เพลิงพ่าย ตอนที่ 23
เวลาเย็น สวนกว้างๆ สวยๆ วุฒิยืนเหม่อมองไปไกล เหมือนกำลังมองหาใครบางคน แขนของใครคนหนึ่งเข้ามาโอบวุฒิจากด้านหลัง วุฒิดีใจ
"ลดา"
วุฒิหันไป แต่สีหน้าเปลี่ยนเป็นผิดหวัง ลำดวนเป็นคนกอดวุฒิไว้
"ลำดวนยอมให้คุณวุฒิคิดว่าเป็นคุณลดาก็ได้ค่ะ ถ้ามันจะทำให้คุณวุฒิสบายใจ"
"มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับลำดวน"
วุฒิผละออกจากลำดวนอย่างสุภาพ ลำดวนแอบเสียดาย แต่ก็เข้าไปยืนเคียงข้างวุฒิ
"ลำดวนรู้ค่ะว่ามันเป็นไปไม่ได้ คนอย่างลำดวนไม่ควรไปเทียบชั้นกับคุณไอลดา"
"มันไม่ใช่เรื่องของชนชั้นหรือรูปลักษณ์ภายนอกหรอกนะลำดวน แต่ลดาเป็นผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด และไม่มีวันจะรักใครมากไปกว่านี้ได้อีก"
ลำดวนแอบทำหน้าเจ็บใจ เมื่อไรจะลืมไอลดาหน้าผีได้เสียที แต่แล้วก็ปั้นหน้าแอ๊บจิตใจดี
"ไม่เป็นไรค่ะคุณวุฒิ ลำดวนยอมให้คุณวุฒิเก็บคุณลดาไว้ในใจ ไม่ว่านานเท่าไรก็ได้ แต่ลำดวนจะอยู่ข้างๆ คุณวุฒิ คอยเป็นกำลังใจให้คุณหาคุณลดาให้เจอ"
วุฒิค่อยยิ้มออกมาได้
"ขอบคุณครับลำดวน"
"แต่วันนี้ก็เย็นแล้วนะคะ เรากลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอะค่ะ"
"ผมยังไม่อยากกลับเลย อยากจะตามหาลดาเจอให้ได้"
"เรายังมีวันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ แล้วก็อีกหลายร้อยหลายพันวันที่จะตามหาคุณลดานะคะ ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ของคุณวุฒิคงเป็นห่วงแล้ว ไว้ค่อยมาหาใหม่วันพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ"
วุฒิถอนใจยาวออกมา มองลำดวนอย่างชั่งใจ ลำดวนตีหน้าเศร้า
ไอลดานั่งอ่านข่าวผ่อนศักดิ์ในมือถือ สีหน้าเศร้า
"โธ่...พี่ผ่อนไม่น่าเลย ทำไมพักนี้มีแต่เรื่องร้าย ๆ นะลดาเป็นห่วงคนอื่นๆ ในบ้านจังเลยค่ะ โดยเฉพาะฬุรีย์"
มณไฑพยายามปลอบให้ลดาสบายใจขึ้น
"อย่างน้อยก็ยังมีคุณวุฒิ เขาคงไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องไม่ดีกับฬุรีย์แน่"
ไอลดาส่ายหน้า
"คนที่เขาดูแลตอนนี้ไม่น่าจะใช่ฬุรีย์แล้วล่ะค่ะ"
มณไฑอึ้งไปไม่คิดว่าลดาจะรู้
"ลดาเห็นมากับตา เขาพาลำดวนไปอยู่บ้านพ่อแม่เขาด้วยกัน แล้วดูเหมือนใส่ใจกันมากกว่าที่พี่วุฒิใส่ใจฬุรีย์เสียอีก"
มณไฑถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
"โชคดีที่ลดาได้เห็นความจริง แต่ฬุรีย์น่ะสิครับ ยังไม่ยอมรับความจริง หายใจเข้าออกเป็นคุณวุฒิอยู่ตลอดเวลา"
"ฬุรีย์น่าสงสารนะคะ เกิดมาไม่เคยสมหวังอะไรกับเขาสักอย่าง ลดาอยากช่วยฬุรีย์ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง"
"ลดาทำเต็มที่แล้ว ต่อไปนี้คงต้องให้ฬุรีย์ลืมคุณวุฒิด้วยตัวเองให้ได้"
"ไม่หรอกค่ะ ลดารู้จักฬุรีย์ดี ฬุรีย์ไม่มีวันลืมพี่วุฒิได้หรอก"
แววตาของมณไฑหมองลง
"ไม่มีทางเลยเหรอครับ"
ไอลดารับรู้ได้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดของมณไฑ
เวลากลางคืน ประวัติลุกขึ้นอย่างดีใจ เมื่อเห็นวุฒิเข้ามาในบ้าน
"สวัสดีครับ" ประวัติชะงัก เมื่อเห็นลำดวน "อ้าว...ลำดวน ทำไมมาอยู่นี่"
"เรื่องมันยาวน่ะพี่หวัด"
"คุณหวัดมาหาผมถึงบ้านมีเรื่องด่วนอะไรเหรอครับ"
"ก็คุณวุฒิไม่เข้าบริษัทเป็นอาทิตย์เลย มีเอกสารรออนุมัติเพียบเลยครับ ผมเลยเอามาให้เซ็นที่นี่"
วุฒิรับเอกสารมานั่งลงเซ็น ประวัติหันไปกระซิบบอกลำดวน
"เดี๋ยวขอคุยยาวกับแกด้วย"
ประวัติลากตัวลำดวนออกไป ทวีวัชรเดินเข้ามาหาวุฒิพอดี วุฒิเงยหน้าขึ้น
"คุณพ่อ"
"แกตามหาลดาจนไม่ได้ไปทำงานเลยเหรอวุฒิ"
"ครับคุณพ่อ"
"วุฒิ...พ่อรู้ว่าแกเสียใจกับการหายไปของหนูลดามาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะต้องเสียใจซะจนไม่เป็นผู้เป็นคน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นลดารู้เข้าก็คงจะไม่มีความสุข ที่ความตายของคนที่ตายไปแล้วกำลังจะขายคนเป็นๆที่ยังมีอนาคตมีลมหายใจอยู่อย่างแก"
"ลดายังไม่ตายครับคุณพ่อ ลดายังไม่ตาย"
"เอาละ ถึงลดาจะยังไม่ตาย แต่แกก็ไม่ควรทำตัวอย่างนี้"
วุฒิคร่ำครวญ
"ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมลดาจะต้องทิ้งผม ทิ้งคุณอาหมอมฆวันที่ยังป่วยหนักช่วยตัวเองไม่ได้"
"แกจะต้องตัดใจจากหนูลดาเสียที"
"ผมรักลดามากนะครับคุณพ่อ ถึงจะนานแค่ไหนผมก็ยังรักอยู่ และจะรักตลอดไป"
"มันไม่เกี่ยวกับความรักที่แกมีต่อหนูลดาเลยนะวุฒิ แกยังรักหนูลดาได้ แต่ต้องมีความรับผิดชอบด้วย กลับไปเป็นวุฒิคนเดิมเถอะนะลูก ถ้าหนูลดายังไม่ตาย แล้วแกหาเขาเจอ เขาจะได้ไม่ผิดหวัง"
