ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 23
วันนี้ขนุนปลอมตัวมาพบรักษ์ตามที่นัดไว้ในศาลาริมทาง ยืนเขียนหนวดให้ไข่เค็มอยู่อย่างทุลักทุเล ปากก็บ่นไป
“ทำไมจะเจอพี่รักษ์แต่ละที ถึงต้องลำบากลำบนขนาดนี้นะ”
ขนุนเอาแว่นดำขึ้นมาสวมให้ไข่เค็ม ที่แต่งตัวเหมือนตัวเองเด๊ะ ทั้งแปะหนวดปลอม สวมแว่นดำ ไข่เค็มออกอาการเซ็ง ไม่อยากเขียนหนวด ขนุนบอกว่า
“เดี๋ยวคนจับได้”
“ไม่ต้อง เด็กที่ไหนเขามีหนวด” ไข่เค็มบอก
“โอ๊ย ตามใจ แล้วเมื่อไรพี่รักษ์จะมาเนี่ย นานจัง” ขนุนบ่น
เสียงรักษ์ดังออกมาจากหลังกองเข่ง
“มาตั้งนานแล้ว”
ขนุนหันไปมองตามเสียง
“อ้าว แล้วไปอยู่อะไรตรงนั้นอ่ะ ออกมา”
รักษ์เดินออกมาในชุดผู้หญิง ใส่วิกผมยาวสีแดงแปร๊ด แต่งหน้าแต่งตา ดูไม่จืด ออกแนวตลก ขนุน กะ ไข่เค็มมองอย่างอึ้งๆ แล้วระเบิดหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
รักษ์เซ็งโดนล้อ
ขนุนยื่นปิ่นโตเถาใหญ่ให้รักษ์
“ฝากไปให้ทุกคนด้วยนะ”
“ขอบคุณนะขนุน นี่เราต้องปลอมตัวเพื่อเจอกันแบบนี้จริงๆ เหรอ พี่ต้องลำบากยืมชุดจริยาลำบากยืมวิกร้านตัดผม ยังไม่รวมที่ลำบากใจอีกนะ”
“ก็ถ้าพี่พริมรู้ว่าชั้นแอบช่วยพวกพี่อยู่ ก็เป็นเรื่องน่ะสิ”
“ถ้าพี่รักษ์ไม่อยากปลอมตัว ก็ให้พี่แฉะแต่งมาก็ได้นี่จ๊ะ หรือว่าพี่รักษ์ไม่ได้อยากมาเอาข้าว แต่อยากเจอคนส่งข้าวมากกว่า” ไข่เค็มมองเหล่
รักษ์เขินเล็กๆ แต่ขนุนเขินจนบิดม้วนต้วน แล้วตีไข่เค็มป้าบแก้เขิน
“โอ๊ย”
“บ้าจริง พูดอะไรก็ไม่รู้อะไข่เค็ม”
“ทางแก้ปัญหาที่ดีที่สุด แค่ให้พริมกับเพชรดีกัน เรื่องก็จบแล้ว” รักษ์บอก
“แล้วทำไงดีล่ะจ๊ะ” ไข่เค็มเครียด
“งั้นคงต้องคุยกับเจ้าตัวเขาแล้วล่ะ” รักษ์บอก
ทุกคนนั่งประชุมสุมหัวกันในศาลาวัด รักษ์นั่งหวีวิก แต่ยังใส่ชุดผู้หญิงอยู่ ขนุนกับไข่เค็มในชุดที่ปลอมตัวนั่งหน้าเจื่อน
“ก็ถ้าปลอมตัวเข้ามาในวัดแต่แรกก็หมดเรื่อง ต้องให้เราใส่ชุดผู้หญิงออกไปหาทำไมก็ไม่รู้” รักษ์บ่น
“ก็คิดไม่ทันนี่นา”
“แล้วขนุนมานี่ทำไมเนี่ย” แฉะแปลกใจ
จริยามองเหล่ “จะมาสืบความความเป็นอยู่ของพวกเราเหรอ”
ลูกดอกประชด “โอ้โห อยู่กันอัตคัดขนาดนี้ ไม่ต้องสืบหรอกครับ เดินผ่านก็ได้กลิ่นความจนละ”
ไข่เค็มรับมุก “อ๋อ มิน่า ก็ว่าเหม็นอะไร”
“เดี๋ยวปั้ดเหนี่ยวเลย” เพชรถามขนุน “แล้วพริมเขามีท่าทีจะยอมฟังฉันบ้างไหม”
“เราถึงมานี่ไง เราจะช่วยหาโอกาสให้พี่เพชรได้ปรับความเข้าใจกับพี่พริม”
“ไม่” จริยากอดแขนเพชรหมับ
รักษ์เง็ง “เป็นไรอีกจริยา”
“ไม่ต้องยุ่งกับคนที่ค่ายนั้นแล้ว”
“เอ้า ทำไมอะ” รักษ์เซ็ง
“ก็เดี๋ยวก็เอายัยพริมกุ้งแห้ง มาเป็นนางเอกแทนฉันอีก ถ้าเห็นยัยนั่นสำคัญกว่า ก็ไม่ต้องมาคุยกับฉันเลย” จริยาค้อนรอบวง
