เพลิงพ่าย ตอนที่ 22
คืนเดียวกัน บุญปลูกชะเง้อมองไปหน้าบ้านอย่างกังวล
"นี่ใจคอเจ้าผ่อนมันจะหนีไปจริงๆ เหรอวะ แสดงว่ามันทำผิดจริงน่ะสิ"
"ฉันก็ว่างั้นแหละป้า ตอนโทร.คุย น้ำเสียงพี่ผ่อนร้อนใจมาก ไม่ยอมให้ฉันบอกอะไรกับตำรวจเลย"
"โธ่ถัง... ไอ้ผ่อนมันไปมีเรื่องอะไรกับพวกนั้นนะ ถึงขนาดต้องฆ่าแกงกันด้วย"
"ปกติพี่ผ่อนขี้กลัวจะตาย ไม่เคยมีเรื่องอะไรกับใคร"
"นั่นสิ เห็นเขาว่าสองผัวเมียที่ตายเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ บางทีไอ้ผ่อนมันอาจจะโดนหลอกเงินไปเลยแค้นก็ได้"
"แต่ว่าพี่ผ่อนก็น่าจะกลับมาสู้คดีนะป้า หนีไปอย่างนี้ถ้าตำรวจจับได้โทษจะยิ่งหนัก"
เสียงแตรรถดัง บุญปลูกกับออมมองไป
"ใครมาวะ ไอ้ผ่อนหรือเปล่า"
ลำดวนช่วยทำกายภาพบำบัดให้มฆวันโดยยกแขนขึ้นลง เพื่อไม่ให้กล้ามเนื้อยึดติดกัน
เสียงแตรรถดัง ลำดวนรีบไปดูที่หน้าต่าง สีหน้าลำดวนดีใจ
"คุณวุฒิ"
ลำดวนรีบกลับมาห่มผ้าให้มฆวัน
"วันนี้พอเท่านี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวลำดวนมา"
มฆวันมองตามอย่างรู้ว่าลำดวนคิดอย่างไร
วุฒิเดินเซกลับมา หน้าแดงอย่างคนเมา พยายามถอดรองเท้า แต่ยังถอดไม่ออก
"อุ๊ย...คุณวุฒิดื่มเหล้ามาอีกแล้วเหรอคะ"
ลำดวนรีบเข้าไปช่วยถอดรองเท้าให้วุฒิ
"มา...ลำดวนช่วยค่ะ"
ลำดวนถอดรองเท้าให้วุฒิเสร็จ
"ขอบคุณนะครับลำดวน"
วุฒิเดินเซจะขึ้นห้อง ลำดวนรีบเข้าไปช่วยประคองวุฒิไว้
"ท่าทางจะเมามากจริงๆนะคะ ทำไมถึงดื่มหนักขนาดนี้"
"ผมยังหาลดาไม่เจอเลย ไม่รู้เขาไปอยู่ที่ไหน"
"ไปนอนเอาแรงก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยตามหาคุณลดาต่อนะคะ เดี๋ยวลำดวนพาไปค่ะ คุณวุฒิ"
ลำดวนประคองวุฒิขึ้นไปข้างบน
ลอร่าแอบดูอยู่ สีหน้าหมั่นไส้มาก
ลำดวนประคองวุฒิเข้ามาในห้อง
"เดินดีๆ นะคะคุณวุฒิ"
วุฒิเซล้มลง ทำให้ลำดวนล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน ทั้งสองหน้าใกล้กัน วุฒิเห็นลำดวนเป็นไอลดา
"ลดา"
"นี่ลำดวนค่ะคุณวุฒิ"
วุฒิรู้ตัว รีบปล่อยลำดวนทันที แล้วล้มลงไปบนเตียง ลำดวนเซ็งสีหน้าผิดหวัง
เวฬุรีย์กลับมา หน้าตาเหนื่อยอ่อน หวาดระแวง เสียงลอร่าดังลั่นเข้ามา
"คุณฬุรีย์ขา"
ฬุรีย์หันขวับไป จะเอากระเป๋าฟาด ลอร่าตกใจยกมือหลับตาปี๋
"ว้ายๆๆ คุณฬุรีย์อย่าทำอะไรลอร่าค่ะ ลอร่ากลัวแล้ว"
"ดึกดื่นป่านนี้ แกมาทำอะไร"
ลอร่าค่อยๆ ลืมตา
"ลอร่า...เอ่อ...มารอรับคุณฬุรีย์น่ะค่ะ"
"วันหลังไม่ต้อง"
ลอร่าจ๋อย แต่ก็ทำประจบต่อไป
"พอดีวันนี้ลอร่ามีเรื่องร้อนใจอยากบอกคุณฬุรีย์น่ะค่ะ"
"อยากบอกฉันเรื่องอะไร"
"ก็เรื่อง...เอ่อ...ไม่เอาดีกว่า ไม่บอก"
เวฬุรีย์โมโห จับแขนลอร่าขึ้นมา
"บอกมาว่าเรื่องอะไร"
"เรื่องเกี่ยวกับคุณวุฒิน่ะค่ะ"
เวฬุรีย์ยิ่งบีบแขนลอร่าแรงขึ้น เพราะอยากรู้
"พี่วุฒิทำไม"
"คุณวุฒิเมากลับมา นังพยาบาลก็เลยถือโอกาสพาคุณวุฒิขึ้นไปบนห้อง เห็นประคองกันนัวเนียเลยค่ะ"
เวฬุรีย์ผุดลุกขึ้นทันทีกำมือแน่น
"นังลำดวน วันนี้แกตายแน่"
เวฬุรีย์รีบขึ้นห้องไป ลอร่ามองตามพลางตบมือชอบใจ แต่แล้วก็นึกขึ้นได้
"ลืมให้รางวัลเราอีกละ เซ็ง"
เวฬุรีย์เปิดประตูห้องพรวดเข้าไปในห้อง สีหน้าแปลกใจ
"พี่วุฒิ"
วุฒินอนอยู่บนเตียงในห้องคนเดียว
เวฬุรีย์มองหาลำดวน แต่ไม่เห็น เลยเปิดตู้เสื้อผ้าดู แต่ก็ไม่เจอ ก้มลงดูใต้เตียงก็ไม่มี จึงเดินไปจะดูที่ห้องน้ำ
ลำดวนซึ่งอยู่หลังประตูห้องน้ำเห็นเวฬุรีย์จะเข้ามา ทำตัวลีบติดผนัง เกือบจะเห็นอยู่แล้ว แต่วุฒิดันละเมอสียก่อน "ลดา"
เวฬุรีย์ชะงัก รีบเข้าไปดูวุฒิ ลำดวนถอนใจอย่างโล่งอก
เวฬุรีย์เขย่าตัววุฒิ
"นี่ฬุรีย์นะคะ พี่วุฒิเมาเหรอคะ พี่วุฒิ"
วุฒิปรือตามอง พอเห็นเป็นฬุรีย์ก็หันหลังให้
"ออกไปซะฬุรีย์"
ฬุรีย์เข้าไปกอดวุฒิไว้จากด้านหลัง
"พี่วุฒิอย่าขับไล่ไสส่งฬุรีย์อย่างนี้สิ ฬุรีย์เป็นห่วงพี่วุฒินะคะ พี่วุฒิไม่น่าดื่มมากขนาดนี้เลย"
"ไม่ต้องมาเป็นห่วงพี่ ออกไป"
วุฒิดันตัวเวฬุรีย์ออก
"พี่วุฒิ"
"พี่ไม่อยากให้ใครมาเข้าใจเราสองคนผิดอีก ออกไปซะ ไปเดี๋ยวนี้"
"แต่ฬุรีย์เป็นของพี่วุฒิแล้ว...ฬุรีย์รักพี่วุฒินะคะ."