วุฒินิ่งไปอย่างคิดได้
"ครับคุณพ่อ"
ทวีวัชรตบบ่าวุฒิสองสามที มองลูกชายทิ้งท้ายอย่างเป็นห่วง ก่อนจะออกไป
ประวัติโวยวายใส่ลำดวน
"คุณฬุรีย์จะทำร้ายแก เพราะแกไปยั่วอะไรเขาหรือเปล่า"
"ฉันยั่วทำไมคุณฬุรีย์น่ะ ยั่วคุณวุฒิไม่ดีกว่าเหรอ"
"เออๆๆ ก็นั่นแหละ แกยั่วคุณวุฒิก็เท่ากับยั่วคุณฬุรีย์ อย่านึกนะว่าพี่ไม่รู้นิสัยแก"
"ที่จริงฉันก็ไม่เคยยั่วคุณวุฒินะพี่หวัด ต่อหน้าคุณวุฒิฉันเรียบร้อยยังกับผ้ารีดเรียบกริ๊บ แค่ดูแลเขาเป็นพิเศษเท่านั้นเอง"
"โห...ดูแลเป็นพิเศษ ฉันรู้จุดประสงค์ของแก" ลำดวนลอยหน้าลอยตา "ตกลงแกมาอยู่บ้านนี้ในฐานะอะไรหาลำดวน"
"ก็อยู่ในฐานะว่าที่ลูกสะใภ้น่ะสิพี่หวัด"
"น่านไง แกนี่มันชอบเล่นของสูงตลอดเลยนะ ฉันละโคตะระกลุ้มกับแก"
"เล่นของสูงอะไรพี่ อย่าดูถูกน้องตัวเองอย่างนั้นสิ ฉันยังสาวยังสวยนะ แถมมีความรู้ ดูแลคนป่วยได้ คุณวุฒิเขาก็มองฉันบ้างสิ"
"แล้วถ้าคุณลดาเขากลับมาล่ะ"
"ถึงกลับมาก็ไม่มีทางได้คุณวุฒิคืนไปหรอก"
"เฮ้ย! นี่แกจะทำอะไร"
"ไม่ได้ทำอะไร เพราะฉันทำไปแล้ว พี่อย่ายุ่งเรื่องนี้ก็แล้วกัน"
พูดจบลำดวนก็ลุกหนี
"เฮ้ยลำดวน เดี๋ยวสิ เดี๋ยวก่อน"
ประวัติตามลำดวนไป
ประวัติตามลำดวนเข้ามา เจอวุฒิยื่นเอกสารคืนให้
"เรียบร้อยแล้วคุณหวัด ขอบคุณนะครับที่เอามาให้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเข้าออฟฟิศซะที"
"จริงเหรอครับ ดีครับดี ผมจะได้นัดประชุมซะเลย มีโครงการใหม่ที่รอคุณวุฒิอนุมัติเพียบ... ลำดวนกลับบ้านกับพี่เลยไหม"
ลำดวนแอ๊บเรียบร้อย
"อย่าเพิ่งเลยจ้ะพี่หวัด"
"อ้าว...ทำไมล่ะ"
"เอ่อ...ลำดวนอยากช่วยคุณวุฒิตามหาคุณลดาด้วยจ้ะ"
"ไม่เป็นไรครับ ลำดวนจะเหนื่อยเปล่าๆ ผมก็ตะลอนๆ ไปเรื่อย"
"แต่ลำดวนกลับบ้านพี่หวัดก็อยู่ว่างๆ คนเดียว ให้ลำดวนอยู่ที่นี่ดีกว่านะคะ บางทีจะได้ช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ในบ้าน และช่วยดูแลคุณหญิงกับคุณท่านด้วย"
ประวัติแอบมองน้องสาวอย่างหมั่นไส้
"กลับบ้านด้วยกันน่ะดีแล้ว ช่วยพี่ดูแลบ้านก็ได้ เดี๋ยวพี่เลี้ยงแกเอง"
ลำดวนเริ่มร้อนรุ่ม จะหาเหตุผลอยู่ต่อยังไงดี
"ลำดวนอยู่นี่ดีกว่าพี่หวัด อยู่ที่โน่นลำดวนอยู่คนเดียวเหงาจ้ะ เดี๋ยวลำดวนเข้าไปดูคุณหญิงก่อนนะว่าท่านทานยาก่อนนอนหรือยัง"
ลำดวนรีบหนีเข้าไปในบ้าน ประวัติเกาหัวแกรก วุฒิหันไปบอกประวัติ
"ตามใจลำดวนเถอะครับ ถ้าคุณหวัดไว้ใจ ผมจะดูแลลำดวนเอง"
"ก็ได้ครับ"
ประวัติแอบมองตามน้องสาวเซ็งๆ ลำดวนอยู่ด้านหลังวุฒิแอบแลบลิ้นให้
ภายในห้องครัว ออมเช็ดจานไปร้องไห้ไป
"พี่ผ่อนนะพี่ผ่อน อยู่ๆ ก็มาตายแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย คนอย่างพี่ไม่น่าฆ่าตัวตายเลย ฮือๆๆ"
แต่แล้วออมถึงกับผวาร้องลั่น "อ๊าย"
เวฬุรีย์เข้ามามองตาขวาง
"จะร้องทำไมอีบ้า! ฉันไม่ใช่ผีนะ"
"คุณฬุรีย์ คือ..ออมเพิ่งไปดูศพพี่ผ่อนมา มันยังติดตาอยู่เลยค่ะ"
"แล้วตกลงเขาสรุปว่ายังไง นายผ่อนตายยังไง ใครฆ่าน่ะ"
"ตอนนี้เขาชันสูตรอยู่ ตำรวจสันนิษฐานว่าฆ่าตัวตาย เพราะมีปืนอยู่ในมือ แต่ก็ต้องตรวจให้แน่ชัดอีกทีค่ะ"
ฬุรีย์ค่อยสบายใจ ออมพูดต่อ
" แต่ออมว่ามันต้องเป็นฝีมือไอ้พวกแก๊งสิบแปดมงกุฏนั่นแน่ๆ คนอย่างพี่ผ่อนไม่มีทางฆ่าตัวตายหรอกค่ะ คนพวกนี้มันโหดร้ายใจดำอำมหิต สงสารพ่อแม่พี่ผ่อนนะคะ มีลูกชายคนเดียวเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของบ้าน ตายแล้วใครจะเลี้ยงพ่อแม่ต่อ" ออมยกมือไหว้ท่วมหัว "เจ้าประคู้ณ...ถ้าพี่ผ่อนถูกฆ่าก็ขอให้จับตัวฆาตรกรได้ไวๆ เถอะ ถ้าจับไม่ได้ก็ขอให้ผีพี่ผ่อนมาฆ่าหักคอให้ตายตามไปด้วยเลย ฮือๆๆ"
ฬุรีย์สีหน้าเครียด หายใจแรงด้วยความกลัว
ตุ๊กตาลูซี่ถูกเชือกผูกคอห้อยต่องแต่งอยู่ริมหน้าต่าง เวฬุรีย์เข้ามาในห้อง ปิดล็อกประตู ตัวสั่นอย่างหวาดกลัวและระแวง เสียงหลอนในหัวฬุรีย์ดังขึ้น มีอาการทางจิตมากขึ้น
"อีนังฆาตก"
เวฬุรีย์ตกใจ มองไปว่าใครเป็นคนพูด
"ใครน่ะ ใคร"
เวฬุรีย์มองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นใคร แต่เสียงยังดังขึ้นอีก
"นังฆาตกรใจโหด แกฆ่าธม ฆ่าดาริน ฆ่าผ่อนศักดิ์ แล้วยังทำให้พี่สาวตัวเองตาย นังฆาตกรๆๆ"
เธอมองหาว่าเสียงมาจากไหน แต่ไม่เจออะไร เลยเอามือปัดเปะปะไปมา
"แอร๊ย...ไปให้พ้นนะ ไปให้พ้น"
เวฬุรีย์ปิดหูตัวเองอย่างรับไม่ได้ แต่เสียงก็ยังก้องอยู่
"นังฆาตกรโหด นังฆาตกร"
เวฬุรีย์หันไปมองตุ๊กตาลูซี่
"แกใช่ไหม นังลูซี่ แกกล้าดียังไงมาว่าฉัน"
เวฬุรีย์ตรงเข้าไปจับตุ๊กตาลูซี่ออกมาขว้าง แล้วกระทืบๆ