“ไป เพชร ไปง้อพริมเถอะ” แฉะสรุป
“นี่ฉันพูดจริงนะ ถ้ายังไปง้อผู้หญิงค่ายมวยอีก ฉันจะกลับบ้านนอกเลยทีนี้”
“พี่จริยา” ลูกดอกครางอย่างเห๋็นใจ
ทุกคนมองหน้าเครียด เหมือนลำบากใจเสียเต็มประดา
พริบตานั้นเอง ร่างจริยากระเด็นออกมาจากศาลาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า ร้องโอดโอย
“โอ๊ย”
คนที่เหลือนั่งประชุมกันต่อ
“มีแผนอะไร ว่ามาเลยขนุน” รักษ์ถาม
“ยังไม่มีจ้ะ” ขนุนบอก
ทุกคนร้อง “อ้าว”
“เลยมาให้พวกพี่ช่วยคิดไง แล้วพวกเราจะช่วยดำเนินการเอง” ไข่เค็มว่า
“ให้ฉันหลอกให้พี่พริมมานี่ให้ไหม” ขนุนเสนอ
รักษ์ท้วง “ไม่ได้ ถ้าโจ่งแจ้งไป เดี๋ยวพริมรู้ว่าขนุนมาช่วยพวกเรา จะแย่ไปกันหมด”
แฉะคิดปราดเดียว “งั้นก็ฉุดพริมมาเคลียร์ที่นี่เลย”
“พูดเหมือนไม่เคยเห็นพริมต่อยคนสลบคาเวทีเนอะ” ขนุนไม่เอาด้วย
เพชรเครียดมองไม่เห็นทาง “แล้วทำยังไงพริมถึงยอมฟังฉันล่ะ”
จริยาเดินกะเผลกๆ เข้ามา เอาเชือกผูกมือไว้กับเพชรโดยเร็ว
เพชรสะดุ้งกระโจนหนี “เฮ่ย ทำไรอ่ะพี่”
“เอาสิ ถ้าไปง้อยัยพริม ฉันก็จะไปด้วย ดูซิ จะง้อกันยังไง”
รักษ์ส่ายหน้าเอือม “จริยา” แต่แล้วเกิดนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “ใช่เลย ขอบคุณมากจริยา ไปเพชร”
“ไปไหน” เพชรงง
“ไปง้อพริมไง”
“แบบนี้อ่ะเหรอ” เพชรชูมือที่ผูกติดกับจริยาอยู่
“แบบนี้แหละ” รักษ์ยิ้ม
ทุกคนมองหน้ากันงงเต๊ก
ขนุน กะ ไข่เค็ม เดินพาพริมออกมาหน้าค่าย
“พี่พริม ขนุนว่าตุ้มหูขนุนมันต้องตกอยู่แถวนี้แน่ๆ เลย”
“นี่อุตส่าห์วิ่งไปเรียกมา เพื่อหาตุ้มหูเนี่ยนะ”
“ช่วยกันหลายๆ ตา จะได้เจอเร็วๆ ไงจ๊ะ เฮ้ย นั่นไง”
ไข่เค็มชี้ไปที่พุ่มไม้แล้วเดินไปล้วงดู
“ไม่ถึงอ่ะ พี่พริมช่วยหน่อยสิจ๊ะ เดี๋ยวไข่เค็มดูให้”
พริมล้วงมือเข้าไปควานหาในพุ่มไม้ ไข่เค็มก้มมองไปที่ข้างล่างพุ่มไม้ เห็นเพชรแอบซ่อนอยู่ข้างใต้พุ่ม นั้น ไข่เค็มยกมือโอเคให้พริม
“ทางขวาครับ ทางขวา ซ้ายหน่อย เจอไหมครับ”
“ไม่เจออะไรเลยอ่ะ” พริมบอก
“อ้อ โทษที หนูดูผิด ไปดูที่อื่นกันเถอะพี่ขนุน”
ไข่เค็ม ขนุนรีบเดินออกไปเลย
พริมงง “อ้าว อะไรของพวกเค้านะ”
ขณะที่พริมจะเอามือออกจากพุ่มไม้ แต่ปรากฏว่าเอาออกไม่ได้
“ติดอะไรเนี่ย ขนุน ไข่เค็ม รอก่อน”
พริมดึงแขนออกมาอย่างแรง มีเพชรตามออกมาด้วย เพราะข้อมือพริม โดนใส่กุญแจมือติดกับเพชรไว้
“เฮ้ย” พริมตกใจ
“ทีนี้ก็ฟังฉันอธิบายได้แล้วใช่ไหม”
พริมฮึดฮัด ไม่พอใจ
รักษ์ แฉะ ลูกดอก แอบดูอยู่ริมกำแพง
“เจ๋งไปเลย ทีนี้พริมก็หนีไอ้เพชรไม่ได้แล้ว” แฉะชอบใจใหญ่
“ต้องขอบคุณพี่จริยานะ ทำให้คิดขึ้นมาได้” รักษ์ว่า