"ไม่!!! ไม่ต้องมารักพี่ พี่รักลดาคนเดียวเท่านั้น"
"ลดาตายไปแล้ว พี่วุฒิยอมรับเสียที ลดาตายไปแล้ว"
"พี่ไม่เชื่อ ถ้ายังไม่เจอศพลดา พี่ก็ไม่เชื่อว่าลดาตายแล้ว และลดาไม่เคยตายไปจากใจของพี่ พี่รักลดาคนเดียว"
ฬุรีย์เอามือปิดหูตัวเอง ลุกขึ้น
"หยุดพูดว่ารักนังลดาซะที หยุดได้แล้ว หันมามองฬุรีย์บ้าง"
"ไม่ พี่ไม่เคยรักฬุรีย์เลย พี่รักลดาคนเดียวเท่านั้น พี่รักลดาได้ยินไหม"
เวฬุรีย์กรีดร้อง แล้ววิ่งออกไปจากห้องอย่างน้อยใจ วุฒิพิงกับเตียง มองตามอย่างเสียใจ
ลำดวนที่หลบอยู่ในห้องน้ำ แอบดูด้วยความสะใจ
เวลาต่อมา เวฬุรีย์เดินเศร้าเข้ามานั่งข้างเตียงพ่อ ใบหน้ายังมีคราบน้ำตา มฆวันดูเหมือนจะหลับอยู่
"พ่อคะ...ช่วยฬุรีย์ด้วย ทำยังไงพี่วุฒิถึงจะลืมนังลดาได้"
มฆวันยังหลับนิ่ง มีเพียงเสียงระบายลมหายใจยาวเบาๆ ของเขา ฬุรีย์ยังคร่ำครวญต่อไป
มฆวันขยับเปลือกตาเล็กน้อย แต่ยังไม่ลืมตา
"ลดาแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากชีวิตของฬุรีย์ มันได้ไปมากแล้วนะคะ แต่ฬุรีย์กลับไม่เคยได้อะไรเลย แม้แต่โอกาสที่ดีหรือแม้กระทั่งความรัก ลดาได้ไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรเหลือไว้สำหรับฬุรีย์เลย...ทำไม ๆๆ"
ฬุรีย์เขย่าตัวมฆวันอย่างบ้าคลั่ง ทำให้มฆวันต้องลืมตาขึ้นมา
"ฬุรีย์ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้พี่วุฒิหันมามองฬุรีย์บ้าง แต่โชคก็ไม่เคยเข้าข้างฬุรีย์เลย มีแต่คนคอยจะทำร้ายฬุรีย์ตลอดเวลา ฬุรีย์ถูกบีบให้ต้องทำเรื่องที่ไม่อยากทำ"
มฆวันไม่หันไปสบตา ได้แต่เหม่อมองเพดานเหมือนไม่รับรู้อะไร
เวฬุรีย์มองมือตัวเองอย่างหวาดกลัว
"วันนี้ฬุรีย์ก็ทำผิดอีกแล้ว แต่ฬุรีย์จำเป็นต้องทำ... มือฬุรีย์ต้องเปื้อนเลือดอีกแล้ว เห็นไหมคะคุณพ่อ" เธอยื่นมือให้มฆวันดู "เลือดเต็มไปหมดเลย เลือด...เลือด"
เวฬุรีย์มองมือตัวเอง แล้วถูไปมาเหมือนพยายามจะเช็ดเลือดออกไป แล้ววิ่งออกไปนอกห้อง
มฆวันหลับตาลงอีกครั้ง เปลือกตาสั่นเทา เหมือนกำลังพยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมา ริมฝีปากเม้มแน่น
วุฒิหยิบกรอบรูปที่มีไอลดาขึ้นมาดู แล้วกอดไว้อย่างคิดถึง
"ลดาหายไปไหน เมื่อไรจะกลับมาหาพี่ พี่เหมือนตายทั้งเป็น ลดาไม่คิดถึงพี่บ้างหรือไง จะทำร้ายพี่ไปถึงไหน ลดา"
วุฒิทรุดนอนลงกับเตียงอย่างหมดแรง
ลำดวนเข้ามานั่งที่เตียงข้างวุฒิพร้อมผ้าชุบน้ำ
"ลำดวนเช็ดหน้าเช็ดตาให้นะคะคุณวุฒิ จะได้สดชื่นขึ้น"
ลำดวนเอากรอบรูปที่วุฒิกอดอยู่ออก ตอนแรกวุฒิไม่ยอม
"อย่า...ลดาอย่าหนีพี่ไป อย่าทิ้งพี่ไปได้ไหม"
"ลำดวนจะเช็ดตัวให้ค่ะ เอารูปออกก่อนนะคะ"
วุฒิยังไม่ยอมปล่อยมือจากกรอบรูป
"ลดา...กลับมาหาพี่เถอะลดา พี่รักลดาคนเดียว"
ลำดวนชะงัก มองรูปลดาอย่างหมั่นไส้
"ขนาดเขาทิ้งไปยังจะรักเขาอยู่อีกเหรอคะคุณวุฒิ"
วุฒิเงียบไป มือค่อยๆ อ่อนแรงลงจนปล่อยกรอบรูป ลำดวนเลยหยิบกรอบรูปออกไปวางที่อื่น
แล้วกลับมาปลดกระดุมเสื้อเช็ดตัวให้ แล้วกอดวุฒิซบลงกับอกของเขา
"เมื่อไรคุณวุฒิจะลืมคุณลดาได้ซะทีละคะ ลำดวนจะคอยปลอบใจคุณวุฒิเอง รับรองว่าจะดูแลคุณวุฒิอย่างดีที่สุด ไม่มีวันทิ้งคุณวุฒิไปไหนเลย"
มือวุฒิโอบลำดวนไว้ ลำดวนดีใจ
"คุณวุฒิ"
"ลดากลับมาหาพี่แล้วใช่ไหม"
ลำดวนกลอกตาไปมาอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วกอดวุฒิไว้
"ค่ะพี่วุฒิ ลดากลับมาแล้ว ลดาจะไม่ทิ้งพี่วุฒิไปไหนอีก ลดารักพี่วุฒิค่ะ"
"ลดา...พี่ก็รักลดา พี่รักลดาคนเดียว"
ลำดวนคลอเคลียวุฒิ วุฒิโอบกอดตอบสนองด้วยความเมา
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 22 (ต่อ)
ลดาทำแก้วน้ำตกแตก
"ว้าย"
ลดารีบเก็บเศษแก้ว แต่เศษแก้วบาดมือ ลดาร้องตกใจ มณไฑเข้ามาดู
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"นิดหน่อยค่ะ"
มณไฑดูมือลดา
"เลือดไหลด้วย อุ๋มอิ๋มก็ยังไม่กลับ งั้นเดี๋ยวผมทำแผลให้ก่อน"
มณไฑกำลังจะออกไป ลดารั้งไว้
"ลดารู้สึกใจคอไม่ดีเลย เป็นห่วงคุณพ่อยังไงก็ไม่รู้"
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ลำดวนดูแลคุณหมออย่างดี แล้วยังมีคุณวุฒิอยู่ด้วยทั้งคน"