"นังลำดวนสอนแกใช่ไหม... นี่แน่ะๆ ตายซะเถอะ นังลูซี่ อีนังทรยศ"
แล้วเวฬุรีย์ก็โยนตุ๊กตาลูซี่ออกไปนอกหน้าต่างสุดแรงเกิด
บ้านวุฒิตอนสาย วันใหม่ เพ็ญโพยมกับทวีวัชรเข้ามาในห้องอาหาร เพ็ญโพยมมองหาแม่บ้าน
"ป้าสาย เช้านี้มีอะไรทานจ๊ะ"
ลำดวนยกสำรับใส่ถาดออกมา
"อาหารเช้ามาแล้วค่า"
"อ้าว...แล้วป้าสายล่ะ"
"วันนี้ลำดวนให้ป้าสายพักค่ะ ขอเข้าครัวทำเอง ... นี่โจ๊กสาคูของคุณหญิง มีวิตามินแร่ธาตุครบ ดีต่อสุขภาพนะคะ"
"อุ๊ยตาย...น่าทานจัง แปลกดีด้วย"
"แล้วนี่ก็ของคุณท่าน ซุปมักกะโรนีกุ้งค่ะ"
ทวีวัชรเริ่มมีอาการกระแอมไอเพราะระคายคอเล็กน้อย แต่มองอาหารอย่างพอใจ
"นี่ลำดวนทำเองเลยเหรอ" ทวีวัชรถาม
"ทำเองหมดเลยค่ะ"
"เก่งจังลำดวน แถมทำเมนูไม่ซ้ำกันอีกต่างหาก แล้วทำอะไรให้วุฒิจ๊ะ"
"เห็นคุณวุฒิชอบทานไข่ ลำดวนเลยเตรียมไข่กระทะไว้ให้ค่ะ"
"เธอนี่ช่างรู้ใจทุกคน" เพ็ญโพยมลองตักชิม "แถมฝีมือดีด้วยนะเนี่ยอร่อยใช้ได้เลย"
"ขอบคุณค่ะ ถ้าชอบลำดวนทำให้ทานทุกวันเลยนะคะ"
"ไม่ดีละมั้ง เดี๋ยวได้พากันอ้วนหมดทั้งบ้าน"
"ฉันยอมอ้วนค่ะ ถ้าได้กินของอร่อยๆ ทุกวันแบบนี้"
แต่แล้วทวีวัชรชะงัก มองไปหน้าบ้าน
"เอ๊ะ...นั่นตาวุฒิจะออกไปแล้วเหรอ ไม่กินอะไรก่อนล่ะ"
ทั้งสามมองตาม ลำดวนถึงกับยืนไม่ติด
"เดี๋ยวลำดวนไปถามก่อนนะคะ"
ลำดวนรีบออกไปดู เพ็ญโพยมกับทวีวัชรมองไปทางวุฒิกับลำดวน ต่างคนต่างครุ่นคิด
วุฒิมาที่รถ ลำดวนวิ่งออกมา
"คุณวุฒิขา คุณวุฒิ อย่าเพิ่งไปค่ะ"
วุฒิหันกลับไป
"มีอะไรครับลำดวน"
"คุณวุฒิไปทานข้าวก่อนสิคะ ลำดวนเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว"
"ไม่เป็นไรครับลำดวน ผมต้องรีบไป"
"คุณวุฒิจะไปตามหาคุณลดาเหรอคะ ลำดวนไปด้วยนะคะ"
"ผมจะเข้าบริษัทจัดการเรื่องงานก่อน แล้วค่อยไปตามหาลดา
"จะไปไหนก็ได้ค่ะ ขอลำดวนไปด้วย"
"อย่าเลยครับลำดวน วันนี้ผมมีธุระต้องทำหลายอย่าง ลำดวนอยู่บ้านไปก่อนนะครับ ผมไปละ"
วุฒิเปิดประตูขึ้นรถไป ลำดวนมองตามทำเสียงจึ๊กจั๊กอย่างเสียดาย
เวฬุรีย์แอบดูอยู่ พึมพำลอดไรฟันออกมา
"นังลำดวน แกอยู่นี่จริงๆ ด้วย"
เวฬุรีย์กำมือแน่นด้วยความแค้นใจ
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 23 (ต่อ)
วุฒิขับรถออกมา แต่แล้วก็ต้องเบรกกะทันหันด้วยความตกใจ
"ฬุรีย์"
เวฬุรีย์ยืนขวางรถวุฒิอยู่
"ฬุรีย์ขอคุยกับพี่วุฒิหน่อยสิคะ"
วุฒิมองฬุรีย์อย่างชั่งใจ แล้วเปิดกระจกแต่ยังไม่เปิดประตู
"อย่าทำอย่างนี้เลยฬุรีย์ ถึงยังไงพี่ก็ไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้ว"
"ฬุรีย์ไม่ได้มาตามพี่วุฒิกลับไปค่ะ"
วุฒิมองเวฬุรีย์อย่างงุนงงว่าต้องการอะไร ในที่สุดก็ตัดสินใจเปิดประตูลงไป
"งั้นฬุรีย์มีอะไรถึงมาหาพี่ที่นี่"
"ฬุรีย์แค่อยากมาดูว่าพี่วุฒิสบายดีหรือเปล่าเท่านั้นค่ะ"
วุฒิมองเวฬุรีย์อย่างไม่เชื่อนัก
"พี่สบายดี แต่ไม่สบายใจเลย ยังออกตามหาลดาทุกวัน"
เวฬุรีย์กลืนน้ำลายลงไปอย่างขมขื่น แต่ก็แสร้งฝืนยิ้ม
"ฬุรีย์ดีใจที่พี่วุฒิยังนึกถึงลดาอยู่ ตอนแรกนึกว่าจะลืมลดาไปหานังพยาบาลแอ๊บแบ๊วนั่นซะแล้ว"
แววตาของวุฒิมองเวฬุรีย์อย่างสงสารแว่บหนึ่ง
"ไม่ว่าใครก็มาแทนที่ลดาไม่ได้ แต่พี่ก็ไม่อยากให้ฬุรีย์เกลียดใครหรือทำร้ายใครอีก"
"ไม่แล้วล่ะค่ะ ที่ฬุรีย์ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ตอนนี้ฬุรีย์รู้ว่าพี่วุฒิยังมีลดาอยู่ในใจ ฬุรีย์ก็สบายใจแล้ว ขอให้พี่วุฒิหาลดาให้เจอนะคะ"
พูดจบเวฬุรีย์ก็เดินออกไป วุฒิมองตามไม่เชื่อสายตาว่า เวฬุรีย์จะเปลี่ยนไปจริงๆ
ผ่านเวลามา ณ ห้องพักมฆวัน ภายในโรงพยาบาล ไอลดาป้อนข้าวมฆวัน
"อร่อยไหมคะคุณพ่อ"
มฆวันยิ้มพยักหน้าอย่างพอใจ
"งั้นทานเยอะๆนะคะ"
แต่แล้วไอลดาชะงัก เมื่อมองออกไปเห็นใครบางคน
นางพยาบาลเดินนำเวฬุรีย์เข้ามาถึงหน้าห้อง ไอลดารีบวางชามข้าวลง
"ฬุรีย์มา ลดาขอตัวก่อนนะคะ"
ไอลดารีบหาที่หลบ เวฬุรีย์เดินใกล้เข้ามา
"ทางนี้ค่ะคุณ"
ไอลดายังหาที่หลบไม่ได้ รีบก้มตัวลง
เวฬุรีย์มองมาที่มฆวัน ไม่เห็นไอลดาเพราะมฆวันบังไว้พอดี
"คุณพ่อ"
มฆวันแกล้งนิ่ง แต่ในใจลุ้นมาก ในที่สุดไอลดาคลานไปหลบหลังตู้ เวฬุรีย์เข้ามาหามฆวัน
"ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน ฬุรีย์คิดถึงคุณพ่อจังค่ะ" เธอมองไปที่ชามข้าวต้ม แล้วหันไปถามพยาบาลที่กำลังจะออกไป "เอ๊ะ...ใครป้อนข้าวคุณพ่ออยู่เหรอคะ"
"อ๋อ...คุณผู้หญิงที่มาเยี่ยมบ่อยๆ น่ะค่ะ"
"ผู้หญิงที่ไหน ชื่ออะไร"
ไอลดาพยายามจะโบกมือไม่ให้พูด แต่ออกไปให้เห็นไม่ได้
"คุณไอ..."