จริยากระโดดเข้ามา ในสภาพโดนมัดทั้งแขนทั้งขา
“แล้วปล่อยฉันไปได้ยังเนี่ย”
“จนกว่าเพชรจะง้อพริมสำเร็จ” รักษ์ว่า
จริยาค้อนปะหลับปะเหลือกเซ็งสุดขีด
ไข่เค็ม กะ ขนุนเดินกลับเข้ามาในค่าย สองคนหัวเราะร่าเริงกันเข้ามา ขนุนตีมือไฮไฟว์กับไข่เค็ม
“สำเร็จ”
“ทีนี้พี่พริมจะได้ดีกับพี่เพชรสักที”
“เย่”
ไข่เค็มกะขนุนประสานเสียดีใจ พอหันมาจะเดินต่อไป เจอบุญหลงยืนอยู่ตัวเบ้อเริ่มขวางทางอยู่
สองคนกลืนน้ำลายเอื้อก ช็อคนิดๆ
อ่านต่อหน้า 2
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 23 (ต่อ)
บุญหลงรีบเร่งเดินจะออกไปจากค่าย ขนุน กะ ไข่เค็มวิ่งตามมาช่วยห้าม
“พี่บุญหลง เดี๋ยวก่อน”
“ทำแบบนี้ได้ไง หลอกให้พริมไปกับเพชรเนี่ยนะ”
“พี่บุญหลงไม่อยากให้พี่พริมดีกับพี่เพชรเหรอจ๊ะ” ไข่เค็มว่า
บุญหลงเงียบสักพัก เพราะแทงใจดำ “ก็ไม่ใช่วิธีแบบนี้”
เอื้อยวิ่งนมกระฉอกมาหาบุญหลง
“บุญหลง โปรโมเตอร์ที่จัดไทยฟินโทร.มา”
“ก็บอกเขาไปสิ ว่าเพชรไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”
“เขาไม่ได้จะคุยกับเพชร เขาโทร.มาหาหลงนี่แหละ”
บุญหลง ขนุน และไข่เค็มงงทั้งแถบ
พริม กะเพชรยืนอยู่กลางลานวัด ข้อมือโดนกุญแจล็อคติดกันอยู่
“ถ้าเธอยังไม่ยอมฟังฉัน ก็ตัวติดกันไปชั่วฟ้าดินสลายนั่นแหละ”
“ขู่เหรอ”
เพชรกวน “แล้วกลัวไหมล่ะ”
พริมยืนนิ่งสักพัก แล้วเตะออกมา เพชรฉากหลบ
“กลัวไหมล่ะๆๆๆๆๆๆ”
“เฮ้ย อย่า”
เพชรจับขาไว้ได้ พริมเสียหลักจะล้ม เพชรดึงพริมเข้ามาหน้าทั้งคู่ใกล้กันแค่คืบ
กองเชียร์ลิเก ทุกคนแอบดูอยู่ ลูกดอก กะ แฉะ ฟิน แอบจิกหญ้า
“นี่สองคนนี้ เขายังไงกันแน่เนี่ย” ลูกดอกมองจ้อง
“เฮ้อ หนุ่มลิเกบ้านสำเริง ตกหลุมรักสาวค่ายมวยอีกคู่ละเหรอเนี่ย” แฉะถอนใจ
รักษ์ร้อนตัว “อะไรๆๆ อีกคู่อะไร มีคู่ไหนอีก ไม่มีแล้วนี่”
“ก็คู่น้าสำเริงกับน้าอรชรไง” แฉะว่า
“เป็นอะไรพี่รักษ์ ดูร้อนตัวนะ” ลูกดอกเหล่
รักษ์รีบเปลี่ยนเรื่อง “ดูเพชรจีบพริมต่อเถอะ”
“โอ้ย ปวดใจยิ่งนัก เอาสิใกล้ชิดกันซะให้พอเลย” จริยาโวยวาย
“นี่พี่จริยาชอบพี่เพชรเหรอ” ลูกดอกงง
“เปล่า แต่ซ้อมตอน ได้เป็นคู่จิ้นกับเพชรอยู่” จริยาว่า
“คู่จิ้น” แฉะส่ายหัว
“ไม่รู้แหละ ฉันต้องได้เป็นนางเอกคู่กับเพชรแหละ”
ทุกคนถอนหายใจ เซ็งโครตๆ
พริมผละตัวออกมาจากเพชร อย่างรังเกียจ
“คุยกันดีๆ ได้ไหม ฟังกันหน่อย”
“ตอนอยู่กรุงเทพฯ ฉันรอให้เธอพูดมาตลอด แต่เธอก็เอาเวลาไปทำแต่เรื่องของเธอ จะมาพูดตอนนี้ มันไม่ทันแล้วเพชร”
“แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วนะพริมฉันเลือกที่จะทิ้งทุกอย่างที่กรุงเทพ แล้วกลับมาหาเธอที่นี่ เพราะฉัน...”
