุฒิได้ วุฒิแกล้งเซ ลดาตกใจ คว้าวุฒิไว้
"ว้าย...พี่วุฒิ"
แต่วุฒิกลับปัดหนังสือทิ้ง แล้วทำท่าดึงไอลดาลงน้ำไป ไอลดากรีดร้องด้วยความตกใจ
วุฒิเข้าไปประคองไอลดาไว้ ทั้งสองหน้าใกล้กัน วุฒิยิ้มขำๆ ลดาผลักวุฒิออกเบาๆ
"มารยาจังผู้ชายคนเนี้ย"
"ไม่มารยาผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ห่วงน่ะสิ"
ไอลดายิ้มเขินๆ
"ไม่เอาแล้ว ลดากลับไปอ่านหนังสือที่บ้านดีกว่า"
"ลดา... อย่าเพิ่งกลับสิ พี่ยังไม่ได้ว่ายน้ำเลยนะ"
วุฒิตามไอลดาไป
วุฒิมองภาพตรงหน้าที่เลือนหายไปกับน้ำ พึมพำกับตัวเองเศร้าๆ
"ลดา...กลับมาหาพี่เถอะ"
ด้านหลังวุฒิ เหมือนมีใครบางคนแอบมองเขาอยู่ วุฒิรู้สึกตัว หันกลับไป เห็นหลังใครคนนั้นไวๆ
"ลดา"
วุฒิรีบตามคนคนนั้นไปทันที
วุฒิตามผู้หญิงคนนั้นออกมาถึงหน้าสโมสร แต่ก็ไม่เห็นใครแล้ว
"ลดา...ลดาใช่ไหม ลดาอยู่ไหน ลดา ลดา"
ใครคนนั้นกำลังมองวุฒิอยู่จากมุมหนึ่ง กำมือแน่นเหมือนกำลังพยายามบังคับใจไม่ให้ออกไป
ใครคนนั้นตัดใจหันหลังเดินจากไป
วุฒิได้ยินเสียง รีบหันมา
"ลดา"
วุฒิมาดูที่ที่ใครคนนั้นเคยยืนมองอยู่ แต่เธอก็หายไปเสียแล้ว วุฒิมองหาอย่างเคว้งคว้างหมดเรี่ยวแรง
วุฒิกลับเข้ามาในบ้าน เวฬุรีย์รีบเข้ามาเกาะแขนวุฒิอย่างเอาใจ
"พี่วุฒิกลับมาแล้วเหรอคะ เหนื่อยไหมคะ เดี๋ยวฬุรีย์ให้ลอร่าเอาน้ำเย็นๆมาให้นะคะ"
"ไม่ต้อง"
เวฬุรีย์ชะงักไปนิด แต่ยังไม่ยอมแพ้
"พี่วุฒินั่งพักก่อนก็ได้ค่ะ ยังไม่เจอลดาเหรอคะ"
วุฒิหน้าเชิด ไม่ปรายหางตามองเวฬุรีย์แม้แต่น้อย
"พี่กลับมาคนเดียว ก็น่าจะรู้แล้วนะฬุรีย์"
เวฬุรีย์กัดริมฝีปากอย่างเจ็บใจ จะผละออกจากวุฒิด้วยอารมณ์โกรธ แต่แล้วก็ฝืนทนพูดหวานต่อ
"ก็ฬุรีย์คิดว่า...บางที...อาจจะเจอ แต่เขาไม่ยอมกลับมาด้วยน่ะค่ะ"
วุฒิถึงกับสะเทือนใจ จึงสะบัดตัวออกจากเวฬุรีย์ จ้องหน้าอย่างโกรธๆ
"ถ้าพี่เจอลดา พี่จะไม่มีวันยอมให้เขาจากพี่ไปไหนอีก ไม่มีทางที่ใครจะพรากเราจากกันได้อีกแล้ว ไม่มีทาง จำไว้"
วุฒิเดินออกไป เวฬุรีย์อยากจะกรี๊ด แต่แล้วลำดวนก็เข้ามาหาวุฒิพร้อมกับแก้วน้ำผลไม้
"คุณวุฒิกลับมาแล้วเหรอคะ ท่าทางจะเหนื่อย ลำดวนเตรียมน้ำพันช์เย็นชื่นใจไว้ให้ คุณวุฒิดื่มหน่อยสิคะ"
"ขอบคุณครับลำดวน"
วุฒิรับน้ำจากลำดวนมาดื่ม ลำดวนปรายตามองฬุรีย์เป็นเชิงเย้ยๆ ฬุรีย์กำมือแน่นอยากตบลำดวนเต็มที่ ลำดวนยิ่งยั่ว โดยหันไปถามวุฒิเสียงอ่อนหวาน
"เป็นไงบ้างคะคุณวุฒิ ชอบไหมคะ"
"อร่อยดีครับ"
"ฝีมือลำดวนทำเองค่ะ ลำดวนให้คุณหมอทานด้วย ดูท่าทางท่านก็ชอบมากเหมือนคุณวุฒิเลย"
"ท่านเป็นยังไงบ้างครับ"
"วันนี้ทานได้เยอะค่ะ ป้าปลูกคงทำกับข้าวถูกปากท่านด้วย"
"งั้นเดี๋ยวผมไปเยี่ยมท่านดีกว่า"
"ลำดวนพาไปค่ะ"
ลำดวนพาวุฒิไป เวฬุรีย์มองตามเจ็บใจแทบจะระเบิด
"แกจะต้องเป็นรายต่อไป นังลำดวน"
เวฬุรีย์จิกแขนตัวเองด้วยความโกรธแค้น
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 21 (ต่อ)
มฆวันนอนเหม่ออยู่ในห้อง แววตาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอย่างหนัก วุฒิเข้ามานั่งข้างเตียง จับมือมฆวันไว้
"คุณอาหมอครับ"
มฆวันกลอกตามองวุฒิเศร้าๆ เหมือนจะถามอะไรบางอย่าง
"คุณอาหมอเหมือนจะรับรู้นะครับว่าผมเป็นใคร อยากพูดอะไรกับผมใช่ไหมครับ"
มฆวันมองตาวุฒิ ทำท่าจะขยับปาก แต่แล้วก็ไม่พูดออกมา