มณไฑเข้ามาพอดี
"ฬุรีย์"
เวฬุรีย์หันไป เห็นมณไฑเดินเข้ามาพร้อมถุงขนมและเครื่องดื่ม
"วันนี้มาเยี่ยมคุณพ่อเหรอ"
"ใช่ค่ะ ... ตกลงใครที่มาป้อนข้าวคุณพ่อเหรอคุณพยาบาล"
มณไฑมองไป เห็นไอลดาโบกมือห้ามพอดี เลยรีบขัดขึ้น
"พี่เองฬุรีย์ เมื่อกี้พี่จะมาป้อนข้าวอาจารย์หมอ แต่เห็นมันยังร้อนอยู่ พี่เลยออกไปซื้อน้ำกับขนมมา"
"แต่เมื่อกี้คุณพยาบาลบอกว่ามีผู้หญิงมาเยี่ยมบ่อยๆ"
"อ๋อ...คงเป็นอุ๋มอิ๋มน่ะ บางทีพี่ไม่ว่างก็ให้อุ๋มอิ๋มมาเยี่ยมแทน มาคอยดูแลว่า ท่านเป็นยังไงบ้าง"
"ที่แท้อุ๋มอิ๋มนี่เอง"
ไอลดาโล่งใจ พยาบาลงงๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร แล้วปลีกตัวออกไป มณไฑหาทางพาฬุรีย์ออกไปด้วย
"นี่ฬุรีย์ เมื่อกี้พี่เจอหมอที่รักษาอาจารย์ บอกว่าเดี๋ยวจะไปคุยกับท่านเรื่องอาการของอาจารย์ ฬุรีย์มาก็ดีแล้ว จะได้ไปฟังด้วยกันเลย"
"แต่ว่า คุณพ่อยังทานข้าวไม่เสร็จเลยนะคะ"
มณไฑจับชามข้าวต้ม
"ยังร้อนอยู่เลย เราไปคุยก่อนค่อยกลับมาป้อนก็ได้"
มณไฑดึงฬุรีย์ออกไป
ไอลดามองตามอย่างโล่งใจไปอีกเปลาะ เข้ามาบอกมฆวัน
"ลดาขอตัวก่อนนะคะคุณพ่อ"
ไอลดารีบออกไปจากห้อง
เพ็ญโพยมกับทวีวัชรกำลังจะออกไปข้างนอก ทวีวัชรไอค้อกแค้ก
"ไม่สบายหรือเปล่าคะคุณ เมื่อเช้ายังดีๆ อยู่เลย"
"คันคอนิดหน่อย คงเพราะอากาศเปลี่ยนน่ะ"
"แล้วจะไปสมาคมไหวหรือเปล่าเนี่ย"
ทวีวัชรเสียงแหบแห้ง
"ไหวน่า"
ลำดวนเข้ามาพร้อมกับยาและแก้วน้ำ
"ยาแก้ไอค่ะคุณท่าน"
เพ็ญกับทวีวัชรมองลำดวนอย่างแปลกใจ
"รู้ได้ยังไง"
"ลำดวนสังเกตเห็นตั้งแต่บนโต๊ะอาหารเช้าแล้วค่ะ ว่าท่านกระแอมไอบ่อยๆ"
"ต๊าย...ช่างสังเกตช่างใส่ใจจริงๆ แม่คนนี้"
"ลำดวนเป็นพยาบาลนี่คะ"
"ดีจัง มีพยาบาลอยู่ใกล้ตัวนี่เหมือนมีคนคอยดูแลสุขภาพให้ด้วย"
ทวีวัชรรับน้ำกับยามากิน
"ขอบใจนะลำดวน"
ทวีวัชรกินยาเสร็จ ยื่นคืนให้ลำดวน
"ถ้าอาการยังไม่ดีขึ้น หรือมีอาการอื่นอีก คุณท่านบอกลำดวนได้เลยนะคะ ลำดวนจะจัดยาให้"
"ได้ๆ ขอบใจมาก"
ลำดวนออกไป เพ็ญโพยมมองตามพอใจมากชื่นชมลำดวน
"ลำดวนนี่ทั้งขยันขันแข็งแถมเอาใจเก่ง จะว่าไป...มีสะใภ้เป็นพยาบาลนี่ก็ดีเหมือนกันนะคุณ"
"ไม่ทันไรเองนะ ลืมหนูลดาแล้วเหรอ"
"ยังไม่ลืมหรอก แต่หนูลดาจะเป็นหรือตายก็ยังไม่รู้ สงสารแต่ตาวุฒิกินไม่ได้นอนไม่หลับ ออกไปตามหาหนูลดาทุกวัน ฉันอยากให้ลำดวนมาช่วยปลอบใจเผื่อตาวุฒิจะดีขึ้นบ้าง"
"ยังไงต้องดูกันไปนานๆ"
"ไม่รู้ละ ก็ฉันถูกชะตานี่"
"แต่ผมว่าตาวุฒิน่ะไม่มีสายตามองใครอีกแล้วนอกจากหนูลดา"
"แต่ถ้าเกิดตาวุฒิหาหนูลดาไม่เจอจริงๆ ละก็ ฉันนี่แหละจะเชียร์ลำดวนให้สุดตัวเลย"
ทวีวัชรส่ายหน้าอย่างไม่ค่อยเห็นด้วย
มณไฑเดินออกมา เจอไอลดาที่รออยู่
"ทำไมออกมาเร็วนักละคะ"
"ผมบอกฬุรีย์ไปว่า หมอที่จะรักษาอาจารย์มีธุระด่วนคุยด้วยไม่ได้ แล้วฬุรีย์ก็ไล่ผมกลับก่อน บอกอยากจะคุยกับคุณพ่อคนเดียว"
"ดูท่าทางฬุรีย์เครียดและเศร้า คงคิดถึงคุณพ่อมาก"
"แต่ผมว่ามีอะไรแปลกกว่านั้นนะ"
"อะไรเหรอคะ"
"แววตาของฬุรีย์ดูเหมือนกับ..."
"เหมือนกับอะไรคะ"
"เหมือนกับ...อยู่ในโลกของตัวเอง"
"เพราะฬุรีย์ตัดขาดจากโลกภายนอกมานานนี่คะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ เมื่อก่อนฬุรีย์คุยกับผมยังมองยังฟังสิ่งที่ผมพูด แต่เดี๋ยวนี้เหมือนไม่อยากสื่อสารกับใครเลย"
สีหน้าไอลดาเครียดหนักอย่างสงสารน้อง
เวฬุรีย์ป้อนข้าวไปพูดกับมฆวันไปด้วยเหมือนเพ้อๆ
"ทำไมฬุรีย์น่าเกลียดน่ากลัวมากเลยเหรอคะ พี่วุฒิถึงทิ้งฬุรีย์ไปอีกแล้ว"
มฆวันอึ้ง เกือบจะไม่ขยับปาก ทำให้ข้าวที่ป้อนหกเลอะเทอะ แต่เวฬุรีย์ไม่สนใจ
"ทั้งที่นังลดาก็ตายไปแล้ว แต่ยังมีนังลำดวนเป็นมารขัดขวางอีกคน"
เวฬุรีย์ตักข้าวป้อนมฆวันโดยไม่รับรู้ว่ามฆวันจะกินหรือไม่ ทำให้ข้าวหกเลอะเทอะเต็มไปหมด
เวฬุรีย์ตาลุกโพลง
"นังนั่นมันร้ายกว่าลดาหลายเท่า ทั้งแอ๊บแบ๊วทำตัวแสนดีต่อหน้าทุกคน ทำให้พี่วุฒิกับคนอื่นๆ คิดว่ามันใสซื่อ แม้แต่นังลูซี่ยังเชื่อมันเลย แต่ที่แท้...คุณพ่อรู้ไหมคะ ที่แท้มันก็นังมารร้ายนังตัวมาร"
เวฬุรีย์สั่น อารมณ์พลุ่งพล่าน ตักข้าวหกเลอะเทอะเต็มไปหมด
"สักวันฬุรีย์จะทำให้พี่วุฒิตาสว่าง ว่านังนั่นมันสะตอมากแค่ไหน อีกไม่นานหรอก อีกไม่นาน"
เวฬุรีย์เกร็งจนทำชามข้าวหล่น ข้าวหกกระจายเต็มพื้น
"ฬุรีย์เกลียดมัน ฬุรีย์จะฆ่ามัน มันไม่มีวันแย่งพี่วุฒิไปจากฬุรีย์ได้"
เวฬุรีย์ตรงเข้าจับแขนมฆวันอย่างแรงมาก
"พ่อต้องช่วยฬุรีย์กำจัดมัน มันต้องตายตามไอ้ธม นังดาริน แล้วก็นายผ่อนศักดิ์ไปด้วย มันต้องตาย นังลำดวน มันต้องตายอย่างทรมาน ฮ่าๆๆ"
เวฬุรีย์ตาลุกโพลงเหม่อลอยเหมือนคนสติหลุดกระเจิงไปแล้ว
มฆวันน้ำตาคลอ ต้องกลั้นไม่ให้ไหลออกมา อยากจะห้ามลูกแต่ห้ามไม่ได้
เวฬุรีย์เดินออกไปด้วยท่าทางเหม่อลอย ดวงตาถมึงทึง ไอลดากับมณไฑยืนมองอยู่มุมหนึ่ง ไอลดามองตามฬุรีย์อย่างเป็นห่วง
"ท่าทางฬุรีย์เป็นอย่างที่หมอไฑบอกจริงๆ ค่ะ เหมือนอยู่ในโลกของตัวเอง"
"เป็นเพราะนายวุฒิทอดทิ้งฬุรีย์แน่ๆ"
"เราไปบังคับจิตใจพี่วุฒิไม่ได้หรอกค่ะ โธ่...ฬุรีย์คงรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว หมอไฑช่วยดูแลฬุรีย์ด้วยนะคะ"
"ผมจะพยายาม"
ไอลดากับมณไฑต่างมองไปที่ฬุรีย์อย่างเป็นห่วง
ไอลดากับมณไฑกลับเข้ามาในห้องพัก ไอลดาตกใจ
"คุณพ่อ"
มฆวันที่เนื้อตัวเลอะไปด้วยข้าวต้ม มณไฑรีบหยิบทิชชู่มาส่งให้ ไอลดาเช็ดหน้าเช็ดปากและตามตัวให้มฆวัน
"ทำไมฬุรีย์ถึงป้อนข้าวเลอะเทอะขนาดนี้"
"ฬุรีย์คงอยากดูแลคุณพ่อ แต่ไม่เคยทำน่ะค่ะ"
มฆวันอ้าปาก พยายามจะพูดอะไรกับไอลดา จนเปล่งเสียงออกมาได้เบาๆ
"ล...ดา"
ไอลดากับมณไฑมองหน้ากันอย่างดีใจและงุนงง
"คุณพ่อ! คุณพ่อพูดได้แล้ว"
"อาจารย์เรียกชื่อลดาด้วย"
" คุณพ่อจะพูดอะไรคะ พูดออกมาได้เลยค่ะ ลดารอฟังอยู่"
มฆวันยกมือขึ้นจับแผลที่หน้าของไอลดา ไอลดาตกใจ
"แผล"
"ลดาไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวหมอไฑก็รักษาให้หาย"
มฆวันหายใจหอบ
"พ่อ..."