เพชรจะหลุดปากว่า “รักเธอ” อยู่แล้ว แต่ดั๊นมี บุญหลงเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
“เลิกหลอกพริมสักที”
เพชรงง หันไป เจอขนุน และ ไข่เค็ม ที่เดินตามบุญหลงเข้ามาพร้อมพนมมือไหว้ขอโทษเพชรด้วย
“ฉันหลอกอะไร”
“แกไม่ได้กลับมาเพราะพริม แกกลับมาเพราะคุณแก้วแหวนเขาฉีกสัญญาแกทิ้งต่างหาก”
เพชรตกใจ “ห๊ะ”
“จริงเหรอเพชร” พริมโกรธ
“คุณแก้วแหวนเขาโทร.มาเรียกให้ฉันเข้าไปเซ็นสัญญาแทนแก เพราะเขาทนแกไม่ไหว” บุญหลงบอกอีก
“แกพูดเรื่องอะไรไอ้หลง ใครทนใครไม่ไหวกันแน่”
“คุณแก้วแหวนโทร.มาเล่าให้ชั้นฟังหมดแล้ว เขาบอกว่าแกพยายามจีบเขา พอเขาไม่เล่นด้วย แกก็ยังตื๊อ เขาเลยต้องฉีกสัญญาแกทิ้ง”
แฉะ ลูกดอก รักษ์ และ จริยา ที่แอบฟังอยู่ข้างพุ่มไม้ ลุกขึ้นมาตกใจ
ร้อง “ห๊ะ” ยกทีม
“ทีนี้จะปล่อยพริมได้หรือยัง ขอกุญแจด้วย...”
บุญหลงหันไปมองหน้าพวกรักษ์ รักษ์พยักหน้าให้ลูกดอก ลูกดอกเดินไปไขกุญแจให้พริมอย่างจ๋อยๆ
“มันไม่ใช่เลยนะพริม คนที่ฉีกสัญญาน่ะ คือ...”
“เลิกพูดโกหกได้แล้วเพชร”
พริมเดินหุนหันออกไปเลย เพชรเสียใจ
จริยาร้องลิเก “หมดแล้วซึ่งเสี้ยนหนาม จริยาคนงามจะได้เป็นนางเอกสมใจ เตรง เตรง...”
แฉะ กะลูกดอกมองเขม่น จริยากระโดดหนีออกไป
พริมกลับค่าย กำลังซ้อมชกอยู่กับขนุน เอาแต่เหม่อ เลยพลาดโดนขนุนสวนมา
“พี่พริมเป็นอะไรหรือเปล่า”
พริมรีบบอก "โทษที..."