"ลำดวนว่าการรับรู้ของท่านดีขึ้นมากแล้วค่ะ เพียงแต่ท่านพูดไม่ได้เท่านั้น"
วุฒิหันไปถามลำดวน
"ไหนบอกว่าท่านทานได้มากขึ้นไงครับ ผมว่าท่าทางท่านซูบไป"
ลำดวนท่าทางอึกอัก
"เอ่อ...ลำดวนไม่อยากให้คุณวุฒิกับคุณฬุรีย์ไม่สบายใจน่ะค่ะ"
วุฒิพยักหน้าเข้าใจ เขาหยิบมือถือมากดไลน์ส่งไปถึงใครบางคน เสียงไลน์ของลำดวนดังขึ้น ลำดวนหยิบมือถือมาอ่าน มองหน้าวุฒิงงๆ
"เดี๋ยวเราลงไปคุยกันที่สวนนะครับ ผมไม่อยากคุยต่อหน้าท่าน"
ลำดวนพยักหน้า มองตาวุฒิอย่างลึกซึ้งที่ดูเขาไว้ใจเธอ
ลำดวนเดินคุยกับวุฒิที่มุมหนึ่งของสวน
"ผมคิดว่าคุณอาหมอคงสงสัยว่าลดาหายไปไหน"
"ลำดวนก็คิดว่าอย่างนั้นค่ะ ท่าทางท่านไม่ค่อยสบายใจ ที่จริงท่านทานไม่กี่คำก็อิ่มแล้วค่ะ ลำดวนไม่รู้จะทำยังไง"
วุฒิถอนใจ ครุ่นคิดตัดสินใจ
"ลำดวนช่วยอะไรหน่อยได้ไหมครับ"
"คุณวุฒิบอกมาเลยค่ะ ถ้าลำดวนช่วยได้ก็จะช่วยอย่างเต็มที่"
"ผมจะบอกคุณอาหมอว่าลดาไปดูงานต่างประเทศ ผมก็จะตามไปด้วยคงไม่อยู่อีกเป็นเดือน ท่านจะได้ไม่สงสัย แล้วระหว่างที่ผมไม่ได้เข้าไปเยี่ยมท่าน ลำดวนก็ช่วยปิดท่านด้วย"
"ได้สิคะ เรื่องนี้ง่ายนิดเดียว ลำดวนช่วยได้สบายมาก เดี๋ยวลำดวนจะบอกคนอื่นๆ ให้ด้วยค่ะ ยกเว้น..."
"ผมจะบอกฬุรีย์เอง"
ลำดวนยิ้มรับอย่างสบายใจขึ้น
เงาทะมึนของเวฬุรีย์มองลงมาจากหน้าต่าง เธอยกปืนขึ้นมา เล็งไปที่ลำดวน สีหน้าเคียดแค้นชิงชัง
ภายในโรงพยาบาล อุ๋มอิ๋มนั่งทำงานไปด้วย แล้วมองไปทางห้องของมณไฑเหมือนกำลังรออะไรอยู่
อุ๋มอิ๋มกลับมาจ้องหน้าคอมพ์ต่อ ใครบางคนเดินมา อุ๋มอิ๋มหันไป
"คุณมะ...(หมอ)"
แต่ปรากฏว่าเป็นเพื่อนเดินมา
"อ้าว...อุ๋มอิ๋มยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ วันนี้ไม่ต้องอยู่เวรนี่"
อุ๋มอิ๋มรีบแก้ตัว
"พอดีงานไม่เสร็จน่ะ"
"งานอะไร ให้ฉันช่วยไหม"
"ไม่ต้องหรอก เสร็จแล้วพอดี"
"งั้นเดี๋ยวออกไปด้วยกันเลย ฉันจะรอ"
"เอ้อ...มะ...ไม่ต้อง เธอกลับไปก่อนเถอะ"
"ไม่เดินออกไปด้วยกันล่ะ มันเปลี่ยวนะ หรือว่า...มีใครมารับแล้ว"
"ไม่มีหรอก นึกได้ว่ามีเอกสารคนไข้ต้องเคลียร์ต่ออีกหน่อย หมอไฑรออยู่ เดี๋ยวทำก่อนนะ"
อุ๋มอิ๋มทำท่าหยิบเอกสารวุ่นวาย เพื่อนมองงงๆ สงสัยนิดหน่อย
"โอเค งั้นฉันกลับก่อนละ แหม...งานหมอไฑเนี่ยทำถวายชีวิตเลยนะ"
อุ๋มอิ๋มมองซ้ายมองขวา
"บ้าน่า... ไป...กลับไปได้แล้วหล่อน"
เพื่อนออกไป อุ๋มอิ๋มแอบโล่งใจ
มณไฑเดินเข้ามา
"พร้อมหรือยังครับอุ๋มอิ๋ม"
อุ๋มอิ๋มหันมา ดีใจ
"พร้อมแล้วค่ะ"
อุ๋มอิ๋มเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเดินทางขนาดย่อมใบหนึ่งออกมาจากใต้โต๊ะ มณไฑยื่นมือไปช่วยหิ้ว
อุ๋มอิ๋"ขอบคุณค่ะ"
มณไฑเดินนำอุ๋มอิ๋มมาที่รถซึ่งจอดอยู่ เขาเปิดประตู เอากระเป๋าของอุ๋มอิ๋มไปเก็บที่กระโปรงหลัง
ทั้งสองขึ้นรถ มณไฑขับออกไป
เพื่อนซึ่งยังเดินอยู่แถวนั้นมองจากมุมหนึ่ง สีหน้าสงสัยสุดขีด
"อุ๊ย...ว้าย... ยัยอุ๋มอิ๋มกับหมอไฑ...อุ๊ต่ะ"
เพื่อนถึงกับอ้าปากค้าง คิดว่าทั้งสองแอบมีความสัมพันธ์กัน
หน้าบ้านวิเศษมฆวัน กลางวัน วันใหม่ เวฬุรีย์เดินมา แปลกใจที่เห็นใครบางคน เธอถึงกับหยุดกึก
"ฬุรีย์"
"พี่ไฑมาที่นี่ทำไมคะ"
"ทำไมฬุรีย์ถามเหมือนไม่อยากเจอพี่"
"เปล่านี่คะ ฬุรีย์แค่อยากรู้"
"พี่จะมาพาอาจารย์หมอไปทำกายภาพบำบัด"