"คุณพ่อไม่ต้องรีบพูดนะคะ ถ้าเหนื่อยก็พักก่อน ลดารอได้"
มฆวันพยายามพูดอีกเป็นห้วงๆ และเสียงเบา ไอลดาจึงเข้าไปเงี่ยหูฟังใกล้ๆ แล้วพยักหน้าเป็นระยะๆ สีหน้าตกตะลึง น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมา เพราะมฆวันเล่าเรื่องเวฬุรีย์ให้ฟัง
"ค่ะคุณพ่อ...ค่ะ"
วุฒิเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยอาการเซแบบคนเมา แล้วทิ้งตัวลงบนเตียง หลับตา เพ้อๆ
"ลดา...หายไปไหน เมื่อไรจะกลับมาหาผม ลดา"
แต่แล้วเขามองไปที่เท้าของเขาอย่างตกใจ ลำดวนกำลังถอดรองเท้าให้วุฒิ
"ยังไม่นอนอีกเหรอลำดวน"
"ยังค่ะ ลำดวนรอคุณวุฒิกลับ"
"ทีหลังไม่ต้องรอนะ ลำบากเปล่าๆ"
"ไม่ลำบากหรอกค่ะ ลำดวนอยากเห็นคุณวุฒิกลับมาอย่างปลอดภัย คุณวุฒิดื่มเหล้าแล้วขับรถกลับมา ลำดวนเป็นห่วงค่ะ"
"อย่ามาสนใจผมเลยครับ ผมเป็นอะไรไปก็ยิ่งดี เผื่อลดาจะสงสารผมบ้าง จะได้กลับมาหาผม"
ลำดวนเข้าไปกอดวุฒิ
"อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ ถ้าคุณวุฒิเป็นอะไรไป คุณพ่อคุณแม่จะต้องเสียใจมาก รวมทั้งลำดวนด้วย"
"ขอบคุณครับที่เตือนสติผม แต่ตอนนี้ผมยังทำใจให้ลืมลดาไม่ได้"
"บางทีคุณวุฒิก็ต้องตัดใจบ้างนะคะ ไม่อย่างนั้นจะไม่ดีกับคุณวุฒิเอง ลำดวนพูดเพราะรักคุณวุฒินะคะ"
"อย่ามารักผมเลยครับลำดวน หัวใจของผมไม่เหลือให้ใครอีกแล้ว"
"ถึงยังไงลำดวนก็จะรอค่ะ รอให้คุณวุฒิลืมคุณลดาให้ได้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม"
ระหว่างพูดลำดวนก็เข้าไปนัวเนีย เพื่อจะให้มีอะไรกันจริงๆ วุฒิขืนตัว ผลักลำดวนออก
"อย่าครับลำดวน มันไม่ดี"
"แต่ลำดวนเป็นของคุณวุฒิแล้วนะคะ"
"มันไม่ควรเกิดขึ้นอีก ผมรู้สึกผิดต่อลดา แค่เรื่องฬุรีย์เขาก็ไม่ให้อภัยผมแล้ว"
"ถึงคุณลดาจะไม่ให้อภัยคุณวุฒิ แต่ลำดวนพร้อมจะให้ทุกอย่างกับคุณวุฒิ จะไม่ทิ้งคุณวุฒิไปไหนค่ะ"
ลำดวนพยายามจะกอดจูบวุฒิอีกครั้ง คราวนี้วุฒิลุกขึ้น
"ขอโทษนะครับลำดวน"
วุฒิเดินหนีไป ลำดวนมองตามเจ็บใจ
"ใจแข็งชะมัดเลย ผู้ชายอะไร"
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 23 (ต่อ)
วันใหม่ เวฬุรีย์นั่งอยู่ในสวน มณไฑเดินเข้ามาหา
"ฬุรีย์เป็นยังไงบ้าง"
" ฬุรีย์ไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ"
"เห็นลอร่าบอกว่าวันนี้ฬุรีย์นัดครูมาสอนขับรถ ทำไมไม่บอกพี่ พี่สอนให้ได้นะ"
"พี่ไฑไม่มีเวลาหรอกค่ะ งานยุ่งจะตาย"
"แล้วทำไมจู่ๆฬุรีย์ถึงอยากขับรถเองล่ะ ตอนนั้นพี่จะสอน เรายังบอกว่าไม่เรียนเพราะยังไงก็จะไม่ขับรถเองแน่นอน"
เวฬุรีย์ตวาด
"ไม่ต้องรู้สักเรื่องได้ไหม"
มณไฑตกใจกับอาการของเวฬุรีย์ เธอรู้สึกตัวรีบเปลี่ยนเรื่อง
"เออ..พี่ไฑมาหาฬุรีย์ มีอะไรเหรอคะ"
"ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่อยากมาเยี่ยมฬุรีย์ วันนั้นที่โรงพยาบาลเหมือนฬุรีย์ไม่ค่อยสบายใจ พี่เลยเป็นห่วง"
"ฬุรีย์บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ"
"ไม่ห่วงไม่ได้หรอก ตอนนี้ฬุรีย์ก็เหมือนดูแลบ้านนี้อยู่คนเดียว ลดาก็ฝากฝังฬุรีย์ไว้กับพี่ด้วย"
"ไม่ได้ฝากฝังไว้กับพี่วุฒิหรอกเหรอคะ"
"ถึงฝากไว้ แต่เขาก็ไม่เคยดูแลฬุรีย์เลย ฬุรีย์ยังไม่ตัดใจจากเขาอีกเหรอ"
"ที่จริง...ฬุรีย์ไม่ได้คิดถึงพี่วุฒิแล้วล่ะค่ะ"
"จริงเหรอฬุรีย์"
"ค่ะ ฬุรีย์ทำใจได้แล้ว ตั้งแต่เห็นเขาพาลำดวนหนีไป ฬุรีย์ก็รู้แล้วว่าเขาเป็นผู้ชายหลายใจ ไม่ทันไรก็ไปมีคนอื่น สู้ฬุรีย์มองคนที่รักฬุรีย์...ไม่ดีกว่าเหรอคะ"
มณไฑมองฬุรีย์อย่างมีความหวัง
"พี่ดีใจที่ฬุรีย์คิดอย่างนี้ได้"
"เวลาที่ผ่านไปมันทำให้ฬุรีย์ทำใจได้ง่ายขึ้นค่ะ เพียงแต่..."