ลดาพยักหน้ารับ
"ลดาอาจจะคิดมากไปเองก็ได้"
"ทำใจให้สบายดีกว่าครับ คุณหมอได้กำลังใจจากลดา ยังไงท่านต้องดีขึ้นแน่"
ลดาพยายามยิ้มให้มณไฑสบายใจ
"ผมไปเอาอุปกรณ์มาทำแผลให้ก่อนดีกว่า"
มณไฑออกไป ไอลดาสีหน้ายังกังวลไม่หาย
ภายในห้องน้ำ เวฬุรีย์ถูมือไปมาใต้น้ำก๊อกที่อ่างล้างหน้าเหมือนพยายามล้างเลือดในมือแต่ล้างไม่ออกสักที
"ออกซะทีสิ"
เวฬุรีย์ เห็นก๊อกน้ำไหลออกมาเป็นสีเลือดแดงฉาน เธอกรีดร้องอย่างตกใจ ผงะออกมา หลับตาด้วยความกลัว ค่อยๆตั้งสติแล้วลืมตาดูมือตัวเองอีกครั้ง ไม่มีเลือดเปื้อนแล้ว
เวฬุรีย์ลูบหน้าตัวเอง พอหันไปชำเลืองกระจกก็ต้องอุทานอย่างตกใจ
"อ๊ะ"
เวฬุรีย์หน้าตาถมึงทึงในกระจก
"แก...นังปีศาจ อีฆาตกรใจโหด"
เวฬุรีย์ปิดหน้าตัวเอง
"ไม่ใช่ ไม่ใช่ ฉันจำเป็นต้องทำ"
เวฬุรีย์ล้มลงไปปิดหูนอนขดตัวอยู่ที่มุมห้องน้ำ
"ไม่!!"
ตอนเช้า วันใหม่ ภายในห้อง วุฒิงัวเงียลืมตาขึ้นมา พอหันไปข้าง ๆ ก็ผงะอย่างตกใจ เมื่อเห็นลำดวนนอนร้องไห้อยู่ข้างๆ
วุฒิก้มลงมองดูตัวเอง เห็นสภาพที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าก็ยิ่งตกใจ
"ลำดวน...เมื่อคืนนี้"
ลำดวนลุกขึ้น ทำท่าเหนียมอาย
"ช่างมันเถอะค่ะคุณวุฒิ ถือซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
วุฒิลูบหน้าตัวเอง พยายามทบทวนความจำ
"ผมเมามาก ผมจำไม่ได้เลยว่าทำอะไรลงไป จำได้แค่ว่า...ลำดวนพาผมมาที่ห้อง ฬุรีย์เข้ามาต่อว่าผมแล้วก็ออกไป หลังจากนั้นลำดวน...เข้ามาเช็ดตัวให้ แล้วผมก็จำอะไรไม่ได้อีก...ว่ามีอะไรเกิดขึ้น"
ลำดวนลุกขึ้นนั่ง
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณวุฒิเผลอไปเพราะความเมา คิดว่าลำดวนเป็นคุณลดา ลำดวนจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร"
"ลำดวน... ผมขอโทษ ผม…ผมต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น"
"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะคุณวุฒิ แค่นี้คุณฬุรีย์ก็เกลียดลำดวนมากพอแล้ว ถ้ามีเรื่องนี้อีก เธอต้องฆ่าลำดวนแน่ๆ"
ลำดวนทำท่าจะอออกจากห้อง วุฒิดึงลำดวนไว้
"ไม่... ผมจะไม่ปล่อยให้ฬุรีย์ทำร้ายใครได้อีกแล้ว"
ลำดวนแอบยิ้ม แต่แล้วก็แสร้งตีหน้าเศร้าต่อ
"ไม่มีทางหรอกค่ะคุณวุฒิ ที่คุณฬุรีย์จะยอมปล่อยลำดวนไป คุณวุฒิก็รู้จักคุณฬุรีย์ดี"
"ผมจะไม่ยอมปล่อยให้เขาทำร้ายใครได้อีกเด็ดขาด"
ลำดวนแอบยิ้มกริ่มที่หลอกวุฒิสำเร็จ
"อย่าเลยค่ะคุณวุฒิ ถ้าจำไม่ได้ก็คิดเสียว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นดีกว่านะคะ แค่นี้ลำดวนก็รู้สึกผิดมากพออยู่แล้ว"
ลำดวนทำเป็นร้องไห้วิ่งออกไป
"ลำดวน... โธ่... ลำดวน"
วุฒิมองตามกลัดกลุ้ม จะทำอย่างไรดี
ลำดวนวิ่งออกมา ชนกับเวฬุรีย์พอดี ลำดวนตกใจ เธอมองลำดวนอย่างสงสัย
"แกเข้าไปทำอะไรในห้องพี่วุฒิ"
ลำดวนพูดเบาๆ แต่เยาะเย้ย ลอยหน้าลอยตา
"ฉันอยู่ในห้องนั้นทั้งคืน คิดว่าเข้าไปทำอะไรล่ะ"
เวฬุรีย์มองดูเสื้อผ้าลำดวน แล้วจ้องลำดวนอย่างกินเลือดกินเนื้อ
"แก... นังหน้าด้าน แย่งผัวชาวบ้าน"
"ก็ดีกว่าแย่งผัวพี่สาวตัวเองล่ะกัน นังอดีตหน้าผีหน้าเละหน้าเนื้องอก"
เวฬุรีย์ตบลำดวนฉาดใหญ่ จนเซไป ลำดวนแกล้งร้องเสียงดังเกินจริง
"โอ๊ย"
เวฬุรีย์ตามไปจิกผมลำดวน
"หยุดนะฬุรีย์"
วุฒิเปิดประตูออกมา เวฬุรีย์ไม่ฟัง ตบลำดวนอย่างแรง ลำดวนแกล้งร้องโอดโอย
เวฬุรีย์จะตบลำดวนอีก แต่วุฒิมาคว้ามือไว้
"พี่บอกให้หยุดไงล่ะ"
"ไม่หยุด ฬุรีย์รู้นะว่านังนี่มันเข้าไปทำอะไรกับพี่วุฒิในห้อง"
วุฒิอึ้งไป ฬุรีย์ยิ่งเจ็บใจ ลำดวนแอบยิ้มที่เข้าแผน
"พี่วุฒิ! ที่แท้เมื่อคืนพี่กับมัน...เรื่องจริงใช่ไหม"
"พี่จะรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำลงไป"
เวฬุรีย์ช็อก กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งรับไม่ได้
"แล้วฬุรีย์ล่ะ ทำไมไม่เคยรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำกับฬุรีย์"
"ก็เพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นจริงไงล่ะ เธอใส่ร้ายพี่"
"นี่พี่วุฒิเห็นอีนังขี้ข้านี่ดีกว่าฬุรีย์เหรอ"
"พี่ไม่สนว่าใครจะเป็นอะไร พี่ดูพฤติกรรมของคนคนนั้นมากกว่า"