"เอ๊ะ...ทำไมพี่ไฑต้องพาไปเองละคะ แล้วลำดวนล่ะ"
"ลำดวนพาไปเองไม่ไหวหรอก ให้ลำดวนดูแลท่านเฉพาะที่บ้านดีกว่า"
"งั้นก็เชิญค่ะ"
เวฬุรีย์ผายมือให้ มณไฑมองอย่างอ้อยอิ่ง
"ฬุรีย์...สบายดีนะ"
"ก็ไม่ค่อยสบายนักหรอกค่ะ เรื่องวุ่นวายยังไม่จบ"
"เรื่องวุ่นวายอะไร"
"ก็เรื่องลดาน่ะสิคะ ยังไม่มีวี่แววว่าจะหาเจอเลย พี่วุฒิก็ออกไปตามทุกวัน"
มณไฑมองหน้าเวฬุรีย์อย่างเห็นใจ
"คุณวุฒิเขาดีกับฬุรีย์ไหม"
เวฬุรีย์ชะงัก ก่อนจะมองหน้ามณไฑเชิดๆ
"เขาจะดีกับฬุรีย์หรือไม่ ฬุรีย์ก็เลือกที่จะอยู่กับเขา เพราะเขาเป็นคนที่ฬุรีย์รัก และซักวันเขาก็ต้องรักฬุรีย์เหมือนกัน เมื่อเขารู้ว่าลดารักเขาไม่ได้เสี้ยวนึงที่ฬุรีย์รักเขาเลย"
มณไฑมองหน้าเวฬุรีย์ สีหน้าเจ็บปวด
"ครับ พี่เข้าใจ ขอให้ฬุรีย์มีความสุขกับการตัดสินใจของฬุรีย์นะ"
มณไฑเดินผ่านหน้าเวฬุรีย์ไป เธอรู้สึกสับสนในตัวเอง
มณไฑเข้ามาหามฆวัน ตรวจดูร่างกายทั่วไป
"อาจารย์เป็นยังไงบ้างครับ"
ลำดวนบอก
"พักหลังนี่...ท่านทานอะไรไม่ค่อยลงมาหลายวันแล้วค่ะ"
มณไฑพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"ตั้งแต่หลังงานแต่งงานใช่ไหมครับ"
"ค่ะ... แต่ลำดวนก็ทำกายภาพบำบัดให้ท่านทุกวันค่ะ"
มณไฑพยักหน้ารับอย่างพอใจ
"เดี๋ยวผมจะพาอาจารย์หมอไปตรวจร่างกาย แล้วก็ทำกายภาพบำบัดเพิ่มเติมที่โรงพยาบาลด้วย"
มฆวันเหลือบตามองมณไฑอย่างงุนงงเล็กน้อย
"เอ๊ะ...ถึงเวลาต้องไปตรวจร่างกายแล้วเหรอคะ ทำไมไม่เห็นมีใครบอกลำดวนเลย"
"ยังไม่ถึงเวลาหรอกครับ แต่ผมเห็นท่านดูอิดโรยไป อยากจะให้คุณหมอที่นั่นตรวจร่างกายท่านอีกครั้ง"
"งั้นลำดวนไปด้วยนะคะ จะได้ทราบว่าต้องดูแลท่านยังไง"
มณไฑรีบปฏิเสธ
"ไม่เป็นไรครับ ผมพาไปเองดีกว่า ลำดวนจะได้พักผ่อน"
"แต่ลำดวนอยากไปด้วยค่ะ จะได้คุยกับคุณหมอที่ดูแลท่านด้วย"
"ไม่ต้องดีกว่าครับ...เดี๋ยวผมจะกลับมาบอกลำดวนเองว่าทางคุณหมอแนะนำยังไง ลำดวนจะได้ไม่ลำบาก"
ลำดวนอ้าปากจะพูดอีก มณไฑรีบตัดบท
"ลำดวนช่วยประคองท่านขึ้นรถเข็นหน่อยครับ"
ลำดวนมองหน้ามณไฑอย่างไม่เข้าใจ มณไฑแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ ลำดวนช่วยมณไฑประคองมฆวันขึ้นรถเข็น
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 21 (ต่อ)
ในเรือนคนใช้ บ้านวิเศษมฆวัน ผ่อนศักดิ์นั่งกินข้าวอยู่ ดูทีวีไปด้วย จนถึงช่วงข่าวสั้น
ผู้ประกาศข่าวบอก
"ช่วงนี้รับชมข่าวด่วนช่อง 8 กันนะครับ เมื่อเช้าวันนี้มีผู้พบศพของชายหนุ่มกับหญิงสาว อายุราว 27-28 ปี สภาพถูกกระสุนปืนยิงหลายนัด จมกองเลือดอยู่ในตึกร้างแห่งหนึ่ง"
ธมกับดารินที่นอนจมกองเลือดอยู่
ผ่อนศักดิ์ถึงกับสะอึก ข้าวเกือบพุ่งออกจากปาก เพราะความสยดสยองถึงเบือนหน้าหนี
"ตำรวจคาดว่าเสียชีวิตมาประมาณสองวันแล้ว"
ออมเข้ามาดูด้วย
"โห...คนสมัยนี้มันโหดเนอะพี่ ฆ่าทั้งผัวทั้งเมียเลย"
"สงสัยจะเป็นเรื่องหึงหวงกันละมั้ง"
"ถ้าเป็นเรื่องหึงหวงตำรวจคงตามสืบไม่ยากหรอก แต่ถ้าฆ่าชิงทรัพย์ละก็จับยากนะ เพราะไม่รู้ว่ามันเป็นใคร"
"มันไม่แน่หรอก สมัยนี้มีกล้องวงจรปิดเยอะแยะ ถ้าเห็นหน้าชัดๆ ละก็รู้ตัวแน่"
"มันก็ไม่แน่หรอกพี่ เห็นป่ะคดีที่มีกล้องจับหน้าได้ แต่จับตัวมันไม่ได้ก็เยอะ"
เวฬุรีย์ที่เดินมาจะมาหาผ่อนศักดิ์เห็นพอดี ชะงักไม่เข้ามา หน้าซีดตัวสั่นกลัวความผิด
