หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 23
บรรยากาศหมู่บ้านยามเช้า หลวงพ่อแม่น หลวงพี่ดิน ยืนรับบิณฑบาตรจากเฮียเม้ง เหมย เจนนี่ยืนอยู่ ไท กับหมากยืนอยู่ด้วย ตักบาตรเสร็จหลวงพ่อให้พร เฮียเม้งไอไม่หยุด
"ไอหนักขนาดนี้ไม่สบายรึเปล่าครับ"ไทว่า
"ใช่คะ เฮียเค้าไอเพราะไม่สบาย แต่พี่ไอเลิฟยูจ้ะน้องไท"
เจนนี่พูดจบเฮียเม้งเอาถาดตีที่หัวเบาๆ
"มันใช่เวลาบ้าผู้ชายมั้ยนังเจน"
"ใครว่าเจนนี่บ้า ก็แค่มองหาพ่อของลูก"
เฮียเม้งมองดุ
"ยังๆ ยังอีก"
เฮียเม้งทำท่าจะตีหัวเจนนี่ เจนนี่รีบหลบ
"ตกลงเป็นอะไรเหรอเฮียเม้ง" หลวงพี่ถาม
"ไม่ค่อยสบายครับหลวงพี่ ไอแล้วก็เจ็บคอมาหลายวันแล้ว ไปหาหมอก็ไม่หาย"
"แปลกจัง ทำไมไปหาหมอแล้วไม่หาย แสดงว่าอาการหนัก"
"จริงๆ ถ้าไปหาหมอก็น่าจะหาย แต่พ่อดันไปหาหมอดู"
เหมยมองดุพ่อ
"ก็เห็นเค้าบอกว่าหมอคนนี้สแกนโรคได้ข้าเลยลองไปดู"
"อย่าไปเชื่อเลย หลวงพี่ว่าไปหาหมอที่โรงพยาบาลดีที่สุด"
"ครับหลวงพี่"
"อายุมากขึ้นทุกวันดูแลตัวเองดีๆ นะ"
เฮียเม้งยกมือไหว้รับ หลวงพ่อกับหลวงพี่เดินออกไป
หน้าวัดยามเช้า สัปเหร่อมั่นกับมัคนายกแมว เดินออกมาจากในวัด เห็นสำลีเดินใส่เชิ้ตขาวกางเกงสแล็คถือกระเป๋าเจมส์บอนด์ส่งกระเป๋าให้ลุงจันทร์ ลุงจันทร์ส่งตังค์ให้ ก่อนสองคนจับมือเหมือนทำธุรกิจกัน มั่นกับแมวมองๆ สงสัย
ลุงจันทร์กำลังจะเดินออกไปมองเห็นสองคนก็มีพิรุธ
มั่นถาม
"ตกใจอะไร"
ลุงจันเสียงสูง
"เปล้า ฉันไปนะ"
ลุงจันทร์เดินออกไปอย่างเร็ว สำลีมองเห็นก็กำลังจะเดินผ่านไป แต่พกกระเป๋าเจมส์บอนด์ตลอด
"โหว...นั่นคนหรือถ่าน" แมวถาม
"ถ่านบ้านเธอเดินได้รึไง"
"เห้ยมันพูดได้ด้วย"
"ก็คนเหมือนกันทำไมจะพูดไม่ได้"
"เป็นคนที่ไหนเนี่ยไม่คุ้นหน้าเลย" มั่นถาม
"เป็นคนทุกที่"
แมวยิ้มรับ "ตลกด้วย"
"ผิวสีนี้เป็นมาตั้งแต่เกิดหรือไปย้อมร้านไหนมา" มั่นถาม
"ใครย้อมผิวได้ถามไม่คิด แล้วหัวน้าหงอกตั้งแต่เกิดหรือเพิ่งหงอก" สำลีว่า
มั่นทำท่าเซ็งๆ
"โดนแล้วไอ้มั่น" แมวยิ้มก่อนหันไปคุยกับสำลี "ถามจริงมาจากประเทศอะไร"
"กาน่า"
แมวมองสำลี
"ที่กาน่ามีกบมั้ย"
"มี"
"กบเดินหรือบิน"
"กบบ้านมึงสิบินได้"
"อ้าวไอ้นี่ถามดีๆ ทำไมตอบแบบนี้วะ" แมวบอก
"ถามโง่ๆ แบบนี้ไม่ต่อยปากก็บุญเท่าไหร่แล้ว"
แมวทำท่าโมโห มั่นดึงแมวไว้
"วันนี้ฉันรีบขี้เกียจมีเรื่อง"
พูดจบสำลีเดินออกไป
ภายในร้านกาแฟ ไท ลุงชา ช่วยกันเปิดร้านอยู่ หมากนั่งเล่นคอมอยู่ในร้าน
หมวดกาแฟเดินเข้ามาสั่งกาแฟ
"กาแฟดำหวานๆ แก้วครับ"
"กินหวานๆ ระวังเบาหวานถามหานะหมวด" ลุงชาบอก
"ถ้ามันถามหาก็บอกว่าไปหาฉันที่โรงพัก"
"มันใช่เวลาตลกมั้ยเนี่ย"
"ล้อเล่น ขอบคุณที่เป็นห่วงครับลุง"
"ไม่ได้ห่วงหรอก น้ำตาลมันแพง ตกลงไม่ต้องหวานเน๊อะ"
กาแฟพยักหน้าเดินไปนั่ง กุ๊กไก่เดินเข้าร้านมา
"พี่ไทจ๋า ชาเขียวไม่ใส่น้ำตาลแก้วนึงเพราะเดี๋ยวความหวานเติมที่พี่ไท"
ไททำหน้าเหรอหรา กุ๊กไก่บิดอายไปมา
"กุ๊กไก่ไปนั่งรอที่โต๊ะเลยเดี๋ยวเสร็จแล้วพี่เอาไปเสิร์ฟให้"