เวฬุรีย์กรีดร้องเสียงแหลม
"พี่วุฒิ"
ลำดวนที่ยืนอยู่ข้างหลังวุฒิทำหน้าทำตาหัวเราะเยาะเย้ย เวฬุรีย์หันไปแหว
"อีสะตอ พี่วุฒิหันไปดูหน้ามันสิคะ ว่ามันเสแสร้งมากแค่ไหน"
พอวุฒิหันไป ลำดวนก็ทำร้องไห้กระซิกๆ เวฬุรีย์ยิ่งเจ็บใจ
"ลำดวนทำอะไรก็ผิดในสายตาคุณฬุรีย์ใช่ไหมคะ"
เวฬุรีย์จะเข้าไปตบตีลำดวน
"ดัดจริตนักใช่ไหม"
"หยุดได้แล้วฬุรีย์"
"ไม่! ฬุรีย์ไม่หยุด เมื่อไรพี่วุฒิจะตาสว่างสักที"
"พี่ตาสว่างมานานแล้ว ถึงได้เห็นสิ่งที่ฬุรีย์ทำกับลดากับคนอื่นๆ เมื่อไรฬุรีย์ถึงจะสำนึก"
"ฬุรีย์ทำทุกอย่างเพราะรักพี่วุฒิ ถึงฬุรีย์จะแรงก็แรงโดยสันดาน ไม่ได้แอ๊บใสแต่แอบร่านอย่างอีนี่"
"เลิกหยาบคายได้แล้ว พี่ไม่อยากฟัง"
วุฒิดึงลำดวนออกไป
"พี่วุฒิ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ พี่วุฒิ"
วุฒิไม่กลับมา เวฬุรีย์รีบตามวุฒิไป
ในห้องครัว บุญปลูกกับออมตกใจกับเสียงเวฬุรีย์
"มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย"
"ไม่รู้เหมือนกันป้า ฉันไม่กล้าออกไปดู กลัวโดนลูกหลง"
"ผัวเมียเกิดหึงกันละมั้ง เพราะมีมือที่สามเข้ามาแทรก" ลอร่าว่า
"ใครวะมือที่สาม"
ลอร่าทำหน้าลอยไปมา
"ก็ใครล่ะ เมื่อคืนถึงกับประคองกันเข้าห้องนอน"
บุญปลูกกับออมมองหน้ากันอย่างตกใจ
"คุณลำดวนน่ะเหรอ" ออมว่า
ลอร่าชี้ให้ดูข้างนอก
"นั่นไงล่ะ เห็นไหม ทำไมคุณวุฒิถึงจับมือถือแขนอย่างกับเป็นอะไรกัน ทั้งที่คุณลดาก็เพิ่งหนีไปไม่นาน แถมยังฝากฝังคุณฬุรีย์ไว้ด้วย แต่กลับถูกพยาบาลสาวแอ๊บแบ๊วหนังหน้ายางมะตอยมาแย่งไปอีก เฮ้อ...น่าสงสาร ถ้าทุกคนสวยเลือกได้อย่างลอร่าละก็ คงไม่ต้องมาแย่งผู้ชายกันแบบนี้."
ลอร่าหันมาอีกที บุญปลูกกับออมหายไปแล้ว ลอร่าเหวอ
"อ้าว...อะไรกันเนี่ย ทำไมไม่มีใครฟังฉัน"
ลอร่ารีบตามทั้งสองออกไปดูสถานการณ์บ้าง
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 22 (ต่อ)
วุฒิพาลำดวนมาจะขึ้นรถ แต่เวฬุรีย์ตามมาดึงวุฒิไว้
"พี่วุฒิจะพามันไปไหน"
"ไปไหนก็ได้ที่จะไม่มีคนทำร้ายลำดวนได้อีก"
"ทำไมพี่วุฒิต้องปกป้องมัน ที่แท้พี่วุฒิคิดอะไรกับมันมาตลอดใช่ไหม"
"พี่ต้องปกป้องลำดวนเพราอะไร ฬุรีย์น่าจะถามตัวเองมากกว่านะ"
"พี่วุฒิไปแล้วใครจะช่วยดูแลคุณพ่อ"
วุฒิหันกลับมาช้าๆ
"พี่จะหาทางออกเรื่องนั้นเอง"
"พี่วุฒิใจร้าย จะทิ้งฬุรีย์ไปกับนังนั่นจริงๆเหรอ"
"แล้วฬุรีย์มีทางเลือกอื่นให้พี่หรือไง"
"ทางเลือกเดียวคือพี่วุฒิต้องอยู่ที่นี่ต่อไป"
"พี่ไม่จำเป็นต้องอยู่ ในเมื่อไม่มีไอลดาแล้ว"
วุฒิสะบัดออกจากเวฬุรีย์ ลำดวนยิ้มสะใจยิ่งขึ้น
เวฬุรีย์โมโหพยายามจะเข้าหาลำดวน แต่วุฒิกันไว้ เวฬุรีย์เลยดึงทึ้งวุฒิแทน
"พอแล้วนะฬุรีย์ หยุดทำร้ายคนอื่นซะที เธอทำร้ายพี่สาวแท้ๆ จนปางตายแล้วจะทำร้ายคนทั้งโลกหรือไงเธอถึงจะพอใจ"
"งั้นจะให้ฬุรีย์ทำร้ายตัวเองใช่ไหม พี่วุฒิถึงจะพอใจ"
เวฬุรีย์คลุ้มคลั่งหนักตีอกชกหัวตัวเอง วุฒิไม่สนใจจูงลำดวนขึ้นรถออกไป เวฬุรีย์กรีดร้องดังลั่น
"แอร๊ย...พี่วุฒิ...กลับมาเดี๋ยวนี้นะ"
ฬุรีย์วิ่งตามรถ แต่ไม่ทัน
ออมกับบุญปลูกแอบดูอยู่ สบตากันอย่างหน้าเสีย ลอร่าอยู่ด้านหลังของสองคนอีกที
วุฒิจอดรถเข้าข้างทาง นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะหันมาบอกลำดวน
"เดี๋ยวผมจะพาคุณกลับบ้านพี่ชายเลยนะครับ แล้วจะให้ออมเก็บของตามไปให้"
ลำดวนสีหน้าตกใจ
"เอ่อ...ไม่...ไม่นะคะคุณวุฒิ ลำดวนกลับไปบ้านพี่หวัดไม่ได้"
"ทำไมละครับ"
ลำดวนทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้
"ลำดวนไม่อยากให้พี่หวัดรู้เรื่องนี้ค่ะ ไม่งั้นพี่หวัดต้องให้ลำดวนกลับไปอยู่กับพ่อแม่ที่เชียงใหม่แน่ๆ พี่หวัดหาเรื่องจะส่งลำดวนกลับอยู่แล้ว เพราะกลัวว่าจะดูแลลำดวนไม่ได้"
"แล้วลำดวนไม่อยากกลับเชียงใหม่เหรอครับ"
"คุณวุฒิพูดเหมือนขับไล่ไสส่งลำดวนอีกคน"
"เปล่าครับ ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น เพียงแต่อยากจะหาที่ที่ปลอดภัยให้ลำดวนอยู่เท่านั้นเอง"
ลำดวนพยายามพูดชี้นำอย่างเจียมตัว
"ถ้ามีคุณวุฒิอยู่ด้วย ลำดวนก็รู้สึกปลอดภัยแล้วค่ะ"
"ถ้างั้น..."