"เพราะพี่เพชรคนเดียวเลย ขนุนไม่น่าหลงเชื่อเขาเลย"
ไข่เค็มโผล่เข้ามา ตั้งข้อสังเกต
“แต่เรื่องที่พี่หลงเล่า มันเชื่อได้จริงๆ เหรอจ๊ะ”
“นี่ไข่เค็ม พี่หลงไม่ใช่คนโกหกนะ” ขนุนฉุน
“แต่ถึงพี่เพชรจะดูกะล่อน เจ้าเล่ห์ ขี้โกหก แต่เรื่องอย่างนี้ พี่เพชรก็ไม่น่าทำนะจ๊ะ พี่พริมก็น่าจะรู้นี่”
“ตอนนี้พี่ไม่อยากเชื่ออะไรแล้วทั้งนั่น” พริมว่า
“พี่หลงไม่โกหกอยู่แล้ว” ขนุนบอก
ไข่เค็มย้ำ “พี่เพชรก็ไม่โกหก”
ขณะที่ขนุน กะ ไข่เค็มเถียงอยู่นั้น พริมก็หันหน้าหนีเดินออกมาด้วยความเซ็ง เจอบุญหลงเดินเข้ามาหาพริมแล้วถอดนวมพริมออก พริมงง
“พริม มากับชั้นหน่อยสิ”
บุญหลงดึงพริมออกไปเลย ทิ้งขนุน กะ ไข่เค็มให้เถียงกันต่อ
เพชรนั่งเซ็งอยู่คนเดียว พอหันไปพบว่าคนอื่นๆ ไปรวมตัวกันอีกมุม แล้วมองเพชรอย่างไม่ไว้ใจ
“นี่ถ้าจะมาถามเรื่องคุณแก้วแหวน...” เพชรจะบอกต่อว่า... "ก็กลับไปเลยนะ" แต่ไม่พูด
แฉะรีบชิงถาม “คุณแก้วแหวนนี่สวยมากเลยเหรอ”
“นี่พวกพี่เชื่อเรื่องนั้นด้วยเหรอ ฉันบอกแล้วไง ว่าไม่ใช่”
จริยาพูดเหมือนจะเห็นใจ “โธ่ เพชร...เม้าท์มา พี่เข้าใจ”
“นี่ไงความจริง ฉันไม่ได้ชอบเขาเลย”
“แต่บุญหลงไม่ใช่คนพูดโกหกนะ” รักษ์แย้ง
“ใช่ บุญหลงน่ะไม่ได้โกหกหรอก” เพชรเห็นด้วย
“อ้าว ตกลงแกไปจีบเขาจริงน่ะสิ” แฉะว่า
“แล้วยัยนั่น ร้องลิเกได้ไหม” จริยาเถียง
“นี่ก็เลิกห่วงตำแหน่งนางเอกซะที” ลูกดอกหมั่นไส้
“เพราะยังไงก็ไม่มีคนมาแย่ง” จริยายิ้มกริ่ม
ลูกดอกบอก “เพราะยังไงก็ไม่มีวันเป็น”
“คืออย่างนี้ ฉันว่าบุญหลงน่ะไม่ได้โกหกหรอก แต่คนที่โกหกคือยัยคุณแก้วแหวนต่างหาก พอฉันออกมา เลยคิดจะมาหลอกบุญหลง ให้เป็นเหยื่อแทนฉันแน่ๆ”
เพชรมั่นใจมาก
อ่านต่อหน้า 3
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 23 (ต่อ)
ขนุนเดินอยู่ในค่าย ผ่านรักษ์ที่นั่งอยู่ไปเลยโดยไม่ทันสังเกต จนนึกขึ้นได้ เดินย้อนกลับมาเห็นเป็นรักษ์จริงๆ
“เฮ้ย พี่รักษ์ มาทำไรที่นี่”
“ก็ขนุนไม่ยอมไปเจอที่นัด พี่ก็ต้องมานี่สิ”
“ก็พี่เพชรมาหลอกพี่พริมแบบนั้น ใครจะอยากไปเจอ”
“เรานัดเจอกัน แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับเพชรล่ะ”
“ก็...ไม่รู้แหละ ก็มันโกรธอะ พี่เพชรโกหกทำไมล่ะ”
“แล้วไม่คิดบ้างเหรอ ว่าคุณแก้วแหวนอาจจะโกหกบุญหลงมาอีกทีก็ได้ ยังไงซะพี่ก็ขอเชื่อน้องพี่ ไม่ใช่คนกรุงเทพที่ชอบทำนาบนหลังคน”
ขนุนกำลังนึกตาม
“ก็จริงนะ ทำไมชั้นลืมคิดไปได้ งั้นเราไปบอกพี่พริม ให้พิสูจน์เรื่องนี้กันเถอะ”