"เพียงแต่อะไร"
"ฬุรีย์คิดถึงคุณพ่อมาก อยากให้กลับมาอยู่ด้วยกัน แล้วให้ลำดวนมาดูแลเหมือนเดิม"
"ลำดวนน่ะเหรอ"
"ฬุรีย์รู้แล้วว่าลำดวนดูแลคุณพ่อได้ดีที่สุด ถ้าเขากลับมาฬุรีย์จะดีกับเขา ขอเพียงคุณพ่อกลับมาอยู่กับฬุรีย์เท่านั้น"
"ฬุรีย์คุยกับคุณวุฒิเรื่องนี้หรือยัง"
"ยังเลยค่ะ ฬุรีย์ไม่กล้าไปคุยเอง พี่ไฑช่วยพาฬุรีย์ไปหน่อยสิคะ"
มณไฑครุ่นคิด สีหน้าฬุรีย์แอบร้ายอย่างมีแผน
ลำดวนยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้เพ็ญโพยมและทวีวัชร เพ็ญโพยมอุทานอย่างตื่นเต้น
"บะหมี่น้ำไก่ตุ๋นโสมมาแล้วค่ะ"
"อุ๊ยตาย...น่าทานจังเลย ลำดวนนี่เก่งมากนะ มีอาหารเช้าแปลกๆ มาให้เราทานทุกวัน"
"ขอบคุณค่ะ แต่เมนูวันนี้อาจยังไม่ค่อยมืออาชีพเท่าไรนะคะ ลำดวนกำลังหัดทำอยู่ค่ะ"
"เพิ่งหัดทำยังได้ขนาดนี้เลยเหรอ ความสามารถรอบตัวจริงๆ"
ทวีวัชรแกล้งกระแอมไอขัดจังหวะ เพ็ญโพยมหันไปมองตาเขียว
"นี่ยังไอไม่หายอีกเหรอคุณ ท่าทางเชื้อจะดื้อยา ต้องเอาแบบแรงๆ ให้มันตายสนิทไปเลยมั้งเนี่ย"
ลำดวนแกล้งซื่อ
"เดี๋ยวลำดวนไปเอายามาให้นะคะ"
"ไม่ต้องๆ จ้ะ ฉันแค่ระคายหู...เอ๊ย...ระคายคอนิดหน่อย"
วุฒิเดินเข้ามา แต่งตัวแล้วแต่ท่าทางยังงัวเงียเหมือนไม่สร่างเมา ลำดวนเข้าไปต้อนรับอย่างดีใจ
"คุณวุฒิ"
"ท่าทางยังไม่สร่างแบบนี้ เมื่อคืนคงเมาหนักมาละสิท่า"
"นิดหน่อยครับคุณแม่"
"เดี๋ยวลำดวนไปเอาบะหมี่ไก่ตุ๋นโสมมาให้นะคะ ทานแล้วจะได้สดชื่นขึ้น"
"ขอบคุณครับ"
ลำดวนหันกลับไป แต่แล้วก็เซไปเหมือนหน้ามืดจะเป็นลม วุฒิรีบประคองไว้
"ลำดวนเป็นอะไรไปครับ"
"หน้ามืดนิดหน่อยค่ะ คงเพราะรีบหันไป"
"ลำดวนไม่ต้องไปหรอก ให้ป้าสายยกบะหมี่มาให้ดีกว่า"
"ลำดวนไม่เป็นไรแล้วค่ะ"
"ไม่ได้ๆ ... พาลำดวนมานั่งนี่เร็ววุฒิ"
วุฒิประคองลำดวนไปนั่ง เพ็ญโพยมท่าทางห่วงใยเอาทิชชู่เช็ดหน้าเช็ดตาให้
"โถ...หน้าซีดเชียวลำดวน กินอะไรหรือยังเนี่ย"
"ยังเลยค่ะ ทานอะไรไม่ค่อยลง"
"อ้าว...ทำไมละจ๊ะ"
ลำดวนจะตอบ แต่แล้วก็ทำท่าพะอืดพะอมขึ้นมา
"ลำดวน...ขอโทษค่ะ"
ลำดวนรีบวิ่งไปอาเจียนที่ถังขยะ เพ็ญโพยมตามมาลูบหลังให้
"ลำดวนไม่สบายเหรอ ให้วุฒิพาไปหาหมอดีกว่านะ"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณหญิง ลำดวนเป็นพยาบาล อาการแค่นี้ลำดวนดูแลตัวเองได้ค่ะ"
"อาการนี้มัน...เป็นอะไรกันแน่จ๊ะ"
ลำดวนทำท่าอึกอัก
"อาจจะ...แค่อาหารไม่ย่อยน่ะค่ะ"
"แน่ใจนะจ๊ะ"
"ค่ะ ลำดวนไม่เป็นอะไรจริงๆ"
แต่แล้วลำดวนก็อาเจียนโอ้กอ้ากต่อ เพ็ญโพยมมองอย่างสงสัยยิ่งขึ้น
ไอลดาคิดหาทางแก้ปัญหาเรื่องเวฬุรีย์กับมณไฑ
"ฬุรีย์คงจะเหงาจริงๆ นะคะ ถึงอยากให้คุณพ่อกลับไปอยู่ด้วย แล้วหมอไฑว่ายังไงคะ"
"ผมอยากให้รออีกสักพัก เพราะตอนนี้อาการของอาจารย์ดีวันดีคืน ฬุรีย์ก็ไม่ว่าอะไร"
"ดูเหมือนฬุรีย์จะเข้าใจอะไรๆ มากขึ้นแล้วนะคะ"
"ใช่ครับ แต่ผมก็ยังไม่ไว้ใจเท่าไร"
"หมอไฑคิดว่าฬุรีย์จะทำอะไรอีกเหรอคะ"
"อย่างที่อาจารย์พยายามจะเล่าให้ลดาฟัง"
"ฬุรีย์อาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็ได้"
"ผมก็พยายามมองในแง่ดี ว่าฬุรีย์จะทำใจลืมคุณวุฒิแล้วจริงๆแต่แววตาของฬุรีย์มันไม่ใช่อย่างนั้น"
"คงต้องให้เวลาฬุรีย์ทำใจอีกหน่อยค่ะ ถ้าฬุรีย์ยอมรับลำดวนได้แล้ว ทุกอย่างก็น่าจะง่ายขึ้น"
"ลดา อย่าหาว่าผมละลาบละล้วงเลยนะ ลดาเคยคิดจะกลับไปหาคุณวุฒิไหม ในเมื่อลดาสละคุณวุฒิให้ฬุรีย์ แต่ลำดวนกำลังจะได้คุณวุฒิไปแทน"
ไอลดาเศร้าไป เพราะเธอยังตัดใจจากวุฒิไม่ได้ แต่ฝืนใจพูด
"ลดา..ตัดใจจากพี่วุฒิตั้งแต่วันที่หนีออกมาแล้ว และฝากฝังฬุรีย์ไว้กับเขา ถ้าพี่วุฒิยังรักลดาอยู่จริงๆ ละก็ เขาก็คงไม่ทิ้งฬุรีย์ไปกับลำดวนหรอกค่ะ"
มณไฑได้แต่ถอนใจในความรักของไอลดาที่มีต่อน้องสาว
บ้านวิเศษมฆวัน สายวันใหม่ ออมเปิดประตูให้รถของมณไฑแล่นเข้ามา
มณไฑลงจากรถ ออมเข้ามารายงาน
"คุณหมอมาหาคุณฬุรีย์เหรอคะ เธอไม่อยู่ค่ะ ออกไปเรียนขับรถ"
มณไฑมองขึ้นไปชั้นบนอย่างซ่อนอะไรบางอย่าง
"ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้"
มณไฑทำท่าจะเข้าไปนั่งรอในห้องรับแขก พอออมออกไป มณไฑรีบเดินไปทางห้องมฆวันทันที
มณไฑกำลังทำอะไรบางอย่างอย่างตั้งใจ เขากำลังกดรหัสตู้เซฟ ในที่สุดตู้เซฟก็เปิดออก สีหน้ามณไฑดีใจมาก เขาหยิบอะไรบางอย่างในตู้มาใส่ถุงที่เตรียมไว้ แล้วปิดตู้ลงอย่างเดิม
มณไฑถอนใจโล่งอก ออกไปจากห้อง แต่พอมณไฑเปิดประตูห้องออกมา ตกใจเมื่อเห็นใครบางคน
"ฬุรีย์"
เวฬุรีย์มองมณไฑ และมองที่ถุงในมือเขาอย่างสงสัย เขารีบเอาถุงไพล่หลังไว้
"พี่ไฑเข้าไปทำอะไรในห้องคุณพ่อคะ"
มณไฑอึกอักเล็กน้อย
"อ๋อ...เอ่อ...พี่เข้าไปเอาของให้อาจารย์น่ะ"
"คุณพ่อพูดได้แล้วเหรอคะ"
มณไฑตกใจที่หลุดปากออกไป
"เปล่าจ้ะ เปล่า... พี่หมายถึง มียาที่อาจารย์ต้องกินเป็นประจำ วันนั้นพี่ไม่ได้เก็บไปด้วย เลยกลับมาเอาจ้ะ"
"ยาอะไรคะ ฬุรีย์ขอดูหน่อยได้ไหม"
มณไฑยิ่งอึกอัก จะเลี่ยงอย่างไรดี ฬุรีย์ยังจ้องมองอย่างสงสัย ในที่สุด...
"ได้จ้ะ"
มณไฑเปิดปากถุงให้เวฬุรีย์ดู
"ยาอะไรก็ไม่รู้ ไม่เคยเห็นเลย"
มณไฑรีบปิดปากถุง
"ยารักษาระบบประสาทไขสันหลังน่ะ เดี๋ยวพี่รีบเอายาไปให้อาจารย์ก่อนนะ"
มณไฑหาทางเลี่ยงไป ฬุรีย์มองตามอย่างไม่ได้สนใจนัก
มณไฑถือถุงเข้ามาหามฆวันอย่างดีใจ
"ได้มาแล้วครับอาจารย์ ใช่ตัวนี้หรือเปล่า"
มณไฑหยิบขวดอะไรบางอย่างออกมาจากถุง มฆวันพยักหน้ายิ้มพอใจ เปล่งเสียงออกมา
"ใช่ๆๆ"
มฆวันกับมณไฑหันไปมองหน้าไอลดา มฆวันพยักหน้าให้เธอ มณไฑถาม
"ลดาพร้อมแล้วใช่ไหมครับ"
"พร้อมแล้วค่ะ"
สีหน้าไอลดาเต็มไปด้วยความหวัง
เพ็ญโพยมล้างมืออยู่ในห้องน้ำ พอหยิบกระดาษเช็ดมือแล้วทิ้งลงถัง ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นอะไรบางอย่างในนั้น
"เอ๊ะ..."