วุฒิเคาะพวงมาลัยรถอย่างใช้ความคิด ลำดวนลุ้น
เวลาต่อมา เพ็ญโพยมเข้ามาจับเนื้อจับตัวลำดวนอย่างเป็นห่วง
"ตายแล้ว...นี่ลำดวนถูกทำร้ายมาอีกเหรอ ขนาดตาวุฒิอยู่ด้วยยังทำได้ลงคอ"
"ไม่รู้ว่าคุณฬุรีย์จงเกลียดจงชังอะไรลำดวน ไม่ว่าลำดวนจะทำอะไรก็ผิดไปซะทุกอย่างค่ะ"
"แม่คนนั้นน่ะเกลียดทุกคนในโลกละจ้ะ แม้แต่พี่สาวแท้ๆ ของตัวเอง"
ทวีวัชรถาม
"แล้วใครจะดูแลคุณหมอมฆวันล่ะ"
"ผมจะฝากหมอมณไฑให้ช่วยจัดการครับ"
"เฮ้อ...ยิ่งหนูไอลดาไม่อยู่แล้วก็ยิ่งลุกเป็นไฟ"
"เวฬุรีย์นั่นแหละที่เป็นเหมือนไฟเผาบ้านตัวเองแท้ๆ"
"ผมละเป็นห่วงคนในบ้านนั้นจริงๆ ... ยังไงวุฒิก็ต้องคอยกลับไปดูแลด้วยนะลูก"
"ครับคุณพ่อ ผมก็เป็นห่วงพวกป้าปลูกกับออมด้วย ไม่รู้จะอยู่กันยังไง ถ้าผมพาลดากลับไปได้ทุกอย่างคงจะดีขึ้น"
ลำดวนแอบมองวุฒิอย่างแอบกังวลที่ยังไม่ลืมไอลดา กลอกตาไปมาเพื่อวางแผนขั้นต่อไป
มณไฑคุยมือถือกับวุฒิ
"ครับๆ คุณวุฒิ ผมจะไปเดี๋ยวนี้"
พอวางสาย ไอลดาก็ถามมณไฑอย่างสนใจ
"เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ"
"คุณวุฒิโทร.มาบอกว่าต้องพาลำดวนไปอยู่ที่อื่นก่อน เพราะฬุรีย์จะทำร้ายลำดวน ให้ผมช่วยไปรับอาจารย์หมอไปอยู่โรงพยาบาลชั่วคราว"
ไอลดาถอนใจ
"โธ่...ฉันอุตส่าห์หนีออกมาแล้ว ยังจะมีเรื่องวุ่นวายไม่จบไม่สิ้นอีก"
"ฬุรีย์อาจจะเครียดเรื่องลดา ผมก็ไม่รู้ว่าคุณวุฒิกับลำดวนทำอะไรให้ฬุรีย์ไม่พอใจ ตอนนี้ฬุรีย์จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"
ไอลดาอึ้งไปนิดหนึ่ง
"ลดาดีใจที่หมอไฑเป็นห่วงและเข้าใจฬุรีย์นะคะ ฬุรีย์อาจจะดูเหมือนร้ายกาจในสายตาคนอื่นๆ แต่สำหรับคนที่รู้จักฬุรีย์จริงๆแล้ว จะรู้ว่าตั้งแต่เล็กจนโตฬุรีย์ทรมานมากแค่ไหนที่ถูกสังคมรังเกียจ ต้องตัดขาดจากโลกภายนอกจนเป็นแบบนี้"
"ถ้าเราช่วยกันคลายปมในใจฬุรีย์ ผมเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น"
ไอลดายิ้มตอบด้วยความรู้สึกขอบคุณ
"เดี๋ยวผมไปรับอาจารย์หมอก่อนนะครับ"
"ลดาไปด้วยนะคะ แต่ขอลงแถวบ้านพี่วุฒิ อยากไปดูด้วยว่าพี่วุฒิกับลำดวนเป็นยังไง"
"ได้ครับงั้นไปกันเลย"
เวฬุรีย์นั่งซึมอยู่คนเดียว ซบหน้ากับโต๊ะเศร้าๆ มือใครบางคนเข้ามาแตะบ่า ฬุรีย์ปัดออก ส่งเสียงแหวออกไป
"ไปให้พ้น ฉันบอกให้ออกไปไงล่ะ"
"ฬุรีย์"
เวฬุรีย์ชะงักอย่างดีใจ
"พี่วุฒิ"
แต่พอหันไปเห็นว่าใคร ก็ต้องผิดหวัง หันกลับไปเหม่อมองสวน
มณไฑเดินเข้าไปใกล้ เอามือแตะแขนฬุรีย์เบาๆ
"พี่ไม่อยากเห็นฬุรีย์เป็นแบบนี้เลย"
"ฬุรีย์ก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอกค่ะ แต่มีคนทำให้ฬุรีย์เป็น"
"ที่จริง...ฬุรีย์มีพร้อมทุกอย่างแล้ว ทั้งหน้าตาที่สวยงาม ครอบครัวที่รักฬุรีย์ทุกคน ฬุรีย์ยังไม่พอใจอะไรอีก"
"ฬุรีย์น่ะเหรอคะมีทุกอย่าง ลดานั่นแหละที่ได้ทุกอย่างไปหมด โดยเฉพาะความรักจากพี่วุฒิ ที่ฬุรีย์ไม่เคยได้ แล้วยังส่งนังลำดวนมาแย่งพี่วุฒิไปจากฬุรีย์อีก"
มณไฑสีหน้าแปลกใจอย่างนึกไม่ถึง
"ลำดวนน่ะเหรอแย่งคุณวุฒิ"
"เมื่อเช้าฬุรีย์เห็นนังลำดวนออกมาจากห้องที่พี่วุฒินอนอยู่ เลยซักมันจนรู้ว่าเมื่อคืน...มันกับพี่วุฒิ"
"เกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้วเหรอ"
"ใช่ค่ะ พี่วุฒิก็ยอมรับว่ามีอะไรกับนังนั่น เขาปกป้องมัน ปล่อยให้ฬุรีย์ถูกทำร้าย โดยไม่สนใจฬุรีย์เลย"
มณไฑมองฬุรีย์ที่ชี้แขนโดนทำร้ายอย่างเสียใจ
"ในเมื่อเขาไม่ได้รักฬุรีย์เลย แล้วทำไมฬุรีย์ยังจะ..."