"กาแฟรอได้ แต่ใจพี่ไทเมื่อไหร่จะเสิร์ฟให้กุ๊กไก่ซะทีจ๊ะ"
"ใจพี่ไทเค้ายังให้พี่ไม่ได้ เอาใจฉันไปพลางๆ ก่อนมั้ยจ้ะ" หมากบอก
หมากทำท่าจับหัวใจกำไว้ที่มือแล้วปล่อยมาที่กุ๊กไก่
"ได้รับใจฉันรึยังจ้ะ"
"ใจยังไม่เห็น แต่กลิ่นปากนี่มาแต่ไกลเลย"
"เมื่อเช้าอมสารส้มแล้วยังเหม็นอีกเหรอ"
"ใครเค้าอมสารส้มกันหมาก" ไทว่า
"ก็ยาสีฟันมันหมดนี่พี่ไท"
พูดจบกุ๊กไก่หันมายิ้มให้ไท ก่อนเดินไปนั่งกับกาแฟ
สำลีมองเห็นร้านกาแฟแล้วเดินเข้ามา
"สวัสดีครับ คนไหนเป็นเจ้าของร้านครับ"
"ฉันเองมีอะไรรึเปล่า" ลุงชาบอก
สำลีมองซ้ายขวาก่อนเห็นหน้ากาแฟ ทำท่าตกใจ กลัวตำรวจก่อนหันไปตอบลุงชา
"ไม่มีอะไร แค่ถามเฉยๆ ฉันไปนะ"
สำลีเดินออกไปอย่างเร็ว กาแฟมองตามอย่างสงสัย
ถนนภายในหมู่บ้าน เฮียเม้งแต่งตัวดูดีจะไปโรงพยาบาล ชดช้อย โต้ง เผือก นวล เดินถืออาหารปลาสวนเข้ามา
"แต่งตัวหล่อเลยนะคะ เฮียจะไปไหนเหรอ" นวลถาม
"ขอบใจ ฉันจะไปโรงพยาบาลหน่อย"
"ไปจีบพยายาลเหรอครับ" เผือกถาม
"ไปหาหมอโว้ย"
"ดีครับ ผมกับพี่โต้งก็เพิ่งไปตรวจสุขภาพกันมา แต่ไม่เจอ"
"ไม่เจอโรค"
"ไม่เจอหมอ ตึ้งโป๊ะ" เผือกบอก
โต้งกับเผือกตีมือกันเหมือนชอบใจ
"บ้าพอกันทั้งบ้าน" เม้งบอก
"นี่อย่ามาว่าลูกฉันนะ" ชดช้อยว่า
"เฮียไม่สบายเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ" นวลถาม
"ก็ปวดเนื้อ เมื่อยตัว ไอ เจ็บคอ กินอะไรก็ไม่ค่อยได้"
ชดช้อยแกล้งถาม
"อุ้ย! เป็นมะเร็งรึเปล่าเนี่ย"
"ปากเสียนะชดช้อย"
"ใครจะไปรู้ เดี๋ยวนี้คนเป็นกันเยอะ"
เฮียเม้งชักกลัว"ฉันไม่ได้เป็นโว้ย"
"ไม่เป็นก็ดีแล้ว แต่อาการแบบนี้เหมือนกับอาการของคนเป็นมะเร็งที่ฉันรู้จัก"
นวลถาม "คุณนายไปแช่งเฮียแกทำไม"
"ไม่ได้แช่ง นี่จะไปหาหมอระวังไปตรวจแล้วเจอ กลับมาอาการทรุดละ ไปเถอะลูก"
โต้ง เผือก ชดช้อย นวล เดินออกไป
เฮียเม้งตะโกนไล่หลัง
"ปากเสียจริงๆ"
เม้งมีอาการกลัว ก่อนตัดสินใจเดินตามชดช้อยไป
ชดช้อย โต้ง เผือก นวลเดินเข้ามาในบริเวณท่าน้ำ
"คิดยังไงครับแม่ลูกคู่นี้ชวนกันมาให้อาหารปลา" เผือกถาม
"แม่ฉันอยากทำบุญก็แค่นั้น" โต้งบอก
"แค่เลิกเบียดเบียนคนอื่นก็ได้บุญแล้วคะ" นวลว่า
"นังนวลไม่เหน็บฉันสักวันมันจะตายมั้ย"
"เดี๋ยวพูดให้คุณนายแม่โมโหอีกฉันจะจับแกโยนให้ปลากิน" โต้งบอก
นวลก้มหน้าสลด
สำลีเดินสวนเข้ามา เห็นสี่คนเลยเดินมาทัก
"สวัสดีครับ"
ชดช้อย โต้ง เผือก นวลหันมาเห็นสำลีทำท่าตกใจ ร้อง "เฮ้ย" พร้อมกัน
"ตกใจอะไรกัน" สำลีถาม
พร้อมกันทุกคนตกใจแกนั่นแหละ
"ตกใจอะไรฉันออกจะหน้าตาดี"
สี่คนมองอย่างกลัวๆ
"มีอะไรกับคุณนายแม่รึเปล่า" เผือกถาม
"มีของดีๆ มาเสนอ" สำลีบอก
"ฉันไม่เอาหรอก"
"ได้ยินชัดแล้วก็หลบไป"
"แม่อย่าเข้าใกล้มันนะครับเดี๋ยวสีตกใส่" โต้งบอก
"สีผิวมันตกใส่กันได้ที่ไหน โง่ปะเนี่ย"
"ดูหน้าตาแล้วพี่ไม่ใช่คนแถวนี้ใช่มั้ยจ้ะ" นวลถาม
"ทำไมคนแถวนี้เค้าหน้าตาแบบไหน"
"หน้าแบบไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ผิวแบบนี้" ชดช้อยว่า