ขนุนจับข้อมือรักษ์จะพาเดินออกไป แต่เจอเอื้อยยืนดักอยู่ มองที่ทั้งสองอย่างโกรธแค้น ขนุนยืนอึ้งนิ่ง
พริมตามบุญหลงมาคุยกันที่ริมบึง
“ไม่เอาอะหลง วันนี้ชั้นไม่มีอารมณ์มาวิ่ง”
“ไม่ได้พามาวิ่ง พามานั่งเฉยๆ ต่างหาก”
พริมมานั่งข้างบุญหลงมองดูธรรมชาติสวยงามรอบบึง
“คิดยังไงพาชั้นมาที่นี่”
“พริมเหนื่อยมาเยอะแล้ว พักบ้างก็ดีนะ”
“วันนี้ยังซ้อมไปไม่เท่าไหร่เอง”
“หมายถึงที่เหนื่อยใจน่ะ เลิกคิดเรื่องกลุ้มใจสักวันเถอะ”
“แค่นั่งพัก มันจะหายเหรอ”
บุญหลงยิ้ม “ถ้าไม่นั่ง... ก็เดินสิ”
บุญหลงลุกขึ้น
บุญหลงพาพริมเดินเลาะเที่ยวรอบบึง เพื่อให้พริมสบายใจ พริมยังซึมๆ ในเบื้องแรก จนถูกบุญหลงแกล้งจี้เอวเข้าให้ พริมตกใจ บุญหลงหัวเราะ พริมวิ่งไล่ตีบุญหลงพัลวัน
พริมก้มลงดูดอกไม้ใบหญ้าริมน้ำ พอหันมาเจอบุญหลงเก็บดอกหญ้า ดอกไม้ มัดรวมเป็นช่อส่งให้
ถัดมาบุญหลงทำเบ็ดตกปลาเอากิ่งไม้มาพันเอ็นเข้าด้วยกัน สองคนช่วยกัน พริมตั้งใจมาก หลงคอยลอบมอง
บุญหลงพาพริมเดินลุยน้ำลงไปตรงริมตลิ่ง น้ำพอพ้นแข้ง สองคนยืนตกปลากันอยู่ พริมเซ บุญหลงช่วยประคอง เห็นพริมหัวเราะ บุญหลงพลอยมีความสุข
ตกอยู่นานไม่ได้ปลาสักที บุญหลงขึ้นจากบึง ยื่นมือมาให้พริมจับดึงขึ้นมา บุญหลงยิ้มชื่นเห็นพริมยิ้มได้แล้ว
ส่วนที่ค่ายมวย ศ.อรชร ขนุนรักษ์ยืนประจันหน้ากับเอื้อย มี เด่น แคน และไข่เค็มเดินเข้ามาสมทบ
“อธิบายมา”
“ทำไมพี่ขนุนไปคุยกับพี่รักษ์ล่ะ พี่พริมก็ห้ามแล้วไม่ใช่เหรอ” ไข่เค็มพูดเหมือนเอาตัวรอด
ขนุนมองหน้าไข่เค็มอย่างโกรธขึ้ง
“คือ...”
“หรือว่า พี่รักษ์เข้ามาหาเรื่องพี่ขนุน” ไข่เค็มถามอีก
รักษ์ ตาเหลือก “ห๊ะ? ไม่ใช่นะ”
“อ๋อ ใช่ๆ อยู่ดีๆ ก็เข้ามาหาเรื่อง นี่ขนุนไล่ให้ออกไปอยู่เนี่ย” ขนุนตามน้ำ แกล้งทำเป็นไล่รักษ์ “ไปเลยนะ อย่าให้เห็นว่ามาอีกนะ”
รักษ์เออออ รับมุก “ได้ๆ ไม่มาแล้วจ้ะ ชั้นไปก็ได้”
รักษ์จะเดินออกไป ถูก เด่น กับแคนขวางไว้
“เดี๋ยว ง่ายไปมั้งนึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป ที่นี่ไม่ใช่สวนสาธารณะนะ อย่างนี้ต้องสั่งสอน เด่น แคน ลุย!”
สิ้นเสียงสั่งของเอื้อย เด่น กะแคนย่างสามขุมเข้าหารักษ์หน้าตาเอาเรื่อง
รักษ์หน้าเสีย ขนุน กะ ไข่เค็มเครียด คิดหาทางช่วย
ด้าน เพชร กำลังหาเบอร์ในสมุดหน้าเหลืองอยู่ แฉะ ลูกดอก จริยา ก็โผล่มาด้านหลังคอยพลิกหน้าเหลืองเล่มเดียวกันนี้ช่วยกันหา จนเพชรอึดอัด
“แก้วแหวน สันติเจริญเดชใช่ไหม” จริยาถาม
แฉะยื่นมือมาพลิกหน้า
“บริษัท เวิลด์ บ๊อกซิ่ง...”