"ทำไมน่ะเหรอคะ เพราะฬุรีย์รักพี่วุฒิมาตลอด ตั้งแต่เด็กจนโต ฬุรีย์รักเขาเพียงคนเดียว แต่เขากลับไม่เคยมีฬุรีย์อยู่ในสายตา เขามีแต่ลดาคนเดียว ทั้งที่ฬุรีย์ทำทุกอย่างเพื่อเขา"
"พี่อยากให้ฬุรีย์เปลี่ยนความคิดใหม่บ้าง ในเมื่อคุณวุฒิเขาไม่เคยมองฬุรีย์ แล้วทำไม...ฬุรีย์ถึงไม่เลือกมองคนอื่น"
"ฬุรีย์ทำไม่ได้ค่ะ หัวใจของฬุรีย์...มันบังคับไม่ได้"
"ฬุรีย์รักคุณวุฒิคนเดียวมาตลอดเลยเหรอ"
"ใช่ค่ะ"
"แล้วพี่ล่ะ"
ฬุรีย์หันกลับมามองมณไฑ
"ฬุรีย์รัก และเคารพพี่ไฑ เหมือนกับพี่ชายคนนึง ที่ผ่านมามันเป็นแค่...ความผิดพลาด...เท่านั้นเอง"
มณไฑได้แต่ถอนใจ
"ถึงยังไงพี่ก็ยังหวังว่า...สักวันฬุรีย์จะเปลี่ยนใจ พี่อยากจะเปลี่ยนฬุรีย์ เพราะพี่..."
เวฬุรีย์เมินไป พอจะเดาออกว่ามณไฑจะพูดอะไรออกมา
"ฬุรีย์ไม่อยากให้พี่ไฑเสียใจมากไปกว่านี้"
มณไฑนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินออกไปอย่างผิดหวัง ทิ้งให้เวฬุรีย์นั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองต่อไป
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 22 (ต่อ)
มณไฑเดินมาจะไปห้องมฆวัน เสียงใครบางคนเรียกเขา
" คุณหมอมณไฑคะ คุณหมอ"
มณไฑหันไป เห็นลอร่าทำท่าลับๆ ล่อๆ ออกมาจากที่ซ่อน
"ลอร่า มาทำอะไรที่นี่"
"ลอร่าคอยเฝ้าดูสถานการณ์อยู่ค่ะ"
"สถานการณ์อะไร"
"ก็สถานการณ์ในบ้านน่ะสิคะ ตอนนี้มีแต่เรื่องแปลกๆ เมื่อเช้าก็เรื่องคุณฬุรีย์ตบคุณลำดวน แล้วก็ฉุดกระชากลากถูกับคุณวุฒิ...โอ๊ย...ลอร่าไม่อยากจะเล่า"
ลอร่าหยุดรอจังหวะให้มณไฑถาม มณไฑสนใจขึ้นมาทันที
"ลอร่าเห็นเหตุการณ์เมื่อเช้าเหรอ เป็นยังไงบ้าง"
"ลอร่าไม่อยากจะเล่าน่ะค่ะ"
"งั้นไม่เป็นไร" มณไฑทำท่าจะเดินออกไป
ลอร่ารีบเล่าต่อ
"คุณฬุรีย์หึงคุณลำดวนกับคุณวุฒิน่ะค่ะ เห็นว่าเป็นมือที่สามมาแย่งคุณวุฒิไป เมื่อคืนลอร่าก็เห็นคุณวุฒิเมากลับมา แล้วคุณลำดวนนั่นประคองคุณวุฒิเข้าห้องไป ผู้ชายเมากับผู้หญิงสาวๆ สวยๆ อยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้อง มันจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ยลอร่าก็ไม่อยากจะคิดน่ะค่ะ"
"แล้วไงต่อ"
"อะแฮ่มๆ...แหม...ถ้าจะให้เล่าต่อ มันต้องมีค่าน้ำกลั้วคอนิดส์นึงค่ะ คอแห๊งแห้ง...อะแฮ่มๆๆ"
ลอร่าแบมือทำตาปริบๆ แต่ลืมตาอีกที มณไฑหายไปแล้ว
"โอ๊ย...ทำไมวันนี้มีแต่คนหนีฉันเนี่ย"
วุฒิเดินมาที่รถ ลำดวนตามมา
"คุณวุฒิจะไปไหนเหรอคะ"
"ผมจะไปตามหาลดา"
"ลำดวนไปด้วยคนนะคะ"
"ไม่ต้องหรอกครับ ลำดวนพักผ่อนเถอะ ถือเสียว่าที่นี่เป็นบ้านอีกหลังนึงของลำดวนก็แล้วกัน"
"แต่ลำดวนอยากไปช่วยคุณวุฒิตามหาคุณลดาด้วยค่ะ ให้ลำดวนไปเถอะนะคะ"
ไอลดาสวมหมวกใส่หน้ากากปิดบังใบหน้า มาด้อมๆ มองๆ อยู่แถวหน้าบ้าน จึงเห็นลำดวนที่ยืนคุยกับวุฒิ
"ผมไปสะเปะสะปะไม่มีจุดหมาย เป็นที่ที่ผมกับลดาเคยไปด้วยกันบ้าง บางทีก็ไม่ใช่ อาจจะเดินไกล อากาศก็ร้อน ลำดวนจะลำบากเปล่าๆ ครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ลำดวนพร้อมจะไปกับคุณวุฒิทุกที่ ไม่ว่าที่ไหน อย่างน้อยเราช่วยกันสองแรง อาจจะมีโอกาสเจอคุณลดามากขึ้นนะคะ"
วุฒิสีหน้าครุ่นคิด ลำดวนเข้าไปเกาะแขนวุฒิแบบเจียมตัว
"นะคะคุณวุฒิ รับรองว่าลำดวนจะไม่บ่น ไม่ขัดอะไรคุณวุฒิทั้งนั้น ขอแค่ลำดวนไปช่วยตามหาคุณลดาด้วย"
ที่หน้ารั้วบ้าน ไอลดาชะงักมองอย่างรู้สึกแปลกๆ วุฒิพยักหน้ารับ
"ก็ได้ครับ"
" ขอบคุณค่ะ"
วุฒิขึ้นรถขับออกมา ผ่านที่ไอลดายืนอยู่ ไอลดารีบหลบ ลำดวนมองไป เหมือนจะเห็นไอลดา ไอลดาเบือนหน้าหนี ลำดวนนิ่วหน้าอย่างสงสัย
เพ็ญโพยมชะเง้อมองไปหน้าบ้าน แล้วกลับมาเมาท์กับทวีวัชรอย่างสงสัย
"คุณว่าไหม ลูกเรากับหนูลำดวนเหมือนมีอะไรแปลกๆ"
ทวีวัชรเหลือบตาจากแท็บเล็ตขึ้นมอง แล้วไม่ถามไม่สนใจ เพ็ญโพยมหงุดหงิดดึงแท็บเล็ตลง
"นี่คุณถามฉันหน่อยสิ ฉันจะได้เล่าต่อ"
"เอ๊ะ...คุณนี่ ก็ผมไม่อยากรู้"
"แต่ฉันอยากเล่าอ่ะ"
"ก็เล่ามาสิ ทำไมต้องให้ถาม"
"จะให้ฉันพูดคนเดียวเป็นต่อยหอยหรือไง"
"แล้วปกติคุณไม่พูดงั้นสิ"
"คุณวัชร!"