ผ่านเวลามา มณไฑเข็นรถของมฆวันมาตามทาง จนมาหยุดอยู่ที่สวนของโรงพยาบาล เขาก้มลงบอกมฆวันยิ้มๆ
"อาจารย์หมอรอสักครู่นะครับ"
มณไฑหันไปด้านหลัง ใครบางคนเดินเข้ามา มฆวันเบิ่งตามองอย่างดีใจสุดชีวิต
ใครคนนั้นเดินเข้ามาก้มลงมากราบลงตักของมฆวัน มฆวันมองน้ำตาไหลด้วยความปลาบปลื้ม
ใครคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา คือไอลดาที่สวมหมวกปิดบังใบหน้า แววตาของไอลดาเต็มไปด้วยน้ำตา
"คุณพ่อ"
ไอลดาเข้ามากอดมฆวันไว้แน่น
"ลดาคิดถึงคุณพ่อมากค่ะ คิดถึงเหลือเกิน"
มฆวันมองลูกสาวอย่างแสนรักแสนห่วงใย น้ำตาเริ่มคลอ
"ลดาขอโทษนะคะที่หนีมาโดยไม่ได้บอกคุณพ่อ เพราะลดามีเหตุผลหลายๆอย่างที่ยังเล่าให้ฟังไม่ได้ แต่คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ ลดาสบายดี"
มฆวันมองลดาเหมือนจะเข้าใจ แล้วค่อยๆ ยกมือขึ้นทำท่าเหมือนจะลูบผมไอลดา
ไอลดามองตกใจ หันมองหน้ากับมณไฑ ซึ่งก็สีหน้างุนงงเช่นกัน ไอลดาร้องไห้ด้วยความตื้นตัน รีบจับมือมฆวันมาลูบผมตัวเอง
"คุณพ่อ"
"อาจารย์"
น้ำตาของมณไฑ ไอลดา และมฆวันไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
"คุณพ่อรับรู้สิ่งที่ลดาพูดใช่ไหมคะ คุณพ่อขา ลดาเป็นห่วงคุณพ่อมาก อยากให้คุณพ่อรักษาตัวให้แข็งแรง คุณพ่อทำเพื่อลดานะคะ"
มฆวันพยักหน้าช้าๆ ไอลดากอดมฆวันไว้อย่างดีใจ มณไฑยิ้มปลื้มไปด้วย
ผ่อนศักดิ์กำลังเช็ดรถอยู่ พลางผิวปากอย่างสบายใจ เวฬุรีย์ก้าวเข้ามา ผ่อนศักดิ์ชะงักมองทำหน้าหวาด
"คะ...คุณฬุรีย์"
"ทำไม เห็นฉันทำหน้ายังกับเห็นผี"
"เปล่าครับ ผมแค่ตกใจ ไม่นึกว่าคุณฬุรีย์จะโผล่...เอ๊ย...จะมาอยู่แถวนี้"
"ฉันมีอะไรอยากให้ช่วยอีก"
ผ่อนศักดิ์ชักกลัว
"อะ...อะไรครับ"
ฬุรีย์หยิบปืนออกมา หันปากกระบอกปืนไปทางผ่อนศักดิ์
"ยะ...อย่าทำแบบนี้ครับ มันอันตราย"
เวฬุรีย์หัวเราะ
"อันตรายยังไง มันไม่มีกระสุนสักหน่อย"
"แล้วกระสุนหายไปไหนหมดละครับ"
"ไม่ต้องมาถาม แกมีหน้าที่ไปเอากระสุนใหม่มาให้ฉัน"
"คุณฬุรีย์จะเอาไปทำอะไรอีกครับ"
"เอ๊ะ...แกนี่ถามมากจริง ก็บอกแล้วไงว่าเอาไว้ป้องกันตัว บ้านนี้มีแต่คนแก่ที่พิการกับผู้หญิง พี่สาวฉันหายตัวไปคนนึงแล้ว ฉันกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนอื่นอีก"
"แต่กระสุนมันไม่ได้หาซื้อกันง่ายๆ นะครับ"
เวฬุรีย์ล้วงกระเป๋า หยิบเงินปึกใหญ่ออกมายื่นให้ผ่อนศักดิ์
"แค่นี้พอซื้อไหม"
ผ่อนศักดิ์มองเงินพลางกลืนน้ำลาย
"พอครับ"
ฬุรีย์ยัดเยียดเงินให้
"งั้นเอาไป ซื้อกระสุนมาให้ฉัน"
"ผมขอปืนคืนด้วยครับ จะได้เอาไปใส่กระสุน"
" ไม่จำเป็น แกไปเอากระสุนมา ฉันจะเก็บปืนไว้ก่อน"
ผ่อนศักดิ์อ้าปากจะพูดอีก แต่ฬุรีย์ทำตาวาวใส่
"ฉันจะเก็บมันไว้เอง รีบหากระสุนมาให้ฉัน"
ผ่อนศักดิ์รีบก้มหน้าทันทีอย่างหวาดกลัว
"คะ..ครับ คุณฬุรีย์"
เวฬุรีย์เดินออกไป ผ่อนศักดิ์ได้แต่หันซ้ายหันขวาอย่างไม่สบายใจ
มณไฑขับรถมาจอด แล้วหันไปบอกไอลดาซึ่งสวมหมวกปิดบังใบหน้า
"ลดารอที่นี่ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปส่งอาจารย์แล้วค่อยกลับมารับ"
"ได้ค่ะ"
ไอลดาลงจากรถ มณไฑขับออกไป ไอลดาหันหลังกำลังจะเข้าไปในร้าน วุฒิขับรถผ่านมาพอดี เห็นด้านหลังไอลดาก็จำได้
"ลดา"