"ผิวแบบนี้แล้วมันหนักหัวใคร"
พูดจบสำลีทำท่าขู่แฮ่เสียงดัง ทุกคนวิ่งหนีคนละทิศละทาง สำลีเดินมานั่งที่ศาลา เซ็งๆ
มั่นกับแมวเดินทายปัญหากันเข้ามา ในมือถือถุงของใช้ เดินเข้าวัดมา เหมือนเพิ่งไปซื้อของเข้าวัด มั่นดีดมะกอกแมวอยู่ แมวสะบัดมือไปมาเจ็บ
"ตาฉันทายบ้างละ" แมวทำท่าแค้น "ปลาอะไรใหญ่ที่สุด"
"ปลาวาฬ"
"ผิด ปราจีนบุรี"
มั่นส่งมือให้แมวดีดมะกอก มั่นเจ็บ
"แล้วปลาอะไรใหญ่กว่าปราจีน" มั่นถาม
"ไม่มี"
"ปารีส"
หลวงพ่อกับหลวงพี่ทำท่าเจ็บแทน
"แล้วปลาอะไรใหญ่กว่าปารีส" แมวถาม
"ไม่มี"
แมวบอก "ปารีสชุบแป้งทอด"
แมวดีดมะกอกมั่น
มั่นบอก
"โอ้ย พอเถอะวะขืนเล่นต่อ มือใช้งานไม่ได้แล้วระบมไปหมด"
เฮียเม้งเดินเข้ามาหน้าเศร้าๆ
"อ้าว...เฮียเม้ง เป็นอะไรทำหน้าเศร้าๆ เหมือนคนเป็นมะเร็งระยุสุดท้าย"
เม้งทำหน้าตกใจ
"มันชัดขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ไอ้แมวมันล้อเล่น มันปากเสีย" มั่นบอก
"ปากเสียที่ไหน เดี๋ยวนี้ มะเร็งเนี่ยแหละ สาเหตุของการตายอันดับหนึ่งเลยนะ"
"รู้ได้ยังไง" เม้งถาม
"จากสถาบันคิกคุสรนัง เค้าวิจัยออกมา"
"มันไม่น่าเชื่อตรงนี้แหละ"
"หลายคนเป็นไม่รู้ตัว ไม่ไปตรวจ กว่าจะรู้ว่าเป็นก็วางแผนอะไรชีวิตไม่ได้แล้ว"
เฮียเม้งทำหน้าเครียดๆ
"บ้าอะไรเนี่ยมาพูดเรื่องมะเร็งไอ้แมว เข้าวัดได้แล้ว"
มั่นกับแมวเดินเข้าวัด เฮียเม้งมองตาม
"นี่ฉันจะเป็นมะเร็งจริงเหรอวะ"
อ่านต่อหน้าที่ 2
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 23 (ต่อ)
บริเวณหน้าร้านกาแฟ มุมหนึ่ง ... สำลีทำท่าลับๆ ล่อๆมองมาที่หมวดกาแฟที่นั่งอยู่ในร้าน
เหมย กุ๊กไก่ หมาก เจนนี่ ไท อยู่ที่ร้าน เสียงโทรศัพท์หมวดกาแแฟดัง เขารับสาย
"ครับพ่อว่างครับ ได้ครับ ผมไปเดี๋ยวนี้แหละ"
กาแฟวางสายหันมาบอกเหมย
"เดี๋ยวเราไปหาพ่อเหมยก่อนนะ"
"จ้าพ่อคนโปรดของพ่อ อย่ามาแย่งตำแหน่งลูกจากเหมยละ"
"ไม่ได้อยากเป็นลูก"
กุ๊กไก่บอก "แต่อยากเป็นลูกเขย ใช่มั้ยหมวด"
กาแฟยิ้มให้เหมย
กาแฟเดินออกไป สำลีออกจากที่ซ่อนยิ้มๆ แล้วเดินเข้ามาที่ร้าน
"เจ้าของร้านไปไหน"
ไทบอก"ไปห้องน้ำครับ"
"ขอกาแฟดำแก้วหนึ่ง"
"ครับ พี่อยู่ไทยมากี่ปีแล้วครับ พูดไทยคล่องเชียว"
"10 ปีแล้ว"
หมากยกมือไหว้
"ขอโทษนะพี่ พี่ชื่ออะไรครับ"
"สำลี"
"ชื่อกับสีผิวตรงกันข้ามกันมาก"
สำลีมองหน้าเจนนี่ แล้วยิ้มให้แบบตกหลุมรัก
"น่าร้อกอ่ะ...มาผสมสีกับพี่มั้ย"
"ผสมบ้าบออะไร ไอ้บ้า"
เจนนี่กลัวๆ หลบสายตา สำลียิ้มหวาน
"เจ็บหัวมั้ยพี่" หมากถาม
"ทำไมต้องเจ็บ"
"ผมหยิก"
"ออกไปเล่นไกลๆ ไปเดี๋ยวเตะย่อเหมือนตอหม้อเลย"
เหมยถาม
"พี่มาตามหาลุงชาทำไมจ้ะ"
"มาทำธุระกิจ" สำลีมองเจนนี่ "มาร่วมธุรกิจรักกับพี่มั้ย"
เจนนี่กลัวหลบๆ สำลีจ้องเจนนี่ยิ้มหวาน
เฮียเม้งขึ้นมาบนศาลาหน้าเศร้าๆ หลวงพ่อ กับหลวงพี่ที่นั่งอ่านหนังสือธรรมะอยู่เงยหน้ามอง
หลวงพ่อถาม
"อ้าวเฮียเม้ง มาถึงวัดมีอะไรรึเปล่า"
"ผมจะมาจองที่ครับ"