ลูกดอกแอบแง้มสมุดดูช่วยหา
“เสี่ยตุ๋ยๆ”
จริยาจะพลิกเปลี่ยนหน้า
“โอ๊ย อย่าเพิ่งเปลี่ยนหน้า”
จริยาชี้ “นี่ไงๆๆๆ”
แฉะ กะ ลูกดอก มองตาม “ไหนๆ”
จริยาบอก “อ้าว ไม่ใช่”
เพชรทนไม่ไหว เพราะแขนทุกคนพาดผ่านหน้าเพชรไปหมดแล้ว
“หยุด เดี๋ยวผมหาเอง”
“ก็หาเบอร์แก้วแหวนไม่ใช่เหรอ” แฉะถาม
“ใช่ แต่ไม่ต้องช่วยแล้ว เดี๋ยวหาเองได้” เพชรบอก
“ก็หาเจอแล้ว เนี่ย” แฉะว่า
แฉะชี้ไปที่เบอร์แก้วแหวน
“ใช่ๆ เบอร์นี้แหละ” เพชรคิดอะไรได้ “เอ่อ...แต่ไม่เอาละ ไม่โทร.แล้วดีกว่า”
จริยาเชียร์ใหญ่ “โทร. เลยๆ มากล่าวหากันอย่างนี้ อย่าไปยอม”
“เออ! คุยให้รู้เรื่อง ว่ามันต้องการอะไร ไม่ต้องกลัว” แฉะว่า
“ไม่ได้กลัว” เพชรบอก
“แล้วทำไมไม่โทร.ล่ะ” ลูกดอกเง็ง
“ก็ไม่มีมือถือแล้วอะ ขายเอามาเป็นค่ารถกลับบ้านแล้ว” เพชรสารภาพ
ลูกดอกเซ็ง “โธ่เว้ย โทรศัพท์สาธารณะไง มีใครมีสักสิบบาทไหม”
ทุกคนค้นควานหาตามตัว หาเศษตังค์
“เจอแล้ว”
ทุกคนหยุดหามาดูแฉะ ที่แฉะควักออกมาเป็นเหรียญ 25 สตางค์
จริยาเซ็ง “แกแยกเหรียญสิบกับเหรียญสลึงไม่ออกรึไง”
“แยกออก แต่ไม่มีแล้วนี่ เหรียญบาทก็ยังไม่มีเลย”
“นี่จะคุยกับพี่พริมว่ายากแล้ว คุยกับยัยแก้วแหวนยิ่งยากกว่า จับมาคุยพร้อมกันได้ไหมเนี่ย จะได้ยากทีเดียว”
เพชรหยุดกึก “ไอ้ลูกดอก”
ลูกดอกจ๋อย “ขอโทษ พูดเล่นเฉยๆ”
เพชรปิ๊งไอเดีย ยิ้มร่า “พูดดีมาก! ไป เราจับสองคนนี้มาคุยกันเถอะ”
ทุกคนงง มึนตึ๊บ
อ่านต่อหน้า 4
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 23 (ต่อ)
ขณะที่เด่น กะ แคน กำลังจะเข้าไปรุมรักษ์ตามที่เอื้อยสั่ง ขนุนรีบแสร้งเข้ามาขวาง
“อย่า”
“อะไร จะช่วยมันเหรอขนุน นี่มีอะไรปิดบังหรือเปล่า” เอื้อยจ้องหน้า
“เปล่า”
“เปล่า งั้นก็ถอยไป”
“ไม่ได้ คือ...” ขนุนอึกอัก
เอื้อยมองหน้ากดดันขนุน ไข่เค็มลุ้นเอาใจช่วย รักษ์แอบส่ายหน้า ไม่ให้ขนุนมาช่วย
ขนุนโพล่งออกมาว่า “ขอฉันจัดการเองเถอะ อยากสั่งสอนหมอนี่มานานแล้ว”
รักษ์ร้อง “ห๊ะ”
ขนุนหักนิ้วดังกร๊อบ แล้วแอบขยิบตาส่งซิกให้รักษ์รับลูก รักษ์รีบทำหน้าแหย
ที่ออฟฟิศค่ายมวยศ.อรชร เอื้อย เด่น และแคน นั่งฟังเสียงรักษ์ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด อย่างสบายใจ
“โอย...โอย...อย่า... โอ๊ย”
“ร้องขนาดนี้ ต้องเรียกรถพยาบาลไว้ไหมเนี่ย” เด่นว่า
เอื้อยบอก “ไม่ตายหรอกน่า”
“นี่พี่รักษ์เขาทำไรให้พี่เอื้อยเกลียดเหรอ” เด่นถาม
เอื้อยนึก “เออว่ะ ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่า เราต้องเกลียดพวกลิเก”
“ทุกคนเลย” แคนถาม
เอื้อยพยักหน้า “อืม”