วุฒิจอดรถแล้วเปิดกระจกตะโกนเรียก
"ลดา"
ไอลดาชะงัก หันไปเห็นวุฒิก็รีบก้มหน้าก้มตาหลบ
วุฒิรีบหาที่จอดรถข้างร้าน
ไอลดาหาทางหลบไปอีกทางหนึ่ง ไม่เข้าไปในร้าน วุฒิลงจากรถ มองหาไอลดาแต่ไม่เจอ
"ลดา... ลดา" เปิดประตูเข้าไปในร้านถามพนักงาน "เห็นผู้หญิงสูง ๆ ขาวๆ เข้ามาในนี้หรือเปล่าครับ"
"ไม่เห็นนี่คะ"
วุฒิมองหาไอลดาไปรอบๆ แต่ก็ไม่มีวี่แวว ลดาหลบอยู่มุมหนึ่ง น้ำตาคลอมองวุฒิด้วยสายตาอาลัยรัก อยากเข้าไปหาแต่ต้องตัดใจเดินจากมา
มณไฑอุ้มมฆวันลงจากรถ แล้วเข็นรถเข้ามา ลำดวนมาต้อนรับ
"กลับมาแล้วเหรอคะคุณหมอ ไปตรวจมาเป็นยังไงบ้างคะ"
"อาการโดยรวมดีขึ้นครับ คุณหมอสั่งยาบำรุงมาให้ด้วย อาจารย์จะได้ทานอาหารได้มากขึ้น ส่วนกายภาพบำบัดก็ทำไปตามปกติเหมือนเดิมครับ"
ลำดวนรับคำ เสียงไลน์ของมณไฑดังขึ้น มณไฑหยิบมือถือขึ้นมาดู
"ลดาขอกลับก่อนนะคะ เพราะเจอพี่วุฒิพอดี เขาเกือบเห็นลดาค่ะ"
พอมณไฑเงยหน้าขึ้น ก็เห็นวุฒิพรวดพราดเข้ามา
"ลดา...ลดามาที่นี่หรือเปล่าครับ"
มณไฑรีบเก็บมือถือทันที
"เปล่านี่คะคุณวุฒิ"
"แต่ผมเห็นลดา"
"ไม่มีหรอกครับ ลดาไม่ได้อยู่ที่นี่"
"ผมรู้ว่าลดายังอยู่แถวนี้"
มณไฑหันไปบอกลำดวน
"พาอาจารย์ขึ้นห้องไปก่อนนะครับลำดวน"
ลำดวนรับคำ แล้วเข็นรถพามฆวันไป มฆวันเหลือบมองอย่างอยากรู้ แต่ก็ถูกเข็นรถเข้าไปก่อน
"เราไปคุยกันที่อื่น ผมไม่อยากให้คนในบ้านรู้เรื่อง"
มณไฑเดินออกไป วุฒิตามไป
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 21
มณไฑหันมาต่อว่าวุฒิที่สวนของหมู่บ้าน
"เราไม่อยากให้อาจารย์หมอสงสัยเรื่องลดาไม่ใช่เหรอครับ แต่ทำไมคุณวุฒิเองที่กลับเปิดเผยเรื่องนี้ต่อหน้าท่าน"
"ผมลืมตัวไป แต่ผมเห็นลดาจริงๆ ผมเชื่อว่าลดาต้องอยู่แถวนี้แน่ๆ"
"คุณวุฒิ ผมอยากให้คุณลืมลดาเสียเถอะ ลดา...อาจจะจากโลกนี้ไปแล้วก็ได้"
วุฒิเข้าไปกระชากคอเสื้อมณไฑ
"ไม่จริง ลดาไม่ใช่คนคิดสั้นอย่างนั้น ไม่มีวัน"
"ลดาคิดสั้นก็เพราะพฤติกรรมของคุณนั่นแหละ"
"ลดาเข้าใจผมผิด ผมต้องหาลดาให้เจอ เพื่ออธิบายความจริงทั้งหมดให้ฟัง"
"ความจริงเป็นยังไง ลดาคงเห็นแล้ว ถึงได้หนีคุณไป คุณยอมรับความจริงได้แล้ว และหันไปดูแลฬุรีย์ให้ดี อย่างที่ลดาต้องการ"
"ผมไม่ได้รักฬุรีย์ ผมรักลดาคนเดียว ไม่มีทางที่ผมจะเลิกรักลดาได้ ผมจะตามหาลดาให้เจอ ไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม ต่อให้ผมต้องใช้เวลาทั้งชีวิต ผมก็จะไม่เลิกตามหาลดา"
วุฒิเดินจากไป มณไฑได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ
ไอลดากลับมาบ้าน อุ๋มอิ๋มเข้ามาต้อนรับอย่างดีใจ
"คุณลดากลับมาแล้ว ไปเจอคุณพ่อมาเป็นยังไงบ้างคะ"
"ดีใจมากเลยค่ะ คุณพ่อก็เหมือนจะรับรู้ เพียงแต่พูดไม่ได้เท่านั้น ท่านยังยกมือขึ้นเหมือนลูบผมลดาได้ด้วย"
"จริงเหรอคะ ท่านคงคิดถึงคุณลดามากเลยนะคะ พอได้เจอกันก็เลยมีกำลังใจที่จะทำอะไร ๆ ได้มากขึ้น"
"ฉันรู้สึกผิดมาก ที่เคยทำให้คุณพ่อเสียใจ"
อุ๋มอิ๋มจับมือไอลดาไว้อย่างให้กำลังใจ
"คุณลดาต้องเข้มแข็งไว้นะคะ โชคดีแล้วที่วันนั้นคุณลดาเปลี่ยนใจ ไม่อย่างนั้น คนที่เสียใจที่สุดก็คงเป็นคุณพ่อของคุณ"
"ใช่จ้ะ คุณพ่อคุณแม่ดูแลฉันกับฬุรีย์มาอย่างดีตั้งแต่เล็กจนโต ท่านสอนให้เราเข้มแข็ง ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคอะไรง่ายๆ แต่ฉันกลับใช้อารมณ์ชั่ววูบในการตัดสินปัญหา จนเกือบจะต้องทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต"