"หลวงพ่อไม่ได้ขายที่"
"หมายถึงที่เก็บกระดูกครับ"
"หมายความว่าไง
"ผมคิดว่าผมเป็นมะเร็ง"
มั่น/แมวโพล่ง"มะเร็ง"
มั่นเแมวเดินมาทำท่าตกใจ
"ไปหาหมอมาแล้วเหรอ" หลวงพี่ถาม
"ยังไม่ไปเลยครับ กลัวเป็น"
"อ้าวไม่ไปแล้วจะรู้ได้ไงว่าเป็น"
"อาการมันบอกครับ"
หลวงพ่อถาม
"ไม่ไปหาหมอเพราะกลัวรู้ว่าเป็นมะเร็ง แต่คิดว่าตัวเองเป็นมะเร็ง"
"ครับ"
"สับสนอะไรรึเปล่าเฮียเม้ง อย่ากลัวอะไรที่มันยังไม่เกิดขึ้นสิ อย่าตีตนไปก่อนไข้"
"ถ้าเป็นมะเร็งใครๆ ก็กลัวครับ" แมวว่า
"แต่ยังไม่เป็นจะกลัวทำไม หลวงพี่ว่าไปหาหมอเถอะ" หลวงพี่ว่า
"ผมจะเป็นมั้ยครับ"
"ถ้าเป็นก็ยอมรับมัน เดี๋ยววันงานหลวงพ่อจะสวดให้เอง"
"แล้วเดี๋ยวผมจะทำศพให้เฮียอย่างดี" สัปเหร่อมั่นบอก
"งั้นเดี๋ยวฉันจะกันที่ตั้งเจดีย์เก็บกระดูกไว้ให้ที่ดีๆเลย" แมวบอก
"แต่ละคน คนยิ่งกลัวๆ อยู่" เม้งว่า
"ไปหาเถอะโยม พวกที่ไม่หายเพราะไม่ยอมไปหาหมอไม่รักษาเนี่ยแหละ" หลวงพี่บอก
เฮียเม้งทำหน้าเครียดๆ
สำลียกกินกาแฟดำดื่มมองเจนนี่
"ลองเปลี่ยนไปกินอย่างอื่นดูมั้ยเผื่อจะเลิกดำ" กุ๊กไก่บอก
"ไม่ได้ดำเพราะกาแฟ ดำเพราะกรรมพันธุ์ อยากมีลูกขาวทำไงดี"
หมากมองเห็นสำลีเล็งเจนนี่ก็ยิ้มๆ
"ก็ต้องหาเมียขาวๆ"
เหมยกับกุ๊กไก่รีบหลบ
"แม่เหมยผิวดำนี่ที่ขาวเพราะทาครีม" เหมยบอก
"กุ๊กไก่กลับบ้านดีกว่า ไปนะพี่ไทเดี๋ยวมาใหม่"
กุ๊กไก่เดินออกไปนอกร้านอย่างเร็ว
"ขาวๆ แบบพี่เจนก็โอเคนะ" หมากบอก
"ไอ้หมาก ไอ้เสล็ดพังพอน"
"น้องเจนนี่ว่างมั้ย" สำลีถาม
"ไม่ว่างหายใจอยู่"
"ถ้าว่างโทร.หานะ แล้วมาทำลูกกัน"
ลุงชาเดินเข้ามา
"ลุงชามาแล้วโน้นไงไปคุยธุระกิจแกโน้น"
สำลีหันไปยิ้มให้ลุงชา
"ดำดีสีไม่ตกจริงๆ โว้ย มีอะไรกับข้า"
สำลีเดินไปหาพร้อมกับหยิบกระเป๋าไปด้วย ทุกคนมองลุงชากับสำลีซุบซิบกัน แต่ไม่รู้ว่าคุยอะไร
"น้องเหมยกลับกันเถอะคะพี่เจนนี่กลัว"
"กลัวเค้าทำไม"
"ถ้าเค้าจีบน้องเหมยจะกลัวมั้ยละ"
ไทประชด
"คุณเหมยเค้ามีแฟนเป็นตำรวจคงไม่กลัวหรอก"
"เงียบไปเลยนายเด็กวัด"
"เค้าคงกำลังสู่ขอพี่เจนนี่กับลุงชาอยู่" หมากบอก
เจนนี่ตีไหล่หมากเบาๆ
"ลุงชาไม่ใช่พ่อฉัน"
สำลีแง้มกระเป๋าให้ดู ลุงชาเอามือจิ้มแล้วชิมก่อนพยักหน้ารับ แล้วทำมือโอเค
"ข้าเอา 20 ถุง"
"เค้าทำอะไรกันนะ"
ไทมองอย่างสงสัย
ฝ่ายเฮียเม้งนั่งหน้าหน้าเศร้าๆ อยู่ที่ศาลาท่าน้ำ ชดช้อย เผือก โต้ง นวลเดินเข้ามาหา
"เรียกฉันมาทำไมไอ้เม้ง" ชดช้อยว่า
เฮียเม้งหน้าเศร้าบอก
"ฉันอยากจะมาเคลียร์ใจกับคุณนายก่อนตาย"
ชดช้อยหัวเราะ
"อย่ามาล้อเล่น ตายอะไรคนบาปอย่างแกตายยาก"
"นี่ลุงมีจิตสัมผัสหรอถึงรู้ว่าตัวเองจะตาย" โต้งถาม
"มันใช่เวลามั้ยพี่ ดูหน้าเฮียแกสิเศร้าขนาดนี้" เผือกถาม
"ฉันไปหาหมอมาแล้ว ฉันเป็นมะเร็ง"
"มะเร็ง"
เฮียเม้งทำหน้าเศร้า
"ฉันคงเลวจริงๆ ที่ฉันโทร.ตามคุณนายมาเพราะฉันอยากขอโทษกับทุกอย่างที่ฉันเคยทำกับคุณนาย"
"อย่ามาล้อเล่นนะไอ้เม้ง" ชดช้อยบอก
"นั่นสิเฮียเม้ง อย่าเอาชีวิตมาล้อเล่นนะคะ" นวลว่า