“เฮ้ย ไอ้แคน เดี๋ยวไว้เจอไอ้ลูกดอกเมื่อไร จัดการเลย” เด่นบอกเพื่อน
เอื้อยงง “เฮ้ยๆ ลูกดอกเกี่ยวไรอ่ะ”
“ต้องเกี่ยวด้วยเหรอ ก็มันเป็นพวกลิเกไง” แคนว่า
เอื้อยบอก “เออๆ ก็ไม่ต้องทำทุกคนก็ได้”
เด่นมองเหล่เอื้อย “แหนะ คิดไรป่ะเนี่ย”
เอื้อยรีบเปลี่ยนเรื่อง ตะโกนบอกไป “ขนุน แรงๆ แรงๆ”
เด่น กะ แคนมองเหล่เอื้อยแซว เอื้อยทำเป็นจัดของมั่วไปหมด
ที่แท้ ขนุน รักษ์ และไข่เค็ม เอานวมมาตีกันเล่นๆ
รักษ์นั้นแกล้งตะโกน “โอย...โอ๊ย อ๊อย...” ไปมา
ไข่เค็มเอานวมกระแทกเป้าให้เกิดเสียงอย่างเมามัน กลบเสียงรักษ์คุยกับขนุน
รักษ์คอยตะโกนร้องเจ็บเป็นระยะ
“เจอขนุนทีไร ต้องมีเรื่องตื่นเต้นตลอดเลย...โอ๊ย”
“ขอโทษนะที่ทำให้เดือดร้อน”
รักษ์แกล้งตะโกน “โอ๊ย ถึงไม่เดือดร้อน แค่ได้เจอขนุน พี่ก็ตื่นเต้นอยู่ดี”
“บ้าอ่ะ” ขนุนเขิน ทุบรักษ์ดังปั้ก
รักษ์ร้อง “โอ๊ย” ดังกว่าทุกครั้ง
“ร้องซะเนียนเลยนะ”
“อันนี้เจ็บจริง”
ด้าน พริม กะ บุญหลงมานั่งดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่ริมบึงของหมู่บ้าน
“เวลาหลงไม่สบายใจ ก็จะมาที่นี่แหละ ไว้พริมไม่สบายใจเมื่อไหร่ จะเลียนแบบวิธีชั้นบ้างก็ได้นะ”
“ช่วงนี้คงต้องมาทุกวันละล่ะ เมื่อก่อนชั้นเคยมั่นใจมากเลยนะ ว่าตัวเองเป็นคนที่เข้มแข็งมาก เป็นที่พึ่งของใครได้ แต่ตอนนี้ กลับเป็นแค่ใครก็ไม่รู้ ที่ไม่มีสำคัญอะไรเลย”
“สำหรับหลง พริมสำคัญเสมอนะ”
พริมรับฟังผ่านๆ “ขอบคุณนะ”
“หลงไม่ได้แค่จะพูดปลอบพริมนะ แต่หมายความอย่างนั้นจริงๆ หลงยังจำวันแรกที่หลวงพ่อพามาฝากที่ค่ายได้อยู่เลยหลงเป็นเด็กกำพร้า เข้ากับใครก็ไม่ได้ แต่พริมก็เป็นคนแรกที่เข้ามาคุยด้วย”
“หลงจำได้ด้วยเหรอ”
“จำได้สิ แม้กระทั่งคำแรกที่พริมพูดกับหลง หลงก็จำได้นะ พริมพูดว่า...น่ารำคาญ”
“เฮ้ย พริมพูดงั้นจริงเหรอ”
บุญหลงหัวเราะ “ใช่ เพราะหลงไม่ยอมฝึกให้เต็มที่น่ะ แต่พอได้ยินพริมพูดอย่างนั้น หลงก็เลยมีแรงฮึดขึ้น แล้วก็ทำได้ดีขึ้นตลอด”
“เพราะถูกน้าชาติ น้าแชมป์ว่าเอาหรือเปล่า”
“เปล่า เพราะหลงอยากเข้มแข็งกว่าพริมต่างหาก พริมคอยปกป้องทุกคนในค่ายเสมอ หลงเลยอยากเป็นคนที่ปกป้องพริมบ้าง ได้เป็นคนดูแลพริม มากกว่าการเป็นเพื่อนกัน”
พริมมองหน้าบุญหลง อึ้งไปเลย บุญหลงยิ้ม
“ไม่ต้องห่วงหรอกพริม หลงจะไม่มีวันทำให้พริมลำบากใจแน่นอนหลงรู้ตัวดีว่าหลงมีสิทธิ์ดูแลพริมได้ถึงแค่ไหน หลงไม่ได้จะเรียกร้องอะไรหรอก”
พริมฟังแล้วก็ไม่พูดอะไร สองคนนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกันไปเงียบๆ ท่ามกลางบรรยากาศแสนโรแมนติก
อ่านต่อตอนที่ 24