เพ็ญโพยมลังเล ว่าจะหยิบขึ้นมาดีหรือไม่ เพราะกลัวสกปรก มองไปมองมา เห็นถุงมือแม่บ้านที่อยู่ในห้องน้ำ จึงสวมถุงมือแล้วหยิบมันขึ้นมา เป็นแผ่นทดสอบการตั้งครรภ์ สีหน้าเพ็ญตกใจ
ผ่านเวลาเล็กน้อย วุฒิรับแผ่นทดสอบการตั้งครรภ์จากเพ็ญโพยมมาดู
"แผ่นทดสอบการตั้งครรภ์"
"ใช่วุฒิ ลองคิดดูซิว่ามันมาได้ยังไง"
วุฒิอึ้งไปอย่างยอมรับ
"ถ้าเป็นฝีมือแก แกก็ควรจะรับผิดชอบนะวุฒิ ดูแลลำดวนให้ดีกว่าที่ผ่านมา"
เพ็ญโพยมทิ้งท้ายไว้ ปล่อยให้วุฒิยืนงงอยู่คนเดียว
ลำดวนยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ วุฒิเดินเข้ามาถาม พร้อมกับแผ่นทดสอบการตั้งครรภ์ยื่นให้ดู
"ลำดวน นี่ของลำดวนใช่ไหม"
ลำดวนหันไปมอง แกล้งทำเป็นอึ้งไป
"คุณวุฒิ... ไปเอามาจากไหนคะ"
"ลำดวนยังไม่ตอบคำถามผมเลย"
ลำดวนไม่ตอบ ทำท่าน่าสงสาร น้ำตาคลอ
"เอ่อ"
"ผมจะรับผิดชอบ"
"ลำดวนเคยบอกแล้วว่าคุณวุฒิไม่ต้องหรอกค่ะ ลำดวนไม่อยากทรยศคุณไอลดา ขอแค่ได้อยู่อย่างนี้ก็พอใจแล้ว"
ลำดวนทำท่าจะเดินหนี วุฒิตาม
"เดี๋ยวก่อน ลำดวน"
แต่แล้วลำดวนก็เซเป็นลมไป วุฒิเข้าไปประคองไว้
"ลำดวน ลำดวน"
ลำดวนนอนอยู่บนตักวุฒิ เพ็ญโพยมช่วยพัดให้
"แม่ว่าแกพาลำดวนไปหาหมอดีกว่านะวุฒิ"
ลำดวนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ท่าทางอ่อนระโหย
"ไม่ต้องหรอกค่ะคุณหญิง"
"ฟื้นแล้วเหรอลำดวน" วุฒิถาม
"เป็นยังไงบ้าง ไปหาหมอดีกว่านะลำดวน จะได้ฝากท้องไปด้วยเลย"
"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ลำดวนแค่ไม่สบายนิดหน่อย"
"แม่รู้นะว่าไม่ใช่"
ลำดวนตกใจ
"คุณหญิง"
"ถ้าลูกในท้องเป็นของตาวุฒิ ก็เรียกฉันว่าแม่เถอะจ้ะ"
ลำดวนทำก้มหน้าก้มตาสำรวม แต่ที่จริงแอบยิ้มกริ่ม
เพ็ญโพยมจับมือลำดวนไว้ แล้วจับมือวุฒิมาจับลำดวนอีกที
"ฉันยินดีต้อนรับลำดวนมาเป็นสะใภ้บ้านนี้นะ"
"ขอบคุณค่ะคุณหญิงแม่"
"ต้องอย่างนี้สิจ๊ะลำดวน"
วุฒิเสียใจรู้สึกผิดต่อไอลดา แต่ลำดวนกับเพ็ญโพยมชื่นมื่น
เวฬุรีย์มองผ่านรั้วบ้านวุฒิเข้าไป เห็นวุฒิกับลำดวนจับมือกันชื่นมื่น โดยมีเพ็ญโพยมเป็นตัวกลาง
ก็กำมือแน่น หายใจแรงด้วยความแค้นใจ ตาลุกโพลง คำรามในลำคอ
"อีลำดวน!"
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 23 (ต่อ)
วันใหม่ มฆวันเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ แต่แล้วก็ต้องแกล้งทำเป็นเหม่อลอยไม่รับรู้เหมือนเดิม ใครคนนั้นก้มลงมาหามฆวัน
"คุณพ่อคะ ฬุรีย์มารับกลับบ้านค่ะ"
แววตาของมฆวันตระหนก ว่าฬุรีย์จะทำอะไรกันแน่
วุฒิถามมณไฑอย่างแปลกใจ
"ฬุรีย์น่ะเหรอครับ ยอมให้ลำดวนกลับไปดูแลคุณอาหมอได้"
"ใช่ครับ ฬุรีย์เป็นคนพูดเอง และรับปากว่าจะไม่ทำร้ายไม่หาเรื่องลำดวนอีกแล้ว"
"จะเชื่อได้เร้อ ป้าว่ามันฟังดูแปลกๆนะ" เพ็ญโพยมว่า
"ฬุรีย์คงเหงาน่ะครับ คิดถึงพ่อ อยากให้พ่อกลับไปอยู่ด้วย ตอนนี้อาการของอาจารย์ก็ดีขึ้นมาก ไม่จำเป็นต้องอยู่โรงพยาบาลอีกแล้ว"
วุฒิหันไปมองลำดวน
"คงต้องแล้วแต่ความสมัครใจของลำดวนครับ"
"ลำดวนไปช่วยได้ค่ะ แต่คงแค่สองสามเดือนเท่านั้น"
"แต่ฉันว่าอย่าดีกว่า ลำดวนไม่ค่อยสบาย" เพ็ญโพยมค้าน
"ลำดวนเป็นอะไรเหรอครับ"
เพ็ญโพยม วุฒิ กับลำดวนสบตากัน เพ็ญโพยมอ้าปากจะพูด แต่วุฒิพูดขึ้นก่อน
"เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ ให้ลำดวนคิดดูก่อน แล้วอีกสองสามวันค่อยให้คำตอบนะครับ"
"ได้ครับ ระหว่างนี้ผมจะหาคนอื่นไปด้วย เผื่อว่าลำดวนจะไม่สะดวกใจ"
เพ็ญโพยมเหลือบมองลำดวนอย่างไม่ยอมให้ไปแน่
เวฬุรีย์เข็นรถของมฆวันออกมา พร้อมแจ้งความจำนงกับเจ้าหน้าที่พยาบาล
"ฉันมารับคุณพ่อกลับบ้านค่ะ"
"ขอหลักฐานด้วยค่ะ" เจ้าหน้าที่บอก
"ต้องใช้อะไรบ้างคะ"
ไอลดาหลบอยู่มุมหนึ่ง เธอสวมหมวกและมาสก์ปิดบังใบหน้า หลังจากผ่าตัดแผลเรียบร้อยแล้ว
เธอตกใจ รีบกดมือถือหามณไฑ
มณไฑซึ่งเพิ่งเดินออกมาจากบ้านวุฒิรับสาย ฟังด้วยสีหน้าตกใจ
"ครับลดา... เหรอครับ แล้วตอนนี้ฬุรีย์อยู่ที่ไหน...ครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้"
มณไฑรีบขึ้นรถออกไป วุฒิตามหลังมา ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ทั้งแปลกใจและดีใจ
"ลดา"
ผ่านเวลามา หน้าเคาน์เตอร์โรงพยาบาลเวฬุรีย์รับใบเสร็จรับเงินมาจากเจ้าหน้าที่
"ฉันพาคุณพ่อออกไปได้แล้วใช่ไหม"
"เชิญได้เลยค่ะ"
บุรุษพยาบาลชายมาช่วยเวฬุรีย์เข็นรถของมฆวัน มฆวันพยายามขยับตัวฝืนไว้
"ท่านเป็นอะไรไปครับ"
"คงดีใจจะได้กลับบ้านน่ะค่ะ ใช่ไหมคะคุณพ่อ"
เวฬุรีย์มองพ่อตาวาว มฆวันจำต้องนิ่ง เหม่อเหมือนไม่รับรู้อะไร มณไฑเดินเข้ามามองหา พอเห็นเวฬุรีย์ก็ดีใจ รีบเข้าไปขวางไว้
"ฬุรีย์ อย่าเพิ่งพาอาจารย์กลับบ้านนะ"
"ทำไมคะ"
"คือ...ถ้ากลับไปก็ยังไม่มีคนดูแลท่าน พี่ไปคุยกับลำดวนแล้ว เขาบอกว่า ช่วงนี้ไม่ค่อยสบาย ยังไม่อยากกลับไป"
"ฬุรีย์รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ยอมกลับหรอก ฬุรีย์จะดูแลคุณพ่อเอง"
"แต่ว่า..."