"เรื่องจริง ฉันขอคุยกับชดช้อยสองคนได้มั้ย"
ทุกคนมองหน้ากันมีอาการตกใจ ชดช้อยช็อก เฮียเม้งทำหน้าเศร้าก่อนหันหน้าไปอีกข้างเปลี่ยนหน้าจากเศร้าเป็นยิ้ม
ก่อนหน้านี้ บนถนนสายหนึ่ง หมวดกาแฟกับเฮียเม้งเดินถือถุงยาเข้ามา
"กาแฟพ่อจะหายมั้ย" เม้งถาม
"กินยาตามที่หมอบอกก็หายแล้วครับ"
"ถ้าพ่อตายฝากเหมยด้วยนะ"
กาแฟจับมือเฮียเม้ง
"พ่อครับ ตั้งสตินะครับพ่อเป็นไข้หวัดครับ มันไม่น่าร้ายแรงขนาดนั้น"
"ก็พ่อกลัว เพราะยัยชดช้อยคนเดียวที่ข่มขู่พ่อจนกลัวไปหมด"
"พ่อก็ไม่น่าไปเชื่อเค้า"
"คอยดูนะพ่อจะเอาคือนังชดช้อยให้เข็ด"
"อย่าไปทำอะไรเค้าเลยครับ"
เฮียเม้งไม่ตอบแต่ทำท่าคิดๆ ว่าจะแก้แค้นชดช้อยยังไง
เม้งยิ้มๆ แล้วแกล้งเศร้าต่อ
"นะชดช้อยให้โอกาสฉันได้ปรับความเข้าใจกับชดช้อยเถอะ"
"เฮียเป็นจริงๆ เหรอครับ" เผือกถาม
"เรื่องแบบนี้ไม่มีใครเอามาล้อเล่นหรอก"
"ทุกคนออกไปก่อนละกันแม่ขอคุยกับเฮียเม้งหน่อย"
ชดช้อยมีอาการเศร้าไม่แตกต่างจากเฮียเม้ง
อ่านต่อหน้าที่ 3
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 23 (ต่อ)
ฝ่ายสำลีคุยโทรศัพท์อยู่ เหมย เจนนี่ หมาก มองอยู่ ไทเดินมาคุยกับลุงชา ไทมองลุงชามือสั่นๆ
"ลุงเป็นอะไรรึเปล่ามือสั่นๆ" ไทถาม
"ขาดของ"
"ของอะไร"
"ช่างข้าเหอะ เอ็งมีอะไรรึเปล่า"
"เค้าขายอะไรให้ลุงครับ ทำไมต้องมีลับลมคมในกันด้วย"
ลุงชาทำท่ามีพิรุธ
"ไม่มีอะไรหรอกไท"
"หวังว่าลุงคงไม่ยุ่งกับของผิดกฏหมาย"
"ไม่ใช่ เอ็งอย่าคิดมากมันไม่มีอะไรหรอก"
สำลีคุยโทรศัพท์
"ตามนั้นเอามาเผื่อเลย 50 โลแล้วก็ระวังตำรวจด้วยนะ"
เหมยกับเจนนี่ หมากจ้องหน้ากันสงสัย
"พี่ว่ามันต้องขายของผิดกฎหมายแน่ๆ"
"รู้ได้ไง" หมากถาม
"ก็ดูจากท่าทาง แล้วก็ที่ลุงชามีพิรุธไง"
"ลุงชาก็ไม่ยอมบอกว่าซื้ออะไร" ไทบอก
สำลีเดินมาหาลุงชา
"ลุงวันนี้สองทุ่มของมาส่ง เดี๋ยวฉันบอกสถานที่นะ"
"โอเค ของแท้แน่นะ"
"แท้สิลุงลองก่อนรับของได้"
เหมย ไท หมาก เจนนี่สุมหัวหัน
"ฉันว่าเรื่องนี้ต้องสืบ" หมากบอก
"พี่เอาด้วย" เหมยว่า
"เรื่องชาวบ้านเนี่ยชอบจังนะ"ไทบอก
เหมยทำท่าค้อนไท ก่อนมองไปที่สำลีกับลุงชา
ชดช้อยเดินมากับเม้งบนถนนสายหนึ่ง
"ฉันไม่มีทางเชื่อหรอกว่าแกเป็น..."
เฮียเม้งยังตีหน้าเศร้าต่อเนื่อง
"เดี๋ยวรอกาแฟมาก็ถามเองละกัน"
หมวดกาแฟเดินเข้ามา เฮียเม้งเดินไปหา กระซิบกันเบาๆ
"ผมไม่โกหกครับพ่อ"
"ไม่ต้องโกหกแค่ตอบครับคำเดียวพอ"
"มันบาปนะครับ"
"ช่วยพ่อแล้วพ่อจะเชียร์เหมยให้"
กาแฟจำยอม
"ก็ได้ครับ"
"ซุบซิบอะไรกัน ตกลงมันยังไงหมวด"
กาแฟมองหน้าเม้ง
"กาแฟบอกคุณนายไปเถอะว่าพ่อป่วยจริงมั้ย"
กาแฟพยักหน้าเศร้ารับ "ครับ"
"ไม่ได้โกหกฉันนะ"
"ครับ"
ชดช้อยมองหน้าเม้งที่เศร้าๆ อยู่
"โธ่...เม้ง"
ชดช้อยจับมือเม้ง กุ๊กไก่เดินเข้ามาเห็น
"แม่ทำอะไรอ่ะ"
ชดช้อยบอก
"เฮียเม้งเป็นมะเร็ง ระยะสุดท้าย"
กุ๊กไก่ตกใจ
"เฮียเม้งกำลังจะตาย"
"ยังหรอกแต่ก็ใกล้แล้ว เรื่องนี้อย่าบอกเหมยนะ ฉันไม่อยากให้ลูกไม่สบายใจ"