"คุณจะไปยุ่งเรื่องของลูกทำไม"
"เอ้า...ลูกชายฉันฉันก็ต้องยุ่งสิ ฉันสงสัยว่าลำดวนจะชอบวุฒิ แล้วท่าทางตาวุฒิก็มีใจกับลำดวนด้วย บางทีลำดวนอาจจะมาช่วยดามใจให้ตาวุฒิก็ได้นะ"
"อ้าว...แล้วเมื่อก่อนคุณเชียร์หนูลดาอยู่ไม่ใช่เหรอ จู่ๆ จะเปลี่ยนใจหรือไง"
"ตอนนี้หนูลดาหนีไปไหนแล้วไม่รู้ บางทีอาจจะตายไปแล้วจริงๆ ก็ได้ ฉันกลัวแม่ฬุรีย์จะตอแยตาวุฒิไม่เลิก เลยอยากให้ลำดวนมาเป็นไม้กันหมาให้บ้างก็ยังดี"
"ดูเปรียบเทียบเข้า อย่าเพิ่งด่วนตัดสินเลยคุณ ดูกันไปนานๆ ก่อนดีกว่า ผมไม่อยากเปลี่ยนสะใภ้ติดๆ กันหลายคน มันเหนื่อยเหมือนนั่งฟังคุณนั่นแหละ"
เพ็ญโพยมฟังไปเพลินๆ)
"อืม...ก็จริง... เอ๊ะคุณวัชร ประโยคหลังนี่มัน"
ทวีวัชรลุกหนี เพ็ญโพยมลุกตาม
"คุณวัชร! กลับมาก่อนสิ! คุณวัชร"
มณไฑเข้ามาหามฆวันที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
"ผมมารับอาจารย์ไปอยู่โรงพยาบาลชั่วคราวนะครับ"
มฆวันนิ่วหน้ามองมณไฑอย่างไม่เข้าใจ เต็มไปด้วยคำถาม
"ตอนนี้ลำดวน...เอ่อ...มีธุระต้องลากลับบ้านชั่วคราวครับ ไม่มีใครดูแลอาจารย์ ผมเลยอยาก"
มณไฑก้มลงกระซิบ
"และที่สำคัญ...ลดาจะได้ไปเยี่ยมอาจารย์ได้บ่อยๆ ด้วยครับ"
คราวนี้มฆวันพยักหน้าอย่างพอใจ มณไฑยิ้มออกมาได้ อุ้มมฆวันขึ้นนั่งบนรถเข็น
ไอลดาเข็นรถพามฆวันเดินเล่นตามทางในโรงพยาบาล
"คุณพ่อพักอยู่ที่นี่ก่อนนะคะ ที่นี่มีพยาบาลคอยดูแลตลอด 24 ชั่วโมง"
มฆวันนิ่วหน้า แววตามองไอลดาอย่างสงสัย ไอลดาแอบสบตากับมณไฑว่าจะอธิบายอย่างไรดี
มณไฑพยักหน้าให้กำลังใจไอลดา
"ผมอธิบายให้อาจารย์ฟังบ้างแล้วครับ แต่อยากให้ลดาช่วยคอนเฟิร์มด้วย"
ไอลดาก้มลงไปกอดมฆวันจากด้านหลัง
"ลดามีเหตุผลบางอย่างที่ยังกลับไปอยู่บ้านไม่ได้ คุณพ่อมาอยู่ที่นี่ดีกว่า ลดาจะได้มาเยี่ยมคุณพ่อทุกวันไงคะ ไม่งั้นลดาทนคิดถึงคุณพ่อไม่ไหวค่ะ"
มฆวันยิ้มออกมาได้ ค่อยๆ ยกมือขึ้นจับมือไอลดา ไอลดาสบตากับมณไฑอย่างสบายใจ
หลังจากจัดการเรื่องมฆวันแล้ว ไอลดาเดินมาที่รถกับมณไฑ
"ตกลงเรื่องฬุรีย์ทำร้ายลำดวน มันเกิดขึ้นยังไงคะ หมอไฑพอจะรู้ไหม"
มณไฑมองไอลดาอย่างครุ่นคิด แล้วตัดสินใจพูดขึ้น
"ผมคุยกับฬุรีย์แล้วก็ลอร่า พอจะสรุปได้บ้าง แต่ขอให้ลดาทำใจหน่อยนะครับ"
"ทำใจ? เรื่องอะไรคะ"
"สิ่งที่ผมได้ยินมา มันอาจจะจริงหรือไม่ก็ได้ แต่เหมือนกับว่า...เรื่องที่เกิดขึ้นต่างๆ นานา คุณวุฒิน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย"
"เล่ามาเถอะค่ะ ลดาพร้อมจะรับฟัง"
"เมื่อคืนลอร่าเห็นลำดวนประคองคุณวุฒิที่เมาไม่ได้สติเข้าไปในห้อง แล้วพอรุ่งเช้าฬุรีย์เห็นทั้งสองคนออกจากห้องด้วยกัน ก็เลยโมโหตบตีลำดวน แต่คุณวุฒิปกป้องลำดวน ทำให้ฬุรีย์ยิ่งโกรธมาก ลำดวนเลยอยู่ไม่ได้ คุณวุฒิต้องพาลำดวนออกจากบ้าน"
ไอลดานิ่งฟังด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว นึกถึงภาพที่ลำดวนเข้าไปเกาะแขนวุฒิ ไอลดาหน้าเศร้าหมองลงไปอีก
"ลดา...ที่ผมเล่าก็เพื่อให้ลดาตัดใจจากเขาง่ายขึ้น ถ้ามันเป็นความจริง"
"ลดาพยายามตัดใจจากเขาอยู่แล้วค่ะ แต่ก็อยากให้ฬุรีย์สมหวัง ไม่ใช่ต้องมาเสียใจแบบนี้อีก"
"บางที...เรื่องของหัวใจมันก็ซับซ้อนเกินกว่าที่เราจะไปบังคับมันได้นะครับ"
ไอลดานิ่งไปอย่างยอมรับ