มณไฑทำท่าจะห้ามเวฬุรีย์ แต่เสียงวุฒิดังขัดขึ้น
"หมอไฑครับ"
ทั้งสองหันไป แปลกใจที่เห็นวุฒิที่นี่
"ลดาอยู่ไหนครับ"
มณไฑตกใจ ว่าวุฒิรู้ได้ไง แต่รีบกลบเกลื่อน
"ลดา...ที่ไหนครับ นี่ฬุรีย์นะครับ"
"ผมได้ยินหมอไฑคุยโทรศัพท์กับลดา ลดาอยู่ที่นี่ใช่ไหม"
เวฬุรีย์มองหน้ามณไฑอย่างสงสัย
"คุณวุฒิคงฟังผิด ผมคุยกับเพื่อนชื่อลัดดาต่างหาก ไม่ใช่ลดา"
วุฒิสีหน้าผิดหวัง แต่ก็ยังคาดคั้น
"ผมไม่เชื่อ หมอต้องคุยกับลดาแน่ๆ"
"พี่วุฒิจะถามหาลดาไปทำไมละคะ ในเมื่อพี่วุฒิมีลำดวนอยู่แล้ว"
วุฒิอึ้งไปอย่างรู้สึกผิด
"ถึงยังไงพี่ก็ยังรักลดาอยู่ แต่พี่ต้องรับผิดชอบลำดวน"
เวฬุรีย์มองวุฒิอย่างเจ็บใจเสียใจ
"งั้นก็เชิญพี่วุฒิเพ้อต่อไปเถอะค่ะ ลดาไม่มีวันกลับมาหาพี่วุฒิหรอก"
เวฬุรีย์เข็นรถพามฆวันออกไป
"ฬุรีย์"
"ผมรู้ว่าหมอต้องรู้แน่ ผมขอร้อง...ช่วยบอกผมมาเถอะครับ ลดาอยู่ที่ไหน"
มณไฑมองวุฒิอย่างระอาใจ
"ลืมลดาเสียเถอะคุณวุฒิ ปล่อยลดาไปซะ ตอนนี้คุณไม่คู่ควรกับลดาอีกต่อไปแล้ว"
วุฒิคอตกด้วยความเสียใจ ไอลดาแอบมองอยู่มุมหนึ่ง น้ำตาไหลออกมา
ในเวลาต่อมา ออมช่วยเวฬุรีย์เข็นรถเข็นมฆวันเข้ามาในห้อง แล้วประคองมฆวันนั่งลงบนเตียง
"ออกไปได้แล้ว"
"ค่ะ"
พอออมออกไป เวฬุรีย์ก็เข้าไปพูดกับมฆวัน
"ต่อไปนี้ฬุรีย์จะดูแลพ่อเองนะคะ"
แววตาของมฆวันสลด
"แต่พ่อต้องช่วยฬุรีย์ด้วย"
มฆวันแอบนิ่วหน้าว่าเวฬุรีย์จะทำอะไร ตาของเวฬุรีย์ลุกโพลงด้วยความโหดเหี้ยม
"ทำให้นังลำดวนกลับมาให้ได้ ฮะๆๆ"
เวฬุรีย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.หาลำดวน
ที่บ้านวุฒิ ลำดวนนั่งอยู่หน้ากระจก ส่องดูท้องตัวเอง แล้วลองซ้อมแอ่นๆ เหมือนคนกำลังท้อง
เสียงมือถือลำดวนดังขึ้น เธอมองหน้าจออย่างแปลกใจ แต่ก็รับสาย
"ฮัลโหล มีอะไรกับฉันอีก"
เวฬุรีย์แสร้งดัดเสียงตื่นตระหนก
"ลำดวนเหรอจ๊ะ ช่วยมาดูคุณพ่อหน่อยสิ ท่านไม่สบายมาก"
"ตอนนี้คุณหมออยู่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ ก็ให้หมอมาตรวจสิ"
"เปล่า ฉันพาคุณพ่อกลับมาอยู่บ้านแล้ว"
"งั้นก็พาไปหาหมอสิ โทร.หาฉันทำไม"
"ฉันอยากให้เธอช่วยมาปฐมพยาบาลให้ท่านก่อน ท่านไม่รู้สึกตัวเลย"
ลำดวนรำคาญ
"เอ๊ะ...ฉันไม่ใช่พยาบาลส่วนตัวของพ่อเธอแล้วนะ เรียกคนอื่นเถอะ"
"ช่วยหน่อยเถอะลำดวน เธอจะเรียกค่าจ้างเท่าไร เดี๋ยวฉันจ่ายสดเลย บ้านพี่วุฒิกับบ้านฉันอยู่ใกล้กันแค่นี้ ช่วยมาดูเดี๋ยวเดียวเอง"
ลำดวนตาลุกวาวเพราะอยากได้เงิน
"ได้ เดี๋ยวตกลงราคากันก่อน"
เวฬุรีย์ยิ้มกริ่มที่เป็นไปตามแผน
เวฬุรีย์ยืนรออยู่หน้าห้อง ลำดวนกระหืดกระหอบเข้ามาแบมื
"จ่ายมาก่อน"
เวฬุรีย์ควักเงินปึกหนึ่งให้ ลำดวนทำท่าจะรับมา
"เดี๋ยวก่อนก็ได้ ฉันไม่โกงหรอก เข้าไปดูคุณพ่อก่อน"
ลำดวนทำท่าเซ็ง เดินเข้ามาดูมฆวันที่หลับอยู่ เอามือแตะหน้าผาก
"ตัวไม่ร้อนนี่ ไม่สบายยังไง"
"ฉันปลุกท่านขึ้นมากินข้าว แต่ท่านไม่ตื่น"
"งั้นเหรอ"
ลำดวนลองปลุกมฆวันดู
"คุณหมอคะ คุณหมอ ลืมตาสิคะ"
แต่มฆวันไม่ตื่น ลำดวนมองสงสัย แล้วจับชีพจร
"ชีพจรอ่อนมาก ฉันว่าเธอพาไปโรงพยาบาลดีกว่า"
"เธอไปกับฉันนะ"
"ทำไมต้องไปด้วย"
"ฉันไปคนเดียว ทำอะไรไม่ถูกแน่"
เวฬุรีย์ยื่นเงินอีกปึกหนึ่งให้ ลำดวนมองตาลุกวาว
"ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย"
ผ่านเวลา กลางคืน เวฬุรีย์ขับรถออกมา โดยมีมฆวันหลับอยู่ด้านหลัง ลำดวนมองแปลกใจ
"ขับรถเป็นตั้งแต่เมื่อไร"
"ไม่นานนี่เอง เพิ่งไปเรียนมา"
ลำดวนตกใจ
"เพิ่งเรียน! นี่ฉันจะรอดไปถึงโรงพยาบาลไหมเนี่ย"
เวฬุรีย์เหลือบมองลำดวนด้วยแววตาน่าขนลุก
"แล้วนี่ใช่ทางไปโรงพยาบาลเหรอ"
"ไม่ใช่หรอก"
"อะไรนะ"
เวฬุรีย์มองไปข้างหน้า แล้วหักรถลงข้างทางทันที
"เธอทำอะไรน่ะ ระวัง...แอร๊ย!"
เวฬุรีย์เหยียบเบรกอย่างแรง
รถมาหยุดนิ่งที่พงหญ้าริมน้ำ ลำดวนโวยวายอย่างหวาดกลัว
"ทำอะไรของเธอเนี่ย โทร.เรียกคนอื่นมาขับดีกว่า"
เวฬุรีย์ไม่ตอบ เปิดประตูรถลงไป
"ลงมาสิ"
ลำดวนมองไปรอบๆ อย่างระแวง
"ทำไมต้องลงด้วย"
"รถอาจจะระเบิด"
ลำดวนตกใจกรีดร้อง แล้วรีบลงจากรถทันที เวฬุรีย์หัวเราะร่า
"ฮ่าๆๆ"
"เป็นอะไรของแก"
"แกนี่กลัวตายซะจริง"
"ใครจะไม่กลัวล่ะ"
ฬุรีย์มองลำดวนตาลุกวาว ย่างสามขุมเข้ามา ลำดวนมองงงๆ
"งั้นแกลองตายสักครั้งดีไหม เผื่อจะหายกลัว"
เวฬุรีย์ชักมีดที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมาแทงลำดวนทันที ลำดวนกรีดร้องด้วยความตกใจ
อ่านต่อตอนที่ 24