"ค่ะ...งั้นแม่อยู่ให้กำลังใจเพื่อนเถอะคะ" กุ๊กไก่ว่า
"ผมไปได้รึยังครับ"
"หมวดจะไปไหน"
"ไปหาเหมย"
"ฉันหิวข้าวอ่ะ ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย"
"ได้ๆ กำลังหิวพอดี"
กาแฟกับกุ๊กไก่เดินออกไป
เฮียเม้งจ้องชดช้อย
"ก่อนฉันจะตายฉันขอเรียกคุณนายเหมือนเดิมได้มั้ย"
ชดช้อยยิ้ม
"ได้สิพี่เม้ง"
"น้องชด"
สองคนยิ้มให้กัน
บนศาลา หลวงพี่นั่งดูไอแพดอยู่ มั่น แมวนั่งอยู่ด้วย เห็นหลวงพี่ทำหน้าเครียด
"ไม่น่าเชื่อนะครับว่ามะเร็งเป็น โรคที่ทำให้คนเสียชีวิตมากที่สุดคือมะเร็งตับ"
"มันเกิดจากอะไร"
"หลักๆ ก็เกิดจากการดื่มสุราครับ" หลวงพี่บอก
"แกระวังไว้ให้ดีไอ้มั่น ชอบกินศพที่เป็นมะเร็งระวังติด" แมวบอก
"ไอ้บ้าแมวใครจะกินศพ คนไม่ใช่หมาไน"
สำลีเดินขึ้นวัดมา
"นั่นใครมานั่น" หลวงพ่อถาม
"มันมาอีกแล้ว"
"มันอะไรพูดให้มันดีๆ หน่อย เดี๋ยวจะโดน"
สำลีเห็นพระฝรั่งก็ตกใจ
"สวัสดีครับหลวงพ่อ หลวงพี่ ... อุ้ย!! พระฝรั่ง"
หลวงพี่ยิ้มให้บางๆ
"หลวงพี่ไปไงมาไงมาบวชเป็นพระครับเนี่ย"
"เฮ้ยๆ สำรวมหน่อยยุ่งอะไรกับหลวงพี่"
"ไม่เป็นไรหรอกน้า หลวงพี่มีทุกข์ก็เลยมาบวช"
สำลีพยักหน้ารับ
"แล้วนี่โยมมาทำไม"
"ผมหิวข้าว อยากจะมาขอข้าวกิน"
"ท่าทางก็ดี มาขอข้าววัดกินไม่ละอาย" แมวว่า
"ทำไมงกเหรอ ทีน้ากินจนแก่ไม่ละอายบ้างละ"
"หน๊อยไอ้นี่ นี่มันถิ่นข้านะโว้ย... สี่หนึ่งระวังเละ" แมวว่า
"พระๆ ท่านไม่ยุ่ง" มั่นบอก
"แต่ข้ามีแก" แมวบอก
"ข้าก็ไม่ยุ่งเหมือนกัน"
เสียงโทรศัพท์สำลีดัง สำลีรับ
"ฮัลโหล ว่าไงนะของจะส่งมาถึงเร็วเหรอ ดีๆ ขนระวังๆ ละ ระวังด่านด้วยนะ โอเค"
หลวงพี่มองๆ สงสัย สำลีคุยโทรศัพท์ต่อ
ลุงชาทำท่าเดินวนไปมาที่เคาน์เตอร์ จนไทสงสัย
"ลุงชาเป็นอะไรรึเปล่า"
"ไอ้ไทเอ็งเฝ้าร้านไปก่อนนะ ข้าอยู่นี่จะทนไม่ไหว"
"ลุงเป็นอะไร"
"ไม่มีอะไร"
ลุงชาเดินออกไปมือไม้สั่น
"ทำท่ายังกับคนอยากยา" เจนนี่บอก
"พี่เจนรู้ได้ไง" หมากถาม
"พี่เคยเห็นเพื่อนติดยาแล้วเวลามันอยากยาจะเป็นแบบนี้"
"ทำไมพี่เจนนี่ไม่ห้ามละ" เหมยบอก
"พี่ก็นั่งอยากยาอยู่ข้างๆ มัน"
"โว้ย!!เอาดีๆ พี่เจน"
"พี่ล้อเล่นคะ แต่พี่เคยเห็นคนอยากยาเป็นแบบนี้จริงๆ"
ไททำท่าคิดๆ คิดถึงลุงชา
"ลุงเป็นอะไรรึเปล่ามือสั่นๆ"
"ขาดของ"
"ของอะไร"
"ช่างข้าเหอะ เอ็งมีอะไรรึเปล่า"
"ตามนั้นเอามาเผื่อเลย 50 โลแล้วก็ระวังตำรวจด้วยนะ"
ไททำหน้าคิด แต่ไม่ได้พูดอะไร
"หรือว่าลุงชาติดยา"
"ไม่มั้ง แกไม่ได้เป็นคนแบบนั้นหรอก" เหมยว่า
"ไอ้ดำนั่นขายยาแน่ๆ" เจนนี่ว่า
"อย่าเพิ่งไปกล่าวหาเค้าเลยครับ ของแบบนี้ต้องมีหลักฐาน"
ไททำท่าคิดๆ
ภายในวัด สำลีนั่งกินบะหมี่อย่างอร่อย มั่น แมว หลวงพ่อ หลวงพี่ นั่งมองกลืนน้ำลาย
"อิ่มมั้ยโยม" หลวงพ่อถาม
"ครึ่งท้องครับหลวงพ่อ"
"หมดแล้วถ้าอยากกินก็ไปซื้อมาละกัน" แมวบอก
"เดี๋ยวรอให้ผมส่งของล็อตนี้เสร็จ ผมจะเอาเงินมาถวายค่าบะหมี่นะครับ"
"เมื่อเช้าฉันเห็นแกก็ได้เงินไม่ใช่เหรอ" แมวบอก
"เงินใช้ไม่ได้ ต้องเอาไปให้นายใหญ่แบบ..."