ไอลดา นึกถึงเหตุการณ์หลังคิดฆ่าตัวตาย
ไอลดาเหม่อมองไปที่แม่น้ำเบื้องล่าง ตัดสินใจปีนขึ้นไปยืนบนราวสะพาน
"พี่จะรับผิดชอบแทนทุกอย่างที่ฬุรีย์เสียไป พี่จะให้ทุกอย่าง…ไม่ว่าจะเป็นพี่วุฒิ หรือชีวิตพี่เอง"
ไอลดาหลับตาลง ทุกอย่างดับวูบลง
ในความมืด มีเสียงอื้ออึงของผู้คน
หญิง 1บอก "หนูจ๊ะ หนู...เป็นยังไงบ้าง"
ไอลดา ค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมา ภาพที่เบลอค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เห็นเป็นหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง กับชาวบ้านชายหญิงอีกหลายคน
"รู้สึกตัวแล้วเหรอหนู"
หญิง 1 ค่อยๆ ประคองไอลดาให้ลุกขึ้นมา มีคนยื่นยาดมให้ หญิง 1 เอายาดมมาจ่อจมูก
"ดีขึ้นไหมจ๊ะ"
"ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณ หนูเป็นอะไรไปคะ"
"ฉันเดินมาเห็นหนูเป็นลมอยู่ตรงนี้พอดี เลยเรียกคนมาช่วย"
ชาย 1บอก
"โทร.เรียกญาติมารับไหมน้อง"
ไอลดานิ่วหน้า พลางส่ายหน้าอย่างอ่อนระโหย นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ยังเจ็บปวดใจ
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"หรือว่าจะเรียกรถกลับบ้าน กลับไหวหรือเปล่า"
"ไหวค่ะ"
"งั้นรีบกลับบ้านนะหนู ป่านนี้คุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงแย่แล้ว"
"จริงสิ...คุณพ่อ"
ไอลดาปล่อยโฮด้วยความเสียใจที่คิดสั้นฆ่าตัวตายโดยไม่นึกถึงพ่อ หันไปขอบคุณชาวบ้านที่เรียกสติตัวเองให้กลับมา
"ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ"
ไอลดาลุกขึ้น แต่แล้วก็หน้ามืด เดินเซ เป็นลมไปอีก เสียงร้องวี้ดว้ายตกใจ
ภายในโรงพยาบาล มณไฑเปิดประตูเข้ามา ท่าทางเป็นห่วงและตกใจ
"ลดา...เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"
"หมอไฑ...ลดาเป็นลมไป เลยมีคนพามาส่งค่ะ"
"ตอนที่ลดาโทร.ป ผมตกใจมากเลยนะครับ แต่ไม่อยากถามอะไรมาก อยากมาเจอตัวมากกว่า แล้วทำไมลดาถึงไม่ให้ผมบอกคุณวุฒิหรือคนอื่น"
ไอลดาเบือนหน้าหนี ซ่อนน้ำตาที่รื้นขึ้นมา มณไฑมองอย่างงุนงง
"มีอะไรเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับลดา"
"หมอไฑสัญญานะคะ ว่าจะเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ"
มณไฑพยักหน้า ไอลดาเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มณไฑฟัง
ไอลดาน้ำตาซึม
"แต่หลังจากนี้ฉันก็ยังไม่รู้จะทำยังไงต่อไป นอกจากขออาศัยอยู่ที่บ้านหมอไฑไปก่อน"
"เรื่องร้ายๆ มันก็ผ่านมาแล้วนะคะ ต่อไปนี้คุณลดาต้องดูแลตัวเอง แล้วก็อยู่เพื่อดูแลคุณหมอมฆวันด้วย อุ๋มอิ๋มจะอยู่เป็นเพื่อนคุณลดาเอง"
"ขอบใจจ้ะอุ๋มอิ๋ม"
" ยอะไรกันอยู่ครับสองสาว"
มณไฑเข้ามา
"ก็คุยกันตามประสาสาวๆ น่ะค่ะ คุณลดาเล่าให้ฟังว่าอาจารย์หมออาการดีขึ้นมากแล้ว"
"ใช่ครับ แต่อีกคนนี่สิ อาการท่าจะหนัก"
"ใครเหรอคะ"
"คุณวุฒิไงครับ เขาเข้าบ้านไปเจอผม ก็ถามหาลดาใหญ่เลย ว่าอยู่หรือเปล่า"
"วันนี้เขาเกือบเห็นลดาที่หน้าร้านกาแฟน่ะค่ะ"
"มิน่า...เขาถึงยิ่งปักใจเชื่อว่าลดายังไม่ตาย"
"คุณวุฒิคงคิดถึงคุณลดามากเลยนะคะ"
ไอลดาเจ็บปวด