วันใหม่ ชาย 1 นั่งตกปลาอยู่ริมตลิ่ง พอกำลังจะหลับ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมากระตุกเบ็ดอย่างแรง เขาจึงรีบลุกขึ้นทันที
"ได้แล้วๆ"
เบ็ดถูกดึงรั้งอย่างแรง จนชาย 1 ต้องลุกขึ้นดึงคันเบ็ด แต่พอดึงคันเบ็ดขึ้นมา เขาก็ต้องผวาตกใจร้องเสียงหลง
"เฮ้ย"
มือของศพผ่อนศักดิ์ถูกเบ็ดเกี่ยวขึ้นมาห้อยต่องแต่งโดยมีปืนติดมือมาด้วย ดูสยดสยอง
ภาพในโทรทัศน์ เป็นภาพเหตุการณ์ในข่าว เห็นริมตลิ่งที่มีชาวบ้านยืนมุงดูศพอยู่
ผู้ประกาศข่าวรายงาน
"เมื่อเย็นวานนี้ เจ้าหน้าที่ตำรวจ สน. ... ได้รับแจ้ง ว่ามีผู้พบศพของชายคนหนึ่งลอยน้ำขึ้นมาติดเบ็ดขณะกำลังตกปลาอยู่ริมแม่น้ำ"
บุญปลูกกับออมกำลังนั่งกินขนมไป ดูโทรทัศน์ไปด้วยโดยไม่ได้สนใจมากนัก
"จากสภาพศพคาดว่าเสียชีวิตมา 3 วันแล้ว และในมือของผู้ตายยังมีปืนกระบอกหนึ่ง ตรวจสอบเบื้องต้นพบบัตรประชาชนในตัวผู้ตาย ชื่อ นายผ่อนศักดิ์ สารอารี"
บุญปลูกกับออมชะงัก พูดออกมาพร้อมกัน
"ไอ้ผ่อน/พี่ผ่อน"
ทั้งสองหันไปจ้องโทรทัศน์พร้อมกัน
"ซึ่งก่อนหน้านี้นายผ่อนศักดิ์ตกเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆ่าสองสามีภรรยาแก๊งสิบแปดมงกุฎ ธมและดารินตำรวจจึงสันนิษฐานว่า ผู้ตายอาจฆ่าตัวตายหนีความผิด หรือถูกพรรคพวกของแก๊งสิบแปดมงกุฎตามฆ่า
ล้างแค้นให้กับนายธมและนางดาริน"
ออมกับบุญปลูกสีหน้าตกใจนึกไม่ถึง
"เฮ้ย...ไอ้ผ่อนแน่ๆ"
"พี่ผ่อนจริงๆ ด้วย...โธ่"
ลอร่าซึ่งพอกหน้าขาววอกโผล่มาดูด้วย
บุญปลูกหันมาเห็นลอร่าก็ถึงกับตกใจ ถีบลอร่าหน้าหงายไป
"แอร๊ย..." บุญปลูกยกมือไหว้ปะหลก " พุทโธธัมโม สังโฆ...ไปที่ชอบๆ เถอะวะ ไอ้ผ่อน"
ออมหลับหูหลับตาเอาหมอนตีลอร่า
"ไปให้พ้นนะ ฉันกลัวผี อย่ามาหลอกกันอย่างนี้"
"โอ๊ย...ฉันเอง ฉันลอร่าไง จำไม่ได้เหรอ"
บุญปลูกกับออมลืมตา บุญปลูกทำท่าจะถีบลอร่าอีก
"อีลอ เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง แล้วยังทาหน้าขาววอกอีก ถ้าข้าถืออีโต้ทำครัวอยู่ เอ็งได้ตายตามไอ้ผ่อนไปแน่"
"โอ๊ย...ตกลงเมื่อกี้ใช่พี่ผ่อนจริงๆ เหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ สงสารพี่ผ่อน ฉันว่าพี่ผ่อนไม่ได้ฆ่าใคร" ออมว่า
"ข้าก็ว่าอย่างนั้น มันขี้กลัวจะตาย ให้มันมาจับหนูยังไม่กล้าเลย โธ่เอ๊ย...ไม่น่าเลยไอ้ผ่อน"
เสียงฟ้าร้องดังครืน แล้วไฟในห้องก็ดับลง ทั้งสามโผเข้ากอดกันโดยอัตโนมัติ ตัวสั่นงันงก
วันใหม่ ตำรวจเข้ามาตรวจสอบในห้องของผ่อนศักดิ์
"นายผ่อนศักดิ์ได้กลับมาเก็บข้าวของอะไรในห้องไปหรือเปล่าครับ"
"หลังจากวันที่คุณตำรวจมาที่บ้าน พี่ผ่อนก็ไม่ได้กลับมาเลยค่ะ" ออมบอก
"แล้วมีใครติดต่อผู้ตายก่อนหน้านั้นไหมครับ"
"หนูเป็นคนโทร.อกให้พี่ผ่อนกลับมา แต่พี่ผ่อนไม่ให้หนูบอกตำรวจว่าอยู่ไหน หลังจากนั้นเขาก็หายเงียบไปเลยค่ะ"
"ทางเราอยากให้พวกคุณช่วยไปดูศพ เพื่อยืนยันว่าใช่นายผ่อนศักดิ์หรือไม่ ก่อนที่เราจะส่งพิสูจน์ดีเอ็นเออีกที"
ออมกับบุญปลูกมองหน้ากัน ออมหน้าเสีย
เวฬุรีย์นั่งอยู่เก้าอี้โยกริมหน้าต่าง กอดตุ๊กตาลูซี่ในมือ มองตามตำรวจกับบุญปลูกและออมที่ออกไป
"ดูไอ้พวกโง่นั่นสิลูซี่ พวกมันไม่รู้หรอกว่าฉันทำอะไรกับไอ้ธม นังดาริน แล้วก็นายผ่อนศักดิ์ และอีกไม่นานหรอก นึกเหรอว่าฉันจะไม่รู้ว่าแกอยู่ที่ไหน... นัง...ลำดวน!"
เวฬุรีย์หักคอลูซี่จนห้อยต่องแต่งคามือ
อ่านต่อตอนที่ 23