"โหวมีนายใหญ่ด้วยโว้ย" มั่นบอก
"ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"
"กินไม่อิ่มจะไปกินต่อในห้องน้ำเหรอ"
"ไปกินด้วยกันมั้ยละ"
หลวงพ่อปรามแมว
"พอได้แล้วแมวเอย...ไปเถอะโยม"
สำลีเดินลงศาลาไป
"มันขายอะไรของมันวะไอ้สำลี"
แมวเดินไปหยิบกระเป๋า
"อยากรู้ก็เปิดดูกระเป๋ามันสิไม่เห็นจะยากเลย"
หลวงพี่บอก
"อย่าน้าแมว เสียมารยาท"
หลวงพี่พูดยังไม่ขาดคำแมวเปิดกระเป๋า
"ผงขาว"
แมวทำหน้าตกใจ
อ่านต่อหน้าที่ 4
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 23 (ต่อ)
หมวดกาแฟเดินมา กุ๊กไก่ลูบท้องอยู่
"ขอบคุณนะหมวดที่เลี้ยงก๋วยเตี๋ยว เกรงใจจัง"
"เกรงใจเหรอ"
กาแฟโชว์ถุงก๋วยเตี๋ยว 4 ห่อ
"ห่อกลับบ้านแบบนี้ไม่ต้องเกรงใจแล้วมั้ง"
"ก็มันอร่อยนี่นา เอามากุ๊กไก่ถือเอง"
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวไปส่งให้"
"หมวดก็เป็นคนดีนะเนี่ย ทำไมเหมยไม่ชอบ"
กาแฟทำหน้าเศร้า
"สักวันก็ต้องชอบ"
"คนไม่ใช่ พยายามยังไงก็ไม่ใช่หรอก"
"บอกตัวเองกับนายไทเหรอ"
"เดี๋ยวเหอะ ฉันว่าหมวดนะแหละ"
"ฉันว่าเราสองคนก็ไม่ต่างกันหรอก"
กาแฟกับกุ๊กไก่มองหน้ากัน
"ต่างสิฉันเป็นผู้หญิงหมวดเป็นผู้ชาย"
"โว๊ะ!"
กุ๊กไก่ยิ้มหวานให้ กาแฟมองในความน่ารักสดใส และยิ้มตาม
เสียงโทรศัพท์กาแฟดัง กาแฟรับ
"ครับ"
กาแฟทำหน้าเครียด กุ๊กไก่มองสงสัย
พระอาทิตย์ตกดินที่ท่าน้ำดูโรแมนติก ชดช้อยกับเม้งนั่งอยู่ที่ริมน้ำ
"นานแล้วเน๊อะพี่เม้งที่เราสองคนไม่ได้ดูพระอาทิตย์ตกดินกันแบบนี้"
"นั่นสิ ถ้าพี่ไม่เป็นแบบนี้พี่ก็คงไม่สำนึกและมาขอโทษน้องชดแบบนี้"
"เรื่องมันผ่านไปแล้ว เรามาใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุขเถอะ"
"พี่ถามอะไรน้องชดหน่อยได้มั้ย"
"ได้สิพี่เม้ง"
"ชดช้อยยังรู้สึกกับพี่เหมือนเดิมมั้ย"
ชดช้อยยิ้มๆ อายบิดไปมา
มั่นกับแมวย่องเข้ามาด้านหลัง
"นึกว่าหนุ่มสาวที่ไหนมานั่งจู๋จี๋กัน" แมวบอก
"แปลกจังทำไมวันนี้มาคุยดีกันได้" มั่นว่า
"พี่เม้งเค้า"
"เอ็งสองคนมาก็ดีแล้วจะได้ช่วยเป็นพยาน"
มั่นบอก
"พยานหรือกรรมการห้ามมวย อยู่ด้วยกันทีไร ตีกันทุกที่"
เฮียเม้งจับมือชดช้อยยิ้ม
"ต่อไปไม่ตีกันแล้ว"
แมวสงสัย
"ชอบกันปะเนี่ย"
ชดช้อยอาย "บ้า"
"ว่าไงชดช้อย บอกพี่ได้มั้ยว่า ชดช้อยรู้สึกยังไงกับพี่ ให้ไอ้มั่นกับไอ้แมวเป็นพยาน"
มั่นแมวมองหน้ากัน ไม่อยากเชื่อสายตา
"ว่าไงจ้ะ ให้พี่เม้งได้ยินก่อนตายสักครั้งเถอะ"
"จ้ะ"
ชดช้อยพยักหน้ารับ
"ไอ้มั่นพาข้าไปอ้วกหน่อยสิ"
"ข้าก็ด้วย มันขนลุกคนแก่มาสารภาพรักกันเนี่ย"
โต้งกับเผือกและนวลเข้ามา
"แม่น้าเม้งเค้าโกหกว่าเป็นมะเร็ง" โต้งว่า
ชดช้อยได้ยินก็ตกใจ สะบัดมืออย่างแรง
"โต้งไปถามเพื่อนที่โรงพยาบาลมาเค้าบอกเฮียเม้งเป็นหวัด"
"แกมีเพื่อนเป็นหมอเหรอ" มั่นถาม
"เพื่อนฉันเป็นคนทำความสะอาด"
"ถุย"
"แต่มันเห็นตอนเฮียเม้งรับยา"
"จริงครับคุณนาย" เผือกว่า
เฮียเม้งขำก๊าก
"ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้าอยากมาหลอกว่าฉันเป็นมะเร็ง เป็นไงละโดนหลอกบ้าง"
ชดช้อยโมโหตบหน้าเม้งหมุนติ๋ว แล้ววิ่งออกไป
"เฮียเม้งใจร้ายเกินไปนะคะ เล่นกับความรู้สึกคุณนายแบบนี้" นวลบอก
ทุกคนมองหน้าเม้ง เม้งสลด
ไท กาแฟ เหมย หมาก เจนนี่ ตำรวจ หลบอยู่มุมหนึ่ง มองมาในร้านกาแฟ ลุงชาดูนาฬิกา มองซ้ายขวา
"เหมยกลับบ้านไปก่อนมั้ย เผื่อคนร้ายมีอาวุธเราเป็นห่วง" กาแฟบอก
"เหมยอยากดู"
"งั้นก็ระวังอันตรายหน่อยละกัน"