"เขาต้องทำใจค่ะ แต่มันอาจจะใช้เวลา เหมือนกับลดาก็ต้องใช้เวลาตัดใจจากเขา"
"คุณลดาจะไม่ให้อภัยคุณวุฒิเลยเหรอคะ"
"มันไม่ใช่เรื่องให้หรือไม่ให้อภัยหรอกค่ะ ลดาให้อภัยเขาเสมอ แต่... เขาต้องลืมลดาให้ได้ เพื่อรับผิดชอบสิ่งที่ทำกับฬุรีย์ มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะอยู่ด้วยกันต่อไป"
ไอลดาพยายามกลืนก้อนแข็งๆ ที่ขึ้นมาจุกอยู่ในลำคอ อุ๋มอิ๋มพยักหน้าอย่างเข้าใจ
มณไฑสบตากับอุ๋มอิ๋มด้วยความเห็นใจไอลดา
"ลดาทำใจให้สบายนะครับ สักวันคุณวุฒิเขาต้องคิดได้ ว่าสิ่งที่เขาควรจะทำคือดูแลฬุรีย์ให้ดีที่สุดแทนลดา"
ไอลดายิ้มรับอย่างเจ็บปวด มณไฑก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
วันใหม่ ที่หน้าบ้านวิเศษมฆวัน เสียงกริ่งดังขึ้น ออมวิ่งกระหืดกระหอบออกมา
"ค่าๆๆ ได้ยินแล้ว รอเดี๋ยวค่ะ รอเดี๋ยว"
ออมส่องดู สีหน้าตกใจ
"อุ๊ต่ะ"
ตำรวจ 2 นายอยู่หน้าบ้าน ออมรีบเปิดประตูให้ตำรวจทันที
"มาเรื่องคุณไอลดาใช่ไหมคะ"
"ไม่ใช่ครับ เรามาขอพบคุณผ่อนศักดิ์ สารอารี อยู่หรือเปล่าครับ"
ออมสีหน้าแปลกใจ บนหน้าต่างห้องเวฬุรีย์ เธอมองลงมา สีหน้าตกใจหวาดระแวง
ผ่อนศักดิ์อุทานออกมาอย่างตกใจหลังจากรู้เรื่องจากออม
"อะไรนะ ตำรวจมาตามเหรอ"
"ใช่พี่ผ่อน พี่ไปทำอะไรไว้"
"แล้วตำรวจมาจับพี่เรื่องอะไรล่ะ"
"เห็นเขาบอกว่าเกี่ยวกับปืนของพี่น่ะ พี่ไปยิงคนตายมาเหรอ"
"ตาย...ห"
"อะไรนะ ยิงห่านตายเหรอ"
"ไอ้บ้า ฉันไปยิงคนตายที่ไหนวะ"
"ก็สองผัวเมียที่เป็นข่าวถูกยิงตายที่ตึกร้างวันก่อนไงพี่ ตำรวจบอกว่าตามจากปลอกกระสุนที่ตกอยู่มาถึงทะเบียนปืน ว่าพี่เป็นเจ้าของ"
"ฉันไม่ได้ยิงใครโว้ย"
"งั้นพี่กลับมาคุยกับตำรวจหน่อยสิว่าความจริงเป็นยังไง หรือให้ตำรวจไปหาก็ได้ พี่อยู่ที่ไหน"
"ฉันมา..." ผ่อนศักดิ์มองไปที่ร้านปืน นึกได้ "เฮ้ย...นังออม แกจะให้ตำรวจมาจับฉันทำไมวะ บอกว่าฉันไม่อยู่ก็พอแล้ว ไม่รู้เมื่อไรกลับ แค่นี้นะ"
ผ่อนศักดิ์รีบวางสาย หันซ้ายหันขวาอย่างลนลาน แล้วดูกระสุนปืนที่เพิ่งซื้อมาว่าจะทำอย่างไรดี แล้วเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้
เวฬุรีย์อุทานออกมาอย่างไม่เชื่อหู หลังจากรับสายผ่อนศักดิ์
"อย่าเพิ่งกลับมาบ้านนะนายผ่อน ตอนนี้หาทางรีบหลบไปที่อื่นก่อน"
ผ่อนศักดิ์หลบมาคุย คอยมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังไปด้วย
"โธ่...คุณฬุรีย์ครับ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับ ถ้าหลบไปก็เท่ากับยอมรับสิครับ"
"งั้นแกจะให้ฉันยอมรับงั้นเหรอ"
"คุณฬุรีย์เอาปืนไปยิงเขาทำไมละครับ"
"ฉันมีความจำเป็นต้องทำ ไอ้แมงดานั่นมันจะข่มขืนฉัน"
ผ่อนศักดิ์ตกใจ เห็นใจเวฬุรีย์
"จริงเหรอครับคุณฬุรีย์ งั้นมันก็สมควรตายแล้วครับ"
"ใช่ ฉันจะให้เงินแกก้อนนึง สำหรับหนีไปไกลๆ จนกว่าเรื่องจะเงียบ"
"แต่...คุณฬุรีย์...ผมไม่ได้เป็นคนฆ่าพวกมันนี่ครับ"
"ยังไงแกก็ผิด เพราะแกเป็นเจ้าของปืน ถ้าแกถูกจับแล้วซัดทอดมาถึงฉัน ฉันก็จะโทษแกว่าเป็นพวกเดียวกับมันหลอกฉันไปที่นั่น จะเอาอย่างนี้ไหมล่ะ"
"อย่านะครับคุณฬุรีย์"
"งั้นทำตามที่ฉันบอก ฉันจะช่วยแกเต็มที่ แกอย่าเพิ่งกลับมาที่นี่ คืนนี้ฉันจะเอาเงินไปให้แก"
ผ่อนศักดิ์สีหน้าครุ่นคิด ถอนใจออกมา
"ที่ไหนครับคุณฬุรีย์... ได้ครับ"