ไทดึงมือเหมยมา
"มาหลบอยู่ข้างหลังผมนี่คุณ"
"นั่นแน่เป็นห่วงกันด้วย" หมากแซว
"เปล่าแต่ยัยนี่ยืนบังฉันอยู่" ไทบอก
"เหรอ"
"ไม่มีใครห่วงพี่บ้างเหรอ" เจนนี่ถาม
"พี่มานี่"
"หลบหลังแกเหรอ"
"มาบังกระสุนให้ฉันหน่อย"
"ไอ้บ้าหมาก"
เหมยค่อยๆ ปล่อยมือจากไท สำลีเดินมา พร้อมกระเป๋าลาก
"เป้าหมายมาแล้ว" กาแฟบอก
สำลีเปิดกระเป๋าให้ลุงชาดู ลุงชายิ้มๆ
ลุงชาหยิบมีดมาทำท่ากรีดลงในกระเป๋าแล้วเอามาชิม
"บุกเลย ตอนนี้จ่า"
กาแฟ และตำรวจรีบวิ่งเข้าไปชาร์ต ไท เจนนี่ เหมย หมาก วิ่งตาม
"หยุดนะนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจคุณถูกจับแล้ว"
ลุงชากับ สำลีตกใจ
"อย่าทำอะไรผมเลย ผมหาเงินกลับประเทศ"
เจนนี่ดึงผม
"แกขายอะไร ผงขาว โคเคน"
"ไม่ใช่"
"อย่ามาโกหก"
กาแฟหยิบมาดู
"น้ำตาล"
"ใช่น้ำตาล"
ทุกคนหน้าเหรอหรา
กระเป๋าใบนั้นใส่น้ำตาลหลายกิโล
"ที่ทำลับๆ ล่อๆ เพราะขายน้ำตาลไม่มีอย." เหมยว่า
"ครับผม"
"ทำยังกับขนโคเคน แล้วที่ลุงชามือสั่นเป็นอะไรครับ"
"ข้าจะเลิกกาแฟ มือมันเลยสั่นมันยาก"
"ผมก็นึกว่าลุงติดยา" ไทบอก
"อย่าจับผมเลยนะหมวด" สำลีว่า
"มันไม่ได้ผิดขนาดนั้นหรอก แต่ไปขึ้นทะเบียนให้เรียบร้อยละกัน"
"จริงเหรอหมวด"
กาแฟพยักหน้ารับ
"วันหลังก็อย่าทำอะไรลับๆ ล่อๆ จนคนสงสัยแบบนี้"
"คับผม"
เจนนี่บอก
"เค้าเรียกว่าบุคลิกให้โทษ"
"พวกเราก็ผิดที่ไปตัดสินคนอื่นแบบนี้" เหมยบอก
"เป็นใครๆ ก็คิด" เจนนี่บอก
"พี่ก็คิด" สำลีว่า
"คิดอะไร" เจนนี่ว่า
"คิดอยากได้น้องมาเป็นแฟน"
"ไม่เอาฉันมีแฟนแล้ว"
เจนนี่ไปควงแขนไท
"ขอโทษนะครับที่เข้าใจลุงชากับพี่สำลีผิด"
"ไม่เป็นไรหรอกไอ้ไท ข้าเองก็ทำตัวผิดปกติเอง"
ทุกคนยิ้มๆ อภัยให้กัน
เช้าวันใหม่ ชดช้อยกับกุ๊กไก่ยืนรอตักบาตรอยู่ กับข้าวแน่นมาก ไก่ย่าง ปลาเผา
หลวงพี่ หลวงพ่อ มั่น แมว เดินมา
"นิมนต์จ้ะหลวงพ่อ" กุ๊กไก่ว่า
แมวมองของตักบาตร
"โอ้โหคุณนายกับข้าวเต็มเลยนะ"
"ฉันอยากทำบุญใหญ่ให้เจ้ากรรมนายเวรนะ" ชดช้อยว่า
เฮียเม้งกับกาแฟเดินเข้ามา
"คุณนายฉันมาขอโทษ"
"ฉันไม่อยากคุยกับแกไปเลย"
"ผมก็มาขอโทษเหมือนกันครับ" กาแฟบอก
"หมวดนะหมวด เป็นตำรวจแต่มาโกหกประชนชนแบบนี้แล้วประชาชนจะเชื่อใครได้"
"ผมผิดไปแล้ว"
"ช่างเหอะหมวดฉันอภัยให้ แต่ไอ้เม้งไม่มีทาง"
หลวงพ่อมองๆ
"เฮียเม้งก็ทำเกินไปเอาความเป็นความตายมาล้อเล่น"
"หลวงพ่อรู้เหรอเจ้าคะ"
แมวบอก
"ฉันเล่าให้ฟังหมด"
"เรื่องในศาลาหลวงพ่อรู้หมด"
ชดช้อยก้มหน้าอายๆ
"เฮียเม้งเค้าทำผิด แต่เค้าก็สำนึกผิดแล้วก็อภัยให้กันไป" หลวงพ่อว่า
"แล้วหัวใจชดช้อยละคะใครจะมารับผิดชอบ"
"ฉันรับผิดชอบเอง" เม้งบอก
"กุ๊กไก่ กลับบ้าน"
"แต่กุ๊กไก่ยังไม่ได้ตักบาตรเลยนะ"
"แม่บอกให้ตามมา เอาของกลับบ้านให้หมด หมวดช่วยลูกฉันถือมาแล้วฉันจะยกโทษให้"
กาแฟพยักหน้ารับก่อนถือของออกไป
"อดกินของดีๆ อีกแล้ว" แมวบอก
เฮียเม้งทำหน้าเศร้า
หลวงพี่ว่า
"ไม่เป็นไรนะเฮียเม้ง ทำผิดแล้วยอมรับผิดสักวันเค้าก็จะยกโทษให้เรา"
"ครับหลวงพี่ ผมไม่น่าเล่นแรงขนาดนี้เลย"
"มันเกิดขึ้นแล้วก็แก้ไขไป แล้วอย่าไปทำอีกเมื่อรู้ว่ามันผิด" หลวงพ่อบอก
"ครับ"
"ทำผิดแล้วก็ต้องพร้อมที่จะยอมรับผลของมัน หลวงพี่ว่าเดี๋ยวคุณนายก็หายโกรธ" หลวงพี่ว่า
"งั้นผมไปขอโทษอีกครั้งนะครับ"
หลวงพี่พยักหน้าให้ เม้งยิ้มก่อนเดินออกไป
"ปะเถอะเรา"
หลวงพ่อ หลวงพี่ มั่น แมว เดินออกไป เม้งยืนอยู่คนเดียว
อ่านต่อตอนที่ 24