เวฬุรีย์วางสาย หยิบปืนออกมาลูบคลำ พลางยิ้มเหี้ยม
ออมเข้ามาเก็บจานชามในห้อง มองชามเปล่าด้วยสีหน้าพอใจ
"โอ้โฮ...คุณหมอท่านทานหมดเลยเหรอคะ"
"ใช่ สองสามวันมานี่ท่านเจริญอาหารมาก ตั้งแต่คุณหมอมณไฑพาไปตรวจที่โรงพยาบาลน่ะ"
"คุณหมอที่นั่นคงให้ยาดีมานะคะ"
"นั่นสิ รู้สึกว่าคุณท่านจะอารมณ์ดีขึ้นด้วย"
"เฮ้อ...หวังว่าต่อไปนี้จะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นบ้างนะคะ เสียดายก็แต่คุณลดา..." ออมรีบ
ปิดปาก มองมฆวัน "อุ๊ย...ลืมไป"
มฆวันแกล้งทำเป็นเหม่อลอยไม่รับรู้อะไร
"ท่านยังไม่รับรู้อะไรหรอก แต่ก็อย่าให้ท่านได้ยินดีกว่า" ลำดวนพาออมไปอีกมุมลดเสียงลงกระซิบ "ว่าแต่...วันนี้ตำรวจมาทำไมเหรอ"
"มาตามหาพี่ผ่อนน่ะค่ะ"
"พี่ผ่อนไปทำอะไรผิด"
"เห็นว่าศพของสองผัวเมียที่ถูกยิงตายเมื่อหลายวันก่อน ตำรวจสืบจากทะเบียนปืนจนเจอว่าถูกยิงจากปืนพี่ผ่อนน่ะค่ะ"
มฆวันเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
"หา...จริงเหรอ พี่ผ่อนไปมีเรื่องอะไรกับพวกนั้นน่ะ"
"ออมก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ไม่นึกเลยว่าพี่ผ่อนจะเป็นคนโหดแบบนั้น"
ออมกับลำดวนสบตากันอย่างไม่เข้าใจ มฆวันดูเครียดหนัก
คืนเดียวกัน ผ่อนศักดิ์หลบมุมรออย่างกระวนกระวาย เสียงเท้าสวบสาบดังเข้ามา ผ่อนศักดิ์มองอย่างหวาดระแวงและระแวดระวัง แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็รีบออกไป
"คุณฬุรีย์"
เวฬุรีย์จากเงามืดโผล่เข้ามาในแสงไฟ เหมือนปีศาจร้าย
"รอนานไหมนายผ่อน"
"ไม่นานก็รู้สึกนานครับ มันร้อนใจจริงๆ กลัวตำรวจมาเจอซะก่อน"
เวฬุรีย์หยิบซองออกมา แล้วยื่นให้ผ่อนศักดิ์
"นี่เงิน"
ผ่อนศักดิ์เปิดซองดู สีหน้าผิดหวังเล็กน้อย
"โธ่..เงินแค่นี้จะพอหนีได้กี่วันกันครับ"
"ฉันหามากกว่านี้ไม่ทัน ไว้แกติดต่อกลับมาแล้วฉันจะส่งให้เพิ่มอีก"
"แล้วถ้าคุณฬุรีย์ไม่ส่ง ผมก็แย่สิครับ"
"แกนี่เรื่องมากจริง ถ้าแกถูกจับฉันก็โดนด้วยสิ ยังไงก็ต้องช่วยแกให้ถึงที่สุด"
ฬุรีย์ยื่นปืนให้ผ่อนศักดิ์
"เอาไอ้นี่ไปด้วย ไว้ใช้ยามฉุกเฉิน"
ผ่อนศักดิ์มองปืนอย่างหวาดกลัว ไม่ยอมรับ
"โอย...ผมไม่อยากได้มันเลยครับ กลัวตำรวจจะตามมาจับได้"
"งั้นฉันเก็บไว้ให้เอง ได้กระสุนมาแล้วใช่ไหม"
"คุณฬุรีย์จะเอามันไปทำอะไรอีกเหรอครับ"
"ฉันไม่ทำอะไรแล้ว แค่จะเก็บไว้ป้องกันตัวเท่านั้น นายผ่อนจะเก็บกระสุนไว้อย่างเดียวก็ไม่มีประโยชน์"
ผ่อนศักดิ์ยอมรับปืนมา แล้วล้วงกระสุนปืนออกมาจากกระเป๋า บรรจุกระสุนลงไป
เวฬุรีย์รับปืนกลับคืนมา มองอย่างพอใจ
"ตอนนี้มันใช้ได้แล้วใช่ไหม"
"ได้แล้วครับ"
"ดีมาก…หึๆๆ"
ผ่อนศักดิ์มองเวฬุรีย์งงๆ แล้วก็เบิ่งตาโตอย่างตกใจ
"อย่าครับคุณฬุรีย์...อย่าเล่นอย่างนี้"
เวฬุรีย์เล็งปืนมาที่ผ่อนศักดิ์
"ฉันไม่ได้เล่น ฉันเอาจริง"
ขาดคำเวรีย์ก็เหนี่ยวไก ผ่อนศักดิ์ล้มลงไปทันที
"คุณฬุรีย์"
" ฉันจำเป็นต้องทำ"
ผ่อนศักดิ์ยังงง เวฬุรีย์เล็งไปที่ผ่อนศักดิ์แล้วยิงซ้ำไปอีกนัด ผ่อนศักดิ์แน่นิ่งไป
"อโหสิให้ฉันด้วยนะนายผ่อน"
เวฬุรีย์เก็บปืน แล้วดันร่างของผ่อนศักดิ์ลงไปในน้ำ
ร่างของผ่อนศักดิ์หล่นลงน้ำดังตูม แล้วค่อยๆ จมน้ำหายไป
เวฬุรีย์มองตามด้วยสายตาเย็นชาโหดเหี้ยม
"ฉันจำเป็นต้องทำ ฉันจำเป็นต้องทำจริงๆ"
อ่านต่อตอนที่ 22
